^{(589.1) 52:0.1} Από την έναρξη της ζωής σ’ έναν εξελικτικό κόσμο μέχρι τη στιγμή της τελικής της ανθοφορίας του στην εποχή του φωτός και της ζωής, εμφανίζονται στη σκηνή των δραστηριοτήτων ενός κόσμου τουλάχιστον επτά περίοδοι ανθρώπινης ζωής. Οι διαδοχικές αυτές εποχές προσδιορίζονται από τις πλανητικές αποστολές των θείων Υιών και σ’ έναν μέσο κατοικημένο κόσμο οι εποχές αυτές εμφανίζονται με την ακόλουθη σειρά:

^{(589.2) 52:0.2} 1. Ο προ του Πλανητικού Πρίγκιπα Άνθρωπος

^{(589.3) 52:0.3} 2. Ο μετά τον Πλανητικό Πρίγκιπα Άνθρωπος

^{(589.4) 52:0.4} 3. Ο μετά τον Αδάμ Άνθρωπος

^{(589.5) 52:0.5} 4. Ο μετά τον Υιό Μάγιστρο Άνθρωπος

^{(589.6) 52:0.6} 5. Ο μετά τον Επιφοιτούντα Υιό Άνθρωπος

^{(589.7) 52:0.7} 6. Ο μετά τον Διδάσκαλο Υιό Άνθρωπος

^{(589.8) 52:0.8} 7. Η Εποχή του Φωτός και της Ζωής

^{(589.9) 52:0.9} Οι κόσμοι του διαστήματος, μόλις γίνουν από φυσικής πλευράς κατάλληλοι για τη ζωή, μπαίνουν στα μητρώα των Φορέων της Ζωής και σε εύθετο χρόνο οι Υιοί αυτοί αποστέλλονται σε τέτοιους πλανήτες με το σκοπό της έναρξης της ζωής. Ολόκληρη η περίοδος από την έναρξη της ζωής μέχρι την εμφάνιση του ανθρώπου ονομάζεται προ του ανθρώπου εποχή και προηγείται των διαδοχικών εποχών των θνητών που μελετώνται στο κεφάλαιο αυτό.

^{(589.10) 52:1.1} Από τη στιγμή της ανάδυσης του ανθρώπου από το ζωώδες επίπεδο – όταν μπορεί να επιλέξει να λατρέψει τον Δημιουργό – μέχρι την άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα, τα θνητά, αυτόβουλα πλάσματα αποκαλούνται πρωτόγονοι άνθρωποι. Υπάρχουν έξι βασικοί τύποι φυλών πρωτόγονων ανθρώπων και αυτοί οι αρχικοί άνθρωποι εμφανίζονται διαδοχικά με τη σειρά των χρωμάτων του φάσματος, αρχίζοντας από το ερυθρό. Το χρονικό διάστημα που αναλίσκεται στην πρώιμη αυτή εξέλιξη της ζωής ποικίλει σε μεγάλο βαθμό σε διαφορετικούς κόσμους, κυμαινόμενο από εκατόν πενήντα χιλιάδες χρόνια έως περισσότερα από ένα εκατομμύριο χρόνια, σύμφωνα με το χρόνο της Ουράντια.

^{(589.11) 52:1.2} Οι εξελικτικές φυλές των χρωμάτων – η ερυθρά, η πορτοκαλόχρωμη, η κίτρινη, η πράσινη, η γαλάζια και η μωβ – αρχίζουν να εμφανίζονται περίπου την εποχή που ο πρωτόγονος άνθρωπος αναπτύσσει μία απλή γλώσσα και αρχίζει να χρησιμοποιεί τη δημιουργική φαντασία. Μέχρις εκείνη τη στιγμή, ο άνθρωπος έχει πλέον μάθει καλά να στέκεται όρθιος.

^{(589.12) 52:1.3} Οι πρωτόγονοι άνθρωποι ήταν ικανοί κυνηγοί και άγριοι πολεμιστές. Ο νόμος της εποχής αυτής είναι η φυσική επιβίωση του ικανότερου. Η διακυβέρνηση των καιρών αυτών είναι καθ’ ολοκληρίαν διακυβέρνηση της φυλής. Κατά τους πρώτους φυλετικούς αγώνες σε πολλούς κόσμους, κάποιες από τις εξελικτικές φυλές εξαφανίσθηκαν, όπως έγινε στην Ουράντια. Συνήθως εκείνοι που επιζούν, αναμειγνύονται στη συνέχεια με τη μετέπειτα εισαγόμενη ιώδη φυλή, τους Αδαμικούς λαούς.

^{(589.13) 52:1.4} Από την άποψη του μετέπειτα πολιτισμού, η εποχή αυτή του πρωτόγονου ανθρώπου είναι ένα μακρύ, σκοτεινό και αιματηρό κεφάλαιο. Τα ήθη της ζούγκλας και η ηθική των πανάρχαιων δασών δεν συμφωνούν με τα πρότυπα των μετέπειτα απονομών της αποκαλυφθείσας θρησκείας και του ανώτερου πνευματικού επιτεύγματος. Σε φυσιολογικούς και μη εμπειρικούς κόσμους αυτή η εποχή είναι πολύ διαφορετική από τους παρατεταμένους και εξαιρετικά σκληρούς αγώνες που χαρακτήρισαν την συγκεκριμένη εποχή στην Ουράντια. Όταν θα έχετε ολοκληρώσει την πρώτη σας εμπειρία στον κόσμο, θα αρχίσετε να αντιλαμβάνεσθε γιατί γίνεται ο μακρύς αυτός και οδυνηρός αγώνας στους εξελικτικούς κόσμους και καθώς θα προχωρείτε εμπρός, στο δρόμο για τον Παράδεισο θα αντιλαμβάνεσθε, ολοένα και περισσότερο, τη σοφία αυτών των φαινομενικά παράξενων γεγονότων. Ωστόσο, παρά την όποια μεταβλητότητα των αρχικών χρόνων της ανθρώπινης εμφάνισης, οι προσπάθειες του πρωτόγονου ανθρώπου αντιπροσωπεύουν ένα εντυπωσιακό, ακόμα και ηρωικό, κεφάλαιο στα χρονικά ενός εξελικτικού κόσμου του χρόνου και του διαστήματος.

^{(590.1) 52:1.5} Ο πρώτος εξελικτικός άνθρωπος δεν είναι ένα πλάσμα έγχρωμο. Γενικά, οι πρωτόγονοι αυτοί θνητοί είναι κάτοικοι των σπηλαίων, ή των βράχων. Φτιάχνουν, επίσης, άτεχνες καλύβες σε μεγάλα δένδρα. Πριν αποκτήσουν ένα υψηλό βαθμό ευφυΐας, οι πλανήτες ορισμένες φορές κατακλύζονται από τους πλέον μεγαλόσωμους τύπους ζώων. Από νωρίς, όμως, αυτή την εποχή, οι θνητοί μαθαίνουν να ανάβουν και να συντηρούν τη φωτιά και, με την διεύρυνση της εφευρετικής φαντασίας και την βελτίωση των εργαλείων, ο εξελισσόμενος άνθρωπος σύντομα υποτάσσει τα μεγαλύτερα και περισσότερο δυσκίνητα ζώα. Οι πρώιμες φυλές, κάνουν επίσης ευρεία χρήση των μεγάλων ιπτάμενων ζώων. Τα πελώρια αυτά πουλιά μπορούν να μεταφέρουν έναν, ή και δύο μέσου μεγέθους άνδρες σε μία χωρίς στάση πτήση άνω των οκτακοσίων χιλιομέτρων. Σε μερικούς πλανήτες τα πουλιά αυτά προσφέρουν μεγάλες υπηρεσίες, αφού διαθέτουν ένα μεγάλο βαθμό ευφυΐας, όντας συχνά ικανά να μιλούν πολλές λέξεις από τις γλώσσες του πλανήτη. Τα πουλιά αυτά είναι εξαιρετικά ευφυή, πολύ υπάκουα και απίστευτα στοργικά. Τέτοια μεταφορικά πουλιά έχουν από μακρού εκλείψει στην Ουράντια, αλλά οι αρχαίοι σας πρόγονοι απολάμβαναν τις υπηρεσίες τους.

^{(590.2) 52:1.6} Η απόκτηση από τον άνθρωπο της δίκαιης κρίσης, της ηθικής βούλησης, συνήθως συμπίπτει με την εμφάνιση της πρώτης, πρώτης γλώσσας. Με την κατάκτηση του ανθρώπινου επιπέδου, μετά την εμφάνιση της ηθικής βούλησης, αυτές οι υπάρξεις αποδέχονται την προσωρινή ενοίκηση των θείων Προσαρμοστών και, με το θάνατο, πολλοί επιλέγονται δεόντως ως διασωθέντες και επικυρώνονται από τους αρχαγγέλους για την εν συνεχεία ανάσταση και τη δια του Πνεύματος συγχώνευση. Οι αρχάγγελοι πάντα συνοδεύουν τους Πλανητικούς Πρίγκιπες και μία απονεμητική κρίση του πλανήτη γίνεται ταυτόχρονα με την άφιξη του Πρίγκιπα.

^{(590.3) 52:1.7} Όλοι οι θνητοί που ενοικούνται από τον Προσαρμοστή της Σκέψης είναι εν δυνάμει προσκυνητές.¹ Έχουν «φωτιστεί από το πραγματικό φως,» και διαθέτουν την ικανότητα να αναζητήσουν αμοιβαία επαφή με το θείο. Ωστόσο, η πρώιμη, ή βιολογική θρησκεία του πρωτόγονου ανθρώπου είναι σε μεγάλο βαθμό εμμονή του ζωώδους φόβου μαζί με το δέος της άγνοιας και τις προκαταλήψεις της φυλής. Η διατήρηση των προκαταλήψεων στις φυλές της Ουράντια δεν είναι κολακευτική για την εξελικτική σας ανάπτυξη, ούτε συμβατή με τα, κατά τα λοιπά, εντυπωσιακά σας επιτεύγματα πάνω στην υλική πρόοδο. Η πρώιμη, όμως, αυτή θρησκεία του φόβου εξυπηρετεί μία πολύτιμη σκοπιμότητα, του να τιθασεύσει τον ευερέθιστο χαρακτήρα αυτών των πρωτόγονων πλασμάτων. Είναι ο προπομπός του πολιτισμού και το χώμα για το μετέπειτα φύτεμα των σπόρων της αποκαλυφθείσας θρησκείας από τον Πλανητικό Πρίγκιπα και τους λειτουργούς του.

^{(590.4) 52:1.8} Μέσα σε εκατό χιλιάδες χρόνια από την εποχή που ο άνθρωπος αποκτά την όρθια στάση, ο Πλανητικός Πρίγκιπας συνήθως φθάνει, έχοντας αποσταλεί από τον Κυρίαρχο του Συστήματος, μόλις αναφερθεί από τους Φορείς της Ζωής ότι η βούληση λειτουργεί, έστω και αν συγκριτικά ελάχιστα άτομα έχουν αναπτυχθεί στο σημείο αυτό. Οι πρωτόγονοι θνητοί συνήθως καλωσορίζουν τον Πλανητικό Πρίγκιπα και το ορατό του επιτελείο. Στην πραγματικότητα, συχνά τους αντιμετωπίζουν με δέος και σεβασμό, σχεδόν εκδηλώνοντας λατρεία, αν δεν εμποδιστούν.

^{(591.1) 52:2.1} Με την άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα μία νέα απονομή αρχίζει. Η έννοια του κράτους² εμφανίζεται στη γη και φθάνει η εποχή της εξέλιξης της φυλής. Μεγάλα κοινωνικά άλματα γίνονται στη διάρκεια λίγων χιλιάδων χρόνων του καθεστώτος αυτού. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, οι θνητοί φθάνουν σ’ ένα υψηλό επίπεδο πολιτισμού κατά την εποχή αυτή. Δεν αγωνίζονται τόσο πολύ μέσα στη βαρβαρότητα όπως έκαναν οι φυλές της Ουράντια. Η ζωή όμως σ’ έναν κατοικημένο κόσμο αλλάζει τόσο πολύ με την εξέγερση, ώστε ελάχιστα μπορείτε να ξέρετε, ή, να μην έχετε ιδέα ενός τέτοιου καθεστώτος σ’ έναν φυσιολογικό κόσμο.

^{(591.2) 52:2.2} Η μέση διάρκεια³ της απονομής αυτής είναι περίπου πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια, λίγο παραπάνω, λίγο παρακάτω. Κατά την εποχή αυτή ο πλανήτης εγκαθίσταται στα κυκλώματα του συστήματος και μία πλήρης αναλογία σεραφικών και άλλων ουράνιων βοηθών επιφορτίζεται με τη διακυβέρνησή του. Οι Προσαρμοστές της Σκέψης έρχονται σε αυξανόμενους αριθμούς και οι σεραφικοί φρουροί ενισχύουν το καθεστώς τους, της εποπτείας των θνητών.

^{(591.3) 52:2.3} Όταν ο Πλανητικός Πρίγκιπας φθάσει σ’ έναν πρωτόγονο κόσμο, κυριαρχεί η θρησκεία που έχει αναπτυχθεί, του φόβου και της άγνοιας. Ο Πρίγκιπας και το επιτελείο του κάνουν τις πρώτες παρουσιάσεις της ανώτερης αλήθειας και της συμπαντικής οργάνωσης. Οι αρχικές παρουσιάσεις της αποκαλυφθείσας θρησκείας είναι πολύ απλές και αφορούν συνήθως στα θέματα του τοπικού συστήματος. Η θρησκεία είναι συνολικά μία εξελικτική διαδικασία πριν από την άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα. Συνεπώς, η θρησκεία εξελίσσεται δια της βαθμιαίας αποκάλυψης, ως επίσης και δια της εξελικτικής ανάπτυξης. Κάθε απονομή, κάθε εποχή των θνητών, δέχεται μία διευρυμένη παρουσίαση της πνευματικής αλήθειας και της θρησκευτικής δεοντολογίας. Η ανάπτυξη της ικανότητας για την αποδοχή της θρησκείας από τους κατοίκους ενός κόσμου σε μεγάλο βαθμό καθορίζει το βαθμό της πνευματικής τους προόδου και το μέγεθος της θρησκευτικής αποκάλυψης.

^{(591.4) 52:2.4} Η απονομή αυτή γίνεται μάρτυρας μιας πνευματικής αυγής ενώ τα διάφορα έθνη και οι ποικίλες φυλές τους τείνουν να αναπτύξουν εξειδικευμένα συστήματα θρησκευτικής και φιλοσοφικής σκέψης. Ομοιόμορφα παρουσιάζονται μέσα από όλες αυτές τις φυλετικές θρησκείες δύο κατευθύνσεις: οι αρχικοί φόβοι του πρωτόγονου ανθρώπου και οι μετέπειτα αποκαλύψεις του Πλανητικού Πρίγκιπα. Από ορισμένες απόψεις, οι Ουραντιανοί δεν φαίνονται να έχουν απολύτως ολοκληρώσει το στάδιο αυτό της πλανητικής εξέλιξης. Καθώς συνεχίζετε τη μελέτη αυτή, θα αντιλαμβάνεστε ολοένα καθαρότερα πόσο πολύ έχει ο κόσμος σας απομακρυνθεί από την μέση πορεία της εξελικτικής προόδου και του επιτεύγματος.

^{(591.5) 52:2.5} Ο Πλανητικός Πρίγκιπας, όμως, δεν είναι «ο Πρίγκιπας της Ειρήνης.» Εθνικοί αγώνες και πόλεμοι μεταξύ των φυλών συνεχίζονται κατά τη διάρκεια της απονομής αυτής, αλλά με φθίνουσα συχνότητα και δριμύτητα. Τούτη είναι μια σπουδαία εποχή φυλετικής διασποράς και αποκορυφώνεται σε μία περίοδο έντονου εθνικισμού. Το χρώμα είναι η βάση των φυλετικών και εθνικών ομαδοποιήσεων και οι διαφορετικές φυλές συχνά αναπτύσσουν ξεχωριστές γλώσσες. Κάθε διευρυνόμενη ομάδα θνητών τείνει να αναζητά την απομόνωση. Ο διαχωρισμός αυτός ευνοείται από την ύπαρξη πολλών γλωσσών. Πριν από την ενοποίηση των διαφόρων φυλών, οι ατέλειωτες εχθροπραξίες τους έχουν μερικές φορές ως αποτέλεσμα την εξάλειψη ολόκληρων πληθυσμών. Οι πορτοκαλόχρωμοι και οι πράσινοι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα υποκείμενοι σε μία τέτοια εξόντωση.

^{(591.6) 52:2.6} Στους μέσους κόσμους, κατά το τελευταίο μέρος της διακυβέρνησης του πρίγκιπα, η εθνική ζωή αρχίζει να αντικαθιστά την οργάνωση της φυλής, ή μάλλον να επιβάλλεται επί των υπαρχουσών φυλετικών ομαδοποιήσεων. Το μεγάλο, ωστόσο, κοινωνικό επίτευγμα της εποχής του πρίγκιπα είναι η εμφάνιση της οικογενειακής ζωής. Πριν από τότε, οι ανθρώπινες σχέσεις ήσαν κυρίως μέσα στη φυλή. Τώρα, η εστία αρχίζει να υλοποιείται.

^{(591.7) 52:2.7} Αυτή είναι η απονομή της συνειδητοποίησης της ισότητας των φύλων. Σε ορισμένους πλανήτες ο άνδρας μπορεί να εξουσιάζει την γυναίκα. Σε άλλους επικρατεί το αντίθετο. Κατά την εποχή αυτή οι φυσιολογικοί κόσμοι παγιώνουν την πλήρη ισότητα των φύλων, με την ισότητα αυτή να είναι το προκαταρκτικό στάδιο της πλήρους συνειδητοποίησης των ιδανικών της οικογενειακής ζωής. Τούτη είναι η αυγή του χρυσού αιώνα της οικογένειας. Η ιδέα της διακυβέρνησης της φυλής βαθμιαία παραχωρεί τη θέση της στην διττή αρχή της εθνικής ζωής και της οικογενειακής ζωής.

^{(592.1) 52:2.8} Κατά την εποχή αυτή η γεωργία κάνει την εμφάνισή της. Η ανάπτυξη του οικογενειακού ιδεώδους είναι ασύμβατη με την περιπλανώμενη και αβέβαιη ζωή του κυνηγού. Σταδιακά η συνήθεια της μόνιμης κατοικίας και η καλλιέργεια του εδάφους γίνονται καθεστώς. Η εξημέρωση των ζώων και η ανάπτυξη της ζωής στο σπίτι προχωρούν γοργά. Με την επίτευξη της αποκορύφωσης της βιολογικής εξέλιξης, ένα ανώτερο επίπεδο πολιτισμού επιτυγχάνεται, μικρή, ωστόσο, είναι η ανάπτυξη της τεχνολογίας. Οι ανακαλύψεις είναι το χαρακτηριστικό της επόμενης εποχής.

^{(592.2) 52:2.9} Οι φυλές εξαγνίζονται και μεταφέρονται σ’ ένα ανώτερο επίπεδο φυλετικής τελειότητας και διανοητικής ισχύος πριν το πέρας της εποχής αυτής. Η αρχική ανάπτυξη ενός φυσιολογικού κόσμου βοηθάται πολύ από το σχέδιο προώθησης της αύξησης των ανώτερων τύπων των θνητών με ανάλογη περικοπή των κατώτερων. Και είναι η αποτυχία των πρώιμων λαών σας να κάνουν δι’ αυτού του τρόπου το διαχωρισμό μεταξύ των τύπων αυτών που ερμηνεύει την παρουσία τόσο πολλών ατελών και εκφυλισμένων ατόμων μεταξύ των σημερινών φυλών της Ουράντια.

^{(592.3) 52:2.10} Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της εποχής του πρίγκιπα είναι ο περιορισμός του πολλαπλασιασμού των διανοητικά καθυστερημένων και κοινωνικά απροσάρμοστων ατόμων. Πολύ πριν την εποχή της άφιξης των δεύτερων Υιών, των Αδάμ, οι περισσότεροι κόσμοι είχαν αφοσιωθεί σοβαρά στο έργο του εξαγνισμού της φυλής, κάτι το οποίο οι λαοί της Ουράντια δεν έχουν καν επιχειρήσει ακόμη, σοβαρά.

^{(592.4) 52:2.11} Το πρόβλημα αυτό της βελτίωσης της φυλής δεν είναι τόσο μεγάλο εγχείρημα, όταν αντιμετωπίζεται στο πρώιμο αυτό στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης. Η προηγηθείσα περίοδος των φυλετικών αγώνων και της άγριας διαπάλης για την επιβίωση της φυλής έχει απομακρύνει τα περισσότερα από τα αφύσικα και ατελή γένη. Ένας ηλίθιος δεν έχει μεγάλα περιθώρια επιβίωσης σε μία πρωτόγονη και πολεμική κοινωνική οργάνωση της φυλής. Είναι τα επιπόλαια συναισθήματα των εν μέρει τελειοποιημένων πολιτισμών σας που υποθάλπουν, προστατεύουν και διαιωνίζουν τους αγιάτρευτα ατελείς κλάδους των εξελικτικών ανθρώπινων γενών.

^{(592.5) 52:2.12} Δεν αποτελεί ευαισθησία, ούτε αλτρουισμό να εναποθέτει κανείς μάταιη συμπόνια σε εκφυλισμένες ανθρώπινες υπάρξεις, αφύσικους και κατώτερους θνητούς που δεν μπορούν να σωθούν. Υπάρχουν ακόμα και στους πλέον φυσιολογικούς από τους εξελικτικούς κόσμους αρκετές διαφορές μεταξύ των ατόμων καθώς και μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων για να διασφαλιστεί η πλήρης εκμετάλλευση όλων εκείνων των ευγενών ιδιοτήτων των αλτρουιστικών αισθημάτων και της ανιδιοτελούς λειτουργίας των θνητών, χωρίς τη διαιώνιση των κοινωνικά απροσάρμοστων και ηθικά εκφυλισμένων γενών της εξελισσόμενης ανθρωπότητας. Υπάρχουν άφθονες ευκαιρίες για την άσκηση της επιείκειας και τη λειτουργία του αλτρουισμού για λογαριασμό εκείνων των άτυχων και ενδεών ατόμων, που δεν έχουν ανεπανόρθωτα απολέσει την ηθική τους κληρονομία και δεν έχουν καταστρέψει για πάντα τα πνευματικά τους πρωτοτόκια.

^{(592.6) 52:3.1} Όταν η αρχική ώθηση της εξελικτικής ζωής διατρέξει την πορεία της, όταν ο άνθρωπος φθάσει το αποκορύφωμα της ανάπτυξής του ως ζωντανός οργανισμός, τότε φθάνει η δεύτερη τάξη των υιών και η δεύτερη απονομή της ευλογίας και της λειτουργίας εγκαινιάζεται. Τούτο είναι αλήθεια σε όλους τους εξελικτικούς κόσμους. Όταν το ανώτατο δυνατόν επίπεδο της εξελικτικής ζωής επιτευχθεί, όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος έχει ανέλθει όσο το δυνατόν υψηλότερα στην βιολογική κλίμακα, ένας Υλικός Υιός και μία Θυγατέρα πάντα εμφανίζονται στον πλανήτη, έχοντας αποσταλεί από τον Κυρίαρχο του Συστήματος.

^{(593.1) 52:3.2} Οι Προσαρμοστές της Σκέψης πληρούν ολοένα και περισσότερο τους μετά τον Αδάμ ανθρώπους και σε συνεχώς αυξανόμενους αριθμούς οι θνητοί αυτοί αποκτούν την ικανότητα για την μετέπειτα συγχώνευση με τον Προσαρμοστή. Ενώ λειτουργούν ως κατερχόμενοι Υιοί, οι Αδάμ δεν διαθέτουν Προσαρμοστές, οι πλανητικοί τους όμως απόγονοι – άμεσοι και μικτοί – γίνονται νόμιμοι υποψήφιοι για την υποδοχή, σε εύθετο χρόνο, των Ελεγκτών των Μυστηρίων. Με το πέρας της μετά τον Αδάμ εποχής ο πλανήτης διαθέτει την πλήρη του αναλογία ουράνιων λειτουργών. Μόνον οι Προσαρμοστές συγχώνευσης δεν έχουν ακόμη επιφοιτήσει σε συμπαντικό επίπεδο.

^{(593.2) 52:3.3} Είναι ο κύριος σκοπός του Αδαμικού καθεστώτος να επηρεάσει τον εξελισσόμενο άνθρωπο ώστε να ολοκληρώσει το πέρασμα από το εξελικτικό στάδιο του κυνηγού και του βοσκού σ’ εκείνο του γεωργού και του καλλιεργητή, που θα συμπληρωθεί αργότερα με την εμφάνιση των αστικών και βιομηχανικών παρελκόμενων του πολιτισμού. Δέκα χιλιάδες χρόνια της απονομής αυτής των βιολογικών εξευγενιστών είναι αρκετά για να επιτευχθεί μία θαυμάσια μεταμόρφωση. Είκοσι πέντε χιλιάδες χρόνια τέτοιας διακυβέρνησης δια της κοινής ορθής κρίσης του Πλανητικού Πρίγκιπα και των Υλικών Υιών ωριμάζει τη σφαίρα για την έλευση του Μάγιστρου Υιού.

^{(593.3) 52:3.4} Η εποχή αυτή γίνεται συνήθως μάρτυρας της ολοκλήρωσης της εξάλειψης των απροσάρμοστων και του ακόμη μεγαλύτερου εξαγνισμού των φυλετικών κλάδων. Σε φυσιολογικούς κόσμους οι ανώμαλες, κτηνώδεις τάσεις έχουν σχεδόν εξαφανισθεί από τα αναπαραγόμενα είδη του κόσμου.

^{(593.4) 52:3.5} Οι Αδαμικοί απόγονοι δεν αναμειγνύονται ποτέ με τους κατώτερους κλάδους των εξελικτικών φυλών. Ούτε αποτελεί θείο σχέδιο για τον Πλανητικό Αδάμ, ή την Εύα να συνευρίσκονται προσωπικά με τους εξελικτικούς λαούς. Το σχέδιο αυτό βελτίωσης της φυλής είναι το έργο των απογόνων τους. Οι γόνοι, όμως, του Υλικού Υιού και της Θυγατέρας επιστρατεύονται για γενιές πριν από αρχίσει η λειτουργία επί της φυλετικής ανάμιξης.

^{(593.5) 52:3.6} Το αποτέλεσμα του δώρου του πλάσματος της Αδαμικής ζωής στις θνητές φυλές είναι μία άμεση αναβάθμιση των διανοητικών ικανοτήτων και μία επιτάχυνση της πνευματικής προόδου. Συνήθως, υπάρχει επίσης κάποια φυσική βελτίωση. Σ’ έναν μέσο κόσμο, η μετά τον Αδάμ απονομή είναι εποχή μεγάλων εφευρέσεων, ελέγχου επί της ενέργειας και τεχνολογικής⁴ ανάπτυξης. Αυτή είναι η εποχή της εμφάνισης των πολύμορφων κατασκευών και του ελέγχου των φυσικών δυνάμεων. Είναι ο χρυσός αιώνας των εξερευνήσεων και της τελικής υποταγής του πλανήτη. Μέγα μέρος της υλικής προόδου ενός κόσμου επιτελείται κατά την εποχή αυτή της έναρξης της ανάπτυξης των φυσικών επιστημών, μία τέτοια ακριβώς εποχή σαν αυτήν που τώρα βιώνει η Ουράντια. Ο κόσμος σας είναι κατά μία πλήρη απονομή και περισσότερο πίσω από το μέσο πλανητικό σχέδιο.

^{(593.6) 52:3.7} Με το πέρας της Αδαμικής απονομής σ’ έναν φυσιολογικό πλανήτη οι φυλές έχουν πρακτικά αναμιχθεί, έτσι ώστε είναι δυνατόν πράγματι να δηλωθεί ότι «ο Θεός από ένα αίμα έφτιαξε όλα τα έθνη,» και ότι ο Υιός του «έφτιαξε με ένα χρώμα όλους τους λαούς.» Το χρώμα μιας τέτοιας μικτής φυλής έχει κάπως μία απόχρωση στο χρώμα της ελιάς, του ιώδους χρωματικού τόνου, το φυλετικό «λευκό» των σφαιρών.

^{(593.7) 52:3.8} Ο πρωτόγονος άνθρωπος είναι κατά το πλείστον σαρκοφάγος. Οι Υλικοί Υιοί και Θυγατέρες δεν τρώνε κρέας, οι απόγονοί τους όμως, μέσα σε λίγες γενεές συνήθως κινούνται προς το επίπεδο του παμφάγου, αν και ολόκληροι πληθυσμοί των απογόνων τους, ορισμένες φορές, εξακολουθούν να μην είναι σαρκοφάγοι. Η διττή προέλευση των μετά τον Αδάμ φυλών εξηγεί πώς τέτοια μικτά ανθρώπινα γένη παρουσιάζουν ανατομικά υπολείμματα που ανήκουν τόσο στα φυτοφάγα, όσο και στα σαρκοβόρα είδη ζώων.

^{(593.8) 52:3.9} Μέσα σε δέκα χιλιάδες χρόνια φυλετικών αναμίξεων, τα προκύπτοντα γένη παρουσιάζουν διαφορετικούς βαθμούς ανατομικών συνδυασμών, με ορισμένους κλάδους να φέρουν περισσότερα στοιχεία των μη σαρκοβόρων προγόνων τους, άλλους να παρουσιάζουν περισσότερες από τις ξεχωριστές ιδιότητες και τα φυσικά χαρακτηριστικά των σαρκοβόρων, εξελικτικών προγεννητόρων τους. Η πλειονότητα των φυλών αυτών των κόσμων γρήγορα γίνεται παμφάγα, συντηρούμενη από μία ευρεία ποικιλία τροφίμων από το ζωικό αλλά και το φυτικό βασίλειο.

^{(594.1) 52:3.10} Η μετά τον Αδάμ εποχή είναι η απονομή του διεθνισμού. Με την ολοκλήρωση, σχεδόν, του έργου της ανάμιξης των φυλών, ο εθνικισμός φθίνει και η αδελφοσύνη των ανθρώπων αρχίζει, πράγματι, να υλοποιείται. Κυβερνήσεις αντιπροσώπων αρχίζουν να παίρνουν τη θέση της μοναρχικής, ή πατριαρχικής μορφής διακυβέρνησης. Το εκπαιδευτικό σύστημα γίνεται παγκόσμιο και βαθμιαία οι γλώσσες των φυλών δίνουν τη θέση τους στη γλώσσα του ιώδους λαού. Παγκόσμια ειρήνη και συνεργασία σπάνια επιτυγχάνονται, ώσπου οι φυλές να αναμιχθούν αρκετά καλά και να μιλούν μία κοινή γλώσσα.

^{(594.2) 52:3.11} Κατά τους τελευταίους αιώνες της μετά τον Αδάμ εποχής αναπτύσσεται καινούργιο ενδιαφέρον για την τέχνη, την μουσική και τη λογοτεχνία και τούτο το παγκόσμιο ξύπνημα είναι το σύνθημα για την εμφάνιση του Υιού Μάγιστρου. Το κορυφαίο επίτευγμα της εποχής αυτής είναι το παγκόσμιο ενδιαφέρον για τις διανοητικές πραγματικότητες, την αληθή φιλοσοφία. Η θρησκεία γίνεται λιγότερο εθνικιστική, γίνεται ολοένα και περισσότερο μια πλανητική υπόθεση. Καινούργιες αποκαλύψεις της αλήθειας χαρακτηρίζουν τις εποχές αυτές και οι Μέγιστοι του αστερισμού αρχίζουν να κυβερνούν τις υποθέσεις των ανθρώπων. Η αλήθεια αποκαλύπτεται μέχρι τη διοίκηση των αστερισμών.

^{(594.3) 52:3.12} Μεγάλη ηθική εξέλιξη χαρακτηρίζει την εποχή αυτή. Η αδελφοσύνη των ανθρώπων είναι ο στόχος της κοινωνίας της. Η παγκόσμια ειρήνη – η παύση των συγκρούσεων μεταξύ των φυλών και της εχθρότητας μεταξύ των εθνών – αποτελεί την ένδειξη της πλανητικής ωριμότητας για την έλευση της τρίτης τάξης των υιών, του Υιού Μάγιστρου.

^{(594.4) 52:4.1} Σε φυσιολογικούς και πιστούς πλανήτες η εποχή αυτή αρχίζει με τις θνητές φυλές αναμεμειγμένες και βιολογικά υγιείς. Δεν υπάρχουν προβλήματα φυλής, ή χρώματος. Κυριολεκτικά, όλα τα έθνη και οι φυλές έχουν το ίδιο αίμα. Η συναδέλφωση των ανθρώπων ανθεί και τα έθνη μαθαίνουν να ζουν στη γη με ειρήνη και ηρεμία. Ένας τέτοιος κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα μιας μεγάλης και κορυφούμενης διανοητικής εξέλιξης.

^{(594.5) 52:4.2} Όταν ένας εξελικτικός κόσμος καταστεί δια του τρόπου αυτού ώριμος για την εποχή των Μαγίστρων, ένας από την ανώτερη τάξη των Υιών Άβοναλ κάνει την εμφάνισή του σε κυβερνητική αποστολή. Ο Πλανητικός Πρίγκιπας και ο Υλικός Υιός προέρχονται από το τοπικό σύμπαν. Ο Υιός Μάγιστρος έρχεται από τον Παράδεισο.

^{(594.6) 52:4.3} Όταν οι Παραδείσιοι Άβοναλ έλθουν στις σφαίρες των θνητών για δικαστική λειτουργία, αποκλειστικά ως κριτές της απονομής, δεν ενσαρκώνονται ποτέ. Όταν, όμως, έρχονται με κυβερνητική αποστολή ως μάγιστροι, τουλάχιστον κατά την πρώτη αποστολή, πάντα ενσαρκώνονται, αν και δεν βιώνουν τη γέννηση, ούτε πεθαίνουν με τον θάνατο των πλασμάτων του κόσμου. Μπορούν να εξακολουθήσουν να ζουν για γενεές, στις περιπτώσεις εκείνες που παραμένουν ως κυβερνήτες σε ορισμένους πλανήτες. Όταν οι αποστολές τους ολοκληρωθούν, απεκδύονται την πλανητική τους ζωή και επιστρέφουν στην προτεραία τους κατάσταση των θείων υιών.

^{(594.7) 52:4.4} Κάθε καινούργια απονομή διευρύνει τον ορίζοντα της δι’ αποκαλύψεως θρησκείας και οι Υιοί Μάγιστροι διευρύνουν την αποκάλυψη της αλήθειας για να παρουσιάσουν τις υποθέσεις του τοπικού σύμπαντος και όλων των υποτελών του.

^{(594.8) 52:4.5} Μετά την αρχική επιθεώρηση ενός Υιού Μάγιστρου, οι φυλές σύντομα επιτυγχάνουν την οικονομική τους απελευθέρωση. Η ημερήσια εργασία που απαιτείται για να διατηρηθεί η ανεξαρτησία του ατόμου θα αντιπροσώπευε δυόμισι ώρες του χρόνου σας. Είναι απολύτως ασφαλές να απελευθερωθούν τέτοιοι ενάρετοι και ευφυείς θνητοί. Τέτοιοι εξευγενισμένοι λαοί γνωρίζουν καλά πώς να χρησιμοποιούν τις ώρες ανάπαυσης για ατομική βελτίωση και πλανητική πρόοδο. Η εποχή αυτή γίνεται μάρτυρας του περαιτέρω εξαγνισμού των φυλετικών κλάδων δια του περιορισμού της αναπαραγωγής μεταξύ των λιγότερο κατάλληλων και ανεπαρκώς προικισμένων ατόμων.

^{(595.1) 52:4.6} Η πολιτική κυβέρνηση και η κοινωνική διοίκηση των φυλών συνεχίζουν να βελτιώνονται, με την αυτοδιοίκηση να εγκαθίσταται αρκετά καλά με το τέλος της εποχής αυτής. Με τον όρο αυτοδιοίκηση αναφερόμαστε στον ανώτατο τύπο κυβέρνησης δι’ αντιπροσώπων. Τέτοιοι κόσμοι προάγουν και τιμούν μόνον εκείνους τους ηγέτες και τους κυβερνήτες οι οποίοι είναι οι πλέον κατάλληλοι να φέρουν κοινωνικές και πολιτικές ευθύνες.

^{(595.2) 52:4.7} Κατά την εποχή αυτή, η πλειονότητα των θνητών του κόσμου ενοικείται υπό του Προσαρμοστή. Ακόμη και τότε, όμως, η επιφοίτηση των θείων Ελεγκτών δεν είναι πάντα συμπαντική. Οι Προσαρμοστές του πεπρωμένου της συγχώνευσης δεν έχουν ακόμη επιφοιτήσει εφ’ όλων των θνητών του πλανήτη. Είναι, ακόμη, απαραίτητο τα αυτόβουλα πλάσματα να διαλέξουν τους Ελεγκτές των Μυστηρίων.

^{(595.3) 52:4.8} Κατά τις τελευταίες περιόδους της απονομής αυτής, η κοινωνία αρχίζει να επιστρέφει σε περισσότερο απλοποιημένους τρόπους ζωής. Η σύνθετη φύση ενός εξελισσόμενου πολιτισμού ακολουθεί την πορεία της και οι θνητοί μαθαίνουν να ζουν περισσότερο φυσιολογικά και αποτελεσματικά. Και η τάση αυτή αυξάνεται σε κάθε εποχή που ακολουθεί. Τούτη είναι η περίοδος της άνθησης της τέχνης, της μουσικής και της ανώτερης μάθησης. Οι φυσικές επιστήμες έχουν ήδη φθάσει στο απόγειο της ανάπτυξής τους. Το πέρας της εποχής αυτής, σ’ έναν ιδανικό κόσμο, γίνεται μάρτυρας της πληρότητας μιας μεγάλης θρησκευτικής αφύπνισης, μιας παγκόσμιας πνευματικής διαφώτισης. Και τούτο το μέγα ξύπνημα της πνευματικής φύσης των φυλών είναι το σύνθημα για την άφιξη του επιφοιτούντος Υιού και την έναρξη της πέμπτης εποχής των θνητών.

^{(595.4) 52:4.9} Σε πολλούς κόσμους αποδεικνύεται ότι ο πλανήτης δεν είναι έτοιμος για τον επιφοιτούντα Υιό, από μία κυβερνητική αποστολή. Στην περίπτωση αυτή, θα υπάρξει ένας δεύτερος Μάγιστρος Υιός, ακόμη και μία σειρά Μαγίστρων Υιών, κάθε ένας από τους οποίους θα βελτιώσει τις φυλές από την μία απονομή στην άλλη, μέχρις ότου ο πλανήτης ετοιμαστεί για το δώρο του επιφοιτούντος Υιού. Κατά την δεύτερη, αλλά και τις επόμενες αποστολές, οι Μάγιστροι Υιοί μπορεί να ενσαρκωθούν, μπορεί και όχι. Ανεξάρτητα, όμως, του πόσοι Μάγιστροι Υιοί μπορεί να εμφανισθούν – και μπορούν να εμφανισθούν ως Μάγιστροι Υιοί και μετά τον επιφοιτούντα Υιό – η έλευση του καθενός σηματοδοτεί το τέλος μιας απονομής και την απαρχή μιας άλλης.

^{(595.5) 52:4.10} Οι απονομές αυτές των Μαγίστρων Υιών καλύπτουν οποιαδήποτε περίοδο από είκοσι πέντε χιλιάδες έως πενήντα χιλιάδες χρόνια κατά τη μέτρηση της Ουράντια. Ορισμένες φορές μία τέτοια εποχή είναι πολύ μικρότερη και σε σπάνιες περιπτώσεις ακόμη μεγαλύτερη. Αλλά με το πλήρωμα του χρόνου, ένας από τους ίδιους αυτούς Μαγίστρους Υιούς θα γεννηθεί ως ο επιφοιτών Υιός του Παραδείσου.

^{(595.6) 52:5.1} Όταν ένα ορισμένο επίπεδο διανοητικής και πνευματικής ανάπτυξης επιτευχθεί σ’ έναν κατοικημένο κόσμο, πάντοτε φθάνει ένας επιφοιτών Υιός του Παραδείσου. Σε φυσιολογικούς κόσμους δεν παρουσιάζεται με σάρκα μέχρις ότου οι φυλές ανέλθουν στα ανώτατα επίπεδα της διανοητικής ανάπτυξης και του ηθικού επιτεύγματος. Στην Ουράντια, όμως, ο επιφοιτών Υιός, ο ίδιος ο Δημιουργός Υιός σας, εμφανίσθηκε με την ολοκλήρωση της Αδαμικής απονομής, αλλ’ αυτή δεν είναι η συνήθης σειρά των γεγονότων στους κόσμους τους διαστήματος.

^{(595.7) 52:5.2} Όταν οι κόσμοι γίνουν ώριμοι για εξαγνισμό, φθάνει ο επιφοιτών Υιός. Οι Υιοί αυτοί ανήκουν πάντα στην τάξη των Μαγίστρων, ή των Άβοναλ, εκτός από την περίπτωση, μία σε κάθε τοπικό σύμπαν, όταν ο Δημιουργός Υιός ετοιμάζεται για την τελική του επιφοίτηση σε κάποιον εξελικτικό κόσμο, όπως συνέβη όταν ο Μιχαήλ του Νέβαδον εμφανίσθηκε στην Ουράντια για να εναποθέσει τον εαυτό του επί των θνητών φυλών σας. Μόνον ένας κόσμος σε σχεδόν δέκα εκατομμύρια μπορεί να απολαύσει ένα τέτοιο δώρο. Όλοι οι άλλοι κόσμοι προοδεύουν πνευματικά δια της επιφοίτησης ενός Παραδείσιου Υιού της τάξης των Άβοναλ.

^{(596.1) 52:5.3} Ο επιφοιτών Υιός φθάνει σ’ έναν κόσμο υψηλής εκπαιδευτικής καλλιέργειας και συναντά μία φυλή εκπαιδευμένη πνευματικά και προετοιμασμένη να αφομοιώσει τις πνευματικές διδασκαλίες και να εκτιμήσει την αποστολή επιφοίτησης. Αυτή είναι μία εποχή που χαρακτηρίζεται από την παγκόσμια επιδίωξη της ηθικής καλλιέργειας και της πνευματικής αλήθειας. Ο πόθος των θνητών αυτής της απονομής είναι η διείσδυση στην κοσμική πραγματικότητα και η μετάληψη της πνευματικής πραγματικότητας. Οι αποκαλύψεις της αλήθειας διευρύνονται για να περιλάβουν το υπερσύμπαν. Εντελώς νέα συστήματα εκπαίδευσης και διακυβέρνησης αναπτύσσονται για να αντικαταστήσουν τα πρωτόγονα καθεστώτα των προηγούμενων εποχών. Η χαρά της ζωής αποκτά καινούργιο ενδιαφέρον και οι εκδηλώσεις της ζωής υψώνονται στις ουράνιες κορυφές της εναρμόνισης.

^{(596.2) 52:5.4} Ο επιφοιτών Υιός ζει και πεθαίνει για την πνευματική εξύψωση των θνητών φυλών ενός κόσμου. Εγκαθιστά την «καινούργια και ζώσα άποψη.» Η ζωή του είναι η ενσάρκωση της αλήθειας του Παραδείσου στη θνητή σάρκα, η ίδια αυτή αλήθεια – ακόμη και το Πνεύμα της Αλήθειας - με την κατανόηση της οποίας οι άνθρωποι θα ελευθερωθούν.

^{(596.3) 52:5.5} Στην Ουράντια η εγκαθίδρυση αυτής της «καινούργιας και ζώσας άποψης» ήταν μία πραγματικότητα, ως επίσης και μία αλήθεια. Η απομόνωση της Ουράντια κατά την εξέγερση του Εωσφόρου ανέστειλε τη διαδικασία δια της οποίας οι θνητοί μπορούν να περάσουν, μετά θάνατον, κατ’ ευθείαν στις ακτές των κόσμων-δωμάτων. Πριν από τον καιρό του Χριστού Μιχαήλ στην Ουράντια, όλες οι ψυχές κοιμούνταν, μέχρι τις απονεμητικές, ή τις ανά χιλιετία αναστάσεις. Ακόμη και στον Μωυσή δεν επιτρεπόταν να περάσει στην άλλη πλευρά μέχρι την ευκαιρία μιας ειδικής ανάστασης, με τον εκπεσόντα Πλανητικό Πρίγκιπα, τον Καλιγκάστια, να αμφισβητεί μία τέτοια λύτρωση. Από την ημέρα, όμως, της Πεντηκοστής, οι θνητοί της Ουράντια μπορούν και πάλι να προχωρήσουν κατ΄ ευθείαν προς τις μοροντιανές σφαίρες.

^{(596.4) 52:5.6} Με την ανάστασή του, ένας επιφοιτών Υιός, την τρίτη ημέρα μετά την παράδοση της ενσαρκωμένης ζωής του, ανέρχεται στα δεξιά του Πατέρα του Σύμπαντος, δέχεται τη διαδεβαίωση της αποδοχής της αποστολής επιφοίτησης και επιστρέφει στον Δημιουργό Υιό στο αρχηγείο του τοπικού σύμπαντος. Από εκεί, ο επιφοιτών Άβοναλ και ο Δημιουργός Μιχαήλ αποστέλλουν το συνδεδεμένο πνεύμα τους, το Πνεύμα της Αλήθειας, στον πληρωθέντα κόσμο. Τούτη είναι η περίπτωση όπου το «πνεύμα του θριαμβευτή Υιού διαποτίζει όλους τους θνητούς.» Το Συμπαντικό Πνεύμα-Μητέρα συμμετέχει επίσης στην επιφοίτηση αυτή του Πνεύματος της Αλήθειας και υπακούοντας σ’ αυτό εκδίδει το διάταγμα επιφοίτησης των Προσαρμοστών της Σκέψης. Κατόπιν, όλα τα φυσιολογικά, από διανοητικής πλευράς, αυτόβουλα πλάσματα θα δεχθούν τους Προσαρμοστές μόλις φθάσουν στην εποχή της ηθικής υπευθυνότητας, της πνευματικής επιλογής.

^{(596.5) 52:5.7} Αν ένας τέτοιος επιφοιτών Άβοναλ επιστρέψει σ’ έναν κόσμο μετά την αποστολή του της επιφοίτησης, δεν θα ενσαρκωθεί, αλλά θα έλθει «δοξασμένος, μαζί με τα σεραφικά πλήθη.»

^{(596.6) 52:5.8} Η μετά τον επιφοιτούντα Υιό εποχή μπορεί να διευρυνθεί από δέκα χιλιάδες έως εκατό χιλιάδες χρόνια. Ο χρόνος δεν κατανέμεται αυθαίρετα, σε καμία από τις απονεμητικές αυτές εποχές. Τούτη είναι η περίοδος μεγάλης ηθικής και πνευματικής προόδου. Υπό την πνευματική επίδραση των καιρών αυτών, η ανθρώπινη προσωπικότητα υφίσταται τρομακτικές μεταμορφώσεις και βιώνει εκπληκτική ανάπτυξη. Καθίσταται δυνατόν να τεθεί ο χρυσός κανόνας σε πρακτική εφαρμογή. Οι διδασκαλίες του Ιησού εφαρμόζονται πραγματικά σ’ ένα θνητό κόσμο που έχει δεχθεί την προκαταρκτική εκπαίδευση των προ της επιφοίτησης Υιών, με τις απονομές τους πάνω στον εξευγενισμό της προσωπικότητας και την διεύρυνση της κουλτούρας.

^{(596.7) 52:5.9} Κατά την εποχή αυτή, τα προβλήματα των ασθενειών και της εγκληματικότητας ουσιαστικά επιλύονται. Ο εκφυλισμός έχει ήδη σε μεγάλο βαθμό εξαλειφθεί δια της επιλεκτικής αναπαραγωγής. Οι ασθένειες έχουν πρακτικά τεθεί υπό έλεγχο δια των εξαιρετικά ανθεκτικών χαρακτηριστικών των Αδαμικών γενών αλλά και δια της ευφυούς και παγκόσμιας εφαρμογής των ανακαλύψεων των φυσικών επιστημών των προηγούμενων εποχών. Η μέση διάρκεια της ζωής, κατά την περίοδο αυτή, ξεπερνά κατά πολύ το αντίστοιχο των τριακοσίων ετών σύμφωνα με το χρόνο της Ουράντια.

^{(597.1) 52:5.10} Σ’ όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου γίνεται μία βαθμιαία μείωση της κυβερνητικής εποπτείας. Η πραγματική αυτοδιοίκηση αρχίζει να λειτουργεί. Όλο και λιγότεροι περιοριστικοί νόμοι απαιτούνται. Οι στρατιωτικοί κλάδοι της εθνικής αντίστασης χάνονται. Η εποχή της διεθνούς αρμονίας φθάνει πραγματικά. Υπάρχουν πολλά έθνη, καθοριζόμενα κυρίως από τη διανομή της γης, αλλά μία μόνο φυλή, μία γλώσσα και μία θρησκεία. Οι υποθέσεις των θνητών είναι σχεδόν, αλλά όχι απόλυτα, ουτοπιστικές. Τούτη είναι πράγματι μια μεγαλειώδης και λαμπρή εποχή!

^{(597.2) 52:6.1} Ο επιφοιτών Υιός είναι ο Πρίγκιπας της ειρήνης. Φθάνει με το μήνυμα, «Επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία.» Σε φυσιολογικούς κόσμους γίνεται μία απονομή της παγκόσμιας ειρήνης. Τα έθνη δεν κάνουν πλέον πόλεμο. Τέτοιες ευεργετικές επιδράσεις, όμως, δεν ακολούθησαν την έλευση του δικού σας επιφοιτήσαντος Υιού, του Χριστού Μιχαήλ. Η Ουράντια δεν προχωρεί με το φυσιολογικό τρόπο. Ο κόσμος σας βρίσκεται μακράν της πλανητικής προόδου. Ο Κύριος σας, όταν βρισκόταν στη γη, προειδοποίησε τους μαθητές του ότι η έλευσή του δεν θα έφερνε τη συνηθισμένη κυριαρχία της ειρήνης στην Ουράντια. Καθαρά τους είπε ότι θα γίνονταν «πόλεμοι και φήμες πολέμων,» και ότι τα έθνη θα πολεμούσαν το ένα κατά του άλλου. Κάποια άλλη στιγμή είπε, «Μην πιστέψετε ότι ήλθα για να φέρω την ειρήνη στη γη.»

^{(597.3) 52:6.2} Ακόμα και στους φυσιολογικούς εξελικτικούς κόσμους η συνειδητοποίηση της παγκόσμιας συναδέλφωσης των ανθρώπων δεν είναι εύκολο επίτευγμα. Σ’ έναν μπερδεμένο και διαταραγμένο πλανήτη, σαν την Ουράντια, ένα τέτοιο επίτευγμα απαιτεί πολύ μεγαλύτερο χρόνο και χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια. Η χωρίς βοήθεια κοινωνική επανάσταση μετά βίας μπορεί να επιτύχει τέτοια ευτυχή αποτελέσματα σε μία πνευματικά απομονωμένη σφαίρα. Η θρησκευτική αποκάλυψη είναι απαραίτητη για τη συνειδητοποίηση της συναδέλφωσης στην Ουράντια. Ενώ ο Ιησούς έδειξε το δρόμο για το άμεσο επίτευγμα της πνευματικής συναδέλφωσης, η συνειδητοποίηση της κοινωνικής συναδέλφωσης στον κόσμο σας εξαρτάται κατά πολύ από την επίτευξη των ακόλουθων ατομικών μεταμορφώσεων και πλανητικών προσαρμογών:

^{(597.4) 52:6.3} 1. Κοινωνική συναδέλφωση: Ο πολλαπλασιασμός των διεθνών και διαφυλετικών κοινωνικών επαφών και οι συναδελφικές σχέσεις μέσα από τα ταξίδια, το εμπόριο και την ανταγωνιστική συνεργασία. Η ανάπτυξη μιας κοινής γλώσσας και ο πολλαπλασιασμός των πολύγλωσσων. Η φυλετική και εθνική ανταλλαγή σπουδαστών, δασκάλων, βιομηχανικών κατασκευαστών και θρησκευτικών φιλοσόφων.

^{(597.5) 52:6.4} 2. Ευφυής αλληλεπίδραση ιδεών. Η συναδέλφωση είναι αδύνατη σ’ έναν κόσμο οι κάτοικοι του οποίου είναι τόσο πρωτόγονοι ώστε δεν κατορθώνουν να αντιληφθούν την αφροσύνη του άμετρου εγωισμού. Πρέπει να γίνει μία ανταλλαγή εθνικής και φυλετικής φιλολογίας. Κάθε φυλή πρέπει να εξοικειωθεί με τις απόψεις όλων των φυλών. Κάθε έθνος πρέπει να γνωρίσει την έκφραση όλων των εθνών. Η άγνοια γεννά την καχυποψία και η καχυποψία είναι ασύμβατη με την βασική θέση της κατανόησης και της αγάπης.

^{(597.6) 52:6.5} 3. Ηθική αφύπνιση. Μόνον η ηθική συναίσθηση μπορεί να αποκαλύψει την ανηθικότητα της ανθρώπινης μισαλλοδοξίας και την αμαρτία των αδελφοκτόνων αγώνων. Μόνον η ηθική συναίσθηση μπορεί να καταδικάσει την εμπάθεια του φθόνου των εθνών μεταξύ τους και τη ζήλια μεταξύ των φυλών. Μόνον οι ηθικές υπάρξεις θα αναζητούν πάντα για την πνευματική εκείνη διόραση, η οποία είναι απαραίτητη για να ζήσει κανείς σύμφωνα με το χρυσό κανόνα.

^{(598.1) 52:6.6} 4. Πολιτική σύνεση. Η συναισθηματική ωριμότητα είναι βασική για τον αυτοέλεγχο. Μόνον η συναισθηματική ωριμότητα θα διασφαλίσει την αντικατάσταση της βάρβαρης πολεμικής αυθαιρεσίας με τις διεθνείς τεχνικές της πολιτισμένης κρίσης. Συνετοί κυβερνητικοί παράγοντες θα εργασθούν, κάποτε, για την ευημερία της ανθρωπότητας, έστω και αν ενδιάμεσα αγωνίζονται για να προωθήσουν τα συμφέροντα των εθνικών, ή φυλετικών ομάδων τους. Η εγωιστική πολιτική ευθυκρισία είναι, τελικά, αυτοκτονική – καταστροφική για όλες εκείνες τις διαρκείς ιδιότητες που διασφαλίζουν την ομαδική επιβίωση στον πλανήτη.

^{(598.2) 52:6.7} 5. Πνευματική ενόραση. Η συναδέλφωση των ανθρώπων στηρίζεται, τελικά, στην αναγνώριση της πατρικής υπόστασης του Θεού. Ο συντομότερος τρόπος για να γίνει κατανοητή η συναδέλφωση των ανθρώπων στην Ουράντια είναι να επιτευχθεί ο πνευματικός μετασχηματισμός της σημερινής ανθρωπότητας. Ο μοναδικός τρόπος για την επιτάχυνση της φυσικής τάσης της κοινωνικής εξέλιξης είναι εκείνος της εφαρμογής πνευματικής πίεσης από ψηλά, για να διευθυνθεί, με τον τρόπο αυτό, η ηθική συναίσθηση, ενώ θα μεγαλώνει η ικανότητα της ψυχής κάθε θνητού να κατανοήσει και να αγαπήσει κάθε άλλο θνητό. Η αμοιβαία κατανόηση και η αδελφική αγάπη είναι οι υπερβατικοί εκπολιτιστές και οι ισχυροί παράγοντες στην παγκόσμια πραγμάτωση της συναδέλφωσης των ανθρώπων.

^{(598.3) 52:6.8} Αν μπορούσατε να μεταφυτευθείτε από τον υποανάπτυκτο και μπερδεμένο κόσμο σας σε ένα φυσιολογικό πλανήτη τώρα, στην μετά τον επιφοιτήσαντα Υιό εποχή, θα νομίζατε ότι έχετε μεταφερθεί στον παράδεισο των παραδόσεών σας. Δεν θα πιστεύατε ότι βλέπετε τα φυσιολογικά, εξελικτικά έργα μιας θνητής σφαίρας όπου κατοικούν άνθρωποι. Οι κόσμοι αυτοί βρίσκονται στα πνευματικά κυκλώματα των χώρων τους και απολαμβάνουν όλα τα πλεονεκτήματα των συμπαντικών εκπομπών και τις υπηρεσίες ανάκλασης του υπερσύμπαντος.

^{(598.4) 52:7.1} Οι Υιοί της επόμενης τάξης που φθάνουν σ’ έναν μέσο εξελικτικό κόσμο είναι οι Τριαδικοί Διδάσκαλοι Υιοί, οι θείοι Υιοί της Αγίας Τριάδας του Παραδείσου. Πάλι βρίσκουμε την Ουράντια μακριά από τους αδελφούς πλανήτες της στο ότι ο Ιησούς σας υποσχέθηκε να επιστρέψει. Την υπόσχεση αυτή θα την τηρήσει οπωσδήποτε, ωστόσο ουδείς γνωρίζει αν η δεύτερη έλευσή του θα προηγηθεί, ή θα ακολουθήσει την εμφάνιση των Υιών Μαγίστρων, ή των Διδασκάλων Υιών στην Ουράντια.

^{(598.5) 52:7.2} Οι Διδάσκαλοι Υιοί έρχονται σε ομάδες για να εξαγνίσουν τους κόσμους. Ένας Πλανητικός Διδάσκαλος Υιός βοηθάται και υποστηρίζεται από εβδομήντα βασικούς Υιούς, δώδεκα δευτερεύοντες Υιούς και τρεις από τους ανώτατους και πλέον έμπειρους της ύψιστης τάξης των Ντέηναλ. Το σώμα αυτό θα παραμείνει για λίγο καιρό στον κόσμο, αρκετά για να πραγματοποιήσει τη διέλευση από τις εξελικτικές εποχές στην εποχή του φωτός και της ζωής – όχι λιγότερα από χίλια έτη πλανητικού χρόνου και συχνά πολλά περισσότερα. Αυτή η αποστολή αποτελεί τη συνεισφορά της Τριάδας στις προηγηθείσες προσπάθειες όλων των θείων οντοτήτων που λειτούργησαν σ’ έναν κατοικημένο κόσμο.

^{(598.6) 52:7.3} Η αποκάλυψη της αλήθειας διευρύνεται πλέον ως το κεντρικό σύμπαν και στον Παράδεισο. Οι φυλές γίνονται ανώτερες πνευματικά. Ένας σπουδαίος λαός έχει αναπτυχθεί και μια μεγαλειώδης εποχή πλησιάζει. Τα εκπαιδευτικά, οικονομικά και διοικητικά συστήματα του πλανήτη υφίστανται ριζικές μεταβολές. Νέες αξίες και σχέσεις εγκαθιδρύονται. Το βασίλειο των ουρανών εμφανίζεται στη γη και το μεγαλείο του Θεού διαχέεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

^{(598.7) 52:7.4} Αυτή είναι η απονομή κατά την οποία πολλοί θνητοί μετασχηματίζονται από τους ζώντες. Καθώς η εποχή των Τριαδικών Διδασκάλων Υιών προχωρεί, η πνευματική υπακοή των θνητών του χρόνου γίνεται ολοένα περισσότερο συμπαντική. Ο φυσικός θάνατος γίνεται λιγότερο συχνός, καθώς οι Προσαρμοστές με αυξανόμενους ρυθμούς συγχωνεύονται με τους υποκειμένους τους κατά τη διάρκεια της ζωής τους στη σάρκα. Ο πλανήτης τελικά ταξινομείται ως πρώτης τροποποιημένης τάξης ανέλιξης των θνητών.

^{(599.1) 52:7.5} Η ζωή κατά την εποχή αυτή είναι ευχάριστη και προσοδοφόρα. Ο εκφυλισμός και τα προϊόντα της αντικοινωνικής συμπεριφοράς του μακρόχρονου εξελικτικού αγώνα έχουν ουσιαστικά απαλειφθεί. Η διάρκεια της ζωής πλησιάζει τα πεντακόσια Ουραντιανά χρόνια και ο αναπαραγωγικός ρυθμός φυλετικής αύξησης ελέγχεται έξυπνα. Μια εντελώς νέα κοινωνική ευρυθμία έχει συντελεσθεί. Υπάρχουν ακόμη μεγάλες διαφορές μεταξύ των θνητών, αλλά η κοινωνική κατάσταση πλησιάζει πιο κοντά στα ιδανικά της κοινωνικής συναδέλφωσης και της πνευματικής ισότητας. Η κυβερνήσεις των αντιπροσώπων εξαφανίζονται και ο κόσμος περνά στην κυριαρχία του ατομικού αυτοελέγχου. Η λειτουργία της κυβέρνησης κατευθύνεται κυρίως στα συλλογικά έργα της κοινωνικής διαχείρισης και του οικονομικού συντονισμού. Ο χρυσός αιώνας πλησιάζει γοργά. Ο εγκόσμιος στόχος του μακρόχρονου και σκληρού εξελικτικού αγώνα έχει φανεί. Η ανταμοιβή των εποχών γρήγορα θα πραγματοποιηθεί. Η σοφία των Θεών γρήγορα θα εκδηλωθεί.

^{(599.2) 52:7.6} Η φυσική διακυβέρνηση ενός κόσμου κατά την περίοδο αυτή απαιτεί περίπου μία ώρα εκ μέρους κάθε ενηλίκου ατόμου. Δηλαδή, το αντίστοιχο μιας ώρας της Ουράντια. Ο πλανήτης είναι σε στενή επαφή με τις συμπαντικές υποθέσεις και ο λαός του ανιχνεύει τις πλέον πρόσφατες εκπομπές με το ίδιο ένθερμο ενδιαφέρον που εσείς εκδηλώνετε τώρα για τις τελευταίες εκδόσεις των ημερήσιων εφημερίδων σας. ΟΙ φυλές αυτές ασχολούνται με χίλια ενδιαφέροντα πράγματα άγνωστα στον κόσμο σας.

^{(599.3) 52:7.7} Με αυξανόμενο ρυθμό, η πραγματική πίστη στο Υπέρτατο Ον μεγαλώνει. Η μία γενεά μετά την άλλη, όλο και περισσότερα μέλη της φυλής ευθυγραμμίζονται μ’ εκείνους που εφαρμόζουν τη δικαιοσύνη και ασκούν το έλεος. Αργά αλλά σίγουρα ο κόσμος κατακτάται από την ευφρόσυνη υπηρεσία των Υιών του Θεού. Οι φυσικές δυσκολίες και τα υλικά προβλήματα έχουν κατά το πλείστον επιλυθεί. Ο πλανήτης γίνεται ώριμος για εξελιγμένη ζωή και περισσότερο σταθερή υπόσταση.

^{(599.4) 52:7.8} Από καιρό σε καιρό, κατά τη διάρκεια της απονομής τους, οι Διδάσκαλοι Υιοί εξακολουθούν να έρχονται στους ειρηνικούς αυτούς κόσμους. Δεν εγκαταλείπουν έναν κόσμο μέχρις ότου βεβαιωθούν ότι το εξελικτικό σχέδιο, καθ’ όσον αφορά στον συγκεκριμένο πλανήτη, λειτουργεί απρόσκοπτα. Ένας Μάγιστρος Υιός κριτής συνοδεύει συνήθως τους Διδασκάλους Υιούς στις διαδοχικές τους αποστολές, ενώ ένας άλλος παρόμοιος Υιός λειτουργεί την εποχή της αναχώρησής τους. Και οι λειτουργίες αυτές της κρίσης συνεχίζονται από τη μία εποχή την άλλη, σ’ ολόκληρη τη διάρκεια του καθεστώτος των θνητών του χρόνου και του διαστήματος.

^{(599.5) 52:7.9} Κάθε επαναλαμβανόμενη αποστολή των Τριαδικών Διδασκάλων Υιών διαδοχικά ανυψώνει έναν τέτοιο ουράνιο κόσμο σε ακόμη μεγαλύτερο αποκορύφωμα σοφίας, πνευματικότητας και κοσμικής διαφώτισης. Οι ανώτεροι, όμως, αυτόχθονες μιας τέτοιας σφαίρας είναι ακόμη πεπερασμένοι και θνητοί. Τίποτα δεν είναι τέλειο. Πάντως, αναπτύσσεται μία σχεδόν τέλεια ποιότητα στη λειτουργία ενός ατελούς κόσμου και τις ζωές των ανθρώπων που τον κατοικούν.

^{(599.6) 52:7.10} Οι Τριαδικοί Διδάσκαλοι Υιοί μπορούν να επιστρέψουν πολλές φορές στον ίδιο κόσμο. Αλλά αργά, ή γρήγορα, σε συνάρτηση με τον τερματισμό της αποστολής τους, ο Πλανητικός Πρίγκιπας ανέρχεται στη θέση του Πλανητικού Κυριάρχου και ο Κυρίαρχος του Συστήματος εμφανίζεται για να αναγγείλει την είσοδο ενός τέτοιου κόσμου στην εποχή του φωτός και της ζωής.

^{(599.7) 52:7.11} Ήταν κατά την εποχή της ολοκλήρωσης της τελευταίας αποστολής των Διδασκάλων Υιών (τουλάχιστον αυτή θα ήταν η χρονολογία σ’ έναν φυσιολογικό κόσμο), όταν ο Ιωάννης έγραψε: «Είδα ένα νέο Παράδεισο και μία νέα γη και την νέα Ιερουσαλήμ να κατέρχεται από τον Θεό του Παραδείσου, έτοιμη σαν πριγκίπισσα στολισμένη για τον πρίγκιπα.»

^{(600.1) 52:7.12} Είναι η ίδια ανανεωμένη γη, το προηγμένο πλανητικό στάδιο που ο αρχαίος προφήτης οραματίσθηκε όταν έγραψε: «’Γιατί, όπως ο νέος Παράδεισος και η νέα γη που θα δημιουργήσω, θα παραμείνουν εμπρός μου, έτσι και εσείς και τα παιδιά σας θα επιζήσετε. Και θα φθάσει για γίνει από τη μία νέα σελήνη στην άλλη και από το ένα Σάββατο στο άλλο, όλοι οι θνητοί να έλθουν να προσκυνήσουν εμπρός μου,’ είπεν ο Κύριος.»

^{(600.2) 52:7.13} Είναι οι θνητοί μιας τέτοιας εποχής που περιγράφονται ως «περιούσια γενεά, μεγαλειώδης κλήρος, άγιο έθνος, δοξασμένος λαός. Και θα εξυμνήσετε Εκείνον που σας έβγαλε από το σκοτάδι σ’ αυτό το εξαίρετο φως.»

^{(600.3) 52:7.14} Ανεξάρτητα του ποια μπορεί να είναι η ιδιαίτερη φυσική ιστορία ενός μεμονωμένου πλανήτη, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν εάν ένας κόσμος υπήρξε απόλυτα πιστός, διεφθαρμένος από το πονηρό, ή καταραμένος από την αμαρτία – ανεξάρτητα του τι μπορεί να ήταν οι προγενέστεροι – αργά, ή γρήγορα η χάρη του Θεού και η λειτουργία των αγγέλων θα αναγγείλουν την ημέρα της έλευσης των Τριαδικών Διδασκάλων Υιών. Και η αναχώρησή τους, μετά την τελευταία τους αποστολή, θα εγκαινιάσει αυτή την ύψιστη εποχή του φωτός και της ζωής.

^{(600.4) 52:7.15} Όλοι οι κόσμοι της Σατάνια μπορούν να συμμετάσχουν στην προσδοκία εκείνου που έγραψε: «Παρά ταύτα εμείς, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του, αναζητούμε ένα νέο παράδεισο και μία νέα γη, όπου ενοικεί η δικαιοσύνη. Γι’ αυτό, αγαπημένοι, βλέποντας ότι αναζητάτε αυτά τα πράγματα, ας είστε φίλεργοι, ώστε Εκείνος να σας βρει εν ειρήνη, χωρίς ατίμωση, άμεμπτους.»

^{(600.5) 52:7.16} Η αναχώρηση του σώματος του Διδασκάλου Υιού, στο τέλος της πρώτης, ή κάποιας επόμενης κυριαρχίας του, εξαγγέλλει την αυγή της εποχής του φωτός και της ζωής – το κατώφλι της διέλευσης από τον χρόνο στον προθάλαμο της αιωνιότητας. Η πλανητική συνειδητοποίηση της εποχής αυτής του φωτός και της ζωής υπερβαίνει κατά πολύ το αντίστοιχο των πιο μύχιων προσδοκιών των θνητών της Ουράντια, που δεν εμφορούνται πλέον από μελλοντικές ιδέες πάνω στη ζωή που θα έλθει, άλλες από εκείνες που εμπεριέχονται στη θρησκευτική πίστη, που περιγράφει τον Παράδεισο ως τον άμεσο προορισμό και την τελική κατοικία των διασωθέντων θνητών.

^{(600.6) 52:7.17} [Υποστηρίχθηκε από έναν Κραταιό Αγγελιαφόρο προσωρινά προσαρτημένο στο επιτελείο του Γαβριήλ.]

The Urantia Book

Paper 52

Planetary Mortal Epochs

52:0.1 (589.1)FROM the inception of life on an evolutionary planet to the time of its final flowering in the era of light and life, there appear upon the stage of world action at least seven epochs of human life. These successive ages are determined by the planetary missions of the divine Sons, and on an average inhabited world these epochs appear in the following order:

52:0.2 (589.2)1. Pre-Planetary Prince Man.

52:0.3 (589.3)2. Post-Planetary Prince Man.

52:0.4 (589.4)3. Post-Adamic Man.

52:0.5 (589.5)4. Post-Magisterial Son Man.

52:0.6 (589.6)5. Post-Bestowal Son Man.

52:0.7 (589.7)6. Post-Teacher Son Man.

52:0.8 (589.8)7. The Era of Light and Life.

52:0.9 (589.9)The worlds of space, as soon as they are physically suitable for life, are placed on the registry of the Life Carriers, and in due time these Sons are dispatched to such planets for the purpose of initiating life. The entire period from life initiation to the appearance of man is designated the prehuman era and precedes the successive mortal epochs considered in this narrative.

1. Primitive Man

52:1.1 (589.10)From the time of man’s emergence from the animal level—when he can choose to worship the Creator—to the arrival of the Planetary Prince, mortal will creatures are called primitive men. There are six basic types or races of primitive men, and these early peoples successively appear in the order of the spectrum colors, beginning with the red. The length of time consumed in this early life evolution varies greatly on the different worlds, ranging from one hundred and fifty thousand years to over one million years of Urantia time.

52:1.2 (589.11)The evolutionary races of color—red, orange, yellow, green, blue, and indigo—begin to appear about the time that primitive man is developing a simple language and is beginning to exercise the creative imagination. By this time man is well accustomed to standing erect.

52:1.3 (589.12)Primitive men are mighty hunters and fierce fighters. The law of this age is the physical survival of the fittest; the government of these times is wholly tribal. During the early racial struggles on many worlds some of the evolutionary races are obliterated, as occurred on Urantia. Those who survive are usually subsequently blended with the later imported violet race, the Adamic peoples.

52:1.4 (589.13)In the light of subsequent civilization, this era of primitive man is a long, dark, and bloody chapter. The ethics of the jungle and the morals of the primeval forests are not in keeping with the standards of later dispensations of revealed religion and higher spiritual development. On normal and nonexperimental worlds this epoch is very different from the prolonged and extraordinarily brutal struggles which characterized this age on Urantia. When you have emerged from your first world experience, you will begin to see why this long and painful struggle on the evolutionary worlds occurs, and as you go forward in the Paradise path, you will increasingly understand the wisdom of these apparently strange doings. But notwithstanding all the vicissitudes of the early ages of human emergence, the performances of primitive man represent a splendid, even a heroic, chapter in the annals of an evolutionary world of time and space.

52:1.5 (590.1)Early evolutionary man is not a colorful creature. In general, these primitive mortals are cave dwellers or cliff residents. They also build crude huts in the large trees. Before they acquire a high order of intelligence, the planets are sometimes overrun with the larger types of animals. But early in this era mortals learn to kindle and maintain fire, and with the increase of inventive imagination and the improvement in tools, evolving man soon vanquishes the larger and more unwieldy animals. The early races also make extensive use of the larger flying animals. These enormous birds are able to carry one or two average-sized men for a nonstop flight of over five hundred miles. On some planets these birds are of great service since they possess a high order of intelligence, often being able to speak many words of the languages of the realm. These birds are most intelligent, very obedient, and unbelievably affectionate. Such passenger birds have been long extinct on Urantia, but your early ancestors enjoyed their services.

52:1.6 (590.2)Man’s acquirement of ethical judgment, moral will, is usually coincident with the appearance of early language. Upon attaining the human level, after this emergence of mortal will, these beings become receptive to the temporary indwelling of the divine Adjusters, and upon death many are duly elected as survivors and sealed by the archangels for subsequent resurrection and Spirit fusion. The archangels always accompany the Planetary Princes, and a dispensational adjudication of the realm is simultaneous with the prince’s arrival.

52:1.7 (590.3)All mortals who are indwelt by Thought Adjusters are potential worshipers; they have been “lighted by the true light,” and they possess capacity for seeking reciprocal contact with divinity. Nevertheless, the early or biologic religion of primitive man is largely a persistence of animal fear coupled with ignorant awe and tribal superstition. The survival of superstition in the Urantia races is hardly complimentary to your evolutionary development nor compatible with your otherwise splendid achievements in material progress. But this early fear religion serves a very valuable purpose in subduing the fiery tempers of these primitive creatures. It is the forerunner of civilization and the soil for the subsequent planting of the seeds of revealed religion by the Planetary Prince and his ministers.

52:1.8 (590.4)Within one hundred thousand years from the time man acquires erect posture, the Planetary Prince usually arrives, having been dispatched by the System Sovereign upon the report of the Life Carriers that will is functioning, even though comparatively few individuals have thus developed. Primitive mortals usually welcome the Planetary Prince and his visible staff; in fact, they often look upon them with awe and reverence, almost with worshipfulness, if they are not restrained.

2. Post-Planetary Prince Man

52:2.1 (591.1)With the arrival of the Planetary Prince a new dispensation begins. Government appears on earth, and the advanced tribal epoch is attained. Great social strides are made during a few thousand years of this regime. Under normal conditions mortals attain a high state of civilization during this age. They do not struggle so long in barbarism as did the Urantia races. But life on an inhabited world is so changed by rebellion that you can have little or no idea of such a regime on a normal planet.

52:2.2 (591.2)The average length of this dispensation is around five hundred thousand years, some longer, some shorter. During this era the planet is established in the circuits of the system, and a full quota of seraphic and other celestial helpers is assigned to its administration. The Thought Adjusters come in increasing numbers, and the seraphic guardians amplify their regime of mortal supervision.

52:2.3 (591.3)When the Planetary Prince arrives on a primitive world, the evolved religion of fear and ignorance prevails. The prince and his staff make the first revelations of higher truth and universe organization. These initial presentations of revealed religion are very simple, and they usually pertain to the affairs of the local system. Religion is wholly an evolutionary process prior to the arrival of the Planetary Prince. Subsequently, religion progresses by graduated revelation as well as by evolutionary growth. Each dispensation, each mortal epoch, receives an enlarged presentation of spiritual truth and religious ethics. The evolution of the religious capacity of receptivity in the inhabitants of a world largely determines their rate of spiritual advancement and the extent of religious revelation.

52:2.4 (591.4)This dispensation witnesses a spiritual dawn, and the different races and their various tribes tend to develop specialized systems of religious and philosophic thought. There uniformly run through all of these racial religions two strains: the early fears of primitive men and the later revelations of the Planetary Prince. In some respects Urantians do not seem to have wholly emerged from this stage of planetary evolution. As you pursue this study, you will the more clearly discern how far your world departs from the average course of evolutionary progress and development.

52:2.5 (591.5)But the Planetary Prince is not “the Prince of Peace.” Racial struggles and tribal wars continue over into this dispensation but with diminishing frequency and severity. This is the great age of racial dispersion, and it culminates in a period of intense nationalism. Color is the basis of tribal and national groupings, and the different races often develop separate languages. Each expanding group of mortals tends to seek isolation. This segregation is favored by the existence of many languages. Before the unification of the several races their relentless warfare sometimes results in the obliteration of whole peoples; the orange and green men are particularly subject to such extinction.

52:2.6 (591.6)On average worlds, during the latter part of the prince’s rule, national life begins to replace tribal organization or rather to be superimposed upon the existing tribal groupings. But the great social achievement of the prince’s epoch is the emergence of family life. Heretofore, human relationships have been chiefly tribal; now, the home begins to materialize.

52:2.7 (591.7)This is the dispensation of the realization of sex equality. On some planets the male may rule the female; on others the reverse prevails. During this age normal worlds establish full equality of the sexes, this being preliminary to the fuller realization of the ideals of home life. This is the dawn of the golden age of the home. The idea of tribal rule gradually gives way to the dual concept of national life and family life.

52:2.8 (592.1)During this age agriculture makes its appearance. The growth of the family idea is incompatible with the roving and unsettled life of the hunter. Gradually the practices of settled habitations and the cultivation of the soil become established. The domestication of animals and the development of home arts proceed apace. Upon reaching the apex of biologic evolution, a high level of civilization has been attained, but there is little development of a mechanical order; invention is the characteristic of the succeeding age.

52:2.9 (592.2)The races are purified and brought up to a high state of physical perfection and intellectual strength before the end of this era. The early development of a normal world is greatly helped by the plan of promoting the increase of the higher types of mortals with proportionate curtailment of the lower. And it is the failure of your early peoples to thus discriminate between these types that accounts for the presence of so many defective and degenerate individuals among the present-day Urantia races.

52:2.10 (592.3)One of the great achievements of the age of the prince is this restriction of the multiplication of mentally defective and socially unfit individuals. Long before the times of the arrival of the second Sons, the Adams, most worlds seriously address themselves to the tasks of race purification, something which the Urantia peoples have not even yet seriously undertaken.

52:2.11 (592.4)This problem of race improvement is not such an extensive undertaking when it is attacked at this early date in human evolution. The preceding period of tribal struggles and rugged competition in race survival has weeded out most of the abnormal and defective strains. An idiot does not have much chance of survival in a primitive and warring tribal social organization. It is the false sentiment of your partially perfected civilizations that fosters, protects, and perpetuates the hopelessly defective strains of evolutionary human stocks.

52:2.12 (592.5)It is neither tenderness nor altruism to bestow futile sympathy upon degenerated human beings, unsalvable abnormal and inferior mortals. There exist on even the most normal of the evolutionary worlds sufficient differences between individuals and between numerous social groups to provide for the full exercise of all those noble traits of altruistic sentiment and unselfish mortal ministry without perpetuating the socially unfit and the morally degenerate strains of evolving humanity. There is abundant opportunity for the exercise of tolerance and the function of altruism in behalf of those unfortunate and needy individuals who have not irretrievably lost their moral heritage and forever destroyed their spiritual birthright.

3. Post-Adamic Man

52:3.1 (592.6)When the original impetus of evolutionary life has run its biologic course, when man has reached the apex of animal development, there arrives the second order of sonship, and the second dispensation of grace and ministry is inaugurated. This is true on all evolutionary worlds. When the highest possible level of evolutionary life has been attained, when primitive man has ascended as far as possible in the biologic scale, a Material Son and Daughter always appear on the planet, having been dispatched by the System Sovereign.

52:3.2 (593.1)Thought Adjusters are increasingly bestowed upon the post-Adamic men, and in constantly augmented numbers these mortals attain capacity for subsequent Adjuster fusion. While functioning as descending Sons, the Adams do not possess Adjusters, but their planetary offspring—direct and mixed—become legitimate candidates for the reception, in due time, of the Mystery Monitors. By the termination of the post-Adamic age the planet is in possession of its full quota of celestial ministers; only the fusion Adjusters are not yet universally bestowed.

52:3.3 (593.2)It is the prime purpose of the Adamic regime to influence evolving man to complete the transit from the hunter and herder stage of civilization to that of the agriculturist and horticulturist, to be later supplemented by the appearance of the urban and industrial adjuncts to civilization. Ten thousand years of this dispensation of the biologic uplifters is sufficient to effect a marvelous transformation. Twenty-five thousand years of such an administration of the conjoint wisdom of the Planetary Prince and the Material Sons usually ripens the sphere for the advent of a Magisterial Son.

52:3.4 (593.3)This age usually witnesses the completion of the elimination of the unfit and the still further purification of the racial strains; on normal worlds the defective bestial tendencies are very nearly eliminated from the reproducing stocks of the realm.

52:3.5 (593.4)The Adamic progeny never amalgamate with the inferior strains of the evolutionary races. Neither is it the divine plan for the Planetary Adam or Eve to mate, personally, with the evolutionary peoples. This race-improvement project is the task of their progeny. But the offspring of the Material Son and Daughter are mobilized for generations before the racial-amalgamation ministry is inaugurated.

52:3.6 (593.5)The result of the gift of the Adamic life plasm to the mortal races is an immediate upstepping of intellectual capacity and an acceleration of spiritual progress. There is usually some physical improvement also. On an average world the post-Adamic dispensation is an age of great invention, energy control, and mechanical development. This is the era of the appearance of multiform manufacture and the control of natural forces; it is the golden age of exploration and the final subduing of the planet. Much of the material progress of a world occurs during this time of the inauguration of the development of the physical sciences, just such an epoch as Urantia is now experiencing. Your world is a full dispensation and more behind the average planetary schedule.

52:3.7 (593.6)By the end of the Adamic dispensation on a normal planet the races are practically blended, so that it can be truly proclaimed that “God has made of one blood all the nations,” and that his Son “has made of one color all peoples.” The color of such an amalgamated race is somewhat of an olive shade of the violet hue, the racial “white” of the spheres.

52:3.8 (593.7)Primitive man is for the most part carnivorous; the Material Sons and Daughters do not eat meat, but their offspring within a few generations usually gravitate to the omnivorous level, although whole groups of their descendants sometimes remain nonflesh eaters. This double origin of the post-Adamic races explains how such blended human stocks exhibit anatomic vestiges belonging to both the herbivorous and carnivorous animal groups.

52:3.9 (593.8)Within ten thousand years of racial amalgamation the resultant stocks show varying degrees of anatomic blend, some strains carrying more of the marks of the nonflesh-eating ancestry, others exhibiting more of the distinguishing traits and physical characteristics of their carnivorous evolutionary progenitors. The majority of these world races soon become omnivorous, subsisting upon a wide range of viands from both the animal and vegetable kingdoms.

52:3.10 (594.1)The post-Adamic epoch is the dispensation of internationalism. With the near completion of the task of race blending, nationalism wanes, and the brotherhood of man really begins to materialize. Representative government begins to take the place of the monarchial or paternal form of rulership. The educational system becomes world-wide, and gradually the languages of the races give way to the tongue of the violet people. Universal peace and co-operation are seldom attained until the races are fairly well blended, and until they speak a common language.

52:3.11 (594.2)During the closing centuries of the post-Adamic age there develops new interest in art, music, and literature, and this world-wide awakening is the signal for the appearance of a Magisterial Son. The crowning development of this era is the universal interest in intellectual realities, true philosophy. Religion becomes less nationalistic, becomes more and more a planetary affair. New revelations of truth characterize these ages, and the Most Highs of the constellations begin to rule in the affairs of men. Truth is revealed up to the administration of the constellations.

52:3.12 (594.3)Great ethical advancement characterizes this era; the brotherhood of man is the goal of its society. World-wide peace—the cessation of race conflict and national animosity—is the indicator of planetary ripeness for the advent of the third order of sonship, the Magisterial Son.

4. Post-Magisterial Son Man

52:4.1 (594.4)On normal and loyal planets this age opens with the mortal races blended and biologically fit. There are no race or color problems; literally all nations and races are of one blood. The brotherhood of man flourishes, and the nations are learning to live on earth in peace and tranquillity. Such a world stands on the eve of a great and culminating intellectual development.

52:4.2 (594.5)When an evolutionary world becomes thus ripe for the magisterial age, one of the high order of Avonal Sons makes his appearance on a magisterial mission. The Planetary Prince and the Material Sons are of local universe origin; the Magisterial Son hails from Paradise.

52:4.3 (594.6)When the Paradise Avonals come to the mortal spheres on judicial actions, solely as dispensation adjudicators, they are never incarnated. But when they come on magisterial missions, at least the initial one, they are always incarnated, though they do not experience birth, neither do they die the death of the realm. They may live on for generations in those cases where they remain as rulers on certain planets. When their missions are concluded, they yield up their planetary lives and return to their former status of divine sonship.

52:4.4 (594.7)Each new dispensation extends the horizon of revealed religion, and the Magisterial Sons extend the revelation of truth to portray the affairs of the local universe and all its tributaries.

52:4.5 (594.8)After the initial visitation of a Magisterial Son the races soon effect their economic liberation. The daily work required to sustain one’s independence would be represented by two and one-half hours of your time. It is perfectly safe to liberate such ethical and intelligent mortals. Such refined peoples well know how to utilize leisure for self-improvement and planetary advancement. This age witnesses the further purification of the racial stocks by the restriction of reproduction among the less fit and poorly endowed individuals.

52:4.6 (595.1)The political government and social administration of the races continue to improve, self-government being fairly well established by the end of this age. By self-government we refer to the highest type of representative government. Such worlds advance and honor only those leaders and rulers who are most fit to bear social and political responsibilities.

52:4.7 (595.2)During this epoch the majority of the world mortals are Adjuster indwelt. But even yet the bestowal of divine Monitors is not always universal. The Adjusters of fusion destiny are not yet bestowed upon all planetary mortals; it is still necessary for the will creatures to choose the Mystery Monitors.

52:4.8 (595.3)During the closing ages of this dispensation, society begins to return to more simplified forms of living. The complex nature of an advancing civilization is running its course, and mortals are learning to live more naturally and effectively. And this trend increases with each succeeding epoch. This is the age of the flowering of art, music, and higher learning. The physical sciences have already reached their height of development. The termination of this age, on an ideal world, witnesses the fullness of a great religious awakening, a world-wide spiritual enlightenment. And this extensive arousal of the spiritual natures of the races is the signal for the arrival of the bestowal Son and for the inauguration of the fifth mortal epoch.

52:4.9 (595.4)On many worlds it develops that the planet is not made ready for a bestowal Son by one magisterial mission; in that event there will be a second, even a succession of Magisterial Sons, each of whom will advance the races from one dispensation to another until the planet is made ready for the gift of the bestowal Son. On the second and subsequent missions the Magisterial Sons may or may not be incarnated. But no matter how many Magisterial Sons may appear—and they may also come as such after the bestowal Son—the advent of each one marks the end of one dispensation and the beginning of another.

52:4.10 (595.5)These dispensations of the Magisterial Sons cover anywhere from twenty-five thousand to fifty thousand years of Urantia time. Sometimes such an epoch is much shorter and in rare instances even longer. But in the fullness of time one of these same Magisterial Sons will be born as the Paradise bestowal Son.

5. Post-Bestowal Son Man

52:5.1 (595.6)When a certain standard of intellectual and spiritual development is attained on an inhabited world, a Paradise bestowal Son always arrives. On normal worlds he does not appear in the flesh until the races have ascended to the highest levels of intellectual development and ethical attainment. But on Urantia the bestowal Son, even your own Creator Son, appeared at the close of the Adamic dispensation, but that is not the usual order of events on the worlds of space.

52:5.2 (595.7)When the worlds have become ripe for spiritualization, the bestowal Son arrives. These Sons always belong to the Magisterial or Avonal order except in that case, once in each local universe, when the Creator Son prepares for his terminal bestowal on some evolutionary world, as occurred when Michael of Nebadon appeared on Urantia to bestow himself upon your mortal races. Only one world in near ten million can enjoy such a gift; all other worlds are spiritually advanced by the bestowal of a Paradise Son of the Avonal order.

52:5.3 (596.1)The bestowal Son arrives on a world of high educational culture and encounters a race spiritually trained and prepared to assimilate advanced teachings and to appreciate the bestowal mission. This is an age characterized by the world-wide pursuit of moral culture and spiritual truth. The mortal passion of this dispensation is the penetration of cosmic reality and communion with spiritual reality. The revelations of truth are extended to include the superuniverse. Entirely new systems of education and government grow up to supplant the crude regimes of former times. The joy of living takes on new color, and the reactions of life are exalted to heavenly heights of tone and timbre.

52:5.4 (596.2)The bestowal Son lives and dies for the spiritual uplift of the mortal races of a world. He establishes the “new and living way”; his life is an incarnation of Paradise truth in mortal flesh, that very truth—even the Spirit of Truth—in the knowledge of which men shall be free.

52:5.5 (596.3)On Urantia the establishment of this “new and living way” was a matter of fact as well as of truth. The isolation of Urantia in the Lucifer rebellion had suspended the procedure whereby mortals can pass, upon death, directly to the shores of the mansion worlds. Before the days of Christ Michael on Urantia all souls slept on until the dispensational or special millennial resurrections. Even Moses was not permitted to go over to the other side until the occasion of a special resurrection, the fallen Planetary Prince, Caligastia, contesting such a deliverance. But ever since the day of Pentecost, Urantia mortals again may proceed directly to the morontia spheres.

52:5.6 (596.4)Upon the resurrection of a bestowal Son, on the third day after yielding up his incarnated life, he ascends to the right hand of the Universal Father, receives the assurance of the acceptance of the bestowal mission, and returns to the Creator Son at the headquarters of the local universe. Thereupon the bestowal Avonal and the Creator Michael send their joint spirit, the Spirit of Truth, into the bestowal world. This is the occasion when the “spirit of the triumphant Son is poured out upon all flesh.” The Universe Mother Spirit also participates in this bestowal of the Spirit of Truth, and concomitant therewith there issues the bestowal edict of the Thought Adjusters. Thereafter all normal-minded will creatures of that world will receive Adjusters as soon as they attain the age of moral responsibility, of spiritual choice.

52:5.7 (596.5)If such a bestowal Avonal should return to a world after the bestowal mission, he would not incarnate but would come “in glory with the seraphic hosts.”

52:5.8 (596.6)The postbestowal Son age may extend from ten thousand to a hundred thousand years. There is no arbitrary time allotted to any of these dispensational eras. This is a time of great ethical and spiritual progress. Under the spiritual influence of these ages, human character undergoes tremendous transformations and experiences phenomenal development. It becomes possible to put the golden rule into practical operation. The teachings of Jesus are really applicable to a mortal world which has had the preliminary training of the prebestowal Sons with their dispensations of character ennoblement and culture augmentation.

52:5.9 (596.7)During this era the problems of disease and delinquency are virtually solved. Degeneracy has already been largely eliminated by selective reproduction. Disease has been practically mastered through the high resistant qualities of the Adamic strains and by the intelligent and world-wide application of the discoveries of the physical sciences of preceding ages. The average length of life, during this period, climbs well above the equivalent of three hundred years of Urantia time.

52:5.10 (597.1)Throughout this epoch there is a gradual lessening of governmental supervision. True self-government is beginning to function; fewer and fewer restrictive laws are necessary. The military branches of national resistance are passing away; the era of international harmony is really arriving. There are many nations, mostly determined by land distribution, but only one race, one language, and one religion. Mortal affairs are almost, but not quite, utopian. This truly is a great and glorious age!

6. Urantia’s Post-Bestowal Age

52:6.1 (597.2)The bestowal Son is the Prince of Peace. He arrives with the message, “Peace on earth and good will among men.” On normal worlds this is a dispensation of world-wide peace; the nations no more learn war. But such salutary influences did not attend the coming of your bestowal Son, Christ Michael. Urantia is not proceeding in the normal order. Your world is out of step in the planetary procession. Your Master, when on earth, warned his disciples that his advent would not bring the usual reign of peace on Urantia. He distinctly told them that there would be “wars and rumors of wars,” and that nation would rise against nation. At another time he said, “Think not that I have come to bring peace upon earth.”

52:6.2 (597.3)Even on normal evolutionary worlds the realization of the world-wide brotherhood of man is not an easy accomplishment. On a confused and disordered planet like Urantia such an achievement requires a much longer time and necessitates far greater effort. Unaided social evolution can hardly achieve such happy results on a spiritually isolated sphere. Religious revelation is essential to the realization of brotherhood on Urantia. While Jesus has shown the way to the immediate attainment of spiritual brotherhood, the realization of social brotherhood on your world depends much on the achievement of the following personal transformations and planetary adjustments:

52:6.3 (597.4)1. Social fraternity. Multiplication of international and interracial social contacts and fraternal associations through travel, commerce, and competitive play. Development of a common language and the multiplication of multilinguists. The racial and national interchange of students, teachers, industrialists, and religious philosophers.

52:6.4 (597.5)2. Intellectual cross-fertilization. Brotherhood is impossible on a world whose inhabitants are so primitive that they fail to recognize the folly of unmitigated selfishness. There must occur an exchange of national and racial literature. Each race must become familiar with the thought of all races; each nation must know the feelings of all nations. Ignorance breeds suspicion, and suspicion is incompatible with the essential attitude of sympathy and love.

52:6.5 (597.6)3. Ethical awakening. Only ethical consciousness can unmask the immorality of human intolerance and the sinfulness of fratricidal strife. Only a moral conscience can condemn the evils of national envy and racial jealousy. Only moral beings will ever seek for that spiritual insight which is essential to living the golden rule.

52:6.6 (598.1)4. Political wisdom. Emotional maturity is essential to self-control. Only emotional maturity will insure the substitution of international techniques of civilized adjudication for the barbarous arbitrament of war. Wise statesmen will sometime work for the welfare of humanity even while they strive to promote the interest of their national or racial groups. Selfish political sagacity is ultimately suicidal—destructive of all those enduring qualities which insure planetary group survival.

52:6.7 (598.2)5. Spiritual insight. The brotherhood of man is, after all, predicated on the recognition of the fatherhood of God. The quickest way to realize the brotherhood of man on Urantia is to effect the spiritual transformation of present-day humanity. The only technique for accelerating the natural trend of social evolution is that of applying spiritual pressure from above, thus augmenting moral insight while enhancing the soul capacity of every mortal to understand and love every other mortal. Mutual understanding and fraternal love are transcendent civilizers and mighty factors in the world-wide realization of the brotherhood of man.

52:6.8 (598.3)If you could be transplanted from your backward and confused world to some normal planet now in the postbestowal Son age, you would think you had been translated to the heaven of your traditions. You would hardly believe that you were observing the normal evolutionary workings of a mortal sphere of human habitation. These worlds are in the spiritual circuits of their realm, and they enjoy all the advantages of the universe broadcasts and the reflectivity services of the superuniverse.

7. Post-Teacher Son Man

52:7.1 (598.4)The Sons of the next order to arrive on the average evolutionary world are the Trinity Teacher Sons, the divine Sons of the Paradise Trinity. Again we find Urantia out of step with its sister spheres in that your Jesus has promised to return. That promise he will certainly fulfill, but no one knows whether his second coming will precede or follow the appearances of Magisterial or Teacher Sons on Urantia.

52:7.2 (598.5)The Teacher Sons come in groups to the spiritualizing worlds. A planetary Teacher Son is assisted and supported by seventy primary Sons, twelve secondary Sons, and three of the highest and most experienced of the supreme order of Daynals. This corps will remain for some time on the world, long enough to effect the transition from the evolutionary ages to the era of light and life—not less than one thousand years of planetary time and often considerably longer. This mission is a Trinity contribution to the antecedent efforts of all the divine personalities who have ministered to an inhabited world.

52:7.3 (598.6)The revelation of truth is now extended to the central universe and to Paradise. The races are becoming highly spiritual. A great people has evolved and a great age is approaching. The educational, economic, and administrative systems of the planet are undergoing radical transformations. New values and relationships are being established. The kingdom of heaven is appearing on earth, and the glory of God is being shed abroad in the world.

52:7.4 (598.7)This is the dispensation when many mortals are translated from among the living. As the era of Trinity Teacher Sons progresses, the spiritual allegiance of the mortals of time becomes more and more universal. Natural death becomes less frequent as the Adjusters increasingly fuse with their subjects during the lifetime in the flesh. The planet eventually is classed as of the primary modified order of mortal ascension.

52:7.5 (599.1)Life during this era is pleasant and profitable. Degeneracy and the antisocial end products of the long evolutionary struggle have been virtually obliterated. The length of life approaches five hundred Urantia years, and the reproductive rate of racial increase is intelligently controlled. An entirely new order of society has arrived. There are still great differences among mortals, but the state of society more nearly approaches the ideals of social brotherhood and spiritual equality. Representative government is vanishing, and the world is passing under the rule of individual self-control. The function of government is chiefly directed to collective tasks of social administration and economic co-ordination. The golden age is coming on apace; the temporal goal of the long and intense planetary evolutionary struggle is in sight. The reward of the ages is soon to be realized; the wisdom of the Gods is about to be manifested.

52:7.6 (599.2)The physical administration of a world during this age requires about one hour each day on the part of every adult individual; that is, the equivalent of one Urantia hour. The planet is in close touch with universe affairs, and its people scan the latest broadcasts with the same keen interest you now manifest in the latest editions of your daily newspapers. These races are occupied with a thousand things of interest unknown on your world.

52:7.7 (599.3)Increasingly, true planetary allegiance to the Supreme Being grows. Generation after generation, more and more of the race step into line with those who practice justice and live mercy. Slowly but surely the world is being won to the joyous service of the Sons of God. The physical difficulties and material problems have been largely solved; the planet is ripening for advanced life and a more settled existence.

52:7.8 (599.4)From time to time throughout their dispensation, Teacher Sons continue to come to these peaceful worlds. They do not leave a world until they observe that the evolutionary plan, as it concerns that planet, is working smoothly. A Magisterial Son of judgment usually accompanies the Teacher Sons on their successive missions, while another such Son functions at the time of their departure, and these judicial actions continue from age to age throughout the duration of the mortal regime of time and space.

52:7.9 (599.5)Each recurring mission of the Trinity Teacher Sons successively exalts such a supernal world to ever-ascending heights of wisdom, spirituality, and cosmic illumination. But the noble natives of such a sphere are still finite and mortal. Nothing is perfect; nevertheless, there is evolving a quality of near perfection in the operation of an imperfect world and in the lives of its human inhabitants.

52:7.10 (599.6)The Trinity Teacher Sons may return many times to the same world. But sooner or later, in connection with the termination of one of their missions, the Planetary Prince is elevated to the position of Planetary Sovereign, and the System Sovereign appears to proclaim the entrance of such a world upon the era of light and life.

52:7.11 (599.7)It was of the conclusion of the terminal mission of the Teacher Sons (at least that would be the chronology on a normal world) that John wrote: “I saw a new heaven and a new earth and the new Jerusalem coming down from God out of heaven, prepared as a princess adorned for the prince.”

52:7.12 (600.1)This is the same renovated earth, the advanced planetary stage, that the olden seer envisioned when he wrote: “‘For, as the new heavens and the new earth, which I will make, shall remain before me, so shall you and your children survive; and it shall come to pass that from one new moon to another and from one Sabbath to another all flesh shall come to worship before me,’ says the Lord.”

52:7.13 (600.2)It is the mortals of such an age who are described as “a chosen generation, a royal priesthood, a holy nation, an exalted people; and you shall show forth the praises of Him who has called you out of darkness into this marvelous light.”

52:7.14 (600.3)No matter what the special natural history of an individual planet may be, no difference whether a realm has been wholly loyal, tainted with evil, or cursed by sin—no matter what the antecedents may be—sooner or later the grace of God and the ministry of angels will usher in the day of the advent of the Trinity Teacher Sons; and their departure, following their final mission, will inaugurate this superb era of light and life.

52:7.15 (600.4)All the worlds of Satania can join in the hope of the one who wrote: “Nevertheless we, according to His promise, look for a new heaven and a new earth, wherein dwells righteousness. Wherefore, beloved, seeing that you look for such things, be diligent that you may be found by Him in peace, without spot and blameless.”

52:7.16 (600.5)The departure of the Teacher Son corps, at the end of their first or some subsequent reign, ushers in the dawn of the era of light and life—the threshold of the transition from time to the vestibule of eternity. The planetary realization of this era of light and life far more than equals the fondest expectations of Urantia mortals who have entertained no more farseeing concepts of the future life than those embraced within religious beliefs which depict heaven as the immediate destiny and final dwelling place of surviving mortals.

52:7.17 (600.6)[Sponsored by a Mighty Messenger temporarily attached to the staff of Gabriel.]