ΟI Δημιουργοί Υιοί είναι οι δημιουργοί και οι κυβερνήτες των τοπικών συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος. Οι συμπαντικοί αυτοί δημιουργοί και κυρίαρχοι έχουν διττή προέλευση, ενσωματώνοντας τα χαρακτηριστικά του Θεού Πατέρα και του Θεού Υιού. Κάθε Δημιουργός Υιός, ωστόσο, είναι διαφορετικός από οποιονδήποτε άλλο, καθένας είναι μοναδικός στη φύση και στην προσωπικότητα. Ο κάθε ένας τους είναι ο «μονoγενής Υιός» του τέλειου ιδεώδους θεότητας της προέλευσής του.

Στο άπειρο έργο της οργάνωσης, της εξέλιξης και της τελειοποίησης ενός τοπικού σύμπαντος, οι ανώτατοι αυτοί Υιοί λαμβάνουν στην επιβεβαιωτική έγκριση του Συμπαντικού Πατέρα. Η σχέση ενός Δημιουργού Υιού με τον Παραδείσιο Πατέρα του είναι συγκινητική και υπέροχη. Αναμφίβολα, η βαθιά στοργή των Θεϊκών γονέων για τα θεία τέκνα τους είναι η πηγή αυτής της ωραίας και άπειρα θεϊκής αγάπης την οποία ακόμα και οι θνητοί γονείς νοιώθουν για τα παιδιά τους.

Οι βασικοί αυτοί Υιοί του Παραδείσου προσωποποιούνται ως Μιχαήλ. Καθώς φεύγουν από τον Παράδεισο για να θεμελιώσουν τα σύμπαντά τους, γίνονται γνωστοί ως Δημιουργοί Μιχαήλ. Όταν αποκτήσουν την υπέρτατη εξουσία τους ονομάζονται Κυρίαρχοι Μιχαήλ. Ορισμένες φορές αναφερόμαστε στον κυρίαρχο του σύμπαντός σας του Νέβαδον ως Χριστό Μιχαήλ. Διαρκώς και για πάντα κυβερνούν ως «τάξη του Μιχαήλ,», εφ’ όσον έτσι ονομάσθηκε ο πρώτος Υιός της τάξης και της φύσης τους.

Ο πρωταρχικός, ή πρωτότοκος Μιχαήλ ουδέποτε ενσαρκώθηκε ως υλική ύπαρξη αλλά βίωσε επτά φορές την εμπειρία της ανέλιξης ενός πνευματικού πλάσματος στα επτά κυκλώματα της Χαβόνα, προωθούμενος από τους εξωτερικούς κόσμους στο εσώτατο κύκλωμα της κεντρικής δημιουργίας. Η τάξη των Μιχαήλ γνωρίζει το μέγα σύμπαν από τη μία άκρη έως την άλλη. Δεν υπάρχει ουσιώδης εμπειρία, οποιουδήποτε πλάσματος του χρόνου και του διαστήματος στην οποία να μην έχουν προσωπικά συμμετάσχει οι Μιχαήλ. Αποτελούν, ουσιαστικά, μέρος όχι μόνο της θείας φύσης, αλλά και της δικής σας, επίσης, φύσης και τούτο σημαίνει κάθε φύσης, από την ανώτατη έως την κατώτατη.

Ο πρωταρχικός Μιχαήλ είναι ο πρόεδρος των αρχικών Υιών του Παραδείσου όταν συνεδριάζουν στο κέντρο των πάντων. Όχι πολύ καιρό πριν, στην Ουβέρσα, καταγράψαμε τη συμπαντική εκπομπή ενός ασυνήθιστου συμβουλίου που έλαβε χώρα στην αιώνια Νήσο και στο οποίο έλαβαν μέρος εκατόν πενήντα χιλιάδες Δημιουργών Υιών, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν υπό την πατρική παρουσία και ανέλαβαν τη μελέτη τη σχετική με την πρόοδο της ενοποίησης και της σταθεροποίησης του σύμπαντος των συμπάντων. Πρόκειται για μία επιλεγμένη ομάδα Κυριάρχων Μιχαήλ, επτάπτυχων χορηγούντων Υιών.

Όταν η πλήρωση του απόλυτου πνευματικού ιδεώδους εντός του Αιώνιου Υιού συναντά την πλήρωση της απόλυτης θεώρησης της προσωπικότητας του Πατέρα του Σύμπαντος, όταν μία τέτοια δημιουργική ένωση επιτευχθεί απόλυτα και οριστικά, όταν μία τέτοια απόλυτη πνευματική ταύτιση και άπειρη προσωπική ενοποίηση πραγματοποιηθεί, τότε, στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, χωρίς την απώλεια οποιουδήποτε προσωπικού χαρακτηριστικού, ή προνομίου, οποιασδήποτε των απείρων Θεοτήτων, αστράφτει σε πλήρη ύπαρξη ένας νέος, αυθεντικός Δημιουργός Υιός, ο μόνος πραγματικός Υιός του τέλειου ιδεώδους και της ισχυρής αυτενεργού αιτίας της ζωής, η ένωση των οποίων δημιουργεί τούτη τη νέα προσωπικότητα του δημιουργού, τη γεμάτη δύναμη και τελειότητα.

Κάθε Δημιουργός Υιός είναι ο μονογενής και μονογενήτωρ απόγονος της θείας ένωσης της αυθεντικής ιδέας των δύο απείρων, αιώνιων και τέλειων διανοιών των πανταχού παρόντων Δημιουργών του σύμπαντος των συμπάντων. Ουδέποτε μπορεί να υπάρξει ένας άλλος, τέτοιος, Υιός, επειδή κάθε Δημιουργός Υιός είναι η ανεπιφύλακτη, ολοκληρωμένη και τελική έκφραση και ενσωμάτωση κάθε φάσης, κάθε χαρακτηριστικού, κάθε δυνατότητας, κάθε θείας πραγματικότητας, η οποία μπορεί, μέσα στην αιωνιότητα, να βρεθεί, να εκφρασθεί, ή να εξελιχθεί μέσω αυτών των θείων δημιουργικών δυναμικών, οι οποίες ενώνονται για να δημιουργήσουν τον συγκεκριμένο Υιό Μιχαήλ. Κάθε Δημιουργός Υιός είναι το απόλυτο των ενωτικών απόψεων της θεότητας, οι οποίες συνιστούν τη θεία προέλευση του.

Η θεία φύση αυτών των Δημιουργών Υιών προέρχεται, βασικά, από τα εξ ίσου κληροδοτημένα χαρακτηριστικά και των δύο Παραδείσιων γονέων. Όλα συμμετέχουν στην πλήρωση της θείας φύσης του Πατέρα του Σύμπαντος και των δημιουργικών πλεονεκτημάτων του Αιώνιου Υιού, καθώς, όμως παρατηρούμε το πρακτικό αποτέλεσμα της δράσης των Μιχαήλ στα σύμπαντα, διακρίνουμε εμφανείς διαφορές. Ορισμένοι Δημιουργοί Υιοί φαίνεται ότι μοιάζουν περισσότερο με τον Θεό τον Πατέρα. Άλλοι περισσότερο με τον Θεό τον Υιό. Για παράδειγμα: Η πορεία της διακυβέρνησης στο σύμπαν του Νέβαδον υποδηλώνει ότι ο Δημιουργός του και κυβερνήτης Υιός είναι κάποιος του οποίου η φύση και ο χαρακτήρας μοιάζουν με εκείνον του Αιώνιου Υιού-Μητέρας. Πρέπει επιπλέον να σημειωθεί ότι σε ορισμένα σύμπαντα προεδρεύουν Παραδείσιοι Μιχαήλ οι οποίοι φαίνονται να μοιάζουν εξ ίσου στον Θεό τον Πατέρα και τον Θεό τον Υιό. Και οι παρατηρήσεις αυτές, με κανένα τρόπο δεν συνιστούν κριτική. Αποτελούν απλά καταγραφή των γεγονότων.

Δεν γνωρίζω τον ακριβή αριθμό των Δημιουργών Υιών που υπάρχουν, έχω όμως λόγους να πιστεύω ότι είναι περισσότεροι από επτακόσιες χιλιάδες. Τη στιγμή αυτή γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ακριβώς επτακόσιες χιλιάδες Ενοποιημένοι των Ημερών και ότι δεν δημιουργούνται άλλοι. Παρατηρούμε επίσης ότι τα θεσπισμένα σχέδια της παρούσης συμπαντικής εποχής φαίνονται να υποδηλώνουν ότι σε κάθε τοπικό σύμπαν πρόκειται να εγκατασταθεί ένας Ενωτικός των Ημερών, ως συμβουλευτικός πρεσβευτής της Τριάδας. Επιπλέον σημειώνουμε ότι ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός των Δημιουργών Υιών πάντοτε υπερβαίνει των μόνιμο αριθμό των Ενωτικών των Ημερών. Όσον αφορά όμως στο πεπρωμένο των, πέραν των επτακοσίων χιλιάδων, Μιχαήλ, δεν έχουμε πληροφορίες.

Οι Παραδείσιοι Υιοί της πρώτης τάξης είναι οι σχεδιαστές, οι δημιουργοί, οι πλάστες και οι διαχειριστές των οικείων χώρων κυριαρχίας των, των τοπικών συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος, των βασικών δημιουργικών μονάδων των επτά εξελικτικών υπερσυμπάντων. Ένας Δημιουργός Υιός έχει το δικαίωμα να επιλέγει το διαστημικό χώρο της μελλοντικής κοσμικής του δραστηριότητας, προτού όμως καν αρχίσει τη φυσική οργάνωση του σύμπαντός του πρέπει να περάσει μια μακρά περίοδο παρατήρησης αφιερωμένη στη μελέτη των προσπαθειών των μεγαλυτέρων αδελφών του στις διάφορες δημιουργίες που βρίσκονται στο υπερσύμπαν της μελλοντικής του δράσης. Και πριν απ’ όλα αυτά, ο Υιός Μιχαήλ θα έχει ολοκληρώσει τη μακρόχρονη και μοναδική εμπειρία της παρατήρησης του Παραδείσου και της εκπαίδευσης στη Χαβόνα.

Όταν ένας Δημιουργός Υιός εγκαταλείπει τον Παράδεισο για να μπει στη διαδικασία της δημιουργίας ενός σύμπαντος, να γίνει ο επικεφαλής – ουσιαστικά ο Θεός – του τοπικού σύμπαντος το οποίο ανέλαβε να οργανώσει, τότε, για πρώτη φορά, βρίσκεται σε προσωπική επαφή και από πολλές απόψεις εξαρτάται, από την Τρίτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Το Άπειρο Πνεύμα, αν και κατοικεί μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό στο κέντρο των πάντων έχει προορισμό να λειτουργεί ως ουσιαστικός και αποτελεσματικός αρωγός κάθε Δημιουργού Υιού. Για το λόγο αυτό, κάθε Δημιουργός Υιός ακολουθείται από μία Δημιουργική Θυγατέρα του Απείρου Πνεύματος, την ύπαρξη αυτή της οποίας ο προορισμός είναι να γίνει Θείος Λειτουργός, το Πνεύμα Μητέρα του καινούργιου τοπικού σύμπαντος.

Η αναχώρηση ενός Υιού Μιχαήλ για το σκοπό αυτό, απελευθερώνει για πάντα τα δημιουργικά του προνόμια από τις Παραδείσιες Γενεσιουργούς Αιτίες και Κέντρα και υπόκειται σε ορισμένους μόνο περιορισμούς ενυπάρχοντες στην προ-ύπαρξη αυτών των Γενεσιουργών Αιτιών και Κέντρων, καθώς και σε ορισμένες άλλες προϋπάρχουσες δυνάμεις και παρουσίες. Μεταξύ των περιορισμών αυτών των κατά τα λοιπά παντοδύναμων δημιουργικών προνομίων ενός Πατέρα τοπικού σύμπαντος, είναι οι εξής:

1. Η Ενέργεια-ύλη κυριαρχείται από το Άπειρο Πνεύμα. Πριν από οποιαδήποτε νέα μορφή πραγμάτων, μεγάλη, ή μικρή, δημιουργηθεί, προτού επιχειρηθεί οποιοσδήποτε καινούργιος μετασχηματισμός της ενέργειας-ύλης, ένας Δημιουργός Υιός πρέπει να εξασφαλίσει τη συναίνεση και τη συνεργασία του Απείρου Πνεύματος.

2. Ο σχεδιασμός των πλασμάτων και των μορφών ελέγχονται από τον Αιώνιο Υιό. Προτού ένας Δημιουργός Υιός ασχοληθεί με οποιοδήποτε νέο τύπο ύπαρξης, οποιοδήποτε νέο σχεδιασμό πλασμάτων, πρέπει να εξασφαλίσει τη συναίνεση του Αιώνιου και Πρωταρχικού Υιού-Μητέρα.

3. Η προσωπικότητα σχεδιάζεται και πληρούται από τον Πατέρα του Σύμπαντος.

Οι τύποι και τα πρότυπα της διάνοιας καθορίζονται από τους προ της δημιουργίας παράγοντες της ύπαρξης. Αφού αυτοί οι παράγοντες συσχετισθούν ώστε να σχηματίσουν ένα πλάσμα (άτομο, ή άλλης μορφής), η διάνοια είναι το δώρο της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, η συμπαντική απαρχή της διανοητικής λειτουργίας για όλες τις υπάρξεις που βρίσκονται κάτω από το επίπεδο των Παραδείσιων Δημιουργών.

Ο έλεγχος των πνευματικών μορφών και τύπων εξαρτάται από το επίπεδο του δημιουργού τους. Σε τελευταία ανάλυση, ο πνευματικός σχεδιασμός ελέγχεται από την Τριάδα, ή από το πνευματικό δώρο του προ της Τριάδος υπάρχοντος πνεύματος των Τριαδικών προσωπικοτήτων – του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος.

Όταν ένας τέτοιος τέλειος και θείος Υιός αποκτά το δικό του χώρο στο διάστημα για να δημιουργήσει το σύμπαν του, όταν τα αρχικά προβλήματα της υλοποίησης του σύμπαντος και της συνολικής ισορροπίας επιλυθούν, όταν δημιουργήσει μία αποτελεσματική και ουσιαστική συνεργασία με τη συμπληρωματική Θυγατέρα του Απείρου Πνεύματος – τότε ο Συμπαντικός αυτός Υιός και το Συμπαντικό Πνεύμα εγκαινιάζουν το σύνδεσμο αυτό, του οποίου ο σκοπός είναι να δημιουργήσει την προέλευση των άπειρων στρατιών των παιδιών του τοπικού τους σύμπαντος. Σε σχέση με το γεγονός αυτό, η φύση της δημιουργικής πνευματικής εστίασης του Απείρου Πνεύματος του Παραδείσου αλλάζει και αποκτά τις προσωπικές ιδιότητες του Πνεύματος-Μητέρα του τοπικού σύμπαντος.

Παρά το γεγονός ότι όλοι οι Υιοί Δημιουργοί έχουν θεία ομοιότητα με τους εν Παραδείσω γονείς τους, κανείς δεν μοιάζει ακριβώς μ’ έναν άλλο. Ο καθένας είναι μοναδικός, διαφορετικός, αποκλειστικός και αυθεντικός κατά φύση καθώς και στην προσωπικότητα. Και εφ’ όσον αυτοί είναι οι αρχιτέκτονες και οι δημιουργοί των σχεδίων ζωής των οικείων χώρων κυριαρχίας, αυτή καθ’ εαυτή η διαφορετικότητά τους διασφαλίζει το ότι οι χώροι κυριαρχίας των θα είναι επίσης διαφορετικοί σε κάθε μορφή και φάση της εκ του Μιχαήλ πηγάζουσας ζώσας ύπαρξης, η οποία μπορεί να δημιουργηθεί, ή στη συνέχεια να εξελιχθεί. Για το λόγο αυτό είναι εντελώς διαφορετικές οι κατηγορίες των αυτοχθόνων πλασμάτων ενός τοπικού σύμπαντος. Κανένα δεν διοικείται, ούτε κατοικείται από διττής προέλευσης αυτόχθονα πλάσματα, ταυτόσημα από κάθε άποψη. Σε κάθε υπερσύμπαν, το ήμισυ των εγγενών χαρακτηριστικών είναι ταυτόσημο, αφού πηγάζει από τα ομοιόμορφα Δημιουργικά Πνεύματα. Το άλλο ήμισυ διαφέρει, προερχόμενο από τους διαφοροποιημένους Δημιουργούς Υιούς. Η διαφορετικότητα όμως αυτή δεν χαρακτηρίζει τα πλάσματα των οποίων η μοναδική προέλευση είναι το Δημιουργικό Πνεύμα, ούτε τα πλάσματα εκείνα τα οποία προέρχονται από το κεντρικό σύμπαν, ή τα υπερσύμπαντα.

Όταν ένας Υιός Μιχαήλ απουσιάζει από το σύμπαν του, η διακυβέρνηση ασκείται από τον πρωτότοκο αυτόχθονα, τον Λαμπρό και Πρωινό Αστέρα, τον προϊστάμενο διαχειριστή του τοπικού σύμπαντος. Η εισήγηση και η συμβουλή ενός Ενωτικού των Ημερών είναι ανεκτίμητη τέτοιες στιγμές. Κατά τις απουσίες του αυτές, ένας Δημιουργός Υιός μπορεί να εκχωρήσει στο συνεργαζόμενο Πνεύμα-Μητέρα τον υπερέλεγχο της πνευματικής του παρουσίας στους κατοικημένους κόσμους και στην καρδιά των θνητών παιδιών του. Και το Πνεύμα-Μητέρα ενός τοπικού σύμπαντος παραμένει πάντα στο αρχηγείο του σύμπαντος αυτού, απλώνοντας τη στοργική του φροντίδα και την πνευματική λειτουργία στα πλέον απομακρυσμένα σημεία αυτού του εξελικτικού χώρου κυριαρχίας.

Η προσωπική παρουσία ενός Δημιουργού Υιού στο τοπικό του σύμπαν δεν είναι απαραίτητη για την ομαλή λειτουργία μιας εγκαθιδρυμένης υλικής δημιουργίας. Οι Υιοί αυτοί μπορούν να ταξιδεύουν στον Παράδεισο και τα σύμπαντά τους να εξακολουθούν να αιωρούνται στο διάστημα. Μπορούν να παραιτούνται από την ισχύ τους προκειμένου να ενσαρκωθούν ως παιδιά του χρόνου. Και παρ’ όλα αυτά, οι χώροι κυριαρχίας τους να εξακολουθούν να στροβιλίζονται γύρω από τα κέντρα τους. Καμία υλική δημιουργία δεν ξεφεύγει από την ελκτική δύναμη της απόλυτης βαρύτητας του Παραδείσου, ή από τον υπερέλεγχο τον ενυπάρχοντα στη διαστημική παρουσία του Ανεπιφύλακτου Απόλυτου.

Σε έναν Δημιουργό Υιό δίδεται ο χώρος ενός σύμπαντος με τη συναίνεση της Τριάδας του Παραδείσου και την έγκριση του εποπτεύοντος Κυρίαρχου Πνεύματος του συγκεκριμένου υπερσύμπαντος. Μία τέτοια ενέργεια αποτελεί τίτλο φυσικής κτήσης, ενός κοσμικού ενοικίου. Η προαγωγή όμως ενός Υιού Μιχαήλ από αυτό το αρχικό και αυτοπεριοριζόμενο στάδιο κυριαρχίας στην εμπειρική υπεροχή της κυριαρχίας που μόνος του κέρδισε, έρχεται ως αποτέλεσμα των προσωπικών του εμπειριών στο έργο της συμπαντικής δημιουργίας και της δια της ενσάρκωσης χορηγίας του. Μέχρις ότου επιτύχει αυτή την δια της χορήγησης κυριαρχία, κυβερνά ως αντιβασιλέας του Πατέρα του Σύμπαντος.

Ένας Δημιουργός Υιός μπορεί να διεκδικήσει πλήρη κυριαρχία στην προσωπική του δημιουργία, οποιαδήποτε στιγμή, αλλά φρόνιμα επιλέγει να μην το κάνει. Εάν ανελάμβανε την υπέρτατη κυριαρχία χωρίς να την έχει κερδίσει, προτού περάσει διαμέσου των χορηγιών στα πλάσματα του σύμπαντός του, οι διαμένουσες στο σύμπαν του Παραδείσιες προσωπικότητες θα αποσύρονταν. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν έχει συμβεί ποτέ, σε καμία δημιουργία του χρόνου και του διαστήματος.

Το γεγονός της δημιουργίας αυτής καθ’ εαυτής σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της κυριαρχίας, οι Μιχαήλ, ωστόσο, επιλέγουν να την κερδίζουν δια της εμπειρίας, εξασφαλίζοντας έτσι την πλήρη συνεργασία όλων των Παραδείσιων προσωπικοτήτων οι οποίες είναι αποσπασμένες στη διοίκηση του τοπικού σύμπαντος. Δεν γνωρίζουμε κανένα Μιχαήλ που να έπραξε διαφορετικά. Όλοι, όμως, θα μπορούσαν, αφού πράγματι είναι όλοι Υιοί ελεύθερης βούλησης.

Η κυριαρχία ενός Δημιουργού Υιού σ’ ένα τοπικό σύμπαν περνά από έξι, ίσως επτά στάδια εμπειρικών εκδηλώσεων. Τα στάδια αυτά φαίνεται ότι ακολουθούν την εξής σειρά:

1. Αρχική δια εκπροσώπου κυριαρχία – η μοναδική προσωρινή εξουσία η οποία ασκείται από έναν Δημιουργό Υιό πριν αυτός αποκτήσει τις ατομικές ιδιότητές του από το συνεργαζόμενο Δημιουργικό Πνεύμα.

2. Από κοινού δια εκπροσώπου κυριαρχία – η κοινή διακυβέρνηση ενός Παραδείσιου ζεύγους υποκείμενου στο προσωπικό επίτευγμα του Συμπαντικού Πνεύματος-Μητέρα.

3. Η προσαυξημένη δια εκπροσώπου κυριαρχία– η προαγωγική εξουσία ενός Δημιουργού Υιού κατά την περίοδο των επτά χορηγήσεών του επί των πλασμάτων

4. Η Υπέρτατη κυριαρχία – η οριστική κυριαρχία μετά την ολοκλήρωση της έβδομης χορηγίας. Στον Νέβαδον η υπέρτατη κυριαρχία αρχίζει από την ολοκλήρωση της χορηγίας του Μιχαήλ στην Ουράντια. Υφίσταται κάτι περισσότερο από χίλια εννιακόσια χρόνια πλανητικού χρόνου σας.

5. Προσαυξανόμενη υπέρτατη κυριαρχία – η προοδευτική σχέση που αναπτύσσεται δια της εγκατάστασης της πλειονότητας των πλασμάτων του χώρου κυριαρχίας στο φως και στη ζωή. Το στάδιο αυτό αφορά στο μη επιτευχθέν μέλλον του δικού σας τοπικού σύμπαντος.

6. Τριαδική κυριαρχία – ασκείται μετά την εγκατάσταση ολόκληρου του τοπικού σύμπαντος στο φως και στη ζωή.

7. Συμπαντική κυριαρχία – η άγνωστη σχέση μιας μελλοντικής συμπαντικής εποχής.

Αποδεχόμενος την αρχική αντιβασιλεία ενός μελλοντικού τοπικού σύμπαντος, ο Δημιουργός Μιχαήλ ορκίζεται στην Τριάδα να μην αναλάβει υπέρτατη κυριαρχία μέχρις ότου ολοκληρωθούν οι επτά χορηγίες του και τούτο πιστοποιηθεί από τους κυβερνήτες του υπερσύμπαντος. Ένας Υιός Μιχαήλ, όμως, δεν θα μπορούσε οικεία βουλήσει, να διεκδικήσει μια τέτοια κυριαρχία που δεν κέρδισε, για το λόγο αυτό δεν θα είχε νόημα να ορκισθεί ότι δεν θα το κάνει.

Ακόμα και σε προ της χορηγίας καιρούς, ένας Δημιουργός Υιός κυβερνά το χώρο κυριαρχίας του με τρόπο υπέρτατο, χωρίς διαφωνία σε κανένα από τα μέρη του. Η περιορισμένη αρχή δύσκολα θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς την πρόκληση της κυριαρχίας. Κυριαρχία η οποία ασκείται από έναν προ χορηγίας Δημιουργό Υιό σε ένα μη εξεγερμένο σύμπαν δεν είναι μεγαλύτερη από όσο σ’ ένα εξεγερμένο σύμπαν. Στην πρώτη όμως περίπτωση οι περιορισμοί στην κυριαρχία δεν είναι τόσο εμφανείς. Στη δεύτερη είναι.

Αν ποτέ η εξουσία, ή η διοίκηση ενός Δημιουργού Υιού αμφισβητηθεί, προσβληθεί, ή τεθεί σε κίνδυνο, εκείνος είναι αιώνια υποχρεωμένος να στηρίξει, να προστατεύσει, να υπερασπισθεί και αν χρειαστεί να αποκαταστήσει την προσωπική του δημιουργία. Οι Υιοί αυτοί μπορούν να αντιμετωπίσουν προβλήματα, ή να υποστούν βλάβη μόνο από τα πλάσματα που οι ίδιοι δημιούργησαν, ή από ανώτερα πλάσματα της επιλογής των. Πρέπει να συμπεράνουμε ότι «ανώτερα πλάσματα,» εκείνα των οποίων η προέλευση βρίσκεται πάνω από ένα τοπικό σύστημα δεν θα δημιουργούσαν προβλήματα σ’ έναν Δημιουργό Υιό και τούτο είναι αλήθεια. Θα μπορούσαν όμως, αν ήθελαν. Η αρετή είναι εκούσια σε μία προσωπικότητα. Η δικαιοσύνη δεν είναι αυτόματη στα πλάσματα ελεύθερης βούλησης.

Πριν την ολοκλήρωση της καριέρας χορηγίας του ένας Δημιουργός Υιός κυβερνά κάτω από ορισμένους αυτοπεριορισμούς αφού όμως ολοκληρώσει τη σειρά των χορηγιών του κυβερνά βάσει της ουσιαστικής του εμπειρίας στη μορφή και το σχήμα των ποικίλων πλασμάτων του. Όταν ένας Δημιουργός Υιός έχει επτά φορές ζήσει ανάμεσα στα πλάσματά του, όταν ολοκληρωθούν οι επιφοιτήσεις του, τότε εγκαθίσταται στην υπέρτατη συμπαντική εξουσία. Γίνεται Κυρίαρχος Υιός, κυρίαρχος και υπέρτατος κυβερνήτης.

Ο τρόπος δια του οποίου επιτυγχάνεται η υπέρτατη εξουσία σε ένα τοπικό σύμπαν περιλαμβάνει τα ακόλουθα επτά εμπειρικά στάδια:

1. Εισχωρεί εμπειρικά στα επτά επίπεδα ύπαρξης των πλασμάτων δια της τεχνικής της ενσαρκωμένης χορήγησης, με τη μορφή ακριβώς των πλασμάτων του συγκεκριμένου επιπέδου.

2. Εμπειρικά καθαγιάζει κάθε στάδιο της επταπλής βούλησης της Παραδείσιας Θεότητας καθώς αυτή προσωποποιείται στα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα.

3. Βιώνει κάθε μία από τις επτά εμπειρίες στο επίπεδο των πλασμάτων ταυτόχρονα με την πραγματοποίηση ενός από τους επτά καθαγιασμούς κατά τη θέληση της Θεότητας του Παραδείσου.

4. Σε κάθε επίπεδο ύπαρξης εμπειρικά απεικονίζει την ακμή της ζωής των πλασμάτων στην Παραδείσια Θεότητα και σε όλες τις συμπαντικές διάνοιες.

5. Σε κάθε επίπεδο ύπαρξης εμπειρικά αποκαλύπτει ένα στάδιο της επταπλής βούλησης του Θείου στο επίπεδο χορηγίας, αλλά και σε ολόκληρο το σύμπαν.

6. Εμπειρικά ενοποιεί την επταπλή υπαρξιακή εμπειρία με την επταπλή εμπειρία καθοσίωσης με σκοπό την αποκάλυψη της φύσης και της βούλησης του θείου.

7. Επιτυγχάνει καινούργια και ανώτερη σχέση με το Υπέρτατο Ον. Οι επιπτώσεις της τελικότητας της εμπειρίας αυτής Δημιουργού-πλάσματος ενισχύει την υπερσυμπαντική πραγματικότητα του Θεού του Υπέρτατου και της μέσα στο χρόνο και το χώρο κυριαρχίας του Παντοδύναμου Υπέρτατου, ενώ πραγματώνουν την υπέρτατη κυριαρχία ενός Μιχαήλ του Παραδείσου στο τοπικό σύμπαν.

Τοποθετώντας το θέμα της κυριαρχίας σ’ ένα τοπικό σύμπαν, ο Δημιουργός Υιός δεν επιδεικνύει μόνο την καταλληλότητά του στο να κυβερνά, αλλά αποκαλύπτει επίσης τη φύση και παρουσιάζει τις επταπλές ιδιότητες των Παραδείσιων θεοτήτων. Η πεπερασμένη αντίληψη και θνητή εκτίμηση των αξιωμάτων του Πατέρα απασχολεί τον Δημιουργό Υιό στο εγχείρημά του, όταν παραιτείται από τα προνόμιά του για να λάβει τη μορφή και την εμπειρία των πλασμάτων του. Οι αρχικοί αυτοί Υιοί του Παραδείσου είναι εκείνοι που πραγματικά αποκαλύπτουν την στοργική φύση του Πατέρα και την ελεήμονα εξουσία, τον ίδιο τον Πατέρα ο οποίος, συνεργαζόμενος με τον Υιό και το Πνεύμα είναι ο συμπαντικός επικεφαλής κάθε δύναμης, κάθε προσωπικότητας και κάθε κυβέρνησης σε όλα τα βασίλεια του σύμπαντος.

Υπάρχουν επτά ομάδες χορηγώντων Δημιουργών Υιών οι οποίοι κατατάσσονται σύμφωνα με τον αριθμό των επιφοιτήσεών τους επί των πλασμάτων στους χώρους κυριαρχίας των. Ξεκινούν από την αρχική εμπειρία προς τους επόμενους πέντε κόσμους των προοδευτικών επιφοιτήσεων μέχρις ότου φθάσουν την έβδομη και τελική εμπειρία πλάσματος-Δημιουργού.

Οι χορηγήσεις των Άβοναλ γίνονται πάντα με τη μορφή της θνητής σάρκας, οι επτά επιφοιτήσεις, όμως, ενός Δημιουργού Υιού περιλαμβάνουν την εμφάνισή του στα επτά επίπεδα των πλασμάτων και αναφέρονται στην αποκάλυψη των επτά θεμελιωδών εκφράσεων της βούλησης και της φύσης του Θεού. Όλοι οι Δημιουργοί Υιοί, ανεξαιρέτως, περνούν από τη διαδικασία του να δώσουν επτά φορές τον εαυτό τους στα παιδιά που δημιούργησαν, προτού αναλάβουν μόνιμη και υπέρτατη δικαιοδοσία στα σύμπαντα της δημιουργίας των.

Αν και οι επτά αυτές χορηγήσεις ποικίλουν στους διάφορους τομείς και τα διάφορα σύμπαντα, περιλαμβάνουν πάντα την επιφοίτηση σε θνητή μορφή. Στην τελευταία του επιφοίτηση ένας Δημιουργός Υιός εμφανίζεται ως μέλος μίας εκ των ανώτερων θνητών φυλών σε κάποιο κατοικημένο κόσμο, συνήθως ως μέλος της φυλετικής εκείνης ομάδας, η οποία διαθέτει τη μέγιστη κληρονομία της Αδαμικής παρακαταθήκης, η οποία είχε δοθεί νωρίτερα για να αναβαθμίσει τη φυσική κατάσταση των ζωικής προέλευσης λαών. Σε ολόκληρη την επταπλή του πορεία, ένας Υιός Μιχαήλ μία μόνο φορά γεννιέται από γυναίκα, όπως γνωρίζετε ότι έγινε με το βρέφος της Βηθλεέμ. Μόνο μία φορά ζει και πεθαίνει ως μέλος της κατώτατης τάξης των εξελικτικών πλασμάτων ελεύθερης βούλησης.

Έπειτα από κάθε μία του χορήγηση, ένας Δημιουργός Υιός προχωρεί «εκ δεξιών του Πατρός», για να κερδίσει εκεί την αποδοχή του Πατέρα για την χορήγησή του και να λάβει οδηγίες ώστε να προετοιμασθεί για την επόμενη υπηρεσία του στο σύμπαν. Μετά την έβδομη και τελική χορήγηση, ένας Δημιουργός Υιός λαμβάνει από τον Συμπαντικό Πατέρα υπέρτατη εξουσία και δικαιοδοσία πάνω στο σύμπαν του.

Έχει καταγραφεί ότι ο θείος Υιός που τελευταία εμφανίσθηκε στον πλανήτη σας ήταν ένας Δημιουργός Υιός του Παραδείσου ο οποίος είχε ολοκληρώσει τις έξι από τις χορηγήσεις του, συνεπώς, όταν συνειδητά παρέδωσε την ενσαρκωμένη του ζωή στην Ουράντια είπε πράγματι «τετέλεσθαι» - και κυριολεκτικά είχε τελειώσει. Ο Θάνατός του στην Ουράντια ολοκλήρωσε τις επιφοιτήσεις του. Ήταν το τελευταίο βήμα για την εκπλήρωση του όρκου ενός Υιού του Παραδείσου. Και όταν ένας τέτοιος Υιός αυτοί ολοκληρώσει την εμπειρία του αυτή, γίνεται υπέρτατος συμπαντικός κυρίαρχος. Δεν κυβερνά πλέον ως αντιβασιλέας του Πατέρα, αλλά δικαιωματικά ως «Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των Κυρίων.» Με ορισμένες εξαιρέσεις που αναφέραμε, οι Υιοί αυτοί οι οποίοι ολοκλήρωσαν τις επτά επιφοιτήσεις γίνονται ανεπιφύλακτα υπέρτατοι στα σύμπαντα όπου κατοικούν. Σχετικά με το τοπικό του σύμπαν, «Όλη η δύναμη εν ουρανώ και επί της γης» δίδεται σ’ αυτόν τον θριαμβευτή, ενθρονισμένο Κυρίαρχο Υιό.

Οι Δημιουργοί Υιοί, αφού ολοκληρώσουν την πορεία των χορηγήσεών τους θεωρούνται ξεχωριστή τάξη, οι επτάπτυχοι Κυρίαρχοι Υιοί. Οι ίδιοι οι Κυρίαρχοι Υιοί είναι ταυτόσημοι με τους Δημιουργούς Υιούς, αλλά έχουν υποβληθεί σε μία τόσο μοναδική εμπειρία δια των χορηγήσεών τους ώστε να θεωρούνται πλέον ως διαφορετική τάξη. Όταν ένας Δημιουργός ευδοκήσει να πραγματοποιήσει μία χορηγία, μία πραγματική και μόνιμη αλλαγή πρόκειται να λάβει χώρα. Αληθώς, ο χορηγών Υιός παραμένει πάντα Δημιουργός, αλλά έχει προσθέσει στη φύση του την εμπειρία ενός θνητού πλάσματος, η οποία για πάντα τον απομακρύνει από το θείο επίπεδο ενός Δημιουργού Υιού και τον ανεβάζει στο εμπειρικό πεδίο ενός Κυρίαρχου Υιού, κάποιου ο οποίος κέρδισε απόλυτα το δικαίωμα να κυβερνά ένα σύμπαν και να διαχειρίζεται τους κόσμους του. Παρόμοιες υπάρξεις ενσωματώνουν όλα εκείνα τα οποία μπορεί να διασφαλίσει η θεία γενιά και περιλαμβάνουν κάθε τι που προέρχεται από την εμπειρία του τελειοποιημένου πλάσματος. Γιατί ο άνθρωπος να θρηνεί για την ταπεινή του καταγωγή και την επιβεβλημένη εξελικτική του πορεία, όταν οι ίδιοι οι Θεοί πρέπει να περάσουν μέσα από μία ισοδύναμη εμπειρία προτού θεωρηθούν δια της εμπειρίας άξιοι και ικανοί, οριστικά και απόλυτα ώστε να κυβερνήσουν το συμπαντικό τους βασίλειο!

Η δύναμη ενός Κυρίαρχου Μιχαήλ είναι απεριόριστη, διότι πηγάζει από τη σχέση την οποία έχει βιώσει με την Τριάδα του Παραδείσου, είναι αδιαμφισβήτητη διότι απορρέει από την ουσιαστική εμπειρία του, ως πλάσμα το οποίο αντιμετώπισε παρόμοια εξουσία. Η φύση της κυριαρχίας ενός επτάπτυχου Δημιουργού Υιού είναι υπέρτατη, επειδή:

1. Περιλαμβάνει την επτάπτυχη άποψη μιας Παραδείσιας Θεότητας.

2. Ενσωματώνει μία επτάπτυχη θεώρηση των πλασμάτων του χρόνου και του διαστήματος.

3. Συνθέτει τέλεια την θεώρηση του Παραδείσου και την άποψη των πλασμάτων.

Η εμπειρική αυτή κυριαρχία περιλαμβάνει με τον τρόπο αυτό ολόκληρη τη θεία φύση του Θεού του Επτάπτυχου, αποκορυφούμενη στο Υπέρτατο Ον. Και η προσωπική κυριαρχία ενός επταπλού Υιού μοιάζει με τη μελλοντική κυριαρχία ενός Υπέρτατου Όντος που κάποτε θα ολοκληρωθεί, περιλαμβάνοντας, όπως εκείνο, τη μεγαλύτερη δυνατή ισχύ και εξουσία της Τριάδας του Παραδείσου, όπως αυτή εκδηλώνεται μέσα στα επιβαλλόμενα χωροχρονικά πλαίσια.

Με την κατάκτηση της υπέρτατης κυριαρχίας ενός τοπικού σύμπαντος, ένας Υιός Μιχαήλ χάνει τη δύναμη και την ευκαιρία να δημιουργήσει εντελώς νέους τύπους πλασμάτων, κατά τη διάρκεια της παρούσης συμπαντικής εποχής. Η απώλεια, ωστόσο, της δύναμης ενός Κυρίαρχου Υιού να επινοήσει εντελώς νέες τάξεις πλασμάτων με κανέναν τρόπο δεν παρεμβάλλεται στο έργο της επεξεργασίας της ήδη υπάρχουσας ζωής και στη διαδικασία της εξέλιξης. Το πελώριο αυτό πρόγραμμα της συμπαντικής εξέλιξης συνεχίζεται χωρίς διακοπή, ή περιστολή. Η κατάκτηση της υπέρτατης κυριαρχίας από έναν Κυρίαρχο Υιό συνεπάγεται την ευθύνη της προσωπικής αφοσίωσης στην υπόθαλψη και τη διαχείριση εκείνου το οποίο έχει ήδη σχεδιασθεί και δημιουργηθεί, αλλά και εκείνου το οποίο στη συνέχεια θα δημιουργηθεί από εκείνους οι οποίοι έχουν για το λόγο αυτό σχεδιασθεί και δημιουργηθεί. Με τον καιρό μπορεί να παρουσιασθεί μία ατέλειωτη εξέλιξη διαφορετικών πλασμάτων, αλλά κανένα εντελώς νέο πρότυπο, ή τύπος έλλογου πλάσματος θα προέλθει, άμεσα, από το σημείο αυτό και μετά, από έναν Κυρίαρχο Υιό. Τούτο αποτελεί το πρώτο βήμα, την αρχή, της μόνιμης διακυβέρνησης οποιουδήποτε τοπικού σύμπαντος.

Η ανέλιξη ενός επτάπτυχου χορηγού Υιού στην αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του σύμπαντός του σημαίνει την αρχή του τέλος μιας αιώνιας αβεβαιότητας και μιας σχετικής σύγχυσης. Συνεπεία αυτού του γεγονότος, οτιδήποτε δεν μπορεί να αποκτήσει κάποτε πνευματικότητα, τελικά θα αποδιοργανωθεί. Εκείνο το οποίο δεν θα μπορέσει, κάποια στιγμή, να συντονισθεί με την κοσμική πραγματικότητα, τελικά θα καταστραφεί. Όταν τα αποθέματα του ατέλειωτου ελέους και της άφατης υπομονής εξαντληθούν στην προσπάθεια να αποκτηθεί η νομιμοφροσύνη και η αφοσίωση των ελεύθερης βούλησης πλασμάτων των χώρων κυριαρχίας, θα επικρατήσουν το ορθό και το δίκαιο. Εκείνο το οποίο το έλεος δεν μπορεί να αναμορφώσει, η δικαιοσύνη τελικά θα το εξολοθρεύσει.

Οι Κυρίαρχοι Μιχαήλ είναι υπέρτατοι στα τοπικά τους σύμπαντα από την στιγμή που θα εγκατασταθούν ως κυρίαρχοι κυβερνήτες. Οι λίγοι περιορισμοί της εξουσίας τους είναι οι εγγενείς στην κοσμική προ-ύπαρξη ορισμένων δυνάμεων και προσωπικοτήτων. Πέραν αυτών, οι Κυρίαρχοι αυτοί Υιοί είναι υπέρτατοι όσον αφορά στην εξουσία, την υπευθυνότητα και τη δύναμη διακυβέρνησης στα οικεία σύμπαντα. Είναι ακριβώς όπως οι Δημιουργοί και οι Θεοί υπέρτατοι κυριολεκτικά στα πάντα. Ουδεμία άλλη, πλην της σοφίας τους, επιρροή υπάρχει πάνω στη λειτουργία ενός δεδομένου σύμπαντος.

Αφού ανελιχθεί στη μόνιμη κυριαρχία ενός τοπικού σύμπαντος, ο Παραδείσιος Μιχαήλ έχει τον πλήρη έλεγχο όλων των άλλων Υιών του Θεού οι οποίοι δραστηριοποιούνται στο χώρο κυριαρχίας του και μπορεί ελεύθερα να κυβερνά σύμφωνα με την άποψή του για τις ανάγκες του χώρου του. Ένας Κυρίαρχος Υιός μπορεί κατά βούληση να διαφοροποιήσει το βαθμό των πνευματικών του αποφάσεων και των εξελικτικών προσαρμογών των κατοικημένων πλανητών. Και οι Υιοί αυτοί έτσι ενεργούν και φέρουν εις πέρας τα σχέδια που οι ίδιοι επέλεξαν σε οτιδήποτε αφορά ειδικές πλανητικές ανάγκες, ιδιαίτερα πάνω στους κόσμους όπου προσωρινά διέμειναν ως θνητά πλάσματα και ακόμη περισσότερο οτιδήποτε αφορά τον πλανήτη της τελικής τους χορήγησης, τον πλανήτη όπου ενσαρκώθηκαν ως θνητοί.

Οι Κυρίαρχοι Υιοί φαίνεται ότι βρίσκονται σε τέλεια επικοινωνία με τους κόσμους της χορηγίας τους, όχι μόνο με τους κόσμους τους οποίους οι ίδιοι επισκέφθηκαν, αλλά όλους εκείνους τους οποίους χορήγησε ένας Υιός Μάγιστρος. Η επαφή αυτή διατηρείται δια της ίδιας της πνευματικής παρουσίας των, του Πνεύματος της Αλήθειας, με την οποία μπορούν να «περιλούσουν όλους τους θνητούς.» Οι Κυρίαρχοι αυτοί Υιοί διατηρούν επίσης μία αδιάσπαστη επαφή με τον Αιώνιο Υιό-Μητέρα στο κέντρο των πάντων. Διαθέτουν μία συμπάσχουσα προσέγγιση η οποία εκτείνεται από τον Πατέρα του Σύμπαντος μέχρι τις κατώτατες φυλές της πλανητικής ζωής στα βασίλεια του χρόνου.

Ουδείς μπορεί με πλήρη επίγνωση να τολμήσει να συζητήσει για τη φύση, ή τον προορισμό των επτάπτυχων Κυρίαρχων Κυβερνητών των τοπικών συμπάντων. Όλοι, ωστόσο, κάνουμε υποθέσεις πάνω σ’ αυτό. Διδαχθήκαμε και πιστεύουμε ότι κάθε Παραδείσιος Μιχαήλ είναι το απόλυτο των διττής θείας φύσης αρχών της καταγωγής του. Με τον τρόπο αυτό ενσωματώνει τις ουσιαστικές φάσεις του άπειρου του Πατέρα του Σύμπαντος και του Αιώνιου Υιού. Οι Μιχαήλ πρέπει να έχουν μερική μόνο σχέση με το απόλυτο άπειρο, αλλά είναι πιθανόν απόλυτοι σε σχέση με το μέρος εκείνο του απείρου το οποίο αφορά στην καταγωγή τους. Καθώς όμως παρατηρούμε το έργο τους κατά την παρούσα συμπαντική εποχή, διαπιστώνουμε ότι ουδεμία πράξη τους είναι κάτι περισσότερο από πεπερασμένη. Οποιαδήποτε πέραν του πεπερασμένου εικασθείσα ικανότητα πρέπει να θεωρηθεί ατομική και μη εισέτι αποκαλυφθείσα.

Η ολοκλήρωση της πορείας του δια των χορηγιών στους θνητούς και η ανέλιξή του στην υπέρτατη συμπαντική κυριαρχία πρέπει να σηματοδοτήσει την ολοκληρωτική απελευθέρωση των πεπερασμένου εύρους ικανοτήτων ενός Μιχαήλ, η οποία συνοδεύεται από την εμφάνιση της ικανότητας για μία υπηρεσία πλέον του πεπερασμένου. Διότι, πάνω σ’ αυτό παρατηρούμε ότι τέτοιοι Κυρίαρχοι Υιοί έχουν, από το σημείο αυτό και μετά, περιορισμούς στη δημιουργία νέων τύπων πλασμάτων, περιορισμούς αναμφίβολα υποχρεωτικούς εξ αιτίας της απελευθέρωσης των πέραν του πεπερασμένου δυνατοτήτων τους.

Είναι πάρα πολύ πιθανόν ότι οι μη αποκαλυφθείσες αυτές δημιουργικές δυνάμεις θα παραμείνουν κλεισμένες εντός τους, σε ολόκληρη τη διάρκεια της παρούσης συμπαντικής εποχής. Κάποια στιγμή όμως, στο μακρινό μέλλον, στα δραστηριοποιούμενα σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος πιστεύουμε ότι η σχέση μεταξύ ενός επτάπτυχου Κυρίαρχου Υιού και ενός Δημιουργικού Πνεύματος του έβδομου σταδίου μπορεί να φθάσει στα επίπεδα εκείνα της λειτουργίας η οποία απαιτείται από την εμφάνιση καινούργιων πραγμάτων, εννοιών και αξιών στα υπερβατικά επίπεδα της ύπατης συμπαντικής σπουδαιότητας.

Όπως ακριβώς ο Θεός του Υπέρτατου δραστηριοποιείται δια της εμπειρικής λειτουργίας, έτσι και οι Δημιουργοί Υιοί επιτυγχάνουν την ατομική αντίληψη των Παραδείσιων θείων δυνατοτήτων τους, οι οποίες είναι συνδεδεμένες με την απροσμέτρητη φύση τους. Όταν βρισκόταν στην Ουράντια ο Χριστός Μιχαήλ είπε κάποτε, «Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή.» Και πιστεύουμε ότι ο αιώνιος προορισμός των Μιχαήλ είναι κυριολεκτικά να γίνουν «ο δρόμος, ή αλήθεια και η ζωή,» κι’ ακόμα να ρίξουν φως αστραφτερό, για όλες τις προσωπικότητες στο σύμπαν, στο μονοπάτι που οδηγεί από το υπέρτατο θείο, δια της ύπατης αντίθεσης, στην αιώνια θεία τελικότητα.

[Παρουσιάσθηκε από έναν Τελειοποιητή της Σοφίας από την Ουβέρσα.]