ΕΓΓΡΑΦΟ 54, ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ

^{(613.1) 54:0.1} Ο εξελικτικός άνθρωπος θεωρεί δύσκολο το να κατανοήσει πλήρως τη σπουδαιότητα και να αντιληφθεί τη σημασία του κακού, της πλάνης, της αμαρτίας και της αδικίας. Ο άνθρωπος αργεί να διακρίνει ότι η διαφορά μεταξύ της τελειότητας και της μη τελειότητας γεννούν το εν δυνάμει κακό. Ότι η ανακόλουθη αλήθεια και το ψεύδος δημιουργούν την πλάνη. Ότι το θείο χάρισμα της επιλογής δια της ελεύθερης βούλησης καταλήγει στα αποκλίνοντα βασίλεια της αμαρτίας και της αρετής. Ότι η επίμονη αναζήτηση του θείου οδηγεί στο βασίλειο του θεού, όπως αντιτίθεται στην συνεχή απόρριψή του, η οποία οδηγεί στο χώρο όπου κυριαρχεί η αδικία.

^{(613.2) 54:0.2} Οι θεοί ούτε δημιουργούν το κακό, ούτε επιτρέπουν την αμαρτία και την εξέγερση. Το εν δυνάμει κακό ενυπάρχει στο χρόνο, σ’ ένα σύμπαν που περιλαμβάνει διαφορετικά επίπεδα εννοιών και αξιών τελειότητας. Η αμαρτία βρίσκεται εν δυνάμει σε όλους τους χώρους όπου υπάρξεις ατελείς είναι προικισμένες με το χάρισμα να επιτελούν μεταξύ του καλού και του κακού. Η εντελώς ανακόλουθη παρουσία της αλήθειας και της αναλήθειας, της πραγματικότητας και της ψεύδους, συνιστούν την λανθάνουσα δυνατότητα της πλάνης. Η εσκεμμένη επιλογή του κακού συνιστά αμαρτία. Η εκούσια απόρριψη της αλήθειας αποτελεί πλάνη. Η επίμονη αναζήτηση της αμαρτίας και της πλάνης συνιστά την αδικία.

^{(613.3) 54:1.1} Από όλα τα περίπλοκα προβλήματα που διογκώθησαν με την εξέγερση του Εωσφόρου, κανένα δεν δημιούργησε μεγαλύτερες δυσκολίες από όσο η αποτυχία των ανώριμων, εξελικτικών θνητών να διακρίνουν μεταξύ της αληθούς και της ψευδούς ελευθερίας.

^{(613.4) 54:1.2} Η αληθής ελευθερία είναι η αναζήτηση των αιώνων και η ανταμοιβή της εξελικτικής προόδου. Η ψευδής ελευθερία αποτελεί την ύπουλη εξαπάτηση της πλάνης του χρόνου και του κακού του διαστήματος. Η διαρκούσα ελευθερία στηρίζεται στην πραγματικότητα της δικαιοσύνης – στην ευφυΐα, την ωριμότητα, την συναδέλφωση και την ισότητα.

^{(613.5) 54:1.3} Η ελευθερία αποτελεί μία αυτοκαταστροφική τεχνική κοσμικής υπόστασης, όταν τα κίνητρά της είναι ανόητα, απαίδευτα και ανεξέλεγκτα. Η αληθής ελευθερία προοδευτικά συνδέεται με την πραγματικότητα και πάντα υπολογίζει την κοινωνική ισότητα, την κοσμική δικαιοσύνη, την συμπαντική συναδέλφωση και τις θείες υποχρεώσεις.

^{(613.6) 54:1.4} Η ελευθερία γίνεται αυτοκτονική όταν διαχωρίζεται από την υλική δικαιοσύνη, την διανοητική αμεροληψία, την κοινωνική ανοχή, το ηθικό καθήκον και τις πνευματικές αξίες. Η ελευθερία είναι ανύπαρκτη μακράν της κοσμικής πραγματικότητας και κάθε ατομική πραγματικότητα είναι ανάλογη με τις σχέσεις της προς το θείο.

^{(613.7) 54:1.5} Αχαλίνωτη ισχυρογνωμοσύνη και ασυντόνιστη αυτοέκφραση ισοδυναμούν με άμετρο εγωισμό, το αποκορύφωμα της απιστίας. Η ελευθερία χωρίς τη συνδεδεμένη και πάντα αυξανόμενη νίκη επί του εαυτού του ατόμου αποτελεί μύθο της εγωιστικής θνητής φαντασίας. Η με εγωιστικά κίνητρα ελευθερία είναι μία βασική αυταπάτη, μία σκληρή παραπλάνηση. Η ασυδοσία που μεταμφιέζεται σε ελευθερία είναι προπομπός αξιοθρήνητης δουλείας.

^{(614.1) 54:1.6} Η αληθής ελευθερία είναι ο σύντροφος το γνήσιου αυτοσεβασμού. Η ψευδής ελευθερία είναι το ταίρι του αυτοθαυμασμού. Η αληθής ελευθερία είναι καρπός του αυτοελέγχου. Η ψευδής ελευθερία, είναι το τεκμήριο της υπεροψίας. Ο αυτοέλεγχος οδηγεί σε αλτρουιστική υπηρεσία. Ο αυτοθαυμασμός τείνει προς την εκμετάλλευση των άλλων για την εγωιστική μεγέθυνση ενός τόσο σφάλλοντος ατόμου, που είναι πρόθυμο να θυσιάσει το ενάρετο επίτευγμα προς χάριν της κατοχής άδικης δύναμης επί των συντρόφων του υπάρξεων.

^{(614.2) 54:1.7} Ακόμη και η σοφία είναι θεία και αξιόπιστη μόνον όταν έχει κοσμική θεώρηση και πνευματικά κίνητρα.

^{(614.3) 54:1.8} Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από το είδος αυτό της αυταπάτης που οδηγεί ευφυείς υπάρξεις στο να επιθυμούν διακαώς να ασκήσουν εξουσία πάνω σε άλλες υπάρξεις με σκοπό να αποστερήσουν τα άτομα αυτά από τις φυσικές τους ελευθερίες. Ο χρυσός κανόνας της ανθρώπινης δικαιοσύνης διαμαρτύρεται εναντίον όλης αυτής της απάτης, της ατιμίας, του εγωισμού και της αδικίας. Μόνον η αληθής και γνήσια ελευθερία είναι συμβατή με την κυριαρχία της αγάπης και την λειτουργία του ελέους.

^{(614.4) 54:1.9} Πώς τολμά το ισχυρόγνωμον πλάσμα να σφετερισθεί τα δικαιώματα των συντρόφων του στο όνομα της ατομικής ελευθερίας, όταν οι Υπέρτατοι Κυβερνήτες του σύμπαντος παραμερίζουν με ευσπλαχνικό σεβασμό για το προνόμιο αυτό της βούλησης και τις δυναμικές της προσωπικότητας! Ουδεμία ύπαρξη, κατά την άσκηση της υποτιθέμενης ατομικής της ελευθερίας, έχει το δικαίωμα να αποστερεί οποιαδήποτε άλλη ύπαρξη από τα προνόμια εκείνα της υπόστασης που απονεμήθηκαν από τους Δημιουργούς και που γίνονται όπως τους αξίζει σεβαστά από όλους τους νομιμόφρονες συνεργάτες, υποτελείς και υποκειμένους τους.

^{(614.5) 54:1.10} Ο εξελικτικός άνθρωπος μπορεί να πρέπει να αγωνισθεί για τις υλικές του ελευθερίες με τους δυνάστες και τους καταπιεστές σ’ έναν κόσμο αμαρτίας και αδικίας, ή στους πρώιμους καιρούς μιας πρωτόγονης, εξελικτικής σφαίρας, αλλά όχι στους μοροντιανούς κόσμους, ή τις πνευματικές σφαίρες. Ο πόλεμος είναι κληρονομία του αρχικού, πρώιμου εξελικτικού ανθρώπου, αλλά στους κόσμους φυσιολογικού, εξελισσόμενου πολιτισμού, η φυσική μάχη, ως τεχνική διευθέτησης φυλετικών διαφωνιών έχει από μακρού πέσει σε ανυποληψία.

^{(614.6) 54:2.1} Με τον Υιό και δια του Πνεύματος ο Θεός σχεδίασε την αιώνια Χαβόνα και από τότε επετεύχθη το αιώνιο πρότυπο της ισότιμης συμμετοχής στην νομή της δημιουργίας. Το πρότυπο αυτό της νομής αποτελεί το κυρίαρχο σχέδιο για κάνε έναν από τους Υιούς και τις Θυγατέρες του Θεού που ταξιδεύουν στο διάστημα για να αφοσιωθούν στην προσπάθεια να αντιγράψουν στο χρόνο το κεντρικό σύμπαν της αιώνιας τελειότητας.

^{(614.7) 54:2.2} Κάθε πλάσμα, κάθε εξελισσόμενου σύμπαντος που διακαώς επιθυμεί να κάνει το θέλημα του Πατέρα είναι προορισμένο να γίνει ο συνεργάτης των Δημιουργών του χρόνου και του διαστήματος στο μεγαλειώδες αυτό εγχείρημα της δια της εμπειρίας επίτευξης της τελειότητας. Αν αυτό δεν ήταν αληθές, δεν θα προίκιζε ο Πατέρας τα πλάσματα αυτά με δημιουργική ελεύθερη βούληση, ούτε θα κατοικούσε εντός τους, συνεργαζόμενος, ουσιαστικά, μαζί τους μέσω του ίδιου του πνεύματός του.

^{(614.8) 54:2.3} Η αφροσύνη του Εωσφόρου απετέλεσε την προσπάθεια να κάνει αυτό που δεν μπορεί να γίνει, να βραχυκυκλώσει το χρόνο σ’ ένα εμπειρικό σύμπαν. Το έγκλημα του Εωσφόρου ήταν η επιχειρηθείσα αποστέρηση των δημιουργικών δικαιωμάτων κάθε οντότητας στην Σατάνια, η μη εγνωσμένη σύντμηση της ατομικής συμμετοχής των πλασμάτων – της εκούσιας συμμετοχής – στον μακρόχρονο εξελικτικό αγώνα να φθάσουν στην κατάσταση του φωτός και της ζωής, τόσον ατομικά, όσο και συλλογικά. Πράττοντας αυτό, ο κάποτε Κυρίαρχος του συστήματός σας έθεσε την εγκόσμια επιδίωξη της δικής του βούλησης ευθέως κατά της αιώνιας επιδίωξης της βούλησης του Θεού, όπως αυτή αποκαλύπτεται στο δώρο της ελεύθερης βούλησης εφ’ όλων των εχόντων ατομικότητα πλασμάτων. Η εξέγερση του Εωσφόρου απετέλεσε, έτσι, τη μεγαλύτερη δυνατή απειλή καταστρατήγησης της δια της ελεύθερης βούλησης επιλογής των ανερχομένων και των υπηρετών του συστήματος της Σατάνια – την απειλή να στερηθεί για πάντα, κάθε μία από τις υπάρξεις αυτές, τη συναρπαστική εμπειρία να συνεισφέρει με κάτι ατομικό και μοναδικό στο βραδέως ανεγειρόμενο μνημείο της εμπειρικής σοφίας, που κάποτε θα υπάρξει ως το τελειοποιημένο σύστημα της Σατάνια. Έτσι, το μανιφέστο του Εωσφόρου, μεταμφιεζόμενο με το ένδυμα της ελευθερίας, παρουσιάζεται στο καθαρό φως της λογικής ως μνημειώδης απειλή που ολοκληρώνει την κλοπή της ατομικής ελευθερίας και τούτο το επιτυγχάνει σε μία κλιμάκωση που μόνο δύο φορές μεθοδεύθηκε σ’ ολόκληρη την ιστορία του Νέβαδον.

^{(615.1) 54:2.4} Εν ολίγοις, εκείνο που ο Θεός είχε χαρίσει στους ανθρώπους και τους αγγέλους, ο Εωσφόρος θα τους το αφαιρούσε, και τούτο είναι το θείο προνόμιο της συμμετοχής στην δημιουργία του ίδιου του πεπρωμένου τους, αλλά και του πεπρωμένου του τοπικού αυτού συστήματος των κατοικημένων κόσμων.

^{(615.2) 54:2.5} Ουδεμία ύπαρξη, σ’ ολόκληρο το σύμπαν διαθέτει τη δικαιωματική ελευθερία να αποστερήσει οποιαδήποτε άλλη ύπαρξη της αληθούς ελευθερίας, του δικαιώματος να αγαπά και να αγαπάται, το προνόμιο να λατρεύει το Θεό και να υπηρετεί τους συντρόφους της.

^{(615.3) 54:3.1} Τα ενάρετα, αυτόβουλα πλάσματα των εξελικτικών κόσμων βασανίζονται πάντα από το απερίσκεπτο ερώτημα του γιατί οι πάνσοφοι Δημιουργοί επιτρέπουν το κακό και την αμαρτία. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι και τα δύο είναι αναπόφευκτα, αν τα πλάσματα πρόκειται να είναι πραγματικά ελεύθερα. Η ελεύθερη βούληση του εξελισσόμενου ανθρώπου, ή του έξοχου αγγέλου δεν αποτελεί μία απλή φιλοσοφική θεώρηση, ένα συμβολικό ιδεώδες. Η ικανότητα του ανθρώπου να επιλέγει το καλό, ή το κακό είναι μία συμπαντική πραγματικότητα. Η ελευθερία αυτή του να αποφασίζει¹ κάποιος για τον εαυτό του αποτελεί δώρο των Υπέρτατων Κυβερνητών και εκείνοι ουδέποτε θα επιτρέψουν σε οποιαδήποτε ύπαρξη, ή κατηγορία υπάρξεων, να αποστερήσει έστω και μία οντότητα στο απέραντο σύμπαν αυτής της θεϊκά χαρισμένης ελευθερίας – ούτε καν να πείσει τις παραπλανημένες και αδαείς αυτές υπάρξεις να απολαύσουν την εσφαλμένα αποκαλούμενη αυτή ατομική ελευθερία.

^{(615.4) 54:3.2} Αν και η συνειδητή και ολόψυχη ταυτοποίηση με το κακό (την αμαρτία) ισοδυναμεί με μη-ύπαρξη (εκμηδενισμό), μεσολαβεί πάντοτε, μεταξύ του χρόνου μιας τέτοιας ατομικής ταυτοποίησης με την αμαρτία και της εκτέλεσης της ποινής – της αυτόματης κατάληξης μιας τέτοιας εκούσιας αποδοχής του κακού – μία χρονική περίοδος αρκετά μεγάλη, ώστε να κάνει μία τέτοια απόφαση πάνω στη συμπαντική κατάσταση ενός τέτοιου ατόμου απόλυτα ικανοποιητική για όλες τις σχετιζόμενες συμπαντικές προσωπικότητες και η οποία απόφαση θα είναι τόσο αμερόληπτη και δίκαιη, ώστε να κερδίσει την επιδοκιμασία του ίδιου του αμαρτωλού.

^{(615.5) 54:3.3} Αν, όμως, αυτός ο, εναντίον της πραγματικότητας της αλήθειας και της αγαθότητας, συμπαντικός στασιαστής αρνηθεί να επιδοκιμάσει την ετυμηγορία και αν ο ένοχος αναγνωρίζει στην καρδιά του την ορθότητα της καταδίκης του, αλλά αρνείται να κάνει μία τέτοια ομολογία, τότε η εκτέλεση της καταδικαστικής απόφασης πρέπει να καθυστερήσει, σύμφωνα με τη διακριτική ευχέρεια των Αρχαίων των Ημερών. Και οι Αρχαίοι των Ημερών αρνούνται να εκμηδενίσουν οποιαδήποτε ύπαρξη μέχρις ότου όλες οι ηθικές αξίες και όλες οι πνευματικές πραγματικότητες εκλείψουν τόσο από τον αμαρτωλό, όσο και από όλους τους σχετιζόμενους μ’ αυτόν υποστηρικτές και πιθανούς συμπαθούντες.

^{(615.6) 54:4.1} Ένα άλλο πρόβλημα, κάπως δύσκολο να ερμηνευθεί στον αστερισμό του Νορλάτιαντεκ, αφορά στους λόγους που επέτρεψαν στον Εωσφόρο, τον Σατανά και τους εκπεσόντες πρίγκιπες να απεργασθούν το κακό τόσο πολύ καιρό προτού τους αντιληφθούν, τους φυλακίσουν και τους δικάσουν.

^{(616.1) 54:4.2} Οι γονείς, εκείνοι που έχουν γεννήσει και αναθρέψει παιδιά, είναι περισσότερο ικανοί να κατανοήσουν το γιατί ο Μιχαήλ, ένας Δημιουργός-πατέρας, μπορεί να καθυστερεί να καταδικάσει και να καταστρέψει τους ίδιους του τους Υιούς. Η παραβολή του Ιησού για τον άσωτο υιό εξηγεί καλά το πώς ένας στοργικός πατέρας μπορεί να περιμένει καιρό για τη μεταμέλεια ενός παιδιού του που έσφαλε.

^{(616.2) 54:4.3} Αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός ότι ένα αμαρτωλό πλάσμα μπορεί ουσιαστικά να επιλέξει να κάνει κακό – να διαπράξει αμαρτία – παγιώνει την πραγματικότητα της ελεύθερης βούλησης και δικαιολογεί απολύτως κάθε μακρόχρονη καθυστέρηση στην εκτέλεση της δικαιοσύνης, με την προϋπόθεση ότι το παρατεινόμενο έλεος μπορεί να συντείνει στη μεταμέλεια και την αποκατάσταση.

^{(616.3) 54:4.4} Τις περισσότερες από τις ελευθερίες που αναζήτησε ο Εωσφόρος, τις είχε ήδη. Στο μέλλον επρόκειτο να λάβει και άλλες. Όλα αυτά τα πολύτιμα δώρα χάθηκαν επειδή υποχώρησε στην ανυπομονησία και ενέδωσε σε μία επιθυμία να αποκτήσει αυτό που κάποιος επιθυμεί τώρα και να το κάνει κτήμα του περιφρονώντας κάθε υποχρέωση να σεβαστεί τα δικαιώματα και τις ελευθερίες όλων των άλλων υπάρξεων που συνθέτουν το σύμπαν των συμπάντων. Οι ηθικές υποχρεώσεις είναι έμφυτες, θείες και συμπαντικές.

^{(616.4) 54:4.5} Υπάρχουν πολλοί λόγοι, γνωστοί σ’ εμάς, πάνω στο γιατί οι Υπέρτατοι Κυβερνήτες δεν κατέστρεψαν, ή δεν φυλάκισαν αμέσως τους αρχηγούς της εξέγερσης του Εωσφόρου. Υπάρχουν, αναμφίβολα, ακόμη περισσότεροι και πιθανόν καλύτεροι λόγοι, άγνωστοι σ’ εμάς. Η ευσπλαχνία που χαρακτηρίζει την καθυστέρηση αυτή στην εκτέλεση της δικαιοσύνης διευρύνθηκε προσωπικά από τον Μιχαήλ. Του Νέβαδον. Αν δεν υπήρχε η στοργή του Δημιουργού αυτού πατέρα προς τους σφάλλοντες Υιούς του, η υπέρτατη δικαιοσύνη του υπερσύμπαντος θα είχε εφαρμοσθεί. Αν ένα τέτοιο γεγονός, σαν την εξέγερση του Εωσφόρου, είχε λάβει χώρα στον Νέβαδον ενόσω ο Μιχαήλ ήταν ενσαρκωμένος στην Ουράντια, οι ηθικοί αυτουργοί του κακού αυτού θα είχαν ακαριαία και απόλυτα εξοντωθεί.

^{(616.5) 54:4.6} Η υπέρτατη δικαιοσύνη μπορεί να δραστηριοποιηθεί άμεσα, αν δεν περιορισθεί από το θείο έλεος. Η λειτουργία, όμως, του ελέους πάνω στα παιδιά του χρόνου και του διαστήματος παρέχει πάντοτε το χρονικό αυτό περιθώριο, εξασφαλίζοντας, έτσι, το διάστημα μεταξύ του χρόνου σποράς και συγκομιδής. Αν ο σπόρος που φυτεύεται είναι καλός, το διάστημα αυτό διασφαλίζει τον έλεγχο και την βελτίωση του χαρακτήρα. Αν ο σπόρος που φυτεύεται είναι κακός, η φιλεύσπλαχνη αυτή καθυστέρηση παρέχει το χρόνο για μεταμέλεια και επανόρθωση. Η χρονική αυτή καθυστέρηση στην καταδίκη και την τιμωρία των αμαρτωλών είναι εγγενής στη λειτουργία του ελέους των επτά υπερσυμπάντων. Ο περιορισμός αυτός της δικαιοσύνης δια του ελέους αποδεικνύει ότι ο Θεός είναι αγάπη και ότι ένας τέτοιος Θεός της αγάπης κυριαρχεί στα σύμπαντα και δια του ελέους ελέγχει τη μοίρα και το πεπρωμένο όλων των πλασμάτων του.

^{(616.6) 54:4.7} Οι ελεήμονες καθυστερήσεις του χρόνου γίνονται με εντολές της ελεύθερης βούλησης των Δημιουργών. Κάτι αγαθό αποκομίζει το σύμπαν από την μέθοδο αυτή της υπομονής στη συμπεριφορά προς τους αμαρτωλούς στασιαστές. Ενώ είναι απολύτως αληθές ότι το καλό δεν μπορεί να προέλθει από το κακό, σ’ αυτόν που σχεδιάζει και πράττει το κακό, είναι εξ ίσου αληθές ότι τα πάντα (περιλαμβανομένου του κακού, λανθάνον και εμφανές) συνεργάζονται για το καλό όλων των υπάρξεων που γνωρίζουν τον Θεό, που επιθυμούν να πράττουν το θέλημά του και που ανελίσσονται προς τον Παράδεισο σύμφωνα με το αιώνιο σχέδιό του και τη θεία επιδίωξη.

^{(616.7) 54:4.8} Οι φιλεύσπλαχνες, όμως, αυτές καθυστερήσεις δεν είναι παντοτινές. Παρά την μακρόχρονη καθυστέρηση (όπως υπολογίζεται ο χρόνος στην Ουράντια) στην εκδίκαση της εξέγερσης του Εωσφόρου, ας σημειώσουμε ότι, κατά την περίοδο που πραγματοποιήθηκε αυτή η αποκάλυψη, η πρώτη ακροαματική διαδικασία στην εκκρεμούσα υπόθεση του Γαβριήλ κατά του Εωσφόρου διεξήχθη στην Ουβέρσα και ότι αμέσως μετά εκδόθηκε η εντολή των Αρχαίων των Ημερών που επέτασσε να εγκλεισθεί, εφεξής, ο Σατανάς στον κόσμο-φυλακή μαζί με τον Εωσφόρο. Τούτο τερματίζει την ικανότητα του Σατανά να κάνει περαιτέρω επισκέψεις σε οποιονδήποτε από τους εκπεσόντες κόσμους της Σατάνια. Η δικαιοσύνη σ’ ένα κυριαρχούμενο από το έλεος σύμπαν μπορεί να είναι αργή, αλλά είναι βέβαιη.

^{(617.1) 54:5.1} Από τους πολλούς λόγους που γνωρίζω πάνω στο γιατί ο Εωσφόρος και οι συνένοχοί του δεν φυλακίσθηκαν νωρίτερα, ή δεν δικάστηκαν, μου επιτρέπεται να απαριθμήσω τους εξής:

^{(617.2) 54:5.2} 1. Το έλεος απαιτεί να έχει κάθε αμαρτωλός αρκετό χρόνο ώστε να διατυπώσει μία σοβαρή και απολύτως επιλεγμένη θέση σχετικά με τις κακές του σκέψεις και τις αμαρτωλές του πράξεις.

^{(617.3) 54:5.3} 2. Η υπέρτατη δικαιοσύνη κυριαρχείται από την αγάπη του Πατέρα. Γι’ αυτό ποτέ η δικαιοσύνη δεν θα καταστρέψει αυτό που μπορεί να σώσει το έλεος. Ο χρόνος για τη σωτηρία παραχωρείται σε κάθε αμαρτωλό.

^{(617.4) 54:5.4} 3. Ουδείς στοργικός πατέρας βιάζεται να επιβάλλει τιμωρία σ’ ένα σφάλλον μέλος της οικογένειάς του. Η υπομονή δεν μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα από το χρόνο.

^{(617.5) 54:5.5} 4. Ενώ η αμαρτία είναι πάντα επιβλαβής για μία οικογένεια, η σύνεση και η αγάπη προτρέπουν τα δίκαια παιδιά να ανεχθούν ένα σφάλλοντα αδελφό για το χρόνο που έχει δοθεί από τον στοργικό πατέρα, κατά τον οποίο ο αμαρτωλός μπορεί να δει το σφάλμα της συμπεριφοράς του και να σωθεί.

^{(617.6) 54:5.6} 5. Ανεξάρτητα από τη στάση του Μιχαήλ έναντι του Εωσφόρου, παρά το γεγονός ότι είναι ο Δημιουργός-πατέρας του Εωσφόρου, δεν ήταν στη δικαιοδοσία του Δημιουργού-Υιού να δικάσει συνοπτικά τον αποστάτη Κυρίαρχο του Συστήματος, επειδή δεν είχε ολοκληρώσει την επιφοιτιστική του πορεία, κατακτώντας δι’ αυτής την απεριόριστη κυριαρχία του Νέβαδον.

^{(617.7) 54:5.7} 6. Οι Αρχαίοι των Ημερών θα μπορούσαν να είχαν εξοντώσει αμέσως αυτούς τους στασιαστές, αλλά σπάνια εκτελούν τους αμαρτωλούς χωρίς ολοκληρωμένη ακροαματική διαδικασία. Στην προκειμένη περίπτωση αρνήθηκαν να ανατρέψουν τις αποφάσεις του Μιχαήλ.

^{(617.8) 54:5.8} 7. Είναι προφανές ότι ο Εμμανουήλ συμβούλευσε τον Μιχαήλ να μείνει μακριά από τους στασιαστές και να αφήσει την εξέγερση να ακολουθήσει τη φυσιολογική της πορεία της αυτοεξάλειψης. Και η σοφία των Ενοποιήσεων των Ημερών αποτελεί τη χρονική αντανάκλαση της ενωμένης σοφίας της Τριάδας του Παραδείσου.

^{(617.9) 54:5.9} 8. Οι Πιστοί των Ημερών στην Εντέντια συμβούλευσαν τους Πατέρες του Αστερισμού να επιτρέψουν την ελεύθερη πορεία των στασιαστών μέχρι του σημείου όπου όλη η συμπάθεια προς τους αμαρτωλούς αυτούς θα ξεριζωνόταν αμέσως από την καρδιά κάθε παρόντος και μελλοντικού πολίτη του Νορλάτιαντεκ – κάθε θνητού, μοροντιανού, ή πνευματικού πλάσματος.

^{(617.10) 54:5.10} 9. Στην Τζερουζέμ, ο προσωπικός εκπρόσωπος των Υπέρτατων Εκτελεστών του Όρβοντον συμβούλευσε τον Γαβριήλ να παράσχει κάθε ευκαιρία, σε κάθε ζωντανό πλάσμα, να διαμορφώσει μία προσεκτική επιλογή στα θέματα εκείνα που περιλαμβάνονταν στην Διακήρυξη της Ελευθερίας του Εωσφόρου. Όταν τα αιτήματα της εξέγερσης προβλήθηκαν, ο σύμβουλος του Γαβριήλ πάνω σε επείγουσες καταστάσεις του Παραδείσου ανέπτυξε την άποψη ότι εάν μία τέτοια απόλυτη και ελεύθερη ευκαιρία δεν δινόταν σε όλα τα πλάσματα του Νορλάτιαντεκ, τότε η Παραδείσια καραντίνα εναντίον όλων αυτών των πιθανών απρόθυμων, ή γεμάτων αμφιβολίες πλασμάτων θα επεκτείνετο για λόγους αυτοπροστασίας εναντίον ολόκληρου του αστερισμού. Για να παραμείνουν ανοικτές οι Παραδείσιες πύλες ανέλιξης στις υπάρξεις του Νορλάτιαντεκ, ήταν απαραίτητο να διασφαλισθεί η πλήρης ανάπτυξη της εξέγερσης και να εξασφαλισθεί η αμέριστη αποφασιστικότητα της στάσης εκ μέρους όλων των υπάρξεων, με οποιονδήποτε τρόπο και εάν συνδέονταν μ’ αυτήν.

^{(617.11) 54:5.11} 10. Ο Θείος Λειτουργός του Σάλβινγκτον εξέδωσε, ως τρίτο του ανεξάρτητο διάγγελμα, μία εντολή η οποία επέτασσε ότι τίποτε δεν θα γινόταν ώστε να αποκατασταθεί εν μέρει, να αποσιωπηθεί από δειλία, ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο να αποκρυφθεί το απαίσιο πρόσωπο των στασιαστών και της εξέγερσης. Οι αγγελικές στρατιές πήραν την εντολή να εργασθούν για την πλήρη αποκάλυψη και τις απεριόριστες ευκαιρίες της έκφρασης της αμαρτίας, ως τον συντομότερο δρόμο για την επίτευξη της τέλειας και ολοκληρωτικής ίασης της μάστιγας του κακού και της αμαρτίας.

^{(618.1) 54:5.12} 11. Ένα συμβούλιο έκτακτης ανάγκης τέως θνητών, αποτελούμενο από Κραταιούς Αγγελιαφόρους, μεγαλυνθέντες θνητούς που είχαν προσωπική εμπειρία με παρόμοιες καταστάσεις, μαζί με τους συντρόφους τους, οργανώθηκε στην Τζερουζέμ. Ενημέρωσαν τον Γαβριήλ ότι τουλάχιστον τριπλάσιος αριθμός υπάρξεων θα εκμαυλίζονταν αν επιχειρούνταν αυθαίρετες, ή συνοπτικές μέθοδοι καταστολής. Ολόκληρο το συμβουλευτικό σώμα της Ουβέρσα ομόφωνα συνέστησε στον Γαβριήλ να αφήσει την εξέγερση να ακολουθήσει την πλήρη και φυσική της πορεία, έστω και αν απαιτούνταν ένα εκατομμύριο χρόνια για να απαλειφθούν οι συνέπειες.

^{(618.2) 54:5.13} 12. Ο χρόνος, έστω και σ’ ένα σύμπαν του χρόνου, είναι σχετικός: Αν ένας θνητός της Ουράντια, με μέση διάρκεια ζωής, διαπράξει ένα έγκλημα που θα οδηγούσε σε παγκόσμιο πανδαιμόνιο και αν γινόταν αντιληπτός, δικαζόταν και εκτελείτο μέσα σε δύο, ή τρεις ημέρες από την διάπραξη του εγκλήματος, θα σας φαινόταν πολύς καιρός; Και όμως, αυτό θα ήταν περισσότερο συγκρίσιμο με τη διάρκεια της ζωής του Εωσφόρου, έστω και αν η δίκη του, που μόλις άρχισε, δεν θα ολοκληρωνόταν για εκατό χιλιάδες Ουραντιανά χρόνια. Το σχετικό πέρασμα του χρόνου από την έποψη της Ουβέρσα, όπου εκκρεμεί η αντιδικία, θα μπορούσε να γίνει κατανοητό λέγοντας ότι το έγκλημα του Εωσφόρου άρχισε να εκδικάζεται μέσα σε δυόμισι δευτερόλεπτα από τη στιγμή που διαπράχθηκε. Από την έποψη του Παραδείσου η εκδίκαση είναι ταυτόχρονη με την διάπραξη.

^{(618.3) 54:5.14} Υπάρχουν άλλοι τόσοι λόγοι για το ότι δεν αναχαιτίσθηκε αυθαίρετα η εξέγερση του Εωσφόρου, που θα μπορούσαν να γίνουν εν μέρει κατανοητοί σ’ εσάς, αλλά που δεν έχω το δικαίωμα να αφηγηθώ. Μπορώ μόνο να σας ενημερώσω ότι στην Ουβέρσα διδάσκουμε σαράντα οκτώ λόγους για τους οποίους επιτρέπεται στο κακό να διανύσει την πλήρη πορεία της ίδιας της ηθικής του χρεοκοπίας και της πνευματικής εξάλειψης. Δεν αμφιβάλλω όλοι υπάρχουν άλλοι τόσοι επιπλέον λόγοι άγνωστοι σ’ εμένα.

^{(618.4) 54:6.1} Οποιεσδήποτε δυσκολίες και αν συναντήσουν οι εξελισσόμενοι θνητοί στις προσπάθειές τους να κατανοήσουν την εξέγερση του Εωσφόρου, πρέπει να καταστεί σαφές σε όλους τους στοχαστικούς διανοητές ότι ο τρόπος χειρισμού των στασιαστών αποτελεί δικαίωση της θείας αγάπης. Η φιλόστοργη ευσπλαχνία που φθάνει μέχρι τους στασιαστές πράγματι φαίνεται να εμπλέκει πολλές αθώες υπάρξεις σε δοκιμασίες και βάσανα, όλες όμως αυτές οι ταραγμένες προσωπικότητες μπορούν με ασφάλεια να προσβλέπουν στους πάνσοφους Κριτές να αποφανθούν για το πεπρωμένο τους με ευσπλαχνία αλλά και δικαιοσύνη.

^{(618.5) 54:6.2} Σε όλες τις συνδιαλλαγές τους με νοήμονες υπάρξεις, τόσον ο Δημιουργός Υιός όσο και ο εν Παραδείσω Πατέρας του εμφορούνται από αγάπη. Είναι αδύνατο να αντιληφθεί κανείς πολλές φάσεις από την στάση των κυβερνητών του σύμπαντος προς τους στασιαστές και την εξέγερση – την αμαρτία και τους αμαρτωλούς – εκτός αν θυμηθεί ότι ο Θεός, ως Πατέρας έχει προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων φάσεων της εκδήλωσης της Θείας φύσης, σε όλες τις συνδιαλλαγές του θείου με την ανθρωπότητα. Πρέπει, επίσης, να θυμόμαστε ότι οι εν Παραδείσω Δημιουργοί Υιοί εμφορούνται από το έλεος.

^{(618.6) 54:6.3} Αν ένας στοργικός πατέρας μιας μεγάλης οικογένειας αποφασίσει να δείξει έλεος σε ένα από τα παιδιά του που ενέχεται σε θλιβερά ανομήματα, μπορεί θαυμάσια να θεωρηθεί ότι η επέκταση αυτή του ελέους προς το ανάρμοστα φερόμενο αυτό παιδί, θα δημιουργήσει προσωρινές δυσκολίες σε όλα τα άλλα, τα καλότροπα παιδιά. Τέτοια φαινόμενα είναι αναπόφευκτα. Ένας τέτοιος κίνδυνος είναι αδιαχώριστος από την πραγματική κατάσταση του να έχεις ένα φιλόστοργο γονέα και να είσαι μέλος μιας οικογένειας. Κάθε μέλος μιας οικογένειας ωφελείται από τη σωστή συμπεριφορά κάθε άλλου μέλους. Επιπλέον, κάθε μέλος οφείλει να υφίσταται τις χρονικές επιπτώσεις του παραπτώματος κάθε άλλου μέλους. Οι οικογένειες, οι ομάδες, τα έθνη, οι φυλές, οι κόσμοι, τα συστήματα, οι αστερισμοί και τα σύμπαντα είναι σχέσεις συνεργασίας οι οποίες διαθέτουν ατομικότητα. Και για το λόγο αυτό, κάθε μέλος μιας τέτοιας ομάδας, μεγάλης, ή μικρής, δρέπει τα οφέλη και υφίσταται τις συνέπειες των καλών και των κακών πράξεων όλων των άλλων μελών της περί ης ο λόγος ομάδας.

^{(619.1) 54:6.4} Ένα πράγμα, ωστόσο, πρέπει να γίνει σαφές: Αν πρόκειται να υποστείτε τις βλαβερές συνέπειες ενός ανομήματος κάποιου μέλους της οικογενείας σας, κάποιου συμπολίτη, ή συντρόφου σας, ακόμη και εξέγερση στο σύστημα, ή κάπου αλλού – ασχέτως του τι πρέπει να υπομείνετε εξ αιτίας των κακών πράξεων των συνεργατών, των συντρόφων, ή των ανωτέρων σας – μπορείτε να είστε βέβαιοι, με την αιώνια διαβεβαίωση, ότι οι δοκιμασίες αυτές είναι οδύνες παροδικές. Καμία από τις συνέπειες αυτές της κακής συμπεριφοράς των αδελφών σας στην ομάδα δεν μπορεί ποτέ να θέσει σε κίνδυνο τις αιώνιες ελπίδες σας, ή κατ’ ελάχιστο βαθμό να σας στερήσει του θείου δικαιώματός σας της προς τον Παράδεισο ανέλιξης και της κατάκτησης του Θεού.

^{(619.2) 54:6.5} Και υπάρχει αντιστάθμισμα γι’ αυτές τις δοκιμασίες, τις καθυστερήσεις και τις απογοητεύσεις, που σταθερά συνοδεύουν την αμαρτία της εξέγερσης. Από τις πολλές, σημαντικές επιπτώσεις της εξέγερσης του Εωσφόρου που μπορούν να κατονομασθούν, μπορώ μόνο να επιστήσω την προσοχή σας στην εμπλουτισμένη πορεία των θνητών εκείνων ανερχομένων, των πολιτών της Τζερουζέμ οι οποίοι, έχοντας αντισταθεί στις σοφιστείες της αμαρτίας, μπήκαν στη σειρά για να γίνουν οι μελλοντικοί Κραταιοί Αγγελιαφόροι, μέλη της τάξης μου. Κάθε ύπαρξη που πέρασε με επιτυχία τη δοκιμασία αυτού του φοβερού επεισοδίου, με τον τρόπο αυτό προώθησε άμεσα τη διοικητική του κατάσταση και μεγάλωσε την πνευματική του αξία.

^{(619.3) 54:6.6} Αρχικά, η αναταραχή του Εωσφόρου φάνηκε να είναι μια αδυσώπητη θεομηνία στο σύστημα και στο σύμπαν. Σταδιακά τα οφέλη άρχισαν να συσσωρεύονται. Με το πέρασμα είκοσι πέντε χιλιάδων ετών κατά το χρόνο του συστήματος (είκοσι χιλιάδων ετών, κατά το χρόνο της Ουράντια), οι Μελχισεδέκ άρχισαν να διδάσκουν ότι το καλό που προέκυψε από την αφροσύνη του Εωσφόρου είχε φθάσει να ισοσκελίσει το κακό που είχε προκληθεί. Το συνολικό κακό είχε, ως εκείνη την ώρα, σχεδόν σταθεροποιηθεί, εξακολουθώντας να μεγαλώνει μόνο σε ορισμένους απομονωμένους κόσμους, ενώ οι ευεργετικές επιπτώσεις συνέχισαν να πολλαπλασιάζονται και να επεκτείνονται μέσα στο σύμπαν και το υπερσύμπαν, ακόμη και στη Χαβόνα. Οι Μελχισεδέκ πλέον διδάσκουν ότι το καλό που προκύπτει από την εξέγερση της Σατάνια είναι περισσότερο από χίλιες φορές μεγαλύτερο από το συνολικό κακό.

^{(619.4) 54:6.7} Αλλά μία τέτοια ασυνήθιστη και θεάρεστη συγκομιδή κακών πράξεων θα μπορούσε να προκληθεί μόνο δια της συνετής, θείας και ελεήμονος στάσης όλων των ανωτέρων του Εωσφόρου, που εκτείνονται από τους Πατέρες του Αστερισμού στην Εντέντια, ως τον Πατέρα του Σύμπαντος στον Παράδεισο. Το πέρασμα του χρόνου έχει εμπλουτίσει το επακολουθήσαν καλό που προέκυψε από την αφροσύνη του Εωσφόρου. Και εφ’ όσον το κακό που επρόκειτο να τιμωρηθεί είχε σχεδόν πλήρως αναπτυχθεί σε συγκριτικά σύντομο χρόνο, είναι προφανές ότι οι πάνσοφοι και εχέφρονες κυβερνήτες του σύμπαντος σίγουρα θα επεξέτειναν το χρόνο στον οποίο θα έδρεπαν ολοένα αυξανόμενα ευεργετικά αποτελέσματα. Ανεξάρτητα από τους πολλούς επιπλέον λόγους που καθυστέρησαν να γίνουν αντιληπτοί και να δικασθούν οι στασιαστές της Σατάνια, αυτό το συγκεκριμένο κέρδος θα ήταν αρκετό να εξηγήσει το γιατί οι αμαρτωλοί αυτοί δεν φυλακίσθηκαν νωρίτερα, γιατί δεν καταδικάσθηκαν και δεν εξοντώθηκαν.

^{(619.5) 54:6.8} Ο κοντόφθαλμος και περιορισμένος από το χρόνο νους των θνητών πρέπει να κρίνει αργά τις χρονικές καθυστερήσεις των εχεφρόνων και πάνσοφων διαχειριστών των συμπαντικών υποθέσεων.

^{(620.1) 54:6.9} Ένα σφάλμα της ανθρώπινης σκέψης που αφορά στα προβλήματα αυτά συνίσταται στην αντίληψη ότι όλοι οι εξελικτικοί θνητοί σ’ έναν αναπτυσσόμενο πλανήτη θα επέλεγαν να ακολουθήσουν την προς τον Παράδεισο πορεία, αν η αμαρτία δεν είχε καταρασθεί τον κόσμο τους. Η ικανότητα να αποποιούνται τη σωτηρία δεν χρονολογείται από την εποχή της εξέγερσης του Εωσφόρου. Ο θνητός άνθρωπος διέθετε πάντα το χάρισμα της αυτόβουλης επιλογής σχετικά με την προς τον Παράδεισο πορεία του.

^{(620.2) 54:6.10} Καθώς ανέρχεσθε στην εμπειρία της σωτηρίας, διευρύνετε την άποψή σας για το σύμπαν και επεκτείνετε τον ορίζοντα των εννοιών και των αξιών. Και έτσι θα γίνετε ικανοί να κατανοήσετε καλύτερα γιατί σε τέτοιες υπάρξεις, όπως ο Εωσφόρος και ο Σατανάς επετράπη να συνεχίσουν την εξέγερση. Θα αντιληφθείτε, επίσης, καλύτερα πόσο απόλυτο (αν όχι άμεσο) καλό μπορεί να προέλθει από το χρονικά περιορισμένο κακό. Αφού φθάσετε στον Παράδεισο, θα διαφωτισθείτε, πραγματικά και θα ανακουφισθείτε, όταν ακούσετε τους υπεραφικούς φιλοσόφους να συζητούν και να ερμηνεύουν τα βαθιά αυτά προβλήματα της συμπαντικής τακτοποίησης. Ακόμη και τότε, όμως, αμφιβάλλω αν θα ικανοποιηθείτε απόλυτα βαθιά στο νου σας. Εγώ τουλάχιστον δεν ικανοποιήθηκα, ακόμη και όταν είχα, έτσι, φθάσει στο αποκορύφωμα της συμπαντικής φιλοσοφίας. Δεν επέτυχα την πλήρη κατανόηση των πολυπλοκοτήτων αυτών ει μη μόνον όταν μου ανατέθηκαν διοικητικά καθήκοντα στο υπερσύμπαν, όπου δια της ουσιαστικής εμπειρίας κατέκτησα επαρκή εννοιολογική ικανότητα για την κατανόηση τέτοιων πολύπλευρων προβλημάτων στην κοσμική δικαιοσύνη και την πνευματική φιλοσοφία. Καθώς ανέρχεσθε προς τον Παράδεισο, ολοένα και περισσότερο θα μαθαίνετε ότι πολλά προβληματικά χαρακτηριστικά της διοίκησης του σύμπαντος μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο μετά την απόκτηση αυξημένης εμπειρικής ικανότητας και την επίτευξη εμπλουτισμένης πνευματικής ενόρασης. Η κοσμική σοφία είναι βασική για την κατανόηση των κοσμικών καταστάσεων.

^{(620.3) 54:6.11} [Παρουσιάσθηκε από έναν Κραταιό Αγγελιαφόρο της δια της εμπειρίας σωτηρίας στην πρώτη εξέγερση του συστήματος στα σύμπαντα του χρόνου, προσαρτημένου τώρα στην κυβέρνηση του υπερσύμπαντος του Όρβοντον και λειτουργούντος επί του θέματος αυτού μετά από αίτημα του Γαβριήλ του Σάλβινγκτον.]