ΕΓΓΡΑΦΟ 5, Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

   
   Paragraph Numbers: On | Κλειστό
Προβολή για εκτύπωσηΠροβολή για εκτύπωση

Το Βιβλίο της Ουράντια

ΕΓΓΡΑΦΟ 5

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Αν ο πεπερασμένος ανθρώπινος νους είναι ανίκανος να κατανοήσει πώς ένας τόσο μέγας και μεγαλοπρεπής Θεός, σαν τον πατέρα του Σύμπαντος μπορεί να κατέβει από την αιώνια κατοικία του της άπειρης τελειότητας για να γίνει αδελφός του κάθε ανθρώπινου πλάσματος, τότε, η πεπερασμένη αυτή διάνοια πρέπει να είναι βέβαιη για τη θεϊκή φιλία, βασιζόμενη στην αλήθεια του γεγονότος ότι ένα πραγματικό κομμάτι του ζώντος Θεού ενοικεί στη διάνοια του κάθε θνητού της Ουράντια που έχει φυσιολογικό νου και ηθική συνείδηση. Οι ενοικούντες στον άνθρωπο Ρυθμιστές της Σκέψης αποτελούν μέρος της αιώνιας θείας φύσης του Πατέρα του Παραδείσου. Δεν χρειάζεται ο άνθρωπος να ψάξει μακρύτερα από την ίδια την εσωτερική εμπειρία της ψυχής του πάνω στη θεώρηση αυτής της πνευματικά αληθούς παρουσίας για να βρει τον Θεό και να προσπαθήσει να ενωθεί μαζί του.

Ο Θεός έχει διανείμει το άπειρο της αιώνιας φύσης του στις υπαρξιακές πραγματικότητες των έξι απολύτων συνεργατών του, αλλά μπορεί, σε οποιαδήποτε στιγμή, να έχει άμεση και προσωπική επαφή με κάθε μέρος, είτε φάση, είτε είδος της δημιουργίας, μέσω της ενέργειας των προ-ατομικών τμημάτων του. Και ο αιώνιος Θεός έχει, επίσης, διατηρήσει για τον εαυτό του το προνόμιο να πληροί δια της προσωπικότητάς του τους θείους Δημιουργούς και τα ζώντα δημιουργήματα του σύμπαντος των συμπάντων, ενώ έχει επιπλέον κρατήσει το προνόμιο του να διατηρεί άμεση και πατρική επαφή με όλα τα όντα στον κύκλο των προσωπικοτήτων.

Η ανικανότητα του πεπερασμένου δημιουργήματος να προσεγγίσει τον άπειρο Πατέρα ενυπάρχει στη φύση του, όχι εξ αιτίας της απόστασης του Πατέρα, αλλά εξ αιτίας των ορίων και των υλικών περιορισμών των πλασμάτων. Το μέγεθος της πνευματικής διαφοράς μεταξύ της ύψιστης προσωπικότητας της συμπαντικής ύπαρξης και των ταπεινότερων ομάδων των δημιουργημένων διανοιών είναι ασύλληπτο. Αν ήταν δυνατόν, οι κατώτερες διανοητικές τάξεις των πλασμάτων να μεταφερθούν στιγμιαία στο χώρο παρουσίας του ίδιου του Πατέρα, δεν θα ήξεραν πού βρίσκονται. Θα εξακολουθούσαν να μην αντιλαμβάνονται την παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος όπως και τώρα. Είναι πολύ μακρύς ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά στο θνητό άνθρωπο πριν μπορέσει, μέσα στα όρια του δυνατού, να ψάξει και να βρει ασφαλή καθοδήγηση στην Παραδείσια παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος. Πνευματικά ο άνθρωπος πρέπει να αναληφθεί πολλές φορές προτού μπορέσει να φθάσει σ’ ένα επίπεδο όπου θα επιτύχει την πνευματική ενόραση, η οποία θα του επιτρέψει να δει έστω και ένα από τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα.

Ο πατέρας μας δεν κρύβεται. Δεν βρίσκεται σε εκούσια απομόνωση. Έχει κινητοποιήσει τους πόρους της θείας σοφίας σε μια ατέρμονη προσπάθεια να αποκαλυφθεί στα παιδιά της συμπαντικής του κτίσης. Υπάρχει άπειρο μεγαλείο και άφατη γενναιοδωρία που συνδέονται με το μεγαλείο της αγάπης του, η οποία τον κάνει να λαχταρά τη σχέση κάθε πλάσματος της δημιουργίας που μπορεί να κατανοεί, να αγαπά, ή να τον πλησιάζει. Και γι’ αυτό υπάρχουν οι συμφυείς περιορισμοί σ’ εσάς, αδιαχώριστοι από την πεπερασμένη σας προσωπικότητα, οι οποίοι καθορίζουν τον χρόνο και τον τόπο και τις συνθήκες υπό τις οποίες μπορείτε να επιτύχετε το σκοπό του ταξιδιού της ανέλιξης ως θνητοί και να νοιώσετε την παρουσία του Πατέρα στο κέντρο των πάντων.

Αν και η προσέγγιση στην Παραδείσια παρουσία του Πατέρα πρέπει να περιμένει μέχρις ότου κατορθώσετε να φθάσετε στα ύψιστα πεπερασμένα επίπεδα της πνευματικής προόδου, εσείς πρέπει να χαίρεστε καθώς αναγνωρίζετε την αεί-παρούσα δυνατότητα άμεσης μετάληψης του πληρούντος πνεύματος του Πατέρα, που τόσο στενά συνδέεται με την εσώτερη ψυχή σας και τον εξαγνισμένο σας εαυτό.

Οι θνητοί των βασιλείων του χρόνου και του τόπου μπορεί να διαφέρουν σε μέγιστο βαθμό, όσον αφορά στις εγγενείς ικανότητες και το διανοητικό δυναμικό, μπορεί να διαβιούν σε χώρους εξαιρετικά ευνοϊκούς για κοινωνική αναρρίχηση και ηθική πρόοδο, ή μπορεί να υποφέρουν από την έλλειψη σχεδόν κάθε ανθρώπινης αρωγής που αφορά την παιδεία και την πρόοδο στον πολιτισμό. Οι δυνατότητες, όμως, για πνευματική πρόοδο στη διαδικασία της ανέλιξης είναι ίσες για όλους. Υψηλότερα επίπεδα πνευματικής ενόρασης και κοσμικής κατανόησης επιτυγχάνονται εντελώς ανεξάρτητα από όλες αυτές τις κοινωνικό-ηθικές διαφορές των ποικίλων υλικών περιβαλλόντων στους εξελικτικούς κόσμους.

Όσο και αν οι θνητοί της Ουράντια διαφέρουν στις διανοητικές, κοινωνικές, οικονομικές, ακόμα και ηθικές ευκαιρίες και ικανότητες, μην λησμονείτε ότι τα πνευματικά τους εφόδια είναι κοινά και μοναδικά. Όλοι απολαμβάνουν την ίδια θεία παρουσία του δώρου από τον Πατέρα, και έχουν όλοι ίσα προνόμια στο να αναζητήσουν την απόκρυφη, προσωπική κοινωνία με το ενοικούν αυτό πνεύμα της θείας αρχής, ενώ όλοι μπορούν ισότιμα να επιλέξουν την ενιαία πνευματική καθοδήγηση αυτών των Ελεγκτών των Μυστηρίων.

Αν ο θνητός άνθρωπος παροτρύνεται ολόψυχα από πνευματικές ανησυχίες, αν, ανεπιφύλακτα αφιερώνεται στο να πραγματοποιεί τη βούληση του Πατέρα, τότε, εφ’ όσον τόσο βέβαια και αποτελεσματικά του δίνεται το δώρο από τον ενοικούντα σ’ αυτόν θείο Ρυθμιστή, δεν είναι δυνατόν να αποτύχει στην υλοποίηση, μέσω της προσωπικής του εμπειρίας, της εξαίσιας συνειδητοποίησης του να γνωρίσει τον Θεό και της ουράνιας βεβαιότητας ότι θα επιζήσει με σκοπό να βρει το Θεό δια της προοδευτικής εμπειρίας του να γίνεται όλο και περισσότερο σαν αυτόν.

Ο άνθρωπος κατοικείται πνευματικά από έναν επιζώντα Ρυθμιστή της Σκέψης. Αν ένας τέτοιος ανθρώπινος νους έχει ειλικρινή και πνευματικά κίνητρα, αν μία τέτοια ανθρώπινη ψυχή επιθυμεί να γνωρίσει τον Θεό και να γίνει σαν αυτόν, αν ειλικρινά επιδιώκει να πραγματοποιεί τη βούληση του Πατέρα, τότε δεν υπάρχει αρνητική επιρροή ανθρώπινης αποστέρησης, ούτε θετική δύναμη πιθανής ανάμειξης που να μπορεί να εμποδίσει μία παρόμοια, θεϊκά υποκινούμενη, ψυχή από το να ανέβει με ασφάλεια στις πύλες του παραδείσου.

Ο Πατέρας επιθυμεί να βρίσκονται όλα του τα δημιουργήματα σε προσωπική επαφή μαζί του. Έχει ένα χώρο στον Παράδεισο για να υποδεχθεί όλους εκείνους των οποίων η κατάσταση επιβίωσης και η πνευματική φύση καθιστούν δυνατή παρόμοιο επίτευγμα. Για το λόγο αυτό, παραμείνετε στη φιλοσοφία σας τώρα και για πάντα: Για τον καθένα, αλλά και για όλους σας, ο Θεός είναι προσιτός, ο Πατέρας είναι εφικτός, ο δρόμος είναι ανοικτός. Οι δυνάμεις της θείας αγάπης, οι δρόμοι και οι τρόποι της θείας διακυβέρνησης, όλες αλληλοσυνδέονται σε μία προσπάθεια να διευκολύνουν την εξέλιξη κάθε διάνοιας που το αξίζει, σε κάθε σύμπαν, προς την Παραδείσια παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος.

Το γεγονός ότι απέραντα μεγάλος χρόνος απαιτείται για να βρει κάποιος το Θεό, δεν καθιστά την παρουσία και την προσωπικότητα του Άπειρου λιγότερο πραγματική. Η ανέλιξή σας αποτελεί μέρος του κύκλου των επτά υπερσυμπάντων και, ακόμη και αν παλινδρομείτε τριγύρω άπειρες φορές, μπορείτε να προσδοκάτε, ως πνεύμα και ως ύπαρξη, ότι κάποτε θα μπείτε. Μπορείτε να εξαρτάσθε από την ανάληψή σας από σφαίρα σε σφαίρα, από τους εξωτερικούς κύκλους προς το εσώτερο κέντρο και κάποια μέρα, χωρίς αμφιβολία, θα σταθείτε εμπρός στην θεία και κεντρική παρουσία και θα τον δείτε, μιλώντας μεταφορικά, πρόσωπο με πρόσωπο. Το θέμα είναι η κατάκτηση πραγματικών και ουσιαστικών επιπέδων. Και τα επίπεδα αυτά μπορούν να κατακτηθούν από κάθε ύπαρξη που ενοικήθηκε από έναν Ελεγκτή Μυστηρίου και που συνακόλουθα συγχωνεύθηκε για πάντα μ’ αυτόν τον Ρυθμιστή της Σκέψης.

Ο Πατέρας δεν κρύβεται πνευματικά, πάρα πολλά, όμως, από τα πλάσματά του είναι κρυμμένα στις ομίχλες των δικών τους εκούσιων αποφάσεων και έχουν επί του παρόντος απομακρυνθεί από την μετάληψη του πνεύματός του, αλλά και από το πνεύμα του Υιού του, επιλέγοντας τις δικές τους, διαστρεβλωμένες απόψεις, αλλά και από την αδυναμία της αυτοεπιβεβαίωσης του μισαλλόδοξου νου και της μη πνευματικής φύσης τους.

Ο θνητός άνθρωπος μπορεί να σύρεται κοντά στο Θεό, ακόμη μπορεί κατ’ επανάληψη να εγκαταλείπει τη θεία βούληση τόσο, όσο διατηρεί τη δύναμη της επιλογής. Η τελική καταδίκη του ανθρώπου δεν επισφραγίζεται ει μη μόνο όταν απολέσει τη δύναμη να επιλέγει τη βούληση του Πατέρα. Η καρδιά του Πατέρα δεν κλείνει ποτέ στις ανάγκες και τις ικεσίες των παιδιών του. Μόνο όταν τα παιδιά του κλείσουν για πάντα τις καρδιές τους στη δύναμη του Πατέρα να τα τραβήξει κοντά του, όταν στο τέλος και για πάντα απολέσουν την επιθυμία να πράξουν σύμφωνα με τη θεία του βούληση – να τον γνωρίσουν και να γίνουν σαν αυτόν. Με τον ίδιο τρόπο, το αιώνιο πεπρωμένο του ανθρώπου είναι ασφαλές όταν η συγχώνευση με τον Ρυθμιστή αναγγείλει στο σύμπαν ότι ο συγκεκριμένος αυτός ανερχόμενος έχει κάνει την οριστική και αμετάκλητη επιλογή να ζήσει σύμφωνα με τη θέληση του Πατέρα.

Ο μέγας Θεός εγκαθιστά άμεση επαφή με τον θνητό άνθρωπο και δίνει μέρος του άπειρου, αιώνιου και ακατανόητου εαυτού του στον άνθρωπο να ζήσει και να ενοικήσει σ’ αυτόν. Ο Θεός βρίσκεται στο ίδιο σκάφος του αιώνιου εγχειρήματος με τον άνθρωπο. Αν παραδοθείτε στην καθοδήγηση των πνευματικών δυνάμεων μέσα σας και γύρω σας, δεν θα αποτύχετε στην κατάκτηση του υψηλού πεπρωμένου που ετοιμάσθηκε από ένα Θεό γεμάτο αγάπη, ως συμπαντικός σκοπός για τα ανελισσόμενα πλάσματά του από τους εξελικτικούς κόσμους του διαστήματος.

Η φυσική παρουσία του Απείρου είναι η πραγματικότητα του υλικού σύμπαντος. Η διανοητική παρουσία του Θείου μπορεί να προσδιορισθεί από το βάθος της ατομικής διανοητικής εμπειρίας καθώς και από το επίπεδο της εξελισσόμενης προσωπικότητας. Η πνευματική παρουσία της Θεότητας πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι διαφορική στο σύμπαν. Τούτο είναι καθορισμένο από την πνευματική ικανότητα αποδοχής αλλά και από το βαθμό με τον οποίο αφιερώνεται η βούληση των πλασμάτων να πράττουν σύμφωνα με τη θεία βούληση.

Ο Θεός ζει μέσα σε κάθε ένα από τα πνευματικά του παιδιά. Οι Υιοί του Παραδείσου πάντα έχουν πρόσβαση στην παρουσία του Θεού, «το δεξί χέρι του Πατέρα,» και οι προσωπικότητες όλων των πλασμάτων του έχουν πρόσβαση «στην αγκαλιά του Πατέρα.» Τούτο αναφέρεται στο κύκλωμα της προσωπικότητας οποτεδήποτε, οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο έρχεται σε επαφή, ή με άλλο τρόπο συνεπάγεται προσωπική, συνειδητή επαφή και κοινωνία με τον Πατέρα του Σύμπαντος, είτε βρίσκεται στην κεντρική του κατοικία, είτε σε κάποιο άλλο καθορισμένο σημείο, όπως σε μία από τις επτά ιερές σφαίρες του Παραδείσου.

Η θεία παρουσία, πάντως, δεν μπορεί να ανεβρεθεί πουθενά στη φύση, ή ακόμα και στη ζωή των θνητών που γνώρισαν τον Θεό με τόση πληρότητα και βεβαιότητα, όπως μπορεί να βρεθεί στην επιχειρούμενη κοινωνία με τον ενοικούντα Ελεγκτή του Μυστηρίου, τον παραδείσιο Ρυθμιστή της Σκέψης. Πόσο είναι λάθος να ονειρευόσαστε το Θεό μακριά στους ουρανούς, όταν το πνεύμα του Πατέρα του Σύμπαντος ζει μέσα στον ίδιο το νου σας!

Είναι εξ αιτίας αυτού του μέρους του Θεού που ενοικεί εντός σας που μπορείτε να ελπίζετε, καθώς προοδεύετε εναρμονιζόμενοι με την πνευματική καθοδήγηση του Ρυθμιστού, να διακρίνετε πληρέστερα την παρουσία και την μεταμορφωτική δύναμη των άλλων αυτών πνευματικών επιδράσεων που σας περιβάλλουν και περνούν εντός σας, αλλά που δεν λειτουργούν ως αναπόσπαστο μέρος σας. Το γεγονός ότι δεν έχετε διανοητικά συνείδηση της στενής και απόκρυφης επαφής σας με τον ενοικούντα Ρυθμιστή, ούτε κατ’ ελάχιστον δεν αναιρεί μια παρόμοια υπερβατική εμπειρία. Η απόδειξη της αδελφοσύνης με τον θείο Ρυθμιστή βρίσκεται ολόκληρη στη φύση και την έκταση των πνευματικών καρπών, οι οποίοι συναποκομίζονται σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής του ατόμου που πιστεύει. «Από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε.»

Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον ελάχιστα πνευματικό, υλικό νου του θνητού ανθρώπου να αποκτήσει σαφή συνείδηση των πνευματικών δραστηριοτήτων αυτών των θείων οντοτήτων, όπως είναι οι Ρυθμιστές του Παραδείσου. Καθώς η ψυχή του ενωμένου νου και της δημιουργίας του Ρυθμιστού αποκτά εντονότερη ύπαρξη, αναπτύσσεται παράλληλα μία καινούργια φάση συνειδητοποίησης της ψυχής, η οποία είναι σε θέση να βιώσει την παρουσία και να αναγνωρίσει την πνευματική καθοδήγηση καθώς και τις άλλες, υπεράνω της ύλης, δραστηριότητες, των Ελεγκτών του Μυστηρίου.

Ολόκληρη η εμπειρία της κοινωνίας με τον Ρυθμιστή περιλαμβάνει το ηθικό ανάστημα, το διανοητικό κίνητρο και την πνευματική εμπειρία. Η συναίσθηση ενός παρόμοιου επιτεύγματος περιορίζεται κυρίως, αν και όχι αποκλειστικά, στο χώρο της ψυχικής συνειδητοποίησης, οι αποδείξεις, όμως, έρχονται πλούσιες στην εκδήλωση των πνευματικών προϊόντων στη ζωή όλων αυτών των ατόμων που πέτυχαν την εσώτερη πνευματική επαφή.

Αν και οι Θεότητες του Παραδείσου, από την συμπαντική σκοπιά, είναι σαν μία και μοναδική, στις πνευματικές τους επαφές με πλάσματα σαν εκείνα που κατοικούν στην Ουράντια είναι τρία ευδιάκριτα, ξεχωριστά πρόσωπα. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις Κεφαλές όσον αφορά στις επικλήσεις, την κοινωνία και τις άλλες, πολύ προσωπικές σχέσεις. Με την ύψιστη έννοια, λατρεύουμε τον Πατέρα και μόνο αυτόν. Πραγματικά, μπορούμε και σαφώς λατρεύουμε τον πατέρα καθώς εκδηλώνεται μέσω των Υιών του Δημιουργού, αλλά είναι ο Πατέρας, άμεσα, ή έμμεσα που προσκυνούμε και λατρεύουμε.

Οι κάθε είδους ικεσίες ανήκουν στη βασιλεία του Αιώνιου Υιού και στην πνευματική του οργάνωση. Οι προσευχές, όλες οι τυπικές μορφές επικοινωνίας, τα πάντα εκτός από τη λατρεία και το προσκύνημα στον Πατέρα του Σύμπαντος, είναι θέματα που αφορούν σε ένα τοπικό σύμπαν. Συνήθως δεν υπερβαίνουν τα όρια δικαιοδοσίας ενός Υιού του Δημιουργού. Η λατρεία, όμως, πλαισιώνεται και διαβιβάζεται στο πρόσωπο του Δημιουργού, δια της λειτουργίας του κυκλώματος της προσωπικότητας του Πατέρα. Πιστεύουμε, ακόμη, ότι μία τέτοια εκδήλωση σεβασμού από ένα πλάσμα ενοικούμενο από έναν Ρυθμιστή, διευκολύνεται από την παρουσία του πνεύματος του Πατέρα. Υπάρχει τρομακτικός όγκος στοιχείων που τεκμηριώνουν μια τέτοια πεποίθηση και γνωρίζω ότι όλες οι κατηγορίες των τμημάτων του Πατέρα έχουν τη δύναμη, καλή τη πίστει, να καταγράφουν τη λατρεία των υποκειμένων τους με τρόπο αποδεκτό στην παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος. Αναμφίβολα, οι Ρυθμιστές επίσης χρησιμοποιούν άμεσους προ-υπαρξιακούς διαύλους επικοινωνίας με τον Θεό, ενώ είναι το ίδιο ικανοί να χρησιμοποιούν τα κυκλώματα πνεύματος-βαρύτητας του Αιώνιου Υιού.

Η λατρεία είναι αυθύπαρκτη. Η προσευχή εμπεριέχει ένα στοιχείο ατομικού – ή υπαρξιακού ενδιαφέροντος. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ λατρείας και προσευχής. Ουδεμία απολύτως ατομική παράκληση, ή άλλο στοιχείο προσωπικού ενδιαφέροντος υπάρχει στην πραγματική λατρεία. Λατρεύουμε απλά το Θεό γι’ αυτό που καταλαβαίνουμε ότι είναι. Η λατρεία δεν ζητά τίποτα και τίποτα δεν προσδοκά εκείνος που λατρεύει. Δεν λατρεύουμε τον Πατέρα για να κερδίσουμε οτιδήποτε από τη λατρεία αυτή. Εκφράζουμε την ευλάβεια και τη λατρεία μας ως αντίδραση φυσική και αυθόρμητη σε αναγνώριση της απαράμιλλης προσωπικότητας του Πατέρα, αλλά και εξ αιτίας της φύσης του, που κερδίζει την αγάπη και των ιδιοτήτων του που προκαλούν τη λατρεία.

Τη στιγμή που το στοιχείο του ατομικού ενδιαφέροντος εισβάλλει στη λατρεία, η ευλάβεια μετασχηματίζεται σε προσευχή και σωστότερο θα ήταν να απευθύνεται στο πρόσωπο του Αιώνιου Υιού, ή του Υιού του Δημιουργού. Στην πρακτική, όμως, θρησκευτική εμπειρία, δεν υπάρχει λόγος να μην απευθύνεται η προσευχή στον Πατέρα Θεό, ως μέρος της αληθούς λατρείας.

Όταν αντιμετωπίζετε τα πρακτικά θέματα της καθημερινής ζωής βρίσκεστε στα χέρια των πνευματικών προσωπικοτήτων των οποίων η απαρχή βρίσκεται στην Τρίτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Συνεργάζεστε με την ενέργεια του Συνδεδεμένου Δρώντος. Και έτσι είναι: Λατρεύετε το θεό. Προσεύχεστε στον, και κοινωνείτε με τον Υιό. Και επεξεργάζεσθε τις λεπτομέρειες του επί της γης ταξιδιού σας με τις διάνοιες του Απείρου Πνεύματος που λειτουργούν στον κόσμο σας και σ’ ολόκληρο το σύμπαν σας.

Ο Δημιουργός, ή οι Κυρίαρχοι Υιοί που ελέγχουν τα πεπρωμένα των τοπικών συμπάντων, βρίσκονται στη θέση τόσο του Πατέρα του Σύμπαντος, όσο και του Αιώνιου Υιού του Παραδείσου. Οι Υιοί αυτοί του Σύμπαντος δέχονται, στο όνομα του Πατρός, την ευλάβεια της λατρείας και τείνουν ους στις παρακλήσεις των υποκειμένων τους που ικετεύουν, στους κόσμους που τους αντιστοιχούν. Για τα πλάσματα ενός τοπικού Σύμπαντος, ένας Υιός Μιχαήλ είναι, από κάθε πρακτική άποψη, Θεός. Είναι η προσωποποίηση του Πατέρα του Σύμπαντος και του Αιώνιου Υιού του τοπικού Σύμπαντος. Το Άπειρο Πνεύμα διατηρεί προσωπική επαφή με τα πλάσματα αυτών των βασιλείων μέσω των Πνευμάτων του Σύμπαντος, τους διοικητικούς και δημιουργικούς συνεργάτες των Υιών του Δημιουργού του Παραδείσου.

Η ειλικρινής λατρεία συνεπάγεται την κινητοποίηση όλων των δυνάμεων της ανθρώπινης προσωπικότητας υπό την κυριαρχία της ανελισσόμενης ψυχής και υπόκειται στην θεία κατευθυντήρια γραμμή του αντίστοιχου Ρυθμιστή της Σκέψης. Ο νους των υλικών περιορισμών δεν μπορεί ποτέ να αποκτήσει πλήρη συνείδηση της πραγματικής σημασίας της αληθινής λατρείας. Η κατανόηση από τον άνθρωπο της πραγματικότητας της λατρευτικής εμπειρίας καθορίζεται, βασικά, από την εξελικτική κατάσταση της αναπτυσσόμενης, αθάνατης ψυχής. Η πνευματική ανάπτυξη της ψυχής λαμβάνει χώρα εντελώς ανεξάρτητα από τη διανοητική συνειδητοποίηση του εγώ.

Η εμπειρία της λατρείας συνίσταται στην ύψιστη προσπάθεια του διαπιστευμένου Ρυθμιστού να διαβιβάσει στον θείο Πατέρα τις άφατες επιθυμίες και τους ανείπωτους πόθους της ανθρώπινης ψυχής - την ενωμένη δημιουργία του θνητού νου που αναζητά τον Θεό και του αθάνατου Ρυθμιστή που αποκάλυψε το Θεό. Η λατρεία, λοιπόν, είναι η πράξη συμφωνίας του θνητού νου, που συγκατατίθεται να προσπαθήσει να γίνει περισσότερο πνευματικός, υπό την καθοδήγηση του αντίστοιχου πνεύματος, να επικοινωνήσει με τον Θεό, σαν πιστός γιος του Πατέρα του Σύμπαντος. Ο θνητός νους συναινεί στη λατρεία. Η αθάνατη ψυχή λαχταρά και εισάγει τη λατρεία. Η παρουσία του θείου Ρυθμιστή κατευθύνει τη λατρεία αυτή, εκ μέρους του θνητού νου και της αναπτυσσόμενης, αθάνατης ψυχής. Η πραγματική λατρεία, σε τελική ανάλυση, γίνεται μία εμπειρία αντιληπτή σε τέσσερα κοσμικά επίπεδα: το διανοητικό, το ηθικό, το πνευματικό και το προσωπικό – η συνειδητοποίηση του νου, της ψυχής και του πνεύματος και η συνένωσή τους σε μία προσωπικότητα.

Η ηθική των εξελισσόμενων θρησκειών υποχρεώνει τον άνθρωπο να αναζητήσει το Θεό με κινητήρια δύναμη το φόβο. Οι θρησκείες της αποκάλυψης δελεάζουν τον άνθρωπο να αναζητήσει το Θεό της αγάπης, επειδή λαχταρούν να γίνουν σαν αυτόν. Η θρησκεία, όμως, δεν είναι απλά ένα παθητικό συναίσθημα «απόλυτης εξάρτησης» και «εξασφάλισης της επιβίωσης.» Είναι μία ζώσα και δυναμική εμπειρία θείου επιτεύγματος, που βασίζεται στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.

Η μεγάλη και άμεση υπηρεσία της αληθούς θρησκείας είναι η εγκαθίδρυση μιας ισχυρής σύμπνοιας της ανθρώπινης εμπειρίας, μιας διαρκούς ειρήνης και μιας βαθιάς ασφάλειας. Για τον πρωτόγονο άνθρωπο, ακόμη και ο πολυθεϊσμός αποτελεί μια σχετική ενοποίηση των εξελισσομένων αντιλήψεων του Θείου. Ο πολυθεϊσμός είναι μονοθεϊσμός στη δομή του. Αργά, ή γρήγορα, ο Θεός προόρισται να γίνει κατανοητός ως η πραγματικότητα των αξιών , η ουσία των εννοιών και η ζωή της αλήθειας.

Ο Θεός δεν είναι μόνον εκείνος που καθορίζει το πεπρωμένο. Εκείνος είναι ο αιώνιος προορισμός του ανθρώπου. Όλες οι μη θρησκευτικές ανθρώπινες δραστηριότητες προσπαθούν να κάνουν το σύμπαν να συγκλίνει γύρω από την διαστρεβλωμένη υπηρεσία του ατόμου. Το πραγματικά θρησκευόμενο άτομο προσπαθεί να κατατάξει τον εαυτό του μέσα στο σύμπαν και έπειτα να αφιερώσει τις δραστηριότητες αυτού του ενοποιημένου εγώ στην υπηρεσία της συμπαντικής οικογένειας, των υπάρξεων που ζουν μαζί του, ανθρώπων και υπερανθρώπων.

Οι χώροι της φιλοσοφίας και της τέχνης παρεισφρύουν στις μη θρησκευτικές, αλλά και θρησκευτικές δραστηριότητες του ανθρώπινου εγώ. Δια της τέχνης και της φιλοσοφίας, ο άνθρωπος με τον υλικό νου έλκεται στη θεώρηση της πνευματικής πραγματικότητας και τις συμπαντικές αξίες των αιώνιων εννοιών.

Όλες οι θρησκείες διδάσκουν τη λατρεία του θείου και ορισμένες δόγματα για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η Βουδιστική θρησκεία υπόσχεται απαλλαγή από τον πόνο, ατέλειωτη ειρήνη. Η Εβραϊκή θρησκεία υπόσχεται σωτηρία από τα δεινά και ευμάρεια που θα βασίζεται στη δικαιοσύνη. Η θρησκεία των Ελλήνων υπόσχεται απαλλαγή από τη δυσαρμονία και την ασχήμια, μέσω της κατανόησης του ωραίου. Ο Χριστιανισμός υπόσχεται σωτηρία από την αμαρτία και αγιότητα. Ο Μωαμεθανισμός προβλέπει απαλλαγή από τα αυστηρά, ηθικά πρότυπα του Εβραϊσμού και του Χριστιανισμού. Η θρησκεία του Ιησού είναι η σωτηρία από το εγώ, απαλλαγή από το πονηρό και την απομόνωση των πλασμάτων, στους αιώνες των αιώνων.

Οι Εβραίοι στήριξαν τη θρησκεία τους στην καλοσύνη. Οι Έλληνες στο ωραίο. Και οι δύο θρησκείες αναζήτησαν την αλήθεια. Ο Ιησούς αποκάλυψε το Θεό της αγάπης και η αγάπη τα περιλαμβάνει όλα, την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη.

Οι Ζωροαστριστές είχαν θρησκεία βασισμένη στην ηθική. Οι Ινδουιστές στη μεταφυσική. Οι Κομφουκιστές στη δεοντολογία. Ο Ιησούς έζησε μία θρησκεία βασισμένη στην υπηρεσία. Όλες αυτές οι θρησκείες έχουν αξία επειδή προσεγγίζουν με τρόπο έγκυρο τη θρησκεία του Ιησού. Η θρησκεία έχει σκοπό να γίνει η πραγματικότητα της πνευματικής συνένωσης του καλού, του ωραίου και του αληθινού στην ανθρώπινη εμπειρία.

Η θρησκεία των Ελλήνων πρέσβευε το «γνώθι σαυτόν.» Οι Εβραίοι επικέντρωναν τη διδασκαλία τους στο «γνώθι τον Θεό σου.» Οι Χριστιανοί κηρύσσουν ένα ευαγγέλιο που αποσκοπεί στη «γνώση του Κυρίου Ιησού Χριστού.» Ο Ιησούς κήρυξε το ευαγγέλιό του για «να γνωρίσεις τον Θεό και τον εαυτό σου, σαν Υιό του Θεού.» Οι διαφορετικές αυτές θεωρήσεις του σκοπού της θρησκείας καθορίζουν τη στάση του ατόμου κάτω από διαφορετικές συνθήκες ζωής και προϊδεάζουν για το βάθος της λατρείας και τη φύση της ατομικής προσευχής. Το πνευματικό επίπεδο της κάθε θρησκείας μπορεί να προσδιοριστεί από τη φύση της προσευχής.

Η αντίληψη ενός ημιανθρώπινου και ζηλόφθονου Θεού είναι μία αναπόφευκτη μετάβαση από τον πολυθεϊσμό στον ανώτερο μονοθεϊσμό. Ένας ανώτερου βαθμού ανθρωπομορφισμός αποτελεί το ύψιστο επίπεδο που μπορεί να φθάσει η καθαρή, εξελικτική θρησκεία. Ο Χριστιανισμός έχει ανυψώσει την αντίληψη του ανθρωπομορφισμού από το ιδεατό του ανθρώπου στην εξέχουσα και θεία αντίληψη του προσώπου του υμνούμενου Χριστού. Και αυτός είναι ο μέγιστος ανθρωπομορφισμός που μπορεί ποτέ ο άνθρωπος να συλλάβει.

Η Χριστιανική άποψη για το Θεό αποσκοπεί στο να συνδυάσει τρεις ξεχωριστές διδασκαλίες:

1. Την Εβραϊκή άποψη – το Θεό ως κριτή των ηθικών αξιών, ένα δίκαιο Θεό.

2. Την Ελληνική άποψη – το Θεό ως ενοποιό, ένα Θεό της σοφίας.

3. Την άποψη του Ιησού – το Θεό ως ζώντα φίλο, Πατέρα που αγαπά, μία θεία παρουσία.

Είναι, ως εκ τούτου, προφανές ότι η σύνθετη χριστιανική θεολογία συναντά μεγάλη δυσκολία στο να αποκτήσει συνοχή. Η δυσκολία αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη από το γεγονός ότι τα πρωτοχριστιανικά δόγματα στηρίζονταν, γενικά, στις προσωπικές θρησκευτικές απόψεις τριών διαφορετικών προσώπων: του Φίλωνα της Αλεξάνδρειας, του Ιησού της Ναζαρέτ και του Παύλου της Ταρσού.

Μελετώντας τη θρησκευτικής ζωής του Ιησού, ας τον δούμε θετικά. Ας μην σταθούμε μόνο στο αναμάρτητο της ύπαρξής του, αφού με τη δικαιοσύνη του, τη γεμάτη αγάπη προσφορά του, ο Ιησούς αναβάθμισε την παθητική αγάπη που αποκαλύφθηκε κατά την Εβραϊκή θεώρηση του ουράνιου Πατέρα, στην ανώτερη, δρώσα και γεμάτη αγάπη για τα πλάσματά του στοργή του Θεού, που είναι ο Πατέρας κάθε ανθρώπου, ακόμα και του αμαρτωλού.

Η ηθική έχει την απαρχή της στη συνειδητοποίηση του εγώ. Βρίσκεται πάνω από την ύλη, απόλυτα εξελικτική. Η ανθρώπινη εξέλιξη περιλαμβάνει στην ανάπτυξή της όλα τα επιτεύγματα που προηγήθηκαν της πλήρωσης των Ρυθμιστών και της διασποράς του πνεύματος της αλήθειας. Η κατάκτηση, όμως, βαθμών ηθικότητας δεν απαλλάσσει τον άνθρωπο από τα ουσιαστικά δεινά της θνητής ζωής. Το φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου επιτάσσει μάχη για την ύπαρξη. Ο κοινωνικός περίγυρος επιβάλλει προσαρμογή των ηθών. Οι ηθικές περιστάσεις επιτάσσουν επιλογές στα ύπατα επίπεδα της λογικής. Η πνευματική εμπειρία (η κατανόηση του Θεού) απαιτεί από τον άνθρωπο να βρει το Θεό και ειλικρινά να αγωνιστεί για να γίνει σαν αυτόν.

Η θρησκεία δεν στηρίζεται σε επιστημονικά δεδομένα, σε κοινωνικές επιταγές, σε φιλοσοφικές θεωρίες, ή σε υποχρεώσεις. Η θρησκεία αποτελεί ανεξάρτητο πεδίο της ανθρώπινης αντίδρασης στις συνθήκες της ζωής και αλάνθαστα αναδεικνύεται σε όλα τα στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης, που έπονται της ηθικής. Η θρησκεία μπορεί να διαπεράσει και τα τέσσερα επίπεδα της κατανόησης των αξιών και της απολαβής της συμπαντικής φιλίας: το φυσικό, ή υλικό επίπεδο της αυτοσυντήρησης. Το κοινωνικό, ή συναισθηματικό επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεων. Το ηθικό επίπεδο, ή επίπεδο του καθήκοντος που επιβάλλει η λογική. Το πνευματικό επίπεδο της συνειδητοποίησης της σχέσης με το σύμπαν, μέσω της θείας λατρείας.

Ο επιστήμων που αναζητά απτά στοιχεία αντιλαμβάνεται το Θεό ως Πρωταρχική Αιτία, ένα Θεό δύναμης. Ο συναισθηματικός καλλιτέχνης βλέπει το Θεό ως ιδανικό κάλλους, ένα Θεό αισθητικής. Ο ορθολογιστής φιλόσοφος τείνει ορισμένες φορές να υποθέσει ένα Θεό παγκόσμιας ενότητας, ακόμα και ένα πανθεϊστή Θεό. Ο θρησκευόμενος της πίστης πιστεύει σ’ ένα Θεό που υποθάλπει την επιβίωση, ένα Πατέρα στον Ουρανό, ένα Θεό αγάπης.

Η ηθική καθοδήγηση προηγείται πάντα της αναπτυσσόμενης θρησκείας, αποτελεί δε μέρος ακόμη και της θρησκείας της αποκάλυψης, ωστόσο δεν είναι ποτέ το άπαν της θρησκευτικής εμπειρίας. Η κοινωνική προσφορά είναι το αποτέλεσμα της ηθικής σκέψης και της ζωής σύμφωνα με τις θρησκευτικές επιταγές. Η ηθική δεν οδηγεί βιολογικά σε υψηλότερα πνευματικά επίπεδα θρησκευτικής εμπειρίας. Η αποσπασματική λατρεία του κάλλους δεν είναι η λατρεία του Θεού. Ούτε η ανάταση της φύσης, ούτε ο σεβασμός στην ενότητα σημαίνουν λατρεία προς τον θεό.

Η εξελικτική θρησκεία είναι η μητέρα της επιστήμης, της τέχνης και της φιλοσοφίας που ανέβασαν τον άνθρωπο στο σημείο όπου να μπορεί να δεχθεί την ενέργεια των Ρυθμιστών και την έλευση του Πνεύματος της Αλήθειας. Η εξελικτική εικόνα της ανθρώπινης ύπαρξης αρχίζει και τελειώνει στη θρησκεία, αν και οι ιδιότητες της θρησκείας διαφέρουν πάρα πολύ, η μία εξελικτική και βιολογική, η άλλη αποκαλυπτόμενη και περιοδική. Και έτσι, ενώ η θρησκεία είναι φυσική και φυσιολογική για τον άνθρωπο, είναι επίσης και προαιρετική. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να είναι θρησκευόμενος παρά τη θέλησή του.

Η θρησκευτικά εμπειρία, ούσα κατά βάση πνευματική, δεν μπορεί ποτέ να γίνει πλήρως κατανοητή από τον υλικό νου. Εξ αυτού και η λειτουργία της θεολογίας, της ψυχολογίας της θρησκείας. Το βασικό δόγμα της ανθρώπινης αντίληψης για το Θεό δημιουργεί ένα παράδοξο για την πεπερασμένη αντίληψη. Είναι σχεδόν αδύνατο για την λογική και την περιορισμένη κρίση του ανθρώπου να εναρμονίσει την ιδέα του ενυπάρχοντος Θεού – του Θεού που βρίσκεται εντός και αποτελεί μέρος του κάθε ατόμου – με την ιδέα της υπεροχής του Θεού, της θείας κυριαρχίας του σύμπαντος των συμπάντων. Αυτές οι δύο βασικές απόψεις για το Θεό πρέπει να ενοποιηθούν με βάση την πίστη στην ιδέα της υπεροχής ενός προσωπικού Θεού και τη συνειδητοποίηση της ενοικούσης παρουσίας ενός μέρους αυτού του Θεού που σκοπό έχει να δικαιώσει την έλλογη λατρεία και να επικυρώσει την προσδοκία της επιβίωσης της προσωπικότητας. Οι δυσκολίες και τα παράδοξα της θρησκείας ενυπάρχουν στο γεγονός ότι η αλήθεια της θρησκείας βρίσκεται πέραν και μακράν της ικανότητας των θνητών να αντιληφθούν διανοητικά.

Ο θνητός άνθρωπος εξασφαλίζει τρεις μεγάλες ικανοποιήσεις μέσα από τη θρησκευτική εμπειρία, ακόμη και κατά τη διάρκεια του περάσματός του από τη γη:

1. Διανοητικά ικανοποιείται από μία περισσότερο ενοποιημένη ανθρώπινη συνειδητοποίηση.

2. Φιλοσοφικά απολαμβάνει την τεκμηρίωση των ιδανικών του πάνω στις ηθικές αξίες.

3. Πνευματικά αναπτύσσεται μέσω της εμπειρίας της θείας συντροφικότητας, στην πνευματική ικανοποίηση της αληθινής λατρείας.

Η συνειδητοποίηση του Θεού, έτσι όπως βιώνεται από τον εξελισσόμενο θνητό των κόσμων, πρέπει να αποτελείται από τρεις μεταβλητούς παράγοντες, τρία διαφορετικά επίπεδα αντίληψης της πραγματικότητας. Αρχικά υπάρχει η συνειδητοποίηση του νου – η κατανόηση της ιδέας του Θεού. Κατόπιν ακολουθεί η συνειδητοποίηση της ψυχής – η αντίληψη της τέλειας φύσης του Θεού. Τέλος προβάλλει η πνευματική συνειδητοποίηση – αντίληψη της πραγματικότητας του πνεύματος του Θεού. Με την ενοποίηση αυτών των παραγόντων της θείας αντίληψης, δεν έχει σημασία πόσο ατελής μπορεί να είναι, η προσωπικότητα των θνητών, σε κάθε στιγμή, απλώνεται πάνω από όλα τα επίπεδα συνειδητοποίησης, έχοντας αντιληφθεί την προσωπικότητα του Θεού. Προκειμένου για τους θνητούς που έχουν κατακτήσει το Σώμα της Τελικότητας, η διαδικασία αυτή θα οδηγήσει εν καιρώ στην αντίληψη της υπεροχής του Θεού και μπορεί εν συνεχεία να φθάσει μέχρι την κατανόηση του πέρατος του Θεού, μία φάση, δηλαδή, της ασυμβίβαστης υπερσυνειδητοποίησης του Πατέρα του Παραδείσου.

Η εμπειρία της συνειδητοποίησης του Θεού παραμένει η ίδια από γενεά σε γενεά, αλλά καθώς με τον καιρό η ανθρώπινη γνώση προοδεύει, η φιλοσοφική άποψη και οι θεολογικοί προσδιορισμοί για το Θεό πρέπει να αλλάξει. Η γνώση του Θεού, η θρησκευτική συνειδητοποίηση, είναι μία παγκόσμια πραγματικότητα, ανεξάρτητα όμως από το πόσο έγκυρη (αληθινή) είναι η θρησκευτική εμπειρία, πρέπει να δεχθεί να τεθεί υπό την κρίση του νου και τη λογική, φιλοσοφική ερμηνεία. Δεν πρέπει να προσπαθήσει να γίνει κάτι μακρινό στο σύνολο της ανθρώπινης εμπειρίας.

Η αιώνια επιβίωση της προσωπικότητας εξαρτάται απόλυτα από τις επιλογές του θνητού νου, οι αποφάσεις του οποίου καθορίζουν τη δυναμική επιβίωσης της αθάνατης ψυχής. Όταν ο νους πιστεύει στο Θεό και η ψυχή γνωρίζει το Θεό, και όταν με τον υποθάλποντα Ρυθμιστή ο νους και η ψυχή επιθυμούν το Θεό, τότε η επιβίωση είναι εξασφαλισμένη. Οι περιορισμοί του νου, η ελλιπής παιδεία, η στέρηση της καλλιέργειας, η κοινωνική πενία, ακόμη και η κατωτερότητα των ανθρώπινων προτύπων ηθικής, ως αποτέλεσμα μιας ατυχούς έλλειψης μορφωτικών, πολιτιστικών και κοινωνικών πλεονεκτημάτων δεν μπορούν να ακυρώσουν την παρουσία του θείου πνεύματος στα άτομα που μπορεί να είναι ατυχή και για τα ανθρώπινα μέτρα να μειονεκτούν, αλλά που πιστεύουν. Η ύπαρξη εντός τους του Ρυθμιστού των Μυστηρίων αποτελεί το σημείο εκκίνησης και εξασφαλίζει την δυνατότητα ανάπτυξης και επιβίωσης της αθάνατης ψυχής.

Η ικανότητα των θνητών γονιών να αναπαράγουν δεν στηρίζεται στη μορφωτική, πολιτιστική, κοινωνική, ή οικονομική τους κατάσταση. Η ένωση των γονεϊκών στοιχείων κάτω από φυσιολογικές συνθήκες είναι απολύτως επαρκής για να γίνει η αναπαραγωγή. Ο ανθρώπινος νους που διακρίνει το καλό από το κακό και έχει την ικανότητα να λατρεύει το θεό, σε αρμονία με ένα θείο Ρυθμιστή, είναι το μόνο που απαιτείται για το θνητό προ κειμένου να αρχίσει και να φροντίσει την παραγωγή ιδιοτήτων επιβίωσης για την αθάνατη ψυχή του, εφ’ όσον ένα τέτοιο, πνευματικά εμφορούμενο, άτομο αναζητήσει το Θεό και ειλικρινά επιθυμήσει να γίνει σαν αυτόν, αν τίμια επιλέξει να πράξει σύμφωνα με τη βούληση του Πατέρα στον Ουρανό.

Ο πατέρας του Σύμπαντος είναι ο θεός της προσωπικότητας. Το βασίλειο της συμπαντικής προσωπικότητας, από τα ταπεινότερα θνητά, υλικά πλάσματα όσον αφορά την κατάσταση της προσωπικότητάς τους μέχρι τα ανώτερα αξιοπρεπή και σε θεία κατάσταση ευρισκόμενα πρόσωπα του δημιουργού, έχει το κέντρο και την περιφέρειά του στον Πατέρα του Σύμπαντος. Ο Θεός ο Πατέρας είναι εκείνος που πληροί και συντηρεί κάθε προσωπικότητα. Και ο Πατέρας του Παραδείσου είναι κατά τον ίδιο τρόπο το πεπρωμένο όλων εκείνων των πεπερασμένων προσωπικοτήτων που ολόψυχα επιλέγουν να ακολουθούν τη θεία βούληση, εκείνων που αγαπούν το θεό και επιθυμούν να γίνουν σαν αυτόν.

Η προσωπικότητα είναι ένα από τα άλυτα μυστήρια των συμπάντων. Μπορούμε να σχηματίσουμε ικανοποιητική άποψη για τους παράγοντες που υπεισέρχονται στη διαμόρφωση των ποικίλων βαθμών και επιπέδων της προσωπικότητας, αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα την πραγματική φύση της προσωπικότητας αυτής καθ’ εαυτής. Αντιλαμβανόμαστε καθαρά τους πολυάριθμους παράγοντες που, όταν συγκεντρωθούν, αποτελούν το όχημα της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε πλήρως τη φύση και τη σπουδαιότητα μιας τέτοιας πεπερασμένης προσωπικότητας.

Η προσωπικότητα βρίσκεται εν δυνάμει σε όλα τα πλάσματα με πνευματικό δυναμικό που κυμαίνεται από το ελάχιστο της αυτο-συνειδητοποίησης μέχρι το μέγιστο της συνειδητοποίησης του Θεού. Η ικανότητα του νου, όμως, μόνη της δεν είναι προσωπικότητα, ούτε ως πνευματική, ούτε ως φυσική ενέργεια. Προσωπικότητα είναι αυτή η ποιότητα και αξία στην κοσμική πραγματικότητα η οποία αποκλειστικά είναι γεμάτη από τον θεό τον Πατέρα στα ζώντα συστήματα των σχετιζομένων και συνεργαζομένων ενεργειών της ύλης, του νου και του πνεύματος. Προσωπικότητα, επίσης, δεν είναι το προοδευτικό επίτευγμα. Η προσωπικότητα μπορεί να είναι υλική, ή πνευματική, αλλά, είτε υπάρχει προσωπικότητα, είτε δεν υπάρχει. Το μη προσωπικό – ή το διαφορετικό από το προσωπικό – ποτέ δεν κατακτά το επίπεδο του προσωπικού, εκτός και αν παρέμβει ευθέως ο Πατέρας του Παραδείσου.

Η πλήρωση της προσωπικότητας είναι η αποκλειστική λειτουργία του Πατέρα του Σύμπαντος, η προσωποποίηση των συστημάτων ζώσας ενέργειας την οποία εκείνος χαρίζει, μέσω των ιδιοτήτων της σχετικής δημιουργικής συνειδητοποίησης και του ελέγχου της ελεύθερης βούλησης. Δεν υφίσταται προσωπικότητα μακριά από τον Θεό τον πατέρα και καμμία προσωπικότητα δεν υπάρχει εκτός από τον Θεό τον πατέρα. Οι θεμελιακές ιδιότητες του ανθρώπινου εγώ, αλλά και του απόλυτου Ρυθμιστού πυρήνα της ανθρώπινης προσωπικότητας, είναι οι επιφοιτήσεις του Πατέρα του Σύμπαντος, ο οποίος ενεργεί κατά την αποκλειστικά δική του κυριαρχία του κοσμικού του λειτουργήματος.

Οι Ρυθμιστές της προ-ατομικής κατάστασης ενοικούν σε πολυάριθμους τύπους θνητών πλασμάτων, εξασφαλίζοντας έτσι ότι αυτές οι ίδιες υπάρξεις μπορούν να επιβιώσουν από τον ηθικό θάνατο, να προσωποποιηθούν ως πλάσματα ηθικά, έχοντας τη δυνατότητα της ύπατης πνευματικής κατάκτησης. Διότι, όταν ένας τέτοιος νους προικισμένης προσωπικότητας ενοικείται από ένα τμήμα του πνεύματος του αιώνιου Θεού, από την προ-υπαρξιακή πλήρωση του προσωπικού Πατέρα, τότε η πεπερασμένη αυτή προσωπικότητα κατέχει εν δυνάμει το θείο και το αιώνιο και προσδοκά ένα πεπρωμένο σαν το Ύστατο, μπορεί ακόμη να προσδοκά την κατανόηση του Απόλυτου.

Η ικανότητα της θείας προσωπικότητας ενυπάρχει στον προ-ατομικό Ρυθμιστή. Η ικανότητα της ανθρώπινης προσωπικότητας υπάρχει εν δυνάμει στα κοσμικά εφόδια του νου των ανθρώπων. Η εμπειρική όμως προσωπικότητα του θνητού ανθρώπου δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή ως δραστική και λειτουργική πραγματικότητα, παρά μόνο αφού το όχημα της υλικής ζωής του θνητού πλάσματος δεχθεί το άγγιγμα της απελευθερωτικής θείας χάρης του Πατέρα του Σύμπαντος, και με τον τρόπο αυτό αρχίσει το ταξίδι στις θάλασσες της εμπειρίας ως αυτοσυνειδητοποιημένη και (σχετικά) αυτοπροσδιορισμένη και αυτοδημιουργούμενη προσωπικότητα. Το υλικό εγώ γίνεται πραγματικά και ανεπιφύλακτα προσωπικό.

Το υλικό εγώ έχει προσωπικότητα και ταυτότητα, γήινη ταυτότητα. Ο προ-ατομικός Ρυθμιστής του πνεύματος επίσης έχει ταυτότητα, αιώνια ταυτότητα. Η υλική αυτή προσωπικότητα και η προϋπάρχουσα πνευματική προσωπικότητα μπορούν να ενώσουν τις δημιουργικές τους ιδιότητες με τέτοιο τρόπο, ώστε να υλοποιήσουν την επιβιώνουσα ταυτότητα της αθάνατης ψυχής.

Έχοντας, έτσι, φροντίσει για την ανάπτυξη της αθάνατης ψυχής και έχοντας ελευθερώσει το εσώτερο εγώ του ανθρώπου από τους περιορισμούς της απόλυτης εξάρτησης από τα προηγούμενα αίτια, ο Πατέρας παραμερίζει. Τώρα ο άνθρωπος, έχοντας απελευθερωθεί από τα δεσμά της αντίδρασής του στο αίτιο, τουλάχιστον όσον αφορά στο αιώνιο πεπρωμένο και έχοντας φροντίσει για την ανάπτυξη του αθάνατου μέρους του εγώ του, της ψυχής, πρέπει μόνος του να αποφασίσει αν θα βοηθήσει τη δημιουργία, ή θα εμποδίσει τη δημιουργία αυτού του προορισμένου να επιβιώσει, αιώνιου εγώ. Κανένα άλλο πλάσμα, δύναμη, δημιουργός, ή επίδραση, σε ολόκληρο το απέραντο σύμπαν των συμπάντων δεν μπορεί να παρεμβληθεί, σε οποιοδήποτε βαθμό, στην απόλυτη κυριαρχία της θνητής ελεύθερης βούλησης, καθώς αυτή λειτουργεί στα πεδία της επιλογής, σε σχέση με το αιώνιο πεπρωμένο της προσωπικότητας του επιλέγοντος θνητού. Όσον αφορά στην αιώνια επιβίωση, ο θεός έχει αποφασίσει την κυριαρχία της υλικής και θνητής βούλησης και η κυριαρχία αυτή είναι απόλυτη.

Η πλήρωση της προσωπικότητας των πλασμάτων επιφέρει σχετική απελευθέρωση από την δουλοπρεπή αντίδραση στο προϋπάρχον αίτιο και οι προσωπικότητες όλων αυτών των θνητών πλασμάτων, εξελικτικών, ή όχι, επικεντρώνονται στην προσωπικότητα του Πατέρα του Σύμπαντος. Έλκονται ακόμη προς την Παραδείσια παρουσία του από την ίδια τη συγγένεια της ύπαρξης, η οποία αποτελεί τον απέραντο και συμπαντικό οικογενειακό κύκλο, το αδελφικό κύκλωμα του αιώνιου Θεού. Σ’ όλες τις προσωπικότητες υπάρχει μία συγγένεια θείας αμεσότητας.

Το κύκλωμα της προσωπικότητας του σύμπαντος των συμπάντων επικεντρώνεται στο πρόσωπο του Πατέρα του Σύμπαντος και ο Πατέρας του Παραδείσου έχει προσωπική συνείδηση και βρίσκεται σε προσωπική επαφή με όλες τις προσωπικότητες, όλων των βαθμών της συνειδητοποιημένης ύπαρξης. Και αυτή η συνειδητοποίηση της προσωπικότητας ολόκληρης της δημιουργίας, υπάρχει ανεξάρτητα από την αποστολή των Ρυθμιστών της Σκέψης.

Όπως όλη η βαρύτητα βρίσκεται στο το Νησί του Παραδείσου, όπως κάθε νους περιστρέφεται γύρω από τον Συνενωμένο Δρώντα και όλο το πνεύμα βρίσκεται στον Αιώνιο Υιό, έτσι όλες οι προσωπικότητες περικλείονται στην προσωπική παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος και το κύκλωμα αυτό, με τρόπο αλάνθαστο μεταδίδει τη λατρεία όλων των προσωπικοτήτων στην Αρχική και Αιώνια Προσωπικότητα.

Όσον αφορά στις προσωπικότητες οι οποίες δεν ενοικούνται από τον Ρυθμιστή: Το χαρακτηριστικό της ελεύθερης επιλογής έχει επίσης παραχωρηθεί από τον Πατέρα του Σύμπαντος και τα άτομα αυτά περιλαμβάνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στο μεγάλο κύκλωμα της θείας αγάπης, στο κύκλωμα της προσωπικότητας του Πατέρα του Σύμπαντος. Ο θεός φροντίζει για την ελεύθερη επιλογή όλων των αληθινών προσωπικοτήτων. Κανένα πλάσμα δεν θα εξαναγκασθεί να κινδυνεύσει αιώνια. Οι πύλες της αιωνιότητας ανοίγουν μόνο ως απόκριση στην ελεύθερη επιλογή των ελεύθερων παιδιών του θεού της ελεύθερης βούλησης.

Και τούτο εκφράζει τις προσπάθειές μου να παρουσιάσω τη σχέση του ζώντος Θεού με τα παιδιά του χρόνου. Και όταν όλα θα έχουν ειπωθεί και όλα θα έχουν γίνει, δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο για να βοηθήσω άλλο από το να επαναλάβω ότι ο Θεός είναι ο συμπαντικός σας Πατέρας και ότι όλοι είστε τα πλανητικά του παιδιά.

(Αυτή είναι η πέμπτη και τελευταία σειρά που παρουσιάζει την ιστορία του Πατέρα του Σύμπαντος, από ένα Θείο Σύμβουλο της Ουβέρσα.)

Foundation Info

Προβολή για εκτύπωσηΠροβολή για εκτύπωση

Urantia Foundation, 533 W. Diversey Parkway, Chicago, IL 60614, USA
Tel: +1-773-525-3319; Fax: +1-773-525-7739
© Urantia Foundation. Όλα τα δικαιώματα κρατημένα.