ΕΓΓΡΑΦΟ 3, ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Το Βιβλίο της Ουράντια
ΕΓΓΡΑΦΟ 3
ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Ο Πατέρας του Σύμπαντος κυβερνά τον κύκλο της αιωνιότητας. Στα τοπικά, όμως σύμπαντα, κυβερνά στα πρόσωπα των Υιών του, των Υιών του Δημιουργού του Παραδείσου, ακόμη και με την πλήρωση της ζωής μέσω αυτών των Υιών. «Ο Θεός μας έδωσε την αιώνια ζωή και η ζωή αυτή βρίσκεται στους Υιούς του.» Αυτοί οι Υιοί του Δημιουργού είναι η προσωπική έκφραση του ίδιου μέσα στο χρόνο και προς τα παιδιά των στροβιλιζόμενων πλανητών των εξελισσόμενων συμπάντων του διαστήματος.
Οι πολύ προσωποποιημένοι Υιοί του Θεού διακρίνονται σαφώς από τις υποδεέστερες τάξεις των ευφυών δημιουργημάτων και με τον τρόπο αυτό αντισταθμίζουν την αδυναμία του να δούμε τον άπειρο και γι’ αυτό λιγότερο ευδιάκριτο Πατέρα. Οι Υιοί του Δημιουργού του Παραδείσου, του Πατέρα του Σύμπαντος είναι η αποκάλυψη μιας άλλως αόρατης οντότητας, αόρατης εξ αιτίας του απόλυτου και του απείρου που ενυπάρχουν στον κύκλο της αιωνιότητας και στην προσωπικότητα των Θεοτήτων του Παραδείσου.
Η δημιουργικότητα δεν είναι ακριβώς μια ιδιότητα του Θεού. Είναι μάλλον το συνολικό άθροισμα της ενεργητικής φύσης του. Και αυτή η συμπαντική λειτουργία της δημιουργικότητας εκδηλώνεται αιώνια καθώς διέπεται και ελέγχεται από όλες τις συμμετέχουσες ιδιότητες της άπειρης και θείας πραγματικότητας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου. Αμφιβάλλουμε ειλικρινά, αν οποιοδήποτε χαρακτηριστικό της θείας φύσης μπορεί να θεωρηθεί ότι προηγείται κάποιου άλλου, αλλά ακόμα κι’ αν ήταν έτσι, η δημιουργική φύση του Θεού θα είχε το προβάδισμα πάνω σε όλες τις άλλες φύσεις, δραστηριότητες και ιδιότητες. Και η δημιουργικότητα του θεού αποκορυφώνεται στην συμπαντική αλήθεια της Πατρικής ιδιότητας του θεού.
Η ΙΚΑΝΌΤΗΤΑ ΤΟΥ Πατέρα του Σύμπαντος να είναι πανταχού παρών, την ίδια ακριβώς στιγμή, αποτελεί την πανταχού παρουσία του. Ο Θεός μπορεί μόνος του να βρίσκεται σε δύο διαφορετικά σημεία, σε αμέτρητα σημεία, ταυτόχρονα. Ο Θεός είναι ταυτόχρονα παρών «πάνω στον ουρανό και κάτω στη γη.» Όπως δήλωσε ο Ψαλμωδός: «Από πού θα ξεφύγω από το πνεύμα σου; Ή, από πού θα δραπετεύσω από την παρουσία σου;»
«’Είμαι ένας Θεός κοντινός κι’ ένας Θεός μακρινός,’ λέει ο Κύριος. ‘Δεν πληρώ ουρανό και γη;’» Ο πατέρας του Σύμπαντος είναι πάντοτε παρών σε όλους τους τόπους και σ’ όλες τις καρδιές της απέραντης δημιουργίας του. Είναι «η πληρότητά του που κατακλύζει τα πάντα» και «ελέγχει τα πάντα», επιπλέον, δε, η αρχή της οντότητάς του είναι τέτοια που «ο ουρανός (το σύμπαν) και ο ουρανός των ουρανών (το σύμπαν των συμπάντων) δεν τον χωρούν.» Είναι απολύτως αληθές ότι ο Θεός είναι τα πάντα και βρίσκεται μέσα στο κάθε τι. Ακόμα κι’ όλ’ αυτά, όμως, δεν είναι όλος ο Θεός. Ο Άπειρος μπορεί τελικά να αποκαλυφθεί μόνο μέσα στο άπειρο. Το αίτιο δεν μπορεί ποτέ να γίνει πλήρως αντιληπτό από την ανάλυση του αποτελέσματος. Ο ζων Θεός είναι απροσμέτρητα μεγαλύτερος από το άθροισμα της δημιουργίας, που υπάρχει ως αποτέλεσμα της δημιουργικότητας της αναπόσπαστης, ελεύθερης βούλησής του. Ο θεός αποκαλύπτει τον κόσμο, ο κόσμος όμως δεν μπορεί ποτέ να χωρέσει, ή να περικλείσει την ολότητα της άπειρης φύσης του Θεού.
Η παρουσία του Πατέρα περιπολεί αδιάκοπα το κυρίαρχο σύμπαν. «η προέλασή του είναι από την άκρη του ουρανού και η τροχιά του προς την άκρη του ουρανού. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο από το φως.»
Δεν είναι μόνο που τα πλάσματα υπάρχουν μέσα στο Θεό, αλλά και ο Θεός, επίσης, ζει μέσα στα πλάσματα. «Γνωρίζουμε ότι ενοικούμε σ’ αυτόν επειδή εκείνος ζει μέσα μας. Μας έχει δώσει το πνεύμα του. Το δώρο αυτό από τον Ουράνιο Πατέρα είναι η αδιαχώριστη συντροφιά του ανθρώπου.» «Είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Θεός.» «Ζτο πνεύμα του αθάνατου Πατέρα βρίσκεται κρυμμένο στο νου κάθε νθτής ύπαρξης.» «Ο άνθρωπος προχωρεί αναζητώντας ένα φίλο, ενώ αυτός ο φίλος ο στενός ζει μέσα στην ίδια την καρδιά του.» «Ο αληθινός Θεός δεν είναι μακρινός. Είναι κομμάτι από μας. Το πνεύμα του μιλά από μέσα μας.» «Ο Πατέρας ζει μέσα στο παιδί του. Ο θεός είναι πάντα μαζί μας. Είναι το πνεύμα του αιώνιου πεπρωμένου, που μας οδηγεί.»
Πραγματικά έχει ειπωθεί για την ανθρώπινη φυλή, «Είσαστε μέρος του Θεού» επειδή «αυτός που ζει στην αγάπη ζει μέσα στο θεό και ο Θεός ζει μέσα του.» Ακόμη, όταν αμαρτάνετε, ταλανίζετε το δώρο του Θεού που υπάρχει μέσα σας, γιατί ο Ρυθμιστής της Σκέψης πρέπει να υποστεί τις συνέπειες του κακού, αντιμετωπίζοντάς τες με το μέτρο του ανθρώπινου νου, μέσα στον οποίο βρίσκεται φυλακισμένος.
Η πανταχού παρουσία του Θεού είναι στην πραγματικότητα μέρος της άπειρης φύσης του. Το διάστημα δεν αποτελεί φραγμό για το Θείο. Ο θεός είναι, με τρόπο τέλειο και χωρίς περιορισμούς, ορατά παρών μόνο στον Παράδεισο και το κεντρικό σύμπαν. Έτσι λοιπόν, δεν είναι εμφανώς παρών στις δημιουργίες που περιβάλλουν τη Χαβόνα, επειδή ο Θεός έχει περιορίσει την άμεση και ουσιαστική παρουσία του σε αναγνώριση της κυριαρχίας και των θείων προνομίων των συνεργατών του δημιουργών και ρυθμιστών των συμπάντων μέσα στο χώρο και το χρόνο. Κατόπιν αυτού, η άποψη περί θείας παρουσίας οφείλει να αφήσει ένα ευρύ πεδίο δράσης, όσον αφορά στον τρόπο και το μέσον της εκδήλωσης, που περιλαμβάνει την τροχιά της παρουσίας του Αιώνιου Υιού, του Άπειρου Πνεύματος και του Νησιού του Παραδείσου. Ούτε είναι πάντα εφικτό να κάνουμε το διαχωρισμό ανάμεσα στην παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος και τις ενέργειες των αιώνιων συνεργατών και αντιπροσώπων του, που τόσο τέλεια εκπληρώνουν όλες τις άπειρες απαιτήσεις των αναλλοίωτων επιδιώξεών του. Δεν είναι όμως το ίδιο με τον κύκλο της προσωπικότητας και τους Ρυθμιστές. Εδώ ο Θεός ενεργεί, απαράμιλλα, άμεσα και μοναδικά.
Ο Ελεγκτής του Σύμπαντος είναι εν δυνάμει παρών στις τροχιές βαρύτητας του Νησιού του Παραδείσου σε όλα τα μέρη του σύμπαντος, σε όλους τους χρόνους και στον ίδιο βαθμό, σύμφωνα με το πλήθος που υπάρχει, ανταποκρινόμενος στις φυσικές απαιτήσεις για την παρουσία του και εξ αιτίας της συμφυούς φύσης ολόκληρης της δημιουργίας, που κάνει τα πάντα να προσκολλώνται σ’ αυτόν και να υπάρχουν μέσα του. Κατά τον ίδιο τρόπο, η Πρώτη γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι εν δυνάμει παρούσα στο Απροσδιόριστο Απόλυτο, την αποθήκη των αδημιούργητων συμπάντων του αιώνιου μέλλοντος. Έτσι ο Θεός δυνητικά διαπερνά τα φυσικά σύμπαντα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Εκείνος είναι η πρωτογενής βάση για την κατανόηση της αποκαλούμενης υλικής δημιουργίας. Αυτή η μη-πνευματική Θεία δυναμική γίνεται από καιρό σε καιρό ουσιαστική, σε όλα τα επίπεδα των φυσικών υπάρξεων με την ανεξήγητη παρείσφρηση κάποιου από τους μοναδικούς αντιπροσώπους του στο στάδιο της λειτουργίας του σύμπαντος.
Η νοητική παρουσία του Θεού σχετίζεται με τον απόλυτο νου του Ενωμένου Δρώντα, του Άπειρου Πνεύματος, στις πεπερασμένες όμως δημιουργίες, γίνεται περισσότερο κατανοητή στην απανταχού λειτουργία του κοσμικού νου των Κυρίαρχων Πνευμάτων του Παραδείσου. Όπως ακριβώς η Πρώτη γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι δυνητικά παρούσα στην τροχιά του νου του Ενωμένου Δρώντα, έτσι κι’ αυτός είναι δυνητικά παρών στις τάσεις του Συμπαντικού Απόλυτου. Ο νους όμως της ανθρώπινης φυλής είναι το κατάλυμα των Θυγατέρων του Ενωμένου Δρώντα, των Θείων Λειτουργών των εξελισσομένων συμπάντων.
Το πανταχού παρόν πνεύμα του Πατέρα του Σύμπαντος συνεργάζεται με τη λειτουργία της συμπαντικής πνευματικής παρουσίας του Αιώνιου Υιού και την αθάνατη, θεία δυναμική του Θείου Απόλυτου. Ούτε όμως η πνευματική δραστηριότητα του Αιώνιου Υιού, και των Υιών του Παραδείσου, ούτε η πνευματική επίδραση του Άπειρου Πνεύματος φαίνεται να αποκλείουν την άμεση δράση των Ρυθμιστών της Σκέψης, των τμημάτων του Θεού που ενοικούν στις καρδιές των παιδιών που δημιούργησε.
Όσον αφορά στην παρουσία του θεού σ’ έναν πλανήτη, ένα σύστημα, έναν αστερισμό, ή ένα σύμπαν, ο βαθμός της παρουσίας αυτής σε κάθε κομμάτι της δημιουργίας είναι το μέτρο του βαθμού της εξελισσόμενης παρουσίας του Υπέρτατου Όντος: Καθορίζεται από τη μαζική αναγνώριση του Θεού και την πίστη σ’ αυτόν στο συγκεκριμένο κομμάτι του απέραντου οργανισμού του σύμπαντος, μέχρι τα ίδια τα συστήματα και τους πλανήτες. Για το λόγο αυτό, και με την ελπίδα ορισμένες φορές να διατηρήσουμε και να προφυλάξουμε τις εκφάνσεις αυτές της πολύτιμης παρουσίας του Θεού είναι που κάποιες φορές, όταν ένας πλανήτης (ή σύστημα) έχει βυθιστεί στο πνευματικό σκοτάδι, μπαίνει σε καραντίνα, κατά μία έννοια, ή εν μέρει απομονώνεται από την επαφή με μεγαλύτερα κομμάτια της δημιουργίας. Και όλο τούτο, καθώς λειτουργεί στην Ουράνσια, είναι μια πνευματική αμυντική αντίδραση των περισσότερων κόσμων για να σωθούν, όσο τούτο είναι δυνατόν, και να μην υποστούν τις απομονωτικές συνέπειες των αποξενωτικών πράξεων μιας ξεροκέφαλης, αμαρτωλής και επαναστατημένης μειοψηφίας.
Ενώ ο θεός περιβάλλει πατρικά όλα τα παιδιά του – όλες τις οντότητες – η επιρροή του πάνω τους περιορίζεται επειδή η προέλευσή τους βρίσκεται μακρυά από το Δεύτερο και Τρίτο Πρόσωπο του Θεού και αυξάνεται καθώς τα επιτεύγματα του πεπρωμένου τους πλησιάζουν τα επίπεδα αυτά. Το γεγονός της παρουσίας του Θεού στο νου των δημιουργημάτων του καθορίζεται από το αν αυτά κατοικούνται από κομμάτια του Πατέρα, όπως είναι οι Ελεγκτές των Μυστηρίων, η αποτελεσματική , όμως, παρουσία του καθορίζεται από το βαθμό της συνεργασίας που επιτυγχάνουν αυτοί οι ενοικούντες Ρυθμιστές με το νου στον οποίο προσωρινά κατοικούν.
Οι διακυμάνσεις της παρουσίας του πατέρα δεν οφείλονται στο ευμετάβλητο του Θεού. Ο Πατέρας δεν παραιτείται και δεν απομονώνεται από αδυναμία. Η αγάπη του δεν απομακρύνεται εξ αιτίας των αμαρτημάτων των παιδιών του. Οι διακυμάνσεις οφείλονται περισσότερο στο ότι έχοντας προικίσει τα παιδιά του (όσον αφορά τον ίδιο) με τη δύναμη της επιλογής, κατά την άσκηση της επιλογής αυτής, τα παιδιά του καθορίζουν ευθέως το βαθμό και τα όρια της θείας επίδρασης του Πατέρα στην καρδιά και την ψυχή τους. Ο Πατέρας μας έχει ελεύθερα δώσει τον εαυτό του, χωρίς όρια και χωρίς μεροληψία. Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τα άτομα, τους πλανήτες, τα συστήματα, ή τα σύμπαντα. Μέσα στο χρόνο απονέμει ανάλογα αναγνώριση μόνο στις Παραδείσιες οντότητες του Θεού του Επτάπτυχου, μόνο στους συνεργάτες δημιουργούς των πεπερασμένων συμπάντων.
Όλα τα σύμπαντα γνωρίζουν ότι «ο Κύριος ο Θεός παντοδύναμος κυβερνά.» Τα ζητήματα του κόσμου τούτου και των άλλων κόσμων εποπτεύονται θεϊκά. «Ενεργεί κατά τη βούλησή του στις στρατιές του ουρανού κι’ ανάμεσα στους κατοίκους της γης.» Είναι αιώνια αληθινό ότι, «Δεν υπάρχει παρά μόνο η δύναμη του θεού.»
Μέσα στα όρια του συνεπούς προς τη θεία φύση, είναι πραγματικά αληθές το ότι «για το Θεό όλα είναι δυνατά.» Οι επί μακρόν μετακινημένες εξελικτικές διαδικασίες των λαών, των πλανητών και των συμπάντων βρίσκονται κάτω από τον τέλειο έλεγχο των δημιουργών και των διαχειριστών του σύμπαντος και αναπτύσσονται σύμφωνα με τις αιώνιες προθέσεις του πατέρα του Σύμπαντος, συνεχίζοντας με αρμονία και τάξη σε συμφωνία με το πάνσοφο σχέδιο του Θεού. Ένας μόνο φτιάχνει το νόμο. Συγκρατεί τους κόσμους στο διάστημα και αιωρεί τα σύμπαντα στον αιώνιο κύκλο της αιώνιας τροχιάς.
Απ’ όλες τις θείες ιδιότητες, η παντοδυναμία του, ιδιαίτερα όπως επικρατεί στο υλικό σύμπαν είναι εκείνη που κατανοείται πληρέστερα. Αν τον δούμε σαν ένα μη-πνευματικό φαινόμενο, ο Θεός είναι ενέργεια. Η αποδοχή αυτή ενός φυσικού γεγονότος υποστηρίζεται από την ακατανόητη αλήθεια ότι η πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι η πρωταρχική αιτία των συμπαντικών φυσικών φαινομένων σε ολόκληρο το διάστημα. Από τη θεία αυτή δραστηριότητα εκπορεύονται όλη η φυσική ενέργεια καθώς και άλλες υλικές εκδηλώσεις. Το φως, δηλαδή, το φως χωρίς θερμότητα, είναι άλλη μία από τις μη-πνευματικές εκδηλώσεις των θεών. Και υπάρχει κι’ άλλη μια μορφή μη-πνευματικής ενέργειας άγνωστη ουσιαστικά στην Ουράνσια. Δεν έχει αναγνωρισθεί ακόμη.
Ο Θεός ελέγχει κάθε δύναμη. Έχει φτιάξει «ένα δρόμο για την αστραπή». Έχει ορίσει τα κυκλώματα κάθε μορφής ενέργειας. Έχει θεσπίσει το χρόνο και τον τρόπο της εκδήλωσης κάθε μορφής ενέργειας. Κι’ όλα τούτα τα κρατά για πάντα στο αιώνιο αγκάλιασμά του – στο βαρυτικό έλεγχο που επικεντρώνεται στον κάτω Παράδεισο. Έτσι, το φως και η ενέργεια του αιώνιου Πατέρα στροβιλίζονται για πάντα γύρω από τη μεγαλειώδη τροχιά του, την ατέλειωτη μα τακτική διαδοχή των αστρικών στρατευμάτων που συνθέτουν το σύμπαν των συμπάντων. Όλοι οι κύκλοι της δημιουργίας περιβάλλουν αιώνια την Παραδείσια Οντότητα που είναι το κέντρο όλων των πραγμάτων και των πλασμάτων.
Η παντοδυναμία του Πατέρα αναφέρεται στην απανταχού κυριαρχία του απόλυτου επιπέδου, όπου οι τρεις ενέργειες, η υλική, η διανοητική και η πνευματική γίνονται πλέον δυσδιάκριτες, όταν τον πλησιάσουν πολύ – αυτόν, τη Γενεσιουργό Αιτία όλων των πραγμάτων. Ο νους των πλασμάτων, που δεν είναι ούτε Παραδείσιο πλάσμα ούτε Παραδείσιο πνεύμα, δεν αποκρίνεται ευθέως στον Πατέρα του Σύμπαντος. Ο θεός προσαρμόζεται με το νου των ατελών – με τους θνητούς της Ουράνσια μέσω των Ρυθμιστών της Σκέψης.
Ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν είναι μια εφήμερη δύναμη, μια μετακινούμενη ισχύς, ή μια αυξομειούμενη ενέργεια. Η δύναμη και η σοφία του Πατέρα είναι απόλυτα επαρκείς να αντεπεξέλθουν με κάθε μια και όλες μαζί τις επείγουσες ανάγκες του σύμπαντος. Έχει προβλέψει όλες τις πιεστικές καταστάσεις που εμφανίζονται στην ανθρώπινη πορεία και γι’ αυτό δεν αντιδρά στα ζητήματα του σύμπαντος αφαιρετικά, αλλά μάλλον σύμφωνα με τις επιταγές της αιώνιας σοφίας και σε αρμονία με τις εντολές της άπειρης δικαιοσύνης. Ανεξάρτητα από την εμφάνισή της, η δύναμη του Θεού δεν λειτουργεί στο σύμπαν τυφλά.
Καταστάσεις όντως παρουσιάζονται στις οποίες φαίνεται ότι επείγοντες αποφάσεις έχουν παρθεί, όπου οι φυσικοί νόμοι έχουν ανασταλεί, ότι κακές προσαρμογές έχουν αναγνωρισθεί και ότι γίνεται μια προσπάθεια να διορθωθεί η κατάσταση αυτή, αλλά δεν είναι έτσι η περίπτωση. Τέτοιες θεωρήσεις του Θεού έχουν την πηγή τους στο περιορισμένη κλίμακα των απόψεων σας, στο πεπερασμένο της αντίληψής σας ,και το περιορισμένο πλαίσιο της επισκόπησης σας. Μια τέτοια παρανόηση του Θεού οφείλεται στην βαθιά άγνοια που απολαμβάνετε για την ύπαρξη των υψηλότερων νόμων του κόσμου, του μεγέθους του χαρακτηρα του Πατέρα, του απείρου των ιδιοτήτων του και του δεδομένου της ελεύθερης βούλησής του.
Τα πλανητικά δημιουργήματα του ενοικούντος πνεύματος του Θεού, διασκορπισμένα εδώ πέρα και εκεί πέρα, μέσα στα σύμπαντα του διαστήματος, είναι τόσο σχεδόν άπειρα σε αριθμό και τάξη, η νοημοσύνη τους τόσο διαφορετική, ο νους τους τόσο περιορισμένος και πολλές φορές τόσο χονδροειδής, η διορατικότητά τους τόσο κολοβή και περιορισμένη, που είναι σχεδόν αδύνατο να σχηματίσουν γενικεύσεις του νόμου ώστε να εκφράσουν επαρκώς τις άπειρες ιδιότητες του Πατέρα και, ταυτόχρονα, να είναι σε οποιοδήποτε βαθμό αντιληπτές απ’ αυτές τις ευφυείς δημιουργίες. Για το λόγο αυτό, σ’ εσάς τα δημιουργήματα, πολλές από τις πράξεις του παντοδύναμου Θεού μοιάζουν να είναι αυθαίρετες, αποσπασματικές και όχι σπάνια άπονες και σκληρές. Μα πάλι σας διαβεβαιώνω ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Τα έργα του Θεού είναι όλα σκόπιμα, ευφυή, σοφά, ευγενικά και πάντα επιδιώκουν το καλύτερο όχι πάντα για μια ατομική ύπαρξη, για μια μοναδική φυλή, μοναδικό πλανήτη, ή ακόμα για ένα συγκεκριμένο σύμπαν, αλλά είναι για την ευημερία και το κάλλιστο καλό όλων των ενδιαφερομένων, από τον ταπεινότερο στον υψηλότερο. Στις εποχές του χρόνου, η ευημερία του επιμέρους μπορεί πολλές φορές να φαίνεται ότι διαφέρει από την ευημερία του συνόλου. Στον κύκλο της αιωνιότητας, τέτοιες προφανείς διαφορές είναι ανύπαρκτες.
Είμαστε όλοι μέρος της οικογένειας του Θεού και γι’ αυτό πρέπει κάποιες φορές να μοιραζόμαστε την οικογενειακή πειθαρχεία. Πολλές από τις πράξεις του Θεού που τόσο μας αναστατώνουν και μας μπερδεύουν είναι το αποτέλεσμα των αποφάσεων και τελικών διαταγμάτων της πανσοφίας που εξουσιοδοτηθεί τον Συνδεδεμένο Πράττονταν να εκτελέσει τις επιλογές της αλάθητης βούλησης του άπειρου νου, να ενδυναμώσει τις αποφάσεις της τέλειας οντότητας, της οποίας η θεώρηση, η διορατικότητα και η φροντίδα αγκαλιάζουν την υψηλότερη και αιώνια ευτυχία ολόκληρης της απέραντης δημιουργίας του.
Συνεπώς, είναι η αποκομμένη, μερική, πεπερασμένη, αμαθής και εξαιρετικά υλιστική σας άποψη και οι περιορισμοί που ενυπάρχουν στη φύση της ύπαρξής σας που δημιουργούν ένα τέτοιο εμπόδιο, το οποίο σας καθιστά ανίκανους να δείτε, να κατανοήσετε, ή να γνωρίσετε τη σοφία και την καλοσύνη πολλών από τις θείες πράξεις που σ’ εσάς μοιάζουν γεμάτες με τόση ισοπεδωτική σκληρότητα και που φαίνονται να χαρακτηρίζονται από απόλυτη αδιαφορία για την ανακούφιση και την, ευημερία, για την πλανητική ευτυχία και την ατομική ευδοκίμηση των συνανθρώπων σας. Είναι εξ αιτίας των ορίων της ανθρώπινης διορατικότητας, εξ αιτίας της περιορισμένης σας κατανόησης και της πεπερασμένης σας αντίληψης που παρανοείται τα κίνητρα και διαστρεβλώνετε τις προθέσεις του Θεού. Πολλά πράγματα όμως συμβαίνουν στους εξελικτικούς κόσμους που δεν είναι τα προσωπικά έργα του Πατέρα του Σύμπαντος.
Η θεία παντοδυναμία είναι τέλεια συντονισμένη με τις άλλες ιδιότητες της προσωπικότητας του Θεού. Η δύναμη του Θεού, κανονικά, περιορίζεται μόνο στην παγκόσμια πνευματική της εκδήλωση από τρεις συνθήκες, ή καταστάσεις:
1. Από τη φύση του Θεού, ιδιαίτερα από την άπειρη αγάπη του, την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη.
2. Από τη βούληση του Θεού, από την φιλευσπλαχνία του και την πατρική του σχέση με τις οντότητες του σύμπαντος.
3. Από το νόμο του Θεού, την ορθότητα και τη δικαιοσύνη της αιώνιας Αγίας Τριάδας του Παραδείσου.
Ο Θεός έχει απεριόριστη δύναμη, θεία φύση, τελικότητα στη βούληση, άπειρες ιδιότητες, αιώνια σοφία και απόλυτη πραγματικότητα. Όλα όμως αυτά τα χαρακτηριστικά του Πατέρα του Σύμπαντος ενοποιούνται στη Θεότητα και εκφράζονται παγκόσμια στην Αγία Τριάδα του Παραδείσου και στους θείους Υιούς της Αγίας Τριάδας. Διαφορετικά, έξω από τον Παράδεισο και το κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα, οτιδήποτε αναφέρεται στο Θεό περιορίζεται από την εξελικτική παρουσία του Υπέρτατου, διέπεται από την ενεργό παρουσία του Απώτατου και συντονίζεται από τα τρία υπαρξιακά Απόλυτα – της Θεότητας, το Συμπαντικό και το Απροσδιόριστο. Και έτσι, η παρουσία του Θεού περιορίζεται επειδή αυτή είναι η βούληση του Θεού.
«Ο Θεός γνωρίζει τα πάντα.» Ο θείος νους έχει συνείδηση και γνώση του λογισμού ολόκληρης της δημιουργίας. Η γνώση του για τα δρώμενα είναι παγκόσμια και τέλεια. Οι θείες οντότητες που εκπορεύονται απ’ αυτόν αποτελούν μέρος του. Εκείνος που «ισορροπεί τα σύννεφα» είναι μαζί «τέλειος στη γνώση.» «Τα μάτια του Κυρίου βρίσκονται παντού.» Είπε ο μεγάλος σας δάσκαλος του ασήμαντου σπουργιτιού, «Ουδείς εξ αυτών θα πέσει στο έδαφος χωρίς τη γνώση του Πατέρα μου,» κι’ ακόμα, «Τα ίδια τα μαλλιά της κεφαλής σας είναι μετρημένα.» «Εκείνος μετρά τ’ αστέρια. Τα φωνάζει με τ’ όνομά τους.»
Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι η μοναδική οντότητα σ’ ολόκληρο το σύμπαν που πραγματικά γνωρίζει τον αριθμό των αστεριών και των πλανητών του διαστήματος. Όλοι οι κόσμοι, σε κάθε σύμπαν, βρίσκονται συνεχώς στα όρια της συνείδησης του θεού. Λέει επίσης: «Έχω σίγουρα δει την οδύνη του λαού μου, έχω ακούσει το κλάμα τους και γνωρίζω τις πίκρες τους.» Διότι «ο Κύριος κοιτάζει από τον ουρανό. Παρατηρεί όλους τους γιους του ανθρώπου. Από εκεί όπου κατοικεί παρατηρεί και σκέφτεται όλους τους κατοίκους της γης.» Κάθε πλάσμα μπορεί ειλικρινά να πει: «Εκείνος γνωρίζει το δρόμο που παίρνω και όταν με δοκιμάσει θα προβάλλω σαν χρυσός.» «Ο Θεός γνωρίζει τις απογοητεύσεις και τις ανατάσεις μας. Κατανοεί τις σκέψεις μας από μακριά και είναι ενήμερος για όλες τις απόψεις μας.» «Όλα τα πράγματα είναι γυμνά και ανοικτά στα μάτια εκείνου με τον οποίο έχουμε να κάνουμε.» Και θα ήταν πραγματική ανακούφιση σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη να καταλάβει ότι «γνωρίζει το σχήμα σας. Θυμάται ότι είσαστε σκόνη.» Ο Ιησούς μιλώντας για το ζώντα Θεό, είπε, «Ο Πατέρας σας γνωρίζει αυτό που χρειάζεστε, πριν καν του το ζητήσετε.»
Ο Θεός κατέχει απεριόριστη δύναμη για να γνωρίζει τα πάντα. Η συνείδησή του είναι παγκόσμια. Η ατομική τροχιά του περιλαμβάνει όλες τις οντότητες και η γνώση του, ακόμη και για να ταπεινότερα των πλασμάτων, συμπληρώνεται έμμεσα από τις στρατιές των θείων Υιών που κατεβαίνουν στους ανθρώπους και άμεσα δια των Ρυθμιστών της Σκέψης που ενοικούν στους ανθρώπους. Ακόμα περισσότερο, το Άπειρο Πνεύμα είναι πάντοτε πανταχού παρόν.
Δεν είμαστε απόλυτα βέβαιοι για το αν ή όχι ο Θεός επιλέγει να προβλέπει τις αμαρτωλές πράξεις. Ακόμη, όμως, κι’ αν ο Θεός επιθυμούσε να γνωρίζει από πριν τα οφειλόμενα στην ελεύθερή τους βούληση έργα των παιδιών του, η προκαταβολική αυτή γνώση δεν θα ακύρωνε στο ελάχιστο την ελευθερία τους. Ο Θεός δεν εκπλήσσεται ποτέ.
Παντοδυναμία δεν σημαίνει δύναμη να κάνεις αυτό που δεν γίνεται, να κάνεις πράξεις που δεν αρέσουν στο Θεό. Ούτε σημαίνει τη γνώση του άγνωστου. Οι έννοιες όμως αυτές δύσκολα μπορούν να γίνουν κατανοητές από τον πεπερασμένο νου. Ο άνθρωπος δύσκολα μπορεί να καταλάβει την έκταση και τους περιορισμούς της βούλησης του Δημιουργού.
Η διαδοχική πλήρωση του ίδιου του Θεού στα σύμπαντα καθώς αυτά δημιουργούνται, σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζει τη δυναμική της ισχύος, ή την εναπόθεση της σοφίας, που συνεχίζουν να ενοικούν και να μένουν στην κεντρική οντότητα του Θείου. Ο Πατέρας δεν έχει ποτέ χάσει τη δυναμική της ισχύος, της σοφίας και της αγάπης ούτε του αφαιρέθηκε κάποια από τις ιδιότητες της μεγαλειώδους οντότητάς του, σαν αποτέλεσμα της απεριόριστης πλήρωσης με τον εαυτό του των Υιών του Παραδείσου, των υποδεεστέρων αυτού δημιουργημάτων και των ποικίλων πλασμάτων, περαιτέρω.
Η δημιουργία κάθε νέου σύμπαντος απαιτεί νέα ρύθμιση της βαρύτητας, αλλά, έστω και αν η δημιουργία συνεχιζόταν ατέλειωτα, αιώνια, ακόμα και στο άπειρο, έτσι που στο τέλος η υλική δημιουργία να υπάρχει χωρίς περιορισμό, ακόμη και τότε η δύναμη του ελέγχου και της συνεργασίας που βρίσκεται στο Νησί του Παραδείσου θα βρισκόταν ότι είναι η ίδια και φυσικά επαρκής για την κυριαρχία, τον έλεγχο και το συντονισμό ενός τέτοιου απείρου σύμπαντος. Και συνακόλουθο σ’ αυτή την πλήρωση της απεριόριστης ισχύος και δύναμης πάνω σ’ ένα απεριόριστο σύμπαν, το Άπειρο θα αυξανόταν στον ίδιο βαθμό ισχύος και ενέργειας. Το Ανεπιφύλακτο Απόλυτο θα παρέμενε αμείωτο. Ο Θεός θα εξακολουθούσε να κατέχει την ίδια άπειρη δυναμική, ωσάν η ισχύς,, η ενέργεια και η δύναμη δεν είχαν ποτέ διανεμηθεί για τη δημιουργία του ενός σύμπαντος μετά το άλλο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη σοφία: Το γεγονός ότι ο νους διανέμεται τόσο ελεύθερα απασχολούμενος με τους κόσμους, κατ’ ουδένα τρόπο δεν αποδυναμώνει την κεντρική πηγή της θείας σοφίας. Καθώς τα σύμπαντα πολλαπλασιάζονται και τα πλάσματα των κόσμων αυξάνονται σε αριθμό στα όρια της κατανόησης, κι’ αν ακόμα ο νους συνεχίσει να εναποτίθεται σ’ αυτές τις υψηλότερου και χαμηλότερου βαθμού υπάρξεις, και πάλι η κεντρική οντότητα του Θεού θα εξακολουθήσει να περιβάλλει τον ίδιο αιώνιο, άπειρο και πάνσοφο νου.
Το γεγονός ότι αποστέλλει από μέσα του πνευματικούς αγγελιαφόρους να ενοικήσουν στους άνδρες και τις γυναίκες του κόσμου σας αλλά και των άλλων κόσμων κατ’ ουδένα τρόπο δεν μειώνει την ικανότητά του να λειτουργεί σαν μία θεία και παντοδύναμη πνευματική οντότητα. Και κανένα απολύτως όριο δεν υπάρχει στο μέγεθος, ή τον αριθμό τέτοιων πνευματικών Ελεγκτών που αποστέλλονται. Το μοίρασμα του εαυτού του στα πλάσματά του δημιουργεί μια απροσμέτρητη, σχεδόν ασύλληπτη μελλοντική δυνατότητα των προοδευτικών και διαδοχικών υπάρξεων γι’ αυτούς τους θεϊκά προικισμένους θνητούς. Και το σπάταλο αυτό μοίρασμα του εαυτού του με τη μορφή αυτών των βοηθητικών πνευμάτων με κανένα τρόπο δεν μειώνει τη σοφία και την τελειότητα της αλήθειας και της γνώσης που βρίσκεται στο πρόσωπο του πάνσοφου, παντογνώστη και παντοδύναμου Πατέρα.
Για τους θνητούς του χρόνου υπάρχει το μέλλον, ο Θεός όμως κατοικεί στην αιωνιότητα. Έστω κι’ αν βρεθώ πολύ κοντά στον τόπο όπου κατοικεί ο Θεός, δεν μπορώ να θεωρήσω δεδομένο ότι θα μιλήσω με απόλυτη κατανόηση για το άπειρο πολλών από τις θείες ιδιότητες. Το άπειρο του νου μόνο μπορεί να κατανοήσει το άπειρο της ύπαρξης και το αιώνιο της δράσης.
Οι θνητοί άνθρωποι είναι αδύνατον να γνωρίσουν το άπειρο του ουράνιου Πατέρα. Ο πεπερασμένος νους δεν μπορεί να σκεφθεί δια μέσου τέτοιας απόλυτης αλήθειας, η δεδομένου. Η ίδια όμως αυτή πεπερασμένη ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί ουσιαστικά να αισθανθεί - κυριολεκτικά να βιώσει – την πλήρη και αμείωτη επίδραση αυτής της άπειρης ΑΓΑΠΗΣ του Πατέρα. Η αγάπη αυτή μπορεί αληθινά να βιωθεί, μολονότι ενώ η ποιότητα της εμπειρίας είναι απεριόριστη, το μέγεθος της εμπειρίας είναι αυστηρά περιορισμένο από την ανθρώπινη δυνατότητα για πνευματική αντίληψη και από τη συνυπάρχουσα δυνατότητα να ανταποδίδει την αγάπη στον Πατέρα.
Η πεπερασμένη εκτίμηση των άπειρων ιδιοτήτων υπερβαίνει κατά πολύ τις περιορισμένες, λογικές δυνατότητες των πλασμάτων εξ αιτίας του γεγονότος ότι ο θνητός άνθρωπος είναι φτιαγμένος κατ’ εικόνα του Θεού – μέσα του ζει ένα μικρό κομμάτι του απείρου. Γι’ αυτό, η εγγύτερη και ακριβότερη προσέγγιση του Θεού από τον άνθρωπο γίνεται με, και δια μέσου της αγάπης, διότι ο Θεός είναι αγάπη. Κι’ αυτή η μοναδική σχέση είναι μία ουσιαστική εμπειρία στην κοσμική κοινωνιολογία, είναι η σχέση Δημιουργού και δημιουργήματος – η αγάπη μεταξύ Πατέρα και παιδιού.
Στην επαφή του με τα μετά-Χαβόνα δημιουργήματα, ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν εφαρμόζει την άπειρη δύναμή του και το οριστικό του κύρος με άμεση μετάδοση, αλλά μάλλον δια μέσου των Υιών του και των υποδεεστέρων του οντοτήτων. Και όλα τούτα ο Θεός τα πράττει με την ελεύθερη βούλησή του. Κάθε μία αλλά και όλες οι δυνάμεις που μεταβιβάζονται, δοθείσης ευκαιρίας, αν αποτελέσουν επιλογή του θείου νου, βιώνονται άμεσα. Κατά κανόνα, όμως, παρόμοιες ενέργειες λαμβάνουν χώρα μόνο σαν αποτέλεσμα της αποτυχίας της απεσταλμένης οντότητας να ικανοποιήσει τη θεία εμπιστοσύνη. Σε παρόμοιους καιρούς, με τον κίνδυνο παράλειψης και μέσα στα όρια της εξασφάλισης της θείας ισχύος και δυναμικής, ο Πατέρας πράγματι ενεργεί ανεξάρτητα και σύμφωνα με αυτά που επιβάλλει η απόφασή του. Και η απόφαση αυτή είναι πάντα απόφαση αλάθητης τελειότητας και άπειρης σοφίας.
Ο Πατέρας κυριαρχεί μέσω των Υιών του. Σ’ όλη την έκταση της οργάνωσης του σύμπαντος υπάρχει μια αδιάσπαστη αλυσίδα εξουσιαστών που καταλήγουν στους Πλανητικούς Πρίγκιπες, οι οποίου κατευθύνουν το πεπρωμένο των εξελικτικών κόσμων της απέραντης κτίσης του Πατέρα. Δεν είναι απλά η ποιητική έκφραση που δηλώνει: «Η γη ανήκει στον Κύριο, και εξ αυτού η πληρότης.» «Καθαιρεί βασιλείς και εγκαθιστά βασιλείς.» «Οι Ύπατοι άρχουν στα βασίλεια των ανθρώπων.»
Ο Πατέρας του Σύμπαντος μπορεί να μην λαμβάνει θέση στα ζητήματα που απασχολούν την καρδιά των θνητών. Στη διεύθυνση όμως και το πεπρωμένο ενός πλανήτη, υπερισχύουν τα θεία σχέδια. Ο αιώνιος σκοπός της σοφίας και η αγάπη θριαμβεύουν.
Είπεν ο Ιησούς: «Ο Πατέρας μου, που μου τους παρέδωσε, είναι ο μεγαλύτερος όλων. Και κανείς δεν μπορεί να τους αποσπάσει από το χέρι του Πατέρα μου.» Καθώς βλέπετε τα ποικίλα έργα και αντικρίζετε τη συγκλονιστική απεραντοσύνη της σχεδόν απεριόριστης δημιουργίας του Θεού, ίσως να μην μπορέσετε να αντιληφθείτε το μεγαλείο του, αλλά δεν πρέπει να αποτύχετε να τον αποδεχθείτε ως τον ασφαλώς και αιωνίως ενθρονισμένο στο κέντρο όλων των πραγμάτων του Παραδείσου και ως τον ευεργέτη Πατέρα όλων των ευφυών πλασμάτων. Δεν υπάρχει «παρά μόνο ένας Θεός και Πατέρας των πάντων, που βρίσκεται πάνω απ’ όλα και μέσα σε όλα,» «και προϋπάρχει των πραγμάτων και τα πάντα εμπεριέχονται σ’ αυτόν.»
Οι αβεβαιότητες της ζωής και το ευμετάβλητο της ύπαρξης κατ’ ουδένα τρόπο αντιβαίνουν στην ιδέα της συμπαντικής κυριαρχίας του Θεού. Ολόκληρη η εξελικτική ζωή των πλασμάτων περιβάλλεται από ορισμένες αναπόφευκτες καταστάσεις . Σκεφθείτε το εξής:
1. Είναι το θάρρος – η δύναμη του χαρακτήρα – επιθυμητό; Στην περίπτωση αυτή, ο άνθρωπος πρέπει να ανατραφεί σ’ ένα περιβάλλον που επιβάλλει την αποδοχή των δυσκολιών και την αντιμετώπιση των απογοητεύσεων.
2. Είναι ο αλτρουισμός – η υπηρεσία προς τους συνανθρώπους – επιθυμητός; Τότε, η εμπειρία της ζωής πρέπει να προνοεί για την αντιμετώπιση καταστάσεων κοινωνικής ανισότητας.
3. Είναι η ελπίδα – το μεγαλείο της εμπιστοσύνης – επιθυμητή; Αν ναι, η ανθρώπινη ύπαρξη πρέπει συνεχώς να έρχεται αντιμέτωπη με τις ανασφάλειες και τις επαναλαμβανόμενες αβεβαιότητες.
4. Είναι η πίστη – η ύψιστη διαβεβαίωση του ανθρώπινου λογισμού – επιθυμητή; Τότε ο νους του ανθρώπου πρέπει να βρει τον εαυτό του στη βασανιστική κατάσταση του να γνωρίζει πάντα λιγότερα από όσα μπορεί να πιστέψει.
5. Είναι η αγάπη για την αλήθεια και η απόφαση να πάμε οπουδήποτε αυτή μας οδηγεί, επιθυμητή; Τότε πρέπει ο άνθρωπος να αναπτυχθεί σ’ έναν κόσμο όπου το σφάλμα είναι παρόν και το ψέμα πάντα δυνατόν.
6. Είναι ο ιδεαλισμός – ο τρόπος που προσεγγίζουμε το θείο – επιθυμητός; Αν ναι, ο άνθρωπος πρέπει ν’ αγωνισθεί σε περιβάλλον σχετικής καλοσύνης και ομορφιάς, σ’ ένα πλαίσιο που θα διεγείρει την ασυγκράτητη πορεία για καλύτερα πράγματα.
7. Είναι η νομιμοφροσύνη – η αφοσίωση στο ύψιστο καθήκον – επιθυμητή; Στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπος πρέπει να προχωρήσει μέσα από την πιθανότητα της προδοσίας και της εγκατάλειψης. Ο ηρωισμός της αφοσίωσης στο καθήκον αποτελεί μέρος του συνεπαγόμενου κινδύνου της παράλειψης.
8. Είναι η έλλειψη εγωισμού – το πνεύμα του να ξεχνά κανείς τον εαυτό του – επιθυμητή; Τότε πρέπει ο θνητός άνθρωπός να ζήσει αντιμετωπίζοντας την αδιάκοπη κατακραυγή του εαυτού του από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει για αναγνώριση και διάκριση. Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε δυναμικά να επιλέξει την θεία ζωή αν δεν υπήρχε η ατομική ζωή να εγκαταλείψει. Δεν θα μπορούσε ποτέ να κρατηθεί από τη δικαιοσύνη, αν δεν υπήρχε το εν δυνάμει κακό να εμψυχώσει και να διαφοροποιήσει το καλό από αντίθεση.
9. Είναι η απόλαυση –η ικανοποίηση της ευδαιμονίας – επιθυμητή; Τότε ο άνθρωπος πρέπει να ζήσει σ’ ένα κόσμο όπου η πιθανή παρουσία του πόνου και της δυστυχίας αποτελούν πάντα εμπειρικές δυνατότητες.
Μέσα στο σύμπαν, κάθε μονάδα θεωρείται μέρος του συνόλου. Η επιβίωση του μέρους εξαρτάται από τη συνεργασία του με το σχέδιο και το σκοπό του συνόλου, την ολόψυχη επιθυμία και απόλυτη θέληση να πράξει σύμφωνα με τη θεία βούληση του Πατέρα. Ο μόνος αλάθητος εξελικτικός κόσμος (ο χωρίς την πιθανότητα ασύνετης κρίσης) θα ήταν ένας κόσμος χωρίς ελεύθερη ευφυΐα. Στο σύμπαν της Χαβόνα υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο τέλειοι κόσμοι με τους τέλειους κατοίκους τους, ο εξελισσόμενος, όμως, άνθρωπος πρέπει να κάνει λάθη, αν πρόκειται να μείνει ελεύθερος. Η ελεύθερη και μη πεπειραμένη ευφυία δεν είναι δυνατόν ν’ αποκτήσει σοφία, κατ’ αρχήν. Η δυνατότητα λανθασμένης (κακής) κρίσης γίνεται αμαρτία μόνο όταν η ανθρώπινη θέληση συνειδητά επικυρώνει και εν γνώσει της εναγκαλίζεται μια ηθελημένη, ανήθικη κρίση.
Η πλήρης εκτίμηση της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης ενυπάρχουν στην τελειότητα του θείου σύμπαντος. Οι κάτοικοι των κόσμων της Χαβόνα δεν επιζητούν τη δυνατότητα των σχετικής αξίας θέσεων για να ενισχύσουν τις επιλογές τους. Τέτοιες τέλειες υπάρξεις είναι σε θέση να αναγνωρίζουν και να επιλέγουν το καλό στην απουσία κάθε αντιτιθέμενης και διανοητικά επιβαλλόμενης ηθικής κατάστασης. Όλες, όμως, αυτές οι τέλειες υπάρξεις είναι, όσον αφορά στην ηθική φύση και την πνευματική κατάσταση, αυτό που είναι σαν αποτέλεσμα της ίδιας τους της ύπαρξης. Έχουν δια της εμπειρίας κερδίσει πλεονεκτήματα μέσα από τις συμφυείς τους ιδιότητες και μόνο. Ο θνητός αποκτά τις ιδιότητές του ως υποψήφιος για ανέλιξη μέσα από την ίδια την πίστη και την ελπίδα του. Οτιδήποτε θείο συλλάβει ο ανθρώπινος νους και αποκτήσει η ανθρώπινη ψυχή αποτελεί ένα επίτευγμα της εμπειρίας. Είναι μια πραγματικότητα της ατομικής εμπειρίας και για το λόγο αυτό ένα μοναδικό απόκτημα, εν αντιθέσει προς τη συμφυή αγαθότητα και δικαιοσύνη των αλάθητων οντοτήτων της Χαβόνα.
Τα πλάσματα της Χαβόνα είναι από τη φύση τους γενναιόψυχα, δεν είναι όμως θαρραλέα με την ανθρώπινη έννοια. Είναι έμφυτα ευγενικά και πονετικά, δύσκολα όμως θα μπορούσαν να θεωρηθούν αλτρουιστές με τον ανθρώπινο τρόπο. Βρίσκονται σε αναμονή ενός θαυμάσιου μέλλοντος αλλά δεν ελπίζουν με τον μοναδικό τρόπο των πιστών θνητών των αβέβαιων, εξελικτικών κόσμων. Έχουν εμπιστοσύνη στη σταθερότητα του σύμπαντος, αλλά είναι απόλυτα αντίθετοι προς αυτή την πίστη που σώζει, ενώ ο θνητός ανέρχεται από την ζωώδη κατάσταση στις πύλες του Παραδείσου. Εκείνοι αγαπούν την αλήθεια, αλλά δεν γνωρίζουν τίποτα για την ιδιότητα της αλήθειας να σώζει την ψυχή. Είναι ιδεαλιστές, αλλά γεννήθηκαν έτσι. Αγνοούν απολύτως την έκσταση του να γίνεσαι ιδεαλιστής από απολαυστική επιλογή. Είναι ευπειθείς, αλλά ποτέ δεν έχουν βιώσει τη συγκίνηση της ολόψυχης και ευφυούς αφοσίωσης στο καθήκον, μπροστά στον κίνδυνο να υποπέσουν στον πειρασμό του σφάλματος. Δεν έχουν εγωισμό, αλλά δεν έφθασαν ποτέ στο επίπεδο αυτό βιώνοντας τη μεγαλειώδη νίκη πάνω στον εχθρικό εαυτό τους. Απολαμβάνουν την χαρά, αλλά δεν αντιλαμβάνονται τη γλυκύτητα της απόλαυσης του να ξεφεύγει κανείς από την πιθανότητα του πόνου.
Με θεϊκή έλλειψη εγωισμού και μέγιστη γενναιοδωρία, ο Πατέρας του Σύμπαντος παραιτείται από την εξουσία και παραδίδει τη δύναμη, αλλά παραμένει πρωταρχικός. Το χέρι του βρίσκεται στην πιο ισχυρή θέση στα δρώμενα των κόσμων του σύμπαντος. Έχει κρατήσει για τον εαυτό του όλες τις τελικές αποφάσεις και αλάθητα κρατά το παντοδύναμο σκήπτρο του αιώνιου σκοπού του με αναμφισβήτητη εξουσία πάνω στην ευζωία και το πεπρωμένο της διευρυνόμενης, στροβιλιζόμενης και ανακυκλούμενης δημιουργίας.
Η κυριαρχία του Θεού είναι απεριόριστη. Είναι η θεμελιακή αρχή ολόκληρης της δημιουργίας. Το σύμπαν δεν ήταν αναπόφευκτο. Δεν είναι αποτέλεσμα ατυχήματος, ούτε είναι αυθύπαρκτο. Το σύμπαν είναι αποτέλεσμα της δημιουργίας και γι’ αυτό υπόκειται ολοκληρωτικά στη βούληση του Δημιουργού. Η θέληση του Θεού είναι η θεία αλήθεια, η ζώσα αγάπη. Γι’ αυτό οι τελειοποιούμενες δημιουργίες των εξελικτικών συμπάντων χαρακτηρίζονται από καλοσύνη – την πλησιέστερη προς το θείο κατάσταση και από το εν δυνάμει κακό – τη μακρύτερα από το θείο ευρισκόμενη κατάσταση.
Κάθε θρησκευτική φιλοσοφία, αργά ή γρήγορα φθάνει στην ιδέα της ενοποιημένης συμπαντικής αρχής, αυτής του ενός Θεού. Οι συμπαντικές αιτίες δεν μπορεί να είναι κατώτερες από τα συμπαντικά αποτελέσματα. Η πηγή των ρευμάτων της ζωής του σύμπαντος και του κοσμικού νου πρέπει να βρίσκεται πάνω από τις εκδηλώσεις τους. Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί με συνέπεια να ερμηνευθεί σε σχέση με τις κατώτερες τάξεις της ύπαρξης. Ο ανθρώπινος νους μπορεί να γίνει πραγματικά κατανοητός μόνο με την αναγνώριση υψηλότερων τάξεων σκέψης και σκόπιμης διάθεσης. Ο άνθρωπος, σαν θνητή ύπαρξη είναι ανεξήγητος, εκτός αν αναγνωρισθεί η πραγματικότητα του Πατέρα του Σύμπαντος.
Ο μηχανιστικός φιλόσοφος δηλώνει ότι απορρίπτει την ιδέα μιας παγκόσμιας και κυρίαρχης θέλησης, της ίδιας αυτής κυρίαρχης θέλησης της οποίας τη δραστηριότητα για την επεξεργασία των νόμων του σύμπαντος τόσο βαθιά ο ίδιος σέβεται. Άθελά του ο μηχανιστής αποδίδει φόρο τιμής στον Δημιουργό του νόμου, όταν θεωρεί τέτοιους νόμους ως αυτενεργούς και αυτονόητους!
Είναι μέγα λάθος να ανθρωποποιούμε το Θεό, πέρα από τη θεώρηση της ύπαρξης εντός μας του Ρυθμιστή της Σκέψης, αλλά ακόμη κι’ αυτό δεν είναι τόσο ανόητο όσο το να μηχανοποιούμε την ιδέα της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.
Υποφέρει ο πατέρας του Παραδείσου; Δεν το ξέρω. Οι Υιοί του Δημιουργού σίγουρα μπορούν και μερικές φορές υποφέρουν, όπως και οι θνητοί. Ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα υποφέρουν υπό μία διαφορετική έννοια. Πιστεύω ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος υποφέρει, αλλά δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς. Πιθανόν μέσω του κυκλώματος της προσωπικότητας, ή μέσω της ατομικότητας των Ρυθμιστών της Σκέψης και των άλλων μορφών πλήρωσης της αιώνιας φύσης του. Είπε στις θνητές φυλές, «Σε όλες τις θλίψεις σας θλίβομαι.» Αναντίρρητα βιώνει πατρική και συμπονετική κατανόηση. Μπορεί πραγματικά να υποφέρει, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τη φύση του πόνου του.
Ο άπειρος και αιώνιος Κυβερνήτης του σύμπαντος των συμπάντων είναι δύναμη, μορφή, ενέργεια, διαδικασία, σχέδιο, αρχή, παρουσία και εξιδανικευμένη πραγματικότητα. Είναι όμως και περισσότερο απ’ αυτό. Είναι προσωπικός. Ασκεί κυριαρχική θέληση, βιώνει τη συνείδηση του θείου, πραγματοποιεί τις επιταγές ενός δημιουργικού νου, επιδιώκει την ικανοποίηση της πραγματοποίησης ενός αιώνιου σκοπού και εκδηλώνει την Πατρική αγάπη και στοργή προς τα παιδιά του στο σύμπαν. Και όλες αυτές, οι εν πολλοίς προσωπικές ιδιότητες του Πατέρα μπορούν να γίνουν καλύτερα κατανοητές αν τις δούμε με τον τρόπο που αποκαλύφθηκαν στη γεμάτη από το πνεύμα του Θεού ζωή του Μιχαήλ, του Υιού του Δημιουργού σας, την εποχή που είχε ενσαρκωθεί στην Ουράνσια.
Ο πατέρας Θεός αγαπά τον άνθρωπο. Ο Υιός Θεός υπηρετεί τον άνθρωπο. Το Πνεύμα Θεός εμπνέει τα παιδιά του σύμπαντος στο παντοτινό εγχείρημα της ανέλιξης για να βρουν τον Πατέρα Θεό μέσα από τις διαδρομές που ορίσθηκαν από τους Υιούς του Θεού και με τη βοήθεια της χάρης του Πνεύματος Θεού.
(Ως Θείος Σύμβουλος επιφορτισμένος με την παρουσίαση της αποκάλυψης του Πατέρα του Σύμπαντος, συνέχισα με την κατάθεση αυτή των ιδιοτήτων του Θεού.)
The Urantia Book
Paper 3
The Attributes of God
3:0.1 (44.1)GOD is everywhere present; the Universal Father rules the circle of eternity. But he rules in the local universes in the persons of his Paradise Creator Sons, even as he bestows life through these Sons. “God has given us eternal life, and this life is in his Sons.” These Creator Sons of God are the personal expression of himself in the sectors of time and to the children of the whirling planets of the evolving universes of space.
3:0.2 (44.2)The highly personalized Sons of God are clearly discernible by the lower orders of created intelligences, and so do they compensate for the invisibility of the infinite and therefore less discernible Father. The Paradise Creator Sons of the Universal Father are a revelation of an otherwise invisible being, invisible because of the absoluteness and infinity inherent in the circle of eternity and in the personalities of the Paradise Deities.
3:0.3 (44.3)Creatorship is hardly an attribute of God; it is rather the aggregate of his acting nature. And this universal function of creatorship is eternally manifested as it is conditioned and controlled by all the co-ordinated attributes of the infinite and divine reality of the First Source and Center. We sincerely doubt whether any one characteristic of the divine nature can be regarded as being antecedent to the others, but if such were the case, then the creatorship nature of Deity would take precedence over all other natures, activities, and attributes. And the creatorship of Deity culminates in the universal truth of the Fatherhood of God.
1. God’s Everywhereness
3:1.1 (44.4)The ability of the Universal Father to be everywhere present, and at the same time, constitutes his omnipresence. God alone can be in two places, in numberless places, at the same time. God is simultaneously present “in heaven above and on the earth beneath”; as the Psalmist exclaimed: “Whither shall I go from your spirit? or whither shall I flee from your presence?”
3:1.2 (44.5)“‘I am a God at hand as well as afar off,’ says the Lord. ‘Do not I fill heaven and earth?’” The Universal Father is all the time present in all parts and in all hearts of his far-flung creation. He is “the fullness of him who fills all and in all,” and “who works all in all,” and further, the concept of his personality is such that “the heaven (universe) and heaven of heavens (universe of universes) cannot contain him.” It is literally true that God is all and in all. But even that is not all of God. The Infinite can be finally revealed only in infinity; the cause can never be fully comprehended by an analysis of effects; the living God is immeasurably greater than the sum total of creation that has come into being as a result of the creative acts of his unfettered free will. God is revealed throughout the cosmos, but the cosmos can never contain or encompass the entirety of the infinity of God.
3:1.3 (45.1)The Father’s presence unceasingly patrols the master universe. “His going forth is from the end of the heaven, and his circuit to the ends of it; and there is nothing hidden from the light thereof.”
3:1.4 (45.2)The creature not only exists in God, but God also lives in the creature. “We know we dwell in him because he lives in us; he has given us his spirit. This gift from the Paradise Father is man’s inseparable companion.” “He is the ever-present and all-pervading God.” “The spirit of the everlasting Father is concealed in the mind of every mortal child.” “Man goes forth searching for a friend while that very friend lives within his own heart.” “The true God is not afar off; he is a part of us; his spirit speaks from within us.” “The Father lives in the child. God is always with us. He is the guiding spirit of eternal destiny.”
3:1.5 (45.3)Truly of the human race has it been said, “You are of God” because “he who dwells in love dwells in God, and God in him.” Even in wrongdoing you torment the indwelling gift of God, for the Thought Adjuster must needs go through the consequences of evil thinking with the human mind of its incarceration.
3:1.6 (45.4)The omnipresence of God is in reality a part of his infinite nature; space constitutes no barrier to Deity. God is, in perfection and without limitation, discernibly present only on Paradise and in the central universe. He is not thus observably present in the creations encircling Havona, for God has limited his direct and actual presence in recognition of the sovereignty and the divine prerogatives of the co-ordinate creators and rulers of the universes of time and space. Hence must the concept of the divine presence allow for a wide range of both mode and channel of manifestation embracing the presence circuits of the Eternal Son, the Infinite Spirit, and the Isle of Paradise. Nor is it always possible to distinguish between the presence of the Universal Father and the actions of his eternal co-ordinates and agencies, so perfectly do they fulfill all the infinite requirements of his unchanging purpose. But not so with the personality circuit and the Adjusters; here God acts uniquely, directly, and exclusively.
3:1.7 (45.5)The Universal Controller is potentially present in the gravity circuits of the Isle of Paradise in all parts of the universe at all times and in the same degree, in accordance with the mass, in response to the physical demands for this presence, and because of the inherent nature of all creation which causes all things to adhere and consist in him. Likewise is the First Source and Center potentially present in the Unqualified Absolute, the repository of the uncreated universes of the eternal future. God thus potentially pervades the physical universes of the past, present, and future. He is the primordial foundation of the coherence of the so-called material creation. This nonspiritual Deity potential becomes actual here and there throughout the level of physical existences by the inexplicable intrusion of some one of his exclusive agencies upon the stage of universe action.
3:1.8 (45.6)The mind presence of God is correlated with the absolute mind of the Conjoint Actor, the Infinite Spirit, but in the finite creations it is better discerned in the everywhere functioning of the cosmic mind of the Paradise Master Spirits. Just as the First Source and Center is potentially present in the mind circuits of the Conjoint Actor, so is he potentially present in the tensions of the Universal Absolute. But mind of the human order is a bestowal of the Daughters of the Conjoint Actor, the Divine Ministers of the evolving universes.
3:1.9 (46.1)The everywhere-present spirit of the Universal Father is co-ordinated with the function of the universal spirit presence of the Eternal Son and the everlasting divine potential of the Deity Absolute. But neither the spiritual activity of the Eternal Son and his Paradise Sons nor the mind bestowals of the Infinite Spirit seem to exclude the direct action of the Thought Adjusters, the indwelling fragments of God, in the hearts of his creature children.
3:1.10 (46.2)Concerning God’s presence in a planet, system, constellation, or a universe, the degree of such presence in any creational unit is a measure of the degree of the evolving presence of the Supreme Being: It is determined by the en masse recognition of God and loyalty to him on the part of the vast universe organization, running down to the systems and planets themselves. Therefore it is sometimes with the hope of conserving and safeguarding these phases of God’s precious presence that, when some planets (or even systems) have plunged far into spiritual darkness, they are in a certain sense quarantined, or partially isolated from intercourse with the larger units of creation. And all this, as it operates on Urantia, is a spiritually defensive reaction of the majority of the worlds to save themselves, as far as possible, from suffering the isolating consequences of the alienating acts of a headstrong, wicked, and rebellious minority.
3:1.11 (46.3)While the Father parentally encircuits all his sons—all personalities—his influence in them is limited by the remoteness of their origin from the Second and the Third Persons of Deity and augmented as their destiny attainment nears such levels. The fact of God’s presence in creature minds is determined by whether or not they are indwelt by Father fragments, such as the Mystery Monitors, but his effective presence is determined by the degree of co-operation accorded these indwelling Adjusters by the minds of their sojourn.
3:1.12 (46.4)The fluctuations of the Father’s presence are not due to the changeableness of God. The Father does not retire in seclusion because he has been slighted; his affections are not alienated because of the creature’s wrongdoing. Rather, having been endowed with the power of choice (concerning Himself), his children, in the exercise of that choice, directly determine the degree and limitations of the Father’s divine influence in their own hearts and souls. The Father has freely bestowed himself upon us without limit and without favor. He is no respecter of persons, planets, systems, or universes. In the sectors of time he confers differential honor only on the Paradise personalities of God the Sevenfold, the co-ordinate creators of the finite universes.
2. God’s Infinite Power
3:2.1 (46.5)All the universes know that “the Lord God omnipotent reigns.” The affairs of this world and other worlds are divinely supervised. “He does according to his will in the army of heaven and among the inhabitants of the earth.” It is eternally true, “there is no power but of God.”
3:2.2 (46.6)Within the bounds of that which is consistent with the divine nature, it is literally true that “with God all things are possible.” The long-drawn-out evolutionary processes of peoples, planets, and universes are under the perfect control of the universe creators and administrators and unfold in accordance with the eternal purpose of the Universal Father, proceeding in harmony and order and in keeping with the all-wise plan of God. There is only one lawgiver. He upholds the worlds in space and swings the universes around the endless circle of the eternal circuit.
3:2.3 (47.1)Of all the divine attributes, his omnipotence, especially as it prevails in the material universe, is the best understood. Viewed as an unspiritual phenomenon, God is energy. This declaration of physical fact is predicated on the incomprehensible truth that the First Source and Center is the primal cause of the universal physical phenomena of all space. From this divine activity all physical energy and other material manifestations are derived. Light, that is, light without heat, is another of the nonspiritual manifestations of the Deities. And there is still another form of nonspiritual energy which is virtually unknown on Urantia; it is as yet unrecognized.
3:2.4 (47.2)God controls all power; he has made “a way for the lightning”; he has ordained the circuits of all energy. He has decreed the time and manner of the manifestation of all forms of energy-matter. And all these things are held forever in his everlasting grasp—in the gravitational control centering on nether Paradise. The light and energy of the eternal God thus swing on forever around his majestic circuit, the endless but orderly procession of the starry hosts composing the universe of universes. All creation circles eternally around the Paradise-Personality center of all things and beings.
3:2.5 (47.3)The omnipotence of the Father pertains to the everywhere dominance of the absolute level, whereon the three energies, material, mindal, and spiritual, are indistinguishable in close proximity to him—the Source of all things. Creature mind, being neither Paradise monota nor Paradise spirit, is not directly responsive to the Universal Father. God adjusts with the mind of imperfection—with Urantia mortals through the Thought Adjusters.
3:2.6 (47.4)The Universal Father is not a transient force, a shifting power, or a fluctuating energy. The power and wisdom of the Father are wholly adequate to cope with any and all universe exigencies. As the emergencies of human experience arise, he has foreseen them all, and therefore he does not react to the affairs of the universe in a detached way but rather in accordance with the dictates of eternal wisdom and in consonance with the mandates of infinite judgment. Regardless of appearances, the power of God is not functioning in the universe as a blind force.
3:2.7 (47.5)Situations do arise in which it appears that emergency rulings have been made, that natural laws have been suspended, that misadaptations have been recognized, and that an effort is being made to rectify the situation; but such is not the case. Such concepts of God have their origin in the limited range of your viewpoint, in the finiteness of your comprehension, and in the circumscribed scope of your survey; such misunderstanding of God is due to the profound ignorance you enjoy regarding the existence of the higher laws of the realm, the magnitude of the Father’s character, the infinity of his attributes, and the fact of his free-willness.
3:2.8 (47.6)The planetary creatures of God’s spirit indwelling, scattered hither and yon throughout the universes of space, are so nearly infinite in number and order, their intellects are so diverse, their minds are so limited and sometimes so gross, their vision is so curtailed and localized, that it is almost impossible to formulate generalizations of law adequately expressive of the Father’s infinite attributes and at the same time to any degree comprehensible to these created intelligences. Therefore, to you the creature, many of the acts of the all-powerful Creator seem to be arbitrary, detached, and not infrequently heartless and cruel. But again I assure you that this is not true. God’s doings are all purposeful, intelligent, wise, kind, and eternally considerate of the best good, not always of an individual being, an individual race, an individual planet, or even an individual universe; but they are for the welfare and best good of all concerned, from the lowest to the highest. In the epochs of time the welfare of the part may sometimes appear to differ from the welfare of the whole; in the circle of eternity such apparent differences are nonexistent.
3:2.9 (48.1)We are all a part of the family of God, and we must therefore sometimes share in the family discipline. Many of the acts of God which so disturb and confuse us are the result of the decisions and final rulings of all-wisdom, empowering the Conjoint Actor to execute the choosing of the infallible will of the infinite mind, to enforce the decisions of the personality of perfection, whose survey, vision, and solicitude embrace the highest and eternal welfare of all his vast and far-flung creation.
3:2.10 (48.2)Thus it is that your detached, sectional, finite, gross, and highly materialistic viewpoint and the limitations inherent in the nature of your being constitute such a handicap that you are unable to see, comprehend, or know the wisdom and kindness of many of the divine acts which to you seem fraught with such crushing cruelty, and which seem to be characterized by such utter indifference to the comfort and welfare, to the planetary happiness and personal prosperity, of your fellow creatures. It is because of the limits of human vision, it is because of your circumscribed understanding and finite comprehension, that you misunderstand the motives, and pervert the purposes, of God. But many things occur on the evolutionary worlds which are not the personal doings of the Universal Father.
3:2.11 (48.3)The divine omnipotence is perfectly co-ordinated with the other attributes of the personality of God. The power of God is, ordinarily, only limited in its universe spiritual manifestation by three conditions or situations:
3:2.12 (48.4)1. By the nature of God, especially by his infinite love, by truth, beauty, and goodness.
3:2.13 (48.5)2. By the will of God, by his mercy ministry and fatherly relationship with the personalities of the universe.
3:2.14 (48.6)3. By the law of God, by the righteousness and justice of the eternal Paradise Trinity.
3:2.15 (48.7)God is unlimited in power, divine in nature, final in will, infinite in attributes, eternal in wisdom, and absolute in reality. But all these characteristics of the Universal Father are unified in Deity and universally expressed in the Paradise Trinity and in the divine Sons of the Trinity. Otherwise, outside of Paradise and the central universe of Havona, everything pertaining to God is limited by the evolutionary presence of the Supreme, conditioned by the eventuating presence of the Ultimate, and co-ordinated by the three existential Absolutes—Deity, Universal, and Unqualified. And God’s presence is thus limited because such is the will of God.
3. God’s Universal Knowledge
3:3.1 (48.8)“God knows all things.” The divine mind is conscious of, and conversant with, the thought of all creation. His knowledge of events is universal and perfect. The divine entities going out from him are a part of him; he who “balances the clouds” is also “perfect in knowledge.” “The eyes of the Lord are in every place.” Said your great teacher of the insignificant sparrow, “One of them shall not fall to the ground without my Father’s knowledge,” and also, “The very hairs of your head are numbered.” “He tells the number of the stars; he calls them all by their names.”
3:3.2 (49.1)The Universal Father is the only personality in all the universe who does actually know the number of the stars and planets of space. All the worlds of every universe are constantly within the consciousness of God. He also says: “I have surely seen the affliction of my people, I have heard their cry, and I know their sorrows.” For “the Lord looks from heaven; he beholds all the sons of men; from the place of his habitation he looks upon all the inhabitants of the earth.” Every creature child may truly say: “He knows the way I take, and when he has tried me, I shall come forth as gold.” “God knows our downsittings and our uprisings; he understands our thoughts afar off and is acquainted with all our ways.” “All things are naked and open to the eyes of him with whom we have to do.” And it should be a real comfort to every human being to understand that “he knows your frame; he remembers that you are dust.” Jesus, speaking of the living God, said, “Your Father knows what you have need of even before you ask him.”
3:3.3 (49.2)God is possessed of unlimited power to know all things; his consciousness is universal. His personal circuit encompasses all personalities, and his knowledge of even the lowly creatures is supplemented indirectly through the descending series of divine Sons and directly through the indwelling Thought Adjusters. And furthermore, the Infinite Spirit is all the time everywhere present.
3:3.4 (49.3)We are not wholly certain as to whether or not God chooses to foreknow events of sin. But even if God should foreknow the freewill acts of his children, such foreknowledge does not in the least abrogate their freedom. One thing is certain: God is never subjected to surprise.
3:3.5 (49.4)Omnipotence does not imply the power to do the nondoable, the ungodlike act. Neither does omniscience imply the knowing of the unknowable. But such statements can hardly be made comprehensible to the finite mind. The creature can hardly understand the range and limitations of the will of the Creator.
4. God’s Limitlessness
3:4.1 (49.5)The successive bestowal of himself upon the universes as they are brought into being in no wise lessens the potential of power or the store of wisdom as they continue to reside and repose in the central personality of Deity. In potential of force, wisdom, and love, the Father has never lessened aught of his possession nor become divested of any attribute of his glorious personality as the result of the unstinted bestowal of himself upon the Paradise Sons, upon his subordinate creations, and upon the manifold creatures thereof.
3:4.2 (49.6)The creation of every new universe calls for a new adjustment of gravity; but even if creation should continue indefinitely, eternally, even to infinity, so that eventually the material creation would exist without limitations, still the power of control and co-ordination reposing in the Isle of Paradise would be found equal to, and adequate for, the mastery, control, and co-ordination of such an infinite universe. And subsequent to this bestowal of limitless force and power upon a boundless universe, the Infinite would still be surcharged with the same degree of force and energy; the Unqualified Absolute would still be undiminished; God would still possess the same infinite potential, just as if force, energy, and power had never been poured forth for the endowment of universe upon universe.
3:4.3 (50.1)And so with wisdom: The fact that mind is so freely distributed to the thinking of the realms in no wise impoverishes the central source of divine wisdom. As the universes multiply, and beings of the realms increase in number to the limits of comprehension, if mind continues without end to be bestowed upon these beings of high and low estate, still will God’s central personality continue to embrace the same eternal, infinite, and all-wise mind.
3:4.4 (50.2)The fact that he sends forth spirit messengers from himself to indwell the men and women of your world and other worlds in no wise lessens his ability to function as a divine and all-powerful spirit personality; and there is absolutely no limit to the extent or number of such spirit Monitors which he can and may send out. This giving of himself to his creatures creates a boundless, almost inconceivable future possibility of progressive and successive existences for these divinely endowed mortals. And this prodigal distribution of himself as these ministering spirit entities in no manner diminishes the wisdom and perfection of truth and knowledge which repose in the person of the all-wise, all-knowing, and all-powerful Father.
3:4.5 (50.3)To the mortals of time there is a future, but God inhabits eternity. Even though I hail from near the very abiding place of Deity, I cannot presume to speak with perfection of understanding concerning the infinity of many of the divine attributes. Infinity of mind alone can fully comprehend infinity of existence and eternity of action.
3:4.6 (50.4)Mortal man cannot possibly know the infinitude of the heavenly Father. Finite mind cannot think through such an absolute truth or fact. But this same finite human being can actually feel—literally experience—the full and undiminished impact of such an infinite Father’s LOVE. Such a love can be truly experienced, albeit while quality of experience is unlimited, quantity of such an experience is strictly limited by the human capacity for spiritual receptivity and by the associated capacity to love the Father in return.
3:4.7 (50.5)Finite appreciation of infinite qualities far transcends the logically limited capacities of the creature because of the fact that mortal man is made in the image of God—there lives within him a fragment of infinity. Therefore man’s nearest and dearest approach to God is by and through love, for God is love. And all of such a unique relationship is an actual experience in cosmic sociology, the Creator-creature relationship—the Father-child affection.
5. The Father’s Supreme Rule
3:5.1 (50.6)In his contact with the post-Havona creations, the Universal Father does not exercise his infinite power and final authority by direct transmittal but rather through his Sons and their subordinate personalities. And God does all this of his own free will. Any and all powers delegated, if occasion should arise, if it should become the choice of the divine mind, could be exercised direct; but, as a rule, such action only takes place as a result of the failure of the delegated personality to fulfill the divine trust. At such times and in the face of such default and within the limits of the reservation of divine power and potential, the Father does act independently and in accordance with the mandates of his own choice; and that choice is always one of unfailing perfection and infinite wisdom.
3:5.2 (51.1)The Father rules through his Sons; on down through the universe organization there is an unbroken chain of rulers ending with the Planetary Princes, who direct the destinies of the evolutionary spheres of the Father’s vast domains. It is no mere poetic expression that exclaims: “The earth is the Lord’s and the fullness thereof.” “He removes kings and sets up kings.” “The Most Highs rule in the kingdoms of men.”
3:5.3 (51.2)In the affairs of men’s hearts the Universal Father may not always have his way; but in the conduct and destiny of a planet the divine plan prevails; the eternal purpose of wisdom and love triumphs.
3:5.4 (51.3)Said Jesus: “My Father, who gave them to me, is greater than all; and no one is able to pluck them out of my Father’s hand.” As you glimpse the manifold workings and view the staggering immensity of God’s well-nigh limitless creation, you may falter in your concept of his primacy, but you should not fail to accept him as securely and everlastingly enthroned at the Paradise center of all things and as the beneficent Father of all intelligent beings. There is but “one God and Father of all, who is above all and in all,” “and he is before all things, and in him all things consist.”
3:5.5 (51.4)The uncertainties of life and the vicissitudes of existence do not in any manner contradict the concept of the universal sovereignty of God. All evolutionary creature life is beset by certain inevitabilities. Consider the following:
3:5.6 (51.5)1. Is courage—strength of character—desirable? Then must man be reared in an environment which necessitates grappling with hardships and reacting to disappointments.
3:5.7 (51.6)2. Is altruism—service of one’s fellows—desirable? Then must life experience provide for encountering situations of social inequality.
3:5.8 (51.7)3. Is hope—the grandeur of trust—desirable? Then human existence must constantly be confronted with insecurities and recurrent uncertainties.
3:5.9 (51.8)4. Is faith—the supreme assertion of human thought—desirable? Then must the mind of man find itself in that troublesome predicament where it ever knows less than it can believe.
3:5.10 (51.9)5. Is the love of truth and the willingness to go wherever it leads, desirable? Then must man grow up in a world where error is present and falsehood always possible.
3:5.11 (51.10)6. Is idealism—the approaching concept of the divine—desirable? Then must man struggle in an environment of relative goodness and beauty, surroundings stimulative of the irrepressible reach for better things.
3:5.12 (51.11)7. Is loyalty—devotion to highest duty—desirable? Then must man carry on amid the possibilities of betrayal and desertion. The valor of devotion to duty consists in the implied danger of default.
3:5.13 (51.12)8. Is unselfishness—the spirit of self-forgetfulness—desirable? Then must mortal man live face to face with the incessant clamoring of an inescapable self for recognition and honor. Man could not dynamically choose the divine life if there were no self-life to forsake. Man could never lay saving hold on righteousness if there were no potential evil to exalt and differentiate the good by contrast.
3:5.14 (51.13)9. Is pleasure—the satisfaction of happiness—desirable? Then must man live in a world where the alternative of pain and the likelihood of suffering are ever-present experiential possibilities.
3:5.15 (52.1)Throughout the universe, every unit is regarded as a part of the whole. Survival of the part is dependent on co-operation with the plan and purpose of the whole, the wholehearted desire and perfect willingness to do the Father’s divine will. The only evolutionary world without error (the possibility of unwise judgment) would be a world without free intelligence. In the Havona universe there are a billion perfect worlds with their perfect inhabitants, but evolving man must be fallible if he is to be free. Free and inexperienced intelligence cannot possibly at first be uniformly wise. The possibility of mistaken judgment (evil) becomes sin only when the human will consciously endorses and knowingly embraces a deliberate immoral judgment.
3:5.16 (52.2)The full appreciation of truth, beauty, and goodness is inherent in the perfection of the divine universe. The inhabitants of the Havona worlds do not require the potential of relative value levels as a choice stimulus; such perfect beings are able to identify and choose the good in the absence of all contrastive and thought-compelling moral situations. But all such perfect beings are, in moral nature and spiritual status, what they are by virtue of the fact of existence. They have experientially earned advancement only within their inherent status. Mortal man earns even his status as an ascension candidate by his own faith and hope. Everything divine which the human mind grasps and the human soul acquires is an experiential attainment; it is a reality of personal experience and is therefore a unique possession in contrast to the inherent goodness and righteousness of the inerrant personalities of Havona.
3:5.17 (52.3)The creatures of Havona are naturally brave, but they are not courageous in the human sense. They are innately kind and considerate, but hardly altruistic in the human way. They are expectant of a pleasant future, but not hopeful in the exquisite manner of the trusting mortal of the uncertain evolutionary spheres. They have faith in the stability of the universe, but they are utter strangers to that saving faith whereby mortal man climbs from the status of an animal up to the portals of Paradise. They love the truth, but they know nothing of its soul-saving qualities. They are idealists, but they were born that way; they are wholly ignorant of the ecstasy of becoming such by exhilarating choice. They are loyal, but they have never experienced the thrill of wholehearted and intelligent devotion to duty in the face of temptation to default. They are unselfish, but they never gained such levels of experience by the magnificent conquest of a belligerent self. They enjoy pleasure, but they do not comprehend the sweetness of the pleasure escape from the pain potential.
6. The Father’s Primacy
3:6.1 (52.4)With divine selflessness, consummate generosity, the Universal Father relinquishes authority and delegates power, but he is still primal; his hand is on the mighty lever of the circumstances of the universal realms; he has reserved all final decisions and unerringly wields the all-powerful veto scepter of his eternal purpose with unchallengeable authority over the welfare and destiny of the outstretched, whirling, and ever-circling creation.
3:6.2 (52.5)The sovereignty of God is unlimited; it is the fundamental fact of all creation. The universe was not inevitable. The universe is not an accident, neither is it self-existent. The universe is a work of creation and is therefore wholly subject to the will of the Creator. The will of God is divine truth, living love; therefore are the perfecting creations of the evolutionary universes characterized by goodness—nearness to divinity; by potential evil—remoteness from divinity.
3:6.3 (53.1)All religious philosophy, sooner or later, arrives at the concept of unified universe rule, of one God. Universe causes cannot be lower than universe effects. The source of the streams of universe life and of the cosmic mind must be above the levels of their manifestation. The human mind cannot be consistently explained in terms of the lower orders of existence. Man’s mind can be truly comprehended only by recognizing the reality of higher orders of thought and purposive will. Man as a moral being is inexplicable unless the reality of the Universal Father is acknowledged.
3:6.4 (53.2)The mechanistic philosopher professes to reject the idea of a universal and sovereign will, the very sovereign will whose activity in the elaboration of universe laws he so deeply reverences. What unintended homage the mechanist pays the law-Creator when he conceives such laws to be self-acting and self-explanatory!
3:6.5 (53.3)It is a great blunder to humanize God, except in the concept of the indwelling Thought Adjuster, but even that is not so stupid as completely to mechanize the idea of the First Great Source and Center.
3:6.6 (53.4)Does the Paradise Father suffer? I do not know. The Creator Sons most certainly can and sometimes do, even as do mortals. The Eternal Son and the Infinite Spirit suffer in a modified sense. I think the Universal Father does, but I cannot understand how; perhaps through the personality circuit or through the individuality of the Thought Adjusters and other bestowals of his eternal nature. He has said of the mortal races, “In all your afflictions I am afflicted.” He unquestionably experiences a fatherly and sympathetic understanding; he may truly suffer, but I do not comprehend the nature thereof.
3:6.7 (53.5)The infinite and eternal Ruler of the universe of universes is power, form, energy, process, pattern, principle, presence, and idealized reality. But he is more; he is personal; he exercises a sovereign will, experiences self-consciousness of divinity, executes the mandates of a creative mind, pursues the satisfaction of the realization of an eternal purpose, and manifests a Father’s love and affection for his universe children. And all these more personal traits of the Father can be better understood by observing them as they were revealed in the bestowal life of Michael, your Creator Son, while he was incarnated on Urantia.
3:6.8 (53.6)God the Father loves men; God the Son serves men; God the Spirit inspires the children of the universe to the ever-ascending adventure of finding God the Father by the ways ordained by God the Sons through the ministry of the grace of God the Spirit.
3:6.9 (53.7)[Being the Divine Counselor assigned to the presentation of the revelation of the Universal Father, I have continued with this statement of the attributes of Deity.]