ΕΓΓΡΑΦΟ 151, ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

^{(1688.1) 151:0.1} Κατά τις 10 Μαρτίου όλες οι ομάδες που κήρυτταν και δίδασκαν είχαν συγκεντρωθεί στη Βηθσαϊδά. Τη νύχτα της Πέμπτης και την Παρασκευή πολλοί από αυτούς βγήκαν για ψάρεμα ενώ το Σάββατο παραβρέθηκαν στη συναγωγή για να ακούσουν έναν Ιουδαίο μεγάλης ηλικίας από τη Δαμασκό να μιλάει για τη δόξα του πατέρα Αβραάμ. Ο Ιησούς πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του Σαββάτου μόνος, πάνω στους λόφους. Τη νύχτα εκείνη του Σαββάτου ο Κύριος μίλησε περισσότερο από μια ώρα στις μαζεμένες ομάδες για την «αποστολή της δυστυχίας και την πνευματική αξία της απογοήτευσης». Ήταν μια αξιομνημόνευτη περίπτωση και οι ακροατές του ποτέ δεν λησμόνησαν το μάθημα που τους μετέδωσε.

^{(1688.2) 151:0.2} Ο Ιησούς δεν είχε ανακάμψει πλήρως από τη θλίψη της πρόσφατης αποδοκιμασίας του στη Ναζαρέτ, οι απόστολοι αντιλαμβάνοντο μια περίεργη μελαγχολία ανακατεμένη με τη συνηθισμένη του χαρούμενη διαγωγή. Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης βρίσκονταν κοντά του τον περισσότερο καιρό, ενώ ο Πέτρος ήταν πιο πολύ από απασχολημένος, με τις πολλές ευθύνες σχετικές με την ευημερία και τη διεύθυνση των νέων ομάδων των ευαγγελιστών. Αυτή την περίοδο αναμονής, πριν ξεκινήσουν για το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ, οι γυναίκες την πέρασαν επισκεπτόμενες τα σπίτια, διδάσκοντας το ευαγγέλιο και φροντίζοντας τους άρρωστους της Καπερναούμ και των γύρω πόλεων και χωριών.

^{(1688.3) 151:1.1} Εκείνη περίπου την εποχή, ο Ιησούς πρωτοξεκίνησε να χρησιμοποιεί τη μέθοδο των παραβολών στη διδασκαλία του πλήθους που τόσο συχνά μαζευόταν γύρω του. Μια και ο Ιησούς είχε μιλήσει με τους αποστόλους του και τους λοιπούς επί μακρόν μέσα στη νύχτα, εκείνο το πρωί της Κυριακής πολύ λίγοι από την ομάδα είχαν ανέβει για να φάνε πρωινό. Έτσι πήγε στην παραλία και κάθισε μόνος στο πλοίο, το παλιό αλιευτικό του Ανδρέα και του Πέτρου, που ήταν πάντοτε στη διάθεσή του, και διαλογιζότανε πάνω στην επόμενη κίνηση που θα γινότανε για το έργο της επέκτασης της βασιλείας. Αλλά ο Κύριος δεν επρόκειτο να παραμείνει για πολύ μόνος. Πολύ σύντομα οι κάτοικοι της Καπερναούμ και των κοντινών χωριών άρχισαν να καταφθάνουν και κατά τις δέκα εκείνο το πρωί, περίπου χίλια άτομα είχαν μαζευτεί στην ακτή κοντά στο πλοίο του Ιησού και φώναζαν για να τους προσέξει. Ο Πέτρος ήταν όρθιος τώρα, και καθ’ οδόν προς το πλοίο, είπε στον Ιησού: «Κύριε, να τους μιλήσω εγώ;». Αλλά ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Όχι, Πέτρο, θα τους πω εγώ μια ιστορία». Και ο Ιησούς άρχισε να τους διηγείται την παραβολή του σπορέως, μια από τις πρώτες μιας μεγάλης σειράς τέτοιων παραβολών τις οποίες δίδασκε στα πλήθη που τον ακολουθούσαν. Το πλοίο είχε ένα ανασηκωμένο κάθισμα πάνω στο οποίο κάθισε (γιατί ήταν συνήθεια να κάθονται όταν δίδασκαν), όσο μίλαγε στο συγκεντρωμένο κατά μήκος της ακτής πλήθος. Μετά τον Πέτρο, που είπε λίγα λόγια, ο Ιησούς είπε:

^{(1688.4) 151:1.2} «Ένας σπορέας πήγαινε να σπείρει και καθώς έσπερνε μερικοί σπόροι έπεσαν στο πλάι του δρόμου και ποδοπατήθηκαν και καταφαγώθηκαν από τα πουλιά του ουρανού.

^{(1689.1) 151:1.3} Άλλοι σπόροι έπεσαν πάνω σε μέρη με πέτρες όπου υπήρχε λίγο χώμα και αμέσως φύτρωσαν γιατί δεν είχε βάθος το χώμα, αλλά μόλις βγήκε ο ήλιος μαράθηκαν γιατί δεν είχαν ρίζες για να μπορούν να εξασφαλίσουν υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και καθώς τα αγκάθια μεγάλωσαν τους έπνιξαν και έτσι δεν φύτρωσε χορτάρι. Ακόμα, άλλοι σπόροι έπεσαν σε γόνιμο έδαφος και μεγαλώνοντας φύτρωσαν άλλού τριάντα, αλλού εξήντα και αλλού εκατό φορές περισσότερο». Και όταν τελείωσε να λέγει την παραβολή, είπε στα πλήθη: «Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει». Οι απόστολοι και όσοι ήταν μαζί του, όταν άκουσαν τον Ιησού να διδάσκει τον κόσμο με αυτό τον τρόπο μπερδεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό. Και αφού συζήτησαν πολύ μεταξύ τους, εκείνο το βράδυ στον κήπο του Ζεβεδαίου ο Ματθαίος είπε στον Ιησού: «Κύριε, ποια η σημασία των δυσνόητων λεγομένων σου που ανέφερες στο πλήθος; Γιατί μιλάς με παραβολές σ’ εκείνους που ψάχνουν την αλήθεια;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε:

^{(1689.2) 151:1.4} «Με υπομονή σας διδάσκω όλο αυτό τον καιρό. Σε εσάς είναι δοσμένο να γνωρίζετε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, αλλά στο πλήθος που δεν διακρίνει, και σ’ εκείνους που αναζητούν την καταστροφή μας, από δω πέρα, τα μυστήρια της βασιλείας θα παρουσιάζονται με παραβολές. Και θα το κάνουμε αυτό έτσι ώστε εκείνοι που πραγματικά επιθυμούν να εισέλθουν στη βασιλεία να μπορούν να διακρίνουν τη σημασία της διδασκαλίας και με αυτό τον τρόπο να βρίσκουν τη σωτηρία, ενώ εκείνοι που ακούνε μόνο για να μας παγιδεύσουν ίσως μπερδευτούν ακόμα πιο πολύ γιατί θα βλέπουν χωρίς να βλέπουν και θα ακούνε χωρίς να ακούνε. Παιδιά μου, δεν παρατηρείτε το νόμο του πνεύματος που διατάσσει πως σ’ εκείνον που έχει θα του δοθεί κι άλλο ώστε να έχει εν αφθονία, αλλά σ’ εκείνον που δεν έχει θα του αφαιρεθεί και το ελάχιστο που έχει; Επομένως από τώρα και στο εξής θα μιλάω στα πλήθη περισσότερο με παραβολές με σκοπό οι φίλοι μας και εκείνοι που επιθυμούν να μάθουν την αλήθεια να μπορούν να βρίσκουν εκείνο που αναζητούν, ενώ οι εχθροί μας και εκείνοι που δεν αγαπούν την αλήθεια να μπορούν να ακούν χωρίς να καταλαβαίνουν. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν ακολουθούν την οδό της αλήθειας. Ο προφήτης πράγματι περιέγραψε τέτοιες ψυχές, που δεν διακρίνουν την αλήθεια όταν είπε: «Επειδή η καρδιά αυτών των ανθρώπων έχει αλειφθεί με παχύ στρώμα κεριού και τα αυτιά τους είναι νωθρά στο να ακούνε και τα μάτια τους τα έκλεισαν από φόβο μήπως και διακρίνουν την αλήθεια και την καταλάβει η καρδιά τους».

^{(1689.3) 151:1.5} Οι απόστολοι δεν κατάλαβαν τελείως τη σημασία των λεγομένων του Κυρίου. Καθώς ο Ανδρέας και ο Θωμάς μίλησαν περαιτέρω με τον Ιησού, ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι τραβήχτηκαν σε ένα άλλο τμήμα του κήπου όπου επιδόθηκαν σε θερμή και μακριά συζήτηση.

^{(1689.4) 151:2.1} Ο Πέτρος με τη γύρω του ομάδα έβγαλαν το συμπέρασμα ότι η παραβολή του σπορέα ήταν αλληγορική, ότι κάθε χαρακτηριστικό είχε κάποιο κρυμμένο νόημα, και έτσι αποφάσισαν να πάνε στον Ιησού και να ζητήσουν μια εξήγηση. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό, ο Πέτρος πλησίασε τον Κύριο, λέγοντας: «Δεν είμαστε σε θέση να διεισδύσουμε στο νόημα αυτής της παραβολής και επιθυμούμε να μας την εξηγήσεις μια και λες ότι μας έχει δοθεί να γνωρίζουμε τα μυστήρια της βασιλείας». Όταν ο Ιησούς το άκουσε αυτό, είπε στον Πέτρο: «Γιε μου, δεν θέλω να αποκρύψω τίποτε από σένα, αλλά πρώτα πες, ότι μου λες τι κουβέντες έχετε κάνει γι αυτήν. Ποια είναι η εξήγησή σου για την παραβολή;».

^{(1689.5) 151:2.2} Μετά από ένα λεπτό σιγής, ο Πέτρος είπε: «Κύριε, μιλήσαμε πολύ σχετικά με την παραβολή και αυτή είναι η ερμηνεία στην οποία κατέληξα: Ο σπορέας είναι ο κήρυκας του ευαγγελίου. Οι σπόροι είναι τα λόγια του Θεού. Οι σπόροι που έπεσαν στην άκρη του δρόμου αντιπροσωπεύουν εκείνους που δεν κατανοούν τη διδασκαλία του ευαγγελίου. Τα πουλιά που άρπαξαν τους σπόρους που έπεσαν στο σκληρό χώμα, αντιπροσωπεύουν το Σατανά, ή κάθε κακό άνθρωπο, που κλέβει εκείνο που σπάρθηκε στις καρδιές των αδαών. Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, και που φύτρωσαν τόσο ξαφνικά, αντιπροσωπεύουν εκείνα τα επιπόλαια και άφρονα άτομα που, όταν ακούνε τα καλά νέα, δέχονται το μήνυμα με χαρά, αλλά επειδή η αλήθεια δεν έχει αληθινές ρίζες στη βαθύτερη κατανόησή τους, η αφοσίωσή τους διαρκεί λίγο μπροστά στα βάσανα και την καταδίωξη. Όταν έρθουν οι δοκιμασίες, αυτοί οι πιστοί παραπαίουν, θα παρεκκλίνουν μόλις βρεθούν σε πειρασμό. Οι σπόροι που έπεσαν μέσα στα αγκάθια αντιπροσωπεύουν εκείνους που ακούνε πρόθυμα το λόγο, αλλά που επιτρέπουν στις φροντίδες του κόσμου και στην απατηλότητα του πλούτου να καταπνίξουν το λόγο της αληθείας έτσι ώστε να μην ωριμάσει. Οι σπόροι τώρα που έπεσαν στο γόνιμο έδαφος και φύτρωσαν και απέδωσαν καρπό τριάντα και εξήντα και εκατό φορές περισσότερο, αντιπροσωπεύουν εκείνους που, όταν άκουσαν την αλήθεια τη δέχτηκαν με διαφορετικό βαθμό αποδοχής ο καθένας – που οφειλόταν στη διαφορετική διανοητική τους ικανότητα – και έκτοτε εκδηλώνουν αυτούς τους διαφορετικούς βαθμούς θρησκευτικής εμπειρίας».

^{(1690.1) 151:2.3} Ο Ιησούς αφού άκουσε την εξήγηση που έδωσε ο Πέτρος για την παραβολή, ρώτησε τους άλλους αποστόλους αν είχαν και αυτοί να κάνουν υποδείξεις. Στην πρόσκληση αυτή μόνο ο Ναθαναήλ ανταποκρίθηκε. Είπε: «Κύριε, αν και αναγνωρίζω πολλά καλά πράγματα από την εξήγηση που έκανε ο Σίμωνας Πέτρος για την παραβολή, δεν συμφωνώ τελείως μαζί του. Η δική μου γνώμη για την παραβολή είναι: Οι σπόροι αντιπροσωπεύουν το ευαγγέλιο της βασιλείας, ενώ ο σπορέας συμβολίζει τους προάγγελους της βασιλείας. Οι σπόροι που έπεσαν στην άκρη του δρόμου στο άγονο έδαφος, αντιπροσωπεύουν εκείνους που άκουσαν λίγο από το ευαγγέλιο, μαζί με αυτούς που είναι αδιάφοροι για το μήνυμα, και οι οποίοι έχουν σκληρύνει τις καρδιές τους. Τα πουλιά του ουρανού που άρπαξαν τους σπόρους που έπεσαν στην άκρη του δρόμου, αντιπροσωπεύουν τις συνήθειες της ζωής του καθενός, τους πειρασμούς του κακού και τις επιθυμίες της σάρκας. Οι σπόροι που έπεσαν μέσα στις πέτρες συμβολίζουν εκείνες τις ευαίσθητες ψυχές που δέχονται γρήγορα τη νέα διδασκαλία αλλά το ίδιο γρήγορα ξεχνάνε την αλήθεια όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις δυσκολίες και την πραγματικότητα του να ζεις σύμφωνα με αυτή την αλήθεια. Τους λείπει η πνευματική αντίληψη. Οι σπόροι που έπεσαν ανάμεσα στ’ αγκάθια αντιπροσωπεύουν εκείνους που ελκύονται από τις αλήθειες του ευαγγελίου, ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν τις διδασκαλίες του, αλλά εμποδίζονται από την περηφάνια της ζωής, τη ζήλια, το φθόνο και τις ανησυχίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι σπόροι που έπεσαν στο γόνιμο έδαφος και φύτρωσαν για να αποφέρουν καρπό τριάντα, εξήντα και εκατό φορές περισσότερο, αντιπροσωπεύουν τη φυσική και διαφορετική βαθμίδα ικανότητας στην κατανόηση της αλήθειας και στην ανταπόκριση των πνευματικών της διδασκαλιών από άνδρες και γυναίκες που κατέχουν διαφορετικά χαρίσματα πνευματικής διαφώτισης».

^{(1690.2) 151:2.4} Όταν ο Ναθαναήλ σταμάτησε να μιλάει, οι απόστολοι και οι συνεργάτες τους χωρίστηκαν σε σοβαρές συζητήσεις και καταπιάστηκαν με ζωηρές φιλονικίες, μερικοί συμφωνώντας με την ορθότητα της ερμηνείας του Πέτρου, ενώ σχεδόν ένας ίδιος αριθμός αναζητούσε να υπερασπιστεί την εξήγηση της παραβολής του Ναθαναήλ. Εν τω μεταξύ ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ είχαν αποσυρθεί στο σπίτι, όπου μπλέχτηκαν σε μια σθεναρή και αποφασιστική προσπάθεια, ο ένας να πείσει και να αλλάξει τα μυαλά του άλλου.

^{(1690.3) 151:2.5} Ο Κύριος επέτρεψε αυτή η σύγχυση να ξεπεράσει το όριο της πιο έντονης έκφρασης, μετά χτύπησε τα χέρια του και τους φώναξε γύρω του. Όταν όλοι μαζεύτηκαν γύρω του για μια ακόμη φορά, είπε: «Πριν σας μιλήσω γι αυτή την παραβολή, μήπως έχει κάποιος από εσάς να πει κάτι;». Ακολούθησε ένα λεπτό σιωπής και ο Θωμάς μετά μίλησε: «Ναι, Κύριε, θέλω να πω λίγα λόγια. Ενθυμούμαι ότι κάποτε μας είπες να προφυλασσόμαστε από αυτό το πράγμα. Μας δίδαξες ότι, όταν χρησιμοποιούμε παραδείγματα για το κήρυγμά μας, θα πρέπει να χρησιμοποιούμε αληθινές ιστορίες, όχι μύθους, και ότι θα πρέπει να επιλέγουμε μια ιστορία που να ταιριάζει όσο το δυνατόν καλύτερα με το παράδειγμα της μόνης κεντρικής και ζωτικής αλήθειας, την οποία θέλουμε να διδάξουμε στον κόσμο, και χρησιμοποιώντας την ιστορία με αυτό τον τρόπο, να μην προσπαθούμε να κάνουμε πνευματική εφαρμογή και όλων των επί μέρους λεπτομερειών που θα εμπεριέχονται στην εξιστόρηση αυτής της υπόθεσης. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ έχουν και οι δυο λάθος στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν αυτή την παραβολή. Θαυμάζω την ικανότητά τους να κάνουν αυτά τα πράγματα, αλλά είμαι εξίσου βέβαιος ότι όλες οι προσπάθειες αυτού του τύπου, να κάνουν δηλαδή μια συνηθισμένη παραβολή να αποδίδει πνευματικές αναλογίες σε όλα της τα χαρακτηριστικά, μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μόνο το μπέρδεμα και τη σοβαρή παρανόηση του αληθινού σκοπού μιας τέτοιας παραβολής. Το ότι έχω ολοκληρωτικά δίκιο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι εκεί που όλοι μας είχαμε την ίδια γνώμη πριν μια ώρα, τώρα έχουμε χωριστεί σε δυο ξεχωριστές ομάδες που διατηρούν διαφορετικές απόψεις σχετικά με την παραβολή και τις διατηρούν τόσο έντονα ώστε να συγκρούονται, κατά τη γνώμη μου, με την ικανότητά μας να λάβουμε πλήρως τη μεγάλη αλήθεια που είχες στο μυαλό σου όταν ανέφερες αυτή την παραβολή στο πλήθος και στη συνέχεια μας ζήτησες να κάνουμε σχόλια γι αυτήν».

^{(1691.1) 151:2.6} Τα λόγια που είπε ο Θωμάς είχαν ένα καθησυχαστικό αποτέλεσμα πάνω σε όλους τους. Τους έκανε να θυμηθούν τι τους είχε διδάξει ο Ιησούς σε προηγούμενες περιπτώσεις και πριν μιλήσει ο Ιησούς ανακεφαλαιώνοντας, σηκώθηκε ο Ανδρέας λέγοντας: «Είμαι πεπεισμένος ότι ο Θωμάς έχει δίκιο και θα ήθελα να μας πει ποιο νόημα βγάζει αυτός από την παραβολή του σπορέως». Μετά το νεύμα του Ιησού στο Θωμά για να μιλήσει, αυτός είπε: «Αδέλφια μου, δεν επιθυμώ να παρατείνω αυτή τη συζήτηση, αλλά αν το επιθυμείτε, θα σας πω ότι πιστεύω πως αυτή η παραβολή μας αναφέρθηκε για να μας διδάξει μια μεγάλη αλήθεια. Και αυτό είναι ότι η διδασκαλία μας του ευαγγελίου της βασιλείας, άσχετα με το πόσο πιστά και αποτελεσματικά εκτελούμε τη θεϊκή αποστολή μας, πρόκειται να έχει διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας. Και πως όλες αυτές οι διαφορές στο αποτέλεσμα οφείλονται άμεσα σε καταστάσεις που συνυπάρχουν στις περιστάσεις της υπηρεσίας μας, καταστάσεις στις οποίες έχουμε λίγο ή καθόλου έλεγχο».

^{(1691.2) 151:2.7} Όταν ο Θωμάς σταμάτησε να μιλάει, η πλειοψηφία των συντρόφων του ιεροκηρύκων ήταν έτοιμη να συμφωνήσει μαζί του, ακόμα και ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ ήταν έτοιμοι να συζητήσουν μαζί του, αλλά ο Ιησούς σηκώθηκε και είπε: «Καλά τα είπες Θωμά, διέκρινες το αληθινό νόημα των παραβολών, αλλά και οι δυο, και ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ έκαναν εξίσου καλό με το να δείξουν τόσο τέλεια τον κίνδυνο που ενυπάρχει όταν εξηγούνται αλληγορικά οι παραβολές. Στις δικές σας καρδιές σας ίσως συχνά να αποκομίζετε κέρδη από τέτοια ταξίδια της θεωρητικής φαντασίας, αλλά κάνετε λάθος όταν ζητάτε να προσφέρετε τέτοια συμπεράσματα σαν μέρος της δημόσιας διδασκαλίας σας».

^{(1691.3) 151:2.8} Τώρα που η ένταση πήρε τέλος, ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ συνεχάρησαν ο ένας τον άλλο για τις ερμηνείες τους, και κάθε απόστολος, εκτός από τους δίδυμους γιους του Αλφαίου, επιχείρησε να δώσει μια εξήγηση της παραβολής του σπορέως πριν αποσυρθούν για τη νύχτα. Ακόμα και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης παρουσίασε μια εύσχημη ερμηνεία. Οι δώδεκα συχνά, μεταξύ τους, προσπαθούσαν να ανακαλύπτουν την αλληγορική σημασία των παραβολών του Κυρίου, αλλά ποτέ ξανά δεν πήραν σοβαρά τέτοιες τις υποθέσεις. Αυτή ήταν μια πολύ ευεργετική συνεστίαση για τους αποστόλους και για τους συντρόφους τους, ειδικά επειδή έκτοτε ο Ιησούς χρησιμοποιούσε παραβολές σε συνδυασμό με τη δημόσια διδασκαλία του.

^{(1691.4) 151:3.1} Οι απόστολοι ενδιαφέρθηκαν τόσο πολύ για τις παραβολές ώστε όλο το επόμενο πρωινό αφιερώθηκε στην περαιτέρω συζήτηση για τις παραβολές. Ο Ιησούς προλόγισε την εσπερινή συζήτηση λέγοντας: «Αγαπημένοι μου, πρέπει πάντα να διαφοροποιείτε τη διδασκαλία σας με τρόπο που να ταιριάζει η παρουσίαση της αλήθειας με τη σκέψη και τις καρδιές που έχετε μπροστά σας. Όταν βρίσκεσθε μπροστά σ’ ένα πλήθος με διαφορετικές νοημοσύνη και ιδιοσυγκρασία, δεν μπορείτε να μιλάτε με διαφορετικά λόγια σε κάθε τάξη ακροατών, αλλά μπορείτε να λέτε μια ιστορία για τη μετάδοση της διδασκαλίας σας. Και κάθε ομάδα, ακόμα και κάθε ένας ξεχωριστά, θα είναι ικανός να δώσει τη δική του ερμηνεία στην παραβολή σας σύμφωνα με το δικό του διανοητικό και πνευματικό ταλέντο. Αφήστε να λάμψει το φως σας αλλά κάντε το με σοφία και σύνεση. Κανένας, όταν ανάβει μια λάμπα δεν την σκεπάζει με κάποιο δοχείο ή δεν την βάζει κάτω από το κρεβάτι. Βάζει τη λάμπα του πάνω στο βάθρο για να μπορούν όλοι να βλέπουν το φως. Σας λέγω ότι τίποτε δεν είναι κρυφό στη βασιλεία των ουρανών που δεν θα φανερωθεί. Ούτε υπάρχουν τίποτε μυστικά που δεν θα γίνουν στο τέλος γνωστά. Τελικά όλα θα έρθουν στο φως. Μην σκέπτεστε μόνο τα πλήθη και πώς αυτά ακούνε την αλήθεια, πάρτε υπ’ όψη επίσης και τους εαυτούς σας, πώς ακούτε. Θυμηθείτε ότι πολλές φορές σας έχω πει: Σε όποιον έχει, θα του δοθεί περισσότερο, ενώ από αυτόν που δεν έχει θα αφαιρεθεί ακόμα και αυτό που νομίζει ότι έχει».

^{(1692.1) 151:3.2} Η συνέχιση της συζήτησης για τις παραβολές και την περαιτέρω διδασκαλία για την ερμηνεία τους μπορεί να συνοψισθεί και να αποδοθεί σε σύγχρονη φρασεολογία ως ακολούθως:

^{(1692.2) 151:3.3} 1. Ο Ιησούς συμβούλεψε κατά της χρήσης είτε μύθων είτε αλληγοριών για τη διδασκαλία των αληθειών του ευαγγελίου. Συνέστησε όμως την ελεύθερη χρήση παραβολών, ειδικά παραβολών από τη φύση. Έδωσε έμφαση στην αξία του να χρησιμοποιούν την αναλογία που υπάρχει μεταξύ του φυσικού και του πνευματικού κόσμου σαν μέθοδο για τη διδασκαλία της αλήθειας. Συχνά έκανε υπαινιγμούς για το φυσικό κόσμο σαν «τη φανταστική και γρήγορα εξαφανιζόμενη σκιά της πνευματικής πραγματικότητας».

^{(1692.3) 151:3.4} 2. Ο Ιησούς αφηγήθηκε τρεις ή τέσσερις παραβολές από τις εβραϊκές Γραφές, εφιστώντας την προσοχή στο γεγονός ότι αυτή η μέθοδος διδασκαλίας δεν ήταν τελείως νέα. Έγινε όμως μια σχεδόν νέα μέθοδος διδασκαλίας όπως την χρησιμοποίησε από αυτό τον καιρό και μετά.

^{(1692.4) 151:3.5} 3. Διδάσκοντας τους αποστόλους για την αξία των παραβολών, ο Ιησούς επέστησε την προσοχή στα παρακάτω σημεία:

^{(1692.5) 151:3.6} Η παραβολή χρησιμοποιείται όταν κάποιος απευθύνεται συγχρόνως σε ευρέως διαφορετικά επίπεδα μυαλού και πνεύματος. Η παραβολή ερεθίζει τη φαντασία, καταπολεμά τις διακρίσεις και παρακινεί την κριτική σκέψη. Προάγει τη συμπάθεια χωρίς να δημιουργεί ανταγωνισμό.

^{(1692.6) 151:3.7} Η παραβολή προχωράει από τα γνωστά πράγματα στη διάκριση των αγνώστων. Η παραβολή χρησιμοποιεί τον υλικό και φυσικό κόσμο σαν μέσα για να εισαγάγει τον πνευματικό και τον υπερφυσικό.

^{(1692.7) 151:3.8} Οι παραβολές ευνοούν τη δημιουργία αμερόληπτων σωστών αποφάσεων. Η παραβολή αποφεύγει με πολλή επιδεξιότητα την προκατάληψη και βάζει νέες αλήθειες στο μυαλό και το κάνει αυτό δημιουργώντας την ελάχιστη αυτοάμυνα από μια προσωπική προσβολή.

^{(1692.8) 151:3.9} Το να απορρίψει κανείς την αλήθεια που εμπεριέχεται στην παραβολική αναλογία απαιτεί συνειδητή διανοητική αντίδραση που αμέσως έρχεται σε αντίθεση με τη δίκαιη κρίση και τη σωστή απόφαση κάποιου. Η παραβολή συντελεί στον εξαναγκασμό της σκέψης δια μέσου της ακοής.

^{(1692.9) 151:3.10} Η χρήση της παραβολικής μορφής διδασκαλίας καθιστά ικανό το δάσκαλο να παρουσιάσει νέες και εντυπωσιακές αλήθειες ενώ συγχρόνως αποφεύγει τα μέγιστα κάθε αμφισβήτηση και εξωτερική σύγκρουση με την παράδοση και την εγκαθεστηκυία εξουσία.

^{(1693.1) 151:3.11} Η παραβολή έχει επίσης το πλεονέκτημα να αναζωογονεί την ανάμνηση της διδαχθείσας αλήθειας όταν στη συνέχεια αντιμετωπίζονται οι ίδιες οικείες σκηνές.

^{(1693.2) 151:3.12} Με αυτό τον τρόπο ο Ιησούς ζήτησε να γνωστοποιήσει στους οπαδούς του τις πολλές αιτίες που συνεπάγονται της πρακτικής του για αυξανόμενη χρήση παραβολών κατά τη δημόσια διδασκαλία του.

^{(1693.3) 151:3.13} Κοντά στο τέλος του εσπερινού μαθήματος ο Ιησούς έκανε το πρώτο του σχόλιο για την παραβολή του σπορέως. Είπε ότι η παραβολή αναφερόταν σε δυο πράγματα: Πρώτον, ήταν μια ανασκόπηση της δικής του υπηρεσίας μέχρι εκείνη την ώρα και μια πρόβλεψη για το τι βρισκόταν μπροστά του για το υπόλοιπο της ζωής του στη γη. Και δεύτερον, ήταν και μια υπόδειξη για το τι επρόκειτο να περιμένουν οι απόστολοι και οι άλλοι εξάγγελοι της βασιλείας, κατά την υπηρεσία τους από γενιά σε γενιά στο πέρασμα του χρόνου.

^{(1693.4) 151:3.14} Ο Ιησούς κατέφυγε επίσης στη χρήση των παραβολών σαν την καλύτερη δυνατή αναίρεση της προσπάθειας των αρχιερέων της Ιερουσαλήμ, που δίδασκαν ότι όλο το έργο του γινόταν με τη βοήθεια των δαιμόνων και του πρίγκιπα των διαβόλων. Η επίκληση της φύσης ερχόταν σε αντίθεση με τέτοια διδασκαλία αφού ο κόσμος εκείνης της εποχής θεωρούσε τα φυσικά φαινόμενα σαν προϊόν άμεσης δράσης πνευματικών όντων και υπερφυσικών δυνάμεων. Αποφάσισε επίσης αυτή τη μέθοδο διδασκαλίας επειδή τον καθιστούσε ικανό να διακηρύξει ζωτικές αλήθειες σε εκείνους που επιθυμούσαν να μάθουν για την καλύτερη οδό, ενώ την ίδια στιγμή παρείχε στους εχθρούς του λιγότερες ευκαιρίες να βρουν αιτίες προσβολής και κατάκρισης εναντίον του.

^{(1693.5) 151:3.15} Πριν απολύσει την ομάδα για τη νύχτα, ο Ιησούς είπε: «Τώρα θα σας πω το τελευταίο για την παραβολή του σπορέως. Θα σας δοκιμάσω για να μάθω πώς θα δεχθείτε αυτό: Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει επίσης σαν έναν άνδρα που ρίχνει καλό σπόρο στη γη. Και ενώ κοιμάται τη νύχτα και πηγαίνει στη δουλειά του το πρωί, ο σπόρος φύτρωσε και μεγάλωσε, και αν και δεν έμαθε με ποιο τρόπο, τα φυτά έκαναν καρπούς. Πρώτα ήταν η γλώσσα, μετά το αυτί, μετά όλος ο σπόρος στο αυτί. Και όταν ο καρπός ωρίμασε, πήρε το δρεπάνι και ο θερισμός τελείωσε. Αυτός που έχει αυτιά για ν’ ακούει ας ακούει».

^{(1693.6) 151:3.16} Πολλές φορές οι απόστολοι στριφογύρισαν στο μυαλό τους τα λεγόμενά του, αλλά ο Κύριος ποτέ δεν έκανε άλλη αναφορά γι αυτή την πρόσθεση στην παραβολή του σπορέως.

^{(1693.7) 151:4.1} Την επομένη ημέρα ο Ιησούς δίδασκε τον κόσμο από το πλοίο, λέγοντας: «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με τον άνθρωπο που έσπειρε καλό σπόρο στο χωράφι. Αλλά όταν κοιμόταν, ήρθε ο εχθρός του και έσπειρε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι και μετά έφυγε μακριά. Όταν τα νεαρά φυτά φύτρωσαν και αργότερα ήταν έτοιμα να κάνουν καρπούς, εμφανίστηκαν και τα ζιζάνια. Τότε οι υπηρέτες του υποστατικού αυτού ήρθαν και του είπαν: ‘Κύριε, δεν έσπειρες καλό σπόρο στο χωράφι σου; Από πού λοιπόν προέρχονται αυτά τα ζιζάνια;’. Και αυτός απάντησε στους υπηρέτες του: ‘Ένας εχθρός το έκανε’. Οι υπηρέτες τότε ρώτησαν τον Κύριό τους, ‘Θέλεις να πάμε και να ξεριζώσουμε αυτά τα ζιζάνια;’. Αλλά τους απάντησε: ‘Όχι, μήπως και ξεριζώνοντας τα ζιζάνια ξεριζώσετε και το σιτάρι μαζί. Καλύτερα αφήστε τα και τα δυο να μεγαλώσουν μέχρι την ώρα του θερισμού, και τότε θα πω στους θεριστές, ‘Μαζέψτε πρώτα τα ζιζάνια και δέστε τα δεμάτια και κάψτε τα και μετά μαζέψτε το σιτάρι και φυλάξτε το στην αποθήκη μου’».

^{(1693.8) 151:4.2} Μετά, αφού ο κόσμος έκανε λίγες ερωτήσεις, ο Ιησούς είπε άλλη μια παραβολή: «Η βασιλεία των ουρανών είναι σαν το σιναπόσπορο που έσπειρε κάποιος στο χωράφι του. Ο σιναπόσπορος είναι ο μικρότερος σπόρος, αλλά όταν μεγαλώσει πλήρως, γίνεται το μεγαλύτερο από όλα τα φυτά και μοιάζει με δέντρο, ώστε τα πουλιά του ουρανού μπορούν να έρθουν και να αναπαυθούν στα κλαδιά του».

^{(1694.1) 151:4.3} «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει επίσης με τη μαγιά που πήρε μια γυναίκα και την έβαλε σε τρία μέρη αλεύρι και έτσι όλο το αλεύρι ζυμώθηκε με τη μαγιά».

^{(1694.2) 151:4.4} «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει επίσης με κρυμμένο θησαυρό, που κάποιος ανακάλυψε σ’ ένα χωράφι. Μέσα στη χαρά του πήγε να πουλήσει όλα του τα υπάρχοντα για να βρει τα χρήματα και να αγοράσει το χωράφι».

^{(1694.3) 151:4.5} «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με κάποιο έμπορο που ψάχνει για αρκετά μεγάλα μαργαριτάρια. Έχοντας βρει ένα μαργαριτάρι μεγάλης αξίας, πήγε και πούλησε όλα του τα υπάρχοντα ώστε να μπορέσει να αγοράσει το καταπληκτικό μαργαριτάρι».

^{(1694.4) 151:4.6} «Και πάλι, η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με δίχτυ τράτας που ρίχτηκε στη θάλασσα και μάζεψε κάθε λογής ψάρια. Τώρα, όταν το δίχτυ γέμισε, οι ψαράδες το έβγαλαν στην ακτή, όπου κάθισαν και ξεχώρισαν τα ψάρια, φυλάσσοντας τα καλά σε δοχεία ενώ τα άχρηστα τα πέταξαν μακριά».

^{(1694.5) 151:4.7} Πολλές ακόμη παραβολές είπε ο Ιησούς στα πλήθη. Πράγματι, από δω και πέρα σπάνια δίδασκε τις μάζες με άλλο τρόπο. Μετά την ομιλία του στο δημόσιο ακροατήριο με παραβολές, μπορούσε, κατά τα εσπερινά μαθήματα, πιο ολοκληρωμένα και με σαφήνεια να αναπτύσσει τη διδασκαλία του στους αποστόλους και τους ευαγγελιστές.

^{(1694.6) 151:5.1} Το πλήθος συνέχισε να μεγαλώνει όλη την εβδομάδα. Το Σάββατο ο Ιησούς αναχώρησε βιαστικά για τους λόφους, αλλά όταν το πρωί της Κυριακής γύρισε, τα πλήθη επέστρεψαν. Ο Ιησούς τους μίλησε νωρίς το απόγευμα μετά το κήρυγμα του Πέτρου και όταν τελείωσε, είπε στους αποστόλους του: «Έχω κουραστεί από τον όχλο, ας πάμε στην απέναντι ακτή για να ξεκουραστούμε μια μέρα».

^{(1694.7) 151:5.2} Στο δρόμο προς την απέναντι πλευρά της λίμνης συνάντησαν μια από εκείνες τις σφοδρές και ξαφνικές καταιγίδες που είναι χαρακτηριστικές της Θάλασσας της Γαλιλαίας, ιδιαίτερα αυτή την εποχή του χρόνου. Η επιφάνεια του νερού της λίμνης βρίσκεται σχεδόν 33 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και περιβάλλεται από ψηλές όχθες, ιδιαίτερα προς τη δύση. Υπάρχουν απόκρημνα φαράγγια που οδηγούν από τη λίμνη στους λόφους και καθώς ο αέρας θερμαίνεται σ’ ένα κοίλωμα, ανέρχεται πάνω από τη λίμνη κατά τη διάρκεια της ημέρας, υπάρχει μια τάση μετά τη δύση, που ο αέρας κρυώνει στα φαράγγια, να ξεχύνεται πάνω στη λίμνη. Αυτές οι καταιγίδες ξεσπούν απότομα και μερικές φορές απομακρύνονται ακριβώς το ίδιο ξαφνικά.

^{(1694.8) 151:5.3} Ήταν ακριβώς μια παρόμοια βραδινή καταιγίδα που έπιασε το πλοίο που μετέφερε τον Ιησού στην απέναντι όχθη το βράδυ της Κυριακής. Τρία άλλα πλοιάρια που μετέφεραν τους νεότερους ευαγγελιστές ακολουθούσαν πιο πίσω. Η θύελλα ήταν άγρια, παρόλο που περιοριζότανε σ’ εκείνη την περιοχή της λίμνης, δεν υπήρχε μαρτυρία ότι είχε θύελλα και στη δυτική ακτή. Ο άνεμος ήταν τόσο σφοδρός που τα κύματα άρχισαν να ορμούν πάνω στο πλοίο. Ο ισχυρός άνεμος είχε σκίσει το πανί πριν οι απόστολοι μπορέσουν να το μαζέψουν, και τώρα εξαρτιόντουσαν αποκλειστικά από τα κουπιά τους καθώς έλαμναν με δύναμη προς την ακτή, λίγο περισσότερο από ενάμισι μίλι απόσταση.

^{(1694.9) 151:5.4} Εν τω μεταξύ ο Ιησούς αποκοιμήθηκε στην πρύμνη του πλοίου κάτω από ένα μικρό σκέπαστρο. Ο Κύριος ήταν κουρασμένος όταν άφησαν τη Βηθσαϊδά και είχε επαναπαυθεί ότι θα τον μετέφεραν στην άλλη ακτή όπως τους είχε δώσει οδηγίες. Αυτοί οι πρώην ψαράδες ήταν δυνατοί και έμπειροι κωπηλάτες, αλλά αυτή η θύελλα ήταν από τις χειρότερες που είχαν συναντήσει. Αν και ο άνεμος και τα κύματα κλυδώνιζαν το πλοίο τους σαν να ήταν παιδικό καραβάκι, ο Ιησούς συνέχιζε να κοιμάται ανενόχλητος. Ο Πέτρος ήταν στο δεξί κουπί κοντά στην πρύμνη. Όταν το πλοίο άρχισε να γεμίζει νερά, πέταξε το κουπί και ορμώντας στο μέρος του Ιησού, τον τράνταξε βίαια για να τον ξυπνήσει και όταν αυτός σηκώθηκε, είπε ο Πέτρος: «Κύριε, δεν ξέρεις ότι είμαστε σε σφοδρή θύελλα; Αν δεν μας σώσεις θα χαθούμε».

^{(1695.1) 151:5.5} Όταν ο Ιησούς βγήκε έξω στη βροχή, κοίταξε τον Πέτρο και μετά περιεργάστηκε στο σκοτάδι τους κωπηλάτες που μοχθούσαν, και ξαναγύρισε το βλέμμα του στον Σίμωνα Πέτρο, ο οποίος από την ταραχή του δεν είχε γυρίσει στο κουπί του, και του είπε: «Γιατί είστε όλοι γεμάτοι φόβο; Πού είναι η πίστη σας; Ησυχάστε, ηρεμήστε». Ο Ιησούς είχε μόλις ξεστομίσει αυτή την επίπληξη στον Πέτρο και στους άλλους αποστόλους, είχε μόλις διατάξει τον Πέτρο να ησυχάσει για να ηρεμήσει η ταραγμένη του ψυχή, όταν η διαταραγμένη ατμόσφαιρα, έχοντας ξαναβρεί την ισορροπία της, κατασίγασε με μεγάλη ηρεμία. Τα αφρισμένα κύματα σχεδόν αμέσως κόπασαν, ενώ τα μαύρα σύννεφα, αφού ξέσπασαν σε βροχή, εξαφανίστηκαν και τα αστέρια του ουρανού έλαμψαν πάνω από το κεφάλι τους. Όλο αυτό ήταν εντελώς τυχαίο από όσο μπορούμε να κρίνουμε, αλλά οι απόστολοι, ιδιαίτερα ο Σίμων Πέτρος, ποτέ δεν έπαψε να θεωρεί το επεισόδιο σαν θαύμα. Ήταν εύκολο για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής να πιστεύουν σε θαύματα στο βαθμό που πίστευαν σθεναρά ότι όλη η φύση ήταν ένα φαινόμενο που ήταν κάτω από τον άμεσο έλεγχο των πνευματικών δυνάμεων και των υπερφυσικών όντων.

^{(1695.2) 151:5.6} Ο Ιησούς εξήγησε καθαρά στους δώδεκα ότι είχε μιλήσει στο ταραγμένο πνεύμα τους και είχε απευθυνθεί στα κλυδωνισμένα από το φόβο μυαλά τους, ότι δεν είχε διατάξει τα στοιχεία της φύσης να υπακούσουν στα λόγια του, αλλά ήταν μάταιο. Οι οπαδοί του Κυρίου επέμεναν πάντα να δίνουν τη δική τους εξήγηση σε όλα αυτά τα τυχαία γεγονότα. Από εκείνη την ημέρα και μετά επέμεναν να θεωρούν τον Κύριο σαν έχοντα απόλυτη κυριαρχία πάνω στα φυσικά στοιχεία. Ο Πέτρος δεν κουράστηκε ποτέ να αφηγείται πως «ακόμα και οι άνεμοι και τα κύματα τον υπακούουν».

^{(1695.3) 151:5.7} Ήταν αργά το βράδυ όταν ο Ιησούς και οι σύντροφοί του έφτασαν στην ακτή και μια και ήταν μια ήρεμη και όμορφη νύχτα, έμειναν όλοι στα πλοία, και δεν βγήκαν στην ακτή παρά ελάχιστα μετά την ανατολή του ηλίου το επόμενο πρωινό. Όταν μαζεύτηκαν όλοι, περίπου σαράντα, ο Ιησούς τους είπε: «Ας πάμε σ’ εκείνους τους λόφους εκεί πέρα, και ας παραμείνουμε για λίγες μέρες ενώ θα μελετάμε βαθιά τα προβλήματα της βασιλείας του Πατέρα».

^{(1695.4) 151:6.1} Αν και το μεγαλύτερο μέρος της κοντινής ανατολικής ακτής της λίμνης ανέβαινε ομαλά προς τα πέρα υψώματα, σ’ εκείνο το ιδιαίτερο μέρος υπήρχε μια απόκρημνη πλαγιά, η ακτή σε μερικούς τόπους έπεφτε κάθετα πάνω από τη λίμνη. Δείχνοντας την πλευρά του κοντινού λόφου, ο Ιησούς είπε: «Ας πάμε σ’ εκείνη τη πλαγιά του λόφου να πάρουμε το πρωινό μας και κάτω από μερικά σκέπαστρα να αναπαυθούμε και να μιλήσουμε».

^{(1695.5) 151:6.2} Όλη εκείνη η πλευρά του λόφου ήταν γεμάτη από σπηλιές που είχαν λαξευτεί στους βράχους. Πολλά από αυτά τα κοιλώματα ήταν μνήματα. Στη μέση του δρόμου προς τους λόφους, πάνω σ’ ένα μικρό, σχετικά επίπεδο μέρος ήταν το νεκροταφείο του μικρού χωριού της Κερίσα. Καθώς ο Ιησούς και οι σύντροφοί του πέρασαν κοντά από αυτό το νεκροταφείο, ένας ψυχασθενής που ζούσε σε αυτές τις σπηλιές του λόφου, όρμηξε κατά πάνω τους. Αυτός ο παράφρων ήταν πασίγνωστος σ’ εκείνα τα μέρη, κάποτε ήταν περιορισμένος και αλυσοδεμένος και φυλακισμένος σε μια από τις σπηλιές. Πριν από καιρό είχε σπάσει τις αλυσίδες και τώρα περιφερόταν μέσα στους τύμβους και τα εγκαταλειμμένα μνήματα.

^{(1696.1) 151:6.3} Αυτός ο άνδρας, του οποίου το όνομα ήταν Αμώς, ταλαιπωρείτο από περιοδικής μορφής τρέλα. Υπήρχαν αξιοσημείωτες περίοδοι καλής υγείας, οπότε έβρισκε κάποια ρούχα και συμπεριφερόταν αρκετά καλά ανάμεσα στους φίλους του. Κατά τη διάρκεια ενός από αυτά τα φωτεινά διαλείμματα είχε πάει στη Βηθσαϊδά, όπου είχε ακούσει το κήρυγμα του Ιησού και των αποστόλων, και τότε είχε γίνει κατά το ήμισυ πιστός του ευαγγελίου της βασιλείας. Αλλά γρήγορα παρουσιάστηκε μια ραγδαία φάση της αρρώστιας του και απομακρύνθηκε τρέχοντας προς τους τάφους όπου βογκούσε, ξεφώνιζε και έκανε διάφορα για να τρομάζει όλους όσους τύχαινε να τον συναντήσουν.

^{(1696.2) 151:6.4} Όταν ο Αμώς αναγνώρισε τον Ιησού, έπεσε κάτω στα πόδια του και αναφώνησε: «Σε γνωρίζω, Ιησού, αλλά κατέχομαι από πολλούς διαβόλους και σε εκλιπαρώ να μην με βασανίσεις». Αυτός ο άνδρας πίστευε αληθινά ότι η περιοδική του διανοητική πάθηση οφειλόταν στο γεγονός ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, κακά ή ακάθαρτα πνεύματα έμπαιναν μέσα του και κυρίευαν το μυαλό και το σώμα του. Τα βάσανά του ήταν κυρίως συναισθηματικής φύσης – το μυαλό του δεν ήταν σοβαρά άρρωστο.

^{(1696.3) 151:6.5} Ο Ιησούς, κοιτάζοντας κάτω προς τον άνδρα, που είχε σκύψει σαν ζώο στα πόδια του, χαμήλωσε και πιάνοντάς τον από το χέρι τον σήκωσε και του είπε: «Αμώς, δεν σε έχει κυριεύσει δαίμονας, έχεις ήδη ακούσει τα καλά νέα ότι είσαι γιος του Θεού. Σε διατάσσω να βγεις έξω από αυτή την έκσταση». Και όταν ο Αμώς άκουσε τον Ιησού να λέγει αυτά τα λόγια, εμφανίστηκε τέτοια μεταμόρφωση στη διάνοιά του που αμέσως αποκαταστάθηκε το σωστό μυαλό του και ο κανονικός έλεγχος των συναισθημάτων του. Μέχρι τότε είχε μαζευτεί ένα σημαντικό πλήθος από το διπλανό χωριό και αυτοί οι άνθρωποι πολλαπλασιασμένοι και από τους βοσκούς χοίρων από τα υψώματα που ήσαν από πάνω τους, εντυπωσιάστηκαν που είδαν τον τρελό να κάθεται με τον Ιησού και τους οπαδούς του, έχοντας τα σωστά του και μιλώντας ελεύθερα μαζί τους.

^{(1696.4) 151:6.6} Καθώς οι χοιροβοσκοί έτρεξαν στο χωριό για να διαδώσουν τα νέα του εξημερωμένου τρελού, τα σκυλιά, που είχαν τη φροντίδα ενός μικρού παραμελημένου κοπαδιού περίπου τριάντα χοίρων, οδήγησαν τους περισσότερους από αυτούς από ένα γκρεμό στη θάλασσα. Και αυτό το συμπτωματικό περιστατικό, σε συνδυασμό με την παρουσία του Ιησού και της υποθετικής θαυματουργικής θεραπείας του τρελού, έδωσε την αφορμή για το θρύλο ότι ο Ιησούς είχε θεραπεύσει τον Αμώς διώχνοντας από αυτόν μια λεγεώνα από δαίμονες, και πως αυτοί οι δαίμονες είχαν μπει στο κοπάδι των χοίρων κάνοντάς τους να τρέξουν κατευθείαν προς την καταστροφή τους στη θάλασσα από κάτω. Πριν το τέλος της μέρας, αυτό το επεισόδιο κυκλοφόρησε εκτενώς από αυτούς που φρόντιζαν τους χοίρους και όλο το χωριό το πίστεψε. Ο Αμώς περισσότερο από όλους πίστεψε αυτή την ιστορία. Είδε τους χοίρους να κατρακυλούν από την κορυφή του λόφου λίγο μετά που το ταραγμένο του μυαλό ηρέμησε, και πίστευε ότι αυτοί μετέφεραν μαζί τους τα πολύ κακά πνεύματα που τον είχαν αρρωστήσει και βασανίσει για τόσο μακρύ διάστημα. Και αυτό είχε να κάνει πολύ με τη μονιμότητα της θεραπείας του. Είναι εξίσου αλήθεια ότι όλοι οι απόστολοι του Ιησού (εκτός του Θωμά) πίστεψαν ότι το επεισόδιο με τους χοίρους συνδεόταν άμεσα με τη θεραπεία του Αμώς.

^{(1696.5) 151:6.7} Ο Ιησούς δεν κατόρθωσε να βρει την ανάπαυση που έψαχνε. Το μεγαλύτερο μέρος της μέρας εκείνης συμπιεζόταν από εκείνους που ήρθαν σε απάντηση των λόγων ότι ο Αμώς είχε θεραπευθεί και που ελκύστηκαν από την ιστορία ότι οι δαίμονες είχαν βγεί από τον τρελό και είχαν μπει στο κοπάδι των χοίρων. Και έτσι, μετά από μόνο μια νύχτα ανάπαυση, νωρίς το πρωί της Τρίτης ο Ιησούς και οι φίλοι του ξύπνησαν από μια αντιπροσωπεία ειδωλολατρών εκτροφέων χοίρων που είχαν έρθει να τους παρακαλέσουν να φύγουν από ανάμεσά τους. Είπε ο εκπρόσωπός τους στον Πέτρο και τον Ανδρέα: «Ψαράδες της Γαλιλαίας, φύγετε από εμάς και πάρτε τον προφήτη σας μαζί σας. Γνωρίζουμε ότι είναι άγιος άνθρωπος, αλλά οι θεοί της πατρίδας μας δεν τον γνωρίζουν και βρισκόμαστε στον κίνδυνο να χάσουμε πολλούς χοίρους. Ο φόβος για σας είναι πάνω μας, ώστε σας παρακαλούμε να φύγετε από εδώ». Και όταν ο Ιησούς τους άκουσε είπε στον Ανδρέα, «Ας επιστρέψουμε στα μέρη μας».

^{(1697.1) 151:6.8} Καθώς ετοιμαζόντουσαν να φύγουν, ο Αμώς ικέτευσε τον Ιησού να του επιτρέψει να γυρίσει μαζί τους, αλλά ο Κύριος δεν συγκατατέθηκε. Είπε ο Ιησούς στον Αμώς: «Μην ξεχάσεις ότι είσαι γιος του Θεού. Γύρισε στους δικούς σου ανθρώπους και δείξε τους τι μεγάλα πράγματα έκανε ο Θεός για σένα». Και ο Αμώς πήγε δημοσιοποιώντας ότι ο Ιησούς είχε βγάλει μια λεγεώνα από δαίμονες έξω από την ταραγμένη ψυχή του, και ότι αυτά τα κακά πνεύματα είχαν μπει στο κοπάδι των χοίρων οδηγώντας τους στη γρήγορη καταστροφή. Και δεν σταμάτησε μέχρις ότου περιδιάβηκε όλες τις πόλεις της Δεκάπολης, διακηρύσσοντας τι μεγάλα πράγματα είχε κάνει γι αυτόν ο Ιησούς.