Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ είναι το αιώνιο κέντρο του σύμπαντος των συμπάντων και ο μόνιμος τόπος του Συμπαντικού Πατέρα, του Αιώνιου Υιού, του Aπείρου Πνεύματος, και των θεϊκών συντονιστών και συνεργατών τους. Αυτή η κεντρική Νήσος είναι το πιο οργανωμένο σώμα κοσμικής πραγματικότητας σε όλο το κύριο σύμπαν. Ο Παράδεισος είναι τόσο υλική σφαίρα όσο και πνευματική κατοικία. Όλα τα νοήμονα δημιουργήματα του Συμπαντικού Πατέρα κατοικούν σε υλικές κατοικίες· έτσι λοιπόν, και το απόλυτο κέντρο ελέγχου πρέπει επίσης να είναι υλικό, κυριολεκτικά. Και πάλι θα έπρεπε να επαναληφθεί ότι τα πνευματικά πράγματα και τα πνευματικά όντα είναι πραγματικά.

Η υλική ομορφιά του Παραδείσου βρίσκεται στο μεγαλείο της φυσικής του τελειότητας· το μεγαλείο της Νήσου του Θεού αποκαλύπτεται από τα υπέροχα νοητικά επιτεύγματα και την νοητική ανάπτυξη των κατοίκων του· η δόξα της κεντρικής Νήσου επιδεικνύεται στο άπειρο χάρισμα της προσωπικότητας του θείου πνεύματος—το φως της ζωής. Αλλά τα βάθη του πνευματικού κάλους και τα θαύματα αυτού του μεγαλειώδους συνόλου είναι εντελώς άπιαστα για την αντίληψη του περιορισμένου νου των υλικών πλασμάτων. Τη δόξα και τη πνευματική λαμπρότητα της θεϊκής κατοικίας είναι αδύνατον να τη συλλάβει ο θνητός νους. Ο Παράδεισος είναι από την αιωνιότητα· δεν υπάρχουν ούτε αρχεία, ούτε παραδόσεις, που να αφορούν την προέλευση αυτού του πυρηνικού Νησιού του Φωτός και της Ζωής.

Ο Παράδεισος εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς στη διοίκηση των συμπαντικών βασιλείων, αλλά για τις δημιουργημένες υπάρξεις υφίσταται κυρίως ως η κατοικία της Θεότητας. Η προσωπική παρουσία του Συμπαντικού Πατέρα κατοικεί στο κέντρο της ανώτερης επιφάνειας αυτής της σχεδόν κυκλικής, αλλά όχι σφαιρικής, κατοικίας των Θεοτήτων. Η Παραδείσια παρουσία του Συμπαντικού Πατέρα περιβάλλεται άμεσα από την προσωπική παρουσία του Αιώνιου Υιού, ενώ και οι δύο περιβάλλονται από την ανείπωτη δόξα του Απείρου Πνεύματος.

Ο Θεός κατοικεί, κατοικούσε και πάντα θα κατοικεί σ’ αυτήν την ίδια κεντρική και αιώνια κατοικία. Πάντα τον βρίσκαμε εκεί και πάντα εκεί θα τον βρίσκουμε. Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι κοσμικά επικεντρωμένος, πνευματικά προσωποποιημένος και γεωγραφικά κάτοικος σε αυτό το κέντρο του σύμπαντος των συμπάντων.

Όλοι γνωρίζουμε την άμεση πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε για να βρούμε τον Συμπαντικό Πατέρα. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πολλά για τη θεϊκή κατοικία εξαιτίας της μεγάλης απόστασής της από σας και της απεραντοσύνης του διαστήματος που παρεμβάλλεται, αλλά αυτοί που είναι ικανοί να αντιληφθούν την έννοια αυτών των τεραστίων αποστάσεων γνωρίζουν την τοποθεσία και την κατοικία του Θεού με τέτοια βεβαιότητα όπως γνωρίζουν την τοποθεσία της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, της Ρώμης ή της Σιγκαπούρης, πόλεις που βρίσκονται στην Ουράντια. Αν είσαι έξυπνος πλοηγός, εφοδιασμένος με πλοίο, χάρτες, και πυξίδα, θα μπορούσες σίγουρα να βρεις αυτές τις πόλεις. Κατά τον ίδιο τρόπο, αν είχες το χρόνο και τα μέσα να περάσεις, αν ήσουν πνευματικά προικισμένος, και είχες την απαραίτητη καθοδήγηση, θα μπορούσες να πιλοτάρεις από σύμπαν σε σύμπαν και από περιφέρεια σε περιφέρεια, πάντα ταξιδεύοντας προς τα μέσα, μέσα από τα αστρικά βασίλεια, μέχρι που στο τέλος θα μπορούσες να σταθείς ενώπιον της κεντρικής λάμψης της πνευματικής δόξας του Συμπαντικού Πατέρα. Αν είσαι εφοδιασμένος με όλα τα απαραίτητα για το ταξίδι, είναι το ίδιο δυνατόν να βρεις την προσωπική παρουσία του Θεού στο κέντρο όλων των πραγμάτων, όσο το να βρεις τις μακρινές πόλεις του δικού σου πλανήτη. Το ότι δεν έχεις επισκεφτεί αυτά τα μέρη δεν ανασκευάζει καθόλου την πραγματικότητα της ύπαρξης αυτών των τόπων. Το ότι τόσο λίγα από τα συμπαντικά πλάσματα έχουν βρει τον Θεό στον Παράδεισο με κανένα τρόπο δεν ανασκευάζει την πραγματικότητα της ύπαρξής του ούτε την πραγματικότητα του πνευματικού του προσώπου στο κέντρο όλων των πραγμάτων.

Ο Πατέρας πάντα θα βρίσκεται σε αυτήν την κεντρική τοποθεσία. Αν ποτέ μετακινούταν αυτό θα προκαλούσε συμπαντικό πανδαιμόνιο, γιατί συγκλίνουν σε εκείνον σε αυτό το κέντρο κατοικίας οι συμπαντικές γραμμές της βαρύτητας από τις εσχατιές της δημιουργίας. Είτε χαράξουμε πορεία προς τα πίσω στο κύκλωμα προσωπικότητας μέσα από τα σύμπαντα, ή ακολουθήσουμε τις ανερχόμενες προσωπικότητες καθώς ταξιδεύουν προς τον Πατέρα είτε πορευτούμε πάνω στις γραμμές της υλικής βαρύτητας προς τον κάτω Παράδεισο ή ακολουθήσουμε τους βίαιους κύκλους της κοσμικής δύναμης· είτε πορευτούμε πάνω στις γραμμές της πνευματικής βαρύτητας προς τον Αιώνιο Υιό ή ακολουθήσουμε την προς το εσωτερικό ομαδική πορεία των Παραδείσιων Υιών του Θεού· είτε πορευτούμε πάνω στα κυκλώματα του νου ή ακολουθήσουμε τα τρισεκατομμύρια των τρισεκατομμυρίων ουράνιων υπάρξεων που ξεπηδούν από το Άπειρο Πνεύμα—με οποιαδήποτε από αυτές τις υποθέσεις ή με όλες μαζί, οδηγούμαστε κατευθείαν πίσω στην παρουσία του Πατέρα, στην κεντρική του κατοικία. Εδώ ο Θεός προσωπικά, κυριολεκτικά και πραγματικά είναι παρών. Και από την άπειρη ύπαρξή του εκεί αναβλύζουν τα ξέχειλα ποτάμια της ζωής, της ενέργειας, και της προσωπικότητας σε όλα τα σύμπαντα.

Εφόσον ρίξατε μια πρώτη ματιά στην απεραντοσύνη του υλικού σύμπαντος που είναι ορατό ακόμα και από την δικιά σας αστρονομική τοποθεσία, την διαστημική σας θέση στα αστρικά συστήματα, θα έπρεπε τώρα να σας είναι προφανές ότι ένα τέτοιο τεράστιο υλικό σύμπαν πρέπει και να έχει μια επάξια πρωτεύουσα, ένα αρχηγείο ανάλογο με την επιβλητικότητα και την απεραντοσύνη του συμπαντικού Κυβερνήτη όλης αυτής της αχανούς και απέραντης δημιουργίας των υλικών βασιλείων και των ζωντανών υπάρξεων.

Σε μορφή ο Παράδεισος διαφέρει από τα κατοικημένους διαστημικούς πλανήτες: δεν είναι σφαιρικός. Είναι σίγουρα ελλειπτικός, με την από βορά προς Νότο διάμετρο κατά ένα έκτο μακρύτερη από την διάμετρο από ανατολή προς δύση. Η κεντρική Νήσος είναι κυρίως επίπεδη, και η απόσταση από την άνω επιφάνεια ως την κάτω είναι ένα δέκατο της διαμέτρου από ανατολή προς δύση.

Αυτές οι διαφορές στις διαστάσεις, σε σχέση με την στάσιμη κατάστασή του και την μεγαλύτερη εξωτερική πίεση ενεργειακής ισχύος στο βόρειο άκρο της Νήσου, κάνουν δυνατή την δημιουργία απόλυτης κατεύθυνσης στο κύριο σύμπαν.

Η κεντρική Νήσος χωρίζεται γεωγραφικά σε τρεις τομείς δραστηριότητας:

1. Τον Άνω Παράδεισο

2. Τον Περιφερειακό Παράδεισο

3. Τον Κάτω Παράδεισο

Ονομάζομε την επιφάνεια του Παραδείσου που καταλαμβάνεται με δραστηριότητες προσωπικότητας , άνω πλευρά, και την αντίθετη επιφάνεια, κάτω πλευρά. Η περιφέρεια του Παραδείσου είναι για δραστηριότητες που δεν είναι αυστηρά προσωπικές ή μη προσωπικές. Η Τριάδα φαίνεται ότι καταλαμβάνει το προσωπικό ή άνω επίπεδο, το Απροσδιόριστο Απόλυτο το κάτω ή μη προσωπικό επίπεδο. Πολύ δύσκολα αντιλαμβανόμαστε το Απροσδιόριστο Απόλυτο σαν ένα πρόσωπο, αλλά θεωρούμε ότι χωρικά η λειτουργική παρουσία αυτού του Απόλυτου επικεντρώνεται στον κάτω Παράδεισο.

Η αιώνια Νήσος αποτελείται από μια μορφή υλοποίησης—στάσιμα συστήματα πραγματικότητας. Αυτή η κυριολεκτική ουσία του Παραδείσου είναι ένας ομογενής οργανισμός χωρικής δυναμικότητας που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού σε όλο το σύμπαν των συμπάντων. Έχει πάρει πολλά ονόματα σε διάφορα σύμπαντα, και οι Μελχισεδέκ του Νέβαδον εδώ και πολύ καιρό το έχουν ονομάσει «αμπσολούτουμ». Αυτό το πηγαίο υλικό του Παραδείσου δεν είναι ούτε ζωντανό ούτε νεκρό· είναι η αρχική μη πνευματική έκφραση της Πρώτης Πηγής και Κέντρου είναι ο Παράδεισος, και ο Παράδεισος δεν έχει αντίγραφο.

Φαίνεται σε μας ότι η Πρώτη Πηγή και Κέντρο έχει συγκεντρώσει όλο το απόλυτο δυναμικό για κοσμική πραγματικότητα στον Παράδεισο σαν μέρος της τεχνικής του για αυτό-απελευθέρωση από τους περιορισμούς του άπειρου, σαν μέσο που κάνει δυνατή τη δημιουργία του υπο-άπειρου, ακόμα και του χωρο-χρόνου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Παράδεισος είναι χωρο-χρόνος περιορισμένος μόνο και μόνο επειδή το σύμπαν των συμπάντων περιλαμβάνει αυτές τις ιδιότητες. Ο Παράδεισος υπάρχει χωρίς χρόνο και δεν έχει τοποθεσία στο διάστημα.

Με απλά λόγια: το διάστημα ξεκινά ακριβώς κάτω από τον κάτω Παράδεισο· ο χρόνος ακριβώς πάνω από τον Άνω Παράδεισο. Ο χρόνος, όπως τον αντιλαμβάνεστε, δεν είναι χαρακτηριστικό της ύπαρξης του Παραδείσου, παρόλο που οι πολίτες του κεντρικού Νησιού είναι απόλυτοι γνώστες της μη χρονικής ακολουθίας των γεγονότων. Η κίνηση δεν είναι χαρακτηριστικό έμφυτο του Παραδείσου· είναι εκούσια. Αλλά η έννοια της απόστασης, ακόμα και της απόλυτης, έχει μεγάλη σημασία αφού μπορεί να εφαρμοστεί σε σχετικές τοποθεσίες του Παραδείσου. Ο Παράδεισος είναι μη διαστημικός -«άχωρος»· γι αυτό οι περιοχές του είναι απόλυτες και γι αυτό χρήσιμες κατά πολλούς τρόπους που ο θνητός νους δεν μπορεί να συλλάβει.

Στον άνω Παράδεισο υπάρχουν τρεις μεγάλες σφαίρες δραστηριότητας, η παρουσία της Θεότητας, η Πανίερος Σφαίρα, και η Ιερή Περιοχή. Η τεράστια περιοχή που περιβάλλει άμεσα την παρουσία των Θεοτήτων έχει τεθεί κατά μέρος σαν η Πανίερος Σφαίρα και φυλάσσεται για λειτουργίες λατρείας, τριαδοποίησης, και ανώτερης πνευματικής επίτευξης. Δεν υπάρχουν υλικές δομές ούτε σκέτες νοητικές δημιουργίες σ’ αυτήν την ζώνη - δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν εκεί. Θα ήταν ανώφελο να προσπαθήσω να περιγράψω στον ανθρώπινο νου την θεία φύση και το απείρου κάλους μεγαλείο της Πανίερης Σφαίρας του Παραδείσου. Αυτό το βασίλειο είναι εξ ολοκλήρου πνευματικό, και εσείς είσαστε σχεδόν εξ ολοκλήρου υλικοί. Μια εντελώς πνευματική πραγματικότητα, για μια εντελώς υλική ύπαρξη, είναι προφανώς ανύπαρκτη.

Ενώ δεν υπάρχουν φυσικές υλοποιήσεις στην περιοχή την Πανίερη, υπάρχουν άφθονα αναμνηστικά των υλικών ημερών σας στους τομείς της Ιερής Γης και ακόμα περισσότερα στις γεμάτες αναμνήσεις ιστορικές περιοχές του περιφερειακού Παράδεισου.

Η Ιερή Περιοχή, το απόμερο ή κατοικημένο τμήμα, διαιρείται σε επτά συγκεντρωτικές ζώνες. Ο Παράδεισος μερικές φορές αποκαλείται «ο Οίκος του Πατέρα» εφόσον είναι η αιώνια κατοικία του, και αυτές οι επτά ζώνες συχνά ονομάζονται «τα Παραδείσια αρχοντικά του Πατέρα». Η εσωτερική ή πρώτη ζώνη καταλαμβάνεται από τους Πολίτες του Παραδείσου και τους ιθαγενείς της Χαβόνα που μπορεί να τύχει να κατοικούν στον Παράδεισο. Η επόμενη ή δεύτερη ζώνη είναι η κατοικημένη περιοχή των ιθαγενών των επτά υπερσυμπάντων του χωροχρόνου. Αυτή η δεύτερη ζώνη υποδιαιρείται σε επτά τεράστια τμήματα, το Παραδείσιο σπίτι των πνευματικών όντων και των ανερχόμενων πλασμάτων που προέρχονται από τα σύμπαντα της εξελικτικής προόδου. Ο καθένας από αυτούς τους τομείς είναι αποκλειστικά αφιερωμένος στην ευημερία και πρόοδο των προσωπικοτήτων ενός και μόνο υπερσύμπαντος, αλλά αυτές οι ευκολίες είναι σχεδόν απεριόριστα πέρα από τις απαιτήσεις των παρόντων επτά υπερσυμπάντων.

Κάθε ένας από τους επτά τομείς του Παραδείσου υποδιαιρείται σε κατοικήσιμες μονάδες κατάλληλες για την στέγαση των αρχηγείων ενός δισεκατομμυρίου από ένδοξες ατομικές ομάδες εργασίας. Χίλιες από αυτές τις μονάδες αποτελούν ένα τμήμα. Εκατό χιλιάδες τμήματα ισοδυναμούν με μια συνάθροιση. Δέκα εκατομμύρια συναθροίσεις αποτελούν μια συνέλευση. Ένα δισεκατομμύριο συνελεύσεις κάνουν μια μεγάλη μονάδα. Και αυτή η ανερχόμενη σειρά συνεχίζει μέσα από την δεύτερη μεγάλη μονάδα, την τρίτη, και ούτω καθεξής έως την έβδομη μεγάλη μονάδα. Και επτά από τις μεγάλες μονάδες κάνουν την κύρια μονάδα, και επτά από τις κύριες μονάδες αποτελούν μια ανώτερη μονάδα· και έτσι, κατά επτά οι ανερχόμενες σειρές επεκτείνονται μέσα από τις ανώτερες, υπερανώτερες, ουράνιες, υπερουράνιες, μέχρι τις υπέρτατες μονάδες. Αλλά ακόμα και αυτό δεν αξιοποιεί όλο τον διαθέσιμο χώρο. Αυτός ο ιλιγγιώδης αριθμός ονομασιών κατοικήσιμων περιοχών στον Παράδεισο, ένας αριθμός υπεράνω της δικής σας αντίληψης, καταλαμβάνει πολύ λιγότερο από ένα τοις εκατό της καθορισμένης περιοχής της Ιερής Γης. Υπάρχει ακόμα πολύς χώρος για εκείνους που βρίσκονται στο ταξίδι τους προς το εσωτερικό, ακόμα και για εκείνους που δεν θα ξεκινήσουν την αναρρίχησή τους προς τον Παράδεισο ούτε στον αιώνα τον άπαντα.

Το κεντρικό Νησί τελειώνει απότομα στην περιφέρεια, αλλά το μέγεθός του είναι τόσο τεράστιο ώστε αυτή το τέρμα είναι σχετικά δυσδιάκριτο από οποιαδήποτε καθορισμένη περιοχή. Η περιφερειακή επιφάνεια του Παραδείσου καταλαμβάνεται εν μέρει, από τα πεδία προσγείωσης και αποστολής των διαφόρων ομάδων πνευματικών προσωπικοτήτων. Εφόσον οι αδιαπέραστες διαστημικές ζώνες σχεδόν προσκρούουν στην περιφέρεια, όλες οι μεταφορές προσωπικοτήτων που προορίζονται για τον Παράδεισο προσεδαφίζονται σε αυτά τα μέρη. Ούτε ο άνω ούτε ο κάτω Παράδεισος είναι προσιτοί για τους μεταφορείς σουπερναφίμ ή άλλου τύπου διερχομένων.

Τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα έχουν τις προσωπικές θέσεις ισχύος και εξουσίας στις επτά σφαίρες του Πνεύματος, που κινούνται κυκλικά γύρω από τον Παράδεισο στο χώρο ανάμεσα στις λαμπερές τροχιές του Υιού και στο εσωτερική περιφέρεια των κόσμων της Χαβόνα, αλλά κρατούν και αρχηγεία εστιακής ισχύος στην περιφέρεια του Παραδείσου. Εδώ οι παρουσίες των Επτά Διευθυντών Υπέρτατης Δύναμης που κινούνται αργά υποδεικνύουν την τοποθεσία των επτά ενεργειακών σταθμών για τις Παραδείσιες ενέργειες που κατευθύνονται προς τα επτά υπερσύμπαντα.

Εδώ στον περιφερειακό Παράδεισο βρίσκονται οι τεράστιες περιοχές ιστορικών και προφητικών εκθεμάτων που έχουν ανατεθεί στους Δημιουργούς Υιούς, αφιερωμένες στα τοπικά σύμπαντα του χρόνου και του χώρου. Υπάρχουν τώρα επτά τρισεκατομμύρια από τέτοιες ιστορικές περιοχές είτε σε λειτουργία, είτε σε εφεδρεία, αλλά όλες μαζί καταλαμβάνουν μόνο περίπου το τέσσερα τα εκατό αυτού του τμήματος της περιφερειακής περιοχής της προορισμένης γι αυτόν το σκοπό. Συμπεραίνουμε ότι αυτά τα τεράστια αποθέματα ανήκουν σε δημιουργίες που κάποια στιγμή θα τοποθετηθούν πέρα από τα σύνορα των παρόντων γνωστών και κατοικημένων επτά υπερσυμπάντων.

Αυτό το τμήμα του Παραδείσου που είναι προορισμένο για την χρήση των υπαρχόντων συμπάντων καταλαμβάνεται μόνο κατά ένα έως τέσσερα τα εκατό, ενώ η περιοχή που προορίζεται γι αυτές τις δραστηριότητες είναι τουλάχιστον ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερη από ό, τι χρειάζεται για τέτοιους σκοπούς. Ο Παράδεισος είναι αρκετά μεγάλος για να για να στεγάσει τις δραστηριότητες μιας σχεδόν άπειρης δημιουργίας.

Αλλά θα ήταν μάταιο να προσπαθήσω να σας περιγράψω περισσότερο τις λαμπρές ομορφιές του Παραδείσου. Πρέπει να περιμένετε, και να ανέρχεστε όσο περιμένετε, γιατί αληθινά «Τα μάτια δεν έχουν δει, ούτε τα αυτιά ποτέ ακούσει, ούτε ο θνητός νους έχει ποτέ διανοηθεί, τι έχει ετοιμάσει ο Συμπαντικός Πατέρας γι αυτούς που θα επιζήσουν από την ζωή της σάρκας στους κόσμους του χωροχρόνου.»

Όσον αφορά τον κάτω Παράδεισο γνωρίζουμε μόνο ότι έχει αποκαλυφθεί· οι προσωπικότητες δεν διαμένουν εκεί. Δεν έχει καμία σχέση με τις υποθέσεις των πνευματικών διανοιών, ούτε λειτουργεί εκεί η Απόλυτη Θεότητα. Έχουμε πληροφορηθεί ότι όλα τα κυκλώματα φυσικής ενέργειας και κοσμικής ισχύος προέρχονται από τον κάτω Παράδεισο, και ότι είναι φτιαγμένος κατά τον ακόλουθο τρόπο:

1. Κάτω ακριβώς από την τοποθεσία της Τριάδας, στο κεντρικό τμήμα του κάτω Παράδεισου, βρίσκεται η άγνωστη και μη αποκαλυμμένη Ζώνη του Απείρου.

2. Αυτή η Ζώνη περιβάλλεται άμεσα από μια ανώνυμη περιοχή.

3. Τις εξωτερικές παρυφές της κάτω επιφάνειας, καταλαμβάνει μια περιοχή που έχει κυρίως να κάνει με χωρητική δυναμικότητα και ενεργειακή ισχύ. Οι δραστηριότητες αυτού του τεράστιου ενεργειακού ελλειπτικού κέντρου ισχύος δεν ταυτίζονται με τις γνωστές λειτουργίες καμιάς τριαδικότητας, αλλά το αρχέγονο φορτίο ισχύος του διαστήματος φαίνεται ότι επικεντρώνεται σε αυτήν την περιοχή. Το κέντρο αποτελείται από τρεις ομόκεντρες ελλειπτικές ζώνες: Η πιο εσωτερική είναι το εστιακό σημείο των δραστηριοτήτων ενεργειακής ισχύος του ίδιου του Παραδείσου, η πιο εξωτερική μπορεί να ταυτίζεται με τις λειτουργίες του Απροσδιόριστου Απόλυτου, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι για την διαστημική λειτουργία της ενδιάμεσης ζώνης.

Η «εσωτερική ζώνη» αυτού του κέντρου ισχύος φαίνεται ότι λειτουργεί σαν γιγάντια καρδιά της οποίας οι παλμοί στέλνουν κύματα ρεύματος στα εξωτερικά όρια του φυσικού διαστήματος. Κατευθύνει και τροποποιεί ενέργειες ισχύος αλλά δεν τις οδηγεί. Η παρουσία βαρύτητας αυτής της πρωταρχικής δύναμης είναι σίγουρα μεγαλύτερη στο βόρειο άκρο του κέντρου του Παραδείσου από ότι στις νότιες περιοχές· αυτή είναι μια ομοιόμορφα καταγραμμένη διαφορά. Η μητρική διαστημική δύναμη φαίνεται να κυλά προς τα μέσα στο νότο και προς τα έξω στο βορρά μέσα από την λειτουργία κάποιου άγνωστου συστήματος κυκλώματος που ασχολείται με την διάδοση της ενεργειακής ισχύος. Πότε –πότε παρατηρούνται επίσης διαφορές στις πιέσεις ανατολής- δύσης. Οι δυνάμεις που απορρέουν από αυτήν την ζώνη δεν ανταποκρίνονται σε παρατηρήσιμη φυσική βαρύτητα αλλά υπακούουν πάντα στην βαρύτητα του Παραδείσου.

«Η ενδιάμεση ζώνη» του κέντρου ισχύος περιβάλλει άμεσα αυτήν την περιοχή. Αυτή η ενδιάμεση ζώνη φαίνεται να είναι στατική εκτός από το ότι διαστέλλεται και συστέλλεται μέσα από τρεις κύκλους δραστηριότητας. Ο ελάχιστος από αυτούς τους παλμούς είναι κατεύθυνσης ανατολικά- δυτικά, ο επόμενος είναι κατεύθυνσης βόρεια- νότια, ενώ η μεγαλύτερη ροή είναι προς όλες τις κατευθύνσεις, μια γενικευμένη διαστολή και συστολή. Η λειτουργία αυτής της ενδιάμεσης περιοχής δεν έχει ποτέ στα αλήθεια προσδιοριστεί, αλλά πρέπει να είναι κάτι σχετικό με αμοιβαία προσαρμογή ανάμεσα στις εσωτερικές και εξωτερικές ζώνες του κέντρου ισχύος. Πολλοί πιστεύουν ότι η ενδιάμεση ζώνη είναι ο μηχανισμός ελέγχου του μεσοδιαστήματος ή των ήρεμων ζωνών που χωρίζουν τα διαδοχικά διαστημικά επίπεδα του κύριου σύμπαντος, αλλά δεν υπάρχουν μαρτυρίες ή αποκάλυψη που να το επιβεβαιώνουν. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την γνώση ότι αυτή η ενδιάμεση περιοχή σχετίζεται κατά κάποιο τρόπο με τον μηχανισμό του αδιαπέραστου διαστήματος του κύριου σύμπαντος.

«Η εξωτερική ζώνη» είναι η μεγαλύτερη και πιο δραστήρια από τις τρεις συγκεντρωτικές και ελλειπτικές ζώνες του άγνωστου διαστημικού δυναμικού. Αυτή η περιοχή είναι το πεδίο αφάνταστων δραστηριοτήτων, το κεντρικό περιφερειακό σημείο των προελεύσεων που πορεύεται προς το διάστημα προς όλες τις κατευθύνσεις μέχρι τα εξωτερικότερα όρια των επτά υπερσυμπάντων και ακόμα πιο πέρα να απλώνεται στους απέραντους και ασύλληπτους χώρους του εξώτερου διαστήματος. Αυτή η διαστημική παρουσία είναι εντελώς απρόσωπη παρά το ότι κατά κάποιο μυστικό τρόπο φαίνεται να ανταποκρίνεται έμμεσα στην θέληση και εντολές των άπειρων Θεοτήτων όταν ενεργούν σαν Τριάδα. Αυτή πιστεύεται ότι είναι η κεντρική εστίαση, το κέντρο του Παραδείσου, της διαστημικής παρουσίας του Απροσδιόριστου Απόλυτου.

Όλες οι μορφές ισχύος και όλες οι φάσεις ενέργειας φαίνεται ότι εσωκυκλώνονται, κυκλοφορούν μέσα από τα σύμπαντα και επιστρέφουν ακολουθώντας συγκεκριμένες πορείες. Αλλά με τις αρχές της ενεργοποιημένης ζώνης του Απροσδιόριστου Απόλυτου φαίνεται ότι είτε πηγαίνει προς τα έξω είτε προς τα μέσα—ποτέ και τα δύο συγχρόνως. Αυτή η εξωτερική ζώνη δονείται με κύκλους γιγαντιαίων διαστάσεων που ο καθένας κρατά αιώνες. Για κάτι περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο χρόνια της Ουράντια η χωρο-δυναμική αυτού του κέντρου είναι εξερχόμενη· μετά για περίπου ίδιο χρονικό διάστημα- κάτι περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο χρόνια θα είναι εισερχόμενη. Και οι χωρο-δυναμικές εκδηλώσεις αυτού του κέντρου είναι συμπαντικές· προεκτείνονται σε όλο το διαπερατό διάστημα.

Όλη η φυσική δύναμη, ενέργεια, και ύλη είναι ένα. Όλη η ενεργειακή δύναμη αρχικά προήλθε από τον κάτω Παράδεισο και τελικά θα επιστρέψει εκεί ακολουθώντας την συμπλήρωση της διαστημικής περιοδείας της. Αλλά οι ενέργειες και οι υλικές οργανώσεις του σύμπαντος των συμπάντων στην παρούσα κατάστασή τους, δεν προήλθαν όλες από τον κάτω Παράδεισο· το διάστημα είναι η μήτρα πολλών μορφών ύλης και προ-ύλης. Παρόλο που η εξωτερική ζώνη του κέντρου ισχύος του Παραδείσου είναι η πηγή των διαστημικών ενεργειών, το διάστημα δεν προέρχεται από εκεί. Το διάστημα δεν είναι ισχύς, ενέργεια, ή δύναμη. Ούτε οι παλμοί αυτής της ζώνης εξηγούν την αναπνοή του διαστήματος, αλλά οι εισερχόμενες και εξερχόμενες φάσεις αυτής της ζώνης συγχρονίζονται με την διαστολή και συστολή των κύκλων του διαστήματος διάρκειας δύο δισεκατομμυρίων χρόνων.

Δεν γνωρίζουμε τον πραγματικό μηχανισμό της αναπνοής του διαστήματος· απλά παρατηρούμε ότι όλο το διάστημα συστέλλεται και διαστέλλεται διαδοχικά. Αυτή η αναπνοή επηρεάζει και την οριζόντια επέκταση του διαπερασμένου διαστήματος και τις οριζόντιες προεκτάσεις του αδιαπέραστου διαστήματος που υπάρχει μέσα στα τεράστια διαστημικά αποθέματα πάνω και κάτω από τον Παράδεισο. Αν προσπαθήσετε να φανταστείτε το σχήμα αυτών των αποθεμάτων, θα μπορούσατε να το παρομοιάσετε με μια κλεψύδρα.

Καθώς τα σύμπαντα της οριζόντιας επέκτασης διαπερασμένου διαστήματος διαστέλλονται, τα αποθέματα της κάθετης επέκτασης του αδιαπέραστου διαστήματος συστέλλονται και αντίστροφα. Υπάρχει μια συμβολή διαπερασμένου και αδιαπέραστου διαστήματος ακριβώς κάτω από τον κάτω Παράδεισο. Και οι δυο τύποι διαστήματος εκεί περνούν μέσα από μεταλλασσόμενα κανάλια ρύθμισης, όπου γίνονται αλλαγές για να κάνουν το διαπερασμένο διάστημα αδιαπέραστο και αντίστροφα στους κοσμικούς κύκλους διαστολής και συστολής.

«Αδιαπέραστο» διάστημα σημαίνει: αδιαπέραστο από εκείνες τις δυνάμεις, ενέργειες, ισχύες και παρουσίες που είναι γνωστό ότι υπάρχουν στο διαπερασμένο διάστημα. Δεν γνωρίζουμε αν το κάθετο (αποθεματικό) διάστημα είναι προορισμένο να λειτουργεί πάντα σαν εξισορροπητής του οριζόντιου διαστήματος (σύμπαν), δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει κάποιος δημιουργικός σκοπός όσον αφορά το αδιαπέραστο διάστημα· πραγματικά γνωρίζουμε πολύ λίγα για τα διαστημικά αποθέματα, απλά ότι υπάρχουν, και ότι φαίνεται να αντισταθμίζουν τους κύκλους διαστημικής διαστολής – συστολής του σύμπαντος των συμπάντων.

Οι κύκλοι διαστημικής αναπνοής επεκτείνονται σε κάθε φάση για κάτι περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο χρόνια της Ουράντια. Κατά τη διάρκεια της μιας φάσης τα σύμπαντα διαστέλλονται, στην επόμενη φάση συστέλλονται. Το διαπερασμένο διάστημα φτάνει τώρα στην μέση της φάσης συστολής, ενώ το αδιαπέραστο διάστημα προσεγγίζει το μεσαίο σημείο της φάσεως συστολής, και έχουμε πληροφορίες ότι τα εξωτερικά όρια και των δύο διαστημικών επεκτάσεων, θεωρητικά, απέχουν τώρα το ίδιο από τον Παράδεισο. Τα αποθέματα του αδιαπέραστου διαστήματος τώρα διαστέλλονται κάθετα πάνω από τον άνω Παράδεισο και κάτω από τον κάτω Παράδεισο σε τόση απόσταση όση το διαπερασμένο διάστημα του σύμπαντος διαστέλλεται οριζόντια προς τα έξω από τον περιφερειακό Παράδεισο μέχρι ακόμα μακρύτερα κι από το τέταρτο εξώτερο διαστημικό επίπεδο.

Για ένα δισεκατομμύριο χρόνια της Ουράντια τα διαστημικά αποθέματα συστέλλονται ενώ το κύριο σύμπαν και οι δραστηριότητες ισχύος όλου του οριζόντιου διαστήματος διαστέλλονται. Έτσι χρειάζεται κάτι παραπάνω από δύο δισεκατομμύρια χρόνια της Ουράντια για να συμπληρωθεί ο πλήρης κύκλος διαστολής – συστολής.

Το διάστημα δεν υπάρχει σε καμία από τις επιφάνειες του Παραδείσου. Αν κάποιος «κοίταζε» ακριβώς προς τα πάνω από την άνω επιφάνεια του Παραδείσου, δεν θα «έβλεπε» τίποτα άλλο από αδιαπέραστο διάστημα ή να εξέρχεται ή να εισέρχεται, αυτή τη στιγμή να εισέρχεται. Το διάστημα δεν αγγίζει τον Παράδεισο· μόνο οι ακίνητες «μεσοδιαστημικές ζώνες» έρχονται σε επαφή με το κεντρικό Νησί.

Ο Παράδεισος είναι ο πραγματικά ακίνητος πυρήνας των σχετικά ακίνητων ζωνών που υπάρχουν ανάμεσα στο διαπερασμένο και αδιαπέραστο διάστημα. Γεωγραφικά αυτές οι ζώνες φαίνεται να είναι μια σχετική επέκταση του Παραδείσου, αλλά πιθανόν υπάρχει κάποια κίνηση σε αυτές. Πολύ λίγα γνωρίζουμε γι αυτές, αλλά παρατηρούμε ότι αυτές οι ζώνες ελαττωμένης διαστημικής κίνησης χωρίζουν το διαπερασμένο από το αδιαπέραστο διάστημα. Παρόμοιες ζώνες κάποτε υπήρχαν ανάμεσα στα επίπεδα διαπερασμένου διαστήματος, αλλά τώρα είναι λιγότερο ακίνητες.

Η κατακόρυφος τομή του καθολικού διαστήματος μοιάζει λίγο με μαλτέζικο σταυρό, με τα οριζόντια χέρια να αντιπροσωπεύουν το διαπερασμένο (σύμπαν) διάστημα και τα κάθετα χέρια να αντιπροσωπεύουν το αδιαπέραστο (αποθεματικό) διάστημα. Οι περιοχές ανάμεσα στα τέσσερα χέρια θα τα χώριζαν με τρόπο παρόμοιο όπως οι μεσοδιαστημικές ζώνες χωρίζουν το διαπερασμένο από το αδιαπέραστο διάστημα. Αυτές οι ακίνητες μεσοδιαστημικές ζώνες, γίνονται όλο και μεγαλύτερες σε όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις από τον Παράδεισο και τελικά περικλείουν τα όρια ολόκληρου του διαστήματος και περιλαμβάνουν εξ ολοκλήρου και τα διαστημικά αποθέματα και ολόκληρη την οριζόντια επέκταση διαπερασμένου διαστήματος.

Το διάστημα δεν είναι ούτε μια κατάσταση υποαπόλυτου στο εσωτερικό του, ούτε η παρουσία του, Απροσδιόριστου Απόλυτου, ούτε είναι λειτουργία του Έσχατου. Είναι ένα δώρο του Παραδείσου, και το διάστημα του μεγάλου σύμπαντος και εκείνου όλων των εξωτερικών περιοχών πιστεύεται ότι είναι πραγματικά διαπερασμένο από την προγονική διαστημική δυναμικότητα του Απροσδιόριστου Απόλυτου. Από κοντινή προσέγγιση προς τον περιφερειακό Παράδεισο, αυτό το διαπερασμένο διάστημα επεκτείνεται οριζόντια προς τα έξω μέσα από το τέταρτο διαστημικό επίπεδο και πέρα από την περιφέρεια του κυρίου σύμπαντος, αλλά πόσο πέρα δεν γνωρίζουμε.

Αν φανταστείτε ένα πεπερασμένο, αλλά ασύλληπτα μεγάλο, πεδίο σε σχήμα V εγκατεστημένο σε ορθή γωνία και με τις ανώτερες και κατώτερες επιφάνειες του Παραδείσου, με το μυτερό του σημείο να εφάπτεται σχεδόν με τον περιφερειακό Παράδεισο, και μετά προσπαθήσουμε να δούμε με την φαντασία μας αυτό το πεδίο σε ελλειπτική περιστροφή γύρω από τον Παράδεισο, η περιστροφή του μετά βίας θα περιλάμβανε τον όγκο του διαπερασμένου σύμπαντος.

Υπάρχει ένα ανώτερο και κατώτερο όριο στο οριζόντιο διάστημα με αναφορά σε οποιαδήποτε τοποθεσία στα σύμπαντα. Αν κάποιος μπορούσε να απομακρυνθεί αρκετά σε ορθή γωνία από το πεδίο του Όρβοντον, είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω, τελικά θα συναντούσε το ανώτερο ή κατώτερο όριο του διαπερασμένου διαστήματος. Μέσα στις γνωστές διαστάσεις του κύριου διαστήματος αυτά τα όρια απομακρύνονται όλο και μακρύτερα μεταξύ τους σε όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις από τον Παράδεισο· το διάστημα πυκνώνει, και πυκνώνει κάπως γρηγορότερα από ότι το πεδίο δημιουργίας, τα σύμπαντα.

Η σχετικά ήρεμες ζώνες ανάμεσα στα διαστημικά επίπεδα, σαν αυτό που χωρίζει τα επτά υπερσύμπαντα από το πρώτο εξωτερικό διαστημικό επίπεδο, είναι τεράστιες ελλειπτικές περιοχές στάσιμων διαστημικών δραστηριοτήτων. Αυτές οι ζώνες χωρίζουν τους αχανείς γαλαξίες που κινούνται γύρω από τον Παράδεισο με μεγάλη ταχύτητα αλλά και με τάξη. Μπορεί να δείτε με την φαντασία σας το πρώτο εξωτερικό διαστημικό επίπεδο, όπου αναρίθμητα σύμπαντα αρχίζουν να πορεύονται τώρα, σαν μια τεράστια πορεία γαλαξιών που αιωρούνται γύρω από τον Παράδεισο, συνδεδεμένοι από πάνω και από κάτω με μεσοδιαστημικές ζώνες ακινησίας και στα εσωτερικά και εξωτερικά άκρα συνδεδεμένοι με σχετικά ήρεμες διαστημικές ζώνες.

Έτσι, ένα διαστημικό επίπεδο λειτουργεί σαν ελλειπτική περιοχή κίνησης περικυκλωμένη από όλες τις πλευρές από σχετική ακινησία. Τέτοιες σχέσεις ακινησίας και κίνησης κάνουν ένα καμπυλωτό διαστημικό πέρασμα μειωμένης αντίστασης στην κίνηση που ακολουθείται συμπαντικά από κοσμική ισχύ και άμεση ενέργεια καθώς διαγράφουν κύκλους μέσα στην αιωνιότητα γύρω από το Νησί του Παραδείσου.

Αυτός ο εναλλακτικός διαχωρισμός σε ζώνες του κύριου διαστήματος, σε σχέση με την εναλλακτική δεξιόστροφη και αριστερόστροφη κίνηση των γαλαξιών, είναι παράγοντας σταθεροποίησης της φυσικής βαρύτητας της προορισμένης να εμποδίζει την αύξηση της έντασης της πίεσης της βαρύτητας, ώστε να μην μετατραπεί σε διασπαστικές και διασκορπισμένες δραστηριότητες. Μια τέτοια ρύθμιση χρησιμοποιεί την επίδραση της αντιβαρύτητας και ενεργεί σαν φρένο σε πιθανές επικίνδυνες ταχύτητες.

Η αναπόφευκτη έλξη της βαρύτητας κρατά αποτελεσματικά όλους τους κόσμους όλων των συμπάντων όλου του διαστήματος. Η βαρύτητα είναι η παντοδύναμη λαβή της φυσικής παρουσίας του Παραδείσου. Η βαρύτητα είναι το πανίσχυρο νήμα πάνω στο οποίο είναι πλεγμένα τα λαμπερά αστέρια, οι φλεγόμενοι ήλιοι, και οι στροβιλιζόμενες σφαίρες που αποτελούν το συμπαντικό φυσικό στολίδι του αιώνιου Θεού, που είναι τα πάντα, γεμίζει τα πάντα, και μέσα στον οποίο δημιουργούνται τα πάντα.

Το κέντρο και εστιακό σημείο της απόλυτης υλικής βαρύτητας είναι το Νησί του Παραδείσου, συμπληρωμένο από τα σώματα σκοτεινής βαρύτητας που περιβάλλουν την Χαβόνα και εξισορροπημένο από τα αποθέματα του άνω και κάτω διαστήματος. Όλες οι γνωστές πηγές ενέργειας του κάτω Παράδεισου σταθερά και με ακρίβεια ανταποκρίνονται στην έλξη της κεντρικής βαρύτητας που λειτουργεί σε ατέλειωτες περιφέρειες των ελλειπτικών διαστημικών επιπέδων του κυρίου σύμπαντος. Κάθε γνωστή μορφή κοσμικής πραγματικότητας έχει την κατεύθυνση των αιώνων, την ροπή του κύκλου, την κίνηση της μεγάλης έλλειψης.

Το διάστημα δεν ανταποκρίνεται στην βαρύτητα, αλλά ενεργεί σαν εξισορροπητής στην βαρύτητα. Χωρίς το διαστημικό στρώμα, εκρηκτική ενέργεια θα εκτίναζε τα περιβάλλοντα διαστημικά σώματα. Το διαπερασμένο διάστημα επίσης χρησιμοποιεί μια αντιβαρυτική επιρροή πάνω στην φυσική και ευθύγραμμη βαρύτητα· το διάστημα στην πραγματικότητα εξουδετερώνει τέτοια βαρυτική ενέργεια παρόλο που δεν μπορεί να την καθυστερήσει. Η απόλυτη βαρύτητα είναι η βαρύτητα του Παραδείσου. Η τοπική ή ευθύγραμμη βαρύτητα ανήκει στην ηλεκτρική φάση ενέργειας ή ύλης· λειτουργεί μέσα στο κεντρικό σύμπαν, τα υπερσύμπαντα, και τα εξώτερα σύμπαντα, όπου έχει γίνει η κατάλληλη υλοποίηση.

Οι πολυάριθμες μορφές κοσμικής ισχύος, φυσικής ενέργειας, συμπαντικής δύναμης, και διαφόρων υλοποιήσεων περικλείουν τρεις γενικές, αν και όχι εντελώς ευδιάκριτες, φάσεις ανταπόκρισης στην βαρύτητα του Παραδείσου:

1. Στάδια Προβαρύτητας (Δύναμη). Αυτό είναι το πρώτο βήμα στην εξατομίκευση της διαστημικής δυναμικότητας στις προ-ενεργειακές μορφές κοσμικής δύναμης. Αυτή η κατάσταση είναι ανάλογη με την έννοια του πρωταρχικού φορτίου ισχύος του διαστήματος, που μερικές φορές ονομάζεται «καθαρή ενέργεια» ή «σεγκρεγκάτα».

2. Στάδια Βαρύτητας (Ενέργεια). Αυτή η τροποποίηση του φορτίου ισχύος του διαστήματος γίνεται από την δράση των οργανωτών ισχύος του Παραδείσου. Σηματοδοτεί την εμφάνιση των ενεργειακών συστημάτων που ανταποκρίνονται στην έλξη της Παραδείσιας βαρύτητας. Αυτή η αναδυόμενη ενέργεια είναι αρχικά ουδέτερη αλλά θα υποστεί περαιτέρω μεταμόρφωση που θα παρουσιάσει τις ονομαζόμενες αρνητικές και θετικές ιδιότητες. Ονομάζουμε αυτές τις φάσεις «ουλτιμάτα».

3. Στάδια Μεταβαρύτητας (Συμπαντική Ισχύς). Σε αυτή τη φάση, η ενεργοΰλη ανταποκρίνεται στον έλεγχο της ευθύγραμμης βαρύτητας. Στο κεντρικό σύμπαν αυτά τα φυσικά συστήματα είναι τρίπτυχες οργανώσεις γνωστές ως «τριάτα». Αυτά είναι μητρικά συστήματα υπερδύναμης των δημιουργιών του χωροχρόνου. Τα φυσικά συστήματα των υπερσυμπάντων κινητοποιούνται από τους Συμπαντικούς Παντοδύναμους Αρχιτέκτονες και τους συνεργάτες τους. Αυτές οι υλικές οργανώσεις είναι διπλές σε σύσταση και είναι γνωστές σαν «γκράβιτα». Τα σκοτεινά σώματα βαρύτητας που περικυκλώνουν την Χαβόνα δεν είναι ούτε τριάτα ούτε γκράβιτα, και η ελκτική τους δύναμη περιλαμβάνει και τις δύο μορφές φυσικές βαρύτητας, ευθύγραμμης και απόλυτης.

Η διαστημική δυναμικότητα δεν υπόκειται σε αλληλεπιδράσεις οποιασδήποτε μορφής βαρύτητας. Αυτό το πρωτογενές γνώρισμα του Παραδείσου δεν είναι κανονικό επίπεδο πραγματικότητας, αλλά είναι προγονικό σε όλες τις σχετικές λειτουργικές μη πνευματικές πραγματικότητες—όλων των εκδηλώσεων της ενεργειακής ισχύος και της οργάνωσης δύναμης και ύλης. Η διαστημική δυναμικότητα είναι ένας όρος δύσκολος να προσδιοριστεί. Δεν σημαίνει εκείνο που είναι προγονικό του διαστήματος¨ η έννοιά του περιέχει την ιδέα των δυναμικοτήτων και δυναμικών που υπάρχουν μέσα στο διάστημα. Απλοποιημένα μπορούμε να το εννοήσουμε ότι περιλαμβάνει όλες εκείνες τις απόλυτες επιδράσεις και δυναμικά που προέρχονται από τον Παράδεισο και αποτελούν την διαστημική παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου.

Ο Παράδεισος είναι η απόλυτη πηγή και το αιώνιο εστιακό σημείο όλης της ενέργειας-ύλης στο σύμπαν των συμπάντων. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο είναι ο αποκαλυπτής, ο ρυθμιστής, και ο φύλακας εκείνου που ο Παράδεισος έχει σαν πηγή και προέλευσή του. Η συμπαντική παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου φαίνεται να είναι ισοδύναμη με την έννοια του δυναμικού άπειρου της επέκτασης της βαρύτητας, μιας ελαστικής προέκτασης της παρουσίας του Παραδείσου. Αυτή η έννοια μας βοηθά να καταλάβουμε το γεγονός ότι τα πάντα έλκονται προς τα μέσα προς τον Παράδεισο. Αυτή η εικόνα μπορεί να είναι χοντροκομμένη αλλά όμως βοηθά. Επίσης εξηγεί γιατί η βαρύτητα πάντα ενεργεί με προτίμηση στο πεδίο το κάθετο προς την μάζα, ένα φαινόμενο που δείχνει τις διαφοροποιημένες διαστάσεις του Παραδείσου και των περιβάλλοντων δημιουργιών.

Ο Παράδεισος είναι μοναδικός γιατί είναι η σφαίρα προγονικής προέλευσης και ο τελικός στόχος του προορισμού όλων των πνευματικών προσωπικοτήτων. Παρόλο που είναι αλήθεια ότι όλα τα κατώτερα πνευματικά όντα των τοπικών συμπάντων δεν προορίζονται άμεσα για τον Παράδεισο, ο Παράδεισος όμως παραμένει ο στόχος της επιθυμίας όλων των υπερυλικών προσωπικοτήτων.

Ο Παράδεισος είναι το γεωγραφικό κέντρο του άπειρου¨ δεν είναι μέρος της συμπαντικής δημιουργίας, ούτε ακόμα και ένα πραγματικό μέρος του αιώνιου σύμπαντος της Χαβόνα. Συνήθως αναφερόμαστε στο κεντρικό Νησί σαν να ανήκει στο θεϊκό σύμπαν, αλλά στην πραγματικότητα δεν ανήκει ούτε εκεί. Ο Παράδεισος είναι αιώνια και αποκλειστική ύπαρξη.

Στην αιωνιότητα του παρελθόντος, όταν ο Συμπαντικός Πατέρας έδωσε την άπειρη έκφραση προσωπικότητας του πνευματικού του εαυτού στην ύπαρξη του Αιώνιου Υιού, την ίδια στιγμή αποκάλυψε το δυναμικό του άπειρου του μη προσωπικού του εαυτού σαν Παράδεισο. Ο μη προσωπικός και μη πνευματικός Παράδεισος φαίνεται ότι είναι η αναπόφευκτη επίδραση του θελήματος του Πατέρα και της δράσης του που αιωνιοποίησε τον Αρχικό Υιό. Έτσι ο Πατέρας πρόβαλε την πραγματικότητα σε δύο πραγματικές φάσεις—την προσωπική και την μη προσωπική, την πνευματική και την μη πνευματική. Η ένταση μεταξύ τους, με το πρόσωπο της θέλησης που γίνεται πράξη από τον Πατέρα και τον Υιό, έκανε υπαρκτό τον Συνδεδεμένου Δράστη και το κεντρικό σύμπαν των υλικών κόσμων και των πνευματικών όντων.

Όταν η πραγματικότητα διαφοροποιείται στο προσωπικό και μη προσωπικό (Αιώνιος Υιός και Παράδεισος), δεν είναι σωστό να ονομάσουμε αυτό που είναι μη προσωπικό «Θεότητα» εκτός και αν ταιριάζει κάπως. Η ενέργεια και οι υλικές επιπτώσεις των πράξεων της Θεότητας δεν θα μπορούσαν να το ονομαστούν Θεότητα. Η Θεότητα μπορεί να προκαλεί πολλά που δεν είναι Θεότητα, και ο Παράδεισος δεν είναι Θεότητα, ούτε είναι ενσυνείδητος με τον τρόπο που ο θνητός άνθρωπος θα μπορούσε να κατανοήσει ένα τέτοιον όρο.

Ο Παράδεισος δεν είναι ο πρόγονός σε όλες τις υπάρξεις και τα ζωντανά όντα¨ δεν είναι δημιουργός. Η προσωπικότητα και οι νοητικο-πνευματικές σχέσεις είναι μεταβιβάσιμες, αλλά το πρότυπο δεν είναι. Τα πρότυπα δεν είναι ποτέ αντανακλάσεις, είναι αντίγραφα—αναπαραγωγές. Ο Παράδεισος είναι το απόλυτο των προτύπων, η Χαβόνα είναι ένα τεκμήριο αυτού του δυναμικού στην πραγματικότητα.

Η κατοικία του Θεού είναι κεντρική και αιώνια, μεγαλειώδης και ιδανική. Το σπίτι του είναι το πανέμορφο πρότυπο όλων των συμπαντικών αρχηγείων, και το κεντρικό σύμπαν της άμεσης κατοικίας του είναι το πρότυπο για όλα τα σύμπαντα στα ιδανικά τους, την οργάνωσή τους, και τον τελικό προορισμό τους.

Ο Παράδεισος είναι το συμπαντικό αρχηγείο όλων των προσωπικών δραστηριοτήτων και το κέντρο που πηγάζουν όλη η διαστημική ισχύς και όλες οι ενεργειακές εκδηλώσεις. Οτιδήποτε έχει υπάρξει, υπάρχει τώρα, ή θα υπάρξει στο μέλλον, οτιδήποτε έχει έρθει, έρχεται τώρα, ή θα έρθει, προέρχεται από αυτήν την κεντρική κατοικία των αιώνιων Θεών. Ο Παράδεισος είναι το κέντρο όλης της δημιουργίας, η πηγή όλων των ενεργειών, και ο τόπος της πρωταρχικής καταγωγής όλων των προσωπικοτήτων.

Εξάλλου, για τους θνητούς αυτό που έχει πιο πολύ σημασία για τον αιώνιο Παράδεισο είναι το γεγονός ότι αυτός ο τέλειος οίκος του Συμπαντικού Πατέρα είναι ο πραγματικός και μακρινός προορισμός των αθάνατων ψυχών των θνητών και υλικών υιών του Θεού, των ανερχόμενων πλασμάτων των εξελισσόμενων κόσμων του χωροχρόνου. Κάθε θνητός που είναι γνώστης του Θεού και που έχει ασπαστεί την υλοποίηση του θελήματος του Πατέρα έχει ήδη ξεκινήσει το μακρινό ταξίδι για τον Παράδεισο, την αναζήτηση της θειότητας και την επίτευξη της τελειότητας. Και όταν ένα ον ζωώδους καταγωγής καταφέρει και σταθεί, όπως ήδη αναρίθμητα έχουν καταφέρει, μπροστά στους Θεούς στον Παράδεισο, έχοντας ανέβει από τις κατώτερες σφαίρες του διαστήματος, ένα τέτοιο επίτευγμα αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα της πνευματικής μεταμόρφωσης που προσεγγίζει τα όρια της ανώτατης υπεροχής.

[Παρουσιασμένο από έναν Τελειοποιητή Σοφίας διορισμένο από τους Αρχαίους των Ημερών στην Ουβέρσα.]

The Urantia Book

Paper 11

The Eternal Isle of Paradise

11:0.1 (118.1)PARADISE is the eternal center of the universe of universes and the abiding place of the Universal Father, the Eternal Son, the Infinite Spirit, and their divine co-ordinates and associates. This central Isle is the most gigantic organized body of cosmic reality in all the master universe. Paradise is a material sphere as well as a spiritual abode. All of the intelligent creation of the Universal Father is domiciled on material abodes; hence must the absolute controlling center also be material, literal. And again it should be reiterated that spirit things and spiritual beings are real.

11:0.2 (118.2)The material beauty of Paradise consists in the magnificence of its physical perfection; the grandeur of the Isle of God is exhibited in the superb intellectual accomplishments and mind development of its inhabitants; the glory of the central Isle is shown forth in the infinite endowment of divine spirit personality—the light of life. But the depths of the spiritual beauty and the wonders of this magnificent ensemble are utterly beyond the comprehension of the finite mind of material creatures. The glory and spiritual splendor of the divine abode are impossible of mortal comprehension. And Paradise is from eternity; there are neither records nor traditions respecting the origin of this nuclear Isle of Light and Life.

1. The Divine Residence

11:1.1 (118.3)Paradise serves many purposes in the administration of the universal realms, but to creature beings it exists primarily as the dwelling place of Deity. The personal presence of the Universal Father is resident at the very center of the upper surface of this well-nigh circular, but not spherical, abode of the Deities. This Paradise presence of the Universal Father is immediately surrounded by the personal presence of the Eternal Son, while they are both invested by the unspeakable glory of the Infinite Spirit.

11:1.2 (118.4)God dwells, has dwelt, and everlastingly will dwell in this same central and eternal abode. We have always found him there and always will. The Universal Father is cosmically focalized, spiritually personalized, and geographically resident at this center of the universe of universes.

11:1.3 (118.5)We all know the direct course to pursue to find the Universal Father. You are not able to comprehend much about the divine residence because of its remoteness from you and the immensity of the intervening space, but those who are able to comprehend the meaning of these enormous distances know God’s location and residence just as certainly and literally as you know the location of New York, London, Rome, or Singapore, cities definitely and geographically located on Urantia. If you were an intelligent navigator, equipped with ship, maps, and compass, you could readily find these cities. Likewise, if you had the time and means of passage, were spiritually qualified, and had the necessary guidance, you could be piloted through universe upon universe and from circuit to circuit, ever journeying inward through the starry realms, until at last you would stand before the central shining of the spiritual glory of the Universal Father. Provided with all the necessities for the journey, it is just as possible to find the personal presence of God at the center of all things as to find distant cities on your own planet. That you have not visited these places in no way disproves their reality or actual existence. That so few of the universe creatures have found God on Paradise in no way disproves either the reality of his existence or the actuality of his spiritual person at the center of all things.

11:1.4 (119.1)The Father is always to be found at this central location. Did he move, universal pandemonium would be precipitated, for there converge in him at this residential center the universal lines of gravity from the ends of creation. Whether we trace the personality circuit back through the universes or follow the ascending personalities as they journey inward to the Father; whether we trace the lines of material gravity to nether Paradise or follow the insurging cycles of cosmic force; whether we trace the lines of spiritual gravity to the Eternal Son or follow the inward processional of the Paradise Sons of God; whether we trace out the mind circuits or follow the trillions upon trillions of celestial beings who spring from the Infinite Spirit—by any of these observations or by all of them we are led directly back to the Father’s presence, to his central abode. Here is God personally, literally, and actually present. And from his infinite being there flow the flood-streams of life, energy, and personality to all universes.

2. Nature of the Eternal Isle

11:2.1 (119.2)Since you are beginning to glimpse the enormousness of the material universe discernible even from your astronomical location, your space position in the starry systems, it should become evident to you that such a tremendous material universe must have an adequate and worthy capital, a headquarters commensurate with the dignity and infinitude of the universal Ruler of all this vast and far-flung creation of material realms and living beings.

11:2.2 (119.3)In form Paradise differs from the inhabited space bodies: it is not spherical. It is definitely ellipsoid, being one-sixth longer in the north-south diameter than in the east-west diameter. The central Isle is essentially flat, and the distance from the upper surface to the nether surface is one tenth that of the east-west diameter.

11:2.3 (119.4)These differences in dimensions, taken in connection with its stationary status and the greater out-pressure of force-energy at the north end of the Isle, make it possible to establish absolute direction in the master universe.

11:2.4 (119.5)The central Isle is geographically divided into three domains of activity:

11:2.5 (119.6)1. Upper Paradise.

11:2.6 (119.7)2. Peripheral Paradise.

11:2.7 (119.8)3. Nether Paradise.

11:2.8 (119.9)We speak of that surface of Paradise which is occupied with personality activities as the upper side, and the opposite surface as the nether side. The periphery of Paradise provides for activities that are not strictly personal or nonpersonal. The Trinity seems to dominate the personal or upper plane, the Unqualified Absolute the nether or impersonal plane. We hardly conceive of the Unqualified Absolute as a person, but we do think of the functional space presence of this Absolute as focalized on nether Paradise.

11:2.9 (120.1)The eternal Isle is composed of a single form of materialization—stationary systems of reality. This literal substance of Paradise is a homogeneous organization of space potency not to be found elsewhere in all the wide universe of universes. It has received many names in different universes, and the Melchizedeks of Nebadon long since named it absolutum. This Paradise source material is neither dead nor alive; it is the original nonspiritual expression of the First Source and Center; it is Paradise, and Paradise is without duplicate.

11:2.10 (120.2)It appears to us that the First Source and Center has concentrated all absolute potential for cosmic reality in Paradise as a part of his technique of self-liberation from infinity limitations, as a means of making possible subinfinite, even time-space, creation. But it does not follow that Paradise is time-space limited just because the universe of universes discloses these qualities. Paradise exists without time and has no location in space.

11:2.11 (120.3)Roughly: space seemingly originates just below nether Paradise; time just above upper Paradise. Time, as you understand it, is not a feature of Paradise existence, though the citizens of the central Isle are fully conscious of nontime sequence of events. Motion is not inherent on Paradise; it is volitional. But the concept of distance, even absolute distance, has very much meaning as it may be applied to relative locations on Paradise. Paradise is nonspatial; hence its areas are absolute and therefore serviceable in many ways beyond the concept of mortal mind.

3. Upper Paradise

11:3.1 (120.4)On upper Paradise there are three grand spheres of activity, the Deity presence, the Most Holy Sphere, and the Holy Area. The vast region immediately surrounding the presence of the Deities is set aside as the Most Holy Sphere and is reserved for the functions of worship, trinitization, and high spiritual attainment. There are no material structures nor purely intellectual creations in this zone; they could not exist there. It is useless for me to undertake to portray to the human mind the divine nature and the beauteous grandeur of the Most Holy Sphere of Paradise. This realm is wholly spiritual, and you are almost wholly material. A purely spiritual reality is, to a purely material being, apparently nonexistent.

11:3.2 (120.5)While there are no physical materializations in the area of the Most Holy, there are abundant souvenirs of your material days in the Holy Land sectors and still more in the reminiscent historic areas of peripheral Paradise.

11:3.3 (120.6)The Holy Area, the outlying or residential region, is divided into seven concentric zones. Paradise is sometimes called “the Father’s House” since it is his eternal residence, and these seven zones are often designated “the Father’s Paradise mansions.” The inner or first zone is occupied by Paradise Citizens and the natives of Havona who may chance to be dwelling on Paradise. The next or second zone is the residential area of the natives of the seven superuniverses of time and space. This second zone is in part subdivided into seven immense divisions, the Paradise home of the spirit beings and ascendant creatures who hail from the universes of evolutionary progression. Each of these sectors is exclusively dedicated to the welfare and advancement of the personalities of a single superuniverse, but these facilities are almost infinitely beyond the requirements of the present seven superuniverses.

11:3.4 (121.1)Each of the seven sectors of Paradise is subdivided into residential units suitable for the lodgment headquarters of one billion glorified individual working groups. One thousand of these units constitute a division. One hundred thousand divisions equal one congregation. Ten million congregations constitute an assembly. One billion assemblies make one grand unit. And this ascending series continues through the second grand unit, the third, and so on to the seventh grand unit. And seven of the grand units make up the master units, and seven of the master units constitute a superior unit; and thus by sevens the ascending series expands through the superior, supersuperior, celestial, supercelestial, to the supreme units. But even this does not utilize all the space available. This staggering number of residential designations on Paradise, a number beyond your concept, occupies considerably less than one per cent of the assigned area of the Holy Land. There is still plenty of room for those who are on their way inward, even for those who shall not start the Paradise climb until the times of the eternal future.

4. Peripheral Paradise

11:4.1 (121.2)The central Isle ends abruptly at the periphery, but its size is so enormous that this terminal angle is relatively indiscernible within any circumscribed area. The peripheral surface of Paradise is occupied, in part, by the landing and dispatching fields for various groups of spirit personalities. Since the nonpervaded-space zones nearly impinge upon the periphery, all personality transports destined to Paradise land in these regions. Neither upper nor nether Paradise is approachable by transport supernaphim or other types of space traversers.

11:4.2 (121.3)The Seven Master Spirits have their personal seats of power and authority on the seven spheres of the Spirit, which circle about Paradise in the space between the shining orbs of the Son and the inner circuit of the Havona worlds, but they maintain force-focal headquarters on the Paradise periphery. Here the slowly circulating presences of the Seven Supreme Power Directors indicate the location of the seven flash stations for certain Paradise energies going forth to the seven superuniverses.

11:4.3 (121.4)Here on peripheral Paradise are the enormous historic and prophetic exhibit areas assigned to the Creator Sons, dedicated to the local universes of time and space. There are just seven trillion of these historic reservations now set up or in reserve, but these arrangements all together occupy only about four per cent of that portion of the peripheral area thus assigned. We infer that these vast reserves belong to creations sometime to be situated beyond the borders of the present known and inhabited seven superuniverses.

11:4.4 (121.5)That portion of Paradise which has been designated for the use of the existing universes is occupied only from one to four per cent, while the area assigned to these activities is at least one million times that actually required for such purposes. Paradise is large enough to accommodate the activities of an almost infinite creation.

11:4.5 (121.6)But a further attempt to visualize to you the glories of Paradise would be futile. You must wait, and ascend while you wait, for truly, “Eye has not seen, nor ear heard, neither has it entered into the mind of mortal man, the things which the Universal Father has prepared for those who survive the life in the flesh on the worlds of time and space.”

5. Nether Paradise

11:5.1 (122.1)Concerning nether Paradise, we know only that which is revealed; personalities do not sojourn there. It has nothing whatever to do with the affairs of spirit intelligences, nor does the Deity Absolute there function. We are informed that all physical-energy and cosmic-force circuits have their origin on nether Paradise, and that it is constituted as follows:

11:5.2 (122.2)1. Directly underneath the location of the Trinity, in the central portion of nether Paradise, is the unknown and unrevealed Zone of Infinity.

11:5.3 (122.3)2. This Zone is immediately surrounded by an unnamed area.

11:5.4 (122.4)3. Occupying the outer margins of the under surface is a region having mainly to do with space potency and force-energy. The activities of this vast elliptical force center are not identifiable with the known functions of any triunity, but the primordial force-charge of space appears to be focalized in this area. This center consists of three concentric elliptical zones: The innermost is the focal point of the force-energy activities of Paradise itself; the outermost may possibly be identified with the functions of the Unqualified Absolute, but we are not certain concerning the space functions of the mid-zone.

11:5.5 (122.5)The inner zone of this force center seems to act as a gigantic heart whose pulsations direct currents to the outermost borders of physical space. It directs and modifies force-energies but hardly drives them. The reality pressure-presence of this primal force is definitely greater at the north end of the Paradise center than in the southern regions; this is a uniformly registered difference. The mother force of space seems to flow in at the south and out at the north through the operation of some unknown circulatory system which is concerned with the diffusion of this basic form of force-energy. From time to time there are also noted differences in the east-west pressures. The forces emanating from this zone are not responsive to observable physical gravity but are always obedient to Paradise gravity.

11:5.6 (122.6)The mid-zone of the force center immediately surrounds this area. This mid-zone appears to be static except that it expands and contracts through three cycles of activity. The least of these pulsations is in an east-west direction, the next in a north-south direction, while the greatest fluctuation is in every direction, a generalized expansion and contraction. The function of this mid-area has never been really identified, but it must have something to do with reciprocal adjustment between the inner and the outer zones of the force center. It is believed by many that the mid-zone is the control mechanism of the midspace or quiet zones which separate the successive space levels of the master universe, but no evidence or revelation confirms this. This inference is derived from the knowledge that this mid-area is in some manner related to the functioning of the nonpervaded-space mechanism of the master universe.

11:5.7 (122.7)The outer zone is the largest and most active of the three concentric and elliptical belts of unidentified space potential. This area is the site of unimagined activities, the central circuit point of emanations which proceed spaceward in every direction to the outermost borders of the seven superuniverses and on beyond to overspread the enormous and incomprehensible domains of all outer space. This space presence is entirely impersonal notwithstanding that in some undisclosed manner it seems to be indirectly responsive to the will and mandates of the infinite Deities when acting as the Trinity. This is believed to be the central focalization, the Paradise center, of the space presence of the Unqualified Absolute.

11:5.8 (123.1)All forms of force and all phases of energy seem to be encircuited; they circulate throughout the universes and return by definite routes. But with the emanations of the activated zone of the Unqualified Absolute there appears to be either an outgoing or an incoming—never both simultaneously. This outer zone pulsates in agelong cycles of gigantic proportions. For a little more than one billion Urantia years the space-force of this center is outgoing; then for a similar length of time it will be incoming. And the space-force manifestations of this center are universal; they extend throughout all pervadable space.

11:5.9 (123.2)All physical force, energy, and matter are one. All force-energy originally proceeded from nether Paradise and will eventually return thereto following the completion of its space circuit. But the energies and material organizations of the universe of universes did not all come from nether Paradise in their present phenomenal states; space is the womb of several forms of matter and prematter. Though the outer zone of the Paradise force center is the source of space-energies, space does not originate there. Space is not force, energy, or power. Nor do the pulsations of this zone account for the respiration of space, but the incoming and outgoing phases of this zone are synchronized with the two-billion-year expansion-contraction cycles of space.

6. Space Respiration

11:6.1 (123.3)We do not know the actual mechanism of space respiration; we merely observe that all space alternately contracts and expands. This respiration affects both the horizontal extension of pervaded space and the vertical extensions of unpervaded space which exist in the vast space reservoirs above and below Paradise. In attempting to imagine the volume outlines of these space reservoirs, you might think of an hourglass.

11:6.2 (123.4)As the universes of the horizontal extension of pervaded space expand, the reservoirs of the vertical extension of unpervaded space contract and vice versa. There is a confluence of pervaded and unpervaded space just underneath nether Paradise. Both types of space there flow through the transmuting regulation channels, where changes are wrought making pervadable space nonpervadable and vice versa in the contraction and expansion cycles of the cosmos.

11:6.3 (123.5)“Unpervaded” space means: unpervaded by those forces, energies, powers, and presences known to exist in pervaded space. We do not know whether vertical (reservoir) space is destined always to function as the equipoise of horizontal (universe) space; we do not know whether there is a creative intent concerning unpervaded space; we really know very little about the space reservoirs, merely that they exist, and that they seem to counterbalance the space-expansion-contraction cycles of the universe of universes.

11:6.4 (123.6)The cycles of space respiration extend in each phase for a little more than one billion Urantia years. During one phase the universes expand; during the next they contract. Pervaded space is now approaching the mid-point of the expanding phase, while unpervaded space nears the mid-point of the contracting phase, and we are informed that the outermost limits of both space extensions are, theoretically, now approximately equidistant from Paradise. The unpervaded-space reservoirs now extend vertically above upper Paradise and below nether Paradise just as far as the pervaded space of the universe extends horizontally outward from peripheral Paradise to and even beyond the fourth outer space level.

11:6.5 (124.1)For a billion years of Urantia time the space reservoirs contract while the master universe and the force activities of all horizontal space expand. It thus requires a little over two billion Urantia years to complete the entire expansion-contraction cycle.

7. Space Functions of Paradise

11:7.1 (124.2)Space does not exist on any of the surfaces of Paradise. If one “looked” directly up from the upper surface of Paradise, one would “see” nothing but unpervaded space going out or coming in, just now coming in. Space does not touch Paradise; only the quiescent midspace zones come in contact with the central Isle.

11:7.2 (124.3)Paradise is the actually motionless nucleus of the relatively quiescent zones existing between pervaded and unpervaded space. Geographically these zones appear to be a relative extension of Paradise, but there probably is some motion in them. We know very little about them, but we observe that these zones of lessened space motion separate pervaded and unpervaded space. Similar zones once existed between the levels of pervaded space, but these are now less quiescent.

11:7.3 (124.4)The vertical cross section of total space would slightly resemble a maltese cross, with the horizontal arms representing pervaded (universe) space and the vertical arms representing unpervaded (reservoir) space. The areas between the four arms would separate them somewhat as the midspace zones separate pervaded and unpervaded space. These quiescent midspace zones grow larger and larger at greater and greater distances from Paradise and eventually encompass the borders of all space and completely incapsulate both the space reservoirs and the entire horizontal extension of pervaded space.

11:7.4 (124.5)Space is neither a subabsolute condition within, nor the presence of, the Unqualified Absolute, neither is it a function of the Ultimate. It is a bestowal of Paradise, and the space of the grand universe and that of all outer regions is believed to be actually pervaded by the ancestral space potency of the Unqualified Absolute. From near approach to peripheral Paradise, this pervaded space extends horizontally outward through the fourth space level and beyond the periphery of the master universe, but how far beyond we do not know.

11:7.5 (124.6)If you imagine a finite, but inconceivably large, V-shaped plane situated at right angles to both the upper and lower surfaces of Paradise, with its point nearly tangent to peripheral Paradise, and then visualize this plane in elliptical revolution about Paradise, its revolution would roughly outline the volume of pervaded space.

11:7.6 (124.7)There is an upper and a lower limit to horizontal space with reference to any given location in the universes. If one could move far enough at right angles to the plane of Orvonton, either up or down, eventually the upper or lower limit of pervaded space would be encountered. Within the known dimensions of the master universe these limits draw farther and farther apart at greater and greater distances from Paradise; space thickens, and it thickens somewhat faster than does the plane of creation, the universes.

11:7.7 (125.1)The relatively quiet zones between the space levels, such as the one separating the seven superuniverses from the first outer space level, are enormous elliptical regions of quiescent space activities. These zones separate the vast galaxies which race around Paradise in orderly procession. You may visualize the first outer space level, where untold universes are now in process of formation, as a vast procession of galaxies swinging around Paradise, bounded above and below by the midspace zones of quiescence and bounded on the inner and outer margins by relatively quiet space zones.

11:7.8 (125.2)A space level thus functions as an elliptical region of motion surrounded on all sides by relative motionlessness. Such relationships of motion and quiescence constitute a curved space path of lessened resistance to motion which is universally followed by cosmic force and emergent energy as they circle forever around the Isle of Paradise.

11:7.9 (125.3)This alternate zoning of the master universe, in association with the alternate clockwise and counterclockwise flow of the galaxies, is a factor in the stabilization of physical gravity designed to prevent the accentuation of gravity pressure to the point of disruptive and dispersive activities. Such an arrangement exerts antigravity influence and acts as a brake upon otherwise dangerous velocities.

8. Paradise Gravity

11:8.1 (125.4)The inescapable pull of gravity effectively grips all the worlds of all the universes of all space. Gravity is the all-powerful grasp of the physical presence of Paradise. Gravity is the omnipotent strand on which are strung the gleaming stars, blazing suns, and whirling spheres which constitute the universal physical adornment of the eternal God, who is all things, fills all things, and in whom all things consist.

11:8.2 (125.5)The center and focal point of absolute material gravity is the Isle of Paradise, complemented by the dark gravity bodies encircling Havona and equilibrated by the upper and nether space reservoirs. All known emanations of nether Paradise invariably and unerringly respond to the central gravity pull operating upon the endless circuits of the elliptical space levels of the master universe. Every known form of cosmic reality has the bend of the ages, the trend of the circle, the swing of the great ellipse.

11:8.3 (125.6)Space is nonresponsive to gravity, but it acts as an equilibrant on gravity. Without the space cushion, explosive action would jerk surrounding space bodies. Pervaded space also exerts an antigravity influence upon physical or linear gravity; space can actually neutralize such gravity action even though it cannot delay it. Absolute gravity is Paradise gravity. Local or linear gravity pertains to the electrical stage of energy or matter; it operates within the central, super-, and outer universes, wherever suitable materialization has taken place.

11:8.4 (125.7)The numerous forms of cosmic force, physical energy, universe power, and various materializations disclose three general, though not perfectly clear-cut, stages of response to Paradise gravity:

11:8.5 (126.1)1. Pregravity Stages (Force). This is the first step in the individuation of space potency into the pre-energy forms of cosmic force. This state is analogous to the concept of the primordial force-charge of space, sometimes called pure energy or segregata.

11:8.6 (126.2)2. Gravity Stages (Energy). This modification of the force-charge of space is produced by the action of the Paradise force organizers. It signalizes the appearance of energy systems responsive to the pull of Paradise gravity. This emergent energy is originally neutral but consequent upon further metamorphosis will exhibit the so-called negative and positive qualities. We designate these stages ultimata.

11:8.7 (126.3)3. Postgravity Stages (Universe Power). In this stage, energy-matter discloses response to the control of linear gravity. In the central universe these physical systems are threefold organizations known as triata. They are the superpower mother systems of the creations of time and space. The physical systems of the superuniverses are mobilized by the Universe Power Directors and their associates. These material organizations are dual in constitution and are known as gravita. The dark gravity bodies encircling Havona are neither triata nor gravita, and their drawing power discloses both forms of physical gravity, linear and absolute.

11:8.8 (126.4)Space potency is not subject to the interactions of any form of gravitation. This primal endowment of Paradise is not an actual level of reality, but it is ancestral to all relative functional nonspirit realities—all manifestations of force-energy and the organization of power and matter. Space potency is a term difficult to define. It does not mean that which is ancestral to space; its meaning should convey the idea of the potencies and potentials existent within space. It may be roughly conceived to include all those absolute influences and potentials which emanate from Paradise and constitute the space presence of the Unqualified Absolute.

11:8.9 (126.5)Paradise is the absolute source and the eternal focal point of all energy-matter in the universe of universes. The Unqualified Absolute is the revealer, regulator, and repository of that which has Paradise as its source and origin. The universal presence of the Unqualified Absolute seems to be equivalent to the concept of a potential infinity of gravity extension, an elastic tension of Paradise presence. This concept aids us in grasping the fact that everything is drawn inward towards Paradise. The illustration is crude but nonetheless helpful. It also explains why gravity always acts preferentially in the plane perpendicular to the mass, a phenomenon indicative of the differential dimensions of Paradise and the surrounding creations.

9. The Uniqueness of Paradise

11:9.1 (126.6)Paradise is unique in that it is the realm of primal origin and the final goal of destiny for all spirit personalities. Although it is true that not all of the lower spirit beings of the local universes are immediately destined to Paradise, Paradise still remains the goal of desire for all supermaterial personalities.

11:9.2 (126.7)Paradise is the geographic center of infinity; it is not a part of universal creation, not even a real part of the eternal Havona universe. We commonly refer to the central Isle as belonging to the divine universe, but it really does not. Paradise is an eternal and exclusive existence.

11:9.3 (127.1)In the eternity of the past, when the Universal Father gave infinite personality expression of his spirit self in the being of the Eternal Son, simultaneously he revealed the infinity potential of his nonpersonal self as Paradise. Nonpersonal and nonspiritual Paradise appears to have been the inevitable repercussion to the Father’s will and act which eternalized the Original Son. Thus did the Father project reality in two actual phases—the personal and the nonpersonal, the spiritual and the nonspiritual. The tension between them, in the face of will to action by the Father and the Son, gave existence to the Conjoint Actor and the central universe of material worlds and spiritual beings.

11:9.4 (127.2)When reality is differentiated into the personal and the nonpersonal (Eternal Son and Paradise), it is hardly proper to call that which is nonpersonal “Deity” unless somehow qualified. The energy and material repercussions of the acts of Deity could hardly be called Deity. Deity may cause much that is not Deity, and Paradise is not Deity; neither is it conscious as mortal man could ever possibly understand such a term.

11:9.5 (127.3)Paradise is not ancestral to any being or living entity; it is not a creator. Personality and mind-spirit relationships are transmissible, but pattern is not. Patterns are never reflections; they are duplications—reproductions. Paradise is the absolute of patterns; Havona is an exhibit of these potentials in actuality.

11:9.6 (127.4)God’s residence is central and eternal, glorious and ideal. His home is the beauteous pattern for all universe headquarters worlds; and the central universe of his immediate indwelling is the pattern for all universes in their ideals, organization, and ultimate destiny.

11:9.7 (127.5)Paradise is the universal headquarters of all personality activities and the source-center of all force-space and energy manifestations. Everything which has been, now is, or is yet to be, has come, now comes, or will come forth from this central abiding place of the eternal Gods. Paradise is the center of all creation, the source of all energies, and the place of primal origin of all personalities.

11:9.8 (127.6)After all, to mortals the most important thing about eternal Paradise is the fact that this perfect abode of the Universal Father is the real and far-distant destiny of the immortal souls of the mortal and material sons of God, the ascending creatures of the evolutionary worlds of time and space. Every God-knowing mortal who has espoused the career of doing the Father’s will has already embarked upon the long, long Paradise trail of divinity pursuit and perfection attainment. And when such an animal-origin being does stand, as countless numbers now do, before the Gods on Paradise, having ascended from the lowly spheres of space, such an achievement represents the reality of a spiritual transformation bordering on the limits of supremacy.

11:9.9 (127.7)[Presented by a Perfector of Wisdom commissioned thus to function by the Ancients of Days on Uversa.]