ΕΓΓΡΑΦΟ 132, Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΡΩΜΗ
Το Βιβλίο της Ουράντια
ΕΓΓΡΑΦΟ 132
Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΡΩΜΗ
(1455.1) 132:0.1 Αφού ο Γκονόντ μετέφερε τους χαιρετισμούς των πριγκίπων της Ινδίας στον Τιβέριο, τον Ρωμαίο ηγέτη, την Τρίτη μέρα μετά την άφιξή τους στην Ρώμη οι δύο Ινδοί και ο Ιησούς εμφανίστηκαν μπροστά του. Ο δύστρο πος αυτοκράτορας εκείνη την ημέρα κατά περίεργο τρόπο ήταν στις καλές του και κουβέντιασε με τους τρεις τους για πολύ ώρα. Και όταν είχαν πια φύγει, ο αυτοκράτορας, αναφερόμενος στον Ιησού, παρατήρησε στον βοηθό που στεκόταν δεξιά του, « Αν είχα εκείνου του ανθρώπου την υπομονή και τους ευγενικούς τρόπους, θα ήμουν πραγματικός αυτοκράτορας, έτσι;»
(1455.2) 132:0.2 Όσο βρισκόντουσαν στην Ρώμη, ο Γκανίντ είχε τακτικές ώρες για μελέτη και για την επίσκεψη των αξιοθέατων στην πόλη. Ο πατέρας του είχε πολλές δουλειές, και επειδή επιθυμούσε ο γιος του να γίνει άξιος διάδοχός του στην διαχείριση των τεράστιων εμπορικών του συμφερόντων, θεώρησε πως είχε έρθει η ώρα να εισάγει τον νέο στον κόσμο των επιχειρήσεων. Υπήρχαν πολλοί Ινδοί πολίτες στην Ρώμη, και συχνά ένας από τους υπαλλήλους του Γκονόντ θα τον συνόδευε σαν διερμηνέας του έτσι ο Ιησούς είχε ολόκληρες μέρες να τις διαθέσει όπως ήθελε¨ αυτό του έδωσε χρόνο να εξοικειωθεί πλήρως με αυτήν την πόλη των δύο εκατομμυρίων κατοίκων. Συχνά βρισκόταν στην αγορά, το κέντρο της πολιτικής, νομικής, και επιχειρηματικής ζωής. Συχνά πήγαινε στο Καπιτώλιο και συλλογιζόταν τα δεσμά της άγνοιας με τα οποία ήταν σκλαβωμένοι αυτοί οι Ρωμαίοι όσο κοίταζε αυτό το μεγαλοπρεπή ναό τον αφιερωμένο στον Δία, την Ήρα, και την Αθηνά. Ακόμα περνούσε πολύ χρόνο στον λόφο του Παλατίνου, όπου βρισκόταν η κατοικία του αυτοκράτορα, ο ναός του Απόλλωνα, και οι Ελληνικές και Λατινικές βιβλιοθήκες.
(1455.3) 132:0.3 Εκείνο τον καιρό η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία περιλάμβανε όλη την νότια Ευρώπη, την Μικρά Ασία, την Συρία, την Αίγυπτο, και την βορειοδυτική Αφρική¨ και οι κάτοικοί της περιλάμβαναν τους πολίτες κάθε χώρας του Ανατολικού Ημισφαιρίου. Η επιθυμία του να μελετήσει και να αναμειχθεί με αυτό το κοσμοπολίτικο σύνολο θνητών της Ουράντιας ήταν ο κύριος λόγος που συμφώνησε ο Ιησούς να κάνει αυτό το ταξίδι.
(1455.4) 132:0.4 Ο Ιησούς έμαθε πολλά για τους ανθρώπους όσο ήταν στην Ρώμη, αλλά η πιο πολύτιμη όλων των πολλαπλών εμπειριών που απόκτησε στους έξι μήνες που έμεινε σε αυτήν την πόλη ήταν η επαφή του, και η επιρροή του, πάνω στους θρησκευτικούς ηγέτες της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας. Πριν το τέλος της πρώτης εβδομάδας ο Ιησούς είχε αναζητήσει, και είχε γνωρίσει, τους πιο αξιόλογους ηγέτες των Κυνικών, των Στωικών, και των μυστηριακών δογμάτων, ιδιαίτερα των Μιθραϊκών. Είτε ήταν φανερό στον Ιησού ότι οι Εβραίοι θα απέρριπταν την αποστολή του, είτε όχι, πάντως είναι βέβαιο ότι προέβλεψε ότι οι απεσταλμένοι του θα πήγαιναν κάποτε στην Ρώμη να διακηρύξουν την βασιλεία των ουρανών¨ κι έτσι ξεκίνησε, με τον πιο περίεργο τρόπο να προετοιμάζει το έδαφος για την καλύτερη και σιγουρότερη υποδοχή του μηνύματός τους. Επέλεξε πέντε από τους ηγετικούς Στωικούς, έντεκα από τους Κυνικούς, και δεκαέξι από τους μυστηριακούς ηγέτες και πέρασε πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του για περίπου έξι μήνες σε στενή σχέση μαζί με αυτούς τους θρησκευτικούς διδασκάλους. Και αυτή ήταν η μέθοδος καθοδήγησης που χρησιμοποίησε: Ποτέ δεν επιτέθηκε στα σφάλματά τους ούτε ανέφερε τα ψεγάδια στις διδασκαλίες τους. Σε κάθε περίπτωση θα επέλεγε την αλήθεια σε αυτό που δίδασκαν και μετά θα εξωράϊζε και θα φώτιζε αυτήν την αλήθεια στο μυαλό τους έτσι ώστε πολύ σύντομα αυτή η επαύξηση της αλήθειας έδιωχνε αποτελεσματικά ότι σφάλμα υπήρχε¨ και έτσι προετοιμάστηκαν αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες που διδάχτηκαν από τον Ιησού, για την επόμενη αναγνώριση πρόσθετων και παρόμοιων αληθειών στην διδασκαλία των πρώτων Χριστιανών ιεραποστόλων. Ήταν αυτή η πρώτη αποδοχή των διδασκαλιών των κηρύκων του ευαγγελίου που έδωσε αυτή την ισχυρή ώθηση για την ταχεία εξάπλωση του Χριστιανισμού στην Ρώμη και από εκεί σε ολόκληρη την αυτοκρατορία.
(1456.1) 132:0.5 Η σημασία αυτής της σημαντικού έργου μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή αν καταγράψουμε το γεγονός ότι, από τους τριάντα- δύο θρησκευτικούς ηγέτες που δίδαξε ο Ιησούς στην Ρώμη, μόνο δύο δεν απέφεραν καρπούς¨ οι τριάντα έγιναν πρωτοπόροι στην εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού στην Ρώμη, και κάποιοι από αυτούς επίσης συνεισέφεραν στο να γίνει ο κύριος Μιθραϊκός ναός η πρώτη Χριστιανική εκκλησία εκείνης της πόλης. Εμείς που παρατηρούμε τις ανθρώπινες δραστηριότητες από το παρασκήνιο και με το φως δεκαεννέα αιώνων αναγνωρίζουμε τρεις παράγοντες υψίστης αξίας στο πρώτο αυτό στάδιο της προετοιμασίας για την ραγδαία εξάπλωση του Χριστιανισμού σε όλη την Ευρώπη, και αυτοί είναι:
(1456.2) 132:0.6 1. Η επιλογή και η επιρροή του Σίμωνα Πέτρου σαν απόστολος.
(1456.3) 132:0.7 2. Η κουβέντα με τον Στέφανο στην Ιερουσαλήμ, του οποίου ο θάνατος οδήγησε στο να ασπαστεί το νέο ευαγγέλιο ο Σαούλ από την Ταρσό.
(1456.4) 132:0.8 3. Η προκαταρκτική προετοιμασία αυτών των τριάντα Ρωμαίων για την μετέπειτα ηγεσία της νέας θρησκείας στην Ρώμη και σε όλη την αυτοκρατορία.
(1456.5) 132:0.9 Μέσα από όλες τις εμπειρίες τους, ούτε ο Στέφανος ούτε οι τριάντα επίλεκτοι ποτέ συνειδητοποίησαν ότι είχαν κάποτε μιλήσει με τον άνθρωπο του οποίου το όνομα έγινε το θέμα της θρησκευτικής τους διδασκαλίας. Το έργο του Ιησού για χάρη αυτών των πρώτων τριάντα δύο ήταν εντελώς προσωπικό. Στις προσπάθειές του για αυτά τα άτομα ο γραμματέας από την Δαμασκό ποτέ δεν συνάντησε πάνω από τρεις μαζί, σπάνια πάνω από δύο, ενώ συνήθως μιλούσε με τον καθέναν ατομικά. Και μπόρεσε να κάνει αυτό το σπουδαίο έργο θρησκευτικής εκπαίδευσης επειδή αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες δεν ήταν δεσμευμένοι από παραδόσεις ούτε ήταν θύματα κάποιας προκατάληψης ενάντια σε όλες τις μελλοντικές θρησκευτικές εξελίξεις.
(1456.6) 132:0.10 Πολλές ήταν οι φορές τα επόμενα χρόνια, που ο Πέτρος, ο Παύλος, και οι άλλοι Χριστιανοί διδάσκαλοι στην Ρώμη άκουγαν για εκείνο τον γραμματέα από την Δαμασκό που είχε προηγηθεί ε εκείνα τα μέρη, και που τόσο φανερά (όπως υπέθεσαν ασυναίσθητα) προετοίμασε τον δρόμο για τον δικό τους ερχομό με το νέο ευαγγέλιο. Παρόλο που ο Παύλος ποτέ δεν υπέθεσε πραγματικά την ταυτότητα εκείνου του γραμματέα από την Δαμασκό, όμως, λίγο πριν τον θάνατό του, εξαιτίας της ομοιότητας κάποιας προσωπικής περιγραφής, έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο «σκηνοποιός της Αντιόχειας» ήταν επίσης και ο «γραμματέας της Δαμασκού». Κάποια φορά, όσο κήρυσσε στην Ρώμη, ο Σίμων Πέτρος, ακούγοντας μια περιγραφή του γραμματέα της Δαμασκού, υπέθεσε ότι εκείνο το άτομο θα μπορούσε να είναι ο Ιησούς αλλά αμέσως απέρριψε αυτήν την ιδέα, γνωρίζοντας πολύ καλά (έτσι νόμιζε) ότι ο Κύριος ποτέ δεν είχε πάει στην Ρώμη.
1. ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ
(1456.7) 132:1.1 Με τον Ανγάμονα, τον ηγέτη των Στωικών, ο Ιησούς είχε μια ολονύκτια συνομιλία τις πρώτες μέρες της παραμονής του στην Ρώμη. Αυτός ο άνθρωπος έπειτα έγινε σπουδαίος φίλος του Παύλου και αποδείχτηκε ένας από τους ισχυρούς υποστηρικτές της Χριστιανικής εκκλησίας στην Ρώμη. Συνοπτικά και αναπροσαρμοσμένα σε σύγχρονη φρασεολογία, αυτάδίδαξε ο Ιησούς στον Ανγαμόνα:
(1457.1) 132:1.2 Το επίπεδο των αληθινών αξιών πρέπει να αναζητηθεί στον πνευματικό κόσμο και στα θεϊκά επίπεδα της αιώνιας αλήθειας. Για κάποιον ανερχόμενο θνητό όλες οι κατώτερες και υλικές βαθμίδες πρέπει να αναγνωριστούν σαν εφήμερες, μερικές, και κατώτερες. Ο επιστήμονας, από την φύση του, περιορίζεται στην ανακάλυψη της σχετικότητας των υλικών γεγονότων. Τεχνικά, δεν έχει δικαίωμα να υποστηρίξει ότι είναι είτε υλιστής είτε ιδεαλιστής, γιατί πράττοντας κατά αυτόν τον τρόπο έχει αναλάβει να απαρνηθεί την ιδιότητα του πραγματικού επιστήμονα εφόσον όλες οι παρόμοιες απόψεις είναι η ουσία της φιλοσοφίας.
(1457.2) 132:1.3 Εκτός και αν η ηθική ενόραση και η πνευματική επίτευξη του ανθρώπινου είδους έχει επαυξηθεί αναλογικά, η απεριόριστη πρόοδος μιας απόλυτα υλιστικής κουλτούρας μπορεί τελικά να γίνει απειλή για τον πολιτισμό. Η εντελώς υλιστική επιστήμη κρύβει μέσα της τον εν δυνάμει σπόρο της καταστροφής όλων των επιστημονικών αγώνων, γιατί αυτή ακριβώς η στάση προαναγγέλλει την έσχατη κατάρρευση ενός πολιτισμού που έχει εγκαταλείψει κάθε αίσθηση ηθικών αξιών και έχει αποκηρύξει κάθε πνευματικό στόχο.
(1457.3) 132:1.4 Ο υλιστικός επιστήμονας και ο ακραίος ιδεαλιστής είναι καταδικασμένοι να είναι πάντα στα μαχαίρια. Αυτό δεν ισχύει για εκείνους τους επιστήμονες και τους ιδεαλιστές που έχουν ένα κοινό επίπεδο υψηλών ηθικών αξιών και επιπέδων πνευματικής δοκιμασίας. Σε κάθε εποχή οι επιστήμονες και οι θρησκειολόγοι πρέπει να αναγνωρίζουν ότι βρίσκονται σε δοκιμασία ανάλογα με τις ανθρώπινες ανάγκες. Πρέπει να απέχουν από κάθε εχθροπραξίες ανάμεσά τους όσο αγωνίζονται με γενναιότητα για να δικαιώσουν την συνεχή τους επιβίωση, με την μεγάλη τους αφοσίωση στην υπηρεσία της ανθρώπινης προόδου. Αν αυτή η επιστήμη ή η θρησκεία οποιασδήποτε εποχής είναι εσφαλμένη, τότε πρέπει ή να εξαγνίσει τις δραστηριότητές της ή να εκπνεύσει μπροστά στην άμεση ανάγκη μιας υλικής επιστήμης ή μιας πνευματικής θρησκείας πιο αληθινής και άξιας τάξης.
2. ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ
(1457.4) 132:2.1 Ο Μάρδος ήταν ο αναγνωρισμένος ηγέτης των Κυνικών στην Ρώμη, και έγινε πολύ καλός φίλος με τον γραμματέα της Δαμασκού. Μέρα με την μέρα κουβέντιαζε με τον Ιησού, και νύχτα με την νύχτα άκουγε την θεία διδασκαλία του. Μια από τις πιο σημαντικές συζητήσεις με τον Μάρδο ήταν αυτή που είχε σκοπό της να απαντήσει στο ειλικρινές ερώτημα των Κυνικών για το καλό και το κακό. Συνοπτικά, και σε φρασεολογία του εικοστού αιώνα, ο Ιησούς είπε:
(1457.5) 132:2.2 Αδερφέ μου, το καλό και το κακό είναι απλές λέξεις που συμβολίζουν σχετικά επίπεδα ανθρώπινης κατανόησης για το ορατό σύμπαν. Αν είσαι ηθικά οκνηρός και κοινωνικά αδιάφορος, τότε μπορείς να πάρεις σαν μέτρο του κακού τις τρέχουσες κοινωνικές συνήθειες. Αν είσαι πνευματικά νωθρός και ηθικά οπισθοδρομικός, τότε μπορείς να πάρεις σαν μέτρο του κακού τις θρησκευτικές πρακτικές και τις παραδόσεις των συγχρόνων σου. Αλλά η ψυχή που θα επιβιώσει στον χρόνο και θα εξυψωθεί στην αιωνιότητα πρέπει να έχει ζωντανή και προσωπική επιλογή ανάμεσα στο καλό και το κακό όπως καθορίζονται από τις πραγματικές αξίες των πνευματικών μέτρων που έχουν προσδιοριστεί από το θείο πνεύμα που ο Πατέρας στον ουρανό έχει στείλει να κατοικήσει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτό το εσωτερικά διαμένων πνεύμα είναι το μέτρο της επιβίωσης της πραγματικότητας.
(1457.6) 132:2.3 Η καλοσύνη, σαν την αλήθεια, είναι πάντα σχετική και έρχεται πάντα σε αντίθεση με το κακό. Είναι η αντίληψη αυτών των ιδιοτήτων της καλοσύνης και την αλήθειας που δίνει την ικανότητα στις εξελισσόμενες ψυχές των ανθρώπων να πάρουν εκείνες τις προσωπικές αποφάσεις επιλογής που είναι βασικές για την αιώνια ζωή.
(1458.1) 132:2.4 Το πνευματικά τυφλό άτομο που ακολουθεί με την λογική τις επιστημονικές υπαγορεύσεις, τις κοινωνικές συνήθειες, και τα θρησκευτικά δόγματα αντιμετωπίζει σοβαρό κίνδυνο να θυσιάσει την ηθική του ελευθερία και να χάσει την πνευματική του. Μια τέτοια ψυχή είναι προορισμένη να γίνει νοητικός παπαγάλος, ένα κοινωνικό αυτόματο, και σκλάβος της θρησκευτικής εξουσίας.
(1458.2) 132:2.5 Η καλοσύνη αναπτύσσεται πάντα προς νέα επίπεδα αυξημένης ελευθερίας ηθικής αυτό-συνειδητοποίησης και πνευματικής προσωπικής επίτευξης—την ανακάλυψη και την ταύτιση με τον εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή. Μια εμπειρία γίνεται καλή όταν εξυψώνει την εκτίμηση της ομορφιάς, επαυξάνει την ηθική βούληση, μεγεθύνει την ικανότητα για διάκριση της αλήθειας, αυξάνει την ικανότητα να αγαπάς και να υπηρετείς τους συνανθρώπους σου, εξυψώνει τα πνευματικά ιδεώδη, και ενοποιεί τα υπέρτατα ανθρώπινα κίνητρα του χρόνου με τα αιώνια σχέδια του εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή, όλα από τα οποία οδηγούν κατευθείαν σε μια αυξημένη επιθυμία να κάνεις το θέλημα του Πατέρα, καλλιεργώντας έτσι το θείο πάθος να βρεις τον Θεό και να γίνεις περισσότερο σαν αυτόν.
(1458.3) 132:2.6 Όσο ανέρχεσαι στην συμπαντική κλίμακα της ανάπτυξης των δημιουργημάτων, θα βρίσκεις όλο και περισσότερη καλοσύνη και όλο και λιγότερο κακό σε τέλεια αναλογία με την δική σου ικανότητα να βιώνεις την καλοσύνη και να διακρίνεις την αλήθεια. Η δυνατότητα να σφάλλεις και να βιώνεις το κακό δεν θα χαθεί εντελώς μέχρι να φτάσει η ανερχόμενη ανθρώπινη ψυχή στα τελικά πνευματικά επίπεδα.
(1458.4) 132:2.7 Η καλοσύνη είναι ζωντανή, σχετική, πάντα προοδευτική, απαρέγκλιτα προσωπικό βίωμα, και συνεχώς συσχετισμένη με την διάκριση της αλήθειας και της ομορφιάς. Η καλοσύνη βρίσκεται στην αναγνώριση των θετικών αξιών της αλήθειας πνευματικού επιπέδου , που πρέπει, στην ανθρώπινη εμπειρία, να έρχεται σε αντιπαράθεση με το αρνητικό του πανομοιότυπο—την σκιά του εν δυνάμει κακού.
(1458.5) 132:2.8 Μέχρι να φτάσετε στα Παραδείσια επίπεδα, η καλοσύνη θα είναι πιο πολύ ένα ζητούμενο, παρά μια κατάκτηση, πιο πολύ στόχος παρά μια εμπειρία επίτευξης. Αλλά ακόμα και όταν λαχταράς και διψάς για την δικαιοσύνη, βιώνεις όλο και περισσότερη ικανοποίηση με την μερική επίτευξη της καλοσύνης. Η παρουσία του καλού και του κακού στον κόσμο είναι από μόνη της θετική απόδειξη της ύπαρξης και της πραγματικότητας της ανθρώπινης ηθικής βούλησης, της προσωπικότητας, που αναγνωρίζει αυτές τις αξίες και μπορεί ακόμα να επιλέξει ανάμεσά τους.
(1458.6) 132:2.9 Μέχρι την στιγμή της επίτευξης του Παραδείσου η ικανότητα του ανερχόμενου θνητού να ταυτίζει τον εαυτό με τις αληθινές πνευματικές αξίες, έχει μεγεθυνθεί τόσο πολύ ως προς το αποτέλεσμα της επίτευξης της τελειότητας της απόκτησης του φωτός της ζωής. Μια τέτοια τόσο τελειοποιημένη πνευματική προσωπικότητα γίνεται τόσο ολοκληρωτικά, θεϊκά, και πνευματικά ενοποιημένη με τις θετικές και υπέρτατες ιδιότητες της καλοσύνης, της ομορφιάς και της αλήθειας που δεν μένει πια καμιά πιθανότητα ένα τέτοιο δίκαιο πνεύμα θα έριχνε μια αρνητική σκιά εν δυνάμει κακού, όταν εκτίθεται στην ερευνητική λάμψη του θεϊκού φωτός των άπειρων Κυβερνητών του Παραδείσου. Σε όλες αυτές τις πνευματικές προσωπικότητες, η καλοσύνη δεν είναι πια μερική, αντιπαραθετική, και συγκριτική¨ έχει γίνει θεϊκά πλήρης και πνευματικά ολοκληρωμένη¨ προσεγγίζει την αγνότητα και την τελειότητα του Υπέρτατου.
(1458.7) 132:2.10 Η πιθανότητα του κακού είναι απαραίτητη για την ηθική επιλογή, αλλά όχι και η υλοποίησή του. Μια σκιά είναι μόνο σχετικά αληθινή. Το πραγματικό κακό δεν είναι απαραίτητο σαν προσωπική εμπειρία. Το εν δυνάμει κακό ενεργεί εξ ίσου καλά σαν ερέθισμα για απόφαση στην σφαίρα της ηθικής προόδου στα κατώτερα επίπεδα της πνευματικής εξέλιξης. Το κακό γίνεται πραγματικότητα προσωπικής εμπειρίας μόνο όταν ένας ηθικός νους κάνει την επιλογή του κακού.
3. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ
(1459.1) 132:3.1 Ο Νάβων ήταν ένας Έλληνας Εβραίος και κυρίως ένας από τους ηγέτες της σημαντικότερης μυστηριακής λατρείας στην Ρώμη, της Μιθραϊκής. Ενώ αυτός ο ανώτατος ιερέας του Μιθραϊσμού είχε πολλές συζητήσεις με τον γραμματέα της Δαμασκού, επηρεάστηκε πιο ριζικά κάποιο βράδυ με την συζήτησή τους για την αλήθεια και την πίστη. Ο Νάβων είχε σκεφτεί να προσηλυτίσει τον Ιησού και του είχε προτείνει ακόμα και να γυρίσει στην Παλαιστίνη σαν Μιθραϊκός διδάσκαλος. Δεν του περνούσε από το μυαλό ότι ο Ιησούς τον προετοίμαζε να γίνει ένας από τους πρώτους προσήλυτους στο ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών. Προσαρμοσμένη σε σύγχρονη φρασεολογία, η ουσία της διδασκαλίας του Ιησού ήταν:
(1459.2) 132:3.2 Η αλήθεια δεν μπορεί να προσδιοριστεί με λόγια, μόνο με την ζωή. Η αλήθεια είναι πάντα ανώτερη από την γνώση. Η γνώση αναφέρεται σε παρατηρήσιμα πράγματα, αλλά η αλήθεια υπερβαίνει τέτοια απόλυτα υλικά επίπεδα στο ότι εναρμονίζεται με την σοφία και περιλαμβάνει τέτοια αστάθμητα όπως η ανθρώπινη εμπειρία, ακόμα και πνευματικές και ζωντανές πραγματικότητες. Η γνώση έχει την προέλευσή της στην επιστήμη¨ η σοφία στην πραγματική φιλοσοφία¨ η αλήθεια, στην θρησκευτική εμπειρία της πνευματικής ζωής. Η γνώση ασχολείται με γεγονότα¨ η σοφία, με σχέσεις¨ η αλήθεια, με πραγματικές αξίες.
(1459.3) 132:3.3 Ο άνθρωπος έχει την τάση να αποκρυσταλλώνει την επιστήμη, να διατυπώνει την φιλοσοφία, και να δογματίζει την αλήθεια επειδή είναι νοητικά οκνός στο να προσαρμόζεται στους προοδευτικούς αγώνες της ζωής, ενώ συγχρόνως φοβάται πολύ το άγνωστο. Ο άνθρωπος από φύση είναι αργός στο να εισάγει αλλαγές στις συνήθειες της σκέψης του και στις τεχνικές του τρόπου ζωής του.
(1459.4) 132:3.4 Η αλήθεια εξ αποκαλύψεως, η προσωπική ανακάλυψη της αλήθειας, είναι η υπέρτατη ευτυχία της ανθρώπινης ψυχής¨ είναι η συνεταιρική δημιουργία του υλικού νου και του εσωτερικά διαμένοντος πνεύματος. Η αιώνια σωτηρία αυτής της ψυχής που διακρίνει την αλήθεια και αγαπά την ομορφιά διασφαλίζεται από εκείνη την λαχτάρα και την δίψα για το καλό που οδηγεί αυτόν τον θνητό να αναπτύξει μια αφοσίωση στο σκοπό του να κάνει το θέλημα του Πατέρα, να βρει τον Θεό και να γίνει σαν αυτόν. Ποτέ δεν υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στην πραγματική γνώση και στην αλήθεια. Μπορεί να υπάρξει σύγκρουση ανάμεσα στην γνώση και στις ανθρώπινες πεποιθήσεις, πεποιθήσεις χρωματισμένες με προκαταλήψεις, παραμορφωμένες από τον φόβο, και κάτω από την κυριαρχία του τρόμου μπροστά στην αντιμετώπιση νέων γεγονότων υλικών ανακαλύψεων ή πνευματικής προόδου.
(1459.5) 132:3.5 Αλλά η αλήθεια ποτέ δεν θα μπορέσει να γίνει κατάκτηση του ανθρώπου χωρίς την άσκηση της πίστης. Αυτό είναι αλήθεια επειδή οι σκέψεις του ανθρώπου, η σοφία του, η ηθική του, και τα ιδανικά του ποτέ δεν θα ανέλθουν ψηλότερα από την πίστη του, την υψηλότερη ελπίδα του. Και όλη αυτή η αληθινή πίστη στηρίζεται σε βαθιά περισυλλογή, ειλικρινή αυτό- κριτική, και ανυποχώρητη ηθική συνείδηση. Η πίστη είναι η έμπνευση της πνευματικά δημιουργικής φαντασίας.
(1459.6) 132:3.6 Η πίστη δρα στην απελευθέρωση των υπερανθρώπινων δραστηριοτήτων του θεϊκού σπινθήρα, του αθάνατου σπόρου που ζει μέσα στον ανθρώπινο νου, και που είναι το δυναμικό της αιώνιας ζωής. Τα φυτά και τα ζώα επιζούν στον χρόνο με την τεχνική του περάσματος από γενιά σε γενιά ταυτόσημα χαρακτηριστικά του εαυτού τους. Η ανθρώπινη ψυχή (η προσωπικότητα) του ανθρώπου επιβιώνει του σαρκικού θανάτου με την σύνδεση της ταυτότητάς της με τον εσωτερικά διαμένοντα θεϊκό σπινθήρα, που είναι αθάνατος, και ενεργεί για την διαιώνιση της ανθρώπινης προσωπικότητας πάνω σε ένα συνεχιζόμενο και ανώτερο επίπεδο προοδευτικής συμπαντικής ύπαρξης. Ο κρυμμένος σπόρος της ανθρώπινης ψυχής είναι ένα αθάνατο πνεύμα. Η δεύτερη γενιά της ψυχής είναι η πρώτη από μια ακολουθία εκδηλώσεων από πνευματικές και προοδευτικές υπάρξεις, που τελειώνουν μόνο όταν αυτή η θεϊκή οντότητα κατακτήσει την προέλευση της ύπαρξης, την προσωπική πηγή όλης της ύπαρξης, τον Θεό, τον Συμπαντικό Πατέρα.
(1459.7) 132:3.7 Η ανθρώπινη ζωή συνεχίζεται—επιβιώνει—επειδή έχει συμπαντική λειτουργία, το καθήκον να βρει τον Θεό. Η ψυχή του ανθρώπου η ενεργοποιημένη από την πίστη δεν γίνεται να σταματήσει χωρίς να επιτύχει αυτόν τον στόχο του προορισμού της¨ και όταν κάποτε επιτύχει αυτόν τον θείο στόχο, ποτέ δεν θα σταματήσει να υπάρχει γιατί θα έχει γίνει σαν τον Θεό—αιώνια.
(1460.1) 132:3.8 Η πνευματική εξέλιξη είναι μια εμπειρία της αυξανόμενης και εκούσιας επιλογής του καλού που συνοδεύεται από μια ίση και προοδευτική μείωση της πιθανότητας του κακού. Με την επίτευξη της οριστικής επιλογής του καλού και της πλήρους ικανότητας για την εκτίμηση της αλήθειας, αρχίζει να υπάρχει μια τελειότητα ομορφιάς και αγιότητας της οποίας η ορθότητα αιώνια θα εμποδίζει την πιθανότητα ακόμα και την πρόκληση της σύλληψης του εν δυνάμει κακού. Μια τέτοια ψυχή που γνωρίζει τον Θεό δεν έχει ίχνος αμφιβολίας για το κακό αφού λειτουργεί σε τέτοιο υψηλό επίπεδο θεϊκής καλοσύνης.
(1460.2) 132:3.9 Η παρουσία του Παραδείσιου πνεύματος στον νου του ανθρώπου αποτελεί υπόσχεση αποκάλυψης και εχέγγυο πίστης μιας αιώνιας ύπαρξης θεϊκής προόδου για κάθε ψυχή που αναζητά να πετύχει ταύτιση με αυτό το αθάνατο και εσωτερικά διαμένοντα πνευματικό κομμάτι του Συμπαντικού Πατέρα.
(1460.3) 132:3.10 Η συμπαντική πρόοδος χαρακτηρίζεται από αυξανόμενη ελευθερία προσωπικότητας επειδή συνδέεται με την προοδευτική επίτευξη όλο και υψηλότερων επιπέδων αυτό- κατανόησης και της επακόλουθης εκούσιας αυτοσυγκράτησης. Η επίτευξη της τελειότητας της πνευματικής εγκράτειας ισούται με πληρότητα συμπαντικής και προσωπικής ελευθερίας. Η πίστη καλλιεργεί και συντηρεί την ψυχή του ανθρώπου όταν θα βρίσκεται στο μέσον της σύγχυσης στην αρχή της προσπάθειας προσανατολισμού της σε ένα τέτοιο τεράστιο σύμπαν, ενώ η προσευχή γίνεται ο μεγάλος ενοποιός των διαφόρων εμπνεύσεων της δημιουργικής φαντασίας και των προτροπών της πίστης μιας ψυχής που προσπαθεί να ταυτιστεί να τα πνευματικά ιδεώδη της εσωτερικά διαμένουσας και συνδεδεμένης θείας παρουσίας.
(1460.4) 132:3.11 Ο Νάβων εντυπωσιάστηκε πολύ από τα λόγια εκείνα, όπως εντυπωσιάστηκε και από όλες του τις συνομιλίες του με τον Ιησού. Αυτές η αλήθειες συνέχισαν να καίνε μέσα στην καρδιά του, και προσέφερε σπουδαία βοήθεια αργότερα στους προσερχόμενους ιεροκήρυκες του ευαγγελίου του Ιησού.
4. Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ
(1460.5) 132:4.1 Ο Ιησούς, όσο βρισκόταν στην Ρώμη, δεν περνούσε όλο του τον ελεύθερο χρόνο στο έργο του να προετοιμάζει τους άνδρες και τις γυναίκες στο να γίνουν μελλοντικοί μαθητές της επερχόμενης βασιλείας των ουρανών. Περνούσε πολύ χρόνο για να γνωρίσει από κοντά όλες τις φυλές και τις τάξεις των ανθρώπων που ζούσαν σε αυτή, την μεγαλύτερη και πιο κοσμοπολίτικη πόλη του κόσμου. Σε κάθε μια από αυτές τις γνωριμίες του ο Ιησούς είχε διπλό σκοπό: Επιθυμούσε να μάθει τις αντιδράσεις τους στην ζωή που ζούσαν στην σάρκα, και ήταν επίσης διατεθειμένος να πει ή να κάνει κάτι για να κάνει αυτήν την ζωή τους πλουσιότερη και πιο αξιόλογη. Η θρησκευτικές του διδασκαλίες αυτές τις εβδομάδες δεν διέφεραν από εκείνες που χαρακτήρισαν την μετέπειτα ζωή του σαν διδάσκαλος των δώδεκα και κήρυκας του πλήθους.
(1460.6) 132:4.2 Πάντα η ουσία του μηνύματός του ήταν: το γεγονός της αγάπης του Πατέρα και της αλήθειας του ελέους του, μαζί με τα καλά νέα ότι ο άνθρωπος είναι ένας γιος –πίστης του ίδιου του Θεού της αγάπης. Η συνηθισμένη του τακτική κοινωνικής επαφής ήταν να κάνει τους ανθρώπους να μιλάνε μαζί του κάνοντάς τους ερωτήσεις. Η συζήτηση θα άρχιζε συνήθως με αυτόν να κάνει τις ερωτήσεις και θα τελείωνε με αυτούς να τον ρωτάνε ερωτήσεις. Ήταν εξίσου ικανός στο να διδάσκει είτε ρωτώντας είτε απαντώντας σε ερωτήσεις. Ο κανόνας ήταν, σε αυτούς που δίδασκε τα περισσότερα, να λέει τα λιγότερα. Αυτοί που αποκόμισαν περισσότερα από την προσωπική του προσφορά ήταν παραφορτωμένοι, αγχωμένοι, και αποθαρρυμένοι θνητοί που κέρδισαν μεγάλη ανακούφιση χάρη στην ευκαιρία να αποφορτίσουν την ψυχή τους σε έναν συμπονετικό και με κατανόηση ακροατή, και αυτός ήταν όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Και όταν όλοι αυτοί οι απροσάρμοστοι άνθρωποι είχαν πει στον Ιησού τα προβλήματά τους, πάντα αυτός είχε την ικανότητα να τους προσφέρει πρακτικές και άμεσα χρήσιμες προτάσεις για την διόρθωση των πραγματικών τους δυσκολιών, και δεν παρέλειπε να τους πει λόγια ενθαρρυντικά και παρηγορητικά. Και πάντα θα έλεγε σε αυτούς τους δυστυχισμένους για την αγάπη του Θεού και θα τους πληροφορούσε, με πολλές και ποικίλες μεθόδους, ότι ήταν τα παιδιά αυτού του στοργικού Πατέρα στον ουρανό.
(1461.1) 132:4.3 Με αυτόν τον τρόπο, κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ρώμη, ο Ιησούς γνώρισε και εξύψωσε με την δύναμη της αγάπης του ,πάνω από πεντακόσιους θνητούς της υλικής σφαίρας. Έτσι απόκτησε και την γνώση των διάφορων φυλών του ανθρωπίνου είδους που ποτέ δεν θα μπορούσε να αποκτήσει στην Ιερουσαλήμ ούτε και στην Αλεξάνδρεια. Πάντα θεωρούσε αυτούς τους έξι μήνες σαν μία από τις πλουσιότερες και διδακτικές περιόδους της επίγειας ζωής του.
(1461.2) 132:4.4 Όπως μπορεί να ήταν αναμενόμενο, ένας τέτοιος πολύπλευρος και δυναμικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να περάσει έξι μήνες στην παγκόσμια μητρόπολη χωρίς να τον πλησιάσουν πολυάριθμα άτομα που επιθυμούσαν να εξασφαλίσουν τις υπηρεσίες του σε σχέση με κάποιες επιχειρήσεις τους ή, συχνότερα για κάποιο διδασκαλικό έργο, κοινωνικούς ανασχηματισμούς, ή θρησκευτικά κινήματα. Του έγιναν πάνω από μια ντουζίνα τέτοιες προτάσεις, και αξιοποίησε κάθε μια τους σαν ευκαιρία να μεταδώσει κάποια σκέψη πνευματικού εξευγενισμού με καλοδιαλεγμένα λόγια ή με κάποια πρόθυμη εξυπηρέτηση. Του Ιησού του άρεσε πολύ να κάνει πράγματα—ακόμα και μικρά—για όλα τα είδη ανθρώπων.
(1461.3) 132:4.5 Μίλησε και με έναν Ρωμαίο συγκλητικό για την πολιτική και την επιστήμη της πολιτικής, και αυτή η μία επαφή με τον Ιησού έκανε τέτοια εντύπωση σε αυτόν τον νομοθέτη που πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του προσπαθώντας μάταια να πείσει τους συναδέλφους του να αλλάξουν την πορεία της κυβερνώντος πολιτικής από την ιδέα μιας κυβέρνησης που συντηρεί και τρέφει τους ανθρώπους, στην ιδέα των ανθρώπων που θα στηρίζουν την κυβέρνηση. Ο Ιησούς πέρασε ένα βράδυ με έναν πλούσιο ιδιοκτήτη σκλάβων, μίλησε για τον άνθρωπο που είναι γιος του Θεού, και την επόμενη μέρα αυτός ο άνθρωπος, ο Κλαύδιος, ελευθέρωσε εκατόν δεκαεπτά σκλάβους. Σε ένα δείπνο κουβέντιασε με ένα Έλληνα γιατρό, λέγοντάς του ότι οι ασθενείς του είχαν νοημοσύνη και ψυχή εκτός από σώμα, κι έτσι έκανε αυτόν τον ικανό γιατρό να επιχειρεί μια βαθύτερη προσφορά προς τους συνανθρώπους του. Κουβέντιασε με όλα τα είδη ανθρώπων σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής. Το μόνο μέρος στην Ρώμη που δεν επισκέφτηκε ήταν τα δημόσια λουτρά. Αρνήθηκε να συνοδεύσει τους φίλους του στα λουτρά, εξαιτίας της ερωτικής ασυδοσίας που επικρατούσε εκεί.
(1461.4) 132:4.6 Σε ένα Ρωμαίο στρατιώτη είπε, καθώς περπατούσαν κατά μήκος του Τίβερη: «Να είσαι γενναίος στην καρδιά όπως και στα χέρια. Να τολμάς να κάνεις δίκαιες πράξεις και να είσαι αρκετά σπουδαίος ώστε να δείχνεις έλεος. Να εξαναγκάζεις την κατώτερή σου φύση να υπακούει την ανώτερη όπως εσύ υπακούς τους ανωτέρους σου. Να τιμάς το καλό και να εξυμνείς την αλήθεια. Να διαλέγεις το ωραίο αντί για το άσχημο. Να αγαπάς τους συνανθρώπους σου και να στρέφεσαι προς τον Θεό με όλη σου την καρδιά, γιατί ο Θεός είναι ο Πατέρας σου στον ουρανό.»
(1461.5) 132:4.7 Σε έναν ομιλητή στην αγορά είπε: «Η ευγλωττία σου είναι ευχάριστη, η λογική σου είναι αξιοθαύμαστη, η φωνή σου είναι ευχάριστη, αλλά η διδασκαλία σου εν είναι αληθινή. Αν μόνο μπορούσες να απολαύσεις την έμπνευση που σου δίνει η ικανοποίηση της αναγνώρισης του Θεού σαν πνευματικός σου Πατέρα, τότε ίσως να μπορούσες να χρησιμοποιήσεις την δύναμη του λόγου σου για να απελευθερώσεις τους συνανθρώπους σου από τα δεσμά του σκότους και την δουλεία της άγνοιας.» Αυτός ήταν ο Μάρκος που άκουσε τον Πέτρο να κηρύττει στην Ρώμη και έγινε διάδοχός του. Όταν σταύρωσαν τον Σίμωνα Πέτρο, ήταν αυτός ο άνθρωπος που αψήφησε τους Ρωμαίους διώκτες και συνέχισε με θάρρος να κηρύσσει το νέο ευαγγέλιο.
(1462.1) 132:4.8 Κάποτε ο Ιησούς συνάντησε κάποιον φτωχό που είχε κατηγορηθεί άδικα, πήγε μαζί του μπροστά στον δικαστή και, αφού του εδόθη ειδική άδεια να τον εκπροσωπήσει, έβγαλε αυτό τον σπουδαίο λόγο στην διάρκεια του οποίου είπε: « Η δικαιοσύνη κάνει ένα έθνος σπουδαίο, και όσο πιο σπουδαίο είναι ένα έθνος τόσο πιο πολύ πρέπει να επιδιώκει η αδικία να μην βρίσκει ούτε και τον πιο ταπεινό πολίτη του. Αλίμονο στο έθνος που μόνο αυτοί που έχουν χρήματα και επιρροή μπορούν να διασφαλίζουν την δικαιοσύνη στα δικαστήρια! Είναι ιερό καθήκον κάθε δικαστή να απαλλάσσει τους αθώους όπως και να τιμωρεί τους ενόχους. Στην αμεροληψία, την δικαιοσύνη, και την ακεραιότητα των δικαστηρίων του βασίζεται η αντοχή ενός έθνους. Η αστική κυβέρνηση βασίζεται στην δικαιοσύνη, όπως μια αληθινή θρησκεία βασίζεται στο έλεος.» Ο δικαστής επανεξέτασε την υπόθεση, και όταν εξέτασε προσεκτικά τις μαρτυρίες, απάλλαξε τον κρατούμενο. Από όλες τις δραστηριότητες του Ιησού αυτές τις μέρες της προσωπικής προσφοράς, αυτή ήταν που πλησίασε περισσότερο σε δημόσια εμφάνιση.
5. ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΛΟΥΣΙΟ
(1462.2) 132:5.1 Κάποιος πλούσιος , Ρωμαίος πολίτης και Στωικός, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την διδασκαλία του Ιησού, αφού του τον σύστησε ο Ανγάμων. Μετά από πολλές προσωπικές συνομιλίες αυτός ο πλούσιος πολίτης ρώτησε τον Ιησού τι θα έκανε με τα πλούτη αν τα είχε, και ο Ιησούς του απάντησε: «Θα διέθετα τον υλικό μου πλούτο για την βελτίωση της υλικής ζωής, όπως θα χρησιμοποιούσα την γνώση, την σοφία, και την πνευματική υπηρεσία για τον εμπλουτισμό του νου, τον εξευγενισμό της κοινωνικής ζωής, και την πρόοδο της πνευματικής ζωής. Θα διαχειριζόμουνα τον υλικό πλούτο σαν ένα σοφό και αποτελεσματικό θεματοφύλακα των πόρων της μιας γενιάς για το όφελος και τον εξευγενισμό των επόμενων και μεθεπόμενων γενιών.»
(1462.3) 132:5.2 Αλλά ο πλούσιος άνθρωπος δεν ικανοποιήθηκε πλήρως με την απάντηση του Ιησού. Γι αυτό πήρε το θάρρος να ρωτήσει πάλι: «Αλλά τι πιστεύεις ότι θα έπρεπε να κάνει ένας άνθρωπος στην θέση μου με τα πλούτη του; Θα έπρεπε να τα κρατήσω, ή θα έπρεπε να τα δώσω;» και όταν ο Ιησούς αντιλήφθηκε ότι αυτός πραγματικά επιθυμούσε να μάθει περισσότερα για την αλήθεια της πίστης του προς τον Θεό και το καθήκον του προς τους ανθρώπους, του απάντησε επί πλέον: «Καλέ μου φίλε, διακρίνω ότι αναζητάς ειλικρινά την σοφία και είσαι γνήσιος λάτρης της αλήθειας¨ για αυτό θα είμαι πρόθυμος να σου αναλύσω την άποψή μου για την λύση των προβλημάτων σου όσον αφορά τις ευθύνες του πλούτου. Το κάνω αυτό επειδή εσύ ζήτησες την συμβουλή μου, και δίνοντάς σου αυτήν την συμβουλή, δεν με απασχολεί ο πλούτος κανενός άλλου πλούσιου ανθρώπου¨ προσφέρω συμβουλές μόνο σε σένα και για την προσωπική σου καθοδήγηση. Αν ειλικρινά επιθυμείς να θεωρείς τον πλούτο σου σαν ευθύνη, αν πραγματικά θέλεις να γίνεις ένας σοφός και ικανός διαχειριστής του συσσωρευμένου σου πλούτου, τότε θα σε συμβούλευα να κάνεις την ακόλουθη ανάλυση της προέλευσης του πλούτου σου: Ρώτα τον εαυτό σου, και κάνε ότι μπορείς για να βρεις μια έντιμη απάντηση, από πού ήλθαν αυτά τα πλούτη; Και για βοήθεια σε αυτή την μελέτη των πηγών της μεγάλης σου περιουσίας, θα σου πρότεινα να έχεις κατά νου τις ακόλουθες δέκα μεθόδους συσσώρευσης υλικού πλούτου:
(1462.4) 132:5.3 «1. Πλούτος από κληρονομιά—πλούτη που προέρχονται από γονείς και άλλους προγόνους.
(1462.5) 132:5.4 «2. Πλούτη που ανακάλυψες--- πλούτη που προέρχονται από τα ακαλλιέργητα αποθέματα της μητέρας γης.
(1462.6) 132:5.5 «3. Πλούτος από το εμπόριο—πλούτη που απόκτησες σαν δίκαιο κέρδος από την ανταλλαγή υλικών αγαθών.
(1462.7) 132:5.6 «4. Άδικος πλούτος—πλούτη που προήλθαν από την άδικη εκμετάλλευση ή την υποδούλωση συνανθρώπων του.
(1463.1) 132:5.7 «5. Πλούτος από τόκους—εισόδημα που προήλθε από την ορθό και δίκαιο κέρδος από κεφάλαιο που είχε επενδυθεί.
(1463.2) 132:5.8 «6. Πλούτος από την ευφυία—πλούτη που προέκυψαν από την αμοιβή για τα δημιουργικά και εφευρετικά χαρίσματα του ανθρώπινου νου.
(1463.3) 132:5.9 «7. Τυχαίος πλούτος—πλούτη που προήλθαν από την γενναιοδωρία των φίλων κάποιου ή που προέρχονται από τις περιστάσεις της ζωής.
(1463.4) 132:5.10 «8. Κλεμμένος πλούτος—πλούτη που αποκτήθηκαν από ατιμίες, αδικίες, κλεψιές, ή απάτες.
(1463.5) 132:5.11 «9. Ταμείο εμπιστοσύνης—πλούτη που ήλθαν στα χέρια κάποιου από τους συνανθρώπους του για κάποια συγκεκριμένη χρήση, τώρα ή στο μέλλον.
(1463.6) 132:5.12 «10. Κερδισμένος πλούτος—πλούτη που προήλθαν άμεσα από την προσωπική σου εργασία, την δίκαιη αμοιβή των καθημερινών προσπαθειών του νου και του σώματός σου.
(1463.7) 132:5.13 «Και έτσι, φίλε μου, αν θα ήθελες να είσαι πιστός και δίκαιος διαχειριστής της μεγάλης σου περιουσίας, ενώπιον του Θεού και υπηρετώντας τους ανθρώπους, πρέπει κατά προσέγγιση να μοιράσεις τον πλούτο σου σε αυτές τις δέκα μεγάλες υποδιαιρέσεις, και μετά να συνεχίσεις να διαχειρίζεσαι κάθε μερίδιο σύμφωνα με την ορθή και έντιμη ερμηνεία των νόμων της δικαιοσύνης, και της αληθινής αποδοτικότητας¨ και μην ξεχνάς, ο Θεός του ουρανού δεν θα σε καταδίκαζε αν έσφαλες και κάπου μερικές φορές, σε αμφίβολες καταστάσεις, στην πλευρά του ελέους και της μη εγωιστικής εκτίμησης για την δυστυχία των βασανισμένων θυμάτων των ατυχών περιστάσεων της θνητής ζωής. Όταν αμφιβάλλεις ειλικρινά για την δικαιοσύνη των υλικών καταστάσεων, τότε οι αποφάσεις καλύτερα να ευνοήσουν αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη, ευνόησε εκείνους που υποφέρουν από την ατυχία δυσκολιών που δεν τους αξίζουν.»
(1463.8) 132:5.14 Αφού συζήτησαν αυτά τα θέματα για πολλές ώρες και απαντώντας στο αίτημα του πλούσιου ανθρώπου για περισσότερες και λεπτομερέστερες οδηγίες, ο Ιησούς συνέχισε να αναλύει τις συμβουλές του, λέγοντας στην ουσία τα ακόλουθα: «Ενώ σου παρουσιάζω και άλλες προτάσεις όσον αφορά την στάση σου για τον πλούτο, θα σε συμβούλευα να δεχτείς τις νουθεσίες σαν να δόθηκαν μόνο για σένα και για την προσωπική σου καθοδήγηση. Μιλώ μόνο για τον εαυτό μου και σε σένα σαν ένας φίλος που μου το ζητάς. Σε εξορκίζω να μην υπαγορεύσεις σε κανένα το πώς οι άλλοι πλούσιοι θα διαθέσουν τον πλούτο τους. Θα σε συμβούλευα:
(1463.9) 132:5.15 «1. Σαν διαχειριστής κληρονομημένου πλούτου θα έπρεπε να εξετάσεις την προέλευσή του. Έχεις την ηθική υποχρέωση να αντιπροσωπεύσεις την περασμένη γενιά στην έντιμη μεταβίβαση του νόμιμου πλούτου στις επόμενες γενιές αφού αφαιρέσεις ένα δίκαιο φόρο για το όφελος της παρούσης γενιάς. Αλλά δεν είσαι υποχρεωμένος να διαιωνίσεις οποιαδήποτε ατιμία ή αδικία που σχετίζεται με την ανέντιμη συσσώρευση πλούτου από τους πρόγονούς σου. Οποιοδήποτε τμήμα της κληρονομημένης περιουσίας σου που αποδεικνύεται ότι προήλθε από απάτη ή αδικίες, μπορείς να το διαθέσεις σύμφωνα με τις πεποιθήσεις σου για την δικαιοσύνη, την γενναιοδωρία, και την αποκατάσταση. Το υπόλοιπο του νόμιμα κληρονομημένου πλούτου σου μπορείς να το χρησιμοποιήσεις δίκαια και να το μεταβιβάσεις με ασφάλεια σαν θεματοφύλακας της μιας γενιάς για την άλλη. Η σωστή κρίση και η ορθοφροσύνη θα έπρεπε να σου υπαγορεύουν τις αποφάσεις σου όσον αφορά το κληροδότημα του πλούτου σου στους απογόνους σου.
(1463.10) 132:5.16 «2. Όλοι όσοι απολαμβάνουν πλούτη από ανακάλυψη θα έπρεπε να θυμούνται ότι ο άνθρωπος ζει στην γη για σύντομο διάστημα και γι αυτό, θα έπρεπε να φροντίσουν να μοιραστούν αυτές τις ανακαλύψεις με εποικοδομητικό τρόπο, με όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους τους. Ενώ βέβαια δεν θα έπρεπε να αρνηθούμε σε αυτόν που έκανε την ανακάλυψη κάποια αμοιβή για τις προσπάθειές του στην ανακάλυψη, ούτε θα έπρεπε εγωιστικά να προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε όλα τα πλεονεκτήματα και τις ευλογίες που προέρχονται από την αποκάλυψη των αποθεμάτων της φύσης.
(1464.1) 132:5.17 «3. Αν οι άνθρωποι επιλέξουν να ασχοληθούν με το εμπόριο και τις αγοραπωλησίες, δικαιούνται ένα λογικό και δίκαιο κέρδος. Κάθε έμπορος δικαιούται αμοιβή για τις υπηρεσίες του. Το σωστό εμπόριο και η έντιμη συμπεριφορά προς τους πελάτες στον οργανωμένο κόσμο των επιχειρήσεων μπορεί να δημιουργήσει πολλά είδη κέρδους, και όλες αυτές οι πηγές πλούτου πρέπει να κρίνονται με τις υψηλότερες αρχές δικαιοσύνης, εντιμότητας, και λογικής. Ο έντιμος έμπορος δεν θα έπρεπε να διστάζει να έχει το ίδιο κέρδος που θα έδινε με προθυμία σε ένα άλλο έμπορο σε μια παρόμοια συναλλαγή. Αν και αυτό το εισόδημα δεν είναι το ίδιο με το εισόδημα που κερδίζεται ατομικά όταν οι επιχειρηματικές συναλλαγές διεξάγονται σε μεγάλη κλίμακα, όμως, τέτοιος έντιμα συσσωρευμένος πλούτος χαρίζει στον ιδιοκτήτη μια σημαντική πρωτοβουλία όσον αφορά την δαπάνη του.
(1464.2) 132:5.18 «4. Κανένας θνητός που θέλει να κάνει το θείο θέλημα μπορεί να ξεπέσει ώστε να ασχοληθεί με την καταπίεση των συνανθρώπων του με σκοπό την απόκτηση πλούτου. Κανένας ευγενής άνθρωπος δεν θα προσπαθήσει να συσσωρεύσει πλούτη και δύναμη που απορρέει από αυτά με την υποδούλωση ή την άδικη εκμετάλλευση των αδερφών του στην σάρκα. Τα πλούτη είναι ηθική κατάρα και πνευματικό στίγμα όταν προέρχονται από τον ιδρώτα των καταπιεσμένων ανθρώπων. Όλα τα τέτοια πλούτη θα έπρεπε να επιστραφούν σε εκείνους που ληστεύτηκαν ή στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους. Ένας πολιτισμός που είναι ανθεκτικός δεν μπορεί να είναι κτισμένος πανω στην εξαπάτηση των εργατών που προσλαμβάνει.
(1464.3) 132:5.19 «5. Το έντιμο εισόδημα δικαιούται τόκους. Αφού οι άνθρωποι δανείζονται και δανείζουν, μπορεί να υπάρξει κάποιος λογικός τόκος εφόσον το κεφάλαιο ήταν νόμιμος πλούτος. Πρώτα καθάρισε το κεφάλαιό σου πριν διεκδικήσεις τόκο. Μην γίνεις τόσο μικρόψυχος και άπληστος ώστε να ξεπέσεις στην τοκογλυφία. Ποτέ να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να γίνει τόσο ατομιστής ώστε να εκμεταλλεύεσαι την δύναμη που σου δίνουν τα χρήματα και εκμεταλλευτείς ανέντιμα τους αδερφούς σου που αγωνίζονται για τα προς το ζην. Μην ενδώσεις στον πειρασμό να ζητήσεις τοκογλυφικά επιτόκια από τον αδερφό σου που βρίσκεται σε οικονομική δυσχέρεια.
(1464.4) 132:5.20 «6. Αν τύχει και εξασφαλίσεις πλούτη χάρη στην ευφυία σου, αν το εισόδημά σου προέρχεται από την ανταμοιβή των εφευρετικών σου χαρισμάτων, μην διεκδικήσεις άδικο μερίδιο από τέτοιες απολαβές. Η ευφυία χρωστά κάτι και στους προγόνους της και στους απογόνους της¨ κατά παρόμοιο τρόπο έχει υποχρέωση προς την φυλή της, το έθνος και στις περιστάσεις των εφευρετικών της ανακαλύψεων¨ θα έπρεπε ακόμα να έχει κατά νου ότι ήταν ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους που κουράστηκε και εργάστηκε για τις εφευρέσεις του. Θα ήταν εξίσου άδικο, όμως, αν στερήσεις από την ευφυία οποιαδήποτε αύξηση του εισοδήματός της. Και θα είναι εξίσου αδύνατο οι άνθρωποι να καθιερώσουν κανόνες και νόμους που να εφαρμόζονται σε όλα αυτά τα προβλήματα της δίκαιης διάθεσης του πλούτου. Πρέπει να αναγνωρίζεις τους άλλους ανθρώπους για αδερφούς σου, και αν ειλικρινά επιθυμείς να φέρεσαι στους άλλους ΄πως θα ήθελες να φέρονται σε σένα, οι κοινές αρχές της δικαιοσύνης, της εντιμότητας, και της ορθότητας θα σε καθοδηγούν στην δίκαιη και αμερόληπτη διευθέτηση κάθε προβλήματος που προκύπτει για οικονομικές αμοιβές και κοινωνική δικαιοσύνη.
(1464.5) 132:5.21 «7. Εκτός από τις δίκαιες και νόμιμες αμοιβές που κερδίζονται από διαχείριση, κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να έχει προσωπικές διεκδικήσεις στον πλούτο που ο καιρός και η τύχη έφεραν στα χέρια του. Τα τυχαία πλούτη θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται κάπως στο φως της εμπιστοσύνης που πρέπει να δαπανηθεί για το καλό της κοινωνικής ή οικονομικής ομάδας αυτού που τα απόκτησε. Οι ιδιοκτήτες τέτοιου πλούτου θα έπρεπε να έχουν τον κύριο λόγο στην απόφαση της σοφής και αποτελεσματικής διανομής τέτοιων απολαβών που δεν έχουν αποκτηθεί από την εργασία τους. Ο πολιτισμένος άνθρωπος δεν πρέπει να θεωρεί όλα όσα έχει στον έλεγχό του προσωπική και ιδιωτική του ιδιοκτησία.
(1465.1) 132:5.22 «8. Αν κάποιο μέρος της περιουσίας σου γνωρίζεις ότι έχει προέλθει από απάτη¨ αν κάποιο τμήμα από τα πλούτη σου έχει αποκτηθεί από ατιμίες ή άδικες μεθόδους¨ αν τα πλούτη σου είναι το προϊόν άδικων δοσοληψιών με τους συνανθρώπους σου, τότε να βιαστείς να επανορθώσεις και να επιστρέψεις όλα αυτά τα κακώς αποκτημένα στους δικαιούχους ιδιοκτήτες τους. Να επανορθώσεις πλήρως και έτσι να ξεκαθαρίσεις την περιουσία σου από όλα τα ανέντιμα έσοδα.
(1465.2) 132:5.23 «9. Η διαχείριση του πλούτου κάποιου ανθρώπου για το όφελος των άλλων είναι σοβαρή και ιερή ευθύνη. Μην διακινδυνεύεις και εκθέτεις σε κίνδυνο μια τέτοια εμπιστοσύνη. Πάρε για τον εαυτό σου μόνο το ποσοστό που θα επέτρεπαν όλοι οι έντιμοι άνθρωποι.
(1465.3) 132:5.24 «10. Εκείνο το μέρος της περιουσίας σου που αντιπροσωπεύει τα κέρδη σου από τις δικές σου νοητικές και σωματικές προσπάθειες—αν η δουλειά σου έχει γίνει έντιμα και δίκαια—είναι πραγματικά δικό σου. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να διαψεύσει το δικαίωμά σου να κρατήσεις και να χρησιμοποιήσεις τέτοια εισοδήματα όπως θέλεις εφόσον η άσκηση αυτού του δικαιώματος δεν βλάπτει τους συνανθρώπους σου.»
(1465.4) 132:5.25 Όταν ο Ιησούς τέλειωσε τις συμβουλές του, αυτός ο πλούσιος Ρωμαίος σηκώθηκε από τον καναπέ του και, καληνυχτίζοντάς τον, έδωσε την εξής υπόσχεση: «Καλέ μου φίλε, βλέπω ότι είσαι άνθρωπος με σπουδαία σοφία και καλοσύνη, και εγώ λοιπόν αύριο θα αρχίσω να διαχειρίζομαι όλη μου την περιουσία σύμφωνα με τις συμβουλές σου.»
6. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ
(1465.5) 132:6.1 Εδώ στην Ρώμη συνέβη και ένα συγκινητικό επεισόδιο στο οποίο ο Δημιουργός ενός σύμπαντος πέρασε πολλές ώρες για να επαναφέρει ένα χαμένο παιδί στην αγωνιούσα μητέρα του. Αυτό το μικρό αγόρι περιπλανιόταν μακριά από το σπίτι του, και ο Ιησούς το βρήκε να κλαίει δυστυχισμένο. Αυτός και ο Γκανίντ πήγαιναν προς τις βιβλιοθήκες, αλλά αφοσιώθηκαν στο να επιστρέψουν το παιδί στο σπίτι του. Ο Γκανίντ ποτέ δεν ξέχασε το σχόλιο του Ιησού: «Ξέρεις Γκανίντ, οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι σαν το χαμένο παιδί. Περνούν πολύ από τον χρόνο τους κλαίγοντας φοβισμένοι και υποφέροντας πικραμένοι όταν , στην πραγματικότητα, απέχουν πολύ λίγο από την ασφάλεια και την σιγουριά, σαν αυτό το παιδί που ήταν κοντά στο σπίτι του. Και όλοι εκείνοι που ξέρουν τον δρόμο της αλήθειας και απολαμβάνουν την βεβαιότητα της γνώσης του Θεού θα έπρεπε αυτό να το βλέπουν σαν χαρά, και όχι καθήκον, να προσφέρουν την καθοδήγησή τους στους συνανθρώπους τους που προσπαθούν να βρουν τις ικανοποιήσεις της ζωής. Δεν απολαύσαμε πολύ αυτή την προσφορά μας που επαναφέραμε το παιδί στην μητέρα του; Έτσι και εκείνοι που οδηγούν τους ανθρώπους προς τον Θεό βιώνουν την υπέρτατη ικανοποίηση της προσφοράς προς τους ανθρώπους.» Και από εκείνη την ημέρα και στο εξής, για όλη την υπόλοιπη φυσική ζωή του ,ο Γκανίντ έψαχνε διαρκώς για χαμένα παιδιά τα οποία θα επανέφερε στο σπίτι τους.
(1465.6) 132:6.2 Ήταν και μια χήρα με πέντε παιδιά της οποίας ο άντρας σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα. Ο Ιησούς είπε στον Γκανίντ για την απώλεια του δικού του πατέρα από ατύχημα, και πήγαν πολλές φορές να παρηγορήσουν και να εμψυχώσουν την χήρα και τα παιδιά της, ενώ ο Γκανίντ πήρε και χρήματα από τον πατέρα του για να τους παρέχει τροφή και ρουχισμό. Δεν σταμάτησαν τις προσπάθειές τους μέχρι να βρουν μια θέση εργασίας για το μεγαλύτερο γιο ώστε να μπορεί να βοηθά την οικογένειά του.
(1465.7) 132:6.3 Εκείνη την νύχτα. Καθώς ο Γκονόντ άκουγε την εξιστόρηση αυτών των εμπειριών, είπε στον Ιησού, καλόπιστα: «Είναι σκοπό να κάνω τον γιο μου λόγιο ή επιχειρηματία, και τώρα εσύ θα μου τον κάνεις φιλόσοφο ή φιλάνθρωπο.» Και ο Ιησούς χαμογελώντας απάντησε: «Ίσως τον κάνουμε και τα τέσσερα¨ τότε θα απολαμβάνει μια τετραπλή ικανοποίηση στην ζωή του αφού το αφτί του που αναγνωρίζει την ανθρώπινη μελωδία θα μπορεί να αναγνωρίζει τέσσερις τόνους αντί για έναν.» Τότε είπε ο Γκονόντ: «Βλέπω είσαι ένας αληθινός φιλόσοφος. Πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο για τις μελλοντικές γενιές.» Και ο Ιησούς απάντησε: «Όχι βιβλίο—η αποστολή μου είναι να ζήσω την ζωή σε αυτή την γενιά και για όλες τις γενιές. Εγώ…»αλλά εκεί σταμάτησε, και είπε στον Γκανίντ, «Γιε μου, είναι ώρα να πάμε για ύπνο.»
7. ΤΑΞΙΔΑΚΙΑ ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ
(1466.1) 132:7.1 Ο Ιησούς, ο Γκονόντ, και ο Γκανίντ έκαναν τρεις εκδρομές έξω από την Ρώμη σε σημεία των περιχώρων που είχαν ενδιαφέρον. Στην επίσκεψή τους στις βόρειες Ιταλικές λίμνες ο Ιησούς είχε μια μακροσκελή συνομιλία με τον Γκανίντ για το αδύνατον της διδασκαλίας ενός ανθρώπου για τον Θεό αν ο άνθρωπος αυτός δεν επιθυμεί να γνωρίσει τον Θεό. Είχαν συναντήσει τυχαία έναν απερίσκεπτο ειδωλολάτρη όταν ταξίδευαν στις λίμνες, και ο Γκανίντ εξεπλάγη που ο Ιησούς δεν ακολούθησε την συνηθισμένη του τακτική να αρχίσει με τον άνθρωπο αυτόν μια κουβέντα που θα οδηγούσε από μόνη της στην συζήτηση για πνευματικά θέματα. Όταν ο Γκανίντ ρώτησε τον δάσκαλό του γιατί έδειξε τόσο λίγο ενδιαφέρον για αυτόν τον ειδωλολάτρη, ο Ιησούς του απάντησε:
(1466.2) 132:7.2 «Γκανίντ, ο άνθρωπος αυτός δεν λαχταρούσε για την αλήθεια. Δεν ήταν δυσαρεστημένος με τον εαυτό του. Δεν ήταν έτοιμος να ζητήσει βοήθεια, και τα μάτια του νου του δεν ήταν ανοιχτά για να δεχτούν φως από την ψυχή. Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ώριμος για την συγκομιδή της σωτηρίας¨ θα πρέπει να του επιτραπεί περισσότερος χρόνος για τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες της ζωής για να προετοιμαστεί για την υποδοχή της σοφίας και της ανώτερης μάθησης. Ή, αν μπορούσαμε να τον έχουμε να ζήσει μαζί μας, θα μπορούσαμε να του δείξουμε με τον τρόπο ζωής μας τον Πατέρα στον ουρανό, και έτσι θα εύρισκε τόσο ελκυστικές τις ζωές μας σαν γιοι του Θεού, που τελικά θα ήθελε να μάθει για τον Πατέρα μας. Δεν μπορείς να αποκαλύψεις τον Θεό σε εκείνους που δεν τον αναζητούν¨ δεν μπορείς να οδηγήσεις απρόθυμες ψυχές στις χαρές της σωτηρίας. Ο άνθρωπος πρέπει να λαχταρήσει για την αλήθεια μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του, ή πρέπει να ποθήσει να γνωρίσει τον Θεό μέσα από την επαφή του με την ζωή εκείνων που έχουν εξοικειωθεί με τον θεϊκό Πατέρα, πριν μπορέσει κάποιος άλλος άνθρωπος να ενεργήσει σαν ενδιάμεσο να καθοδηγηθεί ένας τέτοιος συνάνθρωπος προς τον Πατέρα στον ουρανό. Αν γνωρίζουμε τον Θεό, το πραγματικό μας έργο στην γη είναι να αφήνουμε τον Πατέρα να αποκαλύπτεται στην ζωή μας, και έτσι όλοι οι άνθρωποι που τον αναζητούν θα δουν τον Πατέρα και θα ζητήσουν την βοήθειά μας να μάθουν περισσότερα για τον Θεό που με αυτόν τον τρόπο βρίσκει έκφραση στην ζωή μας.»
(1466.3) 132:7.3 Ήταν σε μια επίσκεψή τους στην Ελβετία, πάνω στα βουνά, που ο Ιησούς είχε μια κουβέντα που κράτησε όλη μέρα, και με τον πατέρα και με τον γιο για τον Βουδισμό. Πολλές φορές ο Γκανίντ είχε ρωτήσει τον Ιησού άμεσα για τον Βούδα, αλλά πάντα έπαιρνε λίγο πολύ ασαφείς απαντήσεις. Τώρα, μπροστά στον γιο, ο πατέρας έκανε μια ερώτηση άμεση στον Ιησού για τον Βούδα, και έλαβε άμεση απάντηση. Είπε ο Γκονόντ: «Θα ήθελα στα αλήθεια να μάθω τι πιστεύεις για τον Βούδα.» Και ο Ιησούς απάντησε:
(1466.4) 132:7.4 «Ο Βούδας σας ήταν πολύ καλύτερος από τον Βουδισμό σας. Ο Βούδας ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας προφήτης για τους ανθρώπους του, αλλά ήταν ορφανός προφήτης¨ εννοώ ότι πολύ γρήγορα έχασε την επαφή του με τον πνευματικό του Πατέρα, τον Πατέρα στον ουρανό. Η εμπειρία του ήταν τραγική. Προσπάθησε να ζήσει και να διδάξει σαν απεσταλμένος του Θεού, αλλά χωρίς τον Θεό. Ο Βούδας οδηγούσε το πλοίο της σωτηρίας του κατευθείαν σε ένα ασφαλές λιμάνι, κατευθείαν στην είσοδο του λιμανιού της σωτηρίας των θνητών, και εκεί, εξαιτίας των λανθασμένων χαρτών πλεύσης, το πλοίο βρήκε στην ξηρά. Εκεί έχει μείνει όλες αυτές τις γενιές, και εξοκείλει ακίνητο σχεδόν χωρίς ελπίδα. Και εκεί έμειναν πολλοί από τους ανθρώπους σας όλα αυτά τα χρόνια. Ζουν σχεδόν σε απόσταση αναπνοής από τα ασφαλή γαλήνια νερά, αλλά αρνούνται να εισέλθουν επειδή το ευγενικό σκάφος του καλού Βούδα είχε την ατυχία να εξοκείλει ακριβώς έξω από το λιμάνι. Και οι Βουδιστές λαοί ποτέ δεν θα μπουν σε αυτό το λιμάνι εκτός και να αφήσουν το φιλοσοφικό σκάφος του προφήτη τους και αρπαχτούν από το ευγενικό του πνεύμα. Αν οι άνθρωποί σας είχαν μείνει πιστοί στο πνεύμα του Βούδα, θα είχατε μπει εδώ και πολύ καιρό στο λιμάνι της πνευματικής γαλήνης, της ψυχικής ανάπαυσης, και της βεβαιότητας της σωτηρίας.
(1467.1) 132:7.5 «Βλέπεις Γκονόντ. Ο Βούδας γνώριζε τον Θεό στο πνεύμα του αλλά δεν μπόρεσε να τον ανακαλύψει με καθαρότητα και στον νου του¨ οι Εβραίοι ανακάλυψαν τον Θεό με τον νου τους ,αλλά απέτυχαν παταγωδώς να τον γνωρίσουν στο πνεύμα τους. Σήμερα, οι Βουδιστές παραπαίουν με μια φιλοσοφία χωρίς Θεό, ενώ οι άνθρωποί μου είναι οδυνηρά σκλαβωμένοι από τον φόβο προς τον Θεό χωρίς μια σωτήρια φιλοσοφία για την ζωή και την ελευθερία. Εσείς έχετε μια φιλοσοφία χωρίς Θεό¨ οι Εβραίοι έχουν Θεό αλλά δεν έχουν μια φιλοσοφία για να μπορέσουν να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημά του. Ο Βούδας, μην μπορώντας να οραματιστεί τον Θεό σαν πνεύμα και σαν Πατέρα, δεν μπόρεσε να δώσει στην διδασκαλία του την ηθική ενέργεια και την πνευματική ώθηση που πρέπει να έχει μια θρησκεία για να μπορέσει να αλλάξει μια φυλή και να εξυψώσει ένα έθνος.»
(1467.2) 132:7.6 Τότε ο Γκανίντ αναφώνησε: «Δάσκαλε, ας κάνουμε εσύ και εγώ μια νέα θρησκεία, που να είναι καλή για την Ινδία και αρκετά μεγάλη για την Ρώμη, και ίσως να μπορέσουμε να την ανταλλάξουμε με τους Εβραίους για τον Ιεχωβά τους.» Και ο Ιησούς απάντησε: «Γκανίντ οι θρησκείες δεν φτιάχνονται. Οι θρησκείες των ανθρώπων αναπτύσσονται σε μεγάλα χρονικά διαστήματα, ενώ οι αποκαλύψεις του Θεού αστράφτουν στην γη στις ζωές των ανθρώπων που αποκαλύπτουν τον Θεό στους συνανθρώπους τους.» Αλλά δεν κατάλαβαν την σημασία αυτών των προφητικών λόγων.
(1467.3) 132:7.7 Εκείνη την νύχτα όταν είχαν αποσυρθεί για να αναπαυθούν, ο Γκανίντ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Μίλησε πολύ ώρα με τον πατέρα του και τελικά είπε: «Ξέρεις πατέρα, μερικές φορές νομίζω ότι ο Ιωσουά είναι προφήτης.» Και ο πατέρας του απάντησε νυσταγμένα, «Γιε μου, υπάρχουν άλλοι….»
(1467.4) 132:7.8 Από εκείνη την ημέρα, για την υπόλοιπη φυσική ζωή του, ο Γκανίντ άρχισε να αναπτύσσει μια δική του θρησκεία. Η ευρύτητα πνεύματος, η δικαιοσύνη, και η ανεκτικότητα του Ιησού είχαν αγγίξει βαθιά το νου του. Σε όλες τις συζητήσεις τους για φιλοσοφία και θρησκεία αυτός ο νέος ποτέ δεν ένοιωσε συναισθήματα απόρριψης ή αντιδράσεις ανταγωνισμού.
(1467.5) 132:7.9 Τι θέαμα για τα ουράνια νοήμονα όντα , αυτός ο νεαρός Ινδός να προτείνει στον Δημιουργό ενός σύμπαντος να φτιάξουν μια νέα θρησκεία! Και παρόλο που ο νέος δεν το γνώριζε , έφτιαχναν μια νέα και αιώνια θρησκεία ακριβώς εκείνη την χρονική στιγμή σε εκείνο ακριβώς το μέρος—αυτό το νέο τρόπο σωτηρίας, την αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο μέσα από τον Ιησού. Αυτό που ήθελε πιο πολύ να κάνει ο νέος ήδη υποσυνείδητα το έκανε στην πραγματικότητα. Έτσι ήταν, είναι και θα είναι από τότε. Αυτό που η φωτισμένη και βαθιά διαλογιζόμενη φαντασία της πνευματικής διδασκαλίας και καθοδήγησης ειλικρινά και ανιδιοτελώς θέλει να κάνει και να είναι, γίνεται δημιουργικό σύμφωνα με τον βαθμό της αφοσίωσης των θνητών στην πράξη του θελήματος του Πατέρα. Όταν ο άνθρωπος συνεταιρίζεται τον Θεό, σπουδαία πράγματα μπορούν να συμβούν.