ΕΓΓΡΑΦΟ 156, Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΤΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΙΔΩΝΑ

^{(1734.1) 156:0.1} Την Παρασκευή το απόγευμα, 10 Ιουνίου, ο Ιησούς και οι σύντροφοι του έφθασαν στα περίχωρα της Σιδώνας όπου σταμάτησαν στο σπίτι μιας καλής γυναίκας που είχε υπάρξει ασθενής στο νοσοκομείο της Βηθσαϊδά τον καιρό που ο Ιησούς ήταν στο απόγειο της λαϊκής εύνοιας. Οι ευαγγελιστές και οι απόστολοι κατέλυσαν στους φίλους της που ήταν δίπλα της στη γειτονιά, και ξεκουράστηκαν το Σάββατο εν μέσω αυτού του αναζωογονητικού περιβάλλοντος. Πέρασαν σχεδόν δυόμισι εβδομάδες στη Σιδώνα και τα πέριξ, προτού ετοιμαστούν να επισκεφθούν τις πόλεις της ακτής στο βορρά.

^{(1734.2) 156:0.2} Το Σάββατο αυτό του Ιουνίου ήταν πολύ ήσυχο. Οι ευαγγελιστές και οι απόστολοι ήταν όλοι απορροφημένοι από την περισυλλογή τους σχετικά με την ομιλία του Κυρίου πάνω στη θρησκεία, την οποία είχαν ακούσει στο δρόμο για τη Σιδώνα. Όλοι ήταν ικανοί να εκτιμήσουν ένα μέρος από όσα τους είπε, αλλά κανείς τους δεν κατάλαβε πλήρως τη σημασία της διδασκαλίας του.

^{(1734.3) 156:1.1} Εκεί κοντά στο σπίτι της Καρούσκα, όπου είχε καταλύσει ο Κύριος, έμενε μια Σύρια γυναίκα που είχε ακούσει πολλά για τον Ιησού σαν θεραπευτή και δάσκαλο, και αυτό το Σάββατο το απόγευμα ήρθε φέρνοντας και τη μικρή της κόρη. Το παιδί, δώδεκα χρονών περίπου, είχε αρρωστήσει από μια σοβαρή νευρική διαταραχή που τη χαρακτήριζαν σπασμοί και άλλες θλιβερές εκδηλώσεις.

^{(1734.4) 156:1.2} Ο Ιησούς είχε διατάξει τους συντρόφους του να μην πουν σε κανένα για την παρουσία του στο σπίτι της Καρούσκα, εξηγώντας ότι επιθυμούσε να ξεκουραστεί. Αν και είχαν υπακούσει στις εντολές του Κυρίου τους, η υπηρέτρια της Καρούσκα είχε πάει στο σπίτι αυτής της Σύριας γυναίκας, της Νοάρα, για να την πληροφορήσει ότι ο Ιησούς έμενε στο σπίτι της κυρίας της και είχε ωθήσει αυτή την ανήσυχη μητέρα να φέρει την άρρωστη κόρη της για να θεραπευτεί. Η μητέρα αυτή, φυσικά, πίστευε ότι το παιδί της είχε κυριευτεί από δαιμόνιο, ένα ακάθαρτο πνεύμα.

^{(1734.5) 156:1.3} Όταν η Νοράνα έφτασε με την κόρη της, οι δίδυμοι του Αλφαίου της εξήγησαν μέσω διερμηνέα ότι ο Κύριος αναπαυότανε και δεν μπορούσαν να τον ενοχλήσουν. Κατόπιν τούτου η Νοράνα απάντησε ότι αυτή και το παιδί θα περίμεναν εκεί μέχρις ότου ο Κύριος ξεκουραστεί. Κι ο Πέτρος προσπάθησε να συζητήσει μαζί της και να την πείσει να πάει σπίτι. Εξήγησε ότι ο Ιησούς ήταν εξαντλημένος από την πολλή διδασκαλία και τη θεραπεία και ότι είχε έρθει στη Φοινίκη για μια περίοδο ησυχίας και ανάπαυσης. Αλλά ήταν μάταιο. Η Νοράνα δεν έφευγε. Στις ικεσίες του Πέτρου απάντησε μόνο: «Δεν φεύγω πριν δω τον Κύριό σας. Ξέρω ότι μπορεί να εκδιώξει το δαιμόνιο από το παιδί μου και δεν θα φύγω πριν ο θεραπευτής κοιτάξει την κόρη μου».

^{(1734.6) 156:1.4} Μετά προσπάθησε να απομακρύνει τη γυναίκα ο Θωμάς αλλά κι αυτός απέτυχε. Σ’ αυτόν είπε: «Πιστεύω ότι ο Κύριός σας μπορεί να εκδιώξει το δαιμόνιο που βασανίζει το παιδί μου. Έχω ακούσει για τα φοβερά έργα του στη Γαλιλαία και πιστεύω σ’ αυτόν. Τι τρέχει με σας, τους αποστόλους του, και θέλετε να διώχνετε εκείνους που αναζητούν την βοήθεια του Κυρίου σας;». Και όταν μίλησε έτσι ο Θωμάς υποχώρησε.

^{(1735.1) 156:1.5} Τότε ήρθε ο Σίμων ο Ζηλωτής να διαμαρτυρηθεί στη Νοράνα. Είπε ο Σίμων: «Γυναίκα, είσαι μια ειδωλολάτρισσα που μιλάει ελληνικά. Δεν είναι σωστό να περιμένεις να πάρει ο Κύριος το ψωμί που προορίζεται για τα παιδιά του ευνοουμένου σπιτικού και να το πετάξει στα σκυλιά». Η Νοράνα όμως δεν προσβλήθηκε από την επίθεση που της έκανε ο Σίμων. Απάντησε μόνο: «Ναι, δάσκαλε, σε καταλαβαίνω. Για τα μάτια των Ιουδαίων είμαι μόνο ένα σκυλί, αλλά όσον αφορά τον Κύριό σας, είμαι ένα πιστό σκυλί. Είμαι αποφασισμένη να δει την κόρη μου, γιατί έχω πειστεί ότι, αν της ρίξει μόνο μια ματιά θα την γιατρέψει. Ακόμα και εσύ, καλέ μου άνθρωπε, δεν θα τολμούσες να στερήσεις από τα σκυλιά το προνόμιο ν’ αρπάζουν τα ψίχουλα που κατά τύχη πέφτουν από το τραπέζι των παιδιών».

^{(1735.2) 156:1.6} Ακριβώς εκείνη τη στιγμή το μικρό κορίτσι καταλήφθηκε από ένα βίαιο σπασμό μπροστά τους, και η μητέρα φώναξε: «Να, μπορείτε να δείτε ότι το παιδί μου κατέχεται από ένα πονηρό πνεύμα. Αν η ανάγκη μας δεν σας κάνει εντύπωση, κάνω έκκληση στον Κύριό σας, ο οποίος μου έχουν πει ότι αγαπάει όλους τους ανθρώπους και τολμάει να θεραπεύει ακόμα και τους ειδωλολάτρες όταν αυτοί πιστεύουν. Δεν αξίζετε να είστε μαθητές του. Δεν θα φύγω μέχρι να θεραπευτεί το παιδί μου».

^{(1735.3) 156:1.7} Ο Ιησούς, που άκουσε όλη αυτή τη συνομιλία από ένα ανοιχτό παράθυρο, βγήκε έξω, προς μεγάλη τους κατάπληξη, και είπε: «Ω γυναίκα, η πίστη σου είναι μεγάλη, τόσο μεγάλη ώστε δεν μπορώ να αρνηθώ την επιθυμία σου. Πήγαινε με ειρήνη. Η κόρη σου ήδη έγινε καλά». Και το μικρό κορίτσι ήταν καλά από εκείνη την ώρα. Καθώς η Νοράνα και το παιδί έφευγαν, ο Ιησούς τους ικέτευσε να μην πουν σε κανένα για το συμβάν αυτό, και ενώ οι σύντροφοί του συμμορφώθηκαν με αυτή την παράκληση, η μητέρα και το παιδί δεν σταμάτησαν να διακηρύσσουν το γεγονός της θεραπείας του μικρού κοριτσιού σε όλη την περιοχή, ακόμα και στη Σιδώνα, τόσο που ο Ιησούς θεώρησε σωστό να αλλάξει τη διαμονή του μέσα σε λίγες ημέρες.

^{(1735.4) 156:1.8} Την επόμενη μέρα, όπως δίδασκε ο Ιησούς τους αποστόλους του, σχολιάζοντας τη θεραπεία της κόρης της Σύριας γυναίκας, είπε: «Έτσι ήταν πάντα, βλέπετε από μόνοι σας πως οι ειδωλολάτρες μπορούν να ασκήσουν μια σωτήρια πίστη με τις διδασκαλίες του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω ότι τη βασιλεία του Πατέρα θα την πάρουν οι ειδωλολάτρες αν τα τέκνα του Αβραάμ δεν ενδιαφερθούν να δείξουν αρκετή πίστη για να εισέλθουν σ’ αυτήν».

^{(1735.5) 156:2.1} Μπαίνοντας στη Σιδώνα, ο Ιησούς και οι σύντροφοί του πέρασαν από μια γέφυρα, την πρώτη από τις πολλές που θα έβλεπαν. Καθώς βάδιζαν πάνω στη γέφυρα, ο Ιησούς μεταξύ άλλων τους είπε: «Αυτός ο κόσμος είναι μόνο μια γέφυρα, πρέπει να περάσετε από πάνω της, αλλά δεν πρέπει να σκεφθείτε να χτίσετε ένα τόπο κατοικίας πάνω της».

^{(1735.6) 156:2.2} Καθώς οι εικοσιτέσσερις άρχισαν τις εργασίες τους στη Σιδώνα, ο Ιησούς πήγε να μείνει σ’ ένα σπίτι ακριβώς στο βόρειο μέρος της πόλης, στο σπίτι της Ιούστας και της μητέρας της Βερενίκης. Ο Ιησούς δίδασκε τους εικοσιτέσσερις κάθε πρωί στο σπίτι της Ιούστας, και αυτοί πήγαιναν στα διάφορα μέρη της Σιδώνας για να διδάσκουν και να κηρύττουν τα απογεύματα και τα βράδια.

^{(1735.7) 156:2.3} Οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές ήταν πολύ χαρούμενοι από τον τρόπο με τον οποίο οι ειδωλολάτρες της Σιδώνας δέχτηκαν το μήνυμά τους, κατά τη σύντομη παραμονή τους πολλοί προστέθηκαν στη βασιλεία. Αυτή η περίοδος των περίπου έξι εβδομάδων στη Φοινίκη, ήταν πολύ καρποφόρα για το έργο τού να κερδίζουν ψυχές, αλλά οι μετέπειτα Ιουδαίοι συγγραφείς του Ευαγγελίου συνήθιζαν να αναφέρουν λίγα πράγματα γι αυτή τη θερμή υποδοχή της διδασκαλίας του Ιησού από τους ειδωλολάτρες, όταν την ίδια εποχή ένας μεγάλος αριθμός από τους δικούς τους διέκειντο τόσο εχθρικά εναντίον του.

^{(1736.1) 156:2.4} Αυτοί οι ειδωλολάτρες που πίστεψαν, εκτίμησαν με πολλούς τρόπους και πολύ περισσότερο τη διδασκαλία του Ιησού απ’ ότι οι Ιουδαίοι. Πολλοί από αυτούς τους Σύριους και τους Φοίνικες, που μίλαγαν ελληνικά, έμαθαν ότι όχι μόνο ο Ιησούς ήταν όπως ο Θεός, αλλά και ότι ο Θεός ήταν όπως ο Ιησούς. Αυτοί οι επονομαζόμενοι απολίτιστοι κατόρθωσαν να κατανοήσουν τις διδασκαλίες του Κυρίου σχετικά με την ομοιομορφία των νόμων αυτού του κόσμου και όλου του σύμπαντος. Κατάλαβαν τη διδασκαλία ότι ο Θεός δεν είναι λάτρης προσώπων, φυλών ή εθνών. Ότι δεν υπάρχει ευνοιοκρατία με τον Πατέρα του Σύμπαντος. Ότι το σύμπαν είναι ενιαίο με αμετάβλητους νόμους και ανεξάντλητα αξιόπιστο. Οι ειδωλολάτρες αυτοί δεν φοβόντουσαν τον Ιησού. Είχαν την τόλμη να αποδεχτούν το μήνυμά του. Σε όλες τις εποχές οι άνθρωποι είχαν την ικανότητα να κατανοήσουν τον Ιησού, αλλά φοβόντουσαν να το κάνουν.

^{(1736.2) 156:2.5} Ο Ιησούς εξήγησε στους εικοσιτέσσερις ότι δεν εξαφανίστηκε από τη Γαλιλαία επειδή δεν είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του. Κατάλαβαν ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος για μια ανοιχτή ρήξη με την καθεστηκυία θρησκεία και ότι δεν επεδίωκε να γίνει μάρτυρας. Ήταν κατά τη διάρκεια μιας από τις συσκέψεις στο σπίτι της Ιούστας, που ο Κύριος είπε στους μαθητές του για πρώτη φορά ότι «ακόμα και αν ο ουρανός και η γη σταματήσουν να υπάρχουν, οι λόγοι μου της αλήθειας θα υπάρχουν πάντα».

^{(1736.3) 156:2.6} Το θέμα των οδηγιών του Ιησού κατά την παραμονή τους στη Σιδώνα ήταν για την πνευματική πρόοδο. Τους είπε ότι δεν μπορούσαν να μείνουν αμετακίνητοι. Έπρεπε να προχωρήσουν στη δικαιοσύνη ή να οπισθοχωρήσουν στο πονηρό και την αμαρτία. Τους νουθέτησε να «ξεχάσετε εκείνα τα πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν αφού ωθείστε μπροστά για να δεχτείτε τις μεγαλύτερες αλήθειες της βασιλείας». Τους ικέτεψε να μην συμβιβαστούν με τα πρώτα στάδια ανάπτυξης της βασιλείας αλλά να αγωνιστούν για να αποκτήσουν την πλήρη ανάπτυξη της θεϊκής συγγένειας μέσα στην κοινωνία του πνεύματος και μέσα στη συναδελφοσύνη των πιστών.

^{(1736.4) 156:2.7} Είπε ο Ιησούς: «Οι μαθητές μου δεν πρέπει μόνο να σταματήσουν να πράττουν το κακό αλλά να μάθουν να κάνουν το καλό. Δεν οφείλετε να καθαριστείτε από όλες τις ενσυνείδητες αμαρτίες αλλά και να αρνηθείτε να παρέξετε άσυλο στα αισθήματα ενοχής. Αν εξομολογείστε τις αμαρτίες σας αυτές είναι συγχωρημένες. Επομένως πρέπει να διατηρείτε μια συνείδηση άδεια από αδικία».

^{(1736.5) 156:2.8} Ο Ιησούς ευχαριστιόταν πολύ από την έξυπνη αίσθηση χιούμορ που έδειχναν αυτοί οι ειδωλολάτρες. Ήταν η αίσθηση του χιούμορ που έδειξε η Νοράνα η Σύρια, μαζί με τη μεγάλη και επίμονη πίστη της που συγκινούσε τόσο την καρδιά του Κυρίου και προκαλούσε το έλεός του. Ο Ιησούς στενοχωριόταν πολύ που ο λαός του – οι Ιουδαίοι – στερούνταν το χιούμορ. Είπε κάποτε στο Θωμά: «Ο λαός μου παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν σχεδόν καθόλου το χιούμορ. Το βαρύ φορτίο της θρησκείας των Φαρισαίων δεν θα μπορούσε ποτέ να προέρχεται από ένα λαό με αίσθηση του χιούμορ. Διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο».

^{(1736.6) 156:3.1} Την Τρίτη, 28 Ιουνίου ο Κύριος και οι σύντροφοί του άφησαν τη Σιδώνα πηγαίνοντας προς την ακτή του Πορφυρείου και της Χελδούης. Οι ειδωλολάτρες τους υποδέχτηκαν καλά και πολλοί προστέθηκαν στην βασιλεία εκείνη την εβδομάδα της διδασκαλίας και του κηρύγματος. Οι απόστολοι κήρυξαν στο Πορφύρειο και οι ευαγγελιστές δίδαξαν στη Χελδούη. Για όσο διάστημα οι εικοσιτέσσερις ήταν απασχολημένοι με το έργο τους, ο Ιησούς τους άφησε για μια περίοδο τριών ή τεσσάρων ημερών, επισκεπτόμενος την παραλιακή πόλη της Βηρυτού, όπου επισκέφθηκε ένα Σύριο που λεγόταν Μαλάχ, ο οποίος είχε πιστέψει, και ο οποίος ήταν στη Βηθσαϊδά ένα χρόνο πρωτύτερα.

^{(1737.1) 156:3.2} Την Τετάρτη, 6 Ιουλίου, επέστρεψαν όλοι στη Σιδώνα και έμειναν στο σπίτι της Ιούστας μέχρι την Κυριακή το πρωί, όταν αναχώρησαν για την Τύρο, πηγαίνοντας νότια κατά μήκος της ακτής μέσω Σαρεπτά, φθάνοντας στην Τύρο τη Δευτέρα 11 Ιουλίου. Μέχρι τότε οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές είχαν εξοικειωθεί να εργάζονται ανάμεσα στους επονομαζόμενους ειδωλολάτρες, οι οποίοι στην πραγματικότητα προέρχονταν κυρίως από τις πρώιμες Χαναανίτικες φυλές, της ακόμα πιο πρώιμης Σημιτικής προέλευσης. Όλοι αυτοί οι λαοί μιλούσαν ελληνικά. Οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές εξεπλάγησαν πολύ παρατηρώντας το ζήλο αυτών των ειδωλολατρών να ακούσουν το ευαγγέλιο και σημειώνοντας την αμεσότητα με την οποία πολλοί από αυτούς πίστευαν.

^{(1737.2) 156:4.1} Από τις 11 μέχρι τις 24 Ιουλίου δίδασκαν στην Τύρο. Καθένας από τους αποστόλους πήρε μαζί του έναν ευαγγελιστή και έτσι ανά δυο δίδασκαν και κήρυτταν σε όλα τα μέρη της Τύρου και στα περίχωρά της. Οι πολύγλωσσοι κάτοικοι αυτού του λιμανιού τους άκουγαν με χαρά και πολλοί βαπτίσθηκαν στην συναδελφοσύνη της βασιλείας. Ο Ιησούς έκανε σαν βάση του το σπίτι ενός Ιουδαίου ονόματι Ιωσήφ, ενός πιστού, που έμενε τρία-τέσσερα μίλια νότια της Τύρου, όχι μακριά από τον τύμβο του Χιράμ, που ήταν βασιλιάς της πόλης-κράτους της Τύρου κατά την εποχή του Δαυίδ και του Σολομώντα.

^{(1737.3) 156:4.2} Καθημερινά, για το διάστημα των δυο εβδομάδων, οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές έμπαιναν στην Τύρο από την προκυμαία του Αλέξανδρου, για να διευθύνουν μικρές συναντήσεις και κάθε βράδυ οι περισσότεροι από αυτούς επέστρεφαν στον καταυλισμό του σπιτιού του Ιωσήφ στα νότια της πόλης. Κάθε μέρα πιστοί έβγαιναν από την πόλη για να μιλήσουνε με τον Ιησού στο μέρος που είχε καταλύσει. Ο Κύριος μίλησε μόνο μια φορά στην Τύρο, το απόγευμα της 20ης Ιουλίου, όταν δίδαξε τους πιστούς σχετικά με την αγάπη του Πατέρα προς όλους τους ανθρώπους και με την αποστολή του Υιού για την αποκάλυψη του Πατέρα σε όλες τις φυλές των ανθρώπων. Υπήρξε τόσο ενδιαφέρον για το ευαγγέλιο της βασιλείας ανάμεσα σ’ αυτούς τους ειδωλολάτρες που, επί τη ευκαιρία αυτή, οι θύρες του ναού του Μελκάρθ άνοιξαν γι αυτόν, και είναι ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι σε επόμενους χρόνους μια Χριστιανική εκκλησία χτίστηκε σε αυτήν ακριβώς τη θέση του αρχαίου ναού.

^{(1737.4) 156:4.3} Πολλοί από τους υπεύθυνους στην κατασκευή της πορφύρας της Τύρου, της βαφής που έκανε την Τύρο και τη Σιδώνα διάσημες σε όλο τον κόσμο, και η οποία συνετέλεσε τόσο πολύ στο εμπόριό τους με όλο τον κόσμο και τον συνεπακόλουθο πλουτισμό τους, πίστεψαν στη βασιλεία. Όταν, σύντομα μετά, τα αποθέματα των θαλάσσιων ζώων που ήταν πηγή αυτής της βαφής άρχισαν να ελαττώνονται, αυτοί οι κατασκευαστές της βαφής πήγαν αλλού, για να ψάξουν νέες αποικίες από αυτά τα όστρακα. Και έτσι μετοικώντας στα πέρατα της γης, μετέφεραν μαζί τους το μήνυμα της πατρότητας του Θεού και της αδελφοσύνης του ανθρώπου – το ευαγγέλιο δηλαδή της βασιλείας.

^{(1737.5) 156:5.1} Το απόγευμα της Τετάρτης, στην ομιλία του, ο Ιησούς είπε για πρώτη φορά στους οπαδούς του την ιστορία του κρίνου το οποίο σηκώνει το καθαρό χιονάτο κεφαλάκι του ψηλά στη λιακάδα ενώ οι ρίζες του είναι βυθισμένες μέσα στη λάσπη και το βούρκο του σκοτεινού εδάφους. «Παρόμοια», είπε, «ο θνητός άνθρωπος, ενώ έχει τις ρίζες της καταγωγής και της ύπαρξής του στο ζωώδες έδαφος της ανθρώπινης φύσης, μπορεί με την πίστη του να ανασηκώσει την πνευματική του φύση ψηλά στη λιακάδα της ουράνιας αλήθειας και στην πράξη να παράξει τους καρπούς του πνεύματος».

^{(1738.1) 156:5.2} Ήταν στην ίδια αυτή ομιλία που ο Ιησούς χρησιμοποίησε τη μοναδική παραβολή που είχε σχέση με το δικό του επάγγελμα – του ξυλουργού. Κατά τη παραίνεσή του «Χτίστε γερά θεμέλια για τη δημιουργία ευγενικού χαρακτήρα πνευματικών χαρισμάτων», είπε: «Για να παραχθούν οι καρποί του πνεύματος, πρέπει να γεννηθείτε από το πνεύμα. Πρέπει να διδαχθείτε από το πνεύμα και να οδηγηθείτε από το πνεύμα αν θέλετε να ζήσετε τη γεμάτη πνεύμα ζωή ανάμεσα στους συνανθρώπους σας. Αλλά μην κάνετε το λάθος του ανόητου ξυλουργού που χάνει πολύτιμο χρόνο αλφαδιάζοντας, μετρώντας και γυαλίζοντας τη σαρακοφαγωμένη και εσωτερικά σάπια ξυλεία του και ύστερα, όταν έχει στηρίξει όλη τη δουλειά του στα σαθρά δοκάρια, πρέπει να τα πετάξει σαν ακατάλληλα για τη θεμελίωση του κτιρίου που θα έκτιζε, για να μπορούν να αντέχουν στις επιθέσεις του χρόνου και των καταιγίδων. Ας βεβαιωθεί κάθε άνδρας ότι τα διανοητικά και ηθικά θεμέλια του χαρακτήρα είναι τέτοια που επαρκώς μπορούν να υποβαστάξουν την υπερκατασκευή της μεγεθυσμένης και εξευγενισμένης πνευματικής φύσης, η οποία μεταμορφώνει με τον τρόπο αυτό το θνητό νου και μετά, μαζί με εκείνον τον αναδημιουργημένο νου, θα επιτύχει την ανάπτυξη της ψυχής του αθάνατου προορισμού. Η πνευματική σας φύση – η από κοινού δημιουργημένη ψυχή – είναι μια ζωντανή καλλιέργεια, αλλά ο νους και οι τρόποι συμπεριφοράς του ατόμου είναι το έδαφος από το οποίο πρέπει να φυτρώσουν αυτές οι ανώτερες εκδηλώσεις της ανθρώπινης ανάπτυξης και του θεϊκού πεπρωμένου. Το έδαφος της εξελισσόμενης ψυχής είναι ανθρώπινο και υλικό, αλλά το πεπρωμένο αυτής της συνδυασμένης δημιουργίας νου και πνεύματος είναι πνευματικό και θεϊκό».

^{(1738.2) 156:5.3} Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Ναθαναήλ ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, γιατί προσευχόμαστε να μας φυλάει ο Θεός από τον πειρασμό όταν γνωρίζουμε καλά από την αποκάλυψή σου για τον Πατέρα ότι ποτέ δεν κάνει τέτοια πράγματα;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε στο Ναθαναήλ:

^{(1738.3) 156:5.4} «Δεν είναι περίεργο που κάνεις τέτοιες ερωτήσεις καθόσον αρχίζεις να γνωρίζεις τον Πατέρα όπως τον γνωρίζω Εγώ, και όχι όπως τόσο αμυδρά τον είδαν οι πρώτοι Εβραίοι προφήτες. Γνωρίζεις καλά πόσο διατεθειμένοι ήταν να βλέπουν σχεδόν παντού σε ότι συνέβαινε, το Θεό. Κοίταζαν για το χέρι του Θεού σε κάθε φυσικό συμβάν και σε κάθε ασυνήθιστο γεγονός της ανθρώπινης ζωής. Συνέδεαν το Θεό και με το καλό και με το κακό. Πίστευαν ότι μαλάκωνε την καρδιά του Μωυσή και σκλήραινε την καρδιά του Φαραώ. Όταν ο άνθρωπος είχε μια μεγάλη παρόρμηση να κάνει κάτι, καλό ή κακό, είχε τη συνήθεια να περιγράφει αυτά τα ασυνήθιστα συναισθήματα λέγοντας: ‘Ο Κύριος μου μίλησε λέγοντάς μου να κάνω αυτό ή εκείνο, ή να πάω εδώ ή εκεί’. Συνεπώς, μια και ο άνθρωπος τόσο συχνά αλλά και τόσο βίαια συναντιόταν με τον πειρασμό, έγινε συνήθεια των προγόνων μας να πιστεύουν ότι ο Θεός τους οδηγούσε εκεί για να τους δοκιμάσει, να τους τιμωρήσει ή να τους δυναμώσει. Αλλά εσείς, πράγματι, γνωρίζετε τώρα καλύτερα. Γνωρίζετε ότι οι άνθρωποι οδηγούνται όλοι τόσο συχνά στον πειρασμό από την ώθηση του δικού τους εγωισμού και από τις παρορμήσεις των ζωικών τους φύσεων. Όταν μπαίνετε με αυτό τον τρόπο στον πειρασμό, σας νουθετώ, αφού αναγνωρίσετε ειλικρινά και τίμια τον πειρασμό γι αυτό ακριβώς που είναι, με έξυπνο τρόπο να ανακατευθύνετε τις ενέργειες του πνεύματος, του νου και του σώματος , που ζητούν να εκφραστούν σε ανώτερα κανάλια έκφρασης και σε πιο ιδεαλιστικούς στόχους. Με αυτόν τον τρόπο μπορείτε να μεταμορφώσετε τους πειρασμούς σας στις ανώτερες μορφές της θνητής εξυπηρέτησης, ενώ σχεδόν ολοκληρωτικά αποφεύγετε αυτές τις άχρηστες και εξασθενημένες διαμάχες μεταξύ της ζωώδους και της πνευματικής φύσεως.

^{(1738.4) 156:5.5} Αλλά σας προειδοποιώ για την ανοησία να αναλάβετε την ευθύνη να ξεπεράσετε τον πειρασμό, προσπαθώντας να αντικαταστήσετε μια επιθυμία με μια άλλη και μάλιστα υποθετικά ανώτερη επιθυμία, με σκέτη τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης. Αν θριαμβεύσετε αληθινά πάνω στους πειρασμούς της μικρότερης και κατώτερης φύσης, πρέπει να έλθετε σ’ εκείνη τη θέση του πνευματικού πλεονεκτήματος όπου έχετε αληθινά και πραγματικά αναπτύξει ένα αληθινό ενδιαφέρον, και αγάπη για τις ανώτερες και ιδεαλιστικότερες μορφές συμπεριφοράς με τις οποίες επιθυμεί να αντικαταστήσει ο νους σας τις κατώτερες και μικρότερες ιδεαλιστικά συνήθειες συμπεριφοράς που εσείς αναγνωρίζετε σαν πειρασμό. Με αυτόν τον τρόπο θα απελευθερωθείτε, με τη βοήθεια των πνευματικών μεταμορφώσεων, παρά να φορτώνεστε όλο και περισσότερο με το βαρύ φορτίο της απατηλής καταστολής των θνητών επιθυμιών. Το παλιό και το κατώτερο θα ξεχαστεί από την αγάπη για το νέο και το ανώτερο. Η ομορφιά θριαμβεύει πάντοτε πάνω στην ασχήμια στις καρδιές όλων που φωτίζονται από την αγάπη της αλήθειας. Υπάρχει τεράστια δύναμη στην ώθηση της ενέργειας μιας νέας και ειλικρινούς αγάπης. Και πάλι σας λέγω, μην καταβάλλεστε από το κακό αλλά να ξεπερνάτε το κακό με το καλό».

^{(1739.1) 156:5.6} Βαθιά μέσα στη νύχτα οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές συνέχισαν να ρωτάνε και από τις πολλές απαντήσεις μπορούμε να παρουσιάσουμε τις ακόλουθες σκέψεις, ξαναειπωμένες σε σύγχρονη φρασεολογία:

^{(1739.2) 156:5.7} Αποτελεσματική επιθυμία, έξυπνη κρίση και προσαρμοσμένη σοφία είναι τα ουσιώδη για την υλιστική επιτυχία. Η ικανότητα για αρχηγία εξαρτάται από τη φυσική ικανότητα, τη σύνεση τη δύναμη της θέλησης και την αποφασιστικότητα. Ο πνευματικός προορισμός εξαρτάται από την πίστη, την αγάπη και την αφοσίωση στην αλήθεια – την πείνα και τη δίψα για τη δικαιοσύνη – την εκ βάθους καρδίας επιθυμία για την εύρεση του Θεού και την ομοιότητα με αυτόν.

^{(1739.3) 156:5.8} Μην αποθαρρύνεστε από την ανακάλυψη ότι είστε ανθρώπινοι. Η ανθρώπινη φύση μπορεί να τείνει προς το πονηρό, αλλά δεν έχει έμφυτη την αμαρτία. Μην αποκαρδιώνεστε από την αποτυχία σας να ξεχάσετε ολοκληρωτικά μερικά από τα αξιολύπητα βιώματά σας. Τα λάθη που αποτυγχάνετε να ξεχάσετε με το χρόνο θα ξεχαστούν με την αιωνιότητα. Ελαφρώστε τα βάρη της ψυχής σας με τη γρήγορη απόκτηση μιας αντίληψης προορισμού σας με μεγάλη διάρκεια, μια παγκόσμια επέκταση της σταδιοδρομίας σας.

^{(1739.4) 156:5.9} Μην κάνετε το λάθος να εκτιμάτε την αξία της ψυχής από τις ατέλειες του νου ή από τις ορέξεις του σώματος. Μην κρίνετε την ψυχή ούτε να αποτιμάτε τον προορισμό της έχοντας σαν κριτήριο ένα άτυχο ανθρώπινο επεισόδιο. Ο πνευματικός προορισμός σας εξαρτάται μόνο από τις πνευματικές επιθυμίες και τις επιδιώξεις σας.

^{(1739.5) 156:5.10} Η θρησκεία είναι το αποκλειστικό πνευματικό βίωμα της εξελισσόμενης αθάνατης ψυχής του ανθρώπου που γνωρίζει το Θεό, αλλά η ηθική ικανότητα και η πνευματική ενέργεια είναι τεράστιες δυνάμεις οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη δοσοληψία με δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις και στην επίλυση περίπλοκων οικονομικών προβλημάτων. Αυτά τα ηθικά και πνευματικά χαρίσματα κάνουν όλες τις βαθμίδες της ανθρώπινης ζωής πλουσιότερες και πιο σημαντικές.

^{(1739.6) 156:5.11} Είστε προκαθορισμένοι να ζήσετε μια στενή και άθλια ζωή αν μάθετε να αγαπάτε μόνον εκείνους που σας αγαπούν. Η ανθρώπινη αγάπη μπορεί να είναι ανταποδοτική, αλλά η θεϊκή αγάπη δεν αναζητά προς τα έξω την ικανοποίησή της. Όσο πιο λίγη αγάπη προσφέρει από τη φύση του ένα πλάσμα, τόσο περισσότερο έχει ανάγκη την αγάπη και τόσο περισσότερο η θεϊκή αγάπη ζητάει να ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη. Η αγάπη δεν ζητά τα προς εαυτήν, και δεν μπορεί να αυτοπραγματωθεί. Η θεϊκή αγάπη δεν μπορεί να περιοριστεί στον εαυτό της, πρέπει να μοιραστεί ανιδιοτελώς.

^{(1739.7) 156:5.12} Όσοι πιστεύουν στη βασιλεία πρέπει να κατέχουν ανεπιφύλακτη πίστη, να πιστεύουν με όλη την ψυχή τους στο βέβαιο θρίαμβο της δικαιοσύνης. Αυτοί που οικοδομούν τη βασιλεία πρέπει να μην αμφιβάλουν για την αλήθεια του ευαγγελίου της αιώνιας σωτηρίας. Οι πιστοί πρέπει όλο και περισσότερο να μάθουν να παραμερίζουν στη βιασύνη της ζωής – να δραπετεύουν από την κούραση της ανθρώπινης ύπαρξης – ενώ θα αναζωογονούν την ψυχή, θα εμπνέουν το νου και θα ανανεώνουν το πνεύμα με τη γεμάτη λατρεία επικοινωνία.

^{(1739.8) 156:5.13} Τα άτομα που γνωρίζουν το Θεό δεν αποθαρρύνονται από ατυχία ή δεν αποκαρδιώνονται από απογοήτευση. Οι πιστοί είναι απρόσβλητοι από την κατάθλιψη που προέρχεται από καθαρά υλιστικές αναστατώσεις. Οι κάτοικοι του πνεύματος δεν διαταράσσονται από τα γεγονότα του υλιστικού κόσμου. Οι υποψήφιοι της αιώνιας ζωής εξασκούν μια αναζωογονητική και εποικοδομητική τεχνική για να φέρουν εις πέρας όλες τις αντιξοότητες και όλα τα εμπόδια της θνητής ζωής. Κάθε μέρα ένας πιστός που ζει αληθινά, βρίσκει πιο εύκολο να πράττει το σωστό.

^{(1740.1) 156:5.14} Η πνευματική ζωή αυξάνει σθεναρά τον αληθινό αυτοσεβασμό. Αλλά ο αυτοσεβασμός δεν αυτοθαυμάζεται. Ο αυτοσεβασμός συντονίζεται πάντα με την αγάπη και την υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν να σέβεστε τον εαυτό σας περισσότερο από όσο αγαπάτε το γείτονά σας. Το ένα είναι το μέτρο της αξίας για το άλλο.

^{(1740.2) 156:5.15} Με το πέρασμα των ημερών, κάθε αληθινός πιστός γίνεται πιο επιδέξιος στο να δελεάσει τους συνανθρώπους του με την αγάπη της αιώνιας αλήθειας. Είστε σήμερα πιο ικανοί να αποκαλύψετε την καλοσύνη στην ανθρωπότητα απ’ ότι είσαστε χθες; Εφέτος μπορείτε να συστήσετε καλύτερα τη δικαιοσύνη απ’ ότι πέρυσι; Αποκτάτε όλο και περισσότερο καλύτερη τεχνική στο να οδηγείτε τις πεινασμένες ψυχές στο πνευματικό βασίλειο;

^{(1740.3) 156:5.16} Είναι τα ιδανικά σας αρκετά υψηλά ώστε να σας εξασφαλίσουν την αιώνια σωτηρία, ενώ συγχρόνως οι αντιλήψεις σας είναι τόσο πρακτικές ώστε να σας καταστήσουν χρήσιμους πολίτες για να λειτουργείτε στη γη σε συνεργασία με τους θνητούς συνανθρώπους σας; Στην κοινωνία του πνεύματος, τα πολιτικά σας δικαιώματα βρίσκονται στον ουρανό. Στη θνητή ζωή όμως είστε ακόμα πολίτες του γήινου βασιλείου. Αποδώσατε στον Καίσαρα τα πράγματα που είναι υλικά και στο Θεό εκείνα που είναι πνευματικά.

^{(1740.4) 156:5.17} Το μέτρο της πνευματικής ικανότητας της εξελισσόμενης ψυχής είναι η πίστη σας στην αλήθεια και η αγάπη σας για τον άνθρωπο, αλλά το μέτρο της ανθρώπινης δύναμης του χαρακτήρα σας είναι η επιδεξιότητά σας να αντιστέκεστε στην κακεντρέχεια και η ικανότητά σας να αντιστέκεστε στην ανησυχία που προέρχεται από βαθιά θλίψη. Η ήττα είναι ο αληθινός καθρέφτης στον οποίο μπορείτε να αντικρίσετε με ειλικρίνεια τον πραγματικό εαυτό σας.

^{(1740.5) 156:5.18} Καθώς μεγαλώνετε και αποκτάτε περισσότερη εμπειρία για τις υποθέσεις της βασιλείας, δεν γίνεστε πιο διακριτικοί στη συνδιαλλαγή σας με τους βασανισμένους θνητούς και πιο ανεκτικοί ζώντας με τους πεισματάρηδες συντρόφους σας; Η διακριτικότητα είναι σαν το υπομόχλιο για τις κοινωνικές υποθέσεις και η ανεκτικότητα το γνώρισμα μιας μεγάλης ψυχής. Αν κατέχετε αυτά τα σπάνια και γοητευτικά δώρα, καθώς περνάει ο καιρός εσείς θα αποκτάτε περισσότερη ετοιμότητα και θα γίνεστε περισσότερο εξειδικευμένοι στις αξιέπαινες προσπάθειές σας προς αποφυγή όλων των μη αναγκαίων κοινωνικών παρεξηγήσεων. Τέτοιες γνωστικές ψυχές έχουν την ικανότητα να αποφύγουν πολλά από τα βάσανα, τα οποία με βεβαιότητα αποτελούν μέρος όλων αυτών που δεν μπορούν να ρυθμίσουν τα αισθήματά τους, εκείνων που αρνούνται να ωριμάσουν και εκείνων που αρνούνται να γεράσουν με χάρη.

^{(1740.6) 156:5.19} Αποφύγετε την ατιμία και την αδικία σε όλες τις προσπάθειες που κάνετε για να κηρύξετε την αλήθεια και το ευαγγέλιο. Μην αναζητάτε αδικαιολόγητη αναγνώριση και μην επιθυμείτε συμπάθεια που δεν αξίζετε. Δεχθείτε την αγάπη ανεμπόδιστα από θεϊκή και ανθρώπινη προέλευση άσχετα με το αν την αξίζετε, και αγαπήστε ανεμπόδιστα σε ανταπόδοση. Αλλά σε όλα τα άλλα πράγματα που σχετίζονται με την τιμή και την κολακεία να αναζητάτε μόνο εκείνο που ειλικρινά σας ανήκει.

^{(1740.7) 156:5.20} Ο θνητός που έχει συνείδηση του Θεού έχει εξασφαλίσει τη σωτηρία. Δεν φοβάται τη ζωή. Είναι αξιόπιστος και συνεπής. Γνωρίζει τον τρόπο να υπομένει με γενναιότητα τη δυστυχία που δεν μπορεί να αποφύγει. Δεν παραπονιέται όταν αντιμετωπίζει αναπόφευκτες κακουχίες.

^{(1740.8) 156:5.21} Ο αληθινός πιστός δεν κουράζεται να κάνει το καλό μόνο και μόνο επειδή βρίσκει εμπόδια. Οι δυσκολίες ακονίζουν τη ζέση του εραστή της αλήθειας, ενώ τα εμπόδια προκαλούν μόνο τις προσπάθειες του ατρόμητου οικοδόμου της βασιλείας.

^{(1740.9) 156:5.22} Αυτά και άλλα πολλά πράγματα τους δίδασκε ο Ιησούς πριν ετοιμαστούν για την αναχώρηση από την Τύρο.

^{(1740.10) 156:5.23} Την ημέρα πριν ο Ιησούς αφήσει την Τύρο για να επιστρέψει στην περιοχή της Θάλασσας της Γαλιλαίας, φώναξε όλους μαζί τους συντρόφους του και έδωσε εντολή στους δώδεκα ευαγγελιστές να επιστρέψουν από ένα διαφορετικό δρόμο από αυτόν που επρόκειτο να πάρουν αυτός και οι δώδεκα απόστολοι. Μετά την αναχώρηση των ευαγγελιστών από εδώ, δεν επρόκειτο να συνεργαστούν ποτέ ξανά τόσο στενά με τον Ιησού.

^{(1741.1) 156:6.1} Κατά το μεσημέρι της Κυριακής, 24 Ιουλίου, ο Ιησούς και οι δώδεκα άφησαν το σπίτι του Ιωσήφ, στα νότια της Τύρου, κατηφορίζοντας την ακτή για την Πτολεμαΐδα. Εδώ έμειναν μια ημέρα, λέγοντας λόγια ενθαρρυντικά στην ομάδα πιστών που διέμενε εδώ. Ο Πέτρος τους έκανε κήρυγμα το βράδυ της 25ης Ιουλίου.

^{(1741.2) 156:6.2} Την Τρίτη άφησαν την Πτολεμαΐδα, πηγαίνοντας ανατολικά προς το εσωτερικό, κοντά στην Ιωταπάτα μέσω του δρόμου της Τιβεριάδος. Την Τετάρτη σταμάτησαν στην Ιωταπάτα και εκπαίδευσαν τους πιστούς ακόμη περισσότερο στα πράγματα της βασιλείας. Την Πέμπτη άφησαν την Ιωταπάτα, πηγαίνοντας βόρεια, στο δρόμο Ναζαρέτ-Όρος Λιβάνου προς το χωριό Ζαβουλών, μέσω της Ραμά. Έκαναν συγκεντρώσεις στη Ραμά την Παρασκευή και παρέμειναν μέχρι το Σάββατο. Έφτασαν στη Ζαβουλών την Κυριακή, 31, συγκαλώντας μια συγκέντρωση το βράδυ και αναχωρώντας το επόμενο πρωί.

^{(1741.3) 156:6.3} Φεύγοντας από τη Ζαβουλών, πορεύτηκαν μέχρι τη διασταύρωση με το δρόμο που οδηγούσε στα Μάγδαλα και τη Σιδώνα, κοντά στη Γισχάλα και από εκεί πήραν το δρόμο για τη Γεννησαρέτ, στις δυτικές ακτές της λίμνης της Γαλιλαίας, νότια της Καπερναούμ, όπου είχαν ορίσει να συναντήσουν το Δαυίδ Ζεβεδαίο, και όπου σκόπευαν να κάνουν σύσκεψη για την επόμενη κίνησή τους στο έργο του κηρύγματος του ευαγγελίου της βασιλείας.

^{(1741.4) 156:6.4} Κατά τη διάρκεια μιας σύντομης σύσκεψης με τον Δαυίδ, έμαθαν ότι πολλοί αρχηγοί είχαν συγκεντρωθεί στην αντίπερα όχθη της λίμνης, κοντά στην Κερίσα, και στη συνέχεια ένα πλοίο τους είχε περάσει εκείνο το ίδιο βράδυ απέναντι. Για μια ημέρα έμειναν ήσυχοι στους λόφους, πηγαίνοντας την επομένη στον κήπο, εκεί κοντά, όπου ο Κύριος είχε θρέψει κάποτε τους πέντε χιλιάδες. Έμειναν εδώ για τρεις ημέρες και έκαναν καθημερινές συγκεντρώσεις, τις οποίες παρακολουθούσαν πενήντα περίπου άνδρες και γυναίκες, τα κατάλοιπα από την πολυάριθμη κάποτε ομάδα των πιστών που διέμεναν στην Καπερναούμ και τα περίχωρά της.

^{(1741.5) 156:6.5} Ενόσω ο Ιησούς απουσίαζε από την Καπερναούμ και τη Γαλιλαία, την περίοδο της παραμονής στη Φοινίκη, οι εχθροί του υπέθεσαν ότι το κίνημα είχε διασπαστεί και συμπεράνανε ότι η βιασύνη του Ιησού να κάνει πίσω έδειχνε ότι ήταν τόσο πολύ φοβισμένος ώστε πιθανότατα δεν θα τους ενοχλούσε ποτέ ξανά. Όλη η ενεργή αντίδραση για τη διδασκαλία του είχε σχεδόν κοπάσει. Οι πιστοί είχαν αρχίσει να συγκαλούν δημόσιες συγκεντρώσεις για μια ακόμη φορά και συνέβαινε μια βαθμιαία αλλά αποτελεσματική συνένωση των δοκιμασμένων και αληθινών επιζώντων του μεγάλου ξεδιαλέγματος μέσα από το οποίο είχαν περάσει οι πιστοί του ευαγγελίου.

^{(1741.6) 156:6.6} Ο Φίλιππος, ο αδελφός του Ηρώδη, είχε γίνει κατά το ήμισυ πιστός του Ιησού και έστειλε την είδηση ότι ο Κύριος ήταν ελεύθερος να ζει και να εργάζεται στην επικράτειά του.

^{(1741.7) 156:6.7} Η εντολή, να κλείσουν οι συναγωγές όλου του Εβραϊκού λαού για τις διδασκαλίες του Ιησού και όλων των οπαδών του, είχε στραφεί εναντίον των γραμματέων και των Φαρισαίων. Αμέσως, μετά την απομάκρυνση του Ιησού σαν αντικείμενο αμφισβήτησης, υπήρξε μια αντίδραση μέσα σε ολόκληρο τον Ιουδαϊκό λαό. Δημιουργήθηκε ένα γενικό αίσθημα δυσαρέσκειας κατά των Φαρισαίων και των αρχηγών του Σανχεντρίν στην Ιερουσαλήμ. Πολλοί από τους υπεύθυνους των συναγωγών άρχισαν κρυφά να ανοίγουν τις συναγωγές τους στον Άμπνερ και στους συντρόφους του, αναφέροντας ότι αυτοί οι δάσκαλοι ήταν οπαδοί του Ιωάννη και όχι του Ιησού.

^{(1741.8) 156:6.8} Ακόμα και ο Ηρώδης Αντύπας βίωσε μια μεταβολή αισθημάτων και, μαθαίνοντας ότι ο Ιησούς παρέμενε στο απέναντι μέρος της λίμνης, στο έδαφος του αδελφού του Φιλίππου, έστειλε μήνυμα σ’ αυτόν ότι, αν και είχε υπογράψει εντάλματα για τη σύλληψή του στη Γαλιλαία, δεν είχε εξουσιοδοτήσει για τη σύλληψή του στην Περαία, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι ο Ιησούς δεν θα παρενοχλείτο, αν παρέμενε έξω από τη Γαλιλαία. Και κοινοποίησε αυτό το ίδιο επίσημο έγγραφο στους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ.

^{(1742.1) 156:6.9} Και έτσι είχε η κατάσταση κατά τις αρχές Αυγούστου 29 μ.Χ., όταν ο Κύριος επέστρεψε από την αποστολή στη Φοινίκη και άρχισε την ανασυγκρότηση των διασκορπισμένων, δοκιμασμένων και εξαντλημένων δυνάμεών του, για τον τελευταίο και γεμάτο επεισόδια χρόνο της αποστολής του στη γη.

^{(1742.2) 156:6.10} Η έκβαση της διαμάχης απεικονίζεται καθαρά καθώς ο Κύριος και οι συνεργάτες του ετοιμάζονται ν’ αρχίσουν την επίσημη δημόσια προκήρυξη μιας καινούργιας θρησκείας, της θρησκείας του πνεύματος του ζώντος Θεού ο οποίος κατοικεί στο νου των ανθρώπων.