ΕΓΓΡΑΦΟ 118, Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΣΧΑΤΟΣ – ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΟΣ

^{(1294.1) 118:0.1} Σχετικά με τις διάφορες φύσεις της θεότητας, μπορεί να λεχθεί ότι:

^{(1294.2) 118:0.2} 1. Ο Πατέρας είναι αυθύπαρκτος.

^{(1294.3) 118:0.3} 2. Ο Γιος είναι συνυπάρχων.

^{(1294.4) 118:0.4} 3. Το Πνεύμα είναι συνενωμένο-συνυπάρχον.

^{(1294.5) 118:0.5} 4. Ο Υπέρτατος είναι εξελικτικά εμπειρικός.

^{(1294.6) 118:0.6} 5. Ο Επτάπτυχος είναι αυτό-διανεμόμενη θεότητα.

^{(1294.7) 118:0.7} 6. Ο ΄Εσχατος είναι υπερβατικά εμπειρικός.

^{(1294.8) 118:0.8} 7. Ο Απόλυτος είναι υπαρξιακά εμπειρικός.

^{(1294.9) 118:0.9} Ενώ ο Θεός ο Επτάπτυχος είναι απαραίτητος για την εξελικτική επίτευξη του Υπέρτατου, ο Υπέρτατος είναι επίσης απαραίτητος για την τελική εμφάνιση του Έσχατου. Και η διπλή παρουσία του Υπέρτατου και του Έσχατου αποτελεί τη βασική συνεργασία για να προκύψει η υπό-απόλυτη Θεότητα, γιατί αυτοί έχουν συμπληρωματική αλληλεξάρτηση για την επίτευξη του πεπρωμένου. Μαζί συνιστούν την εμπειρική γέφυρα που ενώνει την αρχή και την ολοκλήρωση όλης της δημιουργημένης ανάπτυξης στο κυρίαρχο σύμπαν.

^{(1294.10) 118:0.10} Η δημιουργική ανάπτυξη είναι ατελεύτητη αλλά πάντα ικανοποιητική, ατέρμονη σε έκταση αλλά πάντα διακοπτόμενη από εκείνες τις ικανοποιητικές στιγμές της προσωπικότητας που επιτυγχάνει εφήμερους στόχους που χρησιμοποιούνται τόσο αποτελεσματικά σαν τα προοίμια της κινητοποίησης προς νέες περιπέτειες στην κοσμική ανάπτυξη, την εξερεύνηση του σύμπαντος, και την επίτευξη της Θεότητας.

^{(1294.11) 118:0.11} Αν και το πεδίο των μαθηματικών περιστοιχίζεται από ποιοτικούς περιορισμούς, εφοδιάζει όμως τον πεπερασμένο νου με μια θεμελιώδη βάση για το θεωρητικό άπειρο. Δεν υπάρχουν ποσοτικοί περιορισμοί στους αριθμούς, ακόμα και στην αντίληψη του πεπερασμένου νου. Άσχετα με το πόσο μεγάλος είναι ένας αριθμός, μπορείτε πάντα να οραματιστείτε ότι προστίθεται ένα ακόμα νούμερο. Και επίσης, μπορείτε να κατανοήσετε ότι αυτό είναι μια μορφή απεραντοσύνης, γιατί άσχετα με το πόσες φορές θα επαναλάβετε αυτή την πρόσθεση του αριθμού, μπορεί πάντα να προστεθεί ένας ακόμη περισσότερο.

^{(1294.12) 118:0.12} Συγχρόνως, οι άπειρες σειρές (αριθμών), μπορούν να προστεθούν σε οποιοδήποτε δεδομένο σημείο και αυτό το σύνολο (πιο σωστα, υποσύνολο) παρέχει την ολοκλήρωση της γλυκιάς επίτευξης του στόχου, για ένα δεδομένο πρόσωπο σε μια δεδομένη στιγμή και θέση. Αλλά νωρίτερα ή αργότερα, αυτό το ίδιο πρόσωπο αρχίζει να πεινάει και να ποθεί νέους και μεγαλύτερους στόχους και τέτοιες περιπέτειες ανάπτυξης θα συμβαίνουν πάντοτε στο πλήρωμα του χρόνου και στους κύκλους της αιωνιότητας.

^{(1294.13) 118:0.13} Κάθε διαδοχική συμπαντική εποχή είναι ο προθάλαμος της επόμενης εποχής κοσμικής ανάπτυξης και κάθε συμπαντική εποχή αποτελεί το άμεσο πεπρωμένο για όλα τα προηγούμενα στάδια. Η Χαβόνα, από μόνη της είναι ένα τέλειο, αλλά περιορισμένης τελειότητας δημιούργημα. Η τελειότητα της Χαβόνα, καθώς επεκτείνεται προς τα έξω, στα εξελικτικά υπερσύμπαντα, βρίσκει όχι μόνο κοσμικό πεπρωμένο αλλά επίσης απελευθέρωση από τους περιορισμούς της προ-εξελικτικής ύπαρξης.

^{(1295.1) 118:1.1} Βοηθάει πολύ στην κοσμική προσαρμογή του ανθρώπου, το να φτάσει (ο άνθρωπος), σε κάθε δυνατή κατανόηση της σχέσης της Θεότητας με το σύμπαν. Ενώ η απόλυτη Θεότητα έχει αιώνια φύση, οι Θεοί συνδέονται με το χρόνο σαν μια εμπειρία στην αιωνιότητα. Στα εξελισσόμενα σύμπαντα η αιωνιότητα έχει χρονολογικά παντοτινή διάρκεια – το αιώνιο τώρα.

^{(1295.2) 118:1.2} Η προσωπικότητα της θνητής ύπαρξης μπορεί να γίνει αιώνια, αν ταυτιστεί με το ενσωματωμένο πνεύμα, μέσα από την τεχνική τού να επιλέγει να πράττει το θέλημα του Πατέρα. Μια τέτοια αφιέρωση βούλησης ισοδυναμεί με την πραγματοποίηση του σκοπού για την αιώνια πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι ο σκοπός της ύπαρξης έχει γίνει σταθερός σχετικά με τη διαδοχή των στιγμών. Να το πούμε διαφορετικά, η διαδοχή των στιγμών θα επιβεβαιώσει τη μη αλλαγή του σκοπού τής ύπαρξης. Ένα εκατομμύριο ή ένα δισεκατομμύρια στιγμές δεν έχουν καμία διαφορά. Οι αριθμοί έπαψαν να έχουν σημασία όσον αφορά το σκοπό της ύπαρξης. Έτσι η επιλογή της ύπαρξης και η επιλογή του Θεού συμβαίνουν στις αιώνιες πραγματικότητες της παντοτινής ένωσης του πνεύματος του Θεού και της φύσης του ανθρώπου με την παντοτινή υπηρεσία των παιδιών του Θεού και του Παραδεισένιου Πατέρα τους.

^{(1295.3) 118:1.3} Υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ ωριμότητας και μονάδας χρονικής συνείδησης σε οποιαδήποτε δεδομένη διάνοια. Η μονάδα του χρόνου μπορεί να είναι μια μέρα, ένας χρόνος, ή μεγαλύτερη περίοδος, αλλά αναπόφευκτα είναι το κριτήριο με το οποίο ο συνειδητός εαυτός αποτιμά τις περιστάσεις της ζωής, και με το οποίο η κατανοούσα διάνοια μετράει και αποτιμά τα γεγονότα της γήινης ύπαρξης.

^{(1295.4) 118:1.4} Η εμπειρία, η σοφία και η κρίση είναι υποδεέστεροι ακόλουθοι της επιμήκυνσης της μονάδας του χρόνου στη θνητή εμπειρία. Καθώς ο ανθρώπινος νους τακτοποιεί τους λογαριασμούς τού παρελθόντος, αποτιμά την περασμένη εμπειρία με σκοπό να τη φέρει και να την εφαρμόσει στην παρούσα κατάσταση. Καθώς ο νους προχωράει στο μέλλον, προσπαθεί να αποτιμήσει τη μελλοντική σημασία πιθανής δράσης. Και έχοντας έτσι κρίνει και με την εμπειρία και με τη σοφία, ο άνθρωπος θα ασκήσει την κρίση-απόφαση στο παρόν, και το σχέδιο δράσης, που με τον τρόπο αυτό γεννήθηκε από το παρελθόν και το μέλλον, γίνεται υπαρκτό.

^{(1295.5) 118:1.5} Στην ωρίμανση της ανάπτυξης του εαυτού, το παρελθόν και το μέλλον διασαφηνίζουν από κοινού την αληθινή σημασία του παρόντος. Καθώς ο εαυτός ωριμάζει, φτάνει όλο και μακρύτερα πίσω στο παρελθόν για εμπειρία, ενώ οι προβλέψεις τής σοφίας του αναζητούν να εισχωρήσουν όλο και βαθύτερα στο άγνωστο μέλλον. Και όσο ο κατανοών εαυτός επεκτείνει αυτή την αντίληψη ακόμα πιο βαθιά στο παρελθόν και στο μέλλον, τόσο η κρίση εξαρτάται όλο και λιγότερο από το στιγμιαίο παρόν. Με τον τρόπο αυτό η απόφαση-δράση αρχίζει να ξεφεύγει από τα εμπόδια του κινούμενου παρόντος, ενώ αρχίζει να αποδέχεται τις απόψεις της σπουδαιότητας του παρελθόντος-μέλλοντος.

^{(1295.6) 118:1.6} Η υπομονή ασκείται από εκείνους τους θνητούς, των οποίων οι μονάδες του χρόνου είναι σύντομες. Η αληθινή ωριμότητα ξεπερνά τα όρια της υπομονής με μια ανεκτικότητα που γεννιέται από την αληθινή κατανόηση.

^{(1295.7) 118:1.7} Το να γίνει κανείς ώριμος σημαίνει να ζει πιο έντονα στο παρόν, ξεφεύγοντας συγχρόνως από τους περιορισμούς του παρόντος. Τα σχέδια της ωριμότητας, θεμελιωμένα στην εμπειρία του παρελθόντος, αποκτούν ύπαρξη στο παρόν με τέτοιο τρόπο ώστε να προάγουν τις αξίες του μέλλοντος.

^{(1295.8) 118:1.8} Η χρονική μονάδα της ανωριμότητας εστιάζει τη σημασία-αξία στην παρούσα στιγμή με τέτοιο τρόπο ώστε να διαχωρίζει το παρόν από την αληθινή του σχέση με το μη-παρόν – παρελθόν-μέλλον. Η χρονική μονάδα της ωριμότητας είναι έτσι ρυθμισμένη να αποκαλύπτει τη συντονισμένη σχέση παρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος, ώστε ο εαυτός να αρχίσει να αποκτά επίγνωση για την ολότητα των γεγονότων, να αρχίζει να βλέπει το τοπίο του χρόνου από την πανοραμική προοπτική των διευρυμένων οριζόντων, να αρχίζει ίσως να υποπτεύεται τη χωρίς αρχή και τέλος αιώνια συνεχή σειρά, τα τμήματα της οποίας αποκαλούνται χρόνος.

^{(1296.1) 118:1.9} Στα επίπεδα του αιώνιου και του απόλυτου, η στιγμή του παρόντος περιλαμβάνει όλο το παρελθόν καθώς επίσης και όλο το μέλλον. ΥΠΑΡΧΩ σημαίνει επίσης ΥΠΗΡΧΑ και ΘΑ ΥΠΑΡΧΩ. Και αυτό αντιπροσωπεύει την καλύτερη γνώση μας για την αιωνιότητα και το αιώνιο.

^{(1296.2) 118:1.10} Στο απόλυτο και αιώνιο επίπεδο, η εν δυνάμει πραγματικότητα έχει την ίδια σημασία με την καθημερινή πραγματικότητα. Μόνο στο πεπερασμένο επίπεδο και στα περιορισμένα από το χρόνο δημιουργήματα φαίνεται να έχει τόσο μεγάλη διαφορά. Για τον Θεό, σαν απόλυτο, ένας ανερχόμενος θνητός που έχει πάρει την αιώνια απόφαση είναι ήδη ένας τελειωτής του Παραδείσου. Αλλά ο Συμπαντικός Πατέρας, δια του ενσωματωμένου Πρασαρμοστή Σκέψης, δεν περιορίζεται με τον τρόπο αυτό από άποψη ενημέρωσης, αλλά μπορεί επίσης να γνωρίζει και να συμμετέχει σε κάθε γήινο αγώνα με τα προβλήματα της ανόδου της ύπαρξης, από τα ζωώδη στα θεϊκά επίπεδα ύπαρξης.

^{(1296.3) 118:2.1} Η πανταχού παρουσία της Θεότητας δεν πρέπει να συγχέεται με την απολυτότητα της πανταχού παρουσίας. Για τον Συμπαντικό Πατέρα είναι βουλητικό το ότι ο Υπέρτατος, ο Έσχατος και ο Απόλυτος πρέπει να αντισταθμίσουν, να συντονίσουν και να ενοποιήσουν τη χωροχρονική πανταχού παρουσία του και τη χρονο-χωρο-υπερβατική πανταχού παρουσία του με την άχρονη και αδιάστατη συμπαντική απόλυτη παρουσία του.

^{(1296.4) 118:2.2} Σαν θνητοί και μοροντιανοί ανερχόμενοι διακρίνετε σταδιακά το Θεό μέσα από τη φροντίδα του Θεού του Επτάπτυχου. Μέσα από τη Χαβόνα ανακαλύπτετε το Θεό τον Υπέρτατο. Στον Παράδεισο τον βρίσκετε σαν πρόσωπο και μετά σαν τελειωτές θα προσπαθήσετε αμέσως να τον γνωρίσετε σαν Έσχατο. Όντας τελειωτές, θα φανεί ότι δεν υπάρχει παρά μια πορεία να ακολουθήσετε αφού πρώτα επιτύχετε τον Έσχατο, και αυτό θα ήταν το να αρχίσετε την αναζήτηση για τον Απόλυτο. Κανένας τελειωτής δεν θα εμποδιστεί από τις αβεβαιότητες της επίτευξης της Απόλυτης Θεότητας, εφόσον στο τέλος της υπέρτατης και έσχατης ανόδου συνάντησε το Θεό Πατέρα. Τέτοιοι τελειωτές θα πιστεύουν αναμφίβολα ότι, ακόμα και αν βρουν επιτυχώς το Θεό τον Απόλυτο, θα έχουν ανακαλύψει μόνο τον ίδιο Θεό, το Θεό του Παραδείσου, που θα εκδηλώνεται σε σχεδόν πιο άπειρα και συμπαντικά επίπεδα. Χωρίς αμφιβολία η επίτευξη του Θεού στην απόλυτη μορφή θα αποκαλύψει τον Πρωταρχικό Πρόγονο των συμπάντων καθώς και τον Τελικό Πατέρα των προσωπικοτήτων.

^{(1296.5) 118:2.3} Ο Θεός ο Υπέρτατος μπορεί να μην είναι μια επίδειξη χωροχρονικής πανταχού παρουσίας της Θεότητας, αλλά είναι κυριολεκτικά μια εκδήλωση θεϊκής πανταχού παρουσίας. Ανάμεσα στην πνευματική παρουσία του Δημιουργού και στις υλικές εκδηλώσεις της δημιουργίας υπάρχει ένα απέραντο πεδίο ευρέως διαδεδομένου γίγνεσθαι – η συμπαντική ανάδυση εξελισσόμενης Θεότητας.

^{(1296.6) 118:2.4} Αν ο Θεός ο Υπέρτατος αναλάβει ποτέ άμεσο έλεγχο των συμπάντων του χρόνου και του χώρου, είμαστε σίγουροι ότι μια τέτοια διαχείριση από τη Θεότητα θα λειτουργήσει κάτω από τον υπερέλεγχο του Έσχατου. Σε μια τέτοια περίπτωση ο Θεός ο Έσχατος θα αρχίσει να εκδηλώνεται στα σύμπαντα του χρόνου σαν ο υπερβατικός Παντοδύναμος (ο Πανταχού Παρών) ασκώντας τον υπερέλεγχο του υπερχρόνου και του υπερβατικού χώρου αναφορικά με τις διαχειριστικές λειτουργίες του Παντοδύναμου Υπέρτατου.

^{(1297.1) 118:2.5} Ο θνητός νους μπορεί να ρωτήσει, όπως κάνουμε κι εμείς: Αν η εξέλιξη του Θεού του Υπέρτατου στη διαχειριστική εξουσία τού μεγάλου σύμπαντος συνοδεύεται από αυξημένες εκδηλώσεις του Θεού του Έσχατου, μια αντίστοιχη ανάδυση του Θεού του Έσχατου στα υποτιθέμενα σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος θα συνοδεύεται από παρόμοια και προηγμένη αποκάλυψη του Θεού του Απόλυτου; Αλλά πραγματικά δεν γνωρίζουμε.

^{(1297.2) 118:3.1} Για την πεπερασμένη κατανόηση, μόνο με την πανταχού παρουσία, θα μπορούσε η Θεότητα να ενοποιήσει τις εκδηλώσεις του χωροχρόνου, επειδή ο χρόνος είναι μια συνέχεια στιγμών ενώ ο χώρος είναι ένα σύστημα συνδεομένων σημείων. Εσείς, τελικά, μπορείτε να διακρίνετε το χρόνο αναλυτικά και το χώρο συνθετικά. Συντονίζετε και συνδέετε τις δυο αυτές ανόμοιες αρχές με την ενοποιημένη επίγνωση της προσωπικότητας. Από όλο το ζωικό κόσμο μόνο ο άνθρωπος κατέχει αυτή την αντιληπτικότητα του χρόνου-χώρου. Για ένα ζώο, η κίνηση έχει νόημα, αλλά η κίνηση ενέχει αξία μόνο για μια ύπαρξη που έχει προσωπικότητα.

^{(1297.3) 118:3.2} Τα πράγματα διευθετούνται με το χρόνο, αλλά η αλήθεια είναι άχρονη. Όσο περισσότερη αλήθεια γνωρίζετε, τόσο περισσότερη αλήθεια είστε, τόσο περισσότερο μπορείτε να καταλάβετε το παρελθόν και να κατανοήσετε το μέλλον.

^{(1297.4) 118:3.3} Η αλήθεια είναι ακλόνητη – απαλλαγμένη για πάντα από κάθε παροδική αντιξοότητα, εν τούτοις ποτέ νεκρή και τυπική, πάντοτε παλλόμενη και ευπροσάρμοστη – αστραφτερά ζωντανή. Όταν όμως η αλήθεια συνδέεται με τα γεγονότα, τότε ο χρόνος και ο χώρος ρυθμίζουν και οι δυο τις έννοιές της και συσχετίζουν τις αξίες της. Αυτή η πραγματικότητα της αλήθειας συνδεδεμένη με τα γεγονότα γίνεται σκέψη και δεσμεύεται ανάλογα στο πεδίο των σχετικών κοσμικών πραγματικοτήτων.

^{(1297.5) 118:3.4} Η σύνδεση της απόλυτης και της αιώνιας αλήθειας του Δημιουργού με την πραγματική εμπειρία του πεπερασμένου και γήινου δημιουργήματος προκαλεί μια νέα και αναδυόμενη αξία στον Υπέρτατο. Η αρχή του Υπέρτατου είναι ουσιώδης για το συντονισμό του θεϊκού και αναλλοίωτου άνω-κόσμου με τον πεπερασμένο και πάντα μεταβαλλόμενο κάτω-κόσμο.

^{(1297.6) 118:3.5} Ο χώρος είναι το πιο κοντινό από όλα τα μη απόλυτα πράγματα που θα γίνει απόλυτο. Ο χώρος είναι προφανώς η απόλυτη εσχατιά. Η πραγματική δυσκολία που έχουμε στην κατανόηση του χώρου, στο υλικό επίπεδο, οφείλεται στο γεγονός ότι, ενώ τα υλικά σώματα υπάρχουν μέσα στο χώρο, ο χώρος υπάρχει επίσης μέσα σ’ αυτά τα ίδια υλικά σώματα. Αν και υπάρχει πολύ γύρω από το χώρο που είναι απόλυτο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο χώρος είναι απόλυτος.

^{(1297.7) 118:3.6} Μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση των σχέσεων του χώρου, αν υποθέσετε ότι, μιλώντας μεταφορικά, ο χώρος είναι τελικά ιδιότητα όλων των υλικών σωμάτων. Όθεν, όταν ένα σώμα κινείται μέσα στο χώρο, παίρνει επίσης και όλες τις ιδιότητές του μαζί του, ακόμα και το χώρο που βρίσκεται μέσα σ’ αυτό το κινούμενο σώμα.

^{(1297.8) 118:3.7} Όλα τα σχέδια της πραγματικότητας καταλαμβάνουν χώρο στα υλικά επίπεδα, αλλά τα πνευματικά σχέδια μόνο υπάρχουν, σε σχέση με το χώρο. Δεν καταλαμβάνουν ή δεν εκτοπίζουν το χώρο, ούτε τον περιέχουν. Αλλά για μας το κύριο αίνιγμα του χώρου είναι η μορφή μιας ιδέας. Όταν εισερχόμεθα στο πεδίο του νου, συναντούμε πολλά αινίγματα. Άραγε η μορφή – η πραγματικότητα – μιας ιδέας καταλαμβάνει χώρο; Πραγματικά δεν ξέρουμε, εν τούτοις είμαστε βέβαιοι ότι η μορφή μιας ιδέας δεν περιέχει χώρο. Αλλά δεν θα είναι ασφαλές να αξιώσουμε ότι το μη υλικό είναι πάντοτε άνευ χώρου.

^{(1298.1) 118:4.1} Πολλές από τις θεολογικές δυσκολίες και τα μεταφυσικά διλήμματα του θνητού ανθρώπου οφείλονται στη λανθασμένη αντίληψη του ανθρώπου για τον εντοπισμό της προσωπικότητας της Θεότητας και το συνεπαγόμενο έργο των άπειρων και απόλυτων χαρακτηριστικών, για την υποδεέστερη Θεότητα και την εξελικτική Θεότητα. Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι, αν και υπάρχει όντως μια αληθινή Πρώτη Αιτία, υπάρχουν επίσης στρατιές από ισοδύναμες και υποδεέστερες αιτίες, από κοινού συνεργαζόμενες και δευτερεύουσες αιτίες.

^{(1298.2) 118:4.2} Η ζωτική διαφορά μεταξύ πρώτων και δεύτερων αιτιών είναι ότι οι πρώτες αιτίες παράγουν πρωτότυπα έργα που είναι ελεύθερα κληρονομικότητας οποιουδήποτε παράγοντα που προκύπτει από κάποια προηγούμενη αιτία. Οι δευτερεύουσες αιτίες αποφέρουν έργα τα οποία δείχνουν σταθερά ότι προέρχονται από άλλη προηγούμενη αιτία.

^{(1298.3) 118:4.3} Τα καθαρώς στατικά δυναμικά, που είναι έμφυτα στον Απροσδιόριστο Απόλυτο, αντιδρούν σε εκείνες τις αιτίες της Απόλυτης Θεότητας που δημιουργούνται από τις πράξεις της Τριάδας του Παραδείσου. Στην παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου αυτά τα γεμάτα αιτιατό στατικά δυναμικά γίνονται αμέσως ενεργά και ανταποκρίνονται στην επίδραση ορισμένων υπερβατικών αντιπροσώπων, των οποίων οι πράξεις προκαλούν τη μεταστοιχείωση αυτών των ενεργοποιημένων δυναμικών στην κατάσταση των αληθινά συμπαντικών δυνατοτήτων για ανάπτυξη, πραγματικές ικανότητες για αύξηση. Είναι πάνω σε τέτοια πλήρως αναπτυγμένα δυναμικά που οι δημιουργοί και οι ελεγκτές του μεγάλου σύμπαντος ενεργοποιούν το χωρίς τέλος δράμα της κοσμικής εξέλιξης.

^{(1298.4) 118:4.4} Το αιτιατό, παραβλέποντας ό,τι έχει σχέση με ύπαρξη, είναι τρίπτυχες στη βασική τους δομή. Καθώς ενεργεί σ’ αυτή τη συμπαντική εποχή και αναφορικά με το πεπερασμένο επίπεδο των επτά υπερσυμπάντων, μπορεί να γίνει κατανοητό ως εξής:

^{(1298.5) 118:4.5} 1. Ενεργοποίηση στατικών δυναμικών. Η εγκαθίδρυση του πεπρωμένου στο Συμπαντικό Απόλυτο με τις πράξεις της Απόλυτης Θεότητας, που ενεργεί μέσα και πάνω στο Απροσδιόριστο Απόλυτο και σαν συνέπεια των βουλητικών εντολών της Τριάδας του Παραδείσου.

^{(1298.6) 118:4.6} 2. Τελική έκβαση των συμπαντικών δυνατοτήτων. Αυτό περιλαμβάνει τη μεταμόρφωση των αδιαφοροποίητων δυναμικών σε διαχωρισμένα και καθορισμένα σχέδια. Αυτή είναι η ενέργεια της Έσχατης Θεότητας και των πολυσχιδών αντιπροσώπων του υπερβατικού επιπέδου. Τέτοιες ενέργειες προβλέπουν τέλεια τις ανάγκες του μέλλοντος ολοκλήρου του κυρίαρχου σύμπαντος. Είναι σε σύνδεση με το διαχωρισμό των δυναμικών, που οι Αρχιτέκτονες του Κυρίαρχου Σύμπαντος υπάρχουν σαν αυθεντικές προσωποποιήσεις του σχεδίου της Θεότητας για τα σύμπαντα. Οι στόχοι τους φαίνονται να έχουν πλήρη περιορισμό χώρου σε έκταση, εξαιτίας της περιφέρειας του κυρίαρχου σύμπαντος, αλλά σαν στόχοι δεν οριοθετούνται κατ’ άλλο τρόπο από το χρόνο ή το χώρο.

^{(1298.7) 118:4.7} 3. Δημιουργία και εξέλιξη των παρόντων συμπάντων. Είναι για έναν Κόσμο γεμάτο από την παραγωγική ικανότητα της παρουσίας της Έσχατης Θεότητας, που οι Υπέρτατοι Δημιουργοί εργάζονται για να επιτελέσουν τις χρονικές μεταστοιχειώσεις των πλήρως ανεπτυγμένων δυναμικών σε εμπειρικές πραγματικότητες. Μέσα στο κυρίαρχο σύμπαν κάθε ενεργοποίηση της εν δυνάμει πραγματικότητας περιορίζεται από τη μέγιστη ικανότητα για ανάπτυξη και ρυθμίζεται από το χρόνο-χώρο στα τελικά στάδια της ανάδυσης. Οι Δημιουργοί Υιοί βγαίνοντας από τον Παράδεισο είναι, στην πραγματικότητα, μεταμορφωτικοί δημιουργοί με την κοσμική σημασία. Αλλά αυτό κατ’ ουδένα τρόπο δεν ακυρώνει τη γνώση του ανθρώπου γι αυτούς, σαν δημιουργών. Από την πεπερασμένη άποψη βεβαίως μπορούν και όντως δημιουργούν.

^{(1299.1) 118:5.1} Η παντοδυναμία της Θεότητας δεν υπαινίσσεται τη δύναμη να κάνει αυτό που δεν γίνεται. Μέσα στο πλαίσιο του χρόνου και του χώρου, και από το νοητικό σημείο αναφοράς της θνητής κατανόησης, ακόμα και ο άπειρος Θεός δεν μπορεί να δημιουργήσει τετράγωνους κύκλους ή να παραγάγει κακό που να είναι έμφυτα καλό. Ο Θεός δεν μπορεί να κάνει πράγματα που δεν έχουν σχέση με το Θεό. Μια τέτοια αντίφαση θεολογικών όρων είναι ισοδύναμη με την ανυπαρξία και υποδηλώνει ότι τίποτε δεν μπορεί να δημιουργηθεί με τον τρόπο αυτό. Ένα γνώρισμα της προσωπικότητας δεν μπορεί την ίδια στιγμή να προσομοιάζει με το Θεό αλλά και να μη προσομοιάζει. Η σύνθετη δυνατότητα είναι ενδογενής στη θεϊκή δύναμη. Και όλο αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι η παντοδυναμία όχι μόνο δημιουργεί πράγματα με ουσία αλλά δίνει επίσης καταγωγή στην ουσία όλων των πραγμάτων και των όντων.

^{(1299.2) 118:5.2} Στην αρχή ο Πατέρας κάνει τα πάντα, αλλά καθώς το πανόραμα της αιωνιότητας ξετυλίγεται σαν απάντηση στην επιθυμία και στις εντολές του Αιώνιου, γίνεται όλο και περισσότερο προφανές ότι τα δημιουργήματα, ακόμα και οι άνθρωποι, θα γίνουν σύντροφοι-συνεργάτες του Θεού στην πραγματοποίηση της τελικότητας του πεπρωμένου. Και αυτό είναι αλήθεια και για τη ζωή της σάρκας. Όταν ο άνθρωπος και ο Θεός αρχίζουν τη συνεργασία τους, κανένας περιορισμός δεν μπορεί να μπει στις μελλοντικές δυνατότητες μιας τέτοιας συνεργασίας. Όταν ο άνθρωπος καταλάβει ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι συνεργάτης του στην αιώνια πρόοδο, όταν συγχωνευθεί με την ενσωματωμένη παρουσία του Πατέρα, τότε εν πνεύματι, έχει σπάσει τους περιορισμούς του χρόνου και έχει ήδη εισέλθει στην πρόοδο της αιωνιότητας για την αναζήτηση του Συμπαντικού Πατέρα.

^{(1299.3) 118:5.3} Η θνητή συνειδητότητα προχωράει από το γεγονός στο νόημα και μετά στην αξία. Η συνειδητότητα του Δημιουργού προχωράει από τη σκέψη-αξία, μέσα από το νόημα των λέξεων, στο γεγονός της πράξης. Ο Θεός πρέπει πάντα να δρα ώστε να σπάει το αδιέξοδο της απροσδιόριστης ενότητας που είναι έμφυτη στο υπαρξιακό άπειρο. Πρέπει πάντα η Θεότητα να παρέχει το συμπαντικό πλάνο, τις τέλειες προσωπικότητες, την αρχική αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη για τις οποίες αντιπαλεύουν όλες οι υπό-θεϊκές δημιουργίες. Πρέπει πάντα ο Θεός πρώτα να βρίσκει τον άνθρωπο ώστε αργότερα να μπορεί ο άνθρωπος να βρίσκει το Θεό. Πρέπει πάντα να υπάρχει ένας Συμπαντικός Πατέρας προτού μπορέσει να υπάρξει μια συμπαντική συγγένεια και η συνεπαγόμενη συμπαντική αδελφότητα.

^{(1299.4) 118:6.1} Ο Θεός είναι αληθινά παντοδύναμος, αλλά περιορίζεται δημιουργικά – δεν κάνει ο ίδιος προσωπικά, όλα όσα έγιναν. Η παντοδυναμία περικλείει τη δυναμική ισχύ του Παντοδύναμου Υπέρτατου και του Υπέρτατου Όντος, αλλά οι βουλητικές πράξεις του Θεού του Υπέρτατου δεν είναι τα προσωπικά έργα του Θεού του Άπειρου.

^{(1299.5) 118:6.2} Το να συνηγορήσουμε υπέρ της παντοδυναμίας της πρωταρχικής Θεότητας θα ισοδυναμούσε με το να στερήσουμε τα δικαιώματα σε σχεδόν ένα εκατομμύριο Δημιουργούς Υιούς του Παραδείσου, χωρίς να αναφέρουμε τις αναρίθμητες σειρές ποικίλων άλλων τάξεων συνεργαζόμενων δημιουργικών βοηθών. Δεν υπάρχει παρά μόνο μια χωρίς προηγούμενο Αιτία σε όλο το σύμπαν. Όλες οι άλλες αιτίες προκύπτουν από αυτή την Πρώτη Μεγάλη Πηγή και Κέντρο. Και τίποτα από αυτή τη φιλοσοφία δεν παραβιάζει την ελεύθερη βούληση των μυριάδων παιδιών της Θεότητας που βρίσκονται διασκορπισμένα σε ένα απέραντο σύμπαν.

^{(1299.6) 118:6.3} Εντός του τοπικού πλαισίου, η βούληση μπορεί να εμφανίζεται ότι λειτουργεί σαν μια αδικαιολόγητη αιτία, αλλά επιδεικνύει, αλάνθαστα, κληρονομικούς παράγοντες οι οποίοι θεμελιώνουν σχέση με τις μοναδικές, αρχικές και απόλυτες Πρώτες Αιτίες.

^{(1299.7) 118:6.4} Κάθε επιλογή είναι σχετική. Με την πρωταρχική έννοια, μόνο ο Πατέρας-ΥΠΑΡΧΩ κατέχει τελική επιλογή. Με την απόλυτη έννοια, μόνο ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα επιδεικνύουν προνόμια επιλογής μη ελεγχόμενα από το χρόνο και μη περιοριζόμενα από το χώρο. Ο θνητός άνθρωπος είναι προικισμένος με ελεύθερη βούληση, τη δύναμη της επιλογής, και παρόλο που μια τέτοια επιλογή δεν είναι απόλυτη, είναι όμως σχετικά τελική στο πεπερασμένο επίπεδο και σε σχέση με το πεπρωμένο της προσωπικότητας που κάνει την επιλογή.

^{(1300.1) 118:6.5} Η βούληση σε κάθε είδος επιπέδου του απόλυτου συναντά περιορισμούς, οι οποίοι είναι δομικοί της ίδιας της προσωπικότητας, που ασκεί τη δύναμη της επιλογής. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιλέξει πέραν της εμβέλειας εκείνου που μπορεί να επιλεγεί. Δεν μπορεί, επί παραδείγματι, να επιλέξει να είναι κάτι άλλο εκτός από ανθρώπινο ον, αλλά μπορεί να επιλέξει να γίνει περισσότερο από άνθρωπος. Μπορεί να επιλέξει να επιβιβαστεί για το ταξίδι της συμπαντικής ανόδου, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή η ανθρώπινη επιλογή και το θεϊκό θέλημα συμβαίνει να συμπίπτουν σε αυτό το σημείο. Και αυτό που ο γιος επιθυμεί και ο Πατέρας θέλει, θα συμβεί με βεβαιότητα.

^{(1300.2) 118:6.6} Στη θνητή ζωή, ατραποί διαφορετικής συμπεριφοράς συνεχώς ανοίγουν και κλείνουν, και κατά τη διάρκεια του χρόνου που η επιλογή είναι δυνατή, η ανθρώπινη προσωπικότητα αποφασίζει συνεχώς ανάμεσα σε αυτές τις πολλές πορείες δράσης. Η γήινη βούληση συνδέεται με το χρόνο και πρέπει να αναμένει το πέρασμα του χρόνου για να βρει την ευκαιρία για έκφραση. Η πνευματική βούληση άρχισε να γεύεται την απελευθέρωση από τα εμπόδια του χρόνου, έχοντας κατορθώσει να ξεφύγει εν μέρει από τη χρονική αλληλουχία, και αυτό γίνεται επειδή η πνευματική βούληση ταυτίζεται με το θέλημα του Θεού.

^{(1300.3) 118:6.7} Η βούληση, η ενέργεια της επιλογής, πρέπει να λειτουργεί εντός του συμπαντικού πλαισίου το οποίο δημιουργήθηκε σε απάντηση της ανώτερης και πρώτιστης επιλογής. Όλη η έκταση της ανθρώπινης επιλογής είναι αυστηρά πεπερασμένη-περιορισμένη εκτός από μια συγκεκριμένη. Όταν ο άνθρωπος επιλέγει να βρίσκει το Θεό και να του μοιάζει, μια τέτοια επιλογή είναι πάνω από το πεπερασμένο. Μόνο η αιωνιότητα μπορεί να αποκαλύψει εάν αυτή η επιλογή είναι επίσης και απολυτοειδής.

^{(1300.4) 118:6.8} Το να αναγνωρίζετε την παντοδυναμία της Θεότητας σημαίνει να απολαμβάνετε ασφάλεια από την εμπειρία σας σαν κοσμικοί πολίτες, να κατέχετε τη βεβαιότητα της ασφάλειας στο μακρύ ταξίδι προς τον Παράδεισο. Αλλά το να δέχεστε την απάτη της μη περιορισμένης δημιουργικότητας σημαίνει να παραδέχεστε το κολοσσιαίο λάθος του Πανθεϊσμού.

^{(1300.5) 118:7.1} Το γεγονός της θέλησης του Δημιουργού και της βούλησης του δημιουργήματος, στο μεγάλο σύμπαν, λειτουργεί εντός των ορίων και σύμφωνα με τις δυνατότητες, που θεμελιώθηκαν από τους Κύριους Αρχιτέκτονες. Αυτός ο εκ των προτέρων καθορισμός των ανώτατων ορίων, όμως, δεν περιορίζει ούτε στο ελάχιστο την κυριαρχία της βούλησης του δημιουργήματος μέσα σε αυτά τα όρια. Ούτε η εκ των προτέρων τελική γνώση – το να επιτραπεί πλήρως κάθε πεπερασμένη επιλογή – αποτελεί ακύρωση της πεπερασμένης βούλησης. Ένα ώριμο και με σωστή κρίση ανθρώπινο ον πρέπει να είναι σε θέση να προβλέπει την απόφαση κάποιου νεότερου συνεργάτη με περισσότερη ακρίβεια, αλλά αυτή η πρόγνωση δεν αφαιρεί τίποτε από την ελευθερία και την αυθεντικότητα της ίδιας της απόφασης. Οι Θεοί έχουν με σοφία περιορίσει το μέγεθος της δράσης της ανώριμης βούλησης, αλλά είναι πραγματική βούληση, παρόλο που βρίσκεται μέσα σ’ αυτά τα καθορισμένα όρια.

^{(1300.6) 118:7.2} Ακόμα και ο ανώτατος συσχετισμός όλης της παρελθούσας, παρούσας, και μέλλουσας επιλογής δεν ακυρώνει την αυθεντικότητα τέτοιων επιλογών. Αντίθετα δεικνύει την προκαθορισμένη τάση του Κόσμου και εισηγείται την εκ των προτέρων γνώση εκείνων των βουλητικών όντων τα οποία μπορούν, ή δεν μπορούν, να εκλέξουν να γίνουν συντελεστές της εμπειρικής ενεργοποίησης όλης της πραγματικότητας.

^{(1300.7) 118:7.3} Το σφάλμα, σε μια πεπερασμένη επιλογή, περιορίζεται και δεσμεύεται από το χρόνο. Μπορεί να υπάρχει μόνο μέσα στο χρόνο και εντός της εξελισσόμενης παρουσίας του Υπέρτατου Όντος. Μια τέτοια λανθασμένη επιλογή είναι δυνατή μέσα στο χρόνο και δεικνύει (εκτός από την μη ολοκλήρωση του Υπέρτατου) εκείνη την ορισμένης κλίμακας επιλογή, με την οποία τα ανώριμα δημιουργήματα πρέπει να προικιστούν, ώστε να απολαύσουν τη συμπαντική πρόοδο ζητώντας με ελεύθερη βούληση την επαφή με την πραγματικότητα.

^{(1301.1) 118:7.4} Η αμαρτία, στον ελεγχόμενο από το χρόνο χώρο, αποδεικνύει καθαρά τη γήινη ελευθερία – ακόμα και άδεια – της πεπερασμένης βούλησης. Η αμαρτία απεικονίζει την ανωριμότητα θαμπωμένη από την ελευθερία τής σχετικά ανεξάρτητης βούλησης της προσωπικότητας, ενώ δεν καταφέρνει να διακρίνει τις υπέρτατες υποχρεώσεις και τα καθήκοντα από το να είναι κανείς κοσμικός πολίτης.

^{(1301.2) 118:7.5} Η ανομία στα πεπερασμένα πεδία αποκαλύπτει την παροδική πραγματικότητα κάθε εγωκεντρικής ατομικότητας που δεν αναγνώρισε το Θεό. Μόνο όταν ένα δημιούργημα αναγνωρίσει το Θεό, γίνεται πραγματικά αληθινό στα σύμπαντα. Η πεπερασμένη προσωπικότητα δεν είναι αυτοδημιούργητη, αλλά στην υπεσυμπαντική αρένα επιλογής αυτοπροσδιορίζει το πεπρωμένο.

^{(1301.3) 118:7.6} Το χάρισμα της ζωής καθιστά τα συστήματα ύλης-ενέργειας ικανά να διαιωνίζονται, να διασπείρονται και να προσαρμόζονται. Το χάρισμα της προσωπικότητας μεταδίδει στους ζωντανούς οργανισμούς τα επιπλέον προνόμια του αυτό-προσδιορισμού, της αυτό-εξέλιξης και της ταυτοποίησης με ένα πνεύμα που συγχωνεύεται με τη Θεότητα.

^{(1301.4) 118:7.7} Τα υπό-προσωπικά ζωντανά πράγματα δείχνουν νου που δραστηριοποιεί την ενέργεια-ύλη, πρώτα σαν φυσικοί ελεγκτές και μετά σαν υποδεέστερα νοητικά πνεύματα. Το χάρισμα της προσωπικότητας προέρχεται από τον Πατέρα και μεταδίδει μοναδικά προνόμια επιλογής στο ζωντανό σύστημα. Εάν όμως η προσωπικότητα έχει το προνόμιο να ασκεί κατά βούληση επιλογή ταύτισης με την πραγματικότητα και εάν είναι μια αληθινή και ελεύθερη επιλογή, τότε οφείλει η εξελισσόμενη προσωπικότητα να έχει δυνατότητα επιλογής για αυτό-σύγχυση, αυτό-διάσπαση και αυτοκαταστροφή. Η δυνατότητα για κοσμική αυτοκαταστροφή δεν μπορεί να αποφευχθεί, εάν η εξελισσόμενη προσωπικότητα είναι τελείως ελεύθερη στην άσκηση της πεπερασμένης βούλησης.

^{(1301.5) 118:7.8} Επομένως υπάρχει αυξημένη ασφάλεια από τον περιορισμό των ορίων της επιλογής που έχει μια προσωπικότητα σε όλα τα κατώτερα επίπεδα της ύπαρξης. Η επιλογή σταδιακά απελευθερώνεται καθώς ανεβαίνει κανείς τα σύμπαντα. Η επιλογή τελικά προσεγγίζει τη θεϊκή ελευθερία όταν η ανερχόμενη προσωπικότητα επιτυγχάνει τη θεϊκή κατάσταση, την υπεροχή στην αφιέρωση των σκοπών του σύμπαντος, την ολοκλήρωση της επίτευξης της κοσμικής σοφίας και οριστική ταυτοποίηση του δημιουργήματος με το θέλημα και την άποψη του Θεού.

^{(1301.6) 118:8.1} Στις υπάρξεις του χωροχρόνου, η ελεύθερη βούληση προστατεύεται από περιορισμούς. Η εξέλιξη της υλικής ζωής είναι πρώτα μηχανιστική, μετά δραστηριοποιείται από το νου και (μετά το χάρισμα της προσωπικότητας) μπορεί να κατευθύνεται από το πνεύμα. Η οργανική εξέλιξη στους κατοικημένους κόσμους περιορίζεται φυσικά από τα δυναμικά των αρχικών εμφυτεύσεων φυσικής ζωής των Φορέων της Ζωής.

^{(1301.7) 118:8.2} Ο θνητός άνθρωπος είναι μια μηχανή, ένας ζωντανός μηχανισμός. Οι ρίζες του βρίσκονται αληθινά στο φυσικό κόσμο της ενέργειας. Πολλές ανθρώπινες αντιδράσεις είναι εκ φύσεως μηχανικές. Μεγάλο μέρος της ζωής μοιάζει με μηχανή. Αλλά ο άνθρωπος, ένας μηχανισμός, είναι πολύ περισσότερο από μια μηχανή. Είναι προικισμένος από το νου και κατοικείται από το πνεύμα. Και αν και δεν μπορεί να ξεφύγει ποτέ, μέσα στη ζωή του, από τους χημικούς και ηλεκτρικούς μηχανισμούς της ύπαρξής του, μπορεί να μάθει σταδιακά πώς να βάζει αυτή τη μηχανή φυσικής ζωής κάτω από τη κατευθυντήρια σοφία της εμπειρίας, μέσα από τη διαδικασία της αφιέρωσης του ανθρώπινου νου στην εφαρμογή των πνευματικών παρορμήσεων του ενσωματωμένου Προσαρμοστή Σκέψης.

^{(1301.8) 118:8.3} Το πνεύμα ελευθερώνει και ο μηχανισμός περιορίζει, τη λειτουργία της βούλησης. Η ατελής επιλογή, η μη ελεγχόμενη από το μηχανισμό, η μη αναγνωρίσιμη από το πνεύμα, είναι επικίνδυνη και ασταθής. Η επικράτηση του μηχανισμού εξασφαλίζει τη σταθερότητα με εξάντληση της προόδου. Η συμμαχία του πνεύματος ελευθερώνει την επιλογή από το φυσικό επίπεδο και συγχρόνως εξασφαλίζει τη θεϊκή σταθερότητα που παράγεται από την αυξημένη συμπαντική επίγνωση και την εμπλουτισμένη κοσμική κατανόηση.

^{(1302.1) 118:8.4} Ο μεγάλος κίνδυνος που περιστοιχίζει το δημιούργημα είναι ότι, επιτυγχάνοντας την απελευθέρωση από τους περιορισμούς της μηχανιστικής ζωής, δεν θα καταφέρει να αντισταθμίσει το χάσιμο της σταθερότητας επιτυγχάνοντας μιαν αρμονική σχέση που να δουλεύει με το πνεύμα. Η επιλογή του δημιουργήματος, όταν ελευθερωθεί σχετικά από τη μηχανιστική σταθερότητα, μπορεί να επιχειρήσει περαιτέρω ελευθερία ανεξάρτητη από μεγαλύτερη ταύτιση με το πνεύμα.

^{(1302.2) 118:8.5} Η όλη αρχή της βιολογικής εξέλιξης κάνει αδύνατο στον πρωτόγονο άνθρωπο να εμφανίζεται, στους κατοικημένους κόσμους, με οποιαδήποτε μεγάλη ικανότητα αυτό-περιορισμού. Συνεπώς το ίδιο δημιουργικό σχέδιο που είχε σκοπό την εξέλιξη, παρέχει με παρόμοιο τρόπο εκείνους τους εξωτερικούς περιορισμούς του χρόνου και του χώρου, της πείνας και του φόβου, οι οποίοι περιορίζουν αποτελεσματικά κάθε επιλογή υπό-πνευματικού μεγέθους, τέτοιου είδους απαίδευτων υπάρξεων. Καθώς το μυαλό του ανθρώπου υπερπηδά με επιτυχία τα διαρκώς και περισσότερο δύσκολα εμπόδια, το ίδιο αυτό δημιουργικό σχέδιο έχει επίσης προνοήσει για την αργή συσσώρευση της φυλετικής κληρονομιάς τής με πόνο και κόπο αποκτημένης εμπειρικής γνώσης – με άλλα λόγια, για τη διατήρηση μιας ισορροπίας ανάμεσα στους μειωμένους εξωτερικούς περιορισμούς και τους αυξημένους εσωτερικούς περιορισμούς.

^{(1302.3) 118:8.6} Η αργή εξέλιξη, της ανθρώπινης μορφωτικής προόδου, μαρτυρεί τη λειτουργικότητα εκείνου του φρένου – την υλική αδράνεια – το οποίο δρα τόσο αποτελεσματικά για να καθυστερεί επικίνδυνες ταχύτητες της προόδου. Έτσι ο ίδιος ο χρόνος μετριάζει και κατανέμει τα, αλλιώς, φονικά αποτελέσματα της πρόωρης απόδρασης από τα επόμενα εμπόδια που περικυκλώνουν την ανθρώπινη δράση. Γιατί όταν ο πολιτισμός προχωρά υπερβολικά γρήγορα, όταν τα υλικά κατορθώματα ξεπερνούν την εξέλιξη της λατρείας-γνώσης, τότε ο πολιτισμός εμπεριέχει τους σπόρους της οπισθοδρόμησης, και αν δεν στηριχτούν, από την άμεση αύξηση της εμπειρικής γνώσης, τέτοιου είδους ανθρώπινες κοινωνίες θα αποτραβηχτούν από τα ψηλά αλλά πρόωρα επίπεδα της επίτευξης, και ο «μεσαίωνας» της μεσολαβούσης γνώσης θα επιβεβαιώσει την αμείλικτη επιστροφή της ανισορροπίας μεταξύ της αυτό-ελευθερίας και του αυτοελέγχου.

^{(1302.4) 118:8.7} Η ανομία του Καλιγάστια ήταν το πέρασμα του κυβερνήτη χρόνου της προοδευτικής ανθρώπινης απελευθέρωσης – η δωρεάν παρεχόμενη καταστροφή των περιοριστικών εμποδίων, εμποδίων, που τα ανθρώπινα μυαλά εκείνων των χρόνων δεν είχαν καταφέρει να υπερνικήσουν με την πείρα.

^{(1302.5) 118:8.8} Το μυαλό εκείνο που μπορεί να επιφέρει μια μερική περικοπή του χρόνου και του χώρου, με αυτή την πράξη αποδεικνύει ότι κατέχει τους σπόρους της γνώσης που μπορούν να χρησιμεύσουν αποτελεσματικά ως αναπλήρωση των υπερβατικών περιοριστικών εμποδίων.

^{(1302.6) 118:8.9} Ο Λούσιφερ έδειξε παρόμοια να διαλύει τον κυβερνήτη χρόνο, που ενεργούσε περιοριστικά στην πρόωρη επίτευξη ορισμένων ελευθεριών στο τοπικό σύστημα. Ένα τοπικό σύστημα, τακτοποιημένο στο φως και τη ζωή, έχει επιτύχει δια της εμπειρίας εκείνες τις αντιλήψεις και επιγνώσεις οι οποίες κάνουν εφικτή τη λειτουργία πολλών τεχνικών που θα ήταν διασπαστικές και καταστροφικές στις προ της τακτοποίησης εποχές εκείνου του ίδιου συστήματος.

^{(1302.7) 118:8.10} Καθώς ο άνθρωπος αποτινάσσει τις αλυσίδες του φόβου, καθώς γεφυρώνει με τις μηχανές του ηπείρους και ωκεανούς, γενιές και αιώνες με τα αρχεία του, πρέπει να αντικαταστήσει κάθε υπερβατικό περιορισμό με ένα νέο και εκούσιο υποτιθέμενο περιορισμό που να είναι σύμφωνος με τις υπαγορεύσεις της διευρυνόμενης ανθρώπινης γνώσης. Αυτοί οι αυτό-επιβαλλόμενοι περιορισμοί είναι ταυτοχρόνως οι πιο δυνατοί και οι πιο ασήμαντοι από όλους τους παράγοντες του ανθρώπινου πολιτισμού – σχέδια για δικαιοσύνη και ιδανικά για αδελφοσύνη. Επί πλέον ο άνθρωπος προκρίνει τον εαυτό του για τα περιοριστικά ενδύματα του ελέους όταν τολμάει να αγαπήσει το συνάνθρωπό του, ενώ επιτυγχάνει τα πρώτα στάδια της πνευματικής αδελφότητας όταν εκλέγει να διανείμει σε αυτούς εκείνη τη μεταχείριση την οποία θα απένειμε και στον εαυτό του, εκείνη τη μεταχείριση την οποία φαντάζεται ότι θα του απένειμε ο Θεός.

^{(1303.1) 118:8.11} Μια αυτόματη συμπαντική αντίδραση είναι σταθερή και, σε κάποιο βαθμό, συνεχόμενη στο σύμπαν. Μια προσωπικότητα που γνωρίζει το Θεό και επιθυμεί να πράττει το θέλημά του, που έχει πνευματική επίγνωση, είναι θεϊκά σταθερή και υπάρχει αιώνια. Η μεγαλύτερη συμπαντική περιπέτεια του ανθρώπου συνίσταται στη διέλευση του θνητού νου του από τη σταθερότητα της μηχανικής στατικής στη θεϊκότητα της πνευματικής δυναμικής και επιτυγχάνει αυτή τη μεταμόρφωση με τη δύναμη και τη σταθερότητα των αποφάσεων της δικής του προσωπικότητας σε κάθε μια από τις καταστάσεις της ζωής δηλώνοντας, «Είναι θέλημά μου να γίνει το θέλημά σου».

^{(1303.2) 118:9.1} Ο χρόνος και ο χώρος είναι ένας συνενωμένος μηχανισμός του κυρίαρχου σύμπαντος. Είναι οι επινοήσεις δια των οποίων μπορούν να συνυπάρχουν τα πεπερασμένα δημιουργήματα στο σύμπαν μαζί με το Άπειρο. Τα πεπερασμένα δημιουργήματα είναι με αποτελεσματικότητα απομονωμένα από τα απόλυτα επίπεδα, μέσω του χρόνου και του χώρου. Αλλά αυτά τα απομονωτικά μέσα, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσε να υπάρχει κανένας θνητός, λειτουργούν άμεσα προς περιορισμό της έκτασης της πεπερασμένης δράσης. Άνευ αυτών κανένα δημιούργημα δεν θα μπορούσε να δράσει, αλλά με αυτά οι πράξεις κάθε δημιουργήματος είναι οριστικά περιορισμένες.

^{(1303.3) 118:9.2} Οι μηχανισμοί που παράγονται από ανώτερους νόες λειτουργούν ώστε να ελευθερώσουν τις δημιουργικές πηγές τους αλλά περιορίζουν απαράλλαχτα σε κάποιο βαθμό τη δράση όλων των υποδεέστερων διανοιών. Για τα δημιουργήματα των συμπάντων αυτός ο περιορισμός γίνεται φανερός σαν ο μηχανισμός των συμπάντων. Ο άνθρωπος δεν έχει αχαλίνωτη ελεύθερη βούληση. Υπάρχουν όρια στην έκταση της επιλογής του, αλλά μέσα στην ακτίνα αυτής της επιλογής η βούλησή του είναι αναλογικά κυρίαρχη.

^{(1303.4) 118:9.3} Ο μηχανισμός της ζωής της θνητής προσωπικότητας, το ανθρώπινο σώμα, είναι το προϊόν του υπέρ-θνητού δημιουργικού μοντέλου, επομένως δεν μπορεί να ελέγχεται απόλυτα από τον ίδιο τον άνθρωπο. Μόνο όταν ο ανερχόμενος άνθρωπος, σε συνδυασμό με τον Προσαρμοστή που έχει συγχωνευτεί, δημιουργήσει μόνος του το μηχανισμό για την έκφραση της προσωπικότητας, τότε θα επιτύχει να έχει πλήρη έλεγχο επ’ αυτής.

^{(1303.5) 118:9.4} Το μεγάλο σύμπαν είναι μηχανισμός καθώς επίσης και οργανισμός, μηχανικό και ζωντανό – ένας ζωντανός μηχανισμός ενεργοποιημένος από τον Υπέρτατο Νου, συντονιζόμενος με ένα Υπέρτατο Πνεύμα και εκφραζόμενος στα ανώτατα επίπεδα δύναμης και ενοποίησης της προσωπικότητας όπως το Υπέρτατο Ον. Αλλά το να αρνηθεί κανείς το μηχανισμό του πεπερασμένου δημιουργήματος σημαίνει να αρνηθεί το γεγονός και να παραβλέψει την πραγματικότητα.

^{(1303.6) 118:9.5} Οι μηχανισμοί είναι τα προϊόντα του νου, του δημιουργικού νου που ενεργεί πάνω και μέσα στα κοσμικά δυναμικά. Οι μηχανισμοί είναι οι καθορισμένες αποκρυσταλλώσεις της σκέψης του Δημιουργού και λειτουργούν πάντοτε σύμφωνα με το βουλητικό σχέδιο που τις έφτιαξε. Αλλά η σκοπιμότητα οποιουδήποτε μηχανισμού βρίσκεται στην προέλευσή του και όχι στη λειτουργία του.

^{(1303.7) 118:9.6} Αυτοί οι μηχανισμοί δεν πρέπει να θεωρηθούν ότι περιορίζουν τη δράση της Θεότητας, αντίθετα αληθεύει ότι με αυτούς τους ίδιους μηχανισμούς η Θεότητα πέτυχε μια φάση αιώνιας έκφρασης. Οι βασικοί συμπαντικοί μηχανισμοί δημιουργήθηκαν σε απάντηση του απόλυτου θελήματος της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, και θα λειτουργούν συνεπώς αιώνια σε τέλεια αρμονία με το μοντέλο του Απείρου. Είναι, όντως, τα μη βουλητικά δείγματα εκείνου του ίδιου μοντέλου.

^{(1303.8) 118:9.7} Κατανοούμε κάτι από το πώς συσχετίζεται ο μηχανισμός του Παραδείσου με την προσωπικότητα του Αιώνιου Υιού. Αυτό είναι έργο του Συνενωμένου Δράστη. Και έχουμε θεωρίες σχετικά με τις ενέργειες του Συμπαντικού Απόλυτου που ταιριάζουν με τους θεωρητικούς μηχανισμούς του Απροσδιόριστου και εν δυνάμει προσώπου της Απόλυτης Θεότητας. Αλλά στις εξελισσόμενες Θεότητες του Υπέρτατου και του Έσχατου παρατηρούμε ότι ορισμένες απρόσωπες φάσεις στην πράξη είναι ενωμένες με τις βουλητικές συμπληρωματικές τους, και έτσι τώρα εξελίσσεται μια σχέση ανάμεσα στο δείγμα και στο πρόσωπο.

^{(1304.1) 118:9.8} Στην αιωνιότητα του παρελθόντος ο Πατέρας και ο Υιός ενώθηκαν στη μονάδα έκφρασης του Απείρου Πνεύματος. Εάν, στην αιωνιότητα του μέλλοντος, οι Δημιουργοί Υιοί και τα Δημιουργά Πνεύματα των τοπικών συμπάντων του χρόνου και του χώρου επιτύχουν δημιουργική ένωση στα πεδία του εξώτερου διαστήματος, τι θα δημιουργούσε η ένωσή τους σαν συνενωμένη έκφραση των θεϊκών φύσεών τους; Ίσως να πρόκειται να παραστούμε μάρτυρες μιας μη αποκαλυφθείσης μέχρι τώρα εκδήλωσης της Έσχατης Θεότητας, ένα νέο τύπο υπερδιαχειριστή. Τέτοια όντα θα απολαύσουν μοναδικά προνόμια προσωπικότητας, αφού θα είναι η ένωση του προσωπικού Δημιουργού, του απρόσωπου Δημιουργού Πνεύματος, της εμπειρίας του θνητού δημιουργήματος και της προοδευτικής προσωποποίησης του Θεϊκού Λειτουργού. Τέτοια όντα θα μπορούσαν να είναι θεμελιώδη επειδή θα περιέκλειαν προσωπική και απρόσωπη πραγματικότητα, ενώ θα συνδύαζαν τις εμπειρίες του Δημιουργού και του Δημιουργήματος. Όποια και αν είναι τα γνωρίσματα τέτοιων τρίτων προσώπων αυτών των αξιωμένων τριάδων της δημιουργίας του εξώτερου διαστήματος, θα διατηρούν κάτι από την ίδια σχέση, προς τους Δημιουργούς Πατέρες τους και τις Δημιουργές Μητέρες τους, που διατηρεί το Άπειρο Πνεύμα προς το Συμπαντικό Πατέρα και τον Αιώνιο Υιό.

^{(1304.2) 118:9.9} Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι η προσωποποίηση όλης της συμπαντικής εμπειρίας, η εστίαση όλης της πεπερασμένης εξέλιξης, η πληρότητα όλης της πραγματικότητας του δημιουργήματος, η ολοκλήρωση της κοσμικής σοφίας, η ενσωμάτωση της αρμονικής ομορφιάς των γαλαξιών του χρόνου, η αλήθεια των εννοιών του κοσμικού νου, και η καλοσύνη του υπέρτατου πνεύματος των αξιών. Και ο Θεός ο Υπέρτατος, στο αιώνιο μέλλον, θα συνθέσει αυτές τις πολυσύνθετες πεπερασμένες διαφορετικότητες σε ένα εμπειρικό και σημαντικό όλον, όπως είναι τώρα υπαρξιακά ενωμένες στα απόλυτα επίπεδα της Τριάδας του Παραδείσου.

^{(1304.3) 118:10.1} Θεία πρόνοια δεν σημαίνει ότι ο Θεός έχει αποφασίσει τα πάντα για μας και εκ των προτέρων. Ο Θεός μας αγαπά πολύ για να το κάνει αυτό, γιατί αυτό θα ήταν ανάξιο είδος κοσμικής τυραννίας. Ο άνθρωπος έχει σχετικές δυνάμεις επιλογής. Ούτε είναι η θεϊκή αγάπη εκείνη η κοντόφθαλμη αγάπη που θα παραχαϊδέψει και θα καταστρέψει τα παιδιά των ανθρώπων.

^{(1304.4) 118:10.2} Ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα – σαν Τριάδα – δεν είναι ο Παντοδύναμος Υπέρτατος αλλά η υπεροχή του Παντοδύναμου δεν μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς αυτούς. Η ανάπτυξη του Παντοδύναμου επικεντρώνεται στο Αυθύπαρκτο της πραγματικότητας και στηρίζεται στο Αυθύπαρκτο της δυναμικότητας. Αλλά οι λειτουργίες του Παντοδύναμου Υπέρτατου συνδέονται με τις λειτουργίες της Τριάδας του Παραδείσου.

^{(1304.5) 118:10.3} Φαίνεται ότι, στο Υπέρτατο Ον, όλες οι φάσεις της συμπαντικής δραστηριότητας ξαναενώνονται εν μέρει, από την προσωπικότητα αυτής της εμπειρικής Θεότητας. Όταν, επομένως, επιθυμούμε να δούμε την Τριάδα σαν ένα Θεό, και εάν περιορίσουμε αυτό το σχέδιο στο παρόν γνωστό και οργανωμένο σύμπαν, ανακαλύπτουμε ότι το εξελισσόμενο Υπέρτατο Ον είναι η μερική απεικόνιση της Τριάδας του Παραδείσου. Και παρακάτω βρίσκουμε ότι αυτή η Υπέρτατη Θεότητα εξελίσσεται σαν σύνθεση προσωπικότητας από πεπερασμένη ύλη, νου και πνεύμα στο μεγάλο σύμπαν.

^{(1304.6) 118:10.4} Οι Θεοί έχουν γνωρίσματα αλλά η Τριάδα έχει λειτουργίες, και σαν Τριάδα, η θεϊκή πρόνοια είναι μια λειτουργία, σύνθεση του άλλου – παρά – προσωπικού υπέρ-ελέγχου του σύμπαντος των συμπάντων, που εκτείνεται από τα εξελισσόμενα επίπεδα του Επτάπτυχου και συνθέτεται μέσα στη δύναμη του Παντοδύναμου μέχρι μέσα στα υπερβατικά πεδία της Έσχατης Θεότητας.

^{(1304.7) 118:10.5} Ο Θεός αγαπάει κάθε ύπαρξη σαν παιδί του και αυτή η αγάπη σκεπάζει κάθε ύπαρξη μέσα στην αιωνιότητα. Η πρόνοια λειτουργεί αναφορικά με το όλον και συναλλάσσεται με τις λειτουργίες κάθε ύπαρξης εφόσον αυτές οι λειτουργίες συνδέονται με το όλον. Η μεσολάβηση της πρόνοιας, όσον αφορά κάθε πλάσμα, είναι ενδεικτική της σπουδαιότητας της λειτουργίας εκείνου του πλάσματος, σχετικά με την εξελικτική ανάπτυξη κάποιου συνόλου. Ένα τέτοιο σύνολο μπορεί να είναι όλη η ανθρώπινη ράτσα, όλο το κράτος, όλος ο πλανήτης ή ακόμα μεγαλύτερο όλον. Είναι η σπουδαιότητα της λειτουργίας της ύπαρξης που προκαλεί τη μεσολάβηση της πρόνοιας, όχι η σπουδαιότητα της ύπαρξης σαν ξεχωριστό άτομο.

^{(1305.1) 118:10.6} Παρόλα αυτά, ο Πατέρας σαν άτομο μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να παρέμβει με το πατρικό χέρι του στο χείμαρρο των κοσμικών γεγονότων, συμφωνώντας ολότελα με το θέλημα του Θεού και σε αρμονία με τη σοφία του Θεού και παρακινούμενος από την αγάπη του Θεού.

^{(1305.2) 118:10.7} Αυτό όμως που ο άνθρωπος αποκαλεί πρόνοια είναι πολύ συχνά προϊόν της δικής του φαντασίας, η τυχαία τοποθέτηση των περιστάσεων της τύχης. Υπάρχει, όμως, μια αληθινή και αναδυομένη πρόνοια στο πεπερασμένο πεδίο της συμπαντικής ύπαρξης, μια αληθινή και πραγματική συσχέτιση της ενέργειας του διαστήματος, της κίνησης του χρόνου, των σκέψεων της διανοίας, των ιδανικών του χαρακτήρα, των επιθυμιών πνευματικής φύσης και των σκόπιμων βουλητικών πράξεων των εξελισσόμενων προσωπικοτήτων. Οι περιστάσεις των υλικών πεδίων βρίσκουν οριστική πεπερασμένη ολοκλήρωση στις αλληλοσυνδεδεμένες παρουσίες του Υπέρτατου και του Έσχατου.

^{(1305.3) 118:10.8} Καθώς οι μηχανισμοί του μεγάλου σύμπαντος τελειοποιούνται σε ένα σημείο τελικής ακρίβειας μέσα από τον υπέρ-έλεγχο του νου, και καθώς ο νους μιας ύπαρξης ανυψώνεται προς την τελειοποίηση της θεϊκής επίτευξης μέσα από την πλήρη ενσωμάτωση με το πνεύμα, και καθώς ο Υπέρτατος αναδύεται συνεπώς σαν ένας πραγματικός συνενωτής όλων αυτών των συμπαντικών φαινομένων, η πρόνοια έτσι γίνεται όλο και περισσότερο ευδιάκριτη.

^{(1305.4) 118:10.9} Μερικές από τις εκπληκτικά τυχαίες συνθήκες που επικρατούν ενίοτε στους εξελικτικούς κόσμους μπορεί να οφείλονται στη σταδιακή αναδυόμενη παρουσία του Υπέρτατου, την πρόγευση των μελλοντικών του συμπαντικών δραστηριοτήτων. Το πλείστο από αυτό που ο θνητός θα αποκαλούσε πρόνοια, δεν είναι. Η κρίση του για τέτοια θέματα μειονεκτεί πολύ από την έλλειψη διόρασης για τις αληθινές σημασίες των περιστάσεων της ζωής. Πολλά από αυτά που ο θνητός θα αποκαλούσε καλοτυχία μπορεί στην πραγματικότητα να είναι κακοτυχία. Το χαμόγελο της τύχης, που φαίνεται σε μη δεδουλευμένες ανέσεις και σε άδικο πλουτισμό, μπορεί να είναι η μεγαλύτερη από τις ανθρώπινες θλίψεις. Η φαινομενική σκληρότητα μιας ανάποδης μοίρας, που συσσωρεύει βάσανα σε κάποιους υποφέροντες θνητούς, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι η φλόγα της αυτοσυγκράτησης που μετασχηματίζει το μαλακό σίδηρο μιας ανώριμης προσωπικότητας στο σκληρό ατσάλι του αληθινού χαρακτήρα.

^{(1305.5) 118:10.10} Υπάρχει πρόνοια στα εξελισσόμενα σύμπαντα, και μπορεί να ανακαλυφθεί από υπάρξεις μέχρις εκείνου του βαθμού ακριβώς, που αυτές έχουν πετύχει την ικανότητα να αντιληφθούν το σκοπό των εξελισσόμενων συμπάντων. Τέλεια ικανότητα να διακρίνει κανείς τους σκοπούς του σύμπαντος ισοδυναμεί με την εξελικτική ολοκλήρωση της ύπαρξης και μπορεί να εκφράζεται αλλιώς σαν την επίτευξη του Υπέρτατου εντός των ορίων της παρούσης κατάστασης των ατελών συμπάντων.

^{(1305.6) 118:10.11} Η αγάπη του Πατέρα λειτουργεί άμεσα στην καρδιά του ατόμου, ανεξάρτητα από τις δράσεις ή αντιδράσεις όλων των άλλων ατόμων. Η σχέση είναι προσωπική – άνθρωπος και Θεός. Η απρόσωπη παρουσία της Θεότητας (Παντοδύναμος Υπέρτατος και Τριάδα του Παραδείσου) δείχνει φροντίδα για το όλον, όχι για το τμήμα. Η πρόνοια του υπέρ-ελέγχου του Υπέρτατου γίνεται όλο και περισσότερο προφανής σαν τα διαδοχικά τμήματα της συμπαντικής προόδου στην επίτευξη των πεπερασμένων πεπρωμένων. Καθώς τα συστήματα, αστερισμοί, σύμπαντα και υπερσύμπαντα τακτοποιούνται σε φως και ζωή, ο Υπέρτατος αναδύεται όλο και περισσότερο σαν ο σημαντικός συσχετιστής όλου αυτού που αποκαλύπτεται, ενώ ο Έσχατος αναδύεται σταδιακά σαν ο υπερβατικός ενοποιητής όλων των πραγμάτων.

^{(1306.1) 118:10.12} Στις απαρχές ενός εξελικτικού κόσμου τα φυσικά περιστατικά της υλικής τάξης και των προσωπικών επιθυμιών των ανθρώπινων όντων φαίνονται να είναι ανταγωνιστικά. Πολλά από αυτά που λαμβάνουν χώρα σ’ έναν εξελισσόμενο κόσμο είναι δύσκολο να τα καταλάβει ένας θνητός – ο φυσικός νόμος είναι τόσο συχνά φαινομενικά σκληρός, άκαρδος και αδιάφορος προς όλα όσα είναι αληθινά, όμορφα και καλά στην ανθρώπινη κατανόηση. Αλλά καθώς η ανθρωπότητα προοδεύει σε πλανητική ανάπτυξη, παρατηρούμε ότι αυτή η άποψη τροποποιείται από τους ακόλουθους παράγοντες:

^{(1306.2) 118:10.13} 1. Την αυξανόμενη διορατικότητα του ανθρώπου – την αυξανόμενη κατανόησή του για τον κόσμο στον οποίο ζει, τη διευρυμένη του ικανότητα να καταλαβαίνει τα υλικά γεγονότα του χρόνου, τις σημαντικές ιδέες σκέψης, και τα πολύτιμα ιδεώδη της πνευματικής επίγνωσης. Όσο οι άνθρωποι μετρούν μόνο με τη μετρική ράβδο, τα πράγματα μιας υλικής φύσης, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ελπίζουν ότι θα βρούνε ενότητα στο χρόνο και το χώρο.

^{(1306.3) 118:10.14} 2. Τον αυξανόμενο έλεγχο του ανθρώπου – τη σταδιακή συσσώρευση της γνώσης των νόμων του υλικού κόσμου, τους σκοπούς της πνευματικής ύπαρξης, και τις δυνατότητες του φιλοσοφικού συντονισμού αυτών των δυο πραγματικοτήτων. Ο άνθρωπος, ο άγριος, ήταν αβοήθητος μπροστά στις σφοδρότατες επιθέσεις των φυσικών δυνάμεων, ήταν δούλος της σκληρής καταδυνάστευσης των δικών του εσωτερικών φόβων. Ο μισό-πολιτισμένος άνθρωπος αρχίζει να ξεκλειδώνει την αποθήκη των μυστικών του φυσικού βασιλείου, και η επιστήμη του αργά αλλά αποτελεσματικά διαλύει τις προκαταλήψεις του, ενώ συγχρόνως παρέχει μια νέα και διευρυμένη πραγματική βάση για την κατανόηση των εννοιών της φιλοσοφίας και των αξιών της αληθινής πνευματικής εμπειρίας. Ο άνθρωπος, ο πολιτισμένος, θα κατορθώσει μια μέρα να κυριαρχήσει σχετικά πάνω στις φυσικές δυνάμεις του πλανήτη του. Η αγάπη του Θεού στην καρδιά του θα εκχυθεί αποτελεσματικά σαν αγάπη για τους συνανθρώπους του, ενώ οι αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης θα περιορίζουν τα όρια της θνητής ικανότητας.

^{(1306.4) 118:10.15} 3. Τη συμπαντική ολοκλήρωση του ανθρώπου – την αύξηση της ανθρώπινης επίγνωσης συν την αύξηση του ανθρώπινου εμπειρικού κατορθώματος που θα τον φέρει σε πιο στενή αρμονία με τις ενοποιητικές παρουσίες του Υπέρτατου – της Τριάδας του Παραδείσου και του Υπέρτατου Όντος. Και αυτό είναι που εδραιώνει την κυριαρχία του Υπέρτατου στους κόσμους που έχουν από καιρό αποκατασταθεί σε φως και ζωή. Τέτοιοι προχωρημένοι πλανήτες είναι όντως ποιήματα αρμονίας, εικόνες της ομορφιάς της επιτυχημένης καλοσύνης που έγινε κατορθωτή μέσα από την επιδίωξη της κοσμικής αλήθειας. Και αν τέτοια πράγματα μπορούν να συμβούν σ’ ένα πλανήτη, τότε ακόμα μεγαλύτερα πράγματα μπορούν να συμβούν σε ένα σύστημα και στις ευρύτερες μονάδες του μεγάλου σύμπαντος, καθώς αυτές επίσης επιτυγχάνουν την τακτοποίηση υποδηλώνοντας την εξάντληση του δυναμικού της πεπερασμένης ανάπτυξης.

^{(1306.5) 118:10.16} Σε ένα πλανήτη αυτής της προχωρημένης τάξης, η πρόνοια έχει γίνει πραγματικότητα, οι περιστάσεις της ζωής συσχετίζονται, αλλά αυτό δεν είναι μόνο επειδή ο άνθρωπος συνέβη να κυριαρχήσει των υλικών προβλημάτων του κόσμου του. Είναι επίσης επειδή άρχισε να ζει σύμφωνα με την τάση των συμπάντων, ακολουθεί δηλαδή την ατραπό του Υπέρτατου για την επίτευξη του Συμπαντικού Πατέρα.

^{(1306.6) 118:10.17} Η βασιλεία του Θεού είναι στις καρδιές των ανθρώπων, και όταν αυτό το βασίλειο γίνεται πραγματικό στην καρδιά κάθε ξεχωριστού ατόμου στον κόσμο, τότε ο κανόνας του Θεού έγινε πραγματικός σ’ εκείνο τον πλανήτη, και αυτή είναι η επιτυχημένη κυριαρχία του Υπέρτατου Όντος.

^{(1306.7) 118:10.18} Για να αντιληφθεί την πρόνοια μέσα στο χρόνο, πρέπει ο άνθρωπος να ολοκληρώσει το έργο της επίτευξης της τελειότητας. Αλλά ο άνθρωπος μπορεί ακόμα και τώρα να προγευθεί αυτή την πρόνοια με τις αιώνιες σημασίες της, καθώς ζυγίζει με το μυαλό του το συμπαντικό γεγονός ότι όλα τα πράγματα, καλά ή κακά, εργάζονται μαζί για την πρόοδο των θνητών, που έχουν γνώση του Θεού, στην αναζήτησή τους για τον Πατέρα όλων.

^{(1306.8) 118:10.19} Η πρόνοια γίνεται όλο και περισσότερο ευδιάκριτη καθώς οι άνθρωποι φτάνουν ανοδικά από το υλικό στο πνευματικό. Η επίτευξη της ολοκληρωμένης πνευματικής επίγνωσης καθιστά ικανή την ανερχόμενη προσωπικότητα να ανακαλύψει την αρμονία σε αυτό που ήταν μέχρι τότε χάος. Ακόμα και η μοροντιανή μότα αντιπροσωπεύει μια πραγματική πρόοδο προς αυτή την κατεύθυνση.

^{(1307.1) 118:10.20} Η πρόνοια είναι εν μέρει ο υπέρ-έλεγχος του μη ολοκληρωμένου Υπέρτατου, που εκφράζεται στα μη ολοκληρωμένα σύμπαντα, και πρέπει επομένως πάντα να είναι:

^{(1307.2) 118:10.21} 1. Μερική– οφειλομένη στην μη ολοκλήρωση της πραγματοποίησης του Υπέρτατου Όντος, και

^{(1307.3) 118:10.22} 2. Απρόβλεπτη – οφειλομένη στις διακυμάνσεις της νοοτροπίας της ύπαρξης, η οποία ποικίλει πάντοτε από επίπεδο σε επίπεδο, και προκαλεί με τον τρόπο αυτό διαφορετική ανταποδοτική απάντηση στον Υπέρτατο.

^{(1307.4) 118:10.23} Όταν οι άνθρωποι προσεύχονται για μεσολάβηση της θείας πρόνοιας στις περιστάσεις της ζωής, πολλές φορές η απάντηση στις προσευχές τους είναι η δική τους αλλαγμένη στάση απέναντι στη ζωή. Αλλά η πρόνοια δεν είναι εκκεντρική, ούτε είναι φανταστική ούτε μαγική. Είναι η αργή και ασφαλής ανάδυση του ισχυρού κυρίαρχου των πεπερασμένων συμπάντων, του οποίου τη μεγαλειώδη παρουσία, οι εξελισσόμενες υπάρξεις περιστασιακά ανακαλύπτουν στη συμπαντική πρόοδό τους. Η πρόνοια είναι η ασφαλής και σίγουρη παρέλαση των γαλαξιών του διαστήματος και των προσωπικοτήτων του χρόνου προς τους σκοπούς της αιωνιότητας, πρώτα μέσα στον Υπέρτατο, μετά στον Έσχατο και ίσως στον Απόλυτο. Και στο άπειρο πιστεύουμε ότι υπάρχει η ίδια πρόνοια, και αυτή είναι η βούληση, οι πράξεις, ο σκοπός της Τριάδας του Παραδείσου που με τον τρόπο αυτό υποκινεί το κοσμικό πανόραμα των συμπάντων επί των συμπάντων.

^{(1307.5) 118:10.24} [Υποστηρίχτηκε από έναν Ισχυρό Αγγελιαφόρο που διαμένει προσωρινά στην Ουράντια.]