Księga Urantii
URANTIA ®
® Znaki zastrzeżone przez Fundację Urantii
® Registered Marks of Urantia Foundation
Polskie tłumaczenie
2010 Polish Translation
Przekład z angielskiego
Małgorzata i Przemysław Jaworscy
ISBN: 978-1883395-452 (eBook)
ISBN: 978-1883395-070 (Książka w twardej oprawie)
ISBN: 978-1883395-278 (Książka w miękkiej oprawie)
Prawa autorskie © 2010 Fundacja Urantia
Copyright © 2010 Urantia Foundation
Projekt i okładka książki © 2015 Fundacja Urantii. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Urantia Foundation
533 West Diversey Parkway
Chicago, IL 60614, USA
Telefony: +1 773 525 3319
E-mail: [email protected] [1]
Strona internetowa: urantia.org [2]
Symbol koncentrycznych kręgów zaświadcza, że to wydanie jest autoryzowane przez Fundację Urantii.
Księga Urantii jest dostępna w następujących językach:
Angielski – The Urantia Book
Arabski – كِتاب يورانشيا
Bułgarski – Книгата Урантия
Czeski – Kniha Urantia
Duński – Urantia Bogen
Estoński – Urantia raamat
Farsi – کتاب یورنشیا
Fiński – Urantia-kirja
Francuski – Le Livre d’Urantia
Grecki – Το Βιβλίο της Ουράντια
Hebrajski – הספר של אורנטיה
Hiszpański – El Libro de Urantia
Holenderski – Het Urantia Boek
Indonezyjski – Buku Urantia
Japoński – ウランティア・ブック
Koreański – 유란시아 서
Litewski – Urantijos Knyga
Niemiecki – Das Urantia Buch
Polski – Księga Urantii
Portugalski – O Livro de Urântia
Rosyjski – Книга Урантии
Rumuński – Cartea Urantia
Szwedzki – Urantiaboken
Turecki – Urantia’nın Kitabı
Węgierski – Az Urantia könyv
Włoski – Il Libro di Urantia
Po więcej informacji gdzie kupić Księgę Urantii wejdź na: urantia.org/pl/ksiega-urantii/kup [3]
Darmowe kursy przez internet: ubis.urantia.org [4]
Znajdź grupy studiujące Księgę Urantii na: urantiastudygroup.org [5]
Wszelkie prawa zastrzeżone do powielania, w tym tłumaczenia, w Stanach Zjednoczonych Ameryki, a także w Kanadzie i innych krajach stowarzyszonych w Międzynarodowej Unii Praw Autorskich. Wszelkie prawa zastrzeżone na mocy panamerykańskich konwencji o prawach autorskich i na mocy Powszechnej Konwencji o prawach autorskich.
Zabronione jest kopiowanie, tłumaczenie czy modyfikacja jakiejkolwiek części książki, w jakiejkolwiek formie i jakimikolwiek środkami (wraz z elektronicznymi, mechanicznymi i innymi podobnymi, jak fotokopia, nagranie czy jakikolwiek system przechowywania i wyszukiwania informacji) bez zezwolenia na piśmie od wydawcy.
Przy tworzeniu tego tłumaczenia Księgi Urantii dołożono wszelkich starań. Pozostaje ono jednak dziełem ludzkim, które zawsze można poprawić. Fundacja Urantii, właścicielka praw autorskich, zastrzega sobie prawo do wprowadzania zmian i poprawek w celu ulepszenia.
Fundacja Urantii nie oferuje żadnej oficjalnej interpretacji nauk zawartych w Księdze Urantii. Interpretacja tekstu pozostawiona jest indywidualnemu czytelnikowi.
Numer identyfikacyjny tekstu: UF-POL-001-2010-4
Numer identyfikacyjny wersji: UF-202310302030
“Urantia”, “Urantii” i są znakami handlowymi, znakami usługowymi i znakami członkowskimi Fundacji Urantii.
Księga Urantii
CZĘŚĆ I [6]
Przygotowano pod nadzorem korpusu osobowości superwszechświatowych z Uversy, działających z upoważnienia Pradawnych Czasu z Orvontonu.
CZĘŚĆ II [7]
Przygotowano pod nadzorem korpusu osobowości z wszechświata lokalnego Nebadonu, działających z upoważnienia Gabriela z Salvingtonu.
CZĘŚĆ III [8]
Przekazy te były przygotowane pod nadzorem korpusu osobowości z wszechświata lokalnego, działających z upoważnienia Gabriela z Salvingtonu.
CZĘŚĆ IV [9]
Ta grupa przekazów przygotowana została pod nadzorem komisji, złożonej z dwunastu pośrednich z Urantii, działających pod nadzorem Melchizedeka, szefa objawienia.
Podstawy narracji dostarczył pośredni wtórny, który swego czasu był przydzielony do nadludzkiej opieki Apostoła Andrzeja.
Księga Urantii
Nr. Przekaz Autor Strona
000 Przedmowa [10] Niebiański Radca 1
Nr. Przekaz Autor Strona
001 Ojciec Wszechświatowy [11] Niebiański Radca 21
002 Natura Boga [12] Niebiański Radca 33
003 Atrybuty Boga [13] Niebiański Radca 44
004 Stosunek Boga do wszechświata [14] Niebiański Radca 54
005 Stosunek Boga do jednostki [15] Niebiański Radca 62
006 Wieczny Syn [16] Niebiański Radca 73
007 Stosunek Wiecznego Syna do wszechświata [17] Niebiański Radca 81
008 Nieskończony Duch [18] Niebiański Radca 90
009 Stosunek Nieskończonego Ducha do wszechświata [19] Niebiański Radca 98
010 Rajska Trójca [20] Wszechświatowy Cenzor 108
011 Wieczna Wyspa Raj [21] Perfektor Mądrości 118
012 Wszechświat wszechświatów [22] Perfektor Mądrości 128
013 Święte sfery Raju [23] Perfektor Mądrości 143
014 Wszechświat centralny i Boski [24] Perfektor Mądrości 152
015 Siedem superwszechświatów [25] Wszechświatowy Cenzor 164
016 Siedem Duchów Nadrzędnych [26] Wszechświatowy Cenzor 184
017 Siedem grup Duchów Najwyższych [27] Niebiański Radca 197
018 Najwyższe Osobowości Trójcy [28] Niebiański Radca 207
019 Partnerzy-pochodzący od Trójcy [29] Niebiański Radca 214
020 Rajscy Synowie Boga [30] Perfektor Mądrości 223
021 Rajscy Synowie Stwórcy [31] Perfektor Mądrości 234
022 Utrójcowieni Synowie Boga [32] Możny Posłaniec 243
023 Samotni Posłańcy [33] Niebiański Radca 256
024 Wyższe Osobowości Nieskończonego Ducha [34] Niebiański Radca 264
025 Zastępy Posłańców Przestrzeni [35] Posiadający Wysokie Uprawnienia 273
026 Duchy usługujące wszechświata centralnego [36] Perfektor Mądrości 285
027 Służba supernafinów klasy pierwszej [37] Perfektor Mądrości 298
028 Duchy usługujące superwszechświatów [38] Możny Posłaniec 306
029 Dyspozytorzy Mocy Wszechświata [39] Wszechświatowy Cenzor 319
030 Osobowości wielkiego wszechświata [40] Możny Posłaniec 330
031 Korpus Finalizmu [41] Niebiański Radca i Nieposiadający Imienia i Numeru 345
Nr. Przekaz Autor Strona
032 Ewolucja wszechświatów lokalnych [42] Możny Posłaniec 357
033 Administracja wszechświata lokalnego [43] Szef Archaniołów 366
034 Matka Duch wszechświata lokalnego [44] Możny Posłaniec 374
035 Synowie Boży wszechświata lokalnego [45] Szef Archaniołów 384
036 Nosiciele Życia [46] Syn Vorondadek 396
037 Osobowości wszechświata lokalnego [47] Gwiazda Błyszcząca Wieczorna 406
038 Duchy usługujące wszechświata lokalnego [48] Melchizedek 418
039 Zastępy seraficzne [49] Melchizedek 426
040 Wznoszący się Synowie Boga [50] Możny Posłaniec 443
041 Fizyczne aspekty wszechświata lokalnego [51] Archanioł 455
042 Energia – umysł i materia [52] Możny Posłaniec 467
043 Konstelacje [53] Malavatia Melchizedek 485
044 Niebiańscy twórcy [54] Archanioł 497
045 Administracja systemu lokalnego [55] Melchizedek 509
046 Zarząd systemu lokalnego [56] Archanioł 519
047 Siedem światów-mieszkań [57] Gwiazda Błyszcząca Wieczorna 530
048 Życie morontialne [58] Archanioł 541
049 Światy zamieszkałe [59] Melchizedek 559
050 Książęta Planetarni [60] Lanonandek klasy drugiej 572
051 Adamowie Planetarni [61] Lanonandek klasy drugiej 580
052 Planetarne epoki śmiertelników [62] Możny Posłaniec 589
053 Bunt Lucyfera [63] Manovandet Melchizedek 601
054 Problemy wynikające z buntu Lucyfera [64] Możny Posłaniec 613
055 Sfery światłości i życia [65] Możny Posłaniec 621
056 Jedność wszechświatowa [66] Możny Posłaniec i Machiventa Melchizedek 637
Nr. Przekaz Autor Strona
057 Pochodzenie Urantii [67] Nosiciel Życia 651
058 Ustanowienie życia na Urantii [68] Nosiciel Życia 664
059 Era życia morskiego na Urantii [69] Nosiciel Życia 672
060 Urantia we wczesnej erze życia lądowego [70] Nosiciel Życia 685
061 Era ssaków na Urantii [71] Nosiciel Życia 693
062 Zaranie gatunku człowieka pierwotnego [72] Nosiciel Życia 703
063 Pierwsza rodzina ludzka [73] Nosiciel Życia 711
064 Ewolucyjne rasy kolorowe [74] Nosiciel Życia 718
065 Kontrola ewolucji [75] Nosiciel Życia 730
066 Planetarny Książę Urantii [76] Melchizedek 741
067 Bunt planetarny [77] Melchizedek 754
068 Zaranie cywilizacji [78] Melchizedek 763
069 Prymitywne instytucje ludzkie [79] Melchizedek 772
070 Ewolucja rządu u ludzi [80] Melchizedek 783
071 Kształtowanie się państwa [81] Melchizedek 800
072 Rząd na pobliskiej planecie [82] Melchizedek 808
073 Ogród Eden [83] Solonia 821
074 Adam i Ewa [84] Solonia 828
075 Odstępstwo Adama i Ewy [85] Solonia 839
076 Drugi ogród [86] Solonia 847
077 Istoty pośrednie [87] Archanioł 855
078 Rasa fioletowa po dniach Adama [88] Archanioł 868
079 Rozprzestrzenianie się Anditów na Wschodzie [89] Archanioł 878
080 Rozprzestrzenianie się Anditów na Zachodzie [90] Archanioł 889
081 Kształtowanie się cywilizacji współczesnej [91] Archanioł 900
082 Ewolucja małżeństwa [92] Szef serafinów 913
083 Instytucja małżeństwa [93] Szef serafinów 922
084 Małżeństwo a życie rodzinne [94] Szef serafinów 931
085 Początki czczenia [95] Gwiazda Błyszcząca Wieczorna 944
086 Wczesne stadium ewolucji religii [96] Gwiazda Błyszcząca Wieczorna 950
087 Kult duchów [97] Gwiazda Błyszcząca Wieczorna 958
088 Fetysze, amulety i magia [98] Gwiazda Błyszcząca Wieczorna 967
089 Grzech, ofiara i pokuta [99] Gwiazda Błyszcząca Wieczorna 974
090 Szamanizm – uzdrawiacze i kapłani [100] Melchizedek 986
091 Ewolucja modlitwy [101] Szef pośrednich 994
092 Późniejsza ewolucja religii [102] Melchizedek 1003
093 Machiventa Melchizedek [103] Melchizedek 1014
094 Nauki Melchizedeka na Dalekim Wschodzie [104] Melchizedek 1027
095 Nauki Melchizedeka na Bliskim Wschodzie [105] Melchizedek 1042
096 Jahwe – Bóg Hebrajczyków [106] Melchizedek 1052
097 Ewolucja koncepcji Boga u Hebrajczyków [107] Melchizedek 1062
098 Nauki Melchizedeka na Zachodzie [108] Melchizedek 1077
099 Społeczne problemy religii [109] Melchizedek 1086
100 Religia w doświadczeniu ludzkim [110] Melchizedek 1094
101 Prawdziwa natura religii [111] Melchizedek 1104
102 Podstawy wiary religijnej [112] Melchizedek 1118
103 Rzeczywistość doświadczenia religijnego [113] Melchizedek 1129
104 Rozwój koncepcji Trójcy [114] Melchizedek 1143
105 Bóstwo a rzeczywistość [115] Melchizedek 1152
106 Wszechświatowe poziomy rzeczywistości [116] Melchizedek 1162
107 Pochodzenie i natura Dostrajaczy Myśli [117] Samotny Posłaniec 1176
108 Misja i służba Dostrajaczy Myśli [118] Samotny Posłaniec 1185
109 Związki między Dostrajaczami a istotami wszechświatowymi [119] Samotny Posłaniec 1195
110 Związki między Dostrajaczami a indywidualnymi śmiertelnikami [120] Samotny Posłaniec 1203
111 Dostrajacz a dusza [121] Samotny Posłaniec 1215
112 Wieczne trwanie osobowości [122] Samotny Posłaniec 1225
113 Seraficzni opiekunowie przeznaczenia [123] Szef serafinów 1241
114 Seraficzny rząd planetarny [124] Szef serafinów 1250
115 Istota Najwyższa [125] Możny Posłaniec 1260
116 Wszechmocny Najwyższy [126] Możny Posłaniec 1268
117 Bóg Najwyższy [127] Możny Posłaniec 1278
118 Najwyższy i Ostateczny – czas i przestrzeń [128] Możny Posłaniec 1294
119 Obdarzenia dokonane przez Chrystusa Michała [129] Szef Gwiazd Wieczornych 1308
Nr. Przekaz Autor Strona
120 Obdarzenie Urantii przez Michała [130] Mantutia Melchizedek 1323
121 Czas, kiedy Michał obdarzał Urantię [131] Komisja pośrednich 1332
122 Narodziny i lata niemowlęce Jezusa [132] Komisja pośrednich 1344
123 Wczesne dzieciństwo Jezusa [133] Komisja pośrednich 1355
124 Późne dzieciństwo Jezusa [134] Komisja pośrednich 1366
125 Jezus w Jerozolimie [135] Komisja pośrednich 1377
126 Dwa przełomowe lata [136] Komisja pośrednich 1386
127 Lata młodzieńcze [137] Komisja pośrednich 1395
128 Wczesny wiek męski Jezusa [138] Komisja pośrednich 1407
129 Jezus jako człowiek dorosły [139] Komisja pośrednich 1419
130 W drodze do Rzymu [140] Komisja pośrednich 1427
131 Religie świata [141] Komisja pośrednich 1442
132 W Rzymie [142] Komisja pośrednich 1455
133 Powrót z Rzymu [143] Komisja pośrednich 1468
134 Lata przejściowe [144] Komisja pośrednich 1483
135 Jan Chrzciciel [145] Komisja pośrednich 1496
136 Chrzest i czterdzieści dni [146] Komisja pośrednich 1509
137 Czas oczekiwania w Galilei [147] Komisja pośrednich 1524
138 Nauczanie posłańców królestwa [148] Komisja pośrednich 1538
139 Dwunastu apostołów [149] Komisja pośrednich 1548
140 Wyświęcenie Dwunastu [150] Komisja pośrednich 1568
141 Początek działalności publicznej [151] Komisja pośrednich 1587
142 Pascha w Jerozolimie [152] Komisja pośrednich 1596
143 Po Samarii [153] Komisja pośrednich 1607
144 Na Gilboa i w Dekapolu [154] Komisja pośrednich 1617
145 Cztery pamiętne dni w Kafarnaum [155] Komisja pośrednich 1628
146 Pierwsza tura głoszenia kazań w Galilei [156] Komisja pośrednich 1637
147 Krótka wizyta w Jerozolimie [157] Komisja pośrednich 1647
148 Nauczanie ewangelistów w Betsaidzie [158] Komisja pośrednich 1657
149 Druga tura głoszenia kazań [159] Komisja pośrednich 1668
150 Trzecia tura głoszenia kazań [160] Komisja pośrednich 1678
151 Czas oczekiwania i nauczanie nad morzem [161] Komisja pośrednich 1688
152 Wydarzenia prowadzące do kryzysu w Kafarnaum [162] Komisja pośrednich 1698
153 Kryzys w Kafarnaum [163] Komisja pośrednich 1707
154 Ostatnie dni w Kafarnaum [164] Komisja pośrednich 1717
155 Ucieczka przez północną Galileę [165] Komisja pośrednich 1725
156 Pobyt w Tyrze i Sydonie [166] Komisja pośrednich 1734
157 W Cezarei Filipowej [167] Komisja pośrednich 1743
158 Góra Przemienienia [168] Komisja pośrednich 1752
159 Tura po Dekapolu [169] Komisja pośrednich 1762
160 Rodan z Aleksandrii [170] Komisja pośrednich 1772
161 Dalsze rozmowy z Rodanem [171] Komisja pośrednich 1783
162 Święto Namiotów [172] Komisja pośrednich 1788
163 Wyświęcenie Siedemdziesięciu w Magedanie [173] Komisja pośrednich 1800
164 Święto Poświęcenia [174] Komisja pośrednich 1809
165 Początek misji pereańskiej [175] Komisja pośrednich 1817
166 Ostatnia wizyta w północnej Perei [176] Komisja pośrednich 1825
167 Wizyta w Filadelfii [177] Komisja pośrednich 1833
168 Wskrzeszenie Łazarza [178] Komisja pośrednich 1842
169 Ostatnie nauki w Pelli [179] Komisja pośrednich 1850
170 Królestwo nieba [180] Komisja pośrednich 1858
171 W drodze do Jerozolimy [181] Komisja pośrednich 1867
172 Wjazd do Jerozolimy [182] Komisja pośrednich 1878
173 Poniedziałek w Jerozolimie [183] Komisja pośrednich 1888
174 Wtorkowy ranek w Świątyni [184] Komisja pośrednich 1897
175 Ostatnia mowa w Świątyni [185] Komisja pośrednich 1905
176 Wtorkowy wieczór na Górze Oliwnej [186] Komisja pośrednich 1912
177 Środa, dzień odpoczynku [187] Komisja pośrednich 1920
178 Ostatni dzień w obozie [188] Komisja pośrednich 1929
179 Ostatnia Wieczerza [189] Komisja pośrednich 1936
180 Mowa pożegnalna [190] Komisja pośrednich 1944
181 Ostatnie upomnienia i przestrogi [191] Komisja pośrednich 1953
182 W Getsemane [192] Komisja pośrednich 1963
183 Zdrada i aresztowanie [193] Komisja pośrednich 1971
184 Przed sądem Sanhedrynu [194] Komisja pośrednich 1978
185 Rozprawa przed Piłatem [195] Komisja pośrednich 1987
186 Tuż przed ukrzyżowaniem [196] Komisja pośrednich 1997
187 Ukrzyżowanie [197] Komisja pośrednich 2004
188 Czas grobu [198] Komisja pośrednich 2012
189 Zmartwychwstanie [199] Komisja pośrednich 2020
190 Morontialne ukazania się Jezusa [200] Komisja pośrednich 2029
191 Ukazanie się apostołom i innym przywódcom [201] Komisja pośrednich 2037
192 Ukazania się Jezusa w Galilei [202] Komisja pośrednich 2045
193 Końcowe ukazania się i wniebowstąpienie [203] Komisja pośrednich 2052
194 Obdarzenie Duchem Prawdy [204] Komisja pośrednich 2059
195 Po Zesłaniu Ducha [205] Komisja pośrednich 2069
196 Wiara Jezusa [206] Komisja pośrednich 2087
Księga Urantii
Treść Strona
Przedmowa [207] 1
I. Bóstwo i boskość [208] 2
II. Bóg [209] 3
III. Pierwsze Źródło i Centrum [210] 4
IV. Wszechświatowa rzeczywistość [211] 6
V. Rzeczywistości osobowościowe [212] 8
VI. Energia i forma [213] 9
VII. Istota Najwyższa [214] 10
VIII. Bóg Siedmioraki [215] 11
IX. Bóg Ostateczny [216] 12
X. Bóg Absolutny [217] 13
XI. Trzy Absoluty [218] 13
XII. Trójce [219] 15
Treść Strona
1. Ojciec Wszechświatowy [220] 21
1. Imię Ojca [221] 22
2. Rzeczywistość Boga [222] 23
3. Bóg jest wszechświatowym duchem [223] 25
4. Tajemnica Boga [224] 26
5. Osobowość Ojca Wszechświatowego [225] 27
6. Osobowość we wszechświecie [226] 29
7. Duchowa wartość koncepcji osobowości [227] 31
2. Natura Boga [228] 33
1. Nieskończoność Boga [229] 33
2. Wieczna doskonałość Ojca [230] 35
3. Sprawiedliwość i prawość [231] 36
4. Boskie miłosierdzie [232] 38
5. Boża miłość [233] 38
6. Boża dobroć [234] 40
7. Boża prawda i piękno [235] 42
3. Atrybuty Boga [236] 44
1. Boska wszechobecność [237] 44
2. Nieskończona moc Boża [238] 46
3. Wszechwiedza Boża [239] 48
4. Boża nieograniczoność [240] 49
5. Najwyższa władza Ojca [241] 50
6. Prymat Ojca [242] 52
4. Stosunek Boga do wszechświata [243] 54
1. Postawa Ojca wobec wszechświata [244] 54
2. Bóg i natura [245] 56
3. Niezmienny charakter Boga [246] 57
4. Uświadomienie sobie Boga [247] 58
5. Błędne idee Boga [248] 59
5. Stosunek Boga do jednostki [249] 62
1. Dostęp do Boga [250] 62
2. Boska obecność [251] 64
3. Prawdziwe czczenie [252] 65
4. Bóg w religii [253] 66
5. Poznanie Boga [254] 68
6. Bóg osobowości [255] 70
6. Wieczny Syn [256] 73
1. Tożsamość Wiecznego Syna [257] 73
2. Natura Wiecznego Syna [258] 74
3. Służba Ojcowskiej miłości [259] 75
4. Atrybuty Wiecznego Syna [260] 76
5. Ograniczenia Wiecznego Syna [261] 77
6. Umysł ducha [262] 78
7. Osobowość Wiecznego Syna [263] 79
8. Rozpoznanie Wiecznego Syna [264] 79
7. Stosunek Wiecznego Syna do wszechświata [265] 81
1. Obwód grawitacji duchowej [266] 81
2. Administracja Wiecznego Syna [267] 83
3. Stosunek Wiecznego Syna do jednostki [268] 84
4. Boskie plany doskonalenia [269] 85
5. Duch obdarzenia [270] 86
6. Rajscy Synowie Boga [271] 87
7. Najwyższe objawienie Ojca [272] 88
8. Nieskończony Duch [273] 90
1. Bóg działania [274] 90
2. Natura Nieskończonego Ducha [275] 92
3. Stosunek Ducha do Ojca i Syna [276] 93
4. Duch Boskiej służby [277] 94
5. Obecność Boga [278] 95
6. Osobowość Nieskończonego Ducha [279] 96
9. Stosunek Nieskończonego Ducha do wszechświata [280] 98
1. Atrybuty Trzeciego Źródła i Centrum [281] 98
2. Wszechobecny duch [282] 100
3. Wszechświatowy operator [283] 101
4. Absolutny umysł [284] 102
5. Służba umysłu [285] 102
6. Obwód grawitacji umysłu [286] 103
7. Wszechświatowe odzwierciedlanie [287] 105
8. Osobowości Nieskończonego Ducha [288] 105
10. Rajska Trójca [289] 108
1. Samorozdzielczość Pierwszego Źródła i Centrum [290] 108
2. Uosobienie Bóstwa [291] 109
3. Trzy osoby Bóstwa [292] 110
4. Trójcowa jedność Bóstwa [293] 112
5. Funkcje Trójcy [294] 113
6. Niezmienni Synowie Trójcy [295] 114
7. Kontrola nadrzędna najwyższości [296] 115
8. Trójca poza skończonym [297] 116
11. Wieczna Wyspa Raj [298] 118
1. Rezydencja Boga [299] 118
2. Natura Wiecznej Wyspy [300] 119
3. Raj górny [301] 120
4. Raj obwodowy [302] 121
5. Raj dolny [303] 122
6. Oddychanie przestrzeni [304] 123
7. Funkcje przestrzenne Raju [305] 124
8. Grawitacja Raju [306] 125
9. Unikalność Raju [307] 126
12. Wszechświat wszechświatów [308] 128
1. Poziomy przestrzeni wszechświata nadrzędnego [309] 128
2. Domeny Absolutu Nieuwarunkowanego [310] 130
3. Powszechna grawitacja [311] 131
4. Przestrzeń i ruch [312] 133
5. Przestrzeń i czas [313] 134
6. Wszechświatowa kontrola nadrzędna [314] 135
7. Część i całość [315] 137
8. Materia, umysł i duch [316] 139
9. Rzeczywistości osobowe [317] 141
13. Święte sfery Raju [318] 143
1. Siedem świętych światów Ojca [319] 144
2. Związki wzajemne światów Ojca [320] 147
3. Święte światy Wiecznego Syna [321] 149
4. Światy Nieskończonego Ducha [322] 149
14. Wszechświat centralny i Boski [323] 152
1. System Raj-Havona [324] 152
2. Struktura Havony [325] 154
3. Światy Havony [326] 155
4. Istoty wszechświata centralnego [327] 156
5. Życie w Havonie [328] 158
6. Cel istnienia wszechświata centralnego [329] 160
15. Siedem superwszechświatów [330] 164
1. Poziom przestrzeni superwszechświatowej [331] 164
2. Struktura superwszechświatów [332] 165
3. Superwszechświat Orvonton [333] 167
4. Mgławice – protoplastki wszechświatów [334] 169
5. Pochodzenie ciał niebieskich [335] 170
6. Sfery przestrzeni [336] 172
7. Sfery zaprojektowane [337] 174
8. Kontrola i regulacja energii [338] 175
9. Obwody superwszechświatów [339] 176
10. Władcy superwszechświatów [340] 178
11. Zgromadzenie opiniodawcze [341] 179
12. Najwyższe trybunały [342] 180
13. Rządy sektora [343] 181
14. Cele istnienia siedmiu superwszechświatów [344] 181
16. Siedem Duchów Nadrzędnych [345] 184
1. Związek z Bóstwem trójjednym [346] 185
2. Związek z Nieskończonym Duchem [347] 185
3. Tożsamość i zróżnicowanie Duchów Nadrzędnych [348] 186
4. Cechy i funkcje Duchów Nadrzędnych [349] 189
5. Stosunek do istot stworzonych [350] 190
6. Kosmiczny umysł [351] 191
7. Moralność, cnota i osobowość [352] 192
8. Urantiańska osobowość [353] 194
9. Rzeczywistość świadomości ludzkiej [354] 195
17. Siedem grup Duchów Najwyższych [355] 197
1. Siedmiu Najwyższych Wykonawców [356] 198
2. Majeston – szef odzwierciedlania [357] 199
3. Duchy Zwierciadlane [358] 200
4. Pomocnicy-Wyobrażenia Zwierciadlane [359] 202
5. Siedem Duchów Orbit [360] 202
6. Stwórcze Duchy wszechświatów lokalnych [361] 203
7. Przyboczne umysły-duchy [362] 205
8. Funkcje Duchów Najwyższych [363] 205
18. Najwyższe Osobowości Trójcy [364] 207
1. Utrójcowione Tajemnice Najwyższości [365] 207
2. Wieczni Czasu [366] 208
3. Pradawni Czasu [367] 209
4. Doskonalący Czasu [368] 210
5. Niedawni Czasu [369] 211
6. Jednoczący Czasu [370] 212
7. Wierni Czasu [371] 213
19. Partnerzy-pochodzący od Trójcy [372] 214
1. Nauczyciele-Synowie Trójcy [373] 214
2. Perfektorzy Mądrości [374] 215
3. Niebiańscy Radcy [375] 216
4. Wszechświatowi Cenzorzy [376] 217
5. Natchnione Duchy Trójcy [377] 219
6. Mieszkańcy Havony [378] 221
7. Obywatele Raju [379] 222
20. Rajscy Synowie Boga [380] 223
1. Zstępujący Synowie Boga [381] 223
2. Synowie-Arbitrzy [382] 224
3. Czynności sędziowskie [383] 226
4. Misje arbitrażowe [384] 226
5. Obdarzenia dokonywane przez Rajskich Synów Boga [385] 227
6. Misje obdarzające w charakterze śmiertelnika [386] 228
7. Nauczyciele-Synowie Trójcy [387] 230
8. Służba Daynali we wszechświecie lokalnym [388] 231
9. Planetarna służba Daynali [389] 231
10. Jednolita służba Rajskich Synów [390] 232
21. Rajscy Synowie Stwórcy [391] 234
1. Pochodzenie i natura Synów Stwórców [392] 234
2. Stwórcy wszechświatów lokalnych [393] 235
3. Władza we wszechświecie lokalnym [394] 237
4. Obdarzenia dokonywane przez Michałów [395] 239
5. Stosunek Synów-Mistrzów do wszechświata [396] 240
6. Przeznaczenie Mistrzów Michałów [397] 241
22. Utrójcowieni Synowie Boga [398] 243
1. Synowie objęci Trójcą [399] 243
2. Możni Posłańcy [400] 245
3. Posiadający Wysokie Uprawnienia [401] 246
4. Nieposiadający Imienia i Numeru [402] 246
5. Utrójcowieni Kuratorzy [403] 247
6. Utrójcowieni Ambasadorzy [404] 248
7. Procedura utrójcowienia [405] 249
8. Synowie utrójcowieni przez stworzonych [406] 251
9. Niebiańscy Opiekunowie [407] 252
10. Asystenci Wysokiego Syna [408] 253
23. Samotni Posłańcy [409] 256
1. Natura i pochodzenie Samotnych Posłańców [410] 256
2. Zadania Samotnych Posłańców [411] 257
3. Służba Samotnych Posłańców w czasie i przestrzeni [412] 260
4. Służba specjalna Samotnych Posłańców [413] 262
24. Wyższe Osobowości Nieskończonego Ducha [414] 264
1. Nadzorcy Obwodów Wszechświata [415] 265
2. Kierownicy Spisu [416] 266
3. Personalni Pomocnicy Nieskończonego Ducha [417] 268
4. Inspektorzy Pomocniczy [418] 268
5. Przydzieleni Strażnicy [419] 268
6. Przewodnicy Absolwentów [420] 269
7. Pochodzenie Przewodników Absolwentów [421] 270
25. Zastępy Posłańców Przestrzeni [422] 273
1. Servitale Havony [423] 273
2. Wszechświatowi Rozjemcy [424] 275
3. Szeroki zakres służby rozjemców [425] 276
4. Doradcy Proceduralni [426] 279
5. Opiekunowie Zapisów w Raju [427] 281
6. Niebiańscy Kronikarze [428] 281
7. Morontiańscy Towarzysze [429] 282
8. Rajscy Towarzysze [430] 283
26. Duchy usługujące wszechświata centralnego [431] 285
1. Duchy usługujące [432] 285
2. Możni supernafini [433] 286
3. Supernafini klasy trzeciej [434] 288
4. Supernafini klasy drugiej [435] 289
5. Pomocnicy pielgrzymów [436] 291
6. Przewodnicy do najwyższości [437] 292
7. Przewodnicy do Trójcy [438] 292
8. Odkrywający Syna [439] 293
9. Przewodnicy do Ojca [440] 294
10. Doradcy i konsultanci [441] 295
11. Asystenci w odpoczynku [442] 296
27. Służba supernafinów klasy pierwszej [443] 298
1. Inspiratorzy odpoczynku [444] 299
2. Szefowie od przydziału [445] 300
3. Interpretatorzy etyki [446] 300
4. Koordynatorzy postępowania [447] 301
5. Kuratorzy wiedzy [448] 301
6. Mistrzowie filozofii [449] 302
7. Przewodnicy czczenia [450] 303
28. Duchy usługujące superwszechświatów [451] 306
1. Tertiafini [452] 306
2. Omniafini [453] 307
3. Sekonafini [454] 307
4. Sekonafini klasy pierwszej [455] 307
5. Sekonafini klasy drugiej [456] 310
6. Sekonafini klasy trzeciej [457] 313
7. Służba sekonafinów [458] 317
29. Dyspozytorzy Mocy Wszechświata [459] 319
1. Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy [460] 320
2. Najwyższe Centra Mocy [461] 320
3. Zakres działania Centrów Mocy [462] 322
4. Nadrzędni Kontrolerzy Fizyczni [463] 324
5. Nadrzędni Organizatorzy Siły [464] 329
30. Osobowości wielkiego wszechświata [465] 330
1. Rajska klasyfikacja istot żywych [466] 330
2. Uversański rejestr osobowości [467] 334
3. Kolonie kurtuazyjne [468] 338
4. Wznoszący się śmiertelnicy [469] 340
31. Korpus Finalizmu [470] 345
1. Mieszkańcy Havony [471] 346
2. Posłańcy Grawitacji [472] 346
3. Gloryfikowani Śmiertelnicy [473] 347
4. Przybrani Serafini [474] 348
5. Gloryfikowani Synowie Materialni [475] 349
6. Gloryfikowane Istoty Pośrednie [476] 349
7. Ewangeliści Światłości [477] 349
8. Transcendentalni [478] 350
9. Architekci Wszechświata Nadrzędnego [479] 351
10. Ostateczna epopeja [480] 352
Treść Strona
32. Ewolucja wszechświatów lokalnych [481] 357
1. Materialne wyłanianie się wszechświatów [482] 357
2. Organizowanie wszechświata [483] 358
3. Idea ewolucji [484] 360
4. Stosunek Boga do wszechświata lokalnego [485] 362
5. Wieczny i Boski cel [486] 364
33. Administracja wszechświata lokalnego [487] 366
1. Michał z Nebadonu [488] 366
2. Władca Nebadonu [489] 367
3. Syn i Duch wszechświata [490] 368
4. Gabriel – główny administrator [491] 369
5. Ambasadorzy Trójcy [492] 370
6. Administracja ogólna [493] 371
7. Sądy Nebadonu [494] 372
8. Funkcje prawodawcze i wykonawcze [495] 373
34. Matka Duch wszechświata lokalnego [496] 374
1. Uosobienie Stwórczego Ducha [497] 374
2. Natura Boskiej Opiekunki [498] 375
3. Syn i Duch w czasie i przestrzeni [499] 376
4. Obwody wszechświata lokalnego [500] 377
5. Służba Ducha [501] 379
6. Duch w człowieku [502] 380
7. Duch a ciało [503] 382
35. Synowie Boży wszechświata lokalnego [504] 384
1. Ojciec Melchizedek [505] 384
2. Synowie Melchizedecy [506] 385
3. Światy Melchizedeków [507] 387
4. Działalność specjalna Melchizedeków [508] 388
5. Synowie Vorondadecy [509] 389
6. Ojcowie Konstelacji [510] 390
7. Światy Vorondadeków [511] 391
8. Synowie Lanonandecy [512] 392
9. Władcy Lanonandecy [513] 393
10. Światy Lanonandeków [514] 394
36. Nosiciele Życia [515] 396
1. Pochodzenie i natura Nosicieli Życia [516] 396
2. Światy Nosicieli Życia [517] 397
3. Transplantacja życia [518] 399
4. Melchizedecy-Nosiciele Życia [519] 400
5. Siedem przybocznych umysłów-duchów [520] 401
6. Siły żywe [521] 403
37. Osobowości wszechświata lokalnego [522] 406
1. Wszechświatowi Pomocnicy [523] 406
2. Gwiazdy Błyszczące Wieczorne [524] 407
3. Archaniołowie [525] 408
4. Asystenci Najwyższych Ojców [526] 409
5. Wysocy Komisarze [527] 410
6. Niebiańscy Nadzorcy [528] 412
7. Nauczyciele Światów-Mieszkań [529] 413
8. Przydziały wyższych klas duchowych [530] 413
9. Stali obywatele wszechświata lokalnego [531] 414
10. Inne grupy istot wszechświata lokalnego [532] 416
38. Duchy usługujące wszechświata lokalnego [533] 418
1. Pochodzenie serafinów [534] 418
2. Natura aniołów [535] 419
3. Aniołowie nie objawieni [536] 420
4. Światy seraficzne [537] 420
5. Szkolenie serafinów [538] 420
6. Organizacja seraficzna [539] 421
7. Cherubini i sanobini [540] 422
8. Rozwój cherubinów i sanobinów [541] 423
9. Istoty pośrednie [542] 424
39. Zastępy seraficzne [543] 426
1. Najwyżsi serafini [544] 427
2. Zwierzchni serafini [545] 429
3. Serafini nadzorcy [546] 432
4. Serafini administratorzy [547] 434
5. Pomocnicy planetarni [548] 436
6. Opiekunowie przejścia [549] 439
7. Serafini przyszłości [550] 440
8. Przeznaczenie serafinów [551] 440
9. Korpus Seraficznej Kompletności [552] 441
40. Wznoszący się Synowie Boga [553] 443
1. Serafini ewolucyjni [554] 443
2. Wznoszący się Synowie Materialni [555] 444
3. Transponowani pośredni [556] 444
4. Uosobieni Dostrajacze [557] 444
5. Śmiertelnicy czasu i przestrzeni [558] 445
6. Wierni Synowie Boga [559] 447
7. Zespoleni z Ojcem śmiertelnicy [560] 448
8. Zespoleni z Synem śmiertelnicy [561] 449
9. Zespoleni z Duchem śmiertelnicy [562] 450
10. Przeznaczenia istot wznoszących się [563] 452
41. Fizyczne aspekty wszechświata lokalnego [564] 455
1. Centra mocy Nebadonu [565] 455
2. Kontrolerzy fizyczni Satanii [566] 456
3. Nasi gwiezdni towarzysze [567] 458
4. Gęstość Słońca [568] 459
5. Promieniowanie słoneczne [569] 460
6. Wapń – kosmiczny wędrowiec [570] 461
7. Źródła energii słonecznej [571] 463
8. Reakcje energii słonecznej [572] 464
9. Stabilność Słońca [573] 465
10. Pochodzenie światów zamieszkałych [574] 465
42. Energia – umysł i materia [575] 467
1. Rajskie siły i energie [576] 467
2. Wszechświatowe systemy energii nieduchowej
(energie fizyczne) [577] 469
3. Klasyfikacja materii [578] 471
4. Przeobrażenia energii i materii [579] 472
5. Przejawy energii falowej [580] 474
6. Ultimatony, elektrony i atomy [581] 476
7. Materia atomowa [582] 477
8. Kohezja atomowa [583] 478
9. Filozofia przyrody [584] 479
10. Wszechświatowe systemy energii nieduchowej
(systemy umysłu materialnego) [585] 480
11. Mechanizmy wszechświatowe [586] 481
12. Forma i kształt – dominacja umysłu [587] 483
43. Konstelacje [588] 485
1. Stolica konstelacji [589] 485
2. Rząd konstelacji [590] 487
3. Najwyżsi Ojcowie z Norlatiadeku [591] 488
4. Góra obrad – Wierny Czasu [592] 489
5. Ojcowie z Edentii po buncie Lucyfera [593] 490
6. Boże ogrody [594] 492
7. Univitaci [595] 493
8. Światy szkoleniowe Edentii [596] 493
9. Obywatelstwo Edentii [597] 495
44. Niebiańscy twórcy [598] 497
1. Niebiańscy muzycy [599] 499
2. Niebiańscy odtwórcy [600] 500
3. Niebiańscy budowniczowie [601] 501
4. Rejestratorzy myśli [602] 503
5. Operatorzy energii [603] 504
6. Projektanci i dekoratorzy [604] 506
7. Harmonizatorzy [605] 507
8. Dążenia śmiertelników i sukcesy morontialne [606] 507
45. Administracja systemu lokalnego [607] 509
1. Światy kultury przejściowej [608] 509
2. Władca systemu [609] 511
3. Rząd systemu [610] 512
4. Dwudziestu czterech radców [611] 513
5. Synowie Materialni [612] 514
6. Adamiczne szkolenie wznoszących się istot [613] 515
7. Szkoły Melchizedeków [614] 517
46. Zarząd systemu lokalnego [615] 519
1. Fizyczne aspekty Jerusem [616] 519
2. Cechy fizyczne Jerusem [617] 520
3. Transmisje Jerusem [618] 522
4. Obszary mieszkalne i administracyjne [619] 522
5. Okręgi Jerusem [620] 523
6. Kwadraty wykonawczo-administracyjne [621] 527
7. Prostokąty – spornagie [622] 527
8. Trójkąty Jerusem [623] 528
47. Siedem światów-mieszkań [624] 530
1. Świat finalistów [625] 530
2. Ochronka próbna [626] 531
3. Pierwszy świat-mieszkanie [627] 532
4. Drugi świat-mieszkanie [628] 534
5. Trzeci świat-mieszkanie [629] 535
6. Czwarty świat-mieszkanie [630] 536
7. Piąty świat-mieszkanie [631] 537
8. Szósty świat-mieszkanie [632] 537
9. Siódmy świat-mieszkanie [633] 538
10. Obywatelstwo Jerusem [634] 539
48. Życie morontialne [635] 541
1. Materiały morontialne [636] 541
2. Nadzorcy Mocy Morontialnej [637] 542
3. Morontiańscy Towarzysze [638] 545
4. Organizatorzy Powrotu [639] 547
5. Nauczyciele Światów-Mieszkań [640] 550
6. Serafini świata morontialnego – opiekunowie przejścia [641] 551
7. Mota morontialna [642] 556
8. Zaawansowani w morontii [643] 557
49. Światy zamieszkałe [644] 559
1. Życie planetarne [645] 559
2. Planetarne typy fizyczne [646] 560
3. Światy zamieszkałe przez istoty nie oddychające [647] 563
4. Ewolucyjne istoty obdarzone wolą [648] 564
5. Planetarne grupy śmiertelników [649] 565
6. Opuszczanie Ziemi [650] 568
50. Książęta Planetarni [651] 572
1. Misja Książąt [652] 572
2. Administracja planetarna [653] 573
3. Cielesny personel Księcia [654] 574
4. Zarząd planetarny i szkoły [655] 575
5. Rozwijająca się cywilizacja [656] 576
6. Kultura planetarna [657] 578
7. Zalety odosobnienia [658] 578
51. Adamowie Planetarni [659] 580
1. Pochodzenie i natura Materialnych Synów Boga [660] 580
2. Przemieszczanie się Planetarnych Adamów [661] 582
3. Misje adamiczne [662] 582
4. Sześć ras ewolucyjnych [663] 584
5. Mieszanie ras –
obdarzenie krwią adamiczną [664] 585
6. Rządy edeniczne [665] 586
7. Zjednoczona administracja [666] 587
52. Planetarne epoki śmiertelników [667] 589
1. Człowiek prymitywny [668] 589
2. Człowiek po Księciu Planetarnym [669] 591
3. Człowiek poadamiczny [670] 592
4. Człowiek po Synu-Arbitrze [671] 594
5. Człowiek po Synu obdarzającym [672] 595
6. Epoka po obdarzeniu na Urantii [673] 597
7. Człowiek po Nauczycielu-Synu [674] 598
53. Bunt Lucyfera [675] 601
1. Przywódcy buntu [676] 601
2. Przyczyny buntu [677] 602
3. Manifest Lucyfera [678] 603
4. Wybuch buntu [679] 604
5. Natura konfliktu [680] 605
6. Lojalny przywódca seraficzny [681] 606
7. Historia buntu [682] 607
8. Syn Człowieczy na Urantii [683] 609
9. Obecny status buntu [684] 610
54. Problemy wynikające z buntu Lucyfera [685] 613
1. Prawdziwa i fałszywa wolność [686] 613
2. Kradzież wolności [687] 614
3. Opóźnienie sprawiedliwości [688] 615
4. Miłosierne opóźnienie [689] 615
5. Mądrość opóźnienia [690] 617
6. Tryumf miłości [691] 618
55. Sfery światłości i życia [692] 621
1. Świątynia morontialna [693] 622
2. Śmierć a transponowanie [694] 623
3. Złoty wiek [695] 624
4. Przemiany administracyjne [696] 626
5. Punkt kulminacyjny rozwoju materialnego [697] 629
6. Indywidualny śmiertelnik [698] 630
7. Stadium pierwsze albo planetarne [699] 631
8. Stadium drugie albo systemu [700] 632
9. Stadium trzecie albo konstelacji [701] 633
10. Stadium czwarte albo wszechświata lokalnego [702] 634
11. Stadia mniejszego i większego sektora [703] 635
12. Stadium siódme albo superwszechświata [704] 636
56. Jedność wszechświatowa [705] 637
1. Koordynacja fizyczna [706] 637
2. Jedność intelektualna [707] 638
3. Zjednoczenie duchowe [708] 639
4. Zjednoczenie osobowości [709] 639
5. Jedność Bóstwa [710] 640
6. Zjednoczenie Bóstwa ewolucyjnego [711] 641
7. Wszechświatowe następstwa ewolucji [712] 642
8. Najwyższy unifikator [713] 643
9. Wszechświatowa jedność absolutna [714] 644
10. Prawda, piękno i dobroć [715] 646
Treść Strona
57. Pochodzenie Urantii [716] 651
1. Mgławica Andronover [717] 651
2. Pierwsze stadium mgławicowe [718] 652
3. Drugie stadium mgławicowe [719] 653
4. Trzecie i czwarte stadium [720] 654
5. Pochodzenie Monmatii – Układu Słonecznego Urantii [721] 655
6. Stadium Układu Słonecznego – era formowania się planet [722] 657
7. Era meteorytów – epoka wulkaniczna
Prymitywna atmosfera planetarna [723] 658
8. Stabilizacja skorupy
Epoka trzęsień ziemi
Ocean światowy i pierwszy kontynent [724] 660
58. Ustanowienie życia na Urantii [725] 664
1. Warunki niezbędne dla zaistnienia życia materialnego [726] 664
2. Atmosfera Urantii [727] 665
3. Środowisko kosmiczne [728] 666
4. Era początków życia [729] 667
5. Dryf kontynentalny [730] 668
6. Okres przejściowy [731] 669
7. Księga historii geologicznej [732] 670
59. Era życia morskiego na Urantii [733] 672
1. Wczesne życie morskie w płytkich morzach
Epoka trylobitów [734] 673
2. Pierwszy okres zalewu kontynentów
Epoka zwierząt bezkręgowych [735] 674
3. Drugie stadium wielkiego potopu
Okres koralowy – epoka ramienionogów [736] 676
4. Stadium wielkiego wynurzenia lądu
Okres życia roślinnego na lądzie
Epoka ryb [737] 678
5. Stadium przemieszczania się skorupy ziemskiej
Las paprotny okresu karbońskiego
Epoka żab [738] 680
6. Stadium zmian klimatycznych
Okres roślin nasiennych
Epoka perturbacji biologicznych [739] 682
60. Urantia we wczesnej erze życia lądowego [740] 685
1. Wczesna epoka gadów [741] 685
2. Późniejsza epoka gadów [742] 687
3. Stadium kredowe
Okres roślin kwiatowych
Epoka ptaków [743] 688
4. Koniec okresu kredowego [744] 691
61. Era ssaków na Urantii [745] 693
1. Nowe stadium lądu kontynentalnego
Epoka wczesnych ssaków [746] 693
2. Ostatnie stadium zatopienia
Epoka zaawansowanych ssaków [747] 694
3. Stadium współczesnych gór
Epoka słonia i konia [748] 696
4. Nowe stadium wyniesienia kontynentalnego
Ostatnia wielka migracja ssaków [749] 698
5. Pierwsza epoka lodowcowa [750] 699
6. Człowiek prymitywny w epoce lodowcowej [751] 700
7. Dalszy ciąg epoki lodowcowej [752] 700
62. Zaranie gatunku człowieka pierwotnego [753] 703
1. Wczesne gatunki lemurów [754] 703
2. Ssaki wczesne [755] 703
3. Ssaki pośrednie [756] 704
4. Naczelne [757] 706
5. Pierwsze istoty ludzkie [758] 707
6. Ewolucja umysłu ludzkiego [759] 709
7. Uznanie świata za zamieszkały [760] 709
63. Pierwsza rodzina ludzka [761] 711
1. Andon i Fonta [762] 711
2. Ucieczka bliźniaków [763] 712
3. Rodzina Andona [764] 713
4. Klany Andonowe [765] 713
5. Rozproszenie Andonitów [766] 715
6. Onagar – pierwszy nauczyciel prawdy [767] 715
7. Przetrwanie Andona i Fonty [768] 717
64. Ewolucyjne rasy kolorowe [769] 718
1. Andoniczni autochtoni [770] 718
2. Ludy foxhalskie [771] 719
3. Plemiona badonańskie [772] 720
4. Rasy neandertalskie [773] 720
5. Początek ras kolorowych [774] 722
6. Sześć sangikowych ras Urantii [775] 722
7. Rozproszenie ras kolorowych [776] 726
65. Kontrola ewolucji [777] 730
1. Funkcje Nosicieli Życia [778] 730
2. Panorama ewolucyjna [779] 731
3. Wspomaganie ewolucji [780] 733
4. Urantiańska epopeja [781] 734
5. Zmienne koleje życia ewolucyjnego [782] 736
6. Ewolucyjne technologie życia [783] 737
7. Ewolucyjne poziomy umysłu [784] 738
8. Ewolucja w czasie i przestrzeni [785] 739
66. Planetarny Książę Urantii [786] 741
1. Książę Caligastia [787] 741
2. Personel Księcia [788] 742
3. Dalamatia – miasto księcia [789] 743
4. Wczesne dni setki [790] 743
5. Organizacja setki [791] 745
6. Rządy Księcia [792] 749
7. Życie w Dalamatii [793] 750
8. Nieszczęścia spowodowane przez Caligastię [794] 752
67. Bunt planetarny [795] 754
1. Zdrada Caligastii [796] 754
2. Wybuch buntu [797] 755
3. Siedem krytycznych lat [798] 756
4. Setka Caligastii po buncie [799] 757
5. Bezpośrednie skutki buntu [800] 758
6. Niezłomny Van [801] 759
7. Późniejsze następstwa grzechu [802] 760
8. Ludzki bohater buntu [803] 761
68. Zaranie cywilizacji [804] 763
1. Uspołecznienie obronne [805] 763
2. Czynniki postępu społecznego [806] 764
3. Uspołeczniający wpływ strachu przed duchami [807] 766
4. Ewolucja obyczajów [808] 767
5. Metody uprawy ziemi – sztuka zdobywania środków do życia [809] 768
6. Ewolucja kultury [810] 769
69. Prymitywne instytucje ludzkie [811] 772
1. Podstawowe instytucje ludzkie [812] 772
2. Początki wytwórczości [813] 773
3. Podział pracy [814] 773
4. Początki handlu [815] 775
5. Początki kapitału [816] 775
6. Znaczenie ognia dla cywilizacji [817] 777
7. Zastosowanie zwierząt [818] 778
8. Niewolnictwo jako czynnik cywilizacyjny [819] 778
9. Własność prywatna [820] 780
70. Ewolucja rządu u ludzi [821] 783
1. Geneza wojny [822] 783
2. Społeczne wartości wojny [823] 785
3. Wczesne związki międzyludzkie [824] 787
4. Klany i plemiona [825] 788
5. Początki rządu [826] 788
6. Rząd monarszy [827] 789
7. Prymitywne kluby i tajne stowarzyszenia [828] 790
8. Klasy społeczne [829] 792
9. Prawa człowieka [830] 793
10. Ewolucja systemu sprawiedliwości [831] 794
11. Prawa i sądy [832] 796
12. Podział władzy państwowej [833] 797
71. Kształtowanie się państwa [834] 800
1. Zalążek państwa [835] 800
2. Ewolucja rządu przedstawicielskiego [836] 801
3. Ideały państwowości [837] 803
4. Rozwijająca się cywilizacja [838] 804
5. Ewolucja współzawodnictwa [839] 805
6. Motyw zysku [840] 805
7. Edukacja [841] 806
8. Charakter państwowości [842] 806
72. Rząd na pobliskiej planecie [843] 808
1. Naród kontynentalny [844] 808
2. Organizacja polityczna [845] 809
3. Życie rodzinne [846] 811
4. System edukacyjny [847] 812
5. Organizacja industrialna [848] 813
6. Zabezpieczenie na starość [849] 814
7. Opodatkowanie [850] 815
8. Wyższe szkoły specjalistyczne [851] 816
9. Plan powszechnego głosowania [852] 817
10. Walka z przestępczością [853] 818
11. Gotowość bojowa [854] 818
12. Pozostałe narody [855] 819
73. Ogród Eden [856] 821
1. Nodyci i Amadonici [857] 821
2. Planowanie Ogrodu [858] 822
3. Lokalizacja Ogrodu [859] 823
4. Założenie Ogrodu [860] 823
5. Zabudowania ogrodowe [861] 824
6. Drzewo życia [862] 825
7. Losy Edenu [863] 826
74. Adam i Ewa [864] 828
1. Adam i Ewa na Jerusem [865] 828
2. Przybycie Adama i Ewy [866] 829
3. Adam i Ewa zaznajamiają się z planetą [867] 830
4. Pierwsze problemy [868] 832
5. Rządy Adama [869] 833
6. Życie rodzinne Adama i Ewy [870] 834
7. Życie w Ogrodzie [871] 835
8. Legenda o stworzeniu świata [872] 836
75. Odstępstwo Adama i Ewy [873] 839
1. Problem Urantii [874] 839
2. Intryga Caligastii [875] 840
3. Kuszenie Ewy [876] 841
4. Zrozumienie odstępstwa [877] 842
5. Konsekwencje odstępstwa [878] 843
6. Adam i Ewa opuszczają Ogród [879] 844
7. Degradacja Adama i Ewy [880] 845
8. Tak zwany upadek człowieka [881] 845
76. Drugi ogród [882] 847
1. Edeńczycy wkraczają do Mezopotamii [883] 847
2. Kain i Abel [884] 848
3. Życie w Mezopotamii [885] 849
4. Rasa fioletowa [886] 850
5. Śmierć Adama i Ewy [887] 851
6. Przetrwanie Adama i Ewy [888] 853
77. Istoty pośrednie [889] 855
1. Pośredni pierwotni [890] 855
2. Rasa Nodytów [891] 856
3. Wieża Babel [892] 858
4. Nodyckie centra cywilizacji [893] 859
5. Adamson i Ratta [894] 861
6. Pośredni wtórni [895] 862
7. Zbuntowani pośredni [896] 863
8. Zjednoczeni pośredni [897] 864
9. Stali obywatele Urantii [898] 865
78. Rasa fioletowa po dniach Adama [899] 868
1. Rozmieszczenie kulturowe i rasowe [900] 868
2. Adamici w drugim ogrodzie [901] 869
3. Wczesne rozprzestrzenianie się Adamitów [902] 870
4. Andici [903] 871
5. Migracje Anditów [904] 872
6. Ostatnie rozproszenie Anditów [905] 873
7. Powodzie w Mezopotamii [906] 874
8. Sumerowie – ostatni z Anditów [907] 875
79. Rozprzestrzenianie się Anditów na Wschodzie [908] 878
1. Andici z Turkiestanu [909] 878
2. Podbój Indii przez Anditów [910] 879
3. Indie drawidyjskie [911] 881
4. Aryjski najazd na Indie [912] 882
5. Człowiek czerwony i żółty [913] 883
6. Zaranie cywilizacji chińskiej [914] 884
7. Andici wkraczają do Chin [915] 886
8. Późniejsza cywilizacja chińska [916] 887
80. Rozprzestrzenianie się Anditów na Zachodzie [917] 889
1. Adamici wkraczają do Europy [918] 889
2. Zmiany klimatyczne i geologiczne [919] 890
3. Kromanioński człowiek niebieski [920] 891
4. Najazd Anditów na Europę [921] 892
5. Podbój Europy północnej przez Anditów [922] 893
6. Andici w dolinie Nilu [923] 894
7. Andici z wysp Morza Śródziemnego [924] 895
8. Andonici naddunajscy [925] 896
9. Trzy rasy białe [926] 897
81. Kształtowanie się cywilizacji współczesnej [927] 900
1. Kolebka cywilizacji [928] 900
2. Elementy rozwoju cywilizacji [929] 901
3. Miasta, wytwórczość i handel [930] 903
4. Rasy mieszane [931] 904
5. Społeczeństwo kulturowe [932] 905
6. Zachowanie cywilizacji [933] 906
82. Ewolucja małżeństwa [934] 913
1. Instynkt kojarzenia się [935] 913
2. Tabu ograniczające [936] 914
3. Wczesne obyczaje małżeńskie [937] 915
4. Małżeństwo wobec obyczajów własności [938] 917
5. Endogamia i egzogamia [939] 918
6. Rasy mieszane [940] 919
83. Instytucja małżeństwa [941] 922
1. Małżeństwo jako instytucja społeczna [942] 922
2. Zaloty i zaręczyny [943] 923
3. Kupno a wiano [944] 923
4. Ceremonia ślubna [945] 924
5. Małżeństwa wieloosobowe [946] 925
6. Prawdziwa monogamia – para małżeńska [947] 927
7. Rozwiązanie węzła małżeńskiego [948] 928
8. Idealizacja małżeństwa [949] 929
84. Małżeństwo a życie rodzinne [950] 931
1. Prymitywny związek pary [951] 931
2. Wczesny matriarchat [952] 932
3. Rodzina w epoce patriarchatu [953] 933
4. Status kobiety w społeczeństwie pierwotnym [954] 935
5. Kobieta na tle kształtujących się obyczajów [955] 936
6. Partnerstwo mężczyzny i kobiety [956] 938
7. Ideały życia rodzinnego [957] 939
8. Niebezpieczeństwa samozadowolenia [958] 942
85. Początki czczenia [959] 944
1. Czczenie kamieni i wzgórz [960] 944
2. Czczenie roślin i drzew [961] 945
3. Czczenie zwierząt [962] 946
4. Czczenie żywiołów [963] 946
5. Czczenie ciał niebieskich [964] 947
6. Czczenie człowieka [965] 948
7. Przyboczni czci i mądrości [966] 948
86. Wczesne stadium ewolucji religii [967] 950
1. Przypadek: szczęście i nieszczęście [968] 950
2. Personifikacja przypadku [969] 951
3. Niewytłumaczalna śmierć [970] 952
4. Idea życia po śmierci [971] 952
5. Idea ducha-duszy [972] 953
6. Środowisko widm-duchów [973] 955
7. Funkcja prymitywnej religii [974] 956
87. Kult duchów [975] 958
1. Strach przed duchami [976] 958
2. Przebłaganie duchów [977] 959
3. Czczenie przodków [978] 960
4. Dobre i złe duchy-widma [979] 961
5. Zaawansowany kult duchów [980] 962
6. Przymuszanie i egzorcyzm [981] 963
7. Natura kultów [982] 965
88. Fetysze, amulety i magia [983] 967
1. Wiara w fetysze [984] 967
2. Ewolucja fetysza [985] 968
3. Totemizm [986] 970
4. Magia [987] 970
5. Magiczne amulety [988] 971
6. Praktykowanie magii [989] 972
89. Grzech, ofiara i pokuta [990] 974
1. Tabu [991] 974
2. Koncepcja grzechu [992] 975
3. Asceza i upokorzenie [993] 976
4. Początki ofiarowania [994] 977
5. Ofiary i kanibalizm [995] 978
6. Ewolucja ofiar ludzkich [996] 980
7. Modyfikacje ofiar ludzkich [997] 981
8. Okupienie i przymierza [998] 982
9. Ofiarowania i sakramenty [999] 983
10. Przebaczenie grzechu [1000] 984
90. Szamanizm – uzdrawiacze i kapłani [1001] 986
1. Pierwsi szamani – uzdrawiacze [1002] 986
2. Praktyki szamańskie [1003] 987
3. Teoria choroby i śmierci w szamanizmie [1004] 989
4. Medycyna według szamanów [1005] 990
5. Kapłani i rytuały [1006] 992
91. Ewolucja modlitwy [1007] 994
1. Prymitywna modlitwa [1008] 994
2. Rozwijająca się modlitwa [1009] 995
3. Modlitwa i alter ego [1010] 996
4. Modlitwa etyczna [1011] 997
5. Społeczne reperkusje modlitwy [1012] 998
6. Domena modlitwy [1013] 999
7. Mistycyzm, ekstaza i natchnienie [1014] 1000
8. Modlitwa jako doświadczenie osobiste [1015] 1001
9. Warunki skutecznej modlitwy [1016] 1002
92. Późniejsza ewolucja religii [1017] 1003
1. Ewolucyjna natura religii [1018] 1003
2. Religia a obyczaje [1019] 1004
3. Natura religii ewolucyjnej [1020] 1005
4. Dar objawienia [1021] 1007
5. Wielcy przywódcy religijni [1022] 1008
6. Religie złożone [1023] 1010
7. Dalsza ewolucja religii [1024] 1012
93. Machiventa Melchizedek [1025] 1014
1. Wcielenie Machiventy [1026] 1014
2. Mędrzec z Salemu [1027] 1015
3. Nauki Melchizedeka [1028] 1016
4. Religia salemska [1029] 1017
5. Wybór Abrahama [1030] 1018
6. Przymierze Melchizedeka z Abrahamem [1031] 1020
7. Misjonarze Melchizedeka [1032] 1021
8. Odejście Melchizedeka [1033] 1022
9. Po odejściu Melchizedeka [1034] 1022
10. Obecny status Machiventy Melchizedeka [1035] 1024
94. Nauki Melchizedeka na Dalekim Wschodzie [1036] 1027
1. Nauki salemskie w Indiach wedyjskich [1037] 1027
2. Braminizm [1038] 1028
3. Filozofia bramińska [1039] 1030
4. Religia hinduska [1040] 1031
5. Walka o prawdę w Chinach [1041] 1032
6. Laozi i Konfucjusz [1042] 1033
7. Gautama Siddhartha [1043] 1035
8. Wiara buddyjska [1044] 1036
9. Szerzenie się buddyzmu [1045] 1037
10. Religia w Tybecie [1046] 1038
11. Filozofia buddyjska [1047] 1038
12. Buddyjska koncepcja Boga [1048] 1040
95. Nauki Melchizedeka na Bliskim Wschodzie [1049] 1042
1. Religia salemska w Mezopotamii [1050] 1042
2. Wczesna religia egipska [1051] 1043
3. Ewolucja koncepcji moralnych [1052] 1045
4. Nauki Amenemopa [1053] 1046
5. Znakomity Echnaton [1054] 1047
6. Doktryny salemskie w Iranie [1055] 1049
7. Nauki salemskie w Arabii [1056] 1050
96. Jahwe – Bóg Hebrajczyków [1057] 1052
1. Koncepcje Bóstwa u Semitów [1058] 1052
2. Ludy semickie [1059] 1054
3. Niezrównany Mojżesz [1060] 1055
4. Obwieszczenie Jahwe [1061] 1056
5. Nauki Mojżesza [1062] 1057
6. Koncepcja Boga po śmierci Mojżesza [1063] 1059
7. Psalmy i Księga Hioba [1064] 1060
97. Ewolucja koncepcji Boga u Hebrajczyków [1065] 1062
1. Samuel – pierwszy z proroków hebrajskich [1066] 1062
2. Eliasz i Elizeusz [1067] 1064
3. Jahwe i Baal [1068] 1064
4. Amos i Ozeasz [1069] 1065
5. Pierwszy Izajasz [1070] 1066
6. Nieustraszony Jeremiasz [1071] 1067
7. Drugi Izajasz [1072] 1068
8. Historia święta i świecka [1073] 1070
9. Historia hebrajska [1074] 1071
10. Religia hebrajska [1075] 1075
98. Nauki Melchizedeka na Zachodzie [1076] 1077
1. Religia salemska u Greków [1077] 1077
2. Grecka myśl filozoficzna [1078] 1078
3. Nauki Melchizedeka w Rzymie [1079] 1080
4. Kulty misteryjne [1080] 1081
5. Kult Mitry [1081] 1082
6. Mitraizm a chrześcijaństwo [1082] 1083
7. Religia chrześcijańska [1083] 1083
99. Społeczne problemy religii [1084] 1086
1. Religia a przebudowa społeczna [1085] 1086
2. Słabość religii instytucjonalnej [1086] 1087
3. Religia a człowiek religijny [1087] 1088
4. Trudności okresu przejściowego [1088] 1089
5. Społeczne aspekty religii [1089] 1090
6. Religia instytucjonalna [1090] 1092
7. Zasługi religii [1091] 1092
100. Religia w doświadczeniu ludzkim [1092] 1094
1. Rozwój religijny [1093] 1094
2. Rozwój duchowy [1094] 1095
3. Koncepcje najwyższych wartości [1095] 1096
4. Problemy rozwoju [1096] 1097
5. Nawrócenie i mistycyzm [1097] 1098
6. Cechy charakterystyczne życia religijnego [1098] 1100
7. Kulminacja życia religijnego [1099] 1101
101. Prawdziwa natura religii [1100] 1104
1. Prawdziwa religia [1101] 1104
2. Rzeczywistość religii [1102] 1105
3. Cechy charakterystyczne religii [1103] 1107
4. Ograniczenia objawienia [1104] 1109
5. Religia poszerzona przez objawienie [1105] 1110
6. Progresywne doświadczenie religijne [1106] 1111
7. Osobista filozofia religii [1107] 1113
8. Wiara a wierzenie [1108] 1114
9. Religia a moralność [1109] 1115
10. Religia jako wyzwoliciel człowieka [1110] 1116
102. Podstawy wiary religijnej [1111] 1118
1. Pewność jaką daje wiara [1112] 1118
2. Religia a rzeczywistość [1113] 1119
3. Wiedza, mądrość i wnikliwość [1114] 1121
4. Fakt doświadczenia [1115] 1123
5. Najwyższość celowego potencjału [1116] 1123
6. Pewność wiary religijnej [1117] 1124
7. Pewność tego, co Boskie [1118] 1126
8. Dowody religii [1119] 1127
103. Rzeczywistość doświadczenia religijnego [1120] 1129
1. Filozofia religii [1121] 1129
2. Religia a jednostka [1122] 1130
3. Religia a gatunek ludzki [1123] 1132
4. Komunia duchowa [1124] 1133
5. Pochodzenie ideałów [1125] 1133
6. Koordynacja filozoficzna [1126] 1135
7. Nauka a religia [1127] 1137
8. Filozofia a religia [1128] 1140
9. Istota religii [1129] 1140
104. Rozwój koncepcji Trójcy [1130] 1143
1. Urantiańskie koncepcje Trójcy [1131] 1143
2. Jedność Trójcy i wielorakość Bóstwa [1132] 1145
3. Trójce i trójjedności [1133] 1146
4. Siedem trójjedności [1134] 1147
5. Triodyty [1135] 1151
105. Bóstwo a rzeczywistość [1136] 1152
1. Filozoficzna koncepcja JESTEM [1137] 1152
2. JESTEM jako trójjeden i jako siedmioraki [1138] 1153
3. Siedem Absolutów Nieskończoności [1139] 1155
4. Jedność, dualizm i trójjedność [1140] 1157
5. Pojawienie się rzeczywistości skończonej [1141] 1158
6. Reperkusje rzeczywistości skończonej [1142] 1159
7. Wynikanie istot transcendentalnych [1143] 1159
106. Wszechświatowe poziomy rzeczywistości [1144] 1162
1. Pierwszy związek funkcjonalności skończonych [1145] 1163
2. Druga najwyższa integracja skończonego [1146] 1164
3. Transcendentalny trzeci związek rzeczywistości [1147] 1165
4. Ostateczna, czwarta integracja [1148] 1166
5. Związek współabsolutny albo piątego stadium [1149] 1167
6. Absolutne albo szóste stadium integracji [1150] 1167
7. Finalizm przeznaczenia [1151] 1168
8. Trójca Trójc [1152] 1170
9. Egzystencjalne, nieskończone zjednoczenie [1153] 1173
107. Pochodzenie i natura Dostrajaczy Myśli [1154] 1176
1. Pochodzenie Dostrajaczy Myśli [1155] 1177
2. Klasyfikacja Dostrajaczy [1156] 1178
3. Divinington – ojczyzna Dostrajaczy [1157] 1179
4. Natura i indywidualność Dostrajaczy [1158] 1180
5. Umysłowość Dostrajacza [1159] 1181
6. Dostrajacze jako czyste duchy [1160] 1182
7. Dostrajacze a osobowość [1161] 1183
108. Misja i służba Dostrajaczy Myśli [1162] 1185
1. Wybór i przydział [1163] 1185
2. Warunki wstępne zamieszkania przez Dostrajacza [1164] 1186
3. Organizacja i administracja [1165] 1188
4. Powiązania z innymi wpływami duchowymi [1166] 1190
5. Misja Dostrajacza [1167] 1191
6. Bóg w człowieku [1168] 1192
109. Związki między Dostrajaczami a istotami wszechświatowymi [1169] 1195
1. Rozwój Dostrajaczy [1170] 1195
2. Samodzielne Dostrajacze [1171] 1196
3. Związek Dostrajaczy z różnymi rodzajami śmiertelników [1172] 1197
4. Dostrajacze a osobowość ludzka [1173] 1198
5. Materialne przeszkody uniemożliwiające zamieszkanie Dostrajacza [1174] 1199
6. Trwałość prawdziwych wartości [1175] 1200
7. Przeznaczenie Uosobionych Dostrajaczy [1176] 1201
110. Związki między Dostrajaczami a indywidualnymi śmiertelnikami [1177] 1203
1. Zamieszkanie w umyśle śmiertelnika [1178] 1203
2. Dostrajacze a wola ludzka [1179] 1204
3. Współpraca z Dostrajaczem [1180] 1205
4. Działalność Dostrajacza w umyśle [1181] 1207
5. Błędne koncepcje o przewodnictwie Dostrajaczy [1182] 1207
6. Siedem okręgów psychicznych [1183] 1209
7. Zdobywanie nieśmiertelności [1184] 1212
111. Dostrajacz a dusza [1185] 1215
1. Umysł jako arena wyboru [1186] 1216
2. Natura duszy [1187] 1217
3. Rozwijająca się dusza [1188] 1218
4. Życie wewnętrzne [1189] 1219
5. Uświęcenie wyboru [1190] 1221
6. Paradoks ludzki [1191] 1221
7. Problem Dostrajacza [1192] 1223
112. Wieczne trwanie osobowości [1193] 1225
1. Osobowość a rzeczywistość [1194] 1226
2. Jaźń [1195] 1227
3. Zjawisko śmierci [1196] 1229
4. Dostrajacze po śmierci [1197] 1231
5. Wieczne trwanie ludzkiej jaźni [1198] 1232
6. Jaźń morontialna [1199] 1235
7. Zespolenie z Dostrajaczem [1200] 1237
113. Seraficzni opiekunowie przeznaczenia [1201] 1241
1. Anioły stróże [1202] 1241
2. Opiekunowie przeznaczenia [1203] 1242
3. Związki z innymi wpływami duchowymi [1204] 1244
4. Domeny działalności seraficznej [1205] 1245
5. Seraficzna służba dla śmiertelników [1206] 1245
6. Anioły stróże po śmierci [1207] 1246
7. Serafini a droga wznoszenia się [1208] 1248
114. Seraficzny rząd planetarny [1209] 1250
1. Najwyższe władze Urantii [1210] 1250
2. Rada nadzorców planetarnych [1211] 1251
3. Rezydujący gubernator generalny [1212] 1252
4. Najwyższy Ojciec-obserwator [1213] 1253
5. Rząd planetarny [1214] 1254
6. Wyżsi serafini nadzoru planetarnego [1215] 1254
7. Rezerwowy korpus przeznaczenia [1216] 1257
115. Istota Najwyższa [1217] 1260
1. Relatywność ram pojęciowych [1218] 1260
2. Absolutna podstawa najwyższości [1219] 1261
3. Pierwotne, aktualne i potencjalne [1220] 1261
4. Źródła rzeczywistości najwyższej [1221] 1263
5. Związek Najwyższego z Rajską Trójcą [1222] 1264
6. Związek Najwyższego z triodytami [1223] 1265
7. Natura Najwyższego [1224] 1266
116. Wszechmocny Najwyższy [1225] 1268
1. Najwyższy Umysł [1226] 1268
2. Wszechmocny a Bóg Siedmioraki [1227] 1269
3. Wszechmocny a Rajskie Bóstwo [1228] 1270
4. Wszechmocny a Najwyżsi Stwórcy [1229] 1271
5. Wszechmocny a siedmioracy kontrolerzy [1230] 1273
6. Dominacja ducha [1231] 1275
7. Żywy organizm wielkiego wszechświata [1232] 1276
117. Bóg Najwyższy [1233] 1278
1. Natura Istoty Najwyższej [1234] 1278
2. Źródło rozwoju ewolucyjnego [1235] 1280
3. Znaczenie Najwyższego dla wszechświatowych istot stworzonych [1236] 1281
4. Skończony Bóg [1237] 1283
5. Naddusza stworzenia [1238] 1285
6. Poszukiwanie Najwyższego [1239] 1287
7. Przyszłość Najwyższego [1240] 1291
118. Najwyższy i Ostateczny – czas i przestrzeń [1241] 1294
1. Czas i wieczność [1242] 1295
2. Wszechobecność a wszechbytność [1243] 1296
3. Związki czasowo-przestrzenne [1244] 1297
4. Przyczynowość pierwotna i wtórna [1245] 1298
5. Wszechmoc a możliwość koegzystencji [1246] 1299
6. Wszechmoc a wszechtworzenie [1247] 1299
7. Wszechwiedza a predestynacja [1248] 1300
8. Kontrola i kontrola nadrzędna [1249] 1301
9. Mechanizmy wszechświata [1250] 1303
10. Funkcje opatrzności [1251] 1304
119. Obdarzenia dokonane przez Chrystusa Michała [1252] 1308
1. Pierwsze obdarzenie [1253] 1309
2. Drugie obdarzenie [1254] 1310
3. Trzecie obdarzenie [1255] 1312
4. Czwarte obdarzenie [1256] 1313
5. Piąte obdarzenie [1257] 1314
6. Szóste obdarzenie [1258] 1315
7. Siódme i ostatnie obdarzenie [1259] 1316
8. Postobdarzeniowy status Michała [1260] 1317
Treść Strona
120. Obdarzenie Urantii przez Michała [1261] 1323
1. Zalecenia dla siódmego obdarzenia [1262] 1325
2. Ograniczenia obdarzenia [1263] 1327
3. Dalsze rady i wskazówki [1264] 1329
4. Wcielenie – uczynienie z dwu jedności [1265] 1331
121. Czas, kiedy Michał obdarzał Urantię [1266] 1332
1. Zachód w pierwszym wieku ery chrystusowej [1267] 1332
2. Naród żydowski [1268] 1333
3. Świat innowierców [1269] 1334
4. Filozofia innowierców [1270] 1335
5. Religie innowierców [1271] 1336
6. Religia hebrajska [1272] 1338
7. Żydzi i innowiercy [1273] 1339
8. Poprzednie zapisy [1274] 1341
122. Narodziny i lata niemowlęce Jezusa [1275] 1344
1. Józef i Maria [1276] 1344
2. Gabriel ukazuje się Elżbiecie [1277] 1345
3. Zwiastowanie Gabriela dla Marii [1278] 1346
4. Sen Józefa [1279] 1347
5. Ziemscy rodzice Jezusa [1280] 1348
6. Dom w Nazarecie [1281] 1349
7. Podróż do Betlejem [1282] 1350
8. Narodziny Jezusa [1283] 1351
9. Prezentacja w Świątyni [1284] 1352
10. Czyny Heroda [1285] 1353
123. Wczesne dzieciństwo Jezusa [1286] 1355
1. Znowu w Nazarecie [1287] 1356
2. Piąty rok (2 p.n.e.) [1288] 1357
3. Wydarzenia roku szóstego (1 p.n.e) [1289] 1359
4. Rok siódmy (1 n.e.) [1290] 1361
5. Szkolne lata w Nazarecie [1291] 1362
6. Jego ósmy rok (2 n.e.) [1292] 1364
124. Późne dzieciństwo Jezusa [1293] 1366
1. Dziewiąty rok życia Jezusa (3 n.e.) [1294] 1366
2. Rok dziesiąty (4 n.e.) [1295] 1368
3. Rok jedenasty (5 n.e.) [1296] 1369
4. Rok dwunasty (6 n.e.) [1297] 1371
5. Jego rok trzynasty (7 n.e.) [1298] 1373
6. W drodze do Jerozolimy [1299] 1374
125. Jezus w Jerozolimie [1300] 1377
1. Jezus ogląda Świątynię [1301] 1378
2. Jezus i Pascha [1302] 1379
3. Wyruszenie w drogę Józefa i Marii [1303] 1381
4. Pierwsze dwa dni w Świątyni [1304] 1381
5. Trzeci dzień w Świątyni [1305] 1382
6. Czwarty dzień w Świątyni [1306] 1383
126. Dwa przełomowe lata [1307] 1386
1. Jego rok czternasty (8 n.e.) [1308] 1387
2. Śmierć Józefa [1309] 1388
3. Rok piętnasty (9 n.e.) [1310] 1389
4. Pierwsze kazanie w synagodze [1311] 1391
5. Kłopoty finansowe [1312] 1392
127. Lata młodzieńcze [1313] 1395
1. Rok szesnasty (10 n.e.) [1314] 1395
2. Rok siedemnasty (11 n.e.) [1315] 1396
3. Rok osiemnasty (12 n.e.) [1316] 1398
4. Rok dziewiętnasty (13 n.e.) [1317] 1401
5. Rebeka córka Ezry [1318] 1402
6. Jego rok dwudziesty (14 n.e.) [1319] 1403
128. Wczesny wiek męski Jezusa [1320] 1407
1. Rok dwudziesty pierwszy (15 n.e.) [1321] 1407
2. Rok dwudziesty drugi (16 n.e.) [1322] 1409
3. Rok dwudziesty trzeci (17 n.e.) [1323] 1411
4. Epizod damasceński [1324] 1412
5. Rok dwudziesty czwarty (18 n.e.) [1325] 1413
6. Rok dwudziesty piąty (19 n.e.) [1326] 1415
7. Rok dwudziesty szósty (20 n.e.) [1327] 1416
129. Jezus jako człowiek dorosły [1328] 1419
1. Rok dwudziesty siódmy (21 n.e.) [1329] 1419
2. Rok dwudziesty ósmy (22 n.e.) [1330] 1421
3. Rok dwudziesty dziewiąty (23 n.e.) [1331] 1423
4. Jezus-człowiek [1332] 1424
130. W drodze do Rzymu [1333] 1427
1. W Jafie – rozprawa o Jonaszu [1334] 1428
2. W Cezarei [1335] 1429
3. W Aleksandrii [1336] 1432
4. Rozprawa o rzeczywistości [1337] 1433
5. Na wyspie Krecie [1338] 1436
6. Zdjęty strachem młodzieniec [1339] 1437
7. W Kartaginie – rozprawa o czasie i przestrzeni [1340] 1438
8. W drodze do Neapolu i Rzymu [1341] 1440
131. Religie świata [1342] 1442
1. Cynizm [1343] 1442
2. Judaizm [1344] 1444
3. Buddyzm [1345] 1446
4. Hinduizm [1346] 1447
5. Zoroastryzm [1347] 1449
6. Sudanizm (Dżinizm) [1348] 1450
7. Sinto [1349] 1451
8. Taoizm [1350] 1451
9. Konfucjanizm [1351] 1452
10. „Nasza religia” [1352] 1453
132. W Rzymie [1353] 1455
1. Prawdziwe wartości [1354] 1456
2. Dobro i zło [1355] 1457
3. Prawda i wiara [1356] 1459
4. Służba indywidualna [1357] 1460
5. Porady dla bogatego [1358] 1462
6. Służba społeczna [1359] 1465
7. Wycieczki po okolicach Rzymu [1360] 1466
133. Powrót z Rzymu [1361] 1468
1. Miłosierdzie i sprawiedliwość [1362] 1468
2. Zaokrętowanie w Tarencie [1363] 1470
3. W Koryncie [1364] 1471
4. Działalność indywidualna w Koryncie [1365] 1474
5. W Atenach – rozprawa o nauce [1366] 1476
6. W Efezie – rozprawa o duszy [1367] 1477
7. Pobyt na Cyprze – rozprawa o umyśle [1368] 1479
8. W Antiochii [1369] 1480
9. W Mezopotamii [1370] 1481
134. Lata przejściowe [1371] 1483
1. Rok trzydziesty (24 n.e.) [1372] 1483
2. Podróż karawaną do Morza Kaspijskiego [1373] 1484
3. Wykłady w Urmii [1374] 1485
4. Władza – Boska i ludzka [1375] 1486
5. Suwerenność polityczna [1376] 1487
6. Prawo, wolność i suwerenność [1377] 1490
7. Rok trzydziesty pierwszy (25 n.e.) [1378] 1492
8. Pobyt na górze Hermon [1379] 1492
9. Czas oczekiwania [1380] 1494
135. Jan Chrzciciel [1381] 1496
1. Jan zostaje nazirejczykiem [1382] 1496
2. Śmierć Zachariasza [1383] 1497
3. Życie pasterza [1384] 1497
4. Śmierć Elżbiety [1385] 1499
5. Królestwo Boże [1386] 1500
6. Jan zaczyna głosić kazania [1387] 1501
7. Jan idzie na północ [1388] 1503
8. Spotkanie Jana z Jezusem [1389] 1503
9. Czterdzieści dni uzgodnień [1390] 1505
10. Podróż Jana na południe [1391] 1506
11. Jan w więzieniu [1392] 1506
12. Śmierć Jana Chrzciciela [1393] 1508
136. Chrzest i czterdzieści dni [1394] 1509
1. Idee oczekiwanego Mesjasza [1395] 1509
2. Chrzest Jezusa [1396] 1510
3. Czterdzieści dni [1397] 1512
4. Plany pracy publicznej [1398] 1514
5. Pierwsza wielka decyzja [1399] 1516
6. Druga decyzja [1400] 1517
7. Trzecia decyzja [1401] 1519
8. Czwarta decyzja [1402] 1520
9. Piąta decyzja [1403] 1521
10. Szósta decyzja [1404] 1523
137. Czas oczekiwania w Galilei [1405] 1524
1. Wybór pierwszych czterech apostołów [1406] 1524
2. Wybór Filipa i Nataniela [1407] 1526
3. Pobyt w Kafarnaum [1408] 1527
4. Wesele w Kanie [1409] 1528
5. Znowu w Kafarnaum [1410] 1531
6. Wydarzenia dnia szabatu [1411] 1532
7. Cztery miesiące szkolenia [1412] 1533
8. Rozprawa o królestwie [1413] 1535
138. Nauczanie posłańców królestwa [1414] 1538
1. Końcowe pouczenia [1415] 1538
2. Wybór sześciu [1416] 1539
3. Powołanie Mateusza i Szymona [1417] 1540
4. Powołanie bliźniaków [1418] 1541
5. Powołanie Tomasza i Judasza [1419] 1542
6. Tydzień intensywnej nauki [1420] 1542
7. Nowe rozczarowanie [1421] 1543
8. Pierwsza praca dwunastu [1422] 1545
9. Pięć miesięcy prób [1423] 1546
10. Organizacja Dwunastu [1424] 1547
139. Dwunastu apostołów [1425] 1548
1. Andrzej, pierwszy wybrany [1426] 1548
2. Szymon Piotr [1427] 1550
3. Jakub Zebedeusz [1428] 1552
4. Jan Zebedeusz [1429] 1553
5. Filip Ciekawy [1430] 1556
6. Uczciwy Nataniel [1431] 1558
7. Mateusz Lewi [1432] 1559
8. Tomasz Didymos [1433] 1561
9. i 10. Jakub i Judasz Alfeusz [1434] 1563
11. Szymon Zelota [1435] 1564
12. Judasz Iskariota [1436] 1565
140. Wyświęcenie Dwunastu [1437] 1568
1. Nauczanie wstępne [1438] 1568
2. Wyświęcenie [1439] 1569
3. Kazanie wyświęcające [1440] 1570
4. Jesteście solą ziemi [1441] 1572
5. Ojcowska i braterska miłość [1442] 1573
6. Wieczór wyświęcenia [1443] 1576
7. Tydzień po wyświęceniu [1444] 1578
8. Czwartkowe popołudnie na jeziorze [1445] 1579
9. Dzień konsekracji [1446] 1583
10. Wieczór po konsekracji [1447] 1584
141. Początek działalności publicznej [1448] 1587
1. Wyruszenie z Galilei [1449] 1587
2. Boskie prawo i wola Ojca [1450] 1588
3. Pobyt w Amatus [1451] 1589
4. Nauka o Ojcu [1452] 1590
5. Jedność duchowa [1453] 1591
6. Ostatni tydzień w Amatus [1454] 1592
7. W Betanii za Jordanem [1455] 1593
8. Praca w Jerychu [1456] 1595
9. Droga do Jerozolimy [1457] 1595
142. Pascha w Jerozolimie [1458] 1596
1. Nauczanie w Świątyni [1459] 1596
2. Gniew Boży [1460] 1597
3. Idea Boga [1461] 1598
4. Flawiusz i kultura grecka [1462] 1600
5. Rozprawa o pewności [1463] 1601
6. Spotkanie z Nikodemem [1464] 1601
7. Lekcja o rodzinie [1465] 1603
8. W Judei południowej [1466] 1605
143. Po Samarii [1467] 1607
1. Głoszenie kazań w Archelais [1468] 1607
2. Lekcja samokontroli [1469] 1609
3. Rozrywka i odpoczynek [1470] 1610
4. Żydzi i Samarytanie [1471] 1612
5. Kobieta z Sychar [1472] 1612
6. Odrodzenie religijne Samarytan [1473] 1615
7. Nauka o modlitwie i czczeniu [1474] 1616
144. Na Gilboa i w Dekapolu [1475] 1617
1. Obozowisko na Gilboa [1476] 1617
2. Rozprawa o modlitwie [1477] 1618
3. Modlitwa wierzącego [1478] 1619
4. Jeszcze o modlitwie [1479] 1620
5. Inne formy modlitwy [1480] 1621
6. Narada z apostołami Jana [1481] 1624
7. W miastach Dekapolu [1482] 1626
8. W obozie niedaleko Pelli [1483] 1626
9. Śmierć Jana Chrzciciela [1484] 1627
145. Cztery pamiętne dni w Kafarnaum [1485] 1628
1. Połów ryb [1486] 1628
2. Popołudnie w synagodze [1487] 1629
3. Uzdrowienie o zachodzie słońca [1488] 1631
4. Wieczorem [1489] 1634
5. Wczesny niedzielny poranek [1490] 1634
146. Pierwsza tura głoszenia kazań w Galilei [1491] 1637
1. Nauczanie w Rimmonie [1492] 1637
2. W Jotapacie [1493] 1638
3. Postój w Haramie [1494] 1641
4. Głoszenie ewangelii w Jireon [1495] 1643
5. Znowu w Kanie [1496] 1644
6. Nain i syn wdowy [1497] 1645
7. W Endorze [1498] 1646
147. Krótka wizyta w Jerozolimie [1499] 1647
1. Służący setnika [1500] 1647
2. W drodze do Jerozolimy [1501] 1648
3. Przy sadzawce Betesda [1502] 1649
4. Zasady życia [1503] 1650
5. Odwiedziny u Szymona faryzeusza [1504] 1651
6. Powrót do Kafarnaum [1505] 1653
7. Znowu w Kafarnaum [1506] 1655
8. Święto duchowej dobroci [1507] 1656
148. Nauczanie ewangelistów w Betsaidzie [1508] 1657
1. Nowa szkoła proroków [1509] 1657
2. Szpital w Betsaidzie [1510] 1658
3. Sprawy Ojca [1511] 1659
4. Zło, grzech i nikczemność [1512] 1659
5. Sens cierpienia [1513] 1661
6. Niezrozumienie cierpienia –
rozprawa o Hiobie [1514] 1662
7. Człowiek z uschniętą ręką [1515] 1664
8. Ostatni tydzień w Betsaidzie [1516] 1665
9. Uzdrowienie paralityka [1517] 1666
149. Druga tura głoszenia kazań [1518] 1668
1. Szerząca się sława Jezusa [1519] 1668
2. Nastawienie ludzi [1520] 1670
3. Wrogość przywódców religijnych [1521] 1672
4. Przebieg tury kazań [1522] 1673
5. Nauka o zadowoleniu [1523] 1674
6. „Bojaźń Pańska” [1524] 1675
7. Powrót do Betsaidy [1525] 1677
150. Trzecia tura głoszenia kazań [1526] 1678
1. Kobieca grupa ewangeliczna [1527] 1678
2. Postój w Magdali [1528] 1679
3. Szabat w Tyberiadzie [1529] 1680
4. Rozesłanie apostołów parami [1530] 1681
5. Co muszę zrobić, aby być zbawiony(-a)? [1531] 1682
6. Lekcje wieczorne [1532] 1683
7. Pobyt w Nazarecie [1533] 1683
8. Szabatowe nabożeństwo [1534] 1684
9. Odrzucenie w Nazarecie [1535] 1686
151. Czas oczekiwania i nauczanie nad morzem [1536] 1688
1. Przypowieść o siewcy [1537] 1688
2. Interpretacja przypowieści [1538] 1689
3. Więcej o przypowieściach [1539] 1691
4. Więcej przypowieści nad morzem [1540] 1693
5. Pobyt w Gergezie [1541] 1694
6. Opętany z Gergezy [1542] 1695
152. Wydarzenia prowadzące do kryzysu w Kafarnaum [1543] 1698
1. W domu Jaira [1544] 1699
2. Nakarmienie pięciu tysięcy [1545] 1700
3. Obwołanie królem [1546] 1702
4. Nocne widzenie Szymona Piotra [1547] 1703
5. Powrót do Betsaidy [1548] 1703
6. W Genezaret [1549] 1705
7. W Jerozolimie [1550] 1706
153. Kryzys w Kafarnaum [1551] 1707
1. Tło wydarzeń [1552] 1707
2. Epokowe kazanie [1553] 1709
3. Zakończenie spotkania [1554] 1712
4. Ostatnie słowa w synagodze [1555] 1713
5. Sobotni wieczór [1556] 1715
154. Ostatnie dni w Kafarnaum [1557] 1717
1. Tydzień narad [1558] 1717
2. Tydzień odpoczynku [1559] 1718
3. Druga narada w Tyberiadzie [1560] 1719
4. Sobotni wieczór w Kafarnaum [1561] 1719
5. Pamiętny niedzielny poranek [1562] 1720
6. Przybycie rodziny Jezusa [1563] 1721
7. Pośpieszna ucieczka [1564] 1723
155. Ucieczka przez północną Galileę [1565] 1725
1. Dlaczego burzą się poganie? [1566] 1725
2. Ewangeliści w Korazin [1567] 1726
3. W Cezarei Filipowej [1568] 1727
4. W drodze do Fenicji [1569] 1728
5. Rozprawa o prawdziwej religii [1570] 1728
6. Druga rozprawa o religii [1571] 1730
156. Pobyt w Tyrze i Sydonie [1572] 1734
1. Syryjska kobieta [1573] 1734
2. Nauczanie w Sydonie [1574] 1735
3. Wybrzeżem na północ [1575] 1736
4. W Tyrze [1576] 1737
5. Nauki Jezusa w Tyrze [1577] 1737
6. Powrót z Fenicji [1578] 1741
157. W Cezarei Filipowej [1579] 1743
1. Poborca podatków świątynnych [1580] 1743
2. W Betsaidzie Juliusza [1581] 1744
3. Wyznanie Piotra [1582] 1745
4. Rozmowa o królestwie [1583] 1746
5. Nowa koncepcja [1584] 1748
6. Następnego popołudnia [1585] 1748
7. Rozmowy Andrzeja [1586] 1750
158. Góra Przemienienia [1587] 1752
1. Przemienienie [1588] 1752
2. Zejście z góry [1589] 1754
3. Znaczenie przemienienia [1590] 1755
4. Chłopiec epileptyk [1591] 1755
5. Jezus uzdrawia chłopca [1592] 1757
6. W ogrodzie Celsusa [1593] 1758
7. Protest Piotra [1594] 1759
8. W domu Piotra [1595] 1761
159. Tura po Dekapolu [1596] 1762
1. Rozprawa o przebaczaniu [1597] 1762
2. Obcy kaznodzieja [1598] 1764
3. Instrukcja dla nauczycieli i wierzących [1599] 1765
4. Rozmowa z Natanielem [1600] 1767
5. Konstruktywny charakter religii Jezusa [1601] 1769
6. Powrót do Magedanu [1602] 1771
160. Rodan z Aleksandrii [1603] 1772
1. Grecka filozofia Rodana [1604] 1772
2. Sztuka życia [1605] 1775
3. Pokusy dojrzałości [1606] 1777
4. Równowaga dojrzałości [1607] 1778
5. Religia ideału [1608] 1780
161. Dalsze rozmowy z Rodanem [1609] 1783
1. Osobowość Boga [1610] 1783
2. Boska natura Jezusa [1611] 1785
3. Ludzki i boski umysł Jezusa [1612] 1787
162. Święto Namiotów [1613] 1788
1. Niebezpieczeństwa wizyty w Jerozolimie [1614] 1788
2. Pierwsza mowa w Świątyni [1615] 1790
3. Kobieta przyłapana na cudzołóstwie [1616] 1792
4. Święto Namiotów [1617] 1793
5. Kazanie o światłości świata [1618] 1794
6. Rozprawa o wodzie życia [1619] 1795
7. Rozprawa o wolności duchowej [1620] 1796
8. Spotkanie z Martą i Marią [1621] 1797
9. Z Abnerem w Betlejem [1622] 1798
163. Wyświęcenie Siedemdziesięciu w Magedanie [1623] 1800
1. Wyświęcenie Siedemdziesięciu [1624] 1800
2. Bogaty młodzieniec i inni [1625] 1801
3. Rozmowa o bogactwie [1626] 1803
4. Pożegnanie Siedemdziesięciu [1627] 1804
5. Przeniesienie obozu do Pelli [1628] 1806
6. Powrót Siedemdziesięciu [1629] 1806
7. Przygotowania do ostatniej misji [1630] 1808
164. Święto Poświęcenia [1631] 1809
1. Opowieść o dobrym Samarytaninie [1632] 1809
2. W Jerozolimie [1633] 1810
3. Uzdrowienie ślepego żebraka [1634] 1811
4. Jozjasz przed Sanhedrynem [1635] 1813
5. Nauczanie w Portyku Salomona [1636] 1815
165. Początek misji pereańskiej [1637] 1817
1. W obozie w Pelli [1638] 1817
2. Kazanie o dobrym pasterzu [1639] 1818
3. Szabatowe kazanie w Pelli [1640] 1819
4. Podział spadku [1641] 1821
5. Pogadanka dla apostołów o bogactwie [1642] 1823
6. Odpowiedź na pytanie Piotra [1643] 1824
166. Ostatnia wizyta w północnej Perei [1644] 1825
1. Faryzeusze w Ragabie [1645] 1825
2. Dziesięciu trędowatych [1646] 1827
3. Kazanie w Gerasie [1647] 1828
4. Nauka o wypadkach [1648] 1830
5. Kongregacja w Filadelfii [1649] 1831
167. Wizyta w Filadelfii [1650] 1833
1. Śniadanie z faryzeuszami [1651] 1833
2. Przypowieść o wspaniałej wieczerzy [1652] 1835
3. Kobieta dotknięta duchem niemocy [1653] 1835
4. Wieści z Betanii [1654] 1836
5. W drodze do Betanii [1655] 1838
6. Błogosławienie małych dzieci [1656] 1839
7. Rozmowa o aniołach [1657] 1840
168. Wskrzeszenie Łazarza [1658] 1842
1. Przy grobowcu Łazarza [1659] 1843
2. Zmartwychwstanie Łazarza [1660] 1845
3. Zebranie Sanhedrynu [1661] 1847
4. Odpowiedź na modlitwę [1662] 1848
5. Dalsze losy Łazarza [1663] 1849
169. Ostatnie nauki w Pelli [1664] 1850
1. Przypowieść o utraconym synu [1665] 1850
2. Przypowieść o sprytnym rządcy [1666] 1853
3. Bogacz i żebrak [1667] 1854
4. Ojciec i jego królestwo [1668] 1855
170. Królestwo nieba [1669] 1858
1. Koncepcje królestwa nieba [1670] 1858
2. Jezusowa koncepcja królestwa [1671] 1859
3. O prawości [1672] 1861
4. Jezusowe nauki o królestwie [1673] 1862
5. Późniejsze idee królestwa [1674] 1864
171. W drodze do Jerozolimy [1675] 1867
1. Wyruszenie z Pelli [1676] 1868
2. O obliczaniu kosztu [1677] 1869
3. Tura pereańska [1678] 1870
4. Nauczanie w Liwias [1679] 1871
5. Ślepiec w Jerychu [1680] 1873
6. W gościnie u Zacheusza [1681] 1873
7. „Gdy Jezus przechodził obok” [1682] 1874
8. Przypowieść o minach [1683] 1875
172. Wjazd do Jerozolimy [1684] 1878
1. Szabat w Betanii [1685] 1878
2. Niedzielny ranek z apostołami [1686] 1880
3. Droga do Jerozolimy [1687] 1880
4. Pobyt w Świątyni [1688] 1883
5. Postawa apostołów [1689] 1883
173. Poniedziałek w Jerozolimie [1690] 1888
1. Oczyszczenie Świątyni [1691] 1888
2. Kwestionowanie autorytetu Mistrza [1692] 1891
3. Przypowieść o dwóch synach [1693] 1893
4. Przypowieść o nieobecnym ziemianinie [1694] 1893
5. Przypowieść o uczcie weselnej [1695] 1894
174. Wtorkowy ranek w Świątyni [1696] 1897
1. Boskie przebaczenie [1697] 1898
2. Indagowanie przez władców żydowskich [1698] 1899
3. Saduceusze i zmartwychwstanie [1699] 1900
4. Największe przykazanie [1700] 1901
5. Dociekliwi Grecy [1701] 1902
175. Ostatnia mowa w Świątyni [1702] 1905
1. Mowa [1703] 1905
2. Status Żydów jako jednostek [1704] 1909
3. Pamiętne spotkanie Sanhedrynu [1705] 1909
4. Sytuacja w Jerozolimie [1706] 1910
176. Wtorkowy wieczór na Górze Oliwnej [1707] 1912
1. Zniszczenie Jerozolimy [1708] 1912
2. Drugie przyjście Mistrza [1709] 1914
3. Dalsza dyskusja w obozie [1710] 1916
4. Powrót Michała [1711] 1918
177. Środa, dzień odpoczynku [1712] 1920
1. Dzień sam na sam z Bogiem [1713] 1920
2. Wczesne życie rodzinne [1714] 1921
3. Dzień w obozie [1715] 1923
4. Judasz i wyżsi kapłani [1716] 1924
5. Ostatnie spotkanie towarzyskie [1717] 1927
178. Ostatni dzień w obozie [1718] 1929
1. Rozprawa o synostwie i obywatelstwie [1719] 1929
2. Po obiedzie [1720] 1932
3. W drodze na wieczerzę [1721] 1934
179. Ostatnia Wieczerza [1722] 1936
1. Pragnienie pierwszeństwa [1723] 1936
2. Początek wieczerzy [1724] 1937
3. Mycie nóg apostołom [1725] 1938
4. Ostatnie słowa do zdrajcy [1726] 1940
5. Ustanowienie wieczerzy upamiętniającej [1727] 1941
180. Mowa pożegnalna [1728] 1944
1. Nowe przykazanie [1729] 1944
2. Krzew winny i latorośle [1730] 1945
3. Wrogość świata [1731] 1946
4. Obiecany pomocnik [1732] 1948
5. Duch Prawdy [1733] 1949
6. Konieczność odejścia [1734] 1951
181. Ostatnie upomnienia i przestrogi [1735] 1953
1. Ostatnie słowa pocieszenia [1736] 1953
2. Pożegnalne napomnienia osobiste [1737] 1955
182. W Getsemane [1738] 1963
1. Ostatnia wspólna modlitwa [1739] 1963
2. Ostatnia godzina przed zdradą [1740] 1966
3. Samotnie w Getsemane [1741] 1968
183. Zdrada i aresztowanie [1742] 1971
1. Wola Ojca [1743] 1971
2. Judasz w mieście [1744] 1972
3. Aresztowanie Mistrza [1745] 1973
4. Dyskusja przy tłoczni oliwy [1746] 1975
5. W drodze do pałacu arcykapłana [1747] 1977
184. Przed sądem Sanhedrynu [1748] 1978
1. Przesłuchanie przez Annasza [1749] 1978
2. Piotr na dziedzińcu [1750] 1980
3. Przed sądem członków Sanhedrynu [1751] 1982
4. Godzina upokorzenia [1752] 1984
5. Drugie posiedzenie sądu [1753] 1985
185. Rozprawa przed Piłatem [1754] 1987
1. Poncjusz Piłat [1755] 1987
2. Jezus staje przed Piłatem [1756] 1989
3. Prywatne przesłuchanie u Piłata [1757] 1991
4. Jezus przed Herodem [1758] 1992
5. Powrót Jezusa do Piłata [1759] 1993
6. Ostatni apel Piłata [1760] 1994
7. Ostatnie przesłuchanie u Piłata [1761] 1995
8. Tragiczna kapitulacja Piłata [1762] 1996
186. Tuż przed ukrzyżowaniem [1763] 1997
1. Koniec Judasza Iskarioty [1764] 1997
2. Postawa Mistrza [1765] 1999
3. Niezawodny Dawid Zebedeusz [1766] 2000
4. Przygotowania do ukrzyżowania [1767] 2001
5. Śmierć Jezusa a Pascha [1768] 2002
187. Ukrzyżowanie [1769] 2004
1. W drodze na Golgotę [1770] 2004
2. Ukrzyżowanie [1771] 2006
3. Świadkowie ukrzyżowania [1772] 2008
4. Złodziej na krzyżu [1773] 2008
5. Ostatnia godzina na krzyżu [1774] 2010
6. Po ukrzyżowaniu [1775] 2011
188. Czas grobu [1776] 2012
1. Pogrzeb Jezusa [1777] 2012
2. Zabezpieczenie grobu [1778] 2014
3. W dzień szabatu [1779] 2014
4. Znaczenie śmierci na krzyżu [1780] 2016
5. Nauki wynikające z krzyża [1781] 2017
189. Zmartwychwstanie [1782] 2020
1. Przejście morontialne [1783] 2020
2. Materialne ciało Jezusa [1784] 2022
3. Zmartwychwstanie na koniec systemu sprawiedliwości [1785] 2024
4. Odkrycie pustego grobu [1786] 2025
5. Piotr i Jan przy grobie [1787] 2027
190. Morontialne ukazania się Jezusa [1788] 2029
1. Heroldowie zmartwychwstania [1789] 2029
2. Ukazanie się Jezusa w Betanii [1790] 2031
3. W domu Józefa [1791] 2033
4. Ukazanie się Grekom [1792] 2033
5. Spacer z dwoma braćmi [1793] 2034
191. Ukazanie się apostołom i innym przywódcom [1794] 2037
1. Ukazanie się Piotrowi [1795] 2039
2. Pierwsze ukazanie się apostołom [1796] 2040
3. Z istotami morontialnymi [1797] 2040
4. Dziesiąte ukazanie się (w Filadelfii) [1798] 2041
5. Drugie ukazanie się apostołom [1799] 2042
6. Ukazanie się w Aleksandrii [1800] 2044
192. Ukazania się Jezusa w Galilei [1801] 2045
1. Ukazanie się nad jeziorem [1802] 2045
2. Rozmowy z dwójkami apostołów [1803] 2047
3. Na górze wyświęcenia [1804] 2050
4. Zgromadzenie nad jeziorem [1805] 2050
193. Końcowe ukazania się i wniebowstąpienie [1806] 2052
1. Ukazanie się w Sychar [1807] 2053
2. Ukazanie się w Fenicji [1808] 2054
3. Ostatnie ukazanie się w Jerozolimie [1809] 2055
4. Przyczyny upadku Judasza [1810] 2055
5. Wniebowstąpienie Mistrza [1811] 2057
6. Piotr zwołuje zebranie [1812] 2057
194. Obdarzenie Duchem Prawdy [1813] 2059
1. Kazanie w dzień Zesłania Ducha [1814] 2060
2. Doniosłość Zesłania Ducha [1815] 2060
3. Co się stało podczas Zesłania Ducha [1816] 2062
4. Początki Kościoła chrześcijańskiego [1817] 2066
195. Po Zesłaniu Ducha [1818] 2069
1. Wpływ Greków [1819] 2071
2. Wpływy rzymskie [1820] 2072
3. W Cesarstwie Rzymskim [1821] 2073
4. Europejskie średniowiecze [1822] 2074
5. Problem współczesny [1823] 2075
6. Materializm [1824] 2076
7. Słabość materializmu [1825] 2078
8. Sekularny totalitaryzm [1826] 2081
9. Problem chrześcijaństwa [1827] 2082
10. Przyszłość [1828] 2084
196. Wiara Jezusa [1829] 2087
1. Jezus – człowiek [1830] 2090
2. Religia Jezusa [1831] 2091
3. Supremacja religii [1832] 2093
Księga Urantii
0:0.1 (1.1) W UMYSŁACH śmiertelników Urantii – tak bowiem nazywa się wasz świat – panuje wielki zamęt odnośnie znaczenia takich pojęć jak Bóg, boskość i Bóstwo. Istoty ludzkie są jeszcze bardziej zdezorientowane i niepewne, gdy idzie o związki wzajemne Boskich osobowości, określanych tak różnorodnymi nazwami. Z powodu takiego ubóstwa pojęciowego i związanego z nim wielkiego chaosu ideowego, otrzymałem polecenie zredagowania tego oświadczenia wprowadzającego, aby wyjaśnić znaczenia, jakie powinno się przydawać pewnym symbolom słownym, kiedy te mogą być z kolei używane w przekazach, które zespół objawiających prawdę istot z Orvontonu przetłumaczył na język angielski Urantii, zgodnie z otrzymanym upoważnieniem.
0:0.2 (1.2) W naszych staraniach, zmierzających do poszerzenia świadomości kosmicznej i wzbogacenia percepcji duchowej człowieka, niezmiernie trudno jest przedstawić rozszerzone pojęcia i zaawansowaną prawdę, kiedy ograniczeni jesteśmy do zawężonego języka danego świata. Jednak nasze powiernictwo skłania nas do czynienia wszelkich wysiłków, aby przekazać nasze znaczenia przy użyciu symboli słownych języka angielskiego. Zostaliśmy poinstruowani, że tylko wtedy mamy wprowadzać nowe określenia, kiedy pojęcie, które ma być przedstawione, nie posiada angielskiego odpowiednika, którego można by użyć do wyrażenia tego, nowego pojęcia, częściowo, czy nawet z większym lub mniejszym wypaczeniem znaczenia.
0:0.3 (1.3) Aby ułatwić zrozumienie i zapobiec dezorientacji u każdego śmiertelnika, który może zgłębiać te przekazy, uważamy, że rozsądnie będzie przedstawić w tym, wstępnym oświadczeniu, zarys znaczeń przypisywanych wielu słowom angielskim, używanym na określenie Bóstwa i pewnych pojęć z nim związanych, dotyczących rzeczy, znaczeń i wartości rzeczywistości wszechświatowej.
0:0.4 (1.4) Żeby jednak opracować tę przedmowę, dotyczącą definicji oraz ograniczeń terminologii, należy przewidzieć stosowanie danych określeń w następujących dalej prezentacjach. Przedmowa ta nie jest zatem sama w sobie oświadczeniem skończonym; jest ona tylko przewodnikiem po definicjach, mającym pomóc tym, którzy będą czytali następujące dalej przekazy, traktujące o Bóstwie oraz wszechświecie wszechświatów, opracowane przez komisję z Orvontonu, posłaną w tym celu na Urantię.
0:0.5 (1.5) Wasz świat, Urantia, jest jedną z wielu podobnych jej, zamieszkałych planet, wchodzących w skład wszechświata lokalnego Nebadonu. Wszechświat ten, wraz z podobnymi kreacjami, tworzy superwszechświat Orvonton, a z jego stolicy, Uversy, przybywa nasza komisja. Orvonton jest jednym z siedmiu ewolucyjnych superwszechświatów czasu i przestrzeni, które krążą wokół kreacji boskiej doskonałości bez początku i końca – centralnego wszechświata Havona. W sercu tego wiecznego, centralnego wszechświata, znajduje się stacjonarna Wyspa Raj, geograficzne centrum nieskończoności i miejsce pobytu wiecznego Boga.
0:0.6 (1.6) Siedem rozwijających się superwszechświatów, w połączeniu z centralnym i boskim wszechświatem, nazywamy zazwyczaj wielkim wszechświatem; są to kreacje obecnie zorganizowane i zamieszkałe. Wszystkie one stanowią część wszechświata nadrzędnego, obejmującego również nie zamieszkałe, ale będące w stadium organizacji, wszechświaty przestrzeni zewnętrznej.
0:1.1 (2.1) Wszechświat wszechświatów obrazuje zjawiska działalności Bóstwa na zróżnicowanych poziomach kosmicznych rzeczywistości, znaczeń rozumowych i wartości ducha, jednak wszystkie te działania – osobowe i inne – są bosko koordynowane.
0:1.2 (2.2) BÓSTWO można uosabiać jako Boga, jest ono również przedosobowe i superosobowe, w sensie niezupełnie zrozumiałym dla człowieka. Bóstwo charakteryzuje cecha jedności – aktualnej lub potencjalnej – na wszystkich nadmaterialnych poziomach rzeczywistości; a ta jednocząca cecha jest najlepiej rozumiana przez istoty stworzone jako boskość.
0:1.3 (2.3) Bóstwo działa na poziomie osobowym, przedosobowym i superosobowym. Łącznie Bóstwo działa na siedmiu następujących poziomach:
0:1.4 (2.4) 1. Statyczny – samowystarczalne i samoistne Bóstwo.
0:1.5 (2.5) 2. Potencjalny – samowolne i samo określające cel Bóstwo.
0:1.6 (2.6) 3. Asocjacyjny – uosabiające się i bosko zbratane Bóstwo.
0:1.7 (2.7) 4. Stwórczy – rozdzielające się i bosko objawione Bóstwo.
0:1.8 (2.8) 5. Ewolucyjny – rozprzestrzeniające się i utożsamiające się ze stworzonym Bóstwo.
0:1.9 (2.9) 6. Najwyższy – doświadczające i jednoczące stworzonego ze Stwórcą Bóstwo. Bóstwo działające na pierwszym poziomie utożsamiania się ze stworzonym jako czasowo-przestrzenni najwyżsi władcy wielkiego wszechświata, co czasem określa się Najwyższością Bóstwa.
0:1.10 (2.10) 7. Ostateczny – rozprzestrzeniające się i czas oraz przestrzeń przekraczające Bóstwo. Bóstwo wszechmocne, wszechwiedzące i wszechobecne. Bóstwo działające na drugim poziomie jednoczącej ekspresji boskości jako efektywni najwyżsi władcy i absoniczni podtrzymywacze wszechświata nadrzędnego. Porównując z działaniem Bóstw na rzecz wielkiego wszechświata, ta absoniczna funkcja we wszechświecie nadrzędnym równoznaczna jest z nadrzędną kontrolą wszechświata i z jego najwyższym podtrzymywaniem, czasami nazywana jest też Ostatecznością Bóstwa.
0:1.11 (2.11) Poziom skończony rzeczywistości charakteryzuje się życiem istoty stworzonej i ograniczeniami czasowo-przestrzennymi. Rzeczywistości skończone mogą nie mieć końców, ale zawsze mają początki – są stworzone. Poziom Najwyższości Bóstwa można sobie wyobrazić jako funkcję, w odniesieniu do bytów skończonych.
0:1.12 (2.12) Poziom absoniczny rzeczywistości charakteryzuje się rzeczami i istotami bez początku czy końca oraz przekroczeniem czasu i przestrzeni. Absonici nie są stworzeni; oni wyniknęli – po prostu są. Ostateczny poziom Bóstwa oznacza funkcję, w odniesieniu do rzeczywistości absonicznych. Ilekroć czas i przestrzeń są przekroczone, bez znaczenia w jakiej części wszechświata nadrzędnego, takie absoniczne zjawisko jest działaniem Ostateczności Bóstwa.
0:1.13 (2.13) Poziom absolutny jest bez początku, bez końca, bez czasu i bez przestrzeni. Przykładowo, w Raju czas i przestrzeń nie istnieją; czasowo-przestrzenny status Raju jest absolutny. Egzystencjalnie, ten poziom jest osiągalny przez Rajskie Bóstwa w Trójcy, ale ten trzeci poziom jednoczącej ekspresji Bóstwa nie jest w pełni zjednoczony empirycznie. Kiedykolwiek, gdziekolwiek i jakkolwiek funkcjonuje absolutny poziom Bóstwa, przejawiają się rajskie, absolutne wartości i znaczenia.
0:1.14 (3.1) Bóstwo może być egzystencjalne, tak jak w Wiecznym Synu; empiryczne, tak jak w Istocie Najwyższej; asocjacyjne, tak jak w Bogu Siedmiorakim; niepodzielne, tak jak w Rajskiej Trójcy.
0:1.15 (3.2) Bóstwo jest źródłem wszystkiego tego, co boskie. Bóstwo jest charakterystycznie i nieodmiennie boskie, ale nie wszystko to, co jest boskie, musi koniecznie być Bóstwem, chociaż będzie skoordynowane z Bóstwem i będzie zmierzało do pewnego stadium zjednoczenia z Bóstwem – duchowego, umysłowego czy osobowego.
0:1.16 (3.3) BOSKOŚĆ jest charakterystyczną, jednoczącą i koordynującą własnością Bóstwa.
0:1.17 (3.4) Boskość jest rozumiana przez istotę stworzoną jako prawda, piękno i dobroć; w osobowości jest współzależna jako miłość, miłosierdzie i służba; na poziomach bezosobowych objawia się jako sprawiedliwość, moc i władza.
0:1.18 (3.5) Boskość może być doskonała – kompletna – jak na poziomie egzystencjalnym i na poziomie Stwórcy w rajskiej doskonałości; może być niedoskonała, jak na poziomie empirycznym oraz istoty stworzonej w ewolucji czasowo-przestrzennej; może też być względna, ani doskonała ani też niedoskonała, tak jak na pewnych poziomach związków egzystencjalno-empirycznych w Havonie.
0:1.19 (3.6) Gdy próbujemy wyobrazić sobie doskonałość, we wszystkich stadiach i formach jej zależności, napotykamy siedem jej rodzajów, możliwych do wyobrażenia:
0:1.20 (3.7) 1. Absolutna doskonałość we wszystkich aspektach.
0:1.21 (3.8) 2. Absolutna doskonałość w niektórych stadiach i względna doskonałość we wszystkich innych aspektach.
0:1.22 (3.9) 3. Absolutne, względne i niedoskonale aspekty w różnorodnych związkach.
0:1.23 (3.10) 4. Absolutna doskonałość pod pewnymi względami, niedoskonałość we wszystkich innych.
0:1.24 (3.11) 5. Absolutna doskonałość bez żadnego ukierunkowania, względna doskonałość we wszystkich przejawach.
0:1.25 (3.12) 6. Absolutna doskonałość bez żadnego stadium, względna w niektórych stadiach, niedoskonałość w pozostałych.
0:1.26 (3.13) 7. Absolutna doskonałość bez atrybutu, niedoskonałość we wszystkim.
0:2.1 (3.14) Rozwijające się istoty śmiertelne mają nieodparte skłonności do symbolizowania swych skończonych idei Boga. Świadomość obowiązku moralnego człowieka i jego duchowy idealizm reprezentują poziom wartości – rzeczywistość empiryczną – która jest trudna do symbolizacji.
0:2.2 (3.15) Kosmiczna świadomość zakłada uświadomienie sobie Pierwszej Przyczyny, jednej i jedynej rzeczywistości bezprzyczynowej. Bóg, Ojciec Wszechświatowy, działa na trzech osobowych poziomach Bóstwa, o podnieskończonej wartości i względnej ekspresji boskości:
0:2.3 (3.16) 1. Przedosobowy – jak w służbie fragmentów Ojca, takich jak Dostrajacze Myśli.
0:2.4 (3.17) 2. Osobowy – jak w doświadczeniu ewolucyjnym istot stworzonych i zrodzonych.
0:2.5 (3.18) 3. Superosobowy – jak w wynikłej egzystencji pewnych istot absonicznych i z nimi związanych.
0:2.6 (3.19) BÓG jest symbolem słownym, określającym wszystkie uosobienia Bóstwa. Określenie to wymaga odrębnego zdefiniowania na każdym, osobowym poziomie funkcjonowania Bóstwa i musi być z kolei dalej redefiniowane w obrębie każdego z tych poziomów, jako że określenie to może być używane do oznaczenia zróżnicowanych, partnerskich i podporządkowanych uosobień Bóstwa, na przykład Rajskich Synów Stwórców – ojców wszechświatów lokalnych.
0:2.7 (4.1) Określenie Bóg, tak jak my się nim posługujemy, można rozumieć następująco:
0:2.8 (4.2) Według określenia – jako Bóg Ojciec.
0:2.9 (4.3) Według kontekstu – kiedy używa się go przy omawianiu jakiegokolwiek pojedynczego poziomu czy związku Bóstwa. W wypadku wątpliwości, odnośnie dokładnej interpretacji słowa Bóg, zaleca się odnosić je do osoby Ojca Wszechświatowego.
0:2.10 (4.4) Określenie Bóg zawsze znamionuje osobowość. Bóstwo może, ale nie musi, odnosić się do Boskich osobowości.
0:2.11 (4.5) Słowo BÓG używane jest w tych przekazach w następujących znaczeniach:
0:2.12 (4.6) 1. Bóg-Ojciec – Stwórca, Władca i Podtrzymywacz. Ojciec Wszechświatowy, Pierwsza Osoba Bóstwa.
0:2.13 (4.7) 2. Bóg-Syn – Partnerski Stwórca, Zarządzający Duchem i Duchowy Administrator. Wieczny Syn, Druga Osoba Bóstwa.
0:2.14 (4.8) 3. Bóg-Duch – Wspólny Aktywizator, Wszechświatowy Integrator i Obdarzający Umysłem. Nieskończony Duch, Trzecia Osoba Bóstwa.
0:2.15 (4.9) 4. Bóg Najwyższy – Bóg czasu i przestrzeni, aktualizujący się, albo rozwijający się. Osobowe Bóstwo, we współdziałaniu realizujące czasowo-przestrzenne, empiryczne dokonania, utożsamiające stworzonego ze Stwórcą. Istota Najwyższa osobiście doświadcza jedności Bóstwa jako rozwijający się i empiryczny Bóg ewolucyjnych istot czasu i przestrzeni.
0:2.16 (4.10) 5. Bóg Siedmioraki – Osobowość Bóstwa aktualnie działająca gdzieś w czasie i przestrzeni. Osobowe Rajskie Bóstwa oraz ich stwórczy towarzysze, działający we wszechświecie centralnym oraz poza jego granicami, uosabiające moc jako Istota Najwyższa, na pierwszym poziomie istoty stworzonej, w jednoczącym objawianiu Bóstwa w czasie i przestrzeni. Poziom ten, wielki wszechświat, jest domeną czasowo-przestrzennego zstępowania rajskich osobowości, w połączeniu z podobnym, czasowo-przestrzennym wznoszeniem się istot ewolucyjnych.
0:2.17 (4.11) 6. Bóg Ostateczny – wynikający Bóg superczasu i przewyższonej przestrzeni. Drugi empiryczny poziom jednoczącego przejawiania się Bóstwa. Bóg Ostateczny implikuje pełne urzeczywistnienie zsyntetyzowanych, absoniczno-superosobowych, czas-przestrzeń przekraczających i wynikniętych-empirycznych wartości, koordynowanych na ostatecznych, stwórczych poziomach rzeczywistości Bóstwa.
0:2.18 (4.12) 7. Bóg Absolutny – empirycznie tworzący się Bóg przewyższonych wartości superosobowych i znaczeń boskości, obecnie egzystencjalny jako Bóstwo-Absolut. Jest to trzeci poziom jednoczącego przejawiania się i rozprzestrzeniania się Bóstwa. Na tym superstwórczym poziomie, Bóstwo doświadcza wyczerpania potencjału uosabiającego, napotyka pełnię boskości i wyczerpuje możliwości samoobjawiania się dla kolejnych i progresywnych poziomów innego uosobienia. Bóstwo teraz napotyka Absolut Nieuwarunkowany, wkracza doń i utożsamia się z nim.
0:3.1 (4.13) Całościowa, nieskończona rzeczywistość, jest egzystencjalna w siedmiu stadiach i jako siedem partnerskich Absolutów:
0:3.2 (5.1) 1. Pierwsze Źródło i Centrum.
0:3.3 (5.2) 2. Drugie Źródło i Centrum.
0:3.4 (5.3) 3. Trzecie Źródło i Centrum.
0:3.5 (5.4) 4. Wyspa Raj.
0:3.6 (5.5) 5. Bóstwo-Absolut.
0:3.7 (5.6) 6. Absolut Wszechświatowy.
0:3.8 (5.7) 7. Absolut Nieuwarunkowany.
0:3.9 (5.8) Bóg, jako Pierwsze Źródło i Centrum, jest pierwotny w odniesieniu do całości rzeczywistości – nieuwarunkowanie. Pierwsze Źródło i Centrum jest nieskończony, jak również wieczny i jest zatem ograniczony czy warunkowany tylko własną wolą.
0:3.10 (5.9) Bóg – Ojciec Wszechświatowy – jest osobowością Pierwszego Źródła i Centrum i jako taki utrzymuje osobiste związki, polegające na nieskończonej kontroli, ze wszystkimi partnerskimi i podporządkowanymi źródłami i centrami. Kontrola taka jest osobista i w potencjale nieskończona, choć może nawet nigdy aktualnie nie działać, na skutek doskonałości działania tych partnerskich i podporządkowanych źródeł, centrów i osobowości.
0:3.11 (5.10) Pierwsze Źródło i Centrum jest zatem pierwotny we wszystkich domenach: deifikowanych czy nie deifikowanych, osobowych czy nieosobowych, aktualnych czy potencjalnych, skończonych czy nieskończonych. Żadna rzecz czy istota, żadna względność czy ostateczność, nie istnieje inaczej niż w bezpośrednim albo pośrednim związku i zależności wobec pierwszeństwa Pierwszego Źródła i Centrum.
0:3.12 (5.11) Pierwsze Źródło i Centrum jest związany z wszechświatem w następujący sposób:
0:3.13 (5.12) 1. Siły grawitacyjne wszechświatów materialnych zbiegają się w centrum grawitacyjnym Raju dolnego. Wyjaśnia to, dlaczego geograficzna lokalizacja osoby Pierwszego Źródła i Centrum jest wiecznie stała w relacji absolutnej do centrum siły-energii dolnej, albo materialnej płaszczyzny Raju. Absolutna osobowość Bóstwa istnieje jednak na wyższym albo duchowym poziomie Raju.
0:3.14 (5.13) 2. Siły umysłowe zbiegają się w Nieskończonym Duchu; zróżnicowany i rozbieżny umysł kosmiczny w Siedmiu Duchach Nadrzędnych; urzeczywistniający się umysł Najwyższego w Majestonie, jako doświadczanie czasowo-przestrzenne.
0:3.15 (5.14) 3. Wszechświatowe siły duchowe zbiegają się w Wiecznym Synu.
0:3.16 (5.15) 4. Nieograniczone możliwości działania bóstwa tkwią w Bóstwie-Absolucie.
0:3.17 (5.16) 5. Nieograniczone możliwości nieskończonego reagowania istnieją w Absolucie Nieuwarunkowanym.
0:3.18 (5.17) 6. Dwa Absoluty – Uwarunkowany i Nieuwarunkowany – są koordynowane i jednoczone przez Absolut Wszechświatowy oraz w tym Absolucie.
0:3.19 (5.18) 7. Potencjał osobowości ewolucyjnej istoty moralnej czy jakiejkolwiek innej istoty moralnej, skoncentrowany jest w osobowości Ojca Wszechświatowego.
0:3.20 (5.19) RZECZYWISTOŚĆ, tak jak jest pojmowana przez istoty skończone, jest częściowa, względna i niewyraźna. Maksimum rzeczywistości Bóstwa, jaką mogą pojąć w pełni ewolucyjne istoty skończone, zawarta jest w Istocie Najwyższej. Tym niemniej istnieją poprzedzające ją, wieczne rzeczywistości, rzeczywistości nadskończone, które są ancestralne dla Najwyższego Bóstwa ewolucyjnych istot czasu i przestrzeni. Gdy próbujemy zobrazować pochodzenie i naturę rzeczywistości wszechświatowej, zmuszeni jesteśmy używać czasowo-przestrzennej metody rozumowania, aby dotrzeć do poziomu umysłu skończonego. Dlatego też wiele jednoczesnych zdarzeń wieczności musi być przedstawiane w kolejnych sekwencjach.
0:3.21 (6.1) Istoty czasowo-przestrzenne mogą sobie wyobrazić pochodzenie i zróżnicowanie Rzeczywistości następująco: wieczny i nieskończony JESTEM osiągnął wyzwolenie swego Bóstwa z pęt nieuwarunkowanej nieskończoności, korzystając z właściwej sobie i wiecznej, wolnej woli i to oddzielenie od nieuwarunkowanej nieskończoności wydało pierwszą absolutną boskość-napięcie. To napięcie zróżnicowania nieskończoności rozwiązuje Absolut Wszechświatowy, działający po to, aby jednoczyć i koordynować dynamiczną nieskończoność Bóstwa Całościowego i statyczną nieskończoność Absolutu Nieuwarunkowanego.
0:3.22 (6.2) W tym pierwotnym działaniu teoretyczny JESTEM osiągał urzeczywistnienie osobowości, stając się Wiecznym Ojcem Pierwszego Syna i jednocześnie Wiecznym Źródłem Wyspy Raj. Współistniejąc ze zróżnicowaniem Syna od Ojca i w obecności Raju, pojawia się osoba Nieskończonego Ducha oraz centralny wszechświat Havona. Wraz z pojawieniem się współistniejącego z Ojcem osobowego Bóstwa Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha, Ojciec uniknął, jako osobowość, nieuniknionego skądinąd rozproszenia się w potencjale Bóstwa Całościowego. Odtąd Ojciec odczuwa cały potencjał Bóstwa wyłącznie w powiązaniu z Trójcą, razem z dwojgiem równych sobie Bóstw, podczas gdy coraz bardziej empirycznie Bóstwo aktualizuje się na boskich poziomach Najwyższości, Ostateczności i Absolutności.
0:3.23 (6.3) Idea JESTEM jest filozoficznym ustępstwem, jakie czynimy dla związanego czasem i spętanego przestrzenią skończonego umysłu człowieka, ponieważ istota stworzona nie może zrozumieć egzystencji wieczności – rzeczywistości i zależności, które się nie zaczynają i nie kończą. Dla istot czasowo-przestrzennych wszystkie rzeczy muszą mieć początek, za wyjątkiem tylko JEDNEGO BEZPRZYCZYNOWEGO – pierwotnej przyczyny przyczyn. W związku z tym określamy pojęciowo tę filozoficzną wartość-poziom jako JESTEM, informując jednocześnie wszystkie istoty stworzone, że Wieczny Syn i Nieskończony Duch są współwieczni z JESTEM; innymi słowy, nigdy nie było takiego czasu, kiedy JESTEM nie był Ojcem Syna a razem z nim Ducha.
0:3.24 (6.4) Określenia Nieskończony używa się dla oznaczenia pełni – ostateczności – implikowanej przez prymat Pierwszego Źródła i Centrum. Teoretyczny JESTEM jest dla istoty stworzonej filozoficznym rozszerzeniem „nieskończoności woli”, ale Nieskończony jest aktualną wartością-poziomem, reprezentującym wieczność-intensywność prawdziwej nieskończoności absolutnej i nieskrępowanej wolnej woli Ojca Wszechświatowego. Ta idea jest czasem określana jako Ojciec Nieskończony.
0:3.25 (6.5) Sporo dezorientacji wynika z ograniczeń pojmowania wszystkich klas istot, wysokich i niskich, gdy usiłują odkryć Ojca Nieskończonego. Absolutny prymat Ojca Wszechświatowego nie jest oczywisty na poziomach podnieskończonych, w związku z tym prawdopodobnie tylko Wieczny Syn i Nieskończony Duch naprawdę znają Ojca jako nieskończoność; dla wszystkich innych osobowości ta idea stanowi akt wiary.
0:4.1 (6.6) Rzeczywistość aktualizuje się w sposób zróżnicowany na różnych poziomach wszechświata; rzeczywistość powstaje z nieskończonej woli Ojca Wszechświatowego, jak i poprzez tę wolę, a można ją sobie uświadomić w trzech podstawowych stadiach, na wielu różnych poziomach jej wszechświatowego aktualizowania się:
0:4.2 (6.7) 1. Rzeczywistość nie deifikowana rozciąga się od domen energii tego, co nieosobowe, do dziedzin rzeczywistości zawierających wartości wszechświatowej egzystencji niemożliwe do uosobienia, nawet do obecności Absolutu Nieuwarunkowanego.
0:4.3 (7.1) 2. Rzeczywistość deifikowana obejmuje wszystkie nieskończone potencjały Bóstwa, rozciągające się poprzez wszystkie domeny osobowości, od najniższej skończonej do najwyższej nieskończonej, tym samym ogarnia domeny wszystkiego tego, co jest możliwe do uosobienia a nawet więcej – aż do obecności Bóstwa-Absolutu.
0:4.4 (7.2) 3. Wzajemnie złączona rzeczywistość. Rzeczywistość wszechświatowa jest hipotetycznie zarówno deifikowana jak i nie deifikowana, ale dla istot poddeifikowanych istnieje rozległa dziedzina rzeczywistości złączonej wzajemnie, potencjalnej i aktualizującej się, która jest trudna do identyfikacji. Większość tej skoordynowanej rzeczywistości zawarta jest w domenach Absolutu Wszechświatowego.
0:4.5 (7.3) Zasadnicza idea pierwotnej rzeczywistości wygląda tak: Ojciec zapoczątkowuje i utrzymuje Rzeczywistość. Główne zróżnicowanie rzeczywistości to podział na deifikowaną i nie deifikowaną – Bóstwo-Absolut i Absolut Nieuwarunkowany. Podstawowa zależność jest napięciem między nimi. Inicjowana przez Ojca boskość-napięcie jest doskonale rozwiązywana poprzez Absolut Wszechświatowy oraz uwieczniona jako ten Absolut.
0:4.6 (7.4) Z punktu widzenia czasu i przestrzeni, rzeczywistość można dalej dzielić na:
0:4.7 (7.5) 1. Aktualną i potencjalną. Rzeczywistości istniejące w pełni swego wyrazu, w przeciwieństwie do tych, które noszą nieujawnione możliwości rozwojowe. Wieczny Syn jest absolutną aktualnością duchową, człowiek śmiertelny jest w znacznym stopniu nie urzeczywistnioną potencjalnością duchową.
0:4.8 (7.6) 2. Absolutną i podabsolutną. Rzeczywistości absolutne są bytami wieczności. Podabsolutne rzeczywistości są rozrzucone na dwóch poziomach: absoniczne – rzeczywistości, które są relatywne zarówno w stosunku do czasu jak i do wieczności; skończone – rzeczywistości, które są rzutowane w przestrzeń i aktualizują się w czasie.
0:4.9 (7.7) 3. Egzystencjalną i empiryczną. Rajskie Bóstwo jest egzystencjalne, ale wyłaniający się Najwyższy i Ostateczny są empiryczni.
0:4.10 (7.8) 4. Osobową i bezosobową. Rozprzestrzenianie się Bóstwa, ekspresja osobowości i ewolucja wszechświata, są na zawsze warunkowane aktem wolnej woli Ojca, na zawsze oddzielającym umysłowo-duchowo-osobowe znaczenia i wartości aktualności oraz potencjalności, skoncentrowane w Wiecznym Synu, od tych rzeczy, co się koncentrują i tkwią w wiecznej Wyspie Raj.
0:4.11 (7.9) RAJ jest określeniem zawierającym osobowe i nieosobowe, zogniskowane Absoluty ze wszystkich stadiów rzeczywistości wszechświatowej. Raj, odpowiednio określony, może oznaczać dowolną albo i wszystkie formy rzeczywistości, Bóstwa, boskości, osobowości i energii – duchowej, umysłowej czy materialnej. Wszystko ma swój udział w Raju, jako miejscu pochodzenia, działania i przeznaczenia a odnosi się to do wartości, znaczeń i faktycznej egzystencji.
0:4.12 (7.10) Wyspa Raj – Raj, jeśli nie jest inaczej określony, jest Absolutem materialno-grawitacyjnej kontroli Pierwszego Źródła i Centrum. Raj jest nieruchomy, stanowi jedyną stacjonarną rzecz we wszechświecie wszechświatów. Wyspa Raj posiada lokalizację we wszechświecie, ale nie ma położenia w przestrzeni. Ta wieczna Wyspa jest aktualnym źródłem wszechświatów fizycznych – przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Jej jądro, Wyspa Światłości, pochodzi od Bóstwa, ale nie może być uznawana za Bóstwo; tak samo materialne kreacje nie są częścią Bóstwa, są jego konsekwencją.
0:4.13 (7.11) Raj nie jest stwórcą; jest unikalnym regulatorem wielu funkcji wszechświata, znacznie bardziej reguluje niż reaguje. Przez materialne wszechświaty Raj wpływa na reakcje i postępowanie wszystkich istot, mających do czynienia z siłą, energią i mocą, ale Raj sam w sobie jest unikalny, jedyny oraz wyodrębniony we wszechświatach. Raj niczego nie reprezentuje i nic nie reprezentuje Raju. Nie jest on ani siłą ani obecnością; jest po prostu Rajem.
0:5.1 (8.1) Osobowość jest poziomem rzeczywistości deifikowanej a rozciąga się od poziomu wyższych czynności umysłowych, czczenia i mądrości u śmiertelnika i pośredniego, w górę, przez poziom morontialny i duchowy, aż do osiągnięcia finalizmu w statusie osobowym. Tak wygląda ewolucyjne wznoszenie się osobowości istoty śmiertelnej i do niej zbliżonej, ale jest również we wszechświecie wiele innych klas osobowości.
0:5.2 (8.2) Rzeczywistość podlega ekspansji we wszechświecie, osobowość nieskończonemu zróżnicowaniu a obie mogą być w nieograniczony prawie sposób koordynowane przez Bóstwo i wiecznie stabilizowane. Podczas gdy zakres przeobrażania się bezosobowej rzeczywistości jest zdecydowanie ograniczony, nie znamy ograniczeń dla rozwojowej ewolucji rzeczywistości osobowościowych.
0:5.3 (8.3) Wszystkie osobowościowe klasy czy wartości mają możliwość łączenia się a nawet współstwórczości, na osiągniętych przez nie poziomach empirycznych. Nawet Bóg i człowiek mogą współistnieć w zjednoczonej osobowości, co wręcz znakomicie obrazuje obecny status Chrystusa Michała – Syna Człowieczego i Syna Bożego.
0:5.4 (8.4) Wszystkie podnieskończone klasy i stadia osobowości mają możliwości asocjacyjne i są potencjalnie współstwórcze. To, co przedosobowe, osobowe i superosobowe, jest wzajemnie powiązane przez wspólny potencjał skoordynowanych działań, postępowych osiągnięć i współstwórczych możliwości. Nigdy jednak bezpośrednio nie przekształci się to, co nieosobowe, w to, co osobowe. Osobowość nigdy nie jest samoistna, jest ona darem Rajskiego Ojca. Osobowość nałożona jest na energię a związana jest tylko z systemami energii ożywionej; tożsamość może być związana z formami energii nieożywionej.
0:5.5 (8.5) Ojciec Wszechświatowy jest tajemnicą rzeczywistości osobowościowej, nadania osobowości i przeznaczenia osobowości. Wieczny Syn jest osobowością absolutną, tajemnicą energii duchowej, duchów morontialnych oraz duchów doprowadzonych do doskonałości. Wspólny Aktywizator jest osobowością duchowo-umysłową, źródłem inteligencji, rozumowania oraz wszechświatowego umysłu. Wyspa Raj jest jednak nieosobowa i nieduchowa, stanowi esencję wszechświatowego ciała, źródło i centrum materii fizycznej oraz absolutną formę wzorcową wszechświatowej rzeczywistości materialnej.
0:5.6 (8.6) Te cechy rzeczywistości wszechświatowej objawiają się w ludzkim doświadczeniu Urantian na następujących poziomach:
0:5.7 (8.7) 1. Ciało. Materialny albo fizyczny organizm człowieka. Żywy mechanizm elektrochemiczny, zwierzęcy w swej naturze i pochodzeniu.
0:5.8 (8.8) 2. Umysł. Myślący, spostrzegający i odczuwający mechanizm ludzkiego organizmu. Suma doświadczania świadomego i podświadomego. Inteligencja związana z życiem emocjonalnym, sięgająca wzwyż, poprzez czczenie i wiedzę, do poziomu duchowego.
0:5.9 (8.9) 3. Duch. Boski duch zamieszkujący umysł człowieka – Dostrajacz Myśli. Ten nieśmiertelny duch jest przedosobowy – nie jest osobowością, choć jego przeznaczeniem jest stać się częścią osobowości istoty śmiertelnej, która przeżyje śmierć.
0:5.10 (8.10) 4. Dusza. Dusza ludzka jest zdobyczą empiryczną. Gdy istota śmiertelna postanowi „czynić wolę Ojca, który jest w niebie”, wtedy zamieszkujący człowieka duch staje się ojcem nowej rzeczywistości w doświadczeniu ludzkim. Śmiertelny i materialny umysł jest matką tej samej, wyłaniającej się rzeczywistości. Tworzywo nowej rzeczywistości nie jest ani materialne, ani duchowe – jest morontialne. To jest właśnie wyłaniająca się, nieśmiertelna dusza, której przeznaczeniem jest przetrwać śmierć i rozpocząć wznoszenie się do Raju.
0:5.11 (9.1) Osobowość. Osobowość śmiertelnego człowieka nie jest ani ciałem, ani umysłem, ani też duchem; nie jest również duszą. Osobowość jest jedyną niezmienną rzeczywistością w zawsze skądinąd zmiennym doświadczeniu istoty stworzonej; jednoczy ona wszystkie inne, związane z nią składniki indywidualności. Osobowość jest tym unikalnym darem, który Ojciec Wszechświatowy daje żywym i im podobnym energiom materii, umysłu i ducha a która trwać będzie wraz z trwaniem duszy morontialnej.
0:5.12 (9.2) Morontia jest pojęciem określającym rozległy poziom, istniejący między tym, co materialne a tym, co duchowe. Może to określać rzeczywistości osobowe czy nieosobowe, energie ożywione czy nieożywione. Osnowa morontii jest duchowa, wątek fizyczny.
0:6.1 (9.3) Osobowym nazywamy wszystko to, co reaguje na obwód osobowości Ojca. Wszystko to, co reaguje na duchowy obwód Syna, nazywamy duchem. Wszystko to, co reaguje na obwód umysłowy Wspólnego Aktywizatora, nazywamy umysłem, umysłem jako atrybutem Nieskończonego Ducha – umysłem we wszystkich stadiach. Wszystko to, co reaguje na materialno-grawitacyjny obwód skoncentrowany w Raju dolnym, nazywamy materią – energią-materią we wszystkich jej stadiach przeobrażania.
0:6.2 (9.4) Słowa ENERGIA używamy jako określenia o znaczeniu ogólnym, stosowanego w domenach duchowych, umysłowych oraz materialnych. Słowo siła ma również tak samo szerokie zastosowanie. Słowo moc ogranicza się zazwyczaj do określania elektronowego poziomu materiału lub materii, reagującej na grawitację liniową w wielkim wszechświecie. Słowa moc używa się również na określenie władzy. Nie możemy używać waszych, powszechnie przyjętych definicji siły, energii i mocy. Ubóstwo języka jest tak wielkie, że musimy przydawać wielorakich znaczeń tym terminom.
0:6.3 (9.5) Energia fizyczna jest określeniem oznaczającym wszystkie stadia i formy zjawiskowego ruchu, działania i potencjału.
0:6.4 (9.6) Przy omawianiu sposobów przejawiania się energii fizycznej, używamy na ogół pojęć takich jak siła kosmiczna, energia powstająca i wszechświatowa moc. Są one częstokroć używane następująco:
0:6.5 (9.7) 1. Siła kosmiczna obejmuje wszystkie energie wywodzące się z Absolutu Nieuwarunkowanego, ale jeszcze nie reagujące na grawitację Raju.
0:6.6 (9.8) 2. Energia powstająca obejmuje te energie, które reagują na grawitację Raju, ale jeszcze nie reagują na grawitację lokalną albo liniową. Jest to przedelektronowy poziom energii-materii.
0:6.7 (9.9) 3. Wszechświatowa moc obejmuje wszystkie te formy energii, które, podczas gdy wciąż reagują na grawitację Raju, reagują też bezpośrednio na grawitację liniową. Jest to elektronowy poziom energii-materii oraz całej jej dalszej ewolucji.
0:6.8 (9.10) Umysł jest zjawiskiem oznaczającym obecność-działanie żywej służby, dodanej do różnorodnych systemów energii; odnosi się to do wszystkich poziomów inteligencji. W osobowości umysł zawsze wkracza pomiędzy ducha a materię; zatem wszechświat iluminowany jest trzema rodzajami światła: światło materialne, wnikliwość intelektualna i światłość duchowa.
0:6.9 (10.1) Światło – światłość duchowa – jest słowem symbolem, metaforą, oznaczającą przejawianie się osobowości, znamienne dla istot duchowych różnorodnych klas. Ta emanacja świetlista nie jest pod żadnym względem pokrewna ani wnikliwości intelektualnej ani przejawom światła fizycznego.
0:6.10 (10.2) FORMA może się przejawiać jako materialna, duchowa czy umysłowa, albo w jakiejkolwiek kombinacji tych energii. Może ona przenikać osobowości, tożsamości, byty albo materię nieożywioną. Ale forma jest formą i pozostanie formą; powielane są tylko kopie.
0:6.11 (10.3) Forma może nadawać kształt energii, ale jej nie kontroluje. Grawitacja jest jedynym kontrolerem energii-materii. Ani przestrzeń, ani forma nie podlegają grawitacji, nie istnieje też zależność pomiędzy przestrzenią a formą; przestrzeń nie jest ani formą ani też potencjalną formą. Forma jest konfiguracją tej rzeczywistości, która spłaciła już cały dług grawitacyjny; rzeczywistość jakiejkolwiek formy składa się z jej energii, jej umysłu, ducha albo składników materialnych.
0:6.12 (10.4) W przeciwieństwie do aspektu całościowego, forma wykazuje indywidualny aspekt energii i osobowości. Osobowościowe lub tożsamościowe ukształtowania są formami powstałymi z energii (fizycznej, duchowej lub umysłowej), ale nie są jej nieodłączne. Tę własność energii lub osobowości, która sprawia, że pojawia się forma, można przypisać Bogu – Bóstwu – obdarzeniu siłami Raju lub współistnieniu osobowości i mocy.
0:6.13 (10.5) Forma jest oryginalnym planem, z którego robione są kopie. Wieczny Raj jest absolutem form; Wieczny Syn jest formą osobowości; Ojciec Wszechświatowy jest bezpośrednim przodkiem-źródłem obu. Jednak Raj nie nadaje formy a Syn nie może nadać osobowości.
0:7.1 (10.6) Mechanizm Bóstwa, jak odnosi się on do związków wieczności we wszechświecie nadrzędnym, jest dwojaki. Bóg-Ojciec, Bóg-Syn i Bóg-Duch są wieczni – są istotami egzystencjalnymi – podczas gdy Bóg Najwyższy, Bóg Ostateczny i Bóg Absolutny aktualizują się jako osobowości Bóstwa w epoce posthavonalnej, w czasie-przestrzeni i w czas-przestrzeń przekraczających zakresach ewolucyjnej ekspansji wszechświata nadrzędnego. Te aktualizujące się osobowości Bóstwa są przyszłościowo wieczne, od kiedy uosobią moc w rozwijających się wszechświatach, metodą empirycznego aktualizowania się asocjacyjno-stwórczych potencjałów wiecznych Rajskich Bóstw.
0:7.2 (10.7) W związku z tym Bóstwo jest w swej bytności dwojakie:
0:7.3 (10.8) 1. Egzystencjalne – istoty o wiecznej egzystencji, przeszłej, teraźniejszej i przyszłej.
0:7.4 (10.9) 2. Empiryczne – istoty aktualizujące się w posthavonalnej teraźniejszości, ale o egzystencji bez końca w całej przyszłej wieczności.
0:7.5 (10.10) Ojciec, Syn i Duch są egzystencjalni – egzystencjalni w aktualności (aczkolwiek wszystkie potencjały są przypuszczalnie empiryczne). Najwyższy i Ostateczny są w pełni empiryczni. Bóstwo-Absolut jest empiryczne w aktualizowaniu się, ale egzystencjalne w potencjalności. Esencja Bóstwa jest wieczna, ale tylko trzy pierwotne osoby Bóstwa są bezwzględnie wieczne. Wszystkie inne osobowości Bóstwa mają swój początek, jednak wieczność jest ich przeznaczeniem.
0:7.6 (10.11) Ojciec, osiągnąwszy egzystencjalną ekspresję Bóstwa w Synu i Duchu – osiąga teraz empiryczną ekspresję na poziomach bóstwa jak dotąd bezosobowych i nie objawionych, takich jak Bóg Najwyższy, Bóg Ostateczny i Bóg Absolutny; jednak te empiryczne Bóstwa nie istnieją obecnie w pełni, są one w trakcie aktualizowania się.
0:7.7 (11.1) Bóg Najwyższy w Havonie jest osobowym odzwierciedleniem duchowym trójjednego Rajskiego Bóstwa. Ten asocjacyjny związek Bóstwa rozprzestrzenia się obecnie stwórczo na zewnątrz, w Bogu Siedmiorakim a syntetyzuje się w mocy empirycznej Wszechmocnego Najwyższego w wielkim wszechświecie. Rajskie Bóstwo, egzystencjalne jako trzy osoby, ewoluuje zatem empirycznie w dwu stadiach Najwyższości, podczas gdy te dwoiste stadia są zjednoczone w mocy-osobowości jako jeden Pan, Istota Najwyższa.
0:7.8 (11.2) Ojciec Wszechświatowy osiąga, z wolnej woli, oswobodzenie z więzów nieskończoności i pęt wieczności metodą utrójcowienia, trojakiego uosobienia Bóstwa. Istota Najwyższa nawet teraz kształtuje się w czasowo-przestrzennych segmentach wielkiego wszechświata, jako podwieczne zjednoczenie osobowości siedmiorakich przejawów Bóstwa.
0:7.9 (11.3) Istota Najwyższa nie jest bezpośrednim stwórcą, poza tym, że jest ojcem Majestonu, ale jest koordynatorem syntetyzującym wszelkich wszechświatowych działań na linii stworzony-Stwórca. Istota Najwyższa, aktualizując się teraz we wszechświatach ewolucyjnych, jest Bóstwem korelatorem i syntetykiem czasowo-przestrzennej boskości trójjednego, Rajskiego Bóstwa, w empirycznym związku z Najwyższymi Stwórcami czasu i przestrzeni. Kiedy to ewolucyjne Bóstwo w końcu się zaktualizuje, stanowić będzie wieczne zespolenie skończonego i nieskończonego – wiecznotrwałe i nierozerwalne zjednoczenie mocy empirycznej i osobowości duchowej.
0:7.10 (11.4) W wyniku dyrektywnego impulsu ewoluującej Istoty Najwyższej, cała skończona rzeczywistość czasowo-przestrzenna jest zaangażowana we wciąż postępujące uaktywnianie i doskonalące jednoczenie (synteza mocy-osobowości) wszystkich stadiów i wartości rzeczywistości skończonej, w połączeniu z rozmaitymi stadiami rzeczywistości rajskiej, w tym celu, aby podjąć dalszą próbę dotarcia do absonicznych poziomów osiągnięć superistoty stworzonej.
0:8.1 (11.5) W celu zadośćuczynienia za skończony status oraz redukcji ograniczeń pojęciowych istoty stworzonej, Ojciec Wszechświatowy ustanowił siedmioraki sposób docierania tej istoty ewolucyjnej do Bóstwa:
0:8.2 (11.6) 1. Rajscy Synowie Stwórcy.
0:8.3 (11.7) 2. Pradawni Czasu.
0:8.4 (11.8) 3. Siedem Duchów Nadrzędnych.
0:8.5 (11.9) 4. Istota Najwyższa.
0:8.6 (11.10) 5. Bóg-Duch.
0:8.7 (11.11) 6. Bóg-Syn.
0:8.8 (11.12) 7. Bóg-Ojciec.
0:8.9 (11.13) To siedmiorakie uosobienie Bóstwa, w czasie i przestrzeni oraz dla siedmiu superwszechświatów, daje śmiertelnemu człowiekowi możliwość dotarcia przed oblicze Boga, który jest duchem. To siedmiorakie Bóstwo, czasami uosabiające swą moc w Istocie Najwyższej dla skończonych istot czasu-przestrzeni, jest Bóstwem funkcjonalnym ewolucyjnych istot śmiertelnych, wznoszących się do Raju. Takie empiryczne odkrywanie-proces uświadamiania sobie Boga zaczyna się wraz z rozpoznaniem boskości Syna Stwórcy z wszechświata lokalnego i postępuje poprzez superwszechświat Pradawnych Czasu oraz dalej, przez osobę jednego z Siedmiu Duchów Nadrzędnych, aby dojść do odkrycia i rozpoznania Boskiej osobowości Ojca Wszechświatowego w Raju.
0:8.10 (12.1) Wielki wszechświat stanowi trojaką domenę Bóstwa: Trójcy Najwyższości, Boga Siedmiorakiego oraz Istoty Najwyższej. Bóg Najwyższy jest potencjalny w Rajskiej Trójcy, z której wywodzi swą osobowość i duchowe atrybuty; jednak obecnie aktualizuje się on w Synach Stwórcach, Pradawnych Czasu i Duchach Nadrzędnych, z których wywodzi swą moc jako Wszechmocny dla superwszechświatów czasu i przestrzeni. Ten przejaw mocy Boga, najbliższego istotom ewolucyjnym, aktualnie rozwija się teraz w czasie-przestrzeni razem z tymi istotami. Wszechmocny Najwyższy, rozwijający się na poziomie-wartości działań nieosobowych oraz duchowa osoba Boga Najwyższego, stanowią jedną rzeczywistość – Istotę Najwyższą.
0:8.11 (12.2) Synowie Stwórcy, w Boskim związku Boga Siedmiorakiego, dostarczają tego mechanizmu, dzięki któremu śmiertelnik staje się nieśmiertelny a to, co skończone, wchodzi w objęcia nieskończoności. Istota Najwyższa daje metodę aktywizacji mocy-osobowości, boskiej syntezy wszystkich tych różnorodnych procesów, umożliwiając tym samym dotarcie do absonitu temu, co skończone a poprzez inne, ewentualne, przyszłościowe aktualizacje, umożliwia próbę dotarcia do Ostatecznego. Synowie Stwórcy, wraz z towarzyszącymi im Boskimi Opiekunkami, biorą udział w tej najwyższej aktywizacji, jednak Pradawni Czasu oraz Siedem Duchów Nadrzędnych są przypuszczalnie wiecznie niezmienni, jako stali administratorzy wielkiego wszechświata.
0:8.12 (12.3) Funkcjonowanie Boga Siedmiorakiego datuje się od momentu organizacji siedmiu superwszechświatów i prawdopodobnie rozprzestrzeni się, w związku z przyszłą ewolucją kreacji przestrzeni zewnętrznej. Organizacji tych przyszłych wszechświatów, na pierwszym, drugim, trzecim i czwartym poziomie przestrzennym postępowej ewolucji, bez wątpienia będzie towarzyszyć zapoczątkowanie transcendentalnego i absonicznego dostępu do Bóstwa.
0:9.1 (12.4) Tak jak Istota Najwyższa wyłania się stopniowo z poprzedzającego ją nadania boskości, zawartej w potencjale energii i osobowości wielkiego wszechświata, tak też Bóg Ostateczny wynika z potencjałów boskości, istniejących w przewyższających czas-przestrzeń domenach wszechświata nadrzędnego. Aktualizowanie się Bóstwa Ostatecznego wskazuje na absoniczne zjednoczenie pierwszej empirycznej Trójcy i oznacza ekspansję Bóstwa na drugim poziomie stwórczej samorealizacji. To stanowi moc-osobowość, równoznaczną z wszechświatowym, empirycznym aktualizowaniem się Bóstwa absonicznych rzeczywistości Raju, na wynikających poziomach wartości przewyższających czas-przestrzeń. Realizacja takiego empirycznego kształtowania się ma swój cel, a jest nim umożliwienie ostatecznej służby-przeznaczenia wszystkim tym istotom czasu-przestrzeni, które osiągnęły absoniczne poziomy, przez pełne urzeczywistnienie się Istoty Najwyższej i dzięki służbie Boga Siedmiorakiego.
0:9.2 (12.5) Bóg Ostateczny jest określeniem Bóstwa osobowego, funkcjonującego na boskich poziomach absonitu oraz we wszechświatowych domenach superczasu i przewyższonej przestrzeni. Ostateczny jest supernajwyższym wyniknięciem Bóstwa. Najwyższy jest zjednoczeniem Trójcy, zrozumiałym dla istot skończonych; Ostateczny jest zjednoczeniem Rajskiej Trójcy, zrozumiałym dla istot absonicznych.
0:9.3 (13.1) Ojciec Wszechświatowy, dzięki mechanizmowi Bóstwa ewolucyjnego, zajmuje się aktualnie gigantyczną i zdumiewającą działalnością ogniskowania osobowości i aktywizowania mocy, na poszczególnych, wszechświatowych znaczeniach-poziomach Boskich wartości rzeczywistości tego, co skończone, absoniczne a nawet tego, co absolutne.
0:9.4 (13.2) Trzy pierwsze, przeszłościowo wieczne Bóstwa z Raju – Ojciec Wszechświatowy, Wieczny Syn i Nieskończony Duch – mają w wiecznej przyszłości zostać uzupełnione osobowo przez empiryczne aktualizowanie się związanych z nimi Bóstw ewolucyjnych – Boga Najwyższego, Boga Ostatecznego i ewentualnie Boga Absolutnego.
0:9.5 (13.3) Bóg Najwyższy i Bóg Ostateczny, wyłaniający się teraz we wszechświatach empirycznych, nie są egzystencjalni – nie są przeszłościowo wieczni a tylko wieczni przyszłościowo, uwarunkowani czasem-przestrzenią oraz uwarunkowani transcendencją. Są Bóstwami posiadającymi to, co najwyższe, ostateczne oraz ewentualnie najwyższo-ostateczne, Bóstwami, które doświadczyły historycznych początków wszechświata. Nigdy nie będą mieć końca, ale mają początki swej osobowości. Są wprawdzie aktualizowaniem się wiecznych i nieskończonych potencjałów Bóstwa, ale sami nie są ani bezwzględnie wieczni ani też nieskończeni.
0:10.1 (13.4) Istnieje wiele aspektów wiecznej rzeczywistości Bóstwa-Absolutu, które nie mogą być w pełni wyjaśnione czasowo-przestrzennemu, skończonemu umysłowi, jednak aktualizacja Boga Absolutnego może nastąpić w wyniku zjednoczenia drugiej empirycznej Trójcy – Trójcy Absolutnej. Może to stanowić empiryczną realizacją boskości absolutnej, zjednoczenie absolutnych znaczeń na absolutnych poziomach, ale nie jesteśmy pewni tego, co dotyczy ogarnięcia wszystkich wartości absolutnych, ponieważ nigdy nie byliśmy poinformowani, że Absolut Uwarunkowany jest odpowiednikiem Nieskończonego. Nadostateczne przeznaczenia zawarte są w absolutnych znaczeniach i nieskończonej duchowości a bez obu tych nieosiągniętych rzeczywistości nie możemy ustalić wartości absolutnych.
0:10.2 (13.5) Bóg Absolutny jest realizacją-osiągnięciem celu wszystkich istot superabsonicznych, ale moc i potencjał osobowości Bóstwa-Absolutu przekracza nasze pojmowanie, nie możemy się zdecydować, żeby omawiać rzeczywistości, które leżą tak daleko od empirycznej aktualizacji.
0:11.1 (13.6) Gdy połączona myśl Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna, funkcjonując w Bogu Działania, ustanowiła kreację boskiego i centralnego wszechświata, Ojciec podążył za ekspresją swej myśli w słowie swego Syna i w działaniu Wspólnego Wykonawcy, odróżniając swoją obecność w Havonie od potencjałów nieskończoności. I te, nieujawnione potencjały nieskończoności, pozostają ukryte przestrzennie w Absolucie Nieuwarunkowanym i niebiańsko spowite w Bóstwie-Absolucie, podczas gdy te dwa Absoluty stają się jednym w działaniu Absolutu Wszechświatowego – nie objawionej nieskończoności-jedności Rajskiego Ojca.
0:11.2 (13.7) Zarówno potencja siły kosmicznej jak i potencja siły duchowej są w trakcie stopniowego objawiania-urzeczywistnienia, gdy wzbogacanie całej rzeczywistości dokonywane jest drogą empirycznego rozwoju oraz przez współzależność empirycznego z egzystencjalnym w Absolucie Wszechświatowym. Dzięki równoważącej obecności Absolutu Wszechświatowego, Pierwsze Źródło i Centrum dokonuje poszerzenia swej mocy empirycznej, ma możność utożsamiania się z ewolucyjnymi istotami przezeń stworzonymi, oraz osiąga ekspansję Bóstwa empirycznego na poziomach Najwyższości, Ostateczności i Absolutu.
0:11.3 (14.1) Kiedy nie można dokładne odróżnić Bóstwa-Absolutu od Absolutu Nieuwarunkowanego, ich domniemanie połączone funkcjonowanie lub partnerska obecność jest określana działalnością Absolutu Wszechświatowego.
0:11.4 (14.2) 1. Bóstwo-Absolut wydaje się być wszechpotężnym aktywizatorem, podczas gdy Absolut Nieuwarunkowany wydaje się być wszechoperatywnym mechanizmem napędowym doskonale zjednoczonego i ostatecznie skoordynowanego wszechświata wszechświatów, nawet wszechświatów nad wszechświatami, stworzonych, stwarzanych i tych, które będą stwarzane.
0:11.5 (14.3) Bóstwo-Absolut nie może reagować, albo przynajmniej nie reaguje, na żadną sytuację wszechświatową w sposób podabsolutny. Wydaje się, że każde oddziaływanie tego Absolutu, na jakąkolwiek daną sytuację, jest dokonywane dla dobra całego stworzenia rzeczy i istot, nie tylko w obecnym stanie egzystencji, ale także z punktu widzenia nieskończonych możliwości całej przyszłej wieczności.
0:11.6 (14.4) Bóstwo-Absolut jest tym potencjałem, który został wydzielony z całościowej, nieskończonej rzeczywistości, decyzją wolnej woli Ojca Wszechświatowego, a w obrębie którego zachodzi całe funkcjonowanie boskości – egzystencjalne i empiryczne. Jest to Absolut Uwarunkowany w przeciwieństwie do Absolutu Nieuwarunkowanego; jednak Absolut Wszechświatowy jest nadwzbogacającym dla obu w tym, że zawiera cały absolutny potencjał.
0:11.7 (14.5) 2. Absolut Nieuwarunkowany jest bezosobowy, pozaboski i nie deifikowany. Absolut Nieuwarunkowany jest zatem pozbawiony osobowości, boskości i wszelkich prerogatyw stwórcy. Ani fakt, ani prawda, doświadczenie czy objawienie, filozofia czy absoniczność, nie mogą przeniknąć natury i charakteru tego Absolutu bez uwarunkowania we wszechświecie.
0:11.8 (14.6) Wyjaśnijmy, że Absolut Nieuwarunkowany jest prawdziwą rzeczywistością, przenikającą wielki wszechświat oraz najwidoczniej rozciągającą się, wraz z obecnością przestrzeni, w kierunku zewnętrznym, w aktywność sił i przedmaterialnych ewolucji, na zdumiewającym ogromie obszarów przestrzeni istniejącej poza siedmioma superwszechświatami. Absolut Nieuwarunkowany nie jest zwykłym negatywizmem filozoficznej idei, opartej na przypuszczeniach metafizycznej sofistyki, w sprawie uniwersalizmu, dominacji i prymatu tego, co nie uzależnione i nie uwarunkowane. Absolut Nieuwarunkowany jest autentyczną, wszechświatową kontrolą nadrzędną w nieskończoności; ta kontrola nadrzędna jest nieograniczona przestrzenią-siłą, jednak jest zdecydowanie uwarunkowana obecnością życia, umysłu, ducha i osobowości oraz jest dodatkowo uzależniona od woli-reakcji oraz celowych nakazów Rajskiej Trójcy.
0:11.9 (14.7) Jesteśmy przekonani, że Absolut Nieuwarunkowany nie jest niezróżnicowanym i wszechprzenikającym wpływem, porównywalnym czy to z panteistycznymi ideami metafizyki, czy to z dawniejszymi, naukowymi hipotezami eteru. Absolut Nieuwarunkowany jest nieograniczony w aspekcie siły, ale uzależniony jest od Bóstwa, jednak nie dostrzegamy wyraźnych związków tego Absolutu z duchowymi rzeczywistościami wszechświatów.
0:11.10 (14.8) 3. Absolut Wszechświatowy, jak logicznie wnioskujemy, był nieuniknionym wynikiem działania absolutnej, wolnej woli Ojca Wszechświatowego, rozróżniającej rzeczywistości wszechświata na wartości deifikowane i nie deifikowane – możliwe i niemożliwe do uosobienia. Absolut Wszechświatowy stanowi fenomen Bóstwa, znamionujący rozwiązanie napięcia wytworzonego przez akt wolnej woli i tym samym różnicującego rzeczywistość wszechświatową, a działa on jako asocjacyjny koordynator całkowitej sumy potencjalności egzystencjalnych.
0:11.11 (15.1) Napięcie-obecność Absolutu Wszechświatowego oznacza dopasowanie zróżnicowania pomiędzy rzeczywistością Bóstwa a rzeczywistością nie deifikowaną, zróżnicowania nieodłącznego oddzieleniu dynamiki boskości, obdarzonej wolną wolą, od statyki nieskończoności nie uwarunkowanej.
0:11.12 (15.2) Zapamiętajcie: potencjał nieskończoności jest absolutny i nierozdzielny od wieczności. Aktualna nieskończoność w czasie może być zaledwie częściowa a zatem musi być nieabsolutna; tak samo nieskończoność aktualnie istniejącej osobowości nie może być absolutna, chyba, że w nie uwarunkowanym Bóstwie. Istnieje zróżnicowanie potencjału nieskończoności Absolutu Nieuwarunkowanego oraz Bóstwa-Absolutu, które uwiecznia Absolut Wszechświatowy i tym samym kosmicznie umożliwia istnienie w przestrzeni wszechświatów materialnych a duchowo umożliwia istnienie skończonych osobowości w czasie.
0:11.13 (15.3) Skończone może współistnieć w kosmosie z Nieskończonym tylko dlatego, że asocjacyjna obecność Absolutu Wszechświatowego tak doskonale wyrównuje napięcia pomiędzy czasem i wiecznością, skończonością i nieskończonością, potencjałem rzeczywistości i aktualnością rzeczywistości, Rajem i przestrzenią, człowiekiem i Bogiem. Asocjacyjnie, Absolut Wszechświatowy stanowi tożsamość strefy rozwijającej się rzeczywistości ewolucyjnej, istniejącej w czasie-przestrzeni i w przewyższonym czasie-przestrzeni, we wszechświatach podnieskończonego ujawniania się Bóstwa.
0:11.14 (15.4) Absolut Wszechświatowy jest potencjałem statyczno-dynamicznego Bóstwa, funkcjonalnie możliwym do realizacji na poziomach czasu-wieczności, jako wartości skończone-absolutne i możliwe do dostąpienia empiryczno-egzystencjalnego. Ten trudny do pojęcia aspekt Bóstwa może być statyczny, potencjalny i asocjacyjny, ale nie jest on stwórczy empirycznie czy też ewolucyjny w tym, co dotyczy inteligentnych osobowości działających teraz we wszechświecie nadrzędnym.
0:11.15 (15.5) Absolut. Oba Absoluty – uwarunkowany i nieuwarunkowany – podczas gdy z pozoru rozbieżne w działaniu, jak mogą to dostrzegać istoty obdarzone umysłem, są doskonale i bosko zjednoczone w Absolucie Wszechświatowym i poprzez Absolut Wszechświatowy. W końcowym podsumowaniu i w ostatecznym ujęciu, wszystkie trzy są jednym Absolutem. Na poziomach podnieskończonych są one czynnościowo zróżnicowane, ale w nieskończoności są JEDNOŚCIĄ.
0:11.16 (15.6) Nigdy nie używamy określenia Absolut jako negacji czegokolwiek, lub jako zaprzeczenia czegoś. Nie traktujemy również Absolutu Wszechświatowego jako samostanowiącego, jako czegoś w rodzaju panteistycznego i bezosobowego Bóstwa. We wszystkim, co odnosi się do wszechświatowej osobowości, Absolut jest ściśle ograniczony przez Trójcę i zdominowany przez Bóstwo.
0:12.1 (15.7) Pierwotna i wieczna, Rajska Trójca, jest egzystencjalna i była nieunikniona. Ta bez początku Trójca była nieodłączna zróżnicowaniu tego, co osobowe od tego, co nieosobowe, w rezultacie działania nieskrępowanej woli Ojca a urzeczywistniła się, gdy jego osobista wola koordynowała umysłem te dwojakie rzeczywistości. Trójce posthavonalne są empiryczne – nieodłączne stworzeniu dwu podabsolutnych i ewolucyjnych poziomów przejawiania się mocy-osobowości we wszechświecie nadrzędnym.
0:12.2 (15.8) Rajska Trójca – wieczne zjednoczenie Bóstwa Ojca Wszechświatowego, Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha – jest egzystencjalna w aktualności, jednak wszystkie jej potencjały są empiryczne. Dlatego Trójca ta stanowi jedyną rzeczywistość Bóstwa, obejmującą nieskończoność, a zatem pojawiają się tutaj wszechświatowe fenomeny aktualizowania się Boga Najwyższego, Boga Ostatecznego i Boga Absolutnego.
0:12.3 (15.9) Pierwsza i druga Trójca empiryczna, Trójce posthavonalne, nie mogą być nieskończone gdyż obejmują one Bóstwa wywodzące się, Bóstwa ewoluujące przez empiryczne aktualizowanie się rzeczywistości stworzonych, lub wynikłych dzięki egzystencjalnej Rajskiej Trójcy. Nieskończoność boskości jest wciąż wzbogacana, jeśli nie poszerzana, przez skończoność i absoniczność doświadczenia istoty stworzonej i Stwórcy.
0:12.4 (16.1) Trójce są prawdami zależności i faktami partnerskiego przejawiania się Bóstwa. Działania Trójcy obejmują rzeczywistości Bóstwa a rzeczywistości Bóstwa zawsze szukają realizacji i ujawniania się w uosobieniu. Bóg Najwyższy, Bóg Ostateczny a nawet Bóg Absolutny są zatem boskimi nieuchronnościami. Te trzy Bóstwa empiryczne były potencjalne w egzystencjalnej Trójcy, Rajskiej Trójcy, ale ich pojawienie się we wszechświecie jako osobowości obdarzonych mocą jest zależne po części od ich własnego działania empirycznego we wszechświatach mocy i osobowości, a po części od empirycznych osiągnięć posthavonalnych Stwórców i Trójc.
0:12.5 (16.2) Dwie Trójce posthavonalne, Trójce empiryczne – Ostateczna i Absolutna – nie objawiają się teraz w pełni; są w trakcie wszechświatowego urzeczywistniania się. Te związki Bóstwa można przedstawić następująco:
0:12.6 (16.3) 1. Trójca Ostateczna, która się teraz wyłania, będzie się w końcu składała z Istoty Najwyższej, Najwyższych Osobowości Stwórczych oraz z absonicznych Architektów Wszechświata Nadrzędnego, tych unikalnych planistów wszechświata, którzy nie są ani stwórcami ani istotami stworzonymi. Bóg Ostateczny, w końcu i nieuchronnie, zyska władzę i będzie uosobiony jako Boska konsekwencja zjednoczenia empirycznej Trójcy Ostatecznej, na poszerzającej się arenie prawie nieograniczonego wszechświata nadrzędnego.
0:12.7 (16.4) 2. Trójca Absolutna – druga Trójca empiryczna – obecnie w trakcie aktualizowania się, składać się będzie z Boga Najwyższego, Boga Ostatecznego oraz z nie objawionego Wypełniacza Przeznaczenia Wszechświata. Trójca ta działa na poziomie zarówno osobowym jak i superosobowym, nawet do granic tego, co nieosobowe, a jej zjednoczenie w domenie wszechświatów byłoby uempirycznieniem Bóstwa Absolutnego.
0:12.8 (16.5) Trójca Ostateczna jednoczy się empirycznie w trakcie swej realizacji, ale szczerze wątpimy, czy możliwe jest takie pełne zjednoczenie Trójcy Absolutnej. Jednak nasza idea wiecznej, Rajskiej Trójcy, wciąż nam przypomina, że utrójcowienie Bóstwa może dokonać tego, co jest skądinąd nieosiągalne; zatem postulujemy pojawienie się kiedyś Najwyższego-Ostatecznego oraz ewentualne utrójcowienie-urzeczywistnienie Boga Absolutnego.
0:12.9 (16.6) Filozofowie wszechświatów postulują Trójcę Trójc, egzystencjalno-empiryczną Trójcę Nieskończoną, ale nie potrafią wyobrazić sobie jej uosobienia; prawdopodobnie byłaby ona równorzędną osobie Ojca Wszechświatowego na poziomie pojęciowym JESTEM. Niezależnie jednak od tego wszystkiego, pierwotna Rajska Trójca jest potencjalnie nieskończona, skoro Ojciec Wszechświatowy jest aktualnie nieskończony.
OBJAŚNIENIE
0:12.11 (16.8) Podczas redagowania następnych prezentacji, obrazujących charakter Ojca Wszechświatowego oraz naturę jego rajskich towarzyszy, wraz z próbą opisania doskonałego wszechświata centralnego i okrążających go siedmiu superwszechświatów, kierujemy się zaleceniami władców superwszechświata, mówiącymi, że w trakcie wszystkich naszych prób objawienia prawdy i koordynacji istotnej wiedzy, powinniśmy dawać pierwszeństwo najwyższym istniejącym ideom ludzkim, odnoszącym się do omawianych tematów. Do czystego objawienia możemy uciekać się tylko wtedy, gdy przedstawiana idea nie posiada uprzedniego, właściwego wyrażenia, dokonanego przez umysł ludzki.
0:12.12 (17.1) Kolejne, planetarne objawienia boskiej prawdy, nieodmiennie zawierają najwyższe istniejące idee wartości duchowych jako część nowego i wzbogaconego uporządkowania wiedzy planetarnej. W związku z tym, gdy robiliśmy te prezentacje, dotyczące Boga i jego kosmicznych towarzyszy, wyselekcjonowaliśmy, jako podstawę tych przekazów, ponad tysiąc idei ludzkich, reprezentujących najwyższą i najbardziej zaawansowaną wiedzę planetarną dotyczącą wartości duchowych i znaczeń kosmicznych. Kiedy te, ludzkie idee, zebrane od rozpoznających Boga śmiertelników z przeszłości i teraźniejszości, nieodpowiednie będą do wyrażenia prawdy, tak, jak mieliśmy zalecone ją objawić, bez wahania będziemy je uzupełniać, sięgając po naszą własną, wyższą wiedzę o rzeczywistości i boskości Rajskich Bóstw oraz o transcendentalnym wszechświecie, w którym przebywają.
0:12.13 (17.2) W pełni sobie uświadamiamy, jak trudne jest nasze zadanie; dostrzegamy, że nie jest możliwe pełne przetłumaczenie języka idei boskości i wieczności na symbole języka idei skończonych śmiertelnego umysłu. Wiemy jednak, że w umyśle ludzkim zamieszkuje fragment Boga, jak również to, że w ludzkiej duszy przebywa Duch Prawdy; i wiemy jeszcze to, że te duchowe siły współpracują ze sobą, aby pomóc materialnemu człowiekowi zrozumieć rzeczywistości wartości duchowych oraz pojąć filozofię znaczeń kosmicznych. Bardziej jeszcze jesteśmy pewni tego, że te duchy Boskiej Obecności potrafią pomóc człowiekowi w duchowym przyswojeniu całej prawdy, przyczyniając się do poszerzenia wciąż rozwijającej się rzeczywistości osobistego doświadczenia religijnego – uświadomienia sobie Boga.
0:12.14 (17.3) [Zredagowane przez Niebiańskiego Radcę z Orvontonu, szefa korpusu osobowości superwszechświatowych, wyznaczonych do przedstawienia na Urantii prawdy dotyczącej Rajskich Bóstw i wszechświata wszechświatów].
Księga Urantii
CZĘŚĆ I
Przygotowano pod nadzorem korpusu osobowości superwszechświatowych z Uversy, działających z upoważnienia Pradawnych Czasu z Orvontonu.
Księga Urantii
Przekaz 1
1:0.1 (21.1) OJCIEC Wszechświatowy jest Bogiem całego stworzenia, Pierwszym Źródłem i Centrum wszystkich rzeczy i istot. Uważajcie Boga przede wszystkim za stwórcę, potem za władcę a na koniec za nieskończonego podtrzymywacza. Prawda o Ojcu Wszechświatowym zaczęła świtać dla ludzkości, kiedy prorok powiedział: „Ty Boże jesteś jedyny; nie ma nikogo prócz Ciebie. Stworzyłeś niebiosa, niebiosa niebios z ich wszystkimi zastępami; utrzymujesz ich i panujesz im. Przez Synów Bożych wszechświaty stworzone były. Stwórca okrywa się światłem jak płaszczem i rozpościera nieba jak namiot”. Dopiero idea Ojca Wszechświatowego – jednego Boga zamiast wielu bogów – pozwoliła człowiekowi śmiertelnemu zrozumieć, że Ojciec jest boskim stwórcą i nieskończonym władcą.
1:0.2 (21.2) Stworzono miriady układów planetarnych, aby w końcu zostały zamieszkane przez wiele różnorodnych rodzajów istot inteligentnych, istot mogących rozpoznać Boga, odczuwać Boską miłość i odwzajemniać to uczucie. Wszechświat wszechświatów jest dziełem Boga i miejscem zamieszkania jego rozmaitych istot. „Bóg stworzył nieba i ukształtował ziemię; ustanowił wszechświat i nie stworzył tej ziemi bezładną, lecz przysposobił ją na mieszkanie”.
1:0.3 (21.3) Wszystkie oświecone światy uznają i czczą Ojca Wszechświatowego, wiecznego Stwórcę i nieskończonego podtrzymywacza całego stworzenia. Obdarzone wolą istoty, wszechświat za wszechświatem, zaczynają bardzo długą podróż do Raju, fascynujące zmagania wiecznej epopei docierania do Boga Ojca. Najwyższym celem dzieci czasu jest znalezienie wiecznego Boga, zrozumienie Boskiej natury, poznanie Ojca Wszechświatowego. Rozpoznające Boga istoty, kiedy przebywają na swych planetach, mają jedną tylko najwyższą ambicję, jedno trawi je pragnienie – ażeby stać się podobnym jemu, jakim jest on w rajskiej doskonałości swej osobowości i na swojej wszechświatowej sferze prawej wszechwładzy. Od zamieszkującego w wieczności Ojca Wszechświatowego wyszło najwyższe zalecenie: „Bądźcie doskonali, nawet tak, jak ja doskonały jestem”. W miłości i miłosierdziu rajscy posłańcy ponieśli to Boskie wezwanie, poprzez epoki i poprzez wszechświaty, nawet do takich skromnych istot, zwierzęcego pochodzenia, jak rodzaj ludzki na Urantii.
1:0.4 (22.1) To wspaniałe i powszechne przykazanie, ażeby dążyć do osiągnięcia Boskiej doskonałości, jest pierwszym obowiązkiem i powinno być najwyższą ambicją wszystkich trudzących się życiem istot, stworzonych przez Boga doskonałości. Taka możliwość osiągnięcia Boskiej doskonałości jest ostatecznym i pewnym przeznaczeniem całego człowieczego, wiecznego postępu duchowego.
1:0.5 (22.2) Śmiertelnicy z Urantii raczej nie mogą się spodziewać osiągnięcia doskonałości w sensie nieskończonym, jednak jest zupełnie możliwe, aby istoty ludzkie, począwszy od tej planety, zaczęły docierać do tego boskiego i niebiańskiego celu, jaki nieskończony Bóg ustanowił dla śmiertelnych ludzi; a kiedy osiągną to przeznaczenie, będą we wszystkim, co się odnosi do samorealizacji i osiągnięć umysłowych, tak przepełnieni w swej domenie boską doskonałością, jak sam Bóg jest w domenie nieskończoności i wieczności. Taka doskonałość może nie być uniwersalna w sensie materialnym, nieograniczona w rozumowaniu intelektualnym czy ostateczna w doświadczeniu duchowym, ale jest ostateczna i kompletna we wszystkich skończonych aspektach boskości woli, w doskonałości motywacji osobowych i w uświadamianiu sobie Boga.
1:0.6 (22.3) Takie jest prawdziwe znaczenie Boskiego przykazania: „Bądźcie doskonali, nawet tak, jak ja doskonały jestem”, które zawsze pcha śmiertelnego człowieka naprzód i przyzywa go do wewnątrz, w tych długich i fascynujących zmaganiach osiągania coraz wyższych poziomów wartości duchowych i prawdziwych znaczeń wszechświata. To wzniosłe poszukiwanie Boga wszechświatów jest najwyższą przygodą mieszkańców wszystkich światów czasu i przestrzeni.
1:1.1 (22.4) Spośród wszystkich imion, pod którymi Bóg Ojciec znany jest we wszechświatach, najczęściej spotyka się te, które określają go jako Pierwsze Źródło i Centrum Wszechświata. W różnych wszechświatach i w różnych częściach tego samego wszechświata, Pierwszy Ojciec znany jest pod rozmaitymi imionami. Imiona, które stworzony nadaje Stwórcy, zależą w dużym stopniu od tej koncepcji Stwórcy, jaką posiada stworzony. Pierwsze Źródło i Centrum Wszechświata nigdy nie objawił się imieniem, tylko swą naturą. Skoro jednak wierzymy, że jesteśmy dziećmi tego Stwórcy, jest rzeczą zupełnie naturalną, że powinniśmy nazywać go Ojcem. Ale to imię wybraliśmy sami, a wywodzi się ono z uświadomienia sobie naszych, osobistych związków z Pierwszym Źródłem i Centrum.
1:1.2 (22.5) Ojciec Wszechświatowy nigdy nie narzuca inteligentnym, wolą obdarzonym istotom we wszechświatach, jakiejkolwiek formy arbitralnego uznania, formalnego czczenia czy niewolniczej służby. Ewolucyjni mieszkańcy światów czasu i przestrzeni muszą sami – w swych własnych sercach – zaakceptować go, kochać go i dobrowolnie czcić. Stwórca nie chce zniewalać, ani też zmuszać do podporządkowania sobie duchowej, wolnej woli stworzonych istot materialnych. Przepełnione uczuciem poświęcenie woli człowieka czynieniu woli Ojca, jest najlepszym ludzkim darem dla Ojca; faktycznie, takie uświęcenie woli stworzonego stanowi jedyny możliwy ludzki dar, posiadający istotną wartość dla Rajskiego Ojca. W Bogu człowiek żyje, porusza się i istnieje; nie ma niczego, co człowiek może dać Bogu, za wyjątkiem tego wyboru, by podporządkować się woli Ojca a decyzja taka, czyniona przez inteligentne, wolą obdarzone istoty z wszechświatów, jest rzeczywistością tego, prawdziwego czczenia, które szczególnie przypada do gustu zdominowanej przez miłość naturze Stwórcy Ojca.
1:1.3 (22.6) Gdy kiedyś naprawdę uświadomicie sobie istnienie Boga, kiedy naprawdę odkryjecie majestatycznego Stwórcę i zaczniecie zdawać sobie sprawę z zamieszkującej was obecności Boskiego kontrolera, wtedy, zgodnie z waszym zrozumieniem oraz ze sposobem i metodą, jaką Boscy Synowie objawiają Boga, znajdziecie imię dla Ojca Wszechświatowego, które będzie odpowiednią ekspresją waszej idei Pierwszego Wielkiego Źródła i Centrum. I tak, na różnych światach i w rozmaitych wszechświatach, Stwórca znany jest pod różnymi określeniami; w duchu wzajemnej zależności wszystkie znaczą to samo, ale w słowach i symbolice każde imię oznacza stopień i głębokość jego intronizacji w sercach istot przezeń stworzonych, z jakiejkolwiek danej domeny.
1:1.4 (23.1) W pobliżu centrum wszechświata wszechświatów, Ojciec Wszechświatowy w zasadzie znany jest pod tymi imionami, które można uznać za określenie Pierwszego Źródła. Gdy idziemy w przestrzeń, we wszechświaty, nazwy używane na określenie Ojca Wszechświatowego częściej oznaczają Wszechświatowe Centrum. Jeszcze dalej w głąb gwiezdnych kreacji, nazywany jest on tak, jak na świecie zarządu waszego wszechświata lokalnego jako Pierwsze Stwórcze Źródło i Boskie Centrum. W jednej z pobliskich konstelacji Bóg zwany jest Ojcem Wszechświatów. W innej – Nieskończonym Podtrzymywaczem, a w kierunku wschodnim – Boskim Władcą. Jest on także nazywany Ojcem Świateł, Darem Życia oraz Wszechpotężnym.
1:1.5 (23.2) Na tych światach, gdzie Rajski Syn przeżył swoje obdarzające życie, Bóg znany jest na ogół pod jakimś imieniem, określającym osobisty związek, uczuciowość i ojcowskie oddanie. W zarządzie waszej konstelacji nawiązują do Boga jako do Ojca Wszechświatowego a na różnych planetach waszego lokalnego systemu światów zamieszkałych zwany jest on rozmaicie, jako Ojciec Ojców, Rajski Ojciec, Ojciec z Havony i Duchowy Ojciec. Ci, którzy znają Boga z objawień, udzielonych podczas obdarzeń dokonanych przez Rajskich Synów, poddają się w końcu uczuciowemu urokowi relacji stworzony-Stwórca i nazywają Boga „nasz Ojciec”.
1:1.6 (23.3) Na planecie, gdzie istoty stworzone obdarzone są płcią, na świecie, gdzie uczucia rodzicielskie tkwią w sercach istot inteligentnych, określenie Ojciec staje się bardzo odpowiednim i stosownym imieniem wiecznego Boga. Na waszej planecie, Urantii, jest on najlepiej znany, najpowszechniej honorowany, pod imieniem Bóg. Imię, jakie mu nadano, niewielkie ma znaczenie; ważną rzeczą jest to, że powinniście go znać i starać się być jemu podobni. Wasi dawni prorocy właściwie nazywali go „Bogiem wiekuistym” nawiązując do niego jako do tego, który „zamieszkuje wieczność”.
1:2.1 (23.4) W świecie ducha Bóg jest podstawową rzeczywistością; Bóg jest źródłem prawdy w sferach umysłu; Bóg góruje nad wszystkim w domenach materialnych. Dla wszystkich stworzonych istot inteligentnych Bóg jest osobowością, a dla wszechświata wszechświatów jest on Pierwszym Źródłem i Centrum wiecznej rzeczywistości. Bóg nie jest podobny ani do człowieka, ani do maszyny. Pierwszy Ojciec jest wszechświatowym duchem, wieczną prawdą, nieskończoną rzeczywistością i ojcowską osobowością.
1:2.2 (23.5) Wieczny Bóg jest czymś nieskończenie większym, aniżeli tylko wyidealizowaną rzeczywistością czy uosobieniem wszechświata. Bóg nie jest po prostu najwyższym pragnieniem człowieka, czy uprzedmiotowieniem ludzkich poszukiwań. Nie jest też Bóg zwyczajnie pojęciem czy mocą-potencjałem prawości. Ojciec Wszechświatowy nie jest synonimem natury, nie jest też uosobionym prawem natury. Bóg jest rzeczywistością transcendentalną, a nie tylko ludzką koncepcją najwyższych wartości. Bóg nie jest psychologicznym zogniskowaniem znaczeń duchowych, ani też „najwspanialszym dziełem człowieka”. W umyśle ludzkim Bóg może być dowolnym z tych pojęć, ale jest on czymś znacznie większym. Jest on zbawicielem i kochającym Ojcem wszystkich tych, którzy cieszą się pokojem ducha na Ziemi i którzy pragną trwania osobowości po śmierci.
1:2.3 (24.1) Aktualność istnienia Boga uwidacznia się w ludzkim doświadczeniu jako zamieszkiwanie w człowieku Boskiej obecności, duchowego Monitora, przysłanego z Raju, aby żył w śmiertelnym umyśle człowieka i pomagał w kształtowaniu się nieśmiertelnej, żyjącej wiecznie duszy. Obecność Boskiego Dostrajacza w ludzkim umyśle objawia się przez trzy fenomeny empiryczne:
1:2.4 (24.2) 1. Intelektualna zdolność poznania Boga – uświadomienia sobie Boga.
1:2.5 (24.3) 2. Duchowy impuls do znalezienia Boga – poszukiwanie Boga.
1:2.6 (24.4) 3. Dążenie osobowości do bycia podobną Bogu – szczere pragnienie czynienia woli Ojca.
1:2.7 (24.5) Istnienia Boga nigdy nie da się udowodnić eksperymentem naukowym lub czysto logiczną dedukcją. Boga uświadomić sobie można jedynie w domenach doświadczenia ludzkiego; tym niemniej prawdziwa koncepcja rzeczywistości Boga jest sensowna dla logiki, wiarygodna dla filozofii, niezbędna dla religii oraz nieodzowna dla jakiejkolwiek nadziei wiecznego życia osobowości.
1:2.8 (24.6) Ci, którzy rozpoznają Boga, doświadczyli faktu jego obecności; tacy rozpoznający Boga śmiertelnicy posiadają w swym osobistym doświadczeniu jedyny autentyczny dowód istnienia żywego Boga, jaki jedna istota ludzka może oferować drugiej. Nie ma żadnej innej możliwości wykazania istnienia Boga, oprócz kontaktu pomiędzy świadomością Boga w umyśle ludzkim a obecnością Boga w Dostrajaczu Myśli, który zamieszkuje intelekt śmiertelnika i nadawany jest człowiekowi jako bezinteresowny dar Ojca Wszechświatowego.
1:2.9 (24.7) Teoretycznie możecie uważać Boga za Stwórcę i stworzył on osobiście Raj oraz doskonały wszechświat centralny, jednak wszechświaty czasu i przestrzeni są w całości stwarzane i organizowane przez rajski korpus Synów Stwórców. Ojciec Wszechświatowy nie jest osobistym stwórcą wszechświata lokalnego Nebadonu; wszechświat, w którym żyjecie, jest stworzony przez jego Syna Michała. Chociaż Ojciec nie stwarza osobiście wszechświatów ewolucyjnych, kontroluje je w ich licznych wszechświatowych relacjach oraz w pewnych przejawach ich energii fizycznych, umysłowych i duchowych. Bóg Ojciec jest osobistym stwórcą rajskiego wszechświata, a w połączeniu z Wiecznym Synem, stwórcą wszystkich pozostałych, osobistych Stwórców wszechświatów.
1:2.10 (24.8) Pierwsze Źródło i Centrum działa jako kontroler fizyczny materialnego wszechświata wszechświatów, w formach wiecznej Wyspy Raj a przez to absolutne centrum grawitacji, wieczny Bóg sprawuje kosmiczną kontrolę nadrzędną na poziomie fizycznym, zarówno we wszechświecie centralnym jak i na obszarze wszechświata wszechświatów. Jako umysł, Bóg działa w Bóstwie Nieskończonego Ducha; jako duch, Bóg objawia się w osobie Wiecznego Syna oraz w osobach Boskich dzieci Wiecznego Syna. Ten związek wzajemny Pierwszego Źródła i Centrum z partnerskimi Osobami i Absolutami Raju w najmniejszym stopniu nie wyklucza bezpośredniego, osobistego działania Ojca Wszechświatowego na obszarze całego stworzenia oraz na wszystkich jego poziomach. Ojciec Stwórca, dzięki obecności swego rozdrobnionego ducha, utrzymuje bezpośredni kontakt ze stworzonymi dziećmi i stworzonymi wszechświatami.
1:3.1 (25.1) „Bóg jest duchem”. Jest powszechną obecnością duchową. Ojciec Wszechświatowy jest nieskończoną rzeczywistością duchową; jest on „wszechwładnym, wiecznym, nieśmiertelnym, niewidzialnym i jedynym prawdziwym Bogiem”. Chociaż jesteście „z rodu Bożego”, nie powinniście sądzić, że Ojciec jest do was podobny w formie, czy też fizycznie, dlatego tylko, że powiedziano wam, iż jesteście stworzeni „na jego obraz” – zamieszkali przez Nieodgadnione Monitory, rozesłane z centralnego miejsca pobytu jego wiecznej obecności. Istoty duchowe są rzeczywiste, pomimo, że są niewidoczne dla oczu ludzkich, nawet nie mają ciała ani krwi.
1:3.2 (25.2) Powiedział kiedyś prorok: „Nie widzę go, chociaż przechodzi; mija a dostrzec nie mogę”. Możemy wciąż oglądać dzieła Boże, dobrze możemy uświadamiać sobie materialne dowody jego wspaniałego działania, ale rzadko możemy dostrzec widzialny przejaw jego boskości, nie widzimy nawet mieszkającego w człowieku ducha, przezeń wysłanego.
1:3.3 (25.3) Ojciec Wszechświatowy jest niewidzialny nie z tego powodu, że skrywa się z dala od skromnych istot z materialnymi ograniczeniami i zawężonymi zdolnościami duchowymi. Sytuacja jest raczej taka: „Nie będziesz mógł oglądać mojego oblicza, gdyż żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu”. Człowiek materialny nie może zobaczyć duchowego Boga, zachowując swą śmiertelną egzystencję. Wspaniałość i duchowy blask obecności Boskiej osoby jest niemożliwy do dostąpienia przez niższe grupy istot duchowych, ani przez jakąkolwiek klasę osobowości materialnych. Duchowa światłość osobistej obecności Ojca jest „światłością, której żaden śmiertelny człowiek nie może dostąpić; której nikt z ludzi nie widział, ani nie może zobaczyć”. Jednak nie trzeba oglądać Boga oczami ciała, ażeby rozpoznać go wzrokiem wiary uduchowionego umysłu.
1:3.4 (25.4) Ojciec Wszechświatowy w pełni podziela swą duchową naturę ze współistniejącą z nim jaźnią – Wiecznym Synem z Raju. Zarówno Ojciec jak i Syn podobnie dzielą, w pełni i nieograniczenie, uniwersalnego i wiecznego ducha z partnerską osobowością, Nieskończonym Duchem. Duch Boży jest, w sobie i od siebie, absolutny; w Synu jest nie uwarunkowany, w Duchu wszechświatowy a w nich i poprzez nich wszystkich – nieskończony.
1:3.5 (25.5) Bóg jest wszechświatowym duchem; Bóg jest wszechświatową osobą. Najwyższa osobowa rzeczywistość kreacji skończonej jest duchem; ostateczną rzeczywistością kosmosu osobowego jest duch absoniczny. Tylko poziomy nieskończoności są absolutne i tylko na tych poziomach istnieje finalna jedność pomiędzy materią, umysłem i duchem.
1:3.6 (25.6) Bóg Ojciec, we wszechświatach, jest potencjalnie nadrzędnym kontrolerem materii, umysłu i ducha. Tylko za pomocą swego, rozległego obwodu osobowości, Bóg zajmuje się bezpośrednio osobowościami swej rozległej kreacji istot obdarzonych wolą, a skontaktować się z nim można (poza Rajem) tylko w obecności jego rozdrobnionych bytów, woli Bożej na rozległym obszarze wszechświatów. Ten rajski duch, który zamieszkuje umysły śmiertelników czasu i pomaga w ewolucji nieśmiertelnej duszy przetrwałych istot, pochodzi z natury i boskości Ojca Wszechświatowego. Tym niemniej umysły istot ewolucyjnych wywodzą się z wszechświatów lokalnych i muszą nabywać boskiej doskonałości, doznając w trakcie swych osiągnięć duchowych takich empirycznych przeobrażeń, jakie są nieuniknionym rezultatem decyzji istoty stworzonej, aby czynić wolę Ojca w niebie.
1:3.7 (26.1) W doświadczeniu wewnętrznym człowieka umysł złączony jest z materią. Takie związane z materią umysły nie mogą przetrwać ziemskiej śmierci. Metoda przetrwania śmierci opiera się na tych przystosowaniach woli ludzkiej i na tych przeobrażeniach człowieczego umysłu, dzięki którym taki świadomy Boga intelekt stopniowo zaczyna być nauczany przez ducha a w końcu jest przez ducha prowadzony. Ta ewolucja ludzkiego umysłu, od związków materialnych do zjednoczenia duchowego, przynosi przeobrażenie potencjalnie duchowych stadiów śmiertelnego umysłu w morontialne rzeczywistości nieśmiertelnej duszy. Przeznaczeniem ludzkiego umysłu, służącego materii, jest stawać się coraz bardziej materialnym i w konsekwencji doznać ewentualnej likwidacji osobowości; przeznaczeniem umysłu podporządkowanego duchowi jest stawać się coraz bardziej duchowym i ostatecznie osiągnąć jedność z trwałym i przewodzącym mu Boskim duchem, i w ten sposób przetrwać śmierć oraz osiągnąć wieczny byt osobowości.
1:3.8 (26.2) Przybywam od Wiecznego i niejednokrotnie wracałem przed oblicze Ojca Wszechświatowego. Znam aktualność i osobowość Pierwszego Źródła i Centrum, Wiecznego i Wszechświatowego Ojca. Wiem, że chociaż wielki Bóg jest absolutny, wieczny i nieskończony, jest także dobry, duchowy i łaskawy. Znam prawdę wielkich twierdzeń, że „Bóg jest duchem” i „Bóg jest miłością”, i te dwa atrybuty najpełniej się objawiają wszechświatu w Wiecznym Synu.
1:4.1 (26.3) Tak nieskończona jest Boska doskonałość, że czyni go ona na wieczność tajemnicą. A największą ze wszystkich, niezgłębionych tajemnic Boga, jest fenomen Boskiego zamieszkiwania w śmiertelnych umysłach. To, w jaki sposób Ojciec Wszechświatowy przebywa z istotami czasu, jest najgłębszą ze wszystkich tajemnic wszechświata; Boska obecność w umyśle ludzkim jest tajemnicą tajemnic.
1:4.2 (26.4) Materialne ciała śmiertelników są „świątyniami Boga”. Pomimo, że Władcy-Synowie Stwórcy zbliżają się do istot stworzonych na światach zamieszkałych i „przyciągają wszystkich ludzi ku sobie”, i chociaż „stoją u drzwi” świadomości „i kołaczą”, i radość powstaje u wszystkich, którzy „otworzą drzwi swoich serc”, chociaż między Synami Stwórcami a śmiertelnikami przez nich stworzonymi istnieje serdeczna, osobista, duchowa komunia, mimo wszystko śmiertelni ludzie mają w sobie coś z Boga samego, który aktualnie ich zamieszkuje; ich ciała są jego świątyniami.
1:4.3 (26.5) Kiedy przejdziecie swą drogę, kiedy się skończy szkolenie na Ziemi w tymczasowej formie, kiedy wasz próbny rejs w ciele dobiegnie końca, kiedy proch, z którego się składa śmiertelne tabernakulum, „wróci do ziemi, z której został wzięty”, wtedy, jak jest objawione, zamieszkujący człowieka „Duch wróci do Boga, który go dał”. Fragment Boga, część i przesyłka boskości, przebywa w każdej etycznej istocie tej planety. Nie jest on jeszcze wasz, na prawach własności, ale ma stać się jednością z wami, jeśli przetrwacie śmiertelną egzystencję.
1:4.4 (26.6) Wciąż stajemy w obliczu tajemnicy Boga; jesteśmy skonfundowani coraz szerszym roztaczaniem się bezkresnej panoramy prawdy o jego nieskończonej dobroci, miłosierdziu bez końca, niedościgłej wiedzy i wspaniałym charakterze.
1:4.5 (26.7) Boska tajemnica polega na charakterystycznym zróżnicowaniu, jakie istnieje pomiędzy tym, co skończone a tym, co nieskończone, pomiędzy tym, co doczesne a tym, co wieczne, pomiędzy czasowo-przestrzenną istotą a Wszechświatowym Stwórcą, pomiędzy tym, co materialne a tym, co duchowe, pomiędzy niedoskonałością człowieka a doskonałością Rajskiego Bóstwa. Bóg powszechnej miłości objawia się nieustannie każdej stworzonej istocie, aż do pełnej zdolności duchowego pojmowania przez tę istotę właściwości Boskiej prawdy, piękna i dobroci.
1:4.6 (27.1) Dla każdej istoty duchowej i dla każdego stworzonego śmiertelnika, w każdej domenie i na każdym świecie wszechświata wszechświatów, Ojciec Wszechświatowy objawia wszystko ze swej łaskawej i Boskiej jaźni, co może być dostrzeżone i zrozumiane przez taką istotę duchową i przez takiego stworzonego śmiertelnika. Bóg nie ma względu na osoby ani duchowe, ani materialne. Boska obecność, którą cieszy się każde dziecko wszechświata w każdym danym momencie, ograniczona jest tylko zdolnością takiej istoty stworzonej do odbierania i spostrzegania duchowych aktualności świata nadmaterialnego.
1:4.7 (27.2) Bóg nie jest tajemnicą jako rzeczywistość ludzkiego, duchowego doświadczenia. Jednak, gdy próbuje się objaśnić rzeczywistości świata duchowego fizycznym umysłom klasy materialnej, pojawiają się tajemnice; tajemnice tak subtelne i tak głębokie, że u rozpoznającego Boga śmiertelnika jedynie zrozumienie przez wiarę może dokonać filozoficznego cudu, poznania Nieskończonego przez skończonego, dostrzeżenia wiecznego Boga przez rozwijających się śmiertelników z materialnych światów czasu i przestrzeni.
1:5.1 (27.3) Nie pozwólcie na to, żeby wielkość Boga, jego nieskończoność, przesłaniała czy też przyćmiewała jego osobowość. „Nie ma usłyszeć ten, który ucho wszczepił? Nie ma widzieć ten, co utworzył oko”? Ojciec Wszechświatowy jest kulminacją Boskiej osobowości; jest on początkiem i przeznaczeniem wszystkich osobowości całego stworzenia. Bóg jest nieskończony jak również osobowy, jest on nieskończoną osobowością. Ojciec jest naprawdę osobowością, pomimo, że nieskończoność jego osoby uniemożliwia na zawsze jego pełne zrozumienie przez istoty materialne i skończone.
1:5.2 (27.4) Bóg jest czymś znacznie większym niż osobowością, tak jak ludzki umysł ją rozumie; jest nawet czymś znacznie większym od jakiejkolwiek, możliwej koncepcji superosobowości. Jednak zupełnie bezcelowe jest omawianie tak trudnych do zrozumienia idei, dotyczących Boskiej osobowości, z istotami materialnymi, których najwyższe pojęcie rzeczywistości istoty zawarte jest w idei i ideale osobowości. Najwyższa możliwa koncepcja istoty materialnej, odnosząca się do Wszechświatowego Stwórcy, zawiera się w duchowych ideałach podniosłej idei Boskiej osobowości. Dlatego też, chociaż możecie rozumieć, że Bóg musi być czymś więcej niż ludzką koncepcją osobowości, wiecie tak samo dobrze, że Ojciec Wszechświatowy prawdopodobnie nie może być niczym mniej niż wieczną, nieskończoną, dobrą i piękną osobowością.
1:5.3 (27.5) Bóg nie ukrywa się przed żadną ze stworzonych istot. Jest niedostępny dla tak wielu klas istot tylko dlatego, że „zamieszkuje światłość niedostępną, której nikt z ludzi nie może zobaczyć”. Ogrom i wspaniałość Boskiej osobowości niemożliwe są do zrozumienia przez niedoskonałe umysły śmiertelników ewolucyjnych. On „zmierzył wody morskie swą garścią i piędzią wymierzył niebiosa. To jest On, który mieszka nad kręgiem ziemi, który rozciąga niebiosa jak tkaninę i rozszerza jako wszechświat do mieszkania w nim”. „Podnieście oczy w górę i patrzcie, kto stworzył te gwiazdy, kto określa światy numerem i wszystkie je woła po imieniu”; i także to jest prawdziwe, że „niewidzialne przymioty Boga stają się częściowo widzialne dla umysłu, przez jego dzieła”. Takimi, jakimi dzisiaj jesteście, musicie dostrzegać niewidzialnego Stwórcę przez jego różnorodne i rozmaite dzieła, jak również dzięki objawieniom i dzięki pomocy jego Synów oraz ich licznych podwładnych.
1:5.4 (28.1) Materialni śmiertelnicy, chociaż nie mogą dostrzec osoby Boga, powinni cieszyć się zapewnieniem, że jest on osobą; mogą zaakceptować przez wiarę tę prawdę, która mówi, że Ojciec Wszechświatowy tak ukochał świat, iż umożliwił jego skromnym mieszkańcom wieczny rozwój duchowy; że „znajduje radość w swych dzieciach”. Bogu nie brakuje żadnego z tych nadludzkich i Boskich atrybutów, które się składają na doskonałą, wieczną, kochającą i nieskończoną osobowość Stwórcy.
1:5.5 (28.2) W kreacjach lokalnych Bóg nie objawia się w formie osobowej (za wyjątkiem personelu superwszechświatów) ani też w nich nie przebywa, wyjąwszy Rajskich Synów Stwórców, którzy są ojcami światów zamieszkałych oraz władcami wszechświatów lokalnych. Gdyby wiara istoty stworzonej była doskonała, wiedziałaby ona z pewnością, że kiedy ujrzała Syna Stwórcę, ujrzała też Ojca Wszechświatowego; poszukując Ojca, nie pytałaby o nic, ani też nie spodziewałaby się ujrzeć nikogo innego, prócz Syna. Śmiertelny człowiek po prostu nie może zobaczyć Ojca, zanim nie przejdzie pełnej transformacji duchowej i naprawdę nie dotrze do Raju.
1:5.6 (28.3) Natura Rajskich Synów Stwórców nie obejmuje wszystkich, nie uwarunkowanych potencjałów absolutności uniwersalnej, zawartych w nieskończonej naturze Pierwszego Wielkiego Źródła i Centrum, ale Ojciec Wszechświatowy jest w każdej mierze bosko obecny w Synach Stwórcach. Ojciec i jego Synowie stanowią jedność. Rajscy Synowie klasy Michała są osobowościami doskonałymi, nawet wzorem wszelkiej osobowości wszechświata lokalnego, od Gwiazdy Jasnej i Porannej w dół, do najniższej istoty ludzkiej, wyłaniającej się ze zwierzęcej ewolucji.
1:5.7 (28.4) Bez Boga i bez jego wielkiej, centralnej osoby, nie byłoby osobowości w całym rozległym wszechświecie wszechświatów. Bóg jest osobowością.
1:5.8 (28.5) Pomimo tego, że Bóg jest wieczną mocą, majestatyczną obecnością, transcendentalnym ideałem i wspaniałym duchem – choć jest on tym wszystkim i czymś nieskończenie większym – jest on prawdziwie i wiecznie doskonałą osobowością Stwórcy, osobą, która może „poznać i być poznaną”, która może „kochać i być kochaną” i kimś, kto może obdarzyć nas przyjaźnią; kiedyś możesz być uznawany(-a), jak i inni ludzie, za przyjaciela Boga. Jest on rzeczywistym duchem i duchową rzeczywistością.
1:5.9 (28.6) Kiedy widzimy Ojca Wszechświatowego, objawionego w całym wszechświecie; gdy dostrzegamy go, jak zamieszkuje niezliczone mnóstwo istot; gdy spostrzegamy go w osobach jego Synów Władców; jak wciąż odczuwamy jego Boską obecność tu i ówdzie, blisko i daleko, pozwólcie nam nie wątpić, ani też nie kwestionować prymatu jego osobowości. Pomimo wszystkich tak rozległych rozdzieleń siebie, pozostaje on prawdziwą osobą i bezustannie utrzymuje osobistą łączność z niezliczonym mnóstwem istot, rozsianych na obszarze wszechświata wszechświatów.
1:5.10 (28.7) Idea osobowości Ojca Wszechświatowego jest szerszą i wierniejszą ideą Boga, docierającą do ludzkości głównie dzięki objawieniu. Zarówno rozumowanie jak i mądrość czy doświadczenie religijne, wnioskują i zakładają osobowość Boga, ale nie w pełni ją potwierdzają. Nawet zamieszkujący człowieka Dostrajacz Myśli jest przedosobowy. Prawda i dojrzałość jakiejkolwiek religii są wprost proporcjonalne do zawartości w niej idei nieskończonej osobowości Boga oraz do jej zrozumienia absolutnej jedności Bóstwa. Tak więc idea osobowego Bóstwa staje się miarą dojrzałości religijnej, po tym, jak religia po raz pierwszy sformułowała pojęcie jedności Boga.
1:5.11 (29.1) Prymitywna religia miała wielu osobowych bogów a byli oni kształtowani na podobieństwo człowieka. Objawienie potwierdza słuszność idei osobowości Boga, co jest zaledwie możliwe w naukowym postulacie Pierwszej Przyczyny i tylko prowizorycznie sugerowane w filozoficznej idei Jedności Wszechświatowej. Tylko przez osobowościowe podejście, jakakolwiek osobowa istota może zacząć rozumieć jedność Boga. Negowanie osobowości Pierwszego Źródła i Centrum zostawia człowiekowi tylko dwie filozoficzne alternatywy: materializm albo panteizm.
1:5.12 (29.2) Przy rozważaniu Bóstwa, koncepcja osobowości musi być pozbawiona idei cielesności. Ciało materialne nie jest konieczne do istnienia osobowości, zarówno u człowieka jak i u Boga. Błąd cielesności ukazują oba ekstrema filozofii ludzkiej. W materializmie, skoro człowiek traci swoje ciało w momencie śmierci, przestaje on istnieć jako osobowość; w panteizmie, skoro Bóg nie ma ciała, nie jest tym samym osobą. Nadludzki rodzaj rozwijającej się osobowości działa w jedności umysłu i ducha.
1:5.13 (29.3) Osobowość nie jest po prostu atrybutem Boga, oznacza ona raczej całokształt skoordynowanej, nieskończonej Boskiej natury oraz jednolitej woli, która ukazuje się w wieczności i uniwersalności swej doskonałej ekspresji. Osobowość, w najwyższym sensie, jest objawieniem Boga dla wszechświata wszechświatów.
1:5.14 (29.4) Bóg jako wieczny, wszechświatowy, absolutny i nieskończony, nie wzrasta w wiedzy, jak również nie zwiększa swej mądrości. Bóg nie gromadzi doświadczenia, jak to skończony człowiek mógłby przypuszczać albo rozumieć, ale w domenach swej własnej, wiecznej osobowości, korzysta on z tych ciągłych poszerzeń samorealizacji, jakie w pewien sposób są porównywalne i analogiczne z nabywaniem nowego doświadczenia przez istoty skończone ze światów ewolucyjnych.
1:5.15 (29.5) Absolutna doskonałość nieskończonego Boga mogłaby sprawiać jemu cierpienia, z powodu strasznych ograniczeń nie uwarunkowanej ostateczności perfekcji, gdyby nie to, że Ojciec Wszechświatowy bierze bezpośredni udział w trudach każdej niedoskonałej, osobowej duszy w rozległym wszechświecie, tej duszy, która z Boską pomocą pragnie się wznosić ku duchowo doskonałym światom na wysokości. To gromadzące się doświadczenie każdej istoty duchowej i każdego stworzonego śmiertelnika, w całym wszechświecie wszechświatów, jest częścią Ojcowskiej, zawsze poszerzającej się świadomości Bóstwa, w nigdy niekończącym się Boskim kręgu nieustannej samorealizacji.
1:5.16 (29.6) Dosłowną prawdą jest, że: „we wszystkich twoich zmartwieniach, on też jest zmartwiony”. „We wszystkich twoich tryumfach, on tryumfuje i razem z tobą”. Jego przedosobowy, Boski duch, jest prawdziwą częścią was samych. Wyspa Raj reaguje na wszystkie fizyczne przeobrażenia wszechświata wszechświatów; Wieczny Syn ogarnia wszystkie impulsy duchowe całego stworzenia; Wspólny Aktywizator zawiera w sobie wszystkie ekspresje umysłowe powiększającego się kosmosu. Ojciec Wszechświatowy uświadamia sobie, w pełni swej Boskiej świadomości, wszelkie indywidualne doświadczenia, ewolucyjne zmagania poszerzających się umysłów oraz wznoszących się duchów każdego bytu, każdej istoty i osobowości z całej ewolucyjnej kreacji czasu i przestrzeni. I wszystko to jest dosłownie prawdziwe, ponieważ „w nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”.
1:6.1 (29.7) Osobowość ludzka jest czasowo-przestrzennym odbiciem-cieniem, rzucanym przez Boską osobowość Stwórcy. Żadna aktualność nigdy nie może być właściwie zrozumiana przez badanie jej cienia. Cienie powinny być objaśniane w terminach ich prawdziwej treści.
1:6.2 (30.1) Dla nauki Bóg jest przyczyną, dla filozofii ideą, dla religii osobą, nawet kochającą osobą Ojca niebiańskiego. Dla naukowca Bóg jest pierwotną siłą, dla filozofa hipotezą jedności, dla człowieka religijnego żywym doświadczeniem duchowym. Ludzka, nieadekwatna koncepcja osobowości Ojca Wszechświatowego, może być udoskonalona tylko dzięki duchowemu rozwojowi człowieka we wszechświecie i stanie się prawdziwie adekwatną dopiero wtedy, kiedy pielgrzymi czasu i przestrzeni osiągną kiedyś Boskie objęcia żywego Boga w Raju.
1:6.3 (30.2) Nigdy nie traćcie z oczu diametralnie przeciwstawnych punktów widzenia osobowości, jak dostrzega ją Bóg i człowiek. Człowiek widzi i rozumie osobowość, patrząc od skończonego ku nieskończonemu, Bóg patrzy od nieskończonego ku skończonemu. Człowiek posiada najniższy typ osobowości, Bóg najwyższy, ostateczny i absolutny. Dlatego też doskonalsze koncepcje Boskiej osobowości musiały cierpliwie czekać pojawienia się doskonalszych idei ludzkiej osobowości, zwłaszcza poszerzonego objawienia zarówno ludzkiej jak i Boskiej osobowości na Urantii, w obdarzającym życiu Michała, Syna Stwórcy.
1:6.4 (30.3) Przedosobowy, Boski duch, który zamieszkuje umysł człowieka, swoją obecnością dostarcza przekonywającego dowodu swego aktualnego istnienia, jednak ideę Boskiej osobowości można zrozumieć tylko przez duchową wnikliwość autentycznego, osobistego doświadczenia religijnego. Każda osoba, ludzka czy Boska, może być znana i rozumiana zupełnie niezależnie od jej zauważalnych oddziaływań czy materialnej obecności tej osoby.
1:6.5 (30.4) Do nawiązania przyjaźni pomiędzy dwoma osobami konieczny jest pewien stopień pokrewieństwa moralnego i harmonii duchowej; kochająca osobowość praktycznie nie objawia siebie osobie pozbawionej miłości. Ażeby chociaż przybliżyć poznanie Boskiej osobowości, wszystkie talenty osobowości ludzkiej muszą być w całej pełni poświęcone temu zadaniu; niezdecydowane, częściowe poświęcenie, będzie bezskuteczne.
1:6.6 (30.5) Im dokładniej człowiek rozumie siebie i docenia wartość osobowości swoich bliźnich, tym bardziej będzie pragnął poznać Oryginał Osobowości i tym bardziej taki, rozpoznający Boga człowiek, będzie się starał być podobny Oryginałowi Osobowości. Możecie się spierać na temat przekonań o Bogu, jednak przeżywanie z nim i w nim jest ponad i poza całą ludzką polemiką oraz zwykłą intelektualną logiką. Rozpoznający Boga człowiek określa swoje duchowe przeżycia nie po to, żeby przekonać niewierzących, ale dla podbudowania i obopólnego zadowolenia wierzących.
1:6.7 (30.6) Zakładając, że można poznać wszechświat, co jest zrozumiałe, zakłada się, że wszechświat jest stworzony przez umysł i kierowany przez osobowość. Ludzki umysł może dostrzegać jedynie zjawiska umysłowe innych umysłów, czy są one ludzkie czy też nadludzkie. Jeżeli osobowość człowieka może doświadczać wszechświata, jest gdzieś w tym wszechświecie skryty Boski umysł i faktyczna osobowość.
1:6.8 (30.7) Bóg jest duchem – osobowością duchową; człowiek także jest duchem – potencjalną osobowością duchową. Jezus z Nazaretu w pełni ziścił ten potencjał osobowości duchowej w doświadczeniu ludzkim; zatem jego życie, przeżywane w wypełnianiu woli Ojca, stało się ludzkim, najbardziej rzeczywistym i idealnym objawieniem osobowości Boga. Nawet jeśli osobowość Ojca Wszechświatowego może być zrozumiana tylko w rzeczywistym doświadczeniu religijnym, w ziemskim życiu Jezusa inspiruje nas doskonały pokaz takiego właśnie dokonania i objawienie osobowości Boga w prawdziwie ludzkim doświadczeniu.
1:7.1 (31.1) Kiedy Jezus mówił o „żywym Bogu”, nawiązywał do osobowego Bóstwa – Ojca w niebie. Koncepcja osobowości Bóstwa ożywia przyjaźń, ułatwia inteligentne czczenie i wspiera ożywczą ufność. Pomiędzy nieosobowymi rzeczami mogą zaistnieć oddziaływania, ale nie przyjaźń. Przyjazne stosunki między ojcem a synem, tak jak między Bogiem a człowiekiem, nie mogą być utrzymywane, jeśli obaj nie są osobami. Tylko osobowości mogą przestawać ze sobą, aczkolwiek tej osobowej wspólnocie znacznie może pomóc obecność takiego nieosobowego bytu, jakim jest Dostrajacz Myśli.
1:7.2 (31.2) Człowiek nie osiąga jedności z Bogiem tak, jak kropla wody może znaleźć jedność z oceanem. Człowiek osiąga jedność z boskością poprzez rozwijającą się, wzajemną wspólnotę duchową, poprzez obcowanie ludzkiej osobowości z osobowym Bogiem, poprzez coraz większe zbliżanie się do Boskiej natury, w wyniku szczerego i inteligentnego dostosowywania się do Boskiej woli. Tak wzniosły związek zaistnieć może jedynie pomiędzy osobowościami.
1:7.3 (31.3) Koncepcja prawdy ewentualnie może być rozważana w oderwaniu od osobowości, koncepcja piękna może istnieć bez osobowości, jednak koncepcja Boskiej dobroci zrozumiała jest tylko w odniesieniu do osobowości. Tylko osoba może kochać i być kochaną. Nawet piękno i prawda mogą być oderwane od nadziei wiecznego życia, jeśli nie są atrybutami osobowego Boga, kochającego Ojca.
1:7.4 (31.4) Nie potrafimy w pełni zrozumieć, jak Bóg może być pierwotny, niezmienny, wszechmocny i doskonały a jednocześnie być otoczony przez wciąż zmienny, najwyraźniej prawami ograniczony wszechświat, ewoluujący wszechświat względnych niedoskonałości. Możemy jednak poznać taką prawdę w naszym własnym, osobistym doświadczeniu, skoro my wszyscy zachowujemy tożsamość osobowości i jedność woli, wbrew ciągłym zmianom zarówno nas samych jak i naszego otoczenia.
1:7.5 (31.5) Ostateczna rzeczywistość wszechświatowa nie może być zrozumiana dzięki matematyce, logice czy filozofii, tylko dzięki osobistemu doświadczeniu stopniowego dostosowywania się do Boskiej woli osobowego Boga. Ani nauka czy filozofia, ani też teologia, nie mogą potwierdzić osobowości Boga. Tylko osobiste doświadczenie wiernych synów Ojca niebiańskiego może dać faktyczne, duchowe uświadomienie sobie osobowości Boga.
1:7.6 (31.6) Wyższe koncepcje osobowości wszechświatowej zakładają: tożsamość, samoświadomość, osobową wolę i możliwość samoobjawienia. Dodatkowo, te cechy charakterystyczne zakładają braterstwo z innymi, równymi osobowościami, tak jak ono istnieje w związkach osobowych Rajskich Bóstw. Absolutna jedność tych związków jest tak doskonała, że boskość staje się znana dzięki swojej niepodzielności, dzięki jedności. „Pan Bóg jest jeden”. Niepodzielność osobowości nie koliduje z obdarzaniem przez Boga jego duchem, aby mógł żyć w sercach śmiertelnych ludzi. Niepodzielność osobowości ludzkiego ojca nie przeszkadza w płodzeniu śmiertelnych synów i córek.
1:7.7 (31.7) Ta koncepcja niepodzielności, w powiązaniu z koncepcją jedności, implikuje przewyższanie zarówno czasu jak i przestrzeni przez Ostateczność Bóstwa; zatem ani przestrzeń, ani czas nie mogą być absolutne czy nieskończone. Pierwsze Źródło i Centrum jest tą nieskończonością, która bezwzględnie przewyższa cały umysł, całą materię i całego ducha.
1:7.8 (31.8) Fakt istnienia Rajskiej Trójcy w żaden sposób nie narusza prawdy o Boskiej jedności. Trzy osobowości Rajskiego Bóstwa są jak jedno, we wszystkich oddziaływaniach z wszechświatową rzeczywistością i we wszystkich związkach z istotami stworzonymi. Tak samo istnienie trzech wiecznych osób w żaden sposób nie narusza niepodzielności Bóstwa. Uświadamiam sobie w całej pełni, że nie dysponuję odpowiednim językiem, aby wyjaśnić śmiertelnemu umysłowi, jak my widzimy te wszechświatowe problemy. Nie zniechęcajcie się jednak, nie wszystkie te sprawy są zupełnie jasne nawet dla wysokich osobowości, należących do mojej grupy rajskich istot. Pamiętajcie zawsze, że te głębokie prawdy, dotyczące Bóstwa, będą się coraz lepiej klarować, kiedy wasze umysły będą coraz bardziej uduchowione, podczas kolejnych epok długiego wznoszenia się śmiertelnika do Raju.
1:7.9 (32.1) [Przedstawione przez Niebiańskiego Radcę, członka grupy osobowości niebiańskich, przydzielonych przez Pradawnych Czasu z Uversy, zarządu siódmego wszechświata, do nadzoru tych części nadchodzącego objawienia, które mają do czynienia ze sprawami leżącymi poza granicami wszechświata lokalnego Nebadonu. Upoważniony jestem do przygotowania przekazów, obrazujących naturę i atrybuty Boga, gdyż stanowię najwyższe źródło informacji, dostępne w tym celu na jakimkolwiek z zamieszkałych światów. Służyłem jako Niebiański Radca we wszystkich siedmiu superwszechświatach i długo przebywałem w rajskim centrum wszystkich rzeczy. Wielokrotnie korzystałem z najwyższej przyjemności przebywania bezpośrednio przed obliczem Ojca Wszechświatowego. Przedstawiam rzeczywistość i prawdę, dotyczącą natury i atrybutów Ojca, jako niekwestionowany autorytet; wiem, o czym mówię].
Księga Urantii
Przekaz 2
2:0.1 (33.1) PONIEWAŻ najwyższa z możliwych, ludzkich koncepcji Boga, zawarta jest w idei oraz ideale pierwotnej i nieskończonej osobowości, dopuszczalne jest, a może nawet okazać się pomocne, poznanie niektórych cech Boskiej natury, które składają się na charakter Bóstwa. Natura Boga najlepiej może być zrozumiana dzięki temu objawieniu Ojca, które Michał z Nebadonu przedstawił w swoich różnorodnych naukach i poprzez swoje wspaniałe, ludzkie życie w ciele. Boska natura może być również lepiej zrozumiana przez człowieka, jeśli człowiek potraktuje siebie jako dziecko Boga i spojrzy na Rajskiego Stwórcę jak na prawdziwego, duchowego Ojca.
2:0.2 (33.2) Naturę Boga można badać w objawieniu najwyższych idei, Boski charakter można dostrzegać jako odtworzenie niebiańskich ideałów, ale najbardziej oświecające i duchowo podbudowujące ze wszystkich objawień Boskiej natury można znaleźć w zrozumieniu religijnego życia Jezusa z Nazaretu, zarówno przed jak i po uzyskaniu przez niego pełnej świadomości boskości. Jeśli wcielone życie Michała przyjmiemy za tło objawienia Boga człowiekowi, możemy spróbować wyrazić ludzkimi symbolami słownymi pewne idee i ideały, dotyczące Boskiej natury, które mogą ewentualnie przyczynić się do dalszego naświetlenia i konsolidacji ludzkiej koncepcji natury i charakteru osobowości Ojca Wszechświatowego.
2:0.3 (33.3) Zawężone możliwości śmiertelnego umysłu bardzo nam komplikują wszelkie nasze wysiłki, zmierzające do poszerzenia i uduchowienia ludzkiego zrozumienia Boga. Wykonywanie przydzielonego nam zadania ogromnie również utrudniają ograniczenia językowe i ubóstwo materiału, który można wykorzystać do celów ilustracji czy porównania, kiedy próbujemy zobrazować Boskie wartości i przedstawić duchowe znaczenia skończonemu, śmiertelnemu umysłowi człowieka. Wszelkie nasze wysiłki, zmierzające do poszerzenia ludzkiego pojmowania Boga, byłyby nieomal daremne, gdyby nie fakt, że ludzki umysł jest zamieszkały przez nadanego mu Dostrajacza, pochodzącego od Ojca Wszechświatowego i przepojony jest Duchem Prawdy, pochodzącym od Syna Stwórcy. Polegając zatem na istnieniu w sercu człowieka tych Boskich duchów, mogących mu pomóc poszerzyć ideę Boga, z radością podejmuję się wykonania powierzonego mi zadania – dalszego zobrazowania umysłowi ludzkiemu natury Boga.
2:1.1 (33.4) „Dosięgając Nieskończonego nie możemy go znaleźć. Nie znać śladów Boskich stóp”. „Jego mądrość jest nieskończona a jego wielkość jest niedocieczona”. Oślepiające światło obecności Ojca jest tak wielkie dla jego skromnych istot stworzonych, że z pozoru „mieszka on w gęstej ciemności”. Nie tylko jego myśli i plany są niezbadane, ale „on czyni niezmierne dziwy, a cudów jego bez liku”. „Wielki jest Bóg, choć nieznany, lat jego nikt nie policzy”. „Czy Bóg rzeczywiście mieszka na ziemi? Spójrzcie, niebo (wszechświat) i niebo nieb (wszechświat wszechświatów) nie mogą go objąć”. „Jak niezbadane są jego wyroki i nie do wyśledzenia jego drogi”!
2:1.2 (34.1) „Jest tylko jeden Bóg, Ojciec nieskończony, Stwórca, on wiary dochowuje”. „Boski Stwórca jest również Wszechświatowym Władcą, źródłem i przeznaczeniem dusz. Jest Najwyższą Duszą, Pierwotnym Umysłem i Bezgranicznym Duchem całego stworzenia”. „Wielki Władca nie popełnia błędów. Jest wspaniały w swym majestacie i chwale”. „Stwórca Bóg zupełnie nie ma lęku i wrogości. Jest nieśmiertelny, wieczny, samoistny, boski i łaskawy”. „Jak czysty i piękny, jak wnikliwy i niezgłębiony jest niebiański Protoplasta wszystkich rzeczy”! „Nieskończony najdoskonalszy jest w tym, że użycza siebie człowiekowi. On jest początkiem i końcem, Ojcem każdego dobrego i doskonałego celu”. „U Boga wszystkie rzeczy są możliwe; wieczny Stwórca jest przyczyną przyczyn”.
2:1.3 (34.2) Pomimo nieskończoności zdumiewających przejawów wiecznej i uniwersalnej osobowości Ojca, uświadamia on sobie w pełni zarówno swą nieskończoność jak i wieczność; zna również dokładnie swą doskonałość i moc. Jest on jedyną istotą we wszechświecie, oprócz partnerskich Boskich istot, która doznaje doskonałej, właściwej i kompletnej oceny samego siebie.
2:1.4 (34.3) Ojciec ustawicznie i niezawodnie wychodzi naprzeciw rozlicznym wymaganiom, jakie stawiają przed nim zmiany, zachodzące od czasu do czasu w różnych częściach jego wszechświata nadrzędnego. Wielki Bóg zna i rozumie siebie, uświadamia sobie w sposób nieskończony wszystkie swoje podstawowe atrybuty doskonałości. Bóg nie jest kosmicznym przypadkiem, nie jest również wszechświatowym eksperymentatorem. Władcy Wszechświatów mogą ryzykować, Ojcowie Konstelacji mogą eksperymentować, głowy systemu mogą praktykować, ale Ojciec Wszechświatowy widzi koniec od początku, a jego Boski plan i wieczny cel aktualnie zawiera oraz obejmuje wszystkie eksperymenty i wszystkie przygody wszystkich podwładnych, w każdym świecie, systemie i konstelacji, w każdym wszechświecie jego rozległych domen.
2:1.5 (34.4) Żadna rzecz nie jest nowością dla Boga a żadne kosmiczne zdarzenie nigdy nie jest dlań niespodzianką; on zamieszkuje okrąg wieczności. Dni jego nie mają początku ani końca. Dla Boga nie ma ani przeszłości, ani teraźniejszości czy przyszłości; cały jego czas jest teraźniejszy w każdej danej chwili. On jest wielkim i jedynym JESTEM.
2:1.6 (34.5) Ojciec Wszechświatowy jest absolutnie i bezwarunkowo nieskończony we wszystkich swych atrybutach i ten fakt, sam w sobie i sam z siebie, automatycznie wyklucza go ze wszystkich bezpośrednich, osobistych kontaktów ze skończonymi, materialnymi istotami, jak i z innymi stworzonymi istotami inteligentnymi niższego poziomu.
2:1.7 (34.6) I wszystko to wymaga odpowiednich adaptacji, umożliwiających kontakt i komunikację z różnorodnymi jego istotami, ustanowionych, po pierwsze, w osobowościach Rajskich Synów Boga, którzy, choć doskonali w boskości, częstokroć mają również swój udział w jestestwie z krwi i kości gatunków planetarnych, stając się jednym z was i jednym z wami, jak to miało miejsce w obdarzeniu dokonanym przez Michała, gdy Bóg stał się człowiekiem i był zwany na przemian Synem Bożym i Synem Człowieczym. Drugie w kolejności są osobowości Nieskończonego Ducha, różnorodne klasy zastępów seraficznych i innych niebiańskich istot inteligentnych, które zbliżają się do istot materialnych niskiego pochodzenia i na różne sposoby pomagają im oraz im służą. Trzecie są bezosobowe, Nieodgadnione Monitory, Dostrajacze Myśli, prawdziwy dar samego wielkiego Boga, posłany bez zapowiedzi i bez wyjaśnienia, aby zamieszkać takie istoty, jak ludzie na Urantii. W nieskończonych ilościach zstępują one z wysokości chwały i świetności, i zamieszkują skromne umysły tych śmiertelników, którzy mogą uświadomić sobie Boga, albo mają potencjał takiej możliwości.
2:1.8 (35.1) Tymi metodami oraz wieloma innymi, nieznanymi wam metodami, przekraczającymi zupełnie skończone zrozumienie, robi Rajski Ojciec krok w dół, z miłością i ochoczo modyfikując przy tym, osłabiając i rozrzedzając swą nieskończoność, aby móc zbliżyć się do swoich skończonych, stworzonych dzieci. I tak, przez szereg rozdzieleń swej osobowości, z których każde jest coraz mniej absolutne, nieskończony Ojciec może nawiązać bliski kontakt z różnorodnymi istotami inteligentnymi, z wielu domen jego rozległego wszechświata.
2:1.9 (35.2) Wszystko to Ojciec robił, robi teraz i nadal będzie robił, bez najmniejszego uszczuplenia faktu i rzeczywistości swojej nieskończoności, wieczności oraz prymatu. I wszystkie te sprawy są niezbitą prawdą, pomimo, że trudno je pojąć, pomimo tajemniczości, która je otacza, czy niemożności ich pełnego zrozumienia przez takie istoty, jakie mieszkają na Urantii.
2:1.10 (35.3) Ponieważ Pierwszy Ojciec jest nieskończony w swych planach i wieczny w swych zamiarach, jest z natury niemożliwe, aby jakakolwiek skończona istota mogła kiedykolwiek zrozumieć, czy w pełni pojąć Boskie plany i zamiary. Śmiertelny człowiek może tylko przelotnie dostrzec zamiary Ojca, teraz czy później, tu i tam, jak objawiają się one podczas realizacji planu wznoszenia się istot, na ich kolejne poziomy wszechświatowego rozwoju. Chociaż człowiek nie może ogarnąć znaczenia nieskończoności, nieskończony Ojciec z całą pewnością i w pełni pojmuje oraz z miłością akceptuje całą skończoność wszystkich swoich dzieci, we wszystkich wszechświatach.
2:1.11 (35.4) Boskość i wieczność, podziela Ojciec ze znaczną liczbą wyższych rajskich istot, ale wątpimy, czy nieskończoność i wynikający stąd uniwersalny prymat, podziela on w pełni z kimkolwiek, wyjąwszy partnerskich towarzyszy z Rajskiej Trójcy. Nieskończoność osobowości musi, z konieczności, obejmować całą skończoność osobowości; stąd prawda – dosłowna prawda – nauczania mówiącego, że „w nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”. Ten fragment czystego Bóstwa Ojca Wszechświatowego, który zamieszkuje śmiertelnego człowieka, jest częścią nieskończoności Pierwszego Wielkiego Źródła i Centrum, Ojca Ojców.
2:2.1 (35.5) Nawet wasi dawniejsi prorocy rozumieli wieczną, nigdy nie zaczętą, nigdy nie skończoną, cyrkularną naturę Ojca Wszechświatowego. Bóg jest literalnie i wiecznie obecny w jego wszechświecie wszechświatów. Zamieszkuje chwilę obecną, w całym swym absolutnym majestacie i wiecznej wspaniałości. „Ojciec ma życie w sobie, a to życie jest życiem wiecznym”. To właśnie Ojciec, przez epoki wieczności „daje wszystkim życie”. W Boskiej integralności jest nieskończona doskonałość. „Ja, Pan nie odmieniam się”. Nasza znajomość wszechświata wszechświatów objawia nam nie tylko to, że jest on Ojcem świateł, ale także to, że w prowadzeniu przez niego spraw międzyplanetarnych „nie ma przemiany ani cienia zmienności”. On „obwieszcza od początku to, co ma przyjść”. Powiada: „Me zlecenie ma się ostać; ja będę czynił wszystkie moje upodobania”, „zgodnie z planem wieków, który ja powziąłem w mym Synu”. Takie są więc plany i zamysły Pierwszego Źródła i Centrum, jak on sam: wieczne, doskonałe i na zawsze niezmienne.
2:2.2 (35.6) W poleceniach Ojca jest ostateczność kompletności i doskonałość pełni. „Wszystko, co czyni Bóg, będzie na wieki; do tego nic dodać nie można ani od tego nic odjąć”. Ojciec Wszechświatowy nie żałuje swych pierwotnych zamiarów, pełnych wiedzy i doskonałości. Jego plany są niezawodne, jego rada niezmienna, podczas gdy jego czyny są Boskie i nieomylne. „Tysiąc lat w jego oczach jest jak wczorajszy dzień, który minął niby straż nocna”. Doskonałość boskości oraz ogrom wieczności na zawsze są poza pełnym pojmowaniem ograniczonego umysłu śmiertelnego człowieka.
2:2.3 (36.1) Oddziaływania niezmiennego Boga, podczas realizacji jego wiecznych zamiarów, mogą wydawać się zmienne, zgodnie ze zmienną postawą oraz przeobrażającymi się umysłami stworzonych przez niego istot inteligentnych; znaczy to mogą one pozornie i powierzchownie się różnić, ale pod powierzchnią i na dnie wszystkich zewnętrznych objawów, wciąż istnieje niezmienny zamiar, wiecznotrwały plan wiecznego Boga.
2:2.4 (36.2) Na zewnątrz, we wszechświatach, doskonałość musi być z konieczności określeniem względnym, ale we wszechświecie centralnym a zwłaszcza w Raju, doskonałość jest nie rozrzedzona; w pewnych stadiach jest nawet absolutna. Uzewnętrznienia Trójcy urozmaicają pokaz Boskiej doskonałości, ale jej nie umniejszają.
2:2.5 (36.3) Zasadnicza doskonałość Boga nie polega na zakładanej prawości, ale raczej na nieodłącznej doskonałości i dobroci jego Boskiej natury. Jest on ostateczny, kompletny i doskonały. Niczego nie brakuje pięknu i doskonałości jego prawego charakteru. I cała organizacja istot, żyjących na światach w przestrzeni, koncentruje się na Boskim zamiarze wyniesienia wszystkich tych istot, obdarzonych wolą, ku wzniosłemu przeznaczeniu, jakim jest udział w rajskiej doskonałości Ojca. Bóg nie jest ani egocentryczny, ani też nie jest zamknięty w sobie; nigdy nie przestaje obdarzać sobą wszystkich samoświadomych istot z rozległego wszechświata wszechświatów.
2:2.6 (36.4) Bóg jest wiecznie i nieskończenie doskonały, nie może on osobiście poznać niedoskonałości ze swego własnego doświadczenia, jednak ma on udział w świadomości wszelkiego doświadczania niedoskonałości, wszelkich trudzących się istot z wszechświatów ewolucyjnych, należących do wszystkich Rajskich Synów Stwórców. Osobiste i wyzwalające dotknięcie Boga doskonałości ogarnia serca i obejmuje natury wszystkich tych śmiertelnych istot, które dotarły do poziomu wszechświatowej świadomości moralnej. Tym sposobem, jak również przez kontakty Boskiej obecności, Ojciec Wszechświatowy aktualnie bierze udział w doświadczaniu razem z niedojrzałością i niedoskonałością, w trakcie ewolucyjnego rozwoju każdej moralnej istoty z całego wszechświata.
2:2.7 (36.5) Ludzkie ograniczenia, potencjalne zło, nie są częścią Boskiej natury, jednak doświadczenia śmiertelnika ze złem i wszystkie człowiecze z nim związki, są na pewno częścią wciąż poszerzającej się samorealizacji Boga w dzieciach czasu – w istotach o moralnej odpowiedzialności, które zostały stworzone czy ukształtowane przez wszystkich, wywodzących się z Raju, Synów Stwórców.
2:3.1 (36.6) Bóg jest prawy, zatem jest sprawiedliwy. „Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach”. „«Nic nie zrobiłem bez przyczyny ze wszystkiego, co zrobiłem», powiedział Pan”. „Wyroki Pana są prawe i zupełnie słuszne”. Na sprawiedliwość Ojca Wszechświatowego nie mogą mieć wpływu czyny i dokonania jego istot, „gdyż nie ma u Pana Boga naszego niesprawiedliwości, stronniczości i przekupstwa”.
2:3.2 (36.7) Jak bezsensowne jest zanosić dziecinne prośby do takiego Boga, ażeby odmienić jego niezmienne zarządzenia, abyśmy mogli uniknąć sprawiedliwych skutków działania jego mądrych, naturalnych praw i sprawiedliwych nakazów duchowych! „Nie łudźcie się, Bóg nie dozwoli z siebie szydzić, a co człowiek sieje to i żąć będzie”. Zaprawdę, nawet w sprawiedliwości żniwa wykroczeń, Boska sprawiedliwość zawsze jest łagodzona miłosierdziem. Nieskończona mądrość jest wiecznym sędzią, który określa proporcje sprawiedliwości i miłosierdzia, jakie powinny zostać wymierzone w danych okolicznościach. Największą karą (w rzeczywistości nieuniknioną konsekwencją) za wykroczenia i rozmyślny bunt przeciw rządowi Boga, jest utrata egzystencji jednostki, podlegającej temu rządowi. Ostatecznym rezultatem zatwardziałego grzechu jest unicestwienie. W końcowym podsumowaniu, tacy utożsamieni z grzechem osobnicy niszczą się sami, ponieważ stają się zupełnie nierzeczywiści, niosąc w sobie nikczemność. Praktyczny zanik takiej istoty jest jednak zawsze opóźniony, aż do tego czasu, gdy ustalony porządek biegu sprawiedliwości w danym wszechświecie dopełni się całkowicie.
2:3.3 (37.1) Zanik egzystencji zarządzony zostaje najczęściej przy osądzie epokowym, czy na koniec systemu sprawiedliwości danej domeny albo domen. Na świecie takim, jak Urantia, następuje to na koniec planetarnego systemu sprawiedliwości. W takich przypadkach zanik egzystencji może być zarządzony na skutek skoordynowanej akcji wszystkich trybunałów, sprawujących jurysdykcję, rozciągających się od rady planetarnej w górę, poprzez sądy Syna Stwórcy, do trybunałów orzekających Pradawnych Czasu. Nakaz dezintegracji wychodzi z wyższych sądów superwszechświata jako rezultat nieprzerwanego potwierdzenia oskarżenia, zapoczątkowanego na sferze zamieszkania złoczyńcy; potem, kiedy orzeczenie zaniku zostanie zatwierdzone na wysokości, egzekucja następuje w wyniku bezpośredniego działania sędziów, przebywających w zarządzie superwszechświata i stamtąd działających.
2:3.4 (37.2) Gdy wyrok taki zostanie ostatecznie zatwierdzony, utożsamiająca się z grzechem istota natychmiast kończy swój byt, jak gdyby jej nigdy nie było. Nie ma zmartwychwstania z takiego przeznaczenia, jest ono trwałe i wieczne. Czynniki tożsamościowe energii życiowej zostają rozwiązane, przez przekształcenia czasu i przeobrażenia przestrzeni w potencjały kosmiczne, z których kiedyś powstały. Co się tyczy osobowości nikczemnika, zostaje ona pozbawiona dalszego nośnika życia, dlatego, że stworzony nie poczynił takich wyborów i ostatecznych decyzji, które mogłyby mu zapewnić życie wieczne. Kiedy przedłużający się związek umysłu z grzechem osiąga kulminację, w całkowitej identyfikacji jaźni z nikczemnością, wtedy, po zaniku życia, po kosmicznym rozkładzie, taka wyobcowana osobowość wchłaniana jest w nadduszę kreacji, stając się częścią wyłaniającego się doświadczania Istoty Najwyższej. Nigdy już nie pojawi się jako osobowość; jej tożsamość stanie się taka, jak gdyby jej nigdy nie było. W przypadku osobowości zamieszkałej przez Dostrajacza, empiryczne wartości ducha przeżywają w rzeczywistości nadal istniejącego Dostrajacza.
2:3.5 (37.3) W jakiejkolwiek wszechświatowej rywalizacji pomiędzy aktualnymi poziomami rzeczywistości, osobowość poziomu wyższego będzie ostatecznie tryumfowała nad osobowością poziomu niższego. Ten nieuchronny wynik wszechświatowych kontrowersji zawdzięczamy temu, że boskość wartości równa się stopniowi rzeczywistości czy aktualności, jakiejkolwiek istoty obdarzonej wolą. Nie pomniejszone zło, całkowity błąd, rozmyślny grzech i niczym nie złagodzona nikczemność, są naturalnie i automatycznie samobójcze. Takie postawy kosmicznej nierzeczywistości mogą trwać we wszechświecie tylko z powodu tymczasowego miłosierdzia-tolerancji, do czasu zadziałania ustalających sprawiedliwość i orzekających godziwość mechanizmów wszechświatowych trybunałów prawego orzecznictwa.
2:3.6 (37.4) Władza Synów Stwórców we wszechświatach lokalnych polega na stwarzaniu i uduchowianiu. Synowie ci zajmują się praktyczną realizacją rajskiego planu, dotyczącego postępowego wznoszenia się śmiertelnika, rehabilitacji buntowników i błądzących myślicieli; ale gdy takie miłości pełne starania zostaną ostatecznie i na zawsze odrzucone, końcowe zarządzenie dezintegracji jest egzekwowane przez siły sprawujące jurysdykcję Pradawnych Czasu.
2:4.1 (38.1) Miłosierdzie jest po prostu sprawiedliwością, łagodzoną przez tę mądrość, która powstaje z doskonałości wiedzy oraz pełnego zrozumienia naturalnych słabości i środowiskowych trudności istot skończonych. „Pan jest łagodny i miłosierny, nieskory do gniewu i bardzo łaskawy”. Dlatego też „każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony”, „gdyż będzie on obficie przebaczał”. „Miłosierdzie Pana jest od wieczności do wieczności”, tak „miłosierdzie jego trwa na wieki”. „Ja jestem Panem, który spełnia miłość i dobroć, sąd i prawość na ziemi, gdyż w tych rzeczach się lubuję”. „Ja nie zsyłam nieszczęścia ochoczo, jak również nie zasmucam synów ludzkich”, gdyż jestem „Ojcem miłosierdzia i Bogiem wszelkiej pociechy”.
2:4.2 (38.2) Bóg jest nieodmiennie życzliwy, z natury współczujący i zawsze miłosierny. I nigdy nie potrzeba żadnego wpływu, aby wywierać nacisk na Ojca, żeby pobudzić jego miłosierną dobroć. Potrzeba, jaką ma istota, zupełnie wystarcza, aby zagwarantować pełny przypływ wrażliwego miłosierdzia Ojca oraz jego zbawczej łaski. Skoro Bóg wie wszystko o swych dzieciach, łatwo przychodzi mu przebaczać. Im lepiej człowiek rozumie swego bliźniego, tym łatwiej będzie mu przebaczał a nawet będzie go kochał.
2:4.3 (38.3) Tylko wnikliwość nieskończonej mądrości umożliwia prawemu Bogu dbanie o sprawiedliwość i miłosierdzie równocześnie i w każdej danej sytuacji wszechświatowej. Ojciec niebiański nigdy nie jest rozdarty sprzecznymi uczuciami w stosunku do swoich wszechświatowych dzieci; Bóg nigdy nie pada ofiarą sprzeczności, wynikających z jego postawy. Wszechwiedza Boża niezawodnie kieruje jego wolną wolą, wybierając takie postępowanie we wszechświecie, jakie doskonale, jednocześnie i jednakowo zadowala wymagania wszystkich Boskich atrybutów oraz nieskończonych przymiotów jego wiecznej natury.
2:4.4 (38.4) Miłosierdzie jest naturalnym oraz nieuniknionym potomstwem dobroci i miłości. Dobra natura kochającego Ojca nie może w żaden sposób powstrzymać mądrego wymierzania miłosierdzia dla każdego członka, każdej grupy jego wszechświatowych dzieci. Wieczna sprawiedliwość i Boskie miłosierdzie stanowią razem to, co w ludzkim doświadczeniu może być zwane godziwością.
2:4.5 (38.5) Boskie miłosierdzie stanowi godziwą metodę dopasowania wszechświatowych poziomów doskonałości i niedoskonałości. Miłosierdzie jest sprawiedliwością Najwyższości, dostosowaną do sytuacji rozwijającego się skończonego; prawością wieczności tak modyfikowaną, aby mogła wyjść naprzeciw najwyższym interesom i wszechświatowemu dobru dzieci czasu. Miłosierdzie nie jest naruszeniem sprawiedliwości, ale jest raczej rozumną interpretacją wymogów najwyższej sprawiedliwości, jaka jest rzetelnie stosowana wobec podwładnych istot duchowych oraz istot materialnych z rozwijających się wszechświatów. Miłosierdzie jest sprawiedliwością Rajskiej Trójcy, która nawiedza roztropnie i z miłością różnorodne istoty inteligentne z kreacji czasu i przestrzeni, a jest ono kształtowane przez Boską mądrość oraz warunkowane przez wszystkowiedzący umysł i niezależną wolną wolę Ojca Wszechświatowego oraz związanych z nim Stwórców.
2:5.1 (38.6) Bóg jest miłością”; zatem jego jedyną, osobistą postawą wobec spraw wszechświatowych jest nieustanne przejawianie Boskiego uczucia. Ojciec kocha nas wystarczająco mocno, żeby obdarzać nas swym życiem. „On sprawia, że słońce jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i on zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych”.
2:5.2 (39.1) Błędem jest myśleć, że Bóg jest zmuszany do kochania swoich dzieci na skutek ofiarowania jego Synów czy wstawiennictwa podległych mu istot, „albowiem Ojciec sam was miłuje”. Właśnie w wyniku tego, ojcowskiego uczucia, Bóg posyła cudowne Dostrajacze, ażeby zamieszkały w umysłach ludzkich. Miłość Boża jest uniwersalna, „ktokolwiek pragnie, może przyjść”. Bóg chciałby, „aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy”. On „nie chce bowiem nikogo zgubić”.
2:5.3 (39.2) Stwórcy jako pierwsi próbują ratować człowieka od nieszczęśliwych skutków niemądrego łamania Boskich praw. Miłość Boża jest z natury uczuciem ojcowskim; zatem czasami „karci on nas dla naszego dobra, abyśmy mogli uczestniczyć w jego świętości”. Nawet podczas waszych ogniowych prób pamiętajcie, że „we wszystkich naszych cierpieniach, on cierpi z nami”.
2:5.4 (39.3) Bóg jest niebiańsko życzliwy dla grzeszników. Gdy buntownicy wrócą na drogę prawości, są miłosiernie przyjęci, „bowiem nasz Bóg hojny jest w przebaczaniu”. „Ja, właśnie ja, przekreślam twe przestępstwa i nie wspominam twych grzechów”. „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec, że zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi”.
2:5.5 (39.4) A jednak, największym dowodem dobroci Boga oraz najwyższym powodem, aby go kochać, jest zamieszkujący człowieka dar Ojca – Dostrajacz, który tak cierpliwie czeka tej godziny, gdy staniecie się jednością na wieki. Choć nie możecie znaleźć Boga drogą dociekań, jeśli wasza wola podda się przewodnictwu zamieszkującego was ducha, będziecie prowadzeni bezbłędnie, krok po kroku, życie po życiu, wszechświat po wszechświecie i epoka po epoce, aż w końcu staniecie przed obliczem rajskiej osobowości Ojca Wszechświatowego.
2:5.6 (39.5) Jak niedorzeczne jest to, że nie czcicie Boga, ponieważ ograniczenia ludzkiej natury oraz wasze braki materialne nie pozwalają wam go dostrzec. Pomiędzy wami a Bogiem jest ogromny dystans (przestrzeń fizyczna) do przejścia. Istnieje również wielka czeluść zróżnicowania duchowego, którą należy pokonać; ale pomimo tego wszystkiego, co fizycznie i duchowo oddziela was od rajskiej, osobistej obecności Boga, zastanówcie się chwilę nad tym wielkim faktem, że Bóg żyje w was; na swój własny sposób pokonał on już tę czeluść. Posłał część siebie, swego ducha, by żył w was i trudził się z wami, gdy kroczycie waszą wieczną, wszechświatową drogą.
2:5.7 (39.6) Mnie łatwo jest i przyjemnie czcić tego, który jest tak wielki a jednocześnie tak uczuciowo oddany doskonaleniu swych niższych istot. Naturalnie kocham tego, który jest tak potężny w stwarzaniu i w kontroli tego, co stworzył, a który jest jeszcze tak doskonały w swej dobroci i tak oddany w swej miłosiernej życzliwości, którą ciągle nas otacza. Myślę, że kochałbym Boga tak samo, gdyby nie był tak wielki i potężny, tak długo, jak jest tak dobry i miłosierny. My wszyscy kochamy Ojca bardziej z powodu jego natury niż w uznaniu jego zadziwiających atrybutów.
2:5.8 (39.7) Gdy widzę Synów Stwórców oraz podległych im administratorów, zmagających się tak dzielnie z rozlicznymi trudnościami czasu, naturalnymi w procesie ewolucji wszechświatów w przestrzeni, odkrywam, że darzę głębokim uczuciem tych pomniejszych władców wszechświatów. Myślę jednak, że my wszyscy, razem ze śmiertelnikami z ich poszczególnych światów, kochamy Ojca Wszechświatowego i wszystkie inne istoty, boskie czy ludzkie, ponieważ zauważamy, że te osobowości prawdziwie nas kochają. Miłość jest w znacznym stopniu bezpośrednią odpowiedzią na doświadczenie bycia kochanym. Wiedząc o tym, że Bóg mnie kocha, mogę zawsze kochać go mocno, nawet, gdyby był pozbawiony wszystkich swych atrybutów najwyższości, ostateczności i absolutności.
2:5.9 (40.1) Miłość Ojca podąża za nami teraz, przez nieskończony krąg epok wieczności. Kiedy myślicie o przepełnionej miłością naturze Boga, tylko jedna może być sensowna i naturalna reakcja waszej osobowości na niego: będziecie coraz bardziej kochać waszego Stwórcę, będziecie odwzajemniać Bogu uczucie analogiczne temu, jakim dziecko kocha ziemskiego rodzica; ponieważ tak jak ojciec, prawdziwy ojciec, oddany ojciec, kocha swe dzieci, tak Ojciec Wszechświatowy kocha stworzonych przez siebie synów i córki i zawsze pragnie ich dobra.
2:5.10 (40.2) Jednak miłość Boża jest uczuciem rodzicielskim, inteligentnym i dalekowzrocznym. Boska miłość działa w powiązaniu z Boską mądrością oraz ze wszystkimi innymi, nieskończonymi cechami doskonałej natury Ojca Wszechświatowego. Bóg jest miłością, ale miłość nie jest Bogiem. Najwyższy przejaw Boskiej miłości wobec istot śmiertelnych zauważalny jest w obdarzeniu ich Dostrajaczami Myśli, ale najwyższe dla was objawienie miłości Ojcowskiej widoczne jest w obdarzającym życiu jego Syna, Michała, kiedy żył na Ziemi idealnym życiem duchowym. To właśnie zamieszkujący człowieka Dostrajacz indywidualizuje miłość Boga do każdej duszy ludzkiej.
2:5.11 (40.3) Czasami nieomal mi przykro, że zmuszony jestem obrazować boskie uczucia niebiańskiego Ojca do jego wszechświatowych dzieci, używając ludzkiego symbolu słownego miłość. Określenie to, chociaż wyraża najwyższą człowieczą ideę ludzkich związków, opartych na szacunku i oddaniu, jest zbyt często oznaczeniem tak bardzo ludzkiego związku, że jest zupełnie niewłaściwe i w ogóle nie pasuje jako słowo, którego także używa się do określenia niedościgłego uczucia żywego Boga do jego wszechświatowych istot stworzonych! Jak niefortunnie się składa, że nie mogę użyć jakiegoś niebiańskiego, adekwatnego określenia, które mogłoby pomóc mi przekazać ludzkiemu umysłowi prawdziwą naturę i wyrafinowanie piękną wymowę boskiego uczucia Rajskiego Ojca.
2:5.12 (40.4) Kiedy człowiek traci z oczu miłość osobowego Boga, królestwo Boże staje się zaledwie królestwem dobra. Pomimo nieskończonej jedności Boskiej natury, miłość jest cechą dominującą wszelkich Boskich, osobistych związków z istotami stworzonymi.
2:6.1 (40.5) W materialnym wszechświecie możemy dostrzec Boskie piękno, w świecie intelektualnym możemy zauważyć wieczną prawdę, ale dobroć Bożą znaleźć można jedynie w duchowym świecie osobistego doświadczenia religijnego. W swej prawdziwej treści, religia jest wiarą-zaufaniem w dobroć Boga. W filozofii Bóg może być wielki i absolutny, w jakiś sposób nawet inteligentny i osobowy, ale w religii Bóg musi być także etyczny, musi być dobry. Człowiek może bać się wielkiego Boga, ale darzy zaufaniem i kocha jedynie Boga dobrego. Dobroć Boża jest częścią osobowości Bożej, a jej pełne objawienie widać tylko w osobistym doświadczeniu religijnym wierzących synów Bożych.
2:6.2 (40.6) Religia zakłada, że superświat natury duchowej świadomy jest fundamentalnych potrzeb świata ludzkiego i na nie reaguje. Religia ewolucyjna może stać się etyczną, ale tylko religia objawiona staje się prawdziwie i duchowo moralną. Starsza koncepcja, że Bóg jest Bóstwem zdominowanym przez królewską etykę, została przez Jezusa wyniesiona do tak wzruszająco uczuciowego poziomu intymnej, rodzinnej etyki związku rodzic-dziecko, że w ludzkim doświadczeniu nie ma nic bardziej wzruszającego i pięknego.
2:6.3 (41.1) „Bogactwo dobroci Bożej wiedzie błądzącego człowieka do skruchy”. „Każde dobro, jakie otrzymujemy i wszelki dar doskonały, zstępują z góry, od Ojca świateł”. „Bóg jest dobry, jest wiecznym schronieniem dusz ludzkich”. „Pan Bóg jest miłosierny i litościwy. Zachowujący dobro i prawdę”. „Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest Pan! Szczęśliwy człowiek, który się do niego ucieka”. „Pan jest miłosierny i łaskawy. Jest on Bogiem zbawienia”. „On leczy złamanych na duchu i przewiązuje ich rany. Jest on najpotężniejszym dobroczyńcą człowieka”.
2:6.4 (41.2) Koncepcja Boga jako króla-sędziego, choć kształtowała wysokie standardy moralne i tworzyła grupę ludzi przestrzegających prawa, pozostawiała jednak indywidualnego wierzącego w niewygodnej pozycji niepewności, w sprawie jego statusu w czasie i wieczności. Późniejsi prorocy hebrajscy głosili, że Bóg jest Ojcem Izraela; Jezus objawił Boga jako Ojca każdej ludzkiej istoty. Życie Jezusa transcendentalnie naświetla całe ludzkie pojmowanie Boga. Bezinteresowność jest charakterystyczna dla miłości rodzicielskiej. Bóg kocha nie jak ojciec, ale jako ojciec. On jest Rajskim Ojcem każdej wszechświatowej osobowości.
2:6.5 (41.3) Prawość implikuje, że Bóg jest źródłem prawa moralnego wszechświata. Prawda ukazuje Boga jako objawiciela, jako nauczyciela. Ale to właśnie miłość daje uczucie i pragnie uczucia, szuka pełnej zrozumienia wspólnoty, takiej, jaka istnieje pomiędzy rodzicem a dzieckiem. Prawość może być Boskim zamierzeniem, ale miłość jest ojcowską postawą. Błędne mniemanie, że prawości Boga nie da się pogodzić z bezinteresowną miłością niebiańskiego Ojca, zakłada na wstępie brak jedności w naturze Bóstwa i prowadzi wprost do wypracowania doktryny odkupienia, która jest filozoficznym atakiem zarówno na jedność Boga, jak i na wolność jego woli.
2:6.6 (41.4) Kochający Ojciec niebiański, którego duch zamieszkuje jego ziemskie dzieci, nie jest osobowością rozdwojoną – jedną od sprawiedliwości drugą od miłosierdzia – nie trzeba również mediatora, aby pozyskać Ojcowską łaskę czy przebaczenie. Boska prawość nie jest zdominowana przez rygorystyczną, karzącą sprawiedliwość; Bóg jako ojciec przewyższa Boga jako sędziego.
2:6.7 (41.5) Bóg nigdy się nie gniewa, nie jest mściwy albo zły. Prawdą jest, że mądrość często pohamowuje jego miłość, podczas gdy odrzucenie jego miłosierdzia warunkuje jego sprawiedliwość. Jego miłości do prawości nie może zobrazować inaczej niż takiej samej nienawiści do grzechu. Ojciec nie jest osobowością niekonsekwentną, Boska jedność jest doskonała. W Rajskiej Trójcy jest absolutna jedność, pomimo istnienia wiecznych tożsamości partnerów Boga.
2:6.8 (41.6) Bóg kocha grzesznika i nienawidzi grzechu: takie twierdzenie jest filozoficznie prawdziwe, ale Bóg jest osobowością transcendentalną a tylko osoby mogą kochać i nienawidzić inne osoby. Grzech nie jest osobą. Bóg kocha grzesznika, ponieważ jest on rzeczywistością osobową (potencjalnie wieczną), podczas gdy wobec grzechu Bóg nie przejawia postawy osobistej, ponieważ grzech nie jest rzeczywistością duchową, nie jest osobowy, zatem tylko Boża sprawiedliwość zapoznaje się z jego istnieniem. Boża miłość oszczędza grzesznika, prawo Boże niszczy grzech. Taka postawa Boskiej natury może się pozornie zmienić, kiedy grzesznik ostatecznie utożsami się w pełni z grzechem, podobnie jak ten sam, śmiertelny umysł, może również w pełni utożsamić się z zamieszkującym go duchowym Dostrajaczem. Taki, utożsamiony z grzechem śmiertelnik, może następnie stać się w swej naturze zupełnie nieduchowy (a zatem osobowo nierzeczywisty) i może doznać ewentualnego zakończenia bytu. Nierzeczywistość, a nawet niekompletność natury istoty stworzonej, nie może istnieć na zawsze w coraz bardziej rzeczywistym i coraz bardziej duchowym wszechświecie.
2:6.9 (42.1) W świecie osobowości Bóg spostrzegany jest jako kochająca osoba; w świecie duchowym jest on osobową miłością; w doświadczeniu religijnym jest jednym i drugim. Miłość rozpoznaje wolicjonalną wolę Boga. Dobroć Boga opiera się na gruncie Boskiej wolnej woli – uniwersalnej tendencji do miłości, okazywania miłosierdzia, przejawiania cierpliwości i służenia przebaczeniem.
2:7.1 (42.2) Cała skończona wiedza i zrozumienie istoty stworzonej są względne. Informacja i inteligencja, pobierane nawet z wysokich źródeł, są tylko względnie kompletne, lokalnie trafne czy personalnie prawdziwe.
2:7.2 (42.3) Materialne fakty są dość jednolite, ale prawda jest czynnikiem żywym i elastycznym we wszechświatowej filozofii. Rozwijające się osobowości są tylko częściowo mądre i względnie dokładne w swych kontaktach wzajemnych. Mogą być czegoś pewne tylko tak dalece, jak dalece sięga ich doświadczenie osobiste. To, co pozornie może być zupełnie prawdziwe w jednym miejscu, może być tylko względnie prawdziwe w innym segmencie stworzenia.
2:7.3 (42.4) Boska prawda, prawda ostateczna, jest jednolita i uniwersalna, ale opowieść o sprawach duchowych, przekazywana przez liczne jednostki, pochodzące z różnorodnych sfer, może czasami się różnić w szczegółach, wskutek tej właśnie względnej kompletności wiedzy i nasycenia doświadczeniem osobistym, jak również w wyniku długości i rozciągłości tego doświadczenia. Podczas gdy prawa i zarządzenia, myśli i postawy Pierwszego Wielkiego Źródła i Centrum są wiecznie, nieskończenie i uniwersalnie prawdziwe, równocześnie ich zastosowanie i adaptacja do każdego wszechświata, systemu, świata oraz stworzonej istoty inteligentnej, jest zgodna z planami i metodami Synów Stwórców, którzy działają w swych poszczególnych wszechświatach, jak również jest w harmonii z lokalnymi planami i metodami Nieskończonego Ducha oraz wszystkich innych pomocniczych, niebiańskich osobowości.
2:7.4 (42.5) Fałszywa nauka materializmu może skazać śmiertelnego człowieka na los wyrzutka we wszechświecie. Taka częściowa wiedza jest potencjalnym złem; jest to wiedza złożona zarówno z dobra jak i zła. Prawda jest piękna, ponieważ jest zarówno kompletna jak i symetryczna. Gdy człowiek szuka prawdy, idzie śladem Bożej rzeczywistości.
2:7.5 (42.6) Filozofowie popełniają swój największy błąd, kiedy wprowadzają się w błędy abstrahowania, w praktykę koncentrowania uwagi na jednym aspekcie rzeczywistości a następnie orzekaniu tego, odosobnionego aspektu, za całą prawdę. Mądry filozof zawsze będzie szukał tego stwórczego planu, który stoi poza wszystkimi zjawiskami wszechświata i który istniał przed nimi. Myśl stwórcy nieodmiennie poprzedza stwórcze działanie.
2:7.6 (42.7) Intelektualna świadomość może odkryć piękno prawdy, jej wartość duchową, nie tylko dzięki filozoficznej logiczności jej idei, ale bardziej oczywiście i pewnie, przez nieomylny odzew nieodstępnego Ducha Prawdy. Szczęście wynika z rozpoznania prawdy, ponieważ może być ona spełniona, może być przeżyta. Rozczarowanie i smutek towarzyszą błędowi, ponieważ nie stanowi on rzeczywistości i nie można go zrealizować w doświadczeniu. Boska prawda charakteryzuje się przede wszystkim swoim posmakiem duchowym.
2:7.7 (42.8) Przedmiotem wiecznego poszukiwania jest jedność, boska spójność. Rozległy wszechświat materialny zjednoczony jest w Wyspie Raj; wszechświat intelektualny zjednoczony jest w Bogu umysłu, we Wspólnym Aktywizatorze; wszechświat duchowy zjednoczony jest w osobowości Wiecznego Syna. Jednak odosobniony śmiertelnik czasu i przestrzeni zjednoczony jest w Bogu Ojcu, dzięki bezpośredniej zależności pomiędzy zamieszkującym człowieka Dostrajaczem Myśli a Ojcem Wszechświatowym. Człowieczy Dostrajacz jest fragmentem Boga i nieustannie dąży do unifikacji z Bogiem, będąc zjednoczony z Rajskim Bóstwem Pierwszego Źródła i Centrum oraz w tym Bóstwie.
2:7.8 (43.1) Dostrzeżenie najwyższego piękna jest odkryciem i integracją rzeczywistości: dostrzeżenie Boskiej dobroci w wiecznej prawdzie jest ostatecznym pięknem. Nawet urok ludzkiej sztuki polega na harmonii jej jedności.
2:7.9 (43.2) Wielki błąd religii hebrajskiej polegał na braku powiązania dobroci Bożej z opartymi na faktach prawdami nauki, jak i z pociągającym pięknem sztuki. W miarę rozwoju cywilizacji, kiedy religia wciąż szła tym samym, niemądrym kursem zbytniego uwydatniania dobroci Bożej, aż do względnego wykluczenia prawdy i zaniedbania piękna, u pewnego rodzaju ludzi rozwinęła się narastająca tendencja odwracania się od abstrakcyjnej i wyodrębnionej koncepcji odosobnionej dobroci. Przeakcentowana i wyobcowana moralność współczesnej religii, która nie zdołała zachować oddania i lojalności wielu ludzi dwudziestego wieku, może się zrehabilitować, jeśli w dodatku do swych nakazów moralnych, zwróciłaby taką samą uwagę na prawdy nauki, filozofii i duchowego doświadczenia, jak również na piękno materialnego stworzenia, na urok kunsztu intelektualnego i wspaniałość osiągania prawdziwego charakteru.
2:7.10 (43.3) Dla tych dalekowzrocznych i patrzących w przyszłość mężczyzn i kobiet, obdarzonych wnikliwością duchową, którzy ośmielą się stworzyć nową i pociągającą filozofię życia z rozbudowanych i wyrafinowanie zintegrowanych nowoczesnych koncepcji kosmicznej prawdy, wszechświatowego piękna i Boskiej dobroci, jest to wyzwanie religijne tej epoki. Takie nowe i właściwe wyobrażenie moralności będzie przyciągało wszystko to, co dobre w umyśle ludzkim i pobudzało wszystko to, co najlepsze w duszy ludzkiej. Prawda, piękno i dobroć są rzeczywistościami Bożymi, a gdy człowiek wzniesie się na skali życia duchowego, te najwyższe cechy Wiecznego staną się coraz bardziej skoordynowane i zjednoczone w Bogu, który jest miłością.
2:7.11 (43.4) Wszelka prawda – materialna, filozoficzna czy duchowa – jest zarówno piękna jak i dobra. Całe prawdziwe piękno – materialna sztuka czy duchowa symetria – jest zarówno prawdą jak i dobrem. Cała autentyczna dobroć – czy to osobista moralność, czy sprawiedliwość społeczna, czy służba Boża – jest zarówno prawdą jak i pięknem. Zdrowie, rozsądek i szczęście, są integracjami prawdy, piękna i dobroci, kiedy są złączone w doświadczeniu ludzkim. Takie poziomy efektywnego życia osiąga się dzięki zjednoczeniu systemów energii, systemów idei oraz systemów ducha.
2:7.12 (43.5) Prawda jest spójna, piękno atrakcyjne, dobroć stabilizująca. A gdy takie właśnie wartości tego, co rzeczywiste, zostaną skoordynowane w osobistym doświadczeniu, rezultatem jest wysokiej klasy miłość, uwarunkowana wiedzą i określona lojalnością. Prawdziwym celem całej wszechświatowej edukacji jest lepsze skoordynowanie indywidualnych dzieci ze światów z większymi rzeczywistościami ich poszerzających się doświadczeń. Rzeczywistość jest skończona na poziomie ludzkim, nieskończona i wieczna na wyższych, Boskich poziomach.
2:7.13 (43.6) [Przedstawione przez Niebiańskiego Radcę, działającego z upoważnienia Pradawnych Czasu z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 3
3:0.1 (44.1) BÓG jest wszędzie obecny; Ojciec Wszechświatowy rządzi okręgiem wieczności. Jednak we wszechświatach lokalnych rządzi on przez osoby swych Rajskich Synów Stwórców, tak samo, jak obdarza życiem poprzez tych Synów. „Bóg dał nam życie wieczne, a to życie jest w jego Synach”. Stwórcy Synowie Boga są osobistą ekspresją samego Boga, w odcinkach czasu i dla jego dzieci, żyjących na obracających się planetach, w rozwijających się wszechświatach przestrzeni.
3:0.2 (44.2) Wysoce uosobieni Synowie Boga są dobrze dostrzegalni przez niskie klasy stworzonych istot inteligentnych i w ten sposób istoty te są wynagradzane za niewidzialność nieskończonego, a tym samym trudniej dostrzegalnego, Ojca. Rajscy Synowie Stwórcy – Ojca Wszechświatowego stanowią objawienie niewidzialnej skądinąd istoty, niewidzialnej ze względu na absolutność i nieskończoność, charakterystyczną dla okręgu wieczności i dla osobowości Rajskich Bóstw.
3:0.3 (44.3) Stwórczości nie można uznawać za atrybut Boga, jest to raczej podsumowanie jego czynnej natury. I ta powszechna działalność stwórcza przejawia się wiecznie, będąc uwarunkowana oraz kontrolowana przez wszystkie skoordynowane własności nieskończonej i Boskiej rzeczywistości Pierwszego Źródła i Centrum. Mamy poważne wątpliwości, czy jakakolwiek właściwość Boskiej natury może być uznana za poprzedzającą inne właściwości, ale jeśli byłaby taka ewentualność, wtedy stwórcza natura Bóstwa weźmie pierwszeństwo nad wszystkimi innymi naturami, działaniami i atrybutami. A stwórczość Bóstwa osiąga swą kulminację we wszechświatowej prawdzie o Ojcostwie Boga.
3:1.1 (44.4) Zdolność Ojca Wszechświatowego do bycia wszędzie i w tym samym czasie, stanowi o jego wszechobecności. Tylko Bóg może być w dwu miejscach, czy w niezliczonej ilości miejsc, jednocześnie. Bóg obecny jest jednocześnie „w niebie na wysokości i w dole na ziemi”, tak jak wołał psalmista: „Dokąd ujdę przed duchem twoim? I dokąd przed obliczem twoim ucieknę”?
3:1.2 (44.5) „«Czy jestem Bogiem tylko z bliska a nie także Bogiem z daleka» mówi Pan. «Czy to nie ja wypełniam niebo i ziemię»”? Ojciec Wszechświatowy jest nieustannie obecny we wszystkich częściach i we wszystkich sercach swojego rozległego stworzenia. Jest on „pełnią tego, który sam wszystko we wszystkim wypełnia”, i „który sprawia wszystko we wszystkich”, a poza tym idea jego osobowości jest taka, że „niebiosa (wszechświat) i niebiosa niebios (wszechświat wszechświatów) nie mogą go ogarnąć”. Jest literalną prawdą, że Bóg jest wszystkim i we wszystkim. Ale nawet to nie stanowi całości Boga. Nieskończony może być ostatecznie objawiony tylko w nieskończoności; przyczyny nigdy nie można w pełni zrozumieć dzięki analizie jej skutków; żywy Bóg jest niewspółmiernie większy niż łączna suma stworzenia, powołana do bytu w wyniku aktów stwórczych jego nieograniczonej, wolnej woli. Bóg objawia się poprzez kosmos, ale kosmos nigdy nie może zawierać czy ogarnąć, całości Bożej nieskończoności.
3:1.3 (45.1) Obecność Ojca nieustannie patroluje wszechświat nadrzędny. „Z jednego krańca niebios wychodzi i biegnie do drugiego krańca. I nic nie ukryje się przed jego światłem”.
3:1.4 (45.2) Nie tylko stworzony istnieje w Bogu, ale Bóg także żyje w stworzonym. „Po tym poznajemy, że w nim mieszkamy a on w nas, że Ducha swojego nam udzielił. Ten dar Rajskiego Ojca jest nieodłącznym towarzyszem człowieka”. „Jest on Bogiem zawsze obecnym i wszystko przenikającym”. „Duch wiecznotrwałego Ojca ukrywa się w umyśle każdego śmiertelnego dziecka”. „Człowiek wychodzi w poszukiwaniu przyjaciela, podczas gdy ten przyjaciel żyje w jego własnym sercu”. „Prawdziwy Bóg nie jest daleko; jest częścią nas; duch jego mówi przez was”. „Ojciec żyje w dziecku. Bóg jest zawsze z nami. Jest on duchem przewodnim wiecznego przeznaczenia”.
3:1.5 (45.3) Prawdziwie powiedziano o gatunku ludzkim, „z Boga jesteście”, gdyż „kto mieszka w miłości, mieszka w Bogu a Bóg w nim”. Nawet czyniąc zło, dręczycie zamieszkujący w was dar Boga, gdyż Dostrajacz Myśli musi doznawać konsekwencji złych myśli, powstałych w ludzkim umyśle, w którym jest uwięziony.
3:1.6 (45.4) Wszechobecność Boga jest w istocie częścią jego nieskończonej natury; przestrzeń nie stanowi przeszkody dla Bóstwa. W doskonałości i bez ograniczeń, Bóg dostrzegalny jest teraz tylko w Raju i we wszechświecie centralnym. Nie jest on zatem zauważalnie obecny w kreacjach okalających Havonę, ponieważ Bóg ograniczył w nich swą bezpośrednią i aktualną obecność, uznając suwerenność i boskie prerogatywy partnerskich stwórców i władców wszechświatów czasu i przestrzeni. Dlatego też koncepcja Boskiej obecności musi uwzględniać szeroki zakres, zarówno sposobu jak i procedury jego przejawiania się, obejmując obwody obecności Wiecznego Syna, Nieskończonego Ducha oraz Wyspy Raj. Ponadto nie zawsze jest możliwe rozróżnienie obecności Ojca Wszechświatowego od działań wiecznych istot, jego partnerów oraz jego przedstawicieli, tak doskonale wypełniają oni nieskończone wymagania, wynikające z jego niezmiennego celu. Nie odnosi się to jednak do obwodu osobowości i Dostrajaczy; tutaj Bóg działa wyjątkowo, bezpośrednio i wyłącznie.
3:1.7 (45.5) Wszechświatowy Kontroler jest potencjalnie obecny w obwodach grawitacyjnych Wyspy Raj, we wszystkich częściach wszechświata, cały czas i w tym samym stopniu, odpowiednio do masy, odpowiadając na fizyczne wymagania dotyczące jego obecności oraz ze względu na nieodłączną całemu stworzeniu naturę, która sprawia, że wszystkie rzeczy lgną do niego i polegają na nim. Tak samo Pierwsze Źródło i Centrum jest potencjalnie obecne w Absolucie Nieuwarunkowanym, skarbnicy nie stworzonych wszechświatów wiecznej przyszłości. A zatem Bóg, potencjalnie, przenika wszechświaty materialne przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Jest on zasadniczą podstawą spójności tak zwanego materialnego stworzenia. Te nieduchowe potencjały Bóstwa aktualizują się tu i ówdzie, na całym poziomie materialnego bytu, dzięki niewytłumaczalnej interwencji jednego ze specjalnych jego czynników, działającego na odpowiednim etapie funkcjonowania wszechświata.
3:1.8 (45.6) Obecność Boga w umyśle powiązana jest z absolutnym umysłem Wspólnego Aktywizatora, Nieskończonego Ducha, jednak w kreacjach skończonych jest ona lepiej dostrzegalna we wszechoperatywnym, kosmicznym umyśle Rajskich Duchów Nadrzędnych. Tak jak Pierwsze Źródło i Centrum jest potencjalnie obecny w obwodach umysłowych Wspólnego Aktywizatora, jest on również potencjalnie obecny w napięciach Absolutu Wszechświatowego. Jednak umysł klasy ludzkiej jest obdarzeniem Córek Wspólnego Aktywizatora, Boskich Opiekunek z ewoluujących wszechświatów.
3:1.9 (46.1) Wszechobecny duch Ojca Wszechświatowego skoordynowany jest z funkcjonowaniem wszechświatowej, duchowej obecności Wiecznego Syna oraz z wiecznotrwałym, boskim potencjałem Bóstwa-Absolutu. Jednak ani działalność duchowa Wiecznego Syna i jego Rajskich Synów, ani też obdarzanie umysłem przez Nieskończonego Ducha, nie wydają się wykluczać bezpośredniego działania Dostrajaczy Myśli, fragmentów Boga, zamieszkujących serca stworzonych przez niego dzieci.
3:1.10 (46.2) Co się tyczy Bożej obecności na planecie, w systemie, konstelacji, czy we wszechświecie, stopień takiej obecności w każdej jednostce stworzenia jest miarą stopnia ewoluującej obecności Istoty Najwyższej; jest on określony powszechnym uznawaniem Boga i lojalnością wobec niego w danej części niezmierzonej organizacji wszechświata, rozciągającej się w dół, aż do systemów i planet. Dlatego czasem się zdarza, że kiedy niektóre planety (czy nawet systemy) pogrążają się w duchowym mroku, zostają one w pewnym sensie poddane kwarantannie, czy są częściowo izolowane od kontaktów z większymi jednostkami danej kreacji, aby zachować i ochronić te cenne stadia Boskiej obecności. I wszystko to, tak jak funkcjonuje na Urantii, jest duchową reakcją obronną większości światów, aby mogły oszczędzić sobie, jak dalece to możliwe, wyobcowujących je rezultatów odrażającej działalności zawziętych, nikczemnych i buntowniczych mniejszości.
3:1.11 (46.3) Podczas gdy Ojciec jako rodzic, obejmuje obwodem wszystkich swych synów – wszystkie osobowości – jego wpływ na te osobowości ograniczony jest odległością ich rodowodu od Drugiej i Trzeciej Osoby Bóstwa, i wzrasta, gdy przeznaczenia osobowości dosięgają tych poziomów. O fakcie obecności Boga w umysłach istot stworzonych stanowi to, czy są one zamieszkałe, czy też nie, przez fragmenty Ojca, takie jak Nieodgadnione Monitory, ale jego efektywną obecność określa poziom współpracy, na jaką tym, zamieszkującym człowieka Dostrajaczom, zezwalają umysły, w których one przebywają.
3:1.12 (46.4) Fluktuacje obecności Ojca nie są skutkiem zmienności Boga. Ojciec nie oddala się i nie odsuwa, ponieważ poczuł się zlekceważony; jego uczucia nie odwracają się na skutek złych uczynków istoty. To raczej jego dzieci, obdarzone zdolnością wyboru (dotyczącą ich samych), gdy dokonują tego wyboru, decydują bezpośrednio o stopniu i ograniczeniach Boskiego wpływu Ojca na ich własne serca i dusze. Ojciec obficie obdarza nas sobą, bez ograniczeń i bez wyróżnień. Nie ma on względu na osoby, planety, systemy czy wszechświaty. W odcinkach czasu różnicuje on swe uznanie tylko dla rajskich osobowości Boga Siedmiorakiego, partnerskich stwórców skończonych wszechświatów.
3:2.1 (46.5) Wszystkie wszechświaty wiedzą, że „Pan Bóg rządzi wszechmocnie”. Sprawy tego świata i wszystkich innych światów są niebiańsko nadzorowane. „On czyni zgodnie ze swą wolą w wojsku niebios i wśród mieszkańców ziemi”. Wieczną prawdą jest, że „nie ma mocy poza Bogiem”.
3:2.2 (46.6) W granicach tego, co jest zgodne z Boską naturą, jest literalnie prawdziwe, że „u Boga wszystko jest możliwe”. Szeroko zakreślone procesy ewolucyjne ludzi, planet i wszechświatów, znajdują się pod doskonałym nadzorem stwórców i administratorów wszechświata i rozwijają się zgodnie z wiecznym celem Ojca Wszechświatowego, postępując w harmonii i porządku oraz trzymając się wszechmądrego Bożego planu. Jest tylko jeden prawodawca. Podtrzymuje on światy w przestrzeni i obraca wszechświaty po nieskończonym okręgu wiecznej orbity.
3:2.3 (47.1) Spośród wszystkich Boskich atrybutów, najlepiej rozumie się wszechmoc, zwłaszcza, gdy panuje ona we wszechświecie materialnym. Bóg, widziany z punktu widzenia zjawiska nieduchowego, jest energią. Stwierdzenie tego fizycznego faktu opiera się na niemożliwej do zrozumienia prawdzie, że Pierwsze Źródło i Centrum jest pierwotną przyczyną wszechświatowego fenomenu materialnego całej przestrzeni. Z tej Boskiej działalności wywodzi się cała energia fizyczna i inne przejawy materii. Światło, znaczy światło bez ciepła, jest jeszcze jednym, nieduchowym przejawem Bóstw. I jest jeszcze jedna forma energii nieduchowej, która jest właściwie nieznana na Urantii; jak dotąd nierozpoznana.
3:2.4 (47.2) Bóg kontroluje całą moc, on toruje „drogę błyskawicy”; ustanowił obwody całej energii. Zarządził czas i sposób przejawiania się wszystkich form energii-materii. I wszystkie te rzeczy trzymane są zawsze w jego wiecznotrwałym uchwycie – kontroli grawitacyjnej, skoncentrowanej w Raju dolnym. Światło i energia wiecznego Boga krążą zatem zawsze jego majestatyczną orbitą, nieskończonym, ale uporządkowanym korowodem gwiezdnych bezmiarów, tworzących wszechświat wszechświatów. Całe stworzenie wiecznie krąży wokół Rajskiej Osobowości, centrum wszystkich rzeczy i istot.
3:2.5 (47.3) Wszechmoc Ojca odnosi się do powszechnej dominacji poziomu absolutnego, na którym trzy rodzaje energii, materialna, umysłowa i duchowa, są nie odróżnialne w bliskiej odległości od niego – Źródła wszystkich rzeczy. Umysł istoty, który nie jest ani rajską monotą, ani rajskim duchem, nie reaguje bezpośrednio na Ojca Wszechświatowego. Bóg zestraja się z umysłem niedoskonałości – w wypadku śmiertelników Urantii przez Dostrajacze Myśli.
3:2.6 (47.4) Ojciec Wszechświatowy nie jest przejściową siłą, zmienną mocą, czy oscylującą energią. Moc i mądrość Ojca wystarczają zupełnie, aby podołać wszystkim wymaganiom wszechświata. Kiedy pojawiają się wypadki w ludzkim doświadczeniu, on przewidział je wszystkie i dlatego nie reaguje na sprawy wszechświata w sposób oderwany, ale raczej zgodnie z zaleceniami wiecznej mądrości i we współbrzmieniu z nakazami nieskończonego osądu. Moc Boża, niezależnie od tego jak się przejawia, nie działa we wszechświecie jako ślepa siła.
3:2.7 (47.5) Zdarzają się sytuacje, kiedy może się wydawać, że podejmowane są decyzje w sytuacji krytycznej, że naturalne prawa zostały zawieszone, że zostały zauważone niedostosowania i że dokonuje się wysiłków dla skorygowania sytuacji; ale to nie jest tak. Takie idee Boga mają swe źródło w ograniczonym zakresie waszego punktu widzenia, w skończoności waszego pojmowania i ograniczonym zasięgu waszych rozważań; takie niezrozumienie Boga jest wynikiem waszej głębokiej ignorancji, w sprawie istnienia wyższych praw danej dziedziny czy wielkości charakteru Ojca, albo nieskończoności jego atrybutów oraz faktu istnienia jego wolnej woli.
3:2.8 (47.6) Planetarne istoty, zamieszkałe przez Bożego ducha, rozsiane tu i tam we wszechświatach w przestrzeni, są prawie nieskończone w swej liczbie i rodzaju, ich intelekty są tak zróżnicowane, ich umysły tak ograniczone a czasem tak uproszczone, ich wyobraźnia jest tak zawężona i skoncentrowana na warunkach lokalnych, że jest prawie niemożliwe sformułowanie ogólnych zasad wyrażających odpowiednio nieskończone atrybuty Ojca, aby były jednakowo pojmowalne w jakimś stopniu przez wszystkie te, stworzone istoty inteligentne. Dlatego wiele działań wszechmocnego Stwórcy wyglądać może dla ciebie, istoto stworzona, na bezwzględne, obojętne oraz czasem nieczułe i okrutne. Ale ponownie cię zapewniam, że nie jest to prawdą. Czyny Boże są celowe, inteligentne, mądre, życzliwe i wiecznie mające na względzie najwyższe dobro, nie zawsze pojedynczej istoty, pojedynczej rasy, poszczególnej planety czy nawet poszczególnego wszechświata; ale służą one pomyślności i najwyższemu dobru wszystkich zainteresowanych, od najniższego do najwyższego. W epokach czasu dobro części może czasami się różnić od dobra całości, w okręgu wieczności takie pozorne różnice nie istnieją.
3:2.9 (48.1) Wszyscy stanowimy część Bożej rodziny i dlatego musimy czasami podlegać rodzinnej dyscyplinie. Wiele działań Boga, które tak bardzo nas niepokoją i kłopoczą, wynika z decyzji i ostatecznych zarządzeń wszechwiedzy, upoważniających Wspólnego Aktywizatora do wykonywania postanowień nieomylnej woli nieskończonego umysłu, do egzekwowania decyzji doskonałej osobowości, której rozeznanie przenikliwość i troska odpowiada najwyższemu i wiecznemu dobru całego, niezmierzonego i rozległego stworzenia.
3:2.10 (48.2) Tak więc wasz odosobniony, wycinkowy, skończony, uproszczony i wysoce materialistyczny punkt widzenia oraz ograniczenia, nieodłączne naturze waszego bytu, tworzą takie utrudnienia, że nie potraficie zobaczyć, zrozumieć czy rozpoznać mądrości i życzliwości wielu Boskich działań, które dla was wyglądają na pełne przytłaczającego okrucieństwa i które zdają się charakteryzować zupełną obojętnością wobec pożytku i dobra, planetarnego szczęścia i pomyślności osobistej waszych bliźnich istot. To właśnie z powodu limitów ludzkiej wyobraźni, z powodu ograniczonego rozumowania i skończonego pojmowania, niewłaściwie pojmujecie motywy i wypaczacie cele Boga. Jednak na światach ewolucyjnych zdarza się wiele rzeczy, które nie są osobistymi dziełami Ojca Wszechświatowego.
3:2.11 (48.3) Boska wszechmoc jest doskonale skoordynowana z innymi atrybutami Bożej osobowości. Przejawianie się mocy Bożej we wszechświecie zazwyczaj ograniczone jest tylko przez trzy warunki czy sytuacje:
3:2.12 (48.4) 1. Przez naturę Boga, zwłaszcza przez jego nieskończoną miłość, prawdę, piękno i dobroć.
3:2.13 (48.5) 2. Przez wolę Boga, działanie jego miłosierdzia i ojcowskie związki z osobowościami wszechświata.
3:2.14 (48.6) 3. Przez prawo Boga, przez prawość i sprawiedliwość wiecznej, Rajskiej Trójcy.
3:2.15 (48.7) Bóg jest nieograniczony w mocy, niebiański w naturze, ostateczny w woli, nieskończony w atrybutach, wieczny w mądrości i absolutny w rzeczywistości. Jednak wszystkie te cechy Ojca Wszechświatowego są zjednoczone w Bóstwie i wyrażane uniwersalnie w Rajskiej Trójcy oraz w Boskich Synach Trójcy. Skądinąd wszystko to, co się odnosi do Boga, na zewnątrz Raju i centralnego wszechświata Havony, ograniczone jest ewoluującą obecnością Najwyższego, uwarunkowane wynikającą obecnością Ostatecznego i skoordynowane przez trzy egzystencjalne Absoluty – Bóstwa, Wszechświatowy i Nieuwarunkowany. Tak więc obecność Boża jest ograniczona, gdyż taka jest wola Boża.
3:3.1 (48.8) „Bóg zna wszystkie rzeczy”. Boski umysł jest świadomy i obeznany z myślami całego jego stworzenia. Jego wiedza o zdarzeniach jest powszechna i doskonała. Boskie byty, wychodzące od niego, są jego częścią; ten, kto „rozpościera sklepienia niebios” jest także „doskonały w mądrości”. „Oczy Pana są na każdym miejscu”. Powiedział wasz wielki nauczyciel o nieistotnym wróblu: „a jednak żaden z nich nie spadnie na ziemię bez woli Ojca waszego”, i także: „nawet wasze włosy na głowie, wszystkie są policzone”. „On wyznacza liczbę gwiazd, wszystkim nadaje imiona”.
3:3.2 (49.1) Ojciec Wszechświatowy jest jedyną osobowością w całym wszechświecie, która aktualnie zna liczbę gwiazd i planet w przestrzeni. Wszystkie światy każdego wszechświata wciąż istnieją w Boskiej świadomości. Powiedział on również: „Napatrzyłem się na niedolę ludu mego, słyszałem ich krzyk i znam cierpienia jego”. Gdyż „Pan spogląda z nieba; widzi wszystkich ludzi; z miejsca, gdzie przebywa patrzy na wszystkich mieszkańców ziemi”. Każde stworzone dziecko może prawdziwie powiedzieć: „Zna bowiem drogę, którą postępuję; gdyby mnie wypróbował, wyszedłbym czysty jak złoto”. „Ty wiesz, kiedy siedzę i kiedy wstaję; rozumiesz myśl moją z daleka, wiesz dobrze o wszystkich ścieżkach moich”. „Wszystko jest obnażone i odsłonięte przed oczami tego, przed którym musimy zdać sprawę”. I prawdziwą pociechą dla każdej ludzkiej istoty powinno być zrozumienie tego, że „On wie, jakim tworem jesteśmy; pamięta żeśmy prochem”. Jezus mówił o żywym Bogu: „Wasz Ojciec wie, czego potrzebujecie, przedtem zanim go poprosicie”.
3:3.3 (49.2) Boska wiedza o wszystkich rzeczach jest nieograniczona; jego świadomość jest uniwersalna. Obwód jego osobowości obejmuje wszystkie osobowości a jego wiedza, nawet o niskich istotach, uzupełniana jest pośrednio przez zstępujące szeregi Boskich Synów a bezpośrednio przez zamieszkujące ludzi Dostrajacze Myśli. Ponadto Nieskończony Duch jest cały czas wszędzie obecny.
3:3.4 (49.3) Nie jesteśmy zupełnie pewni tego, czy Bóg chce znać przyszłe przypadki grzechu. Jednak, gdyby Bóg znał wcześniej akty wolnej woli swych dzieci, taka znajomość przyszłości w żadnym wypadku nie anuluje wolności tych aktów. Jedno jest pewne: nic nie jest dla Boga niespodzianką.
3:3.5 (49.4) Wszechmoc nie zakłada mocy czynienia niewykonalnego, działań Bogu niepodobnych. Tak samo wszechwiedza nie zakłada istnienia wiedzy o niepoznawalnym. Jednak oświadczenia takie są prawie nie do zrozumienia skończonym umysłem. Stworzony raczej nie potrafi zrozumieć zakresu i ograniczeń woli Stwórcy.
3:4.1 (49.5) Obdarzanie sobą kolejnych wszechświatów, kiedy są one powoływane do bytu, w żaden sposób nie umniejsza potencjału mocy czy zapasów wiedzy, które wciąż istnieją i pozostają w centralnej osobowości Bóstwa. W potencjale siły, mądrości i miłości, Ojciec nigdy niczego nie umniejsza z tego, co posiada, jak również nigdy nie zostaje pozbawiony żadnego atrybutu swej wspaniałej osobowości, w wyniku hojnego obdarzania sobą Rajskich Synów czy podległych mu kreacji, albo różnorodnych istot.
3:4.2 (49.6) Stworzenie każdego nowego wszechświata wymaga nowego dopasowania grawitacji; ale gdyby nawet stwarzanie miało być kontynuowane nieograniczenie, wiecznie, nawet do nieskończoności, tak, że w końcu kreacja materialna miałaby istnieć bez ograniczeń, siła kontroli i koordynacji, spoczywająca w Wyspie Raj wciąż będzie mogła temu sprostać i będzie odpowiednia dla kontroli i koordynacji takiego, nieskończonego wszechświata. A w wyniku obdarzania nieograniczoną siłą i mocą nieograniczonego wszechświata, Nieskończony wciąż będzie miał ten sam stopień mocy i energii; Absolut Nieuwarunkowany wciąż nie będzie uszczuplony; Bóg wciąż będzie posiadał ten sam nieskończony potencjał, jak gdyby siła, energia i moc nigdy nie zostały wylane dla obdarzenia nimi wciąż nowych wszechświatów.
3:4.3 (50.1) Tak samo jest z mądrością. To, że umysł jest tak szczodrze rozdzielany po różnych domenach, aby można było myśleć, w żaden sposób nie uszczupla centralnego źródła Bożej mądrości. Kiedy wszechświaty się mnożą, a ilość istot na różnych światach wyraża się liczbą trudną do pojęcia, jeśli umysł będzie bez końca nadawany tym istotom, wysokiego bądź niskiego stanu, centralna osobowość Boga zawsze będzie zawierać ten sam wieczny, nieskończony i wszechmądry umysł.
3:4.4 (50.2) To, że Ojciec wysyła swoich posłańców duchowych, żeby zamieszkali mężczyzn i kobiety waszego świata oraz innych światów, w żaden sposób nie uszczupla jego możliwości działania, jako Boskiej, wszechmocnej osobowości duchowej; i nie ma ograniczeń odnośnie zwiększania ilości takich duchowych Monitorów, które Ojciec może i zdolny jest posłać. Takie dawanie siebie stworzonym istotom powoduje nieograniczone, prawie niepojęte, przyszłe możliwości rozwojowych i sukcesywnych istnień tak bosko wyposażonych śmiertelników. I to rozrzutne rozdzielanie siebie, w formie usługujących bytów duchowych, w żaden sposób nie umniejsza mądrości i doskonałości prawdy i wiedzy, która się mieści w osobie wszechmądrego, wszechwiedzącego i wszechmocnego Ojca.
3:4.5 (50.3) Dla śmiertelników czasu istnieje przyszłość, ale Bóg zamieszkuje wieczność. Nawet, jeżeli teraz przybywam z pobliża tego miejsca, gdzie mieszka Bóg, nie mogę zakładać, że mówię doskonale zrozumiale o tym, co dotyczy nieskończoności wielu Boskich atrybutów. Tylko nieskończoność umysłu może w pełni zrozumieć nieskończoność bytu i wieczność działania.
3:4.6 (50.4) Śmiertelny człowiek w żaden sposób nie może poznać bezmiaru niebiańskiego Ojca. Skończony umysł nie może rozważać takiej absolutnej prawdy czy faktu. Jednak ta sama, ograniczona, ludzka istota, może faktycznie czuć – literalnie doznawać – pełnego i nie pomniejszonego oddziaływania nieskończonej MIŁOŚCI Ojca. Takiej miłości naprawdę można doznawać i choć jakość doświadczenia jest nieograniczona, ilość takiego doświadczenia jest ściśle ograniczona ludzką chłonnością duchową oraz związaną z nią zdolnością kochania Ojca z wzajemnością.
3:4.7 (50.5) Skończone wartościowanie nieskończonych własności znacznie przewyższa ograniczone logiką możliwości istoty stworzonej, dlatego, że człowiek śmiertelny jest stworzony na podobieństwo Boga – żyje w nim fragment nieskończoności. Zatem ludzkie, największe zbliżenie do Boga a zarazem najcenniejsze, następuje w miłości i poprzez nią, gdyż Bóg jest miłością. Całość tego unikalnego powinowactwa jest aktualnym doświadczaniem w kosmicznej socjologii związku Stwórca-stworzony, uczucia Ojciec-dziecko.
3:5.1 (50.6) W swym kontakcie z kreacjami posthavonalnymi, Ojciec Wszechświatowy nie używa swej nieskończonej mocy i ostatecznej władzy bezpośrednio, ale raczej sprawuje ją przez swoich Synów oraz podległe im osobowości. Bóg czyni to wszystko ze swej własnej, wolnej woli. Niezależnie od jakichkolwiek mocy oddanych, w konkretnej sytuacji od Boskiego tylko postanowienia zależy, czy moc ma być wdrażana bezpośrednio; jest jednak zasadą, że taka akcja następuje dopiero wtedy, gdy osobowość obdarzona pełnomocnictwem zawiedzie Boskie zaufanie. W takich wypadkach i w obliczu takiego właśnie niepowodzenia, jak i w zakresie limitów ograniczających Boską moc i potencjał, Ojciec działa niezależnie i zgodnie z zasadami przez siebie wybranymi; a wybór taki charakteryzuje się zawsze tą samą niezawodną doskonałością i nieskończoną mądrością.
3:5.2 (51.1) Ojciec rządzi przez swych Synów; w całej organizacji wszechświata istnieje nieprzerwany łańcuch władców, kończący się na Książętach Planetarnych, którzy kierują losem światów ewolucyjnych w rozległych domenach Ojca. To nie jest tylko zwykła, poetycka przenośnia, że: „Pańska jest ziemia i to, co ją wypełnia”. „On usuwa królów i ustanawia królów”. „Najwyżsi Ojcowie panują w królestwach ludzi”.
3:5.3 (51.2) Sprawom serc ludzkich Ojciec Wszechświatowy nie zawsze może nadać swój kierunek, ale w prowadzeniu i przeznaczeniu planet dominuje Boski plan; tryumfuje wieczny cel mądrości i miłości.
3:5.4 (51.3) Jezus powiedział: „Ojciec mój, który mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mojego Ojca”. Gdy zauważycie rozliczne dzieła Boże i przyjrzycie się zdumiewającemu bezmiarowi nieomal bezgranicznego, Bożego stworzenia, wasza koncepcja prymatu Ojca może się zachwiać, powinniście jednak zaakceptować jego, jako pewnie i wiecznie osadzonego na tronie w rajskim centrum wszystkich rzeczy i jako Ojca czyniącego dobro dla wszystkich inteligentnych istot. Jest „jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi i we wszystkich”, „on jest przede wszystkim i wszystko w nim ma istnienie”.
3:5.5 (51.4) Niepewności życia i zmienne koleje bytu w żaden sposób nie zaprzeczają idei uniwersalnej wszechwładzy Boga. Całe życie istoty ewolucyjnej jest najeżone określonymi koniecznościami. Rozważcie, co następuje:
3:5.6 (51.5) 1. Czy odwaga – siła charakteru – jest pożądana? W takim razie człowiek musi wychowywać się w środowisku konieczności, mocując się z trudnościami i reagując na niepowodzenia.
3:5.7 (51.6) 2. Czy altruizm – służenie swoim bliźnim – jest pożądany? W takim razie doświadczenia życiowe muszą dać możliwość napotkania sytuacji nierówności społecznych.
3:5.8 (51.7) 3. Czy nadzieja – majestatyczne zaufanie – jest pożądana? W takim razie egzystencja ludzka wciąż musi być nękana niebezpieczeństwami i powtarzającymi się niepewnościami.
3:5.9 (51.8) 4. Czy wiara – najwyższa pewność myśli ludzkiej – jest pożądana? W takim razie umysł ludzki musi znaleźć się w tak kłopotliwym położeniu, w którym zawsze wie mniej, niż może uwierzyć.
3:5.10 (51.9) 5. Czy miłość do prawdy i gotowość pójścia dokądkolwiek ona prowadzi, jest pożądana? W takim razie człowiek musi rozwijać się w świecie, w którym istnieje błąd a fałsz jest zawsze możliwy.
3:5.11 (51.10) 6. Czy idealizm – koncepcja zbliżająca do boskości – jest pożądany? W takim razie człowiek musi się trudzić w środowisku względnego dobra i piękna, w otoczeniu pobudzającym niepohamowane dążenie do lepszych rzeczy.
3:5.12 (51.11) 7. Czy lojalność – poświęcenie się najwyższym obowiązkom – jest pożądana? W takim razie człowiek musi iść naprzód pośród możliwości zdrady i dezercji. Wartość poświęcenia się obowiązkom polega na zakładanym niebezpieczeństwie odstępstwa.
3:5.13 (51.12) 8. Czy bezinteresowność – duch samozaparcia – jest pożądana? W takim razie człowiek śmiertelny musi żyć twarzą w twarz z nieustannym wołaniem o uznanie i zaszczyt ze strony nieuniknionego egocentryzmu. Człowiek nie mógłby żywiołowo wybierać życia na sposób Boży, gdyby nie było samolubstwa do poniechania. Człowiek nigdy nie mógłby stawiać na zbawcze trzymanie się prawości, gdyby nie było potencjalnego zła do wywyższania i dobra do wyróżnienia, na zasadzie przeciwieństwa.
3:5.14 (51.13) 9. Czy przyjemność – zadowolenie w szczęściu – jest pożądana? W takim razie człowiek musi żyć w świecie, gdzie zawsze istnieje alternatywa bólu i prawdopodobieństwo cierpień, możliwych do doświadczenia.
3:5.15 (52.1) Każda jednostka, w całym wszechświecie, uważana jest za część całości. Przetrwanie części zależne jest od jej współpracy z planem i celem całości, od jej szczerego pragnienia i doskonałej gotowości czynienia Bożej woli Ojca. Jedynym ewolucyjnym światem bez błędu (możliwości nieroztropnego osądu) mógłby być świat bez wolnego rozumu. We wszechświecie Havony istnieje miliard doskonałych światów, razem z ich doskonałymi mieszkańcami, ale rozwijający się człowiek musi być omylny, jeśli ma być wolny. Wolny i niedoświadczony rozum nie może być od razu jednolicie mądry. Możliwość, że pomyłka w osądzie (zło) stanie się grzechem, istnieje tylko wtedy, kiedy wola ludzka świadomie zaaprobuje i rozmyślnie zezwoli na niemoralny osąd.
3:5.16 (52.2) Pełne uznanie dla prawdy, piękna i dobroci, jest czynnikiem charakterystycznym dla doskonałości Boskiego wszechświata. Mieszkańcy światów Havony nie potrzebują ewentualnych, względnych poziomów wartości jako bodźca dla dokonywania wyboru; tego typu doskonałe istoty mają możliwość rozpoznania i wyboru dobra w obliczu braku wszelkich przeciwstawnych i zmuszających do myślenia sytuacji moralnych. Tym niemniej, wszystkie te doskonałe istoty są w swej naturze moralnej i statusie duchowym tym, czym są, dzięki samemu faktowi swego istnienia. Dzięki doświadczeniu rozwijają się jedynie w zakresie właściwego im stanu. Człowiek śmiertelny zyskuje nawet swój status kandydata do wznoszenia się tylko dzięki swej własnej wierze i nadziei. Wszystko, co Boże, a co umysł ludzki pojmuje i dusza ludzka przyswaja, jest zdobyczą empiryczną; jest to rzeczywistość doświadczenia osobistego i dlatego jest to własność unikalna, w przeciwieństwie do dobroci i prawości nieomylnych osobowości Havony.
3:5.17 (52.3) Istoty z Havony są z natury dzielne, ale nie są odważne w ludzkim znaczeniu tego słowa. Są z natury życzliwe i troskliwe, ale raczej nie altruistyczne na sposób ludzki. Oczekują radosnej przyszłości, ale nie przepełnionej nadzieją w ten wyrafinowany sposób, jak to odczuwa ufny śmiertelnik na pełnych niepewności sferach ewolucyjnych. Mają wiarę w stabilność wszechświata, ale zupełnie obca jest im ta zbawcza wiara, dzięki której śmiertelny człowiek pnie się w górę, od stanu zwierzęcego do bram Raju. Kochają prawdę, ale nic nie wiedzą o jej zbawczych dla duszy właściwościach. Są idealistyczne, ale takimi się urodziły; są zupełnie nieświadome owej ekstazy stawania się właśnie takimi, poprzez ekscytujący wybór. Są lojalne, ale nigdy nie doświadczyły emocji szczerego i rozumnego poświęcenia się obowiązkowi, w obliczu pokusy zaniedbania. Są bezinteresowne, ale nigdy nie osiągnęły tych poziomów doznawania dzięki wspaniałemu zwycięstwu nad wojującym egocentryzmem. Cieszą się z przyjemności, ale nie pojmują słodyczy radości, jaką daje ucieczka od potencjalnego bólu.
3:6.1 (52.4) Ojciec Wszechświatowy z Boską bezinteresownością, doskonałą wielkodusznością, wyzbywa się władzy i oddaje moc, ale wciąż stoi na czele; jego ręka spoczywa na potężnej dźwigni zdarzeń w domenach wszechświata; zarezerwował dla siebie wszystkie ostateczne decyzje i niezawodnie dzierży wszechpotężne, królewskie berło weta w sprawach swego wiecznego celu, sprawując niekwestionowaną władzą nad dobrem i przeznaczeniem jego rozległego, obracającego się i wciąż krążącego stworzenia.
3:6.2 (52.5) Wszechwładza Boża jest nieograniczona; jest ona fundamentalnym faktem całego stworzenia. Wszechświat nie był nieunikniony. Wszechświat nie jest przypadkiem, nie jest też samoistny. Wszechświat jest dziełem stworzenia i dlatego jest w pełni podległy woli Stwórcy. Wola Boża jest Boską prawdą, żywą miłością; zatem doskonalące się wszechświaty ewolucyjne cechuje dobroć – bliskość boskości lub potencjalne zło – oddalenie od boskości.
3:6.3 (53.1) Wcześniej czy później, wszelka filozofia religijna odkryje ideę jednolitej władzy wszechświata, jednego Boga. Wszechświatowe przyczyny nie mogą być niższe niż wszechświatowe skutki. Źródło strumieni życia wszechświata oraz kosmiczny umysł muszą stać ponad poziomami ich występowania. Istnienie ludzkiego umysłu nie może być wytłumaczone logicznie w terminach niskich porządków egzystencji. Umysł ludzki może być prawdziwie zrozumiany tylko dzięki rozpoznaniu rzeczywistości wyższych klas myślenia i dążącej do celu woli. Człowiek jako istota moralna, jest niezrozumiały bez przyjęcia do wiadomości rzeczywistości Ojca Wszechświatowego.
3:6.4 (53.2) Mechanistyczny filozof twierdzi, że odrzuca ideę uniwersalnej i niezależnej woli, tej właśnie niezależnej woli, której działanie w wypracowywaniu praw wszechświata tak głęboko szanuje. Jakiż to niezamierzony hołd składa Stwórcy praw mechanista, gdy wyobraża sobie prawa wszechświata jako automatyczne i same przez się zrozumiałe!
3:6.5 (53.3) Wielkim błędem jest uczłowieczanie Boga, poza ideą Dostrajacza Myśli zamieszkującego człowieka, ale nawet to nie jest aż tak głupie, jak całkowite mechanizowanie idei Pierwszego Wielkiego Źródła i Centrum.
3:6.6 (53.4) Czy Rajski Ojciec cierpi? Nie wiem. Synowie Stwórcy na pewno mogą cierpieć i czasami cierpią, nawet tak jak śmiertelnicy. Wieczny Syn i Nieskończony Duch cierpią w innym sensie. Myślę, że Ojciec Wszechświatowy również cierpi, ale nie potrafię zrozumieć jak; być może przez obwody osobowości czy przez indywidualność Dostrajaczy Myśli i innych darów jego wiecznej natury. Powiedział on rodzajowi ludzkiemu: „We wszystkich waszych cierpieniach ja cierpię z wami”. Doznaje on bez wątpienia ojcowskiego i pełnego współczucia zrozumienia, może naprawdę cierpieć, ale ja nie pojmuję natury tego cierpienia.
3:6.7 (53.5) Nieskończony i wieczny Władca wszechświata wszechświatów jest mocą, formą, energią, procesem, wzorem, zasadą, obecnością oraz uwzniośloną rzeczywistością. Ale jest on również czymś większym, jest osobowy; posiada niezależną wolę, doświadcza samoświadomej boskości, wykonuje zalecenia twórczego umysłu, przeżywa zadowolenie z realizacji wiecznego celu i przejawia Ojcowską miłość oraz uczucia wobec swych wszechświatowych dzieci. A wszystkie te, bardziej osobowe cechy Ojca można lepiej zrozumieć, gdy się je obserwuje, jak przejawiały się w obdarzającym życiu Michała, waszego Syna Stwórcy, kiedy był wcielony na Urantii.
3:6.8 (53.6) Bóg-Ojciec kocha człowieka; Bóg-Syn służy człowiekowi; Bóg-Duch inspiruje dzieci wszechświata do przygody ciągłego wznoszenia się, do znajdowania Boga-Ojca sposobami zarządzonymi przez Boga-Synów, dzięki łaskawej służbie Boga-Ducha.
3:6.9 (53.7) [Jako Niebiański Radca, wyznaczony do przedstawienia objawienia o Ojcu Wszechświatowym, dokonałem tego zobrazowania atrybutów Bóstwa].
Księga Urantii
Przekaz 4
4:0.1 (54.1) Ojciec Wszechświatowy ma swój wieczny cel, gdy idzie o zjawiska materialne, intelektualne i duchowe wszechświata wszechświatów, który nieustannie realizuje. Bóg stworzył wszechświaty, gdyż taka była jego własna, niezależna wola a stworzył je zgodnie ze swym wszechmądrym i wiecznym celem. Wątpliwe jest, czy ktokolwiek naprawdę dobrze zna wieczny cel Boga, za wyjątkiem Rajskich Bóstw oraz ich najwyższych towarzyszy. Nawet wzniośli mieszkańcy Raju mają bardzo zróżnicowane opinie na temat wiecznego celu Bóstw.
4:0.2 (54.2) Łatwo wywnioskować, że wyłącznym celem stworzenia doskonałego, centralnego wszechświata Havony, było zadowolenie Boskiej natury. Havona może służyć za wzór, przy stwarzaniu wszystkich innych wszechświatów, jest także końcową szkołą dla pielgrzymów czasu w ich drodze do Raju; tym niemniej, taka niebiańska kreacja musi istnieć głównie dla przyjemności i zadowolenia nieskończonych Stwórców.
4:0.3 (54.3) Zadziwiający plan doskonalenia śmiertelników ewolucyjnych, a po ich dotarciu do Raju i Korpusu Finalizmu dalsze ich nauczanie, aby mogli prowadzić pewną nieujawnioną, przyszłą działalność, wydaje się być obecnie jednym z głównych zadań siedmiu superwszechświatów oraz licznych ich części; jednak system wznoszenia się śmiertelników czasu i przestrzeni, aby ich uduchowiać i nauczać, stanowczo nie jest wyłącznym zajęciem wszechświatowych istot inteligentnych. Jest doprawdy wiele innych, fascynujących zajęć, na które niebiańskie zastępy zużywają swój czas i energię.
4:1.1 (54.4) Przez całe epoki mieszkańcy Urantii źle rozumieli opatrzność Bożą. Istnieje opatrzność w Bożych dziełach, dokonywanych na waszym świecie, ale nie jest to ta, dziecinnie pojmowana, arbitralna i materialna działalność, jak ją sobie wyobraża wielu śmiertelników. Opatrzność Boża polega na połączonych wzajemnie działaniach istot niebiańskich i Boskich duchów, które zgodnie z kosmicznym prawem nieustannie pracują, aby czcić Boga i rozwijać duchowo jego wszechświatowe dzieci.
4:1.2 (54.5) Czyż w waszym rozumieniu Bożego postępowania z człowiekiem nie doszliście do tego poziomu, na którym zauważacie, że hasłem wszechświata jest postęp? Długie epoki gatunek ludzki walczył o swoją obecną pozycję. Przez wszystkie te tysiąclecia Opatrzność wypracowuje plan postępowej ewolucji. Te dwa rozumowania nie są sprzeczne w praktyce, a tylko w ludzkich błędnych ideach. Boska opatrzność nigdy nie przeciwstawia się prawdziwemu postępowi człowieka, zarówno doczesnemu jak i duchowemu. Opatrzność jest zawsze zgodna z niezmienną i doskonałą naturą najwyższego Prawodawcy.
4:1.3 (55.1) „Wierny jest Bóg” i „wszystkie przykazania jego są sprawiedliwe”. „Jego wierność sięga samych obłoków”. „Słowo twe, Panie, trwa na wieki, niezmienne w niebiosach. Wierność twoja trwa z pokolenia na pokolenie; umocniłeś ziemię i trwa”. „Jest on wiernym Stwórcą”.
4:1.4 (55.2) Nie ma ograniczeń, gdy idzie o siły i osobowości, jakich Ojciec może użyć dla wypracowywania swego celu i podtrzymywania swoich istot stworzonych. „Schronem pewnym jest Bóg wiekuisty, a tu na dole ramiona wieczne”. „Kto przebywa w pieczy Najwyższego Ojca i w cieniu Wszechmogącego mieszka”. „Oto nie zdrzemnie się i nie zaśnie ten, który czuwa nad nami”. „A wiemy, iż tym, którzy miłują Boga, wszystkie rzeczy dopomagają ku dobremu”, „gdyż oczy Pana zwrócone są ku sprawiedliwym, a jego uszy na ich wołanie”.
4:1.5 (55.3) Bóg podtrzymuje „wszystko słowem swej potęgi”. A kiedy rodzą się nowe światy, „posyła swych Synów i są one stwarzane”. Bóg nie tylko stwarza, ale też „podtrzymuje je wszystkie”. Bóg nieustannie podtrzymuje wszystkie rzeczy materialne i wszystkie istoty duchowe. Wszechświat jest wiecznie stabilny. Pośród pozornej niestabilności istnieje stabilność. Istnieje podłoże porządku i bezpieczeństwa pośród zaburzeń energii i fizycznych kataklizmów gwiezdnych sfer.
4:1.6 (55.4) Ojciec Wszechświatowy nie odsunął się od zarządzania wszechświatami, nie jest on Bóstwem biernym. Gdyby Bóg zrezygnował ze swej obecnej roli podtrzymywacza całego stworzenia, natychmiast nastąpiłby powszechny rozpad. Poza Bogiem nie istniałaby taka rzecz, jak rzeczywistość. W tym właśnie momencie, jak również w odległych, minionych epokach oraz w wiecznej przyszłości, Bóg wciąż podtrzymuje. Boskość rozpościera się na okręgu wieczności. Wszechświat nie jest jak zegar nakręcony, który chodzi tak długo, żeby potem przestać działać; wszystkie rzeczy wciąż są odnawiane. Ojciec nieustannie wylewa energię, światło i życie. Działalność Boga jest tak samo materialna jak i duchowa. „Dach rozciąga nad pustką, ziemi niczym nie umacnia”.
4:1.7 (55.5) Istota mojej klasy potrafi dostrzec ostateczną harmonię oraz odkryć dalekosiężną i dogłębną koordynację w rutynowych sprawach administracji wszechświata. Wiele tego, co dla śmiertelnego umysłu wydaje się chaotyczne i nieplanowe, w moim rozumieniu wygląda na uporządkowane i konstruktywne. Jednak nie w pełni rozumiem wielu z tych rzeczy, które się dzieją we wszechświatach. Długo się uczyłem i jestem mniej więcej obeznany ze znanymi siłami, energiami, umysłami, morontiami, duchami i osobowościami wszechświatów lokalnych jak i superwszechświatów. Posiadam ogólne pojęcie, jak te czynniki i osobowości funkcjonują, jestem również gruntownie obeznany z działalnością duchowych istot inteligentnych, przydzielonych do wielkiego wszechświata. Pomimo, że znam zjawiska wszechświatowe, wciąż staję w obliczu reakcji kosmicznych, których nie mogę w pełni pojąć. Bezustannie napotykam najwyraźniej przypadkowe współdziałanie powiązanych wzajemnie sił, energii, intelektów i duchów, czego nie potrafię zadowalająco wyjaśnić.
4:1.8 (55.6) Jestem w pełni kompetentny, aby prześledzić i przeanalizować funkcjonowanie wszystkich zjawisk, będących bezpośrednim rezultatem działania Ojca Wszechświatowego, Wiecznego Syna, Nieskończonego Ducha oraz w dużym stopniu, Wyspy Raj. Mój dylemat powoduje napotykanie tego, co wygląda na funkcjonowanie ich tajemniczych partnerów, trzech Absolutów potencjalności. Absoluty te wydają się zastępować materię, przewyższać umysł i dołączać się do ducha. Wciąż jestem zdezorientowany a częstokroć również zakłopotany tym, że nie mogę zrozumieć tych złożonych operacji, które przypisuję obecności i funkcjonowaniu Absolutu Nieuwarunkowanego, Bóstwa-Absolutu oraz Absolutu Wszechświatowego.
4:1.9 (56.1) Te Absoluty muszą być obecnościami nie w pełni objawionymi w szerokim wszechświecie, które w zjawiskach potencji przestrzeni i w funkcjonowaniu innych nadostateczności uniemożliwiają fizykom, filozofom czy też ludziom religijnym dokładne przewidzenie tego, jakim sposobem początki siły, idei czy ducha będą odpowiadać tym wymaganiom, jakie im stawia złożona sytuacja rzeczywistości, dotycząca najwyższych dostosowań i ostatecznych wartości.
4:1.10 (56.2) Istnieje również organiczna jedność we wszechświatach czasu i przestrzeni, która wydaje się być podłożem wszelkiej struktury zdarzeń kosmicznych. Ta żywa obecność ewoluującej Istoty Najwyższej, ta Immanencja Planowej Niekompletności, przejawia się co jakiś czas w sposób niewytłumaczalny w tym, co wydaje się być zdumiewająco przypadkową koordynacją pozornie niezwiązanych ze sobą wydarzeń wszechświatowych. To musi być działalność Opatrzności – domena Istoty Najwyższej i Wspólnego Aktywizatora.
4:1.11 (56.3) Skłonny jestem wierzyć, że jest to właśnie ta rozległa i generalnie nierozpoznawalna kontrola koordynująca i wzajemnie wiążąca wszystkie stadia i formy funkcjonowania wszechświata, która powoduje tę urozmaiconą i pozornie beznadziejnie dezorientującą mieszaninę zjawisk fizycznych, umysłowych, moralnych i duchowych, tak niezawodnie pracujących na chwałę Bożą oraz dla dobra ludzi i aniołów.
4:1.12 (56.4) W szerszym jednak znaczeniu, pozorne „wypadki” kosmosu są bez wątpienia częścią skończonego spektaklu w czasowo-przestrzennej przygodzie Nieskończonego, podczas jego wiecznego oddziaływania na Absoluty.
4:2.1 (56.5) Natura jest, w ograniczonym sensie, fizycznym zwyczajem Boga. Postępowanie albo działanie Boga jest warunkowane i tymczasowo modyfikowane przez doświadczalne plany i formy ewolucyjne wszechświata lokalnego, konstelacji, systemu czy planety. Bóg działa w całym szerokim wszechświecie nadrzędnym zgodnie z dobrze nakreślonymi, niezmiennymi i stałymi prawami; przekształca on jednak formy swej działalności tak, aby przyczynić się do koordynacji i zrównoważonego kierowania każdym wszechświatem, konstelacją, systemem, planetą i osobowością, zgodnie z lokalnymi ideami, celami i planami, odnoszącymi się do skończonych projektów rozwoju ewolucyjnego.
4:2.2 (56.6) Dlatego też natura, tak jak ją śmiertelny człowiek rozumie, stanowi zasadniczą podstawę i fundamentalne tło niezmiennego Bóstwa oraz jego niezmiennych praw, które są modyfikowane, podlegają fluktuacjom i doznają wstrząsów na skutek wprowadzania w życie lokalnych planów, celów, form oraz warunków, zapoczątkowanych i wprowadzanych przez siły i osobowości wszechświata lokalnego, konstelacji, systemu i planety. Na przykład: skoro Boże prawa zostały zarządzone w Nebadonie, są one modyfikowane przez plany Syna Stwórcy i Stwórczego Ducha wszechświata lokalnego; a w dodatku do wszystkich tych procesów, prawa te dodatkowo ulegają wpływom powstałym w wyniku błędów, zaniedbań i buntów pewnych istot, przebywających na waszej planecie i należących do waszego najbliższego systemu planet – Satanii.
4:2.3 (56.7) Natura jest czasowo-przestrzenną wypadkową dwu kosmicznych czynników. Pierwszy to niezmienność, doskonałość i prawość Rajskiego Bóstwa a drugi to plany eksperymentalne, pomyłki administracyjne, błędy powstałe w wyniku buntów, nieukończone przedsięwzięcia oraz niedoskonała mądrość istot żyjących poza Rajem, od najwyższych do najniższych. Tym samym natura ma jednolitą, niezmienną, majestatyczną i zdumiewającą nić doskonałości, wywodzącą się z kręgu wieczności; jednak w każdym wszechświecie, na każdej planecie i w każdym, jednostkowym życiu, natura ta jest modyfikowana, warunkowana i być może zeszpecona czynami, pomyłkami i nielojalnością istot z systemów oraz wszechświatów ewolucyjnych; dlatego też natura zawsze pozostaje w zmiennym nastroju, a przy tym kapryśnym, choć na stabilnym podłożu, zróżnicowanym zgodnie z zasadami funkcjonowania wszechświata lokalnego.
4:2.4 (57.1) Natura jest doskonałością Raju, podzieloną przez niekompletność, zło i grzech nieukończonych wszechświatów. Iloraz ten zatem wyraża zarówno to, co doskonałe jak i to, co częściowe, zarówno to, co wieczne jak i to, co czasowe. Ciągła ewolucja przekształca naturę, przysparzając jej zawartości rajskiej doskonałości a zmniejszając zawartość zła, błędu i dysharmonii względnej rzeczywistości.
4:2.5 (57.2) Bóg nie jest osobiście obecny ani w naturze ani w żadnych siłach natury, gdyż zjawisko natury jest nakładaniem się niedoskonałości stopniowej ewolucji a czasami konsekwencji buntowniczego przewrotu, na rajskie podstawy uniwersalnego prawa Bożego. Jak to widać na świecie, takim jak Urantia, natura nigdy nie może być właściwym wyrazem, prawdziwą reprezentacją, wiernym odtworzeniem wszechmądrego i nieskończonego Boga.
4:2.6 (57.3) Na waszym świecie natura jest ograniczeniem praw doskonałości przez ewolucyjne plany wszechświata lokalnego. Cóż za parodia czcić naturę tylko dlatego, że jest w limitowanym, ograniczonym sensie, przenikana przez Boga, że jest stadium wszechświatowej a tym samym Bożej mocy! Natura jest także przejawem nieukończonego, niekompletnego i niedoskonałego rozwoju, wzrostu i postępu we wszechświatowym eksperymencie ewolucji kosmicznej.
4:2.7 (57.4) Dostrzegalne ułomności świata naturalnego nie dowodzą istnienia takich samych, odpowiadających im ułomności, w charakterze Boga. Te dostrzegalne niedoskonałości są raczej tylko nieuchronnymi chwilami przerwy w prezentacji wciąż ruchomego okręgu obrazującego nieskończoność. Właśnie te ułomności-przerwy w doskonałości-ciągłości, umożliwiają ograniczonemu umysłowi materialnego człowieka ujrzeć w przelocie Boską rzeczywistość w czasie i przestrzeni. Materialne przejawy boskości wydają się dla umysłu człowieka ewolucyjnego ułomne tylko dlatego, że człowiek śmiertelny obstaje przy oglądaniu zjawisk przyrody oczami naturalnymi, ludzkim wzrokiem, nie wspomaganym motą morontialną czy objawieniem, które stanowią substytuty boskości w światach czasu.
4:2.8 (57.5) I natura jest zeszpecona, jej piękna twarz pokryta jest bliznami, jej właściwości zwarzone są przez bunt, przez złe prowadzenie spraw, przez bezmyślność miriadów istot, które są częścią natury, ale które przyłożyły się do jej zniekształcenia w czasie. Nie, natura nie jest Bogiem. Natura nie jest obiektem czci.
4:3.1 (57.6) Zbyt długo człowiek myślał o Bogu jak o podobnym sobie. Bóg nie jest, nigdy nie był i nigdy nie będzie, zazdrosny o człowieka, czy o jakąkolwiek inną istotę we wszechświecie wszechświatów. Bóg wie, że Syn Stwórca pragnął, aby człowiek stał się arcydziełem planetarnego stworzenia, władcą całej Ziemi, zatem widok człowieka zdominowanego przez jego własne, podlejsze namiętności, obraz człowieka kłaniającego się idolom z drzewa, kamienia, złota i samolubnych ambicji, te obskurne obrazy pobudzają Boga i jego Synów by być zazdrosnym dla człowieka, ale nigdy nie o niego.
4:3.2 (57.7) Wieczny Bóg nie potrafi się gniewać czy złościć, w ludzkim znaczeniu tych uczuć, czy tak jak człowiek rozumie te reakcje. Uczucia takie są niskie i podłe; raczej nie warto ich zwać ludzkimi, jeszcze mniej Boskimi i taka postawa jest zupełnie obca doskonałej naturze i miłościwemu charakterowi Ojca Wszechświatowego.
4:3.3 (58.1) Wiele, bardzo wiele trudności, które śmiertelnicy Urantii mają ze zrozumieniem Boga, wynika z dalekosiężnych skutków buntu Lucyfera i zdrady Caligastii. Na światach nie odseparowanych przez grzech, ewoluujące narody potrafią formułować znacznie lepsze idee Ojca Wszechświatowego; znacznie mniej cierpią z powodu dezorientacji, przekręcania i wypaczania pojęć.
4:3.4 (58.2) Bóg nigdy nie żałuje niczego, co kiedykolwiek uczynił, czyni teraz, czy kiedykolwiek będzie czynił. Jest on wszechmądry jak również wszechmocny. Ludzka mądrość rodzi się z prób i błędów ludzkiego doświadczenia; mądrość Boża polega na nie uwarunkowanej doskonałości jego nieskończonej, wszechświatowej wnikliwości i ta Boża znajomość przyszłości skutecznie kieruje jego stwórczą, wolną wolą.
4:3.5 (58.3) Ojciec Wszechświatowy nigdy nie robi niczego, z czego później wynikałby smutek i żal, jednak obdarzone wolą istoty, planowane i stwarzane przez jego Stwórcze osobowości w oddalonych wszechświatach, czasami wywołują uczucia boskiego smutku u swych Stwórców-rodziców, w rezultacie swoich godnych pożałowania decyzji. Chociaż Ojciec ani nie robi błędów, ani nie żywi żalu, ani się nie smuci, jest on istotą przejawiającą ojcowskie uczucie a jego serce jest bez wątpienia zasmucone, gdy jego dzieci nie docierają do poziomów duchowych, będących w ich zasięgu, z uwzględnieniem szerokiej pomocy, którą dostają podczas realizacji planów osiągnięć duchowych, dzięki wszechświatowym zasadom wznoszenia się śmiertelnika.
4:3.6 (58.4) Nieskończona dobroć Ojca przekracza zdolności pojmowania ograniczonego umysłu czasu; stąd zawsze musi być przytaczane przeciwieństwo relatywnego zła (nie grzechu), dla odpowiedniego ukazania wszystkich stadiów względnego dobra. Doskonałość Boskiego dobra może być zauważona przez niedoskonałą wnikliwość śmiertelnika tylko dlatego, że jest ona przeciwna względnej niedoskonałości zależności czasu i materii w ruchach przestrzeni.
4:3.7 (58.5) Charakter Boga jest nieskończenie nadludzki, zatem ta Boska natura musi zostać uosobiona, jak to ma miejsce w Boskich Synach, zanim choćby przez wiarę mogła być zrozumiana skończonym umysłem ludzkim.
4:4.1 (58.6) Bóg jest jedyną stałą, samowystarczalną i niezmienną istotą w całym wszechświecie wszechświatów, która nie ma nic poza sobą, nic ponad sobą, ani w przeszłości, ani w przyszłości. Bóg jest celową energią (stwórczym duchem) i absolutną wolą, które obie są samoistne i uniwersalne.
4:4.2 (58.7) Skoro Bóg jest samoistny, jest on też absolutnie niezależny. To właśnie tożsamość Boga przeciwna jest zmianie. „Ja Pan, nie odmieniam się”. Bóg jest niezmienny; jednak, dopóki nie osiągniecie rajskiego statusu, nie możecie nawet zacząć pojmować, jak Bóg może przechodzić od prostoty do złożoności, od indywidualności do różnorodności, od bezruchu do ruchu, od nieskończoności do skończoności, od tego, co boskie do tego, co ludzkie, od jedności do dwoistości i trójjedności. Tak więc Bóg może odmieniać przejawy swojej absolutności, gdyż Boska niezmienność nie implikuje nieruchomości; Bóg ma wolę – on jest wolą.
4:4.3 (58.8) Bóg jest istotą absolutnego samostanowienia; nie ma ograniczeń dla jego wszechświatowych oddziaływań, za wyjątkiem tych, które sam sobie narzucił a jego akty wolnej woli są warunkowane tylko tymi Boskimi własnościami i doskonałymi atrybutami, które naturalnie charakteryzują jego wieczną naturę. Dlatego też Bóg związany jest z wszechświatem jako istota o ostatecznej dobroci, z dodatkiem wolnej woli, działającej w stwórczej nieskończoności.
4:4.4 (58.9) Ojciec-Absolut jest stwórcą centralnego, doskonałego wszechświata oraz Ojcem wszystkich innych Stwórców. Osobowość, dobroć oraz mnóstwo innych właściwości, Bóg podziela z człowiekiem oraz innymi istotami, jednak nieskończoność woli jest wyłącznie jego cechą. W swych stwórczych działaniach Bóg ograniczony jest tylko tendencjami jego wiecznej natury oraz nakazami jego nieskończonej mądrości. Bóg osobiście wybiera tylko to, co jest nieskończenie doskonałe, stąd niebiańska doskonałość we wszechświecie centralnym; a podczas gdy Synowie Stwórcy mają pełny udział w jego boskości, nawet w stadiach jego absolutności, nie są całkowicie ograniczeni przez tę ostateczność mądrości, która kieruje nieskończonością woli Ojca. Stąd w klasie synostwa Michała stwórcza wolna wola staje się jeszcze bardziej aktywna, w pełni boska i prawie ostateczna, jeśli nie absolutna. Ojciec jest nieskończony i wieczny, jednak zaprzeczanie możliwości jego wolicjonalnych samoograniczeń równa się właśnie zaprzeczaniu idei absolutności jego woli.
4:4.5 (59.1) Absolutność Boga przenika wszystkie siedem poziomów wszechświatowej rzeczywistości. Całość tej absolutnej natury podlega relacjom Stwórcy z jego rodziną wszechświatowych istot stworzonych. Trójcowa sprawiedliwość może się odznaczać precyzją we wszechświecie wszechświatów, ale we wszystkich rozległych powinowactwach rodzinnych z istotami czasu, Bóg wszechświatów kieruje się Boskim uczuciem. Od początku do końca – wiecznie – nieskończony Bóg jest Ojcem. Zostałem poinstruowany, aby ukazać Boga całego stworzenia jako Ojca Wszechświatowego, spośród wszystkich możliwych tytułów, którymi może być poprawnie określany.
4:4.6 (59.2) U Boga Ojca, funkcjonowanie jego wolnej woli nie jest rządzone mocą, ani też nie jest kierowane samym tylko intelektem; Boska osobowość, według definicji, składa się z ducha i objawia się dla wszechświatów jako miłość. Dlatego też we wszystkich swoich osobistych związkach z wszechświatowymi osobowościami stworzonymi, Pierwsze Źródło i Centrum jest zawsze i konsekwentnie kochającym Ojcem. Bóg jest Ojcem w najwyższym tego słowa znaczeniu. Motywuje się on wiecznie doskonałym idealizmem Boskiej miłości i ta wrażliwa natura znajduje swój najsilniejszy wyraz i najwyższe zadowolenie w kochaniu i byciu kochanym.
4:4.7 (59.3) W nauce, Bóg jest Pierwszą Przyczyną, w religii, wszechświatowym i kochającym Ojcem, w filozofii jedyną istotą, która istnieje sama w sobie, której egzystencja nie zależy od żadnej innej istoty, ale która zbawiennie nadaje rzeczywistość egzystencji wszystkim rzeczom i wszystkim innym istotom. Jednak trzeba objawienia, aby wykazać, że Pierwsza Przyczyna nauki i samoistna Jedność filozofii są Bogiem religii, pełnym miłosierdzia i dobroci, rękojmią wiecznego trwania jego ziemskich dzieci.
4:4.8 (59.4) Usiłujemy dotrzeć do koncepcji Nieskończonego, ale czcimy doświadczenie-ideę Boga, stosując naszą gdziekolwiek i kiedykolwiek istniejącą zdolność pojmowania czynników osobowości i boskości naszej najwyższej idei Bóstwa.
4:4.9 (59.5) Świadomość tryumfującego, ludzkiego życia na Ziemi, rodzi się z tej wiary istoty stworzonej, która ośmiela się rzucić wyzwanie każdemu kolejnemu epizodowi bytu, kiedy stając w obliczu obrazów ogromnych ludzkich ograniczeń, oświadcza niezawodnie: nawet, jeśli nie potrafię tego dokonać, żyje we mnie ten, kto to potrafi i dokona, część Ojca-Absolutu wszechświata wszechświatów. I to jest „to właśnie zwycięstwo, które zwycięża świat, właśnie wasza wiara”.
4:5.1 (59.6) Religijna tradycja jest niedoskonale zachowanym zapisem doświadczeń rozpoznających Boga ludzi z wieków minionych, jednak takie zapisy nie są godne zaufania jako przewodnik życia religijnego, czy jako źródło rzetelnej wiedzy o Ojcu Wszechświatowym. Te starożytne wierzenia zawsze były zniekształcane z tej przyczyny, że człowiek prymitywny był twórcą mitów.
4:5.2 (60.1) Jedno z największych na Urantii nieporozumień odnośnie natury Boga, spowodowane jest niemożliwością jasnego rozróżnienia, w waszych świętych księgach, pomiędzy osobowościami Rajskiej Trójcy i Rajskim Bóstwem a stwórcami i administratorami wszechświata lokalnego. W minionych systemach sprawiedliwości, nacechowanych niekompletnym pojmowaniem, wasi kapłani i prorocy nie dostrzegali wyraźnej różnicy między Książętami Planetarnymi, Władcami Systemu, Ojcami Konstelacji, Synami Stwórcami, Władcami Superwszechświata, Istotą Najwyższą i Ojcem Wszechświatowym. Wiele wiadomości, pochodzących od osobowości niższych rangą, takich jak Nosiciele Życia oraz różne klasy aniołów, przedstawiono w waszych zapisach jako pochodzące od Boga samego. Urantiańska myśl religijna nadal myli osobowości współpracujące z Bóstwem z samym Ojcem Wszechświatowym, w takim stopniu, że wszystkie one występują pod jedną nazwą.
4:5.3 (60.2) Ludzie na Urantii nadal cierpią na skutek wpływów prymitywnych idei Boga. Bogowie, którzy szaleją w burzy, którzy wstrząsają ziemią w gniewie i porażają ludzi w złości, którzy zirytowani wymierzają sprawiedliwość w czasie głodu i powodzi, to są bogowie religii prymitywnej; to nie są Bogowie, którzy żyją i rządzą wszechświatami. Takie pojęcia są reliktami z tych czasów, kiedy ludzie uważali, że wszechświat jest kierowany i zdominowany przez kaprysy takich właśnie, wyimaginowanych bogów. Jednak człowiek śmiertelny zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że żyje w świecie względnego prawa i porządku, tak dalece, jak to dotyczy zarządzania i ukierunkowywania ze strony Najwyższych Stwórców i Najwyższych Kontrolerów.
4:5.4 (60.3) Barbarzyńska idea przebłagania gniewnego Boga, zjednania obrażonego Pana, zdobycia łaski Bóstwa przez ofiary i pokutę a nawet przez rozlew krwi, wyraża religię całkiem dziecinną i prymitywną, filozofię niegodną oświeconego wieku nauki i prawdy. Takie wierzenia są wyjątkowo odrażające dla istot niebiańskich i Boskich władców, którzy służą wszechświatom i nimi zarządzają. Jest afrontem dla Boga wierzyć, utrzymywać czy nauczać, że należy rozlać niewinną krew, aby zdobyć jego łaskę czy odwrócić wyimaginowany, Boski gniew.
4:5.5 (60.4) Hebrajczycy wierzyli, że „bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia grzechów”. Nie zdołali się oni uwolnić od starej, pogańskiej idei, że nie można przebłagać Bogów inaczej, niż widokiem krwi, chociaż Mojżesz dokonał znaczącego postępu, kiedy zabronił składania ofiar ludzkich i zastąpił je obrzędowymi ofiarami ze zwierząt, czyniąc zadość prymitywnemu rozumowaniu tych dziecinnych, beduińskich wyznawców Boga.
4:5.6 (60.5) Obdarzenie waszego świata Rajskim Synem było naturalne, w obliczu końca epoki planetarnej; było nieuniknione, ale nie było konieczne dla zjednania łaski Bożej. Obdarzenie to było również końcowym, osobistym działaniem Syna Stwórcy, w jego długiej epopei zdobywania empirycznej niezależności wszechświata. Cóż za parodię nieskończonego charakteru Boga! stanowi to nauczanie, że ojcowskie serce, w całym swym surowym chłodzie i zatwardziałości, było tak niewzruszone nieszczęściami i smutkami istot stworzonych, że Bóg nie okazał wrażliwego miłosierdzia, zanim nie zobaczył swego niewinnego Syna, krwawiącego i umierającego na krzyżu Kalwarii!
4:5.7 (60.6) Mieszkańcy Urantii powinni się jednak wyzwolić od tych starożytnych błędów i pogańskich przesądów, dotyczących natury Ojca Wszechświatowego. Właśnie ukazuje się objawienie prawdy o Bogu a przeznaczeniem gatunku ludzkiego jest poznać Ojca Wszechświatowego w całym pięknie jego charakteru i wdzięku jego przymiotów, tak wspaniale zobrazowanych przez Syna Stwórcy, który przebywał na Urantii jako Syn Człowieczy i Syn Boży.
4:5.8 (61.1) [Przedstawione przez Niebiańskiego Radcę z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 5
5:0.1 (62.1) JEŚLI skończony umysł ludzki nie potrafi zrozumieć, jak może tak wielki i tak majestatyczny Bóg, jakim jest Ojciec Wszechświatowy, zstąpić ze swojego wiecznego miejsca zamieszkania w nieskończonej doskonałości, aby się bratać z pojedynczą istotą ludzką, w takim razie musi ten skończony intelekt oprzeć swą pewność wspólnoty z Bogiem na prawdzie, która wynika z faktu, że rzeczywisty fragment żywego Boga mieszka w intelekcie każdego, umysłowo normalnego i moralnie świadomego śmiertelnika Urantii. Zamieszkujące ludzi Dostrajacze Myśli są częścią wiecznego Bóstwa Rajskiego Ojca. Aby znaleźć Boga i próbować wejść z nim w duchową komunię, człowiek nie musi wychodzić poza swoje własne, wewnętrzne doświadczenie duszy, rozważającej taką duchową rzeczywistość.
5:0.2 (62.2) Bóg rozdzielił nieskończoność swej wiecznej natury pomiędzy egzystencjalne rzeczywistości sześciu absolutnych partnerów, ale może on zawsze skontaktować się bezpośrednio, osobiście, z jakąkolwiek częścią, stadium czy rodzajem stworzenia, za pomocą swych przedosobowych fragmentów. Wieczny Bóg zastrzegł także sobie przywilej nadawania osobowości boskim Stwórcom i żywym istotom z wszechświata wszechświatów i dodatkowo zastrzegł sobie przywilej utrzymywania bezpośredniego, rodzicielskiego kontaktu ze wszystkimi tymi, osobowymi istotami, poprzez obwód osobowości.
5:1.1 (62.3) To, że skończona istota nie może dostąpić nieskończonego Ojca, nie jest wynikiem wyniosłości Ojca a tylko skończoności i ograniczeń materialnych istot stworzonych. Trudny jest do pojęcia ogrom zróżnicowania duchowego, jaki występuje pomiędzy najwyższą osobowością istniejącą we wszechświecie a niższą grupą stworzonych istot inteligentnych. Gdyby można było przenieść niższe klasy stworzonych istot inteligentnych wprost przed oblicze samego Ojca, nie wiedziałyby one, że się tam znalazły. Byłyby one po prostu tak samo niepomne obecności Ojca Wszechświatowego, jak są teraz tutaj, gdzie się znajdują. Człowiek śmiertelny musi przebyć bardzo długą drogę, zanim będzie mógł sensownie i w ramach swych możliwości, prosić o bezpieczne przewodnictwo do rajskiej obecności Ojca Wszechświatowego. Człowiek musi być wiele razy transponowany duchowo, zanim będzie mógł dostać się na ten poziom, który da mu przenikliwość duchową umożliwiającą zobaczenie przynajmniej jednego z Siedmiu Duchów Nadrzędnych.
5:1.2 (62.4) Nasz Ojciec nie ukrywa się, nie przebywa w odosobnieniu, gdyż tak sobie upodobał. Uaktywnił on zasoby niebiańskiej mądrości i nie ustaje nigdy w wysiłkach objawienia siebie dzieciom ze swoich wszechświatowych domen. Z majestatem jego miłości wiąże się nieskończone dostojeństwo i niewyrażalna wielkoduszność, które sprawiają, że pragnie on przebywać z każdą stworzoną istotą, która może go zrozumieć, kochać albo dostąpić; dlatego też właściwe wam ograniczenia nieodłącznie są związane z waszą skończoną osobowością i materialną egzystencją i określają one czas, miejsce i okoliczności, pozwalające wam dotrzeć do celu drogi waszego wznoszenia się, aby stanąć w obliczu Ojca w centrum wszystkich rzeczy.
5:1.3 (63.1) Chociaż z dotarciem przed rajskie oblicze Ojca musicie poczekać, aż osiągniecie najwyższe, skończone poziomy rozwoju duchowego, możecie cieszyć się świadomością zawsze istniejącej możliwości natychmiastowej komunii z obdarzającym was duchem Ojca, tak blisko związanym z waszą wewnętrzną duszą i waszym uduchowiającym się jestestwem.
5:1.4 (63.2) Śmiertelnicy z domen czasu i przestrzeni mogą być bardzo różnorodni w swych naturalnych zdolnościach i wyposażeniu intelektualnym, mogą korzystać z otoczenia wyjątkowo korzystnego dla rozwoju społecznego i postępu moralnego, względnie mogą cierpieć z powodu braku nieomal wszystkich ludzkich środków wspomagających kulturę i ewentualny rozwój kunsztów cywilizacji; tym niemniej możliwości rozwoju duchowego, na drodze wznoszenia się, są równe dla wszystkich. Progresywne poziomy wnikliwości duchowej i kosmicznych znaczeń są osiągane zupełnie niezależnie od wszelkich takich, społeczno-moralnych zróżnicowań, występujących w rozmaitych środowiskach materialnych na światach ewolucyjnych.
5:1.5 (63.3) Chociaż śmiertelnicy z Urantii mogą być zróżnicowani w swych intelektualnych, społecznych, ekonomicznych a nawet moralnych możliwościach i talentach, należy pamiętać, że ich duchowe wyposażenie jest jednolite i niepowtarzalne. Wszyscy oni korzystają z tej samej, Boskiej obecności daru Ojca i wszyscy są jednakowo uprzywilejowani w swych dążeniach do bliskiej, osobistej komunii z tym, zamieszkującym ich duchem, pochodzącym od Boga i wszyscy na równi mogą zechcieć uznać jednorodne, duchowe przewodnictwo owych Nieodgadnionych Monitorów.
5:1.6 (63.4) Jeśli motywacje człowieka śmiertelnego są całkowicie duchowe, jeśli poświęca się on bez zastrzeżeń czynieniu Ojcowskiej woli, wówczas, skoro jest on tak oczywiście i tak efektywnie wyposażony duchowo przez zamieszkującego go Boskiego Dostrajacza, nie może on nie urzeczywistnić, w swym indywidualnym doświadczeniu, wzniosłej świadomości tak poznania Boga jak i Boskiej rękojmi wiecznego trwania, po to, żeby znaleźć Boga przez stopniowe, coraz większe upodabnianie się do niego.
5:1.7 (63.5) Człowiek jest zamieszkały duchowo przez Dostrajacza Myśli, który przeżywa ludzką śmierć. Jeśli taki ludzki umysł ma szczere i duchowe motywacje, jeśli dusza takiego człowieka pragnie poznać Boga i stać się jemu podobną, naprawdę pragnie czynić Ojcowską wolę, nie istnieje ani negatywny wpływ, mogący mu to zabrać, ani pozytywna siła ewentualnej ingerencji, która mogłaby przeszkodzić takiej bosko motywowanej duszy bezpiecznie wznieść się do bram Raju.
5:1.8 (63.6) Ojciec pragnie, żeby wszyscy stworzeni znaleźli z nim osobistą komunię. Ma on w Raju miejsce na przyjęcie wszystkich tych, których status wiecznego życia i duchowa natura pozwalają to osiągnąć. Wyjaśnijcie zatem w waszej filozofii raz i na zawsze: Bóg jest przystępny, Ojciec jest osiągalny, droga jest otwarta dla każdego z was i dla nas wszystkich; wszystkie siły Boskiej miłości, drogi i środki Boskiej administracji, są powiązane w swych staraniach, aby ułatwić pójście naprzód każdemu wartościowemu rozumowi z każdego wszechświata w kierunku rajskiej obecności Ojca Wszechświatowego.
5:1.9 (63.7) Obecność i osobowość Nieskończonego nie jest mniej rzeczywista z tego powodu, że bardzo dużo czasu potrzeba na dotarcie do Boga. Wasze wznoszenie się jest częścią obiegu siedmiu superwszechświatów i chociaż krążycie dookoła niezliczoną ilość razy, możecie się spodziewać, że w duchu i statusie zawsze krążycie do wewnątrz. Możecie liczyć na to, że będziecie transponowani ze sfery do sfery, z orbit zewnętrznych wciąż bliżej wewnętrznego centrum i bez wątpienia pewnego dnia staniecie w Boskiej i centralnej obecności i ujrzycie jego, metaforycznie mówiąc, twarzą w twarz. Jest to kwestia osiągnięcia aktualnych i literalnie duchowych poziomów; i te duchowe poziomy są osiągalne przez każdą istotę, zamieszkałą przez Nieodgadnionego Monitora, która zespala się potem na wieczność z tym Dostrajaczem Myśli.
5:1.10 (64.1) Ojciec nie ukrywa się duchowo, ale tak wiele jego istot schowało się daleko, we mgle swych własnych, rozmyślnych decyzji i tymczasowo odgrodziło się od komunii z jego duchem oraz duchem jego Syna, wybierając swe własne, przewrotne drogi i ulegając zbytniej pewności siebie, powstałej w ich własnych, nietolerancyjnych umysłach i nieduchowych naturach.
5:1.11 (64.2) Śmiertelny człowiek może zbliżać się do Boga i wielokrotnie może nie zechcieć czynić Boskiej woli, tak długo, jak istnieje możliwość wyboru. Ludzki los nie jest ostatecznie przypieczętowany, dopóki człowiek nie straci możliwości wyboru woli Ojca. Ojcowskie serce nigdy się nie zamyka na potrzeby i na prośby jego dzieci. To tylko jego potomstwo zamyka swe serca na zawsze dla przyciągającej mocy Ojca, kiedy ostatecznie i na zawsze traci chęć czynienia jego Boskiej woli – poznania go i bycia jemu podobnym. Tak samo ludzkie, wieczne przeznaczenie jest zapewnione, kiedy zespolenie z Dostrajaczem obwieszcza wszechświatu, że taki wznoszący się człowiek poczynił ostateczną i nieodwołalną decyzję, żeby żyć wolą Ojca.
5:1.12 (64.3) Wielki Bóg kontaktuje się bezpośrednio ze śmiertelnym człowiekiem i daje mu część swej nieskończonej, wiecznej i niepojętej jaźni, aby żyła i mieszkała w nim. Bóg zaczął swą wieczną przygodę z człowiekiem. Jeśli poddacie się prowadzeniu przez siły duchowe, istniejące w was i wokół was, nie możecie nie osiągnąć wysokiego przeznaczenia, ustanowionego przez kochającego Boga jako wszechświatowy cel dla jego wznoszących się istot, z ewolucyjnych światów przestrzeni.
5:2.1 (64.4) Fizyczna obecność Nieskończonego jest rzeczywistością wszechświata materialnego. Umysłowa obecność Bóstwa musi być determinowana głębią indywidualnego doświadczenia intelektualnego i ewolucyjnym poziomem osobowości. Duchowa obecność Boskości musi być z konieczności zróżnicowana we wszechświecie. Jest ona określona możliwością chłonności duchowej i stopniem, w jakim wola istoty poświęca się czynieniu woli Bożej.
5:2.2 (64.5) Bóg żyje w każdym z jego synów, zrodzonych z ducha. Rajscy Synowie zawsze mogą stanąć przed obliczem Boga, po „prawicy Ojca”, a wszystkie stworzone osobowości mają dostęp do „łona Ojca”. Odnosi się to do obwodu osobowości, kiedykolwiek, gdziekolwiek i jakkolwiek napotkanego, albo skądinąd wymaga to osiągnięcia osobistego, samoświadomego kontaktu i komunii z Ojcem Wszechświatowym, czy to w jego centralnym miejscu pobytu, czy w jakimś innym określonym miejscu, jak na jednej z siedmiu świętych sfer Raju.
5:2.3 (64.6) Tym niemniej Boskiej obecności nie można odkryć nigdzie w przyrodzie, czy nawet w życiu rozpoznających Boga śmiertelników tak dokładnie i tak oczywiście, jak to widać w waszych wysiłkach wejścia w komunię z zamieszkującym was Nieodgadnionym Monitorem – Rajskim Dostrajaczem Myśli. Cóż to za błąd marzyć o Bogu daleko w niebie, gdy duch Ojca Wszechświatowego żyje w waszym własnym umyśle!
5:2.4 (64.7) Możecie mieć nadzieję, dzięki temu fragmentowi Boga, który was zamieszkuje, że w miarę postępów w zestrajaniu się z duchowym przewodnictwem Dostrajacza, pełniej zaczniecie dostrzegać obecność i przeobrażającą moc tych pozostałych duchowych wpływów, które was otaczają i oddziałują z wami, ale nie funkcjonują jako nierozdzielna część was samych. To, że nie jesteście intelektualnie świadomi bliskiego i intymnego kontaktu z zamieszkującym was Dostrajaczem, w żaden sposób nie zaprzecza istnieniu tego wzniosłego doświadczenia. Dowód zbratania się z Boskim Dostrajaczem przynosi wyłącznie natura oraz ilość owoców ducha, jakie indywidualny wierzący zbiera w swoim doświadczeniu życiowym. „Po owocach ich poznacie ich”.
5:2.5 (65.1) Bardzo jest trudno słabo uduchowionemu, materialnemu umysłowi śmiertelnego człowieka, uświadomić sobie wyraźnie duchowe działanie takich Boskich bytów, jak Rajskie Dostrajacze. Kiedy dusza – łączny wytwór umysłu i Dostrajacza – zacznie istnieć coraz wyraźniej, wtedy także kształtuje się nowe stadium świadomości duszy, zdolne doświadczać obecności i rozpoznawać duchowe przewodnictwo oraz inne nadmaterialne funkcje Nieodgadnionych Monitorów.
5:2.6 (65.2) Całkowite doświadczenie komunii z Dostrajaczem zawiera w sobie status moralny, motywację umysłową i doświadczenie duchowe. Uświadomienie sobie tego osiągnięcia ogranicza się głównie, choć niewyłącznie, do sfer świadomości duszy, później jednak przychodzą dowody w postaci licznych owoców ducha, pojawiających się w życiu wszystkich tych, którzy kontaktują się z duchem wewnętrznym.
5:3.1 (65.3) Choć z wszechświatowego punktu widzenia Rajskie Bóstwa są jak jedno, w związkach duchowych z takimi istotami, jakie zamieszkują Urantię, są to również trzy odmienne i odrębne osoby. Istnieje różnica pomiędzy Bóstwami, gdy idzie o siłę ich osobistej ekspresji, komunii i innych bliskich związków. W najwyższym sensie czcimy Ojca Wszechświatowego i tylko jego. W rzeczywistości możemy czcić i czcimy Ojca, tak jak objawia się on w jego Synach Stwórcach, ale tylko Ojciec jest tym, którego się czci i adoruje, pośrednio czy bezpośrednio.
5:3.2 (65.4) Wszelkiego rodzaju prośby należą do domeny Wiecznego Syna oraz duchowej organizacji Syna. Modlitwy, wszelkie formalne kontakty, wszystko za wyjątkiem adoracji i czczenia Ojca Wszechświatowego, należą do tych spraw, którymi zajmuje się wszechświat lokalny; normalnie nie wybiegają one poza jurysdykcję Syna Stwórcy. Jednak czczenie bez wątpienia objęte jest obwodem i przekazywane osobie Stwórcy, poprzez funkcjonowanie osobowego obwodu Ojca. Dodatkowo wierzymy, że odnotowanie hołdu, jaki składa istota zamieszkała przez Dostrajacza, jest łatwiejsze dzięki tej właśnie, duchowej obecności Ojca. Istnieje wielka ilość dowodów uzasadniających takie mniemanie a wiem, że wszystkie rodzaje fragmentów Ojca mają możliwość rejestrowania adoracji, czynionych w dobrej wierze przez osoby im podległe, adoracji mile widzianych przed obliczem Ojca Wszechświatowego. Dostrajacze wykorzystują również bez wątpienia bezpośrednie, przedosobowe kanały komunikacji z Bogiem a potrafią one tak samo korzystać z obwodów grawitacji duchowej Wiecznego Syna.
5:3.3 (65.5) Czczenie istnieje tylko dla czczenia; modlitwa zawiera element korzyści dla siebie albo dla innej istoty i to jest wielka różnica pomiędzy czczeniem a modlitwą. W prawdziwym czczeniu zupełnie nie ma prośby we własnym imieniu, czy też innego czynnika osobistego zainteresowania; po prostu czcimy Boga za to, że jest takim, jakim go pojmujemy. Czczenie nie pyta o nic i nie chce niczego dla czczącego. Nie czcimy Ojca dlatego, że możemy coś zyskać z takiej weneracji; składamy wyrazy oddania i angażujemy się w takie czczenie, uważając to za naturalną, spontaniczną reakcję, w uznaniu niezrównanej osobowości Ojca i ze względu na jego przemiłą naturę oraz godne podziwu atrybuty.
5:3.4 (65.6) Kiedy element własnej korzyści wtrąci się w czczenie, natychmiast oddanie przekształca się z czczenia w modlitwę i stosowniej powinna być ona kierowana do osoby Wiecznego Syna czy też Syna Stwórcy. Jednak w praktycznym doświadczeniu religijnym nie istnieje przyczyna, dla której modlitwa nie miałaby być adresowana do Boga Ojca, jako część prawdziwego czczenia.
5:3.5 (66.1) Kiedy trudzicie się praktycznymi sprawami życia codziennego, znajdujecie się pod opieką osobowości duchowych, pochodzących od Trzeciego Źródła i Centrum; współpracujecie z przedstawicielami Wspólnego Aktywizatora. Działa to tak: czcicie Boga; modlicie się do Syna i jednoczycie się z nim duchowo; wypracowujecie szczegóły waszego ziemskiego bytu w powiązaniu z inteligentnymi istotami Nieskończonego Ducha, działającymi na waszym świecie i na obszarze waszego wszechświata.
5:3.6 (66.2) Synowie Stwórcy albo Synowie Władcy, którzy kierują losami wszechświatów lokalnych, zastępują zarówno Ojca Wszechświatowego jak i Wiecznego Syna z Raju. Ci Synowie Wszechświata otrzymują czci pełną adorację w imieniu Ojca i przychylają ucha prośbom istot im podległych, w granicach ich poszczególnych kreacji. Dla dzieci wszechświata lokalnego, Syn Michał jest praktycznie biorąc Bogiem. Jest on uosobieniem Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna dla wszechświata lokalnego. Nieskończony Duch utrzymuje osobisty kontakt z dziećmi tych domen przez Duchy Wszechświatów, administracyjne i stwórcze towarzyszki Rajskich Synów Stwórców.
5:3.7 (66.3) Szczere czczenie oznacza aktywizację wszystkich mocy ludzkiej osobowości, pod przewodnictwem rozwijającej się duszy, bosko ukierunkowanych przez towarzyszącego duszy Dostrajacza Myśli. Umysł, poddany materialnym ograniczeniom, nigdy sobie właściwie nie uświadomi prawdziwej doniosłości autentycznego czczenia. Ludzkie uświadamianie sobie rzeczywistości doświadczenia czczenia warunkowane jest zasadniczo rozwojowym statusem ewoluującej, nieśmiertelnej duszy. Duchowy rozwój duszy następuje zupełnie niezależne od samoświadomości intelektualnej.
5:3.8 (66.4) Doświadczenie czczenia polega na wzniosłych wysiłkach zaręczonego z człowiekiem Dostrajacza, zmierzających do zakomunikowania Boskiemu Ojcu niewyrażalnych tęsknot i niewysłowionych dążeń duszy ludzkiej – łącznego wytworu poszukującego Boga umysłu ludzkiego i objawiającego Boga nieśmiertelnego Dostrajacza. Czczenie jest zatem działaniem materialnego umysłu, który akceptuje wysiłki uduchowionej jaźni wiernego syna Ojca Wszechświatowego, zmierzające do komunikowania się z Bogiem, pod przewodnictwem towarzyszącego człowiekowi ducha. Śmiertelny umysł przystaje na czczenie; nieśmiertelna dusza pragnie czczenia i je inicjuje; Boska obecność Dostrajacza kieruje takim czczeniem w imieniu śmiertelnego umysłu i rozwijającej się, nieśmiertelnej duszy. W końcowym podsumowaniu, prawdziwe czczenie staje się doświadczeniem przejawiającym się na czterech kosmicznych poziomach: intelektualnym, morontialnym, duchowym oraz osobowym – jest świadomością umysłu, duszy, ducha oraz ich zjednoczeniem w osobowości.
5:4.1 (66.5) Moralność religii ewolucyjnych popycha człowieka do szukania Boga motywującą siłą strachu. Religie objawieniowe zachęcają ludzi do poszukiwania Boga miłości, gdyż chcą się stać oni Bogu podobni. Religia jest jednak nie tylko biernym poczuciem „absolutnej zależności” i „pewności wiecznego życia”; jest to żywe i dynamiczne doświadczanie dosięgania boskości, oparte na służeniu ludzkości.
5:4.2 (66.6) Wielka i bezpośrednia użyteczność prawdziwej religii polega na wprowadzaniu trwałej jedności w doświadczenie ludzkie, nieprzemijającego spokoju i głębokiej pewności. Dla człowieka prymitywnego nawet politeizm jest względną unifikacją rozwijającej się koncepcji Bóstwa; politeizm jest monoteizmem w budowie. Wcześniej czy później, Bóg będzie pojmowany jako rzeczywistość wartości, treść znaczeń i życie prawdą.
5:4.3 (67.1) Bóg jest nie tylko determinantem przeznaczenia; on jest wiecznym przeznaczeniem człowieka. Wszystkie niereligijne działania człowieka usiłują nagiąć wszechświat do wypaczonego służenia ludzkiej jaźni; jednostka prawdziwie religijna usiłuje utożsamić swoją jaźń z wszechświatem a potem poświęcić działalność tej zjednoczonej jaźni służbie dla wszechświatowej rodziny bratnich istot, ludzkich i nadludzkich.
5:4.4 (67.2) Domeny filozofii i sztuki ingerują między religijnymi a niereligijnymi funkcjami ludzkiej jaźni. Dzięki sztuce i filozofii, materialnie zorientowany człowiek jest zachęcany do rozważania rzeczywistości duchowych i wartości wszechświata o wiecznych znaczeniach.
5:4.5 (67.3) Wszystkie religie uczą czczenia Bóstwa oraz pewnej doktryny ludzkiego zbawienia. Religia buddyjska przyrzeka zbawienie od cierpienia, niekończący się spokój; religia żydowska obiecuje zbawienie od trudności, powodzenie oparte na prawości; religia grecka obiecuje zbawienie od dysharmonii, brzydoty, dzięki przeżywaniu piękna; chrześcijaństwo obiecuje zbawienie od grzechu, świętość; mahometanizm daje wyzwolenie od rygorystycznych standardów moralnych judaizmu i chrześcijaństwa. Religia Jezusa jest zbawieniem od własnej jaźni, wyzwoleniem od zła powstałego z odosobnienia istoty stworzonej w czasie i wieczności.
5:4.6 (67.4) Hebrajczycy oparli swą religię na dobroci, Grecy na pięknie; obie religie szukały prawdy. Jezus objawił Boga miłości a miłość jest bezgraniczną prawdą, pięknem i dobrocią.
5:4.7 (67.5) Zoroastrianie mieli religię moralności; hinduiści religię metafizyki; konfucjaniści religię etyki. Jezus żył religią służby. Wszystkie te religie są wartościowe, dlatego, że stanowią istotne przybliżenia do religii Jezusa. Przeznaczeniem religii jest stać się rzeczywistością duchowego zjednoczenia wszystkiego tego, co dobre, piękne i prawdziwe w ludzkim doświadczeniu.
5:4.8 (67.6) Hasłem religii greckiej było: „poznaj samego siebie”; hebrajczycy koncentrowali swą naukę na „poznaniu swojego Boga”; chrześcijanie głosili ewangelię ukierunkowaną na „znajomość Pana Jezusa Chrystusa”; Jezus głosił Dobrą Nowinę „poznania Boga i siebie samego, jako syna Bożego”. Takie zróżnicowane idee, dotyczące celu religii, determinują postawę jednostki w rozmaitych sytuacjach życiowych i są wyznacznikiem głębi czczenia oraz natury osobistych zwyczajów modlenia się. Duchowy status jakiejkolwiek religii można określić naturą jej modlitw.
5:4.9 (67.7) Idea Boga na wpół ludzkiego i zazdrosnego jest nieuniknionym stadium przejściowym między politeizmem a wysublimowanym monoteizmem. Podniosły antropomorfizm jest najwyższym poziomem osiąganym przez czysto ewolucyjną religię. Chrześcijaństwo wyniosło ideę antropomorfizmu od ideału ludzkiego do transcendentalnej i boskiej koncepcji osoby gloryfikowanego Chrystusa. I to jest najwyższy antropomorfizm, jaki człowiek mógł sobie kiedykolwiek wyobrazić.
5:4.10 (67.8) Chrześcijańska idea Boga jest próbą zespolenia trzech oddzielnych nauk:
5:4.11 (67.9) 1. Koncepcji hebrajskiej – Bóg jako obrońca wartości moralnych, prawy Bóg.
5:4.12 (67.10) 2. Koncepcji greckiej – Bóg jako unifikator, Bóg mądrości.
5:4.13 (68.1) 3. Koncepcji Jezusa – Bóg jako żywy przyjaciel, kochający Ojciec, Boska obecność.
5:4.14 (68.2) Musi być zatem oczywiste, że złożona teologia chrześcijańska napotyka wiele trudności w osiągnięciu spójności. Trudności te dodatkowo pogłębia fakt, że doktryny wczesnego chrześcijaństwa generalnie były oparte na osobistym doświadczeniu religijnym trzech różnych osób: Filona z Aleksandrii, Jezusa z Nazaretu i Pawła z Tarsu.
5:4.15 (68.3) Kiedy badacie religijne życie Jezusa, dostrzegajcie go konstruktywnie. Nie myślcie tyle o jego bezgrzeszności, ile o jego prawości, o jego miłości pełnej służbie. Jezus podniósł bierną miłość, ukazaną w hebrajskiej idei niebiańskiego Ojca, do wyższego poziomu aktywnego i kochającego istotę stworzoną uczucia tego Boga, który jest Ojcem każdej jednostki, nawet grzesznika.
5:5.1 (68.4) Moralność ma swe źródło w logice samoświadomości; jest ona nadzwierzęca, ale całkowicie ewolucyjna. Ewolucja ludzka zawiera w swoim toku wszystkie wyposażenia poprzedzające obdarzenie Dostrajaczami i wylanie Ducha Prawdy. Jednak osiągnięcie poziomów moralności nie uwalnia człowieka od rzeczywistych trudów śmiertelnego życia. Materialne otoczenie człowieka pociąga za sobą walkę o byt; otoczenie społeczne wymaga adaptacji etycznych; sytuacje moralne zmuszają do podejmowania decyzji w najwyższych domenach rozumowania; doświadczenie duchowe (po uświadomieniu sobie Boga) wymaga, aby człowiek szukał Boga i szczerze dążył, aby stać się jemu podobnym.
5:5.2 (68.5) Religia nie znajduje uzasadnienia w faktach nauki, zobowiązaniach społecznych, założeniach filozofii, ani też w zakładanych obowiązkach moralnych. Religia jest niezależną dziedziną reakcji ludzkich na sytuacje życiowe i jest niezawodnie ukazana we wszystkich stadiach ludzkiego rozwoju, które są postmoralne. Religia może przenikać wszystkie cztery poziomy realizacji wartości i uczestnictwa we wspólnocie wszechświatowej: fizyczny czy materialny poziom samozachowania; społeczny czy emocjonalny poziom wspólnoty; moralny czy powinnościowy poziom rozumowania; duchowy poziom świadomości wspólnoty wszechświatowej, zdobywany przez czczenie Boga.
5:5.3 (68.6) Poszukujący faktów naukowiec wyobraża sobie Boga jako Pierwszą Przyczynę, jako Boga mocy. Uczuciowy artysta uznaje Boga za ideał piękna, za Boga estetyki. Wnioskujący filozof czasami przychyla się do postulatu Boga powszechnej jedności, nawet Bóstwa panteistycznego. Człowiek religijny posiadający wiarę wierzy w Boga, który pomaga osiągnąć życie wieczne, w Ojca w niebie, w Boga miłości.
5:5.4 (68.7) Postępowanie moralne zawsze poprzedza religię ewolucyjną i jest nawet częścią religii objawionej, ale nigdy nie jest całością doświadczenia religijnego. Służba społeczna jest rezultatem myślenia moralnego i życia religijnego. Moralność nie prowadzi automatycznie na wyższe, duchowe poziomy doświadczenia religijnego. Adoracja abstrakcyjnego piękna nie jest czczeniem Boga, jak nie jest czczeniem Boga egzaltacja przyrody czy poszanowanie jedności.
5:5.5 (68.8) Religia ewolucyjna jest matką nauki, sztuki i filozofii, które wynoszą człowieka do poziomu podatności na religię objawioną, razem z obdarzeniem Dostrajaczami i z przyjściem Ducha Prawdy. Ewolucyjny obraz egzystencji ludzkości zaczyna się i kończy religią, aczkolwiek bardzo zróżnicowaną w wartościach religijnych, jedną religią ewolucyjną i biologiczną, drugą objawieniową i okresową. I chociaż religia jest dla człowieka normalna i naturalna, jest ona również sprawą wyboru. Człowiek nie musi być religijny wbrew swojej woli.
5:5.6 (69.1) Doświadczenie religijne, będąc w istocie doświadczeniem duchowym, nigdy nie może być w pełni zrozumiane przez materialny umysł; stąd funkcja teologii – psychologii religii. Zasadnicza doktryna ludzkiego pojmowania Boga tworzy paradoks w skończonym rozumowaniu. Koordynacja idei Boskiej immanencji, Boga wewnątrz każdej jednostki i jako jej części, z ideą transcendencji Boga, Boskiego panowania nad wszechświatem wszechświatów, jest prawie niemożliwa do przeprowadzenia dla logiki ludzkiej i skończonego rozumowania. Te dwie podstawowe koncepcje Bóstwa muszą być zjednoczone w pojmowanej przez wiarę idei transcendencji osobowego Boga oraz w uświadomieniu sobie obecności zamieszkującego człowieka fragmentu tego Boga, ażeby uzasadnić inteligentne czczenie i usankcjonować nadzieję wiecznego trwania osobowości. Trudności i paradoksy religii polegają na tym, że rzeczywistości religijne leżą zupełnie poza możliwością ich intelektualnego zrozumienia przez śmiertelnika.
5:5.7 (69.2) Człowiek śmiertelny ma trzy wielkie satysfakcje z doznania religijnego, nawet w czasie jego doczesnego pobytu na Ziemi:
5:5.8 (69.3) 1. Intelektualnie, zdobywa satysfakcję z bardziej skonsolidowanej, ludzkiej świadomości.
5:5.9 (69.4) 2. Filozoficznie, znajduje uzasadnienie swych ideałów wartości moralnych.
5:5.10 (69.5) 3. Duchowo, rozwija się w doświadczaniu Bożego towarzystwa, podczas duchowej satysfakcji autentycznego czczenia.
5:5.11 (69.6) Uświadomienie sobie Boga, tak jak je przeżywa ewoluujący śmiertelnik z danej sfery, musi zawierać trzy różne czynniki, trzy zróżnicowane poziomy uświadomienia sobie rzeczywistości. Pierwszym jest świadomość umysłowa – zrozumienie idei Boga. Potem następuje świadomość duszy – uświadomienie sobie ideału Boga. Na koniec świta świadomość duchowa – uświadomienie sobie duchowej rzeczywistości Boga. Osobowość śmiertelnika, jednocząc te czynniki uświadomienia sobie boskości, nieważne jak dalece niekompletne, cały czas pokrywa wszystkie poziomy świadomości zrozumieniem osobowości Boga. U tych śmiertelników, którzy dotarli do Korpusu Finalizmu, wszystko to będzie z czasem prowadzić do uświadomienia sobie najwyższości Boga a potem może z tego wyniknąć uświadomienie sobie ostateczności Boga, pewne stadium absonicznej nadświadomości Rajskiego Ojca.
5:5.12 (69.7) Przeżywanie świadomości istnienia Boga pozostaje takie samo z pokolenia na pokolenie, jednak z każdą epoką rozwoju wiedzy ludzkiej muszą się zmieniać idee filozoficzne i definicje teologiczne Boga. Wiedza o Bogu, świadomość religijna, jest rzeczywistością wszechświatową, ale nie ma znaczenia jak przekonywające (rzeczywiste) jest doświadczenie religijne, musi być ono gotowe do poddania się inteligentnemu krytycyzmowi i rozsądnej interpretacji filozoficznej; nie powinno dążyć do stania się rzeczą niezależną od całokształtu doświadczenia ludzkiego.
5:5.13 (69.8) Wieczne trwanie osobowości jest w pełni zależne od wyboru śmiertelnego umysłu, którego decyzje stanowią o potencjale przetrwania nieśmiertelnej duszy. Kiedy umysł wierzy Bogu a dusza zna Boga i kiedy z pomocą Dostrajacza całość pragnie Boga, wtedy przetrwanie jest pewne. Ograniczenia intelektu, braki w wykształceniu, niedostatek kultury, ubóstwo w statusie społecznym, nawet podrzędność ludzkich standardów moralności, wynikająca z godnego pożałowania braku warunków edukacyjnych, kulturalnych i społecznych, nie mogą unieważniać obecności Boskiego ducha w takich niefortunnych i po ludzku upośledzonych, ale wierzących jednostkach. Zamieszkanie Nieodgadnionego Monitora stanowi początek nieśmiertelnej duszy i potencjalnie niesie jej możliwość rozwoju i wiecznego życia.
5:5.14 (70.1) Zdolność prokreacji u ludzkich rodziców nie zależy od ich statusu edukacyjnego, kulturalnego czy ekonomicznego. W normalnych warunkach połączenie czynników rodzicielskich zupełnie wystarcza do zapoczątkowania potomstwa. Ludzki umysł, rozróżniający pomiędzy dobrem a złem oraz zdolny do czczenia Boga, w połączeniu z Boskim Dostrajaczem, jest wszystkim tym, co jest potrzebne u danego człowieka do zapoczątkowania i rozwoju jego nieśmiertelnej duszy, która może żyć wiecznie, jeśli taka, wyposażona w ducha jednostka, szuka Boga i szczerze pragnie stać się jemu podobną, rzetelnie postanawia czynić wolę Ojca w niebie.
5:6.1 (70.2) Ojciec Wszechświatowy jest Bogiem osobowości. Domena osobowości wszechświata, od najniższej osobowości istoty śmiertelnej i materialnej, do najwyższych osób o randze stwórcy i statusie boskości, posiada swoje centrum i obwód w Ojcu Wszechświatowym. Bóg Ojciec nadaje każdą osobowość i ją podtrzymuje. Rajski Ojciec jest również przeznaczeniem wszystkich tych, skończonych osobowości, które szczerze postanawiają czynić Boską wolę, tych, które kochają Boga i pragną być jemu podobne.
5:6.2 (70.3) Osobowość jest jedną z niewyjaśnionych tajemnic wszechświatów. Potrafimy sformułować odpowiednie idee dotyczące czynników wchodzących w skład różnych klas i poziomów osobowości, ale nie pojmujemy w pełni prawdziwej natury samej osobowości. Wyraźnie dostrzegamy wiele czynników, które, gdy zebrane razem, stanowią nośnik osobowości ludzkiej, ale nie rozumiemy w pełni natury i znaczenia takiej skończonej osobowości.
5:6.3 (70.4) Osobowość jest potencjalną we wszystkich istotach stworzonych, które posiadają wyposażenie umysłowe w zakresie od minimum samoświadomości, do maksimum uświadamiania sobie Boga. Jednak samo wyposażenie umysłowe nie jest osobowością, nie jest nią również duch czy energia fizyczna. Osobowość jest tą jakością i wartością rzeczywistości kosmicznej, która jest nadawana wyłącznie przez Boga Ojca żywym systemom powiązanych ze sobą i skoordynowanych energii materialnych, umysłowych i duchowych. Osobowości nie osiąga się stopniowo. Osobowość może być materialna czy duchowa, lecz osobowość albo jest, albo jej nie ma. To, co inne niż osobowe, nigdy nie osiąga osobowego poziomu inaczej, jak przez bezpośrednie działanie Rajskiego Ojca.
5:6.4 (70.5) Nadawanie osobowości jest wyłącznie czynnością Ojca Wszechświatowego; jest to uosobienie żywych systemów energii, które są wyposażone w atrybuty względnej, twórczej świadomości i kontrolowane są wolną wolą. Nie ma osobowości niezależnej od Boga Ojca i żadna osobowość nie istnieje inaczej jak dla Boga Ojca. Fundamentalne atrybuty ludzkiego jestestwa, jak również absolutne dostrajaczowe jądro ludzkiej osobowości, są darami Ojca Wszechświatowego, działającego w swojej, czysto osobistej domenie służby kosmicznej.
5:6.5 (70.6) Dostrajacze o statusie przedosobowym zamieszkują różne rodzaje istot śmiertelnych, tym samym gwarantując tym istotom przetrwanie ludzkiej śmierci, aby mogły się uosobić jako istoty morontialne, z potencjałem ostatecznego sukcesu duchowego. Jeśli bowiem umysł istoty, wyposażonej w osobowość, zamieszkały jest przez fragment ducha wiecznego Boga – przedosobowe obdarzenie osobowego Ojca – wówczas taka skończona osobowość posiada potencjał boskości i wieczności i dąży do przeznaczenia pokrewnego Ostatecznemu, sięgając nawet do uświadomienia sobie Absolutnego.
5:6.6 (71.1) Możliwość zdobycia boskiej osobowości zawarta jest w przedosobowym Dostrajaczu; możliwość nabycia osobowości ludzkiej jest potencjalna w obdarowaniu istoty ludzkiej kosmicznym umysłem. Jednak empirycznej osobowości śmiertelnego człowieka nie można dostrzegać jako czynnej i funkcjonalnej rzeczywistości, zanim materialny nośnik życia istoty śmiertelnej nie zostanie dotknięty wyzwalającą Boskością Ojca Wszechświatowego, a tym samym zwodowany na morza doświadczenia, jako samoświadoma, (względnie) samostanowiąca i samostwórcza osobowość. Materialna jaźń jest rzeczywiście bezwzględnie osobowa.
5:6.7 (71.2) Materialna jaźń ma osobowość i tożsamość, doczesną tożsamość; przedosobowy duch – Dostrajacz – także ma tożsamość, wieczną tożsamość. Ta osobowość materialna i ta przedosobowość duchowa potrafią tak zjednoczyć swe stwórcze atrybuty, że mogą powołać do bytu tożsamość przeżywającą śmierć – nieśmiertelną duszę.
5:6.8 (71.3) Umożliwiwszy rozwój nieśmiertelnej duszy i uwolniwszy wewnętrzną jaźń człowieka z kajdan całkowitej zależności od pierwotnych związków przyczynowych, Ojciec usuwa się na bok. Teraz, gdy człowiek został wyzwolony z kajdan reakcji przyczynowej, przynajmniej w zakresie wiecznego przeznaczenia i kiedy zostały stworzone warunki rozwoju nieśmiertelnej jaźni, duszy, człowiekowi samemu pozostaje popierać tworzenie lub powstrzymywać tworzenie przeżywającej i wiecznej jaźni; tego wyboru musi sam dokonać. Żadna inna istota, siła, stwórca czy czynnik, w całym szerokim wszechświecie wszechświatów, nie może w żadnej mierze ingerować w absolutną niezależność wolnej woli śmiertelnika, gdy dokonuje on wyboru w sprawie wiecznego przeznaczenia swej osobowości. W tym, co dotyczy wiecznego życia, Bóg zarządził niezależność materialnej i śmiertelnej woli a zarządzenie to jest absolutne.
5:6.9 (71.4) Obdarzenie istoty osobowością daje jej względne wyzwolenie od niewolniczych reakcji pierwotnych związków przyczynowych, a osobowości wszystkich takich istot moralnych, ewolucyjnych czy innych, ześrodkowane są w osobowości Ojca Wszechświatowego. Są one zawsze przyciągane w kierunku jego rajskiej obecności, dzięki temu pokrewieństwu istot, które tworzą rozległy, wszechświatowy krąg rodzinny i braterski obwód wiecznego Boga. Boska spontaniczność jest wspólną cechą każdej osobowości.
5:6.10 (71.5) Obwód osobowości wszechświata wszechświatów skoncentrowany jest w osobie Ojca Wszechświatowego a Rajski Ojciec uświadamia sobie osobiście wszystkie osobowości ze wszystkich poziomów istnienia samoświadomości i jest z nimi w osobistym kontakcie. I ta świadomość wszystkich osobowości całego stworzenia istnieje niezależnie od misji Dostrajaczy Myśli.
5:6.11 (71.6) Tak jak cała grawitacja objęta jest obwodem Wyspy Raj, jak cały umysł objęty jest obwodem Wspólnego Aktywizatora a cały duch Wiecznego Syna, tak cała osobowość objęta jest obwodem osobistej obecności Ojca Wszechświatowego i tym obwodem osobowości niezawodnie przekazywane jest czczenie Pierwszej i Wiecznej Osobowości, dokonywane przez wszystkie inne osobowości.
5:6.12 (71.7) Co się tyczy tych osobowości, które nie są zamieszkałe przez Dostrajacze: atrybut wolnego wyboru także jest im nadawany przez Ojca Wszechświatowego i takie osoby również objęte są wielkim obwodem Boskiej miłości, obwodem osobowości Ojca Wszechświatowego. Bóg daje wolny wybór wszystkim prawdziwym osobowościom. Żadna istota osobowa nie może być zmuszana do wiecznej przygody; brama wieczności otwiera się tylko w odpowiedzi na decyzję wolnej woli, dokonaną przez wolną wolą obdarzonych synów Boga wolnej woli.
5:6.13 (72.1) Powyższy opis stanowi moje wysiłki, zmierzające do przedstawienia związku żywego Boga z dziećmi czasu. Kiedy wszystko zostało powiedziane i zrobione, nie mogę uczynić nic bardziej pożytecznego, jak ponownie powtórzyć, że Bóg jest waszym wszechświatowym Ojcem a wy wszyscy jesteście jego planetarnymi dziećmi.
5:6.14 (72.2) [Jest to piąta i ostatnia opowieść, z cyklu opowieści obrazujących Ojca Wszechświatowego, przekazana przez Niebiańskiego Radcę z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 6
6:0.1 (73.1) WIECZNY Syn jest doskonałym i ostatecznym wyrażeniem „pierwszej”, osobistej i absolutnej idei Ojca Wszechświatowego. W związku z tym, kiedykolwiek i jakkolwiek Ojciec wyraża się osobiście i absolutnie, czyni to przez swojego Wiecznego Syna, który zawsze był, jest teraz i zawsze będzie, żywym i Boskim Słowem. I ten Wieczny Syn przebywa w centrum wszystkich rzeczy, razem z Wiecznym i Wszechświatowym Ojcem, którego osobistą obecność bezpośrednio spowija.
6:0.2 (73.2) Mówimy o „pierwszej” myśli Boga i nawiązujemy do nieprawdopodobnego czasu początków Wiecznego Syna, aby dotrzeć do kanałów myślowych intelektu ludzkiego. Takie wypaczenia językowe stanowią nasze najlepsze wysiłki nawiązania kontaktu-kompromisu z umysłami istot śmiertelnych, związanych czasem. W sensie kolejności wydarzeń, Ojciec Wszechświatowy nigdy nie mógł mieć pierwszej myśli, jak również Wieczny Syn nigdy nie mógł mieć początku. Zostałem jednak poinstruowany, żeby ograniczonym czasem umysłom śmiertelników obrazować rzeczywistości wieczności takimi właśnie symbolami myślowymi i żeby określać zależności wieczności w takich, czasowych koncepcjach kolejności zdarzeń.
6:0.3 (73.3) Wieczny Syn jest duchowym uosobieniem uniwersalnej i nieskończonej idei Rajskiego Ojca, idei Boskiej rzeczywistości, nie uwarunkowanego ducha i absolutnej osobowości. I tym samym Syn stanowi boskie objawienie stwórczej tożsamości Ojca Wszechświatowego. Doskonała osobowość Syna ukazuje, że Ojciec jest aktualnie wiecznym i uniwersalnym źródłem wszystkich znaczeń i wartości duchowych, wolicjonalnych, celowych i osobowych.
6:0.4 (73.4) Aby umożliwić ograniczonemu czasem umysłowi stworzenie jakiejś sekwencyjnej idei związków wiecznych i nieskończonych istot Rajskiej Trójcy, używamy zezwolenia na stosowanie takich jak ta koncepcji, odnoszących się do „pierwszej osobistej, uniwersalnej i nieskończonej idei Ojca”. Jest dla mnie rzeczą niemożliwą przekazanie ludzkiemu umysłowi jakiejkolwiek adekwatnej idei wiecznych związków Bóstwa; zatem używam takich określeń, które skończonemu umysłowi będą dawać coś w rodzaju idei zależności wiecznych istot, w następujących po sobie epokach czasowych. Wierzymy, że Syn powstał z Ojca, jesteśmy pouczeni, że obaj są bezwzględnie wieczni. Dlatego też jest oczywiste, że żadna istota czasowa nigdy w pełni nie zrozumie tej tajemnicy – Syna, który pochodzi od Ojca i który dodatkowo jest wiecznym partnerem samego Ojca.
6:1.1 (73.5) Wieczny Syn jest pierwszym i jedynym zrodzonym Synem Boga. Jest on Bogiem-Synem, Drugą Osobą Bóstwa oraz pomocniczym stwórcą wszystkich rzeczy. Tak jak Ojciec jest Pierwszym Wielkim Źródłem i Centrum, tak Wieczny Syn jest Drugim Wielkim Źródłem i Centrum.
6:1.2 (74.1) Wieczny Syn jest duchowym centrum i boskim administratorem duchowego rządu wszechświata wszechświatów. Ojciec Wszechświatowy jest najpierw stwórcą a potem kontrolerem; Wieczny Syn jest najpierw współstwórcą a potem duchowym administratorem. „Bóg jest duchem” a Syn jest osobowym objawieniem tego ducha. Pierwsze Źródło i Centrum jest Wolicjonalnym Absolutem; Drugie Źródło i Centrum jest Osobowym Absolutem.
6:1.3 (74.2) Ojciec Wszechświatowy nigdy nie działa osobiście jako stwórca, chyba, że w połączeniu z Synem czy z partnerskim działaniem Syna. Gdy autor Nowego Testamentu nawiązywał do Wiecznego Syna, miał całkowitą rację, gdy pisał: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. Wszystko przez nie się stało a bez niego nic się nie stało, co się stało”.
6:1.4 (74.3) Kiedy Syn Wiecznego Syna zjawił się na Urantii, ci, co bratali się z tą Boską istotą w ludzkiej formie, nawiązywali do niego jako do „tego, co był od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce”. I ten Syn obdarzający przyszedł od Ojca tak prawdziwie, jakby to zrobił Pierwszy Syn, jak sugeruje jedna z jego ziemskich modlitw: „A teraz Ty, Ojcze, otocz mnie u siebie swą chwałą, którą miałem u ciebie pierwej, zanim świat powstał”.
6:1.5 (74.4) Wieczny Syn różnie jest nazywany w rozmaitych wszechświatach. We wszechświecie centralnym znany jest jako Partnerskie Źródło, Współstwórca i Pomocniczy Absolut. Na Uversie, w zarządzie superwszechświata, określamy Syna jako Partnerskie Centrum Duchowe i jako Administratora Wiecznego Ducha. Na Salvingtonie, w stolicy waszego wszechświata lokalnego, Syn ten określany jest jako Drugie Wieczne Źródło i Centrum. Melchizedekowie mówią o nim jako o Synu Synów. Na waszym świecie, ale nie w waszym systemie sfer zamieszkałych, Pierwszy Syn jest mylony ze współdziałającym z nim Synem Stwórcą, Michałem z Nebadonu, który obdarzył sobą gatunek ludzki Urantii.
6:1.6 (74.5) Chociaż każdy z Rajskich Synów słusznie może być zwany Synem Bożym, mamy zwyczaj rezerwować określenie „Wieczny Syn” dla tego Pierwszego Syna, Drugiego Źródła i Centrum, a wraz z Ojcem Wszechświatowym współstwórcy centralnego wszechświata mocy i doskonałości oraz współstwórcy wszystkich innych, Boskich Synów, którzy powstali z nieskończonych Bóstw.
6:2.1 (74.6) Wieczny Syn jest tak samo niezmienny i nieskończenie niezawodny jak Ojciec Wszechświatowy. Jest tak samo duchowy jak Ojciec, jest takim samym, prawdziwie nieograniczonym duchem. Dla was, niskiego pochodzenia, Syn może wydawać się bardziej osobowy, skoro w przystępności jest o jeden stopień bliżej was niż Ojciec Wszechświatowy.
6:2.2 (74.7) Wieczny Syn jest wiecznym Słowem Boga. Jest on zupełnie podobny Ojcu; faktycznie, Wieczny Syn jest Bogiem Ojcem, ukazującym się osobowo wszechświatowi wszechświatów. Tak więc prawda o Wiecznym Synu i wszystkich partnerskich Synach Stwórcach zawsze będzie taka: „Kto zobaczył Syna, zobaczył także Ojca”.
6:2.3 (74.8) W swojej naturze Syn jest zupełnie podobny do duchowego Ojca. Kiedy czcimy Ojca Wszechświatowego, czcimy równocześnie Boga-Syna i Boga-Ducha. Bóg-Syn jest tak samo bosko rzeczywisty i wieczny w swej naturze, jak Bóg Ojciec.
6:2.4 (75.1) Syn nie tylko posiada całą Ojcowską, nieskończoną i transcendentalną prawość, ale Syn jest także odbiciem całej Ojcowskiej świętości charakteru. Syn podziela doskonałość Ojca i razem z nim dzieli odpowiedzialność za pomaganie wszystkim niedoskonałym istotom, w ich duchowych wysiłkach zmierzających do osiągnięcia boskiej doskonałości.
6:2.5 (75.2) Wieczny Syn posiada wszelkie Ojcowskie cechy boskości i atrybuty duchowości. W osobowości i w duchu, Syn jest pełnią absolutności Boga i te własności Syna przejawiają się w jego osobistym kierowaniu duchowym rządem wszechświata wszechświatów.
6:2.6 (75.3) Bóg prawdziwie jest wszechświatowym duchem; Bóg jest duchem i ta duchowa natura Ojca jest zogniskowana i uosobiona w Bóstwie Wiecznego Syna. Wszystkie duchowe właściwości są najwyraźniej znacznie uwydatnione w Synu, wskutek ich oddzielenia od uniwersalności Pierwszego Źródła i Centrum. I tak jak Ojciec dzieli swą duchową naturę z Synem, tak obaj razem, w pełni i nieograniczenie, dzielą Boskiego ducha ze Wspólnym Aktywizatorem – Nieskończonym Duchem.
6:2.7 (75.4) W umiłowaniu prawdy i w tworzeniu piękna, Ojciec i Syn są równi, za wyjątkiem tego, że Syn wydaje się bardziej poświęcać urzeczywistnianiu czysto duchowego piękna o uniwersalnych wartościach.
6:2.8 (75.5) W Boskiej dobroci nie dostrzegam różnicy pomiędzy Ojcem a Synem. Ojciec kocha swe wszechświatowe dzieci tak jak ojciec; Wieczny Syn traktuje wszystkich stworzonych zarówno jak ojciec i jak brat.
6:3.1 (75.6) Syn podziela sprawiedliwość i prawość Trójcy, ale góruje nad tymi cechami boskości nieskończonym uosobieniem miłości i miłosierdzia Ojca; Syn jest objawieniem Boskiej miłości dla wszechświatów. Tak jak Bóg jest miłością, tak Syn jest miłosierdziem. Syn nie może kochać bardziej niż Ojciec, ale może okazać istotom stworzonym miłosierdzie w jeden dodatkowy sposób, ponieważ jest on nie tylko pierwszym stwórcą, tak jak Ojciec, ale jest także Wiecznym Synem tego samego Ojca, zatem podziela doświadczenie synostwa ze wszystkimi innymi synami Ojca Wszechświatowego.
6:3.2 (75.7) Wieczny Syn doskonale niesie miłosierdzie całemu stworzeniu. Miłosierdzie jest esencją duchowego charakteru Syna. Zalecenia Wiecznego Syna, kiedy wychodzą duchowymi obwodami Drugiego Źródła i Centrum, są utrzymane w tonie miłosierdzia.
6:3.3 (75.8) Ażeby zrozumieć miłość Wiecznego Syna, musicie najpierw dostrzec jej Boskie źródło – Ojca, który jest miłością, a potem zobaczyć rozwinięcie tego, nieskończonego uczucia w rozległej służbie Nieskończonego Ducha oraz w jego prawie nieprzejrzanych zastępach osobowości opiekuńczych.
6:3.4 (75.9) Działalność Wiecznego Syna jest poświęcona objawianiu Boga miłości wszechświatowi wszechświatów. Ten Boski Syn nie zajmuje się tak niegodną rzeczą, jak przekonywanie swego miłosiernego Ojca, ażeby kochał istoty skromnego pochodzenia i okazywał miłosierdzie grzesznikom czasu. Jak wielkim błędem jest wyobrażanie sobie, że Wieczny Syn apeluje do Ojca Wszechświatowego, aby okazał miłosierdzie istotom skromnego pochodzenia, żyjącym na materialnych światach w przestrzeni! Takie idee Boga są niedojrzałe i groteskowe. Powinniście raczej uświadomić sobie, że wszystkie miłosierne posługi Synów Bożych są bezpośrednim objawieniem Ojcowskiego serca, pełnego uniwersalnej miłości i nieskończonego współczucia. Miłość Ojca jest prawdziwym i wiecznym źródłem Synowskiego miłosierdzia.
6:3.5 (75.10) Bóg jest miłością, Syn jest miłosierdziem. Miłosierdzie jest miłością stosowaną, Ojcowską miłością w działaniu – w osobie jego Wiecznego Syna. Miłość tego Syna wszechświatowego jest tak samo uniwersalna. Tak jak miłość jest rozumiana na tych planetach, gdzie istoty obdarzone są płcią, miłość Boga jest bardziej porównywalna do miłości ojca, podczas gdy miłość Wiecznego Syna jest bardziej podobna uczuciu matki. Nie są to najlepsze ilustracje, jednak stosuję je w nadziei poddania umysłowi ludzkiemu refleksji, że jest różnica pomiędzy miłością Ojca a miłością Syna, nie w Boskiej treści, ale we właściwości i metodzie jej wyrażania.
6:4.1 (76.1) Wieczny Syn jest siłą napędową duchowego poziomu rzeczywistości kosmicznej; duchowa moc Syna jest absolutna w odniesieniu do wszystkich wszechświatowych aktualności. Poprzez swój absolutny uchwyt grawitacji duchowej, sprawuje on doskonałą kontrolę nad związkami wzajemnymi wszystkich niezróżnicowanych energii duchowych i nad całą aktualizującą się rzeczywistością duchową. Cały czysty, nie rozdzielony duch i wszystkie duchowe istoty oraz wartości, reagują na nieskończoną moc przyciągającą pierwszego Syna z Raju. A jeśli z wieczną przyszłością związane będzie pojawianie się nieograniczonego wszechświata, grawitacja duchowa i moc duchowa Pierwszego Syna będzie w zupełności odpowiednia dla sprawowania duchowej kontroli i efektywnej administracji takiego, bezkresnego stworzenia.
6:4.2 (76.2) Tylko w domenach duchowych Syn jest wszechmocny. W wiecznej organizacji administracyjnej wszechświata nigdy nie napotyka się rozrzutnego i niepotrzebnego powtarzania funkcji; Bóstwa nie zajmują się bezużytecznym powielaniem wszechświatowych służb.
6:4.3 (76.3) Wszechobecność Pierwszego Syna stanowi duchową jedność wszechświata wszechświatów. Duchowa spoistość całego stworzenia opiera się na wszędzie aktywnej obecności Boskiego ducha Wiecznego Syna. Gdy odczuwamy duchową obecność Ojca, stwierdzamy, że trudno jest ją odróżnić, w naszym pojmowaniu, od duchowej obecności Wiecznego Syna. Duch Ojca przebywa wiecznie w duchu Syna.
6:4.4 (76.4) Ojciec musi być wszechobecny duchowo, jednak taka wszechobecność wydaje się być nieodłączna powszechnym funkcjom duchowym Wiecznego Syna. Tym niemniej wierzymy, że we wszystkich tych sytuacjach, gdzie pojawia się podwójna natura duchowa Ojca-Syna, duch Syna skoordynowany jest z duchem Ojca.
6:4.5 (76.5) W swoim kontakcie z osobowością, Ojciec działa w obwodzie osobowości. W swoim osobistym i wykrywalnym kontakcie z wszechświatem duchowym, występuje on we fragmentach całości swego Bóstwa a te fragmenty Ojca posiadają oddzielną, unikalną i niepowtarzalną funkcję, gdziekolwiek i kiedykolwiek pojawiają się we wszechświatach. We wszystkich takich sytuacjach, duch Syna skoordynowany jest z duchowym funkcjonowaniem rozdrobnionej obecności Ojca Wszechświatowego.
6:4.6 (76.6) Wieczny Syn jest wszechobecny w sensie duchowym. Duch Wiecznego Syna jest na pewno z wami i wokół was, ale nie wewnątrz was i nie jako wasza część, tak jak Nieodgadniony Monitor. Cząstka Ojca, zamieszkująca człowieka, dostraja ludzki umysł do coraz bardziej boskiego postępowania, po czym taki wznoszący się umysł zaczyna coraz intensywniej reagować na duchową moc przyciągającą wszechmocnego obwodu grawitacji duchowej Drugiego Źródła i Centrum.
6:4.7 (76.7) Pierwszy Syn jest samoświadomy, wszechświatowo i duchowo. W mądrości Syn jest w pełni równy Ojcu. W dziedzinach wiedzy i nieskończonej mądrości nie możemy rozróżnić pomiędzy Pierwszym Źródłem a Drugim; Syn, podobnie jak Ojciec, wie wszystko; żadne zdarzenie wszechświatowe nigdy go nie zaskakuje, zna koniec od początku.
6:4.8 (77.1) Ojciec i Syn naprawdę znają liczbę i miejsce pobytu wszystkich duchów i istot uduchowionych we wszechświecie wszechświatów. Syn nie tylko zna wszystkie rzeczy, dzięki swemu wszechobecnemu duchowi, ale Syn również, na równi z Ojcem i Wspólnym Aktywizatorem, jest w pełni zaznajomiony z rozległym odzwierciedlaniem informacji Istoty Najwyższej, która jest cały czas poinformowana o wszystkich rzeczach, jakie zachodzą na wszystkich światach siedmiu superwszechświatów. I dzięki jeszcze innym metodom, Rajski Syn jest wszechwiedzący.
6:4.9 (77.2) Wieczny Syn jest kochającą, miłosierną i opiekuńczą osobowością duchową, jest on w pełni i nieskończenie równy Ojcu Wszechświatowemu, podczas gdy we wszystkich miłosiernych i uczuciowych kontaktach osobistych ze wznoszącymi się istotami z niższych domen, Wieczny Syn jest dokładnie tak samo życzliwy i troskliwy, tak samo cierpliwy i wyrozumiały, jak jego Rajscy Synowie we wszechświatach lokalnych, którzy tak często obdarzają sobą ewolucyjne światy czasu.
6:4.10 (77.3) Nie ma potrzeby dodatkowo rozwodzić się nad atrybutami Wiecznego Syna. Poza przedstawionymi tu przykładami, wystarczy tylko badać duchowe atrybuty Boga-Ojca, żeby zrozumieć i właściwie ocenić atrybuty Boga-Syna.
6:5.1 (77.4) Wieczny Syn nie działa osobiście w domenach materialnych, jak również nie działa na poziomach służby umysłu dla istot stworzonych, chyba, że przez Wspólnego Aktywizatora. Jednak te uwarunkowania w żaden sposób nie ograniczają Wiecznego Syna w pełnym i swobodnym używaniu wszelkich boskich atrybutów duchowej wszechwiedzy, wszechobecności i wszechmocy.
6:5.2 (77.5) Wieczny Syn nie przenika osobiście potencjałów duchowych, tkwiących w nieskończoności Bóstwa-Absolutu jednak, gdy potencjały te staną się aktualne, znajdą się one w zasięgu wszechpotężnego ujęcia obwodu grawitacji duchowej Syna.
6:5.3 (77.6) Osobowość jest wyłącznym darem Ojca Wszechświatowego. Wieczny Syn wywodzi osobowość od Ojca, ale nie nadaje osobowości bez Ojca. Syn daje początek szerokim zastępom duchów, ale takie pochodności nie są osobowościami. Kiedy Syn tworzy osobowość, czyni to razem z Ojcem albo ze Wspólnym Stwórcą, który może działać w takim związku za Ojca. Wieczny Syn jest zatem współstwórcą osobowości, ale sam z siebie nie nadaje osobowości żadnej istocie, sam nigdy nie stwarza istot osobowych. Takie ograniczenie w działaniu nie pozbawia jednak Syna możliwości stwarzania jakichkolwiek rodzajów rzeczywistości innych niż osobowe.
6:5.4 (77.7) Wieczny Syn ma ograniczenia, gdy idzie o przekazywanie przywilejów stwórcy. Ojciec, uwieczniając Pierwszego Syna, obdarzył go mocą i przywilejem późniejszego łączenia się z Ojcem w boskim akcie tworzenia dalszych Synów, posiadających stwórcze atrybuty; i tworzyli ich i teraz ich tworzą. Jednak po stworzeniu tych partnerskich Synów, prerogatywy stwórcze najwidoczniej nie są dalej przekazywalne. Wieczny Syn przekazuje stwórczą moc tylko pierwszemu czy bezpośredniemu uosobieniu. Dlatego też, kiedy Ojciec i Syn łączą się, żeby uosobić Syna Stwórcę, osiągają swój cel; jednak tak powołany do bytu Syn Stwórca nigdy nie może przekazać przywilejów stwórczości, czy podzielić się nimi z różnymi klasami Synów, których może później stworzyć; mimo to, u najwyższych Synów wszechświata lokalnego pojawiają się bardzo ograniczone odzwierciedlenia stwórczych atrybutów Syna Stwórcy.
6:5.5 (78.1) Wieczny Syn, jako istota nieskończona i wyłącznie osobowa, nie może rozdrobnić swej natury, nie może rozdzielać i nadawać indywidualizowanych porcji swego jestestwa innym bytom czy osobom, jak to robią Ojciec Wszechświatowy i Nieskończony Duch. Syn może jednak obdarzać i obdarza sobą, jako nieograniczony duch, aby w nim skąpało się całe stworzenie i nieustannie przyciąga ku sobie wszystkie osobowości duchowe i rzeczywistości duchowe.
6:5.6 (78.2) Pamiętajcie zawsze, że Wieczny Syn jest osobowym zobrazowaniem duchowego Ojca dla całego stworzenia. Syn jest osobowy i tylko osobowy w znaczeniu Bóstwa; taka Boska i absolutna osobowość nie może się rozdrobnić czy ulec fragmentacji. Bóg-Ojciec i Bóg-Duch są prawdziwie osobowi, ale są również wszystkim innym w dodatku do tego, że są takimi osobowościami Bóstwa.
6:5.7 (78.3) Chociaż Wieczny Syn nie może brać osobiście udziału w obdarzaniu Dostrajaczami Myśli, naradzał się on z Ojcem Wszechświatowym w wiecznej przeszłości, zaaprobował plan i obiecał nieskończoną współpracę, gdy Ojciec, planując obdarzenie Dostrajaczami Myśli zaproponował Synowi: „Uczyńmy człowieka na nasz obraz”. I tak jak duchowa cząstka Ojca zamieszkuje was, tak samo duchowa obecność Syna spowija was, podczas gdy obaj, Ojciec i Syn, zawsze pracują jak jeden, abyście się mogli rozwijać duchowo.
6:6.1 (78.4) Wieczny Syn jest duchem i posiada umysł, ale nie jest to umysł czy duch, jaki rozum ludzki może pojąć. Śmiertelny człowiek dostrzega umysł na poziomie skończonym, kosmicznym, materialnym i osobowym. Człowiek dostrzega również fenomen umysłu w organizmach żywych, działających na poziomie podosobowym (zwierzęcym), jednak trudno mu zrozumieć naturę tego umysłu, który związany jest z istotami nadmaterialnymi i stanowi część osobowości wyłącznie duchowych. Umysł musi być jednak inaczej zdefiniowany, kiedy odnosi się do duchowego poziomu bytu i kiedy używa się tego określenia na oznaczenie duchowych funkcji inteligencji. Rodzaj umysłu, bezpośrednio związanego z duchem, nie jest porównywalny ani do tego umysłu, który koordynuje ducha i materię, ani do tego, który związany jest tylko z materią.
6:6.2 (78.5) Duch zawsze jest świadomy, obdarzony umysłem i posiada różne stadia tożsamości. Bez umysłu w pewnym stadium nie byłoby świadomości duchowej, występującej podczas bratania się istot duchowych. Odpowiednik umysłu, możliwość poznawania i bycia poznawanym, jest cechą charakterystyczną Bóstwa. Bóstwo może być osobowe, przedosobowe, superosobowe czy bezosobowe, ale Bóstwo nigdy nie jest pozbawione umysłu, znaczy to nigdy nie jest pozbawione możliwości przynajmniej komunikowania się z podobnymi sobie bytami, istotami czy osobowościami.
6:6.3 (78.6) Umysł Wiecznego Syna podobny jest do tego, jaki ma Ojciec, jednak w odróżnieniu od wszelkich innych umysłów wszechświata, jest on razem z Ojcem protoplastą zróżnicowanych i nieprzejrzanych umysłów, pochodzących od Wspólnego Stwórcy. Umysł Ojca i Syna, ten intelekt, od którego pochodzi absolutny umysł Trzeciego Źródła i Centrum, jest być może najlepiej zobrazowany w przedumyśle Dostrajacza Myśli, i chociaż te fragmenty Ojca istnieją zupełnie niezależnie od obwodów umysłowych Wspólnego Aktywizatora, posiadają one pewną formę przedumysłu, znają i są znane; posiadają odpowiednik ludzkiego myślenia.
6:6.4 (78.7) Wieczny Syn jest całkowicie duchowy, człowiek jest prawie zupełnie materialny, dlatego też wiele tego, co się odnosi do duchowej osobowości Wiecznego Syna, do jego siedmiu duchowych sfer okalających Raj i do natury bezosobowych kreacji Rajskiego Syna, będzie musiało na was zaczekać do tego momentu, gdy osiągniecie status duchowy, po ukończeniu morontialnego wznoszenia się we wszechświecie lokalnym, Nebadonie. I potem, gdy przejdziecie superwszechświat i pójdziecie dalej do Havony, kiedy zaczniecie nabierać „umysłu ducha”, wnikliwości duchowej, wyjaśni się wiele ukrytych w duchu tajemnic.
6:7.1 (79.1) Wieczny Syn jest tą nieskończoną osobowością, od której więzów nie uwarunkowanej osobowości wyzwolił się Ojciec Wszechświatowy, metodą utrójcowienia i dzięki czemu odtąd obdarza sobą w nieskończonej obfitości wciąż rozszerzający się wszechświat Stwórców i stworzonych. Syn jest osobowością absolutną, Bóg jest ojcowską osobowością – źródłem osobowości, dawcą osobowości, przyczyną osobowości. Każda istota osobowa wywodzi osobowość od Ojca Wszechświatowego, tak jak Pierwszy Syn wiecznie wywodzi swą osobowość od Rajskiego Ojca.
6:7.2 (79.2) Osobowość Rajskiego Syna jest absolutna i czysto duchowa i ta absolutna osobowość jest także boską i wieczną formą, najpierw Ojcowskiego nadania osobowości dla Wspólnego Aktywizatora a w kolejności obdarzenia przez niego osobowością niezliczonych jego istot w całym rozległym wszechświecie.
6:7.3 (79.3) Wieczny Syn jest naprawdę miłosiernym opiekunem, boskim duchem, duchową mocą i prawdziwą osobowością. Syn jest duchową i osobową naturą Boga, ukazaną wszechświatom – podsumowaniem i kwintesencją Pierwszego Źródła i Centrum, pozbawioną wszystkiego tego, co nieosobowe, pozaboskie, nieduchowe i czysto potencjalne. Jednak niemożliwe jest przekazanie ludzkiemu umysłowi, w słownym zobrazowaniu, piękna i wspaniałości Boskiej osobowości Wiecznego Syna. Wszystko, co ma tendencję do przesłaniania Ojca Wszechświatowego, niemal z równą siłą utrudnia pojęciowe rozpoznanie Wiecznego Syna. Musicie zaczekać, aż dotrzecie do Raju, aby potem móc zrozumieć, dlaczego nie mogłem przedstawić charakteru tej absolutnej osobowości tak, aby skończony umysł mógł ją zrozumieć.
6:8.1 (79.4) Co się tyczy tożsamości, natury i innych właściwości osobowości, Wieczny Syn jest całkowicie równym, doskonałym dopełnieniem i wiecznym odpowiednikiem Ojca Wszechświatowego. W takim znaczeniu, w jakim Bóg jest Ojcem Wszechświatowym, Syn jest Matką Wszechświatową. A my wszyscy, wysocy i niscy, jesteśmy ich wszechświatową rodziną.
6:8.2 (79.5) Aby docenić charakter Syna, powinniście zapoznawać się z objawieniem Boskiego charakteru Ojca; są oni obaj na zawsze nierozłączną jednością. Jako Boskie osobowości, są prawie nie do rozróżnienia przez niższe klasy istot inteligentnych. Tym, którzy mają swój początek w stwórczych aktach samych Bóstw, ich oddzielne rozpoznanie nie sprawia większych trudności. Istoty wywodzące się z wszechświata centralnego oraz te, które przebywają w Raju, rozpoznają Ojca i Syna nie tylko jako osobową jedność, sprawującą wszechświatową kontrolę, ale także jak dwie oddzielne osobowości, działające w konkretnych domenach administracji wszechświatowej.
6:8.3 (79.6) Możecie sobie wyobrażać osoby Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna jako oddzielne jednostki, faktycznie takimi są; jednak w administracji wszechświatów tak bardzo się przeplatają i wiążą wzajemnie, że nie zawsze jest możliwe ich rozróżnienie. Gdy w funkcjonowaniu wszechświatów napotyka się Ojca i Syna, w trudnych do zrozumienia związkach wzajemnych, próby rozróżnienia ich działań nie zawsze są celowe; przypomnijcie sobie po prostu, że Bóg jest inicjującą myślą a Syn pełnym ekspresji słowem. W każdym wszechświecie lokalnym ich nierozdzielność uosobiona jest w Bóstwie Syna Stwórcy, który reprezentuje zarówno Ojca jak i Syna dla istot z dziesięciu milionów zamieszkałych światów.
6:8.4 (80.1) Wieczny Syn jest nieskończony, ale można do niego dotrzeć przez osoby jego Rajskich Synów oraz przez cierpliwą służbę Nieskończonego Ducha. Istoty materialnego pochodzenia miałyby zaledwie nikłą nadzieję dotarcia do Wiecznego Syna, bez obdarzającej je służby Rajskich Synów oraz miłości pełnej opieki istot Nieskończonego Ducha. I to również jest prawdą, że dzięki pomocy i przewodnictwu tych niebiańskich pośredników, świadomy Boga śmiertelnik na pewno dotrze do Raju i z czasem stanie w osobistej obecności tego majestatycznego Syna Synów.
6:8.5 (80.2) Chociaż Wieczny Syn jest wzorem do osiągnięcia dla śmiertelnej osobowości, łatwiej wam będzie zrozumieć rzeczywistość zarówno Ojca jak i Ducha, gdyż Ojciec jest tym, który faktycznie nadaje waszą ludzką osobowość a Nieskończony Duch jest absolutnym źródłem waszego, ludzkiego umysłu. Kiedy wznosicie się rajską drogą duchowego rozwoju, osobowość Wiecznego Syna będzie się stawać dla was coraz bardziej rzeczywista, a rzeczywistość jego nieskończenie duchowego umysłu będzie coraz lepiej dostrzegalna dla waszego, coraz bardziej uduchowionego umysłu.
6:8.6 (80.3) Idea Wiecznego Syna nigdy nie zaświta jasno w waszym śmiertelnym umyśle ani w późniejszym umyśle morontialnym; dopiero, gdy się uduchowicie i zaczniecie się wznosić duchowo, pojęcie osobowości Wiecznego Syna stanie się dla was równie żywe, jak idea osobowości Syna Stwórcy z Raju, który swego czasu wcielił się i żył w osobie i jako osoba na Urantii, jako człowiek pośród ludzi.
6:8.7 (80.4) Doświadczanie Syna Stwórcy w waszym wszechświecie lokalnym, którego osobowość jest pojmowalna dla człowieka, musi kompensować wam brak zrozumienia pełnego znaczenia raczej czysto duchowego, ale jednak osobowego, Wiecznego Syna z Raju. Kiedy będziecie iść przez Orvonton i Havonę, kiedy zostawicie za sobą jasny obraz i żywe wspomnienia Syna Stwórcy z waszego wszechświata lokalnego, utratę tego doświadczenia materialnego i morontialnego będzie wam kompensować wciąż poszerzająca się koncepcja i nasilające się zrozumienie Wiecznego Syna z Raju, którego rzeczywistość i bliskość będzie coraz większa, w miarę zbliżania się do Raju.
6:8.8 (80.5) Wieczny Syn jest wspaniałą i znakomitą osobowością. Chociaż zrozumienie aktualności osobowości takiej, nieskończonej istoty, przekracza zdolności pojmowania śmiertelnego i materialnego umysłu, nie powinniście wątpić, że jest on osobą. Wiem, o czym mówię. Niezliczoną prawie ilość razy stałem przed Boskim obliczem Wiecznego Syna a potem podróżowałem przez wszechświat, żeby wykonać jego miłosierne polecenia.
6:8.9 (80.6) [Zredagowane przez Niebiańskiego Radcę, wyznaczonego do sformułowania tej relacji, opisującej Wiecznego Syna z Raju].
Księga Urantii
Przekaz 7
7:0.1 (81.1) PIERWSZY Syn nieustannie zajmuje się realizacją duchowych aspektów wiecznego planu Ojca, w miarę odsłaniania się tego planu w fenomenie ewoluujących wszechświatów, z ich różnorodnymi grupami istot żywych. Nie rozumiemy w pełni tego wiecznego planu, ale Rajski Syn bez wątpienia go rozumie.
7:0.2 (81.2) Syn, podobnie jak Ojciec, stara się obdarzyć z siebie wszystkim, co tylko możliwe, swych partnerskich Synów i Synów im podległych. A Syn podziela samorozdzielczą naturę Ojca, kiedy obaj nieograniczenie obdarzają sobą Nieskończonego Ducha, ich wspólnego wykonawcę.
7:0.3 (81.3) Drugie Źródło i Centrum, jako podtrzymywacz rzeczywistości duchowych, jest wieczną przeciwwagą Wyspy Raj, która tak wspaniale podtrzymuje wszystkie rzeczy materialne. Zatem Pierwsze Źródło i Centrum objawia się zawsze w materialnym pięknie znakomitych form centralnej Wyspy oraz w wartościach duchowych Boskiej osobowości Wiecznego Syna.
7:0.4 (81.4) Wieczny Syn jest aktualnym podtrzymywaczem rozległego wszechświata rzeczywistości duchowych i istot duchowych. Świat ducha jest obyczajem Syna, jego osobistym postępowaniem i nieosobowe rzeczywistości natury duchowej zawsze reagują na wolę oraz intencje doskonałej osobowości Absolutnego Syna.
7:0.5 (81.5) Tym niemniej Syn nie jest odpowiedzialny osobiście za postępowanie wszystkich osobowości duchowych. Wola istoty osobowej jest względnie wolna i w związku z tym determinuje ona postępowanie takiej wolicjonalnej istoty. Dlatego też świat wolnego ducha nie zawsze jest wiernym odzwierciedleniem charakteru Wiecznego Syna, tak jak przyroda Urantii nie jest wiernym objawieniem doskonałości i stałości Raju oraz Bóstwa. Ale jest bez znaczenia, czym charakteryzować się może działanie wolnej woli człowieka czy anioła, Synowskie wieczne ujęcie, kontrolujące grawitację wszechświatową wszystkich rzeczywistości duchowych, pozostaje absolutne.
7:1.1 (81.6) Każde nauczanie, dotyczące immanentności Boga, jego wszechobecności, wszechmocy i wszechwiedzy, tak samo odnosi się do Syna w domenach duchowych. Oryginalna i powszechna grawitacja duchowa całego stworzenia, ten czysto duchowy obwód, prowadzi bezpośrednio do osoby Drugiego Źródła i Centrum w Raju. Kieruje on kontrolą i działaniem tego, zawsze istniejącego i niezawodnego ujęcia duchowego wszystkich prawdziwych wartości ducha. Tak więc Wieczny Syn sprawuje absolutną władzę duchową. Utrzymuje on literalnie, niejako swą dłonią, wszystkie rzeczywistości duchowe i wszystkie uduchowione wartości. Kontrola powszechnej grawitacji duchowej jest wszechświatową, najwyższą władzą duchową.
7:1.2 (82.1) Grawitacyjna kontrola spraw duchowych działa niezależnie od czasu i przestrzeni; zatem energia duchowa nie maleje w trakcie jej przekazywania. Grawitacja duchowa nigdy nie opóźnia się w czasie, jak też nie podlega redukcji w przestrzeni. Nie zmniejsza się z kwadratem odległości w trakcie jej przekazywania; obwodów czystej mocy duchowej nie hamuje masa obiektów materialnych. I takie przekraczanie czasu i przestrzeni, przez czyste energie duchowe, jest nieodłączne absolutności Syna; nie jest ono powodowane interwencją sił antygrawitacyjnych Trzeciego Źródła i Centrum.
7:1.3 (82.2) Rzeczywistości duchowe reagują na przyciągającą moc centrum grawitacji duchowej, zgodnie z ich wartością jakościową, aktualnym stopniem ich duchowej natury. Substancja duchowa (jakość) reaguje tak samo na grawitację duchową, jak zorganizowana energia materii fizycznej (ilość) reaguje na grawitację fizyczną. Wartości duchowe i siły ducha są rzeczywiste. Z punktu widzenia osobowości, duch jest duszą stworzenia; materia cieniem – ciałem fizycznym.
7:1.4 (82.3) Reakcje i fluktuacje grawitacji duchowej zawsze są zgodne z treścią wartości duchowych, z jakościowym statusem duchowym jednostki czy świata. Ta moc przyciągająca reaguje natychmiast na wewnątrzduchowe i międzyduchowe wartości wszelkich sytuacji wszechświatowych, czy warunków planetarnych. Za każdym razem, kiedy rzeczywistość duchowa aktualizuje się we wszechświatach, zmiany takie wymagają bezzwłocznego i natychmiastowego, ponownego dostosowania grawitacji duchowej. Taki nowy duch jest faktycznie częścią Drugiego Źródła i Centrum; i tak oczywiście, jak człowiek śmiertelny staje się istotą uduchowioną, tak też dotrze on do duchowego Syna, centrum i źródła grawitacji duchowej.
7:1.5 (82.4) Duchowa moc przyciągająca Syna jest nieodłączna wielu klasom rajskiego synostwa, choć mniejsza w stopniu. W obrębie absolutnego obwodu grawitacji duchowej znajdują się te lokalne systemy duchowego przyciągania, które działają w mniejszych jednostkach stworzenia. Takie podabsolutne zogniskowania grawitacji duchowej są częścią boskości Stwórczych osobowości czasu i przestrzeni, i są uzależnione wzajemnie od wyłaniającej się, empirycznej kontroli nadrzędnej Istoty Najwyższej.
7:1.6 (82.5) Przyciąganie grawitacji duchowej i reakcja na to przyciąganie funkcjonują nie tylko we wszechświecie, jako całości, ale nawet pomiędzy jednostkami oraz grupami jednostek. Istnieje duchowa przyczepność pomiędzy osobami duchowymi i uduchowionymi z jakiegokolwiek świata, rasy, narodu czy grupy wierzących jednostek. Istnieje bezpośrednie przyciąganie duchowej natury pomiędzy duchowo zorientowanymi osobami o podobnych gustach i dążeniach. Określenie – pokrewne duchy – nie jest tylko metaforą.
7:1.7 (82.6) Grawitacja duchowa Wiecznego Syna jest absolutna, tak samo jak grawitacja materialna Raju. Grzech i bunt mogą przeszkadzać w działalności obwodów wszechświata lokalnego, ale nic nie może powstrzymać grawitacji duchowej Wiecznego Syna. Bunt Lucyfera spowodował wiele zmian w waszym systemie zamieszkałych planet oraz na Urantii, ale nie zauważamy, aby wynikła stąd duchowa kwarantanna waszej planety w jakimkolwiek stopniu dotyczyła obecności i działalności zarówno wszechobecnego ducha Wiecznego Syna, jak i związanego z nim obwodu grawitacji duchowej.
7:1.8 (82.7) Wszelkie oddziaływania obwodu grawitacji duchowej wielkiego wszechświata są przewidywalne. Rozpoznajemy wszystkie działania i reakcje wszechobecnego ducha Wiecznego Syna i stwierdzamy, że są one niezmienne. Zgodnie ze znanymi prawami możemy mierzyć i mierzymy grawitację duchową, tak jak człowiek próbuje obliczać działanie skończonej grawitacji fizycznej. Istnieje niezmienna reakcja Synowskiego ducha na wszystkie duchowe rzeczy, istoty i osoby, a reakcja ta jest zawsze odpowiednia do stopnia aktualności (jakościowego stopnia rzeczywistości) wszystkich takich wartości duchowych.
7:1.9 (83.1) Jednak obok tego, niezawodnego i przewidywalnego funkcjonowania obecności duchowej Wiecznego Syna, napotyka się zjawiska, których oddziaływania nie są tak łatwe do przewidzenia. Zjawiska te prawdopodobnie znamionują równoległe działanie Bóstwa-Absolutu w domenach wyłaniających się potencjałów duchowych. Wiemy, że duchowa obecność Wiecznego Syna jest wpływem majestatycznej i nieskończonej osobowości, ale oddziaływań związanych z domniemanym funkcjonowaniem Bóstwa-Absolutu raczej nie uważamy za osobowe.
7:1.10 (83.2) Rozpatrując rzecz jako osoby i z osobowego punktu widzenia, Wieczny Syn i Bóstwo-Absolut wydają się być powiązane w następujący sposób: Wieczny Syn panuje nad domenami aktualnych wartości duchowych, natomiast Bóstwo-Absolut wydaje się przenikać rozległe domeny potencjalnych wartości ducha. Wszystkie aktualne wartości duchowej natury znajdują swe miejsce w ujęciu grawitacyjnym Wiecznego Syna, ale jeśli są potencjalne, wtedy najwidoczniej w obecności Bóstwa-Absolutu.
7:1.11 (83.3) Duch wydaje się wyłaniać z potencjałów Bóstwa-Absolutu; rozwijający się duch znajduje wzajemną zależność w empirycznych i niekompletnych ujęciach Najwyższego i Ostatecznego; na koniec duch znajduje swe ostateczne przeznaczenie w absolutnym ujęciu grawitacji duchowej Wiecznego Syna. Tak wydaje się przebiegać rozwój ducha empirycznego, jednak duch egzystencjalny właściwy jest nieskończoności Drugiego Źródła i Centrum.
7:2.1 (83.4) Obecność i osobista działalność Pierwszego Syna jest wyjątkowo intensywna w Raju, w sensie duchowym absolutna. Gdy oddalamy się od Raju, idąc przez Havonę w kierunku domen siedmiu superwszechświatów, zauważamy coraz mniej osobistej działalności Wiecznego Syna. We wszechświatach posthavonalnych obecność Wiecznego Syna uosobiona jest w Rajskich Synach, warunkowana przez empiryczne rzeczywistości Najwyższego i Ostatecznego, a koordynowana nieograniczonym potencjałem duchowym Bóstwa-Absolutu.
7:2.2 (83.5) We wszechświecie centralnym osobistą działalność Pierwszego Syna można zauważyć w wyrafinowanej harmonii duchowej wiecznej kreacji. Havona jest tak wyjątkowo doskonała, że status duchowy i stan energii tej formy wszechświata jest w doskonałej i trwałej równowadze.
7:2.3 (83.6) W superwszechświatach, Syn nie jest osobiście obecny ani w nich nie przebywa; w kreacjach tych utrzymuje on tylko superosobowe przedstawicielstwo. Te duchowe przejawy Syna nie są osobowe, nie ma ich w obwodzie osobowości Ojca Wszechświatowego. Nie znamy lepszego terminu na ich określenie jak superosobowości; a są to istoty skończone, nie są ani absoniczne ani też absolutne.
7:2.4 (83.7) Administracja Wiecznego Syna w superwszechświatach jest niezauważalna dla osobowości stworzonych, ponieważ jest czysto duchowa i superosobowa. Tym niemniej, przenikający wszystko duchowy impuls osobistego wpływu Syna napotykany jest w każdym stadium funkcjonowania, we wszystkich sektorach domen Pradawnych Czasu. Natomiast we wszechświecie lokalnym dostrzegamy osobowość Wiecznego Syna w osobach Rajskich Synów. To tutaj właśnie nieskończony Syn działa duchowo i stwórczo w osobach majestatycznego korpusu partnerskich Synów Stwórców.
7:3.1 (84.1) Kiedy śmiertelnicy czasu wznoszą się we wszechświecie lokalnym, uważają Syna Stwórcę za osobistego reprezentanta Wiecznego Syna. Kiedy jednak pielgrzymi czasu zaczynają się wznosić w porządku nauczania superwszechświata, coraz lepiej zauważają Boską obecność inspirującego ducha Wiecznego Syna i mogą korzystać z tej służby duchowego zasilania energią. Ci, co się wznoszą w Havonie, jeszcze lepiej uświadamiają sobie pełne miłości objęcia wszystko przenikającego ducha Pierwszego Syna. W żadnym stadium całego wznoszenia się śmiertelnika, duch Wiecznego Syna nie zamieszkuje umysłów czy dusz pielgrzymów czasu, ale jego opieka zawsze ich otacza i wciąż troszczy się on o dobro i duchowe bezpieczeństwo idących naprzód dzieci czasu.
7:3.2 (84.2) Przyciąganie grawitacji duchowej Wiecznego Syna jest tajemnicą nieodłączną wznoszeniu się do Raju dusz ludzkich, które przetrwały śmierć. Wszystkie autentyczne wartości ducha i wszystkie prawdziwie uduchowione jednostki trzymane są w niezawodnych objęciach grawitacji duchowej Wiecznego Syna. Na przykład, śmiertelny umysł zaczyna swój byt jako mechanizm materialny i w końcu zostaje powołany do Korpusu Finalizmu jako nieomal doskonały byt duchowy, podczas całego tego doświadczenia będąc coraz mniej podatny na grawitację materialną a odpowiednio silniej reagując na skierowany do wewnątrz bodziec grawitacji duchowej. Obwód grawitacji duchowej dosłownie przyciąga duszę człowieka w kierunku Raju.
7:3.3 (84.3) Obwód grawitacji duchowej jest podstawowym kanałem przekazywania szczerych modlitw wierzącego serca ludzkiego z poziomu świadomości ludzkiej do aktualnej świadomości Bóstwa. To, co w waszych prośbach reprezentuje prawdziwe wartości duchowe, przechwycone będzie przez wszechświatowy obwód grawitacji duchowej i przekazane natychmiast i równocześnie do wszystkich zainteresowanych, boskich osobowości. Każda zajmie się tym, co leży w jej osobistych kompetencjach. Zatem, w waszym praktycznym doświadczeniu religijnym nie ma znaczenia, czy zanosząc wasze prośby wyobrażacie sobie Syna Stwórcę z waszego wszechświata lokalnego, czy Wiecznego Syna w centrum wszystkich rzeczy.
7:3.4 (84.4) Operacje różnicujące w obwodzie grawitacji duchowej mogą ewentualnie być porównane do funkcji obwodów nerwowych w materialnym ciele ludzkim. Bodźce przenoszą się do wewnątrz drogami nerwowymi; niektóre są przechwytywane i przekazywane do niższych, automatycznych centrów rdzeniowych; inne przechodzą do mniej automatycznych, bazujących na odruchach części pnia mózgowego, podczas gdy najważniejsze i istotne informacje przybywające przelatują przez te podrzędne centra i są natychmiast rejestrowane na najwyższych poziomach ludzkiej świadomości.
7:3.5 (84.5) O ile jednak doskonalsza jest znakomita technika świata duchowego! Jeśli w waszej świadomości powstaje coś, co obfituje w wyższe wartości duchowe i gdy raz dacie temu wyraz, nie ma we wszechświecie mocy mogącej powstrzymać przesłanie tego bezpośrednio do Absolutnej Osobowości Duchowej całego stworzenia.
7:3.6 (84.6) Odwrotnie, jeśli wasze prośby są czysto materialne i zupełnie egocentryczne, nie istnieje taki plan, dzięki któremu takie bezwartościowe modlitwy mogą się znaleźć w obwodzie duchowym Wiecznego Syna. Zawartość jakiejkolwiek prośby, która nie jest „zredagowana duchowo”, nie może się znaleźć we wszechświatowym obwodzie duchowym; takie czysto egoistyczne i materialne prośby zanikają; nie wznoszą się w obwodach prawdziwych wartości ducha. Takie słowa są jak „miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący”.
7:3.7 (85.1) To myśl motywująca, zawartość duchowa, jest tym, co nadaje wartość ludzkiej prośbie. Słowa nie mają znaczenia.
7:4.1 (85.2) Wieczny Syn, w nieustannej łączności z Ojcem, realizuje pomyślnie Boski plan rozwoju; wszechświatowy plan stwarzania, ewolucji, wznoszenia się i doskonalenia istot obdarzonych wolą. I w Boskiej dokładności Syn jest wiecznie równy Ojcu.
7:4.2 (85.3) Ojciec i jego Syn są jako jedność przy formułowaniu i wprowadzaniu w życie tego, gigantycznego zadania – planu doprowadzenia do wiecznej doskonałości materialnych istot czasu. Taki zamysł duchowego wywyższenia wznoszących się dusz przestrzeni jest wspólnym dziełem Ojca i Syna, i realizują oni razem swe Boskie cele przy współpracy Nieskończonego Ducha.
7:4.3 (85.4) Ten Boski plan osiągania doskonałości zawiera trzy unikalne, chociaż zdumiewająco ze sobą powiązane przedsięwzięcia wszechświatowej epopei:
7:4.4 (85.5) 1. Plan stopniowych osiągnięć. Jest to plan Ojca Wszechświatowego a dotyczy on ewolucyjnego wznoszenia się – program zaakceptowany bez zastrzeżeń przez Wiecznego Syna, kiedy przystał na propozycję Ojca: „Uczyńmy istoty śmiertelne na nasz własny obraz”. Umożliwienie pójścia naprzód istotom czasu pociąga za sobą obdarzenie ich przez Ojca Dostrajaczami Myśli, jak również wyposażenie istot materialnych w prerogatywy osobowości.
7:4.5 (85.6) 2. Plan obdarzenia. Następny wszechświatowy plan to objawienie Ojca; jest to wielkie zadanie Wiecznego Syna i partnerskich Synów. Jest to plan Wiecznego Syna, polegający na jego obdarzaniu wszechświatów ewolucyjnych Synami Boga, którzy w nich uosabiają i urzeczywistniają, wcielają i urealniają, miłość Ojca i miłosierdzie Syna w stosunku do istot stworzonych we wszystkich wszechświatach. Zgodnie z planem obdarzenia oraz w aspekcie służby miłości, Rajscy Synowie działają w charakterze rehabilitatorów tego, co wprowadzona w błąd wola istoty wystawiła na duchowe ryzyko. Kiedykolwiek i gdziekolwiek wystąpi opóźnienie w realizacji planu osiągania doskonałości, kiedy bunt ewentualnie zmąci czy skomplikuje to zadanie, wtedy natychmiast uruchamiane są nadzwyczajne klauzule planu obdarzania. Rajscy Synowie są zaprzysiężeni i gotowi iść do akcji, jako ratownicy na zbuntowane światy, aby przywrócić tam duchowy status tych sfer. I takiej heroicznej posługi dokonał partnerski Syn Stwórca na Urantii, w powiązaniu ze swą empiryczną działalnością obdarzającą, w celu zdobycia najwyższej władzy.
7:4.6 (85.7) 3. Plan służby miłosierdzia. Gdy plany docierania do doskonałości i plany obdarzenia zostają sformułowane i ogłoszone, Nieskończony Duch, sam z siebie i od siebie, planuje i realizuje ogromne i powszechne przedsięwzięcie służby miłosierdzia. Jest to służba niezmiernie ważna dla praktycznych i efektywnych działań, zarówno przy osiąganiu doskonałości jak i w przedsięwzięciach obdarzania, i wszystkie duchowe osobowości Trzeciego Źródła i Centrum mają swój udział w tym duchu służby miłosierdzia, która jest tak istotną częścią natury Trzeciej Osoby Bóstwa. Nieskończony Duch działa prawdziwie i dosłownie jako wspólny wykonawca dla Ojca i Syna, nie tylko przy stwarzaniu, ale również w administracji.
7:4.7 (86.1) Wieczny Syn jest osobowym powiernikiem Ojca, Boskim opiekunem powszechnego planu wznoszenia się istot stworzonych. Szerząc powszechne zalecenie – „bądźcie doskonali, nawet tak, jak ja doskonały jestem” – Ojciec powierzył wykonanie tego ogromnego zadania Wiecznemu Synowi; a Wieczny Syn realizuje to niebiańskie zadanie razem ze swym boskim partnerem, Nieskończonym Duchem. W ten sposób Bóstwa współpracują efektywnie w dziedzinach stwarzania, kontroli, ewolucji, objawienia i opieki – a jeśli zajdzie potrzeba – restytucji i rehabilitacji.
7:5.1 (86.2) Wieczny Syn przyłącza się w pełni do Ojca Wszechświatowego, gdy głosi ten wielki dla całego stworzenia nakaz: „Bądźcie doskonali, nawet tak, jak wasz Ojciec w Havonie doskonały jest”. I odtąd to zaproszenie-nakaz stało się motywacją wszystkich planów wiecznego życia i projektów obdarzeń, tak Wiecznego Syna jak i jego rozległej rodziny partnerskich i pomocniczych Synów. I w czasie tych właśnie obdarzeń, Synowie Boży stają się dla wszystkich istot ewolucyjnych „drogą, prawdą i życiem”.
7:5.2 (86.3) Wieczny Syn nie może bezpośrednio kontaktować się z istotami ludzkimi, tak jak to robi Ojciec, przez dar przedosobowych Dostrajaczy Myśli, ale Wieczny Syn zbliża się do osobowości stworzonych poprzez szereg stopniowego zstępowania w dół Boskiego synostwa aż do tego punktu, kiedy może stanąć przed człowiekiem, czasami jako sam człowiek.
7:5.3 (86.4) Czysto osobowej natury Wiecznego Syna nie można podzielić. Wieczny Syn służy albo jako duchowy wpływ, albo jako osoba, nigdy inaczej. Syn nie może stać się częścią doświadczenia istoty w takim sensie, w jakim Ojciec-Dostrajacz bierze udział w tym doświadczeniu, jednak Wieczny Syn wynagradza sobie to ograniczenie metodą obdarzania. Tym, czym dla Ojca Wszechświatowego są doświadczenia cząstkowych bytów, tym dla Wiecznego Syna są doświadczenia wcieleń Rajskich Synów.
7:5.4 (86.5) Wieczny Syn nie przychodzi do śmiertelnego człowieka jako Boska wola – jako Dostrajacz Myśli zamieszkujący ludzki umysł – ale Wieczny Syn przybył do śmiertelnego człowieka na Urantii, kiedy Boska osobowość jego Syna, Michała z Nebadonu, wcieliła się w ludzkie jestestwo Jezusa z Nazaretu. Aby brać udział w doświadczeniach stworzonych osobowości, Rajscy Synowie Boga muszą posiąść prawdziwą naturę takich istot i wcielić swe Boskie osobowości w te właśnie istoty. Wcielenie, tajemnica Sonaringtonu, jest metodą wyzwalania się Syna ze skądinąd wszechobejmujących pęt absolutyzmu osobowości.
7:5.5 (86.6) Bardzo dawno temu, Wieczny Syn obdarzał sobą każdą z orbit kreacji centralnej, dla oświecenia i rozwoju wszystkich jej mieszkańców oraz pielgrzymów Havony, razem ze wznoszącymi się pielgrzymami czasu. W żadnym z tych siedmiu obdarzeń nie działał on ani jako istota wznosząca się, ani jako Havoner. Był sam sobą. Jego doświadczenie było unikalne, nie było to doświadczenie z człowiekiem czy jako człowieka albo innego pielgrzyma, ale było w pewien sposób asocjacyjne w sensie superosobowym.
7:5.6 (86.7) Nie przeżywał on również spoczynku, jaki się przechodzi między wewnętrzną orbitą Havony a obrzeżami Raju. Jako istota absolutna nie może zawiesić on świadomości swej osobowości, ponieważ w nim skupiają się wszystkie linie grawitacji duchowej. I podczas tych obdarzeń, centralny, rajski depozyt duchowej światłości nie został przyćmiony a Synowski uchwyt wszechświatowej grawitacji duchowej nie został pomniejszony.
7:5.7 (87.1) Obdarzenia, dokonane przez Wiecznego Syna w Havonie, przekraczają możliwości ludzkiej wyobraźni; były one transcendentalne. Syn przydawał doświadczenia całej Havonie, zarówno wtedy jak i potem, ale nie wiemy, czy dodawał coś do domniemanie empirycznych właściwości swej egzystencjalnej natury; gdyby tak było, byłaby to tajemnica obdarzenia dokonanego przez Rajskich Synów. Wierzymy jednak, że Wieczny Syn zachował to, co osiągnął w czasie tych misji obdarzających, jednak nie wiemy, co to jest.
7:5.8 (87.2) Chociaż trudno nam zrozumieć obdarzenia dokonane przez Drugą Osobę Bóstwa, rozumiemy obdarzenie Syna Wiecznego Syna w Havonie, który literalnie przeszedł orbity wszechświata centralnego i prawdziwie podziela te doświadczenia, które przygotowują istotę wznoszącą się na dotarcie do Bóstwa. To był pierwszy Michał, pierworodny Syn Stwórca i to właśnie on przeszedł życiowe doświadczenia wznoszących się pielgrzymów, od orbity do orbity, osobiście przechodząc pewien etap każdej orbity wraz z nimi, w czasach Grandfandy, który pierwszy ze wszystkich śmiertelników dotarł do Havony.
7:5.9 (87.3) Cokolwiek jeszcze objawił ten pierwszy Michał, sprawiło, że transcendentalne obdarzenie Pierwszej Matki Syna stało się dla istot Havony rzeczywiste. Tak bardzo rzeczywiste, że zawsze każdy pielgrzym czasu, który przeżywa przygodę przemierzania orbit Havony, jest dopingowany i umacniany tą pewnością, że Wieczny Syn Boga siedem razy zrzekał się mocy i chwały Raju, aby brać udział w doświadczeniach pielgrzymów czasu-przestrzeni, na siedmiu orbitach stopniowych osiągnięć Havony.
7:5.10 (87.4) Wieczny Syn jest podbudowującą inspiracją dla wszystkich Synów Boga, kiedy prowadzą swą obdarzającą służbę we wszechświatach czasu i przestrzeni. Partnerscy Synowie Stwórcy i współdziałający z nim Synowie-Arbitrzy, wraz z innymi nie objawionymi klasami synostwa, mają swój udział w tej cudownej gotowości obdarzenia sobą różnorodnych klas stworzonego życia i jako sami stworzeni. Zatem prawdą jest, że w obdarzeniu światów przestrzeni przez każdego Syna Bożego, we wszystkich obdarzeniach poprzez nie i z nimi, w duchu i z powodu pokrewieństwa natury, jak również na skutek pochodzenia, Wieczny Syn obdarza sobą inteligentne, posiadające wolę istoty z wszechświatów.
7:5.11 (87.5) W duchu i w naturze, jeśli nie we wszystkich atrybutach, każdy Rajski Syn jest bosko doskonałym zobrazowaniem Pierwszego Syna. Jest literalnie prawdziwe – kto zobaczył Rajskiego Syna, zobaczył również Wiecznego Syna Boga.
7:6.1 (87.6) Nieznajomość różnorodnych Synów Boga jest przyczyną wielkiej dezorientacji, panującej na Urantii. Ignorancja ta nadal trwa, pomimo takich oświadczeń, jak zapis o zgromadzeniu tych Boskich osobowości: „Gdy Gwiazdy Poranne chórem radośnie się odezwały i okrzyk wydali wszyscy Synowie Boży”. W każdym tysiącleciu standardowego czasu sektora, różne klasy Boskich Synów zbierają się na okresowe zgromadzenia.
7:6.2 (87.7) Wieczny Syn jest osobowym źródłem tych, podziwu godnych cech miłosierdzia i służby, którymi tak obficie charakteryzują się wszystkie klasy zstępujących Synów Boga, kiedy działają na obszarze całego stworzenia. Całą swą Boską naturę, jeśli nie całą nieskończoność atrybutów, Wieczny Syn niezawodnie przekazuje Rajskim Synom, wychodzącym z wiecznej Wyspy, aby objawić jego Boski charakter wszechświatowi wszechświatów.
7:6.3 (88.1) Pierwszy i Wieczny Syn jest potomstwem-osobą „pierwszej” kompletnej i nieskończonej myśli Ojca Wszechświatowego. Za każdym razem, gdy Ojciec Wszechświatowy i Wieczny Syn planują razem nową, oryginalną, identyczną, unikalną i absolutnie osobową myśl, w tym samym momencie ta stwórcza idea zostaje doskonale i ostatecznie uosobiona w istocie i osobowości nowego i oryginalnego Syna Stwórcy. W naturze duchowej, Boskiej mądrości i partnerskiej mocy stwórczej, ci Synowie Stwórcy są potencjalnie równi Bogu-Ojcu i Bogu-Synowi.
7:6.4 (88.2) Synowie Stwórcy wychodzą z Raju, idą we wszechświaty czasu i współpracując z kontrolującymi oraz stwórczymi czynnikami Trzeciego Źródła i Centrum, dopełniają organizowania stopniowo ewoluujących wszechświatów lokalnych. Synowie ci nie są związani z centralną, wszechświatową kontrolą materii, umysłu i ducha, ani też się nią nie zajmują. Dlatego też są oni ograniczeni w swych aktach stwórczych przez preegzystencję, pierwszeństwo i prymat Pierwszego Źródła i Centrum oraz partnerskich Absolutów. Synowie ci mogą zarządzać jedynie tym, co sami stworzyli. Absolutna administracja związana jest nierozłącznie z pierwszeństwem egzystencji, jako że jest ona nierozdzielna od nieskończoności obecności. Ojciec pozostaje praprzyczyną we wszechświatach.
7:6.5 (88.3) Tak jak Synowie Stwórcy uosobieni są przez Ojca i Syna, tak Synowie-Arbitrzy uosobieni są przez Syna i Ducha. Są to ci Synowie, którzy doświadczając wcielenia się w istotę stworzoną, zdobywają prawo służenia w charakterze sędziów przetrwania we wszechświatach czasu i przestrzeni.
7:6.6 (88.4) Ojciec, Syn i Duch jednoczą się również, aby uosobić wszechstronnych Nauczycieli-Synów Trójcy, którzy wędrują przez wielki wszechświat jako Boscy nauczyciele wszystkich osobowości, ludzkich i boskich. Istnieją jeszcze liczne inne klasy rajskiego synostwa, nie przedstawione śmiertelnikom z Urantii.
7:6.7 (88.5) Pomiędzy Pierwszą Matką Synem a tymi zastępami Rajskich Synów, rozrzuconymi na obszarze całego stworzenia, istnieje bezpośredni i jedyny w swoim rodzaju kanał komunikacyjny, kanał, którego działanie jest właściwe dla jakości duchowego pokrewieństwa, jednoczącego ich więzami prawie absolutnego połączenia duchowego. Ten międzysynowski obwód jest zupełnie odmienny od powszechnego obwodu grawitacji duchowej, która również skoncentrowana jest w osobie Drugiego Źródła i Centrum. Wszyscy Synowie Boga, pochodzący od osób Rajskich Bóstw, posiadają bezpośrednią i stałą łączność z Wieczną Matką Synem. Łączność ta jest natychmiastowa, jest niezależna od czasu, choć czasami uwarunkowana jest przestrzenią.
7:6.8 (88.6) Wieczny Syn nie tylko zawsze jest doskonale zorientowany w sprawie statusu, myśli i różnorodnych działań wszystkich klas rajskiego synostwa, ale cały czas orientuje się również doskonale w sprawie wszystkiego tego, co posiada wartość duchową, co istnieje w sercach wszystkich istot w pierwotnej, centralnej kreacji wieczności, oraz we wtórnych kreacjach czasu, domenie partnerskich Synów Stwórców.
7:7.1 (88.7) Wieczny Syn jest kompletnym, wyłącznym, powszechnym i ostatecznym objawieniem ducha i osobowości Ojca Wszechświatowego. Cała wiedza i informacja o Ojcu musi pochodzić od Wiecznego Syna i jego Rajskich Synów. Wieczny Syn jest z wieczności i jest całkowicie, bez duchowych ograniczeń, jednością z Ojcem. W Boskiej osobowości są oni partnerami; w naturze duchowej są równi; w boskości są identyczni.
7:7.2 (89.1) Charakter Boga, z natury rzeczy nie może być ewentualnie udoskonalony w osobie Syna, gdyż Boski Ojciec jest nieskończenie doskonały, jednak ten charakter i osobowość są zintensyfikowane, na skutek wyzbycia się tego, co nieosobowe i nieduchowe, dla objawienia istotom stworzonym. Pierwsze Źródło i Centrum jest czymś więcej niż osobowością, ale wszystkie duchowe własności ojcowskiej osobowości Pierwszego Źródła i Centrum istnieją duchowo w absolutnej osobowości Wiecznego Syna.
7:7.3 (89.2) Pierwszy Syn i jego Synowie zajmują się powszechnym objawianiem duchowej i osobowej natury Ojca całemu stworzeniu. To właśnie Rajski Syn objawia Ojca Wszechświatowego ludziom i aniołom, we wszechświecie centralnym, w superwszechświatach, we wszechświatach lokalnych czy na zamieszkałych planetach. Wieczny Syn i jego Synowie objawiają tę drogę, którą istota stworzona idzie do Ojca Wszechświatowego. Nawet my, wysokiego pochodzenia, rozumiemy znacznie lepiej Ojca, gdy zapoznajemy się z objawieniem jego charakteru i osobowości w Wiecznym Synu i w Synach Wiecznego Syna.
7:7.4 (89.3) Jako osobowość, Ojciec schodzi do was jedynie przez Boskich Synów Wiecznego Syna. I wy docieracie do Ojca tą samą, żywą drogą; wznosicie się do Ojca dzięki przewodnictwu tej grupy Boskich Synów. I to pozostaje prawdą, pomimo, że wasza własna osobowość jest bezpośrednim darem Ojca Wszechświatowego.
7:7.5 (89.4) Rozpatrując całą rozbudowaną działalność rozległej, duchowej administracji Wiecznego Syna, nie zapominajcie o tym, że Syn jest osobą, tak samo prawdziwie i rzeczywiście, jak i Ojciec jest osobą. Co prawda, dla istot należących kiedyś do klasy ludzkiej, Wieczny Syn będzie łatwiej przystępny niż Ojciec Wszechświatowy. Przy przechodzeniu pielgrzymów czasu przez orbity Havony, będziecie mogli dostąpić Syna na długo wcześniej, nim będziecie gotowi rozpoznać Ojca.
7:7.6 (89.5) Będziecie mogli lepiej zrozumieć charakter i miłosierną naturę Wiecznego Syna miłosierdzia, kiedy rozważycie objawienie tych Boskich atrybutów, jakie zostały ukazane w miłości pełnej służbie waszego własnego Syna Stwórcy, swego czasu Syna Człowieczego na Ziemi, obecnie wysokiego władcy waszego wszechświata lokalnego – Syna Człowieczego i Syna Bożego.
7:7.7 (89.6) [Zredagowane przez Niebiańskiego Radcę, wyznaczonego do sformułowania tej relacji, opisującej Wiecznego Syna z Raju].
Księga Urantii
Przekaz 8
8:0.1 (90.1) DAWNO temu, w wieczności, kiedy „pierwsza” nieskończona i absolutna myśl Ojca Wszechświatowego znalazła w Wiecznym Synu tak doskonałe i właściwe słowo, dla jej boskiego wyrażenia, pojawiło się najwyższe życzenie, zarówno u Myśli-Boga jak i u Słowa-Boga, posiadania wszechstronnego i nieskończonego pośrednika dla wspólnej ekspresji i łącznego działania.
8:0.2 (90.2) O świcie wieczności, zarówno Ojciec jak i Syn uświadomili sobie nieskończenie swą obopólną, wzajemną zależność, swą wieczną i absolutną jedność; dlatego zaczęli nieskończone i wiecznotrwałe przymierze Boskiego partnerstwa. To nieskończone porozumienie zawarte zostało w celu realizacji ich wspólnych idei w całym okręgu wieczności; i od tamtego zdarzenia w wieczności, Ojciec i Syn wciąż pozostają w tym boskim związku.
8:0.3 (90.3) Stajemy teraz w obliczu początku, w wieczności, Nieskończonego Ducha, Trzeciej Osoby Bóstwa. W tym właśnie momencie, gdy Bóg-Ojciec i Bóg-Syn zaczęli razem identycznie i nieskończenie działać – realizować absolutną myśl-plan – w tej właśnie chwili zaistniał w pełni dojrzały Nieskończony Duch.
8:0.4 (90.4) Przytaczając ten porządek powstawania Bóstw, czynię to tylko dlatego, aby wam umożliwić zrozumienie ich związków. W rzeczywistości wszyscy trzej istnieją od wieczności; są egzystencjalni. Są bez początku i bez końca; są partnerami, najwyżsi, ostateczni, absolutni i nieskończeni. Zawsze są, zawsze byli i zawsze będą. I są to trzy wyraźnie zindywidualizowane, ale wiecznie połączone ze sobą osoby, Bóg-Ojciec, Bóg-Syn i Bóg-Duch.
8:1.1 (90.5) W przeszłej wieczności, po uosobieniu Nieskończonego Ducha, Boski cykl osobowości stał się doskonały i kompletny. Istnieje Bóg Działania i gotowa jest rozległa scena przestrzeni do gigantycznego spektaklu stworzenia – do wszechświatowej przygody – Boskiej panoramy wiecznych epok.
8:1.2 (90.6) Pierwszą czynnością Nieskończonego Ducha jest dostrzeżenie i rozpoznanie swoich Boskich rodziców, Ojca-Ojca i Matki-Syna. On, Duch, zdecydowanie rozpoznaje ich obydwu. Zdaje on sobie w pełni sprawę z ich odrębnych osobowości oraz nieskończonych atrybutów, jak również z ich łącznej natury i wspólnego działania. Następnie, dobrowolnie, z niedoścignioną ochotą i inspirującą spontanicznością, Trzecia Osoba Bóstwa przyrzeka wieczną lojalność Bogu-Ojcu i uznaje wiecznotrwałą zależność od Boga-Syna, pomimo jej równości z Pierwszą i Drugą Osobą.
8:1.3 (90.7) Zgodnie z naturą tego procesu i przy wzajemnym uznaniu niezależności każdej osobowości oraz jedności działania wszystkich trzech, ustanowiony jest cykl wieczności. Istnieje Rajska Trójca. Scena przestrzeni wszechświata przygotowana zostaje dla różnorodnej i niekończącej się panoramy, na której wprowadzany jest w życie stwórczy cel Ojca Wszechświatowego, przez osobę Wiecznego Syna i realizowany przez Boga Działania, pośrednika funkcjonującego dla dopełnienia rzeczywistości stwórczego partnerstwa Ojciec-Syn.
8:1.4 (91.1) Bóg Działania funkcjonuje i ożywiają się martwe sklepienia niebieskie. Miliard doskonałych sfer rozbłyskuje w byt. Wcześniej, przed tym hipotetycznym momentem w wieczności, energie przestrzenne tkwiące w Raju istnieją i są potencjalnie operatywne, ale nie mają aktualności bytu; tak samo grawitacja fizyczna nie może być zmierzona inaczej, jak przez reakcję rzeczywistości materialnych na jej nieustanne przyciąganie. W tym (zakładanym), wiecznie odległym momencie, nie ma wszechświata materialnego, ale dokładnie w tej chwili, gdy zmaterializowało się miliard światów, mamy dowód istnienia grawitacji wystarczającej i adekwatnej, by je utrzymać w wiecznotrwałym uchwycie Raju.
8:1.5 (91.2) Teraz, na całym obszarze Boskiego stworzenia rozbłyskuje druga forma energii i ten rozlewający się duch natychmiast zostaje objęty grawitacją duchową Wiecznego Syna. Tak więc wszechświat, ujęty dwojaką grawitacją, jest poruszany energią wieczności i zanurzony jest w duchu boskości. Tym sposobem przygotowana zostaje gleba życia na pojawienie się świadomości umysłu, w związanych z tym wszystkim obwodach inteligencji Nieskończonego Ducha.
8:1.6 (91.3) Na bazie tego zasiewu potencjalnego istnienia, rozrzuconego na obszarze centralnego wszechświata Bogów, działa Ojciec i pojawia się osobowość istoty. Następnie całą zorganizowaną przestrzeń wypełnia obecność Rajskich Bóstw i zaczyna efektywnie przyciągać wszystkie rzeczy i istoty w kierunku Raju.
8:1.7 (91.4) Nieskończony Duch uwiecznia się równocześnie z narodzinami światów Havony, czyli centralnego wszechświata stworzonego przez niego, z nim i w nim, zgodnie ze wspólnymi ideami i zjednoczoną wolą Ojca i Syna. Dzięki temu właśnie aktowi wspólnego stworzenia, Trzecia Osoba staje się Bóstwem i tym samym na zawsze zostaje Wspólnym Stwórcą.
8:1.8 (91.5) Wielkie i wspaniałe są epoki stwórczej ekspansji Ojca i Syna, realizowane przez działanie i w działaniu ich wspólnego towarzysza i jedynego wykonawcy, Trzeciego Źródła i Centrum. Nie ma żadnych zapisów o tych frapujących czasach. Posiadamy jedynie skąpe wyjaśnienie Nieskończonego Ducha, konkretyzujące te gigantyczne procesy. Potwierdził on tylko, że wszechświat centralny i wszystko, co tego wszechświata dotyczy, uwieczniło się wraz z osiągnięciem przez niego osobowości i świadomej egzystencji.
8:1.9 (91.6) Krótko mówiąc, Nieskończony Duch oświadczył, że ponieważ on sam jest wieczny, wszechświat centralny tak samo jest wieczny. I to jest uznawany tradycyjnie początkowy punkt historii wszechświata wszechświatów. Nie wie się absolutnie o niczym przedtem i nie istnieją żadne zapisy dotyczące jakiegokolwiek wydarzenia czy działania, przed tą zdumiewającą erupcją energii stwórczej i mądrości wykonawczej, co skrystalizowała rozległy wszechświat, istniejący i tak znakomicie działający w centrum wszystkich rzeczy. Poza tym zdarzeniem leżą niedocieczone działania wieczności i głębie nieskończoności – absolutna tajemnica.
8:1.10 (91.7) Tak więc obrazujemy początki Trzeciego Źródła i Centrum w kolejności, jako interpretacyjne zniżenie się do ograniczonych czasem i zależnych od przestrzeni umysłów istot śmiertelnych. Aby wyobrazić sobie historię wszechświata, umysł ludzki musi mieć punkt początkowy i otrzymałem polecenie stosowania tego właśnie sposobu rozpatrywania historycznej idei wieczności. W materialnym umyśle, logika wymaga istnienia Pierwszej Przyczyny a zatem postulujemy Ojca Wszechświatowego jako Pierwsze Źródło i Absolutne Centrum całego stworzenia, informując równocześnie wszystkie istoty stworzone, że Syn i Duch są współwieczni z Ojcem, we wszystkich stadiach historii wszechświata i we wszystkich domenach stwórczej działalności. I robimy to nie lekceważąc w żadnej mierze rzeczywistości i wieczności Wyspy Raj, Absolutu Nieuwarunkowanego, Absolutu Wszechświatowego i Bóstwa-Absolutu.
8:1.11 (92.1) Wyobrażenie sobie Ojca w wieczności jest wystarczającym osiągnięciem materialnego umysłu dzieci czasu. Wiemy, że każde dziecko najlepiej znajduje swój związek z rzeczywistością opanowując z początku zależności sytuacji dziecko-rodzic, a potem poszerza tę ideę tak, aby obejmowała rodzinę jako całość. Potem, rozwijający się umysł dziecka będzie mógł dostosować ideę stosunków rodzinnych do swej zależności od społeczeństwa, rasy i świata, a potem do zależności od wszechświata, superwszechświata a nawet wszechświata wszechświatów.
8:2.1 (92.2) Wspólny Stwórca pochodzi z wieczności i jest całkowicie i bez ograniczeń jednością z Ojcem Wszechświatowym i Wiecznym Synem. Nieskończony Duch, w swej doskonałości, odzwierciedla nie tylko naturę Rajskiego Ojca, ale również naturę Pierwszego Syna.
8:2.2 (92.3) Trzecie Źródło i Centrum znane jest pod licznymi tytułami: Wszechświatowy Duch, Najwyższy Przewodnik, Wspólny Stwórca, Boski Wykonawca, Nieskończony Umysł, Duch Duchów, Rajska Matka Duch, Wspólny Aktywizator, Ostateczny Koordynator, Wszechobecny Duch, Inteligencja Absolutna, Boskie Działanie, a na Urantii jest on czasem mylony z kosmicznym umysłem.
8:2.3 (92.4) Jest całkiem prawidłowo nazywać Trzecią Osobę Bóstwa Nieskończonym Duchem, ponieważ Bóg jest duchem, jednak istoty materialne, które mają skłonność do błędnego uznawania materii za podstawową rzeczywistość a umysłu, jako razem z duchem zakorzenionego w materii, lepiej rozumiałyby Trzecie Źródło i Centrum, gdyby było ono nazywane Nieskończoną Rzeczywistością, Wszechświatowym Organizatorem czy Koordynatorem Osobowości.
8:2.4 (92.5) Nieskończony Duch jako wszechświatowe objawienie boskości, jest niezbadany i przekracza zupełnie możliwości ludzkiego pojmowania. Aby odczuć absolutność Ducha, powinniście rozważać jedynie nieskończoność Ojca Wszechświatowego i dostrzegać ogrom wieczności Pierwszego Syna.
8:2.5 (92.6) Doprawdy w osobie Nieskończonego Ducha istnieje tajemnica, jednak nie tak wielka, jak w Ojcu i Synu. Ze wszystkich aspektów Ojcowskiej natury, Wspólny Stwórca najwyraźniej objawia swoją nieskończoność. Nawet jeśli wszechświat nadrzędny w końcu rozszerzy się do nieskończoności, obecność ducha, kontrola energii i potencjał umysłu Wspólnego Aktywizatora będą odpowiednie, aby sprostać wymaganiom tak bezgranicznego stworzenia.
8:2.6 (92.7) Aczkolwiek Nieskończony Duch podziela na wiele sposobów doskonałość, prawość i miłość Ojca Wszechświatowego, skłania się on w kierunku atrybutów miłosierdzia Wiecznego Syna, jest zatem tym, który niesie wielkiemu wszechświatu miłosierdzie Rajskich Bóstw. Zawsze i nieprzerwanie – powszechnie i wiecznie – Duch niesie miłosierdzie, gdyż tak jak Boscy Synowie objawiają miłość Bożą, tak Boski Duch obrazuje miłosierdzie Boże.
8:2.7 (93.1) Jest niemożliwe, aby Duch miał więcej dobroci niż Ojciec, jako że cała dobroć ma swój początek w Ojcu, jednak w działaniach Ducha lepiej możemy zrozumieć tą dobroć. Oddanie Ojca i stałość Syna stają się bardzo rzeczywiste dla istot duchowych i materialnych, mieszkających na różnych światach, dzięki miłości pełnej opiece i nieustającej służbie osobowości pochodzących od Nieskończonego Ducha.
8:2.8 (93.2) Wspólny Stwórca dziedziczy całe Ojcowskie piękno myśli i prawy charakter. I te wzniosłe przymioty boskości koordynowane są w kosmicznym umyśle na poziomach zbliżonych do najwyższego, podporządkowane nieskończonej i wiecznej mądrości niezależnego i nieograniczonego umysłu Trzeciego Źródła i Centrum.
8:3.1 (93.3) Tak jak Wieczny Syn jest słownym wyrażeniem „pierwszej”, absolutnej i nieskończonej myśli Ojca Wszechświatowego, tak Wspólny Aktywizator jest doskonałym wypełnieniem „pierwszej”, kompletnej, stwórczej idei czy planu łącznego działania Ojca-Syna, w partnerstwie osobowości i przy absolutnej jedności myśli-słowa. Trzecie Źródło i Centrum uwiecznia się razem z centralną, czy odgórnie zarządzoną kreacją i jedynie ta, centralna kreacja, istnieje wiecznie pośród wszechświatów.
8:3.2 (93.4) Od czasu uosobienia Trzeciego Źródła, Pierwsze Źródło nie bierze już osobiście udziału w stwarzaniu wszechświata. Ojciec Wszechświatowy przekazuje wszystko, co możliwe swemu Wiecznemu Synowi; tak samo Wieczny Syn nadaje całą możliwą władzę i moc Wspólnemu Stwórcy.
8:3.3 (93.5) Wieczny Syn i Wspólny Stwórca planowali i kształtowali, jako partnerzy i poprzez współdziałające osobowości, każdy posthavonalny wszechświat, jaki został powołany do bytu. Duch utrzymuje takie same osobiste związki z Synem we wszystkich kolejnych kreacjach, jakie Syn utrzymuje z Ojcem w pierwszej i centralnej kreacji.
8:3.4 (93.6) Was i wasz wszechświat stworzył Syn Stwórca Wiecznego Syna i Stwórczy Duch Nieskończonego Ducha; i kiedy Ojciec sumiennie podtrzymuje to, co oni zorganizowali, przenosi on na Syna Wszechświata i Ducha Wszechświata obowiązek wspierania i utrzymywania ich dzieła, jak również służenia tym istotom, które sami stworzyli.
8:3.5 (93.7) Nieskończony Duch jest operatywnym czynnikiem wszechmiłującego Ojca i wszechmiłosiernego Syna przy realizacji ich wspólnego planu, polegającego na przyciąganiu do siebie wszystkich kochających prawdę dusz ze wszystkich światów czasu i przestrzeni. Kiedy Wieczny Syn zaakceptował plan swego Ojca, mówiący o osiąganiu doskonałości przez istoty stworzone z wszechświatów, wtedy ten właśnie projekt wznoszenia się istot stał się planem Ojca-Syna i w tym momencie Nieskończony Duch stał się dla Ojca i Syna wspólnym administratorem, wprowadzającym w życie ich wspólny i wieczny cel. I realizując to, Nieskończony Duch zaoferował Ojcu i Synowi wszystkie środki swej Boskiej obecności oraz środki osobowości duchowych; poświęcił wszystko dla gigantycznego planu wywyższenia żyjących wiecznie, obdarzonych wolą istot, do boskich szczytów rajskiej doskonałości.
8:3.6 (93.8) Nieskończony Duch jest kompletnym, wyłącznym, wszechświatowym objawieniem Ojca Wszechświatowego i jego Wiecznego Syna. Cała wiedza o partnerstwie Ojca-Syna musi być przekazywana przez Nieskończonego Ducha, wspólnego przedstawiciela Boskiej jedności myśli-słowa.
8:3.7 (93.9) Wieczny Syn jest jedyną drogą dostępu do Ojca Wszechświatowego a Nieskończony Duch jest jedynym środkiem docierania do Wiecznego Syna. Tylko dzięki cierpliwej służbie Ducha, wznoszące się istoty czasu potrafią odkryć Syna.
8:3.8 (94.1) W centrum wszystkich rzeczy Nieskończony Duch jest pierwszym z Rajskich Bóstw, do którego docierają wznoszący się pielgrzymi. Trzecia Osoba otacza osobę Drugą i Pierwszą, i dlatego też musi zawsze pierwsza być rozpoznana przez wszystkich kandydatów do prezentacji przed Synem i jego Ojcem.
8:3.9 (94.2) I na wiele innych sposobów Duch na równi reprezentuje Ojca i Syna i podobnie im służy.
8:4.1 (94.3) Podobnie jak we wszechświecie fizycznym, w którym grawitacja Raju trzyma wszystkie rzeczy razem, we wszechświecie duchowym słowo Syna objaśnia myśl Boga, a kiedy „staje się ciałem”, wykazuje przepełnione miłością miłosierdzie połączonej natury związanych ze sobą Stwórców. Jednak na wskroś całej tej, materialnej i duchowej kreacji, rozpościera się rozległa scena, na której Nieskończony Duch i jego duchowe potomstwo okazują wspólne miłosierdzie, cierpliwość i nieustające uczucie Boskich rodziców do swych inteligentnych dzieci, przez nich razem wymyślonych i stworzonych. Nieustanna działalność na rzecz umysłu jest istotą Boskiego charakteru Ducha. I wszelkie duchowe potomstwo Wspólnego Aktywizatora podziela to pragnienie opieki, boski impuls służby.
8:4.2 (94.4) Bóg jest miłością, Syn miłosierdziem, Duch służbą – służbą Boskiej miłości i nieskończonego miłosierdzia dla całego inteligentnego stworzenia. Duch jest uosobieniem Ojcowskiej miłości i Synowskiego miłosierdzia, w nim te cechy są wiecznie zjednoczone dla wszechświatowej służby. Duch jest miłością stosowaną do wszystkich istot stworzonych w całej kreacji, zjednoczoną miłością Ojca i Syna.
8:4.3 (94.5) Nieskończony Duch znany jest na Urantii jako wszechobecny wpływ, uniwersalna obecność, jednak w Havonie będziecie go znać jako osobową obecność aktualnej służby. Tutaj służba Rajskiego Ducha jest przykładowym i inspirującym wzorem dla każdego partnerskiego Ducha i podległych mu osobowości, służących istotom stworzonym na światach czasu i przestrzeni. W tym, Boskim wszechświecie, Nieskończony Duch w całej pełni uczestniczył w siedmiu transcendentalnych odwiedzinach Wiecznego Syna; tak samo brał udział w siedmiu obdarzeniach orbit Havony wraz z pierwszym Synem Michałem, dlatego też stał się współczującym i wyrozumiałym opiekunem duchowym każdego pielgrzyma czasu, przemierzającego te doskonałe orbity na wysokości.
8:4.4 (94.6) Kiedy Stwórca Syn Boga podejmuje się obowiązków stworzenia planowanego wszechświata lokalnego, osobowości Nieskończonego Ducha zobowiązują się niestrudzenie służyć takiemu Synowi Michałowi, kiedy udaje się na swą misję stwórczej przygody. Zwłaszcza w osobach Stwórczych Córek, Matek Duchów wszechświata lokalnego, znajdujemy Nieskończonego Ducha poświęcającego się zadaniu awansowania istot materialnych do coraz wyższych poziomów osiągnięć duchowych. I cała ta służba dla istot stworzonych prowadzona jest w doskonałym zestrojeniu z tymi celami, do których dążą Synowie Stwórcy z wszechświatów lokalnych, jak również w bliskim związku z osobami tych Synów.
8:4.5 (94.7) Tak jak Synowie Boga podejmują się gigantycznego zadania, objawienia wszechświatowi przepełnionej miłością Ojcowskiej osobowości, tak Nieskończony Duch poświęca się nieskończonej służbie, objawieniu wspólnej miłości Ojca i Syna indywidualnym umysłom wszystkich dzieci każdego wszechświata. W tych wszechświatach lokalnych Duch nie schodzi do istot materialnych w formie ciała śmiertelnego, jak to robią niektórzy Synowie Boga, jednak Nieskończony Duch i partnerskie Duchy zniżają swój status, radośnie przechodząc zdumiewający szereg redukcji boskości, dopóki nie pojawią się jako aniołowie, aby stać przy was i prowadzić was zwyczajnymi ścieżkami ziemskiego bytu.
8:4.6 (95.1) Dzięki takiej właśnie serii redukcji statusu, Nieskończony Duch, rzeczywiście i jako osoba, zbliża się bardzo do każdej istoty pochodzącej od zwierząt na jej sferze. I wszystko to robi Duch nie deprecjonując w żadnym stopniu swojej egzystencji, jako Trzeciej Osoby Bóstwa w centrum wszystkich rzeczy.
8:4.7 (95.2) Wspólny Aktywizator jest, prawdziwie i na zawsze, wielką usługującą osobowością, wszechświatowym dawcą miłosierdzia. Aby zrozumieć służbę Ducha, zastanówcie się nad tą prawdą, że jest on wspólnym zobrazowaniem niekończącej się miłości Ojca i wiecznego miłosierdzia Syna. Służba Ducha nie ogranicza się jednak wyłącznie do reprezentowania Wiecznego Syna i Ojca Wszechświatowego. Nieskończony Duch może także służyć istotom danej domeny w swym własnym imieniu i na własnych warunkach; Trzecia Osoba posiada Boskie dostojeństwo i również od siebie powszechnie obdarza służbami miłosierdzia.
8:4.8 (95.3) Kiedy człowiek dowie się więcej o pełnej miłości i niestrudzonej służbie niższych klas istot z rodziny Nieskończonego Ducha, będzie bardziej podziwiał i wielbił transcendentalną naturę i niezrównany charakter wspólnego Działania Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna. Prawdziwie Duch jest „oczami Pana zwróconymi na sprawiedliwych” i „Boskimi uszami otwartymi na ich modlitwy”.
8:5.1 (95.4) Wyróżniającą się cechą Nieskończonego Ducha jest jego wszechobecność. Ten wszystko przenikający duch, który tak bardzo jest podobny do obecności wszechświatowego, boskiego umysłu, jest wszechobecny w całym wszechświecie wszechświatów. Zarówno Druga Osoba jak i Trzecia Osoba Bóstwa reprezentowane są na wszystkich światach przez ich wszechobecne duchy.
8:5.2 (95.5) Ojciec jest nieskończony i dlatego ograniczony jest tylko przez własną wolę. Ojciec działa sam w obdarzeniu Dostrajaczami i w ujęciu obwodu osobowości, ale w kontaktach sił duchowych z istotami inteligentnymi używa on duchów i osobowości Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha. Jeśli zechce, może być gdziekolwiek duchowo obecny na równi z Synem czy Wspólnym Aktywizatorem; jest on obecny z Synem i w Duchu. Ojciec jest z całkowitą pewnością wszędzie obecny i dostrzegamy jego obecność w każdej z rozmaitych, ale powiązanych ze sobą sił, wpływów i obecności.
8:5.3 (95.6) W waszych pismach świętych nazwa Duch Boży wydaje się być używana na przemian, zarówno na określenie Nieskończonego Ducha w Raju, jak i Stwórczego Ducha z waszego wszechświata lokalnego. Duch Święty jest obwodem duchowym Stwórczej Córki Rajskiego, Nieskończonego Ducha. Duch Święty jest obwodem miejscowym każdego wszechświata lokalnego i ogranicza się do domen duchowych danej kreacji, ale Nieskończony Duch jest wszechobecny.
8:5.4 (95.7) Istnieje wiele wpływów duchowych a wszystkie są jako jedność. Nawet działanie Dostrajaczy Myśli, choć niezależne od wszelkich innych wpływów, nieodmiennie zbieżne jest z duchową służbą połączonych wpływów Nieskończonego Ducha oraz Matki Ducha wszechświata lokalnego. Kiedy te duchowe obecności działają w życiu Urantian, nie można ich odróżnić. W waszych umysłach i na wasze dusze działają one jako jeden duch, pomimo swego zróżnicowanego pochodzenia. I kiedy doświadczacie tej zjednoczonej służby duchowej, staje się ona dla was wpływem Najwyższego, „który może was ustrzec od upadku i stawić nienagannymi wobec waszego Ojca na wysokości”.
8:5.5 (96.1) Pamiętajcie zawsze, że Nieskończony Duch jest Wspólnym Aktywizatorem, zarówno Ojciec jak i Syn działają w nim i poprzez niego; jest on obecny nie tylko sam z siebie, ale również jako Ojciec i jako Syn oraz jako Ojciec-Syn. Z tej to przyczyny oraz z wielu innych dodatkowych przyczyn, duchowa obecność Nieskończonego Ducha często określana jest jako „duch Boży”.
8:5.6 (96.2) Traktowanie współdziałania całej służby duchowej jako ducha Bożego byłoby również konsekwentne, gdyż takie połączenie jest naprawdę zjednoczeniem duchów Boga-Ojca, Boga-Syna, Boga-Ducha i Boga Siedmiorakiego – nawet ducha Boga Najwyższego.
8:6.1 (96.3) Powszechne obdarzenie Trzecim Źródłem i Centrum oraz jego rozległe rozdzielanie nie powinno przesłaniać wam, czy skądinąd umniejszać, faktu jego osobowości. Nieskończony Duch jest wszechświatową obecnością, wiecznym działaniem, kosmiczną mocą, świętym wpływem i wszechświatowym umysłem; jest wszystkim tym i jeszcze czymś nieskończenie większym, ale jest on także prawdziwą i Boską osobowością.
8:6.2 (96.4) Nieskończony Duch jest osobowością kompletną i doskonałą, jest równy w boskości i jest partnerem Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna. Wspólny Stwórca jest po prostu tak samo rzeczywisty i widzialny dla wszechświatowych, wyższych istot inteligentnych, jak Ojciec i Syn; faktycznie jeszcze bardziej, gdyż to właśnie do Ducha muszą dotrzeć wszystkie wznoszące się istoty, zanim będą mogły dostąpić Ojca poprzez Syna.
8:6.3 (96.5) Nieskończony Duch, Trzecia Osoba Bóstwa, posiada wszystkie te cechy, które kojarzycie z osobowością. Duch wyposażony jest w absolutny umysł: „Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego”. Duch wyposażony jest nie tylko w umysł, ale także w wolę. O obdarzaniu jego darami jest napisane: „Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce”.
8:6.4 (96.6) „Miłość Ducha” jest rzeczywista, tak, jak rzeczywiste są jego smutki; zatem „nie zasmucajcie Ducha Bożego”. Czy dostrzegamy Nieskończonego Ducha jako Rajskie Bóstwo, czy jako Stwórczego Ducha wszechświata lokalnego, zauważamy, że Wspólny Stwórca jest nie tylko Trzecim Źródłem i Centrum, ale jest także Boską osobą. Ta Boska osobowość odnosi się do wszechświata również jako osoba. Duch mówi do was: „Kto ma uszy niechaj posłyszy, co mówi Duch”. „Duch sam wstawia się za wami”. Duch wywiera bezpośredni i osobisty wpływ na istoty stworzone, „gdyż tak wielu, jak wielu prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi”.
8:6.5 (96.7) Choć dostrzegamy zjawisko służby Nieskończonego Ducha dla odległych światów wszechświata wszechświatów, choć stajemy w obliczu tego samego, koordynującego Bóstwa, działającego w niezliczonych legionach różnorodnych istot i poprzez te istoty, biorące początek z Trzeciego Źródła i Centrum, choć zauważamy wszechobecność Ducha, tym niemniej wciąż twierdzimy, że to samo Trzecie Źródło i Centrum jest osobą, Wspólnym Stwórcą wszystkich rzeczy, wszystkich istot i wszystkich wszechświatów.
8:6.6 (96.8) W administracji wszechświatów Ojciec, Syn i Duch są w doskonałym i wiecznym związku wzajemnym. Chociaż każdy osobiście służy całemu stworzeniu, wszyscy trzej są bosko i absolutnie związani wzajemnie w służbie i kontroli całego stworzenia, co sprawia, że zawsze są jednością.
8:6.7 (97.1) Ojciec i Syn są razem obecni w osobie Nieskończonego Ducha, zawsze i z nieograniczoną doskonałością, gdyż Duch podobny jest Ojcu i podobny Synowi i także jak Ojciec i Syn, skoro tych dwóch zawsze są jednością.
8:6.8 (97.2) [Przedstawione na Urantii przez Niebiańskiego Radcę z Uversy, upoważnionego przez Pradawnych Czasu do zobrazowania natury i działalności Nieskończonego Ducha].
Księga Urantii
Przekaz 9
9:0.1 (98.1) NIEZWYKŁA rzecz się zdarzyła, kiedy w obecności Raju złączyli się Ojciec Wszechświatowy i Wieczny Syn, aby się uosobić. W tej sytuacji, w wieczności, nic nie wskazywało na to, że Wspólny Aktywizator mógłby się uosobić jako nieograniczona duchowość, partner absolutnego umysłu, wyposażony w unikalne prerogatywy oddziaływania na energię. Jego pojawienie się dopełnia oswobodzenia Ojca z więzów scentralizowanej doskonałości i z pęt absolutyzmu osobowości. I to wyzwolenie przejawia się w zadziwiającej mocy Wspólnego Aktywizatora, w możliwości stwarzania istot dobrze przystosowanych do służby w charakterze duchów opiekuńczych, nawet dla istot materialnych w rozwijających się później wszechświatach.
9:0.2 (98.2) Ojciec jest nieskończony w miłości i woli, w duchowej myśli i celu; jest wszechświatowym podtrzymywaczem. Syn jest nieskończony w mądrości i prawdzie, w duchowej ekspresji i interpretacji; jest wszechświatowym objawicielem. Raj jest nieskończony w potencjale nadawania siły i w możliwościach panowania nad energią; jest wszechświatowym stabilizatorem. Wspólny Aktywizator posiada unikalne właściwości syntezy, nieskończone możliwości koordynacji wszystkich istniejących energii wszechświata, wszystkich aktualnych duchów wszechświata i wszystkich rzeczywistych intelektów wszechświata; Trzecie Źródło i Centrum jest wszechświatowym unifikatorem różnorodnych energii i rozmaitych kreacji, które pojawiły się jako konsekwencja realizacji Boskiego planu i wiecznego celu Ojca Wszechświatowego.
9:0.3 (98.3) Nieskończony Duch, Wspólny Stwórca, jest wszechświatowym, Boskim opiekunem. Duch nieustannie służy miłosierdziem Syna i Ojcowską miłością, nawet w harmonii ze stabilną, niezmienną i prawą sprawiedliwością Rajskiej Trójcy. Jego wpływ i jego osobowości są zawsze obok was; naprawdę znają one was i prawdziwie was rozumieją.
9:0.4 (98.4) Na obszarze wszechświatów czynniki Wspólnego Aktywizatora nieustannie kierują siłami i energiami całej przestrzeni. Podobnie jak Pierwsze Źródło i Centrum, Trzecie też reaguje na to, co duchowe jak i na to, co materialne. Wspólny Aktywizator jest objawieniem jedności Boga, w którym wszystko się zawiera – rzeczy, znaczenia i wartości; energie, umysły i duchy.
9:0.5 (98.5) Nieskończony Duch przenika całą przestrzeń; zamieszkuje okrąg wieczności i Duch, podobnie jak Ojciec i Syn, jest doskonały i niezmienny – absolutny.
9:1.1 (98.6) Trzecie Źródło i Centrum znane jest pod wieloma imionami – wszystkie z nich określają zależność od niego i uznanie dla jego działalności. Jako Bóg-Duch jest on w osobowości partnerem a w boskości równy Bogu-Synowi i Bogu-Ojcu. Jako Nieskończony Duch jest on wszechobecnym wpływem duchowym. Jako Wszechświatowy Operator jest on protoplastą istot kontrolujących moc i aktywizatorem kosmicznych sił przestrzeni. Jako Wspólny Aktywizator jest on równocześnie reprezentantem i czynnikiem wykonawczym partnerstwa Ojciec-Syn. Jako Absolutny Umysł jest on źródłem i dawcą intelektu we wszechświatach. Jako Bóg Działania jest on najwyraźniej protoplastą ruchu, zmian i zależności.
9:1.2 (99.1) Niektóre atrybuty Trzeciego Źródła i Centrum wywodzą się od Ojca, niektóre od Syna, kiedy jeszcze innych nie dostrzega się, jako istniejących czynnie i osobowo, czy to u Ojca czy to u Syna – tych atrybutów, które są trudne do wytłumaczenia, chyba, że się założy, że partnerstwo Ojciec-Syn, którego uwiecznieniem jest Trzecie Źródło i Centrum, działa konsekwentnie w harmonii i w świadomości wiecznego faktu absolutności Raju. Wspólny Stwórca uosabia pełnię wspólnych i nieskończonych idei Pierwszej i Drugiej Osoby Bóstwa.
9:1.3 (99.2) Kiedy wyobrażacie sobie Ojca jako pierwotnego Stwórcę a Syna jako duchowego administratora, powinniście wyobrażać sobie Trzecie Źródło i Centrum jako wszechświatowego koordynatora, wykonawcę, którego zakres współpracy jest nieograniczony. Wspólny Aktywizator jest korelatorem całej aktualnej rzeczywistości; jest on Boskim powiernikiem Ojcowskiej myśli, Synowskiego słowa a w działaniu wiecznie dba o materialną absolutność centralnej Wyspy. Rajska Trójca zarządziła powszechny porządek rozwoju a opatrzność Boża jest domeną Wspólnego Stwórcy i ewoluującej Istoty Najwyższej. Żadna aktualna czy aktualizująca się rzeczywistość nie może uniknąć ostatecznego związku z Trzecim Źródłem i Centrum.
9:1.4 (99.3) Ojciec Wszechświatowy przewodzi domenom przedenergii, przedducha i osobowości; Wieczny Syn panuje nad domenami aktywności duchowych; obecność Wyspy Raj jednoczy domeny energii fizycznej i mocy materializującej; Wspólny Aktywizator działa nie tylko jako nieskończony duch, reprezentujący Syna, ale także jako wszechświatowy operator sił i energii Raju, powołując tym samym do istnienia wszechświatowy i absolutny umysł. Wspólny Aktywizator działa na obszarze wielkiego wszechświata jako autentyczna i wyrazista osobowość, zwłaszcza w wyższych domenach wartości duchowych, w zależnościach fizyczno-energetycznych i w prawdziwych wartościach umysłowych. Działa zwłaszcza tam, gdzie energia i duch wiążą się ze sobą i oddziałują na siebie wzajemnie; panuje nad wszystkimi reakcjami umysłu, dzierży wielką moc świata duchowego i wywiera potężny wpływ na energię i materię. Trzecie Źródło jest zawsze wyrazem natury Pierwszego Źródła i Centrum.
9:1.5 (99.4) Trzecie Źródło i Centrum uczestniczy, doskonale i bez ograniczeń, we wszechobecności Pierwszego Źródła i Centrum; czasami zwane jest także Wszechobecnym Duchem. Właściwym sobie, bardzo indywidualnym sposobem, Bóg umysłu podziela wszechwiedzę Ojca Wszechświatowego i jego Wiecznego Syna; wiedza Ducha jest dogłębna i kompletna. Wspólny Aktywizator przejawia pewne stadia wszechmocy Ojca Wszechświatowego, jednak aktualnie jest wszechmocny tylko w domenach umysłu. Trzecia Osoba Bóstwa jest intelektualnym centrum i wszechświatowym administratorem domen umysłu; w tej dziedzinie jest absolutny – jego władza jest nie uwarunkowana.
9:1.6 (99.5) Wspólny Aktywizator wydaje się być motywowany partnerstwem Ojca-Syna, jednak cała jego działalność wydaje się identyfikować z relacją Ojciec-Raj. Czasami i w pewnych funkcjach, wydaje się on kompensować niekompletność rozwoju Bóstw empirycznych – Boga Najwyższego i Boga Ostatecznego.
9:1.7 (100.1) I tutaj pojawia się nieskończona tajemnica: że Nieskończony równocześnie objawia swą nieskończoność w Synu i jako Raj, a potem zaczyna istnieć istota dorównująca boskością Bogu, odzwierciedlająca duchową naturę Syna, zdolna do aktywizacji rajskiej formy, istota, której władza jest w pewnym sensie uzależniona a jednak, najwyraźniej, jest ona na wiele sposobów najbardziej wszechstronna w działaniu. I ta oczywista wyższość w działaniu przejawia się w tym atrybucie Trzeciego Źródła i Centrum, który przewyższa nawet grawitację fizyczną – wszechświatowy wpływ Wyspy Raj.
9:1.8 (100.2) W dodatku do nadrzędnej kontroli energii i wszystkich rzeczy fizycznych, Nieskończony Duch jest wspaniale wyposażony w te atrybuty cierpliwości, miłosierdzia i miłości, które objawiają się tak doskonale w jego służbie duchowej. Duch jest wyjątkowo operatywny w obdzielaniu miłością i w łagodzeniu sprawiedliwości miłosierdziem. Bóg-Duch posiada całą Boską dobroć i miłosierną życzliwość Pierwszego i Wiecznego Syna. Wszechświat, z którego pochodzicie, wykuwany jest między kowadłem sprawiedliwości a młotem cierpienia; jednak ci, którzy dzierżą młot, są dziećmi miłosierdzia, duchowym potomstwem Nieskończonego Ducha.
9:2.1 (100.3) Bóg jest duchem w potrójnym znaczeniu. On sam jest duchem, w swoim Synu pojawia się jako duch bez uwarunkowań a we Wspólnym Aktywizatorze jako duch pokrewny umysłowi. Uważamy, że w dodatku do tych duchowych rzeczywistości, dostrzegamy również poziomy fenomenu ducha empirycznego – ducha Istoty Najwyższej, Bóstwa Ostatecznego i Bóstwa-Absolutu.
9:2.2 (100.4) Nieskończony Duch tak samo jest dopełnieniem Wiecznego Syna, jak Syn jest dopełnieniem Ojca Wszechświatowego. Wieczny Syn jest uduchowionym uosobieniem Ojca; Nieskończony Duch jest uosobionym uduchowieniem tak Wiecznego Syna jak i Ojca Wszechświatowego.
9:2.3 (100.5) Jest wiele nieograniczonych linii sił duchowych i źródeł nadmaterialnej mocy, które łączą ludzi z Urantii bezpośrednio z Bóstwami w Raju. Istnieje bezpośrednie połączenie Dostrajaczy Myśli z Ojcem Wszechświatowym, jest szeroki wpływ grawitacji duchowej – przyciąganie Wiecznego Syna oraz duchowa obecność Wspólnego Stwórcy. Jest różnica w funkcjonowaniu pomiędzy duchem Syna a duchem Ducha. W swojej służbie duchowej, Trzecia Osoba może funkcjonować jako umysł z dodatkiem ducha, albo jako sam duch.
9:2.4 (100.6) W dodatku do tych rajskich obecności, Urantianie korzystają z duchowych wpływów i funkcji wszechświata lokalnego i superwszechświata, z ich prawie nieskończonym szeregiem kochających osobowości, które zawsze wiodą szczerego w zamiarach i uczciwego w sercu ku górze i do wewnątrz, ku ideałom boskości i celom najwyższej doskonałości.
9:2.5 (100.7) Znamy obecność wszechświatowego ducha Wiecznego Syna – potrafimy bezbłędnie ją rozróżnić. Obecność Nieskończonego Ducha, Trzeciej Osoby Bóstwa, może rozpoznać nawet człowiek śmiertelny, gdyż istoty materialne mogą rzeczywiście odczuwać dobrodziejstwa tego, Boskiego wpływu, który działa jako obdarzenie Duchem Świętym wszechświata lokalnego dla gatunku ludzkiego. Istota ludzka również może w pewnym stopniu uświadomić sobie istnienie Dostrajacza, nieosobowej obecności Ojca Wszechświatowego. Te Boskie duchy, które działają, aby doskonalić i uduchowiać człowieka, funkcjonują zgodnie wszystkie razem i doskonale ze sobą współpracują. Są jako jedność, gdy realizują duchowe plany wznoszenia się śmiertelnika i osiągania przezeń doskonałości.
9:3.1 (101.1) Wyspa Raj jest źródłem i treścią grawitacji fizycznej i to powinno wam odpowiednio uświadomić, że grawitacja jest jedną z najbardziej rzeczywistych i wiecznie niezawodnych rzeczy w całym fizycznym wszechświecie wszechświatów. Grawitacji nie można przekształcić czy znieść, za wyjątkiem tych sił i energii, które są utrzymywane wspólnie przez Ojca i Syna, i które zostały powierzone Trzeciemu Źródłu i Centrum, i są funkcjonalnie związane z jego osobą.
9:3.2 (101.2) Nieskończony Duch posiada unikalną i zdumiewającą moc – antygrawitację. Moc ta nie jest funkcjonalnie (dostrzegalnie) obecna ani w Ojcu ani w Synu. Ta możliwość przeciwstawiania się sile grawitacji materialnej, właściwa dla Trzeciego Źródła, objawia się w osobistych reakcjach Wspólnego Aktywizatora na pewne stadia związków wszechświata. I ta unikalna właściwość przekazywalna jest pewnym wyższym osobowościom Nieskończonego Ducha.
9:3.3 (101.3) Antygrawitacja może znosić grawitację w warunkach lokalnych; dzieje się to dzięki stosowaniu siły równoważącej. Działa ona tylko w odniesieniu do grawitacji materialnej; to nie jest działanie umysłu. Zjawisko żyroskopu, przeciwstawiającego się grawitacji, jest dobrą ilustracją skutku antygrawitacji, ale nie posiada wartości jako ilustracja przyczyny antygrawitacji.
9:3.4 (101.4) Oprócz tego wszystkiego, Wspólny Aktywizator wykazuje te moce, które mogą górować nad siłą i neutralizować energię. Moce te działają przez spowalnianie energii do punktu materializacji oraz innymi, nieznanymi wam sposobami.
9:3.5 (101.5) Wspólny Stwórca nie jest ani energią, ani też źródłem energii, nie jest też przeznaczeniem energii; jest operatorem energii. Wspólny Stwórca jest działaniem – ruchem, zmianą, modyfikacją, koordynacją, stabilizacją i równowagą. Energie, podległe bezpośredniej czy pośredniej kontroli Raju, są z natury wrażliwe na działania Trzeciego Źródła i Centrum oraz różnorodnych jego czynników.
9:3.6 (101.6) Wszechświat wszechświatów przenikają kontrolujące moc istoty Trzeciego Źródła i Centrum: kontrolerzy fizyczni, dyspozytorzy mocy, centra mocy oraz inni reprezentanci Boga Działania, mający do czynienia z regulacją i stabilizacją energii fizycznych. Wszystkie te unikalne istoty, pełniące funkcje fizyczne, posiadają różnorodne właściwości kontroli mocy, takie jak antygrawitacja, których używają w swych działaniach zmierzających do zaprowadzenia fizycznej równowagi materii i energii wielkiego wszechświata.
9:3.7 (101.7) Wszystkie te materialne funkcje Boga Działania wydają się wiązać jego poczynania z Wyspą Raj i naprawdę wszystkie środki mocy nawiązują, a nawet są zależne, od absolutności wiecznej Wyspy. Jednak Wspólny Aktywizator nie działa na rzecz Raju ani nie reaguje na niego. Osobowo działa on dla Ojca i Syna. Raj nie jest osobą. Działania Trzeciego Źródła i Centrum, nieosobowe, bezosobowe i inne nie dotyczące osobowych, są aktami woli samego Wspólnego Aktywizatora; nie są odzwierciedleniem, pochodną czy reperkusją czegokolwiek lub kogokolwiek.
9:3.8 (101.8) Raj jest formą nieskończoności, Bóg Działania jest aktywizatorem tej formy. Raj jest materialnym punktem oparcia nieskończoności; przedstawiciele Trzeciego Źródła i Centrum są dźwigniami tej inteligencji, która aktywizuje poziom materialny i wstrzykuje spontaniczność w mechanizm kreacji fizycznej.
9:4.1 (102.1) Istnieje intelektualna natura Trzeciego Źródła i Centrum, która jest odmienna od jego własności fizycznych i duchowych. Prawie nie można się skontaktować z tą naturą, jednak można z nią się łączyć – intelektualnie, chociaż nie osobowo. Jest ona odróżnialna od własności fizycznych i charakteru duchowego Trzeciej Osoby, funkcjonującego na poziomie umysłowym, ale tak jak ją dostrzegają osobowości, natura ta nigdy nie działa w oderwaniu od przejawów fizycznych i duchowych.
9:4.2 (102.2) Absolutny umysł jest umysłem Trzeciej Osoby; jest nierozdzielny od osobowości Boga-Ducha. W funkcjonujących istotach umysł nie jest oderwany od energii czy ducha, czy jednego i drugiego równocześnie. Umysł nie jest nieodłączny energii; energia jest podatna i reaguje na działalność umysłu; umysł może być nałożony na energię, jednak świadomość nie jest własnością poziomu czysto materialnego. Umysł nie musi być dodawany do czystego ducha, gdyż duch z natury jest świadomy i posiada tożsamość. Duch zawsze jest inteligentny, w pewnym sensie umysłowy. Może to być taki czy inny umysł, może to być przedumysł czy superumysł a nawet umysł duchowy, ale działa on jako ekwiwalent myślenia i rozumowania. Wnikliwość ducha przewyższa umysł, dołącza się do niego i teoretycznie poprzedza świadomość umysłu.
9:4.3 (102.3) Wspólny Stwórca jest absolutny tylko w domenie umysłu, w sferze inteligencji wszechświatowej. Umysł Trzeciego Źródła i Centrum jest nieskończony; absolutnie przewyższa aktywne i funkcjonujące obwody umysłowe wszechświata wszechświatów. Wyposażenie umysłowe siedmiu superwszechświatów pochodzi od Siedmiu Duchów Nadrzędnych, głównych osobowości Wspólnego Stwórcy. Te Duchy Nadrzędne rozdzielają umysł dla wielkiego wszechświata jako umysł kosmiczny, a wasz wszechświat lokalny przenikany jest nebadońskim wariantem kosmicznego umysłu typu orvontońskiego.
9:4.4 (102.4) Nieskończony umysł ignoruje czas, ostateczny umysł przewyższa czas, kosmiczny umysł jest zależny od czasu. Tak samo jest z przestrzenią – Nieskończony Umysł jest niezależny od przestrzeni, jednak, kiedy pojawia się zstępowanie, od poziomu nieskończonego do przybocznych poziomów umysłu, intelekt coraz bardziej musi się liczyć z przestrzenią i jej ograniczeniami.
9:4.5 (102.5) Siła kosmiczna reaguje na umysł, tak jak kosmiczny umysł reaguje na ducha. Duch jest Boskim celem a duchowy umysł jest Boskim celem w trakcie realizacji. Energia jest rzeczą, umysł jest znaczeniem, duch jest wartością. Nawet w czasie i przestrzeni, umysł zaprowadza te względne związki pomiędzy energią a duchem, które sugerują ich wzajemne pokrewieństwo w wieczności.
9:4.6 (102.6) Umysł przekształca wartości duchowe w znaczenia intelektualne; wola może doprowadzić do tego, aby znaczenia umysłu wydały owoce, tak w domenach materialnych jak i duchowych. Wznoszenie się do Raju pociąga za sobą względny i zróżnicowany rozwój w duchu, umyśle i energii. Osobowość jest czynnikiem jednoczącym te komponenty empirycznej indywidualności.
9:5.1 (102.7) Trzecie Źródło i Centrum jest w umyśle nieskończone. Gdyby wszechświat miał się rozwijać do nieskończoności, potencjał jego umysłu wciąż byłby odpowiedni do wyposażenia niezliczonej ilości istot we właściwe umysły i inne przesłanki intelektu.
9:5.2 (102.8) W domenach umysłu stworzonego Trzecia Osoba, razem ze swymi partnerami i podporządkowanymi towarzyszami, rządzi wszechwładnie. Domeny umysłu istoty stworzonej pochodzą wyłącznie od Trzeciego Źródła i Centrum; to ono nadaje umysł. Nawet fragmenty Ojca nie mogą zamieszkać umysłów ludzkich, zanim droga nie zostanie dla nich odpowiednio przygotowana przez akcję umysłu i duchową działalność Nieskończonego Ducha.
9:5.3 (103.1) Umysł ma unikalne właściwości, polegające na tym, że można go nadawać bardzo szerokiemu zakresowi życia. Trzecie Źródło i Centrum służy wszystkim umysłom, na wszystkich sferach, przez swoje stwórcze i stworzone istoty pomocnicze. Służy intelektowi ludzkiemu i podludzkiemu, poprzez przybocznych z wszechświatów lokalnych, a dzięki środkom kontrolerów fizycznych, służy nawet najniższym bytom nie doświadczającym, należącym do najbardziej prymitywnych gatunków rzeczy żywych. Umysł zawsze tak jest ukierunkowany, aby służył osobowościom umysłowo-duchowym czy umysłowo-energetycznym.
9:5.4 (103.2) Skoro Trzecia Osoba Bóstwa jest źródłem umysłu, jest zupełnie naturalne, że istotom ewolucyjnym, obdarzonym wolą, łatwiej będzie sformułować zrozumiałe koncepcje Nieskończonego Ducha, niż Wiecznego Syna czy Ojca Wszechświatowego. Rzeczywistość Wspólnego Stwórcy odzwierciedla się niedoskonale właśnie w istnieniu ludzkiego umysłu. Wspólny Stwórca jest rodzicem kosmicznego umysłu a umysł ludzki jest zindywidualizowanym obwodem, bezosobową częścią tego kosmicznego umysłu, który jest nadawany we wszechświecie lokalnym przez Stwórczą Córkę Trzeciego Źródła i Centrum.
9:5.5 (103.3) Nie zakładajcie, że wszystkie fenomeny umysłu są boskie, z tego powodu, że Trzecia Osoba jest źródłem umysłu. Ludzki intelekt zakorzeniony jest w materialnym podłożu gatunków zwierzęcych. Inteligencja wszechświatowa tak samo nie jest prawdziwym objawieniem Boga, który jest umysłem, jak materialna przyroda nie jest prawdziwym objawieniem piękna i harmonii Raju. Istnieje doskonałość w przyrodzie, ale przyroda nie jest doskonała. Wspólny Stwórca jest źródłem umysłu, ale umysł nie jest Wspólnym Stwórcą.
9:5.6 (103.4) Na Urantii umysł stanowi kompromis pomiędzy esencją doskonałości myśli a ewoluującą mentalnością waszej, niedojrzałej natury ludzkiej. Plan waszej intelektualnej ewolucji jest co prawda jedną wzniosłą doskonałością, kiedy jednak funkcjonujecie w cielesnym tabernakulum, dalecy jesteście jeszcze od tego Boskiego celu. Umysł ma prawdziwie Boskie pochodzenie i posiada Boskie przeznaczenie, ale wasze śmiertelne umysły nie mają jeszcze Boskiego dostojeństwa.
9:5.7 (103.5) Często, zbyt często, mącicie wasze umysły nieszczerością i wysuszacie je nieprawością; podporządkowujecie je zwierzęcemu strachowi, wypaczacie niepotrzebnym lękiem. Dlatego też, chociaż źródło umysłu jest Boskie, taki umysł, jaki znacie na waszym świecie, raczej nie może być obiektem wielkiego podziwu, jeszcze mniej uwielbienia czy czczenia. Kontemplacja niedojrzałego i bezczynnego intelektu ludzkiego powinna prowadzić tylko do odruchów pokory.
9:6.1 (103.6) Trzecie Źródło i Centrum, wszechświatowa inteligencja, jest osobiście świadome każdego umysłu, każdego intelektu, na obszarze całego stworzenia i utrzymuje osobistą oraz doskonałą łączność ze wszystkimi tymi, wyposażonymi w umysł istotami fizycznymi, morontialnymi i duchowymi, w całym rozległym wszechświecie. Wszelkie funkcjonowanie umysłu objęte jest absolutnym obwodem grawitacji umysłu, który ogniskuje się w Trzecim Źródle i Centrum i jest częścią osobistej świadomości Nieskończonego Ducha.
9:6.2 (103.7) Tak samo jak Ojciec pociąga ku sobie wszystkie osobowości i jak Syn przyciąga wszystkie rzeczywistości duchowe, tak też Wspólny Aktywizator używa przyciągającej mocy w stosunku do wszystkich umysłów; bezwzględnie panuje i sprawuje kontrolę nad wszechświatowym obwodem umysłu. Wszystkie prawdziwe i oryginalne wartości intelektualne, wszelkie boskie myśli i doskonałe idee, niezawodnie są wciągane w ten absolutny obwód umysłu.
9:6.3 (104.1) Grawitacja umysłowa może działać niezależnie od grawitacji materialnej i duchowej, ale gdziekolwiek i kiedykolwiek te dwie ostatnie się zazębiają, zawsze działa grawitacja umysłowa. Kiedy wszystkie trzy są ze sobą związane, grawitacja osobowości obejmować może istotę materialną – fizyczną czy morontialną, skończoną czy absoniczną. Jednak niezależnie od tego, wyposażenie umysłowe, nawet istot nieosobowych, daje im zdolność myślenia i nadaje im świadomość, nawet przy całkowitym braku osobowości.
9:6.4 (104.2) Indywidualność, posiadająca dostojeństwo osobowości, ludzkiej czy boskiej, nieśmiertelnej czy potencjalnie nieśmiertelnej, nie pochodzi jednak ani od ducha, ani od umysłu czy materii; jest ona darem Ojca Wszechświatowego. Tak samo wzajemne oddziaływanie ducha, umysłu i grawitacji materialnej nie jest warunkiem wstępnym pojawienia się grawitacji osobowości. Obwód Ojca może obejmować istotę umysłowo-materialną, która nie reaguje na grawitację duchową, czy może zawierać w sobie istotę umysłowo-duchową, która nie reaguje na grawitację materialną. Działanie grawitacji osobowej jest zawsze wolicjonalnym aktem Ojca Wszechświatowego.
9:6.5 (104.3) Podczas gdy umysł towarzyszy energii w istotach czysto materialnych a duchowi w osobowościach czysto duchowych, niezliczone klasy osobowości, z człowiekiem włącznie, posiadają umysł, który związany jest zarówno z energią jak i z duchem. Duchowe aspekty umysłu istoty stworzonej niezawodnie reagują na siłę grawitacji duchowej Wiecznego Syna; własności materialne reagują na impulsy grawitacyjne wszechświata materialnego.
9:6.6 (104.4) Kosmiczny umysł, kiedy nie jest związany ani z energią, ani z duchem, nie podlega grawitacji ani obwodu materialnego ani też duchowego. Czysty umysł podlega wyłącznie ujęciu grawitacji wszechświatowej Wspólnego Aktywizatora. Czysty umysł jest blisko spokrewniony z nieskończonym umysłem a nieskończony umysł (teoretyczny partner absolutów ducha i energii) jest najwidoczniej prawem samym w sobie.
9:6.7 (104.5) Im większa rozbieżność występuje między duchem a energią, tym intensywniejsze daje się zauważać działanie umysłu; im mniejsze zróżnicowanie energii i ducha, tym słabsze się zauważa działanie umysłu. Najwyraźniej, największa aktywność umysłu kosmicznego przypada na czasowe wszechświaty przestrzeni. Tutaj umysł wydaje się działać w strefie pośredniej, pomiędzy energią a duchem, jednak inaczej jest na wyższych poziomach umysłu; w Raju energia i duch są w zasadzie jednością.
9:6.8 (104.6) Obwód grawitacji umysłowej jest niezawodny; emanuje on z Trzeciej Osoby Bóstwa w Raju, jednak nie wszystkie dostrzegalne działania umysłu są przewidywalne. Na obszarze całego znanego stworzenia działa równolegle do obwodu umysłu jakaś obecność, trudna do zrozumienia, której funkcjonowanie jest nieprzewidywalne. Wierzymy, że ta nieprzewidywalność jest po części rezultatem funkcjonowania Absolutu Wszechświatowego. Nie wiemy, czym jest to funkcjonowanie; możemy się tylko domyślać, co nim kieruje; w sprawie jego związków z istotami możemy snuć tylko przypuszczenia.
9:6.9 (104.7) Pewne stadia nieprzewidywalności skończonego umysłu mogą być spowodowane niekompletnością Istoty Najwyższej i tutaj otwiera się ta rozległa strefa działań, gdzie Wspólny Aktywizator i Absolut Wszechświatowy mogą się ewentualnie stykać ze sobą. Z umysłem wiąże się wiele nieznanych spraw, ale jednego jesteśmy pewni – Nieskończony Duch jest doskonałą ekspresją umysłu Stwórcy dla wszelkich istot stworzonych; Istota Najwyższa jest wyłaniającą się ekspresją umysłów wszystkich stworzonych dla ich Stwórcy.
9:7.1 (105.1) Wspólny Aktywizator potrafi koordynować wszystkie poziomy aktualności wszechświatowej, tak, aby umożliwić równoczesne poznanie tego, co umysłowe, materialne i duchowe. Jest to fenomen wszechświatowego odzwierciedlania, owa unikalna i niewytłumaczalna zdolność widzenia, słyszenia, czucia i poznania wszystkich rzeczy, jak przebiegają na obszarze superwszechświata, oraz dzięki odzwierciedlaniu ogniskowanie całej tej informacji i wiedzy w dowolnym, wymaganym punkcie. Działanie odzwierciedlania widoczne jest doskonale na każdym świecie zarządu siedmiu superwszechświatów. Działa ono również we wszystkich sektorach superwszechświatów i w granicach wszechświatów lokalnych. Ostatecznie odzwierciedlanie ogniskuje się w Raju.
9:7.2 (105.2) Fenomen odzwierciedlania, jak można go widzieć na światach zarządu superwszechświata, w zadziwiającym funkcjonowaniu przebywających tam osobowości zwierciadlanych, reprezentuje najbardziej kompleksowe związki wzajemne wszelkich stadiów istnienia, jakie można znaleźć w całym stworzeniu. Linie ducha mogą być prześledzone aż do Syna, energia fizyczna do Raju a umysł do Trzeciego Źródła, jednak w nadzwyczajnym fenomenie wszechświatowego odzwierciedlania istnieje unikalne i wyjątkowe zjednoczenie wszystkich trzech, tak połączone, że pozwala władcom wszechświata poznać odległe warunki momentalnie z ich występowaniem.
9:7.3 (105.3) Rozumiemy bardzo wiele z techniki odzwierciedlania, ale występuje wiele takich jej stadiów, które doprawdy zbijają nas z tropu. Wiemy, że Wspólny Aktywizator jest wszechświatowym centrum obwodu umysłu, że jest on protoplastą kosmicznego umysłu i że ten kosmiczny umysł działa pod wpływem absolutnej grawitacji umysłu Trzeciego Źródła i Centrum. Dalej wiemy, że obwody kosmicznego umysłu wywierają wpływ na poziom intelektualny całego znanego istnienia; zawierają wszechświatowe raporty przestrzenne i oczywiście ogniskują się w Siedmiu Duchach Nadrzędnych oraz zbiegają w Trzecim Źródle i Centrum.
9:7.4 (105.4) Związki pomiędzy skończonym umysłem kosmicznym a Boskim umysłem absolutnym wydają się rozwijać w empirycznym umyśle Najwyższego. Zostaliśmy pouczeni, że o świcie czasu ten empiryczny umysł został nadany Najwyższemu przez Nieskończonego Ducha i domyślamy się, że pewne cechy fenomenu odzwierciedlania mogą być wytłumaczone jedynie przy postulowaniu aktywności Najwyższego Umysłu. Jeśli Najwyższy nie ma udziału w odzwierciedlaniu, jesteśmy w rozterce, jak wytłumaczyć zawiłe operacje i bezbłędne działania tej świadomości kosmosu.
9:7.5 (105.5) Odzwierciedlanie wydaje się być wszechwiedzą, w obrębie ograniczeń empirycznej skończoności i może reprezentować wyłanianie się obecności-świadomości Istoty Najwyższej. Jeśli to założenie jest prawdą, wtedy stosowanie odzwierciedlania, w dowolnym jego stadium, jest odpowiednikiem częściowego kontaktu ze świadomością Najwyższego.
9:8.1 (105.6) Nieskończony Duch ma nieograniczoną możliwość przekazywania wielu swoich mocy i prerogatyw swym partnerskim i podporządkowanym osobowościom i przedstawicielstwom.
9:8.2 (105.7) Pierwszy, stwarzający Bóstwo akt Nieskończonego Ducha, działającego niezależnie od Trójcy, ale w jakimś nie objawionym związku z Ojcem i Synem, uosobił do bytu Siedem Duchów Nadrzędnych w Raju, które rozdzielają Nieskończonego Ducha na wszechświaty.
9:8.3 (106.1) Nie ma bezpośrednich reprezentantów Trzeciego Źródła i Centrum w zarządzie superwszechświata. Każda z tych siedmiu kreacji jest zależna od jednego z Duchów Nadrzędnych z Raju, który działa przez siedem Duchów Zwierciadlanych, rozmieszczonych w stolicy superwszechświata.
9:8.4 (106.2) Następny i nigdy nie kończący się akt stwórczy Nieskończonego Ducha ujawnia się w tworzeniu, od czasu do czasu, Stwórczych Duchów. Za każdym razem, gdy Ojciec Wszechświatowy i Wieczny Syn zostają rodzicami Syna Stwórcy, Nieskończony Duch staje się protoplastą Stwórczego Ducha wszechświata lokalnego, który jest blisko związany z tym Synem Stwórcy we wszystkich jego późniejszych, wszechświatowych doświadczeniach.
9:8.5 (106.3) Tak jak koniecznie dostrzegać trzeba różnicę pomiędzy Wiecznym Synem a Synami Stwórcami, konieczne jest także rozróżnienie pomiędzy Nieskończonym Duchem a Stwórczymi Duchami, partnerkami Synów Stwórcy we wszechświecie lokalnym. Tym, czym jest Nieskończony Duch dla całego stworzenia, tym jest Stwórczy Duch dla wszechświata lokalnego.
9:8.6 (106.4) W wielkim wszechświecie Trzecie Źródło i Centrum reprezentują ogromne rzesze duchów opiekuńczych, posłańców, nauczycieli, sędziów, pomocników i doradców, wraz z nadzorcami pewnych obwodów natury fizycznej, morontialnej i duchowej. Nie wszystkie te istoty są osobowościami w ścisłym tego słowa znaczeniu. Osobowość rozmaitych istot skończonych charakteryzuje się:
9:8.7 (106.5) 1. Subiektywną samoświadomością.
9:8.8 (106.6) 2. Obiektywną reakcją na Ojcowski obwód osobowości.
9:8.9 (106.7) Istnieją osobowości stwórców i osobowości istot stworzonych a w dodatku do tych dwu zasadniczych typów istnieją osobowości Trzeciego Źródła i Centrum, istoty, które są osobowe dla Nieskończonego Ducha, ale które nie są zupełnie osobowe dla istot stworzonych. Te osobowości Trzeciego Źródła nie są częścią obwodu osobowości Ojca. Osobowości Pierwszego Źródła i osobowości Trzeciego Źródła mogą się kontaktować wzajemnie; wszystkie osobowości mogą się kontaktować ze sobą.
9:8.10 (106.8) Ojciec nadaje osobowość decyzją swej osobistej, wolnej woli. Dlaczego to robi, możemy tylko przypuszczać; jak to robi, nie wiemy. Nie wiemy również, dlaczego Trzecie Źródło nadaje nie-Ojcowską osobowość, jednak Nieskończony Duch robi to w swym własnym imieniu, w stwórczym związku z Wiecznym Synem, wieloma nieznanymi wam sposobami. Nieskończony Duch może także działać za Ojca, nadając osobowości Pierwszego Źródła.
9:8.11 (106.9) Jest wiele rodzajów osobowości Trzeciego Źródła. Nieskończony Duch nadaje osobowość Trzeciego Źródła licznym grupom, nie objętym obwodem osobowości Ojca, takim jak niektórzy dyspozytorzy mocy. Nieskończony Duch również traktuje jako osobowości liczne grupy istot, takich jak Stwórcze Duchy, które stanowią kategorię samą w sobie, w ich relacjach z istotami objętymi obwodem Ojca.
9:8.12 (106.10) Zarówno osobowości Pierwszego Źródła jak i Trzeciego Źródła są wyposażone we wszystko a nawet więcej tego, co człowiek kojarzy z pojęciem osobowości; posiadają umysły zawierające pamięć, logikę, osąd, kreatywną wyobraźnię, skojarzenia idei, decyzje, wybór i liczne dodatkowe zdolności intelektualne, zupełnie nieznane śmiertelnikom. Poza kilkoma wyjątkami, klasy wam objawione posiadają formę i wyraźną indywidualność; są to prawdziwe istoty. Większość z nich jest widzialna dla wszystkich klas duchowego bytu.
9:8.13 (107.1) Nawet wy będziecie mogli dostrzec waszych duchowych towarzyszy niższych klas, jak tylko zostaniecie uwolnieni od ograniczonego spostrzegania waszych dzisiejszych, materialnych oczu i zostaniecie wyposażeni w formę morontialną, z jej poszerzoną wrażliwością na rzeczywistość rzeczy duchowych.
9:8.14 (107.2) Funkcjonalna rodzina Trzeciego Źródła i Centrum, tak jak jest objawiona w tych narracjach, dzieli się na trzy zasadnicze grupy:
9:8.15 (107.3) I. Duchy Najwyższe. Grupa o złożonym pochodzeniu, która obejmuje między innymi następujące klasy:
9:8.16 (107.4) 1. Siedem Duchów Nadrzędnych z Raju.
9:8.17 (107.5) 2. Zwierciadlane Duchy superwszechświatów.
9:8.18 (107.6) 3. Stwórcze Duchy wszechświatów lokalnych.
9:8.19 (107.7) II. Dyspozytorzy Mocy. Grupa istot i czynników kontrolujących, która działa w całej zorganizowanej przestrzeni.
9:8.20 (107.8) III. Osobowości Nieskończonego Ducha. Określenie to niekoniecznie musi sugerować, że istoty te są osobowościami Trzeciego Źródła, aczkolwiek niektóre z nich są unikalne, jako istoty obdarzone wolą. Są one zwykle grupowane w trzech głównych kategoriach:
9:8.21 (107.9) 1. Wyższe osobowości Nieskończonego Ducha.
9:8.22 (107.10) 2. Zastępy posłańców przestrzeni.
9:8.23 (107.11) 3. Usługujące duchy czasu.
9:8.24 (107.12) Grupy te służą w Raju, we wszechświecie centralnym albo zamieszkałym i w superwszechświatach, a obejmują one również klasy działające we wszechświatach lokalnych, aż do konstelacji, systemów i planet.
9:8.25 (107.13) Duchowe osobowości, z rozległej rodziny Boskiego i Nieskończonego Ducha, zawsze zajmują się służbą niesienia Bożej miłości i Synowskiego miłosierdzia wszystkim inteligentnym istotom z ewolucyjnych światów czasu i przestrzeni. Te duchowe istoty stanowią żywą drabinę, po której śmiertelny człowiek wspina się od chaosu do chwały.
9:8.26 (107.14) [Objawione na Urantii przez Niebiańskiego Radcę z Uversy, upoważnionego przez Pradawnych Czasu do zobrazowania natury i działalności Nieskończonego Ducha].
Księga Urantii
Przekaz 10
10:0.1 (108.1) RAJSKA Trójca, złożona z wiecznych Bóstw, umożliwia Ojcu uwolnienie się od absolutyzmu osobowości. Trójca doskonale łączy nieograniczoną ekspresję nieskończonej, osobowej woli Boga, z absolutnością Bóstwa. Wieczny Syn i rozmaici Synowie Boskiego pochodzenia, razem ze Wspólnym Aktywizatorem i jego wszechświatowymi dziećmi, efektywnie pomagają Ojcu uwolnić się od nieodłącznych skądinąd ograniczeń prymatu, doskonałości, niezmienności, wieczności, uniwersalności, absolutności i nieskończoności.
10:0.2 (108.2) Rajska Trójca daje możliwość pełnej ekspresji i doskonałego objawienia wiecznej natury Bóstwa. Również Niezmienni Synowie Trójcy dają pełne i doskonałe objawienie Boskiej sprawiedliwości. Trójca jest jednością Bóstwa a jedność ta opiera się wiecznie na absolutnych fundamentach boskiej zgodności trzech pierwotnych i partnerskich, współistniejących ze sobą osobowości, Boga-Ojca, Boga-Syna i Boga-Ducha.
10:0.3 (108.3) Patrząc wstecz, w nieskończoną przeszłość, z punktu widzenia obecnego położenia okręgu wieczności, w funkcjonowaniu wszechświata możemy zauważyć jedną tylko niemożliwą do uniknięcia konieczność a jest nią właśnie Rajska Trójca. Uważam, że Trójca była nieunikniona. Jak obserwuję przeszłość, teraźniejszość i przyszłość czasu, uważam, że we wszechświecie wszechświatów nic, poza tym, nie było nieuniknionego. Istniejący obecnie wszechświat nadrzędny, z punktu widzenia jego przeszłości czy przyszłych możliwości, jest nie do pomyślenia bez Trójcy. Uwzględniwszy Rajską Trójcę, możemy postulować alternatywne czy nawet wielorakie sposoby robienia wszystkich rzeczy, ale bez Trójcy, Ojca, Syna i Ducha, nie potrafimy zrozumieć, jak Nieskończony mógłby osiągnąć potrójne i partnerskie uosobienie w obliczu absolutnej jedności Bóstwa. Żadna inna idea stworzenia nie może się równać poziomem kompletności i absolutności Trójcy, nieodłącznej jedności Bóstwa, połączonej z pełnią wolicjonalnego oswobodzenia, nieodłącznego potrójnemu uosobieniu Bóstwa.
10:1.1 (108.4) Wydaje się, że kiedyś w wieczności, Ojciec wprowadził zasadę działania, polegającą na intensywnym rozdzielaniu siebie. Jest coś w altruistycznej, pełnej miłości i przemiłej naturze Ojca Wszechświatowego, co powoduje, że zachowuje on dla siebie sprawowanie tylko tych władz i tych kompetencji, które najwidoczniej uważa za niemożliwe do oddania, czy do obdarzenia nimi innych.
10:1.2 (108.5) Ojciec Wszechświatowy zawsze wyzbywał się każdej części siebie, którą można było nadać jakiemukolwiek innemu Stwórcy lub istocie stworzonej. Podzielił się ze swymi Boskimi Synami i związanymi z nimi istotami inteligentnymi wszelką mocą i całą władzą, jaką można było oddać. W istocie przeniósł na swych Synów Władców, w ich poszczególnych wszechświatach, wszystkie prerogatywy władzy administracyjnej, jakie można było przenieść. W sprawach wszechświata lokalnego zrobił on każdego Władcę Syna Stwórcę tak doskonałym, kompetentnym i autorytatywnym, jakim jest Wieczny Syn w pierwotnym wszechświecie centralnym. Oddał on, faktycznie nadał, z dostojeństwem i świętością zachowania osobowości, wszystko z siebie i ze wszystkich swoich własności, czego mógł się ewentualnie pozbawić, w każdy sposób, w każdej epoce, w każdym miejscu, każdej osobie i w każdym wszechświecie, za wyjątkiem swego centralnego miejsca pobytu.
10:1.3 (109.1) Boska osobowość nie jest egocentryczna; rozdzielanie siebie i obdzielanie osobowością charakteryzuje Boskie jestestwo o wolnej woli. Stworzeni pragną towarzystwa innych osobowości stworzonych, obdarzonych osobowością; Stwórcy są skłonni do dzielenia się boskością ze swymi wszechświatowymi dziećmi; osobowość Nieskończonego objawia się jako Ojciec Wszechświatowy, który dzieli rzeczywistość bytu i równość jaźni z dwoma partnerskimi osobowościami, Wiecznym Synem i Wspólnym Aktywizatorem.
10:1.4 (109.2) W tym, co dotyczy wiedzy o osobowości i Boskich cechach Ojca, zawsze będziemy zależni od objawień Wiecznego Syna, ponieważ, kiedy dokonał się wspólny akt stworzenia, kiedy Trzecia Osoba Bóstwa zaczęła istnieć jako osobowość i realizowała połączone idee swych boskich rodziców, Ojciec przestał istnieć jako osobowość nie uwarunkowana. Razem z powołaniem do bytu Wspólnego Aktywizatora i wraz z materializacją centralnego rdzenia kreacji, nastąpiły pewne wieczne zmiany. Bóg dał siebie jako absolutną osobowość swojemu Wiecznemu Synowi. Tym samym Ojciec nadał „osobowość wieczności” swemu jednorodzonemu Synowi, podczas gdy razem nadali „wspólną osobowość” ich wiecznego połączenia Nieskończonemu Duchowi.
10:1.5 (109.3) Z tego powodu oraz z innych powodów, będących poza pojmowaniem skończonego umysłu, niezmiernie trudno jest istocie ludzkiej pojąć nieskończoną, Ojcowską osobowość Boga, poza tym, że jest on objawiony we wszechświatach w Wiecznym Synu i razem z Synem, aktywny we wszechświatach w Nieskończonym Duchu.
10:1.6 (109.4) Ponieważ Rajscy Synowie Boga odwiedzają światy ewolucyjne a czasami nawet na nich mieszkają w formie ciała materialnego i ponieważ obdarzenia takie umożliwiają śmiertelnemu człowiekowi poznanie co nieco z natury i charakteru Boskiej osobowości, muszą zatem istoty stworzone, ze sfer planetarnych, traktować obdarzenia, dokonywane przez Rajskich Synów, za niezawodne i pewne źródło informacji o Ojcu, Synu i Duchu.
10:2.1 (109.5) Ojciec, metodą utrójcowienia, pozbawił się tej nie uwarunkowanej osobowości duchowej, która jest Synem, jednak kiedy to robił, ustanowił się Ojcem tego właśnie Syna i tym samym posiada nieograniczone możliwości stania się Boskim Ojcem wszystkich istot później stworzonych, wynikłych czy innych uosobionych typów istot inteligentnych, obdarzonych wolą. Jako absolutna i nie uwarunkowana osobowość Ojciec może działać tylko jako Syn i z Synem, ale jako osobowy Ojciec wciąż nadaje osobowość różnorodnym rzeszom inteligentnych, wolą obdarzonych istot, ze zróżnicowanych poziomów i zawsze utrzymuje osobiste, przepełnione miłością związki, z tak bezmierną rodziną wszechświatowych dzieci.
10:2.2 (109.6) Po tym, jak Ojciec nadał pełnię samego siebie osobowości swego Syna i kiedy ten akt samoobdarzenia jest spełniony i doskonały, z tej nieskończonej mocy i z tej natury, która tym samym istnieje w jedności Ojca-Syna, wieczni partnerzy wspólnie użyczają tych własności i atrybutów, które tworzą kolejną istotę do nich podobną; i ta wspólna osobowość, Nieskończony Duch, dopełnia egzystencjalnego uosobienia Bóstwa.
10:2.3 (110.1) Syn jest konieczny dla ojcostwa Boga. Duch jest konieczny dla braterstwa Drugiej i Trzeciej Osoby. Trzy osoby stanowią najmniejszą grupę społeczną, ale to jest ostatnia z wielu przyczyn wierzenia w nieuchronność Wspólnego Aktywizatora.
10:2.4 (110.2) Pierwsze Źródło i Centrum jest nieskończoną osobowością-ojcem, nieograniczonym źródłem osobowości. Wieczny Syn jest nie uwarunkowaną osobowością-absolutem, tą Boską istotą, która trwa cały czas i wieczność jako doskonałe objawienie osobistej natury Boga. Nieskończony Duch jest wspólną osobowością,unikalną konsekwencją wiecznotrwałej jedności Ojca-Syna.
10:2.5 (110.3) Osobowość Pierwszego Źródła i Centrum jest osobowością nieskończoności, minus absolutna osobowość Wiecznego Syna. Osobowość Trzeciego Źródła i Centrum jest nadwzbogacającym wynikiem jedności oswobodzonej osobowości-Ojca i absolutnej osobowości-Syna.
10:2.6 (110.4) Ojciec Wszechświatowy, Wieczny Syn i Nieskończony Duch, są osobami jedynymi w swoim rodzaju, żadna z nich nie jest duplikatem, każda jest oryginalna, wszystkie są zjednoczone.
10:2.7 (110.5) Tylko Wieczny Syn doznaje pełni boskich związków osobowości, świadomości zarówno synostwa z Ojcem jak i ojcostwa dla Ducha oraz Boskiej równości, zarówno z Ojcem-protoplastą jak i z Duchem-towarzyszem. Ojciec zna doświadczenie posiadania Syna, który jest mu równy, ale Ojciec nie zna poprzedzających go praojców. Wieczny Syn doświadcza synostwa, zdaje sobie sprawę z pochodzenia osobowości i jednocześnie Syn uświadamia sobie fakt wspólnego rodzicielstwa dla Nieskończonego Ducha. Nieskończony Duch świadomy jest dwojakiego pochodzenia swej osobowości, ale nie jest rodzicem partnerskiej osobowości Bóstwa. Wraz z Duchem, egzystencjalny cykl uosobienia Bóstwa się dopełnia; pierwsze osobowości, pochodzące od Trzeciego Źródła i Centrum, są empiryczne i jest ich siedem.
10:2.8 (110.6) Pochodzę od Rajskiej Trójcy. Znam Trójcę jako zjednoczone Bóstwo, wiem także, że istnieje Ojciec, Syn i Duch i że działają zgodnie ze swymi specyficznymi, osobistymi zdolnościami. Wiem również z całą pewnością, że działają oni nie tylko osobiście i zbiorowo, ale także koordynują swą działalność w różnych zgrupowaniach, że w końcu działają w siedmiu różnorakich, jednostkowych i zbiorowych zakresach swych możliwości. A skoro siedem tych związków wyczerpuje możliwości kombinacji tej właśnie boskości, nieuniknione jest, że rzeczywistości wszechświata będą się pojawiać w siedmiu wariantach wartości, znaczeń i osobowości.
10:3.1 (110.7) Pomimo, że jest tylko jedno Bóstwo, istnieją trzy autentyczne i Boskie uosobienia tego Bóstwa. W sprawie wyposażenia człowieka w Boski Dostrajacz, Ojciec powiedział: „Uczyńmy śmiertelnego człowieka na nasz własny obraz”. W pismach Urantian wielokrotnie pojawiają się takie odnośniki do działań i uczynków mnogiego Bóstwa, wyraźnie ukazując świadomość istnienia i działania trzech Źródeł i Centrów.
10:3.2 (110.8) Powiedziano nam, że Syn i Duch, w związku Trójcy, utrzymują te same i równe stosunki z Ojcem. W wieczności i jako Bóstwa postępują tak bez wątpienia, jednak w czasie i jako osobowości wykazują oczywiście związki wzajemne o bardzo zróżnicowanej naturze. Jak się patrzy z Raju w kierunku wszechświatów, związki te wydają się być bardzo podobne, jednak obserwowane z domen przestrzeni, wydają się być zupełnie odmienne.
10:3.3 (111.1) Boscy Synowie są istotnie „Słowem Bożym”, ale dzieci Ducha są prawdziwie „Działaniem Bożym”. Bóg mówi poprzez Syna i z Synem, działa poprzez Nieskończonego Ducha, podczas gdy w całej wszechświatowej działalności Syn i Duch są doskonale zbratani, działają jak dwaj równi bracia, podziwiając i kochając szanowanego i bosko poważanego, wspólnego Ojca.
10:3.4 (111.2) Ojciec, Syn i Duch są oczywiście równi w naturze, partnerscy w swej istocie, jednak istnieją niewątpliwe różnice w ich wszechświatowych funkcjach, a gdy działają pojedynczo, każda osoba Bóstwa jest najwidoczniej ograniczona w absolutności.
10:3.5 (111.3) Ojciec Wszechświatowy, zanim z własnej woli wyzbył się osobowości, mocy i atrybutów, które składają się na Syna i Ducha, wydawał się być (rozważając filozoficznie) nie uwarunkowanym, absolutnym i nieskończonym Bóstwem. Jednak takie teoretyczne Pierwsze Źródło i Centrum nie może bez Syna, w żadnym znaczeniu tego słowa, być uważane za Ojca Wszechświatowego; ojcostwo jest nierzeczywiste bez synostwa. Ponadto, Ojciec, aby był absolutny w sensie całościowym, musiałby istnieć sam w pewnym odległym momencie. Jednak nigdy nie istniał on samotnie, obaj, Syn i Duch, są współwieczni z Ojcem. Pierwsze Źródło i Centrum zawsze był i na zawsze będzie wiecznym Ojcem Pierwszego Syna, a z Synem, wiecznym rodzicem Nieskończonego Ducha.
10:3.6 (111.4) Zauważamy, że Ojciec wyzbył się wszystkich przejawów absolutności, za wyjątkiem absolutnego ojcostwa i absolutnej woli. Nie wiemy, czy wola jest niezbywalną cechą Ojca, możemy jedynie zauważyć, że nie pozbawił się woli. Ta nieskończoność woli musi być wiecznie charakterystyczna dla Pierwszego Źródła i Centrum.
10:3.7 (111.5) Ojciec Wszechświatowy, nadając Wiecznemu Synowi absolutność osobowości, uwolnił się z więzów absolutyzmu osobowości, jednak robiąc to poczynił krok, który uniemożliwia mu na zawsze działanie w pojedynkę jako osobowość-absolut. Wraz z ostatecznym uosobieniem współistniejącego z nimi Bóstwa – Wspólnego Aktywizatora – pojawia się przełomowa, trójcowa zależność wzajemna trzech Boskich osobowości, w odniesieniu do całościowego funkcjonowania Bóstwa w absolucie.
10:3.8 (111.6) Bóg jest Ojcem-Absolutem wszystkich osobowości we wszechświecie wszechświatów. Ojciec jest osobowo absolutny w swej wolności działania, jednak we wszechświatach czasu i przestrzeni, stworzonych, stwarzanych i tych, co będą stwarzane, Ojciec nie jest dostrzegalnie absolutny jako Bóstwo całościowe, chyba, że w Rajskiej Trójcy.
10:3.9 (111.7) Pierwsze Źródło i Centrum działa we wszechświatach zjawiskowych, na zewnątrz Havony, następująco:
10:3.10 (111.8) 1. Jako stwórca, przez Synów Stwórców, swych wnuków.
10:3.11 (111.9) 2. Jako kontroler, przez centrum grawitacyjne Raju.
10:3.12 (111.10) 3. Jako duch, przez Wiecznego Syna.
10:3.13 (111.11) 4. Jako umysł, przez Wspólnego Stwórcę.
10:3.14 (111.12) 5. Jako Ojciec, utrzymuje rodzicielski kontakt ze wszystkimi stworzonymi przez obwód osobowości.
10:3.15 (111.13) 6. Jako osoba, działa bezpośrednio na obszarze stworzenia przez wyłącznie jego fragmenty – w śmiertelnym człowieku przez Dostrajacze Myśli.
10:3.16 (111.14) 7. Jako Bóstwo całościowe, działa tylko w Rajskiej Trójcy.
10:3.17 (112.1) Wszelkie takie zrzeczenia się i przekazania jurysdykcji, poczynione przez Ojca Wszechświatowego, są całkowicie dobrowolne i dokonywane z jego własnej inicjatywy. Wszechmocny Ojciec celowo wprowadza takie ograniczenia władzy wszechświatowej.
10:3.18 (112.2) Wieczny Syn wydaje się działać jako jedność z Ojcem we wszystkich aspektach duchowych, za wyjątkiem obdarzania fragmentami Boga i innymi funkcjami przedosobowymi. Syn nie utożsamia się ściśle zarówno z funkcjonowaniem intelektualnym istot materialnych, jak i z działaniem energii wszechświatów materialnych. Jako absolut, Syn działa jako osoba i tylko w domenach wszechświata duchowego.
10:3.19 (112.3) Nieskończony Duch jest zdumiewająco uniwersalny i niewiarygodnie wszechstronny we wszystkich swych działaniach. Funkcjonuje w domenach umysłu, materii i ducha. Wspólny Aktywizator reprezentuje związek Ojciec-Syn, ale działa także sam z siebie. Nie zajmuje się on bezpośrednio grawitacją fizyczną, grawitacją duchową czy obwodem osobowości, ale bierze większy lub mniejszy udział we wszystkich innych wszechświatowych działaniach. Podczas gdy jest najwyraźniej zależny od trzech egzystencjalnych i absolutnych kontroli grawitacyjnych, Nieskończony Duch wydaje się sprawować trzy kontrole nadrzędne. To potrójne wyposażenie używane jest na różne sposoby, aby przekroczyć i najwidoczniej zneutralizować objawy nawet podstawowych sił oraz energii, aż do nadostatecznych granic absolutności. W pewnych sytuacjach, owe kontrole nadrzędne absolutnie przewyższają nawet podstawowe przejawy rzeczywistości kosmicznej.
10:4.1 (112.4) Rajska Trójca (pierwsza trójjedność) jest unikalna pośród absolutnych związków, jako wyłączny związek osobowego Bóstwa. Bóg działa jako Bóg tylko w relacji do Boga i tych, co mogą poznać Boga, ale jako Bóstwo absolutne działa jedynie w Rajskiej Trójcy i w stosunku do całości wszechświata.
10:4.2 (112.5) Wieczne Bóstwo jest doskonale zjednoczone, a mimo wszystko są to trzy doskonale zindywidualizowane osoby Bóstwa. Rajska Trójca umożliwia równoczesną ekspresję całej różnorodności charakteru i nieskończonych mocy Pierwszego Źródła i Centrum oraz jego wiecznych partnerów, jak również całej Boskiej jedności wszechświatowych funkcji niepodzielnego Bóstwa.
10:4.3 (112.6) Trójca jest związkiem nieskończonych osób, działającym w charakterze nieosobowym, ale nie w zaprzeczeniu osobowości. Ilustracja jest uproszczona, jednak ojciec, syn i wnuk, mogą utworzyć zespołowy byt, który będzie nieosobowy, tym niemniej podległy osobowej woli każdego z nich.
10:4.4 (112.7) Rajska Trójca jest rzeczywista. Istnieje jako jedność Bóstwa – Ojca, Syna i Ducha, a jednak Ojciec, Syn czy Duch, czy jakiekolwiek dwie z tych osób, mogą funkcjonować w relacji do tej samej, Rajskiej Trójcy. Ojciec, Syn i Duch mogą współdziałać w sposób nietrójcowy, ale nie jako trzy Bóstwa. Jako osoby mogą współdziałać, jak zechcą, ale to nie jest Trójca.
10:4.5 (112.8) Pamiętajcie zawsze, że to, co robi Nieskończony Duch, jest funkcjonowaniem Wspólnego Aktywizatora. Zarówno Ojciec jak i Syn działają w nim, przez niego i jako on. Ale daremne byłoby próbować wyjaśnić tajemnicę Trójcy: trzech jako jeden i w jednym, oraz jeden jak dwóch i działający dla dwóch.
10:4.6 (112.9) Trójca tak jest związana z ogólnymi sprawami wszechświata, że musimy ją uwzględniać w naszych próbach wyjaśnienia całości jakiegokolwiek, odosobnionego zdarzenia kosmicznego, czy związku osobowości. Trójca funkcjonuje na wszystkich poziomach kosmosu a człowiek śmiertelny ograniczony jest do poziomu skończonego; zatem musi się człowiek zadowolić skończonym pojęciem Trójcy jako Trójcy.
10:4.7 (113.1) Jako śmiertelnik w ciele możesz pojmować Trójcę zgodnie ze swym własnym jej zrozumieniem oraz w harmonii z funkcjonowaniem twego umysłu i duszy. Możesz wiedzieć bardzo mało o absolutności Trójcy, ale kiedy się wzniesiesz do Raju, wiele razy będziesz zdumiony(-a) podczas kolejnych objawień i niespodziewanych odkryć najwyższości i ostateczności Trójcy, może nawet jej absolutności.
10:5.1 (113.2) Osobowe Bóstwa mają atrybuty, ale trudno jest mówić logicznie o Trójcy jako posiadającej atrybuty. Ten związek Boskich istot można lepiej rozważać jako posiadający funkcje, takie jak wymierzanie sprawiedliwości, postawy całościowe, skoordynowane działanie i kosmiczna kontrola nadrzędna. Funkcje te są czynnościowo najwyższe, ostateczne i (w zakresie ograniczeń Bóstwa) absolutne, tak dalece, jak to dotyczy wszystkich żywych rzeczywistości o wartości osobowej.
10:5.2 (113.3) Działania Rajskiej Trójcy nie są zwykłą sumą dostrzegalnego, Ojcowskiego wkładu boskości, z dodatkiem tych wyspecjalizowanych atrybutów, które są unikalne dla osobowej egzystencji Syna i Ducha. Trójcowy związek trzech Rajskich Bóstw powoduje ewolucję, wynikanie i deifikację nowych znaczeń, wartości i mocy, jak również możliwości wszechświatowego objawiania, działania i administracji. Żywe związki, rodziny ludzkie, grupy społeczne czy Rajska Trójca nie poszerzają się przez zwykłe, arytmetyczne sumowanie. Potencjał grupy jest zawsze znacznie wyższy niż zwykła suma własności jej jednostek składowych.
10:5.3 (113.4) Trójca przejawia jako Trójca, unikalną postawę wobec całego wszechświata przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Działania Trójcy najlepiej można rozpatrywać w odniesieniu do postaw Trójcy wobec wszechświata. Postawy takie są równoczesne i mogą być wielorakie, w tym, co dotyczy jakiejkolwiek odosobnionej sytuacji czy zdarzenia:
10:5.4 (113.5) 1. Postawa wobec tego, co skończone. Postawa Trójcy w stosunku do tego, co skończone, stanowi jej maksymalne samoograniczenie. Trójca nie jest osobą, Istota Najwyższa też nie jest wyłącznym uosobieniem Trójcy, ale Najwyższy jest najbliższy tej zogniskowanej mocy-osobowości Trójcy, jaką mogą zrozumieć istoty skończone. Dlatego też Trójca czasem jest omawiana w relacji do tego, co skończone jako Trójca Najwyższości.
10:5.5 (113.6) 2. Postawa wobec tego, co absoniczne. Rajska Trójca odnosi się do tych poziomów egzystencji, które są wyższe niż skończone, ale niższe niż absolutne, a zależność ta jest czasami nazywana Trójcą Ostateczności. Ani Ostateczny ani Najwyższy nie są pełnymi reprezentantami Rajskiej Trójcy, jednak w ograniczonym sensie i odpowiednio do swych poszczególnych poziomów, każdy z nich wydaje się reprezentować Trójcę w czasie przedosobowych epok rozwoju mocy empirycznej.
10:5.6 (113.7) 3. Absolutna postawa Rajskiej Trójcy wyrażana jest w stosunku do egzystencji absolutnych i osiąga kulminację w działaniu Bóstwa całościowego.
10:5.7 (113.8) Nieskończona Trójca zawiera skoordynowane funkcjonowanie wszystkich związków trójjedności Pierwszego Źródła i Centrum – nie deifikowanych jak również deifikowanych – dlatego jest ona bardzo trudna do zrozumienia dla istot osobowych. Gdy rozważacie Trójcę jako nieskończoną, nie traćcie z oczu siedmiu trójjedności, tym samym możecie się ustrzec pewnych trudności w jej zrozumieniu i pewne paradoksy mogą być częściowo wyjaśnione.
10:5.8 (114.1) Nie władam niestety językiem, który mógłby mi pomóc przekazać ograniczonemu, ludzkiemu umysłowi, pełną prawdę i wieczne znaczenie Rajskiej Trójcy, jak również naturę niekończących się związków wzajemnych trzech istot o nieskończonej doskonałości.
10:6.1 (114.2) Wszelkie prawa mają swój początek w Pierwszym Źródle i Centrum; on jest prawem. Administracja prawa duchowego jest cechą Drugiego Źródła i Centrum. Objawianie prawa, szerzenie i objaśnianie Boskich ustaw, jest funkcją Trzeciego Źródła i Centrum. Stosowanie prawa, sprawiedliwość, wchodzi w zakres kompetencji Rajskiej Trójcy i jest sprawowana przez pewnych Synów Trójcy.
10:6.2 (114.3) Sprawiedliwość jest cechą nieodłączną uniwersalnej wszechwładzy Rajskiej Trójcy, ale dobroć, miłosierdzie i prawda są wszechświatowymi funkcjami boskich osobowości tych Bóstw, których związek stanowi Trójcę. Sprawiedliwość nie jest postawą Ojca, Syna czy Ducha. Sprawiedliwość jest trójcową postawą tych osobowości miłości, miłosierdzia i służby. Żadne z Rajskich Bóstw nie zajmuje się wymierzaniem sprawiedliwości. Sprawiedliwość nigdy nie jest właściwością osobistą, zawsze jest to działalność zbiorowa.
10:6.3 (114.4) Świadectwo, podstawa godziwości (sprawiedliwości w harmonii z miłosierdziem), dostarczane jest przez osobowości Trzeciego Źródła i Centrum, łączną reprezentację Ojca i Syna dla wszystkich domen i umysłów istot inteligentnych całego stworzenia.
10:6.4 (114.5) Osąd, końcowy wymiar sprawiedliwości, dokonywany zgodnie ze świadectwem dostarczonym przez osobowości Nieskończonego Ducha, jest dziełem Niezmiennych Synów Trójcy, istot mających udział w trójcowej naturze zjednoczonego Ojca, Syna i Ducha.
10:6.5 (114.6) Ta grupa Synów Trójcy obejmuje następujące osobowości:
10:6.6 (114.7) 1. Utrójcowione Tajemnice Najwyższości.
10:6.7 (114.8) 2. Wieczni Czasu.
10:6.8 (114.9) 3. Pradawni Czasu.
10:6.9 (114.10) 4. Doskonalący Czasu.
10:6.10 (114.11) 5. Niedawni Czasu.
10:6.11 (114.12) 6. Jednoczący Czasu.
10:6.12 (114.13) 7. Wierni Czasu.
10:6.13 (114.14) 8. Perfektorzy Mądrości.
10:6.14 (114.15) 9. Niebiańscy Radcy.
10:6.15 (114.16) 10. Wszechświatowi Cenzorzy.
10:6.16 (114.17) Jesteśmy dziećmi trzech Rajskich Bóstw, działających jako Trójca, co do mnie należę do dziesiątej klasy tej grupy, do Wszechświatowych Cenzorów. Klasy te nie reprezentują postawy Trójcy w sensie powszechnym; reprezentują one zbiorową postawę Bóstwa jedynie w tym, co dotyczy sądzenia – sprawiedliwości. Zostały one specjalnie wyznaczone do tej właśnie działalności przez Trójcę, do której są przydzielone i reprezentują Trójcę jedynie w tych funkcjach, do których zostały uosobione.
10:6.17 (115.1) Pradawni Czasu oraz ich towarzysze, pochodzący od Trójcy, wymierzają sprawiedliwe orzeczenia dla siedmiu superwszechświatów, reprezentujące najwyższą bezstronność. We wszechświecie centralnym funkcja taka istnieje jedynie w teorii; bezstronność jest oczywista w stanie doskonałości a doskonałość Havony wyklucza wszystkie możliwości dysonansu.
10:6.18 (115.2) Sprawiedliwość jest zbiorowym osądem prawości; miłosierdzie jest jej ekspresją osobistą. Miłosierdzie jest postawą wynikającą z miłości; administracja prawa charakteryzuje się precyzją; Boskie orzeczenie stanowi duszę bezstronności, zawsze dostosowane jest do sprawiedliwości Trójcy, zawsze posłuszne Boskiej miłości Boga. Prawa sprawiedliwość Trójcy i zdominowana miłosierdziem miłość Ojca Wszechświatowego są zgodne ze sobą, gdy są w pełni uświadomione i gruntownie zrozumiane. Jednak człowiek nie rozumie w pełni Boskiej sprawiedliwości. Tak więc w Trójcy, jak to człowiek może dostrzegać, osobowości Ojca, Syna i Ducha dostosowują się do skoordynowanej służby miłości i prawa w empirycznych wszechświatach czasu.
10:7.1 (115.3) Osoby Bóstwa – Pierwsza, Druga i Trzecia – są równe sobie i stanowią jedność. „Pan Bóg nasz jest jednym Bogiem”. W Boskiej Trójcy wiecznych Bóstw istnieje doskonałość celu i jedność działania. Ojciec, Syn i Wspólny Aktywizator są naprawdę i bosko jednością. Prawdziwie jest napisane: „Ja jestem pierwszy i ja jestem ostatni, a oprócz mnie nie ma Boga”.
10:7.2 (115.4) Tak jak sprawy wyglądają dla śmiertelnika na poziomie skończonym, Rajska Trójca, podobnie jak Istota Najwyższa, interesuje się tylko całością – całą planetą, całym wszechświatem, całym superwszechświatem, całym wielkim wszechświatem. Taka całościowa postawa istnieje dlatego, że Trójca jest całością Bóstwa, oraz z wielu jeszcze innych powodów.
10:7.3 (115.5) Istota Najwyższa jest czymś mniejszym i czymś innym niż Trójca, działająca we wszechświatach skończonych; jednak w obrębie pewnych ograniczeń i w obecnej epoce niekompletnej mocy-uosobienia, to ewolucyjne Bóstwo wydaje się odzwierciedlać postawę Trójcy Najwyższości. Ojciec, Syn i Duch nie działają osobiście z Istotą Najwyższą, ale w obecnej epoce wszechświata współpracują z nią jako Trójca. Rozumiemy, że utrzymują też podobne związki z Ostatecznym. Często próbujemy snuć przypuszczenia, jaki będzie osobisty związek między Rajskimi Bóstwami a Bogiem Najwyższym, gdy się on w końcu ukształtuje, ale doprawdy nie wiemy.
10:7.4 (115.6) Nie uważamy kontroli nadrzędnej Najwyższości jako w pełni przewidywalnej. Ponadto, ta nieprzewidywalność wydaje się charakteryzować pewną niekompletnością rozwojową, stanowiącą niewątpliwie piętno niekompletności Najwyższego oraz niekompletności skończonego oddziaływania Rajskiej Trójcy.
10:7.5 (115.7) Śmiertelny umysł może zaraz pomyśleć o tysiącu i jednej rzeczy – o katastrofalnych zdarzeniach fizycznych, przerażających wypadkach, straszliwych nieszczęściach, bolesnych chorobach i światowych plagach – i pytać, czy takie dopusty są powiązane wzajemnie w nieznanych posunięciach tego, domniemanego działania Istoty Najwyższej. Szczerze mówiąc nie wiemy; doprawdy nie jesteśmy pewni. Zauważamy jednak, jak z upływem czasu wszystkie te trudne i bardziej czy mniej tajemnicze sytuacje zawsze wypracowują dobro i postęp dla wszechświatów. Może tak być, że okoliczności istnienia i niewytłumaczalne zmienności życia są splecione w sensowny wzorzec wysokich wartości, dzięki działaniom Najwyższego i kontroli nadrzędnej Trójcy.
10:7.6 (116.1) Jako syn Boży możesz dostrzec osobistą postawę miłości we wszystkich czynach Boga Ojca. Jednak nie zawsze będziesz mógł(-ogła) zrozumieć, ile działań Rajskiej Trójcy we wszechświecie przyczynia się do pomyślności pojedynczego śmiertelnika, żyjącego na ewolucyjnym świecie w przestrzeni. W rozwoju wieczności, działania Trójcy objawią się jako w pełni znaczące i rozumne, jednak istotom czasu nie zawsze się takimi wydają.
10:8.1 (116.2) Wiele prawd i faktów, dotyczących Rajskiej Trójcy, może być choćby częściowo zrozumiane dzięki zapoznaniu się z tymi jej funkcjami, które przewyższają skończoność.
10:8.2 (116.3) Niewskazane byłoby omawianie funkcjonowania Trójcy Ostateczności, można jednak ujawnić, że Bóg Ostateczny jest przejawem Trójcy, zrozumiałym przez Transcendentalnych. Jesteśmy skłonni uwierzyć, że zjednoczenie wszechświata nadrzędnego jest wynikowym aktem Ostatecznego i jest prawdopodobnie odzwierciedleniem pewnych, ale nie wszystkich, stadiów absonicznej kontroli nadrzędnej Rajskiej Trójcy. Ostateczny jest uwarunkowanym przejawem Trójcy w odniesieniu do absonitu jedynie w tym znaczeniu, w jakim Najwyższy częściowo reprezentuje Trójcę dla skończonego.
10:8.3 (116.4) Ojciec Wszechświatowy, Wieczny Syn oraz Nieskończony Duch, są w pewnym sensie osobowościami składowymi Bóstwa całościowego. Ich zjednoczenie w Rajskiej Trójcy oraz absolutne działanie Trójcy jest odpowiednikiem działania Bóstwa całościowego. I ta pełnia Bóstwa przewyższa zarówno to, co skończone jak i to, co absoniczne.
10:8.4 (116.5) Podczas gdy żadna pojedyncza osoba, spośród Rajskich Bóstw, w istocie nie dopełnia całego potencjału Bóstwa, robią to wszystkie trzy wspólnie. Trzy nieskończone osoby wydają się być najniższą liczbą istot, potrzebnych do uaktywnienia przedosobowego i egzystencjalnego potencjału Bóstwa całościowego – Bóstwa-Absolutu.
10:8.5 (116.6) Znamy Ojca Wszechświatowego, Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha jako osoby, ale ja nie znam osobiście Bóstwa-Absolutu. Kocham i czczę Boga Ojca; szanuję i honoruję Bóstwo-Absolut.
10:8.6 (116.7) Kiedyś przebywałem w takim wszechświecie, gdzie pewna grupa istot nauczała, że w wieczności finaliści mają się w końcu stać dziećmi Bóstwa-Absolutu. Jednak trudno mi zaakceptować takie rozwiązanie tajemnicy, która spowija przyszłość finalistów.
10:8.7 (116.8) Korpus Finalizmu składa się między innymi z tych śmiertelników czasu i przestrzeni, którzy osiągnęli doskonałość we wszystkim, co dotyczy woli Boga. Jako stworzeni i w zakresie możliwości istot stworzonych, znają oni prawdziwie i w pełni Boga. Znalazłszy tym samym Boga jako Ojca wszystkich istot, tacy finaliści muszą kiedyś zacząć poszukiwanie nadskończonego Ojca. Jednak takie poszukiwanie pociąga za sobą absoniczne w swej naturze zrozumienie ostatecznych atrybutów oraz charakteru Rajskiego Ojca. Wieczność pokaże, czy takie osiągnięcie jest możliwe, jednak przekonani jesteśmy, że jeśli nawet finaliści zrozumieją tą ostateczność boskości, prawdopodobnie nie będą mogli dotrzeć do nadostatecznych poziomów Bóstwa absolutnego.
10:8.8 (116.9) Może tak się zdarzyć, że finaliści częściowo dotrą do Bóstwa-Absolutu, ale nawet gdyby im się to udało, zawsze w wieczności wielu wieczności problem Absolutu Wszechświatowego będzie intrygował, mistyfikował, zbijał z tropu i stanowił wyzwanie dla wznoszących się i rozwijających finalistów, gdyż uświadamiamy sobie, że niemożliwe do zgłębienia kosmiczne związki Absolutu Wszechświatowego będą miały tendencje do narastania, proporcjonalnie do nieustannego rozszerzania się wszechświatów materialnych i ich duchowej administracji.
10:8.9 (117.1) Tylko nieskończoność może objawić Ojca Nieskończonego.
10:8.10 (117.2) [Nadzorowane przez Wszechświatowego Cenzora, działającego z upoważnienia Pradawnych Czasu, przebywających na Uversie].
Księga Urantii
Przekaz 11
11:0.1 (118.1) RAJ jest wiecznym centrum wszechświata wszechświatów i stałym miejscem pobytu Ojca Wszechświatowego, Wiecznego Syna, Nieskończonego Ducha i Boskich istot partnerskich i pomocniczych. Centralna Wyspa jest najbardziej gigantycznym, zorganizowanym ciałem kosmicznej rzeczywistości w całym wszechświecie nadrzędnym. Raj jest zarówno domeną materialną jak i mieszkaniem duchowym. Wszelkie inteligentne istoty, stworzone przez Ojca Wszechświatowego, zamieszkują w siedzibach materialnych; stąd absolutne centrum kontroli też musi być prawdziwie materialne. I znowu należy powtórzyć, że rzeczy duchowe i istoty duchowe są rzeczywiste.
11:0.2 (118.2) Materialne piękno Raju polega na przepychu jego fizycznej doskonałości; wielkość duchowa Wyspy Boga przejawia się we wspaniałych osiągnięciach intelektualnych i rozwoju umysłowym jej mieszkańców; chwała centralnej Wyspy ukazuje się w nieskończonym wyposażeniu Boskich osobowości duchowych – w światłości życia. Jednak bezmiar duchowego piękna i wspaniałości tej świetnej całości przekracza zupełnie pojmowanie skończonego umysłu istot materialnych. Śmiertelnik nie może zrozumieć chwały i duchowej okazałości Boskiego miejsca zamieszkania. Raj jest z wieczności; nie istnieją żadne zapisy czy podania, dotyczące początków owej centralnej Wyspy Światłości i Życia.
11:1.1 (118.3) W administracji domen wszechświatowych Raj służy rozlicznym celom, ale dla istot stworzonych istnieje on zasadniczo jako miejsce zamieszkania Bóstwa. Osobista obecność Ojca Wszechświatowego jest umiejscowiona dokładnie w centrum wyższej powierzchni tego, nieomal okrągłego, ale nie kulistego, miejsca pobytu Bóstw. Ta rajska obecność Ojca Wszechświatowego otoczona jest bezpośrednio osobistą obecnością Wiecznego Syna, podczas gdy ich obu otacza niewysłowiona chwała Nieskończonego Ducha.
11:1.2 (118.4) Bóg mieszka, mieszkał i zawsze będzie mieszkał w tej samej, centralnej i wiecznej siedzibie. Zawsze go tam znajdowaliśmy i zawsze będziemy go tam znajdować. Ojciec Wszechświatowy jest kosmicznie zogniskowany, duchowo uosobiony i geograficznie zamieszkały w centrum wszechświata wszechświatów.
11:1.3 (118.5) Wszyscy znamy prostą drogę, jaką należy iść, aby odnaleźć Ojca Wszechświatowego. Nie potraficie zrozumieć wielu tych spraw, które odnoszą się do Boskiej rezydencji, ponieważ jest ona tak bardzo oddalona i ogrom przestrzeni oddziela ją od was, ale ci, którzy potrafią zrozumieć znaczenie tych ogromnych odległości, znają miejsce pobytu Boga tak niezawodnie i pewnie, jak wy znacie położenie Nowego Jorku, Londynu, Rzymu czy Singapuru, miast wyraźnie umiejscowionych geograficznie na Urantii. Gdybyście byli mądrymi nawigatorami, mielibyście do dyspozycji statek, mapy i kompas, łatwo moglibyście dotrzeć do tych miast. Tak samo, gdybyście mieli czas i środki, pozwalające na przebycie drogi, posiadalibyście warunki duchowe i niezbędne przewodnictwo, moglibyście być pilotowani wszechświat za wszechświatem i orbita za orbitą, zawsze podróżując do wewnątrz gwiaździstych sfer, aż w końcu stanęlibyście przed centralną światłością duchowej chwały Ojca Wszechświatowego. Jeśli ktoś ma wszystko, co potrzeba do podróży, tak samo może znaleźć osobistą obecność Boga w centrum wszystkich rzeczy, jak może znaleźć odległe miasta na waszej własnej planecie. To, że nie odwiedzaliście tych miejsc, w żaden sposób nie neguje rzeczywistości ich istnienia. To, że tak mało wszechświatowych istot stworzonych znalazło Boga w Raju, w żaden sposób nie neguje ani rzeczywistości jego istnienia, ani rzeczywistości jego duchowej osoby w centrum wszystkich rzeczy.
11:1.4 (119.1) Ojca zawsze można zastać w tym, centralnym miejscu. Gdyby się przeniósł, mogłoby nastąpić wszechświatowe pandemonium, ponieważ w nim się zbiegają, w centrum jego pobytu, wszechświatowe linie grawitacji biegnące od krańców stworzenia. Czy to śledzimy obwód osobowości, wstecz poprzez wszechświaty, czy patrzymy za wznoszącymi się osobowościami, jak podróżują do wewnątrz ku Ojcu, czy to śledzimy linie grawitacji materialnej, aż do Raju dolnego, czy oglądamy rodzące się cykle siły kosmicznej, czy to patrzymy szlakiem linii grawitacji duchowej, aż do Wiecznego Syna, czy przyglądamy się korowodowi zdążających do wewnątrz Rajskich Synów Boga, czy śledzimy obwód umysłu, czy patrzymy na wiele bilionów istot niebiańskich, które pochodzą od Nieskończonego Ducha – drogą dowolnej z tych obserwacji lub poprzez nie wszystkie, prowadzeni jesteśmy bezpośrednio do obecności Ojca, do jego centralnego miejsca pobytu. Tutaj Bóg jest osobiście, literalnie i faktycznie obecny. Od jego nieskończonej istoty rozlewają się na wszystkie wszechświaty wezbrane strumienie życia, energii i osobowości.
11:2.1 (119.2) Ponieważ zaczynacie dostrzegać ogrom wszechświata materialnego, widzialny nawet z waszego położenia astronomicznego, z waszej pozycji w gwiezdnych systemach, powinno być dla was jasne, że tak potężny wszechświat materialny musi mieć odpowiednią i godną stolicę, centrum, odpowiadające godności i bezgraniczności wszechświatowego Władcy wszystkich tych ogromnych i rozległych kreacji, domen materialnych i istot żywych.
11:2.2 (119.3) W swoim kształcie Raj jest odmienny od innych, zamieszkałych ciał kosmicznych – nie jest kulisty. Jest on zdecydowanie elipsoidalny i posiada średnicę na linii północ-południe o jedną szóstą dłuższą od średnicy wschód-zachód. Centralna Wyspa jest zasadniczo płaska a odległość od powierzchni górnej do dolnej wynosi jedną dziesiątą średnicy wschód-zachód.
11:2.3 (119.4) Te różnice w wymiarach, gdy się je weźmie pod uwagę w związku ze stacjonarnym statusem i większym parciem na zewnątrz siły-energii na północnym końcu Wyspy, umożliwiają ustalenie absolutnych kierunków we wszechświecie nadrzędnym.
11:2.4 (119.5) Centralna Wyspa podzielona jest geograficznie na trzy funkcjonalne domeny:
11:2.5 (119.6) 1. Raj górny.
11:2.6 (119.7) 2. Raj obwodowy.
11:2.7 (119.8) 3. Raj dolny.
11:2.8 (119.9) O tej powierzchni Raju, która jest miejscem działalności osobowych, mówimy jako o stronie górnej a o powierzchni przeciwległej, jako o stronie dolnej. Obwód Raju przeznaczony jest na te działania, które ani nie są ściśle osobowe, ani też nieosobowe. Trójca wydaje się panować nad osobową czy wyższą płaszczyzną, Absolut Nieuwarunkowany nad płaszczyzną dolną, czy też nieosobową. Nie uważamy Absolutu Nieuwarunkowanego za osobę, sądzimy jednak, że funkcjonalna obecność przestrzenna tego Absolutu zogniskowana jest w Raju dolnym.
11:2.9 (120.1) Wieczna Wyspa stanowi jedyną w swoim rodzaju formę materializacji – stacjonarny system rzeczywistości. Rzeczywistym tworzywem Raju jest jednorodna organizacja potencji przestrzeni, niespotykana nigdzie indziej w całym rozległym wszechświecie wszechświatów. W różnych wszechświatach nadano jej wiele nazw, a Melchizedekowie z Nebadonu już od dawna nazywają ją absolutum. Podstawa rajskiego tworzywa nie jest ani martwa, ani ożywiona; jest to oryginalna, nieduchowa ekspresja Pierwszego Źródła i Centrum; to jest Raj i nie ma on duplikatu.
11:2.10 (120.2) Wydaje się nam, że Pierwsze Źródło i Centrum skoncentrował cały absolutny potencjał rzeczywistości kosmicznej w Raju, co jest częścią jego metody wyzwalania się od ograniczeń nieskończoności i jest środkiem umożliwiającym stworzenie tego, co podnieskończone a nawet czasu-przestrzeni. Nie wynika stąd jednak, że Raj ograniczony jest czasem-przestrzenią, tylko dlatego, że wszechświat wszechświatów wykazuje takie własności. Raj istnieje bez czasu i nie ma umiejscowienia w przestrzeni.
11:2.11 (120.3) Mówiąc w uproszczeniu, przestrzeń najwyraźniej bierze swój początek tuż poniżej Raju dolnego; czas tuż powyżej Raju górnego. Czas, tak jak wy go rozumiecie, nie jest cechą rajskiej egzystencji, chociaż obywatele centralnej Wyspy są w pełni świadomi bezczasowego porządku zdarzeń. Ruch nie jest właściwością Raju, jest on zależny od woli. Jednak idea odległości, nawet odległości absolutnej, ma bardzo duże znaczenie, ponieważ może być stosowana do względnych, rajskich lokalizacji. Raj jest bezprzestrzenny, dlatego jego obszary są absolutne a tym samym użyteczne na wiele różnych sposobów, przekraczających pojmowanie śmiertelnego umysłu.
11:3.1 (120.4) W Raju górnym istnieją trzy wielkie sfery funkcjonalne, obecność Bóstwa, Najświętsza Sfera i Święty Obszar. Rozległy rejon, bezpośrednio otaczający obecność Bóstw, pozostawiony jest jako Najświętsza Sfera i zarezerwowany jest dla czczenia, utrójcowiania oraz wysokich przedsięwzięć duchowych. W tej sferze nie ma żadnych struktur materialnych, żadnych wytworów czysto intelektualnych; nie mogą one tam istnieć. Dla mnie, próba zobrazowania ludzkiemu umysłowi boskiej natury i wspaniałej majestatyczności Najświętszej Sfery Raju jest bezcelowa. Jest to domena zupełnie duchowa a wy jesteście prawie zupełnie materialni. Dla czysto materialnej istoty rzeczywistość czysto duchowa najwyraźniej nie istnieje.
11:3.2 (120.5) Podczas gdy nie ma fizycznych obiektów materialnych na obszarze Najświętszego, w sektorach Świętej Krainy znajduje się wiele pamiątek z waszych materialnych dni a jest ich jeszcze więcej w pełnych wspomnień, historycznych obszarach Raju obwodowego.
11:3.3 (120.6) Święty Obszar, dalszy albo mieszkalny rejon, jest podzielony na siedem współśrodkowych stref. Raj zwany jest czasem „Domem Ojca”, jako że jest jego wiecznym miejscem zamieszkania a siedem stref nazywa się często „rajskimi mieszkaniami Ojca”. Wewnętrzna czy pierwsza strefa, zajmowana jest przez Obywateli Raju i rodowitych mieszkańców Havony, którzy mieli sposobność zamieszkać w Raju. Kolejna albo druga strefa, jest miejscem zamieszkania istot, wywodzących się z siedmiu superwszechświatów czasu i przestrzeni. Ta druga strefa jest częściowo podzielona na siedem rozległych sekcji, stanowiących rajską ojczyznę istot duchowych i wznoszących się istot stworzonych, przybyłych z wszechświatów rozwoju ewolucyjnego. Każdy z tych sektorów działa wyłącznie dla dobra i rozwoju osobowości z jednego superwszechświata, jednak wielkość tych obszarów prawie nieskończenie przekracza potrzeby obecnych siedmiu superwszechświatów.
11:3.4 (121.1) Każdy z siedmiu sektorów Raju podzielony jest na mniejsze części, zespoły mieszkalne, przeznaczone na ośrodki zakwaterowania dla miliarda gloryfikowanych, indywidualnych grup roboczych. Tysiąc takich jednostek stanowi dywizję. Sto tysięcy dywizji równa się kongregacji. Dziesięć milionów kongregacji tworzy zgromadzenie. Miliard zgromadzeń czyni wielki zespół. I te, coraz większe grupy, idą dalej, poprzez drugi wielki zespół, trzeci i jeszcze dalej, aż do siódmego wielkiego zespołu. Siedem wielkich zespołów tworzy zespół nadrzędny a siedem zespołów nadrzędnych składa się na zespół wyższy; w ten sposób ta organizacja rozciąga się w siedmiu coraz większych grupach, poprzez zespół wyższy, nadwyższy, niebiański, nadniebiański aż do zespołów najwyższych. Jednak nawet to nie zużywa całej dostępnej przestrzeni. Oszałamiająca ilość miejsca na mieszkania w Raju, ilość przekraczająca wasze pojmowanie, zajmuje znacznie mniej niż jeden procent przydzielonej na to powierzchni Świętej Krainy. Jest jeszcze sporo miejsca dla tych, co są w drodze do wewnątrz, nawet dla tych, co nie zaczną rajskiej wspinaczki aż do czasów wiecznej przyszłości.
11:4.1 (121.2) Centralna Wyspa kończy się nagle na obwodzie, jednak jej rozmiary są tak ogromne, że jej krańcowa krzywizna jest relatywnie niedostrzegalna w granicach jakiegokolwiek określonego obszaru. Obwodową powierzchnię Raju częściowo zajmują pola lądowania i ekspediowania różnych grup osobowości duchowych. Ponieważ strefy przestrzeni nienasyconej niemalże zazębiają się z obwodem Raju, wszystkie transporty osobowości, zmierzające do Raju, lądują w tych rejonach. Ani Raj górny ani dolny nie jest dostępny dla supernafinów transportujących, ani też dla innych typów istot, przemierzających przestrzeń.
11:4.2 (121.3) Siedem Duchów Nadrzędnych ma swe osobiste siedziby mocy i władzy na siedmiu sferach Ducha, okrążających Raj, w przestrzeni między jaśniejącymi globami Syna a wewnętrzną orbitą światów Havony, ale utrzymują one swe centrale zogniskowania siły na obwodzie Raju. To tutaj właśnie, powoli krążące obecności Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy określają rozmieszczenie siedmiu jaskrawych punktów odpowiednich rajskich energii, wychodzących do siedmiu superwszechświatów.
11:4.3 (121.4) Tutaj, na obwodzie Raju, znajdują się ogromne historyczne i prorocze tereny wystawowe, przydzielone Synom Stwórcom, poświęcone wszechświatom lokalnym czasu i przestrzeni. Jest tutaj prawie siedem bilionów takich, zarezerwowanych dla historii obszarów, zajętych już albo jeszcze wolnych, jednak tereny te, razem wzięte, zajmują jedynie około czterech procent tej części strefy obwodowej, która jest im przydzielona. Dochodzimy do wniosku, że te ogromne rezerwy przeznaczone są dla tych wszechświatów, które kiedyś mają być rozmieszczone poza granicami znanych obecnie, zamieszkałych siedmiu superwszechświatów.
11:4.4 (121.5) Ta część Raju, która została przydzielona na użytek istniejących wszechświatów, używana jest zaledwie w zakresie od jednego do czterech procent, natomiast powierzchnia przeznaczona na tę działalność jest co najmniej milion razy większa od naprawdę potrzebnej do tego celu. Raj jest wystarczająco wielki, aby pomieścić funkcje prawie nieskończonej kreacji.
11:4.5 (121.6) Dalsze próby uzmysłowienia wam chwały Raju mogą być jednak bezowocne. Musicie czekać i rozwijać się, kiedy oczekujecie na to, czego „oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani umysł człowieka nie zdołał pojąć, na rzeczy, które Ojciec Wszechświatowy przygotował tym, co przetrwają życie w ciele, na światach czasu i przestrzeni”.
11:5.1 (122.1) Co się tyczy Raju dolnego, wiemy tylko to, co zostało nam objawione; nie przebywają tam żadne osobowości. Nie ma on zgoła nic do czynienia z duchowymi sprawami istot inteligentnych, Bóstwo-Absolut również tam nie działa. Zostaliśmy poinformowani, że wszystkie obwody energii fizycznej i siły kosmicznej wywodzą się z Raju dolnego i zorganizowane są następująco:
11:5.2 (122.2) 1. Bezpośrednio pod miejscem pobytu Trójcy, w centralnej części Raju dolnego, znajduje się nieznana i nie objawiona Strefa Wieczności.
11:5.3 (122.3) 2. Strefę tę otacza bezpośrednio obszar nienazwany.
11:5.4 (122.4) 3. Rejon, zajmujący wierzchnie warstwy podpowierzchniowe, ma zasadniczo do czynienia z potencją przestrzeni i siłą-energią. Funkcjonowania tego, rozległego, eliptycznego centrum siły, nie można utożsamić ze znanym funkcjonowaniem jakiejkolwiek trójjedności, jednak podstawowe obciążenie-siła przestrzeni wydaje się być zogniskowane w tym rejonie. Centrum to składa się z trzech współśrodkowych, eliptycznych stref. Najbardziej wewnątrz znajduje się punkt ogniskujący działania siły-energii samego Raju; najdalsza, zewnętrzna strefa, może być ewentualnie utożsamiana z czynnościami Absolutu Nieuwarunkowanego, ale nie jesteśmy pewni tego, co się tyczy funkcji przestrzeni w strefie pośredniej.
11:5.5 (122.5) Strefa wewnętrzna tego centrum siły wydaje się działać jak gigantyczne serce, którego pulsowanie kieruje strumienie aż do najdalszych krańców przestrzeni fizycznej. Ukierunkowuje ona i modyfikuje siły-energie, ale prawie ich nie napędza. Rzeczywistość ciśnienia-obecności tych sił pierwotnych jest zdecydowanie większa na północnym krańcu centrum Raju, niż w rejonach południowych; taką różnicę zauważa się stale. Macierzyste siły przestrzeni wydają się dopływać na południu a wypływać na północy, dzięki działaniu jakiegoś nieznanego systemu krążenia, który zajmuje się rozprowadzaniem podstawowej formy siły-energii. Od czasu do czasu odnotowuje się również różnice w ciśnieniach wschodnio-zachodnich. Siły emanujące z tej strefy nie reagują na dostrzegalną grawitację fizyczną, ale zawsze są posłuszne grawitacji Raju.
11:5.6 (122.6) Strefa pośrednia centrum siły otacza bezpośrednio strefę wewnętrzną. Strefa pośrednia wydaje się być statyczna, oprócz tego, że rozszerza się ona i kurczy w trzech cyklach aktywności. Najsłabsza z tych pulsacji występuje na kierunku wschód-zachód, silniejsza na kierunku północ-południe, podczas gdy najsilniejsza fluktuacja występuje we wszystkich kierunkach, jako ogólne rozszerzanie się i kurczenie. Funkcja tej strefy pośredniej nigdy nie została naprawdę określona, ale musi ona mieć coś do czynienia z obustronnym dopasowaniem pomiędzy wewnętrzną a zewnętrzną strefą centrum siły. Uważa się, że strefa pośrednia jest mechanizmem kontrolnym przestrzeni pośredniej albo spokojnych stref, które oddzielają kolejne poziomy przestrzeni wszechświata nadrzędnego, jednak żaden dowód czy objawienie tego nie potwierdza. Wniosek taki można wysnuć z tego, że strefa pośrednia jest w pewien sposób związana z funkcjonowaniem mechanizmu przestrzeni nienasyconej wszechświata nadrzędnego.
11:5.7 (122.7) Strefa zewnętrzna jest największa i najbardziej aktywna, spośród trzech współśrodkowych, eliptycznych pasów nie zidentyfikowanego potencjału przestrzeni. Obszar ten jest miejscem trudnych do wyobrażenia operacji, centralnym punktem okręgu emanacji, biegnących w przestrzeń w każdym kierunku, do najbardziej oddalonych krańców siedmiu superwszechświatów i dalej, żeby się rozprzestrzenić na ogromnych i niewyobrażalnych domenach całej przestrzeni zewnętrznej. Ta kosmiczna obecność jest zupełnie bezosobowa a jednak wydaje się reagować pośrednio, w jakiś nieujawniony sposób, na wolę i nakazy nieskończonych Bóstw, kiedy działają jako Trójca. Przypuszcza się, że jest to centralne zogniskowanie, rajskie centrum, przestrzennej obecności Absolutu Nieuwarunkowanego.
11:5.8 (123.1) Wszystkie formy siły i wszystkie stadia energii wydają się być ujęte obwodem; krążą we wszechświatach i powracają określonymi drogami. Jednak emanacje uaktywnionej strefy Absolutu Nieuwarunkowanego wydają się być albo wychodzące, albo przychodzące, ale nie jedne i drugie równocześnie. Ta zewnętrzna strefa pulsuje w epokowych cyklach o gigantycznych proporcjach. Przez nieco ponad miliard lat czasu Urantii przestrzeń-siła tego centrum wychodzi; potem, przez podobny okres będzie przychodzić. I przejawy przestrzeni-siły tego centrum są powszechne; rozciągają się one na całą nasycalną przestrzeń.
11:5.9 (123.2) Cała fizyczna siła, energia i materia, stanowią jedność. Cała siła-energia na początku wychodzi z Raju dolnego i w końcu do niego wraca, po ukończeniu swego obiegu w przestrzeni. Jednak nie wszystkie energie i organizacje materii wszechświata wszechświatów, w swych obecnych stadiach zjawiskowych, wychodzą z Raju dolnego; przestrzeń jest łonem kilku form materii i prematerii. Chociaż zewnętrzna strefa rajskiego centrum siły jest źródłem energii kosmicznych, przestrzeń się stamtąd nie wywodzi. Przestrzeń nie jest siłą, energią czy mocą. Tak samo pulsacje tej strefy nie przyczyniają się do oddychania przestrzeni, ale stadium przychodzące i wychodzące tej strefy jest zsynchronizowane z liczącymi dwa miliardy lat cyklami rozszerzania się i kurczenia przestrzeni.
11:6.1 (123.3) Nie znamy dokładnie jak działa mechanizm oddychania przestrzeni; zauważamy po prostu, że cała przestrzeń kurczy się i rozszerza na przemian. To oddychanie dotyczy zarówno poziomego rozszerzania się przestrzeni nasyconej, jak i pionowych rozszerzeń przestrzeni nienasyconej, która znajduje się w rozległych zbiornikach przestrzeni, położonych powyżej i poniżej Raju. Aby wyobrazić sobie zarysy kubatury tych zbiorników przestrzeni, możecie sobie przypomnieć, jak wygląda klepsydra.
11:6.2 (123.4) Kiedy wszechświaty się rozszerzają, podczas poziomego szerzenia się przestrzeni nasyconej, zbiorniki rozwinięcia pionowego przestrzeni nienasyconej kurczą się i na odwrót. Przestrzeń nasycona i nienasycona zbiega się tuż poniżej Raju dolnego. Oba rodzaje przestrzeni przepływają tutaj przez kanały przeobrażające-regulujące, gdzie dokonuje się tych zmian, które czynią przestrzeń nasycalną przestrzenią nienasycalną i na odwrót, w cyklach kurczenia się i rozszerzania kosmosu.
11:6.3 (123.5) Przestrzeń „nienasycona” oznacza: nienasycona przez te siły, energie, moce i obecności, o których wiemy, że istnieją w przestrzeni nasyconej. Nie wiemy, czy przeznaczeniem przestrzeni pionowej (zbiornik) jest zawsze działać jako przeciwwaga przestrzeni poziomej (wszechświat); nie wiemy, czy istnieje twórcza intencja dotycząca przestrzeni nienasyconej; naprawdę bardzo mało wiemy o zbiornikach przestrzeni, zaledwie tyle, że istnieją one i wydają się być przeciwciężarem dla cyklów rozszerzania się i kurczenia przestrzeni we wszechświecie wszechświatów.
11:6.4 (123.6) Cykle oddychania przestrzeni trwają, w każdym ze swych stadiów, nieco ponad miliard lat czasu Urantii. W jednym stadium wszechświaty się rozszerzają, w drugim kurczą. Przestrzeń nasycona dochodzi teraz do środkowego punktu stadium rozszerzania się, podczas gdy nienasycona zbliża się do punktu środkowego stadium kurczenia się, a jesteśmy poinformowani, że najbardziej odległe rozwinięcia obu rozciągłości przestrzeni są teraz, teoretycznie, w jednakowej odległości od Raju. Zbiorniki przestrzeni nienasyconej rozpościerają się teraz pionowo nad Rajem górnym oraz poniżej Raju dolnego, akurat tak daleko, jak przestrzeń nasycona wszechświata rozciągnięta jest poziomo, na zewnątrz Raju obwodowego, aż do czwartego poziomu przestrzeni zewnętrznej a nawet dalej.
11:6.5 (124.1) Zbiorniki przestrzeni się kurczą przez miliard lat czasu Urantii, podczas gdy wszechświat nadrzędny i funkcje sił całej przestrzeni poziomej się rozszerzają. Potrzeba zatem nieco ponad dwu miliardów lat czasu Urantii na całkowite ukończenie cyklu rozszerzania-kurczenia.
11:7.1 (124.2) Na żadnej z powierzchni Raju przestrzeń nie istnieje. Jeśli ktoś „spojrzałby” prosto w górę, z górnej płaszczyzny Raju, nie „zobaczy” nic, oprócz przestrzeni nienasyconej, wychodzącej lub przychodzącej, teraz właśnie przychodzącej. Przestrzeń nie dotyka Raju; tylko spokojne strefy przestrzeni pośredniej stykają się z centralną Wyspą.
11:7.2 (124.3) Raj jest faktycznie nieruchomym jądrem względnie spokojnych stref, leżących pomiędzy przestrzenią nasyconą a nienasyconą. Geograficznie strefy te wydają się być względnym rozszerzeniem Raju, jednak prawdopodobnie istnieje w nich jakiś ruch. Wiemy o nich bardzo mało, ale zauważamy, że te strefy ograniczonego ruchu przestrzeni oddzielają przestrzeń nasyconą od nienasyconej. Podobne strefy istniały kiedyś pomiędzy poziomami przestrzeni nasyconej, ale teraz są one mniej spokojne.
11:7.3 (124.4) Przekrój pionowy całej przestrzeni przypomina nieco krzyż maltański, z jego poziomymi ramionami obrazującymi przestrzeń nasyconą (wszechświat) i z ramionami pionowymi obrazującymi przestrzeń nienasyconą (zbiornik). Rejony istniejące pomiędzy czterema ramionami rozdzielają je w pewnym sensie jako strefy przestrzeni pośredniej, oddzielające przestrzeń nasyconą i nienasyconą. Te ciche strefy przestrzeni pośredniej rozszerzają się coraz bardziej, w miarę oddalania się od Raju i w końcu opasują obrzeża całej przestrzeni, otaczając zupełnie zarówno zbiorniki przestrzeni jak i całe poziome rozwinięcie przestrzeni nasyconej.
11:7.4 (124.5) Przestrzeń ani nie jest podabsolutnym stanem w obrębie Absolutu Nieuwarunkowanego, ani też jego obecnością, nie jest też funkcją Ostatecznego. Jest ona darem Raju a przypuszcza się, że przestrzeń wielkiego wszechświata i wszystkich regionów zewnętrznych jest w istocie nasycona ancestralną potencją przestrzeni Absolutu Nieuwarunkowanego. Przestrzeń nasycona rozciąga się poziomo, od pobliża Raju obwodowego na zewnątrz, poprzez czwarty poziom przestrzeni i dalej, poza peryferie wszechświata nadrzędnego, nie wiemy jednak jak daleko.
11:7.5 (124.6) Jeśli wyobrazicie sobie skończoną, ale niewyobrażalnie wielką płaszczyznę w kształcie litery „V”, usytuowaną pod kątem prostym zarówno do górnej jak i dolnej powierzchni Raju, z jej ostrzem prawie stycznym do Raju obwodowego, a potem uzmysłowicie sobie tę płaszczyznę w obrocie eliptycznym wokół Raju, jej obieg będzie w przybliżeniu dawał zarys objętości przestrzeni nasyconej.
11:7.6 (124.7) Istnieje górne i dolne ograniczenie przestrzeni horyzontalnej, w odniesieniu do jakiejkolwiek danej lokalizacji we wszechświatach. Jeśli ktoś mógłby oddalić się dostatecznie daleko, pod kątem prostym do płaszczyzny Orvontonu, zarówno w górę jak i w dół, mógłby w końcu dotrzeć do wyższej albo niższej granicy przestrzeni nasyconej. W zakresie znanych rozmiarów wszechświata nadrzędnego, granice te oddalają się od siebie coraz bardziej, na coraz większych odległościach od Raju; przestrzeń coraz bardziej się pogrubia, w pewnym sensie bardziej niż płaszczyzna stworzenia – wszechświaty.
11:7.7 (125.1) Względnie spokojne strefy pomiędzy poziomami przestrzeni, jak te oddzielające siedem superwszechświatów od pierwszego poziomu przestrzeni zewnętrznej, stanowią olbrzymie, eliptyczne rejony spoczynkowych funkcji przestrzeni. Strefy te oddzielają od siebie rozległe galaktyki, biegnące wokół Raju uporządkowanym korowodem. Możecie wyobrazić sobie pierwszy poziom przestrzeni zewnętrznej, gdzie niezliczone wszechświaty są w stadium tworzenia a ogromny korowód galaktyk obraca się wokół Raju, ograniczony powyżej i poniżej spoczynkowymi strefami przestrzeni pośredniej, jak również ograniczony wewnętrznym oraz zewnętrznym marginesem względnie spokojnych stref przestrzennych.
11:7.8 (125.2) Poziom przestrzeni funkcjonuje zatem jako eliptyczny obszar pełen ruchu, otoczony ze wszystkich stron względną nieruchomością. Takie związki ruchu i spokoju tworzą zakrzywiony tor w przestrzeni, o zmniejszonym oporze dla ruchu, którym generalnie podąża siła kosmiczna i energia powstająca, kiedy bez końca krążą wokół Wyspy Raj.
11:7.9 (125.3) Takie naprzemianległe strefy we wszechświecie nadrzędnym, wraz ze strumieniem galaktyk krążącym zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara oraz na przemian w kierunku przeciwnym, są czynnikiem stabilizacyjnym grawitacji fizycznej, zapobiegającym narastaniu ciśnienia grawitacji aż do punktu rozrywania i rozpraszania. Takie rozmieszczenie wywiera wpływy antygrawitacyjne i wyhamowuje niebezpieczne skądinąd prędkości.
11:8.1 (125.4) Nieuchronne przyciąganie grawitacyjne skutecznie trzyma w uścisku wszystkie światy ze wszystkich wszechświatów w całej przestrzeni. Grawitacja jest wszechpotężnym uchwytem fizycznej obecności Raju. Grawitacja jest wszechmocną nicią, na którą są nawleczone błyszczące gwiazdy, płonące słońca i kręcące się sfery, stanowiące wszechświatowe, fizyczne ozdoby wiecznego Boga, który jest wszystkimi rzeczami, wypełnia wszystkie rzeczy i w którym wszystkie rzeczy się zawierają.
11:8.2 (125.5) Wyspa Raj jest centrum i punktem zogniskowania absolutnej grawitacji materialnej, uzupełnianej przez ciemne ciała grawitacyjne okrążające Havonę, równoważonej przez zbiorniki przestrzeni, górny i dolny. Wszystkie znane emanacje, wychodzące z Raju dolnego, niezmiennie i bezbłędnie reagują na centralne przyciąganie grawitacyjne, działające na niekończące się, eliptyczne orbity poziomów przestrzeni we wszechświecie nadrzędnym. Każda znana forma rzeczywistości kosmicznej posiada krzywiznę wieków, kierunek krążenia – obrót tej wielkiej elipsy.
11:8.3 (125.6) Przestrzeń nie reaguje na grawitację, ale działa jako równoważnik grawitacji. Bez poduszki przestrzennej wybuch mógłby rozerwać krążące ciała kosmiczne. Przestrzeń nasycona wywiera również antygrawitacyjny wpływ na grawitację fizyczną albo liniową; przestrzeń faktycznie może neutralizować takie działanie grawitacji, chociaż nie może go opóźnić. Absolutna grawitacja jest grawitacją Raju. Lokalna albo liniowa grawitacja odnosi się do elektrycznego stadium energii czy materii; działa ona w granicach wszechświata centralnego, superwszechświata i wszechświatów zewnętrznych, gdziekolwiek nastąpiła odpowiednia materializacja.
11:8.4 (125.7) Liczne formy siły kosmicznej, energii fizycznej, mocy wszechświatowej i różne rodzaje materializacji przejawiają trzy generalne, choć nie doskonale odrębne, stadia reagowania na grawitację Raju:
11:8.5 (126.1) 1. Stadia przedgrawitacyjne (siła). Jest to pierwszy stopień indywidualizacji potencji przestrzeni w preenergetyczne formy siły kosmicznej. Stadium to jest porównywalne do koncepcji wstępnego obciążenia-siły przestrzeni, czasami zwanego czystą energią lub segregatą.
11:8.6 (126.2) 2. Stadia grawitacyjne (energia). Ta modyfikacja obciążenia-siły przestrzeni wywoływana jest przez działalność rajskich organizatorów siły. Oznacza to pojawienie się systemu energii, reagującego na przyciąganie grawitacyjne Raju. Ta powstająca energia jest początkowo neutralna, ale w konsekwencji dalszych przeobrażeń będzie przejawiać tak zwane ujemne i dodatnie właściwości. To stadium określamy jako ultimata.
11:8.7 (126.3) 3. Stadia pograwitacyjne (wszechświatowa moc). W tym stadium, energia-materia przejawia reakcją na kontrolę grawitacji liniowej. We wszechświecie centralnym te systemy fizyczne stanowią trojaką organizację, nazywaną triata. Są to macierzyste systemy supermocy dla kreacji czasu i przestrzeni. Systemy fizyczne superwszechświatów mobilizowane są przez Wszechświatowych Dyspozytorów Mocy i ich pomocników. Te materialne struktury są dwojakie w swej formie i nazywają się grawita. Ciemne ciała grawitacyjne, okrążające Havonę, nie są ani triatą ani grawitą, a ich moc przyciągająca ma cechy obu form grawitacji fizycznej, liniowej i absolutnej.
11:8.8 (126.4) Potencja przestrzeni nie podlega oddziaływaniom żadnej formy grawitacji. To pierwotne wyposażenie Raju nie jest aktualnym poziomem rzeczywistości, ale jest protoplastą wszystkich relatywnie funkcjonalnych rzeczywistości nieduchowych – wszystkich przejawów siły-energii oraz organizacji mocy i materii. Potencja przestrzeni jest terminem trudnym do zdefiniowania. Nie oznacza to tego, co poprzedza przestrzeń; jej znaczenie powinno przywodzić na myśl ideę potencji i potencjałów istniejących w obrębie przestrzeni. W przybliżeniu można ją sobie wyobrazić jako coś, co zawiera wszystkie te absolutne wpływy i potencjały, emanujące z Raju i stanowi obecność przestrzenną Absolutu Nieuwarunkowanego.
11:8.9 (126.5) Raj jest absolutnym źródłem i wiecznym punktem ogniskującym całej energii-materii wszechświata wszechświatów. Absolut Nieuwarunkowany jest objawicielem, regulatorem i składnicą tego, co ma swe źródło w Raju i stamtąd pochodzi. Powszechna obecność Absolutu Nieuwarunkowanego wydaje się odpowiadać idei potencjalnie nieskończonego szerzenia się grawitacji, elastycznego napięcia obecności Raju. Idea ta pomaga nam zrozumieć fakt, że wszystko jest przyciągane do wewnątrz, w kierunku Raju. Ilustracja jest uproszczona, niemniej jednak pomocna. Wyjaśnia ona także to, dlaczego grawitacja zawsze działa preferencyjnie, w płaszczyźnie prostopadłej do masy, jest to zjawisko znamionujące różnice w wymiarach Raju i otaczających kreacji.
11:9.1 (126.6) Raj jest unikalny, dlatego, że jest on miejscem pochodzenia i ostatecznym celem przeznaczenia wszystkich osobowości duchowych. Chociaż jest prawdą, że nie wszystkie niższe istoty duchowe z wszechświatów lokalnych muszą dotrzeć wprost do Raju, Raj zawsze pozostaje celem pragnień wszystkich osobowości nadmaterialnych.
11:9.2 (126.7) Raj jest geograficznym centrum nieskończoności; nie jest on częścią powszechnego stworzenia, nie jest nawet rzeczywistą częścią wiecznego wszechświata Havony. Często nawiązujemy do centralnej Wyspy jako należącej do Boskiego wszechświata, ale naprawdę tak nie jest. Raj jest bytem wiecznym i wyjątkowym.
11:9.3 (127.1) W przeszłej wieczności, kiedy Ojciec Wszechświatowy okazał nieskończoną ekspresję osobowości swej duchowej jaźni w istocie Wiecznego Syna, objawił równocześnie nieskończony potencjał swej nieosobowej jaźni jako Raj. Nieosobowy i nieduchowy Raj wydaje się być nieuniknionym następstwem Ojcowskiej woli i tego aktu, który uwiecznił Pierwszego Syna. Tym samym Ojciec planuje rzeczywistość w dwu istotnych stadiach – osobowym i nieosobowym, duchowym i nieduchowym. Napięcie pomiędzy nimi, w obliczu woli działania Ojca i Syna, dało byt Wspólnemu Aktywizatorowi i wszechświatowi centralnemu światów materialnych i istot duchowych.
11:9.4 (127.2) Kiedy rzeczywistość zostaje zróżnicowana na osobową i nieosobową (Wieczny Syn i Raj), trudno jest prawidłowo nazywać to, co nieosobowe „Bóstwem”, chyba, że w jakiś sposób się do tego kwalifikuje. Energię i materialne skutki działań Bóstwa trudno byłoby nazywać Bóstwem. Bóstwo może być przyczyną znacznej części tego, co nie jest Bóstwem a Raj Bóstwem nie jest; tak samo nie jest świadomy w tym sensie, w jakim człowiek śmiertelny mógłby ewentualnie rozumieć to określenie.
11:9.5 (127.3) Raj nie jest protoplastą żadnej istoty czy żywego bytu, nie jest stwórcą. Osobowość i związki umysłowo-duchowe są przekazywalne, ale nie forma. Formy nigdy nie są odzwierciedleniami; są duplikatami – reprodukcjami. Raj jest absolutem form; Havona jest ukazaniem tych potencjałów w aktualności.
11:9.6 (127.4) Miejsce pobytu Boga jest centralne i wieczne, wspaniałe i idealne. Jego dom jest cudownym wzorem dla wszystkich wszechświatowych światów zarządu a centralny wszechświat, w którym mieszka Bóg, jest wzorcem dla wszystkich wszechświatów, jeśli idzie o ich ideały, organizację i ostateczne przeznaczenie.
11:9.7 (127.5) Raj jest wszechświatową stolicą wszystkich działań osobowych, jak również źródłem-centrum wszystkich przejawów siły-przestrzeni i energii. Wszystko, co było, co jest teraz albo co będzie, przyszło, przychodzi, albo będzie przychodzić z tego, centralnego, trwałego miejsca pobytu wiecznych Bogów. Raj jest centrum całego stworzenia, źródłem wszystkich energii oraz miejscem pierwotnego pochodzenia wszystkich osobowości.
11:9.8 (127.6) Na koniec, najbardziej istotną dla śmiertelników rzeczą, dotyczącą wiecznego Raju jest to, że to doskonałe miejsce pobytu Ojca Wszechświatowego jest rzeczywistym i bardzo odległym przeznaczeniem nieśmiertelnych dusz ludzkich – materialnych synów Bożych – wznoszących się istot z ewolucyjnych światów czasu i przestrzeni. Każdy, rozpoznający Boga śmiertelnik, który zaczął iść drogą czynienia woli Ojcowskiej, już jest na bardzo długim, rajskim szlaku dążenia do boskości i osiągania doskonałości. I kiedy taka istota, zwierzęcego pochodzenia, stoi przed Bogami z Raju, jak to teraz czynią niezliczone ich rzesze wzniósłszy się z niskich sfer przestrzeni, osiągnięcie takie stanowi rzeczywistość przeobrażenia duchowego graniczącego z limitami najwyższości.
11:9.9 (127.7) [Przedstawione przez Perfektora Mądrości, upoważnionego do tego przez Pradawnych Czasu z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 12
12:0.1 (128.1) OGROM rozległego stworzenia, dzieło Ojca Wszechświatowego, przekracza zupełnie pojmowanie skończonej wyobraźni; kolosalność wszechświata nadrzędnego zdumiewa nawet istoty mojej klasy. Jednak umysł śmiertelny może sporo się nauczyć o tym, jak wszechświaty są rozłożone i uporządkowane; możecie dowiedzieć się cokolwiek o ich organizacji fizycznej i zdumiewającej administracji; możecie sporo się nauczyć o różnych grupach istot inteligentnych, zamieszkujących siedem wszechświatów czasu i centralny wszechświat wieczności.
12:0.2 (128.2) Zasadniczo, to znaczy w wiecznym potencjale, materialną kreację wyobrażamy sobie jako nieskończoną, ponieważ Ojciec Wszechświatowy jest faktycznie nieskończony, gdy jednak badamy i obserwujemy całość materialnej kreacji, wiemy, że w jakimkolwiek danym momencie czasowym jest ona ograniczona, chociaż dla waszych, skończonych umysłów jest ona względnie bez limitów, właściwie nieograniczona.
12:0.3 (128.3) Jesteśmy przekonani, dzięki badaniu praw fizyki i obserwacji domen gwiezdnych, że nieskończony Stwórca jeszcze się nie ujawnił w skończoności kosmicznej ekspresji, że wiele kosmicznego potencjału Nieskończonego wciąż zawarte jest w nim samym i nie objawione. Dla istot stworzonych wszechświat nadrzędny może wydawać się prawie bezkresny, jednak daleki jest on od ukończenia; wciąż istnieją fizyczne ograniczenia materialnego stworzenia a empiryczne objawianie wiecznego celu nadal trwa.
12:1.1 (128.4) Wszechświat wszechświatów nie jest ani nieskończoną płaszczyzną, ani bezgranicznym sześcianem ani też nieogarnionym kręgiem, choć oczywiście posiada wymiary. Prawa organizacji fizycznej i administracji jasno dowodzą, że całe to rozległe skupisko siły-energii i materii-mocy działa zasadniczo jako element przestrzeni, jako zorganizowana i skoordynowana całość. Obserwowalne zachowanie się materialnej kreacji daje dowód na istnienie wszechświata fizycznego w określonych granicach. Ostatecznego dowodu istnienia, zarówno kolistego jak i ograniczonego wszechświata, dostarcza dobrze nam znany fakt, że wszelkie formy energii podstawowej zawsze krążą po zakrzywionym torze poziomów przestrzeni wszechświata nadrzędnego i podporządkowane są stałemu i absolutnemu przyciąganiu grawitacji Raju.
12:1.2 (128.5) Kolejne poziomy przestrzeni wszechświata nadrzędnego są głównymi sekcjami przestrzeni nasyconej – całego zorganizowanego i częściowo zamieszkałego stworzenia, albo tego, które dopiero będzie zorganizowane i zamieszkałe. Uważamy, że gdyby wszechświat nadrzędny nie był szeregiem eliptycznych poziomów przestrzeni, o obniżonym oporze dla ruchu, położonych naprzemianlegle ze strefami względnego spokoju, wtedy dałoby się zaobserwować, jak niektóre z kosmicznych energii wystrzeliwują na skalę nieskończoną, prostoliniowym torem w przestrzenne bezdroża; nigdy jednak nie napotkaliśmy siły, energii czy materii, zachowującej się w ten sposób, wszystkie one wciąż wirują, zawsze krążą w przestrzeni po wielkich orbitach.
12:1.3 (129.1) Posuwając się z Raju na zewnątrz, przez horyzontalne rozwinięcie przestrzeni nasyconej, można zauważyć, jak wszechświat nadrzędny istnieje w sześciu współśrodkowych elipsach – poziomach przestrzeni okrążających centralną Wyspę:
12:1.4 (129.2) 1. Wszechświat centralny – Havona.
12:1.5 (129.3) 2. Siedem superwszechświatów.
12:1.6 (129.4) 3. Pierwszy poziom przestrzeni zewnętrznej.
12:1.7 (129.5) 4. Drugi poziom przestrzeni zewnętrznej.
12:1.8 (129.6) 5. Trzeci poziom przestrzeni zewnętrznej.
12:1.9 (129.7) 6. Czwarty i najdalszy poziom przestrzeni.
12:1.10 (129.8) Wszechświat centralny, Havona, nie jest kreacją czasu; to jest byt wieczny. Ten wszechświat, bez początku i końca, składa się z miliarda sfer o wysublimowanej doskonałości a okrążany jest przez ogromne, ciemne ciała grawitacyjne. W centrum Havony znajduje się stacjonarna i absolutnie stabilna Wyspa Raj, okrążana przez jej dwadzieścia jeden satelitów. Dzięki olbrzymim masom ciemnych ciał grawitacyjnych, prawie na obrzeżu wszechświata centralnego, suma masy tej kreacji centralnej przekracza znacznie całkowitą, znaną masę wszystkich siedmiu części wielkiego wszechświata.
12:1.11 (129.9) System Raj-Havona, wieczny wszechświat okrążający wieczną Wyspę, stanowi doskonałe i wieczne jądro wszechświata nadrzędnego; wszystkie siedem superwszechświatów i wszystkie rejony przestrzeni zewnętrznej obracają się po stałych orbitach wokół gigantycznego, centralnego skupiska satelitów Raju i sfer Havony.
12:1.12 (129.10) Siedem superwszechświatów nie stanowi zasadniczych struktur fizycznych, chociaż ich granice nigdzie nie rozdzielają rodziny mgławic, nie przecinają także wszechświata lokalnego, podstawowej jednostki stworzenia. Każdy superwszechświat jest po prostu geograficznym zgrupowaniem przestrzennym, obejmującym w przybliżeniu jedną siódmą zorganizowanej i częściowo zamieszkałej kreacji posthavonalnej i każdy zawiera niemalże równą ilość wszechświatów lokalnych, mieszczących się w przestrzeni superwszechświata. Wasz wszechświat lokalny, Nebadon, jest jedną z nowszych kreacji w Orvontonie, siódmym superwszechświecie.
12:1.13 (129.11) Wielki wszechświat jest obecnie zorganizowaną i zamieszkałą kreacją. Składa się z siedmiu superwszechświatów, z łącznym potencjałem ewolucyjnym dochodzącym do około siedmiu bilionów zamieszkałych planet, nie mówiąc już o wiecznych sferach kreacji centralnej. Jednak to orientacyjne oszacowanie nie uwzględnia zaprojektowanych sfer administracyjnych, jak również nie obejmuje odosobnionych grup wszechświatów niezorganizowanych. Postrzępione teraz obrzeża wielkiego wszechświata stanowią jego nierówne i niewykończone peryferia, co razem z bardzo niestabilnym stanem całej astronomicznej perspektywy, sugeruje naszym obserwatorom gwiezdnym, że jak dotychczas nawet siedem superwszechświatów nie jest ukończone. Gdy poruszamy się w dowolnym kierunku, w granicach wielkiego wszechświata, z jego Boskiego centrum na zewnątrz, dochodzimy w końcu do zewnętrznych krańców zorganizowanej i zamieszkałej kreacji, do zewnętrznych kresów wielkiego wszechświata. I blisko tej, zewnętrznej granicy, w oddalonym kącie owej wspaniałej kreacji, wasz wszechświat lokalny tętni ożywionym życiem.
12:1.14 (129.12) Poziomy przestrzeni zewnętrznej. Daleko w przestrzeni, w wielkiej odległości od siedmiu zamieszkałych superwszechświatów, gromadzą się rozległe i niewiarygodnie wielkie obwody sił i energii materializujących. Pomiędzy obwodami energii siedmiu superwszechświatów a tym gigantycznym, zewnętrznym pasem działania sił, istnieje stosunkowo cicha strefa przestrzeni o niejednakowej szerokości, przeciętnie około czterystu tysięcy lat świetlnych. W tych strefach przestrzennych nie ma pyłu gwiezdnego – kosmicznej mgły. Nasi badacze, zajmujący się tymi zjawiskami, mają wątpliwości odnośnie dokładnego statusu sił przestrzennych, istniejących w tej strefie względnej ciszy, jaka okala siedem superwszechświatów. Jednak około pół miliona lat świetlnych poza obrzeżami obecnego, wielkiego wszechświata, dostrzegamy początek strefy gigantycznych operacji energii, których ilość i intensywność narasta na obszarze ponad dwudziestu pięciu milionów lat świetlnych. Te gigantyczne kręgi ożywiających energii usytuowane są na pierwszym poziomie przestrzeni zewnętrznej i tworzą ciągły pas aktywności kosmicznych, okalający całą znaną, zorganizowaną i zamieszkałą kreację.
12:1.15 (130.1) Jeszcze większe ożywienie występuje poza tymi rejonami, ponieważ fizycy z Uversy wykryli wczesne oznaki siły, świadczące o jej pojawieniu się ponad pięćdziesiąt milionów lat świetlnych poza najdalszym zasięgiem fenomenu pierwszego poziomu przestrzeni zewnętrznej. Aktywność taka oznacza niewątpliwie organizację materialnych kreacji drugiego poziomu przestrzeni zewnętrznej wszechświata nadrzędnego.
12:1.16 (130.2) Wszechświat centralny jest wieczną kreacją; siedem wszechświatów to kreacje czasowe; przeznaczeniem czterech poziomów przestrzeni zewnętrznej jest bez wątpienia wyniknięcie-rozwinięcie ostateczności kreacji. Są jednak tacy, którzy utrzymują, że Nieskończony nigdy nie znajdzie pełni ekspresji poniżej nieskończoności i tym samym postulują dodatkową i nie objawioną kreację, poza czwartym, najdalszym poziomem przestrzeni, ewentualny wciąż rozszerzający się, nigdy niekończący się wszechświat nieskończoności. W teorii nie wiemy, jak można ograniczyć nieskończoność Stwórcy, czy też potencjalną nieskończoność kreacji, uważamy jednak, że wszechświat nadrzędny ma ograniczenia, tak jak istnieje i jak jest zarządzany, że jest definitywnie określony i ograniczony na swych zewnętrznych krawędziach przez otwartą przestrzeń.
12:2.1 (130.3) Gdy astronomowie z Urantii patrzą, przez swoje coraz mocniejsze teleskopy, w tajemnicze obszary przestrzeni zewnętrznej i dostrzegają zdumiewającą ewolucję prawie niezliczonych wszechświatów fizycznych, powinni sobie uświadomić, że przypatrują się wprowadzaniu w życie wspaniałych, niezbadanych planów Architektów Wszechświata Nadrzędnego. Naprawdę mamy dowody, wskazujące na obecność wpływów pewnych rajskich osobowości, tu i ówdzie, na obszarach rozległych przejawów energii, tak charakterystycznych teraz dla regionów zewnętrznych, patrząc jednak z szerszej perspektywy, regiony przestrzeni rozpościerające się poza zewnętrznymi granicami siedmiu superwszechświatów są generalnie uznawane za domeny Absolutu Nieuwarunkowanego.
12:2.2 (130.4) Chociaż nieuzbrojone oko ludzkie może dostrzec zaledwie dwie lub trzy mgławice poza granicami superwszechświata Orvontonu, wasze teleskopy odkrywają dosłownie miliony wszechświatów fizycznych, będących w trakcie formowania. Większość domen gwiezdnych, wizualnie dostępnych penetracji waszych dzisiejszych teleskopów, znajduje się w Orvontonie, jednak większe teleskopy, przy użyciu techniki fotograficznej, przenikają daleko poza granice wielkiego wszechświata, do domen przestrzeni zewnętrznej, gdzie istnieją niezliczone wszechświaty będące w stadium organizacji. I są jeszcze miliony innych wszechświatów, znajdujących się poza zasięgiem waszych współczesnych instrumentów.
12:2.3 (130.5) W niezbyt odległej przyszłości, nowe teleskopy odsłonią przed zdziwionym wzrokiem astronomów Urantii nie mniej niż 375 milionów nowych galaktyk, położonych w odległych rejonach przestrzeni zewnętrznej. Jednocześnie te właśnie, mocniejsze teleskopy, wyjawią, że wiele wysp-wszechświatów, o których uprzednio sądzono, że leżą w przestrzeni zewnętrznej, faktycznie stanowi część galaktycznego systemu Orvontonu. Siedem superwszechświatów wciąż rośnie, obrzeża każdego z nich stopniowo się poszerzają, nowe mgławice wciąż się stabilizują i organizują a niektóre z tych mgławic, które astronomowie z Urantii uważają za pozagalaktyczne, leżą w istocie na skraju Orvontonu i podróżują razem z nami.
12:2.4 (131.1) Obserwatorzy gwiezdni na Uversie dostrzegają, że wielki wszechświat otoczony jest przez zaczątki wielu rozmaitych gromad gwiezdnych i planetarnych, całkowicie otaczających koncentrycznymi pierścieniami obecnie zamieszkałą kreację, na które składają się niezliczone wszechświaty zewnętrzne. Fizycy z Uversy obliczają, że energia i materia tych zewnętrznych i niezbadanych rejonów już teraz wielokrotnie przekracza całkowitą masę materialną i ładunek energetyczny, zawarty we wszystkich siedmiu superwszechświatach. Zostaliśmy poinformowani, że przeobrażenia siły kosmicznej, zachodzące na tych poziomach przestrzeni zewnętrznej, są dziełem rajskich organizatorów siły. Wiemy również, że siły takie pojawiają się przed tymi energiami fizycznymi, które obecnie aktywizują wielki wszechświat. Dyspozytorzy mocy z Orvontonu nie mają jednak nic do czynienia z tymi, bardzo odległymi domenami, tak samo ruchy energii tam dostrzegalne nie są połączone z obwodami mocy zorganizowanych i zamieszkałych kreacji.
12:2.5 (131.2) Bardzo mało wiemy o tym, co oznaczają te kolosalne fenomeny przestrzeni zewnętrznej. W stadium tworzenia jest większa kreacja przyszłości. Możemy dostrzec jej bezmiar, możemy zauważyć jej rozciągłość i odczuwać jej majestatyczne rozmiary, jednak z drugiej strony niewiele więcej wiemy o tych domenach, niż wiedzą astronomowie z Urantii. Tak dalece jak się orientujemy, nie ma w tym zewnętrznym pierścieniu mgławic, słońc i planet żadnych istot materialnych klasy ludzkiej, żadnych aniołów czy innych istot duchowych. Ta odległa domena leży poza jurysdykcją i administracją rządów superwszechświatów.
12:2.6 (131.3) W całym Orvontonie przeważa opinia, że w trakcie tworzenia jest nowy typ kreacji, ta klasa wszechświatów, które mają stać się sceną przyszłych działań gromadzącego się teraz Korpusu Finalizmu; i jeśli nasze przypuszczenia są prawdziwe, nieskończona przyszłość może przynieść wam wszystkim te same, przepiękne przeżycia, jakie nieskończona przeszłość dała waszym nestorom i poprzednikom.
12:3.1 (131.4) Wszelkie formy siły-energii – materialne, umysłowe czy duchowe – podlegają pewnym ujęciom, tym powszechnym obecnościom, które nazywamy grawitacją. Osobowość także podlega grawitacji – wyłącznemu obwodowi Ojca, a chociaż jest to wyłącznie Ojcowski obwód, nie jest on oddzielony od innych obwodów; Ojciec Wszechświatowy jest nieskończony i działa we wszystkich czterech, absolutnych obwodach grawitacyjnych wszechświata nadrzędnego:
12:3.2 (131.5) 1. Grawitacja osobowości Ojca Wszechświatowego.
12:3.3 (131.6) 2. Grawitacja duchowa Wiecznego Syna.
12:3.4 (131.7) 3. Grawitacja umysłowa Wspólnego Aktywizatora.
12:3.5 (131.8) 4. Kosmiczna grawitacja Rajskiej Wyspy.
12:3.6 (131.9) Te cztery obwody nie są związane z dolnym centrum siły Raju; nie są one ani siłą, ani energią, ani obwodami mocy. Są to absolutne obwody obecności i tak jak Bóg, są one niezależne od czasu i przestrzeni.
12:3.7 (132.1) W związku z tym ciekawe będzie przytoczyć pewne obserwacje, dokonane w ostatnich tysiącleciach na Uversie przez korpus badaczy grawitacji. Ta grupa specjalistów doszła do następujących wniosków, dotyczących różnych systemów grawitacyjnych we wszechświecie nadrzędnym:
12:3.8 (132.2) 1. Grawitacja fizyczna. Wyliczywszy szacunkową sumę obciążenia grawitacji fizycznej wielkiego wszechświata, pracowicie porównali te odkrycia z szacowaną całkowitą, obecnie aktywną grawitacją absolutną. Obliczenia te wykazują, że całkowite funkcjonowanie grawitacji wielkiego wszechświata stanowi bardzo małą część szacowanego przyciągania grawitacyjnego Raju, obliczonego na podstawie reakcji grawitacyjnej podstawowych jednostek fizycznych wszechświatowej materii. Badacze ci doszli do zdumiewających wniosków, że wszechświat centralny i otaczające go siedem superwszechświatów obecnie zużywają zaledwie około pięć procent aktywnie działającego uchwytu absolutnej grawitacji Raju. Inaczej mówiąc, w chwili obecnej około dziewięćdziesiąt pięć procent aktywnego działania grawitacji kosmicznej Wyspy Raj, obliczonej w tej ogólnej teorii, zaangażowane jest do kontroli systemów materialnych znajdujących się poza granicami obecnie zorganizowanych wszechświatów. Obliczenia te odnoszą się w całości do grawitacji absolutnej; grawitacja liniowa jest zjawiskiem oddziaływań wzajemnych i może być obliczana tylko dzięki poznaniu rzeczywistej grawitacji Raju.
12:3.9 (132.3) 2. Grawitacja duchowa. Tym samym sposobem, porównywalnych oszacowań i obliczeń, badacze ci prześledzili obecną moc oddziaływania grawitacji duchowej i przy współpracy Samotnych Posłańców oraz innych osobowości duchowych, podsumowali aktywną grawitację duchową Drugiego Źródła i Centrum. Najbardziej pouczającym i godnym odnotowania jest to, że znaleźli prawie taką samą wartość rzeczywistej i funkcjonalnej grawitacji duchowej w wielkim wszechświecie, jaką postulowali dla obecnie istniejącej, całkowitej aktywnej grawitacji duchowej. Innymi słowy, w chwili obecnej zauważa się, że praktycznie cała grawitacja duchowa Wiecznego Syna, obliczona w tej całościowej teorii, działa w wielkim wszechświecie. Jeśli odkryciom tym można ufać, możemy dojść do wniosku, że rozwijające się teraz w przestrzeni zewnętrznej wszechświaty są całkowicie nieduchowe. Jeśli jest to prawdą, wyjaśniałoby to zadowalająco fakt, dlaczego istoty obdarzone duchem mają niewiele albo wcale nie mają informacji o tych rozległych przejawach energii, oprócz zaznajomienia się z faktem ich fizycznego istnienia.
12:3.10 (132.4) 3. Grawitacja umysłowa. Stosując te same metody obliczeń porównywalnych, eksperci owi zaatakowali problem obecności i reakcji grawitacji umysłowej. Ustalona została szacunkowa jednostka umysłu, przez wyciągnięcie przeciętnej z trzech materialnych i trzech duchowych typów umysłowości, chociaż rodzaj umysłu, znaleziony u dyspozytorów mocy i ich pomocników, okazał się czynnikiem utrudniającym ustalenie podstawowej jednostki grawitacji umysłowej. Obliczenie obecnych możliwości działania grawitacji umysłowej Trzeciego Źródła i Centrum, zgodnie z teorią całościową, nie było zbyt trudne. Aczkolwiek w tym przypadku wnioski nie są tak miarodajne, jak przy obliczaniu grawitacji fizycznej i duchowej, jednakże są one relatywnie bardzo pouczające, nawet intrygujące. Badacze ci doszli do wniosku, że około osiemdziesiąt pięć procent grawitacji umysłowej, reagującej na intelektualne przyciąganie Wspólnego Aktywizatora, pochodzi z istniejącego wielkiego wszechświata. Mogłoby to sugerować taką ewentualność, że z obserwowanymi obecnie operacjami fizycznymi, odbywającymi się na obszarze domen przestrzeni zewnętrznej, związane są działania umysłowe. Podczas gdy kalkulacja taka prawdopodobnie daleka jest od dokładności, zgadza się ona w zasadzie z naszym przekonaniem, że inteligentni organizatorzy siły kierują teraz ewolucją wszechświata na poziomach przestrzeni, występujących poza obecnymi granicami zewnętrznymi wielkiego wszechświata. Niezależnie od rodzaju tej, zakładanej inteligencji, najwyraźniej nie reaguje ona na grawitację duchową.
12:3.11 (133.1) Jednak wszystkie takie obliczenia są najlepszymi przybliżeniami, dokonanymi w oparciu o zakładane prawa. Uważamy, że są wystarczająco godne zaufania. Nawet, jeśli kilka istot duchowych znajduje się w przestrzeni zewnętrznej, ich wspólna obecność nie mogłaby wpłynąć znacząco na obliczenia tak ogromnych wielkości.
12:3.12 (133.2) Grawitacja osobowości jest nieobliczalna. Znamy ten obwód, ale nie potrafimy zmierzyć ani jakościowych, ani ilościowych rzeczywistości reagujących na niego.
12:4.1 (133.3) Wszystkie jednostki energii kosmicznej znajdują się w stanie pierwotnego obrotu, wykonują swą misję, kiedy krążą po wszechświatowej orbicie. Wszechświaty w przestrzeni, ich systemy składowe i światy, wszystkie są obracającymi się sferami, krążącymi po orbitach bez końca, na poziomach przestrzeni wszechświata nadrzędnego. Absolutnie nic nie jest stacjonarne w całym wszechświecie nadrzędnym, za wyjątkiem samego centrum Havony, wiecznej Wyspy Raj, stanowiącej centrum grawitacji.
12:4.2 (133.4) Absolut Nieuwarunkowany czynnościowo ograniczony jest do przestrzeni, ale nie jesteśmy tak pewni relacji tego Absolutu w stosunku do ruchu. Czy ruch jest mu nieodłączny? Nie wiemy. Wiemy, że ruch nie jest nieodłączny przestrzeni; nawet ruchy samej przestrzeni nie są jej własnością. Jednak nie jesteśmy pewni powiązań Nieuwarunkowanego z ruchem. Kto lub co naprawdę jest odpowiedzialne za gigantyczne przemiany siły-energii, jakie zachodzą teraz poza granicami siedmiu istniejących superwszechświatów? Co się tyczy ruchu, nasze poglądy są następujące:
12:4.3 (133.5) 1. Uważamy, że Wspólny Aktywizator inicjuje ruch w przestrzeni.
12:4.4 (133.6) 2. Czy Wspólny Aktywizator wytwarza ruchy samej przestrzeni, nie potrafimy tego udowodnić.
12:4.5 (133.7) 3. Absolut Wszechświatowy nie wywołuje początkowego ruchu, ale wyrównuje i kontroluje wszystkie napięcia spowodowane ruchem.
12:4.6 (133.8) W przestrzeni zewnętrznej, organizatorzy siły są najwidoczniej odpowiedzialni za tworzenie tych gigantycznych, wszechświatowych ruchów kołowych, które teraz są w stadium gwiezdnej ewolucji, ale żeby mogli tak funkcjonować, muszą nastąpić pewne przeobrażenia przestrzennej obecności Absolutu Nieuwarunkowanego.
12:4.7 (133.9) Z ludzkiego punktu widzenia przestrzeń jest niczym – jest negatywna; istnieje tylko w odniesieniu do czegoś pozytywnego i bezprzestrzennego. Przestrzeń jest jednak rzeczywista. Mieści ona w sobie i warunkuje ruch. Nawet się porusza. Ruchy przestrzeni można z grubsza sklasyfikować następująco:
12:4.8 (133.10) 1. Ruch podstawowy – oddychanie przestrzeni, ruch samej przestrzeni.
12:4.9 (133.11) 2. Ruch wtórny – ruch kolejnych poziomów przestrzeni o zmiennym na przemian kierunku.
12:4.10 (133.12) 3. Ruchy względne – względne w tym sensie, że nie odnoszą się do Raju jako do punktu odniesienia. Ruch podstawowy i wtórny są absolutne, są to ruchy w stosunku do nieruchomego Raju.
12:4.11 (133.13) 4. Ruch wyrównawczy lub wzajemnie zależny, który ma koordynować wszystkie inne ruchy.
12:4.12 (134.1) Obecny układ waszego Słońca i związanych z nim planet, podczas gdy wykazuje wiele względnych i absolutnych ruchów w przestrzeni, może wywierać na obserwatorach astronomicznych wrażenie, że jesteście stosunkowo stacjonarni w przestrzeni i że otaczające was gwiazdowe gromady i strumienie uciekają od was z coraz większymi prędkościami, w miarę jak wasze obliczenia posuwają się na zewnątrz, w przestrzeń. Ale sprawa nie tak się przedstawia. Nie zdołaliście dostrzec obecnej, równomiernej ekspansji kreacji fizycznych na zewnątrz, w całej przestrzeni nasyconej. Wasza kreacja lokalna (Nebadon) uczestniczy w tym ruchu powszechnej ekspansji na zewnątrz. Całe siedem superwszechświatów bierze udział w liczących dwa miliardy lat cyklach oddychania przestrzeni, razem z zewnętrznymi rejonami wszechświata nadrzędnego.
12:4.13 (134.2) Gdy wszechświaty rozszerzają się i kurczą, masy materialne w przestrzeni nasyconej poruszają się na przemian, raz przeciwnie a raz zgodnie z przyciąganiem grawitacji Raju. Przy poruszaniu materialno-energetycznej masy kreacji, pracę wykonuje przestrzeń a nie moc-energia.
12:4.14 (134.3) Chociaż wasze spektroskopowe obliczenia prędkości astronomicznych są w miarę rzetelne, kiedy odnoszą się do domen gwiezdnych należących do waszego superwszechświata i superwszechświatów towarzyszących, kalkulacje takie są zupełnie niemiarodajne w odniesieniu do domen przestrzeni zewnętrznej. Linie widmowe przesuwają się od normalnych w kierunku fioletu, kiedy gwiazda się zbliża; podobnie linie te są przesuwane w kierunku czerwieni, gdy gwiazda się oddala. Ingeruje tutaj wiele wpływów, tak, że ma się wrażenie, iż prędkości cofania się wszechświatów zewnętrznych zwiększają się w proporcji ponad sto sześćdziesiąt kilometrów na sekundę, dla każdego miliona lat świetlnych narastającej odległości. Przy tej metodzie obliczeń, gdy się wejdzie w posiadanie doskonalszych i mocniejszych teleskopów, będzie się wydawało, że najdalsze systemy uciekają z tej części wszechświata w niewiarygodnym tempie, około czterdziestu ośmiu tysięcy kilometrów na sekundę. Jednak ta pozorna prędkość oddalania się nie jest prawdziwa; jest rezultatem licznych, wprowadzających w błąd czynników, takich jak kąty obserwacji oraz inne zniekształcenia czasu-przestrzeni.
12:4.15 (134.4) Jednak największe ze wszystkich zniekształcenie powstaje dlatego, że rozległe wszechświaty przestrzeni zewnętrznej, leżące tuż obok domen siedmiu superwszechświatów, wydają się obracać w kierunku przeciwnym do wielkiego wszechświata. Znaczy to, że owe miriady mgławic i towarzyszących im słońc oraz globów, obracają się w chwili obecnej zgodnie z ruchem wskazówek zegara dookoła kreacji centralnej. Siedem superwszechświatów okrąża Raj w kierunku przeciwnym ruchowi wskazówek zegara. Okazuje się, że drugi, zewnętrzny wszechświat galaktyk, podobnie jak siedem superwszechświatów, okrąża Raj w kierunku przeciwnym ruchowi wskazówek zegara. Obserwatorzy astronomiczni z Uversy uważają, że odkryli oznaki ruchu okrężnego w trzecim, zewnętrznym pasie bardzo odległej przestrzeni, który zaczyna wykazywać tendencje ukierunkowywania się zgodnego z ruchem wskazówek zegara.
12:4.16 (134.5) Jest prawdopodobne, że te naprzemianległe kierunki następujących po sobie przestrzennych korowodów wszechświatów, mają coś wspólnego z techniką Absolutu Wszechświatowego, dotyczącą grawitacji wewnętrznej wszechświata nadrzędnego, polegającą na koordynacji sił i wyrównywaniu napięć przestrzeni. Ruch, podobnie jak przestrzeń, jest dopełnieniem albo równoważnikiem grawitacji.
12:5.1 (134.6) Czas, tak samo jak przestrzeń, jest darem Raju, ale nie w tym samym znaczeniu a tylko pośrednio. Czas pojawia się ze względu na ruch oraz dlatego, że umysł z natury świadomy jest kolejności zdarzeń. Z praktycznego punktu widzenia, ruch jest niezbędny dla czasu, jednak nie istnieje uniwersalna jednostka czasu oparta na ruchu, za wyjątkiem tego, że standardowy dzień Raju-Havony jest arbitralnie za nią uznawany. Całościowy proces oddychania przestrzeni niweczy jej lokalną wartość jako źródła czasu.
12:5.2 (135.1) Przestrzeń nie jest nieskończona, chociaż zaczyna się w Raju; nie jest absolutna, pomimo tego, że nasycona jest Absolutem Nieuwarunkowanym. Nie znamy absolutnych ograniczeń przestrzeni, ale wiemy, że absolutem czasu jest wieczność.
12:5.3 (135.2) Czas i przestrzeń są nierozłączne tylko w kreacjach czasu-przestrzeni, w siedmiu superwszechświatach. Bezczasowa przestrzeń (przestrzeń bez czasu) istnieje teoretycznie, ale jedynym prawdziwie bezczasowym miejscem jest powierzchnia Raju. Bezprzestrzenny czas (czas bez przestrzeni) istnieje w tym umyśle, który funkcjonuje na poziomie rajskim.
12:5.4 (135.3) Względnie nieruchome strefy przestrzeni pośredniej, stykające się z Rajem i oddzielające przestrzeń nasyconą od nienasyconej, są strefami przejścia od czasu do wieczności, z tego właśnie powodu rajscy pielgrzymi muszą być pozbawieni świadomości podczas tego przemieszczenia, którego celem jest obywatelstwo Raju. Świadomi czasu goście mogą lecieć do Raju bez takiego snu, ale pozostają istotami czasowymi.
12:5.5 (135.4) Zależności czasowe nie istnieją bez ruchu w przestrzeni, ale bez ruchu istnieje świadomość czasu. Kolejność zdarzeń może dawać świadomość czasu, nawet, kiedy nie ma ruchu. Ludzki umysł mniej związany jest z czasem niż przestrzenią, ze względu na właściwą umysłowi naturę. Nawet w czasach ziemskiego życia w ciele, chociaż umysł ludzki jest mocno związany z przestrzenią, twórcza ludzka wyobraźnia jest względnie wolna od czasu. Jednak sam czas nie jest pierwotną własnością umysłu.
12:5.6 (135.5) Istnieją trzy różne poziomy uświadamiania sobie czasu:
12:5.7 (135.6) 1. Czas dostrzegany umysłem – odczuwanie kolejności, ruchu i rozumienie trwania.
12:5.8 (135.7) 2. Czas dostrzegany duchem – wnikliwość w ruch zmierzający do Boga i świadomość ruchu, polegającego na wznoszeniu się na poziomy coraz wyższej boskości.
12:5.9 (135.8) 3. Osobowość tworzy unikalny zmysł czasu z wnikliwości w Rzeczywistość, z dodatkiem świadomości obecności i zdawania sobie sprawy z trwania.
12:5.10 (135.9) Nieduchowe zwierzęta znają tylko przeszłość i żyją w teraźniejszości. Zamieszkały przez ducha człowiek ma możność przewidywania (wnikliwość); może uzmysłowić sobie przyszłość. Tylko dalekowzroczne i rozwojowe postawy są osobowo rzeczywiste. Statyczna etyka i tradycjonalna moralność są tylko nieco nadzwierzęce. Stoicyzm też nie jest wyższym porządkiem samorealizacji. Etyka i moralność stają się prawdziwie ludzkie, kiedy są dynamiczne i postępowe, kiedy żyją razem z rzeczywistością wszechświatową.
12:5.11 (135.10) Osobowość ludzka nie tylko towarzyszy zdarzeniom czasu i przestrzeni; ludzka osobowość może też działać jako kosmiczna przyczyna tych zdarzeń.
12:6.1 (135.11) Wszechświat nie jest statyczny. Równowaga nie jest wynikiem bezwładności, ale raczej rezultatem zrównoważonych energii, współpracujących umysłów, skoordynowanych morontii, kontroli nadrzędnej ducha i zjednoczenia osobowości. Równowaga jest zawsze i w pełni proporcjonalna do boskości.
12:6.2 (135.12) Sprawując fizyczną kontrolę wszechświata nadrzędnego, Ojciec Wszechświatowy wprowadza w życie swój priorytet i prymat dzięki Wyspie Raj; w osobie Wiecznego Syna Bóg jest absolutny w duchowej administracji kosmosu. Co się tyczy dziedzin umysłu, Ojciec i Syn działają jako partnerzy we Wspólnym Aktywizatorze.
12:6.3 (136.1) Trzecie Źródło i Centrum pomaga utrzymywać równowagę i koordynować połączone energie i struktury, fizyczne i duchowe, dzięki absolutności ujęcia swego kosmicznego umysłu oraz dzięki wprowadzaniu właściwych mu, wszechświatowych uzupełnień grawitacji fizycznej i duchowej. Kiedykolwiek i gdziekolwiek nastąpi łączność pomiędzy tym, co materialne a tym, co duchowe, taki fenomen umysłu jest dziełem Nieskończonego Ducha. Tylko umysł może łączyć ze sobą fizyczne siły i energie poziomu materialnego z mocami duchowymi i istotami poziomu duchowego.
12:6.4 (136.2) Kiedy rozważacie fenomen wszechświata, upewnijcie się, że bierzecie pod uwagę związki wzajemne energii fizycznych, intelektualnych i duchowych oraz że dajecie pewien margines tolerancji na zjawiska niespodziewane, związane ze zjednoczeniem tych energii przez osobowość, oraz na nieprzewidywalne zjawiska, wynikające z akcji i reakcji Bóstwa empirycznego oraz Absolutów.
12:6.5 (136.3) Wszechświat jest wysoce przewidywalny tylko w ilościowym, czy grawitacyjno-pomiarowym znaczeniu; nawet pierwotne siły fizyczne nie reagują na grawitację liniową, nie reagują na nią również wyższe znaczenia umysłowe oraz prawdziwe wartości ducha ostatecznych rzeczywistości wszechświata. Jakościowo, wszechświat nie jest wysoce przewidywalny, jak się to odnosi do nowych związków sił, czy to fizycznych, czy umysłowych, czy też duchowych, chociaż wiele takich kombinacji energii lub sił staje się częściowo przewidywalne, gdy poddane zostaną krytycznej obserwacji. Kiedy materia, umysł i duch zostają zjednoczone w osobowości istoty, nie potrafimy w pełni przewidzieć decyzji takiej istoty, obdarzonej wolną wolą.
12:6.6 (136.4) Wszystkie stadia sił podstawowych, rodzący się duch i inne nieosobowe ostateczności, wydają się reagować zgodnie z pewnymi, względnie stabilnymi, ale nieznanymi prawami i charakteryzują się swobodą działania oraz elastycznością reakcji, która często potrafi zbijać z tropu, gdy napotyka się ją w zjawiskach wyodrębnionej i odosobnionej sytuacji. Jakie może być wyjaśnienie tej nieprzewidywalnej wolności reagowania, jaką przejawiają wyłaniające się wszechświatowe aktualności? Te nieznane, niezgłębione nieprzewidywalności – czy to odnoszące się do behawioru podstawowych jednostek siły, czy reakcji niezidentyfikowanego poziomu umysłu, czy też fenomenu rozległego prewszechświata w trakcie tworzenia, w domenach przestrzeni zewnętrznej – prawdopodobnie ukazują działania Ostatecznego oraz obecność-funkcjonowanie Absolutów, poprzedzających funkcjonowanie wszystkich Stwórców wszechświata.
12:6.7 (136.5) Dokładnie nie wiemy, ale przypuszczamy, że tak zadziwiająca wszechstronność i tak głęboka koordynacja znamionuje obecność i funkcjonowanie Absolutów i że takie zróżnicowanie reakcji, w obliczu najwyraźniej jednorodnej przyczynowości, ukazuje reakcję Absolutów nie tylko w przyczynowości bezpośredniej i sytuacyjnej, ale także we wszystkich innych, pokrewnych przyczynowościach, na obszarze całego wszechświata nadrzędnego.
12:6.8 (136.6) Jednostki mają swych opiekunów przeznaczenia; planety, systemy, konstelacje, wszechświaty i superwszechświaty mają swych indywidualnych władców, działających dla dobra swych domen. Havona a nawet wielki wszechświat nadzorowane są przez tych, którym powierzono tak wielką odpowiedzialność. Kto jednak dba o zasadnicze potrzeby wszechświata nadrzędnego jako całości, kto go wspiera, począwszy od Raju aż do czwartego i najdalszego poziomu przestrzeni? Egzystencjalnie, taką zwierzchnią opiekę można prawdopodobnie przypisać Rajskiej Trójcy, jednak z empirycznego punktu widzenia pojawienie się wszechświatów posthavonalnych zależy od:
12:6.9 (136.7) 1. Absolutów w potencjale.
12:6.10 (136.8) 2. Ostatecznego w ukierunkowaniu.
12:6.11 (137.1) 3. Najwyższego w koordynacji ewolucyjnej.
12:6.12 (137.2) 4. Architektów Wszechświata Nadrzędnego w administracji, zanim pojawią się specyficzni władcy.
12:6.13 (137.3) Absolut Nieuwarunkowany przenika całą przestrzeń. Dla nas, dokładny status Bóstwa-Absolutu i Absolutu Wszechświatowego nie jest zupełnie jasny, wiemy jednak, że ten ostatni działa wszędzie tam, gdzie działa Bóstwo-Absolut i Absolut Nieuwarunkowany. Bóstwo-Absolut może być wszędzie obecne, ale raczej nie jest obecne w przestrzeni. Ostateczny jest albo kiedyś będzie, obecny w przestrzeni, aż do zewnętrznych granic czwartego poziomu przestrzeni. Mamy jednak wątpliwości, czy Ostateczny kiedykolwiek będzie obecny w przestrzeni poza granicami wszechświata nadrzędnego, jednak w obrębie tego ograniczenia Ostateczny coraz lepiej integruje twórczą organizację potencjałów trzech Absolutów.
12:7.1 (137.4) W całym czasie i całej przestrzeni, oraz w odniesieniu do wszelkiej rzeczywistości jakiegokolwiek rodzaju, obowiązuje niewzruszone i nieosobowe prawo, które jest ekwiwalentem działania kosmicznej opatrzności. Miłosierdzie cechuje Bożą, przepełnioną miłością postawę wobec jednostki; bezstronność motywuje Bożą postawę wobec całości. Wola Boga niekoniecznie panuje w części – w sercu każdej osobowości – ale jego wola faktycznie rządzi całością, wszechświatem wszechświatów.
12:7.2 (137.5) Jest prawdą, że prawa Boga nie są z natury arbitralne, we wszystkich rodzajach jego postępowania ze wszystkimi istotami. Dla was, z waszą ograniczoną wyobraźnią i skończonym punktem widzenia, działania Boga często muszą się wydawać dyktatorskie i bezwzględne. Prawa Boga są po prostu zwyczajami Boga, jego sposobem powtarzalnego postępowania; a wszystkie rzeczy czyni on zawsze dobrze. Dostrzegacie, że Bóg czyni te same rzeczy w ten sam sposób, raz za razem, po prostu dlatego, że jest to najlepsza droga robienia tej właśnie rzeczy w danych okolicznościach a najlepsza droga jest właściwą drogą, zatem nieskończona mądrość zawsze nakazuje czynienie jej w taki właśnie, określony i doskonały sposób. Powinniście również pamiętać, że przyroda nie jest wyłącznie dziełem Bóstwa; inne wpływy również działają w tych zjawiskach, które człowiek nazywa przyrodą.
12:7.3 (137.6) Sprzeczne jest z Boską naturą poddawanie się jakiemukolwiek rodzajowi deterioracji, czy nawet dopuszczenie do wykonania jakiegokolwiek osobistego czynu w sposób pośledni. Należy jednak wyjaśnić, że jeśli w boskości jakiejkolwiek sytuacji, w krańcowości jakichkolwiek okoliczności, w jakiejkolwiek sprawie, gdzie kierunek najwyższej mądrości może nakazywać potrzebę odmiennego postępowania – jeśli wymogi doskonałości mogą z jakiejkolwiek przyczyny narzucać inną, lepszą metodę oddziaływania, wtedy i tam będzie wszechmądry Bóg działał w ten lepszy, bardziej stosowny sposób. Byłaby to ekspresja wyższego prawa a nie porażka prawa niższego.
12:7.4 (137.7) Bóg nie jest niewolnikiem, związanym zwyczajem chronicznego powtarzania swych własnych, dobrowolnych czynów. Nie ma sprzeczności w prawach Nieskończonego; są one wszystkie doskonałością nieomylnej natury; są one wszystkie niezaprzeczalnymi aktami, wyrażającymi bezbłędne decyzje. Prawo jest niezmiennym oddziaływaniem nieskończonego, doskonałego i boskiego umysłu. Wszystkie dzieła Boże są zgodne z jego wolą, pomimo tej pozornej jednostajności. W Bogu „nie ma niestałości ani też cienia zmiany”. Ale wszystko to, co prawdziwie można powiedzieć o Ojcu Wszechświatowym, nie można powiedzieć z równą pewnością o wszystkich jemu podległych istotach inteligentnych i przez niego stworzonych istotach ewolucyjnych.
12:7.5 (137.8) Ponieważ Bóg jest niezmienny, możecie polegać na tym, że we wszystkich normalnych okolicznościach będzie on wykonywał te same rzeczy w ten sam, identyczny i zwykły sposób. Bóg jest rękojmią stałości dla wszystkich stworzonych rzeczy i istot. Jest on Bogiem, zatem się nie zmienia.
12:7.6 (138.1) I cała ta niezawodność postępowania i jednolitość działania jest osobowa, świadoma i w wysokim stopniu zależna od woli, ponieważ wielki Bóg nie jest bezradnym niewolnikiem swej własnej doskonałości i nieskończoności. Bóg nie jest samoczynną, automatyczną siłą, nie jest również mocą niewolniczo związaną prawem. Bóg tak samo nie jest równaniem matematycznym jak i wzorem chemicznym. Jest on osobowością o wolnej woli i praprzyczyną osobowości. Jest Ojcem Wszechświatowym, istotą przepełnioną osobowością i powszechnym źródłem osobowości wszystkich istot.
12:7.7 (138.2) Wola Boża nie panuje równomiernie w sercu materialnego, szukającego Boga śmiertelnika, jednak, gdy rama czasowa rozszerza się poza chwilę, obejmując całość pierwszego życia, wtedy wola Boża staje się coraz bardziej dostrzegalna w owocach ducha, wydanych w życiu dzieci Bożych, prowadzonych przez ducha. Później, jeśli ludzkie życie dalej się rozszerzy, tak żeby obejmowało doświadczenie morontialne, Boską wolę dostrzega się jak błyszczy coraz jaśniej w uduchowiających dziełach tych istot czasu, które posmakowały boskich radości, doznały związania osobowości człowieka z osobowością Ojca Wszechświatowego.
12:7.8 (138.3) Ojcostwo Boga i braterstwo człowieka stanowi paradoks części i całości na poziomie osobowościowym. Bóg kocha każdą jednostkę jako pojedyncze dziecko w niebiańskiej rodzinie. Jednak Bóg kocha wszystkie jednostki w ten sam sposób; nie ma on względu na osoby a uniwersalność jego miłości powołuje do istnienia związek całości, powszechne braterstwo.
12:7.9 (138.4) Miłość Ojca absolutnie indywidualizuje każdą osobowość jako unikalne dziecko Ojca Wszechświatowego, dziecko niepowtarzalne w nieskończoności, istotę obdarzoną wolą, niezastąpioną w całej wieczności. Miłość Ojcowska gloryfikuje każde dziecko Boże, iluminuje każdego członka niebiańskiej rodziny, ostro zakreślając sylwetkę unikalnej natury każdej istoty osobowej, na tle nieosobowych poziomów leżących poza braterskim obwodem Ojca wszystkich. Miłość Boża wyraziście naświetla transcendentalną wartość każdej istoty o wolnej woli, bezbłędnie objawiając wysoką wartość, jaką Ojciec Wszechświatowy przypisał każdemu i wszystkim swym dzieciom, od najwyższej osobowości stwórcy o rajskim statusie, do najniższej, obdarzonej wolą osobowości u dzikich plemion ludzkich, żyjących o świcie gatunku człowieczego na jakimś ewolucyjnym świecie czasu i przestrzeni.
12:7.10 (138.5) Ta właśnie miłość Boga do jednostki powoduje powstanie boskiej rodziny wszystkich jednostek, powszechnego braterstwa obdarzonych wolną wolą dzieci Rajskiego Ojca. Braterstwo to, będąc powszechne, jest związkiem całości. Braterstwo, gdy jest powszechne, nie ukazuje każdego związku, ale całość związku. Braterstwo jest rzeczywistością całości a zatem ukazuje wartości całości, w przeciwieństwie do wartości części.
12:7.11 (138.6) Braterstwo ustanawia fakt pokrewieństwa pomiędzy każdą osobowością w egzystencji wszechświatowej. Nikogo nie mogą ominąć korzyści czy straty, jakie mogą wyniknąć na skutek związku z innymi osobami. Część korzysta lub cierpi proporcjonalnie w stosunku do całości. Dobre wysiłki każdego człowieka przynoszą korzyść wszystkim ludziom; błąd albo zło każdego człowieka przysparza kłopotów wszystkim ludziom. Jak postępuje naprzód część, tak do przodu posuwa się całość. Jaki rozwój całości, taki rozwój części. Względne prędkości części i całości decydują o tym, czy część hamowana jest przez bezwładność całości, czy pociągana jest naprzód przez pęd kosmicznego braterstwa.
12:7.12 (139.1) Tajemnicą pozostaje to, że Bóg, będąc wysoce osobową, samoświadomą istotą, posiadającą miejsce zamieszkania, jest jednocześnie osobiście obecny w tak rozległym wszechświecie i osobiście kontaktuje się z prawie nieskończoną ilością istot. To, że taki fenomen jest tajemnicą przekraczającą ludzkie pojmowanie, nie powinno w najmniejszym stopniu umniejszać waszej wiary. Nie pozwólcie na to, aby wielkość nieskończoności, ogrom wieczności, majestatyczność i chwała niezrównanego charakteru Boga, onieśmielała was, oszałamiała czy zniechęcała, gdyż Ojciec nie jest zbyt daleko od każdego z was; mieszka w was a w nim my wszyscy dosłownie się posuwamy, rzeczywiście żyjemy i prawdziwie mamy nasz byt.
12:7.13 (139.2) Chociaż Rajski Ojciec działa przez swych boskich stwórców i swe stworzone dzieci, uczestniczy on również w najbardziej intymnym kontakcie z wami, tak wzniosłym i tak bardzo osobistym, że przekracza to nawet moje pojmowanie – ta zagadkowa komunia fragmentu Ojca z ludzką duszą i z ludzkim umysłem, który aktualnie zamieszkuje. Wiedząc to, co wiecie o darach Bożych, wiecie również, że Ojciec jest w bliskiej styczności nie tylko ze swymi Boskimi towarzyszami, ale również ze swymi ewolucyjnymi, śmiertelnymi dziećmi czasu. Ojciec przebywa wprawdzie w Raju, ale jego Boska obecność mieszka również w umysłach ludzkich.
12:7.14 (139.3) Chociaż duch Syna został wylany na wszystkie ciała, chociaż Syn kiedyś mieszkał z wami w formie ciała materialnego, chociaż serafini osobiście strzegą i prowadzą was, te boskie istoty Drugiego i Trzeciego Źródła i Centrum nawet nie mogą marzyć o tym, żeby zbliżyć się do was tak bardzo, czy rozumieć was tak dokładnie, jak Ojciec, który dał cząstkę siebie, żeby była w was, aby była waszą prawdziwą i Boską, nawet wieczną jaźnią.
12:8.1 (139.4) „Bóg jest duchem”, ale nie jest nim Raj. Materialny wszechświat jest zawsze tą areną, na której rozgrywają się wszelkie działania duchowe; istoty duchowe i ci, którzy wznoszą się w duchu, żyją i pracują na fizycznych sferach rzeczywistości materialnej.
12:8.2 (139.5) Obdarzenie kosmiczną siłą, domeną grawitacji kosmicznej, jest funkcją Wyspy Raj. Cała pierwotna siła-energia wychodzi z Raju a materia do wyrobu niezliczonych wszechświatów krąży teraz we wszechświecie nadrzędnym, w formie obecności supergrawitacji, która stanowi obciążenie-siłę przestrzeni nasyconej.
12:8.3 (139.6) Jakiekolwiek przeobrażenie siły w odległych wszechświatach, po wyjściu z Raju przemieszcza się, podległe nigdy nie skończonemu, wciąż obecnemu, niezawodnemu przyciąganiu wiecznej Wyspy, posłusznie i nieodmiennie krążąc zawsze we wszechświatach, po wiecznych drogach przestrzeni. Energia fizyczna jest tą jedyną rzeczywistością, która jest wierna i niezawodna w swym posłuszeństwie wobec prawa kosmicznego. Tylko w domenach woli istot stworzonych zdarzają się zejścia z Boskich ścieżek i odejścia od pierwotnych planów. Moc i energia są wszechświatowymi dowodami stabilności, stałości i wieczności centralnej Wyspy Raj.
12:8.4 (139.7) Obdarzenie duchem oraz uduchowienie osobowości, domena grawitacji duchowej, jest sprawą Wiecznego Syna. I ta duchowa grawitacja Syna, zawsze przyciągająca ku sobie wszystkie duchowe rzeczywistości, jest tak samo rzeczywista i absolutna, jak wszechmocny uchwyt materialny Wyspy Raj. Materialnie nastawiony człowiek jest jednak z natury lepiej zorientowany w materialnych przejawach natury fizycznej niż w równie rzeczywistych i potężnych procesach natury duchowej, dostrzeganych tylko przez duchową wnikliwość duszy.
12:8.5 (140.1) Kiedy umysł jakiejkolwiek osobowości we wszechświecie staje się bardziej duchowy – podobny Bogu – staje się mniej wrażliwy na grawitację materialną. Rzeczywistość, mierzona reakcją na grawitację fizyczną, jest antytezą rzeczywistości określanej walorem zawartości ducha. Akcja grawitacyjno-fizyczna jest ilościowym determinantem energii nieduchowej; akcja grawitacyjno-duchowa jest jakościową miarą żywej energii boskości.
12:8.6 (140.2) Czym jest Raj dla materialnego stworzenia i czym Wieczny Syn jest dla duchowego wszechświata, tym Wspólny Aktywizator jest dla domen umysłu, inteligentnego wszechświata osobowości i istot – materialnych, morontialnych i duchowych.
12:8.7 (140.3) Wspólny Aktywizator reaguje zarówno na rzeczywistości materialne jak i duchowe, staje się zatem z natury powszechnym opiekunem wszystkich tych istot inteligentnych, które mogą reprezentować sobą wspólnotę obu stadiów stworzenia – materialnego i duchowego. Wyposażenie inteligencji, służenie temu, co materialne i duchowe w fenomenie umysłu, jest wyłączną domeną Wspólnego Aktywizatora, który tym samym staje się partnerem duchowego umysłu, esencją umysłu morontialnego oraz treścią materialnego umysłu ewolucyjnych istot czasu.
12:8.8 (140.4) Umysł jest mechanizmem, dzięki któremu rzeczywistości duchowe stają się empiryczne dla osobowości stworzonych. W końcowym podsumowaniu, jednoczące własności nawet ludzkiego umysłu, możliwość koordynowania rzeczy, idei i wartości, są nadmaterialne.
12:8.9 (140.5) Chociaż jest raczej niemożliwe, aby śmiertelny umysł zrozumiał siedem poziomów względnej rzeczywistości kosmicznej, ludzki intelekt powinien sporo zrozumieć ze znaczenia trzech funkcjonujących poziomów rzeczywistości skończonej:
12:8.10 (140.6) 1. Materia. Zorganizowana energia, która podlega grawitacji liniowej, chyba, że jest przekształcana przez ruch czy warunkowana przez umysł.
12:8.11 (140.7) 2. Umysł. Zorganizowana świadomość, która niezupełnie podlega grawitacji materialnej, a która staje się prawdziwie wyzwolona, gdy przekształcona jest przez ducha.
12:8.12 (140.8) 3. Duch. Najwyższa rzeczywistość osobowa. Prawdziwy duch nie podlega grawitacji fizycznej, a jednak może stać się motywującym wpływem wszystkich ewoluujących systemów energii o randze osobowości.
12:8.13 (140.9) Celem istnienia wszystkich osobowości jest duch; przejawy materii są względne a umysł kosmiczny ingeruje pomiędzy tymi wszechświatowymi przeciwieństwami. Obdarzanie umysłem i służenie duchem to działalność osób związanych z Bóstwami Nieskończonego Ducha i Wiecznego Syna. Całkowita rzeczywistość Bóstwa nie jest umysłem, ale duchem-umysłem – umysłem-duchem zjednoczonym osobowością. Pomimo to absoluty, zarówno ducha jak i rzeczy, zbiegają się w osobie Ojca Wszechświatowego.
12:8.14 (140.10) Trzy energie, fizyczna, umysłowa i duchowa, są w Raju skoordynowane. W ewolucyjnym kosmosie dominuje energia-materia, ale nie w osobowości, gdzie duch dąży do panowania dzięki pośrednictwu umysłu. Podstawową rzeczywistością w doświadczeniu osobowym wszystkich istot stworzonych jest duch, gdyż Bóg jest duchem. Duch jest niezmienny, zatem we wszystkich związkach osobowości przewyższa on zarówno umysł jak i materię, które są empirycznymi zmiennymi w progresywnym urzeczywistnianiu.
12:8.15 (140.11) W ewolucji kosmicznej materia staje się filozoficznym cieniem, rzucanym przez umysł, w obliczu duchowej światłości boskiego oświecenia, jednak to nie unieważnia rzeczywistości materii-energii. Umysł, materia i duch są jednakowo rzeczywiste, ale nie mają one równej wartości dla osobowości, przy jej docieraniu do boskości. Świadomość boskości jest progresywnym doświadczeniem duchowym.
12:8.16 (141.1) Im jaśniejsza jest światłość uduchowionej osobowości (Ojca we wszechświecie, fragmentu potencjalnej osobowości duchowej w pojedynczej istocie stworzonej), tym większy cień rzuca pośredniczący umysł na swoje materialne otoczenie. W czasie, ludzkie ciało jest tak samo rzeczywiste jak umysł czy duch, jednak śmierć przeżywają zarówno umysł (tożsamość) jak i duch, ale nie ciało. Rzeczywistość kosmiczna może nie istnieć w doświadczaniu osobowości. I wasza grecka metafora – materia jako cień bardziej rzeczywistej substancji duchowej – posiada wartość filozoficzną.
12:9.1 (141.2) Duch jest podstawową rzeczywistością osobową we wszechświatach a osobowość jest zasadnicza dla wszelkich rozwojowych doświadczeń z rzeczywistością duchową. Każde stadium doświadczania osobowości, na każdym kolejnym poziomie wszechświatowego rozwoju, pełne jest wskazań prowadzących do odkrycia interesujących rzeczywistości osobowych. Prawdziwe przeznaczenie człowieka polega na tworzeniu nowych i duchowych celów a potem na reagowaniu na kosmiczne przyciąganie takich niebiańskich celów o niematerialnej wartości.
12:9.2 (141.3) Miłość jest tajemnicą pożytecznych związków pomiędzy osobowościami. Nie możecie naprawdę poznać osoby w wyniku pojedynczego kontaktu. Nie możecie wartościować muzyki na podstawie matematycznej dedukcji, choć przecież muzyka jest formą matematycznego rytmu. Numer abonenta telefonicznego w żaden sposób nie może określić osobowości abonenta ani ustalić niczego w sprawie jego charakteru.
12:9.3 (141.4) Matematyka, nauki ścisłe, są niezastąpione podczas inteligentnego omawiania materialnych aspektów wszechświata, ale taka wiedza niekoniecznie musi być częścią wyższego uświadamiania sobie prawdy, czy osobistej oceny rzeczywistości duchowych. Nie tylko w domenach życia, ale nawet w świecie energii fizycznej, suma dwu lub więcej rzeczy jest bardzo często czymś więcej albo czymś różnym od przewidywalnych, sumacyjnych wyników takich połączeń. Cała nauka czy matematyka, cała domena filozofii, najwyższa fizyka czy chemia, nie mogą przewidzieć czy wiedzieć, że związek dwu gazowych atomów wodoru z jednym gazowym atomem tlenu może dać w rezultacie nową i bardzo bogatą jakościowo substancję – płynną wodę. Inteligentne zrozumienie tylko tego jednego, fizyczno-chemicznego zjawiska, powinno zapobiec rozwojowi materialistycznej filozofii i mechanistycznej kosmologii.
12:9.4 (141.5) Techniczna analiza nie wyjawi tego, co osoba czy rzecz może zrobić. Na przykład: wody używa się skutecznie do gaszenia ognia. To, że woda gasi ogień, jest faktem znanym z codziennego doświadczenia, ale nigdy nie da się zrobić żadnej analizy wody, żeby odkryć taką właściwość. Analiza mówi, że woda składa się z wodoru i tlenu; dalsze badania tych pierwiastków wykazują, że tlen w rzeczywistości podtrzymuje palenie i to, że wodór sam się pali.
12:9.5 (141.6) Wasza religia staje się rzeczywista, ponieważ uwalnia się z niewoli strachu i więzów przesądów. Wasza filozofia walczy o uwolnienie się od dogmatów i tradycji. Wasza nauka uwikłana jest w wiekowy spór pomiędzy prawdą a błędem, podczas gdy walczy o wyzwolenie z więzów abstrakcji, niewoli matematyki i względnej ślepoty mechanistycznego materializmu.
12:9.6 (142.1) Śmiertelny człowiek posiada duchowe jądro. Umysł jest systemem energii osobowej, istniejącej wokół boskiego, duchowego jądra a funkcjonuje w materialnym otoczeniu. Taki żywy związek osobowego umysłu i ducha jest wszechświatowym potencjałem wiecznej osobowości. Prawdziwe kłopoty, trwałe rozczarowanie, poważna porażka czy nieunikniona śmierć, mogą przyjść dopiero po tym, jak własne koncepcje ośmielą się wyrugować zupełnie kierującą moc centralnego jądra duchowego, zakłócając tym samym kosmiczny program indywidualności osobowości.
12:9.7 (142.2) [Przedstawione przez Perfektora Mądrości, działającego z upoważnienia Pradawnych Czasu].
Księga Urantii
Przekaz 13
13:0.1 (143.1) POMIĘDZY centralną Wyspą Raj a najbardziej wewnętrzną, planetarną orbitą Havony, znajdują się w przestrzeni trzy mniejsze orbity sfer specjalnych. Najbardziej wewnętrzna orbita składa się z siedmiu tajemniczych sfer Ojca Wszechświatowego; grupa druga składa się z siedmiu jaśniejących światów Wiecznego Syna; najbardziej zewnętrzną orbitę stanowi siedem ogromnych sfer Nieskończonego Ducha, centralnych światów administracyjnych Siedmiu Duchów Nadrzędnych.
13:0.2 (143.2) Te trzy, siedmioświatowe orbity Ojca, Syna i Ducha, stanowią sfery o niedoścignionym majestacie i niewyobrażalnej chwale. Nawet ich materialna czy fizyczna konstrukcja należy do klasy wam nie objawionej. Każda orbita jest zróżnicowana w materiale, a każdy świat każdej orbity jest inny, za wyjątkiem siedmiu światów Syna, jednakowych w swej budowie fizycznej. Wszystkie dwadzieścia jeden światów stanowią olbrzymie globy i każda grupa siedmiu światów jest odmiennie uwieczniona. O ile wiemy, one zawsze tam były; są wieczne tak jak Raj. Nie istnieją zapisy ani tradycje o ich początku.
13:0.3 (143.3) Siedem tajemniczych sfer Ojca Wszechświatowego, krążących wokół Raju w bliskiej odległości wiecznej Wyspy, silnie odbija duchowy blask centralnej światłości wiecznych Bóstw, rozsiewając światło Boskiej chwały na Raj a nawet na siedem orbit Havony.
13:0.4 (143.4) Wydaje się, że źródło nieosobowych energii duchowej światłości znajduje się na siedmiu świętych światach Wiecznego Syna. Żadna osobowa istota nie może przebywać na którejkolwiek z tych siedmiu jaśniejących sfer. Oświetlają one duchową chwałą cały Raj i Havonę oraz kierują czystą światłość duchową w kierunku siedmiu superwszechświatów. Te olśniewające sfery drugiej orbity emitują również swą światłość (światło bez ciepła) do Raju i do miliarda światów siedmiu orbit wszechświata centralnego.
13:0.5 (143.5) Siedem Duchów Nadrzędnych zajmuje siedem światów Nieskończonego Ducha; zarządzają one przeznaczeniem siedmiu superwszechświatów, przesyłając duchową iluminację Trzeciej Osoby Bóstwa tym kreacjom czasu i przestrzeni. I cała Havona, ale nie Wyspa Raj, skąpana jest w tych uduchowiających wpływach.
13:0.6 (143.6) Chociaż dla wszystkich osobowości z Ojcowskim wyposażeniem, światy Ojca są sferami o statusie ostatecznym, nie jest to ich wyłączna funkcja. Na tych światach przebywa wiele istot i bytów innych niż osobowe. Każdy świat orbity Ojca i orbity Ducha posiada odmienny rodzaj stałych obywateli, ale uważamy, że światy Syna są zamieszkałe przez jednorodne typy istot odmiennych niż osobowe. Fragmenty Ojca zaliczają się do rodowitych mieszkańców Diviningtonu; inne klasy stałego obywatelstwa nie zostały wam objawione.
13:0.7 (143.7) Dwadzieścia jeden satelitów Raju służy wielu celom, nieujawnionym w tych narracjach, zarówno dla wszechświata centralnego jak i dla superwszechświatów. Tak niewiele potraficie zrozumieć o życiu na tych sferach, że nie możecie się spodziewać wyrobienia sobie czegoś w rodzaju sensownej opinii, zarówno o ich naturze jak i funkcjonowaniu; odbywa się tam tysiące rodzajów działalności, wam nie objawionych. Tych dwadzieścia jeden sfer zawiera potencjały funkcjonowania wszechświata nadrzędnego. Przekazy te dają jedynie przelotny wgląd w pewne, określone działania, odnoszące się do obecnego wszechświatowego wieku wielkiego wszechświata, a raczej do jednego z jego siedmiu sektorów.
13:1.1 (144.1) Ojcowska orbita świętych sfer życia zawiera jedyne związane z osobowością tajemnice we wszechświecie wszechświatów. Te satelity Raju, krążące na najbardziej wewnętrznych trzech orbitach, stanowią jedyne, dotyczące osobowości, zabronione domeny we wszechświecie centralnym. Raj dolny oraz światy Syna również są zamknięte dla osobowości, ale żadna z tych domen w żaden sposób nie jest bezpośrednio związana z osobowością.
13:1.2 (144.2) Rajskie światy Ojca są nadzorowane przez najwyższą klasę Niezmiennych Synów Trójcy – Utrójcowione Tajemnice Najwyższości. Niewiele mogę powiedzieć o tych światach, jeszcze mniej o ich różnorodnych funkcjach. Informacje takie dotyczą tylko tych istot, które tam działają i stamtąd pochodzą. I chociaż jestem w pewnym sensie obeznany z tymi sześcioma specjalnymi światami, nigdy nie lądowałem na Diviningtonie; wstęp na ten świat jest mi absolutnie wzbroniony.
13:1.3 (144.3) Jedna z przyczyn tajemnicy, spowijającej te światy, jest taka, że każda święta sfera posiada specjalne wyobrażenie czy uzewnętrznienie Bóstw, składających się na Rajską Trójcę; nie osobowość, ale unikalną obecność Boskości, która może być doceniona i zrozumiana tylko przez specyficzne grupy istot inteligentnych tam zamieszkałych lub dopuszczonych do takiej właśnie sfery. Utrójcowione Tajemnice Najwyższości są osobistymi przedstawicielami tych, wyspecjalizowanych i nieosobowych obecności Boskości. Tajemnice Najwyższości są istotami wysoce osobowymi, wspaniale wyposażonymi i zdumiewająco przystosowanymi do swej wzniosłej i trudnej pracy.
13:1.4 (144.4) 1. DIVININGTON. Świat ten jest w pewnym, specyficznym znaczeniu, „łonem Ojca”, sferą osobistej styczności z Ojcem Wszechświatowym i na tym świecie znajduje się specjalne uzewnętrznienie jego boskości. Divinington jest rajskim miejscem spotkania Dostrajaczy Myśli, ale jest on również miejscem pobytu licznych innych bytów, osobowości oraz istot pochodzących od Ojca Wszechświatowego. Poza Wiecznym Synem, wiele innych osobowości powstało mocą aktów stwórczych samego tylko Ojca Wszechświatowego. Tylko fragmenty Ojca oraz te osobowości i istoty, które pochodzą bezpośrednio i wyłącznie od Ojca Wszechświatowego, bratają się i działają w tym miejscu.
13:1.5 (144.5) Tajemnice Diviningtonu obejmują tajemnicę obdarzeń i misji Dostrajaczy Myśli. Tajemnicę tej rajskiej sfery stanowi natura Dostrajaczy, ich pochodzenie i metoda kontaktu z istotami niskiego pochodzenia ze światów ewolucyjnych. Te zdumiewające sprawy osobiście nie dotyczą reszty z nas, dlatego Bóstwa uważają za stosowne nie udostępniać nam pełnych informacji o pewnych cechach tej wspaniałej, boskiej służby. Tak dalece, jak mamy styczność z tym stadium boskiej działalności, udostępnia się nam pełną wiedzę o tych funkcjach, jednak nie jesteśmy dokładnie poinformowani o tym, co dotyczy intymnych szczegółów tego wielkiego obdarzenia.
13:1.6 (145.1) Sfera ta zawiera także tajemnice natury, przeznaczenia i działalności wszelkich innych rodzajów fragmentów Ojca, Posłańców Grawitacji oraz zastępów różnorodnych istot wam nie objawionych. Jest bardzo prawdopodobne, że te prawdy dotyczące Diviningtonu, których nie dano mi poznać, gdyby zostały mi objawione, mogłyby tylko zdezorientować mnie i przeszkadzać w mojej obecnej pracy a oprócz tego leżą one prawdopodobnie poza zdolnością ich zrozumienia przez moją klasę istot.
13:1.7 (145.2) 2. SONARINGTON. Ta sfera jest „łonem Syna”, światem, gdzie osobiście przyjmuje Wieczny Syn. Jest to rajska stolica zstępujących i wznoszących się Synów Boga, po tym, jak zostaną w pełni uznani i ostatecznie zaaprobowani. Świat ten jest rajskim domem wszystkich Synów Wiecznego Syna oraz Synów partnerskich i pomocniczych. Jest wiele klas Boskiego synostwa, związanych z tym niebiańskim miejscem pobytu, które nie zostały objawione śmiertelnikom, jako że nie są one związane z planami systemu wznoszenia się, ludzkiego rozwoju duchowego poprzez wszechświaty i dalej do Raju.
13:1.8 (145.3) Tajemnice Sonaringtonu obejmują tajemnicę wcielenia boskich Synów. Kiedy Syn Boży staje się Synem Człowieczym, zostaje dosłownie zrodzony z kobiety, jak to miało miejsce na waszym świecie dziewiętnaście stuleci temu, stanowi to wszechświatową tajemnicę. Zdarza się to we wszystkich wszechświatach i stanowi tajemnicę boskiego synostwa Sonaringtonu. Dostrajacze są tajemnicą Boga-Ojca. Wcielenie Boskich Synów jest tajemnicą Boga-Syna, tajemnicą ukrytą w siódmym sektorze Sonaringtonu, domenie niezgłębionej przez nikogo oprócz tych, którzy osobiście przeżyli tak unikalne doświadczenie. Tylko te stadia wcielenia, które są związane z waszą drogą wznoszenia się, zostały podane do waszej wiadomości. Istnieje również wiele innych stadiów tajemnicy wcielenia Rajskich Synów klasy nie objawionej, działających w służbie wszechświatowej na swych misjach, które nie zostały wam ujawnione. A są jeszcze inne tajemnice Sonaringtonu.
13:1.9 (145.4) 3. SPIRITINGTON. Ten świat jest „łonem Ducha”, rajskim domem wysokich istot, które reprezentują wyłącznie Nieskończonego Ducha. Tutaj zbiera się Siedem Duchów Nadrzędnych oraz pewne ich potomstwo ze wszystkich wszechświatów. W tym, niebiańskim miejscu pobytu, znaleźć też można liczne nie objawione klasy osobowości duchowych, istoty przydzielone do różnorodnych funkcji we wszechświecie, nie związanych z planami wywyższania śmiertelnych istot czasu do rajskich poziomów wieczności.
13:1.10 (145.5) Tajemnice Spiritingtonu obejmują nieprzeniknione sekrety odzwierciedlania. Opowiadamy wam o rozległym i powszechnym zjawisku odzwierciedlania, zwłaszcza jak funkcjonuje ono w światach zarządów siedmiu superwszechświatów, ale nigdy dokładnie nie wyjaśniamy tego fenomenu, ponieważ nie w pełni go rozumiemy. Dużo rozumiemy, nawet bardzo dużo, ale sporo zasadniczych szczegółów nadal pozostaje dla nas tajemnicą. Odzwierciedlanie jest tajemnicą Boga-Ducha. Powiedziano wam, jak funkcjonuje odzwierciedlanie w odniesieniu do schematu wznoszenia się żyjącego wiecznie śmiertelnika i działa ono w ten sposób, jednak odzwierciedlanie jest również nieodłączną cechą normalnej pracy licznych innych stadiów zamieszkiwania wszechświata. To wyposażenie Nieskończonego Ducha stosowane jest także w kanałach innych niż te, które dotyczą zbierania informacji i rozpowszechniania informacji. A są jeszcze inne tajemnice Spiritingtonu.
13:1.11 (145.6) 4. VICEGERINGTON. Planeta ta jest „łonem Ojca i Syna” oraz tajną sferą pewnych nie objawionych istot, które powstają w wyniku działania Ojca i Syna. Jest to również rajskie miejsce pobytu wielu gloryfikowanych istot o złożonym pochodzeniu, tych, których pochodzenie jest skomplikowane ze względu na wiele różnorodnych sposobów ich powstawania w siedmiu superwszechświatach. Na tym świecie zbiera się również wiele grup istot, których tożsamość nie została objawiona śmiertelnikom z Urantii.
13:1.12 (146.1) Tajemnice Vicegeringtonu obejmują tajemnice utrójcowienia a utrójcowienie jest tajemnicą zezwolenia na reprezentowanie Trójcy, na działanie w charakterze namiestników Bogów. Upoważnienie do reprezentowania Trójcy nadawane jest tylko tym istotom, objawionym i nie objawionym, które są utrójcowione, stworzone, wynikłe lub uwiecznione przez jakiekolwiek dwie spośród trzech osób Rajskiej Trójcy. Osobowości powołane do istnienia aktem utrójcowienia, przez określony rodzaj gloryfikowanych istot, nie reprezentują niczego ponad potencjał pojęciowy, zaktywizowany w akcie utrójcowienia, aczkolwiek istoty takie mogą się wznieść do objęć Bóstwa drogą otwartą dla wszystkich, należących do ich gatunku.
13:1.13 (146.2) Nie utrójcowione istoty nie rozumieją w pełni metody utrójcowienia, dokonanego zarówno przez dwóch jak i trzech Stwórców, albo przez pewne inne istoty. Nigdy nie zrozumiecie w pełni tego zjawiska, chyba, że w bardzo odległej przyszłości waszej gloryfikowanej drogi bytu będziecie mogli spróbować tego przedsięwzięcia i osiągniecie sukces, ponieważ inaczej owe tajemnice Vicegeringtonu pozostaną dla was na zawsze zabronione. Dla mnie jednak, dla istoty, która ma wysokie pochodzenie od Trójcy, wszystkie sektory Vicegeringtonu pozostają otwarte. W pełni rozumiem i równocześnie w pełni i święcie chronię tajemnicę mojego pochodzenia oraz przeznaczenia.
13:1.14 (146.3) Są jeszcze inne formy i stadia utrójcowienia, nie podane do wiadomości ludziom z Urantii i te właśnie doświadczenia, w ich aspektach osobowych, są odpowiednio zabezpieczone w tajnym sektorze Vicegeringtonu.
13:1.15 (146.4) 5. SOLITARINGTON. Świat ten jest „łonem Ojca i Ducha” oraz miejscem spotkania wspaniałych zastępów nie objawionych istot, zapoczątkowanych wspólnym aktem stwórczym Ojca Wszechświatowego i Nieskończonego Ducha, istot, które mają udział w cechach Ojca w dodatku do ich dziedzictwa Ducha.
13:1.16 (146.5) Jest to też miejsce pobytu Samotnych Posłańców oraz innych osobowości klasy superanielskiej. Znacie zaledwie kilka rodzajów tych istot a istnieje ogromna liczba ich klas, nie objawionych na Urantii. To, że zamieszkują one na piątym świecie, nie musi koniecznie oznaczać, że Ojciec miał cokolwiek do czynienia ze stwarzaniem Samotnych Posłańców albo ich superanielskich towarzyszy, jednak w tej epoce wszechświata Ojciec związany jest z ich funkcjonowaniem. W obecnej epoce wszechświata jest to także rodzima sfera Wszechświatowych Dyspozytorów Mocy.
13:1.17 (146.6) Istnieją liczne dodatkowe klasy osobowości duchowych, istot nieznanych śmiertelnemu człowiekowi, które uważają Solitarington za swą rajską sferę rodzimą. Należy przypomnieć, że wszystkie działy i poziomy wszechświatowej działalności są w takim stopniu obdarowane duchowymi opiekunami, w jakim dana domena jest zainteresowana w pomaganiu śmiertelnemu człowiekowi we wznoszeniu się ku jego boskiemu, rajskiemu przeznaczeniu.
13:1.18 (146.7) Tajemnice Solitaringtonu. Oprócz pewnych tajemnic utrójcowienia, świat ten zawiera tajemnice osobistych związków Nieskończonego Ducha z pewnym, wyższym potomstwem Trzeciego Źródła i Centrum. Na Solitaringtonie zachowywane są tajemnice intymnego związku licznych, nie objawionych klas istot, z duchami Ojca, Syna i Ducha, z trojakim duchem Trójcy oraz z duchami Najwyższego, Ostatecznego i Najwyższego-Ostatecznego.
13:1.19 (146.8) 6. SERAFINGTON. Sfera ta jest „łonem Syna i Ducha” oraz światem ojczystym rozległych zastępów istot nie objawionych, stworzonych przez Syna i Ducha. Jest to także sfera przeznaczenia wszystkich klas posługujących zastępów anielskich, z supernafinami, sekonafinami i serafinami włącznie. We wszechświecie centralnym i we wszechświatach sąsiadujących służy również wiele klas wspaniałych duchów, które nie są „duchami przeznaczonymi do posług tym, co mają posiąść zbawienie”. Wszyscy ci pracownicy duchowi ze wszystkich poziomów i wszystkich domen wszechświatowej działalności, traktują Serafington jako swój rajski dom.
13:1.20 (147.1) Tajemnice Serafingtonu zawierają trojakie sekrety; wspomnieć mogę tylko o jednym z nich – o tajemnicy transportu seraficznego. Zdolność różnych klas serafinów i pokrewnych im istot duchowych do spowicia własnymi formami duchowymi wszelkich klas osobowości niematerialnych i do przenoszenia ich na długie dystanse międzyplanetarnych podróży, jest tajemnicą zamkniętą w świętych sektorach Serafingtonu. Serafini transportujący rozumieją tę tajemnicę, ale nam pozostałym jej nie przekazują albo, być może nie mogą jej przekazać. Inne tajemnice Serafingtonu odnoszą się do osobistych doświadczeń tych służb duchowych, które dotychczas nie zostały objawione śmiertelnikom. I nie chcemy omawiać tajemnic tych, blisko z wami spokrewnionych istot, gdyż możecie nieomal zrozumieć tak bliskie wam klasy bytu a przedstawienie nawet częściowej naszej wiedzy o takim zjawisku byłoby bliskie sprzeniewierzeniu zaufania.
13:1.21 (147.2) 7. ASCENDINGTON. Ten unikalny świat jest „łonem Ojca, Syna i Ducha”, miejscem spotkania wzniosłych istot czasu, sferą przyjmującą pielgrzymów czasu, przemierzających wszechświat Havony w drodze do Raju. Ascendington jest faktycznie rajskim domem wznoszących się dusz czasu i przestrzeni, zanim osiągną one rajski status. Wy, śmiertelnicy, większość waszych havońskich „wakacji” spędzać będziecie na Ascendingtonie. Podczas waszego życia w Havonie, Ascendington będzie dla was tym, czym byli organizatorzy powrotu podczas wznoszenia się we wszechświecie lokalnym i superwszechświecie. Tutaj zajmować się będziecie tysiącem rzeczy przekraczających pojmowanie śmiertelnej wyobraźni. I wasza ludzka jaźń znajdzie tutaj nową relację z waszą Boską jaźnią, tak jak w czasie każdego poprzedniego zbliżania się do Boga w procesie wznoszenia się.
13:1.22 (147.3) Tajemnice Ascendingtonu obejmują arkana stopniowego i niezawodnego tworzenia w materialnym, śmiertelnym umyśle, duchowego i potencjalnie nieśmiertelnego odpowiednika charakteru oraz tożsamości. Zjawisko to stanowi jedną z najbardziej zdumiewających tajemnic wszechświatów – ewolucję nieśmiertelnej duszy w obrębie umysłu istoty śmiertelnej i materialnej.
13:1.23 (147.4) Nigdy w pełni nie zrozumiecie tych tajemniczych procesów, zanim nie dotrzecie do Ascendingtonu. I właśnie dlatego cały Ascendington otworzy się przed waszymi zdziwionymi oczami. Wstęp do jednej siódmej Ascendingtonu jest dla mnie wzbroniony, do tego właśnie sektora, który dotyczy tajemnicy, jaka jest (lub będzie) wyłącznym doświadczeniem i własnością waszego rodzaju istot. Doświadczenie to jest właściwe waszej, ludzkiej klasie bytu. Moja klasa osobowości bezpośrednio nie interesuje się tymi sprawami. Dlatego dla mnie jest to niedozwolone a wam będzie w końcu objawione. Ale nawet kiedy zostanie wam to objawione, z pewnych przyczyn na zawsze zostanie to waszą tajemnicą. Nie objawicie tego nam ani żadnej innej klasie istot. Wiemy o wiecznym połączeniu Boskiego Dostrajacza i nieśmiertelnej duszy ludzkiego pochodzenia, ale wznoszący się finaliści znają takie właśnie doświadczenie jako absolutną rzeczywistość.
13:2.1 (147.5) Światy stałego pobytu różnych klas istot duchowych są ogromnymi i zdumiewającymi sferami; są równe Rajowi w swym niezrównanym pięknie oraz wspaniałej chwale. Są to światy spotkania, sfery ponownego połączenia, służące jako stałe, kosmiczne adresy istot. Jako finaliści zamieszkacie w Raju, ale Ascendington będzie cały czas waszym domowym adresem, nawet, kiedy zaczniecie służbę w przestrzeni zewnętrznej. Przez całą wieczność traktować będziecie Ascendington jako dom waszych sentymentalnych reminiscencji i powracających wspomnień. Gdy zostaniecie istotami duchowymi siódmego stadium, być może zrezygnujecie z waszego statusu mieszkańców Raju.
13:2.2 (148.1) Skoro zewnętrzne wszechświaty są w trakcie tworzenia, skoro mają być zamieszkałe przez istoty czasu z potencjałem wznoszenia się, dochodzimy do wniosku, że te dzieci przyszłości również traktować będą Ascendington jako swe rajskie miejsce zamieszkania.
13:2.3 (148.2) Ascendington jest jedyną świętą sferą, którą będziecie mogli oglądać w całości, jako przybysze do Raju. Vicegerington jest jedyną świętą sferą, którą ja mogę badać w pełni i bez zastrzeżeń. Nie uważam Vicegeringtonu za swe miejsce zamieszkania w tej epoce wszechświata, chociaż jego tajemnice są związane z moim pochodzeniem. Istoty pochodzące od Trójcy i utrójcowione nie są tymi samymi istotami.
13:2.4 (148.3) Istoty pochodzące od Trójcy nie podzielają w pełni światów Ojca; mają one swe siedziby wyłącznie na Wyspie Raj, bardzo blisko Najświętszej Sfery. Często pojawiają się na Ascendingtonie, „łonie Ojca-Syna-Ducha”, gdzie przebywają ze swymi braćmi, którzy przybyli z niższych światów przestrzeni.
13:2.5 (148.4) Moglibyście przypuszczać, że Synowie Stwórcy, istoty pochodzące od Ojca-Syna, powinny traktować Vicegerington jako swą ojczyznę, jednak nie tak się rzecz przedstawia w obecnej epoce wszechświata – epoce działalności Boga Siedmiorakiego. I jest wiele podobnych problemów, które będą was zdumiewać, ponieważ z pewnością napotkacie wiele trudności, gdy będziecie próbować zrozumieć te rzeczy, które są tak blisko Raju. Nie możecie również właściwie wydedukować tych kwestii; za mało wiecie. I jeśli wiedzielibyście więcej o światach Ojca, napotkalibyście tylko więcej trudności, zanim dowiedzielibyście się o nich wszystkiego. Stałą pozycję, na którymkolwiek z tych tajnych światów, można zdobyć zarówno przez służbę jak i z natury swego pochodzenia, a w kolejnych epokach wszechświata może nastąpić redystrybucja pewnych grup tych osobowości i na pewno nastąpi.
13:2.6 (148.5) Światy orbity wewnętrznej są raczej światami określonego statusu czy światami zbratania niż rzeczywistymi sferami mieszkalnymi. Śmiertelnicy osiągną pewien status na każdym ze światów Ojca, za wyjątkiem jednego. Na przykład, kiedy wy śmiertelnicy przybywacie do Havony, otrzymujecie zezwolenie na pobyt na Ascendingtonie, gdzie jesteście najmilej widziani, ale nie dostajecie zezwolenia na odwiedziny sześciu innych świętych światów. Po waszym przejściu przez porządek Raju i po przyjęciu do Korpusu Finalizmu, otrzymacie zezwolenie na Sonarington, skoro jesteście synami Boga jak również istotami wznoszącymi się – a nawet czymś więcej. Jednak jedna siódma Sonaringtonu pozostanie zawsze dla was zamknięta, sektor tajemnic wcielenia Boskich Synów, którego nie będziecie mogli oglądać. Te tajemnice nigdy nie będą objawione wznoszącym się synom Boga.
13:2.7 (148.6) W końcu będziecie mieli pełny dostęp do Ascendingtonu i względny dostęp do innych sfer Ojca, za wyjątkiem Diviningtonu. Ale nawet gdy otrzymacie zezwolenie lądowania na pięciu dodatkowych, tajnych sferach, po tym jak zostaniecie finalistami, nie będziecie mogli odwiedzać wszystkich sektorów tych światów. Nie będzie też wolno wam lądować na Diviningtonie, „łonie Ojca”, chociaż na pewno wiele razy będziecie stać „po prawicy Ojca”. Nigdy, przez całą wieczność, nie wyniknie żadna potrzeba waszego pobytu na świecie Dostrajaczy Myśli.
13:2.8 (149.1) Światy spotkań życia duchowego są terenem zastrzeżonym w takim stopniu, że jesteśmy proszeni nie pertraktować w sprawie wejścia do tych miejsc owych sfer, które pozostają zupełnie poza domenami naszego doświadczenia. Możecie zostać istotami doskonałymi, nawet tak, jak Ojciec Wszechświatowy jest bosko doskonały, ale nie możecie poznać wszystkich empirycznych tajemnic wszelkich innych klas osobowości wszechświata. Kiedy Stwórca ma empiryczny, osobisty sekret ze stworzonym, Stwórca zachowuje ten sekret dla siebie na wieczność.
13:2.9 (149.2) Wszystkie te tajemnice przypuszczalnie znane są zbiorowemu ciału Utrójcowionych Tajemnic Najwyższości. Istoty te znane są w pełni jedynie tym grupom istot, które przebywają na tych światach specjalnych; inne klasy słabo je rozumieją. Po dotarciu do Raju poznacie i będziecie gorąco kochać te dziesięć Tajemnic Najwyższości, które zarządzają Ascendingtonem. Zrozumiecie także częściowo Tajemnice Najwyższości na innych światach Ojca, za wyjątkiem Diviningtonu, choć nie tak doskonale jak na Ascendingtonie.
13:2.10 (149.3) Utrójcowione Tajemnice Najwyższości, jak może sugerować ich nazwa, są spokrewnione z Najwyższym; są one także spokrewnione z Ostatecznym oraz z przyszłym Najwyższym-Ostatecznym. Tajemnice Najwyższości są tajemnicami Najwyższego, jak również tajemnicami Ostatecznego a nawet tajemnicami Najwyższego-Ostatecznego.
13:3.1 (149.4) Siedem jaśniejących sfer Wiecznego Syna to światy siedmiu stadiów czysto duchowego bytu. Te jaśniejące globy są źródłem trojakiego światła Raju i Havony; wpływ jaki wywierają, ograniczony jest w większości, choć nie całkowicie, do wszechświata centralnego.
13:3.2 (149.5) Nie ma osobowości na tych satelitach Raju, zatem niewiele tylko z tego, co dotyczy owych czysto duchowych miejsc pobytu, można zobrazować śmiertelnej i materialnej osobowości. Powiedziano nam, że światy te roją się życiem istot Wiecznego Syna, innych niż osobowe. Dochodzimy do wniosku, że byty te są istotami zgromadzonymi tutaj dla służby w projektowanych, nowych wszechświatach przestrzeni zewnętrznej. Rajscy filozofowie utrzymują, że każdemu rajskiemu cyklowi, trwającemu około dwu miliardów lat czasu Urantii, towarzyszy stwarzanie dodatkowych rezerw tych klas istot na tajemniczych światach Wiecznego Syna.
13:3.3 (149.6) Tak dalece, jak zostałem poinformowany, żadna osobowość nigdy nie przebywała na żadnej z tych sfer Wiecznego Syna. W całym moim długim doświadczeniu, w Raju i poza nim, nigdy nie wysłano mnie na żaden z tych światów. Nie odwiedzają tych światów nawet osobowości stworzone przy współudziale Wiecznego Syna. Dochodzimy do wniosku, że wszystkie typy duchów nieosobowych – niezależnie od tego skąd pochodzą – są przyjmowane w tych duchowych mieszkaniach. Ponieważ jestem osobą i posiadam formę duchową, bez wątpienia świat taki wydawałby mi się pusty i opuszczony, nawet gdyby pozwolono mi go odwiedzić. Wysokie osobowości duchowe nie pozwalają sobie na zaspokajanie bezcelowej ciekawości, na przeżycia czysto bezużyteczne. Jest tutaj cały czas, ogółem biorąc, za dużo intrygujących i celowych przygód, żeby przejawiać jakiekolwiek większe zainteresowanie tymi planami, które są czcze lub nierzeczywiste.
13:4.1 (149.7) Pomiędzy wewnętrzną orbitą Havony a jaśniejącymi sferami Wiecznego Syna krąży siedem globów Nieskończonego Ducha, światów zajmowanych przez potomstwo Nieskończonego Ducha, przez utrójcowionych synów gloryfikowanych osobowości stworzonych oraz przez pewne rodzaje istot nie objawionych, zajmujących się administracją wielu przedsięwzięć w różnych domenach wszechświatowej działalności.
13:4.2 (150.1) Siedem Duchów Nadrzędnych to najwyżsi i ostateczni reprezentanci Nieskończonego Ducha. Na obwodzie Raju mają one swe osobowe stanowiska, swe zogniskowania mocy, jednak wszelka ich działalność, dotycząca zarządzania i kierowania wielkim wszechświatem, prowadzona jest na tych i z tych siedmiu specjalnych sfer administracyjnych Nieskończonego Ducha. W rzeczywistości, Siedem Duchów Nadrzędnych stanowi umysłowo-duchowy balansjer wszechświata wszechświatów, bezgraniczną, wszystko zawierającą i wszystko koordynującą, centralnie zlokalizowaną moc.
13:4.3 (150.2) Duchy Nadrzędne działają z tych siedmiu specjalnych sfer, aby równoważyć i stabilizować obwody kosmicznego umysłu wielkiego wszechświata. Mają one również do czynienia ze zróżnicowaną postawą duchową i obecnością Bóstw w całym wielkim wszechświecie. Reakcje fizyczne są jednolite, niezróżnicowane, zawsze natychmiastowe i automatyczne. Jednak empiryczna obecność duchowa zależy od podstawowych warunków i stanu podatności duchowej, właściwej indywidualnym umysłom danych sfer.
13:4.4 (150.3) Nadzór fizyczny, jego obecność i funkcjonowanie, jest jednakowy we wszystkich wszechświatach, małych czy wielkich. Czynnikiem różnicującym obecność, czy reakcją duchową, jest ulegające wahaniom zróżnicowanie jej poznawania i przyjmowania przez istoty obdarzone wolą. Podczas gdy duchowa obecność absolutnego i egzystencjalnego Bóstwa w żaden sposób nie ulega wpływom postaw lojalności czy nielojalności istot stworzonych, równocześnie prawdą jest, że funkcjonalna obecność podabsolutnego i empirycznego Bóstwa jest zdecydowanie i bezpośrednio zależna od decyzji, wyboru i nastawienia woli takich, skończonych istot – od lojalności i oddania pojedynczej istoty, planety, systemu, konstelacji czy wszechświata. Jednakże taka duchowa obecność boskości nie jest kapryśna czy arbitralna; jej empiryczna zmienność jest nieodłączna wyposażeniu wolnej woli istot osobowych.
13:4.5 (150.4) Wyznacznik zróżnicowania duchowej obecności istnieje w waszych własnych sercach i umysłach a polega on na rodzaju waszego własnego wyboru, na waszych decyzjach oraz na determinacji waszej własnej woli. Zróżnicowanie takie jest nieodłączną cechą funkcjonowania wolnej woli inteligentnych istot osobowych, tych istot, którym Ojciec Wszechświatowy nakazał, żeby korzystały z wolności wyboru. I Bóstwa zawsze są lojalne, gdy idzie o przypływ i odpływ ich duchów, wychodząc naprzeciw i zaspokajając warunki oraz wymagania różnorodnych decyzji istoty, obdarzając bardziej swą obecnością w odpowiedzi na szczere jej pragnienie i znowu wycofując się ze sceny, kiedy stworzeni decydują odwrotnie, korzystając ze swego Boskiego obdarzenia – wolności wyboru. I tym sposobem duch boskości staje się pokornie posłuszny decyzjom istot z ich różnych sfer.
13:4.6 (150.5) Administracyjnymi siedzibami Siedmiu Duchów Nadrzędnych są w rzeczywistości rajskie światy zarządu siedmiu superwszechświatów oraz przynależnych im segmentów przestrzeni zewnętrznej. Każdy Duch Nadrzędny przewodzi jednemu superwszechświatowi i każdy z tych siedmiu światów jest przydzielony wyłącznie jednemu Duchowi Nadrzędnemu. Literalnie, w siedmiu superwszechświatach wszystkie stadia administracji podrajskiej są prowadzone na jednym z tych światów wykonawczych. Nie są one tak zastrzeżone, jak sfery Ojca czy sfery należące do Syna i chociaż ich status mieszkalny ogranicza się do istot miejscowych oraz tych, które na nich pracują, siedem planet administracyjnych zawsze jest otwarte dla wszystkich istot, które pragną je odwiedzić i które mają do dyspozycji odpowiednie środki transportu.
13:4.7 (151.1) Te światy administracyjne są dla mnie, poza Rajem, najbardziej ciekawymi i intrygującymi miejscami we wszechświecie. W żadnym innym miejscu, w całym szerokim wszechświecie, nie można dostrzec tak różnorodnych aktywności, angażujących tak wiele różnych klas istot żywych, mających do czynienia z pracą na tak wielu różnorodnych poziomach, z zajęciami jednocześnie materialnymi, intelektualnymi i duchowymi. Gdy mam przyznany czas wolny od wykonywanych zadań, gdy mam sposobność przebywać w Raju czy w Havonie, udaję się najczęściej do jednego z tych ożywionych światów Siedmiu Duchów Nadrzędnych, aby tam inspirować mój umysł widokiem inicjatyw, oddania, lojalności, mądrości i wydajności. Nigdzie, poza tym miejscem, nie mogę zauważyć tak zadziwiających powiązań wzajemnych, występujących w funkcjonowaniu osobowości na wszystkich siedmiu poziomach rzeczywistości wszechświatowej. I zawsze jestem podbudowany pracą tych, którzy dobrze wiedzą, jak wykonywać swe zadania i którzy znajdują tak wielką radość w ich wykonywaniu.
13:4.8 (151.2) [Przedstawione przez Perfektora Mądrości, działającego z upoważnienia Pradawnych Czasu z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 14
14:0.1 (152.1) DOSKONAŁY i Boski wszechświat zajmuje centrum całego stworzenia; jest to wieczne jądro, wokół którego krążą rozległe wszechświaty czasu i przestrzeni. Raj jest gigantyczną, centralną Wyspą, absolutnie stabilną, która spoczywa nieruchomo dokładnie w sercu wspaniałego, wiecznego wszechświata. Ta centralna rodzina planetarna zwana jest Havoną i jest znacznie oddalona od wszechświata lokalnego Nebadonu. Posiada ona olbrzymie rozmiary i wręcz niewiarygodnie wielką masę a składa się z miliarda sfer o niewyobrażalnym pięknie i wspaniałym majestacie, jednak prawdziwa wielkość tej rozległej kreacji przekracza zdolność zrozumienia ludzkiego umysłu.
14:0.2 (152.2) Jest to jedno i jedyne w swoim rodzaju, niezmienne, doskonałe i stabilne zagęszczenie światów. Wszechświat ten jest w całości stworzony i doskonały; to nie jest przedsięwzięcie ewolucyjne. Jest to wieczny rdzeń doskonałości, wokół którego wszechświaty krążą nieskończonym korowodem i stanowią gigantyczny eksperyment ewolucyjny, śmiałe przedsięwzięcia Stwórców Synów Boga, którzy pragną powielić w czasie i pomnożyć w przestrzeni wzorowy wszechświat, ideał Boskiej pełni, najwyższego finalizmu, ostatecznej rzeczywistości i wiecznej doskonałości.
14:1.1 (152.3) Od peryferii Raju do wewnętrznych granic siedmiu superwszechświatów występuje siedem następujących stanów przestrzeni i ruchu:
14:1.2 (152.4) 1. Spokojne strefy przestrzeni pośredniej, stykające się z Rajem.
14:1.3 (152.5) 2. Zgodny z ruchem wskazówek zegara korowód światów, trzech orbit Raju i siedmiu orbit Havony.
14:1.4 (152.6) 3. Częściowo spokojne strefy przestrzeni, oddzielające orbity Havony od ciemnych ciał grawitacyjnych wszechświata centralnego.
14:1.5 (152.7) 4. Wewnętrzny, poruszający się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, pas ciemnych ciał grawitacyjnych.
14:1.6 (152.8) 5. Druga unikalna strefa przestrzeni, rozdzielająca dwa kosmiczne tory krążenia ciemnych ciał grawitacyjnych.
14:1.7 (152.9) 6. Zewnętrzny pas ciemnych ciał grawitacyjnych, krążących zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara dookoła Raju.
14:1.8 (152.10) 7. Trzecia strefa przestrzeni – strefa względnie spokojna – rozdzielająca zewnętrzny pas ciemnych ciał grawitacyjnych od najbardziej wewnętrznych orbit siedmiu superwszechświatów.
14:1.9 (152.11) Miliard światów Havony jest rozłożonych na siedmiu koncentrycznych orbitach, bezpośrednio otaczających trzy orbity satelitów Raju. Ponad trzydzieści pięć milionów światów jest na najbardziej wewnętrznej orbicie Havony i ponad dwieście czterdzieści pięć milionów na najbardziej zewnętrznej, z proporcjonalną liczbą światów pośrodku. Każda orbita jest inna, ale wszystkie one są doskonale zrównoważone i znakomicie zorganizowane a każda z nich przesycona jest wyspecjalizowanym reprezentantem Nieskończonego Ducha, jednym z Siedmiu Duchów Orbit. Ten nieosobowy Duch, w dodatku do innych funkcji, koordynuje bieg spraw niebiańskich na każdej orbicie.
14:1.10 (153.1) Orbity planet Havony nie układają się warstwowo; ich światy podążają uporządkowanym, linearnym korowodem, jeden za drugim. Wszechświat centralny krąży wokół stacjonarnej Wyspy Raj w jednej, rozległej płaszczyźnie, składającej się z dziesięciu współśrodkowych, stabilnych zespołów – trzech orbit sfer Raju i siedmiu orbit światów Havony. Fizycznie biorąc, orbity Havony i Raju stanowią jeden i ten sam system; podział wynika z ich segregacji funkcjonalnej i administracyjnej.
14:1.11 (153.2) Czasu nie liczy się w Raju; sekwencja kolejnych zdarzeń jest nieodłączna pojmowaniu tych, którzy są rodowitymi mieszkańcami centralnej Wyspy. Jednak czas związany jest z orbitami Havony i licznymi istotami na nich przebywającymi, zarówno niebiańskiego jak i ziemskiego pochodzenia. Każdy świat Havony ma swój czas lokalny, ustalony przez jego obieg. Wszystkie światy na danej orbicie mają taką samą długość roku, ponieważ krążą równomiernie wokół Raju a długość roku planetarnego zmniejsza się, od orbity najbardziej zewnętrznej do najbardziej wewnętrznej.
14:1.12 (153.3) Oprócz czasu obiegu po orbicie Havony, istnieje standardowy dzień Raju-Havony oraz inne określania czasowe, ustalane na siedmiu rajskich satelitach Nieskończonego Ducha i stamtąd wysyłane. Standardowy dzień Raju-Havony oparty jest na tym upływie czasu, jaki jest potrzebny do dokonania jednego obiegu dookoła Wyspy Raj przez planetarne mieszkania, znajdujące się na pierwszej albo wewnętrznej orbicie Havony i chociaż ich prędkość jest ogromna, dzięki ich położeniu pomiędzy ciemnymi ciałami grawitacyjnymi a gigantycznym Rajem, potrzeba prawie tysiąca lat, aby te sfery dopełniły swego obiegu. Bezwiednie czytaliście prawdę, gdy oczy wasze spoczęły na wypowiedzi: „Bo tysiąc lat w oczach Boga jest jak dzień, który minął, niby straż nocna”. Jeden dzień Raju-Havony jest tylko o siedem minut, trzy i jedna ósma sekundy krótszy, niż tysiąc lat obecnego kalendarza Urantii, opartego na roku przestępnym.
14:1.13 (153.4) Ten dzień Raju-Havony jest standardową jednostką czasu dla siedmiu superwszechświatów, chociaż każdy z nich zachowuje swoje własne, wewnętrzne standardy czasowe.
14:1.14 (153.5) Na krańcach rozległego wszechświata centralnego, daleko poza siódmym pasem światów Havony, krąży niewiarygodna ilość olbrzymich, ciemnych ciał grawitacyjnych. Ten bezmiar ciemnych mas w wielu aspektach nie przypomina innych ciał niebieskich; nawet w swej formie są one bardzo odmienne. Ciemne ciała grawitacyjne ani nie odbijają ani nie pochłaniają światła; nie reagują z fizyczno-energetycznym światłem i tak kompletnie okalają i spowijają Havonę, jak gdyby ją skrywały przed wzrokiem nawet najbliższych, zamieszkałych wszechświatów czasu i przestrzeni.
14:1.15 (153.6) Unikalna szczelina przestrzenna rozdziela wielki pas ciemnych ciał grawitacyjnych na dwie eliptyczne orbity. Wewnętrzny pas obraca się w kierunku przeciwnym ruchowi wskazówek zegara; zewnętrzny obraca się w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Te odmienne kierunki ruchu, w połączeniu z ogromnymi masami ciemnych ciał, tak dobrze wyrównują linie grawitacji Havony, że czynią wszechświat centralny kreacją zrównoważoną fizycznie i doskonale stabilną.
14:1.16 (153.7) Wewnętrzny korowód ciemnych ciał grawitacyjnych uporządkowany jest cylindrycznie i składa się z trzech krążących zgrupowań. Przekrój tej orbity mógłby ukazać trzy współśrodkowe okręgi o prawie jednakowej gęstości. Zewnętrzna orbita ciemnych ciał grawitacyjnych zorganizowana jest prostopadle do wewnętrznej, będąc dziesięć tysięcy razy wyższa niż orbita wewnętrzna. Średnica pionowa zewnętrznej orbity jest pięćdziesiąt tysięcy razy większa od jej średnicy poprzecznej.
14:1.17 (154.1) Przestrzeń, leżąca pomiędzy tymi dwoma orbitami ciał grawitacyjnych, jest unikalna, dlatego, że niczego podobnego do niej nie można nigdzie znaleźć w całym szerokim wszechświecie. Strefa ta charakteryzuje się ogromnymi ruchami falowymi, w górę i w dół, oraz jest przenikana gigantyczną aktywnością energii nieznanego rodzaju.
14:1.18 (154.2) Naszym zdaniem, nic podobnego do ciemnych ciał grawitacyjnych wszechświata centralnego nie będzie cechowało przyszłej ewolucji poziomów przestrzeni zewnętrznej; uważamy te naprzemianległe korowody ogromnych ciał, balansujących grawitację, za unikalne we wszechświecie nadrzędnym.
14:2.1 (154.3) Istoty duchowe nie mieszkają w mglistej przestrzeni, nie przebywają na światach eterycznych, osiedlone są na prawdziwych sferach o materialnej naturze, światach po prostu tak rzeczywistych jak te, na których żyją śmiertelnicy. Światy Havony są rzeczywiste i autentyczne, aczkolwiek ich tworzywo różni się od materialnej struktury planet w siedmiu superwszechświatach.
14:2.2 (154.4) Rzeczywistości fizyczne Havony reprezentują tę klasę organizacji energii, która różni się radykalnie od jakiejkolwiek innej, panującej w ewolucyjnych wszechświatach przestrzeni. Energie Havony są trojakie; jednostki energii-materii superwszechświata zawierają dwojaki ładunek energii, choć jedna forma energii istnieje w fazie ujemnej i dodatniej. Kreacja wszechświata centralnego jest trojaka (Trójca); kreacja wszechświata lokalnego (bezpośrednia) jest dwojaka, według Syna Stwórcy i Stwórczego Ducha.
14:2.3 (154.5) Materia Havony składa się z kombinacji dokładnie tysiąca podstawowych pierwiastków chemicznych oraz ze zrównoważonego funkcjonowania siedmiu form energii Havony. Każda z tych podstawowych energii wykazuje siedem stadiów pobudzenia, tak że mieszkańcy Havony reagują na czterdzieści dziewięć różnych bodźców zmysłowych. Innymi słowy, patrząc z czysto fizycznego punktu widzenia, mieszkańcy wszechświata centralnego posiadają czterdzieści dziewięć wyspecjalizowanych rodzajów doznań zmysłowych. Jest siedemdziesiąt zmysłów morontialnych a reakcje na bodźce u wyższych klas istot duchowych są zróżnicowane, w zależności od rodzaju istot, od siedemdziesięciu do dwustu dziesięciu zmysłów.
14:2.4 (154.6) Żadna istota materialna z wszechświata centralnego nie byłaby widzialna dla Urantian, ani też żaden z bodźców fizycznych tych odległych światów nie mógłby wywołać reakcji waszych prostych organów zmysłowych. Gdyby śmiertelnik z Urantii został przewieziony do Havony, byłby tam głuchy, ślepy i zupełnie pozbawiony wszystkich pozostałych reakcji zmysłowych; mógłby funkcjonować jedynie jako ograniczona, samoświadoma istota, pozbawiona wszystkich bodźców otoczenia i wszystkich reakcji na nie.
14:2.5 (154.7) Są liczne zjawiska fizyczne i reakcje duchowe, występujące we wszechświecie centralnym, które są nieznane na takich światach, jak Urantia. Zasadnicza struktura trojakiej kreacji jest zupełnie niepodobna do dwojakiej natury stworzonych wszechświatów czasu i przestrzeni.
14:2.6 (154.8) Wszelkie prawa przyrody koordynowane są w Havonie według zasad zupełnie odmiennych niż w systemach o podwójnej energii, w ewoluujących wszechświatach. Cały wszechświat centralny zorganizowany jest zgodnie z trojakim systemem doskonałej i symetrycznej kontroli. W całym systemie Raju-Havony zachowywany jest doskonały balans pomiędzy wszystkimi rzeczywistościami kosmicznymi i wszystkimi siłami duchowymi. Raj, wraz ze swym absolutnym ujęciem kreacji materialnej, doskonale reguluje i kontroluje energie fizyczne wszechświata centralnego; Wieczny Syn, w części swego wszechobejmującego ujęcia duchowego, najdoskonalszym sposobem podtrzymuje status duchowy wszystkich tych, co zamieszkują Havonę. W Raju nic nie jest doświadczalne a system Raj-Havona jest zespołem stwórczej doskonałości.
14:2.7 (155.1) Powszechna grawitacja duchowa Wiecznego Syna jest zdumiewająco aktywna na obszarze wszechświata centralnego. Wszystkie wartości ducha i duchowe osobowości są nieustannie przyciągane do wewnątrz, w kierunku miejsca pobytu Bogów. To przyciąganie do Boga jest intensywne i nieodparte. Ambicja dotarcia do Boga jest we wszechświecie centralnym silniejsza nie z tego powodu, że grawitacja duchowa jest tutaj intensywniejsza niż w oddalonych wszechświatach, ale dlatego, że istoty, które dotarły do Havony są bardziej uduchowione i dlatego też mocniej reagują na wszechobecne działanie wszechświatowego przyciągania duchowego Wiecznego Syna.
14:2.8 (155.2) Podobnie działa Nieskończony Duch, przyciągając wszystkie intelektualne wartości w kierunku Raju. W całym wszechświecie centralnym grawitacja umysłowa Nieskończonego Ducha działa w połączeniu z grawitacją duchową Wiecznego Syna i dla wznoszących się dusz obie razem stanowią łączne dążenie do znalezienia Boga, dotarcia do Bóstwa, do osiągnięcia Raju i do poznania Ojca.
14:2.9 (155.3) Havona jest wszechświatem duchowo doskonałym i stabilnym materialnie. Kontrola i zrównoważona stabilność wszechświata centralnego, wydaje się być doskonała. Wszystko to, co fizyczne czy duchowe, jest doskonale przewidywalne, za wyjątkiem fenomenów umysłu i woli osobowości. Dochodzimy do wniosku, że grzech należy uznać tutaj za niemożliwy do zaistnienia, jednak sądzimy tak na tej podstawie, że obdarzone wolną wolą istoty z Havony nigdy nie były winne naruszenia woli Bóstwa. Przez całą wieczność, te niebiańskie istoty były konsekwentnie lojalne Wiecznym Czasu. Nigdy też grzech nie pojawił się w żadnej istocie, która weszła do Havony jako pielgrzym. Nigdy nie było przypadku złego postępowania jakiejkolwiek istoty czy grupy istot, stworzonych we wszechświecie centralnym Havona, czy też przyjętych do niego. Tak doskonałe i tak boskie są metody i środki selekcji we wszechświatach czasu, że według zapisów Havony, nigdy nie zdarzył się błąd; nie zrobiono nigdy żadnych pomyłek; żadna wznosząca się dusza nigdy nie była przedwcześnie przyjęta do wszechświata centralnego.
14:3.1 (155.4) Co się tyczy rządu wszechświata centralnego – nie ma takiego. Havona jest tak wyjątkowo doskonała, że żaden intelektualny system rządowy nie jest tutaj potrzebny. Nie istnieją regularne sądy, nie ma też zgromadzeń prawodawczych; Havona potrzebuje jedynie kierownictwa administracyjnego. Widzi się tutaj szczyt ideałów prawdziwego samo-rządu.
14:3.2 (155.5) U tak doskonałych i prawie doskonałych istot inteligentnych nie istnieje potrzeba rządu. Uważa się, że żadne przepisy nie są tu potrzebne, gdyż są to istoty o naturalnej doskonałości, przemieszane z istotami ewolucyjnymi, które dawno już przeszły sprawdziany najwyższych trybunałów superwszechświatów.
14:3.3 (155.6) Administracja Havony nie jest automatyczna, ale jest zadziwiająco doskonała i bosko sprawna. Jest to przeważnie administracja planetarna a powierzona jest przebywającemu na planecie Wiecznemu Czasu; każda sfera Havony kierowana jest przez jedną z tych osobowości, pochodzących od Trójcy. Wieczni Czasu nie są stwórcami, są jednak doskonałymi administratorami. Nauczają oni z najwyższą biegłością i prowadzą swe planetarne dzieci z doskonałą mądrością, graniczącą z absolutnością.
14:3.4 (156.1) Miliard sfer wszechświata centralnego stanowi światy szkoleniowe dla wysokich osobowości, rodzimych dla Raju i Havony, a dodatkowo służy jako ostateczne miejsce sprawdzania wznoszących się istot stworzonych, pochodzących z ewolucyjnych światów czasu. Realizując wielki plan Ojca Wszechświatowego – wznoszenia się istot stworzonych – pielgrzymi czasu lądują na światach przyjmujących zewnętrznej, siódmej orbity i w wyniku stopniowego nauczania i poszerzanego doświadczenia, stale posuwają się do wewnątrz, planeta po planecie i orbita za orbitą, aż w końcu dostąpią Bóstw i zdobędą miejsce zamieszkania w Raju.
14:3.5 (156.2) Chociaż sfery krążące po siedmiu orbitach są obecnie utrzymywane w całej ich niebiańskiej chwale, tylko około jednego procentu całej planetarnej pojemności zużytkowane jest na działalność związaną z realizacją wszechświatowego planu Ojca – wznoszenia się śmiertelników. Mniej więcej dziesiąta część procentu obszaru tych ogromnych światów poświęcona jest życiu i działalności Korpusu Finalizmu, istot ustanowionych na wieczność w światłości i życiu, które często przybywają do światów Havony i na nich służą. Dla tych wzniosłych istot Raj jest miejscem ich osobistego zamieszkania.
14:3.6 (156.3) Planetarna struktura sfer Havony zupełnie jest niepodobna do tej, jaką mają ewolucyjne światy i systemy w przestrzeni. Nigdzie indziej, w całym wielkim wszechświecie, nie używa się tak wielkich sfer na światy zamieszkałe. Fizyczna budowa triaty, w połączeniu z równoważącym działaniem ogromnych, ciemnych ciał grawitacyjnych, umożliwia doskonałe wyrównanie sił fizycznych i znakomite równoważenie różnych form przyciągania tej gigantycznej kreacji. Przy kierowaniu funkcjonowaniem materialnym i w funkcjach duchowych tych gigantycznych światów używa się również antygrawitacji.
14:3.7 (156.4) Architektura, oświetlenie i ogrzewanie, jak również biologiczna i artystyczna dekoracja sfer Havony, przekraczają znacznie najwyższy możliwy poziom ludzkiej wyobraźni. Nie można opowiedzieć wam zbyt wiele o Havonie; aby zrozumieć jej piękno i majestat, musicie ją sami zobaczyć. Jednak na tych doskonałych światach istnieją prawdziwe rzeki i jeziora.
14:3.8 (156.5) Pod względem duchowym światy te są idealnie urządzone; są one odpowiednio przystosowane do tego celu, żeby być miejscem pobytu licznych klas różnorodnych istot, działających we wszechświecie centralnym. Na tych pięknych światach mają miejsce różnorodne formy działalności, które dalece przekraczają ludzkie pojmowanie.
14:4.1 (156.6) Na światach Havony istnieje siedem podstawowych form rzeczy i istot żywych, a każda z tych podstawowych form istnieje w trzech odrębnych stadiach. Każde z tych trzech stadiów jest podzielone na siedemdziesiąt głównych sekcji, a każda sekcja składa się z tysiąca mniejszych sekcji, z innymi jeszcze podsekcjami i tak dalej. Podstawowe grupy życia można podzielić na:
14:4.2 (156.7) 1. Materialne.
14:4.3 (156.8) 2. Morontialne.
14:4.4 (156.9) 3. Duchowe.
14:4.5 (156.10) 4. Absoniczne.
14:4.6 (156.11) 5. Ostateczne.
14:4.7 (156.12) 6. Współabsolutne.
14:4.8 (156.13) 7. Absolutne.
14:4.9 (157.1) Rozkład i śmierć nie są częścią cyklu życiowego na światach Havony. We wszechświecie centralnym niższe rzeczy żywe przechodzą przeobrażenia materializacji. Zmieniają one formę i postać, ale nie ulegają procesowi rozkładu i śmierci komórkowej.
14:4.10 (157.2) Wszyscy mieszkańcy Havony są potomstwem Rajskiej Trójcy. Nie mają rodziców, którzy by ich płodzili i nie rozmnażają się. Nie potrafimy zobrazować stworzenia obywateli wszechświata centralnego, tych istot, które nigdy nie zostały stworzone. Cała opowieść o stworzeniu Havony jest próbą sprowadzenia do czasu-przestrzeni faktu wieczności, który nie posiada odniesienia w czasie czy przestrzeni, tak jak to pojmuje śmiertelny człowiek. Ale musimy przyznać filozofii ludzkiej punkt początkowy; nawet osobowości będące daleko ponad poziomem ludzkim potrzebują pojęcia „początków”. Tym niemniej system Raj-Havona jest wieczny.
14:4.11 (157.3) Rodowici mieszkańcy Havony żyją na miliardzie sfer wszechświata centralnego w takim samym znaczeniu, w jakim inne klasy stałego obywatelstwa mieszkają na swych poszczególnych sferach, z których pochodzą. Tak jak materialna klasa synostwa prowadzi materialną, intelektualną i duchową organizację miliarda systemów lokalnych w superwszechświecie, tak w szerszym rozumieniu, mieszkańcy Havony żyją i działają na miliardzie światów wszechświata centralnego. Możecie ewentualnie traktować tych Havonerów jako istoty materialne w takim znaczeniu, że słowo „materialny” powinno być tak rozszerzone, aby określało fizyczne rzeczywistości Boskiego wszechświata.
14:4.12 (157.4) Życie to jest rodzime dla Havony i posiada wartość samo w sobie. Havonerzy służą na wiele sposobów istotom zstępującym z Raju oraz wznoszącym się istotom z superwszechświatów, ale żyją oni także swym życiem, które jest unikalne dla wszechświata centralnego i posiada względne znaczenie, zupełnie niezależne od Raju i superwszechświatów.
14:4.13 (157.5) Tak jak czczenie wiernych synów ze światów ewolucyjnych robi zadośćuczynienie za miłość Ojca Wszechświatowego, tak wzniosłe wielbienie istot z Havony syci doskonałe ideały Boskiego piękna i prawdy. Tak jak śmiertelny człowiek pragnie czynić wolę Bożą, tak te istoty z wszechświata centralnego żyją, aby zadowolić ideały Rajskiej Trójcy. W swej prawdziwej naturze istoty te są wolą Bożą. Człowiek cieszy się dobrocią Bożą, Havonerzy okazują radość z Boskiego piękna, podczas gdy wszyscy razem cieszą się służbą wolności, właściwą żywej prawdzie.
14:4.14 (157.6) Havonerzy mogą wybierać zarówno teraźniejsze jak i przyszłe, nie objawione przeznaczenia. Istnieje postęp rodzimych istot, specyficzny dla wszechświata centralnego, postęp, który nie pociąga za sobą ani wznoszenia się do Raju ani przenikania do superwszechświatów. Postęp, zmierzający do osiągnięciu wyższego statusu w Havonie, przedstawić można następująco:
14:4.15 (157.7) 1. Empiryczny postęp na zewnątrz, od pierwszej do siódmej orbity.
14:4.16 (157.8) 2. Postęp do wewnątrz, od siódmej do pierwszej orbity.
14:4.17 (157.9) 3. Postęp wewnątrzorbitowy – postęp w obrębie światów danej orbity.
14:4.18 (157.10) Do mieszkańców wszechświata centralnego, oprócz mieszkańców Havony, zaliczają się liczne klasy wzorcowe dla różnych wszechświatowych grup istot – doradców, kierowników i nauczycieli swego rodzaju i dla swego rodzaju, działających na całym obszarze stworzenia. Wszystkie istoty we wszystkich wszechświatach są modelowane według pewnej istoty wzorcowej jakiejś klasy, żyjącej na jednym z miliarda światów Havony. Nawet śmiertelnicy czasu jako istoty, posiadają swój cel i swe ideały bytu na zewnętrznych orbitach tych wzorowych sfer na wysokości.
14:4.19 (157.11) Są tutaj jeszcze te istoty, które dotarły do Ojca Wszechświatowego i które są uprawnione do przybywania tutaj i odchodzenia stąd, a które mają przydział we wszechświatach, tu i tam, na misjach służby specjalnej. I na każdym świecie Havony znajdą się kandydaci do dostąpienia, ci, którzy fizycznie dotarli do wszechświata centralnego, ale którzy jeszcze nie osiągnęli tego poziomu duchowego, który da im prawo zamieszkania w Raju.
14:4.20 (158.1) Nieskończony Duch reprezentowany jest na światach Havony przez całe zastępy osobowości, istoty pełne wdzięku i chwały, kierujące szczegółami zawiłych, intelektualnych i duchowych spraw wszechświata centralnego. Na tych światach boskiej doskonałości wykonują one pracę, konieczną dla normalnego funkcjonowania owej rozległej kreacji a dodatkowo prowadzą różnorodne zadania, polegające na nauczaniu, instruktażu i opiece nad ogromną liczbą wznoszących się istot, które z mrocznych światów przestrzeni wspięły się do chwały.
14:4.21 (158.2) Istnieją liczne grupy istot rodzimych dla systemu Raj-Havona, które w żaden sposób nie są bezpośrednio związane z systemem wznoszenia się, osiągania doskonałości przez istoty stworzone, zatem są one pominięte w klasyfikacjach osobowości, prezentowanych gatunkowi śmiertelnemu. Są tutaj przedstawione tylko ważniejsze grupy istot nadludzkich oraz te ich klasy, które są bezpośrednio związane z waszym doświadczeniem przetrwania śmierci.
14:4.22 (158.3) Havona roi się życiem istot inteligentnych wszystkich stadiów, które szukają tutaj awansu od niższych orbit do wyższych, w swych staraniach osiągania wyższych poziomów realizacji boskości oraz poszerzonego zrozumienia najwyższych znaczeń, ostatecznych wartości i absolutnej rzeczywistości.
14:5.1 (158.4) Na Urantii przechodzicie krótki i intensywny sprawdzian, podczas waszego wstępnego życia, materialnego bytu. Na światach-mieszkaniach i wyżej, poprzez wasz system, konstelację i wszechświat lokalny, przemierzacie morontialne stadia wznoszenia się. Na światach szkoleniowych superwszechświata przechodzicie stadia rozwoju czystego ducha a potem jesteście gotowi do ostatecznego przelotu do Havony. Na siedmiu orbitach Havony wasze osiągnięcia są rodzaju intelektualnego, duchowego i empirycznego. I jest określone zadanie do wykonania na każdym świecie, należącym do poszczególnej orbity.
14:5.2 (158.5) Na Boskich światach wszechświata centralnego życie jest tak bogate i obfite, tak kompletne i wypełnione, że zupełnie przekracza ludzkie pojęcie o czymkolwiek, czego może ewentualnie doświadczyć istota stworzona. Funkcjonowanie społeczne i organizacyjne wiecznej kreacji jest zupełnie niepodobne do zajęć istot materialnych, żyjących na światach ewolucyjnych, takich jak Urantia. Nawet metoda myślenia w Havonie nie przypomina procesu myślenia na Urantii.
14:5.3 (158.6) Przepisy wszechświata centralnego są odpowiednio i nieodłącznie naturalne; zasady postępowania nie są arbitralne. W Havonie, gdy wyniknie jakakolwiek potrzeba, pojawia się rozumowanie prawości i zasada sprawiedliwości. I te dwa czynniki, złączone razem, równają się temu, co na Urantii może być określone godziwością. Kiedy przybędziecie do Havony, będziecie w sposób naturalny cieszyć się robieniem rzeczy tym sposobem, jakim powinny być robione.
14:5.4 (158.7) Kiedy inteligentne istoty po raz pierwszy dotrą do wszechświata centralnego, są przyjmowane i osiedlane na świecie pilotującym siódmej orbity Havony. Gdy nowo przybyli robią postępy duchowe, potrafią zrozumieć tożsamość Ducha Nadrzędnego z ich wszechświata, są przenoszeni do szóstej orbity. (Według tych właśnie porządków we wszechświecie centralnym, otrzymały swe nazwy okręgi rozwoju umysłu ludzkiego). Po tym, jak wznoszące się istoty uświadomią sobie Najwyższość i tym samym będą gotowe do dostąpienia Bóstwa, zabierane są na piątą orbitę, a po dostąpieniu Nieskończonego Ducha, przenoszone na orbitę czwartą. Po dostąpieniu Wiecznego Syna są przesuwane na trzecią, a kiedy rozpoznają Ojca Wszechświatowego, idą przebywać na drugiej orbicie krążących światów, gdzie lepiej się zaznajamiają z zastępami Raju. Przybycie na pierwszą orbitę Havony oznacza przyjęcie kandydatów czasu do służby w Raju. Przez czas bliżej nieokreślony, zależny od długości wznoszenia się i natury istoty stworzonej, oczekiwać oni będą na orbicie wewnętrznej stopniowych osiągnięć duchowych. Z tej wewnętrznej orbity wznoszący się pielgrzymi przechodzą dalej, do wewnątrz, do zamieszkania w Raju i przyjmowani są do Korpusu Finalizmu.
14:5.5 (159.1) Kiedy przebywać będziecie w Havonie jako wznoszący się pielgrzymi, będziecie mogli bez przeszkód odwiedzać światy na orbicie waszego przydziału. Będziecie też mogli wrócić do planet na tych orbitach, które przeszliście uprzednio. Ci, którzy przebywają na orbitach Havony, mogą się tak poruszać bez potrzeby objęcia supernafinem. Pielgrzymi czasu mogą wyekwipować się sami, aby przebyć przestrzeń „osiągniętą”, muszą jednak polegać na ustanowionej technice, aby pokonać przestrzeń „nieosiągniętą”; pielgrzym nie może opuścić Havony, ani też pójść naprzód poza wyznaczoną mu orbitę, bez pomocy supernafina transportującego.
14:5.6 (159.2) Istnieje żywa oryginalność w tym rozległym wszechświecie centralnym. Światy Havony nie są do siebie podobne, poza fizyczną organizacją materialną i zasadniczym składem podstawowych klas istot inteligentnych oraz innych rzeczy żywych. Każda z tych planet stanowi kreację oryginalną, unikalną i niepowtarzalną; każda planeta jest tworem niedościgłym, wspaniałym i doskonałym. A to indywidualne zróżnicowanie rozciąga się na wszystkie cechy fizycznych, intelektualnych i duchowych aspektów planetarnego bytu. Każda z miliarda tych sfer doskonałości została ukształtowana i ozdobiona zgodnie z planami zamieszkałego na niej Wiecznego Czasu. I dlatego nie ma dwóch podobnych.
14:5.7 (159.3) Zew przygody i motywacja ciekawości nie zaniknie na drodze waszego życia, aż do tego czasu, kiedy przejdziecie ostatnią orbitę Havony i odwiedzicie ostatni ze światów Havony. A potem dążenie, pchający do przodu impuls wieczności, zastąpi swego prekursora – urok przygody czasu.
14:5.8 (159.4) Nuda jest oznaką niedojrzałości wyobraźni twórczej oraz braku koordynacji intelektualnej człowieka z jego wyposażeniem duchowym. W czasie, kiedy wznoszący się śmiertelnik zacznie odkrywać te niebiańskie światy, posiada on już dojrzałość emocjonalną, intelektualną i społeczną, jeśli nie duchową.
14:5.9 (159.5) Gdy będziecie robić postępy w Havonie, od orbity do orbity, oczekują was nie tylko niewyobrażalne zmiany, ale wasze zdziwienie będzie trudne do wypowiedzenia, kiedy przechodzić będziecie od planety do planety na każdej z tych orbit. Każdy z miliarda tych światów szkoleniowych jest prawdziwym uniwersytetem niespodzianek. Ci, którzy przechodzą te orbity i podróżują po gigantycznych sferach, przeżywają nieustanne zdziwienie, niekończące się zdumienie. Nie ma miejsca na nudę w czasie drogi poprzez Havonę.
14:5.10 (159.6) Umiłowanie przygody, ciekawość i lęk przed nudą – rysy nieodłączne rozwijającej się naturze ludzkiej – nie zostały dane tej naturze po to, by naprzykrzały się wam i drażniły was podczas waszego krótkiego pobytu na Ziemi, ale raczej po to, żeby podsunąć wam myśl, że śmierć jest tylko początkiem niekończącej się drogi przygód, wiecznotrwałego życia, radosnego oczekiwania, wiecznej, odkrywczej podróży.
14:5.11 (160.1) Ciekawość – duch dociekliwości, bodziec odkrywczy, dążenie do eksploracji – stanowią część wrodzonego, boskiego wyposażenia ewolucyjnych istot czasu. Te naturalne impulsy nie zostały wam dane tylko po to, żeby wywoływać uczucie frustracji i ograniczenia. Faktycznie, te ambitne impulsy często muszą być ograniczane podczas waszego krótkiego życia na Ziemi, często spotyka was rozczarowanie, jednak będą one w pełni spełnione i wspaniale zaspokojone podczas tych długich epok, które kiedyś nadejdą.
14:6.1 (160.2) Zakres działalności siedmioorbitowej Havony jest ogromny. Generalnie, działania te można określić jako:
14:6.2 (160.3) 1. Havonalne.
14:6.3 (160.4) 2. Rajskie.
14:6.4 (160.5) 3. Związane ze wznoszeniem się istot skończonych i z ewolucją Najwyższego-Ostatecznego.
14:6.5 (160.6) W Havonie, w obecnej epoce wszechświata, prowadzi się wiele działań nadskończonych, obejmujących niewypowiedzianą różnorodność absonicznych oraz innych stadiów funkcjonowania umysłu i ducha. Możliwe jest, że wszechświat centralny służy wielu celom, które nie zostały mi objawione, tak samo jak działa on na wiele sposobów, przekraczających pojmowanie stworzonego umysłu. Mimo wszystko będę próbował opisać, jak ta doskonała kreacja przyczynia się do zadowolenia siedmiu klas wszechświatowych istot inteligentnych i jak służy ich potrzebom.
14:6.6 (160.7) 1. Ojciec Wszechświatowy – Pierwsze Źródło i Centrum. Bóg Ojciec czerpie najwyższą, rodzicielską satysfakcję z doskonałości centralnego wszechświata. Cieszy się, doznając miłości w całej pełni, na poziomach zbliżonych do równości. Doskonały Stwórca jest bosko zadowolony, gdy wielbi go doskonała istota stworzona.
14:6.7 (160.8) Havona daje Ojcu najwyższe zadowolenie z jej urzeczywistnienia. Ziszczenie doskonałości w Havonie wyrównuje czasowo-przestrzenne opóźnienie w wiecznym dążeniu do nieskończonej ekspansji.
14:6.8 (160.9) Ojciec cieszy się, że Havona odzwierciedla Boskie piękno. Boski umysł znajduje zadowolenie w dostarczeniu wszystkim rozwijającym się wszechświatom doskonałej formy o znakomitej harmonii.
14:6.9 (160.10) Nasz Ojciec przygląda się wszechświatowi centralnemu z doskonałym upodobaniem, gdyż jest on stosownym objawieniem rzeczywistości duchowych dla wszystkich osobowości z wszechświata wszechświatów.
14:6.10 (160.11) Bóg wszechświatów traktuje pozytywnie Havonę i Raj, jako jądro wiecznej mocy dla wszystkich kolejnych ekspansji wszechświata w czasie i przestrzeni.
14:6.11 (160.12) Wieczny Ojciec traktuje wszechświat Havonę z niekończącym się upodobaniem jako godny i nęcący cel wznoszenia się kandydatów czasu, jego śmiertelnych wnuków z przestrzeni, którzy docierają do wiecznego domu swego Stwórcy-Ojca. I Bóg jest zadowolony z wszechświata Raju-Havony, jako wiecznego domu Bóstwa i Boskiej rodziny.
14:6.12 (160.13) 2. Wieczny Syn – Drugie Źródło i Centrum. Znakomity wszechświat centralny daje Wiecznemu Synowi wieczny dowód efektywności partnerstwa w Boskiej rodzinie – Ojca, Syna i Ducha. Jest on duchowym i materialnym podłożem absolutnego zaufania dla Ojca Wszechświatowego.
14:6.13 (160.14) Havona dostarcza Wiecznemu Synowi prawie nieograniczonej podstawy dla coraz szerszego urzeczywistnienia mocy duchowej. Wszechświat centralny dostarczał Wiecznemu Synowi tej areny, na której mógł on bezpiecznie i pewnie demonstrować ducha i metodę funkcjonowania służby obdarzania, aby nauczać swych partnerów – Rajskich Synów.
14:6.14 (161.1) Havona jest podstawą rzeczywistości przy kierowaniu grawitacją duchową Wiecznego Syna we wszechświecie wszechświatów. Wszechświat ten daje Synowi zaspokojenie rodzicielskich pragnień, rozmnażania duchowego.
14:6.15 (161.2) Światy Havony i ich doskonali mieszkańcy są pierwszym i na wieczność ostatecznym uwidocznieniem tego, że Syn jest Słowem Ojca. Dzięki temu Syn znajduje doskonałe zadowolenie w tej świadomości, że jest nieskończonym dopełnieniem Ojca.
14:6.16 (161.3) I wszechświat ten pozwala realizować wzajemne, równe braterstwo, pomiędzy Ojcem Wszechświatowym a Wiecznym Synem i to jest wiecznotrwałym dowodem nieskończonej osobowości każdego z nich.
14:6.17 (161.4) 3. Nieskończony Duch – Trzecie Źródło i Centrum. Wszechświat Havony dostarcza Nieskończonemu Duchowi dowodu na to, że jest on Wspólnym Aktywizatorem, nieskończonym reprezentantem zjednoczonego Ojca-Syna. Nieskończony Duch czerpie z Havony dwojakie zadowolenie, gdy działa w charakterze aktywności stwórczej, podczas gdy równocześnie ma satysfakcję z absolutnego współistnienia z tym Boskim dziełem.
14:6.18 (161.5) Nieskończony Duch znajduje w Havonie tę arenę, na której może demonstrować zdolność i gotowość służenia jako potencjalny dawca miłosierdzia. W tym, doskonałym wszechświecie, Duch prowadzi próby przed przygodą służby we wszechświatach ewolucyjnych.
14:6.19 (161.6) Ta doskonała kreacja daje Nieskończonemu Duchowi sposobność uczestniczenia w administracji wszechświatowej, razem z obojgiem Boskich rodziców – w zarządzaniu wszechświatem jako towarzyszący im Stwórca oraz ich potomek – tym samym przygotowując zespołową administrację wszechświatów lokalnych, jako Stwórcze Duchy asystujące Synom Stwórcom.
14:6.20 (161.7) Światy Havony są laboratoriami umysłu dla stwórców kosmicznego umysłu i dla tych, co służą każdemu istniejącemu umysłowi istoty stworzonej. Na każdym świecie Havony umysł jest inny i służy za wzór dla wszystkich duchowych i materialnych intelektów istot stworzonych.
14:6.21 (161.8) Te doskonałe światy są końcowymi szkołami umysłu wszystkich istot, które mają wejść do społeczności Raju. Dają one Duchowi wiele sposobności wypróbowania metod służenia umysłowi na osobowościach niezawodnych i służących poradą.
14:6.22 (161.9) Dla Nieskończonego Ducha Havona jest wynagrodzeniem za jego rozległą i bezinteresowną działalność we wszechświatach przestrzeni. Havona jest doskonałym domem i zaciszem dla niestrudzonego Dawcy Umysłu czasu i przestrzeni.
14:6.23 (161.10) 4. Istota Najwyższa – ewolucyjne zjednoczenie Bóstwa empirycznego. Wszechświat Havony jest wiecznym i doskonałym dowodem duchowej rzeczywistości Istoty Najwyższej. Ta doskonała kreacja jest objawieniem doskonałej i symetrycznej, duchowej natury Boga Najwyższego, przed rozpoczęciem syntezy mocy-osobowości skończonych odzwierciedleń Rajskich Bóstw, w empirycznych wszechświatach czasu i przestrzeni.
14:6.24 (161.11) W Havonie potencjały mocy Wszechmocnego są zjednoczone z duchową naturą Najwyższego. Wszechświat centralny jest przykładem przyszłościowo-wiecznej jedności Najwyższego.
14:6.25 (161.12) Havona jest doskonałym przykładem uniwersalności potencjału Najwyższego. Wszechświat ten jest ukończonym zobrazowaniem przyszłej doskonałości Najwyższego oraz sugeruje potencjał Ostatecznego.
14:6.26 (162.1) Havona ukazuje ostateczność wartości ducha jako żywe, wolą obdarzone istoty o najwyższej i doskonałej samokontroli; istniejący umysł jako ostateczny odpowiednik ducha; rzeczywistość i jedność inteligencji o nieograniczonym potencjale.
14:6.27 (162.2) 5. Partnerscy Synowie Stwórcy. Havona jest tym terenem edukacyjno-szkoleniowym, na którym Rajscy Michałowie przygotowują się do późniejszych przygód – stwarzania wszechświatów. Ta Boska i doskonała kreacja jest wzorem dla każdego Syna Stwórcy, który dąży do tego, aby jego własny wszechświat osiągnął w końcu poziom doskonałości Raju-Havony.
14:6.28 (162.3) Syn Stwórca używa istot z Havony jako ewentualnych wzorów osobowości dla swoich własnych, śmiertelnych dzieci i istot duchowych. Michał oraz inni Rajscy Synowie traktują Raj i Havonę jako boskie przeznaczenie dzieci czasu.
14:6.29 (162.4) Synowie Stwórcy wiedzą, że wszechświat centralny jest rzeczywistym źródłem tej niezbędnej, wszechświatowej kontroli nadrzędnej, która stabilizuje i jednoczy ich wszechświaty lokalne. Wiedzą oni również, że w Havonie przebywa osobista obecność wszechobecnego wpływu Najwyższego i Ostatecznego.
14:6.30 (162.5) Havona i Raj są źródłem stwórczej mocy Syna Michała. Tutaj mieszkają istoty, które współpracują z nim przy stwarzaniu wszechświata. Z Raju wychodzą Matki Duchy Wszechświata, współstwórczynie wszechświatów lokalnych.
14:6.31 (162.6) Synowie Stwórcy traktują wszechświat centralny jako dom swoich Boskich rodziców – swój dom. Jest to miejsce, dokąd zawsze lubią wracać.
14:6.32 (162.7) 6. Partnerskie Posługujące Córki. Matki Duchy Wszechświata, współstwórczynie wszechświatów lokalnych, które odbywają swe przedosobowe szkolenie na światach Havony, w bliskim związku z Duchami Orbit. We wszechświecie centralnym Córki Duchy wszechświatów lokalnych są odpowiednio nauczane o metodach współpracy z Synami Raju, cały czas będąc podległe woli Ojca.
14:6.33 (162.8) Duch i Córki Ducha znajdują na światach Havony wzory umysłu dla wszystkich podległych im grup inteligencji duchowej oraz materialnej, a wszechświat centralny jest przyszłym przeznaczeniem tych istot, którym patronuje Matka Duch Wszechświata oraz związany z nią Syn Stwórca.
14:6.34 (162.9) Matka Stwórczyni Wszechświata pamięta Raj i Havonę jako miejsce swojego pochodzenia oraz jako dom Nieskończonej Matki Ducha, miejsce pobytu osobistej obecności Nieskończonego Umysłu.
14:6.35 (162.10) Z wszechświata centralnego wywodzi się także dar osobistych prerogatyw kreatywności, które Boska Opiekunka Wszechświata używa jako uzupełnienie prerogatyw Syna Stwórcy, podczas stwarzania istot żywych obdarzonych wolą.
14:6.36 (162.11) I na koniec, ponieważ Duchowe Córki Nieskończonej Matki Ducha prawdopodobnie nigdy nie wrócą do swego rajskiego domu, czerpią one ogromną radość z wszechświatowego fenomenu odzwierciedlania, związanego z Istotą Najwyższą w Havonie oraz uosobionego w Raju, w Majestonie.
14:6.37 (162.12) 7. Wznoszący się śmiertelnicy ewolucyjni. Z Havony pochodzi wzór osobowości śmiertelnika każdego typu oraz wzór wszystkich nadludzkich osobowości związanych ze śmiertelnikami, które nie pochodzą z kreacji czasu.
14:6.38 (162.13) Światy Havony dostarczają motywacji wszystkim ludzkim pragnieniom osiągania prawdziwych wartości ducha, na najwyższych wyobrażalnych poziomach rzeczywistości. Havona jest poprzedzającym Raj celem szkolenia każdego wznoszącego się śmiertelnika. Śmiertelnicy docierają tutaj do przedrajskiego Bóstwa – Istoty Najwyższej. Havona stoi przed każdą, wolą obdarzoną istotą jako brama do Raju i do Boga.
14:6.39 (163.1) Raj jest domem a Havona pracownią i placem zabaw finalistów. Każdy, rozpoznający Boga śmiertelnik pragnie zostać finalistą.
14:6.40 (163.2) Wszechświat centralny jest nie tylko uznanym miejscem przeznaczenia człowieka, ale także początkiem wiecznego bytu finalistów, gdy kiedyś rozpoczną nieujawnioną, wszechświatową przygodę, doświadczenie eksploracji nieskończoności Ojca Wszechświatowego.
14:6.41 (163.3) Havona będzie bez wątpienia wciąż funkcjonować, w absonicznym znaczeniu, nawet w przyszłych epokach wszechświata, kiedy to będzie można oglądać pielgrzymów z przestrzeni, jak próbują znaleźć Boga na poziomach nadskończonych. Havona może służyć jako wszechświat szkoleniowy dla istot absonicznych. Będzie ona prawdopodobnie szkołą końcową, gdy siedem superwszechświatów będzie działać jako szkoły średnie dla absolwentów szkół podstawowych przestrzeni zewnętrznej. Zgadzamy się z opinią, że potencjały wiecznej Havony naprawdę są nieograniczone, że wszechświat centralny posiada wieczne możliwości pełnienia funkcji wszechświata eksperymentalno-szkoleniowego dla wszystkich rodzajów istot stworzonych, przeszłych, obecnych czy przyszłych.
14:6.42 (163.4) [Przedstawione przez Perfektora Mądrości, upoważnionego do pełnienia tego zadania przez Pradawnych Czasu na Uversie].
Księga Urantii
Przekaz 15
15:0.1 (164.1) TAK DALECE, jak to dotyczy Ojca Wszechświatowego – jako Ojca – wszechświaty właściwie nie istnieją; ma on do czynienia z osobowościami, jest Ojcem osobowości. Tak dalece, jak to dotyczy Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha – jako stwórczych partnerów – wszechświaty są zlokalizowane i wyodrębnione pod wspólnymi rządami Synów Stwórców i Stwórczych Duchów. Tak dalece, jak to dotyczy Rajskiej Trójcy, poza Havoną istnieje po prostu siedem zamieszkałych wszechświatów, siedem superwszechświatów, które sprawują jurysdykcję nad pierwszym okręgiem posthavonalnego poziomu przestrzeni. Siedem Duchów Nadrzędnych promieniuje swym wpływem z centralnej Wyspy na zewnątrz, ustanawiając tym samym rozległą kreację w kształcie gigantycznego koła, którego centrum stanowi wieczna Wyspa Raj, siedem szprych promieniowanie Siedmiu Duchów Nadrzędnych, a obręcz zewnętrzne rejony wielkiego wszechświata.
15:0.2 (164.2) Dawno temu, podczas materializacji wszechświatowej kreacji, sformułowany został siedmioraki plan organizacji superwszechświata i jego rządu. Pierwsza kreacja posthavonalna została podzielona na siedem ogromnych segmentów; zaplanowane zostały i wybudowane światy stołeczne dla rządów superwszechświatowych. Obecny system administracji istniał niemalże od wieczności a władcy siedmiu superwszechświatów są prawidłowo nazywani Pradawnymi Czasu.
15:0.3 (164.3) Nie sądzę, że uda mi się przekazać wam znaczną część rozległego gremium wiedzy, która dotyczy superwszechświatów, za wyjątkiem tego, że działa na obszarze tych domen system inteligentnej kontroli, zarówno sił fizycznych jak i duchowych a obecność grawitacji wszechświatowej funkcjonuje tu w majestatycznej mocy i doskonałej harmonii. Ważne jest to, aby z początku przyswoić sobie odpowiednią ideę natury fizycznej i materialnej organizacji domen superwszechświata, gdyż potem będziecie lepiej przygotowani do zrozumienia znaczenia tej wspaniałej organizacji, przewidzianej dla jej rządu duchowego i dla intelektualnego rozwoju istot obdarzonych wolą, które żyją na miriadach zamieszkałych planet, rozrzuconych tu i tam, we wszystkich siedmiu superwszechświatach.
15:1.1 (164.4) Opierając się na ograniczonych informacjach, obserwacjach i wspomnieniach pokoleń obejmujących milion lub miliard waszych krótkich lat, Urantia i wszechświat, do którego ona należy, praktycznie biorąc zapuszcza się w nową i niezbadaną przestrzeń; jednak według zapisów Uversy, zgodnie ze starszymi obserwacjami, w harmonii z szerszym doświadczeniem i obliczeniami naszej klasy oraz w rezultacie wniosków opartych na tych i innych odkryciach, wiemy, że wszechświat ten stanowi część uporządkowanego, łatwego do zrozumienia i doskonale kontrolowanego korowodu, krążącego w swojej majestatycznej okazałości wokół Pierwszego Wielkiego Źródła i Centrum oraz tego wszechświata, w którym on zamieszkuje.
15:1.2 (165.1) Dawno już odkryliśmy, że siedem superwszechświatów biegnie trasą wielkiej elipsy, po ogromnym i wydłużonym okręgu. Wasz Układ Słoneczny i inne światy czasu nie zapuszczają się karkołomnie w nieznaną przestrzeń, bez mapy i kompasu. Wszechświat lokalny, do którego wasz system należy, dokonuje określonego i dobrze rozpoznanego obiegu, przeciwnego do ruchu wskazówek zegara, okrążając po wielkim obwodzie wszechświat centralny. Ten kosmiczny tor jest dobrze określony i tak dokładnie znany gwiezdnym obserwatorom z superwszechświata, jak orbity planet, składowych waszego Układu Słonecznego, znane są astronomom z Urantii.
15:1.3 (165.2) Urantia znajduje się we wszechświecie lokalnym i superwszechświecie nie do końca jeszcze zorganizowanym, a wasz wszechświat lokalny jest w bezpośredniej bliskości licznych, częściowo ukończonych kreacji materialnych. Należycie do jednego ze względnie nowych wszechświatów. Jednak nie zapuszczacie się teraz na dziko w niezbadaną przestrzeń ani nie obracacie się na ślepo w nieznanych rejonach. Podążacie uporządkowanym i z góry ustanowionym torem superwszechświatowego poziomu przestrzeni. Przebywacie teraz dokładnie tę samą przestrzeń, którą wasz system planetarny czy jego protoplaści, przemierzali przed epokami; a pewnego dnia, w odległej przyszłości, wasz system, czy jego następcy, znowu przemierzać będą tą samą przestrzeń, w którą się teraz tak szybko zapuszczacie.
15:1.4 (165.3) W tej epoce, używając określeń kierunków jak na Urantii, pierwszy superwszechświat zakręca prawie prosto na północ, znajdując się mniej więcej na wschód od rajskiej rezydencji Wielkich Źródeł i Centrów i centralnego wszechświata Havony. Pozycja ta, wraz z odpowiadającą jej na zachodzie, stanowi najbliższe fizyczne zbliżenie sfer czasu do wiecznej Wyspy. Drugi superwszechświat znajduje się na północy i przygotowuje się do skrętu ku zachodowi, podczas gdy trzeci, zajmując najbardziej wysunięty na północ segment wielkiego toru przestrzeni, skręcił już w krzywiznę prowadzącą w dół, na południe. Czwarty leci teraz stosunkowo prosto na południe, jego wysunięte rejony zbliżają się do pozycji najbliższej Wielkich Centrów. Piąty nieomal już opuścił pozycję najbardziej zbliżoną do Centrum Centrów i idzie kursem prosto na południe, tuż przed zakrętem na wschód; szósty zajmuje większość krzywizny południowej, ten segment przestrzeni, z którego wasz superwszechświat prawie już wyszedł.
15:1.5 (165.4) Wasz wszechświat lokalny, Nebadon, należy do Orvontonu, siódmego superwszechświata, który krąży między pierwszym a szóstym superwszechświatem i niedawno (jak my liczymy czas) przebył południowo-wschodnią krzywiznę superwszechświatowego poziomu przestrzeni. Obecnie wasz Układ Słoneczny, do którego należy Urantia, przeszedł kilka miliardów lat temu zakręt na południowej krzywiźnie, tak że teraz, minąwszy zakręt południowo-wschodni, idziecie szybko długim i względnie prostym torem na północ. Przez niezliczone epoki Orvonton będzie biegł tym nieomal prostym kierunkiem północnym.
15:1.6 (165.5) Urantia należy do systemu, położonego na skraju waszego wszechświata lokalnego, w pobliżu jego granic, a wasz wszechświat lokalny przemierza obecnie peryferie Orvontonu. Poza wami są jeszcze inni, jednak jesteście znacznie oddaleni w przestrzeni od tych systemów materialnych, które krążą po wielkim okręgu względnie blisko Wielkiego Źródła i Centrum.
15:2.1 (165.6) Tylko Ojciec Wszechświatowy zna położenie i aktualną liczbę zamieszkałych światów w przestrzeni; nazywa je wszystkie po imieniu i według numeru. Mogę podać tylko przybliżoną liczbę zamieszkałych czy mieszkalnych planet, gdyż niektóre wszechświaty lokalne mają więcej światów, nadających się dla inteligentnego życia niż inne. Ponadto, nie wszystkie projektowane wszechświaty lokalne zostały uformowane. Zatem liczby, które przedstawiam, są tylko po to, aby dać pewną ideę ogromu materialnego stworzenia.
15:2.2 (166.1) Jest siedem superwszechświatów w wielkim wszechświecie, które są ustanowione w przybliżeniu następująco:
15:2.3 (166.2) 1. System. Podstawowa jednostka superrządu, złożona z około tysiąca zamieszkałych lub mieszkalnych światów. Do tej grupy nie zalicza się płonących słońc, zimnych światów, planet zbyt bliskich gorących słońc oraz innych sfer, nie nadających się do zamieszkania przez istoty stworzone. Te tysiąc światów, przystosowanych do podtrzymywania życia, zwanych jest systemem, jednak w młodszych systemach tylko stosunkowo niewielka liczba światów nadaje się do zamieszkania. Każda zamieszkała planeta rządzona jest przez Księcia Planetarnego a każdy system lokalny posiada zaprojektowaną sferę, stanowiącą jego stolicę, a zarządzany jest przez Władcę Systemu.
15:2.4 (166.3) 2. Konstelacja. Sto systemów (około 100.000 mieszkalnych planet) tworzy konstelację. Każda konstelacja posiada zaprojektowaną sferę zarządu i jest kierowana przez trzech Synów Vorondadeków – Najwyższych Ojców. Każda konstelacja jest także pod obserwacją Wiernych Czasu, ambasadorów Rajskiej Trójcy.
15:2.5 (166.4) 3. Wszechświat lokalny. Sto konstelacji (około 10.000.000 mieszkalnych planet) tworzy wszechświat lokalny. Każdy wszechświat lokalny posiada wspaniały, zaprojektowany świat zarządu i jest rządzony przez jednego z partnerskich Stwórców Synów Boga, porządku Michała. Każdy wszechświat błogosławiony jest obecnością Jednoczącego Czasu, reprezentanta Rajskiej Trójcy.
15:2.6 (166.5) 4. Mniejszy sektor. Sto wszechświatów lokalnych (około 1.000.000.000 mieszkalnych planet) tworzy mniejszy sektor rządu superwszechświata, który ma wspaniały świat zarządu, skąd jego władcy, Niedawni Czasu, kierują sprawami sektora. W każdym zarządzie mniejszego sektora jest trzech Niedawnych Czasu, Najwyższych Osobowości Trójcy.
15:2.7 (166.6) 5. Większy sektor. Sto mniejszych sektorów (około 100.000.000.000 mieszkalnych planet) tworzy jeden większy sektor. Każdy większy sektor posiada znakomity zarząd i jest kierowany przez trzech Doskonalących Czasu – Najwyższe Osobowości Trójcy.
15:2.8 (166.7) 6. Superwszechświat. Dziesięć większych sektorów (około 1.000.000.000.000 mieszkalnych planet) tworzy superwszechświat. Każdy superwszechświat posiada ogromny, przepiękny świat zarządu i rządzony jest przez trzech Pradawnych Czasu.
15:2.9 (166.8) 7. Wielki wszechświat. Siedem superwszechświatów tworzy zorganizowany obecnie wielki wszechświat, składający się z około siedmiu bilionów światów mieszkalnych, z dodatkiem sfer zaprojektowanych oraz miliarda zamieszkałych sfer Havony. Superwszechświaty kierowane są i administrowane z Raju, przez Siedem Duchów Nadrzędnych, pośrednio i sposobem odzwierciedlania. Miliard światów Havony zarządzany jest bezpośrednio przez Wiecznych Czasu, każda z owych doskonałych sfer nadzorowana jest przez jedną z tych Najwyższych Osobowości Trójcy.
15:2.10 (167.1) Za wyjątkiem sfer Raju-Havony, wszechświatowa organizacja składa się z następujących jednostek:
15:2.11 (167.2) Superwszechświaty7
15:2.12 (167.3) Większe sektory70
15:2.13 (167.4) Mniejsze sektory7.000
15:2.14 (167.5) Wszechświaty lokalne700.000
15:2.15 (167.6) Konstelacje70.000.000
15:2.16 (167.7) Systemy lokalne7.000.000.000
15:2.17 (167.8) Planety mieszkalne7.000.000.000.000
15:2.18 (167.9) Każdy z siedmiu superwszechświatów ma w przybliżeniu następujący skład:
15:2.19 (167.10) Jeden system zawiera około1.000 światów.
15:2.20 (167.11) Jedna konstelacja (100 systemów)100.000 światów.
15:2.21 (167.12) Jeden wszechświat (100 konstelacji)10.000.000 światów.
15:2.22 (167.13) Jeden mniejszy sektor (100 wszechświatów)1.000.000.000 światów.
15:2.23 (167.14) Jeden większy sektor (100 mniejszych sektorów)100.000.000.000 światów.
15:2.24 (167.15) Jeden superwszechświat (10 większych sektorów)1.000.000.000.000 światów.
15:2.25 (167.16) Wszystkie takie oszacowania są w najlepszym wypadku tylko przybliżeniami, ponieważ nowe systemy wciąż się kształtują, podczas gdy inne struktury chwilowo kończą swą materialną egzystencję.
15:3.1 (167.17) Praktycznie biorąc wszystkie domeny gwiezdne, dostrzegalne gołym okiem z Urantii, należą do siódmej sekcji wielkiego wszechświata, do superwszechświata Orvontonu. Rozległy system gwiezdny Drogi Mlecznej stanowi centralny rdzeń Orvontonu i leży w znacznej części poza granicami waszego wszechświata lokalnego. To wielkie zagęszczenie słońc, ciemnych wysp przestrzeni, gwiazd podwójnych, gromad gwiezdnych, chmur gwiazdowych, mgławic spiralnych i innych, razem z miriadami indywidualnych planet, tworzy podobne do dysku zgrupowanie w kształcie wydłużonego koła, obejmujące około jednej siódmej zamieszkałych wszechświatów ewolucyjnych.
15:3.2 (167.18) Kiedy patrzycie z astronomicznej pozycji Urantii, poprzez przekrój pobliskich systemów w kierunku wielkiej Drogi Mlecznej, dostrzegacie, że sfery Orvontonu wędrują w rozległej, wydłużonej płaszczyźnie, której szerokość jest znacznie większa niż grubość a długość znacznie większa niż szerokość.
15:3.3 (167.19) Gdy się obserwuje tak zwaną Drogę Mleczną, można zauważyć względny wzrost gęstości gwiazdowej w Orvontonie, gdy patrzy się na niebo w pewnym kierunku, podczas gdy po obu jej stronach gęstość ta maleje; ilość gwiazd i innych sfer zmniejsza się, począwszy od głównej płaszczyzny naszego materialnego superwszechświata. Kiedy kąt obserwacji jest odpowiedni, patrząc poprzez główną część domeny o maksymalnej gęstości, patrzycie w kierunku zamieszkałego wszechświata i centrum wszystkich rzeczy.
15:3.4 (167.20) Osiem, spośród dziesięciu głównych sekcji Orvontonu, zostało z grubsza zidentyfikowanych przez astronomów z Urantii. Dwie inne trudno rozpoznać jako oddzielne, ponieważ jesteście zmuszeni oglądać te zjawiska od środka. Gdybyście mogli zobaczyć superwszechświat Orvonton z pozycji bardzo odległej w przestrzeni, natychmiast rozpoznalibyście dziesięć głównych sektorów siódmej galaktyki.
15:3.5 (168.1) Centrum obrotowe waszego mniejszego sektora znajduje się bardzo daleko, w olbrzymiej i gęstej chmurze gwiezdnej Strzelca, wokół którego krąży wasz wszechświat lokalny i związane z nim kreacje, a po przeciwległych stronach rozległego, subgalaktycznego systemu Strzelca, możecie zauważyć dwa wielkie strumienie chmur gwiezdnych, wyłaniające się w formie ogromnych gwiezdnych spiral.
15:3.6 (168.2) Jądrem układu materialnego, do którego należy wasze Słońce i związane z nim planety, jest centrum dawnej mgławicy Andronover. Ta była mgławica spiralna została nieco zniekształcona przez zakłócenia grawitacyjne, związane z wypadkami towarzyszącymi narodzinom waszego Układu Słonecznego, spowodowanymi przejściem w pobliżu dużej mgławicy. Ta niedoszła kolizja przekształciła Andronover w niejako kuliste skupisko, jednak niezupełnie zniszczyła dwustronny korowód słońc oraz związanych z nimi zgrupowań materii. Wasz Układ Słoneczny zajmuje teraz prawie centralną pozycję w jednym ramieniu tej zniekształconej spirali, a usytuowany jest prawie w połowie drogi pomiędzy centrum a skrajem gwiezdnego strumienia.
15:3.7 (168.3) Sektor Strzelca oraz wszystkie inne sektory i sekcje Orvontonu obiegają Uversę a pewna dezorientacja u obserwatorów gwiezdnych z Urantii spowodowana jest na skutek złudzeń i względnych zniekształceń, będących wynikiem następujących, wielorakich ruchów obrotowych:
15:3.8 (168.4) 1. Obieg Urantii wokół jej Słońca.
15:3.9 (168.5) 2. Krążenie waszego Układu Słonecznego wokół jądra byłej mgławicy Andronover.
15:3.10 (168.6) 3. Rotacja rodziny gwiezdnej Andronover i związanych z nią gromad gwiezdnych wokół kompleksowego centrum grawitacyjno-rotacyjnego chmury gwiezdnej Nebadon.
15:3.11 (168.7) 4. Obrót lokalnej chmury gwiezdnej Nebadon i związanych z nią kreacji wokół centrum Strzelca, ich mniejszego sektora.
15:3.12 (168.8) 5. Rotacja stu mniejszych sektorów, ze Strzelcem włącznie, wokół ich większego sektora.
15:3.13 (168.9) 6. Krążenie dziesięciu większych sektorów, tak zwany gwiezdny dryf, wokół Uversy, stolicy Orvontonu.
15:3.14 (168.10) 7. Ruch Orvontonu oraz sześciu towarzyszących mu superwszechświatów wokół Raju i Havony, przeciwny ruchowi wskazówek zegara korowód superwszechświatowego poziomu przestrzeni.
15:3.15 (168.11) Jest kilka rodzajów tych wielorakich ruchów. Tory przestrzenne waszej planety i waszego Układu Słonecznego są pierwotne, związane z ich początkami. Absolutny ruch Orvontonu, przeciwny ruchowi wskazówek zegara, także jest pierwotny, wynikający z planów budowy wszechświata nadrzędnego. Jednak inne, ingerujące ruchy, mają złożone pochodzenie, wywodzą się po części z rozczłonkowania materii-energii w superwszechświaty, a częściowo wytworzone zostały przez rozumną i celową działalność rajskich organizatorów siły.
15:3.16 (168.12) Wszechświaty lokalne zbliżają się do siebie, w miarę zbliżania się do Havony, liczba ich orbit jest większa, zwiększa się też ich nakładanie wzajemne, warstwa na warstwę. Jednak im dalej od wiecznego centrum, tym mniej jest systemów, warstw, orbit i wszechświatów.
15:4.1 (169.1) Podczas gdy tworzenie i organizacja wszechświata pozostają zawsze pod kontrolą nieskończonych Stwórców i ich pomocników, cały ten fenomen przebiega zgodnie z zarządzoną procedurą oraz z prawami grawitacji, obowiązującymi dla siły, energii i materii. Istnieje jednak coś tajemniczego, co związane jest z wszechświatowym obciążeniem-siłą przestrzeni; rozumiemy zupełnie dobrze organizację kreacji materialnych, począwszy od stadium ultimatonicznego, jednak nie znamy dokładnie kosmicznego pochodzenia ultimatonów. Jesteśmy pewni, że te pierwotne siły wywodzą się z Raju, gdyż zawsze krążą w przestrzeni nasyconej, dokładnie według gigantycznych konturów Raju. Chociaż to obciążenie-siła przestrzeni, protoplasta całej materializacji, nie reaguje na grawitację Raju, reaguje zawsze na obecność Raju dolnego; najwidoczniej jest objęta obwodem wewnątrz i na zewnątrz dolnego centrum Raju.
15:4.2 (169.2) Rajscy organizatorzy siły przeobrażają potencję przestrzeni w siły podstawowe i rozwijają ten przedmaterialny potencjał w pierwotne i wtórne, energetyczne przejawy rzeczywistości fizycznej. Kiedy ta energia osiągnie poziom reagowania na grawitację, pojawiają się na scenie dyspozytorzy mocy i ich pomocnicy z superwszechświata i zaczynają niekończące się operacje, aby zaprowadzić różnorodne obwody mocy i kanały energii we wszechświatach czasu i przestrzeni. W ten sposób pojawia się w przestrzeni materia fizyczna i przygotowana zostaje scena dla organizacji wszechświata.
15:4.3 (169.3) Ta segmentacja energii jest zjawiskiem, które nigdy nie zostało rozpracowane przez fizyków z Nebadonu. Główny ich problem polega na względnej niedostępności rajskich organizatorów siły, gdyż żywi dyspozytorzy mocy, chociaż kompetentnie postępują z przestrzenią-energią, nie mają najmniejszej idei w sprawie pochodzenia tych energii, którymi tak zręcznie i rozumnie kierują.
15:4.4 (169.4) Rajscy organizatorzy siły są twórcami mgławic; potrafią uruchomić wokół swej obecności w przestrzeni olbrzymie cyklony siły, które raz zapoczątkowane, nigdy nie mogą być zatrzymane czy ograniczone, aż zostaną uaktywnione przenikające wszystko siły, po czym w końcu pojawiają się ultimatoniczne jednostki materii wszechświatowej. W ten sposób powołane zostają do bytu mgławice spiralne i inne macierzyste okręgi, rodzące słońca oraz różne ich układy. W przestrzeni zewnętrznej daje się zauważyć dziesięć różnych form mgławic, wstępnych stadiów wszechświatowej ewolucji a owe rozległe okręgi energii mają takie same początki, jak im podobne w siedmiu superwszechświatach.
15:4.5 (169.5) Wielkość mgławic jest bardzo zróżnicowana, jak również wynikająca stąd liczba i ogólna masa ich gwiezdnego oraz planetarnego potomstwa. Mgławica tworząca słońca, tuż na północ od granic Orvontonu, ale w obrębie poziomu przestrzeni superwszechświata, dała już początek około czterdziestu tysiącom słońc a jej krąg macierzysty wciąż wyrzuca słońca, w większości wielokrotnie większe niż wasze Słońce. Niektóre większe mgławice w przestrzeni zewnętrznej dają początek aż stu milionom słońc.
15:4.6 (169.6) Mgławice nie są bezpośrednio związane z żadnymi jednostkami administracyjnymi, takimi jak mniejsze sektory czy wszechświaty lokalne, chociaż niektóre wszechświaty lokalne zostały utworzone z produktów pojedynczej mgławicy. Każdy wszechświat lokalny zawiera równo jedną stutysięczną całkowitego ładunku energii superwszechświata, niezależnie od jego związku z mgławicą, ponieważ mgławice nie organizują energii – energia rozprowadzana jest powszechnie.
15:4.7 (170.1) Nie wszystkie mgławice spiralne tworzą słońca. Niektóre zachowują kontrolę nad znaczną częścią oddzielonego od nich, słonecznego potomstwa, a ich spiralny wygląd spowodowany jest tym, że słońca uciekły z ramion mgławicy zwartą formacją, ale wracają rozmaitymi drogami. W pewnym momencie ułatwia to ich obserwację, ale później utrudnia ich dostrzeżenie, gdy słońca są szeroko rozrzucone po różnych trasach powrotnych, w znacznej odległości od ramion mgławicy. W Orvontonie nie ma teraz wielu aktywnych, formujących słońca mgławic, chociaż Andromeda, która jest poza zamieszkałym superwszechświatem, jest bardzo aktywna. Tę odległą mgławicę można zobaczyć gołym okiem, a gdy patrzycie na nią, pomyślcie o tym, że światło, które dostrzegacie, opuściło owe odległe słońca prawie milion lat temu.
15:4.8 (170.2) Galaktyka Drogi Mlecznej składa się z wielkiej ilości byłych mgławic, spiralnych i innych, a wiele z nich nadal zachowuje swą pierwotną konfigurację. Jednak w rezultacie katastrof wewnętrznych oraz przyciągania zewnętrznego, wiele z nich uległo takiemu zniekształceniu i przegrupowaniu, że te olbrzymie skupiska wyglądają jak gigantyczne, świecące masy płonących słońc, tak jak Obłok Magellana. W pobliżu zewnętrznych obrzeży Orvontonu znajdują się zasadniczo kuliste typy gromad gwiezdnych.
15:4.9 (170.3) Rozległe chmury gwiezdne Orvontonu należy traktować jako indywidualne skupiska materii, porównywalne do oddzielnych mgławic, obserwowanych w tych rejonach przestrzeni, które leżą na zewnątrz galaktyki Drogi Mlecznej. Jednak wiele tak zwanych obłoków gwiezdnych w przestrzeni składa się tylko z materiału gazowego. Potencjał energii tych gwiezdnych obłoków gazowych jest niewiarygodnie wielki a jego część zabierana jest przez pobliskie słońca i rozsyłana w przestrzeń jako słoneczne emanacje.
15:5.1 (170.4) Większość masy, zawartej w słońcach i planetach superwszechświata, pochodzi z mgławicowych dysków; bardzo mało masy superwszechświata formowane jest w wyniku bezpośredniej działalności dyspozytorów mocy (jak to ma miejsce podczas konstrukcji sfer projektowanych), chociaż w otwartej przestrzeni powstaje wciąż zmienna ilość materii.
15:5.2 (170.5) Pod względem pochodzenia, większość słońc, planet i innych sfer można zaklasyfikować do jednej z następujących dziesięciu grup:
15:5.3 (170.6) 1. Współśrodkowe pierścienie kontrakcyjne. Nie wszystkie mgławice są spiralne. Wiele rozległych mgławic, zamiast rozszczepić się w system gwiazdy podwójnej czy rozwinąć spiralnie, ulega zagęszczeniu przez formowanie wielu pierścieni. Przez długi czas taka mgławica wygląda jak ogromne, centralne słońce, okrążone przez liczne, gigantyczne chmury materii, ukształtowanej w pierścienie.
15:5.4 (170.7) 2. Wirujące gwiazdy obejmują słońca wyrzucane na zewnątrz wielkich, macierzystych dysków, składających się z mocno nagrzanych gazów. Nie są wyrzucane na zewnątrz jako pierścienie, ale w lewo i prawostronnych korowodach. Wirujące gwiazdy tworzą się także w mgławicach nie spiralnych.
15:5.5 (170.8) 3. Planety pochodzące z eksplozji grawitacyjnej. Kiedy narodzi się słońce, z mgławicy spiralnej bądź spiralnej z poprzeczką, nierzadko wyrzucone zostaje na znaczną odległość. Słońce takie jest w wysokim stopniu gazowe i później, gdy się nieco schłodzi i zagęści, może krążyć w pobliżu pewnej ogromnej masy materii, gigantycznego słońca czy ciemnej wyspy przestrzeni. Takie zbliżenie może nie pociągać za sobą zderzenia a mimo to być wystarczająco bliskie, aby pozwolić grawitacji większego ciała wywołać pływowe konwulsje w mniejszym, powodując tym samym serie pływowych wstrząsów, występujących równocześnie po przeciwległych stronach słońca w stanie konwulsji. W ich apogeum, wybuchowe erupcje wytwarzają serie rozmaitych w rozmiarach skupisk materii, które mogą być wyrzucone poza sferę oddziaływania grawitacji wybuchającego słońca i stabilizować się na swych własnych orbitach, wokół jednego z dwóch ciał rozważanych w tym przypadku. Później większe zbiorowiska materii łączą się ze sobą i stopniowo przyciągają do siebie mniejsze ciała. W ten sposób powstaje wiele stałych planet mniejszego systemu. Taki jest również początek waszego Układu Słonecznego.
15:5.6 (171.1) 4. Odśrodkowe planetarne córki. Ogromne słońca, kiedy są w pewnym stadium rozwoju i kiedy tempo ich obrotów ulega znacznemu przyspieszeniu, zaczynają wyrzucać na zewnątrz znaczne ilości materii, która następnie może się tak zgromadzić, że tworzą się z niej małe światy, okrążające później macierzyste słońca.
15:5.7 (171.2) 5. Sfery o niedostatecznej grawitacji. Istnieje krytyczny limit wielkości pojedynczych gwiazd. Gdy słońce osiągnie ten limit, jeśli nie zwolni tempa obrotów, skazane jest na rozpad; następuje rozerwanie słońca i rodzi się nowa gwiazda podwójna odpowiedniej klasy. Później mogą się formować liczne małe planety jako produkt uboczny tego gigantycznego rozerwania.
15:5.8 (171.3) 6. Gwiazdy powstałe w wyniku kontrakcji. W mniejszych systemach, większe planety zewnętrzne przyciągają czasami do siebie sąsiednie światy, podczas gdy planety krążące w pobliżu słońca w końcu zaczynają się w nim pogrążać. W przypadku waszego Układu Słonecznego, taki koniec oznaczałby, że cztery planety wewnętrzne byłyby przejęte przez Słońce, podczas gdy główna planeta, Jowisz, zostałaby znacznie powiększona przez wychwycenie pozostałych światów. Taki koniec Układu Słonecznego mógłby w rezultacie utworzyć dwa sąsiadujące, ale nierówne słońca, jeden z typów gwiazdy podwójnej. Katastrofy takie są rzadkie, za wyjątkiem skrajnych obszarów gwiezdnego zagęszczenia superwszechświata.
15:5.9 (171.4) 7. Sfery kumulacyjne. Małe planety mogą się powoli kumulować ze znacznej ilości materii krążącej w przestrzeni. Rosną one przez wychwytywanie materii z meteorytów i w wyniku drobnych kolizji. W pewnych sektorach przestrzeni warunki sprzyjają takim sposobom narodzin planet. Wiele światów zamieszkałych miało takie początki.
15:5.10 (171.5) Niektóre z gęstych, ciemnych wysp, są bezpośrednim rezultatem wychwytywania energii, przeobrażonej w przestrzeni. Inna grupa tych ciemnych wysp powstała w wyniku nagromadzenia ogromnych ilości zimnej materii, zwykłych jej fragmentów i meteorów, krążących w przestrzeni. Takie skupiska materii nigdy nie są gorące i posiadają skład bardzo podobny do Urantii, za wyjątkiem gęstości.
15:5.11 (171.6) 8. Wypalone słońca. Niektóre z ciemnych wysp przestrzeni są wypalonymi, samotnymi słońcami, z których została wyemitowana cała dostępna kosmiczna energia. Te zorganizowane jednostki materii są bliskie pełnego zagęszczenia, praktycznie kompletnej konsolidacji; i trzeba wielu epok, aby tak ogromne masy wysoce skondensowanej materii znowu zostały naładowane w obwodach przestrzeni i tym samym przygotowane do nowych cykli funkcjonowania we wszechświecie, w wyniku zderzenia lub jakiegoś równie regenerującego wydarzenia kosmicznego.
15:5.12 (171.7) 9. Sfery kolizyjne. W rejonach znacznego zagęszczenia, zderzenia nie należą do rzadkości. Takiemu astronomicznemu przekształceniu towarzyszą ogromne przemiany energii i przeobrażenia materii. Szczególnie te zderzenia, w których biorą udział martwe słońca, powodują powstawanie rozległych oscylacji energii. Rumowiska, powstałe po takich kolizjach, stanowią często materialne jądra, wokół których formują się później ciała planetarne, dostosowane do zamieszkania przez śmiertelników.
15:5.13 (172.1) 10. Światy zaprojektowane. Są to światy utworzone w jakimś określonym celu, zgodnie z planami i specyfikacjami, tak jak Salvington, zarząd waszego wszechświata lokalnego i Uversa, siedziba rządu waszego superwszechświata.
15:5.14 (172.2) Są liczne inne sposoby tworzenia się słońc i oddzielania się planet, ale powyższe procedury obrazują te metody, dzięki którym powstaje znaczna większość systemów gwiezdnych i rodzin planetarnych. Aby przedstawić wszystkie, rozliczne sposoby przeobrażeń gwiezdnych i ewolucji planetarnych, trzeba by opowiedzieć o prawie stu różnych sposobach formowania się słońc i powstawania planet. Wasi obserwatorzy gwiezdni, przeszukując nieba, zauważą zjawiska świadczące o istnieniu wszystkich tych metod gwiezdnej ewolucji, ale rzadko odkrywać będą oznaki powstawania tych małych, nie świecących komasacji materii, służących za zamieszkałe planety, najważniejsze w bezmiernych kreacjach materialnych.
15:6.1 (172.3) Rozmaite sfery przestrzeni, niezależnie od ich pochodzenia, zaklasyfikować można do następujących kategorii:
15:6.2 (172.4) 1. Słońca – gwiazdy przestrzeni.
15:6.3 (172.5) 2. Ciemne wyspy przestrzeni.
15:6.4 (172.6) 3. Drobne ciała przestrzeni – komety, meteory i planetoidy.
15:6.5 (172.7) 4. Planety, ze światami zamieszkałymi włącznie.
15:6.6 (172.8) 5. Sfery zaprojektowane – światy zrobione na zamówienie.
15:6.7 (172.9) Wszystkie ciała kosmiczne, za wyjątkiem sfer zaprojektowanych, miały pochodzenie ewolucyjne, ewolucyjne w tym sensie, że nie zostały powołane do bytu zarządzeniem Bóstwa, ewolucyjne w tym sensie, że stwórcze dzieła Boże ukształtowały się metodą czasu-przestrzeni, dzięki funkcjonowaniu wielu stworzonych i wynikniętych istot inteligentnych, działających na rzecz Bóstwa.
15:6.8 (172.10) Słońca. Są to gwiazdy przestrzeni, we wszystkich swych różnorodnych stadiach istnienia. Niektóre są odosobnionymi, rozwijającymi się w przestrzeni układami; inne są gwiazdami podwójnymi, zapadającymi się lub zanikającymi systemami planetarnymi. Gwiazdy istnieją w przestrzeni w nie mniej niż tysiącu różnych stanów i stadiów. Jesteście zaznajomieni ze słońcami, które emitują światło wraz z ciepłem; ale są także słońca, które świecą bez ciepła.
15:6.9 (172.11) Wiele bilionów lat, czas, kiedy zwykłe słońce stale rozdaje ciepło i światło, dobrze obrazuje ogromny magazyn energii, jaki zawiera każda jednostka materii. Rzeczywista energia, przechowywana w tych niewidocznych cząstkach materii fizycznej, jest prawie niewyobrażalna. I energia ta zostaje prawie zupełnie upłynniona jako światło, kiedy poddana jest gigantycznemu ciśnieniu ciepła i towarzyszących mu działań energii, jakie panują we wnętrzach płonących słońc. Inne jeszcze warunki umożliwiają słońcom przetwarzanie i rozsyłanie wielkich ilości energii kosmicznej, która rozchodzi się swoją drogą, w ustanowionych obwodach przestrzeni. Wiele stadiów energii fizycznej i wszystkie formy materii przyciągane są przez słoneczne dynama a następnie rozdzielane przez nie. Tym sposobem słońca służą za lokalne przyspieszacze obiegu energii i funkcjonują jako automatyczne stacje kontroli mocy.
15:6.10 (172.12) Superwszechświat Orvonton jest oświetlany i ogrzewany przez ponad dziesięć bilionów płonących słońc. Słońca te są gwiazdami waszego, dostrzegalnego systemu astronomicznego. Ponad dwa biliony tych słońc jest zbyt odległe i zbyt małe, aby je kiedykolwiek dostrzec z Urantii. Jednak we wszechświecie nadrzędnym jest tyle słońc, co szklanek wody w oceanach waszego świata.
15:6.11 (173.1) Ciemne wyspy przestrzeni. Są to wygasłe słońca oraz inne wielkie skupiska materii, pozbawione światła i ciepła. Ciemne wyspy są czasem gigantyczne w swej masie i wywierają wielki wpływ na równowagę wszechświata i oddziaływanie energii. Gęstość niektórych tych wielkich mas jest niewiarygodnie wielka. I ta wielka koncentracja masy umożliwia ciemnym wyspom funkcjonowanie w charakterze potężnych balansjerów, utrzymujących skutecznie w ryzach wielkie, sąsiadujące z nimi systemy. Zachowują one grawitacyjny balans mocy w wielu konstelacjach; wiele systemów materialnych, które w innych warunkach szybko zanurzyłyby się w pobliskich słońcach ulegając zniszczeniu, utrzymywanych jest bezpiecznie w uchwycie grawitacyjnym opiekuńczych, ciemnych wysp. To właśnie ze względu na takie ich funkcjonowanie możemy je dokładnie umiejscowić. Zmierzywszy przyciąganie grawitacyjne ciał świecących, możemy potem dokładnie obliczyć rozmiar i lokalizację ciemnych wysp przestrzeni, tak skutecznie funkcjonujących, aby utrzymać dany system pewnie na jego kursie.
15:6.12 (173.2) Drobne ciała przestrzeni. Meteory oraz inne małe części materii, kształtujące się i krążące w przestrzeni, stanowią olbrzymie skupisko energii i tworzywa materialnego.
15:6.13 (173.3) Wiele komet jest nieustabilizowanym, błądzącym potomstwem macierzystych okręgów słonecznych, które centralne, panujące słońce, stopniowo bierze pod swą kontrolę. Komety mają też rozmaite inne początki. Ogon komety pokazuje kierunek odwrotny od przyciągającego ją ciała czy słońca, w wyniku reakcji elektrycznej jej szeroko rozciągniętych gazów oraz z powodu rzeczywistego ciśnienia światła i innych energii, emanujących ze słońca. Zjawisko to stanowi jeden z najlepszych dowodów na rzeczywistość światła i związanych z nim energii; dowodzi ono tego, że światło ma wagę. Światło jest rzeczywistą substancją a nie po prostu falami hipotetycznego eteru.
15:6.14 (173.4) Planety. Są to większe skupiska materii, krążące po orbitach wokół słońca czy jakiegoś innego ciała kosmicznego; skala ich wielkości rozciąga się od planetoid aż do ogromnych, gazowych, ciekłych albo stałych sfer. Zimne światy, utworzone przez komasację unoszącego się w przestrzeni materiału, kiedy znajdą się przypadkiem we właściwej relacji do pobliskiego słońca, stanowią planety idealne do życia dla inteligentnych mieszkańców. Wygasłe słońca z zasady nie są odpowiednie dla życia; są one zazwyczaj zbyt oddalone od ożywionych, płonących słońc a ponadto są generalnie zbyt masywne; na ich powierzchni przyciąganie jest ogromne.
15:6.15 (173.5) W waszym superwszechświecie mniej niż jedna na czterdzieści zimnych planet nadaje się do zamieszkania przez istoty waszej klasy. Oczywiście supergorące słońca i lodowate, odosobnione światy, nie nadają się na siedlisko wyższego życia. W waszym Układzie Słonecznym tylko trzy planety są teraz odpowiednie do życia na nich. Urantia, stosownie do rozmiaru, gęstości i lokalizacji, jest pod wieloma względami idealna dla jej zamieszkiwania przez ludzi.
15:6.16 (173.6) Prawa funkcjonowania energii fizycznej w zasadzie są powszechne, jednak wpływy lokalne znacznie oddziałują na warunki fizyczne, panujące na poszczególnych planetach i w systemach lokalnych. Niezliczone światy w przestrzeni cechuje prawie nieskończona różnorodność życia stworzonego oraz innych jego przejawów. Jednak pewne cechy podobieństwa występują w grupie światów, skupionych w danym systemie, jak również istnieje wszechświatowy model inteligentnego życia. Istnieją fizyczne pokrewieństwa między systemami planetarnymi, które należą do tej samej orbity fizycznej i krążą blisko siebie w niekończącym się obiegu po okręgu wszechświatów.
15:7.1 (174.1) Podczas gdy rząd każdego superwszechświata urzęduje w pobliżu centrum wszechświatów ewolucyjnych, jego segmentu przestrzeni, posiada on świat wykonany na zamówienie i zaludniony przez upoważnione do tego osobowości. Światy zarządu są sferami zaprojektowanymi, ciałami kosmicznymi specjalnie skonstruowanymi w określonym celu. Podczas gdy korzystają one ze światła pobliskich słońc, sfery te są niezależnie oświetlane i ogrzewane. Każda z nich ma słońce, które daje światło bez ciepła, podobnie jak satelity Raju, podczas gdy zaopatrywana jest w ciepło dzięki krążeniu pewnych prądów energii tuż pod powierzchnią sfery. Światy zarządu zaliczają się do większych systemów a mieszczą się w pobliżu astronomicznego centrum poszczególnych superwszechświatów.
15:7.2 (174.2) W zarządach superwszechświatów czas jest znormalizowany. Standardowy dzień superwszechświata Orvontonu jest równy prawie trzydziestu dniom czasu Urantii a rok w Orvontonie równa się stu standardowym dniom. Rok Uversy jest normą czasu dla siódmego superwszechświata i jest on o dwadzieścia dwie minuty krótszy od trzech tysięcy dni czasu Urantii – czyli wynosi około osiem i jedna piąta waszego roku.
15:7.3 (174.3) Światy zarządu siedmiu superwszechświatów podzielają naturę i majestat Raju, centralnego wzoru doskonałości. W rzeczywistości, wszystkie światy zarządu przypominają Raj. Są one prawdziwie niebiańskimi miejscami zamieszkania, coraz większymi w swych rozmiarach materialnych, pięknie morontialnym i duchowej chwale, od Jerusem aż do centralnej Wyspy. I wszystkie satelity światów zarządu również są sferami zaprojektowanymi.
15:7.4 (174.4) Istnieją różne światy zarządu dla każdego stadium bytu istot stworzonych, materialnych i duchowych. Wszelkie rodzaje istot materialnych, morontialnych i duchowych, czują się jak w domu na tych światach spotkań we wszechświatach. Kiedy istoty śmiertelne wznoszą się we wszechświecie, przechodząc z domen materialnych do duchowych, nigdy nie przestają doceniać swych dawniejszych poziomów bytu i mile je wspominają.
15:7.5 (174.5) Jerusem, zarząd waszego systemu lokalnego Satania, posiada siedem swoich światów kultury przejściowej, każdy z nich jest okrążany przez siedem satelitów, do których zalicza się siedem światów-mieszkań morontialnego przetrzymania; jest to pierwsze miejsce zamieszkania człowieka po śmierci. Określenie „niebo”, jak używane jest na Urantii, czasami nawiązuje do tych siedmiu światów-mieszkań, pierwszy świat-mieszkanie określony jest jako pierwsze niebo i tak dalej, aż do siódmego.
15:7.6 (174.6) Edentia, zarząd waszej konstelacji Norlatiadek, posiada siedemdziesiąt satelitów kultury życia społecznego i nauczania, gdzie przebywają wznoszące się istoty, po przejściu na Jerusem porządku uaktywniania, zjednoczenia i urzeczywistniania osobowości.
15:7.7 (174.7) Salvington, stolica Nebadonu, waszego wszechświata lokalnego, otoczona jest przez dziesięć grup uniwersyteckich, z których każda zawiera czterdzieści dziewięć sfer. Od Salvingtonu człowiek zaczyna być uduchowiony, po uspołecznieniu w konstelacji.
15:7.8 (174.8) Uminor trzeci, zarząd waszego mniejszego sektora, Ensy, otoczony jest przez siedem sfer wyższych studiów fizycznych, prowadzonych dla wznoszącego się życia.
15:7.9 (174.9) Umajor piąty, zarząd waszego większego sektora, Splandonu, otoczony jest przez siedemdziesiąt sfer zaawansowanego, superwszechświatowego szkolenia intelektualnego.
15:7.10 (175.1) Uversa, zarząd Orvontonu, waszego superwszechświata, otoczony jest bezpośrednio przez siedem wyższych uniwersytetów zaawansowanego szkolenia duchowego, przeznaczonych dla wznoszących się, wolą obdarzonych istot. Każda z siedmiu grup tych niezwykłych sfer składa się z siedemdziesięciu wyspecjalizowanych światów, na których znajduje się wiele tysięcy doskonałych instytucji i organizacji, poświęconych wszechświatowemu szkoleniu i kulturze duchowej, gdzie pielgrzymi czasu są ponownie szkoleni i sprawdzani, w ramach ich przygotowań do długiego lotu do Havony. Przybywający do tych światów pielgrzymi czasu przyjmowani są zawsze na światach pomocniczych, ale odlatujący absolwenci ekspediowani są do Havony zawsze wprost z powierzchni Uversy.
15:7.11 (175.2) Uversa jest duchowym i administracyjnym zarządem około biliona zamieszkałych, albo możliwych do zamieszkania światów. Chwała, majestat i doskonałość stolicy Orvontonu przewyższa jakiekolwiek inne wspaniałości w kreacjach czasu-przestrzeni.
15:7.12 (175.3) Gdyby wszystkie projektowane wszechświaty lokalne i ich części składowe zostały ukończone, w siedmiu superwszechświatach znalazłoby się nieco mniej niż pięćset miliardów zaprojektowanych światów.
15:8.1 (175.4) Sfery zarządu superwszechświatów są tak skonstruowane, że mogą działać jako efektywne regulatory mocy-energii dla swoich różnych sektorów i służą też jako centralne punkty ukierunkowywania energii dla ich części składowych – wszechświatów lokalnych. Mają one znaczny wpływ na balans i kontrolę energii fizycznych, krążących w zorganizowanej przestrzeni.
15:8.2 (175.5) Dalsze funkcje regulacyjne sprawowane są przez centra mocy superwszechświata oraz przez kontrolerów fizycznych, żywe i częściowo żywe byty, ukształtowane specjalnie w tym celu. Trudno zrozumieć centra mocy i kontrolerów; niższe klasy bytu nie są wolicjonalne, nie posiadają woli, nie dokonują wyboru, ich działania są bardzo inteligentne, lecz najwyraźniej automatyczne i naturalne dla ich wysoce specjalistycznej struktury. Centra mocy i kontrolerzy fizyczni superwszechświata biorą udział w ukierunkowywaniu i w częściowej kontroli trzydziestu systemów energii, składających się na domenę grawity. Energia fizyczna, w obwodach administrowanych przez centra mocy z Uversy, potrzebuje nieco ponad 968 milionów lat, aby całkowicie okrążyć superwszechświat.
15:8.3 (175.6) Wyłaniająca się energia posiada masę; ma wagę, chociaż jej waga zawsze jest względna, zależna od prędkości obrotowej, masy i antygrawitacji. W materii masa ma tendencje do wyhamowywania prędkości w energii, a wszechobecna prędkość energii reprezentuje: wstępne wyposażenie prędkości, minus spowolnienie przez masę w procesie przemiany, plus regulacyjne działania żywych kontrolerów energii superwszechświata oraz wpływy fizyczne pobliskich, bardzo gorących lub silnie naładowanych ciał.
15:8.4 (175.7) Powszechny plan zachowania równowagi między materią a energią wymaga ciągłego tworzenia i niweczenia mniejszych cząstek materii. Dyspozytorzy Mocy Wszechświata posiadają zdolności kondensacji i zatrzymania, albo ekspansji i uwalniania, rozmaitych ilości energii.
15:8.5 (175.8) Uwzględniając odpowiedni czas na wpływ opóźniający, grawitacja mogłaby w końcu przetworzyć całą energię w materię, gdyby nie dwa czynniki. Pierwszy to antygrawitacyjne wpływy kontrolerów energii a drugi to fakt, że zorganizowana materia ma tendencje do rozpadania się w określonych okolicznościach, występujących w bardzo gorących gwiazdach i pod wpływem pewnych, specyficznych warunków przestrzennych, występujących w pobliżu wysoce naładowanych energią zimnych ciał skondensowanej materii.
15:8.6 (176.1) Gdy masa jest nazbyt skoncentrowana i zagraża brak równowagi energii, aż do wyczerpania fizycznych mocy krążenia, interweniują kontrolerzy fizyczni, chyba, że dalsza tendencja grawitacji, dążąca do zbytniej materializacji energii zostaje udaremniona w zderzeniu między martwymi gigantami przestrzeni; wtedy, momentalnie, rozpraszają się zupełnie skumulowane nagromadzenia grawitacji. W takich wypadkach kolizyjnych, ogromne masy materii gwałtownie się przekształcają w najrzadszą formę energii a zmagania o wszechświatową równowagę zaczynają się na nowo. W końcu większe systemy fizyczne stabilizują się, stają się fizycznie trwałe i krążą po zrównoważonych, stałych orbitach superwszechświatowych. Potem nie ma już kolizji lub innych niszczących katastrof w takich stabilnych systemach.
15:8.7 (176.2) W okresach nadwyżki energii występują zakłócenia mocy i oscylacje ciepła, z towarzyszącymi temu zjawiskami elektrycznymi. W czasie niedoboru energii pojawiają się narastające tendencje materii do skupiania się, kondensacji i wychodzenia spod kontroli na słabiej zrównoważonych orbitach, w wyniku czego pojawiają się pływowe lub kolizyjne przystosowania, szybko przywracające balans pomiędzy krążącą energią a dokładniej ustabilizowaną materią. Przewidywanie jak również zrozumienie takiego, prawdopodobnego zachowania się płonących słońc i ciemnych wysp przestrzeni, jest jednym z zadań niebiańskich obserwatorów gwiezdnych.
15:8.8 (176.3) Potrafimy rozpoznać większość praw rządzących równowagą wszechświata i przewidzieć sporo tego, co się odnosi do stabilizacji wszechświata. W praktyce nasze przewidywania są godne zaufania, zawsze jednak stajemy w obliczu pewnych sił, które nie są zupełnie posłuszne prawom kontroli energii i znanemu nam zachowaniu się materii. Przewidywanie wszystkich zjawisk fizycznych staje się coraz trudniejsze, w miarę jak postępujemy od Raju w kierunku wszechświatów. Kiedy przekraczamy granice osobistej administracji Rajskich Władców, stajemy w obliczu narastających trudności w obliczeniach, dokonywanych zgodnie z ustalonymi normami i doświadczeniem nabytym wyłącznie w trakcie obserwacji zjawisk fizycznych pobliskich systemów astronomicznych. Nawet w domenach siedmiu superwszechświatów, żyjemy pośród działania sił i reakcji energii, które przenikają wszystkie nasze domeny i rozciągają się równomiernie na wszystkie rejony przestrzeni zewnętrznej.
15:8.9 (176.4) Im dalej idziemy na zewnątrz, z tym większą pewnością napotykamy te zmienne i nieprzewidywalne zjawiska, które nieodmiennie charakteryzują niezgłębioną obecność-działanie Absolutów i Bóstw empirycznych. I te zjawiska muszą znamionować jakąś wszechświatową kontrolę nadrzędną wszystkich rzeczy.
15:8.10 (176.5) Rozwój superwszechświata Orvonton najwyraźniej ulega spowolnieniu; wszechświaty zewnętrzne wydają się rozwijać w kierunku przyszłych, niebywałych wydarzeń; centralny wszechświat Havona jest wiecznie stabilny. Grawitacja i nieobecność ciepła (zimno) organizują i utrzymują materię; gorąco i antygrawitacja rozrywają materię i rozpraszają energię. Tajemnica specjalnej kontroli i inteligentnego ukierunkowania niekończących się przeobrażeń wszechświata, tworzenia, niweczenia i przetwarzania, polega na istnieniu żywych dyspozytorów mocy i organizatorów siły. Mgławice mogą się rozpraszać, słońca wypalać, systemy znikać a planety ginąć, jednak wszechświat się nie wyczerpuje.
15:9.1 (176.6) Wszechświatowe obwody Raju aktualnie przenikają domeny siedmiu superwszechświatów. Do tych obwodów obecności zalicza się: grawitację osobowości Ojca Wszechświatowego, grawitację duchową Wiecznego Syna, grawitację umysłową Wspólnego Aktywizatora oraz grawitację materialną wiecznej Wyspy.
15:9.2 (177.1) W dodatku do wszechświatowych obwodów Raju oraz w dodatku do obecności-działań Absolutów oraz Bóstw empirycznych, funkcjonują na poziomie przestrzeni superwszechświata tylko dwie sekcje obwodów energii albo rozłożenia mocy: obwody superwszechświata oraz obwody wszechświata lokalnego.
15:9.3 (177.2) Obwody superwszechświata:
15:9.4 (177.3) 1. Jednoczący obwód inteligencji jednego z Siedmiu Duchów Nadrzędnych Raju. Ten obwód kosmicznego umysłu ogranicza się do pojedynczego superwszechświata.
15:9.5 (177.4) 2. Obwody zwierciadlano-usługowe siedmiu Duchów Zwierciadlanych w każdym superwszechświecie.
15:9.6 (177.5) 3. Tajne obwody Nieodgadnionych Monitorów, w pewien sposób wzajemnie połączone i ukierunkowane przez Divinington do Ojca Wszechświatowego w Raju.
15:9.7 (177.6) 4. Obwód wzajemnego oddziaływania Wiecznego Syna z jego Rajskimi Synami.
15:9.8 (177.7) 5. Błyskawicznie funkcjonująca obecność Nieskończonego Ducha.
15:9.9 (177.8) 6. Transmisje z Raju, raporty przestrzenne z Havony.
15:9.10 (177.9) 7. Obwody energii centrów mocy i kontrolerów fizycznych.
15:9.11 (177.10) Obwody wszechświata lokalnego:
15:9.12 (177.11) 1. Duch obdarzający, pochodzący od Rajskich Synów, Pocieszyciel światów obdarzonych. Duch Prawdy, na Urantii duch Michała.
15:9.13 (177.12) 2. Obwód Boskich Opiekunek, Matek Duchów wszechświata lokalnego, Ducha Świętego na waszym świecie.
15:9.14 (177.13) 3. Obwód służby inteligencji wszechświata lokalnego, razem z rozmaicie działającymi obecnościami przybocznych umysłów-duchów.
15:9.15 (177.14) Kiedy we wszechświecie lokalnym wykształci się taka harmonia duchowa, że jego indywidualne i połączone obwody staną się nieodróżnialne od tych z superwszechświata, kiedy naprawdę zapanuje taka identyczność działania i jedność służby, wtedy wszechświat lokalny natychmiast wchodzi w stabilne obwody światłości i życia, od razu staje się gotowy do przyjęcia do duchowej konfederacji, doskonałego zjednoczenia superkreacji. Warunki przyjęcia do kolegium Pradawnych Czasu, do członkostwa w konfederacji superwszechświata, są następujące:
15:9.16 (177.15) 1. Stabilizacja fizyczna. Gwiazdy i planety wszechświata lokalnego muszą być w równowadze, musi się skończyć okres nagłych przeobrażeń gwiezdnych. Wszechświat musi posuwać się niezakłóconym torem, jego orbita musi być bezpieczna i ostatecznie ustalona.
15:9.17 (177.16) 2. Lojalność duchowa. Musi istnieć powszechne uznanie i lojalność wobec Władcy, Syna Boga, który przewodzi takiemu wszechświatowi lokalnemu. Musi zaistnieć stan harmonijnej współpracy pomiędzy poszczególnymi planetami, systemami i konstelacjami całego wszechświata lokalnego.
15:9.18 (177.17) Wasz wszechświat lokalny nie zalicza się nawet do stabilnego porządku fizycznego superwszechświata, jeszcze mniej do członkostwa szanowanej, duchowej rodziny superrządu. Chociaż Nebadon jeszcze nie jest reprezentowany na Uversie, my z rządu superwszechświata jesteśmy wysyłani do jego światów, od czasu do czasu w misjach specjalnych, tak jak ja przybyłem na Urantię wprost z Uversy. Niesiemy wszelką możliwą pomoc waszym szefom i zarządcom, w rozwiązywaniu ich trudnych problemów; chcielibyśmy zobaczyć jak wasz wszechświat kwalifikuje się do pełnego przyjęcia do stowarzyszonych kreacji superwszechświatowej rodziny.
15:10.1 (178.1) Zarządy superwszechświatów są siedzibami wysokiego duchowego rządu domen czasu-przestrzeni. Dział wykonawczy superrządu bierze swój początek od Rad Trójcy i kierowany jest bezpośrednio przez jednego z Siedmiu Duchów Nadrzędnych, sprawujących najwyższy nadzór. Są to istoty zasiadające w rajskiej władzy i administrujące superwszechświatami przez Siedmiu Najwyższych Wykonawców, przebywających na siedmiu światach specjalnych Nieskończonego Ducha, na najbardziej zewnętrznych satelitach Raju.
15:10.2 (178.2) Zarządy superwszechświatów są stałymi miejscami pobytu Duchów Zwierciadlanych oraz Pomocników-Wyobrażeń Zwierciadlanych. Z tego właśnie, pośredniego położenia, te podziwu godne istoty prowadzą gigantyczne operacje odzwierciedlania, służąc tym samym wszechświatowi centralnemu powyżej oraz wszechświatom lokalnym poniżej.
15:10.3 (178.3) Każdy superwszechświat zarządzany jest przez trzech Pradawnych Czasu, łącznych, głównych administratorów superrządu. Personel działu wykonawczego rządu superwszechświata składa się z siedmiu różnych grup:
15:10.4 (178.4) 1. Pradawni Czasu.
15:10.5 (178.5) 2. Perfektorzy Mądrości.
15:10.6 (178.6) 3. Niebiańscy Radcy.
15:10.7 (178.7) 4. Wszechświatowi Cenzorzy.
15:10.8 (178.8) 5. Możni Posłańcy.
15:10.9 (178.9) 6. Posiadający Wysokie Uprawnienia.
15:10.10 (178.10) 7. Nieposiadający Imienia i Numeru.
15:10.11 (178.11) Trzem Pradawnym Czasu pomaga bezpośrednio korpus asystentów, w składzie miliarda Perfektorów Mądrości, z którymi związane jest trzy miliardy Niebiańskich Radców. Miliard Wszechświatowych Cenzorów jest przydzielony do administracji każdego superwszechświata. Te trzy grupy Partnerskich Osobowości Trójcy biorą swój początek, bezpośrednio i bosko, od Rajskiej Trójcy.
15:10.12 (178.12) Pozostałe trzy klasy, Możni Posłańcy, Posiadający Wysokie Uprawnienia oraz Nieposiadający Imienia i Numeru, są gloryfikowanymi, wznoszącymi się śmiertelnikami. Pierwsza z tych klas przeszła porządek wznoszenia się i Havonę w czasach Grandfandy. Po dojściu do Raju zostali oni zgromadzeni w Korpusie Finalizmu, objęci przez Rajską Trójcę a następnie przydzieleni do niebiańskiej służby u Pradawnych Czasu. Jako klasa, te trzy porządki znane są jako Utrójcowieni Synowie Dostąpienia, którzy mają podwójne pochodzenie a teraz służą Trójcy. W ten sposób dział wykonawczy rządu superwszechświata został tak poszerzony, aby obejmował gloryfikowane i doprowadzone do doskonałości dzieci ze światów ewolucyjnych.
15:10.13 (178.13) Rada koordynacyjna superwszechświata składa się z siedmiu poprzednio wymienionych grup wykonawczych, jak również z władców sektora oraz innych nadzorców rejonowych, wymienionych poniżej:
15:10.14 (179.1) 1. Doskonalący Czasu – władcy większych sektorów superwszechświata.
15:10.15 (179.2) 2. Niedawni Czasu – kierujący mniejszymi sektorami superwszechświata.
15:10.16 (179.3) 3. Jednoczący Czasu – rajscy doradcy dla władców wszechświatów lokalnych.
15:10.17 (179.4) 4. Wierni Czasu – rajscy radcy dla Najwyższych Ojców, szefów rządów konstelacji.
15:10.18 (179.5) 5. Nauczyciele-Synowie Trójcy, którzy czasami mogą pełnić swe obowiązki w zarządzie superwszechświata.
15:10.19 (179.6) 6. Wieczni Czasu, kiedy mogą przebywać w zarządzie superwszechświata.
15:10.20 (179.7) 7. Siedem Pomocników-Wyobrażeń Zwierciadlanych – rzecznicy siedmiu Duchów Zwierciadlanych, a poprzez nich, reprezentanci Siedmiu Duchów Nadrzędnych z Raju.
15:10.21 (179.8) Pomocnicy-Wyobrażenia Zwierciadlane działają też jako reprezentanci licznych grup istot, mających wpływ na działalność rządu superwszechświata, które jednak obecnie, z różnych przyczyn, nie są w pełni aktywne na swych odpowiednich stanowiskach. Grupa ta obejmuje: rozwijające się superwszechświatowe przejawy osobowości Istoty Najwyższej, Nieuwarunkowanych Nadzorców Najwyższego, Uwarunkowanych Namiestników Ostatecznego, nienazwanych łączników odzwierciedlających Majeston oraz superosobowych, duchowych reprezentantów Wiecznego Syna.
15:10.22 (179.9) Na światach zarządu superwszechświatów prawie zawsze można znaleźć reprezentantów wszystkich grup istot stworzonych. Rutynowa działalność wykonawcza superwszechświatów prowadzona jest przez możnych sekonafinów oraz przez innych członków rozległej rodziny Nieskończonego Ducha. Inteligentne istoty, z każdej sfery wszechświatowego życia, łączą się z sobą w efektywnej służbie, mądrej administracji, miłości pełnej opiece i sprawiedliwym sądzie, kiedy działają w tych zdumiewających centrach superwszechświatowej administracji, kontroli, służby i sprawiedliwego osądu.
15:10.23 (179.10) Superwszechświaty nie utrzymują pomiędzy sobą żadnego rodzaju reprezentacji typu ambasadorskiego; są one od siebie kompletnie odizolowane. Zapoznają się wzajemnie ze swymi sprawami jedynie przez rajskie centrum analityczne, prowadzone przez Siedem Duchów Nadrzędnych. Ich władcy działają w radach boskiej mądrości dla dobra własnych superwszechświatów, bez względu na to, co może się dziać w innych częściach powszechnego stworzenia. Taka izolacja superwszechświatów będzie trwała do tego momentu, kiedy zostanie osiągnięta ich koordynacja, dzięki pełniejszemu urzeczywistnieniu się osobowości-władzy rozwijającej się, empirycznej Istoty Najwyższej.
15:11.1 (179.11) Na światach takich jak Uversa istoty reprezentujące autokrację doskonałości i demokrację ewolucji spotykają się twarzą w twarz. Dział wykonawczy superrządu wywodzi się z domen doskonałości; dział prawodawczy rekrutuje się z kwiatu wszechświatów ewolucyjnych.
15:11.2 (179.12) Zgromadzenie opiniodawcze superwszechświata ogranicza się do świata zarządu. Ta rada prawodawcza albo doradcza składa się z siedmiu izb, każdy wszechświat lokalny przyjęty do rad superwszechświata wybiera swych rodzimych reprezentantów do każdej izby. Ci reprezentanci są wybierani przez wysokie rady wszechświatów lokalnych ze wznoszących się pielgrzymów, absolwentów Orvontonu, którzy są zaakceptowani do transportu do Havony i oczekują na Uversie. Przeciętny czas ich służby trwa mniej więcej sto lat standardowego czasu superwszechświata.
15:11.3 (180.1) Nigdy nie słyszałem, aby wystąpiły rozbieżności pomiędzy administratorami Orvontonu a zgromadzeniem z Uversy. Jak dotąd nigdy, w całej historii naszego superwszechświata, ciało opiniodawcze nie uchwaliło zaleceń, takich, aby sekcja wykonawcza superrządu wahała się przed wprowadzeniem ich w życie. Zawsze panowała między nimi najdoskonalsza harmonia i zgodność w działaniu; wszystko to tylko potwierdza fakt, że istoty ewolucyjne naprawdę mogą dotrzeć do wyżyn doskonałej mądrości, dzięki której mogą działać w towarzystwie osobowości o doskonałym pochodzeniu i boskiej naturze. Obecność zgromadzeń opiniodawczych w zarządzie superwszechświata jest przejawem mądrości i zapowiedzią ostatecznego tryumfu całej, rozległej idei ewolucyjnej Ojca Wszechświatowego i jego Wiecznego Syna.
15:12.1 (180.2) Kiedy mówimy o sekcjach wykonawczych i ustawodawczych rządu Uversy, możecie wywnioskować, przez analogię do pewnych form rządu Urantii, że musimy mieć trzecią, czyli sądową sekcję i ją mamy; ale nie ma ona oddzielnego personelu. Nasze sądy zorganizowane są następująco. Przewodniczą, w zależności od natury i wagi sprawy, Pradawny Czasu, Perfektor Mądrości lub Niebiański Radca. Materiał dowodowy, za lub przeciw jednostce, planecie, systemowi, konstelacji lub wszechświatowi, jest przedstawiany i objaśniany przez Cenzorów. Obronę dzieci czasu i planet ewolucyjnych oferują Możni Posłańcy, oficjalni obserwatorzy z ramienia rządu superwszechświata we wszechświatach lokalnych i systemach. Stanowisko wyższego rządu przedstawiane jest przez Posiadających Wysokie Uprawnienia. Werdykt opracowywany jest zazwyczaj przez różnej wielkości komisje, składające się po równo z Nieposiadających Imienia i Numeru oraz z grup osobowości, orientujących się w sprawie, wybranych ze zgromadzenia opiniodawczego.
15:12.2 (180.3) Sądy Pradawnych Czasu są wysokimi trybunałami odwoławczymi duchowego orzecznictwa dla wszystkich wszechświatów składowych superwszechświata. Synowie Władcy wszechświatów lokalnych są wszechwładni w swych własnych domenach; superrządowi podlegają jedynie wtedy, gdy dobrowolnie przedłożą sprawę radzie czy orzeczeniu Pradawnych Czasu, za wyjątkiem spraw dotyczących likwidacji istot obdarzonych wolą. Pozwy sądowe powstają we wszechświatach lokalnych, ale wyroki, pociągające za sobą likwidację istot obdarzonych wolą, zawsze są ogłaszane w zarządzie superwszechświata i stamtąd egzekwowane. Synowie wszechświata lokalnego mogą zarządzić wieczne trwanie śmiertelnego człowieka, ale tylko Pradawni Czasu mogą zasiadać w sądzie orzekającym o sprawach wiecznego życia i śmierci.
15:12.3 (180.4) We wszystkich sprawach nie wymagających procesu – przedstawiania materiału dowodowego – Pradawni Czasu lub ich współpracownicy wydają decyzję a orzeczenia takie są zawsze jednomyślne. Mamy tu do czynienia z radami perfekcji. W wyrokowaniu najwyższych i najdoskonalszych trybunałów nie ma ani niezgodności ani też opinii mniejszości.
15:12.4 (180.5) Poza kilku wyjątkami, superrządy sprawują orzecznictwo nad wszystkimi rzeczami i wszystkimi istotami w podlegających im domenach. Nie ma odwołania od orzeczeń i decyzji władz superwszechświata, ponieważ reprezentują one zgodne opinie Pradawnych Czasu i Ducha Nadrzędnego, który z Raju przewodzi przeznaczeniu danego superwszechświata.
15:13.1 (181.1) Większy sektor obejmuje około jednej dziesiątej superwszechświata i składa się ze stu mniejszych sektorów, z dziesięciu tysięcy wszechświatów lokalnych, czyli około stu miliardów światów mieszkalnych. Te większe sektory są zarządzane przez trzech Doskonalących Czasu, należących do Najwyższych Osobowości Trójcy.
15:13.2 (181.2) Sądy Doskonalących Czasu zorganizowane są w znacznej części tak, jak sądy Pradawnych Czasu, za wyjątkiem tego, że nie zasiadają one w sprawach duchowych swoich domen. Działalność rządów większego sektora koncentruje się głównie na statusie intelektualnym rozległej kreacji. Większe sektory przejmują, rozpoznają, rozdzielają i zestawiają do zgłoszenia do sądów Pradawnych Czasu wszystkie sprawy natury proceduralnej i administracyjnej o superwszechświatowym znaczeniu, które nie są bezpośrednio związane z administracją duchową domen, czy też z wprowadzaniem w życie planów Rajskich Władców, dotyczących wznoszenia się śmiertelnika. Personel rządu większego sektora nie różni się od personelu rządu superwszechświata.
15:13.3 (181.3) Tak jak wspaniałe satelity Uversy zajmują się waszym końcowym, duchowym przygotowaniem do Havony, tak i siedemdziesiąt satelitów Umajor piątego poświęcone jest waszemu nauczaniu intelektualnemu i rozwojowi w superwszechświecie. Zgromadzone są tutaj mądre istoty z całego Orvontonu, pracujące niestrudzenie nad przygotowaniem śmiertelników czasu do ich przyszłego rozwoju na drodze wieczności. Większość szkolenia wznoszących się śmiertelników prowadzona jest na siedemdziesięciu światach nauczania.
15:13.4 (181.4) Rządom mniejszego sektora przewodniczy trzech Niedawnych Czasu. Ich administracja koncentruje się głównie na kontroli fizycznej, konsolidacji, stabilizacji oraz rutynowej koordynacji administracyjnej wszechświatów lokalnych, wchodzących w skład sektora. Każdy mniejszy sektor obejmuje aż sto wszechświatów lokalnych, dziesięć tysięcy konstelacji, milion systemów albo około miliarda światów mieszkalnych.
15:13.5 (181.5) Światy zarządu mniejszego sektora są głównym miejscem spotkań Nadrzędnych Kontrolerów Fizycznych. Światy zarządu otacza siedem sfer szkoleniowych, stanowiących wstępne szkoły superwszechświata oraz centra nauczające o sprawach fizycznych i administracyjnych wszechświata wszechświatów.
15:13.6 (181.6) Administratorzy rządów mniejszego sektora podlegają bezpośredniej jurysdykcji władców większego sektora. Niedawni Czasu otrzymują wszystkie raporty z obserwacji i koordynują wszystkie te rekomendacje, które dochodzą do superwszechświata od Jednoczących Czasu, ustanowionych w charakterze obserwatorów i doradców z ramienia Trójcy na sferach zarządów wszechświatów lokalnych oraz od Wiernych Czasu, którzy podobnie są przydzieleni do rad Najwyższych Ojców w zarządach konstelacji. Wszystkie takie raporty przekazywane są Doskonalącym Czasu w większych sektorach a później przesyłane do sądów Pradawnych Czasu. W ten sposób rządy Trójcy rozciągają się od konstelacji wszechświatów lokalnych aż do zarządu superwszechświata. Zarząd systemu lokalnego nie posiada reprezentantów Trójcy.
15:14.1 (181.7) Jest siedem zasadniczych celów, wyłaniających się w trakcie ewolucji siedmiu superwszechświatów. Każdy zasadniczy cel ewolucji superwszechświata znajduje swój najpełniejszy wyraz tylko w jednym z siedmiu superwszechświatów, dlatego każdy superwszechświat ma specjalną funkcję i unikalną naturę.
15:14.2 (182.1) Orvonton, siódmy superwszechświat, ten, do którego należy wasz wszechświat lokalny, znany jest głównie z wielkiego i hojnego obdarzania służbą miłosierdzia śmiertelników w ich domenach. Słynny jest z tego sposobu funkcjonowania, w którym dominuje sprawiedliwość, gdy łagodzona jest przez miłosierdzie a moc rządzi, gdy warunkowana jest przez cierpliwość, podczas gdy szczodrze szafuje się czasem, aby zabezpieczyć stabilizację wieczności. Orvonton jest wszechświatowym przykładem miłości i miłosierdzia.
15:14.3 (182.2) Jednak bardzo trudno jest sprecyzować naszą ideę prawdziwej natury tego celu ewolucyjnego, jaki kształtuje się w Orvontonie, można to jednak zasugerować stwierdzeniem, że wyczuwamy, iż w tej superkreacji sześć unikalnych celów ewolucji kosmicznej, objawiających się w sześciu towarzyszących jej superkreacjach, jest wzajemnie powiązanych w znaczeniu całościowym; i z tej właśnie przyczyny czasami przypuszczamy, że rozwinięte i skończone uosobienie Boga Najwyższego będzie w odległej przyszłości rządzić z Uversy doprowadzonymi do doskonałości siedmioma superwszechświatami, w całym empirycznym majestacie swojej, osiągniętej wtedy, wszechpotężnej, niezależnej mocy.
15:14.4 (182.3) Tak jak Orvonton jest unikalny w swej naturze i indywidualny w przeznaczeniu, tak samo unikalny jest każdy z sześciu towarzyszących mu superwszechświatów. Wielka sprawa, która prowadzona jest w Orvontonie, nie jest wam jednak objawiona a wiele tych, nie objawionych własności życia Orvontonu, znajduje swój najpełniejszy wyraz w jakimś innym superwszechświecie. Siedem celów ewolucji superwszechświatów funkcjonuje we wszystkich siedmiu superwszechświatach, jednak każda superkreacja będzie najpełniej wyrażać tylko jeden z tych celów. Abyście lepiej mogli zrozumieć cele istnienia superwszechświatów, należałoby objawić wiele tego, czego nie rozumiecie, ale nawet wtedy pojęlibyście tylko niewiele. Całe to opowiadanie daje tylko przelotny wgląd w rozległą kreację, której częścią jest wasz system lokalny i wasz świat.
15:14.5 (182.4) Wasz świat zwany jest Urantią i ma numer 606 w grupie planetarnej albo systemie Satania. System ten zawiera teraz 619 zamieszkałych światów a ponad dwieście innych planet rozwija się pomyślnie w tym kierunku, aby kiedyś, w przyszłości, stać się światami zamieszkałymi.
15:14.6 (182.5) Satania ma swój świat zarządu, zwany Jerusem i jest dwudziestym czwartym systemem w konstelacji Norlatiadek. Wasza konstelacja, Norlatiadek, składa się ze stu systemów lokalnych i posiada świat zarządu zwany Edentią. Norlatiadek ma numer siedemdziesiąt we wszechświecie Nebadon. Wszechświat lokalny, Nebadon, składa się ze stu konstelacji a jego stolica nazywa się Salvington. Wszechświat Nebadon ma numer osiemdziesiąt cztery w mniejszym sektorze Ensa.
15:14.7 (182.6) Mniejszy sektor, Ensa, składa się ze stu wszechświatów lokalnych i ma stolicę zwaną Uminor trzeci. Ten mniejszy sektor ma numer trzeci w większym sektorze Splandonie. Splandon składa się ze stu mniejszych sektorów i posiada świat zarządu zwany Umajor piąty. Jest to piąty większy sektor superwszechświata Orvontonu, siódmego segmentu wielkiego wszechświata. W ten sposób możecie zlokalizować waszą planetę w systemie organizacyjnym i administracyjnym wszechświata wszechświatów.
15:14.8 (182.7) Wasz świat ma numer 5.342.482.337.666 w wielkim wszechświecie. Jest to wasz numer w katalogu światów zamieszkałych, w rejestrze Uversy i Raju. Znam numer w rejestrze sfer materialnych, ale jest tak wielki, że dla śmiertelnego umysłu nie ma on praktycznego znaczenia.
15:14.9 (183.1) Planeta wasza jest elementem składowym gigantycznego kosmosu; należycie do prawie nieskończonej rodziny światów, ale sfera wasza jest tak precyzyjnie zarządzana i z taką miłością prowadzona, jak gdyby była jedynym zamieszkałym światem całego istnienia.
15:14.10 (183.2) [Przedstawione przez Wszechświatowego Cenzora, przybywającego z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 16
16:0.1 (184.1) SIEDEM Duchów Nadrzędnych z Raju jest pierwszymi osobowościami Nieskończonego Ducha. W tym siedmiorakim, stwórczym akcie samopowielania się, Nieskończony Duch wyczerpał asocjacyjne możliwości, matematycznie nieodłączne rzeczywistej egzystencji trzech osób Bóstwa. Gdyby można było stworzyć więcej Duchów Nadrzędnych, zostałyby stworzone, ale jest tylko i wyłącznie siedem asocjacyjnych możliwości, nieodłącznych trzem Bóstwom. Wyjaśnia to, dlaczego wszechświat działa w siedmiu wielkich sekcjach i dlaczego numer siedem jest zasadniczo fundamentalny dla jego organizacji i administracji.
16:0.2 (184.2) Tak powstało Siedem Duchów Nadrzędnych a wywodzą one swe indywidualne właściwości od następujących siedmiu postaci:
16:0.3 (184.3) 1. Ojciec Wszechświatowy.
16:0.4 (184.4) 2. Wieczny Syn.
16:0.5 (184.5) 3. Nieskończony Duch.
16:0.6 (184.6) 4. Ojciec i Syn.
16:0.7 (184.7) 5. Ojciec i Duch.
16:0.8 (184.8) 6. Syn i Duch.
16:0.9 (184.9) 7. Ojciec, Syn i Duch.
16:0.10 (184.10) Bardzo mało wiemy o udziale Ojca i Syna w stwarzaniu Duchów Nadrzędnych. Najwidoczniej zostały one powołane do bytu osobistymi aktami Nieskończonego Ducha, ale zostaliśmy wyraźnie pouczeni, że obaj, tak Ojciec jak i Syn, mieli swój udział w ich powstaniu.
16:0.11 (184.11) W duchowej postaci i naturze, Siedem Duchów z Raju są jako jeden, ale we wszystkich innych aspektach tożsamości są one bardzo zróżnicowane a rezultaty ich działania w superwszechświatach są takie, że wyraźnie dostrzegalne jest indywidualne zróżnicowanie każdego superwszechświata. Wszystkie późniejsze projekty siedmiu segmentów wielkiego wszechświata – a nawet odnoszące się do nich segmenty przestrzeni zewnętrznej – zostały uwarunkowane inną niż duchowa niejednorodnością Siedmiu Duchów Nadrzędnych, sprawujących nad nimi najwyższy i ostateczny nadzór.
16:0.12 (184.12) Duchy Nadrzędne pełnią wiele funkcji, obecnie jednak specyficzną domeną ich działania jest centralny nadzór siedmiu superwszechświatów. Każdy Duch Nadrzędny ma ogromne zogniskowanie swej siły, które powoli krąży po obwodzie Raju i zawsze zajmuje pozycję naprzeciw superwszechświata bezpośrednio przez niego nadzorowanego, w rajskim punkcie zogniskowania swej specjalnej kontroli mocy i wycinkowego podziału energii. Promienie linii granicznych każdego superwszechświata faktycznie zbiegają się w rajskiej centrali nadzorującego go Ducha Nadrzędnego.
16:1.1 (185.1) Wspólny Stwórca, Nieskończony Duch, konieczny jest dla dopełnienia trójjednego uosobienia niepodzielnego Bóstwa. Gdy idzie o możliwości indywidualnej i łącznej ekspresji, trojakie uosobienie Bóstwa jest w swej naturze siedmiorakie; stąd późniejszy plan stwarzania wszechświatów, zamieszkałych przez istoty inteligentne i potencjalnie duchowe, wyrażający odpowiednio Ojca, Syna i Ducha, sprawił, że uosobienie Siedmiu Duchów Nadrzędnych było nieuniknione. Zazwyczaj mówimy o trojakim uosobieniu Bóstwa jako o absolutnej konieczności, podczas gdy pojawienie się Siedmiu Duchów Nadrzędnych rozpatrujemy jako konieczność podabsolutną.
16:1.2 (185.2) Chociaż Siedem Duchów Nadrzędnych raczej nie stanowi ekspresji trojakiego Bóstwa, są one wiecznym zobrazowaniem Bóstwa siedmiorakiego, aktywnych i powiązanych ze sobą funkcji trzech, zawsze istniejących osób Bóstwa. W Siedmiu Duchach i poprzez te Duchy, Ojciec Wszechświatowy, Wieczny Syn albo Nieskończony Duch lub jakikolwiek dwoisty ich związek, może jako taki działać. Kiedy Ojciec, Syn i Duch działają razem, mogą tak funkcjonować i funkcjonują przez Siódmego Ducha Nadrzędnego, ale nie jako Trójca. Duchy Nadrzędne, pojedynczo i zespołowo, reprezentują dowolną oraz wszystkie możliwe funkcje Bóstwa, pojedyncze i zbiorowe, ale nie zespołowe, nie Trójcę. Siódmy Duch Nadrzędny nie działa osobiście w tym, co dotyczy Rajskiej Trójcy i dlatego może działać osobiście dla Istoty Najwyższej.
16:1.3 (185.3) Kiedy jednak Siedem Duchów Nadrzędnych opuści swe indywidualne siedziby superwszechświatowej, osobistej mocy i władzy i zgromadzi się wokół Wspólnego Aktywizatora, w trójjednej obecności Rajskiego Bóstwa, to wtedy i tam są one zbiorowymi reprezentantami mocy czynnościowej, mądrości i władzy niepodzielnego Bóstwa – Trójcy – dla rozwijających się wszechświatów i w tych wszechświatach. Takie rajskie zjednoczenie pierwotnej, siedmiorakiej ekspresji Bóstwa faktycznie obejmuje, literalnie zawiera, całość wszystkich atrybutów i postaw trzech wiecznych Bóstw w Najwyższości i Ostateczności. Praktycznie biorąc, Siedem Duchów Nadrzędnych zawiera, wtedy i tam, domeny czynnościowe Najwyższego-Ostatecznego we wszechświecie nadrzędnym i dla tego wszechświata.
16:1.4 (185.4) Tak dalece, jak to możemy dostrzec, Siedem Duchów związanych jest z boskimi funkcjami trzech wiecznych osób Bóstwa; nie możemy odkryć oznak bezpośredniego ich związku z funkcjonującymi obecnościami trzech wiecznych stadiów Absolutu. Duchy Nadrzędne, kiedy są połączone, reprezentują Rajskie Bóstwa w tym, co z grubsza może być rozumiane jako skończone domeny działania. Może to obejmować wiele tego, co jest ostateczne, ale nie absolutne.
16:2.1 (185.5) Tak jak Wieczny i Pierwszy Syn objawiany jest w osobach coraz większej liczby Boskich Synów, tak Nieskończony i Boski Duch jest objawiany drogami Siedmiu Duchów Nadrzędnych oraz związanych z nimi grup duchów. W centrum centrów Nieskończony Duch jest dostępny, ale nie wszyscy, którzy dotrą do Raju, mogą natychmiast dostrzec jego osobowość oraz rozróżnić jego obecność; jednak wszyscy, którzy dotrą do wszechświata centralnego, mogą mieć styczność i mają ją natychmiast z jednym z Siedmiu Duchów Nadrzędnych, z tym, który przewodniczy superwszechświatowi skąd przybywają nowi pielgrzymi.
16:2.2 (186.1) Do wszechświata wszechświatów Rajski Ojciec zwraca się tylko przez swego Syna, podczas gdy Ojciec, wspólnie z Synem, działają tylko przez Nieskończonego Ducha. Poza Rajem i Havoną Nieskończony Duch mówi tylko głosami Siedmiu Duchów Nadrzędnych.
16:2.3 (186.2) Nieskończony Duch wywiera wpływ osobistej obecności w granicach systemu Raj-Havona; gdzie indziej jego osobista obecność duchowa jest okazywana tylko poprzez Siedem Duchów Nadrzędnych. Zatem wszechświatowa obecność duchowa Trzeciego Źródła i Centrum jest uwarunkowana, na dowolnym świecie albo w dowolnej osobie, przez unikalną naturę Ducha Nadrzędnego nadzorującego ten segment stworzenia. W kierunku odwrotnym, zespolone linie sił ducha oraz inteligencji przechodzą do wewnątrz, do Trzeciej Osoby Bóstwa, drogą Siedmiu Duchów Nadrzędnych.
16:2.4 (186.3) Siedem Duchów Nadrzędnych jest wspólnie wyposażonych w doskonałe-ostateczne atrybuty Trzeciego Źródła i Centrum. Podczas gdy każdy z nich, indywidualnie, ma swój udział w tym wyposażeniu, tylko zbiorowo wykazują one atrybuty wszechmocy, wszechwiedzy i wszechobecności. Żaden z nich nie może działać w ten sposób powszechnie; jako jednostki, każdy z nich jest osobiście ograniczony w sprawowaniu mocy najwyższości i ostateczności do tego superwszechświata, który bezpośrednio nadzoruje.
16:2.5 (186.4) Wszystko to, co zostało wam powiedziane w sprawie boskości i osobowości Wspólnego Aktywizatora, odnosi się tak samo, w całej pełni, do Siedmiu Duchów Nadrzędnych, które tak skutecznie rozprowadzają Nieskończonego Ducha do siedmiu segmentów wielkiego wszechświata, zgodnie z ich boskim wyposażeniem oraz ze zwyczajami ich zróżnicowanych i jednostkowo unikalnych natur. Byłoby zatem właściwe stosować do całej grupy tych siedmiu Duchów jakiekolwiek i wszystkie imiona Nieskończonego Ducha. Zbiorowo są one jednością ze Wspólnym Stwórcą na wszystkich poziomach podabsolutnych.
16:3.1 (186.5) Siedem Duchów Nadrzędnych to istoty trudne do określenia, są one jednak wyraźnie i definitywnie osobowe. Posiadają imiona, ale postanowiliśmy przedstawiać je według numerów. Jako pierwsze uosobienia Nieskończonego Ducha są one do siebie podobne, jednak jako pierwsze wyrażenia siedmiu możliwych związków potrójnego Bóstwa, są zasadniczo odmienne w swej naturze i ta odmienność natury decyduje o zróżnicowaniu ich funkcjonowania w superwszechświatach. Siedem Duchów Nadrzędnych można określić następująco:
16:3.2 (186.6) Pierwszy Duch Nadrzędny. Duch ten jest w pewien specyficzny sposób bezpośrednim reprezentantem Rajskiego Ojca. Jest on swoistym i efektywnym przejawem mocy, miłości i mądrości Ojca Wszechświatowego. Jest on bliskim towarzyszem i niebiańskim doradcą szefa Nieodgadnionych Monitorów, tej istoty, która przewodniczy Kolegium Uosobionych Dostrajaczy na Diviningtonie. We wszystkich związkach Siedmiu Duchów Nadrzędnych, Pierwszy Duch Nadrzędny występuje zawsze w imieniu Ojca Wszechświatowego.
16:3.3 (186.7) Duch ten przewodniczy pierwszemu superwszechświatowi i chociaż niezawodnie wykazuje boską naturę pierwszego uosobienia Nieskończonego Ducha, w charakterze wydaje się szczególnie przypominać Ojca Wszechświatowego. Kontaktuje się on zawsze osobiście z siedmioma Duchami Zwierciadlanymi w zarządzie pierwszego superwszechświata.
16:3.4 (187.1) Drugi Duch Nadrzędny. Duch ten odpowiednio obrazuje niezrównaną naturę i przemiły charakter Wiecznego Syna, pierworodnego spośród całego stworzenia. Jest on zawsze blisko związany ze wszystkimi klasami Synów Boga, kiedy zdarzy im się przebywać we wszechświecie mieszkalnym jako jednostki, czy jako radosne zgromadzenie. Na wszystkich zgromadzeniach Siedmiu Duchów Nadrzędnych zawsze reprezentuje on Wiecznego Syna i występuje w jego imieniu.
16:3.5 (187.2) Duch ten kieruje losami drugiego superwszechświata i rządzi tą rozległą domeną tak, jakby to robił Wieczny Syn. Jest on zawsze w kontakcie z siedmioma Duchami Zwierciadlanymi, znajdującymi się w stolicy drugiego superwszechświata.
16:3.6 (187.3) Trzeci Duch Nadrzędny. Osobowość tego Ducha przypomina szczególnie Nieskończonego Ducha a ukierunkowuje on działalność i pracę wielu wysokich osobowości Nieskończonego Ducha. Przewodzi on ich zgromadzeniom i jest blisko związany ze wszystkimi tymi osobowościami, które biorą swój początek wyłącznie z Trzeciego Źródła i Centrum. Kiedy Siedem Duchów Nadrzędnych ma naradę, Trzeci Duch Nadrzędny zawsze występuje w imieniu Nieskończonego Ducha.
16:3.7 (187.4) Duchowi temu podlega trzeci wszechświat a zarządza on sprawami tego segmentu kreacji tak, jakby to czynił Nieskończony Duch. Jest on zawsze w kontakcie z Duchami Zwierciadlanymi w zarządzie trzeciego superwszechświata.
16:3.8 (187.5) Czwarty Duch Nadrzędny. Ten Duch Nadrzędny ma udział w łącznych naturach Ojca i Syna i jest czynnikiem determinującym zasady i procedury postępowania Ojca-Syna w radach Siedmiu Duchów Nadrzędnych. Duch ten jest szefem naczelnym i doradcą tych wznoszących się istot, które dotarły do Nieskończonego Ducha i tym samym kandydują do ujrzenia Syna i Ojca. Pomaga on wielkiej grupie osobowości, które mają swój początek w Ojcu i Synu. Kiedy w związku Siedmiu Duchów Nadrzędnych wystąpi konieczność reprezentowania Ojca i Syna, zawsze w ich imieniu występuje Czwarty Duch Nadrzędny.
16:3.9 (187.6) Duch ten ożywia czwarty segment wielkiego wszechświata, zgodnie ze specyficznym połączeniem cech Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna. Zawsze jest on w osobistym związku z Duchami Zwierciadlanymi z zarządu czwartego superwszechświata.
16:3.10 (187.7) Piąty Duch Nadrzędny. Ta boska osobowość, która tak znakomicie harmonizuje charakter Ojca Wszechświatowego i Nieskończonego Ducha, jest doradcą ogromnej grupy istot zwanych dyspozytorami mocy, centrami mocy i kontrolerami fizycznymi. Duch ten pomaga także wszystkim tym osobowościom, które biorą swój początek od Ojca i Wspólnego Aktywizatora. W radach Siedmiu Duchów Nadrzędnych, gdy wyniknie sprawa postawy Ojca-Ducha, zawsze w ich imieniu występuje Piąty Duch Nadrzędny.
16:3.11 (187.8) Duch ten sprawuje opiekę nad piątym superwszechświatem, w sposób sugerujący łączne działania Ojca Wszechświatowego i Nieskończonego Ducha. Zawsze kontaktuje się z Duchami Zwierciadlanymi w zarządzie piątego superwszechświata.
16:3.12 (187.9) Szósty Duch Nadrzędny. Ta boska istota wydaje się obrazować łączny charakter Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha. Ilekroć istoty, wspólnie stworzone przez Syna i Ducha, zbierają się we wszechświecie centralnym, ten właśnie Duch Nadrzędny jest ich doradcą; a kiedykolwiek w radach Siedmiu Duchów Nadrzędnych wypadnie konieczność wspólnego reprezentowania Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha, zgłasza się Szósty Duch Nadrzędny.
16:3.13 (188.1) Duch ten tak kieruje sprawami szóstego superwszechświata, jakby to robił Wieczny Syn i Nieskończony Duch. Zawsze jest on w kontakcie z Duchami Zwierciadlanymi, przebywającymi w zarządzie szóstego superwszechświata.
16:3.14 (188.2) Siódmy Duch Nadrzędny. Duch ten przewodniczy siódmemu superwszechświatowi i jest w unikalny sposób równym przedstawicielem Ojca Wszechświatowego, Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha. Siódmy Duch, pomocnik i doradca wszystkich istot potrójnego pochodzenia, jest także doradcą i szefem wszystkich wznoszących się pielgrzymów w Havonie, tych skromnych istot, które dotarły na dziedzińce chwały dzięki wspólnej opiece Ojca, Syna i Ducha.
16:3.15 (188.3) Siódmy Duch Nadrzędny nie reprezentuje strukturalnie Rajskiej Trójcy, ale jest faktem wiadomym, że jego osobista i duchowa natura jest przedstawieniem, przez Wspólnego Aktywizatora, w równych proporcjach trzech nieskończonych osób, których jedność Bóstwa jest Rajską Trójcą i których działanie jako takie jest źródłem osobowej i duchowej natury Boga Najwyższego. Dlatego Siódmy Duch Nadrzędny wykazuje osobiste i organiczne pokrewieństwo z duchową osobą rozwijającego się Najwyższego. Zatem w radzie Duchów Nadrzędnych na wysokości, kiedy pojawi się konieczność głosowania w imieniu wspólnego, osobistego stanowiska Ojca, Syna i Ducha, albo zobrazowania duchowego stanowiska Istoty Najwyższej, działa Siódmy Duch Nadrzędny. W ten sposób, z natury staje się on przewodniczącym rajskiej rady Siedmiu Duchów Nadrzędnych.
16:3.16 (188.4) Żaden z Siedmiu Duchów nie reprezentuje naturalnie Rajskiej Trójcy, ale gdy się zjednoczą jako Bóstwo siedmiorakie, jedność ta jest w sensie Bóstwa – nie w sensie osobowym – ekwiwalentem poziomu funkcjonalnego, nawiązującego do funkcji Trójcy. W tym sensie „Siedmioraki Duch” może wiązać się funkcjonalnie z Rajską Trójcą. W tym również znaczeniu Siódmy Duch Nadrzędny czasami występuje i potwierdza stanowisko Trójcy, albo raczej działa jako rzecznik stanowiska Siedmiorakiego zjednoczenia Ducha odnośnie stanowiska Trojakiego zjednoczenia Bóstwa, stanowiska Rajskiej Trójcy.
16:3.17 (188.5) Wielorakie funkcje Siódmego Ducha Nadrzędnego rozciągają się tym samym od łącznego obrazowania osobistych natur Ojca, Syna i Ducha, poprzez reprezentowanie osobistego stanowiska Boga Najwyższego, aż do ujawnienia stanowiska Bóstwa Rajskiej Trójcy. A pod pewnymi względami ten Duch przewodniczący tak samo wyraża stanowiska Ostatecznego i Najwyższego-Ostatecznego.
16:3.18 (188.6) To właśnie Siódmy Duch Nadrzędny, w ramach swych wielorakich możliwości, osobiście patronuje postępom kandydatów do wznoszenia się, pochodzącym ze światów czasu, w ich wysiłkach zrozumienia niepodzielnego Bóstwa Najwyższości. Zrozumienie takie obejmuje pojmowanie egzystencjalnej władzy Trójcy Najwyższości, tak skoordynowanej z ideą coraz większej, empirycznej władzy Istoty Najwyższej, że daje to istocie stworzonej zrozumienie jedności Najwyższości. Zrozumienie przez istotę stworzoną tych trzech czynników równa się zrozumieniu rzeczywistości Trójcy w Havonie i w końcu daje pielgrzymom czasu możliwość zgłębienia Trójcy, odkrycia trzech nieskończonych osób Bóstwa.
16:3.19 (188.7) Niemożność pełnego odkrycia Boga Najwyższego przez pielgrzymów w Havonie kompensowana jest przez Siódmego Ducha Nadrzędnego, którego trójjedna natura jest w specyficzny sposób objawieniem duchowej osoby Najwyższego. W obecnej epoce wszechświata, czyli w tej epoce, w której kontakt z osobą Najwyższego jest niemożliwy, Siódmy Duch Nadrzędny działa zamiast Boga wznoszących się istot w sprawach kontaktów osobowych. Jest on tą wysoką istotą duchową, którą wszystkie wznoszące się istoty na pewno rozpoznają i w pewnym sensie zrozumieją, kiedy osiągną centra chwały.
16:3.20 (189.1) Ten Duch Nadrzędny jest cały czas w kontakcie z Duchami Zwierciadlanymi z Uversy, stolicy siódmego superwszechświata, naszego własnego segmentu kreacji. Jego zarządzanie Orvontonem przejawia się w zdumiewającej proporcji skoordynowanego łączenia Boskich natur Ojca, Syna i Ducha.
16:4.1 (189.2) Siedem Duchów Nadrzędnych stanowi pełną reprezentację Nieskończonego Ducha dla wszechświatów ewolucyjnych. Reprezentują one Trzecie Źródło i Centrum w związkach energii, umysłu i ducha. Chociaż działają w charakterze szefów-koordynatorów wszechświatowej kontroli administracyjnej Wspólnego Aktywizatora, nie zapomnijcie, że mają swój początek w stwórczych aktach Rajskich Bóstw. Jest literalnie prawdziwe, że Siedem Duchów stanowi uosobioną moc fizyczną, kosmiczny umysł i duchową obecność trójjednego Bóstwa – „Siedem Duchów Bożych wysłanych na cały wszechświat”.
16:4.2 (189.3) Duchy Nadrzędne są unikalne dlatego, że działają na wszystkich poziomach rzeczywistości wszechświatowej, za wyjątkiem poziomu absolutnego. Kierują zatem efektywnie i doskonale wszystkimi stadiami przedsięwzięć administracyjnych, na wszystkich poziomach działalności superwszechświata. Śmiertelnemu umysłowi trudno jest zrozumieć dużo z tego, co dotyczy Duchów Nadrzędnych, gdyż ich praca jest wysoce wyspecjalizowana a dodatkowo jest wszechstronna, tak bardzo materialna a jednocześnie tak wyrafinowanie duchowa. Ci wszechstronni stwórcy kosmicznego umysłu są protoplastami Dyspozytorów Mocy Wszechświata i jednocześnie najwyższymi szefami obszernej i rozległej kreacji duchów-istot.
16:4.3 (189.4) Siedem Duchów Nadrzędnych jest stwórcami i współpracownikami Dyspozytorów Mocy Wszechświata, tych bytów, które są niezbędne dla organizacji, kontroli i regulacji energii fizycznych wielkiego wszechświata. I te same Duchy Nadrzędne pomagają Synom Stwórcom, bezpośrednio materialnie, w ich pracy nad kształtowaniem i organizacją wszechświatów lokalnych.
16:4.4 (189.5) Nie potrafimy odkryć żadnego osobowego związku między pracą Duchów Nadrzędnych w dziedzinie energii kosmicznej a funkcjami sił Absolutu Nieuwarunkowanego. Te oznaki energii, które są w zakresie jurysdykcji Duchów Nadrzędnych, są w całości kierowane z obrzeży Raju; wydają się one nie być w żaden bezpośredni sposób związane ze zjawiskami siły, utożsamianymi z dolną powierzchnią Raju.
16:4.5 (189.6) Gdy się stykamy z funkcjonalną działalnością różnych Nadzorców Mocy Morontialnej, stajemy niewątpliwie twarzą w twarz z pewnym, nie objawionym, działaniem Duchów Nadrzędnych. Kto, oprócz tych protoplastów zarówno kontrolerów fizycznych jak i służby duchowej, mógłby znaleźć sposób takiego połączenia i powiązania energii materialnych i duchowych, aby wytworzyć uprzednio nie istniejące stadium rzeczywistości wszechświatowej – tworzywo morontialne i umysł morontialny?
16:4.6 (189.7) Znaczna część rzeczywistości świata duchowego należy do klasy morontialnej, do tego stadium rzeczywistości wszechświatowej, które jest zupełnie nieznane na Urantii. Cel istnienia osobowości jest duchowy, ale zawsze ingerują tutaj wytwory morontialne, stanowiąc pomost między tymi domenami materialnymi, skąd pochodzą śmiertelnicy, a sferami superwszechświata o zaawansowanym statusie duchowym. To właśnie w tej dziedzinie Duchy Nadrzędne wnoszą swój wielki wkład w plan wznoszenia się człowieka do Raju.
16:4.7 (190.1) Siedem Duchów Nadrzędnych ma swoich osobistych reprezentantów, działających w całym wielkim wszechświecie, ponieważ jednak znaczna większość tych podwładnych im istot nie zajmuje się bezpośrednio schematem wznoszenia się, postępem śmiertelnika na drodze do rajskiej doskonałości, niewiele lub wręcz nic nie zostało o nich objawione. Wiele, bardzo wiele funkcji Siedmiu Duchów Nadrzędnych niemożliwe jest do zrozumienia przez człowieka, gdyż w żaden sposób nie odnoszą się one bezpośrednio do kwestii waszego wznoszenia się do Raju.
16:4.8 (190.2) Jest bardzo prawdopodobne, choć nie potrafimy tego konkretnie udowodnić, że Duch Nadrzędny z Orvontonu wywiera wyraźny wpływ w następujących zakresach działalności:
16:4.9 (190.3) 1. Procedury inicjacji życia, dokonywane przez Nosicieli Życia z wszechświata lokalnego.
16:4.10 (190.4) 2. Aktywizacje życia, dokonywane przez przyboczne umysły-duchy, nadawane światom przez Stwórczego Ducha z wszechświata lokalnego.
16:4.11 (190.5) 3. Fluktuacje w przejawach energii, wykazywane przez jednostki zorganizowanej materii, reagujące na grawitację liniową.
16:4.12 (190.6) 4. Zachowanie się energii powstającej, kiedy zostaje całkowicie uwolniona z uchwytu Absolutu Nieuwarunkowanego, stając się tym samym zdolną do reagowania na bezpośredni wpływ grawitacji liniowej oraz na oddziaływania Dyspozytorów Mocy Wszechświata i ich współpracowników.
16:4.13 (190.7) 5. Obdarzenie duchem opiekuńczym Stwórczego Ducha wszechświata lokalnego, zwanym na Urantii Duchem Świętym.
16:4.14 (190.8) 6. Następujące później nadania ducha, który na Urantii zwany jest Pocieszycielem albo Duchem Prawdy, dokonywane przez Synów obdarzających.
16:4.15 (190.9) 7. Mechanizm odzwierciedlania we wszechświatach lokalnych i superwszechświatach. Wiele cech, związanych z tym nadzwyczajnym fenomenem, raczej nie może być sensownie wyjaśnione czy racjonalnie zrozumiane bez założenia działalności Duchów Nadrzędnych, w powiązaniu ze Wspólnym Aktywizatorem oraz Istotą Najwyższą.
16:4.16 (190.10) Pomimo, że nie potrafimy właściwie zrozumieć różnorodnych funkcji Siedmiu Duchów Nadrzędnych, jesteśmy przekonani, że w rozległym zakresie wszechświatowych działań istnieją dwie domeny, z którymi w ogóle nie mają one nic wspólnego: obdarzenie i służba Dostrajaczy Myśli oraz tajemnicze działania Absolutu Nieuwarunkowanego.
16:5.1 (190.11) Każdy segment wielkiego wszechświata, każdy poszczególny wszechświat czy świat, korzysta z dobrodziejstw wspólnej rady i mądrości wszystkich Siedmiu Duchów Nadrzędnych, jednak nabiera osobistego akcentu i odcienia tylko jednego z nich. I osobista natura każdego Ducha Nadrzędnego zupełnie przenika i niepowtarzalnie warunkuje jego superwszechświat.
16:5.2 (190.12) Na skutek tego osobistego wpływu Siedmiu Duchów Nadrzędnych, każda istota, w każdej klasie istot inteligentnych poza Rajem i Havoną, będzie nosić charakterystyczną pieczęć indywidualności, oznakę swej natury, odziedziczonej po jednym z Siedmiu Rajskich Duchów. Co się tyczy siódmego superwszechświata, każda pochodząca z niego istota, człowiek czy anioł, zawsze będzie nosić ten sam znak swego miejsca urodzenia.
16:5.3 (191.1) Siedem Duchów Nadrzędnych nie wkracza bezpośrednio do materialnych umysłów poszczególnych istot stworzonych z ewolucyjnych światów przestrzeni. Śmiertelnicy z Urantii nie odczuwają osobistej obecności umysłowo-duchowego wpływu Ducha Nadrzędnego z Orvontonu. Jeśli ten Duch Nadrzędny w jakikolwiek sposób kontaktuje się z umysłem pojedynczego śmiertelnika, we wczesnych epokach ewolucyjnych na jakimkolwiek zamieszkałym świecie, musi to robić przez służbę Stwórczego Ducha z wszechświata lokalnego, małżonki i towarzyszki Stwórcy Syna Boga, który kieruje losem każdej kreacji lokalnej. Jednak ta właśnie, Stwórcza Matka Duch, posiada naturę i charakter przypominający zupełnie Ducha Nadrzędnego z Orvontonu.
16:5.4 (191.2) Fizyczne znamię Ducha Nadrzędnego jest częścią materialnego rodowodu człowieka. Cała ludzka droga przez morontię przeżywana jest pod ciągłym wpływem tego samego Ducha Nadrzędnego. Jest raczej dziwne, że następująca później duchowa egzystencja danego wznoszącego się śmiertelnika nigdy w pełni nie zaciera charakterystycznych cech tego właśnie, nadzorującego Ducha. Piętno Ducha Nadrzędnego jest zasadniczą cechą bytu każdego, prehavonalnego stadium wznoszenia się śmiertelnika.
16:5.5 (191.3) Charakterystyczne tendencje osobowości, jakie się przejawiają w doświadczeniu życiowym śmiertelników ewolucyjnych, które są znamienne dla każdego superwszechświata i które bezpośrednio wyrażają naturę dominującego w nim Ducha Nadrzędnego, nigdy się zupełnie nie zacierają, nawet po tym, kiedy takie wznoszące się istoty poddane są długiemu szkoleniu oraz jednoczącej dyscyplinie, na miliardzie edukacyjnych sfer Havony. Nawet późniejsze, intensywne kształcenie w Raju, nie może wykorzenić piętna superwszechświata, z którego się pochodzi. Przez całą wieczność, wznoszący się śmiertelnik będzie wykazywał cechy charakterystyczne tego Ducha, który przewodniczy superwszechświatowi, skąd śmiertelnik pochodzi. Nawet w Korpusie Finalizmu, gdy trzeba ustalić czy zobrazować kompletny stosunek Trójcy do kreacji ewolucyjnej, zawsze się zbiera grupa siedmiu finalistów, po jednym z każdego superwszechświata.
16:6.1 (191.4) Duchy Nadrzędne są siedmiorakim źródłem kosmicznego umysłu, intelektualnego potencjału wielkiego wszechświata. Kosmiczny umysł jest podabsolutnym przejawem umysłu Trzeciego Źródła i Centrum a w pewnych względach jest funkcjonalnie związany z umysłem rozwijającej się Istoty Najwyższej.
16:6.2 (191.5) Na takim świecie, jak Urantia, nie spotykamy się z bezpośrednią ingerencją Siedmiu Duchów Nadrzędnych w sprawy gatunku ludzkiego. Żyjecie pod bezpośrednim wpływem Stwórczego Ducha z Nebadonu. A jednak, te same Duchy Nadrzędne panują nad podstawowymi reakcjami umysłu wszystkich istot stworzonych, gdyż są one w istocie źródłem tych potencjałów intelektualnych i duchowych, które zostały wyspecjalizowane we wszechświatach lokalnych, aby działały w życiu jednostek zamieszkujących ewolucyjne światy czasu i przestrzeni.
16:6.3 (191.6) Fakt istnienia kosmicznego umysłu wyjaśnia pokrewieństwo różnych rodzajów umysłów, ludzkich i nadludzkich. Nie tylko pokrewne duchy przyciągają się nawzajem, ale również pokrewne umysły dążą do bratania się i skłonne są do wzajemnej współpracy. Czasami można zauważyć, jak ludzkie umysły biegną drogami zadziwiająco podobnymi i niewytłumaczalnie zgodnymi.
16:6.4 (191.7) We wszystkich związkach osobowościowych kosmicznego umysłu istnieje ta właściwość, którą można by nazwać „reakcją rzeczywistości”. Jest to wszechświatowe, kosmiczne wyposażenie istot obdarzonych wolą, które zapobiega temu, aby nie stały się one bezradnymi ofiarami przypuszczeń, z góry zakładanych przez naukę, filozofię i religię. Ta wrażliwość kosmicznego umysłu na rzeczywistość reaguje na pewne stadia rzeczywistości dokładnie tak samo, jak energia-materia reaguje na grawitację. Jeszcze lepiej można by to określić, że te nadmaterialne rzeczywistości reagują w ten sposób na umysł kosmosu.
16:6.5 (192.1) Umysł kosmiczny niezawodnie reaguje (rozpoznaje reakcję) na trzech poziomach rzeczywistości wszechświatowej. Reakcje te są oczywiste dla jasno rozumujących i dogłębnie myślących umysłów. Te poziomy rzeczywistości są następujące:
16:6.6 (192.2) 1. Przyczynowość – domena rzeczywistości zmysłów fizycznych, naukowe domeny logicznej jednolitości, odróżnianie tego, co zgodne z faktami, od tego, co niezgodne, refleksyjne wnioski oparte na reakcji kosmicznej. Jest to matematyczny rodzaj kosmicznego rozróżniania.
16:6.7 (192.3) 2. Obowiązek – domena rzeczywistości moralnej w sferze filozofii, arena rozumowania, rozpoznawanie względnego dobra i zła. Jest to ten rodzaj kosmicznego rozróżniania, który opiera się na osądzie.
16:6.8 (192.4) 3. Czczenie – duchowa domena rzeczywistości doświadczenia religijnego, osobiste uświadomienie sobie boskiej wspólnoty, rozpoznanie wartości ducha, pewność wiecznego życia, wzniesienie się od stanu sług Boga do radości i wolności synów Boga. Jest to najwyższa wnikliwość kosmicznego umysłu, forma kosmicznego rozróżniania pełna czci i pobożności.
16:6.9 (192.5) Te naukowe, moralne i duchowe wnikliwości, owe reakcje kosmiczne, są właściwością kosmicznego umysłu, w który wyposażone są wszystkie istoty obdarzone wolą. Doświadczenie życiowe nigdy nie zawodzi w kształtowaniu tych trzech kosmicznych intuicji; są one częścią składową samoświadomości myślenia refleksyjnego. Jednak ze smutkiem należy odnotować, że tak mało osób na Urantii znajduje radość w kultywowaniu tych cech, odważnego i niezależnego kosmicznego myślenia.
16:6.10 (192.6) We wszechświecie lokalnym, w obdarzeniach umysłem, te trzy rodzaje wnikliwości kosmicznego umysłu stanowią założenia aprioryczne, które umożliwiają człowiekowi działanie w domenach nauki, filozofii i religii w charakterze osobowości racjonalnej i samoświadomej. Inaczej mówiąc, poznawanie rzeczywistości tych trzech przejawów Nieskończonego odbywa się dzięki kosmicznej metodzie samoobjawienia. Materia-energia poznawana jest dzięki matematycznej logice zmysłów; umysł-rozumowanie intuicyjnie zna swe moralne powinności; duch-wiara (czczenie) jest religią rzeczywistości doświadczenia duchowego. W myśleniu refleksyjnym, te trzy podstawowe czynniki mogą być jednoczone i koordynowane w procesie rozwoju osobowości, albo mogą stać się nieproporcjonalne i faktycznie niepowiązane w swych poszczególnych funkcjach. Gdy jednak zostaną zjednoczone, wytwarzają silny charakter, złożony ze współzależności faktów naukowych, filozofii moralnej oraz autentycznego doświadczenia religijnego. I te trzy kosmiczne intuicje nadają obiektywną ważność – rzeczywistość – ludzkiemu doświadczeniu w odniesieniu do rzeczy, znaczeń i wartości.
16:6.11 (192.7) Celem edukacji jest rozwinięcie i wyostrzenie tych wrodzonych wyposażeń ludzkiego umysłu; celem cywilizacji jest ich wyrażenie; celem doświadczenia życiowego – ich realizacja; celem religii – ich nobilitacja; celem osobowości – ich zjednoczenie.
16:7.1 (192.8) Sama tylko inteligencja nie może wyjaśnić istnienia moralnej natury. Moralność, cnota, jest nieodłączna osobowości ludzkiej. Intuicja moralna, świadomość powinności, jest składnikiem wyposażenia umysłu ludzkiego i jest związana z innymi, niezbywalnymi własnościami natury ludzkiej: ciekawością naukową i wnikliwością duchową. Umysłowość ludzka dalece przewyższa umysłowość zwierzęcych kuzynów człowieka, ale to zwłaszcza moralność i natura religijna odróżnia go od świata zwierzęcego.
16:7.2 (193.1) Wybiórcze reakcje zwierzęcia ograniczają się do motorycznego poziomu behawioru. Domniemana wnikliwość u wyższych zwierząt jest na poziomie motorycznym i pojawia się najczęściej dopiero po doświadczeniu motorycznych prób i błędów. Człowiek potrafi wypracować wnikliwość naukową, moralną i duchową przed wszelkimi badaniami czy eksperymentami.
16:7.3 (193.2) Tylko osobowość może wiedzieć, co zrobi, zanim to zrobi, tylko osobowości posiadają wnikliwość przed doświadczeniem. Osobowość może popatrzeć, zanim skoczy, może tym samym uczyć się tak z patrzenia jak i ze skakania. Nieosobowe zwierzę uczy się zazwyczaj tylko przez skakanie.
16:7.4 (193.3) W wyniku doświadczeń zwierzę może rozpatrywać różne drogi docierania do celu i wybrać metodę, opartą na nagromadzonym doświadczeniu. Osobowość może również rozpatrywać cel sam w sobie i dokonywać oceny jego opłacalności, jego wartości. Sama inteligencja może rozpatrywać najlepsze środki osiągania ogólnych celów, ale istota moralna posiada wnikliwość, która jej umożliwia rozróżnianie zarówno celów jak i środków. I moralna istota, wybierając prawość, jest także inteligentna. Wie, co robi, dlaczego to robi, dokąd idzie i jak tam dotrze.
16:7.5 (193.4) Kiedy człowiek nie zdoła spostrzec celów swych ziemskich dążeń, będzie działał na zwierzęcym poziomie bytu. Nie będzie mógł skorzystać z wyższych cech tej materialnej bystrości, moralnego rozróżniania i wnikliwości duchowej, która jest nieodłączną częścią wyposażenia jego kosmicznego umysłu, jako istoty osobowej.
16:7.6 (193.5) Cnota jest prawością – zestrojeniem z kosmosem. Nazywanie cnót nie oznacza ich definiowania, ale raczej ich przeżywanie, ich poznawanie. Cnota nie jest samą wiedzą ani też mądrością, ale raczej rzeczywistością rozwojowego doświadczania, w procesie docierania do coraz wyższych poziomów kosmicznych osiągnięć. W życiu śmiertelnego człowieka, dzień po dniu, cnotę realizuje się przez stały wybór raczej dobra niż zła i taka zdolność wyboru jest dowodem posiadania moralnej natury.
16:7.7 (193.6) Na wybór pomiędzy dobrem a złem nie tylko wpływa gorliwość natury moralnej człowieka, ale również takie wpływy jak ignorancja, niedojrzałość i złudzenia. Zmysł proporcji ma również wpływ na cnotliwe postępowanie, gdyż można czynić zło, kiedy coś mniejszego wybrane jest w miejsce większego, w rezultacie wypaczenia lub fałszerstwa. Praktykowanie cnót człowieka moralnego zawiera sztukę proporcjonalnej oceny czy kalkulacji porównawczej.
16:7.8 (193.7) Moralna natura ludzka nie mogłaby działać bez sztuki oceny, rozróżniania, nieodłącznego zdolności człowieka do szczegółowego badania znaczeń. Wybór moralny również byłby bezowocny bez tej kosmicznej wnikliwości, z której się rodzi świadomość wartości duchowych. Z rozumowego punktu widzenia, człowiek wznosi się na poziom istoty moralnej, gdyż jest wyposażony w osobowość.
16:7.9 (193.8) Moralność nigdy nie posunie się naprzód dzięki prawu czy przemocy. Jest ona sprawą osobistą i wolnej woli i musi być szerzona przez zarażanie nią, przez kontakt osób przesyconych moralnością z tymi, którzy słabiej na nią reagują, ale którzy w pewnym stopniu pragną czynić wolę Ojca.
16:7.10 (193.9) Czyny moralne to te dokonania ludzkie, które charakteryzują się najwyższą inteligencją, ukierunkowaną selektywnym rozróżnianiem podczas wyboru wyższych celów, jak również podczas selekcji środków moralnych do osiągnięcia tych celów. Takie postępowanie jest cnotliwe. Najwyższą cnotą jest zatem szczery wybór czynienia woli Ojca w niebie.
16:8.1 (194.1) Ojciec Wszechświatowy nadaje osobowość licznym klasom istot, które działają na różnorodnych poziomach aktualności wszechświata. Istoty ludzkie z Urantii są wyposażone w osobowość typu skończonego-śmiertelnego, funkcjonującą na poziomie wznoszących się synów Boga.
16:8.2 (194.2) Chociaż trudno jest nam podjąć się zdefiniowania osobowości, możemy próbować opisać, jak my rozumiemy znane czynniki, składające się na całokształt energii materialnych, psychicznych i duchowych, których wzajemne oddziaływanie stanowi ten mechanizm, w którym, na którym i z którym, Ojciec Wszechświatowy sprawia funkcjonowanie nadanej przez niego osobowości.
16:8.3 (194.3) Osobowość jest unikalnym wyposażeniem o swoistej naturze, której istnienie jest niezależne od obdarzenia Dostrajaczem Myśli i poprzedza to obdarzenie. Tym niemniej obecność Dostrajacza wzmacnia jakościowe przejawy osobowości. Dostrajacze Myśli, kiedy wychodzą od Ojca, są identyczne w swej naturze, osobowość jest jednak zróżnicowana, oryginalna i jedyna w swoim rodzaju; przejawy osobowości dodatkowo są warunkowane oraz określane naturą i właściwościami energii jej towarzyszących, materialnej, umysłowej i duchowej, które to energie tworzą zorganizowany nośnik przejawiania się osobowości.
16:8.4 (194.4) Osobowości mogą być podobne, jednak nigdy nie są takie same. Osoby danej serii, typu, klasy czy formy, mogą być i są podobne jedna do drugiej, ale nigdy nie są identyczne. Osobowość jest tą własnością jednostki, którą znamy i która umożliwia nam identyfikację takiej istoty, kiedyś w przyszłości, niezależnie od rodzaju i stopnia zmian w jej formie, umyśle czy statusie duchowym. Osobowość jest tą częścią jakiejkolwiek jednostki, która umożliwia nam rozpoznanie i prawidłową identyfikację takiej osoby jako tej, którą uprzednio znaliśmy, bez znaczenia jak bardzo mogła się zmienić w wyniku przeobrażenia nośnika ekspresji i uzewnętrznienia jej osobowości.
16:8.5 (194.5) Osobowość istoty jest rozpoznawalna dzięki dwu uwidaczniającym się, charakterystycznym zjawiskom behawioru reaktywnego śmiertelnika: samoświadomości i związanej z nią względnie wolnej woli.
16:8.6 (194.6) Samoświadomość polega na rozumnym zdaniu sobie sprawy z aktualności osobowości; obejmuje ona możliwość rozpoznawania rzeczywistości innych osobowości. Oznacza ona zdolność do zindywidualizowanego doświadczania w rzeczywistościach kosmicznych i w odniesieniu do nich, co równa się osiągnięciu statusu tożsamości w związkach osobowościowych we wszechświecie. Samoświadomość oznacza rozpoznanie rzeczywistości funkcjonowania umysłu i zdanie sobie sprawy ze względnej niezależności wolnej woli, kreatywnej i zdolnej do decydowania.
16:8.7 (194.7) Względnie wolna wola, charakterystyczna dla samoświadomości osobowości ludzkiej, bierze udział w:
16:8.8 (194.8) 1. Decydowaniu moralnym, najwyższej mądrości.
16:8.9 (194.9) 2. Wyborze duchowym, zdolności dostrzegania prawdy.
16:8.10 (194.10) 3. Bezinteresownej miłości, braterskiej służbie.
16:8.11 (194.11) 4. Celowej współpracy, grupowej lojalności.
16:8.12 (194.12) 5. Wnikliwości kosmicznej, pojmowaniu znaczeń wszechświata.
16:8.13 (194.13) 6. Dedykacji osobowości dla szczerego poświęcenia się czynieniu woli Ojca.
16:8.14 (195.1) 7. Czczeniu, w szczerym dążeniu do boskich wartości i w szczerym kochaniu boskiego Dawcy Wartości.
16:8.15 (195.2) Osobowość ludzka typu urantiańskiego może być rozpatrywana jako funkcjonująca w mechanizmie materialnym, opartym na planetarnej modyfikacji organizmu typu nebadońskiego, należącego do elektrochemicznej klasy aktywacji życia Nebadonu i wyposażonego w nebadońską klasę umysłu kosmicznego serii orvontońskiej, mechanizmie o rodzicielskiej formie rozmnażania. Nadanie Boskiego daru osobowości takiemu, wyposażonemu w umysł śmiertelnemu mechanizmowi, daje śmiertelnej istocie godność kosmicznego obywatelstwa i umożliwia jej natychmiastowe reagowanie na kształtujące ją rozpoznawanie trzech podstawowych rzeczywistości umysłowych kosmosu:
16:8.16 (195.3) 1. Matematyczne albo logiczne rozpoznawanie jednolitości przyczynowości fizycznej.
16:8.17 (195.4) 2. Rozumne rozpoznawanie obowiązku postępowania moralnego.
16:8.18 (195.5) 3. Zrozumienie przez wiarę wspólnoty w czczeniu Bóstwa, wraz z miłości pełną służbą dla ludzkości.
16:8.19 (195.6) Pełne funkcjonowanie takiego wyposażenia osobowości oznacza początek uświadomienia sobie pokrewieństwa z Bóstwem. Osobowość taka, zamieszkała przez przedosobowy fragment Boga Ojca, jest prawdziwie i rzeczywiście duchowym synem Boga. Istota taka nie tylko jest zdolna przyjąć dar Boskiej obecności, ale przejawia także wrażliwość na obwód grawitacji osobowości, obwód Rajskiego Ojca wszystkich osobowości.
16:9.1 (195.7) Istota osobowa, wyposażona w kosmiczny umysł, zamieszkała przez Dostrajacza, posiada naturalne rozpoznanie-uświadomienie rzeczywistości energii, rzeczywistości umysłu i rzeczywistości ducha. Obdarzona wolą istota jest tak wyposażona, aby móc dostrzec fakt Boga, prawo Boga i miłość Boga. Niezależnie od tych trzech, niezbywalnych cech świadomości ludzkiej, całe ludzkie doświadczenie jest w rzeczywistości subiektywne, za wyjątkiem intuicyjnego uświadomienia sobie ważności zjednoczenia tych trzech oddziaływań rzeczywistości wszechświatowej, związanej z kosmicznym poznawaniem.
16:9.2 (195.8) Dostrzegający Boga śmiertelnik potrafi odczuć ważność zjednoczenia tych trzech kosmicznych cech w ewolucji przeżywającej śmierć duszy, najwyższym ludzkim przedsięwzięciu w materialnym tabernakulum, gdzie moralny umysł współpracuje z zamieszkującym go boskim duchem w celu dualizacji nieśmiertelnej duszy. Dusza jest rzeczywista od najwcześniejszych jej początków; posiada wartości kosmicznej, wiecznej egzystencji.
16:9.3 (195.9) Jeśli śmiertelnikowi nie uda się przeżyć naturalnej śmierci, przetrwają rzeczywiste wartości duchowe jego ludzkiego doświadczenia jako część nieprzerwanego doświadczenia Dostrajacza Myśli. Nadal istnieją cechy osobowościowe nie przetrwałej istoty jako element osobowości aktualizującej się Istoty Najwyższej. Te przetrwałe cechy osobowości pozbawione są tożsamości, ale nie wartości empirycznych, nagromadzonych podczas śmiertelnego życia w ciele. Trwanie tożsamości zależne jest od trwania nieśmiertelnej duszy o statusie morontialnym i coraz bardziej boskich wartościach. Tożsamość osobowości trwa, dzięki przetrwaniu duszy i w tej właśnie duszy.
16:9.4 (195.10) Z faktu ludzkiej samoświadomości wynika rozpoznawanie rzeczywistości jaźni innych niż świadoma jaźń i dalej wynika, że zdanie sobie z tego sprawy jest obopólne, że jaźń jest tak samo poznawana jak i poznaje. Widać to zwyczajnie, po ludzku, w społecznym życiu człowieka. Jednak nie możecie się tak absolutnie przekonać o rzeczywistości bratniej istoty, jak o rzeczywistości obecności Boga, który żyje w was. Świadomość społeczna nie jest tak niezbywalna, jak świadomość istnienie Boga; jest ona wytworem kulturowym, zależnym od wiedzy, symboli oraz wyposażeń składowych człowieka – nauki, moralności i religii. I te właśnie kosmiczne dary, gdy są uspołecznione, tworzą cywilizację.
16:9.5 (196.1) Cywilizacje są nietrwałe, ponieważ nie są kosmiczne; nie są nieodłączne jednostkom, z których składa się ludzki gatunek. Muszą być odżywiane przez wspólne działanie czynników składowych człowieczeństwa – nauki, moralności i religii. Cywilizacje powstają i upadają, ale nauka, moralność i religia zawsze przeżywają katastrofę.
16:9.6 (196.2) Jezus nie tylko objawił Boga człowiekowi, ale objawił także człowieka na nowo jemu samemu i innym ludziom. W życiu Jezusa dostrzegacie człowieka z jego najlepszej strony. Człowiek stał się zatem tak pięknie rzeczywisty, ponieważ Jezus miał tak wiele z Boga w swym życiu, a uświadomienie sobie (poznanie) Boga jest niezbywalne i nieodłączne wszystkim ludziom.
16:9.7 (196.3) Poza instynktem rodzicielskim, altruizm nie jest zupełnie naturalny; nie kocha się innych osób ani nie służy się im społecznie z samej tylko natury. Aby stworzyć altruistyczny porządek społeczny trzeba oświecenia rozumu, moralności i bodźca religijnego – znajomości Boga. Uświadomienie sobie przez człowieka osobowości, samoświadomość, jest także bezpośrednio zależna od nieodłącznej temu świadomości innych, nieodłącznej zdolności do rozpoznania i zrozumienia rzeczywistości innych osobowości, w zakresie od ludzkiej do Boskiej.
16:9.8 (196.4) Altruistyczna świadomość społeczna musi być zasadniczo świadomością religijną, jeśli ma być obiektywna; inaczej jest ona czysto subiektywną abstrakcją filozoficzną, dlatego też pozbawioną miłości. Jedynie rozpoznająca Boga jednostka może kochać inną osobę, tak jak kocha siebie.
16:9.9 (196.5) Samoświadomość jest w swej istocie świadomością wspólną: Bóg i człowiek, Ojciec i syn, Stwórca i stworzony. W samoświadomości ludzkiej tkwią i są ukryte cztery rodzaje realizacji rzeczywistości wszechświata:
16:9.10 (196.6) 1. Dążenie do wiedzy, logika nauki.
16:9.11 (196.7) 2. Dążenie do wartości moralnych, zmysł obowiązku.
16:9.12 (196.8) 3. Dążenie do wartości duchowych, doświadczenie religijne.
16:9.13 (196.9) 4. Dążenie do wartości osobowości, zdolność rozpoznania rzeczywistości Boga jako osobowości i jednoczesne uświadomienie sobie naszych braterskich związków z bliźnimi osobowościami.
16:9.14 (196.10) Uświadamiacie sobie człowieka jako bratnią istotę, dlatego, że już wcześniej uświadomiliście sobie Boga jako waszego Stwórcę-Ojca. Ojcostwo jest tym pokrewieństwem, z którego wnioskujemy, że jesteśmy członkami braterstwa. Ojcostwo staje się lub może się stać, rzeczywistością wszechświatową dla wszystkich istot moralnych, gdyż Ojciec sam nadał osobowość wszystkim takim istotom i ogarnął je uchwytem wszechświatowego obwodu osobowości. Czcimy Boga, po pierwsze, dlatego, że jest, potem, dlatego, że jest w nas, a na koniec, dlatego, że my jesteśmy w nim.
16:9.15 (196.11) Czy to takie dziwne, że kosmiczny umysł powinien samoświadomie zdawać sobie sprawę ze swego własnego źródła, nieskończonego umysłu Nieskończonego Ducha, będąc jednocześnie świadomy rzeczywistości materialnej rozległych wszechświatów, rzeczywistości duchowej Wiecznego Syna i rzeczywistości osobowości Ojca Wszechświatowego?
16:9.16 (196.12) [Nadzorowane przez Wszechświatowego Cenzora z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 17
17:0.1 (197.1) SIEDEM grup Duchów Najwyższych to wszechświatowi szefowie-koordynatorzy siedmiosegmentowej administracji wielkiego wszechświata. Chociaż wszyscy zaklasyfikowani są do funkcjonalnej rodziny Nieskończonego Ducha, trzy następujące ich grupy zalicza się zazwyczaj do dzieci Rajskiej Trójcy:
17:0.2 (197.2) 1. Siedem Duchów Nadrzędnych.
17:0.3 (197.3) 2. Siedmiu Najwyższych Wykonawców.
17:0.4 (197.4) 3. Duchy Zwierciadlane.
17:0.5 (197.5) Pozostałe cztery grupy powołane zostały do bytu stwórczymi aktami Nieskończonego Ducha albo jego towarzyszy o stwórczym statusie:
17:0.6 (197.6) 4. Pomocnicy-Wyobrażenia Zwierciadlane.
17:0.7 (197.7) 5. Siedem Duchów Orbit.
17:0.8 (197.8) 6. Stwórcze Duchy Wszechświata Lokalnego.
17:0.9 (197.9) 7. Przyboczne umysły-duchy.
17:0.10 (197.10) Te siedem klas nazywa się na Uversie siedmioma grupami Duchów Najwyższych. Domena ich działalności rozciąga się od osobistej obecności Siedmiu Duchów Nadrzędnych na obwodzie wiecznej Wyspy, poprzez siedem rajskich satelitów Ducha, orbity Havony, rządy superwszechświatów, administrację i nadzór wszechświatów lokalnych, aż do skromnej służby przybocznych, nadawanych domenom ewolucyjnego umysłu na światach czasu i przestrzeni.
17:0.11 (197.11) Siedem Duchów Nadrzędnych to szefowie-koordynatorzy tych rozległych domen administracyjnych. W niektórych sprawach, odnoszących się do administracyjnej regulacji zorganizowanej mocy fizycznej, energii umysłowej i nieosobowej służby duchowej, działają oni osobiście i bezpośrednio, w innych funkcjonują przez swych różnorodnych współpracowników. We wszystkich sprawach natury wykonawczej – w orzeczeniach, rozporządzeniach, przystosowaniach i decyzjach zarządzających – Duchy Nadrzędne działają w osobach Siedmiu Najwyższych Wykonawców. W centralnym wszechświecie Duchy Nadrzędne mogą działać przez Siedem Duchów Orbit Havony; w zarządach siedmiu superwszechświatów objawiają się one kanałem Duchów Zwierciadlanych i działają przez osoby Pradawnych Czasu, z którymi utrzymują osobistą łączność przez Pomocników-Wyobrażenia Zwierciadlane.
17:0.12 (197.12) Siedem Duchów Nadrzędnych nie kontaktuje się bezpośrednio i osobiście z administracją wszechświata, poniżej sądów Pradawnych Czasu. Wasz wszechświat lokalny jest zarządzany jako część naszego superwszechświata, przez Ducha Nadrzędnego Orvontonu, ale jego funkcjonowanie w stosunku do istot pochodzących z Nebadonu jest realizowane bezpośrednio i osobiście ukierunkowane przez Stwórczą Matkę Ducha, osiadłą na Salvingtonie, w stolicy waszego wszechświata lokalnego.
17:1.1 (198.1) Zarządy administracyjne Duchów Nadrzędnych zajmują siedem rajskich satelitów Nieskończonego Ducha, krążących wokół centralnej Wyspy, pomiędzy błyszczącymi sferami Wiecznego Syna a najbardziej wewnętrzną orbitą Havony. Te administracyjne sfery kierowane są przez Najwyższych Wykonawców, grupę siedmiu istot utrójcowionych przez Ojca, Syna i Ducha, zgodnie z wymogami Siedmiu Duchów Nadrzędnych, dla istot tego rodzaju, które mogą działać w charakterze ich reprezentantów we wszechświatach.
17:1.2 (198.2) Duchy Nadrzędne są w kontakcie z różnymi sekcjami rządów superwszechświatowych, poprzez tych Najwyższych Wykonawców. To właśnie oni w znacznym stopniu decydują o podstawowych ustawodawczych trendach w siedmiu superwszechświatach. Są oni jednolicie i bosko doskonali, ale posiadają także zróżnicowane osobowości. Nie mają przewodniczącego; za każdym razem, gdy się spotykają, wybierają jednego spośród siebie, aby przewodniczył wspólnej naradzie. Okresowo podróżują do Raju, aby zasiadać w radzie z Siedmioma Duchami Nadrzędnymi.
17:1.3 (198.3) Siedmiu Najwyższych Wykonawców funkcjonuje jako koordynatorzy administracyjni wielkiego wszechświata; można ich nazwać radą dyrektorów, zarządzających posthavonalną kreacją. Nie interesują ich wewnętrzne sprawy Raju, w swych ograniczonych zakresach funkcjonowania w Havonie działają przez Siedem Duchów Orbit. Skądinąd niewiele jest ograniczeń, gdy idzie o zakres ich nadzoru; kierują sprawami materialnymi, intelektualnymi i duchowymi; widzą wszystko, słyszą wszystko, czują wszystko, nawet wiedzą o wszystkim, co się dzieje w siedmiu superwszechświatach i w Havonie.
17:1.4 (198.4) Najwyżsi Wykonawcy ani nie tworzą zasad działania ani też nie modyfikują procedur postępowania we wszechświecie, interesują się tylko wdrażaniem w życie planów boskości, szerzonych przez Siedem Duchów Nadrzędnych. Nie mieszają się też do rządów Pradawnych Czasu w superwszechświatach ani nie ingerują we władzę Synów Stwórców we wszechświatach lokalnych. Są koordynującymi administratorami, których zadaniem jest wprowadzanie w życie wspólnych metod postępowania dla wszystkich władców, jacy są ustanowieni w wielkim wszechświecie.
17:1.5 (198.5) Każdy z wykonawców oraz wszystko, co funkcjonuje na jego sferze, służy efektywnej administracji pojedynczego superwszechświata. Pierwszy Najwyższy Wykonawca, działający na pierwszej sferze wykonawczej, zajmuje się wyłącznie sprawami pierwszego superwszechświata i tak dalej, aż do Siódmego Najwyższego Wykonawcy, który działa z siódmego rajskiego satelity Ducha i poświęca swe energie prowadzeniu siódmego superwszechświata. Ta siódma sfera nazywa się Orvonton, ponieważ rajskie satelity Ducha mają takie same nazwy, jak odpowiadające im superwszechświaty; faktycznie superwszechświaty zostały nazwane według nich.
17:1.6 (198.6) Na sferze wykonawczej siódmego superwszechświata, liczba personelu, który zajmuje się prawidłowym prowadzeniem spraw Orvontonu, przekracza ludzkie pojmowanie i obejmuje praktycznie każdą klasę niebiańskich istot inteligentnych. Wszystkie wszechświatowe służby, związane z przemieszczaniem osobowości (za wyjątkiem Natchnionych Duchów Trójcy i Dostrajaczy Myśli), przechodzą przez jeden z tych siedmiu światów wykonawczych, gdy przemierzają wszechświat do Raju i z Raju; tutaj są również prowadzone centralne rejestry wszystkich osobowości stworzonych przez Trzecie Źródło i Centrum, działających w superwszechświatach. Systemy zapisów materialnych, morontialnych i duchowych, jakie się prowadzi na jednym z takich światów wykonawczych Ducha, zadziwiają nawet istotę mojej klasy.
17:1.7 (199.1) Bezpośrednimi podwładnymi Najwyższych Wykonawców są w większości utrójcowieni synowie osobowości Raju-Havony oraz utrójcowione potomstwo gloryfikowanych śmiertelników, absolwentów epokowego szkolenia w systemie wznoszenia się w czasie i przestrzeni. Ci utrójcowieni synowie wyznaczani są do służby z Najwyższymi Wykonawcami przez szefa Najwyższej Rady Rajskiego Korpusu Finalizmu.
17:1.8 (199.2) Każdy Najwyższy Wykonawca ma dwa zespoły doradcze. W zarządzie każdego superwszechświata dzieci Nieskończonego Ducha wybierają ze swoich szeregów przedstawicieli, aby służyli tysiąc lat w pierwszym zespole doradczym swojego Najwyższego Wykonawcy. Wszystkimi sprawami, dotyczącymi wznoszących się śmiertelników czasu, zajmuje się drugi zespół składający się ze śmiertelników, którzy dotarli do Raju, jak również z utrójcowionych synów gloryfikowanych śmiertelników; ciało to jest wybierane przez doskonalące się i wznoszące się istoty, które chwilowo mieszkają w stolicach siedmiu superwszechświatów. Szefowie wszystkich innych zadań mianowani są przez Najwyższych Wykonawców.
17:1.9 (199.3) Od czasu do czasu, na rajskich satelitach Ducha odbywa się wielkie zgromadzenie. Przydzieleni do tych światów utrójcowieni synowie, razem z tymi, którzy w trakcie wznoszenia się dotarli do Raju, gromadzą się wraz z osobowościami duchowymi Trzeciego Źródła i Centrum na spotkaniu, poświęconym trudnościom i tryumfom na drodze wznoszenia się. Takim braterskim zgromadzeniom zawsze przewodniczą Najwyżsi Wykonawcy.
17:1.10 (199.4) Raz na tysiąc rajskich lat, Siedmiu Najwyższych Wykonawców opuszcza swe miejsca, z których sprawują władzę i idą do Raju, gdzie prowadzą milenijne zgromadzenie dla inteligentnych zastępów z całego stworzenia, w duchu powszechnej serdeczności i życzliwości. Taka doniosła uroczystość odbywa się bezpośrednio w obecności Majestonu, szefa wszystkich grup duchów zwierciadlanych. Dlatego też Wykonawcy mogą się kontaktować równocześnie ze wszystkimi swoimi współpracownikami w wielkim wszechświecie, dzięki unikalnemu działaniu wszechświatowego odzwierciedlania.
17:2.1 (199.5) Zwierciadlane Duchy mają boskie pochodzenie – od Trójcy. Istnieje pięćdziesiąt tych unikalnych i w pewnym sensie tajemniczych istot. Siedem tych niezwykłych osobowości było stwarzane równocześnie a każdy z takich stwórczych aktów był rezultatem połączenia Rajskiej Trójcy i jednego z Siedmiu Duchów Nadrzędnych.
17:2.2 (199.6) Te doniosłe sprawy, które miały miejsce o świcie czasu, obrazują pierwsze próby działania z Rajską Trójcą Najwyższych Osobowości Stwórczych, w charakterze współstwórców reprezentowanych przez Duchy Nadrzędne. Związek mocy stwórczej Najwyższych Stwórców ze stwórczymi potencjałami Trójcy jest źródłem aktualności bytu Istoty Najwyższej. Dlatego też, kiedy cykl kreacji zwierciadlanej się dopełnił, kiedy każdy z Siedmiu Duchów Nadrzędnych znalazł doskonałą, stwórczą synchronizację z Rajską Trójcą, kiedy czterdziesty dziewiąty Duch Zwierciadlany został uosobiony, wtedy nastąpiła nowa i rozległa reakcja w Bóstwie-Absolucie, dająca nowe prerogatywy osobowości Istocie Najwyższej i osiągająca swą kulminację w uosobieniu Majestonu, który jest szefem odzwierciedlania i rajskim centrum wszelkiej działalności czterdziestu dziewięciu Duchów Zwierciadlanych oraz ich współpracowników w całym wszechświecie wszechświatów.
17:2.3 (200.1) Majeston jest prawdziwą osobą, osobowym i niezawodnym centrum fenomenu odzwierciedlania, działającego we wszystkich siedmiu superwszechświatach czasu i przestrzeni. Posiada on swój stały, rajski zarząd w pobliżu centrum wszystkich rzeczy, w miejscu spotkań Siedmiu Duchów Nadrzędnych. Zajmuje się on wyłącznie koordynacją i utrzymywaniem służby odzwierciedlania w rozległej kreacji; skądinąd nie zajmuje się administracją spraw wszechświata.
17:2.4 (200.2) W naszym katalogu osobowości rajskich nie ma Majestonu, gdyż jest on jedyną istniejącą osobowością boskości, stworzoną przez Istotę Najwyższą, w funkcjonalnym związku z Bóstwem-Absolutem. Jest on osobą, ale interesuje się wyłącznie i najwyraźniej automatycznie jednym tylko stadium organizacji wszechświata; nie działa teraz w żadnym osobowym charakterze w odniesieniu do innych (niezwierciadlanych) klas osobowości wszechświata.
17:2.5 (200.3) Stworzenie Majestonu oznacza pierwszy, najwyższy akt stwórczy Istoty Najwyższej. Ta chęć działania miała wolicjonalny charakter u Istoty Najwyższej, ale zdumiewająca reakcja Bóstwa-Absolutu nie była przewidywalna. Nigdy, od czasu pojawienia się Havony w wieczności, wszechświat nie widział tak wielkiego aktu stwórczego, tak gigantycznego i rozległego zgrania mocy oraz koordynacji funkcjonalnych działań ducha. Reakcja Bóstwa na stwórczą wolę Istoty Najwyższej i jej pomocników w znacznej mierze przekraczała ich docelowe zamiary i znacznie przewyższała ich konceptualne przewidywania.
17:2.6 (200.4) Z fascynacją rozważamy możliwości przyszłych epok, kiedy to Najwyższy i Ostateczny mogą osiągnąć nowe poziomy boskości i wznieść się ku nowym domenom działania osobowości, na których może nastąpić deifikacja jeszcze innych, niespodziewanych i przechodzących najśmielsze oczekiwania istot, które będą miały niewyobrażalne możliwości szerokiej koordynacji wszechświata. Wydaje się, że nie istnieją ograniczenia potencjału Bóstwa-Absolutu w reakcji na takie ujednolicenie związków między Bóstwem empirycznym a egzystencjalną Rajską Trójcą.
17:3.1 (200.5) Czterdzieści dziewięć Duchów Zwierciadlanych pochodzi od Trójcy, ale każdy z siedmiu stwórczych aktów, związanych z ich pojawieniem się, dawał w rezultacie rodzaj istot przypominających cechami charakterystycznymi jednego z ich rodziców – Ducha Nadrzędnego. W ten sposób odwzorowują one natury i charaktery siedmiu możliwych kombinacji związków cech boskości, charakterystycznych dla Bóstwa Ojca Wszechświatowego, Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha. Z tego również powodu należy mieć siedem takich Duchów Zwierciadlanych w zarządzie każdego superwszechświata. Potrzebny jest każdy z tych siedmiu typów, ażeby móc doskonale odzwierciedlać wszystkie stadia każdego możliwego przejawu trzech Rajskich Bóstw, jako że zjawisko takie może wystąpić w dowolnej części siedmiu superwszechświatów. Dlatego też przydzielono po jednym z każdego typu Duchów Zwierciadlanych do służby w każdym superwszechświecie. Grupy te, złożone z siedmiu różnych Duchów Zwierciadlanych, utrzymują swe zarządy w stolicach superwszechświatów, w zogniskowaniu odzwierciedlania każdej domeny, które nie jest identyczne z punktem biegunowości duchowej.
17:3.2 (200.6) Duchy Zwierciadlane posiadają imiona, jednak te nazwy nie są objawione na światach w przestrzeni. Odnoszą się one do natury i charakteru tych istot i są częścią jednej z siedmiu wszechświatowych tajemnic, istniejących na tajemniczych sferach Raju.
17:3.3 (201.1) Właściwość odzwierciedlania, fenomen poziomów umysłu Wspólnego Aktywizatora, Istoty Najwyższej i Duchów Nadrzędnych, mogą odbierać wszystkie istoty zainteresowane w funkcjonowaniu tego, rozległego systemu przekazywania informacji we wszechświecie. I tutaj jest wielka tajemnica: żaden z Duchów Nadrzędnych ani też Rajskie Bóstwa, pojedynczo czy razem, nie wykazują zdolności skoordynowanego, wszechświatowego odzwierciedlania, tak jak się ono przejawia w czterdziestu dziewięciu osobowościach łącznikowych Majestonu, a przecież te Bóstwa i Duchy są stwórcami wszystkich owych, wspaniale wyposażonych istot. Boska dziedziczność pozwala czasem odkryć pewne cechy u istot stworzonych, których nie widzi się u Stwórcy.
17:3.4 (201.2) Personel służby odzwierciedlania stanowią istoty Nieskończonego Ducha oraz jego bezpośredni towarzysze i podwładni, za wyjątkiem Majestonu i Duchów Zwierciadlanych. Duchy Zwierciadlane z każdego superwszechświata są stwórcami swoich Pomocników-Wyobrażeń Zwierciadlanych, swych osobistych opinii w trybunałach Pradawnych Czasu.
17:3.5 (201.3) Duchy Zwierciadlane są nie tylko pośrednikami, przekazującymi informację, są one również osobowościami ją przechowującymi. Ich potomstwo, sekonafini, to również osobowości przechowujące lub zapisujące. Wszystko, co ma prawdziwą duchową wartość, rejestrowane jest podwójnie, a jedna kopia przechowywana jest w ekwipunku osobistym jakiegoś członka licznych klas osobowości sekoraficznych, należących do rozległego personelu Duchów Zwierciadlanych.
17:3.6 (201.4) Oficjalne zapisy wszechświatowe dokonywane są i przekazywane przez rejestratorów anielskich, ale prawdziwe zapisy duchowe gromadzone są przez odzwierciedlanie i przechowywane w umysłach odpowiednich i nadających się do tego osobowości, należących do rodziny Nieskończonego Ducha. Są to żywe zapisy, w przeciwieństwie do formalnych i martwych zapisów wszechświatowych a są one doskonale przechowywane w żywych umysłach osobowości rejestrujących Nieskończonego Ducha.
17:3.7 (201.5) Organizacja odzwierciedlania służy również gromadzeniu wiadomości i rozsyłaniu rozporządzeń dla całego stworzenia. Jest to stała działalność, w odróżnieniu od różnych rodzajów transmisji, funkcjonujących okresowo.
17:3.8 (201.6) Jeśli coś ważnego zdarzy się w zarządzie wszechświata lokalnego, jest odpowiednio odzwierciedlane do stolicy danego superwszechświata. I na odwrót, odbicie wszystkiego tego, co ma znaczenie dla wszechświata lokalnego, jest przekazywane do stolic wszechświatów lokalnych z zarządu superwszechświata. Służba odzwierciedlania, działająca od wszechświatów czasu aż do superwszechświatów, pozornie jest automatyczna czy samoczynna, ale tylko pozornie. Jest ona, ogółem biorąc, absolutnie osobowa i inteligentna; jej precyzja wynika z doskonałości współpracy osobowości i dlatego raczej nie można jej przypisywać nieosobowej obecności-działaniu Absolutów.
17:3.9 (201.7) Chociaż Dostrajacze Myśli nie uczestniczą w systemie powszechnego odzwierciedlania, mamy wszelkie powody wierzyć, że wszystkie fragmenty Ojca są w pełni świadome tych procesów i potrafią korzystać z ich treści.
17:3.10 (201.8) W obecnej epoce wszechświata, przestrzenny zasięg służby odzwierciedlania, działającej poza Rajem, wydaje się być ograniczony przez obrzeża siedmiu superwszechświatów. Skądinąd, funkcjonowanie tej służby wydaje się być niezależne od czasu i przestrzeni. Wydaje się, że jest ona niezależna od wszystkich znanych, podabsolutnych obwodów wszechświata.
17:3.11 (201.9) W zarządzie każdego superwszechświata organizacja odzwierciedlania działa jako niezależna jednostka; jednak w pewnych, szczególnych okolicznościach, wszystkie siedem mogą działać i działają we wszechświatowej harmonii, pod kierownictwem Majestonu, jak to miało miejsce podczas obchodów z okazji ustanowienia w światłości i życiu całego wszechświata lokalnego, oraz w czasach milenijnych pozdrowień Siedmiu Najwyższych Wykonawców.
17:4.1 (202.1) Duchy Zwierciadlane stworzyły czterdziestu dziewięciu Pomocników-Wyobrażeń Zwierciadlanych a w zarządzie każdego superwszechświata znajduje się dokładnie siedmiu tych Pomocników. Pierwszy akt stwórczy siedmiu Duchów Zwierciadlanych z Uversy polegał na stworzeniu tych siedmiu Pomocników-Wyobrażeń, przy czym każdy Duch Zwierciadlany stworzył swego własnego Pomocnika. Pomocnicy-Wyobrażenia są w pewnych swych właściwościach i cechach charakterystycznych doskonałymi kopiami ich Zwierciadlanych Matek Duchów; są właściwie kopiami, za wyjątkiem własności odzwierciedlania. Są prawdziwymi wyobrażeniami i nieustannie funkcjonują jako kanał komunikacyjny między Duchami Zwierciadlanymi a władzami superwszechświata. Pomocnicy-Wyobrażenia są nie tylko asystentami; są faktycznie reprezentantami swych poszczególnych rodziców-Duchów; są wyobrażeniami i naprawdę ta nazwa jest dla nich właściwa.
17:4.2 (202.2) Duchy Zwierciadlane, same w sobie, są prawdziwie osobowościami, jednak takiej klasy, która nie jest zrozumiała dla istot materialnych. Nawet na sferze zarządu superwszechświata, we wszystkich osobistych kontaktach z Pradawnymi Czasu i ich towarzyszami, potrzebują one pomocy swych Pomocników-Wyobrażeń. Czasem jeden Pomocnik działa zadowalająco w tych kontaktach, pomiędzy Pomocnikami-Wyobrażeniami a Pradawnymi Czasu, podczas gdy w innych okolicznościach potrzeba dwóch, trzech, czterech albo nawet wszystkich siedmiu, aby w pełni i prawidłowo przedstawić wiadomość powierzoną im do przekazania. Tak samo wiadomości Pomocników-Wyobrażeń rozmaicie są odbierane, przez jednego, dwóch, albo wszystkich trzech Pradawnych Czasu, jeśli zawartość wiadomości tego wymaga.
17:4.3 (202.3) Pomocnicy-Wyobrażenia zawsze służą u boku swych Duchów rodziców i mają do swej dyspozycji niewiarygodnie wielką rzeszę pomagających im sekonafinów. Funkcjonowanie Pomocników-Wyobrażeń nie jest bezpośrednio związane ze światami szkoleniowymi wznoszących się śmiertelników. Współpracują oni blisko ze służbą gromadzenia informacji we wszechświatowym schemacie rozwoju śmiertelnika, ale nie skontaktujecie się z nimi osobiście, gdy będziecie przebywać w szkołach Uversy, gdyż te pozornie osobowe istoty pozbawione są woli, nie mają możliwości wyboru. Są one naprawdę wyobrażeniami, całkowicie odzwierciedlającymi osobowość i umysł poszczególnego Ducha rodzica. Wznoszący się śmiertelnicy jako klasa, nie są blisko związani z odzwierciedlaniem. Zawsze jakaś istota natury zwierciadlanej ingerować będzie pomiędzy wami a rzeczywistą działalnością tej służby.
17:5.1 (202.4) Siedem Duchów Orbit Havony stanowi łączną, nieosobową reprezentację Nieskończonego Ducha i Siedmiu Duchów Nadrzędnych, dla siedmiu orbit wszechświata centralnego. Są one sługami Duchów Nadrzędnych i są także ich wspólnym potomstwem. Duchy Nadrzędne dają siedmiu superwszechświatom odrębną i zróżnicowaną indywidualność administracyjną. Poprzez te, jednorodne Duchy Orbit Havony, mogą one sprawować zjednoczony, jednolity i skoordynowany, duchowy nadzór nad wszechświatem centralnym.
17:5.2 (202.5) Każdy z Siedmiu Duchów Orbit ogranicza się do przenikania pojedynczej orbity Havony. Nie interesują się one bezpośrednio rządami Wiecznych Czasu, którzy rządzą poszczególnymi światami Havony, ale związane są z Siedmioma Najwyższymi Wykonawcami oraz synchronizują się z obecnością Istoty Najwyższej we wszechświecie centralnym. Ich działalność ogranicza się wyłącznie do Havony.
17:5.3 (203.1) Duchy Orbit kontaktują się z tymi istotami, które przebywają w Havonie, poprzez swe własne potomstwo – supernafinów trzeciej klasy. Podczas gdy Duchy Orbit współistnieją z Siedmioma Duchami Nadrzędnymi, ich funkcja w stwarzaniu supernafinów trzeciej klasy nie miała większego znaczenia tak długo, aż pierwsi pielgrzymi czasu nie przybyli do zewnętrznej orbity Havony, w czasach Grandfandy.
17:5.4 (203.2) Gdy w Havonie przechodzić będziecie od orbity do orbity, będziecie się uczyć o Duchach Orbit, ale nie będziecie mogli skontaktować się z nimi osobiście, nawet, jeśli będziecie ich osobiście rozpoznawać i cieszyć się ich bezosobową obecnością, duchowym wpływem.
17:5.5 (203.3) Duchy Orbit związane są z rodowitymi mieszkańcami Havony mniej więcej tak, jak Dostrajacze Myśli są związane z istotami śmiertelnymi, zamieszkującymi światy wszechświatów ewolucyjnych. Duchy Orbit są bezosobowe, tak jak Dostrajacze Myśli i harmonizują się z doskonałymi umysłami istot Havony, tak jak bezosobowe duchy Ojca Wszechświatowego zamieszkują skończone umysły śmiertelnych ludzi. Jednak Duchy Orbit nigdy nie stają się trwałą częścią osobowości Havony.
17:6.1 (203.4) Większość tego, co dotyczy natury i funkcji Stwórczych Duchów z wszechświata lokalnego, należy właściwie do narracji o ich związkach z Synami Stwórcami, w organizacji i w kierowaniu kreacjami lokalnymi; jest jednak wiele aspektów doświadczeń poprzedzających te z wszechświata lokalnego, które można przedstawić jako część omówienia siedmiu grup Duchów Najwyższych.
17:6.2 (203.5) Znamy dobrze sześć stadiów działalności Matki Ducha wszechświata lokalnego, ale rozmyślamy sporo na temat możliwości istnienia siódmego stadium tej działalności. Te rozmaite stadia jej istnienia przedstawiają się następująco:
17:6.3 (203.6) 1. Wstępne zróżnicowanie w Raju. Kiedy Syn Stwórca uosobiony zostaje łącznym aktem Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna, pojawia się równocześnie w osobie Nieskończonego Ducha to, co się nazywa „najwyższą reakcją uzupełnienia”. Nie pojmujemy natury tej reakcji, ale rozumiemy, że oznacza ona naturalną modyfikację tych uosabiających możliwości, które są zawarte w obrębie potencjału stwórczego Wspólnego Aktywizatora. Narodziny partnerskiego Syna Stwórcy oznaczają, że w obrębie osoby Nieskończonego Ducha rodzi się potencjał przyszłej małżonki tego Rajskiego Syna z wszechświata lokalnego. Nie orientujemy się odnośnie nowej przedosobowej tożsamości tego bytu, ale wiemy, że taki fakt znajduje się w rajskich zapisach, dotyczących misji owego Syna Stwórcy.
17:6.4 (203.7) 2. Wstępne szkolenie w kreatywności. W czasie długiego okresu wstępnego szkolenia Syna Michała, w organizacji i administracji wszechświatów, jego przyszła małżonka rozwija się dalej jako byt i osiąga grupową świadomość przeznaczenia. Nie wiemy, ale przypuszczamy, że taki grupowo świadomy byt staje się kompetentny w sprawach przestrzeni i zaczyna wstępne szkolenie, niezbędne do nabycia umiejętności duchowych, potrzebnych podczas jej przyszłej współpracy z uzupełniającym ją Michałem, w procesie stwarzania wszechświata i jego administracji.
17:6.5 (204.1) 3. Stadium stwarzania materialnego. W tym czasie, kiedy obowiązki kreatywności powierzane są Synowi Michałowi przez Wiecznego Syna, Duch Nadrzędny kierujący tym superwszechświatem, do którego ma iść nowy Syn Stwórca, wypowiada w obecności Nieskończonego Ducha „modlitwę tożsamości”; i po raz pierwszy pojawia się byt późniejszego Stwórczego Ducha, jako odmienny od osoby Nieskończonego Ducha. I posuwając się wprost ku osobie wnoszącego prośbę Ducha Nadrzędnego, byt ten natychmiast umyka naszym możliwościom jego rozpoznania, stając się najwidoczniej częścią osoby Ducha Nadrzędnego. Świeżo utożsamiony Stwórczy Duch pozostaje z Duchem Nadrzędnym aż do momentu odlotu Syna Stwórcy na kosmiczną przygodę; po czym Duch Nadrzędny powierza opiece Syna Stwórcy nową małżonkę-Ducha i jednocześnie nakazuje małżonce-Duchowi wieczną wierność i nieustającą lojalność wobec Syna Stwórcy. I wtedy następuje jeden z najbardziej wzruszających epizodów, jakie mają miejsce w Raju. Przemawia Ojciec Wszechświatowy i potwierdza wieczny związek Syna Stwórcy i Stwórczego Ducha oraz zatwierdza obdarzenie ich pewnymi, wspólnymi mocami administracyjnymi, nadanymi przez Ducha Nadrzędnego, sprawującego jurysdykcję nad superwszechświatem.
17:6.6 (204.2) Syn Stwórca i Stwórczy Duch, połączeni przez Ojca, idą potem na swą przygodę stwarzania wszechświata. I razem pracują w takim związku przez długi i mozolny okres materialnej organizacji ich wszechświata.
17:6.7 (204.3) 4. Epoka stwarzania życia. Kiedy Syn Stwórca zgłosi intencję stwarzania życia, w Raju następują „uroczystości uosobienia”, w których osobiście bierze udział nadzorujący Duch Nadrzędny a partycypuje w nich Siedem Duchów Nadrzędnych. To jest wkład Rajskiego Bóstwa w indywidualność Ducha małżonki Syna Stwórcy i objawia się on wszechświatu w zjawisku „podstawowej erupcji” w osobie Nieskończonego Ducha. Równocześnie z tym zjawiskiem w Raju, bezosobowy dotychczas Duch, małżonka Syna Stwórcy, staje się, praktycznie biorąc, prawdziwą osobą. Odtąd już zawsze ta Matka Duch wszechświata lokalnego traktowana będzie jako osoba i będzie osobowo związana z całym zastępem osobowości, pojawiającego się później stworzonego życia.
17:6.8 (204.4) 5. Epoki postobdarzeniowe. W nigdy niekończącej się misji Stwórczego Ducha następuje kolejna, wielka zmiana, kiedy Syn Stwórca wraca do zarządu wszechświata, po ukończeniu swego siódmego obdarzenia i po zdobyciu pełnej władzy nad wszechświatem. Z tej to okazji, przed zebranymi administratorami wszechświata, tryumfujący Syn Stwórca wynosi Matkę Ducha Wszechświata do wspólnoty władzy i uznaje małżonkę-Ducha za równą sobie.
17:6.9 (204.5) 6. Epoki światłości i życia. Po zapoczątkowaniu epoki światłości i życia, współwładczyni wszechświata lokalnego wkracza w szóste stadium misji Stwórczych Duchów. Nie możemy jednak zobrazować natury tego wielkiego wydarzenia. Te rzeczy odnoszą się do przyszłego stadium ewolucji w Nebadonie.
17:6.10 (204.6) 7. Działalność nie objawiona. Wiemy o sześciu stadiach działalności Matki Ducha wszechświata lokalnego. Nieuniknione jest zatem pytanie: czy jest jeszcze stadium siódme? Pomni tego, że kiedy finaliści osiągną to, co wygląda na ostateczny cel wznoszenia się śmiertelnika, są rejestrowani jako zaczynające misję duchy stopnia szóstego. Przypuszczamy, że finalistów czeka jeszcze jedno, nie objawione stadium działalności w pełnieniu wszechświatowych zadań. Należy się zatem spodziewać, że podobna działalność dotyczyć będzie Matek Duchów Wszechświata, jako tych, co mają przed sobą jakąś nieujawnioną misję, która będzie siódmym stadium doświadczenia osobistego w służbie dla wszechświata i w lojalnej współpracy z klasą Stwórców Michałów.
17:7.1 (205.1) Przyboczne duchy są siedmiorakim, umysłowym darem Matki Ducha wszechświata lokalnego dla stworzeń żyjących w łącznej kreacji Syna Stwórcy i tego, Stwórczego Ducha. Obdarzenie takie staje się możliwe, kiedy Duch zostanie wyniesiony do statusu prerogatyw osobowości. Opowieść o naturze i funkcjonowaniu siedmiu przybocznych umysłów-duchów należy raczej do tej części, która mówi o historii waszego wszechświata lokalnego – Nebadonu.
17:8.1 (205.2) Siedem grup Duchów Najwyższych stanowi jądro funkcjonalnej rodziny Trzeciego Źródła i Centrum, zarówno jako Nieskończonego Ducha, jak również jako Wspólnego Aktywizatora. Domena Duchów Najwyższych rozciąga się od obecności Trójcy w Raju aż do działania umysłu ewolucyjnego klasy śmiertelnej na planetach w przestrzeni. Dzięki temu, Duchy te jednoczą zstępujące poziomy administracyjne i koordynują różnorodne funkcje personelu zarządzającego na tych poziomach. Czy jest to grupa Duchów Zwierciadlanych funkcjonujących z Pradawnymi Czasu, czy Stwórczy Duch działający w zgodności z Synem Michałem, czy też Siedem Duchów Nadrzędnych na orbicie wokół Rajskiej Trójcy, działalność Duchów Najwyższych napotykamy wszędzie we wszechświecie centralnym, superwszechświecie i wszechświatach lokalnych. Działają one zarówno z osobowościami Trójcy klasy „Czasu” jak i z osobowościami rajskimi klasy „Synów”.
17:8.2 (205.3) Grupy Duchów Najwyższych, razem z ich Nieskończoną Matką Duchem, bezpośrednio są stwórcami całej rozległej rodziny istot Trzeciego Źródła i Centrum. Wszelkie klasy duchów opiekuńczych wywodzą się z tego związku. Supernafini pierwszej klasy pochodzą od Nieskończonego Ducha, te same istoty drugiej klasy są stwarzane przez Duchy Nadrzędne, supernafini trzeciej klasy przez Siedem Duchów Orbit. Duchy Zwierciadlane, zbiorowo, są matkami-stwórcami wspaniałej klasy zastępów anielskich, możnych sekonafinów, działających w służbach superwszechświata. Stwórczy Duch jest matką klas anielskich kreacji lokalnej; tacy seraficzni opiekunowie powstają w każdym wszechświecie lokalnym, chociaż są kształtowani według wzorów z wszechświata centralnego. Wszyscy ci stwórcy duchów opiekuńczych tylko pośrednio otrzymują pomoc z centralnej lokalizacji Nieskończonego Ducha, pierwotnej i wiecznej matki wszystkich służb anielskich.
17:8.3 (205.4) Siedem grup Duchów Najwyższych to koordynatorzy zamieszkałej kreacji. Związek szefów, którzy nimi kierują, Siedem Duchów Nadrzędnych, wydaje się koordynować rozległą działalność Boga Siedmiorakiego:
17:8.4 (205.5) 1. Zbiorowo, Duchy Nadrzędne prawie dorównują poziomowi boskości Trójcy Rajskich Bóstw.
17:8.5 (205.6) 2. Indywidualnie, wyczerpują one zasadnicze, asocjacyjne możliwości Bóstwa trójjednego.
17:8.6 (206.1) 3. Jako zróżnicowana reprezentacja Wspólnego Aktywizatora, Duchy te stanowią przechowalnię tej władzy ducha-umysłu-mocy Istoty Najwyższej, jakiej ona jeszcze osobiście nie sprawuje.
17:8.7 (206.2) 4. Poprzez Duchy Zwierciadlane synchronizują one superwszechświatowe rządy Pradawnych Czasu z Majestonem, rajskim centrum powszechnego odzwierciedlania.
17:8.8 (206.3) 5. Przez uczestnictwo w indywidualizacji Boskich Opiekunek wszechświata lokalnego, Duchy Nadrzędne wnoszą swój wkład w ostatni poziom Boga Siedmiorakiego, we wspólnotę z wszechświatów lokalnych – Syn Stwórca-Stwórczy Duch.
17:8.9 (206.4) Funkcjonalna jedność, właściwa dla Wspólnego Aktywizatora, ukazana jest rozwijającym się światom w Siedmiu Duchach Nadrzędnych, jego pierwszych osobowościach. Jednak w doprowadzonych do doskonałości wszechświatach przyszłości, jedność ta będzie bez wątpienia nierozdzielna od empirycznej władzy Najwyższego.
17:8.10 (206.5) [Przedstawione przez Niebiańskiego Radcę z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 18
18:0.1 (207.1) WSZYSTKIE Najwyższe Osobowości Trójcy zostały stworzone do określonych zadań. Boska Trójca przeznaczyła je do pełnienia pewnych, określonych obowiązków i są one przygotowane do ich wykonywania z metodyczną dokładnością i najwyższym oddaniem. Istnieje siedem klas Najwyższych Osobowości Trójcy:
18:0.2 (207.2) 1. Utrójcowione Tajemnice Najwyższości.
18:0.3 (207.3) 2. Wieczni Czasu.
18:0.4 (207.4) 3. Pradawni Czasu.
18:0.5 (207.5) 4. Doskonalący Czasu.
18:0.6 (207.6) 5. Niedawni Czasu.
18:0.7 (207.7) 6. Jednoczący Czasu.
18:0.8 (207.8) 7. Wierni Czasu.
18:0.9 (207.9) Liczba tych istot, doskonałych administratorów, jest określona i skończona. Ich stworzenie to zdarzenie przeszłe; nie uosabia się ich więcej.
18:0.10 (207.10) Najwyższe Osobowości Trójcy reprezentują administracyjną linię postępowania Rajskiej Trójcy w całym wielkim wszechświecie; reprezentują sprawiedliwość i są sądem wykonawczym Rajskiej Trójcy. Tworzą one wzajemnie powiązaną linię doskonałości administracyjnej, rozciągającą się od rajskich sfer Ojca do światów zarządu wszechświatów lokalnych i stolic ich konstelacji składowych.
18:0.11 (207.11) Wszystkie, pochodzące od Trójcy istoty, są stworzone z rajską doskonałością we wszystkich ich boskich atrybutach. Tylko w domenach doświadczenia upływający czas dodaje im rynsztunku dla ich kosmicznej służby. Nigdy nie ma żadnego niebezpieczeństwa odstępstwa czy ryzyka buntu u istot pochodzących od Trójcy. Są esencją boskości i nigdy nie słyszano, aby zeszły ze swojej boskiej i doskonałej drogi osobistego postępowania.
18:1.1 (207.12) Na najbardziej wewnętrznej orbicie rajskich satelitów krąży siedem światów a każdemu z tych podniosłych światów przewodniczy korpus dziesięciu Utrójcowionych Tajemnic Najwyższości. Nie są oni stwórcami, ale najwyższymi i najlepszymi administratorami. Prowadzenie spraw owych siedmiu bratnich sfer powierzone jest całkowicie temu korpusowi, złożonemu z siedemdziesięciu najwyższych dyrektorów. Chociaż potomstwo Trójcy nadzoruje te siedem świętych sfer Raju, owa grupa światów znana jest powszechnie jako osobista orbita Ojca Wszechświatowego.
18:1.2 (208.1) Utrójcowione Tajemnice Najwyższości działają w grupach po dziesięć, jako partnerzy i łączni szefowie swych indywidualnych sfer, ale w specyficznych zakresach obowiązków funkcjonują też pojedynczo. Działalność każdego z tych światów specjalnych podzielona jest na siedem głównych sekcji, a jeden z owych partnerskich władców przewodniczy każdej sekcji o specjalistycznym zakresie działania. Pozostająca trójka działa jako osobiści reprezentanci Bóstwa trójjednego w stosunku do pozostałych siedmiu, jeden reprezentuje Ojca, jeden Syna a jeden Ducha.
18:1.3 (208.2) Chociaż Utrójcowione Tajemnice Najwyższości charakteryzują się wyraźnym podobieństwem w swej klasie istot, przejawiają one także siedem odmiennych grup cech charakterystycznych. Dziesięciu najwyższych dyrektorów Diviningtonu odzwierciedla osobisty charakter i naturę Ojca Wszechświatowego i tak samo jest na każdej z tych siedmiu sfer. Każda dziesiątka podobna jest do Bóstwa czy związku Bóstwa, charakterystycznego dla ich domeny. Dziesięciu dyrektorów, rządzących Ascendingtonem, odzwierciedla wspólną naturę Ojca, Syna i Ducha.
18:1.4 (208.3) Niewiele mogę ujawnić odnośnie pracy tych wysokich osobowości z siedmiu świętych światów Ojca, jako że są oni naprawdę Tajemnicami Najwyższości. Nie ma arbitralnych tajemnic, związanych z dostępem do Ojca Wszechświatowego, Wiecznego Syna czy Nieskończonego Ducha. Bóstwa są otwartą księgą dla wszystkich, którzy osiągną boską doskonałość, ale wszystkich Tajemnic Najwyższości nigdy się w pełni nie pozna. Nigdy nie będziemy mogli przeniknąć w pełni domeny, obejmującej tajemnice osobowości Bóstwa, związane z siedmiorakim zgrupowaniem istot stworzonych.
18:1.5 (208.4) Skoro praca tych najwyższych dyrektorów związana jest z bliskimi i osobistymi kontaktami Bóstw z siedmioma podstawowymi grupami istot wszechświatowych, jak są one osiedlone na siedmiu światach specjalnych, czy jak działają w całym wielkim wszechświecie, właściwe będzie, aby te bardzo osobiste stosunki i niezwykłe kontakty pozostały uświęconą tajemnicą. Rajscy Stwórcy szanują prywatność i świętość nawet niższych istot stworzonych. Odnosi się to zarówno do jednostek jak i do różnych klas osobowości.
18:1.6 (208.5) Nawet dla tych istot, które daleko zaszły we wszechświecie, te święte światy zawsze pozostają sprawdzianem lojalności. Dane jest nam znać szczegółowo i osobiście wiecznych Bogów, dobrze znamy ich charaktery boskości i doskonałości, ale nie jest nam dane przeniknąć w pełni całości osobistych związków Rajskich Władców ze wszystkimi istotami przez nich stworzonymi.
18:2.1 (208.6) Każdy z miliarda światów Havony kierowany jest przez Najwyższą Osobowość Trójcy. Władcy ci zwani są Wiecznymi Czasu a jest ich dokładnie miliard, po jednym dla każdej sfery Havony. Są potomstwem Rajskiej Trójcy, ale podobnie jak u Tajemnic Najwyższości, nie ma zapisu odnośnie ich powstania. Te dwie grupy wszechmądrych ojców zawsze kierowały swymi doskonałymi światami systemu Raj-Havona, funkcjonując bez rotacji czy zmiany przydziału.
18:2.2 (208.7) Wieczni Czasu są widzialni dla wszystkich istot obdarzonych wolą, zamieszkujących ich domeny. Przewodniczą oni regularnym zgromadzeniom planetarnym. Okresowo i rotacyjnie odwiedzają sfery zarządu siedmiu superwszechświatów. Są blisko spokrewnieni z Pradawnymi Czasu, którzy przewodzą przeznaczeniom siedmiu superrządów i równi są z nimi w boskości. Kiedy Wiecznego Czasu nie ma na jego sferze, świat taki kierowany jest przez Nauczyciela-Syna Trójcy.
18:2.3 (209.1) Wieczni Czasu, zamieszkujący poszczególne sfery, ukształtowali je całkowicie zgodnie ze swymi własnymi, osobistymi ideami oraz ideałami, za wyjątkiem stałych porządków życia, takich jak mieszkańcy Havony i inne istoty żywe wszechświata centralnego. Odwiedzają oni nawzajem swoje planety, ale niczego nie kopiują ani nie naśladują, zawsze pozostają całkowicie oryginalni.
18:2.4 (209.2) Architektura, ozdoby naturalne, struktury morontialne i kreacje duchowe są niepowtarzalne i unikalne na każdej sferze. Każdy z tych światów jest miejscem wiecznotrwałego piękna i zupełnie nie jest podobny do żadnego innego świata we wszechświecie centralnym. I każdy z was pobędzie dłużej czy krócej na każdej z tych unikalnych i pasjonujących sfer, podczas waszej drogi do wewnątrz, przez Havonę do Raju. Na waszym świecie mówi się naturalnie o Raju, jako położonym w górze, ale właściwiej byłoby odnosić się do tego, boskiego celu wznoszenia się, jako do leżącego wewnątrz.
18:3.1 (209.3) Kiedy śmiertelnicy czasu zostają absolwentami światów szkoleniowych, otaczających zarządy wszechświatów lokalnych i awansują do sfer edukacyjnych swego superwszechświata, ich rozwój duchowy osiąga taki poziom, że potrafią rozpoznać wysokich duchowych władców i szefów tych zaawansowanych domen i porozumiewać się z nimi, z Pradawnymi Czasu włącznie.
18:3.2 (209.4) Pradawni Czasu są zasadniczo identyczni; przejawiają łączny charakter i jednolitą naturę Trójcy. Posiadają indywidualność i są odmienni osobowo, ale nie różnią się między sobą tak, jak Siedem Duchów Nadrzędnych. Zapewniają jednolite kierownictwo zróżnicowanym skądinąd superwszechświatom, z których każdy jest kreacją odrębną, oddzieloną i unikalną. Siedem Duchów Nadrzędnych jest zróżnicowanych w swej naturze i własnościach, ale Pradawni Czasu, indywidualni władcy superwszechświatów, są całkowicie jednorodnym i superdoskonałym potomstwem Rajskiej Trójcy.
18:3.3 (209.5) Siedem Duchów Nadrzędnych na wysokości określa naturę ich poszczególnych superwszechświatów, ale Pradawni Czasu narzucają tym superwszechświatom administrację. Nakładają administracyjną jednolitość na stwórczą różnorodność i zabezpieczają harmonię całości w obliczu podłoża stwórczych różnic siedmiosegmentowej kombinacji wielkiego wszechświata.
18:3.4 (209.6) Wszyscy Pradawni Czasu utrójcowieni zostali w tym samym czasie. Reprezentują oni początek zapisów dotyczących osobowości we wszechświecie wszechświatów, stąd ich nazwa – Pradawni Czasu. Kiedy dotrzecie do Raju i przejrzycie zapisy początków rzeczy, zauważycie, że pierwszy wpis, jaki pojawia się w sekcji osobowej, jest relacją o utrójcowieniu tych dwudziestu jeden Pradawnych Czasu.
18:3.5 (209.7) Te wysokie istoty zawsze rządzą w grupach, po trzech. Jest wiele stadiów działalności, w których pracują jako jednostki, oraz innych, w których może działać dowolna ich dwójka, ale w wyższych domenach ich administracji muszą działać wszyscy razem. Nigdy nie opuszczają osobiście światów swego zamieszkania, nie muszą jednak tego robić, skoro te światy są wszechświatowymi punktami ogniskującymi rozległego systemu odzwierciedlania.
18:3.6 (209.8) Osobiste miejsca zamieszkania każdej trójki Pradawnych Czasu zlokalizowane są w punkcie duchowej polaryzacji ich sfery zarządu. Sfera taka jest podzielona na siedemdziesiąt sektorów administracyjnych i posiada siedemdziesiąt stolic oddziałowych, w których Pradawni Czasu okresowo przebywają.
18:3.7 (210.1) W swej mocy, zakresie władzy i rozciągłości jurysdykcji, Pradawni Czasu są najpotężniejsi i najwyżsi ze wszystkich bezpośrednich władców kreacji czasu-przestrzeni. W całym rozległym wszechświecie wszechświatów, tylko oni są obdarzeni wysokimi uprawnieniami ostatecznego sądu wykonawczego, gdy idzie o wieczną likwidację istot obdarzonych wolą. I wszyscy trzej Pradawni Czasu muszą brać udział w ostatecznym wyrokowaniu najwyższego trybunału superwszechświata.
18:3.8 (210.2) Oprócz Bóstw i ich rajskich towarzyszy, Pradawni Czasu są najdoskonalszymi, najbardziej wszechstronnymi i najlepiej bosko wyposażonymi władcami w całej czasowo-przestrzennej egzystencji. Najwyraźniej są oni najwyższymi władcami superwszechświatów, ale nie zdobyli tego prawa do władania empirycznie, dlatego też kiedyś zastąpi ich Istota Najwyższa, władca empiryczny, którego namiestnikami niewątpliwie zostaną.
18:3.9 (210.3) Istota Najwyższa zdobywa władzę nad siedmioma superwszechświatami dzięki służbie empirycznej, tak jak Syn Stwórca empirycznie zdobywa władzę w swoim wszechświecie lokalnym. Jednak w obecnej epoce nieukończonej ewolucji Najwyższego, Pradawni Czasu sprawują skoordynowaną i doskonałą, administracyjną kontrolę nadrzędną rozwijających się wszechświatów czasu i przestrzeni. I oryginalna mądrość oraz indywidualna inicjatywa charakteryzują wszystkie rozporządzenia i orzeczenia Pradawnych Czasu.
18:4.1 (210.4) Jest tylko dwustu dziesięciu Doskonalących Czasu a kierują oni rządami dziesięciu większych sektorów każdego superwszechświata. Zostali utrójcowieni do tej specjalnej pracy, do pomocy władcom superwszechświatów i rządzą jako bezpośredni, osobiści namiestnicy Pradawnych Czasu.
18:4.2 (210.5) Do każdej stolicy większego sektora przydzielonych jest trzech Doskonalących Czasu, jednak w odróżnieniu od Pradawnych Czasu, nie ma potrzeby, aby wszyscy trzej przebywali tam cały czas. Od czasu do czasu jeden z tej trójki może być nieobecny, gdy odbywa osobistą naradę z Pradawnymi Czasu w sprawie dobra jego domeny.
18:4.3 (210.6) Ci potrójni władcy większych sektorów z wyjątkową doskonałością wypracowują szczegóły administracyjne, stąd ich nazwa – Doskonalący Czasu. Gdy zapisujemy nazwy tych istot ze świata duchowego, mamy problemy z ich tłumaczeniem na wasz język i bardzo często trudno jest uzyskać zadowalające tłumaczenie. Nie chcemy używać określeń arbitralnych, które dla was mogą nic nie znaczyć, stąd często mamy trudności z wybraniem odpowiedniej nazwy, takiej, która będzie dla was jasna a jednocześnie będzie w pewnym sensie odzwierciedlać oryginał.
18:4.4 (210.7) Doskonalący Czasu mają przydzielony do swych rządów średnich rozmiarów korpus Niebiańskich Radców, Perfektorów Mądrości i Wszechświatowych Cenzorów. Mają jeszcze większą ilość Możnych Posłańców, Posiadających Wysokie Uprawnienia i Nieposiadających Imienia i Numeru. Jednak większość rutynowej pracy większych sektorów prowadzona jest przez Niebiańskich Opiekunów i Asystentów Wysokiego Syna. Te dwie grupy wybierane są spośród utrójcowionego potomstwa, zarówno osobowości Raju-Havony jak i gloryfikowanych śmiertelników-finalistów. Niektóre z tych dwóch klas istot, utrójcowionych przez stworzonych, są utrójcowiane ponownie przez Rajskie Bóstwa, a potem wysyłane jako pomoc administracyjna dla rządów superwszechświatów.
18:4.5 (211.1) Większość Niebiańskich Opiekunów i Asystentów Wysokiego Syna przydzielona jest do służby w większych i mniejszych sektorach, ale Utrójcowieni Kuratorzy (Trójcą objęci serafini i pośredni) są urzędnikami sądów wszystkich trzech sekcji i funkcjonują w trybunałach Pradawnych Czasu, Doskonalących Czasu i Niedawnych Czasu. Utrójcowionych Ambasadorów (Trójcą objętych, wznoszących się śmiertelników, z gatunku zespolonego z Synem czy Duchem) spotyka się wszędzie we wszechświecie, ale większość z nich służy w mniejszych sektorach.
18:4.6 (211.2) Zanim systemy rządowe siedmiu superwszechświatów ukształtowały się w pełni, praktycznie wszyscy administratorzy rozmaitych sekcji tych rządów, za wyjątkiem Pradawnych Czasu, służyli jako praktykanci, ze zróżnicowanym czasem trwania praktyki, na różnych światach doskonałego wszechświata Havony, pod kierownictwem Wiecznych Czasu. Te utrójcowione potem istoty przeszły ponadto okres szkolenia pod kierunkiem Wiecznych Czasu, zanim zostały przydzielone do służby Pradawnych Czasu, Doskonalących Czasu i Niedawnych Czasu. Są one wszystkie wytrawnymi, wypróbowanymi i doświadczonymi administratorami.
18:4.7 (211.3) Gdy po pobycie na światach waszego mniejszego sektora, awansujecie do zarządu Splandonu, wcześnie ujrzycie Doskonalących Czasu, gdyż ci wysocy władcy są blisko związani z tymi siedemdziesięcioma światami większych sektorów, które zajmują się zaawansowanym szkoleniem wznoszących się istot czasu. Doskonalący Czasu osobiście przyjmują grupowe przysięgi od wznoszących się absolwentów szkół większych sektorów.
18:4.8 (211.4) Praca pielgrzymów czasu na światach otaczających zarząd większego sektora jest głównie natury intelektualnej, w odróżnieniu od bardziej fizycznego i materialnego charakteru szkolenia na siedmiu sferach edukacyjnych mniejszego sektora i od zadań duchowych, realizowanych na czterystu dziewięćdziesięciu uniwersyteckich światach zarządu superwszechświata.
18:4.9 (211.5) Choć zapisani jesteście tylko w rejestrze większego sektora, Splandonu, który obejmuje ten wszechświat lokalny, skąd pochodzicie, będziecie musieli przejść każdą z dziesięciu głównych sekcji waszego superwszechświata. Zanim dotrzecie do Uversy, zobaczycie wszystkich trzydziestu Doskonalących Czasu z Orvontonu.
18:5.1 (211.6) Niedawni Czasu są najmłodsi spośród najwyższych władców superwszechświatów; w grupach po trzech kierują sprawami mniejszych sektorów. W swej naturze są partnerami Doskonalących Czasu, ale we władzy administracyjnej im podlegają. Jest dokładnie dwadzieścia jeden tysięcy tych wspaniałych osobowo, jak i bosko efektywnych osobowości Trójcy. Byli oni stworzeni równocześnie i razem przeszli szkolenie Havony, pod kierunkiem Wiecznych Czasu.
18:5.2 (211.7) Niedawni Czasu posiadają korpus współpracowników i asystentów, podobny do tego, jaki mają Doskonalący Czasu. Dodatkowo mają oni przydzieloną ogromną liczbę różnych, niższych klas istot niebiańskich. W administracji mniejszych sektorów wykorzystują oni sporą liczbę przebywających w tych sektorach wznoszących się śmiertelników, personel różnych kolonii kurtuazyjnych oraz różne grupy istot pochodzących od Nieskończonego Ducha.
18:5.3 (211.8) Rządy mniejszych sektorów interesują się w znacznym stopniu, chociaż nie tylko, ważnymi problemami materialnymi superwszechświatów. Sfery mniejszych sektorów są zarządami Nadrzędnych Kontrolerów Fizycznych. Na tych właśnie światach wznoszący się śmiertelnicy prowadzą studia i eksperymenty, mające do czynienia z funkcjonowaniem Najwyższych Centrów Mocy trzeciej klasy i wszystkich siedmiu klas Nadrzędnych Kontrolerów Fizycznych.
18:5.4 (212.1) Ponieważ rząd mniejszego sektora tak intensywnie koncentruje się na problemach fizycznych, jego trzej Niedawni Czasu rzadko są razem na sferze stołecznej. Przeważnie jednego z nich nie ma, kiedy omawia zagadnienia z Doskonalącymi Czasu z większego, nadzorującego sektora albo jest nieobecny, gdy reprezentuje Pradawnych Czasu na rajskich zgromadzeniach wysokich, od Trójcy pochodzących istot. Zamieniają się oni z Doskonalącymi Czasu w reprezentowaniu Pradawnych Czasu na najwyższych radach w Raju. W międzyczasie inny Niedawny Czasu może być nieobecny, ponieważ jako inspektor objeżdża światy zarządu wszechświatów lokalnych, podległych jego jurysdykcji. Ale co najmniej jeden z tych władców zawsze pozostaje na służbie, w zarządzie mniejszego sektora.
18:5.5 (212.2) Kiedyś wszyscy poznacie trzech Niedawnych Czasu, odpowiedzialnych za wasz mniejszy sektor, Ensę, skoro musicie przejść przez ich ręce, gdy idziecie do wewnątrz, do światów szkoleniowych większych sektorów. Kiedy wznosicie się do Uversy, przejdziecie tylko jedną grupę sfer szkoleniowych mniejszych sektorów.
18:6.1 (212.3) Osobowości Trójcy klasy „Czasu” nie działają na stanowiskach administracyjnych poniżej poziomu rządów superwszechświata. W rozwijających się wszechświatach lokalnych działają oni jako doradcy i konsultanci. Jednoczący Czasu są grupą osobowości łącznikowych, przydzielonych przez Rajską Trójcę podwójnym władcom wszechświatów lokalnych. Każdy zorganizowany i zamieszkały wszechświat lokalny ma przydzielonego jednego z tych rajskich doradców, który działa dla kreacji lokalnej jako reprezentant Trójcy, a w pewnych aspektach, Ojca Wszechświatowego.
18:6.2 (212.4) Istnieje siedemset tysięcy tych istot, choć nie wszystkie mają swój przydział. Korpus rezerwowy Jednoczących Czasu działa w Raju jako Najwyższa Rada Regulacyjna Wszechświata.
18:6.3 (212.5) Ci obserwatorzy Trójcy w specyficzny sposób koordynują funkcje administracyjne wszystkich gałęzi rządu wszechświatowego, od wszechświatów lokalnych w górę, przez rządy sektorów, do superwszechświata – stąd ich nazwa – Jednoczący Czasu. Sporządzają oni trojakie raporty dla swych przełożonych. Informują Niedawnych Czasu, z mniejszego sektora, o sprawach natury fizycznej i częściowo intelektualnej; Doskonalących Czasu, z większego sektora, informują o wydarzeniach intelektualnych i częściowo duchowych; Pradawnych Czasu, w stolicy superwszechświata, informują o zagadnieniach duchowych i częściowo rajskich.
18:6.4 (212.6) Ponieważ są istotami pochodzącymi od Trójcy, wszystkie obwody Raju są dla nich dostępne, aby się mogli porozumiewać i tym sposobem zawsze są w kontakcie ze sobą, jak i ze wszystkimi innymi osobowościami, w zależności od potrzeb, aż do najwyższych rad Raju.
18:6.5 (212.7) Jednoczący Czasu nie jest ściśle związany z rządem wszechświata lokalnego, do którego jest przydzielony. Oprócz pełnienia obowiązków obserwatora, działa on jedynie na żądanie władz lokalnych. Jest członkiem z urzędu wszystkich głównych rad i wszystkich ważniejszych zgromadzeń kreacji lokalnej, ale nie bierze udziału w proceduralnych rozważaniach problemów administracyjnych.
18:6.6 (213.1) Kiedy wszechświat lokalny zostaje ustanowiony w światłości i życiu, jego gloryfikowane istoty współpracują bez ograniczeń z Jednoczącym Czasu, który wtedy posiada szersze możliwości działania w takiej domenie ewolucyjnej doskonałości. Jednak jest on nadal zasadniczo ambasadorem Trójcy i rajskim doradcą.
18:6.7 (213.2) Wszechświat lokalny zarządzany jest bezpośrednio przez Boskiego Syna, pochodzącego od dwóch Bóstw, ale ten Syn stale ma przy swym boku rajskiego brata, osobowość pochodzącą od Trójcy. W wypadku tymczasowej nieobecności Syna Stwórcy w zarządzie jego wszechświata lokalnego, ci władcy, którzy go zastępują, kierują się zasadniczo radami Jednoczącego Czasu, gdy podejmują ważniejsze decyzje.
18:7.1 (213.3) Te osobowości wysokiego pochodzenia, od Trójcy, są rajskimi doradcami władców stu konstelacji każdego wszechświata lokalnego. Jest siedemdziesiąt milionów Wiernych Czasu i podobnie jak u Jednoczących Czasu, nie wszyscy są na służbie. Ich rajski korpus rezerwowy stanowi Komisję Doradczą do spraw Międzywszechświatowej Etyki i Samorządu. Wierni Czasu kolejno zmieniają się na służbie, zgodnie z zarządzeniami najwyższej rady ich korpusu rezerwowego.
18:7.2 (213.4) Wszystkim tym, czym Jednoczący Czasu jest dla Syna Stwórcy z wszechświata lokalnego, Wierni Czasu są dla Synów Vorondadeków, którzy rządzą konstelacjami kreacji lokalnej. Są oni w najwyższym stopniu oddani i bosko wierni, gdy pracują dla dobra przydzielonych im konstelacji, stąd ich nazwa – Wierni Czasu. Działają wyłącznie jako doradcy, nigdy nie biorą udziału w funkcjach administracyjnych, chyba, że są o to proszeni przez władze konstelacji. Nie są też bezpośrednio zainteresowani działalnością edukacyjną dla wznoszących się pielgrzymów, prowadzoną na zaprojektowanych sferach szkoleniowych, otaczających zarząd konstelacji. Wszystkie tego typu przedsięwzięcia są pod nadzorem Synów Vorondadeków.
18:7.3 (213.5) Wszyscy Wierni Czasu, funkcjonujący w konstelacjach wszechświata lokalnego, są odpowiedzialni bezpośrednio przed Jednoczącym Czasu i są pod jego jurysdykcją. Nie posiadają rozległego systemu porozumiewania się między sobą, będąc zazwyczaj ograniczeni do związków wzajemnych w granicach wszechświata lokalnego. Każdy Wierny Czasu, służący w Nebadonie, może się komunikować i się komunikuje ze wszystkimi innymi istotami swojej klasy, służącymi w tym wszechświecie lokalnym.
18:7.4 (213.6) Podobnie jak Jednoczący Czasu w zarządzie wszechświata, Wierni Czasu mają w stolicach konstelacji swe osobiste rezydencje, niezależne od rezydencji należących do szefów administracyjnych tych domen. Ich mieszkania naprawdę są skromne w porównaniu z domami Vorondadeków, władców konstelacji.
18:7.5 (213.7) Wierni Czasu są ostatnim ogniwem długiego łańcucha doradczo-administracyjnego, który rozciąga się od świętych sfer Ojca Wszechświatowego, położonych w pobliżu centrum wszystkich rzeczy, do podstawowych sekcji wszechświatów lokalnych. Porządek istot, pochodzących od Trójcy, zatrzymuje się na konstelacjach; żaden rajski doradca nie przebywa na stałe w systemach składowych konstelacji czy na światach zamieszkałych. Te ostatnie jednostki administracyjne w pełni podlegają jurysdykcji istot rodzimych dla wszechświatów lokalnych.
18:7.6 (213.8) [Przedstawione przez Niebiańskiego Radcę z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 19
19:0.1 (214.1) TA rajska grupa, określana jako partnerzy-pochodzący od Trójcy, obejmuje Nauczycieli-Synów Trójcy, zaliczanych także do Rajskich Synów Boga, trzy grupy wysokich administratorów superwszechświatowych i w pewnym sensie nieosobową kategorię Natchnionych Duchów Trójcy. Nawet mieszkańców Havony można właściwie zaklasyfikować do osobowości Trójcy, razem z licznymi grupami istot, które przebywają w Raju. W tych rozważaniach omawiane będą następujące istoty pochodzące od Trójcy:
19:0.2 (214.2) 1. Nauczyciele-Synowie Trójcy.
19:0.3 (214.3) 2. Perfektorzy Mądrości.
19:0.4 (214.4) 3. Niebiańscy Radcy.
19:0.5 (214.5) 4. Wszechświatowi Cenzorzy.
19:0.6 (214.6) 5. Natchnione Duchy Trójcy.
19:0.7 (214.7) 5. Mieszkańcy Havony.
19:0.8 (214.8) 7. Obywatele Raju.
19:0.9 (214.9) Poza Nauczycielami-Synami Trójcy i być może Natchnionymi Duchami Trójcy, te grupy istot posiadają określoną liczebność; ich stworzenie jest zdarzeniem przeszłym i zakończonym.
19:1.1 (214.10) Spośród wszystkich objawionych wam wysokich klas osobowości niebiańskich, tylko Nauczyciele-Synowie Trójcy działają w podwójnym charakterze. Z racji swego pochodzenia mają naturę Trójcy, w działaniu są prawie zupełnie oddani służbie Boskiego synostwa. Są istotami łącznikowymi, które zapełniają wszechświatową lukę między osobowościami pochodzącymi od Trójcy a tymi o podwójnym pochodzeniu.
19:1.2 (214.11) Podczas gdy ilość Niezmiennych Synów Trójcy zamyka się liczbą skończoną, Nauczycieli-Synów jest coraz więcej. Nie wiem, jaka będzie ostateczna liczba Nauczycieli-Synów. Mogę natomiast oznajmić, że w ostatnim okresowym raporcie dla Uversy, rajski zapis wykazywał, że na służbie jest 21.001.624.821 tych Synów.
19:1.3 (214.12) Istoty te są jedyną grupą objawionych wam Synów Boga, którzy pochodzą od Rajskiej Trójcy. Ich terenem działania jest wszechświat centralny i superwszechświaty, a ogromny ich korpus jest przydzielony do każdego wszechświata lokalnego. Służą także na poszczególnych planetach, jak to robią inni Rajscy Synowie Boga. Ponieważ struktura wielkiego wszechświata nie jest w pełni ukształtowana, znaczną liczbę Nauczycieli-Synów trzyma się w rezerwie, w Raju. Zgłaszają się oni do służby w nagłych potrzebach oraz do zadań nadzwyczajnych we wszystkich sekcjach wielkiego wszechświata, na samotnych światach w przestrzeni, we wszechświatach lokalnych i superwszechświatach oraz na światach Havony. Działają także w Raju, jednak najlepiej będzie odłożyć ich szczegółowe rozważanie, aż zaczniemy omawiać Rajskich Synów Boga.
19:1.4 (215.1) W związku z tym należy odnotować, że Nauczyciele-Synowie są najwyższymi koordynującymi osobowościami, pochodzącymi od Trójcy. W tak rozległym wszechświecie wszechświatów zawsze istnieje wielkie niebezpieczeństwo popełnienia błędu, wskutek zawężonego punktu widzenia, w wyniku poddania się złu, nieodłącznemu wycinkowym koncepcjom rzeczywistości i boskości.
19:1.5 (215.2) Na przykład: umysł ludzki pragnie zazwyczaj podchodzić do filozofii kosmicznej, zobrazowanej w tych objawieniach, idąc od prostego i skończonego do złożonego i nieskończonego, od ludzkich początków do boskich przeznaczeń. Jednak taka droga nie prowadzi do mądrości duchowej. Procedura taka jest najłatwiejszą drogą dotarcia do pewnych form wiedzy o początkach, ale w najlepszym wypadku może objawić jedynie pochodzenie człowieka; objawia niewiele albo i nic o jego boskim przeznaczeniu.
19:1.6 (215.3) Nawet w trakcie badania biologicznej ewolucji człowieka na Urantii, pojawiają się poważne obiekcje odnośnie wyłącznie historycznego podejścia do jego współczesnego statusu i bieżących problemów. Prawdziwa perspektywa jakiegokolwiek problemu rzeczywistości – ludzkiej czy boskiej, ziemskiej czy kosmicznej – odsłania się tylko dzięki pełnemu i bezstronnemu badaniu oraz zestawieniu trzech stadiów rzeczywistości wszechświatowej: pochodzenia, historii i przeznaczenia. Prawidłowe zrozumienie tych trzech rzeczywistości empirycznych daje podstawę mądrej oceny stanu obecnego.
19:1.7 (215.4) Gdy ludzki umysł próbuje stosować filozoficzną metodę zaczynania od niższego, aby podchodzić do wyższego, czy to w biologii czy w teologii, zawsze istnieje niebezpieczeństwo popełnienia czterech błędów w rozumowaniu:
19:1.8 (215.5) 1. Może on zupełnie chybić i nie dostrzec ostatecznego, kompletnego, ewolucyjnego celu czy to osobistych osiągnięć czy to kosmicznego przeznaczenia.
19:1.9 (215.6) 2. Może popełnić najwyższą pomyłkę filozoficzną, zbytnio upraszczając kosmiczną rzeczywistość ewolucyjną (empiryczną), dochodząc tym samym do zniekształconych faktów, wypaczonej prawdy i braku zrozumienia przeznaczeń.
19:1.10 (215.7) 3. Dociekanie przyczynowości jest badaniem historii. Jednak znajomość tego jak powstaje istota, niekoniecznie przynosi inteligentne zrozumienie obecnego statusu i prawdziwego charakteru takiej istoty.
19:1.11 (215.8) 4. Sama tylko historia nie potrafi odpowiednio wyjaśnić przyszłego rozwoju – przeznaczenia. Skończone początki są pomocne, ale tylko boskie przyczyny ujawniają końcowe skutki. Wiecznych zakończeń nie widać w czasowych początkach. Teraźniejszość może być właściwie interpretowana tylko w świetle wzajemnie zależnej przeszłości i przyszłości.
19:1.12 (215.9) Dlatego też, z tych i jeszcze innych przyczyn, używamy metody dotarcia do człowieka i jego planetarnych problemów, zaczynając czasowo-przestrzenną podróż od nieskończonego, wiecznego i boskiego Rajskiego Źródła i Centrum całej osobowej rzeczywistości i całej kosmicznej egzystencji.
19:2.1 (215.10) Perfektorzy Mądrości są wyspecjalizowanym wytworem Rajskiej Trójcy, przeznaczonym do uosabiania Boskiej mądrości w superwszechświatach. Istnieje dokładnie siedem miliardów tych istot, których miliard jest przydzielony do każdego z siedmiu superwszechświatów.
19:2.2 (215.11) Perfektorzy Mądrości, tak jak ich partnerzy – Niebiańscy Radcy i Wszechświatowi Cenzorzy – przyswoili mądrość Raju, Havony i rajskich sfer Ojca, za wyjątkiem Diviningtonu. Po takiej praktyce Perfektorzy mądrości zostali na stałe przydzieleni do służb Pradawnych Czasu. Nie służą oni ani w Raju ani na światach orbit Raju-Havony, zajmują się wyłącznie administracją w rządach superwszechświatów.
19:2.3 (216.1) Gdziekolwiek i kiedykolwiek działa Perfektor Mądrości, tam i wtedy funkcjonuje Boska mądrość. Działania tych wspaniałych i majestatycznych osobowości charakteryzują się aktualną i doskonałą w uzewnętrznianiu wiedzą i mądrością. Nie odzwierciedlają oni mądrości Rajskiej Trójcy, oni są tą mądrością. Są oni źródłem mądrości dla wszystkich nauczycieli, stosujących wiedzę wszechświatową, są fontanną rozwagi i głęboką studnią roztropności dla instytucji zajmujących się nauczaniem i poznawaniem we wszystkich wszechświatach.
19:2.4 (216.2) Pochodzenie mądrości jest dwojakie, wywodzi się ona z doskonałości boskiej wnikliwości, naturalnej dla istot doskonałych oraz z osobistego doświadczenia, nabytego przez istoty ewolucyjne. Perfektorzy Mądrości są Boską mądrością rajskiej, doskonałej wnikliwości Bóstwa. Ich pomocnicy administracyjni na Uversie, Możni Posłańcy, Nieposiadający Imienia i Numeru oraz Posiadający Wysokie Uprawnienia, gdy działają razem, są wszechświatową mądrością doświadczenia. Boska istota może posiadać doskonałość Boskiej wiedzy. Ewolucyjny śmiertelnik może kiedyś osiągnąć doskonałość wiedzy wznoszących się istot, ale żadna z tych istot, oddzielnie, nie wyczerpuje potencjałów całej możliwej wiedzy. W związku z tym, kiedy tylko w kierowaniu superwszechświatem potrzebne jest osiągnięcie maksymalnej mądrości administracyjnej, ci perfektorzy mądrości, posiadający Boską wnikliwość, zawsze współdziałają z tymi wznoszącymi się osobowościami, które doszły do pełnienia wysokich funkcji we władzy superwszechświatowej przez empiryczne trudy postępu ewolucyjnego.
19:2.5 (216.3) Perfektorzy Mądrości zawsze będą potrzebować uzupełniającej wiedzy empirycznej, dla dopełnienia ich roztropności administracyjnej. Zakłada się jednak, że wysoki i dotychczas nieosiągnięty poziom mądrości może zostać ewentualnie osiągnięty przez rajskich finalistów po tym, jak zostaną kiedyś wprowadzeni w siódme stadium egzystencji duchowej. Jeśli konkluzja ta jest prawidłowa, wtedy istoty doprowadzone do doskonałości, w procesie ewolucyjnego wznoszenia się, zostaną bez wątpienia najbardziej efektywnymi administratorami wszechświata, jakich kiedykolwiek znało całe stworzenie. Wierzę, że takie jest wysokie przeznaczenie finalistów.
19:2.6 (216.4) Wszechstronność Perfektorów Mądrości umożliwia im uczestnictwo we wszystkich praktycznie niebiańskich służbach dla wznoszących się istot. Perfektorzy Mądrości i moja klasa osobowości, Niebiańscy Radcy, razem z Wszechświatowymi Cenzorami, są najwyższymi klasami istot, jakie mogą się podejmować objawiania prawdy poszczególnym planetom i systemom i objawiają tę prawdę niezależnie od tego, czy te planety i systemy są w swych wczesnych epokach, czy też ustanowione w światłości i życiu. Od czasu do czasu my wszyscy kontaktujemy się ze służbami działającymi dla wznoszących się śmiertelników – począwszy od planety we wstępnej fazie życia, poprzez wszechświat lokalny do superwszechświata – zwłaszcza w tym ostatnim.
19:3.1 (216.5) Te istoty, pochodzące od Trójcy, są radą Bóstwa dla domen siedmiu superwszechświatów. Nie odzwierciedlają one Boskiej rady Trójcy, one są tą radą. Na służbie jest dwadzieścia jeden miliardów Radców, a trzy ich miliardy przydzielone jest do każdego superwszechświata.
19:3.2 (217.1) Niebiańscy Radcy są towarzyszami Wszechświatowych Cenzorów i Perfektorów Mądrości i są im równi, ponieważ z każdą z ostatnio wymienionych osobowości związanych jest od jednego do siedmiu Radców. Wszystkie te trzy klasy uczestniczą w rządzie Pradawnych Czasu, razem z większymi i mniejszymi sektorami, we wszechświatach lokalnych i w konstelacjach, jak również w radach władców systemów lokalnych.
19:3.3 (217.2) Działamy jako jednostki, tak jak ja to robię, gdy redaguję to oświadczenie, ale działamy również w trójkach, kiedy okoliczności tego wymagają. Kiedy pełnimy funkcje wykonawcze, wtedy zawsze współpracują ze sobą: Perfektor Mądrości, Wszechświatowy Cenzor i od jednego do siedmiu Niebiańskich Radców.
19:3.4 (217.3) Jeden Perfektor Mądrości, siedmiu Niebiańskich Radców i jeden Wszechświatowy Cenzor stanowią trybunał boskości Trójcy, najwyższe objazdowe ciało doradcze we wszechświatach czasu i przestrzeni. Taka grupa, złożona z dziewięciu istot, zwana jest trybunałem, który albo stwierdza fakty albo objawia prawdę, a kiedy zasiada, aby rozsądzić problem i wydać decyzję, jest to dokładnie tak, jak gdyby Pradawni Czasu orzekali o sprawie, jako że w żadnej z kronik superwszechświatowych taki werdykt nigdy nie był podważony przez Pradawnych Czasu.
19:3.5 (217.4) Kiedy działa trzech Pradawnych Czasu, działa Rajska Trójca. Kiedy trybunał dziewięciu istot decyduje, w wyniku wspólnych obrad, praktycznie biorąc jest to tak, jakby wypowiedzieli się Pradawni Czasu. I tym właśnie sposobem Rajscy Władcy nawiązują osobisty kontakt z poszczególnymi światami, systemami i wszechświatami w sprawach administracji i zasad rządzenia.
19:3.6 (217.5) Niebiańscy Radcy są doskonałością Boskiej rady Rajskiej Trójcy. Reprezentujemy radę doskonałości, faktycznie nią jesteśmy. Kiedy jesteśmy uzupełniani przez empiryczną radę naszych towarzyszy, doskonałych i Trójcą objętych istot z ewolucyjnego wznoszenia się, nasze wspólne wnioski są nie tylko kompletne, ale również doskonałe. Kiedy nasza zespołowa rada zostanie sporządzona, orzeczona, zatwierdzona i ogłoszona przez Wszechświatowego Cenzora, jest bardzo prawdopodobne, że zbliża się ona do poziomu wszechświatowej kompletności. Werdykty takie reprezentują najbliższe możliwe podejścia do absolutnej postawy Bóstwa, tak jak są związane z sytuacją i dotyczą problemu w obrębie ograniczeń czasu-przestrzeni.
19:3.7 (217.6) Siedmiu Niebiańskich Radców, w połączeniu z utrójcowionym ewolucyjnym trio – Możnym Posłańcem, Posiadającym Wysokie Uprawnienia i Nieposiadającym Imienia i Numeru – reprezentuje najlepsze, superwszechświatowe zbliżenie do zjednoczenia ludzkiego punktu widzenia i Boskiej postawy, na poziomach znaczeń duchowych i wartości rzeczywistości zbliżonych do rajskich. Tak wielkie zbliżenie zjednoczonych, kosmicznych postaw stworzonego i Stwórcy, przewyższają tylko obdarzenia Rajskich Synów, którzy w każdym stadium doświadczania osobowości są zarówno Bogami jak i ludźmi.
19:4.1 (217.7) Istnieje dokładnie osiem miliardów Wszechświatowych Cenzorów. Te unikalne istoty są osądem Bóstwa. Nie są one jedynie odzwierciedleniem decyzji doskonałości, one są osądem Rajskiej Trójcy. Nawet Pradawni Czasu nie zasiadają w sądzie inaczej niż w towarzystwie Wszechświatowych Cenzorów.
19:4.2 (217.8) Do każdego z miliarda światów wszechświata centralnego wysłany jest jeden Cenzor i zostaje przydzielony do administracji planetarnej przebywającego tam Wiecznego Czasu. Ani Perfektorzy Mądrości ani Niebiańscy Radcy nie są tak przydzielani na stałe do administracji Havony i zupełnie nie rozumiemy, dlaczego Wszechświatowi Cenzorzy pozostają we wszechświecie centralnym. Ich obecne funkcje raczej nie uzasadniają ich przydziału do Havony, dlatego też przypuszczamy, że są oni tutaj w przewidywaniu potrzeb pewnej przyszłej epoki wszechświata, kiedy populacja Havony może się częściowo zmienić.
19:4.3 (218.1) Miliard Cenzorów przydzielonych jest do każdego z siedmiu superwszechświatów. Funkcjonują oni we wszystkich sekcjach siedmiu superwszechświatów, zarówno jako jednostki jak i w związkach z Perfektorami Mądrości i Niebiańskimi Radcami. Tak więc Cenzorzy działają na wszystkich poziomach wielkiego wszechświata, od doskonałych światów Havony do rad Władców Systemu, nieodmiennie uczestniczą także we wszystkich osądach na koniec systemu sprawiedliwości na światach ewolucyjnych.
19:4.4 (218.2) Kiedykolwiek i gdziekolwiek obecny jest Wszechświatowy Cenzor, wtedy i tam jest osąd Bóstwa. A ponieważ Cenzorzy zawsze wydają swoje wyroki razem z Perfektorami Mądrości i Niebiańskimi Radcami, decyzje takie zawierają w sobie jednolitą mądrość, radę i osąd Rajskiej Trójcy. W tym prawniczym trio, Perfektor Mądrości wyrażałby znaczenie „byłem”, Niebiański Radca „będę”, lecz Wszechświatowy Cenzor zawsze jest „jestem”.
19:4.5 (218.3) Cenzorzy są osobowościami podsumowującymi we wszechświecie. Kiedy tysiąc świadków złożyło oświadczenia – albo i milion – kiedy odezwał się głos mądrości i została zarejestrowana rada boskości, kiedy zostało dodane oświadczenie wznoszącej się doskonałości, wtedy działa Cenzor i natychmiast pojawia się bezbłędne i boskie podsumowanie wszystkiego tego, co się zdarzyło; i takie orzeczenie reprezentuje boskie rozstrzygnięcie, podsumowanie i treść ostatecznej, doskonałej decyzji. Dlatego też, kiedy przemówi Cenzor, nikt już nie może się wypowiadać, ponieważ Cenzor określa prawdziwe i nieomylne podsumowanie wszystkiego tego, co uprzednio zaszło. Gdy on przemawia, nie ma odwołania.
19:4.6 (218.4) Bardzo dobrze rozumiem, jak działa umysł Perfektora Mądrości, ale na pewno nie pojmuję w pełni działania orzekającego umysłu Wszechświatowego Cenzora. Wydaje mi się, że Cenzorzy formułują nowe znaczenia i dają początek nowym wartościom, powstałym ze związków faktów, prawd i odkryć, przedstawionych im podczas rozpatrywania spraw wszechświatowych. Jest prawdopodobne, że z kombinacji doskonałej wnikliwości Stwórcy i doskonałego doświadczenia stworzonego, Wszechświatowi Cenzorzy potrafią dokonać oryginalnych interpretacji. Bez wątpienia, z tego związku rajskiej perfekcji i wszechświatowego doświadczenia wynikają nowe wartości w ostatecznościach.
19:4.7 (218.5) Jednak na tym nie kończą się nasze trudności, gdy idzie o zrozumienie działania umysłów Wszechświatowych Cenzorów. Biorąc pod uwagę wszystko, co wiemy, lub co przypuszczamy o funkcjonowaniu Cenzora w każdej danej sytuacji wszechświatowej, zauważamy, że wciąż nie potrafimy przewidzieć decyzji lub przepowiedzieć werdyktów. Bardzo dokładnie określamy prawdopodobną konsekwencję związku postawy Stwórcy i doświadczenia istoty stworzonej, jednak takie wnioski nie zawsze pokrywają się dokładnie z przewidywaniami wyjaśnień Cenzora. Jest całkiem możliwe, że Cenzorzy są w pewien sposób związani z Bóstwem-Absolutem, w przeciwnym razie nie potrafimy wyjaśnić wielu ich decyzji i orzeczeń.
19:4.8 (218.6) Perfektorzy Mądrości, Niebiańscy Radcy i Wszechświatowi Cenzorzy, razem z siedmioma klasami Najwyższych Osobowości Trójcy, stanowią te dziesięć grup istot, które czasem nazywane są Niezmiennymi Synami Trójcy. Razem tworzą oni wielki korpus administratorów, władców, wykonawców, doradców, radców i sędziów Trójcy. Ich liczba nieco przekracza trzydzieści siedem miliardów. Dwa miliardy siedemdziesiąt przebywa we wszechświecie centralnym a nieco ponad pięć miliardów w każdym superwszechświecie.
19:4.9 (219.1) Bardzo trudno jest zobrazować funkcjonalne ograniczenia Niezmiennych Synów Trójcy. Błędem byłoby twierdzić, że ich czyny są ograniczone w sensie skończonym, ponieważ istnieją sprawozdania w zapisach superwszechświata, które mówią co innego. Działają oni na każdym poziomie wszechświatowej administracji czy orzecznictwa, narzucanym przez warunki czasowo-przestrzenne, a odnosi się to do przeszłości, teraźniejszości i przyszłej ewolucji wszechświata nadrzędnego.
19:5.1 (219.2) Niewiele będę mógł wam opowiedzieć o tym, co dotyczy Natchnionych Duchów Trójcy, gdyż są one jednymi z nielicznych, istniejących, całkowicie tajnych klas istot; bez wątpienia są tajne, gdyż nie mogą się całkowicie objawić nawet tym z nas, którzy pochodzą z pobliża źródła ich stworzenia. Zostali powołani do bytu aktem Rajskiej Trójcy i mogą być wykorzystani przez dowolne, pojedyncze Bóstwo, przez dwa Bóstwa, jak również przez wszystkie trzy. Nie wiemy czy liczba tych Duchów jest stała, czy wciąż ich przybywa, jednak skłonni jesteśmy przypuszczać, że ich liczba nie jest stała.
19:5.2 (219.3) Nie rozumiemy w pełni ani natury, ani działania Natchnionych Duchów. Mogą one ewentualnie należeć do kategorii duchów superosobowych. Wydają się działać we wszystkich znanych obwodach i wygląda na to, że działają prawie niezależnie od czasu i przestrzeni. Jednak bardzo mało o nich wiemy, za wyjątkiem tego, że możemy wydedukować ich charakter z natury ich działań, których rezultaty dostrzegamy tak wyraźnie tu i ówdzie we wszechświatach.
19:5.3 (219.4) W pewnych okolicznościach Natchnione Duchy mogą się indywidualizować w takim stopniu, że mogą być rozpoznane przez istoty pochodzące od Trójcy. Widziałem ich. Jednak niższe klasy istot niebiańskich nigdy nie będą mogły rozpoznać któregokolwiek z nich. Przy kierowaniu rozwijającymi się wszechświatami, wynikają od czasu do czasu pewne okoliczności, w których dowolna istota pochodząca od Trójcy może bezpośrednio użyć tych Duchów do pomocy w wykonywaniu jej zadań. Wiemy zatem, że one istnieją i że w pewnych okolicznościach możemy zażądać ich pomocy i ją dostać, rozpoznając czasem ich obecność. Jednak nie stanowią one części wyraźnej i konkretnie objawionej organizacji, kierującej wszechświatami czasowo-przestrzennymi, zanim te materialne kreacje nie zostaną ustanowione w światłości i życiu. Nie mają one wyraźnie dostrzegalnego miejsca w obecnej strukturze czy administracji siedmiu rozwijających się superwszechświatów. Są tajemnicą Rajskiej Trójcy.
19:5.4 (219.5) Melchizedekowie z Nebadonu nauczają, że przeznaczeniem Natchnionych Duchów Trójcy jest działać kiedyś, w wiecznej przyszłości, na miejscu Samotnych Posłańców, których szeregi powoli, lecz stale się wykruszają, w wyniku ich przydziałów, jako towarzyszy do pewnych typów utrójcowionych synów.
19:5.5 (219.6) Natchnione Duchy są samotnymi Duchami we wszechświecie wszechświatów. Jako Duchy są one bardzo podobne do Samotnych Posłańców, oprócz tego, że ci ostatni są wyraźnie osobowościami. Większość tego, co wiemy o Natchnionych Duchach, dowiedzieliśmy się od Samotnych Posłańców, którzy wykrywają ich bliskość dzięki swej naturalnej wrażliwości na obecność Natchnionych Duchów, która działa zgoła tak niezawodnie, jak igła magnetyczna, kiedy wskazuje magnetyczny biegun. Kiedy Samotny Posłaniec znajduje się w pobliżu Natchnionego Ducha Trójcy, uświadamia on sobie jakościowy przejaw tej boskiej obecności i ma także bardzo konkretne, ilościowe postrzeganie, które umożliwia mu rozpoznanie klasyfikacji czy liczby obecnych Duchów.
19:5.6 (220.1) Opowiem może jeszcze jedną ciekawą rzecz. Kiedy Samotny Posłaniec przebywa na planecie, której mieszkańcy są zamieszkali przez Dostrajacze Myśli, tak jak na Urantii, jest on świadomy pobudzenia jakościowego w swoim wykrywaniu-wrażliwości na obecność ducha. W takich przypadkach nie ma pobudzenia ilościowego, jest tylko percepcja jakościowa. Na planecie, do której Dostrajacze nie przybywają, kontakt z tubylcami nie powoduje takiej reakcji. Taki fakt sugeruje, że Dostrajacze Myśli są w jakiś sposób spokrewnione lub związane z Natchnionymi Duchami Rajskiej Trójcy. W pewnych stadiach swej działalności mogą być one ewentualnie związane z nimi w jakiś sposób, ale tak naprawdę nie wiemy jak. Jedni i drudzy pochodzą z pobliża centrum i źródła wszystkich rzeczy, jednak nie są tą samą klasą istot. Dostrajacze myśli pochodzą tylko od Ojca, Natchnione Duchy są potomstwem Rajskiej Trójcy.
19:5.7 (220.2) Natchnione Duchy najwyraźniej nie należą do schematu ewolucyjnego rozwoju poszczególnych planet czy wszechświatów, a przecież wydają się być prawie wszędzie. Nawet kiedy formułuję tę wypowiedź, osobista wrażliwość towarzyszącego mi Samotnego Posłańca wskazuje na obecność Ducha tej klasy, na to, że Duch klasy Natchnionej posiadający moc trzeciej wielkości jest z nami w tym właśnie momencie, około siedmiu metrów od nas. Trzecia wielkość mocy sugeruje tę możliwość, że trzy Natchnione Duchy działają tutaj razem.
19:5.8 (220.3) Samotny Posłaniec jest jedyną istotą, spośród ponad dwunastu ich klas towarzyszących mi w tym momencie, świadomą obecności tych tajemniczych bytów Trójcy. I dalej, kiedy w ten sposób dowiadujemy się o bliskości tych boskich Duchów, wszyscy na równi nic nie wiemy o rodzaju ich misji. Naprawdę nie wiemy, czy są one tylko ciekawymi obserwatorami naszych poczynań, czy może w jakiś, nieznany nam sposób, faktycznie przyczyniają się do pomyślnej realizacji naszego zadania.
19:5.9 (220.4) Wiemy, że Nauczyciele-Synowie Trójcy poświęcają się świadomemu oświecaniu wszechświatowych istot. Doszedłem do konkretnego wniosku, że Natchnione Duchy Trójcy również działają jako nauczyciele określonych domen, metodą nadświadomości. Jestem przekonany, że istnieje rozległe gremium istotnej wiedzy duchowej, prawd nieodzownych dla osiągnięcia wyższych sukcesów duchowych, których nie można przyjąć świadomie; samoświadomość mogłaby skutecznie przeszkodzić w dokładności ich odbioru. Jeśli dobrze rozumiemy tę ideę, a cała moja klasa istot ją podziela, być może misją Natchnionych Duchów jest pokonanie tych trudności, likwidacja luki we wszechświatowym schemacie oświecenia moralnego i zaawansowania duchowego. Uważamy, że ci nauczyciele dwóch rodzajów, pochodzący od Trójcy, w swojej działalności są w pewien sposób związani ze sobą, jednak nie mamy w tej sprawie zupełnej pewności.
19:5.10 (220.5) Bratałem się z doskonalącymi się śmiertelnikami na światach szkoleniowych superwszechświata i na wiecznych orbitach Havony, z uduchowionymi i wznoszącymi się duszami z domen ewolucyjnych, ale nigdy nie mogli oni wykryć istnienia Natchnionych Duchów, które co jakiś czas były bardzo blisko nas, jak to wykazywała zdolność ich wykrywania u Samotnych Posłańców. Rozmawiałem często ze wszystkimi klasami Synów Bożych, wysokich i niskich i oni tak samo nie uświadamiają sobie napomnień otrzymanych od Natchnionych Duchów Trójcy. Mogą wspominać i wspominają swe przeszłe doświadczenia, mogą przywodzić na myśl zdarzenia, które są trudne do wytłumaczenia, gdy się nie bierze pod uwagę działania tych Duchów. Jednak za wyjątkiem Samotnych Posłańców a czasem istot pochodzących od Trójcy, nikt z niebiańskiej rodziny nigdy nie uświadamiał sobie bliskości Natchnionych Duchów.
19:5.11 (221.1) Nie wierzę, aby Natchnione Duchy Trójcy bawiły się ze mną w chowanego. Prawdopodobnie próbują one tak samo usilnie mi się objawić, jak ja pragnę się z nimi porozumieć; nasze trudności i ograniczenia muszą być obopólne i naturalne. Cieszę się, że nie ma we wszechświecie arbitralnych tajemnic, zatem nigdy nie ustanę w wysiłkach rozwiązania tajemnicy odosobnienia tych Duchów, należących do mojej klasy stworzenia.
19:5.12 (221.2) I z tego wszystkiego wy, śmiertelnicy, którzy właśnie robicie pierwszy krok na wiecznej drodze, możecie zrozumieć, że musicie iść naprzód długą drogą, zanim wyjdziecie poza „wizualną” i „materialną” pewność. Długo jeszcze będziecie zależni od wiary i korzystać będziecie z objawienia, jeśli chcecie iść szybko i bezpiecznie.
19:6.1 (221.3) Mieszkańcy Havony stworzeni są bezpośrednio przez Rajską Trójcę a ich liczba przekracza pojmowanie waszych prostych umysłów. Urantianie nie mogą również zrozumieć uzdolnień, nieodłącznych tak bosko doskonałym istotom, jak te właśnie klasy wiecznego wszechświata, pochodzące od Trójcy. Nigdy nie wyobrazicie sobie dokładnie tych gloryfikowanych istot. Musicie z tym poczekać na wasze przybycie do Havony, kiedy ich powitacie jako waszych duchowych towarzyszy.
19:6.2 (221.4) Zaprzyjaźnicie się na wieczność z tymi wspaniałymi istotami, kiedy długo przebywać będziecie na miliardzie światów kultury Havony. A jak głęboka jest taka przyjaźń, jaka się zawiązuje pomiędzy najniższą osobową istotą ze światów przestrzeni a tymi wysokimi, osobowymi istotami, rodzimymi dla doskonałych sfer wszechświata centralnego! Wznoszący się śmiertelnicy, poprzez długi i pełen miłości związek z mieszkańcami Havony, wynagradzają sobie w znacznym stopniu duchowe ubóstwo wcześniejszych stadiów rozwoju śmiertelnika. Jednocześnie, przez kontakty ze wznoszącymi się pielgrzymami, Havonerzy nabierają doświadczenia, które w niemałym stopniu przezwycięża empiryczne braki ich życia, przeżywanego zawsze w boskiej doskonałości. Wielka i obopólna korzyść wynika z tego, zarówno dla wznoszących się śmiertelników jak i dla mieszkańców Havony.
19:6.3 (221.5) Mieszkańcy Havony, podobnie jak inne osobowości pochodzące od Trójcy, istnieją z założenia w boskiej doskonałości i tak jak u innych osobowości, pochodzących od Trójcy, upływ czasu może wzbogacić zasoby ich własności empirycznych. Jednak w przeciwieństwie do Niezmiennych Synów Trójcy, Havonerzy mogą się rozwijać w swym statusie, mogą mieć nie objawioną, przyszłą wieczność-przeznaczenie. Przykładem tego są ci Havonerzy, którzy dzięki służbie urzeczywistniają połączenie się z fragmentem Ojca, nie Dostrajaczem, a tym samym kwalifikują się do członkostwa w Korpusie Finalizmu Śmiertelników. A są jeszcze inne korpusy finalistów, dostępne dla mieszkańców wszechświata centralnego.
19:6.4 (221.6) Ewolucja statusu mieszkańców Havony daje okazję do wielu spekulacji na Uversie. Skoro nieustannie przenikają oni do wielu Rajskich Korpusów Finalizmu i ponieważ nie stwarza się ich więcej, wydaje się, że liczba mieszkańców pozostających w Havonie wciąż się zmniejsza. Ostateczne konsekwencje tych przemieszczeń nigdy nie zostały nam objawione, ale nie wierzymy, że kiedyś Havona zupełnie opróżni się z jej mieszkańców. Rozważaliśmy teorię, że kiedyś Havonerzy być może przestaną wstępować do korpusów finalistów, w epokach kolejnego stwarzania poziomów przestrzeni zewnętrznej. Rozważaliśmy także ideę, że w tych kolejnych epokach wszechświata, wszechświat centralny może być zaludniony przez mieszaną grupę osiadłych w nim istot, takich jego obywateli, z których tylko część będzie pierwotnymi mieszkańcami Havony. Nie wiemy, jaka klasa albo jaki rodzaj istot ma osiągnąć status przyszłych mieszkańców Havony, ale myślimy o:
19:6.5 (222.1) 1. Univitatach, którzy teraz są stałymi obywatelami konstelacji wszechświata lokalnego.
19:6.6 (222.2) 2. Przyszłych typach śmiertelników, którzy mogą być zrodzeni na zamieszkałych sferach superwszechświatów, w rozkwicie epok światłości i życia.
19:6.7 (222.3) 3. Arystokracji duchowej, przybywającej z kolejnych wszechświatów zewnętrznych.
19:6.8 (222.4) Wiemy, że w poprzedniej epoce wszechświata Havona była w pewnym sensie odmienna od Havony z epoki obecnej. Sądzimy, że jest w zasadzie logiczne przypuszczać, iż teraz jesteśmy świadkami tych powolnych przemian we wszechświecie centralnym, których wyników spodziewamy się w epokach nadchodzących. Jedna rzecz jest pewna: wszechświat nie jest statyczny, tylko Bóg jest niezmienny.
19:7.1 (222.5) W Raju przebywają liczne grupy wspaniałych istot, Obywateli Raju. Porządek doskonalenia wznoszących się, wolą obdarzonych istot, nie dotyczy ich bezpośrednio, dlatego też te istoty nie są w pełni objawiane śmiertelnikom Urantii. Istnieje ponad trzy tysiące klas tych niebiańskich istot inteligentnych; ostatnia ich grupa była uosobiona równocześnie z nakazem Trójcy, realizującym stwórczy plan dla siedmiu superwszechświatów czasu i przestrzeni.
19:7.2 (222.6) Obywatele Raju i mieszkańcy Havony czasami są określani razem jako osobowości Raju-Havony.
19:7.3 (222.7) Tak się kończy opowieść o tych istotach, które zostały powołane do istnienia przez Rajską Trójcę. Żadna z nich nigdy nie zbłądziła, a przecież posiadają one wolną wolę w najwyższym tego słowa znaczeniu.
19:7.4 (222.8) Istoty pochodzące od Trójcy mają prerogatywy przemieszczania się, dzięki którym są one niezależne od osobowości transportujących, takich jak serafini. We wszechświecie wszechświatów my wszyscy możemy poruszać się prawie bez ograniczeń i szybko. Za wyjątkiem Natchnionych Duchów Trójcy, nie możemy osiągać prawie niewiarygodnej prędkości Samotnych Posłańców, ale potrafimy tak zużytkować całkowitą sumę udogodnień transportowych przestrzeni, że wyruszając ze stolicy superwszechświata, możemy dotrzeć do dowolnego jego punktu w czasie nieco krótszym niż rok Urantii. Ja potrzebuję 109 dni waszego czasu na podróż z Uversy na Urantię.
19:7.5 (222.9) Tymi samymi sposobami możemy natychmiastowo komunikować się ze sobą. Cała nasza klasa stworzenia jest w kontakcie z każdym członkiem wszystkich kategorii dzieci Rajskiej Trójcy, za wyjątkiem Natchnionych Duchów.
19:7.6 (222.10) [Przedstawione przez Niebiańskiego Radcę z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 20
20:0.1 (223.1) SYNÓW Boga, działających w superwszechświecie Orvontonie, zalicza się do trzech głównych grup:
20:0.2 (223.2) 1. Zstępujący Synowie Boga.
20:0.3 (223.3) 2. Wznoszący się Synowie Boga.
20:0.4 (223.4) 3. Utrójcowieni Synowie Boga.
20:0.5 (223.5) Zstępujące klasy synostwa obejmują osobowości powstałe bezpośrednio aktem boskiego stworzenia. Wznoszący się synowie, tacy jak istoty śmiertelne, osiągają ten sam status przez empiryczny udział w stwórczej procedurze, zwanej ewolucją. Utrójcowieni Synowie są grupą istot o złożonym pochodzeniu, obejmującą wszystkie istoty objęte Rajską Trójcą, nawet, jeśli nie pochodzą bezpośrednio od Trójcy.
20:1.1 (223.6) Wszyscy zstępujący Synowie Boga posiadają wysokie, boskie pochodzenie. Poświęcają się oni służbie zstępowania, działają na światach i w systemach czasu i przestrzeni, ułatwiając tam postęp we wspinaczce do Raju niskim istotom ewolucyjnego pochodzenia, wznoszącym się synom Boga. Spośród licznych klas zstępujących Synów, siedem opisanych będzie w tych narracjach. Synowie, którzy wywodzą się od Bóstw, przebywających na centralnej Wyspie Światłości i Życia, zwani są Rajskimi Synami Boga i obejmują trzy następujące klasy:
20:1.2 (223.7) 1. Synowie Stwórcy – Michałowie.
20:1.3 (223.8) 2. Synowie-Arbitrzy – Avonale.
20:1.4 (223.9) 3. Nauczyciele-Synowie Trójcy – Daynale.
20:1.5 (223.10) Pozostałe cztery klasy zstępującego synostwa znane są jako Synowie Boga wszechświata lokalnego:
20:1.6 (223.11) 4. Synowie Melchizedecy.
20:1.7 (223.12) 5. Synowie Vorondadecy.
20:1.8 (223.13) 6. Synowie Lanonandecy.
20:1.9 (223.14) 7. Nosiciele Życia.
20:1.10 (223.15) Melchizedecy są wspólnym potomstwem Syna Stwórcy z wszechświata lokalnego, Stwórczego Ducha i Ojca Melchizedeka. Zarówno Vorondadecy jak i Lanonandecy zostali powołani do bytu przez Syna Stwórcę i jego towarzyszkę, Stwórczego Ducha. Vorondadecy najlepiej są znani jako Najwyżsi Ojcowie Konstelacji; Lanonandecy jako Władcy Systemu i Książęta Planetarni. Trojaka klasa Nosicieli Życia została powołana do bytu przez Syna Stwórcy i Stwórczego Ducha, w połączeniu z jednym z trzech Pradawnych Czasu, sprawujących jurysdykcję nad superwszechświatem. Natura i działalność Synów Boga z wszechświata lokalnego jest znacznie lepiej zobrazowana w tych przekazach, które zajmują się zagadnieniami kreacji lokalnych.
20:1.11 (224.1) Pochodzenie Rajskich Synów Boga jest trojakie: Synowie pierwszej klasy albo Synowie Stwórcy, powoływani są do istnienia przez Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna; Synowie drugiej klasy, albo Synowie-Arbitrzy, są dziećmi Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha; Nauczyciele-Synowie Trójcy są potomstwem Ojca, Syna i Ducha. Z punktu widzenia służby, czczenia i modlitwy, Rajscy Synowie są jak jeden, ich duch jest jeden a ich działalność jest identyczna, gdy idzie o jakość i doskonałość.
20:1.12 (224.2) Tak jak rajskie klasy Czasu okazały się boskimi administratorami, tak klasy Rajskich Synów objawiły się jako niebiańscy opiekunowie, którzy stwarzają, służą, obdarzają, sądzą, nauczają i objawiają prawdę. We wszechświecie wszechświatów zakres ich działalności rozciąga się od obrzeży wiecznej Wyspy aż do zamieszkałych światów czasu i przestrzeni; we wszechświecie centralnym i superwszechświatach spełniają różnorodne posługi, nieujawnione w tych narracjach. Zorganizowani są rozmaicie, w zależności od natury i miejsca ich służby, ale we wszechświecie lokalnym zarówno Synowie-Nauczyciele jak i Arbitrzy służą pod kierunkiem Syna Stwórcy, zarządzającego tą domeną.
20:1.13 (224.3) Synowie Stwórcy wydają się posiadać wyposażenie duchowe, skoncentrowane w ich osobach, które kontrolują i którym mogą obdarzać, tak jak to zrobił wasz własny Syn Stwórcą, kiedy wylał swego ducha na wszystkie ciała śmiertelne na Urantii. Każdy Syn Stwórcy jest wyposażony w taką duchową moc przyciągającą we własnej domenie; uświadamia on sobie osobiście każde działanie i każde uczucie każdego zstępującego Syna Boga, służącego w jego domenie. Jest to Boskie odbicie, kopia we wszechświecie lokalnym, tej absolutnej duchowej mocy przyciągającej Wiecznego Syna, która umożliwia mu dotarcie do wszystkich jego Rajskich Synów, ustanowienie i utrzymywanie kontaktu z nimi, bez znaczenia, gdzie mogą się znajdować w całym wszechświecie wszechświatów.
20:1.14 (224.4) Rajscy Synowie Stwórcy działają nie tylko jako Synowie, podczas swej zstępującej służby opieki i obdarzenia, ale po ukończeniu ich misji obdarzających każdy z nich działa jako Ojciec stworzonego przez siebie wszechświata, podczas gdy inni Synowie Boga kontynuują tę służbę obdarzania i wywyższania duchowego, której celem jest pozyskanie planet, jedna po drugiej, dla dobrowolnego uznania miłości pełnej władzy Ojca Wszechświatowego. Działalność taka osiąga swój punkt kulminacyjny, kiedy istoty stworzone poświęcają się czynieniu woli Rajskiego Ojca oraz gdy planeta jest lojalna wobec panowania we wszechświecie jego Syna Stwórcy.
20:1.15 (224.5) W siedmiorakim Synu Stwórcy, Stwórca i stworzony są na zawsze połączeni w wyrozumiałym, pełnym sympatii i miłosierdzia związku. Cała klasa Michała – Synowie Stwórcy – jest tak niepowtarzalna, że rozważanie natury i działalności tych Synów będzie treścią następnego przekazu z tej grupy, podczas gdy niniejsza narracja zajmować się będzie głównie dwoma pozostałymi klasami rajskiego synostwa: Synami-Arbitrami i Nauczycielami-Synami Trójcy.
20:2.1 (224.6) Za każdym razem, kiedy oryginalna i absolutna idea istoty, wyrażona przez Wiecznego Syna, jednoczy się z nowym i boskim ideałem kochającej służby, wyobrażonym przez Nieskończonego Ducha, stwarzany jest nowy i oryginalny Syn Boga, Rajski Syn-Arbiter. Synowie ci są klasą Avonali, w odróżnieniu od klasy Michałów – Synów Stwórców. Choć nie są oni stwórcami w sensie osobistym, są blisko związani z Michałami w całej ich działalności. Avonale są planetarnymi opiekunami i sędziami, urzędnikami sprawującymi władzę sędziowską nad domenami czasu-przestrzeni, dla wszystkich gatunków, dla wszystkich światów i we wszystkich wszechświatach.
20:2.2 (225.1) Mamy powody wierzyć, że całkowita liczba Synów-Arbitrów w wielkim wszechświecie wynosi około miliarda. Jest to klasa samorządna, kierowana przez swoją najwyższą radę w Raju, składającą się z doświadczonych Avonali, wybranych spośród ich służb we wszystkich wszechświatach. Jednak, kiedy Avonale są przydzieleni i oddelegowani do wszechświata lokalnego, służą pod kierownictwem Syna Stwórcy tej domeny.
20:2.3 (225.2) Avonale są Rajskimi Synami, służącymi we wszechświatach lokalnych i obdarzającymi sobą indywidualne planety. I skoro każdy Syn Avonal ma niepowtarzalną osobowość, skoro nie ma dwóch takich samych, ich praca jest indywidualnie unikalna w tych domenach, gdzie przebywają, gdzie często wcielają się w formę ciała śmiertelnego a czasem się rodzą z ziemskich matek na światach ewolucyjnych.
20:2.4 (225.3) W dodatku do swojej służby na wyższych poziomach administracyjnych, Avonale pełnią trojakie funkcje na światach zamieszkałych:
20:2.5 (225.4) 1. Czynności sędziowskie. Avonale działają na zakończenie planetarnych systemów sprawiedliwości. Z biegiem czasu dziesiątki a nawet setki takich misji może być przeprowadzone na każdym, indywidualnym świecie a Avonale mogą iść do tych samych czy jakichś innych światów, niezliczoną ilość razy jako kończący system sprawiedliwości wyzwoliciele śpiących przetrwałych istot.
20:2.6 (225.5) 2. Misje arbitrażowe. Odwiedziny planetarne tego typu następują zazwyczaj przed przybyciem Syna obdarzającego. Podczas takiej misji Avonal pojawia się na danym świecie jako dorosła osoba, dzięki technice wcielenia, nie obejmującej ziemskich narodzin. Po tej pierwszej i typowej arbitrażowej wizycie, Avonale mogą służyć wiele razy na stanowisku arbitrażowym na tej samej planecie, zarówno przed, jak i po pojawieniu się Syna obdarzającego. Podczas tych, dodatkowych misji arbitrażowych, Avonal może się zjawić, choć niekoniecznie, w materialnej i widzialnej formie, ale żaden z nich nie będzie zrodzony na danym świecie jako bezradne niemowlę.
20:2.7 (225.6) 3. Misje obdarzające. Wszyscy Synowie Avonale obdarzają sobą przynajmniej raz jakiś gatunek śmiertelny, na jakimś świecie ewolucyjnym. Odwiedziny sędziowskie są liczne, misje arbitrażowe mogą być wielokrotne, ale na każdej planecie pojawia się tylko jeden Syn obdarzający. Kobiety rodzą obdarzających Avonali, tak jak Michał z Nebadonu wcielił się na Urantii.
20:2.8 (225.7) Nie ma żadnych ograniczeń odnośnie tego, ile razy Synowie Avonalni mogą służyć na misjach arbitrażowych czy obdarzających, zazwyczaj jednak, gdy dokonali tego siedem razy, następuje zawieszenie takich czynności na korzyść innych, którzy mieli mniej tego rodzaju posług. Synowie, którzy obdarzali wielokrotnie, są potem przydzielani do wysokiej, osobistej rady Syna Stwórcy i biorą tym samym udział w administrowaniu sprawami wszechświatowymi.
20:2.9 (225.8) W każdej pracy, wykonywanej na światach zamieszkałych i dla tych światów, Synom-Arbitrom pomagają dwie klasy istot z wszechświata lokalnego – Melchizedekowie i archaniołowie – a kiedy są na misjach obdarzających, towarzyszą im także Gwiazdy Błyszczące Wieczorne, również pochodzące z kreacji lokalnych. Rajskim Synom drugiej klasy, Avonalom, pomagają we wszystkich ich planetarnych wysiłkach, pełną mocą i władzą, Rajscy Synowie pierwszej klasy – Synowie Stwórcy z tych wszechświatów lokalnych, w których Avonale działają. Działalność Avonali na sferach zamieszkałych jest w istocie tak samo efektywna i zadowalająca, jak służba Synów Stwórców na takich, zamieszkałych przez śmiertelników światach.
20:3.1 (226.1) Avonale znani są jako Synowie-Arbitrzy, ponieważ są oni wysokimi sędziami sfer, wydającymi orzeczenia w kolejnych systemach sprawiedliwości na światach czasu. Przewodniczą przebudzeniu śpiących przetrwałych, zasiadają w sądzie sfery, doprowadzają do końca system zawieszonej sprawiedliwości, wykonują rozporządzenia epoki próbnego miłosierdzia, ponownie rozpatrują przydział zadań dla istot z przestrzeni, pełniących służbę planetarną podczas nowego systemu sprawiedliwości a po zakończeniu swej misji powracają do zarządu swego wszechświata lokalnego.
20:3.2 (226.2) Kiedy Avonale osądzają przeznaczenie epoki, wyrokują o losie gatunków ewolucyjnych i chociaż mogą wydać orzeczenia wygaszające tożsamość istot osobowych, nie wykonują takich wyroków. Werdykty tego rodzaju egzekwowane są wyłącznie przez władze superwszechświata.
20:3.3 (226.3) Przybycie na świat ewolucyjny Rajskiego Avonala, w celu zakończenia systemu sprawiedliwości i zapoczątkowania nowej epoki planetarnego postępu, niekoniecznie musi być misją arbitrażową czy misją obdarzającą. Misje arbitrażowe czasami są wcieleniami a misje obdarzające są nimi zawsze; to znaczy, podczas wykonywania takich zadań Avonale służą na planecie literalnie w formie materialnej. Pozostałe ich wizyty są natury „proceduralnej” i podczas pełnienia takiej funkcji w służbie planetarnej Avonal nie wciela się. Jeśli Syn-Arbiter przybędzie na zakończenie systemu sprawiedliwości wyłącznie jako sędzia, przybywa on na planetę jako istota duchowa, niewidzialna dla istot materialnych danej domeny. Takie wizyty proceduralne zdarzają się wielokrotnie w długiej historii zamieszkałego świata.
20:3.4 (226.4) Synowie Avonale mogą działać jako sędziowie planetarni zarówno przed doświadczeniami arbitrażowymi jak i obdarzającymi. Jednak podczas każdej takiej misji wcielony Syn będzie osądzał przemijającą, planetarną epokę, podobnie jak to robi Syn Stwórca, wcielony na misji obdarzającej w formie ciała materialnego. Kiedy Rajski Syn odwiedza świat ewolucyjny i staje się jednym z ludzi, jego pobyt kończy system sprawiedliwości i stanowi osąd domeny.
20:4.1 (226.5) Zanim na planecie pojawi się Syn obdarzający, zamieszkały świat odwiedzany jest zazwyczaj przez Rajskiego Avonala na misji arbitrażowej. Jeśli jest to wstępna wizyta arbitrażowa, Avonal zawsze pojawia się wcielony jako istota materialna. Pojawia się on na przydzielonej mu planecie jako dorosły mężczyzna gatunku ludzkiego, istota w pełni widzialna dla śmiertelnych istot tego czasu i pokolenia, pozostająca z nimi w kontakcie materialnym. Podczas trwania wcielenia arbitrażowego, związek Syna Avonalnego z siłami duchowymi, lokalnymi i wszechświatowymi, jest pełny i nieprzerwany.
20:4.2 (226.6) Planeta może mieć wiele odwiedzin arbitrażowych, zarówno przed jak i po pojawieniu się Syna obdarzającego. Może być odwiedzana wiele razy przez tego samego albo przez różnych Avonali, działających jako sędziowie na koniec systemu sprawiedliwości, ale takie proceduralne misje osądu nie są ani misjami obdarzającymi ani arbitrażowymi; Avonale również nie wcielają się w takich wypadkach. Nawet jeśli planeta błogosławiona jest wieloma misjami arbitrażowymi, Avonale nie zawsze wcielają się w śmiertelnika; a kiedy służą w formie ciała śmiertelnego, zawsze zjawiają się jako dorosła istota danej domeny; nie rodzą się z kobiety.
20:4.3 (227.1) Podczas wcielenia, tak na misji obdarzającej jak i arbitrażowej, Rajscy Synowie posiadają Dostrajacze i te Dostrajacze są odmienne dla każdego wcielenia. Dostrajacze, zamieszkujące umysły wcielonych Synów Boga, nigdy nie mogą mieć nadziei zyskania osobowości przez zespolenie się z ludzko-boską istotą, którą zamieszkują, ale są one często uosabiane zarządzeniem Ojca Wszechświatowego. Tacy Dostrajacze tworzą najwyższą radę Diviningtonu, kierującą administracją, identyfikacją i ekspediowaniem Nieodgadnionych Monitorów do domen zamieszkałych. Przyjmują oni także i akredytują Dostrajacze po ich powrocie na „łono Ojca”, po śmiertelnym rozkładzie ziemskich tabernakulów Dostrajaczy. W ten sposób wierne Dostrajacze sędziów świata stają się wzniosłymi szefami swej klasy.
20:4.4 (227.2) Urantia nigdy nie gościła Syna Avonala na misji arbitrażowej. Gdyby Urantia rozwijała się zgodnie z ogólnym planem dla światów zamieszkałych, byłaby błogosławiona misją arbitrażową w jakimś czasie pomiędzy dniami Adama a jej obdarzeniem przez Chrystusa Michała. Jednak zwyczajna kolejność pojawiania się Rajskich Synów na waszej planecie została zupełnie zdezorganizowana przez zjawienie się waszego Syna Stwórcy, dziewiętnaście wieków temu, gdy dokonywał swego końcowego obdarzenia.
20:4.5 (227.3) Urantia może jeszcze być odwiedzona przez Avonala, upoważnionego do wcielenia się na misji arbitrażowej, ale tego, co dotyczy przyszłego pojawienia się Rajskich Synów, nawet „aniołowie w niebie nie znają czasu ani sposobu takich odwiedzin”, gdyż świat obdarzony Michałem pozostaje pod specjalną i osobistą kuratelą Syna-Mistrza i jako taki jest w pełni zależny od jego osobistych planów i rozporządzeń. W przypadku waszego świata, jest to jeszcze bardziej skomplikowane przez obietnicę powrotu Michała. Niezależnie od nieporozumień, dotyczących pobytu Michała z Nebadonu na Urantii, jedna rzecz jest bez wątpienia prawdziwa – jego obietnica powrotu na wasz świat. Gdy patrzy się z tej perspektywy, tylko czas może pokazać przyszły porządek odwiedzin Rajskich Synów Boga na Urantii.
20:5.1 (227.4) Wieczny Syn jest wiecznym Słowem Boga. Wieczny Syn jest doskonałym wyrażeniem „pierwszej”, absolutnej i nieskończonej myśli swego wiecznego Ojca. Kiedy osobowy duplikat albo boskie rozszerzenie tego, Pierwszego Syna, rozpoczyna misję obdarzającą, wciela się w śmiertelnika, staje się literalną prawdą, że Boskie „Słowo stało się ciałem” i tym samym Słowo mieszka wśród niepozornych istot pochodzących od zwierząt.
20:5.2 (227.5) Na Urantii istnieje szeroko rozpowszechnione wierzenie, że celem Synowskiego obdarzenia jest wywarcie pewnego rodzaju wpływu na Ojca Wszechświatowego. Jednak wasze rozumowanie powinno doprowadzić was do wniosku, że to nie jest prawdą. Obdarzenia, dokonywane przez Synów Avonalnych i Michałowych, są nieodłączną częścią tego empirycznego procesu, którego celem jest uczynienie z tych Synów niezawodnych i wyrozumiałych sędziów i władców ludzi oraz planet czasu i przestrzeni. Misja siedmiorakiego obdarzenia jest najwyższym celem wszystkich Rajskich Synów Stwórców. I wszystkich Synów-Arbitrów ożywia również ten sam duch służby, który w tak wielkim stopniu charakteryzuje podstawowych Synów Stwórców i Wiecznego Syna z Raju.
20:5.3 (227.6) Jakaś klasa Rajskich Synów musi obdarzyć sobą każdy, zaludniony śmiertelnikami świat, żeby umożliwić Dostrajaczom Myśli zamieszkanie w umysłach wszystkich normalnych istot ludzkich takiej sfery, gdyż Dostrajacze nie przychodzą do wszystkich prawdziwych istot ludzkich, zanim Duch Prawdy nie zostanie wylany na wszystkie ciała; a zesłanie Ducha Prawdy zależy od powrotu do stolicy wszechświata Rajskiego Syna, który pomyślnie przeprowadził misję obdarzenia śmiertelników na rozwijającym się świecie.
20:5.4 (228.1) W długiej historii zamieszkałej planety występuje wiele osądów systemu sprawiedliwości i może się zdarzyć więcej niż jedna misja arbitrażowa, ale zazwyczaj tylko raz Syn obdarzający będzie służył na takiej sferze. Wymagane jest, aby każdy zamieszkały świat miał jednego Syna obdarzającego, który przybywa przeżyć pełne życie śmiertelnika, od narodzin do śmierci. Wcześniej czy później, niezależnie od statusu duchowego, przeznaczeniem każdego zamieszkałego przez śmiertelników świata jest gościć Syna-Arbitra na misji obdarzającej, za wyjątkiem jednej planety w każdym wszechświecie lokalnym, którą Syn Stwórca wybiera na misję swego obdarzenia w charakterze śmiertelnika.
20:5.5 (228.2) Gdy dowiecie się trochę więcej o Synach obdarzających, zrozumiecie, dlaczego w biegu historii Nebadonu Urantia jest obiektem tak wielkiego zainteresowania. Wasza mała i niewiele znacząca planeta jest ośrodkiem zainteresowania wszechświata lokalnego po prostu dlatego, że jest światem ojczystym śmiertelnika, Jezusa z Nazaretu. To ona była sceną ostatecznego i tryumfalnego obdarzenia dokonanego przez waszego Syna Stwórcę, tą areną, na której Michał zdobył najwyższą, osobistą władzę nad wszechświatem Nebadon.
20:5.6 (228.3) W stolicy swojego wszechświata lokalnego Syn Stwórca poświęca sporo swego czasu na doradzanie i instruowanie kolegium współdziałających z nim Synów, Arbitrów i innych, zwłaszcza po ukończeniu swego obdarzenia w formie śmiertelnika. Z miłością i oddaniem, z wrażliwym miłosierdziem i uczucia pełną rozwagą, Synowie-Arbitrzy obdarzają sobą światy w przestrzeni. I w żadnej mierze te planetarne służby nie są gorsze od obdarzeń śmiertelników, dokonywanych przez Michałów. Prawdą jest, że wasz Syn Stwórcy wybrał na swe ostatnie doświadczenia w charakterze istoty stworzonej domenę, która doznała wyjątkowych niepowodzeń. Jednak żadna planeta nigdy nie może znaleźć się w takim stanie, który dla jej duchowego podźwignięcia wymagałby obdarzenia Synem Stwórcy. Wystarczyłby równie dobrze jakikolwiek inny Syn z grupy obdarzającej, gdyż w całej swej pracy na światach wszechświata lokalnego Synowie-Arbitrzy są tak samo bosko efektywni i mądrzy, jak byłby ich rajski brat, Syn Stwórcy.
20:5.7 (228.4) Aczkolwiek tym Rajskim Synom zawsze grozi niepowodzenie, gdy dokonują wcieleń obdarzających, nie napotkałem jeszcze zapisu o niepowodzeniu czy odstępstwie na misji obdarzenia, czy to Syna-Arbitra czy Syna Stwórcy. Jedni i drudzy wywodzą się zbyt blisko od absolutnej perfekcji, żeby mogli zawieść. Podejmują wprawdzie ryzyko, stają się naprawdę istotami śmiertelnymi z krwi i kości, przez co zyskują unikalne doświadczenie istoty stworzonej, jednak tak dalece jak sięgają moje obserwacje, zawsze odnosili sukces. Nigdy nie zawiedli w realizacji celu misji obdarzającej. W całym Nebadonie, historia ich obdarzeń i służby planetarnej stanowi najszlachetniejszy i najbardziej fascynujący rozdział w historii waszego wszechświata lokalnego.
20:6.1 (228.5) Metoda, za pomocą której Rajski Syn przygotowuje się do wcielenia w śmiertelnika jako Syn obdarzenia, rodząc się z matki na obdarzanej planecie, jest wszechświatową tajemnicą; jakakolwiek próba docieczenia sposobu działania tej techniki z Sonaringtonu z góry skazana jest na pewne niepowodzenie. Niech wzniosła wiedza o śmiertelnym życiu Jezusa z Nazaretu przeniknie wasze dusze, jednak nie marnujcie waszych dociekań na bezużyteczne spekulacje, jak zostało przeprowadzone to tajemnicze wcielenie Michała z Nebadonu. Radujmy się wszyscy wiedzą i pewnością, że takie dzieła są możliwe dla Boskiej natury i nie traćmy czasu na czcze przypuszczenia, jaka metoda została użyta przez Boską mądrość dla realizacji tego fenomenu.
20:6.2 (229.1) Na misji obdarzającej w charakterze śmiertelnika, Rajski Syn zawsze rodzi się z kobiety i dorasta jako dziecko płci męskiej danej domeny, tak jak Jezus na Urantii. Tacy Synowie pełniący najwyższą służbę przeżywają dzieciństwo, potem dochodzą przez młodość do wieku męskiego, jak każda istota ludzka. Pod każdym względem stają się podobni śmiertelnikom tego gatunku, w którym się urodzili. Modlą się do Ojca, tak jak to czynią dzieci tej domeny, w której służą. Z materialnego punktu widzenia, ci ludzko-boscy Synowie żyją zwykłym życiem, oprócz tego, że nie zostawiają potomstwa na światach swego pobytu; jest to ograniczenie powszechnie narzucone wszystkim klasom Rajskich Synów obdarzających.
20:6.3 (229.2) Tak jak Jezus pracował na waszym świecie jako syn cieśli, tak również inni Rajscy Synowie pracują w różnym charakterze na planetach, które obdarzają. Trudno jest znaleźć zawód, jakim nie parałby się jakiś Rajski Syn podczas obdarzenia pewnej ewolucyjnej planety czasu.
20:6.4 (229.3) Kiedy Syn obdarzający opanuje doświadczenie życia śmiertelnym życiem, gdy osiągnie doskonałość w zestrojeniu się z zamieszkującym go Dostrajaczem, zaczyna on tę część misji planetarnej, której celem jest oświecenie umysłów i inspiracja dusz jego braci w ciele. Jako nauczyciele, Synowie ci poświęcają się wyłącznie duchowemu oświeceniu gatunku śmiertelnego na świecie, gdzie przebywają.
20:6.5 (229.4) Misje obdarzające Michałów i Avonali w charakterze śmiertelników, podczas gdy są porównywalne w większości aspektów, wcale nie są identyczne. Syn-Arbiter nigdy nie oświadcza: „Kto ujrzał Syna, ujrzał również Ojca”, jak to zrobił wasz Syn Stwórca na Urantii i w ciele. Obdarzający Avonal oznajmia: „Kto ujrzał mnie, ujrzał Wiecznego Syna Boga”. Synowie-Arbitrzy nie pochodzą bezpośrednio od Ojca Wszechświatowego, jak również nie wcielają się jako poddani woli Ojcowskiej; zawsze obdarzają sobą jako Rajscy Synowie, poddani woli Wiecznego Syna z Raju.
20:6.6 (229.5) Kiedy obdarzający Synowie, Stwórcy czy Arbitrzy, przechodzą bramę śmierci, pojawiają się ponownie na trzeci dzień. Jednak nie powinniście żywić idei, że zawsze spotyka ich taki tragiczny koniec, jaki spotkał Syna Stwórcę, który przebywał na waszym świecie dziewiętnaście wieków temu. Nadzwyczajne i niezwykle okrutne przeżycia, jakie przeszedł Jezus z Nazaretu, sprawiły, że Urantia stała się lokalnie znana jako „świat krzyża”. Nie ma potrzeby, aby tak nieludzko traktowano Syna Boga i znaczna większość planet zgotowała im bardziej troskliwe przyjęcie, pozwalając ukończyć misję śmiertelnika, zakończyć epokę, osądzić śpiących przetrwałych oraz zacząć nową epokę, bez zadawania im gwałtownej śmierci. Syn obdarzający musi umrzeć, musi przejść wszelkie autentyczne przeżycia śmiertelników danej domeny, jednak boski plan nie wymaga, aby ta śmierć była gwałtowna czy niezwykła.
20:6.7 (229.6) Kiedy obdarzających Synów nie spotyka gwałtowna śmierć, dobrowolnie rezygnują z życia i przechodzą bramę śmierci nie po to, żeby zaspokoić wymagania „surowej sprawiedliwości” czy „Boskiego gniewu”, ale raczej po to, aby zakończyć obdarzenie, „aby wypić kielich” misji wcielenia i osobistego doświadczenia we wszystkim, co stanowi życie istoty, tak jak jest ono przeżywane na planetach śmiertelnej egzystencji. Obdarzenie jest planetarną i wszechświatową koniecznością a śmierć materialna nie jest niczym innym, niż konieczną częścią misji obdarzenia.
20:6.8 (230.1) Kiedy się skończy wcielenie w śmiertelnika, Avonal pełniący tę służbę udaje się do Raju, zaakceptowany zostaje przez Ojca Wszechświatowego, wraca do wszechświata lokalnego swego przydziału i zostaje przyjęty przez Syna Stwórcę. Po czym obdarzający Avonal i Syn Stwórca posyłają ich wspólnego Ducha Prawdy, aby działał w sercach śmiertelnego gatunku, który żyje na świecie obdarzenia. W tych epokach wszechświata lokalnego, które upływają przed zdobyciem najwyższej władzy przez Syna Stwórcę, jest to wspólny duch obu Synów, uzupełniany przez Stwórczego Ducha. Różni się on nieco od Ducha Prawdy, właściwego dla tych epok wszechświata lokalnego, które następują po siódmym obdarzeniu Michała.
20:6.9 (230.2) Kiedy Syn Stwórca ukończy swe ostatnie obdarzenie, Duch Prawdy, posłany uprzednio do wszystkich światów obdarzenia typu Avonalnego w danym wszechświecie lokalnym, zmienia się w swej naturze, stając się bardziej literalnie duchem władcy Michała. Zjawisko to występuje równocześnie z wyzwoleniem Ducha Prawdy do służby na tej planecie, którą Michał obdarzył w charakterze śmiertelnika. Od tego czasu, każdy świat zaszczycony obdarzeniem Arbitra będzie dostawał takiego samego duchowego Pocieszyciela od siedmiorakiego Syna Stwórcy w powiązaniu z Synem-Arbitrem, jakiego mógłby dostać, gdyby Władca wszechświata osobiście wcielił się w Syna i obdarzył ten świat.
20:7.1 (230.3) Ci wysoce osobowi i wysoce duchowi Rajscy Synowie powołani są do istnienia przez Rajską Trójcę. W Havonie znani są jako klasa Daynali. W Orvontonie rejestrowani są jako Nauczyciele-Synowie Trójcy a nazywani są tak ze względu na ich pochodzenie. Na Salvingtonie nazywani są czasem Rajskimi Synami Duchowymi.
20:7.2 (230.4) Ilość Nauczycieli-Synów stale się zwiększa. Ostatnia transmisja ze spisu wszechświatowego podała liczbę tych Synów Trójcy, działających we wszechświecie centralnym i superwszechświatach, jako przekraczającą nieco dwadzieścia jeden miliardów, a nie uwzględnia ona rajskich rezerw, które obejmują ponad jedną trzecią wszystkich istniejących Nauczycieli-Synów Trójcy.
20:7.3 (230.5) Synostwo klasy Daynali nie stanowi organicznej części administracji wszechświata lokalnego czy superwszechświata. Członkowie tej klasy nie są ani stwórcami, ani wybawicielami, nie są też sędziami czy władcami. Nie interesują się tak bardzo administracją wszechświata, jak oświecaniem moralnym i rozwojem duchowym. Są wszechświatowymi dydaktykami, istotami poświęcającymi się duchowemu rozbudzeniu i moralnemu przewodnictwu dla wszystkich domen. Ich działalność jest blisko związana ze wznoszeniem się istot stworzonych do Raju, jak również z tą służbą, jaką pełnią osobowości Nieskończonego Ducha.
20:7.4 (230.6) Tacy synowie Trójcy podzielają wspólną naturę trzech Rajskich Bóstw, ale w Havonie wydają się bardziej odzwierciedlać naturę Ojca Wszechświatowego. W superwszechświatach wydają się wykazywać naturę Wiecznego Syna, podczas gdy w kreacjach lokalnych ukazują charakter Nieskończonego Ducha. We wszystkich wszechświatach są oni ucieleśnieniem służby i arbitrami mądrości.
20:7.5 (230.7) Nauczyciele-Synowie Trójcy, w przeciwieństwie do swych rajskich braci, Michałów i Avonali, nie przechodzą szkolenia przygotowawczego we wszechświecie centralnym. Są rozsyłani bezpośrednio do zarządów superwszechświatów a stamtąd przydzielani do służby w jakimś wszechświecie lokalnym. W służbie dla tych domen ewolucyjnych używają wspólnego wpływu duchowego Syna Stwórcy oraz związanych z nim Synów-Arbitrów, gdyż Daynale sami z siebie nie posiadają duchowej mocy przyciągającej.
20:8.1 (231.1) Rajscy Synowie Duchowi są unikalnymi istotami; pochodzą od Trójcy i są jedynymi istotami stworzonymi przez Trójcę, tak gruntownie związanymi z prowadzeniem wszechświatów podwójnego pochodzenia. Poświęcają się z zaangażowaniem służbie edukacyjnej dla istot śmiertelnych i niższych klas istot duchowych. Zaczynają swą pracę w systemach lokalnych, a w zależności od swych doświadczeń i wyników, awansują do wewnątrz, przez służbę w konstelacji, do najwyższej pracy w kreacji lokalnej. Po zatwierdzeniu mogą zostać ambasadorami duchowymi, reprezentującymi wszechświat lokalny, w którym służą.
20:8.2 (231.2) Nie wiem, jaka jest dokładna liczba Nauczycieli-Synów w Nebadonie; jest ich tam tysiące. Wielu szefów wydziałów w szkołach Melchizedeków należy do tej klasy, podczas gdy łączny personel, z którego się składa formalny Uniwersytet Salvingtonu, liczy ponad sto tysięcy istot z tymi Synami włącznie. Spora ich liczba przebywa na różnych morontialnych światach szkoleniowych, ale nie zajmują się wyłącznie rozwojem duchowym i intelektualnym stworzonych śmiertelników; nauczają również istoty seraficzne i inne, żyjące w kreacjach lokalnych. Wielu ich asystentów wybranych jest z szeregów istot utrójcowionych przez stworzonych.
20:8.3 (231.3) Nauczyciele-Synowie tworzą ciało, które kieruje wszystkimi egzaminami i prowadzi wszystkie testy kwalifikacyjne i zatwierdzające, dla wszystkich im podległych stadiów służb wszechświatowych, od wysuniętych strażników do obserwatorów gwiezdnych. Prowadzą oni epokowy cykl szkoleniowy, rozciągający się od kursów planetarnych aż do wysokiego Kolegium Mądrości na Salvingtonie. Uznanie, będące rezultatem wysiłków i osiągnięć, przyznaje się wszystkim – wznoszącym się śmiertelnikom czy ambitnym cherubinom – tym, którzy ukończyli to przedsięwzięcie mądrości i prawdy.
20:8.4 (231.4) Wszyscy Synowie Boga we wszystkich wszechświatach wiele zawdzięczają tym, zawsze oddanym, uniwersalnie biegłym, Nauczycielom-Synom Trójcy. Są to wysocy nauczyciele wszystkich osobowości duchowych, zawsze niezawodni i prawdziwi nauczyciele, nawet samych Synów Boga. Mogę przekazać wam zaledwie kilka szczegółów o niekończących się obowiązkach i funkcjach Nauczycieli-Synów. Rozległa domena funkcjonowania synostwa Daynali lepiej będzie rozumiana na Urantii, kiedy będziecie bardziej zaawansowani w inteligencji i kiedy się skończy duchowa izolacja waszej planety.
20:9.1 (231.5) Kiedy rozwój wydarzeń na świecie ewolucyjnym wskazuje na to, że nadchodzi czas rozpoczęcia epoki duchowej, Nauczyciele-Synowie Trójcy zawsze zgłaszają się do tej służby. Nie znacie tej klasy synostwa, ponieważ Urantia nigdy nie przechodziła epoki duchowej, millennium kosmicznego oświecenia. Jednak Nauczyciele-Synowie nawet teraz odwiedzają wasz świat, aby formułować plany dotyczące swego przyszłego pobytu na waszej sferze. Powinni zjawić się na Urantii wtedy, gdy jej mieszkańcy osiągną względne wyzwolenie z kajdan zwierzęcości i pęt materializmu.
20:9.2 (231.6) Nauczyciele-Synowie Trójcy nie mają nic wspólnego z zakończeniem planetarnych systemów sprawiedliwości. Ani nie sądzą umarłych ani nie transponują żywych, jednak na każdej planetarnej misji towarzyszy im Syn-Arbiter, który dokonuje tych czynności. Nauczyciele-Synowie interesują się wyłącznie zapoczątkowaniem epoki duchowej, świtem ery rzeczywistości duchowych na planecie ewolucyjnej. Ustanawiają oni prawdziwy, duchowy odpowiednik materialnej wiedzy i doczesnej mądrości.
20:9.3 (232.1) Nauczyciele-Synowie pozostają zazwyczaj tysiąc lat planetarnego czasu na planetach, które odwiedzają. Jeden Nauczyciel-Syn przewodniczy milenijnemu rządowi planetarnemu, mając asystę siedemdziesięciu towarzyszy swej klasy. Daynale nie wcielają się, albo inaczej, nie materializują się tak, aby mogli być widziani przez istoty śmiertelne, dlatego też kontakt ze światem, który odwiedzają, utrzymywany jest poprzez Gwiazdy Błyszczące Wieczorne, osobowości wszechświata lokalnego związane z Nauczycielami-Synami Trójcy.
20:9.4 (232.2) Daynale mogą wielokrotnie wracać do zamieszkałego świata a w rezultacie ich końcowej misji planeta zostanie doprowadzona do trwałego statusu sfery światłości i życia, do ewolucyjnego celu wszystkich światów zamieszkałych przez śmiertelników w obecnej epoce wszechświata. Działalność Korpusu Finalizmu Śmiertelników jest ściśle związana ze sferami ustanowionymi w światłości i życiu a funkcje planetarne tego Korpusu są połączone z działalnością Nauczycieli-Synów. Faktycznie, cała klasa synostwa Daynali jest blisko związana ze wszystkimi stadiami działalności finalistów w ewolucyjnych kreacjach czasu i przestrzeni.
20:9.5 (232.3) Nauczyciele-Synowie Trójcy wydają się tak całkowicie utożsamiać z systemem rozwoju śmiertelników we wstępnych stadiach ich ewolucyjnego wznoszenia się, że często skłania to nas do rozważań na temat ich ewentualnych związków z finalistami, w nieujawnionej dotąd misji w przyszłych wszechświatach. Zauważamy, że administratorzy superwszechświata są po części osobowościami pochodzącymi od Trójcy a po części wznoszącymi się istotami ewolucyjnymi, objętymi Trójcą. Wierzymy, że Nauczyciele-Synowie i finaliści zdobywają teraz doświadczenie w związkach czasowych, co może być szkoleniem wstępnym, przygotowującym ich do wspólnego działania w bliskich zależnościach, w pewnym, nie objawionym, przyszłym przeznaczeniu. My na Uversie wierzymy, że kiedy superwszechświaty zostaną ostatecznie ustanowione w światłości i życiu, ci Rajscy Nauczyciele-Synowie, którzy tak dokładnie zaznajomili się z problemami światów ewolucyjnych i którzy tak długo byli związani z działalnością śmiertelników ewolucyjnych, będą prawdopodobnie przeniesieni i połączeni na wieczność z Rajskim Korpusem Finalizmu.
20:10.1 (232.4) Wszyscy Rajscy Synowie Boga są boscy z pochodzenia i z natury. Działalność każdego Rajskiego Syna, na rzecz każdego świata, jest taka, jak gdyby ten pełniący służbę Syn był pierwszym i jedynym Synem Boga.
20:10.2 (232.5) Rajscy Synowie są boskim zobrazowaniem funkcjonalnych natur trzech osób Bóstwa dla domen czasu i przestrzeni. Synowie Stwórcy, Arbitrzy i Nauczyciele, są darem wiecznych Bóstw dla dzieci ludzkich i dla wszystkich innych istot wszechświatowych o potencjale wznoszenia się. Ci Synowie Boga są boskimi opiekunami, zawsze oddanymi swej pracy, polegającej na pomaganiu istotom czasu w osiąganiu przez nie wysokiego, duchowego celu wieczności.
20:10.3 (232.6) W Synach Stwórcach miłość Ojca Wszechświatowego zmieszana jest z miłosierdziem Wiecznego Syna a dla wszechświatów lokalnych ujawnia się ona w stwórczej mocy, miłości pełnej służbie i rozumnej, najwyższej władzy Michałów. W Synach-Arbitrach miłosierdzie Wiecznego Syna połączone jest ze służbą Nieskończonego Ducha a domenom ewolucyjnym objawia się w misji tych Avonali, polegającej na sądzeniu, służbie i obdarzaniu. W Nauczycielach-Synach Trójcy miłość, miłosierdzie i służba trzech Rajskich Bóstw skoordynowane są na najwyższych, czasowo-przestrzennych poziomach wartości i przedstawiane wszechświatom jako żywa prawda, Boska dobroć i prawdziwe, duchowe piękno.
20:10.4 (233.1) We wszechświatach lokalnych, te klasy synostwa współpracują ze sobą, aby objawić Bóstwa z Raju istotom z przestrzeni: Syn Stwórca jako Ojciec wszechświata lokalnego, obrazuje nieskończony charakter Ojca Wszechświatowego. Avonale jako obdarzający Synowie miłosierdzia, objawiają niedościgłą naturę Wiecznego Syna, przepełnionego nieskończonym współczuciem. Daynale-Synowie Trójcy, jako prawdziwi nauczyciele wznoszących się osobowości, objawiają nauczającą osobowość Nieskończonego Ducha. W bosko doskonałej współpracy, Michałowie, Avonale i Daynale przyczyniają się do aktualizowania i objawiania osobowości oraz władzy Boga Najwyższego czasowo-przestrzennym wszechświatom i w tych wszechświatach. W harmonii swych trójjednych działań, ci Rajscy Synowie Boga zawsze funkcjonują jako awangarda osobowości Bóstwa, kiedy podążają razem za nigdy niekończącą się ekspansją boskości Pierwszego Wielkiego Źródła i Centrum, od wiecznotrwałej Wyspy Raj ku nieznanym głębiom przestrzeni.
20:10.5 (233.2) [Przedstawione przez Perfektora Mądrości z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 21
21:0.1 (234.1) SYNOWIE Stwórcy tworzą wszechświaty lokalne czasu i przestrzeni i nimi władają. Ci stwórcy i władcy wszechświatów mają podwójne pochodzenie, uosabiają cechy Boga-Ojca i Boga-Syna. Jednak każdy Syn Stwórca różni się od innych, każdy jest unikalny, tak w swej naturze jak i w osobowości, każdy jest „jedynym zrodzonym Synem” doskonałego, Boskiego ideału, od którego pochodzi.
21:0.2 (234.2) Ojciec Wszechświatowy zawsze aprobuje i umacnia tych wysokich Synów, kiedy prowadzą swe szeroko zakrojone dzieło organizacji, rozwoju i doskonalenia wszechświata lokalnego. Związki wzajemne Synów Stwórców z ich Rajskim Ojcem są bliskie i doskonałe. Bez wątpienia głębokie uczucie Boskich rodziców do Boskiego potomstwa jest źródłem tej pięknej i nieomal boskiej miłości, jaką nawet ziemscy rodzice żywią wobec swych dzieci.
21:0.3 (234.3) Ci Rajscy Synowie pierwszej klasy uosabiani są jako Michałowie. Kiedy wychodzą z Raju, aby zakładać swe wszechświaty, nazywani są Stwórcami Michałami. Kiedy ustanowieni zostają jako najwyższa władza wszechświatów, zwani są Mistrzami Michałami. Czasami nawiązujemy do władcy waszego wszechświata, Nebadonu jako do Chrystusa Michała. Nieustannie i wiecznie panują ci Synowie, zgodnie z „klasą Michała”, tak nazwaną według pierwszego Syna ich klasy i natury.
21:0.4 (234.4) Pierwszy czy pierworodny Michał nigdy się nie wcielił w istotę materialną, jednak siedem razy przeszedł on doświadczenie wznoszenia się istoty duchowej na siedmiu orbitach Havony, posuwając się od sfer zewnętrznych do najbardziej wewnętrznej orbity kreacji centralnej. Klasa Michała zna wielki wszechświat od krańca do krańca; nie istnieje żadne istotne doświadczenie jakiegokolwiek dziecka czasu i przestrzeni, w którym Michałowie osobiście nie braliby udziału; faktycznie podzielają oni nie tylko Boską naturę, ale także waszą naturę, to znaczy wszystkie natury, od najwyższej do najniższej.
21:0.5 (234.5) Kiedy Rajscy Synowie zbierają się na naradę, w centrum wszystkich rzeczy, pierwszy Michał jest ich szefem i im przewodniczy. Nie tak dawno zarejestrowaliśmy na Uversie wszechświatową transmisję o niezwykłym konklawe na wiecznej Wyspie stu pięćdziesięciu tysięcy Synów Stwórców, zebranych tam w obecności rodziców i zajmujących się omawianiem postępów w jednoczeniu i stabilizacji wszechświata wszechświatów. Była to wybrana grupa Władców Michałów, Synów siedmiokrotnego obdarzenia.
21:1.1 (234.6) Kiedy pełnia absolutnego, duchowego wyobrażenia w Wiecznym Synu, napotka pełnię idei absolutnej osobowości w Ojcu Wszechświatowym, gdy taki stwórczy związek zostanie ostatecznie i w pełni osiągnięty, kiedy pojawia się taka absolutna tożsamość ducha i taka nieskończona jedność idei osobowości, wtedy, dokładnie wtedy i tam, bez utraty czegokolwiek z osobowości czy prerogatyw każdego z nieskończonych Bóstw, rozbłyskuje w pełni rozwiniętą istotę nowy i oryginalny Syn Stwórca, jedyny zrodzony Syn doskonałego ideału i wspaniałej idei, których związek wytwarza tę nową, stwórczą osobowość mocy i doskonałości.
21:1.2 (235.1) Każdy Syn Stwórca jest jedynym zrodzonym i jedynym możliwym do zrodzenia potomstwem doskonałego związku oryginalnych idei dwu nieskończonych, wiecznych i doskonałych umysłów zawsze istniejących Stwórców wszechświata wszechświatów. Nigdy nie będzie innego, podobnego Syna, gdyż każdy Syn Stwórca jest nie uwarunkowaną, skończoną i ostateczną ekspresją oraz uosobieniem pełni każdego stadium, każdej cechy, każdej możliwości, każdej Boskiej rzeczywistości, jaką kiedykolwiek można by znaleźć w całej wieczności w tych Boskich, stwórczych potencjałach, wyrażoną przez nie czy rozwiniętą z nich, potencjałach połączonych po to, aby powołać do istnienia Syna Michała. Każdy Syn Stwórca jest absolutem tych zjednoczonych idei boskości, które stanowią o jego Boskim pochodzeniu.
21:1.3 (235.2) Boskie natury tych Synów Stwórców są wyprowadzone, w zasadzie w równym stopniu, z cech obu rajskich rodziców. Wszyscy oni podzielają w pełni Boską naturę Ojca Wszechświatowego i stwórcze prerogatywy Wiecznego Syna, ale jak przyglądamy się praktycznej działalności Michałów we wszechświatach, dostrzegamy oczywiste różnice. Niektórzy Synowie Stwórcy wydają się być bardziej podobni do Boga-Ojca, inni bardziej do Boga-Syna. Na przykład: tendencje administracyjne we wszechświecie Nebadon sugerują, że jego Stwórca i rządzący Syn jest jednym z tych, których natura i charakter przypominają raczej Wieczną Matkę-Syna. Dalej należy zaznaczyć, że pewne wszechświaty są kierowane przez Rajskich Michałów, którzy wydają się być w równym stopniu podobni do Boga-Ojca i Boga-Syna. Takie obserwacje w żadnym sensie nie zakładają krytycyzmu; jest to po prostu stwierdzenie faktu.
21:1.4 (235.3) Nie wiem, ilu jest dokładnie Synów Stwórców, ale mam pewne powody przypuszczać, że jest ich ponad siedemset tysięcy. Otóż wiemy, że jest dokładnie siedemset tysięcy Jednoczących Czasu i nie stwarza się ich więcej. Zauważamy także, że plany sporządzone dla obecnej epoki wszechświata wydają się wskazywać na to, że jeden Jednoczący Czasu ustanowiony jest w każdym wszechświecie lokalnym jako doradca-ambasador Trójcy. Dalej zauważamy, że wciąż zwiększająca się liczba Synów Stwórców już przekroczyła niezmienną liczbę Jednoczących Czasu. Nigdy jednak nie zostaliśmy poinformowani o przeznaczeniu Michałów, przekraczających liczbę siedmiuset tysięcy.
21:2.1 (235.4) Rajscy Synowie pierwszej klasy są projektantami, stwórcami, budowniczymi i administratorami swoich indywidualnych domen, wszechświatów lokalnych czasu i przestrzeni, podstawowych jednostek stwórczych siedmiu ewolucyjnych superwszechświatów. Syn Stwórca może wybrać miejsce w przestrzeni na swoją przyszłą, kosmiczną działalność, ale zanim będzie mógł chociażby rozpocząć fizyczną organizację swego wszechświata, musi spędzić długi czas na obserwacji wysiłków swych starszych braci, prowadzonych w rozmaitych kreacjach, znajdujących się w tym superwszechświecie, gdzie planuje swoją działalność. A przed tym wszystkim, Synowie Michałowie muszą ukończyć swą długotrwałą i unikalną praktykę obserwacyjną w Raju i szkoleniową w Havonie.
21:2.2 (235.5) Kiedy Syn Stwórca odlatuje z Raju, aby zacząć przygodę tworzenia wszechświata, aby stać się głową – faktycznie Bogiem – wszechświata lokalnego przezeń organizowanego, wtedy, po raz pierwszy, nawiązuje bliski kontakt z Trzecim Źródłem i Centrum i w wielu aspektach uzależnia się od niego. Przeznaczeniem Nieskończonego Ducha, choć mieszka z Ojcem i Synem w centrum wszystkich rzeczy, jest działanie w charakterze ważnego i efektywnego pomocnika każdego Syna Stwórcy. Dlatego też każdemu Synowi Stwórcy towarzyszy Stwórcza Córka Nieskończonego Ducha, ta istota, która ma się stać Boską Opiekunką, Matką Duchem nowego wszechświata lokalnego.
21:2.3 (236.1) Podczas odlotu Syna Michała, przy tej okazji oddzielane są na zawsze jego prerogatywy stwórcze od Rajskich Źródeł i Centrów; prerogatywy te poddane są tylko pewnym ograniczeniom, właściwym preegzystencji tych Źródeł i Centrów oraz pewnych innych, nadrzędnych mocy i obecności. Ograniczenia wszechmocnych skądinąd prerogatyw stwórcy Ojca wszechświata lokalnego są między innymi następujące:
21:2.4 (236.2) 1. Energia-materia zdominowana jest przez Nieskończonego Ducha. Zanim będzie można tworzyć jakiekolwiek nowe formy rzeczy, wielkich czy małych, zanim można będzie próbować nowych przeobrażeń energii-materii, Syn Stwórca musi dostać zgodę i pozyskać roboczą współpracę Nieskończonego Ducha.
21:2.5 (236.3) 2. Plany istot i ich rodzaje są pod kontrolą Wiecznego Syna. Zanim Syn Stwórca będzie mógł stworzyć jakikolwiek nowy rodzaj istoty, jakąkolwiek nową formę istoty, musi uzyskać na to zgodę Wiecznej i Pierwszej Matki-Syna.
21:2.6 (236.4) 3. Osobowość jest planowana i nadawana przez Ojca Wszechświatowego.
21:2.7 (236.5) Typy i formy umysłu są określane poprzez czynniki egzystencji, poprzedzające stworzenie istoty. Potem czynniki te się łączy, aby uformować istotę (osobową czy inną); umysłem obdarza Trzecie Źródło i Centrum, powszechne źródło służby umysłu dla wszystkich istot poniżej poziomu Rajskich Stwórców.
21:2.8 (236.6) Kontrola projektów i rodzajów ducha zależy od poziomu jego przejawiania się. W końcowym podsumowaniu, projekt duchowy kontrolowany jest przez Trójcę albo przedtrójcowe, duchowe nadania osobowości Trójcy – Ojca, Syna i Ducha.
21:2.9 (236.7) Kiedy taki doskonały i boski Syn bierze w swe posiadanie miejsce w przestrzeni, dla wybranego przez siebie wszechświata, kiedy wstępne problemy materializacji wszechświata i jego ogólnej równowagi zostają rozwiązane, kiedy nawiązuje on efektywną i roboczą współpracę z dopełniającą go Córką Nieskończonego Ducha – wtedy ów Syn Wszechświata i Duch Wszechświata inicjują ten związek, który ma dać początek niezliczonym zastępom ich dzieci we wszechświecie lokalnym. W związku z tym wydarzeniem, zogniskowanie Stwórczego Ducha, pochodzące od Rajskiego Nieskończonego Ducha, zostaje zmienione w swej naturze, nabierając osobowych własności Matki Ducha wszechświata lokalnego.
21:2.10 (236.8) Pomimo, że wszyscy Synowie Stwórcy są boscy, podobnie jak ich rajscy rodzice, nie ma ich dwóch identycznych; każdy jest unikalny, odmienny, wyjątkowy i oryginalny, zarówno w swej naturze jak i osobowości. Ponieważ planują oni życie w swych poszczególnych domenach i realizują te plany, ta właśnie różnorodność daje gwarancję, że ich domeny także będą zróżnicowane w każdej formie i stadium żywego bytu, wywodzącego się od Michała, który może zostać stworzony czy później ukształtowany w takiej domenie. Dlatego też klasy istot, rodzimych dla wszechświatów lokalnych, są raczej urozmaicone. Nie ma dwóch wszechświatów, zarządzanych czy zamieszkałych przez istoty rodzime podwójnego pochodzenia identyczne we wszystkich aspektach. W jakimkolwiek danym superwszechświecie, połowa cech właściwych jego istotom jest w pełni jednolita, gdyż wywodzi się od jednorodnych Stwórczych Duchów; natomiast druga połowa jest urozmaicona, gdyż wywodzi się od różnorodnych Synów Stwórców. Jednak taką różnorodnością nie odznaczają się istoty, pochodzące wyłącznie od Stwórczego Ducha, ani też istoty przybyłe z wszechświata centralnego czy superwszechświatów.
21:2.11 (237.1) Kiedy Syna Michała nie ma w jego wszechświecie, rządy sprawuje pierworodna, zrodzona w tym wszechświecie istota, Gwiazda Jasna i Poranna, główny administrator wszechświata lokalnego. W takim czasie wskazówki i porady Jednoczącego Czasu są bezcenne. W czasie takiej nieobecności, Syn Stwórca może powierzyć towarzyszącej mu Matce Duchowi kontrolę jego obecności duchowej na światach zamieszkałych i w sercach jego śmiertelnych dzieci. Matka Duch wszechświata lokalnego zawsze pozostaje w swej siedzibie, rozpościerając swą wspierającą opiekę i służbę duchową na najodleglejsze części takiej ewolucyjnej domeny.
21:2.12 (237.2) Syn Stwórca niekoniecznie musi przebywać w swoim wszechświecie lokalnym, aby stabilna kreacja materialna była prowadzona bez zakłóceń. Ci Synowie mogą podróżować do Raju a ich wszechświat wciąż się obraca w przestrzeni. Mogą zawiesić linie swej mocy, żeby się wcielić w formę dziecka czasu, a ich domeny nadal wirują wokół odpowiednich centrów. Żadna struktura materialna nie może być niezależna od absolutnego uchwytu grawitacji Raju, czy od kosmicznej kontroli, nieodłącznej obecności w przestrzeni Absolutu Nieuwarunkowanego.
21:3.1 (237.3) Syn Stwórca otrzymuje dziedzinę wszechświatową za aprobatą Rajskiej Trójcy i z potwierdzeniem Ducha Nadrzędnego, nadzorującego dany superwszechświat. Taki akt jest prawem fizycznego posiadania, kosmicznej dzierżawy. Jednak wyniesienie Syna Michała od tego, wstępnego stadium władania z ograniczeniami przez siebie nałożonymi, do empirycznej supremacji samodzielnie zdobytej władzy, następuje w wyniku jego własnej, osobistej pracy nad stwarzaniem wszechświata oraz jego obdarzenia w formie cielesnej. Przed przejęciem władzy, którą Syn zdobywa w wyniku swego obdarzania, rządzi on jako namiestnik Ojca Wszechświatowego.
21:3.2 (237.4) Syn Stwórca może przejąć pełną władzę nad swą własną kreacją w dowolnym czasie, ale roztropnie tego nie czyni. Gdyby przejął niezasłużoną, najwyższą władzę, przed dokonaniem obdarzeń w formie istoty stworzonej, przebywające w jego wszechświecie lokalnym osobowości rajskie odeszłyby stamtąd. Jednak nie zdarzyło się to nigdy, w całej kreacji czasu i przestrzeni.
21:3.3 (237.5) Fakt kreatywności implikuje pełnię władzy, ale Michałowie wolą zdobywać ją empirycznie, zapewniając sobie tym samym pełną współpracę wszystkich rajskich osobowości, przydzielonych do administracji wszechświata lokalnego. Nie znamy Michała, który kiedykolwiek zrobiłby inaczej, ale wszyscy oni mogą to uczynić, są naprawdę Synami obdarzonymi wolną wolą.
21:3.4 (237.6) Władza Syna Stwórcy we wszechświecie lokalnym przechodzi sześć, być może siedem, stadiów empirycznego przejawiania się. Występują one w następującym porządku:
21:3.5 (237.7) 1. Wstępna władza namiestnika – samotna, tymczasowa władza, sprawowana przez Syna Stwórcę, zanim związany z nim Stwórczy Duch nie nabędzie cech osobowości.
21:3.6 (237.8) 2. Wspólna władza namiestnika – wspólna władza rajskiej pary, w następstwie osiągnięcia osobowości przez Matkę Ducha Wszechświata.
21:3.7 (238.1) 3. Poszerzona władza namiestnika – zaawansowana władza Syna Stwórcy, w okresie dokonywania przez niego siedmiu obdarzeń w charakterze istoty stworzonej.
21:3.8 (238.2) 4. Najwyższa władza – stabilna władza po ukończeniu siódmego obdarzenia. W Nebadonie najwyższa władza datuje się od ukończenia obdarzenia Urantii przez Michała. Trwa ona już ponad dziewiętnaście wieków waszego czasu planetarnego.
21:3.9 (238.3) 5. Poszerzona najwyższa władza – zaawansowana współzależność, powstała w wyniku ustanowienia w światłości i życiu większości domen zamieszkałych przez istoty stworzone. Stadium to jest stanem jeszcze nieosiągniętym; to jest przyszłość waszego wszechświata lokalnego.
21:3.10 (238.4) 6. Trójcowa władza – sprawowana w wyniku ustanowienia w światłości i życiu całego wszechświata lokalnego.
21:3.11 (238.5) 7. Nie objawiona władza – nieznane zależności w przyszłej epoce wszechświata.
21:3.12 (238.6) Przejmując wstępną władzę namiestnika projektowanego wszechświata lokalnego, Stwórca Michał składa Trójcy przysięgę, że nie przejmie najwyższej władzy, zanim nie ukończy siedmiu obdarzeń w formie istoty stworzonej, poświadczonych przez władców superwszechświata. Gdyby jednak Syn Michał nie mógł z własnej woli przejąć takiej, niezasłużonej władzy, składanie przysięgi, że nie będzie tego robić, nie miałoby sensu.
21:3.13 (238.7) Nawet w epokach przedobdarzeniowych Syn Stwórca rządzi swoją domeną nieomal absolutnie, kiedy w żadnej jej części nie ma sprzeciwu wobec jego władzy. Ograniczone władanie byłoby prawie niezauważalne, gdyby ta władza nie była nigdy kwestionowana. Władza sprawowana przez Syna Stwórcę przed obdarzeniami, we wszechświecie bez buntu, nie jest większa niż w tym wszechświecie, gdzie wybuchł bunt, ale w pierwszym przypadku ograniczenia tej władzy nie są tak dostrzegalne, jak w drugim.
21:3.14 (238.8) Jeśli władza albo administracja Syna Stwórcy kiedykolwiek jest kwestionowana, atakowana lub narażona na niebezpieczeństwo, jest on wiecznie zobowiązany zachowywać, zabezpieczać, bronić, a gdy zajdzie potrzeba, odzyskać swą osobistą kreację. Synowie ci mogą być nękani lub niepokojeni tylko przez istoty przez nich stworzone, albo przez wyższe istoty przez nich wybrane. Można się domyślać, że byłoby raczej nieprawdopodobne, aby te „wyższe istoty”, pochodzące z poziomów ponad wszechświatem lokalnym, przysparzały kłopotów Synowi Stwórcy i jest to prawdą. Jednak mogą one to robić, gdyby zechciały. Cnota u osobowości jest sprawą wolicjonalną; prawość nie jest automatyczna u istot obdarzonych wolną wolą.
21:3.15 (238.9) Przed ukończeniem misji obdarzającej Syn Stwórca rządzi z pewnymi ograniczeniami swej władzy, które sam sobie narzuca, ale gdy skończy służbę obdarzania, rządzi na mocy swego aktualnego doświadczenia, nabytego w formach i na podobieństwo wielorakich istot przez niego stworzonych. Gdy Stwórca siedem razy przebywał wśród stworzonych przez siebie istot, gdy misja obdarzania jest zakończona, wtedy zostaje on ugruntowany ostatecznie we władzy wszechświata, zostaje Synem-Mistrzem, suwerenem i najwyższym władcą.
21:3.16 (238.10) Procedura zdobywania najwyższej władzy we wszechświecie lokalnym obejmuje siedem następujących stopni empirycznych:
21:3.17 (238.11) 1. Empiryczne zgłębianie siedmiu poziomów bytu istot stworzonych, metodą obdarzania, poprzez wcielenie się we właściwą formę istoty stworzonej, żyjącej na danym poziomie.
21:3.18 (238.12) 2. Empiryczna konsekracja dla każdego stadium siedmiorakiej woli Rajskiego Bóstwa, tak jak wola ta jest uosobiona w Siedmiu Duchach Nadrzędnych.
21:3.19 (239.1) 3. Przebycie każdego z siedmiu poziomów istoty stworzonej, wraz realizacją jednego z tych siedmiu poświęceń się woli Rajskiego Bóstwa.
21:3.20 (239.2) 4. Na każdym poziomie istoty stworzonej, empiryczne przedstawienie punktu kulminacyjnego życia takiej istoty Rajskiemu Bóstwu oraz wszystkim wszechświatowym istotom inteligentnym.
21:3.21 (239.3) 5. Na każdym poziomie istoty stworzonej, empiryczne objawienie temu, obdarzanemu poziomowi i całemu wszechświatowi, jednego stadium siedmiorakiej woli Bóstwa.
21:3.22 (239.4) 6. Empiryczne zjednoczenie siedmiorakiego doświadczenia istoty stworzonej, z siedmiorakim doświadczeniem poświęcenia się objawieniu natury i woli Bóstwa.
21:3.23 (239.5) 7. Osiągnięcie nowego i wyższego związku z Istotą Najwyższą. Reperkusje tego, całościowego doświadczenia Stwórca-stworzony, poszerzają superwszechświatową rzeczywistość Boga Najwyższego oraz czasowo-przestrzenną władzę Wszechmocnego Najwyższego, jak również urzeczywistniają najwyższą władzę Rajskiego Michała we wszechświecie lokalnym.
21:3.24 (239.6) Syn Stwórca, ustalając sprawę swej władzy we wszechświecie lokalnym, nie tylko demonstruje własną zdolność rządzenia, ale objawia także naturę i obrazuje siedmiorakie stanowisko Rajskich Bóstw. Skończone zrozumienie Ojca i uznanie jego prymatu przez istotę stworzoną jest przedmiotem troski Syna Stwórcy podczas tego zadania, kiedy zniża się on do form i doświadczeń stworzonych przez siebie istot. Rajscy Synowie pierwszej klasy są prawdziwymi objawicielami przepełnionej miłością natury i wyrozumiałej władzy Ojca, tego samego Ojca, który w powiązaniu z Synem i Duchem jest uniwersalnym zwierzchnikiem całej mocy, osobowości i rządu we wszystkich domenach wszechświata.
21:4.1 (239.7) Jest siedem grup obdarzających Synów Stwórców a klasyfikowani są tak zgodnie z tym, ile razy obdarzali sobą istoty ze swych domen. Przedział tych grup rozciąga się od doświadczenia wstępnego i dalej, przez pięć dodatkowych zakresów progresywnych obdarzeń, aż do siódmego i końcowego doświadczenia stworzonego-Stwórcy.
21:4.2 (239.8) Obdarzenia Avonali zawsze są w formie ciała śmiertelnego, ale siedem obdarzeń Syna Stwórcy obejmuje pojawianie się jego na siedmiu poziomach bytu istoty stworzonej i odnosi się do objawienia siedmiu zasadniczych ekspresji woli i natury Bóstwa. Wszyscy bez wyjątku Synowie Stwórcy przechodzą to siedmiokrotne dawanie siebie swoim stworzonym dzieciom, zanim przejmą trwałą i najwyższą jurysdykcję nad wszechświatem przez siebie stworzonym.
21:4.3 (239.9) Chociaż w różnych sektorach i różnych wszechświatach to siedem obdarzeń jest zróżnicowane, zawsze obejmują one obdarzenie w formie śmiertelnika. W takim, końcowym obdarzeniu, Syn Stwórca zjawia się w jednej z wyższych ras śmiertelnych, na pewnym zamieszkałym świecie, przeważnie jako członek tej grupy rasowej, która posiada najwięcej dziedzictwa gatunku adamicznego, sprowadzonego uprzednio, aby poprawić status fizyczny ludzi pochodzących od zwierząt. Tylko raz, w swej siedmiorakiej misji Syna obdarzającego, Rajski Michał zrodzony jest z kobiety, jak to podają wasze zapisy o dziecięciu z Betlejem. Tylko raz żyje on i umiera jako członek najniższej klasy istot ewolucyjnych, obdarzonych wolną wolą.
21:4.4 (239.10) Po każdym swoim obdarzeniu Syn Stwórca przystępuje do „prawicy Ojca”, aby tam otrzymać Ojcowską akceptację obdarzenia i dostać instrukcję, przygotowującą go do następnego etapu służby wszechświatowej. W następstwie siódmego i końcowego obdarzenia, Syn Stwórca otrzymuje od Ojca Wszechświatowego najwyższą władzę i jurysdykcję nad swym wszechświatem.
21:4.5 (240.1) Jest zapisane, że boski Syn, który ostatnio zjawił się na waszej planecie, był Rajskim Synem Stwórcą, który ukończył sześć stadiów swojej misji obdarzającej; kiedy tracił świadomość swego wcielonego życia na Urantii, mógł konsekwentnie, zgodnie z prawdą powiedzieć i powiedział: „Wykonało się” - to się dosłownie wykonało. Jego śmierć na Urantii skończyła misję jego obdarzeń; był to ostatni stopień wypełniania świętej przysięgi Rajskiego Syna Stwórcy. I kiedy Synowie Stwórcy zdobędą takie doświadczenie, są najwyższymi władcami wszechświata; nie rządzą już jako namiestnicy Ojca, ale na swoim własnym prawie i w swoim imieniu, jako „Król Królów i Pan Panów”. Za wyjątkiem pewnych, określonych przypadków, tacy Synowie po siedmiorakim obdarzeniu są absolutnie najwyżsi we wszechświatach swego zamieszkania. W przypadku waszego wszechświata lokalnego, „cała moc w niebie i na ziemi” została oddana temu, tryumfującemu i osadzonemu na tronie Synowi-Mistrzowi.
21:4.6 (240.2) Po ukończeniu swych misji obdarzających, Synowie Stwórcy zaliczają się do oddzielnej klasy, do siedmiorakich Synów-Mistrzów. Synowie-Mistrzowie, jako osoby, są identyczni z Synami Stwórcami, ale przeszli oni tak unikalne doświadczenia obdarzenia, że są zazwyczaj uznawani za odmienną klasę. Kiedy Stwórca planuje obdarzenie, planowana jest prawdziwa i trwała zmiana. Prawdę mówiąc, obdarzający Syn nadal nie jest niczym innym niż Stwórcą, ale dodał on do swej natury doświadczenie istoty stworzonej, które na zawsze wyklucza go z boskiego poziomu Syna Stwórcy i wynosi na empiryczną płaszczyznę Syna-Mistrza, tego, który zdobył pełne prawo rządzenia wszechświatem i administrowania jego światami. Istota taka zawiera w sobie wszystko to, co może wywieść ze swego boskiego pochodzenia i posiada wszystko to, co może zyskać z doskonałego doświadczenia istoty stworzonej. Dlaczego człowiek miałby narzekać na swoje niskie pochodzenie i narzuconą mu drogę ewolucyjną, kiedy to właśnie Bogowie muszą przejść takie samo doświadczenie, zanim zostaną ostatecznie i w pełni uznani za empirycznie odpowiednich i kompetentnych do sprawowania władzy nad swymi wszechświatowymi domenami!
21:5.1 (240.3) Władza Mistrza Michała jest nieograniczona, gdyż pochodzi od empirycznego związku z Rajską Trójcą, jest niezaprzeczalna, gdyż wywodzi się z rzeczywistego doświadczenia takiej właśnie istoty, jaka podlega tej władzy. Natura władzy siedmiorakiego Syna Stwórcy jest najwyższa, gdyż:
21:5.2 (240.4) 1. Obejmuje siedmioraki punkt widzenia Rajskiego Bóstwa.
21:5.3 (240.5) 2. Uosabia siedmioraką postawę istot czasu-przestrzeni.
21:5.4 (240.6) 3. Doskonale syntetyzuje rajskie stanowisko i punkt widzenia istoty stworzonej.
21:5.5 (240.7) Empiryczna władza jest zatem wszechobejmującą boskością Boga Siedmiorakiego, osiągającą swą kulminację w Istocie Najwyższej. Osobista władza siedmiorakiego Syna podobna jest do przyszłej władzy Istoty Najwyższej, gdy się kiedyś dopełni i zawiera jako taka najszerszą z możliwych moc i władzę Rajskiej Trójcy, jaka może się przejawiać w zakresie danych ograniczeń czasowo-przestrzennych.
21:5.6 (240.8) Wraz ze zdobyciem najwyższej władzy wszechświata lokalnego, uchodzi z Syna Michała moc i zdolność stwarzania zupełnie nowych rodzajów istot w obecnej epoce wszechświata. Jednak utrata przez Synów-Mistrzów zdolności zapoczątkowywania zupełnie nowych klas istot, w żaden sposób nie koliduje z zadaniem wypracowywania życia wcześniej stworzonego, będącego w trakcie rozwoju. Ten szeroki program ewolucji wszechświata posuwa się naprzód bez zakłóceń czy ograniczeń. Zdobycie przez Syna-Mistrza najwyższej władzy pociąga za sobą obowiązek osobistego zajmowania się, wspierania i zarządzania tym, co zostało uprzednio zaplanowane i stworzone, oraz tym, co zostanie później wytworzone przez tych, którzy zostali zaplanowani i stworzeni. Z czasem może ukształtować się prawie nieskończona ewolucja różnorodnych istot, ale żadna zupełnie nowa forma czy typ istot inteligentnych nie będzie odtąd pochodziła bezpośrednio od Syna-Mistrza. Jest to początek, pierwszy krok, zrobiony w kierunku stabilnej administracji każdego wszechświata lokalnego.
21:5.7 (241.1) Wyniesienie siedmiorakiego Syna obdarzającego do poziomu niezaprzeczalnej władzy w jego wszechświecie oznacza początek końca epokowej niepewności i względnej dezorientacji. Po tym wydarzeniu, to co nie może być kiedyś uduchowione, będzie w końcu zdezorganizowane; to, co nie może być kiedyś skoordynowane z rzeczywistością kosmiczną, będzie w końcu zniszczone. Kiedy zapasy bezkresnego miłosierdzia i niewysłowionej cierpliwości się wyczerpią, podczas prób zjednywania lojalności i oddania obdarzonych wolą istot z danych domen, zapanuje sprawiedliwość i prawość. To, czego miłosierdzie nie zdoła zrehabilitować, sprawiedliwość w końcu unicestwi.
21:5.8 (241.2) Mistrzowie Michałowie, gdy raz zostaną niezależnymi władcami, są najwyżsi w swych własnych wszechświatach lokalnych. Do kilku ograniczeń ich władzy zalicza się te, które są właściwe kosmicznej preegzystencji pewnych sił i osobowości. Poza tym, Synowie-Mistrzowie są w swych poszczególnych wszechświatach najwyżsi we władzy, odpowiedzialności i mocy administracyjnej; są jak Stwórcy i Bogowie, prawdziwie najwyżsi we wszystkim. Nie ma możliwości przeniknięcia ich mądrości, gdy idzie o funkcjonowanie danego wszechświata.
21:5.9 (241.3) Rajski Michał, po wyniesieniu do poziomu niezależnej władzy we wszechświecie lokalnym, ma pełną kontrolę nad wszystkimi innymi Synami Boga, działającymi w jego domenie i może rządzić bez ograniczeń, zgodnie z własnymi ideami, gdy idzie o potrzeby jego domeny. Syn-Mistrz może, kiedy zechce, zmieniać porządek duchowego orzecznictwa i ewolucyjne dopasowanie zamieszkałych planet. Synowie tacy sporządzają i wprowadzają w życie swoje własne plany we wszystkich sprawach, dotyczących specjalnych potrzeb planetarnych, zwłaszcza odnoszące się do tych światów, gdzie przebywali jako istoty stworzone a jeszcze bardziej światów swego końcowego obdarzenia, planet wcielenia w formie ciała śmiertelnego.
21:5.10 (241.4) Synowie-Mistrzowie wydają się być w doskonałej łączności z tymi światami, które obdarzali, nie tylko z tymi światami, gdzie przebywali osobiście, ale ze wszystkimi światami, które obdarzali sobą Synowie-Arbitrzy. Kontakt ten utrzymywany jest przez ich własną, duchową obecność, przez Ducha Prawdy, którego potrafią „wylać na wszelkie ciało”. Synowie-Mistrzowie utrzymują też nieprzerwaną łączność z Wieczną Matką-Synem, w centrum wszystkich rzeczy. Posiadają oni zakres zrozumienia, rozpościerający się od Ojca Wszechświatowego na wysokości, do skromnych gatunków żyjących na planetach w domenach czasu.
21:6.1 (241.5) Nikt nie może z pełnym autorytetem omawiać zarówno natury jak i przeznaczenia siedmiorakich Mistrzów-Władców wszechświatów lokalnych, tym niemniej wszyscy intensywnie rozważamy te sprawy. Jesteśmy nauczani i w to wierzymy, że każdy Rajski Michał jest absolutem idei podwójnego Bóstwa, od którego pochodzi; tym samym uosabia aktualne stadia nieskończoności Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna. Michałowie muszą być w częściowym związku z nieskończonością całościową, ale są prawdopodobnie absolutni w odniesieniu do tej części nieskończoności, która dotyczy ich pochodzenia. Kiedy jednak obserwujemy ich funkcjonowanie w obecnej epoce wszechświata, nie dostrzegamy działalności wyższej nad skończoną; jakiekolwiek ich domniemane, nadskończone możliwości, muszą być przez nich samych powściągane i jak dotychczas nie objawione.
21:6.2 (242.1) Zakończenie misji obdarzania istot stworzonych oraz wyniesienie Michała do najwyższej władzy wszechświatowej musi oznaczać całkowite wyzwolenie u niego możliwości działań skończonych, wraz z pojawieniem się możliwości służby wyższej niż skończona. W związku z tym zauważamy, że Synowie-Mistrzowie są wtedy ograniczeni, gdy idzie o stwarzanie nowych rodzajów istot; jest to ograniczenie bez wątpienia konieczne, w związku z wyzwoleniem ich nadskończonych potencjałów.
21:6.3 (242.2) Jest bardzo prawdopodobne, że te nieujawnione moce stwórcze pozostaną zamknięte w sobie w obecnej epoce wszechświata. Wierzymy jednak, że kiedyś, w odległej przyszłości, w organizujących się teraz wszechświatach przestrzeni zewnętrznej, łączność pomiędzy siedmiorakim Synem-Mistrzem a Stwórczym Duchem siódmego stopnia może wejść na absoniczne poziomy służby, wraz z pojawieniem się nowych rzeczy, znaczeń i wartości na transcendentalnych poziomach ostatecznego znaczenia wszechświata.
21:6.4 (242.3) Tak jak Bóstwo Najwyższości aktualizuje się dzięki służbie empirycznej, tak również Synowie Stwórcy osobiście osiągają potencjały rajskiej boskości, związane z ich niezgłębionymi naturami. Chrystus Michał powiedział kiedyś, gdy przebywał na Urantii: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem”. My wierzymy, że w wieczności, Michałowie literalnie będą „drogą, prawdą i życiem”, wciąż będą oświetlać drogę wszystkim osobowościom wszechświata, jak wiedzie ona od boskości najwyższej, poprzez ostateczny absonit, do wiecznego finalizmu Bóstwa.
21:6.5 (242.4) [Przedstawione przez Perfektora Mądrości z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 22
22:0.1 (243.1) ISTNIEJĄ trzy grupy istot, zwanych Synami Boga. W dodatku do zstępujących i wznoszących się klas synostwa, istnieje jeszcze trzecia grupa, zwana Utrójcowionymi Synami Boga. Utrójcowiona klasa synostwa dzieli się dodatkowo na trzy podstawowe kategorie, w zależności od pochodzenia wielu typów osobowości, objawionych i nie objawionych. Te podstawowe kategorie są następujące:
22:0.2 (243.2) 1. Utrójcowieni Synowie Bóstwa.
22:0.3 (243.3) 2. Synowie objęci Trójcą.
22:0.4 (243.4) 3. Synowie utrójcowieni przez stworzonych.
22:0.5 (243.5) Wszyscy Utrójcowieni Synowie Boga, niezależnie od ich pochodzenia, mają wspólne im doświadczenie utrójcowienia albo jako część swego pochodzenia, albo jako późniejsze doświadczenie objęcia Trójcą. Utrójcowieni Synowie Bóstwa nie są objawieni w tych narracjach, zatem prezentacja ta będzie się ograniczać do zobrazowania pozostałych dwu grup, zwłaszcza Synów objętych Trójcą.
22:1.1 (243.6) Wszyscy Synowie objęci Trójcą mają podwójne albo pojedyncze pochodzenie, jednak w wyniku objęcia przez Trójcę są na zawsze oddani służbie Trójcy i jej zadaniom. Korpus ten, tak jak jest objawiony i zorganizowany dla służby superwszechświatowej, obejmuje siedem klas osobowości:
22:1.2 (243.7) 1. Możni Posłańcy.
22:1.3 (243.8) 2. Posiadający Wysokie Uprawnienia.
22:1.4 (243.9) 3. Nieposiadający Imienia i Numeru.
22:1.5 (243.10) 4. Utrójcowieni Kuratorzy.
22:1.6 (243.11) 5. Utrójcowieni Ambasadorzy.
22:1.7 (243.12) 6. Niebiańscy Opiekunowie.
22:1.8 (243.13) 7. Asystenci Wysokiego Syna.
22:1.9 (243.14) Te siedem grup osobowości dzieli się dalej, w zależności od pochodzenia, natury i funkcji, na trzy główne kategorie: Utrójcowieni Synowie Dostąpienia, Utrójcowieni Synowie Wyboru i Utrójcowieni Synowie Perfekcji.
22:1.10 (244.1) Utrójcowieni Synowie Dostąpienia – Możni Posłańcy, Posiadający Wysokie Uprawnienia i Nieposiadający Imienia i Numeru – wszyscy są wznoszącymi się śmiertelnikami, zespolonymi z Dostrajaczami, którzy dotarli do Raju i Korpusu Finalizmu. Nie są jednak finalistami; kiedy zostali objęci Trójcą, ich imiona zostały usunięte z listy finalistów. Nowi synowie tej klasy przechodzą specjalne, stosunkowo krótkie kursy szkoleniowe na planetach zarządu orbit Havony, pod kierunkiem Wiecznych Czasu. Później są oni przydzielani do służb Pradawnych Czasu w siedmiu superwszechświatach.
22:1.11 (244.2) Utrójcowieni Synowie Wyboru obejmują Utrójcowionych Kuratorów i Utrójcowionych Ambasadorów. Rekrutują się oni z pewnych transponowanych istot pośrednich i ewolucyjnych serafinów, którzy przemierzyli Havonę i dotarli do Raju, jak również z pewnych zespolonych z Duchem i zespolonych z Synem śmiertelników, którzy także się wznieśli do centralnej Wyspy Światłości i Życia. Po ich objęciu przez Rajską Trójcę i po krótkim szkoleniu w Havonie, Utrójcowieni Synowie Wyboru przydzielani są do sądów Pradawnych Czasu.
22:1.12 (244.3) Utrójcowieni Synowie Perfekcji. Niebiańscy Opiekunowie oraz ich partnerzy, Asystenci Wysokiego Syna, stanowią unikalną grupę osobowości dwukrotnie utrójcowionych. Są to synowie utrójcowieni przez stworzone osobowości Raju-Havony albo przez doskonałych, wznoszących się śmiertelników, którzy długo wyróżniali się w Korpusie Finalizmu. Niektórzy z tych synów, utrójcowionych przez stworzonych, po służbie z Najwyższymi Wykonawcami Siedmiu Duchów Nadrzędnych i po odsłużeniu przy Nauczycielach-Synach Trójcy, zostają utrójcowieni ponownie (objęci) przez Rajską Trójcę a potem oddelegowani do sądów Pradawnych Czasu, jako Niebiańscy Opiekunowie i jako Asystenci Wysokiego Syna. Utrójcowieni Synowie Perfekcji są przydzielani bezpośrednio do służby w superwszechświecie, bez dodatkowego szkolenia.
22:1.13 (244.4) Liczba naszych towarzyszy, pochodzących od Trójcy – Perfektorów Mądrości, Niebiańskich Radców i Wszechświatowych Cenzorów – jest stała, ale liczba synów objętych Trójcą stale się zwiększa. Wszystkie siedem klas synów objętych Trójcą ma nominacje na członków jednego z siedmiu rządów superwszechświatowych, a ich liczba w służbie każdego superwszechświata jest dokładnie taka sama, nigdy żaden nie został stracony. Istoty objęte Trójcą nigdy nie zeszły na manowce; mogą one chwilowo pobłądzić, ale nigdy żadna z nich nie została uznana winną lekceważenia rządów superwszechświata. Synowie Dostąpienia i Synowie Wyboru nigdy się nie zachwiali na służbie dla Orvontonu, ale Utrójcowieni Synowie Perfekcji czasami pobłądzili w osądzie, wywołując tym samym przejściową dezorientację.
22:1.14 (244.5) Wszystkie siedem wymienionych klas działa jako grupy w znacznej mierze samorządne, pod kierownictwem Pradawnych Czasu. Zakres ich służby jest szeroki; Utrójcowieni Synowie Perfekcji nie opuszczają superwszechświata, do którego są przydzieleni, ale ich utrójcowieni współpracownicy wędrują poprzez wielki wszechświat, podróżując od ewolucyjnych światów czasu i przestrzeni do wiecznej Wyspy Raj. Mogą pełnić swe funkcje w jakimkolwiek superwszechświecie, ale czynią to zawsze jako członkowie superrządu, do którego pierwotnie zostali przydzieleni.
22:1.15 (244.6) Jak widać, synowie objęci Trójcą zostali na stałe przydzieleni do służby w siedmiu superwszechświatach; z pewnością taki przydział trwać będzie przez całą obecną epokę wszechświata, jednak nigdy nie informowano nas o tym, że ma on być wieczny.
22:2.1 (245.1) Możni Posłańcy należą do grupy wznoszących się, Utrójcowionych Synów. Są klasą doskonałych śmiertelników, którzy sprawdzili się w czasie buntu, albo w inny sposób udowodnili swą osobistą lojalność; wszyscy oni przeszli pewien, określony sprawdzian wszechświatowej wierności. Kiedyś, w trakcie swego wznoszenia się do Raju, trwali niezłomnie i lojalnie w obliczu niewierności swych zwierzchników, a niektórzy aktywnie i lojalnie działali na miejscach tych niewiernych przywódców.
22:2.2 (245.2) Z takimi osobistymi dowodami lojalności i oddania, ci wznoszący się śmiertelnicy przeszli Havonę, razem z potokiem pielgrzymów czasu, dotarli do Raju i stamtąd, jako jego absolwenci, zostali zgromadzeni w Korpusie Finalizmu. Po czym zostali utrójcowieni w tajemniczym objęciu Rajskiej Trójcy a następnie wyznaczeni na współpracowników Pradawnych Czasu w administracji rządów siedmiu superwszechświatów.
22:2.3 (245.3) Przeznaczeniem każdego, wznoszącego się śmiertelnika, który przeżył bunt i działał lojalnie w jego obliczu, jest zostać w końcu Możnym Posłańcem i służyć w superwszechświecie. Dotyczy to także każdej wznoszącej się istoty, która skutecznie zapobiega takim przewrotom błędu i zła czy grzechu, ponieważ uważa się, że działalność, która zapobiega buntowi czy powoduje powstanie wyższych typów lojalności podczas kryzysu we wszechświecie, posiada nawet wyższą wartość niż lojalność w obliczu rzeczywistego buntu.
22:2.4 (245.4) Starsi rangą Możni Posłańcy zostali wybrani z tych wznoszących się śmiertelników czasu i przestrzeni, którzy znajdowali się wśród wcześniejszych przybyszów do Raju, wielu z nich przemierzyło Havonę w czasach Grandfandy. Jednak nie przeprowadzono pierwszego utrójcowienia Możnych Posłańców, dopóki korpus kandydatów nie zawierał reprezentantów każdego z siedmiu superwszechświatów. Ostatnia grupa z tej klasy, zakwalifikowana w Raju, obejmuje wznoszących się pielgrzymów z wszechświata lokalnego Nebadonu.
22:2.5 (245.5) Możni Posłańcy obejmowani są przez Rajską Trójcę grupami, po siedemset tysięcy; sto tysięcy Posłańców przydzielanych zostaje do każdego superwszechświata. Prawie bilion Możnych Posłańców oddelegowanych jest do Uversy a istnieją wszelkie przesłanki, żeby sądzić, że liczba służących w każdym z siedmiu superwszechświatów jest dokładnie taka sama.
22:2.6 (245.6) Jestem Możnym Posłańcem a Urantian zainteresować może to, że partner i towarzysz moich przeżyć jako śmiertelnika także tryumfował w wielkim sprawdzianie, oraz to, że chociaż wiele razy byliśmy dłuższy czas rozdzieleni, w epokowym wznoszeniu się do wewnątrz, ku Havonie, zostaliśmy objęci w tej samej grupie siedmiuset tysięcy istot i spędziliśmy nasz czas przejścia przez Vicegerington w bliskim, miłości pełnym związku. W końcu zostaliśmy powołani i razem przydzieleni do Uversy w Orvontonie, i często jesteśmy ekspediowani razem do zadań, wymagających służby dwu Posłańców.
22:2.7 (245.7) Możni Posłańcy, razem ze wszystkimi synami objętymi Trójcą, są przydzielani do wszystkich stadiów funkcjonowania superwszechświata. Utrzymują stałą łączność ze swoim zarządem poprzez służbę odzwierciedlania superwszechświata. Możni Posłańcy służą we wszystkich sektorach superwszechświata i często wykonują misje we wszechświatach lokalnych a nawet na poszczególnych światach, tak jak ja to robię przy tej sposobności.
22:2.8 (245.8) W sądach superwszechświata, kiedy dochodzi do procesu, Możni Posłańcy działają jako obrońcy, zarówno jednostek jak i planet; pomagają także Doskonalącym Czasu przy kierowaniu sprawami większych sektorów. Ich głównym zadaniem jako grupy, jest działać jako obserwatorzy w superwszechświecie. Rozlokowani są na różnych światach zarządu oraz na poszczególnych, ważniejszych planetach, jako oficjalni obserwatorzy Pradawnych Czasu. W czasie takiego przydziału służą oni także jako doradcy rządów, kierujących sferami, na których obserwatorzy przebywają. Posłańcy aktywnie uczestniczą we wszystkich stadiach schematu wznoszenia się i rozwoju śmiertelnika. Razem ze swymi pomocnikami, śmiertelnego pochodzenia, pomagają superrządom orientować się osobiście w tym, co dotyczy stanu i postępu planów zstępujących Synów Boga.
22:2.9 (246.1) Możni Posłańcy są w pełni świadomi całej swej drogi, przebytej podczas wznoszenia się i właśnie dlatego są oni tak sprawnymi i pełnymi sympatii opiekunami, wyrozumiałymi posłańcami, służącymi dla każdego świata w przestrzeni i dla każdej istoty czasu. Jak tylko się wyzwolicie z ciała, będziecie porozumiewać się z nami swobodnie i będziecie nas rozumieć, ponieważ pochodzimy ze wszystkich gatunków ze wszystkich ewolucyjnych światów w przestrzeni, znaczy z tych gatunków śmiertelnych, które są zamieszkałe przez Dostrajacze Myśli a następnie z nim zespolone.
22:3.1 (246.2) Posiadający Wysokie Uprawnienia to druga grupa Utrójcowionych Synów Dostąpienia, a obejmuje ona w całości istoty śmiertelnego pochodzenia, zespolone z Dostrajaczem. Są to ci śmiertelnicy, którzy doszli do doskonałości i którzy dowiedli swych wyższych zdolności administracyjnych i wykazali niezwykły geniusz kierowniczy na całej, długiej drodze wznoszenia się. Są śmietanką istot obdarzonych zdolnościami zarządzania, wywodzącą się z żyjących wiecznie śmiertelników przestrzeni.
22:3.2 (246.3) Podczas każdego połączenia Trójcy utrójcowionych zostaje siedemdziesiąt tysięcy Posiadających Wysokie Uprawnienia. Chociaż wszechświat lokalny Nebadon jest kreacją stosunkowo młodą, posiada swych reprezentantów w niedawno utrójcowionych grupach tej kategorii. Do Orvontonu jest teraz przydzielonych ponad dziesięć miliardów tych utalentowanych administratorów. Tak samo jak wszystkie samodzielne klasy istot niebiańskich, utrzymują oni swój zarząd na Uversie i podobnie jak to jest u innych, objętych Trójcą synów, ich rezerwy na Uversie działają jako centralne ciało kierownicze ich klasy w Orvontonie.
22:3.3 (246.4) Posiadający Wysokie Uprawnienia są administratorami działającymi bez żadnych ograniczeń. Są wszędzie i zawsze sprawnymi administratorami Pradawnych Czasu. Służą na każdej sferze, na każdym zamieszkałym świecie i w każdym stadium działalności każdego z siedmiu superwszechświatów.
22:3.4 (246.5) Te znakomite istoty, obdarzone wspaniałą mądrością administracyjną i niezwykłymi zdolnościami kierowniczymi, starają się przedstawić sprawę w imieniu trybunałów superwszechświata; pomagają w wymierzaniu sprawiedliwości i usuwają rozbieżności we wszechświatach ewolucyjnych. Dlatego też, gdybyście kiedykolwiek byli pozwani za błędy w osądzie, dokonane podczas wznoszenia się na światach i sferach przeznaczonego wam rozwoju kosmicznego, jest raczej nieprawdopodobne, aby spotkała was niesprawiedliwość, ponieważ oskarżycielami waszymi byłyby wznoszące się kiedyś istoty, osobiście zaznajomione z każdym stopniem drogi, którą przemierzyliście i przemierzacie.
22:4.1 (246.6) Nieposiadający Imienia i Numeru stanowią trzecią i ostatnią grupę Utrójcowionych Synów Dostąpienia; są to te wznoszące się dusze, które wykazały umiejętności czczenia przewyższające takie zdolności u wszystkich synów i córek gatunków ewolucyjnych, pochodzących ze światów czasu i przestrzeni. Istoty te przyswoiły duchową ideę wiecznego celu Ojca Wszechświatowego, względnie przewyższającą pojmowanie ewolucyjnych istot z imieniem czy numerem; dlatego też są oni określani – Nieposiadający Imienia i Numeru. Ściślej tłumacząc, ich nazwa powinna brzmieć „Ponad Imieniem i Numerem”.
22:4.2 (247.1) Ta klasa synów obejmowana jest przez Rajską Trójcę w grupach po siedem tysięcy. W zapisach Uversy jest ponad sto milionów tych synów, zarejestrowanych w Orvontonie.
22:4.3 (247.2) Ponieważ Nieposiadający Imienia i Numeru są wyższymi umysłami duchowymi, wybranymi z żyjących wiecznie istot ludzkich, nadają się oni zwłaszcza do zasiadania w sądzie i do wydawania opinii, kiedy potrzebny jest duchowy punkt widzenia i kiedy przejście drogi wznoszenia się jest niezbędne do prawidłowego zrozumienia kwestii związanych z osądzanym problemem. Są oni najwyższą ławą przysięgłych Orvontonu. Zła organizacja ławy przysięgłych na niektórych światach może zrobić mniejszą czy większą parodię ze sprawiedliwości, ale na Uversie oraz w jej rozbudowanych trybunałach zatrudniamy jako członków ławy przysięgłych – sędziów – najwyższe typy rozwiniętej mentalności duchowej. Orzecznictwo jest najwyższą funkcją każdego rządu a ci, którym powierzono wydawanie wyroków, powinni być wybierani z najwyższych i najbardziej szlachetnych rodzajów najbardziej doświadczonych i wyrozumiałych jednostek.
22:4.4 (247.3) Selekcja kandydatów do utrójcowienia, w klasach Możnych Posłańców, Posiadających Wysokie Uprawnienia i Nieposiadających Imienia i Numeru, odbywa się naturalnie i automatycznie. W Raju metody selekcji nie są w żadnym sensie arbitralne. Osobiste doświadczenie i wartości duchowe decydują o składzie osobowym Utrójcowionych Synów Dostąpienia. Istoty takie są równe sobie, gdy idzie o uprawnienia i jednorodne w statusie administracyjnym, jednak wszystkie posiadają indywidualność i zróżnicowane charaktery, nie są to istoty znormalizowane. Wszystkie są wyraźnie odmienne, w zależności od ich różnorodnych dróg wznoszenia się.
22:4.5 (247.4) Utrójcowieni Synowie Dostąpienia, w dodatku do swych kwalifikacji empirycznych, zostali utrójcowieni w Boskim objęciu Rajskich Bóstw. Działają oni zatem jako partnerscy towarzysze Niezmiennych Synów Trójcy, ponieważ objęcie Trójcy wydaje się wydobywać z przyszłego biegu czasu wiele nieuświadomionych potencjałów istoty stworzonej. Odnosi się to jednak tylko do obecnej epoki wszechświata.
22:4.6 (247.5) Ta grupa synów zainteresowana jest głównie, choć nie całkowicie, służbą dla wznoszących się śmiertelników czasu-przestrzeni. Jeśli punkt widzenia śmiertelnej istoty jest kiedykolwiek podawany w wątpliwość, problem się rozwiązuje zwracając się do komisji wznoszących się istot, złożonej z Możnego Posłańca, Posiadającego Wysokie Uprawnienia i Nieposiadającego Imienia i Numeru.
22:4.7 (247.6) Wy śmiertelnicy, którzy czytacie te informacje, być może sami wzniesiecie się do Raju, wejdziecie w objęcia Trójcy i w przyszłych, odległych epokach, zostaniecie przydzieleni do służby Pradawnych Czasu w jednym z siedmiu superwszechświatów, i kiedyś będzie wam dane poszerzyć objawienie prawdy dla pewnej, rozwijającej się, zamieszkałej planety, tak jak ja teraz działam na Urantii.
22:5.1 (247.7) Utrójcowieni Kuratorzy zaliczają się do Utrójcowionych Synów Wyboru. Nie tylko wasz gatunek i inni, żyjący wiecznie śmiertelnicy, przemierzają Havonę, docierają do Raju i czasem przeznaczani są do służby z Niezmiennymi Synami Trójcy w superwszechświecie, ale również wasi wierni, seraficzni opiekunowie i równie wam wierni pośredni mogą kandydować do tego samego uznania przez Trójcę i wspaniałego przeznaczenia osobowości.
22:5.2 (248.1) Utrójcowieni Kuratorzy są transponowanymi istotami pośrednimi i wznoszącymi się serafinami, którzy przeszli Havonę i dotarli do Raju oraz Korpusu Finalizmu. Następnie zostali objęci Rajską Trójcą i przydzieleni do służby dla Pradawnych Czasu.
22:5.3 (248.2) Kandydaci do objęcia Trójcą, rekrutujący się ze wznoszących się serafinów, otrzymują takie uznanie dzięki ich dzielnej współpracy z jakimś wznoszącym się śmiertelnikiem, który dotarł do Korpusu Finalizmu a następnie został utrójcowiony. Mój własny, seraficzny opiekun mojej śmiertelnej egzystencji, poszedł razem ze mną, potem został utrójcowiony a teraz jest przydzielony jako Utrójcowiony Kurator do rządu Uversy.
22:5.4 (248.3) Tak samo jest z istotami pośrednimi. Wiele z nich jest transponowanych i dociera do Raju, potem wraz z serafinami i z tych samych powodów, zostają objęci Trójcą i odesłani jako Kuratorzy do superwszechświatów.
22:5.5 (248.4) Utrójcowieni Kuratorzy obejmowani są przez Rajską Trójcę w grupach po siedemdziesiąt tysięcy, a jedna siódma każdej grupy przydzielona zostaje do superwszechświata. Obecnie na służbie w Orvontonie jest nieco ponad dziesięć milionów takich zaufanych, wysokich Kuratorów. Służą oni na Uversie oraz na większych i mniejszych sferach zarządów. W pracy pomaga im korpus siedmiu miliardów sekonafinów oraz innych utalentowanych osobowości z superwszechświata.
22:5.6 (248.5) Utrójcowieni Kuratorzy zaczynają swe misje jako kuratorzy i kontynuują je jako tacy, kiedy prowadzą sprawy superrządów. Są w pewnym sensie urzędnikami w rządach superwszechświata, ale nie mają do czynienia z jednostkami, tak jak Niebiańscy Opiekunowie. Utrójcowieni Kuratorzy zarządzają kompleksami spraw i opiekują się projektami zbiorowymi. Są kuratorami zapisów, planów i instytucji; działają jako powiernicy przedsięwzięć, grup osobowości, projektów wznoszenia się, planów morontialnych, przewidywań wszechświatowych i niezliczonych innych przedsięwzięć.
22:6.1 (248.6) Utrójcowieni Ambasadorzy są drugą klasą Utrójcowionych Synów Wyboru i podobnie jak ich towarzysze, Kuratorzy, rekrutują się z dwu typów wznoszących się istot. Nie wszyscy wznoszący się śmiertelnicy są zespoleni z Dostrajaczem albo z Ojcem; niektórzy zespalają się z Duchem, inni z Synem. Niektórzy ze śmiertelników, zespolonych z Duchem albo Synem, docierają do Havony i osiągają Raj. Kandydaci do objęcia Trójcą wybierani są spośród tych, co wznieśli się do Raju; od czasu do czasu są oni utrójcowiani w grupach po siedem tysięcy. Potem są mianowani w superwszechświatach na Utrójcowionych Ambasadorów Pradawnych Czasu. Na Uversie zarejestrowanych jest ich prawie pół miliarda.
22:6.2 (248.7) Utrójcowieni Ambasadorzy wybierani są do objęcia Trójcą na podstawie wskazówek ich nauczycieli z Havony. Reprezentują najbardziej zaawansowane umysły w swych poszczególnych grupach i dlatego są wyjątkowo użyteczni dla władców superwszechświata, gdyż pomagają im zrozumieć te światy, skąd przybywają śmiertelnicy zespoleni z Duchem oraz kierować tymi światami. Zespoleni z Synem Ambasadorzy stanowią dla nas nieocenioną pomoc w rozwiązywaniu problemów, dotyczących klasy osobowości zespolonej z Synem.
22:6.3 (248.8) Utrójcowieni Ambasadorzy są emisariuszami Pradawnych Czasu, pełniącymi wszelkie funkcje dla wszystkich światów czy wszechświatów w obrębie superwszechświata, do którego są przydzieleni. Pełnią indywidualne i ważne funkcje w zarządach mniejszych sektorów i wykonują niezliczone, różnorodne zadania w superwszechświecie. Są oni rezerwowym albo awaryjnym korpusem Utrójcowionych Synów z superrządów i tym samym mają możność wykonywania szerokiego zakresu obowiązków. Zaangażowani są w tysiące zadań, związanych z prowadzeniem superwszechświata, przedsięwzięć niemożliwych do zobrazowania ludzkim umysłom, jako że na Urantii nie ma niczego, co byłoby w jakikolwiek sposób porównywalne do tych poczynań.
22:7.1 (249.1) Nie mogę w pełni wyjaśnić materialnemu umysłowi doświadczenia najwyższych, stwórczych osiągnięć doskonałej i doskonalonej istoty duchowej – aktu utrójcowienia. Metody utrójcowienia zaliczają się do tajemnic Vicegeringtonu i Solitaringtonu i są niemożliwe do objawienia i zrozumienia dla nikogo, za wyjątkiem tych, którzy przeżyli tak unikalne doświadczenia. Dlatego żadna istota nie może przekazać odpowiednio ludzkiemu umysłowi natury i sensu tak niezwykłych operacji.
22:7.2 (249.2) Oprócz Bóstw, utrójcowieniem zajmują się tylko osobowości Raju-Havony i pewni członkowie każdego korpusu finalistów. W specyficznych warunkach rajskiej doskonałości, te wspaniałe istoty mogą przystąpić do tak unikalnego przedsięwzięcia, polegającego na utożsamieniu idei i częstokroć osiągają sukces, tworząc nową istotę – syna utrójcowionego przez stworzonych.
22:7.3 (249.3) Gloryfikowane istoty, które podejmują się takiego dzieła utrójcowienia, mogą brać udział tylko w jednym takim doświadczeniu, podczas gdy wydaje się, że u Rajskich Bóstw nie istnieją ograniczenia dla ciągłej inscenizacji epizodów utrójcowienia. Bóstwo wydaje się być ograniczone tylko w jednym aspekcie – może istnieć tylko jeden Pierwotny i Nieskończony Duch, tylko jeden wykonawca wspólnej woli Ojca-Syna.
22:7.4 (249.4) Wznoszący się, zespoleni z Dostrajaczem śmiertelnicy finaliści, którzy osiągnęli określony poziom kultury Raju i rozwoju duchowego, zaliczają się do tych, którzy mogą próbować utrójcowić istotę stworzoną. Bractwom śmiertelników-finalistów, kiedy przebywają w Raju, udziela się wakacji co tysiąc lat czasu Havony. Finaliści mają do wyboru siedem różnych sposobów spędzania tego czasu, wolnego od obowiązków, a jednym z nich jest próba utrójcowienia istoty, w połączeniu z jakimś współbratem finalistą lub z jakąś osobowością z Raju-Havony.
22:7.5 (249.5) Jeśli dwu śmiertelników-finalistów, występując przed Architektami Wszechświata Nadrzędnego, wykaże, że niezależnie wybrali identyczną ideę utrójcowienia, Architekci mogą, według własnego uznania, obwieścić rozporządzenie zezwalające tym gloryfikowanym, wzniosłym śmiertelnikom, na przedłużenie wakacji i przeprowadzenie się na jakiś czas do sektora utrójcowiania dla Rajskich Obywateli. Jeśli zameldują oni, pod koniec przydzielonych im wakacji, że tak pojedynczo jak i razem podjęli się rajskiej próby uduchowienia, idealizacji i aktualizacji wybranej i oryginalnej idei, która nie była dotąd utrójcowiona, wtedy Siódmy Duch Nadrzędny wydaje zarządzenie, upoważniające do przeprowadzenia tak niezwykłego przedsięwzięcia.
22:7.6 (249.6) Takie przedsięwzięcia zajmują niekiedy niewiarygodnie dużo czasu; epoka wydaje się upływać, zanim ci wierni i zdecydowani, byli śmiertelnicy a czasami osobowości Raju-Havony, w końcu osiągną swój cel, prawdziwy sukces w sprowadzeniu wybranej przez siebie idei prawdy uniwersalnej do rzeczywistej istoty. Nie zawsze takie gorliwe pary osiągają sukces, wiele razy im się to nie udaje i to bez zauważalnego błędu z ich strony. Amatorzy utrójcowiania, którym się nie udało, przyjmowani są do specjalnej grupy finalistów, określanych jako te istoty, które dokonały najwyższej próby i doznały najwyższego rozczarowania. Gdy Rajskie Bóstwa się jednoczą w celu utrójcowienia, zawsze odnoszą sukces, ale nie zawsze go odnosi jednorodna para istot, tymczasowe połączenie dwóch członków tego samego porządku istot.
22:7.7 (250.1) Gdy nowa i oryginalna istota zostaje utrójcowiona przez Bogów, potencjał boskości niebiańskich rodziców pozostaje niezmienny; kiedy jednak podniosła istota duchowa podejmie się tego stwórczego zadania, jedna z umawiających się i uczestniczących w nim jednostek doznaje unikalnej przemiany osobowości. Dwoje rodziców syna utrójcowionego przez stworzonych staje się w pewnym sensie duchową jednością. Przypuszczamy, że status dwu-zjednoczenia pewnych, duchowych stadiów tych osobowości, będzie prawdopodobnie trwał do tego czasu, aż Istota Najwyższa osiągnie pełne i kompletne uzewnętrznienie osobowości w wielkim wszechświecie.
22:7.8 (250.2) Wraz z pojawieniem się nowego syna, utrójcowionego przez stworzonych, pojawia się funkcjonalne, duchowe zjednoczenie dwojga jego przodków; dwoje utrójcowiających rodziców staje się jednością na ostatecznym poziomie funkcjonalnym. Żadna istota stworzona, w całym wszechświecie, nie potrafi w pełni wyjaśnić tego zadziwiającego fenomenu; jest to doświadczenie zbliżone do poziomu boskiego. Gdy zjednoczyli się Ojciec i Syn, aby uwiecznić Nieskończonego Ducha, po osiągnięciu swego celu natychmiast stali się jak jedno i odtąd zawsze są jednością. I podczas gdy utrójcowiająca jedność dwojga istot jest tego rodzaju, co nieskończony zakres działania doskonałego zjednoczenia Bóstwa – Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna – rezultaty utrójcowienia dokonanego przez istoty stworzone nie są w swej naturze wieczne; przestaną istnieć po całkowitym urzeczywistnieniu się Bóstw empirycznych.
22:7.9 (250.3) Podczas gdy rodzice synów utrójcowionych przez stworzonych stają się w swych wszechświatowych zadaniach jak jedno, wciąż traktowani są jako dwie osobowości, w spisach i na listach Korpusu Finalizmu, jak również przez Architektów Wszechświata Nadrzędnego. W obecnej epoce wszechświata, wszyscy rodzice zjednoczeni w utrójcowieniu są nierozdzielni w swych zadaniach i funkcjach; gdzie idzie jedno idzie również drugie, co robi jedno robi też drugie. Jeśli rodzicielskie dwu-zjednoczenie angażuje śmiertelnika (czy innego) finalistę oraz osobowość Raju-Havony, zjednoczone istoty rodzicielskie nie współdziałają ani z mieszkańcami Raju, ani Havony, ani też z finalistami. Taki mieszany związek zbiera się w specjalnych korpusach, złożonych z podobnych im istot. We wszystkich związkach utrójcowienia, mieszanych czy innych, istoty rodzicielskie świadome są jedna drugiej, mogą porozumiewać się ze sobą i mogą wykonywać obowiązki, jakich żadne z nich poprzednio nie wykonywało.
22:7.10 (250.4) Siedem Duchów Nadrzędnych upoważnionych jest do zatwierdzenia utrójcowiającego związku finalistów z osobowościami Raju-Havony i takie mieszane związki zawsze odnoszą sukces. Ich rezultat, wspaniali synowie utrójcowieni przez stworzonych, reprezentują ideę nie odpowiadającą pojmowaniu zarówno wiecznych istot Raju jak i czasowych istot przestrzeni; skutkiem tego tacy synowie stają się podopiecznymi Architektów Wszechświata Nadrzędnego. Utrójcowieni synowie przeznaczenia ucieleśniają idee, ideały i doświadczenie odnoszące się najwyraźniej do przyszłej epoki wszechświata, nie mające zatem bezpośredniej, praktycznej wartości, zarówno dla administracji superwszechświata jak i wszechświata centralnego. Wszyscy tacy, unikalni synowie dzieci czasu i obywateli wieczności, są trzymani w rezerwie na Vicegeringtonie, gdzie zajmują się badaniem koncepcji czasu oraz rzeczywistości wieczności, w specjalnym sektorze sfery, zajmowanej przez tajne kolegia korpusu Synów Stwórców.
22:7.11 (251.1) Istota Najwyższa jest zjednoczeniem trzech stadiów rzeczywistości Bóstwa: Boga Najwyższego – duchowego zjednoczenia pewnych skończonych aspektów Rajskiej Trójcy; Wszechmocnego Najwyższego – zjednoczenia mocy Stwórców wielkiego wszechświata; Najwyższego Umysłu – indywidualnego wkładu Trzeciego Źródła i Centrum oraz jego partnerów w rzeczywistość Istoty Najwyższej. Wspaniałe istoty z wszechświata centralnego i Raju, w swych przedsięwzięciach utrójcowiania, zajmują się trojaką eksploracją Bóstwa Najwyższości, co w rezultacie pozwala wytworzyć trzy klasy synów utrójcowionych przez stworzonych:
22:7.12 (251.2) 1. Synowie utrójcowieni przez wznoszących się. Finaliści, w swoich stwórczych wysiłkach, usiłują utrójcowić pewne pojęciowe rzeczywistości Wszechmocnego Najwyższego, które przyswoili empirycznie w czasie swego wznoszenia się przez czas i przestrzeń do Raju.
22:7.13 (251.3) 2. Synowie utrójcowieni przez istoty Raju-Havony. Stwórcze wysiłki Obywateli Raju oraz Havonerów przynoszą w rezultacie utrójcowienie pewnych, wysoce duchowych aspektów Istoty Najwyższej, które zdobyli oni empirycznie na supernajwyższym planie, graniczącym z Ostatecznym i Wiecznym.
22:7.14 (251.4) 3. Utrójcowieni synowie przeznaczenia. Jednak, kiedy finalista i obywatel Raju-Havony razem utrójcowią nową istotę, ich wspólny wysiłek znajduje oddźwięk w pewnych stadiach Umysłu Najwyższego-Ostatecznego. Powstali w rezultacie tego aktu synowie utrójcowieni przez stworzonych są superstwórczy; reprezentują aktualności bytu Bóstwa Najwyższego-Ostatecznego, które w inny sposób nie zostały empirycznie osiągnięte i które tym samym automatycznie podlegają kompetencjom Architektów Wszechświata Nadrzędnego, opiekujących się tymi sprawami, które przewyższają stwórcze ograniczenia obecnej epoki wszechświata. Utrójcowieni synowie przeznaczenia ucieleśniają pewne aspekty nie objawionych funkcji Najwyższego-Ostatecznego we wszechświecie nadrzędnym. Nie wiemy zbyt wiele o tych, wspólnych dzieciach czasu i wieczności, wiemy jednak znacznie więcej, niż pozwolono nam objawić.
22:8.1 (251.5) W dodatku do synów utrójcowionych przez stworzonych, rozważanych w tych narracjach, istnieją liczne inne, nie objawione klasy istot utrójcowionych przez stworzonych – różnorodne potomstwo, powstałe w wyniku rozmaitych połączeń siedmiu korpusów finalistów z osobowościami Raju-Havony. Jednak wszystkie te istoty, utrójcowione przez stworzonych, objawione i nie objawione, są wyposażone przez Ojca Wszechświatowego w osobowość.
22:8.2 (251.6) Kiedy nowi synowie, utrójcowieni przez wznoszących się oraz utrójcowieni przez istoty Raju-Havony, są młodzi i niedoświadczeni, są zwykle wysyłani na długie okresy służby do siedmiu rajskich sfer Nieskończonego Ducha, gdzie służą pod opieką Siedmiu Najwyższych Wykonawców. Potem mogą zostać przyjęci przez Nauczycieli-Synów Trójcy na dalszą naukę we wszechświatach lokalnych.
22:8.3 (251.7) Ci adoptowani synowie, pochodzący od wysokich i gloryfikowanych istot, zostają praktykantami, uczniami pomagającymi Nauczycielom-Synom, a co się tyczy ich klasyfikacji, są oni często numerowani tymczasowo według numerów tych Synów. Mogą oni wykonywać i wykonują z samozaparciem wiele szlachetnych zadań, na rzecz wybranych przez nich dziedzin służby.
22:8.4 (251.8) We wszechświatach lokalnych Nauczyciele-Synowie mogą mianować swych podopiecznych, utrójcowionych przez stworzonych, do objęcia przez Rajską Trójcę. Gdy wyłonią się oni z tego objęcia jako Utrójcowieni Synowie Perfekcji, zaczynają służyć u Pradawnych Czasu w siedmiu superwszechświatach; takie jest znane obecnie przeznaczenie tej unikalnej grupy dwukrotnie utrójcowionych istot.
22:8.5 (252.1) Nie wszyscy synowie utrójcowieni przez stworzonych zostają objęci Trójcą; wielu z nich zostaje współpracownikami i ambasadorami rajskich Siedmiu Duchów Nadrzędnych czy Duchów Zwierciadlanych z superwszechświatów, albo też Matek Duchów z kreacji lokalnych. Inni mogą się podjąć zadań specjalnych na wiecznej Wyspie. Jeszcze inni mogą rozpocząć działalność w służbach specjalnych, na tajnych światach Ojca i na rajskich sferach Ducha. Wielu wreszcie znajduje swą misję w połączonych korpusach Utrójcowionych Synów, na wewnętrznej orbicie Havony.
22:8.6 (252.2) Za wyjątkiem Utrójcowionych Synów Perfekcji i tych, którzy są zgromadzeni na Vicegeringtonie, najwyższym celem wszystkich synów, utrójcowionych przez stworzonych, wydaje się być wstąpienie do Korpusu Utrójcowionych Finalistów, jednego z siedmiu Rajskich Korpusów Finalizmu.
22:9.1 (252.3) Synowie utrójcowieni przez stworzonych obejmowani są przez Rajską Trójcę w grupach po siedem tysięcy. To utrójcowione potomstwo doprowadzonych do doskonałości ludzi i osobowości Raju-Havony jest w całości jednakowo obejmowane przez Bóstwa, jednak przydzielane jest do superwszechświatów zgodnie z radą ich byłych instruktorów – Nauczycieli-Synów Trójcy. Ci, których służba była wyjątkowo zadowalająca, otrzymują misję Asystentów Wysokiego Syna, ci, którzy się mniej wyróżnili, określani są jako Niebiańscy Opiekunowie.
22:9.2 (252.4) Kiedy te unikalne istoty zostaną objęte Trójcą, stają się cennymi pomocnikami rządów superwszechświatowych. Są one biegłe w sprawach wznoszenia się, nie dzięki osobistemu wznoszeniu się, ale w rezultacie swej służby z Nauczycielami-Synami Trójcy na światach w przestrzeni.
22:9.3 (252.5) Prawie miliard Niebiańskich Opiekunów przydzielonych jest do Orvontonu. Przeważnie są oni przydzielani do administracji Doskonalących Czasu, w zarządach większych sektorów a pomaga im sprawnie korpus wznoszących się, zespolonych z Synem śmiertelników.
22:9.4 (252.6) Niebiańscy Opiekunowie są urzędnikami w sądach Pradawnych Czasu; działają tam jako posłańcy sądowi i doręczyciele pozwów oraz decyzji różnych trybunałów rządów superwszechświatowych. Pracują dla Pradawnych Czasu jako agenci zatrzymujący; wychodzą z Uversy, aby doprowadzić te istoty, których stawienie się przed sędziami superwszechświata jest konieczne; wykonują nakazy zatrzymania dowolnej osobowości w superwszechświecie. Towarzyszą także zespolonym z Duchem śmiertelnikom z wszechświatów lokalnych, kiedy konieczna jest ich obecność na Uversie z jakichkolwiek przyczyn.
22:9.5 (252.7) Niebiańskich Opiekunów oraz ich towarzyszy, Asystentów wysokiego Syna, nigdy nie zamieszkiwały Dostrajacze. Nie są oni także zespoleni z Duchem czy Synem. Objęcie Rajskiej Trójcy jest jednak rekompensatą za nie zespolony status Utrójcowionych Synów Perfekcji. Objęcie Trójcy może działać wyłącznie na ideę, która jest uosobiona w synu utrójcowionym przez stworzonych, poza tym pozostawiając objętego syna bez zmian, jednak ograniczenia takie występują tylko wtedy, kiedy są tak planowane.
22:9.6 (252.8) Dwukrotnie utrójcowieni synowie są wspaniałymi istotami, jednak nie są ani tak wszechstronni ani tak niezawodni, jak ich wznoszący się towarzysze; brak im tego gigantycznego i gruntownego doświadczenia osobistego, które reszta synów należących do tej grupy zdobyła prawdziwą wspinaczką, z mrocznych domen przestrzeni ku chwale. My, którzy przebyliśmy drogę wznoszenia się, kochamy ich i robimy wszystko, co w naszej mocy, aby im rekompensować ich niedobory, jednak to właśnie dzięki nim jesteśmy wciąż wdzięczni za nasze niskie pochodzenie i naszą możliwość zdobywania doświadczenia. Ich gotowość uznania i przyjęcia do wiadomości ich braków w doświadczalnych rzeczywistościach wszechświatowego wznoszenia się jest transcendentalnie piękna a czasami wzruszająco patetyczna.
22:9.7 (253.1) Utrójcowieni Synowie Perfekcji są ograniczeni, w przeciwieństwie do innych objętych Trójcą synów, ponieważ ich potencjał empiryczny pozbawiony jest czasu-przestrzeni. Brakuje im doświadczenia, pomimo ich długiej nauki z Najwyższymi Wykonawcami i Synami Nauczycielami i gdyby nie ta nauka, ich poziom empirycznego nasycenia mógłby uniemożliwić pozostawienie ich w rezerwie dla zdobycia doświadczenia w przyszłych epokach wszechświata. Po prostu nic w całej wszechświatowej egzystencji nie może zastąpić aktualnego, osobistego doświadczenia, a ci synowie utrójcowieni przez stworzonych są trzymani jako rezerwa, dla działania empirycznego w pewnych przyszłych epokach wszechświata.
22:9.8 (253.2) Na światach-mieszkaniach widziałem często tych dostojnych urzędników najwyższych sądów wszechświata, patrzących z tęsknotą i wzruszeniem nawet na tych, którzy niedawno przybyli z ewolucyjnych światów przestrzeni, tak, że nikt nie mógł się oprzeć przekonaniu, iż ci posiadacze nieempirycznego utrójcowienia naprawdę zazdroszczą ich rzekomo mniej fortunnym braciom, którzy się wznoszą przez wszechświat stopniowo, mając autentyczne doświadczenia i prawdziwe życie. Pomimo swych trudności i ograniczeń, stanowią oni korpus pracowników zadziwiająco użyteczny i zawsze chętny do pomocy, kiedy trzeba wprowadzać w życie złożone plany administracyjne rządów superwszechświatowych.
22:10.1 (253.3) Asystenci Wysokiego Syna są wyższą grupą utrójcowionych oraz ponownie utrójcowionych, gloryfikowanych synów, pochodzących od wznoszących się istot z Korpusu Finalizmu Śmiertelników oraz ich wiecznych towarzyszy, osobowości Raju-Havony. Są oni przydzieleni do służby superwszechświatowej i funkcjonują jako personalni pomocnicy wysokich synów w rządach Pradawnych Czasu. Można ich trafnie nazwać prywatnymi sekretarzami. Od czasu do czasu działają jako urzędnicy komisji specjalnych i innych grupowych związków wysokich synów. Służą z Perfektorami Mądrości, Niebiańskimi Radcami, Wszechświatowymi Cenzorami, Możnymi Posłańcami, Posiadającymi Wysokie Uprawnienia i Nieposiadającymi Imienia i Numeru.
22:10.2 (253.4) Jeśli podczas omawiania Niebiańskich Opiekunów zwracałem w pewnym sensie uwagę na ograniczenia i braki tych dwukrotnie utrójcowionych synów, pozwólcie teraz, zupełnie bezstronnie, zwrócić uwagę na jedną ich cechę wielkiej wagi, przymiot, który sprawia, że są dla nas nieomal bezcenni. Istoty te zawdzięczają swą egzystencję właśnie temu, że są uosobieniem pojedynczej i najwyższej idei. Są one osobowym wcieleniem pewnej boskiej idei, pewnego wszechświatowego ideału, tak jak nigdy przedtem nie był on wyobrażony, wyrażony czy utrójcowiony. Potem zostali objęci Trójcą, dlatego też wykazują i faktycznie ucieleśniają prawdziwą mądrość Boskiej Trójcy w tym, co dotyczy idei-ideału odnoszącego się do egzystencji ich osobowości. Tak dalece, jak taka właśnie idea jest możliwa do objawienia wszechświatom, osobowości te ucieleśniają całość wszystkiego, co inteligencja stworzonego czy Stwórcy mogłaby ewentualnie pojąć, wyrazić lub zobrazować. Oni są tą ideą uosobioną.
22:10.3 (253.5) Czy nie sądzicie, że taka żywa koncentracja pojedynczej, najwyższej idei rzeczywistości wszechświatowej, może stanowić ogromną pomoc dla tych, którym powierzono administrację superwszechświatów?
22:10.4 (254.1) Nie tak dawno kazano mi przewodniczyć komisji, złożonej z sześciu istot – po jednym z wysokich synów – która miała zbadać trzy problemy dotyczące grupy nowych wszechświatów w południowych rejonach Orvontonu. Bardzo dobrze uświadomiłem sobie wartość Asystentów Wysokiego Syna, kiedy zażądałem od szefa ich klasy na Uversie, aby tymczasowo przydzielił takich sekretarzy do mojej komisji. Pierwsza nasza idea była reprezentowana przez Asystenta Wysokiego Syna na Uversie, który natychmiast został przydzielony do naszej grupy. Nasz drugi problem ucieleśniony był w Asystencie Wysokiego Syna, który przydzielony był do trzeciego superwszechświata. Otrzymaliśmy znaczną pomoc z tego źródła, przez wszechświatową izbę koordynacji i szerzenia podstawowej wiedzy, ale to jest nic w porównaniu z pomocą, jaką daje faktyczna obecność osobowości, która jest ideą utrójcowioną przez stworzonych w najwyższości i utrójcowioną przez Bóstwo w ostateczności. Gdy idzie o nasz trzeci problem, zapisy Raju wykazały, że taka idea nigdy nie była utrójcowiona przez stworzonych.
22:10.5 (254.2) Asystenci Wysokiego Syna są unikalnymi i oryginalnymi uosobieniami niezliczonej ilość idei i niebywałych ideałów. I jako tacy potrafią od czasu do czasu udzielać doskonałych wyjaśnień dla naszych rozważań. Kiedy mam jakiś odległy przydział, daleko we wszechświatach w przestrzeni, pomyślcie, jak wielką mogę mieć pomoc, kiedy mam tyle szczęścia, że przydzielono do mojej misji Asystenta Wysokiego Syna, który jest pełnią boskiej idei odnośnie tego właśnie problemu, z którym mam się zmagać i go rozwiązać; i wiele razy to mi się właśnie zdarzało. Jedyną trudność w takiej aranżacji stanowi to, że żaden superwszechświat nie może mieć pełnej edycji owych, utrójcowionych idei; mamy tylko jedną siódmą takich istot, tak, że tylko raz na siedem przypadków korzystamy z ich osobistego towarzystwa, nawet gdy zapisy wykazują, że idea została utrójcowiona.
22:10.6 (254.3) Na Uversie chcielibyśmy korzystać ze znacznie większej liczby tych istot. Ze względu na ich wartość dla administracji superwszechświatowej, w każdy możliwy sposób zachęcamy pielgrzymów przestrzeni, jak również mieszkańców Raju, aby się podejmowali utrójcowienia, po tym, jak przydadzą jeden drugiemu tych rzeczywistości empirycznych, które są konieczne do podjęcia się takiego, stwórczego zadania.
22:10.7 (254.4) W naszym superwszechświecie mamy obecnie około miliona dwustu pięćdziesięciu tysięcy Asystentów Wysokiego Syna a obsługują oni zarówno większe jak i mniejsze sektory, nawet, jak działają na Uversie. Często towarzyszą nam do odległych wszechświatów, kiedy wykonujemy nasze zadania. Asystenci Wysokiego Syna nie są na stałe przydzielani do jakiegokolwiek Syna czy komisji. Są w ciągłej rotacji, służąc tam, gdzie idea czy ideał, którym są, może najlepiej dopomóc wiecznemu celowi Rajskiej Trójcy, której synami zostali.
22:10.8 (254.5) Synowie ci są bardzo uczuciowi, wyjątkowo lojalni, wysoce inteligentni, pełni mądrości – odnośnie pojedynczej idei – oraz niedoścignieni w pokorze. Podczas gdy mogą udzielić wam wiedzy z całego wszechświata, dotyczącej ich pojedynczej idei czy ideału, jest niemal wzruszające patrzeć, jak szukają wiedzy i informacji o całej rzeszy innych zagadnień, nawet u wznoszących się śmiertelników.
22:10.9 (254.6) Jest to opowieść o pochodzeniu, naturze i funkcjonowaniu pewnych istot, zwanych Utrójcowionymi Synami Boga, dokładniej o tych, które przeszły Boskie objęcia Rajskiej Trójcy i które potem zostały przydzielone do służby w superwszechświatach, gdzie współpracują inteligentnie i roztropnie z administratorami Pradawnych Czasu i pomagają im w ich nieustannych wysiłkach ułatwiania wznoszącym się śmiertelnikom czasu postępu do wewnątrz, w kierunku ich bezpośredniego przeznaczenia, Havony, oraz ostatecznego celu, Raju.
22:10.10 (255.1) [Opowiedziane przez Możnego Posłańca, należącego do korpusu objawieniowego z Orvontonu].
Księga Urantii
Przekaz 23
23:0.1 (256.1) SAMOTNI Posłańcy stanowią osobisty, wszechświatowy korpus Wspólnego Stwórcy; są pierwszą i starszą rangą klasą Wyższych Osobowości Nieskończonego Ducha. Reprezentują pierwszy, stwórczy akt Nieskończonego Ducha, dokonany samotnie, aby powołać do bytu samotne duchy osobowe. Ani Ojciec ani Syn nie brali bezpośrednio udziału w tym gigantycznym uduchowieniu.
23:0.2 (256.2) Ci duchowi posłańcy zostali uosobieni pojedynczym aktem stwórczym a ich liczba jest stała. Chociaż jedna z tych niezwykłych istot towarzyszy mi w czasie mojej obecnej misji, nie wiem, ile takich osobowości istnieje we wszechświecie wszechświatów. Od czasu do czasu dowiaduję się tylko, ile ich jest w zapisie-rejestrze, działających w danym momencie w granicach jurysdykcji naszego superwszechświata. Z ostatniego raportu Uversy wynika, że było prawie 7.690 bilionów Samotnych Posłańców, działających wtedy w granicach Orvontonu a przypuszczam, że jest to znacznie mniej niż jedna siódma ich całkowitej liczby.
23:1.1 (256.3) Zaraz po stworzeniu Siedmiu Duchów Orbit Havony, Nieskończony Duch powołał do istnienia rozległy korpus Samotnych Posłańców. Nie ma takiej części wszechświatowej kreacji, która istniałaby przed Samotnymi Posłańcami, za wyjątkiem Raju i orbit Havony; Posłańcy ci działają w wielkim wszechświecie prawie od wieczności. Stanowią podstawę boskiej metody objawiania się Nieskończonego Ducha rozległym kreacjom czasu i przestrzeni, oraz utrzymywania osobistego kontaktu z tymi kreacjami.
23:1.2 (256.4) Pomimo, że posłańcy istnieją od czasów zbliżonych do wieczności, wszyscy oni są świadomi początków swej osobowości. Są świadomi czasu będąc pierwszym wytworem Nieskończonego Ducha, posiadającym taką świadomość czasu. Są to pierworodne istoty Nieskończonego Ducha, uosobione w czasie i uduchowione w przestrzeni.
23:1.3 (256.5) Te samotne duchy powstały o świcie czasu jako w pełni rozwinięte i doskonale wyposażone istoty duchowe. Wszystkie są jednakowe, nie ma u nich klas czy podgrup, opartych na osobowym zróżnicowaniu. Ich klasyfikacje opierają się wyłącznie na rodzaju pracy, do której od czasu do czasu są przydzielane.
23:1.4 (256.6) Śmiertelnicy zaczynają jako prawie materialne istoty, na światach w przestrzeni i wznoszą się do wewnątrz, ku Wielkim Centrom; samotne duchy zaczynają w centrum wszystkich rzeczy i pragną przydziału do odległych kreacji, nawet do poszczególnych światów najbardziej oddalonych wszechświatów lokalnych i jeszcze dalej.
23:1.5 (256.7) Chociaż nazywani są Samotnymi Posłańcami, nie są to duchy samotne, choć doprawdy lubią pracować samotnie. Są jedynymi istotami z całego stworzenia, które mogą znaleźć i znajdują przyjemność w samotnej egzystencji, aczkolwiek również korzystają z towarzystwa kilku klas wszechświatowych istot inteligentnych, z którymi mogą się bratać.
23:1.6 (257.1) Samotni Posłańcy nie są w swej służbie odosobnieni, wciąż mają styczność z bogactwem intelektu całego stworzenia, jako że potrafią „wsłuchiwać się” we wszystkie transmisje tych domen, w których przebywają. Mogą też komunikować się nawzajem z członkami swego własnego, najbliższego korpusu, z tymi istotami, które wykonują ten sam rodzaj pracy w tym samym superwszechświecie. Mogą się porozumiewać z innymi istotami ze swej grupy, dostali jednak polecenie od rady Siedmiu Duchów Nadrzędnych, aby tego nie robić a są grupą lojalną, nie są nieposłuszni ani nie robią odstępstw. Nie istnieje zapis mówiący o tym, że Samotny Posłaniec pogrążył się kiedykolwiek w ciemności.
23:1.7 (257.2) Samotni Posłańcy, tak samo jak Dyspozytorzy Mocy Wszechświata, należą do kilku zaledwie rodzajów istot, działających w różnych domenach, które nie podlegają zatrzymaniu czy przetrzymaniu przez trybunały czasu i przestrzeni. Nie mogą być wezwani do stawienia się przed kimkolwiek, za wyjątkiem Siedmiu Duchów Nadrzędnych, ale w kronikach wszechświata nadrzędnego nie istnieje zapis mówiący o tym, że ta rajska rada kiedykolwiek wezwała Samotnego Posłańca na sprawę sądową.
23:1.8 (257.3) Posłańcy, pełniący samotne zadania, są niezawodni, samodzielni, wszechstronni, głęboko duchowi i generalnie są sympatyczną grupą istot stworzonych, pochodzących od Trzeciego Źródła i Centrum; działają z upoważnienia Nieskończonego Ducha, przebywającego na centralnej Wyspie Raj i tak jak jest on uosobiony na sferach zarządów wszechświatów lokalnych. Cały czas włączeni są w bezpośredni obwód, emanujący od Nieskończonego Ducha, nawet kiedy działają w kreacjach lokalnych, pod bezpośrednim wpływem Matek Duchów wszechświatów lokalnych.
23:1.9 (257.4) Istnieje techniczna przyczyna tego, że Samotni Posłańcy muszą podróżować i pracować w pojedynkę. Przez krótki okres i gdy się nie poruszają, mogą pracować razem w grupie, ale gdy tak się zbiorą, odcinają się zupełnie od podtrzymywania i ukierunkowania ze strony swego rajskiego obwodu, zostają zupełnie odosobnieni. Kiedy są w drodze, albo kiedy działają w obwodach przestrzeni i w strumieniu czasu, gdy dwu lub więcej z tej klasy znajduje się blisko siebie, dwaj czy też wszyscy z nich są odcięci od łączności z wyższymi, cyrkulującymi siłami. Doznają „krótkiego zwarcia”, jak moglibyście to symbolicznie określić. Dlatego też posiadają oni właściwą sobie cechę automatycznego alarmowania, sygnału ostrzegawczego, który działa bezbłędnie powiadamiając ich o bliskiej kolizji i niezawodnie trzyma ich odpowiednio oddzielonych od siebie, aby uniknąć zakłóceń w ich prawidłowym i skutecznym funkcjonowaniu. Posiadają również właściwą sobie i automatyczną zdolność, dzięki której wykrywają i wykazują bliskość zarówno Natchnionych Duchów Trójcy jak Boskich Dostrajaczy Myśli.
23:1.10 (257.5) Posłańcy ci nie mają możliwości poszerzania osobowości czy rozmnażania się, ale praktycznie nie ma we wszechświatach pracy, której nie mogliby się podjąć i do której nie mogą wnieść czegoś istotnego i pożytecznego. Oszczędzają w znacznym stopniu czas, zwłaszcza tym, którzy zajmują się administracją spraw wszechświata i pomagają nam wszystkim, od najwyższych do najniższych.
23:2.1 (257.6) Samotni Posłańcy nie są na stałe przydzieleni do żadnej konkretnej jednostki czy grupy osobowości niebiańskich. Swe obowiązki wykonują zawsze jako zadania zlecone, a w czasie takiej służby pracują pod bezpośrednim nadzorem tych, co kierują domeną, w której otrzymali przydział. Nie posiadają ani własnej organizacji ani żadnego rządu, są Samotnymi Posłańcami.
23:2.2 (258.1) Samotni Posłańcy przydzieleni są przez Nieskończonego Ducha do siedmiu następujących grup służby:
23:2.3 (258.2) 1. Posłańcy Rajskiej Trójcy.
23:2.4 (258.3) 2. Posłańcy orbit Havony.
23:2.5 (258.4) 3. Posłańcy superwszechświatów.
23:2.6 (258.5) 4. Posłańcy wszechświatów lokalnych.
23:2.7 (258.6) 5. Badacze bez zleconego przydziału.
23:2.8 (258.7) 6. Ambasadorzy i emisariusze do zadań specjalnych.
23:2.9 (258.8) 7. Objawiciele prawdy.
23:2.10 (258.9) Ci posłańcy duchowi zawsze mogą się zamieniać, przechodzić z jednego typu służby do innego; przenosiny takie mają miejsce cały czas. Nie ma oddzielnych klas Samotnych Posłańców, są oni duchowo jednakowi i w każdym sensie równi. Podczas, gdy generalnie określani są numerem, Nieskończony Duch zna ich imiona osobiste. Dla reszty z nas znani są pod imieniem i numerem, określającym ich bieżący przydział.
23:2.11 (258.10) 1. Posłańcy Rajskiej Trójcy. Nie mogę objawić zbyt wiele na temat pracy tej grupy posłańców, przydzielonych do Trójcy. Są oni zaufanymi i tajnymi sługami Bóstw, a kiedy powierza im się wieści specjalne, zawierające nie objawione zasady działania i przyszłe drogi postępowania Bogów, nigdy nie słyszano, żeby zdradzili tajemnicę czy zawiedli zaufanie pokładane w ich klasie. I wszystko, co się o nich mówi, nie jest w celu wychwalania ich doskonałości, ale raczej podkreślenia tego, że Bóstwa mogą stwarzać i stwarzają istoty doskonałe.
23:2.12 (258.11) Dezorientacja i zamieszanie, panujące na Urantii, wcale nie oznaczają tego, że Rajscy Władcy nie są zainteresowani planetą, czy nie mogą odmiennie pokierować biegiem wydarzeń. Stwórcy posiadają odpowiednią moc, aby zrobić z Urantii istny raj, lecz taki Eden nie przyczyniałby się do kształtowania tych silnych, szlachetnych i doświadczonych charakterów, które Bogowie tak pewnie wykuwają z waszego świata, pomiędzy kowadłem konieczności a młotem trudu. Wasze lęki i żale, wasze próby i rozczarowania, są po prostu tak samo częścią Boskiego planu dla waszej sfery, jak częścią tego planu jest znakomita perfekcja i nieskończone dostrojenie wszystkich rzeczy do ich najwyższego celu, na światach centralnego i doskonałego wszechświata.
23:2.13 (258.12) 2. Posłańcy orbit Havony. W trakcie całego waszego wznoszenia się będziecie, z początku niewyraźnie, ale później coraz lepiej, potrafili wykryć obecność Samotnych Posłańców, jednak nie będziecie rozpoznawać ich bezbłędnie, zanim nie dotrzecie do Havony. Pierwszymi posłańcami, których ujrzycie twarzą w twarz, będą ci z orbit Havony.
23:2.14 (258.13) Samotni Posłańcy mają specjalne kontakty z rodowitymi mieszkańcami światów Havony. Ci Posłańcy, którzy mają takie utrudnienia czynnościowe, kiedy się łączą jeden z drugim, mogą mieć i mają bardzo bliską styczność osobistą z mieszkańcami Havony. Jest jednak zupełnie niemożliwe opisanie ludzkim umysłom najwyższego zadowolenia, jakie się rodzi w wyniku kontaktów umysłów tych bosko doskonałych istot, z duchami o osobowościach zbliżonych do transcendentalnych.
23:2.15 (259.1) 3. Posłańcy superwszechświatów. Pradawni Czasu, czyli osobowości pochodzące od Trójcy, kierujące przeznaczeniem siedmiu superwszechświatów – tria boskiej mocy i mądrości administracyjnej – są dobrze zaopatrzeni w Samotnych Posłańców. Tylko poprzez tę klasę posłańców trójjedni władcy jednego superwszechświata mogą bezpośrednio i osobiście komunikować się z władcami innego. Samotni Posłańcy są jedynym dostępnym rodzajem duchowych istot inteligentnych – obok być może Natchnionych Duchów Trójcy – które mogą być przesyłane z zarządu jednego superwszechświata wprost do zarządu drugiego. Wszystkie inne osobowości muszą podróżować drogą przez Havonę i światy administracyjne Duchów Nadrzędnych.
23:2.16 (259.2) Jest pewien rodzaj informacji, do której nie mają dostępu ani Posłańcy Grawitacji, ani odzwierciedlanie, ani transmisja. I kiedy Pradawni Czasu chcą z całkowitą pewnością poznać te sprawy, muszą wysłać Samotnego Posłańca do źródła tej wiedzy. Posłaniec, współpracujący teraz ze mną, został wysłany z Uversy z misją do wszechświata centralnego, na długo przed pojawieniem się życia na Urantii – nie było go na apelach Orvontonu prawie milion lat – wrócił jednak w oznaczonym czasie z potrzebną informacją.
23:2.17 (259.3) Nie ma ograniczeń dla służby Samotnych Posłańców w superwszechświatach; mogą działać jako wykonawcy zarządzeń wysokich trybunałów lub zbierać informacje dla danej domeny. Bardziej lubią służyć w Orvontonie niż w innych superkreacjach, gdyż potrzeby są tu znacznie zwielokrotnione i więcej jest okazji do heroicznych wysiłków. W domenach, gdzie występują największe trudności, wszyscy lubimy pełnić bardziej aktywne funkcje.
23:2.18 (259.4) 4. Posłańcy wszechświatów lokalnych. Nie ma ograniczeń dla działalności Samotnych Posłańców w służbach wszechświata lokalnego. Są oni sumiennymi objawicielami motywów i intencji Matki Ducha wszechświata lokalnego, choć podlegają w zupełności jurysdykcji rządzącego Syna-Mistrza. Odnosi się to do wszystkich posłańców, działających we wszechświecie lokalnym, czy podróżują oni bezpośrednio z zarządu wszechświata, czy działają tymczasowo związani z Ojcami Konstelacji, Władcami Systemów czy Książętami Planetarnymi. Zanim cała władza zostanie skoncentrowana w rękach Syna Stwórcy, podczas wyniesienia go do pozycji najwyższego władcy jego wszechświata, posłańcy ci funkcjonują we wszechświecie lokalnym pod generalnym nadzorem Pradawnych Czasu i są bezpośrednio odpowiedzialni przed reprezentującym tych władców rezydentem, Jednoczącym Czasu.
23:2.19 (259.5) 5. Badacze bez zleconego przydziału. Gdy rezerwowy korpus Samotnych Posłańców ma nadwyżkę tych istot, jeden z Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy wystosowuje wezwanie o ochotników-odkrywców; i nigdy nie brakuje ochotników, gdyż Posłańcy lubią być wysyłani jako wolni, nieskrępowani odkrywcy, przeżywać emocje znajdowania organizujących się zaczątków nowych światów i wszechświatów.
23:2.20 (259.6) Wylatują, aby weryfikować dane dostarczone przez tych, którzy badają funkcjonowanie domen kosmicznych. Bez wątpienia Rajskie Bóstwa wiedzą o istnieniu takich, nie odkrytych systemów energii w przestrzeni, ale nigdy nie ujawniają tej informacji. Jeśli Samotni Posłańcy nie odkryją i nie naniosą na mapę takich nowych, organizujących się centrów energii, zjawisko takie mogłoby długo pozostawać niezauważone nawet przez inteligentne istoty z przyległych domen. Samotni Posłańcy jako klasa, są bardzo wrażliwi na grawitację; mogą zatem czasami odkryć domniemaną wcześniej obecność bardzo małych, ciemnych planet, takich właśnie światów, które najlepiej nadają się do eksperymentów życia.
23:2.21 (260.1) Posłańcy-badacze bez zleconego przydziału patrolują wszechświat nadrzędny. Nieustannie są na wyprawach odkrywczych do niezbadanych rejonów całej przestrzeni zewnętrznej. Znaczną część informacji, jaką posiadamy o tym, co się dzieje w domenach przestrzeni zewnętrznej, zawdzięczamy badaniom Samotnych Posłańców, jako że często pracują oni i prowadzą badania wraz z niebiańskimi astronomami.
23:2.22 (260.2) 6. Ambasadorzy i emisariusze do zadań specjalnych. Wszechświaty lokalne, znajdujące się w granicach tego samego superwszechświata, wymieniają zazwyczaj ambasadorów, wybieranych z ich rodzimych klas synostwa. Żeby jednak uniknąć opóźnień, prosi się często Samotnych Posłańców, aby się wybrali jako ambasadorzy z jednej kreacji lokalnej do drugiej, aby reprezentowali i przedstawiali jedną domenę drugiej. Na przykład, kiedy świeżo zamieszkała domena zostanie odkryta, może się okazać tak odległą w przestrzeni, że sporo czasu upłynie, zanim objęty serafinem ambasador będzie mógł dotrzeć do tak odległego wszechświata. Istota objęta serafinem nie może w żadnym wypadku przekroczyć prędkości 899.370 kilometrów Urantii, na jedną sekundę waszego czasu. Ogromne gwiazdy, krzyżujące się prądy, objazdy, przyciągania boczne – razem wzięte – mają tendencję do redukowania tej prędkości tak, że podczas długiej podróży przeciętna prędkość wynosić będzie około 885.000 kilometrów na sekundę.
23:2.23 (260.3) Gdy się okaże, że rodzimy ambasador potrzebuje setek lat na dotarcie do odległego wszechświata lokalnego, prosi się często Samotnego Posłańca, aby udał się tam natychmiast i działał jako tymczasowy ambasador. Samotni Posłańcy osiągają bardzo dużą szybkość lotu, nie lecą niezależnie od czasu i przestrzeni, jak to czynią Posłańcy Grawitacji, ale bardzo blisko takiej prędkości. Służą oni także w innych okolicznościach jako emisariusze specjalnego przeznaczenia.
23:2.24 (260.4) 7. Objawiciele prawdy. Samotni Posłańcy uważają objawianie prawdy za najwyższe powiernictwo swej klasy. Działają oni co jakiś czas na takim stanowisku, od superwszechświatów do poszczególnych planet w przestrzeni. Często przydzielani są do komisji, posyłanych dla poszerzenia objawienia prawdy światom i systemom.
23:3.1 (260.5) Samotni Posłańcy są najwyższym rodzajem doskonałej i godnej zaufania osobowości, dostępnej we wszystkich domenach dla szybkiego przekazania ważnych i pilnych wiadomości, gdy niewskazane jest używanie służb transmisji jak również mechanizmu odzwierciedlania. Służą, wykonując nieskończoną różnorodność zadań, pomagają istotom duchowym i materialnym z danych domen, zwłaszcza tam, gdzie w grę wchodzi czynnik czasu. Są to najwyższe i najbardziej wszechstronne, uosobione istoty ze wszystkich ich klas przydzielonych do służby w domenach superwszechświata, które nieomal mogą ignorować czas i przestrzeń.
23:3.2 (260.6) Wszechświat jest dobrze zaopatrzony w duchy, które używają grawitacji do przemieszczania się; duchy te mogą się udać gdziekolwiek i kiedykolwiek – natychmiast – ale to nie są osoby. Niektórzy inni podróżnicy grawitacyjni są istotami osobowymi, tak jak Posłańcy Grawitacji i Transcendentalni Rejestratorzy, ale są oni nieosiągalni dla administratorów superwszechświatów i wszechświatów lokalnych. Światy roją się od aniołów i ludzi oraz innych, wysoce osobowych istot, są to jednak istoty ograniczone czasem i przestrzenią: ograniczenie prędkości dla większości istot, nie objętych serafinem, wynosi 299.790 kilometrów waszego świata na sekundę; istoty pośrednie oraz niektóre inne mogą osiągać i osiągają prędkość podwójną – 599.580 kilometrów na sekundę – podczas gdy serafini i inni mogą przemierzać przestrzeń z prędkością potrójną, wynoszącą około 899.370 kilometrów na sekundę. Nie ma natomiast osobowości transportujących czy posłańców, poza Samotnymi Posłańcami, którzy działaliby w zakresie pomiędzy błyskawicznymi prędkościami podróżników grawitacyjnych a względnie wolnymi prędkościami serafinów.
23:3.3 (261.1) Dlatego też Samotnych Posłańców zazwyczaj używa się do ekspediowania i służby w tych sytuacjach, gdzie do wykonania zadania konieczna jest osobowość i gdzie należy unikać straty czasu, która mogłaby powstać przy wysłaniu osobowego posłańca jakiegokolwiek innego typu, będącego pod ręką. Samotni Posłańcy to jedyne w pełni osobowe istoty, które mogą się zsynchronizować z połączonymi prądami wszechświatowymi wielkiego wszechświata. Prędkość, z jaką pokonują przestrzeń, jest zróżnicowana, zależna od wielkiej różnorodności ingerujących wpływów, jednak zapisy wykazują, że przydzielony mi posłaniec, gdy pełnił tę właśnie misję, leciał z prędkością 1.354.421.708.000 waszych kilometrów na sekundę waszego czasu.
23:3.4 (261.2) Zupełnie nie potrafię wytłumaczyć umysłowi typu materialnego, jak duch może być prawdziwą osobą i jednocześnie lecieć przez przestrzeń z tak ogromnymi prędkościami. Jednak to właśnie Samotni Posłańcy naprawdę przylatują i odlatują z Urantii z tak niewiarygodnie wielkimi prędkościami i gdyby nie to, doprawdy cała struktura administracji wszechświata byłaby w znacznej mierze pozbawiona jej osobowego czynnika.
23:3.5 (261.3) Samotni Posłańcy mogą działać w nagłych wypadkach, służąc jako linie komunikacyjne w odległych rejonach przestrzeni, w domenach nie objętych ustanowionymi obwodami wielkiego wszechświata. Okazuje się, że posłaniec, kiedy tak działa, może przekazać wiadomość lub przesłać przez przestrzeń impuls do swego kolegi posłańca, oddalonego o około sto lat świetlnych, jak astronomowie Urantii obliczają odległości gwiezdne.
23:3.6 (261.4) Spośród miriadów istot, które współpracują z nami w kierowaniu superwszechświatem, żadna nie jest ważniejsza pod względem praktycznej przydatności i pomocy, gdy idzie o oszczędność czasu. We wszechświatach przestrzeni musimy się liczyć z ograniczeniami czasowymi, stąd wielka użyteczność Samotnych Posłańców, którzy dzięki swym osobistym prerogatywom łączności są w pewnym sensie niezależni od przestrzeni a dzięki swym ogromnym prędkościom przemieszczania się, są prawie niezależni od czasu.
23:3.7 (261.5) Nie potrafię wyjaśnić śmiertelnikom z Urantii, dlaczego Samotni Posłańcy mogą nie mieć formy a jednak mogą posiadać rzeczywiste i określone osobowości. Chociaż są bez tej formy, jaka normalnie towarzyszyłaby osobowości, posiadają obecność duchową, która jest dostrzegalna przez wszystkie wyższe typy istot duchowych. Samotni Posłańcy są jedyną klasą istot, która wydaje się posiadać prawie wszystkie zalety ducha pozbawionego formy, połączone ze wszystkimi prerogatywami w pełni rozwiniętej osobowości. Są prawdziwymi osobami, wyposażonymi jednak we wszystkie prawie atrybuty nieosobowych przejawów ducha.
23:3.8 (261.6) W siedmiu superwszechświatach – zazwyczaj, choć nie zawsze – wszystko, co zmierza do coraz większego wyzwolenia jakiejkolwiek istoty z ograniczeń czasu i przestrzeni, proporcjonalnie umniejsza jej prerogatywy osobowości. Samotni Posłańcy stanowią wyjątek od tego ogólnego prawa. Gdy działają, mogą prawie bez ograniczeń używać wszelkich, niezliczonych metod ekspresji duchowej, boskiej służby, osobowej opieki i kosmicznej łączności. Gdybyście mogli przyjrzeć się tym nadzwyczajnym istotom, w świetle mojego doświadczenia w administracji wszechświata, zrozumielibyście, jak trudno byłoby koordynować sprawy superwszechświatowe bez ich wszechstronnej pomocy.
23:3.9 (262.1) Bez znaczenia jak wszechświat może się poszerzyć, prawdopodobnie Samotni Posłańcy już nigdy nie będą stwarzani. W miarę powiększania się wszechświata, poszerzona praca administracyjna musi być coraz bardziej przejmowana przez inne rodzaje służb duchowych i przez te istoty, które powstają w nowych kreacjach, stwarzane przez Synów Władców i Matki Duchy wszechświatów lokalnych.
23:4.1 (262.2) Samotni Posłańcy wydają się być koordynatorami osobowości dla wszystkich typów istot duchowych. Ich służba pomaga zbliżyć ku sobie wszystkie osobowości rozległego świata duchowego. Posłańcy przyczyniają się znacznie do kształtowania świadomości tożsamości grupowej u wszystkich istot duchowych. Każdemu rodzajowi istot duchowych służą specjalne grupy Samotnych Posłańców, które pomagają im porozumiewać się i bratać ze wszystkimi innymi, jakkolwiek odmiennymi typami i klasami istot.
23:4.2 (262.3) Samotni Posłańcy wykazują tak zdumiewające zdolności koordynowania wszystkich typów i klas osobowości skończonych – aż do poziomu nawiązywania łączności z absonicznym porządkiem kontrolerów wszechświata nadrzędnego – że niektórzy z nas zakładają, iż stworzenie przez Nieskończonego Ducha tych posłańców jest w jakiś sposób związane z nadawaniem przez Wspólnego Aktywizatora Umysłu Najwyższego-Ostatecznego.
23:4.3 (262.4) Kiedy finalista i Obywatel Raju współpracują ze sobą przy utrójcowieniu „dziecka czasu i wieczności” – w procesie związanym z nie objawionymi potencjałami umysłu Najwyższego-Ostatecznego – i kiedy taka, nie zaklasyfikowana osobowość, zostaje przesłana do Vicegeringtonu, Samotny Posłaniec (domniemane osobowe następstwo obdarzenia takim boskim umysłem) przydzielany jest zawsze jako opiekun-towarzysz synowi utrójcowionemu przez stworzonych. Posłaniec odprowadza nowego syna przeznaczenia do przydzielonego mu świata i już nigdy nie opuszcza Vicegeringtonu. Samotny Posłaniec, kiedy w ten sposób zostaje związany z przeznaczeniem dziecka czasu i wieczności, przenoszony jest na zawsze pod wyłączny nadzór Architektów Wszechświata Nadrzędnego. Nie wiemy, jaka przyszłość czeka taki niezwykły związek. Przez całe epoki na Vicegeringtonie gromadziły się takie partnerstwa unikalnych osobowości, ale nigdy nie wyszła stamtąd nawet jedna ich para.
23:4.4 (262.5) Liczba Samotnych Posłańców jest stała, ale utrójcowianie synów przeznaczenia jest najwyraźniej procedurą prowadzoną bez ograniczeń. Skoro każdy utrójcowiony syn przeznaczenia ma przydzielonego mu Samotnego Posłańca, wydaje się nam, że w jakimś czasie w odległej przyszłości zapas posłańców się wyczerpie. Kto przejmie ich pracę w wielkim wszechświecie? Czy ich służba zostanie przejęta przez jakieś nowe ukształtowanie pośród Natchnionych Duchów Trójcy? Czy w jakimś odległym czasie wielki wszechświat będzie bardziej bezpośrednio zarządzany przez osobowości pochodzące od Trójcy, podczas gdy istoty o pojedynczym i podwójnym pochodzeniu przeniosą się w domeny przestrzeni zewnętrznej? Czy synowie przeznaczenia będą towarzyszyć posłańcom, jeśli ci wrócą do swej poprzedniej służby? Czy utrójcowianie, pomiędzy finalistami a obywatelami Raju-Havony ustanie, gdy zapas Samotnych Posłańców zostanie zużyty na opiekunów-towarzyszy synów przeznaczenia? Czy wszyscy nasi operatywni, Samotni Posłańcy, zgromadzeni zostaną na Vicegeringtonie? Czy te nadzwyczajne, duchowe osobowości, zostaną na wieczność połączone z utrójcowionymi synami o nie objawionym przeznaczeniu? Jaką wagę mamy przykładać do tego, że pary gromadzące się na Vicegeringtonie są pod wyłącznym nadzorem wspaniałych, tajemniczych istot – Architektów Wszechświata Nadrzędnego? Takie i wiele podobnych pytań zadajemy sobie i zadajemy je licznym innym klasom istot niebiańskich, ale nie znamy odpowiedzi.
23:4.5 (263.1) Takie sprawy, razem z wieloma podobnymi przypadkami w administracji wszechświata, sugerują niedwuznacznie, że personel wielkiego wszechświata, nawet ten z Havony i Raju, poddawany jest definitywnej i oczywistej reorganizacji oraz koordynacji, w związku z rozległymi przemianami energii, zachodzącymi teraz w rejonach przestrzeni zewnętrznej.
23:4.6 (263.2) Skłonni jesteśmy przypuszczać, że w wiecznej przyszłości nastąpi zjawisko ewolucji wszechświata, które dalece przewyższy wszystko to, czego doświadczano w wiecznej przeszłości. I oczekujemy tych gigantycznych przedsięwzięć, tak jak wy też powinniście ich oczekiwać, z głęboką radością i z coraz większą nadzieją.
23:4.7 (263.3) [Przedstawione przez Niebiańskiego Radcę z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 24
24:0.1 (264.1) WSZYSTKIE osobowości i byty Wspólnego Stwórcy dzielimy na Uversie na trzy zasadnicze grupy: Wyższe Osobowości Nieskończonego Ducha, Zastępy Posłańców Przestrzeni i Usługujące Duchy Czasu, czyli te istoty duchowe, które nauczają obdarzone wolą istoty stworzone i opiekują się nimi, w systemie wznoszenia się i rozwoju śmiertelnika.
24:0.2 (264.2) Wyższe Osobowości Nieskończonego Ducha, omawiane w tych narracjach, funkcjonują w całym wielkim wszechświecie w siedmiu grupach:
24:0.3 (264.3) 1. Samotni Posłańcy.
24:0.4 (264.4) 2. Nadzorcy Obwodów Wszechświata.
24:0.5 (264.5) 3. Kierownicy Spisu.
24:0.6 (264.6) 4. Personalni Pomocnicy Nieskończonego Ducha.
24:0.7 (264.7) 5. Inspektorzy Pomocniczy.
24:0.8 (264.8) 6. Przydzieleni Strażnicy.
24:0.9 (264.9) 7. Przewodnicy Absolwentów.
24:0.10 (264.10) Samotni Posłańcy, Nadzorcy Obwodów, Kierownicy Spisu i Personalni Pomocnicy odznaczają się tym, że posiadają gigantyczne właściwości antygrawitacyjne. Samotni Posłańcy nie mają swego głównego zarządu; wędrują oni poprzez wszechświat wszechświatów. Nadzorcy Obwodów Wszechświata i Kierownicy Spisu posiadają swe zarządy w stolicach superwszechświatów. Personalni Pomocnicy Nieskończonego Ducha przebywają na centralnej Wyspie Światłości. Inspektorzy Pomocniczy i Przydzieleni Strażnicy stacjonują odpowiednio w stolicach wszechświatów lokalnych i w stolicach systemów składowych tych wszechświatów. Przewodnicy Absolwentów są mieszkańcami wszechświata Havony i działają na każdym z miliarda jej światów. Większość tych wyższych osobowości przebywa we wszechświatach lokalnych, nie są jednak strukturalnie związani z administracjami domen ewolucyjnych.
24:0.11 (264.11) Spośród siedmiu klas, składających się na tę grupę, tylko Samotni Posłańcy i być może Personalni Pomocnicy przemierzają wszechświat wszechświatów. Samotnych Posłańców spotyka się począwszy od Raju, poprzez orbity Havony, aż do stolic superwszechświata, a idąc stamtąd poprzez sektory i wszechświaty lokalne z ich podgrupami, nawet na światach zamieszkałych. Aczkolwiek Samotni Posłańcy zaliczają się do Wyższych Osobowości Nieskończonego Ducha, ich pochodzenie, natura i służba, zostały omówione w poprzednim przekazie.
24:1.1 (265.1) Rozległe strumienie mocy w przestrzeni i obwody energii duchowej wydają się działać automatycznie; wydaje się, że funkcjonują bez przeszkód czy ingerencji, ale tak nie jest. Wszystkie te gigantyczne systemy energii są pod kontrolą, są poddane inteligentnemu nadzorowi. Nadzorcy Obwodów Wszechświata nie koncentrują się na domenach czysto fizycznej czy materialnej energii – dziedzinie działania Wszechświatowych Dyspozytorów Mocy – ale na obwodach względnie duchowej energii i na tych przeobrażonych obwodach, które są niezbędne dla podtrzymywania zarówno wysoce rozwiniętych istot duchowych jak i inteligentnych istot typu przejściowego czy morontialnego. Nadzorcy nie zapoczątkowują obwodów energii i superesencji boskości, ale generalnie mają do czynienia ze wszystkimi wyższymi obwodami duchowymi czasu i wieczności i ze wszystkimi względnymi obwodami duchowymi, które mają związek z administracją części składowych wielkiego wszechświata. Ukierunkowują i oddziałują na wszystkie takie obwody energii-ducha na zewnątrz Wyspy Raj.
24:1.2 (265.2) Nadzorców Obwodów Wszechświata stwarza wyłącznie Nieskończony Duch a działają oni tylko jako przedstawiciele Wspólnego Aktywizatora. Do celów służby uosobieni są w czterech następujących klasach:
24:1.3 (265.3) 1. Najwyżsi nadzorcy obwodów.
24:1.4 (265.4) 2. Pomocniczy nadzorcy obwodów.
24:1.5 (265.5) 3. Nadzorcy obwodów drugiej klasy.
24:1.6 (265.6) 4. Nadzorcy obwodów trzeciej klasy.
24:1.7 (265.7) Liczba najwyższych nadzorców Havony oraz pomocniczych nadzorców siedmiu superwszechświatów jest zamknięta; tych klas istot się już nie stwarza. Jest siedmiu najwyższych nadzorców a umiejscowieni są oni na światach pilotujących siedmiu orbit Havony. Obwody siedmiu superwszechświatów są oddane pod opiekę wspaniałej grupy siedmiu pomocniczych nadzorców, którzy mają swe zarządy na siedmiu rajskich sferach Nieskończonego Ducha, na światach należących do Siedmiu Najwyższych Wykonawców. Stąd nadzorują i kierują obwodami superwszechświatów w przestrzeni.
24:1.8 (265.8) Na tych rajskich sferach Ducha, siedmiu pomocniczych nadzorców obwodów i pierwsza klasa Najwyższych Centrów Mocy tworzą związek, który funkcjonując pod kierunkiem Najwyższych Wykonawców, daje w rezultacie podrajską koordynację wszystkich obwodów materialnych i duchowych, wychodzących do siedmiu superwszechświatów.
24:1.9 (265.9) Na światach zarządu każdego superwszechświata są wtórni nadzorcy dla wszechświatów lokalnych czasu i przestrzeni. Większe i mniejsze sektory są działami administracyjnymi superrządów i nie uwzględnia się ich w takich sprawach, jak nadzór energii duchowej. Nie wiem ilu jest nadzorców obwodów drugiej klasy w wielkim wszechświecie, lecz na Uversie jest tych istot 84.691. Nadzorcy drugiej klasy są istotami stwarzanymi równocześnie; pojawiają się od czasu do czasu na światach Najwyższych Wykonawców grupami po siedemdziesiąt. Dostajemy ich na żądanie, kiedy ustanawiamy oddzielne obwody energii duchowej i łącznej mocy dla wszechświatów powstających w obrębie naszej jurysdykcji.
24:1.10 (265.10) Nadzorca obwodów trzeciej klasy działa na świecie zarządu każdego wszechświata lokalnego. Klasę tą, podobnie jak nadzorców drugiej klasy, stwarza się stale w grupach po siedemset. Do wszechświatów lokalnych są oni przydzielani przez Pradawnych Czasu.
24:1.11 (266.1) Nadzorcy obwodów są stwarzani w celu prowadzenia ich specyficznych zadań i służą wiecznie w tych grupach, do których zostali z początku przydzieleni. W ich służbie nie ma rotacji, dlatego prowadzą oni trwające całe epoki badania problemów, występujących w domenach ich wstępnego przydziału. Na przykład: nadzorca obwodu trzeciej klasy, o numerze 572.842, działał na Salvingtonie od czasów, gdy powstawały pierwsze idee waszego wszechświata lokalnego i jest członkiem osobistego personelu Michała z Nebadonu.
24:1.12 (266.2) Nadzorcy obwodów, czy to działają we wszechświatach lokalnych czy wyższych, wskazują wszystkim zainteresowanym właściwe obwody do wykorzystania w transmisji wszystkich wiadomości duchowych i do przemieszczenia wszystkich osobowości. W swej pracy nadzorców obwodów, te operatywne istoty używają wszelkich środków, sił i osobowości wszechświata wszechświatów. Zatrudniają nie objawione „wysokie osobowości duchowe kontrolujące obwody” i korzystają z fachowej pomocy licznych grup osobowości Nieskończonego Ducha. To są ci, którzy mogą odizolować świat ewolucyjny, gdyby jego Książę Planetarny zbuntował się przeciwko Ojcu Wszechświatowemu i Synowi, jego namiestnikowi. Mogą wyłączyć dowolny świat z pewnych, wszechświatowych obwodów wyższej, duchowej klasy, ale nie mogą znieść materialnych prądów dyspozytorów mocy.
24:1.13 (266.3) Nadzorcy Obwodów Wszechświata mają w pewnej mierze taki sam związek z obwodami duchowymi, jaki mają Dyspozytorzy Mocy Wszechświata z obwodami materialnymi. Te dwie klasy dopełniają się wzajemnie i wspólnie mają pełny wgląd we wszystkie obwody duchowe i materialne, możliwe do kontroli i kierowania przez istoty stworzone.
24:1.14 (266.4) Nadzorcy obwodów mają pewien ogólny wgląd w te obwody umysłu, które są związane z duchem, tak samo jak dyspozytorzy mocy mają pewną jurysdykcję nad tymi stadiami umysłu, które są związane z energią fizyczną – umysłem mechanicznym. Generalnie, funkcjonowanie jednej klasy istot poszerza się przez związek z drugą klasą, jednak obwody czystego umysłu nie podlegają nadzorowi żadnej z nich. Nie ma także koordynacji wzajemnej pomiędzy tymi dwoma klasami; w swych różnorodnych działaniach Nadzorcy Obwodów Wszechświata są podlegli Siedmiu Najwyższym Dyspozytorom Mocy i ich podwładnym.
24:1.15 (266.5) Podczas gdy nadzorcy obwodów są zupełnie jednakowi w obrębie ich poszczególnych klas, są oni wszyscy odrębnymi jednostkami. Są to istoty prawdziwie osobowe, ale posiadają inny typ osobowości niż ten, który nadawany jest przez Ojca; jest to typ osobowości nie spotykany u żadnego innego rodzaju istoty w całej wszechświatowej egzystencji.
24:1.16 (266.6) Chociaż będziecie ich rozpoznawać i rozróżniać, podczas waszej podróży do wewnątrz, w kierunku Raju, nie nawiążecie z nimi kontaktów osobistych. Są nadzorcami obwodów, zajmują się wyłącznie i pracowicie swymi sprawami. Mają do czynienia tylko z tymi osobowościami i bytami, które mają generalny wgląd w działalność dotyczącą obwodów podległych ich nadzorowi.
24:2.1 (266.7) Pomimo tego, że kosmiczny umysł Wszechświatowej Inteligencji świadomy jest obecności i miejsca pobytu wszystkich istot myślących, we wszechświecie wszechświatów działa też niezależna metoda liczenia wszystkich istot obdarzonych wolą.
24:2.2 (266.8) Kierownicy Spisu są specjalnym, ukończonym wytworem Nieskończonego Ducha; nie znamy ich liczby ogólnej. Są tak stworzeni, aby mogli się doskonale synchronizować z techniką odzwierciedlania superwszechświatów, kiedy jednocześnie są osobiście wrażliwi i czuli na inteligentną wolę. Kierownicy ci, metodą niezupełnie zrozumiałą, zdają sobie natychmiast sprawę z narodzin woli w jakiejkolwiek części wielkiego wszechświata. Są zatem zawsze miarodajni, aby podać nam liczbę, naturę i miejsce pobytu wszystkich istot z wolną wolą, istniejących w dowolnej części kreacji centralnej jak i w siedmiu superwszechświatach. W Raju jednak nie działają, gdyż tam nie ma takiej potrzeby. W Raju wiedza jest cechą naturalną; Bóstwa wiedzą wszystko.
24:2.3 (267.1) Siedmiu Kierowników Spisu działa w Havonie, po jednym na świecie pilotującym każdej orbity Havony. Za wyjątkiem tych siedmiu oraz rezerw ich klasy, znajdujących się na rajskich światach Ducha, wszyscy Kierownicy Spisu działają pod jurysdykcją Pradawnych Czasu.
24:2.4 (267.2) Jeden Kierownik Spisu przewodniczy w zarządzie każdego superwszechświata, podczas gdy wiele tysięcy podległych temu głównemu kierownikowi znajduje się, po jednym, w stolicy każdego wszechświata lokalnego. Wszystkie osobowości tej klasy są jednakowe, za wyjątkiem przebywających na światach pilotujących Havony oraz tych, co im przewodniczą w siedmiu superwszechświatach.
24:2.5 (267.3) W siódmym superwszechświecie jest sto tysięcy Kierowników Spisu. Liczba ta obejmuje tylko tych, których przydzielono do wszechświatów lokalnych. Personel osobisty Usatii, superwszechświatowego przewodniczącego wszystkich kierowników z Orvontonu, nie jest w to wliczany. Usatia, podobnie jak inni superwszechświatowi naczelnicy, nie wsłuchuje się bezpośrednio w rejestrację inteligentnej woli. Przysłuchuje się wyłącznie swym podwładnym, przebywającym we wszechświatach Orvontonu; tym samym działa jako doskonała osobowość sumująca ich raporty, przychodzące ze stolic kreacji lokalnych.
24:2.6 (267.4) Od czasu do czasu, oficjalni rejestratorzy na Uversie wykazują w swych raportach stan superwszechświata, tak jak się on przedstawia w rejestrach i w osobowości Usatii. Dane z takiego spisu pozostają na miejscu, w superwszechświecie; raporty te nie są przekazywane do Havony ani do Raju.
24:2.7 (267.5) Kierownicy Spisu interesują się istotami ludzkimi, jak również innymi istotami z wolą, tylko tak dalece, jak trzeba odnotować fakt działania woli. Nie są zainteresowani zapisywaniem waszego życia i jego uczynków; nie są w żadnym sensie osobowościami prowadzącymi kroniki. Kierownik Spisu w Nebadonie, numer Orvontonu 81.412, przebywający obecnie na Salvingtonie, jest w tym właśnie momencie osobiście świadomy i poinformowany o twojej, żywej obecności tutaj na Urantii i umieści w zapisach poświadczenie twojej śmierci w tym momencie, kiedy przestaniesz działać jako istota obdarzona wolą.
24:2.8 (267.6) Kierownicy Spisu odnotowują istnienie nowej istoty z wolą, kiedy ma miejsce pierwszy akt wolnej woli; zaznaczają śmierć istoty obdarzonej wolą, kiedy ma miejsce ostatni akt woli. Częściowe pojawianie się woli, zauważalne w reakcjach pewnych wyższych zwierząt, nie leży w zakresie funkcjonowania Kierowników Spisu. Nie liczą niczego, oprócz prawdziwych istot z wolą i nie reagują na nic, oprócz funkcjonowania woli. Nie wiemy dokładnie, w jaki sposób rejestrują działanie woli.
24:2.9 (267.7) Istoty te zawsze były i zawsze będą Kierownikami Spisu. Byliby oni względnie bezużyteczni w jakiejkolwiek innej dziedzinie wszechświatowej działalności. Jednak, gdy pełnią swe funkcje, są nieomylni; nigdy nie zawodzą ani też niczego nie fałszują. I pomimo swych zdumiewających zdolności i niewiarygodnych prerogatyw są osobami; posiadają rozpoznawalną, duchową obecność i formę.
24:3.1 (268.1) Nie znamy dokładnie czasu i sposobu stworzenia Personalnych Pomocników. Ich liczba musi być legion, jednak nie ma jej w zapisach Uversy. Z ostrożnych obliczeń, opartych na tym, co wiemy o ich pracy, zaryzykowałbym oszacowanie, że ich liczba idzie wysoko w biliony. Według naszego przekonania, Nieskończony Duch nie jest niczym ograniczony, gdy idzie o ilość stwarzanych Personalnych Pomocników.
24:3.2 (268.2) Personalni Pomocnicy Nieskończonego Ducha istnieją wyłącznie po to, aby pomagać rajskiej obecności Trzeciej Osoby Bóstwa. Choć przydzieleni są bezpośrednio do Nieskończonego Ducha i żyją w Raju, przebłyskują tam i z powrotem do najdalszych zakątków kreacji. Tak daleko, jak rozciągają się obwody Wspólnego Aktywizatora, mogą się zjawić Personalni Pomocnicy, aby wykonać rozkaz Nieskończonego Ducha. Przemierzają przestrzeń podobnie jak Samotni Posłańcy, ale nie są osobami w takim znaczeniu, w jakim są Posłańcy.
24:3.3 (268.3) Wszyscy Personalni Pomocnicy są równi i identyczni, nie wykazują zróżnicowania czy indywidualności. Chociaż Wspólny Aktywizator uważa je za prawdziwe osobowości, innym trudno uznawać je za prawdziwe osoby; nie objawiają one swej obecności duchowej innym istotom duchowym. Istoty pochodzące z Raju zawsze zdają sobie sprawę z bliskości tych Pomocników; my jednak nie odczuwamy obecności ich osobowości. Brak takiej formy-obecności sprawia, że wszyscy oni są bez wątpienia bardziej użyteczni dla Trzeciej Osoby Bóstwa.
24:3.4 (268.4) Spośród wszystkich objawionych klas istot duchowych, pochodzących od Nieskończonego Ducha, Personalni pomocnicy są chyba jedynymi, których nie spotkacie, gdy będziecie się wznosić do wewnątrz, do Raju.
24:4.1 (268.5) Siedmiu Najwyższych Wykonawców, znajdujących się na siedmiu rajskich sferach Nieskończonego Ducha, funkcjonuje zbiorowo jako administracyjna rada superdyrektorów dla siedmiu superwszechświatów. Inspektorzy Pomocniczy są osobowym wcieleniem władzy Najwyższych Wykonawców dla wszechświatów lokalnych czasu i przestrzeni. Ci wysocy obserwatorzy spraw kreacji lokalnych są wspólnym potomstwem Nieskończonego Ducha i Siedmiu Duchów Nadrzędnych z Raju. W czasach zbliżonych do wieczności zostało ich uosobionych siedemset tysięcy a ich rezerwowy korpus przebywa w Raju.
24:4.2 (268.6) Inspektorzy Pomocniczy pracują pod bezpośrednim nadzorem Siedmiu Najwyższych Wykonawców, stanowiąc ich osobistą i pełną mocy reprezentację we wszechświatach lokalnych czasu i przestrzeni. Inspektor rezyduje na sferze zarządu każdej kreacji lokalnej i jest bliskim towarzyszem przebywającego tam Jednoczącego Czasu.
24:4.3 (268.7) Inspektorzy Pomocniczy otrzymują raporty i rekomendacje tylko od swych podwładnych – Przydzielonych Strażników, przebywających w stolicach systemów lokalnych światów zamieszkałych, podczas gdy oni sami sporządzają raporty tylko dla swych bezpośrednich przełożonych, Najwyższych Wykonawców z odpowiedniego superwszechświata.
24:5.1 (268.8) Przydzieleni Strażnicy są osobowościami koordynującymi i łącznikowymi reprezentantami Siedmiu Najwyższych Wykonawców. Zostali uosobieni w Raju przez Nieskończonego Ducha a stworzeni są do specyficznych zadań im przydzielonych. Ich liczba jest stała, jest ich dokładnie siedem miliardów.
24:5.2 (269.1) Tak jak Inspektorzy Pomocniczy reprezentują Siedmiu Najwyższych Wykonawców dla całego wszechświata lokalnego, tak w każdym z dziesięciu tysięcy systemów takiej kreacji lokalnej znajduje się Przydzielony Strażnik, który działa jako bezpośredni reprezentant odległej, najwyższej rady kontroli nadrzędnej do spraw wszystkich siedmiu superwszechświatów. Strażnicy, służący w rządach systemów lokalnych Orvontonu, działają pod bezpośrednim zwierzchnictwem Siódmego Najwyższego Wykonawcy, koordynatora siódmego superwszechświata. Jednak w swej organizacji administracyjnej, wszyscy strażnicy przydzieleni do wszechświata lokalnego są podwładnymi Inspektora Pomocniczego, przebywającego we wszechświatowej stolicy.
24:5.3 (269.2) Przydzieleni Strażnicy służą rotacyjnie w granicach kreacji lokalnej, przenoszeni są od systemu do systemu. Zmieniają się zwykle co tysiąc lat czasu wszechświata lokalnego. Zaliczają się do najwyższych rangą osobowości, przebywających w stolicy systemu, ale nigdy nie biorą udziału w naradach dotyczących spraw systemu. W systemach lokalnych służą jako szefowie, z urzędu, dwudziestu czterech administratorów, pochodzących ze światów ewolucyjnych, ale poza tym wznoszący się śmiertelnicy niewiele mają z nimi styczności. Strażnicy zajmują się prawie wyłącznie dostarczaniem Inspektorom Pomocniczym swego wszechświata pełnej informacji o wszystkim, co dotyczy dobra i stanu systemu im przydzielonego.
24:5.4 (269.3) Przydzieleni Strażnicy i Inspektorzy Pomocniczy nie meldują się Najwyższym Wykonawcom przez zarząd superwszechświata. Są odpowiedzialni wyłącznie przed Najwyższym Wykonawcą, którego dotyczy dany superwszechświat; ich działalność jest niezależna od administracji Pradawnych Czasu.
24:5.5 (269.4) Najwyżsi Wykonawcy, Inspektorzy Pomocniczy i Przydzieleni Strażnicy, wraz z omniafinami i zastępem nie objawionych osobowości, stanowią efektywny, bezpośredni, scentralizowany, ale rozległy system doradztwa i koordynacji administracyjnej całego wielkiego wszechświata rzeczy i istot.
24:6.1 (269.5) Przewodnicy Absolwentów jako grupa, utrzymują i prowadzą wyższy uniwersytet nauk specjalistycznych i szkolenia duchowego, tak ważny dla śmiertelnika, kiedy ów osiąga cel epok: Boga, potem odpoczynek a potem wieczność doskonałej służby. Te wysoce osobowe istoty wywodzą swą nazwę od natury i sensu ich pracy. Poświęcają się one wyłącznie prowadzeniu śmiertelników-absolwentów z superwszechświatów czasu, przez proces nauczania i szkolenia w Havonie, aby przygotować wznoszących się pielgrzymów do przyjęcia do Raju i Korpusu Finalizmu.
24:6.2 (269.6) Nie zabroniono mi opowiadać wam o pracy tych Przewodników Absolwentów, jest ona jednak tak ultraduchowa, że wątpię, czy uda mi się właściwie zobrazować materialnemu umysłowi koncepcję ich wielorakich funkcji. Na światach-mieszkaniach, kiedy zakres waszego wzroku zostanie poszerzony i uwolnieni zostaniecie z więzów porównań materialnych, możecie zacząć rozumieć znaczenie tych rzeczywistości, których „ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć”, nawet takich rzeczy, które „Bóg przygotował tym, którzy miłują te wieczne prawdy”. Nie zawsze zakres waszego wzroku i pojmowania duchowego będzie tak ograniczony.
24:6.3 (270.1) Przewodnicy Absolwentów zajmują się pilotowaniem pielgrzymów czasu przez siedem orbit światów Havony. Przewodnik, który was powita, gdy przybędziecie do świata przyjmującego zewnętrznej orbity Havony, pozostanie z wami przez cały czas waszej działalności na niebiańskich orbitach. Chociaż podczas waszego pobytu na miliardzie światów będziecie związani z niezliczonymi innymi osobowościami, wasz Przewodnik Absolwenta będzie szedł z wami do końca waszego rozwoju w Havonie i będzie przy was, gdy zapadniecie w chwilową drzemkę czasu, sen wiecznego przemieszczenia do rajskiego celu, gdzie po przebudzeniu zostaniecie pozdrowieni przez Rajskiego Towarzysza, przydanego wam do powitania i być może do pozostania z wami do tego czasu, gdy zostaniecie wprowadzeni do Korpusu Finalizmu Śmiertelników, jako jego członkowie.
24:6.4 (270.2) Liczba Przewodników Absolwentów jest trudna do wyobrażenia dla ludzkiego umysłu, a wciąż pojawiają się nowi. Ich początki są co nieco tajemnicze. Nie istnieli od wieczności, pojawiają się w sposób tajemniczy, gdy są potrzebni. We wszystkich domenach wszechświata centralnego nie ma żadnego zapisu o Przewodniku Absolwenta, przed tym odległym dniem, kiedy pierwszy śmiertelnik-pielgrzym wkroczył do zewnętrznego pasa kreacji centralnej. W tym momencie, gdy przybył do pilotującego świata orbity zewnętrznej, został przyjaźnie powitany przez Malvoriana, pierwszego Przewodnika Absolwentów a obecnie szefa ich najwyższej rady i dyrektora ich rozległej organizacji edukacyjnej.
24:6.5 (270.3) W rajskich zapisach Havony, w sekcji określonej jako „Przewodnicy Absolwentów”, pojawia się taki wstępny zapis:
24:6.6 (270.4) „I Malvorian, pierwszy z tej klasy, witał i nauczał pielgrzyma, odkrywcę Havony i go prowadził od zewnętrznych orbit doświadczenia wstępnego, krok po kroku i orbita za orbitą, aż pielgrzym stanął w samej obecności Źródła i Przeznaczenia całej osobowości i przekroczył następnie próg wieczności, do Raju”.
24:6.7 (270.5) W tym właśnie, odległym czasie, byłem przydzielony do służb Pradawnych Czasu na Uversie i wszyscy cieszyliśmy się tą pewnością, że kiedyś pielgrzymi z naszego superwszechświata też mogą dotrzeć do Havony. Epoki całe byliśmy nauczani, że ewolucyjne istoty z przestrzeni mogą dotrzeć do Raju i najwyższe poruszenie obiegło niebiańskie domeny, kiedy pierwszy pielgrzym faktycznie tam przybył.
24:6.8 (270.6) Ten pielgrzym-odkrywca Havony nazywa się Grandfanda i przybył z planety 341 systemu 84 konstelacji 62 wszechświata lokalnego 1.131, znajdującego się w pierwszym superwszechświecie. Jego przybycie było sygnałem dla zaprowadzenia służby transmisyjnej we wszechświecie wszechświatów. Do tego czasu działały jedynie transmisje superwszechświatów i wszechświatów lokalnych, jednak ogłoszenie przybycia Grandfandy do bram Havony oznaczało początek „kosmicznych raportów chwały”, tak nazywanych według wstępnej transmisji informującej o przybyciu do Havony pierwszej istoty ewolucyjnej, która stanęła u bram celu wznoszenia się.
24:6.9 (270.7) Przewodnicy Absolwentów nigdy nie opuszczają światów Havony; poświęcają się służbie dla absolwentów-pielgrzymów czasu i przestrzeni. I kiedyś spotkacie te szlachetne istoty twarzą w twarz, jeśli nie odrzucicie niezawodnego i wszechstronnie doskonałego planu, którego celem jest wasze wieczne życie i wasze wznoszenie się.
24:7.1 (270.8) Choć ewolucja nie jest porządkiem rzeczy wszechświata centralnego, uważamy, że Przewodnicy Absolwentów są doskonalszymi czy bardziej doświadczonymi członkami innej klasy istot wszechświata centralnego, Servitali Havony. Przewodnicy Absolwentów wykazują taki zakres sympatii i zdolności zrozumienia wznoszących się istot, że jesteśmy przekonani, iż nabyli tej kultury przez rzeczywistą służbę w domenach superwszechświatów, jako Servitale Havony na służbie wszechświatowej. Jeśli opinia ta jest błędna, to jak mamy rozumieć nieustanne znikanie starszych czy bardziej doświadczonych Servitali?
24:7.2 (271.1) Servital, który miał przydział w superwszechświecie i długo nie było go w Havonie i który uprzednio miał dużo takich misji, otrzymuje przywilej „osobistego kontaktu” z Rajską Światłością Centralną, zostaje objęty przez Świetlane Osoby i znika z pola widzenia swych duchowych towarzyszy; już nigdy więcej nie pojawia się wśród swego rodzaju istot.
24:7.3 (271.2) Servital Havony, wracając ze służby w superwszechświecie, wielokrotnie może przechodzić Boskie objęcia i wynurzyć się z nich po prostu jako podniosły servital. Doświadczenie świetlanego objęcia nie musi koniecznie oznaczać, że servital taki musi być transponowany na Przewodnika Absolwenta, ale prawie jedna czwarta tych, którzy wchodzą w Boskie objęcia, nigdy nie wraca do służby w swych domenach.
24:7.4 (271.3) W wysokich zapisach pojawia się szereg pozycji, takich jak ta poniżej:
24:7.5 (271.4) „I servital numer 842.842.682.846.782 z Havony, imieniem Sudna, przybył ze służby w superwszechświecie, został przyjęty w Raju, poznał Ojca, wszedł w Boskie objęcia i go nie ma”.
24:7.6 (271.5) Kiedy pozycja taka pojawia się w zapisach, misja servitala jest zakończona. Jednak dokładnie w trzy momenty (nieco mniej niż trzy dni waszego czasu), nowo narodzony Przewodnik Absolwentów „samoistnie” pojawia się na zewnętrznej orbicie wszechświata Havony. Liczba Przewodników Absolwentów, z niewielkimi rozbieżnościami, występującymi niewątpliwie z powodu tych, którzy są w stadium przejścia, równa się dokładnie liczbie tych servitali, którzy znikli.
24:7.7 (271.6) Jest jeszcze jeden powód, pozwalający przypuszczać, że Przewodnicy Absolwentów są przekształconymi Servitalami Havony, a jest nim nieodparta tendencja przewodników i towarzyszących im servitali do nawiązywania niezwykłych więzi. Jest zupełnie niewytłumaczalne, w jaki sposób się rozumieją i sympatyzują ze sobą te domniemanie odrębne klasy istot. Obserwacja ich wzajemnego przywiązania jest czymś pokrzepiającym i inspirującym.
24:7.8 (271.7) Siedem Duchów Nadrzędnych oraz siedmiu związanych z nimi Najwyższych Dyspozytorów Mocy to osobowe przechowalnie odpowiednio potencjału umysłu i potencjału mocy Istoty Najwyższej, która jak dotąd nie działa osobiście. I kiedy ci rajscy towarzysze współpracują ze sobą przy stwarzaniu Servitali Havony, Servitale z natury zawierają w sobie pewne stadia Najwyższości. Servitale Havony są więc w rzeczywistości odbiciem, w doskonałym wszechświecie centralnym, pewnych ewolucyjnych potencjałów domen czasu-przestrzeni, co uwidacznia się wtedy, kiedy servital doznaje przemiany i ponownego stworzenia. Przypuszczamy, że przemiana taka zachodzi w odpowiedzi na wolę Nieskończonego Ducha, działającego niewątpliwie w imieniu Najwyższego. Przewodnicy Absolwentów nie są stworzeni przez Istotę Najwyższą, ale wszyscy przypuszczamy, że to empiryczne Bóstwo jest w jakiś sposób zainteresowane procesami, które powołują do istnienia te istoty.
24:7.9 (271.8) Havona, która jest przemierzana teraz przez wznoszących się śmiertelników, różni się pod wieloma względami od wszechświata centralnego, jaki istniał przed czasami Grandfandy. Przybycie wznoszących się śmiertelników na orbity Havony zapoczątkowało rozległe przeobrażenia w organizacji centralnej i boskiej kreacji, przeobrażenia bez wątpienia zainicjowane przez Istotę Najwyższą – Boga istot ewolucyjnych – w odpowiedzi na przybycie pierwszych jego empirycznych dzieci z siedmiu superwszechświatów. Pojawienie się Przewodników Absolwentów, razem ze stworzeniem supernafinów klasy trzeciej, znamionuje takie właśnie czyny Boga Najwyższego.
24:7.10 (272.1) [Przedstawione przez Niebiańskiego Radcę z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 25
25:0.1 (273.1) ZASTĘPY Posłańców Przestrzeni zajmują miejsce środkowe w rodzinie Nieskończonego Ducha. Te wszechstronne istoty działają jako ogniwo łącznikowe pomiędzy wyższymi osobowościami a duchami usługującymi. Zastępy posłańców obejmują następujące klasy istot niebiańskich:
25:0.2 (273.2) 1. Servitale Havony.
25:0.3 (273.3) 2. Wszechświatowi Rozjemcy.
25:0.4 (273.4) 3. Doradcy Proceduralni.
25:0.5 (273.5) 4. Opiekunowie Zapisów w Raju.
25:0.6 (273.6) 5. Niebiańscy Kronikarze.
25:0.7 (273.7) 6. Morontiańscy Towarzysze.
25:0.8 (273.8) 7. Rajscy Towarzysze.
25:0.9 (273.9) Jedynie trzy, spośród siedmiu wymienionych tu grup – servitale, rozjemcy i Morontiańscy Towarzysze – są jako tacy stworzeni; pozostała czwórka reprezentuje poziomy osiągnięć klas anielskich. Zastępy posłańców rozmaicie służą we wszechświecie wszechświatów, zgodnie ze swą wrodzoną naturą i osiągniętym statusem, zawsze jednak podlegają kierownictwu tych, co rządzą domeną, do której są przydzieleni.
25:1.1 (273.10) Te „istoty pośrednie” wszechświata centralnego, choć nazywane servitalami, nie są posługującymi w jakimkolwiek służebnym znaczeniu tego słowa. W świecie duchowym nie istnieje coś takiego jak praca służebna; cała służba jest uświęcona i radosna; tak samo wyższe klasy istot nie patrzą z góry na niższe klasy egzystencji.
25:1.2 (273.11) Servitale Havony są rezultatem wspólnej działalności stwórczej Siedmiu Duchów Nadrzędnych oraz ich towarzyszy, Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy. Taka stwórcza współpraca zbliża się bardzo do modelu rozmnażania długiej listy klasy podwójnej we wszechświatach ewolucyjnych, rozciągającej się od stworzenia Gwiazdy Jasnej i Porannej, dzięki związkowi Syna Stwórcy-Stwórczego Ducha, w dół, do rozmnażania seksualnego na światach, takich jak Urantia.
25:1.3 (273.12) Wielka jest liczba servitali i cały czas stwarzani są nowi. Pojawiają się w grupach po tysiąc, w trzecim momencie po zgromadzeniu Duchów Nadrzędnych oraz Najwyższych Dyspozytorów Mocy, w ich wspólnym rejonie położonym w odległym, północnym sektorze Raju. Na każdych czterech servitali, jeden jest typu bardziej materialnego niż pozostali, znaczy to, że z każdego tysiąca, siedemset pięćdziesiąt jest typu prawdziwie duchowego, ale dwieście pięćdziesiąt ma naturę częściowo materialną. Te czwarte istoty są niejako istotami klasy materialnej (materialnej w rozumieniu Havony) i bardziej przypominają fizycznych dyspozytorów mocy niż Duchy Nadrzędne.
25:1.4 (274.1) W związkach osobowych element duchowy góruje nad materialnym, nawet, jeśli teraz na Urantii wydaje się, że jest inaczej; a przy stwarzaniu Servitali Havony panują prawa dominacji ducha; ustalona proporcja daje trzy istoty duchowe na jedną częściowo materialną.
25:1.5 (274.2) Nowo stwarzani servitale, wraz z nowo pojawiającymi się Przewodnikami Absolwentów, przechodzą szkolenie, które starsi przewodnicy stale prowadzą na każdej z siedmiu orbit Havony. Servitale są potem przydzielani do tych czynności, do których najlepiej się nadają a skoro jest ich dwa typy – duchowy i częściowo materialny – niewiele jest ograniczeń w zakresie pracy, jaką mogą wykonywać te wszechstronne istoty. Grupy wyższe albo duchowe, są przydzielane wybiórczo do służb Ojca, Syna i Ducha oraz do pracy wykonywanej przez Siedem Duchów Nadrzędnych. Od czasu do czasu są oni rozsyłani w znacznej liczbie do służby na światach nauczania, okrążających sfery zarządu siedmiu superwszechświatów. Światy te poświęcone są końcowemu nauczaniu i kulturze duchowej wznoszących się dusz czasu, przygotowujących się do awansu na orbity Havony. Zarówno servitale duchowi, jak ich bardziej materialni bracia, wyznaczani są na asystentów i towarzyszy Przewodników Absolwentów; pomagają im i nauczają różne klasy wznoszących się istot, które dotarły do Havony i które próbują dotrzeć do Raju.
25:1.6 (274.3) Servitale Havony i Przewodnicy Absolwentów pracują z niedoścignionym poświęceniem i są głęboko ze sobą związani, przywiązanie takie, podczas gdy jest duchowe, możecie zrozumieć jedynie przez porównanie z fenomenem ludzkiej miłości. Separacja servitali od przewodników jest pełna boskiego patosu, co się często zdarza, gdy servitale wysyłani są na misje poza granice wszechświata centralnego; ale idą na te misje z radością, nie ze smutkiem. Pełna satysfakcji radość z pełnienia doniosłego obowiązku jest tym uczuciem istot duchowych, które przesłania wszystko. Nie ma miejsca na smutek, w obliczu świadomości dobrego spełnienia boskiego obowiązku. I kiedy wznosząca się dusza człowiecza stoi przed Najwyższym Sędzią, decyzja o wiecznej doniosłości nie jest wydawana na podstawie sukcesów materialnych, czy osiągnięć ilościowych; werdykt, rozbrzmiewający przez wysokie sądy, oznajmia: „Dobrze, sługo dobry i wierny, byłeś wierny w rzeczach niewielu, teraz postawię cię władcą nad rzeczywistościami wszechświata”.
25:1.7 (274.4) Servitale Havony, w służbie superwszechświatowej, zawsze przydzielani są do tej domeny, której przewodniczy Duch Nadrzędny, jakiego najbardziej przypominają w ogólnych i specjalnych prerogatywach duchowych. Służą oni tylko na światach edukacyjnych, otaczających stolice siedmiu superwszechświatów a w ostatnim raporcie Uversy wykazane jest, że prawie 138 miliardów servitali służyło na jej 490 satelitach. Pełnią oni tutaj niezliczoną ilość funkcji, związanych z pracą na światach edukacyjnych, mieszczących superuniwersytety superwszechświata Orvontonu. Są tutaj waszymi towarzyszami; zeszli w dół z następnego stopnia waszej egzystencji, aby uczyć się o was i inspirować was rzeczywistością oraz pewnością waszej ostatecznej promocji z wszechświatów czasu do domen wieczności. W tych kontaktach servitale zdobywają wstępne doświadczenie, przygotowujące ich do służenia wznoszącym się istotom czasu, tak bardzo pomocne w ich dalszej pracy na orbitach Havony w charakterze towarzyszy Przewodników Absolwentów albo - jako transponowani servitale - w charakterze samych Przewodników Absolwentów.
25:2.1 (275.1) Na każdego stworzonego Servitala Havony powołanych zostaje do bytu siedmiu Wszechświatowych Rozjemców, po jednym w każdym superwszechświecie. To stwórcze urzeczywistnienie odbywa się przy pomocy konkretnej, superwszechświatowej techniki zwierciadlanej reakcji na procesy zachodzące w Raju.
25:2.2 (275.2) Na światach zarządu siedmiu superwszechświatów funkcjonuje siedem odzwierciedleń Siedmiu Duchów Nadrzędnych. Przedstawienie natur Duchów Zwierciadlanych materialnym umysłom jest trudnym zadaniem. Są to prawdziwe osobowości, jednak każdy członek tej superwszechświatowej grupy doskonale odzwierciedla tylko jednego z Siedmiu Duchów Nadrzędnych. Za każdym razem, gdy Duchy Nadrzędne łączą się z dyspozytorami mocy, aby stworzyć grupę Servitali Havony, zawsze występuje równoczesne zogniskowanie na jednym z Duchów Zwierciadlanych w każdym superwszechświecie i natychmiast pojawia się na światach zarządów superkreacji równa liczba w pełni dojrzałych Wszechświatowych Rozjemców. Jeśli, przy stwarzaniu servitali, Siódmy Duch Nadrzędny przejąłby inicjatywę, tylko Duch Zwierciadlany siódmego porządku byłby brzemienny rozjemcami; i równocześnie ze stworzeniem tysiąca servitali typu orvontonowego, tysiąc rozjemców siódmej klasy pojawiłoby się w stolicy każdego superwszechświata. W takich wypadkach, odzwierciedlających siedmioraką naturę Duchów Nadrzędnych, stworzonych zostaje siedem klas rozjemców, służących w każdym superwszechświecie.
25:2.3 (275.3) Rozjemcy, o statusie przedrajskim, nie służą na przemian w różnych superwszechświatach, ograniczeni są tylko do swego, rodzimego segmentu kreacji. Zatem każdy superwszechświatowy korpus, obejmujący jedną siódmą każdej stworzonej klasy, spędza długi czas pod wpływem jednego z Duchów Nadrzędnych, przy czym wpływy innych tu nie działają, dlatego, że kiedy wszystkie siedem jest odzwierciedlane w stolicach superwszechświatów, tylko jeden z nich dominuje w każdej superkreacji.
25:2.4 (275.4) Każda z siedmiu superkreacji jest aktualnie przenikana przez jednego z Duchów Nadrzędnych, który przewodniczy jej przeznaczeniu. Każdy superwszechświat staje się tym samym gigantycznym lustrem, odzwierciedlającym istotę i charakter nadzorującego go Ducha Nadrzędnego i wszystko to rozciąga się dalej, w każdym podległym wszechświecie lokalnym, dzięki obecności i działaniu Stwórczych Matek Duchów. Wpływ tego otoczenia na rozwój ewolucyjny jest tak przemożny, że rozjemcy, na swych misjach postsuperwszechświatowych, przejawiają zbiorowo czterdzieści dziewięć empirycznych punktów widzenia, albo wnikliwości, każdy pod innym kątem – tym samym niekompletny – ale wszystkie razem uzupełniają się i razem dążą do ogarnięcia okręgu Najwyższości.
25:2.5 (275.5) W każdym superwszechświecie Wszechświatowi Rozjemcy są z natury osobliwie podzieleni na grupy, po czterech i w takich związkach ciągle służą. W każdej grupie są trzy osobowości duchowe i jedna częściowo materialna, podobnie jak czwarta istota u servitali. Taki kwartet stanowi komisję rozjemczą a zorganizowany jest następująco:
25:2.6 (275.6) 1. Sędzia-arbiter. Jest on jednomyślnie wyznaczany przez pozostałych trzech jako najbardziej kompetentny i najlepiej nadający się do działania, jako sędzia-szef grupy.
25:2.7 (275.7) 2. Duch-adwokat. Jest on mianowany przez sędziego-arbitra, aby przedstawiać dowody i zabezpieczać prawa wszystkich osobowości, uwikłanych w jakąkolwiek sprawę, przydzieloną komisji rozjemczej do rozstrzygnięcia.
25:2.8 (276.1) 3. Boski wykonawca. Rozjemca, który z racji swej natury nadaje się do nawiązywania kontaktu z istotami materialnymi danych domen i do egzekwowania decyzji komisji. Boscy wykonawcy, stanowiący czwartą, niby-materialną istotę, są prawie, choć niezupełnie, widzialni dla ograniczonego wzroku gatunku śmiertelnego.
25:2.9 (276.2) 4. Protokolant. Pozostały członek komisji zostaje automatycznie protokolantem, urzędnikiem trybunału. Sprawdza, czy wszystkie zapisy są właściwie przygotowane dla archiwów superwszechświata i rejestrów wszechświata lokalnego. Jeśli komisja służy na świecie ewolucyjnym, przygotowywany jest trzeci raport, z pomocą wykonawcy, dla materialnych zapisów rządu systemu sprawującego jurysdykcję.
25:2.10 (276.3) W czasie sesji komisja działa w grupie trzyosobowej, ponieważ w czasie rozpatrywania adwokat jest oddzielony od komisji, a tylko przy zakończeniu sprawy bierze udział w formułowaniu werdyktu. Stąd komisje takie zwane są czasami arbitrażowe trio.
25:2.11 (276.4) Rozjemcy są bardzo cenieni dzięki swym zasługom, wnoszonym w płynne funkcjonowanie wszechświata wszechświatów. Przemierzając przestrzeń w seraficznym tempie potrójnej prędkości, działają dla światów jako sądy objazdowe, komisje, zajmujące się szybkim orzecznictwem w drobnych problemach. Gdyby nie było tych objazdowych i wyjątkowo rzetelnych komisji, trybunały sfer byłyby beznadziejnie przeładowane drobnymi nieporozumieniami danych domen.
25:2.12 (276.5) Tria arbitrażowe nie orzekają spraw o wiecznym znaczeniu; dusza, wieczne perspektywy istot czasu, nigdy nie są narażone na niebezpieczeństwo w wyniku ich działania. Rozjemcy nie mieszają się do spraw, wykraczających poza doczesny byt i kosmiczne dobro istot czasu. Jednak, kiedy komisja raz zarządzi orzeczenie problemu, jej zarządzenia są ostateczne i zawsze jednomyślne; nie ma odwołania od decyzji sędziego-arbitra.
25:3.1 (276.6) Rozjemcy mają swój zarząd w stolicy ich superwszechświata, gdzie również utrzymywany jest ich główny korpus rezerwowy. Ich wtórne rezerwy znajdują się w stolicach wszechświatów lokalnych. Młodsi i mniej doświadczeni członkowie komisji zaczynają swą służbę na niższych światach, na światach takich jak Urantia, a po zdobyciu szerszego doświadczenia awansują na ten poziom, gdzie orzekają ważniejsze problemy.
25:3.2 (276.7) Klasa rozjemców jest w pełni godna zaufania, żaden nigdy nie pobłądził. Choć nie są nieomylni w mądrości i w osądzie, posiadają niekwestionowaną rzetelność i są zawsze wierni. Pochodzą z zarządu superwszechświata i w końcu do niego wracają, awansując przez następujące poziomy wszechświatowej służby:
25:3.3 (276.8) 1. Rozjemcy dla światów. Kiedy osobowości kierujące poszczególnymi światami mają trudności w podejmowaniu decyzji, czy są w prawdziwym impasie odnośnie właściwej procedury postępowania w zaistniałych okolicznościach i jeśli sprawa nie ma odpowiedniej wagi, aby być formalnie przedstawiona ustanowionym trybunałom danej domeny, wtedy, po otrzymaniu petycji od dwóch różniących się w opiniach osobowości, natychmiast zaczyna działać komisja rozjemcza.
25:3.4 (277.1) Kiedy takie trudności administracyjne i jurysdykcyjne zostaną oddane w ręce rozjemców, dla ich zbadania i rozstrzygnięcia, wtedy rozjemcy mają najwyższe uprawnienia. Jednak nie wydają oni decyzji, zanim nie zbadają całej ewidencji i w ogóle nie ma ograniczeń, gdy idzie o możliwość powoływania przez nich świadków, gdziekolwiek zechcą ich powołać. I chociaż nie ma odwołania od ich decyzji, sprawy czasami tak się ułożą, że komisja w pewnym momencie zamknie swe rejestry, sformułuje swe opinie i prześle całą kwestię do wyższych trybunałów danej domeny.
25:3.5 (277.2) Decyzje członków komisji umieszcza się w zapisach planetarnych i jeśli zajdzie taka potrzeba, wprowadza je w życie boski wykonawca. Jego uprawnienia są bardzo duże a zakres jego działania na zamieszkałym świecie jest bardzo szeroki. Boscy wykonawcy oddziałują po mistrzowsku na to, czego sprawa dotyczy lub powinna dotyczyć. Ich działalność czasem jest prowadzona wyraźnie dla dobra domeny a czasami ich czyny na światach czasu i przestrzeni są trudne do wytłumaczenia. Choć wykonują rozporządzenia nie sprzeciwiając się ani naturalnym prawom ani uświęconym zwyczajom domeny, częstokroć robią rzeczy osobliwe i narzucają nakazy rozjemców zgodnie z wyższymi prawami administracji systemu.
25:3.6 (277.3) 2. Rozjemcy dla zarządów systemów. Komisje te, złożone z czterech osób, awansują ze służby na światach ewolucyjnych, aby pełnić obowiązki w zarządach systemów. Mają tu sporo roboty i okazują się być wyrozumiałymi przyjaciółmi ludzi, aniołów i innych istot duchowych. Tria arbitrażowe nie zajmują się specjalnie rozbieżnościami osobistymi a tylko sporami między grupami i nieporozumieniami, narosłymi pomiędzy różnymi klasami istot; a w stolicach systemów żyją zarówno istoty duchowe jak i materialne, jak również gatunki mieszane, takie jak Synowie Materialni.
25:3.7 (277.4) Kiedy Stwórcy powołali do bytu rozwijające się jednostki, obdarzone możliwością wyboru, w tym samym momencie zrobione zostało odstępstwo od płynnego funkcjonowania boskiej perfekcji; na pewno zrodzą się nieporozumienia i należy zapewnić warunki godziwego dopasowania szczerych różnic w punktach widzenia. Wszyscy powinniśmy pamiętać, że wszechmądrzy i wszechmocni Stwórcy mogli stworzyć wszechświaty lokalne tak doskonałe, jak Havona. We wszechświecie centralnym nie muszą działać żadne komisje rozjemcze. Ale Stwórcy, w całej swej mądrości, postanowili tego nie robić. I podczas kiedy stworzyli wszechświaty, obfitujące w różnice i rojące się od trudności, przygotowali także mechanizmy i środki dla załagodzenia wszystkich tych różnic i dla zestrojenia całego tego, pozornego zamętu.
25:3.8 (277.5) 3. Rozjemcy konstelacji. Ze służby w systemach rozjemcy awansują, aby rozstrzygać problemy w konstelacji; zajmują się tam drobnymi rozbieżnościami, wynikłymi pomiędzy jej stu systemami zamieszkałych światów. Niewiele problemów powstałych w zarządzie konstelacji podlega ich jurysdykcji, ale są oni w ciągłym ruchu i przemieszczają się od systemu do systemu, zbierając ewidencję i przygotowując oświadczenia wstępne. Jeśli w sporze nie ma nieuczciwości, jeśli trudności narastają ze szczerych różnic w opiniach i z czystego zróżnicowania punktów widzenia, bez znaczenia jak mało osób może być zaangażowanych w spór, bez znaczenia jak pozornie błahe jest nieporozumienie, komisja rozjemcza zawsze może zawyrokować o meritum sporu.
25:3.9 (277.6) 4. Rozjemcy dla wszechświatów lokalnych. W tej, poważniejszej działalności we wszechświecie, członkowie komisji pomagają w znacznym stopniu zarówno Melchizedekom, Synom-Arbitrom, jak również władcom konstelacji i całej rzeszy osobowości, zainteresowanych koordynacją i administracją stu konstelacji. Różne klasy serafinów i innych, stałych mieszkańców sfer zarządów wszechświatów lokalnych, również korzystają z pomocy i decyzji triów arbitrażowych.
25:3.10 (278.1) Jest prawie niemożliwe wyjaśnić, jaki charakter mają te rozbieżności, które mogą powstawać przy prowadzeniu szczegółowych spraw systemu, konstelacji czy wszechświata. Występują trudności, ale są one bardzo odmienne od drobnych utrapień i trudów tej egzystencji materialnej, jaką się przeżywa na światach ewolucyjnych.
25:3.11 (278.2) 5. Rozjemcy dla mniejszych sektorów superwszechświata. Od problemów wszechświatów lokalnych, członkowie komisji awansują do poziomu badania kwestii, powstałych w mniejszych sektorach ich superwszechświata. Im bardziej się wznoszą od indywidualnych planet do wewnątrz, tym rzadsze są materialne obowiązki boskiego wykonawcy; stopniowo przyjmuje on nową rolę interpretatora miłosierdzia-sprawiedliwości, jednocześnie – będąc niby-materialny – daje komisji jako całości bliski kontakt z materialnymi aspektami jej dociekań.
25:3.12 (278.3) 6. Rozjemcy dla większych sektorów superwszechświata. Charakter pracy członków komisji ulega ciągłym zmianom, w miarę jak awansują. Jest coraz mniej nieporozumień do rozstrzygnięcia a coraz więcej tajemniczych fenomenów do wytłumaczenia i interpretacji. Etap za etapem przekształcają się oni z arbitrów rozbieżności w objaśniaczy tajemnic – sędziowie przemieniają się w nauczycieli-interpretatorów. Kiedyś byli arbitrami tych, którzy z powodu ignorancji dopuścili do powstania trudności i nieporozumień; teraz stają się instruktorami tych, którzy są odpowiednio inteligentni i tolerancyjni, aby wystrzegać się rozbieżności w rozumowaniu i zwalczających się opinii. Im wyższa jest edukacja istoty, tym więcej szacunku ma ona dla wiedzy, doświadczenia i opinii innych.
25:3.13 (278.4) 7. Rozjemcy dla superwszechświata. Tutaj rozjemcy stają się partnerami – czterech wzajemnie się rozumiejących i doskonale funkcjonujących arbitrów-nauczycieli. Boski wykonawca pozbawiony zostaje mocy wykonywania orzeczeń i staje się materialnym głosem tria duchowego. Do tego czasu ci doradcy i nauczyciele stają się ekspertami, obeznanymi z większością istotnych problemów i trudności, napotykanych przy kierowaniu superwszechświatem. Tym samym stają się wspaniałymi doradcami i mądrymi nauczycielami wznoszących się pielgrzymów, przebywających na sferach edukacyjnych, otaczających światy zarządu superwszechświatów.
25:3.14 (278.5) Wszyscy rozjemcy służą pod generalnym nadzorem Pradawnych Czasu i pod bezpośrednim kierownictwem Pomocników-Wyobrażeń tak długo, aż nie awansują do Raju. Gdy przebywają w Raju, odpowiadają przed Duchem Nadrzędnym kierującym tym wszechświatem, z którego pochodzą.
25:3.15 (278.6) Rejestry superwszechświata nie obejmują tych rozjemców, którzy wyszli spod jego jurysdykcji, a komisje takie są szeroko rozrzucone po całym wielkim wszechświecie. Ostatni komunikat ze spisu na Uversie podaje, że liczba komisji działających w Orvontonie wynosi prawie osiemnaście bilionów – ponad siedemdziesiąt bilionów jednostek. Jest to zaledwie niewielki ułamek ogromnej liczby rozjemców, jacy zostali stworzeni w Orvontonie; ich ogólna liczba jest znacznie większa i jest równowartością całkowitej liczby Servitali Havony, odliczając przeobrażonych w Przewodników Absolwentów.
25:3.16 (278.7) Gdy liczba rozjemców w superwszechświecie wzrasta, są oni od czasu do czasu transponowani do rady perfekcji w Raju, skąd się potem wyłaniają jako korpus koordynujący, ukształtowany przez Nieskończonego Ducha dla wszechświata wszechświatów; jest to wspaniała grupa istot, których liczba i operatywność wciąż się zwiększa. Przez empiryczne wznoszenie się i rajskie nauczanie, przyswoili oni unikalne zrozumienie wyłaniającej się rzeczywistości Istoty Najwyższej i przemierzają wszechświat wszechświatów pełniąc specjalną misję.
25:3.17 (279.1) Członkowie komisji rozjemczej nigdy się nie rozdzielają. Ich grupa, złożona z czterech istot, służy zawsze razem tak, jak byli pierwotnie złączeni. Nawet w swej gloryfikowanej służbie wciąż działają jako kwartety, z nagromadzonym kosmicznym doświadczeniem i doprowadzoną do perfekcji wiedzą empiryczną. Są wiecznie razem jako ucieleśnienie najwyższej sprawiedliwości czasu i przestrzeni.
25:4.1 (279.2) Te prawne i proceduralne umysły świata duchowego nie zostały stworzone jako takie. Milion takich, najbardziej systematycznych umysłów, zostało wybranych przez Nieskończonego Ducha spośród wczesnych supernafinów i omniafinów, aby stanowili rdzeń tej rozległej i wszechstronnej grupy. I od tamtych, pradawnych czasów, aktualne doświadczenie w dostosowaniu praw perfekcji do planów kreacji ewolucyjnej wymagane jest od wszystkich tych, którzy mają aspiracje zostać Doradcami Proceduralnymi.
25:4.2 (279.3) Doradcy Proceduralni rekrutują się z szeregów następujących klas osobowości:
25:4.3 (279.4) 1. Supernafinów.
25:4.4 (279.5) 2. Sekonafinów.
25:4.5 (279.6) 3. Tertiafinów.
25:4.6 (279.7) 4. Omniafinów.
25:4.7 (279.8) 5. Serafinów.
25:4.8 (279.9) 6. Pewnych typów wznoszących się śmiertelników.
25:4.9 (279.10) 7. Pewnych typów wznoszących się pośrednich.
25:4.10 (279.11) W chwili obecnej liczba Doradców Proceduralnych, zarejestrowanych na Uversie i działających w Orvontonie, przekracza nieco sześćdziesiąt jeden bilionów, nie wliczając w to śmiertelników i pośrednich, którzy wszyscy mają przydział tymczasowy.
25:4.11 (279.12) Doradcy Proceduralni częstokroć działają jako jednostki, ale do celów służby są zorganizowani w grupach po siedmiu i mają wspólny zarząd na tych sferach, do których są przydzieleni. W każdej grupie, co najmniej pięciu jej członków musi być zatrudnionych na stałe, podczas gdy dwóch może być związanych z grupą tymczasowo. W swej drodze do Raju, wznoszący się śmiertelnicy oraz wznoszące się istoty pośrednie służą w tych komisjach doradczych, ale nie uczestniczą w regularnym szkoleniu Doradców Proceduralnych, ani też nie zostają stałymi członkami tej klasy.
25:4.12 (279.13) Śmiertelnicy i pośredni, którzy przejściowo służą z doradcami, wybierani są do tej pracy ze względu na swą znajomość idei wszechświatowego prawa i najwyższej sprawiedliwości. Gdy podążacie do rajskiego celu, wciąż zdobywając dodatkową wiedzę i poszerzając umiejętności, zawsze macie możliwość dania innym tej wiedzy i tego doświadczenia, które uprzednio zgromadziliście; przez całą drogę do Havony odgrywacie rolę ucznia-nauczyciela. Będziecie iść waszą drogą, wznosząc się z poziomu na poziom w tym rozległym uniwersytecie empirycznym, udzielając nowo odkrytej wiedzy tym, którzy są tuż poniżej was na drodze postępu. We wszechświatowym porządku nie uznaje się, że posiadacie wiedzę i prawdę, dopóki nie okażecie waszych zdolności i chęci dawania tej wiedzy i prawdy innym.
25:4.13 (280.1) Każdy z posługujących duchów, powyżej statusu cherubinów, po długim nauczaniu i zdobyciu istotnego doświadczenia może otrzymać stałe stanowisko Doradcy Proceduralnego. Wszyscy kandydaci dobrowolnie wstępują do tego rodzaju służby, ale kiedy raz podejmą się tych obowiązków, nie mogą już z nich zrezygnować. Tylko Pradawni Czasu mogą przenieść tych doradców do innych czynności.
25:4.14 (280.2) Szkolenie Doradców Proceduralnych zaczyna się w kolegiach Melchizedeków, we wszechświatach lokalnych i jest kontynuowane aż do sądów Pradawnych Czasu. Po tym szkoleniu w superwszechświecie idą oni dalej, do „szkół siedmiu orbit”, zlokalizowanych na światach pilotujących orbit Havony. Ze światów pilotujących przyjmowani są do „kolegium etyki prawnej i metodyki Najwyższości” – do rajskiej szkoły instruktażowej, doskonalącej Doradców Proceduralnych.
25:4.15 (280.3) Doradcy są czymś więcej niż ekspertami w prawie, są uczniami i nauczycielami prawa stosowanego; praw wszechświatowych stosowanych w życiu i przeznaczeniu wszystkich tych, którzy zamieszkują niezmierzone domeny rozległego stworzenia. Z biegiem czasu stają się oni żywymi bibliotekami prawnymi czasu i przestrzeni i zapobiegają niekończącym się problemom i niepotrzebnym opóźnieniom, dlatego, że nauczają osobowości czasu tych form i trybów proceduralnych, jakie najbardziej zadowalają władców wieczności. Mogą tak doradzać pracującym w przestrzeni, aby umożliwić im harmonijną współpracę z wymaganiami Raju; są nauczycielami wszystkich istot stworzonych w sprawie metod postępowania Stwórców.
25:4.16 (280.4) Te żywe biblioteki prawa stosowanego nie mogły być stworzone; takie istoty muszą się rozwijać przez konkretne doświadczenie. Nieskończone Bóstwa są egzystencjalne, mają więc kompensatę za brak doświadczenia; wiedzą wszystko nawet zanim wszystkiego doświadczą, jednak nie przekazują tej nieempirycznej wiedzy podległym sobie istotom.
25:4.17 (280.5) Zadaniem Doradców Proceduralnych jest zapobieżenie opóźnieniu, ułatwianie postępu i doradzanie, jak odnieść sukces. Zawsze istnieje najlepsza i właściwa droga postępowania; zawsze istnieje procedura perfekcji, Boska metoda, a ci doradcy wiedzą jak pokierować nas wszystkich w kierunku znalezienia lepszej drogi.
25:4.18 (280.6) Te niezwykle mądre i praktyczne istoty zawsze są blisko związane ze służbą i pracą Wszechświatowych Cenzorów. Melchizedekom przydzielono ich operatywny korpus. Władcy systemów, konstelacji, wszechświatów i sektorów superwszechświatów są szczodrze obdarowani tymi umysłami, dającymi rekomendacje w sprawach proceduralnych i prawnych świata duchowego. Specjalna ich grupa działa jako prawni doradcy Nosicieli Życia, doradzając tym Synom odnośnie zakresu dozwolonego odstępstwa od ustalonego porządku rozprzestrzeniania życia, jak również naucza ich w sprawie ich prerogatyw i swobód działania. Są doradcami wszystkich klas istot, gdy idzie o prawidłowe postępowanie i procedurę we wszelkich sprawach świata duchowego. Nie mają jednak nic do czynienia, osobiście i bezpośrednio, z materialnymi istotami ze światów.
25:4.19 (280.7) Poza doradzaniem jak stosować prawo, Doradcy Proceduralni zajmują się również biegłą interpretacją wszystkich praw dotyczących istot stworzonych – materialnych, umysłowych i duchowych. Z Doradców mogą korzystać Wszechświatowi Rozjemcy oraz wszyscy inni, którzy chcą poznać prawdę prawną; innymi słowy, chcą poznać, jak można polegać na Najwyższości Bóstwa w danej sytuacji, zawierającej elementy ustalonej klasy materialnej, umysłowej i duchowej. Próbują nawet objaśniać metody działania Ostatecznego.
25:4.20 (281.1) Doradcy Proceduralni są istotami wybranymi i sprawdzonymi; nie słyszałem, aby którykolwiek z nich pobłądził. Nie mamy na Uversie zapisów o tym, aby kiedykolwiek byli sądzeni za lekceważenie Boskich praw, które tak sprawnie interpretują i tak elokwentnie tłumaczą. Nie istnieją znane ograniczenia, gdy idzie o domeny, w których mogą służyć, ani też, gdy idzie o ich zaawansowanie. Cały czas są doradcami, nawet do bram Raju; cały wszechświat prawa i doświadczenia jest dla nich otwarty.
25:5.1 (281.2) W Havonie, z supernafinów klasy trzeciej wybierani są niektórzy, starsi rangą główni rejestratorzy, na Opiekunów Zapisów – dozorców tradycyjnych archiwów Wyspy Światłości, które są przeciwieństwem żywych zapisów rejestrowanych w umysłach tych kuratorów wiedzy, których czasami się nazywa „żywą rajską biblioteką”.
25:5.2 (281.3) Aniołowie rejestratorzy z zamieszkałych planet są źródłem wszelkich indywidualnych zapisów. We wszechświatach funkcjonują inni rejestratorzy, tak tradycyjnych zapisów jak i żywych zapisów. Od Urantii do Raju spotyka się oba sposoby rejestracji: we wszechświecie lokalnym więcej jest rejestrów pisanych a mniej żywych; w Raju – więcej żywych mniej tradycyjnych; na Uversie oba rodzaje rejestrów są jednakowo dostępne.
25:5.3 (281.4) Każde znaczące wydarzenie, jakie ma miejsce w zorganizowanej i zamieszkałej kreacji, jest przedmiotem zapisu. Chociaż zdarzenia, których ważność nie wykracza poza sprawy lokalne, znajdują się tylko w zapisach lokalnych, te o większej doniosłości są traktowane odpowiednio do ich ważności. Z planet, systemów i konstelacji Nebadonu przesyłane jest do Salvingtonu wszystko o wszechświatowym znaczeniu; a z takich stolic wszechświata te wydarzenia przesyłane są dalej, do wyższych zapisów, które leżą w kompetencji sektora i superrządów. Raj także ma odpowiednie wyciągi z danych superwszechświata i Havony; ta historyczna i gromadząca się opowieść o wszechświecie wszechświatów znajduje się pod opieką podniosłych supernafinów klasy trzeciej.
25:5.4 (281.5) Podczas gdy niektóre z tych istot zostały wysłane do superwszechświatów, aby służyły jako Szefowie Rejestracji i kierowały pracą Niebiańskich Kronikarzy, wszystkie one pozostają na stałej liście ich klasy, żadna nigdy nie została przeniesiona.
25:6.1 (281.6) Są to ci rejestratorzy, którzy dokonują wszelkich zapisów podwójnie, robiąc oryginalny zapis duchowy i częściowo materialną kopię, którą można by nazwać kopią przez kalkę. Mogą to robić, ze względu na swe specyficzne możliwości operowania równocześnie tak energią materialną jak i duchową. Niebiańscy Kronikarze nie są stworzeni jako tacy, są to wznoszący się serafini z wszechświatów lokalnych. Są oni przyjmowani, klasyfikowani i przydzielani do odpowiednich zakresów pracy przez rady Szefów Rejestracji, znajdujące się w stolicach siedmiu superwszechświatów. Tam też znajdują się szkoły przygotowawcze dla Niebiańskich Kronikarzy. Szkoły na Uversie prowadzą Perfektorzy Mądrości i Niebiańscy Radcy.
25:6.2 (281.7) Gdy rejestratorzy awansują we wszechświatowej służbie, dalej prowadzą swój system podwójnych zapisów, robiąc tym samym zapisy zawsze dostępne dla wszystkich klas istot, od istot klasy materialnej do wysokich duchów światłości. Gdy przechodzicie przemiany, podczas wznoszenia się z tego, materialnego świata, zawsze będziecie mogli zajrzeć do zapisów i tym samym zapoznać się z historią i tradycjami sfery waszego aktualnego statusu.
25:6.3 (282.1) Rejestratorzy są korpusem sprawdzonym i wypróbowanym. Nigdy nie słyszałem o żadnym odstępstwie Niebiańskiego Kronikarza, jak również nigdy fałsz nie zakradł się do ich zapisów. Sprawdzani są podwójnie, ich zapisy są szczegółowo badane przez ich podniosłych kolegów z Uversy i przez Możnych Posłańców, którzy potwierdzają prawidłowość częściowo materialnych duplikatów, zrobionych z oryginalnych, duchowych zapisów.
25:6.4 (282.2) Podczas gdy liczba zaawansowanych rejestratorów, przebywających na niższych sferach rejestracyjnych wszechświatów Orvontonu, wynosi wiele bilionów, jest niespełna osiem milionów tych, którzy doszli do statusu Uversy. Ci starsi rejestratorzy albo absolwenci, są w superwszechświecie opiekunami i nadawcami treści powierzonych ich pieczy zapisów czasu i przestrzeni. Ich stała siedziba znajduje się w okrągłych pomieszczeniach, otaczających tereny zapisów na Uversie. Nigdy nie przekazują innym opieki nad tymi zapisami; niektórzy z nich mogą być nieobecni jako jednostki, ale nigdy w większej liczbie.
25:6.5 (282.3) Podobnie jak supernafini, którzy zostali Opiekunami Zapisów, również korpus Niebiańskich Kronikarzy ma swój stały przydział. Jeśli serafini czy supernafini raz zostaną powołani do tej służby, pozostają odpowiednio Niebiańskimi Kronikarzami albo Opiekunami Zapisów, aż do dnia nowej i zmodyfikowanej administracji w pełni uosobionego Boga Najwyższego.
25:6.6 (282.4) Na Uversie, starsi Niebiańscy Kronikarze mogą pokazać zapisy o wszystkim, co ma kosmiczną wartość w całym Orvontonie, co się zdarzyło od bardzo odległych czasów, kiedy to przybyli Pradawni Czasu; podczas gdy na Wiecznej Wyspie Opiekunowie Zapisów strzegą jej archiwów, które dokumentują wszystko, co się zdarzyło w Raju od czasów uosobienia Nieskończonego Ducha.
25:7.1 (282.5) Te dzieci Matki Ducha wszechświata lokalnego są przyjaciółmi i towarzyszami wszystkich tych, którzy żyją wznoszącym się życiem morontialnym. Nie są oni niezbędni wznoszącej się istocie w jej konkretnej, progresywnej pracy, jak również w żadnej mierze nie zastępują działalności opiekunów seraficznych, którzy często asystują swym śmiertelnym towarzyszom w ich drodze do Raju. Morontiańscy Towarzysze po prostu serdecznie opiekują się tymi, którzy właśnie zaczęli długie wznoszenie się do wewnątrz. Umiejętnie inicjują rozrywkę a organizatorzy powrotu sprawnie im w tym pomagają.
25:7.2 (282.6) Chociaż na morontialnych światach szkoleniowych Nebadonu będziecie mieli do wykonania poważne i stopniowo coraz trudniejsze zadania, zawsze będziecie mieć regularne okresy odpoczynku i rozrywki. W całej podróży do Raju zawsze będzie czas na odpoczynek i duchową zabawę; na drodze światłości i życia zawsze jest czas na czczenie i nowe osiągnięcia.
25:7.3 (282.7) Morontiańscy Towarzysze są tak sympatycznymi druhami, że kiedy w końcu będziecie mieli za sobą ostatnie stadium praktyki morontialnej, gdy przygotowywać się będziecie do przygody duchowej w superwszechświecie, naprawdę będziecie żałować, że te towarzyskie istoty nie mogą iść dalej z wami; jednak służą one tylko we wszechświatach lokalnych. Na każdym etapie drogi waszego wznoszenia się, wszystkie możliwe do skontaktowania osobowości będą przyjazne i towarzyskie, jednak, dopóki nie spotkacie Rajskich Towarzyszy, nie znajdziecie żadnej innej grupy istot tak bardzo poświęcających się przyjaźni i towarzystwu.
25:7.4 (283.1) Praca Morontiańskich Towarzyszy jest lepiej zobrazowana w narracjach, mających do czynienia ze sprawami waszego wszechświata lokalnego.
25:8.1 (283.2) Rajscy Towarzysze są kompleksową albo wybraną grupą istot, rekrutującą się z szeregów serafinów, sekonafinów, supernafinów i omniafinów. Choć służą przez czas niezmiernie długi z waszego punktu widzenia, ich status nie jest niezmienny. Kiedy skończy się ich służba, z zasady (chociaż nie zawsze) wracają do tych obowiązków, które wykonywali, kiedy zostali powołani do rajskiej służby.
25:8.2 (283.3) Członkowie zastępów anielskich są wyznaczani do tej służby przez Matki Duchy z wszechświatów lokalnych, przez Duchy Zwierciadlane z superwszechświata i przez Majeston z Raju. Wzywani są oni na centralną Wyspę i mianowani Rajskimi Towarzyszami przez jednego z Siedmiu Duchów Nadrzędnych. Oprócz stałego, rajskiego statusu, tymczasowa służba Rajskiego towarzystwa jest najwyższym zaszczytem, jaki w ogóle może być nadany duchom posługującym.
25:8.3 (283.4) Ci wybrani aniołowie pełnią służbę towarzyską a przydzielani są jako towarzysze wszystkim klasom istot, którym zdarzyło się przebywać w Raju samotnie, zwłaszcza wznoszącym się śmiertelnikom, ale również wszystkim pozostałym, którzy są sami na centralnej Wyspie. Rajscy Towarzysze nie mają nic specjalnego do zrobienia dla tych istot, z którymi się bratają; są po prostu do towarzystwa. Prawie każda inna istota, jaką wy, śmiertelnicy napotkacie podczas waszego pobytu w Raju – obok waszych braci pielgrzymów – będzie mieć coś konkretnego do zrobienia z wami lub dla was, ale towarzysze są przydzieleni tylko po to, aby być z wami, aby przestawać z wami, związani z waszą osobowością. W tej służbie pomagają im czasami wspaniali i błyskotliwi Obywatele Raju.
25:8.4 (283.5) Śmiertelnicy wywodzą się z gatunku bardzo towarzyskiego. Stwórcy dobrze wiedzą, że „niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam” i odpowiednie warunki zostały stworzone, aby zapewnić mu towarzystwo, nawet w Raju.
25:8.5 (283.6) Jeśli ty jako wznoszący(-a) się śmiertelnik(-czka) przybyłbyś(-abyś) do Raju wraz z towarzyszką(-em) lub kimś bliskim z twojej ziemskiej egzystencji, albo jeśli twój seraficzny opiekun przeznaczenia miałby możność przybyć z tobą, czy oczekiwałby ciebie, wtedy nie przydzielono by ci żadnego stałego towarzysza. Ale jeśli przybędziesz sam(-a), towarzysz na pewno będzie cię witał, kiedy się zbudzisz na Wyspie Światłości z ostatniego snu czasu. Nawet jeśli jest wiadomo, że będzie ci towarzyszył ktoś, kto też się wznosi, wyznaczony będzie tymczasowy towarzysz, aby cię powitać na wiecznych obrzeżach i odprowadzić cię do zarezerwowanego miejsca, przygotowanego na przyjęcie ciebie i twych towarzyszy. Możesz być pewny(-a), że będziesz ciepło powitany(-a), kiedy zmartwychwstaniesz do wieczności na wiecznotrwałych obrzeżach Raju.
25:8.6 (283.7) Przyjmujący towarzysze przydzielani są na ostatniej orbicie Havony, w ostatnich dniach przebywania tam wznoszącej się istoty i sprawdzają dokładnie zapisy dotyczące pochodzenia śmiertelnika, jego urozmaiconego wznoszenia się przez światy przestrzeni i orbity Havony. Kiedy witają śmiertelników czasu, są już dobrze zaznajomieni z drogami życia przybywających pielgrzymów i natychmiast okazują się wyrozumiałymi i interesującymi towarzyszami.
25:8.7 (283.8) Jeśli podczas twojego pobytu w Raju w charakterze przedfinalisty(-ki), byłbyś(-abyś) z jakiejkolwiek przyczyny chwilowo oddzielony(-a) od swojego towarzysza z drogi wznoszenia się – śmiertelnika czy serafina – Rajski Towarzysz zaraz będzie ci przydzielony do rady i towarzystwa. Towarzysz raz przydzielony wznoszącemu się śmiertelnikowi, samotnie przebywającemu w Raju, pozostaje z nim aż do tego czasu, gdy zostanie on na nowo połączony z wznoszącymi się partnerami lub odpowiednio przyjęty do Korpusu Finalizmu.
25:8.8 (284.1) Rajscy Towarzysze przydzielani są według kolejności oczekiwania, z tym wyjątkiem, że wznosząca się istota nigdy nie jest powierzana towarzyszowi, którego natura nie jest zbliżona do jej superwszechświatowego typu. Gdyby śmiertelnik z Urantii przybył dziś do Raju, zostałby mu przydzielony pierwszy z kolei oczekujący towarzysz albo pochodzący z Orvontonu, albo skądinąd posiadający naturę Siódmego Ducha Nadrzędnego. Dlatego też omniafini nie służą z istotami wznoszącymi się z siedmiu superwszechświatów.
25:8.9 (284.2) Rajscy Towarzysze pełnią wiele dodatkowych usług. Gdyby wznoszący się śmiertelnik doszedł do centralnego wszechświata samotnie i podczas przemierzania Havony nie udałoby mu się w jakimś stadium dostąpić Bóstwa, we właściwym trybie zostałby odesłany do wszechświatów czasu i zaraz wystosowano by wezwanie do rezerw Rajskich Towarzyszy. Jeden z tej klasy zostałby wyznaczony, aby iść z niefortunnym pielgrzymem, aby z nim być i pocieszać go, podnosić na duchu i pozostawać z nim aż do jego powrotu do wszechświata centralnego, gdzie na nowo zacząłby się wznosić do Raju.
25:8.10 (284.3) Jeśli wznoszącemu się pielgrzymowi nie uda się dostąpić Bóstwa, gdy idzie przez Havonę w towarzystwie wznoszącego się serafina, anioła stróża z jego życiowej egzystencji, anioł postanowi, że będzie towarzyszyć swemu śmiertelnemu partnerowi. Serafini ci zawsze to robią dobrowolnie i dostają zgodę, aby towarzyszyć swym śmiertelnym partnerom, z którymi długo przebywali, z powrotem do służby w czasie i przestrzeni.
25:8.11 (284.4) Jednak inaczej jest z dwoma blisko związanymi, wznoszącymi się śmiertelnikami. Kiedy jeden dostąpi Boga a drugiemu chwilowo się nie uda, szczęśliwy osobnik nieodmiennie wybiera powrót do ewolucyjnych kreacji wraz z zawiedzioną osobowością, ale na to się nie zezwala. Wystosowuje się natomiast wezwanie do rezerw Rajskich Towarzyszy i wybiera się jednego z ochotników, żeby towarzyszył rozczarowanemu pielgrzymowi. Inny ochotnik, Obywatel Raju, zostaje wtedy towarzyszem tego śmiertelnika, który odniósł sukces i pozostaje na centralnej Wyspie, oczekując powrotu do Havony towarzysza, któremu się nie powiodło; śmiertelnik ten w międzyczasie naucza w pewnych rajskich szkołach, prezentując pełną przygód historię ewolucyjnego wznoszenia się.
25:8.12 (284.5) [Nadzorowane przez Posiadającego Wysokie Uprawnienia z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 26
26:0.1 (285.1) SUPERNAFINI są duchami służącymi w Raju i we wszechświecie centralnym; są najwyższą klasą najniższej grupy dzieci Nieskończonego Ducha – zastępów anielskich. Takie usługujące duchy spotyka się od Wyspy Raj aż do światów czasu i przestrzeni. Żadna część zorganizowanej i zamieszkałej kreacji nie jest pozbawiona ich służby.
26:1.1 (285.2) Aniołowie są duchami usługującymi, towarzyszami ewolucyjnych i wznoszących się, obdarzonych wolą istot z całej przestrzeni; są także kolegami i współpracownikami wyższych zastępów boskich osobowości z różnych sfer. Aniołowie wszystkich klas są odrębnymi osobowościami oraz wysoce zindywidualizowanymi. Wszyscy oni potrafią w znacznym stopniu docenić wartość usług organizatorów powrotu. Usługujące duchy, wraz z Zastępami Posłańców Przestrzeni, korzystają z okresów wytchnienia i odmiany; są to istoty bardzo towarzyskie z natury i potrafią bratać się ze sobą a zdolność taka dalece przewyższa podobną u istot ludzkich.
26:1.2 (285.3) Usługujące duchy wielkiego wszechświata klasyfikowane są następująco:
26:1.3 (285.4) 1. Supernafini.
26:1.4 (285.5) 2. Sekonafini.
26:1.5 (285.6) 3. Tertiafini.
26:1.6 (285.7) 4. Omniafini.
26:1.7 (285.8) 5. Serafini.
26:1.8 (285.9) 6. Cherubini i sanobini.
26:1.9 (285.10) 7. Istoty pośrednie.
26:1.10 (285.11) Ogólnie biorąc, status osobowy poszczególnych członków klas anielskich nie jest niezmienny we wszechświecie. Aniołowie pewnych klas mogą zostać na jakiś czas Rajskimi Towarzyszami, niektórzy zostają Niebiańskimi Kronikarzami, inni się wznoszą do rangi Doradców Proceduralnych. Niektórzy z cherubinów mogą dążyć do seraficznego statusu i przeznaczenia, podczas gdy ewolucyjni serafini mogą osiągać duchowe poziomy wznoszących się Synów Bożych.
26:1.11 (285.12) Siedem objawionych klas usługujących duchów jest przedstawione grupowo, zgodnie z ich funkcjami mającymi największe znaczenie dla wznoszących się istot:
26:1.12 (285.13) 1. Duchy usługujące wszechświata centralnego. Te trzy klasy supernafinów służą w systemie Raj-Havona. Supernafini pierwszej klasy albo rajscy, są stwarzani przez Nieskończonego Ducha. Służące w Havonie klasy druga i trzecia, są potomstwem odpowiednio Duchów Nadrzędnych i Duchów Orbit.
26:1.13 (286.1) 2. Duchy usługujące superwszechświatów – sekonafini, tertiafini i omniafini. Sekonafini, dzieci Duchów Zwierciadlanych, służą rozmaicie w siedmiu superwszechświatach. Tertiafini, pochodzący od Nieskończonego Ducha, poświęcają się w końcu służbie łącznikowej pomiędzy Synami Stwórcami a Pradawnymi Czasu. Omniafini stwarzani są wspólnie przez Nieskończonego Ducha i Siedmiu Najwyższych Wykonawców a służą wyłącznie dla tych ostatnich. Omówienie tych trzech klas jest tematem kolejnej narracji w tej serii.
26:1.14 (286.2) 3. Duchy usługujące wszechświatów lokalnych obejmują serafinów oraz ich asystentów, cherubinów. Wznoszący się śmiertelnicy kontaktują się na początku z tym potomstwem Matki Ducha Wszechświata. Istoty pośrednie, rodem ze światów zamieszkałych, naprawdę nie należą do właściwej klasy anielskiej, chociaż często są funkcjonalnie grupowane z duchami usługującymi. Opowieść o nich, wraz z opowieścią o serafinach i cherubinach, przedstawiona jest w przekazach mających do czynienia ze sprawami waszego wszechświata lokalnego.
26:1.15 (286.3) Wszystkie klasy zastępów anielskich poświęcają się rozmaitym służbom we wszechświecie, służąc w ten czy inny sposób wyższym klasom istot niebiańskich; jednak to właśnie supernafini, sekonafini i serafini zatrudnieni są w znacznej liczbie do pomocy w systemie wznoszenia się, w rozwojowym doskonaleniu dzieci czasu. Ponieważ działają oni we wszechświecie centralnym, superwszechświecie i we wszechświatach lokalnych, tworzą ten nieprzerwany łańcuch posług duchowych, jaki Nieskończony Duch dał do pomocy i przewodnictwa wszystkim tym, którzy pragną dotrzeć do Ojca Wszechświatowego przez Wiecznego Syna.
26:1.16 (286.4) Supernafini ograniczeni są w „polaryzacji duchowej”, gdy idzie o jedno tylko stadium ich działania – z Ojcem Wszechświatowym. Mogą pracować pojedynczo, za wyjątkiem sytuacji, kiedy bezpośrednio używają samych tylko obwodów Ojca. Supernafini, kiedy dostają moc bezpośredniej opieki Ojcowskiej, muszą dobrowolnie łączyć się w pary, aby móc działać. Sekonafini również mają takie ograniczenia, a dodatkowo muszą pracować parami, aby zsynchronizować się z obwodami Wiecznego Syna. Serafini mogą pracować sami jako pojedyncze, odosobnione osobowości, jednak mogą być objęci obwodem tylko wtedy, gdy spolaryzowani są jako połączone pary. Kiedy takie istoty duchowe łączą się w pary, jeden mówi, uzupełniając drugiego. Takie uzupełniające się związki mogą być chwilowe, niekoniecznie muszą być trwałe.
26:1.17 (286.5) Te wspaniałe istoty światłości utrzymują się przez bezpośrednie pobieranie energii duchowej z podstawowych obwodów wszechświata. Śmiertelnicy Urantii muszą pobierać światło-energię przez roślinną absorpcję, ale zastępy anielskie objęte są obwodem; mają „pokarm, o którym wy nie wiecie”. Uczestniczą także w okresowym szkoleniu, prowadzonym przez wspaniałych Nauczycieli-Synów Trójcy; mogą przyjmować wiedzę i spożywać mądrość w sposób przypominający w znacznej mierze metody asymilowania energii życiowych.
26:2.1 (286.6) Supernafini są utalentowanymi opiekunami wszystkich gatunków istot, które przebywają w Raju i we wszechświecie centralnym. Ci wysocy aniołowie stwarzani są w trzech głównych klasach: pierwszej, drugiej i trzeciej.
26:2.2 (287.1) Supernafini pierwszej klasy są potomstwem wyłącznie Wspólnego Aktywizatora. Dzielą swą służbę prawie po równo między pewnymi grupami Obywateli Raju a wciąż rosnącym korpusem wznoszących się pielgrzymów. Ci aniołowie z wiecznej Wyspy efektywnie pomagają w zasadniczym szkoleniu obu grup mieszkańców Raju. Przyczyniają się znacznie do wzajemnego zrozumienia tych dwu unikalnych klas istot wszechświatowych, z których jedna jest najwyższym rodzajem boskiej, doskonałej istoty obdarzonej wolą a druga wynikiem pełnej ewolucji najniższego typu istoty obdarzonej wolą w całym wszechświecie wszechświatów.
26:2.3 (287.2) Praca supernafinów pierwszej klasy jest tak unikalna i specyficzna, że będzie oddzielnie rozważana w kolejnym opowiadaniu.
26:2.4 (287.3) Supernafini drugiej klasy kierują sprawami wznoszących się istot na siedmiu orbitach Havony. Jednocześnie pomagają w procesie edukacji licznych klas tych Obywateli Raju, którzy długo przebywają na światach okrążających kreację centralną, ale tego stadium ich służby nie możemy omawiać.
26:2.5 (287.4) Istnieje siedem typów tych wysokich aniołów a każdy typ ma swój początek w jednym z Siedmiu Duchów Nadrzędnych; przejmuje także odpowiedni rodzaj jego natury. Zbiorowo, Siedem Duchów Nadrzędnych stwarza wiele różnych grup unikalnych istot i bytów a indywidualni członkowie każdej takiej klasy mają względnie jednolitą naturę. Kiedy jednak te same Siedem Duchów stwarza indywidualnie, powstałe w ten sposób klasy są zawsze siedmiorakie w swej naturze; dzieci każdego Ducha Nadrzędnego mają swój udział w naturze ich stwórcy i są odmienne od innych. Takie jest pochodzenie supernafinów klasy drugiej a aniołowie wszystkich siedmiu stworzonych typów funkcjonują we wszystkich dziedzinach działań, dostępnych dla całej ich klasy, głównie na siedmiu orbitach centralnego i boskiego wszechświata.
26:2.6 (287.5) Każda z siedmiu planetarnych orbit Havony znajduje się pod bezpośrednim nadzorem jednego z Siedmiu Duchów Orbit, będących zbiorowym – zatem jednolitym – wytworem Siedmiu Duchów Nadrzędnych. Chociaż uczestniczą w naturze Trzeciego Źródła i Centrum, te siedem pomocniczych Duchów Havony nie były częścią wstępnej formy wszechświata. Funkcjonowały one po pierwotnym (wiecznym) stworzeniu, ale na długo przed czasami Grandfandy. Bez wątpienia powstały jako stwórcza reakcja Duchów Nadrzędnych na wyłaniający się cel Istoty Najwyższej i zauważono, że funkcjonują przy organizacji wielkiego wszechświata. Nieskończony Duch i wszyscy jego stwórczy towarzysze, jako wszechświatowi koordynatorzy, wydają się mieć szerokie możliwości wywoływania odpowiednich, stwórczych reakcji na równoczesny rozwój zdarzeń u empirycznych Bóstw oraz w rozwijających się wszechświatach.
26:2.7 (287.6) Supernafini trzeciej klasy biorą swój początek od Siedmiu Duchów Orbit. Każdy z nich, na oddzielnej orbicie Havony, jest obdarzony przez Nieskończonego Ducha mocą stwarzania odpowiedniej liczby wysokich, superaficznych opiekunów klasy trzeciej, wychodząc tym samym naprzeciw potrzebom wszechświata centralnego. Chociaż przed przybyciem do Havony pielgrzymów czasu, Duchy Orbit wytwarzały raczej niewiele tych anielskich opiekunów, Siedem Duchów Nadrzędnych nawet nie zaczęło stwarzać supernafinów klasy drugiej przez przybyciem Grandfandy. Supernafini klasy trzeciej jako starsza z tych dwu klas, będą zatem rozważani pierwsi.
26:3.1 (288.1) Ta służba Siedmiu Duchów Nadrzędnych składa się ze specjalistów anielskich z różnych orbit Havony a ich usługi rozciągają się zarówno na wznoszących się pielgrzymów czasu jak i na zstępujących pielgrzymów wieczności. Na miliardzie światów szkoleniowych doskonałej kreacji centralnej, wasi seraficzni towarzysze wszystkich klas będą dla was w pełni widzialni. Będziecie tam wszyscy istotami w najwyższym znaczeniu bratnimi i wyrozumiałymi, kontaktującymi się ze sobą i rozumiejącymi się nawzajem. Poznacie tam tak samo dobrze zstępujących pielgrzymów, Obywateli Raju i doskonale zbratacie się z nimi. Idą oni przez orbity od środka na zewnątrz, wkraczając do Havony przez świat pilotujący pierwszej orbity i posuwają się na zewnątrz, do siódmej.
26:3.2 (288.2) Wznoszący się pielgrzymi z siedmiu superwszechświatów przemierzają Havonę w kierunku przeciwnym, wkraczają do niej przez świat pilotujący siódmej orbity i idą do wewnątrz. Czas, potrzebny na posuwanie się naprzód wznoszących się istot, ze świata do świata i z orbity do orbity, nie jest ograniczony, tak jak nie ma arbitralnie ustalonego czasu pobytu istot na światach morontialnych. Ale, podczas gdy odpowiednio rozwinięta jednostka może być zwolniona z pobytu na jednym lub większej ilości światów szkoleniowych wszechświata lokalnego, żaden pielgrzym nie może uniknąć przejścia przez wszystkie siedem orbit stopniowego uduchowiania Havony.
26:3.3 (288.3) Korpus supernafinów klasy trzeciej, który głównie przydzielony jest do dyspozycji pielgrzymów czasu, dzieli się następująco:
26:3.4 (288.4) 1. Nadzorcy zestrojenia. Jest oczywiste, że istnieje potrzeba pewnego rodzaju czynnika koordynującego, nawet w doskonałej Havonie, aby zachować organizację i zapewnić harmonię całej pracy, przygotowującej pielgrzymów czasu do ich dalszych, rajskich osiągnięć. Wszystko ma iść gładko i szybko – taka jest misja nadzorców zestrojenia. Wywodzą się oni z pierwszej orbity i służą w całej Havonie, a ich obecność na orbitach oznacza, że nic ewentualnie nie może iść tam na opak. Ich wyjątkowe zdolności koordynowania zróżnicowanych funkcji osobowości różnych klas – nawet wielorakich poziomów – sprawiają, że ci supernafini mogą pomagać wszędzie, gdzie pomoc taka jest potrzebna. Przyczyniają się oni w znacznym stopniu do wzajemnego zrozumienia pielgrzymów czasu i pielgrzymów wieczności.
26:3.5 (288.5) 2. Główni rejestratorzy. Aniołowie ci są stworzeni na drugiej orbicie, ale działają wszędzie we wszechświecie centralnym. Zapisują potrójnie, dokonując zapisów w formalnych rejestrach Havony, w duchowych rejestrach swej klasy i w oficjalnych kronikach Raju. W dodatku do tego, automatycznie przekazują sprawy mające wartość prawdziwej wiedzy żywym bibliotekom Raju, kuratorom wiedzy, supernafinom klasy pierwszej.
26:3.6 (288.6) 3. Transmitujący. Te dzieci trzeciego Ducha Orbit działają w całej Havonie, chociaż ich oficjalne miejsce pobytu jest na planecie siedemdziesiątej, na najbardziej zewnętrznej orbicie. Ci wprawni technicy są odbiorcami i nadawcami transmisji w kreacji centralnej, jak również zarządcami raportów kosmicznych dotyczących wszystkich fenomenów Bóstwa w Raju. Mogą używać wszelkich podstawowych obwodów kosmicznych.
26:3.7 (288.7) 4. Posłańcy powstają na czwartej orbicie. Przemierzają system Raj-Havona jako nosiciele wszelkich wiadomości, wymagających transmisji osobistej. Służą swoim kolegom, osobowościom niebiańskim, rajskim pielgrzymom a nawet wznoszącym się duszom czasu.
26:3.8 (289.1) 5. Koordynatorzy informacji. Ci supernafini klasy trzeciej, dzieci piątego Ducha Orbit, są zawsze mądrymi i wyrozumiałymi inicjatorami związków wzajemnych pomiędzy pielgrzymami wznoszącymi się a zstępującymi. Działają oni dla wszystkich mieszkańców Havony, zwłaszcza dla wznoszących się istot, służąc im bieżącymi informacjami o wszechświecie wszechświatów. Te „żywe gazety” Havony, dzięki swym osobistym kontaktom z istotami transmitującymi i odzwierciedlającymi, znają na bieżąco wszystkie informacje przechodzące przez rozległe obwody przekazywania wiadomości wszechświata centralnego. Zabezpieczają te informacje dzięki metodom zapisu Havony, umożliwiającym im automatycznie przyswajanie takiej ilości informacji w ciągu godziny czasu Urantii, jaka wymagałaby tysięcy lat zapisywania przy użyciu waszej najszybszej techniki telegraficznej.
26:3.9 (289.2) 6. Osobowości transportujące. Istoty te, wywodzące się z szóstej orbity, działają zazwyczaj z planety czterdziestej, na najbardziej zewnętrznej orbicie. Są to ci, którzy zabierają rozczarowanych kandydatów, tych, którym chwilowo nie udało się dotrzeć do Bóstwa. Gotowi są służyć wszystkim, którzy muszą przylatywać i odlatywać, gdy służą w Havonie, a którzy nie mogą sami przemierzać przestrzeni.
26:3.10 (289.3) 7. Korpus rezerwowy. Fluktuacje, występujące w pracy ze wznoszącymi się istotami, rajskimi pielgrzymami oraz innymi klasami istot przebywających w Havonie, sprawiają, że trzeba utrzymywać rezerwy supernafinów na świecie pilotującym siódmej orbity, skąd się wywodzą. Są oni stwarzani bez specjalnego przeznaczenia i są kompetentni przejąć służbę w jej stadiach nie wymagających specjalnych umiejętności superaficznych towarzyszy klasy trzeciej.
26:4.1 (289.4) Supernafini klasy drugiej są opiekunami siedmiu orbit planetarnych wszechświata centralnego. Część ich służy pielgrzymom czasu a połowa całej tej klasy przydzielona jest do nauczania rajskich pielgrzymów wieczności. Tym Rajskim Obywatelom, w ich pielgrzymce przez orbity Havony, towarzyszą również ochotnicy z Korpusu Finalizmu Śmiertelników; układ taki panuje od czasu skompletowania pierwszej grupy finalistów.
26:4.2 (289.5) Zgodnie z okresowym przydziałem do służby dla wznoszących się pielgrzymów, supernafini klasy drugiej pracują w siedmiu następujących grupach:
26:4.3 (289.6) 1. Pomocnicy pielgrzymów.
26:4.4 (289.7) 2. Przewodnicy do najwyższości.
26:4.5 (289.8) 3. Przewodnicy do Trójcy.
26:4.6 (289.9) 4. Odkrywający Syna.
26:4.7 (289.10) 5. Przewodnicy do Ojca.
26:4.8 (289.11) 6. Doradcy i konsultanci.
26:4.9 (289.12) 7. Asystenci w odpoczynku.
26:4.10 (289.13) Każda z tych grup roboczych obejmuje aniołów wszystkich siedmiu stworzonych typów, a pielgrzym przestrzeni nauczany jest zawsze przez supernafinów klasy drugiej, pochodzących od Ducha Nadrzędnego, który przewodniczy temu superwszechświatowi, z którego pochodzi pielgrzym. Kiedy wy, śmiertelnicy z Urantii, dotrzecie do Havony, będziecie na pewno pilotowani przez tych supernafinów, których stworzone natury – podobnie jak wasze własne ewoluujące natury – pochodzić będą od Ducha Nadrzędnego z Orvontonu. Skoro ci, którzy was nauczają, pochodzą od Ducha Nadrzędnego z waszego własnego superwszechświata, predysponowani są oni szczególnie do zrozumienia was, pocieszania was i asystowania wam we wszystkich waszych wysiłkach, zmierzających do osiągnięcia rajskiej perfekcji.
26:4.11 (290.1) Pielgrzymi czasu przewożeni są do zewnętrznej orbity planetarnej Havony, obok ciemnych ciał grawitacyjnych, przez osobowości transportujące, sekonafinów pierwszej klasy, działających ze stolic siedmiu superwszechświatów. Większość serafinów, chociaż nie wszyscy, służących na planetach oraz we wszechświecie lokalnym, zatwierdzonych do wznoszenia się do Raju, zostaje przed długim lotem do Havony oddzielona od swych towarzyszy-śmiertelników i od razu zaczyna długie i intensywne szkolenie, przygotowujące ich do niebiańskiego zadania, aby mogli osiągnąć, jako serafini, doskonałość egzystencji i najwyższość służby. I czynią to w nadziei ponownego połączenia się z pielgrzymami czasu, aby mogli być zaliczeni w poczet tych, co już zawsze idą drogą tych śmiertelników, którzy dotarli do Ojca Wszechświatowego i otrzymali przydział do nieujawnionej służby Korpusu Finalizmu.
26:4.12 (290.2) Pielgrzym ląduje na planecie przyjmującej Havony, na świecie pilotującym siódmej orbity, z jednym tylko wyposażeniem doskonałości – doskonałością intencji. Ojciec Wszechświatowy zarządził: „Bądźcie doskonali, nawet tak, jak ja jestem doskonały”. To jest owo zdumiewające zaproszenie-polecenie, głoszone skończonym dzieciom światów przestrzeni. Obwieszczenie tego nakazu poruszyło całe stworzenie, istoty niebiańskie zaczęły współpracować ze sobą, aby spełnić i zrealizować to wielkie przykazanie Pierwszego Wielkiego Źródła i Centrum.
26:4.13 (290.3) Kiedy dzięki służbie całych zastępów istot, działających w powszechnym schemacie wiecznego życia, będziecie w końcu osadzeni na świecie przyjmującym Havony, przybędziecie tylko z jednym rodzajem doskonałości – doskonałością intencji. Intencja wasza została dobrze dowiedziona; wasza wiara została sprawdzona. Wiadomo, że jesteście odporni na rozczarowania. Nawet nie rozpoznanie Ojca Wszechświatowego nie może zachwiać wiary, czy też poważnie zmącić ufności wznoszącego się śmiertelnika, który przeszedł takie doświadczenie, jakie przejść muszą wszyscy, zanim dotrą do doskonałych sfer Havony. Zanim dotrzecie do Havony, wasza szczerość stanie się idealna. Doskonałość intencji i boskość pragnienia, wraz z niezłomnością wiary, dały wam dostęp do stałych mieszkań wieczności; wasze wyzwolenie od niepewności czasu jest pełne i kompletne a teraz musicie stanąć twarzą w twarz z problemami Havony i bezgranicznością Raju, do czego właśnie byliście tak długo przygotowywani w empirycznych epokach czasu, na światach szkolnych w przestrzeni.
26:4.14 (290.4) Wiara dała wznoszącemu się pielgrzymowi doskonałość intencji, tej, która przepuszcza dzieci czasu przez bramy wieczności. Teraz pomocnicy pielgrzymów muszą zacząć pracować nad rozwijaniem u nich takiej doskonałości zrozumienia i takich metod pojmowania, jakie są nieodzowne dla rajskiej doskonałości ich osobowości.
26:4.15 (290.5) Zdolność zrozumienia jest paszportem śmiertelnika do Raju. Gotowość uwierzenia jest kluczem do Havony. Akceptacja synostwa, współpraca z zamieszkującym Dostrajaczem, jest ceną wiecznego życia człowieka ewolucyjnego.
26:5.1 (291.1) Pomocnicy pielgrzymów będą pierwszą napotkaną przez was grupą supernafinów klasy drugiej a jest siedem grup tych istot obdarzonych głęboką wyrozumiałością, które w lot wszystko pojmują, które witają tych, co wiele podróżują, wznoszących się śmiertelników z przestrzeni, gdy przybywają do stabilnych światów i niezmiennej struktury wszechświata centralnego. Równocześnie ci wysocy opiekunowie zaczynają pracować dla rajskich pielgrzymów wieczności, z których pierwszy przybył do świata pilotującego wewnętrznej orbity Havony wraz z wylądowaniem Grandfandy na świecie pilotującym orbity zewnętrznej. W tych zamierzchłych czasach, pielgrzymi z Raju i pielgrzymi czasu po raz pierwszy spotkali się na świecie przyjmującym czwartej orbity.
26:5.2 (291.2) Ci pomocnicy pielgrzymów, działający na siódmej orbicie światów Havony, prowadzą swą pracę dla wznoszących się śmiertelników w trzech głównych grupach: pierwsza, najwyższe zrozumienie Rajskiej Trójcy; druga, duchowe pojmowanie partnerstwa Ojciec-Syn; trzecia, intelektualne rozpoznanie Nieskończonego Ducha. Każde z tych stadiów szkoleniowych dzieli się na siedem gałęzi, składających się z dwunastu pomniejszych sekcji i siedemdziesięciu grup pomocniczych, a każde z tych siedemdziesięciu pomocniczych zgrupowań szkoleniowych przedstawione jest w tysiącu kategorii. Dokładniejszych objaśnień udziela się na kolejnych orbitach a zarys każdego rajskiego zadania przedstawiany jest przez pomocników pielgrzymów.
26:5.3 (291.3) Jest to zatem podstawowe albo elementarne szkolenie, przed którym stają sprawdzeni przez wiarę, wiele podróżujący pielgrzymi z przestrzeni. Na długo jednak przed dotarciem do Havony, wznoszące się dzieci czasu nauczyły się świętować podczas niepewności, ucztować w czasie rozczarowania, entuzjazmować się wobec oczywistej porażki, krzepić się, gdy pojawiają się trudności, wykazywać niezachwianą odwagę w obliczu bezkresu i okazywać niezwyciężoną wiarę, kiedy stają twarzą w twarz z wyzwaniem tego, co niezrozumiałe. Dawno już okrzykiem bojowym tych pielgrzymów stało się: „W przymierzu z Bogiem nie ma nic – absolutnie nic – niemożliwego”.
26:5.4 (291.4) Istnieją określone wymagania, stawiane pielgrzymom czasu na każdej orbicie Havony; i chociaż każdy pielgrzym pozostaje pod opieką supernafina, z natury dostosowanego do pomocy temu właśnie rodzajowi wznoszącej się istoty, nauczanie, które musi być przyswojone, jest dość jednolite dla wszystkich wznoszących się istot, które docierają do wszechświata centralnego. Szkolenie to jest ilościowe, jakościowe i empiryczne – intelektualne, duchowe i najwyższe.
26:5.5 (291.5) Na orbitach Havony czas ma niewielkie znaczenie. W pewien sposób wpływa na możliwości rozwojowe, jednak osiągnięcia są ostatecznym i najwyższym sprawdzianem. W tym momencie, kiedy wasz seraficzny towarzysz uważa was za kompetentnych do przejścia do wewnątrz, do kolejnej orbity, będziecie postawieni przed dwunastoma przybocznymi siódmego Ducha Orbit. Tutaj wymagać będą od was zdania egzaminów orbity, w zależności od superwszechświata, skąd pochodzicie oraz waszego rodzimego systemu. Dostąpienie Boskości na tej orbicie odbywa się na świecie pilotującym i polega na duchowym rozpoznaniu i uświadomieniu sobie Ducha Nadrzędnego tego superwszechświata, skąd pochodzi wznoszący się pielgrzym.
26:5.6 (291.6) Kiedy zakończona jest praca na zewnętrznej orbicie Havony a tamtejszy kurs zaliczony, pomocnicy pielgrzymów zabierają swych podopiecznych do świata pilotującego następnej orbity i powierzają ich opiece przewodników do najwyższości. Pomocnicy pielgrzymów zawsze pozostają jeszcze jakiś czas z podopiecznymi, aby dokonać tego przekazania zarówno w sposób przyjemny jak i pożyteczny.
26:6.1 (292.1) Wznoszące się istoty z przestrzeni nazywane są „duchowymi absolwentami”, kiedy transponowane są z siódmej do szóstej orbity i oddawane pod bezpośredni nadzór przewodników do najwyższości. Przewodników tych nie należy mylić z Przewodnikami Absolwentów, należącymi do Wyższych Osobowości Nieskończonego Ducha, którzy wraz z ich towarzyszami, servitalami, służą na wszystkich orbitach Havony zarówno wznoszącym się jak i zstępującym pielgrzymom. Przewodnicy do najwyższości działają tylko na szóstej orbicie wszechświata centralnego.
26:6.2 (292.2) Na tej właśnie orbicie wznoszące się istoty nabierają nowej świadomości Boskości Najwyższej. Podczas swej długiej działalności we wszechświatach ewolucyjnych, pielgrzymi czasu coraz lepiej zaczynają zdawać sobie sprawę z rzeczywistości wszechmocnej kontroli nadrzędnej kreacji czasu-przestrzeni. Tutaj, na tej orbicie Havony, zbliżają się do spotkania ze źródłem jedności czasu-przestrzeni, znajdującym się we wszechświecie centralnym – z rzeczywistością duchową Boga Najwyższego.
26:6.3 (292.3) Mam pewne trudności, jak wytłumaczyć to, co się dzieje na tej orbicie. Dla wznoszących się istot nie ma tu żadnej dostrzegalnej, uosobionej obecności Najwyższości. W pewnych względach, nowe związki z Siódmym Duchem Nadrzędnym kompensują brak kontaktu z Istotą Najwyższą. Ale niezależnie od tego, że nie potrafimy zrozumieć jak to się dzieje, każda wznosząca się istota wydaje się przechodzić przeobrażający ją rozwój, nową integrację świadomości, nowe uduchowienie intencji, nową wrażliwość na boskość, która raczej nie może być zadowalająco wyjaśniona bez zakładania nie objawionego działania Istoty Najwyższej. Tym z nas, którzy obserwowali te tajemnicze procesy, wydaje się, że Bóg Najwyższy z miłością obdarza swoje empiryczne dzieci aż do granic ich empirycznych możliwości, tym wzbogaceniem intelektualnego pojmowania, duchowej wnikliwości i zakresu osobowości, jakiego tak bardzo będą potrzebować w ich wszystkich próbach przeniknięcia poziomu boskości Trójcy Najwyższości, w dostąpieniu wiecznych i egzystencjalnych, Rajskich Bóstw.
26:6.4 (292.4) Kiedy przewodnicy do najwyższości uznają, że ich uczniowie gotowi są do promocji, przyprowadzają ich przed komisję siedemdziesięciu istot, mieszaną grupę pełniącą funkcję egzaminatorów na świecie pilotującym szóstej orbity. Po zadowoleniu komisji, gdy idzie o zrozumienie Istoty Najwyższej i Trójcy Najwyższości, pielgrzymi są zatwierdzani do transponowania do piątej orbity.
26:7.1 (292.5) Przewodnicy do Trójcy to niestrudzeni opiekunowie piątej orbity Havony, nauczający posuwających się naprzód pielgrzymów czasu i przestrzeni. Duchowi absolwenci zwani są tutaj „kandydatami do dostąpienia Bóstwa”, jako że jest to ta orbita, na której kandydaci, pod kierunkiem przewodników do Trójcy, otrzymują zaawansowane nauki dotyczące Boskiej Trójcy i przygotowują się do poznania osobowości Nieskończonego Ducha. I tutaj właśnie wznoszący się pielgrzymi odkrywają, co znaczą rzeczywiste studia i prawdziwy wysiłek umysłowy, gdy zaczynają dostrzegać naturę jeszcze trudniejszego i bardziej mozolnego wysiłku duchowego, który będzie potrzebny, aby sprostać wymaganiom osiągnięcia wysokiego celu na światach tej orbity.
26:7.2 (292.6) Przewodnicy do Trójcy są wyjątkowo dokładni i operatywni, a każdy pielgrzym traktowany jest z niepodzielną uwagą i darzony najwyższym uczuciem supernafinów klasy drugiej, należących do tej grupy. Pielgrzym czasu nigdy nie mógłby znaleźć pierwszej dostępnej osoby Rajskiej Trójcy, gdyby nie pomoc i asysta tych przewodników, jak również zastępu innych istot duchowych, zajmujących się nauczaniem wznoszących się, odnośnie natury i metod przyszłego dostąpienia Bóstwa.
26:7.3 (293.1) Po ukończeniu procesu nauczania na tej orbicie, przewodnicy do Trójcy zabierają swych uczniów do świata pilotującego i przedstawiają ich jednej z wielu trójjednych komisji, działających w charakterze egzaminatorów i zatwierdzających kandydatów do dostąpienia Bóstwa. W skład tych komisji wchodzi jeden z finalistów, jeden koordynator postępowania z pierwszej klasy supernafinów i albo Samotny Posłaniec przestrzeni albo Utrójcowiony Syn Raju.
26:7.4 (293.2) Kiedy wznosząca się dusza wybiera się do Raju, towarzyszy jej tylko trio tranzytowe: superaficzny towarzysz z orbity, Przewodnik Absolwenta oraz zawsze obecny towarzysz tego ostatniego – servital. Takie wycieczki z orbit Havony do Raju są podróżami próbnymi; wznoszące się istoty nie mają jeszcze rajskiego statusu. Nie osiągną one statusu mieszkańców Raju, zanim nie przejdą ostatniego odpoczynku czasu, po dostąpieniu Ojca Wszechświatowego i końcowym zatwierdzeniu na orbitach Havony. Dopiero po boskim odpoczynku, istoty te uczestniczą w „esencji boskości” i w „duchu najwyższości”, zaczynając tym samym rzeczywistą działalność w kręgu wieczności i w obecności Trójcy.
26:7.5 (293.3) Towarzysze wznoszącej się istoty, z tria tranzytowego, nie mają obowiązku pomagać jej w geograficznej lokalizacji duchowej światłości Trójcy, ale raczej mają udzielać pielgrzymowi wszelkiej możliwej pomocy w jego trudnym zadaniu rozpoznania, dostrzeżenia i zrozumienia Nieskończonego Ducha wystarczająco, ażeby poznać jego osobowość. W Raju, każdy wznoszący się pielgrzym może rozpoznać geograficzną albo lokalizacyjną obecność Trójcy, znaczna ich większość potrafi połączyć się z rzeczywistością intelektualną Bóstw, zwłaszcza Trzeciej Osoby, ale nie wszyscy mogą rozpoznać, czy nawet częściowo zrozumieć, rzeczywistość duchowej obecności Ojca i Syna. Jeszcze trudniejsze jest chociażby minimalne, duchowe zrozumienie Ojca Wszechświatowego.
26:7.6 (293.4) Rzadko kiedy nie udaje się osiągnąć celu, gdy się szuka Nieskończonego Ducha, a kiedy podopieczni przewodników do Trójcy odniosą sukces w tym stadium docierania do Bóstwa, przewodnicy przygotowują ich do przekazania odkrywającym Syna, na czwartej orbicie Havony.
26:8.1 (293.5) Czwarta orbita Havony czasami zwana jest „orbitą Synów”. Ze światów tej orbity wznoszący się pielgrzymi idą do Raju, aby nawiązać pełen zrozumienia kontakt z Wiecznym Synem, podczas gdy zstępujący pielgrzymi uzmysławiają sobie na nowo, na światach tej orbity, naturę i misję Synów Stwórców z czasu i przestrzeni. Na tej orbicie znajduje się siedem światów, na których rezerwowy korpus Rajskich Michałów prowadzi specjalne szkoły, służące zarówno pielgrzymom wznoszącym się jak i zstępującym; to właśnie na światach Synów Michałów, pielgrzymi czasu i pielgrzymi wieczności osiągają pierwsze, prawdziwe wzajemne zrozumienie. W wielu aspektach, doświadczenia na tej orbicie należą do najbardziej interesujących z całego pobytu w Havonie.
26:8.2 (294.1) Odkrywający Syna są superaficznymi opiekunami wznoszących się śmiertelników z czwartej orbity. W dodatku do ich głównego zadania, przygotowania kandydatów do uświadomienia sobie związków Wiecznego Syna z Trójcą, odkrywający Syna muszą dokładnie nauczać swych podopiecznych jak osiągnąć pełny sukces: po pierwsze, w odpowiednim duchowym zrozumieniu Syna; po drugie, w zadowalającym rozpoznaniu osobowości Syna i po trzecie, we właściwym odróżnieniu Syna od osobowości Nieskończonego Ducha.
26:8.3 (294.2) Po dostąpieniu Nieskończonego Ducha nie przeprowadza się już egzaminów. Sprawdzianem orbit wewnętrznych są osiągnięcia pielgrzymów-kandydatów, dokonywane w trakcie objęcia-spowicia ich przez Bóstwa. Postęp określany jest wyłącznie uduchowieniem jednostki i nikt oprócz Bogów nie ośmiela się decydować w tym przedmiocie. W przypadku niepowodzenia, nie podaje się nigdy żadnego powodu, jak również nigdy nie są zganieni czy krytykowani sami kandydaci, ani też rozmaici nauczyciele i przewodnicy. W Raju rozczarowanie nigdy nie jest uznawane za porażkę, zwłoka nigdy nie jest rozpatrywana jako dyshonor, pozorne upadki czasu nigdy nie są mylone ze znacznymi opóźnieniami wieczności.
26:8.4 (294.3) Niewielu pielgrzymów doznaje opóźnień na skutek pozornego niepowodzenia w docieraniu do Bóstwa. Prawie wszyscy docierają do Nieskończonego Ducha, chociaż czasem pielgrzymowi z pierwszego superwszechświata nie udaje się przy pierwszej próbie. Pielgrzymom, którzy dostąpili Ducha, rzadko nie udaje się znaleźć Syna; prawie wszyscy, którym się nie udało przy pierwszym podejściu, pochodzą z trzeciego i piątego superwszechświata. Znaczna większość tych, którym się nie udało dostąpić Ojca przy pierwszym podejściu, po znalezieniu zarówno Ducha jak i Syna, przybywa z superwszechświata szóstego, chociaż niektórych z drugiego i trzeciego także spotyka porażka. Wszystko to wydaje się ukazywać wyraźnie, że istnieje pewna ważna i istotna przyczyna tych pozornych niepowodzeń, w rzeczywistości nieuniknionych opóźnień.
26:8.5 (294.4) Kandydaci, którym nie udało się dostąpić Bóstwa, zostają przekazani pod jurysdykcję szefów od przydziału, grupie supernafinów klasy pierwszej i zostają zatrzymani; pracują w domenach przestrzeni przez czas nie krótszy niż tysiąclecie. Nigdy nie wracają do swego rodzimego superwszechświata a zawsze do tej superkreacji, która nadaje się najlepiej do ich szkolenia, przygotowującego do drugiego dostąpienia Bóstwa. Po tej służbie wracają, poruszając się sami, do zewnętrznej orbity Havony i są natychmiast zaprowadzeni do tej orbity, gdzie przerwali działalność, od razu zaczynając na nowo przygotowania do dostąpienia Bóstwa. Nigdy supernafin klasy drugiej nie zawiedzie, gdy pilotuje swych podopiecznych pomyślnie do drugiej próby, a zawsze ci sami superaficzni opiekunowie i inni przewodnicy zajmują się kandydatami podczas drugiego podejścia.
26:9.1 (294.5) Gdy dusza pielgrzyma osiągnie trzecią orbitę Havony, dostaje się pod opiekę przewodników do Ojca, starszych, wysoce wykwalifikowanych i najbardziej doświadczonych opiekunów superaficznych. Na światach tej orbity przewodnicy do Ojca prowadzą szkoły mądrości i akademie metodyki, w których wszystkie istoty zamieszkujące wszechświat centralny służą jako nauczyciele. Nie zaniedbuje się niczego, co może być pożyteczne dla istoty czasu w tej transcendentalnej przygodzie docierania do wieczności.
26:9.2 (294.6) Dostąpienie Ojca Wszechświatowego jest paszportem do wieczności, niezależnie od orbit pozostających do przejścia. Jest to zatem ważna uroczystość na świecie pilotującym trzeciej orbity, kiedy trio tranzytowe ogłasza, że właśnie ma się zacząć ostatnie przedsięwzięcie czasu, że kolejna istota z przestrzeni stara się wejść do Raju przez bramy wieczności.
26:9.3 (295.1) Sprawdzian czasu jest prawie kompletny; bieg ku wieczności dobiegł końca. Kończą się dni niepewności, zanika pokusa zwątpienia; wypełniony został nakaz bycia doskonałym. Z samego dna inteligentnej egzystencji, istota czasu i osobowość materialna wznosiła się przez ewolucyjne sfery przestrzeni, udowadniając tym samym wykonalność planu wznoszenia się, dowodząc na zawsze sprawiedliwości i prawości przykazania Ojca Wszechświatowego, danego niepozornym istotom przebywającym na swych światach: „Bądźcie zatem doskonali, nawet tak, jak ja doskonały jestem”.
26:9.4 (295.2) Krok za krokiem, życie po życiu, świat za światem, byt wznoszącej się istoty stawał się coraz doskonalszy i cel-Bóstwo został osiągnięty. Wieczne życie zwieńczone jest w doskonałości a doskonałość jest kompletna w najwyższości boskości. Czas zniknął w wieczności; przestrzeń pochłonięta została w pełnej czci harmonii i utożsamieniu się z Ojcem Wszechświatowym. Transmisje z Havony biegną przez przestrzeń z meldunkami chwały, z dobrą nowiną tej właśnie prawdy, że uczciwe istoty, zwierzęce w swej naturze i materialnego pochodzenia, mogą przez ewolucyjne wznoszenie się stać się naprawdę i na wieki doskonałymi synami Boga.
26:10.1 (295.3) Superaficzni doradcy i konsultanci drugiej orbity są instruktorami dzieci czasu w tym, co dotyczy misji wieczności. Dotarcie do Raju pociąga za sobą nowe i wyższej klasy obowiązki, a pobyt na drugiej orbicie dostarcza wielu sposobności zdobycia użytecznej rady od tych gorliwych supernafinów.
26:10.2 (295.4) Ci, którym nie wyszła pierwsza próba dostąpienia Bóstwa, przenoszeni są bezpośrednio z orbity niepowodzenia do drugiej orbity, zanim zostaną odesłani do służby w superwszechświecie. Doradcy i konsultanci służą zatem jako doradcy, jak również pocieszyciele tych rozczarowanych pielgrzymów. Spotkało ich właśnie największe rozczarowanie – w żaden sposób nie różniące się od długiej listy takich doświadczeń, po których się wspinali jak po drabinie, z chaosu ku chwale – za wyjątkiem ważności. To są ci, którzy wysączyli empiryczny kielich aż do dna; byłem też świadkiem, jak chwilowo wracali do służby w superwszechświatach, aby służyć jako najwyższy rodzaj kochających opiekunów dla dzieci czasu i doczesnych rozczarowań.
26:10.3 (295.5) Po długim pobycie na drugiej orbicie, dotknięci rozczarowaniem są egzaminowani przez rady perfekcji, obradujące na świecie pilotującym tej orbity i otrzymują świadectwo, że zaliczyli test Havony; i to daje im taką samą pozycję we wszechświatach czasu, jak gdyby naprawdę odnieśli sukces w dostąpieniu Bóstwa, w takim stopniu, jak to dotyczy ich nieduchowego statusu. Duch takich kandydatów jest zupełnie zadowalający; przyczyna ich niepowodzenia tkwiła w pewnym stadium procedury dostępowania albo w jakiejś części ich empirycznej przeszłości.
26:10.4 (295.6) Potem doradcy orbity prowadzą tych rozczarowanych przed szefów od przydziału w Raju i tam zostają oni zatrzymani do służby czasu na światach w przestrzeni; idą radośnie i ochoczo do zadań minionych dni i epok. Któregoś dnia wrócą do orbity ich największego rozczarowania i spróbują na nowo dostąpić Bóstwa.
26:10.5 (296.1) Dla tych pielgrzymów, którym się powiodło na drugiej orbicie, znika impuls niepewności ewolucyjnej, ale przygoda wiecznego przeznaczenia jeszcze się nie zaczęła; chociaż pobyt na tej orbicie jest całkiem przyjemny i bardzo pożyteczny, brakuje tam pewnego, pełnego oczekiwania entuzjazmu z poprzednich orbit. Wielu pielgrzymów patrzy wtedy wstecz, z radością i zazdrością na bardzo długie zmagania i naprawdę pragną tego, aby kiedyś mogli wrócić do światów czasu i zacząć wszystko jeszcze raz; tak jak wy śmiertelnicy, zbliżając się do zaawansowanego wieku, czasami patrzycie wstecz na zmagania młodego i wcześniejszego życia i szczerze pragniecie, abyście mogli przeżyć wasze życie raz jeszcze.
26:10.6 (296.2) Ale tuż przed wami rozpościera się droga przez najbardziej wewnętrzną orbitę i zaraz potem skończy się ostatni sen tranzytowy i zacznie się nowa przygoda działalności wiecznej. Doradcy i konsultanci na drugiej orbicie zaczynają przygotowywać swych podopiecznych do tego wielkiego, ostatecznego odpoczynku, do nieuchronnego snu, który zawsze rozdziela epokowe stadia działalności tych, którzy się wznoszą.
26:10.7 (296.3) Kiedy wznoszący się pielgrzymi, którzy dostąpili Ojca Wszechświatowego, ukończą praktykę drugiej orbity, zawsze obecni Przewodnicy Absolwentów wydadzą polecenie przyjęcia ich do końcowej orbity. Przewodnicy ci osobiście pilotują swych podopiecznych do wewnętrznej orbity i tam oddają ich pod opiekę asystentów w odpoczynku, ostatniej grupy supernafinów klasy drugiej, przydzielonej do pomocy pielgrzymom czasu na światach orbit Havony.
26:11.1 (296.4) Na ostatniej orbicie, wznosząca się istota poświęca większość swego czasu kontynuacji studiów nad problemami dotyczącymi zbliżającego się, rajskiego pobytu. Niezliczone i różnorodne zastępy istot, w większości nie objawionych, są stałymi i przejściowymi mieszkańcami wewnętrznego pierścienia światów Havony. I mieszanie się tych różnorodnych typów istot dostarcza superaficznym asystentom w odpoczynku bogatego tła sytuacyjnego, którego używają z powodzeniem jako pomocy edukacyjnej dla wznoszących się pielgrzymów, zwłaszcza w odniesieniu do problemu dopasowania się do wielu grup istot, jakie wkrótce spotkają w Raju.
26:11.2 (296.5) Wśród mieszkańców wewnętrznej orbity znajdują się synowie utrójcowieni przez stworzonych. Supernafini klasy pierwszej i drugiej są generalnymi opiekunami łącznych korpusów tych synów, obejmujących utrójcowionych potomków śmiertelników-finalistów i takie same potomstwo Obywateli Raju. Niektórzy z tych synów zostali objęci Trójcą i przydzieleni do superrządów, zadania innych są zróżnicowane, ale znaczna ich większość zgromadzona jest na doskonałych światach wewnętrznej orbity Havony, w połączonych korpusach. Tutaj, pod nadzorem supernafinów, przygotowywani są do pewnych przyszłych zadań przez specjalny, nienazwany korpus wysokich Obywateli Raju, którzy przed czasami Grandfandy byli pierwszymi administracyjnymi asystentami Wiecznych Czasu. Istnieje też wiele powodów, aby przypuszczać, że te dwie unikalne grupy utrójcowionych istot będą pracować razem w odległej przyszłości, takie jest przynajmniej ich wspólne przeznaczenie w rezerwach Rajskiego Korpusu Utrójcowionych Finalistów.
26:11.3 (296.6) Na tej, najbardziej wewnętrznej orbicie, zarówno wznoszący się jak i zstępujący pielgrzymi bratają się ze sobą oraz z synami utrójcowionymi przez stworzonych. Podobnie jak ich rodzice, synowie ci również czerpią znaczne korzyści ze wzajemnych związków i jest specjalną misją supernafinów ułatwiać im to i zapewnić konfraternię utrójcowionych synów śmiertelników-finalistów oraz utrójcowionych synów Obywateli Raju. Superaficzni asystenci w odpoczynku nie tak bardzo zajmują się ich nauczaniem, jak popieraniem pełnych zrozumienia związków między różnorodnymi grupami istot.
26:11.4 (297.1) Śmiertelnicy dostali rajskie przykazanie: „Bądźcie zatem doskonali, nawet tak, jak wasz Rajski Ojciec doskonały jest”. Nadzorujący supernafini nigdy nie zaprzestają głosić utrójcowionym synom z połączonych korpusów: „Odnoście się do waszych wznoszących się braci z takim zrozumieniem, jak Rajscy Synowie Stwórcy rozumieją i kochają ich”.
26:11.5 (297.2) Istota śmiertelna musi znaleźć Boga. Syn Stwórca nigdy nie ustanie, aż nie znajdzie człowieka – najniższej, wolą obdarzonej istoty. Bez wątpienia Synowie Stwórcy i ich śmiertelne dzieci przygotowują się do pewnej, przyszłej i nieznanej służby we wszechświecie. Jedni i drudzy przeszli całą gamę empirycznego wszechświata i dlatego są wykształceni i wyszkoleni do ich wiecznej misji. Wszędzie we wszechświatach występuje unikalna mieszanka tego, co ludzkie i tego, co Boskie, połączenie stworzonego i Stwórcy. Bezmyślni śmiertelnicy traktują przejawy Boskiego miłosierdzia i wrażliwości, szczególnie wobec słabych i potrzebujących, za znamiona Boga antropomorficznego. Cóż to za błąd! Raczej takie przejawy miłosierdzia i wyrozumiałości u istot ludzkich powinny być uznawane za dowód tego, że śmiertelny człowiek zamieszkały jest przez ducha żywego Boga, że stworzony człowiek jest mimo wszystko ożywiany boskością.
26:11.6 (297.3) Pod koniec pobytu na pierwszej orbicie, wznoszący się pielgrzymi po raz pierwszy spotykają inspiratorów odpoczynku, supernafinów klasy pierwszej. Są to rajscy aniołowie, którzy wychodzą, aby powitać tych, którzy stoją u progu wieczności i aby dopełnić przygotowań do ich tranzytowej drzemki przed ostatnim zmartwychwstaniem. Nie zostaniecie prawdziwymi dziećmi Raju, zanim nie przemierzycie orbity wewnętrznej i nie doznacie zmartwychwstania do wieczności z ostatecznego snu czasu. Doskonali pielgrzymi zaczynają odpoczywać, zapadają w sen na pierwszej orbicie Havony, ale budzą się na obrzeżach Raju. Ze wszystkich tych, którzy się wznieśli do wiecznej Wyspy, jedynie ci, którzy przybywają w ten sposób są dziećmi wieczności; inni przybywają jako goście, bez statusu stałego mieszkańca.
26:11.7 (297.4) I teraz, w kulminacyjnym punkcie drogi przez Havonę, kiedy wy śmiertelnicy udajecie się na spoczynek na pilotującym świecie orbity wewnętrznej, nie idziecie odpoczywać sami, jak to robiliście na światach skąd pochodzicie, gdy zamykaliście oczy w naturalnym śnie ziemskiej śmierci, ani gdy byliście wprowadzani w długi letarg tranzytowy, w ramach przygotowań do podróży do Havony. Teraz, gdy przygotowujecie się do snu docelowego, idzie przy waszym boku dawno wam znany towarzysz z pierwszej orbity, majestatyczny asystent w odpoczynku, który przygotowuje się do spoczynku razem z wami, jako rękojmia Havony, że wasza przemiana jest zakończona i że czekacie tylko końcowych szlifów perfekcji.
26:11.8 (297.5) Waszą pierwszą przemianą istotnie była śmierć, drugą idealny sen, a teraz trzecią metamorfozą jest prawdziwy odpoczynek, wytchnienie wieków.
26:11.9 (297.6) [Przedstawione przez Perfektora Mądrości z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 27
27:0.1 (298.1) SUPERNAFINI klasy pierwszej są niebiańskimi sługami Bóstw na wiecznej Wyspie Raj. Nigdy nie słyszano, aby zeszli z drogi światłości i prawości. Ich listy są kompletne; od wieczności nie utracono nikogo z tego wspaniałego zastępu. Ci wysocy supernafini są doskonałymi istotami, najwyższymi w doskonałości, ale nie są to istoty absoniczne, nie są też absolutne. Te dzieci Nieskończonego Ducha, stanowiące esencję doskonałości, działają na przemian, z wolnej woli, we wszystkich stadiach swych różnorodnych obowiązków. Nie działają zbyt wiele poza Rajem, choć uczestniczą w różnych milenijnych zebraniach i grupowych zgromadzeniach wszechświata centralnego. Przenoszą także specjalne wiadomości Bóstw i w znacznej liczbie awansują na Doradców Proceduralnych.
27:0.2 (298.2) Supernafini klasy pierwszej mianowani są także komendantami zastępów seraficznych, służących na światach odosobnionych z powodu buntu. Kiedy Rajski Syn obdarzy sobą taki świat i kończy swą misję, wstępuje do Ojca Wszechświatowego, zostaje przyjęty i wraca jako pełnomocny wybawiciel tego, odosobnionego świata, wtedy zawsze supernafin klasy pierwszej zostaje wyznaczany przez szefów od przydziału, żeby przejął komendę nad posługującymi duchami, pełniącymi swe obowiązki na świeżo odzyskanej sferze. Supernafini, pełniący tą specjalną służbę, podlegają okresowej rotacji. Obecny „szef serafinów” na Urantii jest drugim z tej klasy na służbie, od czasów obdarzenia dokonanego przez Chrystusa Michała.
27:0.3 (298.3) Supernafini klasy pierwszej służyli od wieczności na Wyspie Światłości i wychodzili na misje, podczas których kierowali światami w przestrzeni, ale tak, jak są teraz zaklasyfikowani, działają dopiero od czasu przybycia do Raju pielgrzymów czasu z Havony. Ci wysocy aniołowie funkcjonują teraz zasadniczo w następujących siedmiu klasach służby:
27:0.4 (298.4) 1. Przewodnicy czczenia.
27:0.5 (298.5) 2. Mistrzowie filozofii.
27:0.6 (298.6) 3. Kuratorzy wiedzy.
27:0.7 (298.7) 4. Koordynatorzy postępowania.
27:0.8 (298.8) 5. Interpretatorzy etyki.
27:0.9 (298.9) 6. Szefowie od przydziału.
27:0.10 (298.10) 7. Inspiratorzy odpoczynku.
27:0.11 (298.11) Wznoszący się pielgrzymi nie dostają się bezpośrednio pod wpływ tych supernafinów, dopóki nie zdobędą statusu rajskich rezydentów i wtedy odbywają praktykę szkoleniową pod kierownictwem tych aniołów, w porządku odwrotnym od wyżej wymienionego. Znaczy to, zaczniecie waszą rajską działalność pod kuratelą inspiratorów odpoczynku i po kolejnych okresach, spędzonych z klasami środkowymi, ukończycie ten okres szkoleniowy z przewodnikami czczenia. Po tym będziecie gotowi rozpocząć nieskończoną działalność finalistów.
27:1.1 (299.1) Inspiratorzy odpoczynku są rajskimi inspektorami, przybywającymi z centralnej Wyspy do wewnętrznej orbity Havony, żeby tu współpracować ze swymi kolegami, asystentami w odpoczynku, drugą klasą supernafinów. Zasadniczym elementem rajskiej radości jest odpoczynek, boski odpoczynek, a ci inspiratorzy odpoczynku są końcowymi instruktorami, przygotowującymi pielgrzymów czasu do ich wprowadzenia w wieczność. Zaczynają swoją pracę na ostatniej orbicie osiągnięć wszechświata centralnego i prowadzą ją dalej, kiedy pielgrzym obudzi się ze snu przejścia, z tej drzemki, która promuje istotę z przestrzeni do domeny wieczności.
27:1.2 (299.2) Odpoczynek ma siedmioraką naturę: istnieje odpoczynek snu i zabawy u niższych klas życia, odkrywania u istot wyższych i czczenia u najwyższych typów osobowości duchowych. Istnieje również normalny odpoczynek, polegający na pobieraniu energii, na ponownym naładowaniu istot energią materialną bądź duchową. I jest jeszcze sen przejścia, pozbawiona świadomości drzemka podczas objęcia serafinem, kiedy przechodzi się z jednej sfery do drugiej. Zupełnie odmienny od tego wszystkiego jest głęboki sen metamorfozy, odpoczynek przejścia z jednego stadium bytu do drugiego, z jednego życia do innego, z jednego stanu egzystencji do innego – sen, który zawsze towarzyszy zmianie aktualnego statusu we wszechświecie – w odróżnieniu od ewolucji poprzez różne stadia tego samego statusu.
27:1.3 (299.3) Jednak sen ostatniej metamorfozy jest czymś ważniejszym niż poprzednie drzemki przejścia, które znamionowały osiąganie kolejnych statusów na drodze rozwoju; tutaj istoty czasu i przestrzeni przemierzają najbardziej wewnętrzną krawędź tego, co czasowe i przestrzenne, aby osiągnąć status stałego mieszkańca bezczasowych i bezprzestrzennych mieszkań Raju. Inspiratorzy i asystenci w odpoczynku są tak nieodzowni w tej transcendentalnej metamorfozie, jak dla przetrwania śmierci przez istotę śmiertelną niezbędni są serafini i towarzyszące im istoty.
27:1.4 (299.4) Zaczynacie odpoczynek na ostatniej orbicie Havony a wskrzeszeni zostajecie na wieki w Raju. I kiedy duchowo odtworzycie swą osobowość, natychmiast rozpoznacie inspiratora odpoczynku, który was wita na wiecznych obrzeżach, jako ten właśnie supernafin klasy pierwszej, który zapoczątkował ostateczny sen na najbardziej wewnętrznej orbicie Havony i przypomnicie sobie ostatni wielki akt wiary, gdy jeszcze raz gotowi byliście powierzyć waszą tożsamość w ręce Ojca Wszechświatowego.
27:1.5 (299.5) Przeżyliście ostatni odpoczynek czasu, doznaliście ostatniego snu przejścia, obudziliście się teraz do wiecznego życia na brzegach waszego wiecznego miejsca pobytu. „I snu już nie będzie. Oblicze Boga i jego Syna przed wami a wy na wieki jego sługami; i ujrzycie w waszym duchu jego oblicze i jego imię. I nocy już nie będzie i nie potrzeba im światła słońca, gdyż Wielkie Źródło i Centrum będzie świecić nad nimi; i będą żyć na wieki wieków. I Bóg otrze z ich oczu wszelką łzę; a śmierci już odtąd nie będzie ani żałoby, ani krzyku, ani trudu nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły”.
27:2.1 (300.1) Jest to grupa wyznaczana od czasu do czasu przez szefa supernafinów, „pierwowzór anioła”, do przewodniczenia organizacji wszystkich trzech klas tych aniołów – pierwszej, drugiej i trzeciej. Supernafini jako grupa, są w pełni samorządni i sami ustalają swe regulaminy, za wyjątkiem funkcji ich wspólnego szefa, pierwszego anioła Raju, który zawsze przewodniczy wszystkim tym osobowościom duchowym.
27:2.2 (300.2) Aniołowie od przydziału mają wiele do czynienia z gloryfikowanymi śmiertelnikami, mieszkającymi w Raju, zanim zostaną oni przyjęci do Korpusu Finalizmu. Uczenie się i instruktaż nie są wyłącznym zajęciem istot przybywających do Raju; służba stanowi także istotną część edukacyjnego doświadczenia rajskiego przedfinalisty. Zauważyłem, że kiedy wznoszący się śmiertelnicy mają okresy wolnego czasu, mają skłonności do bratania się z rezerwowym korpusem superaficznych szefów od przydziału.
27:2.3 (300.3) Kiedy wy, wznoszący się śmiertelnicy, dotrzecie do Raju, wasze społeczne związki rozszerzą się znacznie poza kontakty z zastępami podniosłych, boskich istot oraz znaną wam rzeszą gloryfikowanych braci śmiertelników. Musicie zbratać się także z ponad trzema tysiącami różnych klas Obywateli Raju, z różnymi grupami Transcendentalnych oraz z licznymi innymi typami mieszkańców Raju, stałymi i tymczasowymi, którzy nie zostali objawieni na Urantii. Po dłuższych kontaktach z tymi, wspaniałymi intelektami rajskimi, przebywanie z anielskimi typami umysłu jest bardzo relaksujące; przypominają oni śmiertelnikom czasu serafinów, z którymi tak długo się kontaktowali i mieli tak pokrzepiające związki.
27:3.1 (300.4) Im wyżej się wznosicie na skali życia, tym więcej uwagi musicie poświęcać etyce wszechświatowej. Etyczna świadomość jest po prostu uznaniem, przez jakąkolwiek jednostkę, praw nieodłącznych egzystencji wszystkich innych jednostek. Etyka duchowa znacznie jednak przewyższa ziemską a nawet morontialną koncepcję związków osobistych i grupowych.
27:3.2 (300.5) Etyka była odpowiednio nauczana i prawidłowo pojmowana przez pielgrzymów czasu, w ich długim wznoszeniu się do chwały Raju. Kiedy ta droga wznoszenia się do wewnątrz rozciągała się od rodzimych światów w przestrzeni, wznoszące się istoty wciąż dodawały grupę po grupie do swego, ciągle poszerzającego się kręgu wszechświatowych towarzyszy. Każda nowa napotkana grupa kolegów przynosi jeden więcej poziom etyki do poznania i stosowania, zatem nim wznoszący się śmiertelnicy dotrą do Raju, potrzebują doprawdy kogoś, kto mógłby udzielić pomocnej i przyjacielskiej rady w sprawie interpretacji etycznych. Nie potrzebują być nauczani etyki, ale prawidłowej interpretacji tego, czego się tak mozolnie nauczyli, kiedy zmuszeni byli stawać twarzą w twarz z niezwykłym zadaniem kontaktowania się z tak wielką ilością tego, co nowe.
27:3.3 (300.6) Interpretatorzy etyki stanowią nieocenioną pomoc dla tych, którzy przybywają do Raju. Pomagają im dostosować się do licznych grup majestatycznych istot, podczas tego, brzemiennego wydarzeniami okresu, rozciągającego się od osiągnięcia statusu mieszkańca aż do formalnego wprowadzenia do Korpusu Śmiertelników-Finalistów. Wiele różnych rodzajów Obywateli Raju wznoszący się pielgrzymi napotkali już na siedmiu orbitach Havony. Gloryfikowani śmiertelnicy nawiązali także bliskie kontakty z synami utrójcowionymi przez stworzonych, przebywającymi w ich połączonych korpusach, na wewnętrznej orbicie Havony, gdzie istoty te zdobywają znaczną część swojej edukacji. Na innych orbitach, wznoszący się pielgrzymi napotkali licznych, nie objawionych mieszkańców systemu Raj-Havona, którzy przechodzą tam szkolenie grupowe, przygotowujące ich do nie objawionych, przyszłych przeznaczeń.
27:3.4 (301.1) Wszystkie te niebiańskie przyjaźnie są nieodmiennie wzajemne. Jako wznoszący się śmiertelnicy nie tylko korzystacie z kolejnych wszechświatowych towarzystw oraz licznych klas coraz bardziej boskich towarzyszy, ale wy także dajecie każdej z tych bratnich istot coś z waszej własnej osobowości i doświadczenia, coś, co na zawsze odmienia i ulepsza każdą z tych istot, na skutek związku ze wznoszącym się śmiertelnikiem z ewolucyjnych światów czasu i przestrzeni.
27:4.1 (301.2) Będąc już w pełni poinstruowani o etyce związków rajskich – nie o etykiecie bez znaczenia czy też nakazach sztucznych kast, ale raczej o naturalnej poprawności związków – wznoszący się śmiertelnicy uważają za celowe skorzystać z rady superaficznych koordynatorów postępowania, którzy nauczają nowych członków społeczeństwa rajskiego o zwyczajach doskonałego postępowania wysokich istot, przebywających na centralnej Wyspie Światłości i Życia.
27:4.2 (301.3) Harmonijne życie jest myślą przewodnią wszechświata centralnego i dostrzegalny porządek panuje w Raju. Prawidłowe postępowanie jest zasadniczym czynnikiem postępu, na drodze prowadzącej przez wiedzę i filozofię do duchowych wyżyn spontanicznego czczenia. Istnieje boska metoda dostępowania Boskości, a pielgrzym musi poczekać aż przybędzie do Raju, żeby przyswoić tę metodę. Duch tej metody został przekazany na orbitach Havony, jednak końcowe elementy nauczania pielgrzymów czasu mogą być zastosowane tylko wtedy, kiedy naprawdę dotrą oni do Wyspy Światłości.
27:4.3 (301.4) Każde rajskie postępowanie jest zupełnie spontaniczne, w każdym sensie naturalne i swobodne. Mimo to zawsze istnieje prawidłowy i doskonały sposób robienia rzeczy na wiecznej Wyspie i koordynatorzy postępowania zawsze stoją u boku „przybyszów”, aby instruować ich i prowadzić, krok po kroku, ułatwiać co tylko możliwe i pomagać pielgrzymom uniknąć tej dezorientacji i niepewności, która w przeciwnym razie byłaby nieunikniona. Tylko dzięki takiej aranżacji można uniknąć niekończących się nieporozumień a w Raju nieporozumienia nigdy się nie zdarzają.
27:4.4 (301.5) Koordynatorzy postępowania w rzeczywistości służą jako wspaniali nauczyciele i przewodnicy. Zajmują się głównie nauczaniem nowych, mieszkających w Raju śmiertelników, tego, co dotyczy niemalże niekończących się układów nowych sytuacji i nieznanych zwyczajów. Raj, pomimo całego długiego przygotowania do niego i długiej ku niemu podróży, wciąż jest niewypowiedzianie dziwny i niespodziewanie nowy dla tych, którzy w końcu zdobywają status jego mieszkańców.
27:5.1 (301.6) Superaficzni kuratorzy wiedzy są wyższymi, „żywymi epistołami”, znanymi i czytanymi przez wszystkich mieszkańców Raju. Są oni boskimi zapisami prawdy, żywymi księgami prawdziwej wiedzy. Słyszeliście o zapisach w „księdze życia”. Kuratorzy wiedzy są właśnie takimi żywymi księgami, doskonałymi zapisami, wyrytymi na wiecznych tablicach boskiego życia i najwyższej pewności. Są oni naprawdę żywymi, automatycznymi bibliotekami. Wszechświatowe fakty zawarte są w tych supernafinach pierwszej klasy, faktycznie zapisane w tych aniołach i jest również z natury niemożliwe, aby fałsz znalazł dostęp do umysłów tych doskonałych i obfitych skarbnic prawd wieczności i informacji czasu.
27:5.2 (302.1) Kuratorzy prowadzą nieformalne kursy instruktażowe dla mieszkańców wiecznej Wyspy, ale zasadniczą ich funkcją jest udzielanie informacji oraz jej weryfikacja. Każdy, kto przebywa w Raju, może mieć na życzenie u swego boku żywą składnicę tego właśnie faktu, czy tej prawdy, którą może zechcieć poznać. Na północnym krańcu Wyspy można się skontaktować z żywymi poszukiwaczami wiedzy, którzy wskażą kierownika grupy posiadającej poszukiwaną informację i natychmiast pojawią się błyskotliwe istoty, które są tą właśnie rzeczą, którą życzycie sobie poznać. Już nie musicie szukać wiedzy na zapisanych stronach, obcujecie teraz twarzą w twarz z żywą inteligencją. Otrzymujecie w ten sposób najwyższą wiedzę od żywych istot, które są jej ostatecznymi opiekunami.
27:5.3 (302.2) Kiedy znajdziecie tego supernafina, który jest dokładnie tym, co chcecie zweryfikować, będziecie mieć dostępne wszystkie znane fakty ze wszystkich wszechświatów, gdyż ci kuratorzy wiedzy są ostatecznym i żywym podsumowaniem rozległej sieci aniołów rejestrujących, która rozciąga się od serafinów i sekonafinów we wszechświatach lokalnych i superwszechświatach, do głównych rejestratorów, trzeciej klasy supernafinów w Havonie. I ta żywa akumulacja wiedzy jest niezależna od formalnych zapisów Raju, gromadzącego się streszczenia historii wszechświata.
27:5.4 (302.3) Znajomość prawdy ma swoje źródło w boskości centralnego wszechświata, ale wiedza, empiryczna wiedza, przeważnie ma swoje początki w domenach czasu i przestrzeni – stąd konieczność utrzymywania rozległych organizacji superwszechświatowych serafinów i supernafinów rejestrujących, nadzorowanych przez Niebiańskich Kronikarzy.
27:5.5 (302.4) Supernafini klasy pierwszej, którzy z natury posiadają wszechświatową wiedzę, są również odpowiedzialni za jej organizację i klasyfikację. Ustanawiając siebie żywą biblioteką informacyjną wszechświata wszechświatów, zaszeregowali wiedzę w siedmiu głównych kategoriach, z których każda ma około miliona podkategorii. Takie udogodnienia, dzięki którym mieszkańcy Raju mogą zaglądać do tej ogromnej składnicy wiedzy, istnieją wyłącznie w wyniku dobrowolnych i mądrych starań kuratorów wiedzy. Kuratorzy są także wzniosłymi nauczycielami wszechświata centralnego i hojnie rozdają swe żywe skarby wszystkim istotom z każdej orbity Havony; korzystają z nich także szeroko, choć pośrednio, sądy Pradawnych Czasu. Jednak ta żywa biblioteka, dostępna dla wszechświata centralnego i superwszechświatów, jest nieosiągalna dla kreacji lokalnych. Jedynie drogami pośrednimi i poprzez odzwierciedlanie, można korzystać z dobrodziejstw rajskiej wiedzy we wszechświatach lokalnych.
27:6.1 (302.5) Drugą z kolei radością, po najwyższym zadowoleniu z czczenia, jest radość, jaką daje filozofia. Nigdy nie wzniesiecie się tak wysoko ani nie posuniecie naprzód tak daleko, żeby nie pozostało jeszcze tysiąc zagadek, wymagających zastosowania filozofii do ich rozwiązania.
27:6.2 (302.6) Rajscy mistrzowie filozofii lubią prowadzić umysły rajskich mieszkańców, zarówno rodzimych jak i wznoszących się, ku radosnym wysiłkom rozwiązywania problemów wszechświatowych. Superaficzni mistrzowie filozofii są „mędrcami nieba”, mądrymi istotami, które używają prawd wiedzy i faktów doświadczalnych w swych wysiłkach poznawania tego, co nieznane. U nich wiedza dociera do prawdy a doświadczenie urasta do mądrości. Osobowości wznoszące się z przestrzeni doświadczają w Raju wyżyn bytu; posiadają wiedzę, znają prawdę, mogą filozofować – przemyśleć prawdę, mogą nawet próbować ogarnąć koncepcje Ostatecznego i próbować zrozumieć metody działania Absolutów.
27:6.3 (303.1) Na południowym krańcu rozległych domen Raju, mistrzowie filozofii prowadzą szczegółowe nauczanie w siedemdziesięciu funkcjonalnych sekcjach mądrości. Omawiają tutaj plany i cele Nieskończoności i próbują koordynować doświadczenie oraz porządkować wiedzę wszystkich tych, którzy mają dostęp do ich mądrości. Wypracowali bardzo wyspecjalizowaną postawę wobec różnych problemów wszechświata, ale ich ostateczne wnioski zawsze są jednolicie zgodne.
27:6.4 (303.2) Rajscy filozofowie nauczają przy pomocy wszelkich możliwych metod instruktażowych, razem z wyższą techniką graficzną Havony i pewnymi rajskimi metodami przekazywania informacji. Wszystkie te, wyższe techniki przekazywania wiedzy i dzielenia się ideami, przekraczają zupełnie możliwości zrozumienia nawet najlepiej rozwiniętego umysłu ludzkiego. Godzina rajskiego nauczania byłaby ekwiwalentem dziesięciu tysięcy lat pamięciowo-słownych metod nauczania na Urantii. Nie możecie zrozumieć tych metod porozumiewania się, a nie ma po prostu niczego w doświadczeniu ludzkim, do czego można by je porównać, niczego, do czego mogą być podobne.
27:6.5 (303.3) Najwyższą radość sprawia mistrzom filozofii przekazywanie ich sposobu rozumienia wszechświata wszechświatów tym istotom, które się wzniosły ze światów przestrzeni. I podczas gdy wnioski filozofii nigdy nie mogą być sprawdzone, tak jak fakty wiedzy i prawdy doświadczalne, przecież, gdy wysłuchacie rozpraw tych supernafinów klasy pierwszej o nierozwiązanych problemach wieczności i funkcjonowaniu Absolutów, będziecie odczuwać niezawodną i trwałą satysfakcję, gdy idzie o te nierozwiązane problemy.
27:6.6 (303.4) Rajskie zajęcia intelektualne nie są transmitowane; filozofia perfekcji dostępna jest tylko tym, którzy zapoznają się z nią osobiście. Otaczające kreacje znają te nauki jedynie od tych, którzy je poznali z pierwszej ręki i którzy następnie wynieśli tę wiedzę na zewnątrz, do wszechświatów przestrzeni.
27:7.1 (303.5) Czczenie jest najwyższym przywilejem i pierwszym obowiązkiem wszystkich stworzonych istot inteligentnych. Czczenie jest świadomym, radosnym aktem rozpoznawania i uznawania prawdy oraz faktu bliskiego i osobistego związku Stwórców ze stworzonymi. Jakość czczenia zdeterminowana jest przez głębię percepcji istoty stworzonej, a w miarę postępu w poznawaniu nieskończonego charakteru Bogów, akt czczenia staje się coraz bardziej wszechogarniający, aż w końcu osiąga chwałę najwyższej, empirycznej radości i najbardziej wyszukanej przyjemności, jaką znają istoty stworzone.
27:7.2 (303.6) Podczas gdy Wyspa Raj ma pewne miejsca wyznaczone do czczenia, jest ona niemalże jednym rozległym sanktuarium boskiego nabożeństwa. Czczenie jest pierwszą i główną pasją wszystkich tych, którzy się wznieśli do szczęśliwych wybrzeży Wyspy – spontanicznym porywem tych istot, które się nauczyły wystarczająco o Bogu, aby dostąpić jego obecności. Orbita za orbitą, podczas podróży przez Havonę do wewnątrz, czczenie staje się coraz większą namiętnością, do tego stopnia, że w Raju koniecznie trzeba je ukierunkować i skądinąd kontrolować jego ekspresję.
27:7.3 (304.1) Przeżywane w Raju, okresowe, spontaniczne, grupowe i inne porywy najwyższej adoracji i duchowego uwielbienia, odbywają się pod kierunkiem specjalnego korpusu supernafinów klasy pierwszej. Pod nadzorem tych przewodników czczenia, hołd taki osiąga swój cel i niesie najwyższą radość istocie stworzonej oraz wchodzi na wyżyny doskonałej, wysublimowanej ekspresji osobistej i osobistego zadowolenia. Wszyscy supernafini klasy pierwszej pragną zostać przewodnikami czczenia a wszystkie wzniosłe istoty chciałyby stale pozostawać w stanie czczenia, gdyby szefowie od przydziału okresowo nie rozwiązywali tych zgromadzeń. Nie wymaga się jednak nigdy od żadnej wzniosłej istoty, aby zaczynała zadania wiecznej służby, dopóki nie osiągnie pełnego zadowolenia w czczeniu.
27:7.4 (304.2) Zadaniem przewodników czczenia jest tak nauczyć wznoszące się istoty jak mają czcić, aby potrafiły one osiągnąć zadowolenie w tej ekspresji osobistej i jednocześnie mogły zwrócić uwagę na podstawowe funkcje rajskiego porządku. Bez udoskonalonych metod czczenia trzeba by setek lat, aby przeciętny śmiertelnik, który dotarł do Raju, mógł dać pełny i zadowalający wyraz swoim uczuciom inteligentnego uwielbienia i wdzięczności wznoszącej się istoty. Przewodnicy czczenia odkrywają nowe i dotychczas nieznane drogi ekspresji, tak, że wspaniałe dzieci, które wyszły z łona przestrzeni zrodzone w bólach czasu, mają możliwość dotrzeć w znacznie krótszym czasie do pełni zadowolenia w czczeniu.
27:7.5 (304.3) Cała sztuka wszystkich istot całego wszechświata, która może zintensyfikować i wywyższyć zdolność ekspresji osobistej i przekazania uwielbienia, zaangażowana jest do pełni swych możliwości w czczenie Rajskich Bóstw. Czczenie jest najwyższą radością rajskiej egzystencji, jest odświeżającą zabawą Raju. To, co waszym zmęczonym umysłom na Ziemi daje zabawa, czczenie będzie dawać waszym doskonałym duszom w Raju. Sposób czczenia w Raju przekracza zupełnie możliwości pojmowania śmiertelnika, ale jego ducha możecie zacząć doceniać nawet tutaj, na dole, na Urantii, gdyż duchy Bogów nawet teraz zamieszkują was, unoszą się nad wami i inspirują was do prawdziwego czczenia.
27:7.6 (304.4) W Raju istnieją ustalone okresy i miejsca dla czczenia, ale nie są one w stanie sprostać wciąż rosnącemu zalewowi uczuć duchowych, wynikających z coraz wyższej inteligencji i rozwijającego się uznania dla boskości u błyskotliwych istot, empirycznie wznoszących się ku wiecznej Wyspie. Nigdy jeszcze, od czasów Grandfandy, supernafini nie mogli zupełnie zaspokoić potrzeb czczenia duchowego w Raju. Zawsze istnieje nadmiar inklinacji do czczenia, w porównaniu z szacowanym przygotowaniem do niego. Dzieje się tak dlatego, że osobowości o wrodzonej doskonałości nigdy nie mogą w pełni oszacować gigantycznych reakcji duchowych u tych istot, które powoli i pracowicie torowały sobie drogę wzwyż, ku rajskiej chwale, z głębin duchowych ciemności niższych światów czasu i przestrzeni. Kiedy tacy aniołowie i śmiertelnicy czasu dotrą przed oblicze Władz Raju, następuje ekspresja gromadzonych przez epoki uczuć, widowisko zdumiewające dla rajskich aniołów a Rajskim Bóstwom niosące najwyższą radość, pełną boskiej satysfakcji.
27:7.7 (304.5) Czasami cały Raj zostanie porwany przemożnym przypływem ekspresji duchowej, przepełnionej czcią. Często przewodnicy czczenia nie potrafią opanować takiego fenomenu, zanim się nie pojawi trojaka fluktuacja światła w miejscu pobytu Bóstwa, co oznacza, że boskie serce Bogów jest całkowicie i w pełni usatysfakcjonowane szczerym czczeniem mieszkańców Raju, doskonałych obywateli chwały i wznoszących się istot czasu. Cóż za tryumf metody! Jak zaowocował wieczny plan i zamysł Bogów, że inteligentna miłość stworzonego dziecka może dać zadowolenie nieskończonej miłości Stwórcy Ojca!
27:7.8 (305.1) Po osiągnięciu najwyższego zadowolenia w pełni czczenia, kwalifikujecie się do przyjęcia do Korpusu Finalizmu. Droga wznoszenia się bliska jest kresu i szykuje się świętowanie siódmej uroczystości. Pierwsza uroczystość towarzyszyła porozumieniu się śmiertelnika z Dostrajaczem Myśli, kiedy to dążenie do życia wiecznego zostało przypieczętowane; drugą było przebudzenie się w życiu morontialnym; trzecią zespolenie z Dostrajaczem Myśli; czwartą obudzenie się w Havonie; podczas piątej obchodzono znalezienie Ojca Wszechświatowego a szósta uroczystość odbyła się z okazji obudzenia się w Raju z ostatniej, przejściowej drzemki czasu. Siódma uroczystość znamionuje wejście do korpusu finalizmu śmiertelników i rozpoczęcie służby wieczności. Osiągnięcie przez finalistę siódmego stadium urzeczywistnienia ducha będzie się prawdopodobnie wiązało z celebracją pierwszej uroczystości wieczności.
27:7.9 (305.2) I tak się kończy opowieść o rajskich supernafinach, najwyższej klasie posługujących duchów, o tych istotach, które jako wszechświatowa klasa zawsze wam towarzyszą, od świata skąd pochodzicie aż do tego momentu, kiedy w końcu jesteście żegnani przez przewodników czczenia podczas składania przysięgi Trójcy, kiedy to zostajecie zgromadzeni w Korpusie Finalizmu Śmiertelników.
27:7.10 (305.3) Ma się teraz zacząć służba bez końca dla Rajskiej Trójcy i finalista staje twarzą w twarz z wyzwaniem Boga Ostatecznego.
27:7.11 (305.4) [Przedstawione przez Perfektora Mądrości z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 28
28:0.1 (306.1) TAK JAK supernafini są zastępami anielskimi wszechświata centralnego a serafini wszechświata lokalnego, tak sekonafini są duchami usługującymi superwszechświatów. Jednak w stopniu boskości i potencjale najwyższości, te dzieci Duchów Zwierciadlanych są bardziej zbliżone do supernafinów niż serafinów. Nie służą sami w superkreacjach a te sprawy, które prowadzą ich nie objawieni towarzysze, są zarówno liczne jak też intrygujące.
28:0.2 (306.2) Duchy usługujące superwszechświatów, jak przedstawione są w tych narracjach, obejmują trzy następujące klasy:
28:0.3 (306.3) 1. Sekonafini.
28:0.4 (306.4) 2. Tertiafini.
28:0.5 (306.5) 3. Omniafini.
28:0.6 (306.6) Ponieważ dwie ostatnie klasy nie są bezpośrednio związane ze schematem rozwoju śmiertelnika podczas jego wznoszenia się, zostaną one krótko omówione przed obszerniejszym rozpatrywaniem sekonafinów. Formalnie, ani tertiafini ani omniafini nie są duchami usługującymi z superwszechświatów, chociaż jedni i drudzy służą jako duchowi opiekunowie w tych domenach.
28:1.1 (306.7) Ci wysocy aniołowie figurują w zapisach zarządu superwszechświata i pomimo tego, że służą w kreacjach lokalnych, formalnie są mieszkańcami stolic superwszechświatów, ponieważ nie pochodzą z wszechświatów lokalnych. Tertiafini są dziećmi Nieskończonego Ducha i są uosabiani w Raju, w grupach po tysiąc. Te niebiańskie istoty boskiego pochodzenia, o prawie nieograniczonej wszechstronności, są darem Nieskończonego Ducha dla Stwórców Synów Boga.
28:1.2 (306.8) Kiedy Syn Michał zostaje oddzielony od rodzicielskiego porządku w Raju i szykuje się iść na wszechświatową przygodę w przestrzeni, Nieskończony Duch daje mu grupę duchów towarzyszących, w liczbie tysiąca. Ci majestatyczni tertiafini idą wraz z Synem Stwórcą, kiedy zaczyna on organizowanie wszechświata.
28:1.3 (306.9) We wczesnym stadium tworzenia wszechświata, tysiąc tych tertiafinów jest jedynym, osobistym personelem Syna Stwórcy. Jako asystenci Syna zdobywają oni ogromne doświadczenie, podczas tych emocjonujących epok montowania wszechświata oraz innych operacji astronomicznych. Służą u boku Syna Stwórcy aż do dnia uosobienia Gwiazdy Jasnej i Porannej, pierworodnej istoty wszechświata lokalnego. Po czym tertiafini składają formalne rezygnacje, które są akceptowane. I wraz z pojawieniem się pierwszych, rodzimych klas życia anielskiego, tertiafini wycofują się z aktywnej służby we wszechświecie lokalnym i zostają służbą łącznikową pomiędzy Synem Stwórcą, do którego poprzednio byli przydzieleni, a Pradawnymi Czasu z danego superwszechświata.
28:2.1 (307.1) Omniafini są stwarzani przez Nieskończonego Ducha w połączeniu z Siedmioma Najwyższymi Wykonawcami i są wyłącznie sługami i posłańcami tych właśnie, Najwyższych Wykonawców. Omniafini wykonują zadania w wielkim wszechświecie a ich korpus w Orvontonie posiada swój zarząd w północnych rejonach Uversy, gdzie mieszkają jako specjalna kolonia kurtuazyjna. Nie są zarejestrowani na Uversie, ani też nie są przydzieleni do naszej administracji. Nie są też bezpośrednio zainteresowani schematem rozwoju śmiertelnika podczas jego wznoszenia się.
28:2.2 (307.2) Omniafini zajmują się wyłącznie nadzorem superwszechświatów, tym, co dotyczy koordynacji administracyjnej z punktu widzenia Siedmiu Najwyższych Wykonawców. Nasza kolonia omniafinów na Uversie otrzymuje instrukcje od Najwyższego Wykonawcy Orvontonu i robi raporty tylko dla niego, znajdującego się na wspólnej, siódmej sferze administracyjnej, w zewnętrznym pierścieniu satelitów Raju.
28:3.1 (307.3) Sekoraficzne zastępy stwarzane są przez siedem Duchów Zwierciadlanych, przydzielonych do zarządu każdego superwszechświata. Istnieje określona, rajska technika reakcji, związana ze stwarzaniem tych aniołów, w grupach po siedem. W każdej siódemce jest zawsze jeden klasy pierwszej, trzech drugiej i trzech trzeciej; są oni zawsze uosabiani w takiej właśnie proporcji. Gdy stwarza się siedmiu takich sekonafinów, jeden, klasy pierwszej, zostaje przydzielony do służby Pradawnych Czasu. Trzech aniołów klasy drugiej związanych jest z trzema grupami administratorów rajskiego pochodzenia, działającymi w superrządach: z Niebiańskimi Radcami, Perfektorami Mądrości i Wszechświatowymi Cenzorami. Trzech aniołów klasy trzeciej przydzielonych jest do wznoszących się, utrójcowionych pomocników władców superwszechświata: Możnych Posłańców, Posiadających Wysokie Uprawnienia i Nieposiadających Imienia i Numeru.
28:3.2 (307.4) Sekonafini z superwszechświatów są potomstwem Duchów Zwierciadlanych a zatem odzwierciedlanie jest nieodłączne ich naturze. Reagują zwierciadlanie na każde stadium, każdej istoty pochodzącej od Trzeciego Źródła i Centrum oraz Rajskich Synów Stwórców, ale nie odzwierciedlają bezpośrednio istot i bytów, osobowych czy innych, pochodzących wyłącznie od Pierwszego Źródła i Centrum. Posiadamy wiele dowodów na istnienie wszechświatowych obwodów inteligencji Nieskończonego Ducha, jednak gdybyśmy nawet nie mieli innego dowodu, zwierciadlane funkcjonowanie sekonafinów wystarczałoby w zupełności dla zademonstrowania rzeczywistości wszechświatowej obecności nieskończonego umysłu Wspólnego Aktywizatora.
28:4.1 (307.5) Sekonafini klasy pierwszej, przydzieleni do Pradawnych Czasu, są dla tych trójjednych władców żywymi lustrami. Pomyślcie, co to znaczy w organizacji superwszechświata, mieć niejako możność zwrócenia się do żywego lustra i w nim widzieć, po czym słyszeć, określone odpowiedzi innej istoty, oddalonej o tysiąc czy sto tysięcy lat świetlnych, i robić to natychmiastowo i bezbłędnie. Rejestry są niezbędne dla kierowania wszechświatami, transmisje są pożyteczne, praca posłańców, Samotnych i innych, jest bardzo pomocna, ale Pradawni Czasu, ze swej pozycji pośredniej między zamieszkałymi światami a Rajem – pomiędzy człowiekiem a Bogiem – mogą natychmiast patrzeć w obie strony, słyszeć obie strony i zapoznać się z obiema stronami.
28:4.2 (308.1) Z tej zdolności – dostrzegania i słyszenia wszystkich rzeczy takimi, jakimi są – mogą w superwszechświatach korzystać tylko Pradawni Czasu i tylko na swych, poszczególnych światach zarządu. Nawet tutaj napotyka się ograniczenia. Taka komunikacja z Uversy ogranicza się do światów i wszechświatów Orvontonu i podczas kiedy nie działa pomiędzy superwszechświatami, ta właśnie technika zwierciadlana utrzymuje każdy z nich w bliskiej łączności z wszechświatem centralnym i z Rajem. Siedem superrządów, aczkolwiek oddzielonych od siebie, jest dzięki temu doskonałym odzwierciedleniem autorytetu ponad nimi, przy czym rozumieją w pełni potrzeby występujące poniżej oraz są z tymi potrzebami dobrze zaznajomione.
28:4.3 (308.2) Dzięki swej wrodzonej naturze, sekonafini klasy pierwszej mają tendencje funkcjonowania w siedmiu rodzajach służb i stosownym jest, aby pierwszy porządek tej klasy był w sposób naturalny tak wyposażony, żeby objaśniać umysł Ducha Pradawnym Czasu.
28:4.4 (308.3) 1. Głos Wspólnego Aktywizatora. W każdym superwszechświecie, pierwszy sekonafin klasy pierwszej i każdy siódmy z tej klasy później stwarzany, posiada wyjątkowe zdolności adaptacyjne, gdy idzie o zrozumienie i objaśnianie umysłu Nieskończonego Ducha Pradawnym Czasu i ich pomocnikom w superrządach. Jest to bardzo ważne dla rządów superwszechświatów, gdyż w przeciwieństwie do kreacji lokalnych z ich Boskimi Opiekunkami, siedziba superrządu nie ma specjalnego uosobienia Nieskończonego Ducha. Dlatego też te głosy sekoraficzne najbardziej zbliżone są do osobistej reprezentacji Trzeciego Źródła i Centrum na takiej sferze stołecznej. Prawdą jest, że znajduje się tam siedem Duchów Zwierciadlanych, ale te matki sekoraficznych zastępów odzwierciedlają Wspólnego Aktywizatora mniej wiernie i mniej automatycznie niż Siedem Duchów Nadrzędnych.
28:4.5 (308.4) 2. Głos Siedmiu Duchów Nadrzędnych. Drugi z sekonafinów klasy pierwszej i każdy siódmy później po nim stworzony, ma tendencje obrazowania wspólnych natur i reakcji Siedmiu Duchów Nadrzędnych. Chociaż każdy Duch Nadrzędny reprezentowany jest już w stolicy superwszechświata przez jednego z przydzielonych tam siedmiu Duchów Zwierciadlanych, reprezentacja taka jest indywidualna, nie zbiorowa. Zbiorowo są one obecne tylko w sposób zwierciadlany; dlatego Duchy Nadrzędne bardzo sobie cenią służbę tych wysoce osobowych aniołów, z drugiej serii sekonafinów klasy pierwszej, kompetentnych do reprezentowania ich przed Pradawnymi Czasu.
28:4.6 (308.5) 3. Głos Synów Stwórców. Nieskończony Duch musi mieć coś wspólnego ze stwarzaniem i nauczaniem Rajskich Synów klasy Michała, gdyż trzeci sekonafin klasy pierwszej i każdy siódmy po nim następujący, posiada znakomity dar odzwierciedlania umysłów tych Synów Stwórcy. Gdyby Pradawni Czasu chcieli poznać – poznać naprawdę – stanowisko Michała z Nebadonu odnośnie niektórych rozważanych spraw, nie muszą go wzywać po liniach przestrzeni, potrzebują jedynie wezwać Szefa Głosów z Nebadonu, który, na ich żądanie, przedstawi sekonafina rejestrującego Michała; i właśnie tam i wtedy Pradawni Czasu uświadomią sobie opinię Syna-Mistrza z Nebadonu.
28:4.7 (309.1) Żadna inna klasa synostwa nie daje się tak „odzwierciedlać” i żadna inna klasa aniołów nie może działać w ten sposób. Nie rozumiemy dokładnie, w jaki sposób to działa i bardzo wątpię, czy sam Syn Stwórca w pełni to rozumie. Wiemy jednak z całą pewnością, że to działa i wiemy również, że działa niezawodnie i zadowalająco, ponieważ w całej historii Uversy sekoraficzne głosy nigdy nie pomyliły się w swych prezentacjach.
28:4.8 (309.2) Zaczynacie teraz dostrzegać co nieco, w jaki sposób boskość ogarnia przestrzeń czasową i panuje nad czasem przestrzennym. Dostajecie tu jeden z pierwszych, pobieżnych przeglądów techniki cyklu wieczności, rozbieżnej w tym momencie, żeby umożliwić dzieciom czasu pokonanie trudnych ograniczeń przestrzeni. Zjawiska takie istnieją w dodatku do działającej, wszechświatowej techniki Duchów Zwierciadlanych.
28:4.9 (309.3) Pradawni Czasu, choć pozornie pozbawieni osobistej obecności Duchów Nadrzędnych powyżej i Synów Stwórców poniżej, mają do swej dyspozycji żywe istoty, dostrajające się do kosmicznych mechanizmów zwierciadlanej perfekcji i ostatecznej precyzji, za pomocą których mogą korzystać z odzwierciedlonej obecności wszystkich tych, podniosłych istot, których osobistej obecności są pozbawieni. Dzięki tym środkom oraz innym wam nieznanym, Bóg jest potencjalnie obecny w zarządach superwszechświatów.
28:4.10 (309.4) Pradawni Czasu mogą doskonale wywnioskować wolę Ojca, porównując przekaz głosu Ducha z góry i przekazy głosów Michała z dołu. Tym sposobem mogą mieć całkowitą pewność, gdy rozważają wolę Ojcowską, dotyczącą spraw administracyjnych wszechświatów lokalnych. Żeby się jednak dowiedzieć o woli jednego z Bogów, wyprowadzić ją ze znajomości dwu innych, trzech Pradawnych Czasu musi działać razem; dwóch z nich nie zdoła znaleźć rozwiązania. I choćby tylko z tego powodu, a są również inne, superwszechświat zawsze rządzony jest przez trzech Pradawnych Czasu a nie jednego czy nawet dwóch.
28:4.11 (309.5) 4. Głos zastępów anielskich. Czwarty sekonafin klasy pierwszej i każdy siódmy po nim następujący okazują się być aniołami szczególnie wrażliwymi na nastroje wszystkich klas aniołów, z supernafinami nad nimi i serafinami pod nimi włącznie. Dlatego też, w czasie każdej deliberacji rady Pradawnych Czasu, natychmiast jest znana postawa dowolnego, kierującego czy nadzorującego anioła. Nie było jeszcze dnia na waszym świecie, kiedy szef serafinów Urantii nie uświadamiałby sobie fenomenu zwierciadlanego transferu, branego z Uversy w jakimś celu; gdyby jednak nie był uprzedzony o tym przez Samotnego Posłańca, nie wiedziałby zupełnie czego potrzebują i w jaki sposób to uzyskują. Posługujące duchy czasu wciąż dostarczają tego rodzaju nieświadomego i dlatego na pewno bezstronnego świadectwa, odnośnie niekończącego się szeregu spraw, skupiających uwagę rady Pradawnych Czasu i ich towarzyszy.
28:4.12 (309.6) 5. Odbiorcy transmisji. Istnieje specjalny rodzaj transmitowanych wiadomości, które są odbierane tylko przez tych sekonafinów klasy pierwszej. Podczas gdy nie są oni zwykłymi transmitującymi Uversy, pracują w połączeniu z aniołami głosów zwierciadlanych w celu synchronizacji zwierciadlanej wizji Pradawnych Czasu z pewnymi, bieżącymi wiadomościami, przychodzącymi stałymi obwodami komunikacji wszechświatowej. Odbiorcy transmisji są piątymi w serii, piątym stwarzanym sekonafinem klasy pierwszej i każdym siódmym po nim następującym.
28:4.13 (310.1) 6. Osobowości transportujące. Są to ci sekonafini, którzy przenoszą pielgrzymów czasu ze światów stołecznych superwszechświatów do zewnętrznej orbity Havony. Stanowią korpus transportowy superwszechświatów, funkcjonujący do wewnątrz, do Raju i na zewnątrz, do światów znajdujących się w poszczególnych sektorach. Korpus ten składa się z szóstego sekonafina klasy pierwszej i każdego siódmego po nim stwarzanego.
28:4.14 (310.2) 7. Korpus rezerwowy. Bardzo duża grupa sekonafinów, siódma z podstawowej serii, trzymana jest w rezerwie dla nie zaklasyfikowanych obowiązków i dla przydziałów w sytuacjach awaryjnych w określonych domenach. Nie są oni wysoce wyspecjalizowani i mogą funkcjonować całkiem dobrze na stanowisku każdego ze swych różnorodnych towarzyszy, ale taką specjalistyczną pracę podejmują tylko w sytuacjach awaryjnych. Ich zwykłym zadaniem jest pełnienie tych ogólnych obowiązków w superwszechświecie, które wykraczają poza zakres działania aniołów, mających określony przydział.
28:5.1 (310.3) Sekonafini klasy drugiej są nie mniej zwierciadlani niż ich koledzy z klasy pierwszej. W przypadku sekonafinów, podział na klasę pierwszą, drugą i trzecią, nie oznacza różnic w statusie czy działaniu; oznacza tylko porządki proceduralne. W trakcie działania wszystkie trzy grupy wykazują identyczne cechy.
28:5.2 (310.4) Siedem zwierciadlanych typów sekonafinów drugiej klasy jest przydzielonych w następujący sposób do służby partnerów-pochodzących od Trójcy, towarzyszy Pradawnych Czasu:
28:5.3 (310.5) Do Perfektorów Mądrości – Głosy Mądrości, Dusze Filozofii i Jedności Dusz.
28:5.4 (310.6) Do Niebiańskich Radców – Serca Porady, Radości Istnienia i Zadowolenia ze Służby.
28:5.5 (310.7) Do Wszechświatowych Cenzorów – Rozpoznający Duchy.
28:5.6 (310.8) Grupa ta, podobnie jak klasa pierwsza, stwarzana jest seriami a oznacza to, że pierworodny jest Głosem Mądrości i dalej każdy siódmy jest podobny; i tak się dzieje z sześcioma pozostałymi typami tych zwierciadlanych aniołów.
28:5.7 (310.9) 1. Głos Mądrości. Niektórzy z tych sekonafinów są w stanie nieustannej łączności z żywymi bibliotekami Raju, z kuratorami wiedzy, należącymi do pierwszej klasy supernafinów. W specjalistycznej służbie zwierciadlanej, Głosy Mądrości są żywymi, aktualnymi, kompletnymi i całkowicie godnymi zaufania koncentracjami i zogniskowaniami skoordynowanej mądrości wszechświata wszechświatów. Prawie nieskończona ilość informacji obiega główne obwody superwszechświatów a te znakomite istoty są tak zwierciadlane i tak wybiórcze, są tak wyczulone, że potrafią oddzielić i odebrać esencję mądrości oraz bezbłędnie przesłać te klejnoty myśli swym zwierzchnikom – Perfektorom Mądrości. I działają w taki sposób, że Perfektorzy Mądrości nie tylko słyszą odpowiednie i oryginalne wyrażenie mądrości, ale także widzą odzwierciedlenie tej właśnie istoty, wysokiego czy niskiego pochodzenia, która taką mądrość wypowiada.
28:5.8 (310.10) Jest napisane: „Jeśli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech prosi o nią”. Na Uversie, gdy zachodzi potrzeba podjęcia mądrych decyzji w skomplikowanych sytuacjach kompleksowych spraw, którymi zajmuje się rząd superwszechświata, gdy zarówno doskonała mądrość jak i wykonalność muszą być wynikiem tych decyzji, Perfektorzy Mądrości wzywają zespół Głosów Mądrości i wytrawną sztuką, właściwą ich klasie, tak dostrajają i ukierunkowują te żywe odbiorniki zapamiętanej oraz cyrkulującej we wszechświecie wszechświatów mądrości, że niebawem tymi sekoraficznymi głosami popłynie potok mądrości boskości z wszechświata położonego powyżej i powódź praktycznej mądrości zebranej z wyższych umysłów wszechświatów położonych poniżej.
28:5.9 (311.1) Jeśli wynikną niejasności, odnośnie zgrania tych dwu wersji mądrości, natychmiast robi się odwołanie do Niebiańskich Radców, którzy zaraz orzekają w sprawie odpowiednich kombinacji proceduralnych. Jeśli wystąpią jakiekolwiek wątpliwości, co do autentyczności czegoś, co przybywa z domen, gdzie szerzy się bunt, robi się odwołanie do Cenzorów, którzy wraz z przynależnymi do nich, Rozpoznającymi Duchy, potrafią natychmiast orzec, „jaki rodzaj ducha” motywuje opiniodawcę. Dzięki temu mądrość wieków, jak również intelekt chwili, są zawsze z Pradawnymi Czasu i leżą jak otwarta księga przed ich dobroczynnym wzrokiem.
28:5.10 (311.2) Możecie tylko częściowo zrozumieć, co to wszystko znaczy dla tych, którzy są odpowiedzialni za prowadzenie rządów superwszechświatowych. Ogrom i wszechstronność tych spraw przekracza zupełnie skończone pojmowanie. Gdybyście tak stali, jak mnie się to często zdarzało, w specjalnych izbach odbiorczych świątyni mądrości na Uversie i widzieli wszystkie te operacje na bieżąco, bylibyście poruszeni aż do zachwytu doskonałym działaniem całej tej złożoności i niezawodnością funkcjonowania międzyplanetarnej łączności we wszechświatach. Będziecie składać hołd Boskiej mądrości i dobroci Bogów, którzy planują i urzeczywistniają tak znakomitą technikę. A rzeczy te naprawdę tak przebiegają, jak je zobrazowałem.
28:5.11 (311.3) 2. Dusza Filozofii. Ci wspaniali nauczyciele również są przydzieleni do Perfektorów Mądrości i kiedy nie są inaczej ukierunkowani, pozostają w stanie zogniskowanej synchronizacji z mistrzami filozofii w Raju. Pomyślcie, że podchodzicie w pewnym sensie do wielkiego, żywego zwierciadła, jednak zamiast ujrzeć podobieństwo waszej skończonej osoby, spostrzegacie odbicie Boskiej mądrości i filozofii Raju. I kiedy będzie wskazane „ucieleśnienie” tej filozofii perfekcji, takie jej rozrzedzenie, aby się nadawała do spożytkowania przez ludzi skromnego pochodzenia z niższych światów, żyjące zwierciadła muszą jedynie zwrócić swe twarze w dół, aby odzwierciedlić normy i potrzeby innego świata czy wszechświata.
28:5.12 (311.4) Dzięki tej właśnie technice, Perfektorzy Mądrości dostosowują swe decyzje i rekomendacje do rzeczywistych potrzeb i aktualnego stanu rozważanych ludzi i światów, a zawsze działają w zgodzie z Niebiańskimi Radcami i Wszechświatowymi Cenzorami. Jednak wysublimowana doskonałość tych procesów przekracza nawet moje zdolności pojmowania.
28:5.13 (311.5) 3. Jedność Dusz. Ci, którzy odzwierciedlają ideały i status związków etycznych, dopełniają członkostwa trojakiego personelu Perfektorów Mądrości. Spośród wszystkich problemów wszechświatowych, wymagających zastosowania wyrafinowanej, doświadczonej mądrości oraz jej adaptacji, nie ma ważniejszych od tych, które powstają w wyniku związków i relacji istot inteligentnych. Czy to w ludzkich związkach handlowych i przemysłowych, czy to w przyjaźni i małżeństwie, czy w związkach wzajemnych zastępów anielskich, zawsze powstają drobne tarcia, pomniejsze nieporozumienia, zbyt trywialne, by angażować uwagę rozjemców, jednak wystarczająco irytujące i niepokojące, by zmącić gładką pracę wszechświata, jeśli się zezwoli, aby trwały i narastały. Dlatego też Perfektorzy Mądrości udostępniają mądre doświadczenia swej klasy jako „oliwę na wzburzone wody” dla całego superwszechświata. W całej tej działalności, mędrcom superwszechświatów zręcznie sekundują ich zwierciadlani towarzysze, Jedności Dusz, którzy udostępniają im bieżące informacje na temat statusu wszechświata a jednocześnie przedstawiają rajski ideał najlepszego rozwiązania kłopotliwych problemów. Ci sekonafini, kiedy nie są specyficznie gdzie indziej ukierunkowani, pozostają w zwierciadlanej łączności z interpretatorami etyki z Raju.
28:5.14 (312.1) Są to ci aniołowie, którzy podsycają i ożywiają zespołową pracę całego Orvontonu. Jedną z najważniejszych lekcji, jakiej musicie się nauczyć na drodze waszego życia, jest praca w zespole. Sfery doskonałości zaludnione są tymi, którzy do mistrzostwa doprowadzili sztukę współpracy z innymi istotami. Dla tych, co służą samotnie, niewiele jest służb we wszechświecie. Im wyżej się wzniesiecie, tym bardziej będziecie czuć się samotni bez towarzystwa waszych współbraci.
28:5.15 (312.2) 4. Serce Porady. Jest to pierwsza grupa geniuszy zwierciadlanych, działających pod nadzorem Niebiańskich Radców. Sekonafini tego rodzaju posiadają fakty dotyczące przestrzeni a zdobywają te informacje w obwodach czasu. Szczególnie dobrze odzwierciedlają oni koordynatorów informacji superaficznej, ale odzwierciedlają również wybiórczo radę wszystkich istot, czy to wysokiego czy niskiego stanu. Kiedy Niebiańscy Radcy proszeni są o ważną radę czy o podjęcie decyzji, zwołują natychmiast zebranie Serc Porady i wkrótce wydane zostaje orzeczenie, które faktycznie zawiera w sobie skoordynowaną mądrość i radę najbardziej kompetentnych umysłów całego superwszechświata, wszystko to cenzurowane i korygowane w świetle rady wysokich umysłów Havony a nawet Raju.
28:5.16 (312.3) 5. Radość Istnienia. Istoty te są z natury zwierciadlanie dopasowane do superaficznych nadzorców zestrojenia powyżej i do pewnych serafinów poniżej, ale trudno jest tak zwyczajnie wytłumaczyć, co naprawdę robią członkowie tej interesującej grupy. Ich zasadnicze działania ukierunkowane są na podsycanie reakcji radości wśród różnych klas zastępów anielskich i niższych istot z wolną wolą. Niebiańscy Radcy, do których są oni przydzieleni, rzadko ich używają specyficznie do znajdowania radości. W szerszym aspekcie i we współpracy z organizatorami powrotu, Radości Istnienia działają jako centra analityczne radości, próbują udoskonalić reakcje radości danych domen, usiłują polepszyć dobry smak humoru, kształtować superhumor wśród śmiertelników i aniołów. Pragną wykazać, że byt istoty z wolną wolą nieodłącznie związany jest z radością, niezależnie od wszelkich obcych wpływów; i mają rację, choć napotykają wielkie trudności przy przekazywaniu tej prawdy umysłom prymitywnych ludzi. Wyższe osobowości duchowe oraz anioły szybciej reagują na takie edukacyjne wysiłki.
28:5.17 (312.4) 6. Zadowolenie ze Służby. Aniołowie ci bardzo dobrze odzwierciedlają postawę koordynatorów postępowania w Raju a funkcjonując podobnie jak Radości Istnienia, starają się uwydatnić wartość służby i uwypuklić zadowolenie, jakie ona przynosi. Zrobili wiele, aby wyjaśnić późniejsze korzyści płynące z bezinteresownej służby, służby dla poszerzenia królestwa prawdy.
28:5.18 (312.5) Niebiańscy Radcy, do których ta klasa jest przydzielona, używają ich do odzwierciedlania z jednego świata do drugiego tych korzyści, jakie daje służba duchowa. Korzystając z osiągnięć tych, co są najlepsi, aby inspirować i zachęcać przeciętnych, sekonafini ci przyczyniają się znacznie do polepszenia jakości oddanej służby we wszechświatach. Efektywnie ożywia się tym samym ducha braterskiego współzawodnictwa, przez rozpowszechnianie na wszystkie światy informacji o tym, co robią inni, zwłaszcza ci najlepsi. Pokrzepiająca i zdrowa rywalizacja jest lansowana nawet wśród zastępów anielskich.
28:5.19 (313.1) 7. Rozpoznający Duchy. Istnieje specjalna łączność pomiędzy tymi, zwierciadlanymi aniołami, a doradcami i konsultantami z drugiego kręgu Havony. Są to jedyni sekonafini, przydzieleni do Wszechświatowych Cenzorów, ale prawdopodobnie najbardziej wyspecjalizowani ze wszystkich swoich kolegów. Niezależnie od źródła czy kanału przekazu informacji, niezależnie od tego, jak mało jest danych pod ręką, kiedy zostaną one poddane ich odzwierciedlającemu badaniu, rozpoznający natychmiast poinformują nas o prawdziwych motywach, prawdziwym celu i rzeczywistej naturze źródła informacji. Zdumiony jestem fenomenalnym funkcjonowaniem tych aniołów, którzy tak nieomylnie odzwierciedlają rzeczywisty, moralny i duchowy charakter jakiejkolwiek jednostki, na której skupia się ich zainteresowanie.
28:5.20 (313.2) Rozpoznający Duchy służą w tak misterny sposób dzięki nieodłącznej im „wnikliwości duchowej”, służą intuicyjnie, naturalnie i bezbłędnie, jeśli można użyć tych słów, kiedy się przekazuje ludzkiemu umysłowi tę ideę. Kiedy Wszechświatowi Cenzorzy zapoznają się z prezentacjami tych aniołów, stają twarzą w twarz z nagą duszą odzwierciedlanej jednostki; i ta właśnie pewność i doskonałość zobrazowania wyjaśnia po części, dlaczego Cenzorzy zawsze mogą działać tak sprawiedliwie, jako prawi sędziowie. Rozpoznający zawsze towarzyszą Cenzorom na każdej ich misji poza Uversą i są tak samo efektywni we wszechświatach jak i w stolicy superwszechświata.
28:5.21 (313.3) Zapewniam was, że wszystkie te sprawy świata duchowego są rzeczywiste, zachodzą zgodnie z ustalonymi zwyczajami oraz w harmonii z niezmiennymi prawami wszechświatowych domen. Istoty każdej nowo stworzonej klasy, zaraz po otrzymaniu tchnienia życia, odzwierciedlane są na wysokości; żywe zobrazowanie natury istoty i jej potencjału przesyłane jest do zarządu superwszechświata. W ten sposób, przy pomocy rozpoznających, Cenzorzy dobrze się orientują „jaki rodzaj ducha” właśnie się zrodził na światach w przestrzeni.
28:5.22 (313.4) Tak samo jest ze śmiertelnym człowiekiem. Matka Duch z Salvingtonu wie o was wszystko, gdyż Duch Święty „przenika wszystkie rzeczy” na waszym świecie, a cokolwiek Boski Duch o was wie, jest dostępne natychmiast, jak tylko sekoraficzni rozpoznający odzwierciedlą z Duchem to, co dotyczy wiedzy Ducha na wasz temat. Należy jednak nadmienić, że wiedza i plany fragmentów Ojca niemożliwe są do odzwierciedlenia. Rozpoznający mogą odzwierciedlać, i to czynią, obecność Dostrajaczy (a Cenzorzy nazywają je Boskimi), ale nie mogą rozszyfrować tego, co zawiera umysłowość Nieodgadnionych Monitorów.
28:6.1 (313.5) Aniołowie ci stwarzani są seriami, w siedmiu typach zwierciadlanych, tak samo jak ich koledzy, jednak typy te nie są przydzielane indywidualnie do oddzielnych służb administratorów superwszechświatowych. Wszyscy sekonafini klasy trzeciej przydzieleni są wspólnie do Utrójcowionych Synów Dostąpienia a ci, wznoszący się synowie, używają ich na przemian; to znaczy Możni Posłańcy mogą używać i używają któregokolwiek z typów klasy trzeciej i podobnie robią to ich partnerzy, Posiadający Wysoki Autorytet i Nieposiadający Imienia i Numeru. Poniżej siedem typów sekonafinów klasy trzeciej:
28:6.2 (314.1) 1. Doniosłość Pochodzenia. Wznoszącym się, Utrójcowionym Synom z rządu superwszechświata powierzono zajmowanie się wszystkimi sprawami wynikającymi z pochodzenia każdej jednostki, gatunku czy też świata; a doniosłość pochodzenia jest fundamentalną kwestią wszystkich naszych planów kosmicznego rozwoju istot żywych z różnych domen. Wszystkie związki wzajemne oraz zastosowania etyki opierają się na podstawowych faktach pochodzenia. Pochodzenie jest podstawą relacyjnego oddziaływania Bogów. Wspólny Aktywizator zawsze „bierze pod uwagę, jaki rodzaj człowieka się narodził”.
28:6.3 (314.2) Sprawa pochodzenia jest rzeczą łatwą do ustalenia u wyższych osobowości zstępujących, ale w przypadku istot wznoszących się, razem z niższymi klasami aniołów, natura i okoliczności ich powstania nie zawsze są jasne, choć ma to istotne znaczenie w każdym prawie punkcie zwrotnym biegu spraw wszechświata – stąd zaleta posiadania do naszej dyspozycji serii zwierciadlanych sekonafinów, którzy mogą natychmiast zobrazować cokolwiek jest potrzebne w sprawie początków jakiejkolwiek istoty, zarówno we wszechświecie centralnym jak i we wszystkich domenach superwszechświata.
28:6.4 (314.3) Doniosłości Pochodzenia są żywymi, gotowymi do użytku informacjami o genealogiach szerokich zastępów istot – ludzi, aniołów i innych – które zamieszkują siedem superwszechświatów. Zawsze gotowi są dostarczyć swym przełożonym aktualne, pełne i godne zaufania oceny okoliczności dziedzicznych oraz obecny, aktualny status każdej jednostki na każdym świecie w poszczególnych superwszechświatach; a ich ocena posiadanych faktów jest zawsze najświeższa.
28:6.5 (314.4) 2. Pamięć Miłosierdzia. Są to aktualne, kompletne i pełne, żywe zapisy miłosierdzia, jakie było rozciągnięte na jednostki i narody, dzięki ofiarnym posługom istot Nieskończonego Ducha, podczas ich misji dostosowywania prawej sprawiedliwości do statusu danych domen, co ukazane jest w zobrazowaniach Doniosłości Pochodzenia. Pamięć Miłosierdzia ukazuje moralny dług dzieci miłosierdzia – ich duchowe zadłużenie – przedkładane w stosunku do ich zasobów zbawczych rezerw, ustanowionych przez Synów Bożych. Objawiając istniejące wcześniej Ojcowskie miłosierdzie, Synowie Boży ustanawiają kredyt, potrzebny do zapewnienia wszystkim wiecznego życia. I potem, zgodnie z wnioskami Doniosłości Pochodzenia, ustanowiony zostaje kredyt miłosierdzia, aby umożliwić przetrwanie każdej rozumnej istocie, kredyt o rozrzutnych proporcjach i odpowiedniej łaskawości, aby zapewnić życie wieczne każdej duszy, która prawdziwie pragnie niebiańskiego obywatelstwa.
28:6.6 (314.5) Pamięć Miłosierdzia jest żywym bilansem osądu, bieżącym podsumowaniem waszego rachunku z nadprzyrodzonymi siłami domeny. Są to żywe zapisy posług miłosierdzia, odczytywane jako materiał dowodowy w sądach Uversy, kiedy orzekane jest prawo każdej jednostki do niekończącego się życia, gdy „postawiono trony a Pradawni Czasu zajęli miejsce. Transmisje Uversy wypływały i wychodziły sprzed nich; tysiąc tysięcy służą im, a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy stało przed nimi. Sąd zasiadł i otwarto księgi”. Księgi, otwarte podczas tych doniosłych zdarzeń, są żywymi zapisami trzeciej klasy sekonafinów z superwszechświatów. Formalne zapisy znajdują się w aktach, aby potwierdzić świadectwo Pamięci Miłosierdzia, jeśli to będzie potrzebne.
28:6.7 (314.6) Pamięć Miłosierdzia musi wykazać, że zbawczy kredyt, ustanowiony przez Synów Bożych, został całkowicie i dokładnie spłacony w pełnej miłości służbie cierpliwych osobowości Trzeciego Źródła i Centrum. Jednak, gdy miłosierdzie jest wyczerpane, kiedy „pamięć” poświadcza jego wyczerpanie, wtedy sprawiedliwość panuje a prawość wyrokuje, ponieważ miłosierdzie nie jest po to, żeby je narzucać tym, którzy nim gardzą; miłosierdzie nie jest darem do deptania stopami zatwardziałych buntowników czasu. Tym niemniej, chociaż miłosierdzie jest tak cennym i drogim darem, wasze indywidualne kredyty, upoważniające do czerpania z niego, zawsze dalece przekraczają wasze możliwości wyczerpania rezerw, jeśli jesteście szczerzy w swych zamiarach i uczciwi w sercu.
28:6.8 (315.1) Odzwierciedlający miłosierdzie, razem ze swymi towarzyszami klasy trzeciej, zajmują się licznymi służbami w superwszechświecie, wraz z nauczaniem istot wznoszących się. Doniosłości Pochodzenia nauczają wznoszące się istoty między innymi, jak stosować etykę duchową a po takim szkoleniu, Pamięci Miłosierdzia nauczają, jak być prawdziwie miłosiernym. Chociaż duchowe metody funkcjonowania służby miłosierdzia przekraczają wasze zrozumienie, powinniście nawet teraz uświadomić sobie, że miłosierdzie jest jakością rozwoju. Powinniście zrozumieć, że istnieje wielka nagroda w postaci osobistego zadowolenia z tego, że się jest, po pierwsze sprawiedliwym, następnie bezstronnym, potem cierpliwym, potem życzliwym. I potem na tym fundamencie, jeśli go wybierzecie i zachowacie w waszym sercu, możecie zrobić następny krok i naprawdę okazać miłosierdzie; ale nie możecie okazać miłosierdzia w sobie i od siebie. Należy przebyć wymienione stopnie, inaczej nie będzie prawdziwego miłosierdzia. Może być opieka, łaskawość czy dobroczynność – nawet litość – ale nie miłosierdzie. Prawdziwe miłosierdzie powstaje tylko jako piękna kulminacja tych, poprzedzających je dopełnień grupowego zrozumienia, poszanowania wartości, wzajemnej, braterskiej wspólnoty, komunii duchowej i boskiej harmonii.
28:6.9 (315.2) 3. Znaczenie Czasu. Czas jest powszechnym obdarowaniem wszystkich istot z wolą, jest „jednym talentem” powierzonym wszystkim istotom inteligentnym. Wszyscy macie czas na zapewnienie sobie wiecznego życia a czas jest zgubnie trwoniony tylko wtedy, gdy pogrzebany jest w zaniedbaniu, gdy nie zdołacie go tak spożytkować, aby wieczne trwanie waszej duszy było pewne. Nie wykorzystanie czyjegoś czasu, w jego pełnej możliwej rozciągłości, nie sprowadza zgubnej kary na istotę; po prostu opóźnia pielgrzyma czasu na jego drodze wznoszenia się. Jeśli uzyska się wieczne życie, wszystkie inne straty mogą zostać odrobione.
28:6.10 (315.3) Rada Znaczeń Czasu jest nieoceniona, gdy idzie o obdarzenie zaufaniem. Czas ma istotne znaczenie we wszystkim po tej stronie Havony i Raju. Na sądzie ostatecznym, przed Pradawnymi Czasu, czas jest materiałem dowodowym. Znaczenia Czasu zawsze muszą dostarczyć dowodu, że każdy pozwany miał wystarczającą ilość czasu na podjęcie decyzji, na dokonanie wyboru.
28:6.11 (315.4) Istoty, które oceniają czas, stanowią także tajemnicę proroctwa; określają one czynnik czasu, jaki będzie potrzebny do zakończenia każdego przedsięwzięcia, a są one tak niezawodne w określaniu czasu, jak frandalancy i chronoldecy z innych klas żywych. Bogowie widzą naprzód, zatem wiedzą naprzód, ale wznoszące się władze wszechświatów czasu muszą się radzić Znaczeń Czasu, aby móc przewidzieć zdarzenia przyszłości.
28:6.12 (315.5) Istoty te po raz pierwszy spotkacie na światach-mieszkaniach i tutaj będą one was nauczać, jak pożytecznie spożytkować to, co nazywacie „czasem”, zarówno w jego stosowaniu dodatnim, w pracy, jak i w użyciu ujemnym, w odpoczynku. Obie metody spożytkowania czasu są ważne.
28:6.13 (315.6) 4. Powaga Zaufania. Zaufanie jest istotnym sprawdzianem dla istot obdarzonych wolą. To, że jest się godnym zaufania, jest prawdziwą miarą panowania nad sobą, miarą charakteru. W organizacji superwszechświatów tacy sekonafini spełniają podwójną rolę: przedstawiają wszystkim, wolą obdarzonym istotom, sens zobowiązania, świętość i powagę zaufania. Jednocześnie odzwierciedlają bezbłędnie rządzącym władcom dokładną wartość tego zaufania, którym można obdarzyć każdego kandydata do zaufania mu, czy zawierzenia.
28:6.14 (316.1) Na Urantii groteskowo próbujecie odczytać charakter i ocenić specyficzne cechy, ale na Uversie robimy te rzeczy naprawdę doskonale. Sekonafini ci odważają wartość zaufania na żywych wagach bezbłędnej oceny charakteru, a kiedy oni przyglądają się wam, my musimy się tylko przyjrzeć im, aby poznać ograniczenia waszej zdolności wywiązywania się z obowiązków, z pokładanego w was zaufania i ustalić możliwość wypełnienia waszej misji. Kapitał pokładanego w was zaufania jest wyraźnie ustalony, obok zadłużeń możliwego odstępstwa czy zdrady.
28:6.15 (316.2) Wasi zwierzchnicy planują wasz awans i zwiększają pokładane w was zaufanie tak szybko, jak szybko rozwija się wasz charakter, abyście wdzięcznie mogli dźwigać dodawane wam obowiązki; jednak przeładowanie jednostki oznacza szukanie nieszczęścia i gwarantuje rozczarowanie. I można się ustrzec błędu i nie obciążać przedwcześnie obowiązkami, zarówno człowieka jak i anioła, kiedy korzysta się z pomocy tych, co bezbłędnie oceniają dopuszczalne zaufanie, jakim można obdarzyć jednostki czasu i przestrzeni. Sekonafini ci zawsze towarzyszą Posiadającym Wysokie Uprawnienia i nigdy ci administratorzy nie przydzielają nikomu zadań, dopóki kandydaci nie zostaną zważeni na wagach sekoraficznych i orzeczeni „nie za lekki”.
28:6.16 (316.3) 5. Świętość Służby. Przywilej służby następuje zaraz po odkryciu możliwości obdarzenia zaufaniem. Nic nie może stanąć między wami a możliwością zwiększenia wam służby, za wyjątkiem waszego własnego braku solidności, waszej niemożności docenienia ważności pokładanego w was zaufania.
28:6.17 (316.4) Służba – intencjonalna służba a nie zniewolenie – daje najwyższe zadowolenie i jest ekspresją najwyższej, boskiej godności. Służba – więcej służby, narastająca służba, trudna służba, ryzykowna służba a w końcu boska i doskonała służba – jest celem czasu i przeznaczeniem przestrzeni. Jednak okresy zabawy w czasie zawsze będą występowały na przemian z rozwojowymi okresami służby. A po skończeniu służby czasu następuje supersłużba wieczności. Podczas zabawy w czasie powinniście uzmysławiać sobie pracę wieczności, tak samo jak podczas służby w wieczności będziecie wspominać zabawę czasu.
28:6.18 (316.5) Wszechświatowa organizacja opiera się na braniu i dawaniu; w wiecznej działalności nigdy nie zetkniecie się z monotonią, bezczynnością czy stagnacją waszej osobowości. Postęp jest możliwy dzięki naturalnemu ruchowi, zaawansowanie wynika z boskiej predyspozycji do działania a sukces jest dzieckiem obdarzonej wyobraźnią przygody. Jednak etyczna odpowiedzialność nieodłączna jest takiej możliwości osiągnięcia sukcesu; jest to konieczność zrozumienia, że świat i wszechświat są wypełnione mnóstwem zróżnicowanych typów istot. Całość tego wspaniałego stworzenia, razem z wami, stworzona została właśnie dla was. To nie jest egocentryczny wszechświat. Bogowie zarządzili, że „bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać”, a wasz Syn-Mistrz powiedział: „Największy z was niech będzie waszym sługą”.
28:6.19 (316.6) Prawdziwa natura każdej służby, czy to pełnionej przez człowieka czy anioła, ukazuje się w pełni na twarzach tych indykatorów sekoraficznej służby – Świętości Służby. Widać na nich wyraźnie pełną analizę prawdziwych i ukrytych motywów. Aniołowie ci naprawdę czytają w umyśle, przeglądają serca i objawiają dusze wszechświatowi. Śmiertelnicy mogą używać słów, aby ukryć swe myśli, ale ci wysocy sekonafini przedkładają obnażone, dogłębne motywy ludzkiego serca i anielskiego umysłu.
28:6.20 (317.1) 6 i 7. Tajemnica Wielkości i Dusza Dobroci. Gdy wznoszący się pielgrzymi uświadomili sobie znaczenie czasu, otwiera się droga do uświadomienia sobie powagi zaufania i do uznania świętości służby. Podczas gdy te czynniki są moralnymi elementami wielkości, istnieją też tajemnice wielkości. Kiedy się sprawdza duchowe kryteria wielkości, nie pomija się czynników moralnych, jednak wartość altruizmu, objawiająca się w bezinteresownej pracy na rzecz ziemskich braci, zwłaszcza wartościowych istot w potrzebie i niedoli, jest prawdziwą miarą planetarnej wielkości. A przejawianie wielkości, na świecie takim jak Urantia, jest pokazem samokontroli. Wielkim człowiekiem nie jest ten, który „zdobywa miasto” czy „obala państwo” ale raczej „ten, kto potrafi okiełznać swój własny język”.
28:6.21 (317.2) Wielkość jest równoznaczna z boskością. Bóg jest w najwyższym stopniu wielki i dobry. Wielkość i dobroć po prostu nie mogą być rozdzielone. W Bogu są one zawsze jednością. Prawda ta jest zilustrowana literalnie i jaskrawo w zwierciadlanej, wzajemnej zależność Tajemnicy Wielkości i Duszy Dobroci, jako że jedno nie może działać bez drugiego. Superwszechświatowi sekonafini mogą działać i działają sami, gdy odzwierciedlają inne właściwości boskości, ale zwierciadlane oszacowania wielkości i dobroci wydają się być nierozdzielne. Dlatego też na każdym świecie, w każdym wszechświecie, te odbicia wielkości i dobroci muszą działać razem, zawsze przedstawiając podwójną i wzajemnie zależną informację o każdej istocie, na której się koncentrują. Wielkości nie można szacować bez rozeznania, ile zawiera ona dobroci, podczas gdy dobroci nie może obrazować bez wykazania nieodłącznej jej i boskiej wielkości.
28:6.22 (317.3) Oszacowanie wielkości jest zróżnicowane, w zależności od sfery. Być wielkim, znaczy być podobnym Bogu. Skoro jednak jakość wielkości jest w pełni zdeterminowana przez zawartość w niej dobroci, to nawet w waszym obecnym, ludzkim stanie, jeśli możecie przez łaskę stać się dobrymi, tym samym stajecie się wielkimi. Im lepiej dostrzegacie ideę Boskiej dobroci, im bardziej wytrwale do niej dążycie, tym pewniej wzrastać będziecie w wielkości, w prawdziwej wartości autentycznego charakteru, dającego życie wieczne.
28:7.1 (317.4) Sekonafini pochodzą ze stolic superwszechświatów, gdzie mają również swój zarząd, jednak, gdy się złączą ze swymi współbraćmi, zakres ich działania rozciąga się od wybrzeży Raju do ewolucyjnych światów w przestrzeni. Służą jako wartościowi asystenci członków zgromadzeń opiniodawczych przy superrządach i pomagają w znacznym stopniu koloniom kurtuazyjnym na Uversie, to jest: obserwatorom gwiazd, turystom milenijnym, niebiańskim obserwatorom oraz całej rzeszy innych istot, razem ze wznoszącymi się istotami, oczekującymi na transport do Havony. Pradawni Czasu chętnie przydzielają pewnych sekonafinów klasy pierwszej do asysty wznoszącym się istotom, osiedlonym na czterystu dziewięćdziesięciu światach studiów, otaczających Uversę, gdzie również wielu sekonafinów klasy drugiej i trzeciej służy jako nauczyciele. Te satelity Uversy są końcowymi szkołami wszechświatów czasu, nauczaniem przygotowującym do siedmioorbitowego uniwersytetu Havony.
28:7.2 (317.5) Z trzech klas sekonafinów, grupa trzecia, przydzielona do władz kierujących wznoszącymi się istotami, służy najszerzej dla wznoszących się istot czasu. Niedługo po waszym odejściu z Urantii będziecie ich okazjonalnie spotykać, aczkolwiek nie będziecie szeroko korzystać z ich usług, zanim nie dotrzecie do światów oczekiwania Orvontonu. Będziecie się dobrze czuli w ich towarzystwie, gdy się z nimi lepiej zapoznacie podczas waszego pobytu na światach szkolnych Uversy.
28:7.3 (318.1) Ci sekonafini klasy trzeciej oszczędzają czas, skracają przestrzeń, znajdują błędy, są oddanymi nauczycielami i wiecznotrwałymi drogowskazami – żywymi znakami boskiej pewności – umieszczonymi miłosiernie na rozdrożach czasu, aby kierować krokami niespokojnych pielgrzymów w momentach ich wielkich rozterek i duchowej niepewności. Długo przedtem nim dojdziecie do bram doskonałości, będziecie mieć dostęp do narzędzi boskości i zetkniecie się z metodami stosowanymi przez Bóstwa. Od czasu waszego przybycia do pierwszego świata-mieszkania, aż do zamknięcia waszych oczu we śnie Havony, przygotowującym do transportu do Raju, coraz częściej będziecie korzystać, w sytuacjach krytycznych, z pomocy tych wspaniałych istot, istot tak całkowicie i bez reszty odzwierciedlających nieomylną wiedzę i oczywistą mądrość tych bezpiecznych i pewnych pielgrzymów, którzy was poprzedzili w długiej podróży do bram perfekcji.
28:7.4 (318.2) Nie dano nam w pełni tego przywileju, aby skorzystać z tych aniołów klasy zwierciadlanej na Urantii. Często odwiedzają oni wasz świat, towarzysząc przydzielonym tutaj osobowościom, ale nie mogą tutaj działać bez ograniczeń. Sfera ta nadal podlega częściowej, duchowej kwarantannie i nie ma tutaj pewnych obwodów niezbędnych dla ich służby. Kiedy wasz świat znowu zostanie podłączony do odpowiednich, zwierciadlanych obwodów, łączność międzyplanetarna i międzywszechświatowa będzie w znacznej mierze uproszczona i przyspieszona. Niebiańscy pracownicy na Urantii mają sporo trudności z powodu tych funkcjonalnych ograniczeń ich zwierciadlanych towarzyszy. Jednak idziemy naprzód, radośnie wykonujemy nasze zadania takimi środkami, jakie mamy pod ręką, pomimo lokalnego braku wielu usług tych wspaniałych istot, żywych zwierciadeł przestrzeni i czasowych wyobrażeń osobowości.
28:7.5 (318.3) [Nadzorowane przez Możnego Posłańca z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 29
29:0.1 (319.1) SPOŚRÓD wszystkich osobowości wszechświata, które zajmują się regulacją spraw międzyplanetarnych i międzywszechświatowych, na Urantii najsłabiej są rozumiani dyspozytorzy mocy i ich pomocnicy. Chociaż gatunek wasz od dawna już wie o istnieniu aniołów i podobnych klas istot niebiańskich, niewiele was kiedykolwiek informowano o kontrolerach i regulatorach domen fizycznych. Nawet teraz pozwolono mi w pełni objawić tylko ostatnią, z trzech następujących grup istot żywych, mających do czynienia z kontrolą siły i regulacją energii we wszechświecie nadrzędnym:
29:0.2 (319.2) 1. Pierwotni Wynikowi Nadrzędni Organizatorzy Siły.
29:0.3 (319.3) 2. Pomocniczy Transcendentalni Nadrzędni Organizatorzy Siły.
29:0.4 (319.4) 3. Dyspozytorzy Mocy Wszechświata.
29:0.5 (319.5) Chociaż uważam, że niemożliwe jest przedstawienie indywidualności różnych grup kierowników, centrów i kontrolerów mocy wszechświata, mam jednak nadzieję, że będę mógł wyjaśnić cokolwiek, gdy idzie o zakres ich działalności. Są oni unikalną grupą istot żywych, zajmującą się inteligentną regulacją energii w całym wielkim wszechświecie. Razem z najwyższymi dyspozytorami, obejmują oni następujące główne grupy:
29:0.6 (319.6) 1. Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy.
29:0.7 (319.7) 2. Najwyższe Centra Mocy.
29:0.8 (319.8) 3. Nadrzędni Kontrolerzy Fizyczni.
29:0.9 (319.9) 4. Nadzorcy Mocy Morontialnej.
29:0.10 (319.10) Najwyżsi Dyspozytorzy Mocy i Centra istnieją od czasów zbliżonych do wieczności i jak się orientujemy, nie stwarzano już więcej istot tych klas. Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów zostało uosobionych przez Siedem Duchów Nadrzędnych, a potem współdziałali oni ze swymi rodzicami nad wytworzeniem ponad dziesięciu miliardów pomocników. Przed pojawieniem się dyspozytorów mocy, obwody energetyczne przestrzeni, na zewnątrz wszechświata centralnego, znajdowały się pod inteligentnym nadzorem Nadrzędnych Organizatorów Siły z Raju.
29:0.11 (319.11) Kiedy macie wiedzę o istotach materialnych, macie przynajmniej ideę przeciwstawną do istot duchowych, ale bardzo trudno jest śmiertelnemu umysłowi wyobrazić sobie dyspozytorów mocy. W schemacie stopniowego wznoszenia się na wyższe poziomy bytu, nie macie bezpośrednio nic do czynienia zarówno z najwyższymi dyspozytorami jak i z centrami mocy. W pewnych, rzadkich przypadkach, będziecie mieć do czynienia z kontrolerami fizycznymi a po dotarciu do światów-mieszkań będziecie bez przeszkód współpracować z istotami nadzorującymi moc morontialną. Nadzorcy Mocy Morontialnej działają wyłącznie w morontialnym porządku kreacji lokalnych, uważa się więc, że najlepiej byłoby opowiedzieć o ich pracy w części odnoszącej się do wszechświata lokalnego.
29:1.1 (320.1) Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy to regulatorzy energii materialnej wielkiego wszechświata. Ich stworzenie, przez Siedem Duchów Nadrzędnych, jest pierwszym odnotowanym przykładem powstania częściowo materialnego potomstwa z czysto duchowych rodziców. Kiedy Siedem Duchów Nadrzędnych stwarza indywidualnie, wydają oni wysoce duchowe osobowości klasy anielskiej; kiedy stwarzają zbiorowo, czasami wytwarzają takie właśnie wysokie typy istot częściowo materialnych. Ale nawet te, niby-fizyczne istoty byłyby niewidzialne dla ograniczonego zakresu wzroku śmiertelników Urantii.
29:1.2 (320.2) Jest siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy i są oni identyczni w swoim wyglądzie i funkcjonowaniu. Nie można odróżnić jednego od drugiego inaczej, jak przez Ducha Nadrzędnego, z którym każdy jest bezpośrednio związany i od którego każdy jest całkowicie uzależniony funkcjonalnie. Każdy z Duchów Nadrzędnych jest zatem w stanie wiecznej wspólnoty z jedną istotą z ich wspólnego potomstwa. Ten sam dyspozytor zawsze jest związany z tym samym Duchem a ich partnerstwo w pracy daje unikalny związek energii fizycznych i duchowych, istoty częściowo materialnej i osobowości duchowej.
29:1.3 (320.3) Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy znajduje się w Raju obwodowym, gdzie ich powoli krążące obecności ukazują aktualne miejsca centrów zogniskowania-siły Duchów Nadrzędnych. Dyspozytorzy mocy funkcjonują pojedynczo przy regulacji mocy-energii superwszechświatów, ale w administracji kreacji centralnej działają zbiorowo. Działają z Raju, ale funkcjonują jako efektywne centra mocy we wszystkich sekcjach wielkiego wszechświata.
29:1.4 (320.4) Te wspaniałe istoty są materialnymi rodzicami rozległych zastępów centrów mocy, a poprzez te centra, kontrolerów fizycznych, rozrzuconych po siedmiu superwszechświatach. Te niższe organizmy, sprawujące kontrolę fizyczną, są zasadniczo jednorodne, identyczne, za wyjątkiem zróżnicowanych odcieni ich korpusów w każdym superwszechświecie. Aby zacząć służyć w innym superwszechświecie, musiałyby tylko wrócić do Raju dla zmiany odcienia. Kreacja materialna jest zasadniczo jednolita administracyjnie.
29:2.1 (320.5) Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy nie może się rozmnażać indywidualnie, ale mogą to robić zbiorowo; w połączeniu z Siedmioma Duchami Nadrzędnymi mogą reprodukować – stwarzać – inne istoty sobie podobne. Takie jest pochodzenie Najwyższych Centrów Mocy wielkiego wszechświata, które działają w siedmiu następujących grupach:
29:2.2 (320.6) 1. Nadzorcy Najwyższych Centrów.
29:2.3 (320.7) 2. Centra Havony.
29:2.4 (320.8) 3. Centra superwszechświatowe.
29:2.5 (320.9) 4. Centra wszechświata lokalnego.
29:2.6 (320.10) 5. Centra konstelacji.
29:2.7 (320.11) 6. Centra systemu.
29:2.8 (320.12) 7. Centra niesklasyfikowane.
29:2.9 (321.1) Centra mocy, razem z Najwyższymi Dyspozytorami Mocy, są istotami obdarzonymi znaczną wolnością woli oraz swobodą działania. Wszystkie są wyposażone w osobowość Trzeciego Źródła i wykazują niekwestionowany, wolicjonalny charakter wysokiej klasy. Te centra, kierujące wszechświatowym systemem mocy, mają wysoki stopień inteligencji; są intelektem systemu mocy wielkiego wszechświata oraz tajemnicą techniki kontroli umysłu, w całej rozległej sieci dalekosiężnych funkcji Nadrzędnych Kontrolerów Fizycznych i Nadzorców Mocy Morontialnej.
29:2.10 (321.2) 1. Nadzorcy Najwyższych Centrów. Tych siedmiu partnerów i pomocników Najwyższych Dyspozytorów Mocy jest regulatorami głównych obwodów energii wielkiego wszechświata. Każdy nadzorca centrum ma swą siedzibę na jednym ze specjalnych światów Siedmiu Najwyższych Wykonawców i działa w bliskim związku z tymi koordynatorami spraw ogólnych wszechświata.
29:2.11 (321.3) Najwyżsi Dyspozytorzy Mocy oraz Nadzorcy Najwyższych Centrów działają jako jednostki, jak również zespołowo, w odniesieniu do wszystkich zjawisk kosmicznych poniżej poziomów „energii grawitacyjnej”. Kiedy działają wspólnie, czternaście tych istot jest tym dla mocy wszechświatowej, czym jest Siedmiu Najwyższych Wykonawców dla spraw ogólnych wszechświata i czym jest Siedem Duchów Nadrzędnych dla kosmicznego umysłu.
29:2.12 (321.4) 2. Centra Havony. Przed stworzeniem wszechświatów czasu i przestrzeni, centra mocy były niepotrzebne w Havonie, ale od tamtych, bardzo odległych czasów, milion centrów działa w kreacji centralnej a każde z nich nadzoruje tysiąc światów Havony. Tutaj, w Boskim wszechświecie, istnieje doskonała kontrola energii, stan, który nie występuje nigdzie indziej. Doskonałość regulacji energii jest ostatecznym celem wszystkich centrów mocy i kontrolerów fizycznych przestrzeni.
29:2.13 (321.5) 3. Centra superwszechświatowe. Tysiąc centrów mocy trzeciej klasy zajmuje olbrzymi obszar na sferze stołecznej każdego z siedmiu superwszechświatów. Trzy strumienie pierwotnej energii, każdy po dziesięć kategorii, przychodzą do tych centrów mocy, ale siedem wyspecjalizowanych i dobrze prowadzonych, choć niedoskonale kontrolowanych obwodów mocy wychodzi z miejsc ich wspólnego działania. To jest elektronowa organizacja mocy wszechświatowej.
29:2.14 (321.6) Cała energia objęta jest obwodem w rajskim cyklu, ale Dyspozytorzy Mocy Wszechświata kierują siłami-energiami Raju dolnego, tak jak zastają je przekształcone w działaniach przestrzennych wszechświata centralnego i superwszechświatów; przetwarzają i ukierunkowują te energie w kanały jej użytecznego i twórczego zastosowania. Jest różnica pomiędzy energią Havony a energiami superwszechświatów. Obciążenie mocy superwszechświata składa się z trzech stadiów energii, po dziesięć kategorii każda. To trojakie obciążenie energii rozpościera się w przestrzeni wielkiego wszechświata, podobne rozległemu, ruchomemu oceanowi energii, który ogarnia i zalewa wszystkie siedem superkreacji.
29:2.15 (321.7) Elektronowa organizacja mocy wszechświata funkcjonuje w siedmiu stadiach i wykazuje zróżnicowane reakcje na grawitację lokalną albo liniową. Ten siedmioraki obwód wychodzi od centrów mocy superwszechświatów i przenika każdą superkreację. Te wyspecjalizowane strumienie czasu i przestrzeni stanowią określone i umiejscowione ruchy energii, pobudzane i ukierunkowane dla specyficznych celów, tak jak Prąd Zatokowy działa jako wyodrębnione zjawisko pośród Oceanu Atlantyckiego.
29:2.16 (321.8) 4. Centra wszechświata lokalnego. W zarządzie każdego wszechświata lokalnego znajduje się sto centrów mocy czwartej klasy. Funkcjonują, aby zredukować i skądinąd zmodyfikować siedem obwodów mocy, emanujących z zarządu superwszechświata, tym samym dostosować je do użytku w konstelacjach i systemach. Centra mocy poświęcają jedynie marginalną uwagę lokalnym katastrofom astronomicznym w przestrzeni; zajmują się uporządkowanym ekspediowaniem rzeczywistej energii do podległych im konstelacji i systemów. Pomagają efektywnie Synom Stwórcom w późniejszym stadium organizacji wszechświata i uaktywniania energii. Centra te potrafią dostarczyć zintensyfikowanych torów energii, użytecznych w komunikacji międzyplanetarnej pomiędzy ważnymi punktami zamieszkałymi. Taki tor albo linia energii, czasami zwana też drogą energii, jest bezpośrednim obwodem energii, prowadzącym od jednego centrum mocy do drugiego, albo od jednego kontrolera fizycznego do innego. Jest to zindywidualizowany strumień energii, w przeciwieństwie do swobodnych ruchów niezróżnicowanej energii w przestrzeni.
29:2.17 (322.1) 5. Centra konstelacji. Dziesięć tych żywych centrów mocy przebywa w każdej konstelacji, funkcjonując jako dystrybutorzy energii do stu podległych systemów lokalnych. Od tych istot wychodzą linie mocy, służące do celów łączności i transportu oraz zasilania energią takich istot żywych, które dla podtrzymania życia muszą korzystać z pewnych form energii fizycznej. Jednak ani centra mocy, ani podlegli im kontrolerzy fizyczni, nie są skądinąd zainteresowani życiem jako strukturą funkcjonalną.
29:2.18 (322.2) 6. Centra systemu. Do każdego systemu lokalnego przydzielone jest na stałe Jedno Najwyższe Centrum Mocy. Te centra systemów rozprowadzają obwody mocy do zamieszkałych światów czasu i przestrzeni. Koordynują one działania podległych im kontrolerów fizycznych a oprócz tego funkcjonują w celu odpowiedniego rozprowadzania mocy w systemie lokalnym. Retransmisja obwodów na planety zależna jest od doskonałej koordynacji pewnych energii materialnych i skutecznej regulacji mocy fizycznej.
29:2.19 (322.3) 7. Centra niesklasyfikowane. Są to te centra, które funkcjonują w specyficznych sytuacjach lokalnych, ale nie na zamieszkałych planetach. Indywidualne światy podlegają kontroli Nadrzędnych Kontrolerów Fizycznych i przyjmują objęte obwodem linie mocy, rozsyłane przez centrum mocy ich systemu. Tylko te sfery, które mają niezwykłe powiązania energii, posiadają centra mocy klasy siódmej, działające jako balansjery albo regulatory energii. Te centra mocy, w każdym stadium ich działalności, są zupełnie równe tym, jakie działają w wyższych jednostkach kontroli, ale nawet jedno na milion ciało niebieskie nie ma takiej żywej organizacji mocy.
29:3.1 (322.4) Liczba Najwyższych Centrów Mocy, rozlokowanych w superwszechświatach, wraz z ich pomocnikami i podwładnymi, przekracza dziesięć miliardów. Są one wszystkie w doskonałej synchronizacji i pełnej łączności z ich rajskimi protoplastami – Siedmioma Najwyższymi Dyspozytorami Mocy. Kontrola mocy wielkiego wszechświata jest tym samym oddana pod opiekę i ukierunkowywana przez Siedem Duchów Nadrzędnych, które są stwórcami Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy.
29:3.2 (322.5) Najwyżsi Dyspozytorzy Mocy, wszyscy ich pomocnicy, asystenci i podwładni, nigdy nie mogą zostać zatrzymani ani nie podlegają żadnym trybunałom w całej przestrzeni; nie są też podporządkowani administracyjnemu kierownictwu, zarówno rządu superwszechświata – Pradawnym Czasu, jak i administracji wszechświata lokalnego – Synom Stwórcom.
29:3.3 (323.1) Centra i dyspozytorzy mocy zostali powołani do bytu przez dzieci Nieskończonego Ducha. Istoty te nie są związane z administracją Synów Bożych, chociaż współpracują z Synami Stwórcami w późniejszych epokach materialnej organizacji wszechświata. Centra mocy są jednak w pewien sposób blisko związane z kosmiczną kontrolą nadrzędną Istoty Najwyższej.
29:3.4 (323.2) Centra mocy i kontrolerzy fizyczni nie przechodzą szkolenia; wszyscy są stworzeni jako doskonali i są nieodmiennie doskonali w działaniu. Nigdy nie przechodzą od jednej funkcji do drugiej, zawsze służą zgodnie ze swym pierwotnym przydziałem. Ich zaszeregowanie nie podlega ewolucji a odnosi się to do wszystkich siedmiu sekcji obu klas.
29:3.5 (323.3) Nie mając przeszłego rozwoju, do którego mogliby wracać pamięcią, centra mocy i kontrolerzy fizyczni nigdy się nie bawią; są gruntownie praktyczni we wszystkich swych działaniach. Są zawsze na służbie; w systemie wszechświatowym nie dopuszcza się możliwości zakłócenia fizycznych linii energii; te istoty nie mogą nigdy, na ułamek sekundy, wypuścić z rąk bezpośredniego nadzoru obwodów energii czasu i przestrzeni.
29:3.6 (323.4) W całej kreacji, dyspozytorzy, centra i kontrolerzy mocy, nie mają do czynienia z niczym innym oprócz mocy, energii materialnej i częściowo materialnej; nie tworzą jej, ale ją przekształcają, wpływają na nią i ją ukierunkowują. Nie mają też nic zupełnie do czynienia z grawitacją materialną, za wyjątkiem przeciwstawiania się jej przyciągającej mocy. Ich stosunek do grawitacji jest w pełni negatywny.
29:3.7 (323.5) Centra mocy stosują rozległą skalę mechanizmów i metod koordynacji klasy materialnej, w połączeniu z żywymi mechanizmami różnorodnych, oddzielnych koncentracji energii. Każde indywidualne centrum mocy składa się dokładnie z miliona jednostek, sprawujących kontrolę funkcjonalną a te, przekształcające energię jednostki, nie są stacjonarne, tak jak organy życiowe ludzkiego ciała materialnego; te „życiowe organy” regulacji mocy są ruchome i prawdziwie kalejdoskopowe, gdy idzie o możliwości jakie posiadają.
29:3.8 (323.6) Wytłumaczenie tego, w jaki sposób te żywe istoty oddziałują na główne obwody energii wszechświatowej i jak je regulują, całkowicie przekracza moje możliwości. Gdybym dalej próbował informować was o tym, co dotyczy rozmiarów i funkcji tych gigantycznych i prawie doskonale sprawnych centrów mocy, mogłoby to tylko zwiększyć waszą dezorientację i konsternację. Są one zarówno żywe jak i „osobowe”, ale ich zrozumienie przekracza wasze możliwości.
29:3.9 (323.7) Poza Havoną, Najwyższe Centra Mocy działają tylko na specjalnie skonstruowanych (zaprojektowanych) sferach albo skądinąd na odpowiednio uformowanych ciałach w przestrzeni. Światy zaprojektowane są tak skonstruowane, że żywe centra mocy mogą działać jako wybiórcze przełączniki, ukierunkowując, modyfikując i koncentrując energie kosmiczne, jakie spływają na takie sfery. Nie mogą w ten sposób działać na zwyczajnym, ukształtowanym ewolucyjnie słońcu lub na planecie. Pewne ich grupy zajmują się ogrzewaniem oraz innymi materialnymi potrzebami specjalnych światów zarządu. I mogę również stwierdzić, że te klasy żywych osobowości mocy mają wiele wspólnego z rozprowadzaniem światła, które świeci nie dając ciepła, chociaż przekracza to zakres wiedzy Urantii. Nie tworzą one tego zjawiska, ale zajmują się jego rozprowadzaniem i ukierunkowaniem.
29:3.10 (323.8) Zadaniem centrów mocy i im podwładnych kontrolerów jest przetwarzanie wszystkich energii fizycznych w zorganizowanej przestrzeni. Pracują, używając trzech podstawowych strumieni, po dziesięć energii każdy. Stanowi to ładunek energetyczny zorganizowanej przestrzeni a to właśnie zorganizowana przestrzeń jest terenem ich działania. Dyspozytorzy Mocy Wszechświata nie mają w ogóle nic do czynienia z potężnym działaniem sił, występującym obecnie poza granicami siedmiu superwszechświatów.
29:3.11 (324.1) Centra mocy i kontrolerzy sprawują doskonałą kontrolę tylko nad siedmioma, z dziesięciu form energii, które zawiera każdy podstawowy strumień wszechświata; te formy, które częściowo lub całkowicie są wyłączone spod ich kontroli, muszą reprezentować nieprzewidywalne domeny przejawów energii, zdominowane przez Absolut Nieuwarunkowany. Czy rozciągają oni swój wpływ na pierwotne siły tego Absolutu? Nie jesteśmy powiadomieni o takich funkcjach, aczkolwiek istnieją pewne nikłe dowody, na podstawie których możemy sądzić, że niektórzy kontrolerzy fizyczni czasem reagują automatycznie na pewne impulsy Absolutu Wszechświatowego.
29:3.12 (324.2) Te żywe mechanizmy mocy nie są świadomie związane z zasadniczą, wszechświatową kontrolą nadrzędną energii, sprawowaną przez Absolut Nieuwarunkowany, przypuszczamy jednak, że ich cały i prawie doskonały schemat kierowania mocą jest w pewien, nieznany sposób, podporządkowany obecności tej supergrawitacji. W dowolnej, lokalnej sytuacji, związanej z energią, centra i kontrolerzy panują prawie całkowicie, ale zawsze są świadomi superenergetycznej obecności i nierozpoznawalnego funkcjonowania Absolutu Nieuwarunkowanego.
29:4.1 (324.3) Istoty te są przemieszczającymi się podwładnymi Najwyższych Centrów Mocy. Kontrolerzy fizyczni obdarzeni są takimi możliwościami przekształcania indywidualności, że mogą przemieszczać się w niezwykły sposób, potrafią przemierzać przestrzeń lokalną z prędkościami zbliżonymi do prędkości lotu Samotnych Posłańców. Ale podobnie jak wszyscy inni podróżnicy przestrzenni potrzebują pomocy, zarówno swych kolegów jak i pewnych innych rodzajów istot, przy przezwyciężaniu działania grawitacji i oporu bezwładności podczas odlotu ze sfery materialnej.
29:4.2 (324.4) Nadrzędni Kontrolerzy Fizyczni służą w całym wielkim wszechświecie. Zarządzani są bezpośrednio z Raju, przez Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy, aż do zarządów superwszechświatów, skąd są kierowani i rozdzielani przez Radę Równowagi, czyli wysokich komisarzy mocy z personelu Pomocniczych Nadrzędnych Organizatorów Siły, rozesłanych przez Siedem Duchów Nadrzędnych. Ci wysocy komisarze upoważnieni są do interpretacji odczytów i zapisów nadrzędnych frandalanków, żywych instrumentów, które pokazują ciśnienie mocy i ładunek energii całego superwszechświata.
29:4.3 (324.5) Podczas gdy obecność Rajskich Bóstw spowija wielki wszechświat i rozciąga się na okręg wieczności, wpływ każdego z Siedmiu Duchów Nadrzędnych ogranicza się do pojedynczego superwszechświata. Istnieje wyraźne oddzielenie energii i separacja obwodów mocy pomiędzy każdą z siedmiu superkreacji; zatem muszą w nich panować i panują zindywidualizowane metody kontroli.
29:4.4 (324.6) Nadrzędni Kontrolerzy Fizyczni są bezpośrednim potomstwem Najwyższych Centrów Mocy a składają się z następujących kategorii:
29:4.5 (324.7) 1. Pomocniczy dyspozytorzy mocy.
29:4.6 (324.8) 2. Kontrolerzy mechaniczni.
29:4.7 (324.9) 3. Przetwarzacze energii.
29:4.8 (325.1) 4. Przekaźnicy energii.
29:4.9 (325.2) 5. Pierwotni gromadzący.
29:4.10 (325.3) 6. Wtórni rozdzielający.
29:4.11 (325.4) 7. Frandalancy i chronoldecy.
29:4.12 (325.5) Nie wszystkie te klasy są osobami, w sensie posiadania indywidualnej możliwości wyboru. Szczególnie cztery ostatnie grupy wydają się reagować zupełnie automatycznie i mechanicznie na impulsy swych przełożonych oraz na zaistniałe warunki energii. Aczkolwiek reakcje takie wydają się być zupełnie mechaniczne, jednak tak nie jest; może wydawać się, że są automatami, ale wszyscy wykazują zróżnicowane działanie inteligencji.
29:4.13 (325.6) Osobowość niekoniecznie musi iść w parze z umysłem. Umysł może myśleć nawet wtedy, gdy pozbawiony jest wszelkich możliwości wyboru, jak u licznych niższych typów zwierząt oraz u niektórych, podporządkowanych kontrolerów fizycznych. Wielu spośród bardziej automatycznych regulatorów mocy fizycznej nie jest osobami, w żadnym znaczeniu tego słowa. Nie posiadają woli i niezależności decyzji, będąc całkowicie podporządkowani mechanicznej doskonałości projektu stworzonego dla zadań im przydzielonych. Tym niemniej wszyscy oni są istotami bardzo inteligentnymi.
29:4.14 (325.7) Kontrolerzy fizyczni zajmują się głównie dopasowywaniem podstawowych energii, nie odkrytych na Urantii. Te nieznane energie są bardzo ważne dla międzyplanetarnego systemu transportu oraz pewnych metod komunikacji. Kiedy kładziemy linie energii, aby przekazywać odpowiedniki dźwięku lub poszerzoną wizję, żywi kontrolerzy fizyczni i ich towarzysze stosują te nie odkryte formy energii. Te same energie używane są również, od czasu do czasu, przez istoty pośrednie w ich rutynowej pracy.
29:4.15 (325.8) 1. Pomocniczy dyspozytorzy mocy. Tym zdumiewająco operatywnym istotom powierzono rozdzielanie i rozsyłanie wszystkich poleceń Nadrzędnych Kontrolerów Fizycznych, zgodnie z ciągle zmiennymi potrzebami stale przeobrażającego się statusu energii danych domen. Ogromne rezerwy kontrolerów fizycznych utrzymywane są na światach zarządu mniejszych sektorów a z tych punktów zgrupowania są oni okresowo rozsyłani, przez pomocniczych dyspozytorów mocy, do zarządów wszechświatów, konstelacji, systemów oraz do poszczególnych planet. Przydzieleni w ten sposób kontrolerzy fizyczni tymczasowo podlegają nakazom boskich wykonawców z komisji rozjemczych, ale poza tym odpowiedzialni są tylko przed swymi pomocniczymi dyspozytorami oraz Najwyższymi Centrami Mocy.
29:4.16 (325.9) Trzy miliony pomocniczych dyspozytorów mocy przydzielone jest do każdego z mniejszych sektorów Orvontonu, co razem daje trzy miliardy tych wyjątkowo operatywnych istot w superwszechświecie. Utrzymują oni swe rezerwy na tych samych światach mniejszych sektorów, gdzie służą również jako instruktorzy dla wszystkich poznających metody techniki inteligentnej kontroli energii i jej przeobrażania.
29:4.17 (325.10) Dyspozytorzy ci mają okresy służby administracyjnej w mniejszych sektorach, na przemian z równymi im okresami służby inspekcyjnej dla domen przestrzeni. Przynajmniej jeden tymczasowy inspektor zawsze przebywa w każdym systemie lokalnym i ma swą główną siedzibę na jego sferze stołecznej. Utrzymują oni całe to rozległe skupisko energii żywej w harmonijnej synchronizacji.
29:4.18 (325.11) 2. Kontrolerzy mechaniczni. Są to wyjątkowo wszechstronni i ruchliwi asystenci pomocniczych dyspozytorów mocy. Wiele bilionów tych istot jest przydzielonych do Ensy, waszego mniejszego sektora. Istoty te zwane są kontrolerami mechanicznymi, gdyż są one zupełnie podporządkowane swym zwierzchnikom, całkowicie podległe woli pomocniczych dyspozytorów mocy. Tym niemniej są to, same w sobie, istoty bardzo inteligentne a ich praca, choć mechaniczna i praktycznie nieodłączna ich naturze, wykonywana jest sprawnie.
29:4.19 (326.1) Ze wszystkich Nadrzędnych Kontrolerów Fizycznych, przydzielonych do światów zamieszkałych, największą moc mają kontrolerzy mechaniczni. Posiadając żywe wyposażenie antygrawitacyjne, znacznie większe niż u wszystkich innych istot, każdy kontroler posiada przeciwwagę grawitacyjną równą jedynie tej, jaką ma ogromna sfera wirująca z gigantyczną prędkością. Dziesięciu tych kontrolerów przebywa teraz na Urantii a jedną z najważniejszych rzeczy, jakie robią na tej planecie, jest ułatwianie odlotu transportom seraficznym. W czasie takiej akcji cała dziesiątka kontrolerów mechanicznych działa równocześnie, podczas gdy bateria tysiąca przekaźników energii daje wyjściową prędkość lotu seraficznego.
29:4.20 (326.2) Kontrolerzy mechaniczni są specjalistami w ukierunkowywaniu przepływu energii i koncentrowaniu jej w specjalne strumienie czy obwody. Te wspaniałe istoty mają wiele do czynienia z segregacją, ukierunkowywaniem i wzmacnianiem energii fizycznych oraz z wyrównywaniem ciśnień obwodów międzyplanetarnych. Są mistrzami w operowaniu dwudziestu jeden, z trzydziestu energii fizycznych kosmosu, składających się na ładunek mocy superwszechświata. Potrafią także wiele zrobić, gdy idzie o ukierunkowanie i kontrolę sześciu z dziewięciu bardziej subtelnych form energii fizycznej. Umieszczając tych kontrolerów w technicznie odpowiednim związku wzajemnym i w powiązaniu z pewnymi centrami mocy, pomocniczy dyspozytorzy mocy potrafią dokonać niewiarygodnych zmian w dostosowaniu mocy i kontroli energii.
29:4.21 (326.3) Nadrzędni Kontrolerzy Fizyczni często działają w zestawach po kilkuset, po kilka tysięcy a nawet po kilka milionów, a poprzez zmianę swych pozycji oraz formacji mogą kontrolować energię zbiorowo, jak również indywidualnie. Mogą, odpowiednio do zmiennych potrzeb, wzmocnić i przyspieszyć ilość energii oraz jej ruch albo zatrzymać, skondensować i opóźnić strumienie energii. Wpływają na przekształcenia energii i mocy w pewnym sensie tak, jak czynnik zwany katalizatorem przyspiesza reakcje chemiczne. Działają dzięki zdolnościom wrodzonym i we współpracy z Najwyższymi Centrami Mocy.
29:4.22 (326.4) 3. Przetwarzacze energii. Ilość tych istot w superwszechświecie jest wręcz niewiarygodna. W samej Satanii jest ich prawie milion a na jeden zamieszkały świat przypada zazwyczaj ich setka.
29:4.23 (326.5) Przetwarzacze energii są wspólnym wytworem Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy i Siedmiu Nadzorców Centrów. Zaliczają się do bardziej osobowych klas kontrolerów fizycznych a za wyjątkiem tego okresu, gdy pomocniczy dyspozytor mocy przebywa na zamieszkałym świecie, przetwarzacze sprawują władzę. Są oni planetarnymi inspektorami wszystkich odlatujących transportów seraficznych. Wszystkie klasy życia niebiańskiego mogą korzystać z mniej osobowych klas kontrolerów fizycznych tylko w powiązaniu z bardziej osobowymi klasami, z pomocniczymi dyspozytorami i przetwarzaczami energii.
29:4.24 (326.6) Ci przetwarzacze są potężnymi i efektywnymi, żywymi przełącznikami, mogącymi umiejscowić się w zgodzie albo w opozycji do danego rozmieszczenia czy ukierunkowania mocy. Są także bardzo efektywni w swych działaniach, kiedy izolują planetę od potężnych strumieni energii, płynących między gigantycznymi sąsiadami planetarnymi i gwiezdnymi. Dzięki swym właściwościom przeobrażania energii, bardzo dobrze spełniają ważne zadanie utrzymywania wszechświatowego balansu energii czy równowagi mocy. Raz wydają się pochłaniać czy magazynować energię, innym razem wydają się wydzielać energię albo ją wyzwalać. Przetwarzacze potrafią powiększać albo redukować potencjał „magazynu-baterii” energii żywych i martwych w poszczególnych domenach. Mają oni jednak do czynienia tylko z energiami fizycznymi lub częściowo materialnymi; nie działają bezpośrednio w domenach życia, jak również nie przekształcają form istot żywych.
29:4.25 (327.1) Pod pewnymi względami przetwarzacze energii są najbardziej niezwykłymi i tajemniczymi ze wszystkich, częściowo materialnych istot żywych. W pewien, nieznany sposób, są fizycznie zróżnicowani a przez rozmaitość ich wspólnych związków mogą wywierać przemożny wpływ na energię, która przepływa poprzez ich połączone obecności. Stan domen fizycznych wydaje się ulegać przekształceniu w wyniku ich umiejętnych operacji. Mogą zmieniać i zmieniają fizyczne formy energii kosmicznych. Z pomocą swych kolegów, kontrolerów, potrafią rzeczywiście zmienić formę i potencjał dwudziestu siedmiu, z trzydziestu energii fizycznych - ładunku mocy superwszechświata. To, że ich kontrola nie obejmuje trzech z tych energii, dowodzi, że nie są czynnikami Absolutu Nieuwarunkowanego.
29:4.26 (327.2) Cztery pozostałe grupy Nadrzędnych Kontrolerów Fizycznych raczej nie są osobami, według każdej możliwej do przyjęcia definicji tego słowa. Ci przekaźnicy, gromadzący, rozdzielający oraz frandalancy są całkowicie automatyczni w swych reakcjach, tym niemniej są inteligentni w każdym tego słowa znaczeniu. Nasza wiedza o tych wspaniałych bytach jest bardzo ograniczona, gdyż nie możemy się z nimi porozumiewać. Wydaje się, że rozumieją język danej domeny, ale nie potrafią porozumiewać się z nami. Wygląda na to, że potrafią dobrze odbierać nasze informacje, ale zupełnie nie potrafią odpowiadać.
29:4.27 (327.3) 4. Przekaźnicy energii. Istoty te działają głównie, choć niewyłącznie, w warunkach planetarnych. Są wspaniałymi dyspozytorami energii, jak to widać na poszczególnych światach.
29:4.28 (327.4) Gdy energia ma być skierowana do nowego obwodu, przekaźnicy rozlokowują się liniowo, wzdłuż zakładanej drogi energii i mocą swych unikalnych atrybutów przyciągania energii mogą istotnie wywołać coraz większy przepływ energii w pożądanym kierunku. Robią to dokładnie tak, jak pewne metalowe obwody kierują przepływem określonych form energii elektrycznej; a są żywymi nadprzewodnikami dla więcej niż połowy z trzydziestu form energii fizycznej.
29:4.29 (327.5) Przekaźnicy tworzą sprawnie działające połączenia, które skutecznie ożywiają słabnące strumienie wyspecjalizowanej energii, przepływającej od planety do planety i od stacji do stacji na poszczególnej planecie. Mogą wykryć takie strumienie, które są zbyt słabe, aby mogły być rozpoznane przez jakikolwiek inny typ istot żywych i mogą tak wzmocnić te energie, że wiadomość im towarzysząca stanie się doskonale zrozumiała. Ich służba jest nieoceniona dla odbiorców transmisji.
29:4.30 (327.6) Przekaźnicy energii mogą pracować ze wszystkimi formami przekazywalnej percepcji; mogą sprawić, że odległa scena będzie „widzialna” jak również odległy dźwięk „słyszalny”. W sytuacjach krytycznych zabezpieczają linie komunikacji w systemach lokalnych i na poszczególnych planetach. Z ich usług muszą korzystać praktycznie wszystkie istoty, aby porozumiewać się poza regularnie ustanowionymi obwodami.
29:4.31 (327.7) Te istoty, razem z przetwarzaczami energii, są nieodzowne dla podtrzymywania śmiertelnego bytu na światach posiadających ubogą atmosferę i stanowią integralną część procedury życia na planetach bez oddychania.
29:4.32 (328.1) 5. Pierwotni gromadzący. Te interesujące i wartościowe byty są mistrzowskimi konserwatorami i opiekunami energii. Tak jak roślina w pewnym sensie gromadzi światło słoneczne, tak te żywe organizmy gromadzą energię w tym czasie, gdy występują jej nadwyżki. Działają na gigantyczną skalę, przekształcając energie kosmiczne w stan fizyczny nieznany na Urantii. Potrafią także prowadzić te przekształcenia aż do punktu wytworzenia pewnych, prymitywnych jednostek egzystencji materialnej. Istoty te działają po prostu przez swą obecność. Nie wyczerpują się w żadnej mierze ani się nie uszczuplają tą funkcją; działają jak żywe czynniki katalityczne.
29:4.33 (328.2) Podczas okresów niedoboru, są one upoważnione do wyzwalania tych nagromadzonych energii. Jednak wasza wiedza o energii i materii nie jest wystarczająco zaawansowana, aby wam wyjaśnić procedurę tego stadium ich pracy. Zawsze działają w zgodzie z powszechnymi prawami, operując atomami, elektronami i ultimatonami oraz oddziałując na nie, podobnie jak wy manewrujecie czcionkami z takim wynikiem, że te same symbole alfabetyczne opowiadają bardzo różne historie.
29:4.34 (328.3) Gromadzący są pierwszą grupą życia, jaka pojawia się na kształtującej się sferze materialnej i mogą funkcjonować w temperaturach, które uznalibyście za zupełnie nieodpowiednie dla podtrzymania egzystencji istot żywych. Reprezentują tą klasę życia, której ludzka wyobraźnia nie potrafi zrozumieć. Razem ze swymi współpracownikami, rozdzielającymi, są wśród wszystkich istot inteligentnych najmniej samodzielni.
29:4.35 (328.4) 6. Wtórni rozdzielający. Porównując z pierwotnymi gromadzącymi, istoty te działają odwrotnie, będąc wyposażone w gigantyczne właściwości antygrawitacyjne. Nigdy nie ma najmniejszego niebezpieczeństwa, że mogą się wyczerpać specjalne czy zmodyfikowane formy energii fizycznej, na światach lokalnych czy w systemach lokalnych, gdyż te żywe organizmy wyposażone są w unikalną moc uwalniania nieograniczonych zasobów energii. Zajmują się głównie wyprowadzaniem formy energii mało znanej na Urantii, z formy materii jeszcze mniej rozpoznanej. Są prawdziwymi alchemikami przestrzeni i cudotwórcami czasu. Jednak w czasie dokonywania wszystkich tych cudów, nigdy nie przekraczają rozporządzeń Kosmicznej Najwyższości.
29:4.36 (328.5) 7. Frandalancy. Istoty te są wspólnym wytworem wszystkich trzech klas istot kontrolujących energię: pierwotnych i wtórnych organizatorów siły oraz dyspozytorów mocy. Frandalancy są najliczniejsi ze wszystkich Nadrzędnych Kontrolerów Fizycznych; w samej tylko Satanii ich liczba przekracza waszą wyobraźnię numeryczną. Stacjonują na światach zamieszkałych i zawsze są przydzielani do wyższych klas kontrolerów fizycznych. Działają na przemian, tak we wszechświecie centralnym i superwszechświatach, jak i w domenach przestrzeni zewnętrznej.
29:4.37 (328.6) Frandalancy stwarzani są w trzydziestu grupach, po jednej dla każdej podstawowej formy siły wszechświatowej i działają wyłącznie jako żywe i automatyczne mierniki obecności, ciśnienia i prędkości. Te żywe barometry zajmują się wyłącznie automatyczną i bezbłędną rejestracją stanu wszystkich form siły-energii. Dla wszechświata fizycznego są tym, czym jest rozległy mechanizm odzwierciedlania dla wszechświata umysłowego. Frandalancy, którzy rejestrują czas w dodatku do ilościowej i jakościowej obecności energii, zwani są chronoldekami.
29:4.38 (328.7) Uważam, że frandalancy są inteligentni, jednak nie mogę zaszeregować ich inaczej jak do kategorii żywych maszyn. Jedyny sposób, w jaki mogę mniej więcej przybliżyć wam zrozumienie tych żywych mechanizmów, to porównanie ich do waszych wynalazków mechanicznych, które działają ze zbliżoną nieomal do inteligencji precyzją i dokładnością. Potem, jeśli możecie wyobrazić sobie te istoty, nakreślcie je w waszej wyobraźni w takim rozwinięciu, żebyście mogli zrozumieć, że w wielkim wszechświecie mamy naprawdę inteligentne i żywe mechanizmy (byty), które mogą wykonywać najbardziej skomplikowane zadania, z najbardziej zdumiewającymi obliczeniami włącznie, robionymi z jeszcze większą finezją i dokładnością, nawet z ostatecznością precyzji.
29:5.1 (329.1) Organizatorzy siły mieszkają w Raju, ale działają w całym wszechświecie nadrzędnym, dokładniej w domenach przestrzeni niezorganizowanej. Te nadzwyczajne istoty nie są ani stwórcami ani stworzonymi a służą w dwóch wielkich grupach:
29:5.2 (329.2) 1. Pierwotni Wynikowi Nadrzędni Organizatorzy Siły.
29:5.3 (329.3) 2. Pomocniczy Transcendentalni Nadrzędni Organizatorzy Siły.
29:5.4 (329.4) Te dwie wspaniałe klasy organizatorów siły podstawowej pracują wyłącznie pod nadzorem Architektów Wszechświata Nadrzędnego a obecnie nie działają zbyt szeroko w granicach wielkiego wszechświata.
29:5.5 (329.5) Pierwotni Nadrzędni Organizatorzy Siły są organizatorami pierwotnych czy podstawowych przestrzeni-sił Absolutu Nieuwarunkowanego; są stwórcami mgławic. Są żywymi inspiratorami przestrzennych cyklonów energii i ich wczesnymi organizatorami oraz tymi, którzy kierują takimi gigantycznymi zjawiskami. Organizatorzy siły przeobrażają siłę podstawową (preenergię nie reagującą na bezpośrednią grawitację Raju) w pierwotną albo siłową energię, energię przeobrażoną od punktu wyłącznego uchwytu Absolutu Nieuwarunkowanego do punktu uchwytu grawitacji Wyspy Raj. Po tym zastępują ich pomocniczy organizatorzy siły, którzy kontynuują proces przeobrażania energii od stadium pierwotnego poprzez wtórne, czyli stadium grawitacji-energii.
29:5.6 (329.6) Kiedy plan stworzenia wszechświata lokalnego jest zrealizowany, kiedy przybywa Syn Stwórca, Pomocniczy Nadrzędni Organizatorzy Siły ustępują miejsca klasom dyspozytorów mocy, działającym w superwszechświecie ich astronomicznej jurysdykcji. Jednak pod nieobecność takich planów, pomocniczy organizatorzy pozostają bezterminowo odpowiedzialni za te materialne kreacje dokładnie tak, jak działają teraz w przestrzeni zewnętrznej.
29:5.7 (329.7) Nadrzędni Organizatorzy Siły wytrzymują temperatury i działają w warunkach fizycznych, które byłyby nie do zniesienia nawet dla wszechstronnych centrów mocy i kontrolerów fizycznych z Orvontonu. Spośród innych rodzajów istot objawionych, tylko Samotni Posłańcy i Natchnione Duchy Trójcy mogą funkcjonować w domenach przestrzeni zewnętrznej.
29:5.8 (329.8) [Nadzorowane przez Wszechświatowego Cenzora, działającego z upoważnienia Pradawnych Czasu z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 30
30:0.1 (330.1) OSOBOWOŚCI oraz byty inne niż osobowe, działające teraz w Raju i w wielkim wszechświecie, obejmują prawie nieograniczoną liczbę istot żywych. Nawet liczba głównych klas i typów, bez uwzględniania niezliczonych podtypów i odmian, mogłaby oszołomić ludzką wyobraźnię. Wskazane jest jednak przedstawienie co nieco z dwu podstawowych klasyfikacji istot żywych – wyciągu z klasyfikacji Raju oraz skrótu z Rejestru Osobowości Uversy.
30:0.2 (330.2) Sformułowanie wyczerpującej i konsekwentnej klasyfikacji osobowości wielkiego wszechświata jest niemożliwe, gdyż nie wszystkie grupy są objawione. Aby przeprowadzić systematyczną klasyfikację wszystkich grup, potrzeba by licznych dalszych przekazów, zawierających kolejne objawienia. Takie konceptualne rozszerzenie byłoby raczej niewskazane, gdyż pozbawiłoby myślących śmiertelników bodźca dla twórczych domysłów na tysiące kolejnych lat, tego bodźca, którego dostarczają częściowo objawione idee. Jest znacznie lepiej, żeby człowiek nie dostał nadmiernego objawienia – wygasza ono wyobraźnię.
30:1.1 (330.3) Istoty żywe klasyfikowane są w Raju zgodnie z wrodzonymi i nabytymi relacjami do Rajskich Bóstw. Podczas wielkich zgromadzeń wszechświata centralnego i superwszechświatów, ich uczestnicy są często grupowani zgodnie ze swym pochodzeniem: ci, którzy mają trójjedne pochodzenie czy dostąpili Trójcy, ci o podwójnym pochodzeniu i ci o pochodzeniu pojedynczym. Trudno jest wytłumaczyć śmiertelnemu umysłowi rajską klasyfikację istot żywych, upoważnieni jesteśmy jednak przedstawić, co następuje:
30:1.2 (330.4) I. ISTOTY O TRÓJJEDNYM POCHODZENIU. Istoty stworzone przez wszystkie trzy Rajskie Bóstwa, albo działające jako takie, albo jako Trójca, wraz z Utrójcowionym Korpusem, które to określenie odnosi się do wszystkich grup istot utrójcowionych, objawionych i nie objawionych.
30:1.3 (330.5) A. Duchy Najwyższe.
30:1.4 (330.6) 1. Siedem Duchów Nadrzędnych.
30:1.5 (330.7) 2. Siedmiu Najwyższych Wykonawców.
30:1.6 (330.8) 3. Siedem Klas Duchów Zwierciadlanych.
30:1.7 (330.9) B. Niezmienni Synowie Trójcy.
30:1.8 (330.10) 1. Utrójcowione Tajemnice Najwyższości.
30:1.9 (330.11) 2. Wieczni Czasu.
30:1.10 (330.12) 3. Pradawni Czasu.
30:1.11 (330.13) 4. Doskonalący Czasu.
30:1.12 (331.1) 5. Niedawni Czasu.
30:1.13 (331.2) 6. Jednoczący Czasu.
30:1.14 (331.3) 7. Wierni Czasu.
30:1.15 (331.4) 8. Perfektorzy Mądrości.
30:1.16 (331.5) 9. Niebiańscy Radcy.
30:1.17 (331.6) 10. Wszechświatowi Cenzorzy.
30:1.18 (331.7) C. Istoty pochodzące od Trójcy oraz utrójcowione.
30:1.19 (331.8) 1. Nauczyciele-Synowie Trójcy.
30:1.20 (331.9) 2. Natchnione Duchy Trójcy.
30:1.21 (331.10) 3. Mieszkańcy Havony.
30:1.22 (331.11) 4. Obywatele Raju.
30:1.23 (331.12) 5. Nie objawione istoty pochodzące od Trójcy.
30:1.24 (331.13) 6. Nie objawione istoty utrójcowione przez Bóstwo.
30:1.25 (331.14) 7. Utrójcowieni Synowie Dostąpienia.
30:1.26 (331.15) 8. Utrójcowieni Synowie Wyboru.
30:1.27 (331.16) 9. Utrójcowieni Synowie Perfekcji.
30:1.28 (331.17) 10. Synowie utrójcowieni przez stworzonych.
30:1.29 (331.18) II. ISTOTY O PODWÓJNYM POCHODZENIU. Istoty pochodzące od dowolnych dwóch Rajskich Bóstw albo skądinąd stworzone przez jakiekolwiek dwie istoty, pochodzące bezpośrednio czy pośrednio od Rajskich Bóstw.
30:1.30 (331.19) A. Klasy zstępujące.
30:1.31 (331.20) 1. Synowie Stwórcy.
30:1.32 (331.21) 2. Synowie-Arbitrzy.
30:1.33 (331.22) 3. Gwiazdy Jasne i Poranne.
30:1.34 (331.23) 4. Ojcowie Melchizedecy.
30:1.35 (331.24) 5. Melchizedecy.
30:1.36 (331.25) 6. Vorondadecy.
30:1.37 (331.26) 7. Lanonandecy.
30:1.38 (331.27) 8. Gwiazdy Błyszczące Wieczorne.
30:1.39 (331.28) 9. Archaniołowie.
30:1.40 (331.29) 10. Nosiciele Życia.
30:1.41 (331.30) 11. Nie objawieni Wszechświatowi Pomocnicy.
30:1.42 (331.31) 12. Nie objawieni Synowie Boga.
30:1.43 (331.32) B. Klasy niezmienne.
30:1.44 (331.33) 1. Abandonterzy.
30:1.45 (331.34) 2. Susaci.
30:1.46 (331.35) 3. Univitaci.
30:1.47 (331.36) 4. Spirongi.
30:1.48 (331.37) 5. Nie objawione istoty o podwójnym pochodzeniu.
30:1.49 (331.38) C. Klasy wznoszące się.
30:1.50 (331.39) 1. Zespoleni z Dostrajaczem śmiertelnicy.
30:1.51 (331.40) 2. Zespoleni z Synem śmiertelnicy.
30:1.52 (331.41) 3. Zespoleni z Duchem śmiertelnicy.
30:1.53 (331.42) 4. Pośredni transponowani.
30:1.54 (331.43) 5. Nie objawione istoty wznoszące się.
30:1.55 (332.1) III. ISTOTY O POJEDYNCZYM POCHODZENIU. Są to te istoty, które pochodzą od dowolnego, pojedynczego Rajskiego Bóstwa, albo skądinąd stworzone są przez jakąkolwiek istotę, pochodzącą bezpośrednio lub pośrednio od Rajskich Bóstw.
30:1.56 (332.2) A. Duchy Najwyższe.
30:1.57 (332.3) 1. Posłańcy Grawitacji.
30:1.58 (332.4) 2. Siedem Duchów Orbit Havony.
30:1.59 (332.5) 3. Dwunastoracy Przyboczni Orbit Havony.
30:1.60 (332.6) 4. Pomocnicy-Wyobrażenia Zwierciadlane.
30:1.61 (332.7) 5. Matki Duchy wszechświatów.
30:1.62 (332.8) 6. Siedmiorakie przyboczne umysły-duchy.
30:1.63 (332.9) 7. Nie objawione istoty pochodzące od Bóstwa.
30:1.64 (332.10) B. Klasy wznoszące się.
30:1.65 (332.11) 1. Uosobieni Dostrajacze.
30:1.66 (332.12) 2. Wznoszący się Synowie Materialni.
30:1.67 (332.13) 3. Ewolucyjni serafini.
30:1.68 (332.14) 4. Ewolucyjni cherubini.
30:1.69 (332.15) 5. Nie objawione istoty wznoszące się.
30:1.70 (332.16) C. Rodzina Nieskończonego Ducha.
30:1.71 (332.17) 1. Samotni Posłańcy.
30:1.72 (332.18) 2. Nadzorcy Obwodów Wszechświata.
30:1.73 (332.19) 3. Kierownicy Spisu.
30:1.74 (332.20) 4. Personalni Pomocnicy Nieskończonego Ducha.
30:1.75 (332.21) 5. Inspektorzy Pomocniczy.
30:1.76 (332.22) 6. Przydzieleni Strażnicy.
30:1.77 (332.23) 7. Przewodnicy Absolwentów.
30:1.78 (332.24) 8. Servitale Havony.
30:1.79 (332.25) 9. Wszechświatowi Rozjemcy.
30:1.80 (332.26) 10. Morontiańscy Towarzysze.
30:1.81 (332.27) 11. Supernafini.
30:1.82 (332.28) 12. Sekonafini.
30:1.83 (332.29) 13. Tertiafini.
30:1.84 (332.30) 14. Omniafini.
30:1.85 (332.31) 15. Serafini.
30:1.86 (332.32) 16. Cherubini i sanobini.
30:1.87 (332.33) 17. Nie objawione istoty pochodzące od Ducha.
30:1.88 (332.34) 18. Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy.
30:1.89 (332.35) 19. Najwyższe Centra Mocy.
30:1.90 (332.36) 20. Nadrzędni Kontrolerzy Fizyczni.
30:1.91 (332.37) 21. Nadzorcy Mocy Morontialnej.
30:1.92 (332.38) IV. WYNIKAJĄCE ISTOTY TRANSCENDENTALNE. W Raju znaleźć można rozległy zastęp istot transcendentalnych, których pochodzenia nie objawia się zazwyczaj wszechświatom czasu i przestrzeni, zanim wszechświaty te nie zostaną ustanowione w światłości i życiu. Transcendentalni nie są ani stwórcami ani stworzonymi, są to wynikające dzieci boskości, ostateczności i wieczności. „Wynikowcy” nie są skończeni ani nieskończeni – są absoniczni a absoniczność nie jest ani nieskończonością ani absolutnością.
30:1.93 (333.1) Ci nie stworzeni i nie-stwórcy są zawsze lojalni wobec Rajskiej Trójcy i posłuszni Ostatecznemu. Istnieją na czterech ostatecznych poziomach działania osobowości i funkcjonują na siedmiu poziomach absonitu, w dwunastu wielkich działach, składających się z tysiąca głównych grup roboczych, po siedem klas każda. Istoty wynikające obejmują następujące klasy:
30:1.94 (333.2) 1. Architekci Wszechświata Nadrzędnego.
30:1.95 (333.3) 2. Transcendentalni Rejestratorzy.
30:1.96 (333.4) 3. Inni Transcendentalni.
30:1.97 (333.5) 4. Pierwotni Wynikowi Nadrzędni Organizatorzy Siły.
30:1.98 (333.6) 5. Pomocniczy Transcendentalni Nadrzędni Organizatorzy Siły.
30:1.99 (333.7) Bóg, jako superosoba – wynika, Bóg, jako osoba – stwarza, Bóg, jako przedosoba – rozdziela się; i taki jego fragment, Dostrajacz, sam z siebie rozwija duchową duszę na bazie materialnego i śmiertelnego umysłu, zgodnie z wyborem wolnej woli tej osobowości, która została nadana śmiertelnej istocie ojcowskim aktem Boga jako Ojca.
30:1.100 (333.8) V. ROZDROBNIONE BYTY BÓSTWA. Najlepszym, typowym przykładem tej klasy żywego bytu, która ma swój początek w Ojcu Wszechświatowym, są Dostrajacze Myśli; aczkolwiek te byty stanowczo nie są jedyną fragmentacją przedosobowej rzeczywistości Pierwszego Źródła i Centrum. Funkcje fragmentów innych niż Dostrajacze są różnorodne i mało znane. Zespolenie z Dostrajaczem, czy z innym podobnym fragmentem, robi ze stworzonego istotę zespoloną z Ojcem.
30:1.101 (333.9) Należy tutaj wspomnieć o rozdrobnieniach przedumysłowego ducha Trzeciego Źródła i Centrum, chociaż są one raczej nieporównywalne z fragmentami Ojca. Byty takie różnią się znacznie od Dostrajaczy; nie mieszkają jako takie na Spiritingtonie, nie biegną jako takie obwodami grawitacji umysłu, nie zamieszkują również istot śmiertelnych podczas ich życia w ciele. Nie są one przedosobowe w takim sensie jak Dostrajacze, ale fragmenty przedumysłowego ducha nadawane są pewnym, żyjącym wiecznie śmiertelnikom a późniejsze zespolenie z nimi tworzy śmiertelników zespolonych z Duchem, w przeciwieństwie do śmiertelników zespolonych z Dostrajaczem.
30:1.102 (333.10) Jeszcze trudniejszy do opisania jest zindywidualizowany duch Syna Stwórcy, z którym zjednoczenie tworzy zespolonego z Synem śmiertelnika. A są jeszcze inne fragmentacje Bóstwa.
30:1.103 (333.11) VI. ISTOTY SUPEROSOBOWE. Istnieje rozległy zastęp istot boskiego pochodzenia, innych niż osobowe, pełniących różnorodne służby we wszechświecie wszechświatów. Niektóre z tych istot są mieszkańcami światów Syna w Raju; innych, tak jak superosobowych reprezentantów Wiecznego Syna, spotyka się gdzie indziej. O większości tych istot nie wspomina się w tych narracjach i byłoby zupełnie daremne próbować je opisać istotom osobowym.
30:1.104 (333.12) VII. KLASY NIE ZASZEREGOWANE I NIE OBJAWIONE. W obecnym wieku wszechświata nie da się umieścić wszystkich istot, osobowych i innych, w obrębie klasyfikacji odnoszącej się do obecnego wieku wszechświata; nawet nie wszystkie ich kategorie zostały objawione w tych narracjach, dlatego też liczne klasy istot zostały pominięte w tych listach. Przyjrzyjcie się poniższym:
30:1.105 (333.13) Wypełniacz Przeznaczenia Wszechświata.
30:1.106 (333.14) Uwarunkowani Namiestnicy Ostatecznego.
30:1.107 (334.1) Nieuwarunkowani Nadzorcy Najwyższego.
30:1.108 (334.2) Nie objawione Stwórcze Środki Pradawnych Czasu.
30:1.109 (334.3) Rajski Majeston.
30:1.110 (334.4) Nienazwane Odzwierciedlające Związki Majestonu.
30:1.111 (334.5) Midsoniczne klasy wszechświatów lokalnych.
30:1.112 (334.6) Nie należy przywiązywać jakiegoś szczególnego znaczenia do faktu, że klasy te wymienione są tutaj razem, poza tym, że żadna z nich nie występuje w objawionej klasyfikacji Raju. To tylko kilka nie zaklasyfikowanych, będziecie musieli poznać jeszcze wiele nie objawionych.
30:1.113 (334.7) Omawiamy tutaj duchy: byty duchowe, obecności duchowe, duchy osobowe, duchy przedosobowe, duchy superosobowe, egzystencje duchowe, osobowości duchowe, jednak ani język śmiertelny ani też śmiertelny intelekt nie są do nich adekwatne. Możemy jednak oświadczyć, że nie istnieją osobowości „czysto umysłowe”; żaden byt nie posiada osobowości, jeśli nie jest w nią wyposażony przez Boga, który jest duchem. Żaden byt umysłowy, który nie jest związany albo z energią duchową albo z materialną, nie jest osobowością. Jednak w tym samym sensie, w jakim istnieją osobowości duchowe, które posiadają umysł, są również osobowości umysłowe, które posiadają ducha. Majeston i jego towarzysze są dość dobrą ilustracją istot zdominowanych przez umysł, ale są jeszcze lepsze ilustracje tego typu osobowości, wam nieznane. Są nawet całe nie objawione klasy takich osobowości umysłowych, ale zawsze są one związane z duchem. Pewne inne, nie objawione istoty są tym, co można by określić jako osobowości energii umysłowej i fizycznej. Ten typ istot nie reaguje na grawitację duchową, tym niemniej są to prawdziwe osobowości – znajdują się w obwodzie Ojcowskim.
30:1.114 (334.8) Przekazy te nie podają, nie mogą nawet próbować podać, wyczerpującej historii żywych istot stworzonych, stwórców, istot wynikających i jeszcze inaczej istniejących istot, które żyją i czczą Boga oraz służą w bezmiernych wszechświatach czasu i w centralnym wszechświecie wieczności. Wy, śmiertelnicy, jesteście osobami, więc możemy wam opisywać te istoty, które są uosobione, ale jak wam opisać istotę absonifikowaną?
30:2.1 (334.9) Boska rodzina istot żywych, zarejestrowana jest na Uversie w siedmiu wielkich grupach:
30:2.2 (334.10) 1. Rajskie Bóstwa.
30:2.3 (334.11) 2. Duchy Najwyższe.
30:2.4 (334.12) 3. Istoty pochodzące od Trójcy.
30:2.5 (334.13) 4. Synowie Boga.
30:2.6 (334.14) 5. Osobowości Nieskończonego Ducha.
30:2.7 (334.15) 6. Dyspozytorzy Mocy Wszechświata.
30:2.8 (334.16) 7. Korpus Stałego Obywatelstwa.
30:2.9 (334.17) Te grupy istot, obdarzonych wolą, dzielą się na liczne klasy i mniejsze podgrupy. Głównym jednak celem przedstawienia tej klasyfikacji osobowości wielkiego wszechświata jest ukazanie takich klas istot inteligentnych, które zostały objawione w tych narracjach a których większość spotykać będą śmiertelnicy podczas swego doświadczenia wznoszenia się w czasie, w swej progresywnej wspinaczce do Raju. Następujące dalej zestawienia nie wspominają o licznych klasach istot wszechświatowych, które prowadzą swą działalność niezależnie od schematu wznoszenia się śmiertelnika.
30:2.10 (335.1) I. RAJSKIE BÓSTWA.
30:2.11 (335.2) 1. Ojciec Wszechświatowy.
30:2.12 (335.3) 2. Wieczny Syn.
30:2.13 (335.4) 3. Nieskończony Duch.
30:2.14 (335.5) II. DUCHY NAJWYŻSZE.
30:2.15 (335.6) 1. Siedem Duchów Nadrzędnych.
30:2.16 (335.7) 2. Siedmiu Najwyższych Wykonawców.
30:2.17 (335.8) 3. Siedem Grup Duchów Zwierciadlanych.
30:2.18 (335.9) 4. Pomocnicy-Wyobrażenia Zwierciadlane.
30:2.19 (335.10) 5. Siedem Duchów Orbit.
30:2.20 (335.11) 6. Stwórcze Duchy wszechświatów lokalnych.
30:2.21 (335.12) 7. Przyboczne umysły-duchy.
30:2.22 (335.13) III. ISTOTY POCHODZĄCE OD TRÓJCY.
30:2.23 (335.14) 1. Utrójcowione Tajemnice Najwyższości.
30:2.24 (335.15) 2. Wieczni Czasu.
30:2.25 (335.16) 3. Pradawni Czasu.
30:2.26 (335.17) 4. Doskonalący Czasu.
30:2.27 (335.18) 5. Niedawni Czasu.
30:2.28 (335.19) 6. Jednoczący Czasu.
30:2.29 (335.20) 7. Wierni Czasu.
30:2.30 (335.21) 8. Nauczyciele-Synowie Trójcy.
30:2.31 (335.22) 9. Perfektorzy Mądrości.
30:2.32 (335.23) 10. Niebiańscy Radcy.
30:2.33 (335.24) 11. Wszechświatowi Cenzorzy.
30:2.34 (335.25) 12. Natchnione Duchy Trójcy.
30:2.35 (335.26) 13. Mieszkańcy Havony.
30:2.36 (335.27) 14. Obywatele Raju.
30:2.37 (335.28) IV. SYNOWIE BOGA.
30:2.38 (335.29) A. Synowie zstępujący.
30:2.39 (335.30) 1. Synowie Stwórcy – Michałowie.
30:2.40 (335.31) 2. Synowie-Arbitrzy – Avonale.
30:2.41 (335.32) 3. Nauczyciele-Synowie Trójcy – Daynale.
30:2.42 (335.33) 4. Synowie Melchizedecy.
30:2.43 (335.34) 5. Synowie Vorondadecy.
30:2.44 (335.35) 6. Synowie Lanonandecy.
30:2.45 (335.36) 7. Synowie Nosiciele Życia.
30:2.46 (335.37) B. Wznoszący się Synowie.
30:2.47 (335.38) 1. Zespoleni z Ojcem śmiertelnicy.
30:2.48 (335.39) 2. Zespoleni z Synem śmiertelnicy.
30:2.49 (335.40) 3. Zespoleni z Duchem śmiertelnicy.
30:2.50 (335.41) 4. Serafini ewolucyjni.
30:2.51 (335.42) 5. Wznoszący się Synowie Materialni.
30:2.52 (335.43) 6. Pośredni transponowani.
30:2.53 (335.44) 7. Uosobieni Dostrajacze.
30:2.54 (336.1) C. Utrójcowieni Synowie.
30:2.55 (336.2) 1. Możni Posłańcy.
30:2.56 (336.3) 2. Posiadający Wysokie Uprawnienia.
30:2.57 (336.4) 3. Nieposiadający Imienia i Numeru.
30:2.58 (336.5) 4. Utrójcowieni Kuratorzy.
30:2.59 (336.6) 5. Utrójcowieni Ambasadorzy.
30:2.60 (336.7) 6. Niebiańscy Opiekunowie.
30:2.61 (336.8) 7. Asystenci Wysokiego Syna.
30:2.62 (336.9) 8. Synowie utrójcowieni przez wznoszących się.
30:2.63 (336.10) 9. Synowie utrójcowieni przez istoty Raju-Havony.
30:2.64 (336.11) 10. Utrójcowieni synowie przeznaczenia.
30:2.65 (336.12) V. OSOBOWOŚCI NIESKOŃCZONEGO DUCHA.
30:2.66 (336.13) A. Wyższe osobowości Nieskończonego Ducha.
30:2.67 (336.14) 1. Samotni Posłańcy.
30:2.68 (336.15) 2. Nadzorcy Obwodów Wszechświata.
30:2.69 (336.16) 3. Kierownicy Spisu.
30:2.70 (336.17) 4. Personalni Pomocnicy Nieskończonego Ducha.
30:2.71 (336.18) 5. Inspektorzy Pomocniczy.
30:2.72 (336.19) 6. Przydzieleni Strażnicy.
30:2.73 (336.20) 7. Przewodnicy Absolwentów.
30:2.74 (336.21) B. Zastępy posłańców przestrzeni.
30:2.75 (336.22) 1. Servitale Havony.
30:2.76 (336.23) 2. Wszechświatowi Rozjemcy.
30:2.77 (336.24) 3. Doradcy Proceduralni.
30:2.78 (336.25) 4. Opiekunowie Zapisów w Raju.
30:2.79 (336.26) 5. Niebiańscy Kronikarze.
30:2.80 (336.27) 6. Morontiańscy Towarzysze.
30:2.81 (336.28) 7. Rajscy Towarzysze.
30:2.82 (336.29) C. Duchy usługujące.
30:2.83 (336.30) 1. Supernafini.
30:2.84 (336.31) 2. Sekonafini.
30:2.85 (336.32) 3. Tertiafini.
30:2.86 (336.33) 4. Omniafini.
30:2.87 (336.34) 5. Serafini.
30:2.88 (336.35) 6. Cherubini i sanobini.
30:2.89 (336.36) 7. Pośredni.
30:2.90 (336.37) VI. DYSPOZYTORZY MOCY WSZECHŚWIATA.
30:2.91 (336.38) A. Siedmiu Najwyższych Dyspozytorów Mocy.
30:2.92 (336.39) B. Najwyższe Centra Mocy.
30:2.93 (336.40) 1. Nadzorcy Najwyższych Centrów.
30:2.94 (336.41) 2. Centra Havony.
30:2.95 (336.42) 3. Centra superwszechświata.
30:2.96 (336.43) 4. Centra wszechświata lokalnego.
30:2.97 (336.44) 5. Centra konstelacji.
30:2.98 (336.45) 6. Centra systemu.
30:2.99 (336.46) 7. Centra niesklasyfikowane.
30:2.100 (337.1) C. Nadrzędni Kontrolerzy Fizyczni.
30:2.101 (337.2) 1. Pomocniczy dyspozytorzy mocy.
30:2.102 (337.3) 2. Kontrolerzy mechaniczni.
30:2.103 (337.4) 3. Przetwarzacze energii.
30:2.104 (337.5) 4. Przekaźnicy energii.
30:2.105 (337.6) 5. Pierwotni gromadzący.
30:2.106 (337.7) 6. Wtórni rozdzielający.
30:2.107 (337.8) 7. Frandalancy i chronoldecy.
30:2.108 (337.9) D. Nadzorcy Mocy Morontialnej.
30:2.109 (337.10) 1. Regulatorzy obwodów.
30:2.110 (337.11) 2. Koordynatorzy systemu.
30:2.111 (337.12) 3. Opiekunowie planetarni.
30:2.112 (337.13) 4. Łączni kontrolerzy.
30:2.113 (337.14) 5. Stabilizatorzy łączności.
30:2.114 (337.15) 6. Selekcyjni segregatorzy.
30:2.115 (337.16) 7. Archiwiści pomocniczy.
30:2.116 (337.17) VII. KORPUS STAŁEGO OBYWATELSTWA.
30:2.117 (337.18) 1. Planetarni pośredni.
30:2.118 (337.19) 2. Adamiczni Synowie systemów.
30:2.119 (337.20) 3. Univitaci konstelacji.
30:2.120 (337.21) 4. Susaci wszechświata lokalnego.
30:2.121 (337.22) 5. Zespoleni z Duchem śmiertelnicy wszechświatów lokalnych.
30:2.122 (337.23) 6. Abandonterzy superwszechświata.
30:2.123 (337.24) 7. Zespoleni z Synem śmiertelnicy superwszechświatów.
30:2.124 (337.25) 8. Mieszkańcy Havony.
30:2.125 (337.26) 9. Mieszkańcy rajskich sfer Ducha.
30:2.126 (337.27) 10. Mieszkańcy Ojcowskich sfer Raju.
30:2.127 (337.28) 11. Stworzeni Obywatele Raju.
30:2.128 (337.29) 12. Zespoleni z Dostrajaczem śmiertelnicy-Obywatele Raju.
30:2.129 (337.30) Jest to klasyfikacja robocza osobowości superwszechświatowych, tak jak są one zapisane na świecie zarządu, Uversie.
30:2.130 (337.31) MIESZANE GRUPY OSOBOWOŚCI. W zapisach Uversy znajdują się liczne, dodatkowe grupy istot inteligentnych, które są również blisko związane z organizacją i administracją wielkiego wszechświata. Wśród takich klas znajdują się trzy następujące, mieszane grupy osobowości:
30:2.131 (337.32) A. Rajskie Korpusy Finalizmu.
30:2.132 (337.33) 1. Korpus Śmiertelników-Finalistów.
30:2.133 (337.34) 2. Korpus Rajskich Finalistów.
30:2.134 (337.35) 3. Korpus Utrójcowionych Finalistów.
30:2.135 (337.36) 4. Korpus Połączonych Utrójcowionych Finalistów.
30:2.136 (337.37) 5. Korpus Finalistów Havony.
30:2.137 (337.38) 6. Korpus Finalistów Transcendentalnych.
30:2.138 (337.39) 7. Korpus Nieobjawionych Synów Przeznaczenia.
30:2.139 (337.40) Korpusem Finalizmu Śmiertelników zajmuje się następny i ostatni przekaz z tej serii.
30:2.140 (338.1) B. Wszechświatowi Pomocnicy.
30:2.141 (338.2) 1. Gwiazdy Jasne i Poranne.
30:2.142 (338.3) 2. Gwiazdy Błyszczące Wieczorne.
30:2.143 (338.4) 3. Archaniołowie.
30:2.144 (338.5) 4. Asystenci Najwyższych Ojców.
30:2.145 (338.6) 5. Wysocy Komisarze.
30:2.146 (338.7) 6. Niebiańscy Nadzorcy.
30:2.147 (338.8) 7. Nauczyciele Światów-Mieszkań.
30:2.148 (338.9) Na wszystkich światach stołecznych, zarówno wszechświatów lokalnych jak i superwszechświatów, zabezpieczone są miejsca pobytu dla tych istot, które zajmują się specyficznymi misjami pełnionymi dla Synów Stwórców, władców wszechświatów lokalnych. Chętnie gościmy tych Wszechświatowych Pomocników na Uversie, ale nie mamy nad nimi jurysdykcji. Emisariusze tacy wykonują swą pracę i prowadzą swe obserwacje z upoważnienia Synów Stwórców. Ich działalność jest dokładniej opisana w opowiadaniach o waszym wszechświecie lokalnym.
30:2.149 (338.10) C. Siedem Kolonii Kurtuazyjnych.
30:2.150 (338.11) 1. Obserwatorzy gwiazd.
30:2.151 (338.12) 2. Twórcy niebiańscy.
30:2.152 (338.13) 3. Organizatorzy powrotu.
30:2.153 (338.14) 4. Wykładowcy szkół przygotowawczych.
30:2.154 (338.15) 5. Różne korpusy rezerwowe.
30:2.155 (338.16) 6. Odwiedzający badacze.
30:2.156 (338.17) 7. Wznoszący się pielgrzymi.
30:2.157 (338.18) Siedem grup tych istot, tak zorganizowanych i odpowiednio zarządzanych, znaleźć można na wszystkich światach zarządu, od systemów lokalnych w górę, aż do stolic superwszechświatów, zwłaszcza w tych ostatnich. Stolice siedmiu superwszechświatów są miejscami spotkania wszystkich niemalże klas i porządków istot inteligentnych. Widzi się tutaj i poznaje wszystkie grupy istot posiadających wolę, z każdego stadium egzystencji, za wyjątkiem licznych grup istot z Raju-Havony.
30:3.1 (338.19) Na sferach zaprojektowanych przebywa, przez dłuższy lub krótszy czas, siedem kolonii kurtuazyjnych; pełnią tam swoje misje i wykonują specjalne zadania. Działalność ich można określić następująco:
30:3.2 (338.20) 1. Obserwatorzy gwiazd, niebiańscy astronomowie, jako miejsce swej pracy wybierają sfery takie jak Uversa, ze względu na to, że specjalnie zbudowane światy znajdują się w wyjątkowo korzystnym punkcie dla ich obserwacji i obliczeń. Z punktu widzenia działalności tej kolonii, Uversa usytuowana jest korzystnie, nie tylko ze względu na swą centralną lokalizację, ale również z tego powodu, że nie ma w jej pobliżu aktywnych lub wygasłych słońc, mogących zakłócać strumienie energii. Ci obserwatorzy nie są w żaden sposób organizacyjnie związani z administracją superwszechświata, są po prostu gośćmi.
30:3.3 (338.21) Kolonia astronomiczna Uversy składa się z jednostek pochodzących z wielu pobliskich domen, z wszechświata centralnego a nawet z Norlatiadeku. Każda istota, z każdego świata, z dowolnego systemu jakiegokolwiek wszechświata, może zostać obserwatorem gwiazd, może ubiegać się o przystąpienie do któregoś z korpusów astronomów niebiańskich. Jedynymi wymaganiami są: nieprzerwane życie i odpowiednia znajomość światów przestrzeni, zwłaszcza ich praw fizycznych dotyczących ewolucji i kontroli. Nie wymaga się od obserwatorów gwiazd, aby służyli wiecznie w danym korpusie, jednak, jeśli ktoś raz zostanie przyjęty do takiej grupy, nie może odejść przed upływem tysiąca lat czasu Uversy.
30:3.4 (339.1) Kolonia obserwatorów gwiazd na Uversie liczy obecnie ponad milion członków. Ci astronomowie przychodzą i odchodzą, aczkolwiek niektórzy z nich pozostają stosunkowo długo. Prowadzą swą pracę przy pomocy mnóstwa instrumentów mechanicznych i sprzętu materialnego; w znacznym stopniu pomagają im Samotni Posłańcy i inni duchowi odkrywcy. Przy obserwacji gwiazd i przy pomiarach przestrzeni, astronomowie niebiańscy stale używają żywych przetwarzaczy energii oraz przekaźników, jak również osobowości zwierciadlanych. Badają wszystkie formy i stadia materii w przestrzeni oraz przejawy energii, a interesują się tak samo funkcjonowaniem siły jak i zjawiskami gwiezdnymi; nic w całej przestrzeni nie ujdzie ich uwadze.
30:3.5 (339.2) Podobne kolonie astronomów spotkać można na światach stołecznych sektorów superwszechświata, jak również na zaprojektowanych stolicach wszechświatów lokalnych oraz w ich sekcjach administracyjnych. Za wyjątkiem Raju, wiedza nie jest nieodłączną cechą bytu; zrozumienie wszechświata materialnego zależy w znacznej mierze od obserwacji i badań.
30:3.6 (339.3) 2. Twórcy niebiańscy służą we wszystkich siedmiu superwszechświatach. Wznoszący się śmiertelnicy po raz pierwszy stykają się z tymi grupami istot na swej morontialnej drodze, we wszechświecie lokalnym i przy omawianiu tego wszechświata twórcy niebiańscy będą również szczegółowo omawiani.
30:3.7 (339.4) 3. Organizatorzy powrotu są inspiratorami odpoczynku i humoru – powrotu do wspomnień z przeszłości. W znacznym stopniu ułatwiają praktyczne funkcjonowanie schematu postępowego wznoszenia się śmiertelnika, zwłaszcza we wczesnych stadiach przemian morontialnych i doświadczenia duchowego. Opowiadanie o nich należy do narracji o egzystencji śmiertelnika we wszechświecie lokalnym.
30:3.8 (339.5) 4. Wykładowcy szkół przygotowawczych. Każdy kolejny, wyższy świat, zamieszkiwany na drodze wznoszenia się, utrzymuje zawsze silny korpus nauczycielski w świecie znajdującym się tuż poniżej, rodzaj szkoły przygotowawczej dla posuwających się naprzód mieszkańców takiej sfery; dotyczy to okresu awansowania pielgrzymów czasu w schemacie wznoszenia się. Te szkoły, ich metody nauczania i egzaminowania, są niepodobne do niczego, co próbujecie robić w tych sprawach na Urantii.
30:3.9 (339.6) Cały plan rozwojowego wznoszenia się śmiertelnika cechuje zasada dawania innym istotom nowej prawdy i doświadczenia tak szybko, jak się je nabywa. Wypracowujecie waszą drogę do Raju przez długotrwałe uczenie się, służąc za nauczycieli tym uczniom, którzy są tuż za wami na skali rozwoju.
30:3.10 (339.7) 5. Różne korpusy rezerwowe. Znaczne rezerwy istot, nie będących pod naszym bezpośrednim nadzorem, zgromadzone są na Uversie jako rezerwowa kolonia-korpus. Istnieje siedemdziesiąt podstawowych sekcji tej kolonii na Uversie a otrzymanie zezwolenia na spędzenie pewnego czasu z tymi, nadzwyczajnymi osobowościami, jest bardzo korzystne w procesie nauczania. Podobne, ogólne rezerwy, utrzymywane są na Salvingtonie oraz na innych stolicach wszechświata; do aktywnej służby istoty te są wysyłane na żądanie szefów ich poszczególnych grup.
30:3.11 (339.8) 6. Odwiedzający badacze. Stały strumień niebiańskich gości, z całego wszechświata, przepływa przez różne światy zarządu. Rozmaite typy istot gromadzą się u nas jako jednostki i jako klasy, w charakterze obserwatorów, uczniów uczestniczących w wymianie i studentów pomocników. W tej kolonii kurtuazyjnej na Uversie przebywa obecnie ponad miliard osób. Niektórzy goście pozostają w kolonii jeden dzień, inni mogą pozostawać rok, wszystko zależy od rodzaju ich misji. Kolonia ta zawiera prawie wszystkie klasy istot wszechświatowych, za wyjątkiem osobowości Stwórców i śmiertelników morontialnych.
30:3.12 (340.1) Śmiertelnicy morontialni funkcjonują jako odwiedzający badacze tylko w granicach tego wszechświata lokalnego, z którego pochodzą. Mogą odwiedzać w kompetencjach superwszechświatowych dopiero po osiągnięciu statusu duchowego. Połowę kolonii naszych gości stanowią istoty będące „przejazdem”, gdzieś w drodze, które się zatrzymały, aby odwiedzić stolicę Orvontonu. Osobowości te mogą wykonywać wszechświatowe zadania albo korzystać z wolnego czasu – wolności od przydziału. Przywilej podróży śródwszechświatowej oraz dokonywania obserwacji jest częścią drogi życiowej wszystkich wznoszących się istot. Ludzkie zamiłowanie do podróży, do oglądania nowych ludzi i światów, będzie w pełni zaspokojone podczas długiej i obfitującej w wydarzenia wspinaczki do Raju, przez wszechświat lokalny, superwszechświat i wszechświat centralny.
30:3.13 (340.2) 7. Wznoszący się pielgrzymi. Kiedy wznoszący się pielgrzymi przydzielani zostają do różnorodnych służb, w związku ze swym rozwojem na drodze do Raju, rozmieszczani są jako kolonie kurtuazyjne na różnych sferach zarządu. Grupy takie, kiedy działają tu i ówdzie w całym superwszechświecie, przeważnie są samorządne. Kolonie takie wciąż się przenoszą a obejmują one wszystkie klasy śmiertelników ewolucyjnych i ich wznoszących się towarzyszy.
30:4.1 (340.3) Kiedy śmiertelnicy czasu i przestrzeni, którzy przetrwali śmierć, zostaną mianowani wznoszącymi się pielgrzymami, kiedy zostaną upoważnieni do progresywnego wznoszenia się do Raju, są istotami ewolucyjnymi zajmującymi tak ważne miejsce w tych narracjach, że chcemy tutaj przedstawić streszczenie siedmiu następujących stadiów ich drogi wznoszenia się we wszechświecie:
30:4.2 (340.4) 1. Śmiertelnicy planetarni.
30:4.3 (340.5) 2. Śpiący przetrwali.
30:4.4 (340.6) 3. Studenci światów-mieszkań.
30:4.5 (340.7) 4. Zaawansowani w morontii.
30:4.6 (340.8) 5. Podopieczni superwszechświata.
30:4.7 (340.9) 6. Pielgrzymi Havony.
30:4.8 (340.10) 7. Przybywający do Raju.
30:4.9 (340.11) Poniżej przedstawiamy opowieść o drodze przez wszechświat śmiertelnika, zamieszkałego przez Dostrajacza. Zespoleni z Synem i z Duchem śmiertelnicy też uczestniczą w odcinkach tej drogi, postanowiliśmy jednak przedstawić tę historię, gdyż dotyczy ona zespolonych z Dostrajaczem śmiertelników, a takiego przeznaczenia może się spodziewać cały gatunek ludzki z Urantii.
30:4.10 (340.12) 1. Śmiertelnicy planetarni. Wszyscy śmiertelnicy są pochodzącymi od zwierząt istotami ewolucyjnymi, z potencjałem wznoszenia się. Jeśli idzie o pochodzenie, naturę i przeznaczenie, rozmaite grupy i typy istot ludzkich nie różnią się zbytnio od ludzi z Urantii. Na każdym ze światów gatunki ludzkie korzystają z takiej samej opieki Synów Boga i z obecności usługujących duchów czasu. Po naturalnej śmierci, wszystkie wznoszące się gatunki bratają się na światach-mieszkaniach, jako jedna morontialna rodzina.
30:4.11 (341.1) 2. Śpiący przetrwali. Wszyscy śmiertelnicy ze statusem wiecznego życia, znajdujący się pod opieką osobistych opiekunów przeznaczenia, przechodzą bramy naturalnej śmierci i w trzecim okresie uosabiają się na światach-mieszkaniach. Istoty zatwierdzone do przyjęcia, które z jakiegokolwiek powodu nie mogły osiągnąć tego poziomu władania inteligencją i takiego uduchowienia, które mogłoby upoważniać ich do posiadania osobistych opiekunów, nie mogą natychmiast i bezpośrednio iść do światów mieszkań. Takie przetrwałe dusze muszą spoczywać w nieświadomym śnie aż do dnia sądu na początku nowej epoki, do nowego systemu sprawiedliwości – przyjścia Syna Bożego wzywającego na apel wieków i osądzającego domenę; taki zwyczaj jest ogólnie przyjęty na obszarze całego Nebadonu. To właśnie powiedziano o Chrystusie Michale, kiedy skończył swą pracę na Ziemi i wstąpił na wysokości – „powiódł ze sobą wielu jeńców”. A ci jeńcy to przetrwali śmiertelnicy, śpiący od czasów Adama aż do dnia zmartwychwstania Mistrza na Urantii.
30:4.12 (341.2) Dla śpiących śmiertelników upływ czasu nie ma znaczenia; są oni zupełnie nieświadomi i niepomni długości swego snu. Przy ponownym składaniu osobowości, na koniec epoki, ci co przespali pięć tysięcy lat nie będą się zachowywać inaczej niż ci, którzy odpoczywali pięć dni. Oprócz opóźnienia czasowego, tacy przetrwali śmiertelnicy przechodzą porządek wznoszenia się identyczny z tymi, którzy uniknęli dłuższego czy krótszego snu śmierci.
30:4.13 (341.3) Te klasy pielgrzymów ze światowych systemów sprawiedliwości, zaangażowane są w morontialne działania grupowe, podczas swej pracy we wszechświatach lokalnych. Z gromadzenia tak wielkich grup wynikają znaczne korzyści; dzięki temu trzymają się one razem przez długi czas efektywnej służby.
30:4.14 (341.4) 3. Studenci światów-mieszkań. Wszyscy śmiertelnicy, którzy przetrwali śmierć i obudzili się na nowo na światach-mieszkaniach, należą do tej klasy.
30:4.15 (341.5) Materialne, śmiertelne ciało, nie bierze udziału w ponownym składaniu śpiącego przetrwałego; materialne ciało wraca do prochu. Przydzielający serafin daje nowe ciało, formę morontialną, stanowiącą nowy nośnik życia dla nieśmiertelnej duszy oraz dla zamieszkania przez powracającego Dostrajacza. Dostrajacz jest opiekunem duchowej kopii umysłu śpiącego przetrwałego. Przydzielony serafin jest opiekunem przetrwałej tożsamości – nieśmiertelnej duszy – tak dalece, jak się ona ukształtowała. A gdy tych dwóch, Dostrajacz i serafin, złączą na nowo powierzoną im osobowość, nowa jednostka jest zmartwychwstałą, dawną osobowością, jest trwaniem rozwijającej się, morontialnej tożsamości duszy. Takie ponowne połączenie duszy i Dostrajacza jest zupełnie poprawnie nazywane zmartwychwstaniem, ponownym połączeniem czynników osobowości; ale nawet to nie wyjaśnia w całej pełni ponownego pojawienia się przeżywającej śmierć osobowości. Choć prawdopodobnie nigdy nie zrozumiecie, na czym polegają te niewytłumaczalne procesy, kiedyś sami doświadczycie ich naprawdę, jeśli nie odrzucicie planu wiecznego życia śmiertelników.
30:4.16 (341.6) Plan wstępnego zatrzymania śmiertelnika, na siedmiu światach stopniowego nauczania, jest nieomal powszechny w Orvontonie. W każdym systemie lokalnym, zawierającym w przybliżeniu tysiąc zamieszkałych planet, znajduje się siedem światów-mieszkań, zazwyczaj satelitów czy podsatelitów stolicy systemu. Są to te światy, które przyjmują większość wznoszących się śmiertelników.
30:4.17 (341.7) Czasami wszystkie światy szkoleniowe, na których przebywają śmiertelnicy, zwane są wszechświatowymi „mieszkaniami” i to właśnie do tych sfer nawiązywał Jezus, gdy mówił: „W domu Ojca mojego wiele jest mieszkań”. Z tego miejsca właśnie, w obrębie danej grupy sfer takich jak światy-mieszkania, wznoszący się będą indywidualnie iść naprzód, z jednej sfery do drugiej, od jednego stadium życia do innego, ale z jednego stadium wszechświatowych studiów do innego zawsze będą promowani klasami.
30:4.18 (342.1) 4. Zaawansowani w morontii. Gdy śmiertelnicy posuwają się w górę, ze światów mieszkań przez sfery systemu, konstelacji i wszechświata, klasyfikowani są jako zaawansowani w morontii; przemierzają przejściowe sfery wznoszenia się śmiertelników. Jak wznoszący się śmiertelnicy posuwają się od niższych do wyższych światów morontialnych, dostają niezliczone zadania do wykonania, pracują ze swymi nauczycielami oraz w towarzystwie bardziej zaawansowanych, starszych braci.
30:4.19 (342.2) Postęp w morontii odnosi się do ciągłego rozwoju intelektu, ducha i formy osobowości. Ci, którzy przetrwali śmierć, nadal są istotami o potrójnej naturze. Przez całe doświadczenie morontialne są oni podopiecznymi wszechświata lokalnego. Zanim się nie rozpocznie działalność duchowa, porządek superwszechświata nie funkcjonuje.
30:4.20 (342.3) Prawdziwą tożsamość duchową zdobywają śmiertelnicy tuż przed opuszczeniem zarządu wszechświata lokalnego, gdy idą do światów przyjmujących mniejszych sektorów superwszechświata. Przejście od końcowego stadium morontialnego do pierwszego, niższego stanu duchowego, jest drobną zaledwie przemianą. Umysł, osobowość i charakter nie zmieniają się przez takie zaawansowanie; przeobrażenie przechodzi jedynie forma. Forma duchowa jest po prostu tak samo rzeczywista jak ciało morontialne i tak samo dostrzegalna.
30:4.21 (342.4) Przed odlotem z rodzimych wszechświatów lokalnych do światów przyjmujących superwszechświata, śmiertelnicy czasu dostają konfirmację duchową od Syna Stwórcy i Matki Ducha wszechświata lokalnego. Od tego momentu status wznoszącego się śmiertelnika jest na zawsze ustalony. Nigdy nie słyszano, aby podopieczni superwszechświata pobłądzili. Podczas odlotu z wszechświatów lokalnych, wznoszący się serafini również awansują w swej pozycji anielskiej.
30:4.22 (342.5) 5. Podopieczni superwszechświata. Wszyscy wznoszący się śmiertelnicy, którzy przybywają do światów szkoleniowych superwszechświata, zostają podopiecznymi Pradawnych Czasu; przeżyli oni życie morontialne wszechświatów lokalnych a teraz uznani są za duchy. Jako młode duchy zaczynają się wznosić w systemie szkolenia i kultury superwszechświata, rozciągającym się od sfer przyjmujących mniejszego sektora, przez światy szkoleniowe dziesięciu większych sektorów, aż do wyższych sfer kulturowych w zarządzie superwszechświata.
30:4.23 (342.6) Istnieją trzy klasy studentów-duchów, w zależności od ich pobytu w sektorze mniejszym, sektorach większych oraz na światach duchowego postępu zarządu superwszechświata. Tak jak istoty wznoszące się w morontii uczą się i pracują na światach wszechświata lokalnego, tak i wznoszący się w duchu wciąż opanowują zagadnienia nowych światów, gdy praktykują dawanie innym tego, co zdobyli u empirycznych źródeł wiedzy. Jednak nauka szkolna, gdy jest się istotą duchową idącą przez superwszechświat, nie ma odpowiednika w niczym, co kiedykolwiek się pojawiło w domenach wyobraźni materialnego umysłu ludzkiego.
30:4.24 (342.7) Te wznoszące się duchy, zanim odlecą z superwszechświata do Havony, otrzymują tak samo gruntowne przeszkolenie w zarządzaniu superwszechświatem, jak podczas praktyki morontialnej otrzymały w nadzorowaniu wszechświata lokalnego. Zanim duchowi śmiertelnicy dotrą do Havony, głównym przedmiotem ich nauki, choć niewyłącznym zajęciem, jest zdobywanie biegłości w administracji wszechświata lokalnego i superwszechświata. Przyczyna całej tej praktyki nie jest zupełnie jasna, ale szkolenie to niewątpliwie jest mądre i konieczne, gdy się bierze pod uwagę możliwe przyszłe przeznaczenie członków Korpusu Finalizmu.
30:4.25 (342.8) Droga przez porządek superwszechświata nie jest identyczna dla wszystkich wznoszących się śmiertelników. Otrzymują oni taką samą edukację ogólną, ale specjalne grupy i klasy przechodzą specjalne szkolenia instruktażowe i kierowane są na specyficzne kursy szkoleniowe.
30:4.26 (343.1) 6. Pielgrzymi Havony. Gdy kształtowanie się ducha jest zakończone, choć jeszcze nie w całej pełni, żyjący wiecznie śmiertelnik przygotowuje się do długiego lotu do Havony, do nieba duchów ewolucyjnych. Na Ziemi byliście istotami z krwi i kości; po drodze przez wszechświat lokalny byliście istotami morontialnymi; idąc przez superwszechświat byliście rozwijającymi się duchami; wraz z przybyciem do światów przyjmujących Havony wasza edukacja duchowa zaczyna się w rzeczywistości i na serio; gdy w końcu zjawicie się w Raju, będziecie duchami doprowadzonymi do doskonałości.
30:4.27 (343.2) Drogę z zarządu superwszechświata do przyjmujących sfer Havony odbywa się zawsze w pojedynkę. Odtąd nie będzie już nauki w klasie czy grupie. Znacie na wylot nauczanie formalne i administracyjne światów ewolucyjnych czasu i przestrzeni. Teraz zaczyna się wasza edukacja osobista, wasze indywidualne nauczanie duchowe. Od początku do końca, przez całą Havonę, instruktaż jest osobisty i ma trojaką naturę: intelektualną, duchową i empiryczną.
30:4.28 (343.3) Pierwszą rzeczą, jaką zrobicie w Havonie, będzie rozpoznanie waszego sekonafina transportującego i podziękowanie mu za długą i bezpieczną podróż. Potem zostaniecie przedstawieni tym istotom, które będą patronować waszej wczesnej działalności w Havonie. Następnie pójdziecie zarejestrować wasze przybycie i przygotować posłanie dziękczynne za wysłanie was tutaj, wraz z adoracją dla Syna Stwórcy z waszego wszechświata lokalnego, Ojca wszechświata, który umożliwił waszą działalność na drodze synostwa. To kończy formalności związane z przybyciem do Havony, po czym dostajecie dużo wolnego czasu na swobodną obserwację; i to daje wam możliwość poszukiwania waszych przyjaciół, współpracowników i towarzyszy z długiego doświadczenia wznoszenia się. Możecie także sprawdzić transmisję i dowiedzieć się, kto z waszych współbraci pielgrzymów odleciał do Havony, od czasu, kiedy opuściliście Uversę.
30:4.29 (343.4) Fakt waszego przybycia do światów przyjmujących Havony będzie przekazany do zarządu waszego wszechświata lokalnego i osobiście doręczony waszemu opiekunowi seraficznemu, gdziekolwiek mógłby ten serafin przebywać.
30:4.30 (343.5) Wznoszący się śmiertelnicy zostali gruntownie przeszkoleni w sprawach ewolucyjnych światów przestrzeni; teraz zaczynają swój długi i owocny kontakt ze sferami stworzonymi w doskonałości. Jak wspaniałe przygotowanie dla pewnej przyszłej pracy daje takie łączne, unikalne i nadzwyczajne doświadczenie! Jednak nie potrafię wam opowiedzieć o Havonie; musicie zobaczyć te światy, aby ocenić ich chwałę i zrozumieć ich majestat.
30:4.31 (343.6) 7. Przybywający do Raju. Przybywając do Raju, ze statusem jego stałego mieszkańca, rozpoczynacie progresywny kurs boskości i absoniczności. Wasze zamieszkanie w Raju oznacza, że znaleźliście Boga i że będziecie zgromadzeni w Korpusie Finalizmu Śmiertelników. Ze wszystkich istot wielkiego wszechświata jedynie ci, którzy są zespoleni z Ojcem, gromadzą się w Korpusie Finalizmu Śmiertelników. Tylko takie jednostki składają przysięgę finalisty. Inne istoty rajskiej perfekcji czy dostąpienia mogą być tymczasowo dołączone do korpusu finalizmu, ale nie są przydzielane na wieczność do nieznanej i nie objawionej misji tych gromadzących się zastępów, ewolucyjnych i doprowadzonych do doskonałości weteranów czasu i przestrzeni.
30:4.32 (343.7) Przybywającym do Raju przyznaje się czas wolny, po czym nawiązują oni kontakty z siedmioma grupami supernafinów klasy pierwszej. Kiedy ukończą szkolenie z przewodnikami czczenia, są nazywani rajskimi absolwentami, a potem jako finaliści są przydzielani do służby obserwacji i współpracy, aż do krańców rozległej kreacji. Wydaje się, że jak dotąd nie ma specyficznego czy stałego zatrudnienia dla Korpusu Finalistów-Śmiertelników, chociaż służą oni na różnych stanowiskach na światach ustanowionych w światłości i życiu.
30:4.33 (344.1) Gdyby nie było przyszłego, nie objawionego przeznaczenia dla Korpusu Finalizmu Śmiertelników, obecny przydział tych wzniosłych istot byłby w zupełności odpowiedni i chwalebny. Ich obecne przeznaczenie uzasadnia w całej pełni wszechświatowy plan ewolucyjnego wznoszenia się. Jednak w przyszłych epokach ewolucji sfer przestrzeni zewnętrznej, mądrość i miłosierna łaskawość Bogów będą bez wątpienia dalej wypracowywane oraz obficiej bosko wyjaśniane, podczas wdrażania w życie Boskiego planu wiecznego życia i wznoszenia się śmiertelników.
30:4.34 (344.2) Narracja ta, razem z tym, co zostało wam objawione oraz z tym, co możecie przyswoić z nauczania dotyczącego waszego świata, przedstawia zarys drogi wznoszenia się śmiertelnika. Proces ten jest dość zróżnicowany w różnych superwszechświatach, ale to opowiadanie daje krótki zarys przeciętnego planu rozwoju śmiertelnika, tak jak jest on wdrażany we wszechświecie lokalnym Nebadon oraz w siódmym segmencie wielkiego wszechświata, w superwszechświecie Orvonton.
30:4.35 (344.3) [Nadzorowane przez Możnego Posłańca z Uversy].
Księga Urantii
Przekaz 31
31:0.1 (345.1) KORPUS Śmiertelników-Finalistów stanowi znany obecnie cel tych wznoszących się śmiertelników czasu, którzy są zespoleni z Dostrajaczem. Inne grupy istot są także przydzielone do tego korpusu. Pierwszy korpus finalistów składa się z następujących grup:
31:0.2 (345.2) 1. Mieszkańcy Havony.
31:0.3 (345.3) 2. Posłańcy Grawitacji.
31:0.4 (345.4) 3. Gloryfikowani śmiertelnicy.
31:0.5 (345.5) 4. Przybrani serafini.
31:0.6 (345.6) 5. Gloryfikowani Synowie Materialni.
31:0.7 (345.7) 6. Gloryfikowane istoty pośrednie.
31:0.8 (345.8) Sześć zespołów tych gloryfikowanych istot tworzy unikalną grupę, której przeznaczenie jest wieczne. Uważamy, że wiemy, jaka będzie ich przyszła działalność, ale nie jesteśmy tego zupełnie pewni. Podczas gdy Korpus Finalizmu Śmiertelników zbiera się teraz w Raju i kiedy jego członkowie służą tak szeroko we wszechświatach przestrzeni i kierują światami ustanowionymi w światłości i życiu, ich przyszłym przeznaczeniem muszą być organizujące się teraz wszechświaty przestrzeni zewnętrznej. Tak się przynajmniej przypuszcza na Uversie.
31:0.9 (345.9) Korpus zorganizowany jest zgodnie z roboczymi powiązaniami ze światów przestrzeni i z doświadczeniem w związkach partnerskich, nabytym podczas długiej i pełnej wydarzeń drogi wznoszenia się. Wszystkie wznoszące się istoty, przyjmowane do tego korpusu, traktowane są jako równe, jednak ta podniosła równość w żaden sposób nie niweluje indywidualności ani nie niszczy tożsamości osobistej. Gdy porozumiewamy się z finalistą, natychmiast możemy zauważyć, czy jest on wzniosłym śmiertelnikiem, mieszkańcem Havony, przybranym serafinem, istotą pośrednią czy też Synem Materialnym.
31:0.10 (345.10) W obecnej epoce wszechświata finaliści wracają, aby służyć we wszechświatach czasu. Są przydzielani do pracy kolejno w różnych superwszechświatach, ale nigdy w swoim rodzimym superwszechświecie, dopóki nie odsłużą we wszystkich pozostałych sześciu superkreacjach. W ten sposób mogą przyswoić sobie siedmioraką ideę Istoty Najwyższej.
31:0.11 (345.11) Jedna albo i więcej kompanii śmiertelników-finalistów cały czas służy na Urantii. Nie ma domeny w służbie wszechświatowej, do której finaliści nie byliby przydzieleni; działają wszędzie, mając na przemian równe okresy przydzielonych obowiązków i wolnej służby.
31:0.12 (345.12) Nie mamy żadnej idei odnośnie rodzaju przyszłej organizacji tej nadzwyczajnej grupy, ale obecnie finaliści stanowią ciało w pełni samorządne. Wybierają swych własnych liderów i szefów, stałych, tymczasowych i dla określonych zadań. Żaden czynnik zewnętrzny nie może wpłynąć na ich zasady postępowania a ich przysięga wierności obowiązuje tylko wobec Rajskiej Trójcy.
31:0.13 (346.1) Finaliści prowadzą swe własne zarządy w Raju, w superwszechświatach i we wszechświatach lokalnych, jak również we wszystkich stolicach ich sekcji. W kreacji ewolucyjnej stanowią wydzieloną klasę. Nie kierujemy nimi ani ich bezpośrednio nie kontrolujemy a przecież są oni wobec nas absolutnie lojalni i zawsze współpracują przy realizacji wszystkich naszych planów. Są doprawdy duszami czasu i przestrzeni, coraz liczniejszymi, sprawdzonymi i prawdziwymi – ewolucyjną solą wszechświata – i na zawsze są odporni na zło i zabezpieczeni od grzechu.
31:1.1 (346.2) Wielu mieszkańców Havony, którzy służą jako nauczyciele w szkołach nauczających pielgrzymów we wszechświecie centralnym, przywiązuje się bardzo do wznoszących się śmiertelników a jeszcze bardziej intryguje ich przyszła działalność i przeznaczenie Korpusu Śmiertelników-Finalistów. Jest w Raju, w administracyjnym zarządzie korpusu, rejestr ochotników z Havony, który prowadzi towarzysz Grandfandy. Dziś na tej liście oczekujących znajdziecie wiele milionów mieszkańców Havony. Te doskonałe istoty, powstałe aktem Boskiego i bezpośredniego stworzenia, służą wielką pomocą Korpusowi Finalizmu Śmiertelników a bez wątpienia będą jeszcze bardziej użyteczne w odległej przyszłości. Dają one punkt widzenia kogoś, zrodzonego w perfekcji i boskiej pełni. W ten sposób finaliści obejmują oba stadia egzystencji empirycznej – doskonałą i doprowadzoną do doskonałości.
31:1.2 (346.3) Mieszkańcy Havony muszą posiąść pewien stopień rozwoju empirycznego, zdobywanego w kontaktach z istotami ewolucyjnymi, który będzie im umożliwiał obdarowanie ich fragmentem ducha Ojca Wszechświatowego. W korpusie Finalistów-Śmiertelników znajdują się na prawach stałych członków tylko te istoty, które zostały zespolone z duchem Pierwszego Źródła i Centrum, albo te, które tak jak Posłańcy Grawitacji, z natury mają w sobie ducha Boga Ojca.
31:1.3 (346.4) Mieszkańcy wszechświata centralnego przyjmowani są do korpusu w stosunku jeden na tysiąc – na kompanię finalistów. Dla tymczasowej służby korpus zorganizowany jest w kompanie, złożone z tysiąca istot, w których jest 997 istot wznoszących się, na jednego rodowitego mieszkańca Havony i jednego Posłańca Grawitacji. Finaliści zorganizowani są w kompanie, ale przysięga finalisty składana jest indywidualnie. Jest to przysięga mająca ogromne konsekwencje i wieczne znaczenie. Rodowici mieszkańcy Havony składają taką samą przysięgę i zostają na zawsze włączeni do korpusu.
31:1.4 (346.5) Rekruci z Havony idą razem z kompanią, do której zostali przydzieleni, gdzie idzie grupa, idą też oni. I powinniście zobaczyć ich entuzjazm dla nowej pracy w charakterze finalistów. Możliwość wstąpienia do Korpusu Finalizmu stanowi jedną z największych pasji Havony; zostanie finalistą jest jedną z najwspanialszych przygód tych doskonałych klas istot.
31:1.5 (346.6) W tej samej proporcji, mieszkańcy Havony przyjmowani są także do Korpusu Połączonych Utrójcowionych Finalistów na Vicegeringtonie oraz do Korpusu Finalistów Transcendentalnych w Raju. Obywatele Havony uważają te trzy przeznaczenia za najwyższe cele ich niebiańskich misji, razem z ewentualnym przyjęciem do Korpusu Finalistów Havony.
31:2.1 (346.7) Gdziekolwiek i kiedykolwiek działają Posłańcy Grawitacji, tam władzę sprawują finaliści. Wszyscy Posłańcy Grawitacji są wyłącznie pod jurysdykcją Grandfandy i przydzielani są tylko do podstawowego Korpusu Finalizmu. Dla finalistów są oni bezcenni, nawet teraz, a będą jeszcze bardziej pożyteczni w wiecznej przyszłości. Żadna inna grupa istot inteligentnych nie posiada takiego, uosobionego korpusu posłańców, zdolnych do przekraczania czasu i przestrzeni. Podobne typy posłańców-rejestratorów, przydzielone do innych korpusów finalistów, nie są uosobione – są absonifikowane.
31:2.2 (347.1) Posłańcy Grawitacji przybywają z Diviningtonu i są to zmodyfikowani oraz uosobieni Dostrajacze, jednak nikt z naszej uversańskiej grupy nie podejmie się wytłumaczyć natury takiego posłańca. Wiemy, że są to istoty wysoce osobowe, boskie, inteligentne i bardzo wyrozumiałe, jednak nie rozumiemy ich bezczasowej techniki przemierzania przestrzeni. Wydaje się, że są kompetentni w używaniu wszelkich energii, obwodów a nawet grawitacji. Finaliści z korpusu śmiertelników nie mogą ignorować czasu i przestrzeni, mają jednak pod swoją komendą związane z nimi nieomal nieskończenie duchowe osobowości, a te potrafią to robić. Z zasady nazywamy Posłańców Grawitacji osobowościami, ale naprawdę są to istoty superduchowe, osobowości nieograniczone i niezmierzone. Należą do zupełnie innej klasy osobowości niż Samotni Posłańcy.
31:2.3 (347.2) Posłańcy Grawitacji mogą być przydzielani do kompanii finalistów bez ograniczeń liczebnych, ale tylko jeden posłaniec, szef swych kolegów, jest przyjmowany do Korpusu Finalizmu Śmiertelników na stałe. Szefowi temu przydziela się jednak stały personel, w liczbie 999 kolegów posłańców, a w zależności od sytuacji może on powoływać na pomocników rezerwy tej klasy w liczbie nieograniczonej.
31:2.4 (347.3) Posłańcy Grawitacji i gloryfikowani finaliści-śmiertelnicy darzą się bliskim i wzajemnym uczuciem; mają ze sobą wiele wspólnego. Jeden jest uosobionym bezpośrednio fragmentem Ojca Wszechświatowego, drugi osobowością stworzoną, istniejącą w żyjącej wiecznie, nieśmiertelnej duszy, zespolonej z duchowym Dostrajaczem Myśli, fragmentem tego samego Ojca Wszechświatowego.
31:3.1 (347.4) Wzniośli, zespoleni z Dostrajaczem śmiertelnicy, stanowią znaczną większość pierwszego Korpusu Finalizmu. Razem z przybranymi, gloryfikowanymi serafinami, tworzą zazwyczaj 990 członków każdej kompanii finalistów. W każdej takiej grupie proporcja śmiertelników i aniołów jest zróżnicowana, aczkolwiek śmiertelnicy znacznie przewyższają liczebnie serafinów. Mieszkańcy Havony, gloryfikowani Synowie Materialni, gloryfikowane istoty pośrednie, Posłańcy Grawitacji oraz nieznany i brakujący członek, stanowią zaledwie jeden procent korpusu; każda kompania, złożona z tysiąca finalistów, ma miejsce tylko dla dziesięciu takich osobowości, które nie są śmiertelnikami ani serafinami.
31:3.2 (347.5) My, z Uversy, nie znamy „finalnego przeznaczenia” wznoszących się śmiertelników czasu. Teraz przebywają w Raju i służą tymczasowo w Korpusie Światłości i Życia, jednak tak gigantyczny kurs, odbywany w trakcie wznoszenia się oraz tak długa dyscyplina wszechświatowa, muszą mieć na celu przygotowanie ich do jeszcze większych prób i zadań, oraz bardziej wyszukanych, odpowiedzialnych służb.
31:3.3 (347.6) Pomimo tego, że ci wznoszący się śmiertelnicy dotarli do Raju, zostali zgromadzeni w Korpusie Finalizmu a potem posłani w znacznej liczbie z powrotem, żeby brać udział w kierowaniu wszechświatami lokalnymi oraz do pomocy w administracji superwszechświata – w obliczu nawet tego pozornego przeznaczenia, pozostaje znaczącym faktem, że są oni rejestrowani zaledwie jako duchy szóstego stadium. Bez wątpienia pozostaje jeszcze jeden stopień działalności Korpusu Finalizmu Śmiertelników. Nie znamy natury tego stopnia, ale bierzemy pod uwagę trzy fakty, na które chcemy tutaj zwrócić uwagę:
31:3.4 (348.1) 1. Wiemy z zapisów, że śmiertelnicy są duchami pierwszej klasy, podczas ich pobytu w mniejszych sektorach i że awansują do drugiej klasy, kiedy są transponowani do sektorów większych, i do trzeciej, kiedy idą do centralnych światów szkoleniowych superwszechświata. Śmiertelnicy stają się czwartoklasistami albo duchami-absolwentami, po dotarciu do szóstej orbity Havony a zostają duchami klasy piątej, gdy odnajdą Ojca Wszechświatowego. Następnie dochodzą do szóstego stadium egzystencji duchowej, po złożeniu przysięgi, która mustruje ich na zawsze do pełnienia zadań wieczności w Korpusie Finalizmu Śmiertelników.
31:3.5 (348.2) Zauważamy, że klasyfikację czy nominację duchową determinuje faktyczny awans, z jednej domeny służby wszechświatowej do innej domeny tej służby, lub z jednego wszechświata do innego wszechświata i przypuszczamy, że nadanie klasyfikacji siódmego ducha Korpusowi Finalizmu Śmiertelników nastąpi równocześnie z ich awansem do zadań wieczności, do służby w dotychczas nie zarejestrowanych i nie objawionych sferach, razem z dotarciem przez nich do Boga Najwyższego. Niezależnie jednak od tych śmiałych przypuszczeń, naprawdę nie wiemy nic więcej o tym wszystkim niż wiecie wy; nasza znajomość działalności śmiertelników nie wychodzi poza ich obecne, rajskie przeznaczenie.
31:3.6 (348.3) 2. Śmiertelnicy finaliści przestrzegali w całej pełni przykazania epok: „Bądźcie doskonali”; wznieśli się wszechświatowym szlakiem dokonań śmiertelników, odnaleźli Boga oraz zostali odpowiednio wprowadzeni do Korpusu Finalizmu. Istoty takie osiągnęły obecny limit postępu duchowego, ale nie finalizm ostatecznego statusu duchowego; osiągnęły obecny limit doskonałości istoty stworzonej, ale nie finalizm służby istoty; doświadczyły pełni czczenia Bóstwa, ale nie finalizmu docierania do Bóstwa empirycznego.
31:3.7 (348.4) 3. Gloryfikowani śmiertelnicy z Rajskiego Korpusu Finalizmu są wzniosłymi istotami, posiadającymi empiryczną wiedzę o każdym stopniu aktualnego bytu oraz filozofię najpełniejszego możliwego przeżywania inteligentnej egzystencji, kiedy podczas epok wznoszenia się, od najniższych światów materialnych do duchowych wyżyn Raju, te żyjące wiecznie istoty były szkolone do granic swych możliwości w sprawie każdego szczegółu każdej Boskiej zasady, odnoszącej się do sprawiedliwej i skutecznej, jak również miłosiernej i cierpliwej administracji całą wszechświatową kreacją czasu i przestrzeni.
31:3.8 (348.5) Uważamy, że istoty ludzkie mogą podzielać nasze opinie, ale możecie również swobodnie snuć razem z nami domysły w sprawie tajemnicy ostatecznego przeznaczenia Rajskiego Korpusu Finalizmu. Wydaje się nam oczywiste, że obecne zadania, którymi zajmują się doprowadzone do doskonałości istoty ewolucyjne, mają charakter studiów podyplomowych w pojmowaniu wszechświata i w administracji superwszechświata; i wszyscy zadajemy sobie pytanie: „Dlaczego Bogowie tak wiele uwagi przykładają do tak gruntownego szkolenia żyjących wiecznie śmiertelników w metodach zarządzania wszechświatem?”.
31:4.1 (348.6) Wielu wiernym, seraficznym opiekunom śmiertelników, pozwala się iść wznoszącą się drogą wraz z ich ludzkimi podopiecznymi i wielu tych aniołów stróżów, po zespoleniu z Ojcem, przyłącza się do swego podopiecznego, składa przysięgę finalisty na wieczność i akceptuje na zawsze przeznaczenie swego towarzysza śmiertelnika. Aniołowie, przechodzący doświadczenie wznoszenia się istot śmiertelnych, mogą dzielić przeznaczenie istoty ludzkiej; mogą tak samo być zamustrowani na wieczność do Korpusu Finalizmu. Spora liczba przyjętych, gloryfikowanych serafinów, przydzielana jest do różnych korpusów finalistów, innych niż te, do których należą śmiertelnicy.
31:5.1 (349.1) We wszechświatach czasu i przestrzeni istnieje klauzula, na mocy której adamiczni obywatele systemów lokalnych mogą wystąpić z prośbą o zwolnienie ich ze statusu stałego obywatelstwa, gdy ich planetarny przydział znacznie się opóźnia. Gdy otrzymają taką zgodę, przyłączają się w stolicy wszechświata do wznoszących się pielgrzymów i stamtąd idą dalej, w kierunku Raju i Korpusu Finalizmu.
31:5.2 (349.2) Gdy zaawansowany świat ewolucyjny wkracza w późne epoki światłości i życia, Synowie Materialni, Planetarny Adam i Planetarna Ewa, mogą zechcieć się uczłowieczyć, otrzymać Dostrajacze i zacząć podążać ewolucyjną drogą wszechświatowego wznoszenia się, wiodącą do Korpusu Śmiertelników-Finalistów. Niektórzy z tych Synów Materialnych częściowo chybili, albo zrobili proceduralne odstępstwo od swej misji przyspieszaczy biologicznych, jak to uczynił Adam na Urantii; zostali potem zmuszeni do pójścia naturalną drogą życiową ludzi z ich domen, otrzymali Dostrajacze, doznali śmierci i dzięki wierze przeszli porządek wznoszenia się, docierając w końcu do Raju i do Korpusu Finalizmu.
31:5.3 (349.3) Tacy Synowie Materialni są w niewielu tylko kompaniach finalistów. Ich obecność zwiększa znacznie potencjał grupy, gdy idzie o możliwości pełnienia wzniosłej służby i nieodmiennie są oni wybierani na jej liderów. Jeśli oboje z pary edenicznej są przydzieleni do tej samej grupy, mają zazwyczaj zezwolenie działać wspólnie jako jedna osobowość. Takie wzniosłe pary osiągają znacznie częściej sukces w przygodzie utrójcowienia niż wznoszący się śmiertelnicy.
31:6.1 (349.4) Na wielu planetach istoty pośrednie stwarzane są w znacznych ilościach, ale rzadko pozostają na swym rodzimym świecie po ustanowieniu go w światłości i życiu. W tym czasie albo krótko potem, istoty te zwalniane są ze statusu stałego obywatelstwa i zaczynają wznoszenie się do Raju, przechodzą w towarzystwie śmiertelników czasu i przestrzeni światy morontialne, superwszechświat i Havonę.
31:6.2 (349.5) Istoty pośrednie z różnych wszechświatów są znacznie zróżnicowane w swym pochodzeniu i naturze, ale przeznaczeniem ich wszystkich jest ten czy inny rajski korpus finalizmu. Wszyscy pośredni wtórni zostają w końcu zespoleni z Dostrajaczem i zamustrowani do korpusu śmiertelników. Wiele kompanii finalistów posiada w swej grupie jedną z tych gloryfikowanych istot.
31:7.1 (349.6) W chwili obecnej każda kompania finalistów liczy 999 osobowości ze statusem zaprzysiężonych, stałych członków. Wolne miejsce zajmuje szef przydzielanych do kompanii Ewangelistów Światłości, wyznaczany do każdej specyficznej misji. Jednak istoty te są tylko przejściowymi członkami korpusu.
31:7.2 (349.7) Jakakolwiek niebiańska osobowość, przydzielona do służby w dowolnym korpusie finalistów, nazywana jest Ewangelistą Światłości. Istoty te nie składają przysięgi finalisty i chociaż podlegają organizacji korpusu, nie są do niego przydzielane na stałe. Grupa taka może obejmować Samotnych Posłańców, supernafinów, sekonafinów, Obywateli Raju albo ich utrójcowione potomstwo – każdą istotę potrzebną do wykonania przejściowego zadania finalisty. Nie wiemy, czy te istoty przydzielane są do wiecznej misji korpusu. Ewangeliści Światłości, po zakończeniu swego zadania, wracają do swego pierwotnego statusu.
31:7.3 (350.1) Jest sześć klas stałego członkostwa w Korpusie Finalizmu Śmiertelników, tak jak Korpus jest teraz ukonstytuowany. Finaliści, jak się tego można spodziewać, zajmują się wieloma domysłami w sprawie tożsamości ich przyszłych towarzyszy, ale nie ma wśród nich zgodności poglądów na ten temat.
31:7.4 (350.2) My z Uversy często snujemy przypuszczenia na temat tożsamości siódmej grupy finalistów. Rozważamy wiele idei odnośnie ewentualnego przeznaczenia pewnych, gromadzących się korpusów licznych utrójcowionych grup istot w Raju, na Vicegeringtonie oraz na wewnętrznej orbicie Havony. Przypuszcza się nawet, że Korpus Finalizmu może dostać zezwolenie na utrójcowienie wielu tych istot, które pomagają w administracji wszechświatowej, na wypadek, gdyby ich przeznaczeniem była służba we wszechświatach obecnie tworzonych.
31:7.5 (350.3) Niektórzy z nas są przekonani, że wolne miejsce w korpusie zapełnione będzie pewnym rodzajem istot, pochodzących z tego, nowego wszechświata, gdzie korpus w przyszłości będzie służył; inni skłaniają się ku przypuszczeniom, że miejsce to będzie zajęte przez pewien typ rajskiej osobowości jeszcze nie stworzonej, wynikniętej lub utrójcowionej. Jednak najprawdopodobniej będziemy musieli poczekać na wejście finalistów w ich siódme stadium dostąpienia duchowego, zanim naprawdę się tego dowiemy.
31:8.1 (350.4) Część rajskich doświadczeń doprowadzonego do doskonałości śmiertelnika polega na próbie zrozumienia natury i funkcji ponad tysiąca transcendentalnych grup superobywateli Raju, istot wynikowych o atrybutach absonicznych. Te kontakty z superosobowościami znacznie ułatwiają wzniosłym finalistom pożyteczne rady licznych klas transcendentalnych opiekunów, których zadaniem jest zapoznawanie rozwijających się finalistów z ich nowymi, rajskimi braćmi. Cała klasa Transcendentalnych żyje w zachodniej części Raju, na ogromnej powierzchni, którą tylko oni zajmują.
31:8.2 (350.5) Przy omawianiu Transcendentalnych ograniczeni jesteśmy nie tylko limitowanym rozumowaniem człowieka, ale również ramami powiernictwa rządzącego tymi objawieniami, gdy idzie o osobowości rajskie. Istoty te nie są w żaden sposób związane ze wznoszeniem się śmiertelnika do Havony. Rozległe zastępy Rajskich Transcendentalnych nie mają nic zgoła do czynienia ze sprawami zarówno Havony jak i siedmiu superwszechświatów, zajmują się tylko superadministracją spraw wszechświata nadrzędnego.
31:8.3 (350.6) Będąc istotami stworzonymi, możecie wyobrazić sobie Stwórcę, jednak raczej trudno wam będzie zrozumieć, że istnieje ogromna i zróżnicowana zbiorowość istot inteligentnych, które nie są ani Stwórcami ani stworzonymi. Transcendentalni nie stwarzają żadnych istot, jak również nigdy nie byli stworzeni. Aby uniknąć stosowania nowych terminów – określeń arbitralnych i bez znaczenia – sądzimy, że omawiając ich pochodzenie najlepiej będzie powiedzieć, iż Transcendentalni po prostu wyniknęli. Bóstwo-Absolut również mogło przyczynić się do ich początków i może mieć związek z ich przeznaczeniem, jednak te unikalne istoty nie są obecnie zdominowane przez Bóstwo-Absolut. Podlegają Bogu Ostatecznemu a ich obecny pobyt w Raju jest w każdym aspekcie kierowany i nadzorowany przez Trójcę.
31:8.4 (351.1) Choć wszyscy śmiertelnicy, którzy dotarli do Raju, bratają się często tak z Transcendentalnymi jak i z Obywatelami Raju, okazuje się, że pierwszy ważniejszy kontakt człowieka z istotą Transcendentalną następuje podczas tej pamiętnej uroczystości, gdy wzniosły śmiertelnik, jako członek nowej grupy finalistów, stoi w kręgu przyjmowania finalistów a jego wieczystą przysięgę wierności dla Trójcy przyjmuje szef Transcendentalnych, przewodniczący Architektów Wszechświata Nadrzędnego.
31:9.1 (351.2) Architekci Wszechświata Nadrzędnego stanowią ciało rządzące Rajskimi Transcendentalnymi. Ten korpus rządzący, liczący 28.011 osobowości, składa się z najwyższych umysłów, znakomitych duchów i niebiańskich absonitów. Urzędnik, który przewodniczy tej wspaniałej grupie, starszy Architekt Nadrzędny, jest szefem-koordynatorem wszystkich rajskich istot inteligentnych poniżej poziomu Bóstwa.
31:9.2 (351.3) Szesnasta klauzula powiernictwa, upoważniającego do sporządzenia tych narracji, mówi: „Jeśli się uzna za wskazane, może zostać ujawnione istnienie Architektów Wszechświata Nadrzędnego oraz ich towarzyszy, ale ich początki, natura i przeznaczenie nie mogą być w pełni objawione”. Możemy jednak was poinformować, że ci Nadrzędni Architekci istnieją na siedmiu poziomach absonitu. Siedem tych grup klasyfikuje się następująco:
31:9.3 (351.4) 1. Poziom Raju. Jedynie starszy, albo pierwszy wyniknięty Architekt, działa na tym, najwyższym poziomie absonitu. Ta ostateczna osobowość – ani nie Stwórca ani nie stworzony – wyniknął o świcie wieczności i teraz działa jako znakomity koordynator Raju oraz dwudziestu jeden światów związanych z nim działalności.
31:9.4 (351.5) 2. Poziom Havony. Wyniknięcie drugiego Architekta wydało trzech wyższych planistów i absonicznych administratorów, którzy zawsze się zajmowali koordynacją miliarda doskonałych sfer wszechświata centralnego. Tradycja Raju zapewnia, że ci trzej Architekci, korzystając z porady przedwynikniętego starszego Architekta, mieli udział w planowaniu Havony, ale tak naprawdę nie wiemy.
31:9.5 (351.6) 3. Poziom superwszechświata. Trzeci poziom absoniczny obejmuje siedmiu Nadrzędnych Architektów siedmiu superwszechświatów, którzy teraz, jako grupa, spędzają czas prawie po równo w towarzystwie Siedmiu Duchów Nadrzędnych w Raju oraz Siedmiu Najwyższych Wykonawców na siedmiu światach specjalnych Nieskończonego Ducha. Są oni superkoordynatorami wielkiego wszechświata.
31:9.6 (351.7) 4. Pierwszy poziom przestrzeni. W skład tej grupy wchodzi siedemdziesięciu Architektów i przypuszczamy, że zajmują się oni końcowym planowaniem pierwszego wszechświata przestrzeni zewnętrznej, organizującego się teraz poza granicami obecnych siedmiu superwszechświatów.
31:9.7 (351.8) 5. Drugi poziom przestrzeni. Ten piąty korpus Architektów liczy 490 członków i znowu przypuszczamy, że muszą się oni zajmować drugim wszechświatem przestrzeni zewnętrznej, gdzie nasi fizycy odkryli już wyraźną aktywizację energii.
31:9.8 (352.1) 6. Trzeci poziom przestrzeni. Ta szósta grupa Architektów Nadrzędnych liczy 3.430 członków i tak samo przypuszczamy, że mogą się oni zajmować gigantycznymi planami trzeciego wszechświata przestrzeni zewnętrznej.
31:9.9 (352.2) 7. Czwarty poziom przestrzeni. Ten ostatni i największy korpus składa się z 24.010 Architektów Nadrzędnych i jeśli nasze poprzednie przypuszczenia są słuszne, musi on być związany z czwartym i ostatnim z coraz większych wszechświatów przestrzeni zewnętrznej.
31:9.10 (352.3) Siedem grup Architektów Nadrzędnych zawiera łącznie 28.011 planistów wszechświata. W Raju istnieje tradycja, że dawno temu, w wieczności, nastąpiła próba wyniknięcia 28.012-go Architekta Nadrzędnego, jednak ta istota nie uległa absonifikacji, jej osobowość wychwycił Absolut Wszechświatowy. Jest możliwe, że coraz liczniejsze serie Architektów Nadrzędnych osiągnęły limit absonitu na 28.011-tym Architekcie i że 28.012-ta próba doszła do matematycznego poziomu obecności Absolutu. Innymi słowy, na 28.012-tym poziomie wynikowym właściwość absonitu równa się poziomowi Wszechświatowego i osiąga wartość Absolutu.
31:9.11 (352.4) W organizacji funkcjonalnej, trzech Architektów nadzorujących Havonę działa w charakterze asystentów pomocniczych samotnego Architekta Raju. Siedmiu Architektów superwszechświatów pełni funkcję partnerów trzech nadzorców Havony. Siedemdziesięciu planistów superwszechświatów pierwszego poziomu przestrzeni zewnętrznej służy obecnie w charakterze asystentów pomocniczych siedmiu Architektów siedmiu superwszechświatów.
31:9.12 (352.5) Architekci Wszechświata Nadrzędnego mają do swojej dyspozycji liczne grupy asystentów i pomocników, razem z dwoma rozległymi klasami organizatorów siły, pierwotnych wynikowych oraz pomocniczych transcendentalnych. Nie należy mylić tych Nadrzędnych Organizatorów Siły z dyspozytorami mocy, którzy są związani z wielkim wszechświatem.
31:9.13 (352.6) Wszystkie istoty powstałe w wyniku związków dzieci czasu i wieczności, takie jak utrójcowione potomstwo finalistów i Obywateli Raju, zostają podopiecznymi Architektów Nadrzędnych. Jednak ze wszystkich pozostałych istot lub bytów objawionych, działających w obecnie zorganizowanych wszechświatach, tylko Samotni Posłańcy oraz Natchnione Duchy Trójcy zachowują jakikolwiek organizacyjny związek z Transcendentalnymi i z Architektami Wszechświata Nadrzędnego.
31:9.14 (352.7) Architekci Nadrzędni formalnie zatwierdzają przydział miejsc w przestrzeni dla misji Synów Stwórców - organizowania wszechświatów lokalnych. Istnieje bardzo bliski związek pomiędzy Architektami Nadrzędnymi a Rajskimi Synami Stwórcami, a chociaż powiązanie to nie jest objawione, zostaliście już poinformowani o zależności Architektów i Najwyższych Stwórców wielkiego wszechświata w związkach pierwszej Trójcy empirycznej. Te dwie grupy istot, razem z rozwijającą się i empiryczną Istotą Najwyższą, tworzą Trójcę Ostateczną transcendentalnych wartości i nadrzędnych znaczeń wszechświata.
31:10.1 (352.8) Starszy Architekt Nadrzędny sprawuje nadzór nad siedmioma następującymi Korpusami Finalizmu:
31:10.2 (352.9) 1. Korpus Śmiertelników-Finalistów.
31:10.3 (352.10) 2. Korpus Rajskich Finalistów.
31:10.4 (352.11) 3. Korpus Utrójcowionych Finalistów.
31:10.5 (353.1) 4. Korpus Połączonych Utrójcowionych Finalistów.
31:10.6 (353.2) 5. Korpus Finalistów Havony.
31:10.7 (353.3) 6. Korpus Finalistów Transcendentalnych.
31:10.8 (353.4) 7. Korpus Nieobjawionych Synów Przeznaczenia.
31:10.9 (353.5) Każdy z tych korpusów przeznaczenia ma szefa, który mu przewodniczy a wszystkich siedmiu szefów tworzy Najwyższą Radę Przeznaczenia w Raju; w obecnej epoce wszechświata Grandfanda jest przewodniczącym tego najwyższego ciała wszechświatowych przydziałów dla dzieci ostatecznego przeznaczenia.
31:10.10 (353.6) Zgromadzenie tych siedmiu korpusów finalistów oznacza rzeczywiste uruchomienie potencjałów, osobowości, umysłów, duchów, absonitów oraz empirycznych aktualności, które prawdopodobnie przewyższą nawet przyszłe funkcje Istoty Najwyższej we wszechświecie nadrzędnym. Te siedem korpusów finalistów prawdopodobnie oznacza obecną działalność Trójcy Ostatecznej, zaangażowanej w gromadzenie tych sił skończoności i absonitu w przygotowaniu do niewyobrażalnych przedsięwzięć we wszechświatach przestrzeni zewnętrznej. Nic podobnego do takiej aktywizacji nie miało miejsca od czasów bliskich wieczności, kiedy to Rajska Trójca podobnie aktywizowała istniejące wtedy osobowości Raju i Havony oraz wyznaczała ich na administratorów i władców projektowanych siedmiu superwszechświatów czasu i przestrzeni. Siedem korpusów finalizmu stanowi odpowiedź boskości wielkiego wszechświata na przyszłe potrzeby nierozwiniętych jeszcze potencjałów wszechświatów zewnętrznych o funkcjonowaniu przyszłym-wiecznym.
31:10.11 (353.7) Próbujemy przewidzieć przyszłość i jeszcze większe wszechświaty zewnętrzne, złożone z zamieszkałych światów, nowe sfery zaludnione nowymi klasami znakomitych i unikalnych istot, materialny wszechświat majestatyczny w swej ostateczności, rozległą kreację, której brak tylko jednego ważnego detalu – aktualnego, skończonego doświadczenia we wszechświatowym życiu wznoszącego się bytu. Powołany do bytu zostanie wszechświat, posiadający ogromne upośledzenie empiryczne: niemożność wzięcia udziału w ewolucji Wszechmocnego Najwyższego. Te wszechświaty zewnętrzne korzystać będą z niezrównanej służby i niebiańskiej kontroli nadrzędnej Istoty Najwyższej, ale właśnie fakt jej aktywnej obecności wyklucza udział tych wszechświatów w aktualizowaniu się Bóstwa Najwyższego.
31:10.12 (353.8) W obecnej epoce wszechświatowej, rozwijające się osobowości z wielkiego wszechświata cierpią na skutek wielu trudności wynikłych z niekompletnej aktualizacji władzy Boga Najwyższego, ale my wszyscy mamy swój udział w unikalnym doświadczeniu jego ewolucji. My rozwijamy się w nim a on rozwija się w nas. Kiedyś, w wiecznej przyszłości, ewolucja Bóstwa Najwyższego stanie się faktem dokonanym w historii wszechświata i sposobność wzięcia udziału w tym cudownym doświadczeniu zniknie ze sceny akcji kosmicznej.
31:10.13 (353.9) Jednak ci spośród nas, którzy przyswoili sobie to unikalne doświadczenie w młodości wszechświata, zachowają ten skarb przez całą przyszłą wieczność. A wielu z nas snuje przypuszczenia, że misją stopniowo gromadzących się rezerw wzniosłych i doprowadzonych do doskonałości śmiertelników z Korpusu Finalizmu, w powiązaniu z sześcioma innymi podobnie zwerbowanymi korpusami, jest ewentualne kierowanie wszechświatami zewnętrznymi, żeby wynagrodzić empiryczne braki tych wszechświatów, powstałe w wyniku nie brania przez nie udziału w czasowo-przestrzennej ewolucji Istoty Najwyższej.
31:10.14 (353.10) Takie braki są nieuniknione na wszystkich poziomach wszechświatowej egzystencji. W obecnej epoce wszechświata, my z wyższych poziomów egzystencji duchowej schodzimy w dół, aby zarządzać wszechświatami ewolucyjnymi i służyć wznoszącym się śmiertelnikom, w ten sposób próbując zadośćuczynić za ich braki w rzeczywistościach wyższego doświadczenia duchowego.
31:10.15 (354.1) Choć naprawdę nic nie wiemy o planach Architektów Wszechświata Nadrzędnego, odnoszących się do kreacji zewnętrznych, jesteśmy jednak pewni trzech rzeczy:
31:10.16 (354.2) 1. Istnieje naprawdę rozległy i nowy system wszechświatów, organizujący się stopniowo w domenach przestrzeni zewnętrznej. Nowe rodzaje kreacji materialnych, kolosalne i gigantyczne kręgi bezmiernych wszechświatów nad wszechświatami, położone daleko poza obecnymi granicami kreacji zaludnionych i zorganizowanych, dostrzegalne są teraz przez wasze teleskopy. Obecnie, kreacje zewnętrzne są całkowicie materialne; są one najwyraźniej niezamieszkałe i wydają się być pozbawione administracji złożonej z istot.
31:10.17 (354.3) 2. Przez długie epoki trwa niewytłumaczalne i zupełnie tajemnicze gromadzenie w Raju doprowadzonych do doskonałości, wzniosłych istot czasu i przestrzeni, w powiązaniu z sześcioma innymi korpusami finalistów.
31:10.18 (354.4) 3. Razem z tymi procesami, Najwyższa Osoba Bóstwa nabiera mocy jako wszechmocny władca superkreacji.
31:10.19 (354.5) Czyż można nas krytykować za to, że oczekujemy czegoś nowego i nie objawionego, czegoś, co osiąga kulminację we wszechświecie nadrzędnym, kiedy widzimy taki potrójny rozwój, obejmujący stworzonych, wszechświaty i Bóstwo? Czy to nie jest naturalne, że powinniśmy kojarzyć ze sobą wiekowe uaktywnianie i organizację wszechświatów materialnych, na niespotykaną jak dotąd skalę oraz wyłanianie się osobowości Istoty Najwyższej ze zdumiewającym programem wywyższenia śmiertelników czasu do boskiej perfekcji i z dalszym ich gromadzeniem w Korpusie Finalizmu w Raju, którego przeznaczenie i służbę spowija wszechświatowa tajemnica? Na całej Uversie zaczyna panować przekonanie, że przeznaczeniem gromadzącego się Korpusu Finalizmu jest pewna przyszła służba we wszechświatach przestrzeni zewnętrznej, gdzie jak dotąd mogliśmy zidentyfikować nagromadzenie co najmniej siedemdziesięciu tysięcy skupisk materii, a każde z nich jest większe niż którykolwiek z obecnych superwszechświatów.
31:10.20 (354.6) Śmiertelnicy ewolucyjni rodzą się na planetach w przestrzeni, przechodzą światy morontialne, wznoszą się przez wszechświaty duchowe, przemierzają sfery Havony, znajdują Boga, docierają do Raju i są gromadzeni w pierwszym Korpusie Finalizmu, gdzie oczekują następnego zadania w służbie wszechświatowej. Jest sześć innych, gromadzących się korpusów finalizmu, jednak Grandfanda, pierwszy wzniosły śmiertelnik, przewodniczy wszystkim innym klasom finalistów jako ich rajski szef. Kiedy obserwujemy to wspaniałe widowisko, wołamy wszyscy: cóż za znakomite przeznaczenie dla pochodzących od zwierząt dzieci czasu, materialnych synów przestrzeni!
31:10.21 (354.7) [Nadzorowane wspólnie przez Niebiańskiego Radcę oraz przez Nieposiadającego Imienia i Numeru, upoważnionych do tego przez Pradawnych Czasu z Uversy].
* * * * *
31:10.22 (354.8) Powyższe trzydzieści jeden przekazów, opisujących naturę Bóstwa, rzeczywistość Raju, organizację i funkcjonowanie wszechświata centralnego oraz superwszechświatów, osobowości wielkiego wszechświata i wysokie przeznaczenie ewolucyjnych śmiertelników, nadzorowane było, zredagowane i wyrażone po angielsku przez wysoką komisję, złożoną z dwudziestu czterech administratorów z Orvontonu, działających zgodnie z powiernictwem wydanym przez Pradawnych Czasu z Uversy, nakazującym przeprowadzenie tego na Urantii, 606 z Satanii, w Norlatiadeku z Nebadonu, w roku 1934 n.e.
Księga Urantii
CZĘŚĆ II
Przygotowano pod nadzorem korpusu osobowości z wszechświata lokalnego Nebadonu, działających z upoważnienia Gabriela z Salvingtonu.
Księga Urantii
Przekaz 32
32:0.1 (357.1) WSZECHŚWIAT lokalny jest dziełem rajskiego Syna Stwórcy klasy Michała. Składa się on ze stu konstelacji, z których każda zawiera sto systemów światów zamieszkałych. Każdy system będzie w końcu zawierał około tysiąca sfer zamieszkałych.
32:0.2 (357.2) Wszystkie wszechświaty czasu i przestrzeni są ewolucyjne. Stwórczy plan Rajskich Michałów zawsze idzie drogą stopniowego rozwoju i postępowej ewolucji natur materialnych oraz zdolności intelektualnych i duchowych różnorodnych istot, zamieszkujących rozmaite rodzaje sfer, z jakich składa się wszechświat lokalny.
32:0.3 (357.3) Urantia należy do wszechświata lokalnego, którego władcą jest Bóg-człowiek z Nebadonu, Jezus z Nazaretu, Michał z Salvingtonu. I wszystkie plany Michała, dotyczące wszechświata lokalnego, zyskały pełną aprobatę Rajskiej Trójcy, zanim jeszcze zaczął on swą najwyższą, kosmiczną przygodę.
32:0.4 (357.4) Synowie Stwórcy mogą wybierać domeny swych stwórczych poczynań, jednak te materialne kreacje zostały wpierw zaprojektowane i obmyślane przez Rajskich Architektów Wszechświata Nadrzędnego.
32:1.1 (357.5) Operowanie przestrzenią-siłą i energiami podstawowymi, poprzedzające powstanie wszechświata, jest funkcją Rajskich Nadrzędnych Organizatorów Siły; jednak odchodzą oni z domen superwszechświatowych, kiedy energia powstająca zacznie reagować na grawitację lokalną albo liniową i oddają sprawy w ręce dyspozytorów mocy danego superwszechświata.
32:1.2 (357.6) Ci dyspozytorzy mocy działają sami w przedmaterialnych a posiłowych stadiach stwarzania wszechświata lokalnego. Syn Stwórca nie może rozpocząć organizowania wszechświata, dopóki dyspozytorzy mocy nie zaktywizują energii kosmicznych w takim stopniu, aby zapewnić materialne podwaliny – dosłownie słońca i sfery materialne – dla powstającego wszechświata.
32:1.3 (357.7) Wszystkie wszechświaty lokalne posiadają taki sam w przybliżeniu potencjał energii, aczkolwiek różnią się znacznie w swych materialnych rozmiarach i mogą się różnić, od czasu do czasu, w swej zawartości materii widzialnej. Ładunek mocy i potencjalne wyposażenie wszechświata lokalnego w materię zależy od funkcjonowania dyspozytorów mocy oraz ich poprzedników, jak również od działania Syna Stwórcy oraz naturalnych cech kontroli fizycznej, w jaką są wyposażeni jego stwórczy asystenci.
32:1.4 (358.1) Ładunek energii wszechświata lokalnego stanowi w przybliżeniu jedną stutysięczną wyposażenia siły tego superwszechświata, do którego wszechświat należy. W przypadku waszego wszechświata lokalnego, Nebadonu, jego zmaterializowana masa jest nieco mniejsza. Określając fizycznie, Nebadon posiada całe fizyczne wyposażenie energii i materii, znajdujące się w dowolnej kreacji lokalnej Orvontonu. Jedyne fizyczne ograniczenie rozwojowej ekspansji wszechświata Nebadonu polega na ilościowym ładunku przestrzeni-energii, trzymanej w ujęciu kontroli grawitacyjnej przez współpracujące ze sobą moce i osobowości zespolonego mechanizmu wszechświata.
32:1.5 (358.2) Kiedy energia-materia osiąga pewne stadium materializacji masy, pojawia się na scenie Rajski Syn Stwórca, w towarzystwie Stwórczej Córki Nieskończonego Ducha. Wraz z przybyciem Syna Stwórcy, zaczynają się prace nad sferą zaprojektowaną, która ma być światem zarządu planowanego wszechświata lokalnego. Taka kreacja lokalna rozwija się przez długie epoki, stabilizują się słońca, formują się planety i krążą po swych orbitach, podczas gdy wciąż trwa praca nad tworzeniem światów zaprojektowanych, które mają służyć jako zarządy konstelacji i stolice systemów.
32:2.1 (358.3) W organizacji wszechświata, Synów Stwórców poprzedzają dyspozytorzy mocy i inne istoty, pochodzące od Trzeciego Źródła i Centrum. Z tak wcześniej zorganizowanych energii kosmicznych, wasz Syn Stwórca, Michał, stworzył domeny zamieszkałe wszechświata Nebadonu i troskliwie zajmuje się ich administracją. Z istniejącej uprzednio energii ci Boscy Synowie materializują materią widzialną, planują istoty żywe a we współpracy z wszechświatową obecnością Nieskończonego Ducha, tworzą zróżnicowaną świtę osobowości duchowych.
32:2.2 (358.4) Dyspozytorzy mocy i kontrolerzy energii, których materialne prace wstępne nad organizacją wszechświata na długo poprzedzają działalność Syna Stwórcy, służą później w doskonałym związku z tym Synem Wszechświatowym, pozostając z nim na zawsze związani w procesie kontroli tych energii, które pierwotnie zorganizowali i objęli obwodem. Na Salvingtonie działa teraz ta sama setka centrów mocy, która współpracowała z waszym Synem Stwórcą w procesie wstępnego formowania wszechświata lokalnego.
32:2.3 (358.5) Pierwszy w Nebadonie, kompletny akt materialnego stworzenia, polegał na zorganizowaniu świata zarządu, zaprojektowanej sfery Salvington, razem z jego satelitami. Od czasu wstępnych czynności centrów mocy i kontrolerów fizycznych, do przybycia żywego personelu na ukończone sfery Salvingtonu, upłynęło nieco ponad miliard lat waszego obecnego czasu planetarnego. Zaraz po zbudowaniu Salvingtonu, stworzono sto światów zarządu dla projektowanych konstelacji oraz dziesięć tysięcy sfer zarządu dla planowanych lokalnych systemów kontroli planetarnej i administracji, wraz z ich zaprojektowanymi satelitami. Te zaprojektowane światy przystosowane są do zamieszkania zarówno przez osobowości materialne jak i duchowe, jak również przez pośrednie między nimi, morontialne albo przejściowe stadia bytu.
32:2.4 (359.1) Salvington, stolica Nebadonu, usytuowany jest dokładnie w centrum energii-masy wszechświata lokalnego. Wasz wszechświat lokalny nie jest jednak odrębną jednostką astronomiczną, choć duży układ istnieje w jego materialnym centrum.
32:2.5 (359.2) Salvington jest osobistą siedzibą Michała z Nebadonu, jednak nie zawsze można go tam zastać. Podczas niezakłóconego funkcjonowania waszego wszechświata lokalnego, stała obecność Syna Stwórcy na sferze stołecznej nie jest konieczna, ale inaczej bywało we wczesnych epokach organizacji materialnej. Syn Stwórca nie może opuścić swego świata zarządu tak długo, aż nie zostanie zakończona grawitacyjna stabilizacja domeny, w wyniku materializacji odpowiedniej ilości energii, aby umożliwić różnym orbitom i układom wzajemnie równoważenie się, dzięki materialnemu przyciąganiu.
32:2.6 (359.3) Materialny plan wszechświata zostaje w pewnym czasie zrealizowany a Syn Stwórca, w powiązaniu ze Stwórczym Duchem, zaczyna realizację swego planu stwarzania życia; po czym ta reprezentantka Nieskończonego Ducha rozpoczyna funkcjonować we wszechświecie jako odrębna, stwórcza osobowość. Gdy pierwszy akt stwórczy zostaje wyrażony i spełniony, powołana zostaje do bytu Gwiazda Jasna i Poranna, uosobienie pierwszej idei tożsamości i ideału boskości. Jest to główny administrator wszechświata, osobisty asystent Syna Stwórcy, ktoś podobny do niego we wszystkich aspektach charakteru, chociaż znacznie ograniczony w atrybutach boskości.
32:2.7 (359.4) I teraz, gdy istnieje już prawa ręka, pomocnik i główny administrator Syna Stwórcy, następuje powoływanie do bytu szerokiego wachlarza wspaniałych i zróżnicowanych istot. Przybywa synów i córek wszechświata lokalnego i niebawem taka kreacja ma swój rząd, rozciągający się od najwyższych rad wszechświata do ojców konstelacji i władców systemów lokalnych – tych skupisk światów, które mają stać się ojczyzną różnych gatunków istot śmiertelnych, obdarzonych wolą; a każdy z takich światów będzie rządzony przez Księcia Planetarnego.
32:2.8 (359.5) I potem, gdy taki wszechświat jest w pełni zorganizowany i doskonale prowadzony, Syn Stwórca przystępuje do realizacji Ojcowskiej propozycji – stworzenia człowieka śmiertelnego na ich boskie podobieństwo.
32:2.9 (359.6) Organizacja planet mieszkalnych nadal trwa w Nebadonie, jako że wszechświat ten jest doprawdy młodym skupiskiem gwiezdnych i planetarnych domen Orvontonu. Ostatni rejestr podaje, że w Nebadonie jest 3.840.101 planet zamieszkałych a Satania, lokalny system waszego świata, jest całkiem typowym systemem.
32:2.10 (359.7) Satania nie jest jednolitym systemem fizycznym, pojedynczą jednostką astronomiczną. Jej 619 zamieszkałych światów znajduje się w ponad pięciuset różnych układach materialnych. Tylko pięć z nich posiada więcej niż dwa zamieszkałe światy a tylko jeden ma cztery zaludnione planety, podczas gdy czterdzieści sześć układów ma dwa zamieszkałe światy.
32:2.11 (359.8) System światów zamieszkałych Satanii jest znacznie oddalony od Uversy i tej wielkiej grupy słońc, która pełni funkcję materialnego i astronomicznego centrum siódmego superwszechświata. Z Jerusem, stolicy Satanii, jest ponad dwieście tysięcy lat świetlnych do fizycznego centrum superwszechświata Orvontonu, leżącego bardzo daleko stąd, na zagęszczonej średnicy Drogi Mlecznej. Satania leży na peryferiach wszechświata lokalnego a Nebadon jest teraz daleko na skraju Orvontonu. Z najbardziej oddalonego systemu światów zamieszkałych jest do centrum superwszechświata nieco mniej niż dwieście pięćdziesiąt tysięcy lat świetlnych.
32:2.12 (360.1) Wszechświat Nebadon znajduje się teraz na południowo-wschodniej części orbity, krążąc wokół superwszechświata Orvontonu. Najbliższe, sąsiednie wszechświaty to: Avalon, Henselon, Sanselon, Portalon, Wolvering, Fanoving i Alvoring.
32:2.13 (360.2) Ewolucja wszechświata lokalnego to długa historia. Przekazy mające do czynienia z superwszechświatem wprowadziły w ten temat, kontynuują go przekazy w tej części, traktujące o kreacjach lokalnych, podczas gdy dalsze przekazy, dotyczące historii i przeznaczenia Urantii, dokończą opowieści. Jednak, aby właściwie zrozumieć przeznaczenie śmiertelników z tej kreacji lokalnej, musicie zgłębić narracje o życiu i naukach waszego Syna Stwórcy, jak kiedyś żył życiem człowieka, w formie ciała materialnego, na waszym własnym świecie ewolucyjnym.
32:3.1 (360.3) Jedyną doskonale niezmienną kreacją jest Havona, wszechświat centralny, stworzony bezpośrednio myślą Ojca Wszechświatowego i słowem Wiecznego Syna. Havona jest egzystencjalnym, doskonałym i kompletnym wszechświatem, otaczającym miejsce pobytu wiecznych Bóstw, centrum wszystkich rzeczy. Kreacje siedmiu superwszechświatów są skończone, ewolucyjne i wciąż się rozwijają.
32:3.2 (360.4) Wszystkie materialne układy czasu i przestrzeni mają ewolucyjne pochodzenie. Nie są nawet materialnie ustabilizowane, zanim nie wejdą na stabilne orbity swego superwszechświata. Tak samo wszechświat lokalny nie wchodzi w erę światłości i życia, dopóki jego materialne możliwości ekspansji i rozwoju nie zostaną wyczerpane a status duchowy wszystkich jego zamieszkałych światów nie zostanie na zawsze ustalony i ustabilizowany.
32:3.3 (360.5) Doskonałość osiągana jest stopniowo, za wyjątkiem wszechświata centralnego. W kreacji centralnej mamy wzór doskonałości, ale wszystkie inne domeny muszą osiągać doskonałość metodami określonymi dla rozwoju tych właśnie światów czy wszechświatów. A plany Synów Stwórców charakteryzują się nieskończoną wręcz różnorodnością, gdy idzie o organizację, rozwój, porządek i stabilizację poszczególnych wszechświatów lokalnych.
32:3.4 (360.6) Każdy wszechświat lokalny jest w pewnym sensie duplikatem organizacji administracyjnej kreacji centralnej czy wzorcowej, za wyjątkiem obecności bóstwa Ojca. Chociaż Ojciec Wszechświatowy obecny jest osobiście w zamieszkałym wszechświecie, nie zamieszkuje on umysłów istot pochodzących z tego wszechświata tak literalnie, jak mieszka w duszach śmiertelników czasu i przestrzeni. Wydaje się, że istnieje wszechmądra równowaga w dopasowaniu i regulacji spraw duchowych rozległej kreacji. We wszechświecie centralnym Ojciec jest jako taki osobiście obecny, ale nie ma go w umysłach dzieci tej doskonałej kreacji; we wszechświatach przestrzennych Ojca nie ma jako osoby, ale jest reprezentowany przez swych Synów Władców, podczas gdy jest intymnie obecny w umysłach swoich śmiertelnych dzieci, reprezentowany duchowo przez przedosobową obecność Nieodgadnionych Monitorów, które mieszkają w umysłach takich obdarzonych wolą istot.
32:3.5 (360.7) W zarządzie wszechświata lokalnego przebywają wszyscy stwórcy i osobowości stwórcze, reprezentujące niezależną władzę i autonomię zarządzania, za wyjątkiem osobistej obecności Ojca Wszechświatowego. We wszechświecie lokalnym można znaleźć jakąś cechę wszystkich istot oraz kogoś z każdej klasy istot inteligentnych, jakie istnieją we wszechświecie centralnym, za wyjątkiem Ojca Wszechświatowego. Chociaż Ojciec Wszechświatowy nie jest osobiście obecny we wszechświecie lokalnym, jest on osobiście reprezentowany przez Syna Stwórcę – z początku namiestnika Boga a później najwyższego i nieograniczonego władcę na swoich własnych prawach.
32:3.6 (361.1) Im niżej schodzimy na skali życia, tym trudniejsza staje się lokalizacja niewidzialnego Ojca oczami wiary. Istotom niższym – a czasami nawet wyższym osobowościom – trudno jest wyobrazić sobie Ojca Wszechświatowego w jego Synach Stwórcach. I tak, do czasu ich duchowego wyniesienia, kiedy to doskonałość rozwoju umożliwi im dostrzeżenie Boga w jego osobie, trudzą się podczas postępu, doznają wątpliwości duchowych, popadają w dezorientację i tym samym odsuwają się od progresywnych celów duchowych swego czasu i swego wszechświata. W ten sposób tracą zdolność widzenia Ojca, gdy widzą Syna Stwórcę. Najpewniejszą ostoją istoty, kiedy długo próbuje dotrzeć do Ojca, w tym czasie, kiedy naturalne warunki jej to uniemożliwiają, jest wytrwałe trzymanie się prawdy-faktu o obecności Ojca w jego Synach. Literalnie i symbolicznie, duchowo i osobiście, Ojciec i Synowie są jednością. Jest faktem, że kto ujrzał Syna Stwórcę, ujrzał też Ojca.
32:3.7 (361.2) Zrównoważenie i niezawodność osobowości z danego wszechświata zależy z początku jedynie od stopnia ich pokrewieństwa z Bóstwem. Kiedy istota swym pochodzeniem odbiega odpowiednio daleko od początkowych i Boskich Źródeł, czy to mamy do czynienia z Synami Boga czy istotami posługującymi, należącymi do Nieskończonego Ducha, zwiększa się możliwość dysharmonii, dezorientacji a czasami buntu – grzechu.
32:3.8 (361.3) Za wyjątkiem doskonałych istot, pochodzących od Bóstwa, wszystkie obdarzone wolą istoty w superwszechświatach są ewolucyjne w swej naturze i zaczynają od niskiego stanu, posuwając się wciąż ku górze, w rzeczywistości do wewnątrz. Nawet wysokie osobowości duchowe wciąż się wznoszą na skali życia, przez progresywne transponowanie od życia do życia i ze sfery do sfery. W wypadku tych istot, które posiadają Nieodgadnione Monitory, nie istnieją doprawdy ograniczenia w sprawie ewentualnych wyżyn ich duchowego wznoszenia się i wszechświatowych osiągnięć.
32:3.9 (361.4) Doskonałość istot czasu, kiedy w końcu zostanie osiągnięta, jest w pełni nabyta, jest prawdziwą zdobyczą osobowości. Podczas gdy czynniki łaski stanowią tutaj szczodrą domieszkę, tym niemniej sukcesy istoty są wynikiem jej indywidualnych wysiłków i faktycznego życia, reagowania osobowości na istniejące otoczenie.
32:3.10 (361.5) Fakt zwierzęcego, ewolucyjnego pochodzenia, z wszechświatowego punktu widzenia nie stanowi piętna dla żadnej osobowości, jako że jest to jedyna metoda wytwarzania jednego z dwu podstawowych gatunków skończonych, inteligentnych, wolą obdarzonych istot. Kiedy osiąga się wyżyny perfekcji i wieczności, stanowi to większy zaszczyt dla tych, którzy zaczynali od dołu, którzy z radością wspinali się po drabinie życia, szczebel po szczeblu i którzy, gdy osiągną wyżyny chwały, będą mieli doświadczenie osobiste będące ucieleśnieniem faktycznej wiedzy o każdym stadium życia, od dołu do samego szczytu.
32:3.11 (361.6) We wszystkim tym ukazuje się mądrość Stwórców. Dla Ojca Wszechświatowego byłoby równie łatwe zrobić ze wszystkich śmiertelników istoty doskonałe, przydać im doskonałość Boskim słowem. Ale to pozbawiłoby te istoty ich cudownych przeżyć, przygody i uczenia się w trakcie ich długiego, stopniowego wspinania się do wewnątrz, pozbawiłoby je tych doświadczeń, jakie mają tylko ci, którzy są na tyle szczęśliwi, że zaczynają od samego dna żywego bytu.
32:3.12 (362.1) Wszechświaty okrążające Havonę posiadają akurat odpowiednią ilość doskonałych istot, żeby dostarczyć wzorów nauczycieli-przewodników dla tych, którzy się wznoszą ewolucyjnymi stopniami życia. Empiryczna natura osobowości typu ewolucyjnego jest naturalnym, kosmicznym dopełnieniem zawsze doskonałych natur istot Raju-Havony. W rzeczywistości, zarówno doskonałe jak i doprowadzone do doskonałości istoty są niekompletne pod względem skończonej pełni. Jednak w dopełniającym się związku egzystencjalnie doskonałych istot systemu Raj-Havona, oraz doprowadzonych empirycznie do doskonałości finalistów, wznoszących się z wszechświatów ewolucyjnych, oba rodzaje istot znajdują wyzwolenie z nieodłącznych im ograniczeń, tym samym mogą razem próbować wznieść się na wspaniałe wyżyny ostatecznego statusu istoty.
32:3.13 (362.2) Te sprawy, tak jak dotyczą istot, są wszechświatowymi następstwami akcji i reakcji w obrębie Bóstwa Siedmiorakiego, w którym wieczna boskość Rajskiej Trójcy połączona jest z rozwijającą się boskością Najwyższych Stwórców wszechświatów czasu-przestrzeni, w aktualizującym swą moc Bóstwie Istoty Najwyższej, z nią i poprzez nią.
32:3.14 (362.3) Bosko doskonała istota oraz doprowadzona do doskonałości istota ewolucyjna są równe w zakresie potencjału boskości, ale różnią się klasą. Jedna musi polegać na drugiej, aby osiągnąć najwyższość służby. Ewolucyjne superwszechświaty zależą od doskonałej Havony, dającej końcowe nauczanie ich wznoszącym się obywatelom, ale doskonały wszechświat centralny tak samo potrzebuje istnienia doskonalących się superwszechświatów, aby zaspokoić potrzeby pełnego rozwoju jego zstępującym mieszkańcom.
32:3.15 (362.4) Dwa zasadnicze przejawy rzeczywistości skończonej, doskonałość wrodzona i doskonałość rozwinięta, czy to w osobowościach czy we wszechświatach, są skoordynowane, wzajemnie zależne i zintegrowane. Jedna potrzebuje drugiej, aby osiągnąć pełnię działania, służby i przeznaczenia.
32:4.1 (362.5) Nie należy żywić idei, że skoro Ojciec Wszechświatowy rozdał tak wiele z siebie i ze swych mocy innym, pozostaje on cichym i bezczynnym członkiem partnerstwa Bóstwa. Oprócz domen osobowości i obdarzania Dostrajaczami, jest on faktycznie najmniej aktywny z Rajskich Bóstw, dlatego, że pozwala swym partnerom, swym Synom i licznym stworzonym istotom inteligentnym, robić tak wiele, aby realizować jego wieczny cel. Jest on cichym członkiem stwórczego tria tylko dlatego, że nigdy nie robi tego, co może zrobić ktokolwiek z partnerskich lub podporządkowanych mu towarzyszy.
32:4.2 (362.6) Bóg dobrze rozumie, że każda istota inteligentna chce działać i doświadczać, dlatego też w każdej sytuacji, czy to mającej do czynienia z przeznaczeniem wszechświata, czy z dobrem najniższej ze stworzonych istot, Bóg zaprzestaje działania, oddając je plejadzie istot i osobowości Stwórczych, które nieodmiennie wkraczają pomiędzy niego a jakąkolwiek daną sytuację wszechświatową czy zdarzenie stwórcze. Jednak pomimo tego odsunięcia się, pomimo tego pokazu nieskończonej koordynacji, Bóg bierze udział w tych zdarzeniach, prawdziwy, literalny i osobisty, dzięki wyznaczonym przez siebie przedstawicielom i osobowościom oraz poprzez nie. W takim właśnie zespole środków i dzięki nim, Ojciec działa dla dobra całego swojego, rozległego stworzenia.
32:4.3 (363.1) W tym, co dotyczy zasad postępowania, prowadzenia i administracji wszechświata lokalnego, Ojciec Wszechświatowy działa w osobie swego Syna Stwórcy. Ojciec Wszechświatowy nigdy nie ingeruje w takie asocjacje, jak związki wzajemne Synów Bożych, powiązania grupowe osobowości Trzeciego Źródła i Centrum oraz związki pomiędzy dowolnymi innymi istotami stworzonymi, takimi jak ludzie. W takich przypadkach zawsze panuje prawo Syna Stwórcy, władza Ojców Konstelacji, Władców Systemu i Książąt Planetarnych – zarządzone drogi postępowania i procedury takiego wszechświata. Nie istnieje podział władzy; nigdy nie ma sprzecznych działań w boskiej mocy i niebiańskich celach. Bóstwa są w stanie doskonałej i wiecznej jednomyślności.
32:4.4 (363.2) Syn Stwórca sprawuje najwyższą władzę we wszystkich sprawach dotyczących relacji etycznych, związków jakiejś grupy istot z jakąkolwiek inną klasą istot, czy też związków dwu lub więcej jednostek z obrębie jakiejkolwiek danej grupy; jednak taki plan nie oznacza, że Ojciec Wszechświatowy nie może interweniować po swojemu i robić czegokolwiek, co zadowala Boski umysł, z jakąkolwiek indywidualną istotą w całym stworzeniu; odnosi się to do obecnego statusu takiej jednostki, czy jej przyszłych perspektyw, wynikających z Ojcowskiego, wiecznego planu i nieskończonego celu.
32:4.5 (363.3) W obdarzonych wolą istotach śmiertelnych Ojciec jest rzeczywiście obecny w zamieszkującym je Dostrajaczu, we fragmencie jego przedosobowego ducha; a Ojciec jest także źródłem osobowości takiej śmiertelnej, obdarzonej wolą istoty.
32:4.6 (363.4) Dostrajacze Myśli, te dary Ojca Wszechświatowego, są względnie wyizolowane; zamieszkują umysły ludzkie, ale nie mają dostrzegalnego związku ze sprawami etycznymi kreacji lokalnej. Nie są bezpośrednio skoordynowane ze służbą seraficzną czy z administracją systemu, konstelacji czy wszechświata lokalnego, ani też z rządami Syna Stwórcy, którego wola jest najwyższym prawem w jego wszechświecie.
32:4.7 (363.5) Zamieszkujące człowieka Dostrajacze to jeden z odrębnych, aczkolwiek powiązanych ze sobą sposobów kontaktu Boga z istotami całego jego nieskończonego stworzenia. W ten sposób ten, który jest niewidzialny dla śmiertelnego człowieka, objawia swoją obecność i gdyby tylko mógł, ukazałby się nam innymi jeszcze sposobami, jednak takie dalsze objawienie nie jest bosko możliwe.
32:4.8 (363.6) Możemy dostrzec i zrozumieć ten mechanizm, dzięki któremu Synowie posiadają szczegółową i kompletną wiedzę o wszechświatach podlegających ich jurysdykcji, ale nie możemy w pełni pojąć tych metod, dzięki którym Bóg jest tak dokładnie i osobiście poinformowany o szczegółach wszechświata wszechświatów, choć możemy przynajmniej rozeznać jaką drogą Ojciec Wszechświatowy może dostawać informację dotyczącą różnych istot z jego niezmierzonej kreacji i objawiać im swą obecność. Ojciec dostaje informację przez obwód osobowości, wie osobiście o wszystkich myślach i działaniach wszystkich istot ze wszystkich systemów wszystkich wszechświatów całego stworzenia. Choć nie potrafimy w pełni zrozumieć metody Bożej komunii z jego dziećmi, jesteśmy podbudowani zapewnieniem, że „Pan zna swoje dzieci” i że o każdym z nas „wie, gdzie byliśmy zrodzeni”.
32:4.9 (363.7) Ojciec Wszechświatowy jest obecny w waszym wszechświecie i w waszym sercu, określając duchowo, dzięki jednemu z Siedmiu Duchów Nadrzędnych z jego centralnego miejsca pobytu, a zwłaszcza dzięki Boskiemu Dostrajaczowi, który żyje, działa i oczekuje w głębiach śmiertelnego umysłu.
32:4.10 (363.8) Bóg nie jest osobowością egocentryczną; Ojciec szczodrze rozdaje siebie swojej kreacji i istotom stworzonym. Żyje i działa nie tylko w Bóstwach, ale także w swych Synach, którym powierzył robienie wszystkiego tego, co mogą zrobić Boskim sposobem. Ojciec Wszechświatowy naprawdę pozbawił się wszelkiej funkcji, którą może sprawować inna istota. Odnosi się to tak samo do śmiertelnego człowieka jak i do Syna Stwórcy, który zamiast Boga rządzi w stolicy wszechświata lokalnego. Widzimy więc tutaj efekt działania idealnej i nieskończonej miłości Ojca Wszechświatowego.
32:4.11 (364.1) Dzięki temu, powszechnemu obdarzaniu sobą, mamy tutaj wystarczający dowód zarówno wielkości jak i wspaniałomyślności Boskiej, Ojcowskiej natury. Jeśli Bóg nie dał czegokolwiek z siebie wszechświatowej kreacji, to z całej reszty jest rozrzutnie hojny, nadając Dostrajacze Myśli śmiertelnikom danych domen, te Nieodgadnione Monitory czasu, które tak cierpliwie zamieszkują śmiertelnych kandydatów do życia wiecznego.
32:4.12 (364.2) Ojciec Wszechświatowy wylał niejako samego siebie na całe stworzenie, aby było bogate osobowością i możliwością osiągnięć duchowych. Bóg dał nam siebie, abyśmy mogli być takimi jak on, a sobie zostawił z mocy i chwały jedynie to, co jest niezbędne dla utrzymywania tych rzeczy, które kocha i dla których właśnie wyzbył się wszystkich innych rzeczy.
32:5.1 (364.3) Istnieje wieczny i wspaniały cel marszu wszechświatów przez przestrzeń. Wszelkie wasze ludzkie trudy nie są daremne. Wszyscy jesteśmy częścią rozległego planu, gigantycznego zamierzenia, i to właśnie wielkość przedsięwzięcia uniemożliwia dostrzeżenie jego większej części kiedykolwiek i podczas jednego życia. Wszyscy jesteśmy częścią wiecznego planu, który Bogowie nadzorują i realizują. Cały cudowny i wszechświatowy mechanizm płynie majestatycznie w przestrzeni, zgodnie z muzyką grającą w takt metronomu nieskończonej myśli i wiecznego celu Pierwszego Wielkiego Źródła i Centrum.
32:5.2 (364.4) Wieczny cel wiecznego Boga jest wysokim duchowym ideałem. Wydarzenia czasu oraz trudy materialnej egzystencji są zaledwie tymczasowym pomostem, łączącym z drugą stroną, z ziemią obiecaną rzeczywistości duchowych i niebiańskiej egzystencji. Jest oczywiste, że wam śmiertelnikom trudno jest zrozumieć ideę wiecznego celu; praktycznie nie potraficie zrozumieć myślenia wieczności, czegoś, co się nigdy nie zaczyna i nigdy nie kończy. Wszystko, co znacie, ma swój koniec.
32:5.3 (364.5) Co się tyczy indywidualnego życia, trwania świata czy chronologii jakiejkolwiek serii powiązanych wzajemnie zdarzeń, wydawałoby się, że mamy do czynienia z oddzielnymi odcinkami czasu; wszystko wydaje się mieć początek i koniec. I może się zdawać, że serie takich doświadczeń, żyć, wieków i epok, gdyby je kolejno połączyć, stanowią prosty ciąg, wyodrębnione zdarzenie czasowe, momentalny przebłysk na nieskończonym obliczu wieczności. Gdy jednak popatrzymy na to wszystko spoza sceny, szersze pole widzenia i pełniejsze zrozumienie podpowiada, że takie wyjaśnienie jest nieodpowiednie, jest bez związku i zupełnie nie odnosi się do właściwej oceny sytuacji oraz nie jest skorelowane z tymi operacjami czasu, co mają za podstawę cele i fundamentalne oddziaływania wieczności.
32:5.4 (364.6) Dla wyjaśnienia tego śmiertelnemu umysłowi, mnie wydaje się bardziej odpowiednie przedstawienie wieczności jako cyklu a wiecznego celu jako nieskończonego okręgu, cyklu wieczności w pewien sposób zsynchronizowanego z przejściowymi, materialnymi cyklami czasu. Co się tyczy odcinków czasu, połączonych z cyklem wieczności i stanowiących jego część, zmuszeni jesteśmy przyznać, że takie tymczasowe epoki rodzą się, żyją i umierają tak zwyczajnie, jak się rodzą, żyją i umierają doczesne istoty. Większość ludzkich istot umiera dlatego, że nie udaje im się osiągnąć duchowego poziomu zespolenia z Dostrajaczem; metamorfoza śmierci stanowi jedyną możliwą procedurę, która może ich wyzwolić z więzów czasu i kajdan kreacji materialnej; mogą w ten sposób wejść na duchowy stopień bytu w progresywnym korowodzie wieczności. Po przeżyciu próbnego życia w czasie i materialnej egzystencji, możecie iść dalej w styczności z wiecznością, nawet jako jej część, krążąc na zawsze wraz ze światami w kosmosie po okręgu wiecznych epok.
32:5.5 (365.1) Odcinki czasu są jak przebłyski osobowości w doczesnej formie; pojawiają się na chwilę a potem znikają sprzed ludzkich oczu tylko po to, aby się zjawić ponownie w charakterze nowych aktorów i dalej trwających czynników wyższego życia, krążenia bez końca po wiecznym okręgu. Raczej trudno wyobrazić sobie wieczność jako prosty ciąg, w ograniczonym według naszych wierzeń wszechświecie, przemieszczającym się po rozległym, wydłużonym okręgu wokół centralnego miejsca zamieszkania Ojca Wszechświatowego.
32:5.6 (365.2) Szczerze mówiąc, wieczność jest niemożliwa do zrozumienia dla skończonego, czasowego umysłu. Po prostu nie możecie jej pojąć, nie możecie jej zrozumieć. Ja też nie mogę sobie w pełni jej uzmysłowić, a gdybym nawet mógł, przekazanie mojej idei umysłowi ludzkiemu byłoby niemożliwe. Tym niemniej zrobiłem, co mogłem, ażeby przedstawić co nieco z naszego punktu widzenia, przekazać wam coś z naszego zrozumienia rzeczy wiecznych. Próbuję pomóc wam skrystalizować wasze myśli na tych wartościach, które mają nieskończoną naturę i wieczne znaczenie.
32:5.7 (365.3) Jest w umyśle Boga plan, który dotyczy każdej istoty ze wszystkich, rozległych Bożych domen a plan ten jest wiecznym celem niezmierzonych możliwości, nieograniczonego postępu i niekończącego się życia. I te nieskończone skarby, leżące na tak niezrównanej drodze bytu, są dla was osiągalne!
32:5.8 (365.4) Przed wami cel wieczności! Oczekuje was przygoda osiągania boskości! Zaczął się bieg do doskonałości! Kto zechce może go zacząć, a pewne zwycięstwo ukoronuje wysiłki każdej ludzkiej istoty, która idzie z prądem wiary i zaufania, uzależniając każdy stopień tej drogi od prowadzenia przez Dostrajacza zamieszkującego człowieka i od przewodnictwa dobrego ducha Syna Wszechświata, który tak szczodrze został wylany na wszelkie ciało.
32:5.9 (365.5) [Przedstawione przez Możnego Posłańca, tymczasowo przydzielonego do Najwyższej Rady Nebadonu i wyznaczonego do tej misji przez Gabriela z Salvingtonu].
Księga Urantii
Przekaz 33
33:0.1 (366.1) PODCZAS gdy Ojciec Wszechświatowy bez wątpienia rządzi swym rozległym stworzeniem, w administracji wszechświata lokalnego działa on przez osobę Syna Stwórcy. Ojciec nie działa osobiście w administracji wszechświata lokalnego. Te sprawy zostały powierzone Synowi Stwórcy i Matce Duchowi wszechświata lokalnego, jak również licznym ich dzieciom. Plany, zasady postępowania oraz czynności administracyjne wszechświata lokalnego są formułowane i wprowadzane w życie przez tego Syna, który wspólnie ze współpracującym z nim Duchem oddał moc wykonawczą Gabrielowi a prawo sądzenia Ojcom Konstelacji, Władcom Systemu i Książętom Planetarnym.
33:1.1 (366.2) Nasz Syn Stwórca jest uosobieniem 611.121-szej oryginalnej idei nieskończonej tożsamości, pochodzącej równocześnie od Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna. Michał z Nebadonu jest „jednorodzonym Synem”, uosabiającym 611.121-szą wszechświatową ideę boskości i nieskończoności. Jego główna siedziba znajduje się w trojakiej rezydencji światła na Salvingtonie. Mieszkanie to jest tak zorganizowane, gdyż Michał żył życiem wszystkich trzech stadiów bytu istoty inteligentnej: duchowym, morontialnym i materialnym. Czasem nazywa się go Chrystusem Michałem, z powodu imienia, związanego z siódmym i ostatnim obdarzeniem dokonanym przez niego na Urantii.
33:1.2 (366.3) Nasz Syn Stwórca nie jest Wiecznym Synem, nie jest egzystencjalnym, rajskim towarzyszem Ojca Wszechświatowego i Nieskończonego Ducha. Michał z Nebadonu nie jest członkiem Rajskiej Trójcy. Tym niemniej nasz Syn-Mistrz w swojej domenie posiada wszystkie te Boskie atrybuty i moce, jakie Wieczny Syn sam mógłby przejawiać, gdyby rzeczywiście przebywał na Salvingtonie i działał w Nebadonie. Michał posiada nawet dodatkową moc i władzę, ponieważ uosabia nie tylko Wiecznego Syna, ale również w pełni reprezentuje i rzeczywiście ucieleśnia obecność osobowości Ojca Wszechświatowego dla tego wszechświata lokalnego oraz w tym wszechświecie. Reprezentuje nawet Ojca-Syna. Takie związki czynią z Syna Stwórcy najpotężniejszego, najbardziej wszechstronnego i wpływowego ze wszystkich boskich istot, zdolnych do bezpośredniego zarządzania ewolucyjnymi wszechświatami i do osobistych kontaktów z niedojrzałymi istotami stworzonymi.
33:1.3 (366.4) Nasz Syn Stwórca wywiera z zarządu wszechświata lokalnego taką samą moc przyciągania duchowego – grawitacji duchowej – jaką miałby Wieczny Syn z Raju, gdyby osobiście przebywał na Salvingtonie a nawet więcej; ten Syn Wszechświatowy jest także uosobieniem Ojca Wszechświatowego dla wszechświata Nebadonu. Synowie Stwórcy są osobowymi centrami sił duchowych Rajskiego Ojca-Syna. Synowie Stwórcy są końcowym zogniskowaniem mocy-osobowości potężnych atrybutów czasowo-przestrzennych Boga Siedmiorakiego.
33:1.4 (367.1) Syn Stwórca jest namiestnikiem-uosobieniem Ojca Wszechświatowego, partnerem w boskości Wiecznego Syna i stwórczym współpracownikiem Nieskończonego Ducha. Dla naszego wszechświata i dla wszystkich jego zamieszkałych światów Syn Władca jest, praktycznie rzecz biorąc, Bogiem. Uosabia on wszystko to z Rajskich Bóstw, co rozwijający się śmiertelnicy mogą odpowiednio zrozumieć. Ten właśnie Syn i jego towarzyszka, Duch, są waszymi stwórczymi rodzicami. Dla was, Michał, Syn Stwórca, jest osobowością najwyższą a Wieczny Syn jest dla was supernajwyższą, nieskończoną osobowością Bóstwa.
33:1.5 (367.2) W osobie Syna Stwórcy mamy władcę i boskiego rodzica, który jest tak samo potężny, efektywny i dobroczynny, jak byłby Ojciec Wszechświatowy i Wieczny Syn, gdyby obaj przebywali na Salvingtonie i zajmowali się administracją wszechświata Nebadonu.
33:2.1 (367.3) Gdy obserwuje się Synów Stwórców, można zauważyć, że niektórzy bardziej przypominają Ojca, niektórzy Syna, podczas gdy jeszcze inni mają po równo cech obu nieskończonych rodziców. Nasz Syn Stwórcy bardzo wyraźnie przejawia cechy i atrybuty bardziej przypominające Wiecznego Syna.
33:2.2 (367.4) Michał postanowił zorganizować ten wszechświat lokalny a teraz rządzi w nim niepodzielnie. Jego osobista władza ograniczona jest tylko przez istniejące uprzednio obwody grawitacji, zogniskowane w Raju oraz przez klauzulę Pradawnych Czasu z rządu superwszechświata, dotyczącą wszystkich ostatecznych sądów wykonawczych związanych z likwidacją osobowości. Osobowość jest darem samego Ojca, ale Synowie Stwórcy, za aprobatą Wiecznego Syna, mogą inicjować nowe modele istot a przy roboczej współpracy swych towarzyszek-Duchów, mogą próbować nowych przekształceń energii-materii.
33:2.3 (367.5) Michał jest uosobieniem Rajskiego Ojca-Syna dla wszechświata lokalnego Nebadonu i w tym wszechświecie; kiedy zatem Stwórcza Matka Duch, reprezentująca Nieskończonego Ducha we wszechświecie lokalnym, podporządkowała się Chrystusowi Michałowi, gdy wrócił z końcowego obdarzenia Urantii, Syn-Mistrz przejął wtedy „całą władzę w niebie i na ziemi”.
33:2.4 (367.6) Takie podporządkowanie się Boskich Opiekunek Synom Stwórcom z wszechświatów lokalnych ustanawia tych Synów-Mistrzów osobowymi powiernikami skończenie przejawiającej się boskości Ojca, Syna i Ducha, podczas gdy praktyki obdarzenia w charakterze istoty stworzonej kwalifikują Michałów do obrazowania empirycznej boskości Istoty Najwyższej. Żadna inna istota we wszechświatach nie wyczerpuje w ten sposób, osobiście, potencjałów obecnego, skończonego doświadczenia i żadna inna istota we wszechświatach nie posiada takich warunków do sprawowania samodzielnej władzy.
33:2.5 (367.7) Chociaż zarząd Michała oficjalnie znajduje się na Salvingtonie, stolicy Nebadonu, Michał spędza sporo czasu na odwiedzaniu zarządów konstelacji i systemów a nawet poszczególnych planet. Okresowo podróżuje do Raju a często do Uversy, gdzie odbywa narady z Pradawnymi Czasu. Kiedy jest poza Salvingtonem, jego miejsce zajmuje Gabriel, który działa wtedy jako regent wszechświata Nebadonu.
33:3.1 (368.1) Chociaż Nieskończony Duch przenika wszystkie wszechświaty czasu i przestrzeni, działa on z zarządu każdego wszechświata lokalnego, jako specjalne zogniskowanie, zdobywając wszystkie cechy osobowości dzięki stwórczej współpracy z Synem Stwórcą. Tak dalece, jak to dotyczy wszechświata lokalnego, autorytet administracyjny Syna Stwórcy jest najwyższy; Nieskończony Duch jako Boska Opiekunka, współpracuje z nim w całej pełni, będąc jego doskonałą partnerką.
33:3.2 (368.2) Matka Duch Wszechświata z Salvingtonu, pomagająca Michałowi w nadzorowaniu i zarządzaniu Nebadonem, pochodzi z szóstej grupy Duchów Najwyższych i jest 611.121-szą z tej klasy. Zaofiarowała się towarzyszyć Michałowi w momencie jego zwolnienia od rajskich zobowiązań i odtąd zawsze działa razem z nim, podczas stwarzania i administracji jego wszechświata.
33:3.3 (368.3) Mistrz-Syn Stwórca osobiście zarządza swoim wszechświatem, ale we wszystkich szczegółach tych rządów Duch Wszechświata rządzi razem z Synem. Chociaż Duch zawsze uznaje Syna za monarchę i władcę, Syn zawsze przyznaje Duchowi partnerską pozycję i jednakową władzę we wszystkich sprawach ich domeny. Syna Stwórcę, w całym jego obdarzaniu miłością i życiem, nieustannie i zawsze doskonale podtrzymuje i mądrze wspomaga wszechmądry i zawsze wierny Duch Wszechświata oraz cały różnorodny orszak jej anielskich osobowości. Ta Boska Opiekunka jest w rzeczywistości matką duchów i osobowości duchowych, zawsze obecną i wszechmądrą doradczynią Syna Stwórcy, wiernym i prawdziwym przejawem Rajskiego, Nieskończonego Ducha.
33:3.4 (368.4) Syn działa jako ojciec w swoim wszechświecie lokalnym. Duch, jak mogą to rozumieć istoty śmiertelne, odgrywa rolę matki i zawsze pomaga Synowi, a jest ona na wieczność niezastąpiona w administracji wszechświata. W wypadku buntu, tylko Syn i związani z nim Synowie mogą działać jako wybawiciele. Duch nigdy nie może się przeciwstawiać buntowi czy bronić władzy, ale Duch zawsze podtrzymuje Syna we wszystkim, co musi on przeżyć w czasie prób stabilizacji rządu i utrzymania władzy na światach splamionych przez zło lub zdominowanych przez grzech. Tylko Syn może odzyskać dzieło razem z Duchem stworzone, ale żaden Syn nie mógłby mieć nadziei osiągnięcia końcowego sukcesu bez ustawicznej współpracy Boskiej Opiekunki oraz jej rozległego grona duchowych pomocnic, córek Boga, tak wiernie i dzielnie trudzących się dla dobra śmiertelnych ludzi i dla chwały swych boskich rodziców.
33:3.5 (368.5) Gdy Syn Stwórca zakończy siódme i ostatnie obdarzenie w charakterze istoty stworzonej, dla Boskiej Opiekunki kończą się niepewności, wynikające z okresowego odosobnienia i ta wszechświatowa pomocnica Syna zdobywa na zawsze pewność i kontrolę. To właśnie podczas osadzenia na tronie Syna Stwórcy jako Syna-Mistrza, przy tej uroczystości nad uroczystościami, Duch Wszechświata po raz pierwszy publicznie potwierdza, przed zgromadzonymi zastępami, podporządkowanie się Synowi, zobowiązując się do wierności i posłuszeństwa. Wydarzenie takie miało miejsce w Nebadonie, kiedy Michał wrócił do Salvingtonu, po tym, jak obdarzył sobą Urantię. Nigdy, przed tym doniosłym wydarzeniem, Duch Wszechświata nie potwierdził podporządkowania się Synowi Wszechświata i aż do momentu tego, dobrowolnego zrzeczenia się przez Ducha mocy i władzy, nie mogło być prawdziwe oświadczenie o Synu, że „dana mu jest wszelka moc na niebie i na ziemi”.
33:3.6 (369.1) Michał z Nebadonu, po tym jak Stwórcza Matka Duch przyrzekła podporządkować się jemu, szlachetnie uznał swą wieczną zależność od towarzyszącego mu Ducha, ustanawiając Ducha wspólnym władcą swych wszechświatowych domen, żądając od wszystkich istot razem przez nich stworzonych zobowiązania lojalności wobec Ducha, takiej, jaką mają wobec Syna; i została wydana i rozpowszechniona ostateczna „Proklamacja równości”. Syn, chociaż jest władcą wszechświata lokalnego, ogłosił światom fakt równości z nim Ducha we wszystkich własnościach osobowości i atrybutach boskiego charakteru. I to stało się transcendentalnym wzorem organizacji rodziny i zarządzania, nawet dla skromnych istot ze światów w przestrzeni. To właśnie stanowi, w funkcjonowaniu i prawdzie, wzniosły ideał rodziny i ludzkiej instytucji dobrowolnego małżeństwa.
33:3.7 (369.2) Syn i Duch przewodzą teraz wszechświatowi, tak jak ojciec i matka czuwają nad swą rodziną, złożoną z synów i córek i jej służą. Jest zupełnie poprawne odnosić się do Ducha Wszechświata jako do stwórczej towarzyszki Syna Stwórcy oraz traktować istoty z poszczególnych domen jako ich synów i córki – jako wielką i wspaniałą rodzinę, ale taką, co ma ogromne obowiązki i nigdy nie ustaje w opiece.
33:3.8 (369.3) Syn zapoczątkowuje stwarzanie określonych rodzajów dzieci wszechświatowych, podczas gdy Duch odpowiedzialny jest wyłącznie za powołanie do bytu licznych klas osobowości duchowych, które sprawują opiekę i służą pod kierownictwem i przewodnictwem tej właśnie Matki-Ducha. Przy stwarzaniu innych rodzajów osobowości wszechświatowych, zarówno Syn jak i Duch działają razem, a w każdym akcie stwórczym jedno nie czyni nic bez porady i aprobaty drugiego.
33:4.1 (369.4) Gwiazda Jasna i Poranna jest uosobieniem pierwszej idei tożsamości i ideału osobowości, jaka została poczęta przez Syna Stwórcy oraz przejaw Nieskończonego Ducha we wszechświecie lokalnym. Cofając się wstecz, do wczesnych dni wszechświata lokalnego, przed zespoleniem Syna Stwórcy i Matki Ducha więzią związku stwórczego, do czasów przed rozpoczęciem stwarzania wszechstronnej rodziny synów i córek, pierwszy wspólny akt wczesnych i dobrowolnych związków tych dwu Boskich osób przyniósł w rezultacie stworzenie najwyższej osobowości duchowej Syna i Ducha, Gwiazdy Jasnej i Porannej.
33:4.2 (369.5) W każdym wszechświecie lokalnym stwarzana jest tylko jedna taka istota, pełna mądrości i majestatu. Ojciec Wszechświatowy i Wieczny Syn mogą stwarzać i stwarzają nieograniczoną ilość Synów, dorównujących im boskością, ale Synowie ci, w związku z Córkami Nieskończonego Ducha, mogą stwarzać w każdym wszechświecie tylko jedną Gwiazdę Jasną i Poranną, istotę podobną do nich samych, mającą pod dostatkiem cech wziętych z ich natur, ale nie z ich stwórczych prerogatyw. Gabriel z Salvingtonu jest w swej boskości i naturze taki jak Syn Wszechświata, chociaż jest znacznie ograniczony w atrybutach Bóstwa.
33:4.3 (369.6) Pierworodny syn rodziców nowego wszechświata jest osobowością unikalną, posiadającą wiele wspaniałych cech, niezbyt wyraźnie dostrzegalnych u obojga rodziców; jest istotą o niebywałej wszechstronności i bardzo utalentowaną. Ta niebiańska osobowość posiada boską wolę Syna, połączoną z twórczą wyobraźnią Ducha. Myśli i działania Gwiazdy Jasnej i Porannej zawsze będą w pełni reprezentować zarówno Syna Stwórcę jak i Stwórczego Ducha. Istota taka dobrze potrafi zrozumieć zarówno duchowe zastępy seraficzne jak i materialne, ewolucyjne istoty obdarzone wolą i potrafi nawiązać z nimi pełen zrozumienia kontakt.
33:4.4 (370.1) Gwiazda Jasna i Poranna nie jest stwórcą, ale jest wspaniałym administratorem, osobistym, administracyjnym reprezentantem Syna Stwórcy. Oprócz stwarzania i dawania życia, Syn i Duch nigdy nie omawiają ważnych zagadnień wszechświatowych bez Gabriela.
33:4.5 (370.2) Gabriel z Salvingtonu jest głównym administratorem wszechświata Nebadonu i arbitrem wszystkich odwołań w sprawach wykonawczych administracji wszechświata. Szef administracyjny wszechświata został stworzony ze wszystkim, co potrzebne do jego pracy, ale zdobywał on również doświadczenie wraz z rozwojem i ewolucją naszej kreacji lokalnej.
33:4.6 (370.3) Gabriel jest głównym urzędnikiem wdrażającym w życie superwszechświatowe rozporządzenia dotyczące nieosobowych spraw wszechświata lokalnego. Większość spraw związanych z masowym sądzeniem i zmartwychwstaniami na koniec systemu sprawiedliwości, orzekanymi przez Pradawnych Czasu, także zlecana jest do wykonania Gabrielowi i jego personelowi. Tym samym Gabriel jest wspólnym, głównym administratorem, zarówno dla władców superwszechświata jak i wszechświata lokalnego. Ma on pod swoją komendą utalentowany korpus asystentów administracyjnych, nie objawionych ewolucyjnym śmiertelnikom, stworzonych do wykonywania tej właśnie pracy. Oprócz tych asystentów, Gabriel może zatrudnić każdą albo i wszystkie klasy istot niebiańskich, działających w Nebadonie i jest on także naczelnym dowódcą „wojsk, które są w niebie” – niebiańskich zastępów.
33:4.7 (370.4) Gabriel i jego personel nie są nauczycielami, są administratorami. Nigdy nie słyszano, aby przerwali swą systematyczną pracę, za wyjątkiem tego okresu, kiedy Michał wcielił się w istotę stworzoną. W trakcie takich obdarzeń, Gabriel zawsze spełniał rolę wcielonego Syna a podczas ostatnich obdarzeń faktycznie kierował wszechświatem, współpracując z Jednoczącym Czasu. Od czasu obdarzenia Michała, dokonanego w charakterze śmiertelnika, Gabriel związał się ściśle z historią i rozwojem Urantii.
33:4.8 (370.5) Śmiertelnicy rzadko stykają się z Gabrielem, kiedy się wznoszą przez wszechświat lokalny, zanim nie zostaną wprowadzeni w pracę administracyjną kreacji lokalnej, za wyjątkiem spotkań na tych światach, gdzie dokonują się obdarzenia oraz w czasie powszechnych i specjalnych apeli zmartwychwstania. Jako administratorzy, dowolnej klasy czy stopnia, będziecie pracować pod kierownictwem Gabriela.
33:5.1 (370.6) Administracja osobowości pochodzących od Trójcy kończy się na rządach superwszechświatowych. Wszechświaty lokalne charakteryzują się podwójnym kierownictwem, które zapoczątkowuje ideę ojca i matki. Ojcem wszechświata jest Syn Stwórca, matką wszechświata Boska Opiekunka, Stwórczy Duch wszechświata lokalnego. Jednak każdy wszechświat lokalny jest błogosławiony obecnością pewnych osobowości z wszechświata centralnego i Raju. Na czele tej rajskiej grupy w Nebadonie stoi ambasador Rajskiej Trójcy – Emanuel z Salvingtonu – Jednoczący Czasu, przydzielony do wszechświata lokalnego Nebadonu. W pewnym sensie ten wysoki Syn Trójcy jest także osobistym reprezentantem Ojca Wszechświatowego w sądach Syna Stwórcy, stąd jego imię, Emanuel.
33:5.2 (370.7) Emanuel z Salvingtonu ma numer 611.121 i należy do szóstej klasy Najwyższych Osobowości Trójcy; jest istotą o podniosłym dostojeństwie i takiej wielkoduszności, że odmawia czczenia i adoracji ze strony wszystkich istot żywych. Wyróżnia się tym, że jest jedyną istotą w całym Nebadonie, która nigdy nie ogłosiła podporządkowania się swemu bratu Michałowi. Działa jako doradca Syna Władcy, ale służy swą radą tylko na życzenie. Podczas nieobecności Syna Stwórcy, może przewodniczyć każdej wysokiej radzie wszechświata, ale skądinąd nie bierze udziału w sprawach administracyjnych wszechświata, chyba, że go o to poproszą.
33:5.3 (371.1) Ambasador Raju w Nebadonie nie podlega jurysdykcji rządu wszechświata lokalnego. Nie ma on również autorytatywnej jurysdykcji w sprawach administracyjnych rozwijającego się wszechświata lokalnego, za wyjątkiem nadzorowania związanych z nim braci, Wiernych Czasu, służących w zarządach konstelacji.
33:5.4 (371.2) Wierny Czasu, podobnie jak Jednoczący Czasu, nigdy nie proponuje swej rady ani nie oferuje pomocy władcom konstelacji, chyba, że jest o to proszony. Ambasadorzy Raju w konstelacji reprezentują końcową, osobistą obecność Stacjonarnych Synów Trójcy, działających w rolach doradczych we wszechświatach lokalnych. Konstelacje mają bliższy kontakt z administracją superwszechświata niż systemy lokalne, które są zarządzane wyłącznie przez osobowości rodzime dla wszechświata lokalnego.
33:6.1 (371.3) Gabriel jest głównym administratorem i aktualnym zarządcą Nebadonu. Kiedy Michała nie ma na Salvingtonie, nie ma to żadnego wpływu na uporządkowany bieg spraw wszechświata. Podczas nieobecności Michała, co ostatnio się zdarzyło, kiedy w Raju zebrali się Synowie-Mistrzowie z Orvontonu, Gabriel zostaje regentem wszechświata. W takim czasie Gabriel zawsze prosi Emanuela z Salvingtonu o radę we wszystkich zasadniczych problemach.
33:6.2 (371.4) Ojciec Melchizedek jest pierwszym asystentem Gabriela. Gdy Gwiazdy Jasnej i Porannej nie ma na Salvingtonie, jego obowiązki przejmuje pierwszy Syn Melchizedek.
33:6.3 (371.5) Rozmaite podadministracje wszechświata mają przydzielone pewne specjalne zakresy obowiązków. Podczas gdy rząd systemu ogólnie dba o dobro swoich planet, szczególnie interesuje się stanem fizycznym istot żywych, ich problemami biologicznymi. Z kolei władcy konstelacji przykładają szczególną wagę do warunków społecznych i rządowych, panujących na różnych planetach i w systemach. Rząd konstelacji zainteresowany jest głównie jednoczeniem i stabilizacją. Jeszcze dalej wzwyż, władcy wszechświata zajmują się bardziej duchowym statusem światów.
33:6.4 (371.6) Ambasadorów mianuje się rozporządzeniem sądowym a reprezentują oni jedne wszechświaty dla innych wszechświatów. Konsulowie reprezentują konstelacje, jedną dla drugiej i dla zarządu wszechświata; mianowani są dekretem prawodawczym i działają tylko w granicach wszechświata lokalnego. Obserwatorów deleguje Władca Systemu dekretem administracyjnym, aby reprezentowali jeden system w innych systemach oraz w stolicy konstelacji; oni również działają tylko w granicach wszechświata lokalnego.
33:6.5 (371.7) Transmisje z Salvingtonu kierowane są równocześnie do zarządu konstelacji, zarządu systemu i do poszczególnych planet. Wszystkie wyższe klasy istot niebiańskich mogą korzystać z tych służb, aby komunikować się ze swymi kolegami, rozrzuconymi po wszechświecie. Transmisja wszechświata rozsyłana jest na wszystkie światy zamieszkałe, niezależnie od ich statusu duchowego. Nie zezwala się na planetarną komunikację wzajemną tylko tym światom, które są objęte kwarantanną duchową.
33:6.6 (372.1) Transmisje konstelacji wysyłane są okresowo z zarządu konstelacji przez szefa Ojców Konstelacji.
33:6.7 (372.2) Chronologia jest obliczana, kalkulowana i korygowana na Salvingtonie przez specjalną grupę istot. Standardowy dzień Nebadonu równy jest osiemnastu dniom i sześciu godzinom czasu Urantii, plus dwie i pół minuty. Rok Nebadonu opiera się na segmencie czasowym, wziętym z krążenia wszechświata po orbicie wokół Uversy i równa się stu dniom standardowego czasu wszechświata, co daje około pięciu lat czasu Urantii.
33:6.8 (372.3) Czas Nebadonu, transmitowany z Salvingtonu, jest czasem standardowym dla wszystkich konstelacji i systemów w tym wszechświecie lokalnym. Każda konstelacja działa według czasu Nebadonu, jednak systemy mają swój własny czas, tak samo jak poszczególne planety.
33:6.9 (372.4) Dzień Satanii, tak jak się go liczy na Jerusem, jest troszkę krótszy (1 godzinę, 4 minuty i 15 sekund) od trzech dni czasu Urantii. Powyższe systemy pomiaru czasu generalnie są znane jako czas Salvingtonu albo czas wszechświata, jak również czas Satanii albo systemu. Czas wszechświata jest czasem standardowym.
33:7.1 (372.5) Syn-Mistrz, Michał, zajmuje się głównie tylko trzema rzeczami: stwarzaniem, podtrzymywaniem i służbą. Nie bierze on osobiście udziału w czynnościach sądowych wszechświata. Stwórcy nigdy nie sądzą istot przez siebie stworzonych; ta funkcja przysługuje wyłącznie istotom stworzonym, posiadającym wysokie szkolenie i rzeczywiste doświadczenie.
33:7.2 (372.6) Cały aparat sądowniczy Nebadonu jest pod nadzorem Gabriela. Sądy najwyższe, mieszczące się na Salvingtonie, zajmują się problemami mającymi ogólne znaczenie dla wszechświata oraz sprawami apelacyjnymi, przychodzącymi z trybunałów systemu. Jest siedemdziesiąt gałęzi sądów wszechświatowych a funkcjonują one w siedmiu grupach, po dziesięć sekcji każda. Wszystkim sprawom, które mają być rozsądzane, przewodniczy dwóch sędziów, jeden wywodzący się z doskonałości i jeden z doświadczeniem wznoszenia się.
33:7.3 (372.7) Jurysdykcja sądów wszechświatów lokalnych ograniczona jest w następujących sprawach:
33:7.4 (372.8) 1. Administracja wszechświata lokalnego zajmuje się stwarzaniem, ewolucją, podtrzymywaniem i służbą. Trybunały wszechświatowe nie mają zatem prawa prowadzenia spraw dotyczących wiecznego życia i śmierci. Nie odnosi się to do śmierci naturalnej, jakiej doznaje się na Urantii, ale jeśli sprawa dotyczy prawa kontynuowania bytu, życia wiecznego, musi być odesłana do trybunałów Orvontonu, a gdy decyzja jest niepomyślna dla jednostki, wyroki likwidacji przeprowadzane są na rozkaz superrządu i środkami jego władców.
33:7.5 (372.9) 2. Zaniedbanie lub odstępstwo któregokolwiek z Synów Bożych wszechświata lokalnego, narażające na szwank status i uprawnienia tego Syna, nigdy nie jest sądzone przez trybunały Syna Stwórcy; takie nieporozumienie natychmiast zostanie przedstawione sądom superwszechświata.
33:7.6 (372.10) 3. Kwestia ponownego przyjęcia, po izolacji duchowej, jakiejkolwiek części składowej wszechświata lokalnego – na przykład systemu lokalnego – do wspólnoty z pełnym statusem duchowym w kreacji lokalnej, musi być zatwierdzona przez wysokie zgromadzenie superwszechświata.
33:7.7 (373.1) We wszystkich innych sprawach sądy Salvingtonu są ostateczne i najwyższe. Nie ma odwołania ani ucieczki od ich decyzji i rozporządzeń.
33:7.8 (373.2) Aczkolwiek ludzkie spory na Urantii czasami wydają się być nieuczciwie rozsądzane, we wszechświecie panuje sprawiedliwość i Boskie prawo. Żyjecie w dobrze zorganizowanym wszechświecie i wcześniej czy później będziecie zależni od istot działających sprawiedliwie, nawet miłosiernie.
33:8.1 (373.3) Na Salvingtonie, stolicy Nebadonu, nie ma prawdziwych ciał prawodawczych. Światy zarządu wszechświata zajmują się głównie orzecznictwem. Zgromadzenia prawodawcze wszechświata lokalnego mieszczą się w zarządach stu konstelacji. Systemy zajmują się głównie działalnością wykonawczą i administracyjną kreacji lokalnych. Władcy Systemu oraz ich pomocnicy egzekwują polecenia prawodawcze władców konstelacji i wykonują rozporządzenia sądowe wysokich sądów wszechświata.
33:8.2 (373.4) Chociaż istotnie ustawodawstwa nie uchwala się w zarządzie wszechświata, działają na Salvingtonie różne zgromadzenia doradcze i badawcze, różnorodnie ustanowione i prowadzone, zgodnie z ich zakresem i celem działania. Niektóre są stałe, inne są rozwiązywane, gdy spełnią swe zadania.
33:8.3 (373.5) Najwyższa rada wszechświata lokalnego składa się z trzech członków z każdego systemu i z siedmiu reprezentantów z każdej konstelacji. Systemy w stanie izolacji nie mają reprezentantów w tym zgromadzeniu, ale mogą przysyłać obserwatorów, którzy uczestniczą we wszystkich obradach i zapoznają się z nimi.
33:8.4 (373.6) Sto rad o najwyższej sankcji znajduje się na Salvingtonie. Przewodniczący tych rad tworzą bezpośredni, roboczy gabinet Gabriela.
33:8.5 (373.7) Wszystkie wnioski wysokich rad konsultacyjnych wszechświata odsyłane są albo do ciał sądowniczych Salvingtonu albo do zgromadzeń prawodawczych konstelacji. Te wysokie rady nie mają władzy czy mocy egzekwowania swych rekomendacji. Jeśli ich rada oparta jest na fundamentalnych prawach wszechświata, wtedy sądy Nebadonu wydają zarządzenia o wprowadzeniu jej w życie; ale jeśli ich rekomendacje odnoszą się do warunków lokalnych lub sytuacji kryzysowych, muszą być przekazane do zgromadzeń prawodawczych konstelacji, aby mogły nabrać mocy zarządzenia a potem do władz systemu, aby zostały wprowadzone w życie. Te wysokie rady są w rzeczywistości ciałami superustawodawczymi, ale nie mają uprawnień wprowadzania w życie ustaw i funkcjonują bez mocy wykonawczej.
33:8.6 (373.8) Kiedy mówimy o administracji wszechświata w terminach „sądów” i „zgromadzeń”, należy rozumieć, że taka duchowa działalność bardzo się różni od bardziej prymitywnych i materialnych spraw, prowadzonych na Urantii a noszących takie same nazwy.
33:8.7 (373.9) [Przedstawione przez Szefa Archaniołów z Nebadonu].
Księga Urantii
Przekaz 34
34:0.1 (374.1) KIEDY Syn Stwórca zostaje uosobiony przez Ojca Wszechświatowego i Wiecznego Syna, wtedy Nieskończony Duch indywidualizuje swą nową i unikalną reprezentantkę, aby szła z tym Synem Stwórcą do domen przestrzeni i aby tam była jego towarzyszką, najpierw podczas organizacji materialnej a potem podczas stwarzania istot oraz służenia istotom tego, świeżo zaplanowanego wszechświata.
34:0.2 (374.2) Stwórczy Duch reaguje zarówno na rzeczywistości duchowe jak i materialne, podobnie jak Syn Stwórca; i w ten sposób są partnerami i współpracownikami w administracji lokalnego wszechświata czasu i przestrzeni.
34:0.3 (374.3) Te Córki Duchy stanowią esencję Nieskończonego Ducha, ale nie mogą działać równocześnie w procesie stwarzania materialnego oraz w służbie duchowej. W stwarzaniu materialnym Syn Wszechświata dostarcza wzoru, podczas gdy Duch Wszechświata inicjuje materializację rzeczywistości fizycznych. Syn działa w zakresie projektów mocy, ale to Duch przekształca takie kreacje energii w substancję materialną. Choć raczej trudno jest zobrazować obecność Nieskończonego Ducha jako osobę we wszechświecie, w jego wczesnym stadium, tym niemniej dla Syna Stwórcy jego towarzyszka Duch jest osobowa i zawsze działa jako odrębna jednostka.
34:1.1 (374.4) Po zakończeniu organizacji materialnej skupisk gwiazd i planet oraz po ustanowieniu obwodów energii przez superwszechświatowe centra mocy, po tym wstępnym dziele stwórczym dokonanym przez przedstawicieli Nieskończonego Ducha, działających pod kierunkiem jego stwórczego zogniskowania we wszechświecie lokalnym i poprzez to zogniskowanie, Syn Michał wydaje oświadczenie, że życie jest następnym zadaniem do wykonania w świeżo zorganizowanym wszechświecie. Po uznaniu takiego oświadczenia przez Raj, pojawia się w Rajskiej Trójcy reakcja aprobująca, po czym zanika duchowa światłość Bóstw w tym Duchu Nadrzędnym, w którego superwszechświecie tworzona jest nowa kreacja. W międzyczasie inne Duchy Nadrzędne zbliżają się do centralnego miejsca pobytu Rajskich Bóstw a potem, kiedy objęty Bóstwem Duch Nadrzędny wyłania się, aby mógł być rozpoznany przez kolegów, następuje to, co się nazywa „pierwotną erupcją”. Jest to gigantyczny duchowy błysk, fenomen wyraźnie dostrzegalny nawet w odległym zarządzie odnośnego superwszechświata; a równocześnie z tym mało zrozumiałym uzewnętrznieniem Trójcy, następuje wyraźna zmiana w naturze obecności stwórczego ducha i w mocy Nieskończonego Ducha, obecnej w danym wszechświecie lokalnym. W odpowiedzi na te rajskie fenomeny uosabia się natychmiast, dokładnie przed obliczem Syna Stwórcy, nowa, osobowa reprezentacja Nieskończonego Ducha. Jest to Boska Opiekunka. Zindywidualizowany, Stwórczy Duch, pomocnica Syna Stwórcy, staje się teraz jego osobistą, stwórczą towarzyszką, Matką Duchem wszechświata lokalnego.
34:1.2 (375.1) Od tego nowego, osobowego wyodrębnienia Wspólnego Stwórcy i poprzez nie, biegną ustanowione prądy i zarządzone obwody mocy ducha i duchowego wpływu, aby przenikały wszystkie światy i istoty wszechświata lokalnego. W rzeczywistości ta nowa, osobowa obecność, jest tylko przekształceniem istniejącej uprzednio i mniej osobowej towarzyszki Syna, współdziałającej z nim w jego wcześniejszej pracy nad materialną organizacją wszechświata.
34:1.3 (375.2) Jest to relacja z gigantycznego przekształcenia, opowiedziana w kilku słowach, ale obrazuje ona mniej więcej wszystko, co można powiedzieć o tych doniosłych zdarzeniach. Są one natychmiastowe, tajemnicze i niepojmowalne; tajemnica ich techniki i procedury spoczywa w łonie Rajskiej Trójcy. Jednej tylko rzeczy jesteśmy pewni: obecność Ducha we wszechświecie lokalnym, w okresie czysto materialnej kreacji albo organizacji, nie była zupełnie wyodrębniona z ducha Rajskiego Nieskończonego Ducha; natomiast po ponownym wyłonieniu się nadzorującego Ducha Nadrzędnego z tajnych objęć Bogów i w następstwie błysku energii duchowej, przejaw Nieskończonego Ducha we wszechświecie lokalnym nagle całkowicie się zmienia, upodabniając się osobowo do tego Ducha Nadrzędnego, który był w przeobrażającym go związku z Nieskończonym Duchem. Matka Duch wszechświata lokalnego zdobywa w ten sposób osobową naturę, z odcieniem tego Ducha Nadrzędnego, który sprawuje astronomiczną jurysdykcję nad danym superwszechświatem.
34:1.4 (375.3) Ta uosobiona obecność Nieskończonego Ducha, Stwórcza Matka Duch wszechświata lokalnego, nazywana jest w Satanii Boską Opiekunką. Praktycznie biorąc, duchowo, ten przejaw Bóstwa jest boską indywidualnością, osobą duchową. I tak ją widzi i traktuje Syn Stwórca. To właśnie dzięki takiemu umiejscowieniu i uosobieniu Trzeciego Źródła i Centrum w naszym wszechświecie lokalnym, Duch stać się mógł potem tak całkowicie zależny od Syna Stwórcy, że prawdę zawiera powiedzenie o tym Synu: „Dana mu jest wszelka władza w niebie i na ziemi”.
34:2.1 (375.4) Boska Opiekunka, przeszedłszy znaczną przemianę osobowości w okresie stwarzania życia, funkcjonuje odtąd jako osoba i współpracuje w bardzo osobowy sposób z Synem Stwórcą, podczas planowania i kierowania szerokim zakresem spraw ich kreacji lokalnej. Dla wielu rodzajów istot wszechświatowych nawet taka reprezentantka Nieskończonego Ducha może wydawać się niezupełnie osobowa, w epokach poprzedzających ostatnie obdarzenie Michała; jednak po wyniesieniu Syna Stwórcy do poziomu nieograniczonej władzy Syna-Mistrza, osobowe cechy Stwórczej Matki Ducha zostają tak bardzo wzbogacone, że mogą być osobiście rozpoznawane przez wszystkie kontaktujące się z nią jednostki.
34:2.2 (375.5) Duch Wszechświata, od czasów najwcześniejszych związków z Synem Stwórcą, posiada wszystkie atrybuty Nieskończonego Ducha odnoszące się do kontroli fizycznej, razem z pełnym wyposażeniem antygrawitacji. Po osiągnięciu statusu osobowego, Duch Wszechświata sprawuje tak samo pełną i kompletną kontrolę grawitacji umysłowej we wszechświecie lokalnym, jakby to robił Nieskończony Duch, gdyby osobiście przebywał w tym wszechświecie.
34:2.3 (375.6) W każdym wszechświecie lokalnym Boska Opiekunka działa zgodnie z naturą i nieodłącznymi cechami Nieskończonego Ducha, jak są one uosobione w jednym z Siedmiu Duchów Nadrzędnych z Raju. Podczas gdy u wszystkich Duchów Wszechświatowych istnieje zasadnicza jednorodność charakteru, istnieje też zróżnicowanie funkcji, zdeterminowane pochodzeniem poprzez jednego z Siedmiu Duchów Nadrzędnych. Takie zróżnicowanie pochodzenia sprawia, że Matki Duchy wszechświatów lokalnych charakteryzują się różnymi metodami działania w różnych superwszechświatach. Jednak we wszystkich zasadniczych atrybutach duchowych te Duchy są identyczne, równe duchowo i w pełni boskie, niezależnie od ich superwszechświatowego zróżnicowania.
34:2.4 (376.1) Stwórczy Duch jest odpowiedzialny, wspólnie z Synem Stwórcą, za stwarzanie istot na różnorodnych światach i nigdy nie zawodzi Syna we wszelkich jego wysiłkach, zmierzających do zachowania i podtrzymania tych stworzonych. Życie jest pielęgnowane i podtrzymywane przez przedstawicieli Stwórczego Ducha. „Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha i odnawiasz oblicze ziemi”.
34:2.5 (376.2) Przy stwarzaniu całego wszechświata istot inteligentnych, Stwórcza Matka Duch funkcjonuje najpierw w dziedzinie wszechświatowej doskonałości, współpracując z Synem przy stwarzaniu Gwiazdy Jasnej i Porannej. Później potomstwo Ducha coraz bardziej zbliża się do tych klas istot, które stwarzane są na planetach, podobnie jak Synowie ulegają stopniowaniu w dół, od Melchizedeków do Synów Materialnych, którzy kontaktują się ze śmiertelnikami z różnych sfer. Dalej, w procesie ewolucji istot śmiertelnych, Nosiciele Życia dostarczają ciała fizycznego, wyrabianego z materiału istniejącego i zorganizowanego na danych sferach, podczas gdy Duch Wszechświata przyczynia się do „tchnienia życia”.
34:2.6 (376.3) Chociaż siódmy segment wielkiego wszechświata może być w wielu aspektach powolny w rozwoju, wnikliwi badacze naszych problemów spodziewają się ukształtowania, w przyszłych epokach, wyjątkowo zrównoważonej kreacji. Przewidujemy powstanie wysokiego stopnia proporcjonalności w Orvontonie, gdyż Duch, który przewodniczy temu superwszechświatowi, jest na wysokości szefem Duchów Nadrzędnych, będąc równocześnie inteligencją duchową, obejmującą zrównoważoną jedność i doskonałą koordynację cech i charakterów wszystkich trzech wiecznych Bóstw. Jesteśmy powolni i opieszali w porównaniu z innymi segmentami wielkiego wszechświata, ale kiedyś, w epokach wiecznej przyszłości, bez wątpienia oczekuje nas niezwykły rozwój i sukcesy bez precedensu.
34:3.1 (376.4) Ani Wieczny Syn ani Nieskończony Duch nie są ograniczeni czy uwarunkowani czasem i przestrzenią, tak jak większość ich potomstwa.
34:3.2 (376.5) Nieskończony Duch przenika całą przestrzeń i zamieszkuje okrąg wieczności. Pomimo tego, osobowości Nieskończonego Ducha muszą się często liczyć z czynnikami czasu, podczas osobistych kontaktów z dziećmi czasu, choć nie tak bardzo z przestrzenią. Wiele służb umysłu ignoruje przestrzeń, ale doznają opóźnienia czasowego podczas koordynacji zróżnicowanych poziomów rzeczywistości wszechświatowej. Samotny Posłaniec jest właściwie niezależny od przestrzeni, oprócz tego, że czas jest w istocie potrzebny do podróżowania z jednego miejsca do innego; a istnieją podobne byty, wam nieznane.
34:3.3 (376.6) Stwórczy Duch, w swych osobistych prerogatywach, jest kompletnie i całkowicie niezależny od przestrzeni, ale nie od czasu. Ani w zarządzie konstelacji ani systemu nie ma wyspecjalizowanej, duchowej obecności tego Ducha Wszechświata. Jest ona tak samo i równomiernie obecna na obszarze całego swego wszechświata lokalnego, zatem jest literalnie i osobiście obecna tak na jednym świecie jak i na każdym innym.
34:3.4 (376.7) Stwórczy Duch ograniczony jest w swych posługach wszechświatowych tylko w tym, co dotyczy czynnika czasu. Syn Stwórca działa natychmiastowo na obszarze swego wszechświata, ale Stwórczy Duch musi się liczyć z czasem w służbie wszechświatowego umysłu, za wyjątkiem, kiedy świadomie i celowo korzysta z osobistych prerogatyw Syna Wszechświata. W czysto duchowych funkcjach, Stwórczy Duch działa również niezależnie od czasu, podobnie jak podczas współpracy z tajemniczą funkcją wszechświatowego odzwierciedlania.
34:3.5 (377.1) Chociaż obwód grawitacji duchowej Wiecznego Syna działa niezależnie zarówno od czasu jak i przestrzeni, wszelkie funkcje Syna Stwórcy nie są niezależne od ograniczeń przestrzennych. Jeśli wykluczy się funkcje dotyczące światów ewolucyjnych, Synowie Michałowie wydają się być zdolni do działania względnie niezależnego od czasu. Syn Stwórca nie jest ograniczony czasem, ale jest uwarunkowany przestrzenią; nie może być osobiście w dwu miejscach na raz. Michał z Nebadonu działa bezczasowo w obrębie swego własnego wszechświata a poprzez odzwierciedlanie, praktycznie również w superwszechświecie. Bezczasowo komunikuje się bezpośrednio z Wiecznym Synem.
34:3.6 (377.2) Dzięki pomocy Boskiej Opiekunki, Syn Stwórca może obejść i zniwelować właściwe mu ograniczenia dotyczące przestrzeni, dlatego, kiedy ci dwoje działają jako administracyjna jedność, są praktycznie niezależni od czasu oraz przestrzeni w granicach ich kreacji lokalnej. Zatem, jak to można praktycznie dostrzec na obszarze wszechświata lokalnego, Syn Stwórca i Stwórczy Duch działają zazwyczaj niezależnie zarówno od czasu jak i przestrzeni, skoro jedno zawsze może uwolnić drugie od czasu albo przestrzeni.
34:3.7 (377.3) Tylko istoty absolutne niezależne są od czasu i przestrzeni w sensie absolutnym. Większość osób podporządkowanych, czy to Wiecznemu Synowi czy Nieskończonemu Duchowi, uzależniona jest zarówno od czasu jak i przestrzeni.
34:3.8 (377.4) Gdy Stwórczy Duch staje się „świadomy przestrzeni”, przygotowuje się do rozpoznania określonych „domen przestrzennych” jako swoich własnych, tej dziedziny, w której będzie wolny od przestrzeni, w przeciwieństwie do całej reszty przestrzeni, od której będzie zależny. Każdy ma wolność wyboru i działania tylko w domenach swojej własnej świadomości.
34:4.1 (377.5) We wszechświecie lokalnym Nebadonie istnieją trzy oddzielne obwody duchowe:
34:4.2 (377.6) 1. Obdarzający duch Syna Stwórcy, Pocieszyciel, Duch Prawdy.
34:4.3 (377.7) 2. Obwód duchowy Boskiej Opiekunki, Duch Święty.
34:4.4 (377.8) 3. Obwód służby inteligencji, wraz z bardziej czy mniej ujednoliconymi działaniami, ale zróżnicowanym funkcjonowaniem, siedmiu przybocznych umysłów-duchów.
34:4.5 (377.9) Synowie Stwórcy wyposażeni są w ducha wszechświatowej obecności, pod wieloma względami analogicznego do Siedmiu Duchów Nadrzędnych z Raju. To jest właśnie Duch Prawdy, wylewany na świat przez Syna obdarzającego, po tym, jak otrzyma on duchowe prawo do takiej sfery. Ten dar, Pocieszyciel, jest siłą duchową, która stale przyciąga wszystkich poszukiwaczy prawdy ku Temu, który jest uosobieniem prawdy we wszechświecie lokalnym. Duch ten jest wyposażeniem nieodłącznym Synowi Stwórcy, wyłaniającym się z jego Boskiej natury, tak jak nadrzędne obwody wielkiego wszechświata wywodzą się od obecności osobowości Rajskich Bóstw.
34:4.6 (377.10) Syn Stwórca może przyjść i może odejść; może być osobiście obecny we wszechświecie lokalnym lub gdziekolwiek indziej; a jednak Duch Prawdy działa nieprzerwanie, ponieważ ta boska obecność, podczas gdy wywodzi się z osobowości Syna Stwórcy, funkcjonalnie jest skoncentrowana w osobie Boskiej Opiekunki.
34:4.7 (378.1) Jednak Matka Duch Wszechświata nigdy nie opuszcza świata zarządu wszechświata lokalnego. Duch Syna Stwórcy może funkcjonować i funkcjonuje niezależnie od osobistej obecności Syna, ale inaczej jest z osobistym duchem Matki Ducha. Duch Święty Boskiej Opiekunki przestałby działać, gdyby jej osoby nie było na Salvingtonie. Ta duchowa obecność wydaje się być związana ze światem zarządu wszechświata i to właśnie umożliwia duchowi Syna Stwórcy działanie niezależnie od miejsca pobytu Syna. Matka Duch Wszechświata działa jako wszechświatowe zogniskowanie i centrum Ducha Prawdy, jak również jako jej własny, osobisty wpływ, jako Duch Święty.
34:4.8 (378.2) Stwórca Ojciec-Syn oraz Stwórcza Matka Duch przyczyniają się wspólnie w różny sposób do umysłowego wyposażenia swych dzieci z wszechświata lokalnego. Jednak Stwórczy Duch nie obdarza umysłem, zanim nie zostanie wyposażony w prerogatywy osobowe.
34:4.9 (378.3) Superewolucyjne klasy osobowości we wszechświecie lokalnym wyposażone są w superwszechświatową formę umysłu, właściwą dla wszechświata lokalnego. Ludzkie i podludzkie klasy życia ewolucyjnego wyposażone są w typy umysłu dostarczane przez duchy przyboczne.
34:4.10 (378.4) Siedem przybocznych umysłów-duchów stworzonych jest przez Boską Opiekunkę wszechświata lokalnego. Te umysły-duchy są zbliżone w swym charakterze, ale zróżnicowane w mocy i wszystkie podobnie podzielają naturę Ducha Wszechświata, choć raczej nie można ich uznać za osobowości niezależne od ich Matki Stwórczyni. Siedmiu przybocznym nadano następujące nazwy: duch mądrości, duch czczenia, duch rady, duch wiedzy, duch odwagi, duch zrozumienia i duch intuicji – szybkiej percepcji.
34:4.11 (378.5) To jest właśnie „siedem duchów Bożych”, „podobnych do siedmiu lamp ognistych przed tronem”, które zobaczył prorok w symbolicznej wizji. Jednak nie widział on tronów dwudziestu czterech strażników, w pobliżu tych siedmiu przybocznych umysłów-duchów. Zapis ten jest pomieszaniem dwu prezentacji, jednej odnoszącej się do zarządu wszechświata a drugiej do stolicy systemu. Trony dwudziestu czterech starców znajdują się na Jerusem, w zarządzie waszego lokalnego systemu światów zamieszkałych.
34:4.12 (378.6) To właśnie o Salvingtonie pisał Jan: „A z tronu wychodzą błyskawice i głosy i gromy” – transmisje wszechświata dla systemów lokalnych. Ujrzał on także istoty kontroli kierunkowej wszechświata lokalnego, żywe kompasy świata zarządu. Ta kierunkowa kontrola jest w Nebadonie sprawowana przez cztery istoty kontrolne z Salvingtonu, które operują prądami wszechświata i są umiejętnie wspomagane przez pierwszy działający umysł-duch, przyboczny intuicji, duch „szybkiego zrozumienia”. Jednak określenie tych czterech istot bestiami jest ich przykrym zeszpeceniem; posiadają one niezrównane piękno i znakomitą formę.
34:4.13 (378.7) Cztery punkty kompasu są powszechne i nieodłączne życiu Nebadonu. Wszystkie stworzenia żywe posiadają w ciele elementy wrażliwe i reagujące na te prądy kierunkowe. U istot żywych czynniki te są powielane w dół, przez wszechświat aż do poszczególnych planet i w połączeniu z siłami magnetycznymi światów tak aktywizują zastępy mikroskopijnych ciał organizmu zwierzęcego, że te komórki kierunkowe zawsze wskazują północ i południe. To jest zmysł orientacji, na zawsze dany istotom żywym wszechświata. Ludzkość nie jest zupełnie pozbawiona świadomości tego zmysłu. Ciała te po raz pierwszy zostały zauważone na Urantii mniej więcej w czasie tej narracji.
34:5.1 (379.1) Boska Opiekunka współpracuje z Synem Stwórcą podczas formułowania życia i przy stwarzaniu nowych klas istot, aż do siódmego obdarzenia Syna, a potem, po jego wyniesieniu do pełni władzy we wszechświecie, dalej współpracuje z Synem oraz z obdarzającym duchem Syna w dalszych działaniach służby światowej i postępu planetarnego.
34:5.2 (379.2) Na zamieszkałych światach Duch inicjuje dzieło postępu ewolucyjnego, zaczynając od martwego materiału domeny, z początku przydając życie roślinne, potem organizmy zwierzęce, następnie pierwsze porządki egzystencji ludzkiej; a każdy następny dodatek przyczynia się do dalszego rozwoju ewolucyjnego potencjału życia planetarnego, od stadiów początkowych i prymitywnych do pojawienia się istot obdarzonych wolą. To dzieło Ducha w znacznym stopniu wprowadzane jest w życie przez siedem przybocznych, przez duchy obietnicy, jednoczące i koordynujące duch-umysł na rozwijających się planetach, które bezustannie i ręka w rękę prowadzą rasy ludzkie ku wyższym ideom i duchowym ideałom.
34:5.3 (379.3) Człowiek śmiertelny po raz pierwszy doświadcza służby Ducha w połączeniu z umysłem, kiedy to czysto zwierzęcy umysł stworzenia ewolucyjnego rozwija zdolność przyjęcia przybocznych czczenia i mądrości. Ta służba szóstego i siódmego przybocznego oznacza, że umysł w swej ewolucji wkracza na poziom służby duchowej. I takie umysły, z funkcjami czczenia i służby, natychmiast włączone zostają w duchowe obwody Boskiej Opiekunki.
34:5.4 (379.4) Gdy umysł zostaje w ten sposób obdarowany przez służby Ducha Świętego, posiada możliwość wyboru (świadomą czy nieświadomą) duchowej obecności Ojca Wszechświatowego – Dostrajacza Myśli. Jednak dopiero wtedy, gdy obdarzający Syn wyzwoli Ducha Prawdy, aby służył wszystkim śmiertelnikom na planecie, wszystkie normalne umysły zostają automatycznie przygotowane na przyjęcie Dostrajaczy Myśli. Duch Prawdy działa w jedności z obecnością ducha Boskiej Opiekunki. To dwojakie zespolenie duchowe unosi się nad światami, usiłuje nauczać prawdy i oświecać duchowo umysły ludzkie, inspirować dusze istot ze wznoszących się gatunków i prowadzić ludzi mieszkających na ewolucyjnych planetach zawsze w kierunku ich rajskiego celu, boskiego przeznaczenia.
34:5.5 (379.5) Chociaż Duch Prawdy wylany jest na wszelkie ciało, ten duch Syna, w swym funkcjonowaniu i mocy, jest prawie zupełnie ograniczony przez osobiste przyjęcie przez człowieka tego, co stanowi sumę i kwintesencję misji obdarzającego Syna. Duch Święty częściowo jest niezależny od ludzkiego nastawienia a częściowo uwarunkowany decyzjami i współdziałaniem woli człowieka. Tym niemniej służba Ducha Świętego staje się bardziej efektywna w uświęcaniu i uduchowianiu życia wewnętrznego tych śmiertelników, którzy dokładniej przestrzegają boskiego przewodnictwa.
34:5.6 (379.6) Jako jednostki nie macie osobiście przydzielonej porcji czy bytu, ducha Stwórcy Ojca-Syna lub Stwórczej Matki Ducha; te służby nie kontaktują się z ośrodkami myślenia indywidualnego umysłu ani nie zamieszkują tych umysłów, tak jak Nieodgadnione Monitory. Dostrajacze Myśli są konkretnymi indywidualizacjami przedosobowej rzeczywistości Ojca Wszechświatowego i faktycznie zamieszkują ludzki umysł, jako część tego właśnie umysłu a pracują zawsze w doskonałej harmonii z połączonymi duchami Syna Stwórcy i Stwórczego Ducha.
34:5.7 (380.1) Przebywanie w ewolucyjnym śmiertelniku, czy razem z nim, Ducha Świętego, pochodzącego od Wszechświatowej Córki Nieskończonego Ducha, dalej Ducha Prawdy, pochodzącego od Wszechświatowego Syna Wiecznego Syna oraz Dostrajacza-ducha, pochodzącego od Rajskiego Ojca, świadczy o symetrii duchowego wyposażenia i służby i sprawia, że taki śmiertelnik może świadomie zdać sobie sprawę z wiary-faktu synostwa z Bogiem.
34:6.1 (380.2) Wraz z postępem ewolucji na zamieszkałej planecie i przyszłym uduchowieniem jej mieszkańców, dojrzałe wtedy osobowości mogą otrzymywać kolejne wpływy duchowe. Jak śmiertelnicy robią postępy w opanowywaniu swego umysłu i w postrzeganiu duchowym, te wielorakie służby duchowe stają się coraz bardziej skoordynowane w swych działaniach; łączą się coraz bardziej z nadrzędną służbą Rajskiej Trójcy.
34:6.2 (380.3) Chociaż Boskość może być różnorodna w swych przejawach, w doświadczeniu ludzkim Bóstwo jest pojedyncze, jest zawsze jedno. W ludzkim doświadczeniu służba duchowa też nie jest różnorodna. Niezależnie od różnorodności pochodzenia, wszystkie wpływy duchowe są w swym funkcjonowaniu jednością. Naprawdę stanowią jedność, będąc duchową służbą Boga Siedmiorakiego dla istot wielkiego wszechświata i w tych istotach; a gdy stworzeni wzrastają w uznaniu i zdolności przyjmowania tej zjednoczonej służby duchowej, staje się ona w ich doświadczeniu służbą Boga Najwyższego.
34:6.3 (380.4) Z wysokości wiecznej chwały Boski Duch zstępuje długim szeregiem stopni, by spotkać was takimi, jakimi jesteście i tam, gdzie jesteście, aby potem, razem z wiarą, miłosiernie objąć duszę śmiertelnego pochodzenia i zacząć cofanie się do swych początków tymi właśnie stopniami łaski, nigdy nie zaprzestając, dopóki ewolucyjna dusza nie zostanie bezpiecznie wyniesiona do tych właśnie wyżyn szczęścia, z których boski Duch wyruszył na misję miłosierdzia i służby.
34:6.4 (380.5) Siły duchowe nieomylnie szukają swych własnych poziomów wyjściowych i do nich docierają. Wyszedłszy od Wiecznego, są one pewne powrotu do niego, prowadząc ze sobą wszystkie dzieci czasu i przestrzeni, które zaakceptowały przewodnictwo i nauczanie zamieszkującego ich Dostrajacza, tych, które naprawdę zostały „zrodzone z Ducha” – synów Boga w wierze.
34:6.5 (380.6) Boski Duch jest źródłem nieustannej służby i wciąż dodaje otuchy dzieciom ludzkim. Wasza wartość i wasze osiągnięcia „zależą od jego miłosierdzia, przez odnowienie w Duchu”. Życie duchowe wyczerpuje się tak samo jak energia fizyczna. Duchowe wysiłki dają w rezultacie relatywne zmęczenie duchowe. Całe doświadczenie wznoszenia się jest rzeczywiste jak również duchowe, prawdziwie zatem jest napisane: „To właśnie Duch ożywia”. „Duch daje życie”.
34:6.6 (380.7) Martwa teoria najwyższych nawet doktryn religijnych nie potrafi przekształcić ludzkiego charakteru, czy kontrolować postępowania śmiertelnika. To, czego dzisiejszy świat potrzebuje, to ta prawda, którą wasz nauczyciel niegdyś oznajmił: „Nie przez samo tylko słowo, ale przez moc i przez Ducha Świętego”. Nasienie teoretycznej prawdy jest martwe, najwyższe idee moralne nie przynoszą efektów, dopóki Boski Duch nie natchnie form prawdy i nie ożywi formuł prawości.
34:6.7 (381.1) Ci, którzy otrzymali i zaaprobowali zamieszkującego ich Boga, narodzili się z Ducha. „Jesteście świątynią Boga i duch Boży mieszka w was”. Nie wystarcza, aby duch był wylany na was; Boski Duch musi dominować i kontrolować każde stadium ludzkiego doświadczenia.
34:6.8 (381.2) To właśnie obecność Boskiego Ducha, wody życia, zabezpiecza śmiertelnika przed trawiącym go pragnieniem niezadowolenia i nieopisanym głodem nie uduchowionego, ludzkiego umysłu. Duchem motywowane istoty „nie pragną na wieki, gdyż ta duchowa woda będzie w nich niewyczerpanym źródłem radości, tryskającym ku wiecznemu życiu”. Tak bosko pojone dusze są zupełnie niezależne od materialnego otoczenia w tym, co dotyczy radości życia i zadowolenia z ziemskiego bytu. Są one duchowo oświecone i pokrzepione, moralnie podbudowane i ugruntowane.
34:6.9 (381.3) W każdym śmiertelniku istnieje podwójna natura: dziedzictwo skłonności zwierzęcych i wysoki impuls wyposażenia duchowego. Podczas krótkiego życia, jakim żyjecie na Urantii, te dwa zróżnicowane i przeciwstawne sobie impulsy rzadko bywają w pełni pojednane, trudno je zestroić i zjednoczyć; jednak przez całe życie połączone Duchy zawsze wam służą, żeby wam pomóc coraz bardziej podporządkować wasze ciało prowadzeniu przez Ducha. Chociaż musicie przeżyć wasze materialne życie od początku do końca, choć nie możecie uciec ciału i jego potrzebom, tym niemniej w celach i ideałach macie możność coraz bardziej podporządkowywać waszą zwierzęcą naturę prowadzeniu przez Ducha. Naprawdę istnieje w was współdziałanie sił duchowych, konfederacja boskich mocy, których wyłącznym celem jest wyzwolić was ostatecznie z materialnej niewoli i ograniczeń skończoności.
34:6.10 (381.4) Celem całej tej służby jest, „aby według bogactwa swej chwały sprawił w was przez ducha Swego wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka”. A wszystko to stanowi tylko wstępne kroki do ostatecznego osiągnięcia doskonałości wiary i służby, tego doświadczenia, w którym powinniście być „wypełnieni całą pełnią Bożą”, „albowiem wszyscy ci, których prowadzi duch Boży, są synami Bożymi”.
34:6.11 (381.5) Duch nigdy nie forsuje, tylko prowadzi. Jeśli jesteście pilnymi uczniami, jeśli chcecie dostąpić poziomów ducha i osiągnąć boskie wyżyny, jeśli szczerze pragniecie osiągnąć wieczny cel, wtedy Boski Duch będzie delikatnie i z miłością prowadzić was drogą synostwa i rozwoju duchowego. Każdy stopień, na który wstąpicie, musi być wynikiem dobrych chęci, inteligentnej i radosnej współpracy. Dominacja Ducha nigdy nie plami się zniewalaniem ani też nie idzie w parze z przymusem.
34:6.12 (381.6) A kiedy takie życie, pod duchowym przewodnictwem, zostaje dobrowolnie i rozumnie zaakceptowane przez człowieka, wtedy stopniowo rodzi się w ludzkim umyśle świadomość boskiego kontaktu i pewność wspólnoty duchowej; wcześniej czy później „Duch wspiera świadectwem wraz z twoim duchem (Dostrajacz), że jesteś dzieckiem Bożym”. Twój własny Dostrajacz Myśli mówił ci już o twoim pokrewieństwie z Bogiem, zatem zapis poświadcza, że Duch wspiera świadectwem „wraz z twoim duchem” a nie twego ducha.
34:6.13 (381.7) Świadomości dominacji ducha w życiu ludzkim towarzyszy niebawem coraz wyraźniejsze przejawianie się cech charakterystycznych dla Ducha, w reakcjach życiowych takiego śmiertelnika, któremu duch przewodzi, „owocem zaś ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność i opanowanie”. Tacy, prowadzeni przez ducha i bosko oświeceni śmiertelnicy, podczas gdy nadal kroczą skromną drogą trudu i z ludzką dokładnością wypełniają swe ziemskie obowiązki, zaczęli już dostrzegać światła wiecznego życia, migoczące na odległych brzegach innego świata; zaczęli już rozumieć rzeczywistość owej inspirującej i pocieszającej prawdy, „bo królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym”. I w czasie każdej próby, jak również w obliczu każdego trudu, narodzone z ducha dusze podtrzymuje ta nadzieja, która przewyższa wszystkie lęki, dlatego, że miłość Boża rozsiana jest szeroko we wszystkich sercach dzięki obecności Boskiego Ducha.
34:7.1 (382.1) Ciało, nieodłączne człowiekowi jestestwo, wywodzące się z gatunków zwierzęcych, nie wydaje w sposób naturalny owoców Boskiego Ducha. Kiedy śmiertelna natura zostaje udoskonalona dodaniem do niej natury Bożych Synów Materialnych, tak jak narody Urantii były w pewnej mierze zaawansowane przez dar Adama, wtedy Duch Prawdy ma łatwiejszą drogę do współpracy z zamieszkującym człowieka Dostrajaczem, aby wydać piękne żniwo owoców charakteru, pochodzących od ducha. Jeśli nie odrzucicie tego ducha, nawet w wieczności będzie on wam potrzebny, aby spełnić swe powołanie i „doprowadzić was do całej prawdy”.
34:7.2 (382.2) Ewolucyjni śmiertelnicy, zamieszkujący te światy, gdzie rozwój duchowy przebiega normalnie, nie doznają bolesnych konfliktów pomiędzy duchem a ciałem, tak charakterystycznych dla współczesnych narodów Urantii. Jednak na najbardziej nawet idealnych planetach, człowiek przedadamiczny musi dokonać konkretnych wysiłków, aby się wznieść z czysto zwierzęcej płaszczyzny egzystencji w górę, kolejnymi poziomami coraz bardziej intelektualnych znaczeń i wyższych duchowych wartości.
34:7.3 (382.3) Na normalnym świecie śmiertelnicy nie przeżywają ciągłej walki pomiędzy swymi materialnymi a duchowymi naturami. Stają przed koniecznością pięcia się w górę, od zwierzęcych poziomów egzystencji na wyższe płaszczyzny życia duchowego, jednak takie wznoszenie przypomina raczej nauczanie w systemie edukacyjnym a nie ostre konflikty, przeżywane przez śmiertelników na Urantii w domenie rozbieżnych natur materialnych i duchowych.
34:7.4 (382.4) Narody Urantii cierpią, gdyż dwukrotnie pozbawione zostały pomocy w osiąganiu progresywnych planetarnych sukcesów duchowych. Przewrót Caligastii spowodował powszechny chaos na tym świecie i okradł wszystkie kolejne pokolenia z tej pomocy moralnej, jaką mogłoby im dać dobrze zorganizowane społeczeństwo. Odstępstwo adamiczne było jednak jeszcze bardziej katastrofalne, gdyż ograbiło rasy ludzkie z tej fizycznej natury wyższego rodzaju, która mogłaby zostać lepiej dostrojona do ich aspiracji duchowych.
34:7.5 (382.5) Śmiertelnicy Urantii zmuszeni są przeżywać takie właśnie konflikty pomiędzy duchem a ciałem, gdyż ich dalecy przodkowie nie zostali gruntowniej zadamizowani przez dar z Edenu. Boski plan przewidywał bardziej naturalną reakcję na ducha w materialnych naturach ras śmiertelników żyjących na Urantii.
34:7.6 (382.6) Niezależnie od tego, podwójnego nieszczęścia, jakie spotkało gatunek ludzki i jego środowisko, dzisiejsi śmiertelnicy doznawaliby mniej dostrzegalnego konfliktu pomiędzy ciałem a duchem, gdyby zechcieli wejść do królestwa ducha, gdzie wiara synów Bożych cieszy się względnym wyzwoleniem z niewoli-więzów ciała, pełniąc oświeconą i wolną służbę szczerego poświęcenia się czynieniu woli Ojca w niebie. Jezus ukazał ludzkości nową drogę życia na Ziemi, na której istota ludzka może w znacznym stopniu uniknąć uciążliwych skutków buntu Caligastii i bardzo skutecznie przeciwdziałać stratom wynikłym z adamicznego odstępstwa. „Duch, który daje życie w Jezusie Chrystusie, wyzwolił nas spod praw życia zwierzęcego i pokus zła i grzechu”. „Tym właśnie zwycięstwem, które zwyciężyło ciało, jest nasza wiara”.
34:7.7 (383.1) Ci rozpoznający Boga mężczyźni i kobiety, którzy się zrodzili z doświadczania Ducha, nie są w większej sprzeczności ze swymi śmiertelnymi naturami, niż mieszkańcy najnormalniejszych światów, tych planet, które nigdy nie zostały splamione grzechem czy dotknięte buntem. Synowie wiary działają na poziomach intelektualnych i żyją na płaszczyznach duchowych znacznie przewyższających konflikty, wywoływane przez nieokiełznane lub nienaturalne pragnienia materialne. Normalne bodźce istot zwierzęcych oraz naturalne apetyty i impulsy natury materialnej nie stoją w sprzeczności z najwyższymi nawet osiągnięciami duchowymi, chyba, że w umysłach ignorantów, nieuków czy osób na nieszczęście zbyt skrupulatnych.
34:7.8 (383.2) Po wejściu na drogę życia wiecznego, po przyjęciu zadania i otrzymaniu polecenia, żeby iść naprzód, nie bójcie się niebezpieczeństw ludzkiego zapomnienia i niestałości, nie dręczcie się wątpliwościami dotyczącymi upadku czy kłopotliwymi konfuzjami, nie załamujcie się i nie pytajcie o wasz status i reputację, gdyż w każdej czarnej godzinie, na każdym rozdrożu rozwojowych zmagań, Duch Prawdy zawsze będzie mówił: „To jest droga”.
34:7.9 (383.3) [Przedstawione przez Możnego Posłańca, tymczasowo przydzielonego do służby na Urantii].
Księga Urantii
Przekaz 35
35:0.1 (384.1) PRZEDSTAWIENI wam uprzednio Synowie Boży pochodzili z Raju. Byli potomstwem Boskich Władców domen wszechświatowych. W Nebadonie jest tylko jeden Syn Stwórca z pierwszej, rajskiej klasy synostwa – Michał, ojciec wszechświata i jego władca. Z drugiej klasy rajskiego synostwa, Avonali lub Synów-Arbitrów, Nebadon posiada pełny ich kontyngent, 1.062 Synów. Ci „mniejsi Chrystusowie”, gdy obdarzają sobą planety, są tak samo efektywni i wszechmocni, jak był na Urantii Stwórca i Syn-Mistrz. Trzecia klasa, pochodząca od Trójcy, nie jest rejestrowana we wszechświecie lokalnym, szacuje się jednak, że w Nebadonie jest od piętnastu do dwudziestu tysięcy Nauczycieli-Synów Trójcy, oprócz 9.642 zarejestrowanych ich asystentów, istot utrójcowionych przez stworzonych. Ci Rajscy Daynale nie są ani sędziami ani administratorami; są to supernauczyciele.
35:0.2 (384.2) Klasy Synów, które teraz będą omawiane, pochodzą z wszechświata lokalnego; jest to potomstwo Rajskiego Syna Stwórcy, powstałe w różnorodnym związku z uzupełniającą go Matką Duchem Wszechświata. W tych narracjach omawiane będą następujące klasy synostwa wszechświata lokalnego:
35:0.3 (384.3) 1. Synowie Melchizedecy.
35:0.4 (384.4) 2. Synowie Vorondadecy.
35:0.5 (384.5) 3. Synowie Lanonandecy.
35:0.6 (384.6) 4. Synowie Nosiciele Życia.
35:0.7 (384.7) Trzy klasy synostwa stwarzane są przez Trójjedne, Rajskie Bóstwo: Michałowie, Avonale i Daynale. We wszechświecie lokalnym, Podwójne Bóstwo, Syn i Duch, także funkcjonuje przy stwarzaniu trzech wysokich klas Synów: Melchizedeków, Vorondadeków i Lanonandeków; a osiągnąwszy tę trojaką ekspresję, stwarza wszechstronną klasę Nosicieli Życia, przy współpracy następnego stopnia Boga Siedmiorakiego. Nosiciele Życia zaliczani są do zstępujących Synów Boga, ale są to unikalne i oryginalne formy życia wszechświatowego. Cały następny przekaz jest im poświęcony.
35:1.1 (384.8) Po powołaniu do bytu istot przeznaczonych do osobistej pomocy, takich jak Gwiazda Jasna i Poranna oraz innych osobowości administracyjnych, zgodnie z boskimi zamierzeniami i stwórczymi planami dla danego wszechświata, pojawia się nowa forma wspólnoty stwórczej pomiędzy Synem Stwórcą a Stwórczym Duchem, Córką Nieskończonego Ducha we wszechświecie lokalnym. Osobowe potomstwo, powstałe w wyniku tego stwórczego partnerstwa, jest pierwszym Melchizedekiem – Ojcem Melchizedekiem – tą unikalną istotą, która następnie współpracuje z Synem Stwórcą i Stwórczym Duchem, powołując do bytu całą grupę istot, noszącą tę nazwę.
35:1.2 (385.1) We wszechświecie Nebadon, Ojciec Melchizedek pełni funkcję pierwszego asystenta administracyjnego Gwiazdy Jasnej i Porannej. Gabriel zajmuje się raczej zasadami postępowania we wszechświecie, Melchizedek działalnością praktyczną. Gabriel przewodniczy regularnym trybunałom i radom Nebadonu, Melchizedek komisjom specjalnym, nadzwyczajnym i od nagłych wypadków, jak również ciałom doradczym. Gabriel i Ojciec Melchizedek nigdy nie oddalają się z Salvingtonu równocześnie, ponieważ pod nieobecność Gabriela, Ojciec Melchizedek działa jako główny administrator Nebadonu.
35:1.3 (385.2) W naszym wszechświecie wszyscy Melchizedecy stworzeni byli podczas jednego, milenijnego okresu standardowego czasu, przez Syna Stwórcę i Stwórczego Ducha, w połączeniu z Ojcem Melchizedekiem. Będąc taką klasą synostwa, w której jeden z ich własnych członków działa jako partnerski stwórca, Melchizedecy częściowo sami siebie stworzyli, są zatem kandydatami do wprowadzenia niebiańskiego typu samorządu. Okresowo wybierają swego własnego szefa administracyjnego, na siedem lat czasu standardowego, a poza tym funkcjonują jako klasa, która sama ustanawia sobie normy, aczkolwiek pierwszy Melchizedek posiada pewne, nieodłączne mu, współrodzicielskie prerogatywy. Od czasu do czasu Ojciec Melchizedek wyznacza pewne jednostki ze swojej klasy, aby działały jako specjalni Nosiciele Życia dla światów midsonicznych, dla klasy zamieszkałych planet jak dotąd nie objawionych na Urantii.
35:1.4 (385.3) Melchizedecy nie działają zbyt wiele poza wszechświatem lokalnym, chyba, że są powoływani na świadków w sprawach rozstrzyganych przed trybunałami superwszechświata, albo czasami mianowani są ambasadorami specjalnymi, do reprezentowania jednego wszechświata wobec drugiego w tym samym superwszechświecie. Pierwszy albo pierworodny Melchizedek, z każdego wszechświata, zawsze może podróżować do sąsiednich wszechświatów, albo do Raju, pełniąc misję związaną ze sprawami i obowiązkami swojej klasy.
35:2.1 (385.4) Melchizedecy są pierwszą klasą boskich Synów, mogącą tak bardzo zbliżać się do niższych istot żywych, że bezpośrednio pomagają w rozwoju śmiertelników i służą rasom ewolucyjnym, bez potrzeby wcielania się. Synowie ci, z racji swej natury, są w środkowym punkcie wielkiego zstępowania osobowości, mniej więcej w połowie drogi między najwyższą Boskością a najniższymi istotami żywymi, wyposażonymi w wolę. W ten sposób zostają w sposób naturalny pośrednikami, pomiędzy najwyższymi i boskimi poziomami żywej egzystencji a niższymi, nawet materialnymi, formami życia na światach ewolucyjnych. Klasy seraficzne, aniołowie, lubią pracować z Melchizedekami; faktycznie wszystkie formy inteligentnego życia mają w tych Synach wyrozumiałych przyjaciół, sympatycznych nauczycieli i mądrych doradców.
35:2.2 (385.5) Melchizedecy są klasą samorządną. U tej unikalnej grupy zauważamy pierwszą próbę samostanowienia istot z wszechświata lokalnego i dostrzegamy w niej najwyższy typ prawdziwego samorządu. Synowie ci organizują własny aparat administracyjny dla swej grupy, dla rodzimej planety oraz sześciu sfer jej towarzyszących, jak również dla światów od nich zależnych. I należy odnotować, że nigdy nie nadużyli swych prerogatyw; ani razu, w całym wszechświecie Orvonton, Synowie Melchizedecy nie zawiedli pokładanego w nich zaufania. Są oni nadzieją dla każdej, pragnącej samorządu grupy istot we wszechświecie; są wzorem samorządu i nauczycielami samorządu dla wszystkich sfer Nebadonu. Wszystkie klasy istot inteligentnych, zwierzchników z góry i podwładnych z dołu, szczerze chwalą rząd Melchizedeków.
35:2.3 (386.1) Klasa synostwa Melchizedeków zajmuje pozycję najstarszego syna w wielkiej rodzinie i pełni jego obowiązki. Większość ich pracy jest systematyczna i w pewnym sensie rutynowa, ale dużo tej pracy wykonywane jest dobrowolnie i generalnie z własnej inicjatywy. Większość zgromadzeń specjalnych, jakie od czasu do czasu zbierają się na Salvingtonie, zwoływanych jest na wniosek Melchizedeków. Synowie ci z własnej inicjatywy dokonują rekonesansu w ich rodzimym wszechświecie. Utrzymują autonomiczną organizację, zajmującą się gromadzeniem informacji wszechświatowej i robią okresowe raporty dla Syna Stwórcy, niezależne od całej informacji przychodzącej do zarządu wszechświata od stałych czynników, zajmujących się rutynową administracją różnych domen. Melchizedecy są z natury bezstronnymi obserwatorami; wszystkie klasy istot inteligentnych darzą ich pełnym zaufaniem.
35:2.4 (386.2) Melchizedecy działają w charakterze objazdowych sądów rewizyjnych różnych domen; ci Synowie wszechświata udają się do różnych światów w małych grupach, aby służyć jako komisje doradcze, zbierać zeznania, słuchać sugestii i działać jako rzeczoznawcy, pomagając tym samym usuwać większe trudności i likwidować poważne różnice, narastające od czasu do czasu podczas kierowania sprawami domen ewolucyjnych.
35:2.5 (386.3) Ci najstarsi Synowie wszechświata są głównymi doradcami Gwiazdy Jasnej i Porannej, gdy wykonuje on zalecenia Syna Stwórcy. Kiedy Melchizedek udaje się do odległego świata w imieniu Gabriela, może na okoliczność tej właśnie misji być namiestnikiem wysyłającego i w takim wypadku pojawia się na docelowej planecie jako pełnomocnik Gwiazdy Jasnej i Porannej. Odnosi się to zwłaszcza do tych sfer, gdzie wyższy Syn nie pojawił się jak dotąd w formie istoty danej domeny.
35:2.6 (386.4) Kiedy Syn Stwórca zaczyna misję obdarzającą na świecie ewolucyjnym, udaje się tam sam; ale kiedy obdarzenie zaczyna jeden z jego rajskich braci, Syn Avonalny, towarzyszą mu pomocnicy, dwunastu Melchizedeków, którzy bardzo efektywnie przyczyniają się do sukcesu misji obdarzającej. Melchizedecy pomagają także Rajskim Avonalom na ich misjach arbitrażowych dla zamieszkałych światów i w czasie pełnienia tych zadań są oni widzialni dla oczu śmiertelnych, jeśli Syn Avonalny objawia się w ten sam sposób.
35:2.7 (386.5) Nie ma takiego stadium planetarnych potrzeb duchowych, w którym nie służyliby Melchizedecy. Są oni tymi nauczycielami, którzy tak często pozyskują całe światy zaawansowanego życia do ostatecznego i pełnego zaaprobowania Syna Stwórcy i jego Rajskiego Ojca.
35:2.8 (386.6) Melchizedecy są nieomal doskonali w swej mądrości, ale nie są nieomylni w osądzie. Gdy są oddzieleni i samotni na misji planetarnej, czasem pobłądzą w drobnych sprawach, znaczy to decydują się robić pewne rzeczy, których potem nie aprobują ich przełożeni. Taki błąd w osądzie tymczasowo dyskwalifikuje Melchizedeka, do czasu, aż uda się on do Salvingtonu i podczas audiencji u Syna Stwórcy otrzyma tę instrukcję, która skutecznie oczyści go z dysharmonii powodującej nieporozumienie z jego współbraćmi; a potem, na trzeci dzień po korekcyjnym odpoczynku, wraca do służby. Jednak takie drobne dysharmonie w działalności Melchizedeków zdarzały się dość rzadko w Nebadonie.
35:2.9 (387.1) Liczebność tych synów się nie zwiększa, ich ilość jest stała, choć zróżnicowana w każdym wszechświecie lokalnym. Liczba Melchizedeków, zarejestrowanych na ich stołecznej planecie w Nebadonie, wynosi ponad dziesięć milionów.
35:3.1 (387.2) Melchizedecy zamieszkują swój własny świat w pobliżu Salvingtonu, stolicy wszechświata. Sfera ta, o nazwie Melchizedek, jest światem pilotującym na orbicie Salvingtonu, na której krąży siedemdziesiąt podstawowych sfer a każda z nich okrążana jest przez sześć podległych jej sfer, poświęconych specyficznym funkcjom. Te wspaniałe sfery – siedemdziesiąt podstawowych i 420 je okrążających – nazywane są często Uniwersytetem Melchizedeków. Wznoszący się śmiertelnicy ze wszystkich konstelacji Nebadonu, gdy zdobywają swój status mieszkańca Salvingtonu, nauczani są na wszystkich tych 490 światach. Edukacja wznoszących się istot jest tylko jednym stadium rozlicznych przedsięwzięć, prowadzonych w grupie zaprojektowanych sfer Salvingtonu.
35:3.2 (387.3) Tych 490 sfer na orbicie Salvingtonu podzielonych jest na dziesięć grup, z których każda zawiera siedem podstawowych i czterdzieści dwie podległe jej sfery. Każda z tych grup znajduje się pod generalnym nadzorem jednej z głównych klas życia wszechświatowego. Grupa pierwsza, obejmująca świat pilotujący i sześć kolejnych sfer podstawowych w krążącym, planetarnym korowodzie, znajduje się pod nadzorem Melchizedeków. Światy Melchizedeków są następujące:
35:3.3 (387.4) 1. Świat pilotujący – świat ojczysty Synów Melchizedeków.
35:3.4 (387.5) 2. Świat, na którym się mieszczą szkoły życia materialnego i laboratoria energii żywych.
35:3.5 (387.6) 3. Świat życia morontialnego.
35:3.6 (387.7) 4. Sfera wstępnego życia duchowego.
35:3.7 (387.8) 5. Świat pośredniego życia duchowego.
35:3.8 (387.9) 6. Sfera zaawansowanego życia duchowego.
35:3.9 (387.10) 7. Domena skoordynowanej i najwyższej samorealizacji.
35:3.10 (387.11) Sześć światów, okrążających każdą sferę Melchizedeków, zajmuje się funkcjami nawiązującymi do prac ich sfery podstawowej.
35:3.11 (387.12) Świat pilotujący, sfera Melchizedek, jest popularnym miejscem spotkań wszystkich istot zajmujących się nauczaniem i uduchowianiem wznoszących się śmiertelników czasu i przestrzeni. Dla wznoszącej się istoty, świat ten prawdopodobnie jest najbardziej interesującym miejscem w całym Nebadonie. Wszyscy śmiertelnicy ewolucyjni, którzy ukończyli naukę w konstelacji, muszą wylądować na Melchizedeku, gdzie są wprowadzani w porządek kształcenia i postępu duchowego w edukacyjnym systemie Salvingtonu. Nigdy nie zapomnicie waszych wrażeń z pierwszego dnia życia na tym unikalnym świecie, nawet później, gdy osiągniecie rajski cel.
35:3.12 (387.13) Miejscem zamieszkania wznoszących się śmiertelników jest Melchizedek, ale swoje nauki pobierają oni na sześciu okrążających go planetach edukacji specjalistycznej. I taką samą metodę stosuje się przez cały okres ich pobytu na siedemdziesięciu światach kulturowych – na podstawowych sferach orbity Salvingtonu.
35:3.13 (387.14) Istoty, zamieszkujące sześć światów okrążających sferę Melchizedek, spędzają swój czas na wielu różnorodnych zajęciach, ale co się tyczy wznoszących się śmiertelników, satelity te poświęcone są następującym, specjalnym etapom studiów:
35:3.14 (388.1) 1. Pierwsza sfera zajmuje się przeglądem wstępnego życia planetarnego wznoszących się śmiertelników. Praca tutaj prowadzona jest w klasach, w których uczestniczą ci, którzy przybywają z odpowiedniego świata ich ludzkich początków. Ci, co pochodzą z Urantii, wspólnie odbywają taki empiryczny przegląd.
35:3.15 (388.2) 2. Specyficzna działalność sfery drugiej polega na podobnym przeglądzie doświadczeń, nabytych w trakcie przechodzenia przez światy-mieszkania, okrążające głównego satelitę zarządu systemu lokalnego.
35:3.16 (388.3) 3. Przeglądy na tej sferze nawiązują do pobytu w stolicy systemu lokalnego i obejmują również to, co się robiło na pozostałych światach zaprojektowanych w grupie zarządu systemu.
35:3.17 (388.4) 4. Czwarta sfera zajmuje się przeglądem doświadczeń, zgromadzonych na siedemdziesięciu światach podległych konstelacji i na sferach im towarzyszących.
35:3.18 (388.5) 5. Na piątej sferze dokonuje się przeglądu pobytu wznoszącej się istoty na świecie zarządu konstelacji.
35:3.19 (388.6) 6. Czas na szóstej sferze poświęcony jest korelacji tych pięciu epok, tym samym na skoordynowaniu doświadczenia przygotowującego do rozpoczęcia nauki w szkołach podstawowych Melchizedeków, w systemie nauczania wszechświatowego.
35:3.20 (388.7) Szkoły administracji wszechświatowej i mądrości duchowej znajdują się na świecie rodzimym Melchizedeków, gdzie są również szkoły poświęcone specyficznym kierunkom badań, takim jak energia, materia, organizacja, komunikacja, zapisy, etyka i typologia istot stworzonych.
35:3.21 (388.8) W Melchizedekowym Kolegium Wyposażenia Duchowego wszystkie klasy Synów Bożych – nawet klasy rajskie – współpracują z Melchizedekami i nauczycielami seraficznymi w nauczaniu tych zastępów, które stamtąd wychodzą jako ewangeliści przeznaczenia, głosząc wolność duchową i Boskie synostwo nawet odległym światom tego wszechświata. Ta właśnie szkoła Uniwersytetu Melchizedeków jest instytucją działającą wyłącznie dla wszechświata; odwiedzający badacze z innych domen nie są tutaj przyjmowani.
35:3.22 (388.9) Najwyższy kurs, nauczający administracji wszechświatowej, prowadzony jest przez Melchizedeków na ich świecie rodzimym. Temu Kolegium Wyższej Etyki przewodniczy pierwszy Ojciec Melchizedek. Do tych właśnie szkół różne wszechświaty posyłają studentów uczestniczących w wymianie. Chociaż młody wszechświat Nebadon znajduje się nisko na skali wszechświatowej, gdy idzie o osiągnięcia duchowe i wyższy rozwój etyczny, tym niemniej nasze kłopoty administracyjne tak bardzo przekształciły cały ten wszechświat w rozległą klinikę dla innych, pobliskich kreacji, że kolegia Melchizedeków przepełnione są odwiedzającymi badaczami i obserwatorami z innych domen. Oprócz rozległej grupy praktykantów lokalnych, w szkołach Melchizedeków znajduje się zawsze ponad sto tysięcy obcych badaczy, uczęszczających do tych szkół, jako że klasa Melchizedeków z Nebadonu ma swą renomę w całym Splandonie.
35:4.1 (388.10) Wysoce specjalistyczna sekcja działalności Melchizedeków zajmuje się nadzorem rozwojowej drogi życia śmiertelników wznoszących się w morontii. Większość tego nauczania prowadzona jest przez cierpliwych i mądrych opiekunów seraficznych, którym pomagają ci śmiertelnicy, którzy się wznieśli do relatywnie wysokich poziomów wszechświatowych osiągnięć, jednak cała ta praca szkoleniowa znajduje się pod generalnym nadzorem Melchizedeków, działających w powiązaniu z Nauczycielami-Synami Trójcy.
35:4.2 (389.1) Podczas gdy klasa Melchizedeków zajmuje się zasadniczo rozległym systemem edukacyjnym i organizacją szkolenia empirycznego we wszechświecie lokalnym, wykonują oni także zadania specjalne i działają w sytuacjach nadzwyczajnych. W rozwijającym się wszechświecie, docelowo zawierającym około dziesięciu milionów zamieszkałych światów, wydarzyć się musi wiele rzeczy odbiegających od normy i właśnie w takich, nagłych wypadkach, działają Melchizedecy. Na Edentii, w zarządzie waszej konstelacji, znani są oni pod nazwą Synów od sytuacji krytycznych. Są zawsze gotowi służyć we wszystkich potrzebach – materialnych, intelektualnych albo duchowych – czy to na planecie, czy w systemie, czy w konstelacji, czy we wszechświecie. Kiedykolwiek i gdziekolwiek potrzeba pomocy specjalnej, tam znajdziecie jednego lub więcej Synów Melchizedeków.
35:4.3 (389.2) Gdy się wydaje, że jakiś element planu Syna Stwórcy może nie zostać zrealizowany, natychmiast udaje się tam Melchizedek z pomocą. Jednak niezbyt często Synowie ci są wzywani do działania w obliczu grzesznego buntu, takiego, jaki miał miejsce w Satanii.
35:4.4 (389.3) Melchizedecy pierwsi są gotowi do działania we wszystkich zagrożeniach dowolnej natury, na wszystkich światach, gdzie mieszkają istoty obdarzone wolą. Czasami działają jako tymczasowi opiekunowie nieobliczalnych planet, służąc jako zarządcy komisaryczni, którzy przejmują rolę błądzącego rządu planetarnego. W czasie kryzysu planetarnego, Synowie Melchizedecy pełnią wiele unikalnych funkcji. Syn taki łatwo może stać się widzialny dla istot śmiertelnych a czasem jeden z tej klasy wciela się nawet w formę ciała śmiertelnego. Siedem razy w Nebadonie, Melchizedek służył na świecie ewolucyjnym w formie ciała śmiertelnego, a w wielu wypadkach ci Synowie pojawiali się w formach innych klas istot wszechświatowych. Są oni naprawdę wszechstronni i dobrowolnie służą w nagłych wypadkach wszystkim klasom wszechświatowych istot inteligentnych, dla wszystkich światów i systemów światów.
35:4.5 (389.4) Melchizedek, który żył na Urantii za czasów Abrahama, znany był lokalnie jako Książę Salemu, ponieważ przewodził małej kolonii poszukiwaczy prawdy w miejscowości o nazwie Salem. Zaofiarował się wcielić w formę ciała materialnego i zrobił to za aprobatą Melchizedeków, zarządzających planetą, którzy się obawiali, że światłość życia może wygasnąć w tamtych czasach coraz większej duchowej ciemności. Udało mu się ożywić prawdę, odpowiednią dla jego czasu i bezpiecznie przekazać ją Abrahamowi i jego towarzyszom.
35:5.1 (389.5) Po stworzeniu osobistych pomocników i pierwszej grupy wszechstronnych Melchizedeków, Syn Stwórca i Stwórczy Duch wszechświata lokalnego planują a następnie powołują do bytu drugą, wielką i zróżnicowaną klasę synostwa wszechświatowego, Vorondadeków. Są oni na ogół znani jako Ojcowie Konstelacji, gdyż Syn tej klasy nieodmiennie zajmuje pozycję szefa rządu każdej konstelacji, w każdym wszechświecie lokalnym.
35:5.2 (389.6) W każdym wszechświecie lokalnym liczba Vorondadeków jest zróżnicowana, w Nebadonie zarejestrowane jest dokładnie milion tych istot. Synowie ci, podobnie jak ich partnerzy, Melchizedecy, nie mogą się rozmnażać. Nie istnieje znana metoda, dzięki której mogliby zwiększyć swą liczebność.
35:5.3 (389.7) Pod wieloma względami Synowie ci stanowią ciało samorządne; jako jednostki i jako grupy, nawet jako całość przeważnie sami stanowią o sobie, podobnie jak Melchizedecy, jednak Vorondadecy nie pełnią tak szerokiej gamy różnorodnych funkcji. Nie dorównują swym braciom Melchizedekom w ich zdumiewającej wszechstronności, ale są znacznie bardziej niezawodni i efektywni jako władcy i dalekowzroczni administratorzy. Nie są również podobni do swych podwładnych w administracji, Władców Systemu, Lanonandeków, ale przewyższają wszystkie klasy synostwa wszechświata nieugiętością w dążeniu do celu i boskością osądu.
35:5.4 (390.1) Chociaż decyzje i orzeczenia Synów tej klasy zawsze są zgodne z duchem Boskiego synostwa oraz w harmonii z zarządzeniami Syna Stwórcy, gdy popełnią pomyłkę, są wzywani do Syna Stwórcy a czasami ich decyzje są unieważniane, w szczegółach i w procedurze, na skutek apelacji złożonych do najwyższych trybunałów wszechświata. Jednak Synowie ci rzadko popełniają błędy i nigdy się nie zbuntowali; nigdy, w całej historii Nebadonu, Vorondadek nie był uznany winnym lekceważenia rządu wszechświatowego.
35:5.5 (390.2) Służba Vorondadeków we wszechświatach lokalnych jest szeroka i różnorodna. Służą jako ambasadorzy dla innych wszechświatów i jako konsulowie, reprezentujący konstelacje w obrębie ich rodzimego wszechświata. To im, spośród wszystkich klas synostwa wszechświata lokalnego, najczęściej powierza się pełną i nieograniczoną władzę, z której korzystają we wszechświatowych sytuacjach krytycznych.
35:5.6 (390.3) Na odosobnionych światach, pogrążonych w duchowych ciemnościach, na sferach, które są izolowane na skutek buntu i odstępstwa, przebywa zazwyczaj Vorondadek-obserwator, do czasu przywrócenia normalnego statusu. W pewnych, nadzwyczajnych sytuacjach, Najwyższy Ojciec obserwator może sprawować absolutną i arbitralną władzę nad każdą niebiańską istotą, przydzieloną do takiej planety. Są zapisy na Salvingtonie, że Vorondadecy czasami sprawują taką władzą jako Najwyżsi Ojcowie, regenci takich planet. Odnosi się to nawet do tych światów zamieszkałych, gdzie nie było buntu.
35:5.7 (390.4) Częstokroć korpus dwunastu lub więcej Synów Vorondadeków zasiada w pełnym składzie, jako najwyższy sąd odwoławczy i apelacyjny do spraw specjalnych odnoszących się do planety albo systemu. Jednak praca Vorondadeków związana jest głównie z funkcjami prawodawczymi, dotyczącymi rządów konstelacji. W rezultacie pełnienia tych wszystkich służb, Synowie Vorondadecy stają się historykami wszechświatów lokalnych; są osobiście zaznajomieni ze wszystkimi zmaganiami politycznymi i przewrotami społecznymi na światach zamieszkałych.
35:6.1 (390.5) Co najmniej trzech Vorondadeków jest przydzielonych do rządzenia każdą ze stu konstelacji wszechświata lokalnego. Synowie ci wybierani są przez Syna Stwórcę i zatwierdzani przez Gabriela jako Najwyżsi Ojcowie konstelacji, na czas służby wynoszący dekamillennium – 10.000 standardowych lat, około 50.000 lat czasu Urantii. Rządzący, Najwyższy Ojciec Konstelacji, ma dwóch towarzyszy, starszego i młodszego. Przy każdej zmianie administracji, starszy towarzysz zostaje szefem rządu, młodszy przejmuje obowiązki starszego, podczas gdy Vorondadecy bez przydziału, przebywający na światach Salvingtonu, mianują jednego ze swoich szeregów jako kandydata do wyboru, żeby przejął obowiązki młodszego towarzysza. Tym samym, zgodnie z obecnymi zasadami, każdy z rządzących Najwyższych Ojców służy w zarządzie konstelacji trzy dekamillennia, około 150.000 lat czasu Urantii.
35:6.2 (390.6) Stu Ojców Konstelacji, aktualnych szefów kierujących rządami konstelacji, stanowi najwyższy gabinet doradczy Syna Stwórcy. Rada ta często obraduje w zarządzie wszechświata i nie ma ograniczeń, co do tematu i zakresu jej obrad, choć głównym przedmiotem jej troski jest dobro wszystkich konstelacji i zjednoczenie administracji całego wszechświata lokalnego.
35:6.3 (391.1) Gdy Ojciec Konstelacji sprawuje funkcje w zarządzie wszechświata, co się często zdarza, starszy towarzysz pełni obowiązki szefa konstelacji. Funkcją starszego towarzysza zazwyczaj jest nadzór nad sprawami duchowymi, podczas gdy młodszy towarzysz zajmuje się osobiście sprawami materialnymi konstelacji. Żadne jednak ważniejsze normy postępowania nie są wprowadzane w konstelacji, dopóki wszyscy trzej Najwyżsi Ojcowie nie zgodzą się w sprawie wszystkich szczegółów ich realizacji.
35:6.4 (391.2) Cały mechanizm informacji duchowej i kanały komunikacyjne są do dyspozycji Najwyższych Ojców konstelacji. Najwyżsi Ojcowie zawsze są w dobrym kontakcie ze swymi przełożonymi z Salvingtonu, jak również ze swymi bezpośrednimi podwładnymi, władcami systemów lokalnych. Zwołują często tych Władców Systemów na narady, aby omówić stan konstelacji.
35:6.5 (391.3) Najwyżsi Ojcowie otaczają się korpusem doradców, których liczba i skład personalny są okresowo zróżnicowane, w zależności od obecności różnych grup istot w zarządzie konstelacji i odpowiednio do lokalnych potrzeb. W okresie natężenia obowiązków mogą oni prosić o dodatkowych Synów klasy Vorondadeków, do pomocy w pracach administracyjnych i szybko ich dostają. Wasza konstelacja, Norlatiadek, jest obecnie zarządzana przez dwunastu Synów Vorondadeków.
35:7.1 (391.4) Druga grupa siedmiu światów, znajdujących się na orbicie siedemdziesięciu sfer podstawowych, krążących wokół Salvingtonu, stanowi planety Vorondadeków. Każda z tych sfer, wraz z sześcioma okrążającymi je satelitami, poświęcona jest specjalnemu stadium działalności Vorondadeków. Na tych czterdziestu dziewięciu sferach, wznoszący się śmiertelnicy osiągają punkt kulminacyjny swej edukacji w dziedzinie prawodawstwa wszechświatowego.
35:7.2 (391.5) Wznoszący się śmiertelnicy obserwowali już zgromadzenia prawodawcze, jak działają na światach zarządów konstelacji, ale tutaj, na światach Vorondadeków, biorą teraz udział we wprowadzaniu w życie aktualnego, powszechnego prawodawstwa wszechświata lokalnego, pod kuratelą starszych Vorondadeków. Taka działalność ma na celu koordynację różnych orzeczeń, powstałych w autonomicznych zgromadzeniach prawodawczych stu konstelacji. Nauka, jaką się przyswaja w szkołach Vorondadeków, jest niedościgniona nawet na Uversie. Nauka ta jest progresywna i zaczyna się na pierwszej sferze, wraz z działalnością uzupełniającą na sześciu jej satelitach i dalej, poprzez pozostałe sześć podstawowych sfer oraz związanych z nimi grup satelitów.
35:7.3 (391.6) Na tych światach studiów i zadań praktycznych, wznoszący się pielgrzymi będą wprowadzani w liczne, nowe zakresy działalności. Nie zabroniono nam objawiania tych nowych zajęć, trudnych do wyobrażenia, ale wątpimy czy potrafimy zobrazować takie przedsięwzięcia materialnemu umysłowi istot śmiertelnych. Brakuje nam słów, aby przekazać sens tych niebiańskich funkcji a nie istnieją analogiczne, ludzkie działania, których można by użyć jako ilustracji takich nowych rodzajów zajęć wznoszących się śmiertelników, kiedy przechodzą szkolenie na tych czterdziestu dziewięciu światach. I dużo jeszcze innych zajęć, nie będących częścią porządku wznoszenia się, skoncentrowanych jest na światach Vorondadeków, na orbicie Salvingtonu.
35:8.1 (392.1) Po stworzeniu Vorondadeków, Syn Stwórca i Matka Duch Wszechświata jednoczą się, aby powołać do bytu trzecią klasę synostwa wszechświatowego, Lanonandeków. Chociaż Lanonandecy zajmują się różnymi zadaniami, związanymi z administracją systemu, najlepiej są znani jako Władcy Systemu, szefowie systemów lokalnych oraz jako Książęta Planetarni, administracyjni władcy zamieszkałych planet.
35:8.2 (392.2) Jako późniejsza i niższa – pod względem poziomu boskości – klasa stworzonego synostwa, istoty te muszą przechodzić pewne kursy szkoleniowe na światach Melchizedeków, przygotowujące ich do dalszej służby. Lanonandecy byli pierwszymi studentami Uniwersytetu Melchizedeków, zostali zaklasyfikowani i dostali świadectwa od swych nauczycieli i egzaminatorów, Melchizedeków, zgodnie ze swymi zdolnościami, osobowością i osiągnięciami.
35:8.3 (392.3) Wszechświat Nebadon rozpoczął swą egzystencję dokładnie z dwunastoma milionami Lanonandeków, a kiedy przeszli oni przez sferę Melchizedeków, podczas końcowego egzaminu zostali podzieleni na trzy klasy:
35:8.4 (392.4) 1. Lanonandecy klasy pierwszej. Tych, zaliczanych do najwyższej rangi, było 709.841. Synowie ci są typowani na Władców Systemu i asystentów najwyższych rad konstelacji oraz na doradców, działających w wyższej pracy administracyjnej wszechświata.
35:8.5 (392.5) 2. Lanonandecy klasy drugiej. W tej klasie, gdy wychodziła od Melchizedeków, było ich 10.234.601. Są oni typowani na Książąt Planetarnych i na rezerwy tej klasy.
35:8.6 (392.6) 3. Lanonandecy klasy trzeciej. Grupa ta zamyka się liczbą 1.055.558 istot. Synowie ci działają jako niżsi asystenci, posłańcy, kuratorzy, delegaci, obserwatorzy, jak również pełnią rozmaite obowiązki w systemie i na jego światach składowych.
35:8.7 (392.7) Synowie ci nie mogą awansować z jednej grupy do drugiej, jak to się dzieje z istotami ewolucyjnymi. Poddani szkoleniu Melchizedeków, raz sprawdzeni i zaklasyfikowani, zawsze służą w tej kategorii, do której zostali przydzieleni. Synowie ci także nie rozmnażają się, ich liczba we wszechświecie jest stała.
35:8.8 (392.8) W liczbach zaokrąglonych, klasa Synów Lanonandeków zaklasyfikowana jest na Salvingtonie następująco:
35:8.9 (392.9) Koordynatorzy wszechświatowi i radcy konstelacji100.000
35:8.10 (392.10) Władcy Systemu oraz ich asystenci600.000
35:8.11 (392.11) Książęta Planetarni oraz rezerwy10.000.000
35:8.12 (392.12) Korpus posłańców400.000
35:8.13 (392.13) Kuratorzy i rejestratorzy100.000
35:8.14 (392.14) Korpus rezerwowy800.000
35:8.15 (392.15) Skoro Lanonandecy są w pewnym sensie niższą klasą synostwa niż Melchizedecy czy Vorondadecy, pełnią oni jeszcze wspanialszą służbę w podległych im jednostkach wszechświata, gdyż mogą bardziej się zbliżyć do niskich istot z ras inteligentnych. Zagraża im także wielkie niebezpieczeństwo pobłądzenia, odejścia od dopuszczalnych metod rządzenia wszechświatem. Ale Lanonandecy, zwłaszcza ich klasa pierwsza, są najbardziej operatywni i wszechstronni ze wszystkich administratorów wszechświata lokalnego. W zdolnościach administracyjnych przewyższa ich tylko Gabriel i jego nie objawieni towarzysze.
35:9.1 (393.1) Lanonandecy są stałymi władcami planet i rotacyjnymi władcami systemów. Syn Lanonandek rządzi teraz na Jerusem, w stolicy waszego lokalnego systemu światów zamieszkałych.
35:9.2 (393.2) Władcy Systemów rządzą jako komisje, w składzie dwóch czy trzech Synów, w stolicy każdego systemu światów zamieszkałych. Na każde dekamillennium Ojcowie Konstelacji mianują jednego z tych Lanonandeków szefem systemu. Czasami nie zmienia się szefa takiego tria; sprawa ta leży wyłącznie w kompetencji władców konstelacji. Nie zmienia się nagle osobowego składu rządu systemu, chyba, że rozegra się jakaś tragedia.
35:9.3 (393.3) Kiedy Władcy Systemu albo ich asystenci zostają odwołani, ich miejsce zapełniane jest istotami wybranymi przez najwyższą radę, przebywającą w zarządzie konstelacji, z rezerw tej klasy, z grupy istot, która na Edentii jest większa niż to wynikałoby ze średniej.
35:9.4 (393.4) Najwyższe rady Lanonandeków znajdują się w zarządach różnych konstelacji. Ciału takiemu przewodniczy starszy Najwyższy Ojciec, asystent Ojca Konstelacji, podczas gdy młodszy asystent kieruje rezerwami klasy drugiej.
35:9.5 (393.5) Nazwa Władcy Systemów dobrze określa ich funkcję; są oni prawie niezależni w prowadzeniu lokalnych spraw światów zamieszkałych. Nieomal po ojcowsku kierują Książętami Planetarnymi, Synami Materialnymi i duchami posługującymi. Osobiste panowanie suwerena jest prawie absolutne. Władcy ci nie są nadzorowani przez obserwatorów Trójcy z wszechświata centralnego. Stanowią grupę wykonawczą wszechświata lokalnego, a będąc odpowiedzialni za egzekwowanie zaleceń prawodawczych oraz będąc egzekutorami wyroków sądowych, reprezentują jedyne stanowisko w całej administracji wszechświata, gdzie osobista nielojalność wobec woli Syna Michała może najłatwiej i szybko się utwierdzić i szukać dla siebie uznania.
35:9.6 (393.6) Nasz wszechświat lokalny nie miał szczęścia, gdyż ponad siedmiuset Synów klasy Lanonandeków zbuntowało się przeciw rządowi wszechświata, wywołując tym samym chaos w kilku systemach i na wielu planetach. Z tej ogólnej liczby upadłych tylko trzech było Władcami Systemów; praktycznie wszyscy ci synowie należeli do klasy drugiej i trzeciej; byli to Książęta Planetarni i Lanonandecy klasy trzeciej.
35:9.7 (393.7) To, że znaczna liczba tych Synów utraciła integralność, nie świadczy o jakimś błędzie w akcie ich stworzenia. Mogli być stworzeni bosko doskonali, ale zostali stworzeni w ten sposób, żeby mogli lepiej zrozumieć istoty ewolucyjne zamieszkujące światy czasu i przestrzeni i żeby się bardziej do nich zbliżyli.
35:9.8 (393.8) Spośród wszystkich wszechświatów lokalnych Orvontonu, za wyjątkiem Henselonu, nasz wszechświat utracił najwięcej Synów tej klasy. Na Uversie uważają, że w Nebadonie mamy tak wiele problemów administracyjnych, dlatego, że nasi Synowie klasy Lanonandeków zostali stworzeni z wielką dozą wolności osobistej, gdy idzie o możliwości wyboru i planowania. Nie czynię tego spostrzeżenia jako krytyki. Stwórca naszego wszechświata ma pełną władzę i prawo tak postąpić. Nasi wysocy władcy uważają, że chociaż obdarzeni wolnością wyboru Synowie sprawiają spore kłopoty we wczesnych epokach wszechświata, kiedy sprawy są w pełni uporządkowane i ostatecznie ustabilizowane, zysk płynący z wyższej lojalności i pełniejszej, dobrowolnej służby tych dokładnie sprawdzonych Synów, będzie bardziej niż wynagradzał dezorientacje i udręki wcześniejszych okresów.
35:9.9 (394.1) W wypadku buntu w zarządzie systemu, nowy władca jest zazwyczaj wprowadzany na stanowisko w stosunkowo krótkim czasie, ale nie odnosi się to do poszczególnych planet. Są one jednostkami składowymi kreacji materialnej i wolna wola istot jest czynnikiem znaczącym w ostatecznym orzekaniu takich problemów. Odosobnionym światom, tym planetom, których prawowici książęta pobłądzili, wyznacza się następców Książąt Planetarnych, jednak nie przejmują oni czynnego rządzenia takimi światami, zanim skutki buntu nie zostaną częściowo przezwyciężone i usunięte środkami zaradczymi, stosowanymi przez Melchizedeków i inne osobowości opiekuńcze. Bunt Księcia Planetarnego natychmiast izoluje jego planetę; lokalne obwody duchowe zostają niezwłocznie przerwane. Tylko obdarzający planetę Syn może znowu przywrócić międzyplanetarne linie komunikacji na takim, duchowo odosobnionym świecie.
35:9.10 (394.2) Istnieje plan ratowania takich samowolnych i niemądrych Synów; i wielu już skorzystało z tej klauzuli miłosierdzia, ale nigdy ponownie nie mogą oni zajmować tych pozycji, na których dokonali odstępstwa. Po rehabilitacji, są oni przydzielani do pracy jako kuratorzy i pełnią funkcje w administracji materialnej.
35:10.1 (394.3) Trzecia grupa siedmiu światów, krążących na orbicie siedemdziesięciu planet Salvingtonu, wraz z ich czterdziestu dwu satelitami, stanowi grupę sfer administracyjnych Lanonandeków. Na tych właśnie sferach doświadczeni Lanonandecy, należący do korpusu byłych Władców Systemu, nauczają administracji wznoszących się pielgrzymów i zastępy seraficzne. Śmiertelnicy ewolucyjni obserwują administratorów systemu pracujących w stolicach systemu, ale tutaj biorą udział w rzeczywistej koordynacji orzeczeń administracyjnych dla dziesięciu tysięcy systemów lokalnych.
35:10.2 (394.4) Te szkoły administracyjne wszechświata lokalnego nadzorowane są przez korpus Synów Lanonandeków, którzy mają długie doświadczenie w pracy jako Władcy Systemu i radcy konstelacji. Tylko szkoły administracyjne Ensy są lepsze od tych kolegiów zarządzania.
35:10.3 (394.5) Światy Lanonandeków, podczas gdy służą jako sfery nauczania wznoszących się śmiertelników, są także centrami szeroko zakrojonych przedsięwzięć, mających do czynienia z normalnymi i rutynowymi funkcjami administracyjnymi wszechświata. Na całej swej drodze do Raju, wznoszący się pielgrzymi studiują w praktycznych szkołach wiedzy stosowanej, robiąc dokładnie te rzeczy, których są nauczani. System edukacyjny wszechświata, nadzorowany przez Melchizedeków, jest praktyczny, progresywny, treściwy i empiryczny. Obejmuje on naukę o sprawach materialnych, intelektualnych, morontialnych i duchowych.
35:10.4 (394.6) Większość odzyskanych Synów tej klasy jest związanych ze sferami zarządzania Lanonandeków i służy tutaj w charakterze kuratorów i kierowników spraw planetarnych. I ci Książęta Planetarni-odstępcy, oraz ich towarzysze, buntownicy, którzy zechcieli przyjąć proponowaną im rehabilitację, wciąż będą służyć na takich stałych stanowiskach przynajmniej do tego czasu, aż wszechświat Nebadon zostanie ustanowiony w światłości i życiu.
35:10.5 (395.1) W starszych systemach, wielu Synów Lanonandeków zapisało się jednak wspaniale w rejestrach służby, administracji i osiągnięć duchowych. Jest to szlachetna, wierna i lojalna grupa istot, niezależnie od ich tendencji do popełniania błędów, w wyniku ułudy wolności osobistej i fikcji samookreślenia.
35:10.6 (395.2) [Nadzorowane przez Szefa Archaniołów, działającego z upoważnienia Gabriela z Salvingtonu].
Księga Urantii
Przekaz 36
36:0.1 (396.1) ŻYCIE nie powstaje samoistnie. Życie tworzone jest zgodnie z planami formułowanymi przez (nie objawionych) Architektów Istot i pojawia się na zamieszkałych planetach albo przez bezpośrednie jego sprowadzenie, albo w rezultacie działalności Nosicieli Życia z wszechświatów lokalnych. Nosiciele Życia należą do najbardziej interesujących i wszechstronnych Synów z całej ich różnorodnej, wszechświatowej rodziny. Powierzono im planowanie i dostarczanie na sfery planetarne życia, w formie istot stworzonych. Po zasadzeniu życia na nowych światach, pozostają na nich przez dłuższy czas, żeby to życie wspomagać i rozwijać.
36:1.1 (396.2) Chociaż Nosiciele Życia należą do rodziny Boskiego synostwa, są oni specyficznym i odrębnym typem wszechświatowych Synów, stanowiąc jedyną grupę inteligentnego życia we wszechświecie lokalnym, w którego stwarzaniu biorą udział władcy superwszechświata. Nosiciele Życia są potomstwem trzech istniejących wcześniej osobowości: Syna Stwórcy, Matki Ducha Wszechświata i wyznaczonego do tej funkcji jednego z trzech Pradawnych Czasu, którzy kierują przeznaczeniem danego superwszechświata. Pradawni Czasu, którzy sami mogą zarządzić likwidację inteligentnego życia, biorą udział w stwarzaniu Nosicieli Życia, którym powierza się zaprowadzenie materialnego życia na rozwijających się światach.
36:1.2 (396.3) Mamy we wszechświecie Nebadon zapis o stworzeniu stu milionów Nosicieli Życia. Ten operatywny korpus istot szerzących życie nie jest grupą w pełni samorządną. Kierowani są przez trio, podejmujące decyzje o życiu, składające się z Gabriela, Ojca Melchizedeka i Nambii, pierwszego i pierworodnego Nosiciela Życia w Nebadonie. Jednak we wszystkich stadiach swej grupowej administracji są oni samorządni.
36:1.3 (396.4) Nosiciele Życia dzielą się na trzy główne grupy: grupa pierwsza obejmuje starszych Nosicieli Życia, druga asystentów a trzecia opiekunów. Ten podział podstawowy dzieli się dodatkowo na dwanaście podgrup, specjalistów od różnych form, w jakich przejawia się życie. Podziału na te trzy grupy dokonali Melchizedecy, którzy w tym celu przeprowadzali testy na sferze stołecznej Nosicieli Życia. Od tamtego czasu Melchizedecy są blisko związani z Nosicielami Życia i zawsze im towarzyszą, kiedy ci idą stworzyć życie na nowej planecie.
36:1.4 (396.5) Kiedy ewolucyjna planeta zostaje w końcu ustanowiona w światłości i życiu, Nosiciele Życia są organizowani w wyższe ciała opiniodawcze, mogące doradzać późniejszej administracji i pomagać w rozwoju świata oraz jego gloryfikowanych istot. W późniejszych, stabilnych epokach rozwijającego się wszechświata, Nosicielom Życia powierza się wiele nowych obowiązków.
36:2.1 (397.1) Melchizedecy sprawują generalny nadzór nad czwartą grupą siedmiu sfer podstawowych, krążących na orbicie Salvingtonu. Te światy Nosicieli Życia określa się następująco:
36:2.2 (397.2) 1. Zarząd Nosicieli Życia.
36:2.3 (397.3) 2. Sfera planowania życia.
36:2.4 (397.4) 3. Sfera podtrzymania życia.
36:2.5 (397.5) 4. Sfera ewolucji życia.
36:2.6 (397.6) 5. Sfera życia związanego z umysłem.
36:2.7 (397.7) 6. Sfera umysłu i ducha w istotach żyjących.
36:2.8 (397.8) 7. Sfera życia nie objawionego.
36:2.9 (397.9) Każda z tych sfer podstawowych otoczona jest przez sześć satelitów, gdzie koncentrują się stadia specjalne wszelkiej działalności Nosicieli Życia.
36:2.10 (397.10) Pierwszy świat, sfera zarządu, wraz z sześcioma podległymi jej satelitami, poświęcona jest badaniom wszechświatowego życia – wszystkich znanych przejawów życia. Tutaj mieści się kolegium planowania życia, w którym pracują nauczyciele i doradcy z Uversy i Havony a nawet z Raju. I mogę objawić, że siedem centralnych miejsc pobytu przybocznych umysłów-duchów znajduje się na tym świecie Nosicieli Życia.
36:2.11 (397.11) Liczba dziesięć – system dziesiętny – jest nieodłączną cechą wszechświata fizycznego, ale nie duchowego. Domeny życia charakteryzują się trójką, siódemką i dwunastką bądź wielokrotnościami i kombinacjami tych podstawowych liczb. Istnieją trzy podstawowe i zasadniczo odmienne plany życia, według porządku trzech Rajskich Źródeł i Centrów, a we wszechświecie Nebadon te trzy podstawowe formy życia rozdzielone są na trzy różne rodzaje planet. Początkowo było dwanaście oddzielnych, boskich idei przekazywalnego życia. Ta liczba dwanaście, razem z jej podziałami i wielokrotnościami, przewija się we wszystkich podstawowych formach życia, we wszystkich siedmiu superwszechświatach. Istnieje także siedem rodzajów kunsztownych projektów życiowych, zasadniczych porządków konfiguracji rozmnażania się w materii ożywionej. W Orvontonie formy życiowe konfigurowane są dwunastoma nośnikami dziedziczności. Zróżnicowane porządki istot z wolą mają konfigurację złożoną z 12, 24, 48, 96, 192, 384 i 768 modułów. Na Urantii istnieje czterdzieści osiem modułów kontroli formy – określających cechy – w płciowych komórkach rozrodczych człowieka.
36:2.12 (397.12) Drugi świat jest sferą projektów życia; tutaj wypracowuje się wszystkie nowe metody organizacji życia. Podczas gdy pierwowzorów projektów życia dostarcza Syn Stwórca, wdrażanie tych planów powierzono Nosicielom Życia oraz ich towarzyszom. Kiedy zostają sformułowane ogólne plany życia dla nowego świata, są one transmitowane do sfery zarządu, gdzie są drobiazgowo badane przez najwyższą radę starszych Nosicieli Życia, przy współpracy korpusu doradzających Melchizedeków. Jeśli plany odbiegają od uprzednio zatwierdzonych wzorów, muszą być przedstawione Synowi Stwórcy i zatwierdzone przez niego. Szef Melchizedeków częstokroć reprezentuje Syna Stwórcy w takich deliberacjach.
36:2.13 (397.13) Dlatego życie planetarne, chociaż podobne w wielu aspektach, jest również zróżnicowane na wiele sposobów na każdym ewolucyjnym świecie. Nawet w jednolitej serii życia, w jednej rodzinie światów, nie ma dokładnie takiego samego życia na jakichkolwiek dwu planetach; zawsze istnieje typ planetarny, ponieważ Nosiciele Życia nie ustają w swych wysiłkach doskonalenia podstawowych wzorów, oddanych im pod opiekę.
36:2.14 (398.1) Istnieje ponad milion fundamentalnych czy kosmicznych wzorów chemicznych, które stanowią formy źródłowe oraz liczne podstawowe, funkcjonalne zróżnicowania przejawów życia. Pierwszy satelita sfery planowania życia jest domeną wszechświatowych fizyków i elektrochemików, którzy służą Nosicielom Życia jako techniczni asystenci w ich pracy wychwytywania, organizowania i ukierunkowywania podstawowych jednostek energii, używanych do tworzenia materialnego nośnika przekazywania życia, tak zwanej plazmy zarodkowej.
36:2.15 (398.2) Laboratoria planowania życia planetarnego znajdują się na drugim satelicie, okrążającym ten drugi świat. W tych laboratoriach Nosiciele Życia oraz wszyscy ich towarzysze współpracują z Melchizedekami, kiedy próbują zmodyfikować i ewentualnie udoskonalić życie, które ma być zaszczepione na planetach dziesiętnych Nebadonu. Życie, które teraz rozwija się na Urantii, było planowane i częściowo wypracowane na tym właśnie świecie, ponieważ Urantia jest planetą dziesiętną, światem życia eksperymentalnego. Na jednym świecie na dziesięć dopuszczalne jest większe odchylenie od standardowego planu życia, niż na innych (nieeksperymentalnych) światach.
36:2.16 (398.3) Trzeci świat poświęcony jest podtrzymywaniu życia. Tutaj właśnie różne metody ochrony i zachowania życia są badane i wypracowywane przez asystentów i opiekunów z korpusu Nosicieli Życia. Plany życia dla każdego nowego świata przewidują zawsze stworzenie na początku komisji zachowania życia, złożonej z opiekunów specjalizujących się w mistrzowskim operowaniu podstawowymi formami życia. Na Urantii było dwudziestu czterech takich opiekunów w komisji, po dwóch dla każdego zasadniczego albo macierzystego wzoru kunsztownej organizacji materiału życiowego. Na planetach takich jak wasza, najwyższa forma życia rozmnaża się przy pomocy wiązki niosącej życie, która posiada dwadzieścia cztery jednostki formy. (A skoro życie intelektualne wyrasta z tej formy i na jej fizycznym podłożu, pojawiają się też dwadzieścia cztery podstawowe rodzaje organizacji psychicznej).
36:2.17 (398.4) Sfera czwarta i jej satelity poświęcone są generalnie badaniu ewolucji życia istot stworzonych a w szczególności ewolucyjnym okolicznościom poprzedzającym każdy poziom życia. Na ewolucyjnym świecie pierwotna plazma życia musi zawierać w sobie całkowity potencjał wszystkich przyszłych, rozwijających się odmian oraz wszystkich kolejnych ewolucyjnych zmian i modyfikacji. Zabezpieczenia, dokonane dla tak dalekosiężnych projektów metamorfozy życia, mogą spowodować pojawienie się wielu pozornie bezużytecznych form życia zwierzęcego i roślinnego. Takie produkty uboczne ewolucji planetarnej, spodziewane bądź nieprzewidziane, pojawiają się na scenie akcji jedynie po to, aby z niej zniknąć, jednak w tym długim procesie i poprzez niego przewija się nić mądrych i inteligentnych formuł oryginalnych twórców planetarnego planu życia i struktury gatunków. Różnorodne, uboczne produkty ewolucji biologicznej, są, ogólnie biorąc, niezbędne dla końcowego i pełnego funkcjonowania wyższych, inteligentnych form życia, pomimo tego, że od czasu do czasu może zapanować pozornie wielka dysharmonia w długich, wiodących wzwyż zmaganiach istot wyższych, aby zawładnąć niższymi formami życia, z których wiele czasami tak bardzo zakłóca spokój i wygodę rozwijającym się, obdarzonym wolą istotom.
36:2.18 (398.5) Piąty świat zajmuje się wyłącznie życiem związanym z umysłem. Każdy jego satelita poświęcony jest badaniom pojedynczego stadium umysłu istoty stworzonej, w powiązaniu z życiem tej istoty. Umysł, tak jak go człowiek rozumie, jest wyposażeniem siedmiu przybocznych umysłów-duchów, nałożonym przez przedstawicieli Nieskończonego Ducha na nie uczące się, czy mechaniczne poziomy umysłu. Formy żywe różnorodnie reagują na tych przybocznych i na różne służby duchowe, działające we wszechświatach czasu i przestrzeni. Możliwość wywołania reakcji duchowej u istot materialnych jest w pełni zależna od związanego z nimi wyposażenia umysłu, który z kolei nadawał kierunek biegowi ewolucji biologicznej tych właśnie istot śmiertelnych.
36:2.19 (399.1) Szósty świat poświęcony jest korelacji umysłu i ducha, jak są one związane z formami i organizmami żywymi. Świat ten oraz sześć światów krążących wokół niego, mieści szkoły koordynacji istot stworzonych, w których nauczyciele, tak z wszechświata centralnego jak i superwszechświata, współpracują z instruktorami z Nebadonu, prezentując te najwyższe poziomy, jakie istoty stworzone osiągnęły w czasie i przestrzeni.
36:2.20 (399.2) Siódma sfera Nosicieli Życia poświęcona jest nie objawionym domenom ewolucyjnego życia istot stworzonych, jak jest ono związane z kosmiczną filozofią coraz szerszego urzeczywistniania się Istoty Najwyższej.
36:3.1 (399.3) Życie nie pojawia się we wszechświatach spontanicznie; Nosiciele Życia muszą je inicjować na jałowych planetach. Są oni nosicielami, szerzycielami i opiekunami życia, które pojawia się na ewolucyjnych światach w przestrzeni. Wszelkie znane na Urantii klasy i formy życia powstały dzięki tym Synom, chociaż nie wszystkie formy życia planetarnego istnieją na Urantii.
36:3.2 (399.4) Korpus Nosicieli Życia, wyznaczony do zaszczepienia życia na nowym świecie, składa się zazwyczaj ze stu starszych nosicieli, stu asystentów i tysiąca opiekunów. Nosiciele Życia, często, choć nie zawsze, przenoszą odpowiednią plazmę życia na nowy świat. Czasami, po przybyciu na przydzieloną im planetę, organizują formy życiowe zgodnie z zatwierdzonymi przedtem recepturami nowego eksperymentu w zaprowadzaniu życia. Taki był początek życia planetarnego na Urantii.
36:3.3 (399.5) Kiedy przygotowane zostają wzory materialne, zgodnie z zatwierdzonymi recepturami, wtedy Nosiciele Życia katalizują martwy materiał, przekazują przez swoje osoby życiodajną iskrę duchową i obojętne formy natychmiast się stają materią żywą.
36:3.4 (399.6) Życiodajna iskra – tajemnica życia – nie jest nadawana przez Nosicieli Życia a poprzez nich. Co prawda nadzorują oni te procesy, sami kształtują plazmę życia, ale to Matka Duch Wszechświata dostarcza podstawowego elementu żywej plazmy. Ta iskra energii, która ożywia ciało i jest zapowiedzią umysłu, przybywa od Stwórczej Córki Nieskończonego Ducha.
36:3.5 (399.7) Przy obdarzaniu życiem, Nosiciele Życia nie przekazują niczego ze swych natur osobistych, nawet na tych sferach, gdzie planowane są nowe porządki życia. W takim przypadku po prostu inicjują i przenoszą iskrę życia, zapoczątkowują wymagane obroty materii zgodnie z fizycznymi, chemicznymi i elektrycznymi specyfikacjami zatwierdzonych planów i wzorów. Nosiciele Życia są żywymi obecnościami katalitycznymi, które pobudzają, organizują i ożywiają obojętne skądinąd czynniki bytu materialnego.
36:3.6 (400.1) Nosiciele Życia z korpusu planetarnego mają pewien czas na to, aby zainicjować życie na nowym świecie, w przybliżeniu pół miliona lat takiej planety. Na koniec tego okresu, co określają pewne osiągnięcia w rozwoju życia planetarnego, zaprzestają oni zaszczepiania i potem nie mogą już dodać nic nowego czy uzupełniającego, do życia takiej planety.
36:3.7 (400.2) W epokach upływających pomiędzy inicjacją życia a pojawieniem się istot ludzkich o statusie moralnym, Nosicielom Życia wolno oddziaływać na środowisko życiowe i skądinąd korzystnie ukierunkowywać kurs ewolucji biologicznej. I robią to przez długi czas.
36:3.8 (400.3) Gdy Nosiciele Życia, działający na nowym świecie, osiągną w końcu sukces polegający na wytworzeniu istoty obdarzonej wolą, z możliwością decyzji etycznej i duchowego wyboru, wtedy ich praca jest skończona – są niepotrzebni; nie mogą dalej oddziaływać na rozwijające się życie. Od tego punktu ewolucja rzeczy żywych musi iść dalej, zgodnie z wyposażeniem dziedzicznej natury i tymi skłonnościami, które uprzednio nadane były planetarnym formułom i wzorom życia oraz w nich utrwalone. Nosiciele Życia nie mogą eksperymentować albo ingerować w wolę istoty; nie pozwala się im dominować nad istotami etycznymi czy arbitralnie na nie wpływać.
36:3.9 (400.4) Gdy przybywa Książę Planetarny, Nosiciele Życia przygotowują się do odejścia, chociaż dwu starszych nosicieli i dwunastu opiekunów może się zgłosić, składając tymczasową przysięgę nieingerencji, do pozostania na planecie na czas nieokreślony, jako doradcy do spraw dalszego rozwoju i ochrony plazmy życia. Dwu Synów z tej klasy oraz dwunastu ich towarzyszy służy teraz na Urantii.
36:4.1 (400.5) W każdym lokalnym systemie światów zamieszkałych, na obszarze całego Nebadonu, znajduje się pojedyncza sfera, na której Melchizedecy działają jako nosiciele życia. Takie światy mieszkalne znane są jako midsoniczne światy systemów a na każdym z nich materialnie zmodyfikowany Syn Melchizedek kojarzy się z wybraną Córką materialnej klasy synostwa. Matki Ewy takich światów midsonicznych wysyłane są z zarządu systemu, sprawującego jurysdykcję nad sferą, wybrane przez wyznaczonych Melchizedeków-nosicieli życia spośród licznych ochotniczek, które odpowiedziały na apel Władcy Systemu wystosowany do Córek Materialnych z jego sfery.
36:4.2 (400.6) Potomstwo Melchizedeka-nosiciela życia i Córki Materialnej zwane jest midsonitami. Melchizedek, ojciec takiego gatunku niebiańskich istot, opuszcza w końcu planetę, na której pełnił unikalne funkcje życiodajne a Matka Ewa tej, specjalnej klasy istot wszechświatowych, także odlatuje, gdy się pojawi siódme pokolenie planetarnego potomstwa. Kierownictwo takiego świata przechodzi wtedy na jej najstarszego syna.
36:4.3 (400.7) Istoty midsoniczne żyją i działają na swych wspaniałych światach, jako istoty rozmnażające się, aż osiągną wiek tysiąca standardowych lat; po czym zostają transponowane przez transport seraficzny. Odtąd midsonici już się nie rozmnażają, gdyż technika dematerializacji, jaką przeszli przygotowując się do objęcia seraficznego, na zawsze pozbawia ich prerogatyw rozmnażania.
36:4.4 (400.8) Obecny status tych istot trudno zaklasyfikować jako śmiertelny czy nieśmiertelny – tak samo nie mogą być one definitywnie zaklasyfikowane do istot ludzkich czy boskich. Istot tych nie zamieszkują Dostrajacze, stąd raczej nie są one nieśmiertelne. Jednak nie wydają się również być śmiertelne; żaden midsonita nie umarł. Wszyscy midsonici, jacy kiedykolwiek zrodzili się w Nebadonie, żyją do dziś i działają na swych rodzimych światach, na pewnej pośredniej sferze, albo na sferze midsonitów Salvingtonu w grupie światów finalistów.
36:4.5 (401.1) Salvingtońskie światy finalistów. Melchizedecy-nosiciele życia, jak również związane z nimi Matki Ewy, idą ze sfer midsonicznych do światów finalistów na orbicie Salvingtonu, gdzie ma się również gromadzić ich potomstwo.
36:4.6 (401.2) W związku z tym należy wyjaśnić, że piąta grupa siedmiu światów podstawowych, okrążających Salvington, to są światy finalistów Nebadonu. Dzieci Melchizedeków-nosicieli życia i Córek Materialnych zamieszkują na siódmym świecie finalistów, na midsonicznej sferze Salvingtonu.
36:4.7 (401.3) Satelity siedmiu podstawowych światów finalistów są miejscem spotkania tych osobowości, z superwszechświatów i z wszechświata centralnego, które wykonują swe zadania w Nebadonie. Podczas gdy wznoszący się śmiertelnicy poruszają się prawie zupełnie swobodnie na wszystkich światach kulturowych i sferach szkoleniowych 490 światów, tworzących Uniwersytet Melchizedeków, istnieją pewne szkoły specjalne i liczne strefy zastrzeżone, do których wstęp jest im wzbroniony. Odnosi się to zwłaszcza do czterdziestu dziewięciu sfer, będących pod jurysdykcją finalistów.
36:4.8 (401.4) Przeznaczenie istot midsonicznych nie jest obecnie znane, wydaje się jednak, że osobowości te zbierają się na siódmym świecie finalistów, przygotowując się do pewnej przyszłej okoliczności w ewolucji wszechświata. Nasze pytania, dotyczące ras midsonicznych, zawsze są odsyłane do finalistów a finaliści nigdy nie chcą mówić o przeznaczeniu swych podopiecznych. Pomimo, że nie jesteśmy pewni co do przyszłości midsonitów, wiemy, że każdy wszechświat lokalny w Orvontonie posiada zbierający się korpus tych tajemniczych istot. Melchizedecy-nosiciele życia wierzą, że ich midsoniczne dzieci będą pewnego dnia wyposażone przez Boga Ostatecznego w transcendentalnego i wiecznego ducha absoniczności.
36:5.1 (401.5) To właśnie obecność siedmiu przybocznych umysłów-duchów, na światach prymitywnych, warunkuje kurs ewolucji organicznej; wyjaśnia to, dlaczego ewolucja jest celowa a nie przypadkowa. Przyboczni ci reprezentują tę funkcję służby umysłu Nieskończonego Ducha, która rozciąga się aż do niższych klas życia inteligentnego, dzięki działalności Matki Ducha wszechświata lokalnego. Przyboczni są dziećmi Matki Ducha Wszechświata i są wyrazem jej osobistej działalności na rzecz materialnych umysłów różnych domen. Gdziekolwiek i kiedykolwiek przejawia się umysł, tam w różny sposób działają te duchy.
36:5.2 (401.6) Siedem przybocznych umysłów-duchów posiada nazwy, będące ekwiwalentami następujących określeń: intuicja, zrozumienie, odwaga, wiedza, rada, czczenie i mądrość. Te umysły-duchy ślą swój wpływ na wszystkie zamieszkałe światy, jako zróżnicowane impulsy; każdy z nich stara się pozyskać zdolność odbioru swoich przejawów działania, zupełnie niezależnie od stopnia, w jakim jego koledzy mogą zostać przyjęci i znaleźć sposobność funkcjonowania.
36:5.3 (401.7) Centralne umiejscowienia duchów przybocznych, na świecie zarządu Nosicieli Życia, ukazuje kierownictwu Nosicieli Życia rozciągłość i jakość funkcjonowania umysłu przybocznych na każdym świecie i w każdym danym organizmie żywym o statusie intelektualnym. Takie umiejscowienia życia-umysłu doskonale ukazują żywe funkcje umysłu w odniesieniu do pierwszych pięciu przybocznych. Jednak, co się tyczy szóstego i siódmego ducha przybocznego – ducha czczenia i mądrości – ich centralne umiejscowienia odnotowują jedynie funkcje jakościowe. Ilościowa działalność przybocznego czczenia i przybocznego mądrości rejestrowana jest w bezpośredniej obecności Boskiej Opiekunki na Salvingtonie i stanowi osobiste doświadczenie Matki Ducha Wszechświata.
36:5.4 (402.1) Siedmiu przybocznych zawsze towarzyszy Nosicielom Życia, kiedy udają się oni na nową planetę, jednak umysłów-duchów nie można uznawać za byty, są raczej podobni do obwodów. Duchy siedmiu wszechświatowych przybocznych nie działają jako osobowości, w oderwaniu od wszechświatowej obecności Boskiej Opiekunki; faktycznie są one poziomem świadomości Boskiej Opiekunki i zawsze są podporządkowane działaniu i obecności ich stwórczej matki.
36:5.5 (402.2) Trudno nam znaleźć słowa na właściwe określenie siedmiu przybocznych umysłów-duchów. Służą one niższym poziomom empirycznego umysłu i mogą być określone według porządku ewolucyjnych osiągnięć następująco:
36:5.6 (402.3) 1. Duch intuicji – szybkiej percepcji, prymitywne, materialne, wrodzone instynkty odruchowe, kierunkowe i inne wyposażenia samozachowawcze wszystkich stworzeń z umysłem; jest to jedyny przyboczny działający tak szeroko w niższych klasach życia zwierzęcego i jedyny mający szeroki, funkcjonalny kontakt z nie uczącymi się poziomami umysłu mechanicznego.
36:5.7 (402.4) 2. Duch zrozumienia – impuls koordynacji, spontaniczne i pozornie automatyczne kojarzenie idei. Jest to dar koordynowania nabytej wiedzy, zjawisko szybkiego rozumowania, błyskawicznego osądu i natychmiastowej decyzji.
36:5.8 (402.5) 3. Duch odwagi – wyposażenie wierności – w istotach osobowych podstawa zdobywania charakteru oraz intelektualne korzenie niezłomności moralnej i duchowego męstwa. Duch ten, gdy oświecony przez fakty i inspirowany prawdą, staje się tajemnicą bodźca ewolucyjnego wznoszenia się kanałami inteligentnego i sumiennego ukierunkowania osobowości.
36:5.9 (402.6) 4. Duch wiedzy – ciekawość – matka przygód i odkryć, duch nauki; przewodnik i wierny towarzysz duchów odwagi i rady; ten bodziec, który prowadzi dar odwagi na użyteczną i postępową drogę rozwoju.
36:5.10 (402.7) 5. Duch rady – bodziec społeczny, podstawa współpracy gatunku; zdolność istot z wolą do zestrojenia się ze swymi współbraćmi; u niższych istot źródło instynktu stadnego.
36:5.11 (402.8) 6. Duch czczenia – impuls religijny, pierwszy bodziec różnicujący, rozdzielający istoty z umysłem na dwie podstawowe klasy śmiertelnej egzystencji. Duch czczenia na zawsze odróżnia zwierzę z nim związane od pozbawionych duszy istot z wyposażeniem umysłowym. Czczenie jest atrybutem kandydata do duchowego wznoszenia się.
36:5.12 (402.9) 7. Duch mądrości – nieodłączne wszystkim istotom etycznym dążenie do uporządkowanego i stopniowego rozwoju ewolucyjnego. Jest to najwyższy z przybocznych, duchowy koordynator i wyraziciel pracy wszystkich innych duchów. Duch ten jest tajemnicą tego wrodzonego instynktu, u istot posiadających umysł, który inicjuje i podtrzymuje praktyczny i efektywny program wznoszącej się skali bytu; tego daru rzeczy żywych, który przyczynia się do ich niewytłumaczalnych zdolności przeżywania, a w przeżywaniu, do koordynacji całego ich przeszłego doświadczenia i obecnych możliwości, do wyzyskania całości wszystkiego, co każdy z pozostałych sześciu mentalnych opiekunów może zaktywizować w umyśle danego organizmu. Mądrość jest punktem kulminacyjnym funkcjonowania intelektualnego. Mądrość jest celem czysto mentalnej i moralnej egzystencji.
36:5.13 (403.1) Przyboczne umysły-duchy nabierają doświadczenia, ale nigdy nie stają się osobowe. Rozwijają się w trakcie działania, a działanie pierwszych pięciu z nich w klasach zwierzęcych jest do pewnego stopnia konieczne do działania wszystkich siedmiu w formie intelektu ludzkiego. To właśnie, zwierzęce pokrewieństwo, sprawia, że przyboczni są bardziej życiowo efektywni w formie umysłu ludzkiego; zwierzęta są zatem do pewnego stopnia niezbędne tak dla intelektualnej jak i fizycznej ewolucji człowieka.
36:5.14 (403.2) Te przyboczne umysły Matki Ducha wszechświata lokalnego związane są z życiem istot o statusie inteligentnym, tak samo jak centra mocy i kontrolerzy fizyczni związani są z nieożywionymi siłami wszechświata. Pełnią one nieocenioną służbę na zamieszkałych światach, w obwodach umysłu i efektywnie współpracują z Nadrzędnymi Kontrolerami Fizycznymi, którzy służą także jako kontrolerzy i ukierunkowujący tych poziomów umysłu, które poprzedzają przybocznych, poziomów umysłu nie uczącego się albo mechanicznego.
36:5.15 (403.3) Zanim żywy umysł będzie potrafił uczyć się z doświadczenia, pozostaje on domeną służby Nadrzędnych Kontrolerów Fizycznych. Umysł istoty stworzonej, zanim osiągnie zdolność rozpoznawania boskości i czczenia Bóstwa, stanowi wyłączną domenę duchów przybocznych. Wraz z pojawieniem się reakcji duchowych w intelekcie istoty stworzonej, takie stworzone umysły stają się superumysłowe, natychmiast zostają objęte obwodem cykli duchowych Matki Ducha wszechświata lokalnego.
36:5.16 (403.4) Przyboczne umysły-duchy nie są w żaden sposób bezpośrednio związane ze zróżnicowaną i wysoce duchową działalnością ducha osobistej obecności Boskiej Opiekunki, Ducha Świętego światów zamieszkałych; jednak funkcjonalnie go poprzedzają i przygotowują zjawienie się tego właśnie ducha w ewolucyjnym człowieku. Przyboczni umożliwiają Matce Duchowi Wszechświata różnorodne kontakty z materialnymi, żywymi istotami wszechświata lokalnego i sprawowanie kontroli nad nimi, jednak nie znajdują oni oddźwięku w Istocie Najwyższej, kiedy działają na poziomach przedosobowych.
36:5.17 (403.5) Nieduchowy umysł jest albo przejawem ducha-energii albo zjawiskiem energii fizycznej. Nawet umysł ludzki, umysł osobowy, nie ma wartości wiecznego życia w oderwaniu od utożsamiania się z duchem. Umysł jest obdarzeniem boskości, ale nie jest nieśmiertelny, kiedy działa bez wnikliwości duchowej i kiedy pozbawiony jest zdolności czczenia i pragnienia przetrwania.
36:6.1 (403.6) Życie jest zarówno mechaniczne jak i witalistyczne – materialne i duchowe. Na Urantii, fizycy i chemicy zawsze będą robić postępy w zrozumieniu protoplazmatycznych form życia roślinnego i zwierzęcego, ale nigdy nie będą mogli wytworzyć żywych organizmów. Życie jest czymś odmiennym od wszelkich przejawów energii; nawet materialne życie istot fizycznych nie jest właściwością materii.
36:6.2 (403.7) Rzeczy materialne mogą mieć niezależny byt, ale życie powstaje tylko od życia. Umysł może być wyprowadzony tylko z uprzednio istniejącego umysłu. Duch powstaje jedynie z duchowych protoplastów. Istota stworzona może wytwarzać formy życiowe, ale tylko stwórcza osobowość lub siła stwórcza dostarczyć może aktywizującej je iskry życia.
36:6.3 (404.1) Nosiciele Życia mogą organizować formy materialne albo wzory fizyczne istot żywych, ale to Duch dostarcza początkowej iskry życia i obdarza te formy podstawą umysłu. Nawet formy żywe życia eksperymentalnego, jakie Nosiciele Życia organizują na swych salvingtońskich światach, zawsze pozbawione są możliwości rozmnażania. Kiedy receptury życia i wzory życiowe są poprawnie złożone i prawidłowo zorganizowane, obecność Nosicieli Życia wystarcza do zapoczątkowania życia, jednak wszystkie tak zapoczątkowane organizmy żywe są pozbawione dwu podstawowych atrybutów – wyposażenia umysłowego i możliwości rozmnażania się. Umysł zwierzęcy i umysł ludzki są darami Matki Ducha wszechświata lokalnego, funkcjonującego przez siedem przybocznych umysłów-duchów, podczas gdy zdolności rozrodcze istoty są specyficznym i osobistym dodatkiem Ducha Wszechświata do dziedzicznej plazmy życia, zapoczątkowanej przez Nosicieli Życia.
36:6.4 (404.2) Gdy Nosiciele Życia zaplanują wzory życia, po tym, jak zorganizują systemy energii, musi pojawić się dodatkowy fenomen – „tchnienie życia”, które musi być przekazane tym formom nieożywionym. Synowie Boży mogą tworzyć formy życiowe, ale to Duch Boży prawdziwie daje iskrę życiową. A kiedy życie przekazane w ten sposób się zużyje, pozostające ciało materialne znów stanie się martwą materią. Kiedy nadane życie się wyczerpie, ciało wraca do łona wszechświata materialnego, skąd zostało zapożyczone przez Nosicieli Życia, aby służyło jako przejściowy wehikuł tego wyposażenia życiowego, które oni przekazali owemu widzialnemu połączeniu energii-materii.
36:6.5 (404.3) Życie nadane przez Nosicieli Życia roślinom i zwierzętom nie wraca do Nosicieli Życia po śmierci rośliny czy zwierzęcia. Ulatujące życie takiej rzeczy żywej nie posiada ani tożsamości, ani osobowości; nie może przetrwać śmierci indywidualnie. Podczas swej egzystencji, w czasie pobytu w ciele materialnym, doznało ono przemiany; doznało ewolucji energii i przetrwa jedynie jako część kosmicznych sił wszechświata; nie przetrwa jako indywidualne życie. Przetrwanie istot śmiertelnych opiera się wyłącznie na rozwoju nieśmiertelnej duszy w obrębie śmiertelnego umysłu.
36:6.6 (404.4) Mówimy o życiu jako o „energii” i o „sile”, ale nie jest ono żadnym z tych pojęć. Siła-energia rozmaicie reaguje na grawitację, ale nie życie. Forma także nie reaguje na grawitację, stanowiąc tę konfigurację różnych energii, które już uprzednio wypełniły wszystkie zobowiązania reagowania na grawitację. Życie jako takie, stanowi animację pewnego, kształtowanego przez formę, albo skądinąd wydzielonego systemu energii – materialnej, umysłowej czy duchowej.
36:6.7 (404.5) Są pewne sprawy, związane z wypracowywaniem życia na planetach ewolucyjnych, które nie są dla nas zupełnie jasne. W pełni rozumiemy fizyczną organizację elektrochemicznych formuł, tworzonych przez Nosicieli Życia, ale niezupełnie rozumiemy naturę i źródło iskry aktywizującej życie. Wiemy, że życie płynie od Ojca przez Syna za pośrednictwem Ducha. Jest bardzo możliwe, że Duchy Nadrzędne są siedmiorakim korytem rzeki życia, wylewającej się na całe stworzenie. Nie rozumiemy jednak, w jaki sposób nadzorujący Duch Nadrzędny bierze udział w początkowym epizodzie nadania życia nowej planecie. Jesteśmy pewni, że Pradawni Czasu także mają pewien udział w zapoczątkowaniu życia na nowym świecie, ale zupełnie nie wiemy, jaka jest natura tego udziału. Wiemy, że Matka Duch Wszechświata ożywia martwe formy i daje takiej, zaktywizowanej plazmie, prerogatywy organicznego rozmnażania. Widzimy, że ci troje są poziomami Boga Siedmiorakiego i czasem zwani są Najwyższymi Stwórcami czasu i przestrzeni; ale skądinąd wiemy niewiele więcej o tych sprawach niż śmiertelnicy Urantii – po prostu ta idea tkwi w Ojcu, znajduje wyraz w Synu i życiową realizację w Duchu.
36:6.8 (405.1) [Zredagowane przez Syna Vorondadeka, przebywającego na Urantii w charakterze obserwatora i działającego tak na żądanie Melchizedeka, szefa nadzorującego korpusu objawieniowego].
Księga Urantii
Przekaz 37
37:0.1 (406.1) NA CZELE wszystkich osobowości w Nebadonie stoi ich Stwórca, Syn-Mistrz, Michał, ojciec i władca wszechświata. Matka Duch, Boska Opiekunka wszechświata lokalnego, jest partnerką Michała w boskości i dopełnia Syna w atrybutach stwórczych. W dosłownym znaczeniu, stwórcy ci są Ojcem-Synem i Matką-Duchem wszystkich istot rodzimych dla Nebadonu.
37:0.2 (406.2) Poprzednie przekazy miały do czynienia ze stworzonymi klasami synostwa; dalsze narracje przedstawiać będą duchy posługujące i wznoszące się klasy synostwa. Ten przekaz zajmuje się głównie grupą pośrednią, Wszechświatowymi Pomocnikami, ale przynosi też skrócony przegląd niektórych innych, wyższych duchów przebywających w Nebadonie i pewnych klas stałego obywatelstwa wszechświata lokalnego.
37:1.1 (406.3) Wiele unikalnych klas, ogólnie zaszeregowanych do tej kategorii, nie jest objawionych, ale Wszechświatowi Pomocnicy, tak jak są przedstawieni w tych przekazach, obejmują siedem następujących klas:
37:1.2 (406.4) 1. Gwiazdy Jasne i Poranne.
37:1.3 (406.5) 2. Gwiazdy Błyszczące Wieczorne.
37:1.4 (406.6) 3. Archaniołowie.
37:1.5 (406.7) 4. Asystenci Najwyższych Ojców.
37:1.6 (406.8) 5. Wysocy Komisarze.
37:1.7 (406.9) 6. Niebiańscy Nadzorcy.
37:1.8 (406.10) 7. Nauczyciele Światów-Mieszkań.
37:1.9 (406.11) Co się tyczy pierwszej grupy Wszechświatowych Pomocników - Gwiazd Jasnych i Porannych - to w każdym wszechświecie lokalnym jest tylko jeden i jest on pierworodny w stosunku do wszystkich istot rodzimych dla wszechświata lokalnego. Gwiazdą Jasną i Poranną waszego wszechświata jest Gabriel z Salvingtonu. Jest on głównym administratorem całego Nebadonu i działa jako osobisty reprezentant Syna Władcy oraz jako rzecznik jego stwórczej małżonki.
37:1.10 (406.12) We wczesnym okresie Nebadonu, Gabriel pracował praktycznie sam, tylko z Michałem i Stwórczym Duchem. Gdy wszechświat się rozwijał i narastały problemy administracyjne, otrzymał on osobisty personel złożony z nie objawionych asystentów a w końcu ta grupa została rozszerzona dzięki stworzeniu nebadońskiego korpusu Gwiazd Wieczornych.
37:2.1 (407.1) Te znakomite istoty zaplanowane zostały przez Melchizedeków a potem powołane do bytu przez Syna Stwórcę i Stwórczego Ducha. Pełnią wiele funkcji, jednak zasadniczo są urzędnikami łącznikowymi Gabriela, głównego administratora wszechświata lokalnego. Jedna albo więcej tych istot reprezentuje Gabriela w stolicy każdej konstelacji i każdego systemu Nebadonu.
37:2.2 (407.2) Gabriel jako główny administrator Nebadonu, jest przewodniczącym z urzędu, albo obserwatorem większości zgromadzeń Salvingtonu, a często aż tysiąc takich zgromadzeń odbywa się równocześnie. W takich sytuacjach Gabriela reprezentują Gwiazdy Błyszczące Wieczorne; nie może on być w dwu miejscach jednocześnie i ci superaniołowie rekompensują to ograniczenie. Pełnią też analogiczną służbę dla korpusu Nauczycieli-Synów Trójcy.
37:2.3 (407.3) Gabriel, choć osobiście zajęty obowiązkami administracyjnymi, jest zawsze w kontakcie ze wszystkimi innymi stadiami życia wszechświatowego, przez Gwiazdy Błyszczące Wieczorne. Towarzyszą mu oni zawsze na objazdach planet a często udają się do poszczególnych planet na misje specjalne jako jego osobiści reprezentanci. W trakcie pełnienia tych obowiązków zwani są czasem „aniołami Pańskimi”. Udają się często do Uversy, żeby reprezentować Gwiazdę Jasną i Poranną przed sądami i zgromadzeniami Pradawnych Czasu, jednak rzadko podróżują poza granice Orvontonu.
37:2.4 (407.4) Gwiazdy Błyszczące Wieczorne są unikalną, dwojaką klasą; jedna część tej klasy ma tę godność jako tak stworzeni, druga jej część zdobywa tę godność przez służbę. Korpus tych superaniołów zamyka się w Nebadonie liczbą 13.641. Wśród nich jest 4.832, którzy zostali tak stworzeni, podczas gdy 8.809 z nich to wzniosłe duchy, co doszły do tego celu chwalebną służbą. Wiele wzniosłych Gwiazd Wieczornych zaczęło swe wszechświatowe misje jako serafini; inni się wznieśli z nie objawionych poziomów życia istoty stworzonej. Korpus ten jako cel do osiągnięcia, nie zostanie zamknięty dla kandydatów do wznoszenia się tak długo, aż wszechświat nie zostanie ustanowiony w światłości i życiu.
37:2.5 (407.5) Oba typy Gwiazd Błyszczących Wieczornych są dobrze widzialne dla osobowości morontialnych i pewnych typów materialnych istot nadśmiertelnych. Istoty stworzone, należące do tej ciekawej i wszechstronnej klasy, mają siły duchowe, które mogą się przejawiać niezależnie od ich osobistej obecności.
37:2.6 (407.6) Szefem tych superaniołów jest Gavalia, pierworodny z tej klasy w Nebadonie. Po powrocie Chrystusa Michała z jego tryumfalnego obdarzenia Urantii, Gavalia został przydzielony do służby dla wzniosłych śmiertelników a przez ostatnie tysiąc dziewięćset lat Urantii, jego pomocnik, Galantia, ma swoją siedzibę główną na Jerusem, gdzie spędza blisko połowę swego czasu. Galantia jest pierwszym ze wznoszących się superaniołów, którzy osiągnęli tak wysoki status.
37:2.7 (407.7) Gwiazdy Błyszczące Wieczorne nie mają swego zgrupowania czy bratniej organizacji, poza tym, że zwyczajowo łączą się w pary na czas wykonywania wielu zadań. Nie są zbyt często przydzielani do misji, mających do czynienia z procesem wznoszenia się śmiertelników, ale gdy już zostaną tak przydzieleni, nigdy nie działają sami. Zawsze pracują w parach – jedna istota stworzona i druga Gwiazda Wieczorna, która się wzniosła.
37:2.8 (407.8) Jednym z zaszczytnych obowiązków Gwiazd Wieczornych jest towarzyszenie Avonalnym Synom obdarzającym na ich misjach planetarnych, nawet tak jak Gabriel towarzyszył Michałowi w czasie obdarzenia Urantii. Dwu asystujących superaniołów zajmuje wyższą pozycję wśród osobowości towarzyszących takiej misji, służąc jako dowódcy-pomocnicy archaniołów i wszystkich innych istot, przydzielonych do tego zadania. To właśnie starszy z tych dowódców-superaniołów, w odpowiednim czasie i wieku, mówi obdarzającemu Synowi Avonalowi: „Zajmij się sprawami swego brata”.
37:2.9 (408.1) Podobne pary tych superaniołów przydzielane są do planetarnych korpusów Nauczycieli-Synów Trójcy, którzy pracują nad zaprowadzeniem postobdarzeniowej, albo wczesnej ery ducha na zamieszkałym świecie. Podczas takich zadań Gwiazdy Wieczorne pełnią funkcje łącznikowe pomiędzy śmiertelnikami domeny a niewidzialnym korpusem Nauczycieli-Synów.
37:2.10 (408.2) Światy Gwiazd Wieczornych. Szósta grupa siedmiu światów Salvingtonu oraz czterdzieści dwa ich satelity przydzielona jest administracji Gwiazd Błyszczących Wieczornych. Tym siedmiu podstawowym światom przewodzą klasy stworzone superaniołów, podczas gdy satelity zarządzane są przez Gwiazdy Wieczorne, które się wzniosły.
37:2.11 (408.3) Satelity pierwszych trzech światów poświęcone są szkołom Nauczycieli-Synów i Gwiazd Wieczornych, przeznaczonym dla osobowości duchowych z wszechświata lokalnego. Następne trzy grupy satelitów zajmowane są przez podobne, wspólne szkoły, nauczające wznoszących się śmiertelników. Satelity siódmego świata zarezerwowane są dla trojakich narad Nauczycieli-Synów, Gwiazd Wieczornych i finalistów. Nie tak dawno, ci superaniołowie związali się mocno z pracą Korpusu Finalizmu wszechświata lokalnego a długo już są związani z Nauczycielami-Synami. Pomiędzy Gwiazdami Wieczornymi a Posłańcami Grawitacji, przydzielonymi do grup roboczych finalistów, istnieje związek o ogromnej mocy i znaczeniu. Siódmy świat podstawowy zarezerwowany jest dla tych właśnie, nie objawionych spraw, które odnoszą się do przyszłych związków pomiędzy Nauczycielami-Synami, finalistami a Gwiazdami Wieczornymi, związków, które powstaną w wyniku pełnego wyłonienia się superwszechświatowego przejawu osobowości Boga Najwyższego.
37:3.1 (408.4) Archaniołowie są potomstwem Syna Stwórcy i Matki Ducha Wszechświata. Są najwyższym gatunkiem wysokich istot duchowych, stwarzanych we wszechświecie lokalnym w znacznych ilościach; podczas ostatniej rejestracji było ich w Nebadonie prawie osiemset tysięcy.
37:3.2 (408.5) Archaniołowie są jedną z niewielu grup osobowości wszechświata lokalnego, które normalnie nie podlegają jurysdykcji Gabriela. Nie zajmują się oni w żadnej mierze rutynową administracją wszechświata, poświęcają się pracy związanej z życiem wiecznym istot stworzonych i pomagają w procesie wznoszenia się śmiertelników czasu i przestrzeni. Archaniołowie, choć zasadniczo nie podlegają kierownictwu Gwiazdy Jasnej i Porannej, działają czasami z jego upoważnienia. Współpracują także z innymi Wszechświatowymi Pomocnikami, takimi jak Gwiazdy Wieczorne, jak to widać w pewnych operacjach, opisane w narracjach o zaszczepieniu życia na waszym świecie.
37:3.3 (408.6) Korpusem archaniołów z Nebadonu kieruje pierworodny tej klasy a od całkiem niedawna oddziałowy zarząd archaniołów utrzymywany jest na Urantii. Ten właśnie, niezwykły fakt, szybko przykuwa uwagę odwiedzających badaczy spoza Nebadonu. Podczas wstępnych obserwacji operacji śródwszechświatowych odkrywają oni, że wiele poczynań, związanych ze wznoszeniem się Gwiazd Błyszczących Wieczornych, kierowanych jest ze stolicy systemu lokalnego, Satanii. W trakcie dalszych badań odkrywają, że pewne działania archaniołów kierowane są z małego i pozornie nieznaczącego, zamieszkałego świata, zwanego Urantią. I wtedy odkrywają obdarzenie, dokonane przez Michała na Urantii, co od razu rozbudza ich zainteresowanie wami i waszą skromną planetą.
37:3.4 (409.1) Czy pojmujecie, co to oznacza, że wasza skromna i zdezorientowana planeta stała się zarządem oddziałowym administracji wszechświata i dyrekcją pewnych działań archaniołów, związanych z programem wznoszenia się do Raju? Zapowiada to bez wątpienia przyszłą koncentrację innych funkcji, związanych ze wznoszeniem się istot, na świecie obdarzonym przez Michała oraz nadaje wielkiego i uroczystego znaczenia osobistej obietnicy Mistrza: „Przyjdę powtórnie”.
37:3.5 (409.2) Generalnie, archaniołowie przydzielani są do służby i pomocy Avonalnej klasie synostwa, ale dopiero po przejściu szerokiego, wstępnego szkolenia we wszystkich stadiach pracy różnych duchów posługujących. Korpus stu archaniołów, tymczasowo przydzielonych na czas obdarzenia, towarzyszy każdemu rajskiemu Synowi obdarzającemu, przychodzącemu na każdy zamieszkały świat. Gdyby Syn-Arbiter został tymczasowym władcą planety, archaniołowie ci działaliby jako szefowie całego niebiańskiego życia takiej sfery.
37:3.6 (409.3) Wszystkim Avonalnym misjom planetarnym, czy to dotyczącym akcji sędziowskich, czy misji arbitrażowych, czy wcieleń obdarzających, przydziela się zawsze dwu starszych archaniołów w charakterze osobistych pomocników Rajskiego Avonala. Kiedy ten Rajski Syn zakończy osąd domeny a umarli zostaną wezwani według spisu (tak zwane zmartwychwstanie), jest literalnie prawdziwe, że seraficzni opiekunowie śpiących osobowości odpowiadają na „głos archanioła”. Apel kończący system sprawiedliwości ogłaszany jest przez asystującego archanioła. Jest to archanioł zmartwychwstania, zwany czasami „archaniołem Michała”.
37:3.7 (409.4) Światy archaniołów. Archaniołom przydzielona jest siódma grupa światów, okrążających Salvington, wraz z towarzyszącymi im satelitami. Sfera pierwsza i wszystkie sześć podległych jej satelitów zajmowane są przez opiekunów zapisów osobowości. Ten ogromny korpus rejestratorów systematycznie prowadzi zapisy o każdym śmiertelniku czasu, od momentu jego narodzin, poprzez wszechświatową działalność, aż do tego czasu, kiedy taka jednostka opuści Salvington i pójdzie ku porządkowi superwszechświata, albo gdy zostaje „wymazana z zapisu istnienia” nakazem Pradawnych Czasu.
37:3.8 (409.5) Na tych właśnie światach zapisy osobowości i zabezpieczenia tożsamości są klasyfikowane, przechowywane i chronione, w okresie występującym pomiędzy śmiercią ciała a godziną ponownego uosobienia – zmartwychwstaniem.
37:4.1 (409.6) Asystenci Najwyższych Ojców to grupa istot-ochotników, pochodzących spoza wszechświata lokalnego, przydzielanych tymczasowo do kreacji lokalnych jako reprezentanci wszechświata centralnego i superwszechświata, albo, jako obserwatorzy. Ich liczba jest wciąż zmienna, ale zawsze jest ich wiele milionów.
37:4.2 (409.7) Od czasu do czasu korzystamy więc ze służby i pomocy takich, pochodzących z Raju istot, jak Perfektorzy Mądrości, Niebiańscy Radcy, Wszechświatowi Cenzorzy, Natchnione Duchy Trójcy, Utrójcowieni Synowie, Samotni Posłańcy, supernafini, sekonafini, tertiafini i inni życzliwi opiekunowie, przebywający z nami, aby pomagać naszym rodzimym osobowościom w ich wysiłkach doprowadzenia całego Nebadonu do pełniejszego zestrojenia z ideami Orvontonu oraz z ideałami Raju.
37:4.3 (410.1) Każda z takich istot może służyć dobrowolnie w Nebadonie, a zatem formalnie może pozostawać poza naszą jurysdykcją, jednak takie osobowości, kiedy działają na zasadzie przydziału z superwszechświata i wszechświata centralnego, nie są w pełni zwolnione od przestrzegania przepisów wszechświata lokalnego, w którym przebywają, aczkolwiek nadal funkcjonują jako reprezentanci wyższych wszechświatów i pracują zgodnie z instrukcjami, będącymi podstawą ich misji w naszej domenie. Ich zarząd główny znajduje się na Salvingtonie, w sektorze Jednoczącego Czasu, a kiedy działają w Nebadonie podlegają generalnemu nadzorowi tego ambasadora Rajskiej Trójcy. Te osobowości z wyższych domen są z reguły samorządne, gdy służą w niezależnych grupach, jednak, gdy służą na czyjeś żądanie, często dobrowolnie poddają się w pełni jurysdykcji szefów zarządzających tą domeną, gdzie im przydzielono funkcję.
37:4.4 (410.2) Asystenci Najwyższych Ojców służą na stanowiskach we wszechświecie lokalnym i w konstelacji, ale nie są bezpośrednio związani z rządami systemu czy planetarnymi. Mogą natomiast funkcjonować wszędzie we wszechświecie lokalnym i mogą być przydzieleni do jakiegokolwiek stadium działalności, prowadzonych w Nebadonie – administracyjnych, wykonawczych, edukacyjnych czy innych.
37:4.5 (410.3) Znaczna większość tego korpusu powoływana jest do pomocy rajskim osobowościom Nebadonu – Jednoczącemu Czasu, Synowi Stwórcy, Wiernym Czasu, Synom-Arbitrom i Nauczycielom-Synom Trójcy. Tak teraz jak i dawniej, w trakcie prowadzenia spraw kreacji lokalnej, okazało się rozsądne tymczasowe nie podawanie do wiadomości pewnych szczegółów, praktycznie wszystkim osobowościom rodzimym dla danego wszechświata lokalnego. Pewne zaawansowane plany i kompleksowe zarządzenia są również lepiej pojmowane i pełniej rozumiane przez bardziej dojrzały i dalekowzroczny korpus Asystentów Najwyższych Ojców, i w takich właśnie sytuacjach, oraz w wielu innych, są oni tak bardzo przydatni dla władców i administratorów wszechświata.
37:5.1 (410.4) Wysocy Komisarze to wznoszący się śmiertelnicy, zespoleni z Duchem; nie są oni zespoleni z Dostrajaczem. Rozumiecie raczej dobrze wszystko to, co dotyczy drogi wszechświatowego wznoszenia się śmiertelnika, kandydata do zespolenia z Dostrajaczem, co stanowi ewentualne wysokie przeznaczenie wszystkich śmiertelników z Urantii, po jej obdarzeniu przez Chrystusa Michała. Jednak nie jest to jedyne przeznaczenie wszystkich śmiertelników w epokach przedobdarzeniowych na światach takich jak wasz; a jest jeszcze inny typ światów, których mieszkańców nigdy na stałe nie zamieszkują Dostrajacze Myśli. Śmiertelnicy tacy nigdy nie jednoczą się na stałe z Nieodgadnionym Monitorem, nadanym z Raju; tym niemniej Dostrajacze zamieszkują ich na krótko, służąc im za przewodników i za wzór podczas życia w ciele. W czasie tego, tymczasowego pobytu, Dostrajacze przyczyniają się do rozwoju nieśmiertelnej duszy, podobnie jak u tych istot, z którymi mają się zamiar zespolić; jednak na koniec śmiertelnej egzystencji opuszczają na zawsze istoty, z którymi były tymczasowo związane.
37:5.2 (410.5) Dusze tej klasy, które przetrwały śmierć, osiągają nieśmiertelność dzięki wiecznemu zespoleniu się ze zindywidualizowanym fragmentem duchowym Matki Ducha wszechświata lokalnego. Nie stanowią one grupy licznej, przynajmniej w Nebadonie. Na światach-mieszkaniach spotkacie tych, zespolonych z Duchem śmiertelników i zbratacie się z nimi, kiedy wznosić się będą rajską drogą razem z wami, aż do Salvingtonu, gdzie się zatrzymują. Niektóre z tych istot mogą się potem wznieść na wyższe poziomy wszechświata, ale ich większość zostaje na zawsze na służbie we wszechświecie lokalnym; jako klasa nie docierają do Raju.
37:5.3 (411.1) Ponieważ nie są zespoleni z Dostrajaczem, nigdy nie zostaną finalistami, ale w końcu zostaną zwerbowani do Korpusu Doskonałości wszechświata lokalnego. W duchu posłuszni byli poleceniu Ojca: „Bądźcie doskonali”.
37:5.4 (411.2) Te zespolone z Duchem, wznoszące się istoty, po dotarciu do Korpusu Doskonałości w Nebadonie, mogą zaakceptować swój przydział na Wszechświatowych Pomocników, co jest dla nich jedną z otwartych dróg kontynuacji empirycznego rozwoju. Stają się w ten sposób kandydatami do wysokiej służby, polegającej na objaśnianiu punktu widzenia rozwijających się istot ze światów materialnych niebiańskim władzom wszechświata lokalnego.
37:5.5 (411.3) Wysocy Komisarze zaczynają służbę na planetach jako komisarze do spraw rasy. Na tym stanowisku objaśniają oni punkt widzenia i przedstawiają potrzeby różnych ras ludzkich. W najwyższym stopniu poświęcają się dobru ras śmiertelnych, których są rzecznikami, zawsze próbując zaskarbić dla nich miłosierdzie, sprawiedliwość i godziwe traktowanie we wszystkich ich związkach z innymi ludami. Komisarze do spraw rasy działają w niekończącym się ciągu kryzysów planetarnych i służą jako wyrazista ekspresja całych grup trudzących się śmiertelników.
37:5.6 (411.4) Po długim okresie nabywania doświadczenia w rozwiązywaniu problemów na zamieszkałych światach, komisarze do spraw rasy awansują na wyższe poziomy działalności, osiągając w końcu status Wysokich Komisarzy tego wszechświata lokalnego, w którym działają. W ostatnim spisie odnotowano w Nebadonie nieco ponad półtora miliarda Wysokich Komisarzy. Istoty te nie są finalistami, ale są istotami wznoszącymi się, o długim doświadczeniu i o wielkiej użyteczności dla swej rodzimej domeny.
37:5.7 (411.5) Zawsze znajdujemy tych komisarzy we wszystkich trybunałach sprawiedliwości, od najniższych do najwyższych. Nie oznacza to, że uczestniczą oni w postępowaniu sądowym, ale działają jako przyjaciele sądu, doradzając sędziom przewodniczącym odnośnie okoliczności poprzedzających sprawę, odnośnie środowiska i natury tych, których dotyczy orzecznictwo.
37:5.8 (411.6) Wysocy Komisarze przydzielani są różnym zastępom posłańców przestrzeni i zawsze posługującym duchom czasu. Spotyka się ich w programach różnych zgromadzeń wszechświata i tych samych, rozumiejących śmiertelnika komisarzy, przydziela się zawsze do misji Synów Bożych na światach w przestrzeni.
37:5.9 (411.7) Kiedy tylko godziwość i sprawiedliwość wymagają zrozumienia, jak rozważane zasady czy procedura mogą oddziaływać na ewolucyjne rasy czasu, komisarze ci są pod ręką, aby przedstawić swe rekomendacje; zawsze są na miejscu, żeby przemawiać w imieniu tych, których nie ma i nie mogą mówić za siebie.
37:5.10 (411.8) Światy zespolonych z Duchem śmiertelników. Ósma grupa siedmiu światów podstawowych na orbicie Salvingtonu i podległe im satelity, znajduje się w wyłącznym posiadaniu zespolonych z Duchem śmiertelników z Nebadonu. Wznoszący się, zespoleni z Dostrajaczem śmiertelnicy, nie interesują się tymi światami, za wyjątkiem tego, że wiele radości sprawiają im miłe i wartościowe odwiedziny, w charakterze gości zaproszonych do zespolonych z Duchem mieszkańców.
37:5.11 (411.9) Za wyjątkiem kilku tych, którzy dotarli do Uversy i do Raju, światy te są stałym miejscem pobytu zespolonych z Duchem, żyjących wiecznie istot. Takie planowe ograniczenie śmiertelnego wznoszenia się działa dla dobra wszechświatów lokalnych, gwarantując zachowanie stałej, rozwiniętej populacji, której kumulujące się doświadczenie wciąż będzie poszerzało przyszłą stabilizację i urozmaicenie administracji wszechświata lokalnego. Istoty te mogą nie dotrzeć do Raju, ale nabywają praktycznej wiedzy w rozwiązywaniu problemów Nebadonu, wiedzy zupełnie przewyższającej wszystko to, co osiągają istoty wznoszące się, przebywające w Nebadonie tymczasowo. I te żyjące wiecznie dusze istnieją jako unikalna kombinacja ludzkości i boskości, i coraz lepiej potrafią zjednoczyć punkty widzenia tych dwu tak bardzo różnorodnych poziomów oraz przedstawiać takie podwójne punkty widzenia z coraz większą mądrością.
37:6.1 (412.1) System edukacyjny Nebadonu administrowany jest wspólnie przez Nauczycieli-Synów Trójcy oraz przez nauczający korpus Melchizedeków, jednak większość prac, związanych z jego prowadzeniem i rozwojem wykonywana jest przez Niebiańskich Nadzorców. Istoty te stanowią grupę zwerbowaną ze wszelkich rodzajów jednostek, związanych z systemem edukacji i szkolenia wznoszących się śmiertelników. W Nebadonie jest ich ponad trzy miliony i wszyscy są ochotnikami, zakwalifikowanymi do służby dzięki swemu doświadczeniu w charakterze doradców edukacyjnych dla całej domeny. Ze swego zarządu na salvingtońskich światach Melchizedeków, nadzorcy przebiegają wszechświat lokalny jako kontrolerzy metodyki szkół Nebadonu, której celem jest szkolenie umysłu i edukacja ducha wznoszących się istot.
37:6.2 (412.2) Szkolenie umysłu i edukacja ducha prowadzone są od światów ludzkich początków w górę, poprzez system światów-mieszkań i innych sfer rozwoju, związanych z Jerusem, na siedemdziesięciu światach uspołecznienia, towarzyszących Edentii i na czterystu dziewięćdziesięciu sferach postępu duchowego, okrążających Salvington. W samym tylko zarządzie wszechświata znajdują się liczne szkoły Melchizedeków, kolegia Synów Wszechświatowych, seraficzne uniwersytety, szkoły Synów Trójcy oraz Jednoczącego Czasu. Uruchomione są wszelkie możliwe środki, aby dać różnym osobowościom z wszechświata kwalifikacje, potrzebne do ich zaawansowanej służby i sprawniejszego funkcjonowania. Cały wszechświat jest jedną wielką szkołą.
37:6.3 (412.3) Metody, jakie są stosowane w wielu wyższych szkołach, przekraczają ludzkie zrozumienie sztuki nauczania prawdy, jednak myślą przewodnią całego systemu edukacyjnego jest zdobywanie charakteru przez oświecające doświadczenie. Nauczyciele udzielają objaśnień; miejsce we wszechświecie i status wznoszącej się istoty dają sposobność zdobycia doświadczenia; mądre zastosowanie obu umacnia charakter.
37:6.4 (412.4) W systemie edukacyjnym Nebadonu, z zasady najpierw dostajecie zadanie a potem macie możliwość otrzymania instrukcji w sprawie idealnej i boskiej metody najlepszego wykonania tego zadania. Otrzymujecie konkretne zadanie do wykonania i jednocześnie dostajecie nauczycieli, którzy mają kwalifikacje, aby was nauczyć najlepszej metody wykonania powierzonego wam zadania. Boski plan edukacyjny zapewnia bliski związek pracy i nauki. Uczymy was, jak najlepiej wykonywać te rzeczy, które polecamy wam zrobić.
37:6.5 (412.5) Celem całego tego nauczania i nabywania doświadczania jest przygotowanie was do rozpoczęcia wyższego i bardziej duchowego szkolenia w sferach superwszechświata. Postęp w granicach danej domeny jest indywidualny, ale przejście z jednego stadium bytu do drugiego odbywa się zazwyczaj klasami.
37:6.6 (412.6) Rozwój w wieczności nie polega wyłącznie na kształtowaniu duchowym. Zdobycze intelektualne są również częścią wszechświatowej edukacji. Doświadczenie umysłowe poszerzane jest na równi z ekspansją horyzontu duchowego. Umysł i duch dostają podobne możliwości nauczania i rozwoju. Jednak przy całym tym wspaniałym szkoleniu umysłu i ducha, na zawsze jesteście wolni od ograniczeń śmiertelnego ciała. Nie musicie już stale rozsądzać konfliktowych argumentów waszych zróżnicowanych natur, duchowej i materialnej. W końcu możecie się cieszyć ujednoliconym impulsem gloryfikowanego umysłu, dawno już pozbawionego prymitywnych, zwierzęcych dążeń ku rzeczom materialnym.
37:6.7 (413.1) Większość śmiertelników z Urantii będzie miała możliwość służyć, dłużej czy krócej, w charakterze członków nebadońskiego korpusu Niebiańskich Nadzorców, przed opuszczeniem wszechświata Nebadonu.
37:7.1 (413.2) Nauczyciele Światów-Mieszkań są gloryfikowanymi cherubinami, zwerbowanymi do tej pracy. Podobnie jak większość innych instruktorów w Nebadonie, są oni mianowani przez Melchizedeków. Działają w większości instytucji edukacyjnych życia morontialnego a ich liczba przekracza nieomal zdolność pojmowania ludzkiego umysłu.
37:7.2 (413.3) Nauczyciele Światów-Mieszkań, jako stadium osiągnięć cherubinów i sanobinów, będą jeszcze omawiani w następnym przekazie, natomiast jako nauczyciele odgrywają oni ważną rolę w życiu morontialnym i będą szerzej omawiani w przekazie o takim tytule.
37:8.1 (413.4) Pewne istoty duchowe wyższego pochodzenia, z rodziny Nieskończonego Ducha, są oprócz centrów mocy i kontrolerów fizycznych na stałe przydzielone do wszechświata lokalnego. Przydziały wyższych klas duchowych, z rodziny Nieskończonego Ducha, wyglądają następująco:
37:8.2 (413.5) Samotni Posłańcy, kiedy są funkcjonalnie przydzieleni do administracji wszechświata lokalnego, oddają nam nieocenione przysługi, gdy próbujemy pokonać ograniczenia czasu i przestrzeni. Kiedy są inaczej przydzieleni, my z wszechświatów lokalnych zupełnie nie mamy nad nimi władzy, ale nawet wtedy te unikalne istoty zawsze są skłonne nam pomagać w rozwiązywaniu naszych problemów i w wykonywaniu naszych zadań.
37:8.3 (413.6) Nadzorca Obwodów Wszechświata trzeciej klasy, stale przebywający w naszym wszechświecie lokalnym, nazywa się Andovontia. Zajmuje się on tylko obwodami duchowymi i morontialnymi, nie tymi, które podlegają jurysdykcji dyspozytorów mocy. To właśnie on odseparował Urantię, kiedy Caligastia zdradził planetę w trudnych chwilach buntu Lucyfera. Śląc pozdrowienia śmiertelnikom Urantii, wyraża swoje zadowolenie, gdyż przewiduje przywrócenie was kiedyś do wszechświatowych obwodów, znajdujących się pod jego nadzorem.
37:8.4 (413.7) Kierownik Spisu w Nebadonie, Salsatia, ma swą siedzibę główną w obrębie tego sektora Salvingtonu, który zajmuje Gabriel. Uświadamia on sobie automatycznie narodziny i śmierć woli, a obecnie rejestruje dokładną liczbę istot z wolą we wszechświecie lokalnym. Pracuje blisko związany z rejestratorami osobowości, którzy mieszkają na światach rejestracyjnych archaniołów.
37:8.5 (413.8) Inspektor Pomocniczy mieszka na Salvingtonie. Jest on osobistym reprezentantem Najwyższego Wykonawcy z Orvontonu. Współpracujący z nim, Przydzieleni Strażnicy, także reprezentują w systemach lokalnych Najwyższego Wykonawcę z Orvontonu.
37:8.6 (414.1) Wszechświatowi Rozjemcy to podróżujące sądy wszechświatów czasu i przestrzeni, działające, począwszy od światów ewolucyjnych, w każdej sekcji wszechświata lokalnego i wyżej. Arbitrzy tacy rejestrowani są na Uversie; dokładna liczba tych, co działają w Nebadonie, nie jest rejestrowana, szacuję jednak, że w naszym wszechświecie lokalnym jest w przybliżeniu sto milionów komisji rozjemczych.
37:8.7 (414.2) Nasza część Doradców Proceduralnych, prawniczych umysłów tej domeny, liczy około pół miliarda istot. Istoty te są żywymi, obiegowymi i empirycznymi bibliotekami prawniczymi całego kosmosu.
37:8.8 (414.3) W Nebadonie mamy siedemdziesięciu pięciu Niebiańskich Kronikarzy, wznoszących się serafinów. Są to starsi albo sprawujący nadzór kronikarze. Liczba uczących się, zaawansowanych studentów tej klasy, wynosi prawie cztery miliardy.
37:8.9 (414.4) Służba siedemdziesięciu miliardów Morontiańskich Towarzyszy, przebywających w Nebadonie, opisana jest w tych narracjach, które mówią o przejściowych planetach pielgrzymów czasu.
37:8.10 (414.5) Każdy wszechświat ma swój własny, rodzimy korpus anielski; tym niemniej zdarzają się okoliczności, kiedy dobrze jest dostać pomoc od wyższych duchów, pochodzących spoza kreacji lokalnej. Supernafini pełnią pewne rzadkie i unikalne służby; obecny szef serafinów Urantii jest supernafinem klasy pierwszej z Raju. Sekonafinów zwierciadlanych spotyka się wszędzie tam, gdzie działa personel superwszechświata a znaczna liczba tertiafinów służy tymczasowo jako Asystenci Najwyższych Ojców.
37:9.1 (414.6) Podobnie jak w superwszechświecie i wszechświecie centralnym, wszechświat lokalny też ma swoje klasy stałego obywatelstwa. Obejmują one następujące klasy stworzone:
37:9.2 (414.7) 1. Susaci.
37:9.3 (414.8) 2. Univitaci.
37:9.4 (414.9) 3. Synowie Materialni.
37:9.5 (414.10) 4. Istoty pośrednie.
37:9.6 (414.11) Te istoty, rodzime dla kreacji lokalnej, razem z zespolonymi z Duchem istotami wznoszącymi się oraz spirongi (które są inaczej klasyfikowane), stanowią poczet względnie stałego obywatelstwa. Generalnie biorąc, te klasy istot nie są ani wznoszące się ani zstępujące. Wszystkie one są istotami empirycznymi a ich poszerzające się doświadczenie zawsze jest dostępne dla tego poziomu wszechświata, z którego pochodzą. Podczas gdy powyższe nie odnosi się w pełni do Synów Adamicznych i istot pośrednich, jest to w pewnym stopniu prawdziwe również dla tych klas.
37:9.7 (414.12) Susaci. Te wspaniałe istoty mieszkają i działają na Salvingtonie, jako stali obywatele stolicy wszechświata lokalnego. Są wspaniałym potomstwem Syna Stwórcy i Stwórczego Ducha i są blisko związani ze wznoszącymi się obywatelami z wszechświata lokalnego, zespolonymi z Duchem śmiertelnikami z Nebadońskiego Korpusu Doskonałości.
37:9.8 (414.13) Univitaci. Każda sfera, należąca do skupiska stu zaprojektowanych sfer zarządu konstelacji, korzysta ze stałej służby istot tam zamieszkałych, z klasy zwanej univitatami. Te dzieci Syna Stwórcy i Stwórczego Ducha stanowią stałą populację światów zarządu konstelacji. Istoty te się nie rozmnażają, istnieją na poziomie życia mniej więcej w połowie pomiędzy częściowo materialnym statusem Synów Materialnych, mieszkających w stolicy systemu, a zdecydowanie bardziej duchowym poziomem zespolonych z Duchem śmiertelników oraz susatów z Salvingtonu; jednak univitaci nie są istotami morontialnymi. Wznoszącym się śmiertelnikom, którzy przechodzą sfery konstelacji, dają to, co mieszkańcy Havony dają pielgrzymom-duchom, przechodzącym kreację centralną.
37:9.9 (415.1) Materialni Synowie Boga. Kiedy stwórczy związek pomiędzy Synem Stwórcą a wszechświatową reprezentantką Nieskończonego Ducha, Matką Duchem Wszechświata, zakończy swój cykl, kiedy nie przybywa już więcej potomstwa o wspólnej naturze, wtedy Syn Stwórca uosabia, w podwójnej formie, swą ostatnią ideę istoty, potwierdzając tym samym ostatecznie swoje własne, pierwotne, podwójne pochodzenie. W sobie i z siebie stwarza wtedy pięknych i znakomitych Synów oraz Córki, materialną klasę wszechświatowego synostwa. Takie jest pochodzenie pierwotnego Adama i pierwotnej Ewy w każdym lokalnym systemie Nebadonu. Ta klasa synostwa rozmnaża się, ponieważ są stworzeni jako mężczyzna i kobieta. Ich potomstwo funkcjonuje jako względnie stali obywatele stolicy systemu, chociaż niektórzy dostają misję Planetarnych Adamów.
37:9.10 (415.2) Podczas misji planetarnej, Materialny Syn i Materialna Córka mają zlecone wprowadzenie rasy adamicznej na świat, tej rasy, która ma się w końcu zmieszać ze śmiertelnymi mieszkańcami danej sfery. Planetarni Adamowie są Synami zarówno zstępującymi jak i wznoszącymi się, ale zazwyczaj klasyfikujemy ich jako wznoszących się.
37:9.11 (415.3) Istoty pośrednie. Na większości zamieszkałych światów, we wczesnych dniach ich rozwoju, pełnią swe zadania pewne nadludzkie, lecz zmaterializowane istoty, które jednak zazwyczaj odchodzą po przybyciu Planetarnych Adamów. Działalność takich istot oraz wysiłki Synów Materialnych, zmierzające do ulepszenia ras ewolucyjnych, dają często w rezultacie ograniczoną ilości istot, trudnych do klasyfikacji. Te unikalne istoty istnieją często pośrodku, pomiędzy Synami Materialnymi a istotami ewolucyjnymi, stąd ich określenie – istoty pośrednie. W pewnym sensie, ci pośredni są stałymi obywatelami światów ewolucyjnych. Od czasów zaraz po przybyciu Księcia Planetarnego, do odległej epoki ustanowienia planety w światłości i życiu, są oni jedyną grupą istot inteligentnych przebywających stale na planecie. Służący na Urantii pośredni są w rzeczywistości opiekunami planety, praktycznie biorąc obywatelami Urantii. Śmiertelnicy są wprawdzie fizycznymi i materialnymi mieszkańcami świata ewolucyjnego; ale ogólnie biorąc żyjecie tak krótko, przebywacie na planecie waszych początków tylko małą chwilę. Rodzicie się, żyjecie, umieracie i przechodzicie do innych światów ewolucyjnego rozwoju. Nawet nadludzkie istoty, służące na planecie jako niebiańscy opiekunowie, mają przydział tymczasowy; tylko kilku z nich przydziela się na dłużej do danej sfery. Istoty pośrednie zapewniają ciągłość administracji planetarnej, w obliczu wciąż zmieniających się służb planetarnych i nieustannie przemieszczających się śmiertelnych mieszkańców planety. Podczas wszystkich tych, niekończących się zmian i przemieszczeń, istoty pośrednie pozostają na planecie, nieprzerwanie wykonując swe obowiązki.
37:9.12 (415.4) Tak samo wszystkie sekcje administracyjnej organizacji wszechświatów lokalnych i superwszechświatów posiadają swe bardziej czy mniej stałe populacje, mieszkańców o statusie obywateli. Tak jak Urantia ma swoich pośrednich, tak Jerusem, stolica waszego systemu, posiada Materialnych Synów i Materialne Córki; Edentia, zarząd waszej konstelacji, ma univitatów, podczas gdy obywatele Salvingtonu są dwojacy, stworzeni susaci i rozwijający się, zespoleni z Duchem śmiertelnicy. Światy administracyjne mniejszych i większych sektorów superwszechświatów nie mają stałych obywateli. Jednak sferom zarządu Uversy wciąż pomaga w ich funkcjonowaniu wspaniała grupa istot zwanych abandonterami, którzy są stworzeni przez nie objawionych przedstawicieli Pradawnych Czasu i siedem Duchów Zwierciadlanych, przebywających w stolicy Orvontonu. Ci stali mieszkańcy, obywatele Uversy, pełnią obecnie rutynowe obowiązki swego świata, pod bezpośrednim kierownictwem korpusu zespolonych z Synem śmiertelników z Uversy. Nawet Havona ma swe istoty rodzime a centralna Wyspa Światłości i Życia jest ojczyzną różnych grup Obywateli Raju.
37:10.1 (416.1) Oprócz klas seraficznych i śmiertelnych, które będą rozważane w dalszych przekazach, istnieją jeszcze liczne inne istoty, zajmujące się utrzymywaniem i doskonaleniem tak gigantycznej organizacji, jaką jest wszechświat Nebadon, który nawet teraz ma ponad trzy miliony zamieszkałych światów a dziesięć milionów w perspektywie. Różnorodne typy życia Nebadonu są zbyt liczne, żeby je można było skatalogować w tym przekazie, można jednak wspomnieć o dwu niezwykłych klasach, funkcjonujących szeroko na 647.591 zaprojektowanych sferach wszechświata lokalnego.
37:10.2 (416.2) Spirongi są duchowym potomstwem Gwiazdy Jasnej i Porannej oraz Ojca Melchizedeka. Nie podlegają likwidacji osobowości, jednak nie są to istoty wznoszące się czy ewolucyjne. Nie są też funkcjonalnie związane z ewolucyjnym porządkiem wznoszenia się. Są duchowymi pomocnikami we wszechświecie lokalnym, spełniającymi rutynowe, duchowe zadania Nebadonu.
37:10.3 (416.3) Spornagie. Zaprojektowane światy zarządu wszechświata lokalnego są światami rzeczywistymi – kreacjami materialnymi. Ich materialna konserwacja wymaga sporo pracy i tutaj pomagają nam grupy istot materialnych zwanych spornagiami. Poświęcają się one opiece i pielęgnacji materialnych sfer światów zarządu, od Jerusem do Salvingtonu. Spornagie nie są ani duchami, ani osobami; należą do zwierzęcej klasy bytu, jeśli jednak moglibyście je zobaczyć, zgodzilibyście się, że sprawiają wrażenie zwierząt doskonałych.
37:10.4 (416.4) Różne kolonie kurtuazyjne mieszczą się na Salvingtonie oraz w innych miejscach wszechświata. Szczególny pożytek mamy ze służb niebiańskich twórców w konstelacjach oraz duże korzyści z działalności organizatorów powrotu, którzy funkcjonują głównie w stolicach systemów lokalnych.
37:10.5 (416.5) Do służb wszechświatowych przydzielony jest zawsze korpus wznoszących się śmiertelników, razem z gloryfikowanymi istotami pośrednimi. Te wznoszące się istoty, kiedy dotrą do Salvingtonu, używane są do nieskończonej prawie różnorodności prac, związanych z prowadzeniem wszechświata. Z każdego osiągniętego poziomu ci awansujący śmiertelnicy sięgają wstecz i w dół, żeby wyciągnąć pomocną dłoń do swych współbraci, którzy za nimi pną się w górę. Śmiertelnicy tacy, przebywający tymczasowo na Salvingtonie, są na żądanie przydzielani do wszystkich praktycznie korpusów osobowości niebiańskich jako pomocnicy, studenci, obserwatorzy i nauczyciele.
37:10.6 (416.6) Istnieją jeszcze inne typy inteligentnego życia, zaangażowane w administrację wszechświata lokalnego, jednak plan tych narracji nie przewiduje dalszego objawienia owych klas stworzonych. Jest tutaj zobrazowane odpowiednio dużo, gdy idzie o życie i administrację tego wszechświata, żeby dać śmiertelnemu umysłowi pojęcie o rzeczywistości i majestatyczności istnienia po życiu. Dalsze doświadczenie, zdobywane podczas waszej zaawansowanej działalności, będzie coraz lepiej wam objawiać te interesujące i przemiłe istoty. Narracja ta nie może wykraczać poza skrócony zarys natury i działalności różnych osobowości, od których roją się wszechświaty w przestrzeni, które kierują tymi kreacjami jak ogromnymi kształcącymi szkołami, tymi szkołami w których pielgrzymi czasu promowani są z życia do życia i ze świata do świata, aż zostaną z miłością wyekspediowani poza granice wszechświata, z którego pochodzą ku wyższemu porządkowi edukacyjnemu superwszechświata, a stamtąd ku światom Havony dla nauczania duchowego i ostatecznie do Raju oraz wzniosłego przeznaczenia finalistów – wiecznego przydziału do misji nie objawionej jeszcze wszechświatom czasu i przestrzeni.
37:10.7 (417.1) [Podyktowane przez Gwiazdę Błyszczącą Wieczorną, 1.146 członka Korpusu Stworzonych].
Księga Urantii
Przekaz 38
38:0.1 (418.1) ISTNIEJĄ trzy odmienne klasy osobowości Nieskończonego Ducha. Impulsywny apostoł to rozumiał, gdy pisał, nawiązując do Jezusa: „On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani mu zostali aniołowie i władze i moce”. Aniołowie są posługującymi duchami czasu; władze – zastępy posłańców przestrzeni; moce – wyższe osobowości Nieskończonego Ducha.
38:0.2 (418.2) Tak jak supernafini we wszechświecie centralnym i sekonafini w superwszechświecie, tak serafini wraz z towarzyszącymi im cherubinami i sanobinami, tworzą anielski korpus wszechświata lokalnego.
38:0.3 (418.3) Serafini jako tacy są zaplanowani dość jednolicie. Od wszechświata do wszechświata, przez wszystkie siedem superwszechświatów, wykazują oni minimalne zróżnicowanie; ze wszystkich duchowych typów istot osobowych są najbardziej ujednoliceni. Ich różnorodne klasy tworzą korpus sprawnych, pospolitych opiekunów kreacji lokalnych.
38:1.1 (418.4) Serafini stwarzani są przez Matkę Ducha Wszechświata i pojawiają się w jednakowych formacjach – po 41.472 jednocześnie – po tym jak stworzono „wzorcowych aniołów” i pewne anielskie pierwowzory we wczesnych dniach Nebadonu. Syn Stwórca i reprezentantka Nieskończonego Ducha we wszechświecie współpracują ze sobą przy stwarzaniu dużej liczby Synów i innych osobowości wszechświata. Po zakończeniu tych, wspólnych czynności, Syn zajmuje się stwarzaniem Synów Materialnych, pierwszych istot płciowych, podczas gdy Matka Duch Wszechświata zaczyna równocześnie swe pierwsze, samotne wysiłki rozmnażania ducha. W ten sposób zaczyna się stwarzanie seraficznych zastępów wszechświata lokalnego.
38:1.2 (418.5) Klasy anielskie projektowane są w czasie planowania ewolucji istot śmiertelnych z wolą. Stwarzanie serafinów datuje się od czasu nabycia względnej osobowości przez Matkę Ducha Wszechświata, nie wtedy, gdy jest ona partnerką Syna-Mistrza, ale wcześniej, gdy jest stwórczą pomocnicą Syna Stwórcy. Przed tym zdarzeniem, serafinów służących w Nebadonie pożycza się na jakiś czas od sąsiednich wszechświatów.
38:1.3 (418.6) Serafini nadal są okresowo stwarzani; wszechświat Nebadon wciąż jest w trakcie tworzenia. Matka Duch Wszechświata nigdy nie zaprzestaje stwórczych działań w rozwijającym się i doskonalącym wszechświecie.
38:2.1 (419.1) Aniołowie nie mają ciał materialnych, jednak są to konkretne i niezależnie istniejące istoty; mają duchową naturę i pochodzą od ducha. Choć niewidzialne dla śmiertelników, widzą was takimi, jakimi jesteście w ciele, bez pomocy przetworników czy urządzeń przystosowujących; intelektualnie rozumieją sposób życia ludzkiego i podzielają wszystkie ludzkie, niezmysłowe uczucia i nastroje. Doceniają i bardzo lubią wasze osiągnięcia w muzyce, sztuce oraz prawdziwy humor. Uświadamiają sobie w całej pełni wasze zmagania moralne i trudności duchowe. Kochają istoty ludzkie i tylko dobro może wyniknąć z tego, jeśli będziecie próbować zrozumieć ich i kochać.
38:2.2 (419.2) Choć serafini są istotami bardzo uczuciowymi i wyrozumiałymi, nie mają doznań płciowych. Są tacy, jakimi wy będziecie na światach-mieszkaniach, gdzie nie będziecie „ani się żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będziecie jak aniołowie w niebie”. Gdyż wszyscy, „którzy uznani zostaną godni udziału w światach-mieszkaniach, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić; już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom”. Tym niemniej, kiedy mamy do czynienia z istotami płciowymi, zazwyczaj mówimy o istotach bardziej bezpośrednio pochodzących od Ojca i Syna, jako o synach Boga, a do dzieci Ducha nawiązujemy jako do córek Boga. Aniołowie są zatem określani zazwyczaj zaimkami żeńskimi na tych planetach, gdzie istnieje płeć.
38:2.3 (419.3) Serafini są tak stworzeni, aby mogli działać zarówno na poziomie duchowym jak i na materialnym. Niewiele jest stadiów działań morontialnych albo duchowych, w których nie mogą służyć. Podczas gdy w statusie osobowym aniołowie nie odbiegają zbytnio od istot ludzkich, serafini znacznie przewyższają ludzi w pewnych możliwościach funkcjonalnych. Posiadają wiele cech znacznie przekraczających ludzkie zrozumienie. Na przykład: powiedziano wam, że „u was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone” i prawdą jest, że są, ale serafin nie spędza czasu na ich liczeniu i zapamiętaniu ich aktualnej liczby. Aniołowie posiadają nieodłączne im i automatyczne (znaczy tak bardzo automatyczne jak to możecie sobie uświadomić) zdolności poznania tych rzeczy; naprawdę moglibyście uważać serafinów za geniuszy matematycznych. Zatem rozliczne obowiązki, które stanowiłyby gigantyczne zadania dla śmiertelników, są wykonywane przez serafinów z wielką łatwością.
38:2.4 (419.4) Aniołowie są wyżsi od was w statusie duchowym, ale nie są waszymi sędziami ani oskarżycielami. Nieważne, jakie są wasze błędy, „aniołowie, których siła i potęga jest większa, nie wnoszą przeciwko wam oskarżenia”. Aniołowie nie zasiadają w sądzie ludzkości, nie powinni też indywidualni śmiertelnicy osądzać z góry swych bratnich istot.
38:2.5 (419.5) Dobrze robicie, gdy ich kochacie, ale nie powinniście ich czcić; aniołowie nie są przedmiotem czczenia. Wielki serafin, Loyalatia, gdy wasz prorok „upadł, aby oddać pokłon przed stopami anioła” powiedział: „Bacz byś tego nie uczynił, bo jestem współsługą twoim i braci twoich, którzy wszyscy lubią czcić Boga”.
38:2.6 (419.6) Na skali bytu istot stworzonych, serafini zaledwie trochę wyprzedzają rasy śmiertelne, w swojej naturze i cechach osobowości. Doprawdy, kiedy zostaniecie wyzwoleni z ciała, staniecie się bardzo do nich podobni. Na światach-mieszkaniach zaczniecie doceniać serafinów, na sferach konstelacji będziecie ich lubić, podczas gdy na Salvingtonie będą dzielić z wami swe miejsca odpoczynku i czczenia. Przez całą morontię i późniejsze wznoszenie się duchowe, wasze braterstwo z serafinami będzie doskonałe a wasze koleżeństwo wyśmienite.
38:3.1 (420.1) We wszystkich domenach wszechświata lokalnego działają liczne klasy istot duchowych, nie objawionych śmiertelnikom, gdyż nie są one w żaden sposób związane z ewolucyjnym planem wznoszenia się do Raju. W tym przekazie słowo „anioł” celowo jest zawężone w swym znaczeniu do tego seraficznego i związanego z nim potomstwa Matki Ducha Wszechświata, które zajmuje się zasadniczo realizacją planów wiecznego życia śmiertelnika. We wszechświecie lokalnym służy sześć innych klas pokrewnych im istot, aniołów nie objawionych, którzy nie są w żaden szczególny sposób związani z tymi wszechświatowymi funkcjami, które mają do czynienia ze wznoszeniem się do Raju śmiertelników ewolucyjnych. Tych sześciu grup aniołów towarzyszących nigdy nie nazywa się serafinami, ani też nie nawiązuje się do nich jako do duchów posługujących. Osobowości te zajmują się wyłącznie sprawami administracyjnymi Nebadonu oraz innymi obowiązkami, w żaden sposób nie związanymi ze stopniowym, duchowym wznoszeniem się człowieka i osiąganiem doskonałości.
38:4.1 (420.2) Dziewiątą grupę siedmiu sfer podstawowych, krążących na orbicie Salvingtonu, tworzą światy serafinów. Każdy z tych światów ma sześć okrążających je satelitów, na których mieszczą się specjalne szkoły, zajmujące się wszystkimi stadiami nauczania seraficznego. Podczas gdy serafini mają dostęp do wszystkich czterdziestu dziewięciu światów, składających się na tę grupę sfer Salvingtonu, zajmują oni wyłącznie pierwszą grupę siedmiu światów. Pozostałe sześć grup zajmuje sześć klas anielskich pomocników, nie objawionych na Urantii; każda z tych grup ma swój zarząd na jednym z sześciu światów podstawowych i prowadzi działania specjalistyczne na sześciu okrążających je satelitach. Każda klasa anielska ma swobodny dostęp do wszystkich światów, należących do tych siedmiu zróżnicowanych grup.
38:4.2 (420.3) Te światy zarządu zaliczają się do okazalszych domen Nebadonu; posiadłości seraficzne charakteryzują się zarówno pięknem jak i ogromem. Każdy serafin ma tutaj prawdziwy dom a „dom” oznacza miejsce zamieszkania dwu serafinów, gdyż żyją oni parami.
38:4.3 (420.4) Chociaż serafini nie są mężczyznami i kobietami, tak jak Synowie Materialni czy gatunki śmiertelne, są negatywni i pozytywni. Do wykonania większości zadań potrzeba dwóch aniołów. Gdy nie są objęci obwodem mogą pracować w pojedynkę; nie potrzebują też dopełnienia swej istoty, kiedy są stacjonarni. Zazwyczaj zachowują oni swoje początkowe dopełnienie istoty, ale nie zawsze. Takich związków wymaga głównie pełniona funkcja, aniołowie nie przeżywają emocji płciowych, aczkolwiek ich związki są bardzo osobiste i prawdziwie uczuciowe.
38:4.4 (420.5) Poza wyznaczonymi dla nich domami, serafini mają też swoje grupy, kompanie, bataliony i dowództwo formacji. Spotykają się na zjazdach, raz na tysiąc lat, a uczestniczą w nich wszyscy, odpowiednio do czasu ich stworzenia. Jeśli serafin pełni obowiązki uniemożliwiające opuszczenie służby, udaje się na zjazdy na przemian ze swym uzupełnieniem, zastępowany na służbie przez serafina z inną datą narodzin. Każdy partner seraficzny uczestniczy zatem przynajmniej w co drugim zjeździe.
38:5.1 (420.6) Pierwsze tysiąclecie swego istnienia serafini spędzają jako obserwatorzy bez przydziału na Salvingtonie oraz na towarzyszących mu światach-szkołach. Drugie tysiąclecie spędzają na światach seraficznych, na orbicie Salvingtonu. Ich główne szkoły przygotowawcze działają obecnie pod kierownictwem pierwszych stu tysięcy serafinów z Nebadonu a na ich czele stoi pierwszy lub pierworodny anioł wszechświata lokalnego. Pierwsza grupa serafinów, stworzonych w Nebadonie, była nauczana przez korpus tysiąca serafinów z Avalonu; potem nasi aniołowie byli nauczani przez swych własnych seniorów. Melchizedecy także wnieśli swój znaczny wkład w edukację i przygotowanie wszystkich aniołów z wszechświata lokalnego – serafinów, cherubinów i sanobinów.
38:5.2 (421.1) Po ukończeniu tego okresu szkolenia na seraficznych światach Salvingtonu, serafini gromadzeni są w standardowych grupach i jednostkach organizacji anielskiej oraz przydzielani do jednej z konstelacji. Nie są jeszcze przydzielani jako posługujące duchy, chociaż są dobrze zaawansowani w tych stadiach szkolenia anielskiego, które poprzedzają przydział.
38:5.3 (421.2) Serafini są wprowadzani w rolę posługujących duchów, gdy służą jako obserwatorzy na światach ewolucyjnych o najniższym poziomie rozwoju. Po tym doświadczeniu wracają do światów towarzyszących zarządowi przydzielonej im konstelacji, żeby zacząć zaawansowane studia a konkretniej, aby się przygotować do służby w pewnym, określonym systemie lokalnym. Po zakończeniu tej edukacji ogólnej awansują do służby w którymś z lokalnych systemów. Na zaprojektowanych światach, związanych ze stolicą jakiegoś systemu w Nebadonie, serafini nasi kończą naukę i otrzymują przydział jako posługujące duchy czasu.
38:5.4 (421.3) Serafini, gdy raz otrzymają swój przydział, mogą przemierzać cały Nebadon a nawet Orvonton, wykonując zadanie. Ich praca we wszechświecie nie ma ograniczeń ani limitów; są blisko związani z istotami materialnymi ze światów i zawsze służą niskim klasom osobowości duchowych, umożliwiając tym istotom ze świata duchowego kontakt ze śmiertelnikami z domen materialnych.
38:6.1 (421.4) Serafini, po drugim tysiącleciu ich pobytu w zarządzie seraficznym, zostają zorganizowani w grupy po dwunastu, z szefem na czele grupy (12 par albo 24 serafinów) a dwanaście takich grup tworzy kompanię (144 pary albo 288 serafinów), która jest dowodzona przez lidera. Dwanaście kompanii, pod komendantem, tworzy batalion (1.728 par albo 3.456 serafinów) a dwanaście batalionów pod naczelnikiem równa się jednostce seraficznej (20.736 par albo 41.472 istot), podczas gdy dwanaście jednostek, pod komendą dowódcy, tworzy legion liczący 248.832 pary albo 497.664 istot. Jezus napomknął o takiej grupie aniołów, pamiętnej nocy, w ogrodzie Getsemane: „Nawet teraz mógłbym prosić Ojca mego, a on wystawiłby mi więcej niż dwanaście legionów aniołów.”
38:6.2 (421.5) Dwanaście legionów aniołów tworzy zastęp, liczący 2.985.984 pary lub 5.971.968 jednostek a dwanaście takich zastępów (35.831.808 par lub 71.663.616 jednostek) tworzy największą strukturę operacyjną serafinów, wojsko anielskie. Zastęp seraficzny dowodzony jest przez archanioła lub przez jakąkolwiek inną osobowość o równorzędnym statusie, podczas gdy wojska anielskie są dowodzone przez Gwiazdy Błyszczące Wieczorne albo przez jakiegoś innego, bezpośredniego porucznika Gabriela. Gabriel jest „głównodowodzącym wojsk niebieskich”, głównym administratorem Władcy Nebadonu, „Pana Boga zastępów”.
38:6.3 (421.6) Serafini i inne klasy istot wszechświata lokalnego, chociaż służą pod bezpośrednim nadzorem Nieskończonego Ducha, tak jak jest on uosobiony na Salvingtonie, od czasu obdarzenia przez Michała Urantii zostali podporządkowani najwyższej władzy Syna-Mistrza. Nawet wtedy, kiedy Michał narodził się w ciele na Urantii, transmisja superwszechświata dla całego Nebadonu głosiła: „Niechże mu oddają pokłon wszyscy aniołowie”. Aniołowie wszystkich stopni podlegają jego najwyższej władzy, są częścią tej grupy, która jest określona jako „jego potężni aniołowie”.
38:7.1 (422.1) Cherubini i sanobini podobni są do serafinów we wszystkich swych podstawowych cechach. Mają takie same początki, chociaż nie zawsze to samo przeznaczenie. Są zadziwiająco inteligentni, wyjątkowo efektywni, wzruszająco uczuciowi, są prawie tacy jak ludzie. Są najniższą klasą aniołów, zatem są bardzo blisko spokrewnieni z bardziej postępowymi gatunkami istot ludzkich, żyjących na ewolucyjnych światach.
38:7.2 (422.2) Cherubini i sanobini są nierozdzielnie ze sobą związani, funkcjonalnie zjednoczeni. Jeden jest osobowością o energii ze znakiem dodatnim, drugi o energii ze znakiem ujemnym. Odchylający w prawą stronę, czy dodatnio naładowany anioł, jest cherubinem – osobowością starszą lub kontrolującą. Odchylający w lewą stronę, czy ujemnie naładowany anioł, jest sanobinem – istotą uzupełniającą. Samotne funkcjonowanie anioła każdego rodzaju jest bardzo ograniczone, zatem służą oni zazwyczaj parami. Kiedy służą niezależnie od swych seraficznych dowódców, są bardziej niż kiedykolwiek zależni od związków wzajemnych i zawsze działają razem.
38:7.3 (422.3) Cherubini i sanobini są sumiennymi i operatywnymi pomocnikami seraficznych opiekunów i wszystkie siedem klas serafinów posiada tych podwładnych asystentów. Cherubini i sanobini przez całe epoki służą na takich stanowiskach, jednak nie towarzyszą serafinom podczas tych zadań, które serafini wykonują poza granicami wszechświata lokalnego.
38:7.4 (422.4) Cherubini i sanobini są rutynowymi pracownikami duchowymi na poszczególnych światach w systemie. Podczas zadań nieosobowych i w nagłych wypadkach, mogą służyć zamiast pary seraficznej, ale nigdy nie działają, nawet tymczasowo, jako aniołowie zajmujący się istotami ludzkimi; to jest wyłącznie seraficzny przywilej.
38:7.5 (422.5) Kiedy cherubin zostaje przydzielony do planety, rozpoczyna lokalne kursy przygotowawcze, obejmujące studia zwyczajów planetarnych oraz języków. Wszystkie posługujące duchy czasu są dwujęzyczne, mówią językiem wszechświata lokalnego z którego pochodzą oraz językiem swego rodzimego superwszechświata. Studiując w szkołach różnych sfer, przyswajają dodatkowe języki. Cherubini i sanobini, podobnie jak serafini i wszystkie inne klasy istot duchowych, nie ustają nigdy w wysiłkach samodoskonalenia. Tylko tak bardzo podporządkowane istoty jak te, które kontrolują moc i ukierunkowują energię, niezdolne są do rozwoju; wszystkie istoty stworzone, posiadające aktualną czy potencjalną osobową wolę, dążą do nowych sukcesów.
38:7.6 (422.6) Z racji swej natury cherubini i sanobini są bardzo blisko poziomu egzystencji morontialnej i okazują się najbardziej operatywni, gdy działają na pograniczu domen fizycznych, morontialnych i duchowych. Te dzieci Matki Ducha wszechświata lokalnego charakteryzują się „czterema istotami”, podobnie jak Servitale Havony i komisje rozjemcze. Co czwarty cherubin i co czwarty sanobin są niby-materialni, bardzo wyraźnie zbliżeni do poziomu egzystencji morontialnej.
38:7.7 (422.7) Te co czwarte istoty anielskie są bardzo użyteczne dla serafinów, w ich bardziej przyziemnych stadiach działań wszechświatowych i planetarnych. Tacy cherubini morontialni pełnią też wiele ważnych zadań na pograniczu światów szkoleniowych morontii i w znacznych ilościach przydzielani są do służby jako Morontiańscy Towarzysze. Są mniej więcej tym samym dla sfer morontialnych, czym są istoty pośrednie dla planet ewolucyjnych. Na zamieszkałych światach cherubini morontialni często pracują razem z istotami pośrednimi. Cherubini i istoty pośrednie są zupełnie odmiennymi klasami, mają odmienne pochodzenie, ale w swej naturze i funkcjonowaniu wykazują znaczne podobieństwo.
38:8.1 (423.1) Liczne drogi zaawansowanej służby, prowadzące do podwyższenia statusu, otwarte są dla cherubinów i sanobinów; status ten może być jeszcze bardziej podwyższony dzięki objęciu przez Boską Opiekunkę. Z punktu widzenia potencjału ewolucyjnego, istnieją trzy wielkie klasy cherubinów i sanobinów:
38:8.2 (423.2) 1. Kandydaci do wznoszenia się. Istoty te są z natury kandydatami do statusu seraficznego. Cherubini i sanobini tej klasy są utalentowani, ale nie dzięki wrodzonemu wyposażeniu, tak jak serafini; jednak dzięki pilności i doświadczeniu mogą osiągnąć pełny status seraficzny.
38:8.3 (423.3) 2. Cherubini stadium pośredniego. Nie wszyscy cherubini i sanobini mają jednakowy potencjał wznoszenia się i te ograniczenia są naturalne dla istot anielskich. Większość z nich pozostanie cherubinami i sanobinami, choć bardziej utalentowane jednostki mogą dojść do ograniczonej służby seraficznej.
38:8.4 (423.4) 3. Cherubini morontialni. Te „czwarte istoty” klas anielskich zawsze zachowują swe niby-materialne cechy. Będą istnieć jako cherubini i sanobini, razem z większością swych braci stadium pośredniego, do czasu pełnego urzeczywistnienia się Istoty Najwyższej.
38:8.5 (423.5) Podczas gdy druga i trzecia grupa mają poniekąd ograniczony potencjał rozwoju, kandydaci do wznoszenia się mogą osiągać wyżyny wszechświatowej służby seraficznej. Wielu bardziej doświadczonych spośród tych cherubinów jest przydzielanych do seraficznych opiekunów przeznaczenia i tym sposobem mają prostą drogę awansu do statusu Nauczycieli Światów-Mieszkań, kiedy zostaną opuszczeni przez ich seraficznych seniorów. Opiekunowie przeznaczenia nie mają cherubinów i sanobinów za pomocników, kiedy ich śmiertelni podopieczni przybywają do celu życia morontialnego. Kiedy inne typy ewolucyjnych serafinów otrzymują zezwolenie na pójście do Serafingtonu i Raju, muszą opuścić swych dawnych podwładnych, kiedy wychodzą poza granice Nebadonu. Tacy opuszczeni cherubini i sanobini są zazwyczaj obejmowani przez Matkę Ducha Wszechświata a zdobywając status seraficzny, dochodzą do takiego poziomu, jaki ma Nauczyciel Światów-Mieszkań.
38:8.6 (423.6) Kiedy raz objęci cherubini i sanobini długo służą na sferach morontialnych, jako Nauczyciele Światów-Mieszkań, od najniższej do najwyższej sfery i kiedy ich korpus na Salvingtonie ma nadmiar rekrutów, Gwiazda Jasna i Poranna wzywa wierne sługi istot czasu, żeby zjawili się przed nim. Podczas przekształcenia osobowości składają oni przysięgę, po czym zaawansowani, starsi cherubini i sanobini obejmowani są ponownie przez Matkę Ducha Wszechświata, w grupach po siedem tysięcy. Z tego powtórnego objęcia wyłaniają się jako w pełni dojrzali serafini. Odtąd pełna i kompletna misja serafinów z jej wszystkimi rajskimi możliwościami otwiera się przed narodzonymi powtórnie cherubinami i sanobinami. Aniołowie tacy mogą być przydzielani jako opiekunowie przeznaczenia do pewnych istot śmiertelnych, a gdy ich śmiertelni podopieczni przetrwają śmierć, mogą awansować do Serafingtonu i do siedmiu kręgów dostąpienia seraficznego, a nawet do Raju i Korpusu Finalizmu.
38:9.1 (424.1) Istoty pośrednie klasyfikuje się trojako: prawidłowo zalicza się je do wznoszących się Synów Boga; merytorycznie grupuje się je w klasach stałego obywatelstwa, podczas gdy funkcjonalnie zaliczane są do posługujących duchów czasu, ze względu na ich bliski, roboczy związek z zastępami anielskimi, jaki mają podczas służby dla śmiertelnego człowieka na poszczególnych światach w przestrzeni.
38:9.2 (424.2) Te unikalne istoty występują na większości zamieszkałych światów, zawsze jednak znaleźć je można na planetach dziesiętnych albo życia eksperymentalnego, takich jak Urantia. Pośredni są dwóch typów – pierwotni i wtórni – i pojawiają się w następujący sposób:
38:9.3 (424.3) 1. Pośredni pierwotni, grupa bardziej duchowa, będąca niejako znormalizowaną klasą tych istot, wywodzi się w całości od wznoszących się śmiertelników ze zmodyfikowanego personelu Książąt Planetarnych. Liczba pierwotnych istot pośrednich wynosi zawsze pięćdziesiąt tysięcy i żadna planeta, korzystająca z ich służby, nie posiada większej grupy.
38:9.4 (424.4) 2. Pośredni wtórni, bardziej materialna grupa tych istot, zróżnicowana liczebnie na różnych światach, chociaż średnio liczy około pięćdziesięciu tysięcy istot. Wywodzą się oni rozmaicie, od planetarnych udoskonalaczy biologicznych, Adamów i Ew, albo od ich najbliższego potomstwa. Istnieją aż dwadzieścia cztery zróżnicowane metody wytwarzania tych wtórnych istot pośrednich, na ewolucyjnych światach w przestrzeni. Sposób powstania tej grupy na Urantii był wyjątkowy i niezwykły.
38:9.5 (424.5) Żadna z tych grup nie jest przypadkiem ewolucyjnym; obie wynikają z zasadniczych właściwości planu architektów wszechświata a ich pojawienie się na rozwijających się światach, w odpowiedniej chwili, zgodne jest z pierwotnymi projektami i planami rozwojowymi nadzorujących Nosicieli Życia.
38:9.6 (424.6) Pośredni pierwotni zasilani są intelektualnie i duchowo techniką anielską a ich status intelektualny jest jednolity. Siedem przybocznych umysłów-duchów nie kontaktuje się z nimi; tylko szósty i siódmy, duch czci i duch mądrości, mogą służyć grupie wtórnej.
38:9.7 (424.7) Pośredni wtórni zasilani są energią, fizycznie dzięki technice adamicznej, duchowo objęci są obwodem dzięki technice seraficznej, a intelektualnie wyposażeni są w przejściowy umysł typu morontialnego. Podzieleni są na cztery typy fizyczne, siedem klas duchowych i dwanaście poziomów intelektualnego reagowania na wspólną służbę ostatnich dwu duchów przybocznych oraz na umysł morontialny. Taka różnorodność wpływa na zróżnicowanie ich funkcji oraz zadań planetarnych.
38:9.8 (424.8) Pośredni pierwotni bardziej przypominają aniołów niż śmiertelników; klasa wtórna jest w znacznym stopniu podobna do istot ludzkich. Każda z nich świadczy nieocenioną pomoc drugiej, przy wykonywaniu ich różnorodnych zadań planetarnych. Pierwotni opiekunowie mogą się kontaktować i współpracować zarówno z kontrolerami energii morontialnej jak i duchowej jak również z tymi od obwodów umysłu. Grupa wtórna może mieć robocze kontakty tylko z kontrolerami fizycznymi i z operatorami obwodów materialnych. Ponieważ każda klasa pośrednich może się doskonale zsynchronizować z drugą, podczas wzajemnych kontaktów, każda z tych grup potrafi używać w takim samym stopniu praktycznie pełnej gamy energii, rozciągającej się od prostych mocy światów materialnych w górę, poprzez przejściowe stadia energii wszechświatowych, do wyższych sił rzeczywistości duchowej domen niebiańskich.
38:9.9 (425.1) Luka pomiędzy światem materialnym a duchowym jest doskonale zapełniona dzięki serii związków, od śmiertelnego człowieka, poprzez pośredniego wtórnego, pośredniego pierwotnego, cherubina morontialnego, cherubina stadium pośredniego, do serafina. W osobistym doświadczeniu indywidualnego śmiertelnika te zróżnicowane poziomy są bez wątpienia bardziej czy mniej ujednolicone i nabierają osobistego znaczenia w niedostrzegalnych, tajemniczych działaniach Boskiego Dostrajacza Myśli.
38:9.10 (425.2) Na normalnych światach pośredni pierwotni służą jako korpus gromadzenia informacji i jako niebiańscy gospodarze w imieniu Księcia Planetarnego, podczas gdy opiekunowie wtórni współpracują z porządkiem adamicznym i pomagają w procesie rozwoju cywilizacji planetarnej. W wypadku odstępstwa Księcia Planetarnego i niepowodzenia misji Syna Materialnego, jak to miało miejsce na Urantii, istoty pośrednie zostają podopiecznymi Władcy Systemu i służą pod bezpośrednim kierownictwem tymczasowego opiekuna planety. Ale tylko na trzech innych światach w Satanii istoty te działają jako jedna grupa, pod wspólnym kierownictwem, tak jak zjednoczeni opiekunowie pośredni Urantii.
38:9.11 (425.3) Działalność planetarna, zarówno pośrednich pierwotnych jak i wtórnych, jest różnorodna i rozmaicie prowadzona na różnych, indywidualnych światach wszechświata, ale na normalnych, przeciętnych planetach ich funkcje są bardzo odmienne od tych obowiązków, jakie zajmują im czas na odosobnionych sferach, takich jak Urantia.
38:9.12 (425.4) Pośredni pierwotni są historykami planetarnymi, którzy od czasu przybycia Księcia Planetarnego aż do ustabilizowanej epoki światłości i życia, programują widowiska i projektują przedstawienia historii planetarnej na wystawy planet na światach zarządu systemu.
38:9.13 (425.5) Pośredni pozostają na światach zamieszkałych przez długie epoki, ale jeśli nie zawiodą pokładanego w nich zaufania, zyskają w końcu uznanie za swą wiekową służbę w popieraniu władzy Syna Stwórcy i będą należycie wynagrodzeni za swą cierpliwą pomoc, niesioną materialnym śmiertelnikom na światach czasu i przestrzeni. Wcześniej czy później, wszystkie uprawnione do tego istoty pośrednie będą zamustrowane w szeregi wznoszących się Synów Boga i zaczną długą przygodę wznoszenia się do Raju, w towarzystwie tych właśnie, pochodzących od zwierząt śmiertelników, ich ziemskich braci, których tak zazdrośnie strzegli i którym tak dobrze służyli podczas długiego pobytu na planecie.
38:9.14 (425.6) [Przedstawione przez Melchizedeka, działającego na prośbę szefa zastępów seraficznych Nebadonu].
Księga Urantii
Przekaz 39
39:0.1 (426.1) TAK DALECE jak się orientujemy, Nieskończony Duch, uosobiony w zarządzie wszechświata lokalnego, zamierza stwarzać jednolicie doskonałych serafinów, jednak z pewnej nieznanej przyczyny, seraficzne potomstwo jest bardzo zróżnicowane. Różnorodność taka może być rezultatem nieznanej interwencji rozwijającego się Bóstwa empirycznego, ale nawet, jeśli tak jest, nie potrafimy tego udowodnić. Zauważamy jednak, że kiedy serafini zostaną poddani sprawdzianom edukacyjnym i dyscyplinie szkolenia, klasyfikują się niezawodnie i wyraźnie do jednej z następujących siedmiu grup:
39:0.2 (426.2) 1. Najwyżsi serafini.
39:0.3 (426.3) 2. Zwierzchni serafini.
39:0.4 (426.4) 3. Serafini nadzorcy.
39:0.5 (426.5) 4. Serafini administratorzy.
39:0.6 (426.6) 5. Pomocnicy planetarni.
39:0.7 (426.7) 6. Opiekunowie przejścia.
39:0.8 (426.8) 7. Serafini przyszłości.
39:0.9 (426.9) Nie można powiedzieć, że jakikolwiek serafin jest niższy względem anioła jakiejś innej grupy. Tym niemniej, w swej służbie, każdy anioł jest na początku ograniczony do grupy wstępnej i jemu właściwej klasyfikacji. Mój seraficzny asystent, pomagający w przygotowaniu tego oświadczenia, Manotia, jest najwyższym serafinem i kiedyś działał tylko jako najwyższy serafin. Przez pilność i wierną służbę osiągnął on, stopień po stopniu, wszystkie siedem rodzajów służb seraficznych, działając nieomal w każdej dziedzinie funkcji dostępnych dla serafina i teraz, na Urantii, sprawuje godność zastępcy szefa serafinów.
39:0.10 (426.10) Istotom ludzkim czasami trudno jest zrozumieć, że stworzona zdolność do służby na wysokiej pozycji nie oznacza koniecznie zdolności funkcjonowania na względnie niskich poziomach służby. Człowiek zaczyna życie jako bezradne niemowlę, zatem każde ludzkie osiągnięcie musi zawierać w sobie wszystkie jego empiryczne warunki wstępne; serafini nie mają takiego życia przed osiągnięciem dojrzałości – nie mają dzieciństwa. Są to jednak istoty empiryczne i poprzez doświadczenie oraz dodatkową edukację mogą pomnożyć swe boskie i wrodzone zdolności, dzięki empirycznemu przyswajaniu funkcjonalnych umiejętności jednej czy wielu służb seraficznych.
39:0.11 (426.11) Po otrzymaniu nominacji, serafini przydzielani są do rezerw właściwej im grupy. Ci, o statusie planetarnym i administratora, służą często przez długi czas tak, jak pierwotnie zostali zaklasyfikowani, jednak im wyższy właściwy im poziom funkcyjny, tym bardziej wytrwale opiekunowie anielscy starają się o przydział do niższych klas służby wszechświatowej. Szczególnie pragną dostać przydział do rezerw pomocników planetarnych, a gdy im się to uda, idą do szkół niebiańskich przy zarządzie Księcia Planetarnego na jakimś świecie ewolucyjnym. Zaczynają tam naukę języków, historii i lokalnych obyczajów ras ludzkich. Serafini muszą przyswajać wiedzę i zdobywać doświadczenie, podobnie jak to czynią istoty ludzkie. Nie są od was zbyt oddaleni w pewnych atrybutach osobowości. I wszyscy chcą zaczynać od dołu, od najniższego możliwego poziomu służby, dzięki temu mogą mieć nadzieję osiągnięcia najwyższego możliwego poziomu empirycznego przeznaczenia.
39:1.1 (427.1) Serafini ci są najwyżsi rangą spośród siedmiu objawionych klas aniołów wszechświata lokalnego. Działają w siedmiu grupach, z których każda jest blisko związana z opiekunami anielskimi z Seraficznego Korpusu Kompletności.
39:1.2 (427.2) 1. Opiekunowie Synów i Duchów. Pierwsza grupa najwyższych serafinów przydzielona jest do służby wysokim Synom oraz pochodzącym od Ducha istotom, przebywającym i funkcjonującym we wszechświecie lokalnym. Ta grupa anielskich opiekunów służy także Synowi Wszechświata oraz Duchowi Wszechświata i jest blisko związana z korpusem gromadzenia informacji Gwiazdy Jasnej i Porannej, głównego administratora wspólnej woli Syna Stwórcy i Stwórczego Ducha.
39:1.3 (427.3) Otrzymując przydział do wysokich Synów i Duchów, serafini naturalnie zostają związani z rozległą służbą Rajskich Avonali – boskiego potomstwa Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha. Rajskim Avonalom, na ich wszystkich misjach sędziowskich i obdarzających, zawsze pomagają ci serafini, wysokiej klasy i doświadczeni, którzy w takich wypadkach zajmują się organizacją i kierownictwem zadań specjalnych, związanych z zakończeniem jednego planetarnego systemu sprawiedliwości oraz inauguracją nowej epoki. Nie interesują się jednak osądem, który może być związany z takimi zmianami systemów sprawiedliwości.
39:1.4 (427.4) Asystenci obdarzenia. Rajscy Avonale, ale nie Synowie Stwórcy, podczas swej misji obdarzającej zawsze mają przydzieloną grupę, złożoną ze 144 asystentów obdarzenia. Ci 144 aniołowie są szefami wszystkich innych opiekunów Synów i Duchów, którzy mogą być związani z misją obdarzającą. Pod komendą Syna Bożego, wcielonego na misji planetarnej, mogą znajdować się legiony aniołów, jednak wszyscy ci serafini byliby wtedy zorganizowani i kierowani przez 144 asystentów obdarzenia. Wyższe klasy aniołów, supernafini i sekonafini, również mogą stanowić część zastępów asystujących i chociaż ich misje są odmienne od misji serafinów, wszystkie ich działania byłyby koordynowane przez asystentów obdarzenia.
39:1.5 (427.5) Ci asystenci obdarzenia są serafinami kompletności; wszyscy oni przeszli kręgi Serafingtonu i doszli do Seraficznego Korpusu Kompletności. Później byli specjalnie szkoleni, aby sprostać trudnościom i podołać nagłym sytuacjom, związanym z obdarzeniami dokonywanymi przez Synów Boga dla zaawansowania dzieci czasu. Wszyscy tacy serafini dotarli do Raju i osobiście zostali objęci przez Drugie Źródło i Centrum – Wiecznego Syna.
39:1.6 (427.6) Serafini pragną zarówno przydziału do misji wcielających się Synów, jak i związania się ze śmiertelnikami z różnych domen, jako ich opiekunowie przeznaczenia; to ostatnie jest najpewniejszym seraficznym paszportem do Raju, podczas gdy asystenci obdarzenia osiągają najwyższą służbę we wszechświecie lokalnym – służbę serafinów kompletności rajskiego dostąpienia.
39:1.7 (428.1) 2. Radcy sądowi. Są to seraficzni radcy i pomocnicy, przydzielani do wszystkich rodzajów sądownictwa, od rozjemców w górę, aż do najwyższych trybunałów domeny. Celem takich trybunałów nie jest wydawanie karzących wyroków, ale raczej rozsądzanie szczerych różnic w opiniach i zarządzanie wiecznego życia dla wznoszących się śmiertelników. Obowiązkiem tych radców sądowych jest zorientować się, czy wszystkie zarzuty przeciwko śmiertelnym istotom są oparte na sprawiedliwości i orzekane w miłosierdziu. W tej pracy radcy są blisko związani z Wysokimi Komisarzami – wznoszącymi się śmiertelnikami zespolonymi z Duchem, służącymi we wszechświecie lokalnym.
39:1.8 (428.2) Seraficzni radcy sądowi służą szeroko jako obrońcy śmiertelników. Nie dlatego, żeby kiedykolwiek zaistniała jakakolwiek skłonność bycia niesprawiedliwym wobec niskich istot z różnych domen, jednak, podczas gdy sprawiedliwość wymaga osądu każdego odstępstwa, dokonanego podczas wspinania się ku boskiej perfekcji, miłosierdzie wymaga, aby każde takie wykroczenie było godziwie rozstrzygnięte, zgodnie z naturą istoty i Boskim celem. Aniołowie ci są wyrazicielami i przykładami czynnika miłosierdzia, nieodłącznego boskiej sprawiedliwości – godziwości opartej na znajomości faktów, będących podłożem motywów osobistych i tendencji rasowych.
39:1.9 (428.3) Służba tej klasy aniołów rozciąga się od rad Książąt Planetarnych do najwyższych trybunałów wszechświata lokalnego, podczas gdy ich towarzysze z Seraficznego Korpusu Kompletności działają w wyższych domenach Orvontonu, aż do sądów Pradawnych Czasu na Uversie.
39:1.10 (428.4) 3. Wszechświatowi konsultanci. Są to prawdziwi przyjaciele i podyplomowi doradcy wszystkich tych wznoszących się istot, które zatrzymały się po raz ostatni na Salvingtonie, w swym rodzimym wszechświecie, kiedy stają w obliczu przygody duchowej, rozpościerającej się tuż przed nimi w rozległym superwszechświecie Orvonton. W takim czasie wiele wznoszących się istot ma odczucie, które śmiertelnicy mogą zrozumieć jedynie przez porównanie z ludzkim uczuciem nostalgii. W tyle zostały domeny osiągnięć, domeny rozwoju, poznane podczas długiej służby i sukcesów morontialnych; z przodu rozpościera się pociągająca tajemnica większego i rozleglejszego wszechświata.
39:1.11 (428.5) Zadaniem wszechświatowych konsultantów jest ułatwienie wznoszącym się pielgrzymom przejścia, od osiągniętych do nieosiągniętych jeszcze poziomów służby wszechświatowej; pomaganie tym pielgrzymom w dokonaniu kalejdoskopowych przystosowań, polegających na zrozumieniu znaczeń i wartości, tkwiących w uświadomieniu sobie tego, że pierwsze stadium ducha nie stoi na końcu i w punkcie kulminacyjnym wznoszenia się w morontii wszechświata lokalnego, ale raczej na zupełnym dole długiej drabiny duchowego wznoszenia się do Ojca Wszechświatowego w Raju.
39:1.12 (428.6) Wielu absolwentów Serafingtonu, członków Seraficznego Korpusu Kompletności, którzy są związani z tymi serafinami, zajmuje się zakrojonym na szeroką skalę nauczaniem w odpowiednich szkołach Salvingtonu, które przygotowują istoty z Nebadonu do relacji występujących w następnej epoce wszechświata.
39:1.13 (428.7) 4. Doradcy nauczania. Aniołowie ci są nieocenionymi asystentami duchowego korpusu nauczającego z wszechświata lokalnego. Doradcy nauczania są sekretarzami wszystkich klas nauczycieli, od Melchizedeków i Nauczycieli-Synów Trójcy w dół, do śmiertelników morontialnych, przydzielonych do pomocy tym z ich klasy, którzy są tuż za nimi na skali wznoszącego się życia. Pierwszy raz zobaczycie tych serafinów, pomagających w procesie nauczania, na jednym z siedmiu światów-mieszkań otaczających Jerusem.
39:1.14 (428.8) Serafini ci zostają asystentami szefów oddziałowych licznych instytucji edukacyjnych i szkoleniowych wszechświatów lokalnych i są przydzielani w znacznych ilościach do wydziałów siedmiu światów szkoleniowych systemów lokalnych oraz do siedemdziesięciu sfer edukacyjnych konstelacji. Takie służby rozciągają się w dół do poszczególnych światów. Nawet oddani i wierni nauczyciele czasu są wspomagani i często odwiedzani przez tych doradców najwyższych serafinów.
39:1.15 (429.1) Czwarte obdarzenie Syna Stwórcy, w formie istoty stworzonej, odbyło się w charakterze doradcy nauczania, pracującego dla najwyższego serafina z Nebadonu.
39:1.16 (429.2) 5. Kierownicy przydziału. Jest to ciało złożone ze 144 najwyższych serafinów, wybierane od czasu do czasu przez aniołów, służących na ewolucyjnych i zaprojektowanych sferach mieszkalnych. Jest to najwyższa rada anielska, jaka istnieje na jakiejkolwiek sferze a koordynuje ona samodzielne stadia służby i przydziału seraficznego. Aniołowie ci przewodniczą wszystkim zgromadzeniom seraficznym, odnoszącym się do zasad postępowania albo potrzeb czczenia.
39:1.17 (429.3) 6. Rejestratorzy. Są to oficjalni rejestratorzy, pracujący dla najwyższych serafinów. Wielu takich wysokich aniołów narodziło się ze swym darem w pełni rozwiniętym; inni zakwalifikowali się na to stanowisko, obdarzone zaufaniem i wymagające odpowiedzialności, przez pracowite przykładanie się do nauki i wierne wykonywanie podobnych obowiązków, kiedy byli przydzieleni do niższych albo obarczonych mniejszą odpowiedzialnością klas.
39:1.18 (429.4) 7. Opiekunowie bez przydziału. Duża liczba najwyższej klasy serafinów bez przydziału służy ochotniczo na sferach zaprojektowanych i na zamieszkałych planetach. Tacy opiekunowie z własnej woli wychodzą naprzeciw zróżnicowanym potrzebom służby najwyższych serafinów i stanowią tym samym główną rezerwę tej klasy.
39:2.1 (429.5) Zwierzchni serafini otrzymali tę nazwę nie dlatego, że są w jakimkolwiek sensie jakościowo wyżsi od innych klas aniołów, ale dlatego, że są odpowiedzialni za wyższe funkcje wszechświata lokalnego. Znaczną większość pierwszych dwu grup tego, seraficznego korpusu, stanowią serafini dostąpienia, ci aniołowie, którzy służyli we wszystkich stadiach szkolenia i wrócili do gloryfikowanego zadania jako kierownicy swego rodzaju na sferach, gdzie działali wcześniej. Wszechświat Nebadon jest młody i nie ma wielu serafinów tej klasy.
39:2.2 (429.6) Zwierzchni serafini działają w siedmiu następujących grupach:
39:2.3 (429.7) 1. Korpus informacyjny. Serafini ci należą do osobistego personelu Gabriela, Gwiazdy Jasnej i Porannej. Przebiegają wszechświat lokalny, zbierając informacje z różnych domen, potrzebne Gabrielowi do kierowania Nebadonem. Stanowią korpus informacyjny potężnych zastępów, którym przewodzi Gabriel jako namiestnik Syna-Mistrza. Serafini ci nie są bezpośrednio związani ani z systemami, ani z konstelacjami, a ich informacja płynie bezpośrednio do Salvingtonu stałym, bezpośrednim i niezależnym obwodem.
39:2.4 (429.8) Korpusy informacyjne różnych wszechświatów lokalnych mogą komunikować się wzajemnie i to czynią, ale tylko w obrębie danego superwszechświata. Istnieje zróżnicowanie energii, które skutecznie oddziela sprawy i funkcje różnych superrządów. Normalnie, jeden superwszechświat może komunikować się z innym superwszechświatem tylko przez urządzenia i mechanizmy rajskiego centrum analitycznego.
39:2.5 (430.1) 2. Głos miłosierdzia. Miłosierdzie jest myślą przewodnią działalności seraficznej i służby anielskiej. Jest zatem właściwe, że powinien istnieć korpus aniołów, którzy w sposób szczególny obrazują miłosierdzie. Serafini ci prawdziwie służą miłosierdziem wszechświatom lokalnym. Są natchnionymi przewodnikami, ożywiającymi wyższe impulsy i świętsze uczucia ludzi i aniołów. Obecnie szefami takich legionów są nieodmiennie serafini kompletności, którzy ukończyli także służbę opiekunów ludzkiego przeznaczenia; oznacza to, że każda para anielska prowadziła co najmniej jedną duszę zwierzęcego pochodzenia przez jej życie w ciele, następnie przeszła okręgi Serafingtonu i została przyjęta do Seraficznego Korpusu Kompletności.
39:2.6 (430.2) 3. Koordynatorzy duchowi. Trzecia grupa zwierzchnich serafinów ma swoją bazę na Salvingtonie, ale działa wszędzie tam we wszechświecie lokalnym, gdzie służba tych aniołów może być owocna. Chociaż ich zadania są zasadniczo duchowe, tym samym przekraczają możliwości ich zrozumienia ludzkim umysłem, pojmiecie być może co nieco z ich działalności na rzecz śmiertelników, gdy się wam wyjaśni, że aniołom tym powierzono zadanie przygotowania wznoszących się istot, przebywających na Salvingtonie do ich ostatniej przemiany we wszechświecie lokalnym – od najwyższych poziomów morontialnych do stanu nowo narodzonych istot duchowych. Tak jak planiści umysłu na światach-mieszkaniach pomagają przetrwałym istotom dostosować się do potencjałów umysłu morontialnego i skutecznie go używać, tak ci serafini nauczają absolwentów morontii na Salvingtonie o nowo nabytych zdolnościach umysłu duchowego. I na wiele innych jeszcze sposobów służą wznoszącym się śmiertelnikom.
39:2.7 (430.3) 4. Asystenci nauczycieli. Asystenci nauczycieli są pomocnikami i towarzyszami swych braci serafinów, doradców nauczania. Są oni również osobiście związani z rozległymi instytucjami nauczającymi wszechświata lokalnego, szczególnie z siedmiorakim schematem szkolenia, funkcjonującym na światach-mieszkaniach systemów lokalnych. Wspaniały korpus tej klasy serafinów działa na Urantii, aby ożywiać i wypracowywać dzieła prawdy i prawości.
39:2.8 (430.4) 5. Transportowcy. Wszystkie grupy posługujących duchów posiadają swój korpus transportu, klasę anielską służącą do przenoszenia z jednej sfery do drugiej tych osobowości, które same nie mogą się przenosić. Piąta grupa zwierzchnich serafinów ma swą centralę na Salvingtonie i służą przemierzając przestrzeń do i od zarządu wszechświata lokalnego. Podobnie jak w przypadku innych podgrup zwierzchnich serafinów, niektórzy z nich byli stworzeni jako tacy, podczas gdy inni awansowali z niższych albo gorzej uzdolnionych grup.
39:2.9 (430.5) „Zakres energii” serafina jest zupełnie wystarczający we wszechświecie lokalnym i jest nawet odpowiedni dla potrzeb superwszechświata, jednak serafini nigdy nie mogą sprostać wymaganiom energetycznym, potrzebnym do tak długiej podróży jak z Uversy do Havony. Tak wyczerpująca podróż wymaga mocy specjalnych sekonafinów pierwszej klasy z wyposażeniem transportowym. Transportowcy pobierają energię potrzebną do lotu podczas przemieszczania się a po zakończeniu podróży regenerują swą osobistą moc.
39:2.10 (430.6) Nawet na Salvingtonie wznoszący się śmiertelnicy nie mają osobowych form umożliwiających przemieszczanie się. Wznoszące się istoty muszą polegać na transporcie seraficznym, gdy awansują ze świata do świata, do tego momentu, gdy po ostatnim spoczynku we śnie na wewnętrznej orbicie Havony obudzą się do wieczności w Raju. Potem nie będziecie już zależni od aniołów, żeby się przenosić z wszechświata do wszechświata.
39:2.11 (430.7) Proces objęcia serafinem podobny jest do śmierci albo snu, za wyjątkiem tego, że podczas drzemki przemieszczania działa automatyczny czynnik czasu. Podczas seraficznego odpoczynku jesteście świadomie nieświadomi. Dostrajacz Myśli jest jednak całkowicie i w pełni świadomy, faktycznie wyjątkowo aktywny, skoro nie możecie przeciwstawiać się, opierać czy skądinąd przeszkadzać w jego twórczej i przekształcającej pracy.
39:2.12 (431.1) Gdy zostajecie objęci serafinem, zasypiacie na określony czas i budzicie się w odpowiednim momencie. Podczas snu tranzytowego długość podróży nie ma znaczenia. Bezpośrednio nie zdajecie sobie sprawy z upływu czasu. To tak, jak byście zasnęli w środku lokomocji w jednym mieście i po nocnym odpoczynku w spokojnym śnie, obudzili się w innym, odległym mieście. Podróżowaliście, gdy spaliście. I tak, gdy odpoczywacie, gdy śpicie, lecicie przez przestrzeń objęci serafinem. Tranzytowy sen wywołany jest przez związek między Dostrajaczem a transportowcami seraficznymi.
39:2.13 (431.2) Aniołowie nie mogą przenosić ciał, które się palą – z krwi i kości – takich, jakie macie teraz, ale mogą przenosić wszystkie inne formy, od najniższych morontialnych do wyższych duchowych. Nie działają podczas naturalnej śmierci. Kiedy skończycie waszą ziemską egzystencję, wasze ciało zostanie na tej planecie. Wasz Dostrajacz Myśli udaje się na łono Ojca, a ci aniołowie nie biorą bezpośrednio udziału w ponownym połączeniu waszej osobowości, na świecie-mieszkaniu waszego utożsamienia. Tutaj wasze nowe ciało jest formą morontialną, taką, która może zostać objęta serafinem. Do grobu „zasiewacie ciało śmiertelne”; „zbieracie formę morontialną” na światach-mieszkaniach.
39:2.14 (431.3) 6. Rejestratorzy. Osobowości te zajmują się zasadniczo przyjmowaniem, segregowaniem i rozsyłaniem zapisów Salvingtonu oraz związanych z nim światów. Służą także jako rejestratorzy specjalni dla mieszkających we wszechświecie grup osobowości superwszechświatowych i wyższych, oraz jako urzędnicy sądów Salvingtonu i sekretarze jego władców.
39:2.15 (431.4) Transmitujący – odbiorcy i nadawcy – są specjalną podgrupą seraficznych rejestratorów, zajmującą się wysyłaniem zapisów i rozpowszechnianiem niezbędnych informacji. Ich działalność jest tak zaawansowana i tak wieloobwodowa, że 144.000 wiadomości może biec równocześnie tymi samymi liniami energii. Używają oni wyższych, ideograficznych technik superaficznych głównych rejestratorów i przy pomocy tych popularnych symboli utrzymują obustronny kontakt, zarówno z koordynatorami informacji supernafinów klasy trzeciej jak i z gloryfikowanymi koordynatorami informacji Seraficznego Korpusu Kompletności.
39:2.16 (431.5) Seraficzni rejestratorzy wyższej klasy tym samym mają bliskie kontakty z korpusem informacyjnym swej własnej klasy, jak i ze wszystkimi podwładnymi rejestratorami, podczas gdy transmisje dają im możność utrzymywania stałej łączności z wyższymi rejestratorami superwszechświata, a tym kanałem, z rejestratorami Havony oraz kuratorami wiedzy w Raju. Wielu rejestratorów wyższych klas to ci serafini, którzy się wznieśli, pełniąc uprzednio podobne obowiązki w niższych sekcjach wszechświata.
39:2.17 (431.6) 7. Rezerwy. Na Salvingtonie utrzymywane są znaczne rezerwy wszystkich typów serafinów zwierzchnich, gotowych do natychmiastowego wyprawienia do najdalszych światów Nebadonu, zgodnie z decyzją kierowników od przydziału lub na żądanie administratorów wszechświata. Na wniosek szefa Gwiazd Błyszczących Wieczornych, któremu powierzono opiekę nad wszystkimi osobowymi wiadomościami i ich wysyłką, rezerwy zwierzchnich serafinów dostarczają też posłańców pomocniczych. Wszechświat lokalny dobrze jest zaopatrzony w odpowiednie środki komunikacji, ale zawsze pozostają wiadomości, które muszą być wysłane przez posłańców osobowych.
39:2.18 (432.1) Główne rezerwy serafinów dla całego wszechświata lokalnego utrzymywane są na seraficznych światach Salvingtonu. W korpusie tym znajdują się wszystkie typy, wszystkich grup aniołów.
39:3.1 (432.2) Ta wszechstronna klasa wszechświatowych aniołów przydzielana jest wyłącznie do służby w konstelacjach. Ci utalentowani opiekunowie mają swoje zarządy w stolicach konstelacji, ale działają w całym Nebadonie, w interesie przydzielonych im domen.
39:3.2 (432.3) 1. Asystenci nadzorujący. Pierwsza klasa serafinów nadzorujących przydzielona jest do kolektywnej pracy dla Ojców Konstelacji i zawsze pozostają oni operatywnymi pomocnikami Najwyższych Ojców. Serafini ci zajmują się głównie konsolidacją i stabilizacją całej konstelacji.
39:3.3 (432.4) 2. Progności prawa. Intelektualną fundacją sprawiedliwości jest prawo a we wszechświecie lokalnym prawo powstaje na zgromadzeniach prawodawczych konstelacji. Te ciała obradujące kodyfikują i formalnie ogłaszają podstawowe prawa Nebadonu, te prawa, które mają na celu osiąganie najwyższej możliwej koordynacji całej konstelacji, w harmonii ze stałymi zasadami postępowania, dotyczącymi nienaruszalności moralnej, wolnej woli istot osobowych. Obowiązkiem serafinów nadzorców drugiej klasy jest przedłożenie prawodawcom konstelacji prognostyku, mówiącego o tym, jak jakiekolwiek proponowane zarządzenie mogłoby wpłynąć na życie istot z wolną wolą. Nadają się oni dobrze do tej służby, dzięki swemu długiemu doświadczeniu zdobytemu w systemach lokalnych i na światach zamieszkałych. Serafini ci nie starają się o specjalne względy dla tej czy dla innej grupy istot, ale zjawiają się przed niebiańskimi prawodawcami, aby mówić za tych, którzy sami nie mogą się stawić, aby mówić za siebie. Nawet śmiertelny człowiek może mieć swój wkład w rozwój prawa wszechświatowego, ponieważ ci serafini wiernie i dokładnie oddają, niekoniecznie krótkotrwałe i świadome ludzkie pragnienia, ale raczej prawdziwe tęsknoty ducha ludzkiego, rozwijającej się morontialnej duszy w materialnym śmiertelniku na światach w przestrzeni.
39:3.4 (432.5) 3. Organizatorzy społeczności. Od indywidualnych planet w górę, przez światy nauczania morontii, serafini ci pracują nad umocnieniem wszelkich autentycznych kontaktów społecznych i nad popieraniem rozwoju społecznego wszechświatowych istot stworzonych. Są to ci aniołowie, którzy próbują oczyścić związki istot inteligentnych z wszelkiej sztuczności, a jednocześnie starają się ożywiać te związki wzajemne istot z wolą, które opierają się na prawdziwym zrozumieniu samego siebie i na autentycznym wzajemnym uznaniu.
39:3.5 (432.6) Organizatorzy społeczności czynią wszystko w zakresie swych możliwości i uprawnień, aby zbliżyć do siebie odpowiednie jednostki, tak, żeby mogły one tworzyć operatywne i zgodne grupy robocze na Ziemi; a czasami takie grupy znaleźć można na światach-mieszkaniach, połączone ponownie, aby kontynuowały swą owocną służbę. Jednak ci serafini nie zawsze osiągają swój cel; nie zawsze mogą zbliżyć tych, którzy tworzyliby najbardziej idealną grupę, odpowiednią dla osiągnięcia danego celu czy realizacji określonego przedsięwzięcia; w takich sytuacjach używać muszą najlepszego materiału ludzkiego, jaki jest dostępny.
39:3.6 (432.7) Aniołowie ci kontynuują swą służbę w mieszkaniach i na wyższych światach morontialnych. Zajmują się wszelkimi przedsięwzięciami, mającymi do czynienia z postępem na światach morontialnych, gdy dotyczy to trzech albo większej ilości osób. Zakłada się, że dwie istoty działają na bazie kojarzenia się, uzupełniania lub partnerstwa jednak, kiedy troje czy więcej istot zbiera się dla służby, stanowią problem społeczny i tym samym podlegają jurysdykcji organizatorów społeczności. Ci operatywni serafini zorganizowani są w siedemdziesiąt sekcji na Edentii, a sekcje te usługują siedemdziesięciu światom rozwoju morontialnego, które okrążają sferę zarządu.
39:3.7 (433.1) 4. Uwrażliwiający na etykę. Misją tych serafinów jest ożywianie i rozwijanie u istot stworzonych zdolności doceniania moralności czy związków międzyludzkich, gdyż to jest zalążek i tajemnica stałego i celowego rozwoju społeczeństwa oraz rządu, ludzkiego czy nadludzkiego. Ci, którzy umacniają szacunek dla etyki, działają wszędzie tam, gdzie mogą służyć jako ochotnicy-doradcy władców planetarnych oraz jako nauczyciele wymienni na światach szkoleniowych systemu. Nie będziecie jednak w pełni pod ich kierownictwem, zanim nie dotrzecie do szkół braterstwa na Edentii, gdzie ułatwią wam uznanie tych właśnie prawd o braterstwie, jakie będziecie jeszcze wtedy tak gorliwie odkrywać, dzięki aktualnym doświadczeniom życia z univitatami w laboratoriach społecznych Edentii – na siedemdziesięciu satelitach stolicy Norlatiadek.
39:3.8 (433.2) 5. Transportowcy. Piąta grupa serafinów nadzorców działa jako przewoźnicy osobowości, przenoszący istoty do zarządów konstelacji i z powrotem. Tacy serafini transportujący, podczas lotu z jednej sfery do drugiej, są w pełni świadomi swej prędkości, kierunku i swego astronomicznego położenia. Nie przelatują przestrzeni jak nieożywiony pocisk. Mogą lecieć przez przestrzeń jeden blisko drugiego, bez najmniejszego niebezpieczeństwa zderzenia. Potrafią w pełni regulować prędkość lotu oraz zmieniać jego kierunek a nawet cele lotu, jeśli ich szefowie tak im polecą, na jakimkolwiek węźle wszechświatowych obwodów informacyjnych przestrzeni.
39:3.9 (433.3) Osobowości przemieszczające są tak zorganizowane, że mogą używać wszystkich trzech, powszechnie rozlokowanych linii energii równocześnie, z których każda posiada pełną prędkość kosmiczną 299.790 kilometrów na sekundę. Transportowcy potrafią nałożyć prędkość energii na prędkość mocy, aż osiągną średnią prędkość swych długich podróży wahającą się gdzieś pomiędzy 893.000 a 900.000 waszych kilometrów na sekundę waszego czasu. Ich prędkość zależna jest od masy i bliskości sąsiadującej materii oraz od siły i kierunku najbliższych, głównych obwodów mocy wszechświata. Istnieją również liczne typy istot podobnych do serafinów, zdolnych do przemierzania przestrzeni, mogących transportować inne istoty odpowiednio do tego przygotowane.
39:3.10 (433.4) 6. Rejestratorzy. Szósta klasa serafinów nadzorujących działa jako specjalni rejestratorzy wydarzeń w konstelacji. Duży i operatywny ich korpus działa na Edentii, w zarządzie konstelacji Norlatiadek, do której należy wasz system i wasza planeta.
39:3.11 (433.5) 7. Rezerwy. W zarządach konstelacji utrzymywane są generalne rezerwy serafinów nadzorców. Ci anielscy rezerwiści nie są w żadnym sensie bezczynni; wielu z nich służy jako pomocnicy posłańców działających dla władców konstelacji; inni przyłączeni są na Salvingtonie do rezerw Vorondadeków bez przydziału; jeszcze inni mogą być przydzieleni do Synów Vorondadeków do zadań specjalnych, takich jak Vorondadek obserwator a czasami regent Najwyższego Ojca, jaki teraz działa na Urantii.
39:4.1 (434.1) Czwarta klasa serafinów ma przydzielone obowiązki administracyjne w systemach lokalnych. Są oni stałymi mieszkańcami stolic systemów, ale stacjonują w znacznej liczbie na sferach mieszkań i morontialnych oraz na światach zamieszkałych. Serafini czwartej klasy z natury posiadają niezwykłe zdolności administracyjne. Sprawnie służą swą pomocą kierownikom niższych sekcji wszechświatowego rządu Syna Stwórcy a zajmują się głównie sprawami systemów lokalnych oraz ich światów składowych. Do celów służby zorganizowani są następująco:
39:4.2 (434.2) 1. Asystenci administracyjni. Ci utalentowani serafini są najbliższymi asystentami Władcy Systemu, Syna Lanonandeka pierwszej klasy. Służą nieocenioną pomocą przy wypracowywaniu zawiłych szczegółów postępowania wykonawczego w zarządzie systemu. Służą też jako osobiści przedstawiciele władców systemu; spora ich liczba jeździ w tę i z powrotem do różnych światów przejściowych oraz na zamieszkałe planety i prowadzi wiele misji dla dobra systemu, jak również dla fizycznego i biologicznego dobra jego zamieszkałych światów.
39:4.3 (434.3) Ci sami, seraficzni administratorzy, przydzielani są również do rządów władców światów, do Książąt Planetarnych. Większość planet w każdym wszechświecie podlega jurysdykcji Syna Lanonandeka drugiej klasy, jednak na pewnych światach, takich jak Urantia, boski plan rozwoju nie został zrealizowany. W wypadku odstępstwa Księcia Planetarnego, serafini tacy zostają przyłączeni do zarządców komisarycznych, Melchizedeków oraz do ich następców w rządzie planetarnym. Obecnemu, tymczasowemu władcy Urantii, pomaga korpus złożony z tysiąca serafinów tej wszechstronnej klasy.
39:4.4 (434.4) 2. Doradcy sprawiedliwości. To są ci aniołowie, którzy prezentują wyciągi z ewidencji w sprawach dotyczących wiecznego dobra ludzi i aniołów, kiedy sprawy takie rozpatrywane są w trybunałach systemu czy planety. Przygotowują oświadczenia we wszystkich rozprawach wstępnych, dotyczących wiecznego życia śmiertelnika, które następnie dostarcza się wraz z aktami takich spraw do wyższych trybunałów wszechświata i superwszechświata. We wszystkich takich sprawach kwestionowanego przetrwania, obronę przygotowują ci serafini, którzy doskonale rozumieją wszystkie szczegóły każdej cechy wszystkich wykroczeń, zawartych w oskarżeniach wnoszonych przez administratorów sprawiedliwości wszechświata.
39:4.5 (434.5) Udaremnianie czy opóźnianie sprawiedliwości nie jest misją tych aniołów, raczej zapewnienie tego, żeby nieomylna sprawiedliwość była wymierzana wszystkim istotom, razem z obfitością miłosierdzia i rzetelności. Serafini ci częstokroć działają na światach lokalnych, występując zazwyczaj przed triami arbitrażowymi komisji rozjemczych – sądami zajmującymi się drobnymi nieporozumieniami. Wielu tych, którzy kiedyś służyli jako doradcy sprawiedliwości w niższych domenach, pojawia się potem jako Głosy Miłosierdzia na wyższych sferach i na Salvingtonie.
39:4.6 (434.6) W czasie buntu Lucyfera w Satanii utracono tylko kilku doradców sprawiedliwości, ale ponad czwarta część innych serafinów administratorów i niższych klas opiekunów seraficznych została zwiedziona i poszła za ułudą sofistyki nieokiełznanej wolności osobistej.
39:4.7 (434.7) 3. Interpretatorzy obywatelstwa kosmicznego. Kiedy wznoszący się śmiertelnicy ukończą szkołę światów-mieszkań, pierwszą studencką praktykę we wszechświatowej egzystencji, mogą mieć przejściową satysfakcję względnej dojrzałości – obywatelstwo stolicy systemu. Podczas gdy dotarcie do każdego celu jest istotnym osiągnięciem dla wznoszącej się istoty, w szerszym znaczeniu takie cele są po prostu kamieniami milowymi na długiej drodze wznoszenia się do Raju. Jednak bez względu na to, jak relatywne mogą być takie sukcesy, żadna istota ewolucyjna nigdy nie jest pozbawiona pełnego choć chwilowego zadowolenia z osiągnięcia celu. Co jakiś czas następuje przerwa we wznoszeniu się do Raju, krótki okres wytchnienia, kiedy horyzonty wszechświata są nieruchome, status istoty jest stały a osobowość odczuwa słodycz realizacji celu.
39:4.8 (435.1) Na drodze wznoszenia się śmiertelnika, pierwszy taki okres ma miejsce w stolicy systemu lokalnego. Podczas tej przerwy, już jako obywatele Jerusem, będziecie próbować wyrazić w życiu istoty stworzonej te rzeczy, które sobie przyswoiliście podczas ośmiu poprzednich doświadczeń życiowych, obejmujących Urantię i siedem światów-mieszkań.
39:4.9 (435.2) Seraficzni interpretatorzy obywatelstwa kosmicznego są przewodnikami nowych obywateli stolic systemów i pomagają im docenić te obowiązki, jakie pełni rząd wszechświatowy. Kiedy ci serafini obrazują materialnym śmiertelnikom ze światów zamieszkałych odpowiedzialność i moralność obywatelstwa kosmicznego, współpracują blisko z Synami Materialnymi z administracji systemu.
39:4.10 (435.3) 4. Stymulatorzy moralności. Na światach-mieszkaniach zaczynacie uczyć się samorządu dla dobra wszystkich, których to dotyczy. Umysły wasze uczą się współpracować, uczą się planować wraz z innymi, mądrzejszymi istotami. W zarządzie systemu seraficzni nauczyciele dalej będą rozwijać wasz szacunek dla moralności kosmicznej – oddziaływań wzajemnych wolności i lojalności.
39:4.11 (435.4) Czym jest lojalność? Jest to owoc inteligentnej oceny kosmicznego braterstwa; nikt nie może brać za dużo, sam nic nie dając. Kiedy awansujecie na skali osobowości, najpierw uczycie się być lojalni, potem kochać, potem być synami a potem możecie być wolni, ale nie wcześniej, aż zostaniecie finalistami; nie możecie uświadomić sobie finalizmu wolności, dopóki nie osiągniecie perfekcji lojalności.
39:4.12 (435.5) Serafini ci nauczają o korzyściach płynących z cierpliwości, uczą, że stagnacja oznacza pewną śmierć, ale zbyt szybki rozwój jest równie samobójczy; tak jak kropla wody spada z wysokich poziomów na niskie i płynąc dalej zawsze podąża w dół, szeregiem krótkich spadków, tak i postęp jest zawsze ku górze, w morontii i światach ducha, i tylko powolny, i przez równie stopniowe stadia.
39:4.13 (435.6) Stymulatorzy moralności ukazują światom zamieszkałym życie moralne jako nieprzerwany łańcuch wielu ogniw. Wasz krótki pobyt na Urantii, na sferze niemowlęctwa moralności, jest tylko pojedynczym ogniwem, dokładnie pierwszym w długim łańcuchu, rozciągającym się przez wszechświaty i przez epoki wieczności. Nie chodzi o to, czego uczysz się w tym pierwszym życiu; to doświadczenie życia tym życiem jest ważne. Nawet praca na tym świecie, choćby była najwznioślejsza, nie jest aż tak ważna, jak sposób, w jaki tę pracę wykonujecie. Nie ma materialnego wynagrodzenia za prawe życie, ale jest głęboka satysfakcja – świadomość sukcesu – i ona przewyższa każde wyobrażalne, materialne wynagrodzenie.
39:4.14 (435.7) Kluczami do królestwa nieba są: szczerość, więcej szczerości i jeszcze więcej szczerości. Wszyscy mają te klucze. Ludzie ich używają – posuwają się w swym statusie duchowym – poprzez decyzje, więcej decyzji i jeszcze więcej decyzji. Najwyższym wyborem moralnym jest wybór najwyższych możliwych wartości i zawsze – na każdej sferze i na wszystkich z nich – jest to wybór czynienia woli Boga. Gdy człowiek dokonuje tego wyboru jest wielki, choćby był najskromniejszym obywatelem Jerusem albo nawet najmniejszym ze śmiertelników Urantii.
39:4.15 (436.1) 5. Transportowcy. Są to serafini transportujący, działający w systemach lokalnych. W waszym systemie, Satanii, przenoszą pasażerów do Jerusem i z powrotem a poza tym służą jako transportowcy międzyplanetarni. Rzadko zdarza się taki dzień, kiedy serafini transportujący nie przywiozą jakiegoś odwiedzającego badacza lub jakiegoś innego podróżnika, duchowego lub częściowo duchowego, na powierzchnię Urantii. Ci właśnie, kosmiczni wędrowcy, będą was kiedyś przenosić z jednych światów do drugich w grupie zarządu systemu, a kiedy skończycie wasze jerusemskie zadania, poniosą was dalej do Edentii. Ale w żadnym wypadku nie poniosą was z powrotem do świata waszych ludzkich początków. Śmiertelnik nigdy nie wraca do swojej rodzimej planety, w czasie trwania systemu sprawiedliwości jego doczesnego bytu, a jeśli wróciłby podczas następnego systemu sprawiedliwości, miałby asystę serafina transportującego z grupy zarządu wszechświata.
39:4.16 (436.2) 6. Rejestratorzy. Serafini ci są w systemach lokalnych opiekunami potrójnych zapisów. Świątynia zapisów w stolicy systemu jest unikalną strukturą, w jednej trzeciej materialną, zbudowaną z błyszczących metali i kryształów; w jednej trzeciej morontialną, wytworzoną z połączenia energii duchowej i materialnej, ale niewidzialną dla wzroku śmiertelnika; w jednej trzeciej duchową. Rejestratorzy tej klasy zarządzają i opiekują się trojakim systemem zapisów. Wznoszący się śmiertelnicy z początku zaglądać będą do archiwów materialnych, Synowie Materialni i wyższe istoty przejściowe będą sprawdzać zapisy w halach morontialnych, podczas gdy serafini i wyższe osobowości duchowe takiej domeny czytać będą zapisy w sekcji duchowej.
39:4.17 (436.3) 7. Rezerwy. Rezerwowy korpus serafinów-administratorów spędza większość czasu swego oczekiwania na Jerusem na odwiedzaniu, w charakterze duchowych towarzyszy, nowo przybyłych, wznoszących się śmiertelników z różnych światów systemu – akredytowanych absolwentów światów-mieszkań. W czasie waszego pobytu na Jerusem, jedną z wielu radości będzie, w czasie wakacji, rozmowa i przebywanie w towarzystwie tych dużo podróżujących i bardzo doświadczonych serafinów z oczekującego korpusu rezerwowego.
39:4.18 (436.4) To właśnie takie przyjazne stosunki sprawiają, że wznoszący się śmiertelnicy bardzo się przywiązują do stolicy systemu. Na Jerusem najpierw poznacie się z Synami Materialnymi, aniołami i wznoszącymi się pielgrzymami. Bratają się tutaj istoty w pełni duchowe i częściowo duchowe oraz jednostki dopiero co wyłaniające się z materialnego bytu. Formy istot śmiertelnych są tutaj tak bardzo przekształcone a ludzki zakres reagowania na światłość tak bardzo poszerzony, że wszyscy mogą się tutaj wzajemnie rozpoznać i wzajemnie zrozumieć.
39:5.1 (436.5) Serafini ci mają swoje zarządy w stolicach systemów i choć są blisko związani z osiadłymi tam obywatelami adamicznymi, przydzielani są głównie do służby z Adamami Planetarnymi, biologicznymi czy fizycznymi udoskonalaczami ras materialnych na światach ewolucyjnych. W miarę zbliżania się do światów zamieszkałych, opiekuńcza praca aniołów staje się coraz ciekawsza, kiedy przybliża się do aktualnych problemów napotykanych przez mężczyzn i kobiety czasu, jak przygotowują się do próby dotarcia do celu wieczności.
39:5.2 (437.1) Po upadku porządku adamicznego, większość pomocników planetarnych została zabrana z Urantii a seraficzny nadzór waszego świata został w znacznej mierze przełożony na barki administratorów, opiekunów przejścia i opiekunów przeznaczenia. Jednak seraficzni pomocnicy Synów Materialnych-odstępców wciąż służą na Urantii w następujących grupach:
39:5.3 (437.2) 1. Głosy Ogrodu. Kiedy bieg ewolucji ludzkiej osiąga najwyższy poziom biologiczny, pojawiają się zawsze na planecie Materialni Synowie i Materialne Córki, Adamowie i Ewy, aby doskonalić przyszłą ewolucję gatunku poprzez konkretny wkład swej wyższej plazmy życiowej. Planetarna siedziba główna Adama i Ewy nazywana jest zazwyczaj Ogrodem Eden a ich personalni serafini nazywani są najczęściej „głosami Ogrodu”. Serafini ci oddają nieocenione usługi Planetarnym Adamom podczas realizacji wszystkich ich planów, zmierzających do fizycznego oraz intelektualnego zaawansowania gatunków ewolucyjnych. Na Urantii, po odstępstwie adamicznym, niektórych z tych serafinów pozostawiono na planecie i zostali oni przydzieleni do sukcesorów Adama we władzy.
39:5.4 (437.3) 2. Duchy braterstwa. Należy zrozumieć, że kiedy Adam i Ewa przybywają na ewolucyjny świat, ich zadanie, zaprowadzenia harmonii rasowej i współpracy społecznej między rozmaitymi rasami, jest gigantyczne. Rzadko kiedy te rasy, o różnych kolorach skóry i różnorodnych naturach, odnoszą się pozytywnie do planu braterstwa ludzkości. Tacy prymitywni ludzie uświadamiają sobie mądrość pokojowych stosunków tylko w wyniku dojrzewania ludzkiego doświadczenia i dzięki oddanej służbie seraficznych duchów braterstwa. Gdyby nie praca tych serafinów, wysiłki Synów Materialnych, zmierzające do zgrania i zaawansowania ras rozwijającego się świata, byłyby znacznie opóźnione. Gdyby wasz Adam trzymał się pierwotnego planu rozwoju Urantii, do dzisiaj duchy braterstwa wypracowałyby niewiarygodne przemiany gatunku ludzkiego. Jest naprawdę niezwykłe, w świetle adamicznego odstępstwa, że te klasy duchów zdołały ukształtować i wprowadzić w życie nawet tyle braterstwa, ile teraz go macie na Urantii.
39:5.5 (437.4) 3. Dusze pokoju. Wczesne tysiąclecia rozwoju ludzi ewolucyjnych cechuje wiele walk. Pokój nie jest naturalnym stanem domen materialnych. Po raz pierwszy światy uświadamiają sobie „pokój na ziemi i dobrą wolę pomiędzy ludźmi” dzięki służbie seraficznych dusz pokoju. Chociaż wczesne wysiłki tych aniołów na Urantii w znacznej mierze poszły na marne, pozostał na Urantii Vevona, szef dusz pokoju z czasów Adama i teraz przydzielony został do personelu przebywającego tutaj gubernatora generalnego. Kiedy Michał się narodził, ten sam Vevona, jako przywódca zastępów anielskich, zwiastował światu: „Chwała Bogu w Havonie a na ziemi pokój i dobra wola między ludźmi”.
39:5.6 (437.5) W bardziej zaawansowanych epokach ewolucji planetarnej, serafini ci pomagają zastąpić ideę odkupienia ideą boskiego dostrojenia się jako filozofią wiecznego życia śmiertelnika.
39:5.7 (437.6) 4. Duchy ufności. Podejrzliwość jest normalną reakcją człowieka prymitywnego; we wczesnych epokach walka o byt nie rodzi zaufania w sposób naturalny. Ufność jest nową zdobyczą ludzkości, którą nabywa ona dzięki służbie planetarnych serafinów, działających przy rządach adamicznych. Misja tych serafinów polega na wpajaniu ufności w umysły rozwijających się ludzi. Bogowie są bardzo ufni; Ojciec Wszechświatowy pragnie szczodrze oddać siebie – Dostrajacza – aby związał się z człowiekiem.
39:5.8 (438.1) Po niepowodzeniu adamicznym, cała ta grupa serafinów została przekazana nowym rządom i od tamtego czasu nadal działa na Urantii. I nie pozostają zupełnie bez wyników, ponieważ cywilizacja, która się teraz rozwija, zawiera wiele ich ideałów zawierzania i ufności.
39:5.9 (438.2) W bardziej zaawansowanych epokach planetarnych, ci serafini pomagają ludziom docenić prawdę, że niepewność jest tajemnicą szczęśliwego trwania. Pomagają zrozumieć śmiertelnym filozofom, że kiedy ignorancja jest niezbędna dla sukcesu, znajomość przyszłości byłaby kolosalnym mankamentem dla istoty stworzonej. Rozwijają u ludzi smak słodyczy niepewności, romantyzmu i uroku nieokreślonej i nieznanej przyszłości.
39:5.10 (438.3) 5. Transportowcy. Transportowcy planetarni służą indywidualnym światom. Większość dowożonych do tej planety istot, objętych serafinem, jest tu przejazdem; po prostu zatrzymują się tutaj, będąc pod opieką swych własnych, specjalnych transportowców seraficznych; jednak spora liczba takich serafinów przebywa stale na Urantii. Są to osobowości transportujące, działające między planetami lokalnymi, jak od Urantii do Jerusem.
39:5.11 (438.4) Wasza stereotypowa idea aniołów powstała w sposób następujący. Tuż przed śmiercią materialną pojawiają się czasem w ludzkim umyśle fenomeny zwierciadlane a słabnąca świadomość wydaje się uzmysławiać sobie co nieco z kształtu asystującego anioła, co natychmiast zostaje przetłumaczone na zwyczajowe pojmowanie idei aniołów, zachowane w umyśle takiej jednostki.
39:5.12 (438.5) Za błędne mniemanie, że aniołowie mają skrzydła, nie można winić tylko dawniejszego rozumowania, że muszą mieć skrzydła, żeby latać w powietrzu. Czasami istotom ludzkim pozwalano obserwować serafinów, przygotowujących się do służby transportowej i tradycja narosła w wyniku takich doświadczeń w znacznym stopniu zdeterminowała anielskie koncepcje Urantian. Obserwując serafina transportującego, jak przygotowuje się na przyjęcie pasażera do międzyplanetarnego lotu, można zauważyć coś, co z pozoru przypomina podwójny zestaw skrzydeł, rozciągających się od głowy do stóp anioła. W rzeczywistości skrzydła te są izolatorami energetycznymi – osłonami zabezpieczającymi przed tarciem.
39:5.13 (438.6) Kiedy istoty niebiańskie mają być objęte serafinem, aby się mogły przenieść z jednego świata do drugiego, są sprowadzane do zarządu sfery i po odpowiedniej rejestracji wprowadzane w sen tranzytowy. W tym czasie transportujący serafin ustawia się w pozycji horyzontalnej, dokładnie nad biegunem wszechświatowej energii planety. Kiedy energetyczne osłony są szeroko otwarte, śpiąca osobowość jest umiejętnie ułożona, bezpośrednio na wierzchu transportującego ją anioła, przez odprawiających asystentów seraficznych. Potem zarówno górne jak i dolne pary osłon zostają ostrożnie zamknięte i dopasowane.
39:5.14 (438.7) I teraz, na skutek działania przetwarzaczy i przekaźników, zaczynają się dziwne przekształcenia, ponieważ serafin przygotowuje się do wlotu w strumienie energii obwodów wszechświata. Gdy obserwuje się to z zewnątrz, można zauważyć, jak serafin rośnie, ostro zakończony z obu stron i tak bardzo spowija go dziwne światło barwy bursztynowej, że wkrótce nie można rozróżnić objętej serafinem osobowości. Kiedy wszystko jest gotowe do odlotu, szef transportu odpowiednio sprawdza nośnik życia, dokonując rutynowych testów, żeby się upewnić, czy anioł jest prawidłowo objęty obwodem a potem oświadcza, że podróżny jest prawidłowo objęty serafinem, że energie są dopasowane, że anioł jest izolowany i że wszystko jest gotowe do błysku odlotu. Potem dwu kontrolerów mechanicznych zajmuje swe pozycje. Do tego czasu serafin transportujący staje się prawie przezroczysty, wibrujący – zarys połyskującej światłości w kształcie torpedy. Teraz dyspozytor transportu sfery wzywa pomocnicze baterie żywych przekaźników energii, zazwyczaj w liczbie tysiąca; ogłasza punkt docelowy transportu, sięga i dotyka najbliższego punktu seraficznego nośnika, który wystrzela z prędkością błyskawicy, zostawiając smugę niebiańskiej poświaty tak daleko, jak sięga atmosfera planetarna. W niecałe dziesięć minut zdumiewające widowisko zanika nawet dla silniejszego wzroku seraficznego.
39:5.15 (439.1) Podczas gdy raporty kosmiczne odbierane są na planecie w południe, na południku określonego, duchowego zarządu, transportowcy ekspediowani są z tego samego miejsca o północy. Jest to najodpowiedniejszy czas odlotu i jego typowa godzina, jeśli nie jest inaczej sprecyzowana.
39:5.16 (439.2) 6. Rejestratorzy. Są oni kustoszami ważniejszych wydarzeń planety, funkcjonującej jako część systemu i tak, jak jest ona związana z rządem wszechświata i jak jest przez ten rząd widziana. Rejestrują zdarzenia planetarne, jednak nie interesują się sprawami życiowymi jednostki i jej bytem.
39:5.17 (439.3) 7. Rezerwy. Rezerwowy korpus serafinów planetarnych Satanii utrzymywany jest na Jerusem i jest blisko związany z rezerwami Synów Materialnych. Te rozległe rezerwy w pełni zaspokajają potrzeby każdego stadium różnorodnych funkcji klasy seraficznej. Aniołowie ci są także nosicielami wiadomości osobistych w systemach lokalnych. Służą śmiertelnikom w stadium przejściowym, aniołom i Synom Materialnym, jak również innym mieszkańcom zarządu systemu. Chociaż Urantii nie ma teraz w obwodach duchowych Satanii i Norlatiadeku, jesteście skądinąd blisko związani ze sprawami międzyplanetarnymi, ponieważ ci posłańcy z Jerusem często przybywają do tego świata, jak również do wszystkich innych sfer systemu.
39:6.1 (439.4) Jak może sugerować ich nazwa, serafini opieki przejściowej służą wszędzie tam, gdzie mogą pomóc przejść istocie ze stanu materialnego do duchowego. Aniołowie ci służą od światów zamieszkałych aż do stolic systemów, ale w Satanii przykładają teraz wielką wagę do nauczania przetrwałych śmiertelników na siedmiu światach-mieszkaniach. Służba ta jest zróżnicowana, zgodnie z siedmiu następującymi klasami przydziału:
39:6.2 (439.5) 1. Seraficzni ewangeliści.
39:6.3 (439.6) 2. Interpretatorzy rasowi.
39:6.4 (439.7) 3. Planiści umysłu.
39:6.5 (439.8) 4. Doradcy morontialni.
39:6.6 (439.9) 5. Technicy.
39:6.7 (439.10) 6. Rejestratorzy-nauczyciele.
39:6.8 (439.11) 7. Posługujące rezerwy.
39:6.9 (439.12) Dowiecie się więcej o tych seraficznych opiekunach wznoszących się istot w stadium przejściowym, w związku z narracjami opisującymi światy-mieszkania i życie morontialne.
39:7.1 (440.1) Służba tych aniołów nie jest zbyt szeroka; wyjątek stanowią starsze domeny i bardziej zaawansowane planety Nebadonu. Znaczna ilość tych aniołów trzymana jest w rezerwie na seraficznych światach w pobliżu Salvingtonu, gdzie zajmują się zadaniami związanymi z erą światłości i życia, która kiedyś zaświta w Nebadonie. Funkcja tych serafinów związana jest ze wznoszeniem się śmiertelników, ale służą oni prawie wyłącznie tym śmiertelnikom, którzy przetrwali śmierć dzięki jakiemuś zmodyfikowanemu porządkowi wznoszenia się.
39:7.2 (440.2) Skoro ci aniołowie nie są obecnie bezpośrednio związani tak z Urantią jak i z Urantianami, najlepiej będzie nie opisywać ich fascynującej działalności.
39:8.1 (440.3) Serafini wywodzą się z wszechświatów lokalnych i w tych właśnie domenach swych początków niektórzy z nich docierają do celu swej służby. Niektórzy serafini mogą być wywyższeni do podniosłych obowiązków Gwiazd Błyszczących Wieczornych, z pomocą i za poradą starszych archaniołów, podczas gdy inni dochodzą do statusu i służby nie objawionych partnerów Gwiazd Wieczornych. Istnieją jeszcze inne przedsięwzięcia, dzięki którym serafini osiągają swój cel we wszechświecie lokalnym, ale Serafington zawsze pozostaje wiecznym celem wszystkich aniołów. Serafington jest anielskim progiem do Raju i Bóstwa, sferą przejściową między służbą czasu a wzniosłą służbą wieczności.
39:8.2 (440.4) Serafini dotrzeć mogą do Raju na dziesiątki a nawet setki różnych sposobów, jednak najważniejsze z nich, wyszczególnione w tych narracjach, są następujące:
39:8.3 (440.5) 1. Można otrzymać wstęp do rajskiego, seraficznego miejsca pobytu jako osoba, osiągając doskonałość w specjalistycznej służbie, jako niebiański twórca, Doradca Proceduralny czy Niebiański Kronikarz. Można zostać Rajskim Towarzyszem a osiągnąwszy w ten sposób centrum wszystkich rzeczy, ewentualnie zostać później wiecznym opiekunem oraz doradcą klas seraficznych i innych istot.
39:8.4 (440.6) 2. Można dostać wezwanie do Serafingtonu. W pewnych warunkach serafini zostają odkomenderowani ku wysokości; w innych okolicznościach aniołowie docierają czasem do Raju w znacznie krótszym czasie niż śmiertelnicy. Ale jest bez znaczenia, jak bardzo może być odpowiednia jakakolwiek seraficzna para, nie może ona sama zainicjować odejścia do Serafingtonu czy innego miejsca. Nikt, oprócz tych opiekunów przeznaczenia, którzy odnieśli sukces, nie może być pewny pójścia do Raju progresywną drogą ewolucyjnego wznoszenia się. Wszyscy inni muszą cierpliwie czekać przybycia rajskich posłańców – supernafinów klasy trzeciej – którzy przybędą z wezwaniem nakazującym stawienie się na wysokościach.
39:8.5 (440.7) 3. Można dotrzeć do Raju ewolucyjną drogą śmiertelników. Najbardziej upragnionym stanowiskiem serafinów, podczas ich misji w czasie, jest stanowisko anioła stróża, dzięki któremu mogą zacząć misję finalizmu i zakwalifikować się do zadania na wiecznych sferach służby seraficznej. Tacy personalni przewodnicy dzieci czasu zwani są opiekunami przeznaczenia, co oznacza, że opiekują się istotami śmiertelnymi na ich drodze do boskiego przeznaczenia i dzięki temu decydują o swym własnym, wysokim przeznaczeniu.
39:8.6 (440.8) Opiekunowie przeznaczenia wybierani są z szeregów bardziej doświadczonych osobowości anielskich, spośród wszystkich klas serafinów zdatnych do tej służby. Tymczasowi opiekunowie przydzielani są wszystkim tym przeżywającym śmiertelnikom, których celem jest zespolenie się z Dostrajaczem, a tacy partnerzy mogą być przyłączeni do śmiertelnika na stałe, kiedy przetrwali śmiertelnicy osiągną wymagany rozwój intelektualny i duchowy. Zanim wznoszący się śmiertelnicy opuszczą światy-mieszkania, wszyscy posiadają stałych partnerów seraficznych. Ta grupa duchów posługujących omawiana jest w narracjach o Urantii.
39:8.7 (441.1) Aniołowie nie mogą dotrzeć do Boga z poziomu ludzkich początków, ponieważ stworzeni są „trochę wyżej od was”; jednak tak to mądrze zostało zaaranżowane, że chociaż nie mogą ewentualnie zaczynać od samego dołu, od duchowych nizin śmiertelnej egzystencji, mogą zejść do tych, którzy zaczynają od dołu i pilotować takie istoty, stopień po stopniu, świat po świecie, do bram Havony. Kiedy wznoszący się śmiertelnicy opuszczą Uversę, aby się znaleźć na orbitach Havony, ci opiekunowie, którzy związali się z nimi po życiu w ciele, pożegnają na chwilę swych towarzyszy pielgrzymów i pójdą do Serafingtonu, anielskiego celu wielkiego wszechświata. Tutaj opiekunowie ci będą próbować osiągnąć i niewątpliwie osiągną, siedem okręgów światłości seraficznej.
39:8.8 (441.2) Wielu tych serafinów, chociaż nie wszyscy, którzy są przydzieleni jako opiekunowie przeznaczenia na czas materialnego życia ich ludzkich towarzyszy, prowadzi swych podopiecznych przez orbity Havony; jednak niektórzy serafini przechodzą orbity wszechświata centralnego sposobem zupełnie odmiennym od wznoszenia się śmiertelnika. Jednak niezależnie od trasy wznoszenia się, wszyscy ewolucyjni serafini przechodzą Serafington, a większość z nich przechodzi to doświadczenie zamiast orbit Havony.
39:8.9 (441.3) Serafington jest sferą docelową aniołów a ich docieranie do tego świata różni się znacznie od doświadczeń tych pielgrzymów śmiertelników, którzy dochodzą do Ascendingtonu. Aniołowie nie są zupełnie pewni swej wiecznej przyszłości, zanim nie dojdą do Serafingtonu. Żaden z aniołów, przybyłych do Serafingtonu, nigdy nie pobłądził; grzech nigdy nie znajdzie oddźwięku w sercu serafina kompletności.
39:8.10 (441.4) Absolwenci Serafingtonu różnie są przydzielani. Opiekunowie przeznaczenia, z doświadczeniem na orbitach Havony, wstępują zazwyczaj do Korpusu Finalistów-Śmiertelników. Inni opiekunowie, przeszedłszy sprawdziany separacji w Havonie, łączą się często na nowo ze swymi śmiertelnymi towarzyszami w Raju, a niektórzy zostają na wieczność towarzyszami śmiertelników-finalistów, podczas gdy inni wstępują do różnych korpusów finalistów nie-śmiertelników a wielu z nich gromadzi się w Korpusie Seraficznej Kompletności.
39:9.1 (441.5) Po dostąpieniu Ojca duchów i przyjęciu do seraficznej służby kompletności, aniołowie są czasami przydzielani do służby na rzecz światów ustanowionych w światłości i życiu. Mogą też dostać przydział do wysokich, utrójcowionych istot wszechświatowych i do podniosłych służb Raju i Havony. Tacy serafini z wszechświatów lokalnych empirycznie wyrównali zróżnicowanie w potencjale boskości, oddzielające ich wcześniej od posługujących duchów wszechświata centralnego i superwszechświatów. Aniołowie z Seraficznego Korpusu Kompletności służą jako towarzysze sekonafinów superwszechświatowych i jako asystenci wysokich supernafinów klasy Raju-Havony. Dla tych aniołów ich misja w czasie jest zakończona; odtąd na zawsze są sługami Boga, przebywają z Boskimi osobowościami, są równi rajskim finalistom.
39:9.2 (441.6) Znaczna ilość serafinów kompletności wraca do swych rodzimych wszechświatów, aby tutaj dopełniać służbę boskiego nadania służbą empirycznej doskonałości. Nebadon jest jednym z młodszych wszechświatów, w porównaniu z innymi, dlatego też nie ma tylu absolwentów wracających z Serafingtonu, ilu ich można znaleźć w starszych domenach; tym niemniej nasz wszechświat lokalny jest odpowiednio zaopatrzony w serafinów kompletności, gdyż znamienne jest to, że domeny ewolucyjne coraz bardziej potrzebują ich służb dopiero wtedy, kiedy zbliżają się do statusu światłości i życia. Serafini kompletności służą teraz zazwyczaj z wyższymi klasami serafinów, ale niektórzy z nich służą z każdą z pozostałych klas anielskich. Nawet wasz świat korzysta z szerokiej służby dwunastu specjalistycznych grup Seraficznego Korpusu Kompletności; tacy nadrzędni serafini nadzorują planetę i towarzyszą każdemu, nowo przydzielonemu Księciu Planetarnemu do zamieszkałych światów.
39:9.3 (442.1) Wiele fascynujących dróg służby stoi otworem przed serafinami kompletności, ale tak jak wszyscy w czasach przedrajskich, pragną przydziału w charakterze opiekunów przeznaczenia, tak w porajskim doświadczeniu najbardziej pragną służyć jako personel towarzyszący obdarzeniu, dokonanemu przez wcielonego Rajskiego Syna. Nadal jednak zajmują się wprowadzaniem w życie tego, powszechnego planu, który umożliwia śmiertelnym istotom ze światów ewolucyjnych rozpoczęcie długiej i ciekawej podróży do rajskiego celu boskości i wieczności. Przez całą życiową drogę śmiertelnika, kiedy znajduje on Boga i dociera do boskiej perfekcji, ci duchowi opiekunowie seraficznej kompletności, razem z wiernymi posługującymi duchami czasu, są zawsze i po wszystkie czasy waszymi prawdziwymi przyjaciółmi i niezawodnymi pomocnikami.
39:9.4 (442.2) [Przedstawione przez Melchizedeka, działającego na życzenie szefa zastępów seraficznych Nebadonu].