Door Pam Maunakea, San Dimas, California, USA
Tussen mijn ontdekking van het Urantiaboek in 1970 en de Internet School (UBIS) online in het jaar 2000, zaten dertig jaar. Gedurende die tijd heb ik het boek drie keer van kaft tot kaft gelezen. Familie en vrienden toonden geen interesse en studiegroepen waren te ver weg. Daar kwam de opvoedingsplicht met betrekking tot twee jonge kinderen nog bij. Ik voelde mij geïsoleerd in de bestudering van het Urantiaboek.
UBIS werd zogezegd mijn navelstreng met andere Urantialezers en andere gelijkaardige waarheid zoekers. Ik was elk semester met een cursus bezig. In 2006 werd ik gevraagd om de opleiding tot leraar en begeleider te volgen. Ik was perplex en golven van twijfel overspoelden me.
Ik was nog steeds aan het leren: dit legde zo’n grote verantwoordelijkheid op me en ik vroeg me af of ik er wel klaar voor was. In deze korte periode van twijfel en verrukking kwam er een berg van geloof op me af.
Na de vijfweekse trainingsperiode werd mij gevraagd om het daaropvolgende semester, in april2007, een cursus te verzorgen en te begeleiden. Ik had ervaren dat een cursus van tien weken mij als student verdieping en verbreding van het begrijpen van de lessen van het Urantiaboek gaven. Met het ontwikkelen van een cursus werd dat vertienvoudigd.
Ik werd begeleid door een mentor, een ervaren leraar/begeleider die mij begeleidde in alles wat ik deed. Ik werd wekenlang één op één ingeleid en kreeg verdieping in het onderwerp van mijn keuze. Het was intensief maar verlichtend en uitermate inspirerend om een mentor te hebben. Mijn ervaring als leraar/begeleider was enorm! De week voorafgaand aan de cursus was vol met plezier en was verbazingwekkend. Ik ontmoette in de ‘cyberspace’ lezers van over de hele wereld. Zo was er in Afrika een lezer die naar een internetcafé moest om te kunnen deelnemen. Een Aziatische lezer moest zeer discreet te werk gaan uit angst voor problemen voor zijn familieleden. Ik ontmoette lezers uit: Rusland; Cyprus; Nieuw-Zeeland en natuurlijk de VS.
Kort nadat ik mijn eerste cursus had geleid, werd ik uitgenodigd om zitting te nemen in de directie van UBIS. Ik nam deel aan de vergaderingen en kreeg verschillende taken opgedragen. Ik kreeg ervaring aan de andere kant van het ‘klaslokaal.’ Zo kreeg ik weet van al het werk dat gedaan moest worden voordat een cursus online aangeboden kon worden. Zo werd ik een betere student. Ik begon me te realiseren dat ik door UBIS met al haar aspecten mijn verstaan van de verhandelingen werd vergroot en verdiept.
Als bestuurslid van UBIS werd mij tevens gevraagd zitting te nemen in het comité dat zorg draagt voor de vernieuwing van de cursussen: The Course Review Committee (CRC). Dit hield in dat ik me moest verdiepen in twee tot drie cursussen die door andere leraren/begeleiders werden opgezet. Drie leden bestudeerden deze cursussen en maakten indien nodig een revisie. Dat hield in dat er tijd werd geïnvesteerd om de twee tot drie verhandelingen te herlezen om zo tot gedegen kritiek te kunnen komen. De interactie met de andere leden was een leerschool op zichzelf.
UBIS bezorgde me een interactie, een lifeline met andere lezers. Geëngageerd als student; leraar/begeleider; directielid en als CRC-lid, leverde mij dit een veelvoud aan inzichten in het programma dat volledig toegewijd is om de inwoners van onze aardbol te verlichten. Welk een eer en avontuur is het om bij UBIS betrokken te zijn.