^{(1323.1) 120:0.1} Διορισμένος από τον Γαβριήλ να επιβλέπω την επαναδιατύπωση της ζωής του Μιχαήλ όταν ήταν στην Ουράντια με την μορφή θνητού, εγώ, ο Μελχισεδέκ διευθυντής της αποκαλυπτικής επιτροπής που έχει αναλάβει αυτό το έργο, είμαι εξουσιοδοτημένος να παρουσιάσω την εξιστόρηση κάποιων γεγονότων που προηγήθηκαν άμεσα της άφιξης του Δημιουργού Υιού στην Ουράντια για να ξεκινήσει την τελευταία φάση της εμπειρίας του στην συμπαντική Παρουσία (ενσάρκωση). Το να ζήσει ο ίδιος μια πανομοιότυπη ζωή σαν αυτή που έχει επιβάλλει στις νοήμονες υπάρξεις της δικής του δημιουργίας, παρουσιάζοντας έτσι τον εαυτό του με την μορφή των διαφόρων τάξεων των δημιουργημάτων του, είναι ένα μέρος του τιμήματος που πρέπει να πληρώσει κάθε Δημιουργός Υιός για την πλήρη και υπέρτατη κυριαρχία του στο σύμπαν πραγμάτων και όντων που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει.

^{(1323.2) 120:0.2} Πριν από τα γεγονότα που πρόκειται να σας περιγράψω, ο Μιχαήλ του Νέβαδον είχε ήδη χορηγήσει τον εαυτό του έξη φορές καθ ομοίωση έξι διαφορετικών τάξεων της διαφοροποιημένης του δημιουργίας από νοήμονα πλάσματα. Έπειτα ετοιμάστηκε να κατέλθει στην Ουράντια με την μορφή θνητού, της κατώτερης τάξης νοήμονων βουλητικών πλασμάτων, και, σαν θνητός στο υλικό βασίλειο, να εκτελέσει την τελική πράξη του δράματος της επίτευξης της συμπαντικής κυριαρχίας σε συμφωνία με τις εντολές των θεϊκών Παραδείσιων Κυβερνητών του σύμπαντος των συμπάντων.

^{(1323.3) 120:0.3} Κατά την διάρκεια αυτών των προηγούμενων Παρουσιών ο Μιχαήλ όχι μόνο απόκτησε την πεπερασμένη εμπειρία μιας ομάδας δημιουργημάτων του, αλλά απόκτησε και την ουσιαστική εμπειρία σε συνεργασία με τον Παράδεισο που θα του συνεισέφερε στην εγκαθίδρυση της κυριαρχίας του στο δικό του σύμπαν . Οποιαδήποτε στιγμή από τον παρελθόντα τοπικό συμπαντικό χρόνο, ο Μιχαήλ θα μπορούσε να ασκήσει την προσωπική του κυριαρχία σαν Δημιουργός Υιός και σαν Δημιουργός Υιός θα μπορούσε να έχει κυβερνήσει το σύμπαν του με κάποιο τρόπο της επιλογής του. Σε τέτοια περίπτωση, ο Εμμανουήλ και οι συνεταιρικοί Παραδείσιοι Υιοί θα αποχαιρετούσαν αυτό το σύμπαν. Αλλά ο Μιχαήλ δεν επιθυμούσε να κυβερνήσει το Νέβαδον απομονωμένος, σαν Δημιουργός Υιός. Επιθυμούσε να ανέλθει μέσα από πραγματική εμπειρία σε συνεργατική υπακοή στην Παραδείσια Τριάδα, σε εκείνο το υψηλό επίπεδο συμπαντικής τάξης όπου θα μπορούσε να αποκτούσε την ικανότητα να κυβερνήσει το σύμπαν του και να διαχειριστεί τις υποθέσεις του με την τελειότητα διορατικότητας και σοφίας που μερικές φορές χαρακτηρίζει την εξυψωμένη διακυβέρνηση του Ύψιστου Όντος. Δεν απέβλεπε στην τελειότητα της διακυβέρνησης σαν Δημιουργός Υιός αλλά στην υπεροχή της διαχείρισης σαν ενσωμάτωση της συμπαντικής σοφίας και της θεϊκής εμπειρίας του Ύψιστου Όντος.

^{(1324.1) 120:0.4} Ο Μιχαήλ, λοιπόν, είχε διπλό σκοπό όταν έκανε αυτές τις επτά Παρουσίες στις διάφορες τάξεις των συμπαντικών πλασμάτων: Πρώτον, συμπλήρωνε την απαιτούμενη εμπειρία στην κατανόηση των δημιουργημάτων του που απαιτείται από όλους τους Δημιουργούς Υιούς πριν αποκτήσουν πλήρη κυριαρχία. Οποιαδήποτε στιγμή ένας Δημιουργός Υιός μπορεί να κυβερνήσει το σύμπαν του δικαιωματικά, αλλά να το κυβερνήσει σαν υπέρτατος αντιπρόσωπος της Παραδείσιας Τριάδας μπορεί, μόνο αφού περάσει από αυτές τις επτά Παρουσίες στο σύμπαν των δημιουργημάτων του. Δεύτερον, απέβλεπε στο προνόμιο της αντιπροσώπευσης της ανώτατης εξουσίας της Παραδείσιας Τριάδας που μπορεί να ασκηθεί με την άμεση και προσωπική διακυβέρνηση ενός τοπικού σύμπαντος. Με ανάλογο τρόπο, ο Μιχαήλ, κατά την διάρκεια της εμπειρίας του σε κάθε μία από αυτές τις συμπαντικές του Παρουσίες, υπέβαλλε τον εαυτό του με επιτυχία και εκούσια στις διαφοροποιημένες θελήσεις των διαφόρων προσεταιρισμών των προσώπων της Παραδείσιας Τριάδας. Δηλαδή, στην πρώτη του Παρουσία υπάκουε στην συνδυασμένη θέληση του Πατέρα, του Υιού, και του Πνεύματος¨ στην δεύτερη Παρουσία του στην θέληση του Πατέρα και του Υιού¨ στην Τρίτη του Παρουσία στην θέληση του Πατέρα και του Πνεύματος¨ στην τέταρτη Παρουσία του στην θέληση του Υιού και του Πνεύματος¨ στην Πέμπτη Παρουσία στην θέληση του Άπειρου Πνεύματος¨ στην έκτη Παρουσία του στην θέληση του Αιώνιου Υιού¨ στην έβδομη και τελευταία Παρουσία του, στην Ουράντια, στην θέληση του Συμπαντικού Πατέρα.

^{(1324.2) 120:0.5} Ο Μιχαήλ, λοιπόν, συνδυάζει στην προσωπική του κυριαρχία την θεία θέληση των επτάπτυχων φάσεων των συμπαντικών Δημιουργών με την εμπειρία της κατανόησης των πλασμάτων του τοπικού σύμπαντος.. Έτσι η διακυβέρνησή του έχει γίνει αντιπροσωπευτική της μεγαλύτερης δυνατής δύναμης και εξουσίας παρόλο που έχει αποποιηθεί όλες τις αυθαίρετες υποθέσεις. Η δύναμή του είναι απεριόριστη εφόσον προέρχεται από τον έμπειρο προσεταιρισμό του με τις Παραδείσιες Θεότητες¨ η εξουσία του είναι αναμφισβήτητη εφόσον έχει αποκτηθεί μέσα από κανονική εμπειρία με την μορφή των δημιουργημάτων του σύμπαντός του¨ η κυριαρχία του είναι υπέρτατη εφόσον περιλαμβάνει την ίδια στιγμή και την επτάπτυχη άποψη της Παραδείσιας Θεότητας και την άποψη των πλασμάτων για τον χώρο και τον χρόνο.

^{(1324.3) 120:0.6} Έχοντας καθορίσει τον χρόνο της τελικής του Παρουσίας και έχοντας επιλέξει τον πλανήτη όπου θα εκπληρώσει αυτό το ασυνήθιστο γεγονός, ο Μιχαήλ είχε την συνήθη συνομιλία που συνηθίζει πριν προβεί στις Παρουσίες του, με τον Γαβριήλ και μετά παρουσιάστηκε ενώπιον του μεγαλύτερου αδερφού του και Παραδείσιου συμβούλου, Εμμανουήλ. Όλες τις δυνάμεις που δεν είχαν απονεμηθεί στον Γαβριήλ προηγουμένως, ο Μιχαήλ τώρα τις ανέθεσε στην φύλαξη του Εμμανουήλ. Και λίγο πριν την αναχώρησή του για την ενσάρκωσή του στην Ουράντια, ο Εμμανουήλ, δεχόμενος την φύλαξη του σύμπαντος όσο θα διαρκούσε η Παρουσία του Μιχαήλ στην Ουράντια, προχώρησε στην νουθεσία γι αυτήν την Παρουσία που θα λειτουργούσε σαν οδηγός ενσάρκωσης για τον Μιχαήλ όταν θα μεγάλωνε στην Ουράντια σαν θνητός του υλικού βασιλείου.

^{(1324.4) 120:0.7} Θα έπρεπε να θυμόμαστε πάντα ότι ο Μιχαήλ επέλεξε να εκτελέσει αυτήν την Παρουσία με μορφή θνητού, υπακούοντας της θέληση του Παραδείσιου Πατέρα. Ο Δημιουργός Υιός δεν χρειαζόταν οδηγίες από κανέναν για να πετύχει αυτήν την ενσάρκωση για τον μοναδικό σκοπό της επίτευξης συμπαντικής κυριαρχίας, αλλά ξεκίνησε με ένα πρόγραμμα αποκάλυψης του Ύψιστου που περιλάμβανε συνεργαζόμενη λειτουργία με τις διαφοροποιημένες θελήσεις των Παραδείσιων Θεοτήτων. Η κυριαρχία του, λοιπόν, όταν θα έχει επιτευχθεί τελεσίδικα και προσωπικά, θα περιλαμβάνει την επτάπτυχη θέληση της Θεότητας όπως μεσουρανεί στον Ύψιστο. Έτσι, τις έξι προηγούμενες φορές πήρε οδηγίες από τους προσωπικούς αντιπροσώπους των διαφόρων Παραδείσιων Θεοτήτων και τους συνεργάτες τους¨ και τώρα πήρε οδηγίες από την Ένωση των Ημερών, τον πρέσβη της Παραδείσιας Τριάδας στο τοπικό σύμπαν του Νέβαδον, που ενεργεί για λογαριασμό του Συμπαντικού Πατέρα.

^{(1325.1) 120:0.8} Υπήρχαν άμεσα πλεονεκτήματα και πολύ μεγάλες ανταμοιβές που προερχόντουσαν από την πρόθεση αυτού του ισχυρού Δημιουργού Υιού για άλλη μια φορά να υποβάλλει εκούσια τον εαυτό του στην θέληση των Παραδείσιων Θεοτήτων, αυτή τη φορά στη θέληση του Συμπαντικού Πατέρα. Με αυτήν του την απόφαση να πετύχει τέτοια «συνεταιρική υποτέλεια», ο Μιχαήλ σε αυτήν του την ενσάρκωση θα αποκτούσε την εμπειρία, όχι μόνο της φύσης των θνητών ανθρώπων, αλλά και της θέλησης του Παραδείσιου Πατέρα των πάντων. Και ακόμα, θα μπορούσε να εισέλθει σε αυτήν την μοναδική Παρουσία με την απόλυτη επιβεβαίωση, όχι μόνο ότι ο Εμμανουήλ θα ασκούσε την πλήρη εξουσία του Παραδείσιου Πατέρα στην διακυβέρνηση του σύμπαντος κατά την διάρκεια της απουσίας του στην Ουράντια, αλλά ακόμα και με την ενθαρρυντική γνώση ότι οι Αρχαίοι των Ημερών του υπερσύμπαντος έχουν θεσπίσει την ασφάλεια του βασιλείου του, όλη την διάρκεια της Παρουσίας του στην Ουράντια.

^{(1325.2) 120:0.9} Και αυτό ήταν το σκηνικό της μνημειώδους περίστασης όταν ο Εμμανουήλ παρουσίασε την εντολή της έβδομης Παρουσίας. Και από αυτήν την προ της Παρουσίας χρέωση του Εμμανουήλ προς τον συμπαντικό κυβερνήτη που έπειτα έγινε ο Ιησούς από την Ναζαρέτ (Χριστός Μιχαήλ) στην Ουράντια, έλαβα την άδεια να σας παρουσιάσω τα ακόλουθα αποσπάσματα:

^{(1325.3) 120:1.1} « Δημιουργέ αδερφέ μου, πρόκειται να γίνω μάρτυρας της εβδόμης και τελικής συμπαντικής σου Παρουσίας. Πολύ πιστά και άψογα έχεις ήδη εκτελέσει τις έξι προηγούμενες εντολές, και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα είσαι εξίσου θριαμβευτής και σε αυτήν, την τελική σου κυριαρχική Παρουσία. Μέχρι τώρα έχεις εμφανιστεί στις σφαίρες της Παρουσίας σου σαν πλήρως αναπτυγμένη ύπαρξη της τάξης που είχες επιλέξει. Τώρα πρόκειται να εμφανιστείς στην Ουράντια, τον άτακτο και ταραγμένο πλανήτη της επιλογής σου, όχι σαν πλήρως αναπτυγμένος θνητός, αλλά σαν αβοήθητο μωρό. Αυτό, σύντροφέ μου, θα είναι μια καινούρια και αδοκίμαστη εμπειρία για σένα. Ετοιμάζεσαι να πληρώσεις το πλήρες τίμημα της Παρουσίας και να αποκτήσεις την εμπειρία της πλήρους διαφώτισης της ενσάρκωσης ενός Δημιουργού με την μορφή ενός πλάσματος.

^{(1325.4) 120:1.2} «Σε κάθε μία από τις προηγούμενες Παρουσίες σου εθελοντικά υπέβαλλες τον εαυτό σου στην θέληση των τριών Παραδείσιων Θεοτήτων και των θεϊκών τους συνεργατών. Από τις επτά φάσεις της θέλησης του Ύψιστου στις προηγούμενες Παρουσίες σου έχεις ήδη υποβληθεί σε όλες εκτός από το προσωπικό θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα σου. Τώρα που επέλεξες να υποβληθείς εξ ολοκλήρου στο θέλημα του Πατέρα στην έβδομή σου Παρουσία, εγώ, σαν προσωπικός αντιπρόσωπος του Πατέρα μας, αναλαμβάνω την απεριόριστη δικαιοδοσία του σύμπαντός σου για το διάστημα της ενσάρκωσή σου.

^{(1325.5) 120:1.3} «Ξεκινώντας την Παρουσία σου στην Ουράντια, έχεις εθελοντικά απογυμνωθεί από όλη της εξωπλανητική υποστήριξή σου και την ειδική βοήθεια που θα μπορούσε να σου προσφερθεί από οποιοδήποτε πλάσμα της δικής σου δημιουργίας. Όπως οι δημιουργημένοι υιοί σου στον Νέβαδον εξαρτώνται απόλυτα από σένα για ασφαλή διεξαγωγή σε όλες τους τις συμπαντικές σταδιοδρομίες, το ίδιο και εσύ πρέπει να γίνεις απόλυτα και χωρίς ενδοιασμό εξαρτημένος από τον Παραδείσιο Πατέρα σου για ασφαλή διεξαγωγή σε όλα τα άγνωστα ακόμη σκαμπανεβάσματα της επακόλουθης θνητής σου σταδιοδρομίας. Και όταν θα έχεις τελειώσει αυτήν την εμπειρία σου από την Παρουσία σου εκεί, θα γνωρίζεις στα αλήθεια την πλήρη έννοια και την σοβαρή σημασία της πίστης και της εμπιστοσύνης που εσύ τόσο απαρέγκλιτα απαιτείς από τα δημιουργήματά σου, σαν μέρος της ατομικής τους σχέσης με σένα σαν Δημιουργό του τοπικού τους σύμπαντος και Πατέρα τους.

^{(1326.1) 120:1.4} « Κατά την διάρκεια της Παρουσίας σου στην Ουράντια δεν χρειάζεται να σε απασχολεί τίποτα, παρά μόνο η απαραβίαστη επικοινωνία ανάμεσα σε σένα και τον Παραδείσιο Πατέρα σου¨ και με την τελειότητα μιας τέτοιας σχέσης, ο κόσμος της Παρουσίας σου, ακόμα και όλο το σύμπαν της δημιουργίας σου, θα παρατηρήσουν μια νέα και πιο κατανοητή αποκάλυψη του Πατέρα σου και του Πατέρα μου, του Συμπαντικού Πατέρα των πάντων. Η έγνοια σου, λοιπόν, θα είναι μόνο η προσωπική σου ζωή στην Ουράντια. Εγώ θα είμαι πλήρως και επαρκώς υπεύθυνος για την ασφάλεια και την απαραβίαστη διακυβέρνηση του σύμπαντός σου από την στιγμή που θα έχεις παραιτηθεί εκούσια από την εξουσία σου μέχρι να επιστρέψεις σε μας σαν Συμπαντικός Άρχοντας, επικυρωμένος από τον Παράδεισο, και θα παραλάβεις από τα χέρια μου πάλι, όχι την δευτεροβάθμια εξουσία που μου παραδίδεις τώρα, αλλά την υπέρτατη δύναμη και δικαιοδοσία, πάνω στο σύμπαν σου.

^{(1326.2) 120:1.5} «Και ότι μπορείς να γνωρίζεις με βεβαιότητα ότι είμαι εξουσιοδοτημένος να κάνω όλα όσα υπόσχομαι τώρα (γνωρίζοντας πολύ καλά ότι είμαι η επιβεβαίωση ολόκληρου του Παραδείσου για την πιστή τήρηση του λόγου μου), σου αναγγέλλω ότι μου έχει μεταφερθεί μια εντολή από τους Αρχαίους των Ημερών στην Ουβέρσα που θα αποτρέψει όλους τους πνευματικούς κινδύνους στο Νέβαδον όλη την περίοδο της εθελοντικής σου επιχορήγησης (Παρουσίας). Από την στιγμή που θα παραδώσεις την συνειδητότητά σου, για να ξεκινήσεις την θνητή σου ενσάρκωση, μέχρι να επιστρέψεις σε μας σαν ανώτατος και αδιαμφισβήτητος άρχοντας αυτού του σύμπαντος της δικής σου δημιουργίας και οργάνωσης, τίποτα σοβαρό δεν θα μπορεί να συμβεί σε όλο το Νέβαδον. Σε αυτό το ενδιάμεσο διάστημα της ενσάρκωσής σου, εγώ θα τηρώ τις εντολές των Αρχαίων των Ημερών που απεριόριστα επιβάλλουν την άμεση και αυτόματη εξάλειψη οποιουδήποτε ενόχου για στάση ή που θα αποτολμήσει να υποκινήσει κάποια ανταρσία στο σύμπαν του Νέβαδον όσο απουσιάζεις για αυτήν σου την Παρουσία. Αδερφέ μου, λαμβάνοντας υπόψη την εξουσία του Παραδείσου που είναι έμφυτη στην παρουσία μου και έχει επαυξηθεί από την αμερόληπτη εντολή της Ουβέρσα, το σύμπαν σου και όλα τα πιστά του πλάσματα θα είναι ασφαλή κατά την διάρκεια της Παρουσίας σου στην Ουράντια. Μπορείς να προχωρήσεις στην αποστολή σου με την μοναδική σκέψη- την διευρυμένη αποκάλυψη του Πατέρα μας στα νοήμονα πλάσματα του σύμπαντός σου.

^{(1326.3) 120:1.6} «Όπως και στις προηγούμενες Παρουσίες σου, θα σου υπενθυμίσω ότι είμαι αποδέκτης της συμπαντικής σου δικαιοδοσίας σαν αδερφός-φύλακας. Θα ασκώ όλη την εξουσία και την δύναμη στο δικό σου όνομα. Λειτουργώ όπως θα λειτουργούσε ο Παραδείσιος Πατέρας μας και σε συμφωνία με την απαίτησή σου ότι θα ενεργώ στην θέση σου. Και ενώ αυτά ισχύουν, όλη αυτή η μεταβιβασμένη εξουσία θα είναι πάλι δική σου όποτε κρίνεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να ζητήσεις την επιστροφή σου. Η Παρουσία σου είναι εξ ολοκλήρου εθελοντική. Σαν θνητός ενσαρκωμένος στην υλική σφαίρα θα είσαι χωρίς τα ουράνια χαρίσματά σου, αλλά όλη η δύναμη από την οποία έχεις τώρα παραιτηθεί θα μπορεί να επιστρέψει σε σένα όποτε επιλέξεις να αναλάβεις εκ νέου την συμπαντική σου εξουσία. Εάν τυχόν επιλέξεις να αποκαταστήσεις την εξουσία σου και την δύναμή σου, να θυμάσαι ότι θα είναι εντελώς για «προσωπικούς» σου λόγους εφόσον εγώ θα είμαι η ζωντανή και ανώτατη απόδειξη της οποίας η παρουσία και η υπόσχεση εγγυώνται την ασφαλή διακυβέρνηση του σύμπαντός σου σε συμφωνία με την θέληση του Πατέρα σου. Επανάσταση, όπως έχει συμβεί τρεις φορές στο Νέβαδον, δεν θα μπορεί να συμβεί όσο απουσιάζεις από το Σάλβιγκτον για αυτή σου την Παρουσία στην Ουράντια. Για την περίοδο της Παρουσίας στην Ουράντια οι Αρχαίοι των Ημερών έχουν διατάξει ότι οποιαδήποτε στάση στο Νέβαδον θα περιλαμβάνει και τον αυτόματο πυρήνα του αφανισμού της.

^{(1326.4) 120:1.7} «Όσο θα λείπεις σε αυτήν την τελική και ασυνήθιστη Παρουσία, σου εγγυώμαι (με την συνεργασία του Γαβριήλ) την ασφαλή διακυβέρνηση του σύμπαντός σου¨ και σου αναθέτω να αναλάβεις αυτήν την βοήθεια θεϊκής αποκάλυψης και να υποβληθείς σε αυτήν την εμπειρία της τελειοποιημένης ανθρώπινης κατανόησης. Ενεργώ για λογαριασμό του Πατέρα μου και του Πατέρα σου και σου προσφέρω την ακόλουθη νουθεσία, που θα πρέπει να σε οδηγεί στην γήινη ζωή σου καθώς θα γίνεσαι προοδευτικά γνώστης της θεϊκής αποστολής σου στην παρατεταμένη παραμονή σου στην θνητή σάρκα:

^{(1327.1) 120:2.1} «1. Σύμφωνα με τις συνήθειες και την πρακτική του Σονάριγκτον- σε συμμόρφωση με τις εντολές του Αιώνιου Υιού του Παραδείσου- έχω φροντίσει με κάθε τρόπο για την άμεση είσοδό σου στην θνητή Παρουσία εναρμονιζόμενος με τα σχέδια που διατυπώθηκαν από σένα και τέθηκαν στην δική μου φύλαξη από τον Γαβριήλ. Θα μεγαλώσεις στην Ουράντια σαν παιδί της υλικής σφαίρας, θα συμπληρώσεις την ανθρώπινη μόρφωσή σου- όλο αυτό το διάστημα θα βρίσκεσαι κάτω από τη θέληση του Παραδείσιου Πατέρα σου- θα ζήσεις την ζωή σου στην Ουράντια όπως έχεις αποφασίσει, θα τερματίσεις την πλανητική παραμονή σου, και θα προετοιμαστείς για να ανέλθεις προς τον Πατέρα σου για να λάβεις από αυτόν την υπέρτατη κυριαρχία του σύμπαντός σου.

^{(1327.2) 120:2.2} «2. Εκτός από την γήινη αποστολή σου και την συμπαντική σου αποκάλυψη, αλλά σαν αποτέλεσμα και των δύο, σε συμβουλεύω να αναλάβεις, αφού θα έχεις συνειδητοποιήσει επαρκώς την θεϊκή σου ταυτότητα,, το επιπρόσθετο έργο του τεχνικού τερματισμού της στάσης του Λούσιφερ στο σύστημα της Σατάνια, και να το κάνεις αυτό σαν Υιός του Ανθρώπου¨ έτσι, σαν θνητός της υλικής σφαίρας, που μετέτρεψες την αδυναμία σου σε δύναμη με την πίστη και την υπακοή στο θέλημα του Πατρός, προτείνω να πράξεις αυτό που αρνήθηκες επανειλημμένα να πράξεις αυθαίρετα και δεσποτικά με την δύναμη και την εξουσία, όταν είχες αυτό το χάρισμα την στιγμή της έναρξης αυτής της αμαρτωλής και άδικης επανάστασης. Θα το θεωρούσα σαν κατάλληλη κλιμάκωση της θνητής σου Παρουσίας αν επέστρεφες σε μας σαν Υιός του Ανθρώπου, Πλανητικός Πρίγκιπας της Ουράντια, και σαν Υιός του Θεού, ανώτατος άρχοντας του σύμπαντός σου. Με την ιδιότητα του θνητού, του κατώτερου τύπου νοήμονος όντος στο Νέβαδον, να συναντήσεις και να επιδικάσεις τις βλάσφημες αξιώσεις του Καλιγάστια και του Λούσιφερ και, με στην υποτιθέμενη ταπεινή σου κατάσταση, να δώσεις τέλος μια και για πάντα σε αυτές τις επαίσχυντες διαστρεβλώσεις αυτών των καθαιρεμένων παιδιών του φωτός. Έχοντας επίμονα αρνηθεί να δυσφημίσεις αυτούς τους στασιαστές ασκώντας τα προνόμια που έχεις σαν δημιουργός, τώρα θα ήταν σωστό, με την μορφή των κατώτερων πλασμάτων της δημιουργίας σου, να αποσπάσεις την εξουσία από τα χέρια αυτών των καθαιρεμένων Υιών¨ και έτσι όλο σου το τοπικό σύμπαν θα αναγνωρίσει μια και για πάντα την δικαιοσύνη των πράξεών σου στο ρόλο του θνητού, πράγματα που η ευσπλαχνία σου σε συμβούλευε να μην τα πράξεις με την ισχύ της δεσποτικής εξουσίας. Και έχοντας έτσι με την Παρουσία σου θέσει τις βάσεις της δυνατότητας για την κυριαρχία του Ύψιστου στο Νέβαδον, θα έχεις κλείσει αποτελεσματικά όλες τις εκκρεμείς υποθέσεις των προηγούμενων εξεγέρσεων, παρά το μεγαλύτερο ή το μικρότερο χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να επιτευχθεί αυτό το έργο. Με αυτήν την πράξη οι εκκρεμείς διχόνοιες του σύμπαντός σου θα εκμηδενιστούν ουσιαστικά. Και με την επόμενη απονομή της ανώτατης κυριαρχίας στο σύμπαν σου, δεν θα ξανασυμβούν παρόμοιες προκλήσεις στην εξουσία σου σε κανένα τμήμα της μεγάλης προσωπικής σου δημιουργίας.

^{(1327.3) 120:2.3} «3. Όταν επιτύχεις τον τερματισμό της αποσκίρτησης της Ουράντια, όπως δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα το πετύχεις, σε συμβουλεύω να δεχτείς από τον Γαβριήλ την τιμή του τίτλου του «Πλανητικού Πρίγκιπα της Ουράντια» σαν αιώνια αναγνώριση από το σύμπαν σου, της τελευταίας Παρουσίας¨ και ακόμα να κάνεις τα πάντα, συνεπής με το νόημα της Παρουσίας σου, για να επανορθώσεις για την λύπη και την σύγχυση που έφεραν στην Ουράντια η προδοσία του Καλιγάστια και η επακόλουθη αποτυχία του Αβραάμ.

^{(1328.1) 120:2.4} «4. Σύμφωνα με το αίτημά σου, ο Γαβριήλ και όλοι οι σχετικοί θα συνεργαστούν μαζί σου για να λήξει η Παρουσία σου στην Ουράντια, όπως έχεις εκφράσει την επιθυμία σου, με την διακήρυξη μιας απονομής δικαιοσύνης στην υλική σφαίρα, που να συνοδεύεται με την λήξη μιας εποχής, την ανάσταση των κοιμισμένων επιζώντων θνητών , και την θεμελίωση της επιφοίτησης του Πνεύματος της Αλήθειας.

^{(1328.2) 120:2.5} «5. Όσον αφορά τον πλανήτη της Παρουσίας σου και την άμεση γενιά ανθρώπων που θα ζει εκεί το διάστημα της θνητής παραμονής σου, σε συμβουλεύω να λειτουργήσεις σε μεγάλο βαθμό με τον ρόλο του διδασκάλου. Πρώτα, δώσε προσοχή στην απελευθέρωση και έμπνευση της πνευματικής φύσης του ανθρώπου. Έπειτα, διαφώτισε την συσκοτισμένη ανθρώπινη διάνοια, θεράπευσε τις ψυχές των ανθρώπων, και απελευθέρωσε το μυαλό τους από παλαιούς φόβους. Και έπειτα, σύμφωνα με την θνητή σοφία σου, φρόντισε για την φυσική καλή κατάσταση και την υλική άνεση των αδερφών σου στην σάρκα. Ζήσε την ιδανική θρησκευόμενη ζωή για την έμπνευση και την βελτίωση όλου του σύμπαντός σου.

^{(1328.3) 120:2.6} «6. Στον πλανήτη της Παρουσίας σου, απελευθέρωσε πνευματικά τους ανθρώπους τους απομονωμένους από την ανταρσία. Στην Ουράντια, κάνε άλλη μια συνεισφορά προς την κυριαρχία του Ύψιστου, επεκτείνοντας έτσι αυτήν την κυριαρχία στους ευρύτερους τομείς της προσωπικής σου δημιουργίας. Με αυτήν, την υλική σου Παρουσία με την μορφή θνητού, πρόκειται να αποκτήσεις την εμπειρία της τελικής διαφώτισης ενός δημιουργού χρόνου και χώρου, την διπλή εμπειρία της εργασίας μέσα στην φύση του ανθρώπου με την θέληση του Παραδείσιου Πατέρα σου. Στην προσωρινή ζωή σου η θέληση του περιορισμένου πλάσματος και η θέληση του άπειρου Δημιουργού θα γίνουν ένα, ακόμα και όπως ενώνονται στην εξελισσόμενη Θεότητα του Ύψιστου Όντος. Στον πλανήτη της Παρουσίας σου άφησε να ξεχυθεί το Πνεύμα της Αλήθειας και κάνε έτσι όλους τους φυσιολογικούς θνητούς σε εκείνη την απομονωμένη σφαίρα άμεσα και εντελώς ικανούς να έχουν πρόσβαση στην υπηρεσία της απομονωμένης παρουσίας του Παραδείσιου Πατέρα, στους Προσαρμοστές Σκέψης των σφαιρών.

^{(1328.4) 120:2.7} «7. Σε όλα όσα κάνεις στον κόσμο της Παρουσίας σου, να έχεις πάντα στο νου σου ότι θα ζεις μια ζωή για την διδασκαλία και βελτίωση όλου του σύμπαντός σου. Επιχορηγείς αυτή την ζωή της θνητής ενσάρκωσης στην Ουράντια, αλλά θα ζήσεις μια τέτοια ζωή για την πνευματική έμπνευση κάθε ανθρώπινης και υπερανθρώπινης διάνοιας που έχει ζήσει στο παρελθόν, υπάρχει τώρα, ή μπορεί να ζήσει ακόμα σε κάθε κατοικημένο κόσμο που έχει σχηματιστεί, σχηματίζεται τώρα, ή μπορεί να σχηματίσει στο μέλλον ένα μέρος του τεράστιου γαλαξία του διακυβερνητικού σου τομέα. Η γήινη ζωή σου με την μορφή θνητού δεν θα έχει τον σκοπό να αποτελέσει παράδειγμα για τους θνητούς της Ουράντια τις μέρες της γήινης παραμονής σου ούτε για τις επόμενες γενιές ανθρώπινων υπάρξεων στην Ουράντια ή σε οποιοδήποτε άλλο κόσμο. Η ζωή σου στην Ουράντια μάλλον θα είναι η έμπνευση για όλες τις ζωές στους κόσμους του Νέβαδον σε όλες τις γενιές στους αιώνες των αιώνων.

^{(1328.5) 120:2.8} «8. Η σπουδαία αποστολή σου που θα πραγματοποιηθεί με την θνητή ενσάρκωση, περιλαμβάνεται στην απόφασή σου να ζήσεις μια ζωή εξ ολοκλήρου με κίνητρο να κάνεις το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα σου, να αποκαλύψεις δηλαδή, τον Θεό, τον Πατέρα σου, στην σάρκα, και ιδιαίτερα στα πλάσματα της σάρκας. Την ίδια στιγμή επίσης θα ερμηνεύεις, με μια νέα διευρυμένη έννοια, τον Πατέρα μας, στις υπερ-θνητές υπάρξεις όλου του Νέβαδον. Εξ ίσου με αυτήν την βοήθεια της νέας αποκάλυψης και της διευρυμένης ερμηνείας του Παραδείσιου Πατέρα στους ανθρώπινους και τους υπερανθρώπινους τύπους νου, θα βοηθήσεις επίσης να γίνει μια νέα αποκάλυψη του ανθρώπου στον Θεό. Δείξε, με την δική σου σύντομη ζωή στην σάρκα, αυτό που ποτέ δεν έχει φανεί σε όλο το Νέβαδον, τις υπερβατικές δυνατότητες τις εφικτές για κάθε άνθρωπο που γνωρίζει τον Θεό στη διάρκεια της σύντομης θνητής σταδιοδρομίας του, και κάνε μια νέα και διαφωτιστική ερμηνεία του ανθρώπου και των μεταστροφών της πλανητικής ζωής του σε όλες τις υπερανθρώπινες διάνοιες όλου του Νέβαδον, και για πάντα. Πρόκειται να κατέβεις στην Ουράντια με την μορφή θνητού, και ζώντας σαν άνθρωπος των ημερών και της γενιάς σου θα λειτουργήσεις έτσι ώστε να δείξεις σε ολόκληρο το σύμπαν σου το ιδανικό της τελειοποιημένης τεχνικής στην ανώτατη ενασχόληση με τις υποθέσεις της αχανούς δημιουργίας σου: η επίτευξη του Θεού που αναζητεί τον άνθρωπο και τον βρίσκει και το φαινόμενο του ανθρώπου που αναζητεί τον Θεό και τον βρίσκει¨ και όλα αυτά γίνονται προς αμοιβαία ικανοποίηση, και μπορεί να γίνουν στην σύντομη διάρκεια της ζωής στην σάρκα.

^{(1329.1) 120:2.9} «9. Σε προειδοποιώ να έχεις πάντα στο μυαλό σου, ότι ενώ το γεγονός είναι ότι πρόκειται να γίνεις ένας συνηθισμένος άνθρωπος της υλικής σφαίρας, στο δυναμικό θα παραμείνεις ένας Δημιουργός Υιός του Παραδείσιου Πατέρα. Σε αυτήν την ενσάρκωση, ενώ θα ζεις και θα συμπεριφέρεσαι σαν Υιός του Ανθρώπου, οι δημιουργικές ιδιότητες της προσωπικής σου θεϊκότητας θα σε ακολουθήσουν από το Σάλβιγκτον στην Ουράντια. Πάντα θα είναι στην διάθεση της δύναμης της θέλησής σου να λήξεις αυτήν την ενσάρκωση οποιαδήποτε στιγμή μετά την άφιξη του Προσαρμοστή Σκέψης σου. Πριν την άφιξη και την υποδοχή του Προσαρμοστή σου εγγυώμαι εγώ την ακεραιότητα της προσωπικότητάς σου. Αλλά μόλις φτάσει ο Προσαρμοστής σου και αρχίσεις προοδευτικά να συνειδητοποιείς την φύση σου και την αποστολή σου, θα πρέπει να συγκρατηθείς από το να κάνεις οτιδήποτε υπεράνθρωπο με την δύναμη της θέλησής σου, λαμβάνοντας υπόψη ότι τα προνόμιά σου θα παραμείνουν συνδεδεμένα με την θνητή σου προσωπικότητα εξαιτίας της αναπόσπαστης ιδιότητας αυτών των χαρακτηριστικών από την προσωπική σου παρουσία. Αλλά κανένα υπεράνθρωπο στοιχείο δεν θα σε συνοδεύει στην επίγεια σταδιοδρομία σου εκτός από την θέληση του Παραδείσιου Πατέρα εκτός και αν τυχόν πάρεις την απόφαση, συνειδητά και σκόπιμα οικειοθελώς, να τερματίσεις αυτήν την αποστολή.

^{(1329.2) 120:3.1} Και τώρα αδερφέ μου, αφήνοντάς σε καθώς προετοιμάζεσαι να αναχωρήσεις για την Ουράντια και αφού σε συμβούλευσα σχετικά με την γενική διεξαγωγή της Παρουσίας σου εκεί, επέτρεψέ μου να σου παρουσιάσω κάποιες συμβουλές στις οποίες καταλήξαμε μετά από σύσκεψη με τον Γαβριήλ, και αφορούν δευτερεύουσες φάσεις της επίγειας ζωής σου. Σου προτείνουμε ακόμα:

^{(1329.3) 120:3.2} «1. Κατά την διάρκεια της αναζήτησης του ιδανικού της θνητής επίγειας ζωής σου, δώσε και λίγη προσοχή στην πραγματοποίηση και παραδειγματισμό κάποιων πραγμάτων, άμεσα χρήσιμων για τους συνανθρώπους σου.

^{(1329.4) 120:3.3} «2. Όσον αφορά τις οικογενειακές σχέσεις, δώσε προτεραιότητα στα αποδεκτά ήθη και έθιμα της οικογενειακής ζωής όπως θα τα βρεις καθιερωμένα την ημέρα της Παρουσίας σου. Ζήσε την οικογενειακή και κοινοτική ζωή σου σύμφωνα μα τις πρακτικές των ανθρώπων ανάμεσα στους οποίους επέλεξες να εμφανιστείς.

^{(1329.5) 120:3.4} «3. Στις σχέσεις σου με την κοινωνική τάξη σε συμβουλεύουμε να περιορίσεις τις προσπάθειές σου κυρίως μόνο στην πνευματική αναγέννηση και την διανοητική απελευθέρωση. Να αποφύγεις την ανάμιξη με την οικονομική δομή και την πολιτική των ημερών σου. Ιδιαίτερα να αφοσιωθείς στο να ζήσεις την ιδανική θρησκευτική ζωή στην Ουράντια.

^{(1329.6) 120:3.5} «4. Σε καμία περίπτωση και ούτε στην παραμικρή λεπτομέρεια, δεν θα έπρεπε να αναμιχθείς με την ομαλή και τακτική εξέλιξη των φυλών της Ουράντια. Αλλά αυτός ο περιορισμός δεν πρέπει να ερμηνευτεί ότι περιορίζει τις προσπάθειές σου να αφήσεις πίσω σου στην Ουράντια ένα διαρκές και βελτιωμένο σύστημα θετικού θρησκευτικού ηθικού κώδικα. Σαν Υιός που έχει σκοπό του να επιχορηγεί και να «παρέχει», σου έχουν δοθεί κάποια προνόμια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την πρόοδο της πνευματικής και θρησκευτικής κατάστασης των ανθρώπων του κόσμου.

^{(1330.1) 120:3.6} «5. Όπως και συ θα κρίνεις κατάλληλο, θα ταυτιστείς με τα ήδη υπάρχοντα θρησκευτικά και πνευματικά κινήματα που θα συναντήσεις στην Ουράντια αλλά με κάθε δυνατό τρόπο προσπάθησε να αποφύγεις να εγκαθιδρύσεις κάποιο οργανωμένο δόγμα, μια κρυσταλλωμένη θρησκεία, ή κάποια απομονωμένη ομάδα ανθρώπων κάποιου συγκεκριμένου ηθικού κώδικα. Ο βίος και η διδασκαλία σου θα γίνουν κοινή κληρονομιά για όλες τις θρησκείες και όλους τους λαούς.

^{(1330.2) 120:3.7} «6. Τέλος, να μην συνεισφέρεις χωρίς λόγο στην δημιουργία στερεοτυπικών συστημάτων στις θρησκευτικές πίστεις της Ουράντια ή άλλους τύπους μη προοδευτικών δοξασιών, σε συμβουλεύουμε ακόμα: Να μην αφήσεις γραπτά πίσω σου στον πλανήτη. Κρατήσου μακριά από οτιδήποτε γραπτό σε μόνιμα υλικά¨ και να συστήσεις στους συνεργάτες σου να μην φτιάχνουν απεικονίσεις σου ή άλλες απομιμήσεις της μορφής σου στην σάρκα. Να φροντίσεις να μην έχει μείνει τίποτα ειδωλολατρικό στον πλανήτη την στιγμή της αναχώρησής σου.

^{(1330.3) 120:3.8} «7. Ενώ θα ζεις την φυσιολογική και συνηθισμένη κοινωνική ζωή του πλανήτη, όντας ένα φυσιολογικό άτομο του αρσενικού φύλου, μάλλον δεν θα έρθεις σε γάμο, αν και αυτός ο θεσμός θα είναι απόλυτα έντιμος και συνεπής και χάρη στην Παρουσία σου¨ αλλά πρέπει να σου υπενθυμίσω ότι μια από τις εντολές του Σονάριγκτον περί ενσάρκωσης, απαγορεύει να αφήνει ανθρώπινους απογόνους σε οποιοδήποτε πλανήτη ενσαρκωθεί ένας Υιός του Παραδείσου.

^{(1330.4) 120:3.9} «8. Για όλες τις άλλες λεπτομέρειες της επικείμενης Παρουσίας σου θα αναλάβει την καθοδήγησή σου ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής, την διδασκαλία του παντοτινά παρόντος θεϊκού πνεύματος που καθοδηγεί τον άνθρωπο. Μια τέτοια σύνδεση των ιδιοτήτων δημιουργήματος και δημιουργού θα σε κάνει ικανό να ζήσεις για μας την τέλεια ζωή του ανθρώπου στις πλανητικές σφαίρες, όχι απαραίτητα τέλεια με την έννοια που θα την θεωρούσε ένας άνθρωπος οποιασδήποτε γενιάς σε οποιοδήποτε κόσμο (ακόμα λιγότερο της Ουράντια) αλλά όπως εκτιμάται για πλήρης, στους πιο υψηλά τελειοποιημένους και τελειοποιούμενους κόσμους του απέραντου σύμπαντός σου.

^{(1330.5) 120:3.10} « Και τώρα, είθε ο Πατέρας σου και ο Πατέρας μου, που μας έχει πάντα στηρίξει σε όλες τις περασμένες προσπάθειές μας, να σε οδηγεί και να σε στηρίζει και να είναι μαζί σου από την στιγμή που θα μας αφήσεις και θα παραδώσεις την συνειδητότητα της προσωπικότητάς σου, κατά την διάρκεια της σταδιακής επιστροφής της αναγνώρισης της θεϊκής σου ταυτότητας της ενσαρκωμένης στην ανθρώπινη μορφή, και σε όλη την εμπειρία της Παρουσίας σου στην Ουράντια μέχρι της παράδοσης της σάρκας και της ανόδου σου ιεραρχικά στα δεξιά του Πατρός. Όταν θα σε ξαναδώ στο Σάλβιγκτον, θα καλωσορίσουμε την επιστροφή σου σε μας σαν ανώτατος και αδιαμφισβήτητος άρχοντας αυτού του σύμπαντος της δικής σου δημιουργίας , υπηρεσίας, και πλήρους κατανόησης.

^{(1330.6) 120:3.11} « Στην θέση σου τώρα κυβερνώ εγώ. Αναλαμβάνω την δικαιοδοσία όλου του Νέβαδον σαν ενεργός άρχοντας το ενδιάμεσο αυτό χρονικό διάστημα της έβδομης και θνητής σου Παρουσίας στην Ουράντια. Και σε σένα Γαβριήλ, αναθέτω την φύλαξη του Υιού του Ανθρώπου μέχρι που να επιστρέψει δυνατός και ένδοξος σε μένα σαν Υιός του Ανθρώπου και σαν Υιός του Θεού. Και, Γαβριήλ, εγώ τώρα είμαι ο άρχοντάς σου μέχρι να επιστρέψει εδώ ο Μιχαήλ».

^{(1330.7) 120:3.12} Τότε αμέσως, μπροστά σε όλο το συγκεντρωμένο Σάλβιγκτον, ο Μιχαήλ έφυγε από μπροστά μας, και δεν τον ξαναείδαμε στο συνηθισμένο τόπο του μέχρι την επιστροφή του σαν ανώτατος προσωπικός κυβερνήτης του σύμπαντος, μετά την εκπλήρωση της αποστολής του στην Ουράντια.

^{(1331.1) 120:4.1} Και έτσι κάποια ανάξια παιδιά του Μιχαήλ, που είχαν κατηγορήσει τον Δημιουργό- πατέρα τους ότι ασκούσε την εξουσία αλαζονικά και κάνανε τον υπαινιγμό ότι ο Δημιουργός Υιός ανέβηκε στην εξουσία αυθαίρετα και δεσποτικά εξαιτίας της παράλογης πίστης ενός εξαπατημένου σύμπαντος από δουλικά πλάσματα, αποστομώθηκαν μια για πάντα και έμειναν μπερδεμένοι και άναυδοι από μια ζωή ανιδιοτελούς προσφοράς στην οποία ο Υιός του Θεού τώρα μπήκε σαν Υιός του Ανθρώπου- πάντα υπακούοντας το «θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα».

^{(1331.2) 120:4.2} Αλλά μην κάνετε λάθος¨ ο Χριστός Μιχαήλ, ενώ ήταν μια οντότητα πραγματικά δυαδικής προέλευσης, δεν ήταν διπλή προσωπικότητα. Δεν ήταν Θεός προσεταιρισμένος με τον άνθρωπο αλλά, ήταν μάλλον, Θεός ενσαρκωμένος σε άνθρωπο. Και πάντα ήταν αυτή η συνδυασμένη ύπαρξη. Ο μόνος προοδευτικός παράγοντας αυτής της ακατανόητης σχέσης ήταν η προοδευτική συνειδητοποίηση και αναγνώριση (από τον ανθρώπινο νου) αυτού του γεγονότος- το να είναι Θεός και άνθρωπος.

^{(1331.3) 120:4.3} Ο Χριστός Μιχαήλ δεν έγινε προοδευτικά Θεός. Ο Θεός δεν έγινε άνθρωπος, κάποια ζωτική στιγμή της επίγειας της ζωής του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν Θεός και άνθρωπος- πάντα και για πάντα. Και αυτός ο Θεός και αυτός ο άνθρωπος ήταν, και είναι και τώρα, ένα, όπως η Παραδείσια Τριάδα των τριών υπάρξεων είναι στην πραγματικότητα μια Θεότητα.

^{(1331.4) 120:4.4} Ποτέ μην παραβλέψετε το γεγονός ότι ο υπέρτατος πνευματικός σκοπός της Παρουσίας τον Μιχαήλ στην Ουράντια ήταν να διευρύνει την αποκάλυψη του Θεού.

^{(1331.5) 120:4.5} Οι θνητοί της Ουράντια έχουν διάφορες απόψεις για το θαυμαστό, αλλά για μας που ζούμε σαν πολίτες του τοπικού σύμπαντος υπάρχουν λίγα θαύματα, και ένα από αυτά, το πιο σπουδαίο είναι οι Παρουσίες ενσαρκώσεις των Παραδείσιων Υιών. Την εμφάνιση στον κόσμο σας, με φαινομενικά φυσικές διαδικασίες, ενός θεϊκού Υιού, την θεωρούμε θαύμα- την λειτουργία των συμπαντικών νόμων υπεράνω της αντίληψής μας. Ο Ιησούς της Ναζαρέτ ήταν θαυμαστό πρόσωπο.

^{(1331.6) 120:4.6} Κατά την διάρκεια αυτής της θαυμαστής εμπειρίας, ο Θεός ο Πατέρας επέλεξε να εκδηλωθεί όπως πάντα- με τον συνηθισμένο τρόπο- με τον φυσιολογικό, φυσικό, και αξιόπιστο τρόπο θεϊκής δράσης.

^{(1332.1) 121:0.1} Ενεργώντας κάτω από την επίβλεψη μιας επιτροπής από δώδεκα μέλη της Ενωμένης Αδελφότητας των Ουραντιανών Μεσόδρομων ,και μετά από εισήγηση του προεδρεύοντος από το τάγμα μας και τους Μελχισεδέκ των αρχείων, εγώ είμαι ο δευτερεύων μεσόδρομος κάποιας προσκόλλησης που είχε γίνει προς τον Απόστολο Ανδρέα, και είμαι εξουσιοδοτημένος να καταγράψω την διήγηση για την ζωή και τις συναλλαγές του Ιησού από την Ναζαρέτ όπως έγιναν γνωστές από το τάγμα μου από γήινα πλάσματα, και όπως καταγράφτηκαν τμηματικά έπειτα, από το άνθρωπο που καθοδηγούσα προσωρινά. Γνωρίζοντας πως ο Αφέντης του σχολαστικά απέφευγε να αφήσει γραπτά αρχεία πίσω του, ο Ανδρέας επίμονα αρνήθηκε να βγάλει πολλά αντίγραφα της γραπτής του διήγησης. Μια παρόμοια στάση είχαν και οι άλλοι απόστολοι του Ιησού και γι αυτό καθυστέρησε τόσο η συγγραφή των Ευαγγελίων.

^{(1332.2) 121:1.1} Ο Ιησούς δεν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο σε μια εποχή πνευματικής παρακμής¨ τον καιρό της γέννησής του η Ουράντια βίωνε μια τέτοια ανανέωση πνευματικής σκέψης και θρησκευτικής ζωής που δεν είχε γνωρίσει σε καμιά περίοδο σε όλη της την ιστορία μετά τον Αδάμ. Όταν ο Μιχαήλ ενσαρκώθηκε στην Ουράντια, ο κόσμος παρουσίαζε τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για την Παρουσία του Δημιουργού Υιού που είχαν ποτέ επικρατήσει. Τους αιώνες ακριβώς πριν από αυτήν την εποχή η Ελληνική κουλτούρα και η Ελληνική γλώσσα είχαν εξαπλωθεί στον Δυτικό κόσμο και κοντά στην Ανατολή, και οι Εβραίοι, όντας Ανατολική φυλή, στην φύση εν μέρει Δυτικοί και εν μέρει ανατολικοί, ήταν οι πιο κατάλληλοι για να αξιοποιήσουν ένα τέτοιο πολιτιστικό και γλωσσολογικό σκηνικό για την αποτελεσματική εξάπλωση μιας νέας θρησκείας και στην Ανατολή και στην Δύση. Αυτές οι πολύ ευνοϊκές συνθήκες διευρυνόντουσαν ακόμα περισσότερο από την ανεκτική πολιτική διακυβέρνηση του Μεσογειακού κόσμου από τους Ρωμαίους.

^{(1332.3) 121:1.2} Όλος αυτός ο συνδυασμός από επιδράσεις απεικονίζεται καλά από τις δραστηριότητες του Παύλου, που, ενώ στην θρησκευτική παιδεία ήταν ένας Εβραίος, διακήρυσσε το ευαγγέλιο ενός Εβραίου Μεσσία στην ελληνική γλώσσα, ενώ ο ίδιος ήταν Ρωμαίος πολίτης.

^{(1332.4) 121:1.3} Τέτοιος πολιτισμός σαν αυτόν στις μέρες του Ιησού δεν έχει παρατηρηθεί στην Δύση ούτε πριν ούτε μετά από εκείνες τις μέρες. Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός ενοποιήθηκε και συντονίστηκε κάτω από μια τρίπτυχη ασυνήθιστη επιρροή:

^{(1332.5) 121:1.4} 1. Τα Ρωμαϊκά πολιτικά και κοινωνικά συστήματα.

^{(1332.6) 121:1.5} 2. Την Ελληνική γλώσσα και παιδεία- και φιλοσοφία σε κάποιο βαθμό.

^{(1332.7) 121:1.6} 3. Την ταχεία εξάπλωση των Ιουδαϊκών θρησκευτικών και ηθικών διδασκαλιών.

^{(1332.8) 121:1.7} Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, όλος ο Μεσογειακός κόσμος ήταν μια ενοποιημένη αυτοκρατορία. Καλοί δρόμοι, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, συνέδεαν πολλά μείζονα κέντρα. Οι θάλασσες είχαν ξεκαθαρίσει από τους πειρατές, και βρισκόταν σε μεγάλη πρόοδο μια νέα εποχή εμπορίου και ταξιδιών. Η Ευρώπη από τότε δεν ξαναχάρηκε τέτοια εποχή εμπορίου και ταξιδιών, μέχρι τον δέκατο ένατο αιώνα μετά Χριστό.

^{(1333.1) 121:1.8} Παρά την εσωτερική ειρήνη και την επιφανειακή ευημερία του Ελληνο-Ρωμαϊκού κόσμου, μια πλειοψηφία των κατοίκων της αυτοκρατορίας, μαράζωνε στην αθλιότητα και την φτώχεια. Η μικρή ανώτερη τάξη ήταν πλούσια¨ η εξαθλιωμένη και πάμπτωχη κατώτερη τάξη περιλάμβανε τους περισσότερους απλούς ανθρώπους . Δεν υπήρχε εκείνες τις μέρες ευτυχισμένη και ευημερούσα μεσαία τάξη¨ ότι είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της στην Ρωμαϊκή κοινωνία.

^{(1333.2) 121:1.9} Οι πρώτοι αγώνες ανάμεσα στα επεκτεινόμενα Ρωμαϊκά και Πάρθια κράτη είχαν τελειώσει στο πρόσφατο παρελθόν, αφήνοντας την Συρία στα χέρια των Ρωμαίων. Τον καιρό του Ιησού, η Παλαιστίνη και η Συρία απολάμβαναν μια περίοδο ευημερίας, σχετικής ειρήνης, και εκτεταμένων εμπορικών συναλλαγών και με την Ανατολή και με την Δύση.

^{(1333.3) 121:2.1} Οι Εβραίοι ήταν τμήμα μιας παλαιότερης Σημιτικής φυλής, που περιλάμβανε και τους Βαβυλώνες, τους Φοίνικες, και τους πιο πρόσφατους εχθρούς της Ρώμης, τους Καρχηδόνιους. Κατά το πρώτο μέρος του πρώτου αιώνα μετά Χριστό, οι Εβραίοι ήταν η πιο ισχυρή φυλή από τους Σημιτικούς λαούς, και έτυχε να καταλαμβάνουν μια ιδιαίτερα στρατηγική γεωγραφική θέση στον κόσμο με τον τρόπο που ήταν τότε οργανωμένο το εμπόριο.

^{(1333.4) 121:2.2} Πολλοί από τους μεγάλους κόμβους που συνέδεαν τα κράτη της αρχαιότητας περνούσαν μέσα από την Παλαιστίνη, που έγινε έτσι σημείο συνάντησης, ή σταυροδρόμι , τριών ηπείρων. Τα ταξίδια, το εμπόριο, και οι στρατοί της Βαβυλωνίας, της Ασσυρίας, της Αιγύπτου, της Συρίας, της Ελλάδας, της Παρθίας και της Ρώμης διαδοχικά περνούσαν από την Παλαιστίνη. Από αμνημονεύτων χρόνων, πολλές πορείες καραβανιών από την Ανατολή περνούσαν μέσα από ένα μέρος αυτού του τμήματος για να φτάσουν στα λίγα καλά λιμάνια του ανατολικού άκρου της Μεσογείου, από όπου πλοία μετέφεραν τα φορτία τους προς όλο τον ναυτικό Δυτικό κόσμο. Και περισσότερη από το μισό από το ρεύμα αυτών των καραβανιών περνούσε από μέσα ή κοντά από την μικρή πόλη της Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.

^{(1333.5) 121:2.3} Παρόλο που η Παλαιστίνη ήταν η πατρίδα της Εβραϊκής θρησκευτικής κουλτούρας και η γενέτειρα του Χριστιανισμού, οι Εβραίοι ξενιτευόντουσαν, και κατοικούσαν σε πολλά έθνη και εμπορευόντουσαν σε κάθε αποικία των Ρωμαϊκών και Πάρθιων κρατών.

^{(1333.6) 121:2.4} Η Ελλάδα παρείχε την γλώσσα και την κουλτούρα, η Ρώμη έχτιζε τους δρόμους και ενοποιούσε μια αυτοκρατορία, αλλά ο διασκορπισμός των Εβραίων, με τις περισσότερες από διακόσιες συναγωγές και καλά οργανωμένες θρησκευτικές κοινότητες τις διάσπαρτες εδώ και κει στον Ρωμαϊκό κόσμο, δημιούργησε τα εκπαιδευτικά κέντρα στα οποία θα γινόταν η πρώτη υποδοχή του νέου ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών, και από όπου έπειτα θα εξαπλωνόταν στα πέρατα του κόσμου.

^{(1333.7) 121:2.5} Κάθε μια Εβραϊκή συναγωγή είχε στους κόλπους της και μια ομάδα πιστών μη Ιουδαίων, «θρήσκων» ή «θεοφοβούμενων» ανθρώπων , και ήταν σε αυτήν την ομάδα προσήλυτων που ο Παύλος βρήκε το κύριο μέρος των νέων προσήλυτων στον Χριστιανισμό. Ακόμα και ο ναός στην Ιερουσαλήμ φιλοξενούσε στην αυλή του μια ομάδα μη Ιουδαίων. Υπήρχε πολύ στενή σχέση ανάμεσα στην παιδεία, το εμπόριο, και την λατρεία της Ιερουσαλήμ και της Αντιόχειας. Στην Αντιόχεια οι οπαδοί του Παύλου ονομάστηκαν για πρώτη φορά «Χριστιανοί».

^{(1333.8) 121:2.6} Η επικέντρωση της λατρείας στον Ιουδαϊκό ναό στην Ιερουσαλήμ περιλάμβανε εξίσου το μυστικό της επιβίωσης του μονοθεϊσμού τους και την υπόσχεση της καλλιέργειας και διάδοσης στον κόσμο μιας νέας διευρυμένης αντίληψης αυτού του ενός Θεού όλων των εθνών και Πατέρα όλων των θνητών. Η υπηρεσία του ναού στην Ιερουσαλήμ αντιπροσώπευε την επιβίωση μιας θρησκευτικής πολιτιστικής αντίληψης μετά την πτώση μιας σειράς μη Ιουδαίων εθνικών ηγεμόνων και φυλετικών διωκτών.

^{(1334.1) 121:2.7} Ο Εβραϊκός λαός εκείνης της εποχής, παρόλο που βρισκόταν κάτω από Ρωμαϊκή επικυριαρχία, απολάμβανε ένα σημαντικό βαθμό αυτό-διακυβέρνησης και, θυμούμενοι τα τότε πρόσφατα ηρωικά ανδραγαθήματα για απελευθέρωση του Ιούδα του Μακαβαίου και των άμεσων διαδόχων του, είχε πού ζωηρή την προσδοκία για την άμεση εμφάνιση ενός ακόμα μεγαλύτερου απελευθερωτή, τον από καιρού αναμενόμενο Μεσσία.

^{(1334.2) 121:2.8} Το μυστικό της επιβίωσης της Παλαιστίνης, του βασιλείου των Εβραίων, σαν ημι-ανεξάρτητο κράτος βρισκόταν στην εξωτερική πολιτική της Ρωμαϊκής κυβέρνησης, που επιθυμούσε να διατηρήσει τον έλεγχο της Παλαιστινιακής εθνικής οδού και των ταξιδιωτικών δρόμων ανάμεσα στην Συρία και στην Αίγυπτο καθώς στις δυτικές αφετηρίες των πορειών των καραβανιών ανάμεσα στην Ανατολή και την Δύση. Η Ρώμη Δεν επιθυμούσε να αυξηθεί καμιά δύναμη στην Ανατολή που θα μπορούσε να αναχαιτίσει την μελλοντική της επέκταση σε αυτές τις περιοχές. Η πολιτική των μηχανορραφιών που είχε αντικείμενό της η Σελευκιακή Συρία και η Πτολεμαϊκή Αίγυπτός να σκάψουν τον λάκκο η μια της άλλης, έκανε απαραίτητη να αποδεχτούν την Παλαιστίνη σαν ξεχωριστό και ανεξάρτητο κράτος. Η Ρωμαϊκή πολιτική, ο εκφυλισμός της Αιγύπτου, και η προοδευτική αποδυνάμωση των Σελευκιδών μπροστά στην αυξανόμενη δύναμη της Πάρθιας, εξηγούν γιατί για πολλές γενεές μια μικρή και αδύναμη ομάδα Εβραίων μπόρεσε να διατηρήσει την ανεξαρτησία της και από τους Σελευκίδες προς τον βορά και τους Πτολεμαίους προς τον Νότο. Αυτήν την αναπάντεχη ελευθερία και ανεξαρτησία από την πολιτική ηγεσία των συνοριακών και ισχυρότερων λαών οι Εβραίοι την απέδωσαν στο γεγονός ότι ήταν ο «εκλεκτός λαός», και στην άμεση παρέμβαση του Ιεχωβά. Αυτή η στάση φυλετικής υπεροχής τους έκανε πολύ δύσκολο να ανεχτούν την Ρωμαϊκή επικυριαρχία όταν τελικά έφτασε και στην χώρα τους. Αλλά ακόμα και εκείνη την θλιβερή στιγμή οι Εβραίοι αρνήθηκαν να μάθουν ότι η παγκόσμια αποστολή τους ήταν πνευματική και όχι πολιτική.

^{(1334.3) 121:2.9} Οι Εβραίοι ήταν ασυνήθιστα ανήσυχοι και φιλύποπτοι σε όλη την διάρκεια της εποχής του Ιησού επειδή τότε κυβερνιόντουσαν από έναν ξένο, τον Ηρώδη της Ιδουμενέας, που είχε καταλάβει την ηγεμονία της Ιουδαίας κερδίζοντας έξυπνα την εύνοια των Ρωμαίων κυβερνητών. Και παρόλο που ο Ηρώδης προσποιούταν πίστη στην τελετουργική τήρηση των τύπων, άρχισε και να χτίζει ναούς για πολλούς ξένους θεούς.

^{(1334.4) 121:2.10} Οι φιλικές σχέσεις του Ηρώδη με τους Ρωμαίους κυβερνήτες έκανε τον κόσμο ασφαλή για τον Εβραϊκά ταξίδια και έτσι άνοιξε τον δρόμο για την αυξημένη Ιουδαϊκή διείσδυση ακόμα και στα πιο μακρινά μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ακόμα και σε έθνη με ξένες συνθήκες, με το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας του ουρανού. Η βασιλεία του Ηρώδη επίσης συνεισέφερε κατά πού για την περαιτέρω ανάμιξη των Εβραϊκών και Ελληνιστικών φιλοσοφιών.

^{(1334.5) 121:2.11} Ο Ηρώδης έχτισε το λιμάνι της Καισαρείας, που βοήθησε ακόμα περισσότερο στο να γίνει η Παλαιστίνη το σταυροδρόμι του πολιτισμένου κόσμου. Πέθανε το 4 προ Χριστού, και ο γιος του ο Ηρώδης Αντύπας κυβέρνησε την Γαλιλαία και Περέα σε όλη την διάρκεια της νεότητας και προσφοράς του Ιησού μέχρι το 39 μετά Χριστό, και σαν τον πατέρα του, ήταν και αυτός μεγάλος κτίστης. Επαναοικοδόμησε πολλές από τις πόλεις της Γαλιλαίας, συμπεριλαμβανομένου και του μεγάλου εμπορικού κέντρου της Σέφορης.

^{(1334.6) 121:2.12} Οι Γαλιλαίοι δεν είχαν την εύνοια των θρησκευτικών ηγετών της Ιερουσαλήμ , και των ραββίνων διδασκάλων. Η Γαλιλαία ήταν περισσότερο μη Ιουδαϊκή παρά Ιουδαϊκή όταν γεννήθηκε ο Ιησούς.

^{(1334.7) 121:3.1} Παρόλο που η κοινωνική και οικονομική κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους δεν ήταν και η καλύτερη, η πλατιά διαδεδομένη εσωτερική ειρήνη και η ευημερία ήταν ευνοϊκές για την Παρουσία του Μιχαήλ. Τον πρώτο αιώνα μετά Χριστό οι κοινωνία του Μεσογειακού κόσμου αποτελείτο από πέντε καλά προσδιορισμένα κοινωνικά στρώματα:

^{(1335.1) 121:3.2} 1. Την αριστοκρατία. Οι ανώτερες τάξεις με το χρήμα και την επίσημη δύναμη, οι προνομιούχες και ηγετικές ομάδες.

^{(1335.2) 121:3.3} 2. Τις ομάδες των επιχειρηματιών. Οι πρίγκιπες έμποροι και οι τραπεζίτες, οι εμπορευόμενοι – οι μεγάλοι εισαγωγείς και εξαγωγείς—οι διεθνείς έμποροι.

^{(1335.3) 121:3.4} 3. Την μικρή μεσαία τάξη. Παρόλο που αυτή η ομάδα ήταν πραγματικά μικρή, είχε μεγάλη επιρροή και ήταν η σπονδυλική στήλη της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας, που ενθάρρυνε αυτές τις ομάδες να συνεχίζουν τις διάφορες τέχνες τους και τα επαγγέλματά τους. Στους Εβραίους πολλοί από τους Φαρισαίους ανήκαν σε αυτήν την τάξη των επαγγελματιών.

^{(1335.4) 121:3.5} 4. Το ελεύθερο προλεταριάτο. Αυτή η ομάδα είχε πολύ μικρή ή και καθόλου κοινωνικό κύρος. Αν και υπερήφανοι για την ελευθερία τους, είχαν μεγάλη μειονεκτική θέση επειδή έπρεπε να συναγωνίζονται με την δουλεία. Οι ανώτερες τάξεις τους έβλεπαν περιφρονητικά, καταλογίζοντάς τους ότι ήταν άχρηστοι εκτός για «αναπαραγωγικούς σκοπούς».

^{(1335.5) 121:3.6} 5. Οι δούλοι. Ο μισός πληθυσμός του Ρωμαϊκού κράτους ήταν δούλοι¨ πολλοί από αυτούς ήταν ανώτερα άτομα και σύντομα ανερχόντουσαν στο ελεύθερο προλεταριάτο, ακόμα και στους επαγγελματίες. Η πλειοψηφία ήταν είτε μέτριοι ή πολύ κατώτεροι.

^{(1335.6) 121:3.7} Η δουλεία, ακόμα και των ανώτερων λαών, ήταν ένα χαρακτηριστικό της Ρωμαϊκής στρατιωτικής κατάκτησης. Η δύναμη του αφέντη πάνω στον σκλάβο του ήταν απεριόριστη. Η πρώτη Χριστιανική εκκλησία αποτελείτο κατά μεγάλο μέρος από τις κατώτερες τάξεις και από αυτούς τους δούλους

^{(1335.7) 121:3.8} Οι ανώτεροι σκλάβοι συχνά έπαιρναν μισθό και αποταμιεύοντας αυτά τα κέρδη τους μπορούσαν να εξαγοράσουν την ελευθερία τους. Πολλοί τέτοιοι απελευθερωμένοι σκλάβοι ανήλθαν σε υψηλές θέσεις του κράτους, της εκκλησίας και του επιχειρηματικού κόσμου. Και ήταν αυτές οι δυνατότητες που έκαναν την πρώτη Χριστιανική εκκλησία να δείξει ανοχή σε αυτός τον τροποποιημένο θεσμό της δουλείας.

^{(1335.8) 121:3.9} Δεν υπήρχε κανένα πλατιά διαδεδομένο κοινωνικό πρόβλημα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τον πρώτο αιώνα μετά Χριστό. Η μεγαλύτερη πλειοψηφία του πληθυσμού θεωρούσε ότι ανήκε στην ομάδα που ήταν γραφτό να γεννηθούν. Υπήρχε πάντα η ανοιχτή πόρτα μέσα από την οποία τα ταλαντούχα και ικανά άτομα μπορούσαν να ανέλθουν από τα χαμηλότερα στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα της Ρωμαϊκής κοινωνίας, αλλά οι άνθρωποι ήταν γενικά ικανοποιημένοι με την κοινωνική τους τάξη. Δεν ήταν δυσαρεστημένοι από την τάξη τους, ούτε θεωρούσαν αυτές τις κοινωνικές διακρίσεις άδικες ή λανθασμένες. Ο Χριστιανισμός δεν ήταν σε καμία περίπτωση οικονομικό κίνημα με σκοπό την βελτίωση των δυστυχιών των καταπιεσμένων τάξεων.

^{(1335.9) 121:3.10} Η γυναίκα, παρόλο που απολάμβανε μεγαλύτερη ελευθερία στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από ότι στην περιορισμένη θέση της στην Παλαιστίνη, η οικογενειακή αφοσίωση και η φυσική στοργή των Εβραίων κατά πολύ υπερέβαιναν εκείνες του μη Ιουδαϊκού κόσμου.

^{(1335.10) 121:4.1} Οι μη Ιουδαίοι ήταν, από ηθική σκοπιά, κάπως κατώτεροι από τους Εβραίους, αλλά στις καρδιές των ευγενέστερων υπήρχε άφθονο γόνιμο έδαφος φυσικής καλοσύνης και δυναμικό αγάπης προς τους συνανθρώπους τους στο οποίο ο σπόρος του Χριστιανισμού ήταν δυνατόν να βλαστήσει και να παράγει άφθονο ηθικό χαρακτήρα και πνευματικά επιτεύγματα. Στον μη Ιουδαϊκό κόσμο, επικρατούσαν τέσσερις σπουδαίες φιλοσοφίες, που όλες λιγότερο ή περισσότερο προερχόντουσαν από τον πρώτο Πλατωνισμό των Ελλήνων. Αυτές οι φιλοσοφικές σχολές ήταν:

^{(1335.11) 121:4.2} 1. Η Επικουρική. Αυτή η φιλοσοφική σχολή ήταν αφιερωμένη στην αναζήτηση της ευτυχίας. Οι καλύτεροι Επικουρικοί δεν επιδιδόντουσαν σε αισθησιακές υπερβολές. Τουλάχιστον αυτή η διδασκαλία βοηθούσε τους Ρωμαίους να αποφύγουν μια πιο αμείλικτη μορφή φαταλισμού¨ δίδασκε ότι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάτι για να βελτιώσουν την επίγεια κατάστασή τους. Ακόμα, μαχόταν αποτελεσματικά τις προλήψεις που οφειλόντουσαν στην άγνοια.

^{(1336.1) 121:4.3} 2. Η Στωική. Ο Στωικισμός ήταν η ανώτερη φιλοσοφία των ανώτερων τάξεων. Οι Στωικοί πίστευαν ότι μια μοιραία αιτιοκρατία κυριαρχούσε σε όλη την φύση. Δίδασκαν ότι η ψυχή του ανθρώπου ήταν θεϊκή¨ ότι ΄ήταν φυλακισμένη στο αμαρτωλό σώμα της φυσικής φύσης. Η ψυχή του ανθρώπου μπορούσε να πετύχει την ελευθερία ζώντας σε αρμονία με την φύση, με τον Θεό¨ έτσι η αρετή γινόταν αυτοσκοπός. Ο Στωικισμός ανερχόταν στην απόλυτη ηθικότητα, σε ιδανικά που κανένα ανθρώπινο σύστημα φιλοσοφίας δεν μπόρεσε ποτέ να υπερβεί. Ενώ οι Στωικοί ισχυριζόντουσαν ότι είναι «τα παιδιά του Θεού», δεν μπόρεσαν να τον γνωρίσουν, και έτσι απέτυχαν να τον βρουν. Ο Στωικισμός παρέμεινε μια φιλοσοφία¨ ποτέ δεν έγινε θρησκεία. Οι οπαδοί του προσπαθούσαν να συντονίσουν τον νου τους με την αρμονία του Συμπαντικού Νου, αλλά δεν μπόρεσαν να οραματιστούν τους εαυτούς τους σαν παιδιά ενός στοργικού Πατέρα. Ο Παύλος έκλινε πολύ προς τον Στωικισμό όταν έγραφε, « Έχω μάθει σε οποιαδήποτε κατάσταση να βρίσκομαι, εκεί να είμαι ικανοποιημένος.»

^{(1336.2) 121:4.4} 3. Η Κυνική. Παρόλο που οι Κυνικοί ανάγουν την θεωρία τους στον Διογένη της Αθήνας, πολύ από την διδασκαλία τους την πήραν από τα υπολείμματα της διδασκαλίας του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ. Ο Κυνισμός παλαιότερα ήταν περισσότερο θρησκεία παρά φιλοσοφία. Τουλάχιστον οι Κυνικοί έκαναν την θρησκεία-φιλοσοφία τους δημοκρατική. Στους αγρούς και στα μέρη της αγοράς εκήρυσσαν διαρκώς την θεωρία τους ότι ο «ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί αν θέλει». Εκήρυσσαν την απλότητα και την αρετή και προέτρεπαν τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τον θάνατο χωρίς φόβο. Αυτοί οι περιπλανώμενοι Κυνικοί κήρυκες προσέφεραν πολλά στην προετοιμασία του πνευματικά πεινασμένου πληθυσμού για τους μετέπειτα Χριστιανούς ιεραποστόλους. Το σχέδιο του λαϊκού κηρύγματος ήταν σύμφωνα με το πρότυπο και το στυλ των επιστολών του Παύλου.

^{(1336.3) 121:4.5} 4. Η Σκεπτικιστική. Ο Σκεπτικισμός ισχυριζόταν ότι η γνώση είναι απατηλή, και ότι είναι αδύνατες η βεβαιότητα και η πεποίθηση. Ήταν μια εντελώς αρνητική στάση και ποτέ δεν διαδόθηκε πολύ..

^{(1336.4) 121:4.6} Αυτές οι φιλοσοφίες ήταν ημι-θρησκευτικές¨ συχνά ήταν αναζωογονητικές, ηθικοπλαστικές, και εξευγενιστικές αλλά συνήθως δεν προοριζόντουσαν για τους κοινούς ανθρώπους. Με μόνη πιθανή εξαίρεση τον Κυνισμό, ήταν φιλοσοφίες για τους ισχυρούς και τους μορφωμένους, όχι θρησκείες για την σωτηρία και των φτωχών και των αδυνάτων.

^{(1336.5) 121:5.1} Σε όλες τις προηγούμενες εποχές η θρησκεία ήταν υπόθεση κυρίως της φυλής ή του έθνους¨ δεν ήταν θέμα που αφορούσε το άτομο. Οι θεοί ήταν φυλετικοί ή εθνικοί, όχι προσωπικοί. Τέτοια θρησκευτικά συστήματα παρείχαν πολύ λίγη ικανοποίηση στις ατομικές πνευματικές ανησυχίες των συνηθισμένων ανθρώπων.

^{(1336.6) 121:5.2} Τον καιρό του Ιησού οι θρησκείες στην Δύση περιλάμβαναν:

^{(1336.7) 121:5.3} 1. Τις παγανιστικές θρησκείες. Αυτές ήταν ένας συνδυασμός Ελληνικής και Λατινικής μυθολογίας, πατριωτισμού, και παραδόσεων.

^{(1336.8) 121:5.4} 2. Την Λατρεία του Αυτοκράτορα. Αυτή την θεϊκοποίηση του ανθρώπου σαν σύμβολο του κράτους, την απεχθανόντουσαν εντελώς οι Εβραίοι και οι πρώτοι Χριστιανοί, και οδήγησε στους σκληρούς διωγμούς και των δύο εκκλησιών από την Ρωμαϊκή κυβέρνηση.

^{(1337.1) 121:5.5} 3. Την αστρολογία. Αυτή η ψευδο- επιστήμη της Βαβυλώνας εξελίχτηκε σε θρησκεία σε όλη την Ελληνο- Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ακόμα και τον εικοστό αιώνα οι άνθρωποι δεν έχουν εντελώς απελευθερωθεί από αυτήν την προληπτική πεποίθηση.

^{(1337.2) 121:5.6} 4. Τις μυστηριώδεις θρησκείες. Σε έναν τόσο πνευματικά πεινασμένο κόσμο είχε ξεσπάσει ένα μια πλημμύρα μυστηριωδών δοξασιών, νέες και παράξενες θρησκείες από την Ανατολή, που είχαν ξετρελάνει τους συνηθισμένους ανθρώπους και τους υποσχόταν «ατομική» σωτηρία. Αυτές οι θρησκείες σύντομα έγιναν η παραδεκτή πίστη των χαμηλότερων τάξεων του Ελληνο_Ρωμαϊκού κόσμου. Και έκαναν πολλά για την προετοιμασία του δρόμου για την ταχεία εξάπλωση των κατά πολύ ανώτερων Χριστιανικών διδασκαλιών, που παρουσίαζαν μια μεγαλοπρεπή έννοια της Θεότητας, που συνδεόταν με μια ελκυστική θεολογία για τους έξυπνους και μια βαθιά προσφορά σωτηρίας για όλους, συμπεριλαμβανομένων και των αμόρφωτων αλλά πνευματικά πεινασμένων μεσαίων ανθρώπων εκείνων των ημερών.

^{(1337.3) 121:5.7} Οι μυστηριώδεις θρησκείες σήμαναν το τέλος των εθνικών πίστεων και είχαν σαν αποτέλεσμα την γέννηση πολλών προσωπικών δοξασιών. Τα μυστήρια ήταν πολλά αλλά όλα χαρακτηριζόντουσαν από:

^{(1337.4) 121:5.8} 1. Κάποιο μυθικό θρύλο, ένα μυστήριο—από όπου βγήκε και το όνομά τους. Κατά κανόνα, αυτό το μυστήριο είχε να κάνει με την ιστορία της ζωής και του θανάτου κάποιου θεού και της επιστροφής του στην ζωή, όπως απεικονιζόταν από τις διδασκαλίες του Μιθραϊσμού, που, για κάποιο χρονικό διάστημα, συνυπήρχε, και ανταγωνιζότανε το δόγμα του Παύλου για τον Χριστιανισμό.

^{(1337.5) 121:5.9} 2. Τα μυστήρια ήταν μη εθνικά και διαφυλετικά. Ήταν προσωπικά και αδερφικά, δημιουργώντας έτσι θρησκευτικές αδελφότητες και πολλές σεχταριστικές κοινωνίες.

^{(1337.6) 121:5.10} 3. Στις υπηρεσίες τους χαρακτηριζόντουσαν από περίπλοκες τελετές μύησης και εντυπωσιακά λατρευτικά μυστήρια. Οι μυστικές ιεροτελεστίες και τελετουργίες τους μερικές φορές ήταν μακάβριες και αηδιαστικές.

^{(1337.7) 121:5.11} 4. Αλλά άσχετα με την φύση των τελετών τους ή τον βαθμό των υπερβολών τους, αυτά τα μυστήρια απαρέγκλιτα υποσχόντουσαν στους πιστούς τους «σωτηρία», «απαλλαγή από το κακό, ζωή μετά θάνατον, και μακροχρόνιο βίο σε σφαίρες ευδαιμονίας πέρα από αυτό τον κόσμο της δυστυχίας και της δουλείας.»

^{(1337.8) 121:5.12} Αλλά μην κάνετε το λάθος να συγχέετε τις διδασκαλίες του Ιησού με τα μυστήρια. Η δημοτικότητα των μυστηρίων αποκαλύπτει την αναζήτηση του ανθρώπου για την επιβίωση, απεικονίζοντας έτσι μια πραγματική πείνα και δίψα για προσωπική θρησκεία και ατομική δικαιοσύνη. Παρόλο που τα μυστήρια δεν πέτυχαν να ικανοποιήσουν επαρκώς αυτούς τους πόθους, όμως προετοίμασαν το έδαφος για την επακόλουθη εμφάνιση του Ιησού, που έφερε πραγματικά στον κόσμο «τον άρτο και το ύδωρ της ζωής».

^{(1337.9) 121:5.13} Ο Παύλος, σε μια προσπάθεια να αξιοποιήσει τις διαδεδομένες προσκολλήσεις στους καλύτερους τύπους μυστηριωδών θρησκειών, έκανε κάποιες προσαρμογές της διδασκαλίας του Ιησού για να την κάνει πιο αποδεκτή από ένα μεγαλύτερο μέρος μελλοντικών προσήλυτων. Αλλά ακόμα και ο συμβιβασμός του Παύλου της διδασκαλίας του Ιησού (Χριστιανισμού) ήταν ανώτερος και από τα καλύτερα των μυστηρίων στο ότι:

^{(1337.10) 121:5.14} 1. Ο Παύλος δίδαξε ηθική λύτρωση και σωτηρία. Ο Χριστιανισμός έδειξε τον δρόμο για μια νέα ζωή και διακήρυξε ένα νέο ιδανικό. Ο Παύλος απέρριψε τις μαγικές ιεροτελεστίες και τις τελετουργικές μαγείες.

^{(1337.11) 121:5.15} 2. Ο Χριστιανισμός παρουσίασε μια θρησκεία που καταπιανόταν με τις τελικές λύσεις του ανθρώπινου προβλήματος, γιατί δεν προσέφερε μόνο σωτηρία από την θλίψη ακόμα και από τον θάνατο, αλλά ακόμα υποσχέθηκε την άφεση αμαρτιών χάρη σε ένα χαρακτήρα ορθό με χαρίσματα αιώνιας ζωής.

^{(1338.1) 121:5.16} 3. Τα μυστήρια βασιζόντουσαν σε μύθους. Ο Χριστιανισμός, όπως τον εκήρυσσε ο Παύλος, βασιζόταν σε ένα ιστορικό γεγονός: την Παρουσία του Μιχαήλ, του Υιού του Θεού, στο ανθρώπινο είδος.

^{(1338.2) 121:5.17} Η ηθικότητα ανάμεσα τους μη Ιουδαίους δεν συνδεόταν απαραίτητα ούτε με την φιλοσοφία, ούτε με την θρησκεία. Στους ανθρώπους εκτός Παλαιστίνης, δεν περνούσε από το μυαλό ότι ένας ιερέας υποτίθεται ότι έπρεπε να ζει ηθική ζωή. Η Εβραϊκή θρησκεία και έπειτα και οι διδασκαλίες του Ιησού και αργότερα ο εξελισσόμενος Χριστιανισμός του Παύλου ήταν οι πρώτες Ευρωπαϊκές θρησκείες που με το ένα χέρι στο ήθος και το άλλο στον ηθικό κώδικα, επέμεναν ότι οι θρησκευόμενοι πρέπει να προσέχουν και τα δύο.

^{(1338.3) 121:5.18} Σε μια τέτοια γενιά ανθρώπων, που την κυριαρχούσαν τέτοια ατελή συστήματα φιλοσοφίας και την μπέρδευαν τέτοια περίπλοκα θρησκευτικά δόγματα, ο Ιησούς γεννήθηκε στην Παλαιστίνη. Και σε αυτήν ακριβώς την γενιά έδωσε έπειτα το ευαγγέλιο της προσωπικής θρησκείας του—«οι άνθρωποι είναι τέκνα του Θεού.»

^{(1338.4) 121:6.1} Με το κλείσιμο του πρώτου αιώνα προ Χριστού η θρησκευτική σκέψη της Ιερουσαλήμ είχε επηρεαστεί πάρα πολύ και κάπως τροποποιηθεί από τις διδασκαλίας της Ελληνικής παιδείας ακόμα και από την Ελληνική φιλοσοφία. Στον μακρόχρονο ανταγωνισμό ανάμεσα στις απόψεις των Ανατολικών και Δυτικών σχολών Εβραϊκής σκέψης, η Ιερουσαλήμ και η υπόλοιπη Δύση και Ανατολή γενικά υιοθέτησαν την Δυτική Εβραϊκή ή τροποποιημένη Ελληνιστική άποψη.

^{(1338.5) 121:6.2} Τις μέρες του Ιησού τρεις γλώσσες επικρατούσαν στην Παλαιστίνη: οι κοινοί άνθρωποι μιλούσαν κάποια διάλεκτο της Αραμαϊκής¨ οι ιερείς και οι ραββίνοι μιλούσαν Εβραϊκά¨ και οι μορφωμένες τάξεις και τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα των Εβραίων γενικά, μιλούσαν Ελληνικά. Η πρώτη μετάφραση των Εβραϊκών γραφών στα Ελληνικά στην Αλεξάνδρεια, ήταν υπεύθυνη σε αρκετά μεγάλο βαθμό για την επόμενη επικράτηση της Ελληνικής πτέρυγας της Εβραϊκής κουλτούρας και θεολογίας. Και τα γραπτά των Χριστιανών διδασκάλων σύντομα θα εμφανιζόντουσαν στην ίδια γλώσσα. Η αναγέννηση του Ιουδαϊσμού χρονολογείται από την μετάφραση των Εβραϊκών γραφών. Αυτή ήταν μια ζωτική επίδραση που αργότερα καθόρισε την κατεύθυνση της λατρείας του Χριστιανισμού του Παύλου προς την Δύση αντί για την Ανατολή.

^{(1338.6) 121:6.3} Παρόλο που οι Ελληνοποιημένες Εβραϊκές απόψεις ήταν πολύ λίγο επηρεασμένες από τις διδασκαλίες των Επικουρικών, ήταν όμως πολύ επηρεασμένες από την φιλοσοφία του Πλάτωνα και την θεωρία της αυτό-αυταπάρνησης των Στωικών. Η μεγάλη πέραση του Στωικισμού εξηγείται από το Τέταρτο Βιβλίο των Μακαβαίων¨ η διείσδυση και της Πλατωνικής φιλοσοφίας και της Στωικής θεωρίας παρουσιάζεται στην Σοφία του Σολομώντα. Οι Ελληνοποιημένοι Εβραίοι έφεραν στις Εβραϊκές γραφές μια τέτοια αλληγορική ερμηνεία ώστε δεν βρήκαν καμιά δυσκολία στο να προσαρμόσουν την Εβραϊκή θεολογία με την αγαπημένη τους Αριστοτελική φιλοσοφία. Αλλά όλα αυτά οδήγησαν σε μια καταστροφική περιπλοκή μέχρι που ανέλαβε τα προβλήματα αυτά ο Φίλωνας από την Αλεξάνδρεια, που προχώρησε και εναρμόνισε και συστηματικοποίησε την Ελληνική φιλοσοφία και την Εβραϊκή θεολογία σε ένα συμπαγές και αρκετά συνεπές σύστημα θρησκευτικών πεποιθήσεων και πρακτικών. Και ήταν αυτή η μεταγενέστερη διδασκαλία ενός μίγματος της Ελληνικής φιλοσοφίας και της Εβραϊκής θεολογίας που επικρατούσε στην Παλαιστίνη όταν έζησε και δίδαξε ο Ιησούς, την οποία ο Παύλος αξιοποίησε σαν θεμέλιο πάνω στο οποίο να κτίσει μια πιο προχωρημένη και διαφωτιστική θεωρία του Χριστιανισμού.

^{(1338.7) 121:6.4} Ο Φίλωνας ήταν μεγάλος διδάσκαλος¨ από τον καιρό του Μωυσή δεν είχε ξαναζήσει άνθρωπος που να άσκησε τόσο μεγάλη επίδραση στην ηθική και θρησκευτική σκέψη του Δυτικού κόσμου. Στο θέμα του συνδυασμού των καλύτερων στοιχείων των σύγχρονων συστημάτων ηθικών και θρησκευτικών διδασκαλιών, έχουν υπάρξει επτά ξεχωριστοί ανθρώπινοι διδάσκαλοι: ο Σέθαρντ, ο Μωυσής, ο Ζωροάστρης, ο Λάο-τσε, ο Βούδας, ο Φίλωνας, και ο Παύλος.

^{(1339.1) 121:6.5} Πολλές, αλλά όχι όλες, από τις αντιφατικότητες του Φίλωνα που προερχόντουσαν από την προσπάθειά του να συνδυάσει την Ελληνική μυστικιστική φιλοσοφία και τις Ρωμαϊκές Στωικές θεωρίες με την τυπολατρική θεολογία των Εβραίων, ο Παύλος τις αναγνώρισε και πολύ σοφά τις παρέλειψε από την βασική του προ-Χριστιανική θεολογία. Ο Φίλωνας άνοιξε τον δρόμο για τον Παύλο να αποκαταστήσει πιο ουσιαστικά την έννοια της Παραδείσιας Τριάδας, που για πολύ καιρό βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση στην Εβραϊκή θεολογία. Μόνο σε ένα ζήτημα ο Παύλος δεν μπόρεσε να συμβαδίσει με τον Φίλωνα ή να υπερβεί τις διδασκαλίες αυτού του πλούσιου και μορφωμένου Εβραίου από την Αλεξάνδρεια, και αυτή ήταν η διδασκαλία της εξιλέωσης¨ ο Φίλωνας δίδαξε την απαλλαγή από τις αμαρτίες μόνο μετά το χύσιμο αίματος. Επίσης πιθανόν να συνέλαβε την πραγματικότητα και την παρουσία των Προσαρμοστών Σκέψης πιο καθαρά από τον Παύλο. Αλλά η θεωρία του Παύλου για το προπατορικό αμάρτημα, οι θεωρίες της κληρονομικής ενοχής και του έμφυτου κακού και την εξιλέωσή του από αυτό, ήταν εν μέρει Μιθραϊκής προέλευσης, με ελάχιστα κοινά με την Εβραϊκή θεολογία, την φιλοσοφία του Φίλωνα, ή τις διδασκαλίες του Ιησού. Μερικές φάσεις της διδασκαλίας του Παύλου όσον αφορά το προπατορικό αμάρτημα και την εξιλέωση ήταν εντελώς δικής του σύλληψης.

^{(1339.2) 121:6.6} Το ευαγγέλιο του Ιωάννη, το τελευταίο από τις διηγήσεις για την επίγεια ζωή του Ιησού, απευθυνόταν στους Δυτικούς ανθρώπους και παρουσιάζει την ιστορία του περισσότερο στο φως της άποψης των μετέπειτα Αλεξανδρινών Χριστιανών, που ήταν επίσης οπαδοί και της διδασκαλίας του Φίλωνα.

^{(1339.3) 121:6.7} Περίπου τον καιρό του Ιησού, συνέβη στην Αλεξάνδρεια μια παράξενη μετατροπή στην στάση προς τους Εβραίους, και εκεί που ήταν το προπύργιο των Εβραίων, ξεκίνησε ένα σφοδρό κύμα διωγμών, που έφτασε μέχρι και την Ρώμη, από όπου εξορίστηκαν πολλές χιλιάδες. Αλλά μια τέτοια προπαγάνδα διαστρέβλωσης δεν κράτησε πολύ¨ σύντομα η αυτοκρατορική κυβέρνηση αποκατέστησε πλήρως τις περικομμένες ελευθερίες των Εβραίων σε όλη την αυτοκρατορία.

^{(1339.4) 121:6.8} Σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου, όπου και να βρισκόντουσαν οι Εβραίοι διασκορπισμένοι, είτε για λόγους εμπορίου ή καταπίεσης, όλοι από κοινού κράτησαν τις καρδιές τους επικεντρωμένες στον ιερό ναό της Ιερουσαλήμ. Η Εβραϊκή θεολογία επιβίωσε όπως ερμηνευόταν και εξασκούταν στην Ιερουσαλήμ, και σώθηκε πολλές φορές από την λήθη που παρά λίγο να προκαλέσουν διάφορες επίκαιρες παρεμβάσεις από κάποιους Βαβυλώνιους διδασκάλους.

^{(1339.5) 121:6.9} Περίπου δυόμιση εκατομμύρια από εκείνους τους διασκορπισμένους Εβραίους ερχόντουσαν στην Ιερουσαλήμ για τον εορτασμό των εθνικών θρησκευτικών τους εορτών. Και παρά τις θεολογικές ή φιλοσοφικές διαφορές των Ανατολικών (Βαβυλωνικών) και των Δυτικών (Ελληνικών) Εβραίων, όλοι συμφωνούσαν να είναι η Ιερουσαλήμ το κέντρο της λατρείας τους, και στην αναμονή του ερχομού του Μεσσία.

^{(1339.6) 121:7.1} Μέχρι τα χρόνια του Ιησού οι Εβραίοι είχαν κατασταλάξει για την καταγωγή τους, την ιστορία τους, και τον προορισμό τους. Είχαν οικοδομήσει ένα άκαμπτο τοίχος διαχωρισμού ανάμεσα σε αυτούς και τους μη Εβραίους¨ αντιμετώπιζαν όλους κάθε τι μη εβραϊκό, με απόλυτη περιφρόνηση. Λάτρευαν το γράμμα του νόμου και καλλιεργούσαν μια μορφή αυτό-ορθότητας που βασιζόταν στο ψεύτικη χάρη της αρετής και της σεμνότητας. Είχαν σχηματίσει προδικασμένες αντιλήψεις για τον Μεσσία, και οι πιο πολλές από τις προσδοκίες τους φανταζόντουσαν έναν Μεσσία που θα ερχόταν σαν μέρος της φυλετικής και εθνικής τους ιστορίας. Για τους Εβραίους εκείνων των ημερών η Εβραϊκή θεολογία ήταν ανέκκλητη, κατασταλαγμένη, και για πάντα καθορισμένη.

^{(1339.7) 121:7.2} Οι διδασκαλίες και οι πραχτικές του Ιησού όσον αφορά την ανεκτικότητα και την καλοσύνη ερχόντουσαν σε αντίθεση με την παλιά μακροχρόνια στάση των Εβραίων προς τους άλλους λαούς τους οποίους θεωρούσαν βαρβάρους. Για πολλές γενεές οι Εβραίοι είχαν καλλιεργήσει μια στάση προς τον έξω κόσμο που έκανε αδύνατο γι αυτούς να δεχτούν τις διδασκαλίες του Κυρίου για την πνευματική αδερφοσύνη του ανθρώπου. Δεν ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν τον Ιεχωβά με ίσους όρους με τους μη Εβραίους και γι αυτό δεν ήταν πρόθυμοι να δεχτούν σαν Υιό του Θεού κάποιον που δίδασκε τέτοιες νέες και παράξενες θεωρίες.

^{(1340.1) 121:7.3} Οι γραμματείς, οι Φαρισαίοι, και το ιερατείο κρατούσαν τους Εβραίους κάτω από τα φοβερά δεσμά τυπολατρίας και νομικισμού, δεσμά πολύ πιο πραγματικά από την Ρωμαϊκή πολιτική ηγεσία. Οι Εβραίοι των ημερών του Ιησού δεν ήταν μόνο υπόδουλοι του νόμου αλλά ήταν κάτω από τα δεσμά των δουλικών απαιτήσεων των παραδόσεων, που σχετιζόντουσαν και εισέβαλαν σε κάθε τομέα προσωπικής και κοινωνικής ζωής. Αυτοί οι μικροπεριορισμοί στην συμπεριφορά κυνηγούσαν και κυριαρχούσαν κάθε πιστό Εβραίο, και δεν είναι παράξενο που απέρριψαν αμέσως κάποιον από αυτούς που φάνηκε να αγνοεί τις ιερές παραδόσεις τους, και που τόλμησε να αψηφήσει τους παλαιούς τιμημένους κανόνες τους κοινωνικής συμπεριφοράς. Δεν μπορούσαν να δουν ευνοϊκά τις διδασκαλίες ενός που δεν δίσταζε να συγκρουστεί με τα δόγματα που αυτού θεωρούσαν ότι τους είχαν οριστεί κατευθείαν από τον Πατέρα Αβραάμ τον ίδιο. Ο Μωυσής τους παρέδωσε τον νόμο τους και δεν επρόκειτο να συμβιβαστούν με οτιδήποτε διαφορετικό.

^{(1340.2) 121:7.4} Μέχρι τον πρώτο μετά Χριστό αιώνα οι προφορική ερμηνεία του νόμου από τους αναγνωρισμένους δασκάλους, τους γραμματείς, είχε γίνει ανώτερη εξουσία από τον ίδιο τον γραπτό νόμο. Και όλα αυτά διευκόλυναν κάποιους θρησκευτικούς ηγέτες των Εβραίων να παρατάξουν τους ανθρώπους ενάντια στην αποδοχή ενός νέου ευαγγελίου.

^{(1340.3) 121:7.5} Αυτές οι περιστάσεις έκαναν αδύνατον για τους Εβραίους να εκπληρώσουν τον θεϊκό προορισμό τους σαν αγγελιαφόροι του νέου ευαγγελίου της θρησκευτικής και πνευματικής ελευθερίας. Δεν μπόρεσαν να σπάσουν τα δεσμά της παράδοσης. Ο Ιερεμίας είχε πει ότι «ο νόμος πρέπει να είναι γραμμένος στις καρδιές των ανθρώπων», ο Ιεζεκιήλ είχε μιλήσει για «ένα νέο πνεύμα πρέπει να ζήσει στην ψυχή του ανθρώπου», και ο Ψαλμωδός είχε προσευχηθεί ο Θεός να «δημιουργούσε μια καθαρή καρδιά μέσα μας και να ανανέωνε ένα ορθό πνεύμα». Αλλά όταν η Εβραϊκή θρησκεία των αγαθοεργιών και τυφλής υπακοής προς τον νόμο έπεσε θύμα στην στασιμότητα της αδράνειας που φέρνει η λατρεία των παραδόσεων, το κίνημα της θρησκευτικής εξέλιξης πέρασε προς τα δυτικά στους Ευρωπαϊκούς λαούς.

^{(1340.4) 121:7.6} Και έτσι, κλήθηκε ένας διαφορετικός λαός για να φέρει μια προοδευτική θεολογία στον κόσμο, ένα σύστημα διδασκαλίας που να περιλαμβάνει την φιλοσοφία των Ελλήνων, την ηθικότητα των Εβραίων, και το ευαγγέλιο της ιερότητας της προσωπικότητας και της πνευματικής ελευθερίας που διατυπώθηκε από τον Παύλο και βασίστηκε στις διδασκαλίες του Ιησού.

^{(1340.5) 121:7.7} Το δόγμα του Παύλου για τον Χριστιανισμό παρουσίασε την ηθικότητά του σαν Εβραϊκό σημάδι γέννησης. Οι Εβραίοι θεωρούσαν την ιστορία σαν Θεϊκή πρόνοια—ο Ιεχωβάς εν ώρα εργασίας. Οι Έλληνες έφεραν στην νέα διδασκαλία καθαρότερες αντιλήψεις για την αιώνια ζωή. Οι θεωρίες του Παύλου επηρεάστηκαν στην θεολογία και την φιλοσοφία όχι μόνο από τις διδασκαλίες του Ιησού αλλά και του Πλάτωνα και του Φίλωνα. Στο ήθος εμπνεύστηκε όχι μόνο από τον Χριστό αλλά και από τους Στωικούς.

^{(1340.6) 121:7.8} Το ευαγγέλιο του Ιησού, όπως περιλαμβανόταν στο δόγμα του Χριστιανισμού της Αντιόχειας του Παύλου, αναμίχθηκε με τις ακόλουθες διδασκαλίες:

^{(1340.7) 121:7.9} 1. Την φιλοσοφική αιτιοκρατία την Ελλήνων προσήλυτων στον Ιουδαϊσμό, συμπεριλαμβανομένων και μερικών από τις αντιλήψεις τους για την αιώνια ζωή.

^{(1340.8) 121:7.10} 2. Τις ελκυστικές διδασκαλίες των επικρατούντων μυστηριωδών θρησκειών, ιδιαίτερα των Μιθραϊκών διδασκαλιών για εξιλέωση, λύτρωση και σωτηρία με την θυσία που έκανε κάποιος θεός.

^{(1340.9) 121:7.11} 3. Την σθεναρή ηθικότητα της καθιερωμένης Εβραϊκής θρησκείας.

^{(1341.1) 121:7.12} Η Μεσογειακή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, το Πάρθιο βασίλειο, και οι γειτονικοί λαοί των καιρών του Ιησού όλοι είχαν κάποιες χοντροκομμένες και πρωτόγονες ιδέες όσον αφορά την γεωγραφία του κόσμου, την αστρονομία, την υγεία, και τις ασθένειες¨ και φυσικά έμειναν έκπληκτοι από τις νέες και εντυπωσιακές δηλώσεις του ξυλουργού από την Ναζαρέτ. Οι ιδέες της κατοχής πνεύματος, καλού και κακού, εφαρμόστηκαν όχι μόνο για τους ανθρώπους, αλλά κάθε βράχος και δέντρο θεωρείτο πως είχε πνεύμα. Ήταν μια μαγεμένη εποχή, και όλοι πίστευαν στα θαύματα σαν καθημερινά φαινόμενα.

^{(1341.2) 121:8.1} Όσο είναι δυνατόν, συνεπείς προς την εντολή μας, έχουμε προσπαθήσει να αξιοποιήσουμε και σε κάποιο βαθμό να συντονίσουμε τα υπάρχοντα αρχεία για την ζωή του Ιησού στην Ουράντια. Παρόλο που είχαμε πρόσβαση στο χαμένο αρχείο του Αποστόλου Ανδρέα και έχουμε αποκομίσει όφελος από την συνεργασία μας με ένα τεράστιο πλήθος ουράνιων υπάρξεων που βρισκόταν στην γη τον καιρό της Παρουσίας του Μιχαήλ (ιδιαίτερα του τώρα Προσωποποιηθέντος Προσαρμοστή), υπήρξε σκοπός μας να κάνομε επίσης χρήση των ονομαζόμενων Ευαγγελίων του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά, και του Ιωάννη.

^{(1341.3) 121:8.2} Αυτά τα αρχεία της Καινής Διαθήκης είχαν την προέλευσή τους στις ακόλουθες περιστάσεις:

^{(1341.4) 121:8.3} 1. Το Ευαγγέλιο του Μάρκου. Ο Ιωάννης Μάρκος έγραψε το πρώτο, (εκτός από τις σημειώσεις του Ανδρέα), το συνοπτικότερο, και το πιο απλό αρχείο της ζωής του Ιησού. Παρουσίαζε τον Κύριο σαν κληρικό, άνθρωπο ανάμεσα σε ανθρώπους. Παρόλο που ο Μάρκος ήταν ένας νέος είχε παραστεί σε πολλές από τις σκηνές που περιγράφει, η καταγραφή του στην πραγματικότητα είναι το ευαγγέλιο σύμφωνα με τον Πέτρο τον Σίμωνα. Στην αρχή είχε σχέσεις με τον Πέτρο¨ αργότερα με τον Παύλο. Ο Μάρκος έγραψε αυτά τα πραχτικά μετά από υποκίνηση του Πέτρου και με το έντονο αίτημα της εκκλησίας της Ρώμης. Γνωρίζοντας πόσο επίμονα ο Κύριος αρνιότανε να καταγράψει τις διδασκαλίες του στην επίγεια ζωή του, ο Μάρκος, όπως οι απόστολοι και άλλοι μαθητές, δίστασε να τις καταγράψει. Αλλά ο Πέτρος αισθάνθηκε ότι η εκκλησία της Ρώμης χρειαζόταν την βοήθεια μιας τέτοιας γραπτής εξιστόρησης, και ο Μάρκος συμφώνησε να αναλάβει την προετοιμασία της. Κράτησε πολλές σημειώσεις πριν πεθάνει ο Πέτρος το 67 μ.Χ., και σύμφωνα με την περίληψη που είχε εγκρίνει ο Πέτρος και για την εκκλησία της Ρώμης, άρχισε να γράφει αμέσως μετά τον θάνατο του Πέτρου. Το Ευαγγέλιο συμπληρώθηκε περίπου στο τέλος του 68 μ.Χ. Ο Μάρκος έγραφε αποκλειστικά από μνήμης δικής του και του Πέτρου. Το αρχείο αυτό έχει από τότε αλλάξει κατά πολύ, πολλά κομμάτια έχουν βγει και κάποια μεταγενέστερα υλικά έχουν προστεθεί στο τέλος για να αντικαταστήσουν το τελευταίο ένα πέμπτο του αρχικού Ευαγγελίου, που χάθηκε από το πρώτο χειρόγραφο πριν ακόμα αντιγραφεί. Αυτό το αρχείο από τον Μάρκο, ήταν από κοινού με τις σημειώσεις του Ανδρέα και Ματθαίου η γραπτή βάση όλων των επόμενων Ευαγγελίων που επιδίωξαν να περιγράψουν την ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού.

^{(1341.5) 121:8.4} 2. Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου. Αυτό το Ευαγγέλιο του Ματθαίου είναι η καταγραφή της ζωής του Κυρίου που γράφτηκε για την διαπαιδαγώγηση των Χριστιανών Ιουδαίων. Ο συγγραφέας αυτού του αρχείου συνεχώς επιδιώκει να δείξει στην ζωή του Ιησού ότι πολλά από όσα έκανε ήταν «αυτά που έπρεπε να εκπληρωθούν και είχαν προβλεφθεί από τους προφήτες». Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου παρουσιάζει τον Ιησού σαν υιό του Δαβίδ, περιγράφοντάς τον να δείχνει μεγάλο σεβασμό για τον νόμο και τους προφήτες.

^{(1341.6) 121:8.5} Ο Απόστολος Ματθαίος δεν έγραψε αυτό το Ευαγγέλιο. Γράφτηκε από τον Ίζαδωρ, έναν από τους μαθητές του, που είχε για βοήθεια στο έργο του όχι μόνο την προσωπική ανάμνηση του Ματθαίου αυτών των γεγονότων, αλλά ακόμα και κάποια πραχτικά που είχε κρατήσει ο Ματθαίος από αυτά που είχε πει ο Ιησούς αμέσως μετά την σταύρωση. Αυτό το αρχείο του Ματθαίου είχε γραφτεί στα Αραμαϊκά¨ ο Ίζαντωρ το έγραψε στα Ελληνικά. Δεν υπήρχε πρόθεση εξαπάτησης που αποδόθηκε το Ευαγγέλιο αυτό στον Ματθαίο. Ήταν συνήθεια εκείνες τις μέρες να τιμούν οι μαθητές τους δασκάλους τους.

^{(1342.1) 121:8.6} Το αρχικό αρχείο του Ματθαίου εκδόθηκε και προστέθηκε το 40 μ.Χ. ακριβώς πριν φύγει από την Ιερουσαλήμ για να ενασχοληθεί με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Ήταν ένα ιδιωτικό αρχείο, το τελευταίο αντίγραφο του οποίου καταστράφηκε όταν κάηκε ένα Συριακό μοναστήρι το 416 μ.Χ.

^{(1342.2) 121:8.7} Ο Ίζαντορ δραπέτευσε από την Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. μετά την κατάληψη της πόλης από τα στρατεύματα του Τίτου, παίρνοντας μαζί του στην Πέλλα ένα αντίγραφο των σημειώσεων του Ματθαίου. Τον χρόνο 71, ενώ ζούσε στην Πέλλα, ο Ίζαντορ έγραψε το Ευαγγέλιο σύμφωνα με τον Ματθαίο. Επίσης είχε μαζί του τα πρώτα τέσσερα πέμπτα της διήγησης του Μάρκου.

^{(1342.3) 121:8.8} 3. Το Ευαγγέλιο του Λουκά. Ο Λουκάς, ο γιατρός από την Αντιόχεια στην Πισιδία, ήταν ένας μη Ιουδαίος προσήλυτος του Παύλου, και έγραψε μια εντελώς διαφορετική ιστορία της ζωής του Κυρίου. Άρχισε να ακολουθεί τον Παύλο και να μαθαίνει για την ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού το 47 μ.Χ. Ο Λουκάς διατήρησε πολλή από «την χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού» στα γραπτά του όπως συνέλεγε τα γεγονότα από τον Παύλο και άλλους. Ο Λουκάς παρουσιάζει τον Κύριο σαν «φίλο των τελωνών και των αμαρτωλών.» Δεν συνέταξε τις διάφορες σημειώσεις του στο Ευαγγέλιο μέχρι τον θάνατο του Παύλου. Ο Λουκάς έγραφε το 82 στην Αχαία. Σχεδίασε τρία βιβλία για την ιστορία του Χριστού και του Χριστιανισμού αλλά πέθανε το 90 μ.Χ λίγο πριν τελειώσει το δεύτερο από αυτά τα έργα του, τις «Πράξεις των Αποστόλων».

^{(1342.4) 121:8.9} ¨Όσον αφορά το υλικό του για την σύνταξη του Ευαγγελίου του, ο Λουκάς στην αρχή βασίστηκε στην ιστορία της ζωής του Ιησού όπως την είχε αναφέρει σε αυτόν ο Παύλος. Το Ευαγγέλιο λοιπόν του Λουκά είναι κατά κάποιο τρόπο το Ευαγγέλιο του Παύλου. Αλλά ο Λουκάς είχε και άλλες πηγές πληροφοριών, Όχι μόνο συζήτησε με ένα σωρό αυτόπτων μαρτύρων στα πολυάριθμα επεισόδια της ζωής του Ιησού που κατέγραψε, αλλά είχε ακόμα μαζί του ένα αντίγραφο του Ευαγγελίου του Μάρκου, δηλαδή, τα πρώτα τέσσερα πέμπτα της διήγησης του Ίζαντορ, και ένα σύντομο σύγγραμμα που γράφτηκε το 78 μ.Χ στην Αντιόχεια από έναν πιστό με το όνομα Σήδης. Ο Λουκάς είχε ακόμα ένα κουτσουρεμένο πολύ- εκδομένο αντίγραφο κάποιων σημειώσεων που εμφανιζόντουσαν να έχουν γίνει από τον Απόστολο Ανδρέα.

^{(1342.5) 121:8.10} 4. Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη διηγείται πολύ από το έργο του Ιησού στην Ιουδαία και γύρω από την Ιερουσαλήμ που δεν περιέχεται στις άλλες καταγραφές. Αυτό είναι το ονομαζόμενο Ευαγγέλιο του Ιωάννη του υιού του Ζεβεδαίου, και παρόλο που δεν το έγραψε ο Ιωάννης, το ενέπνευσε όμως. Από την πρώτη συγγραφή του έχει εκδοθεί πολλές φορές για να φαίνεται ότι το έγραψε ο ίδιος ο Ιωάννης. Όταν έγινε αυτή η Καταγραφή, ο Ιωάννης είχε τα άλλα Ευαγγέλια, και είδε ότι είχαν παραληφθεί πολλά¨ γι αυτό, το 101 μ.Χ ενθάρρυνε τον συνεργάτη του τον Ναθαναήλ, ένας Έλληνα Εβραίο από την Καισαρεία, να αρχίσει την συγγραφή του. Ο Ιωάννης του παρείχε το υλικό από την μνήμη του και αναφερόμενος στα ήδη τρία υπάρχοντα αρχεία. Δεν είχε δικά του γραπτά αρχεία. Η Επιστολή η γνωστή σαν «η Πρώτη Επιστολή του Ιωάννη» γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιωάννη σαν γράμμα κάλυψη για το έργο που θα εκτελούσε ο Ναθαναήλ κάτω από τις οδηγίες του.

^{(1342.6) 121:8.11} Όλοι αυτοί οι συγγραφείς παρουσίασαν ειλικρινείς εικόνες του Ιησού όπως τις είδαν, τις θυμόντουσαν, ή είχαν μάθει γι αυτόν, και όπως οι δικές τους αντιλήψεις γι αυτά τα μακρινά γεγονότα είχαν επηρεαστεί από την επακόλουθη υιοθέτηση της θεολογίας του Παύλου για τον Χριστιανισμό. Και ατά τα αρχεία, όσο και να μην ήταν τέλεια, υπήρξαν επαρκή για να αλλάξουν την πορεία της ιστορίας της Ουράντια για σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια.

^{(1343.1) 121:8.12} [Αναγνώριση: Διεκπεραιώνοντας την αποστολή μου να επαναδιατυπώσω τις διδασκαλίες και να ξανα-διηγηθώ τα έργα του Ιησού από την Ναζαρέτ, έχω συμβουλευτεί ελεύθερα από όλες τις πηγές και τις πλανητικές πληροφορίες. Το κύριο κίνητρό μου είναι να ετοιμάσω ένα αρχείο που να μην είναι μόνο διαφωτιστικό για την γενιά ανθρώπων που ζουν τώρα, αλλά που να είναι χρήσιμο και για όλες τις μελλοντικές γενιές. Από το τεράστιο απόθεμα πληροφοριών που είχα στην διάθεσή μου, έχω επιλέξει το πιο κατάλληλο για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Όσο το δυνατόν έχω αντλήσει τις πληροφορίες μου από σκέτες ανθρώπινες πηγές. Μόνο όταν τέτοιες πηγές αποτύχαιναν, τότε ανέτρεξα σε εκείνα τα αρχεία που είναι υπεράνθρωπα. Όταν οι ιδέες και οι απόψεις για την ζωή του Ιησού και τις διδασκαλίες του έχουν εκφραστεί ικανοποιητικά από ανθρώπινο νου, απαρέγκλιτα προτίμησα τα ανθρώπινα αυτά πρότυπα σκέψης. Παρόλο που επιδίωξα να προσαρμόσω την λεκτική έκφραση που ώστε να είναι η καλύτερη για να ταιριάζει με την δική μας αντίληψή για την πραγματική έννοια και την αληθινή σημασία της ζωής και της διδασκαλίας του Κυρίου, όσο ήταν δυνατόν, έχω εμμείνει στην πραγματική ανθρώπινη αντίληψη και πρότυπο σκέψης σε όλες τις διηγήσεις μου. Γνωρίζω καλά ότι εκείνες οι αντιλήψεις που έχουν προέλευση στον ανθρώπινο νου θα αποδειχθούν πιο αποδεκτές και χρήσιμες για όλες τις ανθρώπινες διάνοιες. Όταν δεν μπόρεσα να βρω τις απαραίτητες έννοιες στα ανθρώπινα αρχεία ή στις ανθρώπινες εκφράσεις, τότε ανέτρεξα μνήμες της δικής μου τάξης γήινων πλασμάτων, τους μεσόδρομους. Και όταν αυτή η δευτεροβάθμια πηγή πληροφοριών ήταν ανεπαρκής, τότε χωρίς δισταγμό ανέτρεξα στις υπερπλανητικές πηγές πληροφοριών.

^{(1343.2) 121:8.13} Τα στοιχεία που έχω συλλέξει, και από τα οποία έχω ετοιμάσει αυτήν την διήγηση της ζωής και διδασκαλίας του Ιησού—εκτός από την μνήμη του αρχείου του Αποστόλου Ανδρέα—περιλαμβάνουν πολύτιμες σκέψεις και ανώτερες έννοιες της διδασκαλίας του Ιησού που είχαν συσσωρευθεί από πάνω από δύο χιλιάδες ανθρώπινες υπάρξεις που ζούσαν στην γη από τις μέρες του Ιησού έως την στιγμή που εκφράζονται αυτές οι αποκαλύψεις, σωστότερα επαναδιατυπώσεις. Η άδεια για αποκάλυψη αξιοποιήθηκε μόνο όταν το ανθρώπινο αρχείο και οι ανθρώπινες έννοιες δεν μπορούσαν να παρέχουν ένα επαρκές πρότυπο σκέψης. Η ανάθεση της αποκαλυπτικής αποστολής μου, μου απαγόρεψε να ανατρέξω σε εξτρα- ανθρώπινες πηγές είτε πληροφοριών είτε έκφρασης μέχρι την στιγμή που θα μπορούσα να καταθέσω ότι απέτυχα στις προσπάθειές μου να βρω τις απαραίτητες αποδεκτές εκφράσεις στις απόλυτα ανθρώπινες πηγές.

^{(1343.3) 121:8.14} Ενώ εγώ, με την συνεργασία των έντεκα συνεταιρικών μου μεσόδρομων και κάτω από την επίβλεψη του Μελχισεδέκ των αρχείων, έχω παρουσιάσει αυτήν την διήγηση σύμφωνα με την αντίληψή μου για την ικανοποιητική του διευθέτηση και σύμφωνα με την επιλογή μου της άμεσης έκφρασης, ωστόσο, η πλειοψηφία των ιδεών, ακόμα και κάποιων ικανοποιητικών εκφράσεων που έχω αξιοποιήσει είχαν την προέλευσή τους στις διάνοιες ανθρώπων πολλών φυλών που έχουν ζήσει στην γη στις ενδιάμεσες γενιές, μέχρι και εκείνων που είναι ακόμα ζωντανοί αυτήν την στιγμή αυτού του εγχειρήματος. Κατά πολλούς τρόπους έχω λειτουργήσει περισσότερο σαν συλλέκτης και εκδότης από ότι σαν γνήσιος αφηγητής. Έχω χωρίς δισταγμό οικειοποιηθεί εκείνες τις αντιλήψεις και ιδέες, κατά προτίμηση ανθρώπινες, που θα με έκαναν ικανό να παρουσιάσω το πιο ικανοποιητικό πορτραίτο της ζωής του Ιησού, και θα μου έδιναν την ικανότητα να επαναδιατυπώσω τις απαράμιλλες διδασκαλίες του με την πιο χρήσιμη και συμπαντικά ανώτερη φρασεολογία. Εν ονόματι της Αδερφότητας των Ενωμένων Μεσόρομων της Ουράντια, με πολύ ευγνωμοσύνη αναγνωρίζω την υποχρέωσή μας προς όλες τις πηγές αρχείων και αντιλήψεων που από δω και στο εξής θα αξιοποιηθούν στην περεταίρω επεξεργασία της επαναδιατύπωσης αυτής της επίγειας ζωής του Ιησού].

^{(1344.1) 122:0.1} Θα είναι σχεδόν αδύνατο να εξηγήσουμε πλήρως τις πολλές αιτίες που οδήγησαν στην επιλογή της Παλαιστίνης σαν τη χώρα για την γήινη ενσάρκωση του Μιχαήλ και ιδιαίτερα το γιατί ακριβώς επιλέχτηκε η οικογένεια του Ιωσήφ και της Μαρίας σαν άμεσο περιβάλλον για την εμφάνιση αυτού του Γιου του Θεού στην Ουράντια.

^{(1344.2) 122:0.2} Αφού μελέτησε την ειδική αναφορά για την κατάσταση των διαχωρισμένων κόσμων, που είχαν ετοιμάσει οι Μελχισεδέκ, ο Μιχαήλ σε σύσκεψη με τον Γαβριήλ, τελικά διάλεξε την Ουράντια σαν τον πλανήτη όπου θα πραγματοποιούσε την τελική του ενσάρκωση. Σαν συνέχεια αυτής της απόφασης, ο Γαβριήλ επισκέφθηκε προσωπικά την Ουράντια και, ως αποτέλεσμα της μελέτης του για τις ανθρώπινες ομάδες καθώς και ως αξιολόγηση των πνευματικών, διανοητικών και γεωγραφικών χαρακτηριστικών του κόσμου και των ανθρώπων του, αποφάσισε ότι οι Εβραίοι διέθεταν εκείνο το συγκριτικό πλεονέκτημα που αποτελούσε εγγύηση την επιλογής τους σαν τη φυλή της ενσάρκωσης. Μετά την αποδοχή από τον Μιχαήλ αυτής της απόφασης, ο Γαβριήλ διόρισε και απέστειλε στην Ουράντια την Οικογενειακή Επιτροπή των Δώδεκα – επιλεγμένους ανάμεσα από τις πιο υψηλόβαθμες τάξεις των συμπαντικών προσωπικοτήτων – επιφορτισμένη με το καθήκον να διερευνήσει την εβραϊκή οικογενειακή ζωή. Όταν αυτή η επιτροπή τελείωσε τις εργασίες της, ο Γαβριήλ παρουσιάστηκε στην Ουράντια και έλαβε την αναφορά που ονομάτιζε τρεις πιθανές οικογένειες, σύμφωνα με τη γνώμη της επιτροπής, το ίδιο ευνοϊκές σαν οικογένειες που θα δεχόντουσαν την προσχεδιασμένη ενσάρκωση του Μιχαήλ.

^{(1344.3) 122:0.3} Από τα τρία προτεινόμενα ζευγάρια, ο Γαβριήλ επέλεξε προσωπικά τον Ιωσήφ και τη Μαρία, στη συνέχεια παρουσιάστηκε στη Μαρία και της μετέδωσε τα ευχάριστα νέα ότι δηλαδή είχε επιλεγεί για να γίνει η γήινη μητέρα του ενσαρκωμένου παιδιού.

^{(1344.4) 122:1.1} Ο Ιωσήφ, ο θνητός πατέρας του Ιησού (Τζόσουα μπεν Ιωσήφ), ήταν ένας Εβραίος όπως οι άλλοι Εβραίοι, αν και έφερε πολλά μη ιουδαϊκά φυλετικά χαρακτηριστικά τα οποία είχαν προστεθεί στο γενεαλογικό του δέντρο κατά καιρούς μέσω της θηλυκής γραμμής των προγόνων του. Η γενεαλογία του πατέρα του Ιωσήφ έφτανε πίσω μέχρι τις ημέρες του Αβραάμ και μέσω αυτού του σεβαστού πατριάρχη στις πρώτες κληρονομικές γραμμές που οδηγούσαν στους Σουμέριους και στους Νοδίτες και δια των νοτιότερων φυλών του μπλε ανθρώπου, στον Άντον και την Φόντα. Ο Δαυίδ και ο Σολομών δεν ανήκαν στην άμεση γραμμή της γενεαλογίας του Ιωσήφ, ούτε έφτανε η καταγωγή του Ιωσήφ κατά άμεσο τρόπο στον Αδάμ. Οι άμεσοι πρόγονοί του ήταν τεχνίτες – χτίστες, μαραγκοί, οικοδόμοι και σιδεράδες. Ο ίδιος ο Ιωσήφ ήταν μαραγκός και αργότερα εργολάβος. Η οικογένειά του ανήκε σε μια μακριά και λαμπρή σειρά της αριστοκρατίας των συνηθισμένων ανθρώπων, που ανέδειξε και αναδεικνύει ασυνήθιστες προσωπικότητες που ξεχώρισαν σε συνδυασμό με την εξέλιξη της θρησκείας στην Ουράντια.

^{(1345.1) 122:1.2} Η Μαρία, η γήινη μητέρα του Ιησού, ήταν η απόγονος μιας μακριάς γραμμής μοναδικών προγόνων που περιελάμβανε πολλές από τις πιο σημαντικές γυναίκες στη φυλετική ιστορία της Ουράντια. Αν και η Μαρία ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα της εποχής της και της γενιάς της, διαθέτοντας ένα σχεδόν κανονικό χαρακτήρα, λογαριάζεται ανάμεσα στις διάσημες προγόνους της όπως η Αννόν, η Ταμάρ, η Ρουθ, η Βαθσέβα, η Άνση, η Χλόη, η Εύα και η Ράττα. Καμία άλλη Ιουδαία γυναίκα εκείνης της εποχής δεν είχε πιο διάσημη καταγωγή κοινών προγόνων ή που να φτάνει πίσω σε πιο αποδοτικές αρχές. Η γενεαλογία της Μαρίας, όπως και του Ιωσήφ χαρακτηριζότανε από την επικράτηση ισχυρών αλλά συνηθισμένων ατόμων, τονισμένη πότε πότε από πολυάριθμες ξεχωριστές προσωπικότητες καθώς προχωρούσε ο πολιτισμός και εξελισσόταν σταδιακά η θρησκεία.Από φυλετική άποψη δεν είναι σωστό απόλυτα να θεωρήσουμε τη Μαρία σαν Εβραία. Σε μόρφωση και πιστεύω ήταν Εβραία, αλλά σε κληρονομικά χαρίσματα ήταν περισσότερο μια σύνθεση από συριακή, χιττιτική, φοινικική, ελληνική και αιγυπτιακή γενεαλογία, η φυλετική της κληρονομιά ήταν πιο ευρεία από αυτή του Ιωσήφ.

^{(1345.2) 122:1.3} Από όλα τα ζευγάρια που ζούσαν στην Παλαιστίνη την εποχή που θα γινόταν η προσχεδιασμένη ενσάρκωση του Μιχαήλ, ο Ιωσήφ και η Μαρία διέθεταν τον πιο ιδανικό συνδυασμό εκτεταμένων φυλετικών σχέσεων και ανώτερα από τα συνηθισμένα χαρίσματα προσωπικότητας. Ήταν σχέδιο του Μιχαήλ να εμφανιστεί στη γη σαν συνηθισμένος άνθρωπος, τον οποίο οι κοινοί άνθρωποι θα καταλάβαιναν και θα αποδέχονταν. Ένεκα τούτου ο Γαβριήλ διάλεξε ακριβώς τέτοια άτομα σαν τον Ιωσήφ και τη Μαρία να γίνουν οι γονείς της ενσάρκωσης.

^{(1345.3) 122:2.1} Το έργο ζωής του Ιησού στην Ουράντια ξεκίνησε πραγματικά από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ο Ζαχαρίας, πατέρας του Ιωάννη, ανήκε στο Ιουδαϊκό ιερατείο, ενώ η μητέρα του Ελισάβετ ήταν μέλος του πιο ανθηρού κλάδου της ίδιας μεγάλης οικογένειας στον οποίο επίσης ανήκε η Μαρία η μητέρα του Ιησού. Ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ, αν και ήταν παντρεμένοι από πολλά χρόνια δεν είχαν παιδιά.

^{(1345.4) 122:2.2} Ήταν τέλη του μηνός Ιουνίου 8 π.Χ., τρεις περίπου μήνες μετά το γάμο του Ιωσήφ και της Μαρίας, που ο Γαβριήλ παρουσιάστηκε στην Ελισάβετ το μεσημέρι μιας μέρας, όπως ακριβώς αργότερα έκανε γνωστή την παρουσία του στη Μαρία. Είπε ο Γαβριήλ:

^{(1345.5) 122:2.3} «Ενώ ο σύζυγός σου, ο Ζαχαρίας, στέκεται έμπροσθεν του βωμού στην Ιερουσαλήμ και ενώ το συγκεντρωμένο πλήθος προσεύχεται για τον ερχομό ενός λυτρωτή, Εγώ, ο Γαβριήλ, έχω έρθει να σου αναγγείλω πως σύντομα θα γεννήσεις ένα γιο που θα γίνει ο πρόδρομος αυτού του θεϊκού διδασκάλου και θα τον ονομάσεις Ιωάννη. Θα μεγαλώσει αφιερωμένος στον Κύριο και Θεό σου και όταν θα έρθει σε πλήρη ηλικία θα ευχαριστήσει την καρδιά σου γιατί θα στρέψει πολλές ψυχές στο Θεό και θα αναγγείλει τον ερχομό του θεραπευτή των ψυχών του λαού σου και τον πνευματικό λυτρωτή όλου του ανθρώπινου είδους. Η συγγενής σου Μαρία θα είναι η μητέρα αυτού του παιδιού της υπόσχεσης, και σ’ αυτήν επίσης θα παρουσιαστώ».

^{(1345.6) 122:2.4} Αυτό το όραμα τρόμαξε πολύ την Ελισάβετ. Μετά την αναχώρηση του Γαβριήλ, στριφογύριζε την εμπειρία αυτή στο μυαλό της, αναλογιζόμενη επί πολύ τα λεγόμενα του μεγαλοπρεπούς επισκέπτη, αλλά δεν μίλησε για την αποκάλυψη σε κανένα παρά στο σύζυγό της μέχρι την επικείμενη επίσκεψη της Μαρίας, νωρίς το Φεβρουάριο του επόμενου έτους.

^{(1345.7) 122:2.5} Επί πέντε μήνες, όμως, η Ελισάβετ κράτησε το μυστικό ακόμη και από τον άντρα της. Σχετικά με την αποκάλυψη της ιστορίας για την επίσκεψη του Γαβριήλ, ο Ζαχαρίας ήταν πολύ δύσπιστος και για εβδομάδες αμφέβαλε την όλη εμπειρία, και τότε μόνο συγκατένευσε με μισή καρδιά να πιστέψει στην επίσκεψη του Γαβριήλ στη γυναίκα του όταν δεν μπορούσε πλέον να αμφισβητεί ότι περίμενε παιδί. Ο Ζαχαρίας ήταν πολύ μπερδεμένος αναφορικά με την αναμενόμενη μητρότητα της Ελισάβετ, αλλά δεν αμφισβητούσε την τιμιότητα της γυναίκας του, αν και ήταν προχωρημένος σε χρόνια. Και ήταν μόνο περίπου έξη εβδομάδες πριν τη γέννηση του Ιωάννη που ο Ζαχαρίας, σαν αποτέλεσμα ενός εντυπωσιακού ονείρου, πείστηκε τελείως ότι η Ελισάβετ θα γινόταν μητέρα ενός γιου της μοίρας, ενός που θα ετοίμαζε την οδό για τον ερχομό του Μεσσία.

^{(1346.1) 122:2.6} Ο Γαβριήλ εμφανίστηκε στη Μαρία κατά τα μέσα Νοεμβρίου 8 π.Χ., ενώ εργαζόταν στο σπίτι της στη Ναζαρέτ. Αργότερα, όταν η Μαρία έμαθε χωρίς αμφιβολία ότι θα γινόταν μητέρα, έπεισε τον Ιωσήφ να την αφήσει να ταξιδέψει στην πόλη του Ιούδα, τέσσερα μίλια δυτικά της Ιερουσαλήμ, στους λόφους, για να επισκεφθεί την Ελισάβετ. Ο Γαβριήλ είχε ενημερώσει κάθε μια από τις μέλλουσες μητέρες για την εμφάνισή του στην άλλη. Ήταν φυσικό να είναι ανυπόμονες να βρεθούν μαζί, να συγκρίνουν εμπειρίες και να μιλήσουν για το πιθανό μέλλον των παιδιών τους. Η Μαρία έμεινε με τη μακρινή ξαδέλφη της τρεις εβδομάδες. Η Ελισάβετ συνετέλεσε πολύ στο να δυναμώσει η πίστη της Μαρίας για το όραμα του Γαβριήλ, έτσι ώστε γύρισε σπίτι περισσότερο αφιερωμένη στην πρόσκληση να είναι η μητέρα του παιδιού της μοίρας, το οποίο τόσο σύντομα θα παρουσίαζε στον κόσμο σαν ένα αδύναμο βρέφος, ένα συνηθισμένο και κανονικό παιδί του βασιλείου.

^{(1346.2) 122:2.7} Ο Ιωάννης γεννήθηκε στην πόλη του Ιούδα στις 25 Μαρτίου 7 π.Χ. Ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ ευχαριστήθηκαν πολύ με την πραγματοποίηση της υπόσχεσης του Γαβριήλ, και όταν την όγδοη μέρα παρουσιάστηκαν στο ναό για την περιτομή του παιδιού, επίσημα τον βάφτισαν Ιωάννη, όπως είχαν διδαχθεί από πριν. Αμέσως ένας ανιψιός του Ζαχαρία έφυγε για τη Ναζαρέτ, φέροντας το μήνυμα της Ελισάβετ στη Μαρία, αναγγέλλοντας ότι γεννήθηκε γιος και το όνομά του ήταν Ιωάννης.

^{(1346.3) 122:2.8} Από την παιδική του ηλικία ο Ιωάννης διακριτικά είχε γαλουχηθεί από τους γονείς του με την ιδέα ότι θα μεγάλωνε και θα γινόταν ένας πνευματικός αρχηγός και διδάσκαλος θρησκευτικός. Και το χώμα της καρδιάς του Ιωάννη ήταν πάντα πρόσφορο για τη σπορά τέτοιου δελεαστικού σπόρου. Σαν παιδί ακόμη, είχε βρεθεί συχνά στο ναό, την περίοδο της υπηρεσίας του πατέρα του και ήταν φοβερά εντυπωσιασμένος από τη σημασία όσων έβλεπε.

^{(1346.4) 122:3.1} Ένα απόγευμα, κατά τη δύση, πριν ο Ιωσήφ επιστρέψει σπίτι, ο Γαβριήλ εμφανίστηκε στη Μαρία από τη μεριά ενός χαμηλού πέτρινου τραπεζιού και, μετά που η Μαρία ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία της, είπε: «Έρχομαι κατ’ εντολή ενός που είναι ο Κύριός μου και τον οποίο εσύ θα αγαπήσεις και θα αναθρέψεις. Σε σένα, Μαρία, φέρνω ευχάριστα νέα όταν σου αναγγέλλω ότι το έμβρυο μέσα σου είναι ορισμένο από τον Ουρανό και πως τον κατάλληλο καιρό θα γίνεις μητέρα ενός αγοριού. Θα τον ονομάσεις Ιησού και θα εγκαινιάσει το βασίλειο του Ουρανού στη γη και ανάμεσα στους ανθρώπους. Μη μιλήσεις γι’ αυτό το πράγμα παρά μόνο στον Ιωσήφ και στην Ελισάβετ, τη συγγενή σου, στην οποία ήδη έχω εμφανιστεί και η οποία σύντομα θα γεννήσει ένα αγόρι, που το όνομά του θα είναι Ιωάννης και ο οποίος θα προετοιμάσει την οδό για το μήνυμα της λύτρωσης που ο γιος σου θα διακηρύξει στους ανθρώπους με μεγάλη εξουσία και βαθιά πεποίθηση. Και μην αμφιβάλλεις για τα λόγια μου, Μαρία, γιατί αυτό το σπιτικό επιλέχτηκε σαν τη θνητή κατοικία του παιδιού της μοίρας. Η ευλογία μου θα μείνει πάνω σου, η Δύναμη των Μεγάλων Ισχυρών θα σε ενδυναμώνει και ο Κύριος όλης της γης θα σε επισκιάζει».

^{(1346.5) 122:3.2} Η Μαρία συλλογιζόταν βαθιά αυτή την επίσκεψη, κρυμμένη στην καρδιά της για πολλές εβδομάδες, έως ότου βεβαιώθηκε πως έφερε παιδί, πριν τολμήσει να αποκαλύψει αυτά τα ασυνήθιστα γεγονότα στον άντρα της. Όταν ο Ιωσήφ άκουσε για όλα αυτά, αν και εμπιστευόταν απόλυτα τη Μαρία, βασανίστηκε και δεν μπορούσε να κοιμηθεί για πολλές νύχτες. Κατ’ αρχάς ο Ιωσήφ είχε αμφιβολία για την επίσκεψη του Γαβριήλ. Ύστερα, όταν είχε σχεδόν πειστεί ότι η Μαρία είχε πράγματι ακούσει τη φωνή και παρατηρήσει τη μορφή του θεϊκού αγγελιαφόρου, βασάνιζε το μυαλό του αναλογιζόμενος πώς μπορούν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Πώς ήταν δυνατό ο γόνος του ανθρώπινων υπάρξεων να είναι παιδί θεϊκού προορισμού; Ποτέ δεν θα μπορούσε ο Ιωσήφ να συμβιβαστεί με αυτές τις αντιμαχόμενες ιδέες έως, μετά από αρκετές ημέρες σκέψης, αυτός και η Μαρία κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είχαν επιλεγεί να γίνουν οι γονείς του Μεσσία, αν και η ιουδαϊκή σκέψη απείχε πολύ από το ότι ο αναμενόμενος ελευθερωτής θα είχε θεϊκή καταγωγή. Αφού έβγαλαν αυτό το σπουδαίο συμπέρασμα, η Μαρία αναχώρησε βιαστικά να επισκεφθεί την Ελισάβετ.

^{(1347.1) 122:3.3} Μετά την επιστροφή της, η Μαρία πήγε να επισκεφθεί τους γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα. Τα δυο αδέλφια της και οι δυο αδελφές της, όπως και οι γονείς της ήταν πάντα πολύ σκεπτικοί σχετικά με την θεϊκή αποστολή του Ιησού, αν και εκείνο τον καιρό δεν γνώριζαν τίποτε για την επίσκεψη του Γαβριήλ. Αλλά η Μαρία εξομολογήθηκε στην αδελφή της Σαλώμη ότι πίστευε πως ο γιος της θα γινόταν ένας μεγάλος διδάσκαλος.

^{(1347.2) 122:3.4} Η αναγγελία του Γαβριήλ στη Μαρία έγινε την επομένη ημέρα της σύλληψης του Ιησού και αυτό ήταν και το μοναδικό υπερφυσικό γεγονός που έλαβε χώρα, συνδεόμενο με την όλη της εμπειρία της, πώς θα έφερε και θα γεννούσε το παιδί της μοίρας.

^{(1347.3) 122:4.1} Ο Ιωσήφ δεν συμφιλιώθηκε με την ιδέα ότι η Μαρία θα γινόταν η μητέρα ενός ασυνήθιστου παιδιού παρά μετά την εμπειρία που είχε από ένα πολύ εντυπωσιακό όνειρο. Στο όνειρο αυτό, ένας λαμπρός ουράνιος αγγελιαφόρος του εμφανίστηκε και μεταξύ άλλων, είπε: «Ιωσήφ, έρχομαι κατ’ εντολή Εκείνου που τώρα βασιλεύει στα ύψη και έχω διαταχθεί να σε συμβουλέψω σχετικά με το γιο σου τον οποίο η Μαρία θα γεννήσει και που θα γίνει μεγάλο φως για τον κόσμο. Σ’ αυτόν θα υπάρχει ζωή και η ζωή του θα γίνει το φως των ανθρώπων. Θα έρθει πρώτα στο λαό του, αλλά αυτοί δύσκολα θα τον δεχτούν. Αλλά σε όσους τον δεχτούν, σ’ αυτούς θα αποκαλύψει ότι είναι τα παιδιά του Θεού». Μετά από αυτή την εμπειρία ο Ιωσήφ ποτέ πια δεν αμφέβαλε για την ιστορία της Μαρίας περί της επίσκεψης του Γαβριήλ και την υπόσχεση ότι το αγέννητο βρέφος θα γινόταν ένας θεϊκός αγγελιαφόρος στον κόσμο.

^{(1347.4) 122:4.2} Σε όλες αυτές τις επισκέψεις δεν ελέχθη τίποτε για τον οίκο του Δαυίδ. Τίποτε δεν υποδήλωσε ποτέ ότι ο Ιησούς θα ερχόταν σαν «ελευθερωτής των Εβραίων», ούτε ακόμη ότι ήταν ο επί μακρού αναμενόμενος Μεσσίας. Ο Ιησούς δεν ήταν τέτοιου είδους Μεσσίας όπως οι Εβραίοι προσδοκούσαν αλλά ήταν ο λυτρωτής του κόσμου. Η αποστολή του αφορούσε όλες τις φυλές και τους λαούς, όχι μόνο μία ομάδα.

^{(1347.5) 122:4.3} Ο Ιωσήφ δεν καταγόταν από τον Δαυίδ. Η Μαρία είχε περισσότερη Δαυιδική γενεαλογία απ’ ότι ο Ιωσήφ. Πράγματι, ο Ιωσήφ πήγε στη Βηθλεέμ, την πόλη του Δαυίδ, για να καταγραφεί εξαιτίας της ρωμαϊκής απογραφής, αλλά αυτό ήταν επειδή, έξη γενεές πρωτύτερα ο πρόγονος του Ιωσήφ από τη μεριά του πατέρα του, που έζησε τότε, όντας ορφανός, υιοθετήθηκε από κάποιον Ζάντοκ, που ήταν άμεσος απόγονος του Δαυίδ. Έκτοτε ο Ιωσήφ υπολογιζόταν ότι ανήκε στον «οίκο του Δαυίδ».

^{(1347.6) 122:4.4} Οι περισσότερες από τις καλούμενες Μεσσιανικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης φτιάχτηκαν να ταιριάζουν στον Ιησού πολύ μετέπειτα από τη γήινη ζωή του. Επί αιώνες οι Εβραίοι προφήτες είχαν διακηρύξει τον ερχομό ενός λυτρωτή και αυτές οι υποσχέσεις είχαν ερμηνευτεί από τις επόμενες γενεές ότι αναφερόντουσαν σ’ ένα Ιουδαίο κυβερνήτη που θα καθότανε στο θρόνο του Δαυίδ και, με τις φημισμένες θαυμαστές μεθόδους του Μωυσή, θα προχωρούσε στην εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη σαν ένα ισχυρό έθνος, ελεύθερο από κάθε ξένη κυριαρχία. Ακόμη, πολλά μεταφορικά εδάφια που βρισκόντουσαν παντού στα Εβραϊκά χειρόγραφα αποδόθηκαν κι αυτά στην αποστολή της ζωής του Ιησού. Πολλά αποφθέγματα της Παλαιάς Διαθήκης παραλλάχθηκαν τόσο ώστε να φαίνονται πως ταιριάζουν με μερικά επεισόδια από τη γήινη ζωή του Κυρίου. Ο ίδιος ο Ιησούς κάποτε δημόσια αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με τον βασιλικό οίκο του Δαυίδ. Ακόμη και το εδάφιο «μια κοπέλα θα γεννήσει αγόρι» μετατράπηκε σε «μια παρθένος θα γεννήσει αγόρι». Το ίδιο ίσχυε επίσης για τις πολλές γενεαλογίες και του Ιωσήφ και της Μαρίας οι οποίες σχεδιάστηκαν κατ’ ακολουθία της πορείας του Μιχαήλ στη γη. Πολλές από αυτές τις καταγωγές περιλαμβάνουν πολλούς από τους προγόνους του Κυρίου, αλλά στο σύνολό τους δεν είναι αυθεντικές και δεν πρέπει να βασίζεται κανείς σ’ αυτές σαν γεγονός. Οι πρώτοι οπαδοί του Ιησού, όλοι πολύ συχνά υπέκυψαν στον πειρασμό να κάνουν όλες τις παλαιές προφητικές ρήσεις να φαίνονται πως βρίσκουν την εκπλήρωσή τους στη ζωή του Κυρίου και Αφέντη τους.

^{(1348.1) 122:5.1} Ο Ιωσήφ ήταν άνθρωπος με ήρεμους τρόπους, φοβερά υπεύθυνος και σε όλους τους τομείς πιστός στους θρησκευτικούς κανόνες και συνήθειες του λαού του. Σκεπτόταν πολύ αλλά μίλαγε λίγο. Η κακή κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Εβραϊκός λαός προξενούσε στον Ιωσήφ μεγάλη λύπη. Σαν νέος, ανάμεσα στους οκτώ αδελφούς και αδελφές του, ήταν πιο χαρούμενος, αλλά στα πρώτα χρόνια της έγγαμης ζωής του (κατά την παιδική ηλικία του Ιησού) πέρναγε περιόδους ήπιας μορφής πνευματική αποθάρρυνση. Αυτές οι εκδηλώσεις του χαρακτήρα του καλυτέρευσαν κατά πολύ ακριβώς πριν τον πρόωρο θάνατό του και αφού πια η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του είχε βελτιωθεί, μετά την πρόοδό του από την τάξη του μαραγκού στη θέση ενός ευημερούς εργολάβου.

^{(1348.2) 122:5.2} Η ιδιοσυγκρασία της Μαρίας ήταν αρκετά αντίθετη από αυτή του άντρα της. Ήταν συνήθως ευδιάθετη, πολύ σπάνια κατηφής και είχε μια πάντοτε αισιόδοξη διάθεση. Η Μαρία άφηνε τον εαυτό της να εκφράζει ελεύθερα και συχνά τα συναισθήματά της και δεν την είδε ποτέ κανείς λυπημένη έως τον ξαφνικό θάνατο του Ιωσήφ. Και μόλις που είχε ξεπεράσει το χτύπημα αυτό, όταν έπεσαν πάνω της οι ανησυχίες και τα ερωτηματικά που προέκυψαν από την ασυνήθιστη πορεία του μεγαλύτερου γιου της, την οποία ξετύλιγε τόσο ραγδαία μπροστά στα έκπληκτα μάτια της. Αλλά σ’ όλη αυτή την σπάνια εμπειρία η Μαρία ήταν ήρεμη, θαρραλέα και σχεδόν σοφή στη σχέση της με τον παράξενο και λίγο κατανοητό πρωτότοκο γιο της και με τα άλλα επιζώντα αδέλφια και αδελφές του.

^{(1348.3) 122:5.3} Ο Ιησούς όφειλε πολλά, για την σπάνια ευγένειά του και την εξαιρετική συμπονετική κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, στον πατέρα του, κληρονόμησε το χάρισμά του σαν μεγάλος διδάσκαλος και τη φοβερή ικανότητά του για δίκαιη αγανάκτηση από τη μητέρα του. Οι συναισθηματικές αντιδράσεις του Ιησού, σαν ενήλικας στο περιβάλλον του, άλλοτε ήταν σαν του πατέρα του, στοχαστικές και σεβάσμιες, μερικές φορές να χαρακτηρίζονται από φανερή θλίψη, αλλά πιο συχνά θύμιζαν τον αισιόδοξο και αποφασιστικό τρόπο της μητέρας του. Τελικά, η ιδιοσυγκρασία της Μαρίας έτεινε να επικρατεί στην πορεία του θεϊκού Γιου καθώς μεγάλωνε και αιωρείτο στις σπουδαίες δρασκελιές της ενήλικης ζωής του. Σε μερικές λεπτομέρειες ο Ιησούς ήταν ένα μείγμα των κληρονομημένων χαρακτηριστικών των γονέων του, από άλλη άποψη παρουσίαζε τα χαρακτηριστικά του ενός σε αντίθεση με εκείνα του άλλου.

^{(1348.4) 122:5.4} Από τον Ιωσήφ ο Ιησούς είχε εξασφαλίσει την αυστηρή του εκπαίδευση στη χρήση των ιουδαϊκών τελετουργιών και την εξαιρετική του εξοικείωση με τα Εβραϊκά χειρόγραφα. Από τη Μαρία αποκόμισε μια ευρύτερη άποψη για τη θρησκευτική ζωή και μια πιο ανεκτική σκέψη για την προσωπική πνευματική ελευθερία.

^{(1349.1) 122:5.5} Οι οικογένειες και του Ιωσήφ και της Μαρίας ήταν αρκετά μορφωμένες για την εποχή τους. Ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν μορφωμένοι πολύ περισσότερο από το συνηθισμένο για κείνη την εποχή και για την κοινωνική τους θέση. Αυτός ήταν στοχαστής, αυτή έκανε σχέδια, ειδική στην προσαρμογή και θετική στην άμεση εκτέλεση. Ο Ιωσήφ είχε μαύρα μάτια, καστανός, η Μαρία καστανά μάτια, σχεδόν ξανθιά.

^{(1349.2) 122:5.6} Αν ζούσε ο Ιωσήφ, θα είχε γίνει σίγουρα ένας σταθερός πιστός της θεϊκής αποστολής του μεγαλύτερου γιου του. Η Μαρία εναλλασσόταν ανάμεσα στην πίστη και την αμφιβολία, όντας τα μέγιστα επηρεασμένη από τη στάση που είχαν κρατήσει τα άλλα της παιδιά, οι φίλοι της και συγγενείς της, αλλά πάντα παρέμενε σταθερή στην τελική θέση της εξ αιτίας της ανάμνησης από την εμφάνιση του Γαβριήλ σ’ αυτήν αμέσως μετά τη σύλληψη του παιδιού.

^{(1349.3) 122:5.7} Η Μαρία ήταν ταλαντούχα υφάντρια και περισσότερο από το συνηθισμένο επιδέξια στις σπιτικές τέχνες εκείνης της εποχής. Ήταν καλή νοικοκυρά και ανώτερη οικοδέσποινα. Και οι δυο, ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν καλοί δάσκαλοι και αυτό φαινόταν από το ότι τα παιδιά της ήταν καλά εξοικειωμένα με τη γνώση της εποχής.

^{(1349.4) 122:5.8} Όταν ο Ιωσήφ ήταν νέος, τον είχε πάρει στη δούλεψή του ο πατέρας της Μαρίας, όταν έχτιζε μια προσθήκη στο σπίτι του και ήταν τότε που η Μαρία έφερε στον Ιωσήφ ένα ποτήρι νερό, κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού, που ο έρωτας του ζευγαριού, που ήταν προορισμένο να γίνουν οι γονείς του Ιησού, ξεκίνησε πραγματικά.

^{(1349.5) 122:5.9} Ο Ιωσήφ και η Μαρία παντρεύτηκαν σύμφωνα με τα εβραϊκά έθιμα , στο σπίτι της Μαρίας, στα περίχωρα της Ναζαρέτ, όταν ο Ιωσήφ ήταν είκοσι ενός ετών. Αυτός ο γάμος ήταν η ολοκλήρωση ενός έρωτα διάρκειας περίπου δυο χρόνων. Σύντομα κατόπιν μετακόμισαν στο καινούργιο τους σπίτι στη Ναζαρέτ, που είχε χτιστεί από τον Ιωσήφ με τη βοήθεια δυο αδελφών του. Το σπίτι βρισκόταν κοντά στους πρόποδες του κοντινού υψώματος που τόσο γοητευτικά δέσποζε στη γύρω εξοχή. Στο σπίτι αυτό, ειδικά προετοιμασμένο, αυτοί οι νεαροί μέλλοντες γονείς είχαν σκεφτεί να καλωσορίσουν το παιδί της υπόσχεσης, πολύ λίγο αντιλαμβανόμενοι ότι αυτό το σπουδαίο γεγονός ενός σύμπαντος θα συνέβαινε ενόσω θα έλειπαν από το σπίτι, στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας.

^{(1349.6) 122:5.10} Το μεγαλύτερο τμήμα της οικογενείας του Ιωσήφ έγιναν πιστοί της διδασκαλίας του Ιησού, αλλά πολλοί λίγοι από τους ανθρώπους της Μαρίας πίστεψαν σ’ αυτόν μέχρι πριν την αναχώρησή του από τον κόσμο. Ο Ιωσήφ έκλινε περισσότερο προς το πνευματικό σχέδιο του αναμενόμενου Μεσσία, αλλά η Μαρία και η οικογένειά της, ιδιαίτερα ο πατέρας της επέμενε στην ιδέα ενός Μεσσία γήινου ελευθερωτή και πολιτικού κυβερνήτη. Οι πρόγονοι της Μαρίας είχαν καταφανώς αναγνωρίσει τη δράση των Μακκαβαίων του τότε και του σύγχρονου καιρού.

^{(1349.7) 122:5.11} Ο Ιωσήφ επέμενε σταθερά στις ανατολικές ή βαβυλωνιακές όψεις της ιουδαϊκής θρησκείας. Η Μαρία έκλινε δυνατά προς τις πιο ανεκτικές και ευρύτερες δυτικές ή ελληνιστικές ερμηνείες του νόμου και των προφητών.

^{(1349.8) 122:6.1} Το σπίτι του Ιησού δεν απείχε από τον ψηλό λόφο του βορειότερου τμήματος της Ναζαρέτ, κάμποση απόσταση από την πηγή του χωριού, που βρισκόταν στην ανατολική πλευρά της πόλης. Η οικογένεια του Ιησού κατοικούσε στα προάστια της πόλης και αυτό επομένως ήταν ευνοϊκό γι αυτόν να χαίρεται συχνές βόλτες στην εξοχή και να κάνει εκδρομές μέχρι την κορυφή αυτού του υψώματος, το ψηλότερο από όλους τους λόφους της νότιας Γαλιλαίας εκτός από την οροσειρά του όρους Θαβώρ στα ανατολικά και το λόφο της Ναΐν, ίδιου ύψους περίπου. Το σπίτι τους βρισκόταν λίγο προς τα νοτιοανατολικά της νότιας προεξοχής του λόφου και σχεδόν στο μέσον του δρόμου ανάμεσα στη βάση αυτού του υψώματος και στο δρόμο που οδηγούσε έξω από τη Ναζαρέτ, προς την Κανά. Εκτός από το να σκαρφαλώνει στο λόφο, η πιο αγαπημένη βόλτα του Ιησού ήταν να ακολουθεί ένα στενό δρομάκι που ακολουθούσε στριφογυριστά τη βάση του λόφου με βορειοανατολική κατεύθυνση μέχρι το σημείο που συναντούσε το δρόμο για τη Σέφωρη.

^{(1350.1) 122:6.2} Το σπίτι του Ιωσήφ και της Μαρίας αποτελείτο από ένα δωμάτιο με πέτρινη κατασκευή και επίπεδη οροφή και ένα πρόσθετο κτίριο για κατάλυμα των ζώων. Τα έπιπλα συνίστατο από ένα χαμηλό πέτρινο τραπέζι, πήλινα και πέτρινα πιάτα και κύπελλα, έναν αργαλειό, μια βάση φανού, μερικά μικρά σκαμνάκια και κιλίμια για τον ύπνο στο πάτωμα. Στην πίσω αυλή, κοντά στο κτίριο για τα ζώα, ήταν το σκέπαστρο που κάλυπτε το φούρνο και το μύλο για το άλεσμα. Χρειαζόντουσαν δυο άτομα για να χειρίζονται αυτό το μύλο, ένα για να αλέθει και το άλλο για να τροφοδοτεί με το σπόρο. Σα μικρό παιδί ο Ιησούς συχνά τροφοδοτούσε το σπόρο ενώ η μητέρα του γύριζε το μύλο.

^{(1350.2) 122:6.3} Τα επόμενα χρόνια, καθώς η οικογένεια αύξανε σε μέγεθος, θα καθόντουσαν όλοι οκλαδόν γύρω από το μεγεθυσμένο πέτρινο τραπέζι για να απολαύσουν το φαγητό τους, σερβιριζόμενοι από ένα κοινό πιάτο ή κύπελλο. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το βραδινά δείπνο στο τραπέζι θα φωτιζότανε από ένα μικρό επίπεδο πήλινο λυχνάρι, γεμισμένο με ελαιόλαδο. Μετά τη γέννηση της Μάρθας, ο Ιωσήφ έχτισε μια προσθήκη στο σπίτι, ένα φαρδύ δωμάτιο, που χρησίμευε σαν μαραγκούδικο κατά την ημέρα και σαν υπνοδωμάτιο τη νύχτα.

^{(1350.3) 122:7.1} Το μήνα Μάρτιο 8 π.Χ. (το μήνα που ο Ιωσήφ και η Μαρία παντρεύτηκαν), ο Καίσαρ Αύγουστος έβγαλε διάταγμα όλοι οι κάτοικοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας να καταμετρηθούν, μια απογραφή θα γινόταν που θα χρησίμευε για να επιτευχθεί καλύτερη φορολογία. Οι Εβραίοι είχαν πάντα μεγάλη προκατάληψη απέναντι σε κάθε προσπάθεια «καταμέτρησης του λαού», και αυτό, σε συνδυασμό με τις σοβαρές ντόπιες δυσκολίες του Ηρώδη, βασιλιά της Ιουδαίας, συνέτειναν στην αναβολή της απογραφής στο Ιουδαϊκό βασίλειο για ένα χρόνο. Παντού σ’ όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αυτή η απογραφή καταγράφηκε το έτος 8 π.Χ., εκτός από το Παλαιστινιακό βασίλειο του Ηρώδη, όπου πάρθηκε το 7 π.Χ., ένα χρόνο αργότερα.

^{(1350.4) 122:7.2} Δεν ήταν απαραίτητο για τη Μαρία να πάει στη Βηθλεέμ για την εγγραφή – ο Ιωσήφ ήταν υπεύθυνος για την καταγραφή της οικογενείας του – αλλά η Μαρία, όντας περιπετειώδης και επιθετική σαν άτομο, επέμενε να τον συνοδεύσει. Φοβόταν να μείνει μόνη μήπως και το παιδί γεννιόταν ενώ ο Ιωσήφ ήταν μακριά, επιπροσθέτως, επειδή η Βηθλεέμ δεν ήταν μακριά από την πόλη του Ιούδα, η Μαρία προείδε τη δυνατότητα μιας ευχάριστης επίσκεψης στη συγγενή της Ελισάβετ.

^{(1350.5) 122:7.3} Ουσιαστικά ο Ιωσήφ απαγόρευσε στη Μαρία να τον συνοδεύσει, αλλά ήταν μάταιο. Όταν η τροφή ήταν ήδη πακεταρισμένη για το ταξίδι των τριών ή τεσσάρων ημερών, αυτή είχε ετοιμάσει διπλές μερίδες και είχε ετοιμαστεί για την αναχώρηση. Αλλά πριν καλά ξεκινήσουν, ο Ιωσήφ είχε συμφιλιωθεί με το να πάρει μαζί του τη Μαρία και έτσι αναχώρησαν χαρούμενοι από τη Ναζαρέτ με το ξημέρωμα.

^{(1350.6) 122:7.4} Ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν φτωχοί και εφόσον διέθεταν μόνο ένα ζώο για τα φορτία, η Μαρία, που ήταν στο μήνα της, ανέβηκε στο ζώο με τις προμήθειες ενώ ο Ιωσήφ πήγαινε με τα πόδια, οδηγώντας το ζώο. Το χτίσιμο και η επίπλωση του σπιτιού είχαν εξαντλήσει οικονομικά τον Ιωσήφ μια και συνεισέφερε επίσης στη συντήρηση των γονέων του, καθώς ο πατέρας του είχε τελευταία γίνει ανίκανος προς εργασία. Έτσι το εβραϊκό αυτό ζευγάρι έφυγε από το ταπεινό σπίτι του νωρίς το πρωί της 18ης Αυγούστου 7 π.Χ., για το ταξίδι στη Βηθλεέμ.

^{(1351.1) 122:7.5} Την πρώτη μέρα της πορείας τους έφτασαν γύρω στους πρόποδες του όρους (Γκιλμπόα) ------------, όπου κατασκήνωσαν για τη νύχτα, κοντά στον ποταμό Ιορδάνη και απασχολήθηκαν κάνοντας πολλές υποθέσεις όπως τι είδος παιδί θα γεννιόταν, με τον Ιωσήφ να εμμένει στη σκέψη ενός πνευματικού διδασκάλου και τη Μαρία να επιμένει στην ιδέα ενός Ιουδαίου Μεσσία, ενός ελευθερωτή του εβραϊκού έθνους.

^{(1351.2) 122:7.6} Δοξάζοντας το Θεό το πρωί της 19ης Αυγούστου, ο Ιωσήφ και η Μαρία πήραν πάλι το δρόμο. Μοιράστηκαν το μεσημεριανό γεύμα στους πρόποδες του όρους (Σαρτάμπα)-----------------, που δεσπόζει της κοιλάδας του Ιορδάνη και συνεχίζοντας το ταξίδι τους έφτασαν το βράδυ στην Ιεριχώ, όπου σταμάτησαν σ’ ένα πανδοχείο πάνω στο δρόμο στα προάστια της πόλης. Μετά το βραδινό φαγητό και αφού συζήτησαν πολύ σχετικά με την καταπιεστική διακυβέρνηση των Ρωμαίων, τον Ηρώδη, την απογραφή, συνέκριναν την επιρροή της Ιερουσαλήμ και της Αλεξάνδρειας σαν κέντρα ιουδαϊκής γνώσης και παιδείας, οι ταξιδιώτες από τη Ναζαρέτ αποσύρθηκαν για την ανάπαυση της νύχτας. Νωρίς το πρωί της 20ης Αυγούστου ξανάρχισαν το ταξίδι τους, φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ πριν το μεσημέρι, επισκεπτόμενοι το Ναό και συνεχίζοντας τον προορισμό τους έφτασαν στη Βηθλεέμ τις απογευματινές ώρες.

^{(1351.3) 122:7.7} Το πανδοχείο ήταν υπερπλήρες, και ο Ιωσήφ ακολούθως έψαξε για κατάλυμα σε μακρινούς συγγενείς, αλλά κάθε τόπος στη Βηθλεέμ ήταν γεμάτος, ξέχειλος. Επιστρέφοντας στην αυλή του πανδοχείου, πληροφορήθηκε ότι οι στάβλοι για τα καραβάνια, λαξεμένοι στην πλευρά του βράχου και βρισκόμενοι ακριβώς κάτω από το πανδοχείο, είχαν εκκενωθεί από τα ζώα και καθαριστεί για να δεχτούν ενοίκους. Αφήνοντας το γάιδαρο στην αυλή, ο Ιωσήφ πήρε στους ώμους του τις τσάντες με τα ρούχα και τις προμήθειες και κατέβηκε με τη Μαρία τα πέτρινα σκαλοπάτια για το κατάλυμά τους πιο κάτω. Βρέθηκαν σε αυτό που ήταν μια αποθήκη σιτηρών μπροστά από τους πάγκους και τα παχνιά. Τεντόπανα είχαν κρεμαστεί και θεώρησαν τους εαυτούς τους πολύ τυχερούς που είχαν τόσο άνετο κατάλυμα.

^{(1351.4) 122:7.8} Ο Ιωσήφ σκέφτηκε να πάει αμέσως και να εγγραφεί, αλλά η Μαρία ήταν αποκαμωμένη. Είχε καταπονηθεί σημαντικά και τον εκλιπάρησε να μείνει κοντά της, πράγμα που έκανε.

^{(1351.5) 122:8.1} Όλη τη νύχτα η Μαρία ήταν ανήσυχη έτσι κανείς τους δεν κοιμήθηκε πολύ. Με το χάραμα οι πόνοι της γέννας ήταν προφανείς και το μεσημέρι, 21 Αυγούστου 7 π.Χ. με τη βοήθεια και συμπαράσταση γυναικών συνοδοιπόρων, η Μαρία έφερε στον κόσμο ένα αρσενικό παιδί. Ο Ιησούς της Ναζαρέτ είχε γεννηθεί. Τυλίχτηκε στα ρούχα που η Μαρία είχε φέρει μαζί της για κάθε παρόμοιο ενδεχόμενο, και τοποθετήθηκε σ’ ένα διπλανό παχνί.

^{(1351.6) 122:8.2} Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που όλα τα παιδιά πριν από εκείνη την ημέρα και μετά από αυτήν έρχονται στον κόσμο, το παιδί της υπόσχεσης γεννήθηκε και την όγδοη μέρα, σύμφωνα με την ιουδαϊκή τακτική περιτμήθηκε και επίσημα ονομάστηκε Τζόσουα (Ιησούς).

^{(1351.7) 122:8.3} Την επομένη μέρα της γέννησης του Ιησού, ο Ιωσήφ πήγε και εγγράφηκε. Συνάντησε δε ένα άνδρα με τον οποίο είχε συνομιλήσει πριν δυο μέρες στην Ιεριχώ. Αυτός τον πήρε σ’ ένα καλό φίλο του που είχε δωμάτιο στο πανδοχείο και ο οποίος είπε πως ευχαρίστως θα άλλαζε το κατάλυμά του με εκείνο του ζεύγους από τη Ναζαρέτ. Εκείνο το απόγευμα μετακόμισαν στο πανδοχείο πάνω, όπου παρέμειναν για περίπου τρεις εβδομάδες μέχρι που βρήκαν κατάλυμα στο σπίτι ενός μακρινού συγγενή του Ιωσήφ.

^{(1351.8) 122:8.4} Τη δεύτερη μέρα μετά τη γέννηση του Ιησού, η Μαρία έστειλε μήνυμα στην Ελισάβετ ότι το παιδί είχε γεννηθεί και πήρε την απάντηση ότι καλούσαν τον Ιωσήφ στην Ιερουσαλήμ για να μιλήσει σχετικά με τις υποθέσεις τους με τον Ζαχαρία. Την επομένη εβδομάδα ο Ιωσήφ πήγε στην Ιερουσαλήμ να συσκεφθεί με το Ζαχαρία. Και οι δυο, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ διακατέχοντο από την ειλικρινή πεποίθηση ότι ο Ιησούς πράγματι θα γινόταν ο Ιουδαίος ελευθερωτής, ο Μεσσίας, και ότι ο γιος τους Ιωάννης θα ήταν ο υπασπιστής του, το δεξί του χέρι της μοίρας. Και μια και η Μαρία μοιραζόταν τις ίδιες ιδέες, δεν ήταν δύσκολο να πείσει τον Ιωσήφ να μείνουν στην Βηθλεέμ, την πόλη του Δαυίδ, ώστε ο Ιησούς να μεγάλωνε και να γινόταν ο διάδοχος του Δαυίδ στο θρόνου όλου του Ισραήλ. Έτσι παρέμειναν στη Βηθλεέμ πάνω από ένα χρόνο ενώ ο Ιωσήφ εργαζόταν λίγο με τη δουλειά του μαραγκού.

^{(1352.1) 122:8.5} Το μεσημέρι που γεννήθηκε ο Ιησούς τα Σεραφείμ της Ουράντια, συγκεντρωμένα από τους ανωτέρους τους, πράγματι έψελναν ύμνους δόξας πάνω από τη φάτνη της Βηθλεέμ, αλλά αυτές οι εκφράσεις λατρείας δεν ακουγόντουσαν από το ανθρώπινο αυτί. Ούτε βοσκοί ούτε καμία άλλη ανθρώπινη ύπαρξη ήρθε για να αποτίσει φόρο τιμής στο βρέφος της Βηθλεέμ μέχρι την ημέρα της άφιξης μερικών ιερέων από την Ουρ, που είχαν σταλθεί εκεί από την Ιερουσαλήμ, από το Ζαχαρία.

^{(1352.2) 122:8.6} Αυτοί οι ιερείς από τη Μεσοποταμία είχαν ακούσει κάμποσο καιρό πριν, από ένα παράξενο θρησκευτικό διδάσκαλο της χώρας τους ότι είχε δει όνειρο το οποίο τον πληροφορούσε ότι «το Φως του κόσμου» θα εμφανιζόταν στη γη σαν βρέφος και ανάμεσα στους Εβραίους. Και αυτοί οι τρεις ιερείς πήγαν τόσο μακριά ψάχνοντας για «το Φως του κόσμου». Μετά από πολλές εβδομάδες μάταιης αναζήτησης στην Ιερουσαλήμ, θα γύριζαν πίσω στην Ουρ όταν ο Ζαχαρίας τους συνάντησε και τους αποκάλυψε ότι ο Ιησούς ήταν το αντικείμενο της έρευνάς τους και τους έστειλε πίσω στη Βηθλεέμ, όπου βρήκαν το βρέφος και άφησαν τα δώρα τους στη Μαρία, τη γήινη μητέρα του. Το μωρό ήταν περίπου τριών εβδομάδων την εποχή της επίσκεψής τους.

^{(1352.3) 122:8.7} Αυτοί οι σοφοί άνδρες δεν είδαν κανένα αστέρι να τους οδηγεί στη Βηθλεέμ. Ο όμορφος θρύλος του άστρου της Βηθλεέμ προήλθε από το εξής: Ο Ιησούς γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου το μεσημέρι του έτους 7 π.Χ. Στις 29 Μαΐου 7 π.Χ., συνέβη μια ασυνήθιστη ευθυγράμμιση του Δία και του Κρόνου στον αστερισμό των Ιχθύων. Και είναι αξιοσημείωτο αστρονομικό γεγονός ότι παρόμοιες ευθυγραμμίσεις έγιναν στις 29 Σεπτεμβρίου και στις 5 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους. Με βάση λοιπόν αυτά τα ασυνήθιστα αλλά τελείως φυσικά φαινόμενα, οι με την καλή σημασία ζηλωτές των διαδοχικών γενεών έφτιαξαν τον ελκυστικό θρύλο του άστρου της Βηθλεέμ και των προσκυνητών Μάγων που οδηγήθηκαν με αυτόν τον τρόπο στη φάτνη, είδαν και λάτρευσαν το νεογεννηθέν βρέφος. Μυαλά ανατολίτικά ή πλησίον της Ανατολής απολαμβάνουν τα παραμύθια και συνεχώς κλώθουν τέτοιου είδους όμορφους μύθους για τη ζωή των θρησκευτικών αρχηγών τους και των λαϊκών ηρώων τους. Με την απουσία της τυπογραφίας, όταν η περισσότερη ανθρώπινη γνώση μεταδιδόταν από στόμα σε στόμα από τη μια γενεά στην άλλη, ήταν πολύ εύκολο για τους μύθους να γίνουν παραδόσεις και για τις παραδόσεις τελικά να γίνουν αποδεκτές σαν πραγματικά γεγονότα.

^{(1352.4) 122:9.1} Ο Μωυσής είχε διδάξει του Εβραίους ότι κάθε πρωτότοκο παιδί ανήκε στον Κύριο, και ότι, αντί για τη θυσία του όπως ήταν το έθιμο ανάμεσα στα ειδωλολατρικά έθνη, ένα τέτοιο παιδί θα ζούσε εξασφαλισμένο αν οι γονείς του τον εξαγόραζαν πληρώνοντας πέντε σέκελ σε οποιονδήποτε εξουσιοδοτημένο ιερέα. Υπήρχε επίσης μια διαταγή του Μωσαϊκού νόμου που κατεύθυνε μια μητέρα, μετά το πέρασμα μιας ορισμένης χρονικής περιόδου, να παρουσιαστεί (ή να βάλει κάποιον άλλο να κάνει την κατάλληλη θυσία γι αυτήν) στο ναό για εξαγνισμό. Ήταν δε συνήθεια να εκπληρώνουν και τις δυο τελετές συγχρόνως. Έτσι, ο Ιωσήφ και η Μαρία πήγαν στο Ναό στην Ιερουσαλήμ αυτοπροσώπως να παρουσιάσουν τον Ιησού στους ιερείς και να επιτύχουν την εξαγορά του και συγχρόνως να κάνουν την κατάλληλη θυσία για να επιβεβαιώσουν τον τελετουργικό εξαγνισμό από την υποτιθέμενη ακαθαρσία της γέννας.

^{(1353.1) 122:9.2} Εκεί, στον περίβολο του ναού, παρέμεναν συνέχεια δυο αξιοπρόσεκτοι χαρακτήρες, ο Συμεών ο τραγουδιστής και η Άννα η ποιήτρια. Ο Συμεών ήταν Ιουδαίος αλλά η Άννα ήταν Γαλιλαία. Αυτό το ζευγάρι πήγαινε συχνά μαζί και οι δυο ήταν πολύ οικείοι του ιερέα Ζαχαρία, ο οποίος τους είχε εμπιστευθεί το μυστικό για τον Ιωάννη και τον Ιησού. Και οι δυο, ο Συμεών και η Άννα, επιθυμούσαν πολύ τον ερχομό του Μεσσία και η εμπιστοσύνη που είχαν στο Ζαχαρία τους οδήγησε στο να πιστεύουν ότι ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος ελευθερωτής του Εβραϊκού λαού.

^{(1353.2) 122:9.3} Ο Ζαχαρίας γνώριζε την ημέρα που ο Ιωσήφ και η Μαρία αναμένονταν να εμφανιστούν στο ναό με τον Ιησού και είχε συνεννοηθεί με το Συμεών και την Άννα, να τους δείξει με το σήκωμα του χεριού του ποιος από την πομπή των πρωτοτόκων ήταν ο Ιησούς.

^{(1353.3) 122:9.4} Για την περίπτωση αυτή η Άννα είχε γράψει ένα ποίημα το οποίο ο Συμεών θα απήγγειλε στη συνέχεια, προς μεγάλη έκπληξη του Ιωσήφ, της Μαρίας και όλων που ήσαν συγκεντρωμένοι στον περίβολο του ναού. Και αυτός ήταν ο ύμνος της εξαγοράς του πρωτότοκου παιδιού:

^{(1353.4) 122:9.5} Ευλογημένος ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ,

^{(1353.5) 122:9.6} Επειδή μας επισκέφτηκε και εξαγόρασε το λαό του,

^{(1353.6) 122:9.7} Ύψωσε την τρομπέτα της σωτηρίας για όλους μας,

^{(1353.7) 122:9.8} Στον οίκο του δούλου του Δαυίδ.

^{(1353.8) 122:9.9} Ακόμα και όταν μιλούσε με το στόμα των ιερών προφητών του –

^{(1353.9) 122:9.10} Σωτηρία από τους εχθρούς μας και από όσων μας μισούν

^{(1353.10) 122:9.11} Να δείξει έλεος στους πατέρες μας και να θυμηθεί το ιερό συμβόλαιό του

^{(1353.11) 122:9.12} Ο όρκος που έκανε με τον Αβραάμ τον πατέρα μας,

^{(1353.12) 122:9.13} Να μας δώσει συμβόλαιο, αφού ελευθερωθήκαμε από τα χέρια των εχθρών μας,

^{(1353.13) 122:9.14} Να τον υπηρετούμε χωρίς φόβο,

^{(1353.14) 122:9.15} Με αγιότητα και δικαιοσύνη όλες τις ημέρες μας.

^{(1353.15) 122:9.16} Ναι, και Συ, παιδί της μοίρας, θα ονομαστείς ο προφήτης του Υψίστου,

^{(1353.16) 122:9.17} Γιατί θα παρουσιαστείς ενώπιον του προσώπου του Κυρίου για να ιδρύσεις το βασίλειό του,

^{(1353.17) 122:9.18} Να κάνεις γνωστή τη σωτηρία του λαού του,

^{(1353.18) 122:9.19} Συγχωρώντας τις αμαρτίες τους.

^{(1353.19) 122:9.20} Χαρείτε με το έλεος του Θεού μας γιατί η αυγή μας επισκέφθηκε από ψηλά

^{(1353.20) 122:9.21} Για να φωτίσει εκείνους που βρίσκονται στο σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου,

^{(1353.21) 122:9.22} Για να οδηγήσει τα πόδια μας σε δρόμους ειρήνης.

^{(1353.22) 122:9.23} Και τώρα ας αναπαυθεί ο δούλος σου εν ειρήνη. Ω! Κύριέ μου, κατά το ρήμα σου,

^{(1353.23) 122:9.24} Γιατί οι οφθαλμοί μου είδαν τη σωτηρία σου

^{(1353.24) 122:9.25} Που ετοίμασες ενώπιον του προσώπου όλων των ανθρώπων,

^{(1353.25) 122:9.26} Φως ακόμα και για την αποκάλυψη των ειδωλολατρών

^{(1353.26) 122:9.27} Και τη δόξα του λαού σου Ισραήλ.

^{(1353.27) 122:9.28} Καθ’ οδόν πίσω προς τη Βηθλεέμ, ο Ιωσήφ και η Μαρία ήσαν αμίλητοι – μπερδεμένοι και τρομαγμένοι. Η Μαρία είχε ενοχληθεί από τον αποχαιρετισμό της Άννας, της ηλικιωμένης ποιήτριας, και ο Ιωσήφ δεν ήταν σύμφωνος με αυτή την πρόωρη προσπάθεια να παραστήσουν τον Ιησού σαν τον αναμενόμενο Μεσσία του Εβραϊκού λαού.

^{(1353.28) 122:10.1} Αλλά οι παρατηρητές του Ηρώδη δεν έμειναν αδρανείς. Όταν του ανέφεραν την επίσκεψη των ιερέων από την Ουρ στην Βηθλεέμ, ο Ηρώδης κάλεσε αυτούς τους Χαλδαίους να εμφανιστούν μπροστά του. Ζήτησε με επιμονή να μάθει από αυτούς τους σοφούς άνδρες για το «νέο βασιλιά των Ιουδαίων», αλλά δεν τον ικανοποίησαν πολύ, εξηγώντας του ότι το βρέφος είχε γεννηθεί από μια γυναίκα που είχε έρθει στη Βηθλεέμ με το σύζυγό της για την απογραφή. Ο Ηρώδης, αφού δεν ικανοποιήθηκε με την απάντηση, τους έστειλε πίσω με χρήματα και την εντολή να βρουν το παιδί ώστε να μπορέσει κι αυτός να πάει και να τον λατρέψει, αφού τον διαβεβαίωσαν πως το βασίλειό του ήταν πνευματικό όχι γήινο. Αλλά όταν οι σοφοί άνδρες δεν επέστρεψαν, ο Ηρώδης υποψιάστηκε. Καθώς βασάνιζε το μυαλό του με αυτά τα πράγματα, οι πληροφοριοδότες του επέστρεψαν και του έδωσαν πλήρη αναφορά για τα πρόσφατα περιστατικά στο ναό, φέροντάς του και ένα αντίγραφο τμημάτων του ποιήματος που απήγγειλε ο Συμεών κατά την τελετή της εξαγοράς του Ιησού. Αλλά δεν κατόρθωσαν να ακολουθήσουν τον Ιωσήφ και την Μαρία και ο Ηρώδης θύμωσε πολύ μαζί τους όταν δεν μπόρεσαν να του πουν προς τα πού το ζεύγος είχε πάρει το βρέφος. Τότε απέστειλε ερευνούντες να εντοπίσουν τον Ιωσήφ και τη Μαρία. Μαθαίνοντας ότι ο Ηρώδης καταδίωκε την οικογένεια από τη Ναζαρέτ, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ έμειναν μακριά από τη Βηθλεέμ. Το μικρό αγόρι κρύφτηκε στους συγγενείς του Ιωσήφ.

^{(1354.1) 122:10.2} Ο Ιωσήφ φοβόταν να ψάξει για δουλειά και οι λίγες οικονομίες τους γρήγορα εξανεμίστηκαν. Ακόμη και τη στιγμή της τελετής του εξαγνισμού στο ναό, ο Ιωσήφ θεώρησε τον εαυτό του αρκετά φτωχό ώστε να αιτιολογήσει την προσφορά του για τη Μαρία,, αποτελούμενη από δυο νεαρά περιστέρια, όπως είχε δώσει εντολή ο Μωυσής για τον εξαγνισμό των μητέρων ανάμεσα στους φτωχούς.

^{(1354.2) 122:10.3} Όταν, μετά από έρευνες περισσότερο από ένα χρόνο, οι κατάσκοποι του Ηρώδη δεν κατάφεραν να εντοπίσουν τον Ιησού, και επειδή είχε την υποψία ότι το βρέφος κρυβόταν ακόμη στη Βηθλεέμ, ετοίμασε ένα ένταλμα που διέταζε να γίνει μια συστηματική έρευνα σε κάθε σπίτι της Βηθλεέμ και να φονευθούν όλα τα αγόρια κάτω των δυο χρονών. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Ηρώδης έλπιζε να σιγουρευτεί, ότι αυτό το αγόρι που επρόκειτο να γίνει «βασιλιάς των Ιουδαίων», θα καταστρεφόταν. Τοιουτοτρόπως χάθηκαν σε μια μέρα δεκαέξι μικρά αγόρια στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Αλλά δολοπλοκίες και φόνοι, ακόμη και για την ίδια του την οικογένεια, ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην αυλή του Ηρώδη.

^{(1354.3) 122:10.4} Η σφαγή αυτών των παιδιών έλαβε χώρα στα μέσα Οκτωβρίου 6 π.Χ., όταν ο Ιησούς ήταν λίγο πάνω από ενός έτους. Αλλά υπήρχαν πιστοί του ερχόμενου Μεσσία ακόμη και ανάμεσα στους παρευρισκόμενους στην αυλή του Ηρώδη και ένας από αυτούς, γνωρίζοντας τη διαταγή για τη σφαγή των μικρών αγοριών της Βηθλεέμ, επικοινώνησε με το Ζαχαρία, ο οποίος στη συνέχεια απέστειλε αγγελιαφόρο στον Ιωσήφ. Και τη νύχτα πριν τη σφαγή ο Ιωσήφ και η Μαρία αναχώρησαν από τη Βηθλεέμ με το μωρό για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Για να μην αποσπάσουν την προσοχή, ταξίδευσαν μόνοι στην Αίγυπτο με τον Ιησού. Πήγαν στην Αλεξάνδρεια με χρήματα που τους παρέσχε ο Ζαχαρίας, και εκεί ο Ιωσήφ ασχολήθηκε με τη δουλειά του ενώ η Μαρία και ο Ιησούς διέμεναν με καλοπροαίρετους συγγενείς της οικογένειας του Ιωσήφ. Παρέμειναν (προσωρινά) στην Αλεξάνδρεια δυο ολόκληρα χρόνια, και δεν γύρισαν στη Βηθλεέμ παρά μετά το θάνατο του Ηρώδη.

^{(1355.1) 123:0.1} Εξαιτίας των κινδύνων και των φόβων κατά την διάρκεια της διαμονής τους στην Βηθλεέμ, η Μαρία δεν άφηνε λεπτό από πάνω της το μωρό μέχρι που φτάσανε με ασφάλεια στην Αλεξάνδρεια, όπου η οικογένεια μπόρεσε να τακτοποιηθεί σε μια φυσιολογική ζωή. Μείνανε με συγγενείς, και ο Ιωσήφ μπορούσε να συντηρεί την οικογένειά του πολύ καλά μόλις βρήκε σταθερή δουλειά αμέσως μόλις φτάσανε. Προσλήφθηκε σαν μαραγκός για αρκετούς μήνες και μετά ανέβηκε στην θέση του αρχιεργάτη μιας μεγάλης ομάδας εργατών που δούλευαν για την κατασκευή ενός δημόσιου κτιρίου. Αυτή η καινούρια εμπειρία του έδωσε την ιδέα να γίνει εργολάβος και κτίστης μετά την επιστροφή τους στην Ναζαρέτ.

^{(1355.2) 123:0.2} Σε όλα αυτά τα πρώτα χρόνια της αβοήθητης βρεφικής ηλικίας του Ιησού, η Μαρία βρισκόταν σε ένα διαρκές ξενύχτι από φόβο μην συμβεί κάτι κακό στο παιδί της που θα μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο το καλό του ή με οποιοδήποτε τρόπο να μπει εμπόδιο στην μελλοντική του αποστολή στην γη¨ καμιά μητέρα δεν ήταν ποτέ πιο αφοσιωμένη στο παιδί της. Στο σπίτι που έτυχε να είναι τότε ο Ιησούς υπήρχαν άλλα δύο παιδιά περίπου της ηλικίας του, και από τους κοντινούς γείτονές του υπήρχαν άλλα δύο παιδιά των οποίων η ηλικίες ήταν αρκετά κοντά στην δική του, ώστε να μπορεί να παίζει μαζί τους. Στην αρχή η Μαρία είχε την πρόθεση να κρατά τον Ιησού συνέχεια στο πλευρό της. Φοβόταν ότι θα μπορούσε να του συμβεί αν τον άφηνε να παίξει στον κήπο με τα άλλα παιδιά, αλλά ο Ιωσήφ, με την βοήθεια των συγγενών του, μπόρεσε να την πείσει ότι με αυτήν την μεταχείριση θα στερούσε από τον Ιησού από την χρήσιμη εμπειρία της εκμάθησης πώς να προσαρμόζεται με παιδιά της ηλικίας του. Και η Μαρία, συνειδητοποιώντας ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα υπέρμετρης προφύλαξης και προστασίας μπορεί να τον έκανε δειλό και κάπως εγωκεντρικό, τελικά συναίνεσε στο να αφήσει «το ελπιδοφόρο παιδί» να μεγαλώσει σαν όλα τα παιδιά¨ και παρόλο που τήρησε αυτήν την απόφαση, διαρκώς το παρακολουθούσε από μακριά όταν έπαιζε με τα άλλα παιδιά στο σπίτι ή στον κήπο. Μόνο μια στοργική μητέρα μπορεί να καταλάβει την έγνοια που είχε μέσα στην καρδιά της η Μαρία για την ασφάλεια του υιού της όλα αυτά τα χρόνια της βρεφικής του ηλικίας και των πρώτων παιδικών του χρόνων.

^{(1355.3) 123:0.3} Όλο το διάστημα των δύο χρόνων της διαμονής τους στην Αλεξάνδρεια, ο Ιησούς απολάμβανε καλή υγεία και συνέχιζε να μεγαλώνει κανονικά. Εκτός από μερικούς φίλους και συγγενείς , σε κανέναν δεν είχαν πει ότι ο Ιησούς ήταν το «ελπιδοφόρο παιδί». Ένας από τους συγγενείς του Ιωσήφ το αποκάλυψε σε μερικούς φίλους του από την Μέμφιδα, απογόνους του μακρινού Ίχνατων, και αυτοί, μαζί με μια μικρή ομάδα Αλεξανδρινών πιστών, μαζεύτηκαν στο μεγαλοπρεπές σπίτι του ευεργέτη συγγενή του Ιωσήφ λίγο μετά την επιστροφή στην Παλαιστίνη για να ευχηθούν στην οικογένεια από την Ναζαρέτ και να υποβάλλουν τα σέβη τους στο παιδί. Τότε οι συγκεντρωμένοι φίλοι δώρισαν στον Ιησού ένα πλήρες αντίγραφο της Ελληνικής μετάφρασης των Εβραϊκών γραφών. Αλλά αυτό το αντίγραφο των Ιουδαϊκών ιερών κειμένων δεν δόθηκε στα χέρια του Ιωσήφ παρά μόνο όταν τελικά αυτός και η Μαρία δεν δέχτηκαν την πρόσκληση των φίλων τους από την Μέμφιδα και την Αλεξάνδρεια, να παραμείνουν στην Αίγυπτο. Αυτοί οι πιστοί επέμεναν ότι «το παιδί της μοίρας» θα μπορούσε να επηρεάσει καλύτερα τον κόσμο σαν κάτοικος της Αλεξάνδρειας από ότι σε κάποιο μέρος στην Παλαιστίνη. Αυτές οι διαπραγματεύσεις καθυστέρησαν για λίγο την αναχώρησή τους για την Παλαιστίνη αφού έμαθαν τα νέα για τον θάνατο του Ηρώδη.

^{(1356.1) 123:0.4} Ο Ιωσήφ και η Μαρία τελικά έφυγαν από την Αλεξάνδρεια με ένα καράβι που ανήκε στον φίλο τους τον Έζραιον, με κατεύθυνση για την Ιόππη, και έφτασαν σε αυτό το λιμάνι αργά τον Αύγουστο του έτους 4 π.Χ. Πήγαν κατευθείαν στην Βηθλεέμ, όπου πέρασαν όλο τον Σεπτέμβρη συνομιλώντας με τους φίλους τους και τους συγγενείς τους για το αν θα έπρεπε να μείνουν εκεί ή να επιστρέψουν στην Ναζαρέτ.

^{(1356.2) 123:0.5} Η Μαρία ποτέ δεν παραιτήθηκε από την ιδέα ότι ο Ιησούς έπρεπε να μεγαλώσει στην Βηθλεέμ, την Πόλη του Δαβίδ. Ο Ιωσήφ στην πραγματικότητα δεν πίστευε ότι ο υιός τους θα γινόταν ένας βασιλικός απελευθερωτής του Ισραήλ. Εξάλλου, ήξερε ότι ο ίδιος δεν ήταν πραγματικά απόγονος του Δαβίδ¨ το ότι θεωρείτο απόγονος του Δαβίδ οφειλόταν στην υιοθέτηση ενός από τους προγόνους του από κάποιον από το γένος του Δαβίδ. Η Μαρία ,φυσικά, θεωρούσε την πόλη του Δαβίδ σαν την πιο κατάλληλη τοποθεσία στην οποία μπορούσε να ανατραφεί ο νέος υποψήφιος για τον θρόνο του Δαβίδ, αλλά ο Ιωσήφ προτιμούσε να δοκιμάσει την τύχη του με τον Ηρώδη Αντίπα παρά με τον αδερφό του τον Αρχέλαο. Φοβόταν πολύ για την ασφάλεια του παιδιού στην Βηθλεέμ ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη στην Ιουδαία, και υπέθετε ότι ο Αρχέλαος θα ήταν πιο πιθανόν να ακολουθεί την απειλητική πολιτική του πατέρα του, του Ηρώδη, από ότι ο Αντίπας στην Γαλιλαία. Και εκτός από όλους αυτούς τους λόγους, ο Ιωσήφ έδειχνε σταθερά την προτίμησή του για την Γαλιλαία σαν καλύτερο μέρος να ανατραφεί και να μορφωθεί το παιδί, αλλά περάσανε τέσσερις βδομάδες μέχρι να πειστεί η Μαρία και να ξεπεράσει τις αντιρρήσεις της.

^{(1356.3) 123:0.6} Μέχρι την πρώτη του Οκτώβρη ο Ιωσήφ είχε πείσει την Μαρία και όλους τους φίλους τους ότι ήταν καλύτερο γι αυτούς να επιστρέψουν στην Ναζαρέτ. Έτσι λοιπόν, νωρίς τον Οκτώβρη, το 4 π.Χ., έφυγαν από την Βηθλεέμ για την Ναζαρέτ, περνώντας από την Λύδδα και την Σκυθόπολη. Ξεκίνησαν νωρίς ένα Κυριακάτικο πρωινό, η Μαρία και το παιδί πάνω στο νέο τους υποζύγιο, ενώ ο Ιωσήφ και οι πέντε συγγενείς του που τους συνοδεύανε προχωρούσαν πεζοί¨ οι συγγενείς του Ιωσήφ αρνήθηκαν να τους αφήσουν να κάνουν το ταξίδι για την Ναζαρέτ μόνοι. Φοβόντουσαν να πάνε στην Γαλιλαία από την Ιερουσαλήμ και την κοιλάδα του Ιορδάνη, και οι δυτικοί δρόμοι δεν ήταν και εντελώς ασφαλείς για δύο μόνους ταξιδιώτες με ένα μικρό παιδί.

^{(1356.4) 123:1.1} Έφτασαν στον προορισμό τους με ασφάλεια, την τέταρτη μέρα του ταξιδιού. Έφτασαν απροειδοποίητοι στο σπίτι του Ναζαρέτ, στο οποίο έμεναν για πάνω από τρία χρόνια ένας από τους παντρεμένους αδερφούς του Ιωσήφ, που στα αλήθεια ένοιωσε μεγάλη έκπληξη όταν τους είδε¨ τόσο σιωπηλά είχαν φύγει ώστε κανένας από τους συγγενείς του Ιωσήφ και της Μαρίας δεν ήξερε ούτε ότι είχαν φύγει από την Αλεξάνδρεια. Την επόμενη μέρα ο αδερφός του Ιωσήφ μετακόμισε με την οικογένειά του, και η Μαρία, για πρώτη φορά από την γέννηση του Ιησού, τακτοποιήθηκε με την μικρή της οικογένεια για να απολαύσει την ζωή στο δικό τους σπίτι. Σε λιγότερο από μια βδομάδα ο Ιωσήφ βρήκε σταθερή δουλειά σαν ξυλουργός, και ήταν πολύ ευτυχισμένοι.

^{(1356.5) 123:1.2} Ο Ιησούς ήταν περίπου τριών ετών και δύο μηνών όταν επέστρεψαν στην Ναζαρέτ. Άντεξε όλα αυτά τα ταξίδια πολύ καλά και είχε θαυμάσια υγεία και ήταν γεμάτος παιδική χαρά και ενθουσιασμό που είχε δικό του σπίτι να τρέχει και να παίζει. Αλλά του έλειπαν και πολύ η παρέα του από την Αλεξάνδρεια.

^{(1356.6) 123:1.3} Στον δρόμο για την Ναζαρέτ ο Ιωσήφ είχε πείσει την Μαρία ότι δεν θα ήταν σωστό να διαδώσουν στους Γαλιλαίους φίλους τους και συγγενείς ότι ο Ιησούς ήταν «το παιδί των ελπίδων». Συμφώνησαν να μην αναφέρουν σε κανέναν αυτά τα θέματα. Και οι δύο τήρησαν πολύ αυτήν τους την υπόσχεση.

^{(1357.1) 123:1.4} Όλος ο τέταρτος χρόνος του Ιησού ήταν περίοδος φυσιολογικής ανάπτυξης και ασυνήθιστης νοητικής δραστηριότητας. Εν τω μεταξύ είχε συνάψει στενή φιλία με ένα γειτονόπουλο της ηλικίας του, με το όνομα Ιακώβ. Ο Ιησούς και ο Ιακώβ έπαιζαν χαρούμενα, και μεγάλωσαν σαν σπουδαίοι φίλοι και πιστοί σύντροφοι.

^{(1357.2) 123:1.5} Το επόμενο σημαντικό γεγονός στην ζωή αυτής της οικογένειας από την Ναζαρέτ ήταν η γέννηση του δεύτερου παιδιού, του Ιάκωβου, νωρίς το πρωί στις 2 Απριλίου, το 3 π.Χ. Ο Ιησούς ενθουσιάστηκε με την σκέψη ότι θα είχε ένα μωρό αδερφάκι, και περίμενε μέχρι να δει τις πρώτες κινήσεις του μωρού.

^{(1357.3) 123:1.6} Ήταν στο μέσο του καλοκαιριού αυτής της ίδιας χρονιάς που ο Ιωσήφ έκτισε ένα μικρό εργαστήριο δίπλα στην πηγή του χωριού και κοντά στον πισσωμένο χώρο των καραβανιών. Μετά από αυτό έκανε πολύ λίγη ξυλουργική εργασία την ημέρα. Είχε για συνεταίρους του δύο από τους αδερφούς του και πολλούς άλλους μηχανικούς, τους οποίους έστελνε στις εξωτερικές δουλειές ενώ αυτός έμενε στο μαγαζί και έφτιαχνε ζυγούς και αλέτρια και κάνοντας άλλες εργασίες σε ξύλο. Επίσης έκανε και κάποιες εργασίες σε δέρμα και με σχοινί και λινάτσα. Και ο Ιησούς, όσο μεγάλωνε, όταν δεν ήταν στο σχολείο, περνούσε τον χρόνο του βοηθώντας εξίσου τον μητέρα του στις δουλειές του σπιτιού και βλέποντας τον πατέρα του να δουλεύει στο μαγαζί, και εν τω μεταξύ άκουγε και τις συνομιλίες και τα κουτσομπολιά των εισπρακτόρων των καραβανιών και των επιβατών από τα όλα τα μέρη του γης.

^{(1357.4) 123:1.7} Τον Ιούλιο αυτού του έτους, έναν μήνα πριν κλείσει τα τέσσερα ο Ιησούς, στην Ναζαρέτ ξέσπασε μία φοβερή δυσεντερία που την έφεραν οι ταξιδιώτες των καραβανιών. Η Μαρία ανησύχησε τόσο πολύ από τον κίνδυνο που θα διέτρεχε ο Ιησούς αν εκτιθόταν σε αυτήν την επιδημία, που μάζεψε βιαστικά και τα δυο της παιδιά και έτρεξε στο εξοχικό σπίτι του αδερφού της, αρκετά μίλια νότια της Ναζαρέτ στον δρόμο του Μέντιγκο κοντά στην Σάριδω. Δεν γύρισαν στην Ναζαρέτ για πάνω από δυο μήνες¨ ο Ιησούς το χάρηκε πολύ αυτό, την πρώτη του εμπειρία σε αγρόκτημα.

^{(1357.5) 123:2.1} Σε κάτι παραπάνω από ένα χρόνο από την επιστροφή του στην Ναζαρέτ το αγόρι Ιησούς έφτασε στην ηλικία της πρώτης προσωπικής και ολόκαρδης ηθικής απόφασης¨ και ήρθε να διαμείνει μαζί του ένας Προσαρμοστής Σκέψης, ένα θεϊκό δώρο του Παραδείσιου Πατέρα, που είχε κάποτε υπηρετήσει με τον Μαχιβέντα Μελχισεδέκ, έχοντας έτσι αποκομίσει από την εμπειρία της λειτουργίας σε σχέση με την ενσάρκωση μιας υπεράνθρωπης ύπαρξης που έζησε μέσα στην θνητή σάρκα. Αυτό το γεγονός συνέβη στις 11 Φεβρουαρίου, το 2 π.Χ. Ο Ιησούς δεν γνώριζε τίποτα περισσότερο για τον ερχομό αυτού του θεϊκού Επιμελητή από ότι γνωρίζουν τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων που, από εκείνη την ημέρα έχουν δεχτεί αυτούς τους Προσαρμοστές Σκέψης να κατοικήσουν στο νου τους και να εργαστούν για την τελική πνευματικοποίηση αυτών των διανοιών και την αιώνια ζωή των εξελισσόμενων αθάνατων ψυχών.

^{(1357.6) 123:2.2} Από εκείνη την ημέρα του Φεβρουαρίου η άμεση και προσωπική επίβλεψη από τους Συμπαντικούς Κυβερνήτες, όσον αφορά την ακεραιότητα της παιδικής ενσάρκωσης του Μιχαήλ, ήρθε στο τέλος της.. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ξεδίπλωσης της ενσάρκωσης, η φύλαξη του Ιησού θα την αναλάμβανε αυτός ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής και οι συνεργαζόμενοι σεραφικοί φύλακες, που μερικές φορές συμπληρωνόντουσαν από την βοήθεια των μεσόδρομων πλασμάτων που είχαν αναλάβει την εκτέλεση συγκεκριμένων καθηκόντων σύμφωνα με τις οδηγίες των πλανητικών ανωτέρων τους.

^{(1357.7) 123:2.3} Ο Ιησούς έγινε πέντε χρονών τον Αύγουστο εκείνου του έτους, και θα αναφερόμαστε σε αυτό σαν τον πέμπτο χρόνο (ημερολογιακό) της ζωής του. Την χρονιά αυτή, το 2 π.Χ., κάτι παραπάνω από ένα μήνα πριν τα πέμπτα του γενέθλια, ο Ιησούς χάρηκε πολύ από τον ερχομό της αδερφής του της Μίριαμ, που γεννήθηκε την νύχτα της 11^ης Ιουλίου. Το βραδάκι της επόμενης μέρας ο Ιησούς είχε μια μεγάλη συζήτηση με τον πατέρα του για τον τρόπο που διάφορες ομάδες ζωντανών όντων γεννιούνται στον κόσμο σαν ξεχωριστά άτομα. Το πολυτιμότερο μέρος της πρώτης μόρφωσης του Ιησού βασίστηκε στους γονείς του που απαντούσαν στις σοβαρές και ερευνητικές αναζητήσεις του. Ο Ιωσήφ πάντα ήταν πολύ συνεπής στο καθήκον του και ποτέ δεν βαρέθηκε να απαντά στις πολυάριθμες ερωτήσεις του παιδιού. Από την ώρα που ο Ιησούς έγινε πέντε χρονών μέχρι τα δέκα, ήταν ένα συνεχές ερωτηματικό. Αν και ο Ιωσήφ και η Μαρία δεν μπορούσαν πάντα να απαντούν στις ερωτήσεις του, πάντα συζητούσαν μαζί του για τις αναζητήσεις του και με κάθε δυνατό τρόπο προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν στις προσπάθειές του να φτάσει σε μια ικανοποιητική λύση για το πρόβλημα που απασχολούσε το ξύπνιο μυαλό του.

^{(1358.1) 123:2.4} Από τότε που επέστρεψαν στην Ναζαρέτ, η οικογένεια ήταν πολύ απασχολημένη, και ο Ιωσήφ ήταν πάρα πολύ απασχολημένος με το κτίσιμο του μαγαζιού του και με το ξεκίνημα της επιχείρησής του. Τόσο πολύ ήταν απασχολημένος, που δεν βρήκε καιρό να φτιάξει μια κούνια για τον Ιάκωβο, αλλά αυτό διορθώθηκε πολύ πριν έρθει η Μίριαμ, έτσι αυτή είχε μια θαυμάσια κούνια για να κάθεται και να την θαυμάζει η οικογένεια. Και το παιδί Ιησούς μπήκε ολοκληρωτικά σε όλες αυτές τις φυσικές και φυσιολογικές οικογενειακές εμπειρίες. Απολάμβανε πολύ την παρέα του μικρού του αδερφού και της μικρής αδερφής και βοηθούσε πολύ την Μαρία στην φροντίδα τους.

^{(1358.2) 123:2.5} Πολύ λίγα σπίτια υπήρχαν στον μη Ιουδαϊκό κόσμο εκείνων των ημερών που μπορούσαν να δώσουν σε ένα παιδί καλύτερη πνευματική, ηθική, και θρησκευτική μόρφωση από τα σπίτια των Ιουδαίων στην Γαλιλαία. Αυτοί οι Εβραίοι είχαν ένα συστηματικό πρόγραμμα ανατροφής και εκπαίδευσης των παιδιών τους. Χώριζαν την ζωή ενός παιδιού σε επτά στάδια:

^{(1358.3) 123:2.6} 1. Το νεογέννητο παιδί, από την πρώτη μέχρι την όγδοη μέρα.

^{(1358.4) 123:2.7} 2. Το παιδί που θηλάζει.

^{(1358.5) 123:2.8} 3. Το απογαλακτισμένο παιδί.

^{(1358.6) 123:2.9} 4. Η περίοδος εξάρτησης στην μητέρα, που διαρκούσε μέχρι το τέλος του πέμπτου χρόνου.

^{(1358.7) 123:2.10} 5. Η αρχή της ανεξαρτησίας του παιδιού και, στους υιούς, η ανάληψη της ευθύνης από τον πατέρα για την μόρφωσή τους.

^{(1358.8) 123:2.11} 6. Οι έφηβοι νέοι και νέες.

^{(1358.9) 123:2.12} 7. Οι νεαροί άνδρες και γυναίκες.

^{(1358.10) 123:2.13} Ήταν συνήθεια των Εβραίων από την Γαλιλαία για την μητέρα να έχει την ευθύνη της εκπαίδευσης του παιδιού μέχρι τα πέμπτα του γενέθλια, και μετά, αν το παιδί ήταν αγόρι, ο πατέρας αναλάμβανε την ευθύνη για την μόρφωση του παιδιού από δω και στο εξής. Έτσι, εκείνη την χρονιά, ο Ιησούς μπήκε στο πέμπτο στάδιο της σταδιοδρομίας ενός Εβραϊκού παιδιού από την Γαλιλαία, και έτσι λοιπόν, στις 21 Αυγούστου, το 2 π.Χ., η Μαρία τυπικά τον παρέδωσε στον Ιωσήφ για περαιτέρω οδηγίες.

^{(1358.11) 123:2.14} Παρόλο που ο Ιωσήφ αναλάμβανε τώρα την άμεση υπευθυνότητα για την πνευματική και θρησκευτική εκπαίδευση του Ιησού, η μητέρα του εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται για την οικογενειακή του μόρφωση. Τον δίδαξε να γνωρίζει και να ενδιαφέρεται για τα κλήματα και τα λουλούδια που μεγάλωναν στους τοίχους του κήπου και περικύκλωναν εντελώς το οικόπεδο του σπιτιού. Του είχε ακόμα στην στέγη του σπιτιού ( το θερινό υπνοδωμάτιο) κουτιά με λίγη άμμο στα οποία ο Ιησούς έφτιαχνε χάρτες και έκανε πολλή από την πρώτη του εξάσκηση στο γράψιμο της Αραμαϊκής, της Ελληνικής, και αργότερα, της Εβραϊκής, γιατί σύντομα έμαθε να διαβάζει, να γράφει και να μιλάει, πολύ καλά, και τις τρεις αυτές γλώσσες.

^{(1358.12) 123:2.15} Ο Ιησούς έδειχνε ένα σχεδόν τέλειο παιδί σωματικά και συνέχιζε να προοδεύει φυσιολογικά, νοητικά και συναισθηματικά. Κάποια στιγμή έπαθε μια ελαφρά στομαχική διαταραχή, η πρώτη του ελαφρά ασθένεια, στο τελευταίο αυτό μέρος αυτού του πέμπτου (ημερολογιακού) χρόνου.

^{(1359.1) 123:2.16} Αν και ο Ιωσήφ και η Μαρία συζητούσαν συχνά για το μέλλον του μεγαλύτερου παιδιού τους, αν ήσασταν εκεί, θα βλέπατε μόνο την ανατροφή ενός φυσιολογικού, υγιούς, ανέμελου, αλλά υπερβολικά περίεργου παιδιού.

^{(1359.2) 123:3.1} Ήδη, με την βοήθεια της μητέρας του, ο Ιησούς κατείχε την Γαλιλαιϊκή διάλεκτο της Αραμαϊκής γλώσσας¨ και τώρα ο πατέρας του άρχισε να τον διδάσκει Ελληνικά. Η Μαρία μιλούσε λίγα Ελληνικά, αλλά ο Ιωσήφ μιλούσε άπταιστα και τα Αραμαϊκά και τα Ελληνικά. Το βιβλίο κειμένων για την μελέτη της Ελληνικής γλώσσας ήταν ένα αντίγραφο των Εβραϊκών γραφών—μια πλήρης ερμηνεία του νόμου και των προφητών, συμπεριλαμβανομένων και των Ψαλμών—που τους την χάρισαν όταν έφευγαν από την Αίγυπτο. Υπήρχαν μόνο δύο πλήρη αντίγραφα των Γραφών στα Ελληνικά σε όλη την Ναζαρέτ, και η κατοχή ενός από αυτά από την οικογένεια του ξυλουργού έκανε το σπίτι του Ιωσήφ περιζήτητο μέρος και έδωσε στον Ιησού την ικανότητα, όσο μεγάλωνε, να γνωρίζει πάρα πολλούς σοβαρούς μελετητές και ειλικρινείς αναζητητές της αλήθειας. Πριν τελειώσει αυτός ο χρόνος, ο Ιησούς είχε αναλάβει την φύλαξη αυτού του πολύτιμου χειρόγραφου, αφού του είπαν ότι το βιβλία του το χάρισαν κάποιοι Αλεξανδρινοί φίλοι και συγγενείς. Και πολύ σύντομα μπορούσε να το διαβάζει με άνεση.

^{(1359.3) 123:3.2} Το πρώτο μεγάλο σοκ της νεανικής ζωής του Ιησού συνέβη όταν δεν ήταν καλά- καλά έξι χρονών. Το παιδί νόμιζε ότι ο πατέρας του—τουλάχιστον ο πατέρας του και η μητέρα του μαζί—γνώριζαν τα πάντα. Φανταστείτε, λοιπόν, την έκπληξη αυτού του ερευνητικού παιδιού, όταν ρώτησε τον πατέρα του για την αιτία ενός ελαφρού σεισμού που μόλις είχε συμβεί, όταν άκουσε τον Ιωσήφ να του λέει, «Γιε μου, στα αλήθεια δεν ξέρω.» Έτσι άρχισε η μακρόχρονη και ανατρεπτική απογοήτευση στην πορεία της οποίας ο Ιησούς ανακάλυπτε ότι οι επίγειοι γονείς του δεν ήταν πάνσοφοι και παντογνώστες.

^{(1359.4) 123:3.3} Η πρώτη σκέψη του Ιωσήφ ήταν να πει στον Ιησού ότι ο σεισμός προκλήθηκε από τον Θεό, αλλά μια στιγμιαία αναλαμπή τον συμβούλεψε ότι μια τέτοια απάντηση θα προκαλούσε και άλλες πολλές ενοχλητικές αναζητήσεις. Ακόμα και σε αυτήν την μικρή ηλικία ήταν πολύ δύσκολο να απαντάς στις ερωτήσεις του Ιησού για τα φυσικά ή τα κοινωνικά φαινόμενα λέγοντάς του χωρίς σκέψη ότι είτε ο Θεός ή ο διάβολος ήταν υπέυθυνος. Εναρμονιζόμενος με την επικρατούσα πίστη των Ιουδαίων, ο Ιησούς ήταν πρόθυμος να δεχτεί την διδασκαλία των καλών πνευμάτων σαν πιθανή εξήγηση για τα διανοητικά και πνευματικά φαινόμενα, αλλά πολύ γρήγορα άρχισε να αμφιβάλλει ότι τέτοιες αόρατες επιδράσεις ήταν υπεύθυνες και για τα φυσικά γεγονότα του φυσικού κόσμου.

^{(1359.5) 123:3.4} Πριν γίνει έξι χρονών, νωρίς το καλοκαίρι του 1 π.Χ., ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ και ο υιός τους ο Ιωάννης ήρθαν να επισκεφτούν την οικογένεια στην Ναζαρέτ. Ο Ιησούς και ο Ιωάννης πέρασαν ωραία σε αυτήν την πρώτη τους επίσκεψη. Παρόλο που οι επισκέπτες θα έμεναν μόνο λίγες μέρες, οι γονείς κουβέντιασαν για πολλά πράγματα, συμπεριλαμβανομένων και των μελλοντικών τους σχεδίων για τους υιούς τους. Ενώ ήταν απασχολημένοι με αυτά, τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα με τουβλάκια στην άμμο στην στέγη του σπιτιού και πολλά άλλα παιχνίδια και χαιρόντουσαν όπως χαίρονται όλα τα παιδιά.

^{(1359.6) 123:3.5} Γνωρίζοντας τον Ιωάννη, που προερχόταν από τα περίχωρα της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς άρχισε να φανερώνει ένα ασυνήθιστο ενδιαφέρον για την ιστορία του Ισραήλ και να αναζητεί να μάθει με λεπτομέρεια την σημασία των ιεροτελεστιών του Σαββάτου, των τελετών στις συναγωγές, και των επαναλαμβανόμενων μνημόσυνων εορτών. Ο πατέρας του εξήγησε την έννοια όλων αυτών των εποχών. Η πρώτη από αυτές τις εορτές, ήταν οι εορταστικές φωταψίες στο μέσον του χειμώνα, που διαρκούσαν οκτώ ημέρες, και ξεκινούσαν με ένα κερί την πρώτη νύχτα και πρόσθεταν από ένα κάθε νύχτα¨ αυτή η εορτή μνημόνευε την αφιέρωση του ναού μετά την αποκατάσταση των Μωσαϊκών λειτουργιών από τον Ιούδα τον Μακαββαίο. Επόμενη ήταν νωρίς την άνοιξη ο εορτασμός του Πουρίμ, η γιορτή της Εσθήρ και της απελευθέρωσης του Ισραήλ χάρη σ’ αυτήν. Μετά ακολουθούσε το επίσημο Πάσχα, που οι ενήλικες γιόρταζαν στην Ιερουσαλήμ όποτε ήταν δυνατόν, ενώ τα παιδιά στο σπίτι θα έπρεπε να θυμηθούν να μην φάνε ψωμί με προζύμι για ολόκληρη την εβδομάδα. Αργότερα ερχόταν η γιορτή των πρώτων καρπών, η συγκομιδή του θέρους¨ και τέλος, η πιο επίσημη από όλες, η εορτή του νέου χρόνου, η μέρα της εξιλέωσης. Ενώ μερικές από αυτές τις γιορτές και τυπικά ιεροτελεστικά ήταν δύσκολα για να τα καταλάβει ο νεαρός νους του Ιησού, αυτός τα συλλογιζόταν σοβαρά και μετά συμμετείχε πλήρως στην χαρά της γιορτής των σκηνωμάτων, την ετήσια εποχή των διακοπών όλου του Ιουδαϊκού λαού, τότε που κατασκήνωναν στην ύπαιθρο σε παράγκες από φύλλα και έπεφταν στο γλέντι και στις απολαύσεις.

^{(1360.1) 123:3.6} Αυτή την χρονιά ο Ιωσήφ και η Μαρία είχαν πρόβλημα με τον Ιησού για τις προσευχές του. Επέμενε να μιλά στον ουράνιο Πατέρα του όπως μιλούσε και με τον Ιωσήφ, τον επίγειο πατέρα του. Αυτή η απομάκρυνση από τους πιο επίσημους και ευλαβικούς τρόπους επικοινωνίας με την Θεότητα ήταν λίγο ανατρεπτικές για τους γονείς του, ιδιαίτερα για την μητέρα του, αλλά δεν μπορούσαν να τον μεταπείσουν¨ θα έλεγε τις προσευχές του όπως του είχαν υποδείξει, αλλά έπειτα επέμενε να έχει «μόνο μια μικρή κουβεντούλα με τον Πατέρα μου στον ουρανό».

^{(1360.2) 123:3.7} Τον Ιούνιο αυτής της χρονιάς ο Ιωσήφ παρέδωσε το μαγαζί στην Ναζαρέτ στους αδερφούς του και ανέλαβε και τυπικά πια το επάγγελμα του κατασκευαστή. Πριν τελειώσει ο χρόνος, το εισόδημα της οικογένειας τριπλασιάστηκε και με το παραπάνω. Ποτέ ξανά, μέχρι μετά τον θάνατο του Ιωσήφ, δεν αισθάνθηκε η οικογένεια της Ναζαρέτ την δυσκολία της φτώχειας. Η οικογένεια γινόταν όλο και μεγαλύτερη, χαλούσαν περισσότερα χρήματα για μόρφωση και ταξίδια, αλλά πάντα το αυξανόμενο εισόδημα του Ιωσήφ συμβάδιζε με τα αυξανόμενα έξοδα.

^{(1360.3) 123:3.8} Τα επόμενα χρόνια ο Ιωσήφ έκανε πολύ δουλειά στην Κανά, στην Βηθλεέμ (της Γαλιλαίας), τα Μάγδαλα, την Ναίν, την Σέφορη, την Καπερναούμ, και την Ενδόρ, αλλά και μέσα, και στα περίχωρα της Ναζαρέτ. Καθώς ο Ιάκωβος μεγάλωσε αρκετά για να βοηθά την μητέρα του με τις δουλειές του σπιτιού και με την φροντίδα των μικρότερων παιδιών, ο Ιησούς έκανε συχνά ταξιδάκια με τον πατέρα του σε αυτές τις γειτονικές πόλεις και χωριά. Ο Ιησούς ήταν καλός παρατηρητής και αποκόμισε πολύ πρακτική γνώση από αυτά τα ταξίδια μακριά από το σπίτι¨ επίμονα συνέλεγε γνώσεις για τον άνθρωπο και τον τρόπο ζωής του στην γη.

^{(1360.4) 123:3.9} Εκείνη την χρονιά ο Ιησούς έκανε μεγάλη πρόοδο όσον αφορά την προσαρμογή των έντονων συναισθημάτων του και των ζωηρών παρορμήσεων στις απαιτήσεις της οικογενειακής συνεργασίας και πειθαρχίας. Η Μαρία ήταν τρυφερή μητέρα αλλά και πολύ αυστηρή στην τήρηση της πειθαρχίας. Ο Ιωσήφ όμως, με πολλούς τρόπους ασκούσε τον μεγαλύτερο έλεγχο στον Ιησού καθώς ήταν το σύστημά του να κάθεται και να κουβεντιάζει μαζί του και να του εξηγεί πλήρως τους πραγματικούς και βαθύτερους λόγους για την αναγκαιότητα της πειθαρχικής περικοπής των προσωπικών επιθυμιών προς όφελος της ευτυχίας και ηρεμίας ολόκληρης της οικογένειας. Όταν του εξηγούσαν πλήρως την κατάσταση, ο Ιησούς πάντα εκούσια και πρόθυμα συνεργαζόταν και υπάκουε τις γονικές επιθυμίες και τους οικογενειακούς κανονισμούς.

^{(1360.5) 123:3.10} Πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του—όταν η μητέρα του δεν χρειαζόταν την βοήθειά του στο σπίτι—τον περνούσε μελετώντας τα λουλούδια και τα φυτά την ημέρα και τα αστέρια την νύχτα. Μάλιστα εκδήλωσε μια ενοχλητική συνήθεια να μένει ξαπλωμένος ανάσκελα και να κοιτάζει με θαυμασμό τον έναστρο ουρανό πολύ αργότερα από την συνηθισμένη ώρα ύπνου αυτής της πειθαρχημένης οικογένειας της Ναζαρέτ.

^{(1361.1) 123:4.1} Αυτή η χρονιά της ζωής του Ιησού ήταν πραγματικά γεμάτη γεγονότα. Νωρίς τον Ιανουάριο έγινε μια μεγάλη χιονοθύελλα στην Γαλιλαία. Το χιόνι έφτασε τα δύο πόδια, ήταν η μεγαλύτερη χιονόπτωση που είδε ο Ιησούς σε όλη την ζωή του και μία από τις μεγαλύτερες που είδε η Ναζαρέτ τα τελευταία εκατό χρόνια.

^{(1361.2) 123:4.2} Τα παιχνίδια των παιδιών των Ιουδαίων εκείνης της εποχής του Ιησού ήταν μάλλον περιορισμένα¨ συνήθως έπαιζαν τους μεγάλους και τις δραστηριότητες τους όπως τις είχαν δει. Πολλές φορές έπαιζαν τους γάμους και τις κηδείες, τελετές που έβλεπαν συχνά και ήταν τόσο εντυπωσιακές. Χόρευαν και τραγουδούσαν αλλά είχαν λίγα οργανωμένα παιχνίδια, σαν αυτά που απολαμβάνουν τόσο πολύ τα μεταγενέστερα παιδιά.

^{(1361.3) 123:4.3} Ο Ιησούς, παρέα με ένα γειτονόπουλο και αργότερα με τον αδερφό του τον Ιάκωβο, τρελαινότανε να παίζει σε μια μακρινή γωνιά του ξυλουργείου, όπου διασκέδαζαν πολύ με τα πριονίδια και τα κομμάτια ξύλου. Πάντα ήταν δύσκολο για τον Ιησού να καταλάβει τι κακό είχαν ορισμένα παιχνίδια που απαγορευόντουσαν το Σάββατο, αλλά πάντα συμμορφωνόταν στις επιθυμίες των γονέων του. Είχε μια αίσθηση του χιούμορ και του παιχνιδιού που δεν είχαν και πολλές ευκαιρίες για να εκφραστούν στο περιβάλλον των ημερών του και της γενιάς του, αλλά μέχρι την ηλικία των δεκατεσσάρων ήταν χαρούμενος και ανέμελος την πιο πολλή ώρα.

^{(1361.4) 123:4.4} Η Μαρία είχε έναν περιστεριώνα στην κορυφή του σπιτιού των ζώων δίπλα στο σπίτι, και χρησιμοποιούσαν τα κέρδη από την πώληση των περιστεριών σαν ιδιαίτερο πόρο για φιλανθρωπίες, που τον διαχειριζόταν ο Ιησούς αφού αφαιρούσε την δεκάτη και την παρέδιδε στον υπεύθυνο της συναγωγής.

^{(1361.5) 123:4.5} Το μόνο πραγματικό ατύχημα που είχε ο Ιησούς μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν ένα πέσιμο από τις σκάλες της πίσω αυλής που οδηγούσαν στο υπνοδωμάτιο με την σκεπή από καραβόπανο. Συνέβη κατά την διάρκεια μιας απρόσμενης αμμοθύελλας του Ιουλίου από την ανατολή. Οι καυτοί άνεμοι, που μετέφεραν ρεύματα λεπτής άμμου, συνήθως φυσούσαν την βροχερή περίοδο, ιδιαίτερα τον Μάρτιο και τον Απρίλιο. Ήταν ασυνήθιστη μια τέτοια θύελλα τον Ιούλιο. Όταν ήρθε η θύελλα, ο Ιησούς ήταν στην οροφή και έπαιζε, όπως ήταν η συνήθειά του, γιατί την περίοδο της ξηρασίας αυτό ήταν το συνηθισμένο του δωμάτιο παιχνιδιού. Τυφλώθηκε από την άμμο όταν κατέβαινε τις σκάλες και έπεσε. Μετά από αυτό το ατύχημα ο Ιωσήφ έκτισε ένα κιγκλίδωμα στο κλιμακοστάσιο.

^{(1361.6) 123:4.6} Δεν υπήρχε τρόπος να εμποδιστεί αυτό το ατύχημα. Δεν μπορούμε να το καταλογίσουμε σε αμέλεια των μεσόδρομων προσωρινών προστατών, του ενός πρωτοβάθμιου και ενός δευτεροβάθμιου που είχαν αναλάβει την φύλαξη του παιδιού¨ ούτε μπορούμε να καταλογίσουμε ευθύνη στους προστάτες σεραφείμ. Απλά δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Αλλά αυτό το ελαφρό ατύχημα που συνέβη όταν ο Ιωσήφ έλειπε στην Ενδώρ, προκάλεσε μεγάλη αγωνία στον νου της Μαρίας που όχι σωστά έπειτα προσπαθούσε να τον κρατά συνεχώς κοντά της για μερικούς μήνες.

^{(1361.7) 123:4.7} Στα υλικά ατυχήματα, συνηθισμένα συμβάντα υλικής φύσης, δεν αναμιγνύονται αυθαίρετα οι ουράνιες προσωπικότητες. Κάτω από συνηθισμένες συνθήκες μόνο τα μεσόδρομα πλάσματα μπορούν να παρέμβουν σε υλικές καταστάσεις για να προφυλάξουν τους προορισμένους χαρισματικούς άνδρες και γυναίκες, και ακόμα και σε ειδικές καταστάσεις αυτές οι υπάρξεις μπορούν να δράσουν μόνο υπακούοντας συγκεκριμένες εντολές των ανωτέρων τους.

^{(1361.8) 123:4.8} Και αυτό δεν ήταν παρά ένα από τα πολλά ασήμαντα ατυχήματα που συνέβησαν σε αυτό το ζωηρό και περίεργο νεαρό αγόρι. Αν φανταστείτε την συνήθεις καταστάσεις μιας παιδικής ηλικίας ενός ζωηρού αγοριού, τότε θα αποκτήσετε μια πολύ καλή ιδέα για την σταδιοδρομία των νεαρών χρόνων του Ιησού, και θα μπορέσετε να φανταστείτε πόση αγωνία προκαλούσε στους γονείς του, ιδιαίτερα στην μητέρα του.

^{(1362.1) 123:4.9} Το τέταρτο μέλος της οικογένειας από την Ναζαρέτ, ο Ιωσήφ, γεννήθηκε την Τετάρτη το πρωί, στις 16 Μαρτίου, το 1 μΧ.

^{(1362.2) 123:5.1} Ο Ιησούς ήταν τώρα επτά χρονών, η ηλικία που τα παιδιά των Ιουδαίων υποτίθεται ότι άρχιζαν την τυπική τους εκπαίδευση στα σχολεία των συναγωγών. Έτσι, τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς ξεκίνησε την περιπετειώδη σχολική του ζωή στην Ναζαρέτ. Ήδη αυτό το παιδί μπορούσε να διαβάζει, να γράφει, και να μιλά πολύ καλά δύο γλώσσες, την Αραμαϊκή και την Ελληνική. Τώρα θα άρχιζε να μαθαίνει να διαβάζει, να γράφει, και να μιλά την Εβραϊκή γλώσσα. Και ήταν πραγματικά ανυπόμονος για αυτήν την νέα σχολική ζωή που ήταν μπροστά του.

^{(1362.3) 123:5.2} Για τρία χρόνια—μέχρι τα δέκα—παρακολούθησε το δημοτικό της συναγωγής της Ναζαρέτ. Αυτά τα τρία χρόνια μελέτησε τα βασικά στοιχεία του Βιβλίου του Νόμου όπως είχε καταγραφεί στην Εβραϊκή γλώσσα. Για τα επόμενα τρία χρόνια μελετούσε στο προχωρημένο σχολείο και απομνημόνευε, με την μέθοδο της προφορικής επανάληψης, τις βαθύτερες διδασκαλίες του ιερού νόμου. Αποφοίτησε από το σχολείο της συναγωγής κατά το δέκατο τρίτο έτος του και παραδόθηκε στους γονείς του από τους επι κεφαλής της συναγωγής σαν ένας «εκπαιδευμένος υιός της Εντολής»—από δω και στο εξής ένας υπεύθυνος πολίτης του κράτους του Ισραήλ, και ως εκ τούτου θα παρακολουθούσε και το Πάσχα στη Ιερουσαλήμ¨ έτσι, παρακολούθησε το πρώτο του Πάσχα εκείνη την χρονιά, παρέα με τον πατέρα του και την μητέρα του.

^{(1362.4) 123:5.3} Στην Ναζαρέτ οι μαθητές καθόντουσαν στο πάτωμα σε ημικύκλιο, ενώ ο δάσκαλός τους ο σαζάνος, ένας αξιωματούχος της συναγωγής, καθόταν απέναντί τους. Αρχίζοντας με το Βιβλίο του Λεβιτικού, περνούσαν στην μελέτη των άλλων βιβλίων του νόμου, και έπειτα στην μελέτη των Προφητών και των Ψαλμών. Η συναγωγή της Ναζαρέτ κατείχε ένα πλήρες αντίγραφο των Γραφών στα Εβραϊκά. Πριν τον δωδέκατο χρόνο δεν μελετούσαν τίποτα άλλο από τις Γραφές. Τους καλοκαιρινούς μήνες οι σχολικές ώρες ελαττωνόντουσαν κατά πολύ.

^{(1362.5) 123:5.4} Ο Ιησούς γρήγορα έμαθε πολύ καλά τα Εβραϊκά, και σαν νέος, όταν δεν βρισκόταν κανένας σημαντικός επισκέπτης στην Ναζαρέτ, πολύ συχνά θα του ζητούσαν να διαβάσει τις Εβραϊκές Γραφές στους πιστούς που μαζευόντουσαν στην συναγωγή στις κανονικές λειτουργίες του Σαββάτου.

^{(1362.6) 123:5.5} Αυτά τα σχολεία των συναγωγών, φυσικά, δεν είχαν βιβλία κειμένων. Στην διδασκαλία ο σαζάνος θα έλεγε μια πρόταση ενώ οι σπουδαστές όλοι μαζί θα την επαναλάμβαναν μετά από αυτόν. Όταν είχαν πρόσβαση στα γραπτά βιβλία του νόμου, ο σπουδαστής μάθαινε το μάθημά του διαβάζοντάς το δυνατά και με συνεχείς επαναλήψεις.

^{(1362.7) 123:5.6} Έπειτα, εκτός από το τυπικό σχολείο, ο Ιησούς άρχισε να έρχεται σε επαφή με την ανθρώπινη φύση από όλα τα μέρη του κόσμου καθώς άνθρωποι από πολλές χώρες περνούσαν από το μαγαζί επισκευών του πατέρα του. Όταν μεγάλωσε, αναμιγνυόταν ελεύθερα με τα καραβάνια καθώς ερχόντουσαν στον πισσωμένο χώρο περίπου την άνοιξη για ανάπαυση και τροφοδοσία. Καθώς μιλούσε πολύ καλά Ελληνικά, δεν είχε και μεγάλο πρόβλημα να συνομιλεί με την πλειοψηφία των ταξιδιωτών των καραβανιών και των εισπρακτόρων.

^{(1362.8) 123:5.7} Η Ναζαρέτ ήταν σταθμός των καραβανιών και σταυροδρόμι ταξιδιών και σε πληθυσμό κατά μεγάλο μέρος μη Ιουδαϊκή¨ την ίδια στιγμή ήταν πλατιά γνωστή σαν κέντρο φιλελεύθερης ερμηνείας του παραδοσιακού Εβραϊκού νόμου. Στην Γαλιλαία οι Εβραίοι είχαν αναμιχθεί πιο ελεύθερα με τους μη Ιουδαίους από ότι στην Ιουδαία. Και από όλες τις πόλεις της Γαλιλαίας, οι Εβραίοι της Ναζαρέτ ήταν πιο φιλελεύθεροι στην ερμηνεία των κοινωνικών περιορισμών που βασιζόντουσαν στους φόβους μόλυνσης από επαφή με τους μη Ιουδαίους. Και αυτές οι συνθήκες προκάλεσαν το ρητό στην Ιερουσαλήμ, « Μπορεί ποτέ να βγει τίποτα καλό από την Ναζαρέτ;»

^{(1363.1) 123:5.8} Ο Ιησούς πήρα την ηθική του εκπαίδευση και την πνευματική του καλλιέργεια κυρίως από την δική του οικογένεια. Κατοχύρωσε πολύ από την νοητική και θεολογική παιδεία του από τον σαζάνο. Αλλά την πραγματική του μόρφωση—αυτό τον εξοπλισμό του νου και της καρδιάς για την πραγματική δοκιμασία της αντιμετώπισης των δύσκολων προβλημάτων της ζωής—την απόκτησε με την ανάμιξή του με τους συνανθρώπους του. Και ήταν αυτή η στενή του σχέση με τους συνανθρώπους του, νέους και γέρους, Εβραίους και μη, που του έδωσε την δυνατότητα να γνωρίσει την ανθρώπινη φύση. Ο Ιησούς ήταν πολύ μορφωμένος στο ότι κατανοούσε πραγματικά τους ανθρώπους και τους αγαπούσε αφοσιωμένα.

^{(1363.2) 123:5.9} Όλα του τα χρόνια στην συναγωγή ήταν εξυπνότατος σπουδαστής, έχοντας και το προτέρημα ότι μιλούσε τρεις γλώσσες. Ο σαζάνος της Ναζαρέτ, όταν τελείωσε ο Ιησούς τον κύκλο των μαθημάτων του στο σχολείο του, είπε στον Ιωσήφ ότι φοβόταν ότι «είχε μάθει αυτός περισσότερα από τις ερευνητικές ερωτήσεις του Ιησού, από ότι είχε μπορέσει να τον διδάξει».

^{(1363.3) 123:5.10} Σε όλη την πορεία των σπουδών του ο Ιησούς έμαθε πολλά και εμπνεύστηκε πολύ από τα τακτικά κηρύγματα του Σαββάτου στην συναγωγή. Ήταν σύνηθες να καλούν διακεκριμένους επισκέπτες, που βρισκόντουσαν εκείνο το διάστημα στην Ναζαρέτ, να απευθυνθούν στην συναγωγή. Όσο μεγάλωνε ο Ιησούς, άκουσε πολλούς σπουδαίους στοχαστές από όλον τον Ιουδαϊκό κόσμο να εκθέτουν τις απόψεις τους, και πολλούς ακόμα που δεν ήταν και πολύ ορθόδοξοι Εβραίοι μιας και η συναγωγή της Ναζαρέτ ήταν ένα προχωρημένο και φιλελεύθερο κέντρο Εβραϊκής σκέψης και κουλτούρας.

^{(1363.4) 123:5.11} Όταν ξεκίνησε το σχολείο στα επτά του χρόνια (εκείνο τον καιρό οι Εβραίοι είχαν μόλις εισάγει έναν υποχρεωτικό εκπαιδευτικό νόμο), συνηθιζόταν οι μαθητές να επιλέγουν το «γενέθλιο κείμενό τους», ένα είδος χρυσού κανόνα να τους καθοδηγεί σε όλες τις σπουδές τους, και πάνω στο οποίο συχνά μακρηγορούσαν στην αποφοίτησή τους όταν γινόντουσαν δεκατριών ετών. Το κείμενο που διάλεξε ο Ιησούς ήταν από τον Προφήτη Ησαία: « Το πνεύμα του Θεού και Κυρίου μου είναι μαζί μου, αφού ο Κύριος με έχει χρισμένο¨ με έστειλε να φέρω καλά νέα στους πιστούς, να παρηγορήσω τους πληγωμένους, και να ελευθερώσω τους αιχμαλώτους, και να δώσω την ελευθερία στους πνευματικά φυλακισμένους.»

^{(1363.5) 123:5.12} Η Ναζαρέτ ήταν ένα από τα εικοσιτέσσερα ιερατικά κέντρα του Εβραϊκού έθνους. Αλλά το ιερατείο της Γαλιλαίας ήταν πιο φιλελεύθερο στην ερμηνεία των παραδοσιακών νόμων από τους γραμματείς και τους ραβίνους. Και στην Ναζαρέτ ήταν επίσης πιο χαλαροί όσον αφορά την τήρηση του Σαββάτου. Έτσι λοιπόν, ήταν συνήθεια του Ιωσήφ να παίρνει τον Ιησού για περίπατο τα απογεύματα του Σαββάτου, και μια από τις πιο αγαπημένες τους βόλτες ήταν να ανεβαίνουν στον ψηλό λόφο κοντά στο σπίτι τους, από όπου μπορούσαν να έχουν πανοραμική θέα όλης της Γαλιλαίας. Στα νοτιοδυτικά, όταν η μέρα ήταν καθαρή, μπορούσαν να δουν την μακριά κορυφογραμμή του Όρους Κάρμελ που έφτανε μέχρι την θάλασσα¨ και πολλές φορές ο Ιησούς άκουγε τον πατέρα του να αναφέρει την ιστορία του Ηλία, ενός από τους πρώτους προφήτες, που κατάκρινε τον Αχάμπ και ξεσκέπασε τους ιερείς του Βάαλ. Προς τα βόρεια το Όρος Ερμών ύψωνε την χιονισμένη κορυφή του με μεγαλοπρεπές μεγαλείο και μονοπωλούσε τον ορίζοντα, περίπου στα τρεις χιλιάδες πόδια στις ψηλότερες κορυφές άστραφταν κάτασπρες από το μόνιμο χιόνι. Μακριά προς την ανατολή μπορούσαν να διακρίνουν την κοιλάδα του Ιορδάνη και ακόμα πάρα πέρα βρισκόντουσαν οι βραχώδεις λόφοι του Μόαμπ. Ακόμα προς τα νότια και τα ανατολικά, όταν ο ήλιος έπεφτε πάνω στους μαρμάρινους τοίχους τους, μπορούσαν να δουν τις Ελληνο-Ρωμαϊκές πόλεις της Δεκάπολης, με τα αμφιθέατρά τους και τους εξεζητημένους ναούς τους. Και όταν έμεναν μέχρι την δύση του ήλιου, προς τα δυτικά μπορούσαν να διακρίνουν τα ιστιοφόρα στην μακρινή Μεσόγειο.

^{(1364.1) 123:5.13} Από τα τέσσερις κατευθύνσεις ο Ιησούς μπορούσε να βλέπει τις πομπές των καραβανιών καθώς τραβούσαν τον δρόμο τους μέσα και έξω από την Ναζαρέτ, και προς τα νότια μπορούσε να αγναντεύει την πλατιά και γόνιμη πεδιάδα του Εσδραελόν, που απλωνόταν προς το Όρος Γκιλμπόα και την Σαμάρια.

^{(1364.2) 123:5.14} Όταν δεν ανέβαιναν στα ψηλά για να αγναντέψουν το μακρινό τοπίο, περπατούσαν στην εξοχή και μελετούσαν την φύση στις διάφορες διαθέσεις της σύμφωνα με τις εποχές. Η πρώτη εκπαίδευση του Ιησού, εκτός από την οικογενειακή εστία, είχε να κάνει με την ταπεινή και όλο αγάπη επαφή του με την φύση.

^{(1364.3) 123:5.15} Πριν κλείσει τα οκτώ, ήταν γνωστός σε όλες τις μητέρες και τις νεαρές γυναίκες της Ναζαρέτ, που τον είχαν γνωρίσει και είχαν μιλήσει μαζί του στην πηγή, που δεν ήταν μακριά από το σπίτι του, και ήταν ένα από τα κοινωνικά κέντρα συναντήσεων και κουτσομπολιού όλης της πόλης. Αυτή την χρονιά ο Ιησούς έμαθε να αρμέγει την αγελάδα της οικογένειας και να φροντίζει τα άλλα ζώα. Αυτή και την επόμενη χρονιά έμαθε ακόμα να φτιάχνει τυρί και να υφαίνει. Όταν έγινε δέκα χρονών ήταν πια επιδέξιος χειριστής του αργαλειού. Τότε ήταν περίπου που ο Ιησούς και το γειτονόπουλο ο Ιακώβ έγιναν σπουδαίοι φίλοι του αγγειοπλάστη που εργαζόταν κοντά στην πηγή¨ και καθώς έβλεπαν τον Ναθαναήλ με τα επιδέξια δάχτυλά του να διαπλάθει τον πηλό με τον αγγειοπλαστικό τροχό, πολλές φορές και οι δυο τους αποφάσισαν να γίνουν αγγειοπλάστες όταν μεγαλώσουν. Ο Ναθαναήλ συμπαθούσε πολύ τα δυο αγόρια και συχνά τους έδινε πηλό να παίξουν, και προσπαθούσε να παρακινήσει τις δημιουργικές φαντασίες τους προτείνοντάς τους κάποιες ανταγωνιστικές δραστηριότητες στο να φτιάχνουν διάφορα αντικείμενα και ζώα από πηλό.

^{(1364.4) 123:6.1} Αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα χρονιά στο σχολείο. Παρόλο που ο Ιησούς δεν ήταν ασυνήθιστος σπουδαστής, ήταν επιμελής μαθητής και ανήκε στο πιο προοδευτικό τρίτο της τάξης, και έκανε την εργασία του τόσο καλά που του παραχωρούσαν απαλλαγή από την παρακολούθηση των μαθημάτων μια εβδομάδα κάθε μήνα. Αυτήν την εβδομάδα συνήθως την περνούσε είτε με τον θείο του τον ψαρά στις ακτές της Θάλασσας της Γαλιλαίας κοντά στα Μάγδαλα, ή στο αγρόκτημα ενός άλλου θείου (του αδερφού της μητέρας του) πέντε μίλια νότια της Ναζαρέτ.

^{(1364.5) 123:6.2} Αν και η μητέρα του είχε γίνει υπερβολικά ανήσυχη για την υγεία του και την ασφάλειά του, σιγά- σιγά συμφιλιώθηκε μα αυτά τα ταξιδάκια του μακριά από το σπίτι. Όλοι οι θείοι και οι θείες του Ιησού τον αγαπούσαν πολύ, και συναγωνιζόντουσαν ποιος θα τον πρωτοπάρει για αυτές τις εβδομαδιαίες επισκέψεις του, και αυτήν την χρονιά αλλά και τις επόμενες. Η πρώτη του εβδομαδιαία διαμονή στο αγρόκτημα του θείου του (από τότε που ήταν μωρό) ήταν τον Ιανουάριο εκείνου του έτους¨ η πρώτη του εβδομαδιαία εμπειρία στο ψάρεμα στην Θάλασσα της Γαλιλαίας ήταν τον Μάη.

^{(1364.6) 123:6.3} Περίπου εκείνο το διάστημα ο Ιησούς γνώρισε κάποιον καθηγητή των μαθηματικών από την Δαμασκό, και αφού έμαθε κάποιες νέες τεχνικές πάνω στους αριθμούς, περνούσε πολύ χρόνο ασχολούμενος με τα μαθηματικά για αρκετά χρόνια. Ανέπτυξε ισχυρή αντίληψη στους αριθμούς, τις αποστάσεις, και τις αναλογίες.

^{(1364.7) 123:6.4} Ο Ιησούς άρχισε να απολαμβάνει πολύ την συντροφιά του αδερφού του Ιάκωβου και μέχρι το τέλος του χρόνου είχε αρχίσει να τον διδάσκει το αλφάβητο.

^{(1364.8) 123:6.5} Αυτή τη χρονιά ο Ιησούς κανόνισε να ανταλλάσσει γαλακτοκομικά προϊόντα με μαθήματα άρπας. Έδειχνε μια ασυνήθιστη συμπάθεια σε οτιδήποτε μουσικό. Αργότερα, έκανε πολλά για να προωθήσει το ενδιαφέρον για την φωνητική μουσική στους νεαρούς συνεργάτες του. Μέχρι να γίνει έντεκα χρονών ήταν επιδέξιος παίχτης άρπας και του άρεσε να ψυχαγωγεί και την οικογένειά του και τους φίλους του με ασυνήθιστες ερμηνείες και ωραίους αυτοσχεδιασμούς.

^{(1365.1) 123:6.6} Ενώ ο Ιησούς συνέχισε να έχει αξιοζήλευτη πρόοδο στο σχολείο, τα πράγματα δεν πήγαιναν όλα ομαλά, ούτε με τους γονείς του ούτε με τους δασκάλους του. Επέμενε να τους υποβάλλει ενοχλητικές ερωτήσεις για την επιστήμη και την θρησκεία, ιδιαίτερα για την γεωγραφία και την αστρονομία. Επέμενε ιδιαίτερα να μάθει γιατί υπήρχε ξηρή και βροχερή περίοδος στην Παλαιστίνη. Επανειλημμένα αναζητούσε την εξήγηση για την μεγάλη διαφορά των θερμοκρασιών της Ναζαρέτ και της κοιλάδας του Ιορδάνη. Ποτέ δεν σταμάταγε να κάνει έξυπνες αλλά περίπλοκες ερωτήσεις.

^{(1365.2) 123:6.7} Ο τρίτος του αδερφός ο Σίμων, γεννήθηκε την Παρασκευή το βράδυ, στις 14 Απριλίου εκείνου του έτους, του 2 μ.Χ.

^{(1365.3) 123:6.8} Τον Φεβρουάριο, ο Ναχώρ, ένας από τους καθηγητές σε μια ακαδημία ραβίνων στην Ιερουσαλήμ. Ήρθε στην Ναζαρέτ να δει τον Ιησού, έχοντας πάει για μια παρόμοια αποστολή στο σπίτι του Ζαχαρία κοντά στην Ιερουσαλήμ. Ήρθε στην Ναζαρέτ μετά από προτροπή του πατέρα του Ιωάννη. Ενώ στην αρχή σοκαρίστηκε κάπως από την ειλικρίνεια του Ιησού και από τον αντι-συμβατικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε κάθε τι θρησκευτικό, το απέδωσε στην απόσταση της Γαλιλαίας από τα κέντρα της Εβραϊκής μάθησης και κουλτούρας και συμβούλευσε τον Ιωσήφ και την Μαρία να τον αφήσουν να πάρει τον Ιησού μαζί του στην Ιερουσαλήμ, όπου θα μπορούσε να έχει τα προνόμια της εκπαίδευσης και της μόρφωσης στο κέντρο της Ιουδαϊκής κουλτούρας. Η Μαρία είχε σχεδόν πεισθεί να συναινέσει¨ ήταν πεπεισμένη ότι ο μεγαλύτερος υιός της θα γινόταν ο Μεσσίας, ο απελευθερωτής των Ιουδαίων¨ ο Ιωσήφ δίσταζε¨ ήταν μεν σίγουρος ότι ο Ιησούς όταν μεγάλωνε θα γινόταν ένας άνθρωπος με σπουδαίο προορισμό, αλλά τι προορισμός θα ήταν αυτός δεν ήταν καθόλου σίγουρος. Βέβαια ποτέ δεν αμφέβαλε ότι ο υιός του θα εκπλήρωνε κάποια σπουδαία αποστολή στην γη. Όσο περισσότερο σκεφτόταν την συμβουλή του Ναχώρ, τόσο πιο πολύ αμφισβητούσε την ορθότητα της πρότασής του για την Ιερουσαλήμ.

^{(1365.4) 123:6.9} Εξαιτίας αυτής της διαφωνίας ανάμεσα στον Ιωσήφ και στην Μαρία, ο Ναχώρ ζήτησε την άδειά τους να θέσει το όλο θέμα στον Ιησού. Ο Ιησούς άκουσε πολύ προσεκτικά, μίλησε με τον Ιωσήφ, την Μαρία, και έναν γείτονά τους, τον Ιακώβ τον κατασκευαστή πέτρας, με τον υιό του οποίου ήταν οι καλύτεροι φίλοι, και έπειτα, μετά από δυο μέρες, τους είπε ότι εφόσον υπήρχαν τόσες διαφορές απόψεων ανάμεσα στους γονείς του και τους συμβούλους του, και εφόσον δεν αισθανόταν ικανός να αναλάβει την ευθύνη για μια τέτοια απόφαση, και δεν έκλινε ιδιαίτερα προς το μέρος κανενός, εφόσον λοιπόν ήταν έτσι όλη η κατάσταση, τελικά αποφάσισε να « θα το συζητήσω με τον Πατέρα που είναι στον ουρανό»¨ και ενώ δεν ήταν απόλυτα σίγουρος για την απάντηση, αισθανόταν ότι θα έπρεπε να μείνει στο σπίτι «με τον πατέρα μου και την μητέρα μου», προσθέτοντας ότι, «αυτοί που με αγαπούν τόσο πολύ θα μπορούν να κάνουν για μένα περισσότερα και να με καθοδηγήσουν καλύτερα από ότι κάποιοι ξένοι που βλέπουν μόνο το σώμα μου και παρατηρούν τον μυαλό μου αλλά δεν μπορούν να με γνωρίζουν πραγματικά.» Όλοι έμειναν με ανοιχτό στόμα από θαυμασμό, και ο Ναχώρ γύρισε πίσω στην Ιερουσαλήμ. Και από τότε πέρασαν πολλά χρόνια για να σκεφθούν πάλι το θέμα της απομάκρυνσης του Ιησού από το σπίτι.

^{(1366.1) 124:0.1} Παρόλο που ο Ιησούς μπορεί να είχε περισσότερες ευκαιρίες για μόρφωση στην Αλεξάνδρεια από ότι στην Γαλιλαία, δεν θα μπορούσε όμως ,αν είχε τέτοιο θαυμάσιο περιβάλλον για να επιλύσει τα δικά του προβλήματα με την ελάχιστη εκπαιδευτική καθοδήγηση, και συγχρόνως να απολαμβάνει το μεγάλο πλεονέκτημα της συνεχούς επαφής με ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανδρών και γυναικών από όλες τις τάξεις από όλα τα μέρη του πολιτισμένου κόσμου. Αν είχε μείνει στην Αλεξάνδρεια, η μόρφωσή του θα κατευθυνόταν από Εβραίους και σε αποκλειστικά Εβραϊκές γραμμές. Στην Ναζαρέτ κατοχύρωσε μια εκπαίδευση και πήρε μια μόρφωση που τον προετοίμασε καλύτερα να καταλαβαίνει τους μη Εβραίους, και που του έδωσε μια καλύτερη και πιο ισορροπημένη ιδέα για τα προτερήματα των Ανατολικών, ή των Βαβυλωνιακών, και των Δυτικών, ή Ελληνικών, απόψεων της Εβραϊκής θεολογίας.

^{(1366.2) 124:1.1} Παρόλο που δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Ιησούς αρρώστησε ποτέ σοβαρά, πέρασε κάποιες ελαφρές παιδικές ασθένειες εκείνη την χρονιά, μαζί με τον αδερφό του και την μικρή του αδερφή.

^{(1366.3) 124:1.2} Το σχολείο συνεχιζόταν και ήταν ακόμα ευνοημένο παιδί, και είχε μια εβδομάδα ελεύθερη κάθε μήνα, και συνέχισε να μοιράζει τον χρόνο του εξίσου ανάμεσα σε ταξιδάκια σε γειτονικές πόλεις με τον πατέρα του, σε επισκέψεις στο αγρόκτημα του θείου του νότια της Ναζαρέτ, και σε αλιευτικές εκδρομές στα Μάγδαλα.

^{(1366.4) 124:1.3} Το πιο σοβαρό πρόβλημα που συνάντησε ποτέ στο σχολείο συνέβη κατά το τέλος του χειμώνα όταν ο Ιησούς τόλμησε να προκαλέσει τον σαζάνο για την διδασκαλία του ότι όλες οι απεικονίσεις, εικόνες, και ζωγραφιές ήταν στην φύση τους ειδωλολατρικά. Του Ιησού του άρεσε πάρα πολύ να ζωγραφίζει τοπία αλλά και να πλάθει με τα χέρια του πολλά πράγματα από πηλό του αγγειοπλάστη. Όλα αυτά απαγορευόντουσαν αυστηρά από τον Ιουδαϊκό νόμο, αλλά μέχρι εκείνη την στιγμή είχε κατορθώσει να αφοπλίσει τις αντιρρήσεις των γονιών του σε τέτοιο βαθμό, που αυτοί του επέτρεψαν τελικά να συνεχίζει τέτοιες δραστηριότητες.

^{(1366.5) 124:1.4} Αλλά προκλήθηκε ξανά πρόβλημα όταν ένας από τους πιο οπισθοδρομικούς μαθητές ανακάλυψε τον Ιησού να σχεδιάζει με κάρβουνο ένα σκίτσο του δασκάλου στο πάτωμα της τάξης. Βρισκόταν εκεί, ολοκάθαρο, και πολλοί από τους μεγαλύτερους ήρθαν και το είδαν πριν η επιτροπή πήγε και κάλεσε τον Ιωσήφ και απαίτησε να γίνει κάτι σχετικά με την αναρχία του μεγαλύτερου γιού του. Και παρόλο που αυτό δεν ήταν το πρώτο παράπονο που είχε γίνει στον Ιωσήφ και στην Μαρία για τις πράξεις του πολυμήχανου και ζωηρού παιδιού τους, αυτή όμως ήταν η πιο σοβαρή κατηγορία που του είχε αποταθεί ποτέ. Ο Ιησούς άκουγε τις κατηγορίες για τις καλλιτεχνικές του προσπάθειες για κάμποση ώρα, καθισμένος σε μια μεγάλη πέτρα ακριβώς έξω από την πίσω πόρτα. Απεχθανόταν που κατηγορούσαν τον πατέρα του για τις υποτιθέμενες αταξίες του¨ γι αυτό μπήκε μέσα άφοβα και αντιμετώπισε τους κατηγόρους του. Οι μεγάλοι αισθάνθηκαν αμηχανία. Μερικοί άρχισαν να βλέπουν το επεισόδιο από την αστεία του πλευρά, ενώ ένας ή δύο φάνηκαν να θεωρούν το παιδί ιερόσυλο αν όχι βλάσφημο. Ο Ιωσήφ ήταν σαστισμένος, η Μαρία εξαγριωμένη, αλλά ο Ιησούς επέμενε να τον ακούσουν. Είπε αυτό που είχε να πει, με θάρρος υπερασπίστηκε την άποψή του, και με τέλειο αυτοέλεγχο τους ανακοίνωσε ότι θα ακολουθούσε την απόφαση του πατέρα του σε αυτό το ζήτημα όπως και σε όλα τα άλλα. Και η επιτροπή των μεγάλων έφυγε σιωπηλά.

^{(1367.1) 124:1.5} Η Μαρία προσπάθησε να επηρεάσει τον Ιωσήφ να επιτρέψει στον Ιησού να ασχολείται με τον πηλό στο σπίτι, με τον όρο να μην συνεχίσει αυτές τις αμφισβητήσιμες δραστηριότητες στο σχολείο, αλλά ο Ιωσήφ αισθανόταν υποχρεωμένος να αποφασίσει ότι θα έπρεπε να επικρατήσει η ραβινική ερμηνεία της δεύτερης εντολής. Και έτσι ο Ιησούς δεν θα ζωγράφιζε πια ούτε θα έφτιαχνε τίποτα που να μοιάζει σε κάτι ή σε κάποιον από εκείνη την ημέρα και για όσο διάστημα θα ζούσε κάτω από την πατρική στέγη. Αλλά δεν πείσθηκε για το άδικο της πράξης του, και το ότι έπρεπε να παρατήσει αυτό που τόσο του άρεσε να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του ήταν μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες της νεαρής του ηλικίας.

^{(1367.2) 124:1.6} Στο τέλος του Ιουνίου, ο Ιησούς, μαζί με τον πατέρα του, ανέβηκε για πρώτη φορά στην κορυφή του Όρους Ταβώρ. Είχε καθαρή ατμόσφαιρα και η θέα ήταν υπέροχη. Φάνηκε τότε σε αυτό το εννιάχρονο παιδί ότι είχε μπροστά του ολόκληρο τον κόσμο εκτός από την Ινδία, την Αφρική, και την Ρώμη.

^{(1367.3) 124:1.7} Η δεύτερη αδερφή του Ιησού, η Μάρθα, γεννήθηκε την νύχτα της Τρίτης, στις 13 Σεπτεμβρίου. Τρεις εβδομάδες μετά τον ερχομό της Μάρθας, ο Ιωσήφ, που βρισκόταν σπίτι για λίγο, άρχισε να χτίζει μια προσθήκη στο σπίτι τους, ένας συνδυασμός εργαστηρίου και υπνοδωματίου. Ένας μικρός πάγκος κτίστηκε για τον Ιησού, και για πρώτη φορά είχε στην κατοχή του εργαλεία δικά του. Για πολλά χρόνια, και σε περίεργες ώρες, δούλευε σε αυτόν τον πάγκο και ειδικεύτηκε στην κατασκευή υποζυγίων.

^{(1367.4) 124:1.8} Αυτός ο χειμώνας και ο επόμενος ήταν πιο κρύοι της Ναζαρέτ για πολλές δεκαετίες. Ο Ιησούς είχε δει χιόνι στα βουνά, και πολλές φορές είχε χιονίσει στην Ναζαρέτ, αλλά το χιόνι έμενε στο έδαφος μόνο για λίγο¨ αλλά δεν είχε ξαναδεί πάγο μέχρι αυτόν τον χειμώνα. Το γεγονός ότι το νερό μπορούσε να υπάρχει σαν στερεό, υγρό, και αέριο—πολλές φορές είχε σταθεί πάνω από τον ατμό που έβγαινε από τις κατσαρόλες που έβραζαν—έδωσε στον νεαρό πολλά να σκεφτεί για τον φυσικό κόσμο και την δομή του¨ και όμως η προσωπικότητα που περιλαμβανόταν μέσα σε αυτόν το αναπτυσσόμενο παιδί ήταν όλα αυτά, και ακόμα ο πραγματικός δημιουργός και οργανωτής των πάντων σε ένα απέραντο σύμπαν.

^{(1367.5) 124:1.9} Το κλίμα της Ναζαρέτ δεν ήταν άγριο. Ο Ιανουάριος ήταν ο πιο κρύος μήνας, με μέση θερμοκρασία γύρω στους 50 βαθμούς Φαρενάϊτ. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, στους θερμότερους μήνες, η θερμοκρασία κυμαινόταν από 75 έως 90 βαθμούς. Από τα βουνά μέχρι τον Ιορδάνη και την κοιλάδα της Νεκράς Θάλασσας το κλίμα της Παλαιστίνης κυμαινόταν από το παγωμένο μέχρι το πολύ θερμό. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, ο Ιησούς ήταν προετοιμασμένος να ζει σε οποιοδήποτε από τα διαφορετικά κλίματα του κόσμου.

^{(1367.6) 124:1.10} Ακόμα και στους πιο ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες έπνεε ένα δροσερό αεράκι από τα δυτικά από τις 10π.μ έως τις 10μ.μ . Αλλά που και που, σε όλη την Παλαιστίνη, φύσαγε ένας φοβερός καυτός άνεμος από την ανατολική έρημο. Αυτά τα καυτά ρεύματα συνήθως ερχόντουσαν τον Φεβρουάριο και Μάρτιο, κοντά στο τέλος της βροχερής περιόδου. Εκείνες τις ημέρες έριχνε κάτι ανανεωτικές βροχούλες από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο, αλλά όχι σταθερά. Υπήρχαν μόνο δύο εποχές στην Παλαιστίνη, καλοκαίρι και χειμώνας, η ξηρή και οι βροχερή εποχή. Τον Ιανουάριο τα λουλούδια άρχιζαν να ανθίζουν, και μέχρι το τέλος του Απρίλη όλη η γη ήταν ένας τεράστιος κήπος.

^{(1367.7) 124:1.11} Τον Μάη αυτής της χρονιάς, στο αγρόκτημα του θείου του, ο Ιησούς βοήθησε για πρώτη φορά για την συγκομιδή των δημητριακών. Πριν γίνει δεκατριών, είχε καταφέρει να μάθει κάτι σχεδόν για όλα όσα έκαναν οι άνδρες ή οι γυναίκες γύρω από την Ναζαρέτ εκτός από την μεταλλουργία, και πέρασε αρκετούς μήνες σε ένα σιδηρουργείο όταν ήταν μεγαλύτερος, μετά από τον θάνατο του πατέρα του.

^{(1368.1) 124:1.12} Όταν ελάφρωνε η δουλειά και τα ταξίδια των καραβανιών, ο Ιησούς έκανε κάποια ταξιδάκια αναψυχής ή επαγγελματικά με τον πατέρα του στην κοντινή Κανά, την Ενδώρ, και την Ναίν. Ακόμα και σε αυτήν την ηλικία επισκεπτόταν συχνά την Σέφορη, λίγα μίλια από την Ναζαρέτ προς τα βορειοδυτικά, που από το 4 π.Χ μέχρι περίπου το 25 μ.Χ ήταν η πρωτεύουσα της Γαλιλαίας και μία από τις κατοικίες του Ηρώδη Αντίπα.

^{(1368.2) 124:1.13} Ο Ιησούς συνέχισε να αναπτύσσεται σωματικά, νοητικά, κοινωνικά, και πνευματικά. Τα ταξιδάκια μακριά από το πατρικό του πρόσφεραν πολλά για να αποκτήσει μια καλύτερη και πλατύτερη κατανόηση της οικογένειάς του, και μέχρι τότε ακόμα και οι γονείς του είχαν αρχίσει να μαθαίνουν από αυτόν εκτός από το να τον διδάσκουν. Ο Ιησούς είχε πρωτότυπη σκέψη και ήταν ταλαντούχος δάσκαλος, ακόμα και στην νεανική του ηλικία. Βρισκόταν σε συνεχή σύγκρουση με τον ονομαζόμενο «προφορικό νόμο», αλλά πάντα επεδίωκε να προσαρμόζεται στις συνήθειες της οικογένειάς του. Τα πήγαινε αρκετά καλά με τα παιδιά της ηλικίας του, αλλά συχνά απογοητευόταν από το αργόστροφο μυαλό τους. Πριν γίνει δέκα χρονών, είχε γίνει αρχηγός μιας ομάδας επτά αγοριών που σχημάτισαν μια «κοινωνία για την προώθηση των επιτευγμάτων του ανδρισμού»—σωματικά, νοητικά, και θρησκευτικά. Ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά ο Ιησούς πέτυχε να εισάγει πολλά νέα παιχνίδια και διάφορες βελτιωμένες μεθόδους σωματικής ψυχαγωγίας.

^{(1368.3) 124:2.1} Ήταν πέντε Ιουλίου, το πρώτο Σάββατο του μήνα, όταν ο Ιησούς, ενώ περπατούσε με τον πατέρα του στην εξοχή, εξέφρασε για πρώτη φορά αισθήματα και ιδέες που φανέρωναν ότι είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί την ασυνήθιστη φύση της αποστολής της ζωής του. Ο Ιωσήφ άκουσε προσεκτικά τις σοβαρές κουβέντες του παιδιού του αλλά έκανε πολύ λίγα σχόλια¨ δεν προθυμοποιήθηκε καμία πληροφορία. Την επομένη μέρα ο Ιησούς είχε μια μεγαλύτερη κουβέντα με την μητέρα του. Η Μαρία και αυτή άκουσε τα λόγια του παιδιού, αλλά ούτε και αυτή θέλησε να δώσει καμιά πληροφορία. Πέρασαν δύο χρόνια για να αναφέρει ξανά ο Ιησούς στους γονείς του κάτι σχετικά με την αυξανόμενη αποκάλυψη που συνέβαινε μέσα στην συνείδησή του για την φύση της προσωπικότητάς του και τον χαρακτήρα της αποστολής του στην γη.

^{(1368.4) 124:2.2} Μπήκε στο προχωρημένο σχολείο της συναγωγής τον Αύγουστο. Στο σχολείο δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα με τις ερωτήσεις που ρωτούσε όλη την ώρα. Όλο και περισσότερο κρατούσε την Ναζαρέτ σε ένα συνεχή σαματά. Οι γονείς του απεχθανόντουσαν να του απαγορεύουν να ρωτά αυτές τις ανησυχητικές ερωτήσεις, και ο κύριος δάσκαλός του είχε παραξενευτεί πολύ από την περιέργεια του παιδιού, την διορατικότητά του, και την δίψα του για γνώση.

^{(1368.5) 124:2.3} Οι φίλοι του Ιησού δεν έβλεπαν τίποτα υπερφυσικό στην συμπεριφορά του¨ στα πιο πολλά ο Ιησούς ήταν σαν αυτούς. Το ενδιαφέρον του για την μελέτη ήταν κάπως μεγαλύτερο από τον μέσο όρο αλλά όχι εντελώς ασυνήθιστο. Έκανε πράγματι περισσότερες ερωτήσεις στο σχολείο από ότι οι άλλοι συμμαθητές του.

^{(1368.6) 124:2.4} Ίσως το πιο ασυνήθιστο και ξεχωριστό χαρακτηριστικό του ήταν η απροθυμία του να μάχεται για τα δικαιώματά του. Μιας και ήταν τόσο καλά αναπτυγμένος για την ηλικία του, φαινόταν παράξενο στους φίλους του ότι είχε την τάση να μην υπερασπίζεται τον εαυτό του ακόμα και όταν τον αδικούσαν ή τον χτυπούσαν. Όμως, δεν υπέφερε και πολύ από αυτό του το χαρακτηριστικό χάρη στη φιλία του με τον Ιακώβ, ένα γειτονόπουλό του, που ήταν μεγαλύτερο κατά ένα χρόνο. Αυτός ήταν γιός του κατασκευαστή πέτρας, ενός συνεταίρου του Ιωσήφ. Ο Ιακώβ ήταν μεγάλος θαυμαστής του Ιησού και ανέλαβε προσωπικά να φροντίζει ότι κανένας δεν θα πείραζε τον Ιησού εκμεταλλευόμενος την αποστροφή του στον σωματικό ανταγωνισμό. Αρκετές φορές, μεγαλύτερα και άξεστα παιδιά επιτιθόντουσαν στον Ιησού, βασιζόμενοι στην υποτιθέμενη πραότητά του, αλλά πάντα θα χρειαζόταν να υποστούν άμεση και σίγουρη ανταπόδοση από τα χέρια του αυτό-διορισμένου υπερασπιστή και προστάτη του, του Ιακώβ του γιου του κατασκευαστή πέτρας.

^{(1369.1) 124:2.5} Ο Ιησούς ήταν γενικά αποδεκτός ηγέτης των παιδιών της Ναζαρέτ που αναζητούσαν τα υψηλότερα ιδανικά των ημερών τους και της γενιάς τους. Ήταν στα αλήθεια αγαπητός από τους νεαρούς φίλους του, όχι μόνο επειδή ήταν δίκαιος, αλλά και επειδή είχε μια σπάνια κατανόηση και έδειχνε πραγματική αγάπη προς τους συντρόφους του, αλλά και διακριτικότητα.

^{(1369.2) 124:2.6} Εκείνη την χρονιά άρχισε να δείχνει μια αξιοσημείωτη προτίμηση στην συντροφιά μεγαλύτερων ανθρώπων. Του άρεσε πολύ να κουβεντιάζει θέματα πολιτιστικά, εκπαιδευτικά, κοινωνικά, πολιτικά, και θρησκευτικά με ωριμότερα μυαλά, και το βάθος της σκέψης του και η οξύτητα της αντίληψής του γοήτευαν τόσο τους ενήλικους συνομιλητές του που πάντα ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να τον επισκέπτονται. Μέχρι που έγινε υπεύθυνος για την φροντίδα του σπιτιού, οι γονείς του προσπαθούσαν διαρκώς να τον πείσουν να κάνει παρέα με παιδιά συνομήλικά του ή τουλάχιστον κοντά στην ηλικία του, παρά με άτομα μεγαλύτερα και με πολλές γνώσεις για τα οποία έδειχνε τέτοια προτίμηση.

^{(1369.3) 124:2.7} Αργότερα εκείνη την χρονιά πήγε για ψάρεμα με τον θείο του για δυο μήνες στην Θάλασσα της Γαλιλαίας, και είχε πολύ επιτυχία. Πριν γίνει άνδρας είχε γίνει δεινός ψαράς.

^{(1369.4) 124:2.8} Η σωματική του ανάπτυξη συνεχιζόταν¨ ήταν ένας προχωρημένος και προνομιούχος μαθητής στο σχολείο¨ τα πήγαινε αρκετά καλά στο σπίτι με τα μικρότερα αδέρφια του και τις αδερφές του, έχοντας το προτέρημα να είναι μεγαλύτερος κατά τριάμιση χρόνια από το μεγαλύτερο από τα αδέρφια του. Στην Ναζαρέτ οι περισσότεροι είχαν καλοί γνώμη γι αυτόν εκτός από τους γονείς κάποιων ανιαρών παιδιών, που συχνά έλεγαν ότι ο Ιησούς ήταν πολύ αναιδής, ότι του έλειπε η απαραίτητη ταπεινοφροσύνη και η νεανική επιφυλακτικότητα. Είχε μια τάση , που γινόταν όλο και μεγαλύτερη, να κατευθύνει τα παιχνίδια των νεαρών φίλων του σε πιο σοβαρά και στοχαστικά κανάλια. Ήταν γεννημένος δάσκαλος και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, ούτε ακόμα και όταν υποτίθεται ότι έπαιζε.

^{(1369.5) 124:2.9} Ο Ιωσήφ από νωρίς άρχισε να συζητά με τον Ιησού για τις αντίξοες συνθήκες για το πως βγαίνουν τα προς το ζην, και του εξηγούσε τα προτερήματα της γεωργίας σε σχέση με την βιομηχανία και το εμπόριο. Η Γαλιλαία ήταν πιο όμορφη και πλούσια περιοχή από την Ιουδαία, και το κόστος ζωής ήταν κατά ένα τέταρτο χαμηλότερο από της Ιερουσαλήμ και της Ιουδαίας. Ήταν μια επαρχία αγροτικών χωριών και ευημερούντων βιομηχανικών πόλεων, που περιλάμβανε περισσότερες από διακόσιες πόλεις με πληθυσμό άνω των πέντε χιλιάδων και τριάντα με άνω των δεκαπέντε χιλιάδων.

^{(1369.6) 124:2.10} Όταν πήγε το πρώτο του ταξίδι με τον πατέρα του να δει την αλιευτική βιομηχανία της Γαλιλαίας, ο Ιησούς είχε ήδη αποφασίσει να γίνει ψαράς¨ αλλά η στενή συναναστροφή με το επάγγελμα του πατέρα του αργότερα τον επηρέασε να γίνει ξυλουργός, ενώ ακόμα αργότερα ένας συνδυασμός επιδράσεων τον έκανε να πάρει την τελική απόφαση να γίνει ο θρησκευτικός διδάσκαλος μιας νέας τάξης.

^{(1369.7) 124:3.1} Όλη αυτή την χρονιά το παιδί συνέχισε να φεύγει από το σπίτι για ταξιδάκια με τον πατέρα του, αλλά επισκεπτόταν συχνά και το αγρόκτημα του θείου του και που και που πήγαινε στα Μάγδαλα για ψάρεμα με τον θείο του που έμενε κοντά σε εκείνη την πόλη.

^{(1369.8) 124:3.2} Ο Ιωσήφ και η Μαρία συχνά έμπαιναν στον πειρασμό να δείξουν ιδιαίτερη εύνοια στον Ιησού ή να προδώσουν ότι γνώριζαν ότι ήταν το παιδί των ελπίδων, ένας «προορισμένος» υιός. Αλλά και οι δυο γονείς του ήταν πολύ προσεκτικοί και μυαλωμένοι σε όλα αυτά τα θέματα. Τις λίγες φορές που μπορεί με οποιοδήποτε τρόπο να τους ξέφευγε και να έδειχναν κάποια προτίμηση σε αυτόν, ακόμα και ελάχιστη, το παιδί γρήγορα αρνιόταν οποιαδήποτε ευνοϊκή μεταχείριση.

^{(1370.1) 124:3.3} Ο Ιησούς περνούσε πολύ χρόνο στο κατάστημα προμηθειών των καραβανιών, και κουβεντιάζοντας με τους ταξιδιώτες από όλα τα μέρη του κόσμου, απόκτησε τόσες πολλές πληροφορίες για τις διεθνείς υποθέσεις, που ήταν πολύ περίεργο για την ηλικία του. Αυτή ήταν η τελευταία χρονιά που απολάμβανε το ελεύθερο παιχνίδι και την παιδική ανεμελιά. Από εκείνο τον καιρό άρχισαν να πολλαπλασιάζονται οι δυσκολίες και οι ευθύνες στην ζωή αυτού του νεαρού.

^{(1370.2) 124:3.4} Την Τετάρτη το βράδυ, στις 24 Ιουνίου, το 5 μ.Χ., γεννήθηκε ο Ιούδας. Σε αυτήν την γέννα , στο έβδομο παιδί, υπήρξαν επιπλοκές. Η Μαρία αρρώστησε τόσο σοβαρά για πολλές εβδομάδες που ο Ιωσήφ χρειάστηκε να μείνει στο σπίτι. Ο Ιησούς ήταν πολύ απασχολημένος με δουλειές του πατέρα του και με άλλα καθήκοντα που προέκυψαν από την σοβαρή ασθένεια της μητέρας του. Ποτέ ξανά δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην παιδιάστικη διάθεση των προηγούμενων χρόνων. Από τότε που αρρώστησε η μητέρα του—λίγο πριν γίνει έντεκα χρονών—υποχρεώθηκε να αναλάβει τις ευθύνες του πρωτότοκου και όλα αυτά να γίνουν ένα ή δύο χρόνια πριν από το κανονικό.

^{(1370.3) 124:3.5} Ο σαζάνος περνούσε ένα βράδυ κάθε βδομάδα με τον Ιησού, βοηθώντας τον να μάθει τις Εβραϊκές γραφές. Έδειχνε έντονο ενδιαφέρον για την πρόοδο του υποσχόμενου μαθητή του¨ έτσι ήταν πρόθυμος να τον βοηθήσει με πολλούς τρόπους. Αυτός ο Ιουδαίος παιδαγωγός ασκούσε μεγάλη επιρροή σε αυτόν τον αναπτυσσόμενο νου, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί ο Ιησούς έδειχνε τέτοια αδιαφορία για όλες αυτές τις προτάσεις όσον αφορά για τις προοπτικές της συνέχισης των σπουδών στην Ιερουσαλήμ με τους πολυμαθείς ραβίνους.

^{(1370.4) 124:3.6} Περίπου στα μέσα του Μάη πήγε μαζί με τον πατέρα του για ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Σκυθόπολη, την κύρια Ελληνική πόλη της Δεκάπολης, της αρχαίας Εβραϊκής πόλης του Μπεθ-σιν. Στον δρόμο ο Ιωσήφ εξιστορούσε πολλή από την αρχαία ιστορία του Βασιλιά Σαούλ, τους Φιλισταίους, και τα επόμενα γεγονότα της ταραχώδους ιστορίας του Ισραήλ. Ο Ιησούς εντυπωσιάστηκε πάρα πολύ από την καθαρή εμφάνιση και την καλή οργάνωση αυτής της υποτιθέμενης ειδωλολατρικής πόλης. Θαύμασε το ανοιχτό θέατρο και τον όμορφο μαρμάρινο ναό που ήταν αφιερωμένος στην λατρεία των «ειδωλολατρικών» θεών. Ο Ιωσήφ ενοχλήθηκε πολύ από τον ενθουσιασμό του γιού του και προσπάθησε να αντισταθμίσει αυτές τις ευνοϊκές εντυπώσεις εκθειάζοντας την ομορφιά και το μεγαλείο του Ιουδαϊκού ναού στην Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς συχνά κοίταζε με περιέργεια αυτή την μεγαλοπρεπή Ελληνική πόλη, από τον λόφο της Ναζαρέτ και πολλές φορές είχε ρωτήσει για τα εκτεταμένα δημόσια έργα της και τα περίκομψα κτίρια, αλλά ο πατέρας του πάντα προσπαθούσε να αποφεύγει να απαντά αυτές τις ερωτήσεις. Τώρα όμως που ήταν μπροστά σε αυτές τις ομορφιές αυτής της ξένης πόλης, ο Ιωσήφ δεν μπορούσε πια να αγνοεί ευγενικά τις ερωτήσεις του Ιησού.

^{(1370.5) 124:3.7} Έτυχε μάλιστα εκείνον τον καιρό να γίνονται οι ετήσιοι αγώνες και δημόσιες εκδηλώσεις σωματικής ανδρείας ανάμεσα στις Ελληνικές πόλεις της Δεκάπολης στο αμφιθέατρο της Σκυθόπολης, και ο Ιησούς επέμενε να τον πάει ο πατέρας του να παρακολουθήσει αυτούς τους αγώνες, και επέμενε τόσο πολύ που ο Ιωσήφ δεν μπόρεσε να αρνηθεί. Το παιδί ενθουσιάστηκε με αυτά τα παιχνίδια και μπήκε με την καρδιά του στο πνεύμα των εκδηλώσεων σωματικής ανάπτυξης και αθλητικής επιδεξιότητας. Ο Ιωσήφ σοκαρίστηκε απερίγραπτα όταν είδε τον ενθουσιασμό του γιου όταν παρακολουθούσε αυτές τις εκδηλώσεις «ειδωλολατρικής» ματαιοδοξίας. Αφού τελείωσαν οι αγώνες, ο Ιωσήφ είχε την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του όταν άκουσε τον Ιησού να εκφράζει την έγκρισή του για όλα αυτά και να προτείνει ότι θα ήταν καλό για τους νέους της Ναζαρέτ αν μπορούσαν και αυτοί να ωφελούνται από τις ολοκληρωμένες υπαίθριες σωματικές δραστηριότητες. Ο Ιωσήφ του εξήγησε με ζήλο και για πολύ ώρα πόσο κακή ήταν η φύση αυτή των δραστηριοτήτων. Αλλά ήξερε καλά πως το παιδί δεν είχε πειστεί.

^{(1371.1) 124:3.8} Η μόνη φορά ου ο Ιησούς είδε τον πατέρα του πραγματικά θυμωμένο μαζί του ήταν εκείνη την νύχτα στο δωμάτιό τους στο πανδοχείο όταν, καθώς συζητούσαν, το αγόρι λησμόνησε τις τάσεις της Εβραϊκής σκέψης, και πρότεινε όταν επέστρεφαν να εργαστούν για την κατασκευή ενός αμφιθεάτρου στην Ναζαρέτ. ¨Όταν ο Ιωσήφ άκουσε τον πρωτότοκό του να εκφράζει τέτοια μη Ιουδαϊκά συναισθήματα, ξέχασε την συνηθισμένη ήρεμη ιδιοσυγκρασία του και, αρπάζοντας τον Ιησού από τους ώμους, του είπε θυμωμένα, «Υιέ μου, ποτέ να μην σε ξανακούσω να προφέρεις τέτοιες κακές σκέψεις όσο ζεις». Ο Ιησούς στην αρχή ξαφνιάστηκε από το συναισθηματικό ξέσπασμα του πατέρα του¨ ποτέ ξανά δεν είχε αισθανθεί πάνω του την οργή του πατέρα του και εξεπλάγην και σοκαρίστηκε απερίγραπτα. Απάντησε μόνο, «Πολύ καλά, πατέρα μου, έτσι θα γίνει». Και ποτέ ξανά δεν ανάφερε ούτε στο ελάχιστο τους αγώνες και τις άλλες αθλητικές δραστηριότητες των Ελλήνων όσο ζούσε ο πατέρας του.

^{(1371.2) 124:3.9} Αργότερα, ο Ιησούς είδε το Ελληνικό αμφιθέατρο στην Ιερουσαλήμ και έμαθε πόσο μισητά ήταν αυτά τα πράγματα για τους Ιουδαίους. Και όμως, σε όλη του την ζωή προσπαθούσε να εισάγει την ιδέα της ολοκληρωμένης ψυχαγωγίας στα προσωπικά του σχέδια και, όσο ήταν δυνατόν να επιτραπεί από τις Ιουδαϊκές συνήθειες, στο μεταγενέστερο πρόγραμμα κανονικών δραστηριοτήτων για τους δώδεκα αποστόλους του.

^{(1371.3) 124:3.10} Στο τέλος αυτού του ενδέκατου χρόνου ο Ιησούς ήταν ένα ζωηρό, καλά αναπτυγμένο, με αρκετό χιούμορ ,με αρκετή νεανική ανεμελιά, αλλά μετά από εκείνη την χρονιά άρχισε να έχει όλο και πιο πολύ, περίεργες περιόδους βαθιάς περισυλλογής και σοβαρού διαλογισμού. Σκεφτόταν πολύ το πώς θα διεκπεραίωνε τις υποχρεώσεις του προς την οικογένειά του και την ίδια στιγμή να υπακούει στο κάλεσμα της αποστολής του στον κόσμο¨ είχε ήδη διαισθανθεί ότι η προσφορά του δεν θα έπρεπε να περιοριστεί στην βελτίωση μόνο του Ιουδαϊκού λαού.

^{(1371.4) 124:4.1} Αυτός ο χρόνος της ζωής του Ιησού, ήταν γεμάτος γεγονότα. Συνέχισε να προοδεύει στο σχολείο και ήταν ακούραστος στην μελέτη της φύσης, ενώ όλο και περισσότερο επεδίωκε να μελετά και τις μεθόδους με τις οποίες οι άνθρωποι βγάζουν το ψωμί τους. Άρχισε να εργάζεται κανονικά στο ξυλουργείο του σπιτιού και του είχε επιτραπεί να διαχειρίζεται τα κέρδη του, διακανονισμός πολύ ασυνήθιστος για μια Ιουδαϊκή οικογένεια. Αυτή την χρονιά έμαθε επίσης πόσο συνετό ήταν αυτά τα θέματα να μένουν μυστικά μέσα στην οικογένεια. Είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί τον τρόπο με τον οποίο είχε δημιουργήσει πρόβλημα στο χωριό, και από δω και στο εξής έγινε διακριτικός και κάλυπτε όλα όσα μπορεί να τον έκαναν να θεωρηθεί διαφορετικός από τους συνανθρώπους του.

^{(1371.5) 124:4.2} Όλη αυτήν την χρονιά πέρασε περιόδους αβεβαιότητας, αν όχι πραγματικής αμφιβολίας, όσον αφορά την φύση της αποστολής του. Ο φυσιολογικά αναπτυσσόμενος ανθρώπινος νους του δεν είχε ακόμα συλλάβει πλήρως την πραγματικότητα της δυαδικής φύσης του. Το γεγονός ότι είχε μια και μόνο προσωπικότητα έκανε πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει η συνείδησή του την διπλή προέλευση εκείνων των παραγόντων που συνέθεταν την φύση την συνδεδεμένη με εκείνη την ταυτόσημη προσωπικότητα.

^{(1371.6) 124:4.3} Από εκείνη την στιγμή άρχισε να τα πηγαίνει ακόμα καλύτερα με τους αδερφούς του και με τις αδερφές του. Ήταν όλο και πιο ευγενικός, πάντα συμπονετικός και νοιαζόταν για την υγεία και την ευτυχία τους, και είχε πολύ καλές σχέσεις μαζί τους μέχρι την έναρξη της δημόσιας προσφοράς του. Πιο συγκεκριμένα: Τα πήγαινε υπέροχα με τον Ιάκωβο, την Μίριαμ, και τα δύο μικρότερα (ακόμα αγέννητα) παιδιά, τον Άμος και την Ρουθ. Πάντα τα πήγαινε αρκετά καλά με την Μάρθα. Ότι προβλήματα είχε στο σπίτι τα προκαλούσαν κατά μεγάλο μέρος οι εντάσεις με τον Ιωσήφ και την Ιουδίθ, ιδιαίτερα με αυτήν.

^{(1372.1) 124:4.4} Ήταν δοκιμασία για τον Ιωσήφ και την Μαρία που ανέλαβαν να αναστήσουν αυτόν τον ανεπανάληπτο συνδυασμό θεϊκότητας και ανθρωπότητας, και τους αξίζει μεγάλος έπαινος για την πιστή και επιτυχή εκπλήρωση των γονικών τους καθηκόντων. Οι γονείς του Ιησού ,όλο και πιο πολύ συνειδητοποιούσαν ότι κάτι υπεράνθρωπο κατοικούσε μέσα στον μεγαλύτερο υιό τους, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκαν ότι ο το παιδί των υποσχέσεων ήταν αληθινά ο πραγματικός δημιουργός αυτού του τοπικού σύμπαντος των έμψυχων όντων και των άψυχων πραγμάτων. Ο Ιωσήφ και η Μαρία έζησαν και πέθαναν χωρίς ποτέ να μάθουν ότι ο υιός τους ο Ιησούς ήταν στα αλήθεια ο Συμπαντικός Δημιουργός ενσαρκωμένος σε θνητή σάρκα.

^{(1372.2) 124:4.5} Εκείνο το χρόνο ο Ιησούς πρόσεξε περισσότερο από ποτέ την μουσική, και συνέχισε να διδάσκει στο σχολείο της οικογένειας για τους αδερφούς του και τις αδερφές του. Περίπου τότε συνειδητοποίησε έντονα την διαφορά απόψεων ανάμεσα στην Μαρία και τον Ιωσήφ, για την φύση της αποστολής του. Σκεφτόταν πολύ τις διαφορετικές γνώμες των γονιών του, ακούγοντας συχνά τις συζητήσεις τους όταν αυτοί νόμιζαν ότι κοιμόταν βαθιά. Όλο και περισσότερο έκλινε προς την άποψη του πατέρα του, έτσι η μητέρα του θα ήταν γραπτό να πληγωνόταν όταν αντιλαμβανόταν ότι το παιδί της σταδιακά απέρριπτε την καθοδήγησή της σε ζητήματα που αφορούσαν την σταδιοδρομία του στην ζωή. Και όσο περνούσαν τα χρόνια, το ρήγμα κατανόησης ανάμεσά τους πλάταινε. Όλο και λιγότερο η Μαρία καταλάβαινε την σημασία της αποστολής του Ιησού, και όλο και περισσότερο αυτή η καλή μητέρα πληγωνόταν από την αποτυχία του αγαπημένου της υιού να εκπληρώσει τις κρυφές της προσδοκίες.

^{(1372.3) 124:4.6} Ο Ιωσήφ πίστευε όλο και περισσότερο στην πνευματική φύση της αποστολής του Ιησού. Αλλά για άλλους και σημαντικότερους λόγους φαίνεται ατυχές ότι δεν μπόρεσε να ζήσει και να δει την δικαίωση της άποψής του για την επίγεια Παρουσία του Ιησού.

^{(1372.4) 124:4.7} Εκείνη την τελευταία σχολική χρονιά, όταν έγινε δώδεκα χρονών, ο Ιησούς διαμαρτυρήθηκε στον πατέρα του για το Ιουδαϊκό έθιμο να αγγίζουν την άκρη της περγαμηνής που ήταν καρφωμένη στην κολόνα της πόρτας κάθε φορά που έμπαιναν, ή έβγαιναν ,από το σπίτι και μετά φιλούσαν το δάχτυλο που άγγιξε την περγαμηνή και σύμφωνα με το έθιμο έλεγαν, «Ο Κύριος θα προστατεύει την έξοδό μας και την είσοδό μας, από τώρα και στο εξής και για πάντα». Ο Ιωσήφ και η Μαρία πολλές φορές είχαν εξηγήσει στον Ιησού τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να φτιάχνει εικόνες ή να ζωγραφίζει, λέγοντάς του ότι τέτοια δημιουργήματα μπορεί να έχουν ειδωλολατρικούς σκοπούς. Παρόλο που ο Ιησούς δεν κατάλαβε ποτέ αυτήν την απαγόρευση ενάντια στις εικόνες και τις απεικονίσεις, είχε έντονο το συναίσθημα της συνέπειας και γι αυτό υπόδειξε στον πατέρα του την ουσιαστική ειδωλολατρική φύση αυτής της εθιμοτυπικού προσκυνήματος στην περγαμηνή της κολόνας της πόρτας. Μετά από αυτήν την υπόδειξη του Ιησού, ο Ιωσήφ έβγαλε αυτήν την περγαμηνή.

^{(1372.5) 124:4.8} Όσο περνούσε ο καιρός ο Ιησούς έκανε πολλές προσπάθειες να τροποποιήσει την θρησκευτική πρακτική όσον αφορά τα τυπικά, τις προσευχές και άλλα έθιμα. Στην Ναζαρέτ ήταν δυνατόν να γίνουν τέτοια πράγματα, γιατί η συναγωγή της βρισκόταν κάτω από την επιρροή μιας φιλελεύθερης σχολής ραβίνων, όπως για παράδειγμα, ο ξακουστός δάσκαλος της Ναζαρέτ, ο Ιωσής.

^{(1372.6) 124:4.9} Όλη αυτή την χρονιά και τα επόμενα δύο χρόνια ο Ιησούς βασανιζόταν πολύ εξαιτίας της συνεχούς προσπάθειάς του να προσαρμόσει τις προσωπικές του απόψεις για τις θρησκευτικές συνήθειες και τις κοινωνικές χαρές στις εδραιωμένες πεποιθήσεις των γονέων του. Ήταν πολύ ταραγμένος εξαιτίας της σύγκρουσης που συνέβαινε ανάμεσα στην παρόρμησή του να είναι πιστός στις δικές του πεποιθήσεις και στις ενσυνείδητες νουθεσίες για υπακοή στους γονείς του¨ η μεγαλύτερή του σύγκρουση συνέβαινε ανάμεσα στις δύο σπουδαίες εντολές που κυριαρχούσαν στον νεαρό νου του. Η μια ήταν: « Να είσαι πιστός στις υπαγορεύσεις των υψηλότερων πεποιθήσεών σου για την αλήθεια και την δικαιοσύνη.» Η άλλη ήταν: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου γιατί σου έχουν δώσει την ζωή και σε έχουν μεγαλώσει με φροντίδες.» ¨Όμως ,ποτέ δεν απέφυγε την ευθύνη να κάνει τις απαραίτητες καθημερινές προσαρμογές ανάμεσα στον τομέα της πίστης στις δικές του προσωπικές πεποιθήσεις και στο καθήκον προς την οικογένειά του, και είχε την ικανοποίηση να πετυχαίνει ένα όλο και αρμονικότερο συνδυασμό από προσωπικές πεποιθήσεις και οικογενειακές υποχρεώσεις σε μια δεσπόζουσα αντίληψη ομαδικής αλληλεγγύης που να βασίζεται στην νομιμοφροσύνη, την δικαιοσύνη, την ανεκτικότητα, και την αγάπη.

^{(1373.1) 124:5.1} Αυτή την χρονιά το νεαρό παιδί από την Ναζαρέτ άφησε την παιδική του ηλικία για να μπει στην αρχή της ανδρικής ηλικίας¨ η φωνή του άρχισε να αλλάζει, και άλλα χαρακτηριστικά του μυαλού και του σώματος φανέρωναν την επερχόμενη αρρενωπότητα.

^{(1373.2) 124:5.2} Την Κυριακή το βράδυ, στις 9 Ιανουαρίου, το 7 μ.Χ., γεννήθηκε ο μικρός αδερφός του ο Άμος. Η Ιουδίθ δεν ήταν καλά- καλά δύο χρονών, και η μικρή του αδερφή η Ρουθ δεν είχε γεννηθεί ακόμα¨ έτσι βλέπουμε ότι ο Ιησούς είχε μεγάλη οικογένεια και πολλά μικρότερα αδέρφια που έπρεπε να φροντίζει όταν ο πατέρας του είχε ένα θανατηφόρο ατύχημα την επόμενη χρονιά.

^{(1373.3) 124:5.3} Περίπου ήταν στα μέσα του Φεβρουαρίου όταν ο Ιησούς επιβεβαιώθηκε και από ανθρώπινη άποψη ότι ήταν προορισμένος να επιτελέσει μια αποστολή στην γη, που ο σκοπός της θα ήταν ο διαφωτισμός των ανθρώπων και η θεία αποκάλυψη. Σοβαρές αποφάσεις, μαζί με μακροπρόθεσμα σχέδια, άρχισαν να σχηματίζονται στο μυαλού αυτού του νεαρού αγοριού, που ήταν, κατά την φαινόμενα ένα κοινός νεαρός Ιουδαίος από την Ναζαρέτ. Τα νοήμονα έμβια όντα ολόκληρου του Νέβαδον παρατηρούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον και έκπληξη όλα όσα γινόντουσαν, τότε που όλα αυτά άρχισαν να ξετυλίγονται στην σκέψη και στην δράση αυτού του έφηβου γιου του ξυλουργού.

^{(1373.4) 124:5.4} Την πρώτη μέρα της εβδομάδας, στις 20 Μαρτίου, το 7 μ.Χ., ο Ιησούς αποφοίτησε από το τοπικό σχολείο της συναγωγής της Ναζαρέτ. Αυτή ήταν σπουδαία μέρα στην ζωή όλων των φιλόδοξων Ιουδαϊκών οικογενειών, η μέρα που πρωτότοκος υιός έπαιρνε τον τίτλο του «υιού των εντολών» και του επάξιου πρωτότοκου του Κυρίου και Θεού του Ισραήλ, ένα «παιδί του Ύψιστου» και υπηρέτης του Κυρίου όλης της γης.

^{(1373.5) 124:5.5} Την Παρασκευή της προηγούμενης εβδομάδας, ο Ιωσήφ γύρισε από την Σέφορη, όπου ήταν υπεύθυνος των έργων σε ένα δημόσιο κτίριο, για να είναι παρών σε αυτήν την χαρμόσυνη περίσταση. Ο δάσκαλος του Ιησού πίστευε με βεβαιότητα ότι αυτός ο έξυπνος και επιμελής μαθητής του ήταν προορισμένος για σπουδαία καριέρα, κάποια σημαντική αποστολή. Οι πρεσβύτεροι, παρά όλα τα προβλήματα που είχαν δημιουργήσει οι αντικομφορμιστικές τάσεις του Ιησού, ήταν πολύ περήφανοι για τον νέο και είχαν ήδη αρχίσει να καταστρώνουν σχέδια που θα του έδιναν τα εφόδια να πάει στην Ιερουσαλήμ να συνεχίσει τις σπουδές του στις ξακουστές Εβραϊκές ακαδημίες.

^{(1373.6) 124:5.6} Όταν ο Ιησούς άκουγε καμιά φορά να συζητιούνται αυτά τα σχέδια, γινόταν όλο και πιο σίγουρος ότι ποτέ δεν θα πήγαινε στην Ιερουσαλήμ να σπουδάσει με τους ραβίνους. Αλλά δεν του περνούσε από το μυαλό η τραγωδία, που θα συνέβαινε τόσο γρήγορα, που ούτως ή άλλως θα σιγούρευε την εγκατάλειψη όλων αυτών των σχεδίων για να αναλάβει την ευθύνη και την καθοδήγηση μιας μεγάλης οικογένειας, που αποτελείτο τότε από πέντε αδερφούς και τρεις αδερφές, εκτός από την μητέρα του και τον εαυτό του. Ο Ιησούς είχε μεγαλύτερη και περισσότερη εμπειρία στην ανατροφή της οικογένειας αυτής από τον πατέρα του τον Ιωσήφ¨ και πράγματι στάθηκε στο επίπεδο που όρισε ο ίδιος για τον εαυτό του: Να γίνει, δηλαδή, ένας σωστός, υπομονετικός, και αποτελεσματικός δάσκαλος με κατανόηση και μεγάλος αδερφός για αυτήν την οικογένεια—την οικογένειά του—που χτυπήθηκε από την δυστυχία και το πένθος τόσο ξαφνικά και απροσδόκητα.

^{(1374.1) 124:6.1} Ο Ιησούς, έχοντας τώρα μπει στο κατώφλι της πρώτης ανδρικής ηλικίας και έχοντας αποφοιτήσει και τυπικά από τα σχολεία της συναγωγής, είχε τα προσόντα να πάει με τους γονείς του στην Ιερουσαλήμ για να συμμετέχει μαζί τους στον εορτασμό του πρώτου του Πάσχα. Η γιορτή του Πάσχα εκείνη την χρονιά, έπεφτε το Σάββατο, 9 Απριλίου, το 7 μ.Χ. Μια μεγάλη συντροφιά (103) ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν από την Ναζαρέτ νωρίς την Δευτέρα το πρωί, στις 4 Απριλίου, για την Ιερουσαλήμ. Ταξίδευαν νότια προς την Σαμάρια, αλλά μόλις έφτασαν στο Σεζρίλ, στράφηκαν προς τα ανατολικά, περνώντας γύρω από το Όρος Γκιλμπόα στην κοιλάδα του Ιορδάνη για να αποφύγουν να περάσουν μέσα από την Σαμάρια. Στον Ιωσήφ και στην Μαρία θα άρεσε να περνούσαν από την Σαμάρια από τον δρόμο του πηγαδιού του Ιακώβ και της Βέθελ, αλλά αφού στους Εβραίους δεν άρεσε να έρχονται σε επαφή με Σαμαρίτες, αποφάσισαν να πάνε μαζί με τους γείτονές τους μέσα από την κοιλάδα του Ιορδάνη.

^{(1374.2) 124:6.2} Ο φοβερός Αρχέλαος είχε εκθρονιστεί, και δεν είχαν να φοβηθούν τίποτα με το να πάρουν τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ. Δώδεκα χρόνια είχαν περάσει από τότε που ο πρώτος Ηρώδης προσπάθησε να εξοντώσει το μωρό της Βηθλεέμ, και κανένας τώρα δεν θα σκεπτόταν να συνδέσει αυτήν την υπόθεση με τον άσημο νεαρό από την Ναζαρέτ.

^{(1374.3) 124:6.3} Πριν φτάσουν στην διασταύρωση της Σεζρίλ, και καθώς το ταξίδι τους συνεχιζόταν, πολύ σύντομα, στα αριστερά ,πέρασαν από το αρχαίο χωριό του Σουνέμ, και ο Ιησούς άκουσε πάλι για την πιο όμορφη κοπέλα όλου του Ισραήλ που ζούσε κάποτε εκεί και για τα περίφημα έργα που είχε κάνει εκεί ο Ελισαίος. Περνώντας από το Σεζρίλ, οι γονείς του Ιησού του διηγήθηκαν τις πράξεις του Αχάμπ και της Ιεζάβελ και τα ανδραγαθήματα του Γιεχού. Περνώντας από το Όρος Γκιλμπόα, κουβέντιασαν πολύ για τον Σαούλ, που έδωσε τέλος στην ζωή του στις πλαγιές αυτού του βουνού, για τον βασιλιά Δαβίδ, και για ότι ήταν σχετικό με αυτό το ηρωικό σημείο.

^{(1374.4) 124:6.4} Όταν έκαναν τον κύκλο από τους πρόποδες του Γκιλμπόα, οι προσκυνητές μπορούσαν να δουν την Ελληνική πόλη της Σκυθόπολης στα δεξιά τους. Είδαν από μακριά τα μαρμάρινα κτίρια αλλά δεν πήγαν κοντά στην μη Ιουδαϊκή αυτή πόλη μήπως και μολυνθούν και δεν μπορέσουν να συμμετέχουν στις ιερές τελετές του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ. Η Μαρία δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ούτε ο Ιωσήφ ούτε ο Ιησούς δεν μιλούσαν για την Σκυθόπολη. Δεν γνώριζε για την διαμάχη τους τον προηγούμενο χρόνο αφού ποτέ δεν της αποκάλυψαν το επεισόδιο αυτό.

^{(1374.5) 124:6.5} Ο δρόμος τώρα οδηγούσε κατευθείαν στην τροπική κοιλάδα του Ιορδάνη, και ο Ιησούς σύντομα θα αντίκρυζε με θαυμασμό μπροστά του τον όλο στροφές ελικοειδή Ιορδάνη με τα αστραφτερά και κελαρυστά νερά του καθώς έρεε με κατεύθυνση προς την Νεκρά Θάλασσα. Έβγαλαν τα εξωτερικά τους ενδύματα όσο ταξίδευαν προς τα νότια σε αυτήν την τροπική κοιλάδα, και απολάμβαναν τα πλούσια χωράφια από δημητριακά καθώς και τις πανέμορφες ροδοδάφνες τις φορτωμένες με τους ροζ ανθούς τους, ενώ το ογκώδες Όρος Ερμών με την χιονισμένη κορυφή του έστεκε μακριά στον βορά κοιτώντας με μεγαλοπρέπεια την ιστορική κοιλάδα. Σε κάτι παραπάνω από τρεις ώρες αντίθετα της Σκυθόπολης συνάντησαν μια κελαρυστή πηγή, και εκεί κατασκήνωσαν για την νύχτα, κάτω από τον έναστρο ουρανό.

^{(1374.6) 124:6.6} Την δεύτερη μέρα του ταξιδιού τους πέρασαν από εκεί που ο Ιαμπόκ, από την ανατολή χύνεται μέσα στον Ιορδάνη, και κοιτάζοντας ανατολικά προς τα επάνω σε αυτήν την ποταμίσια κοιλάδα, αφηγήθηκαν τις μέρες του Γεδεών, όταν οι Μιδιανίτες ξεχύθηκαν σε αυτήν την περιοχή για να καταλάβουν την χώρα. Προς το τέλος της δεύτερης μέρας του ταξιδιού κατασκήνωσαν κοντά στους πρόποδες του ψηλότερου βουνού που βλέπει στην κοιλάδα του Ιορδάνη, το Όρος Σάρταμπα, του οποίου η κορυφή βρισκόταν κάτω από την κατοχή του Αλεξανδρινού φρουρίου όπου ο Ηρώδης είχε φυλακίσει μια από τις συζύγους του και είχε θάψει τους δύο στραγγαλισμένους του γιους.

^{(1375.1) 124:6.7} Την Τρίτη μέρα πέρασαν από δύο χωριά που είχαν πρόσφατα κτιστεί από τον Ηρώδη και παρατήρησαν την ανώτερη αρχιτεκτονική τους και τους όμορφους φοινικόκηπους. Μέχρι το βράδυ έφτασαν στην Ιεριχώ, όπου ο Ιωσουά, από τον οποίο πήρε το όνομά του ο Ιησούς, είχε κάνει τα ξακουστά του ανδραγαθήματα, σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοση.

^{(1375.2) 124:6.8} Μέχρι την τέταρτη και τελευταία μέρα του ταξιδιού ο δρόμος ήταν μια ατέλειωτη πορεία προσκυνητών. Τώρα άρχισαν να ανεβαίνουν στους λόφους που οδηγούσαν προς την Ιερουσαλήμ. Όσο πλησίαζαν την κορυφή, μπορούσαν να βλέπουν από τον Ιορδάνη μέχρι βουνά πέρα από τον νότο πάνω από τα νωθρά νερά της Νεκράς Θάλασσας. Περίπου στα μισά του δρόμου για την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς είδε για πρώτη φορά το Όρος των Ελαιών (ο τόπος που θα γινόταν τόσο μεγάλο μέρος της μετέπειτα ζωής του), και ο Ιωσήφ του υπόδειξε ότι η Αγία Πόλη βρισκόταν ακριβώς κάτω από εκείνα τα βουνά, και η καρδιά του παιδιού άρχισε να χτυπά δυνατά από προσμονή και χαρά που θα έβλεπε την πόλη και τον οίκο του ουράνιου Πατέρα του.

^{(1375.3) 124:6.9} Στις ανατολικές πλαγιές του Όρους των Ελαιών σταμάτησαν για ανάπαυση στα όρια ενός μικρού χωριού που ονομαζόταν Βηθανία. Οι φιλόξενοι χωρικοί έσπευσαν να βοηθήσουν τους προσκυνητές, και έτυχε ο Ιωσήφ και η οικογένειά του να σταματήσουν στο σπίτι κάποιου Σίμωνα, που είχε τρία παιδιά περίπου της ίδιας ηλικίας με τον Ιησού—την Μαρία, την Μάρθα, και τον Λάζαρο. Προσκάλεσαν την οικογένεια από την Ναζαρέτ να περάσουν μέσα να δροσιστούν, και έτσι ξεκίνησε μια μακροχρόνια ισόβια φιλία ζωής ανάμεσα στις δύο οικογένειες.

^{(1375.4) 124:6.10} Πολλές φορές αργότερα ,στον πολυτάραχο βίο του, ο Ιησούς σταμάτησε σε αυτήν την οικογένεια. Συνέχισαν βιαστικά το ταξίδι τους, και σύντομα στεκόντουσαν στο χείλος του βουνού, και ο Ιησούς είδε για πρώτη φορά (στην μνήμη του) την Αγία Πόλη, τα εξεζητημένα παλάτια, και τον εμπνευσμένο ναό του Πατέρα του. Ποτέ στην ζωή του ο Ιησούς δεν είχε αισθανθεί τέτοιο αγνό ανθρώπινο ρίγος, όσο τότε που στεκόταν εντελώς γοητευμένος, εκείνο το Απριλιάτικο απόγευμα στο Όρος των Ελαιών, ρουφώντας κυριολεκτικά την πρώτη του αυτή θέα της Ιερουσαλήμ. Και στα επόμενα χρόνια, σε αυτό το ίδιο σημείο στεκόταν και θρηνούσε πάνω από την πόλη που επρόκειτο να απορρίψει άλλον ένα προφήτη τον τελευταίο και σπουδαιότερο των ουράνιων δασκάλων της.

^{(1375.5) 124:6.11} Αλλά συνέχισαν βιαστικά για την Ιερουσαλήμ. Τώρα ήταν Πέμπτη απόγευμα.. Μόλις έφτασαν στην πόλη, πέρασαν από τον ναό, και ο Ιησούς δεν είχε ποτέ του ξαναδεί τέτοια κοσμοσυρροή. Διαλογίστηκε βαθιά για το πώς όλοι αυτοί οι Εβραίοι είχαν μαζευτεί εκεί από τα πέρατα του κόσμου.

^{(1375.6) 124:6.12} Σύντομα έφτασαν στο μέρος που είχαν προγραμματίσει να μείνουν την εβδομάδα του Πάσχα, το μεγάλο σπίτι ενός εύπορου συγγενή της Μαρίας, κάποιου που γνώριζε κάτι για την πρώτη ιστορία του Ιωάννη και του Ιησού, από τον Ζαχαρία. Την επόμενη μέρα, την μέρα της προετοιμασίας, ετοιμαζόντουσαν για τον σωστό εορτασμό του Σαββάτου του Πάσχα.

^{(1375.7) 124:6.13} Ενώ όλη η Ιερουσαλήμ ήταν ανάστατη για τις προετοιμασίες του Πάσχα, ο Ιωσήφ βρήκε χρόνο να πάρει τον γιό του για μια επίσκεψη στην ακαδημία όπου είχε κανονιστεί να συνεχίσει τις σπουδές του μετά από δυο χρόνια, μόλις έφτανε στην απαιτούμενη ηλικία των δεκαπέντε. Ο Ιωσήφ παραξενεύτηκε πολύ όταν παρατήρησε την αδιαφορία του Ιησού για όλα αυτά τα τόσο καλο-οργανωμένα σχέδια.

^{(1375.8) 124:6.14} Ο Ιησούς εντυπωσιάστηκε πάρα πολύ από τον ναό και όλες τις υπηρεσίες του και τις άλλες δραστηριότητες. Για πρώτη φορά από τότε που ήταν τεσσάρων χρονών, ήταν τόσο απασχολημένος με τις δικές του σκέψεις, ώστε δεν έκανε πολλές ερωτήσεις. Έκανε όμως, κάποιες ενοχλητικές ερωτήσεις στον πατέρα του, (όπως είχε κάνει και σε προηγούμενες περιπτώσεις) όπως γιατί ο ουράνιος Πατέρας απαιτούσε την σφαγή τόσων πολλών αθώων και αβοήθητων ζώων. Και ο πατέρας του κατάλαβε καλά από την έκφραση του προσώπου του παιδιού ότι οι απαντήσεις του και οι εξηγήσεις του δεν ικανοποίησαν καθόλου την βαθιά σκέψη του παιδιού του.

^{(1376.1) 124:6.15} Την μέρα πριν το Σάββατο του Πάσχα, από τον θνητό νου του Ιησού πλημμύρισαν κύματα πνευματικών οραμάτων και γέμισαν η ανθρώπινη καρδιά του ξεχείλισε από πραγματική λύπη και τρυφερότητα για τους πνευματικά τυφλούς και ηθικά αδαείς ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί για τον εορτασμό της αρχαίας εορτής του Πάσχα. Αυτή ήταν μια από τις πιο παράξενες μέρες που πέρασε ενσαρκωμένος ο Υιός του θεού¨ και την νύχτα, για πρώτη φορά στην επίγεια ζωή του, του παρουσιάστηκε ένας εντεταλμένος αγγελιαφόρος από το Σάλβινκτον, σταλμένος από τον Εμμανουήλ, ο οποίος του είπε: «Η ώρα έφτασε. Είναι ώρα να ξεκινήσεις το έργο του Πατέρα σου».

^{(1376.2) 124:6.16} Και έτσι, πριν ακόμα κατέβουν οι βαριές οικογενειακές ευθύνες στους νεανικούς ώμους του, τώρα έφτασε και ο ουράνιος αγγελιαφόρος για να υπενθυμίσει σε αυτό το παιδί, που δεν ήταν καλά- καλά δεκατριών ετών, ότι έφτασε η ώρα να αρχίσει να αναλαμβάνει τις ευθύνες ενός σύμπαντος. Αυτή ήταν η πρώτη πράξη μιας μεγάλης σειράς γεγονότων που έφτασε στο αποκορύφωμά της με την συμπλήρωση της παρουσίας του Υιού στην Ουράντια και την επιστροφή «της διακυβέρνησης ενός σύμπαντος στους ανθρώπινους – θεϊκούς ώμους του.»

^{(1376.3) 124:6.17} Όσο περνούσε ο καιρός, το μυστήριο της ενσάρκωσης γινόταν, για όλους εμάς, όλο και πιο ανεξιχνίαστο. Μετά δυσκολίας αντιλαμβανόμαστε ότι αυτός ο νεαρός από την Ναζαρέτ ήτα ο δημιουργός όλου του Νέβαδον. Ούτε τώρα μπορούμε να καταλάβουμε πως το πνεύμα αυτού του Δημιουργού Υιού και το πνεύμα του Παραδείσιου Πατέρα του συνδέονται με τις ψυχές του ανθρώπινου είδους. Με το πέρασμα του χρόνου, βλέπαμε ότι το ανθρώπινο μυαλό του όλο και περισσότερο διέκρινε ότι, ενώ ζούσε την ζωή της σάρκας, πνευματικά στους ώμους του βρισκόταν η ευθύνη ενός σύμπαντος.

^{(1376.4) 124:6.18} Έτσι λήγει η σταδιοδρομία του νεαρού παιδιού από την Ναζαρέτ, και αρχίζει η ιστορία εκείνου του εφήβου—που όλο και περισσότερο αναγνώριζε την θεανθρώπινη ταυτότητά του—που τώρα αρχίζει την ενατένιση της εγκόσμιας ζωής του καθώς αγωνίζεται να ενσωματώσει τους διευρυμένους σκοπούς της ζωής του με τις επιθυμίες των γονέων του και τις υποχρεώσεις του προς την οικογένειά του και την κοινωνία των ημερών και της εποχής του.

^{(1377.1) 125:0.1} Κανένα γεγονός σε όλη την πολυτάραχη επίγεια ζωή του Ιησού δεν ήταν πιο ευχάριστο και πιο ανθρώπινα συναρπαστικό, από αυτήν, την πρώτη του επίσκεψη στην Ιερουσαλήμ. Του είχε τραβήξει το ενδιαφέρον ιδιαίτερα η εμπειρία της παρακολούθησης των συζητήσεων στον ναό μόνος του, και για πολύ καιρό έμενε στην θύμησή του σαν το μεγάλο γεγονός του τέλους της παιδικής του ηλικίας και της πρώτης νεότητας. Αυτή ήταν η πρώτη του ευκαιρία να χαρεί μερικές μέρες ανεξαρτησίας, την χαρά να πηγαίνει και να έρχεται χωρίς περιορισμούς. Αυτή η σύντομη περίοδος ανεξάρτητης ζωής, την εβδομάδα μετά το Πάσχα, ήταν η πρώτη του απόλυτη ελευθερία από τις ευθύνες που ποτέ ξανά δεν είχε απολαύσει. Πέρασαν πολλά χρόνια πριν μπορέσει να έχει πάλι μια παρόμοια περίοδο ελευθερίας από κάθε ευθύνη, έστω και για λίγο.

^{(1377.2) 125:0.2} Οι γυναίκες σπάνια πήγαιναν στην γιορτή του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ¨ δεν ήταν απαραίτητο να είναι παρούσες. Ο Ιησούς, όμως, αρνήθηκε να πάει εκτός και αν πήγαινε και η μητέρα του μαζί τους. Και όταν η μητέρα του αποφάσισε να πάει, πολλές άλλες γυναίκες από την Ναζαρέτ θέλησαν να ταξιδεύσουν και αυτές, έτσι η παρέα για το Πάσχα περιλάμβανε τον μεγαλύτερο αριθμό σε γυναίκες, σε αναλογία με τους άνδρες, που είχαν ποτέ πάει για το Πάσχα από την Ναζαρέτ. Στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ πολύ συχνά έψελναν τον εκατοστό δέκατο τρίτο Ψαλμό.

^{(1377.3) 125:0.3} Από την στιγμή που έφυγαν από την Ναζαρέτ μέχρι που έφτασαν στην κορυφή του Όρους των Ελαιών, ο Ιησούς αισθανόταν μεγάλη αγωνία και προσμονή. Σε όλη την χαρούμενη παιδική του ηλικία άκουγε με σεβασμό για την Ιερουσαλήμ και τον ναό της¨ τώρα σύντομα θα τα έβλεπε στα αλήθεια. Από το Όρος των Ελαιών και απέξω, από κοντά, ο ναός ήταν αυτό που περίμενε και ακόμα καλύτερος¨ αλλά όταν πέρασε τις ιερές του πύλες, εκεί άρχισε η μεγάλη του απογοήτευση.

^{(1377.4) 125:0.4} Ο Ιησούς μαζί με τους γονείς του πέρασε μέσα από τον περίβολο του ναού, καθώς πήγαινε να μπει στην ομάδα των νέων υιών του νόμου που επρόκειτο να χειροτονηθούν πολίτες του Ισραήλ. Απογοητεύτηκε λίγο από την γενική συμπεριφορά του πλήθους που βρισκόταν στον ναό, αλλά το πρώτο του μεγάλο σοκ της ημέρας ήρθε όταν η μητέρα του τους άφησε για να πάει στον εξώστη των γυναικών. Ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό του Ιησού ότι η μητέρα του δεν θα ήταν μαζί τους στις τελετές χειροτονίας, και εξοργίστηκε που χρειαζόταν η μητέρα του να υποστεί τέτοιες άδικες διακρίσεις. Παρόλο όμως που δεν του άρεσε καθόλου αυτό, εκτός από μερικές διαμαρτυρίες προς τον πατέρα του, δεν είπε τίποτα. Αλλά το σκεφτόταν, και τον απασχολούσε βαθιά, όπως φανέρωσαν οι ερωτήσεις του προς τους γραμματείς και τους δασκάλους μια εβδομάδα αργότερα.

^{(1377.5) 125:0.5} Πέρασε από τις ιεροτελεστίες της χειροτονίας αλλά απογοητεύτηκε από την τυπική και ανιαρή φύση τους. Του έλειπε εκείνο το προσωπικό ύφος που χαρακτήριζε τις τελετές της συναγωγής στην Ναζαρέτ. Μετά επέστρεψε για να χαιρετήσει την μητέρα του και προετοιμάστηκε να πάει με τον πατέρα του για τον πρώτο του γύρο στον ναό, τις διάφορες αυλές του, τους εξώστες του, και τους διαδρόμους του. Ο περίγυρος του ναού μπορούσε να στεγάσει πάνω από διακόσιες χιλιάδες πιστούς μαζί, και ενώ ο νους του εντυπωσιάστηκε από την απεραντοσύνη αυτών των κτιρίων—σε σύγκριση με αυτά που είχε δει ποτέ—πιο πολύ παρακινήθηκε το ενδιαφέρον του από την πνευματική σημασία των τελετών του ναού και της θρησκευτικής λατρείας που ήταν συνδεδεμένη με αυτά.

^{(1378.1) 125:0.6} Παρόλο από κάποιες από τις ιεροτελεστίες άγγιξαν με την ομορφιά τους και τον συμβολισμό του την καρδιά του, πάντα απογοητευόταν από την εξήγηση που του έδιναν οι γονείς του για τις πραγματικές σημασίες αυτών των τελετών όταν τους ερωτούσε τόσες φορές. Ο Ιησούς απλά δεν μπορούσε να δεχτεί εξηγήσεις θρησκευτικής λατρείας και αφοσίωσης που βασιζόντουσαν στην πίστη στην οργή του θεού και τον θυμό του Παντοδύναμου. Σε κάποιες συζητήσεις πάνω σε αυτές τις ερωτήσεις, μετά το πέρας της επίσκεψης στον ναό, όταν ο πατέρας του άρχισε να επιμένει να δεχτεί ο υιός του τις ορθόδοξες Ιουδαϊκές πίστεις, ο Ιησούς γύρισε προς τους γονείς του και, κοιτώντας παρακλητικά μέσα στα μάτια του πατέρα του, είπε: «Πατέρα μου, δεν μπορεί να είναι αλήθεια—ο Πατέρας στον ουρανό δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τα παιδιά του στην γη όταν σφάλλουν. Ο ουράνιος Πατέρας δεν μπορεί να αγαπά τα παιδιά του λιγότερο από ότι με αγαπάς εσύ. Και ξέρω πολύ καλά, παρά τα λάθη που κάνω, ποτέ δεν θα άφηνες την οργή σου επάνω μου, ούτε θα ξέσπαγες τον θυμό σου εναντίον μου. Αν εσύ, ο γήινος πατέρας μου, έχεις τέτοιες ανθρώπινες αντανακλάσεις του Θεϊκού στοιχείου, τότε πόσο περισσότερο πρέπει ο ουράνιος Πατέρας να είναι γεμάτος με καλοσύνη και να του περισσεύει το έλεος. Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο Πατέρας μου στον ουρανό με αγαπά λιγότερο από τον πατέρα μου στην γη.»

^{(1378.2) 125:0.7} Όταν ο Ιωσήφ και η Μαρία άκουσαν αυτά τα λόγια του πρωτότοκου παιδιού τους, έμειναν ήρεμοι. Και ποτέ ξανά δεν προσπάθησαν να του αλλάξουν την γνώμη για την αγάπη του Θεού και την φιλευσπλαχνία του Πατέρα στον ουρανό.

^{(1378.3) 125:1.1} Παντού όπου πήγε ο Ιησούς στις αυλές του ναού, σοκαρίστηκε και αηδίασε από το πνεύμα της ασέβειας που είδε. Θεωρούσε την διαγωγή του πλήθους του ναού ότι ήταν απρεπής για την παρουσία τους στον «οίκο του Πατέρα του». Αλλά δέχτηκε το σοκ της νεαρής ζωής του όταν ο πατέρας του τον συνόδεψε στην αυλή των μη Ιουδαίων με την θορυβώδη διάλεκτό τους, τις φωνές τους και τις βρισιές τους, αναμεμιγμένες αδιάκριτα με το βέλασμα των προβάτων και τις φλυαρίες που μαρτυρούσαν την παρουσία χρηματικών δοσοληψιών και πωλητών ζώων θυσίας και διαφόρων άλλων εμπορευμάτων.

^{(1378.4) 125:1.2} Αλλά πιο πολύ προσβλήθηκε η αίσθηση της ευπρέπειάς του από το θέαμα των ελαφρόμυαλων εταίρων που παρελαύνανε στον περίβολο του ναού, τέτοιες σαν αυτές τις βαμμένες γυναίκες που είχε δει πρόσφατα σε μια επίσκεψη στην Σέφορη. Αυτή η βλασφημία προς τον ναό προκάλεσε την νεανική του αγανάκτηση, και δεν δίστασε να την εκφράσει ελεύθερα στον Ιωσήφ.

^{(1378.5) 125:1.3} Ο Ιησούς θαύμασε το συναίσθημα και τις υπηρεσίες του ναού, αλλά σοκαρίστηκε από την πνευματική ασχήμια που είδε στα πρόσωπα τόσων πολλών απερίσκεπτων προσκυνητών.

^{(1378.6) 125:1.4} Τώρα πέρασαν στην αυλή των ιερέων κάτω από την προεξοχή του βράχου μπροστά από τον ναό, εκεί όπου βρισκόταν ο βωμός, για να δουν την σφαγή των κοπαδιών των ζώων και το ξέπλυμα του αίματος από τα χέρια των ιερουργών σφαγέων ιερέων στο μπρούντζινο σιντριβάνι. Το λεκιασμένο από αίμα πεζοδρόμιο, τα αιματοβαμμένα χέρια των ιερέων, και οι φωνές των ζώων που πέθαιναν ήταν κάτι περισσότερο από ότι μπορούσε να αντέξει αυτό το τρυφερό παιδί που λάτρευε την φύση. Το αγόρι από την Ναζαρέτ αηδίασε από αυτό το φοβερό θέαμα, και άρπαξε το χέρι του πατέρα του και τον ικέτευσε να φύγουν. Γύρισαν πίσω περνώντας από την αυλή των μη Ιουδαίων, και ακόμα και τα άξεστα γέλια και τα βλάσφημα αστεία που άκουγε εκεί ήταν ανακούφιση από το θέαμα που είχε μόλις δει.

^{(1379.1) 125:1.5} Ο Ιωσήφ κατάλαβε πόσο είχε αηδιάσει ο γιος του από το θέαμα των τελετουργικών του ναού και πολύ σωστά τον πήγε να δει «την όμορφη πύλη», την καλλιτεχνική πύλη που ήταν φτιαγμένη από Κορινθιακό μπρούντζο. Αλλά ο Ιησούς είχε ήδη δει αρκετά σε αυτήν την πρώτη του επίσκεψη στον ναό. Επέστρεψαν στην πάνω αυλή για την Μαρία και περπάτησαν έξω στον καθαρό αέρα, μακριά από τα πλήθη για μια ώρα, βλέποντας το παλάτι των Ασμοναίων, το μεγαλοπρεπές σπίτι του Ηρώδη, και τον πύργο των Ρωμαίων φρουρών. Σε αυτόν τον περίπατο ο Ιωσήφ εξήγησε στον Ιησού ότι μόνο οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ επιτρεπόντουσαν να βλέπουν αυτές τις καθημερινές θυσίες στον ναό, και ότι οι κάτοικοι της Γαλιλαίας ερχόντουσαν μόνο τρεις φορές τον χρόνο να συμμετέχουν στην λατρεία στον ναό: το Πάσχα, τον εορτασμό της Πεντηκοστής (επτά εβδομάδες μετά το Πάσχα), και στον εορτασμό των σκηνωμάτων τον Οκτώβρη. Αυτές οι γιορτές καθιερώθηκαν από τον Μωυσή. Μετά συζήτησαν τις δύο μεταγενέστερα καθιερωμένες γιορτές της αφιέρωσης και του Εξαγνισμού (Πουρίμ). Έπειτα πήγαν στο κατάλυμά τους και ετοιμάστηκαν για τον εορτασμό του Πάσχα.

^{(1379.2) 125:2.1} Πέντε οικογένειες από την Ναζαρέτ ήταν φιλοξενούμενοι της οικογένειας του Σίμωνα από την Βηθανία για τον εορτασμό του Πάσχα, και ο Σίμωνας είχε αγοράσει το πασχαλινό αρνί για την παρέα. Ήταν η σφαγή αυτών των αρνιών σε τόσο μεγάλους αριθμούς που είχε επηρεάσει τόσο τον Ιησού στην επίσκεψή του στον ναό. Στην αρχή σχεδίαζαν να φάνε με τους συγγενείς της Μαρίας το Πάσχα, αλλά ο Ιησούς έπεισε τους γονείς του να δεχτούν την πρόσκληση και να πάνε στην Βηθανία.

^{(1379.3) 125:2.2} Εκείνη την νύχτα συγκεντρώθηκαν για τις τελετουργίες του Πάσχα, και έτρωγαν ψητό κρέας και άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα. Ο Ιησούς, εφόσον ήταν ο νέος υιός της Διαθήκης, ανάγγειλε, αφού του ζητήθηκε, την έναρξη του Πάσχα, και αυτό το έπραξε καλά, αλλά κάπως έφερε τους γονείς του σε αμηχανία όταν συμπεριέλαβε στην ομιλία του και διάφορα σχόλια που κατά κάποιο τρόπο φανέρωναν τις εντυπώσεις που προκάλεσαν σε αυτό το νεανικό αλλά σοβαρό και βαθύ νου, τα πράγματα που είχε δει και ακούσει τόσο πρόσφατα. Αυτή ήταν η αρχή των επταήμερων τελετών της εορτής του Πάσχα.

^{(1379.4) 125:2.3} Ακόμα και από τότε, παρόλο που δεν είπε τίποτα στους γονείς του γι αυτά τα θέματα, ο Ιησούς είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται κατά πόσο ήταν σωστό να εορτάζεται το Πάσχα χωρίς σφαγές αρνιών. Αισθανόταν σίγουρος μέσα του ότι ο Πατέρας στον ουρανό δεν ήταν ευχαριστημένος με το θέαμα των θυσιών, και όσο περνούσαν τα χρόνια, αποφάσιζε όλο και περισσότερο κάποια μέρα να καθιερώσει των εορτασμό ενός αναίμακτου Πάσχα.

^{(1379.5) 125:2.4} Ο Ιησούς κοιμήθηκε πολύ λίγο εκείνη την νύχτα. Ο ύπνος του διακοπτόταν από αηδιαστικά όνειρα σφαγών και μαρτυρίων. Ο νους του ήταν ταραγμένος και η καρδιά του λυπημένη από τις ασυνέπειες και τα παράλογα της θεολογίας ολόκληρου του Ιουδαϊκού τελετουργικού συστήματος. Και οι γονείς του όμως κοιμήθηκαν λίγο. Είχαν έρθει σε πολύ δύσκολη θέση από τα γεγονότα της μέρας που μόλις πέρασε Ήταν πολύ ταραγμένοι από την παράξενη, γι αυτούς, και αποφασιστική στάση του παιδιού. Η Μαρία είχε έντονο εκνευρισμό το πρώτο μέρος της νύχτας, αλλά ο Ιωσήφ έμεινε ήρεμος, παρόλο που ήταν και αυτός το ίδιο μπερδεμένος. Και οι δυο τους φοβόντουσαν να μιλήσουν στα ίσια με το παιδί γι αυτά τα προβλήματα, αν και ο Ιησούς με χαρά του θα μίλαγε με τους γονείς του αν είχαν βρει το θάρρος να τον ενθαρρύνουν.

^{(1379.6) 125:2.5} Οι λειτουργίες του ναού της επόμενης μέρας ήταν πιο αποδεκτές από τον Ιησού και ανακούφισαν κατά πολύ τις δυσάρεστες αναμνήσεις της προηγούμενης μέρας. Την επόμενη μέρα ο νεαρός Λάζαρος πήρε τον Ιησού από το χέρι, και άρχισαν μια συστηματική εξερεύνηση της Ιερουσαλήμ και των περιχώρων. Πριν τελειώσει η μέρα, ο Ιησούς ανακάλυψε τα διάφορα μέρη γύρω από τον ναό όπου γινόντουσαν οι διάφορες διδασκαλίες και συσκέψεις ερωτήσεων¨ και εκτός από μερικές επισκέψεις στα άγια των αγίων όπου κοίταξε με απορία για το τι ήταν πραγματικά πίσω από τον πέπλο του διαχωρισμού, περνούσε τον περισσότερο χρόνο του γύρω από τον ναό σε αυτές τις διδακτικές συσκέψεις.

^{(1380.1) 125:2.6} Όλη την εβδομάδα του Πάσχα, ο Ιησούς κράτησε την θέση του ανάμεσα στους νέους υιούς των εντολών, και αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κάθεται έξω από το κιγκλίδωμα που διαχώριζε όλα τα άτομα που δεν ήταν ολοκληρωμένοι πολίτες του Ισραήλ. Έτσι συναισθανόμενος την νεότητά του, συγκρατήθηκε και δεν έκανε τις πολλές ερωτήσεις που βασάνιζαν το μυαλό του¨ τουλάχιστον συγκρατήθηκε μέχρι να τελειώσει ο εορτασμός του Πάσχα και να μην ισχύουν πια αυτοί οι περιορισμοί στους νεο-χρισμένους.

^{(1380.2) 125:2.7} Την Τετάρτη της εβδομάδας του Πάσχα, ο Ιησούς πήρε την άδεια να πάει στο σπίτι του Λάζαρου και να περάσει την νύχτα στην Βηθανία. Εκείνο το βράδυ, ο Λάζαρος, η Μάρθα και η Μαρία άκουσαν τον Ιησού να συζητά για πράγματα προσωρινά και αιώνια, ανθρώπινα και θεϊκά, και από εκείνη την νύχτα και οι τρεις τους τον αγάπησαν σαν να ήταν αδερφός τους.

^{(1380.3) 125:2.8} Μέχρι το τέλος της εβδομάδας, ο Ιησούς έβλεπε όλο και λιγότερο τον Λάζαρο αφού δεν του επιτρεπόταν να παρευρίσκεται ούτε στον εξωτερικό κύκλο των συζητήσεων του ναού, παρόλο που παρακολουθούσε κάποιους από τις δημόσιες συνομιλίες που γινόντουσαν στις εξωτερικές αυλές. Ο Λάζαρος ήταν στην ίδια ηλικία με τον Ιησού, αλλά στην Ιερουσαλήμ οι νέοι συνήθως δεν επιτρεπόταν να δεχτούν το χρίσμα των υιών του νόμου μέχρι που να συμπλήρωναν εντελώς το δέκατο τρίτο έτος της ηλικίας τους.

^{(1380.4) 125:2.9} Όλο και περισσότερες φορές, την εβδομάδα του Πάσχα, οι γονείς του θα εύρισκαν τον Ιησού να κάθεται μόνος του κρατώντας το νεανικό του κεφάλι με τα χέρια του, απορροφημένος στις σκέψεις του. Ποτέ δεν τον είχαν ξαναδεί να συμπεριφέρεται έτσι, και μην γνωρίζοντας πόσο συγχυσμένος ήταν ο νους του και πόσο ταραγμένο ήταν το πνεύμα του από όσα ζούσε, ανησύχησαν πολύ¨ δεν ήξεραν τι να κάνουν. Καλωσόριζαν το πέρασμα των ημερών της εβδομάδας του Πάσχα και επιθυμούσαν να πάρουν τον παράξενο φερόμενο γιό τους πίσω στην Ναζαρέτ με ασφάλεια.

^{(1380.5) 125:2.10} Κάθε μέρα ο Ιησούς σκεπτόταν τα προβλήματά του. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας είχε κάνει κάποιες προσαρμογές¨ αλλά όταν ήρθε η στιγμή να επιστρέψει στην Ναζαρέτ, το νεανικό του μυαλό του είχε γεμίσει πάλι απορίες και αναπάντητα ερωτήματα και πλήθος άλυτων προβλημάτων.

^{(1380.6) 125:2.11} Ο Ιωσήφ και η Μαρία πριν φύγουν από την Ιερουσαλήμ, μαζί με τον δάσκαλο του Ιησού από την Ναζαρέτ έκαναν συγκεκριμένα σχέδια για την επιστροφή του Ιησού όταν έφτανε στην ηλικία των δεκαπέντε ετών για να αρχίσει τις μακροχρόνιες σπουδές του σε μία από τις πιο γνωστές ακαδημίες των ραβίνων. Ο Ιησούς πήγε μαζί με τους γονείς και τον δάσκαλό του σε αυτές τις επισκέψεις στην σχολή, αλλά όλοι απογοητεύτηκαν όταν είδαν την αδιαφορία του για όσα του έλεγαν και έκαναν. Η Μαρία πληγωνόταν πολύ από τις αντιδράσεις του παιδιού της στην Ιερουσαλήμ, και ο Ιωσήφ ήταν εντελώς σαστισμένος από τα παράξενα σχόλια του παιδιού και την ασυνήθιστη συμπεριφορά του.

^{(1380.7) 125:2.12} Παρόλα αυτά, η εβδομάδα του Πάσχα ήταν σπουδαίο γεγονός στην ζωή του Ιησού. Είχε χαρεί την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά αγόρια της ηλικίας του, συνυποψήφιους για την χειροτονία, και αξιοποίησε αυτές τις επαφές σαν μέσο για να μάθει πως ζούσαν οι άνθρωποι στην Μεσοποταμία, στο Τουρκεστάν, και στην Πάρθια, καθώς και στις μακρινές επαρχίες της Ρώμης. Ήδη γνώριζε αρκετά καλά τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωναν οι νέοι της Αιγύπτου και των άλλων περιοχών κοντά στην Παλαιστίνη. Υπήρχαν χιλιάδες νέοι στην Ιερουσαλήμ εκείνο τον καιρό, και ο νεαρός από την Ναζαρέτ γνώρισε προσωπικά, και λίγο πολύ μίλησε, με πάνω από εκατόν πενήντα. Ενδιαφερόταν ιδιαίτερα γι αυτούς που ερχόντουσαν από μακρινές Ανατολικές και Δυτικές χώρες. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των γνωριμιών ήταν να αρχίσει να θέλει να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο με τον σκοπό να μάθει πως μοχθούσαν για τα προς το ζην όλοι οι συνάνθρωποί του.

^{(1381.1) 125:3.1} Είχε κανονιστεί η παρέα από την Ναζαρέτ να μαζευτούν στην περιοχή του ναού το μεσημέρι της πρώτης μέρας της εβδομάδας μετά το τέλος του εορτασμού του Πάσχα. Αυτό έκαναν και ξεκίνησαν για το ταξίδι του γυρισμού στην Ναζαρέτ. Ο Ιησούς είχε πάει στον ναό να ακούσει τις συζητήσεις όσο οι γονείς του περίμεναν στην συγκέντρωση των συνταξιδιωτών τους. Και ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν, οι άνδρες πηγαίνοντας στην μια ομάδα και οι γυναίκες στην άλλη όπως συνήθιζαν να ταξιδεύουν από και προς τις εορτές της Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς είχε πάει στην Ιερουσαλήμ μαζί με την μητέρα του και με τις άλλες γυναίκες. Αφού τώρα είχε πάρει το χρίσμα, υποτίθεται ότι θα ταξίδευε στην επιστροφή με τον πατέρα του και τους άνδρες. Αλλά όταν η παρέα από την Ναζαρέτ κατευθυνόταν προς την Βηθανία, ο Ιησούς είχε απορροφηθεί εντελώς από την συζήτηση για τους αγγέλους, στον ναό, ξεχνώντας εντελώς το πέρασμα της ώρας για την αναχώρηση των γονιών του. Και δεν κατάλαβε ότι είχε μείνει πίσω μέχρι την μεσημεριανή διακοπή των συζητήσεων του ναού.

^{(1381.2) 125:3.2} Στους ταξιδιώτες από την Ναζαρέτ δεν έλειψε ο Ιησούς επειδή η Μαρία υπέθεσε ότι θα ταξίδευε με τους άνδρες, ενώ ο Ιωσήφ νόμισε ότι θα ταξίδευε με τις γυναίκες εφόσον είχε πάει στην Ιερουσαλήμ με τις γυναίκες, οδηγώντας τον γαϊδούρι της Μαρίας. Δεν ανακάλυψαν την απουσία του μέχρι που έφτασαν στην Ιεριχώ και ετοιμάστηκαν για διανυκτέρευση. Αφού ρώτησαν τους τελευταίους της παρέας που έφτασαν στην Ιεριχώ και έμαθαν ότι κανένας δεν είχε δει τον Ιησού, πέρασαν την νύχτα άυπνοι, βασανίζοντας το μυαλό τους τι μπορεί να έγινε το παιδί τους, εξιστορώντας πολλές από τις ασυνήθιστες αντιδράσεις του στα γεγονότα του της εβδομάδας του Πάσχα, και μαλώνοντας λίγο ο ένας τον άλλο γιατί δεν φρόντισε να είναι με την ομάδα πριν φύγουν από την Ιερουσαλήμ.

^{(1381.3) 125:4.1} Στο μεταξύ, ο Ιησούς είχε μείνει στον ναό όλο το απόγευμα, ακούγοντας τις συνομιλίες και απολαμβάνοντας την πιο ήσυχη και ευπρεπή ατμόσφαιρα, τώρα που είχε εξαφανιστεί το πλήθος της εβδομάδας του Πάσχα. Στο τέλος των απογευματινών συζητήσεων, στις οποίες δεν είχε συμμετέχει ο Ιησούς, πήγε στην Βηθανία, φτάνοντας την στιγμή που ετοιμαζόντουσαν για το δείπνο. Τα τρία παιδιά χάρηκαν πολύ που είδαν τον Ιησού, και έμεινε στο σπίτι του Σίμωνα για να περάσει την νύχτα. Πολύ λίγο κουβέντιασε όλο το βράδυ, περνώντας τον περισσότερο χρόνο μόνος στον κήπο διαλογιζόμενος.

^{(1381.4) 125:4.2} Την επόμενη μέρα ο Ιησούς σηκώθηκε νωρίς και πήγε στον ναό. Στην κορυφή του Όρους των Ελαιών σταμάτησε και έκλαψε με το θέαμα μπροστά του—ένας λαός πνευματικά απογυμνωμένος, δεμένος με τις παραδόσεις του και ζώντας κάτω από την επιτήρηση των Ρωμαϊκών λεγεώνων. Νωρίς το μεσημέρι βρισκόταν στον ναό αποφασισμένος να λάβει μέρος στις συζητήσεις. Εν τω μεταξύ, ο Ιωσήφ και η Μαρία είχαν και αυτοί σηκωθεί από τα χαράματα με τον σκοπό να γυρίσουν πίσω στην Ιερουσαλήμ. Πρώτα, έσπευσαν στο σπίτι των συγγενών τους, αλλά οι έρευνές τους έδειξαν ότι κανένας δεν είχε δει τον Ιησού. Αφού έψαξαν όλη την ημέρα και δεν βρήκαν ίχνος του, επέστρεψαν στους συγγενείς τους για να περάσουν την νύχτα.

^{(1382.1) 125:4.3} Στην δεύτερη σύσκεψη ο Ιησούς τόλμησε να κάνει ερωτήσεις και κατά ένα περίεργο τρόπο συμμετείχε στις συζητήσεις του ναού αλλά πάντα με τρόπο που συμβάδιζε με την ηλικία του. Μερικές φορές οι καυστικές του ερωτήσεις ήταν κάπως ενοχλητικές για τους πολυμαθείς δασκάλους του Ιουδαϊκού νόμου, αλλά πάντα έδειχνε τέτοιο πνεύμα ηπιότητας και γλυκύτητας, μαζί με μια ολοφάνερη δίψα για γνώση, που η πλειοψηφία των δασκάλων του ναού ήταν διατεθειμένοι να τον λάβουν σοβαρά υπόψη τους. Αλλά όταν αποτόλμησε να αμφισβητήσει την δικαιοσύνη της θανάτωσης ενός μεθυσμένου μη Ιουδαίου που περιπλανιόταν έξω από την αυλή των μη Ιουδαίων και εντελώς ανόητα πέρασε στο απαγορευμένο και υποτιθέμενου ιερού περίβολου του ναού, ένας από τους πιο αδιάλλακτους δασκάλους έχασε την υπομονή του με την κριτική του παιδιού και, κοιτώντας τον αγριωπά, ρώτησε πόσο χρονών ήταν. Ο Ιησούς απάντησε, «δεκατριών χρονών παρά κάτι λιγότερο από τέσσερις μήνες.» «Τότε», είπε ο τώρα θυμωμένος δάσκαλος, «γιατί είσαι εδώ, αφού δεν είσαι στην ηλικία των υιών του νόμου;» Και όταν ο Ιησούς του εξήγησε ότι είχε λάβει το χρίσμα το Πάσχα, και ότι ήταν απόφοιτος σπουδαστής των σχολείων της Ναζαρέτ, οι δάσκαλοι απάντησαν με μια φωνή χλευαστικά, « Έπρεπε να το καταλάβουμε¨ είναι από την Ναζαρέτ». Αλλά ο αρχηγός της συζήτησης επέμενε ότι ο Ιησούς δεν έφταιγε αν οι επικεφαλής της συναγωγής τον άφησαν να αποφοιτήσει, τεχνικά, όταν ήταν δώδεκα χρονών αντί για δεκατριών¨ και αν και πολλοί από τους κατηγόρους του σηκώθηκαν και έφυγαν, αποφασίστηκε ότι ο νεαρός θα μπορούσε να συνεχίσει ανενόχλητος σαν μαθητής των συζητήσεων του ναού.

^{(1382.2) 125:4.4} Όταν αυτή, η δεύτερη μέρα στον ναό, τελείωσε, πήγε ξανά στην Βηθανία για να περάσει την νύχτα. Και βγήκε πάλι στον κήπο να διαλογιστεί και να προσευχηθεί. Φαινόταν πολύ καθαρά ότι ο νους του ήταν πολύ έντονα απασχολημένος με σοβαρά προβλήματα.

^{(1382.3) 125:5.1} Η Τρίτη μέρα του Ιησού με τους γραμματείς και τους δασκάλους έγινε μάρτυρας της συγκέντρωσης πολλών θεατών που, έχοντας ακούσει για αυτό το παιδί από την Γαλιλαία, ήρθαν να απολαύσουν το θέαμα ενός παιδιού που φέρνει σε δύσκολη θέση τους σοφούς του νόμου. Ο Σίμωνας ήρθε και αυτός από την Βηθανία για να δει τι έκανε το αγόρι. Όλη αυτήν την μέρα ο Ιωσήφ και η Μαρία συνέχισαν τις αγωνιώδεις έρευνές τους για τον Ιησού, πήγαν ακόμα και στον ναό πολλές φορές αλλά ποτέ δεν σκέφτηκαν να εξετάσουν τις διάφορες ομάδες συζήτησης, παρόλο μια φορά έφτασαν πολύ κοντά και παρά λίγο να ακούσουν την συναρπαστική φωνή του.

^{(1382.4) 125:5.2} Πριν τελειώσει η μέρα, ολόκληρη η προσοχή της κύριας ομάδας συζήτησης του ναού είχε εστιαστεί στις ερωτήσεις του Ιησού. Κάποιες από τις πολλές του ερωτήσεις ήταν:

^{(1382.5) 125:5.3} 1. Τι υπάρχει πραγματικά στα άγια των αγίων, πίσω από το πέπλο;

^{(1382.6) 125:5.4} 2. Γιατί οι μητέρες στο Ισραήλ πρέπει να διαχωρίζονται από τους άρρενες πιστούς του ναού;

^{(1382.7) 125:5.5} 3. Αν ο Θεός είναι ένας πατέρας που αγαπά τα παιδιά του, γιατί όλες αυτές οι σφαγές ζώων για να κερδίσουν την θεϊκή εύνοιά του;

^{(1382.8) 125:5.6} 4. Αφού ο ναός είναι αφιερωμένος στην λατρεία του Πατέρα στον ουρανό, είναι σωστό να επιτρέπεται η παρουσία εκείνων που ασχολούνται με λαϊκές αγοραπωλησίες και εμπόριο;

^{(1382.9) 125:5.7} 5. Ο αναμενόμενος Μεσσίας πρόκειται να γίνει ένας προσωρινός πρίγκιπας και θα καθίσει στον θρόνο του Δαβίδ, ή θα λειτουργήσει σαν το φως της ζωής στην καθιέρωση ενός πνευματικού βασιλείου; Και όλη την μέρα, εκείνοι που άκουγαν θαύμαζαν με αυτές τις ερωτήσεις, και κανένας δεν εξεπλάγην περισσότερο από τον Σίμωνα. Για πάνω από τέσσερις ώρες αυτό το νεαρό αγόρι από την Ναζαρέτ βομβάρδιζε αυτούς τους Ιουδαίους δασκάλους με ερωτήσεις που προκαλούσαν την σκέψη και έψαχναν βαθιά μέσα στην καρδιά.

^{(1383.1) 125:5.8} Λίγα σχόλια έκανε για τις παρατηρήσεις των μεγαλυτέρων του. Περνούσε την διδασκαλία του μέσα από τις ερωτήσεις που έκανε. Με την επιδέξια και έξυπνη διατύπωση μιας ερώτησης θα προκαλούσε συγχρόνως την δική τους διδασκαλία και θα πρότεινε την δική του. Στον τρόπο που έκανε μια ερώτηση υπήρχε ένας γοητευτικός συνδυασμός σύνεσης και χιούμορ που τον έκανε προσφιλή ακόμα και σε εκείνους που λίγο ή πολύ αντιπαθούσαν το νεαρό της ηλικίας τους. Ήταν πάντα πολύ δίκαιος και συνετός στον τρόπο που ρωτούσε αυτές τις οξυδερκείς ερωτήσεις. Εκείνο το επεισοδιακό απόγευμα στον ναό έδειξε εκείνη την ίδια απροθυμία να εκμεταλλευτεί έναν αντίπαλο που χαρακτήριζε ολόκληρη την επόμενη δημόσια προσφορά του. Όταν ήταν νέος, και αργότερα όταν ήταν πια άντρας, φαινόταν εντελώς απαλλαγμένος από την εγωιστική επιθυμία να κερδίζει σε μια συζήτηση απλά και μόνο για να αισθανθεί τον θρίαμβο της δικής του λογικής πάνω στους συνομιλητές του, και το μόνο που τον ενδιέφερε πιο πολύ ήταν ένα πράγμα: να διακηρύξει την αιώνια αλήθεια και να πετύχει μια πληρέστερη αποκάλυψη του αιώνιου Θεού.

^{(1383.2) 125:5.9} Όταν τελείωσε η μέρα, ο Σίμων και ο Ιησούς γύρισαν πίσω στην Βηθανία. Την πιο πολλή απόσταση την έκαναν και οι δύο σιωπηλοί. Ξανά ο Ιησούς σταμάτησε στην κορυφή του όρους, αλλά αυτή την φορά δεν έκλαψε κοιτάζοντας την πόλη και τον ναό της¨ μόνο έσκυψε το κεφάλι του με σιωπηλή αφοσίωση.

^{(1383.3) 125:5.10} Μετά το βραδινό γεύμα στην Βηθανία πάλι αρνήθηκε να συμμετέχει στην χαρούμενη παρέα και πήγε στον κήπο, όπου έμεινε μέχρι αργά την νύχτα, προσπαθώντας μάταια να σκεφτεί κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο προσέγγισης στο πρόβλημα του έργου της ζωής του και να αποφασίσει πώς να εργαστεί καλύτερα για να αποκαλύψει στους πνευματικά τυφλωμένους συνανθρώπους του μια ωραιότερη αντίληψη για τον ουράνιο Πατέρα και να τους απελευθερώσει έτσι από τα φοβερά δεσμά τους προς τον νόμο, τα τυπολατρικά, τα τελετουργικά, και την σκουριασμένη παράδοση. Αλλά το καθαρό φως δεν ερχόταν στο παιδί που αναζητούσε την αλήθεια.

^{(1383.4) 125:6.1} Ο Ιησούς κατά περίεργο τρόπο δεν νοιαζόταν για τους επίγειους γονείς του¨ ακόμα και την ώρα του πρωινού, όταν η μητέρα του Λάζαρου έκανε την παρατήρηση ότι οι γονείς του θα πρέπει να έχουν φτάσει σπίτι, ο Ιησούς δεν φάνηκε να αντιλαμβάνεται ότι θα ανησυχούν που έμεινε πίσω.

^{(1383.5) 125:6.2} Ξανά πήγε στον ναό, αλλά δεν σταμάτησε να διαλογιστεί στην κορυφή του βουνού. Όλη την διάρκεια των πρωινών συνομιλιών πολλή ώρα ήταν αφιερωμένη στον νόμο και τους προφήτες, και οι δάσκαλοι παραξενεύτηκαν που ο Ιησούς γνώριζε τόσο καλά τις Γραφές, στα Εβραϊκά όσο και στα Ελληνικά. Αλλά είχαν παραξενευτεί όχι τόσο από τις γνώσεις του για την αλήθεια, όσο από το νεαρό της ηλικίας του.

^{(1383.6) 125:6.3} Στην απογευματινή συζήτηση δεν είχαν καλά-καλά αρχίσει να απαντούν στην ερώτησή του για τον σκοπό της προσευχής όταν ο αρχηγός προσκάλεσε το παιδί να έρθει μπροστά και, αφού έκατσε δίπλα του, τον πρόσταξε να πει τις δικές του απόψεις για την προσευχή και την λατρεία.

^{(1383.7) 125:6.4} Το προηγούμενο βράδυ, οι γονείς του Ιησού άκουσαν γι αυτόν τον νεαρό που τόσο επιδέξια λογομαχούσε με τους ερμηνευτές του νόμου, αλλά δεν τους πέρασε από τον νου ότι αυτός ο νεαρός ήταν ο γιός τους.. Είχαν σχεδόν αποφασίσει να πάνε στο σπίτι του Ζαχαρία καθώς σκέφτηκαν ότι ο Ιησούς μπορεί να πήγε εκεί να δει την Ελισάβετ και τον Ιωάννη. Σκεφτόμενοι ότι ο Ζαχαρίας μπορεί να βρίσκεται στον ναό, σταμάτησαν εκεί καθώς πήγαιναν στην Πόλη του Ιούδα. Καθώς περπατούσαν στις αυλές του ναού, φανταστείτε την έκπληξή τους και όταν αναγνώρισαν την φωνή του χαμένου τους παιδιού και τον είδαν να κάθεται ανάμεσα στους δασκάλους του ναού.

^{(1384.1) 125:6.5} Ο Ιωσήφ έμεινε άφωνος, αλλά η Μαρία άφησε να ξεσπάσει ο για μεγάλο διάστημα καταπιεσμένος φόβος και αγωνία της, και έτρεξε προς το παιδί που τώρα σηκώθηκε να χαιρετήσει τους έκπληκτους γονείς του, και του είπε: «Παιδί μου, γιατί μας το έκανες αυτό; Είναι τώρα τρεις μέρες που ο Πατέρας σου και εγώ ψάχναμε , ανησυχούσαμε και υποφέραμε. Τι σε έπιασε και μας εγκατέλειψες;» Ήταν μια πολύ έντονη στιγμή. Όλα τα μάτια είχαν στραφεί προς τον Ιησού για να ακούσουν τι θα πει. Ο πατέρας του τον κοίταζε επιτιμητικά αλλά δεν έλεγε τίποτα.

^{(1384.2) 125:6.6} Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Ιησούς υποτίθεται ότι ήταν ένας νεαρός άνδρας. Είχε τελειώσει τις σπουδές ενός κανονικού παιδιού, ήταν αναγνωρισμένος υιός του νόμου, και είχε χειροτονηθεί πολίτης του Ισραήλ. Και όμως η μητέρα του τον επέπληξε αυστηρά μπροστά σε όλους τους συγκεντρωμένους ανθρώπους, ακριβώς στην μέση της πιο σοβαρής και θαυμαστής προσπάθειας της νεαρής ζωής του, φέρνοντας έτσι ένα άδοξο τέλος σε μια από τις σπουδαιότερες ευκαιρίες που θα του παρουσιαζόντουσαν ποτέ για να λειτουργήσει σαν δάσκαλος της αλήθειας, κήρυκας της ορθότητας, αποκαλυπτής του στοργικού χαρακτήρα του Πατέρα στον ουρανό.

^{(1384.3) 125:6.7} Αλλά το παιδί στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Όταν σκεφτείτε αντικειμενικά όλους τους παράγοντες που συντέλεσαν για να δημιουργηθεί αυτή η κατάσταση, θα προετοιμαστείτε καλύτερα να κατανοήσετε την σοφία της απάντησης του αγοριού προς την χωρίς κακή πρόθεση επίπληξη της μητέρας του. Μετά από μια στιγμή σκέψης, ο Ιησούς απάντησε στην μητέρα του λέγοντας: « Γιατί με ψάχνατε τόσο πολύ; Δεν περιμένατε να με βρείτε στον οίκο το Πατέρα μου αφού έχει έρθει η ώρα για να ξεκινήσω το έργο του Πατέρα μου;»

^{(1384.4) 125:6.8} Όλοι εξεπλάγησαν από τον τρόπο που μίλησε το παιδί. Σιωπηλά αποτραβήχτηκαν όλοι και τον άφησαν να στέκεται μόνος του με τους γονείς του. Τότε ο νεαρός ανακούφισε την αμηχανία και τον τριών τους λέγοντας ήσυχα: «Ελάτε, γονείς μου, όλοι κάναμε αυτό που θεωρούσαμε καλύτερο. Ο Πατέρας μας στον ουρανό έχει ορίσει αυτά τα πράγματα¨ ας φύγουμε τώρα για το σπίτι.»

^{(1384.5) 125:6.9} Ξεκίνησαν με σιωπή, και έφτασαν στην Ιεριχώ για διανυκτέρευση. Μόνο μια φορά σταμάτησαν, και αυτή ήταν στην κορυφή του Όρους των Ελαιών, όταν ο νέος σήκωσε το μπαστούνι του και, τρέμοντας από την κορυφή ως τα νύχια από τα έντονα συναισθήματα που τον κατέκλυζαν, και είπε: « Ω Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, και άνθρωποι εκεί¨ πόσο σκλάβοι είσαστε—υποτελείς στον Ρωμαϊκό ζυγό και θύματα των δικών σας παραδόσεων—αλλά θα επιστρέψω να καθαρίσω εκείνο τον ναό και να απελευθερώσω τους ανθρώπους μου από αυτά τα δεσμά!»

^{(1384.6) 125:6.10} Τις τρεις μέρες που ταξιδεύανε προς την Ναζαρέτ ο Ιησούς πολύ λίγο μίλησε¨ ούτε και οι γονείς του έλεγαν πολλά μπροστά του. Δεν ξέρανε πώς να καταλάβουν την συμπεριφορά του πρωτότοκου παιδιού τους, αλλά φύλαγαν σαν κάτι πολύτιμο μέσα στην καρδιά τους τα λόγια του, παρόλο που δεν μπορούσαν να καταλάβουν πολύ καλά την σημασία τους.

^{(1384.7) 125:6.11} Όταν έφτασαν στο σπίτι, ο Ιησούς έδωσε κάποιες σύντομες εξηγήσεις στους γονείς του, διαβεβαιώνοντάς τους για την αγάπη του προς αυτούς και για το ότι δεν θα χρειάζεται να φοβούνται ότι ξανά θα τους έδινε δικαίωμα να ανησυχήσουν και να υποφέρουν για την διαγωγή του. Τελείωσε τις βαρυσήμαντες κουβέντες του λέγοντας: « Ενώ πρέπει να εκπληρώνω και το θέλημα του Πατέρα μου στον ουρανό, θα είμαι και υπάκουος προς τον επίγειο πατέρα μου. Θα αναμένω την ώρα μου.»

^{(1384.8) 125:6.12} Παρόλο που ο Ιησούς, με το μυαλό του, πολλές φορές θα αρνιόταν να συναινέσει με τις καλοπροαίρετες αλλά ανόητες προσπάθειες των γονιών του να του υπαγορεύουν την πορεία σκέψης ή να του καθιερώσουν κάποιο σχέδιο για το έργο του στην γη, όμως, με κάθε τρόπο που ήταν δυνατόν για να είναι συνεπής και προς το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα του, με πολύ χάρη προσαρμοζόταν και στις επιθυμίες του επίγειου πατέρα του και στις συνήθειες της οικογένειάς του στην σάρκα. Ακόμα και όταν δεν μπορούσε να συναινέσει, θα έκανε ότι ήταν δυνατόν να προσαρμοστεί. Ήταν καλλιτέχνης στον τρόπο που προσάρμοζε την αφοσίωσή του στο καθήκον στις υποχρεώσεις προς την οικογενειακή πίστη και την κοινωνική προσφορά.

^{(1385.1) 125:6.13} Ο Ιωσήφ ήταν μπερδεμένος, αλλά η Μαρία, καθώς θυμόταν αυτές τις εμπειρίες έπαιρνε θάρρος, και τελικά θεώρησε τα λόγια του στο Όρος των Ελαιών προφητικά για την Μεσσιακή αποστολή του υιού της σαν απελευθερωτής του Ισραήλ. Ξεκίνησε δουλειά με ανανεωμένη ενέργεια για να διαπλάσει τις σκέψεις του και να τις κατευθύνει προς πατριωτικά και εθνικιστικά κανάλια και σε αυτές τις προσπάθειες κατέταξε και τον αδερφό της, τον αγαπημένο θείο του Ιησού¨ και με ότι άλλο τρόπο μπορούσε η μητέρα του Ιησού αφιερώθηκε στο έργο της προετοιμασίας του πρωτότοκου υιού της για να αναλάβει την ηγεσία εκείνων που θα αποκαθιστούσαν τον θρόνο του Δαβίδ και θα πετούσαν τον ξένο ζυγό πολιτικής δουλείας.

^{(1386.1) 126:0.1} Από όλες τις εμπειρίες της γήινης ζωής του Ιησού, τα χρόνια των δεκατεσσάρων και δεκαπέντε ετών ήταν τα πιο αποφασιστικά. Αυτά τα δυο χρόνια, αφού άρχισε να έχει συνείδηση της θεότητος και της μοίρας και προτού επιτύχει να επικοινωνεί σε μεγάλη έκταση με τον εντός του διαμένοντα Προσαρμοστή, ήταν τα πιο επίπονα από τη γεμάτη συμβάντα ζωή του στην Ουράντια. Είναι αυτή η περίοδος των δυο ετών, την οποία θα πρέπει να αποκαλέσουμε μεγάλη δοκιμή, ο πραγματικός πειρασμός. Κανένας νεαρός άνθρωπος, διερχόμενος την πρώιμη σύγχυση και την ταχτοποίηση των προβλημάτων της εφηβείας, δεν αντιμετώπισε ποτέ πιο κρίσιμη δοκιμή από εκείνη την οποία πέρασε ο Ιησούς κατά τη μετάβασή του από την παιδική ηλικία σ’ αυτή της ενηλικίωσης.

^{(1386.2) 126:0.2} Αυτή η σημαντική περίοδος της νεανικής ανάπτυξης του Ιησού είχε σαν αρχή το αποτέλεσμα της επίσκεψης στην Ιερουσαλήμ και την επιστροφή του στη Ναζαρέτ. Κατ’ αρχάς η Μαρία ήταν ευτυχισμένη με τη σκέψη ότι είχε πάλι πίσω το παιδί της, ότι ο Ιησούς είχε γυρίσει σπίτι σαν ένα παιδί του καθήκοντος – όχι ότι ήταν ποτέ κάτι άλλο – και ότι εφεξής θα ανταποκρινόταν στα σχέδιά της για τη μελλοντική ζωή του. Αλλά δεν θα ζεσταινόταν για πολύ από αυτές τις αχτίδες της μητρικής αυταπάτης και της οικογενειακής υπερηφάνειας χωρίς αναγνώριση. Πολύ σύντομα θα έβγαινε ολοκληρωτικά από την πλάνη της. Όλο και πιο πολύ το αγόρι συνόδευε τον πατέρα του, όλο και λιγότερο ερχόταν σ’ εκείνη για τα προβλήματά του, ενώ όλο και περισσότερο και οι δυο γονείς αποτύγχαναν να αντιληφθούν τη συχνή εναλλαγή του μεταξύ των κοσμικών υποθέσεων και την προσήλωσή στη σχέση του με τις υποθέσεις του Πατρός του. Ειλικρινά δεν τον καταλάβαιναν, αλλά τον αγαπούσαν πραγματικά.

^{(1386.3) 126:0.3} Καθώς μεγάλωνε ο Ιησούς, η συμπόνια του και η αγάπη του για τον Ιουδαϊκό λαό γινόταν μεγαλύτερη, αλλά, με τα χρόνια, καταστάλαζε στο μυαλό του μια αυξανόμενη δικαιολογημένη προσβολή για την παρουσία στον οίκο του Πατέρα του ιερέων διορισμένων από την πολιτική εξουσία. Ο Ιησούς σεβόταν πολύ τους ειλικρινείς Φαρισαίους και τους τίμιους γραμματείς, αλλά απεχθανόταν τους υποκριτές και τους ανέντιμους θεολόγους. Έβλεπε με περιφρόνηση όλους εκείνους τους θρησκευτικούς αρχηγούς που δεν ήσαν ειλικρινείς. Όταν εξέταζε εξονυχιστικά την αρχηγική ικανότητα του Ισραήλ, μερικές φορές παρασυρόταν και έβλεπε την δυνατότητα να γίνει ο Μεσσίας που προσδοκούσαν οι Ιουδαίοι, αλλά ποτέ δεν ενέδιδε σ’ αυτόν τον πειρασμό.

^{(1386.4) 126:0.4} Η ιστορία των κατορθωμάτων του, ανάμεσα στους σοφούς του Ναού της Ιερουσαλήμ, έγινε πηγή ικανοποίησης σε όλη τη Ναζαρέτ, ιδιαίτερα στον πρότερο δάσκαλό του στη σχολή της συναγωγής. Για ένα διάστημα οι επιδοκιμασίες ήταν στα χείλη όλων. Όλο το χωριό διηγιόταν τη σοφία της παιδικής του ηλικίας και την αξιέπαινη συμπεριφορά του και πρόλεγαν ότι ήταν προορισμένος να γίνει ένας μεγάλος αρχηγός του Ισραήλ. Επί τέλους ένας πραγματικά μεγάλος διδάσκαλος θα εμφανιζόταν από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Και όλοι προσδοκούσαν τον καιρό που θα γινόταν δεκαπέντε χρονών ώστε να του επιτρέπεται τακτικά να διαβάζει τα χειρόγραφα στη συναγωγή κατά την ημέρα του Σαββάτου.

^{(1387.1) 126:1.1} Αυτό είναι το ημερολογιακό έτος των δεκατεσσάρων γενεθλίων του. Είχε γίνει ένας καλός κατασκευαστής υνιών και δούλευε το ίδιο καλά το τεντόπανο και το δέρμα. Γινόταν επίσης ένας έμπειρος μαραγκός και επιπλοποιός. Αυτό το καλοκαίρι έκανε συχνές εκδρομές στην κορυφή του λόφου στα βορειοδυτικά της Ναζαρέτ για προσευχή και διαλογισμό. Σταδιακά γινόταν περισσότερο ενσυνείδητος της φύσεως της ενσάρκωσής του στη γη.

^{(1387.2) 126:1.2} Αυτός ο λόφος, λίγα περισσότερα από εκατό χρόνια πρωτύτερα, ήταν « ο ισχυρός τόπος του Βάαλ», και τώρα ήταν το μέρος που βρισκόταν ο τάφος του Συμεών, ενός φημισμένου αγίου του Ισραήλ. Από την κορυφή του λόφου του Συμεών, ο Ιησούς κοίταζε τη Ναζαρέτ και τη γύρω περιοχή. Θα ατένιζε τη Μεγιδώ και θα θυμόταν την ιστορία του αιγυπτιακού στρατού που κέρδισε την πρώτη μεγάλη του νίκη στην Ασία και πως, αργότερα, ένας παρόμοιος στρατός νίκησε τον Ιουδαίο βασιλιά Ιωσία. Όχι πολύ μακριά, θα κοίταζε τη Θαανάχ, όπου η Δεββώρα και ο Βάρακ νίκησαν το Σισάρα (βασιλιά των Χανααναίων). Στο βάθος θα μπορούσε να επιθεωρήσει με το μάτι τους λόφους της Δωθάν, όπου είχε διδαχθεί, ότι τα αδέλφια του Ιωσήφ εκεί τον είχαν πουλήσει για σκλάβο. Μετά θα μετατόπιζε το βλέμμα του προς το Εβάλ και το Γεριζίμ και θα αναπολούσε τις παραδόσεις του Αβραάμ, του Ιακώβ και του Αβιμέλεχ. Και έτσι θα ξαναθυμόταν και θα γύριζε στο μυαλό του τα ιστορικά και παραδοσιακά γεγονότα του λαού του πατέρα του Ιωσήφ.

^{(1387.3) 126:1.3} Συνέχισε να παρακολουθεί τα προχωρημένα μαθήματα της ερμηνείας των κειμένων υπό την παρακολούθηση των δασκάλων της συναγωγής και συνέχισε επίσης την κατ’ οίκον εκπαίδευση των αδελφών του, καθώς μεγάλωναν και έφταναν στην κατάλληλη ηλικία.

^{(1387.4) 126:1.4} Νωρίς αυτό το χρόνο, ο Ιωσήφ κανόνισε να αποταμιεύει τα έσοδα από την περιουσία του στη Ναζαρέτ και την Καπερναούμ για να πληρώνει τη μεγάλη σειρά μαθημάτων του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, επειδή ήταν ήδη αποφασισμένο να πάει στην Ιερουσαλήμ τον Αύγουστο του επομένου έτους, όταν θα συμπλήρωνε το δέκατο πέμπτο έτος.

^{(1387.5) 126:1.5} Από την αρχή αυτού του χρόνου, τον Ιωσήφ και τη Μαρία βασάνιζαν συχνές αμφιβολίες για τη μοίρα του πρωτότοκου γιου τους. Ήταν όντως ένα λαμπρό και αξιαγάπητο παιδί, αλλά ήταν τόσο δύσκολο να το καταλάβεις, τόσο σφιχτό να το ερευνήσεις, και πάλι, τίποτε ασυνήθιστο ή θαυμαστό δεν συνέβη. Πάμπολλες φορές είχε η περήφανη μητέρα του κάνει προβλέψεις και περίμενε με κομμένη την ανάσα να δει το γιο της απασχολημένο με κάποιο υπεράνθρωπο ή υπερφυσικό επίτευγμα, αλλά πάντα οι ελπίδες της συντριβόντουσαν σε ανελέητη απογοήτευση. Και όλο αυτό ήταν αποθαρρυντικό, ακόμα και αποκαρδιωτικό. Οι θεοσεβείς άνθρωποι, εκείνων των ημερών, πίστευαν ακράδαντα ότι οι προφήτες και οι άνθρωποι της επαγγελίας επιδεικνύουν πάντα το κάλεσμά τους και εδραιώνουν την θεϊκή εξουσία τους με το να εκτελούν θαύματα και να κάνουν αξιοθαύμαστες πράξεις. Αλλά ο Ιησούς δεν έκανε τίποτε από όλα αυτά τα πράγματα. Γι αυτό και η σύγχυση των γονιών του αυξανόταν σταθερά, καθώς αναλογιζόντουσαν το μέλλον του.

^{(1387.6) 126:1.6} Η καλυτέρευση των οικονομικών της οικογένειας από τη Ναζαρέτ αντικατοπτριζόταν με πολλούς τρόπους μέσα στο σπίτι και ιδιαίτερα με το μεγάλο αριθμό λειασμένων άσπροπινάκων που χρησίμευαν σαν πλάκες γραφής, το γράψιμο το έκαναν με κάρβουνο. Ο Ιησούς μπορούσε να συνεχίζει και τα μαθήματα μουσικής του, λάτρευε να παίζει άρπα.

^{(1387.7) 126:1.7} Καθ’ ολοκληρίαν αυτό το χρόνο μπορεί να λεχθεί, ότι ο Ιησούς «μεγάλωνε με τη χάρη του Θεού και του ανθρώπου». Οι προσδοκίες της οικογένειας φαινόντουσαν καλές. Το μέλλον ήταν λαμπρό.

^{(1388.1) 126:2.1} Όλα πήγαιναν καλά μέχρι εκείνη τη μοιραία ημέρα της Τρίτης, 25 Σεπτεμβρίου, όταν ένας δρομέας από τη Σεφφώρα έφερε στο σπίτι του στη Ναζαρέτ τα τραγικά νέα, ότι ο Ιωσήφ είχε πληγωθεί σοβαρά από την πτώση ενός ανυψωτήρα φορτίων, ενώ εργαζόταν στην κατοικία του κυβερνήτη. Ο αγγελιαφόρος από τη Σεφφώρα είχε σταθεί στο μαγαζί, στο δρόμο για το σπίτι του Ιωσήφ, πληροφορώντας τον Ιησού για το ατύχημα του πατέρα του και μαζί πήγαν στο σπίτι, να φέρουν τα άσχημα νέα στη Μαρία. Ο Ιησούς θέλησε να πάει κατευθείαν στον πατέρα του, αλλά η Μαρία ήθελε να βρεθεί γρήγορα στο πλευρό του συζύγου της. Είπε αμέσως στον Ιάκωβο, τότε δέκα ετών, να την συνοδεύσει στη Σεφφώρα, ενώ ο Ιησούς θα παρέμενε σπίτι με τα μικρότερα παιδιά μέχρι την επιστροφή της, μια και δεν ήξερε πόσο σοβαρά είχε τραυματισθεί ο Ιωσήφ. Αλλά ο Ιωσήφ πέθανε από τα τραύματά του πριν φτάσει η Μαρία. Τον μετέφεραν στη Ναζαρέτ και την επόμενη μέρα θάφτηκε κοντά στους γονείς του.

^{(1388.2) 126:2.2} Ακριβώς την εποχή που οι προοπτικές ήταν καλές και το μέλλον φαινόταν λαμπρό, ένα φανερά σκληρό χέρι έκοψε την κεφαλή αυτού του νοικοκυριού της Ναζαρέτ, οι υποθέσεις του σπιτιού διαλύθηκαν και κάθε σχέδιο για τον Ιησού και τη μέλλουσα εκπαίδευσή του γκρεμίστηκε. Αυτός ο νεαρός μαραγκός, με μόλις κλεισμένα τα δεκατέσσερα, ξαγρυπνούσε με την πραγματικότητα, όχι μόνο της ολοκλήρωσης της εντολής του ουράνιου Πατέρα του, να αποκαλύψει τη θεϊκή φύση στη γη και στη σάρκα, αλλά και με το ότι η νεαρή ανθρώπινη φύση του έπρεπε να επωμιστεί την ευθύνη της φροντίδας της χήρας μητέρας του και των επτά αδελφών του – και ενός ακόμη που έμελλε να γεννηθεί. Αυτός ο νεαρός από τη Ναζαρέτ τώρα έγινε το μοναδικό στήριγμα και παρηγοριά αυτής της τόσο ξαφνικά αποστερημένης οικογένειας. Έτσι είχαν τα πράγματα στην Ουράντια, τα οποία θα ανάγκαζαν το νεαρό άνδρα της μοίρας, τόσο νωρίς να αναλάβει αυτές τις βαριές αλλά πολύ εκπαιδευτικές και πειθαρχικές ευθύνες που συνοδεύουν κάποιον που γίνεται η κεφαλή μιας οικογένειας, κάποιον που γίνεται πατέρας για τ’ αδέλφια του, που προστατεύει και στηρίζει τη μητέρα του, που λειτουργεί σαν φύλακας του πατρικού σπιτικού, του μοναδικού σπιτικού που θα γνώριζε όσο θα ήταν σ’ αυτόν τον κόσμο.

^{(1388.3) 126:2.3} Ο Ιησούς αποδέχτηκε ευχάριστα τις ευθύνες που τόσο ξαφνικά έπεσαν πάνω του και τις έφερε εις πέρας πιστά. Μόνο ένα μεγάλο πρόβλημα στη ζωή του θα είχε άσχημη λύση – δεν επρόκειτο τώρα να πάει στην Ιερουσαλήμ να μελετήσει υπό τους ραβίνους. Έμεινε παντοτινή αλήθεια πως ο Ιησούς «δεν σπούδασε πλάι σε κανένα άνδρα». Ήταν πάντα πρόθυμος να μάθει ακόμα και από το πιο ταπεινό παιδάκι, αλλά ποτέ δεν πήρε άδεια να διδαχθεί την αλήθεια από ανθρώπινες πηγές.

^{(1388.4) 126:2.4} Ακόμα δεν γνώριζε τίποτε για την επίσκεψη του Γαβριήλ στη μητέρα του, πριν από τη γέννησή του. Το πληροφορήθηκε μόλις τελευταία από τον Ιωάννη, την ημέρα της βάφτισής του, κατά το ξεκίνημα του δημόσιου λειτουργήματός του.

^{(1388.5) 126:2.5} Καθώς πέρναγαν τα χρόνια, αυτός ο νεαρός μαραγκός της Ναζαρέτ, όλο και περισσότερο μέτραγε κάθε θεσμό της κοινωνίας και κάθε θρησκευτική συνήθεια με το ίδιο κριτήριο: Τι προσφέρει στην ανθρώπινη ψυχή; Φέρνει το Θεό πλησιέστερα στον άνθρωπο; Φέρνει πλησιέστερα τον άνθρωπο στον Θεό; Αν και αυτός ο νέος δεν είχε παραμελήσει την ψυχαγωγική και κοινωνική πλευρά της ζωής, όλο και πιο πολύ αφιέρωνε το χρόνο του και την ενεργητικότητά του σε δυο σκοπούς: Στη φροντίδα της οικογενείας του και στην προετοιμασία του να κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα του στη γη.

^{(1389.1) 126:2.6} Αυτό το χρόνο έγινε συνήθεια στους γείτονες να έρχονται επίσκεψη, κατά τη διάρκεια των χειμωνιάτικων βραδινών, να ακούνε τον Ιησού να παίζει την άρπα, να προσέχουνε τις ιστορίες του (γιατί ο νεαρός ήταν τέλειος αφηγητής) και να τον ακούνε να διαβάζει από τα ελληνικά χειρόγραφα.

^{(1389.2) 126:2.7} Οι οικονομικές υποθέσεις της οικογένειας συνέχισαν να κυλούν αρκετά ήρεμες, καθώς υπήρχε ένα ικανό ποσό χρημάτων διαθέσιμο την εποχή του θανάτου του Ιωσήφ. Ο Ιησούς επέδειξε από νωρίς ότι κατείχε κοφτερή επιχειρηματική κρίση και οικονομική οξυδέρκεια. Ήταν ανοιχτοχέρης αλλά και λιτός, ήταν οικονόμος αλλά και γενναιόδωρος. Αποδείχτηκε πως ήταν σοφός, αποτελεσματικός διαχειριστής της περιουσίας του πατέρα του.

^{(1389.3) 126:2.8} Αλλά παρ’ όλα όσα ο Ιησούς και οι γείτονες έκαναν, για να φέρουν τη χαρά στο σπίτι, η Μαρία, ακόμα και τα παιδιά σκεπαζόντουσαν από σύννεφα θλίψης. Ο Ιωσήφ είχε φύγει. Ο Ιωσήφ ήταν ένας ασυνήθιστος σύζυγος και πατέρας και έλειπε σε όλους. Και τους φαινόταν πιο τραγικό όταν σκεφτόντουσαν πως πέθανε πριν μπορέσουν να του μιλήσουν ή να πάρουν την ευλογία του.

^{(1389.4) 126:3.1} Όταν έγινε δεκαπέντε και μισό – και λογαριάζουμε τα χρόνια σύμφωνα με το ημερολόγιο του εικοστού αιώνα, όχι με το Εβραϊκό έτος – ο Ιησούς κρατούσε σταθερά τον έλεγχο σχετικά με τη διαχείριση της οικογένειάς του. Πριν το τέλος αυτού του χρόνου, όλες οι οικονομίες τους είχαν τελειώσει και αντιμετώπιζαν την ανάγκη να διαθέσουν ένα από τα σπίτια της Ναζαρέτ, το οποίο ο Ιωσήφ και ο γείτονάς του Ιακώβ κατείχαν από κοινού.

^{(1389.5) 126:3.2} Το απόγευμα της Τετάρτης, 17 Απριλίου 9 μ.Χ., η Ρουθ, το μωρό της οικογένειας γεννήθηκε και ο Ιησούς προσπάθησε πολύ, επιστρατεύοντας όλη του την επιδεξιότητα, να πάρει τη θέση του πατέρα του και να ενθαρρύνει και να συμπαρασταθεί στη μητέρα του σ’ αυτή την επίπονη και ιδιαζόντως θλιβερή δοκιμασία. Για ένα διάστημα αρκετών ετών (μέχρι που άρχισε τη δημόσια υπηρεσία του) κανένας πατέρας δεν θα είχε αγαπήσει και αναθρέψει την κόρη του πιο τρυφερά και πιο πιστά από όσο φρόντισε ο Ιησούς τη μικρή Ρουθ. Και ήταν το ίδιο καλός πατέρας και για τα άλλα μέλη της οικογενείας του.

^{(1389.6) 126:3.3} Κατά τη διάρκεια αυτού του έτους ο Ιησούς έδωσε για πρώτη φορά τη μορφή στην προσευχή που στη συνέχεια δίδαξε στους αποστόλους του και η οποία σε πολλούς έγινε γνωστή σαν «η Κυριακή Προσευχή». Ήταν κατά κάποιο τρόπο μια μετεξέλιξη της οικογενειακής τους προσευχής. Είχαν πολλά είδη δοξολογίας και αρκετές τυπικές προσευχές. Μετά το θάνατο του πατέρα του ο Ιησούς προσπάθησε να διδάξει τα μεγαλύτερα παιδιά να εκφράζονται ιδιαιτέρως στην προσευχή – όπως και ο ίδιος αγαπούσε να κάνει – αλλά δεν μπορούσαν να συλλάβουν τη σκέψη του και επέστρεφαν πάλι στον αμετάβλητο, απομνημονευμένο τύπο προσευχής. Ήταν σ’ αυτή του την προσπάθεια, να κεντρίσει τους μεγαλύτερους αδελφούς και αδελφές του να λένε προσωπικές προσευχές, που ο Ιησούς θα προσπαθούσε να τους καθοδηγήσει με υποβλητικές φράσεις και, γρήγορα, χωρίς καμία πρόθεση από μέρους του, σχηματίστηκε ένας τύπος προσευχής που όλοι χρησιμοποιούσαν και η οποία είχε δημιουργηθεί, σε μεγάλο τμήμα της, από αυτές τις υποβλητικές γραμμές που ο Ιησούς τους είχε διδάξει.

^{(1389.7) 126:3.4} Στο τέλος ο Ιησούς παράτησε την ιδέα να φτιάχνει ο καθένας στην οικογένεια την αυθόρμητη προσευχή του και ένα απόγευμα του Οκτωβρη κάθισε κάτω από τη μικρή επίπεδη λάμπα που βρισκόταν στο χαμηλό πέτρινο τραπέζι και, σ’ ένα κομμάτι τετράγωνου πίνακα από λείο ξύλο κέδρου, περίπου μισού μέτρου, έγραψε με ένα κομμάτι κάρβουνο, την προσευχή που από κείνη τη στιγμή έγινε η συνήθης παράκληση της οικογένειας προς τον Θεό.

^{(1389.8) 126:3.5} Αυτό το χρόνο ο Ιησούς βασανιζόταν πολύ από μπερδεμένες σκέψεις. Οι οικογενειακές υποχρεώσεις είχαν εξοστρακίσει αρκετά αποτελεσματικά κάθε σκέψη για γρήγορη εκτέλεση κάθε σχεδίου που αφορούσε την ανταπόκρισή του στο κάλεσμα της Ιερουσαλήμ και που τον κατεύθυνε στο «να εκτελέσει την υπόθεση του Πατέρα του». Ο Ιησούς σωστά έκρινε πως η φροντίδα της οικογένειας του επίγειου πατέρα του έπρεπε να έχει προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων υποχρεώσεων, πως η συμπαράσταση της οικογενείας του έπρεπε να γίνει άμεση υποχρέωσή του.

^{(1390.1) 126:3.6} Στην πορεία του χρόνου αυτού ο Ιησούς βρήκε ένα εδάφιο στο ονομαζόμενο Βιβλίο του Ενώχ, το οποίο επέδρασε επάνω του στο να υιοθετήσει αργότερα τον όρο «Υιός του Ανθρώπου» σαν ένα προσδιορισμό για την γήινη ενσάρκωση και αποστολή του στην Ουράντια. Σκέφτηκε πολύ και επισταμένα την ιδέα του Ιουδαίου Μεσσία και πείστηκε βαθιά ότι δεν θα γινόταν αυτός ο Μεσσίας. Επιθυμούσε πολύ να βοηθήσει το λαό του πατέρα του, αλλά δεν περίμενε ποτέ να οδηγήσει Ιουδαϊκά στρατεύματα για την ανατροπή της ξένης κυριαρχίας στην Παλαιστίνη. Γνώριζε πως δεν θα καθόταν ποτέ στο θρόνο του Δαυίδ στην Ιερουσαλήμ. Ούτε και πίστευε ότι η αποστολή του ήταν εκείνη ενός πνευματικού λυτρωτή ή ηθικού διδασκάλου αποκλειστικά και μόνο για τον Ιουδαϊκό λαό. Επομένως με καμία έννοια δεν θα μπορούσε η αποστολή της ζωής του να είναι η ολοκλήρωση της σφοδρής επιθυμίας των αποκαλούμενων Μεσσιανικών προφητειών των εβραϊκών χειρογράφων, τουλάχιστον όχι όπως οι Ιουδαίοι κατανοούσαν αυτές τις προρρήσεις των προφητών. Το ίδιο σίγουρος ήταν ότι δεν θα παρουσιαζόταν ποτέ σαν τον Υιό του Ανθρώπου που είχε περιγράψει ο προφήτης Δανιήλ.

^{(1390.2) 126:3.7} Όταν όμως ερχόταν ο καιρός να προχωρήσει σαν παγκόσμιος διδάσκαλος, πώς θα αποκαλούσε τον εαυτό του; Τι θα διεκδικούσε με την αποστολή του; Πώς θα τον αποκαλούσε ο λαός που θα πίστευε τα διδάγματά του;

^{(1390.3) 126:3.8} Ενώ στριφογύριζαν όλα αυτά τα ερωτήματα στο μυαλό του, βρήκε στη βιβλιοθήκη της συναγωγής στη Ναζαρέτ, ανάμεσα στα αποκαλυπτικά βιβλία που μελετούσε, το χειρόγραφο που λεγόταν «το Βιβλίο του Ενώχ», και παρ’ όλο που ήταν βέβαιος ότι δεν είχε γραφτεί από τον Ενώχ της παλαιάς εποχής, αποδείχτηκε πολύ ενδιαφέρον, το διάβασε και το ξαναδιάβασε πολλές φορές. Υπήρχε ένα εδάφιο που τον εντυπωσίασε ιδιαίτερα, ένα εδάφιο στο οποίο εμφανιζόταν ο όρος «Υιός του Ανθρώπου». Ο συγγραφέας αυτού του ονομαζόμενου Βιβλίου του Ενώχ μίλαγε με ενθουσιασμό γι αυτό το Γιο του Ανθρώπου, πως πριν έρθει κάτω σ’ αυτή τη γη και φέρει τη σωτηρία στο ανθρώπινο είδος, είχε περπατήσει στην αυλή της ουράνιας δόξας με τον Πατέρα του, τον Πατέρα όλων. Και είχε αφήσει πίσω όλη αυτή τη μεγαλοπρέπεια και τη δόξα, για να κατέβει στη γη και να διακηρύξει τη σωτηρία στους φτωχούς θνητούς. Μόλις ο Ιησούς διάβασε αυτά τα εδάφια (είναι εύκολα αντιληπτό ότι πολλά εδάφια ανατολικού μυστικισμού, τα οποία είχαν ανακατευτεί με αυτές τις διδασκαλίες, ήταν λανθασμένα), ανταποκρίθηκαν στην καρδιά του και αναγνώρισε με το νου του, ότι από όλες τις Μεσσιανικές προρρήσεις των Εβραϊκών χειρογράφων και από όλες τις θεωρίες για τον Ιουδαίο ελευθερωτή, καμία δεν ήταν πιο κοντά στην αλήθεια όσο αυτή η ιστορία η τυλιγμένη σ’ αυτό το, εν μέρει αναγνωρισμένο, Βιβλίο του Ενώχ. Αμέσως, εκεί αποφάσισε να λάβει την προσωνυμία ο «Υιός του Ανθρώπου». Και το έκανε αυτό όταν στη συνέχεια άρχισε τη δημόσια εργασία του. Ο Ιησούς είχε μια αλάνθαστη ικανότητα να αναγνωρίζει την αλήθεια και δεν δίστασε ποτέ να αγκαλιάσει την αλήθεια, ανεξαρτήτως του είδους της πηγής από την οποία ανάβλυζε.

^{(1390.4) 126:3.9} Μέχρι τότε είχε προσεκτικά τακτοποιήσει πολλά πράγματα σχετικά με τη μέλλουσα ενασχόλησή του με τον κόσμο, αλλά δεν ανέφερε τίποτε από όλα αυτά στη μητέρα του, η οποία επέμενε πεισματικά στην ιδέα να γίνει ο Ιουδαίος Μεσσίας.

^{(1390.5) 126:3.10} Η μεγάλη σύγχυση των νεανικών χρόνων του Ιησού, τώρα αρχινούσε. Αφού τακτοποίησε μερικά πράγματα σχετικά με την ουσία της αποστολής του στη γη, δηλαδή «να εκτελεί τις υποθέσεις του πατέρα του» – να δείξει προς τα έξω σε όλο τον κόσμο τη στοργική φύση του Πατέρα του – άρχισε να σκέφτεται εκ νέου τις πολλές αναφορές των χειρογράφων, σχετικά με τον ερχομό ενός εθνικού ελευθερωτή, ενός Ιουδαίου δασκάλου ή βασιλιά. Σε ποιο γεγονός αναφερόντουσαν αυτές οι προφητείες; Ήταν αυτός Ιουδαίος; ή δεν ήταν; Καταγόταν ή όχι από τον οίκο του Δαυίδ; Η μητέρα του τον βεβαίωνε ότι καταγόταν, ο πατέρας του είχε βγάλει το συμπέρασμα ότι δεν καταγόταν. Αποφάσισε πως τελικά δεν καταγόταν. Αλλά μήπως οι προφήτες είχαν μπερδευτεί με την ουσία της αποστολής του Μεσσία;

^{(1391.1) 126:3.11} Εξάλλου, μήπως είχε δίκιο η μητέρα του; Σε πολλές περιπτώσεις, όταν προέκυπταν διαφορές γνώμης στο παρελθόν, αυτή είχε δίκιο. Αν αυτός ήταν ένας νέος διδάσκαλος και όχι ο Μεσσίας, τότε πώς θα αναγνώριζε τον Ιουδαίο Μεσσία, αν εμφανιζόταν κάποιος στην Ιερουσαλήμ κατά τη διάρκεια της γήινης αποστολής του; Και επιπλέον, ποια η σχέση του με αυτό τον Ιουδαίο Μεσσία; Και ποια η σχέση του με την οικογένειά του μετά το ξεκίνημα της αποστολής του; Με την Εβραϊκή κοινωνία και θρησκεία; Με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; Με τους ειδωλολάτρες και τη θρησκεία τους; Καθένα από αυτά τα σημαντικά ερωτήματα, στριφογύριζε στο μυαλό του νεαρού Γαλιλαίου και το σκεφτόταν σοβαρά, ενώ συνέχιζε να εργάζεται στον πάγκο του μαραγκού, για να προσφέρει με κοπιαστικό τρόπο τα απαραίτητα για να ζήσουν αυτός, η μητέρα του και τα άλλα οκτώ πεινασμένα στόματα.

^{(1391.2) 126:3.12} Πριν το τέλος του χρόνου η Μαρία είδε να λιγοστεύουν οι πόροι της οικογένειας. Μεταβίβασε την πώληση των περιστεριών στον Ιάκωβο. Χωρίς καθυστέρηση αγόρασαν μια δεύτερη αγελάδα και με τη βοήθεια της Μύριαμ άρχισαν να πουλάνε γάλα στους γείτονές τους στη Ναζαρέτ.

^{(1391.3) 126:3.13} Οι έντονες περίοδοι περισυλλογής, οι συχνές επισκέψεις του στην κορυφή του λόφου για προσευχή και οι πολλές παράξενες ιδέες, τις οποίες εκτόξευε ο Ιησούς από καιρού εις καιρόν, τρόμαζαν τελείως τη μητέρα του. Μερικές φορές πίστευε ότι το αγόρι βρισκόταν εκτός εαυτού και τότε οι φόβοι της σταθεροποιόντουσαν, ενθυμούμενη ότι ήταν, μετά από όλα αυτά, το παιδί της επαγγελίας και κατά κάποιο τρόπο διαφορετικό από τα άλλα παιδιά.

^{(1391.4) 126:3.14} Ο Ιησούς όμως μάθαινε να μη μιλάει για τις σκέψεις του, ούτε να παρουσιάζει τις ιδέες του στον κόσμο, ούτε ακόμα και στην ίδια του τη μητέρα. Από αυτό το χρόνο και στο εξής, οι αποκαλύψεις του Ιησού για το τι συνέβαινε στο μυαλό του, σταδιακά ελαττώνονταν. Δηλαδή μιλούσε λιγότερο γι αυτά τα πράγματα τα οποία ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορούσε να καταλάβει και που θα οδηγούσαν στο να κοιτάζουν το άτομό του σαν εκκεντρικό ή διαφορετικό από το συνηθισμένο πλήθος. Σε όλες του τις εμφανίσεις είχε γίνει κοινότοπος και συνηθισμένος, αν και λαχταρούσε για κάποιον που θα καταλάβαινε τα προβλήματά του. Αναζητούσε ένα αξιόπιστο και έμπιστο φίλο, αλλά τα προβλήματά του ήταν υπερβολικά πολύπλοκα για τους ανθρώπους που συναναστρεφόταν και δεν τον καταλάβαιναν. Η μοναδικότητα της ασυνήθιστης κατάστασης τον εξανάγκαζαν να σηκώνει το φορτίο του μόνος.

^{(1391.5) 126:4.1} Με τον ερχομό των δέκατων πέμπτων γενεθλίων του, ο Ιησούς μπορούσε επίσημα πλέον να ανεβαίνει στον άμβωνα της συναγωγής τα Σάββατα. Πολλές φορές πριν, όταν έλειπε ο αγορητής, ζητούσαν από τον Ιησού να διαβάσει τα χειρόγραφα, αλλά τώρα είχε φτάσει η μέρα που, σύμφωνα με το νόμο πια, μπορούσε να διεξάγει την εργασία. Έτσι το πρώτο Σάββατο μετά τα γενέθλιά του, ο αρχιραβίνος του ναού όρισε τον Ιησού για να διεξάγει την πρωινή ανάγνωση στη συναγωγή. Και όταν όλοι οι πιστοί είχαν συγκεντρωθεί, ο νέος άνδρας, έχοντας επιλέξει τα κείμενα από τα χειρόγραφα, ανέβηκε και άρχισε να διαβάζει:

^{(1391.6) 126:4.2} «Το πνεύμα του Κυρίου και Θεού μένει εντός μου, επειδή ο Κύριος με έχει χρήσει. Με έστειλε να φέρω καλά νέα στους πράους, να παρηγορήσω τον απελπισμένο, να κηρύξω την ελευθερία στους αιχμαλώτους και να ελευθερώσω τους φυλακισμένους τω πνεύματι. Να κηρύξω το έτος της εύνοιας του Θεού και την ημέρα της κρίσης του Θεού. Να παρηγορήσω τους πενθούντες, να τους δώσω ομορφιά αντί στάχτες, το έλαιο της χαράς αντί του πένθους, το τραγούδι της λατρείας αντί το πνεύμα της θλίψης, ότι μπορούν να αποκαλούνται δένδρα δικαιοσύνης, φυτεία του Κυρίου, δια των οποίων θα δοξάζεται.

^{(1392.1) 126:4.3} »Αναζητήσετε το καλό και όχι το κακό για να ζήσετε και ο Κύριος, ο Θεός των πνευμάτων θα είναι μαζί σας. Μισήσετε το κακό και αγαπήσετε το καλό. Αποκαταστήστε τη δικαιοσύνη προ της πύλης. Ίσως ο Κύριος και Θεός να φανεί επιεικής στο κατάλοιπο του Ιωσήφ.

^{(1392.2) 126:4.4} »Πλυθείτε, καθαριστείτε, απομακρύνετε το κακό από τα έργα σας προ των οφθαλμών μου. Σταματήστε να εργάζεστε το κακό και μάθετε να πράττετε το καλό. Ψάξτε τη δικαιοσύνη, ανακουφίστε τους καταπιεσμένους. Υπερασπιστείτε τον ορφανό και παρακαλέστε για τη χήρα.

^{(1392.3) 126:4.5} »Με τι να έρθω προ του Κυρίου, να προσκυνήσω έμπροσθεν του Κυρίου όλης της γης; Να έρθω έμπροσθέν του με θυσίες, με νεαρά μοσχάρια; θα ευχαριστηθεί ο Κύριος με χιλιάδες κριάρια, δέκα χιλιάδες πρόβατα ή ποταμούς ελαίου; Να προσφέρω το πρωτότοκό μου για το αμάρτημά μου, τα φρούτα του κορμιού μου για το αμάρτημα της ψυχής μου; Όχι! Γιατί ο Κύριος μας έχει δείξει, ω άνδρες, τι είναι καλό. Και ο Κύριος δεν θέλει από σένα παρά να είσαι δίκαιος, ελεήμων και να βαδίζεις ταπεινά με το Θεό σου.

^{(1392.4) 126:4.6} »Με ποιον, λοιπόν, θα παρομοιάσεις το Θεό που κάθεται στον κύκλο της γης; Ανασήκωσε τα μάτια σου και παρατήρησε ποιος έφτιαξε όλους τους κόσμους, ποιος αριθμεί τα πνεύματα και ποιος τα καλεί όλα με το όνομά τους. Πράττει όλα αυτά με τη μεγαλοσύνη της ισχύος του και επειδή είναι δυνατός τίποτε δεν αποτυγχάνει. Αυτός δίνει δύναμη στον ασθενή και τους εξαντλημένους ενισχύει. Μη φοβάσαι, γιατί Εγώ είμαι μαζί σου, μη δειλιάζεις γιατί Εγώ είμαι ο θεός σου. Θα σε δυναμώσω και θα σε βοηθήσω, ναι, θα σε κρατήσω με το δεξί χέρι της δικαιοσύνης μου γιατί είμαι ο Κύριος και Θεός σου. Και θα κρατήσω το δεξί χέρι σου λέγοντάς σου, μη φοβού, γιατί Εγώ θα σε βοηθάω.

^{(1392.5) 126:4.7} »Και είσαι μάρτυράς μου, λέει ο Κύριος, και ο δούλος μου τον οποίο έχω διαλέξει ότι όλοι πρέπει να μάθουν και να πιστέψουν σε μένα και να καταλάβουν ότι Εγώ είμαι ο Αιώνιος. Εγώ, ακόμα Εγώ, είμαι ο Κύριος και εκτός από μένα δεν υπάρχει σωτήρας». Όταν τελείωσε έτσι το διάβασμα, κάθισε κάτω και το πλήθος πήγε σπίτι του, αναλογιζόμενοι τις λέξεις που τόσο χαριτωμένα τους είχε διαβάσει. Ποτέ άλλοτε οι συγχωριανοί του δεν τον είχαν δει τόσο υπέροχα κατανυκτικό, ούτε είχαν ξανακούσει τη φωνή του τόσο υποβλητική και τόσο αληθινή, ούτε τον είχαν παρατηρήσει τόσο αρρενωπό και αποφασιστικό, με τόση εξουσία.

^{(1392.6) 126:4.8} Αυτό το απόγευμα του Σαββάτου ο Ιησούς σκαρφάλωσε στο λόφο της Ναζαρέτ με τον Ιάκωβο και, όταν επέστρεψαν σπίτι, έγραψαν τις Δέκα Εντολές στα ελληνικά σε δυο λείους πίνακες, με κάρβουνο.

^{(1392.7) 126:4.9} Στη συνέχεια η Μάρθα ζωγράφισε και διακόσμησε αυτούς τους πίνακες και για πολύ παρέμειναν κρεμασμένοι στον τοίχο, πάνω από το μικρό γραφείο του Ιάκωβου.

^{(1392.8) 126:5.1} Σταδιακά ο Ιησούς και η οικογένειά του επέστρεψαν στην απλή ζωή των προηγούμενων χρόνων. Τα ενδύματα και η τροφή τους έγιναν απλούστερα. Είχαν άφθονο γάλα., βούτυρο και τυρί. Την κατάλληλη εποχή έτρωγαν από τα προϊόντα του κήπου τους, αλλά κάθε μήνας που περνούσε επέβαλλε μεγαλύτερη λιτότητα. Το πρωινό τους ήταν τελείως απέριττο, φύλαγαν την καλύτερη τροφή για το βραδινό φαγητό. Όμως, αυτή η στέρηση πλούτου δεν συνεπάγετο κοινωνική κατωτερότητα.

^{(1392.9) 126:5.2} Ο νεαρός κατανόησε μ’ αυτό τον τρόπο πώς ζούσαν οι άνθρωποι της εποχής του. Και το πόσο καλά κατανόησε τη σπιτική ζωή, την αγροτική και την επαγγελματική, διακρίνεται στα διδάγματά του, τα οποία τόσο πλήρως φανερώνουν τη στενή σχέση του με όλες τις φάσεις της ανθρώπινης εμπειρίας.

^{(1392.10) 126:5.3} Ο αρχιραβίνος της Ναζαρέτ συνέχισε να μένει προσκολλημένος στην πίστη ότι ο Ιησούς θα γινόταν ένας μεγάλος διδάσκαλος, ίσως ο διάδοχος του φημισμένου Γαμαλιήλ στην Ιερουσαλήμ.

^{(1393.1) 126:5.4} Προφανώς όλες οι ελπίδες του Ιησού για μια καριέρα χάθηκαν. Το μέλλον δεν φαινόταν λαμπρό όπως πήγαιναν τα πράγματα. Αλλά δεν δίστασε, δεν αποθαρρύνθηκε. Συνέχισε να ζει, μέρα τη μέρα, εκτελώντας σωστά το παρόν χρέος και εκπληρώνοντας πιστά τις άμεσες ευθύνες της κοινωνικής ζωής του. Η ζωή του Ιησού είναι η αιώνια ανακούφιση όλων των απογοητευμένων ιδεολόγων.

^{(1393.2) 126:5.5} Η ανταμοιβή μιας συνηθισμένης μέρας ενός εργαζόμενου μαραγκού σιγά-σιγά λιγόστευε. Στο τέλος αυτού του χρόνου ο Ιησούς μπορούσε να κερδίζει, εργαζόμενος από νωρίς μέχρι αργά, μόνο όσο αντιστοιχούν είκοσι πέντε σεντς κάθε μέρα. Τον επόμενο χρόνο αντιμετώπιζαν δυσκολίες στο να πληρώνουν τους δημοτικούς φόρους, για να μην αναφέρουμε την εισφορά στη συναγωγή και το φόρο του μισού σέκελ στο ναό. Κατ’ εκείνο το έτος ο φοροεισπράκτορας προσπάθησε να αποκομίσει επιπλέον πρόσοδο από τον Ιησού, απειλώντας τον να του πάρει την άρπα.

^{(1393.3) 126:5.6} Φοβούμενος ότι το αντίγραφο με τα ελληνικά γράμματα μπορούσε να ανακαλυφθεί και να δημευθεί από τους φοροεισπράκτορες, ο Ιησούς, την επέτειο των δέκατων πέμπτων γενεθλίων του, το παρουσίασε στη συναγωγή σαν προσφορά της ενηλικίωσής του προς τον Κύριο.

^{(1393.4) 126:5.7} Το μεγάλο χτύπημα των δέκατων πέμπτων γενεθλίων του ήρθε όταν ο Ιησούς πήγε στη Σεφφώρα για να πάρει την απόφαση του Ηρώδη, που αφορούσε την έφεση που είχε κάνει για το διαφιλονικούμενο χρηματικό ποσό που όφειλαν στον Ιωσήφ την εποχή του απροσδόκητου θανάτου του. Ο Ιησούς και η Μαρία περίμεναν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, ενώ ο ταμίας της Σεφφώρας τους είχε προσφέρει ένα ασήμαντο ποσό. Τα αδέλφια του Ιωσήφ είχαν κάνει την έφεση στον ίδιο τον Ηρώδη, και τώρα ο Ιησούς βρισκόταν στο παλάτι και άκουγε την απόφαση του Ηρώδη ότι στον πατέρα του δεν χρωστούσαν τίποτε την εποχή που πέθανε. Και γι αυτή την άδικη απόφαση ο Ιησούς δεν εμπιστεύτηκε ποτέ τον Ηρώδη Αντύπα δεν αποτελεί έκπληξη ότι κάποτε υπαινίχθηκε τον Ηρώδη λέγοντας «εκείνη η αλεπού».

^{(1393.5) 126:5.8} Η δύσκολη εργασία στον πάγκο του μαραγκού κατά τη διάρκεια αυτού και του επόμενου έτους στέρησε τον Ιησού από την ευκαιρία να ανακατευτεί με το καραβάνι των ταξιδιωτών. Το μαγαζί της οικογένειας είχε ήδη εξαγορασθεί από το θείο του και ο Ιησούς δούλευε καθ’ ολοκληρίαν στο εργαστήρι του σπιτιού, κι έτσι ήταν κοντά για να βοηθάει τη Μαρία και την οικογένεια. Εκείνο τον καιρό περίπου άρχισε να στέλνει τον Ιάκωβο στο καραβάνι με τις καμήλες για να μαζεύει πληροφορίες για τα γεγονότα του κόσμου και έτσι να μένει κοντά στις ειδήσεις της ημέρας.

^{(1393.6) 126:5.9} Καθώς μεγάλωνε και γινόταν άνδρας, πέρασε όλες τις συγκρούσεις και τα διλήμματα από τις οποίες διέρχονται τα φυσιολογικά νεαρά άτομα των προηγούμενων και των μετέπειτα γενεών. Και η σκληρή εμπειρία της συντήρησης της οικογενείας του ήταν ένα σίγουρο προφυλακτικό μέτρο από το να καταναλώνεται επί πολύ χρόνο σε άσκοπη περισυλλογή ή να ενδίδει σε μυστικιστικές ροπές.

^{(1393.7) 126:5.10} Εκείνο το χρόνο ο Ιησούς νοίκιασε ένα αξιόλογο κομμάτι γης ακριβώς στο βόρειο μέρος του σπιτιού τους, το οποίο χώρισαν σε καλλιεργήσιμα τεμάχια και έκαναν το οικογενειακό τους περιβόλι. Κάθε ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά είχε το ατομικό του περιβόλι και άρχισαν να ανταγωνίζονται με επιδεξιότητα στις αγροτικές προσπάθειες. Ο μεγαλύτερος αδελφός τους περνούσε λίγο καιρό κάθε μέρα μαζί τους στο περιβόλι, την εποχή της καλλιέργειας των λαχανικών. Καθώς μάλιστα ο Ιησούς εργαζόταν με τα μικρότερα αδέλφια του στο περιβόλι, πέρναγε συχνά από το μυαλό του η επιθυμία να είχαν ένα κτήμα στην εξοχή και εκεί να χαιρόντουσαν την ελευθερία και την ανεξαρτησία μιας ανεμπόδιστης ζωής. Αλλά δεν μεγάλωναν στην εξοχή, και ο Ιησούς, όντας βαθιά, το ίδιο πρακτικός όσο και ιδεολόγος νέος, πολύ έξυπνα και αποφασιστικά καταπολεμούσε την επιθυμία αμέσως μόλις εμφανιζόταν και έκανε όσα περνούσαν από το χέρι του για να προσαρμόζεται αυτός και η οικογένειά του στην πραγματικότητα των περιστάσεων και να ρυθμίζει την κατάστασή τους στην ανώτερη δυνατή ικανοποίηση των ατομικών και συλλογικών επιθυμιών τους.

^{(1393.8) 126:5.11} Κάποια φορά ο Ιησούς ήλπισε αμυδρά ότι θα μπορούσε να αποκτήσει αρκετούς πόρους, υπό τον όρο ότι θα τους έδιναν το σημαντικό ποσό χρημάτων που όφειλαν από τη δουλειά του πατέρα του στο παλάτι του Ηρώδη, για να εξασφαλίσει την αγορά ενός μικρού κτήματος. Είχε πάρει πραγματικά στα σοβαρά αυτό το σχέδιο της μετακίνησης της οικογενείας του στην εξοχή. Αλλά όταν ο Ηρώδης αρνήθηκε να τους πληρώσει το οφειλόμενο στο Ιωσήφ ποσό, παράτησαν τη φιλοδοξία της απόκτησης σπιτιού στην εξοχή. Έτσι κατάφεραν να απολαμβάνουν ένα μέρος από τη ζωή της εξοχής μια και είχαν τώρα τρεις αγελάδες, τέσσερα πρόβατα, ένα κοπάδι κοτόπουλα, ένα γάιδαρο και ένα σκύλο μαζί και τα περιστέρια. Ακόμα και τα μικρότερα παιδιά είχαν τις υποχρεώσεις τους, που έπρεπε να εκτελέσουν, στο καλώς οργανωμένο σχέδιο διαχείρισης που χαρακτήριζε τη σπιτική ζωή αυτής της οικογένειας από τη Ναζαρέτ.

^{(1394.1) 126:5.12} Με το τέλος του δέκατου πέμπτου έτους ο Ιησούς ολοκλήρωσε το πέρασμα από εκείνη την επικίνδυνη και δύσκολη περίοδο στην ανθρώπινη εμπειρία, εκείνη την εποχή της μετάβασης από τα πιο εύκολα χρόνια της παιδικής ηλικίας στα πιο ενδιαφέροντα της ενηλικίωσης με τις αυξημένες ευθύνες αλλά και ευκαιρίες για την απόκτηση μεγαλύτερης εμπειρίας για την δημιουργία ενός ανώτερου χαρακτήρα. Η περίοδος της ανάπτυξης του μυαλού και του σώματος είχε τελειώσει και τώρα άρχιζε η πραγματική δουλειά αυτού του νεαρού άνδρα της Ναζαρέτ.

^{(1395.1) 127:0.1} Καθώς ο Ιησούς εισήλθε στην εφηβική ηλικία, βρέθηκε να είναι ο αρχηγός και μοναδικό στήριγμα μιας μεγάλης οικογένειας. Μέσα σε λίγα χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα του όλη τους η περιουσία είχε χαθεί. Καθώς περνούσε ο καιρός, συνειδητοποιούσε όλο και περισσότερο την προ-ύπαρξή του. Συγχρόνως άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι είχε έρθει στη γη και στη σάρκα για το σαφή σκοπό της αποκάλυψης του Ουράνιου Πατέρα του στα παιδιά του ανθρώπου.

^{(1395.2) 127:0.2} Κανένας έφηβος που έζησε ποτέ στο παρελθόν ή θα ζήσει στο μέλλον, στον κόσμο αυτό ή σε κάποιον άλλο κόσμο, είχε ή θα έχει να λύσει πιο σοβαρά προβλήματα ή πιο περίπλοκες δυσκολίες να ξεμπερδέψει. Κανένας νέος της Ουράντια δεν θα υποχρεωθεί ποτέ να περάσει από πιο απαιτητικές συγκρούσεις ή πιο επίπονες καταστάσεις, από όσες υπέμενε ο ίδιος ο Ιησούς κατά τη διάρκεια εκείνων των γεμάτων εμπειριών ετών, από τα δεκαπέντε έως τα είκοσι.

^{(1395.3) 127:0.3} Έχοντας έτσι δοκιμάσει την πραγματική εμπειρία του να ζεις αυτά τα εφηβικά χρόνια σ’ έναν κόσμο περιστοιχισμένο από το κακό και παραζαλισμένο από την αμαρτία, ο Υιός του Ανθρώπου απόκτησε πλήρως τη γνώση για τις εμπειρίες της ζωής όλων των νέων στον τομέα επιρροής του Νέβαδον, και μ’ αυτόν τον τρόπο έγινε το φιλικό καταφύγιο για τους δυστυχισμένους και μπερδεμένους εφήβους όλων των εποχών και όλων των κόσμων σε όλο το τοπικό σύμπαν.

^{(1395.4) 127:0.4} Αργά, αλλά σταθερά και με πραγματική εμπειρία, αυτός ο θεϊκός Γιος κέρδισε το δικαίωμα να γίνει απόλυτος άρχοντας του δικού του σύμπαντος, ο αδιαμφισβήτητος και ανώτατος κυβερνήτης όλων των δημιουργημένων διανοιών σε όλα τα τοπικά σύμπαντα, το φιλικό καταφύγιο όλων των πλασμάτων όλων των εποχών και όλων των βαθμίδων των ατομικών ικανοτήτων και εμπειριών.

^{(1395.5) 127:1.1} Ο ενσαρκωμένος Γιος πέρασε τη νηπιακή ηλικία και βίωσε μια ήρεμη παιδική ηλικία. Και μετά ξεπρόβαλε από εκείνο το απαιτητικό και επίπονο μεταβατικό στάδιο μεταξύ παιδικής ηλικίας και νεαρής ανδρικής – έγινε ο έφηβος Ιησούς.

^{(1395.6) 127:1.2} Αυτό το έτος έφτασε στην πλήρη σωματική του ανάπτυξη. Ήταν ένας αρρενωπός και ευχάριστος στην εμφάνιση νεαρός. Μεγαλώνοντας γινόταν εγκρατής και σοβαρός, αλλά ήταν καλός και συμπονετικός. Το βλέμμα του ήταν ευγενικό αλλά διερευνητικό. Το χαμόγελό του ήταν πάντα ευχάριστο και καθησυχαστικό. Η φωνή του ήταν μουσική αλλά επίσημη, ο χαιρετισμός του εγκάρδιος αλλά ανεπιτήδευτος. Πάντοτε, ακόμα και στις πιο κοινές σχέσεις, ήταν προφανής η ύπαρξη ενός αγγίγματος διπλής φύσεως, της ανθρώπινης και της θεϊκής. Πάντα επεδείκνυε αυτό το συνδυασμό, ενός συμπονετικού φίλου και ενός αυθεντικού δασκάλου. Και αυτά τα ίχνη της προσωπικότητάς του άρχισαν να γίνονται ορατά από νωρίς, ακόμα και σ’ αυτά τα χρόνια της εφηβείας.

^{(1395.7) 127:1.3} Αυτός ο σωματικά δυνατός και γεροφτιαγμένος νεαρός απόκτησε επίσης και τη μέγιστη ανάπτυξη της ανθρώπινης διανοίας του, όχι όλη την εμπειρία της ανθρώπινης γνώσης αλλά την πλήρη ικανότητα για μια τέτοια διανοητική ανάπτυξη. Κατείχε ένα υγιές και συμμετρικό σώμα, έξυπνη και αναλυτική σκέψη, ευγενική και συμπονετική διάθεση, χαρακτήρα με διακυμάνσεις κάποιου βαθμού αλλά ορμητικό και όλα αυτά είχαν οργανωθεί σε μια ισχυρή, εντυπωσιακή και ελκυστική προσωπικότητα.

^{(1396.1) 127:1.4} Καθώς πέρναγε ο καιρός, γινόταν όλο και πιο δύσκολο για τη μητέρα του και τα αδέλφια του να τον κατανοήσουν. Δυσκολευόντουσαν να πιστέψουν τα λόγια του και καταλάβαιναν λάθος τις πράξεις του. Ήταν ακατάλληλοι για να εννοήσουν τη ζωή του μεγαλύτερου αδελφού τους, επειδή η μητέρα τους τους είχε κάνει να πιστέψουν ότι ήταν προορισμένος να γίνει ο ελευθερωτής του Εβραϊκού λαού. Μετά από την αποδοχή μιας τέτοιας γνωστοποίησης εκ μέρους της Μαρίας, σαν οικογενειακό μυστικό, φανταστείτε τη σύγχυσή τους όταν ο Ιησούς θα τους αρνείτο ειλικρινά όλες αυτές τις ιδέες και τις προθέσεις.

^{(1396.2) 127:1.5} Αυτό το χρόνο ο Σίμων πήγε πρώτη φορά σχολείο και αναγκάστηκαν να πουλήσουν άλλο ένα σπίτι. Ο Ιάκωβος ανέλαβε τώρα να διδάσκει τις τρεις αδελφές του, δυο από τις οποίες ήταν αρκετά μεγάλες για να αρχίσουν μια σοβαρή μελέτη. Μόλις η Ρουθ μεγάλωσε, την ανέλαβαν η Μύριαμ και η Μάρθα. Κανονικά τα κορίτσια των Εβραϊκών οικογενειών λάβαιναν λιγοστή εκπαίδευση, αλλά ο Ιησούς υποστήριζε (και η μητέρα του συμφωνούσε) ότι τα κορίτσια έπρεπε να πηγαίνουν σχολείο όπως και τα αγόρια και μια και το σχολείο της συναγωγής δεν τα δεχόταν, δεν έμενε τίποτε άλλο από το να δημιουργήσουν ένα σχολείο στο σπίτι ειδικά γι αυτά.

^{(1396.3) 127:1.6} Όλο αυτό το χρόνο ο Ιησούς παρέμεινε περιορισμένος στον πάγκο εργασίας του ξυλουργείου. Ευτυχώς είχε πολύ δουλειά. Ήταν τόσο ανώτερης κλάσης η δική του εργασία ώστε δεν έμενε ποτέ άνεργος άσχετα με το πόσο περιορισμένη ήταν η ζήτηση σ’ εκείνη την περιοχή. Μερικές φορές ήταν τόση η δουλειά που τον βοηθούσε και ο Ιάκωβος.

^{(1396.4) 127:1.7} Με το τέλος του χρόνου είχε αποφασίσει ότι , μόλις τέλειωνε με την ανατροφή την οικογένειάς του και τους έβλεπε παντρεμένους, θα άρχιζε τη δημόσια θητεία του σαν δάσκαλος της αλήθειας και θα αποκάλυπτε τον ουράνιο Πατέρα του στον κόσμο. Γνώριζε ότι δεν θα γινόταν ο Εβραίος Μεσσίας, και έβγαλε το συμπέρασμα ότι ήταν σχεδόν άχρηστο να συζητήσει αυτά τα θέματα με τη μητέρα του. Αποφάσισε να την αφήσει να επιμένει σε όποιες ιδέες θα διάλεγε, αφού όσα της είχε πει στο παρελθόν λίγο ή καθόλου δεν είχαν εισακουσθεί και έφερνε στο μυαλό του τον πατέρα του ο οποίος δεν είχε κατορθώσει ποτέ να πει κάτι που θα του άλλαζε το μυαλό. Από αυτό το χρόνο και μετά μίλαγε όλο και λιγότερο με τη μητέρα του, ή κάποιον άλλο γι αυτά τα θέματα. Ήταν τόσο ιδιόρρυθμη η αποστολή του που κανείς στη γη δεν μπορούσε να του δώσει συμβουλή που θα αφορούσε την μελλοντική δίωξή του.

^{(1396.5) 127:1.8} Ήταν ένας αληθινός αν και νεαρός πατέρας για την οικογένεια, πέρναγε κάθε πιθανή ώρα με τους νεαρότερους, και αυτοί τον αγαπούσαν πραγματικά. Η μητέρα του στενοχωριόταν που τον έβλεπε να εργάζεται τόσο σκληρά. Θλιβόταν γιατί μέρα τη μέρα μοχθούσε στην παγίδα του πάγκου του μαραγκού κερδίζοντας τα προς το ζην της οικογένειας, αντί να βρίσκονται, όπως είχαν τόσο στοργικά σχεδιάσει, στην Ιερουσαλήμ και να μελετάει κοντά στους ραβίνους. Ενώ ήταν πολλά αυτά που η Μαρία δεν καταλάβαινε για το γιο της, τον αγαπούσε και εκτιμούσε πολύ την προθυμία με την οποία είχε επωμιστεί τις ευθύνες του σπιτιού.

^{(1396.6) 127:2.1} Εκείνη την εποχή υπήρχε μια σημαντική κινητικότητα, ειδικά στην Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία, υπέρ μιας εξέγερσης εναντίον της πληρωμής φόρων στη Ρώμη. Μόλις είχε δημιουργηθεί ένα ισχυρό εθνικιστικό κόμμα, που ονομαζόταν οι Ζηλωτές. Οι Ζηλωτές, όπως και οι Φαρισαίοι, δεν ήσαν πρόθυμοι να αναμένουν τον ερχομό του Μεσσία. Πρότειναν να φέρουν σε κρίση τα πράγματα δια μέσου μιας πολιτικής στάσης.

^{(1396.7) 127:2.2} Μια ομάδα από τους οργανωτές έφτασε στη Γαλιλαία από την Ιερουσαλήμ και είχαν καλή απήχηση στον κόσμο μέχρι που έφτασαν στη Ναζαρέτ. Όταν πήγαν να δουν τον Ιησού, τους άκουσε προσεκτικά και έκανε πολλές ερωτήσεις αλλά αρνήθηκε να ενταχθεί στο κόμμα. Αρνήθηκε εντελώς να αποκαλύψει τους λόγους της μη ένταξής του και η άρνησή του είχε σαν αποτέλεσμα να κρατήσει μακριά και πολλούς από τη νεολαία της Ναζαρέτ.

^{(1397.1) 127:2.3} Η Μαρία προσπάθησε πολύ να τον πείσει να ενταχθεί, αλλά δεν κατόρθωσε να τον κάνει να υποχωρήσει. Προχώρησε μάλιστα τόσο πολύ ώστε να υποθέσει πως η άρνησή του να υιοθετήσει την εθνικιστική ιδέα όπως τον διέταζε, ήταν η ανυπακοή, αθέτηση δηλαδή της υπόσχεσής, που έκανε μετά την επιστροφή τους από την Ιερουσαλήμ, ότι θα υπακούει στους γονείς του. Αλλά σαν απάντηση σ’ αυτό τον υπαινιγμό της, ο Ιησούς την χτύπησε μαλακά στον ώμο με το χέρι και, κοιτάζοντάς τη κατάματα, είπε: «Μητέρα μου, πώς μπόρεσες;». Και η Μαρία απέσυρε τον ισχυρισμό της.

^{(1397.2) 127:2.4} Ένας από τους θείους του Ιησού, (ο Σίμων, ο αδελφός της μητέρας του), είχε ήδη οργανωθεί στην ομάδα και στη συνέχεια έγινε αξιωματούχος στον τομέα της Γαλιλαίας. Και για αρκετά χρόνια υπήρχε μια αποξένωση μεταξύ του Ιησού και του θείου.

^{(1397.3) 127:2.5} Αλλά άρχισαν να υποκινούνται φασαρίες στη Ναζαρέτ. Η στάση του Ιησού σε αυτά τα θέματα είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας διχασμός ανάμεσα στους νεαρούς Ιουδαίους της πόλης. Οι μισοί περίπου είχαν ενταχθεί στην εθνικιστική οργάνωση και οι άλλοι μισοί δημιούργησαν μια αντίθετη ομάδα, πιο συντηρητικών πατριωτών, περιμένοντας να αναλάβει την αρχηγία ο Ιησούς. Εξεπλάγησαν όταν αρνήθηκε την τιμή που του προσέφεραν, επικαλούμενος σαν δικαιολογία τις βαριές ευθύνες της οικογενείας του, αλλά το δέχτηκαν. Όμως η κατάσταση έγινε ακόμα πιο μπερδεμένη όταν, τελευταία, ένας πλούσιος Εβραίος, ονόματι Ισαάκ, ένας τοκογλύφος των εθνικών, προσφέρθηκε να βοηθήσει την οικογένεια του Ιησού, εάν αυτός άφηνε τα εργαλεία του και αναλάμβανε την αρχηγία αυτών των Ναζαρηνών πατριωτών.

^{(1397.4) 127:2.6} Ο Ιησούς, μόλις δεκαεπτά ετών, ήρθε αντιμέτωπος με μια από τις πιο ευαίσθητες και δύσκολες καταστάσεις της νεανικής του ζωής. Πατριωτικά ζητήματα, ειδικά όταν εμπλέκεται σ’ αυτά η φορολογία από ξένους δυνάστες, είναι πάντοτε δύσκολο για τους πνευματικούς αρχηγούς να συσχετισθούν με αυτά, και διπλασιάστηκε το πρόβλημα σ’ αυτή την υπόθεση αφότου η Εβραϊκή θρησκεία ανακατεύτηκε σε όλη αυτή την ταραχή κατά της Ρώμης.

^{(1397.5) 127:2.7} Η θέση του Ιησού έγινε πιο δύσκολη επειδή η μητέρα του και ο θείος του, ακόμη και ο μικρότερος αδελφός του Ιάκωβος, τον πίεζαν να οργανωθεί στο εθνικιστικό κίνημα. Όλοι οι καλύτεροι Εβραίοι της Ναζαρέτ είχαν προσχωρήσει, και εκείνοι οι νέοι που δεν είχαν προσχωρήσει ακόμα στο κίνημα θα το έκαναν τη στιγμή που ο Ιησούς άλλαζε γνώμη. Δεν είχε παρά μόνο ένα σοφό σύμβουλο σε όλη τη Ναζαρέτ, τον παλιό του δάσκαλο τον αρχιραβίνο, που τον συμβούλεψε για την απάντηση που θα έδινε στην επιτροπή πολιτών της Ναζαρέτ, όταν αυτοί ήρθαν να τον ρωτήσουν δημόσια. Σε όλη τη νεανική ζωή του Ιησού, αυτή ήταν η πρώτη φορά που προσέφυγε σε δημόσια στρατηγική. Μέχρι τότε, κατέθετε πάντοτε με ειλικρίνεια την αλήθεια για να διαφωτίσει μιαν υπόθεση, αλλά τώρα δεν μπορούσε να πει ολόκληρη την αλήθεια. Δεν μπορούσε να φανερώσει ότι ήταν πάνω από άνθρωπος, δεν μπορούσε να αποκαλύψει την ιδέα της αποστολής η οποία ανέμενε τα επιτεύγματα ενός ώριμου άνδρα. Εκτός από αυτούς τους περιορισμούς η θρησκευτική του πίστη και η εθνική του νομιμοφροσύνη προκαλούνταν ευθέως. Η οικογένειά του βρισκόταν σε αναταραχή, οι νεαροί φίλοι του μοιρασμένοι και όλοι οι Ιουδαίοι της περιοχής του σε αναβρασμό. Και να σκεφτεί κανείς ότι έφταιγε αυτός για όλα αυτά! Ενώ ήταν εντελώς αθώος και χωρίς πρόθεση να δημιουργήσει κανενός είδους αναστάτωση, πόσο μάλλον μια τέτοια ταραχή.

^{(1397.6) 127:2.8} Κάτι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να εκφράσει τη θέση του, και αυτό έκανε με θάρρος και διπλωματικότητα προς ικανοποίηση πολλών, αλλά όχι όλων. Επέμενε στους όρους της πρώτης αιτιολογίας του, υποστηρίζοντας ότι πρώτη υποχρέωσή του ήταν η οικογένειά του, ότι μια χήρα μάνα και οκτώ αδέλφια χρειαζόντουσαν κάτι περισσότερο από ότι μπορούσε να αγοράσει μόνο το χρήμα – τις φυσικές ανάγκες της ζωής – ότι είχε επιφορτισθεί την πατρική προσοχή και καθοδήγηση, και ότι δεν μπορούσε να αποδεσμευτεί με καθαρή τη συνείδηση από την υποχρέωση που ένα φρικτό ατύχημα είχε βάλει πάνω του. Υπέβαλε τις ευχαριστίες του στη μητέρα του και τον μεγαλύτερο από τα αδέλφια του που φάνηκαν πρόθυμοι να τον απαλλάξουν αλλά επανέλαβε ότι η πίστη σ’ ένα νεκρό πατέρα του απαγόρευε να εγκαταλείψει την οικογένεια, όσα χρήματα και αν ερχόντουσαν για την υλική συντήρησή τους, κάνοντας την αξέχαστη ανακοίνωση ότι «το χρήμα δεν μπορεί να αγαπήσει». Στην πορεία αυτής της ομιλίας ο Ιησούς έκανε αρκετές καλυμμένες αναφορές στην «αποστολή της ζωής του» αλλά εξήγησε ότι , ανεξάρτητα από το αν ή δεν συμφωνούσε με τη στρατιωτική ιδέα, αυτό, μαζί και με οτιδήποτε άλλο στη ζωή του, είχε εγκαταλειφθεί για να είναι σε θέση να εκπληρώσει πιστά την υποχρέωσή του στην οικογένειά του. Καθένας στη Ναζαρέτ ήξερε καλά ότι ήταν ένας καλός πατέρας για την οικογένειά του και αυτό ήταν ένα θέμα τόσο κοντά στην καρδιά κάθε ευγενούς Ιουδαίου, ώστε η έκκληση του Ιησού βρήκε πρόσφορη απάντηση στις καρδιές πολλών ακροατών του και μερικοί μάλιστα από εκείνους που δεν ήταν τόσο πρόθυμοι, αφοπλίστηκαν από ένα λόγο που έβγαλε ο Ιάκωβος, που αν και δεν ήταν στο πρόγραμμα, εκφωνήθηκε τότε. Εκείνη την ίδια μέρα ο αρχιραβίνος είχε εκπαιδεύσει τον Ιάκωβο σ’ αυτό το λόγο, αλλά αυτό ήταν το μυστικό τους.

^{(1398.1) 127:2.9} Ο Ιάκωβος είχε αναφέρει ότι ήταν σίγουρος πως ο Ιησούς θα βοηθούσε να ελευθερωθεί ο λαός του εάν αυτός (ο Ιάκωβος) μεγάλωνε αρκετά ώστε να αναλάβει την ευθύνη της οικογένειας και ότι, εάν συναινούσαν και επέτρεπαν να παραμείνει ο Ιησούς «μαζί μας, να είναι ο πατέρας και δάσκαλός μας, τότε δεν θα έχετε μόνο έναν αρχηγό από την οικογένεια του Ιωσήφ, αλλά θα έχετε πέντε πιστούς εθνικιστές, γιατί δεν είμαστε πέντε αγόρια που μεγαλώνουν υπό την καθοδήγηση του αδελφού/πατέρα μας και θα προσφερθούν να υπηρετήσουν το έθνος μας;». Και πράττοντας αυτό, το παιδάκι, έφερε ένα ευτυχισμένο τέλος σε μια πολύ τεταμένη και απειλητική κατάσταση.

^{(1398.2) 127:2.10} Η κρίση προς το παρόν είχε αποφευχθεί αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ αυτό το συμβάν στη Ναζαρέτ. Η αναταραχή συνεχιζόταν. Ο Ιησούς δεν ξανάγινε ποτέ αποδεκτός από όλο τον κόσμο. Το συναίσθημα του διχασμού δεν ξεπεράστηκε ποτέ τελείως. Και αυτό, προσαυξημένο από άλλες επόμενες καταστάσεις ήταν ένας από τους κύριους λόγους που τους ανάγκασε να μετακομίσουν στην Καπερναούμ τα επόμενα χρόνια. Από δω και στο εξής η Ναζαρέτ διατήρησε το διασπαστικό συναίσθημα σχετικά με το Γιο του Ανθρώπου.

^{(1398.3) 127:2.11} Ο Ιάκωβος αυτό το χρόνο τελείωσε το σχολείο και άρχισε να εργάζεται όλη τη μέρα στο ξυλουργείο. Έγινε ένας επιτήδειος εργάτης με τα εργαλεία και αναλάμβαναν την κατασκευή υνιών και αρότρων ενώ ο Ιησούς άρχισε να φτιάχνει υλικά αποπεράτωσης σπιτιών και εξειδικευμένα έπιπλα.

^{(1398.4) 127:2.12} Αυτό το χρόνο ο Ιησούς προόδευσε πολύ στην οργάνωση της σκέψης του. Σταδιακά συνένωσε τις δυο φύσεις του, την ανθρώπινη και τη θεϊκή και τελειοποίησε την οργάνωση της διανοίας του δια των δικών του αποφάσεων και με μόνη τη βοήθεια του ενσωματωμένου Ελεγκτή, τον ίδιο Ελεγκτή που διαθέτουν στη διάνοιά τους όλοι οι κοινοί θνητοί στους μετά την ενσάρκωση του Υιού κόσμους. Μέχρι τώρα τίποτε υπερφυσικό δεν είχε συμβεί στην πορεία αυτού του νεαρού άνδρα εκτός από την επίσκεψη ενός αγγελιαφόρου, σταλμένου από τον μεγαλύτερο αδελφό του Εμμανουήλ, που του εμφανίστηκε εκείνη τη νύχτα στην Ιερουσαλήμ.

^{(1398.5) 127:3.1} Στην πορεία αυτού του χρόνου όλη η οικογενειακή περιουσία, εκτός από το σπίτι και τον κήπο είχε χαθεί. Το τελευταίο μέρος από την περιουσία στην Καπερναούμ (εκτός από ένα μερίδιο σε κάποια άλλη), ήδη υποθηκευμένη, πουλήθηκε. Με τα έσοδα πλήρωσαν φόρους, αγόρασαν καινούργια εργαλεία για τον Ιάκωβο και πλήρωσαν ένα λογαριασμό του παλιού οικογενειακού μαγαζιού τους που πούλαγε εφόδια και έκανε επισκευές, κοντά στο στέκι του καραβανιού, το οποίο ο Ιησούς τώρα πρότεινε να αγοράσει ξανά αφού ο Ιάκωβος ήταν αρκετά μεγάλος για να εργάζεται στο μαγαζί του σπιτιού και να βοηθάει και τη Μαρία στο σπίτι. Με την οικονομική πίεση προς το παρόν χαλαρωμένη με αυτό τον τρόπο, ο Ιησούς αποφάσισε να πάρει τον Ιάκωβο στο Εβραϊκό Πάσχα. Πήγαν στην Ιερουσαλήμ μια μέρα πολύ πρωί, για να είναι μόνοι στο δρόμο προς τη Σαμάρια. Περπατούσαν και ο Ιησούς διηγιόταν στον Ιάκωβο για τα ιστορικά μέρη που συναντούσαν καθ’ οδόν, όπως ο πατέρας του τον είχε διδάξει σ’ ένα παρόμοιο ταξίδι πέντε χρόνια πρωτύτερα.

^{(1399.1) 127:3.2} Περνώντας από τη Σαμάρια, είδαν πολλά παράξενα τοπία. Στο ταξίδι αυτό συζήτησαν για τα πολλά προβλήματά τους, προσωπικά, οικογενειακά και εθνικά. Ο Ιάκωβος ήταν πολύ θρησκευόμενο παιδί και μια και δεν συμφωνούσε απόλυτα με τη μητέρα του όσον αφορούσε τα λίγα που γνώριζε για τα σχέδια της ζωής του Ιησού, περίμενε με ανυπομονησία τον καιρό που θα ήταν ικανός να αναλάβει τις ευθύνες της οικογένειας ώστε να μπορέσει ο Ιησούς να ξεκινήσει την αποστολή του. Εξετίμησε πολύ που ο Ιησούς τον πήρε στη γιορτή του Πάσχα και που συζήτησαν για το μέλλον πιο διεξοδικά από κάθε άλλη φορά.

^{(1399.2) 127:3.3} Ο Ιησούς ήταν πολύ σκεπτικός καθώς πέρναγαν μέσα από τη Σαμάρια, ιδιαιτέρως δε στη Βαιθήλ και όταν ήπιαν νερό από το πηγάδι του Ιακώβ. Αυτός και ο αδελφός του συζήτησαν τις παραδόσεις για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ. Προσπαθούσε να προετοιμάσει τον Ιάκωβο γι αυτό που επρόκειτο να δει στην Ιερουσαλήμ, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να ελαττώσει το ξάφνιασμα που αυτός είχε αισθανθεί κατά την πρώτη του επίσκεψη στο ναό. Αλλά ο Ιάκωβος δεν ήταν τόσο ευαίσθητος σε μερικά από αυτά τα θεάματα. Σχολίασε την απροθυμία και το σκληρό τρόπο με τον οποίο κάποιοι ιερείς ασκούσαν τα καθήκοντά τους, αλλά συνολικά ευχαριστήθηκαν πολύ την διαμονή τους στην Ιερουσαλήμ.

^{(1399.3) 127:3.4} Ο Ιησούς πήρε τον Ιάκωβο στη Βηθανία για το πασχαλινό δείπνο. Ο Σίμων είχε ήδη πεθάνει και αναπαυόταν με τους πατέρες του και ο Ιησούς είχε τοποθετηθεί υπεύθυνος του σπιτιού αυτής της πασχαλινής οικογένειας, φέρνοντας το πασχαλινό αρνί από το ναό.

^{(1399.4) 127:3.5} Μετά το δείπνο η Μαρία κάθισε να μιλήσει λίγο με τον Ιάκωβο, ενώ η Μάρθα, ο Λάζαρος και ο Ιησούς είχαν μια συζήτηση που τράβηξε μακριά μέσα στη νύχτα. Την άλλη μέρα παρακολούθησαν τις ιεροτελεστίες στο ναό και ο Ιάκωβος έγινε δεκτός από την Εβραϊκή κοινωνία. Εκείνο το πρωί καθώς σταμάτησαν στο φρύδι του όρους των Ελαιών για να απολαύσουν τη θέα του ναού, ενόσω ο Ιάκωβος αναφωνούσε με θαυμασμό, ο Ιησούς παρατηρούσε την Ιερουσαλήμ σιωπηλός. Ο Ιάκωβος δεν μπορούσε να εξηγήσει τη συμπεριφορά του αδελφού του. Την νύχτα επέστρεψαν στη Βηθανία και θα αναχωρούσαν για το σπίτι την άλλη μέρα, αλλά ο Ιάκωβος επέμενε να πάνε πάλι στο ναό, εξηγώντας ότι ήθελε να ακούσει τους διδασκάλους. Αν και αυτό ήταν αλήθεια, βαθιά μέσα του ήθελε να ακούσει τον Ιησού να παίρνει μέρος σε αυτές τις συζητήσεις, όπως είχε ακούσει από τη μητέρα του. Στη συνέχεια πήγαν στο ναό και άκουσαν τις ομιλίες αλλά ο Ιησούς δεν έκανε καμία ερώτηση. Φαινόντουσαν όλα τόσο ανόητα και ασήμαντα στο αφυπνισμένο μυαλό του ανθρώπου του Θεού – τους λυπόταν μόνο. Ο Ιάκωβος απογοητεύτηκε που ο Ιησούς δεν είπε τίποτα. Στις ερωτήσεις του ο Ιησούς απάντησε μόνο: «Η ώρα μου δεν ήρθε ακόμα».

^{(1399.5) 127:3.6} Την επόμενη μέρα ταξίδεψαν για το σπίτι μέσω Ιεριχούς και της κοιλάδας του Ιορδάνη και ο Ιησούς αφηγήθηκε πολλά πράγματα με αυτή την ευκαιρία, συμπεριλαμβανομένου του προηγούμενου ταξιδιού του στον ίδιο δρόμο όταν ήταν δεκατριών ετών.

^{(1399.6) 127:3.7} Όταν επέστρεψαν στη Ναζαρέτ, ο Ιησούς άρχισε να δουλεύει στο παλιό μαγαζί της οικογένειας που έκανε επισκευές και ήταν πολύ χαρούμενος που μπορούσε να συναντάει τόσους ανθρώπους κάθε μέρα από όλα τα μέρη της χώρας και της γύρω περιοχής. Ο Ιησούς αγαπούσε αληθινά τους ανθρώπους – τους απλούς ανθρώπους. Κάθε μήνα έπαιρνε τις πληρωμές του από το μαγαζί και με τη βοήθεια του Ιακώβου συνέχισε να εφοδιάζει την οικογένεια.

^{(1399.7) 127:3.8} Αρκετές φορές το χρόνο, όταν δεν ήσαν παρόντες επισκέπτες για να εξυπηρετηθούν, ο Ιησούς συνέχιζε να διαβάζει στη συναγωγή τα χειρόγραφα κατά το Σάββατο και πολλές φορές έκανε σχόλια πάνω στο μάθημα, αλλά συνήθως διάλεγε τα εδάφια έτσι ώστε τα σχόλια ήταν περιττά. Ήταν επιδέξιος στο να καθορίζει την σειρά στο διάβασμα των ποικίλων εδαφίων τόσο ώστε το ένα να αποτελεί επεξήγηση στο άλλο. Ποτέ δεν παρέλειψε, καιρού επιτρέποντος, να βγάλει έξω τα αδέλφια του τα απογεύματα του Σαββάτου για να κάνουν τη βόλτα τους στη φύση.

^{(1400.1) 127:3.9} Αυτή την εποχή περίπου ο αρχιραβίνος εγκαινίασε μια λέσχη νεαρών ανδρών για φιλοσοφικές συζητήσεις οι οποίοι συναντιόντουσαν στα σπίτια των διαφόρων μελών και συχνά στο δικό του σπίτι και ο Ιησούς έγινε ένα διακεκριμένο μέλος της ομάδας αυτής. Με αυτό τον τρόπο μπόρεσε να ξανακερδίσει ένα μέρος από το τοπικό κύρος που είχε χάσει την εποχή των πρόσφατων εθνικιστικών αμφισβητήσεων.

^{(1400.2) 127:3.10} Η κοινωνική ζωή του, ενώ ήταν περιορισμένη δεν ήταν τελείως παραμελημένη. Είχε πολλούς ένθερμους φίλους και σταθερούς θαυμαστές ανάμεσα και στους νεαρούς άνδρες και στις νεαρές γυναίκες της Ναζαρέτ.

^{(1400.3) 127:3.11} Το Σεπτέμβριο, η Ελισάβετ και ο Ιωάννης ήρθαν για επίσκεψη στην οικογένεια της Ναζαρέτ. Ο Ιωάννης έχοντας χάσει τον πατέρα του, σκόπευε να επιστρέψει στους λόφους της Ιουδαίας και να ασχοληθεί με την καλλιέργεια και την ανατροφή προβάτων εκτός και αν ο Ιησούς του πρότεινε να παραμείνει στη Ναζαρέτ και να απασχοληθεί με την ξυλουργική ή κάποια άλλη εργασία. Δεν ήξεραν ότι η οικογένεια ήταν σχεδόν άπορη. Όσο περισσότερο η Μαρία και η Ελισάβετ κουβέντιαζαν για τους γιους τους τόσο πιο πολύ πείθονταν ότι θα ήταν καλό και για τους δυο νέους να εργαστούν μαζί και να ανακαλύψουν περισσότερα ο ένας για τον άλλο.

^{(1400.4) 127:3.12} Ο Ιησούς και ο Ιωάννης κουβέντιασαν πολύ μαζί, και συζήτησαν για μερικά πολύ ενδόμυχα και προσωπικά θέματα. Όταν η επίσκεψη τελείωσε, είχαν αποφασίσει να μη ξαναβρεθούν παρά όταν θα συναντιόντουσαν στη δημόσια θητεία τους αφού πρώτα «ο ουράνιος πατέρας τους καλούσε» να εργαστούν. Ο Ιωάννης είχε εντυπωσιασθεί σε μεγάλο βαθμό από ό,τι είδε στη Ναζαρέτ, ότι θα γύριζε σπίτι και θα δούλευε για τη στήριξη της μητέρας του. Είχε πειστεί ότι ήταν μέρος της αποστολής ζωής του Ιησού, αλλά διαπίστωνε ότι ο Ιησούς θα απασχολείτο για πολλά χρόνια με την ανατροφή της οικογενείας του, έτσι ήταν πιο ικανοποιημένος να γυρίσει σπίτι του και να ασχοληθεί με τη φροντίδα του μικρού κτήματός τους και να εξυπηρετεί τις ανάγκες της μητέρας του. Και δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ ο Ιωάννης και ο Ιησούς μέχρι την ημέρα στον Ιορδάνη όταν ο Γιος του Ανθρώπου παρουσιάστηκε για να βαπτισθεί.

^{(1400.5) 127:3.13} Το απόγευμα του Σαββάτου της 3ης Δεκεμβρίου αυτού του χρόνου, ο θάνατος χτύπησε για δεύτερη φορά αυτή την οικογένεια της Ναζαρέτ. Ο μικρός Αμώς, το μωρό αδελφάκι τους, πέθανε μετά από αρρώστια μιας εβδομάδας με υψηλό πυρετό. Περνώντας τον καιρό της θλίψης με τον πρωτότοκο γιο και μόνο της στήριγμα, η Μαρία επιτέλους και με πλήρη συναίσθηση αναγνώρισε τον Ιησού σαν την πραγματική κεφαλή της οικογένειας, και ήταν μια αληθινά αντάξια κεφαλή.

^{(1400.6) 127:3.14} Επί τέσσερα χρόνια το βιοτικό τους επίπεδο συνεχώς μειωνόταν. Χρόνο με το χρόνο αισθανόντουσαν το σφίξιμο της αυξανόμενης φτώχιας. Στο τέλος του χρόνου αυτού αντιμετώπισαν μια από τις πιο δύσκολες εμπειρίες όλων των επίπονων προσπαθειών τους. Ο Ιάκωβος δεν είχε αρχίσει ακόμα να κερδίζει πολλά και τα έξοδα μιας κηδείας σαν κατακλείδα όλων, τους κλόνισε. Αλλά ο Ιησούς θα έλεγε στην ανήσυχη και πενθούσα μητέρα του: «Μητέρα Μαρία, η θλίψη δεν θα μας βοηθήσει. Όλοι κάνουμε το καλύτερο και το χαμόγελο της μητέρας ίσως, μπορέσει να μας εμπνεύσει να κάνουμε ακόμη καλύτερα. Μέρα τη μέρα γινόμαστε πιο δυνατοί γι αυτά τα καθήκοντα με την ελπίδα ότι έρχονται καλύτερες μέρες μπροστά». Η ρωμαλέα και πρακτική αισιοδοξία του ήταν πράγματι μεταδοτική, όλα τα παιδιά ζούσαν σε μια ατμόσφαιρα προσδοκίας καλύτερων ημερών και καλύτερων πραγμάτων. Και αυτό το ελπιδοφόρο κουράγιο του συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη ισχυρών και καλών χαρακτήρων, παρά την αποκαρδιωτική φτώχια τους.

^{(1400.7) 127:3.15} Ο Ιησούς διέθετε την ικανότητα να κινητοποιεί αποτελεσματικά όλες τις δυνάμεις του μυαλού, της ψυχής και του σώματος για το άμεσο καθήκον. Μπορούσε να συγκεντρώσει τη βαθύτερη σκέψη του στο πρόβλημα που επιθυμούσε να λύσει και αυτό, σε συνδυασμό με την ακούραστη υπομονή του, τον καθιστούσε ικανό να υπομένει με γαλήνη τις δοκιμασίες μιας δύσκολης θνητής ύπαρξης – να ζει «σαν να έβλεπε Αυτόν που είναι αόρατος».

^{(1401.1) 127:4.1} Αυτό τον καιρό ο Ιησούς και η Μαρία τα πήγαιναν πολύ καλύτερα. Τον θεωρούσε λιγότερο σαν παιδί. Είχε γίνει γι αυτήν περισσότερο ένας πατέρας για τα παιδιά της. Κάθε ημέρα της ζωής τους έβριθε από πρακτικές και άμεσες δυσκολίες. Λιγότερο συχνά μίλαγαν για την εργασία της ζωής του, γιατί καθώς περνούσε ο καιρός, όλες οι σκέψεις τους ήταν από κοινού αφιερωμένες στην φροντίδα και την αγωγή της οικογενείας τους που αποτελείτο από τέσσερα αγόρια και τρία κορίτσια.

^{(1401.2) 127:4.2} Στο ξεκίνημα αυτού του χρόνου ο Ιησούς είχε πείσει τελείως τη μητέρα του να αποδεχτεί τη μέθοδο που χρησιμοποιούσε για την ανατροφή των παιδιών – τη θετική εντολή να κάνεις καλό στη θέση της παλιάς Ιουδαϊκής μεθόδου, που απαγόρευε να κάνεις κακό. Στο σπίτι του και σε όλη την περίοδο της δημόσιας διδασκαλίας του ο Ιησούς χρησιμοποιούσε απαράβατα τη θετική μορφή της προτροπής. Παντού και πάντα κήρυττε: «Κάνε αυτό – οφείλεις να κάνεις εκείνο». Ποτέ δεν χρησιμοποίησε τον αρνητικό τύπο διδασκαλίας που προερχόταν από τις παλιές απαγορεύσεις. Απέφευγε να δίνει έμφαση στο κακό απαγορεύοντάς το, ενώ εξύψωνε το καλό απαιτώντας την εκτέλεσή του. Η ώρα της προσευχής σ’ αυτό το σπιτικό ήταν ευκαιρία για συζήτηση πάνω στα πάντα τα σχετικά με την ευτυχία της οικογένειας.

^{(1401.3) 127:4.3} Ο Ιησούς ξεκίνησε να εφαρμόζει συνετή πειθαρχία στα αδέλφια του που ήταν σε τόσο μικρή ηλικία ώστε χρειαζόταν λίγη η καθόλου τιμωρία για να εξασφαλιστεί η πρόθυμη και ολόψυχη υπακοή τους. Η μόνη εξαίρεση ήταν ο Ιούδας, επί του οποίου ο Ιησούς, σε ετερόκλητες περιστάσεις αναγκάστηκε να επιβάλει τιμωρίες επειδή παραβίαζε τους κανόνες του σπιτιού. Σε τρεις περιστάσεις, όταν κρίθηκε σκόπιμο να τιμωρήσει τον Ιούδα για προμελετημένες παραβάσεις των οικογενειακών κανόνων συμπεριφοράς, που ομολόγησε μόνος του, η τιμωρία του ορίστηκε με ομόφωνη απόφαση των μεγαλύτερων παιδιών και έγινε δεκτή από τον ίδιο τον Ιούδα πριν του επιβληθεί.

^{(1401.4) 127:4.4} Ενώ ο Ιησούς ήταν πολύ μεθοδικός και συστηματικός σε ότι έκανε, υπήρχε επίσης σε όλες τις διοικητικές αποφάσεις του μια αναζωογονητική ελαστικότητα στην ερμηνεία και μια ιδιαιτερότητα στην εφαρμογή που εντυπωσίαζε βαθιά όλα τα παιδιά, με το πνεύμα της δικαιοσύνης που ενεργούσε ο αδελφός-πατέρας τους. Δεν επέβαλε ποτέ αυθαίρετα την πειθαρχία στ’ αδέλφια του και τέτοιου είδους ομοιόμορφη δικαιοσύνη και προσωπική υπόληψη έκαναν τον Ιησού πολύ αγαπητό σε όλη την οικογένεια.

^{(1401.5) 127:4.5} Ο Ιάκωβος και ο Σίμων μεγάλωναν προσπαθώντας να ακολουθήσουν το σχέδιο του Ιησού να ειρηνεύουν τους φιλοπόλεμους και μερικές φορές οργισμένους συντρόφους τους στο παιχνίδι με την πειθώ και την παθητική αντίσταση και σχεδόν το κατάφερναν. Αλλά ο Ιωσήφ και ο Ιούδας, ενώ συμφωνούσαν με αυτά τα διδάγματα όταν ήσαν στο σπίτι, βιάζονταν να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους όταν τους πρόσβαλαν οι σύντροφοί τους. Ειδικά ο Ιούδας ήταν ένοχος γιατί παρέβαινε το πνεύμα αυτών των διδασκαλιών. Αλλά η παθητική αντίσταση δεν αποτελούσε κανόνα της οικογένειας. Καμία τιμωρία δεν επιβαλλόταν για την παράβαση προσωπικών διδασκαλιών.

^{(1401.6) 127:4.6} Γενικά, όλα τα παιδιά, ειδικά τα κορίτσια συμβουλευόντουσαν τον Ιησού για τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας τους και τον εμπιστευόντουσαν ακριβώς όπως θα έκαναν με ένα στοργικό πατέρα.

^{(1401.7) 127:4.7} Ο Ιάκωβος μεγάλωνε για να γίνει ένας ισορροπημένος και ήρεμος νέος, αλλά δεν είχε την ίδια κλίση προς τα πνευματικά όπως ο Ιησούς. Ήταν πολύ καλύτερος μαθητής από τον Ιωσήφ, ο οποίος ενώ ήταν καλός μάστορας, είχε ακόμη λιγότερη θρησκευτική κλίση. Ο Ιωσήφ προόδευε αργά και όχι στο ίδιο πνευματικό επίπεδο με τα άλλα παιδιά. Ο Σίμων ήταν καλοπροαίρετο αγόρι αλλά πολύ ονειροπόλο. Αργούσε να προσαρμοσθεί στη ζωή και ήταν η αιτία σημαντικής ανησυχίας για τον Ιησού και τη Μαρία. Αλλά ήταν πάντα ένα ευγενικό και καλοπροαίρετο παιδί. Ο Ιούδας ήταν υποκινητής. Είχε μεγάλα ιδανικά αλλά ήταν ασταθής χαρακτήρας. Είχε πάρει την αποφασιστικότητα της μητέρας του και την επιθετικότητα αλλά του έλειπε πολύ η δική της αίσθηση συμμετρίας και σύνεσης.

^{(1402.1) 127:4.8} Η Μύριαμ ήταν ισορροπημένη και καλόπιστη κόρη και εκτιμούσε έντονα τα ανώτερα πράγματα και τα πνευματικά. Η Μάρθα ήταν αργή στη σκέψη και πράξη αλλά αξιόπιστο και ικανό παιδί. Το μωρό η Ρουθ ήταν η ηλιαχτίδα του σπιτιού, αν και επιπόλαιη στα λόγια είχε ειλικρινή καρδιά. Λάτρευε κυριολεκτικά το μεγάλο αδελφό και πατέρα της. Αλλά δεν την κακομάθαιναν. Ήταν όμορφο παιδί αλλά όχι τόσο ευχάριστο στην όψη όπως η Μύριαμ, που ήταν η ωραία της οικογένειας, αν όχι της πόλης.

^{(1402.2) 127:4.9} Καθώς πέρναγε ο καιρός, ο Ιησούς έκανε πολλά για να φιλελευθεροποιήσει και τροποποιήσει τη διδασκαλία και τις πρακτικές της οικογένειας που συνδέονταν με την τήρηση του Σαββάτου και πολλών άλλων θρησκευτικών ρυθμίσεων, και σε όλες αυτές τις αλλαγές η Μαρία έδινε την συγκατάθεσή της από καρδιάς. Αυτή την εποχή ο Ιησούς είχε γίνει ο αδιαμφισβήτητος άρχοντας του σπιτιού.

^{(1402.3) 127:4.10} Αυτό το χρόνο ο Ιούδας άρχισε το σχολείο και ήταν απαραίτητο να πουλήσει ο Ιησούς την άρπα του για να καλύψει αυτά τα έξοδα. Έτσι έχασε και την τελευταία του ψυχαγωγική ευχαρίστηση. Αγαπούσε πολύ να παίζει άρπα όταν ένιωθε το μυαλό του κουρασμένο και εξαντλημένο το σώμα του, αλλά παρηγορήθηκε με τη σκέψη ότι τουλάχιστον η άρπα ήταν ασφαλής από την κατάσχεσή της από τον φοροεισπράκτορα.

^{(1402.4) 127:5.1} Αν και ο Ιησούς ήταν φτωχός, η κοινωνική θέση του στη Ναζαρέτ δεν είχε καθόλου επηρεαστεί. Ήταν από τους σπουδαιότερους νέους άνδρες της πόλης και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τις περισσότερες νεαρές γυναίκες. Αφού λοιπόν ο Ιησούς ήταν τόσο θαυμαστό παράδειγμα ρωμαλέου και διανοούμενου άνδρα, δεδομένης της φήμης του σαν πνευματικού ηγέτη, δεν ήταν περίεργο που η Ρεβέκκα, η μεγαλύτερη κόρη του Έζρα, ενός πλούσιου χονδρεμπόρου της Ναζαρέτ, ανακάλυψε ότι σιγά σιγά ερωτευόταν το γιο του Ιωσήφ. Εμπιστεύθηκε πρώτα την συμπάθειά της στη Μύριαμ, την αδελφή του Ιησού και η Μύριαμ με τη σειρά της μίλησε για όλα αυτά στη μητέρα της. Η Μαρία ξεσηκώθηκε έντονα. Μήπως θα έχανε το γιο της, τώρα που είχε γίνει η απαραίτητη κεφαλή της οικογένειας; Δεν θα σταματούσαν ποτέ τα βάσανα; Τι άλλο θα συνέβαινε στη συνέχεια; Και μετά σταμάτησε για να μελετήσει τι επιπτώσεις θα είχε ένας γάμος πάνω στη μελλοντική σταδιοδρομία του Ιησού. Και όχι συχνά αλλά τουλάχιστον κάποιες φορές, ανακαλούσε στη μνήμη της το γεγονός ότι ο Ιησούς ήταν «το παιδί της επαγγελίας». Αφού αυτή και η Μύριαμ συζήτησαν γι αυτό το θέμα, αποφάσισαν να κάνουν μια προσπάθεια και να το σταματήσουν πριν το μάθει ο Ιησούς, πηγαίνοντας κατ’ ευθείαν στη Ρεβέκκα, ξεδιπλώνοντας όλη την ιστορία μπροστά της και λέγοντάς της ειλικρινά για το πιστεύω τους, ότι ο Ιησούς ήταν ένας γιος του πεπρωμένου, ότι θα γινόταν ένας μεγάλος θρησκευτικός δάσκαλος, ίσως ο Μεσσίας.

^{(1402.5) 127:5.2} Η Ρεβέκκα άκουγε προσεκτικά. Έτρεμε από συγκίνηση κατά την εξιστόρηση και περισσότερο από ποτέ αποφάσισε να ενώσει την τύχη της με αυτόν τον άνδρα της επιλογής της και να μοιραστεί την σταδιοδρομία της αρχηγίας. Συζήτησε με τον εαυτό της και συμφώνησε ότι ένας τέτοιος άνδρας χρειάζεται μια πιστή και ικανή γυναίκα. Ερμήνευσε τις προσπάθειες της Μαρίας να τη μεταπείσει σαν μια φυσιολογική αντίδραση μπροστά στο φόβο να χάσει την κεφαλή και μόνο στήριγμα της οικογένείας της. Γνωρίζοντας όμως ότι ο πατέρας της ενέκρινε την προτίμησή της για το γιο του μαραγκού, σωστά υπέθεσε ότι αυτός θα παρείχε με ευχαρίστηση στην οικογένεια το αναγκαίο εισόδημα για να τους αποζημιώσει για την απώλεια των εσόδων από τον Ιησού. Όταν ο πατέρας της συμφώνησε με αυτό το σχέδιο, η Ρεβέκκα είχε περαιτέρω συνομιλίες με τη Μαρία και τη Μύριαμ, και όταν απέτυχε να κερδίσει την υποστήριξή τους, τόλμησε και πήγε κατ’ ευθείαν στον Ιησού. Το έκανε αυτό με τη συνεργασία του πατέρα της, ο οποίος προσκάλεσε τον Ιησού στο σπίτι τους για να γιορτάσουν τα δέκατα έβδομα γενέθλια της Ρεβέκκας.

^{(1403.1) 127:5.3} Ο Ιησούς άκουσε προσεκτικά και ευμενώς την εξιστόρηση αυτών των πραγμάτων, πρώτα από τον πατέρα και μετά από την ίδια τη Ρεβέκκα. Απάντησε ευγενικά ότι κανένα χρηματικό ποσό δεν θα μπορούσε να αναπληρώσει τη θέση της δικής του προσωπικής υποχρέωσης να αναθρέψει την οικογένεια του πατέρα του, να «εκπληρώσει την πιο ιερή από όλες τις ανθρώπινες αξίες – την πίστη στη δική σου σάρκα και αίμα». Ο πατέρας της Ρεβέκκας συγκινήθηκε βαθιά από τα λεγόμενα του Ιησού για την αφοσίωση στην οικογένειά του και αποσύρθηκε από την σύσκεψη. Η μόνη δήλωση που έκανε στη Μαρία , τη γυναίκα του, ήταν: «Δεν μπορούμε να τον κάνουμε γιο μας, είναι πολύ καλός για μας».

^{(1403.2) 127:5.4} Μετά άρχισε η γεμάτη συμβάντα συζήτηση με τη Ρεβέκκα. Μέχρι τώρα στη ζωή του ο Ιησούς δεν ξεχώριζε τις σχέσεις του με τα αγόρια και τα κορίτσια, τους νέους άνδρες και τις νέες γυναίκες. Η σκέψη του ήταν εντελώς και συνεχώς απασχολημένη με τα πιεστικά προβλήματα των πρακτικών γήινων υποθέσεων και την ενδιαφέρουσα προσήλωσή του στην γεμάτη γεγονότα σταδιοδρομία του «για την υπόθεση του Πατέρα του», ώστε δεν είχε σκεφτεί στα σοβαρά την ολοκλήρωση της προσωπικής αγάπης μέσα στον ανθρώπινο γάμο. Αλλά τώρα αντιμετώπιζε ένα ακόμη πρόβλημα από εκείνα που κάθε φυσιολογικός άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίσει και να αποφασίσει. Πράγματι «δοκιμαζόταν σε όλα τα ζητήματα όπως και εσείς».

^{(1403.3) 127:5.5} Αφού την άκουσε προσεκτικά, ευχαρίστησε ειλικρινά τη Ρεβέκκα για το θαυμασμό που εξέφρασε προσθέτοντας: «Αυτό θα με χαροποιεί και θα με παρηγορεί όλες τις μέρες της ζωής μου». Εξήγησε ότι δεν ήταν ελεύθερος να προχωρήσει σε άλλες σχέσεις, με καμία γυναίκα, πλην εκείνων της αδελφικής φροντίδας και της καθαρής φιλίας. Έκανε γνωστό ότι η πρώτη και υπέρτατη υποχρέωσή του ήταν η ανατροφή της οικογένειας του πατέρα του, ότι δεν μπορούσε να σκεφθεί για γάμο μέχρι την ολοκλήρωσή της και μετά πρόσθεσε: «αν είμαι ένας γιος της μοίρας, δεν πρέπει να αναλάβω υποχρεώσεις ισόβιας διάρκειας μέχρις ότου γίνει φανερή η ώρα του πεπρωμένου μου».

^{(1403.4) 127:5.6} Της Ρεβέκκας ράγισε η καρδιά. Αρνήθηκε κάθε παρηγοριά και ζήτησε επίμονα από τον πατέρα της να εγκαταλείψουν την Ναζαρέτ μέχρις ότου αυτός συγκατένευσε και μετακόμισαν στη Σεφφώρα. Τα επόμενα χρόνια, στους πολλούς άνδρες που ζήτησαν το χέρι της για γάμο, η Ρεβέκκα είχε μιαν απάντηση. Θα ζούσε μόνο για ένα σκοπό – να περιμένει την ώρα όταν αυτός ο, κατ’ αυτήν, μεγαλύτερος άνδρας που έζησε ποτέ θα άρχιζε τη σταδιοδρομία του σαν δάσκαλος της ζωντανής αλήθειας. Και τον ακολούθησε αφοσιωμένα καθ’ όλα τα γεμάτα γεγονότα χρόνια της δημόσιας θητείας του, όντας παρούσα (απαρατήρητη από τον Ιησού) εκείνη την ημέρα όταν θριαμβευτικά έμπαινε στην Ιερουσαλήμ καβάλα στο γάιδαρο και στάθηκε «ανάμεσα στις άλλες γυναίκες» στο πλευρό της Μαρίας εκείνο το μοιραίο και τραγικό απόγευμα όταν ο Γιος του Ανθρώπου κρεμάστηκε στο σταυρό, γι αυτήν αλλά επίσης και για αμέτρητους κόσμους στα ύψη, «ο μοναδικός καθ’ ολοκληρίαν αγαπητός και ο ύψιστος ανάμεσα σε δέκα χιλιάδες».

^{(1403.5) 127:6.1} Η ιστορία της αγάπης της Ρεβέκκας για τον Ιησού ψιθυριζόταν ανά την Ναζαρέτ και αργότερα ανά την Καπερναούμ, ώστε ενώ στα επόμενα χρόνια πολλές γυναίκες αγάπησαν τον Ιησού, ακόμα και με τον τρόπο που οι άνδρες τον αγάπησαν, ποτέ ξανά δεν αναγκάστηκε να απορρίψει την προσωπική προσφορά αφοσίωσης κάποιας άλλης καλής γυναίκας. Από τώρα η ανθρώπινη στοργή για τον Ιησού πήρε τη μορφή της λατρείας και του θαυμασμού. Άντρες και γυναίκες τον αγάπησαν με αφοσίωση και για ό,τι ήταν και όχι με κάποια χροιά προσωπικής ικανοποίησης ή επιθυμία τρυφερής ιδιοκτησίας. Αλλά για πολλά χρόνια, όταν διηγούνταν την ιστορία της ανθρώπινης προσωπικότητας του Ιησού, ανέφεραν και την αφοσίωση της Ρεβέκκας.

^{(1404.1) 127:6.2} Η Μύριαμ γνωρίζοντας τα πάντα για τη σχέση της Ρεβέκκας και ξέροντας πώς ο αδελφός της είχε αφήσει ακόμη και την αγάπη μιας όμορφης κοπέλας (μη αντιλαμβανόμενη τον παράγοντα της μελλοντικής πορείας του πεπρωμένου), εξιδανίκευσε τον Ιησού και τον αγάπησε με μια συγκινητική και πλήρη αφοσίωση τόσο σαν πατέρα όπως και σαν αδελφό.

^{(1404.2) 127:6.3} Αν και δύσκολα μπορούσαν να αντέξουν το κόστος, ο Ιησούς είχε μια περίεργη επιθυμία να πάει στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Η μητέρα του, γνωρίζοντας την πρόσφατη εμπειρία με τη Ρεβέκκα, σοφά τον παρότρυνε να κάνει το ταξίδι. Δεν το είχε συνειδητοποιήσει καλά αλλά αυτό που ήθελε πιο πολύ ήταν μια ευκαιρία να μιλήσει με το Λάζαρο και να επισκεφθεί τη Μάρθα και τη Μαρία. Μετά από την οικογένειά του αγαπούσε περισσότερο από όλους αυτούς τους τρεις.

^{(1404.3) 127:6.4} Για το ταξίδι του στην Ιερουσαλήμ, πέρασε από το δρόμο της Μεγιδδώ, της Αντιπάτρειας και της Λύδδας, καλύπτοντας εν μέρει την ίδια διαδρομή που είχε διαβεί όταν γύρισε στη Ναζαρέτ, επιστρέφοντας από την Αίγυπτο. Αφιέρωσε τέσσερις μέρες πηγαίνοντας για το Πάσχα και σκέφτηκε πολύ τα γεγονότα του παρελθόντος τα οποία απέπνεε η περιοχή μέσα και γύρω από τη Μεγιδδώ, το διεθνές πεδίο μάχης της Παλαιστίνης.

^{(1404.4) 127:6.5} Ο Ιησούς πέρασε από την Ιερουσαλήμ και σταμάτησε μόνο για να κοιτάξει το ναό και το συνωστισμένο πλήθος επισκεπτών. Είχε μια περίεργη και αυξανόμενη αποστροφή σ’ αυτό τον κτισμένο από τον Ηρώδη ναό με το πολιτικά διορισμένο ιερατείο. Επιθυμούσε πάνω από όλα να δει το Λάζαρο, τη Μάρθα και τη Μαρία. Ο Λάζαρος είχε την ίδια ηλικία με τον Ιησού και τώρα ήταν η κεφαλή της οικογένειας. Τον καιρό αυτής της επίσκεψης είχε πεθάνει και η μητέρα του Λάζαρου. Η Μάρθα ήταν μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερη από τον Ιησού ενώ η Μαρία ήταν δυο χρόνια μικρότερη. Και ο Ιησούς ήταν το λατρεμένο ιδανικό και των τριών τους.

^{(1404.5) 127:6.6} Σε αυτή την επίσκεψη έλαβε χώρα ένα από εκείνα τα περιοδικά ξεσπάσματα της επανάστασης κατά της παράδοσης – την έκφραση της προσβολής από εκείνες τις τελετουργικές διαδικασίες, που ο Ιησούς πίστευε ότι δεν παρουσίαζαν το αληθινό πρόσωπο του ουράνιου Πατέρα του. Ο Λάζαρος μη γνωρίζοντας ότι ο Ιησούς θα ερχόταν, είχε κανονίσει να γιορτάσει το Πάσχα με φίλους σ’ ένα διπλανό χωριό κοντά στο δρόμο προς την Ιεριχώ. Τώρα ο Ιησούς πρότεινε να γιορτάσουν εκεί που βρισκόντουσαν, στο σπίτι του Λάζαρου. «Αλλά», είπε ο Λάζαρος, «δεν έχουμε πασχαλινό αρνί». Και τότε ο Ιησούς προέβη σε μια μεγάλη και πειστική ομιλία πάνω στο ότι ο Πατέρας στον ουρανό δεν ασχολιόταν αληθινά με τέτοιες παιδιάστικες και ανόητες τελετουργίες. Μετά από κατανυκτική και θερμή προσευχή σηκώθηκαν και ο Ιησούς τους είπε: «Αφήστε τα παιδιάστικα και σκουριασμένα μυαλά του λαού μου να υπηρετούν το Θεό όπως όρισε ο Μωυσής. Καλύτερα να κάνουν αυτό, όμως εμείς που έχουμε δει το φως της ζωής ας μη πλησιάζουμε τον πατέρα μας μέσα από το σκοτάδι του θανάτου. Ας ελευθερωθούμε με τη γνώση της αλήθειας για την αιώνια αγάπη του Πατέρα μας».

^{(1404.6) 127:6.7} Εκείνο το απόγευμα, κατά το λυκόφως, αυτοί οι τέσσερις κάθισαν κάτω και συμμετείχαν στο πρώτο Πάσχα που γιορτάστηκε ποτέ από θρήσκους Ιουδαίους χωρίς πασχαλινό αρνί. Το άζυμο ψωμί και το κρασί είχαν ετοιμαστεί για το Πάσχα, και με αυτά τα σύμβολα, τα οποία ο Ιησούς ονόμασε «ο άρτος της ζωής» και «το ύδωρ της ζωής», σερβίρισε τους συντρόφους του και έφαγαν με κατανυκτική υπακοή σύμφωνα με τη διδασκαλία που μόλις είχε μεταδοθεί. Ήταν συνήθειά του να συμμετέχει σε αυτή τη μυσταγωγική ιεροτελεστία όποτε θα επισκεπτόταν στο μέλλον τη Βηθανία. Όταν επέστρεψε σπίτι, ανέφερε όλα αυτά στη μητέρα του. Στην αρχή αυτή ταράχτηκε αλλά σιγά σιγά κατάλαβε τις απόψεις του. Εξάλλου ανακουφίστηκε πολύ όταν ο Ιησούς τη διαβεβαίωσε ότι δεν επρόκειτο να εισάγει αυτή την καινούργια ιδέα του Πάσχα στην οικογένειά τους. Στο σπίτι με τα παιδιά συνέχισε, χρόνο με χρόνο, να τρώνε το Πάσχα «σύμφωνα με το νόμο του Μωυσή».

^{(1404.7) 127:6.8} Αυτό το χρόνο η Μαρία είχε μια μεγάλη συζήτηση με τον Ιησού για το γάμο. Τον ρώτησε ειλικρινά αν θα παντρευόταν στην περίπτωση που θα ήταν ελεύθερος από τις οικογενειακές του ευθύνες. Ο Ιησούς της εξήγησε ότι, εφόσον το άμεσο καθήκον τού απαγόρευε το γάμο, δεν είχε πολυσκεφτεί το θέμα. Εξέφρασε τη γνώμη πως αμφέβαλε, αν ποτέ εισήρχετο στη διαδικασία να παντρευτεί. Είπε ότι όλα αυτά τα πράγματα πρέπει να περιμένουν «την ώρα του», την ώρα που «η εργασία του Πατέρα μου πρέπει να ξεκινήσει». Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι δεν επρόκειτο να γίνει πατέρας παιδιών από το δικό του αίμα, πολύ λίγο σκεπτόταν το θέμα ενός ανθρώπινου γάμου.

^{(1405.1) 127:6.9} Αυτό το χρόνο άρχισε εκ νέου την προσπάθεια να συνδυάσει περισσότερο την ανθρώπινη και τη θεϊκή φύση του σε μια απλή και αποτελεσματική ανθρώπινη προσωπικότητα. Και συνέχισε να αυξάνει σε ηθική ιδιότητα και πνευματική κατανόηση.

^{(1405.2) 127:6.10} Αν και είχε εξανεμισθεί όλη η περιουσία τους στη Ναζαρέτ (εκτός από το σπίτι τους), αυτό το χρόνο έλαβαν μια μικρή οικονομική ενίσχυση από την πώληση ενός μεριδίου σε μια ιδιοκτησία στην Καπερναούμ. Αυτό ήταν και το τελευταίο από την κτηματική περιουσία του Ιωσήφ. Αυτή η δοσοληψία της κτηματικής έκτασης στην Καπερναούμ έγινε με κάποιον κατασκευαστή σκαφών ονόματι Ζεβεδαίο.

^{(1405.3) 127:6.11} Ο Ιωσήφ αποφοίτησε από το σχολείο της συναγωγής αυτό το χρόνο και προετοιμάστηκε να αρχίσει την εργασία στο μικρό πάγκο του ξυλουργείου του σπιτιού. Αν και η περιουσία του πατέρα τους είχε εξανεμισθεί, υπήρχαν προοπτικές να μπορέσουν με επιτυχία να καταπολεμήσουν τη φτώχεια αφού ήταν τώρα πια τρεις που δούλευαν κανονικά.

^{(1405.4) 127:6.12} Ο Ιησούς σχηματιζόταν γρήγορα σε άνδρα, όχι ακριβώς άντρα αλλά ενήλικο. Είχε μάθει καλά να αναλαμβάνει ευθύνες. Γνωρίζει πώς να συνεχίζει παρά την απογοήτευση. Κρατάει ψηλά το ηθικό του όταν τα σχέδιά του ανατρέπονται και οι προθέσεις του προσωρινά ματαιώνονται. Έχει μάθει πώς να παραμένει αγνός και δίκαιος ακόμα και μπροστά στην αδικία. Μαθαίνει πώς να προσαρμόζει τα ιδανικά της πνευματικής ζωής στις πρακτικές απαιτήσεις της γήινης ύπαρξης. Μαθαίνει πώς να κάνει σχέδια για την επίτευξη ενός υψηλότερου και μακρινού ιδεολογικού σκοπού, ενώ μοχθεί σοβαρά για να φέρει εις πέρας μια κοντινή και άμεση αναγκαιότητα. Αποκτάει σταθερά την τέχνη να προσαρμόζει τις φιλοδοξίες του με τις κοινότοπες απαιτήσεις των ανθρώπινων αναγκών. Γίνεται σχεδόν κυρίαρχος της τεχνικής να χρησιμοποιεί την ενέργεια της πνευματικής ατροπού για να μεταστρέφει τον μηχανισμό των υλικών επιτευγμάτων. Μαθαίνει αργά πώς να ζει την ουράνια ζωή ενώ εξακολουθεί την γήινη ύπαρξη. Όλο και περισσότερο εξαρτάται από την απόλυτη καθοδήγηση του ουράνιου Πατέρα του ενώ αναλαμβάνει τον πατρικό ρόλο της καθοδήγησης και κατεύθυνσης των παιδιών του γήινου πατέρα του. Γίνεται έμπειρος στο να αποσπά επιδέξια τη νίκη από τα καθαυτό σαγόνια της ήττας. Μαθαίνει πώς να μεταμορφώνει τις πρόσκαιρες δυσκολίες σε θριάμβους της αιωνιότητας.

^{(1405.5) 127:6.13} Έτσι, καθώς περνούν τα χρόνια, αυτός ο νέος άνδρας από τη Ναζαρέτ συνεχίζει να βιώνει τη ζωή στην θνητή σάρκα μέσα στους κόσμους του χρόνου και του χώρου. Ζει μια ολοκληρωμένη, αντιπροσωπευτική και γεμάτη ζωή στην Ουράντια. Άφησε αυτό τον κόσμο ώριμος από την εμπειρία που περνούν και τα δημιουργήματά του κατά τα σύντομα και δραστήρια χρόνια της πρώτης τους ζωής, τη ζωή στη σάρκα. Και όλη αυτή η ανθρώπινη εμπειρία είναι μια αιώνια κατάκτηση του Κυρίαρχου του Σύμπαντος. Είναι ο γεμάτος κατανόηση αδελφός μας, ο συμπονετικός φίλος, ο έμπειρος άρχοντας και ελεήμων πατέρας.

^{(1405.6) 127:6.14} Σαν παιδί συσσώρευσε ένα πελώριο όγκο γνώσης. Σαν νεαρός τακτοποίησε, ταξινόμησε και συσχέτισε αυτές τις πληροφορίες και τώρα σαν άνδρας επιρροής αρχίζει να οργανώνει αυτές τις διανοητικές κατακτήσεις, προπαρασκευάζοντας την χρήση για την επικείμενη διδασκαλία του, υπηρεσία του, και θητεία του προς το συμφέρον των φίλων του θνητών σ’ αυτόν τον κόσμο και σε όλες τις άλλες κατοικημένες σφαίρες παντού σε όλο το σύμπαν του Νέβαδον.

^{(1405.7) 127:6.15} Γεννημένος στον κόσμο ένα παιδί του βασιλείου, έζησε την παιδική ζωή του και πέρασε από τα διαδοχικά στάδια της νεότητας και της νεαρής ανδρικής ηλικίας. Τώρα στέκεται στο κατώφλι της πλήρους ανδρικής ηλικίας, πλούσιος σε εμπειρίες ανθρώπινης ζωής, υπερπλήρης στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και γεμάτος συμπόνια για τις αδυναμίες της ανθρώπινης υπόστασης. Γίνεται ειδικός στη θεϊκή τέχνη της αποκάλυψης του Ουράνιου Πατέρα του στις θνητές υπάρξεις κάθε ηλικίας και βαθμίδας.

^{(1406.1) 127:6.16} Και τώρα σαν μεγάλος άνδρας – ένας έφηβος του βασιλείου – ετοιμάζεται να συνεχίσει την υπέρτατη αποστολή της αποκάλυψης του Θεού στους ανθρώπους και της καθοδήγησης του ανθρώπου προς τον Θεό.

^{(1407.1) 128:0.1} Όταν ο Ιησούς μπήκε στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης, είχε ζήσει, και συνέχισε να ζει, μια φυσιολογική και κοινή ανθρώπινη ζωή στην γη. Ο Ιησούς ήρθε στην γη με τον τρόπο που έρχονται όλα τα παιδιά¨ δεν είχε καμία σχέση με την επιλογή των γονέων του. Πράγματι επέλεξε αυτόν τον συγκεκριμένο κόσμο σαν πλανήτη εκτέλεσης της έβδομης και τελικής Προσφοράς του, της ενσάρκωσής του με την μορφή θνητού, αλλά κατά τα άλλα εισήλθε στον κόσμο με φυσιολογικό τρόπο, μεγάλωσε σαν συνηθισμένο παιδί της υλικής σφαίρας και πάλεψε με τα σκαμπανεβάσματα της ζωής και του περιβάλλοντος ακριβώς σαν τους άλλους θνητούς σε αυτόν και στους παρόμοιους κόσμους.

^{(1407.2) 128:0.2} Πάντα να έχετε κατά νου τον διπλό σκοπό της Προσφοράς του Μιχαήλ στην Ουράντια:

^{(1407.3) 128:0.3} 1. Την απόκτηση της εμπειρίας της κανονικής ζωής ενός ανθρώπινου πλάσματος με θνητή σάρκα, την ολοκλήρωση της κυριαρχίας του στο Νέβαδον.

^{(1407.4) 128:0.4} 2. Την αποκάλυψη του Συμπαντικού Πατέρα στους θνητούς κατοίκους στους κόσμους του χώρου και του χρόνου και την πιο αποτελεσματική καθοδήγηση αυτών των θνητών σε καλύτερη κατανόηση του Συμπαντικού Πατέρα.

^{(1407.5) 128:0.5} Όλα τα άλλα οφέλη και τα συμπαντικά προνόμια ήταν περιστασιακά και δευτερεύοντα μπροστά σε αυτούς τους μείζονες στόχους της θνητής Προσφοράς του

^{(1407.6) 128:1.1} Όταν ενηλικιώθηκε ο Ιησούς άρχισε με ζήλο και πλήρη συνείδηση το έργο της ολοκλήρωσης της εμπειρίας της απόκτησης της γνώσης για την ζωή των κατώτερου τύπου νοήμονων δημιουργημάτων του, και έτσι να κερδίσει ολοκληρωτικά το δικαίωμα απεριόριστης εξουσίας στο σύμπαν του. Ξεκίνησε αυτό το τεράστιο έργο γνωρίζοντας ολοκληρωτικά την διπλή του φύση. Αλλά είχε ήδη συνδυάσει αποτελεσματικά αυτές τις δύο φύσεις σε μία—τον Ιησού από την Ναζαρέτ.

^{(1407.7) 128:1.2} Ο Γέσουα ο υιός του Ιωσήφ γνώριζε πολύ καλά ότι ήταν άνθρωπος, ένας θνητός, γεννημένος από μια γυναίκα. Αυτό φαίνεται από την επιλογή του πρώτου τίτλου του, ο Υιός του Ανθρώπου. Στα αλήθεια συμμετείχε στην σάρκα και στο αίμα, και ακόμα και τώρα, που προεδρεύει με απόλυτη εξουσία στα πεπρωμένα ενός σύμπαντος, ακόμα φέρει ανάμεσα στους άλλους πολυάριθμους άξια κερδισμένους τίτλους του και εκείνον του Υιού του Ανθρώπου. Είναι κυριολεκτικά αληθινό ότι ο δημιουργικός Λόγος—ο Δημιουργός Υιός—του Συμπαντικού Πατέρα έγινε «σάρκα και κατοίκησε σαν άνθρωπος στην σφαίρα της Ουράντια». Εργαζόταν, κουραζόταν, ξεκουραζόταν και κοιμόταν. Πεινούσε και αυτός και ικανοποιούσε την πείνα του με φαγητό¨ διψούσε και έσβηνε την δίψα του με νερό. Δοκίμασε όλη την κλίμακα των ανθρώπινων αισθημάτων και συναισθημάτων¨ «δοκιμάστηκε σε όλα τα πράγματα, όπως εσείς,» και υπέφερε και πέθανε.

^{(1407.8) 128:1.3} Απόκτησε γνώσεις, κέρδισε εμπειρίες, και συνδύασε αυτά τα δύο σε σοφία, όπως κάνουν και άλλοι θνητοί της υλικής σφαίρας. Μέχρι μετά την βάπτισή του δεν είχε επωφεληθεί από καμία υπερφυσική δύναμη. Δεν χρησιμοποίησε καμία μεσολάβηση σαν μέρος της ανθρώπινης προσφοράς του με την ιδιότητα του υιού του Ιωσήφ και της Μαρίας.

^{(1408.1) 128:1.4} Και όσον αφορά τα προνόμια της υπεράνθρωπης φύσης του, και από αυτά είχε αδειάσει τον εαυτό του. Πριν την αρχή του πανανθρώπινου έργου του η γνώση του για τους ανθρώπους και τα γεγονότα περιοριζόταν εξ ολοκλήρου στις δικές του εμπειρίες. Ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους.

^{(1408.2) 128:1.5} Είναι πέρα για πέρα αληθινό το ότι: «Έχουμε έναν ανώτερο κυβερνήτη που μπορεί να τον αγγίζει το συναίσθημα της αδυναμίας μας. Έχουμε έναν Κύριο που δοκιμάστηκε και ένοιωσε τους πειρασμούς από όλες τις απόψεις όπως εμείς, και παρόλα αυτά δεν αμάρτησε.» Και αφού αυτός ο ίδιος υπέφερε, από τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες, είναι με το παραπάνω ικανός να καταλαβαίνει και να βοηθά εκείνους που αισθάνονται μπερδεμένοι και στεναχωρημένοι.

^{(1408.3) 128:1.6} Ο ξυλουργός από την Ναζαρέτ τώρα καταλάβαινε πολύ καλά το έργο που είχε μπροστά του, αλλά διάλεξε να ζήσει την ανθρώπινη ζωή του στην φυσιολογική της ροή. Και σε μερικά από αυτά τα θέματα είναι πράγματι παράδειγμα για τα θνητά πλάσματά του, ακόμα και με τον τρόπο που έχει καταγραφεί: «Ας έχετε και εσείς τον ίδιο νου με αυτόν που είχε ο Ιησούς Χριστός, που, όντας στην φύση Θεός, δεν το θεωρούσε παράξενο να είναι ίσος με Θεό. Αλλά έκανε τον εαυτό του μικρό και ασήμαντο και, παίρνοντας την μορφή των δημιουργημάτων του, γεννήθηκε σαν ένας από το ανθρώπινο είδος. Και διαμορφωμένος έτσι σαν άνθρωπος κοινός, ταπεινώθηκε και υπέστη τον θάνατο, και τον θάνατο πάνω στον σταυρό.»

^{(1408.4) 128:1.7} Έζησε τον θνητό βίο του όπως όλοι οι άλλοι της ανθρώπινης οικογένειας ζουν τους δικούς τους βίους, «ο οποίος τις μέρες της σάρκας τόσο συχνά έκανε προσευχές και ικεσίες, ακόμα και με έντονα συναισθήματα και δάκρυα, προς Αυτόν που είναι ικανός να σώζει από όλα τα κακά, και οι προσευχές του ήταν αποτελεσματικές επειδή πίστευε.» Γι αυτό από κάθε άποψη βγήκε κερδισμένος που έγινε σαν τα αδέρφια του και έτσι μπόρεσε να γίνει ένας σπλαχνικός και με κατανόηση κυρίαρχος κυβερνήτης τους.

^{(1408.5) 128:1.8} Για την ανθρώπινη φύση του δεν αμφέβαλε ποτέ¨ ήταν αυταπόδεικτη και παρούσα στην συνείδησή του. Αλλά για την θεϊκή του φύση πάντα υπήρχε χώρος για αμφιβολίες και εικασίες, τουλάχιστον αυτό ίσχυε μέχρι την βάπτισή του. Η συνειδητοποίηση της θεϊκότητάς του ήταν μια αργή και, από την ανθρώπινη άποψη, μια φυσιολογική εξελικτική αποκάλυψη. Αυτή η αποκάλυψη και συνειδητοποίηση της θεϊκότητάς του άρχισαν στην Ιερουσαλήμ όταν δεν ήταν καλά- καλά δεκατριών χρονών με το υπερφυσικό γεγονός της ανθρώπινης ζωής του¨ και αυτή η εμπειρία της συνειδητοποίησης της θεϊκής του φύσης συμπληρώθηκε την ώρα της δεύτερης υπερφυσικής του εμπειρίας , στο επεισόδιο της βάπτισής του από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη ποταμό, που σημείωσε και την αρχή της δημόσιας προσφοράς του και διδασκαλίας.

^{(1408.6) 128:1.9} Ανάμεσα σε αυτές τις δύο επισκέψεις από τον ουρανό, η μία στα δεκατρία του και η άλλη στην βάπτισή του, δεν συνέβη τίποτα υπερφυσικό ή υπεράνθρωπο στην ζωή αυτού του ενσαρκωμένου Δημιουργού Υιού. Παρ’ όλα αυτά, το μωρό από την Ναζαρέτ, το παιδί, ο νέος, και ο άνδρας από την Ναζαρέτ, ήταν στην πραγματικότητα ο ενσαρκωμένος Δημιουργός ενός σύμπαντος¨ αλλά ούτε μια φορά δεν χρησιμοποίησε τίποτα από αυτήν την δύναμη, ούτε αξιοποίησε την καθοδήγηση ουράνιων προσωπικοτήτων, εκτός από τον φύλακά του σεραφείμ , σε όλη του την ζωή μέχρι την μέρα της βάπτισής του από τον Ιωάννη. Και εμείς που το καταμαρτυρούμε , γνωρίζουμε πολύ καλά για αυτό που μιλάμε.

^{(1408.7) 128:1.10} Και όμως, σε όλα αυτά τα χρόνια της ζωής του στην σάρκα ήταν πραγματικά θεϊκός. Ήταν αληθινά ένας Δημιουργός Υιός του Παραδείσιου Πατέρα. Μόλις ασπάστηκε και άρχισε κανονικά την δημόσια προσφορά του, στην συνέχεια προς την τεχνική ολοκλήρωση της απόλυτα θνητής του εμπειρίας για να πετύχει την απόλυτη κυριαρχία του σύμπαντός του, δεν δίστασε δημόσια να παραδεχτεί ότι ήταν ο Υιός του Θεού. Δεν δίστασε να δηλώσει, «Είμαι το Άλφα και το Ωμέγα, η αρχή και το τέλος, ο πρώτος και ο τελευταίος.»

^{(1409.1) 128:1.11} Ποτέ δεν έφερε αντίρρηση σε όλους αυτούς τους τίτλους που του αποδίδανε όλα τα χρόνια της θεϊκής προσφοράς του στην ανθρωπότητα Στα μεταγενέστερα χρόνια δεν διαμαρτυρήθηκε όταν τον αποκάλεσαν Κύριο της Δόξας, Κυρίαρχο Σύμπαντος, Κύριο και Θεό όλης της πλάσης, Άγιο Ένα του Ισραήλ, Κύριο των πάντων, Κύριο και Θεό μας, Θεό μαζί μας, αυτόν που έχει όνομα πάνω από κάθε όνομα και σε όλους τους κόσμους, Παντοδυναμία ενός Σύμπαντος, Συμπαντικό Νου αυτής της δημιουργίας, Ένα στον οποίο περικλείονται όλοι οι θησαυροί της γνώσης και της σοφίας, Αυτόν που η πληρότητά του γεμίζει τα πάντα και από τον οποίο τα πάντα συνιστούνται , Δημιουργό ουρανού και γης, Υποστηρικτή Σύμπαντος, Κριτή όλης της γης, Δότη της αιώνιας ζωής, Αληθινό Ποιμένα, Απελευθερωτή των κόσμων, και Καπετάνιο της σωτηρίας μας. Ποτέ δεν έφερε αντίρρηση σε κανέναν από αυτούς τους τίτλους όταν τους του αποδίδανε όλα τα μετέπειτα χρόνια της θεϊκής προσφοράς του προς την ανθρωπότητα, και για την ανθρωπότητα, και για την ανθρωπότητα αυτού του κόσμου και όλων των άλλων κόσμων. Ο Ιησούς έφερε αντίρρηση μόνο σε έναν τίτλο που του απευθύνανε: Όταν τον αποκαλέσανε Εμμανουήλ, απλά είπε, «Όχι εγώ, αυτός είναι ο μεγαλύτερος αδερφός μου.»

^{(1409.2) 128:1.12} Πάντα, ακόμα και μετά την εμφάνισή του στην γη, ο Ιησούς ήταν ταπεινά υποταγμένος στο θέλημα του Πατέρα στον ουρανό.

^{(1409.3) 128:1.13} Μετά την βάπτισή του άφηνε συνήθως τους ειλικρινείς πιστούς και τους ευγνώμονες οπαδούς του να τον λατρεύουν. Ακόμα και όταν πάλευε με την φτώχεια και μοχθούσε με τα χέρια του για να παρέχει τα αναγκαία στην οικογένειά του, η γνώση ότι ήταν Υιός του θεού ολοένα μεγάλωνε¨ γνώριζε ότι ήταν ο δημιουργός των ουρανών και της ίδιας της γης πάνω στην οποία ζούσε την ανθρώπινη ύπαρξή του. Και τα πλήθη των ουράνιων υπάρξεων σε όλο το μεγαλειώδες σύμπαν που παρακολουθούσε τα γενόμενα γνώριζαν και αυτά ότι ο άνθρωπος από την Ναζαρέτ ήταν ο αγαπημένος τους Κύριος και Δημιουργός-πατέρας. Μεγάλη αγωνία επικρατούσε στο σύμπαν του Νέβαδον όλα αυτά τα χρόνια¨ όλα τα ουράνια μάτια ήταν στραμμένα προς την Ουράντια—στην Παλαιστίνη.

^{(1409.4) 128:1.14} Εκείνη την χρονιά ο Ιησούς πήγε στην Ιερουσαλήμ με τον Ιωσήφ να γιορτάσει το Πάσχα. Αφού είχε πάρει τον Ιάκωβο στον ναό για την χειροτονία, το θεώρησε υποχρέωσή του να πάρει τον Ιωσήφ. Ο Ιησούς ποτέ δεν έδειξε καμία προτίμηση σε κάποιο μέλος της οικογένειάς του. Πήγε με τον Ιωσήφ στην Ιερουσαλήμ από την συνηθισμένη πορεία της κοιλάδας του Ιορδάνη, αλλά επέστρεψε στην Ναζαρέτ από τον ανατολικό δρόμο του Ιορδάνη, που περνούσε μέσα από τον Άμαθο. Κατεβαίνοντας τον Ιορδάνη, ο Ιησούς διηγήθηκε στον Ιωσήφ Ιουδαϊκή ιστορία και στο ταξίδι της επιστροφής του είπε για τις εμπειρίες των θεωρούμενων φυλών του Ρούμπεν, του Γκαντ, και του Γκιλεάντ που σύμφωνα με την παράδοση κατοικούσαν σε εκείνες τις περιοχές ανατολικά του ποταμού.

^{(1409.5) 128:1.15} Ο Ιωσήφ έκανε στον Ιωσήφ πολλές ερωτήσεις για την αποστολή της ζωής του, αλλά στις περισσότερες από αυτές ο Ιησούς απαντούσε μόνο, «Η ώρα μου δεν έχει έρθει ακόμα.» Όμως, σε αυτές τις προσωπικές συζητήσεις λέχτηκαν πολλές κουβέντες που ο Ιωσήφ τις θυμόταν κατά την διάρκεια των συνταρακτικών γεγονότων των επόμενων χρόνων. Ο Ιησούς, με τον Ιωσήφ, πέρασαν το Πάσχα με τρεις φίλους στην Βηθανία, όπως ήταν η συνήθειά του όταν ερχόταν στην Ιερουσαλήμ να παρακολουθήσει αυτές τις εορτές.

^{(1409.6) 128:2.1} Αυτή ήταν μια από τις πολλές χρονιές που τα αδέρφια του Ιησού αντιμετώπιζαν τα προβλήματα και τα βάσανα της προσαρμογής τους στην εφηβεία. Ο Ιησούς τώρα είχε αδέρφια σε ηλικίες από επτά μέχρι δεκαοκτώ, και ήταν συνεχώς απασχολημένος να τους βοηθά να προσαρμόζονται στις νέες αφυπνίσεις της διανοητικής και συναισθηματικής τους ζωής. Έτσι είχε να καταπιαστεί με τα προβλήματα της εφηβείας όπως εκδηλωνόντουσαν στην ζωή των αδερφών του.

^{(1410.1) 128:2.2} Εκείνη την χρονιά αποφοίτησε από το σχολείο ο Σίμων και άρχισε δουλειά με τον παλιό σύντροφο του Ιησού στο παιχνίδι και τον πάντα έτοιμο υπερασπιστή του, τον Ιακώβ τον κατασκευαστή πέτρας. Μετά από πολλά οικογενειακά συμβούλια αποφασίστηκε ότι δεν ήταν σωστό να καταπιαστούν όλα τα αγόρια με την ξυλουργική. Θεώρησαν ότι κάνοντας διαφορετικές τέχνες θα ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι να αναλαμβάνουν εργολαβίες για κατασκευές ολόκληρων κτιρίων. Δεν ήταν όλοι τους απασχολημένοι εφόσον τρεις από αυτούς δούλευαν αποκλειστικά σαν ξυλουργοί.

^{(1410.2) 128:2.3} Ο Ιησούς συνέχισε εκείνη την χρονιά να δουλεύει στα τελειώματα σπιτιών και κατασκευάζοντας έπιπλα αλλά τον περισσότερο χρόνο τον περνούσε στο μαγαζί επισκευής καραβανιών. Ο Ιάκωβος άρχισε να εναλλάσσεται με τον Ιησού στο μαγαζί. Στο τέλος αυτής της χρονιάς, όταν άρχισε να αραιώνουν οι δουλειές στην ξυλουργική στην Ναζαρέτ, ο Ιησούς άφησε τον Ιάκωβο υπεύθυνο στο μαγαζί των επισκευών και τον Ιωσήφ στο εργαστήριο του σπιτιού και αυτός πήγε στην Σέφορη για να εργαστεί με έναν σιδηρουργό. Δούλεψε με τα μέταλλα έξι μήνες και απέκτησε επιδεξιότητα στο αμόνι.

^{(1410.3) 128:2.4} Πριν αρχίσει την νέα του δουλειά στην Σέφορη, Ο Ιησούς έκανε ένα οικογενειακό συμβούλιο και επίσημα τοποθέτησε τον Ιάκωβο, που τότε είχε περάσει τα δεκαοκτώ, επί κεφαλής της οικογένειας. Υποσχέθηκε στον αδερφό του την αμέριστη υποστήριξή του και την πλήρη συνεργασία του και απέσπασε επίσημες υποσχέσεις υπακοής στον Ιάκωβο από όλα τα μέλη της οικογένειάς του. Από εκείνη την ημέρα ο Ιάκωβος ανέλαβε την πλήρη οικονομική ευθύνη της οικογένειας, και ο Ιησούς του έστελνε χρήματα κάθε εβδομάδα. Ποτέ δεν ξαναπήρε ο Ιησούς τα ηνία από τα χέρια του Ιάκωβου. Όσο δούλευε στην Σέφορη μπορεί να γύριζε σπίτι με τα πόδια κάθε βράδυ αν υπήρχε ανάγκη, αλλά σκόπιμα έμενε μακριά, με πρόφαση τον καιρό και άλλους λόγους, αλλά το αληθινό του κίνητρο ήταν να εκπαιδεύσει τον Ιάκωβο και τον Ιωσήφ στις οικογενειακές ευθύνες. Είχε αρχίσει σιγά- σιγά να απαγκιστρώνεται από την οικογένειά του. Κάθε Σάββατο ο Ιησούς γυρνούσε στην Ναζαρέτ, και μερικές φορές και μέσα στην εβδομάδα όταν χρειαζόταν, για να παρακολουθήσει την εξέλιξη του καινούριου σχεδίου, να δώσει συμβουλές και άλλες χρήσιμες υποδείξεις.

^{(1410.4) 128:2.5} Ζώντας για πολύ χρονικό διάστημα στην Σέφορη αυτούς τους έξι μήνες ο Ιησούς είχε την δυνατότητα να εξοικειωθεί περισσότερο με την μη Ιουδαϊκή άποψη της ζωής. Δούλευε με μη Εβραίους, ζούσε με μη Εβραίους, και μελέτησε όσο το δυνατόν από κοντά και προσεχτικά τις συνήθειες της ζωής τους και της σκέψης τους.

^{(1410.5) 128:2.6} Οι ηθικές αρχές αυτής της πόλης πατρίδας του Ηρώδη Αντύπα ήταν τόσο πολύ κατώτερες ακόμα και από της Ναζαρέτ της πόλης των καραβανιών, που ο Ιησούς μετά από έξι μήνες παραμονή στην Σέφορη, άρχισε να ψάχνει αφορμή για να γυρίσει στην Ναζαρέτ. Η ομάδας για την οποία δούλευε επρόκειτο να αναλάβει κάποια δημόσια έργα και στην Σέφορη και στην νέα πόλη Τιβεριάδα, και ο Ιησούς δεν ήθελε καθόλου να εργαστεί κάτω από την επίβλεψη του Ηρώδη Αντύπα. Και υπήρχαν και άλλοι λόγοι που ο Ιησούς θεώρησε σωστό να επιστρέψει στην Ναζαρέτ. Όταν επέστρεψε στο μαγαζί επισκευών δεν ανέλαβε ξανά την προσωπική αρχηγεία στις οικογενειακές υποθέσεις. Δούλευε συνεταιρικά με τον Ιάκωβο στο μαγαζί και όσο το δυνατόν τον άφηνε να συνεχίζει την επίβλεψη της οικογένειας. Ο χειρισμός των οικογενειακών δαπανών του Ιάκωβου και η διαχείριση του οικογενειακού προϋπολογισμού έμειναν όπως ήταν.

^{(1410.6) 128:2.7} Με αυτούς τους σωστούς και σοφούς χειρισμούς ο Ιησούς προετοίμαζε τον τρόπο της τελικής απομάκρυνσής του από την ενεργή συμμετοχή στις υποθέσεις της οικογένειάς του. Όταν ο Ιάκωβος απόκτησε τρία χρόνια εμπειρίας σαν ενεργός αρχηγός της οικογένειας—και δύο χρόνια πριν παντρευτεί (ο Ιάκωβος)— τοποθετήθηκε επί κεφαλής του νοικοκυριού και ανέλαβε την γενική διαχείριση ο Ιωσήφ.

^{(1411.1) 128:3.1} Αυτή τη χρονιά χαλάρωσε κάπως η οικονομική πίεση καθώς δούλευαν τέσσερις. Η Μίριαμ έβγαζε αρκετά πουλώντας γάλα και βούτυρο¨ η Μάρθα είχε γίνει καλή υφάντρα . Η τιμή αγοράς του μαγαζιού επισκευών ήταν πάνω από το ένα τρίτο πληρωμένη. Η κατάσταση ήταν τέτοια που ο Ιησούς σταμάτησε την δουλειά για τρεις εβδομάδες για να πάει τον Σίμωνα στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα, και αυτή ήταν η μακρύτερη περίοδος μακριά από τον καθημερινό μόχθο που μπόρεσε να απολαύσει μετά τον θάνατο του πατέρα του.

^{(1411.2) 128:3.2} Ταξίδεψαν για την Ιερουσαλήμ από τον δρόμο της Δεκάπολης και μέσα από την Πέλλα, την Γέρασα, την Φιλαδέλφεια, την Εσεβώνα, και την Ιεριχώ. Γύρισαν στην Ναζαρέτ από τον παραλιακό δρόμο, που περνούσε από την Λύδδα, την Ιόππη, την Καισάρεια , και από εκεί γύρω από το όρος Κάρμελ προς την Πτολεμαία και την Ναζαρέτ. Αυτό το ταξίδι εξοικείωσε τον Ιησού με ολόκληρη την Παλαιστίνη βόρεια της περιοχής της Ιερουσαλήμ.

^{(1411.3) 128:3.3} Στην Φιλαδέλφεια ο Ιησούς και ο Σίμωνας γνωρίστηκαν με έναν έμπορο από την Δαμασκό που τους συμπάθησε τόσο πολύ που τους ζήτησε να σταματήσουν μαζί του στο μαγαζί του στην Ιερουσαλήμ. Όσο ο Σίμωνας βρισκόταν στον ναό, ο Ιησούς πέρασε πολύ χρόνο μιλώντας για διάφορα θέματα του κόσμου με αυτόν τον μορφωμένο και πολυταξιδεμένο άνθρωπο. Αυτός ο άνθρωπος είχε πάνω από τέσσερις χιλιάδες καμήλες καραβανιών¨ οι δουλειές του επεκτείνονταν σε όλο τον Ρωμαϊκό κόσμο και τώρα κατευθυνόταν προς την Ρώμη. Πρότεινε στον Ιησού να πάει στην Δαμασκό να μπει στην επιχείρηση Ανατολικών εισαγωγών, αλλά ο Ιησούς του εξήγησε ότι δεν μπορούσε να απομακρυνθεί τόσο από την οικογένειά του εκείνη την στιγμή. Αλλά στον δρόμο της επιστροφής σκεπτόταν πολύ εκείνες τις μακρινές πόλεις και τις ακόμα πιο μακρινές χώρες της Μακρινής Δύσης και Ανατολής, τις χώρες για τις οποίες άκουγε τόσο συχνά να μιλούν οι επιβάτες και οι εισπράκτορες των καραβανιών.

^{(1411.4) 128:3.4} Του Σίμωνα του άρεσε πολύ η επίσκεψη στην Ιερουσαλήμ. Έγινε δεόντως δεκτός στο κράτος του Ισραήλ στην χειροτονία των υιών των εντολών το Πάσχα. Όσο ο Σίμωνας παρακολουθούσε τις τελετές του Πάσχα, ο Ιησούς αναμιγνυόταν με το πλήθος των επισκεπτών και είχε πολλές ενδιαφέρουσες προσωπικές συνομιλίες με πολλούς μη Ιουδαίους προσήλυτους.

^{(1411.5) 128:3.5} Ίσως η πιο αξιοσημείωτη από αυτές τις γνωριμίες του ήταν μία με έναν νεαρό Ελληνιστή με το όνομα Στέφανος. Αυτός ο νέος πήγαινε για πρώτη φορά στην Ιερουσαλήμ και έτυχε να συναντήσει τον Ιησού την Πέμπτη το απόγευμα την εβδομάδα του Πάσχα. Ενώ περπατούσαν οι δυο τους κοιτάζοντας το παλάτι των Ασμοναίων, ο Ιησούς άρχισε μια τυχαία συζήτηση που το αποτέλεσμά της ήταν να αρχίσουν να ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο και που οδήγησε σε μια συζήτηση που κράτησε τέσσερις ώρες για τον τρόπο ζωής και τον αληθινό Θεό και την θρησκεία του. Ο Στέφανος εντυπωσιάστηκε πολύ από αυτά που είπε ο Ιησούς¨ ποτέ δεν ξέχασε τα λόγια του.

^{(1411.6) 128:3.6} Και αυτός ήταν ο ίδιος Στέφανος που έπειτα έγινε πιστός της διδασκαλίας του Ιησού, και του οποίου η τόλμη στην διακήρυξη του πρώτου ευαγγελίου είχε το αποτέλεσμα να λιθοβοληθεί μέχρι θανάτου από εξαγριωμένους Ιουδαίους. Μέρος της ασυνήθιστης τόλμης του Στέφανου στον τρόπο που στον τρόπο που διακήρυσσε το νέο ευαγγέλιο οφειλόταν άμεσα σε αυτήν την πρώτη του συνομιλία με τον Ιησού. Αλλά ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό του Στέφανου ότι ο Γαλιλαίος με τον οποίο είχε μιλήσει περίπου πριν δεκαπέντε χρόνια ήταν ακριβώς το ίδιο πρόσωπο που αργότερα φανερώθηκε σαν ο Σωτήρας του κόσμου, και για τον οποίο έδωσε τόσο νέος την ζωή του, γινόμενος έτσι ο πρώτος μάρτυρας της νέας Χριστιανικής πίστης. Όταν ο Στέφανος πλήρωσε με την ζωή του την επίθεσή του στον Ιουδαϊκό ναό και τις παραδοσιακές συνήθειές του, εκεί βρισκόταν και κάποιος με το όνομα Σαούλ, ένας πολίτης της Ταρσού. Και όταν ο Σαούλ είδε πως αυτός ο Έλληνας μπορούσε να πεθάνει για την πίστη του, τότε γεννήθηκαν στην καρδιά του εκείνα τα συναισθήματα που τελικά τον οδήγησαν να ασπαστεί τον σκοπό για τον οποίο πέθανε ο Στέφανος¨ Αργότερα έγινε ο δυναμικός και άκαμπτος Παύλος, ο φιλόσοφος, αν όχι ο μοναδικός ιδρυτής, της Χριστιανικής θρησκείας.

^{(1412.1) 128:3.7} Την Κυριακή μετά την εβδομάδα του Πάσχα ο Σίμων και ο Ιησούς ξεκίνησαν τον δρόμο της επιστροφής για την Ναζαρέτ. Ο Σίμων ποτέ δεν ξέχασε αυτά που του δίδαξε ο Ιησούς σε εκείνο το ταξίδι. Πάντα αγαπούσε τον Ιησού, αλλά τώρα αισθάνθηκε ότι άρχισε να γνωρίζει τον πατέρα-αδερφό του. Είχαν πολλές ειλικρινείς συνομιλίες καθώς στον δρόμο του ταξιδιού τους και ετοίμαζαν τα γεύματά τους στον δρόμο. Έφτασαν σπίτι την Πέμπτη το μεσημέρι, και ο Σίμων διηγιόταν τις εμπειρίες του στην οικογένεια μέχρι αργά το βράδυ.

^{(1412.2) 128:3.8} Η Μαρία ταράχτηκε πολύ όταν άκουσε από τον Σίμωνα ότι ο Ιησούς περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στην Ιερουσαλήμ «κουβεντιάζοντας με ξένους, ιδιαίτερα με αυτούς που έρχονταν από μακρινές χώρες.» Η οικογένεια του Ιησού ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει το μεγάλο του ενδιαφέρον για τους ανθρώπους, την επιθυμία να συζητά μαζί τους, να μαθαίνει για την ζωή τους, και τι σκέφτονται.

^{(1412.3) 128:3.9} Η οικογένεια από την Ναζαρέτ απορροφιόταν όλο και περισσότερο από τα άμεσα ανθρώπινα προβλήματά της¨ δεν αναφερόταν συχνά η μελλοντική αποστολή του Ιησού, και πολύ σπάνια μίλαγε ο ίδιος για την μελλοντική του καριέρα. Η μητέρα του σπάνια σκεφτόταν πια ότι ο γιος της ήταν παιδί με ιδιαίτερο προορισμό. Σιγά-σιγά παρατούσε την ιδέα ότι ο Ιησούς θα εκπλήρωνε κάποια θεϊκή αποστολή στην γη, αν και μερικές φορές η πίστη της αναζωπυρωνόταν όταν θυμόταν την επίσκεψη του Γαβριήλ πριν γεννηθεί το παιδί.

^{(1412.4) 128:4.1} Τους τελευταίους τέσσερις μήνες αυτής της χρονιάς ο Ιησούς τους πέρασε στην Δαμασκό καλεσμένος του εμπόρου που γνώρισε στην Φιλαδέλφεια όταν πήγαινε για την Ιερουσαλήμ. Ένας αντιπρόσωπος αυτού του εμπόρου αναζήτησε τον Ιησού όταν περνούσε από την Ναζαρέτ και τον συνόδεψε στην Δαμασκό. Αυτός ο εν μέρει Ιουδαίος έμπορος πρότεινε να αφιερώσει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό για την ίδρυση μιας σχολής θρησκευτικής φιλοσοφίας στην Δαμασκό. Σχεδίαζε να δημιουργήσει ένα κέντρο μάθησης που θα συναγωνιζόταν την Αλεξάνδρεια. Και πρότεινε στον Ιησού να αρχίσει αμέσως μια μεγάλη περιοδεία στα παγκόσμια εκπαιδευτικά κέντρα για να προετοιμαστεί να ηγηθεί αυτού του νέου σχεδίου. Αυτός ήταν ένας από τους μεγαλύτερους πειρασμούς που αντιμετώπισε ο Ιησούς σε όλη την ανθρώπινη ζωή του.

^{(1412.5) 128:4.2} Τότε αυτός ο έμπορος έφερε μπροστά στον Ιησού μια ομάδα δώδεκα εμπόρων και τραπεζιτών που συμφωνούσαν να στηρίξουν αυτό το νέο σχέδιο για την σχολή. Ο Ιησούς έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για την σχολή αυτή, τους βοήθησε να σχεδιάσουν την οργάνωσή του, αλλά πάντα εξέφραζε τον φόβο ότι οι άλλες υποχρεώσεις του είχαν προτεραιότητα και θα τον εμπόδιζαν να δεχτεί την διεύθυνση μιας τέτοιας εξεζητημένης επιχείρησης. Αυτός ο επίδοξος ευεργέτης του ήταν πολύ επίμονος, και προσέλαβε τον Ιησού με καλή αμοιβή για να κάνει κάποιες μεταφράσεις στο σπίτι του ενώ αυτός, η γυναίκα του, και οι γιοι του και οι κόρες του προσπαθούσαν να πείσουν τον Ιησού να δεχτεί την τιμή που του προτείνανε. Αλλά δεν θα συμφωνούσε. Γνώριζε καλά ότι η αποστολή του στην γη δεν θα υποστηριζόταν από σχολές μάθησης¨ γνώριζε καλά ότι δεν θα έπρεπε να υποχρεωθεί ούτε στο ελάχιστο στην κατεύθυνση από «συμβούλια ανθρώπων», άσχετα με το πόσο καλοπροαίρετοι ήταν.

^{(1412.6) 128:4.3} Αυτόν που απορρίψανε οι θρησκευτικοί ηγέτες της Ιερουσαλήμ, ακόμα και τότε που είχε δηλώσει την ηγεσία του, οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες της Δαμασκού τον αναγνώρισαν και τον χαιρέτισαν σαν κύριο διδάσκαλο, και όλα αυτά όταν ήταν ένας άσημος και άγνωστος ξυλουργός από την Ναζαρέτ.

^{(1412.7) 128:4.4} Ποτέ δεν μίλησε για αυτήν την προσφορά που του έγινε στην οικογένειά του, και το τέλος της χρονιάς αυτής τον βρήκε πίσω στην Ναζαρέτ να ασχολείται με τις καθημερινές εργασίες του σαν να μην είχε ποτέ δελεαστεί από τις κολακευτικές προτάσεις των φίλων του από την Δαμασκό. Ούτε ποτέ αυτοί οι άνθρωποι από την Δαμασκό συνέδεσαν τον μετέπειτα πολίτη της Καπερναούμ που έφερε τα πάνω κάτω στους Εβραίους με τον προηγούμενο ξυλουργό από την Ναζαρέτ που τόλμησε να αρνηθεί την τιμή που του έκαναν όλα τους τα πλούτη.

^{(1413.1) 128:4.5} Ο Ιησούς πολύ έξυπνα και σκόπιμα κατάφερνε να αποσπά διάφορα επεισόδια από την ζωή του σαν να μην έγιναν ποτέ, στα μάτια του κόσμου, από κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Πολλές φορές τα επόμενα χρόνια άκουγε την εξιστόρηση αυτής της ιστορίας του παράξενου Γαλιλαίου που απέρριψε την ευκαιρία να ιδρύσει στην Δαμασκό μια σχολή που θα συναγωνιζόταν της Αλεξάνδρειας.

^{(1413.2) 128:4.6} Όταν ο Ιησούς προσπαθούσε να διαχωρίζει διάφορα χαρακτηριστικά της επίγειας εμπειρίας του, ένας σκοπός που είχε κατά νου ήταν να εμποδίσει την ίδρυση μιας πολύπλευρης και εντυπωσιακής καριέρας που θα έκανε τις επόμενες γενιές να τιμούν τον δάσκαλο σαν πρόσωπο αντί να ακολουθήσουν την αλήθεια την οποία έζησε και δίδαξε. Ο Ιησούς δεν ήθελε να αφήσει ένα αρχείο ανθρώπινων επιτευγμάτων που θα αποσπούσε την προσοχή από την διδασκαλία του. Πολύ νωρίς κατάλαβε ότι οι οπαδοί του θα έμπαιναν στον πειρασμό να φτιάξουν μια θρησκεία γύρω από αυτόν που μπορεί να ανταγωνιζόταν το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών που σκόπευε να κηρύξει στον κόσμο. Γι αυτό, επιζητούσε με συνέπεια να καταστέλλει ότι από την όλο γεγονότα ζωή του, θεωρούσε ότι μπορεί να υπηρετούσε αυτήν την φυσιολογική ανθρώπινη τάση να εξυψώνει τον διδάσκαλο αντί τη διδασκαλία του.

^{(1413.3) 128:4.7} Αυτό το ίδιο κίνητρο εξηγεί επίσης γιατί άφηνε να γίνεται γνωστός με διαφορετικούς τίτλους σε διάφορες εποχές της επίγειας ζωής του. Και δεν ήθελε ούτε να επιβάλλει υπέρμετρη επιρροή στην οικογένειά του ή στους άλλους που θα τους έκανε να πιστεύουν αυτόν παρά την θέλησή τους. Πάντα αρνιόταν να εκμεταλλευτεί υπέρμετρα το ανθρώπινο μυαλό. Δεν ήθελε να τον πιστεύουν οι άνθρωποι εκτός κι αν οι καρδιές τους ήταν έτοιμες να ανταποκριθούν στις πνευματικές αλήθειες που τους αποκάλυψε με την διδασκαλία του.

^{(1413.4) 128:4.8} Μέχρι που τελείωσε αυτή η χρονιά τα πράγματα έρεαν ομαλά για την οικογένεια από την Ναζαρέτ. Τα παιδιά μεγάλωναν, και η Μαρία συνήθιζε στην απουσία του Ιησού. Αυτός συνέχιζε να παραδίδει τα κέρδη του στον Ιάκωβο για την υποστήριξη της οικογένειάς του, κρατώντας για τον εαυτό του μόνο ένα μικρό ποσό για τα προσωπικά του έξοδα.

^{(1413.5) 128:4.9} Όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας Υιός του Θεού στην γη. Φαινόταν σαν όλους τους ανθρώπους της υλικής σφαίρας, ένας ανάμεσα στους πολλούς. Και είχε οριστεί από τον Πατέρα στον ουρανό έτσι ακριβώς να αρχίσει να εκτυλίσσεται η Προσφορά του.

^{(1413.6) 128:5.1} Αυτή ήταν η πρώτη χρονιά που ο Ιησούς είχε κάποια σχετική ελευθερία από τις οικογενειακές ευθύνες. Ο Ιάκωβος διοικούσε το σπίτι πολύ πετυχημένα με την οικονομική βοήθεια του Ιησού και τις συμβουλές του.

^{(1413.7) 128:5.2} Την επόμενη εβδομάδα του Πάσχα εκείνη την χρονιά ήρθε στην Ναζαρέτ από την Αλεξάνδρεια ένας νέος για να κανονίσει μια συνάντηση, αργότερα εκείνη την χρονιά, με τον Ιησού και με μια ομάδα Αλεξανδρινών Ιουδαίων κάπου στην Παλαιστινιακή ακτή. Αυτή η σύσκεψη ορίστηκε για τα μέσα του Ιουνίου, και ο Ιησούς πήγε στην Καισαρεία να συναντήσει πέντε επιφανείς Ιουδαίους της Αλεξάνδρειας, που τον παρακάλεσαν να εγκατασταθεί στην πόλη τους σαν θρησκευτικός διδάσκαλος, προσφέροντάς του για κίνητρο για να αρχίσει, την θέση του βοηθού του σαζάνου της κύριας συναγωγής τους.

^{(1414.1) 128:5.3} Οι αντιπρόσωποι αυτής της επιτροπής εξήγησαν στον Ιησού ότι η Αλεξάνδρεια ήταν προορισμένη να γίνει η έδρα της Εβραϊκής κουλτούρας ολόκληρου του κόσμου¨ ότι η Ελληνιστική τάση των Ιουδαϊκών υποθέσεων είχε ουσιαστικά αφήσει πίσω την Βαβυλωνιακή σχολή σκέψης. Υπενθύμισαν στον Ιησού τις δυσοίωνες φήμες για ξεσηκωμό της Ιερουσαλήμ και την Παλαιστίνης και τον διαβεβαίωσαν ότι οποιοδήποτε ξεσήκωμα των Παλαιστινιακών Εβραίων θα ισοδυναμούσε με εθνική αυτοκτονία, και ότι το σιδερένιο χέρι της Ρώμης θα συνέτριβε την επανάσταση μέσα σε τρεις μήνες, ότι η Ιερουσαλήμ θα κατεστρέφετο και ο ναός θα κατεδαφιζόταν, και ότι δεν θα έμενε ούτε μια πέτρα πάνω στην άλλη.

^{(1414.2) 128:5.4} Ο Ιησούς άκουσε αυτά που είχαν να πουν, τους ευχαρίστησε για την εμπιστοσύνη τους, και, ενώ αρνήθηκε να πάει στην Αλεξάνδρεια, είπε: « Η ώρα μου δεν έχει έρθει ακόμα.» Αυτοί απόρησαν από την φανερή του αδιαφορία προς την τιμή που του προσέφεραν. Πριν αφήσουν τον Ιησού του έδωσαν μια χρηματική αμοιβή σε ένδειξη εκτίμησης των Αλεξανδρινών φίλων του και σαν αποζημίωση για τον χρόνο του και τα έξοδά του που πήγε στην Καισαρεία να συζητήσει μαζί τους. Αλλά, πάλι, αρνήθηκε να πάει τα χρήματα, λέγοντας: «Το σπίτι του Ιωσήφ ποτέ δεν δέχτηκε ελεημοσύνες, και δεν θα τρώμε το ψωμί κάποιου άλλου όσο τα χέρια μου είναι γερά και τα αδέρφια μπορούν και δουλεύουν..»

^{(1414.3) 128:5.5} Οι φίλοι του από την Αίγυπτο ξεκίνησαν για την πατρίδα τους, και τα επόμενα χρόνια όταν άκουγαν τις φήμες για τον κατασκευαστή βαρκών από την Καπερναούμ που είχε δημιουργήσει τόσο μεγάλη αναστάτωση στην Παλαιστίνη, πολύ λίγοι από αυτούς υπέθεσαν ότι ήταν το μωρό από την Βηθλεέμ που είχε μεγαλώσει και ο ίδιος παράξενος Γαλιλαίος που τόσο απλά αρνήθηκε την πρόσκλησή τους να γίνει μεγάλος δάσκαλος στην Αλεξάνδρεια.

^{(1414.4) 128:5.6} Ο Ιησούς γύρισε στην Ναζαρέτ. Η υπόλοιπη χρονιά ήταν οι πιο ήρεμοι έξι μήνες όλης του της επίγειας ζωής. Απόλαυσε το προσωρινό διάλειμμα παρά το συνηθισμένο πρόγραμμα προβλημάτων που είχε να λύσει και τις δυσκολίες που είχε να υπερνικήσει. Επικοινωνούσε πολύ με τον Πατέρα του στον ουρανό και έκανε τεράστια πρόοδο στην τελειοποίηση των γνώσεων του ανθρώπινου μυαλού του.

^{(1414.5) 128:5.7} Αλλά οι ανθρώπινες υποθέσεις των κόσμων του χώρου και του χρόνου δεν πηγαίνουν ομαλά για πολύ. Τον Δεκέμβριο ο Ιάκωβος είχε μια προσωπική συνομιλία με τον Ιησού, και του εξήγησε ότι ήταν πολύ ερωτευμένος με την Έστα, μια νεαρή γυναίκα από την Ναζαρέτ, και θα ήθελαν κάποια στιγμή να παντρευτούν αν γινόταν. Του επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι ο Ιωσήφ σύντομα θα γινόταν δεκαοκτώ χρονών, και θα ήταν καλή εμπειρία να έχει την ευκαιρία να γίνει αυτός η κεφαλή της οικογένειας. Ο Ιησούς έδωσε την συγκατάθεσή του στον γάμο του Ιάκωβου δυο χρόνια αργότερα, υπό τον όρο ότι, τον ενδιάμεσο χρόνο, να εκπαιδεύσει κατάλληλα τον Ιωσήφ να αναλάβει την καθοδήγηση της οικογένειας.

^{(1414.6) 128:5.8} Και τώρα άρχισαν να συμβαίνουν πράγματα—γάμοι φαινόντουσαν στον ορίζοντα. Η επιτυχία του Ιάκωβου στην συναίνεση του Ιησού για τον γάμο του έδωσε θάρρος στην Μίριαμ να πλησιάσει τον αδερφό- πατέρα της για τα δικά της σχέδια. Ο Ιακώβ, ο νεαρός κατασκευαστής πέτρας, ο κάποτε αυτοδιορισμένος υπερασπιστής του Ιησού, και τώρα συνέταιρος στην επιχείρηση με τον Ιάκωβο και τον Ιωσήφ, ζητούσε από καιρό το χέρι της Μίριαμ. Αφού η Μίριαμ εξέθεσε τα σχέδιά της στον Ιησού, της είπε να έρθει ο Ιακώβ σε αυτόν να την ζητήσει επίσημα και της υποσχέθηκε τις ευλογίες του για τον γάμο μόλις αυτή καταλάβαινε ότι η Μάρθα ήταν έτοιμη να αναλάβει τα καθήκοντά της σαν μεγαλύτερη κόρη.

^{(1414.7) 128:5.9} Όταν βρισκόταν στο σπίτι, συνέχιζε να διδάσκει στο βραδινό σχολείο τρεις φορές την εβδομάδα, διάβαζε τις Γραφές συχνά στην συναγωγή το Σάββατο, κουβέντιαζε με την μητέρα του, δίδασκε τα παιδιά, και γενικά συμπεριφερόταν σαν ένας άξιος και σεβαστός πολίτης της Ναζαρέτ στο κράτος του Ισραήλ.

^{(1415.1) 128:6.1} Αυτή η χρονιά άρχισε με την οικογένεια από την Ναζαρέτ όλη σε καλή υγεία και έγινε μάρτυρας της αποφοίτησης του κανονικού σχολείου όλων των παιδιών με την εξαίρεση κάποιας εργασίας που έπρεπε να κάνει η Μάρθα για την Ρουθ.

^{(1415.2) 128:6.2} Ο Ιησούς ήταν ένας από τους πιο εύρωστους και εξευγενισμένους άνδρες που εμφανίστηκαν στην γη από τον καιρό του Αδάμ. Η σωματική του ανάπτυξη ήταν εξαίσια. Το μυαλό του ήταν δραστήριο, κοφτερό, και διεισδυτικό—σε σύγκριση με την μεσαία διανοητικότητα των συγχρόνων του, είχε αναπτύξει γιγαντιαίες διαστάσεις—και το πνεύμα του ήταν πραγματικά ανθρώπινα θεϊκό.

^{(1415.3) 128:6.3} Τα οικονομικά της οικογένειας βρισκόντουσαν στην καλύτερη κατάσταση από τότε που αφανίστηκε η περιουσία του Ιωσήφ. Εξοφλήθηκαν και οι τελευταίες πληρωμές του μαγαζιού επισκευών καραβανιών¨ δεν χρωστούσαν σε κανέναν και για πρώτη φορά μετά από χρόνια είχαν και κάποιες οικονομίες. Εφόσον ήταν έτσι τα πράγματα, και αφού είχε πάει όλα τα άλλα αδέρφια του στην Ιερουσαλήμ για το πρώτο τους Πάσχα, ο Ιησούς αποφάσισε να πάει και τον Ιούδα (που μόλις είχε αποφοιτήσει από το σχολείο της συναγωγής) για την πρώτη του επίσκεψη στον ναό.

^{(1415.4) 128:6.4} Πήγαν και ήρθαν από την Ιερουσαλήμ από τον ίδιο δρόμο, την κοιλάδα του Ιορδάνη, καθώς ο Ιησούς φοβόταν για προβλήματα που μπορούσαν να δημιουργηθούν αν περνούσε με τον μικρό του αδερφό μέσα από την Σαμάρεια. Ήδη στην Ναζαρέτ ο Ιούδας είχε εμπλακεί σε κάποιες φασαρίες εξαιτίας της ορμητικής ιδιοσυγκρασίας του, σε συνδυασμό με τα έντονα πατριωτικά του συναισθήματα.

^{(1415.5) 128:6.5} Έφτασαν στην Ιερουσαλήμ έγκαιρα και ενώ πήγαιναν προς τον ναό, η θέα του οποίου είχε κεντρίσει και συγκινήσει τον Ιούδα μέχρι τα βάθη της ψυχής του, έτυχε και συνάντησαν τον Λάζαρο από την Βηθανία. Όσο ο Ιησούς μιλούσε με τον Λάζαρο και κανόνιζε να περάσουν όλοι μαζί το Πάσχα, ο Ιούδας προκάλεσε προβλήματα σε όλους τους. Πολύ κοντά στεκόταν ένας Ρωμαίος φρουρός που έκανε κάποια απρεπή σχόλια σε μια Ιουδαία κοπέλα που περνούσε. Ο Ιούδας κοκκίνισε από οργή και δεν άργησε να εκφράσει την απέχθειά του για αυτήν την απρέπεια άμεσα και αρκετά δυνατά ώστε να τον ακούσει ο στρατιώτης. Τώρα οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι ήταν πολύ ευαίσθητοι στους Εβραίους που έδειχναν ασέβεια¨ έτσι ο φρουρός αμέσως τον συνέλαβε. Αυτό παραήταν για τον νεαρό πατριώτη, και πριν προλάβει ο Ιησούς να του επιστήσει την προσοχή με μια προειδοποιητική ματιά, είχε ήδη ξεσπάσει τα καταπιεσμένα αντι-Ρωμαϊκά του αισθήματα φωνάζοντας καταγγελίες που έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Ο Ιούδας, με τον Ιησού στο πλευρό του, οδηγήθηκε αμέσως στην στρατιωτική φυλακή.

^{(1415.6) 128:6.6} Ο Ιησούς έκανε προσπάθειες να πετύχει μια άμεση ακρόαση για τον Ιούδα ή να πετύχει την αποφυλάκισή του έγκαιρα για τον εορτασμό του Πάσχα εκείνο το βράδυ, αλλά οι προσπάθειές του αποτύχανε. Εφόσον η επόμενη μέρα ήταν «ιερή σύγκληση» στην Ιερουσαλήμ, ακόμα και οι Ρωμαίοι δεν αποτολμούσαν να απευθύνουν κατηγορίες σε έναν Εβραίο. Έτσι, ο Ιούδας έμεινε υπό περιορισμό μέχρι το πρωί της δεύτερης μέρας μετά την σύλληψή του, και ο Ιησούς έμεινε στην φυλακή μαζί του. Δεν ήταν παρόντες στον ναό στην τελετή της υποδοχής των υιών του νόμου σαν ολοκληρωμένους πολίτες του Ισραήλ. Ο Ιούδας δεν πέρασε από αυτήν την επίσημη τελετή για αρκετά χρόνια, μέχρι που ξαναπήγε στην Ιερουσαλήμ σε ένα Πάσχα σε συνδυασμό με το προπαγανδιστικό του έργο για λογαριασμό των Ζηλωτών , την πατριωτική οργάνωση στην οποία ανήκε και ήταν πολύ δραστήριο μέλος.

^{(1415.7) 128:6.7} Το επόμενο πρωί της δεύτερης μέρας τους στην φυλακή ο Ιησούς παρουσιάστηκε στον στρατιωτικό δικαστή εκ μέρους του Ιούδα. Αφού απολογήθηκε για το νεαρό της ηλικίας του αδερφού του και έκανε κάποιες επεξηγηματικές αλλά συνετές δηλώσεις για την προκλητική φύση του επεισοδίου που οδήγησε στην σύλληψη του αδερφού του, ο Ιησούς χειρίστηκε με τέτοιο τρόπο την υπόθεση που ο δικαστής εξέφρασε την άποψη ότι ο νεαρός Εβραίος μπορεί να ήταν κάπως δικαιολογημένος για το βίαιο ξέσπασμά του. Αφού προειδοποίησε τον Ιούδα να μην επιτρέψει ξανά στον εαυτό του να κάνει τέτοια απερισκεψία, είπε στον Ιησού την ώρα που τους άφηνε να φύγουν: «Καλά θα κάνεις να προσέχεις αυτόν εδώ τον νεαρό¨ πρόκειται να σας δημιουργήσει πολλούς μπελάδες.» Και ο Ρωμαίος δικαστής είχε απόλυτο δίκιο. Πράγματι ο Ιούδας δημιούργησε πολλά προβλήματα στον Ιησού, και πάντα τα προβλήματα ήταν της ίδιας φύσης—συγκρούσεις με τις αστικές αρχές εξαιτίας των απερίσκεπτων και ανόητων πατριωτικών του ξεσπασμάτων.

^{(1416.1) 128:6.8} Ο Ιησούς και ο Ιούδας πήγαν να διανυκτερεύσουν στην Βηθανία, και να εξηγήσουν γιατί δεν μπόρεσαν να είναι συνεπείς στο ραντεβού τους για το δείπνο του Πάσχα, και έφυγαν για την Ναζαρέτ την επόμενη μέρα. Ο Ιησούς δεν είπε στην οικογένειά του τίποτα για την σύλληψη του μικρού του αδερφού στην Ιερουσαλήμ, αλλά είχε μια μεγάλη συνομιλία με τον Ιούδα για αυτό το επεισόδιο τρεις βδομάδες μετά την επιστροφή τους. Μετά την κουβέντα με τον Ιησού ο Ιούδας το είπε ο ίδιος στην οικογένειά του. Ποτέ δεν ξέχασε την υπομονή και την ανεκτικότητά του αδερφού- πατέρα του σε όλη αυτήν την δοκιμασία.

^{(1416.2) 128:6.9} Αυτό ήταν το τελευταίο Πάσχα που ο Ιησούς πέρασε με κάποιο μέλος της οικογένειάς του. Ο Υιός του Ανθρώπου όλο και περισσότερο θα απομακρυνόταν από το ίδιο του το αίμα.

^{(1416.3) 128:6.10} Αυτή τη χρονιά οι περίοδοι διαλογισμού του διακοπτόντουσαν συχνά από την Ρουθ και τους φίλους της. Και πάντα ο Ιησούς ήταν έτοιμος να αναβάλει τον συλλογισμό του μελλοντικού του έργου για τον κόσμο και το σύμπαν για να μοιραστεί την παιδιάστικη χαρά και την νεανική ευθυμία αυτών των παιδιών, που ποτέ δεν κουραζόντουσαν να ακούν τον Ιησού να τους διηγείται τις εμπειρίες των διαφόρων ταξιδιών του στην Ιερουσαλήμ. Ακόμα τους άρεσαν πολύ οι ιστορίες που τους έλεγε για τα ζώα και την φύση.

^{(1416.4) 128:6.11} Τα παιδιά ήταν πάντα ευπρόσδεκτα στο εργαστήρι επισκευών. Ο Ιησούς τους έδινε άμμο, σανίδες, και πέτρες δίπλα στο μαγαζί, και παρέες παιδιών κατέφταναν εκεί για να παίξουν. Όταν κουραζόντουσαν από το παιχνίδι τους, οι πιο τολμηροί από αυτούς κρυφοκοίταζαν στο μαγαζί, και αν ο ιδιοκτήτης του δεν ήταν απασχολημένος, εύρισκαν το θάρρος να πάνε σε αυτόν και να του πουν, «Θείε Ιωσουά , έλα έξω να μας πεις μια μεγάλη ιστορία.» Και θα τον τραβούσαν από το χέρι μέχρι να καθίσει στον αγαπημένο του βράχο στην γωνία του μαγαζιού, με τα παιδιά καθισμένα στο έδαφος γύρω του σε ημικύκλιο. Και πόσο άρεσε σε αυτούς τους μικρούς ο θείος Ιωσουά. Γελούσαν, και γελούσαν με την καρδιά τους. Ένα ή δυο μικρότερα παιδιά θα ανέβαιναν στα γόνατά του και θα καθόντουσαν εκεί, κοιτάζοντάς με θαυμασμό τα εκφραστικά χαρακτηριστικά του καθώς έλεγε τις ιστορίες του. Τα παιδιά αγαπούσαν τον Ιησού, και ο Ιησούς αγαπούσε τα παιδιά.

^{(1416.5) 128:6.12} Οι φίλοι του δυσκολευόντουσαν να καταλάβουν την ευρύτητα της κλίμακας των διανοητικών του δραστηριοτήτων, πως μπορούσε τόσο ξαφνικά και απόλυτα να πηδήξει από τις σοβαρές συζητήσεις για την πολιτική, την φιλοσοφία, ή την θρησκεία στο ελαφρό και εύθυμο παιχνίδι αυτών των πιτσιρικάδων ηλικίας από πέντε έως δέκα χρονών. Όσο μεγάλωναν οι αδερφοί του και οι αδερφές του, όσο είχε ελεύθερο χρόνο, και πριν έρθουν τα εγγόνια, έδινε μεγάλη προσοχή σε αυτούς τους μικρούς. Αλλά δεν έζησε στην γη αρκετά για να χαρεί και πολύ τα εγγόνια.

^{(1416.6) 128:7.1} Μόλις άρχισε αυτός ο χρόνος, ο Ιησούς από την Ναζαρέτ συνειδητοποίησε έντονα ότι είχε μεγάλες δυνάμεις.

^{(1417.1) 128:7.2} Όμως ήταν απόλυτα πεισμένος ότι δεν θα χρησιμοποιούσε αυτές τις δυνάμεις με την προσωπικότητά του σαν Υιός του Ανθρώπου, τουλάχιστον όχι μέχρι να ερχόταν η ώρα του. Τότε σκεπτόταν πολύ αλλά έλεγε λίγα για την σχέση του με τον Πατέρα στον ουρανό. Και το συμπέρασμα όλων αυτών των σκέψεων εκφράστηκε μια φορά στην προσευχή του στην κορυφή του λόφου, όταν είπε: « Άσχετα με το ποιος είμαι και τι δυνάμεις μπορώ ή δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω, πάντα έκανα, και πάντα θα κάνω, το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα μου.» Και όμως, αυτός ο άνθρωπος που περπατούσε στην Ναζαρέτ, πήγαινε και γύριζε από την δουλειά του, ήταν κυριολεκτικά αλήθεια—όσον αφορά ένα τεράστιο σύμπαν—ότι «σε αυτόν ήταν κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί σοφίας και γνώσης.»

^{(1417.2) 128:7.3} Όλη εκείνη την χρονιά οι οικογενειακές υποθέσεις πήγαιναν ομαλά εκτός από τον Ιούδα. Για χρόνια ο Ιάκωβος είχε προβλήματα με τον μικρότερό του αδερφό, που δεν ήθελε να δουλέψει ουσιαστικά ούτε μπορούσε να βασιστεί ότι θα έδινε το μερίδιό του στα οικογενειακά έξοδα. Ενώ ζούσε σπίτι, δεν είχε την ευσυνειδησία να βγάζει και να συνεισφέρει το μερίδιό του από τα οικογενειακά έξοδα.

^{(1417.3) 128:7.4} Ο Ιησούς ήταν ειρηνικός άνθρωπος, και πολλές φορές είχε ενοχληθεί από τις εριστικές πράξεις και τα πολυάριθμα πατριωτικά ξεσπάσματα του Ιούδα. Ο Ιάκωβος και ο Ιωσήφ ήταν της άποψης να τον διώξουν από την οικογένεια, αλλά ο Ιησούς δεν συμφωνούσε. Όταν δοκιμαζόταν πολύ η υπομονή τους, ο Ιησούς θα συμβούλευε: «Έχετε υπομονή. Να δίνετε συνετές συμβουλές και να προσέχετε τα λόγια σας, ώστε ο μικρός σας αδερφός να γνωρίσει πρώτα το σωστό και έπειτα να εξαναγκαστεί να το κάνει.» Η σοφή και στοργική συμβουλή του Ιησού εμπόδισε ένα ρήγμα στην οικογένεια¨ έμειναν μαζί. Αλλά ο Ιούδας ηρέμησε και ωρίμασε μόνο μετά τον γάμο του.

^{(1417.4) 128:7.5} Η Μαρία σπάνια μιλούσε στον Ιησού για την μελλοντική αποστολή του. Όποτε αναφερόταν αυτό το θέμα, ο Ιησούς θα έλεγε μόνο: «Η ώρα μου δεν έχει έρθει ακόμα.» Ο Ιησούς είχε σχεδόν καταφέρει να απαλλάξει την οικογένειά του από την εξάρτηση της άμεσης παρουσίας της προσωπικότητάς του. Ετοιμαζόταν ταχύτατα για την ημέρα που θα έφευγε από το σπίτι του στην Ναζαρέτ να ξεκινήσει το πιο ενεργητικό προοίμιο της πραγματικής του προσφοράς στους ανθρώπους.

^{(1417.5) 128:7.6} Ποτέ μην παραβλέψετε το γεγονός ότι η πρωταρχική αποστολή του Ιησού στην έβδομη Προσφορά του ήταν η απόκτηση εμπειρίας των δημιουργημάτων, η επίτευξη της κυριαρχίας στο Νέβαδον. Και συλλέγοντας αυτήν ακριβώς την εμπειρία έκανε και την υπέρτατη αποκάλυψη του Παραδείσιου Πατέρα στην Ουράντια και σε ολόκληρο το τοπικό σύμπαν του. Παρεμπιπτόντως με αυτούς τους στόχους ανέλαβε ακόμα να επιλύσει τις περίπλοκες υποθέσεις αυτού του πλανήτη που είχαν σχέση με τον στασιασμό του Λούσιφερ.

^{(1417.6) 128:7.7} Εκείνη την χρονιά ο Ιησούς είχε περισσότερο χρόνο ελεύθερο από ότι συνήθως, και αφιέρωσε πολύ από αυτόν να εκπαιδεύσει τον Ιάκωβο στην διαχείριση του εργαστηρίου επισκευών και τον Ιωσήφ στην διεύθυνση των οικογενειακών υποθέσεων. Η Μαρία διαισθάνθηκε ότι ετοιμαζόταν να τους αφήσει. Να τους αφήσει και να πάει πού; Να κάνει τι; Είχε σχεδόν παραιτηθεί από την σκέψη ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Δεν μπορούσε να τον καταλάβει¨ απλά δεν μπορούσε να κατανοήσει τον πρωτότοκο γιο της.

^{(1417.7) 128:7.8} Ο Ιησούς εκείνη την χρονιά πέρασε πολύ χρόνο με ένα-ένα τα μέλη της οικογένειάς του. Τους έπαιρνε συχνά για μεγάλους περιπάτους στον λόφο και στην εξοχή. Πριν το θέρος πήγε τον Ιούδα στον αγρότη θείο του νότια της Ναζαρέτ, αλλά ο Ιούδας δεν έμεινε πολύ μετά το θέρος. Το έσκασε, και ο Σίμωνας αργότερα τον βρήκε με τους ψαράδες στην λίμνη. Όταν ο Σίμωνας τον έφερε πίσω στο σπίτι, ο Ιησούς κουβέντιασε σοβαρά τα πράγματα με τον νεαρό δραπέτη και, εφόσον ήθελε να γίνει ψαράς, πήγε μαζί του στα Μάγδαλα και τον έθεσε υπό την προστασία ενός συγγενή ψαρά¨ και ο Ιούδας δούλευε αρκετά καλά και τακτικά από τότε μέχρι τον γάμο του, και συνέχισε να είναι ψαράς και μετά τον γάμο του.

^{(1418.1) 128:7.9} Τελικά ήρθε η στιγμή που όλα τα αδέρφια του Ιησού είχαν διαλέξει και σταθεροποιήσει το επάγγελμά τους. Το σκηνικό πια είχε στηθεί για την αναχώρηση του Ιησού από το σπίτι.

^{(1418.2) 128:7.10} Τον Νοέμβριο έγινε ένας διπλός γάμος. Ο Ιάκωβος και η Έστα, η Μίριαμ και ο Ιακώβ παντρεύτηκαν. Ήταν πραγματικά μια χαρμόσυνη περίσταση. Ακόμα και η Μαρία ήταν πάλι χαρούμενη εκτός από κάποιες στιγμές που καταλάβαινε ότι ο Ιησούς ετοιμαζόταν να φύγει. Υπέφερε κάτω από το βάρος μιας μεγάλης αβεβαιότητας: Μακάρι ο Ιησούς να καθόταν και να κουβέντιαζε ελεύθερα μαζί της όπως έκανε κάποτε όταν ήταν μικρός, αλλά αυτός ήταν εντελώς απλησίαστος¨ ΄για το μέλλον ήταν απόλυτα σιωπηλός .

^{(1418.3) 128:7.11} Ο Ιάκωβος και η σύζυγος του, η Έστα, μετακόμισαν σε ένα χαριτωμένο μικρό σπίτι στην δυτική πλευρά της πόλης, δώρο από τον πατέρα της. Ενώ ο Ιάκωβος συνέχισε να στηρίζει το σπίτι της μητέρας του, η αναλογία του περιορίστηκε στο μισό εξαιτίας του γάμου του, και ο Ιωσήφ τώρα τοποθετήθηκε και τυπικά επί κεφαλής της οικογένειας από τον Ιησού. Ο Ιούδας τώρα έστελνε το μερίδιό του στα έξοδα του σπιτιού με συνέπεια κάθε μήνα. Οι γάμοι του Ιάκωβου και της Μίριαμ είχαν πολύ ευεργετική επίδραση στον Ιούδα, και όταν έφυγε για το μέρος που ψάρευε, την μέρα μετά τον διπλό γάμο, διαβεβαίωσε τον Ιωσήφ ότι μπορούσε να βασιστεί σε αυτόν ότι «θα κάνω στο έπακρο το καθήκον μου, και ακόμα περισσότερο αν χρειαστεί.» Και κράτησε το λόγο του.

^{(1418.4) 128:7.12} Η Μίριαμ έμεινε δίπλα στην Μαρία στο σπίτι του Ιακώβ, ο Ιακώβ ο πρεσβύτερος είχε αναπαυθεί με τους πατέρες του. Η Μάρθα πήρε την θέση της Μίριαμ στο σπίτι, και η νέα οργάνωση πήγαινε θαυμάσια πριν τελειώσει ο χρόνος.

^{(1418.5) 128:7.13} Την μέρα μετά από τον διπλό γάμο ο Ιησούς είχε μια σοβαρή σύσκεψη με τον Ιάκωβο. Είπε εμπιστευτικά στον Ιάκωβο, ότι ετοιμαζόταν να φύγει από το σπίτι. Του παρέδωσε τον πλήρη τίτλο του εργαστηρίου επισκευών, τυπικά και επίσημα αποχώρησε από αρχηγός της οικογένειας του Ιωσήφ, και πολύ συγκινητικά ανακήρυξε στον αδερφό του τον Ιάκωβο «κεφαλή και προστάτη της οικογένειας του πατέρα μου». Συνέταξε, και υπέγραψαν και οι δύο, μια μυστική συμφωνία στην οποία οριζόταν ότι, σε ανταπόδοση για την δωρεά του μαγαζιού, ο Ιάκωβος από δω και στο εξής θα αναλάμβανε πλήρως τις οικονομικές ευθύνες της οικογένειας, απαλλάσσοντας έτσι τον Ιησού από όλες τις υποχρεώσεις πάνω σε αυτά τα θέματα. Μετά την υπογραφή της συμφωνίας, αφού είχε κανονιστεί ότι τα έξοδα της οικογένειας θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται χωρίς καμία συμβολή του Ιησού, ο Ιησούς είπε στον Ιάκωβο: « Αλλά παιδί μου θα συνεχίσω να σου στέλνω κάτι κάθε μήνα μέχρι να έρθει η ώρα μου, αλλά ότι σου στέλνω θα το χρησιμοποιείς εσύ ανάλογα με τις περιστάσεις. Μπορείς να χρησιμοποιείς τους πόρους μου για ανάγκες της οικογένειας ή για απολαύσεις όπως κρίνεις εσύ. Χρησιμοποίησέ τους σε περίπτωση ασθένειας ή χρησιμοποίησέ τους για να αντιμετωπίσεις τις απρόοπτες ανάγκες που μπορεί να τύχουν σε οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας ξεχωριστά.»

^{(1418.6) 128:7.14} Και έτσι ο Ιησούς προετοιμάστηκε να εισέλθει στην δεύτερη και απομακρυσμένη από το σπίτι φάση της ενήλικης ζωής του πριν την δημόσια είσοδό του στο έργο του Πατέρα του.

^{(1419.1) 129:0.1} Ο Ιησούς είχε πια διαχωρίσει εντελώς τον εαυτό του από την διαχείριση των οικογενειακών υποθέσεων της οικογένειας της Ναζαρέτ και από την άμεση διοίκηση των ατόμων της. Συνέχισε, μέχρι την βάπτισή του, να συνεισφέρει στα οικονομικά της οικογένειας και να δείχνει έντονο προσωπικό ενδιαφέρον για την καλή πνευματική κατάσταση κάθε ενός από τους αδερφούς του και τις αδερφές του. Και πάντα ήταν έτοιμος να κάνει ότι ήταν ανθρώπινα δυνατόν για την άνεση και την ευτυχία της χήρας μητέρας του.

^{(1419.2) 129:0.2} Ο Υιός του Ανθρώπου είχε κάνει τώρα όλες τις προετοιμασίες για να αποσπασθεί μόνιμα από το σπίτι της Ναζαρέτ¨ και αυτό δεν του ήταν καθόλου εύκολο. Ο Ιησούς αγαπούσε πραγματικά τους ανθρώπους του¨ αγαπούσε την οικογένειά του, και αυτή η φυσική στοργή αυξανόταν κατά πολύ από την ασυνήθιστη αφοσίωσή του προς αυτούς. ¨όσο πιο πολύ δινόμαστε στους συνανθρώπους μας, τόσο πιο πολύ τους αγαπούμε¨ και εφόσον ο Ιησούς είχε αφιερωθεί τόσο στην οικογένειά του, τους αγαπούσε ένθερμα και στοργικά.

^{(1419.3) 129:0.3} Όλη η οικογένεια είχε σιγά-σιγά καταλάβει ότι ο Ιησούς ετοιμαζόταν να τους αφήσει. Η λύπη αυτού του αναμενόμενου αποχωρισμού μετριαζόταν μόνο από την μέθοδο της σταδιακής προετοιμασίας τους για την αναγγελία της προτιθέμενης αναχώρησής του. Για πάνω από τέσσερα χρόνια καταλάβαιναν ότι σχεδίαζε την τελική του αναχώρηση.

^{(1419.4) 129:1.1} Τον Ιανουάριο του 21 μ.Χ., ένα βροχερό Κυριακάτικο πρωινό, ο Ιησούς έφυγε από την οικογένειά του απλά χωρίς επίσημες εκδηλώσεις, εξηγώντας τους μόνο ότι θα πήγαινε στην Τιβεριάδα και μετά θα επισκεπτόταν και άλλες πόλεις γύρω από την Θάλασσα της Γαλιλαίας. Και έτσι τους άφησε, και ποτέ ξανά δεν ήταν τακτικό μέλος της οικογένειας αυτής.

^{(1419.5) 129:1.2} Πέρασε μια εβδομάδα στην Τιβεριάδα, την καινούρια πόλη που θα διαδεχόταν την Σέφορη για πρωτεύουσα σαν πρωτεύουσα της Γαλιλαίας¨ και αφού δεν βρήκε και τίποτα πολύ ενδιαφέρον, πέρασε από τα Μάγδαλα και την Βηθσαϊδά και πήγε στην Καπερναούμ, όπου σταμάτησε να επισκεφθεί τον φίλο του πατέρα του τον Ζεβεδαίο. Οι γιοι του Ζεβεδαίου ήταν ψαράδες¨ αυτός ήταν κατασκευαστής βαρκών. Ο Ιησούς ήταν ειδικός και στον σχεδιασμό και στις κατασκευές¨ ήταν αυθεντία στην δουλειά με ξύλο¨ και ο Ζεβεδαίος γνώριζε από παλιά για την δεξιοτεχνία του τεχνίτη από την Ναζαρέτ. Από παλιά σκεφτόταν να κατασκευάσει βελτιωμένες βάρκες¨ έτσι τώρα είπε τα σχέδιά του στον Ιησού και προσκάλεσε τον επισκέπτη ξυλουργό να συμμετέχει στην επιχείρησή του, και ο Ιησούς δέχτηκε με προθυμία.

^{(1419.6) 129:1.3} Ο Ιησούς δούλεψε με τον Ζεβεδαίο μόνο για λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, αλλά αυτό τον χρόνο δημιούργησε ένα νέο στυλ βάρκας και καθιέρωσε εντελώς νέες μεθόδους κατασκευής βαρκών. Με ανώτερη τεχνική και πολύ βελτιωμένες μεθόδους ατμού των σανίδων, ο Ιησούς και ο Ζεβεδαίος άρχισαν να κατασκευάζουν βάρκες πολύ ανώτερου τύπου, τέχνη που έκανε πολύ ασφαλέστερη την πλεύση στην λίμνη από ότι οι παλαιότεροι τύποι. Για αρκετά χρόνια ο Ζεβεδαίος είχε περισσότερη δουλειά, βγάζοντας αυτές τις βάρκες νέου τύπου, από ότι μπορούσε να βγάλει πέρα η μικρή επιχείρησή του¨ σε λιγότερο από πέντε χρόνια πρακτικά όλη η δουλειά στην λίμνη είχε γίνει στο μαγαζί του Ζεβεδαίου στην Καπερναούμ. Ο Ιησούς έγινε γνωστός στους ψαράδες της Γαλιλαίας σαν ο σχεδιαστής αυτών των νέων βαρκών.

^{(1420.1) 129:1.4} Ο Ζεβεδαίος ήταν σχετικά ευκατάστατος άνθρωπος¨ τα εργαστήρια κατασκευής βαρκών του ήταν στην λίμνη νότια της Καπερναούμ, και το σπίτι του βρισκόταν στην ακτή της λίμνης κοντά στο αλιευτικό κέντρο της Βηθσαϊδά. Ο Ιησούς εκείνο το χρόνο έμεινε στο σπίτι του Ζεβεδαίου και παρέμεινε στην Καπερναούμ. Είχε δουλέψει για πολύ μόνος στον κόσμο, δηλαδή, χωρίς πατέρα, και του άρεσε πολύ αυτή η περίοδος δουλειάς με έναν συνεταίρο-πατέρα.

^{(1420.2) 129:1.5} Η γυναίκα του Ζεβεδαίου, η Σαλώμη, ήταν συγγενής του Άννα, ενός κάποτε ανώτερου ιερωμένου στην Ιερουσαλήμ που εξακολουθούσε ακόμα να είναι ο πιο ισχυρός της ομάδας των Σαδδουκαίων, και είχε εκθρονιστεί μόνο πριν οκτώ χρόνια. Η Σαλώμη ήταν μεγάλη θαυμάστρια του Ιησού. Τον αγαπούσε όπως αγαπούσε τους γιους της, τον Ιάκωβο, τον Ιωάννη, και τον Δαβίδ, ενώ οι τέσσερις κόρες της έβλεπαν τον Ιησού σαν μεγαλύτερο αδερφό τους. Ο Ιησούς πήγαινε συχνά για ψάρεμα με τον Ιάκωβο, τον Ιωάννη, και τον Δαβίδ, και έμαθαν ότι εκτός από έμπειρος κατασκευαστής βαρκών, ήταν και έμπειρος ψαράς.

^{(1420.3) 129:1.6} Όλο αυτό το χρόνο ο Ιησούς έστελνε χρήματα κάθε μήνα στον Ιάκωβο. Γύρισε στην Ναζαρέτ τον Οκτώβρη για να παρευρεθεί στον γάμο της Μάρθας, και δεν ξαναπήγε για περισσότερο από δυο χρόνια, όταν επέστρεψε για λίγο πριν τον διπλό γάμο του Σίμωνα και του Ιούδα.

^{(1420.4) 129:1.7} Όλη αυτή την χρονιά ο Ιησούς έφτιαχνε βάρκες και συνέχιζε να παρατηρεί πως ζουν οι άνθρωποι στην γη, Συχνά επισκεπτόταν τον σταθμό καραβανιών της Καπερναούμ που ήταν στην διαδρομή από την Δαμασκό προς το νότο. Η Καπερναούμ ήταν ισχυρό στρατιωτικό Ρωμαϊκό πόστο, και ο διοικητής της φρουράς ήταν πιστός στον Ιεχωβά, «ένας ευσεβής άνθρωπος» όπως συνήθιζαν να αποκαλούν οι Εβραίοι αυτούς τους προσήλυτους. Αυτός ο αξιωματικός ανήκε σε μια πλούσια Ρωμαϊκή οικογένεια, και έβαλε σκοπό του να κτίσει μια όμορφη συναγωγή στην Καπερναούμ, την οποία και παρέδωσε στους Εβραίους λίγο πριν ο Ιησούς πάει να ζήσει με τον Ζεβεδαίο. Ο Ιησούς έκανε τις λειτουργίες σε αυτήν την νέα συναγωγή πάνω από τον μισό χρόνο, και κάποιοι άνθρωποι των καραβανιών που έτυχε να παρευρίσκονται τον θυμήθηκαν σαν τον ξυλουργό από την Ναζαρέτ.

^{(1420.5) 129:1.8} Όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής των φόρων, ο Ιησούς δήλωσε τον εαυτό του σαν «ειδικευμένος τεχνίτης της Καπερναούμ». Από εκείνη την ημέρα μέχρι το τέλος της γήινης ζωής του ήταν γνωστός σαν πολίτης της Καπερναούμ. Ποτέ δεν διεκδίκησε άλλη νόμιμη παραμονή, παρόλο που για διαφόρους λόγους άφηνε τους άλλους να προσδιορίζουν την κατοικία του στην Δαμασκό, στην Βηθανία, στην Ναζαρέτ, ακόμα και στην Αλεξάνδρεια.

^{(1420.6) 129:1.9} Στην συναγωγή της Καπερναούμ βρήκε πολλά νέα βιβλία στα ράφια της βιβλιοθήκης, και περνούσε τουλάχιστον πέντε βράδια την βδομάδα μελετώντας εντατικά. Το ένα βράδυ το αφιέρωνε στην συντροφιά με τους πιο ηλικιωμένους, και άλλο βράδυ το περνούσε με τους νέους. Στην προσωπικότητα του Ιησού υπήρχε κάτι εξευγενισμένο που ενέπνεε και προσήλκυε τους νέους. Πάντα τους έκανε να αισθάνονται άνετα κοντά του. Ίσως το μεγάλο μυστικό του στο ότι τα πήγαινε τόσο καλά μαζί τους βρισκόταν στο διπλό γεγονός ότι πάντα έδειχνε ενδιαφέρον για ότι κάνανε, ενώ παράλληλα σπάνια τους συμβούλευε , και μόνο όταν του το ζητούσαν.

^{(1420.7) 129:1.10} Η οικογένεια του Ζεβεδαίου σχεδόν λάτρευε τον Ιησού, και ποτέ δεν χάνανε τις διαλέξεις ερωτήσεων και απαντήσεων που έδινε κάθε βράδυ μετά το δείπνο πριν φύγει για μελέτη στην συναγωγή. Οι νεαροί γείτονες ερχόντουσαν και αυτοί συχνά να παρακολουθήσουν αυτές τις συναντήσεις μετά το δείπνο. Σε αυτές τις μικρές συγκεντρώσεις ο Ιησούς έδινε ποικίλες και προχωρημένες καθοδηγήσεις, τόσο προχωρημένες όσο ακριβώς μπορούσαν να καταλάβουν. Μιλούσε αρκετά ελεύθερα με αυτούς, εκφράζοντας τις ιδέες του και τα ιδανικά του για την πολιτική, την κοινωνιολογία, και την φιλοσοφία, αλλά ποτέ δεν μιλούσε με επιτακτική κατηγορηματικότητα παρά μόνο όταν συζητούσε για την θρησκεία—την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

^{(1421.1) 129:1.11} Μια φορά την εβδομάδα ο Ιησούς έκανε μια συνάντηση με όλα τα μέλη της οικογένειας, του μαγαζιού, και τους βοηθούς από τα παράλια, γιατί ο Ζεβεδαίος είχε πολλούς εργαζόμενους. Και ανάμεσα σε αυτούς τους εργάτες ήταν που για πρώτη φορά τον αποκαλέσανε «ο Κύριος». Όλοι τον αγαπούσαν. Του άρεσε η δουλειά του με τον Ζεβεδαίο στην Καπερναούμ, αλλά του έλειπαν τα παιδιά που έπαιζαν έξω από το ξυλουργείο στην Ναζαρέτ.

^{(1421.2) 129:1.12} Από τους γιους του Ζεβεδαίου, ο Ιάκωβος ήταν αυτός που ενδιαφερόταν πιο πολύ για τον Ιησού σαν δάσκαλο, σαν φιλόσοφο. Ο Ιωάννης ενδιαφερόταν πιο πολύ για τις θρησκευτικές του διδασκαλίες και απόψεις. Ο Δαβίδ τον σεβόταν σαν μηχανικό αλλά πολύ λίγο εκτιμούσε τις θρησκευτικές του απόψεις και φιλοσοφικές διδασκαλίες.

^{(1421.3) 129:1.13} Ο Ιούδας ερχόταν συχνά το Σάββατο να ακούσει τον Ιησού να μιλά στην συναγωγή και θα παρέμενε για να κουβεντιάσει μαζί του. Και όσο πιο πολύ ο Ιούδας έβλεπε τον μεγάλο του αδερφό, τόσο και σιγουρευόταν ότι ο Ιησούς ήταν αληθινά σπουδαίος άνθρωπος.

^{(1421.4) 129:1.14} Εκείνη την χρονιά ο Ιησούς έκανε μεγάλες προόδους στην τελειοποίηση των γνώσεών του ανθρώπινου νου του και πέτυχε νέα ανώτερα επίπεδα συνειδητής επαφής με τον εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή Σκέψης.

^{(1421.5) 129:1.15} Αυτή ήταν η τελευταία χρονιά της σταθερής ζωής του. Ποτέ ξανά ο Ιησούς δεν πέρασε έναν ολόκληρο χρόνο σε ένα μέρος ή σε μια δουλειά. Οι μέρες του επίγειου προσκυνήματός του πλησιάζανε. Οι περίοδοι έντονης δραστηριότητας δεν ήταν μακριά στο μέλλον, αλλά τώρα επρόκειτο να παρεμβληθούν ανάμεσα στην απλή αλλά έντονα δραστήρια ζωή του στο παρελθόν και στην ακόμα πιο έντονη και επίπονη δημόσια προσφορά του, μερικά χρόνια πολλών ταξιδιών και πολύ διαφοροποιημένης προσωπικής δραστηριότητας. Η εκπαίδευσή του σαν άνθρωπος της υλικής σφαίρας έπρεπε να ολοκληρωθεί πριν να μπορέσει να ξεκινήσει την καριέρα της διδασκαλίας του και του κηρύγματός του σαν τελειοποιημένος Θεάνθρωπος των θεϊκών και μετα-ανθρώπινων φάσεων της Προσφοράς του στην Ουράντια.

^{(1421.6) 129:2.1} Τον Μάρτιο του 22 μ.Χ., ο Ιησούς έφυγε από τον Ζεβεδαίο και από την Καπερναούμ. Ζήτησε ένα μικρό ποσό για να καλύψει τα έξοδά του στην Ιερουσαλήμ. Όσο εργαζόταν με τον Ζεβεδαίο είχε αποτραβήξει μόνο μικρά χρηματικά ποσά, τα οποία έστελνε κάθε μήνα στην οικογένειά του στην Ναζαρέτ. Τον ένα μήνα θα ερχόταν ο Ιωσήφ στην Καπερναούμ για τα χρήματα¨ τον άλλο μήνα θα ερχόταν ο Ιούδας στην Καπερναούμ, θα έπαιρνε τα χρήματα από τον Ιησού, και θα τα πήγαινε στην Ναζαρέτ. Το μέρος που ψάρευε ο Ιούδας βρισκόταν μόνο μερικά μίλια νότια της Καπερναούμ.

^{(1421.7) 129:2.2} Όταν ο Ιησούς έφυγε από την οικογένεια του Ζεβεδαίου, συμφώνησε να παραμείνει στην Ιερουσαλήμ μέχρι το Πάσχα, και όλοι υποσχέθηκαν να είναι παρόντες για τον εορτασμό. Κανόνισαν να γιορτάσουν το τραπέζι του Πάσχα μαζί. Όλοι λυπήθηκαν όταν έφυγε ο Ιησούς, ειδικά οι κόρες του Ζεβεδαίου.

^{(1421.8) 129:2.3} Πριν φύγει από την Καπερναούμ, ο Ιησούς είχε μια μεγάλη συνομιλία με τον καινούριο του φίλο και στενό σύντροφό του, τον Ιωάννη του Ζεβεδαίου. Είπε στον Ιωάννη ότι σκεπτόταν να ταξιδέψει πολύ «μέχρι να έρθει η ώρα μου» και ζήτησε από τον Ιωάννη να ενεργήσει για λογαριασμό του στο θέμα της αποστολής χρημάτων στην οικογένειά του στην Ναζαρέτ κάθε μήνα μέχρι τα χρήματα που του χρωστούσαν να τελειώσουν.

^{(1422.1) 129:2.4} Και ο Ιωάννης του έδωσε αυτήν την υπόσχεση: «Δάσκαλέ μου, πήγαινε στην δουλειά σου, κάνε το έργο σου στον κόσμο¨ εγώ θα ενεργώ στην θέση σου για αυτό ή για όποιο άλλο θέμα, και θα προσέχω την οικογένειά σου όπως θα πρόσεχα και θα φρόντιζα την ίδια μου την μητέρα και τα αδέρφια μου. Θα διαθέσω τα χρήματά σου που έχει κρατήσει ο πατέρας μου όπως μου το ζήτησες και όπως χρειάζεται, και όταν τα χρήματά σου θα έχουν τελειώσει, αν δεν λάβω άλλα από σένα, και αν η μητέρα σου χρειάζεται, τότε θα μοιραστώ τα δικά μου χρήματα μαζί της. Πήγαινε στην δουλειά σου ήσυχος. Θα ενεργώ για λογαριασμό σου σε όλα αυτά τα θέματα.»

^{(1422.2) 129:2.5} Έτσι, όταν έφυγε ο Ιησούς για την Ιερουσαλήμ, ο Ιωάννης συζήτησε με τον πατέρα του, τον Ζεβεδαίο, για τα χρήματα του Ιησού, και προς μεγάλη του έκπληξη ήταν αρκετά μεγάλο ποσό. Καθώς ο Ιησούς είχε αφήσει αυτό το θέμα εξ ολοκλήρου στα χέρια τους, συμφώνησαν ότι θα ήταν καλύτερο να επενδύσουν αυτό το ποσό σε ακίνητα και να χρησιμοποιήσουν το εισόδημα για να βοηθούν την οικογένεια στην Ναζαρέτ¨ και εφόσον ο Ζεβεδαίος γνώριζε για ένα σπίτι στην Καπερναούμ που ήταν υποθηκευμένο και πουλιόταν, έδωσε οδηγίες στον Ιωάννη να το αγοράσει με τα χρήματα του Ιησού και να κρατήσει τους τίτλους ιδιοκτησίας του για τον φίλο του. Και ο Ιωάννης έπραξε όπως τον συμβούλεψε ο πατέρας του. Για δυο χρόνια πλήρωναν την υποθήκη με το ενοίκιο, και αυτό, μαζί με κάποιο μεγάλο ποσό που έστειλε ο Ιησούς στον Ιωάννη για να το χρησιμοποιήσει όπως κρίνει αναγκαίο για την οικογένεια, σχεδόν κάλυψε το ποσό της υποθήκης¨ ο Ζεβεδαίος κάλυψε την διαφορά, και ο Ιωάννης ξεπλήρωσε την υποθήκη, εξασφαλίζοντας έτσι καθαρή ιδιοκτησία γι αυτό το δυάρι. Με αυτό τον τρόπο ο Ιησούς έγινε ιδιοκτήτης ενός σπιτιού στην Καπερναούμ, αλλά δεν του το είχαν πει. Όταν η οικογένεια της Ναζαρέτ άκουσε ότι ο Ιησούς είχε φύγει από την Καπερναούμ, μην γνωρίζοντας για τον οικονομικό διακανονισμό με τον Ιωάννη, πίστεψαν ότι είχε έρθει η ώρα να τα βγάλουν πέρα χωρίς άλλη βοήθεια από τον Ιησού. Ο Ιάκωβος θυμήθηκε την συμφωνία του με τον Ιησού και, με την βοήθεια των αδερφών του, ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για την φροντίδα της οικογένειας.

^{(1422.3) 129:2.6} Αλλά ας πάμε πίσω να δούμε τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ. Για περίπου δυο μήνες περνούσε την περισσότερη ώρα ακούγοντας τις συζητήσεις στον ναό με περιστασιακές επισκέψεις στις διάφορες σχολές των ραβίνων. Τα περισσότερα Σάββατα τα περνούσε στην Βηθανία.

^{(1422.4) 129:2.7} Ο Ιησούς πήρε μαζί του στην Ιερουσαλήμ ένα γράμμα από την Σαλώμη, την γυναίκα του Ζεβεδαίου, που τον σύστηνε στον πρώην ανώτερο ιερέα, τον Άννα, σαν κάποιον «ίδιον με τους γιους της». Ο Άννας περνούσε πολύ χρόνο με αυτόν, και τον πήρε προσωπικά να επισκεφθεί πολλές ακαδημίες των θρησκευτικών δασκάλων της Ιερουσαλήμ. Ενώ ο Ιησούς είδε αυτές τις σχολές και παρατήρησε προσεχτικά τις μεθόδους διδασκαλίας τους, αλλά δεν έκανε ούτε μια ερώτηση δημόσια. Παρόλο που ο Άννας θεωρούσε τον Ιησού σπουδαίο άνθρωπο, δεν ήξερε πώς να τον συμβουλέψει. Καταλάβαινε ότι θα ήταν ανόητο να του προτείνει να γραφτεί σε κάποια από αυτές τις σχολές της Ιερουσαλήμ σαν σπουδαστής, όμως γνώριζε καλά ότι ο Ιησούς δεν αναγνωριζόταν επίσημα σαν δάσκαλος αφού δεν είχε φοιτήσει σε καμία από ατές τις σχολές.

^{(1422.5) 129:2.8} Αλλά η ώρα του Πάσχα πλησίαζε και μαζί με τα πλήθη που κατέφταναν από παντού, ήρθε και ο Ζεβεδαίος από την Καπερναούμ με όλη την οικογένειά του. Έμειναν όλοι στο ευρύχωρο σπίτι του Άννα, όπου γιόρτασαν το Πάσχα σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια.

^{(1422.6) 129:2.9} Πριν το τέλος της εβδομάδας αυτού του Πάσχα, εντελώς τυχαία, ο Ιησούς γνώρισε ένα πλούσιο ταξιδιώτη και τον γιο του, ένα νέο περίπου δεκαεπτά χρονών. Αυτοί οι ταξιδιώτες ερχόντουσαν από την Ινδία και πηγαίνοντας να επισκεφτούν την Ρώμη και διάφορα άλλα σημεία στην Μεσόγειο, είχαν κανονίσει να φτάσουν στην Ιερουσαλήμ το Πάσχα, ελπίζοντας να βρουν κάποιον να τον προσλάβουν σαν διερμηνέα και δάσκαλο για τον γιο. Ο πατέρας επέμενε να συμφωνήσει ο Ιησούς να ταξιδέψει μαζί τους. Ο Ιησούς του είπε για την οικογένειά του και ότι δεν θα ήταν σωστό να φύγει για σχεδόν δυο χρόνια, γιατί σε όλο αυτό το διάστημα μπορεί κάτι να χρειαζόντουσαν. Τότε, ο ταξιδιώτης από την Ανατολή πρότεινε να προπληρώσει τους μισθούς ενός χρόνου στον Ιησού, για να τους εμπιστευτεί στους φίλους του για να προστατέψουν την οικογένειά του από τυχόν ανάγκες που θα προκύψουν. Και έτσι ο Ιησούς συμφώνησε να ταξιδέψει μαζί τους.

^{(1423.1) 129:2.10} Ο Ιησούς παρέδωσε αυτό το μεγάλο ποσό στον Ιωάννη του Ζεβεδαίου. Και σας έχουμε πει πως ο Ιωάννης αξιοποίησε αυτό το ποσό για την ρευστοποίηση της υποθήκης της ιδιοκτησίας στην Καπερναούμ. Ο Ιησούς μίλησε εμπιστευτικά στον Ζεβεδαίο για αυτό το ταξίδι στην Μεσόγειο, και του επέβαλε να μην το πει σε κανένα, ούτε στους συγγενείς του, και ο Ζεβεδαίος πραγματικά δεν αποκάλυψε ποτέ την γνώση του για το που βρισκόταν ο Ιησούς όλη αυτή την περίοδο των δύο χρόνων. Πριν επιστρέψει ο Ιησούς από αυτό το ταξίδι η οικογένειά του στην Ναζαρέτ είχε αρχίσει να τον θεωρεί νεκρό. Μόνο οι επιβεβαιώσεις του Ζεβεδαίου, που πήγαινε στην Ναζαρέτ με τον γιο του τον Ιωάννη αρκετές φορές, κράτησαν την ελπίδα ζωντανή στην καρδιά της Μαρίας.

^{(1423.2) 129:2.11} Όλο αυτό το διάστημα η οικογένεια στην Ναζαρέτ τα πήγαινε αρκετά καλά¨ ο Ιούδας είχε αυξήσει αρκετά το μερτικό συνεισφοράς του και συνέχισε να συνεισφέρει τόσα μέχρι που παντρεύτηκε. Παρά το ότι δεν χρειαζόντουσαν ιδιαίτερη βοήθεια, ο Ιωάννης συνήθιζε να πηγαίνει δώρα κάθε μήνα στην Μαρία και στην Ρουθ, όπως του το είχε ζητήσει ο Ιησούς.

^{(1423.3) 129:3.1} Όλος ο εικοστός ένατος χρόνος του Ιησού πέρασε στην περιοδεία του στην Μεσόγειο. Τα κύρια γεγονότα, όσο έχουμε την άδεια να αποκαλύψουμε αυτές τις εμπειρίες, είναι οι εξιστορήσεις που ακολουθούν.

^{(1423.4) 129:3.2} Σε όλη αυτή την περιοδεία στον Ρωμαϊκό κόσμο, για πολλούς λόγους, ο Ιησούς ήταν γνωστός σαν ο γραμματέας από την Δαμασκό. Στην Κόρινθο και σε άλλες στάσεις του ταξιδιού της επιστροφής, όμως, ήταν γνωστός σαν ο Εβραίος δάσκαλος.

^{(1423.5) 129:3.3} Αυτή η περίοδος της ζωής του Ιησού ήταν γεμάτη γεγονότα. Ενώ στο ταξίδι αυτό ήρθε σε επαφή με πολλούς συνανθρώπους του, όμως αυτή η εμπειρία είναι μια φάση της ζωής του που ποτέ δεν αποκαλύφθηκε σε κανένα μέλος της οικογένειάς του ούτε στους αποστόλους. Ο Ιησούς έζησε την ανθρώπινη ζωή του και έφυγε από αυτό τον κόσμο χωρίς κανένας (εκτός από τον Ζεβεδαίο από την Βηθσαϊδά) να γνωρίζει ότι είχε κάνει εκείνο το μακρινό ταξίδι. Μερικοί φίλοι του νόμιζαν ότι είχε επιστρέψει στην Δαμασκό¨ άλλοι πίστευαν ότι είχε πάει στην Ινδία. Η οικογένειά του πίστευε ότι βρισκόταν στην Αλεξάνδρεια, καθώς γνώριζαν ότι κάποτε τον είχαν προσκαλέσει να πάει εκεί να γίνει βοηθός του σαζάνου.

^{(1423.6) 129:3.4} Όταν ο Ιησούς γύρισε στην Παλαιστίνη, δεν έκανε τίποτε για να αλλάξει την γνώμη της οικογένειάς του ότι είχε πάει από την Ιερουσαλήμ στην Αλεξάνδρεια¨ τους άφησε να πιστεύουν ότι όλο το διάστημα που απουσίαζε από την Παλαιστίνη το πέρασε στην πόλη της μάθησης και της κουλτούρας. Μόνο ο Ζεβεδαίος ο κατασκευαστής βαρκών από την Βηθσαϊδά γνώριζε τα πραγματικά γεγονότα, και αυτός δεν τα είπε σε κανέναν.

^{(1423.7) 129:3.5} Σε όλες τις προσπάθειές σας να αποκρυπτογραφήσετε την σημασία του Ιησού στην Ουράντια, θα πρέπει να έχετε κατά νου το κίνητρο της Προσφοράς του Μιχαήλ. Αν μπορούσατε να καταλάβετε την σημασία πολλών από τις φαινομενικά παράξενες πράξεις του, θα πρέπει να διακρίνετε τον σκοπό της παραμονής του στον κόσμο σας. Πρόσεχε διαρκώς να μην δημιουργήσει μια υπερ-ελκυστική προσωπική καριέρα που να τραβά όλη την προσοχή. Δεν ήθελε να κάνει ασυνήθιστες ή ακαταμάχητες εντυπώσεις στους συνανθρώπους του. Είχε αφοσιωθεί στο έργο της αποκάλυψης του ουράνιου Πατέρα στους συνανθρώπους του και συγχρόνως είχε αναλάβει το θείο καθήκον να ζήσει την θνητή επίγεια ζωή του πάντα κάτω από το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα.

^{(1424.1) 129:3.6} Στην κατανόηση της επίγειας ζωής του Ιησού, θα μας βοηθήσει επίσης αν όλοι οι θνητοί σπουδαστές αυτής της θεϊκής Προσφοράς θυμόσαστε ότι, ενώ ζούσε αυτήν την ενσαρκωμένη ζωή πάνω στην Ουράντια, την ζούσε για όλο το σύμπαν του. Υπήρχε στην ζωή που έζησε σαν θνητός, κάτι ιδιαίτερο που ενέπνεε κάθε μια κατοικημένη σφαίρα όλου του σύμπαντος του Νέβαδον , ξεχωριστά. Το ίδιο ισχύει επίσης και για όλους τους κόσμους που έχουν γίνει κατοικήσιμοι μετά από εκείνη την πολυτάραχη περίοδο της παραμονής του στην Ουράντια. Και θα ισχύει το ίδιο και για όλους τους κόσμους που θα κατοικηθούν από πλάσματα με θέληση σε όλη την μελλοντική ιστορία αυτού του τοπικού σύμπαντος.

^{(1424.2) 129:3.7} Ο Υιός του Ανθρώπου, σε όλη την περίοδο της περιοδείας του στον Ρωμαϊκό κόσμο και με τις εμπειρίες που απόκτησε εκεί πρακτικά συμπλήρωσε την εκπαίδευσή του στην γνωριμία των διαφόρων λαών εκείνων των ημερών και της γενιάς του. Μέχρι την στιγμή της επιστροφής του στην Ναζαρέτ, μέσα από αυτό το εκπαιδευτικό ταξίδι, είχε πια μάθει πως ζούσαν και πως μοχθούσαν οι άνθρωποι στην Ουράντια.

^{(1424.3) 129:3.8} Ο πραγματικός σκοπός αυτού του ταξιδιού στην Μεσόγειο ήταν να γνωρίσει τους ανθρώπους. Πλησίασε εκατοντάδες ανθρώπους σε αυτό το ταξίδι. Γνώρισε και αγάπησε όλα τα είδη ανθρώπων, πλούσιους και φτωχούς, ευγενείς και λαϊκούς, μαύρους και άσπρους, μορφωμένους και αμόρφωτους, καλλιεργημένους και ακαλλιέργητους , ζωώδεις και πνευματικούς, θρήσκους και άθρησκους, ηθικούς και ανήθικους.

^{(1424.4) 129:3.9} Σε αυτό το ταξίδι στην Μεσόγειο ο Ιησούς έκανε μεγάλες προόδους στο ανθρώπινο καθήκον του να αποκτήσεις τέλειες γνώσεις για τον υλικό και θνητό νου, και εσωτερικά διαμένων Προσαμοστής του έκανε μεγάλη πρόοδο στην άνοδο και την πνευματική κατάκτηση αυτής της ίδιας ανθρώπινης διάνοιας. Στο τέλος αυτής της περιοδείας ο Ιησούς ουσιαστικά γνώριζε—με όλη την ανθρώπινη βεβαιότητα—ότι ήταν Υιός Θεού, ένας Δημιουργός Υιός του Συμπαντικού Πατέρα. Ο Προσαρμοστής μπορούσε να φέρει στο νου αυτού του Υιού του Ανθρώπου, όλο και περισσότερες, θαμπές ακόμα, αναμνήσεις της Παραδείσιας εμπειρίας του μαζί με τον θεϊκό Πατέρα του προτού ακόμα οργανώσει και δημιουργήσει αυτό το τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Έτσι ο Προσαρμοστής, σιγά-σιγά, έφερνε στην ανθρώπινη συνείδηση του Ιησού εκείνες τις απαραίτητες αναμνήσεις της προηγούμενης θεϊκής του ύπαρξης στις διάφορες εποχές του σχεδόν αιώνιου παρελθόντος. Το τελευταίο επεισόδιο της προανθρώπινης εμπειρίας του που του έφερε στην μνήμη ο Προσαρμοστής, ήταν η αποχαιρετιστήρια συνομιλία του με τον Εμμανουήλ του Σάλβινκτον λίγο πριν παραδώσει την συνειδητή του προσωπικότητα για να ξεκινήσει για την ενσάρκωσή του στην Ουράντια. Και αυτή η τελευταία ανάμνηση της προανθρώπινης ύπαρξής του ξεκαθάρισε στην συνείδηση του Ιησού ακριβώς την μέρα της βάπτισής του από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη.

^{(1424.5) 129:4.1} Για τους ουράνιους θεατές του τοπικού σύμπαντος, αυτό το ταξίδι στην Μεσόγειο ήταν το πιο συναρπαστικό από όλες τις επίγειες εμπειρίες του Ιησού, τουλάχιστον από όλη την καριέρα του μέχρι το γεγονός της σταύρωσής του και του θνητού θανάτου του. Αυτή ήταν η συναρπαστική περίοδος της προσωπικής προσφοράς του σε σύγκριση με την σύντομα επερχόμενη εποχή της κοινωνικής προσφοράς του. Αυτό το μοναδικό επεισόδιο ήταν πολύ συναρπαστικό επειδή εκείνο τον καιρό ήταν ακόμα ο ξυλουργός από την Ναζαρέτ, ο κατασκευαστής βαρκών από την Καπερναούμ, ο γραμματέας από την Δαμασκό¨ ήταν ακόμα ο Υιός του Ανθρώπου. Δεν είχε πετύχει ακόμα την τελειοποίηση του ανθρώπινου νου του¨ ο Προσαρμοστής δεν είχε ακόμα γίνει τέλειος γνώστης και δεν είχε αντιγράψει ακόμα ολοκληρωτικά την θνητή ταυτότητα. Ήταν ακόμα ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους.

^{(1425.1) 129:4.2} Η καθαρά ανθρώπινη θρησκευτική εμπειρία—η προσωπική πνευματική ανάπτυξη—του Υιού του Ανθρώπου έφτασε σχεδόν στο ζενίθ της αυτόν ,τον εικοστό ένατο χρόνο. Αυτή η εμπειρία της πνευματικής εξέλιξης βρισκόταν σε συνεχή σταδιακή αύξηση από την στιγμή της άφιξης του Προσαρμοστή Σκέψης του μέχρι την ημέρα της ολοκλήρωσης και επιβεβαίωσης εκείνης της φυσικής και κανονικής σχέσης ανάμεσα στον υλικό νου του ανθρώπου και στο πνεύμα που κατοικεί στον νου—το φαινόμενο της ένωσης σε ένα αυτών των δύο διανοιών, την εμπειρία που κατόρθωσε ο Υιός του Ανθρώπου ολοκληρωτικά και απόλυτα, σαν ενσαρκωμένος θνητός της υλικής σφαίρας, την ημέρα της βάπτισής του στον Ιορδάνη.

^{(1425.2) 129:4.3} Όλα αυτά τα χρόνια, παρόλο που δεν φαινόταν να έχει επίσημη επικοινωνία με τον Πατέρα του στον ουρανό, τελειοποιούσε σταδιακά αποτελεσματικές μεθόδους προσωπικής επικοινωνίας με το εσωτερικά διαμένουσα πνευματική παρουσία του Παραδείσιου Πατέρα. Έζησε μια αληθινή ζωή, μια ολοκληρωμένη ζωή, και μια πραγματικά κανονική, φυσική, και κοινή ζωή σαν άνθρωπος. Γνωρίζει από προσωπική του εμπειρία την σημαίνει ουσιαστικά η ζωή των ανθρώπινων πλασμάτων στους υλικούς κόσμους του χρόνου και του χώρου.

^{(1425.3) 129:4.4} Ο Υιός του ανθρώπου αισθάνθηκε εκείνη την κλίματα των ανθρώπινων συναισθημάτων που κυμαίνονται από ανυπέρβλητη χαρά μέχρι έντονη θλίψη. Ήταν ένα χαρούμενο παιδί ένας άνθρωπος με σπάνια όρεξη και κέφι¨ παρόμοια ήταν ένας άνθρωπος «με τις λύπες του, εξοικειωμένος με την θλίψη.» Με την πνευματική έννοια έζησε την ζωή του από πάνω μέχρι κάτω, από την αρχή ως το τέλος. Από υλική άποψη, μπορεί να φαίνεται ότι απόφυγε να ζήσει κάποιες ακραίες κοινωνικές καταστάσεις που ζουν μερικές φορές οι άνθρωποι, αλλά νοητικά γνώρισε καλά όλες τις εμπειρίες των ανθρώπων.

^{(1425.4) 129:4.5} Ο Ιησούς γνωρίζει τις σκέψεις και τα συναισθήματα, τις ορμές και τις παρορμήσεις, των εξελισσόμενων και ανερχόμενων θνητών από τις υλικές σφαίρες, από την στιγμή της γέννησης μέχρι τον θάνατο. Έζησε την ανθρώπινη ζωή από την αρχή της ,σωματικά , νοητικά και πνευματικά , περνώντας από την βρεφική ηλικία την παιδική, την νεότητα, και την ενηλικίωση—ακόμα και την ανθρώπινη εμπειρία του θανάτου. Όχι μόνο πέρασε από αυτές τις συνηθισμένες και γνώριμες ανθρώπινες περιόδους νοητικής και πνευματικής ανάπτυξης, αλλά ακόμα ένοιωσε πλήρως εκείνες τις ανώτερες και πιο προχωρημένες φάσεις ανθρώπινης και Προσαρμοστικής συμφιλίωσης που τόσο λίγοι θνητοί της Ουράντια κατορθώνουν. Και έτσι έζησε πλήρως την ζωή του θνητού ανθρώπου, όχι μόνο όπως την ζουν οι άνθρωποι στον κόσμο σας, αλλά επίσης όπως την ζουν σε όλους τους άλλους εξελισσόμενους κόσμους του χώρου και του χρόνου, ακόμα και στους ανώτερους και πιο προχωρημένους από όλους τους κόσμους στο φως και στην ζωή.

^{(1425.5) 129:4.6} Παρόλο που αυτή η τέλεια ζωή που έζησε σαν θνητός μπορεί να μην δέχτηκε την απόλυτη και συμπαντική έγκριση των συνανθρώπων του, αυτών που έτυχε να ζουν το ίδιο χρονικό διάστημα στην γη, όμως, η ζωή που έζησε ο Ιησούς της Ναζαρέτ σαν θνητός στην Ουράντια δέχτηκε την απόλυτη και την πλήρη αποδοχή από τον Συμπαντικό Πατέρα επειδή συντελεί την ίδια στιγμή, και στην ίδια προσωπικότητα-ζωή, την πληρότητα της αποκάλυψης του αιώνιου Θεού στους θνητούς και την παρουσίαση της τελειοποιημένης ανθρώπινης προσωπικότητας προς ικανοποίηση του Άπειρου Δημιουργού.

^{(1425.6) 129:4.7} Και αυτός ήταν ο πραγματικός και υπέρτατος στόχος του. Δεν κατέβηκε να ζήσει στην Ουράντια σαν το τέλειο και λεπτομερές παράδειγμα για τα παιδιά ή τους ενήλικες, τους άνδρες ή τις γυναίκες, εκείνης , ή κάποιας άλλης εποχής. Πράγματι είναι αλήθεια, ότι στην ολοκληρωμένη, την πλούσια, την όμορφη και ευγενική του ζωή όλοι μπορούμε να βρούμε πολλά που είναι εξαιρετικά παραδειγματικά, θεϊκά εμπνευσμένα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή έζησε μια αληθινά και γνήσια ανθρώπινη ζωή. Ο Ιησούς δεν έζησε την επίγεια ζωή του για να δώσει ένα παράδειγμα για να αντιγράψουν όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις. Έζησε την ζωή του στην σάρκα με την ίδια ευσπλαχνική προσφορά που όλοι μπορείτε να ζήσετε στις επίγειες ζωές σας¨ και έτσι όπως έζησε την θνητή ζωή του στις μέρες του και έτσι όπως ήταν, έτσι έδωσε και το παράδειγμα για όλους εμάς να ζούμε την ζωή μας στις μέρες μας και έτσι όπως είμαστε. Μπορεί να μην ελπίζετε να ζήσετε την ζωή του, αλλά μπορείτε να αποφασίσετε να ζήσετε τις ζωές σας όπως ,και με τα ίδια μέσα, έζησε αυτός την δική του. Ο Ιησούς μπορεί να μην είναι το τεχνικό και λεπτομερές παράδειγμα για όλους τους θνητούς όλων των εποχών και όλων των σφαιρών αυτού του τοπικού σύμπαντος, αλλά θα είναι για πάντα η έμπνευση και ο οδηγός όλων των Παραδείσιων προσκυνητών από τους κόσμους της εναρκτήριας ανόδου μέσα από ένα σύμπαν των συμπάντων και μέσα από την Χαβόνα για τον Παράδεισο. Ο Ιησούς είναι ο νέος και ζωντανός δρόμος από τον άνθρωπο προς τον Θεό, από το μερικό μέχρι το τέλειο, από το επίγειο στο ουράνιο, από τον χρόνο μέχρι την αιωνιότητα.

^{(1426.1) 129:4.8} Μέχρι το τέλος του εικοστού ένατου χρόνου ο Ιησούς της Ναζαρέτ είχε ουσιαστικά τελειώσει την ζωή την απαιτούμενη από τους θνητούς σαν κάτοικοι της σάρκας. Ήρθε στην γη η πληρότητα του Θεού για να εκδηλωθεί στον άνθρωπο¨ είχε τώρα σχεδόν ο τέλειος άνθρωπος που αναμένει την περίσταση να εκδηλωθεί σε Θεό. Και όλα αυτά τα έκανε πριν γίνει τριάντα χρονών.

^{(1427.1) 130:0.1} Η περιοδεία στον Ρωμαϊκό κόσμο κατανάλωσε τον περισσότερο εικοστό όγδοο και όλο τον εικοστό ένατο χρόνο της επίγειας ζωής του Ιησού. Ο Ιησούς και οι δύο Ινδοί—ο Γκονόντ και ο γιος του Γκανίντ—έφυγαν από την Ιερουσαλήμ μια Κυριακή πρωί, στις 26 Απριλίου, το 22 μ.Χ. Ταξίδεψαν σύμφωνα με το πρόγραμμά τους, και ο Ιησούς αποχαιρέτησε πατέρα και γιο στην πόλη Χαράξ στον Περσικό Κόλπο στις 10 Δεκεμβρίου τον επόμενο χρόνο, το 23 μ.Χ.

^{(1427.2) 130:0.2} Από την Ιερουσαλήμ πήγαν στην Καισαρεία περνώντας από την Ιόππη. Στην Καισαρεία πήραν ένα πλοίο για την Αλεξάνδρεια. Από την Αλεξάνδρεια πήγαν στην Λασία στην Κρήτη. Από την Κρήτη πήγαν στην Καρχηδόνα, προσεγγίζοντας την Κυρήνη . Στην Καρχηδόνα πήραν ένα πλοίο για την Νεάπολη, με στάση στην Μάλτα, τις Συρακούσες, και την Μεσσήνη. Από την Νεάπολη πήγαν στην Κάπουα, από όπου πήγαν για την Ρώμη από τον δρόμο της Άππιας.

^{(1427.3) 130:0.3} Μετά την διαμονή τους στην Ρώμη πήγαν δια ξηράς στο Ταρέντο από όπου ξεκίνησαν δια θαλάσσης για την Αθήνα στην Ελλάδα, σταματώντας στην Νικόπολη και στην Κόρινθο. Από την Αθήνα πήγαν στην Έφεσο περνώντας από την Τρωάδα. Από την Έφεσο πήγαν για θαλάσσης στην Κύπρο, σταματώντας και στην Ρόδο. Πέρασαν αρκετό καιρό στην Κύπρο για ξεκούραση και για να γυρίζουν τα αξιοθέατα και μετά πήγαν στην Αντιόχεια στην Συρία. Από την Αντιόχεια ταξίδεψαν νότια για την Σιδώνα και μετά πήγαν στην Δαμασκό. Από εκεί ταξίδεψαν με καραβάνι για την Μεσοποταμία, περνώντας μέσα από Θάψακο και την Λάρισσα. Έμειναν κάμποσο στην Βαβυλώνα, επισκέφτηκαν το Ουρ και άλλα μέρη, και πήγαν στα Σούσα. Από τα Σούσα ταξίδεψαν για το Χαράξ, από όπου ο Γκονόντ και ο Γκανίντ ξεκίνησαν για την Ινδία.

^{(1427.4) 130:0.4} Όταν δουλεύανε τέσσερις μήνες στην Δαμασκό, ο Ιησούς πήρε τα βασικά στοιχεία της γλώσσας που μιλούσαν ο Γκονόντ και ο Γκανίντ. Όσο βρισκόντουσαν εκεί εργάστηκε πολύ πάνω σε μεταφράσεις από τα Ελληνικά σε μια από τις γλώσσες της Ινδίας, με την βοήθεια ενός Ινδού από την περιοχή του Γκονόντ.

^{(1427.5) 130:0.5} Σε αυτή την περιοδεία στην Μεσόγειο περνούσε την μισή μέρα διδάσκοντας τον Γκανίντ και ενεργώντας σαν διερμηνέας στις επαγγελματικές συσκέψεις του Γκονόντ και στις κοινωνικές επαφές του. Την υπόλοιπη μέρα, που ήταν στην διάθεσή του, την αφιέρωνε για εκείνες τις στενές προσωπικές επαφές με τους συνανθρώπους του, αυτές τις στενές σχέσεις με τους θνητούς της υλικής σφαίρας, που τόσο πολύ χαρακτήριζαν τις δραστηριότητές του εκείνα τα χρόνια που προηγήθηκαν του δημόσιου έργου του.

^{(1427.6) 130:0.6} Ο Ιησούς γνώρισε από πρώτο χέρι και ήρθε σε πραγματική επαφή με τον ανώτερο υλικό και διανοητικό πολιτισμό της Δύσης και της Ανατολής¨ από τον Γκονόντ και τον πανέξυπνο γιο του έμαθε πολλά για τον πολιτισμό και την κουλτούρα της Ινδίας και της Κίνας, γιατί ο Γκονόντ, που ήταν πολίτης της Ινδίας, είχε κάνει πολλά ταξίδια στην αυτοκρατορία της κίτρινης φυλής.

^{(1427.7) 130:0.7} Ο νεαρός Γκανίντ έμαθε πολλά από τον Ιησού όλη αυτή την περίοδο που ήταν μαζί. Έτσι αναπτύχθηκε μια ζεστή φιλία ανάμεσά τους, και ο πατέρας του νέου πολλές φορές προσπάθησε να πείσει τον Ιησού να γυρίσει μαζί τους στην Ινδία, αλλά ο Ιησούς πάντα αρνιόταν, επικαλούμενος την ανάγκη να γυρίσει στην οικογένειά του στην Παλαιστίνη.

^{(1428.1) 130:1.1} Όταν έμεναν στην Ιόππη, ο Ιησούς γνώρισε τον Γκαντία, ένα Φιλισταίο διερμηνέα που δούλευε για κάποιον Σίμωνα βυρσοδέψη. Οι πράκτορες του Γκονόντ στην Μεσοποταμία έκαναν πολλές δουλειές με αυτόν τον Σίμωνα¨ έτσι ο Γκονόντ και ο γιος του θέλησαν να τον επισκεφτούν καθώς θα πήγαιναν προς την Καισαρεία. Όσο καθυστέρησαν στην Ιόππη, ο Ιησούς και ο Γκαντίας έγιναν καλοί φίλοι. Αυτός ο νεαρός Φιλισταίος ήταν ένας αναζητητής της αλήθειας. Ο Ιησούς ήταν δότης της αλήθειας¨ αυτός ήταν η αλήθεια εκείνης της γενιάς στην Ουράντια. Όταν συναντιούνται ένας μεγάλος αναζητητής της αλήθειας και ένας σπουδαίος δότης της αλήθειας, το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο απελευθερωτικό φως που γεννιέται από την εμπειρία της νέας αλήθειας.

^{(1428.2) 130:1.2} Μια μέρα μετά το βραδινό γεύμα ο Ιησούς και ο νεαρός Φιλισταίος περπατούσαν κοντά στην θάλασσα, και ο Γκαντίας, μην γνωρίζοντας ότι αυτός «ο γραμματέας από την Δαμασκό» γνώριζε τόσο καλά τις Εβραϊκές παραδόσεις, έδειξε στον Ιησού το μέρος που λεγόταν ότι ο Ιωνάς ξεκίνησε το κακότυχο ταξίδι του για την Ταρσό. Και όταν τελείωσε τα σχόλιά του, έκανε στον Ιησού την εξής ερώτηση: «Αλλά πιστεύεις ότι στα αλήθεια το μεγάλο ψάρι κατάπιε τον Ιωνά;» Ο Ιησούς κατάλαβε ότι η ζωή αυτού του νέου είχε επηρεαστεί πάρα πολύ από αυτήν την παράδοση, και ότι η σκέψη πάνω σε αυτήν του είχε επιβάλλει τον παραλογισμό της προσπάθειας της φυγής από το καθήκον¨ ο Ιησούς δεν είπε τίποτα που θα κατέστρεφε ξαφνικά τις βάσεις των κινήτρων του Γκαντία να ζει πρακτική ζωή. Απαντώντας του την ερώτηση, ο Ιησούς είπε: «Φίλε μου, όλοι είμαστε Ιωνάδες με ζωές που πρέπει να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και πάντα όταν προσπαθούμε να ξεφύγουμε από το καθήκον μας παρασυρμένοι από διάφορους πειρασμούς, τότε αμέσως θέτουμε τους εαυτούς μας κάτω από τον άμεσο έλεγχο εκείνων των επιδράσεων που δεν κατευθύνονται από τις δυνάμεις της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Η φυγή από το καθήκον είναι η θυσία της αλήθειας. Η απόδραση από την υπηρεσία του φωτός και της ζωής μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνο τις άσχημες συγκρούσεις με τις δύσκολες φάλαινες του εγωισμού που οδηγούν τελικά στο σκοτάδι και στον θάνατο εκτός οι Ιωνάδες που έχουν απαρνηθεί τον Θεό αλλάξουν τις καρδιές τους, ακόμα και όταν βρίσκονται στα βάθη της απελπισίας, και αναζητήσουν τον Θεό και την καλοσύνη του. Και όταν τέτοιες αποκαρδιωμένες ψυχές αναζητούν αληθινά τον Θεό—διψούν για την αλήθεια και την ορθότητα—δεν υπάρχει τίποτα που να τους κρατά πια αιχμάλωτους. Όσο βαθιά κι αν έχουν πέσει, όταν αναζητούν το φως με όλη τους την καρδιά, το πνεύμα του Κύριου και Θεού των ουρανών θα τους απελευθερώσει από την αιχμαλωσία τους¨ οι κακές περιστάσεις της ζωής θα τους ξεβράσουν στην στεγνή γη των νέων ευκαιριών για ανανεωμένη υπηρεσία και σοφότερο τρόπο ζωής.»

^{(1428.3) 130:1.3} Η διδασκαλία του Ιησού άγγιξε πραγματικά τον Γκαντία, και κουβέντιαζαν πολύ ώρα μέσα στην νύχτα δίπλα στην θάλασσα, και πριν πάνε να κοιμηθούν, προσευχήθηκαν μαζί και ο ένας για τον άλλο. Αυτός ήταν ο ίδιος Γκαντίας που άκουσε το μεταγενέστερο κήρυγμα του Πέτρου, έγινε ένθερμος πιστός του Ιησού από την Ναζαρέτ, και είχε μια αξιομνημόνευτη συζήτηση με τον Πέτρο κάποιο βράδυ στο σπίτι του Δορκά. Και ο Γκαντίας συνεισέφερε πολύ στην τελική απόφαση του Σίμωνα, του πλούσιου εμπόρου δέρματος, να ενστερνιστεί τον Χριστιανισμό.

^{(1428.4) 130:1.4} ( σε αυτήν την αφήγηση για το προσωπικό έργο του Ιησού με τους συνανθρώπους του σε αυτήν την περιοδεία στην Μεσόγειο, σύμφωνα με την άδεια που μας έχει δοθεί, θα μεταφράζουμε τα λόγια του στην σύγχρονη φρασεολογία που επικρατεί τώρα στην Ουράντια την στιγμή αυτής της παρουσίασης.)

^{(1429.1) 130:1.5} Η τελευταία συζήτηση του Ιησού με τον Γκαντία ήταν πάνω στο καλό και το κακό. Αυτός ο νεαρός Φιλισταίος ήταν πολύ προβληματισμένος από την αίσθηση της αδικίας εξαιτίας της παρουσίας του κακού στον κόσμο, μαζί με το καλό, Είπε: « Πως μπορεί ο Θεός, αν είναι απεριόριστα καλός, να μας επιτρέπει να υποφέρουμε από τις πίκρες του κακού¨ εξάλλου ποιος δημιουργεί το κακό;» Εκείνες τις ημέρες ήταν ευρύτατα πιστευτό, ότι ο Θεός δημιουργεί και το καλό και τι κακό, αλλά ο Ιησούς ποτέ δεν δίδαξε τέτοιο σφάλμα. Απαντώντας αυτήν την ερώτηση. Ο Ιησούς είπε: « Αδερφέ μου, ο Θεός είναι αγάπη¨ γι αυτό πρέπει να είναι καλός, και η καλοσύνη του είναι τόσο μεγάλη και αληθινή που δεν μπορεί να περιέχει τα μικρά και ψεύτικα πράγματα του κακού. Ο Θεός είναι τόσο θετικά καλός ώστε δεν υπάρχει καθόλου χώρος σε αυτόν για το αρνητικό κακό. Το κακό είναι η ανώριμη επιλογή και το απερίσκεπτο παραστράτημα εκείνων που αντιστέκονται στο καλό, απορρίπτουν την ομορφιά, και δεν είναι πιστοί στην αλήθεια. Το κακό είναι μόνο η κακή προσαρμογή της ανωριμότητας ή η διασπαστική και παραμορφωτική επιρροή της άγνοιας. Το κακό είναι το αναπόφευκτο σκοτάδι που ακολουθεί τα χνάρια της ασύνετης απόρριψης του φωτός. Το κακό είναι αυτό που είναι σκοτεινό και αναληθές, και που όταν κάποιος το αγκαλιάζει συνειδητά και το εγκρίνει εκούσια, γίνεται αμαρτία.

^{(1429.2) 130:1.6} «Ο πατέρας σου στον ουρανό, χαρίζοντάς σου την δύναμη της επιλογής ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, δημιούργησε το αρνητικό δυναμικό του θετικού δρόμου του φωτός και της ζωής¨ αλλά τέτοια σφάλματα του κακού είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτα μέχρι κάποιο νοήμων πλάσμα να επιθυμήσει την ύπαρξή τους επιλέγοντας τον λανθασμένο τρόπο ζωής. Και αυτά τα κακά γίνονται αμαρτία από την εν γνώσει και σκόπιμη επιλογή ενός τέτοιου ανυπότακτου πλάσματος με θέληση. Γι αυτό Πατέρας μας στον ουρανό επιτρέπει το καλό και το κακό να βαδίζουν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής, όπως η φύση επιτρέπει το σιτάρι και τα παράσιτα να ευδοκιμούν δίπλα- δίπλα μέχρι το θέρος.» Ο Γκαντίας ικανοποιήθηκε απόλυτα από την απάντηση του Ιησού στην ερώτησή του αφού η συζήτησή τους τον βοήθησε να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του την πραγματική σημασία αυτών των βαρυσήμαντων λόγων.

^{(1429.3) 130:2.1} Ο Ιησούς και οι φίλοι του καθυστέρησαν στην Αλεξάνδρεια περισσότερο από ότι είχαν υπολογίσει επειδή ένα από τα μεγάλα κύρια κουπιά του πλοίου στο οποίο σκόπευαν να επιβιβαστούν βρέθηκε να κινδυνεύει να σχιστεί. Ο καπετάνιος αποφάσισε να παραμείνει στο λιμάνι μέχρι να κατασκευαστεί ένα καινούριο.. Υπήρχε έλλειψη ειδικευμένων εργατών ξύλου για αυτήν την δουλειά, έτσι ο Ιησούς προσφέρθηκε να βοηθήσει. Τα βράδια ο Ιησούς και οι φίλοι του περπατούσαν πάνω στο όμορφο τείχος που λειτουργούσε σαν δρόμος περιπάτου γύρω από το λιμάνι. Ο Γκανίντ απολάμβανε ιδιαίτερα την εξήγηση του Ιησού για το υδρευτικό σύστημα της πόλης και την τεχνική με την οποία αξιοποιούσαν την παλίρροια για να ξεπλένουν τους δρόμους της πόλης και τους υπονόμους. Αυτός ο νεαρός Ινδός εντυπωσιάστηκε πολύ από τον ναό του Αυγούστου, που ήταν κτισμένος πάνω σε ένα ύψωμα και στην κορυφή του είχε ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Το δεύτερο απόγευμα της παραμονής τους εκεί, οι τρεις τους παρακολούθησαν μια παράσταση στο τεράστιο αμφιθέατρο που χωρούσε είκοσι χιλιάδες άτομα, και εκείνη την νύχτα παρακολούθησαν ένα Ελληνικό θεατρικό έργο στο θέατρο. Τέτοιες εκδηλώσεις δεν είχε ξαναδεί ο Γκανίντ, και έκανε στον Ιησού πολλές ερωτήσεις για αυτές. Το πρωί της τρίτης μέρας έκαναν μια επίσημη επίσκεψη στο παλάτι του κυβερνήτη, γιατί η Καισαρεία ήταν η πρωτεύουσα της Παλαιστίνης και η κατοικία του Ρωμαϊκού αντιπροσώπου.

^{(1429.4) 130:2.2} Στο πανδοχείο τους έμενε επίσης ένας έμπορος από την Μογγολία, και μιας και αυτός ο Ανατολίτης μιλούσε Ελληνικά αρκετά καλά, ο Ιησούς κουβέντιαζε συχνά μαζί του. Αυτός ο άνθρωπος εντυπωσιάστηκε πολύ από την φιλοσοφία του Ιησού για την ζωή και ποτέ δεν ξέχασε τα σοφά λόγια του για «το πώς να ζούμε την ουράνια ζωή όσο βρισκόμαστε στην γη ακολουθώντας καθημερινά το θέλημα του ουράνιου Πατέρα.» Αυτός ο έμπορος ήταν Ταοϊστής, και γι αυτό πίστευε ακράδαντα στην θεωρία μιας συμπαντικής Θεότητας. Όταν γύρισε στην Μογγολία, άρχισε να διδάσκει αυτές τις αλήθειες στους γείτονές του και στους συνεργάτες του, και το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών ήταν, ο μεγαλύτερός του γιος να γίνει Ταοϊστής ιερέας. Αυτός ο νέος άσκησε μεγάλη επιρροή για χάρη αυτών των ανώτερων αληθειών, σε όλη την ζωή του και ακολουθήθηκε από ένα γιο και ένα εγγόνι που ήταν το ίδιο αφοσιωμένα πιστοί στην διδασκαλία του Ενός Θεού—του Ανώτατου Κυβερνήτη των Ουρανών.

^{(1430.1) 130:2.3} Ενώ ο ανατολικός κλάδος της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας, που είχε την έδρα του στην Φιλαδέλφεια, κράτησε πιο πιστά την διδασκαλία του Ιησού από ότι ο κλάδος στην Ιερουσαλήμ, ήταν κρίμα που δεν υπήρξε κάποιος σαν τον Πέτρο να πάει στην Κίνα, ή σαν τον Παύλο να πάει στην Ινδία, όπου το πνευματικό έδαφος ήταν τόσο ευνοϊκό για την καλλιέργεια του σπόρου του νέου ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Αυτές ακριβώς οι διδασκαλίες του Ιησού όπως τις κράτησαν οι Φιλαδελφικοί, θα έκαναν τόσο άμεση και δυνατή εντύπωση στο νου των πνευματικά διψασμένων Ασιατικών λαών, όσο έκαναν και τα κηρύγματα του Πέτρου και του Παύλου στην Δύση.

^{(1430.2) 130:2.4} Ένας από τους νέους που δούλευε για την κατασκευή του κουπιού μαζί με τον Ιησού άρχισε να ενδιαφέρεται πολύ για τα λόγια που έλεγε αυτός καθώς δουλεύανε στο ναυπηγείο. Όταν ο Ιησούς ανάφερε ότι ο Πατέρας στον ουρανό ενδιαφέρεται για την ευτυχία των παιδιών του στην γη, αυτός ο νεαρός Έλληνας, ο Ανάξανδος, είπε: «Αφού οι Θεοί ενδιαφέρονται για μένα, γιατί δεν διώχνουν αυτόν τον σκληρό και άδικο αρχιεργάτη αυτού του εργαστηρίου;» Ξαφνιάστηκε όταν ο Ιησούς του απάντησε, «Εφόσον γνωρίζεις και εκτιμάς το καλό και το δίκαιο, ίσως οι Θεοί έφεραν αυτόν τον πλανεμένο άνθρωπο κοντά σου για να τον βοηθήσεις να βρει τον καλύτερο δρόμο. Ίσως εσύ να είσαι το άλας που θα κάνει συμπαθητικότερο αυτόν τον άνθρωπο προς τους άλλους ανθρώπους¨ αν βέβαια δεν έχεις χάσει την νοστιμιά σου. Όπως είναι τώρα τα πράγματα, αυτός ο άνθρωπος είναι κύριός σου, αφού οι κακοί τρόποι του σε επηρεάζουν αρνητικά. Γιατί να μην προσπαθήσεις να υπερνικήσεις το κακό χρησιμοποιώντας την δύναμη του καλού και έτσι να γίνεις εσύ ο κύριος όλων των σχέσεων ανάμεσά σας; Προβλέπω ότι το καλό που βρίσκεται μέσα σου θα μπορούσε να ξεπεράσει το κακό που βρίσκεται μέσα του αν του δώσεις την ευκαιρία που του αξίζει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό στην ζωή ενός ανθρώπου από την απόλαυση της ευδαιμονία που νοιώθει όταν γίνει σύντροφος με κάποιον άλλον στην υλική ζωή με πνευματική ενέργεια και θεϊκή αλήθεια μετά από ένα νικηφόρο αγώνα με το κακό και το σφάλμα. Είναι πραγματικά αναμορφωτική και αναγεννητική εμπειρία να γίνεις το ζωντανό κανάλι του πνευματικού φωτός για έναν θνητό που βρίσκεται στο πνευματικό σκοτάδι. Αν είσαι πιο ευλογημένος με την αλήθεια από ότι αυτός ο άνθρωπος, η ανάγκη του θα πρέπει να σε προκαλεί. Σίγουρα δεν είσαι ο δειλός που θα μπορούσε να στέκεται στην παραλία και να βλέπει έναν συνάνθρωπό του που δεν ξέρει κολύμπι να χάνεται χωρίς να κάνει τίποτα! Πόσο περισσότερη αξία έχει η ψυχή αυτού του ανθρώπου που περιπλανιέται χαμένη στο σκοτάδι σε σύγκριση με το σώμα του που πνίγεται στο νερό!»

^{(1430.3) 130:2.5} Τα λόγια του Ιησού άγγιξαν βαθιά τον Ανάξανδο. Αμέσως είπε στον ανώτερό του τι είχε πει ο Ιησούς, και εκείνη την νύχτα πήγαν και οι δυο και αναζήτησαν την συμβουλή του Ιησού για την σωτηρία των ψυχών τους. Και αργότερα, αφού το Χριστιανικό μήνυμα είχε διακηρυχθεί στην Καισαρεία, και οι δύο αυτοί άνθρωποι, ο ένας Έλληνας και ο άλλος Ρωμαίος, πίστεψαν στο κήρυγμα του Φιλίππου και έγιναν επιφανή μέλη της εκκλησίας που ίδρυσε. Αργότερα αυτός ο Έλληνας διορίστηκε οικονόμος ενός Ρωμαίου εκατόνταρχου, του Κορνήλιου, που αργότερα πίστεψε και αυτός με την βοήθεια του Πέτρου. Ο Ανάξανδος συνέχισε να διαδίδει το φως σε αυτούς που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι μέχρι τις μέρες που φυλακίστηκε ο Πέτρος στην Καισαρεία, όταν χάθηκε, τυχαία, στην μεγάλη σφαγή είκοσι χιλιάδων Ιουδαίων ενώ προσέφερε την βοήθειά του σε αυτούς που υποφέρανε και τους ετοιμοθάνατους Ο Γκανίντ, τότε, άρχισε να καταλαβαίνει πως ο δάσκαλός του περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του με αυτήν την ασυνήθιστη προσφορά στους συνανθρώπους του, και ο νεαρός Ινδός αποφάσισε να ανακαλύψει το κίνητρο αυτών των ακατάπαυστων δραστηριοτήτων. Ρώτησε λοιπόν, «γιατί ασχολείσαι συνέχεια με συζητήσεις με τους ξένους;» Και ο Ιησούς απάντησε: «Γκανίντ, κανένας άνθρωπος δεν είναι ξένος για κάποιον που γνωρίζει τον Θεό. Όταν βρίσκεις τον Πατέρα στον ουρανό ανακαλύπτεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδερφοί σου, και φαίνεται παράξενο που κάποιος απολαμβάνει την ευτυχία της γνωριμίας με ένα καινούριο αδερφό που μόλις τώρα ανακάλυψες; Το να γνωρίζει κάποιος τους αδερφούς του και τις αδερφές του, να ξέρει τα προβλήματά τους και να μαθαίνει να τους αγαπά, είναι η υπέρτατη εμπειρία της ζωής.»

^{(1431.1) 130:2.6} MISSING PARAGRAPH

^{(1431.2) 130:2.7} Αυτή η συζήτηση κράτησε σχεδόν όλη την νύχτα, στην διάρκεια της οποίας ο νέος ζήτησε από τον Ιησού να του πει την διαφορά ανάμεσα στο θέλημα του Θεού και εκείνη την πράξη επιλογής του ανθρώπινου νου που επίσης αποκαλείται θέληση. Ουσιαστικά ο Ιησούς είπε: Το θέλημα του Θεού είναι ο δρόμος του Θεού, προσεταιρισμός με την επιλογή του Θεού μπροστά σε οποιοδήποτε εναλλακτικό δυναμικό. Το να κάνεις το θέλημα του Θεού, λοιπόν, είναι η προοδευτική εμπειρία του να γίνεσαι όλο και περισσότερο σαν τον Θεό, και ο Θεός είναι η πηγή και ο προορισμός όλων όσων είναι καλά και όμορφα και αληθινά. Η θέληση του ανθρώπου είναι ο ανθρώπινος δρόμος, το σύνολο και η ουσία αυτών που αποφασίζει να είναι και να κάνει ο θνητός. Η θέληση είναι η συνειδητή επιλογή ενός συνειδητού όντος που οδηγεί σε αποφάσεις και συμπεριφορές που βασίζονται σε νοητική λειτουργία – σκέψη.

^{(1431.3) 130:2.8} Εκείνο το απόγευμα ο Ιησούς και ο Γκανίντ απόλαυσαν το παιχνίδι τους με ένα πολύ έξυπνο ποιμενικό σκυλί, και ο Γκανίντ ήθελε να μάθει αν το σκυλί είχε ψυχή, αν είχε θέληση, και ο Ιησούς απαντώντας την ερώτησή του είπε: «Το σκυλί έχει μυαλό που μπορεί να γνωρίσει τον υλικό άνθρωπο, τον αφέντη του, αλλά δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό, που είναι πνεύμα¨ έτσι το σκυλί δεν έχει πνευματική φύση και δεν μπορεί να απολαύσει μια πνευματική εμπειρία. Το σκυλί μπορεί να έχει κάποια θέληση που προέρχεται από την φύση και επαυξάνεται από την εκγύμνασή του, αλλά μια τέτοια δύναμη του μυαλού δεν είναι πνευματική ισχύς, ούτε συγκρίνεται με την ανθρώπινη θέληση, εφόσον δεν βασίζεται στην σκέψη—δεν είναι αποτέλεσμα διάκρισης ανώτερων και ηθικών εννοιών ή επιλογής πνευματικών και αιώνιων αξιών. Είναι η κατοχή τέτοιων δυνάμεων πνευματικής διάκρισης και επιλογής της αλήθειας που κάνει τον θνητό ηθική ύπαρξη, ένα πλάσμα με το χάρισμα της πνευματικής υπευθυνότητας και του δυναμικού της αιώνιας ζωής.» Ο Ιησούς συνέχισε να του εξηγεί ότι είναι αυτή η απουσία τέτοιων διανοητικών δυνάμεων στα ζώα που κάνει για πάντα αδύνατον για τον κόσμο των ζώων να αναπτύξουν γλώσσα μέσα στον χρόνο ή να βιώσουν κάτι που να ισοδυναμεί με την επιβίωση της προσωπικότητας στην αιωνιότητα. Το αποτέλεσμα της διδασκαλίας εκείνης της ημέρας, ήταν να πάψει ο Γκανίντ να πιστεύει στην μετεμψύχωση των ανθρώπινων ψυχών σε σώματα ζώων.

^{(1431.4) 130:2.9} Την επόμενη μέρα ο Γκανίντ το κουβέντιασε με τον πατέρα του, και σε απάντηση στην ερώτηση του Γκονόντ , ο Ιησούς εξήγησε ότι « οι ανθρώπινες θελήσεις που απασχολούνται μόνο με το να παίρνουν προσωρινές αποφάσεις για τα υλικά προβλήματα ζωώδους φύσης είναι καταδικασμένες να χαθούν μέσα στον χρόνο. Αυτοί που παίρνουν ειλικρινείς ηθικές αποφάσεις μέσα από την καρδιά τους και κάνουν απεριόριστες πνευματικές επιλογές σταδιακά αρχίζουν να εξομοιώνονται με το θεϊκό πνεύμα που κατοικεί μέσα τους, και έτσι όλο και περισσότερο μετατρέπονται σε αξίες αιώνιας ζωής—αμείωτη πορεία θεϊκής υπηρεσίας.»

^{(1431.5) 130:2.10} Εκείνη την ημέρα ήταν που ακούσαμε για πρώτη φορά αυτήν την βαρυσήμαντη αλήθεια, που σε σύγχρονους όρους θα σήμαινε: « Η θέληση είναι αυτή η εκδήλωση του ανθρώπινου νου που καθιστά ικανή την υποκειμενική συνείδηση να εκφραστεί αντικειμενικά και να βιώσει το φαινόμενο της ελπίδας της εξομοίωσης με τον Θεό.» Και με αυτή ακριβώς την έννοια κάθε νοήμων και πνευματική ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να γίνει δημιουργική.

^{(1432.1) 130:3.1} Η επίσκεψη στην Καισαρεία ήταν γεμάτη γεγονότα, και όταν πια το πλοίο ήταν έτοιμο. Ο Ιησούς και οι δυο φίλοι του αναχώρησαν το μεσημέρι μιας ημέρας για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

^{(1432.2) 130:3.2} Και οι τρεις τους πέρασαν πολύ όμορφα σε αυτό το ταξίδι για την Αλεξάνδρεια. Ο Γκανίντ ήταν ενθουσιασμένος με το ταξίδι και κράτησε τον Ιησού απασχολημένο με το να απαντά στις ερωτήσεις του. Όταν πλησίαζαν στο λιμάνι της πόλης, ο νεαρός ενθουσιάστηκε με τον φάρο του Φάρου, που βρισκόταν στο νησί το οποίο ο Αλέξανδρος είχε ενώσει με την κυρίως χώρα με έναν μόλο, δημιουργώντας έτσι δύο σπουδαία λιμάνια κάνοντας έτσι την Αλεξάνδρεια το θαλάσσιο εμπορικό σταυροδρόμι της Αφρικής, της Ασίας, και της Ευρώπης. Αυτός ο σπουδαίος φάρος ήταν ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου και ήταν ο πρόδρομος όλων των επόμενων φάρων. Σηκώθηκαν νωρίς το πρωί για να δουν αυτό το θαυμάσιο σωτήριο ανθρώπινο επίτευγμα, και ανάμεσα στα επιφωνήματα του Γκανίντ ο Ιησούς είπε: « Και εσύ γιε μου θα είσαι σαν αυτό το φάρο όταν γυρίσεις στην Ινδία, ακόμα και όταν θα έχει αναπαυτεί ο πατέρας σου¨ θα γίνεις το φως της ζωής για εκείνους που θα είναι κοντά σου και θα βρίσκονται στο σκοτάδι, δείχνοντας σε όλους όσους το επιθυμούν τον τρόπο να φτάσουν στο λιμάνι της σωτηρίας τους με ασφάλεια.» Και ο Γκανίντ, σφίγγοντας το χέρι του Ιησού, είπε, «Θα είμαι».

^{(1432.3) 130:3.3} Και ξανά θα κάνουμε την παρατήρηση ότι οι πρώτοι δάσκαλοι της Χριστιανικής θρησκείας διέπραξαν μεγάλο σφάλμα που έστρεψαν αποκλειστικά την προσοχή τους στον Δυτικό πολιτισμό του Ρωμαϊκού κόσμου. Οι διδασκαλίες του Ιησού όπως διατηρήθηκαν από τους Μεσοποτάμιους πιστούς του πρώτου αιώνα, θα είχαν γίνει πρόθυμα αποδεκτές από τις διάφορες ομάδες των θρησκευόμενων Ασιατών.

^{(1432.4) 130:3.4} Τέσσερις ώρες από τότε που αποβιβάστηκαν από το πλοίο εγκαταστάθηκαν στο ανατολικό άκρο ενός μακριού και φαρδιού δρόμου, εκατό πόδια πλατύς και πέντε μίλια μακρύς, που έφτανε μέχρι τα δυτικά όρια αυτής της πόλης του ενός εκατομμυρίου κατοίκων. Αφού γύρισαν για μια πρώτη επισκόπηση στα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης—το πανεπιστήμιο (μουσείο), την βιβλιοθήκη, το βασιλικό μαυσωλείο του Αλέξανδρου, το παλάτι, τον ναό του Ποσειδώνα, το θέατρο, και το γυμναστήριο—ο Γκονόντ ήταν απασχολημένος με τις δουλειές του και ο Ιησούς με τον Γκανίντ πήγαν στην βιβλιοθήκη, την μεγαλύτερη του κόσμου. Εδώ ήταν συγκεντρωμένα περίπου ένα εκατομμύριο χειρόγραφα από όλο τον πολιτισμένο κόσμο: την Ελλάδα, την Ρώμη, την Παλαιστίνη, την Πάρθια, την Ινδία, την Κίνα,, ακόμα και από την Ιαπωνία. Σε αυτήν την βιβλιοθήκη ο Γκανίντ βρήκε την μεγαλύτερη συλλογή Ινδικής λογοτεχνίας σε όλο τον κόσμο¨ και περνούσαν κάμποσο από τον χρόνο τους εδώ κάθε μέρα όσο έμειναν στην Αλεξάνδρεια. Ο Ιησούς είπε στον Γκανίντ για την μετάφραση των Εβραϊκών γραφών στα Ελληνικά σε εεκίνο το μέρος. Και συζήτησαν πολλές φορές για όλες τις θρησκείες του κόσμου, και ο Ιησούς προσπαθούσε να υποδείξει σε αυτό το νεαρό νου την αλήθεια σε κάθε μία, πάντα προσθέτοντας: « Αλλά ο Ιεχωβάς είναι ο Θεός που βγήκε από την αποκάλυψη του Μελχισεδέκ και την διαθήκη του Αβραάμ. Οι Εβραίοι ήταν οι απόγονοι του Αβραάμ και συνεπώς κατέλαβαν την γη όπου είχε ζήσει και διδάξει ο Μελχισεδέκ, και από όπου έστειλε διδασκάλους σε όλο τον κόσμο¨ και η θρησκεία τους τελικά απεικόνιζε μια πιο καθαρή αναγνώριση του Κύριου και Θεού του Ισραήλ σαν τον Συμπαντικό Πατέρα στον ουρανό, από ότι οποιαδήποτε άλλη θρησκεία.»

^{(1432.5) 130:3.5} Με την καθοδήγηση του Ιησού ο Γκανίντ έφτιαξε μια συλλογή από τις διδασκαλίες όλων εκείνων των θρησκειών του κόσμου που αναγνώριζαν μια Συμπαντική Θεότητα, ακόμα κι αν αναγνώριζαν και κάποιες υποδεέστερες θεότητες. Μετά από πολύ συζήτηση ο Ιησούς και ο Γκανίντ συμπέραναν ότι οι Ρωμαίοι δεν είχαν αληθινό Θεό στην θρησκεία τους, και ότι η θρησκεία τους δεν ήταν τίποτα πάρα πάνω από λατρεία του αυτοκράτορα. Οι Έλληνες, κατέληξαν, ότι είχαν μια φιλοσοφία αλλά όχι θρησκεία με ένα προσωπικό Θεό. Οι μυστηριακές λατρείες παραμερίστηκαν εξαιτίας της σύγχυσης της πολλαπλότητάς τους, και επειδή οι διάφορες απόψεις τους για την Θεότητα φαινόντουσαν ότι προερχόντουσαν από άλλες παλαιότερες θρησκείες.

^{(1433.1) 130:3.6} Παρόλο που αυτές οι μεταφράσεις φτιάχτηκαν στην Αλεξάνδρεια, ο Γκανίντ δεν κανόνισε αυτές τις επιλογές και δεν πρόσθεσε τα δικά του προσωπικά συμπεράσματα μέχρι σχεδόν το τέλος της παραμονής τους στην Ρώμη. Προς μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε ότι οι καλύτεροι συγγραφείς της ιερής λογοτεχνίας του κόσμου, όλοι λίγο πολύ αναγνώριζαν ξεκάθαρα την ύπαρξη ενός αιώνιου Θεού και συμφωνούσαν πολύ για τον χαρακτήρα του και την σχέση του με τον θνητό άνθρωπο.

^{(1433.2) 130:3.7} Ο Ιησούς και ο Γκανίντ πέρασαν πολύ χρόνο στο μουσείο όσο έμεναν στην Αλεξάνδρεια. Αυτό το μουσείο δεν ήταν μια συλλογή σπάνιων αντικειμένων αλλά μάλλον ένα πανεπιστήμιο καλών τεχνών, επιστήμης, και λογοτεχνίας. Εδώ πολυμαθείς καθηγητές έδιναν διαλέξεις κάθε μέρα, και εκείνες τις μέρες αυτό ήταν το πνευματικό κέντρο του Δυτικού κόσμου. Μέρα με την μέρα ο Ιησούς μετάφραζε τις διαλέξεις στον Γκανίντ¨ μια μέρα την δεύτερη εβδομάδα ο νεαρός αναφώνησε: «Δάσκαλε Ιωσία, εσύ γνωρίζεις περισσότερα από αυτούς τους καθηγητές¨ θα ‘έπρεπε να σηκωθείς και να τους πεις τα σπουδαία πράγματα που έχεις πει σε μένα¨ αυτοί είναι σκοτισμένοι από την υπερβολική σκέψη. Θα μιλήσω στον πατέρα μου να το κανονίσει.» Ο Ιησούς χαμογέλασε, και είπε: «Είσαι ένας μαθητής όλο ενθουσιασμό, αλλά αυτοί οι δάσκαλοι δεν είναι διατεθειμένοι να τους διδάξουμε εσύ και εγώ. Η υπερηφάνεια της μη πνευματικής μάθησης είναι ύπουλο πράγμα στην ανθρώπινη ζωή. Ο αληθινός δάσκαλος διατηρεί την διανοητική του ακεραιότητα με το να μένει πάντα μαθητής.»

^{(1433.3) 130:3.8} Η Αλεξάνδρεια ήταν η πόλη της ανάμικτης κουλτούρας της Δύσης και μετά την Ρώμη η μεγαλύτερη και μεγαλοπρεπέστερη του κόσμου. Εδώ βρισκόταν η μεγαλύτερη Ιουδαϊκή συναγωγή του κόσμου, η θέση της κυβέρνησης των Σανχεντρίν της Αλεξάνδρειας, οι εβδομήντα κυβερνώντες πρεσβύτεροι.

^{(1433.4) 130:3.9} Ανάμεσα στους πολλούς ανθρώπους με τους οποίους ο Γκονόντ είχε επαγγελματικές σχέσεις ήταν κάποιος Ιουδαίος τραπεζίτης, ο Αλέξανδρος, του οποίου ο αδερφός, ο Φίλων, ήταν ένας διάσημος θρησκευτικός φιλόσοφος εκείνου του καιρού. Ο Φίλων ήταν απασχολημένος με το αξιέπαινο αλλά δύσκολο έργο της εναρμόνισης της Ελληνικής φιλοσοφίας και της Εβραϊκής θεολογίας. Ο Γκανίντ και ο Ιησούς μιλούσαν πολύ για τις διδασκαλίες του Φίλωνα και περίμεναν πως θα παρακολουθούσαν κάποιες από τις διαλέξεις του, αλλά όσο καιρό έμειναν στην Αλεξάνδρεια αυτός ο φημισμένος Ελληνιστής Ιουδαίος βρισκόταν άρρωστος στο κρεβάτι.

^{(1433.5) 130:3.10} Ο Ιησούς σχολίασε στον Γκανίντ πολύ από την Ελληνική φιλοσοφία και τις θεωρίες των Στωικών, αλλά τόνισε στον νέο πως αυτά τα συστήματα πίστης, όπως οι αόριστες διδασκαλίες κάποιων από την δική του χώρα, ήταν θρησκείες μόνο με την έννοια ότι οδηγούσαν τους ανθρώπους να βρουν τον Θεό και να απολαύσουν την ζωντανή εμπειρία της γνώσης του Αιώνιου.

^{(1433.6) 130:4.1} Την νύχτα πριν φύγουν από την Αλεξάνδρεια ο Γκανίντ και ο Ιησούς είχαν μια μεγάλη συνομιλία με ένα από τους κυβερνητικούς καθηγητές του πανεπιστημίου που έδινε διαλέξεις για την διδασκαλία του Πλάτωνα. Ο Ιησούς έκανε τον διερμηνέα για τον μορφωμένο Έλληνα δάσκαλο χωρίς να προσθέτει δικές του διδασκαλίες που να ανασκευάζουν την Ελληνική φιλοσοφία. Ο Γκονόντ έλειπε για δουλειές εκείνο το βράδυ¨ έτσι, όταν έφυγε ο καθηγητής, ο δάσκαλος και ο μαθητής του είχαν μια μεγάλη και ειλικρινή συζήτηση για την διδασκαλία του Πλάτωνα. Ενώ ο Ιησούς ενέκρινε κάπως επιφυλακτικά μερικές από τις Ελληνικές διδασκαλίες για την θεωρία ότι τα υλικά πράγματα του κόσμου είναι σκιερές αντανακλάσεις των αόρατων αλλά ουσιαστικότερων αληθειών, προσπάθησε να θεμελιώσει μια πιο αξιόπιστη βάση για την σκέψη του νέου¨ έτσι άρχισε μια μακροσκελή διατριβή για την φύση της πραγματικότητας στο σύμπαν. Τα βασικότερα πράγματα που είπε ο Ιησούς στον Γκανίντ, σε σύγχρονη φρασεολογία ήταν:

^{(1434.1) 130:4.2} Η πηγή της συμπαντικής πραγματικότητας είναι το Άπειρο. Τα υλικά πράγματα της πεπερασμένης δημιουργίας είναι οι χωρο-χρονικές αντηχήσεις του Παραδείσιου Πρότυπου και του Συμπαντικού Νου του αιώνιου Θεού. Η αιτιότητα στον φυσικό κόσμο, η αυτεπίγνωση στον διανοητικό κόσμο, και η προοδεύων εαυτός στον πνευματικό κόσμο—αυτές οι αλήθειες, όταν προβάλλονται σε συμπαντική κλίμακα, και συνδυάζονται σε αιώνια σχετικότητα, και βιώνονται με τελειότητα ποιότητας και θεϊκότητας αξιών—αποτελούν την πραγματικότητα του Ύψιστου. Αλλά σε ένα σύμπαν που πάντα αλλάζει η Αρχική Προσωπικότητα της αιτιότητας, της νοημοσύνης, και της πνευματικής εμπειρίας είναι στατική, απόλυτη. Όλα τα πράγματα, ακόμα και σε ένα αιώνιο σύμπαν απεριόριστων αξιών και θεϊκών ιδιοτήτων, μπορεί, και μερικές φορές συμβαίνει, να αλλάζουν εκτός από τα Απόλυτα και αυτά που έχουν πετύχει την φυσική κατάσταση, την νοητική σύλληψη, ή την πνευματική ταυτότητα που είναι απόλυτη.

^{(1434.2) 130:4.3} Το ανώτερο επίπεδο στο οποίο μπορεί να προχωρήσει ένα πεπερασμένο πλάσμα είναι η αναγνώριση του Συμπαντικού Πατέρα και η γνώση του Ύψιστου. Και ακόμα και τότε τέτοια πλάσματα με κατηγορηματικό προορισμό συνεχίζουν να βιώνουν αλλαγή στις κινήσεις του φυσικού κόσμου και στα υλικά φαινόμενα. Με τον ίδιο τρόπο παραμένουν γνώστες του προοδεύοντος εαυτού στην συνεχόμενη άνοδό τους στο πνευματικό σύμπαν, και της αναπτυσσόμενης συνείδησης στην βαθιά εκτίμηση, και σε ανταπόκριση, του νοητικού κόσμου. Μόνο με την τελειότητα ,την αρμονία, και την ομοφωνία της θέλησης μπορεί το πλάσμα να γίνει ένα με το Δημιουργό¨ και μια τέτοια κατάσταση θεϊκότητας μπορεί να επιτευχθεί και να διατηρηθεί μόνο όταν το πλάσμα συνεχίσει να ζει στον χρόνο και τον χώρο και στην αιωνιότητα και προσαρμόζει με συνέπεια την πεπερασμένη προσωπική θέλησή του προς την θεία θέληση του Δημιουργού. Πάντα η επιθυμία να κάνει το θέλημα του Πατέρα πρέπει να κυριαρχεί στην ψυχή του και να κυριεύει τον νου ενός ανερχόμενου υιού του Θεού.

^{(1434.3) 130:4.4} Ένα μονόφθαλμο άτομο δεν μπορεί να ελπίζει ποτέ ότι θα οραματιστεί το βάθος της προοπτικής. Ούτε μπορούν οι μονόφθαλμοι υλικοί επιστήμονες ούτε και οι μονόφθαλμοι πνευματικοί μυστικιστές και αλληγοριστές μπορούν να οραματιστούν σωστά και να αντιληφθούν ικανοποιητικά τα πραγματικά βάθη της συμπαντικής πραγματικότητας. Όλες οι πραγματικές αξίες των βιωμάτων των πλασμάτων είναι κρυμμένες στο βάθος της αναγνώρισης.

^{(1434.4) 130:4.5} Η ανόητη αιτιότητα δεν μπορεί δεν μπορεί να διαχωρίσει το εκλεπτυσμένο και περίπλοκο από το τραχύ και το απλό, ούτε μπορεί η μη πνευματική εμπειρία να ξεχωρίσει τους θείους χαρακτήρες της αιώνιας ζωής από τις υλικές διάνοιες των θνητών του χρόνου. Μία από τις ιδιότητες του σύμπαντος που χαρακτηρίζει τόσο αποκλειστικά την Άπειρη Θεότητα είναι αυτή η πάντα συνεχιζόμενη προσφορά της που μπορεί να επιζήσει στην προοδευτική επίτευξη της Θεότητας.

^{(1434.5) 130:4.6} Η προσωπικότητα είναι αυτό το κοσμικό χάρισμα, αυτή η φάση συμπαντικής πραγματικότητας, που μπορεί να συνυπάρχει με την απεριόριστη αλλαγή και την ίδια στιγμή κρατά την ταυτότητά της στην παρουσία όλων αυτών των αλλαγών, τώρα και για πάντα.

^{(1434.6) 130:4.7} Η ζωή είναι η προσαρμογή της αρχικής κοσμικής αιτιότητας στις απαιτήσεις και στις δυνατότητες των συμπαντικών καταστάσεων, και πραγματοποιείται από την πράξη του Συμπαντικού Νου και την ενεργοποίηση του πνευματικού σπινθήρα του Θεού που είναι πνεύμα. Η σημασία της ζωής είναι η προσαρμοστικότητά της¨ η αξία της ζωής είναι η προοδευτικότητά της—ακόμα και στα ύψη της γνώσης του Θεού.

^{(1434.7) 130:4.8} Η κακή προσαρμογή της ενσυνείδητης ζωής στο σύμπαν έχει αποτέλεσμα την κοσμική δυσαρμονία. Η οριστική απόκλιση της θέλησης της προσωπικότητας από την τάση των συμπάντων καταλήγει σε απομόνωση της διάνοιας και της προσωπικότητας. Η απώλεια του εσωτερικά διαμένοντος πνεύματος επιφέρει πνευματική παύση ύπαρξης. Η νόημων και προοδεύουσα ζωή γίνεται τότε, από μόνη της, αδιαμφισβήτητη απόδειξη της ύπαρξης ενός αποφασιστικού σύμπαντος που εκφράζει την θέληση ενός θεϊκού Δημιουργού. Και αυτή η ζωή, συνολικά, αγωνίζεται για υψηλότερες αξίες, έχοντας απώτερο στόχο της τον Συμπαντικό Πατέρα.

^{(1435.1) 130:4.9} Ο άνθρωπος έχει νου που είναι ανώτερο από των ζώων μόνο κατά κάποιους βαθμούς, εκτός από τις ανώτερες και οιονεί πνευματικές φροντίδες της νοημοσύνης. Γι αυτό τα ζώα (που δεν έχουν λατρεία και σοφία) δεν μπορούν να βιώσουν την υπερσυνειδητότητα, την γνώση της συνείδησης. Ο ζωικός νους γνωρίζει μόνο το αντικειμενικό σύμπαν.

^{(1435.2) 130:4.10} Η γνώση είναι η σφαίρα του υλικού νου που διακρίνει τα γεγονότα. Η αλήθεια είναι τομέας του πνευματικού χαρίσματος της νοημοσύνης που συνειδητοποιεί την γνώση του Θεού. Η γνώση είναι ευαπόδεικτη¨ η αλήθεια βιώνεται. Η γνώση είναι γνώρισμα του νου¨ η αλήθεια είναι βίωμα της ψυχής, του προοδεύοντος εαυτού. Η γνώση είναι λειτουργία του μη πνευματικού επιπέδου¨ η αλήθεια είναι φάση του νοητικού-πνευματικού επιπέδου των συμπάντων. Το μάτι του υλικού νου αντιλαμβάνεται ένα κόσμο γνώσης αναφερόμενης στα γεγονότα¨ το μάτι της πνευματικοποιημένης νοημοσύνης διακρίνει ένα κόσμο αληθινών αξιών. Αυτές οι δυο απόψεις, συγχρονισμένες και εναρμονισμένες, αποκαλύπτουν τον κόσμο της αλήθειας, όπου η σοφία ερμηνεύει τα φαινόμενα του σύμπαντος με όρους προοδευτικής προσωπικής εμπειρίας.

^{(1435.3) 130:4.11} Το σφάλμα (το κακό) είναι η ποινή για την μη τελειότητα. Οι ιδιότητες της μη τελειότητας ή τα γεγονότα της κακής προσαρμογής αποκαλύπτονται στο υλικό επίπεδο με κριτική παρατήρηση και με επιστημονική ανάλυση¨ στο ηθικό επίπεδο, με την ανθρώπινη εμπειρία. Η παρουσία του κακού αποτελεί απόδειξη των ανακριβειών του νου και της ανωριμότητας του εξελισσόμενου εαυτού. Έτσι, το κακό είναι ακόμα ένα μέσο μέτρησης της μη τελειότητας στην συμπαντική ερμηνεία. Η πιθανότητα λαθών βρίσκεται έμφυτη στην κατάκτηση της σοφίας, στο σχήμα προόδου από το μερικό και προσωρινό στο πλήρες και αιώνιο, από το σχετικό και ατελές στο οριστικό και τελειοποιημένο. Το σφάλμα είναι η σκιά της σχετικής ατέλειας που πρέπει εξ ανάγκης να παρεμβληθεί στην ανοδική συμπαντική πορεία του ανθρώπου προς την Παραδείσια τελειότητα. Το σφάλμα (το κακό) δεν είναι συμπαντική ιδιότητα τεκμηριωμένη¨ είναι απλά η παρατήρηση μιας σχετικότητας της μη τελειότητας του ατελούς πεπερασμένου προς τα ανερχόμενα επίπεδα του Ύψιστου και Έσχατου.

^{(1435.4) 130:4.12} Παρόλο που ο Ιησούς είπε όλα αυτά στον νέο στην πιο κατάλληλη γλώσσα για να τα καταλάβει, στο τέλος της συζήτησης, τα μάτια του Γκανίντ ήταν βαριά και σύντομα αποκοιμήθηκε. Το άλλο πρωί σηκώθηκαν νωρίς για να επιβιβαστούν στο πλοίο για την Λασία στο νησί Κρήτη. Αλλά πριν ξεκινήσουν, ο νέος είχε και άλλες ερωτήσεις για το κακό, στις οποίες ο Ιησούς απάντησε:

^{(1435.5) 130:4.13} Το κακό είναι αντίληψη σχετικότητας. Ξεκινά από την παρατήρηση των ατελειών που εμφανίζονται στην σκιά που ρίχνει το πεπερασμένο σύμπαν πραγμάτων και όντων καθώς ένας τέτοιος κόσμος σκιάζει το ζωντανό φως της συμπαντικής έκφρασης των αιώνιων αληθειών του Άπειρου Ενός.

^{(1435.6) 130:4.14} Το εν δυνάμει κακό είναι έμφυτο στις αναγκαίες ατέλειες της αποκάλυψης του Θεού σαν έκφραση τελειότητας και αιωνιότητας που περιορίζεται στον χωροχρόνο. Το γεγονός του μερικού στην παρουσία του ολοκληρωμένου αποτελεί σχετικότητα της πραγματικότητας, δημιουργεί την ανάγκη για νοητική επιλογή, και καθιερώνει επίπεδα αξίας πνευματικής αναγνώρισης και ανταπόκρισης. Η ανολοκλήρωτη και πεπερασμένη αντίληψη του Άπειρου που συμβαίνει στον προσωρινό και περιορισμένο νου των πλασμάτων, είναι από μόνη της, το εν δυνάμει κακό. Αλλά το αυξανόμενο σφάλμα της αδικαιολόγητης ανικανότητας με κάποια πνευματική ανόρθωση αυτών των αρχικά νοητικών δυσαρμονιών και πνευματικών ελλείψεων, ισοδυναμεί με το πραγματικό κακό.

^{(1436.1) 130:4.15} Όλα οι στατικές, νεκρές, αντιλήψεις είναι εν δυνάμει κακό. Η πεπερασμένη σκιά της σχετικής και ζωντανής αλήθειας συνεχώς κινείται. Οι στατικές αντιλήψεις καθυστερούν σταθερά την επιστήμη, την πολιτική, και την θρησκεία. Οι στατικές αντιλήψεις μπορεί να αντιπροσωπεύουν κάποια γνώση, αλλά είναι ελλιπείς σε σοφία και στερούνται αλήθειας. Αλλά μην επιτρέπεις στην αντίληψη της σχετικότητας να σε παραπλανήσει και δεν μπορέσεις να αναγνωρίσεις τον συντονισμό του σύμπαντος κάτω από την καθοδήγηση του κοσμικού νου, και τον σταθεροποιημένο έλεγχο της ενέργειας και του πνεύματος του Ύψιστου.

^{(1436.2) 130:5.1} Οι ταξιδιώτες είχαν μόνο ένα σκοπό όταν πήγαν στην Κρήτη, να παίζουν, να κάνουν περιπάτους στο νησί, και να κάνουν ορειβασία στα βουνά. Οι Κρητικοί εκείνο τον καιρό δεν είχαν και πολύ καλή φήμη ανάμεσα στους γειτονικούς τους λαούς. Παρόλα αυτά, ο Ιησούς και ο Γκανίντ κέρδισαν πολλές ψυχές για τα ανώτερα επίπεδα σκέψης και ζωής και έτσι έθεσαν τις βάσεις για την γρήγορη αποδοχή αργότερα των διδασκαλιών του ευαγγελίου όταν ήρθαν οι πρώτοι κήρυκες από την Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς αγαπούσε αυτούς τους Κρητικούς, παρά τα σκληρά λόγια με τα οποία μίλησε ο Παύλος αργότερα για αυτούς όταν έπειτα έστειλε τον Τίτο στο νησί για να οργανώσει πάλι τις εκκλησίες τους.

^{(1436.3) 130:5.2} Στα βουνά της Κρήτης ο Ιησούς είχε την πρώτη του μακροσκελή συζήτηση για την θρησκεία με τον Γκονόντ. Και ο πατέρας εντυπωσιάστηκε πολύ, και είπε: «Δεν είναι περίεργο που ο γιος μου πιστεύει όλα όσα του λες, αλλά δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια θρησκεία ούτε στην Ιερουσαλήμ, ακόμα λιγότερο στην Δαμασκό.» Ήταν τότε, κατά την διάρκεια της διαμονής τους στο νησί, που ο Γκονόντ πρότεινε στον Ιησού για πρώτη φορά να πάει μαζί τους στην Ινδία, και ο Γκανίντ ενθουσιάστηκε με την σκέψη ότι ο Ιησούς μπορεί να συμφωνούσε με αυτήν την πρόταση.

^{(1436.4) 130:5.3} Μια μέρα όταν ο Γκανίντ ρώτησε τον Ιησού γιατί δεν είχε αφιερωθεί στο έργο ενός κοινωνικού διδασκάλου, αυτός είπε: « Γιε μου, όλα πρέπει να περιμένουν να έρθει η ώρα τους. Εσύ είσαι γεννημένος στον κόσμο, αλλά το άγχος και η ανυπομονησία δεν θα σε βοηθήσουν να αναπτυχθείς. Πρέπει , σε όλα τα θέματα ,να περιμένεις την σωστή στιγμή. Ο χρόνος μόνο, είναι αυτός που θα ωριμάσει τα πράσινα φρούτα στα δέντρα. Οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη και η δύση ακολουθεί την ανατολή μόνο με το πέρασμα του χρόνου. Τώρα πηγαίνω στην Ρώμη με σένα και τον πατέρα σου, και αυτό είναι αρκετό για το σήμερα. Το αύριό μου είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια του Πατέρα μου στον ουρανό.» Και μετά είπε στον Γκανίντ την ιστορία του Μωυσή και τα σαράντα χρόνια επαγρύπνησης και συνεχούς προετοιμασίας.

^{(1436.5) 130:5.4} Κάτι συνέβη σε μια επίσκεψή τους στο Ωραίο Καταφύγιο που ο Γκανίντ δεν ξέχασε ποτέ¨ η ανάμνηση αυτού του επεισοδίου πάντα τον έκανε να επιθυμεί να μπορούσε να κάνει κάτι για να αλλάξει το σύστημα των καστών στην πατρίδα του την Ινδία. Ένας μεθυσμένος έκφυλος επιτέθηκε σε μια δούλα στον δημόσιο δρόμο. Όταν ο Ιησούς είδε την θέση του κοριτσιού, έτρεξε και τράβηξε την κοπέλα από την επίθεση του τρελού. Ενώ το φοβισμένο κορίτσι είχε κρεμαστεί πάνω του, αυτός κρατούσε τον έξαλλό άνδρα σε ασφαλή απόσταση κρατώντας τον με το δυνατό του δεξί χέρι μέχρι που ο καημένος εξαντλήθηκε να χτυπά τον αέρα με τις θυμωμένες γροθιές του. Ο Γκανίντ αισθάνθηκε ένα μια ισχυρή παρόρμηση να βοηθήσει τον Ιησού σε αυτήν την κατάσταση, αλλά ο πατέρας του το απαγόρεψε. Παρόλο που δεν μιλούσαν την γλώσσα του κοριτσιού, αυτή κατάλαβε την πράξη βοήθειάς τους και τους εκδήλωσε την ειλικρινή ευγνωμοσύνη της όσο οι τρεις τους την πήγαιναν σπίτι της. Αυτή ήταν μια από τις πολλές φορές που ο Ιησούς ήρθε σε προσωπική αντίθεση με έναν συνάνθρωπό του, σαν αυτές που πάντα είχε ο Ιησούς σε όλη του την επίγεια ζωή. Αλλά εκείνο το βράδυ δυσκολεύτηκε πολύ να εξηγήσει στον Γκανίντ γιατί δεν χτύπησε τον μεθυσμένο. Ο Γκανίντ πίστευε ότι αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να φάει τουλάχιστον όσες ξυλιές είχε δώσει στο κορίτσι.

^{(1437.1) 130:6.1} Ενώ βρισκόντουσαν στα βουνά, ο Ιησούς είχε μια μακροσκελή συνομιλία με ένα νέο που ήταν φοβισμένος και αποθαρρυμένος. Μην μπορώντας να νοιώσει ασφάλεια και να πάρει θάρρος συναναστρεφόμενος με τους συνανθρώπους του, αυτός ο νέος αναζήτησε την μοναξιά των λόφων¨ είχε μεγαλώσει με ένα αίσθημα ανημποριάς και κατωτερότητας. Αυτές οι φυσικές τάσεις του είχαν ενισχυθεί από διάφορες δύσκολες καταστάσεις που είχε ζήσει όσο μεγάλωνε, κυρίως, η απώλεια του πατέρα του όταν ήταν δώδεκα χρονών. Όταν συναντήθηκαν ο Ιησούς είπε: «Γεια σου φίλε μου! Γιατί είσαι τόσο απογοητευμένος μια τέτοια όμορφη μέρα; Αν κάτι συνέβη που σε στεναχώρησε, ίσως μπορώ να σε βοηθήσω κάπως. Όπως και να έχει θα ήταν χαρά μου να σου προσφέρω τις υπηρεσίες μου.»

^{(1437.2) 130:6.2} Ο νέος δεν είχε διάθεση να μιλήσει, έτσι ο Ιησούς έκανε μια δεύτερη προσπάθεια να προσεγγίσει την ψυχή του, λέγοντας: « Καταλαβαίνω ότι ανέβηκες σε αυτούς τους λόφους για να ξεφύγεις από τους ανθρώπους¨ έτσι, φυσικά δεν θέλεις να μιλήσεις μαζί μου, αλλά θα ήθελα να ξέρω αν γνωρίζεις αυτούς τους λόφους¨ ξέρεις προς τα πού πάνε τα μονοπάτια; και, μήπως θα μπορούσες να μου υποδείξεις τον καλύτερο δρόμο για την Φοινίκη;» Τώρα αυτός ο νέος είχε εξοικειωθεί πολύ με τα βουνά, και πραγματικά έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον να πει στον Ιησού τον δρόμο για την Φοινίκη, τόσο που χάραξε όλα τα μονοπάτια στο έδαφος και να εξηγήσει πλήρως με κάθε λεπτομέρεια. Αλλά ξαφνιάστηκε και παραξενεύτηκε όταν ο Ιησούς αφού τον αποχαιρέτησε και ετοιμαζόταν να φύγει, ξαφνικά γύρισε προς το μέρος του, και του είπε: « Ξέρω πολύ καλά ότι επιθυμείς να μείνεις μόνος με την απελπισία σου¨ αλλά δεν θα ήταν σωστό ούτε ευγενικό εκ μέρους μου αφού έλαβα μια τόσο γενναιόδωρη βοήθεια από σένα για το πώς να πάω στη Φοινίκη, να φύγω έτσι μακριά σου, χωρίς να σκεφθώ και χωρίς να κάνω την ελάχιστη προσπάθεια να απαντήσω στις εκκλήσεις σου για βοήθεια και καθοδήγηση για την καλύτερη διαδρομή προς τον προορισμό σου που ψάχνεις στην καρδιά σου όσο μένεις εδώ στα βουνά. Όπως εσύ ξέρεις τόσο καλά τα μονοπάτια για την Φοινίκη, μιας και τα έχεις διαβεί τόσες φορές, έτσι και εγώ γνωρίζω τον δρόμο για την πόλη των απογοητευμένων ελπίδων σου και των εμποδισμένων φιλοδοξιών σου. Και εφόσον ζήτησες την βοήθειά μου, δεν θα σε απογοητεύσω.» Οι αντιστάσεις του νέου είχαν σχεδόν υπερνικηθεί, αλλά κατάφερε να ψελλίσει, «Μα—δεν σου ζήτησα τίποτα». Και ο Ιησούς ακουμπώντας το χέρι του απαλά στον ώμο του, είπε: «Όχι γιε μου, όχι με λόγια αλλά με παρακλητικές ματιές συγκίνησες την καρδιά μου. Αγόρι μου, για κάποιον που αγαπά τους συνανθρώπους του υπάρχει εύγλωττο κάλεσμα βοήθειας στην απελπισμένη και φοβισμένη σου έκφραση. Κάθισε μαζί μου να σου πω τον δρόμο και τα μονοπάτια της ευτυχίας που θα σε οδηγήσουν από τις πίκρες του εαυτού σου στις χαρές των όλο αγάπη δραστηριοτήτων στην αδερφοσύνη των ανθρώπων και στην υπηρεσία του Θεού στον ουρανό.»

^{(1437.3) 130:6.3} Μέχρι εκείνη την στιγμή πια, ο νέος είχε έντονη επιθυμία να μιλήσει με τον Ιησού, και γονάτισε και ικέτευσε τον Ιησού να τον βοηθήσει, να του δείξει τον δρόμο να ξεφύγει από τον κόσμο του των προσωπικών θλίψεων και απογοήτευσης. Είπε ο Ιησούς τότε: «Σήκω φίλε μου! Στάσου σαν άντρας! Μπορεί να είσαι περικυκλωμένος από μικρούς εχθρούς και να σε καθυστερούν πολλά εμπόδια, αλλά τα μεγάλα και αληθινά πράγματα και του σύμπαντος είναι στο πλευρό σου. Ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί για να σε χαιρετήσει σαν να ήσουν ο δυνατότερος και πλουσιότερος άνθρωπος στη γη. Κοίτα—έχεις δυνατό σώμα και δυνατούς μυς—η σωματική σου κατάσταση είναι καλύτερη από την συνηθισμένη. Φυσικά, είναι σχεδόν άχρηστη όσο κάθεσαι εδώ στα βουνά και να κλαις για τις ατυχίες σου, πραγματικές και φανταστικές. Αλλά θα μπορούσες να κάνεις σπουδαία πράγματα με το σώμα σου αν πήγαινες προς τα εκεί που βρίσκονται τα σπουδαία πράγματα και περιμένουν να γίνουν. Προσπαθείς να ξεφύγεις από τον δυστυχισμένο σου εαυτό, αλλά αυτό δεν γίνεται. Εσύ και τα προβλήματα της ζωής σου είσαστε αληθινοί¨ δεν μπορείς να τους ξεφύγεις όσο ζεις. Αλλά κοίταξε πάλι, το μυαλό σου είναι καθαρό και ικανό. Το δυνατό σώμα σου έχει ένα ευφυές μυαλό να το κατευθύνει. Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει να επιλύσει τα προβλήματά του¨ μάθε τον νου σου να δουλεύει για σένα¨ μη δέχεσαι πια να σε κυριαρχεί ο φόβος σαν κάποιο άμυαλο ζώο. Το μυαλό σου θα έπρεπε να είναι ο θαρραλέος σου σύμμαχος στην λύση των προβλημάτων της ζωής σου, και όχι να είσαι, όπως ήσουν μέχρι τώρα, ο άθλιος φοβισμένος δούλος και ο δέσμιος σκλάβος της απελπισίας και της ηττοπάθειας. Αλλά το πιο πολύτιμο από όλα, το δυναμικό των πραγματικών επιτευγμάτων είναι το πνεύμα που ζει μέσα σου, και θα δώσει τα κίνητρα και θα εμπνεύσει το νου σου να ελέγχει τον εαυτό του και θα ενεργοποιήσει το σώμα αν το απελευθερώσεις από τα δεσμά του φόβου κι έτσι επιτρέψεις στην πνευματική φύση σου να ξεκινήσει την απελευθέρωσή σου από τα κακά της αδράνειας με την δυναμική παρουσία της ζωντανής πίστης. Και έπειτα, από τότε και στο εξής, αυτή η πίστη θα κατατροπώσει τον φόβο για τους ανθρώπους με την επιβλητική παρουσία εκείνης της νέας και κυριαρχικής αγάπης για τον συνάνθρωπο που τόσο γρήγορα θα γεμίσει και θα ξεχυλίσει την ψυχή σου, χάρη στην γνώση που θα έχει γεννηθεί στην καρδιά σου ότι είσαι παιδί του Θεού.

^{(1438.1) 130:6.4} «Αυτή την μέρα, γιε μου, θα ξαναγεννηθείς, καθιερωμένος πάλι σαν άνθρωπος της πίστης, του θάρρους, και της αφοσιωμένης υπηρεσίας στον άνθρωπο, για χάρη του Θεού. Και όταν μέσα σου ξαναπροσαρμοστείς στην ζωή, το ίδιο θα ξαναπροσαρμοστείς και προς το σύμπαν¨ θα έχεις γεννηθεί ξανά—από το πνεύμα—και από τότε και στο εξής όλη σου η ζωή θα γίνει ένα θριαμβευτικό επίτευγμα. Τα προβλήματα θα σε αναζωογονούν¨ η απογοήτευση θα σε δίνει πνοή¨ οι δυσκολίες θα είναι πρόκληση¨ και τα εμπόδια θα σου δίνουν κίνητρα. Σήκω, νεαρέ! Αποχαιρέτησε την ζωή του δουλοπρεπή φόβου και της δειλίας. Πήγαινε γρήγορα προς το καθήκον σου και ζήσε την ζωή σου στην σάρκα σαν ένα γιος του Θεού, σαν θνητός αφοσιωμένος στην ευγενική υπηρεσία του ανθρώπου στην γη και προορισμένος για το υπέροχη και αιώνια υπηρεσία προς τον Θεό στην αιωνιότητα.»

^{(1438.2) 130:6.5} Και αυτός ο νέος, ο Ευτύχιος, έπειτα έγινε ο ηγέτης των Χριστιανών στην Κρήτη και στενός συνεργάτης του Τίτου στις προσπάθειές του για την εμψύχωση των Κρητικών πιστών.

^{(1438.3) 130:6.6} Οι ταξιδιώτες είχαν πραγματικά ξεκουραστεί και ανανεωθεί όταν το μεσημέρι μιας μέρας ετοιμάστηκαν να ξεκινήσουν για την Καρχηδόνα στην βόρεια Αφρική, αφού σταματούσαν για δυο μέρες στην Κυρήνη. Εδώ ήταν που ο Ιησούς και ο Γκανίντ έδωσαν τις πρώτες βοήθειες σε ένα νέο που ονομαζόταν Ρούφος, που είχε τραυματιστεί από την κατάρρευση μιας φορτωμένης βοϊδάμαξας. Τον μετέφεραν σπίτι του στην μητέρα του, και ο πατέρας του, ο Σίμων, τότε ούτε που μπορούσε να φανταστεί ότι ο άνδρας του οποίου μετέφερε τον σταυρό μετά από εντολή ενός Ρωμαίου στρατιώτη, ήταν ο ξένος που κάποτε είχε γίνει φίλος με τον γιο του.

^{(1438.4) 130:7.1} Τον περισσότερο χρόνο του ταξιδιού για την Καρχηδόνα ο Ιησούς κουβέντιαζε με τους συνταξιδιώτες του για θέματα κοινωνικά, πολιτικά, και εμπορικά¨ δεν είπε σχεδόν τίποτα για την θρησκεία. Για πρώτη φορά ο Γκονόντ και ο Γκανίντ ανακάλυψαν ότι ο Ιησούς ήταν πολύ καλός στην διήγηση ιστοριών, και τον κράτησαν απασχολημένο να τους διηγείται ιστορίες για τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Γαλιλαία. Έμαθαν έτσι ότι μεγάλωσε στην Γαλιλαία και όχι στην Ιερουσαλήμ ούτε στην Δαμασκό.

^{(1438.5) 130:7.2} Όταν ο Γκανίντ θέλησε να μάθει τι μπορεί να κάνει κάποιος για να αποκτήσει φίλους, έχοντας παρατηρήσει ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που τύχαινε να συναντήσουν ελκυόταν από τον Ιησού, ο δάσκαλός του είπε: «Να ενδιαφέρεσαι για τους συνανθρώπους σου¨ μάθε να τους αγαπάς και να περιμένεις την ευκαιρία να κάνεις κάτι γι αυτούς που είσαι σίγουρος ότι θέλουν να γίνει,» και μετά είπε την παλιά Εβραϊκή παροιμία—« Ο άνθρωπος που θέλει να έχει φίλους πρέπει να φέρεται φιλικά.»

^{(1439.1) 130:7.3} Στην Καρχηδόνα ο Ιησούς είχε μια μακροσκελή και βαρυσήμαντη συνομιλία με ένα Μιθραϊστή ιερέα για την αθανασία, για τον χρόνο και την αιωνιότητα. Αυτός ο Πέρσης είχε σπουδάσει στην Αλεξάνδρεια, και επιθυμούσε πραγματικά να μάθει από τον Ιησού. Προσαρμοσμένο στις λέξεις του σήμερα, ουσιαστικά αυτή ήταν η απάντηση του Ιησού:

^{(1439.2) 130:7.4} Ο χρόνος είναι η ροή των προσωρινών γεγονότων όπως την αντιλαμβάνονται τα συνειδητά πλάσματα. Ο χρόνος είναι μια ονομασία που έχει δοθεί στην διευθέτηση της διαδοχικότητας με την οποία τα γεγονότα αναγνωρίζονται και διαχωρίζονται. Το σύμπαν του χώρου είναι ένα χωρο-σχετικό φαινόμενο όπως φαίνεται από οποιαδήποτε εσωτερική θέση έξω από το σταθερό δώμα του Παραδείσου. Η κίνηση του χρόνου αποκαλύπτεται μόνο σε σχέση με κάτι που δεν κινείται στον χώρο σαν χρονικό φαινόμενο. Στο σύμπαν των συμπάντων ο Παράδεισος και οι θεότητές του υπερβαίνουν και τον χρόνο και τον χώρο. Στους κατοικημένους κόσμους, η ανθρώπινη προσωπικότητα ( η οποία κατοικείται και προσανατολίζεται από το πνεύμα του Παραδείσιου Πατέρα) είναι η μόνη φυσικά σχετική πραγματικότητα που μπορεί να υπερβεί την υλική διαδοχικότητα των προσωρινών γεγονότων.

^{(1439.3) 130:7.5} Τα ζώα δεν αισθάνονται τον χρόνο όπως ο άνθρωπος, και ακόμα και σε αυτόν, (τον άνθρωπο) εξαιτίας της μερικής και περιορισμένης άποψής του, ο χρόνος φαίνεται σαν διαδοχικότητα γεγονότων¨ αλλά όσο ο άνθρωπος ανέρχεται, καθώς προχωρά προς τα μέσα, η επαυξημένη άποψη αυτής της πορείας των γεγονότων είναι τέτοια που θα ξεχωρίζεται όλο και περισσότερο στην ολότητά της. Αυτό που προηγουμένως φαινόταν σαν διαδοχή γεγονότων τότε θα φαίνεται σαν ένας ολοκληρωμένος και πλήρως σχετικός κύκλος¨ με αυτόν τον τρόπο η κυκλική συγχρονικότητα θα αντικαταστήσει όλο και περισσότερο την κάποτε συνειδητοποίηση της γραμμικής ακολουθίας των γεγονότων.

^{(1439.4) 130:7.6} Υπάρχουν επτά διαφορετικές έννοιες του χώρου όπως καθορίζεται από τον χρόνο. Ο χώρος μετριέται τον χρόνο, όχι ο χρόνος με τον χώρο. Η σύγχυση των επιστημόνων προέρχεται από την αποτυχία τους να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα του χώρου. Ο χώρος δεν είναι απλά μια νοητική αντίληψη της απόκλισης στην σχετικότητα των συμπαντικών αντικειμένων. Ο χώρος δεν είναι κενός, και το μόνο πράγμα που γνωρίζει ο άνθρωπος που μπορεί ακόμα και μερικά να υπερβεί τον χώρο, είναι ο νους. Ο νους μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα από την αντίληψη της σχετικότητας του χώρου των υλικών αντικειμένων. Ο χώρος είναι σχετικά και συγκριτικά πεπερασμένος για όλες τις υπάρξεις πλασματικής κατάστασης. Όσο περισσότερο προσεγγίζει η συνείδηση την γνώση των επτά κοσμικών διαστάσεων, τόσο και η αντίληψη του εν δυνάμει χώρου πλησιάζει στην τελική αιτία. Αλλά ο εν δυνάμει χώρος είναι πραγματικά τελικός μόνο στο απόλυτο επίπεδο.

^{(1439.5) 130:7.7} Πρέπει να είναι φανερό ότι η συμπαντική πραγματικότητα έχει επεκτατική και πάντα σχετική σημασία στα ανοδικά και τελειοποιούμενα του κόσμου. Τελικά, οι επιβιώσαντες θνητοί κατορθώνουν να αποκτήσουν ταυτότητα σε ένα επτά –διάστατο σύμπαν.

^{(1439.6) 130:7.8} Η αντίληψη του χώρου και του χρόνου ενός νου υλικής προέλευσης προορίζεται να υποστεί διαδοχικές μεγεθύνσεις όσο η συνειδητή και διανοητική προσωπικότητα ανέρχεται στα επίπεδα των συμπάντων. Όταν ο άνθρωπος αποκτήσει τον νου που βρίσκεται ανάμεσα στα υλικά και πνευματικά πεδία ύπαρξης, οι ιδέες του για τον χωροχρόνο θα επεκταθούν πάρα πολύ ως προς την ποιότητα σύλληψης και την ποσότητα της εμπειρίας. Οι μεγεθυμένες κοσμικές συλλήψεις μιας προσωπικότητας προοδεύοντος πνεύματος οφείλονται σε προσαυξήσεις και βάθους διορατικότητας και ορίων συνείδησης. Και καθώς η προσωπικότητα προχωρά, προς τα επάνω και προς τα μέσα, προς τα υπερβατικά επίπεδα της εξομοίωσης με την Θεότητα, η αντίληψη του χρόνου και του χώρου θα προσεγγίσει σταδιακά τις άχωρες και άχρονες έννοιες των Απόλυτων. Σε σχέση, και σε συμφωνία με την υπερβατική επίτευξη, αυτές οι έννοιες απόλυτου επιπέδου θα γίνουν εφικτές στα παιδιά του τελικού προορισμού.

^{(1440.1) 130:8.1} Η πρώτη τους στάση όταν πήγαιναν για την Ιταλία ήταν στο νησί της Μάλτας. Εδώ ο Ιησούς είχε μια μεγάλη συνομιλία με ένα αποκαρδιωμένο και αποθαρρυμένο νέο που ονομαζόταν Κλαύδιος. Αυτός ο νεαρός άνδρας είχε σκεφθεί να δώσει τέλος στην ζωή του, αλλά όταν τελείωσε την κουβέντα με τον γραμματέα από την Δαμασκό, είπε: « Θα αντιμετωπίσω την ζωή σαν άνδρας¨ δεν θα ξαναπαίξω τον ρόλο του δειλού. Θα επιστρέψω στους ανθρώπους μου και θα αρχίσω πάλι από την αρχή.» Πολύ σύντομα έγινε ενθουσιώδης κήρυκας του Κυνισμού, και αργότερα ένωσε τα χέρια του με τον Πέτρο στην διάδοση του Χριστιανισμού στην Ρώμη και την Νεάπολη, και μετά τον θάνατο του Πέτρου πήγε στην Ισπανία να διακηρύξει το ευαγγέλιο. Αλλά ποτέ δεν ήξερε ότι ο άνδρας που τον ενέπνευσε στην Μάλτα ήταν ο Ιησούς τον οποίο αργότερα ο ίδιος τον διακήρυξε σαν Απελευθερωτή του κόσμου.

^{(1440.2) 130:8.2} Στις Συρακούσες πέρασαν μια ολόκληρη εβδομάδα. Το αξιοσημείωτο γεγονός της στάσης τους εκεί ήταν η αποκατάσταση του Έζρα, ενός Εβραίου που είχε ολισθήσει, και είχε την ταβέρνα στην οποία σταμάτησαν ο Ιησούς και η συντροφιά του. Ο Έζρα γοητεύτηκε από τον τρόπο που τον πλησίασε ο Ιησούς και του ζήτησε να τον βοηθήσει να επιστρέψει στην πίστη του Ισραήλ. Του εξέφρασε την απελπισία του λέγοντας, «Θέλω να γίνω πραγματικός υιός του Αβραάμ, αλλά δεν βρίσκω τον Θεό.» Και ο Ιησούς είπε: «Αν στα αλήθεια θέλεις να βρεις τον Θεό, αυτή η επιθυμία είναι από μόνη της απόδειξη ότι τον έχεις ήδη βρει. Το πρόβλημά σου δεν είναι ότι δεν μπορείς να βρεις τον Θεό, γιατί ο Πατέρας ήδη σε έχει βρει¨ το πρόβλημά σου είναι ότι απλά δεν γνωρίζεις τον Θεό. Δεν έχεις διαβάσει στον Προφήτη Ιερεμία, «Θα με αναζητήσετε και θα με βρείτε όταν ψάξετε για μένα με όλη σας την καρδιά»; Και ξανά, δεν λέει αυτός ο ίδιος προφήτης: «Και θα σας δώσω μια καρδιά για να με γνωρίσετε, ότι θα είμαι ο Κύριός σας, και ότι θα ανήκετε στους ανθρώπους μου, και εγώ θα είμαι ο Θεός σας»;Και δεν έχεις διαβάσει πάλι στις Γραφές που λέει: «Κοιτάζει τα παιδιά του, και αν κάποιο πει: Έχω αμαρτήσει και έχω φύγει από τον σωστό δρόμο, και δεν είχα κανένα όφελος από αυτό, τότε ο Θεός θα απελευθερώσει την ψυχή αυτού του ανθρώπου από το σκοτάδι, και θα δει το φως;» Και ο Έζρα βρήκε τον Θεό και η ψυχή του ικανοποιήθηκε. Αργότερα αυτός ο Εβραίος, σε συνεργασία με έναν πλούσιο Έλληνα προσήλυτο, έκτισαν την πρώτη Χριστιανική εκκλησία στις Συρακούσες.

^{(1440.3) 130:8.3} Στην Μεσσήνα σταμάτησαν μόνο για μια μέρα, αλλά αυτή ήταν αρκετή για να αλλάξει την ζωή ενός μικρού αγοριού, πωλητή φρούτων, από τον οποίο ο Ιησούς αγόρασε φρούτα και σε αντάλλαγμα του χάρισε την τροφή της ζωής. Ο νέος ποτέ δεν ξέχασε τα λόγια του Ιησού και εκείνο το ευγενικό βλέμμα του , όταν έβαλε το χέρι του στον ώμο του, και είπε: «Στο καλό, παιδί μου, να έχεις θάρρος όσο μεγαλώνεις και γίνεσαι άντρας και αφού θρέψεις το σώμα σου μάθε και πώς να θρέφεις την ψυχή σου. Και ο Πατέρας μου στον ουρανό θα είναι μαζί σου και θα σε οδηγεί.» Ο νέος ασπάστηκε τον Μιθραϊσμό και αργότερα στράφηκε την Χριστιανική πίστη.

^{(1440.4) 130:8.4} Τελικά έφτασαν στην Νεάπολη και ένοιωσαν ότι δεν ήταν πια μακριά από τον προορισμό του, την Ρώμη. Ο Γκονόντ είχε πολλές δουλειές στην Νεάπολη, και εκτός από τον χρόνο που χρειαζόταν ο Ιησούς για να του κάνει τον διερμηνέα, αυτός και ο Γκανίντ περνούσαν τον υπόλοιπο χρόνο τους εξερευνώντας την πόλη και τα αξιοθέατά της. Ο Γκανίντ είχε πια γίνει ειδικός στο να βλέπει ποιοι φαινόντουσαν ότι είχαν ανάγκη. Βρήκαν μεγάλη φτώχεια σε αυτήν την πόλη και έκαναν πολλές ελεημοσύνες. Αλλά ο Γκανίντ ποτέ δεν κατάλαβε την σημασία των λόγων του Ιησού όταν, αφού είχε δώσει ένα νόμισμα σε έναν ζητιάνο του δρόμου, αρνήθηκε να σταματήσει και να μιλήσει ενθαρρυντικά στον άνθρωπο αυτό. Είπε ο Ιησούς: «Γιατί να χάσω τα λόγια μου με κάποιον που δεν μπορεί να καταλάβει την σημασία όσων θα πω; Το πνεύμα του Πατέρα δεν μπορεί να διδάξει και να σώσει κάποιον που δεν έχει ικανότητα να γίνει υιός του.» Αυτό που εννοούσε ο Ιησούς ήταν ότι εκείνος ο άνθρωπος δεν είχε φυσιολογικό μυαλό¨ ότι δεν του έλειπε η ικανότητα να ανταποκριθεί σε πνευματική καθοδήγηση.

^{(1441.1) 130:8.5} Στην Νεάπολη δεν έγινε τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό¨ ο Ιησούς και ο νέος γύρισαν όλη την πόλη και μοίρασαν καλή διάθεση και πολλά χαμόγελα στους εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες, και παιδιά.

^{(1441.2) 130:8.6} Από εκεί πήγαν στην Ρώμη μέσω Κάπουας, σταματώντας τρεις μέρες στην Κάπουα. Συνέχισαν το ταξίδι τους από τον δρόμο της Άππιας με τα ζώα που μετέφεραν τις αποσκευές τους προς την Ρώμη, και οι τρεις έχοντας μεγάλη αγωνία να δουν αυτήν την κυρά της αυτοκρατορίας και την σπουδαιότερη πόλη όλου του κόσμου.

^{(1442.1) 131:0.1} Όσο έμειναν στην Αλεξάνδρεια ο Ιησούς, ο Γκονόντ, και ο Γκανίντ, ο νέος άνδρας πέρασε πολύ από τον χρόνο του και δαπάνησε πολλά από τα χρήματα του πατέρα του για να φτιάξει μια συλλογή από τις διδασκαλίες των διαφόρων θρησκειών για τον Θεό και τις σχέσεις του με τους θνητούς ανθρώπους. Ο Γκανίντ προσέλαβε πάνω από εξήντα ειδικευμένους μεταφραστές για να φτιάξει αυτή την σύνοψη των διδασκαλιών των διαφόρων θρησκειών για τις Θεότητες. Και θα έπρεπε να ξεκαθαριστεί ότι σε αυτό το αρχείο όλες εκείνες οι διδασκαλίες που απεικόνιζαν τον μονοθεϊσμό προερχόντουσαν κατ’ εξοχήν, άμεσα ή έμμεσα, από τα κηρύγματα των απεσταλμένων του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ, που ξεκίνησαν από την έδρα τους στο Σάλεμ για να διαδώσουν την διδασκαλία του ενός Θεού—του Ύψιστου—σε όλη την γη.

^{(1442.2) 131:0.2} Εδώ παρουσιάζεται ένα απόσπασμα από το χειρόγραφο του Γκανίντ, που το προετοίμασε στην Αλεξάνδρεια και την Ρώμη, και διατηρήθηκε στην Ινδία για εκατοντάδες χρόνια μετά τον θάνατό του. Συνέλεξε αυτό το υλικό σε δέκα κεφάλαια, ως ακολούθως:

^{(1442.3) 131:1.1} Τα υπολείμματα των διδασκαλιών του Μελχισεδέκ, εκτός από εκείνα που παρέμειναν στην Ιουδαϊκή θρησκεία, διατηρήθηκαν καλύτερα στις θεωρίες των Κυνικών. Η επιλογή του Γκανίντ περιλάμβανε τα ακόλουθα:

^{(1442.4) 131:1.2} «Ο Θεός είναι υπέρτατος¨ είναι ο Ύψιστος του ουρανού και γης. Ο Θεός είναι ο τέλειος κύκλος της αιωνιότητας, και κυβερνά το σύμπαν των συμπάντων. Είναι ο μοναδικός δημιουργός των ουρανών και της γης. Όταν θεσπίζει ένα πράγμα, αυτό αρχίζει να υπάρχει. Ο Θεός είναι ένας, και είναι συμπονετικός και ελεήμων. Ότι είναι υψηλό, άγιο, αληθινό, και όμορφο είναι σαν τον Θεό μας. Ο Ύψιστος είναι το φως του ουρανού και της γης¨ είναι ο Θεός της ανατολής , της δύσης, του βορά και του νότου.

^{(1442.5) 131:1.3} «ακόμα και αν η γη πάψει να υπάρχει, το λαμπρό πρόσωπο του Υπέρτατου θα κατοικεί μέσα στην μεγαλοπρέπεια και την δόξα. Ο Ύψιστος είναι ο πρώτος και ο τελευταίος, η αρχή και το τέλος των πάντων. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Θεός, και το όνομά του είναι Αλήθεια. Ο Θεός είναι αυτό-ύπαρκτος , δεν έχει καθόλου θυμό και εχθρότητα¨ είναι αθάνατος και άπειρος. Ο Θεός μας είναι παντοδύναμος και γενναιόδωρος. Αν και εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους, εμείς λατρεύουμε μόνο τον Θεό τον ίδιο. Ο Θεός γνωρίζει τα πάντα—τα μυστικά μας και τις διακηρύξεις μας¨ ακόμα γνωρίζει τι αξίζει ο καθένας μας. Η δύναμή του ισούται με τα πάντα.

^{(1442.6) 131:1.4} « Ο Θεός είναι δότης της ειρήνης και πιστός προστάτης όλων όσων τον φοβούνται και τον εμπιστεύονται. Προσφέρει σωτηρία σε όλους όσους τον υπηρετούν. Όλη η δημιουργία υπάρχει με την δύναμη του Ύψιστου. Η θεία του αγάπη αναβλύζει από την αγιότητα της δύναμής του, η στοργή του γεννιέται από την δύναμη του μεγαλείου του. Ο Ύψιστος έχει θεσπίσει την ενότητα του σώματος και της ψυχής και έχει χαρίσει στον άνθρωπο το δικό του πνεύμα. Αυτά που κάνει ο άνθρωπος κάποια στιγμή τελειώνουν, αλλά αυτά που κάνει ο Δημιουργός συνεχίζονται για πάντα. Αποκτούμε γνώσεις από την ανθρώπινη εμπειρία, αλλά παίρνουμε σοφία από τον διαλογισμό για τον Ύψιστο.

^{(1443.1) 131:1.5} « Ο Θεός στέλνει την βροχή στην γη, κάνει τον ήλιο να λάμπει πάνω από τα βλαστάρια των σιτηρών, και παρέχει την αφθονία των καλών πραγμάτων σε αυτήν την ζωή και αιώνια σωτηρία στην επόμενη ζωή. Ο Θεός έχει απόλυτη εξουσία¨ το όνομά του είναι Έξοχος και η φύση του είναι ανεξιχνίαστη. Όταν είσαι άρρωστος, είναι ο Ύψιστος που σε θεραπεύει. Ο Θεός είναι γεμάτος καλοσύνη για όλους τους ανθρώπους¨ δεν έχουμε κανένα φίλο σαν τον Ύψιστο. Το έλεός του γεμίζει όλα τα μέρη και η καλοσύνη του αγκαλιάζει όλες τις ψυχές. Ο Ύψιστος είναι αμετάβλητος¨ μας βοηθά σε όλες τις στιγμές που έχουμε ανάγκη. Όπου κι αν στραφείς να προσευχηθείς, εκεί βρίσκεται το πρόσωπο του Ύψιστου και το ανοιχτό αφτί του Θεού μας. Μπορεί να κρύβεσαι από τους ανθρώπους, αλλά όχι από τον Θεό. Ο Θεός δεν βρίσκεται μακριά μας¨ είναι πανταχού παρών. Ο Θεός ταιριάζει σε όλα τα μέρη και ζει στην καρδιά του ανθρώπου που φοβάται το άγιο όνομά του. Η Δημιουργία είναι μέσα στον Δημιουργό και ο Δημιουργός είναι μέσα στην Δημιουργία του. Αναζητούμε τον Ύψιστο και τον βρίσκουμε στις καρδιές μας. Πηγαίνεις να βρεις έναν αγαπητό σου φίλο και τον ανακαλύπτεις μέσα στην ψυχή σου.

^{(1443.2) 131:1.6} «Ο άνθρωπος που γνωρίζει τον Θεό βλέπει όλους τους ανθρώπους σαν ίσους του¨ είναι αδέρφια του. Αυτοί που είναι εγωιστές, εκείνοι που αδιαφορούν για τα αδέρφια τους στην σάρκα, έχουν για ανταμοιβή τους μόνο την κούραση. Αυτοί που αγαπούν τους συνανθρώπους τους και έχουν αγνές καρδιές θα δουν τον Θεό. Ο Θεός ποτέ δεν ξεχνά την ειλικρίνεια. Θα οδηγεί τους τίμιους στην καρδιά στην αλήθεια, γιατί ο Θεός είναι αλήθεια.

^{(1443.3) 131:1.7} «Διώξτε από την ζωή σας το σφάλμα και ξεπεράστε το κακό με την αγάπη της ζωντανής αλήθειας. Σε όλες τις σχέσεις σας με τους ανθρώπους κάντε το καλό αντί για το κακό. Ο Κύριος και Θεός είναι ελεήμων και στοργικός¨ συγχωρά εύκολα. Ας αγαπούμε τον Θεό γιατί αυτός πρώτος μας αγάπησε. Με την αγάπη του Θεού και με το έλεός του θα σωθούμε. Οι φτωχοί και οι πλούσιοι είναι αδέρφια. Ο Θεός είναι Πατέρας τους. Το κακό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν μην το κάνεις σε άλλους.

^{(1443.4) 131:1.8} «Πάντα να επικαλείσαι το όνομά του, και εφόσον πιστεύεις στο όνομά, έτσι και οι προσευχές σου θα εισακουσθούν. Τι μεγάλη τιμή να μπορείς να λατρεύεις τον Ύψιστο. Και σε όλες σου τις προσευχές να δίνεις τις ευχαριστίες σου—να ανέρχεσαι στην λατρεία. Η λατρεία με προσευχή αποτρέπει το κακό και εμποδίζει την αμαρτία. Πάντα να επαινείς το όνομα του Ύψιστου. Ο άνθρωπος που βρίσκει καταφύγιο στον Ύψιστο αποκρύπτει τα ελαττώματά του από το σύμπαν. Όταν στέκεσαι ενώπιον του Θεού με καθαρή καρδιά, γίνεσαι ατρόμητος από όλη την δημιουργία. Ο Ύψιστος είναι σαν στοργικός πατέρας και μητέρα¨ πραγματικά αγαπά εμάς, τα παιδιά του στην γη. Ο Θεός μας θα μας συγχωρεί και θα οδηγεί τα βήματά μας στους δρόμους της σωτηρίας. Θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει σε αυτόν. Ο Θεός σώζει αυτούς που τον εμπιστεύονται¨ δεν εξαναγκάζει τον άνθρωπο να υπηρετεί στο όνομά του.

^{(1443.5) 131:1.9} «Αν η πίστη του Ύψιστου έχει εισέλθει στην καρδιά σου, τότε θα απαλλαγείς από τους φόβους σου για όλες τις μέρες της ζωής σου. Μην δυσφορείς για την άνθηση των ανόσιων¨ μην φοβάσαι εκείνους που μηχανεύονται το κακό¨ άσε την ψυχή σου να στραφεί μακριά από την αμαρτία και δώσε όλη την εμπιστοσύνη σου στον Θεό της σωτηρίας. Η κουρασμένη ψυχή του περιπλανωμένου θνητού βρίσκει αιώνια ανάπαυση στην αγκαλιά του Ύψιστου¨ ο σοφός άνθρωπος διψά για το θεϊκό αγκάλιασμα¨ το παιδί της γης ποθεί για την ασφάλεια της αγκαλιάς του Συμπαντικού Πατέρα. Ο ευγενής άνθρωπος αναζητεί την ανώτερη κατάσταση όπου η ψυχή του θνητού αναμιγνύεται με το πνεύμα του Υπέρτατου. Ο Θεός είναι δίκαιος: Ότι καρπούς δεν λάβουμε από τις καλλιέργειές μας σε αυτόν τον κόσμο θα τους λάβουμε στον επόμενο.»

^{(1444.1) 131:2.1} Οι Κενίτες της Παλαιστίνης διέσωσαν πολλά στοιχεία από την διδασκαλία του Μελχισεδέκ και από αυτά τα αρχεία, όπως διατηρήθηκαν και τροποποιήθηκαν από τους Εβραίους, ο Ιησούς και ο Γκανίντ έκαναν την ακόλουθη επιλογή:

^{(1444.2) 131:2.2} «Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και την γη και όλα τα πράγματα εκεί. Και, προσέξτε, όλα όσα δημιούργησε ήταν καλά. Ο Κύριος, είναι Θεός¨ δεν υπάρχει τίποτα στον ουρανό ψηλότερα από αυτόν ή τίποτα χαμηλότερα από αυτόν στην γη. Γι αυτό να αγαπάς τον Κύριο και Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλη σου την δύναμη. Η γη θα είναι γεμάτη από την γνώση του Θεού όπως τα ύδατα καλύπτουν την θάλασσα. Οι ουρανοί δηλώνουν την δόξα του Θεού, και το στερέωμα δείχνει το δημιούργημά του. Μέρα με την μέρα ξεστομίζει τον λόγο¨ νύχτα με την νύχτα δείχνει γνώση. Δεν υπάρχει λόγος ή γλώσσα που να μην ακούγεται η φωνή τους. Το έργο του Θεού είναι μεγάλο, και με σοφία εποίησε τα πάντα¨ το μεγαλείο του Κυρίου είναι ανεξιχνίαστο, γνωρίζει τον αριθμό των αστεριών¨ τα φωνάζει με τα ονόματά τους.

^{(1444.3) 131:2.3} «Η δύναμη του Κυρίου είναι μεγάλη και η κατανόησή του απεριόριστη. Είπε ο Θεός: Όπως οι ουρανοί είναι ψηλότερα από την γη, έτσι και οι τρόποι μου είναι ανώτεροι από τους τρόπους σας, και οι σκέψεις μου είναι υψηλότερες από τις σκέψεις σας.» Ο Θεός αποκαλύπτει τα βαθιά και μυστικά πράγματα επειδή το φως κατοικεί μαζί του. Ο Θεός είναι ελεήμων και φιλεύσπλαχνος¨ είναι υπομονετικός και έχει περίσσεια καλοσύνη και αλήθεια. Ο Κύριος είναι καλός και δίκαιος¨ τους πειθήνιους τους οδηγεί στο σωστό. Δοκίμασε και θα δεις ότι ο Θεός είναι καλός! Ευλογημένος είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύεται τον Θεό. Ο Θεός είναι το καταφύγιό μας και η δύναμή μας, και η βοήθειά του είναι πάντα παρούσα όταν την χρειαζόμαστε.

^{(1444.4) 131:2.4} «Το έλεος του Κυρίου είναι απεριόριστο για εκείνους που τον φοβούνται και η δικαιοσύνη του όμοια και για τα παιδιά των παιδιών μας. Ο Κύριος είναι ευγενικός και γεμάτος συμπόνια. Ο Κύριος είναι καλός για όλους, και τα ελέη του βρίσκονται σε όλη την δημιουργία του¨ θεραπεύει τους αποκαρδιωμένους και περιποιείται τις πληγές τους. Που να αλλού να στραφώ από το πνεύμα του Θεού; που αλλού να πάω εκτός από την θεία παρουσία του; Αυτά είπε ο Υψηλός και Ανώτερος που κατοικεί στην αιωνιότητα:» Κατοικώ στον υψηλό και άγιο τόπο¨ μαζί με αυτόν που έχει μεταμελημένη καρδιά και ταπεινό πνεύμα!» Κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί από τον Θεό μας, γιατί αυτός γεμίζει τον ουρανό και την γη. Αφήστε τους ουρανούς να χαρούν και την γη να αγαλλιάσει. Αφήστε όλα τα έθνη να πουν: Ο Κύριος βασιλεύει! Ευχαριστείστε τον Θεό, γιατί το έλεός του είναι αιώνιο.

^{(1444.5) 131:2.5} «Οι ουρανοί δηλώνουν την δικαιοσύνη του Θεού, και όλοι οι άνθρωποι έχουν δει την δόξα του. Είναι ο Θεός αυτός που μας έπλασε, και όχι εμείς τους εαυτούς μας¨ είμαστε οι άνθρωποί του, τα πρόβατα του ποιμνίου του. Το έλεός του είναι αιώνιο, και η αλήθεια του ζει σε όλες τις γενιές. Ο Θεός είναι ο κυβερνήτης των εθνών. Αφήστε την γη να γεμίσει από την δόξα του! Ευλογημένοι εκείνοι οι άνθρωποι που θα δοξάζουν τον Θεό για την καλοσύνη του και για τα θαυμαστά δώρα του στα παιδιά των ανθρώπων!

^{(1444.6) 131:2.6} «Ο Θεός μας έπλασε κάτι λιγότερο από θεϊκούς και μας έστεψε με την αγάπη του και το έλεός του. Ο Κύριος γνωρίζει τον δρόμο τον ορθό, αλλά ο δρόμος των ανόσιων θα καταστραφεί. Ο φόβος προς τον Θεό είναι η αρχή της σοφίας¨ η γνώση του Υπέρτατου είναι κατανόηση. Είπε ο Παντοδύναμος Θεός: « Πορευτείτε μαζί μου και θα γίνετε τέλειοι.» Μην ξεχνάτε ότι η υπερηφάνεια προηγείται της καταστροφής και το υπεροπτικό πνεύμα πηγαίνει πριν την πτώση. Αυτός που καθορίζει το πνεύμα του είναι ισχυρότερος από αυτόν που καταλαμβάνει μια πόλη. Είπε ο Κύριος και Θεός, ο Πανάγιος: Στην επιστροφή προς την πνευματική γαλήνη θα σωθείτε¨ στην ησυχία και στην εμπιστοσύνη θα βρίσκεται η δύναμή σας.» Αυτοί που υπηρετούν τον Θεό θα ανανεώνουν την δύναμή τους¨ θα ανεβαίνουν με φτερά σαν αετοί. Θα τρέχουν και δεν θα κουράζονται¨ θα περπατούν και δεν θα λιποψυχούν. Ο Κύριος θα σε αναπαύσει από τους φόβους σου. Είπε ο Θεός: «Μην φοβάσαι γιατί είμαι μαζί σου. Μην τρομάζεις γιατί είμαι ο Θεός σου. Θα σου δίνω δύναμη¨ θα σε βοηθώ¨ ναι, θα σε στηρίζω με το δεξί χέρι της ορθότητάς μου.»

^{(1445.1) 131:2.7} «Ο Θεός είναι ο Πατέρας μας¨ ο Κύριος είναι ο σωτήρας μας. Ο Θεός έχει δημιουργήσει τις επουράνιες στρατιές, και τις συντηρεί όλες. Η δικαιοσύνη του είναι σαν τα βουνά και η κρίση του σαν την μεγάλη θάλασσα. Μας κάνει να πίνουμε από το ποτάμι των χαρών του, στο φως του θα δούμε το φως. Είναι καλό να δίνουμε τις ευχαριστίες μας στον Θεό και να υμνούμε τον Ύψιστο¨ να δείχνουμε αγάπη και καλοσύνη το πρωί και θεϊκή πίστη το βράδυ. Το βασίλειο του Θεού είναι αιώνιο βασίλειο, και η κυριαρχία του αντέχει σε όλες τις γενιές. Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου¨ δεν θα μου λείψει τίποτα. Σε χλοερά βοσκοτόπια με ανέπαυσε¨ σε ύδατα αναπαύσεως με οδήγησε. Ανόρθωσε την ψυχή μου. Με οδήγησε στα μονοπάτια της δικαιοσύνης. Και στην κοιλάδα του θανάτου να περπατήσω, δεν θα φοβηθώ κακό, γιατί ο Θεός είναι μαζί μου .Βεβαίως χάρη και έλεος θα με ακολουθούν.

^{(1445.2) 131:2.8} «Ο Ιεχωβάς είναι ο Θεός της σωτηρίας μου¨ γι αυτό στο θείο όνομά του αφήνω την εμπιστοσύνη μου. Θα εμπιστεύομαι τον Κύριο με όλη μου την καρδιά¨ θα στηρίζομαι στην δική μου κατανόηση. Σε όλους μου τους δρόμους θα τον αναγνωρίζω, και αυτός θα κατευθύνει τα βήματά μου. Ο Θεός είναι πιστός¨ κρατά τον λόγο του με εκείνους που τον υπηρετούν¨ θα ζουν με την πίστη του. Αν δεν πράττεις σωστά είναι γιατί η αμαρτία παραμονεύει στην πόρτα σου¨ οι άνθρωποι θερίζουν το κακό που όργωσαν και την αμαρτία που έσπειραν. Μην τρομάζεις από αυτούς που πράττουν το κακό. Αν η καρδιά σου είναι κακοήθης, ο Κύριος δεν θα σε ακούσει¨ αν αμαρτήσεις προς τον Θεό, τότε αδικείς και την ψυχή σου. Ο Θεός θα αποδώσει τα δίκαια στους ανθρώπους ανάλογα με τα έργα τους, είτε καλά ή κακά. Όπως σκέφτεται ο άνθρωπος στην καρδιά του, αυτό είναι και στην πραγματικότητα.

^{(1445.3) 131:2.9} «Ο Κύριος βρίσκεται κοντά σε όλους όσους τον καλούν με ειλικρίνεια. Ο θρήνος μπορεί να κρατήσει μια νύχτα, αλλά το πρωί έρχεται η χαρά. Η χαρούμενη καρδιά είναι το καλύτερο φάρμακο. Κανένα καλό δεν θα στερήσει ο Θεούς από αυτούς που βαδίζουν στον ορθό δρόμο. Να φοβάστε τον Θεό και να κρατάτε τις Εντολές του, γατί αυτό είναι όλο το καθήκον του ανθρώπου. Έτσι είπε ο Θεός που δημιούργησε τον ουρανό και την γη. Αν με αναζητήσετε, θα με βρείτε αν με ψάξετε με όλη σας την καρδιά.» Οι πειθήνιοι θα κληρονομήσουν την γη και θα είναι ευτυχισμένοι με την αφθονία της ειρήνης. Όποιος σπέρνει την αδικία θα θερίσει την καταστροφή¨ και αυτοί που σπέρνουν τον άνεμο θα θερίσουν ανεμοστρόβιλο.

^{(1445.4) 131:2.10} «Ελάτε τώρα, ας σκεφτούμε μαζί,» είπε ο Θεός, «Ακόμα και αν οι αμαρτίες σας είναι κατακόκκινες, θα γίνουν λευκές σαν το χιόνι. Αν και είναι κόκκινες σαν το βύσσινο, θα γίνουν σαν το καθαρό μαλλί.» Αλλά δεν υπάρχει γαλήνη για τους διεφθαρμένους¨ είναι οι δικές σας αμαρτίες που έχουν εμποδίσει τα καλά πράγματα από το να γίνουν. Ο Θεός είναι η υγεία της όψης μου και η χαρά της ψυχής μου. Ο αιώνιος Θεός είναι η δύναμή μου¨ είναι η κατοικία μας, και από κάτω βρίσκεται η αιώνια αγκαλιά του. Ο Θεός βρίσκεται κοντά σε εκείνους που είναι αποκαρδιωμένοι¨ σώζει όσους έχουν παιδικό πνεύμα. Πολλά είναι τα βάσανα του δίκαιου ανθρώπου, αλλά ο Θεός τον απαλλάσσει από όλα. Αφιέρωσε τον εαυτό σου στον Θεό—πίστεψε σε αυτόν—και θα τα κάνει να περάσουν. Αυτός που κατοικεί στο μυστικό τόπο του Ύψιστου θα κατοικεί κάτω από την σκιά του Παντοδύναμου.

^{(1445.5) 131:2.11} «Αγάπα τους γείτονές σου σαν τον εαυτό σου¨ μην κρατάς έχθρα σε κανέναν. Ότι μισείς μην το κάνεις σε κανέναν. Αγάπα τον αδερφό σου, γιατί ο Κύριος είπε: «Θα αγαπώ τα παιδιά μου απεριόριστα.» Ο δρόμος του δίκαιου είναι ένα λαμπερό φως που λάμπει όλο και περισσότερο μέχρι την τέλεια μέρα. Αυτοί που είναι σοφοί θα λάμπουν σαν την λαμπρότητα του στερεώματος και αυτοί που έχουν στρέψει πολλούς προς την δικαιοσύνη σαν τα αστέρια στους αιώνες των αιώνων. Είθε οι διεφθαρμένοι να απαρνηθούν το κακό και οι άδικοι τις στασιαστικές σκέψεις τους. Είπε ο Κύριος: «Ας γυρίσουν σε μένα, και θα τους δείξω το έλεός μου¨ θα τους δώσω άφεση αμαρτιών.»

^{(1446.1) 131:2.12} «Είπε ο Θεός, ο δημιουργός του ουρανού και της γης: «Γαλήνη θα απολαύσουν αυτοί που αγαπούν την τάξη μου. Οι Εντολές μου είναι: Να με αγαπάς με όλη σου την καρδιά¨ μη έχεις άλλους θεούς πλην εμού¨ μη λάβεις το όνομά μου επί ματαίω¨ να θυμάσαι την ημέρα του Σαββάτου δια να αγιάζεις αυτήν¨ τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου¨ μη φονεύσεις¨ μη μοιχεύσεις¨ μη κλέψεις¨ μη ψευδομαρτυρήσεις¨ μη εποφθαλμιάς.

^{(1446.2) 131:2.13} «Και σε όλους αυτούς που αγαπούν τον Θεό υπέρτατα και τους γείτονές τους σαν τον εαυτό τους, ο Θεός του ουρανού είπε: «Θα σας γλιτώσω από τον τάφο¨ θα σας σώσω από τον θάνατο. Θα είμαι ελεήμων προς τα παιδιά σας, αλλά και δίκαιος. Δεν έχω πει για τα πλάσματά μου στην γη, ότι είσαστε οι γιοι του ζωντανού Θεού; και δεν σας έχω αγαπήσει με την αιώνια αγάπη μου; Δεν σας έχω καλέσει να γίνετε σαν εμένα και να διαμείνετε μαζί μου στον Παράδεισο;»

^{(1446.3) 131:3.1} Ο Γκανίντ σοκαρίστηκε όταν ανακάλυψε πόσο κοντά ήταν ο Βουδισμός στο να είναι μια σπουδαία και όμορφη θρησκεία χωρίς Θεό, χωρίς μια προσωπική και συμπαντική θεότητα. Όμως, βρήκε κάποια αρχεία κάποιων παλαιότερων πίστεων που έδειχναν κάποια επιρροή των διδασκαλιών των απεσταλμένων του Μελχισεδέκ που συνέχισαν το έργο τους στην Ινδία ακόμα και τον καιρό του Βούδα. Ο Ιησούς και ο Γκανίντ συνέλεξαν τα ακόλουθα αποσπάσματα από την Βουδιστική λογοτεχνία:

^{(1446.4) 131:3.2} «Από μια αγνή καρδιά ξεπηδά η χαρά που κατευθύνεται προς το Άπειρο¨ όλη μου η ύπαρξη θα βρίσκεται σε γαλήνη με αυτήν την υπερ-θνητή αγαλλίαση. Η ψυχή μου είναι γεμάτη από ικανοποίηση, και η καρδιά μου ξεχειλίζει από την ευδαιμονία αυτής της ειρηνικής πίστης. Δεν φοβάμαι¨ είμαι ελεύθερος από αγωνίες. Ζω με ασφάλεια, και οι εχθροί μου δεν μπορούν να με αιφνιδιάσουν. Είμαι ικανοποιημένος με τους καρπούς της πίστης μου. Έχω βρει την προσέγγιση προς τον Αθάνατο εύκολη και προσιτή. Προσεύχομαι η πίστη μου να με στηρίζει στο μακρύ ταξίδι¨ ξέρω ότι η πίστη μου δεν θα με προδώσει. Γνωρίζω ότι τα αδέρφια μου θα είναι ευτυχισμένα αν διαποτιστούν με την πίστη προς τον Αθάνατο ,και με την πίστη που δημιουργεί την μετριοφροσύνη, την ακεραιότητα, την σοφία, το θάρρος, την γνώση, και την καρτερία. Ας αποδιώξουμε την λύπη και ας αποκηρύξουμε τον φόβο. Η πίστη μας θα μας οδηγεί στην αληθινή δικαιοσύνη και στην γνήσια ανθρωπιά. Ας μάθουμε να διαλογιζόμαστε πάνω στην δικαιοσύνη και στο έλεος. Η πίστη είναι ο πραγματικός πλούτος του άνθρώπου¨ είναι το χάρισμα της αρετής και της λαμπρότητας.

^{(1446.5) 131:3.3} «Η αδικία είναι ποταπή¨ η αμαρτία είναι αξιοκαταφρόνητη. Το κακό είναι εξευτελιστικό, είτε γίνεται με την σκέψη είτε με τις πράξεις. Ο πόνος και η θλίψη ακολουθούν το κακό όπως η σκόνη ακολουθεί τον άνεμο. Η ευτυχία και η γαλήνη του νου ακολουθούν την αγνή σκέψη και την ενάρετη ζωή όπως η σκιά ακολουθεί την ουσία των υλικών πραγμάτων. Το κακό είναι ο καρπός της σκέψης που έχει ακολουθήσει λάθος δρόμο. Είναι κακό να βλέπεις αμαρτία εκεί που δεν υπάρχει¨ να μην βλέπεις αμαρτία εκεί που υπάρχει. Το κακό είναι ο δρόμος των ψεύτικων θεωριών. Αυτοί που αποφεύγουν το κακό βλέποντας τα πράγματα έτσι όπως είναι, κερδίζουν χαρά αγκαλιάζοντας την αλήθεια. Δώσε τέλος στην δυστυχία σου με το να απεχθάνεσαι την αμαρτία. Όταν κοιτάς τον Ευγενικό Ένα, να αποστρέφεσαι την αμαρτία με όλη σου την καρδιά. Μην απολογείσαι για το κακό¨ μην βρίσκεις δικαιολογίες για την αμαρτία.

^{(1447.1) 131:3.4} Με τις προσπάθειές σου να επανορθώσεις για τις προηγούμενες αμαρτίες σου αποκτάς δύναμη για να αντιστέκεσαι στις μελλοντικές τάσεις για αμαρτία. Η εγκράτεια γεννιέται από την μετάνοια. Μην αφήνεις κανένα σφάλμα που να μην το ομολογείς στον Ευγενικό Ένα. «Η χαρά και η ευτυχία είναι οι ανταμοιβές των καλών πράξεων και όταν δοξάζεις τον Αθάνατο. Κανένας άνθρωπος δεν θα σου πάρει την ελευθερία του νου σου. Όταν η πίστη της θρησκείας σου έχει απελευθερώσει την καρδιά σου, όταν ο νους, σαν βουνό, είναι σταθεροποιημένος και ακλόνητος, τότε η γαλήνη της ψυχής θα κυλά ήρεμα σαν υδάτινο ποτάμι. Αυτοί που είναι σίγουροι για την σωτηρία είναι απελευθερωμένοι από την λαγνεία, τον φθόνο, το μίσος, και τις αυταπάτες του πλούτου. Αν και η πίστη είναι η ενέργεια της καλύτερης ζωής, όμως, πρέπει να εργαστείς για την σωτηρία σου μέσω της εγκράτειας. Αν θέλεις να είσαι σίγουρος για την τελική σου σωτηρία, τότε σιγουρέψου ότι στα αλήθεια είσαι απόλυτα δίκαιος. Καλλιέργησε την βεβαιότητα της καρδιάς που αναβλύζει από τα μέσα και απόλαυσε έτσι την έκσταση της αιώνιας σωτηρίας.

^{(1447.2) 131:3.5} «Κανένας ευσεβής δεν μπορεί να ελπίζει να αποκτήσει το φως της αθάνατης σοφίας όταν επιμένει να είναι οκνός, ράθυμος, αδύναμος, νωθρός, αδιάντροπος, και εγωιστής. Αλλά αυτός που είναι ευγενικός και σκέφτεται τους άλλους, φρόνιμος, στοχαστικός, ένθερμος, και ενσυνείδητος—ακόμα και όσο ζει στην γη—μπορεί να αποκτήσει το υπέρτατο φως της γαλήνης και της ελευθερίας της θεϊκής σοφίας. Θυμήσου, κάθε πράξη σου θα έχει την ανταμοιβή της. Το κακό έχει σαν αποτέλεσμα στην λύπη και η αμαρτία καταλήγει σε πόνο. Η χαρά και η ευτυχία είναι το αποτέλεσμα μιας καλής ζωής. Ακόμα και αυτός που πράττει το κακό απολαμβάνει μια περίοδο χάριτος πριν έρθει η ώρα να δρέψει τους καρπούς των κακών του πράξεων, αλλά αναπόφευκτα θα έρθει η στιγμή που θα θερίσει όλους τους καρπούς των κακών του πράξεων. Κανένας άνθρωπος να μην σκέφτεται με ελαφρότητα την αμαρτία, λέγοντας στην καρδιά του: «Η ποινή των κακών μου πράξεων δεν θα έρθει σε μένα.» Αυτό που κάνεις θα το γευτείς, την κρίσιμη ώρα. Αν αδικήσεις τους συνανθρώπους σου, η αδικία θα γυρίσει πίσω σε σένα. Τα πλάσματα δεν μπορούν να ξεφύγουν από την μοίρα των πράξεών τους.

^{(1447.3) 131:3.6} «Ο ανόητος είπε στην καρδιά του, «Το κακό δεν θα με καταλάβε黨 αλλά η ασφάλεια βρίσκεται μόνο όταν η ψυχή επιζητά την επίκριση και ο νους αναζητά την σοφία. Ο σοφός άνθρωπος είναι μια ευγενική ψυχή που είναι φιλικός στο μέσον των εχθρών του, ήρεμος ανάμεσα στους ταραξίες, και γενναιόδωρος ανάμεσα στους πλεονέκτες. Η αγάπη για τον εαυτό είναι σαν τα παράσιτα σε ένα εύφορο λιβάδι. Ο εγωισμός οδηγεί σε θλίψη¨ οι υπερβολικές φροντίδες για τον εαυτό σκοτώνουν. Ο ήμερος νους φέρνει την ευτυχία. Είναι ο σπουδαιότερος πολεμιστής που ξεπερνά και υποτάσσει τον εαυτό του. Η εγκράτεια σε όλα τα πράγματα είναι καλό. Αυτός μόνος του είναι ένα ανώτερο πρόσωπο που εκτιμά την αρετή και είναι ενσυνείδητος με το καθήκον του. Μην αφήνετε τον θυμό και το μίσος να σας κυριεύουν. Μην μιλάτε σκληρά σε κανέναν. Η ικανοποίηση είναι ο μεγαλύτερος πλούτος. Αυτό που δίνεται με σοφία σώζεται καλύτερα. Μην κάνεις στους άλλους αυτά που δεν θα ήθελες να σου κάνουν. Κάνε το καλό ξεπληρώνοντας το κακό¨ ξεπέρασε το κακό με το καλό.

^{(1447.4) 131:3.7} «Η δίκαιη ψυχή είναι πιο επιθυμητή από την κυριαρχία ολόκληρης της γης. Η αθανασία είναι ο στόχος της ειλικρίνειας¨ ο θάνατος είναι η κατάληξη της απερίσκεπτης ζωής. Αυτοί που είναι ενσυνείδητοι δεν πεθαίνουν¨ οι ασύνετοι είναι ήδη νεκροί. Ευλογημένοι είναι εκείνοι που έχουν βαθιά γνώση της αθάνατης κατάστασης. Αυτοί που βασανίζουν τους ζωντανούς δεν θα βρουν ευτυχία μετά τον θάνατο. Οι μη εγωιστές πηγαίνουν στον ουρανό, όπου χαίρονται την ευδαιμονία της απεριόριστης απελευθέρωσης και συνεχίζουν να αναπτύσσονται με ευγενή γενναιοδωρία. Κάθε θνητός που σκέφτεται δίκαια, μιλά ευγενικά, και ενεργεί χωρίς εγωισμό δεν θα απολαύσει την αρετή μόνο εδώ σε αυτήν την σύντομη ζωή αλλά επίσης, μετά την απελευθέρωση από το σώμα , θα συνεχίσει να απολαμβάνει τις χαρές του ουρανού.»

^{(1447.5) 131:4.1} Οι απεσταλμένοι του Μελχισεδέκ διέδωσαν τις διδασκαλίες του ενός Θεού όπου ταξίδεψαν. Πολλές από τις μονοθεϊστικές διδασκαλίες, μαζί με άλλες παλαιότερες αντιλήψεις, ενσωματώθηκαν στις μεταγενέστερες διδασκαλίες του Ινδουισμού. Ο Ιησούς και ο Γκανίντ έκαναν τις ακόλουθες επιλογές:

^{(1448.1) 131:4.2} «Είναι ο μέγας Θεός, με κάθε τρόπο υπέρτατος. Είναι ο Θεός που περιλαμβάνει τα πάντα. Είναι ο δημιουργός και κυβερνήτης του σύμπαντος των συμπάντων. Ο Θεός είναι ένας¨ είναι μοναδικός¨ είναι μόνο ένας. Και αυτός ο ένας Θεός είναι ο Δημιουργός μας και ο τελικός προορισμός της ψυχής μας. Ο Υπέρτατος Ένας είναι λαμπρότατος πέρα από κάθε περιγραφή¨ είναι το φως του φωτός. Κάθε καρδιά και κάθε κόσμος φωτίζεται από αυτό το θείο φως. Ο Θεός είναι προστάτης μας—στέκεται δίπλα στα πλάσματά του—και εκείνοι που μαθαίνουν να τον γνωρίζουν γίνονται αθάνατοι. Ο Θεός είναι η μεγάλη πηγή ενέργειας¨ είναι η Μεγάλη Ψυχή. Ασκεί συμπαντική εξουσία πάνω σε όλα. Αυτός ο ένας Θεός είναι στοργικός, λαμπρός, και αξιαγάπητος. Ο Θεός μας είναι υπέρτατος σε δύναμη και διαμένει στην υπέρτατη κατοικία. Αυτό το πραγματικό Πρόσωπο είναι αιώνιο και θεϊκό¨ είναι ο πρώτος Κύριος του ουρανού. Όλοι οι προφήτες τον χαιρέτησαν, και αυτός αποκαλύφθηκε σε μας. Τον λατρεύουμε. Ω ανώτατο Πρόσωπο, αρχή της ύπαρξης, Κύριε της δημιουργίας, και κυβερνήτη του σύμπαντος, φανέρωσε σε μας, τα δημιουργήματά σου, την αιώνια ενυπάρχουσα δύναμή σου! Ο Θεός έπλασε τον ήλιο και τα αστέρια¨ είναι λαμπρός, αγνός, και αυτό-ύπαρκτος. Η αιώνια γνώση του έχει θεϊκή σοφία. Ο Αιώνιος είναι απροσπέλαστος από το κακό. Αφού το σύμπαν ξεπήδησε από τον Θεό, το κυβερνά σωστά. Είναι η αιτία της δημιουργίας, και όλα τα πράγματα έχουν θεσπιστεί μέσα σε αυτόν.

^{(1448.2) 131:4.3} «Ο Θεός είναι το ασφαλές καταφύγιο κάθε καλού ανθρώπου όταν χρειάζεται¨ ο Αθάνατος Ένας νοιάζεται για όλους τους ανθρώπους. Η σωτηρία του Θεού είναι ισχυρή και η καλοσύνη του μεγάλη. Είναι στοργικός προστάτης, ευλογημένος υπερασπιστής. Είπε ο Κύριος: «Διαμένω μέσα στις ψυχές τους σαν ένας λαμπτήρας σοφίας. Είμαι το μεγαλείο των μεγαλοπρεπών και η καλοσύνη των καλών. Εκεί που μαζεύονται δύο ή τρεις μαζί, εκεί βρίσκομαι και εγώ.» Τα πλάσματα δεν μπορούν να ξεφύγουν από την παρουσία του Δημιουργού. Ο Κύριος μπορεί να μετρήσει πόσες φορές ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους οι θνητοί¨ και λατρεύουμε αυτή την θεία Ύπαρξη σαν αχώριστο σύντροφό μας. Είναι κυρίαρχος των πάντων, γενναιόδωρος, πανταχού παρών, και απεριόριστα καλός. Ο Κύριος είναι ο κυβερνήτης μας, το καταφύγιό μας, και ο υπέρτατος διαχειριστής μας, και το πρωταρχικό πνεύμα του διαμένει μέσα στην αθάνατη ψυχή. Το Αιώνιο Μάτι στο καλό και το κακό διαμένει μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Ας διαλογιστούμε πάνω στον αξιαγάπητο και θεϊκό Ζωοδότη¨ ας αφήσουμε το πνεύμα του να κατευθύνει εξ ολοκλήρου τις σκέψεις μας. Από αυτόν τον ψεύτικο κόσμο να μας οδηγήσει στον αληθινό! Από το σκοτάδι να μας οδηγήσει στο φως! Από τον θάνατο να μας δείξει τον δρόμο για την αθανασία!

^{(1448.3) 131:4.4} «Με τις καρδιές μας εξαγνισμένες από το μίσος, ας λατρέψουμε τον Αιώνιο. Ο Θεός μας είναι ο Κύριος της προσευχής¨ ακούει την κραυγή των παιδιών του. Ας ακούσουν όλοι οι άνθρωποι το θέλημά εκείνου, του Κεκηρυγμένου. Ας χαρούμε την ελευθερία του Κυρίου της προσευχής. Κάντε την προσευχή επιστήθιο φίλο σας και την λατρεία του στήριγμα της ψυχής σας. «Αν με λατρεύετε με αγάπη,» είπε ο Αθάνατος, «θα σας δώσω την σοφία για να με βρείτε, γιατί η λατρεία προς εμένα είναι η κοινή αρετή όλων των δημιουργημάτων μου.» Ο Κύριος είναι το φως των μελαγχολικών και η δύναμη των αδυνάτων. Αφού ο Θεός είναι ο ισχυρός φίλος μας, δεν έχουμε καθόλου φόβο πια. Δοξάζουμε το όνομα του ακατάκτητου Κατακτητή. Τον λατρεύουμε επειδή είναι ο πιστός και αιώνιος χορηγός του ανθρώπου. Ο Θεός είναι ο βέβαιος ηγέτης μας και ο αλάνθαστος οδηγός μας. Είναι ο μεγάλος γονέας του ουρανού και της γης, και έχει απεριόριστη ενέργεια και ατελείωτη σοφία. Η λαμπρότητά του είναι μεγαλειώδης και το κάλλος του θεϊκό. Είναι το υπέρτατο καταφύγιο του σύμπαντος και ο αμετάβλητος φρουρός της αιώνιας τάξης. Ο Θεός μας είναι ο Κύριος της ζωής και ο Εμψυχωτής όλων των ανθρώπων¨ είναι ο φίλος των ανθρώπων και ο βοηθός εκείνων που είναι πικραμένοι. Είναι ο ζωοδότης μας και ο Καλός Ποιμένας του ανθρώπινου ποιμνίου. Ο Θεός είναι ο πατέρας μας, ο αδερφός μας, ο φίλος μας. Και ποθούμε να γνωρίσουμε αυτόν τον Θεό της εσώτερης ύπαρξής μας.

^{(1448.4) 131:4.5} «Έχουμε μάθει να κερδίζουμε πίστη από την λαχτάρα της καρδιάς μας. Έχουμε αποκτήσει σοφία από την εγκράτεια των αισθήσεών μας, και με την σοφία βιώσαμε την γαλήνη του Υπέρτατου. Αυτός που είναι γεμάτος πίστη λατρεύει αληθινά όταν ο εσώτερος εαυτός του είναι προσηλωμένος στον Θεό. Ο Θεός μας έχει για μανδύα του τον ουρανό¨ επίσης κατοικεί και στα άλλα έξι μακρινά σύμπαντα. Είναι υπέρτατος πάνω από όλα και μέσα σε όλα. Λαχταρούμε την συγχώρεση του Κυρίου για όλες τις καταχρήσεις μας εις βάρος των συνανθρώπων μας¨ και θέλουμε να συγχωρήσουμε τον φίλο μας από τα αδικήματα που έχει κάνει σε βάρος μας. Το πνεύμα μας αποστρέφεται όλο το κακό¨ γι αυτό Κύριέ μας, ελευθέρωσέ μας από κάθε ίχνος αμαρτίας. Προσευχόμαστε στον Θεό μας επειδή είναι εμψυχωτής μας, προστάτης μας, και σωτήρας μας— κάποιος που μας αγαπά.

^{(1449.1) 131:4.6} «Το πνεύμα του Τηρητή του Σύμπαντος εισέρχεται στην ψυχή του απλού δημιουργήματος. Ο άνθρωπος που λατρεύει τον Ένα Θεό είναι σοφός. Εκείνοι που αγωνίζονται για την τελειότητα πρέπει πραγματικά να γνωρίσουν τον Υπέρτατο Κύριο. Ποτέ δεν φοβάται αυτός που γνωρίζει την ευλογημένη ασφάλεια του Υπέρτατου, γιατί ο Υπέρτατος είπε σε εκείνους που τον υπηρετούν, «Μην φοβάσαι, γιατί είμαι μαζί σου.» Ο Θεός της πρόνοιας είναι ο Πατέρας μας. Ο Θεός είναι αλήθεια. Και είναι επιθυμία του Θεού να τον καταλάβουν τα δημιουργήματά του—να μπορέσουν να γνωρίζουν ολόκληρη την αλήθεια. Η αλήθεια είναι αιώνια¨ στηρίζει το σύμπαν. Η υπέρτατη επιθυμία μας θα είναι η ένωση με τον Υπέρτατο. Ο Μεγάλος Ελεγκτής είναι η γεννήτρια όλων των πραγμάτων—όλα ξεκινούν από αυτόν. Και αυτό είναι το κύριο καθήκον: Κανένας άνθρωπος να μην κάνει σε κανέναν αυτό που δεν θα ήθελε για τον εαυτό του¨ μην κρατάτε κακία, μην χτυπήσετε αυτόν που θα σας κτυπήσει, κατακτήστε τον θυμό με το έλεος, και εκμηδενίστε το μίσος με την καλοσύνη. Και πρέπει να κάνουμε όλα αυτά γιατί ο Θεός είναι ένας καλός φίλος και ένας μεγαλόψυχος πατέρας που συγχωρεί όλα τα γήινα ελαττώματά μας.

^{(1449.2) 131:4.7} « Ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, η γη η μητέρα μας, και το σύμπαν η πατρίδα γέννησής μας. Χωρίς τον Θεό η ψυχή μας είναι φυλακισμένη¨ όταν γνωρίζουμε τον Θεό, η ψυχή μας απελευθερώνεται. Όταν διαλογιζόμαστε τον Θεό, όταν ενωνόμαστε με αυτόν, έρχεται η απελευθέρωση από τις ψευδαισθήσεις του κακού και η τελικά σωτηρία από όλα τα υλικά δεσμά. Όταν ο άνθρωπος μπορεί να τυλίγει και να ξετυλίγει το χώρο σαν ένα κομμάτι από δέρμα, τότε θα έχει έρθει το τέλος του κακού επειδή ο άνθρωπος θα έχει βρει τον Θεό. Ω Θεέ μας, σώσε μας από την τριπλή καταστροφή της κόλασης—την λαγνεία, την οργή, και την φιλαργυρία! Ω ψυχή, ανασκουμπώσου στον πνευματικό αγώνα για την αθανασία! Όταν έρθει το τέλος της θνητής ζωής, μην διστάσεις να απαλλαγείς από αυτό το σώμα για κάποια πιο κατάλληλη και ωραιότερη μορφή και να ξυπνήσεις στις σφαίρες του Υπέρτατου και Αθάνατου, όπου δεν υπάρχει φόβος, λύπη, πείνα, δίψα, ή θάνατος. Όταν γνωρίζεις τον Θεό κόβεις το νήμα του θανάτου. Η ψυχή που γνωρίζει τον Θεό υψώνεται στο σύμπαν όπως η κρέμα ανεβαίνει πάνω στο γάλα. Λατρεύουμε τον Θεό, τον δημιουργό, την Μεγάλη Ψυχή, που πάντα κάθεται στην καρδιά των δημιουργημάτων του. Και αυτοί που γνωρίζουν ότι ο Θεός έχει τον θρόνο του στην ανθρώπινη καρδιά προορίζονται να γίνουν σαν αυτόν—αθάνατοι. Το κακό πρέπει να μείνει πίσω σε αυτόν τον κόσμο, αλλά η αρετή ακολουθεί την ψυχή στον ουρανό.

^{(1449.3) 131:4.8} «Μόνο ο κακός λέει: Το σύμπαν δεν έχει ούτε αλήθεια ούτε ηγέτη¨ είναι σχεδιασμένο μόνο για να ικανοποιεί τους σαρκικούς μας πόθους. Τέτοιες ψυχές έχουν ξεγελαστεί από την μικρότητα του νου τους. Έχουν έτσι εγκαταλειφθεί στην απόλαυση των σαρκικών τους επιθυμιών και στερούν την ψυχή τους από τις χαρές της αρετής και της δικαιοσύνης. Τι μπορεί να είναι πιο σπουδαίο από το να νοιώσεις την σωτηρία από την αμαρτία; Ο άνθρωπος που έχει δει τον Υπέρτατο είναι αθάνατος. Οι φίλοι της σάρκας δεν μπορούν να ζήσουν μετά τον θάνατο¨ μόνο η αρετή ταξιδεύει πλάι- πλάι με τον άνθρωπο στο αιώνιο ανοδικό ταξίδι προς τα ευφρόσυνα και ηλιοφώτιστα λιβάδια του Παραδείσου.»

^{(1449.4) 131:5.1} Ο ίδιος ο Ζωροάστρης βρισκόταν σε άμεση επαφή με τους απογόνους των πρώτων απεσταλμένων του Μελχισεδέκ, και η θεωρία του ενός Θεού έγινε κεντρική διδασκαλία στην θρησκεία που ίδρυσε στην Περσία. Εκτός από τον Ιουδαϊσμό, καμία θρησκεία δεν περιείχε περισσότερα στοιχεία από τις διδασκαλίες του Σάλεμ. Από τα αρχεία αυτής της θρησκείας ο Γκανίντ κράτησε τα ακόλουθα αποσπάσματα:

^{(1450.1) 131:5.2} «Όλα τα πράγματα προέρχονται, και ανήκουν, στον Ένα Θεό—τον πάνσοφο, τον καλό, τον δίκαιο, τον άγιο, τον ολόλαμπρο, και δοξασμένο. Αυτός, ο Θεός μας, είναι η πηγή όλου του φωτός. Είναι ο Δημιουργός, ο Θεός όλων των καλών επιδιώξεων, και ο προστάτης της δικαιοσύνης του σύμπαντος. Η σοφή πορεία της ζωής είναι να ενεργείς σύμφωνα με το πνεύμα της αλήθειας. Ο Θεός βλέπει τα πάντα, και παρατηρεί τις κακές πράξεις των διεφθαρμένων και τα καλά έργα των δικαίων¨ ο Θεός μας παρατηρεί τα πάντα με το λαμπερό του μάτι. Το άγγιγμά του είναι θεραπευτικό, ο Κύριος είναι παντοδύναμος ευεργέτης. Ο Θεός απλώνει το ευεργετικό του χέρι και προς τους δίκαιους και προς τους διεφθαρμένους. Ο Θεός ίδρυσε τον κόσμο και όρισε τις ανταμοιβές για το καλό και το κακό. Ο πάνσοφος Θεός έχει υποσχεθεί αθανασία στις ευσεβείς ψυχές που σκέφτονται αγνά και ενεργούν δίκαια. Οι υπέρτατες επιθυμίες σου θα ικανοποιηθούν. Το φως του ήλιου είναι σαν σοφία για εκείνους που διακρίνουν τον Θεό στο σύμπαν.

^{(1450.2) 131:5.3} «Δόξαζε τον Θεό αναζητώντας την χαρά του Ενός Σοφού. Λάτρεψε τον Θεό του φωτός περπατώντας με χαρά στους δρόμους που όρισε με την αποκάλυψη της θρησκείας του. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Υπέρτατος Θεός, ο Κύριος του Φωτός. Λατρεύουμε αυτόν που έπλασε τα ύδατα, τα φυτά, τα ζώα, την γη, και τους ουρανούς. Ο Θεός μας είναι ο Κύριος, ο πιο αγαθοεργός. Λατρεύουμε τον πιο ωραίο, τον γενναιόδωρο Αθάνατο, τον δότη του αιώνιου φωτός. Ο Θεός είναι τόσο μακριά μας ,και την ίδια στιγμή τόσο κοντά μας αφού κατοικεί μέσα στην ψυχή μας. Ο Θεός μας είναι το θείο και πιο άγιο πνεύμα του Παραδείσου, και όμως είναι πιο φιλικός με τον άνθρωπο από ότι είναι ο πιο φίλος από όλα τα δημιουργήματα. Ο Θεός μας βοηθά πιο πολύ στο πιο σημαντικό έργο από όλα, στην γνώση του ιδίου. Ο Θεός είναι ο πιο αξιαγάπητος και δίκαιος φίλος μας¨ είναι η σοφία μας, η ζωή μας, και η δύναμη της ψυχής και του κορμιού μας. Ο σοφός Δημιουργός μας θα μας κάνει ικανούς να πράττουμε το θέλημά του, μέσα από τις καλές μας σκέψεις, και έτσι να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε το θεϊκά τέλειο.

^{(1450.3) 131:5.4} «Κύριε δίδαξέ μας πώς να ζήσουμε την ζωή στην σάρκα όσο ετοιμαζόμαστε για την επόμενη ζωή του πνεύματος. Μίλησέ μας. Κύριε, και εμείς θα πράξουμε τις διαταγές σου. Δίδαξέ μας το σωστό δρόμο, και θα πορευόμαστε εκεί. Κάνε μας την τιμή να μπορέσουμε να ενωθούμε μαζί σου. Ξέρουμε ότι η σωστή θρησκεία είναι αυτή που οδηγεί στην ένωση με την δικαιοσύνη. Ο Θεός είναι η σοφή μας φύση, οι καλύτερες σκέψεις μας, και οι σωστές πράξεις μας. Είθε ο Θεός να μας δώσει την ενότητα με το θείο πνεύμα και με την αθανασία του!

^{(1450.4) 131:5.5} «Αυτή η θρησκεία του Σοφού Ενός καθαρίζει τον πιστό από κάθε κακιά σκέψη και αμαρτωλή πράξη. Υποκλίνομαι μπροστά στον Θεό του ουρανού μετανοώντας αν προσέβαλα με την σκέψη, με τα λόγια ή με τις πράξεις—σκόπιμα ή άθελά μου—και προσεύχομαι για έλεος και ικετεύω για συγχώρεση. Γνωρίζω όταν εξομολογούμαι, αν σκοπεύω να μην ξανακάνω κακά πράγματα, ότι η αμαρτία θα αφαιρεθεί από την ψυχή μου. Γνωρίζω ότι η συγχώρεση μας απαλλάσσει από τα δεσμά της αμαρτίας. Αυτοί που πράττουν το κακό θα τιμωρηθούν, αλλά αυτοί που ακολουθούν την αλήθεια θα απολαύσουν την ευδαιμονία της αιώνιας σωτηρίας. Η χάρη σου ας μας κρατήσει και ας χαρίσει σωτήρια δύναμη στις ψυχές μας. Ζητούμε το έλεός σου γιατί ελπίζουμε να πετύχουμε την τελειότητα¨ θέλουμε να γίνουμε σαν τον Θεό.»

^{(1450.5) 131:6.1} Η τρίτη ομάδα θρησκευτικών πιστών που κράτησαν την θεωρία του ενός Θεού στην Ινδία—η επιβίωση της διδασκαλίας του Μελχισεδέκ—ήταν γνωστή εκείνες τις μέρες σαν Σουδουανιστές. Αργότερα αυτοί οι πιστοί έγιναν γνωστοί σαν ακόλουθοι του Γιανισμού. Δίδαξαν:

^{(1450.6) 131:6.2} «Ο Κύριος του Ουρανού είναι υπέρτατος. Αυτοί που διαπράττουν αμαρτία δεν θα ανέλθουν στα υψηλά, αλλά αυτοί που βαδίζουν στον δρόμο τον σωστό θα βρουν ένα μέρος στον ουρανό. Είμαστε βέβαιοι για την μετέπειτα ζωή αν γνωρίζουμε την αλήθεια. Η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να ανέβει στον ανώτατο ουρανό, για να αναπτύξει εκεί την πραγματική της πνευματική φύση, να πετύχει την τελειότητα. Το βασίλειο του ουρανού απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά της αμαρτίας και τον εισάγει στην τελική μακαριότητα.¨ ο δίκαιος άνθρωπος έχει ήδη βιώσει το τέλος των αμαρτιών και όλων των δυστυχιών που τις συνοδεύουν. Ο εαυτός είναι ο αήττητος εχθρός του ανθρώπου, και ο εαυτός εκδηλώνεται στα τέσσερα σπουδαιότερα πάθη: τον θυμό, την υπερηφάνεια, την απάτη, και την απληστία. Η σπουδαιότερη νίκη του ανθρώπου είναι η κατάκτηση του εαυτού του. ΄’όταν ο άνθρωπος αναζητά την συγχώρεσή του στον Θεό, και όταν έχει το θάρρος να απολαύσει τέτοια ελευθερία, τότε απελευθερώνεται και από τον φόβο. Ο άνθρωπος θα πρέπει να ταξιδεύει στο ταξίδι της ζωής συμπεριφερόμενος στους συνανθρώπους του όπως θα ήθελε να του συμπεριφέρονται.»

^{(1451.1) 131:7.1} Μόνο πρόσφατα κατατέθηκαν τα χειρόγραφα αυτής της μακρινής Ανατολικής θρησκείας στην φύλαξη της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Ήταν η μόνη θρησκεία για την οποία δεν είχε ακούσει ποτέ τίποτα ο Γκανίντ. Η πίστη της περιλάμβανε κάποια υπολείμματα των παλαιότερων διδασκαλιών του Μελχισεδέκ όπως φαίνεται από τα ακόλουθα αποσπάσματα:

^{(1451.2) 131:7.2} «Είπε ο Θεός: « Είστε όλοι αποδέκτες της θείας δύναμής μου¨ όλοι οι άνθρωποι απολαμβάνουν το έλεός μου. Ευχαριστούμαι πολύ όταν πολλαπλασιάζονται οι δίκαιοι άνθρωποι στην γη. Με τις ομορφιές της φύσης και τις αρετές των ανθρώπων ο Πρίγκιπας του Ουρανού αποκαλύπτεται και φανερώνει την δίκαιη φύση του. Αφού οι παλαιοί δεν γνώριζαν το όνομά μου, αποφάσισα να εκδηλωθώ με την γέννησή μου στον κόσμο σαν ορατή ύπαρξη και να υπομείνω τέτοιους εξευτελισμούς ώστε οι άνθρωποι να μην ξεχάσουν το όνομά μου. Είμαι ο δημιουργός του ουρανού και της γης¨ ο ήλιος και η σελήνη υπακούουν την βούλησή μου. Είμαι ο κυβερνήτης όλων των πλασμάτων στην ξηρά και στις τέσσερις θάλασσες. Παρόλο που είμαι μεγάλος και υπέρτατος, υπολογίζω όμως την προσευχή και του φτωχότερου ανθρώπου. Αν κάποιο δημιούργημά μου με λατρεύει, θα ακούσω την προσευχή του και θα ικανοποιήσω την επιθυμία της καρδιάς του.»

^{(1451.3) 131:7.3} «Κάθε φορά που ο άνθρωπος υποχωρεί μπροστά στην αγωνία, κάνει ένα βήμα πίσω και απομακρύνεται από το πνεύμα της καρδιάς του.» Η υπερηφάνεια κρύβει τον Θεό. Αν θέλεις να αποκτήσεις ουράνια βοήθεια, άφησε κατά μέρος την υπερηφάνειά σου¨ κάθε τρίχα υπερηφάνειας μας στερεί το σωτήριο φως, σαν να ήταν ένα μεγάλο σύννεφο. Αν δεν είσαι σωστός εσωτερικά, είναι ανώφελο να προσεύχεσαι γι’ αυτό το οποίο βρίσκεται εξωτερικά. «αν ακούσω τις προσευχές σας θα είναι επειδή έχετε έρθει μπροστά μου με καθαρή καρδιά, ελεύθεροι από το ψέμα και την υποκρισία, με ψυχή που αντανακλά την αλήθεια σαν καθρέφτης. Αν θέλετε να κερδίσετε την αθανασία, απαρνηθείτε τον κόσμο και ελάτε σε μένα.»

^{(1451.4) 131:8.1} Οι αγγελιαφόροι του Μελχισεδέκ διείσδυσαν βαθιά μέσα στην Κίνα, και η διδασκαλία του ενός Θεού έγινε τμήμα των πρώτων διδασκαλιών διαφόρων Κινέζικων θρησκειών¨ αυτή που κρατήθηκε περισσότερο και περιείχε τα περισσότερα μονοθεϊστικά στοιχεία αλήθειας, ήταν ο Ταοϊσμός, και ο Γκανίντ συνέλεξε τα ακόλουθα από τις διδασκαλίες του ιδρυτή της:

^{(1451.5) 131:8.2} «Πόσο αγνός και γαλήνιος είναι ο Υπέρτατος Ένας και συγχρόνως πόσο ισχυρός, πόσο βαθύς και ανεξιχνίαστος! Αυτός ο Θεός του ουρανού είναι ο τιμημένος πρόγονος των πάντων. Αν γνωρίσετε τον Αιώνιο, θα φωτιστείτε και θα αποκτήσετε σοφία. Αν δεν γνωρίσετε τον Αιώνιο, τότε η άγνοια θα εκδηλωθεί σαν κακό, και έτσι θα προκληθούν τα πάθη της αμαρτίας . Αυτή η θαυμαστή Ύπαρξη υπήρχε πριν δημιουργηθούν ο ουρανός και η γη. Είναι πραγματικά πνευματική ¨ στέκεται μόνη και δεν μεταβάλλεται. Είναι πραγματικά η μητέρα της γης, και όλη η δημιουργία κινείται γύρω από αυτόν. Αυτός ο Μεγάλος Ένας μεταδίδει τον εαυτό του στους ανθρώπους κι έτσι τους κάνει να μπορούν να υπερτερούν και να επιβιώνουν. Όταν κάποιος έχει έστω και μικρή γνώση, μπορεί να βαδίσει στον δρόμο του Υπέρτατου¨ μπορεί να συμμορφωθεί με το θέλημα των ουρανών.

^{(1452.1) 131:8.3} «Όλα τα σωστά έργα πραγματικής υπηρεσίας προέρχονται από τον Υπέρτατο. Τα πάντα εξαρτώνται από την Μεγάλη Πηγή της ζωής. Ο Μεγάλος Υπέρτατος δεν γυρεύει επαίνους για τις προσφορές του. Είναι υπέρτατος σε δύναμη, και όμως μένει κρυμμένος από το βλέμμα μας. Ασταμάτητα μεταδίδει τα χαρίσματά του όσο τελειοποιεί τα δημιουργήματά του. Η ουράνια Αιτία είναι αργή και υπομονετική στα σχέδιά της αλλά βέβαιη για την τελική επιτυχία τους. Ο Υπέρτατος εξαπλώνεται σε όλο το σύμπαν και το στηρίζει ολόκληρο. Πόσο μεγάλη και ισχυρή είναι η επιρροή του που ξεχειλίζει τα πάντα και η ελκτική του δύναμη! Η αληθινή καλοσύνη είναι σαν το νερό, γιατί ευλογεί τα πάντα και δεν βλάπτει τίποτα. Και σαν το νερό, η αληθινή καλοσύνη αναζητά τα χαμηλότερα μέρη, ακόμα και εκείνα τα επίπεδα που οι άλλοι αποφεύγουν, και αυτό γιατί συγγενεύει με τον Υπέρτατο. Ο Υπέρτατος δημιουργεί τα πάντα, θρέφει την φύση τους και τελειοποιεί το πνεύμα τους. Και είναι μυστήριο το πώς ο Υπέρτατος περιθάλπει, προστατεύει, και τελειοποιεί τα δημιουργήματά του χωρίς να τα εξαναγκάζει. Καθοδηγεί και διευθύνει, αλλά χωρίς αυταρχικότητα. Προωθεί την πρόοδο, αλλά χωρίς δεσποτισμό.

^{(1452.2) 131:8.4} «Ο σοφός άνθρωπος παγκοσμιοποιεί την καρδιά του. Η λίγη γνώση είναι επικίνδυνο πράγμα. Αυτοί που ελπίζουν στο μεγαλείο πρέπει να μάθουν να είναι ταπεινοί. Στην δημιουργία ο Υπέρτατος έγινε η μητέρα του κόσμου. Για να γνωρίσεις την μητέρα σου πρέπει να αναγνωρίσεις ότι είσαι γιος της. Είναι σοφός αυτός που θεωρεί όλα τα πράγματα από την άποψη του συνόλου. Έλα στην θέση κάθε συνανθρώπου σου, και σχετίσου με αυτούς με αυτόν τον τρόπο. Πλήρωνε το κακό με το καλό. Αν αγαπάς τους ανθρώπους, αυτοί θα έρχονται κοντά σου—δεν θα έχεις καμιά δυσκολία να τους κερδίσεις.

^{(1452.3) 131:8.5} «Ο Μεγάλος Υπέρτατος διαποτίζει τα πάντα¨ βρίσκεται στα αριστερά μας και στα δεξιά μας¨ στηρίζει όλη την δημιουργία και διαμένει σε όλες τις πραγματικές υπάρξεις. Δεν μπορείς να βρεις τον Υπέρτατο, ούτε μπορείς να πας σε κάποιο μέρος που να μην παρευρίσκεται. Αν κάποιος αναγνωρίσει τον λανθασμένο δρόμο του και μετανοήσει για τις αμαρτίες του μέσα από την καρδιά του, τότε μπορεί να ζητήσει άφεση¨ μπορεί να διαφύγει από την τιμωρία¨ μπορεί να μετατρέψει την καταστροφή σε ευλογία. Ο Υπέρτατος είναι το ασφαλές καταφύγιο για όλη την δημιουργία¨ είναι ο φύλακας και ο σωτήρας του ανθρωπίνου είδους. Αν τον αναζητάς καθημερινά, θα τον βρεις. Αφού μπορεί και συγχωρεί τις αμαρτίες, τότε είναι στα αλήθεια πολύτιμος για όλους τους ανθρώπους. Πάντα να θυμάστε ότι ο Θεός δεν ανταμείβει τους ανθρώπους για αυτά που κάνουν, αλλά γι αυτό που είναι¨ γι αυτό θα πρέπει να βοηθάς τους συνανθρώπους σου χωρίς την σκέψη ανταμοιβής . Κάνε το καλό χωρίς να περιμένεις οφέλη για τον εαυτό σου.

^{(1452.4) 131:8.6} « Αυτοί που γνωρίζουν τους νόμους του Αιώνιου είναι σοφοί. Η άγνοια του θείου νόμου είναι δυστυχία και καταστροφή. Αυτοί που γνωρίζουν τους νόμους του Θεού έχουν πραγματικά ελεύθερο νου. Αν γνωρίζεις τον Αιώνιο, ακόμα κι όταν χαθεί το σώμα σου, η ψυχή σου θα ζήσει πνευματικά. Είσαι πραγματικά σοφός όταν αναγνωρίζεις την ασημαντότητά σου. Αν κατοικείς στο φως του Αιώνιου, θα απολαύσεις την φώτιση του Υπέρτατου. Αυτοί που αφοσιώνονται στην υπηρεσία του Υπέρτατου είναι μακάριοι στην αναζήτηση του Αιώνιου. Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, το πνεύμα αρχίζει να πετά προς το μεγάλο του ταξίδι για την πατρίδα.»

^{(1452.5) 131:9.1} Ακόμα και οι σπουδαιότερες θρησκείες που αναγνώριζαν λιγότερο τον Θεό παραδεχόντουσαν τον μονοθεϊσμό των απεσταλμένων του Μελχισεδέκ και των επίμονων διαδόχων τους. Η περίληψη του Γκανίντ για τον Κονφουκιανισμό ήταν:

^{(1452.6) 131:9.2} «Αυτά που ορίζει ο Ουρανός είναι χωρίς σφάλματα. Η αλήθεια είναι πραγματική και θεϊκή, όλα προέρχονται από τον Ουρανό, και ο Μεγάλος Ουρανός δεν κάνει λάθη. Ο Ουρανός έχει ορίσει πολλούς υποτελείς για να βοηθήσουν στην καθοδήγηση και την εξύψωση των κατώτερων πλασμάτων. Μεγάλος, πολύ μεγάλος, είναι ο Ένας Θεός που κυβερνά τους ανθρώπους από ψηλά. Η δύναμη του Θεού είναι μεγαλειώδης και η κρίση του προκαλεί δέος. Αλλά αυτός ο Σπουδαίος Θεός έχει χαρίσει κάποια ηθική αίσθηση ακόμα και στους κατώτερους ανθρώπους. Η γενναιοδωρία του Ουρανού δεν σταματά ποτέ. Το δώρο του Ουρανού προς τους ανθρώπους είναι η καλοσύνη. Ο Ουρανός έχει χαρίσει την ευγένειά στην ψυχή του ανθρώπου¨ οι αρετές του ανθρώπου είναι καρπός αυτής της δωρεάς της ευγένειας του Ουρανού. Ο Μεγάλος Ουρανός βλέπει τα πάντα και πηγαίνει μαζί με τον άνθρωπο σε όλες του τις πράξεις. Και πράττουμε καλά όταν καλούμε τον Μεγάλο Ουρανό Πατέρας μας και Μητέρα μας. Αν είμαστε υπηρέτες των θεϊκών προγόνων μας, τότε είναι βέβαιο πως προσευχόμαστε στον Ουρανό. Πάντα και για όλα να στεκόμαστε με δέος μπροστά στο μεγαλείο του Ουρανού. Αναγνωρίζουμε, Θεέ, Ύψιστε και παντοδύναμε κυρίαρχε ότι η κρίση είναι δική σου, και ότι όλο το έλεος ξεκινά από την θεία καρδιά.

^{(1453.1) 131:9.3} «Ο Θεός είναι μαζί μας¨ γι αυτό δεν έχουμε φόβο στις καρδιές μας. Αν υπάρχει καθόλου αρετή σε μένα, αυτή δεν είναι άλλη από κάποια εκδήλωση του Ουρανού που κατοικεί μέσα μου. Αλά αυτός ο Ουρανός μέσα μου συχνά δοκιμάζει σκληρά την πίστη μου. Η πίστη πρέπει να βρίσκεται πολύ κοντά στην αλήθεια των πραγμάτων, και δεν βλέπω πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να ζει χωρίς αυτήν την καλή πίστη. Το καλό και το κακό δεν συμβαίνουν στους ανθρώπους χωρίς αιτία. Ο Ουρανός ασχολείται με την ψυχή του ανθρώπου σύμφωνα με τον σκοπό του. Όταν βρεθείς σε λάθος δρόμο, μην διστάσεις να ομολογήσεις το σφάλμα σου και να επανορθώσεις.

^{(1453.2) 131:9.4} «Ο σοφός άνθρωπος ασχολείται με την αναζήτηση της αλήθειας, και όχι με την αναζήτηση για μια σκέτη ζωή χωρίς νόημα. Ο στόχος του ανθρώπου είναι η επίτευξη της τελειότητας του Ουρανού. Ο ανώτερος άνθρωπος είναι αφοσιωμένος στην αυτό-βελτίωση, και είναι ελεύθερος από τον φόβο και την αγωνία. Ο Θεός είναι μαζί σου¨ μην έχεις καμιά αμφιβολία στην καρδιά σου. Κάθε καλή πράξη έχει την ανταμοιβή της. Ο ανώτερος άνθρωπος δεν γκρινιάζει ενάντια στον Ουρανό ούτε έχει μνησικακία ενάντια στους άλλους ανθρώπου. Αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν, μην το κάνεις στους άλλους. Άφησε την συμπόνια να γίνει ένα μέρος από όλες τις τιμωρίες¨ πάντα να προσπαθείς να κάνεις μια τιμωρία ευλογία .Αυτός είναι ο τρόπος του Μεγάλου Ουρανού. Αν και όλα τα πλάσματα πεθαίνουν και επιστρέφουν στην γη, το πνεύμα του ευγενικού ανθρώπου προχωρά προς τα πάνω και ανέρχεται στο ολόλαμπρο φως της τελικής φωτεινότητας.»

^{(1453.3) 131:10.1} Μετά το κουραστικό έργο της συλλογής των διδασκαλιών των διαφόρων θρησκειών του κόσμου, όσον αφορά τον Παραδείσιο Πατέρα, ο Γκανίντ ανέλαβε το έργο να σχηματίσει κάποια περίληψη της πίστης στην οποία είχε καταλήξει για τον Θεό, μετά από την διδασκαλία του Ιησού. Αυτός ο νέος είχε την συνήθεια να αναφέρεται σε αυτές τις πεποιθήσεις σαν « η θρησκεία μας.»Αυτό ήταν το αρχείο:

^{(1453.4) 131:10.2} «Ο Κύριος και Θεός μας είναι ένας Κύριος, και θα έπρεπε να τον αγαπάτε με όλη σας την καρδιά και τον νου ενώ θα κάνετε ότι μπορείτε να αγαπάτε όλα τα παιδιά του όπως αγαπάτε τον εαυτό σας. Αυτός ο ένας Θεός είναι ο ουράνιος Πατέρας μας, μέσα στον οποίο δημιουργούνται τα πάντα, και διαμένει, με το πνεύμα του, σε κάθε ειλικρινή ανθρώπινη ψυχή. Και εμείς που είμαστε τα παιδιά του Θεού θα πρέπει να μάθουμε να αφιερώνουμε την φύλαξη της ψυχής μας σε αυτόν σαν σε έναν πιστό Δημιουργό. Με τον ουράνιο Πατέρα μας τα πάντα είναι δυνατά. Αφού είναι ο Δημιουργός, και έχει φτιάξει όλα τα πράγματα και όλες τις υπάρξεις, δεν θα μπορούσε να γίνεται διαφορετικά. Παρόλο που δεν μπορούμε να δούμε τον Θεό, μπορούμε να τον γνωρίσουμε. Και ζώντας καθημερινά σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό, μπορούμε να τον αποκαλύψουμε στους συνανθρώπους μας.

^{(1453.5) 131:10.3} «Τα θεία πλούτη του χαρακτήρα του Θεού πρέπει να είναι απεριόριστα βαθιά και αιώνια σοφά. Δεν μπορούμε να φτάσουμε στον Θεό μέσα από την γνώση, αλλά μπορούμε να τον γνωρίσουμε στις καρδιές μας μέσα από την προσωπική εμπειρία. Ενώ την δικαιοσύνη του ίσως δεν μπορούμε να την μάθουμε και να την καταλάβουμε, το έλεός του μπορεί να φτάσει και στην πιο ταπεινή ύπαρξη της γης. Ενώ ο Πατέρας γεμίζει όλο το σύμπαν ζει επίσης και μέσα στις καρδιές μας. Ο νους του ανθρώπου είναι ανθρώπινος, θνητός, αλλά το πνεύμα του ανθρώπου είναι θεϊκό, αθάνατο. Ο Θεός δεν είναι μόνο παντοδύναμος αλλά και πάνσοφος. Αν οι επίγειοι γονείς μας, αν και έχουν κλίση προς το κακό, γνωρίζουν πώς να αγαπούν τα παιδιά τους και να τους χαρίζουν ωραία δώρα, πόσο περισσότερο πρέπει ο καλός Πατέρας στον ουρανό να γνωρίζει πώς να αγαπά με σοφία τα παιδιά του στην γη και να τους δίνει τις κατάλληλες ευλογίες.

^{(1454.1) 131:10.4} «Ο Πατέρας στον ουρανό δεν θα αφήσει ούτε ένα του παιδί στην γη να χαθεί αν αυτό το παιδί έχει την επιθυμία να βρει τον Πατέρα και λαχταρά αληθινά να γίνει σαν αυτόν. Ο Πατέρας μας αγαπά ακόμα και τους διεφθαρμένους και είναι πάντα καλός με τους αχάριστους. Αν περισσότεροι άνθρωποι μπορούσαν να γνωρίζουν μόνο για την καλοσύνη του Θεού, σίγουρα θα μετανοούσαν για τον κακό τους δρόμο και θα αποτίναζαν όλες τις γνωστές αμαρτίες. Όλα τα καλά έρχονται από τον Πατέρα του φωτός, στον οποίο δεν υπάρχει αστάθεια ούτε η σκιά μεταβλητότητας. Το πνεύμα του αληθινού Θεού είναι μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Θέλει όλοι οι άνθρωποι να είναι αδέρφια. Όταν οι άνθρωποι αρχίσουν να νοιώθουν τον Θεό, αυτό είναι μια απόδειξη ότι ο Θεός τους έχει βρει, και ότι αναζητούν την γνώση γι αυτόν. Ζούμε μέσα στον Θεό και ο Θεός ζει μέσα μας.

^{(1454.2) 131:10.5} «Δεν θα μου αρκεί πια να θεωρώ τον Θεό Πατέρα όλων των ανθρώπων¨ θα πιστεύω από τώρα και στο εξής ότι είναι και δικός μου Πατέρας. Πάντα θα προσπαθώ να λατρεύω τον Θεό με την βοήθεια του Πνεύματος της Αλήθειας, που είναι βοηθός μου όταν έχω γίνει αληθινός γνώστης του Θεού. Αλλά πρώτα από όλα θα εξασκώ την λατρεία μου προς τον Θεό, μαθαίνοντας να πώς να κάνω το θέλημά του στην γη¨ δηλαδή, θα κάνω ότι μπορώ για να φέρομαι σε όλους τους συνανθρώπους μου όπως ακριβώς πιστεύω ότι θα ήθελε ο Θεός να τους φέρομαι. Και όταν ζούμε μια τέτοια ζωή στην σάρκα, μπορούμε να ζητάμε πράγματα από τον Θεό, και αυτός θα μας δώσει ότι επιθυμούμε για να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι να υπηρετούμε τους συνανθρώπους μας. Και όλη αυτή η υπηρεσία αγάπης των παιδιών του θεού μεγεθύνει την ικανότητά μας να δεχόμαστε και να βιώνουμε τις χαρές του ουρανού, την υψηλή ευδαιμονία της προσφοράς του πνεύματος του ουρανού.

^{(1454.3) 131:10.6} «Κάθε μέρα θα ευχαριστώ τον Θεό για τα υπέροχα δώρα του¨ θα τον δοξάζω για τα θαυμαστά έργα του στα παιδιά του ανθρώπου. Για μένα είναι ο Παντοδύναμος, ο Δημιουργός, η Ισχύς, και το έλεος, αλλά περισσότερο από όλα είναι ο πνευματικός μου πατέρας, και σαν επίγειο παιδία του κάποια στιγμή θα προχωρήσω και θα τον δω. Και ο δάσκαλός μου είπε ότι όταν ψάχνω γι αυτόν θα γίνω σαν αυτόν. Με την πίστη προς τον Θεό έχω πετύχει ειρήνη μαζί του. Αυτή η νέα θρησκεία μας είναι γεμάτη χαρά, και παράγει μια διαρκή ευτυχία. Είμαι πεπεισμένος ότι θα είμαι πιστός ακόμα και μέχρι τον θάνατο, και ότι θα στεφθώ με την αιώνια ζωή.

^{(1454.4) 131:10.7} «Μαθαίνω να αποδεικνύω όλα τα πράγματα και να μένω στο καλά. Αυτό που θα ήθελα να μου κάνουν, θα το κάνω στους συνανθρώπους μου. Με αυτήν την νέα πίστη γνωρίζω ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει υιός του Θεού, αλλά μερικές φορές με τρομάζει το ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια μου¨ αλλά πρέπει να είναι αλήθεια. Δεν βλέπω πώς να χαρώ την πατρότητα του θεού αν αρνούμαι να δεχτώ την αδερφοσύνη των ανθρώπων. Όποιος επικαλείται το όνομα του Κυρίου θα σωθεί. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι αδερφοί μου.

^{(1454.5) 131:10.8} «Από τώρα και στο εξής θα κάνω όλες τις καλές μου πράξεις μυστικά¨ ακόμα θα προσεύχομαι περισσότερο όταν είμαι μόνος μου. Δεν θα κρίνω και δεν θα αδικώ τους συνανθρώπους μου. Θα μάθω να αγαπώ τους εχθρούς μου¨ δεν έχω ακόμα κατορθώσει πραγματικά να γίνω σαν τον Θεό. Παρόλο που βλέπω τον Θεό σε αυτές τις άλλες θρησκείες, στην «δική μας θρησκεία» τον βρίσκω πιο όμορφο, στοργικό, ελεήμονα, προσωπικό, και θετικό. Αλλά πιο πολύ από όλα, αυτή η σπουδαία και ένδοξη Ύπαρξη είναι ο πνευματικός μου Πατέρας¨ είμαι το παιδί του. Και μόνο μέσω της έντιμης επιθυμίας μου να γίνω σαν αυτόν, τελικά θα τον βρω και θα τον υπηρετώ αιώνια. Επιτέλους έχω μια θρησκεία με ένα Θεό, ένα θαυμάσιο Θεό, και είναι Θεός αιώνιας σωτηρίας.»

^{(1455.1) 132:0.1} Αφού ο Γκονόντ μετέφερε τους χαιρετισμούς των πριγκίπων της Ινδίας στον Τιβέριο, τον Ρωμαίο ηγέτη, την Τρίτη μέρα μετά την άφιξή τους στην Ρώμη οι δύο Ινδοί και ο Ιησούς εμφανίστηκαν μπροστά του. Ο δύστρο πος αυτοκράτορας εκείνη την ημέρα κατά περίεργο τρόπο ήταν στις καλές του και κουβέντιασε με τους τρεις τους για πολύ ώρα. Και όταν είχαν πια φύγει, ο αυτοκράτορας, αναφερόμενος στον Ιησού, παρατήρησε στον βοηθό που στεκόταν δεξιά του, « Αν είχα εκείνου του ανθρώπου την υπομονή και τους ευγενικούς τρόπους, θα ήμουν πραγματικός αυτοκράτορας, έτσι;»

^{(1455.2) 132:0.2} Όσο βρισκόντουσαν στην Ρώμη, ο Γκανίντ είχε τακτικές ώρες για μελέτη και για την επίσκεψη των αξιοθέατων στην πόλη. Ο πατέρας του είχε πολλές δουλειές, και επειδή επιθυμούσε ο γιος του να γίνει άξιος διάδοχός του στην διαχείριση των τεράστιων εμπορικών του συμφερόντων, θεώρησε πως είχε έρθει η ώρα να εισάγει τον νέο στον κόσμο των επιχειρήσεων. Υπήρχαν πολλοί Ινδοί πολίτες στην Ρώμη, και συχνά ένας από τους υπαλλήλους του Γκονόντ θα τον συνόδευε σαν διερμηνέας του έτσι ο Ιησούς είχε ολόκληρες μέρες να τις διαθέσει όπως ήθελε¨ αυτό του έδωσε χρόνο να εξοικειωθεί πλήρως με αυτήν την πόλη των δύο εκατομμυρίων κατοίκων. Συχνά βρισκόταν στην αγορά, το κέντρο της πολιτικής, νομικής, και επιχειρηματικής ζωής. Συχνά πήγαινε στο Καπιτώλιο και συλλογιζόταν τα δεσμά της άγνοιας με τα οποία ήταν σκλαβωμένοι αυτοί οι Ρωμαίοι όσο κοίταζε αυτό το μεγαλοπρεπή ναό τον αφιερωμένο στον Δία, την Ήρα, και την Αθηνά. Ακόμα περνούσε πολύ χρόνο στον λόφο του Παλατίνου, όπου βρισκόταν η κατοικία του αυτοκράτορα, ο ναός του Απόλλωνα, και οι Ελληνικές και Λατινικές βιβλιοθήκες.

^{(1455.3) 132:0.3} Εκείνο τον καιρό η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία περιλάμβανε όλη την νότια Ευρώπη, την Μικρά Ασία, την Συρία, την Αίγυπτο, και την βορειοδυτική Αφρική¨ και οι κάτοικοί της περιλάμβαναν τους πολίτες κάθε χώρας του Ανατολικού Ημισφαιρίου. Η επιθυμία του να μελετήσει και να αναμειχθεί με αυτό το κοσμοπολίτικο σύνολο θνητών της Ουράντιας ήταν ο κύριος λόγος που συμφώνησε ο Ιησούς να κάνει αυτό το ταξίδι.

^{(1455.4) 132:0.4} Ο Ιησούς έμαθε πολλά για τους ανθρώπους όσο ήταν στην Ρώμη, αλλά η πιο πολύτιμη όλων των πολλαπλών εμπειριών που απόκτησε στους έξι μήνες που έμεινε σε αυτήν την πόλη ήταν η επαφή του, και η επιρροή του, πάνω στους θρησκευτικούς ηγέτες της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας. Πριν το τέλος της πρώτης εβδομάδας ο Ιησούς είχε αναζητήσει, και είχε γνωρίσει, τους πιο αξιόλογους ηγέτες των Κυνικών, των Στωικών, και των μυστηριακών δογμάτων, ιδιαίτερα των Μιθραϊκών. Είτε ήταν φανερό στον Ιησού ότι οι Εβραίοι θα απέρριπταν την αποστολή του, είτε όχι, πάντως είναι βέβαιο ότι προέβλεψε ότι οι απεσταλμένοι του θα πήγαιναν κάποτε στην Ρώμη να διακηρύξουν την βασιλεία των ουρανών¨ κι έτσι ξεκίνησε, με τον πιο περίεργο τρόπο να προετοιμάζει το έδαφος για την καλύτερη και σιγουρότερη υποδοχή του μηνύματός τους. Επέλεξε πέντε από τους ηγετικούς Στωικούς, έντεκα από τους Κυνικούς, και δεκαέξι από τους μυστηριακούς ηγέτες και πέρασε πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του για περίπου έξι μήνες σε στενή σχέση μαζί με αυτούς τους θρησκευτικούς διδασκάλους. Και αυτή ήταν η μέθοδος καθοδήγησης που χρησιμοποίησε: Ποτέ δεν επιτέθηκε στα σφάλματά τους ούτε ανέφερε τα ψεγάδια στις διδασκαλίες τους. Σε κάθε περίπτωση θα επέλεγε την αλήθεια σε αυτό που δίδασκαν και μετά θα εξωράϊζε και θα φώτιζε αυτήν την αλήθεια στο μυαλό τους έτσι ώστε πολύ σύντομα αυτή η επαύξηση της αλήθειας έδιωχνε αποτελεσματικά ότι σφάλμα υπήρχε¨ και έτσι προετοιμάστηκαν αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες που διδάχτηκαν από τον Ιησού, για την επόμενη αναγνώριση πρόσθετων και παρόμοιων αληθειών στην διδασκαλία των πρώτων Χριστιανών ιεραποστόλων. Ήταν αυτή η πρώτη αποδοχή των διδασκαλιών των κηρύκων του ευαγγελίου που έδωσε αυτή την ισχυρή ώθηση για την ταχεία εξάπλωση του Χριστιανισμού στην Ρώμη και από εκεί σε ολόκληρη την αυτοκρατορία.

^{(1456.1) 132:0.5} Η σημασία αυτής της σημαντικού έργου μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή αν καταγράψουμε το γεγονός ότι, από τους τριάντα- δύο θρησκευτικούς ηγέτες που δίδαξε ο Ιησούς στην Ρώμη, μόνο δύο δεν απέφεραν καρπούς¨ οι τριάντα έγιναν πρωτοπόροι στην εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού στην Ρώμη, και κάποιοι από αυτούς επίσης συνεισέφεραν στο να γίνει ο κύριος Μιθραϊκός ναός η πρώτη Χριστιανική εκκλησία εκείνης της πόλης. Εμείς που παρατηρούμε τις ανθρώπινες δραστηριότητες από το παρασκήνιο και με το φως δεκαεννέα αιώνων αναγνωρίζουμε τρεις παράγοντες υψίστης αξίας στο πρώτο αυτό στάδιο της προετοιμασίας για την ραγδαία εξάπλωση του Χριστιανισμού σε όλη την Ευρώπη, και αυτοί είναι:

^{(1456.2) 132:0.6} 1. Η επιλογή και η επιρροή του Σίμωνα Πέτρου σαν απόστολος.

^{(1456.3) 132:0.7} 2. Η κουβέντα με τον Στέφανο στην Ιερουσαλήμ, του οποίου ο θάνατος οδήγησε στο να ασπαστεί το νέο ευαγγέλιο ο Σαούλ από την Ταρσό.

^{(1456.4) 132:0.8} 3. Η προκαταρκτική προετοιμασία αυτών των τριάντα Ρωμαίων για την μετέπειτα ηγεσία της νέας θρησκείας στην Ρώμη και σε όλη την αυτοκρατορία.

^{(1456.5) 132:0.9} Μέσα από όλες τις εμπειρίες τους, ούτε ο Στέφανος ούτε οι τριάντα επίλεκτοι ποτέ συνειδητοποίησαν ότι είχαν κάποτε μιλήσει με τον άνθρωπο του οποίου το όνομα έγινε το θέμα της θρησκευτικής τους διδασκαλίας. Το έργο του Ιησού για χάρη αυτών των πρώτων τριάντα δύο ήταν εντελώς προσωπικό. Στις προσπάθειές του για αυτά τα άτομα ο γραμματέας από την Δαμασκό ποτέ δεν συνάντησε πάνω από τρεις μαζί, σπάνια πάνω από δύο, ενώ συνήθως μιλούσε με τον καθέναν ατομικά. Και μπόρεσε να κάνει αυτό το σπουδαίο έργο θρησκευτικής εκπαίδευσης επειδή αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες δεν ήταν δεσμευμένοι από παραδόσεις ούτε ήταν θύματα κάποιας προκατάληψης ενάντια σε όλες τις μελλοντικές θρησκευτικές εξελίξεις.

^{(1456.6) 132:0.10} Πολλές ήταν οι φορές τα επόμενα χρόνια, που ο Πέτρος, ο Παύλος, και οι άλλοι Χριστιανοί διδάσκαλοι στην Ρώμη άκουγαν για εκείνο τον γραμματέα από την Δαμασκό που είχε προηγηθεί ε εκείνα τα μέρη, και που τόσο φανερά (όπως υπέθεσαν ασυναίσθητα) προετοίμασε τον δρόμο για τον δικό τους ερχομό με το νέο ευαγγέλιο. Παρόλο που ο Παύλος ποτέ δεν υπέθεσε πραγματικά την ταυτότητα εκείνου του γραμματέα από την Δαμασκό, όμως, λίγο πριν τον θάνατό του, εξαιτίας της ομοιότητας κάποιας προσωπικής περιγραφής, έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο «σκηνοποιός της Αντιόχειας» ήταν επίσης και ο «γραμματέας της Δαμασκού». Κάποια φορά, όσο κήρυσσε στην Ρώμη, ο Σίμων Πέτρος, ακούγοντας μια περιγραφή του γραμματέα της Δαμασκού, υπέθεσε ότι εκείνο το άτομο θα μπορούσε να είναι ο Ιησούς αλλά αμέσως απέρριψε αυτήν την ιδέα, γνωρίζοντας πολύ καλά (έτσι νόμιζε) ότι ο Κύριος ποτέ δεν είχε πάει στην Ρώμη.

^{(1456.7) 132:1.1} Με τον Ανγάμονα, τον ηγέτη των Στωικών, ο Ιησούς είχε μια ολονύκτια συνομιλία τις πρώτες μέρες της παραμονής του στην Ρώμη. Αυτός ο άνθρωπος έπειτα έγινε σπουδαίος φίλος του Παύλου και αποδείχτηκε ένας από τους ισχυρούς υποστηρικτές της Χριστιανικής εκκλησίας στην Ρώμη. Συνοπτικά και αναπροσαρμοσμένα σε σύγχρονη φρασεολογία, αυτάδίδαξε ο Ιησούς στον Ανγαμόνα:

^{(1457.1) 132:1.2} Το επίπεδο των αληθινών αξιών πρέπει να αναζητηθεί στον πνευματικό κόσμο και στα θεϊκά επίπεδα της αιώνιας αλήθειας. Για κάποιον ανερχόμενο θνητό όλες οι κατώτερες και υλικές βαθμίδες πρέπει να αναγνωριστούν σαν εφήμερες, μερικές, και κατώτερες. Ο επιστήμονας, από την φύση του, περιορίζεται στην ανακάλυψη της σχετικότητας των υλικών γεγονότων. Τεχνικά, δεν έχει δικαίωμα να υποστηρίξει ότι είναι είτε υλιστής είτε ιδεαλιστής, γιατί πράττοντας κατά αυτόν τον τρόπο έχει αναλάβει να απαρνηθεί την ιδιότητα του πραγματικού επιστήμονα εφόσον όλες οι παρόμοιες απόψεις είναι η ουσία της φιλοσοφίας.

^{(1457.2) 132:1.3} Εκτός και αν η ηθική ενόραση και η πνευματική επίτευξη του ανθρώπινου είδους έχει επαυξηθεί αναλογικά, η απεριόριστη πρόοδος μιας απόλυτα υλιστικής κουλτούρας μπορεί τελικά να γίνει απειλή για τον πολιτισμό. Η εντελώς υλιστική επιστήμη κρύβει μέσα της τον εν δυνάμει σπόρο της καταστροφής όλων των επιστημονικών αγώνων, γιατί αυτή ακριβώς η στάση προαναγγέλλει την έσχατη κατάρρευση ενός πολιτισμού που έχει εγκαταλείψει κάθε αίσθηση ηθικών αξιών και έχει αποκηρύξει κάθε πνευματικό στόχο.

^{(1457.3) 132:1.4} Ο υλιστικός επιστήμονας και ο ακραίος ιδεαλιστής είναι καταδικασμένοι να είναι πάντα στα μαχαίρια. Αυτό δεν ισχύει για εκείνους τους επιστήμονες και τους ιδεαλιστές που έχουν ένα κοινό επίπεδο υψηλών ηθικών αξιών και επιπέδων πνευματικής δοκιμασίας. Σε κάθε εποχή οι επιστήμονες και οι θρησκειολόγοι πρέπει να αναγνωρίζουν ότι βρίσκονται σε δοκιμασία ανάλογα με τις ανθρώπινες ανάγκες. Πρέπει να απέχουν από κάθε εχθροπραξίες ανάμεσά τους όσο αγωνίζονται με γενναιότητα για να δικαιώσουν την συνεχή τους επιβίωση, με την μεγάλη τους αφοσίωση στην υπηρεσία της ανθρώπινης προόδου. Αν αυτή η επιστήμη ή η θρησκεία οποιασδήποτε εποχής είναι εσφαλμένη, τότε πρέπει ή να εξαγνίσει τις δραστηριότητές της ή να εκπνεύσει μπροστά στην άμεση ανάγκη μιας υλικής επιστήμης ή μιας πνευματικής θρησκείας πιο αληθινής και άξιας τάξης.

^{(1457.4) 132:2.1} Ο Μάρδος ήταν ο αναγνωρισμένος ηγέτης των Κυνικών στην Ρώμη, και έγινε πολύ καλός φίλος με τον γραμματέα της Δαμασκού. Μέρα με την μέρα κουβέντιαζε με τον Ιησού, και νύχτα με την νύχτα άκουγε την θεία διδασκαλία του. Μια από τις πιο σημαντικές συζητήσεις με τον Μάρδο ήταν αυτή που είχε σκοπό της να απαντήσει στο ειλικρινές ερώτημα των Κυνικών για το καλό και το κακό. Συνοπτικά, και σε φρασεολογία του εικοστού αιώνα, ο Ιησούς είπε:

^{(1457.5) 132:2.2} Αδερφέ μου, το καλό και το κακό είναι απλές λέξεις που συμβολίζουν σχετικά επίπεδα ανθρώπινης κατανόησης για το ορατό σύμπαν. Αν είσαι ηθικά οκνηρός και κοινωνικά αδιάφορος, τότε μπορείς να πάρεις σαν μέτρο του κακού τις τρέχουσες κοινωνικές συνήθειες. Αν είσαι πνευματικά νωθρός και ηθικά οπισθοδρομικός, τότε μπορείς να πάρεις σαν μέτρο του κακού τις θρησκευτικές πρακτικές και τις παραδόσεις των συγχρόνων σου. Αλλά η ψυχή που θα επιβιώσει στον χρόνο και θα εξυψωθεί στην αιωνιότητα πρέπει να έχει ζωντανή και προσωπική επιλογή ανάμεσα στο καλό και το κακό όπως καθορίζονται από τις πραγματικές αξίες των πνευματικών μέτρων που έχουν προσδιοριστεί από το θείο πνεύμα που ο Πατέρας στον ουρανό έχει στείλει να κατοικήσει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτό το εσωτερικά διαμένων πνεύμα είναι το μέτρο της επιβίωσης της πραγματικότητας.

^{(1457.6) 132:2.3} Η καλοσύνη, σαν την αλήθεια, είναι πάντα σχετική και έρχεται πάντα σε αντίθεση με το κακό. Είναι η αντίληψη αυτών των ιδιοτήτων της καλοσύνης και την αλήθειας που δίνει την ικανότητα στις εξελισσόμενες ψυχές των ανθρώπων να πάρουν εκείνες τις προσωπικές αποφάσεις επιλογής που είναι βασικές για την αιώνια ζωή.

^{(1458.1) 132:2.4} Το πνευματικά τυφλό άτομο που ακολουθεί με την λογική τις επιστημονικές υπαγορεύσεις, τις κοινωνικές συνήθειες, και τα θρησκευτικά δόγματα αντιμετωπίζει σοβαρό κίνδυνο να θυσιάσει την ηθική του ελευθερία και να χάσει την πνευματική του. Μια τέτοια ψυχή είναι προορισμένη να γίνει νοητικός παπαγάλος, ένα κοινωνικό αυτόματο, και σκλάβος της θρησκευτικής εξουσίας.

^{(1458.2) 132:2.5} Η καλοσύνη αναπτύσσεται πάντα προς νέα επίπεδα αυξημένης ελευθερίας ηθικής αυτό-συνειδητοποίησης και πνευματικής προσωπικής επίτευξης—την ανακάλυψη και την ταύτιση με τον εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή. Μια εμπειρία γίνεται καλή όταν εξυψώνει την εκτίμηση της ομορφιάς, επαυξάνει την ηθική βούληση, μεγεθύνει την ικανότητα για διάκριση της αλήθειας, αυξάνει την ικανότητα να αγαπάς και να υπηρετείς τους συνανθρώπους σου, εξυψώνει τα πνευματικά ιδεώδη, και ενοποιεί τα υπέρτατα ανθρώπινα κίνητρα του χρόνου με τα αιώνια σχέδια του εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή, όλα από τα οποία οδηγούν κατευθείαν σε μια αυξημένη επιθυμία να κάνεις το θέλημα του Πατέρα, καλλιεργώντας έτσι το θείο πάθος να βρεις τον Θεό και να γίνεις περισσότερο σαν αυτόν.

^{(1458.3) 132:2.6} Όσο ανέρχεσαι στην συμπαντική κλίμακα της ανάπτυξης των δημιουργημάτων, θα βρίσκεις όλο και περισσότερη καλοσύνη και όλο και λιγότερο κακό σε τέλεια αναλογία με την δική σου ικανότητα να βιώνεις την καλοσύνη και να διακρίνεις την αλήθεια. Η δυνατότητα να σφάλλεις και να βιώνεις το κακό δεν θα χαθεί εντελώς μέχρι να φτάσει η ανερχόμενη ανθρώπινη ψυχή στα τελικά πνευματικά επίπεδα.

^{(1458.4) 132:2.7} Η καλοσύνη είναι ζωντανή, σχετική, πάντα προοδευτική, απαρέγκλιτα προσωπικό βίωμα, και συνεχώς συσχετισμένη με την διάκριση της αλήθειας και της ομορφιάς. Η καλοσύνη βρίσκεται στην αναγνώριση των θετικών αξιών της αλήθειας πνευματικού επιπέδου , που πρέπει, στην ανθρώπινη εμπειρία, να έρχεται σε αντιπαράθεση με το αρνητικό του πανομοιότυπο—την σκιά του εν δυνάμει κακού.

^{(1458.5) 132:2.8} Μέχρι να φτάσετε στα Παραδείσια επίπεδα, η καλοσύνη θα είναι πιο πολύ ένα ζητούμενο, παρά μια κατάκτηση, πιο πολύ στόχος παρά μια εμπειρία επίτευξης. Αλλά ακόμα και όταν λαχταράς και διψάς για την δικαιοσύνη, βιώνεις όλο και περισσότερη ικανοποίηση με την μερική επίτευξη της καλοσύνης. Η παρουσία του καλού και του κακού στον κόσμο είναι από μόνη της θετική απόδειξη της ύπαρξης και της πραγματικότητας της ανθρώπινης ηθικής βούλησης, της προσωπικότητας, που αναγνωρίζει αυτές τις αξίες και μπορεί ακόμα να επιλέξει ανάμεσά τους.

^{(1458.6) 132:2.9} Μέχρι την στιγμή της επίτευξης του Παραδείσου η ικανότητα του ανερχόμενου θνητού να ταυτίζει τον εαυτό με τις αληθινές πνευματικές αξίες, έχει μεγεθυνθεί τόσο πολύ ως προς το αποτέλεσμα της επίτευξης της τελειότητας της απόκτησης του φωτός της ζωής. Μια τέτοια τόσο τελειοποιημένη πνευματική προσωπικότητα γίνεται τόσο ολοκληρωτικά, θεϊκά, και πνευματικά ενοποιημένη με τις θετικές και υπέρτατες ιδιότητες της καλοσύνης, της ομορφιάς και της αλήθειας που δεν μένει πια καμιά πιθανότητα ένα τέτοιο δίκαιο πνεύμα θα έριχνε μια αρνητική σκιά εν δυνάμει κακού, όταν εκτίθεται στην ερευνητική λάμψη του θεϊκού φωτός των άπειρων Κυβερνητών του Παραδείσου. Σε όλες αυτές τις πνευματικές προσωπικότητες, η καλοσύνη δεν είναι πια μερική, αντιπαραθετική, και συγκριτική¨ έχει γίνει θεϊκά πλήρης και πνευματικά ολοκληρωμένη¨ προσεγγίζει την αγνότητα και την τελειότητα του Υπέρτατου.

^{(1458.7) 132:2.10} Η πιθανότητα του κακού είναι απαραίτητη για την ηθική επιλογή, αλλά όχι και η υλοποίησή του. Μια σκιά είναι μόνο σχετικά αληθινή. Το πραγματικό κακό δεν είναι απαραίτητο σαν προσωπική εμπειρία. Το εν δυνάμει κακό ενεργεί εξ ίσου καλά σαν ερέθισμα για απόφαση στην σφαίρα της ηθικής προόδου στα κατώτερα επίπεδα της πνευματικής εξέλιξης. Το κακό γίνεται πραγματικότητα προσωπικής εμπειρίας μόνο όταν ένας ηθικός νους κάνει την επιλογή του κακού.

^{(1459.1) 132:3.1} Ο Νάβων ήταν ένας Έλληνας Εβραίος και κυρίως ένας από τους ηγέτες της σημαντικότερης μυστηριακής λατρείας στην Ρώμη, της Μιθραϊκής. Ενώ αυτός ο ανώτατος ιερέας του Μιθραϊσμού είχε πολλές συζητήσεις με τον γραμματέα της Δαμασκού, επηρεάστηκε πιο ριζικά κάποιο βράδυ με την συζήτησή τους για την αλήθεια και την πίστη. Ο Νάβων είχε σκεφτεί να προσηλυτίσει τον Ιησού και του είχε προτείνει ακόμα και να γυρίσει στην Παλαιστίνη σαν Μιθραϊκός διδάσκαλος. Δεν του περνούσε από το μυαλό ότι ο Ιησούς τον προετοίμαζε να γίνει ένας από τους πρώτους προσήλυτους στο ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών. Προσαρμοσμένη σε σύγχρονη φρασεολογία, η ουσία της διδασκαλίας του Ιησού ήταν:

^{(1459.2) 132:3.2} Η αλήθεια δεν μπορεί να προσδιοριστεί με λόγια, μόνο με την ζωή. Η αλήθεια είναι πάντα ανώτερη από την γνώση. Η γνώση αναφέρεται σε παρατηρήσιμα πράγματα, αλλά η αλήθεια υπερβαίνει τέτοια απόλυτα υλικά επίπεδα στο ότι εναρμονίζεται με την σοφία και περιλαμβάνει τέτοια αστάθμητα όπως η ανθρώπινη εμπειρία, ακόμα και πνευματικές και ζωντανές πραγματικότητες. Η γνώση έχει την προέλευσή της στην επιστήμη¨ η σοφία στην πραγματική φιλοσοφία¨ η αλήθεια, στην θρησκευτική εμπειρία της πνευματικής ζωής. Η γνώση ασχολείται με γεγονότα¨ η σοφία, με σχέσεις¨ η αλήθεια, με πραγματικές αξίες.

^{(1459.3) 132:3.3} Ο άνθρωπος έχει την τάση να αποκρυσταλλώνει την επιστήμη, να διατυπώνει την φιλοσοφία, και να δογματίζει την αλήθεια επειδή είναι νοητικά οκνός στο να προσαρμόζεται στους προοδευτικούς αγώνες της ζωής, ενώ συγχρόνως φοβάται πολύ το άγνωστο. Ο άνθρωπος από φύση είναι αργός στο να εισάγει αλλαγές στις συνήθειες της σκέψης του και στις τεχνικές του τρόπου ζωής του.

^{(1459.4) 132:3.4} Η αλήθεια εξ αποκαλύψεως, η προσωπική ανακάλυψη της αλήθειας, είναι η υπέρτατη ευτυχία της ανθρώπινης ψυχής¨ είναι η συνεταιρική δημιουργία του υλικού νου και του εσωτερικά διαμένοντος πνεύματος. Η αιώνια σωτηρία αυτής της ψυχής που διακρίνει την αλήθεια και αγαπά την ομορφιά διασφαλίζεται από εκείνη την λαχτάρα και την δίψα για το καλό που οδηγεί αυτόν τον θνητό να αναπτύξει μια αφοσίωση στο σκοπό του να κάνει το θέλημα του Πατέρα, να βρει τον Θεό και να γίνει σαν αυτόν. Ποτέ δεν υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στην πραγματική γνώση και στην αλήθεια. Μπορεί να υπάρξει σύγκρουση ανάμεσα στην γνώση και στις ανθρώπινες πεποιθήσεις, πεποιθήσεις χρωματισμένες με προκαταλήψεις, παραμορφωμένες από τον φόβο, και κάτω από την κυριαρχία του τρόμου μπροστά στην αντιμετώπιση νέων γεγονότων υλικών ανακαλύψεων ή πνευματικής προόδου.

^{(1459.5) 132:3.5} Αλλά η αλήθεια ποτέ δεν θα μπορέσει να γίνει κατάκτηση του ανθρώπου χωρίς την άσκηση της πίστης. Αυτό είναι αλήθεια επειδή οι σκέψεις του ανθρώπου, η σοφία του, η ηθική του, και τα ιδανικά του ποτέ δεν θα ανέλθουν ψηλότερα από την πίστη του, την υψηλότερη ελπίδα του. Και όλη αυτή η αληθινή πίστη στηρίζεται σε βαθιά περισυλλογή, ειλικρινή αυτό- κριτική, και ανυποχώρητη ηθική συνείδηση. Η πίστη είναι η έμπνευση της πνευματικά δημιουργικής φαντασίας.

^{(1459.6) 132:3.6} Η πίστη δρα στην απελευθέρωση των υπερανθρώπινων δραστηριοτήτων του θεϊκού σπινθήρα, του αθάνατου σπόρου που ζει μέσα στον ανθρώπινο νου, και που είναι το δυναμικό της αιώνιας ζωής. Τα φυτά και τα ζώα επιζούν στον χρόνο με την τεχνική του περάσματος από γενιά σε γενιά ταυτόσημα χαρακτηριστικά του εαυτού τους. Η ανθρώπινη ψυχή (η προσωπικότητα) του ανθρώπου επιβιώνει του σαρκικού θανάτου με την σύνδεση της ταυτότητάς της με τον εσωτερικά διαμένοντα θεϊκό σπινθήρα, που είναι αθάνατος, και ενεργεί για την διαιώνιση της ανθρώπινης προσωπικότητας πάνω σε ένα συνεχιζόμενο και ανώτερο επίπεδο προοδευτικής συμπαντικής ύπαρξης. Ο κρυμμένος σπόρος της ανθρώπινης ψυχής είναι ένα αθάνατο πνεύμα. Η δεύτερη γενιά της ψυχής είναι η πρώτη από μια ακολουθία εκδηλώσεων από πνευματικές και προοδευτικές υπάρξεις, που τελειώνουν μόνο όταν αυτή η θεϊκή οντότητα κατακτήσει την προέλευση της ύπαρξης, την προσωπική πηγή όλης της ύπαρξης, τον Θεό, τον Συμπαντικό Πατέρα.

^{(1459.7) 132:3.7} Η ανθρώπινη ζωή συνεχίζεται—επιβιώνει—επειδή έχει συμπαντική λειτουργία, το καθήκον να βρει τον Θεό. Η ψυχή του ανθρώπου η ενεργοποιημένη από την πίστη δεν γίνεται να σταματήσει χωρίς να επιτύχει αυτόν τον στόχο του προορισμού της¨ και όταν κάποτε επιτύχει αυτόν τον θείο στόχο, ποτέ δεν θα σταματήσει να υπάρχει γιατί θα έχει γίνει σαν τον Θεό—αιώνια.

^{(1460.1) 132:3.8} Η πνευματική εξέλιξη είναι μια εμπειρία της αυξανόμενης και εκούσιας επιλογής του καλού που συνοδεύεται από μια ίση και προοδευτική μείωση της πιθανότητας του κακού. Με την επίτευξη της οριστικής επιλογής του καλού και της πλήρους ικανότητας για την εκτίμηση της αλήθειας, αρχίζει να υπάρχει μια τελειότητα ομορφιάς και αγιότητας της οποίας η ορθότητα αιώνια θα εμποδίζει την πιθανότητα ακόμα και την πρόκληση της σύλληψης του εν δυνάμει κακού. Μια τέτοια ψυχή που γνωρίζει τον Θεό δεν έχει ίχνος αμφιβολίας για το κακό αφού λειτουργεί σε τέτοιο υψηλό επίπεδο θεϊκής καλοσύνης.

^{(1460.2) 132:3.9} Η παρουσία του Παραδείσιου πνεύματος στον νου του ανθρώπου αποτελεί υπόσχεση αποκάλυψης και εχέγγυο πίστης μιας αιώνιας ύπαρξης θεϊκής προόδου για κάθε ψυχή που αναζητά να πετύχει ταύτιση με αυτό το αθάνατο και εσωτερικά διαμένοντα πνευματικό κομμάτι του Συμπαντικού Πατέρα.

^{(1460.3) 132:3.10} Η συμπαντική πρόοδος χαρακτηρίζεται από αυξανόμενη ελευθερία προσωπικότητας επειδή συνδέεται με την προοδευτική επίτευξη όλο και υψηλότερων επιπέδων αυτό- κατανόησης και της επακόλουθης εκούσιας αυτοσυγκράτησης. Η επίτευξη της τελειότητας της πνευματικής εγκράτειας ισούται με πληρότητα συμπαντικής και προσωπικής ελευθερίας. Η πίστη καλλιεργεί και συντηρεί την ψυχή του ανθρώπου όταν θα βρίσκεται στο μέσον της σύγχυσης στην αρχή της προσπάθειας προσανατολισμού της σε ένα τέτοιο τεράστιο σύμπαν, ενώ η προσευχή γίνεται ο μεγάλος ενοποιός των διαφόρων εμπνεύσεων της δημιουργικής φαντασίας και των προτροπών της πίστης μιας ψυχής που προσπαθεί να ταυτιστεί να τα πνευματικά ιδεώδη της εσωτερικά διαμένουσας και συνδεδεμένης θείας παρουσίας.

^{(1460.4) 132:3.11} Ο Νάβων εντυπωσιάστηκε πολύ από τα λόγια εκείνα, όπως εντυπωσιάστηκε και από όλες του τις συνομιλίες του με τον Ιησού. Αυτές η αλήθειες συνέχισαν να καίνε μέσα στην καρδιά του, και προσέφερε σπουδαία βοήθεια αργότερα στους προσερχόμενους ιεροκήρυκες του ευαγγελίου του Ιησού.

^{(1460.5) 132:4.1} Ο Ιησούς, όσο βρισκόταν στην Ρώμη, δεν περνούσε όλο του τον ελεύθερο χρόνο στο έργο του να προετοιμάζει τους άνδρες και τις γυναίκες στο να γίνουν μελλοντικοί μαθητές της επερχόμενης βασιλείας των ουρανών. Περνούσε πολύ χρόνο για να γνωρίσει από κοντά όλες τις φυλές και τις τάξεις των ανθρώπων που ζούσαν σε αυτή, την μεγαλύτερη και πιο κοσμοπολίτικη πόλη του κόσμου. Σε κάθε μια από αυτές τις γνωριμίες του ο Ιησούς είχε διπλό σκοπό: Επιθυμούσε να μάθει τις αντιδράσεις τους στην ζωή που ζούσαν στην σάρκα, και ήταν επίσης διατεθειμένος να πει ή να κάνει κάτι για να κάνει αυτήν την ζωή τους πλουσιότερη και πιο αξιόλογη. Η θρησκευτικές του διδασκαλίες αυτές τις εβδομάδες δεν διέφεραν από εκείνες που χαρακτήρισαν την μετέπειτα ζωή του σαν διδάσκαλος των δώδεκα και κήρυκας του πλήθους.

^{(1460.6) 132:4.2} Πάντα η ουσία του μηνύματός του ήταν: το γεγονός της αγάπης του Πατέρα και της αλήθειας του ελέους του, μαζί με τα καλά νέα ότι ο άνθρωπος είναι ένας γιος –πίστης του ίδιου του Θεού της αγάπης. Η συνηθισμένη του τακτική κοινωνικής επαφής ήταν να κάνει τους ανθρώπους να μιλάνε μαζί του κάνοντάς τους ερωτήσεις. Η συζήτηση θα άρχιζε συνήθως με αυτόν να κάνει τις ερωτήσεις και θα τελείωνε με αυτούς να τον ρωτάνε ερωτήσεις. Ήταν εξίσου ικανός στο να διδάσκει είτε ρωτώντας είτε απαντώντας σε ερωτήσεις. Ο κανόνας ήταν, σε αυτούς που δίδασκε τα περισσότερα, να λέει τα λιγότερα. Αυτοί που αποκόμισαν περισσότερα από την προσωπική του προσφορά ήταν παραφορτωμένοι, αγχωμένοι, και αποθαρρυμένοι θνητοί που κέρδισαν μεγάλη ανακούφιση χάρη στην ευκαιρία να αποφορτίσουν την ψυχή τους σε έναν συμπονετικό και με κατανόηση ακροατή, και αυτός ήταν όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Και όταν όλοι αυτοί οι απροσάρμοστοι άνθρωποι είχαν πει στον Ιησού τα προβλήματά τους, πάντα αυτός είχε την ικανότητα να τους προσφέρει πρακτικές και άμεσα χρήσιμες προτάσεις για την διόρθωση των πραγματικών τους δυσκολιών, και δεν παρέλειπε να τους πει λόγια ενθαρρυντικά και παρηγορητικά. Και πάντα θα έλεγε σε αυτούς τους δυστυχισμένους για την αγάπη του Θεού και θα τους πληροφορούσε, με πολλές και ποικίλες μεθόδους, ότι ήταν τα παιδιά αυτού του στοργικού Πατέρα στον ουρανό.

^{(1461.1) 132:4.3} Με αυτόν τον τρόπο, κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ρώμη, ο Ιησούς γνώρισε και εξύψωσε με την δύναμη της αγάπης του ,πάνω από πεντακόσιους θνητούς της υλικής σφαίρας. Έτσι απόκτησε και την γνώση των διάφορων φυλών του ανθρωπίνου είδους που ποτέ δεν θα μπορούσε να αποκτήσει στην Ιερουσαλήμ ούτε και στην Αλεξάνδρεια. Πάντα θεωρούσε αυτούς τους έξι μήνες σαν μία από τις πλουσιότερες και διδακτικές περιόδους της επίγειας ζωής του.

^{(1461.2) 132:4.4} Όπως μπορεί να ήταν αναμενόμενο, ένας τέτοιος πολύπλευρος και δυναμικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να περάσει έξι μήνες στην παγκόσμια μητρόπολη χωρίς να τον πλησιάσουν πολυάριθμα άτομα που επιθυμούσαν να εξασφαλίσουν τις υπηρεσίες του σε σχέση με κάποιες επιχειρήσεις τους ή, συχνότερα για κάποιο διδασκαλικό έργο, κοινωνικούς ανασχηματισμούς, ή θρησκευτικά κινήματα. Του έγιναν πάνω από μια ντουζίνα τέτοιες προτάσεις, και αξιοποίησε κάθε μια τους σαν ευκαιρία να μεταδώσει κάποια σκέψη πνευματικού εξευγενισμού με καλοδιαλεγμένα λόγια ή με κάποια πρόθυμη εξυπηρέτηση. Του Ιησού του άρεσε πολύ να κάνει πράγματα—ακόμα και μικρά—για όλα τα είδη ανθρώπων.

^{(1461.3) 132:4.5} Μίλησε και με έναν Ρωμαίο συγκλητικό για την πολιτική και την επιστήμη της πολιτικής, και αυτή η μία επαφή με τον Ιησού έκανε τέτοια εντύπωση σε αυτόν τον νομοθέτη που πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του προσπαθώντας μάταια να πείσει τους συναδέλφους του να αλλάξουν την πορεία της κυβερνώντος πολιτικής από την ιδέα μιας κυβέρνησης που συντηρεί και τρέφει τους ανθρώπους, στην ιδέα των ανθρώπων που θα στηρίζουν την κυβέρνηση. Ο Ιησούς πέρασε ένα βράδυ με έναν πλούσιο ιδιοκτήτη σκλάβων, μίλησε για τον άνθρωπο που είναι γιος του Θεού, και την επόμενη μέρα αυτός ο άνθρωπος, ο Κλαύδιος, ελευθέρωσε εκατόν δεκαεπτά σκλάβους. Σε ένα δείπνο κουβέντιασε με ένα Έλληνα γιατρό, λέγοντάς του ότι οι ασθενείς του είχαν νοημοσύνη και ψυχή εκτός από σώμα, κι έτσι έκανε αυτόν τον ικανό γιατρό να επιχειρεί μια βαθύτερη προσφορά προς τους συνανθρώπους του. Κουβέντιασε με όλα τα είδη ανθρώπων σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής. Το μόνο μέρος στην Ρώμη που δεν επισκέφτηκε ήταν τα δημόσια λουτρά. Αρνήθηκε να συνοδεύσει τους φίλους του στα λουτρά, εξαιτίας της ερωτικής ασυδοσίας που επικρατούσε εκεί.

^{(1461.4) 132:4.6} Σε ένα Ρωμαίο στρατιώτη είπε, καθώς περπατούσαν κατά μήκος του Τίβερη: «Να είσαι γενναίος στην καρδιά όπως και στα χέρια. Να τολμάς να κάνεις δίκαιες πράξεις και να είσαι αρκετά σπουδαίος ώστε να δείχνεις έλεος. Να εξαναγκάζεις την κατώτερή σου φύση να υπακούει την ανώτερη όπως εσύ υπακούς τους ανωτέρους σου. Να τιμάς το καλό και να εξυμνείς την αλήθεια. Να διαλέγεις το ωραίο αντί για το άσχημο. Να αγαπάς τους συνανθρώπους σου και να στρέφεσαι προς τον Θεό με όλη σου την καρδιά, γιατί ο Θεός είναι ο Πατέρας σου στον ουρανό.»

^{(1461.5) 132:4.7} Σε έναν ομιλητή στην αγορά είπε: «Η ευγλωττία σου είναι ευχάριστη, η λογική σου είναι αξιοθαύμαστη, η φωνή σου είναι ευχάριστη, αλλά η διδασκαλία σου εν είναι αληθινή. Αν μόνο μπορούσες να απολαύσεις την έμπνευση που σου δίνει η ικανοποίηση της αναγνώρισης του Θεού σαν πνευματικός σου Πατέρα, τότε ίσως να μπορούσες να χρησιμοποιήσεις την δύναμη του λόγου σου για να απελευθερώσεις τους συνανθρώπους σου από τα δεσμά του σκότους και την δουλεία της άγνοιας.» Αυτός ήταν ο Μάρκος που άκουσε τον Πέτρο να κηρύττει στην Ρώμη και έγινε διάδοχός του. Όταν σταύρωσαν τον Σίμωνα Πέτρο, ήταν αυτός ο άνθρωπος που αψήφησε τους Ρωμαίους διώκτες και συνέχισε με θάρρος να κηρύσσει το νέο ευαγγέλιο.

^{(1462.1) 132:4.8} Κάποτε ο Ιησούς συνάντησε κάποιον φτωχό που είχε κατηγορηθεί άδικα, πήγε μαζί του μπροστά στον δικαστή και, αφού του εδόθη ειδική άδεια να τον εκπροσωπήσει, έβγαλε αυτό τον σπουδαίο λόγο στην διάρκεια του οποίου είπε: « Η δικαιοσύνη κάνει ένα έθνος σπουδαίο, και όσο πιο σπουδαίο είναι ένα έθνος τόσο πιο πολύ πρέπει να επιδιώκει η αδικία να μην βρίσκει ούτε και τον πιο ταπεινό πολίτη του. Αλίμονο στο έθνος που μόνο αυτοί που έχουν χρήματα και επιρροή μπορούν να διασφαλίζουν την δικαιοσύνη στα δικαστήρια! Είναι ιερό καθήκον κάθε δικαστή να απαλλάσσει τους αθώους όπως και να τιμωρεί τους ενόχους. Στην αμεροληψία, την δικαιοσύνη, και την ακεραιότητα των δικαστηρίων του βασίζεται η αντοχή ενός έθνους. Η αστική κυβέρνηση βασίζεται στην δικαιοσύνη, όπως μια αληθινή θρησκεία βασίζεται στο έλεος.» Ο δικαστής επανεξέτασε την υπόθεση, και όταν εξέτασε προσεκτικά τις μαρτυρίες, απάλλαξε τον κρατούμενο. Από όλες τις δραστηριότητες του Ιησού αυτές τις μέρες της προσωπικής προσφοράς, αυτή ήταν που πλησίασε περισσότερο σε δημόσια εμφάνιση.

^{(1462.2) 132:5.1} Κάποιος πλούσιος , Ρωμαίος πολίτης και Στωικός, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την διδασκαλία του Ιησού, αφού του τον σύστησε ο Ανγάμων. Μετά από πολλές προσωπικές συνομιλίες αυτός ο πλούσιος πολίτης ρώτησε τον Ιησού τι θα έκανε με τα πλούτη αν τα είχε, και ο Ιησούς του απάντησε: «Θα διέθετα τον υλικό μου πλούτο για την βελτίωση της υλικής ζωής, όπως θα χρησιμοποιούσα την γνώση, την σοφία, και την πνευματική υπηρεσία για τον εμπλουτισμό του νου, τον εξευγενισμό της κοινωνικής ζωής, και την πρόοδο της πνευματικής ζωής. Θα διαχειριζόμουνα τον υλικό πλούτο σαν ένα σοφό και αποτελεσματικό θεματοφύλακα των πόρων της μιας γενιάς για το όφελος και τον εξευγενισμό των επόμενων και μεθεπόμενων γενιών.»

^{(1462.3) 132:5.2} Αλλά ο πλούσιος άνθρωπος δεν ικανοποιήθηκε πλήρως με την απάντηση του Ιησού. Γι αυτό πήρε το θάρρος να ρωτήσει πάλι: «Αλλά τι πιστεύεις ότι θα έπρεπε να κάνει ένας άνθρωπος στην θέση μου με τα πλούτη του; Θα έπρεπε να τα κρατήσω, ή θα έπρεπε να τα δώσω;» και όταν ο Ιησούς αντιλήφθηκε ότι αυτός πραγματικά επιθυμούσε να μάθει περισσότερα για την αλήθεια της πίστης του προς τον Θεό και το καθήκον του προς τους ανθρώπους, του απάντησε επί πλέον: «Καλέ μου φίλε, διακρίνω ότι αναζητάς ειλικρινά την σοφία και είσαι γνήσιος λάτρης της αλήθειας¨ για αυτό θα είμαι πρόθυμος να σου αναλύσω την άποψή μου για την λύση των προβλημάτων σου όσον αφορά τις ευθύνες του πλούτου. Το κάνω αυτό επειδή εσύ ζήτησες την συμβουλή μου, και δίνοντάς σου αυτήν την συμβουλή, δεν με απασχολεί ο πλούτος κανενός άλλου πλούσιου ανθρώπου¨ προσφέρω συμβουλές μόνο σε σένα και για την προσωπική σου καθοδήγηση. Αν ειλικρινά επιθυμείς να θεωρείς τον πλούτο σου σαν ευθύνη, αν πραγματικά θέλεις να γίνεις ένας σοφός και ικανός διαχειριστής του συσσωρευμένου σου πλούτου, τότε θα σε συμβούλευα να κάνεις την ακόλουθη ανάλυση της προέλευσης του πλούτου σου: Ρώτα τον εαυτό σου, και κάνε ότι μπορείς για να βρεις μια έντιμη απάντηση, από πού ήλθαν αυτά τα πλούτη; Και για βοήθεια σε αυτή την μελέτη των πηγών της μεγάλης σου περιουσίας, θα σου πρότεινα να έχεις κατά νου τις ακόλουθες δέκα μεθόδους συσσώρευσης υλικού πλούτου:

^{(1462.4) 132:5.3} «1. Πλούτος από κληρονομιά—πλούτη που προέρχονται από γονείς και άλλους προγόνους.

^{(1462.5) 132:5.4} «2. Πλούτη που ανακάλυψες--- πλούτη που προέρχονται από τα ακαλλιέργητα αποθέματα της μητέρας γης.

^{(1462.6) 132:5.5} «3. Πλούτος από το εμπόριο—πλούτη που απόκτησες σαν δίκαιο κέρδος από την ανταλλαγή υλικών αγαθών.

^{(1462.7) 132:5.6} «4. Άδικος πλούτος—πλούτη που προήλθαν από την άδικη εκμετάλλευση ή την υποδούλωση συνανθρώπων του.

^{(1463.1) 132:5.7} «5. Πλούτος από τόκους—εισόδημα που προήλθε από την ορθό και δίκαιο κέρδος από κεφάλαιο που είχε επενδυθεί.

^{(1463.2) 132:5.8} «6. Πλούτος από την ευφυία—πλούτη που προέκυψαν από την αμοιβή για τα δημιουργικά και εφευρετικά χαρίσματα του ανθρώπινου νου.

^{(1463.3) 132:5.9} «7. Τυχαίος πλούτος—πλούτη που προήλθαν από την γενναιοδωρία των φίλων κάποιου ή που προέρχονται από τις περιστάσεις της ζωής.

^{(1463.4) 132:5.10} «8. Κλεμμένος πλούτος—πλούτη που αποκτήθηκαν από ατιμίες, αδικίες, κλεψιές, ή απάτες.

^{(1463.5) 132:5.11} «9. Ταμείο εμπιστοσύνης—πλούτη που ήλθαν στα χέρια κάποιου από τους συνανθρώπους του για κάποια συγκεκριμένη χρήση, τώρα ή στο μέλλον.

^{(1463.6) 132:5.12} «10. Κερδισμένος πλούτος—πλούτη που προήλθαν άμεσα από την προσωπική σου εργασία, την δίκαιη αμοιβή των καθημερινών προσπαθειών του νου και του σώματός σου.

^{(1463.7) 132:5.13} «Και έτσι, φίλε μου, αν θα ήθελες να είσαι πιστός και δίκαιος διαχειριστής της μεγάλης σου περιουσίας, ενώπιον του Θεού και υπηρετώντας τους ανθρώπους, πρέπει κατά προσέγγιση να μοιράσεις τον πλούτο σου σε αυτές τις δέκα μεγάλες υποδιαιρέσεις, και μετά να συνεχίσεις να διαχειρίζεσαι κάθε μερίδιο σύμφωνα με την ορθή και έντιμη ερμηνεία των νόμων της δικαιοσύνης, και της αληθινής αποδοτικότητας¨ και μην ξεχνάς, ο Θεός του ουρανού δεν θα σε καταδίκαζε αν έσφαλες και κάπου μερικές φορές, σε αμφίβολες καταστάσεις, στην πλευρά του ελέους και της μη εγωιστικής εκτίμησης για την δυστυχία των βασανισμένων θυμάτων των ατυχών περιστάσεων της θνητής ζωής. Όταν αμφιβάλλεις ειλικρινά για την δικαιοσύνη των υλικών καταστάσεων, τότε οι αποφάσεις καλύτερα να ευνοήσουν αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη, ευνόησε εκείνους που υποφέρουν από την ατυχία δυσκολιών που δεν τους αξίζουν.»

^{(1463.8) 132:5.14} Αφού συζήτησαν αυτά τα θέματα για πολλές ώρες και απαντώντας στο αίτημα του πλούσιου ανθρώπου για περισσότερες και λεπτομερέστερες οδηγίες, ο Ιησούς συνέχισε να αναλύει τις συμβουλές του, λέγοντας στην ουσία τα ακόλουθα: «Ενώ σου παρουσιάζω και άλλες προτάσεις όσον αφορά την στάση σου για τον πλούτο, θα σε συμβούλευα να δεχτείς τις νουθεσίες σαν να δόθηκαν μόνο για σένα και για την προσωπική σου καθοδήγηση. Μιλώ μόνο για τον εαυτό μου και σε σένα σαν ένας φίλος που μου το ζητάς. Σε εξορκίζω να μην υπαγορεύσεις σε κανένα το πώς οι άλλοι πλούσιοι θα διαθέσουν τον πλούτο τους. Θα σε συμβούλευα:

^{(1463.9) 132:5.15} «1. Σαν διαχειριστής κληρονομημένου πλούτου θα έπρεπε να εξετάσεις την προέλευσή του. Έχεις την ηθική υποχρέωση να αντιπροσωπεύσεις την περασμένη γενιά στην έντιμη μεταβίβαση του νόμιμου πλούτου στις επόμενες γενιές αφού αφαιρέσεις ένα δίκαιο φόρο για το όφελος της παρούσης γενιάς. Αλλά δεν είσαι υποχρεωμένος να διαιωνίσεις οποιαδήποτε ατιμία ή αδικία που σχετίζεται με την ανέντιμη συσσώρευση πλούτου από τους πρόγονούς σου. Οποιοδήποτε τμήμα της κληρονομημένης περιουσίας σου που αποδεικνύεται ότι προήλθε από απάτη ή αδικίες, μπορείς να το διαθέσεις σύμφωνα με τις πεποιθήσεις σου για την δικαιοσύνη, την γενναιοδωρία, και την αποκατάσταση. Το υπόλοιπο του νόμιμα κληρονομημένου πλούτου σου μπορείς να το χρησιμοποιήσεις δίκαια και να το μεταβιβάσεις με ασφάλεια σαν θεματοφύλακας της μιας γενιάς για την άλλη. Η σωστή κρίση και η ορθοφροσύνη θα έπρεπε να σου υπαγορεύουν τις αποφάσεις σου όσον αφορά το κληροδότημα του πλούτου σου στους απογόνους σου.

^{(1463.10) 132:5.16} «2. Όλοι όσοι απολαμβάνουν πλούτη από ανακάλυψη θα έπρεπε να θυμούνται ότι ο άνθρωπος ζει στην γη για σύντομο διάστημα και γι αυτό, θα έπρεπε να φροντίσουν να μοιραστούν αυτές τις ανακαλύψεις με εποικοδομητικό τρόπο, με όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους τους. Ενώ βέβαια δεν θα έπρεπε να αρνηθούμε σε αυτόν που έκανε την ανακάλυψη κάποια αμοιβή για τις προσπάθειές του στην ανακάλυψη, ούτε θα έπρεπε εγωιστικά να προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε όλα τα πλεονεκτήματα και τις ευλογίες που προέρχονται από την αποκάλυψη των αποθεμάτων της φύσης.

^{(1464.1) 132:5.17} «3. Αν οι άνθρωποι επιλέξουν να ασχοληθούν με το εμπόριο και τις αγοραπωλησίες, δικαιούνται ένα λογικό και δίκαιο κέρδος. Κάθε έμπορος δικαιούται αμοιβή για τις υπηρεσίες του. Το σωστό εμπόριο και η έντιμη συμπεριφορά προς τους πελάτες στον οργανωμένο κόσμο των επιχειρήσεων μπορεί να δημιουργήσει πολλά είδη κέρδους, και όλες αυτές οι πηγές πλούτου πρέπει να κρίνονται με τις υψηλότερες αρχές δικαιοσύνης, εντιμότητας, και λογικής. Ο έντιμος έμπορος δεν θα έπρεπε να διστάζει να έχει το ίδιο κέρδος που θα έδινε με προθυμία σε ένα άλλο έμπορο σε μια παρόμοια συναλλαγή. Αν και αυτό το εισόδημα δεν είναι το ίδιο με το εισόδημα που κερδίζεται ατομικά όταν οι επιχειρηματικές συναλλαγές διεξάγονται σε μεγάλη κλίμακα, όμως, τέτοιος έντιμα συσσωρευμένος πλούτος χαρίζει στον ιδιοκτήτη μια σημαντική πρωτοβουλία όσον αφορά την δαπάνη του.

^{(1464.2) 132:5.18} «4. Κανένας θνητός που θέλει να κάνει το θείο θέλημα μπορεί να ξεπέσει ώστε να ασχοληθεί με την καταπίεση των συνανθρώπων του με σκοπό την απόκτηση πλούτου. Κανένας ευγενής άνθρωπος δεν θα προσπαθήσει να συσσωρεύσει πλούτη και δύναμη που απορρέει από αυτά με την υποδούλωση ή την άδικη εκμετάλλευση των αδερφών του στην σάρκα. Τα πλούτη είναι ηθική κατάρα και πνευματικό στίγμα όταν προέρχονται από τον ιδρώτα των καταπιεσμένων ανθρώπων. Όλα τα τέτοια πλούτη θα έπρεπε να επιστραφούν σε εκείνους που ληστεύτηκαν ή στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους. Ένας πολιτισμός που είναι ανθεκτικός δεν μπορεί να είναι κτισμένος πανω στην εξαπάτηση των εργατών που προσλαμβάνει.

^{(1464.3) 132:5.19} «5. Το έντιμο εισόδημα δικαιούται τόκους. Αφού οι άνθρωποι δανείζονται και δανείζουν, μπορεί να υπάρξει κάποιος λογικός τόκος εφόσον το κεφάλαιο ήταν νόμιμος πλούτος. Πρώτα καθάρισε το κεφάλαιό σου πριν διεκδικήσεις τόκο. Μην γίνεις τόσο μικρόψυχος και άπληστος ώστε να ξεπέσεις στην τοκογλυφία. Ποτέ να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να γίνει τόσο ατομιστής ώστε να εκμεταλλεύεσαι την δύναμη που σου δίνουν τα χρήματα και εκμεταλλευτείς ανέντιμα τους αδερφούς σου που αγωνίζονται για τα προς το ζην. Μην ενδώσεις στον πειρασμό να ζητήσεις τοκογλυφικά επιτόκια από τον αδερφό σου που βρίσκεται σε οικονομική δυσχέρεια.

^{(1464.4) 132:5.20} «6. Αν τύχει και εξασφαλίσεις πλούτη χάρη στην ευφυία σου, αν το εισόδημά σου προέρχεται από την ανταμοιβή των εφευρετικών σου χαρισμάτων, μην διεκδικήσεις άδικο μερίδιο από τέτοιες απολαβές. Η ευφυία χρωστά κάτι και στους προγόνους της και στους απογόνους της¨ κατά παρόμοιο τρόπο έχει υποχρέωση προς την φυλή της, το έθνος και στις περιστάσεις των εφευρετικών της ανακαλύψεων¨ θα έπρεπε ακόμα να έχει κατά νου ότι ήταν ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους που κουράστηκε και εργάστηκε για τις εφευρέσεις του. Θα ήταν εξίσου άδικο, όμως, αν στερήσεις από την ευφυία οποιαδήποτε αύξηση του εισοδήματός της. Και θα είναι εξίσου αδύνατο οι άνθρωποι να καθιερώσουν κανόνες και νόμους που να εφαρμόζονται σε όλα αυτά τα προβλήματα της δίκαιης διάθεσης του πλούτου. Πρέπει να αναγνωρίζεις τους άλλους ανθρώπους για αδερφούς σου, και αν ειλικρινά επιθυμείς να φέρεσαι στους άλλους ΄πως θα ήθελες να φέρονται σε σένα, οι κοινές αρχές της δικαιοσύνης, της εντιμότητας, και της ορθότητας θα σε καθοδηγούν στην δίκαιη και αμερόληπτη διευθέτηση κάθε προβλήματος που προκύπτει για οικονομικές αμοιβές και κοινωνική δικαιοσύνη.

^{(1464.5) 132:5.21} «7. Εκτός από τις δίκαιες και νόμιμες αμοιβές που κερδίζονται από διαχείριση, κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να έχει προσωπικές διεκδικήσεις στον πλούτο που ο καιρός και η τύχη έφεραν στα χέρια του. Τα τυχαία πλούτη θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται κάπως στο φως της εμπιστοσύνης που πρέπει να δαπανηθεί για το καλό της κοινωνικής ή οικονομικής ομάδας αυτού που τα απόκτησε. Οι ιδιοκτήτες τέτοιου πλούτου θα έπρεπε να έχουν τον κύριο λόγο στην απόφαση της σοφής και αποτελεσματικής διανομής τέτοιων απολαβών που δεν έχουν αποκτηθεί από την εργασία τους. Ο πολιτισμένος άνθρωπος δεν πρέπει να θεωρεί όλα όσα έχει στον έλεγχό του προσωπική και ιδιωτική του ιδιοκτησία.

^{(1465.1) 132:5.22} «8. Αν κάποιο μέρος της περιουσίας σου γνωρίζεις ότι έχει προέλθει από απάτη¨ αν κάποιο τμήμα από τα πλούτη σου έχει αποκτηθεί από ατιμίες ή άδικες μεθόδους¨ αν τα πλούτη σου είναι το προϊόν άδικων δοσοληψιών με τους συνανθρώπους σου, τότε να βιαστείς να επανορθώσεις και να επιστρέψεις όλα αυτά τα κακώς αποκτημένα στους δικαιούχους ιδιοκτήτες τους. Να επανορθώσεις πλήρως και έτσι να ξεκαθαρίσεις την περιουσία σου από όλα τα ανέντιμα έσοδα.

^{(1465.2) 132:5.23} «9. Η διαχείριση του πλούτου κάποιου ανθρώπου για το όφελος των άλλων είναι σοβαρή και ιερή ευθύνη. Μην διακινδυνεύεις και εκθέτεις σε κίνδυνο μια τέτοια εμπιστοσύνη. Πάρε για τον εαυτό σου μόνο το ποσοστό που θα επέτρεπαν όλοι οι έντιμοι άνθρωποι.

^{(1465.3) 132:5.24} «10. Εκείνο το μέρος της περιουσίας σου που αντιπροσωπεύει τα κέρδη σου από τις δικές σου νοητικές και σωματικές προσπάθειες—αν η δουλειά σου έχει γίνει έντιμα και δίκαια—είναι πραγματικά δικό σου. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να διαψεύσει το δικαίωμά σου να κρατήσεις και να χρησιμοποιήσεις τέτοια εισοδήματα όπως θέλεις εφόσον η άσκηση αυτού του δικαιώματος δεν βλάπτει τους συνανθρώπους σου.»

^{(1465.4) 132:5.25} Όταν ο Ιησούς τέλειωσε τις συμβουλές του, αυτός ο πλούσιος Ρωμαίος σηκώθηκε από τον καναπέ του και, καληνυχτίζοντάς τον, έδωσε την εξής υπόσχεση: «Καλέ μου φίλε, βλέπω ότι είσαι άνθρωπος με σπουδαία σοφία και καλοσύνη, και εγώ λοιπόν αύριο θα αρχίσω να διαχειρίζομαι όλη μου την περιουσία σύμφωνα με τις συμβουλές σου.»

^{(1465.5) 132:6.1} Εδώ στην Ρώμη συνέβη και ένα συγκινητικό επεισόδιο στο οποίο ο Δημιουργός ενός σύμπαντος πέρασε πολλές ώρες για να επαναφέρει ένα χαμένο παιδί στην αγωνιούσα μητέρα του. Αυτό το μικρό αγόρι περιπλανιόταν μακριά από το σπίτι του, και ο Ιησούς το βρήκε να κλαίει δυστυχισμένο. Αυτός και ο Γκανίντ πήγαιναν προς τις βιβλιοθήκες, αλλά αφοσιώθηκαν στο να επιστρέψουν το παιδί στο σπίτι του. Ο Γκανίντ ποτέ δεν ξέχασε το σχόλιο του Ιησού: «Ξέρεις Γκανίντ, οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι σαν το χαμένο παιδί. Περνούν πολύ από τον χρόνο τους κλαίγοντας φοβισμένοι και υποφέροντας πικραμένοι όταν , στην πραγματικότητα, απέχουν πολύ λίγο από την ασφάλεια και την σιγουριά, σαν αυτό το παιδί που ήταν κοντά στο σπίτι του. Και όλοι εκείνοι που ξέρουν τον δρόμο της αλήθειας και απολαμβάνουν την βεβαιότητα της γνώσης του Θεού θα έπρεπε αυτό να το βλέπουν σαν χαρά, και όχι καθήκον, να προσφέρουν την καθοδήγησή τους στους συνανθρώπους τους που προσπαθούν να βρουν τις ικανοποιήσεις της ζωής. Δεν απολαύσαμε πολύ αυτή την προσφορά μας που επαναφέραμε το παιδί στην μητέρα του; Έτσι και εκείνοι που οδηγούν τους ανθρώπους προς τον Θεό βιώνουν την υπέρτατη ικανοποίηση της προσφοράς προς τους ανθρώπους.» Και από εκείνη την ημέρα και στο εξής, για όλη την υπόλοιπη φυσική ζωή του ,ο Γκανίντ έψαχνε διαρκώς για χαμένα παιδιά τα οποία θα επανέφερε στο σπίτι τους.

^{(1465.6) 132:6.2} Ήταν και μια χήρα με πέντε παιδιά της οποίας ο άντρας σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα. Ο Ιησούς είπε στον Γκανίντ για την απώλεια του δικού του πατέρα από ατύχημα, και πήγαν πολλές φορές να παρηγορήσουν και να εμψυχώσουν την χήρα και τα παιδιά της, ενώ ο Γκανίντ πήρε και χρήματα από τον πατέρα του για να τους παρέχει τροφή και ρουχισμό. Δεν σταμάτησαν τις προσπάθειές τους μέχρι να βρουν μια θέση εργασίας για το μεγαλύτερο γιο ώστε να μπορεί να βοηθά την οικογένειά του.

^{(1465.7) 132:6.3} Εκείνη την νύχτα. Καθώς ο Γκονόντ άκουγε την εξιστόρηση αυτών των εμπειριών, είπε στον Ιησού, καλόπιστα: «Είναι σκοπό να κάνω τον γιο μου λόγιο ή επιχειρηματία, και τώρα εσύ θα μου τον κάνεις φιλόσοφο ή φιλάνθρωπο.» Και ο Ιησούς χαμογελώντας απάντησε: «Ίσως τον κάνουμε και τα τέσσερα¨ τότε θα απολαμβάνει μια τετραπλή ικανοποίηση στην ζωή του αφού το αφτί του που αναγνωρίζει την ανθρώπινη μελωδία θα μπορεί να αναγνωρίζει τέσσερις τόνους αντί για έναν.» Τότε είπε ο Γκονόντ: «Βλέπω είσαι ένας αληθινός φιλόσοφος. Πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο για τις μελλοντικές γενιές.» Και ο Ιησούς απάντησε: «Όχι βιβλίο—η αποστολή μου είναι να ζήσω την ζωή σε αυτή την γενιά και για όλες τις γενιές. Εγώ…»αλλά εκεί σταμάτησε, και είπε στον Γκανίντ, «Γιε μου, είναι ώρα να πάμε για ύπνο.»

^{(1466.1) 132:7.1} Ο Ιησούς, ο Γκονόντ, και ο Γκανίντ έκαναν τρεις εκδρομές έξω από την Ρώμη σε σημεία των περιχώρων που είχαν ενδιαφέρον. Στην επίσκεψή τους στις βόρειες Ιταλικές λίμνες ο Ιησούς είχε μια μακροσκελή συνομιλία με τον Γκανίντ για το αδύνατον της διδασκαλίας ενός ανθρώπου για τον Θεό αν ο άνθρωπος αυτός δεν επιθυμεί να γνωρίσει τον Θεό. Είχαν συναντήσει τυχαία έναν απερίσκεπτο ειδωλολάτρη όταν ταξίδευαν στις λίμνες, και ο Γκανίντ εξεπλάγη που ο Ιησούς δεν ακολούθησε την συνηθισμένη του τακτική να αρχίσει με τον άνθρωπο αυτόν μια κουβέντα που θα οδηγούσε από μόνη της στην συζήτηση για πνευματικά θέματα. Όταν ο Γκανίντ ρώτησε τον δάσκαλό του γιατί έδειξε τόσο λίγο ενδιαφέρον για αυτόν τον ειδωλολάτρη, ο Ιησούς του απάντησε:

^{(1466.2) 132:7.2} «Γκανίντ, ο άνθρωπος αυτός δεν λαχταρούσε για την αλήθεια. Δεν ήταν δυσαρεστημένος με τον εαυτό του. Δεν ήταν έτοιμος να ζητήσει βοήθεια, και τα μάτια του νου του δεν ήταν ανοιχτά για να δεχτούν φως από την ψυχή. Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ώριμος για την συγκομιδή της σωτηρίας¨ θα πρέπει να του επιτραπεί περισσότερος χρόνος για τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες της ζωής για να προετοιμαστεί για την υποδοχή της σοφίας και της ανώτερης μάθησης. Ή, αν μπορούσαμε να τον έχουμε να ζήσει μαζί μας, θα μπορούσαμε να του δείξουμε με τον τρόπο ζωής μας τον Πατέρα στον ουρανό, και έτσι θα εύρισκε τόσο ελκυστικές τις ζωές μας σαν γιοι του Θεού, που τελικά θα ήθελε να μάθει για τον Πατέρα μας. Δεν μπορείς να αποκαλύψεις τον Θεό σε εκείνους που δεν τον αναζητούν¨ δεν μπορείς να οδηγήσεις απρόθυμες ψυχές στις χαρές της σωτηρίας. Ο άνθρωπος πρέπει να λαχταρήσει για την αλήθεια μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του, ή πρέπει να ποθήσει να γνωρίσει τον Θεό μέσα από την επαφή του με την ζωή εκείνων που έχουν εξοικειωθεί με τον θεϊκό Πατέρα, πριν μπορέσει κάποιος άλλος άνθρωπος να ενεργήσει σαν ενδιάμεσο να καθοδηγηθεί ένας τέτοιος συνάνθρωπος προς τον Πατέρα στον ουρανό. Αν γνωρίζουμε τον Θεό, το πραγματικό μας έργο στην γη είναι να αφήνουμε τον Πατέρα να αποκαλύπτεται στην ζωή μας, και έτσι όλοι οι άνθρωποι που τον αναζητούν θα δουν τον Πατέρα και θα ζητήσουν την βοήθειά μας να μάθουν περισσότερα για τον Θεό που με αυτόν τον τρόπο βρίσκει έκφραση στην ζωή μας.»

^{(1466.3) 132:7.3} Ήταν σε μια επίσκεψή τους στην Ελβετία, πάνω στα βουνά, που ο Ιησούς είχε μια κουβέντα που κράτησε όλη μέρα, και με τον πατέρα και με τον γιο για τον Βουδισμό. Πολλές φορές ο Γκανίντ είχε ρωτήσει τον Ιησού άμεσα για τον Βούδα, αλλά πάντα έπαιρνε λίγο πολύ ασαφείς απαντήσεις. Τώρα, μπροστά στον γιο, ο πατέρας έκανε μια ερώτηση άμεση στον Ιησού για τον Βούδα, και έλαβε άμεση απάντηση. Είπε ο Γκονόντ: «Θα ήθελα στα αλήθεια να μάθω τι πιστεύεις για τον Βούδα.» Και ο Ιησούς απάντησε:

^{(1466.4) 132:7.4} «Ο Βούδας σας ήταν πολύ καλύτερος από τον Βουδισμό σας. Ο Βούδας ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας προφήτης για τους ανθρώπους του, αλλά ήταν ορφανός προφήτης¨ εννοώ ότι πολύ γρήγορα έχασε την επαφή του με τον πνευματικό του Πατέρα, τον Πατέρα στον ουρανό. Η εμπειρία του ήταν τραγική. Προσπάθησε να ζήσει και να διδάξει σαν απεσταλμένος του Θεού, αλλά χωρίς τον Θεό. Ο Βούδας οδηγούσε το πλοίο της σωτηρίας του κατευθείαν σε ένα ασφαλές λιμάνι, κατευθείαν στην είσοδο του λιμανιού της σωτηρίας των θνητών, και εκεί, εξαιτίας των λανθασμένων χαρτών πλεύσης, το πλοίο βρήκε στην ξηρά. Εκεί έχει μείνει όλες αυτές τις γενιές, και εξοκείλει ακίνητο σχεδόν χωρίς ελπίδα. Και εκεί έμειναν πολλοί από τους ανθρώπους σας όλα αυτά τα χρόνια. Ζουν σχεδόν σε απόσταση αναπνοής από τα ασφαλή γαλήνια νερά, αλλά αρνούνται να εισέλθουν επειδή το ευγενικό σκάφος του καλού Βούδα είχε την ατυχία να εξοκείλει ακριβώς έξω από το λιμάνι. Και οι Βουδιστές λαοί ποτέ δεν θα μπουν σε αυτό το λιμάνι εκτός και να αφήσουν το φιλοσοφικό σκάφος του προφήτη τους και αρπαχτούν από το ευγενικό του πνεύμα. Αν οι άνθρωποί σας είχαν μείνει πιστοί στο πνεύμα του Βούδα, θα είχατε μπει εδώ και πολύ καιρό στο λιμάνι της πνευματικής γαλήνης, της ψυχικής ανάπαυσης, και της βεβαιότητας της σωτηρίας.

^{(1467.1) 132:7.5} «Βλέπεις Γκονόντ. Ο Βούδας γνώριζε τον Θεό στο πνεύμα του αλλά δεν μπόρεσε να τον ανακαλύψει με καθαρότητα και στον νου του¨ οι Εβραίοι ανακάλυψαν τον Θεό με τον νου τους ,αλλά απέτυχαν παταγωδώς να τον γνωρίσουν στο πνεύμα τους. Σήμερα, οι Βουδιστές παραπαίουν με μια φιλοσοφία χωρίς Θεό, ενώ οι άνθρωποί μου είναι οδυνηρά σκλαβωμένοι από τον φόβο προς τον Θεό χωρίς μια σωτήρια φιλοσοφία για την ζωή και την ελευθερία. Εσείς έχετε μια φιλοσοφία χωρίς Θεό¨ οι Εβραίοι έχουν Θεό αλλά δεν έχουν μια φιλοσοφία για να μπορέσουν να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημά του. Ο Βούδας, μην μπορώντας να οραματιστεί τον Θεό σαν πνεύμα και σαν Πατέρα, δεν μπόρεσε να δώσει στην διδασκαλία του την ηθική ενέργεια και την πνευματική ώθηση που πρέπει να έχει μια θρησκεία για να μπορέσει να αλλάξει μια φυλή και να εξυψώσει ένα έθνος.»

^{(1467.2) 132:7.6} Τότε ο Γκανίντ αναφώνησε: «Δάσκαλε, ας κάνουμε εσύ και εγώ μια νέα θρησκεία, που να είναι καλή για την Ινδία και αρκετά μεγάλη για την Ρώμη, και ίσως να μπορέσουμε να την ανταλλάξουμε με τους Εβραίους για τον Ιεχωβά τους.» Και ο Ιησούς απάντησε: «Γκανίντ οι θρησκείες δεν φτιάχνονται. Οι θρησκείες των ανθρώπων αναπτύσσονται σε μεγάλα χρονικά διαστήματα, ενώ οι αποκαλύψεις του Θεού αστράφτουν στην γη στις ζωές των ανθρώπων που αποκαλύπτουν τον Θεό στους συνανθρώπους τους.» Αλλά δεν κατάλαβαν την σημασία αυτών των προφητικών λόγων.

^{(1467.3) 132:7.7} Εκείνη την νύχτα όταν είχαν αποσυρθεί για να αναπαυθούν, ο Γκανίντ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Μίλησε πολύ ώρα με τον πατέρα του και τελικά είπε: «Ξέρεις πατέρα, μερικές φορές νομίζω ότι ο Ιωσουά είναι προφήτης.» Και ο πατέρας του απάντησε νυσταγμένα, «Γιε μου, υπάρχουν άλλοι….»

^{(1467.4) 132:7.8} Από εκείνη την ημέρα, για την υπόλοιπη φυσική ζωή του, ο Γκανίντ άρχισε να αναπτύσσει μια δική του θρησκεία. Η ευρύτητα πνεύματος, η δικαιοσύνη, και η ανεκτικότητα του Ιησού είχαν αγγίξει βαθιά το νου του. Σε όλες τις συζητήσεις τους για φιλοσοφία και θρησκεία αυτός ο νέος ποτέ δεν ένοιωσε συναισθήματα απόρριψης ή αντιδράσεις ανταγωνισμού.

^{(1467.5) 132:7.9} Τι θέαμα για τα ουράνια νοήμονα όντα , αυτός ο νεαρός Ινδός να προτείνει στον Δημιουργό ενός σύμπαντος να φτιάξουν μια νέα θρησκεία! Και παρόλο που ο νέος δεν το γνώριζε , έφτιαχναν μια νέα και αιώνια θρησκεία ακριβώς εκείνη την χρονική στιγμή σε εκείνο ακριβώς το μέρος—αυτό το νέο τρόπο σωτηρίας, την αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο μέσα από τον Ιησού. Αυτό που ήθελε πιο πολύ να κάνει ο νέος ήδη υποσυνείδητα το έκανε στην πραγματικότητα. Έτσι ήταν, είναι και θα είναι από τότε. Αυτό που η φωτισμένη και βαθιά διαλογιζόμενη φαντασία της πνευματικής διδασκαλίας και καθοδήγησης ειλικρινά και ανιδιοτελώς θέλει να κάνει και να είναι, γίνεται δημιουργικό σύμφωνα με τον βαθμό της αφοσίωσης των θνητών στην πράξη του θελήματος του Πατέρα. Όταν ο άνθρωπος συνεταιρίζεται τον Θεό, σπουδαία πράγματα μπορούν να συμβούν.

^{(1468.1) 133:0.1} Όταν ετοιμαζόντουσαν να φύγουν από την Ρώμη, ο Ιησούς δεν αποχαιρέτησε κανέναν από τους φίλους του. Ο γραμματέας από την Δαμασκό εμφανίστηκε στην Ρώμη χωρίς καμιά προαναγγελία και εξαφανίστηκε με παρόμοιο τρόπο. Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος πριν σταματήσουν να ελπίζουν ότι θα τον ξανα-έβλεπαν εκείνοι που τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν. Πριν περάσει και η δεύτερη χρονιά μικρές ομάδες από εκείνους που τον γνώριζαν άρχισαν να θέλουν να βρίσκονται μαζί εξαιτίας του κοινού τους ενδιαφέροντος για την διδασκαλία εκείνου και εξαιτίας των αμοιβαίων αναμνήσεων από τις ευχάριστες στιγμές μαζί του. Και αυτές οι μικρές ομάδες Στωικών, Κυνικών, και μυστηριακών διδασκάλων συνέχισαν να συναντώνται περιστασιακά και ανεπίσημα μέχρι την στιγμή που εμφανίστηκαν στην Ρώμη οι πρώτοι κήρυκες της Χριστιανικής θρησκείας.

^{(1468.2) 133:0.2} Ο Γκονόντ και ο Γκανίντ είχαν αγοράσει τόσα πράγματα στην Αλεξάνδρεια και στην Ρώμη, που έστειλαν όλα τους τα υπάρχοντα μπροστά με κάποια αποστολή αποσκευών προς το Ταρέντο, ενώ οι τρεις ταξιδιώτες θα περπατούσαν με την ησυχία τους στην Ιταλία πάνω από τον μεγάλο δρόμο της Άππιας. Σε αυτό το ταξίδι συνάντησαν όλα τα είδη ανθρώπων. Πολλοί ευγενείς Ρωμαίοι πολίτες και Έλληνες άποικοι ζούσαν κατά μήκος αυτού του δρόμου, αλλά ήδη είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους και οι απόγονοι πολλών κατωτέρων σκλάβων.

^{(1468.3) 133:0.3} Μια μέρα όταν ξεκουραζόντουσαν στο μεσημεριανό γεύμα, περίπου στα μισά του δρόμου για το Ταρέντο, ο Γκανίντ έκανε στον Ιησού μια άμεση ερώτηση για το τι πίστευε για το σύστημα των καστών της Ινδίας. Είπε ο Ιησούς: «Παρόλο που οι άνθρωποι διαφέρουν κατά πολλούς τρόπους, μπροστά στον Θεό και στον πνευματικό κόσμο όλοι οι θνητοί βρίσκονται στην ίδια μοίρα. Υπάρχουν μόνο δύο ομάδες θνητών στα μάτια του Θεού: εκείνοι που επιθυμούν να κάνουν το θέλημά του και εκείνοι που δεν το επιθυμούν. Όπως το σύμπαν βλέπει έναν κατοικημένο κόσμο, έτσι και αυτό βλέπει δύο μεγάλες κατηγορίες: εκείνους που γνωρίζουν τον Θεό και εκείνους που δεν τον γνωρίζουν. Αυτοί που δεν μπορούν να γνωρίσουν τον Θεό λογαριάζονται ανάμεσα στα ζώα οποιασδήποτε υλικής σφαίρας. Το ανθρώπινο είδος μπορεί να χωριστεί κατά προσέγγιση σε πολλές κατηγορίες σύμφωνα με τις διαφορετικές ιδιότητες, όπως φαίνονται σωματικά, νοητικά, κοινωνικά, επαγγελματικά, ή ηθικά, αλλά όταν αυτές οι θνητές κατηγορίες εμφανιστούν μπροστά στο εδώλιο της κρίσης του Θεού, βρίσκονται στην ίδια μοίρα¨ Ο Θεός πραγματικά δεν υπολογίζει κανένα. Παρόλο που δεν μπορείς να αποφύγεις την αναγνώριση κάποιων διαφοροποιημένων ανθρώπινων ικανοτήτων και χαρισμάτων σε θέματα νοητικά, κοινωνικά, και ηθικά, δεν θα έπρεπε όμως να κάνεις τέτοιες διακρίσεις στην πνευματική αδερφοσύνη των ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν για λατρεία ενώπιον του Θεού.»

^{(1468.4) 133:1.1} Ένα πολύ ενδιαφέρον περιστατικό συνέβη ένα απόγευμα στο δρόμο όταν πλησίαζαν το Ταρέντο. Είδαν έναν άξεστο και φωνακλά νεαρό να επιτίθεται βίαια σε ένα μικρότερο παιδί. Ο Ιησούς έσπευσε να βοηθήσει το θύμα της επίθεσης, και όταν τον έσωσε, κράτησε σφικτά τον επιδρομέα μέχρι να μπορέσει το μικρότερο παιδί να διαφύγει. Την στιγμή που ο Ιησούς άφησε τον μικρό βάρβαρο, ο Γκανίντ όρμησε στο αγόρι και άρχισε να του δίνει ένα γερό χέρι ξύλο, και προς μεγάλη έκπληξη του Γκανίντ ο Ιησούς επενέβη άμεσα. Αφού συγκράτησε τον Γκανίντ και επέτρεψε στο φοβισμένο αγόρι να φύγει, ο νέος άνδρας, μόλις ξαναβρήκε την αναπνοή του, αναφώνησε θυμωμένα: «Δεν σε καταλαβαίνω, Δάσκαλε. Αν το έλεος σε έκανε να διασώσεις το νεαρό αγόρι, η δικαιοσύνη δεν απαιτεί την τιμωρία του μεγαλύτερου αγοριού που έφταιγε; Ο Ιησούς του απάντησε:

^{(1469.1) 133:1.2} «Γκανίντ, αλήθεια, δεν καταλαβαίνεις. Η προσφορά του ελέους είναι πάντα έργο του ατόμου, αλλά η τιμωρία της δικαιοσύνης είναι λειτουργία των κοινωνικών, κυβερνητικών, ή συμπαντικών αρμοδίων. Σαν άτομο είμαι υποχρεωμένος να δείξω έλεος¨ πρέπει να διασώσω το θύμα της επίθεσης, και οπωσδήποτε μπορώ να ασκήσω αρκετή βία για να συγκρατήσω τον επιδρομέα. Και αυτό μόνο έκανα. Πέτυχα την απελευθέρωση του θύματος της επίθεσης¨ και έτσι τέλειωσε η προσφορά του ελέους. Μετά συγκράτησα βίαια τον επιδρομέα για αρκετό χρόνο ώστε να μπορέσει να διαφύγει ο πιο αδύναμος, και έπειτα αποτραβήχτηκα από την υπόθεση. Δεν συνέχισα να δικάσω τον επιδρομέα, να εξετάσω το κίνητρό του—να κρίνω όλα όσα έγιναν σε αυτή την επίθεσή του εναντίον του άλλου συνανθρώπου του—και μετά να αναλάβω να εκτελέσω την τιμωρία που ο νους μου μπορεί να μου υπαγόρευε σαν δίκαιη για την κακή του πράξη. Γκανίντ, το έλεος μπορεί να είναι άφθονο και πλεονάζον, αλλά η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ακριβής. Δεν γνωρίζεις ότι δεν υπάρχουν δύο πρόσωπα που να συμφωνούν για μια τιμωρία που θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις της δικαιοσύνης; Ο ένας θα επέβαλε σαράντα μαστιγώσεις, ο άλλος είκοσι, άλλος θα συμβούλευε ότι η δίκαιη τιμωρία θα ήταν περιορισμός στην απομόνωση. Δεν βλέπεις ότι τέτοιες ευθύνες είναι καλύτερα να τις αναλαμβάνει η ομάδα ή να τις διαχειρίζονται εκλεγμένοι αντιπρόσωποι της ομάδας; Στο σύμπαν, η κρίση είναι αρμοδιότητα εκείνων που γνωρίζουν πλήρως τα προηγούμενα μιας κακής πράξης καθώς και τα κίνητρά της. Στην πολιτισμένη κοινωνία και σε ένα οργανωμένο σύμπαν η διαχείριση της δικαιοσύνης προϋποθέτει ότι η δίκαιη ποινή θα έπεται μιας ορθής κρίσης, και τέτοιες αρμοδιότητες ανήκουν στις δικαστικές ομάδες του κόσμου και στους παντογνώστες διαχειριστές των ανώτερων συμπάντων όλης της δημιουργίας.»

^{(1469.2) 133:1.3} Για μέρες κουβέντιαζαν γι αυτό το πρόβλημα της προσφοράς του ελέους και της απονομής της δικαιοσύνης. Και ο Γκανίντ, τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου, κατάλαβε γιατί ο Ιησούς δεν ήθελε να συμμετάσχει σε προσωπικούς καυγάδες. Αλλά ο Γκανίντ έκανε μια τελευταία ερώτηση, στην οποία ποτέ δεν έλαβε μια εντελώς ικανοποιητική απάντηση¨ και αυτή η ερώτηση ήταν: «Μα Δάσκαλε, αν κάποιος δυνατότερος και με κακές προθέσεις σου επιτεθεί και απειλήσει να σε σκοτώσει, τι θα έκανες; Δεν θα προσπαθούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου;» Παρόλο που ο Ιησούς δεν μπορούσε να απαντήσει ολοκληρωμένα και ικανοποιητικά στην ερώτηση του νέου, αφού δεν είχε την πρόθεση να του αποκαλύψει ότι αυτός (ο Ιησούς) ζούσε στην γη σαν παράδειγμα της αγάπης του Παραδείσιου Πατέρα προς το σύμπαν, του είπε τα εξής:

^{(1469.3) 133:1.4} «Γκανίντ, καταλαβαίνω πως σε μπερδεύουν αυτά τα ζητήματα, και θα προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτησή σου. Πρώτα, σε όλες τις επιθέσεις που μπορεί να γίνουν εναντίον μου, θα αποφάσιζα αν ο εισβολέας ήταν ή όχι υιός του Θεού—αδερφός μου στην σάρκα—και αν πίστευα ότι αυτό το πλάσμα δεν είχε ηθική κρίση και πνευματική σκέψη, τότε χωρίς δισταγμό θα υπερασπιζόμουνα τον εαυτό μου με όλες μου τις δυνάμεις αντίστασης, άσχετα με τις συνέπειες στον εισβολέα. Αλλά δεν θα επιτεθώ με αυτόν τον τρόπο σε ένα συνάνθρωπό μου που είναι αδερφός μου—σαν υιός του Θεού--, ακόμα και σε αυτό- άμυνα. Δηλαδή, δεν θα τον τιμωρούσα προκαταβολικά και χωρίς να τον κρίνω, για την επίθεσή του εναντίον μου. Θα προσπαθούσα με κάθε τέχνασμα που ξέρω να τον εμποδίσω και να τον αποτρέψω από αυτήν την επίθεση και να την μετριάσω σε περίπτωση που αποτύχω να την αποτρέψω. Γκανίντ, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην φροντίδα του ουράνιου Πατέρα μου¨ είμαι συγκεντρωμένος στο να κάνω το θέλημα του Πατέρα μου στον ουρανό. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να μου συμβεί κάτι πραγματικά κακό¨ δεν πιστεύω ότι το έργο της ζωής μου μπορεί πραγματικά να μπει σε κίνδυνο από οτιδήποτε επιθυμούν να μου κάνουν οι εχθροί μου, και σίγουρα δεν φοβούμαστε τίποτα βίαιο από τους φίλους μας. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι όλο το σύμπαν είναι φιλικό απέναντί μου—πιστεύω απόλυτα σε αυτή την παντοδύναμη αλήθεια με ειλικρινή πίστη, όσο και τα φαινόμενα να δείχνουν το αντίθετο.»

^{(1470.1) 133:1.5} Αλλά ο Γκανίντ δεν ικανοποιήθηκε απόλυτα. Πολλές φορές κουβέντιασαν πάλι αυτά τα θέματα, και ο Ιησούς του ανάφερε κάποιες από τις παιδικές του εμπειρίες, καθώς και για τον Ιακώβ, τον γιο του τεχνίτη πέτρας. Ακούγοντας πως ο Ιακώβ είχε αυτό- διοριστεί υπερασπιστής του Ιησού, ο Γκανίντ είπε: «Α τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω! Βέβαια εξ αρχής πολύ σπάνια θα ήθελε κάποιος φυσιολογικός άνθρωπος να επιτεθεί σε ένα τόσο καλό και ευγενικό άνθρωπο σαν εσένα, και ακόμα και αν κάποιος ήταν τόσο απερίσκεπτος ώστε να κάνει κάτι τέτοιο, είναι πολύ σίγουρο ότι θα βρίσκεται εκεί κοντά κάποιος άλλος άνθρωπος που θα τρέξει να σε βοηθήσει, όπως και εσύ πάντα πηγαίνεις να σώσεις όποιον βλέπεις στεναχωρημένο. Μέσα στην καρδιά μου, Δάσκαλε, συμφωνώ μαζί σου, αλλά με το μυαλό μου ακόμα πιστεύω ότι αν ήμουν ο Ιακώβ, θα απολάμβανα να τιμωρώ εκείνους τους αγροίκους που τόλμησαν να σου επιτεθούν μόνο και μόνο επειδή νόμισαν ότι δεν θα υπερασπιζόσουν τον εαυτό σου. Υποθέτω ότι στο ταξίδι της ζωής σου θα είσαι αρκετά ασφαλής εφόσον περνάς τον περισσότερο χρόνο σου βοηθώντας τους άλλους και προσφέροντας τις υπηρεσίες σου σε αυτούς που είναι δυστυχισμένοι—και πολύ πιθανόν, θα υπάρχει πάντα κοντά κάποιος που θα σε υπερασπίζεται.» Και ο Ιησούς απάντησε: «Αυτή η δοκιμασία δεν έχει έρθει ακόμα, Γκανίντ, και όταν έρθει, θα πρέπει να τηρήσουμε το θέλημα του Πατρός.» Και αυτά μόνο μπόρεσε ο νέος να αποσπάσει από τον δάσκαλό του για αυτό το δύσκολο θέμα της αυτό- άμυνας και της μη αντίστασης. Κάποια άλλη στιγμή κατάφερε να αποσπάσει από τον Ιησού την γνώμη ότι η οργανωμένη κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα να ασκεί βία για την εκτέλεση κάποιων ποινών.

^{(1470.2) 133:2.1} Ενώ στεκόντουσαν στην αποβάθρα, περιμένοντας να ξεφορτώσει το πλοίο το φορτίο του, οι ταξιδιώτες είδαν έναν άνδρα να κακομεταχειρίζεται την γυναίκα του. Όπως ήταν η συνήθειά του, ο Ιησούς παρενέβη για λογαριασμό του προσώπου που είχε υποστεί την επίθεση. Πήγε πίσω από τον εκνευρισμένο σύζυγο και, κτυπώντας τον ελαφρά στον ώμο, είπε: «Φίλε μου, μπορώ να σου μιλήσω λίγο μόνο σου για ένα λεπτό;» Ο θυμωμένος άνθρωπος παραξενεύτηκε από αυτή την προσέγγιση και, μετά από ένα λεπτό αμήχανου δισταγμού, ψέλλισε—«ε,--γιατί—ναι, τι θέλεις από μένα;» Όταν ο Ιησούς τον οδήγησε παράμερα, του είπε: « Φίλε μου, καταλαβαίνω ότι κάτι φοβερό πρέπει να σου συνέβη¨ πολύ θα ήθελα να μου έλεγες τι θα μπορούσε να έχει συμβεί σε ένα τέτοιο δυνατό άνδρα που να τον οδηγήσει να επιτεθεί στην σύζυγό του, την μητέρα των παιδιών του, και αυτό μπροστά στα μάτια όλων. Είμαι σίγουρος ότι πρέπει να αισθάνεσαι ότι έχεις σοβαρό λόγο για αυτή την επίθεση. Τι έκανε η γυναίκα για να αξίζει μια τέτοια μεταχείριση από τον άνδρα της; Όταν σε κοιτάζω, νομίζω ότι διακρίνω στο πρόσωπό σου την αγάπη για την δικαιοσύνη αν όχι την επιθυμία να δείχνεις έλεος. Θα έλεγα μάλιστα ότι, αν με έβλεπες στο δρόμο, θύμα επίθεσης ληστών, χωρίς δισταγμό θα έτρεχες να με σώσεις. Μάλιστα τολμώ να πω ότι πρέπει να έχεις κάνει πολλά τέτοια γενναία πράγματα στην ζωή σου μέχρι τώρα. Τώρα φίλε μου ,πες μου τι συμβαίνει; Έκανε η γυναίκα κάτι κακό, ή εσύ απλά χωρίς λόγο έχασες την ψυχραιμία σου και της επιτέθηκες;» Δεν ήταν τόσο πολύ αυτά που του είπε που συγκίνησαν την καρδιά αυτού του ανθρώπου, όσο η όλο καλοσύνη ματιά του και το όλο κατανόηση χαμόγελο του Ιησού στο τέλος των λόγων του. Είπε ο άνθρωπος: «Καταλαβαίνω ότι είσαι ιερέας των Κυνικών, και είμαι ευγνώμων που με σταμάτησες Η σύζυγός μου δεν έκανε και κανένα σπουδαίο σφάλμα¨ είναι καλή γυναίκα, αλλά με εκνευρίζει ο τρόπος που με ειρωνεύεται μπροστά στον κόσμο, και χάνω την ψυχραιμία μου. Λυπάμαι για την έλλειψη αυτό-έλεγχού μου, και υπόσχομαι να προσπαθήσω να ζήσω σύμφωνα με την υπόσχεση που έδωσα κάποτε σε έναν από τους αδερφούς σου που μου δίδαξε τον σωστό δρόμο πολλά χρόνια πριν. Στο υπόσχομαι.»

^{(1471.1) 133:2.2} Και τότε, αποχαιρετώντας τον, ο Ιησούς του είπε: «Αδερφέ μου, πάντα να θυμάσαι ότι ο άνδρας δεν έχει καμία δικαιωματική εξουσία πάνω στην γυναίκα εκτός και αν η γυναίκα του έχει δώσει πρόθυμα με την θέλησή στης μια τέτοια εξουσία. Η γυναίκα σου έχει δεσμευτεί να πορευτεί μαζί σου στην ζωή, να σε βοηθήσει στις μάχες που θα δώσεις, και να αναλάβει το κατά πολύ σπουδαιότερο μερίδιο του φορτίου της γέννησης και ανατροφής των παιδιών σου¨ και σε ανταπόδοση για αυτή την σπουδαία υπηρεσία το σωστό είναι να έχει από σένα αυτή την ιδιαίτερη προστασία που ο άνδρας μπορεί να προσφέρει στην γυναίκα σαν σύντροφο που πρέπει να κρατήσει τα παιδιά του στο σώμα της, να τα γεννήσει, και να τα θηλάσει. Η στοργική φροντίδα και το ενδιαφέρον που ένας άνδρας είναι πρόθυμος να χαρίσει την γυναίκα του και στα παιδιά τους είναι το μέτρο επίτευξης αυτού του άνδρα των υψηλότερων επιπέδων δημιουργικής και πνευματικής αυτό-συνείδησης. Δεν γνωρίζεις ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είναι συνέταιροι με τον Θεό στο ότι συνεργάζονται για να δημιουργούν υπάρξεις που αναπτύσσονται και αποκτούν την δυνατότητα να κερδίσουν την αθανασία των ψυχών τους; Ο Πατέρας στον ουρανό μεταχειρίζεται την Μητέρα Πνεύμα των παιδιών του σύμπαντος σαν ίση με αυτόν. Είναι Θεόπνευστο να μοιράζεσαι την ζωή σου και όλα τα σχετικά με ίσους όρους με την μητέρα σύντροφο που τόσο ολοκληρωτικά μοιράζεται μαζί σου αυτή την θεϊκή εμπειρία της αναπαραγωγής των εαυτών σας μέσα από τις ζωές των παιδιών σας. Αν μπορείς να αγαπάς τα παιδιά σου όσο σε αγαπά ο Θεός, θα αγαπάς και θα τιμάς την γυναίκα σου όπως ο Πατέρας στον ουρανό τιμά και εξυψώνει το Άπειρο Πνεύμα, την μητέρα όλων των πνευματικών παιδιών ενός τεράστιου σύμπαντος.»

^{(1471.2) 133:2.3} Καθώς επιβιβαζόντουσαν στο πλοίο, κοίταξαν πίσω τους και είδαν το δακρυσμένο ζευγάρι να στέκεται αγκαλιασμένο σιωπηλά. Έχοντας ακούσει τα τελευταία λόγια του μηνύματος του Ιησού προς τον άνθρωπο, ο Γκονόντ πέρασε όλη την ημέρα με σκέψεις πάνω σε αυτό το ζήτημα, και αποφάσισε να αναδιοργανώσει το σπίτι του όταν επέστρεφε στην Ινδία.

^{(1471.3) 133:2.4} Το ταξίδι για την Νικόπολη ήταν ευχάριστο αλλά αργό μιας και ο άνεμος δεν ήταν ευνοϊκός. Οι τρεις τους πέρασαν πολλές ώρες συζητώντας για τις εμπειρίες τους στην Ρώμη και με τις αναμνήσεις όλων αυτών που τους είχαν συμβεί από τότε που συναντήθηκαν για πρώτη φορά στην Ιερουσαλήμ. Ο Γκανίντ είχε αρχίσει να διαποτίζεται από το πνεύμα της προσωπικής προσφοράς. Άρχισε δουλειά με τον καμαρότο του πλοίου, αλλά την δεύτερη μέρα, όταν έφτασαν σε βαθιά θρησκευτικά θέματα, κάλεσε τον Ιησού να τον βοηθήσει.

^{(1471.4) 133:2.5} Πέρασαν πολλές μέρες στην Νικόπολη, την πόλη την οποία είχε ιδρύσει ο Αύγουστος περίπου πριν από πενήντα χρόνια σαν την «πόλη της νίκης» για να τιμήσει την μνήμη της μάχης στο Άκτιο, μιας και αυτός ήταν ο τόπος που είχε στρατοπεδεύσει πριν την μάχη. Έμειναν στο σπίτι κάποιου Ιεραμή, ενός Έλληνα προσήλυτου στην Ιουδαϊκή πίστη, που είχαν γνωρίσει στο πλοίο. Ο Απόστολος Παύλος πέρασε όλο το χειμώνα με τον γιο του Ιεραμή στο ίδιο σπίτι όταν βρισκόταν εκεί για το τρίο ιεραποστολικό του ταξίδι. Από την Νικόπολη έφυγαν με το ίδιο πλοίο για την Κόρινθο, την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Αχαίας.

^{(1471.5) 133:3.1} Μέχρι να φτάσουν στην Κόρινθο, ο Γκανίντ είχε αρχίσε�