Αυτή η ομάδα εγγράφων χορηγήθηκε από μια επιτροπή δώδεκα μεσοδιάστατων της Ουράντια, ενεργούντων υπό την επίβλεψη ενός αποκαλυπτικού διευθύνοντα Μελχισεδέκ.
Η βάση αυτής της αφήγησης παρασχέθηκε από έναν δευτερεύοντα μεσοδιάστατο στον οποίον είχε κάποτε ανατεθεί η υπεράνθρωπη φροντίδα του Αποστόλου Ανδρέα.
(1323.1) 120:0.1 Διορισμένος από τον Γαβριήλ να επιβλέπω την επαναδιατύπωση της ζωής του Μιχαήλ όταν ήταν στην Ουράντια με την μορφή θνητού, εγώ, ο Μελχισεδέκ διευθυντής της αποκαλυπτικής επιτροπής που έχει αναλάβει αυτό το έργο, είμαι εξουσιοδοτημένος να παρουσιάσω την εξιστόρηση κάποιων γεγονότων που προηγήθηκαν άμεσα της άφιξης του Δημιουργού Υιού στην Ουράντια για να ξεκινήσει την τελευταία φάση της εμπειρίας του στην συμπαντική Παρουσία (ενσάρκωση). Το να ζήσει ο ίδιος μια πανομοιότυπη ζωή σαν αυτή που έχει επιβάλλει στις νοήμονες υπάρξεις της δικής του δημιουργίας, παρουσιάζοντας έτσι τον εαυτό του με την μορφή των διαφόρων τάξεων των δημιουργημάτων του, είναι ένα μέρος του τιμήματος που πρέπει να πληρώσει κάθε Δημιουργός Υιός για την πλήρη και υπέρτατη κυριαρχία του στο σύμπαν πραγμάτων και όντων που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει.
(1323.2) 120:0.2 Πριν από τα γεγονότα που πρόκειται να σας περιγράψω, ο Μιχαήλ του Νέβαδον είχε ήδη χορηγήσει τον εαυτό του έξη φορές καθ ομοίωση έξι διαφορετικών τάξεων της διαφοροποιημένης του δημιουργίας από νοήμονα πλάσματα. Έπειτα ετοιμάστηκε να κατέλθει στην Ουράντια με την μορφή θνητού, της κατώτερης τάξης νοήμονων βουλητικών πλασμάτων, και, σαν θνητός στο υλικό βασίλειο, να εκτελέσει την τελική πράξη του δράματος της επίτευξης της συμπαντικής κυριαρχίας σε συμφωνία με τις εντολές των θεϊκών Παραδείσιων Κυβερνητών του σύμπαντος των συμπάντων.
(1323.3) 120:0.3 Κατά την διάρκεια αυτών των προηγούμενων Παρουσιών ο Μιχαήλ όχι μόνο απόκτησε την πεπερασμένη εμπειρία μιας ομάδας δημιουργημάτων του, αλλά απόκτησε και την ουσιαστική εμπειρία σε συνεργασία με τον Παράδεισο που θα του συνεισέφερε στην εγκαθίδρυση της κυριαρχίας του στο δικό του σύμπαν . Οποιαδήποτε στιγμή από τον παρελθόντα τοπικό συμπαντικό χρόνο, ο Μιχαήλ θα μπορούσε να ασκήσει την προσωπική του κυριαρχία σαν Δημιουργός Υιός και σαν Δημιουργός Υιός θα μπορούσε να έχει κυβερνήσει το σύμπαν του με κάποιο τρόπο της επιλογής του. Σε τέτοια περίπτωση, ο Εμμανουήλ και οι συνεταιρικοί Παραδείσιοι Υιοί θα αποχαιρετούσαν αυτό το σύμπαν. Αλλά ο Μιχαήλ δεν επιθυμούσε να κυβερνήσει το Νέβαδον απομονωμένος, σαν Δημιουργός Υιός. Επιθυμούσε να ανέλθει μέσα από πραγματική εμπειρία σε συνεργατική υπακοή στην Παραδείσια Τριάδα, σε εκείνο το υψηλό επίπεδο συμπαντικής τάξης όπου θα μπορούσε να αποκτούσε την ικανότητα να κυβερνήσει το σύμπαν του και να διαχειριστεί τις υποθέσεις του με την τελειότητα διορατικότητας και σοφίας που μερικές φορές χαρακτηρίζει την εξυψωμένη διακυβέρνηση του Ύψιστου Όντος. Δεν απέβλεπε στην τελειότητα της διακυβέρνησης σαν Δημιουργός Υιός αλλά στην υπεροχή της διαχείρισης σαν ενσωμάτωση της συμπαντικής σοφίας και της θεϊκής εμπειρίας του Ύψιστου Όντος.
(1324.1) 120:0.4 Ο Μιχαήλ, λοιπόν, είχε διπλό σκοπό όταν έκανε αυτές τις επτά Παρουσίες στις διάφορες τάξεις των συμπαντικών πλασμάτων: Πρώτον, συμπλήρωνε την απαιτούμενη εμπειρία στην κατανόηση των δημιουργημάτων του που απαιτείται από όλους τους Δημιουργούς Υιούς πριν αποκτήσουν πλήρη κυριαρχία. Οποιαδήποτε στιγμή ένας Δημιουργός Υιός μπορεί να κυβερνήσει το σύμπαν του δικαιωματικά, αλλά να το κυβερνήσει σαν υπέρτατος αντιπρόσωπος της Παραδείσιας Τριάδας μπορεί, μόνο αφού περάσει από αυτές τις επτά Παρουσίες στο σύμπαν των δημιουργημάτων του. Δεύτερον, απέβλεπε στο προνόμιο της αντιπροσώπευσης της ανώτατης εξουσίας της Παραδείσιας Τριάδας που μπορεί να ασκηθεί με την άμεση και προσωπική διακυβέρνηση ενός τοπικού σύμπαντος. Με ανάλογο τρόπο, ο Μιχαήλ, κατά την διάρκεια της εμπειρίας του σε κάθε μία από αυτές τις συμπαντικές του Παρουσίες, υπέβαλλε τον εαυτό του με επιτυχία και εκούσια στις διαφοροποιημένες θελήσεις των διαφόρων προσεταιρισμών των προσώπων της Παραδείσιας Τριάδας. Δηλαδή, στην πρώτη του Παρουσία υπάκουε στην συνδυασμένη θέληση του Πατέρα, του Υιού, και του Πνεύματος¨ στην δεύτερη Παρουσία του στην θέληση του Πατέρα και του Υιού¨ στην Τρίτη του Παρουσία στην θέληση του Πατέρα και του Πνεύματος¨ στην τέταρτη Παρουσία του στην θέληση του Υιού και του Πνεύματος¨ στην Πέμπτη Παρουσία στην θέληση του Άπειρου Πνεύματος¨ στην έκτη Παρουσία του στην θέληση του Αιώνιου Υιού¨ στην έβδομη και τελευταία Παρουσία του, στην Ουράντια, στην θέληση του Συμπαντικού Πατέρα.
(1324.2) 120:0.5 Ο Μιχαήλ, λοιπόν, συνδυάζει στην προσωπική του κυριαρχία την θεία θέληση των επτάπτυχων φάσεων των συμπαντικών Δημιουργών με την εμπειρία της κατανόησης των πλασμάτων του τοπικού σύμπαντος.. Έτσι η διακυβέρνησή του έχει γίνει αντιπροσωπευτική της μεγαλύτερης δυνατής δύναμης και εξουσίας παρόλο που έχει αποποιηθεί όλες τις αυθαίρετες υποθέσεις. Η δύναμή του είναι απεριόριστη εφόσον προέρχεται από τον έμπειρο προσεταιρισμό του με τις Παραδείσιες Θεότητες¨ η εξουσία του είναι αναμφισβήτητη εφόσον έχει αποκτηθεί μέσα από κανονική εμπειρία με την μορφή των δημιουργημάτων του σύμπαντός του¨ η κυριαρχία του είναι υπέρτατη εφόσον περιλαμβάνει την ίδια στιγμή και την επτάπτυχη άποψη της Παραδείσιας Θεότητας και την άποψη των πλασμάτων για τον χώρο και τον χρόνο.
(1324.3) 120:0.6 Έχοντας καθορίσει τον χρόνο της τελικής του Παρουσίας και έχοντας επιλέξει τον πλανήτη όπου θα εκπληρώσει αυτό το ασυνήθιστο γεγονός, ο Μιχαήλ είχε την συνήθη συνομιλία που συνηθίζει πριν προβεί στις Παρουσίες του, με τον Γαβριήλ και μετά παρουσιάστηκε ενώπιον του μεγαλύτερου αδερφού του και Παραδείσιου συμβούλου, Εμμανουήλ. Όλες τις δυνάμεις που δεν είχαν απονεμηθεί στον Γαβριήλ προηγουμένως, ο Μιχαήλ τώρα τις ανέθεσε στην φύλαξη του Εμμανουήλ. Και λίγο πριν την αναχώρησή του για την ενσάρκωσή του στην Ουράντια, ο Εμμανουήλ, δεχόμενος την φύλαξη του σύμπαντος όσο θα διαρκούσε η Παρουσία του Μιχαήλ στην Ουράντια, προχώρησε στην νουθεσία γι αυτήν την Παρουσία που θα λειτουργούσε σαν οδηγός ενσάρκωσης για τον Μιχαήλ όταν θα μεγάλωνε στην Ουράντια σαν θνητός του υλικού βασιλείου.
(1324.4) 120:0.7 Θα έπρεπε να θυμόμαστε πάντα ότι ο Μιχαήλ επέλεξε να εκτελέσει αυτήν την Παρουσία με μορφή θνητού, υπακούοντας της θέληση του Παραδείσιου Πατέρα. Ο Δημιουργός Υιός δεν χρειαζόταν οδηγίες από κανέναν για να πετύχει αυτήν την ενσάρκωση για τον μοναδικό σκοπό της επίτευξης συμπαντικής κυριαρχίας, αλλά ξεκίνησε με ένα πρόγραμμα αποκάλυψης του Ύψιστου που περιλάμβανε συνεργαζόμενη λειτουργία με τις διαφοροποιημένες θελήσεις των Παραδείσιων Θεοτήτων. Η κυριαρχία του, λοιπόν, όταν θα έχει επιτευχθεί τελεσίδικα και προσωπικά, θα περιλαμβάνει την επτάπτυχη θέληση της Θεότητας όπως μεσουρανεί στον Ύψιστο. Έτσι, τις έξι προηγούμενες φορές πήρε οδηγίες από τους προσωπικούς αντιπροσώπους των διαφόρων Παραδείσιων Θεοτήτων και τους συνεργάτες τους¨ και τώρα πήρε οδηγίες από την Ένωση των Ημερών, τον πρέσβη της Παραδείσιας Τριάδας στο τοπικό σύμπαν του Νέβαδον, που ενεργεί για λογαριασμό του Συμπαντικού Πατέρα.
(1325.1) 120:0.8 Υπήρχαν άμεσα πλεονεκτήματα και πολύ μεγάλες ανταμοιβές που προερχόντουσαν από την πρόθεση αυτού του ισχυρού Δημιουργού Υιού για άλλη μια φορά να υποβάλλει εκούσια τον εαυτό του στην θέληση των Παραδείσιων Θεοτήτων, αυτή τη φορά στη θέληση του Συμπαντικού Πατέρα. Με αυτήν του την απόφαση να πετύχει τέτοια «συνεταιρική υποτέλεια», ο Μιχαήλ σε αυτήν του την ενσάρκωση θα αποκτούσε την εμπειρία, όχι μόνο της φύσης των θνητών ανθρώπων, αλλά και της θέλησης του Παραδείσιου Πατέρα των πάντων. Και ακόμα, θα μπορούσε να εισέλθει σε αυτήν την μοναδική Παρουσία με την απόλυτη επιβεβαίωση, όχι μόνο ότι ο Εμμανουήλ θα ασκούσε την πλήρη εξουσία του Παραδείσιου Πατέρα στην διακυβέρνηση του σύμπαντος κατά την διάρκεια της απουσίας του στην Ουράντια, αλλά ακόμα και με την ενθαρρυντική γνώση ότι οι Αρχαίοι των Ημερών του υπερσύμπαντος έχουν θεσπίσει την ασφάλεια του βασιλείου του, όλη την διάρκεια της Παρουσίας του στην Ουράντια.
(1325.2) 120:0.9 Και αυτό ήταν το σκηνικό της μνημειώδους περίστασης όταν ο Εμμανουήλ παρουσίασε την εντολή της έβδομης Παρουσίας. Και από αυτήν την προ της Παρουσίας χρέωση του Εμμανουήλ προς τον συμπαντικό κυβερνήτη που έπειτα έγινε ο Ιησούς από την Ναζαρέτ (Χριστός Μιχαήλ) στην Ουράντια, έλαβα την άδεια να σας παρουσιάσω τα ακόλουθα αποσπάσματα:
(1325.3) 120:1.1 « Δημιουργέ αδερφέ μου, πρόκειται να γίνω μάρτυρας της εβδόμης και τελικής συμπαντικής σου Παρουσίας. Πολύ πιστά και άψογα έχεις ήδη εκτελέσει τις έξι προηγούμενες εντολές, και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα είσαι εξίσου θριαμβευτής και σε αυτήν, την τελική σου κυριαρχική Παρουσία. Μέχρι τώρα έχεις εμφανιστεί στις σφαίρες της Παρουσίας σου σαν πλήρως αναπτυγμένη ύπαρξη της τάξης που είχες επιλέξει. Τώρα πρόκειται να εμφανιστείς στην Ουράντια, τον άτακτο και ταραγμένο πλανήτη της επιλογής σου, όχι σαν πλήρως αναπτυγμένος θνητός, αλλά σαν αβοήθητο μωρό. Αυτό, σύντροφέ μου, θα είναι μια καινούρια και αδοκίμαστη εμπειρία για σένα. Ετοιμάζεσαι να πληρώσεις το πλήρες τίμημα της Παρουσίας και να αποκτήσεις την εμπειρία της πλήρους διαφώτισης της ενσάρκωσης ενός Δημιουργού με την μορφή ενός πλάσματος.
(1325.4) 120:1.2 «Σε κάθε μία από τις προηγούμενες Παρουσίες σου εθελοντικά υπέβαλλες τον εαυτό σου στην θέληση των τριών Παραδείσιων Θεοτήτων και των θεϊκών τους συνεργατών. Από τις επτά φάσεις της θέλησης του Ύψιστου στις προηγούμενες Παρουσίες σου έχεις ήδη υποβληθεί σε όλες εκτός από το προσωπικό θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα σου. Τώρα που επέλεξες να υποβληθείς εξ ολοκλήρου στο θέλημα του Πατέρα στην έβδομή σου Παρουσία, εγώ, σαν προσωπικός αντιπρόσωπος του Πατέρα μας, αναλαμβάνω την απεριόριστη δικαιοδοσία του σύμπαντός σου για το διάστημα της ενσάρκωσή σου.
(1325.5) 120:1.3 «Ξεκινώντας την Παρουσία σου στην Ουράντια, έχεις εθελοντικά απογυμνωθεί από όλη της εξωπλανητική υποστήριξή σου και την ειδική βοήθεια που θα μπορούσε να σου προσφερθεί από οποιοδήποτε πλάσμα της δικής σου δημιουργίας. Όπως οι δημιουργημένοι υιοί σου στον Νέβαδον εξαρτώνται απόλυτα από σένα για ασφαλή διεξαγωγή σε όλες τους τις συμπαντικές σταδιοδρομίες, το ίδιο και εσύ πρέπει να γίνεις απόλυτα και χωρίς ενδοιασμό εξαρτημένος από τον Παραδείσιο Πατέρα σου για ασφαλή διεξαγωγή σε όλα τα άγνωστα ακόμη σκαμπανεβάσματα της επακόλουθης θνητής σου σταδιοδρομίας. Και όταν θα έχεις τελειώσει αυτήν την εμπειρία σου από την Παρουσία σου εκεί, θα γνωρίζεις στα αλήθεια την πλήρη έννοια και την σοβαρή σημασία της πίστης και της εμπιστοσύνης που εσύ τόσο απαρέγκλιτα απαιτείς από τα δημιουργήματά σου, σαν μέρος της ατομικής τους σχέσης με σένα σαν Δημιουργό του τοπικού τους σύμπαντος και Πατέρα τους.
(1326.1) 120:1.4 « Κατά την διάρκεια της Παρουσίας σου στην Ουράντια δεν χρειάζεται να σε απασχολεί τίποτα, παρά μόνο η απαραβίαστη επικοινωνία ανάμεσα σε σένα και τον Παραδείσιο Πατέρα σου¨ και με την τελειότητα μιας τέτοιας σχέσης, ο κόσμος της Παρουσίας σου, ακόμα και όλο το σύμπαν της δημιουργίας σου, θα παρατηρήσουν μια νέα και πιο κατανοητή αποκάλυψη του Πατέρα σου και του Πατέρα μου, του Συμπαντικού Πατέρα των πάντων. Η έγνοια σου, λοιπόν, θα είναι μόνο η προσωπική σου ζωή στην Ουράντια. Εγώ θα είμαι πλήρως και επαρκώς υπεύθυνος για την ασφάλεια και την απαραβίαστη διακυβέρνηση του σύμπαντός σου από την στιγμή που θα έχεις παραιτηθεί εκούσια από την εξουσία σου μέχρι να επιστρέψεις σε μας σαν Συμπαντικός Άρχοντας, επικυρωμένος από τον Παράδεισο, και θα παραλάβεις από τα χέρια μου πάλι, όχι την δευτεροβάθμια εξουσία που μου παραδίδεις τώρα, αλλά την υπέρτατη δύναμη και δικαιοδοσία, πάνω στο σύμπαν σου.
(1326.2) 120:1.5 «Και ότι μπορείς να γνωρίζεις με βεβαιότητα ότι είμαι εξουσιοδοτημένος να κάνω όλα όσα υπόσχομαι τώρα (γνωρίζοντας πολύ καλά ότι είμαι η επιβεβαίωση ολόκληρου του Παραδείσου για την πιστή τήρηση του λόγου μου), σου αναγγέλλω ότι μου έχει μεταφερθεί μια εντολή από τους Αρχαίους των Ημερών στην Ουβέρσα που θα αποτρέψει όλους τους πνευματικούς κινδύνους στο Νέβαδον όλη την περίοδο της εθελοντικής σου επιχορήγησης (Παρουσίας). Από την στιγμή που θα παραδώσεις την συνειδητότητά σου, για να ξεκινήσεις την θνητή σου ενσάρκωση, μέχρι να επιστρέψεις σε μας σαν ανώτατος και αδιαμφισβήτητος άρχοντας αυτού του σύμπαντος της δικής σου δημιουργίας και οργάνωσης, τίποτα σοβαρό δεν θα μπορεί να συμβεί σε όλο το Νέβαδον. Σε αυτό το ενδιάμεσο διάστημα της ενσάρκωσής σου, εγώ θα τηρώ τις εντολές των Αρχαίων των Ημερών που απεριόριστα επιβάλλουν την άμεση και αυτόματη εξάλειψη οποιουδήποτε ενόχου για στάση ή που θα αποτολμήσει να υποκινήσει κάποια ανταρσία στο σύμπαν του Νέβαδον όσο απουσιάζεις για αυτήν σου την Παρουσία. Αδερφέ μου, λαμβάνοντας υπόψη την εξουσία του Παραδείσου που είναι έμφυτη στην παρουσία μου και έχει επαυξηθεί από την αμερόληπτη εντολή της Ουβέρσα, το σύμπαν σου και όλα τα πιστά του πλάσματα θα είναι ασφαλή κατά την διάρκεια της Παρουσίας σου στην Ουράντια. Μπορείς να προχωρήσεις στην αποστολή σου με την μοναδική σκέψη- την διευρυμένη αποκάλυψη του Πατέρα μας στα νοήμονα πλάσματα του σύμπαντός σου.
(1326.3) 120:1.6 «Όπως και στις προηγούμενες Παρουσίες σου, θα σου υπενθυμίσω ότι είμαι αποδέκτης της συμπαντικής σου δικαιοδοσίας σαν αδερφός-φύλακας. Θα ασκώ όλη την εξουσία και την δύναμη στο δικό σου όνομα. Λειτουργώ όπως θα λειτουργούσε ο Παραδείσιος Πατέρας μας και σε συμφωνία με την απαίτησή σου ότι θα ενεργώ στην θέση σου. Και ενώ αυτά ισχύουν, όλη αυτή η μεταβιβασμένη εξουσία θα είναι πάλι δική σου όποτε κρίνεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να ζητήσεις την επιστροφή σου. Η Παρουσία σου είναι εξ ολοκλήρου εθελοντική. Σαν θνητός ενσαρκωμένος στην υλική σφαίρα θα είσαι χωρίς τα ουράνια χαρίσματά σου, αλλά όλη η δύναμη από την οποία έχεις τώρα παραιτηθεί θα μπορεί να επιστρέψει σε σένα όποτε επιλέξεις να αναλάβεις εκ νέου την συμπαντική σου εξουσία. Εάν τυχόν επιλέξεις να αποκαταστήσεις την εξουσία σου και την δύναμή σου, να θυμάσαι ότι θα είναι εντελώς για «προσωπικούς» σου λόγους εφόσον εγώ θα είμαι η ζωντανή και ανώτατη απόδειξη της οποίας η παρουσία και η υπόσχεση εγγυώνται την ασφαλή διακυβέρνηση του σύμπαντός σου σε συμφωνία με την θέληση του Πατέρα σου. Επανάσταση, όπως έχει συμβεί τρεις φορές στο Νέβαδον, δεν θα μπορεί να συμβεί όσο απουσιάζεις από το Σάλβιγκτον για αυτή σου την Παρουσία στην Ουράντια. Για την περίοδο της Παρουσίας στην Ουράντια οι Αρχαίοι των Ημερών έχουν διατάξει ότι οποιαδήποτε στάση στο Νέβαδον θα περιλαμβάνει και τον αυτόματο πυρήνα του αφανισμού της.
(1326.4) 120:1.7 «Όσο θα λείπεις σε αυτήν την τελική και ασυνήθιστη Παρουσία, σου εγγυώμαι (με την συνεργασία του Γαβριήλ) την ασφαλή διακυβέρνηση του σύμπαντός σου¨ και σου αναθέτω να αναλάβεις αυτήν την βοήθεια θεϊκής αποκάλυψης και να υποβληθείς σε αυτήν την εμπειρία της τελειοποιημένης ανθρώπινης κατανόησης. Ενεργώ για λογαριασμό του Πατέρα μου και του Πατέρα σου και σου προσφέρω την ακόλουθη νουθεσία, που θα πρέπει να σε οδηγεί στην γήινη ζωή σου καθώς θα γίνεσαι προοδευτικά γνώστης της θεϊκής αποστολής σου στην παρατεταμένη παραμονή σου στην θνητή σάρκα:
(1327.1) 120:2.1 «1. Σύμφωνα με τις συνήθειες και την πρακτική του Σονάριγκτον- σε συμμόρφωση με τις εντολές του Αιώνιου Υιού του Παραδείσου- έχω φροντίσει με κάθε τρόπο για την άμεση είσοδό σου στην θνητή Παρουσία εναρμονιζόμενος με τα σχέδια που διατυπώθηκαν από σένα και τέθηκαν στην δική μου φύλαξη από τον Γαβριήλ. Θα μεγαλώσεις στην Ουράντια σαν παιδί της υλικής σφαίρας, θα συμπληρώσεις την ανθρώπινη μόρφωσή σου- όλο αυτό το διάστημα θα βρίσκεσαι κάτω από τη θέληση του Παραδείσιου Πατέρα σου- θα ζήσεις την ζωή σου στην Ουράντια όπως έχεις αποφασίσει, θα τερματίσεις την πλανητική παραμονή σου, και θα προετοιμαστείς για να ανέλθεις προς τον Πατέρα σου για να λάβεις από αυτόν την υπέρτατη κυριαρχία του σύμπαντός σου.
(1327.2) 120:2.2 «2. Εκτός από την γήινη αποστολή σου και την συμπαντική σου αποκάλυψη, αλλά σαν αποτέλεσμα και των δύο, σε συμβουλεύω να αναλάβεις, αφού θα έχεις συνειδητοποιήσει επαρκώς την θεϊκή σου ταυτότητα,, το επιπρόσθετο έργο του τεχνικού τερματισμού της στάσης του Λούσιφερ στο σύστημα της Σατάνια, και να το κάνεις αυτό σαν Υιός του Ανθρώπου¨ έτσι, σαν θνητός της υλικής σφαίρας, που μετέτρεψες την αδυναμία σου σε δύναμη με την πίστη και την υπακοή στο θέλημα του Πατρός, προτείνω να πράξεις αυτό που αρνήθηκες επανειλημμένα να πράξεις αυθαίρετα και δεσποτικά με την δύναμη και την εξουσία, όταν είχες αυτό το χάρισμα την στιγμή της έναρξης αυτής της αμαρτωλής και άδικης επανάστασης. Θα το θεωρούσα σαν κατάλληλη κλιμάκωση της θνητής σου Παρουσίας αν επέστρεφες σε μας σαν Υιός του Ανθρώπου, Πλανητικός Πρίγκιπας της Ουράντια, και σαν Υιός του Θεού, ανώτατος άρχοντας του σύμπαντός σου. Με την ιδιότητα του θνητού, του κατώτερου τύπου νοήμονος όντος στο Νέβαδον, να συναντήσεις και να επιδικάσεις τις βλάσφημες αξιώσεις του Καλιγάστια και του Λούσιφερ και, με στην υποτιθέμενη ταπεινή σου κατάσταση, να δώσεις τέλος μια και για πάντα σε αυτές τις επαίσχυντες διαστρεβλώσεις αυτών των καθαιρεμένων παιδιών του φωτός. Έχοντας επίμονα αρνηθεί να δυσφημίσεις αυτούς τους στασιαστές ασκώντας τα προνόμια που έχεις σαν δημιουργός, τώρα θα ήταν σωστό, με την μορφή των κατώτερων πλασμάτων της δημιουργίας σου, να αποσπάσεις την εξουσία από τα χέρια αυτών των καθαιρεμένων Υιών¨ και έτσι όλο σου το τοπικό σύμπαν θα αναγνωρίσει μια και για πάντα την δικαιοσύνη των πράξεών σου στο ρόλο του θνητού, πράγματα που η ευσπλαχνία σου σε συμβούλευε να μην τα πράξεις με την ισχύ της δεσποτικής εξουσίας. Και έχοντας έτσι με την Παρουσία σου θέσει τις βάσεις της δυνατότητας για την κυριαρχία του Ύψιστου στο Νέβαδον, θα έχεις κλείσει αποτελεσματικά όλες τις εκκρεμείς υποθέσεις των προηγούμενων εξεγέρσεων, παρά το μεγαλύτερο ή το μικρότερο χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να επιτευχθεί αυτό το έργο. Με αυτήν την πράξη οι εκκρεμείς διχόνοιες του σύμπαντός σου θα εκμηδενιστούν ουσιαστικά. Και με την επόμενη απονομή της ανώτατης κυριαρχίας στο σύμπαν σου, δεν θα ξανασυμβούν παρόμοιες προκλήσεις στην εξουσία σου σε κανένα τμήμα της μεγάλης προσωπικής σου δημιουργίας.
(1327.3) 120:2.3 «3. Όταν επιτύχεις τον τερματισμό της αποσκίρτησης της Ουράντια, όπως δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα το πετύχεις, σε συμβουλεύω να δεχτείς από τον Γαβριήλ την τιμή του τίτλου του «Πλανητικού Πρίγκιπα της Ουράντια» σαν αιώνια αναγνώριση από το σύμπαν σου, της τελευταίας Παρουσίας¨ και ακόμα να κάνεις τα πάντα, συνεπής με το νόημα της Παρουσίας σου, για να επανορθώσεις για την λύπη και την σύγχυση που έφεραν στην Ουράντια η προδοσία του Καλιγάστια και η επακόλουθη αποτυχία του Αβραάμ.
(1328.1) 120:2.4 «4. Σύμφωνα με το αίτημά σου, ο Γαβριήλ και όλοι οι σχετικοί θα συνεργαστούν μαζί σου για να λήξει η Παρουσία σου στην Ουράντια, όπως έχεις εκφράσει την επιθυμία σου, με την διακήρυξη μιας απονομής δικαιοσύνης στην υλική σφαίρα, που να συνοδεύεται με την λήξη μιας εποχής, την ανάσταση των κοιμισμένων επιζώντων θνητών , και την θεμελίωση της επιφοίτησης του Πνεύματος της Αλήθειας.
(1328.2) 120:2.5 «5. Όσον αφορά τον πλανήτη της Παρουσίας σου και την άμεση γενιά ανθρώπων που θα ζει εκεί το διάστημα της θνητής παραμονής σου, σε συμβουλεύω να λειτουργήσεις σε μεγάλο βαθμό με τον ρόλο του διδασκάλου. Πρώτα, δώσε προσοχή στην απελευθέρωση και έμπνευση της πνευματικής φύσης του ανθρώπου. Έπειτα, διαφώτισε την συσκοτισμένη ανθρώπινη διάνοια, θεράπευσε τις ψυχές των ανθρώπων, και απελευθέρωσε το μυαλό τους από παλαιούς φόβους. Και έπειτα, σύμφωνα με την θνητή σοφία σου, φρόντισε για την φυσική καλή κατάσταση και την υλική άνεση των αδερφών σου στην σάρκα. Ζήσε την ιδανική θρησκευόμενη ζωή για την έμπνευση και την βελτίωση όλου του σύμπαντός σου.
(1328.3) 120:2.6 «6. Στον πλανήτη της Παρουσίας σου, απελευθέρωσε πνευματικά τους ανθρώπους τους απομονωμένους από την ανταρσία. Στην Ουράντια, κάνε άλλη μια συνεισφορά προς την κυριαρχία του Ύψιστου, επεκτείνοντας έτσι αυτήν την κυριαρχία στους ευρύτερους τομείς της προσωπικής σου δημιουργίας. Με αυτήν, την υλική σου Παρουσία με την μορφή θνητού, πρόκειται να αποκτήσεις την εμπειρία της τελικής διαφώτισης ενός δημιουργού χρόνου και χώρου, την διπλή εμπειρία της εργασίας μέσα στην φύση του ανθρώπου με την θέληση του Παραδείσιου Πατέρα σου. Στην προσωρινή ζωή σου η θέληση του περιορισμένου πλάσματος και η θέληση του άπειρου Δημιουργού θα γίνουν ένα, ακόμα και όπως ενώνονται στην εξελισσόμενη Θεότητα του Ύψιστου Όντος. Στον πλανήτη της Παρουσίας σου άφησε να ξεχυθεί το Πνεύμα της Αλήθειας και κάνε έτσι όλους τους φυσιολογικούς θνητούς σε εκείνη την απομονωμένη σφαίρα άμεσα και εντελώς ικανούς να έχουν πρόσβαση στην υπηρεσία της απομονωμένης παρουσίας του Παραδείσιου Πατέρα, στους Προσαρμοστές Σκέψης των σφαιρών.
(1328.4) 120:2.7 «7. Σε όλα όσα κάνεις στον κόσμο της Παρουσίας σου, να έχεις πάντα στο νου σου ότι θα ζεις μια ζωή για την διδασκαλία και βελτίωση όλου του σύμπαντός σου. Επιχορηγείς αυτή την ζωή της θνητής ενσάρκωσης στην Ουράντια, αλλά θα ζήσεις μια τέτοια ζωή για την πνευματική έμπνευση κάθε ανθρώπινης και υπερανθρώπινης διάνοιας που έχει ζήσει στο παρελθόν, υπάρχει τώρα, ή μπορεί να ζήσει ακόμα σε κάθε κατοικημένο κόσμο που έχει σχηματιστεί, σχηματίζεται τώρα, ή μπορεί να σχηματίσει στο μέλλον ένα μέρος του τεράστιου γαλαξία του διακυβερνητικού σου τομέα. Η γήινη ζωή σου με την μορφή θνητού δεν θα έχει τον σκοπό να αποτελέσει παράδειγμα για τους θνητούς της Ουράντια τις μέρες της γήινης παραμονής σου ούτε για τις επόμενες γενιές ανθρώπινων υπάρξεων στην Ουράντια ή σε οποιοδήποτε άλλο κόσμο. Η ζωή σου στην Ουράντια μάλλον θα είναι η έμπνευση για όλες τις ζωές στους κόσμους του Νέβαδον σε όλες τις γενιές στους αιώνες των αιώνων.
(1328.5) 120:2.8 «8. Η σπουδαία αποστολή σου που θα πραγματοποιηθεί με την θνητή ενσάρκωση, περιλαμβάνεται στην απόφασή σου να ζήσεις μια ζωή εξ ολοκλήρου με κίνητρο να κάνεις το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα σου, να αποκαλύψεις δηλαδή, τον Θεό, τον Πατέρα σου, στην σάρκα, και ιδιαίτερα στα πλάσματα της σάρκας. Την ίδια στιγμή επίσης θα ερμηνεύεις, με μια νέα διευρυμένη έννοια, τον Πατέρα μας, στις υπερ-θνητές υπάρξεις όλου του Νέβαδον. Εξ ίσου με αυτήν την βοήθεια της νέας αποκάλυψης και της διευρυμένης ερμηνείας του Παραδείσιου Πατέρα στους ανθρώπινους και τους υπερανθρώπινους τύπους νου, θα βοηθήσεις επίσης να γίνει μια νέα αποκάλυψη του ανθρώπου στον Θεό. Δείξε, με την δική σου σύντομη ζωή στην σάρκα, αυτό που ποτέ δεν έχει φανεί σε όλο το Νέβαδον, τις υπερβατικές δυνατότητες τις εφικτές για κάθε άνθρωπο που γνωρίζει τον Θεό στη διάρκεια της σύντομης θνητής σταδιοδρομίας του, και κάνε μια νέα και διαφωτιστική ερμηνεία του ανθρώπου και των μεταστροφών της πλανητικής ζωής του σε όλες τις υπερανθρώπινες διάνοιες όλου του Νέβαδον, και για πάντα. Πρόκειται να κατέβεις στην Ουράντια με την μορφή θνητού, και ζώντας σαν άνθρωπος των ημερών και της γενιάς σου θα λειτουργήσεις έτσι ώστε να δείξεις σε ολόκληρο το σύμπαν σου το ιδανικό της τελειοποιημένης τεχνικής στην ανώτατη ενασχόληση με τις υποθέσεις της αχανούς δημιουργίας σου: η επίτευξη του Θεού που αναζητεί τον άνθρωπο και τον βρίσκει και το φαινόμενο του ανθρώπου που αναζητεί τον Θεό και τον βρίσκει¨ και όλα αυτά γίνονται προς αμοιβαία ικανοποίηση, και μπορεί να γίνουν στην σύντομη διάρκεια της ζωής στην σάρκα.
(1329.1) 120:2.9 «9. Σε προειδοποιώ να έχεις πάντα στο μυαλό σου, ότι ενώ το γεγονός είναι ότι πρόκειται να γίνεις ένας συνηθισμένος άνθρωπος της υλικής σφαίρας, στο δυναμικό θα παραμείνεις ένας Δημιουργός Υιός του Παραδείσιου Πατέρα. Σε αυτήν την ενσάρκωση, ενώ θα ζεις και θα συμπεριφέρεσαι σαν Υιός του Ανθρώπου, οι δημιουργικές ιδιότητες της προσωπικής σου θεϊκότητας θα σε ακολουθήσουν από το Σάλβιγκτον στην Ουράντια. Πάντα θα είναι στην διάθεση της δύναμης της θέλησής σου να λήξεις αυτήν την ενσάρκωση οποιαδήποτε στιγμή μετά την άφιξη του Προσαρμοστή Σκέψης σου. Πριν την άφιξη και την υποδοχή του Προσαρμοστή σου εγγυώμαι εγώ την ακεραιότητα της προσωπικότητάς σου. Αλλά μόλις φτάσει ο Προσαρμοστής σου και αρχίσεις προοδευτικά να συνειδητοποιείς την φύση σου και την αποστολή σου, θα πρέπει να συγκρατηθείς από το να κάνεις οτιδήποτε υπεράνθρωπο με την δύναμη της θέλησής σου, λαμβάνοντας υπόψη ότι τα προνόμιά σου θα παραμείνουν συνδεδεμένα με την θνητή σου προσωπικότητα εξαιτίας της αναπόσπαστης ιδιότητας αυτών των χαρακτηριστικών από την προσωπική σου παρουσία. Αλλά κανένα υπεράνθρωπο στοιχείο δεν θα σε συνοδεύει στην επίγεια σταδιοδρομία σου εκτός από την θέληση του Παραδείσιου Πατέρα εκτός και αν τυχόν πάρεις την απόφαση, συνειδητά και σκόπιμα οικειοθελώς, να τερματίσεις αυτήν την αποστολή.
(1329.2) 120:3.1 Και τώρα αδερφέ μου, αφήνοντάς σε καθώς προετοιμάζεσαι να αναχωρήσεις για την Ουράντια και αφού σε συμβούλευσα σχετικά με την γενική διεξαγωγή της Παρουσίας σου εκεί, επέτρεψέ μου να σου παρουσιάσω κάποιες συμβουλές στις οποίες καταλήξαμε μετά από σύσκεψη με τον Γαβριήλ, και αφορούν δευτερεύουσες φάσεις της επίγειας ζωής σου. Σου προτείνουμε ακόμα:
(1329.3) 120:3.2 «1. Κατά την διάρκεια της αναζήτησης του ιδανικού της θνητής επίγειας ζωής σου, δώσε και λίγη προσοχή στην πραγματοποίηση και παραδειγματισμό κάποιων πραγμάτων, άμεσα χρήσιμων για τους συνανθρώπους σου.
(1329.4) 120:3.3 «2. Όσον αφορά τις οικογενειακές σχέσεις, δώσε προτεραιότητα στα αποδεκτά ήθη και έθιμα της οικογενειακής ζωής όπως θα τα βρεις καθιερωμένα την ημέρα της Παρουσίας σου. Ζήσε την οικογενειακή και κοινοτική ζωή σου σύμφωνα μα τις πρακτικές των ανθρώπων ανάμεσα στους οποίους επέλεξες να εμφανιστείς.
(1329.5) 120:3.4 «3. Στις σχέσεις σου με την κοινωνική τάξη σε συμβουλεύουμε να περιορίσεις τις προσπάθειές σου κυρίως μόνο στην πνευματική αναγέννηση και την διανοητική απελευθέρωση. Να αποφύγεις την ανάμιξη με την οικονομική δομή και την πολιτική των ημερών σου. Ιδιαίτερα να αφοσιωθείς στο να ζήσεις την ιδανική θρησκευτική ζωή στην Ουράντια.
(1329.6) 120:3.5 «4. Σε καμία περίπτωση και ούτε στην παραμικρή λεπτομέρεια, δεν θα έπρεπε να αναμιχθείς με την ομαλή και τακτική εξέλιξη των φυλών της Ουράντια. Αλλά αυτός ο περιορισμός δεν πρέπει να ερμηνευτεί ότι περιορίζει τις προσπάθειές σου να αφήσεις πίσω σου στην Ουράντια ένα διαρκές και βελτιωμένο σύστημα θετικού θρησκευτικού ηθικού κώδικα. Σαν Υιός που έχει σκοπό του να επιχορηγεί και να «παρέχει», σου έχουν δοθεί κάποια προνόμια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την πρόοδο της πνευματικής και θρησκευτικής κατάστασης των ανθρώπων του κόσμου.
(1330.1) 120:3.6 «5. Όπως και συ θα κρίνεις κατάλληλο, θα ταυτιστείς με τα ήδη υπάρχοντα θρησκευτικά και πνευματικά κινήματα που θα συναντήσεις στην Ουράντια αλλά με κάθε δυνατό τρόπο προσπάθησε να αποφύγεις να εγκαθιδρύσεις κάποιο οργανωμένο δόγμα, μια κρυσταλλωμένη θρησκεία, ή κάποια απομονωμένη ομάδα ανθρώπων κάποιου συγκεκριμένου ηθικού κώδικα. Ο βίος και η διδασκαλία σου θα γίνουν κοινή κληρονομιά για όλες τις θρησκείες και όλους τους λαούς.
(1330.2) 120:3.7 «6. Τέλος, να μην συνεισφέρεις χωρίς λόγο στην δημιουργία στερεοτυπικών συστημάτων στις θρησκευτικές πίστεις της Ουράντια ή άλλους τύπους μη προοδευτικών δοξασιών, σε συμβουλεύουμε ακόμα: Να μην αφήσεις γραπτά πίσω σου στον πλανήτη. Κρατήσου μακριά από οτιδήποτε γραπτό σε μόνιμα υλικά¨ και να συστήσεις στους συνεργάτες σου να μην φτιάχνουν απεικονίσεις σου ή άλλες απομιμήσεις της μορφής σου στην σάρκα. Να φροντίσεις να μην έχει μείνει τίποτα ειδωλολατρικό στον πλανήτη την στιγμή της αναχώρησής σου.
(1330.3) 120:3.8 «7. Ενώ θα ζεις την φυσιολογική και συνηθισμένη κοινωνική ζωή του πλανήτη, όντας ένα φυσιολογικό άτομο του αρσενικού φύλου, μάλλον δεν θα έρθεις σε γάμο, αν και αυτός ο θεσμός θα είναι απόλυτα έντιμος και συνεπής και χάρη στην Παρουσία σου¨ αλλά πρέπει να σου υπενθυμίσω ότι μια από τις εντολές του Σονάριγκτον περί ενσάρκωσης, απαγορεύει να αφήνει ανθρώπινους απογόνους σε οποιοδήποτε πλανήτη ενσαρκωθεί ένας Υιός του Παραδείσου.
(1330.4) 120:3.9 «8. Για όλες τις άλλες λεπτομέρειες της επικείμενης Παρουσίας σου θα αναλάβει την καθοδήγησή σου ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής, την διδασκαλία του παντοτινά παρόντος θεϊκού πνεύματος που καθοδηγεί τον άνθρωπο. Μια τέτοια σύνδεση των ιδιοτήτων δημιουργήματος και δημιουργού θα σε κάνει ικανό να ζήσεις για μας την τέλεια ζωή του ανθρώπου στις πλανητικές σφαίρες, όχι απαραίτητα τέλεια με την έννοια που θα την θεωρούσε ένας άνθρωπος οποιασδήποτε γενιάς σε οποιοδήποτε κόσμο (ακόμα λιγότερο της Ουράντια) αλλά όπως εκτιμάται για πλήρης, στους πιο υψηλά τελειοποιημένους και τελειοποιούμενους κόσμους του απέραντου σύμπαντός σου.
(1330.5) 120:3.10 « Και τώρα, είθε ο Πατέρας σου και ο Πατέρας μου, που μας έχει πάντα στηρίξει σε όλες τις περασμένες προσπάθειές μας, να σε οδηγεί και να σε στηρίζει και να είναι μαζί σου από την στιγμή που θα μας αφήσεις και θα παραδώσεις την συνειδητότητα της προσωπικότητάς σου, κατά την διάρκεια της σταδιακής επιστροφής της αναγνώρισης της θεϊκής σου ταυτότητας της ενσαρκωμένης στην ανθρώπινη μορφή, και σε όλη την εμπειρία της Παρουσίας σου στην Ουράντια μέχρι της παράδοσης της σάρκας και της ανόδου σου ιεραρχικά στα δεξιά του Πατρός. Όταν θα σε ξαναδώ στο Σάλβιγκτον, θα καλωσορίσουμε την επιστροφή σου σε μας σαν ανώτατος και αδιαμφισβήτητος άρχοντας αυτού του σύμπαντος της δικής σου δημιουργίας , υπηρεσίας, και πλήρους κατανόησης.
(1330.6) 120:3.11 « Στην θέση σου τώρα κυβερνώ εγώ. Αναλαμβάνω την δικαιοδοσία όλου του Νέβαδον σαν ενεργός άρχοντας το ενδιάμεσο αυτό χρονικό διάστημα της έβδομης και θνητής σου Παρουσίας στην Ουράντια. Και σε σένα Γαβριήλ, αναθέτω την φύλαξη του Υιού του Ανθρώπου μέχρι που να επιστρέψει δυνατός και ένδοξος σε μένα σαν Υιός του Ανθρώπου και σαν Υιός του Θεού. Και, Γαβριήλ, εγώ τώρα είμαι ο άρχοντάς σου μέχρι να επιστρέψει εδώ ο Μιχαήλ».
(1330.7) 120:3.12 Τότε αμέσως, μπροστά σε όλο το συγκεντρωμένο Σάλβιγκτον, ο Μιχαήλ έφυγε από μπροστά μας, και δεν τον ξαναείδαμε στο συνηθισμένο τόπο του μέχρι την επιστροφή του σαν ανώτατος προσωπικός κυβερνήτης του σύμπαντος, μετά την εκπλήρωση της αποστολής του στην Ουράντια.
(1331.1) 120:4.1 Και έτσι κάποια ανάξια παιδιά του Μιχαήλ, που είχαν κατηγορήσει τον Δημιουργό- πατέρα τους ότι ασκούσε την εξουσία αλαζονικά και κάνανε τον υπαινιγμό ότι ο Δημιουργός Υιός ανέβηκε στην εξουσία αυθαίρετα και δεσποτικά εξαιτίας της παράλογης πίστης ενός εξαπατημένου σύμπαντος από δουλικά πλάσματα, αποστομώθηκαν μια για πάντα και έμειναν μπερδεμένοι και άναυδοι από μια ζωή ανιδιοτελούς προσφοράς στην οποία ο Υιός του Θεού τώρα μπήκε σαν Υιός του Ανθρώπου- πάντα υπακούοντας το «θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα».
(1331.2) 120:4.2 Αλλά μην κάνετε λάθος¨ ο Χριστός Μιχαήλ, ενώ ήταν μια οντότητα πραγματικά δυαδικής προέλευσης, δεν ήταν διπλή προσωπικότητα. Δεν ήταν Θεός προσεταιρισμένος με τον άνθρωπο αλλά, ήταν μάλλον, Θεός ενσαρκωμένος σε άνθρωπο. Και πάντα ήταν αυτή η συνδυασμένη ύπαρξη. Ο μόνος προοδευτικός παράγοντας αυτής της ακατανόητης σχέσης ήταν η προοδευτική συνειδητοποίηση και αναγνώριση (από τον ανθρώπινο νου) αυτού του γεγονότος- το να είναι Θεός και άνθρωπος.
(1331.3) 120:4.3 Ο Χριστός Μιχαήλ δεν έγινε προοδευτικά Θεός. Ο Θεός δεν έγινε άνθρωπος, κάποια ζωτική στιγμή της επίγειας της ζωής του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν Θεός και άνθρωπος- πάντα και για πάντα. Και αυτός ο Θεός και αυτός ο άνθρωπος ήταν, και είναι και τώρα, ένα, όπως η Παραδείσια Τριάδα των τριών υπάρξεων είναι στην πραγματικότητα μια Θεότητα.
(1331.4) 120:4.4 Ποτέ μην παραβλέψετε το γεγονός ότι ο υπέρτατος πνευματικός σκοπός της Παρουσίας τον Μιχαήλ στην Ουράντια ήταν να διευρύνει την αποκάλυψη του Θεού.
(1331.5) 120:4.5 Οι θνητοί της Ουράντια έχουν διάφορες απόψεις για το θαυμαστό, αλλά για μας που ζούμε σαν πολίτες του τοπικού σύμπαντος υπάρχουν λίγα θαύματα, και ένα από αυτά, το πιο σπουδαίο είναι οι Παρουσίες ενσαρκώσεις των Παραδείσιων Υιών. Την εμφάνιση στον κόσμο σας, με φαινομενικά φυσικές διαδικασίες, ενός θεϊκού Υιού, την θεωρούμε θαύμα- την λειτουργία των συμπαντικών νόμων υπεράνω της αντίληψής μας. Ο Ιησούς της Ναζαρέτ ήταν θαυμαστό πρόσωπο.
(1331.6) 120:4.6 Κατά την διάρκεια αυτής της θαυμαστής εμπειρίας, ο Θεός ο Πατέρας επέλεξε να εκδηλωθεί όπως πάντα- με τον συνηθισμένο τρόπο- με τον φυσιολογικό, φυσικό, και αξιόπιστο τρόπο θεϊκής δράσης.
(1332.1) 121:0.1 Ενεργώντας κάτω από την επίβλεψη μιας επιτροπής από δώδεκα μέλη της Ενωμένης Αδελφότητας των Ουραντιανών Μεσόδρομων ,και μετά από εισήγηση του προεδρεύοντος από το τάγμα μας και τους Μελχισεδέκ των αρχείων, εγώ είμαι ο δευτερεύων μεσόδρομος κάποιας προσκόλλησης που είχε γίνει προς τον Απόστολο Ανδρέα, και είμαι εξουσιοδοτημένος να καταγράψω την διήγηση για την ζωή και τις συναλλαγές του Ιησού από την Ναζαρέτ όπως έγιναν γνωστές από το τάγμα μου από γήινα πλάσματα, και όπως καταγράφτηκαν τμηματικά έπειτα, από το άνθρωπο που καθοδηγούσα προσωρινά. Γνωρίζοντας πως ο Αφέντης του σχολαστικά απέφευγε να αφήσει γραπτά αρχεία πίσω του, ο Ανδρέας επίμονα αρνήθηκε να βγάλει πολλά αντίγραφα της γραπτής του διήγησης. Μια παρόμοια στάση είχαν και οι άλλοι απόστολοι του Ιησού και γι αυτό καθυστέρησε τόσο η συγγραφή των Ευαγγελίων.
(1332.2) 121:1.1 Ο Ιησούς δεν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο σε μια εποχή πνευματικής παρακμής¨ τον καιρό της γέννησής του η Ουράντια βίωνε μια τέτοια ανανέωση πνευματικής σκέψης και θρησκευτικής ζωής που δεν είχε γνωρίσει σε καμιά περίοδο σε όλη της την ιστορία μετά τον Αδάμ. Όταν ο Μιχαήλ ενσαρκώθηκε στην Ουράντια, ο κόσμος παρουσίαζε τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για την Παρουσία του Δημιουργού Υιού που είχαν ποτέ επικρατήσει. Τους αιώνες ακριβώς πριν από αυτήν την εποχή η Ελληνική κουλτούρα και η Ελληνική γλώσσα είχαν εξαπλωθεί στον Δυτικό κόσμο και κοντά στην Ανατολή, και οι Εβραίοι, όντας Ανατολική φυλή, στην φύση εν μέρει Δυτικοί και εν μέρει ανατολικοί, ήταν οι πιο κατάλληλοι για να αξιοποιήσουν ένα τέτοιο πολιτιστικό και γλωσσολογικό σκηνικό για την αποτελεσματική εξάπλωση μιας νέας θρησκείας και στην Ανατολή και στην Δύση. Αυτές οι πολύ ευνοϊκές συνθήκες διευρυνόντουσαν ακόμα περισσότερο από την ανεκτική πολιτική διακυβέρνηση του Μεσογειακού κόσμου από τους Ρωμαίους.
(1332.3) 121:1.2 Όλος αυτός ο συνδυασμός από επιδράσεις απεικονίζεται καλά από τις δραστηριότητες του Παύλου, που, ενώ στην θρησκευτική παιδεία ήταν ένας Εβραίος, διακήρυσσε το ευαγγέλιο ενός Εβραίου Μεσσία στην ελληνική γλώσσα, ενώ ο ίδιος ήταν Ρωμαίος πολίτης.
(1332.4) 121:1.3 Τέτοιος πολιτισμός σαν αυτόν στις μέρες του Ιησού δεν έχει παρατηρηθεί στην Δύση ούτε πριν ούτε μετά από εκείνες τις μέρες. Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός ενοποιήθηκε και συντονίστηκε κάτω από μια τρίπτυχη ασυνήθιστη επιρροή:
(1332.5) 121:1.4 1. Τα Ρωμαϊκά πολιτικά και κοινωνικά συστήματα.
(1332.6) 121:1.5 2. Την Ελληνική γλώσσα και παιδεία- και φιλοσοφία σε κάποιο βαθμό.
(1332.7) 121:1.6 3. Την ταχεία εξάπλωση των Ιουδαϊκών θρησκευτικών και ηθικών διδασκαλιών.
(1332.8) 121:1.7 Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, όλος ο Μεσογειακός κόσμος ήταν μια ενοποιημένη αυτοκρατορία. Καλοί δρόμοι, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, συνέδεαν πολλά μείζονα κέντρα. Οι θάλασσες είχαν ξεκαθαρίσει από τους πειρατές, και βρισκόταν σε μεγάλη πρόοδο μια νέα εποχή εμπορίου και ταξιδιών. Η Ευρώπη από τότε δεν ξαναχάρηκε τέτοια εποχή εμπορίου και ταξιδιών, μέχρι τον δέκατο ένατο αιώνα μετά Χριστό.
(1333.1) 121:1.8 Παρά την εσωτερική ειρήνη και την επιφανειακή ευημερία του Ελληνο-Ρωμαϊκού κόσμου, μια πλειοψηφία των κατοίκων της αυτοκρατορίας, μαράζωνε στην αθλιότητα και την φτώχεια. Η μικρή ανώτερη τάξη ήταν πλούσια¨ η εξαθλιωμένη και πάμπτωχη κατώτερη τάξη περιλάμβανε τους περισσότερους απλούς ανθρώπους . Δεν υπήρχε εκείνες τις μέρες ευτυχισμένη και ευημερούσα μεσαία τάξη¨ ότι είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της στην Ρωμαϊκή κοινωνία.
(1333.2) 121:1.9 Οι πρώτοι αγώνες ανάμεσα στα επεκτεινόμενα Ρωμαϊκά και Πάρθια κράτη είχαν τελειώσει στο πρόσφατο παρελθόν, αφήνοντας την Συρία στα χέρια των Ρωμαίων. Τον καιρό του Ιησού, η Παλαιστίνη και η Συρία απολάμβαναν μια περίοδο ευημερίας, σχετικής ειρήνης, και εκτεταμένων εμπορικών συναλλαγών και με την Ανατολή και με την Δύση.
(1333.3) 121:2.1 Οι Εβραίοι ήταν τμήμα μιας παλαιότερης Σημιτικής φυλής, που περιλάμβανε και τους Βαβυλώνες, τους Φοίνικες, και τους πιο πρόσφατους εχθρούς της Ρώμης, τους Καρχηδόνιους. Κατά το πρώτο μέρος του πρώτου αιώνα μετά Χριστό, οι Εβραίοι ήταν η πιο ισχυρή φυλή από τους Σημιτικούς λαούς, και έτυχε να καταλαμβάνουν μια ιδιαίτερα στρατηγική γεωγραφική θέση στον κόσμο με τον τρόπο που ήταν τότε οργανωμένο το εμπόριο.
(1333.4) 121:2.2 Πολλοί από τους μεγάλους κόμβους που συνέδεαν τα κράτη της αρχαιότητας περνούσαν μέσα από την Παλαιστίνη, που έγινε έτσι σημείο συνάντησης, ή σταυροδρόμι , τριών ηπείρων. Τα ταξίδια, το εμπόριο, και οι στρατοί της Βαβυλωνίας, της Ασσυρίας, της Αιγύπτου, της Συρίας, της Ελλάδας, της Παρθίας και της Ρώμης διαδοχικά περνούσαν από την Παλαιστίνη. Από αμνημονεύτων χρόνων, πολλές πορείες καραβανιών από την Ανατολή περνούσαν μέσα από ένα μέρος αυτού του τμήματος για να φτάσουν στα λίγα καλά λιμάνια του ανατολικού άκρου της Μεσογείου, από όπου πλοία μετέφεραν τα φορτία τους προς όλο τον ναυτικό Δυτικό κόσμο. Και περισσότερη από το μισό από το ρεύμα αυτών των καραβανιών περνούσε από μέσα ή κοντά από την μικρή πόλη της Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.
(1333.5) 121:2.3 Παρόλο που η Παλαιστίνη ήταν η πατρίδα της Εβραϊκής θρησκευτικής κουλτούρας και η γενέτειρα του Χριστιανισμού, οι Εβραίοι ξενιτευόντουσαν, και κατοικούσαν σε πολλά έθνη και εμπορευόντουσαν σε κάθε αποικία των Ρωμαϊκών και Πάρθιων κρατών.
(1333.6) 121:2.4 Η Ελλάδα παρείχε την γλώσσα και την κουλτούρα, η Ρώμη έχτιζε τους δρόμους και ενοποιούσε μια αυτοκρατορία, αλλά ο διασκορπισμός των Εβραίων, με τις περισσότερες από διακόσιες συναγωγές και καλά οργανωμένες θρησκευτικές κοινότητες τις διάσπαρτες εδώ και κει στον Ρωμαϊκό κόσμο, δημιούργησε τα εκπαιδευτικά κέντρα στα οποία θα γινόταν η πρώτη υποδοχή του νέου ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών, και από όπου έπειτα θα εξαπλωνόταν στα πέρατα του κόσμου.
(1333.7) 121:2.5 Κάθε μια Εβραϊκή συναγωγή είχε στους κόλπους της και μια ομάδα πιστών μη Ιουδαίων, «θρήσκων» ή «θεοφοβούμενων» ανθρώπων , και ήταν σε αυτήν την ομάδα προσήλυτων που ο Παύλος βρήκε το κύριο μέρος των νέων προσήλυτων στον Χριστιανισμό. Ακόμα και ο ναός στην Ιερουσαλήμ φιλοξενούσε στην αυλή του μια ομάδα μη Ιουδαίων. Υπήρχε πολύ στενή σχέση ανάμεσα στην παιδεία, το εμπόριο, και την λατρεία της Ιερουσαλήμ και της Αντιόχειας. Στην Αντιόχεια οι οπαδοί του Παύλου ονομάστηκαν για πρώτη φορά «Χριστιανοί».
(1333.8) 121:2.6 Η επικέντρωση της λατρείας στον Ιουδαϊκό ναό στην Ιερουσαλήμ περιλάμβανε εξίσου το μυστικό της επιβίωσης του μονοθεϊσμού τους και την υπόσχεση της καλλιέργειας και διάδοσης στον κόσμο μιας νέας διευρυμένης αντίληψης αυτού του ενός Θεού όλων των εθνών και Πατέρα όλων των θνητών. Η υπηρεσία του ναού στην Ιερουσαλήμ αντιπροσώπευε την επιβίωση μιας θρησκευτικής πολιτιστικής αντίληψης μετά την πτώση μιας σειράς μη Ιουδαίων εθνικών ηγεμόνων και φυλετικών διωκτών.
(1334.1) 121:2.7 Ο Εβραϊκός λαός εκείνης της εποχής, παρόλο που βρισκόταν κάτω από Ρωμαϊκή επικυριαρχία, απολάμβανε ένα σημαντικό βαθμό αυτό-διακυβέρνησης και, θυμούμενοι τα τότε πρόσφατα ηρωικά ανδραγαθήματα για απελευθέρωση του Ιούδα του Μακαβαίου και των άμεσων διαδόχων του, είχε πού ζωηρή την προσδοκία για την άμεση εμφάνιση ενός ακόμα μεγαλύτερου απελευθερωτή, τον από καιρού αναμενόμενο Μεσσία.
(1334.2) 121:2.8 Το μυστικό της επιβίωσης της Παλαιστίνης, του βασιλείου των Εβραίων, σαν ημι-ανεξάρτητο κράτος βρισκόταν στην εξωτερική πολιτική της Ρωμαϊκής κυβέρνησης, που επιθυμούσε να διατηρήσει τον έλεγχο της Παλαιστινιακής εθνικής οδού και των ταξιδιωτικών δρόμων ανάμεσα στην Συρία και στην Αίγυπτο καθώς στις δυτικές αφετηρίες των πορειών των καραβανιών ανάμεσα στην Ανατολή και την Δύση. Η Ρώμη Δεν επιθυμούσε να αυξηθεί καμιά δύναμη στην Ανατολή που θα μπορούσε να αναχαιτίσει την μελλοντική της επέκταση σε αυτές τις περιοχές. Η πολιτική των μηχανορραφιών που είχε αντικείμενό της η Σελευκιακή Συρία και η Πτολεμαϊκή Αίγυπτός να σκάψουν τον λάκκο η μια της άλλης, έκανε απαραίτητη να αποδεχτούν την Παλαιστίνη σαν ξεχωριστό και ανεξάρτητο κράτος. Η Ρωμαϊκή πολιτική, ο εκφυλισμός της Αιγύπτου, και η προοδευτική αποδυνάμωση των Σελευκιδών μπροστά στην αυξανόμενη δύναμη της Πάρθιας, εξηγούν γιατί για πολλές γενεές μια μικρή και αδύναμη ομάδα Εβραίων μπόρεσε να διατηρήσει την ανεξαρτησία της και από τους Σελευκίδες προς τον βορά και τους Πτολεμαίους προς τον Νότο. Αυτήν την αναπάντεχη ελευθερία και ανεξαρτησία από την πολιτική ηγεσία των συνοριακών και ισχυρότερων λαών οι Εβραίοι την απέδωσαν στο γεγονός ότι ήταν ο «εκλεκτός λαός», και στην άμεση παρέμβαση του Ιεχωβά. Αυτή η στάση φυλετικής υπεροχής τους έκανε πολύ δύσκολο να ανεχτούν την Ρωμαϊκή επικυριαρχία όταν τελικά έφτασε και στην χώρα τους. Αλλά ακόμα και εκείνη την θλιβερή στιγμή οι Εβραίοι αρνήθηκαν να μάθουν ότι η παγκόσμια αποστολή τους ήταν πνευματική και όχι πολιτική.
(1334.3) 121:2.9 Οι Εβραίοι ήταν ασυνήθιστα ανήσυχοι και φιλύποπτοι σε όλη την διάρκεια της εποχής του Ιησού επειδή τότε κυβερνιόντουσαν από έναν ξένο, τον Ηρώδη της Ιδουμενέας, που είχε καταλάβει την ηγεμονία της Ιουδαίας κερδίζοντας έξυπνα την εύνοια των Ρωμαίων κυβερνητών. Και παρόλο που ο Ηρώδης προσποιούταν πίστη στην τελετουργική τήρηση των τύπων, άρχισε και να χτίζει ναούς για πολλούς ξένους θεούς.
(1334.4) 121:2.10 Οι φιλικές σχέσεις του Ηρώδη με τους Ρωμαίους κυβερνήτες έκανε τον κόσμο ασφαλή για τον Εβραϊκά ταξίδια και έτσι άνοιξε τον δρόμο για την αυξημένη Ιουδαϊκή διείσδυση ακόμα και στα πιο μακρινά μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ακόμα και σε έθνη με ξένες συνθήκες, με το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας του ουρανού. Η βασιλεία του Ηρώδη επίσης συνεισέφερε κατά πού για την περαιτέρω ανάμιξη των Εβραϊκών και Ελληνιστικών φιλοσοφιών.
(1334.5) 121:2.11 Ο Ηρώδης έχτισε το λιμάνι της Καισαρείας, που βοήθησε ακόμα περισσότερο στο να γίνει η Παλαιστίνη το σταυροδρόμι του πολιτισμένου κόσμου. Πέθανε το 4 προ Χριστού, και ο γιος του ο Ηρώδης Αντύπας κυβέρνησε την Γαλιλαία και Περέα σε όλη την διάρκεια της νεότητας και προσφοράς του Ιησού μέχρι το 39 μετά Χριστό, και σαν τον πατέρα του, ήταν και αυτός μεγάλος κτίστης. Επαναοικοδόμησε πολλές από τις πόλεις της Γαλιλαίας, συμπεριλαμβανομένου και του μεγάλου εμπορικού κέντρου της Σέφορης.
(1334.6) 121:2.12 Οι Γαλιλαίοι δεν είχαν την εύνοια των θρησκευτικών ηγετών της Ιερουσαλήμ , και των ραββίνων διδασκάλων. Η Γαλιλαία ήταν περισσότερο μη Ιουδαϊκή παρά Ιουδαϊκή όταν γεννήθηκε ο Ιησούς.
(1334.7) 121:3.1 Παρόλο που η κοινωνική και οικονομική κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους δεν ήταν και η καλύτερη, η πλατιά διαδεδομένη εσωτερική ειρήνη και η ευημερία ήταν ευνοϊκές για την Παρουσία του Μιχαήλ. Τον πρώτο αιώνα μετά Χριστό οι κοινωνία του Μεσογειακού κόσμου αποτελείτο από πέντε καλά προσδιορισμένα κοινωνικά στρώματα:
(1335.1) 121:3.2 1. Την αριστοκρατία. Οι ανώτερες τάξεις με το χρήμα και την επίσημη δύναμη, οι προνομιούχες και ηγετικές ομάδες.
(1335.2) 121:3.3 2. Τις ομάδες των επιχειρηματιών. Οι πρίγκιπες έμποροι και οι τραπεζίτες, οι εμπορευόμενοι – οι μεγάλοι εισαγωγείς και εξαγωγείς—οι διεθνείς έμποροι.
(1335.3) 121:3.4 3. Την μικρή μεσαία τάξη. Παρόλο που αυτή η ομάδα ήταν πραγματικά μικρή, είχε μεγάλη επιρροή και ήταν η σπονδυλική στήλη της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας, που ενθάρρυνε αυτές τις ομάδες να συνεχίζουν τις διάφορες τέχνες τους και τα επαγγέλματά τους. Στους Εβραίους πολλοί από τους Φαρισαίους ανήκαν σε αυτήν την τάξη των επαγγελματιών.
(1335.4) 121:3.5 4. Το ελεύθερο προλεταριάτο. Αυτή η ομάδα είχε πολύ μικρή ή και καθόλου κοινωνικό κύρος. Αν και υπερήφανοι για την ελευθερία τους, είχαν μεγάλη μειονεκτική θέση επειδή έπρεπε να συναγωνίζονται με την δουλεία. Οι ανώτερες τάξεις τους έβλεπαν περιφρονητικά, καταλογίζοντάς τους ότι ήταν άχρηστοι εκτός για «αναπαραγωγικούς σκοπούς».
(1335.5) 121:3.6 5. Οι δούλοι. Ο μισός πληθυσμός του Ρωμαϊκού κράτους ήταν δούλοι¨ πολλοί από αυτούς ήταν ανώτερα άτομα και σύντομα ανερχόντουσαν στο ελεύθερο προλεταριάτο, ακόμα και στους επαγγελματίες. Η πλειοψηφία ήταν είτε μέτριοι ή πολύ κατώτεροι.
(1335.6) 121:3.7 Η δουλεία, ακόμα και των ανώτερων λαών, ήταν ένα χαρακτηριστικό της Ρωμαϊκής στρατιωτικής κατάκτησης. Η δύναμη του αφέντη πάνω στον σκλάβο του ήταν απεριόριστη. Η πρώτη Χριστιανική εκκλησία αποτελείτο κατά μεγάλο μέρος από τις κατώτερες τάξεις και από αυτούς τους δούλους
(1335.7) 121:3.8 Οι ανώτεροι σκλάβοι συχνά έπαιρναν μισθό και αποταμιεύοντας αυτά τα κέρδη τους μπορούσαν να εξαγοράσουν την ελευθερία τους. Πολλοί τέτοιοι απελευθερωμένοι σκλάβοι ανήλθαν σε υψηλές θέσεις του κράτους, της εκκλησίας και του επιχειρηματικού κόσμου. Και ήταν αυτές οι δυνατότητες που έκαναν την πρώτη Χριστιανική εκκλησία να δείξει ανοχή σε αυτός τον τροποποιημένο θεσμό της δουλείας.
(1335.8) 121:3.9 Δεν υπήρχε κανένα πλατιά διαδεδομένο κοινωνικό πρόβλημα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τον πρώτο αιώνα μετά Χριστό. Η μεγαλύτερη πλειοψηφία του πληθυσμού θεωρούσε ότι ανήκε στην ομάδα που ήταν γραφτό να γεννηθούν. Υπήρχε πάντα η ανοιχτή πόρτα μέσα από την οποία τα ταλαντούχα και ικανά άτομα μπορούσαν να ανέλθουν από τα χαμηλότερα στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα της Ρωμαϊκής κοινωνίας, αλλά οι άνθρωποι ήταν γενικά ικανοποιημένοι με την κοινωνική τους τάξη. Δεν ήταν δυσαρεστημένοι από την τάξη τους, ούτε θεωρούσαν αυτές τις κοινωνικές διακρίσεις άδικες ή λανθασμένες. Ο Χριστιανισμός δεν ήταν σε καμία περίπτωση οικονομικό κίνημα με σκοπό την βελτίωση των δυστυχιών των καταπιεσμένων τάξεων.
(1335.9) 121:3.10 Η γυναίκα, παρόλο που απολάμβανε μεγαλύτερη ελευθερία στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από ότι στην περιορισμένη θέση της στην Παλαιστίνη, η οικογενειακή αφοσίωση και η φυσική στοργή των Εβραίων κατά πολύ υπερέβαιναν εκείνες του μη Ιουδαϊκού κόσμου.
(1335.10) 121:4.1 Οι μη Ιουδαίοι ήταν, από ηθική σκοπιά, κάπως κατώτεροι από τους Εβραίους, αλλά στις καρδιές των ευγενέστερων υπήρχε άφθονο γόνιμο έδαφος φυσικής καλοσύνης και δυναμικό αγάπης προς τους συνανθρώπους τους στο οποίο ο σπόρος του Χριστιανισμού ήταν δυνατόν να βλαστήσει και να παράγει άφθονο ηθικό χαρακτήρα και πνευματικά επιτεύγματα. Στον μη Ιουδαϊκό κόσμο, επικρατούσαν τέσσερις σπουδαίες φιλοσοφίες, που όλες λιγότερο ή περισσότερο προερχόντουσαν από τον πρώτο Πλατωνισμό των Ελλήνων. Αυτές οι φιλοσοφικές σχολές ήταν:
(1335.11) 121:4.2 1. Η Επικουρική. Αυτή η φιλοσοφική σχολή ήταν αφιερωμένη στην αναζήτηση της ευτυχίας. Οι καλύτεροι Επικουρικοί δεν επιδιδόντουσαν σε αισθησιακές υπερβολές. Τουλάχιστον αυτή η διδασκαλία βοηθούσε τους Ρωμαίους να αποφύγουν μια πιο αμείλικτη μορφή φαταλισμού¨ δίδασκε ότι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάτι για να βελτιώσουν την επίγεια κατάστασή τους. Ακόμα, μαχόταν αποτελεσματικά τις προλήψεις που οφειλόντουσαν στην άγνοια.
(1336.1) 121:4.3 2. Η Στωική. Ο Στωικισμός ήταν η ανώτερη φιλοσοφία των ανώτερων τάξεων. Οι Στωικοί πίστευαν ότι μια μοιραία αιτιοκρατία κυριαρχούσε σε όλη την φύση. Δίδασκαν ότι η ψυχή του ανθρώπου ήταν θεϊκή¨ ότι ΄ήταν φυλακισμένη στο αμαρτωλό σώμα της φυσικής φύσης. Η ψυχή του ανθρώπου μπορούσε να πετύχει την ελευθερία ζώντας σε αρμονία με την φύση, με τον Θεό¨ έτσι η αρετή γινόταν αυτοσκοπός. Ο Στωικισμός ανερχόταν στην απόλυτη ηθικότητα, σε ιδανικά που κανένα ανθρώπινο σύστημα φιλοσοφίας δεν μπόρεσε ποτέ να υπερβεί. Ενώ οι Στωικοί ισχυριζόντουσαν ότι είναι «τα παιδιά του Θεού», δεν μπόρεσαν να τον γνωρίσουν, και έτσι απέτυχαν να τον βρουν. Ο Στωικισμός παρέμεινε μια φιλοσοφία¨ ποτέ δεν έγινε θρησκεία. Οι οπαδοί του προσπαθούσαν να συντονίσουν τον νου τους με την αρμονία του Συμπαντικού Νου, αλλά δεν μπόρεσαν να οραματιστούν τους εαυτούς τους σαν παιδιά ενός στοργικού Πατέρα. Ο Παύλος έκλινε πολύ προς τον Στωικισμό όταν έγραφε, « Έχω μάθει σε οποιαδήποτε κατάσταση να βρίσκομαι, εκεί να είμαι ικανοποιημένος.»
(1336.2) 121:4.4 3. Η Κυνική. Παρόλο που οι Κυνικοί ανάγουν την θεωρία τους στον Διογένη της Αθήνας, πολύ από την διδασκαλία τους την πήραν από τα υπολείμματα της διδασκαλίας του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ. Ο Κυνισμός παλαιότερα ήταν περισσότερο θρησκεία παρά φιλοσοφία. Τουλάχιστον οι Κυνικοί έκαναν την θρησκεία-φιλοσοφία τους δημοκρατική. Στους αγρούς και στα μέρη της αγοράς εκήρυσσαν διαρκώς την θεωρία τους ότι ο «ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί αν θέλει». Εκήρυσσαν την απλότητα και την αρετή και προέτρεπαν τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τον θάνατο χωρίς φόβο. Αυτοί οι περιπλανώμενοι Κυνικοί κήρυκες προσέφεραν πολλά στην προετοιμασία του πνευματικά πεινασμένου πληθυσμού για τους μετέπειτα Χριστιανούς ιεραποστόλους. Το σχέδιο του λαϊκού κηρύγματος ήταν σύμφωνα με το πρότυπο και το στυλ των επιστολών του Παύλου.
(1336.3) 121:4.5 4. Η Σκεπτικιστική. Ο Σκεπτικισμός ισχυριζόταν ότι η γνώση είναι απατηλή, και ότι είναι αδύνατες η βεβαιότητα και η πεποίθηση. Ήταν μια εντελώς αρνητική στάση και ποτέ δεν διαδόθηκε πολύ..
(1336.4) 121:4.6 Αυτές οι φιλοσοφίες ήταν ημι-θρησκευτικές¨ συχνά ήταν αναζωογονητικές, ηθικοπλαστικές, και εξευγενιστικές αλλά συνήθως δεν προοριζόντουσαν για τους κοινούς ανθρώπους. Με μόνη πιθανή εξαίρεση τον Κυνισμό, ήταν φιλοσοφίες για τους ισχυρούς και τους μορφωμένους, όχι θρησκείες για την σωτηρία και των φτωχών και των αδυνάτων.
(1336.5) 121:5.1 Σε όλες τις προηγούμενες εποχές η θρησκεία ήταν υπόθεση κυρίως της φυλής ή του έθνους¨ δεν ήταν θέμα που αφορούσε το άτομο. Οι θεοί ήταν φυλετικοί ή εθνικοί, όχι προσωπικοί. Τέτοια θρησκευτικά συστήματα παρείχαν πολύ λίγη ικανοποίηση στις ατομικές πνευματικές ανησυχίες των συνηθισμένων ανθρώπων.
(1336.6) 121:5.2 Τον καιρό του Ιησού οι θρησκείες στην Δύση περιλάμβαναν:
(1336.7) 121:5.3 1. Τις παγανιστικές θρησκείες. Αυτές ήταν ένας συνδυασμός Ελληνικής και Λατινικής μυθολογίας, πατριωτισμού, και παραδόσεων.
(1336.8) 121:5.4 2. Την Λατρεία του Αυτοκράτορα. Αυτή την θεϊκοποίηση του ανθρώπου σαν σύμβολο του κράτους, την απεχθανόντουσαν εντελώς οι Εβραίοι και οι πρώτοι Χριστιανοί, και οδήγησε στους σκληρούς διωγμούς και των δύο εκκλησιών από την Ρωμαϊκή κυβέρνηση.
(1337.1) 121:5.5 3. Την αστρολογία. Αυτή η ψευδο- επιστήμη της Βαβυλώνας εξελίχτηκε σε θρησκεία σε όλη την Ελληνο- Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ακόμα και τον εικοστό αιώνα οι άνθρωποι δεν έχουν εντελώς απελευθερωθεί από αυτήν την προληπτική πεποίθηση.
(1337.2) 121:5.6 4. Τις μυστηριώδεις θρησκείες. Σε έναν τόσο πνευματικά πεινασμένο κόσμο είχε ξεσπάσει ένα μια πλημμύρα μυστηριωδών δοξασιών, νέες και παράξενες θρησκείες από την Ανατολή, που είχαν ξετρελάνει τους συνηθισμένους ανθρώπους και τους υποσχόταν «ατομική» σωτηρία. Αυτές οι θρησκείες σύντομα έγιναν η παραδεκτή πίστη των χαμηλότερων τάξεων του Ελληνο_Ρωμαϊκού κόσμου. Και έκαναν πολλά για την προετοιμασία του δρόμου για την ταχεία εξάπλωση των κατά πολύ ανώτερων Χριστιανικών διδασκαλιών, που παρουσίαζαν μια μεγαλοπρεπή έννοια της Θεότητας, που συνδεόταν με μια ελκυστική θεολογία για τους έξυπνους και μια βαθιά προσφορά σωτηρίας για όλους, συμπεριλαμβανομένων και των αμόρφωτων αλλά πνευματικά πεινασμένων μεσαίων ανθρώπων εκείνων των ημερών.
(1337.3) 121:5.7 Οι μυστηριώδεις θρησκείες σήμαναν το τέλος των εθνικών πίστεων και είχαν σαν αποτέλεσμα την γέννηση πολλών προσωπικών δοξασιών. Τα μυστήρια ήταν πολλά αλλά όλα χαρακτηριζόντουσαν από:
(1337.4) 121:5.8 1. Κάποιο μυθικό θρύλο, ένα μυστήριο—από όπου βγήκε και το όνομά τους. Κατά κανόνα, αυτό το μυστήριο είχε να κάνει με την ιστορία της ζωής και του θανάτου κάποιου θεού και της επιστροφής του στην ζωή, όπως απεικονιζόταν από τις διδασκαλίες του Μιθραϊσμού, που, για κάποιο χρονικό διάστημα, συνυπήρχε, και ανταγωνιζότανε το δόγμα του Παύλου για τον Χριστιανισμό.
(1337.5) 121:5.9 2. Τα μυστήρια ήταν μη εθνικά και διαφυλετικά. Ήταν προσωπικά και αδερφικά, δημιουργώντας έτσι θρησκευτικές αδελφότητες και πολλές σεχταριστικές κοινωνίες.
(1337.6) 121:5.10 3. Στις υπηρεσίες τους χαρακτηριζόντουσαν από περίπλοκες τελετές μύησης και εντυπωσιακά λατρευτικά μυστήρια. Οι μυστικές ιεροτελεστίες και τελετουργίες τους μερικές φορές ήταν μακάβριες και αηδιαστικές.
(1337.7) 121:5.11 4. Αλλά άσχετα με την φύση των τελετών τους ή τον βαθμό των υπερβολών τους, αυτά τα μυστήρια απαρέγκλιτα υποσχόντουσαν στους πιστούς τους «σωτηρία», «απαλλαγή από το κακό, ζωή μετά θάνατον, και μακροχρόνιο βίο σε σφαίρες ευδαιμονίας πέρα από αυτό τον κόσμο της δυστυχίας και της δουλείας.»
(1337.8) 121:5.12 Αλλά μην κάνετε το λάθος να συγχέετε τις διδασκαλίες του Ιησού με τα μυστήρια. Η δημοτικότητα των μυστηρίων αποκαλύπτει την αναζήτηση του ανθρώπου για την επιβίωση, απεικονίζοντας έτσι μια πραγματική πείνα και δίψα για προσωπική θρησκεία και ατομική δικαιοσύνη. Παρόλο που τα μυστήρια δεν πέτυχαν να ικανοποιήσουν επαρκώς αυτούς τους πόθους, όμως προετοίμασαν το έδαφος για την επακόλουθη εμφάνιση του Ιησού, που έφερε πραγματικά στον κόσμο «τον άρτο και το ύδωρ της ζωής».
(1337.9) 121:5.13 Ο Παύλος, σε μια προσπάθεια να αξιοποιήσει τις διαδεδομένες προσκολλήσεις στους καλύτερους τύπους μυστηριωδών θρησκειών, έκανε κάποιες προσαρμογές της διδασκαλίας του Ιησού για να την κάνει πιο αποδεκτή από ένα μεγαλύτερο μέρος μελλοντικών προσήλυτων. Αλλά ακόμα και ο συμβιβασμός του Παύλου της διδασκαλίας του Ιησού (Χριστιανισμού) ήταν ανώτερος και από τα καλύτερα των μυστηρίων στο ότι:
(1337.10) 121:5.14 1. Ο Παύλος δίδαξε ηθική λύτρωση και σωτηρία. Ο Χριστιανισμός έδειξε τον δρόμο για μια νέα ζωή και διακήρυξε ένα νέο ιδανικό. Ο Παύλος απέρριψε τις μαγικές ιεροτελεστίες και τις τελετουργικές μαγείες.
(1337.11) 121:5.15 2. Ο Χριστιανισμός παρουσίασε μια θρησκεία που καταπιανόταν με τις τελικές λύσεις του ανθρώπινου προβλήματος, γιατί δεν προσέφερε μόνο σωτηρία από την θλίψη ακόμα και από τον θάνατο, αλλά ακόμα υποσχέθηκε την άφεση αμαρτιών χάρη σε ένα χαρακτήρα ορθό με χαρίσματα αιώνιας ζωής.
(1338.1) 121:5.16 3. Τα μυστήρια βασιζόντουσαν σε μύθους. Ο Χριστιανισμός, όπως τον εκήρυσσε ο Παύλος, βασιζόταν σε ένα ιστορικό γεγονός: την Παρουσία του Μιχαήλ, του Υιού του Θεού, στο ανθρώπινο είδος.
(1338.2) 121:5.17 Η ηθικότητα ανάμεσα τους μη Ιουδαίους δεν συνδεόταν απαραίτητα ούτε με την φιλοσοφία, ούτε με την θρησκεία. Στους ανθρώπους εκτός Παλαιστίνης, δεν περνούσε από το μυαλό ότι ένας ιερέας υποτίθεται ότι έπρεπε να ζει ηθική ζωή. Η Εβραϊκή θρησκεία και έπειτα και οι διδασκαλίες του Ιησού και αργότερα ο εξελισσόμενος Χριστιανισμός του Παύλου ήταν οι πρώτες Ευρωπαϊκές θρησκείες που με το ένα χέρι στο ήθος και το άλλο στον ηθικό κώδικα, επέμεναν ότι οι θρησκευόμενοι πρέπει να προσέχουν και τα δύο.
(1338.3) 121:5.18 Σε μια τέτοια γενιά ανθρώπων, που την κυριαρχούσαν τέτοια ατελή συστήματα φιλοσοφίας και την μπέρδευαν τέτοια περίπλοκα θρησκευτικά δόγματα, ο Ιησούς γεννήθηκε στην Παλαιστίνη. Και σε αυτήν ακριβώς την γενιά έδωσε έπειτα το ευαγγέλιο της προσωπικής θρησκείας του—«οι άνθρωποι είναι τέκνα του Θεού.»
(1338.4) 121:6.1 Με το κλείσιμο του πρώτου αιώνα προ Χριστού η θρησκευτική σκέψη της Ιερουσαλήμ είχε επηρεαστεί πάρα πολύ και κάπως τροποποιηθεί από τις διδασκαλίας της Ελληνικής παιδείας ακόμα και από την Ελληνική φιλοσοφία. Στον μακρόχρονο ανταγωνισμό ανάμεσα στις απόψεις των Ανατολικών και Δυτικών σχολών Εβραϊκής σκέψης, η Ιερουσαλήμ και η υπόλοιπη Δύση και Ανατολή γενικά υιοθέτησαν την Δυτική Εβραϊκή ή τροποποιημένη Ελληνιστική άποψη.
(1338.5) 121:6.2 Τις μέρες του Ιησού τρεις γλώσσες επικρατούσαν στην Παλαιστίνη: οι κοινοί άνθρωποι μιλούσαν κάποια διάλεκτο της Αραμαϊκής¨ οι ιερείς και οι ραββίνοι μιλούσαν Εβραϊκά¨ και οι μορφωμένες τάξεις και τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα των Εβραίων γενικά, μιλούσαν Ελληνικά. Η πρώτη μετάφραση των Εβραϊκών γραφών στα Ελληνικά στην Αλεξάνδρεια, ήταν υπεύθυνη σε αρκετά μεγάλο βαθμό για την επόμενη επικράτηση της Ελληνικής πτέρυγας της Εβραϊκής κουλτούρας και θεολογίας. Και τα γραπτά των Χριστιανών διδασκάλων σύντομα θα εμφανιζόντουσαν στην ίδια γλώσσα. Η αναγέννηση του Ιουδαϊσμού χρονολογείται από την μετάφραση των Εβραϊκών γραφών. Αυτή ήταν μια ζωτική επίδραση που αργότερα καθόρισε την κατεύθυνση της λατρείας του Χριστιανισμού του Παύλου προς την Δύση αντί για την Ανατολή.
(1338.6) 121:6.3 Παρόλο που οι Ελληνοποιημένες Εβραϊκές απόψεις ήταν πολύ λίγο επηρεασμένες από τις διδασκαλίες των Επικουρικών, ήταν όμως πολύ επηρεασμένες από την φιλοσοφία του Πλάτωνα και την θεωρία της αυτό-αυταπάρνησης των Στωικών. Η μεγάλη πέραση του Στωικισμού εξηγείται από το Τέταρτο Βιβλίο των Μακαβαίων¨ η διείσδυση και της Πλατωνικής φιλοσοφίας και της Στωικής θεωρίας παρουσιάζεται στην Σοφία του Σολομώντα. Οι Ελληνοποιημένοι Εβραίοι έφεραν στις Εβραϊκές γραφές μια τέτοια αλληγορική ερμηνεία ώστε δεν βρήκαν καμιά δυσκολία στο να προσαρμόσουν την Εβραϊκή θεολογία με την αγαπημένη τους Αριστοτελική φιλοσοφία. Αλλά όλα αυτά οδήγησαν σε μια καταστροφική περιπλοκή μέχρι που ανέλαβε τα προβλήματα αυτά ο Φίλωνας από την Αλεξάνδρεια, που προχώρησε και εναρμόνισε και συστηματικοποίησε την Ελληνική φιλοσοφία και την Εβραϊκή θεολογία σε ένα συμπαγές και αρκετά συνεπές σύστημα θρησκευτικών πεποιθήσεων και πρακτικών. Και ήταν αυτή η μεταγενέστερη διδασκαλία ενός μίγματος της Ελληνικής φιλοσοφίας και της Εβραϊκής θεολογίας που επικρατούσε στην Παλαιστίνη όταν έζησε και δίδαξε ο Ιησούς, την οποία ο Παύλος αξιοποίησε σαν θεμέλιο πάνω στο οποίο να κτίσει μια πιο προχωρημένη και διαφωτιστική θεωρία του Χριστιανισμού.
(1338.7) 121:6.4 Ο Φίλωνας ήταν μεγάλος διδάσκαλος¨ από τον καιρό του Μωυσή δεν είχε ξαναζήσει άνθρωπος που να άσκησε τόσο μεγάλη επίδραση στην ηθική και θρησκευτική σκέψη του Δυτικού κόσμου. Στο θέμα του συνδυασμού των καλύτερων στοιχείων των σύγχρονων συστημάτων ηθικών και θρησκευτικών διδασκαλιών, έχουν υπάρξει επτά ξεχωριστοί ανθρώπινοι διδάσκαλοι: ο Σέθαρντ, ο Μωυσής, ο Ζωροάστρης, ο Λάο-τσε, ο Βούδας, ο Φίλωνας, και ο Παύλος.
(1339.1) 121:6.5 Πολλές, αλλά όχι όλες, από τις αντιφατικότητες του Φίλωνα που προερχόντουσαν από την προσπάθειά του να συνδυάσει την Ελληνική μυστικιστική φιλοσοφία και τις Ρωμαϊκές Στωικές θεωρίες με την τυπολατρική θεολογία των Εβραίων, ο Παύλος τις αναγνώρισε και πολύ σοφά τις παρέλειψε από την βασική του προ-Χριστιανική θεολογία. Ο Φίλωνας άνοιξε τον δρόμο για τον Παύλο να αποκαταστήσει πιο ουσιαστικά την έννοια της Παραδείσιας Τριάδας, που για πολύ καιρό βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση στην Εβραϊκή θεολογία. Μόνο σε ένα ζήτημα ο Παύλος δεν μπόρεσε να συμβαδίσει με τον Φίλωνα ή να υπερβεί τις διδασκαλίες αυτού του πλούσιου και μορφωμένου Εβραίου από την Αλεξάνδρεια, και αυτή ήταν η διδασκαλία της εξιλέωσης¨ ο Φίλωνας δίδαξε την απαλλαγή από τις αμαρτίες μόνο μετά το χύσιμο αίματος. Επίσης πιθανόν να συνέλαβε την πραγματικότητα και την παρουσία των Προσαρμοστών Σκέψης πιο καθαρά από τον Παύλο. Αλλά η θεωρία του Παύλου για το προπατορικό αμάρτημα, οι θεωρίες της κληρονομικής ενοχής και του έμφυτου κακού και την εξιλέωσή του από αυτό, ήταν εν μέρει Μιθραϊκής προέλευσης, με ελάχιστα κοινά με την Εβραϊκή θεολογία, την φιλοσοφία του Φίλωνα, ή τις διδασκαλίες του Ιησού. Μερικές φάσεις της διδασκαλίας του Παύλου όσον αφορά το προπατορικό αμάρτημα και την εξιλέωση ήταν εντελώς δικής του σύλληψης.
(1339.2) 121:6.6 Το ευαγγέλιο του Ιωάννη, το τελευταίο από τις διηγήσεις για την επίγεια ζωή του Ιησού, απευθυνόταν στους Δυτικούς ανθρώπους και παρουσιάζει την ιστορία του περισσότερο στο φως της άποψης των μετέπειτα Αλεξανδρινών Χριστιανών, που ήταν επίσης οπαδοί και της διδασκαλίας του Φίλωνα.
(1339.3) 121:6.7 Περίπου τον καιρό του Ιησού, συνέβη στην Αλεξάνδρεια μια παράξενη μετατροπή στην στάση προς τους Εβραίους, και εκεί που ήταν το προπύργιο των Εβραίων, ξεκίνησε ένα σφοδρό κύμα διωγμών, που έφτασε μέχρι και την Ρώμη, από όπου εξορίστηκαν πολλές χιλιάδες. Αλλά μια τέτοια προπαγάνδα διαστρέβλωσης δεν κράτησε πολύ¨ σύντομα η αυτοκρατορική κυβέρνηση αποκατέστησε πλήρως τις περικομμένες ελευθερίες των Εβραίων σε όλη την αυτοκρατορία.
(1339.4) 121:6.8 Σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου, όπου και να βρισκόντουσαν οι Εβραίοι διασκορπισμένοι, είτε για λόγους εμπορίου ή καταπίεσης, όλοι από κοινού κράτησαν τις καρδιές τους επικεντρωμένες στον ιερό ναό της Ιερουσαλήμ. Η Εβραϊκή θεολογία επιβίωσε όπως ερμηνευόταν και εξασκούταν στην Ιερουσαλήμ, και σώθηκε πολλές φορές από την λήθη που παρά λίγο να προκαλέσουν διάφορες επίκαιρες παρεμβάσεις από κάποιους Βαβυλώνιους διδασκάλους.
(1339.5) 121:6.9 Περίπου δυόμιση εκατομμύρια από εκείνους τους διασκορπισμένους Εβραίους ερχόντουσαν στην Ιερουσαλήμ για τον εορτασμό των εθνικών θρησκευτικών τους εορτών. Και παρά τις θεολογικές ή φιλοσοφικές διαφορές των Ανατολικών (Βαβυλωνικών) και των Δυτικών (Ελληνικών) Εβραίων, όλοι συμφωνούσαν να είναι η Ιερουσαλήμ το κέντρο της λατρείας τους, και στην αναμονή του ερχομού του Μεσσία.
(1339.6) 121:7.1 Μέχρι τα χρόνια του Ιησού οι Εβραίοι είχαν κατασταλάξει για την καταγωγή τους, την ιστορία τους, και τον προορισμό τους. Είχαν οικοδομήσει ένα άκαμπτο τοίχος διαχωρισμού ανάμεσα σε αυτούς και τους μη Εβραίους¨ αντιμετώπιζαν όλους κάθε τι μη εβραϊκό, με απόλυτη περιφρόνηση. Λάτρευαν το γράμμα του νόμου και καλλιεργούσαν μια μορφή αυτό-ορθότητας που βασιζόταν στο ψεύτικη χάρη της αρετής και της σεμνότητας. Είχαν σχηματίσει προδικασμένες αντιλήψεις για τον Μεσσία, και οι πιο πολλές από τις προσδοκίες τους φανταζόντουσαν έναν Μεσσία που θα ερχόταν σαν μέρος της φυλετικής και εθνικής τους ιστορίας. Για τους Εβραίους εκείνων των ημερών η Εβραϊκή θεολογία ήταν ανέκκλητη, κατασταλαγμένη, και για πάντα καθορισμένη.
(1339.7) 121:7.2 Οι διδασκαλίες και οι πραχτικές του Ιησού όσον αφορά την ανεκτικότητα και την καλοσύνη ερχόντουσαν σε αντίθεση με την παλιά μακροχρόνια στάση των Εβραίων προς τους άλλους λαούς τους οποίους θεωρούσαν βαρβάρους. Για πολλές γενεές οι Εβραίοι είχαν καλλιεργήσει μια στάση προς τον έξω κόσμο που έκανε αδύνατο γι αυτούς να δεχτούν τις διδασκαλίες του Κυρίου για την πνευματική αδερφοσύνη του ανθρώπου. Δεν ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν τον Ιεχωβά με ίσους όρους με τους μη Εβραίους και γι αυτό δεν ήταν πρόθυμοι να δεχτούν σαν Υιό του Θεού κάποιον που δίδασκε τέτοιες νέες και παράξενες θεωρίες.
(1340.1) 121:7.3 Οι γραμματείς, οι Φαρισαίοι, και το ιερατείο κρατούσαν τους Εβραίους κάτω από τα φοβερά δεσμά τυπολατρίας και νομικισμού, δεσμά πολύ πιο πραγματικά από την Ρωμαϊκή πολιτική ηγεσία. Οι Εβραίοι των ημερών του Ιησού δεν ήταν μόνο υπόδουλοι του νόμου αλλά ήταν κάτω από τα δεσμά των δουλικών απαιτήσεων των παραδόσεων, που σχετιζόντουσαν και εισέβαλαν σε κάθε τομέα προσωπικής και κοινωνικής ζωής. Αυτοί οι μικροπεριορισμοί στην συμπεριφορά κυνηγούσαν και κυριαρχούσαν κάθε πιστό Εβραίο, και δεν είναι παράξενο που απέρριψαν αμέσως κάποιον από αυτούς που φάνηκε να αγνοεί τις ιερές παραδόσεις τους, και που τόλμησε να αψηφήσει τους παλαιούς τιμημένους κανόνες τους κοινωνικής συμπεριφοράς. Δεν μπορούσαν να δουν ευνοϊκά τις διδασκαλίες ενός που δεν δίσταζε να συγκρουστεί με τα δόγματα που αυτού θεωρούσαν ότι τους είχαν οριστεί κατευθείαν από τον Πατέρα Αβραάμ τον ίδιο. Ο Μωυσής τους παρέδωσε τον νόμο τους και δεν επρόκειτο να συμβιβαστούν με οτιδήποτε διαφορετικό.
(1340.2) 121:7.4 Μέχρι τον πρώτο μετά Χριστό αιώνα οι προφορική ερμηνεία του νόμου από τους αναγνωρισμένους δασκάλους, τους γραμματείς, είχε γίνει ανώτερη εξουσία από τον ίδιο τον γραπτό νόμο. Και όλα αυτά διευκόλυναν κάποιους θρησκευτικούς ηγέτες των Εβραίων να παρατάξουν τους ανθρώπους ενάντια στην αποδοχή ενός νέου ευαγγελίου.
(1340.3) 121:7.5 Αυτές οι περιστάσεις έκαναν αδύνατον για τους Εβραίους να εκπληρώσουν τον θεϊκό προορισμό τους σαν αγγελιαφόροι του νέου ευαγγελίου της θρησκευτικής και πνευματικής ελευθερίας. Δεν μπόρεσαν να σπάσουν τα δεσμά της παράδοσης. Ο Ιερεμίας είχε πει ότι «ο νόμος πρέπει να είναι γραμμένος στις καρδιές των ανθρώπων», ο Ιεζεκιήλ είχε μιλήσει για «ένα νέο πνεύμα πρέπει να ζήσει στην ψυχή του ανθρώπου», και ο Ψαλμωδός είχε προσευχηθεί ο Θεός να «δημιουργούσε μια καθαρή καρδιά μέσα μας και να ανανέωνε ένα ορθό πνεύμα». Αλλά όταν η Εβραϊκή θρησκεία των αγαθοεργιών και τυφλής υπακοής προς τον νόμο έπεσε θύμα στην στασιμότητα της αδράνειας που φέρνει η λατρεία των παραδόσεων, το κίνημα της θρησκευτικής εξέλιξης πέρασε προς τα δυτικά στους Ευρωπαϊκούς λαούς.
(1340.4) 121:7.6 Και έτσι, κλήθηκε ένας διαφορετικός λαός για να φέρει μια προοδευτική θεολογία στον κόσμο, ένα σύστημα διδασκαλίας που να περιλαμβάνει την φιλοσοφία των Ελλήνων, την ηθικότητα των Εβραίων, και το ευαγγέλιο της ιερότητας της προσωπικότητας και της πνευματικής ελευθερίας που διατυπώθηκε από τον Παύλο και βασίστηκε στις διδασκαλίες του Ιησού.
(1340.5) 121:7.7 Το δόγμα του Παύλου για τον Χριστιανισμό παρουσίασε την ηθικότητά του σαν Εβραϊκό σημάδι γέννησης. Οι Εβραίοι θεωρούσαν την ιστορία σαν Θεϊκή πρόνοια—ο Ιεχωβάς εν ώρα εργασίας. Οι Έλληνες έφεραν στην νέα διδασκαλία καθαρότερες αντιλήψεις για την αιώνια ζωή. Οι θεωρίες του Παύλου επηρεάστηκαν στην θεολογία και την φιλοσοφία όχι μόνο από τις διδασκαλίες του Ιησού αλλά και του Πλάτωνα και του Φίλωνα. Στο ήθος εμπνεύστηκε όχι μόνο από τον Χριστό αλλά και από τους Στωικούς.
(1340.6) 121:7.8 Το ευαγγέλιο του Ιησού, όπως περιλαμβανόταν στο δόγμα του Χριστιανισμού της Αντιόχειας του Παύλου, αναμίχθηκε με τις ακόλουθες διδασκαλίες:
(1340.7) 121:7.9 1. Την φιλοσοφική αιτιοκρατία την Ελλήνων προσήλυτων στον Ιουδαϊσμό, συμπεριλαμβανομένων και μερικών από τις αντιλήψεις τους για την αιώνια ζωή.
(1340.8) 121:7.10 2. Τις ελκυστικές διδασκαλίες των επικρατούντων μυστηριωδών θρησκειών, ιδιαίτερα των Μιθραϊκών διδασκαλιών για εξιλέωση, λύτρωση και σωτηρία με την θυσία που έκανε κάποιος θεός.
(1340.9) 121:7.11 3. Την σθεναρή ηθικότητα της καθιερωμένης Εβραϊκής θρησκείας.
(1341.1) 121:7.12 Η Μεσογειακή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, το Πάρθιο βασίλειο, και οι γειτονικοί λαοί των καιρών του Ιησού όλοι είχαν κάποιες χοντροκομμένες και πρωτόγονες ιδέες όσον αφορά την γεωγραφία του κόσμου, την αστρονομία, την υγεία, και τις ασθένειες¨ και φυσικά έμειναν έκπληκτοι από τις νέες και εντυπωσιακές δηλώσεις του ξυλουργού από την Ναζαρέτ. Οι ιδέες της κατοχής πνεύματος, καλού και κακού, εφαρμόστηκαν όχι μόνο για τους ανθρώπους, αλλά κάθε βράχος και δέντρο θεωρείτο πως είχε πνεύμα. Ήταν μια μαγεμένη εποχή, και όλοι πίστευαν στα θαύματα σαν καθημερινά φαινόμενα.
(1341.2) 121:8.1 Όσο είναι δυνατόν, συνεπείς προς την εντολή μας, έχουμε προσπαθήσει να αξιοποιήσουμε και σε κάποιο βαθμό να συντονίσουμε τα υπάρχοντα αρχεία για την ζωή του Ιησού στην Ουράντια. Παρόλο που είχαμε πρόσβαση στο χαμένο αρχείο του Αποστόλου Ανδρέα και έχουμε αποκομίσει όφελος από την συνεργασία μας με ένα τεράστιο πλήθος ουράνιων υπάρξεων που βρισκόταν στην γη τον καιρό της Παρουσίας του Μιχαήλ (ιδιαίτερα του τώρα Προσωποποιηθέντος Προσαρμοστή), υπήρξε σκοπός μας να κάνομε επίσης χρήση των ονομαζόμενων Ευαγγελίων του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά, και του Ιωάννη.
(1341.3) 121:8.2 Αυτά τα αρχεία της Καινής Διαθήκης είχαν την προέλευσή τους στις ακόλουθες περιστάσεις:
(1341.4) 121:8.3 1. Το Ευαγγέλιο του Μάρκου. Ο Ιωάννης Μάρκος έγραψε το πρώτο, (εκτός από τις σημειώσεις του Ανδρέα), το συνοπτικότερο, και το πιο απλό αρχείο της ζωής του Ιησού. Παρουσίαζε τον Κύριο σαν κληρικό, άνθρωπο ανάμεσα σε ανθρώπους. Παρόλο που ο Μάρκος ήταν ένας νέος είχε παραστεί σε πολλές από τις σκηνές που περιγράφει, η καταγραφή του στην πραγματικότητα είναι το ευαγγέλιο σύμφωνα με τον Πέτρο τον Σίμωνα. Στην αρχή είχε σχέσεις με τον Πέτρο¨ αργότερα με τον Παύλο. Ο Μάρκος έγραψε αυτά τα πραχτικά μετά από υποκίνηση του Πέτρου και με το έντονο αίτημα της εκκλησίας της Ρώμης. Γνωρίζοντας πόσο επίμονα ο Κύριος αρνιότανε να καταγράψει τις διδασκαλίες του στην επίγεια ζωή του, ο Μάρκος, όπως οι απόστολοι και άλλοι μαθητές, δίστασε να τις καταγράψει. Αλλά ο Πέτρος αισθάνθηκε ότι η εκκλησία της Ρώμης χρειαζόταν την βοήθεια μιας τέτοιας γραπτής εξιστόρησης, και ο Μάρκος συμφώνησε να αναλάβει την προετοιμασία της. Κράτησε πολλές σημειώσεις πριν πεθάνει ο Πέτρος το 67 μ.Χ., και σύμφωνα με την περίληψη που είχε εγκρίνει ο Πέτρος και για την εκκλησία της Ρώμης, άρχισε να γράφει αμέσως μετά τον θάνατο του Πέτρου. Το Ευαγγέλιο συμπληρώθηκε περίπου στο τέλος του 68 μ.Χ. Ο Μάρκος έγραφε αποκλειστικά από μνήμης δικής του και του Πέτρου. Το αρχείο αυτό έχει από τότε αλλάξει κατά πολύ, πολλά κομμάτια έχουν βγει και κάποια μεταγενέστερα υλικά έχουν προστεθεί στο τέλος για να αντικαταστήσουν το τελευταίο ένα πέμπτο του αρχικού Ευαγγελίου, που χάθηκε από το πρώτο χειρόγραφο πριν ακόμα αντιγραφεί. Αυτό το αρχείο από τον Μάρκο, ήταν από κοινού με τις σημειώσεις του Ανδρέα και Ματθαίου η γραπτή βάση όλων των επόμενων Ευαγγελίων που επιδίωξαν να περιγράψουν την ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού.
(1341.5) 121:8.4 2. Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου. Αυτό το Ευαγγέλιο του Ματθαίου είναι η καταγραφή της ζωής του Κυρίου που γράφτηκε για την διαπαιδαγώγηση των Χριστιανών Ιουδαίων. Ο συγγραφέας αυτού του αρχείου συνεχώς επιδιώκει να δείξει στην ζωή του Ιησού ότι πολλά από όσα έκανε ήταν «αυτά που έπρεπε να εκπληρωθούν και είχαν προβλεφθεί από τους προφήτες». Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου παρουσιάζει τον Ιησού σαν υιό του Δαβίδ, περιγράφοντάς τον να δείχνει μεγάλο σεβασμό για τον νόμο και τους προφήτες.
(1341.6) 121:8.5 Ο Απόστολος Ματθαίος δεν έγραψε αυτό το Ευαγγέλιο. Γράφτηκε από τον Ίζαδωρ, έναν από τους μαθητές του, που είχε για βοήθεια στο έργο του όχι μόνο την προσωπική ανάμνηση του Ματθαίου αυτών των γεγονότων, αλλά ακόμα και κάποια πραχτικά που είχε κρατήσει ο Ματθαίος από αυτά που είχε πει ο Ιησούς αμέσως μετά την σταύρωση. Αυτό το αρχείο του Ματθαίου είχε γραφτεί στα Αραμαϊκά¨ ο Ίζαντωρ το έγραψε στα Ελληνικά. Δεν υπήρχε πρόθεση εξαπάτησης που αποδόθηκε το Ευαγγέλιο αυτό στον Ματθαίο. Ήταν συνήθεια εκείνες τις μέρες να τιμούν οι μαθητές τους δασκάλους τους.
(1342.1) 121:8.6 Το αρχικό αρχείο του Ματθαίου εκδόθηκε και προστέθηκε το 40 μ.Χ. ακριβώς πριν φύγει από την Ιερουσαλήμ για να ενασχοληθεί με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Ήταν ένα ιδιωτικό αρχείο, το τελευταίο αντίγραφο του οποίου καταστράφηκε όταν κάηκε ένα Συριακό μοναστήρι το 416 μ.Χ.
(1342.2) 121:8.7 Ο Ίζαντορ δραπέτευσε από την Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. μετά την κατάληψη της πόλης από τα στρατεύματα του Τίτου, παίρνοντας μαζί του στην Πέλλα ένα αντίγραφο των σημειώσεων του Ματθαίου. Τον χρόνο 71, ενώ ζούσε στην Πέλλα, ο Ίζαντορ έγραψε το Ευαγγέλιο σύμφωνα με τον Ματθαίο. Επίσης είχε μαζί του τα πρώτα τέσσερα πέμπτα της διήγησης του Μάρκου.
(1342.3) 121:8.8 3. Το Ευαγγέλιο του Λουκά. Ο Λουκάς, ο γιατρός από την Αντιόχεια στην Πισιδία, ήταν ένας μη Ιουδαίος προσήλυτος του Παύλου, και έγραψε μια εντελώς διαφορετική ιστορία της ζωής του Κυρίου. Άρχισε να ακολουθεί τον Παύλο και να μαθαίνει για την ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού το 47 μ.Χ. Ο Λουκάς διατήρησε πολλή από «την χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού» στα γραπτά του όπως συνέλεγε τα γεγονότα από τον Παύλο και άλλους. Ο Λουκάς παρουσιάζει τον Κύριο σαν «φίλο των τελωνών και των αμαρτωλών.» Δεν συνέταξε τις διάφορες σημειώσεις του στο Ευαγγέλιο μέχρι τον θάνατο του Παύλου. Ο Λουκάς έγραφε το 82 στην Αχαία. Σχεδίασε τρία βιβλία για την ιστορία του Χριστού και του Χριστιανισμού αλλά πέθανε το 90 μ.Χ λίγο πριν τελειώσει το δεύτερο από αυτά τα έργα του, τις «Πράξεις των Αποστόλων».
(1342.4) 121:8.9 ¨Όσον αφορά το υλικό του για την σύνταξη του Ευαγγελίου του, ο Λουκάς στην αρχή βασίστηκε στην ιστορία της ζωής του Ιησού όπως την είχε αναφέρει σε αυτόν ο Παύλος. Το Ευαγγέλιο λοιπόν του Λουκά είναι κατά κάποιο τρόπο το Ευαγγέλιο του Παύλου. Αλλά ο Λουκάς είχε και άλλες πηγές πληροφοριών, Όχι μόνο συζήτησε με ένα σωρό αυτόπτων μαρτύρων στα πολυάριθμα επεισόδια της ζωής του Ιησού που κατέγραψε, αλλά είχε ακόμα μαζί του ένα αντίγραφο του Ευαγγελίου του Μάρκου, δηλαδή, τα πρώτα τέσσερα πέμπτα της διήγησης του Ίζαντορ, και ένα σύντομο σύγγραμμα που γράφτηκε το 78 μ.Χ στην Αντιόχεια από έναν πιστό με το όνομα Σήδης. Ο Λουκάς είχε ακόμα ένα κουτσουρεμένο πολύ- εκδομένο αντίγραφο κάποιων σημειώσεων που εμφανιζόντουσαν να έχουν γίνει από τον Απόστολο Ανδρέα.
(1342.5) 121:8.10 4. Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη διηγείται πολύ από το έργο του Ιησού στην Ιουδαία και γύρω από την Ιερουσαλήμ που δεν περιέχεται στις άλλες καταγραφές. Αυτό είναι το ονομαζόμενο Ευαγγέλιο του Ιωάννη του υιού του Ζεβεδαίου, και παρόλο που δεν το έγραψε ο Ιωάννης, το ενέπνευσε όμως. Από την πρώτη συγγραφή του έχει εκδοθεί πολλές φορές για να φαίνεται ότι το έγραψε ο ίδιος ο Ιωάννης. Όταν έγινε αυτή η Καταγραφή, ο Ιωάννης είχε τα άλλα Ευαγγέλια, και είδε ότι είχαν παραληφθεί πολλά¨ γι αυτό, το 101 μ.Χ ενθάρρυνε τον συνεργάτη του τον Ναθαναήλ, ένας Έλληνα Εβραίο από την Καισαρεία, να αρχίσει την συγγραφή του. Ο Ιωάννης του παρείχε το υλικό από την μνήμη του και αναφερόμενος στα ήδη τρία υπάρχοντα αρχεία. Δεν είχε δικά του γραπτά αρχεία. Η Επιστολή η γνωστή σαν «η Πρώτη Επιστολή του Ιωάννη» γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιωάννη σαν γράμμα κάλυψη για το έργο που θα εκτελούσε ο Ναθαναήλ κάτω από τις οδηγίες του.
(1342.6) 121:8.11 Όλοι αυτοί οι συγγραφείς παρουσίασαν ειλικρινείς εικόνες του Ιησού όπως τις είδαν, τις θυμόντουσαν, ή είχαν μάθει γι αυτόν, και όπως οι δικές τους αντιλήψεις γι αυτά τα μακρινά γεγονότα είχαν επηρεαστεί από την επακόλουθη υιοθέτηση της θεολογίας του Παύλου για τον Χριστιανισμό. Και ατά τα αρχεία, όσο και να μην ήταν τέλεια, υπήρξαν επαρκή για να αλλάξουν την πορεία της ιστορίας της Ουράντια για σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια.
(1343.1) 121:8.12 [Αναγνώριση: Διεκπεραιώνοντας την αποστολή μου να επαναδιατυπώσω τις διδασκαλίες και να ξανα-διηγηθώ τα έργα του Ιησού από την Ναζαρέτ, έχω συμβουλευτεί ελεύθερα από όλες τις πηγές και τις πλανητικές πληροφορίες. Το κύριο κίνητρό μου είναι να ετοιμάσω ένα αρχείο που να μην είναι μόνο διαφωτιστικό για την γενιά ανθρώπων που ζουν τώρα, αλλά που να είναι χρήσιμο και για όλες τις μελλοντικές γενιές. Από το τεράστιο απόθεμα πληροφοριών που είχα στην διάθεσή μου, έχω επιλέξει το πιο κατάλληλο για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Όσο το δυνατόν έχω αντλήσει τις πληροφορίες μου από σκέτες ανθρώπινες πηγές. Μόνο όταν τέτοιες πηγές αποτύχαιναν, τότε ανέτρεξα σε εκείνα τα αρχεία που είναι υπεράνθρωπα. Όταν οι ιδέες και οι απόψεις για την ζωή του Ιησού και τις διδασκαλίες του έχουν εκφραστεί ικανοποιητικά από ανθρώπινο νου, απαρέγκλιτα προτίμησα τα ανθρώπινα αυτά πρότυπα σκέψης. Παρόλο που επιδίωξα να προσαρμόσω την λεκτική έκφραση που ώστε να είναι η καλύτερη για να ταιριάζει με την δική μας αντίληψή για την πραγματική έννοια και την αληθινή σημασία της ζωής και της διδασκαλίας του Κυρίου, όσο ήταν δυνατόν, έχω εμμείνει στην πραγματική ανθρώπινη αντίληψη και πρότυπο σκέψης σε όλες τις διηγήσεις μου. Γνωρίζω καλά ότι εκείνες οι αντιλήψεις που έχουν προέλευση στον ανθρώπινο νου θα αποδειχθούν πιο αποδεκτές και χρήσιμες για όλες τις ανθρώπινες διάνοιες. Όταν δεν μπόρεσα να βρω τις απαραίτητες έννοιες στα ανθρώπινα αρχεία ή στις ανθρώπινες εκφράσεις, τότε ανέτρεξα μνήμες της δικής μου τάξης γήινων πλασμάτων, τους μεσόδρομους. Και όταν αυτή η δευτεροβάθμια πηγή πληροφοριών ήταν ανεπαρκής, τότε χωρίς δισταγμό ανέτρεξα στις υπερπλανητικές πηγές πληροφοριών.
(1343.2) 121:8.13 Τα στοιχεία που έχω συλλέξει, και από τα οποία έχω ετοιμάσει αυτήν την διήγηση της ζωής και διδασκαλίας του Ιησού—εκτός από την μνήμη του αρχείου του Αποστόλου Ανδρέα—περιλαμβάνουν πολύτιμες σκέψεις και ανώτερες έννοιες της διδασκαλίας του Ιησού που είχαν συσσωρευθεί από πάνω από δύο χιλιάδες ανθρώπινες υπάρξεις που ζούσαν στην γη από τις μέρες του Ιησού έως την στιγμή που εκφράζονται αυτές οι αποκαλύψεις, σωστότερα επαναδιατυπώσεις. Η άδεια για αποκάλυψη αξιοποιήθηκε μόνο όταν το ανθρώπινο αρχείο και οι ανθρώπινες έννοιες δεν μπορούσαν να παρέχουν ένα επαρκές πρότυπο σκέψης. Η ανάθεση της αποκαλυπτικής αποστολής μου, μου απαγόρεψε να ανατρέξω σε εξτρα- ανθρώπινες πηγές είτε πληροφοριών είτε έκφρασης μέχρι την στιγμή που θα μπορούσα να καταθέσω ότι απέτυχα στις προσπάθειές μου να βρω τις απαραίτητες αποδεκτές εκφράσεις στις απόλυτα ανθρώπινες πηγές.
(1343.3) 121:8.14 Ενώ εγώ, με την συνεργασία των έντεκα συνεταιρικών μου μεσόδρομων και κάτω από την επίβλεψη του Μελχισεδέκ των αρχείων, έχω παρουσιάσει αυτήν την διήγηση σύμφωνα με την αντίληψή μου για την ικανοποιητική του διευθέτηση και σύμφωνα με την επιλογή μου της άμεσης έκφρασης, ωστόσο, η πλειοψηφία των ιδεών, ακόμα και κάποιων ικανοποιητικών εκφράσεων που έχω αξιοποιήσει είχαν την προέλευσή τους στις διάνοιες ανθρώπων πολλών φυλών που έχουν ζήσει στην γη στις ενδιάμεσες γενιές, μέχρι και εκείνων που είναι ακόμα ζωντανοί αυτήν την στιγμή αυτού του εγχειρήματος. Κατά πολλούς τρόπους έχω λειτουργήσει περισσότερο σαν συλλέκτης και εκδότης από ότι σαν γνήσιος αφηγητής. Έχω χωρίς δισταγμό οικειοποιηθεί εκείνες τις αντιλήψεις και ιδέες, κατά προτίμηση ανθρώπινες, που θα με έκαναν ικανό να παρουσιάσω το πιο ικανοποιητικό πορτραίτο της ζωής του Ιησού, και θα μου έδιναν την ικανότητα να επαναδιατυπώσω τις απαράμιλλες διδασκαλίες του με την πιο χρήσιμη και συμπαντικά ανώτερη φρασεολογία. Εν ονόματι της Αδερφότητας των Ενωμένων Μεσόρομων της Ουράντια, με πολύ ευγνωμοσύνη αναγνωρίζω την υποχρέωσή μας προς όλες τις πηγές αρχείων και αντιλήψεων που από δω και στο εξής θα αξιοποιηθούν στην περεταίρω επεξεργασία της επαναδιατύπωσης αυτής της επίγειας ζωής του Ιησού].
(1344.1) 122:0.1 Θα είναι σχεδόν αδύνατο να εξηγήσουμε πλήρως τις πολλές αιτίες που οδήγησαν στην επιλογή της Παλαιστίνης σαν τη χώρα για την γήινη ενσάρκωση του Μιχαήλ και ιδιαίτερα το γιατί ακριβώς επιλέχτηκε η οικογένεια του Ιωσήφ και της Μαρίας σαν άμεσο περιβάλλον για την εμφάνιση αυτού του Γιου του Θεού στην Ουράντια.
(1344.2) 122:0.2 Αφού μελέτησε την ειδική αναφορά για την κατάσταση των διαχωρισμένων κόσμων, που είχαν ετοιμάσει οι Μελχισεδέκ, ο Μιχαήλ σε σύσκεψη με τον Γαβριήλ, τελικά διάλεξε την Ουράντια σαν τον πλανήτη όπου θα πραγματοποιούσε την τελική του ενσάρκωση. Σαν συνέχεια αυτής της απόφασης, ο Γαβριήλ επισκέφθηκε προσωπικά την Ουράντια και, ως αποτέλεσμα της μελέτης του για τις ανθρώπινες ομάδες καθώς και ως αξιολόγηση των πνευματικών, διανοητικών και γεωγραφικών χαρακτηριστικών του κόσμου και των ανθρώπων του, αποφάσισε ότι οι Εβραίοι διέθεταν εκείνο το συγκριτικό πλεονέκτημα που αποτελούσε εγγύηση την επιλογής τους σαν τη φυλή της ενσάρκωσης. Μετά την αποδοχή από τον Μιχαήλ αυτής της απόφασης, ο Γαβριήλ διόρισε και απέστειλε στην Ουράντια την Οικογενειακή Επιτροπή των Δώδεκα – επιλεγμένους ανάμεσα από τις πιο υψηλόβαθμες τάξεις των συμπαντικών προσωπικοτήτων – επιφορτισμένη με το καθήκον να διερευνήσει την εβραϊκή οικογενειακή ζωή. Όταν αυτή η επιτροπή τελείωσε τις εργασίες της, ο Γαβριήλ παρουσιάστηκε στην Ουράντια και έλαβε την αναφορά που ονομάτιζε τρεις πιθανές οικογένειες, σύμφωνα με τη γνώμη της επιτροπής, το ίδιο ευνοϊκές σαν οικογένειες που θα δεχόντουσαν την προσχεδιασμένη ενσάρκωση του Μιχαήλ.
(1344.3) 122:0.3 Από τα τρία προτεινόμενα ζευγάρια, ο Γαβριήλ επέλεξε προσωπικά τον Ιωσήφ και τη Μαρία, στη συνέχεια παρουσιάστηκε στη Μαρία και της μετέδωσε τα ευχάριστα νέα ότι δηλαδή είχε επιλεγεί για να γίνει η γήινη μητέρα του ενσαρκωμένου παιδιού.
(1344.4) 122:1.1 Ο Ιωσήφ, ο θνητός πατέρας του Ιησού (Τζόσουα μπεν Ιωσήφ), ήταν ένας Εβραίος όπως οι άλλοι Εβραίοι, αν και έφερε πολλά μη ιουδαϊκά φυλετικά χαρακτηριστικά τα οποία είχαν προστεθεί στο γενεαλογικό του δέντρο κατά καιρούς μέσω της θηλυκής γραμμής των προγόνων του. Η γενεαλογία του πατέρα του Ιωσήφ έφτανε πίσω μέχρι τις ημέρες του Αβραάμ και μέσω αυτού του σεβαστού πατριάρχη στις πρώτες κληρονομικές γραμμές που οδηγούσαν στους Σουμέριους και στους Νοδίτες και δια των νοτιότερων φυλών του μπλε ανθρώπου, στον Άντον και την Φόντα. Ο Δαυίδ και ο Σολομών δεν ανήκαν στην άμεση γραμμή της γενεαλογίας του Ιωσήφ, ούτε έφτανε η καταγωγή του Ιωσήφ κατά άμεσο τρόπο στον Αδάμ. Οι άμεσοι πρόγονοί του ήταν τεχνίτες – χτίστες, μαραγκοί, οικοδόμοι και σιδεράδες. Ο ίδιος ο Ιωσήφ ήταν μαραγκός και αργότερα εργολάβος. Η οικογένειά του ανήκε σε μια μακριά και λαμπρή σειρά της αριστοκρατίας των συνηθισμένων ανθρώπων, που ανέδειξε και αναδεικνύει ασυνήθιστες προσωπικότητες που ξεχώρισαν σε συνδυασμό με την εξέλιξη της θρησκείας στην Ουράντια.
(1345.1) 122:1.2 Η Μαρία, η γήινη μητέρα του Ιησού, ήταν η απόγονος μιας μακριάς γραμμής μοναδικών προγόνων που περιελάμβανε πολλές από τις πιο σημαντικές γυναίκες στη φυλετική ιστορία της Ουράντια. Αν και η Μαρία ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα της εποχής της και της γενιάς της, διαθέτοντας ένα σχεδόν κανονικό χαρακτήρα, λογαριάζεται ανάμεσα στις διάσημες προγόνους της όπως η Αννόν, η Ταμάρ, η Ρουθ, η Βαθσέβα, η Άνση, η Χλόη, η Εύα και η Ράττα. Καμία άλλη Ιουδαία γυναίκα εκείνης της εποχής δεν είχε πιο διάσημη καταγωγή κοινών προγόνων ή που να φτάνει πίσω σε πιο αποδοτικές αρχές. Η γενεαλογία της Μαρίας, όπως και του Ιωσήφ χαρακτηριζότανε από την επικράτηση ισχυρών αλλά συνηθισμένων ατόμων, τονισμένη πότε πότε από πολυάριθμες ξεχωριστές προσωπικότητες καθώς προχωρούσε ο πολιτισμός και εξελισσόταν σταδιακά η θρησκεία.Από φυλετική άποψη δεν είναι σωστό απόλυτα να θεωρήσουμε τη Μαρία σαν Εβραία. Σε μόρφωση και πιστεύω ήταν Εβραία, αλλά σε κληρονομικά χαρίσματα ήταν περισσότερο μια σύνθεση από συριακή, χιττιτική, φοινικική, ελληνική και αιγυπτιακή γενεαλογία, η φυλετική της κληρονομιά ήταν πιο ευρεία από αυτή του Ιωσήφ.
(1345.2) 122:1.3 Από όλα τα ζευγάρια που ζούσαν στην Παλαιστίνη την εποχή που θα γινόταν η προσχεδιασμένη ενσάρκωση του Μιχαήλ, ο Ιωσήφ και η Μαρία διέθεταν τον πιο ιδανικό συνδυασμό εκτεταμένων φυλετικών σχέσεων και ανώτερα από τα συνηθισμένα χαρίσματα προσωπικότητας. Ήταν σχέδιο του Μιχαήλ να εμφανιστεί στη γη σαν συνηθισμένος άνθρωπος, τον οποίο οι κοινοί άνθρωποι θα καταλάβαιναν και θα αποδέχονταν. Ένεκα τούτου ο Γαβριήλ διάλεξε ακριβώς τέτοια άτομα σαν τον Ιωσήφ και τη Μαρία να γίνουν οι γονείς της ενσάρκωσης.
(1345.3) 122:2.1 Το έργο ζωής του Ιησού στην Ουράντια ξεκίνησε πραγματικά από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ο Ζαχαρίας, πατέρας του Ιωάννη, ανήκε στο Ιουδαϊκό ιερατείο, ενώ η μητέρα του Ελισάβετ ήταν μέλος του πιο ανθηρού κλάδου της ίδιας μεγάλης οικογένειας στον οποίο επίσης ανήκε η Μαρία η μητέρα του Ιησού. Ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ, αν και ήταν παντρεμένοι από πολλά χρόνια δεν είχαν παιδιά.
(1345.4) 122:2.2 Ήταν τέλη του μηνός Ιουνίου 8 π.Χ., τρεις περίπου μήνες μετά το γάμο του Ιωσήφ και της Μαρίας, που ο Γαβριήλ παρουσιάστηκε στην Ελισάβετ το μεσημέρι μιας μέρας, όπως ακριβώς αργότερα έκανε γνωστή την παρουσία του στη Μαρία. Είπε ο Γαβριήλ:
(1345.5) 122:2.3 «Ενώ ο σύζυγός σου, ο Ζαχαρίας, στέκεται έμπροσθεν του βωμού στην Ιερουσαλήμ και ενώ το συγκεντρωμένο πλήθος προσεύχεται για τον ερχομό ενός λυτρωτή, Εγώ, ο Γαβριήλ, έχω έρθει να σου αναγγείλω πως σύντομα θα γεννήσεις ένα γιο που θα γίνει ο πρόδρομος αυτού του θεϊκού διδασκάλου και θα τον ονομάσεις Ιωάννη. Θα μεγαλώσει αφιερωμένος στον Κύριο και Θεό σου και όταν θα έρθει σε πλήρη ηλικία θα ευχαριστήσει την καρδιά σου γιατί θα στρέψει πολλές ψυχές στο Θεό και θα αναγγείλει τον ερχομό του θεραπευτή των ψυχών του λαού σου και τον πνευματικό λυτρωτή όλου του ανθρώπινου είδους. Η συγγενής σου Μαρία θα είναι η μητέρα αυτού του παιδιού της υπόσχεσης, και σ’ αυτήν επίσης θα παρουσιαστώ».
(1345.6) 122:2.4 Αυτό το όραμα τρόμαξε πολύ την Ελισάβετ. Μετά την αναχώρηση του Γαβριήλ, στριφογύριζε την εμπειρία αυτή στο μυαλό της, αναλογιζόμενη επί πολύ τα λεγόμενα του μεγαλοπρεπούς επισκέπτη, αλλά δεν μίλησε για την αποκάλυψη σε κανένα παρά στο σύζυγό της μέχρι την επικείμενη επίσκεψη της Μαρίας, νωρίς το Φεβρουάριο του επόμενου έτους.
(1345.7) 122:2.5 Επί πέντε μήνες, όμως, η Ελισάβετ κράτησε το μυστικό ακόμη και από τον άντρα της. Σχετικά με την αποκάλυψη της ιστορίας για την επίσκεψη του Γαβριήλ, ο Ζαχαρίας ήταν πολύ δύσπιστος και για εβδομάδες αμφέβαλε την όλη εμπειρία, και τότε μόνο συγκατένευσε με μισή καρδιά να πιστέψει στην επίσκεψη του Γαβριήλ στη γυναίκα του όταν δεν μπορούσε πλέον να αμφισβητεί ότι περίμενε παιδί. Ο Ζαχαρίας ήταν πολύ μπερδεμένος αναφορικά με την αναμενόμενη μητρότητα της Ελισάβετ, αλλά δεν αμφισβητούσε την τιμιότητα της γυναίκας του, αν και ήταν προχωρημένος σε χρόνια. Και ήταν μόνο περίπου έξη εβδομάδες πριν τη γέννηση του Ιωάννη που ο Ζαχαρίας, σαν αποτέλεσμα ενός εντυπωσιακού ονείρου, πείστηκε τελείως ότι η Ελισάβετ θα γινόταν μητέρα ενός γιου της μοίρας, ενός που θα ετοίμαζε την οδό για τον ερχομό του Μεσσία.
(1346.1) 122:2.6 Ο Γαβριήλ εμφανίστηκε στη Μαρία κατά τα μέσα Νοεμβρίου 8 π.Χ., ενώ εργαζόταν στο σπίτι της στη Ναζαρέτ. Αργότερα, όταν η Μαρία έμαθε χωρίς αμφιβολία ότι θα γινόταν μητέρα, έπεισε τον Ιωσήφ να την αφήσει να ταξιδέψει στην πόλη του Ιούδα, τέσσερα μίλια δυτικά της Ιερουσαλήμ, στους λόφους, για να επισκεφθεί την Ελισάβετ. Ο Γαβριήλ είχε ενημερώσει κάθε μια από τις μέλλουσες μητέρες για την εμφάνισή του στην άλλη. Ήταν φυσικό να είναι ανυπόμονες να βρεθούν μαζί, να συγκρίνουν εμπειρίες και να μιλήσουν για το πιθανό μέλλον των παιδιών τους. Η Μαρία έμεινε με τη μακρινή ξαδέλφη της τρεις εβδομάδες. Η Ελισάβετ συνετέλεσε πολύ στο να δυναμώσει η πίστη της Μαρίας για το όραμα του Γαβριήλ, έτσι ώστε γύρισε σπίτι περισσότερο αφιερωμένη στην πρόσκληση να είναι η μητέρα του παιδιού της μοίρας, το οποίο τόσο σύντομα θα παρουσίαζε στον κόσμο σαν ένα αδύναμο βρέφος, ένα συνηθισμένο και κανονικό παιδί του βασιλείου.
(1346.2) 122:2.7 Ο Ιωάννης γεννήθηκε στην πόλη του Ιούδα στις 25 Μαρτίου 7 π.Χ. Ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ ευχαριστήθηκαν πολύ με την πραγματοποίηση της υπόσχεσης του Γαβριήλ, και όταν την όγδοη μέρα παρουσιάστηκαν στο ναό για την περιτομή του παιδιού, επίσημα τον βάφτισαν Ιωάννη, όπως είχαν διδαχθεί από πριν. Αμέσως ένας ανιψιός του Ζαχαρία έφυγε για τη Ναζαρέτ, φέροντας το μήνυμα της Ελισάβετ στη Μαρία, αναγγέλλοντας ότι γεννήθηκε γιος και το όνομά του ήταν Ιωάννης.
(1346.3) 122:2.8 Από την παιδική του ηλικία ο Ιωάννης διακριτικά είχε γαλουχηθεί από τους γονείς του με την ιδέα ότι θα μεγάλωνε και θα γινόταν ένας πνευματικός αρχηγός και διδάσκαλος θρησκευτικός. Και το χώμα της καρδιάς του Ιωάννη ήταν πάντα πρόσφορο για τη σπορά τέτοιου δελεαστικού σπόρου. Σαν παιδί ακόμη, είχε βρεθεί συχνά στο ναό, την περίοδο της υπηρεσίας του πατέρα του και ήταν φοβερά εντυπωσιασμένος από τη σημασία όσων έβλεπε.
(1346.4) 122:3.1 Ένα απόγευμα, κατά τη δύση, πριν ο Ιωσήφ επιστρέψει σπίτι, ο Γαβριήλ εμφανίστηκε στη Μαρία από τη μεριά ενός χαμηλού πέτρινου τραπεζιού και, μετά που η Μαρία ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία της, είπε: «Έρχομαι κατ’ εντολή ενός που είναι ο Κύριός μου και τον οποίο εσύ θα αγαπήσεις και θα αναθρέψεις. Σε σένα, Μαρία, φέρνω ευχάριστα νέα όταν σου αναγγέλλω ότι το έμβρυο μέσα σου είναι ορισμένο από τον Ουρανό και πως τον κατάλληλο καιρό θα γίνεις μητέρα ενός αγοριού. Θα τον ονομάσεις Ιησού και θα εγκαινιάσει το βασίλειο του Ουρανού στη γη και ανάμεσα στους ανθρώπους. Μη μιλήσεις γι’ αυτό το πράγμα παρά μόνο στον Ιωσήφ και στην Ελισάβετ, τη συγγενή σου, στην οποία ήδη έχω εμφανιστεί και η οποία σύντομα θα γεννήσει ένα αγόρι, που το όνομά του θα είναι Ιωάννης και ο οποίος θα προετοιμάσει την οδό για το μήνυμα της λύτρωσης που ο γιος σου θα διακηρύξει στους ανθρώπους με μεγάλη εξουσία και βαθιά πεποίθηση. Και μην αμφιβάλλεις για τα λόγια μου, Μαρία, γιατί αυτό το σπιτικό επιλέχτηκε σαν τη θνητή κατοικία του παιδιού της μοίρας. Η ευλογία μου θα μείνει πάνω σου, η Δύναμη των Μεγάλων Ισχυρών θα σε ενδυναμώνει και ο Κύριος όλης της γης θα σε επισκιάζει».
(1346.5) 122:3.2 Η Μαρία συλλογιζόταν βαθιά αυτή την επίσκεψη, κρυμμένη στην καρδιά της για πολλές εβδομάδες, έως ότου βεβαιώθηκε πως έφερε παιδί, πριν τολμήσει να αποκαλύψει αυτά τα ασυνήθιστα γεγονότα στον άντρα της. Όταν ο Ιωσήφ άκουσε για όλα αυτά, αν και εμπιστευόταν απόλυτα τη Μαρία, βασανίστηκε και δεν μπορούσε να κοιμηθεί για πολλές νύχτες. Κατ’ αρχάς ο Ιωσήφ είχε αμφιβολία για την επίσκεψη του Γαβριήλ. Ύστερα, όταν είχε σχεδόν πειστεί ότι η Μαρία είχε πράγματι ακούσει τη φωνή και παρατηρήσει τη μορφή του θεϊκού αγγελιαφόρου, βασάνιζε το μυαλό του αναλογιζόμενος πώς μπορούν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Πώς ήταν δυνατό ο γόνος του ανθρώπινων υπάρξεων να είναι παιδί θεϊκού προορισμού; Ποτέ δεν θα μπορούσε ο Ιωσήφ να συμβιβαστεί με αυτές τις αντιμαχόμενες ιδέες έως, μετά από αρκετές ημέρες σκέψης, αυτός και η Μαρία κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είχαν επιλεγεί να γίνουν οι γονείς του Μεσσία, αν και η ιουδαϊκή σκέψη απείχε πολύ από το ότι ο αναμενόμενος ελευθερωτής θα είχε θεϊκή καταγωγή. Αφού έβγαλαν αυτό το σπουδαίο συμπέρασμα, η Μαρία αναχώρησε βιαστικά να επισκεφθεί την Ελισάβετ.
(1347.1) 122:3.3 Μετά την επιστροφή της, η Μαρία πήγε να επισκεφθεί τους γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα. Τα δυο αδέλφια της και οι δυο αδελφές της, όπως και οι γονείς της ήταν πάντα πολύ σκεπτικοί σχετικά με την θεϊκή αποστολή του Ιησού, αν και εκείνο τον καιρό δεν γνώριζαν τίποτε για την επίσκεψη του Γαβριήλ. Αλλά η Μαρία εξομολογήθηκε στην αδελφή της Σαλώμη ότι πίστευε πως ο γιος της θα γινόταν ένας μεγάλος διδάσκαλος.
(1347.2) 122:3.4 Η αναγγελία του Γαβριήλ στη Μαρία έγινε την επομένη ημέρα της σύλληψης του Ιησού και αυτό ήταν και το μοναδικό υπερφυσικό γεγονός που έλαβε χώρα, συνδεόμενο με την όλη της εμπειρία της, πώς θα έφερε και θα γεννούσε το παιδί της μοίρας.
(1347.3) 122:4.1 Ο Ιωσήφ δεν συμφιλιώθηκε με την ιδέα ότι η Μαρία θα γινόταν η μητέρα ενός ασυνήθιστου παιδιού παρά μετά την εμπειρία που είχε από ένα πολύ εντυπωσιακό όνειρο. Στο όνειρο αυτό, ένας λαμπρός ουράνιος αγγελιαφόρος του εμφανίστηκε και μεταξύ άλλων, είπε: «Ιωσήφ, έρχομαι κατ’ εντολή Εκείνου που τώρα βασιλεύει στα ύψη και έχω διαταχθεί να σε συμβουλέψω σχετικά με το γιο σου τον οποίο η Μαρία θα γεννήσει και που θα γίνει μεγάλο φως για τον κόσμο. Σ’ αυτόν θα υπάρχει ζωή και η ζωή του θα γίνει το φως των ανθρώπων. Θα έρθει πρώτα στο λαό του, αλλά αυτοί δύσκολα θα τον δεχτούν. Αλλά σε όσους τον δεχτούν, σ’ αυτούς θα αποκαλύψει ότι είναι τα παιδιά του Θεού». Μετά από αυτή την εμπειρία ο Ιωσήφ ποτέ πια δεν αμφέβαλε για την ιστορία της Μαρίας περί της επίσκεψης του Γαβριήλ και την υπόσχεση ότι το αγέννητο βρέφος θα γινόταν ένας θεϊκός αγγελιαφόρος στον κόσμο.
(1347.4) 122:4.2 Σε όλες αυτές τις επισκέψεις δεν ελέχθη τίποτε για τον οίκο του Δαυίδ. Τίποτε δεν υποδήλωσε ποτέ ότι ο Ιησούς θα ερχόταν σαν «ελευθερωτής των Εβραίων», ούτε ακόμη ότι ήταν ο επί μακρού αναμενόμενος Μεσσίας. Ο Ιησούς δεν ήταν τέτοιου είδους Μεσσίας όπως οι Εβραίοι προσδοκούσαν αλλά ήταν ο λυτρωτής του κόσμου. Η αποστολή του αφορούσε όλες τις φυλές και τους λαούς, όχι μόνο μία ομάδα.
(1347.5) 122:4.3 Ο Ιωσήφ δεν καταγόταν από τον Δαυίδ. Η Μαρία είχε περισσότερη Δαυιδική γενεαλογία απ’ ότι ο Ιωσήφ. Πράγματι, ο Ιωσήφ πήγε στη Βηθλεέμ, την πόλη του Δαυίδ, για να καταγραφεί εξαιτίας της ρωμαϊκής απογραφής, αλλά αυτό ήταν επειδή, έξη γενεές πρωτύτερα ο πρόγονος του Ιωσήφ από τη μεριά του πατέρα του, που έζησε τότε, όντας ορφανός, υιοθετήθηκε από κάποιον Ζάντοκ, που ήταν άμεσος απόγονος του Δαυίδ. Έκτοτε ο Ιωσήφ υπολογιζόταν ότι ανήκε στον «οίκο του Δαυίδ».
(1347.6) 122:4.4 Οι περισσότερες από τις καλούμενες Μεσσιανικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης φτιάχτηκαν να ταιριάζουν στον Ιησού πολύ μετέπειτα από τη γήινη ζωή του. Επί αιώνες οι Εβραίοι προφήτες είχαν διακηρύξει τον ερχομό ενός λυτρωτή και αυτές οι υποσχέσεις είχαν ερμηνευτεί από τις επόμενες γενεές ότι αναφερόντουσαν σ’ ένα Ιουδαίο κυβερνήτη που θα καθότανε στο θρόνο του Δαυίδ και, με τις φημισμένες θαυμαστές μεθόδους του Μωυσή, θα προχωρούσε στην εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη σαν ένα ισχυρό έθνος, ελεύθερο από κάθε ξένη κυριαρχία. Ακόμη, πολλά μεταφορικά εδάφια που βρισκόντουσαν παντού στα Εβραϊκά χειρόγραφα αποδόθηκαν κι αυτά στην αποστολή της ζωής του Ιησού. Πολλά αποφθέγματα της Παλαιάς Διαθήκης παραλλάχθηκαν τόσο ώστε να φαίνονται πως ταιριάζουν με μερικά επεισόδια από τη γήινη ζωή του Κυρίου. Ο ίδιος ο Ιησούς κάποτε δημόσια αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με τον βασιλικό οίκο του Δαυίδ. Ακόμη και το εδάφιο «μια κοπέλα θα γεννήσει αγόρι» μετατράπηκε σε «μια παρθένος θα γεννήσει αγόρι». Το ίδιο ίσχυε επίσης για τις πολλές γενεαλογίες και του Ιωσήφ και της Μαρίας οι οποίες σχεδιάστηκαν κατ’ ακολουθία της πορείας του Μιχαήλ στη γη. Πολλές από αυτές τις καταγωγές περιλαμβάνουν πολλούς από τους προγόνους του Κυρίου, αλλά στο σύνολό τους δεν είναι αυθεντικές και δεν πρέπει να βασίζεται κανείς σ’ αυτές σαν γεγονός. Οι πρώτοι οπαδοί του Ιησού, όλοι πολύ συχνά υπέκυψαν στον πειρασμό να κάνουν όλες τις παλαιές προφητικές ρήσεις να φαίνονται πως βρίσκουν την εκπλήρωσή τους στη ζωή του Κυρίου και Αφέντη τους.
(1348.1) 122:5.1 Ο Ιωσήφ ήταν άνθρωπος με ήρεμους τρόπους, φοβερά υπεύθυνος και σε όλους τους τομείς πιστός στους θρησκευτικούς κανόνες και συνήθειες του λαού του. Σκεπτόταν πολύ αλλά μίλαγε λίγο. Η κακή κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Εβραϊκός λαός προξενούσε στον Ιωσήφ μεγάλη λύπη. Σαν νέος, ανάμεσα στους οκτώ αδελφούς και αδελφές του, ήταν πιο χαρούμενος, αλλά στα πρώτα χρόνια της έγγαμης ζωής του (κατά την παιδική ηλικία του Ιησού) πέρναγε περιόδους ήπιας μορφής πνευματική αποθάρρυνση. Αυτές οι εκδηλώσεις του χαρακτήρα του καλυτέρευσαν κατά πολύ ακριβώς πριν τον πρόωρο θάνατό του και αφού πια η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του είχε βελτιωθεί, μετά την πρόοδό του από την τάξη του μαραγκού στη θέση ενός ευημερούς εργολάβου.
(1348.2) 122:5.2 Η ιδιοσυγκρασία της Μαρίας ήταν αρκετά αντίθετη από αυτή του άντρα της. Ήταν συνήθως ευδιάθετη, πολύ σπάνια κατηφής και είχε μια πάντοτε αισιόδοξη διάθεση. Η Μαρία άφηνε τον εαυτό της να εκφράζει ελεύθερα και συχνά τα συναισθήματά της και δεν την είδε ποτέ κανείς λυπημένη έως τον ξαφνικό θάνατο του Ιωσήφ. Και μόλις που είχε ξεπεράσει το χτύπημα αυτό, όταν έπεσαν πάνω της οι ανησυχίες και τα ερωτηματικά που προέκυψαν από την ασυνήθιστη πορεία του μεγαλύτερου γιου της, την οποία ξετύλιγε τόσο ραγδαία μπροστά στα έκπληκτα μάτια της. Αλλά σ’ όλη αυτή την σπάνια εμπειρία η Μαρία ήταν ήρεμη, θαρραλέα και σχεδόν σοφή στη σχέση της με τον παράξενο και λίγο κατανοητό πρωτότοκο γιο της και με τα άλλα επιζώντα αδέλφια και αδελφές του.
(1348.3) 122:5.3 Ο Ιησούς όφειλε πολλά, για την σπάνια ευγένειά του και την εξαιρετική συμπονετική κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, στον πατέρα του, κληρονόμησε το χάρισμά του σαν μεγάλος διδάσκαλος και τη φοβερή ικανότητά του για δίκαιη αγανάκτηση από τη μητέρα του. Οι συναισθηματικές αντιδράσεις του Ιησού, σαν ενήλικας στο περιβάλλον του, άλλοτε ήταν σαν του πατέρα του, στοχαστικές και σεβάσμιες, μερικές φορές να χαρακτηρίζονται από φανερή θλίψη, αλλά πιο συχνά θύμιζαν τον αισιόδοξο και αποφασιστικό τρόπο της μητέρας του. Τελικά, η ιδιοσυγκρασία της Μαρίας έτεινε να επικρατεί στην πορεία του θεϊκού Γιου καθώς μεγάλωνε και αιωρείτο στις σπουδαίες δρασκελιές της ενήλικης ζωής του. Σε μερικές λεπτομέρειες ο Ιησούς ήταν ένα μείγμα των κληρονομημένων χαρακτηριστικών των γονέων του, από άλλη άποψη παρουσίαζε τα χαρακτηριστικά του ενός σε αντίθεση με εκείνα του άλλου.
(1348.4) 122:5.4 Από τον Ιωσήφ ο Ιησούς είχε εξασφαλίσει την αυστηρή του εκπαίδευση στη χρήση των ιουδαϊκών τελετουργιών και την εξαιρετική του εξοικείωση με τα Εβραϊκά χειρόγραφα. Από τη Μαρία αποκόμισε μια ευρύτερη άποψη για τη θρησκευτική ζωή και μια πιο ανεκτική σκέψη για την προσωπική πνευματική ελευθερία.
(1349.1) 122:5.5 Οι οικογένειες και του Ιωσήφ και της Μαρίας ήταν αρκετά μορφωμένες για την εποχή τους. Ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν μορφωμένοι πολύ περισσότερο από το συνηθισμένο για κείνη την εποχή και για την κοινωνική τους θέση. Αυτός ήταν στοχαστής, αυτή έκανε σχέδια, ειδική στην προσαρμογή και θετική στην άμεση εκτέλεση. Ο Ιωσήφ είχε μαύρα μάτια, καστανός, η Μαρία καστανά μάτια, σχεδόν ξανθιά.
(1349.2) 122:5.6 Αν ζούσε ο Ιωσήφ, θα είχε γίνει σίγουρα ένας σταθερός πιστός της θεϊκής αποστολής του μεγαλύτερου γιου του. Η Μαρία εναλλασσόταν ανάμεσα στην πίστη και την αμφιβολία, όντας τα μέγιστα επηρεασμένη από τη στάση που είχαν κρατήσει τα άλλα της παιδιά, οι φίλοι της και συγγενείς της, αλλά πάντα παρέμενε σταθερή στην τελική θέση της εξ αιτίας της ανάμνησης από την εμφάνιση του Γαβριήλ σ’ αυτήν αμέσως μετά τη σύλληψη του παιδιού.
(1349.3) 122:5.7 Η Μαρία ήταν ταλαντούχα υφάντρια και περισσότερο από το συνηθισμένο επιδέξια στις σπιτικές τέχνες εκείνης της εποχής. Ήταν καλή νοικοκυρά και ανώτερη οικοδέσποινα. Και οι δυο, ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν καλοί δάσκαλοι και αυτό φαινόταν από το ότι τα παιδιά της ήταν καλά εξοικειωμένα με τη γνώση της εποχής.
(1349.4) 122:5.8 Όταν ο Ιωσήφ ήταν νέος, τον είχε πάρει στη δούλεψή του ο πατέρας της Μαρίας, όταν έχτιζε μια προσθήκη στο σπίτι του και ήταν τότε που η Μαρία έφερε στον Ιωσήφ ένα ποτήρι νερό, κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού, που ο έρωτας του ζευγαριού, που ήταν προορισμένο να γίνουν οι γονείς του Ιησού, ξεκίνησε πραγματικά.
(1349.5) 122:5.9 Ο Ιωσήφ και η Μαρία παντρεύτηκαν σύμφωνα με τα εβραϊκά έθιμα , στο σπίτι της Μαρίας, στα περίχωρα της Ναζαρέτ, όταν ο Ιωσήφ ήταν είκοσι ενός ετών. Αυτός ο γάμος ήταν η ολοκλήρωση ενός έρωτα διάρκειας περίπου δυο χρόνων. Σύντομα κατόπιν μετακόμισαν στο καινούργιο τους σπίτι στη Ναζαρέτ, που είχε χτιστεί από τον Ιωσήφ με τη βοήθεια δυο αδελφών του. Το σπίτι βρισκόταν κοντά στους πρόποδες του κοντινού υψώματος που τόσο γοητευτικά δέσποζε στη γύρω εξοχή. Στο σπίτι αυτό, ειδικά προετοιμασμένο, αυτοί οι νεαροί μέλλοντες γονείς είχαν σκεφτεί να καλωσορίσουν το παιδί της υπόσχεσης, πολύ λίγο αντιλαμβανόμενοι ότι αυτό το σπουδαίο γεγονός ενός σύμπαντος θα συνέβαινε ενόσω θα έλειπαν από το σπίτι, στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας.
(1349.6) 122:5.10 Το μεγαλύτερο τμήμα της οικογενείας του Ιωσήφ έγιναν πιστοί της διδασκαλίας του Ιησού, αλλά πολλοί λίγοι από τους ανθρώπους της Μαρίας πίστεψαν σ’ αυτόν μέχρι πριν την αναχώρησή του από τον κόσμο. Ο Ιωσήφ έκλινε περισσότερο προς το πνευματικό σχέδιο του αναμενόμενου Μεσσία, αλλά η Μαρία και η οικογένειά της, ιδιαίτερα ο πατέρας της επέμενε στην ιδέα ενός Μεσσία γήινου ελευθερωτή και πολιτικού κυβερνήτη. Οι πρόγονοι της Μαρίας είχαν καταφανώς αναγνωρίσει τη δράση των Μακκαβαίων του τότε και του σύγχρονου καιρού.
(1349.7) 122:5.11 Ο Ιωσήφ επέμενε σταθερά στις ανατολικές ή βαβυλωνιακές όψεις της ιουδαϊκής θρησκείας. Η Μαρία έκλινε δυνατά προς τις πιο ανεκτικές και ευρύτερες δυτικές ή ελληνιστικές ερμηνείες του νόμου και των προφητών.
(1349.8) 122:6.1 Το σπίτι του Ιησού δεν απείχε από τον ψηλό λόφο του βορειότερου τμήματος της Ναζαρέτ, κάμποση απόσταση από την πηγή του χωριού, που βρισκόταν στην ανατολική πλευρά της πόλης. Η οικογένεια του Ιησού κατοικούσε στα προάστια της πόλης και αυτό επομένως ήταν ευνοϊκό γι αυτόν να χαίρεται συχνές βόλτες στην εξοχή και να κάνει εκδρομές μέχρι την κορυφή αυτού του υψώματος, το ψηλότερο από όλους τους λόφους της νότιας Γαλιλαίας εκτός από την οροσειρά του όρους Θαβώρ στα ανατολικά και το λόφο της Ναΐν, ίδιου ύψους περίπου. Το σπίτι τους βρισκόταν λίγο προς τα νοτιοανατολικά της νότιας προεξοχής του λόφου και σχεδόν στο μέσον του δρόμου ανάμεσα στη βάση αυτού του υψώματος και στο δρόμο που οδηγούσε έξω από τη Ναζαρέτ, προς την Κανά. Εκτός από το να σκαρφαλώνει στο λόφο, η πιο αγαπημένη βόλτα του Ιησού ήταν να ακολουθεί ένα στενό δρομάκι που ακολουθούσε στριφογυριστά τη βάση του λόφου με βορειοανατολική κατεύθυνση μέχρι το σημείο που συναντούσε το δρόμο για τη Σέφωρη.
(1350.1) 122:6.2 Το σπίτι του Ιωσήφ και της Μαρίας αποτελείτο από ένα δωμάτιο με πέτρινη κατασκευή και επίπεδη οροφή και ένα πρόσθετο κτίριο για κατάλυμα των ζώων. Τα έπιπλα συνίστατο από ένα χαμηλό πέτρινο τραπέζι, πήλινα και πέτρινα πιάτα και κύπελλα, έναν αργαλειό, μια βάση φανού, μερικά μικρά σκαμνάκια και κιλίμια για τον ύπνο στο πάτωμα. Στην πίσω αυλή, κοντά στο κτίριο για τα ζώα, ήταν το σκέπαστρο που κάλυπτε το φούρνο και το μύλο για το άλεσμα. Χρειαζόντουσαν δυο άτομα για να χειρίζονται αυτό το μύλο, ένα για να αλέθει και το άλλο για να τροφοδοτεί με το σπόρο. Σα μικρό παιδί ο Ιησούς συχνά τροφοδοτούσε το σπόρο ενώ η μητέρα του γύριζε το μύλο.
(1350.2) 122:6.3 Τα επόμενα χρόνια, καθώς η οικογένεια αύξανε σε μέγεθος, θα καθόντουσαν όλοι οκλαδόν γύρω από το μεγεθυσμένο πέτρινο τραπέζι για να απολαύσουν το φαγητό τους, σερβιριζόμενοι από ένα κοινό πιάτο ή κύπελλο. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το βραδινά δείπνο στο τραπέζι θα φωτιζότανε από ένα μικρό επίπεδο πήλινο λυχνάρι, γεμισμένο με ελαιόλαδο. Μετά τη γέννηση της Μάρθας, ο Ιωσήφ έχτισε μια προσθήκη στο σπίτι, ένα φαρδύ δωμάτιο, που χρησίμευε σαν μαραγκούδικο κατά την ημέρα και σαν υπνοδωμάτιο τη νύχτα.
(1350.3) 122:7.1 Το μήνα Μάρτιο 8 π.Χ. (το μήνα που ο Ιωσήφ και η Μαρία παντρεύτηκαν), ο Καίσαρ Αύγουστος έβγαλε διάταγμα όλοι οι κάτοικοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας να καταμετρηθούν, μια απογραφή θα γινόταν που θα χρησίμευε για να επιτευχθεί καλύτερη φορολογία. Οι Εβραίοι είχαν πάντα μεγάλη προκατάληψη απέναντι σε κάθε προσπάθεια «καταμέτρησης του λαού», και αυτό, σε συνδυασμό με τις σοβαρές ντόπιες δυσκολίες του Ηρώδη, βασιλιά της Ιουδαίας, συνέτειναν στην αναβολή της απογραφής στο Ιουδαϊκό βασίλειο για ένα χρόνο. Παντού σ’ όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αυτή η απογραφή καταγράφηκε το έτος 8 π.Χ., εκτός από το Παλαιστινιακό βασίλειο του Ηρώδη, όπου πάρθηκε το 7 π.Χ., ένα χρόνο αργότερα.
(1350.4) 122:7.2 Δεν ήταν απαραίτητο για τη Μαρία να πάει στη Βηθλεέμ για την εγγραφή – ο Ιωσήφ ήταν υπεύθυνος για την καταγραφή της οικογενείας του – αλλά η Μαρία, όντας περιπετειώδης και επιθετική σαν άτομο, επέμενε να τον συνοδεύσει. Φοβόταν να μείνει μόνη μήπως και το παιδί γεννιόταν ενώ ο Ιωσήφ ήταν μακριά, επιπροσθέτως, επειδή η Βηθλεέμ δεν ήταν μακριά από την πόλη του Ιούδα, η Μαρία προείδε τη δυνατότητα μιας ευχάριστης επίσκεψης στη συγγενή της Ελισάβετ.
(1350.5) 122:7.3 Ουσιαστικά ο Ιωσήφ απαγόρευσε στη Μαρία να τον συνοδεύσει, αλλά ήταν μάταιο. Όταν η τροφή ήταν ήδη πακεταρισμένη για το ταξίδι των τριών ή τεσσάρων ημερών, αυτή είχε ετοιμάσει διπλές μερίδες και είχε ετοιμαστεί για την αναχώρηση. Αλλά πριν καλά ξεκινήσουν, ο Ιωσήφ είχε συμφιλιωθεί με το να πάρει μαζί του τη Μαρία και έτσι αναχώρησαν χαρούμενοι από τη Ναζαρέτ με το ξημέρωμα.
(1350.6) 122:7.4 Ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν φτωχοί και εφόσον διέθεταν μόνο ένα ζώο για τα φορτία, η Μαρία, που ήταν στο μήνα της, ανέβηκε στο ζώο με τις προμήθειες ενώ ο Ιωσήφ πήγαινε με τα πόδια, οδηγώντας το ζώο. Το χτίσιμο και η επίπλωση του σπιτιού είχαν εξαντλήσει οικονομικά τον Ιωσήφ μια και συνεισέφερε επίσης στη συντήρηση των γονέων του, καθώς ο πατέρας του είχε τελευταία γίνει ανίκανος προς εργασία. Έτσι το εβραϊκό αυτό ζευγάρι έφυγε από το ταπεινό σπίτι του νωρίς το πρωί της 18ης Αυγούστου 7 π.Χ., για το ταξίδι στη Βηθλεέμ.
(1351.1) 122:7.5 Την πρώτη μέρα της πορείας τους έφτασαν γύρω στους πρόποδες του όρους (Γκιλμπόα) ------------, όπου κατασκήνωσαν για τη νύχτα, κοντά στον ποταμό Ιορδάνη και απασχολήθηκαν κάνοντας πολλές υποθέσεις όπως τι είδος παιδί θα γεννιόταν, με τον Ιωσήφ να εμμένει στη σκέψη ενός πνευματικού διδασκάλου και τη Μαρία να επιμένει στην ιδέα ενός Ιουδαίου Μεσσία, ενός ελευθερωτή του εβραϊκού έθνους.
(1351.2) 122:7.6 Δοξάζοντας το Θεό το πρωί της 19ης Αυγούστου, ο Ιωσήφ και η Μαρία πήραν πάλι το δρόμο. Μοιράστηκαν το μεσημεριανό γεύμα στους πρόποδες του όρους (Σαρτάμπα)-----------------, που δεσπόζει της κοιλάδας του Ιορδάνη και συνεχίζοντας το ταξίδι τους έφτασαν το βράδυ στην Ιεριχώ, όπου σταμάτησαν σ’ ένα πανδοχείο πάνω στο δρόμο στα προάστια της πόλης. Μετά το βραδινό φαγητό και αφού συζήτησαν πολύ σχετικά με την καταπιεστική διακυβέρνηση των Ρωμαίων, τον Ηρώδη, την απογραφή, συνέκριναν την επιρροή της Ιερουσαλήμ και της Αλεξάνδρειας σαν κέντρα ιουδαϊκής γνώσης και παιδείας, οι ταξιδιώτες από τη Ναζαρέτ αποσύρθηκαν για την ανάπαυση της νύχτας. Νωρίς το πρωί της 20ης Αυγούστου ξανάρχισαν το ταξίδι τους, φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ πριν το μεσημέρι, επισκεπτόμενοι το Ναό και συνεχίζοντας τον προορισμό τους έφτασαν στη Βηθλεέμ τις απογευματινές ώρες.
(1351.3) 122:7.7 Το πανδοχείο ήταν υπερπλήρες, και ο Ιωσήφ ακολούθως έψαξε για κατάλυμα σε μακρινούς συγγενείς, αλλά κάθε τόπος στη Βηθλεέμ ήταν γεμάτος, ξέχειλος. Επιστρέφοντας στην αυλή του πανδοχείου, πληροφορήθηκε ότι οι στάβλοι για τα καραβάνια, λαξεμένοι στην πλευρά του βράχου και βρισκόμενοι ακριβώς κάτω από το πανδοχείο, είχαν εκκενωθεί από τα ζώα και καθαριστεί για να δεχτούν ενοίκους. Αφήνοντας το γάιδαρο στην αυλή, ο Ιωσήφ πήρε στους ώμους του τις τσάντες με τα ρούχα και τις προμήθειες και κατέβηκε με τη Μαρία τα πέτρινα σκαλοπάτια για το κατάλυμά τους πιο κάτω. Βρέθηκαν σε αυτό που ήταν μια αποθήκη σιτηρών μπροστά από τους πάγκους και τα παχνιά. Τεντόπανα είχαν κρεμαστεί και θεώρησαν τους εαυτούς τους πολύ τυχερούς που είχαν τόσο άνετο κατάλυμα.
(1351.4) 122:7.8 Ο Ιωσήφ σκέφτηκε να πάει αμέσως και να εγγραφεί, αλλά η Μαρία ήταν αποκαμωμένη. Είχε καταπονηθεί σημαντικά και τον εκλιπάρησε να μείνει κοντά της, πράγμα που έκανε.
(1351.5) 122:8.1 Όλη τη νύχτα η Μαρία ήταν ανήσυχη έτσι κανείς τους δεν κοιμήθηκε πολύ. Με το χάραμα οι πόνοι της γέννας ήταν προφανείς και το μεσημέρι, 21 Αυγούστου 7 π.Χ. με τη βοήθεια και συμπαράσταση γυναικών συνοδοιπόρων, η Μαρία έφερε στον κόσμο ένα αρσενικό παιδί. Ο Ιησούς της Ναζαρέτ είχε γεννηθεί. Τυλίχτηκε στα ρούχα που η Μαρία είχε φέρει μαζί της για κάθε παρόμοιο ενδεχόμενο, και τοποθετήθηκε σ’ ένα διπλανό παχνί.
(1351.6) 122:8.2 Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που όλα τα παιδιά πριν από εκείνη την ημέρα και μετά από αυτήν έρχονται στον κόσμο, το παιδί της υπόσχεσης γεννήθηκε και την όγδοη μέρα, σύμφωνα με την ιουδαϊκή τακτική περιτμήθηκε και επίσημα ονομάστηκε Τζόσουα (Ιησούς).
(1351.7) 122:8.3 Την επομένη μέρα της γέννησης του Ιησού, ο Ιωσήφ πήγε και εγγράφηκε. Συνάντησε δε ένα άνδρα με τον οποίο είχε συνομιλήσει πριν δυο μέρες στην Ιεριχώ. Αυτός τον πήρε σ’ ένα καλό φίλο του που είχε δωμάτιο στο πανδοχείο και ο οποίος είπε πως ευχαρίστως θα άλλαζε το κατάλυμά του με εκείνο του ζεύγους από τη Ναζαρέτ. Εκείνο το απόγευμα μετακόμισαν στο πανδοχείο πάνω, όπου παρέμειναν για περίπου τρεις εβδομάδες μέχρι που βρήκαν κατάλυμα στο σπίτι ενός μακρινού συγγενή του Ιωσήφ.
(1351.8) 122:8.4 Τη δεύτερη μέρα μετά τη γέννηση του Ιησού, η Μαρία έστειλε μήνυμα στην Ελισάβετ ότι το παιδί είχε γεννηθεί και πήρε την απάντηση ότι καλούσαν τον Ιωσήφ στην Ιερουσαλήμ για να μιλήσει σχετικά με τις υποθέσεις τους με τον Ζαχαρία. Την επομένη εβδομάδα ο Ιωσήφ πήγε στην Ιερουσαλήμ να συσκεφθεί με το Ζαχαρία. Και οι δυο, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ διακατέχοντο από την ειλικρινή πεποίθηση ότι ο Ιησούς πράγματι θα γινόταν ο Ιουδαίος ελευθερωτής, ο Μεσσίας, και ότι ο γιος τους Ιωάννης θα ήταν ο υπασπιστής του, το δεξί του χέρι της μοίρας. Και μια και η Μαρία μοιραζόταν τις ίδιες ιδέες, δεν ήταν δύσκολο να πείσει τον Ιωσήφ να μείνουν στην Βηθλεέμ, την πόλη του Δαυίδ, ώστε ο Ιησούς να μεγάλωνε και να γινόταν ο διάδοχος του Δαυίδ στο θρόνου όλου του Ισραήλ. Έτσι παρέμειναν στη Βηθλεέμ πάνω από ένα χρόνο ενώ ο Ιωσήφ εργαζόταν λίγο με τη δουλειά του μαραγκού.
(1352.1) 122:8.5 Το μεσημέρι που γεννήθηκε ο Ιησούς τα Σεραφείμ της Ουράντια, συγκεντρωμένα από τους ανωτέρους τους, πράγματι έψελναν ύμνους δόξας πάνω από τη φάτνη της Βηθλεέμ, αλλά αυτές οι εκφράσεις λατρείας δεν ακουγόντουσαν από το ανθρώπινο αυτί. Ούτε βοσκοί ούτε καμία άλλη ανθρώπινη ύπαρξη ήρθε για να αποτίσει φόρο τιμής στο βρέφος της Βηθλεέμ μέχρι την ημέρα της άφιξης μερικών ιερέων από την Ουρ, που είχαν σταλθεί εκεί από την Ιερουσαλήμ, από το Ζαχαρία.
(1352.2) 122:8.6 Αυτοί οι ιερείς από τη Μεσοποταμία είχαν ακούσει κάμποσο καιρό πριν, από ένα παράξενο θρησκευτικό διδάσκαλο της χώρας τους ότι είχε δει όνειρο το οποίο τον πληροφορούσε ότι «το Φως του κόσμου» θα εμφανιζόταν στη γη σαν βρέφος και ανάμεσα στους Εβραίους. Και αυτοί οι τρεις ιερείς πήγαν τόσο μακριά ψάχνοντας για «το Φως του κόσμου». Μετά από πολλές εβδομάδες μάταιης αναζήτησης στην Ιερουσαλήμ, θα γύριζαν πίσω στην Ουρ όταν ο Ζαχαρίας τους συνάντησε και τους αποκάλυψε ότι ο Ιησούς ήταν το αντικείμενο της έρευνάς τους και τους έστειλε πίσω στη Βηθλεέμ, όπου βρήκαν το βρέφος και άφησαν τα δώρα τους στη Μαρία, τη γήινη μητέρα του. Το μωρό ήταν περίπου τριών εβδομάδων την εποχή της επίσκεψής τους.
(1352.3) 122:8.7 Αυτοί οι σοφοί άνδρες δεν είδαν κανένα αστέρι να τους οδηγεί στη Βηθλεέμ. Ο όμορφος θρύλος του άστρου της Βηθλεέμ προήλθε από το εξής: Ο Ιησούς γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου το μεσημέρι του έτους 7 π.Χ. Στις 29 Μαΐου 7 π.Χ., συνέβη μια ασυνήθιστη ευθυγράμμιση του Δία και του Κρόνου στον αστερισμό των Ιχθύων. Και είναι αξιοσημείωτο αστρονομικό γεγονός ότι παρόμοιες ευθυγραμμίσεις έγιναν στις 29 Σεπτεμβρίου και στις 5 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους. Με βάση λοιπόν αυτά τα ασυνήθιστα αλλά τελείως φυσικά φαινόμενα, οι με την καλή σημασία ζηλωτές των διαδοχικών γενεών έφτιαξαν τον ελκυστικό θρύλο του άστρου της Βηθλεέμ και των προσκυνητών Μάγων που οδηγήθηκαν με αυτόν τον τρόπο στη φάτνη, είδαν και λάτρευσαν το νεογεννηθέν βρέφος. Μυαλά ανατολίτικά ή πλησίον της Ανατολής απολαμβάνουν τα παραμύθια και συνεχώς κλώθουν τέτοιου είδους όμορφους μύθους για τη ζωή των θρησκευτικών αρχηγών τους και των λαϊκών ηρώων τους. Με την απουσία της τυπογραφίας, όταν η περισσότερη ανθρώπινη γνώση μεταδιδόταν από στόμα σε στόμα από τη μια γενεά στην άλλη, ήταν πολύ εύκολο για τους μύθους να γίνουν παραδόσεις και για τις παραδόσεις τελικά να γίνουν αποδεκτές σαν πραγματικά γεγονότα.
(1352.4) 122:9.1 Ο Μωυσής είχε διδάξει του Εβραίους ότι κάθε πρωτότοκο παιδί ανήκε στον Κύριο, και ότι, αντί για τη θυσία του όπως ήταν το έθιμο ανάμεσα στα ειδωλολατρικά έθνη, ένα τέτοιο παιδί θα ζούσε εξασφαλισμένο αν οι γονείς του τον εξαγόραζαν πληρώνοντας πέντε σέκελ σε οποιονδήποτε εξουσιοδοτημένο ιερέα. Υπήρχε επίσης μια διαταγή του Μωσαϊκού νόμου που κατεύθυνε μια μητέρα, μετά το πέρασμα μιας ορισμένης χρονικής περιόδου, να παρουσιαστεί (ή να βάλει κάποιον άλλο να κάνει την κατάλληλη θυσία γι αυτήν) στο ναό για εξαγνισμό. Ήταν δε συνήθεια να εκπληρώνουν και τις δυο τελετές συγχρόνως. Έτσι, ο Ιωσήφ και η Μαρία πήγαν στο Ναό στην Ιερουσαλήμ αυτοπροσώπως να παρουσιάσουν τον Ιησού στους ιερείς και να επιτύχουν την εξαγορά του και συγχρόνως να κάνουν την κατάλληλη θυσία για να επιβεβαιώσουν τον τελετουργικό εξαγνισμό από την υποτιθέμενη ακαθαρσία της γέννας.
(1353.1) 122:9.2 Εκεί, στον περίβολο του ναού, παρέμεναν συνέχεια δυο αξιοπρόσεκτοι χαρακτήρες, ο Συμεών ο τραγουδιστής και η Άννα η ποιήτρια. Ο Συμεών ήταν Ιουδαίος αλλά η Άννα ήταν Γαλιλαία. Αυτό το ζευγάρι πήγαινε συχνά μαζί και οι δυο ήταν πολύ οικείοι του ιερέα Ζαχαρία, ο οποίος τους είχε εμπιστευθεί το μυστικό για τον Ιωάννη και τον Ιησού. Και οι δυο, ο Συμεών και η Άννα, επιθυμούσαν πολύ τον ερχομό του Μεσσία και η εμπιστοσύνη που είχαν στο Ζαχαρία τους οδήγησε στο να πιστεύουν ότι ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος ελευθερωτής του Εβραϊκού λαού.
(1353.2) 122:9.3 Ο Ζαχαρίας γνώριζε την ημέρα που ο Ιωσήφ και η Μαρία αναμένονταν να εμφανιστούν στο ναό με τον Ιησού και είχε συνεννοηθεί με το Συμεών και την Άννα, να τους δείξει με το σήκωμα του χεριού του ποιος από την πομπή των πρωτοτόκων ήταν ο Ιησούς.
(1353.3) 122:9.4 Για την περίπτωση αυτή η Άννα είχε γράψει ένα ποίημα το οποίο ο Συμεών θα απήγγειλε στη συνέχεια, προς μεγάλη έκπληξη του Ιωσήφ, της Μαρίας και όλων που ήσαν συγκεντρωμένοι στον περίβολο του ναού. Και αυτός ήταν ο ύμνος της εξαγοράς του πρωτότοκου παιδιού:
(1353.4) 122:9.5 Ευλογημένος ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ,
(1353.5) 122:9.6 Επειδή μας επισκέφτηκε και εξαγόρασε το λαό του,
(1353.6) 122:9.7 Ύψωσε την τρομπέτα της σωτηρίας για όλους μας,
(1353.7) 122:9.8 Στον οίκο του δούλου του Δαυίδ.
(1353.8) 122:9.9 Ακόμα και όταν μιλούσε με το στόμα των ιερών προφητών του –
(1353.9) 122:9.10 Σωτηρία από τους εχθρούς μας και από όσων μας μισούν
(1353.10) 122:9.11 Να δείξει έλεος στους πατέρες μας και να θυμηθεί το ιερό συμβόλαιό του
(1353.11) 122:9.12 Ο όρκος που έκανε με τον Αβραάμ τον πατέρα μας,
(1353.12) 122:9.13 Να μας δώσει συμβόλαιο, αφού ελευθερωθήκαμε από τα χέρια των εχθρών μας,
(1353.13) 122:9.14 Να τον υπηρετούμε χωρίς φόβο,
(1353.14) 122:9.15 Με αγιότητα και δικαιοσύνη όλες τις ημέρες μας.
(1353.15) 122:9.16 Ναι, και Συ, παιδί της μοίρας, θα ονομαστείς ο προφήτης του Υψίστου,
(1353.16) 122:9.17 Γιατί θα παρουσιαστείς ενώπιον του προσώπου του Κυρίου για να ιδρύσεις το βασίλειό του,
(1353.17) 122:9.18 Να κάνεις γνωστή τη σωτηρία του λαού του,
(1353.18) 122:9.19 Συγχωρώντας τις αμαρτίες τους.
(1353.19) 122:9.20 Χαρείτε με το έλεος του Θεού μας γιατί η αυγή μας επισκέφθηκε από ψηλά
(1353.20) 122:9.21 Για να φωτίσει εκείνους που βρίσκονται στο σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου,
(1353.21) 122:9.22 Για να οδηγήσει τα πόδια μας σε δρόμους ειρήνης.
(1353.22) 122:9.23 Και τώρα ας αναπαυθεί ο δούλος σου εν ειρήνη. Ω! Κύριέ μου, κατά το ρήμα σου,
(1353.23) 122:9.24 Γιατί οι οφθαλμοί μου είδαν τη σωτηρία σου
(1353.24) 122:9.25 Που ετοίμασες ενώπιον του προσώπου όλων των ανθρώπων,
(1353.25) 122:9.26 Φως ακόμα και για την αποκάλυψη των ειδωλολατρών
(1353.27) 122:9.28 Καθ’ οδόν πίσω προς τη Βηθλεέμ, ο Ιωσήφ και η Μαρία ήσαν αμίλητοι – μπερδεμένοι και τρομαγμένοι. Η Μαρία είχε ενοχληθεί από τον αποχαιρετισμό της Άννας, της ηλικιωμένης ποιήτριας, και ο Ιωσήφ δεν ήταν σύμφωνος με αυτή την πρόωρη προσπάθεια να παραστήσουν τον Ιησού σαν τον αναμενόμενο Μεσσία του Εβραϊκού λαού.
(1353.28) 122:10.1 Αλλά οι παρατηρητές του Ηρώδη δεν έμειναν αδρανείς. Όταν του ανέφεραν την επίσκεψη των ιερέων από την Ουρ στην Βηθλεέμ, ο Ηρώδης κάλεσε αυτούς τους Χαλδαίους να εμφανιστούν μπροστά του. Ζήτησε με επιμονή να μάθει από αυτούς τους σοφούς άνδρες για το «νέο βασιλιά των Ιουδαίων», αλλά δεν τον ικανοποίησαν πολύ, εξηγώντας του ότι το βρέφος είχε γεννηθεί από μια γυναίκα που είχε έρθει στη Βηθλεέμ με το σύζυγό της για την απογραφή. Ο Ηρώδης, αφού δεν ικανοποιήθηκε με την απάντηση, τους έστειλε πίσω με χρήματα και την εντολή να βρουν το παιδί ώστε να μπορέσει κι αυτός να πάει και να τον λατρέψει, αφού τον διαβεβαίωσαν πως το βασίλειό του ήταν πνευματικό όχι γήινο. Αλλά όταν οι σοφοί άνδρες δεν επέστρεψαν, ο Ηρώδης υποψιάστηκε. Καθώς βασάνιζε το μυαλό του με αυτά τα πράγματα, οι πληροφοριοδότες του επέστρεψαν και του έδωσαν πλήρη αναφορά για τα πρόσφατα περιστατικά στο ναό, φέροντάς του και ένα αντίγραφο τμημάτων του ποιήματος που απήγγειλε ο Συμεών κατά την τελετή της εξαγοράς του Ιησού. Αλλά δεν κατόρθωσαν να ακολουθήσουν τον Ιωσήφ και την Μαρία και ο Ηρώδης θύμωσε πολύ μαζί τους όταν δεν μπόρεσαν να του πουν προς τα πού το ζεύγος είχε πάρει το βρέφος. Τότε απέστειλε ερευνούντες να εντοπίσουν τον Ιωσήφ και τη Μαρία. Μαθαίνοντας ότι ο Ηρώδης καταδίωκε την οικογένεια από τη Ναζαρέτ, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ έμειναν μακριά από τη Βηθλεέμ. Το μικρό αγόρι κρύφτηκε στους συγγενείς του Ιωσήφ.
(1354.1) 122:10.2 Ο Ιωσήφ φοβόταν να ψάξει για δουλειά και οι λίγες οικονομίες τους γρήγορα εξανεμίστηκαν. Ακόμη και τη στιγμή της τελετής του εξαγνισμού στο ναό, ο Ιωσήφ θεώρησε τον εαυτό του αρκετά φτωχό ώστε να αιτιολογήσει την προσφορά του για τη Μαρία,, αποτελούμενη από δυο νεαρά περιστέρια, όπως είχε δώσει εντολή ο Μωυσής για τον εξαγνισμό των μητέρων ανάμεσα στους φτωχούς.
(1354.2) 122:10.3 Όταν, μετά από έρευνες περισσότερο από ένα χρόνο, οι κατάσκοποι του Ηρώδη δεν κατάφεραν να εντοπίσουν τον Ιησού, και επειδή είχε την υποψία ότι το βρέφος κρυβόταν ακόμη στη Βηθλεέμ, ετοίμασε ένα ένταλμα που διέταζε να γίνει μια συστηματική έρευνα σε κάθε σπίτι της Βηθλεέμ και να φονευθούν όλα τα αγόρια κάτω των δυο χρονών. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Ηρώδης έλπιζε να σιγουρευτεί, ότι αυτό το αγόρι που επρόκειτο να γίνει «βασιλιάς των Ιουδαίων», θα καταστρεφόταν. Τοιουτοτρόπως χάθηκαν σε μια μέρα δεκαέξι μικρά αγόρια στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Αλλά δολοπλοκίες και φόνοι, ακόμη και για την ίδια του την οικογένεια, ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην αυλή του Ηρώδη.
(1354.3) 122:10.4 Η σφαγή αυτών των παιδιών έλαβε χώρα στα μέσα Οκτωβρίου 6 π.Χ., όταν ο Ιησούς ήταν λίγο πάνω από ενός έτους. Αλλά υπήρχαν πιστοί του ερχόμενου Μεσσία ακόμη και ανάμεσα στους παρευρισκόμενους στην αυλή του Ηρώδη και ένας από αυτούς, γνωρίζοντας τη διαταγή για τη σφαγή των μικρών αγοριών της Βηθλεέμ, επικοινώνησε με το Ζαχαρία, ο οποίος στη συνέχεια απέστειλε αγγελιαφόρο στον Ιωσήφ. Και τη νύχτα πριν τη σφαγή ο Ιωσήφ και η Μαρία αναχώρησαν από τη Βηθλεέμ με το μωρό για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Για να μην αποσπάσουν την προσοχή, ταξίδευσαν μόνοι στην Αίγυπτο με τον Ιησού. Πήγαν στην Αλεξάνδρεια με χρήματα που τους παρέσχε ο Ζαχαρίας, και εκεί ο Ιωσήφ ασχολήθηκε με τη δουλειά του ενώ η Μαρία και ο Ιησούς διέμεναν με καλοπροαίρετους συγγενείς της οικογένειας του Ιωσήφ. Παρέμειναν (προσωρινά) στην Αλεξάνδρεια δυο ολόκληρα χρόνια, και δεν γύρισαν στη Βηθλεέμ παρά μετά το θάνατο του Ηρώδη.
(1355.1) 123:0.1 Εξαιτίας των κινδύνων και των φόβων κατά την διάρκεια της διαμονής τους στην Βηθλεέμ, η Μαρία δεν άφηνε λεπτό από πάνω της το μωρό μέχρι που φτάσανε με ασφάλεια στην Αλεξάνδρεια, όπου η οικογένεια μπόρεσε να τακτοποιηθεί σε μια φυσιολογική ζωή. Μείνανε με συγγενείς, και ο Ιωσήφ μπορούσε να συντηρεί την οικογένειά του πολύ καλά μόλις βρήκε σταθερή δουλειά αμέσως μόλις φτάσανε. Προσλήφθηκε σαν μαραγκός για αρκετούς μήνες και μετά ανέβηκε στην θέση του αρχιεργάτη μιας μεγάλης ομάδας εργατών που δούλευαν για την κατασκευή ενός δημόσιου κτιρίου. Αυτή η καινούρια εμπειρία του έδωσε την ιδέα να γίνει εργολάβος και κτίστης μετά την επιστροφή τους στην Ναζαρέτ.
(1355.2) 123:0.2 Σε όλα αυτά τα πρώτα χρόνια της αβοήθητης βρεφικής ηλικίας του Ιησού, η Μαρία βρισκόταν σε ένα διαρκές ξενύχτι από φόβο μην συμβεί κάτι κακό στο παιδί της που θα μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο το καλό του ή με οποιοδήποτε τρόπο να μπει εμπόδιο στην μελλοντική του αποστολή στην γη¨ καμιά μητέρα δεν ήταν ποτέ πιο αφοσιωμένη στο παιδί της. Στο σπίτι που έτυχε να είναι τότε ο Ιησούς υπήρχαν άλλα δύο παιδιά περίπου της ηλικίας του, και από τους κοντινούς γείτονές του υπήρχαν άλλα δύο παιδιά των οποίων η ηλικίες ήταν αρκετά κοντά στην δική του, ώστε να μπορεί να παίζει μαζί τους. Στην αρχή η Μαρία είχε την πρόθεση να κρατά τον Ιησού συνέχεια στο πλευρό της. Φοβόταν ότι θα μπορούσε να του συμβεί αν τον άφηνε να παίξει στον κήπο με τα άλλα παιδιά, αλλά ο Ιωσήφ, με την βοήθεια των συγγενών του, μπόρεσε να την πείσει ότι με αυτήν την μεταχείριση θα στερούσε από τον Ιησού από την χρήσιμη εμπειρία της εκμάθησης πώς να προσαρμόζεται με παιδιά της ηλικίας του. Και η Μαρία, συνειδητοποιώντας ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα υπέρμετρης προφύλαξης και προστασίας μπορεί να τον έκανε δειλό και κάπως εγωκεντρικό, τελικά συναίνεσε στο να αφήσει «το ελπιδοφόρο παιδί» να μεγαλώσει σαν όλα τα παιδιά¨ και παρόλο που τήρησε αυτήν την απόφαση, διαρκώς το παρακολουθούσε από μακριά όταν έπαιζε με τα άλλα παιδιά στο σπίτι ή στον κήπο. Μόνο μια στοργική μητέρα μπορεί να καταλάβει την έγνοια που είχε μέσα στην καρδιά της η Μαρία για την ασφάλεια του υιού της όλα αυτά τα χρόνια της βρεφικής του ηλικίας και των πρώτων παιδικών του χρόνων.
(1355.3) 123:0.3 Όλο το διάστημα των δύο χρόνων της διαμονής τους στην Αλεξάνδρεια, ο Ιησούς απολάμβανε καλή υγεία και συνέχιζε να μεγαλώνει κανονικά. Εκτός από μερικούς φίλους και συγγενείς , σε κανέναν δεν είχαν πει ότι ο Ιησούς ήταν το «ελπιδοφόρο παιδί». Ένας από τους συγγενείς του Ιωσήφ το αποκάλυψε σε μερικούς φίλους του από την Μέμφιδα, απογόνους του μακρινού Ίχνατων, και αυτοί, μαζί με μια μικρή ομάδα Αλεξανδρινών πιστών, μαζεύτηκαν στο μεγαλοπρεπές σπίτι του ευεργέτη συγγενή του Ιωσήφ λίγο μετά την επιστροφή στην Παλαιστίνη για να ευχηθούν στην οικογένεια από την Ναζαρέτ και να υποβάλλουν τα σέβη τους στο παιδί. Τότε οι συγκεντρωμένοι φίλοι δώρισαν στον Ιησού ένα πλήρες αντίγραφο της Ελληνικής μετάφρασης των Εβραϊκών γραφών. Αλλά αυτό το αντίγραφο των Ιουδαϊκών ιερών κειμένων δεν δόθηκε στα χέρια του Ιωσήφ παρά μόνο όταν τελικά αυτός και η Μαρία δεν δέχτηκαν την πρόσκληση των φίλων τους από την Μέμφιδα και την Αλεξάνδρεια, να παραμείνουν στην Αίγυπτο. Αυτοί οι πιστοί επέμεναν ότι «το παιδί της μοίρας» θα μπορούσε να επηρεάσει καλύτερα τον κόσμο σαν κάτοικος της Αλεξάνδρειας από ότι σε κάποιο μέρος στην Παλαιστίνη. Αυτές οι διαπραγματεύσεις καθυστέρησαν για λίγο την αναχώρησή τους για την Παλαιστίνη αφού έμαθαν τα νέα για τον θάνατο του Ηρώδη.
(1356.1) 123:0.4 Ο Ιωσήφ και η Μαρία τελικά έφυγαν από την Αλεξάνδρεια με ένα καράβι που ανήκε στον φίλο τους τον Έζραιον, με κατεύθυνση για την Ιόππη, και έφτασαν σε αυτό το λιμάνι αργά τον Αύγουστο του έτους 4 π.Χ. Πήγαν κατευθείαν στην Βηθλεέμ, όπου πέρασαν όλο τον Σεπτέμβρη συνομιλώντας με τους φίλους τους και τους συγγενείς τους για το αν θα έπρεπε να μείνουν εκεί ή να επιστρέψουν στην Ναζαρέτ.
(1356.2) 123:0.5 Η Μαρία ποτέ δεν παραιτήθηκε από την ιδέα ότι ο Ιησούς έπρεπε να μεγαλώσει στην Βηθλεέμ, την Πόλη του Δαβίδ. Ο Ιωσήφ στην πραγματικότητα δεν πίστευε ότι ο υιός τους θα γινόταν ένας βασιλικός απελευθερωτής του Ισραήλ. Εξάλλου, ήξερε ότι ο ίδιος δεν ήταν πραγματικά απόγονος του Δαβίδ¨ το ότι θεωρείτο απόγονος του Δαβίδ οφειλόταν στην υιοθέτηση ενός από τους προγόνους του από κάποιον από το γένος του Δαβίδ. Η Μαρία ,φυσικά, θεωρούσε την πόλη του Δαβίδ σαν την πιο κατάλληλη τοποθεσία στην οποία μπορούσε να ανατραφεί ο νέος υποψήφιος για τον θρόνο του Δαβίδ, αλλά ο Ιωσήφ προτιμούσε να δοκιμάσει την τύχη του με τον Ηρώδη Αντίπα παρά με τον αδερφό του τον Αρχέλαο. Φοβόταν πολύ για την ασφάλεια του παιδιού στην Βηθλεέμ ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη στην Ιουδαία, και υπέθετε ότι ο Αρχέλαος θα ήταν πιο πιθανόν να ακολουθεί την απειλητική πολιτική του πατέρα του, του Ηρώδη, από ότι ο Αντίπας στην Γαλιλαία. Και εκτός από όλους αυτούς τους λόγους, ο Ιωσήφ έδειχνε σταθερά την προτίμησή του για την Γαλιλαία σαν καλύτερο μέρος να ανατραφεί και να μορφωθεί το παιδί, αλλά περάσανε τέσσερις βδομάδες μέχρι να πειστεί η Μαρία και να ξεπεράσει τις αντιρρήσεις της.
(1356.3) 123:0.6 Μέχρι την πρώτη του Οκτώβρη ο Ιωσήφ είχε πείσει την Μαρία και όλους τους φίλους τους ότι ήταν καλύτερο γι αυτούς να επιστρέψουν στην Ναζαρέτ. Έτσι λοιπόν, νωρίς τον Οκτώβρη, το 4 π.Χ., έφυγαν από την Βηθλεέμ για την Ναζαρέτ, περνώντας από την Λύδδα και την Σκυθόπολη. Ξεκίνησαν νωρίς ένα Κυριακάτικο πρωινό, η Μαρία και το παιδί πάνω στο νέο τους υποζύγιο, ενώ ο Ιωσήφ και οι πέντε συγγενείς του που τους συνοδεύανε προχωρούσαν πεζοί¨ οι συγγενείς του Ιωσήφ αρνήθηκαν να τους αφήσουν να κάνουν το ταξίδι για την Ναζαρέτ μόνοι. Φοβόντουσαν να πάνε στην Γαλιλαία από την Ιερουσαλήμ και την κοιλάδα του Ιορδάνη, και οι δυτικοί δρόμοι δεν ήταν και εντελώς ασφαλείς για δύο μόνους ταξιδιώτες με ένα μικρό παιδί.
(1356.4) 123:1.1 Έφτασαν στον προορισμό τους με ασφάλεια, την τέταρτη μέρα του ταξιδιού. Έφτασαν απροειδοποίητοι στο σπίτι του Ναζαρέτ, στο οποίο έμεναν για πάνω από τρία χρόνια ένας από τους παντρεμένους αδερφούς του Ιωσήφ, που στα αλήθεια ένοιωσε μεγάλη έκπληξη όταν τους είδε¨ τόσο σιωπηλά είχαν φύγει ώστε κανένας από τους συγγενείς του Ιωσήφ και της Μαρίας δεν ήξερε ούτε ότι είχαν φύγει από την Αλεξάνδρεια. Την επόμενη μέρα ο αδερφός του Ιωσήφ μετακόμισε με την οικογένειά του, και η Μαρία, για πρώτη φορά από την γέννηση του Ιησού, τακτοποιήθηκε με την μικρή της οικογένεια για να απολαύσει την ζωή στο δικό τους σπίτι. Σε λιγότερο από μια βδομάδα ο Ιωσήφ βρήκε σταθερή δουλειά σαν ξυλουργός, και ήταν πολύ ευτυχισμένοι.
(1356.5) 123:1.2 Ο Ιησούς ήταν περίπου τριών ετών και δύο μηνών όταν επέστρεψαν στην Ναζαρέτ. Άντεξε όλα αυτά τα ταξίδια πολύ καλά και είχε θαυμάσια υγεία και ήταν γεμάτος παιδική χαρά και ενθουσιασμό που είχε δικό του σπίτι να τρέχει και να παίζει. Αλλά του έλειπαν και πολύ η παρέα του από την Αλεξάνδρεια.
(1356.6) 123:1.3 Στον δρόμο για την Ναζαρέτ ο Ιωσήφ είχε πείσει την Μαρία ότι δεν θα ήταν σωστό να διαδώσουν στους Γαλιλαίους φίλους τους και συγγενείς ότι ο Ιησούς ήταν «το παιδί των ελπίδων». Συμφώνησαν να μην αναφέρουν σε κανέναν αυτά τα θέματα. Και οι δύο τήρησαν πολύ αυτήν τους την υπόσχεση.
(1357.1) 123:1.4 Όλος ο τέταρτος χρόνος του Ιησού ήταν περίοδος φυσιολογικής ανάπτυξης και ασυνήθιστης νοητικής δραστηριότητας. Εν τω μεταξύ είχε συνάψει στενή φιλία με ένα γειτονόπουλο της ηλικίας του, με το όνομα Ιακώβ. Ο Ιησούς και ο Ιακώβ έπαιζαν χαρούμενα, και μεγάλωσαν σαν σπουδαίοι φίλοι και πιστοί σύντροφοι.
(1357.2) 123:1.5 Το επόμενο σημαντικό γεγονός στην ζωή αυτής της οικογένειας από την Ναζαρέτ ήταν η γέννηση του δεύτερου παιδιού, του Ιάκωβου, νωρίς το πρωί στις 2 Απριλίου, το 3 π.Χ. Ο Ιησούς ενθουσιάστηκε με την σκέψη ότι θα είχε ένα μωρό αδερφάκι, και περίμενε μέχρι να δει τις πρώτες κινήσεις του μωρού.
(1357.3) 123:1.6 Ήταν στο μέσο του καλοκαιριού αυτής της ίδιας χρονιάς που ο Ιωσήφ έκτισε ένα μικρό εργαστήριο δίπλα στην πηγή του χωριού και κοντά στον πισσωμένο χώρο των καραβανιών. Μετά από αυτό έκανε πολύ λίγη ξυλουργική εργασία την ημέρα. Είχε για συνεταίρους του δύο από τους αδερφούς του και πολλούς άλλους μηχανικούς, τους οποίους έστελνε στις εξωτερικές δουλειές ενώ αυτός έμενε στο μαγαζί και έφτιαχνε ζυγούς και αλέτρια και κάνοντας άλλες εργασίες σε ξύλο. Επίσης έκανε και κάποιες εργασίες σε δέρμα και με σχοινί και λινάτσα. Και ο Ιησούς, όσο μεγάλωνε, όταν δεν ήταν στο σχολείο, περνούσε τον χρόνο του βοηθώντας εξίσου τον μητέρα του στις δουλειές του σπιτιού και βλέποντας τον πατέρα του να δουλεύει στο μαγαζί, και εν τω μεταξύ άκουγε και τις συνομιλίες και τα κουτσομπολιά των εισπρακτόρων των καραβανιών και των επιβατών από τα όλα τα μέρη του γης.
(1357.4) 123:1.7 Τον Ιούλιο αυτού του έτους, έναν μήνα πριν κλείσει τα τέσσερα ο Ιησούς, στην Ναζαρέτ ξέσπασε μία φοβερή δυσεντερία που την έφεραν οι ταξιδιώτες των καραβανιών. Η Μαρία ανησύχησε τόσο πολύ από τον κίνδυνο που θα διέτρεχε ο Ιησούς αν εκτιθόταν σε αυτήν την επιδημία, που μάζεψε βιαστικά και τα δυο της παιδιά και έτρεξε στο εξοχικό σπίτι του αδερφού της, αρκετά μίλια νότια της Ναζαρέτ στον δρόμο του Μέντιγκο κοντά στην Σάριδω. Δεν γύρισαν στην Ναζαρέτ για πάνω από δυο μήνες¨ ο Ιησούς το χάρηκε πολύ αυτό, την πρώτη του εμπειρία σε αγρόκτημα.
(1357.5) 123:2.1 Σε κάτι παραπάνω από ένα χρόνο από την επιστροφή του στην Ναζαρέτ το αγόρι Ιησούς έφτασε στην ηλικία της πρώτης προσωπικής και ολόκαρδης ηθικής απόφασης¨ και ήρθε να διαμείνει μαζί του ένας Προσαρμοστής Σκέψης, ένα θεϊκό δώρο του Παραδείσιου Πατέρα, που είχε κάποτε υπηρετήσει με τον Μαχιβέντα Μελχισεδέκ, έχοντας έτσι αποκομίσει από την εμπειρία της λειτουργίας σε σχέση με την ενσάρκωση μιας υπεράνθρωπης ύπαρξης που έζησε μέσα στην θνητή σάρκα. Αυτό το γεγονός συνέβη στις 11 Φεβρουαρίου, το 2 π.Χ. Ο Ιησούς δεν γνώριζε τίποτα περισσότερο για τον ερχομό αυτού του θεϊκού Επιμελητή από ότι γνωρίζουν τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων που, από εκείνη την ημέρα έχουν δεχτεί αυτούς τους Προσαρμοστές Σκέψης να κατοικήσουν στο νου τους και να εργαστούν για την τελική πνευματικοποίηση αυτών των διανοιών και την αιώνια ζωή των εξελισσόμενων αθάνατων ψυχών.
(1357.6) 123:2.2 Από εκείνη την ημέρα του Φεβρουαρίου η άμεση και προσωπική επίβλεψη από τους Συμπαντικούς Κυβερνήτες, όσον αφορά την ακεραιότητα της παιδικής ενσάρκωσης του Μιχαήλ, ήρθε στο τέλος της.. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ξεδίπλωσης της ενσάρκωσης, η φύλαξη του Ιησού θα την αναλάμβανε αυτός ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής και οι συνεργαζόμενοι σεραφικοί φύλακες, που μερικές φορές συμπληρωνόντουσαν από την βοήθεια των μεσόδρομων πλασμάτων που είχαν αναλάβει την εκτέλεση συγκεκριμένων καθηκόντων σύμφωνα με τις οδηγίες των πλανητικών ανωτέρων τους.
(1357.7) 123:2.3 Ο Ιησούς έγινε πέντε χρονών τον Αύγουστο εκείνου του έτους, και θα αναφερόμαστε σε αυτό σαν τον πέμπτο χρόνο (ημερολογιακό) της ζωής του. Την χρονιά αυτή, το 2 π.Χ., κάτι παραπάνω από ένα μήνα πριν τα πέμπτα του γενέθλια, ο Ιησούς χάρηκε πολύ από τον ερχομό της αδερφής του της Μίριαμ, που γεννήθηκε την νύχτα της 11ης Ιουλίου. Το βραδάκι της επόμενης μέρας ο Ιησούς είχε μια μεγάλη συζήτηση με τον πατέρα του για τον τρόπο που διάφορες ομάδες ζωντανών όντων γεννιούνται στον κόσμο σαν ξεχωριστά άτομα. Το πολυτιμότερο μέρος της πρώτης μόρφωσης του Ιησού βασίστηκε στους γονείς του που απαντούσαν στις σοβαρές και ερευνητικές αναζητήσεις του. Ο Ιωσήφ πάντα ήταν πολύ συνεπής στο καθήκον του και ποτέ δεν βαρέθηκε να απαντά στις πολυάριθμες ερωτήσεις του παιδιού. Από την ώρα που ο Ιησούς έγινε πέντε χρονών μέχρι τα δέκα, ήταν ένα συνεχές ερωτηματικό. Αν και ο Ιωσήφ και η Μαρία δεν μπορούσαν πάντα να απαντούν στις ερωτήσεις του, πάντα συζητούσαν μαζί του για τις αναζητήσεις του και με κάθε δυνατό τρόπο προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν στις προσπάθειές του να φτάσει σε μια ικανοποιητική λύση για το πρόβλημα που απασχολούσε το ξύπνιο μυαλό του.
(1358.1) 123:2.4 Από τότε που επέστρεψαν στην Ναζαρέτ, η οικογένεια ήταν πολύ απασχολημένη, και ο Ιωσήφ ήταν πάρα πολύ απασχολημένος με το κτίσιμο του μαγαζιού του και με το ξεκίνημα της επιχείρησής του. Τόσο πολύ ήταν απασχολημένος, που δεν βρήκε καιρό να φτιάξει μια κούνια για τον Ιάκωβο, αλλά αυτό διορθώθηκε πολύ πριν έρθει η Μίριαμ, έτσι αυτή είχε μια θαυμάσια κούνια για να κάθεται και να την θαυμάζει η οικογένεια. Και το παιδί Ιησούς μπήκε ολοκληρωτικά σε όλες αυτές τις φυσικές και φυσιολογικές οικογενειακές εμπειρίες. Απολάμβανε πολύ την παρέα του μικρού του αδερφού και της μικρής αδερφής και βοηθούσε πολύ την Μαρία στην φροντίδα τους.
(1358.2) 123:2.5 Πολύ λίγα σπίτια υπήρχαν στον μη Ιουδαϊκό κόσμο εκείνων των ημερών που μπορούσαν να δώσουν σε ένα παιδί καλύτερη πνευματική, ηθική, και θρησκευτική μόρφωση από τα σπίτια των Ιουδαίων στην Γαλιλαία. Αυτοί οι Εβραίοι είχαν ένα συστηματικό πρόγραμμα ανατροφής και εκπαίδευσης των παιδιών τους. Χώριζαν την ζωή ενός παιδιού σε επτά στάδια:
(1358.3) 123:2.6 1. Το νεογέννητο παιδί, από την πρώτη μέχρι την όγδοη μέρα.
(1358.4) 123:2.7 2. Το παιδί που θηλάζει.
(1358.5) 123:2.8 3. Το απογαλακτισμένο παιδί.
(1358.6) 123:2.9 4. Η περίοδος εξάρτησης στην μητέρα, που διαρκούσε μέχρι το τέλος του πέμπτου χρόνου.
(1358.7) 123:2.10 5. Η αρχή της ανεξαρτησίας του παιδιού και, στους υιούς, η ανάληψη της ευθύνης από τον πατέρα για την μόρφωσή τους.
(1358.10) 123:2.13 Ήταν συνήθεια των Εβραίων από την Γαλιλαία για την μητέρα να έχει την ευθύνη της εκπαίδευσης του παιδιού μέχρι τα πέμπτα του γενέθλια, και μετά, αν το παιδί ήταν αγόρι, ο πατέρας αναλάμβανε την ευθύνη για την μόρφωση του παιδιού από δω και στο εξής. Έτσι, εκείνη την χρονιά, ο Ιησούς μπήκε στο πέμπτο στάδιο της σταδιοδρομίας ενός Εβραϊκού παιδιού από την Γαλιλαία, και έτσι λοιπόν, στις 21 Αυγούστου, το 2 π.Χ., η Μαρία τυπικά τον παρέδωσε στον Ιωσήφ για περαιτέρω οδηγίες.
(1358.11) 123:2.14 Παρόλο που ο Ιωσήφ αναλάμβανε τώρα την άμεση υπευθυνότητα για την πνευματική και θρησκευτική εκπαίδευση του Ιησού, η μητέρα του εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται για την οικογενειακή του μόρφωση. Τον δίδαξε να γνωρίζει και να ενδιαφέρεται για τα κλήματα και τα λουλούδια που μεγάλωναν στους τοίχους του κήπου και περικύκλωναν εντελώς το οικόπεδο του σπιτιού. Του είχε ακόμα στην στέγη του σπιτιού ( το θερινό υπνοδωμάτιο) κουτιά με λίγη άμμο στα οποία ο Ιησούς έφτιαχνε χάρτες και έκανε πολλή από την πρώτη του εξάσκηση στο γράψιμο της Αραμαϊκής, της Ελληνικής, και αργότερα, της Εβραϊκής, γιατί σύντομα έμαθε να διαβάζει, να γράφει και να μιλάει, πολύ καλά, και τις τρεις αυτές γλώσσες.
(1358.12) 123:2.15 Ο Ιησούς έδειχνε ένα σχεδόν τέλειο παιδί σωματικά και συνέχιζε να προοδεύει φυσιολογικά, νοητικά και συναισθηματικά. Κάποια στιγμή έπαθε μια ελαφρά στομαχική διαταραχή, η πρώτη του ελαφρά ασθένεια, στο τελευταίο αυτό μέρος αυτού του πέμπτου (ημερολογιακού) χρόνου.
(1359.1) 123:2.16 Αν και ο Ιωσήφ και η Μαρία συζητούσαν συχνά για το μέλλον του μεγαλύτερου παιδιού τους, αν ήσασταν εκεί, θα βλέπατε μόνο την ανατροφή ενός φυσιολογικού, υγιούς, ανέμελου, αλλά υπερβολικά περίεργου παιδιού.
(1359.2) 123:3.1 Ήδη, με την βοήθεια της μητέρας του, ο Ιησούς κατείχε την Γαλιλαιϊκή διάλεκτο της Αραμαϊκής γλώσσας¨ και τώρα ο πατέρας του άρχισε να τον διδάσκει Ελληνικά. Η Μαρία μιλούσε λίγα Ελληνικά, αλλά ο Ιωσήφ μιλούσε άπταιστα και τα Αραμαϊκά και τα Ελληνικά. Το βιβλίο κειμένων για την μελέτη της Ελληνικής γλώσσας ήταν ένα αντίγραφο των Εβραϊκών γραφών—μια πλήρης ερμηνεία του νόμου και των προφητών, συμπεριλαμβανομένων και των Ψαλμών—που τους την χάρισαν όταν έφευγαν από την Αίγυπτο. Υπήρχαν μόνο δύο πλήρη αντίγραφα των Γραφών στα Ελληνικά σε όλη την Ναζαρέτ, και η κατοχή ενός από αυτά από την οικογένεια του ξυλουργού έκανε το σπίτι του Ιωσήφ περιζήτητο μέρος και έδωσε στον Ιησού την ικανότητα, όσο μεγάλωνε, να γνωρίζει πάρα πολλούς σοβαρούς μελετητές και ειλικρινείς αναζητητές της αλήθειας. Πριν τελειώσει αυτός ο χρόνος, ο Ιησούς είχε αναλάβει την φύλαξη αυτού του πολύτιμου χειρόγραφου, αφού του είπαν ότι το βιβλία του το χάρισαν κάποιοι Αλεξανδρινοί φίλοι και συγγενείς. Και πολύ σύντομα μπορούσε να το διαβάζει με άνεση.
(1359.3) 123:3.2 Το πρώτο μεγάλο σοκ της νεανικής ζωής του Ιησού συνέβη όταν δεν ήταν καλά- καλά έξι χρονών. Το παιδί νόμιζε ότι ο πατέρας του—τουλάχιστον ο πατέρας του και η μητέρα του μαζί—γνώριζαν τα πάντα. Φανταστείτε, λοιπόν, την έκπληξη αυτού του ερευνητικού παιδιού, όταν ρώτησε τον πατέρα του για την αιτία ενός ελαφρού σεισμού που μόλις είχε συμβεί, όταν άκουσε τον Ιωσήφ να του λέει, «Γιε μου, στα αλήθεια δεν ξέρω.» Έτσι άρχισε η μακρόχρονη και ανατρεπτική απογοήτευση στην πορεία της οποίας ο Ιησούς ανακάλυπτε ότι οι επίγειοι γονείς του δεν ήταν πάνσοφοι και παντογνώστες.
(1359.4) 123:3.3 Η πρώτη σκέψη του Ιωσήφ ήταν να πει στον Ιησού ότι ο σεισμός προκλήθηκε από τον Θεό, αλλά μια στιγμιαία αναλαμπή τον συμβούλεψε ότι μια τέτοια απάντηση θα προκαλούσε και άλλες πολλές ενοχλητικές αναζητήσεις. Ακόμα και σε αυτήν την μικρή ηλικία ήταν πολύ δύσκολο να απαντάς στις ερωτήσεις του Ιησού για τα φυσικά ή τα κοινωνικά φαινόμενα λέγοντάς του χωρίς σκέψη ότι είτε ο Θεός ή ο διάβολος ήταν υπέυθυνος. Εναρμονιζόμενος με την επικρατούσα πίστη των Ιουδαίων, ο Ιησούς ήταν πρόθυμος να δεχτεί την διδασκαλία των καλών πνευμάτων σαν πιθανή εξήγηση για τα διανοητικά και πνευματικά φαινόμενα, αλλά πολύ γρήγορα άρχισε να αμφιβάλλει ότι τέτοιες αόρατες επιδράσεις ήταν υπεύθυνες και για τα φυσικά γεγονότα του φυσικού κόσμου.
(1359.5) 123:3.4 Πριν γίνει έξι χρονών, νωρίς το καλοκαίρι του 1 π.Χ., ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ και ο υιός τους ο Ιωάννης ήρθαν να επισκεφτούν την οικογένεια στην Ναζαρέτ. Ο Ιησούς και ο Ιωάννης πέρασαν ωραία σε αυτήν την πρώτη τους επίσκεψη. Παρόλο που οι επισκέπτες θα έμεναν μόνο λίγες μέρες, οι γονείς κουβέντιασαν για πολλά πράγματα, συμπεριλαμβανομένων και των μελλοντικών τους σχεδίων για τους υιούς τους. Ενώ ήταν απασχολημένοι με αυτά, τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα με τουβλάκια στην άμμο στην στέγη του σπιτιού και πολλά άλλα παιχνίδια και χαιρόντουσαν όπως χαίρονται όλα τα παιδιά.
(1359.6) 123:3.5 Γνωρίζοντας τον Ιωάννη, που προερχόταν από τα περίχωρα της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς άρχισε να φανερώνει ένα ασυνήθιστο ενδιαφέρον για την ιστορία του Ισραήλ και να αναζητεί να μάθει με λεπτομέρεια την σημασία των ιεροτελεστιών του Σαββάτου, των τελετών στις συναγωγές, και των επαναλαμβανόμενων μνημόσυνων εορτών. Ο πατέρας του εξήγησε την έννοια όλων αυτών των εποχών. Η πρώτη από αυτές τις εορτές, ήταν οι εορταστικές φωταψίες στο μέσον του χειμώνα, που διαρκούσαν οκτώ ημέρες, και ξεκινούσαν με ένα κερί την πρώτη νύχτα και πρόσθεταν από ένα κάθε νύχτα¨ αυτή η εορτή μνημόνευε την αφιέρωση του ναού μετά την αποκατάσταση των Μωσαϊκών λειτουργιών από τον Ιούδα τον Μακαββαίο. Επόμενη ήταν νωρίς την άνοιξη ο εορτασμός του Πουρίμ, η γιορτή της Εσθήρ και της απελευθέρωσης του Ισραήλ χάρη σ’ αυτήν. Μετά ακολουθούσε το επίσημο Πάσχα, που οι ενήλικες γιόρταζαν στην Ιερουσαλήμ όποτε ήταν δυνατόν, ενώ τα παιδιά στο σπίτι θα έπρεπε να θυμηθούν να μην φάνε ψωμί με προζύμι για ολόκληρη την εβδομάδα. Αργότερα ερχόταν η γιορτή των πρώτων καρπών, η συγκομιδή του θέρους¨ και τέλος, η πιο επίσημη από όλες, η εορτή του νέου χρόνου, η μέρα της εξιλέωσης. Ενώ μερικές από αυτές τις γιορτές και τυπικά ιεροτελεστικά ήταν δύσκολα για να τα καταλάβει ο νεαρός νους του Ιησού, αυτός τα συλλογιζόταν σοβαρά και μετά συμμετείχε πλήρως στην χαρά της γιορτής των σκηνωμάτων, την ετήσια εποχή των διακοπών όλου του Ιουδαϊκού λαού, τότε που κατασκήνωναν στην ύπαιθρο σε παράγκες από φύλλα και έπεφταν στο γλέντι και στις απολαύσεις.
(1360.1) 123:3.6 Αυτή την χρονιά ο Ιωσήφ και η Μαρία είχαν πρόβλημα με τον Ιησού για τις προσευχές του. Επέμενε να μιλά στον ουράνιο Πατέρα του όπως μιλούσε και με τον Ιωσήφ, τον επίγειο πατέρα του. Αυτή η απομάκρυνση από τους πιο επίσημους και ευλαβικούς τρόπους επικοινωνίας με την Θεότητα ήταν λίγο ανατρεπτικές για τους γονείς του, ιδιαίτερα για την μητέρα του, αλλά δεν μπορούσαν να τον μεταπείσουν¨ θα έλεγε τις προσευχές του όπως του είχαν υποδείξει, αλλά έπειτα επέμενε να έχει «μόνο μια μικρή κουβεντούλα με τον Πατέρα μου στον ουρανό».
(1360.2) 123:3.7 Τον Ιούνιο αυτής της χρονιάς ο Ιωσήφ παρέδωσε το μαγαζί στην Ναζαρέτ στους αδερφούς του και ανέλαβε και τυπικά πια το επάγγελμα του κατασκευαστή. Πριν τελειώσει ο χρόνος, το εισόδημα της οικογένειας τριπλασιάστηκε και με το παραπάνω. Ποτέ ξανά, μέχρι μετά τον θάνατο του Ιωσήφ, δεν αισθάνθηκε η οικογένεια της Ναζαρέτ την δυσκολία της φτώχειας. Η οικογένεια γινόταν όλο και μεγαλύτερη, χαλούσαν περισσότερα χρήματα για μόρφωση και ταξίδια, αλλά πάντα το αυξανόμενο εισόδημα του Ιωσήφ συμβάδιζε με τα αυξανόμενα έξοδα.
(1360.3) 123:3.8 Τα επόμενα χρόνια ο Ιωσήφ έκανε πολύ δουλειά στην Κανά, στην Βηθλεέμ (της Γαλιλαίας), τα Μάγδαλα, την Ναίν, την Σέφορη, την Καπερναούμ, και την Ενδόρ, αλλά και μέσα, και στα περίχωρα της Ναζαρέτ. Καθώς ο Ιάκωβος μεγάλωσε αρκετά για να βοηθά την μητέρα του με τις δουλειές του σπιτιού και με την φροντίδα των μικρότερων παιδιών, ο Ιησούς έκανε συχνά ταξιδάκια με τον πατέρα του σε αυτές τις γειτονικές πόλεις και χωριά. Ο Ιησούς ήταν καλός παρατηρητής και αποκόμισε πολύ πρακτική γνώση από αυτά τα ταξίδια μακριά από το σπίτι¨ επίμονα συνέλεγε γνώσεις για τον άνθρωπο και τον τρόπο ζωής του στην γη.
(1360.4) 123:3.9 Εκείνη την χρονιά ο Ιησούς έκανε μεγάλη πρόοδο όσον αφορά την προσαρμογή των έντονων συναισθημάτων του και των ζωηρών παρορμήσεων στις απαιτήσεις της οικογενειακής συνεργασίας και πειθαρχίας. Η Μαρία ήταν τρυφερή μητέρα αλλά και πολύ αυστηρή στην τήρηση της πειθαρχίας. Ο Ιωσήφ όμως, με πολλούς τρόπους ασκούσε τον μεγαλύτερο έλεγχο στον Ιησού καθώς ήταν το σύστημά του να κάθεται και να κουβεντιάζει μαζί του και να του εξηγεί πλήρως τους πραγματικούς και βαθύτερους λόγους για την αναγκαιότητα της πειθαρχικής περικοπής των προσωπικών επιθυμιών προς όφελος της ευτυχίας και ηρεμίας ολόκληρης της οικογένειας. Όταν του εξηγούσαν πλήρως την κατάσταση, ο Ιησούς πάντα εκούσια και πρόθυμα συνεργαζόταν και υπάκουε τις γονικές επιθυμίες και τους οικογενειακούς κανονισμούς.
(1360.5) 123:3.10 Πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του—όταν η μητέρα του δεν χρειαζόταν την βοήθειά του στο σπίτι—τον περνούσε μελετώντας τα λουλούδια και τα φυτά την ημέρα και τα αστέρια την νύχτα. Μάλιστα εκδήλωσε μια ενοχλητική συνήθεια να μένει ξαπλωμένος ανάσκελα και να κοιτάζει με θαυμασμό τον έναστρο ουρανό πολύ αργότερα από την συνηθισμένη ώρα ύπνου αυτής της πειθαρχημένης οικογένειας της Ναζαρέτ.
(1361.1) 123:4.1 Αυτή η χρονιά της ζωής του Ιησού ήταν πραγματικά γεμάτη γεγονότα. Νωρίς τον Ιανουάριο έγινε μια μεγάλη χιονοθύελλα στην Γαλιλαία. Το χιόνι έφτασε τα δύο πόδια, ήταν η μεγαλύτερη χιονόπτωση που είδε ο Ιησούς σε όλη την ζωή του και μία από τις μεγαλύτερες που είδε η Ναζαρέτ τα τελευταία εκατό χρόνια.
(1361.2) 123:4.2 Τα παιχνίδια των παιδιών των Ιουδαίων εκείνης της εποχής του Ιησού ήταν μάλλον περιορισμένα¨ συνήθως έπαιζαν τους μεγάλους και τις δραστηριότητες τους όπως τις είχαν δει. Πολλές φορές έπαιζαν τους γάμους και τις κηδείες, τελετές που έβλεπαν συχνά και ήταν τόσο εντυπωσιακές. Χόρευαν και τραγουδούσαν αλλά είχαν λίγα οργανωμένα παιχνίδια, σαν αυτά που απολαμβάνουν τόσο πολύ τα μεταγενέστερα παιδιά.
(1361.3) 123:4.3 Ο Ιησούς, παρέα με ένα γειτονόπουλο και αργότερα με τον αδερφό του τον Ιάκωβο, τρελαινότανε να παίζει σε μια μακρινή γωνιά του ξυλουργείου, όπου διασκέδαζαν πολύ με τα πριονίδια και τα κομμάτια ξύλου. Πάντα ήταν δύσκολο για τον Ιησού να καταλάβει τι κακό είχαν ορισμένα παιχνίδια που απαγορευόντουσαν το Σάββατο, αλλά πάντα συμμορφωνόταν στις επιθυμίες των γονέων του. Είχε μια αίσθηση του χιούμορ και του παιχνιδιού που δεν είχαν και πολλές ευκαιρίες για να εκφραστούν στο περιβάλλον των ημερών του και της γενιάς του, αλλά μέχρι την ηλικία των δεκατεσσάρων ήταν χαρούμενος και ανέμελος την πιο πολλή ώρα.
(1361.4) 123:4.4 Η Μαρία είχε έναν περιστεριώνα στην κορυφή του σπιτιού των ζώων δίπλα στο σπίτι, και χρησιμοποιούσαν τα κέρδη από την πώληση των περιστεριών σαν ιδιαίτερο πόρο για φιλανθρωπίες, που τον διαχειριζόταν ο Ιησούς αφού αφαιρούσε την δεκάτη και την παρέδιδε στον υπεύθυνο της συναγωγής.
(1361.5) 123:4.5 Το μόνο πραγματικό ατύχημα που είχε ο Ιησούς μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν ένα πέσιμο από τις σκάλες της πίσω αυλής που οδηγούσαν στο υπνοδωμάτιο με την σκεπή από καραβόπανο. Συνέβη κατά την διάρκεια μιας απρόσμενης αμμοθύελλας του Ιουλίου από την ανατολή. Οι καυτοί άνεμοι, που μετέφεραν ρεύματα λεπτής άμμου, συνήθως φυσούσαν την βροχερή περίοδο, ιδιαίτερα τον Μάρτιο και τον Απρίλιο. Ήταν ασυνήθιστη μια τέτοια θύελλα τον Ιούλιο. Όταν ήρθε η θύελλα, ο Ιησούς ήταν στην οροφή και έπαιζε, όπως ήταν η συνήθειά του, γιατί την περίοδο της ξηρασίας αυτό ήταν το συνηθισμένο του δωμάτιο παιχνιδιού. Τυφλώθηκε από την άμμο όταν κατέβαινε τις σκάλες και έπεσε. Μετά από αυτό το ατύχημα ο Ιωσήφ έκτισε ένα κιγκλίδωμα στο κλιμακοστάσιο.
(1361.6) 123:4.6 Δεν υπήρχε τρόπος να εμποδιστεί αυτό το ατύχημα. Δεν μπορούμε να το καταλογίσουμε σε αμέλεια των μεσόδρομων προσωρινών προστατών, του ενός πρωτοβάθμιου και ενός δευτεροβάθμιου που είχαν αναλάβει την φύλαξη του παιδιού¨ ούτε μπορούμε να καταλογίσουμε ευθύνη στους προστάτες σεραφείμ. Απλά δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Αλλά αυτό το ελαφρό ατύχημα που συνέβη όταν ο Ιωσήφ έλειπε στην Ενδώρ, προκάλεσε μεγάλη αγωνία στον νου της Μαρίας που όχι σωστά έπειτα προσπαθούσε να τον κρατά συνεχώς κοντά της για μερικούς μήνες.
(1361.7) 123:4.7 Στα υλικά ατυχήματα, συνηθισμένα συμβάντα υλικής φύσης, δεν αναμιγνύονται αυθαίρετα οι ουράνιες προσωπικότητες. Κάτω από συνηθισμένες συνθήκες μόνο τα μεσόδρομα πλάσματα μπορούν να παρέμβουν σε υλικές καταστάσεις για να προφυλάξουν τους προορισμένους χαρισματικούς άνδρες και γυναίκες, και ακόμα και σε ειδικές καταστάσεις αυτές οι υπάρξεις μπορούν να δράσουν μόνο υπακούοντας συγκεκριμένες εντολές των ανωτέρων τους.
(1361.8) 123:4.8 Και αυτό δεν ήταν παρά ένα από τα πολλά ασήμαντα ατυχήματα που συνέβησαν σε αυτό το ζωηρό και περίεργο νεαρό αγόρι. Αν φανταστείτε την συνήθεις καταστάσεις μιας παιδικής ηλικίας ενός ζωηρού αγοριού, τότε θα αποκτήσετε μια πολύ καλή ιδέα για την σταδιοδρομία των νεαρών χρόνων του Ιησού, και θα μπορέσετε να φανταστείτε πόση αγωνία προκαλούσε στους γονείς του, ιδιαίτερα στην μητέρα του.
(1362.1) 123:4.9 Το τέταρτο μέλος της οικογένειας από την Ναζαρέτ, ο Ιωσήφ, γεννήθηκε την Τετάρτη το πρωί, στις 16 Μαρτίου, το 1 μΧ.
(1362.2) 123:5.1 Ο Ιησούς ήταν τώρα επτά χρονών, η ηλικία που τα παιδιά των Ιουδαίων υποτίθεται ότι άρχιζαν την τυπική τους εκπαίδευση στα σχολεία των συναγωγών. Έτσι, τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς ξεκίνησε την περιπετειώδη σχολική του ζωή στην Ναζαρέτ. Ήδη αυτό το παιδί μπορούσε να διαβάζει, να γράφει, και να μιλά πολύ καλά δύο γλώσσες, την Αραμαϊκή και την Ελληνική. Τώρα θα άρχιζε να μαθαίνει να διαβάζει, να γράφει, και να μιλά την Εβραϊκή γλώσσα. Και ήταν πραγματικά ανυπόμονος για αυτήν την νέα σχολική ζωή που ήταν μπροστά του.
(1362.3) 123:5.2 Για τρία χρόνια—μέχρι τα δέκα—παρακολούθησε το δημοτικό της συναγωγής της Ναζαρέτ. Αυτά τα τρία χρόνια μελέτησε τα βασικά στοιχεία του Βιβλίου του Νόμου όπως είχε καταγραφεί στην Εβραϊκή γλώσσα. Για τα επόμενα τρία χρόνια μελετούσε στο προχωρημένο σχολείο και απομνημόνευε, με την μέθοδο της προφορικής επανάληψης, τις βαθύτερες διδασκαλίες του ιερού νόμου. Αποφοίτησε από το σχολείο της συναγωγής κατά το δέκατο τρίτο έτος του και παραδόθηκε στους γονείς του από τους επι κεφαλής της συναγωγής σαν ένας «εκπαιδευμένος υιός της Εντολής»—από δω και στο εξής ένας υπεύθυνος πολίτης του κράτους του Ισραήλ, και ως εκ τούτου θα παρακολουθούσε και το Πάσχα στη Ιερουσαλήμ¨ έτσι, παρακολούθησε το πρώτο του Πάσχα εκείνη την χρονιά, παρέα με τον πατέρα του και την μητέρα του.
(1362.4) 123:5.3 Στην Ναζαρέτ οι μαθητές καθόντουσαν στο πάτωμα σε ημικύκλιο, ενώ ο δάσκαλός τους ο σαζάνος, ένας αξιωματούχος της συναγωγής, καθόταν απέναντί τους. Αρχίζοντας με το Βιβλίο του Λεβιτικού, περνούσαν στην μελέτη των άλλων βιβλίων του νόμου, και έπειτα στην μελέτη των Προφητών και των Ψαλμών. Η συναγωγή της Ναζαρέτ κατείχε ένα πλήρες αντίγραφο των Γραφών στα Εβραϊκά. Πριν τον δωδέκατο χρόνο δεν μελετούσαν τίποτα άλλο από τις Γραφές. Τους καλοκαιρινούς μήνες οι σχολικές ώρες ελαττωνόντουσαν κατά πολύ.
(1362.5) 123:5.4 Ο Ιησούς γρήγορα έμαθε πολύ καλά τα Εβραϊκά, και σαν νέος, όταν δεν βρισκόταν κανένας σημαντικός επισκέπτης στην Ναζαρέτ, πολύ συχνά θα του ζητούσαν να διαβάσει τις Εβραϊκές Γραφές στους πιστούς που μαζευόντουσαν στην συναγωγή στις κανονικές λειτουργίες του Σαββάτου.
(1362.6) 123:5.5 Αυτά τα σχολεία των συναγωγών, φυσικά, δεν είχαν βιβλία κειμένων. Στην διδασκαλία ο σαζάνος θα έλεγε μια πρόταση ενώ οι σπουδαστές όλοι μαζί θα την επαναλάμβαναν μετά από αυτόν. Όταν είχαν πρόσβαση στα γραπτά βιβλία του νόμου, ο σπουδαστής μάθαινε το μάθημά του διαβάζοντάς το δυνατά και με συνεχείς επαναλήψεις.
(1362.7) 123:5.6 Έπειτα, εκτός από το τυπικό σχολείο, ο Ιησούς άρχισε να έρχεται σε επαφή με την ανθρώπινη φύση από όλα τα μέρη του κόσμου καθώς άνθρωποι από πολλές χώρες περνούσαν από το μαγαζί επισκευών του πατέρα του. Όταν μεγάλωσε, αναμιγνυόταν ελεύθερα με τα καραβάνια καθώς ερχόντουσαν στον πισσωμένο χώρο περίπου την άνοιξη για ανάπαυση και τροφοδοσία. Καθώς μιλούσε πολύ καλά Ελληνικά, δεν είχε και μεγάλο πρόβλημα να συνομιλεί με την πλειοψηφία των ταξιδιωτών των καραβανιών και των εισπρακτόρων.
(1362.8) 123:5.7 Η Ναζαρέτ ήταν σταθμός των καραβανιών και σταυροδρόμι ταξιδιών και σε πληθυσμό κατά μεγάλο μέρος μη Ιουδαϊκή¨ την ίδια στιγμή ήταν πλατιά γνωστή σαν κέντρο φιλελεύθερης ερμηνείας του παραδοσιακού Εβραϊκού νόμου. Στην Γαλιλαία οι Εβραίοι είχαν αναμιχθεί πιο ελεύθερα με τους μη Ιουδαίους από ότι στην Ιουδαία. Και από όλες τις πόλεις της Γαλιλαίας, οι Εβραίοι της Ναζαρέτ ήταν πιο φιλελεύθεροι στην ερμηνεία των κοινωνικών περιορισμών που βασιζόντουσαν στους φόβους μόλυνσης από επαφή με τους μη Ιουδαίους. Και αυτές οι συνθήκες προκάλεσαν το ρητό στην Ιερουσαλήμ, « Μπορεί ποτέ να βγει τίποτα καλό από την Ναζαρέτ;»
(1363.1) 123:5.8 Ο Ιησούς πήρα την ηθική του εκπαίδευση και την πνευματική του καλλιέργεια κυρίως από την δική του οικογένεια. Κατοχύρωσε πολύ από την νοητική και θεολογική παιδεία του από τον σαζάνο. Αλλά την πραγματική του μόρφωση—αυτό τον εξοπλισμό του νου και της καρδιάς για την πραγματική δοκιμασία της αντιμετώπισης των δύσκολων προβλημάτων της ζωής—την απόκτησε με την ανάμιξή του με τους συνανθρώπους του. Και ήταν αυτή η στενή του σχέση με τους συνανθρώπους του, νέους και γέρους, Εβραίους και μη, που του έδωσε την δυνατότητα να γνωρίσει την ανθρώπινη φύση. Ο Ιησούς ήταν πολύ μορφωμένος στο ότι κατανοούσε πραγματικά τους ανθρώπους και τους αγαπούσε αφοσιωμένα.
(1363.2) 123:5.9 Όλα του τα χρόνια στην συναγωγή ήταν εξυπνότατος σπουδαστής, έχοντας και το προτέρημα ότι μιλούσε τρεις γλώσσες. Ο σαζάνος της Ναζαρέτ, όταν τελείωσε ο Ιησούς τον κύκλο των μαθημάτων του στο σχολείο του, είπε στον Ιωσήφ ότι φοβόταν ότι «είχε μάθει αυτός περισσότερα από τις ερευνητικές ερωτήσεις του Ιησού, από ότι είχε μπορέσει να τον διδάξει».
(1363.3) 123:5.10 Σε όλη την πορεία των σπουδών του ο Ιησούς έμαθε πολλά και εμπνεύστηκε πολύ από τα τακτικά κηρύγματα του Σαββάτου στην συναγωγή. Ήταν σύνηθες να καλούν διακεκριμένους επισκέπτες, που βρισκόντουσαν εκείνο το διάστημα στην Ναζαρέτ, να απευθυνθούν στην συναγωγή. Όσο μεγάλωνε ο Ιησούς, άκουσε πολλούς σπουδαίους στοχαστές από όλον τον Ιουδαϊκό κόσμο να εκθέτουν τις απόψεις τους, και πολλούς ακόμα που δεν ήταν και πολύ ορθόδοξοι Εβραίοι μιας και η συναγωγή της Ναζαρέτ ήταν ένα προχωρημένο και φιλελεύθερο κέντρο Εβραϊκής σκέψης και κουλτούρας.
(1363.4) 123:5.11 Όταν ξεκίνησε το σχολείο στα επτά του χρόνια (εκείνο τον καιρό οι Εβραίοι είχαν μόλις εισάγει έναν υποχρεωτικό εκπαιδευτικό νόμο), συνηθιζόταν οι μαθητές να επιλέγουν το «γενέθλιο κείμενό τους», ένα είδος χρυσού κανόνα να τους καθοδηγεί σε όλες τις σπουδές τους, και πάνω στο οποίο συχνά μακρηγορούσαν στην αποφοίτησή τους όταν γινόντουσαν δεκατριών ετών. Το κείμενο που διάλεξε ο Ιησούς ήταν από τον Προφήτη Ησαία: « Το πνεύμα του Θεού και Κυρίου μου είναι μαζί μου, αφού ο Κύριος με έχει χρισμένο¨ με έστειλε να φέρω καλά νέα στους πιστούς, να παρηγορήσω τους πληγωμένους, και να ελευθερώσω τους αιχμαλώτους, και να δώσω την ελευθερία στους πνευματικά φυλακισμένους.»
(1363.5) 123:5.12 Η Ναζαρέτ ήταν ένα από τα εικοσιτέσσερα ιερατικά κέντρα του Εβραϊκού έθνους. Αλλά το ιερατείο της Γαλιλαίας ήταν πιο φιλελεύθερο στην ερμηνεία των παραδοσιακών νόμων από τους γραμματείς και τους ραβίνους. Και στην Ναζαρέτ ήταν επίσης πιο χαλαροί όσον αφορά την τήρηση του Σαββάτου. Έτσι λοιπόν, ήταν συνήθεια του Ιωσήφ να παίρνει τον Ιησού για περίπατο τα απογεύματα του Σαββάτου, και μια από τις πιο αγαπημένες τους βόλτες ήταν να ανεβαίνουν στον ψηλό λόφο κοντά στο σπίτι τους, από όπου μπορούσαν να έχουν πανοραμική θέα όλης της Γαλιλαίας. Στα νοτιοδυτικά, όταν η μέρα ήταν καθαρή, μπορούσαν να δουν την μακριά κορυφογραμμή του Όρους Κάρμελ που έφτανε μέχρι την θάλασσα¨ και πολλές φορές ο Ιησούς άκουγε τον πατέρα του να αναφέρει την ιστορία του Ηλία, ενός από τους πρώτους προφήτες, που κατάκρινε τον Αχάμπ και ξεσκέπασε τους ιερείς του Βάαλ. Προς τα βόρεια το Όρος Ερμών ύψωνε την χιονισμένη κορυφή του με μεγαλοπρεπές μεγαλείο και μονοπωλούσε τον ορίζοντα, περίπου στα τρεις χιλιάδες πόδια στις ψηλότερες κορυφές άστραφταν κάτασπρες από το μόνιμο χιόνι. Μακριά προς την ανατολή μπορούσαν να διακρίνουν την κοιλάδα του Ιορδάνη και ακόμα πάρα πέρα βρισκόντουσαν οι βραχώδεις λόφοι του Μόαμπ. Ακόμα προς τα νότια και τα ανατολικά, όταν ο ήλιος έπεφτε πάνω στους μαρμάρινους τοίχους τους, μπορούσαν να δουν τις Ελληνο-Ρωμαϊκές πόλεις της Δεκάπολης, με τα αμφιθέατρά τους και τους εξεζητημένους ναούς τους. Και όταν έμεναν μέχρι την δύση του ήλιου, προς τα δυτικά μπορούσαν να διακρίνουν τα ιστιοφόρα στην μακρινή Μεσόγειο.
(1364.1) 123:5.13 Από τα τέσσερις κατευθύνσεις ο Ιησούς μπορούσε να βλέπει τις πομπές των καραβανιών καθώς τραβούσαν τον δρόμο τους μέσα και έξω από την Ναζαρέτ, και προς τα νότια μπορούσε να αγναντεύει την πλατιά και γόνιμη πεδιάδα του Εσδραελόν, που απλωνόταν προς το Όρος Γκιλμπόα και την Σαμάρια.
(1364.2) 123:5.14 Όταν δεν ανέβαιναν στα ψηλά για να αγναντέψουν το μακρινό τοπίο, περπατούσαν στην εξοχή και μελετούσαν την φύση στις διάφορες διαθέσεις της σύμφωνα με τις εποχές. Η πρώτη εκπαίδευση του Ιησού, εκτός από την οικογενειακή εστία, είχε να κάνει με την ταπεινή και όλο αγάπη επαφή του με την φύση.
(1364.3) 123:5.15 Πριν κλείσει τα οκτώ, ήταν γνωστός σε όλες τις μητέρες και τις νεαρές γυναίκες της Ναζαρέτ, που τον είχαν γνωρίσει και είχαν μιλήσει μαζί του στην πηγή, που δεν ήταν μακριά από το σπίτι του, και ήταν ένα από τα κοινωνικά κέντρα συναντήσεων και κουτσομπολιού όλης της πόλης. Αυτή την χρονιά ο Ιησούς έμαθε να αρμέγει την αγελάδα της οικογένειας και να φροντίζει τα άλλα ζώα. Αυτή και την επόμενη χρονιά έμαθε ακόμα να φτιάχνει τυρί και να υφαίνει. Όταν έγινε δέκα χρονών ήταν πια επιδέξιος χειριστής του αργαλειού. Τότε ήταν περίπου που ο Ιησούς και το γειτονόπουλο ο Ιακώβ έγιναν σπουδαίοι φίλοι του αγγειοπλάστη που εργαζόταν κοντά στην πηγή¨ και καθώς έβλεπαν τον Ναθαναήλ με τα επιδέξια δάχτυλά του να διαπλάθει τον πηλό με τον αγγειοπλαστικό τροχό, πολλές φορές και οι δυο τους αποφάσισαν να γίνουν αγγειοπλάστες όταν μεγαλώσουν. Ο Ναθαναήλ συμπαθούσε πολύ τα δυο αγόρια και συχνά τους έδινε πηλό να παίξουν, και προσπαθούσε να παρακινήσει τις δημιουργικές φαντασίες τους προτείνοντάς τους κάποιες ανταγωνιστικές δραστηριότητες στο να φτιάχνουν διάφορα αντικείμενα και ζώα από πηλό.
(1364.4) 123:6.1 Αυτή ήταν μια ενδιαφέρουσα χρονιά στο σχολείο. Παρόλο που ο Ιησούς δεν ήταν ασυνήθιστος σπουδαστής, ήταν επιμελής μαθητής και ανήκε στο πιο προοδευτικό τρίτο της τάξης, και έκανε την εργασία του τόσο καλά που του παραχωρούσαν απαλλαγή από την παρακολούθηση των μαθημάτων μια εβδομάδα κάθε μήνα. Αυτήν την εβδομάδα συνήθως την περνούσε είτε με τον θείο του τον ψαρά στις ακτές της Θάλασσας της Γαλιλαίας κοντά στα Μάγδαλα, ή στο αγρόκτημα ενός άλλου θείου (του αδερφού της μητέρας του) πέντε μίλια νότια της Ναζαρέτ.
(1364.5) 123:6.2 Αν και η μητέρα του είχε γίνει υπερβολικά ανήσυχη για την υγεία του και την ασφάλειά του, σιγά- σιγά συμφιλιώθηκε μα αυτά τα ταξιδάκια του μακριά από το σπίτι. Όλοι οι θείοι και οι θείες του Ιησού τον αγαπούσαν πολύ, και συναγωνιζόντουσαν ποιος θα τον πρωτοπάρει για αυτές τις εβδομαδιαίες επισκέψεις του, και αυτήν την χρονιά αλλά και τις επόμενες. Η πρώτη του εβδομαδιαία διαμονή στο αγρόκτημα του θείου του (από τότε που ήταν μωρό) ήταν τον Ιανουάριο εκείνου του έτους¨ η πρώτη του εβδομαδιαία εμπειρία στο ψάρεμα στην Θάλασσα της Γαλιλαίας ήταν τον Μάη.
(1364.6) 123:6.3 Περίπου εκείνο το διάστημα ο Ιησούς γνώρισε κάποιον καθηγητή των μαθηματικών από την Δαμασκό, και αφού έμαθε κάποιες νέες τεχνικές πάνω στους αριθμούς, περνούσε πολύ χρόνο ασχολούμενος με τα μαθηματικά για αρκετά χρόνια. Ανέπτυξε ισχυρή αντίληψη στους αριθμούς, τις αποστάσεις, και τις αναλογίες.
(1364.7) 123:6.4 Ο Ιησούς άρχισε να απολαμβάνει πολύ την συντροφιά του αδερφού του Ιάκωβου και μέχρι το τέλος του χρόνου είχε αρχίσει να τον διδάσκει το αλφάβητο.
(1364.8) 123:6.5 Αυτή τη χρονιά ο Ιησούς κανόνισε να ανταλλάσσει γαλακτοκομικά προϊόντα με μαθήματα άρπας. Έδειχνε μια ασυνήθιστη συμπάθεια σε οτιδήποτε μουσικό. Αργότερα, έκανε πολλά για να προωθήσει το ενδιαφέρον για την φωνητική μουσική στους νεαρούς συνεργάτες του. Μέχρι να γίνει έντεκα χρονών ήταν επιδέξιος παίχτης άρπας και του άρεσε να ψυχαγωγεί και την οικογένειά του και τους φίλους του με ασυνήθιστες ερμηνείες και ωραίους αυτοσχεδιασμούς.
(1365.1) 123:6.6 Ενώ ο Ιησούς συνέχισε να έχει αξιοζήλευτη πρόοδο στο σχολείο, τα πράγματα δεν πήγαιναν όλα ομαλά, ούτε με τους γονείς του ούτε με τους δασκάλους του. Επέμενε να τους υποβάλλει ενοχλητικές ερωτήσεις για την επιστήμη και την θρησκεία, ιδιαίτερα για την γεωγραφία και την αστρονομία. Επέμενε ιδιαίτερα να μάθει γιατί υπήρχε ξηρή και βροχερή περίοδος στην Παλαιστίνη. Επανειλημμένα αναζητούσε την εξήγηση για την μεγάλη διαφορά των θερμοκρασιών της Ναζαρέτ και της κοιλάδας του Ιορδάνη. Ποτέ δεν σταμάταγε να κάνει έξυπνες αλλά περίπλοκες ερωτήσεις.
(1365.2) 123:6.7 Ο τρίτος του αδερφός ο Σίμων, γεννήθηκε την Παρασκευή το βράδυ, στις 14 Απριλίου εκείνου του έτους, του 2 μ.Χ.
(1365.3) 123:6.8 Τον Φεβρουάριο, ο Ναχώρ, ένας από τους καθηγητές σε μια ακαδημία ραβίνων στην Ιερουσαλήμ. Ήρθε στην Ναζαρέτ να δει τον Ιησού, έχοντας πάει για μια παρόμοια αποστολή στο σπίτι του Ζαχαρία κοντά στην Ιερουσαλήμ. Ήρθε στην Ναζαρέτ μετά από προτροπή του πατέρα του Ιωάννη. Ενώ στην αρχή σοκαρίστηκε κάπως από την ειλικρίνεια του Ιησού και από τον αντι-συμβατικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε κάθε τι θρησκευτικό, το απέδωσε στην απόσταση της Γαλιλαίας από τα κέντρα της Εβραϊκής μάθησης και κουλτούρας και συμβούλευσε τον Ιωσήφ και την Μαρία να τον αφήσουν να πάρει τον Ιησού μαζί του στην Ιερουσαλήμ, όπου θα μπορούσε να έχει τα προνόμια της εκπαίδευσης και της μόρφωσης στο κέντρο της Ιουδαϊκής κουλτούρας. Η Μαρία είχε σχεδόν πεισθεί να συναινέσει¨ ήταν πεπεισμένη ότι ο μεγαλύτερος υιός της θα γινόταν ο Μεσσίας, ο απελευθερωτής των Ιουδαίων¨ ο Ιωσήφ δίσταζε¨ ήταν μεν σίγουρος ότι ο Ιησούς όταν μεγάλωνε θα γινόταν ένας άνθρωπος με σπουδαίο προορισμό, αλλά τι προορισμός θα ήταν αυτός δεν ήταν καθόλου σίγουρος. Βέβαια ποτέ δεν αμφέβαλε ότι ο υιός του θα εκπλήρωνε κάποια σπουδαία αποστολή στην γη. Όσο περισσότερο σκεφτόταν την συμβουλή του Ναχώρ, τόσο πιο πολύ αμφισβητούσε την ορθότητα της πρότασής του για την Ιερουσαλήμ.
(1365.4) 123:6.9 Εξαιτίας αυτής της διαφωνίας ανάμεσα στον Ιωσήφ και στην Μαρία, ο Ναχώρ ζήτησε την άδειά τους να θέσει το όλο θέμα στον Ιησού. Ο Ιησούς άκουσε πολύ προσεκτικά, μίλησε με τον Ιωσήφ, την Μαρία, και έναν γείτονά τους, τον Ιακώβ τον κατασκευαστή πέτρας, με τον υιό του οποίου ήταν οι καλύτεροι φίλοι, και έπειτα, μετά από δυο μέρες, τους είπε ότι εφόσον υπήρχαν τόσες διαφορές απόψεων ανάμεσα στους γονείς του και τους συμβούλους του, και εφόσον δεν αισθανόταν ικανός να αναλάβει την ευθύνη για μια τέτοια απόφαση, και δεν έκλινε ιδιαίτερα προς το μέρος κανενός, εφόσον λοιπόν ήταν έτσι όλη η κατάσταση, τελικά αποφάσισε να « θα το συζητήσω με τον Πατέρα που είναι στον ουρανό»¨ και ενώ δεν ήταν απόλυτα σίγουρος για την απάντηση, αισθανόταν ότι θα έπρεπε να μείνει στο σπίτι «με τον πατέρα μου και την μητέρα μου», προσθέτοντας ότι, «αυτοί που με αγαπούν τόσο πολύ θα μπορούν να κάνουν για μένα περισσότερα και να με καθοδηγήσουν καλύτερα από ότι κάποιοι ξένοι που βλέπουν μόνο το σώμα μου και παρατηρούν τον μυαλό μου αλλά δεν μπορούν να με γνωρίζουν πραγματικά.» Όλοι έμειναν με ανοιχτό στόμα από θαυμασμό, και ο Ναχώρ γύρισε πίσω στην Ιερουσαλήμ. Και από τότε πέρασαν πολλά χρόνια για να σκεφθούν πάλι το θέμα της απομάκρυνσης του Ιησού από το σπίτι.
(1366.1) 124:0.1 Παρόλο που ο Ιησούς μπορεί να είχε περισσότερες ευκαιρίες για μόρφωση στην Αλεξάνδρεια από ότι στην Γαλιλαία, δεν θα μπορούσε όμως ,αν είχε τέτοιο θαυμάσιο περιβάλλον για να επιλύσει τα δικά του προβλήματα με την ελάχιστη εκπαιδευτική καθοδήγηση, και συγχρόνως να απολαμβάνει το μεγάλο πλεονέκτημα της συνεχούς επαφής με ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανδρών και γυναικών από όλες τις τάξεις από όλα τα μέρη του πολιτισμένου κόσμου. Αν είχε μείνει στην Αλεξάνδρεια, η μόρφωσή του θα κατευθυνόταν από Εβραίους και σε αποκλειστικά Εβραϊκές γραμμές. Στην Ναζαρέτ κατοχύρωσε μια εκπαίδευση και πήρε μια μόρφωση που τον προετοίμασε καλύτερα να καταλαβαίνει τους μη Εβραίους, και που του έδωσε μια καλύτερη και πιο ισορροπημένη ιδέα για τα προτερήματα των Ανατολικών, ή των Βαβυλωνιακών, και των Δυτικών, ή Ελληνικών, απόψεων της Εβραϊκής θεολογίας.
(1366.2) 124:1.1 Παρόλο που δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Ιησούς αρρώστησε ποτέ σοβαρά, πέρασε κάποιες ελαφρές παιδικές ασθένειες εκείνη την χρονιά, μαζί με τον αδερφό του και την μικρή του αδερφή.
(1366.3) 124:1.2 Το σχολείο συνεχιζόταν και ήταν ακόμα ευνοημένο παιδί, και είχε μια εβδομάδα ελεύθερη κάθε μήνα, και συνέχισε να μοιράζει τον χρόνο του εξίσου ανάμεσα σε ταξιδάκια σε γειτονικές πόλεις με τον πατέρα του, σε επισκέψεις στο αγρόκτημα του θείου του νότια της Ναζαρέτ, και σε αλιευτικές εκδρομές στα Μάγδαλα.
(1366.4) 124:1.3 Το πιο σοβαρό πρόβλημα που συνάντησε ποτέ στο σχολείο συνέβη κατά το τέλος του χειμώνα όταν ο Ιησούς τόλμησε να προκαλέσει τον σαζάνο για την διδασκαλία του ότι όλες οι απεικονίσεις, εικόνες, και ζωγραφιές ήταν στην φύση τους ειδωλολατρικά. Του Ιησού του άρεσε πάρα πολύ να ζωγραφίζει τοπία αλλά και να πλάθει με τα χέρια του πολλά πράγματα από πηλό του αγγειοπλάστη. Όλα αυτά απαγορευόντουσαν αυστηρά από τον Ιουδαϊκό νόμο, αλλά μέχρι εκείνη την στιγμή είχε κατορθώσει να αφοπλίσει τις αντιρρήσεις των γονιών του σε τέτοιο βαθμό, που αυτοί του επέτρεψαν τελικά να συνεχίζει τέτοιες δραστηριότητες.
(1366.5) 124:1.4 Αλλά προκλήθηκε ξανά πρόβλημα όταν ένας από τους πιο οπισθοδρομικούς μαθητές ανακάλυψε τον Ιησού να σχεδιάζει με κάρβουνο ένα σκίτσο του δασκάλου στο πάτωμα της τάξης. Βρισκόταν εκεί, ολοκάθαρο, και πολλοί από τους μεγαλύτερους ήρθαν και το είδαν πριν η επιτροπή πήγε και κάλεσε τον Ιωσήφ και απαίτησε να γίνει κάτι σχετικά με την αναρχία του μεγαλύτερου γιού του. Και παρόλο που αυτό δεν ήταν το πρώτο παράπονο που είχε γίνει στον Ιωσήφ και στην Μαρία για τις πράξεις του πολυμήχανου και ζωηρού παιδιού τους, αυτή όμως ήταν η πιο σοβαρή κατηγορία που του είχε αποταθεί ποτέ. Ο Ιησούς άκουγε τις κατηγορίες για τις καλλιτεχνικές του προσπάθειες για κάμποση ώρα, καθισμένος σε μια μεγάλη πέτρα ακριβώς έξω από την πίσω πόρτα. Απεχθανόταν που κατηγορούσαν τον πατέρα του για τις υποτιθέμενες αταξίες του¨ γι αυτό μπήκε μέσα άφοβα και αντιμετώπισε τους κατηγόρους του. Οι μεγάλοι αισθάνθηκαν αμηχανία. Μερικοί άρχισαν να βλέπουν το επεισόδιο από την αστεία του πλευρά, ενώ ένας ή δύο φάνηκαν να θεωρούν το παιδί ιερόσυλο αν όχι βλάσφημο. Ο Ιωσήφ ήταν σαστισμένος, η Μαρία εξαγριωμένη, αλλά ο Ιησούς επέμενε να τον ακούσουν. Είπε αυτό που είχε να πει, με θάρρος υπερασπίστηκε την άποψή του, και με τέλειο αυτοέλεγχο τους ανακοίνωσε ότι θα ακολουθούσε την απόφαση του πατέρα του σε αυτό το ζήτημα όπως και σε όλα τα άλλα. Και η επιτροπή των μεγάλων έφυγε σιωπηλά.
(1367.1) 124:1.5 Η Μαρία προσπάθησε να επηρεάσει τον Ιωσήφ να επιτρέψει στον Ιησού να ασχολείται με τον πηλό στο σπίτι, με τον όρο να μην συνεχίσει αυτές τις αμφισβητήσιμες δραστηριότητες στο σχολείο, αλλά ο Ιωσήφ αισθανόταν υποχρεωμένος να αποφασίσει ότι θα έπρεπε να επικρατήσει η ραβινική ερμηνεία της δεύτερης εντολής. Και έτσι ο Ιησούς δεν θα ζωγράφιζε πια ούτε θα έφτιαχνε τίποτα που να μοιάζει σε κάτι ή σε κάποιον από εκείνη την ημέρα και για όσο διάστημα θα ζούσε κάτω από την πατρική στέγη. Αλλά δεν πείσθηκε για το άδικο της πράξης του, και το ότι έπρεπε να παρατήσει αυτό που τόσο του άρεσε να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του ήταν μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες της νεαρής του ηλικίας.
(1367.2) 124:1.6 Στο τέλος του Ιουνίου, ο Ιησούς, μαζί με τον πατέρα του, ανέβηκε για πρώτη φορά στην κορυφή του Όρους Ταβώρ. Είχε καθαρή ατμόσφαιρα και η θέα ήταν υπέροχη. Φάνηκε τότε σε αυτό το εννιάχρονο παιδί ότι είχε μπροστά του ολόκληρο τον κόσμο εκτός από την Ινδία, την Αφρική, και την Ρώμη.
(1367.3) 124:1.7 Η δεύτερη αδερφή του Ιησού, η Μάρθα, γεννήθηκε την νύχτα της Τρίτης, στις 13 Σεπτεμβρίου. Τρεις εβδομάδες μετά τον ερχομό της Μάρθας, ο Ιωσήφ, που βρισκόταν σπίτι για λίγο, άρχισε να χτίζει μια προσθήκη στο σπίτι τους, ένας συνδυασμός εργαστηρίου και υπνοδωματίου. Ένας μικρός πάγκος κτίστηκε για τον Ιησού, και για πρώτη φορά είχε στην κατοχή του εργαλεία δικά του. Για πολλά χρόνια, και σε περίεργες ώρες, δούλευε σε αυτόν τον πάγκο και ειδικεύτηκε στην κατασκευή υποζυγίων.
(1367.4) 124:1.8 Αυτός ο χειμώνας και ο επόμενος ήταν πιο κρύοι της Ναζαρέτ για πολλές δεκαετίες. Ο Ιησούς είχε δει χιόνι στα βουνά, και πολλές φορές είχε χιονίσει στην Ναζαρέτ, αλλά το χιόνι έμενε στο έδαφος μόνο για λίγο¨ αλλά δεν είχε ξαναδεί πάγο μέχρι αυτόν τον χειμώνα. Το γεγονός ότι το νερό μπορούσε να υπάρχει σαν στερεό, υγρό, και αέριο—πολλές φορές είχε σταθεί πάνω από τον ατμό που έβγαινε από τις κατσαρόλες που έβραζαν—έδωσε στον νεαρό πολλά να σκεφτεί για τον φυσικό κόσμο και την δομή του¨ και όμως η προσωπικότητα που περιλαμβανόταν μέσα σε αυτόν το αναπτυσσόμενο παιδί ήταν όλα αυτά, και ακόμα ο πραγματικός δημιουργός και οργανωτής των πάντων σε ένα απέραντο σύμπαν.
(1367.5) 124:1.9 Το κλίμα της Ναζαρέτ δεν ήταν άγριο. Ο Ιανουάριος ήταν ο πιο κρύος μήνας, με μέση θερμοκρασία γύρω στους 50 βαθμούς Φαρενάϊτ. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, στους θερμότερους μήνες, η θερμοκρασία κυμαινόταν από 75 έως 90 βαθμούς. Από τα βουνά μέχρι τον Ιορδάνη και την κοιλάδα της Νεκράς Θάλασσας το κλίμα της Παλαιστίνης κυμαινόταν από το παγωμένο μέχρι το πολύ θερμό. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, ο Ιησούς ήταν προετοιμασμένος να ζει σε οποιοδήποτε από τα διαφορετικά κλίματα του κόσμου.
(1367.6) 124:1.10 Ακόμα και στους πιο ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες έπνεε ένα δροσερό αεράκι από τα δυτικά από τις 10π.μ έως τις 10μ.μ . Αλλά που και που, σε όλη την Παλαιστίνη, φύσαγε ένας φοβερός καυτός άνεμος από την ανατολική έρημο. Αυτά τα καυτά ρεύματα συνήθως ερχόντουσαν τον Φεβρουάριο και Μάρτιο, κοντά στο τέλος της βροχερής περιόδου. Εκείνες τις ημέρες έριχνε κάτι ανανεωτικές βροχούλες από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο, αλλά όχι σταθερά. Υπήρχαν μόνο δύο εποχές στην Παλαιστίνη, καλοκαίρι και χειμώνας, η ξηρή και οι βροχερή εποχή. Τον Ιανουάριο τα λουλούδια άρχιζαν να ανθίζουν, και μέχρι το τέλος του Απρίλη όλη η γη ήταν ένας τεράστιος κήπος.
(1367.7) 124:1.11 Τον Μάη αυτής της χρονιάς, στο αγρόκτημα του θείου του, ο Ιησούς βοήθησε για πρώτη φορά για την συγκομιδή των δημητριακών. Πριν γίνει δεκατριών, είχε καταφέρει να μάθει κάτι σχεδόν για όλα όσα έκαναν οι άνδρες ή οι γυναίκες γύρω από την Ναζαρέτ εκτός από την μεταλλουργία, και πέρασε αρκετούς μήνες σε ένα σιδηρουργείο όταν ήταν μεγαλύτερος, μετά από τον θάνατο του πατέρα του.
(1368.1) 124:1.12 Όταν ελάφρωνε η δουλειά και τα ταξίδια των καραβανιών, ο Ιησούς έκανε κάποια ταξιδάκια αναψυχής ή επαγγελματικά με τον πατέρα του στην κοντινή Κανά, την Ενδώρ, και την Ναίν. Ακόμα και σε αυτήν την ηλικία επισκεπτόταν συχνά την Σέφορη, λίγα μίλια από την Ναζαρέτ προς τα βορειοδυτικά, που από το 4 π.Χ μέχρι περίπου το 25 μ.Χ ήταν η πρωτεύουσα της Γαλιλαίας και μία από τις κατοικίες του Ηρώδη Αντίπα.
(1368.2) 124:1.13 Ο Ιησούς συνέχισε να αναπτύσσεται σωματικά, νοητικά, κοινωνικά, και πνευματικά. Τα ταξιδάκια μακριά από το πατρικό του πρόσφεραν πολλά για να αποκτήσει μια καλύτερη και πλατύτερη κατανόηση της οικογένειάς του, και μέχρι τότε ακόμα και οι γονείς του είχαν αρχίσει να μαθαίνουν από αυτόν εκτός από το να τον διδάσκουν. Ο Ιησούς είχε πρωτότυπη σκέψη και ήταν ταλαντούχος δάσκαλος, ακόμα και στην νεανική του ηλικία. Βρισκόταν σε συνεχή σύγκρουση με τον ονομαζόμενο «προφορικό νόμο», αλλά πάντα επεδίωκε να προσαρμόζεται στις συνήθειες της οικογένειάς του. Τα πήγαινε αρκετά καλά με τα παιδιά της ηλικίας του, αλλά συχνά απογοητευόταν από το αργόστροφο μυαλό τους. Πριν γίνει δέκα χρονών, είχε γίνει αρχηγός μιας ομάδας επτά αγοριών που σχημάτισαν μια «κοινωνία για την προώθηση των επιτευγμάτων του ανδρισμού»—σωματικά, νοητικά, και θρησκευτικά. Ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά ο Ιησούς πέτυχε να εισάγει πολλά νέα παιχνίδια και διάφορες βελτιωμένες μεθόδους σωματικής ψυχαγωγίας.
(1368.3) 124:2.1 Ήταν πέντε Ιουλίου, το πρώτο Σάββατο του μήνα, όταν ο Ιησούς, ενώ περπατούσε με τον πατέρα του στην εξοχή, εξέφρασε για πρώτη φορά αισθήματα και ιδέες που φανέρωναν ότι είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί την ασυνήθιστη φύση της αποστολής της ζωής του. Ο Ιωσήφ άκουσε προσεκτικά τις σοβαρές κουβέντες του παιδιού του αλλά έκανε πολύ λίγα σχόλια¨ δεν προθυμοποιήθηκε καμία πληροφορία. Την επομένη μέρα ο Ιησούς είχε μια μεγαλύτερη κουβέντα με την μητέρα του. Η Μαρία και αυτή άκουσε τα λόγια του παιδιού, αλλά ούτε και αυτή θέλησε να δώσει καμιά πληροφορία. Πέρασαν δύο χρόνια για να αναφέρει ξανά ο Ιησούς στους γονείς του κάτι σχετικά με την αυξανόμενη αποκάλυψη που συνέβαινε μέσα στην συνείδησή του για την φύση της προσωπικότητάς του και τον χαρακτήρα της αποστολής του στην γη.
(1368.4) 124:2.2 Μπήκε στο προχωρημένο σχολείο της συναγωγής τον Αύγουστο. Στο σχολείο δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα με τις ερωτήσεις που ρωτούσε όλη την ώρα. Όλο και περισσότερο κρατούσε την Ναζαρέτ σε ένα συνεχή σαματά. Οι γονείς του απεχθανόντουσαν να του απαγορεύουν να ρωτά αυτές τις ανησυχητικές ερωτήσεις, και ο κύριος δάσκαλός του είχε παραξενευτεί πολύ από την περιέργεια του παιδιού, την διορατικότητά του, και την δίψα του για γνώση.
(1368.5) 124:2.3 Οι φίλοι του Ιησού δεν έβλεπαν τίποτα υπερφυσικό στην συμπεριφορά του¨ στα πιο πολλά ο Ιησούς ήταν σαν αυτούς. Το ενδιαφέρον του για την μελέτη ήταν κάπως μεγαλύτερο από τον μέσο όρο αλλά όχι εντελώς ασυνήθιστο. Έκανε πράγματι περισσότερες ερωτήσεις στο σχολείο από ότι οι άλλοι συμμαθητές του.
(1368.6) 124:2.4 Ίσως το πιο ασυνήθιστο και ξεχωριστό χαρακτηριστικό του ήταν η απροθυμία του να μάχεται για τα δικαιώματά του. Μιας και ήταν τόσο καλά αναπτυγμένος για την ηλικία του, φαινόταν παράξενο στους φίλους του ότι είχε την τάση να μην υπερασπίζεται τον εαυτό του ακόμα και όταν τον αδικούσαν ή τον χτυπούσαν. Όμως, δεν υπέφερε και πολύ από αυτό του το χαρακτηριστικό χάρη στη φιλία του με τον Ιακώβ, ένα γειτονόπουλό του, που ήταν μεγαλύτερο κατά ένα χρόνο. Αυτός ήταν γιός του κατασκευαστή πέτρας, ενός συνεταίρου του Ιωσήφ. Ο Ιακώβ ήταν μεγάλος θαυμαστής του Ιησού και ανέλαβε προσωπικά να φροντίζει ότι κανένας δεν θα πείραζε τον Ιησού εκμεταλλευόμενος την αποστροφή του στον σωματικό ανταγωνισμό. Αρκετές φορές, μεγαλύτερα και άξεστα παιδιά επιτιθόντουσαν στον Ιησού, βασιζόμενοι στην υποτιθέμενη πραότητά του, αλλά πάντα θα χρειαζόταν να υποστούν άμεση και σίγουρη ανταπόδοση από τα χέρια του αυτό-διορισμένου υπερασπιστή και προστάτη του, του Ιακώβ του γιου του κατασκευαστή πέτρας.
(1369.1) 124:2.5 Ο Ιησούς ήταν γενικά αποδεκτός ηγέτης των παιδιών της Ναζαρέτ που αναζητούσαν τα υψηλότερα ιδανικά των ημερών τους και της γενιάς τους. Ήταν στα αλήθεια αγαπητός από τους νεαρούς φίλους του, όχι μόνο επειδή ήταν δίκαιος, αλλά και επειδή είχε μια σπάνια κατανόηση και έδειχνε πραγματική αγάπη προς τους συντρόφους του, αλλά και διακριτικότητα.
(1369.2) 124:2.6 Εκείνη την χρονιά άρχισε να δείχνει μια αξιοσημείωτη προτίμηση στην συντροφιά μεγαλύτερων ανθρώπων. Του άρεσε πολύ να κουβεντιάζει θέματα πολιτιστικά, εκπαιδευτικά, κοινωνικά, πολιτικά, και θρησκευτικά με ωριμότερα μυαλά, και το βάθος της σκέψης του και η οξύτητα της αντίληψής του γοήτευαν τόσο τους ενήλικους συνομιλητές του που πάντα ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να τον επισκέπτονται. Μέχρι που έγινε υπεύθυνος για την φροντίδα του σπιτιού, οι γονείς του προσπαθούσαν διαρκώς να τον πείσουν να κάνει παρέα με παιδιά συνομήλικά του ή τουλάχιστον κοντά στην ηλικία του, παρά με άτομα μεγαλύτερα και με πολλές γνώσεις για τα οποία έδειχνε τέτοια προτίμηση.
(1369.3) 124:2.7 Αργότερα εκείνη την χρονιά πήγε για ψάρεμα με τον θείο του για δυο μήνες στην Θάλασσα της Γαλιλαίας, και είχε πολύ επιτυχία. Πριν γίνει άνδρας είχε γίνει δεινός ψαράς.
(1369.4) 124:2.8 Η σωματική του ανάπτυξη συνεχιζόταν¨ ήταν ένας προχωρημένος και προνομιούχος μαθητής στο σχολείο¨ τα πήγαινε αρκετά καλά στο σπίτι με τα μικρότερα αδέρφια του και τις αδερφές του, έχοντας το προτέρημα να είναι μεγαλύτερος κατά τριάμιση χρόνια από το μεγαλύτερο από τα αδέρφια του. Στην Ναζαρέτ οι περισσότεροι είχαν καλοί γνώμη γι αυτόν εκτός από τους γονείς κάποιων ανιαρών παιδιών, που συχνά έλεγαν ότι ο Ιησούς ήταν πολύ αναιδής, ότι του έλειπε η απαραίτητη ταπεινοφροσύνη και η νεανική επιφυλακτικότητα. Είχε μια τάση , που γινόταν όλο και μεγαλύτερη, να κατευθύνει τα παιχνίδια των νεαρών φίλων του σε πιο σοβαρά και στοχαστικά κανάλια. Ήταν γεννημένος δάσκαλος και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, ούτε ακόμα και όταν υποτίθεται ότι έπαιζε.
(1369.5) 124:2.9 Ο Ιωσήφ από νωρίς άρχισε να συζητά με τον Ιησού για τις αντίξοες συνθήκες για το πως βγαίνουν τα προς το ζην, και του εξηγούσε τα προτερήματα της γεωργίας σε σχέση με την βιομηχανία και το εμπόριο. Η Γαλιλαία ήταν πιο όμορφη και πλούσια περιοχή από την Ιουδαία, και το κόστος ζωής ήταν κατά ένα τέταρτο χαμηλότερο από της Ιερουσαλήμ και της Ιουδαίας. Ήταν μια επαρχία αγροτικών χωριών και ευημερούντων βιομηχανικών πόλεων, που περιλάμβανε περισσότερες από διακόσιες πόλεις με πληθυσμό άνω των πέντε χιλιάδων και τριάντα με άνω των δεκαπέντε χιλιάδων.
(1369.6) 124:2.10 Όταν πήγε το πρώτο του ταξίδι με τον πατέρα του να δει την αλιευτική βιομηχανία της Γαλιλαίας, ο Ιησούς είχε ήδη αποφασίσει να γίνει ψαράς¨ αλλά η στενή συναναστροφή με το επάγγελμα του πατέρα του αργότερα τον επηρέασε να γίνει ξυλουργός, ενώ ακόμα αργότερα ένας συνδυασμός επιδράσεων τον έκανε να πάρει την τελική απόφαση να γίνει ο θρησκευτικός διδάσκαλος μιας νέας τάξης.
(1369.7) 124:3.1 Όλη αυτή την χρονιά το παιδί συνέχισε να φεύγει από το σπίτι για ταξιδάκια με τον πατέρα του, αλλά επισκεπτόταν συχνά και το αγρόκτημα του θείου του και που και που πήγαινε στα Μάγδαλα για ψάρεμα με τον θείο του που έμενε κοντά σε εκείνη την πόλη.
(1369.8) 124:3.2 Ο Ιωσήφ και η Μαρία συχνά έμπαιναν στον πειρασμό να δείξουν ιδιαίτερη εύνοια στον Ιησού ή να προδώσουν ότι γνώριζαν ότι ήταν το παιδί των ελπίδων, ένας «προορισμένος» υιός. Αλλά και οι δυο γονείς του ήταν πολύ προσεκτικοί και μυαλωμένοι σε όλα αυτά τα θέματα. Τις λίγες φορές που μπορεί με οποιοδήποτε τρόπο να τους ξέφευγε και να έδειχναν κάποια προτίμηση σε αυτόν, ακόμα και ελάχιστη, το παιδί γρήγορα αρνιόταν οποιαδήποτε ευνοϊκή μεταχείριση.
(1370.1) 124:3.3 Ο Ιησούς περνούσε πολύ χρόνο στο κατάστημα προμηθειών των καραβανιών, και κουβεντιάζοντας με τους ταξιδιώτες από όλα τα μέρη του κόσμου, απόκτησε τόσες πολλές πληροφορίες για τις διεθνείς υποθέσεις, που ήταν πολύ περίεργο για την ηλικία του. Αυτή ήταν η τελευταία χρονιά που απολάμβανε το ελεύθερο παιχνίδι και την παιδική ανεμελιά. Από εκείνο τον καιρό άρχισαν να πολλαπλασιάζονται οι δυσκολίες και οι ευθύνες στην ζωή αυτού του νεαρού.
(1370.2) 124:3.4 Την Τετάρτη το βράδυ, στις 24 Ιουνίου, το 5 μ.Χ., γεννήθηκε ο Ιούδας. Σε αυτήν την γέννα , στο έβδομο παιδί, υπήρξαν επιπλοκές. Η Μαρία αρρώστησε τόσο σοβαρά για πολλές εβδομάδες που ο Ιωσήφ χρειάστηκε να μείνει στο σπίτι. Ο Ιησούς ήταν πολύ απασχολημένος με δουλειές του πατέρα του και με άλλα καθήκοντα που προέκυψαν από την σοβαρή ασθένεια της μητέρας του. Ποτέ ξανά δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην παιδιάστικη διάθεση των προηγούμενων χρόνων. Από τότε που αρρώστησε η μητέρα του—λίγο πριν γίνει έντεκα χρονών—υποχρεώθηκε να αναλάβει τις ευθύνες του πρωτότοκου και όλα αυτά να γίνουν ένα ή δύο χρόνια πριν από το κανονικό.
(1370.3) 124:3.5 Ο σαζάνος περνούσε ένα βράδυ κάθε βδομάδα με τον Ιησού, βοηθώντας τον να μάθει τις Εβραϊκές γραφές. Έδειχνε έντονο ενδιαφέρον για την πρόοδο του υποσχόμενου μαθητή του¨ έτσι ήταν πρόθυμος να τον βοηθήσει με πολλούς τρόπους. Αυτός ο Ιουδαίος παιδαγωγός ασκούσε μεγάλη επιρροή σε αυτόν τον αναπτυσσόμενο νου, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί ο Ιησούς έδειχνε τέτοια αδιαφορία για όλες αυτές τις προτάσεις όσον αφορά για τις προοπτικές της συνέχισης των σπουδών στην Ιερουσαλήμ με τους πολυμαθείς ραβίνους.
(1370.4) 124:3.6 Περίπου στα μέσα του Μάη πήγε μαζί με τον πατέρα του για ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Σκυθόπολη, την κύρια Ελληνική πόλη της Δεκάπολης, της αρχαίας Εβραϊκής πόλης του Μπεθ-σιν. Στον δρόμο ο Ιωσήφ εξιστορούσε πολλή από την αρχαία ιστορία του Βασιλιά Σαούλ, τους Φιλισταίους, και τα επόμενα γεγονότα της ταραχώδους ιστορίας του Ισραήλ. Ο Ιησούς εντυπωσιάστηκε πάρα πολύ από την καθαρή εμφάνιση και την καλή οργάνωση αυτής της υποτιθέμενης ειδωλολατρικής πόλης. Θαύμασε το ανοιχτό θέατρο και τον όμορφο μαρμάρινο ναό που ήταν αφιερωμένος στην λατρεία των «ειδωλολατρικών» θεών. Ο Ιωσήφ ενοχλήθηκε πολύ από τον ενθουσιασμό του γιού του και προσπάθησε να αντισταθμίσει αυτές τις ευνοϊκές εντυπώσεις εκθειάζοντας την ομορφιά και το μεγαλείο του Ιουδαϊκού ναού στην Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς συχνά κοίταζε με περιέργεια αυτή την μεγαλοπρεπή Ελληνική πόλη, από τον λόφο της Ναζαρέτ και πολλές φορές είχε ρωτήσει για τα εκτεταμένα δημόσια έργα της και τα περίκομψα κτίρια, αλλά ο πατέρας του πάντα προσπαθούσε να αποφεύγει να απαντά αυτές τις ερωτήσεις. Τώρα όμως που ήταν μπροστά σε αυτές τις ομορφιές αυτής της ξένης πόλης, ο Ιωσήφ δεν μπορούσε πια να αγνοεί ευγενικά τις ερωτήσεις του Ιησού.
(1370.5) 124:3.7 Έτυχε μάλιστα εκείνον τον καιρό να γίνονται οι ετήσιοι αγώνες και δημόσιες εκδηλώσεις σωματικής ανδρείας ανάμεσα στις Ελληνικές πόλεις της Δεκάπολης στο αμφιθέατρο της Σκυθόπολης, και ο Ιησούς επέμενε να τον πάει ο πατέρας του να παρακολουθήσει αυτούς τους αγώνες, και επέμενε τόσο πολύ που ο Ιωσήφ δεν μπόρεσε να αρνηθεί. Το παιδί ενθουσιάστηκε με αυτά τα παιχνίδια και μπήκε με την καρδιά του στο πνεύμα των εκδηλώσεων σωματικής ανάπτυξης και αθλητικής επιδεξιότητας. Ο Ιωσήφ σοκαρίστηκε απερίγραπτα όταν είδε τον ενθουσιασμό του γιου όταν παρακολουθούσε αυτές τις εκδηλώσεις «ειδωλολατρικής» ματαιοδοξίας. Αφού τελείωσαν οι αγώνες, ο Ιωσήφ είχε την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του όταν άκουσε τον Ιησού να εκφράζει την έγκρισή του για όλα αυτά και να προτείνει ότι θα ήταν καλό για τους νέους της Ναζαρέτ αν μπορούσαν και αυτοί να ωφελούνται από τις ολοκληρωμένες υπαίθριες σωματικές δραστηριότητες. Ο Ιωσήφ του εξήγησε με ζήλο και για πολύ ώρα πόσο κακή ήταν η φύση αυτή των δραστηριοτήτων. Αλλά ήξερε καλά πως το παιδί δεν είχε πειστεί.
(1371.1) 124:3.8 Η μόνη φορά ου ο Ιησούς είδε τον πατέρα του πραγματικά θυμωμένο μαζί του ήταν εκείνη την νύχτα στο δωμάτιό τους στο πανδοχείο όταν, καθώς συζητούσαν, το αγόρι λησμόνησε τις τάσεις της Εβραϊκής σκέψης, και πρότεινε όταν επέστρεφαν να εργαστούν για την κατασκευή ενός αμφιθεάτρου στην Ναζαρέτ. ¨Όταν ο Ιωσήφ άκουσε τον πρωτότοκό του να εκφράζει τέτοια μη Ιουδαϊκά συναισθήματα, ξέχασε την συνηθισμένη ήρεμη ιδιοσυγκρασία του και, αρπάζοντας τον Ιησού από τους ώμους, του είπε θυμωμένα, «Υιέ μου, ποτέ να μην σε ξανακούσω να προφέρεις τέτοιες κακές σκέψεις όσο ζεις». Ο Ιησούς στην αρχή ξαφνιάστηκε από το συναισθηματικό ξέσπασμα του πατέρα του¨ ποτέ ξανά δεν είχε αισθανθεί πάνω του την οργή του πατέρα του και εξεπλάγην και σοκαρίστηκε απερίγραπτα. Απάντησε μόνο, «Πολύ καλά, πατέρα μου, έτσι θα γίνει». Και ποτέ ξανά δεν ανάφερε ούτε στο ελάχιστο τους αγώνες και τις άλλες αθλητικές δραστηριότητες των Ελλήνων όσο ζούσε ο πατέρας του.
(1371.2) 124:3.9 Αργότερα, ο Ιησούς είδε το Ελληνικό αμφιθέατρο στην Ιερουσαλήμ και έμαθε πόσο μισητά ήταν αυτά τα πράγματα για τους Ιουδαίους. Και όμως, σε όλη του την ζωή προσπαθούσε να εισάγει την ιδέα της ολοκληρωμένης ψυχαγωγίας στα προσωπικά του σχέδια και, όσο ήταν δυνατόν να επιτραπεί από τις Ιουδαϊκές συνήθειες, στο μεταγενέστερο πρόγραμμα κανονικών δραστηριοτήτων για τους δώδεκα αποστόλους του.
(1371.3) 124:3.10 Στο τέλος αυτού του ενδέκατου χρόνου ο Ιησούς ήταν ένα ζωηρό, καλά αναπτυγμένο, με αρκετό χιούμορ ,με αρκετή νεανική ανεμελιά, αλλά μετά από εκείνη την χρονιά άρχισε να έχει όλο και πιο πολύ, περίεργες περιόδους βαθιάς περισυλλογής και σοβαρού διαλογισμού. Σκεφτόταν πολύ το πώς θα διεκπεραίωνε τις υποχρεώσεις του προς την οικογένειά του και την ίδια στιγμή να υπακούει στο κάλεσμα της αποστολής του στον κόσμο¨ είχε ήδη διαισθανθεί ότι η προσφορά του δεν θα έπρεπε να περιοριστεί στην βελτίωση μόνο του Ιουδαϊκού λαού.
(1371.4) 124:4.1 Αυτός ο χρόνος της ζωής του Ιησού, ήταν γεμάτος γεγονότα. Συνέχισε να προοδεύει στο σχολείο και ήταν ακούραστος στην μελέτη της φύσης, ενώ όλο και περισσότερο επεδίωκε να μελετά και τις μεθόδους με τις οποίες οι άνθρωποι βγάζουν το ψωμί τους. Άρχισε να εργάζεται κανονικά στο ξυλουργείο του σπιτιού και του είχε επιτραπεί να διαχειρίζεται τα κέρδη του, διακανονισμός πολύ ασυνήθιστος για μια Ιουδαϊκή οικογένεια. Αυτή την χρονιά έμαθε επίσης πόσο συνετό ήταν αυτά τα θέματα να μένουν μυστικά μέσα στην οικογένεια. Είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί τον τρόπο με τον οποίο είχε δημιουργήσει πρόβλημα στο χωριό, και από δω και στο εξής έγινε διακριτικός και κάλυπτε όλα όσα μπορεί να τον έκαναν να θεωρηθεί διαφορετικός από τους συνανθρώπους του.
(1371.5) 124:4.2 Όλη αυτήν την χρονιά πέρασε περιόδους αβεβαιότητας, αν όχι πραγματικής αμφιβολίας, όσον αφορά την φύση της αποστολής του. Ο φυσιολογικά αναπτυσσόμενος ανθρώπινος νους του δεν είχε ακόμα συλλάβει πλήρως την πραγματικότητα της δυαδικής φύσης του. Το γεγονός ότι είχε μια και μόνο προσωπικότητα έκανε πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει η συνείδησή του την διπλή προέλευση εκείνων των παραγόντων που συνέθεταν την φύση την συνδεδεμένη με εκείνη την ταυτόσημη προσωπικότητα.
(1371.6) 124:4.3 Από εκείνη την στιγμή άρχισε να τα πηγαίνει ακόμα καλύτερα με τους αδερφούς του και με τις αδερφές του. Ήταν όλο και πιο ευγενικός, πάντα συμπονετικός και νοιαζόταν για την υγεία και την ευτυχία τους, και είχε πολύ καλές σχέσεις μαζί τους μέχρι την έναρξη της δημόσιας προσφοράς του. Πιο συγκεκριμένα: Τα πήγαινε υπέροχα με τον Ιάκωβο, την Μίριαμ, και τα δύο μικρότερα (ακόμα αγέννητα) παιδιά, τον Άμος και την Ρουθ. Πάντα τα πήγαινε αρκετά καλά με την Μάρθα. Ότι προβλήματα είχε στο σπίτι τα προκαλούσαν κατά μεγάλο μέρος οι εντάσεις με τον Ιωσήφ και την Ιουδίθ, ιδιαίτερα με αυτήν.
(1372.1) 124:4.4 Ήταν δοκιμασία για τον Ιωσήφ και την Μαρία που ανέλαβαν να αναστήσουν αυτόν τον ανεπανάληπτο συνδυασμό θεϊκότητας και ανθρωπότητας, και τους αξίζει μεγάλος έπαινος για την πιστή και επιτυχή εκπλήρωση των γονικών τους καθηκόντων. Οι γονείς του Ιησού ,όλο και πιο πολύ συνειδητοποιούσαν ότι κάτι υπεράνθρωπο κατοικούσε μέσα στον μεγαλύτερο υιό τους, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκαν ότι ο το παιδί των υποσχέσεων ήταν αληθινά ο πραγματικός δημιουργός αυτού του τοπικού σύμπαντος των έμψυχων όντων και των άψυχων πραγμάτων. Ο Ιωσήφ και η Μαρία έζησαν και πέθαναν χωρίς ποτέ να μάθουν ότι ο υιός τους ο Ιησούς ήταν στα αλήθεια ο Συμπαντικός Δημιουργός ενσαρκωμένος σε θνητή σάρκα.
(1372.2) 124:4.5 Εκείνο το χρόνο ο Ιησούς πρόσεξε περισσότερο από ποτέ την μουσική, και συνέχισε να διδάσκει στο σχολείο της οικογένειας για τους αδερφούς του και τις αδερφές του. Περίπου τότε συνειδητοποίησε έντονα την διαφορά απόψεων ανάμεσα στην Μαρία και τον Ιωσήφ, για την φύση της αποστολής του. Σκεφτόταν πολύ τις διαφορετικές γνώμες των γονιών του, ακούγοντας συχνά τις συζητήσεις τους όταν αυτοί νόμιζαν ότι κοιμόταν βαθιά. Όλο και περισσότερο έκλινε προς την άποψη του πατέρα του, έτσι η μητέρα του θα ήταν γραπτό να πληγωνόταν όταν αντιλαμβανόταν ότι το παιδί της σταδιακά απέρριπτε την καθοδήγησή της σε ζητήματα που αφορούσαν την σταδιοδρομία του στην ζωή. Και όσο περνούσαν τα χρόνια, το ρήγμα κατανόησης ανάμεσά τους πλάταινε. Όλο και λιγότερο η Μαρία καταλάβαινε την σημασία της αποστολής του Ιησού, και όλο και περισσότερο αυτή η καλή μητέρα πληγωνόταν από την αποτυχία του αγαπημένου της υιού να εκπληρώσει τις κρυφές της προσδοκίες.
(1372.3) 124:4.6 Ο Ιωσήφ πίστευε όλο και περισσότερο στην πνευματική φύση της αποστολής του Ιησού. Αλλά για άλλους και σημαντικότερους λόγους φαίνεται ατυχές ότι δεν μπόρεσε να ζήσει και να δει την δικαίωση της άποψής του για την επίγεια Παρουσία του Ιησού.
(1372.4) 124:4.7 Εκείνη την τελευταία σχολική χρονιά, όταν έγινε δώδεκα χρονών, ο Ιησούς διαμαρτυρήθηκε στον πατέρα του για το Ιουδαϊκό έθιμο να αγγίζουν την άκρη της περγαμηνής που ήταν καρφωμένη στην κολόνα της πόρτας κάθε φορά που έμπαιναν, ή έβγαιναν ,από το σπίτι και μετά φιλούσαν το δάχτυλο που άγγιξε την περγαμηνή και σύμφωνα με το έθιμο έλεγαν, «Ο Κύριος θα προστατεύει την έξοδό μας και την είσοδό μας, από τώρα και στο εξής και για πάντα». Ο Ιωσήφ και η Μαρία πολλές φορές είχαν εξηγήσει στον Ιησού τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να φτιάχνει εικόνες ή να ζωγραφίζει, λέγοντάς του ότι τέτοια δημιουργήματα μπορεί να έχουν ειδωλολατρικούς σκοπούς. Παρόλο που ο Ιησούς δεν κατάλαβε ποτέ αυτήν την απαγόρευση ενάντια στις εικόνες και τις απεικονίσεις, είχε έντονο το συναίσθημα της συνέπειας και γι αυτό υπόδειξε στον πατέρα του την ουσιαστική ειδωλολατρική φύση αυτής της εθιμοτυπικού προσκυνήματος στην περγαμηνή της κολόνας της πόρτας. Μετά από αυτήν την υπόδειξη του Ιησού, ο Ιωσήφ έβγαλε αυτήν την περγαμηνή.
(1372.5) 124:4.8 Όσο περνούσε ο καιρός ο Ιησούς έκανε πολλές προσπάθειες να τροποποιήσει την θρησκευτική πρακτική όσον αφορά τα τυπικά, τις προσευχές και άλλα έθιμα. Στην Ναζαρέτ ήταν δυνατόν να γίνουν τέτοια πράγματα, γιατί η συναγωγή της βρισκόταν κάτω από την επιρροή μιας φιλελεύθερης σχολής ραβίνων, όπως για παράδειγμα, ο ξακουστός δάσκαλος της Ναζαρέτ, ο Ιωσής.
(1372.6) 124:4.9 Όλη αυτή την χρονιά και τα επόμενα δύο χρόνια ο Ιησούς βασανιζόταν πολύ εξαιτίας της συνεχούς προσπάθειάς του να προσαρμόσει τις προσωπικές του απόψεις για τις θρησκευτικές συνήθειες και τις κοινωνικές χαρές στις εδραιωμένες πεποιθήσεις των γονέων του. Ήταν πολύ ταραγμένος εξαιτίας της σύγκρουσης που συνέβαινε ανάμεσα στην παρόρμησή του να είναι πιστός στις δικές του πεποιθήσεις και στις ενσυνείδητες νουθεσίες για υπακοή στους γονείς του¨ η μεγαλύτερή του σύγκρουση συνέβαινε ανάμεσα στις δύο σπουδαίες εντολές που κυριαρχούσαν στον νεαρό νου του. Η μια ήταν: « Να είσαι πιστός στις υπαγορεύσεις των υψηλότερων πεποιθήσεών σου για την αλήθεια και την δικαιοσύνη.» Η άλλη ήταν: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου γιατί σου έχουν δώσει την ζωή και σε έχουν μεγαλώσει με φροντίδες.» ¨Όμως ,ποτέ δεν απέφυγε την ευθύνη να κάνει τις απαραίτητες καθημερινές προσαρμογές ανάμεσα στον τομέα της πίστης στις δικές του προσωπικές πεποιθήσεις και στο καθήκον προς την οικογένειά του, και είχε την ικανοποίηση να πετυχαίνει ένα όλο και αρμονικότερο συνδυασμό από προσωπικές πεποιθήσεις και οικογενειακές υποχρεώσεις σε μια δεσπόζουσα αντίληψη ομαδικής αλληλεγγύης που να βασίζεται στην νομιμοφροσύνη, την δικαιοσύνη, την ανεκτικότητα, και την αγάπη.
(1373.1) 124:5.1 Αυτή την χρονιά το νεαρό παιδί από την Ναζαρέτ άφησε την παιδική του ηλικία για να μπει στην αρχή της ανδρικής ηλικίας¨ η φωνή του άρχισε να αλλάζει, και άλλα χαρακτηριστικά του μυαλού και του σώματος φανέρωναν την επερχόμενη αρρενωπότητα.
(1373.2) 124:5.2 Την Κυριακή το βράδυ, στις 9 Ιανουαρίου, το 7 μ.Χ., γεννήθηκε ο μικρός αδερφός του ο Άμος. Η Ιουδίθ δεν ήταν καλά- καλά δύο χρονών, και η μικρή του αδερφή η Ρουθ δεν είχε γεννηθεί ακόμα¨ έτσι βλέπουμε ότι ο Ιησούς είχε μεγάλη οικογένεια και πολλά μικρότερα αδέρφια που έπρεπε να φροντίζει όταν ο πατέρας του είχε ένα θανατηφόρο ατύχημα την επόμενη χρονιά.
(1373.3) 124:5.3 Περίπου ήταν στα μέσα του Φεβρουαρίου όταν ο Ιησούς επιβεβαιώθηκε και από ανθρώπινη άποψη ότι ήταν προορισμένος να επιτελέσει μια αποστολή στην γη, που ο σκοπός της θα ήταν ο διαφωτισμός των ανθρώπων και η θεία αποκάλυψη. Σοβαρές αποφάσεις, μαζί με μακροπρόθεσμα σχέδια, άρχισαν να σχηματίζονται στο μυαλού αυτού του νεαρού αγοριού, που ήταν, κατά την φαινόμενα ένα κοινός νεαρός Ιουδαίος από την Ναζαρέτ. Τα νοήμονα έμβια όντα ολόκληρου του Νέβαδον παρατηρούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον και έκπληξη όλα όσα γινόντουσαν, τότε που όλα αυτά άρχισαν να ξετυλίγονται στην σκέψη και στην δράση αυτού του έφηβου γιου του ξυλουργού.
(1373.4) 124:5.4 Την πρώτη μέρα της εβδομάδας, στις 20 Μαρτίου, το 7 μ.Χ., ο Ιησούς αποφοίτησε από το τοπικό σχολείο της συναγωγής της Ναζαρέτ. Αυτή ήταν σπουδαία μέρα στην ζωή όλων των φιλόδοξων Ιουδαϊκών οικογενειών, η μέρα που πρωτότοκος υιός έπαιρνε τον τίτλο του «υιού των εντολών» και του επάξιου πρωτότοκου του Κυρίου και Θεού του Ισραήλ, ένα «παιδί του Ύψιστου» και υπηρέτης του Κυρίου όλης της γης.
(1373.5) 124:5.5 Την Παρασκευή της προηγούμενης εβδομάδας, ο Ιωσήφ γύρισε από την Σέφορη, όπου ήταν υπεύθυνος των έργων σε ένα δημόσιο κτίριο, για να είναι παρών σε αυτήν την χαρμόσυνη περίσταση. Ο δάσκαλος του Ιησού πίστευε με βεβαιότητα ότι αυτός ο έξυπνος και επιμελής μαθητής του ήταν προορισμένος για σπουδαία καριέρα, κάποια σημαντική αποστολή. Οι πρεσβύτεροι, παρά όλα τα προβλήματα που είχαν δημιουργήσει οι αντικομφορμιστικές τάσεις του Ιησού, ήταν πολύ περήφανοι για τον νέο και είχαν ήδη αρχίσει να καταστρώνουν σχέδια που θα του έδιναν τα εφόδια να πάει στην Ιερουσαλήμ να συνεχίσει τις σπουδές του στις ξακουστές Εβραϊκές ακαδημίες.
(1373.6) 124:5.6 Όταν ο Ιησούς άκουγε καμιά φορά να συζητιούνται αυτά τα σχέδια, γινόταν όλο και πιο σίγουρος ότι ποτέ δεν θα πήγαινε στην Ιερουσαλήμ να σπουδάσει με τους ραβίνους. Αλλά δεν του περνούσε από το μυαλό η τραγωδία, που θα συνέβαινε τόσο γρήγορα, που ούτως ή άλλως θα σιγούρευε την εγκατάλειψη όλων αυτών των σχεδίων για να αναλάβει την ευθύνη και την καθοδήγηση μιας μεγάλης οικογένειας, που αποτελείτο τότε από πέντε αδερφούς και τρεις αδερφές, εκτός από την μητέρα του και τον εαυτό του. Ο Ιησούς είχε μεγαλύτερη και περισσότερη εμπειρία στην ανατροφή της οικογένειας αυτής από τον πατέρα του τον Ιωσήφ¨ και πράγματι στάθηκε στο επίπεδο που όρισε ο ίδιος για τον εαυτό του: Να γίνει, δηλαδή, ένας σωστός, υπομονετικός, και αποτελεσματικός δάσκαλος με κατανόηση και μεγάλος αδερφός για αυτήν την οικογένεια—την οικογένειά του—που χτυπήθηκε από την δυστυχία και το πένθος τόσο ξαφνικά και απροσδόκητα.
(1374.1) 124:6.1 Ο Ιησούς, έχοντας τώρα μπει στο κατώφλι της πρώτης ανδρικής ηλικίας και έχοντας αποφοιτήσει και τυπικά από τα σχολεία της συναγωγής, είχε τα προσόντα να πάει με τους γονείς του στην Ιερουσαλήμ για να συμμετέχει μαζί τους στον εορτασμό του πρώτου του Πάσχα. Η γιορτή του Πάσχα εκείνη την χρονιά, έπεφτε το Σάββατο, 9 Απριλίου, το 7 μ.Χ. Μια μεγάλη συντροφιά (103) ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν από την Ναζαρέτ νωρίς την Δευτέρα το πρωί, στις 4 Απριλίου, για την Ιερουσαλήμ. Ταξίδευαν νότια προς την Σαμάρια, αλλά μόλις έφτασαν στο Σεζρίλ, στράφηκαν προς τα ανατολικά, περνώντας γύρω από το Όρος Γκιλμπόα στην κοιλάδα του Ιορδάνη για να αποφύγουν να περάσουν μέσα από την Σαμάρια. Στον Ιωσήφ και στην Μαρία θα άρεσε να περνούσαν από την Σαμάρια από τον δρόμο του πηγαδιού του Ιακώβ και της Βέθελ, αλλά αφού στους Εβραίους δεν άρεσε να έρχονται σε επαφή με Σαμαρίτες, αποφάσισαν να πάνε μαζί με τους γείτονές τους μέσα από την κοιλάδα του Ιορδάνη.
(1374.2) 124:6.2 Ο φοβερός Αρχέλαος είχε εκθρονιστεί, και δεν είχαν να φοβηθούν τίποτα με το να πάρουν τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ. Δώδεκα χρόνια είχαν περάσει από τότε που ο πρώτος Ηρώδης προσπάθησε να εξοντώσει το μωρό της Βηθλεέμ, και κανένας τώρα δεν θα σκεπτόταν να συνδέσει αυτήν την υπόθεση με τον άσημο νεαρό από την Ναζαρέτ.
(1374.3) 124:6.3 Πριν φτάσουν στην διασταύρωση της Σεζρίλ, και καθώς το ταξίδι τους συνεχιζόταν, πολύ σύντομα, στα αριστερά ,πέρασαν από το αρχαίο χωριό του Σουνέμ, και ο Ιησούς άκουσε πάλι για την πιο όμορφη κοπέλα όλου του Ισραήλ που ζούσε κάποτε εκεί και για τα περίφημα έργα που είχε κάνει εκεί ο Ελισαίος. Περνώντας από το Σεζρίλ, οι γονείς του Ιησού του διηγήθηκαν τις πράξεις του Αχάμπ και της Ιεζάβελ και τα ανδραγαθήματα του Γιεχού. Περνώντας από το Όρος Γκιλμπόα, κουβέντιασαν πολύ για τον Σαούλ, που έδωσε τέλος στην ζωή του στις πλαγιές αυτού του βουνού, για τον βασιλιά Δαβίδ, και για ότι ήταν σχετικό με αυτό το ηρωικό σημείο.
(1374.4) 124:6.4 Όταν έκαναν τον κύκλο από τους πρόποδες του Γκιλμπόα, οι προσκυνητές μπορούσαν να δουν την Ελληνική πόλη της Σκυθόπολης στα δεξιά τους. Είδαν από μακριά τα μαρμάρινα κτίρια αλλά δεν πήγαν κοντά στην μη Ιουδαϊκή αυτή πόλη μήπως και μολυνθούν και δεν μπορέσουν να συμμετέχουν στις ιερές τελετές του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ. Η Μαρία δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ούτε ο Ιωσήφ ούτε ο Ιησούς δεν μιλούσαν για την Σκυθόπολη. Δεν γνώριζε για την διαμάχη τους τον προηγούμενο χρόνο αφού ποτέ δεν της αποκάλυψαν το επεισόδιο αυτό.
(1374.5) 124:6.5 Ο δρόμος τώρα οδηγούσε κατευθείαν στην τροπική κοιλάδα του Ιορδάνη, και ο Ιησούς σύντομα θα αντίκρυζε με θαυμασμό μπροστά του τον όλο στροφές ελικοειδή Ιορδάνη με τα αστραφτερά και κελαρυστά νερά του καθώς έρεε με κατεύθυνση προς την Νεκρά Θάλασσα. Έβγαλαν τα εξωτερικά τους ενδύματα όσο ταξίδευαν προς τα νότια σε αυτήν την τροπική κοιλάδα, και απολάμβαναν τα πλούσια χωράφια από δημητριακά καθώς και τις πανέμορφες ροδοδάφνες τις φορτωμένες με τους ροζ ανθούς τους, ενώ το ογκώδες Όρος Ερμών με την χιονισμένη κορυφή του έστεκε μακριά στον βορά κοιτώντας με μεγαλοπρέπεια την ιστορική κοιλάδα. Σε κάτι παραπάνω από τρεις ώρες αντίθετα της Σκυθόπολης συνάντησαν μια κελαρυστή πηγή, και εκεί κατασκήνωσαν για την νύχτα, κάτω από τον έναστρο ουρανό.
(1374.6) 124:6.6 Την δεύτερη μέρα του ταξιδιού τους πέρασαν από εκεί που ο Ιαμπόκ, από την ανατολή χύνεται μέσα στον Ιορδάνη, και κοιτάζοντας ανατολικά προς τα επάνω σε αυτήν την ποταμίσια κοιλάδα, αφηγήθηκαν τις μέρες του Γεδεών, όταν οι Μιδιανίτες ξεχύθηκαν σε αυτήν την περιοχή για να καταλάβουν την χώρα. Προς το τέλος της δεύτερης μέρας του ταξιδιού κατασκήνωσαν κοντά στους πρόποδες του ψηλότερου βουνού που βλέπει στην κοιλάδα του Ιορδάνη, το Όρος Σάρταμπα, του οποίου η κορυφή βρισκόταν κάτω από την κατοχή του Αλεξανδρινού φρουρίου όπου ο Ηρώδης είχε φυλακίσει μια από τις συζύγους του και είχε θάψει τους δύο στραγγαλισμένους του γιους.
(1375.1) 124:6.7 Την Τρίτη μέρα πέρασαν από δύο χωριά που είχαν πρόσφατα κτιστεί από τον Ηρώδη και παρατήρησαν την ανώτερη αρχιτεκτονική τους και τους όμορφους φοινικόκηπους. Μέχρι το βράδυ έφτασαν στην Ιεριχώ, όπου ο Ιωσουά, από τον οποίο πήρε το όνομά του ο Ιησούς, είχε κάνει τα ξακουστά του ανδραγαθήματα, σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοση.
(1375.2) 124:6.8 Μέχρι την τέταρτη και τελευταία μέρα του ταξιδιού ο δρόμος ήταν μια ατέλειωτη πορεία προσκυνητών. Τώρα άρχισαν να ανεβαίνουν στους λόφους που οδηγούσαν προς την Ιερουσαλήμ. Όσο πλησίαζαν την κορυφή, μπορούσαν να βλέπουν από τον Ιορδάνη μέχρι βουνά πέρα από τον νότο πάνω από τα νωθρά νερά της Νεκράς Θάλασσας. Περίπου στα μισά του δρόμου για την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς είδε για πρώτη φορά το Όρος των Ελαιών (ο τόπος που θα γινόταν τόσο μεγάλο μέρος της μετέπειτα ζωής του), και ο Ιωσήφ του υπόδειξε ότι η Αγία Πόλη βρισκόταν ακριβώς κάτω από εκείνα τα βουνά, και η καρδιά του παιδιού άρχισε να χτυπά δυνατά από προσμονή και χαρά που θα έβλεπε την πόλη και τον οίκο του ουράνιου Πατέρα του.
(1375.3) 124:6.9 Στις ανατολικές πλαγιές του Όρους των Ελαιών σταμάτησαν για ανάπαυση στα όρια ενός μικρού χωριού που ονομαζόταν Βηθανία. Οι φιλόξενοι χωρικοί έσπευσαν να βοηθήσουν τους προσκυνητές, και έτυχε ο Ιωσήφ και η οικογένειά του να σταματήσουν στο σπίτι κάποιου Σίμωνα, που είχε τρία παιδιά περίπου της ίδιας ηλικίας με τον Ιησού—την Μαρία, την Μάρθα, και τον Λάζαρο. Προσκάλεσαν την οικογένεια από την Ναζαρέτ να περάσουν μέσα να δροσιστούν, και έτσι ξεκίνησε μια μακροχρόνια ισόβια φιλία ζωής ανάμεσα στις δύο οικογένειες.
(1375.4) 124:6.10 Πολλές φορές αργότερα ,στον πολυτάραχο βίο του, ο Ιησούς σταμάτησε σε αυτήν την οικογένεια. Συνέχισαν βιαστικά το ταξίδι τους, και σύντομα στεκόντουσαν στο χείλος του βουνού, και ο Ιησούς είδε για πρώτη φορά (στην μνήμη του) την Αγία Πόλη, τα εξεζητημένα παλάτια, και τον εμπνευσμένο ναό του Πατέρα του. Ποτέ στην ζωή του ο Ιησούς δεν είχε αισθανθεί τέτοιο αγνό ανθρώπινο ρίγος, όσο τότε που στεκόταν εντελώς γοητευμένος, εκείνο το Απριλιάτικο απόγευμα στο Όρος των Ελαιών, ρουφώντας κυριολεκτικά την πρώτη του αυτή θέα της Ιερουσαλήμ. Και στα επόμενα χρόνια, σε αυτό το ίδιο σημείο στεκόταν και θρηνούσε πάνω από την πόλη που επρόκειτο να απορρίψει άλλον ένα προφήτη τον τελευταίο και σπουδαιότερο των ουράνιων δασκάλων της.
(1375.5) 124:6.11 Αλλά συνέχισαν βιαστικά για την Ιερουσαλήμ. Τώρα ήταν Πέμπτη απόγευμα.. Μόλις έφτασαν στην πόλη, πέρασαν από τον ναό, και ο Ιησούς δεν είχε ποτέ του ξαναδεί τέτοια κοσμοσυρροή. Διαλογίστηκε βαθιά για το πώς όλοι αυτοί οι Εβραίοι είχαν μαζευτεί εκεί από τα πέρατα του κόσμου.
(1375.6) 124:6.12 Σύντομα έφτασαν στο μέρος που είχαν προγραμματίσει να μείνουν την εβδομάδα του Πάσχα, το μεγάλο σπίτι ενός εύπορου συγγενή της Μαρίας, κάποιου που γνώριζε κάτι για την πρώτη ιστορία του Ιωάννη και του Ιησού, από τον Ζαχαρία. Την επόμενη μέρα, την μέρα της προετοιμασίας, ετοιμαζόντουσαν για τον σωστό εορτασμό του Σαββάτου του Πάσχα.
(1375.7) 124:6.13 Ενώ όλη η Ιερουσαλήμ ήταν ανάστατη για τις προετοιμασίες του Πάσχα, ο Ιωσήφ βρήκε χρόνο να πάρει τον γιό του για μια επίσκεψη στην ακαδημία όπου είχε κανονιστεί να συνεχίσει τις σπουδές του μετά από δυο χρόνια, μόλις έφτανε στην απαιτούμενη ηλικία των δεκαπέντε. Ο Ιωσήφ παραξενεύτηκε πολύ όταν παρατήρησε την αδιαφορία του Ιησού για όλα αυτά τα τόσο καλο-οργανωμένα σχέδια.
(1375.8) 124:6.14 Ο Ιησούς εντυπωσιάστηκε πάρα πολύ από τον ναό και όλες τις υπηρεσίες του και τις άλλες δραστηριότητες. Για πρώτη φορά από τότε που ήταν τεσσάρων χρονών, ήταν τόσο απασχολημένος με τις δικές του σκέψεις, ώστε δεν έκανε πολλές ερωτήσεις. Έκανε όμως, κάποιες ενοχλητικές ερωτήσεις στον πατέρα του, (όπως είχε κάνει και σε προηγούμενες περιπτώσεις) όπως γιατί ο ουράνιος Πατέρας απαιτούσε την σφαγή τόσων πολλών αθώων και αβοήθητων ζώων. Και ο πατέρας του κατάλαβε καλά από την έκφραση του προσώπου του παιδιού ότι οι απαντήσεις του και οι εξηγήσεις του δεν ικανοποίησαν καθόλου την βαθιά σκέψη του παιδιού του.
(1376.1) 124:6.15 Την μέρα πριν το Σάββατο του Πάσχα, από τον θνητό νου του Ιησού πλημμύρισαν κύματα πνευματικών οραμάτων και γέμισαν η ανθρώπινη καρδιά του ξεχείλισε από πραγματική λύπη και τρυφερότητα για τους πνευματικά τυφλούς και ηθικά αδαείς ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί για τον εορτασμό της αρχαίας εορτής του Πάσχα. Αυτή ήταν μια από τις πιο παράξενες μέρες που πέρασε ενσαρκωμένος ο Υιός του θεού¨ και την νύχτα, για πρώτη φορά στην επίγεια ζωή του, του παρουσιάστηκε ένας εντεταλμένος αγγελιαφόρος από το Σάλβινκτον, σταλμένος από τον Εμμανουήλ, ο οποίος του είπε: «Η ώρα έφτασε. Είναι ώρα να ξεκινήσεις το έργο του Πατέρα σου».
(1376.2) 124:6.16 Και έτσι, πριν ακόμα κατέβουν οι βαριές οικογενειακές ευθύνες στους νεανικούς ώμους του, τώρα έφτασε και ο ουράνιος αγγελιαφόρος για να υπενθυμίσει σε αυτό το παιδί, που δεν ήταν καλά- καλά δεκατριών ετών, ότι έφτασε η ώρα να αρχίσει να αναλαμβάνει τις ευθύνες ενός σύμπαντος. Αυτή ήταν η πρώτη πράξη μιας μεγάλης σειράς γεγονότων που έφτασε στο αποκορύφωμά της με την συμπλήρωση της παρουσίας του Υιού στην Ουράντια και την επιστροφή «της διακυβέρνησης ενός σύμπαντος στους ανθρώπινους – θεϊκούς ώμους του.»
(1376.3) 124:6.17 Όσο περνούσε ο καιρός, το μυστήριο της ενσάρκωσης γινόταν, για όλους εμάς, όλο και πιο ανεξιχνίαστο. Μετά δυσκολίας αντιλαμβανόμαστε ότι αυτός ο νεαρός από την Ναζαρέτ ήτα ο δημιουργός όλου του Νέβαδον. Ούτε τώρα μπορούμε να καταλάβουμε πως το πνεύμα αυτού του Δημιουργού Υιού και το πνεύμα του Παραδείσιου Πατέρα του συνδέονται με τις ψυχές του ανθρώπινου είδους. Με το πέρασμα του χρόνου, βλέπαμε ότι το ανθρώπινο μυαλό του όλο και περισσότερο διέκρινε ότι, ενώ ζούσε την ζωή της σάρκας, πνευματικά στους ώμους του βρισκόταν η ευθύνη ενός σύμπαντος.
(1376.4) 124:6.18 Έτσι λήγει η σταδιοδρομία του νεαρού παιδιού από την Ναζαρέτ, και αρχίζει η ιστορία εκείνου του εφήβου—που όλο και περισσότερο αναγνώριζε την θεανθρώπινη ταυτότητά του—που τώρα αρχίζει την ενατένιση της εγκόσμιας ζωής του καθώς αγωνίζεται να ενσωματώσει τους διευρυμένους σκοπούς της ζωής του με τις επιθυμίες των γονέων του και τις υποχρεώσεις του προς την οικογένειά του και την κοινωνία των ημερών και της εποχής του.
(1377.1) 125:0.1 Κανένα γεγονός σε όλη την πολυτάραχη επίγεια ζωή του Ιησού δεν ήταν πιο ευχάριστο και πιο ανθρώπινα συναρπαστικό, από αυτήν, την πρώτη του επίσκεψη στην Ιερουσαλήμ. Του είχε τραβήξει το ενδιαφέρον ιδιαίτερα η εμπειρία της παρακολούθησης των συζητήσεων στον ναό μόνος του, και για πολύ καιρό έμενε στην θύμησή του σαν το μεγάλο γεγονός του τέλους της παιδικής του ηλικίας και της πρώτης νεότητας. Αυτή ήταν η πρώτη του ευκαιρία να χαρεί μερικές μέρες ανεξαρτησίας, την χαρά να πηγαίνει και να έρχεται χωρίς περιορισμούς. Αυτή η σύντομη περίοδος ανεξάρτητης ζωής, την εβδομάδα μετά το Πάσχα, ήταν η πρώτη του απόλυτη ελευθερία από τις ευθύνες που ποτέ ξανά δεν είχε απολαύσει. Πέρασαν πολλά χρόνια πριν μπορέσει να έχει πάλι μια παρόμοια περίοδο ελευθερίας από κάθε ευθύνη, έστω και για λίγο.
(1377.2) 125:0.2 Οι γυναίκες σπάνια πήγαιναν στην γιορτή του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ¨ δεν ήταν απαραίτητο να είναι παρούσες. Ο Ιησούς, όμως, αρνήθηκε να πάει εκτός και αν πήγαινε και η μητέρα του μαζί τους. Και όταν η μητέρα του αποφάσισε να πάει, πολλές άλλες γυναίκες από την Ναζαρέτ θέλησαν να ταξιδεύσουν και αυτές, έτσι η παρέα για το Πάσχα περιλάμβανε τον μεγαλύτερο αριθμό σε γυναίκες, σε αναλογία με τους άνδρες, που είχαν ποτέ πάει για το Πάσχα από την Ναζαρέτ. Στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ πολύ συχνά έψελναν τον εκατοστό δέκατο τρίτο Ψαλμό.
(1377.3) 125:0.3 Από την στιγμή που έφυγαν από την Ναζαρέτ μέχρι που έφτασαν στην κορυφή του Όρους των Ελαιών, ο Ιησούς αισθανόταν μεγάλη αγωνία και προσμονή. Σε όλη την χαρούμενη παιδική του ηλικία άκουγε με σεβασμό για την Ιερουσαλήμ και τον ναό της¨ τώρα σύντομα θα τα έβλεπε στα αλήθεια. Από το Όρος των Ελαιών και απέξω, από κοντά, ο ναός ήταν αυτό που περίμενε και ακόμα καλύτερος¨ αλλά όταν πέρασε τις ιερές του πύλες, εκεί άρχισε η μεγάλη του απογοήτευση.
(1377.4) 125:0.4 Ο Ιησούς μαζί με τους γονείς του πέρασε μέσα από τον περίβολο του ναού, καθώς πήγαινε να μπει στην ομάδα των νέων υιών του νόμου που επρόκειτο να χειροτονηθούν πολίτες του Ισραήλ. Απογοητεύτηκε λίγο από την γενική συμπεριφορά του πλήθους που βρισκόταν στον ναό, αλλά το πρώτο του μεγάλο σοκ της ημέρας ήρθε όταν η μητέρα του τους άφησε για να πάει στον εξώστη των γυναικών. Ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό του Ιησού ότι η μητέρα του δεν θα ήταν μαζί τους στις τελετές χειροτονίας, και εξοργίστηκε που χρειαζόταν η μητέρα του να υποστεί τέτοιες άδικες διακρίσεις. Παρόλο όμως που δεν του άρεσε καθόλου αυτό, εκτός από μερικές διαμαρτυρίες προς τον πατέρα του, δεν είπε τίποτα. Αλλά το σκεφτόταν, και τον απασχολούσε βαθιά, όπως φανέρωσαν οι ερωτήσεις του προς τους γραμματείς και τους δασκάλους μια εβδομάδα αργότερα.
(1377.5) 125:0.5 Πέρασε από τις ιεροτελεστίες της χειροτονίας αλλά απογοητεύτηκε από την τυπική και ανιαρή φύση τους. Του έλειπε εκείνο το προσωπικό ύφος που χαρακτήριζε τις τελετές της συναγωγής στην Ναζαρέτ. Μετά επέστρεψε για να χαιρετήσει την μητέρα του και προετοιμάστηκε να πάει με τον πατέρα του για τον πρώτο του γύρο στον ναό, τις διάφορες αυλές του, τους εξώστες του, και τους διαδρόμους του. Ο περίγυρος του ναού μπορούσε να στεγάσει πάνω από διακόσιες χιλιάδες πιστούς μαζί, και ενώ ο νους του εντυπωσιάστηκε από την απεραντοσύνη αυτών των κτιρίων—σε σύγκριση με αυτά που είχε δει ποτέ—πιο πολύ παρακινήθηκε το ενδιαφέρον του από την πνευματική σημασία των τελετών του ναού και της θρησκευτικής λατρείας που ήταν συνδεδεμένη με αυτά.
(1378.1) 125:0.6 Παρόλο από κάποιες από τις ιεροτελεστίες άγγιξαν με την ομορφιά τους και τον συμβολισμό του την καρδιά του, πάντα απογοητευόταν από την εξήγηση που του έδιναν οι γονείς του για τις πραγματικές σημασίες αυτών των τελετών όταν τους ερωτούσε τόσες φορές. Ο Ιησούς απλά δεν μπορούσε να δεχτεί εξηγήσεις θρησκευτικής λατρείας και αφοσίωσης που βασιζόντουσαν στην πίστη στην οργή του θεού και τον θυμό του Παντοδύναμου. Σε κάποιες συζητήσεις πάνω σε αυτές τις ερωτήσεις, μετά το πέρας της επίσκεψης στον ναό, όταν ο πατέρας του άρχισε να επιμένει να δεχτεί ο υιός του τις ορθόδοξες Ιουδαϊκές πίστεις, ο Ιησούς γύρισε προς τους γονείς του και, κοιτώντας παρακλητικά μέσα στα μάτια του πατέρα του, είπε: «Πατέρα μου, δεν μπορεί να είναι αλήθεια—ο Πατέρας στον ουρανό δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τα παιδιά του στην γη όταν σφάλλουν. Ο ουράνιος Πατέρας δεν μπορεί να αγαπά τα παιδιά του λιγότερο από ότι με αγαπάς εσύ. Και ξέρω πολύ καλά, παρά τα λάθη που κάνω, ποτέ δεν θα άφηνες την οργή σου επάνω μου, ούτε θα ξέσπαγες τον θυμό σου εναντίον μου. Αν εσύ, ο γήινος πατέρας μου, έχεις τέτοιες ανθρώπινες αντανακλάσεις του Θεϊκού στοιχείου, τότε πόσο περισσότερο πρέπει ο ουράνιος Πατέρας να είναι γεμάτος με καλοσύνη και να του περισσεύει το έλεος. Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο Πατέρας μου στον ουρανό με αγαπά λιγότερο από τον πατέρα μου στην γη.»
(1378.2) 125:0.7 Όταν ο Ιωσήφ και η Μαρία άκουσαν αυτά τα λόγια του πρωτότοκου παιδιού τους, έμειναν ήρεμοι. Και ποτέ ξανά δεν προσπάθησαν να του αλλάξουν την γνώμη για την αγάπη του Θεού και την φιλευσπλαχνία του Πατέρα στον ουρανό.
(1378.3) 125:1.1 Παντού όπου πήγε ο Ιησούς στις αυλές του ναού, σοκαρίστηκε και αηδίασε από το πνεύμα της ασέβειας που είδε. Θεωρούσε την διαγωγή του πλήθους του ναού ότι ήταν απρεπής για την παρουσία τους στον «οίκο του Πατέρα του». Αλλά δέχτηκε το σοκ της νεαρής ζωής του όταν ο πατέρας του τον συνόδεψε στην αυλή των μη Ιουδαίων με την θορυβώδη διάλεκτό τους, τις φωνές τους και τις βρισιές τους, αναμεμιγμένες αδιάκριτα με το βέλασμα των προβάτων και τις φλυαρίες που μαρτυρούσαν την παρουσία χρηματικών δοσοληψιών και πωλητών ζώων θυσίας και διαφόρων άλλων εμπορευμάτων.
(1378.4) 125:1.2 Αλλά πιο πολύ προσβλήθηκε η αίσθηση της ευπρέπειάς του από το θέαμα των ελαφρόμυαλων εταίρων που παρελαύνανε στον περίβολο του ναού, τέτοιες σαν αυτές τις βαμμένες γυναίκες που είχε δει πρόσφατα σε μια επίσκεψη στην Σέφορη. Αυτή η βλασφημία προς τον ναό προκάλεσε την νεανική του αγανάκτηση, και δεν δίστασε να την εκφράσει ελεύθερα στον Ιωσήφ.
(1378.5) 125:1.3 Ο Ιησούς θαύμασε το συναίσθημα και τις υπηρεσίες του ναού, αλλά σοκαρίστηκε από την πνευματική ασχήμια που είδε στα πρόσωπα τόσων πολλών απερίσκεπτων προσκυνητών.
(1378.6) 125:1.4 Τώρα πέρασαν στην αυλή των ιερέων κάτω από την προεξοχή του βράχου μπροστά από τον ναό, εκεί όπου βρισκόταν ο βωμός, για να δουν την σφαγή των κοπαδιών των ζώων και το ξέπλυμα του αίματος από τα χέρια των ιερουργών σφαγέων ιερέων στο μπρούντζινο σιντριβάνι. Το λεκιασμένο από αίμα πεζοδρόμιο, τα αιματοβαμμένα χέρια των ιερέων, και οι φωνές των ζώων που πέθαιναν ήταν κάτι περισσότερο από ότι μπορούσε να αντέξει αυτό το τρυφερό παιδί που λάτρευε την φύση. Το αγόρι από την Ναζαρέτ αηδίασε από αυτό το φοβερό θέαμα, και άρπαξε το χέρι του πατέρα του και τον ικέτευσε να φύγουν. Γύρισαν πίσω περνώντας από την αυλή των μη Ιουδαίων, και ακόμα και τα άξεστα γέλια και τα βλάσφημα αστεία που άκουγε εκεί ήταν ανακούφιση από το θέαμα που είχε μόλις δει.
(1379.1) 125:1.5 Ο Ιωσήφ κατάλαβε πόσο είχε αηδιάσει ο γιος του από το θέαμα των τελετουργικών του ναού και πολύ σωστά τον πήγε να δει «την όμορφη πύλη», την καλλιτεχνική πύλη που ήταν φτιαγμένη από Κορινθιακό μπρούντζο. Αλλά ο Ιησούς είχε ήδη δει αρκετά σε αυτήν την πρώτη του επίσκεψη στον ναό. Επέστρεψαν στην πάνω αυλή για την Μαρία και περπάτησαν έξω στον καθαρό αέρα, μακριά από τα πλήθη για μια ώρα, βλέποντας το παλάτι των Ασμοναίων, το μεγαλοπρεπές σπίτι του Ηρώδη, και τον πύργο των Ρωμαίων φρουρών. Σε αυτόν τον περίπατο ο Ιωσήφ εξήγησε στον Ιησού ότι μόνο οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ επιτρεπόντουσαν να βλέπουν αυτές τις καθημερινές θυσίες στον ναό, και ότι οι κάτοικοι της Γαλιλαίας ερχόντουσαν μόνο τρεις φορές τον χρόνο να συμμετέχουν στην λατρεία στον ναό: το Πάσχα, τον εορτασμό της Πεντηκοστής (επτά εβδομάδες μετά το Πάσχα), και στον εορτασμό των σκηνωμάτων τον Οκτώβρη. Αυτές οι γιορτές καθιερώθηκαν από τον Μωυσή. Μετά συζήτησαν τις δύο μεταγενέστερα καθιερωμένες γιορτές της αφιέρωσης και του Εξαγνισμού (Πουρίμ). Έπειτα πήγαν στο κατάλυμά τους και ετοιμάστηκαν για τον εορτασμό του Πάσχα.
(1379.2) 125:2.1 Πέντε οικογένειες από την Ναζαρέτ ήταν φιλοξενούμενοι της οικογένειας του Σίμωνα από την Βηθανία για τον εορτασμό του Πάσχα, και ο Σίμωνας είχε αγοράσει το πασχαλινό αρνί για την παρέα. Ήταν η σφαγή αυτών των αρνιών σε τόσο μεγάλους αριθμούς που είχε επηρεάσει τόσο τον Ιησού στην επίσκεψή του στον ναό. Στην αρχή σχεδίαζαν να φάνε με τους συγγενείς της Μαρίας το Πάσχα, αλλά ο Ιησούς έπεισε τους γονείς του να δεχτούν την πρόσκληση και να πάνε στην Βηθανία.
(1379.3) 125:2.2 Εκείνη την νύχτα συγκεντρώθηκαν για τις τελετουργίες του Πάσχα, και έτρωγαν ψητό κρέας και άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα. Ο Ιησούς, εφόσον ήταν ο νέος υιός της Διαθήκης, ανάγγειλε, αφού του ζητήθηκε, την έναρξη του Πάσχα, και αυτό το έπραξε καλά, αλλά κάπως έφερε τους γονείς του σε αμηχανία όταν συμπεριέλαβε στην ομιλία του και διάφορα σχόλια που κατά κάποιο τρόπο φανέρωναν τις εντυπώσεις που προκάλεσαν σε αυτό το νεανικό αλλά σοβαρό και βαθύ νου, τα πράγματα που είχε δει και ακούσει τόσο πρόσφατα. Αυτή ήταν η αρχή των επταήμερων τελετών της εορτής του Πάσχα.
(1379.4) 125:2.3 Ακόμα και από τότε, παρόλο που δεν είπε τίποτα στους γονείς του γι αυτά τα θέματα, ο Ιησούς είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται κατά πόσο ήταν σωστό να εορτάζεται το Πάσχα χωρίς σφαγές αρνιών. Αισθανόταν σίγουρος μέσα του ότι ο Πατέρας στον ουρανό δεν ήταν ευχαριστημένος με το θέαμα των θυσιών, και όσο περνούσαν τα χρόνια, αποφάσιζε όλο και περισσότερο κάποια μέρα να καθιερώσει των εορτασμό ενός αναίμακτου Πάσχα.
(1379.5) 125:2.4 Ο Ιησούς κοιμήθηκε πολύ λίγο εκείνη την νύχτα. Ο ύπνος του διακοπτόταν από αηδιαστικά όνειρα σφαγών και μαρτυρίων. Ο νους του ήταν ταραγμένος και η καρδιά του λυπημένη από τις ασυνέπειες και τα παράλογα της θεολογίας ολόκληρου του Ιουδαϊκού τελετουργικού συστήματος. Και οι γονείς του όμως κοιμήθηκαν λίγο. Είχαν έρθει σε πολύ δύσκολη θέση από τα γεγονότα της μέρας που μόλις πέρασε Ήταν πολύ ταραγμένοι από την παράξενη, γι αυτούς, και αποφασιστική στάση του παιδιού. Η Μαρία είχε έντονο εκνευρισμό το πρώτο μέρος της νύχτας, αλλά ο Ιωσήφ έμεινε ήρεμος, παρόλο που ήταν και αυτός το ίδιο μπερδεμένος. Και οι δυο τους φοβόντουσαν να μιλήσουν στα ίσια με το παιδί γι αυτά τα προβλήματα, αν και ο Ιησούς με χαρά του θα μίλαγε με τους γονείς του αν είχαν βρει το θάρρος να τον ενθαρρύνουν.
(1379.6) 125:2.5 Οι λειτουργίες του ναού της επόμενης μέρας ήταν πιο αποδεκτές από τον Ιησού και ανακούφισαν κατά πολύ τις δυσάρεστες αναμνήσεις της προηγούμενης μέρας. Την επόμενη μέρα ο νεαρός Λάζαρος πήρε τον Ιησού από το χέρι, και άρχισαν μια συστηματική εξερεύνηση της Ιερουσαλήμ και των περιχώρων. Πριν τελειώσει η μέρα, ο Ιησούς ανακάλυψε τα διάφορα μέρη γύρω από τον ναό όπου γινόντουσαν οι διάφορες διδασκαλίες και συσκέψεις ερωτήσεων¨ και εκτός από μερικές επισκέψεις στα άγια των αγίων όπου κοίταξε με απορία για το τι ήταν πραγματικά πίσω από τον πέπλο του διαχωρισμού, περνούσε τον περισσότερο χρόνο του γύρω από τον ναό σε αυτές τις διδακτικές συσκέψεις.
(1380.1) 125:2.6 Όλη την εβδομάδα του Πάσχα, ο Ιησούς κράτησε την θέση του ανάμεσα στους νέους υιούς των εντολών, και αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κάθεται έξω από το κιγκλίδωμα που διαχώριζε όλα τα άτομα που δεν ήταν ολοκληρωμένοι πολίτες του Ισραήλ. Έτσι συναισθανόμενος την νεότητά του, συγκρατήθηκε και δεν έκανε τις πολλές ερωτήσεις που βασάνιζαν το μυαλό του¨ τουλάχιστον συγκρατήθηκε μέχρι να τελειώσει ο εορτασμός του Πάσχα και να μην ισχύουν πια αυτοί οι περιορισμοί στους νεο-χρισμένους.
(1380.2) 125:2.7 Την Τετάρτη της εβδομάδας του Πάσχα, ο Ιησούς πήρε την άδεια να πάει στο σπίτι του Λάζαρου και να περάσει την νύχτα στην Βηθανία. Εκείνο το βράδυ, ο Λάζαρος, η Μάρθα και η Μαρία άκουσαν τον Ιησού να συζητά για πράγματα προσωρινά και αιώνια, ανθρώπινα και θεϊκά, και από εκείνη την νύχτα και οι τρεις τους τον αγάπησαν σαν να ήταν αδερφός τους.
(1380.3) 125:2.8 Μέχρι το τέλος της εβδομάδας, ο Ιησούς έβλεπε όλο και λιγότερο τον Λάζαρο αφού δεν του επιτρεπόταν να παρευρίσκεται ούτε στον εξωτερικό κύκλο των συζητήσεων του ναού, παρόλο που παρακολουθούσε κάποιους από τις δημόσιες συνομιλίες που γινόντουσαν στις εξωτερικές αυλές. Ο Λάζαρος ήταν στην ίδια ηλικία με τον Ιησού, αλλά στην Ιερουσαλήμ οι νέοι συνήθως δεν επιτρεπόταν να δεχτούν το χρίσμα των υιών του νόμου μέχρι που να συμπλήρωναν εντελώς το δέκατο τρίτο έτος της ηλικίας τους.
(1380.4) 125:2.9 Όλο και περισσότερες φορές, την εβδομάδα του Πάσχα, οι γονείς του θα εύρισκαν τον Ιησού να κάθεται μόνος του κρατώντας το νεανικό του κεφάλι με τα χέρια του, απορροφημένος στις σκέψεις του. Ποτέ δεν τον είχαν ξαναδεί να συμπεριφέρεται έτσι, και μην γνωρίζοντας πόσο συγχυσμένος ήταν ο νους του και πόσο ταραγμένο ήταν το πνεύμα του από όσα ζούσε, ανησύχησαν πολύ¨ δεν ήξεραν τι να κάνουν. Καλωσόριζαν το πέρασμα των ημερών της εβδομάδας του Πάσχα και επιθυμούσαν να πάρουν τον παράξενο φερόμενο γιό τους πίσω στην Ναζαρέτ με ασφάλεια.
(1380.5) 125:2.10 Κάθε μέρα ο Ιησούς σκεπτόταν τα προβλήματά του. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας είχε κάνει κάποιες προσαρμογές¨ αλλά όταν ήρθε η στιγμή να επιστρέψει στην Ναζαρέτ, το νεανικό του μυαλό του είχε γεμίσει πάλι απορίες και αναπάντητα ερωτήματα και πλήθος άλυτων προβλημάτων.
(1380.6) 125:2.11 Ο Ιωσήφ και η Μαρία πριν φύγουν από την Ιερουσαλήμ, μαζί με τον δάσκαλο του Ιησού από την Ναζαρέτ έκαναν συγκεκριμένα σχέδια για την επιστροφή του Ιησού όταν έφτανε στην ηλικία των δεκαπέντε ετών για να αρχίσει τις μακροχρόνιες σπουδές του σε μία από τις πιο γνωστές ακαδημίες των ραβίνων. Ο Ιησούς πήγε μαζί με τους γονείς και τον δάσκαλό του σε αυτές τις επισκέψεις στην σχολή, αλλά όλοι απογοητεύτηκαν όταν είδαν την αδιαφορία του για όσα του έλεγαν και έκαναν. Η Μαρία πληγωνόταν πολύ από τις αντιδράσεις του παιδιού της στην Ιερουσαλήμ, και ο Ιωσήφ ήταν εντελώς σαστισμένος από τα παράξενα σχόλια του παιδιού και την ασυνήθιστη συμπεριφορά του.
(1380.7) 125:2.12 Παρόλα αυτά, η εβδομάδα του Πάσχα ήταν σπουδαίο γεγονός στην ζωή του Ιησού. Είχε χαρεί την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά αγόρια της ηλικίας του, συνυποψήφιους για την χειροτονία, και αξιοποίησε αυτές τις επαφές σαν μέσο για να μάθει πως ζούσαν οι άνθρωποι στην Μεσοποταμία, στο Τουρκεστάν, και στην Πάρθια, καθώς και στις μακρινές επαρχίες της Ρώμης. Ήδη γνώριζε αρκετά καλά τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωναν οι νέοι της Αιγύπτου και των άλλων περιοχών κοντά στην Παλαιστίνη. Υπήρχαν χιλιάδες νέοι στην Ιερουσαλήμ εκείνο τον καιρό, και ο νεαρός από την Ναζαρέτ γνώρισε προσωπικά, και λίγο πολύ μίλησε, με πάνω από εκατόν πενήντα. Ενδιαφερόταν ιδιαίτερα γι αυτούς που ερχόντουσαν από μακρινές Ανατολικές και Δυτικές χώρες. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των γνωριμιών ήταν να αρχίσει να θέλει να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο με τον σκοπό να μάθει πως μοχθούσαν για τα προς το ζην όλοι οι συνάνθρωποί του.
(1381.1) 125:3.1 Είχε κανονιστεί η παρέα από την Ναζαρέτ να μαζευτούν στην περιοχή του ναού το μεσημέρι της πρώτης μέρας της εβδομάδας μετά το τέλος του εορτασμού του Πάσχα. Αυτό έκαναν και ξεκίνησαν για το ταξίδι του γυρισμού στην Ναζαρέτ. Ο Ιησούς είχε πάει στον ναό να ακούσει τις συζητήσεις όσο οι γονείς του περίμεναν στην συγκέντρωση των συνταξιδιωτών τους. Και ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν, οι άνδρες πηγαίνοντας στην μια ομάδα και οι γυναίκες στην άλλη όπως συνήθιζαν να ταξιδεύουν από και προς τις εορτές της Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς είχε πάει στην Ιερουσαλήμ μαζί με την μητέρα του και με τις άλλες γυναίκες. Αφού τώρα είχε πάρει το χρίσμα, υποτίθεται ότι θα ταξίδευε στην επιστροφή με τον πατέρα του και τους άνδρες. Αλλά όταν η παρέα από την Ναζαρέτ κατευθυνόταν προς την Βηθανία, ο Ιησούς είχε απορροφηθεί εντελώς από την συζήτηση για τους αγγέλους, στον ναό, ξεχνώντας εντελώς το πέρασμα της ώρας για την αναχώρηση των γονιών του. Και δεν κατάλαβε ότι είχε μείνει πίσω μέχρι την μεσημεριανή διακοπή των συζητήσεων του ναού.
(1381.2) 125:3.2 Στους ταξιδιώτες από την Ναζαρέτ δεν έλειψε ο Ιησούς επειδή η Μαρία υπέθεσε ότι θα ταξίδευε με τους άνδρες, ενώ ο Ιωσήφ νόμισε ότι θα ταξίδευε με τις γυναίκες εφόσον είχε πάει στην Ιερουσαλήμ με τις γυναίκες, οδηγώντας τον γαϊδούρι της Μαρίας. Δεν ανακάλυψαν την απουσία του μέχρι που έφτασαν στην Ιεριχώ και ετοιμάστηκαν για διανυκτέρευση. Αφού ρώτησαν τους τελευταίους της παρέας που έφτασαν στην Ιεριχώ και έμαθαν ότι κανένας δεν είχε δει τον Ιησού, πέρασαν την νύχτα άυπνοι, βασανίζοντας το μυαλό τους τι μπορεί να έγινε το παιδί τους, εξιστορώντας πολλές από τις ασυνήθιστες αντιδράσεις του στα γεγονότα του της εβδομάδας του Πάσχα, και μαλώνοντας λίγο ο ένας τον άλλο γιατί δεν φρόντισε να είναι με την ομάδα πριν φύγουν από την Ιερουσαλήμ.
(1381.3) 125:4.1 Στο μεταξύ, ο Ιησούς είχε μείνει στον ναό όλο το απόγευμα, ακούγοντας τις συνομιλίες και απολαμβάνοντας την πιο ήσυχη και ευπρεπή ατμόσφαιρα, τώρα που είχε εξαφανιστεί το πλήθος της εβδομάδας του Πάσχα. Στο τέλος των απογευματινών συζητήσεων, στις οποίες δεν είχε συμμετέχει ο Ιησούς, πήγε στην Βηθανία, φτάνοντας την στιγμή που ετοιμαζόντουσαν για το δείπνο. Τα τρία παιδιά χάρηκαν πολύ που είδαν τον Ιησού, και έμεινε στο σπίτι του Σίμωνα για να περάσει την νύχτα. Πολύ λίγο κουβέντιασε όλο το βράδυ, περνώντας τον περισσότερο χρόνο μόνος στον κήπο διαλογιζόμενος.
(1381.4) 125:4.2 Την επόμενη μέρα ο Ιησούς σηκώθηκε νωρίς και πήγε στον ναό. Στην κορυφή του Όρους των Ελαιών σταμάτησε και έκλαψε με το θέαμα μπροστά του—ένας λαός πνευματικά απογυμνωμένος, δεμένος με τις παραδόσεις του και ζώντας κάτω από την επιτήρηση των Ρωμαϊκών λεγεώνων. Νωρίς το μεσημέρι βρισκόταν στον ναό αποφασισμένος να λάβει μέρος στις συζητήσεις. Εν τω μεταξύ, ο Ιωσήφ και η Μαρία είχαν και αυτοί σηκωθεί από τα χαράματα με τον σκοπό να γυρίσουν πίσω στην Ιερουσαλήμ. Πρώτα, έσπευσαν στο σπίτι των συγγενών τους, αλλά οι έρευνές τους έδειξαν ότι κανένας δεν είχε δει τον Ιησού. Αφού έψαξαν όλη την ημέρα και δεν βρήκαν ίχνος του, επέστρεψαν στους συγγενείς τους για να περάσουν την νύχτα.
(1382.1) 125:4.3 Στην δεύτερη σύσκεψη ο Ιησούς τόλμησε να κάνει ερωτήσεις και κατά ένα περίεργο τρόπο συμμετείχε στις συζητήσεις του ναού αλλά πάντα με τρόπο που συμβάδιζε με την ηλικία του. Μερικές φορές οι καυστικές του ερωτήσεις ήταν κάπως ενοχλητικές για τους πολυμαθείς δασκάλους του Ιουδαϊκού νόμου, αλλά πάντα έδειχνε τέτοιο πνεύμα ηπιότητας και γλυκύτητας, μαζί με μια ολοφάνερη δίψα για γνώση, που η πλειοψηφία των δασκάλων του ναού ήταν διατεθειμένοι να τον λάβουν σοβαρά υπόψη τους. Αλλά όταν αποτόλμησε να αμφισβητήσει την δικαιοσύνη της θανάτωσης ενός μεθυσμένου μη Ιουδαίου που περιπλανιόταν έξω από την αυλή των μη Ιουδαίων και εντελώς ανόητα πέρασε στο απαγορευμένο και υποτιθέμενου ιερού περίβολου του ναού, ένας από τους πιο αδιάλλακτους δασκάλους έχασε την υπομονή του με την κριτική του παιδιού και, κοιτώντας τον αγριωπά, ρώτησε πόσο χρονών ήταν. Ο Ιησούς απάντησε, «δεκατριών χρονών παρά κάτι λιγότερο από τέσσερις μήνες.» «Τότε», είπε ο τώρα θυμωμένος δάσκαλος, «γιατί είσαι εδώ, αφού δεν είσαι στην ηλικία των υιών του νόμου;» Και όταν ο Ιησούς του εξήγησε ότι είχε λάβει το χρίσμα το Πάσχα, και ότι ήταν απόφοιτος σπουδαστής των σχολείων της Ναζαρέτ, οι δάσκαλοι απάντησαν με μια φωνή χλευαστικά, « Έπρεπε να το καταλάβουμε¨ είναι από την Ναζαρέτ». Αλλά ο αρχηγός της συζήτησης επέμενε ότι ο Ιησούς δεν έφταιγε αν οι επικεφαλής της συναγωγής τον άφησαν να αποφοιτήσει, τεχνικά, όταν ήταν δώδεκα χρονών αντί για δεκατριών¨ και αν και πολλοί από τους κατηγόρους του σηκώθηκαν και έφυγαν, αποφασίστηκε ότι ο νεαρός θα μπορούσε να συνεχίσει ανενόχλητος σαν μαθητής των συζητήσεων του ναού.
(1382.2) 125:4.4 Όταν αυτή, η δεύτερη μέρα στον ναό, τελείωσε, πήγε ξανά στην Βηθανία για να περάσει την νύχτα. Και βγήκε πάλι στον κήπο να διαλογιστεί και να προσευχηθεί. Φαινόταν πολύ καθαρά ότι ο νους του ήταν πολύ έντονα απασχολημένος με σοβαρά προβλήματα.
(1382.3) 125:5.1 Η Τρίτη μέρα του Ιησού με τους γραμματείς και τους δασκάλους έγινε μάρτυρας της συγκέντρωσης πολλών θεατών που, έχοντας ακούσει για αυτό το παιδί από την Γαλιλαία, ήρθαν να απολαύσουν το θέαμα ενός παιδιού που φέρνει σε δύσκολη θέση τους σοφούς του νόμου. Ο Σίμωνας ήρθε και αυτός από την Βηθανία για να δει τι έκανε το αγόρι. Όλη αυτήν την μέρα ο Ιωσήφ και η Μαρία συνέχισαν τις αγωνιώδεις έρευνές τους για τον Ιησού, πήγαν ακόμα και στον ναό πολλές φορές αλλά ποτέ δεν σκέφτηκαν να εξετάσουν τις διάφορες ομάδες συζήτησης, παρόλο μια φορά έφτασαν πολύ κοντά και παρά λίγο να ακούσουν την συναρπαστική φωνή του.
(1382.4) 125:5.2 Πριν τελειώσει η μέρα, ολόκληρη η προσοχή της κύριας ομάδας συζήτησης του ναού είχε εστιαστεί στις ερωτήσεις του Ιησού. Κάποιες από τις πολλές του ερωτήσεις ήταν:
(1382.5) 125:5.3 1. Τι υπάρχει πραγματικά στα άγια των αγίων, πίσω από το πέπλο;
(1382.6) 125:5.4 2. Γιατί οι μητέρες στο Ισραήλ πρέπει να διαχωρίζονται από τους άρρενες πιστούς του ναού;
(1382.7) 125:5.5 3. Αν ο Θεός είναι ένας πατέρας που αγαπά τα παιδιά του, γιατί όλες αυτές οι σφαγές ζώων για να κερδίσουν την θεϊκή εύνοιά του;
(1382.8) 125:5.6 4. Αφού ο ναός είναι αφιερωμένος στην λατρεία του Πατέρα στον ουρανό, είναι σωστό να επιτρέπεται η παρουσία εκείνων που ασχολούνται με λαϊκές αγοραπωλησίες και εμπόριο;
(1382.9) 125:5.7 5. Ο αναμενόμενος Μεσσίας πρόκειται να γίνει ένας προσωρινός πρίγκιπας και θα καθίσει στον θρόνο του Δαβίδ, ή θα λειτουργήσει σαν το φως της ζωής στην καθιέρωση ενός πνευματικού βασιλείου; Και όλη την μέρα, εκείνοι που άκουγαν θαύμαζαν με αυτές τις ερωτήσεις, και κανένας δεν εξεπλάγην περισσότερο από τον Σίμωνα. Για πάνω από τέσσερις ώρες αυτό το νεαρό αγόρι από την Ναζαρέτ βομβάρδιζε αυτούς τους Ιουδαίους δασκάλους με ερωτήσεις που προκαλούσαν την σκέψη και έψαχναν βαθιά μέσα στην καρδιά.
(1383.1) 125:5.8 Λίγα σχόλια έκανε για τις παρατηρήσεις των μεγαλυτέρων του. Περνούσε την διδασκαλία του μέσα από τις ερωτήσεις που έκανε. Με την επιδέξια και έξυπνη διατύπωση μιας ερώτησης θα προκαλούσε συγχρόνως την δική τους διδασκαλία και θα πρότεινε την δική του. Στον τρόπο που έκανε μια ερώτηση υπήρχε ένας γοητευτικός συνδυασμός σύνεσης και χιούμορ που τον έκανε προσφιλή ακόμα και σε εκείνους που λίγο ή πολύ αντιπαθούσαν το νεαρό της ηλικίας τους. Ήταν πάντα πολύ δίκαιος και συνετός στον τρόπο που ρωτούσε αυτές τις οξυδερκείς ερωτήσεις. Εκείνο το επεισοδιακό απόγευμα στον ναό έδειξε εκείνη την ίδια απροθυμία να εκμεταλλευτεί έναν αντίπαλο που χαρακτήριζε ολόκληρη την επόμενη δημόσια προσφορά του. Όταν ήταν νέος, και αργότερα όταν ήταν πια άντρας, φαινόταν εντελώς απαλλαγμένος από την εγωιστική επιθυμία να κερδίζει σε μια συζήτηση απλά και μόνο για να αισθανθεί τον θρίαμβο της δικής του λογικής πάνω στους συνομιλητές του, και το μόνο που τον ενδιέφερε πιο πολύ ήταν ένα πράγμα: να διακηρύξει την αιώνια αλήθεια και να πετύχει μια πληρέστερη αποκάλυψη του αιώνιου Θεού.
(1383.2) 125:5.9 Όταν τελείωσε η μέρα, ο Σίμων και ο Ιησούς γύρισαν πίσω στην Βηθανία. Την πιο πολλή απόσταση την έκαναν και οι δύο σιωπηλοί. Ξανά ο Ιησούς σταμάτησε στην κορυφή του όρους, αλλά αυτή την φορά δεν έκλαψε κοιτάζοντας την πόλη και τον ναό της¨ μόνο έσκυψε το κεφάλι του με σιωπηλή αφοσίωση.
(1383.3) 125:5.10 Μετά το βραδινό γεύμα στην Βηθανία πάλι αρνήθηκε να συμμετέχει στην χαρούμενη παρέα και πήγε στον κήπο, όπου έμεινε μέχρι αργά την νύχτα, προσπαθώντας μάταια να σκεφτεί κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο προσέγγισης στο πρόβλημα του έργου της ζωής του και να αποφασίσει πώς να εργαστεί καλύτερα για να αποκαλύψει στους πνευματικά τυφλωμένους συνανθρώπους του μια ωραιότερη αντίληψη για τον ουράνιο Πατέρα και να τους απελευθερώσει έτσι από τα φοβερά δεσμά τους προς τον νόμο, τα τυπολατρικά, τα τελετουργικά, και την σκουριασμένη παράδοση. Αλλά το καθαρό φως δεν ερχόταν στο παιδί που αναζητούσε την αλήθεια.
(1383.4) 125:6.1 Ο Ιησούς κατά περίεργο τρόπο δεν νοιαζόταν για τους επίγειους γονείς του¨ ακόμα και την ώρα του πρωινού, όταν η μητέρα του Λάζαρου έκανε την παρατήρηση ότι οι γονείς του θα πρέπει να έχουν φτάσει σπίτι, ο Ιησούς δεν φάνηκε να αντιλαμβάνεται ότι θα ανησυχούν που έμεινε πίσω.
(1383.5) 125:6.2 Ξανά πήγε στον ναό, αλλά δεν σταμάτησε να διαλογιστεί στην κορυφή του βουνού. Όλη την διάρκεια των πρωινών συνομιλιών πολλή ώρα ήταν αφιερωμένη στον νόμο και τους προφήτες, και οι δάσκαλοι παραξενεύτηκαν που ο Ιησούς γνώριζε τόσο καλά τις Γραφές, στα Εβραϊκά όσο και στα Ελληνικά. Αλλά είχαν παραξενευτεί όχι τόσο από τις γνώσεις του για την αλήθεια, όσο από το νεαρό της ηλικίας του.
(1383.6) 125:6.3 Στην απογευματινή συζήτηση δεν είχαν καλά-καλά αρχίσει να απαντούν στην ερώτησή του για τον σκοπό της προσευχής όταν ο αρχηγός προσκάλεσε το παιδί να έρθει μπροστά και, αφού έκατσε δίπλα του, τον πρόσταξε να πει τις δικές του απόψεις για την προσευχή και την λατρεία.
(1383.7) 125:6.4 Το προηγούμενο βράδυ, οι γονείς του Ιησού άκουσαν γι αυτόν τον νεαρό που τόσο επιδέξια λογομαχούσε με τους ερμηνευτές του νόμου, αλλά δεν τους πέρασε από τον νου ότι αυτός ο νεαρός ήταν ο γιός τους.. Είχαν σχεδόν αποφασίσει να πάνε στο σπίτι του Ζαχαρία καθώς σκέφτηκαν ότι ο Ιησούς μπορεί να πήγε εκεί να δει την Ελισάβετ και τον Ιωάννη. Σκεφτόμενοι ότι ο Ζαχαρίας μπορεί να βρίσκεται στον ναό, σταμάτησαν εκεί καθώς πήγαιναν στην Πόλη του Ιούδα. Καθώς περπατούσαν στις αυλές του ναού, φανταστείτε την έκπληξή τους και όταν αναγνώρισαν την φωνή του χαμένου τους παιδιού και τον είδαν να κάθεται ανάμεσα στους δασκάλους του ναού.
(1384.1) 125:6.5 Ο Ιωσήφ έμεινε άφωνος, αλλά η Μαρία άφησε να ξεσπάσει ο για μεγάλο διάστημα καταπιεσμένος φόβος και αγωνία της, και έτρεξε προς το παιδί που τώρα σηκώθηκε να χαιρετήσει τους έκπληκτους γονείς του, και του είπε: «Παιδί μου, γιατί μας το έκανες αυτό; Είναι τώρα τρεις μέρες που ο Πατέρας σου και εγώ ψάχναμε , ανησυχούσαμε και υποφέραμε. Τι σε έπιασε και μας εγκατέλειψες;» Ήταν μια πολύ έντονη στιγμή. Όλα τα μάτια είχαν στραφεί προς τον Ιησού για να ακούσουν τι θα πει. Ο πατέρας του τον κοίταζε επιτιμητικά αλλά δεν έλεγε τίποτα.
(1384.2) 125:6.6 Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Ιησούς υποτίθεται ότι ήταν ένας νεαρός άνδρας. Είχε τελειώσει τις σπουδές ενός κανονικού παιδιού, ήταν αναγνωρισμένος υιός του νόμου, και είχε χειροτονηθεί πολίτης του Ισραήλ. Και όμως η μητέρα του τον επέπληξε αυστηρά μπροστά σε όλους τους συγκεντρωμένους ανθρώπους, ακριβώς στην μέση της πιο σοβαρής και θαυμαστής προσπάθειας της νεαρής ζωής του, φέρνοντας έτσι ένα άδοξο τέλος σε μια από τις σπουδαιότερες ευκαιρίες που θα του παρουσιαζόντουσαν ποτέ για να λειτουργήσει σαν δάσκαλος της αλήθειας, κήρυκας της ορθότητας, αποκαλυπτής του στοργικού χαρακτήρα του Πατέρα στον ουρανό.
(1384.3) 125:6.7 Αλλά το παιδί στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Όταν σκεφτείτε αντικειμενικά όλους τους παράγοντες που συντέλεσαν για να δημιουργηθεί αυτή η κατάσταση, θα προετοιμαστείτε καλύτερα να κατανοήσετε την σοφία της απάντησης του αγοριού προς την χωρίς κακή πρόθεση επίπληξη της μητέρας του. Μετά από μια στιγμή σκέψης, ο Ιησούς απάντησε στην μητέρα του λέγοντας: « Γιατί με ψάχνατε τόσο πολύ; Δεν περιμένατε να με βρείτε στον οίκο το Πατέρα μου αφού έχει έρθει η ώρα για να ξεκινήσω το έργο του Πατέρα μου;»
(1384.4) 125:6.8 Όλοι εξεπλάγησαν από τον τρόπο που μίλησε το παιδί. Σιωπηλά αποτραβήχτηκαν όλοι και τον άφησαν να στέκεται μόνος του με τους γονείς του. Τότε ο νεαρός ανακούφισε την αμηχανία και τον τριών τους λέγοντας ήσυχα: «Ελάτε, γονείς μου, όλοι κάναμε αυτό που θεωρούσαμε καλύτερο. Ο Πατέρας μας στον ουρανό έχει ορίσει αυτά τα πράγματα¨ ας φύγουμε τώρα για το σπίτι.»
(1384.5) 125:6.9 Ξεκίνησαν με σιωπή, και έφτασαν στην Ιεριχώ για διανυκτέρευση. Μόνο μια φορά σταμάτησαν, και αυτή ήταν στην κορυφή του Όρους των Ελαιών, όταν ο νέος σήκωσε το μπαστούνι του και, τρέμοντας από την κορυφή ως τα νύχια από τα έντονα συναισθήματα που τον κατέκλυζαν, και είπε: « Ω Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, και άνθρωποι εκεί¨ πόσο σκλάβοι είσαστε—υποτελείς στον Ρωμαϊκό ζυγό και θύματα των δικών σας παραδόσεων—αλλά θα επιστρέψω να καθαρίσω εκείνο τον ναό και να απελευθερώσω τους ανθρώπους μου από αυτά τα δεσμά!»
(1384.6) 125:6.10 Τις τρεις μέρες που ταξιδεύανε προς την Ναζαρέτ ο Ιησούς πολύ λίγο μίλησε¨ ούτε και οι γονείς του έλεγαν πολλά μπροστά του. Δεν ξέρανε πώς να καταλάβουν την συμπεριφορά του πρωτότοκου παιδιού τους, αλλά φύλαγαν σαν κάτι πολύτιμο μέσα στην καρδιά τους τα λόγια του, παρόλο που δεν μπορούσαν να καταλάβουν πολύ καλά την σημασία τους.
(1384.7) 125:6.11 Όταν έφτασαν στο σπίτι, ο Ιησούς έδωσε κάποιες σύντομες εξηγήσεις στους γονείς του, διαβεβαιώνοντάς τους για την αγάπη του προς αυτούς και για το ότι δεν θα χρειάζεται να φοβούνται ότι ξανά θα τους έδινε δικαίωμα να ανησυχήσουν και να υποφέρουν για την διαγωγή του. Τελείωσε τις βαρυσήμαντες κουβέντες του λέγοντας: « Ενώ πρέπει να εκπληρώνω και το θέλημα του Πατέρα μου στον ουρανό, θα είμαι και υπάκουος προς τον επίγειο πατέρα μου. Θα αναμένω την ώρα μου.»
(1384.8) 125:6.12 Παρόλο που ο Ιησούς, με το μυαλό του, πολλές φορές θα αρνιόταν να συναινέσει με τις καλοπροαίρετες αλλά ανόητες προσπάθειες των γονιών του να του υπαγορεύουν την πορεία σκέψης ή να του καθιερώσουν κάποιο σχέδιο για το έργο του στην γη, όμως, με κάθε τρόπο που ήταν δυνατόν για να είναι συνεπής και προς το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα του, με πολύ χάρη προσαρμοζόταν και στις επιθυμίες του επίγειου πατέρα του και στις συνήθειες της οικογένειάς του στην σάρκα. Ακόμα και όταν δεν μπορούσε να συναινέσει, θα έκανε ότι ήταν δυνατόν να προσαρμοστεί. Ήταν καλλιτέχνης στον τρόπο που προσάρμοζε την αφοσίωσή του στο καθήκον στις υποχρεώσεις προς την οικογενειακή πίστη και την κοινωνική προσφορά.
(1385.1) 125:6.13 Ο Ιωσήφ ήταν μπερδεμένος, αλλά η Μαρία, καθώς θυμόταν αυτές τις εμπειρίες έπαιρνε θάρρος, και τελικά θεώρησε τα λόγια του στο Όρος των Ελαιών προφητικά για την Μεσσιακή αποστολή του υιού της σαν απελευθερωτής του Ισραήλ. Ξεκίνησε δουλειά με ανανεωμένη ενέργεια για να διαπλάσει τις σκέψεις του και να τις κατευθύνει προς πατριωτικά και εθνικιστικά κανάλια και σε αυτές τις προσπάθειες κατέταξε και τον αδερφό της, τον αγαπημένο θείο του Ιησού¨ και με ότι άλλο τρόπο μπορούσε η μητέρα του Ιησού αφιερώθηκε στο έργο της προετοιμασίας του πρωτότοκου υιού της για να αναλάβει την ηγεσία εκείνων που θα αποκαθιστούσαν τον θρόνο του Δαβίδ και θα πετούσαν τον ξένο ζυγό πολιτικής δουλείας.
(1386.1) 126:0.1 Από όλες τις εμπειρίες της γήινης ζωής του Ιησού, τα χρόνια των δεκατεσσάρων και δεκαπέντε ετών ήταν τα πιο αποφασιστικά. Αυτά τα δυο χρόνια, αφού άρχισε να έχει συνείδηση της θεότητος και της μοίρας και προτού επιτύχει να επικοινωνεί σε μεγάλη έκταση με τον εντός του διαμένοντα Προσαρμοστή, ήταν τα πιο επίπονα από τη γεμάτη συμβάντα ζωή του στην Ουράντια. Είναι αυτή η περίοδος των δυο ετών, την οποία θα πρέπει να αποκαλέσουμε μεγάλη δοκιμή, ο πραγματικός πειρασμός. Κανένας νεαρός άνθρωπος, διερχόμενος την πρώιμη σύγχυση και την ταχτοποίηση των προβλημάτων της εφηβείας, δεν αντιμετώπισε ποτέ πιο κρίσιμη δοκιμή από εκείνη την οποία πέρασε ο Ιησούς κατά τη μετάβασή του από την παιδική ηλικία σ’ αυτή της ενηλικίωσης.
(1386.2) 126:0.2 Αυτή η σημαντική περίοδος της νεανικής ανάπτυξης του Ιησού είχε σαν αρχή το αποτέλεσμα της επίσκεψης στην Ιερουσαλήμ και την επιστροφή του στη Ναζαρέτ. Κατ’ αρχάς η Μαρία ήταν ευτυχισμένη με τη σκέψη ότι είχε πάλι πίσω το παιδί της, ότι ο Ιησούς είχε γυρίσει σπίτι σαν ένα παιδί του καθήκοντος – όχι ότι ήταν ποτέ κάτι άλλο – και ότι εφεξής θα ανταποκρινόταν στα σχέδιά της για τη μελλοντική ζωή του. Αλλά δεν θα ζεσταινόταν για πολύ από αυτές τις αχτίδες της μητρικής αυταπάτης και της οικογενειακής υπερηφάνειας χωρίς αναγνώριση. Πολύ σύντομα θα έβγαινε ολοκληρωτικά από την πλάνη της. Όλο και πιο πολύ το αγόρι συνόδευε τον πατέρα του, όλο και λιγότερο ερχόταν σ’ εκείνη για τα προβλήματά του, ενώ όλο και περισσότερο και οι δυο γονείς αποτύγχαναν να αντιληφθούν τη συχνή εναλλαγή του μεταξύ των κοσμικών υποθέσεων και την προσήλωσή στη σχέση του με τις υποθέσεις του Πατρός του. Ειλικρινά δεν τον καταλάβαιναν, αλλά τον αγαπούσαν πραγματικά.
(1386.3) 126:0.3 Καθώς μεγάλωνε ο Ιησούς, η συμπόνια του και η αγάπη του για τον Ιουδαϊκό λαό γινόταν μεγαλύτερη, αλλά, με τα χρόνια, καταστάλαζε στο μυαλό του μια αυξανόμενη δικαιολογημένη προσβολή για την παρουσία στον οίκο του Πατέρα του ιερέων διορισμένων από την πολιτική εξουσία. Ο Ιησούς σεβόταν πολύ τους ειλικρινείς Φαρισαίους και τους τίμιους γραμματείς, αλλά απεχθανόταν τους υποκριτές και τους ανέντιμους θεολόγους. Έβλεπε με περιφρόνηση όλους εκείνους τους θρησκευτικούς αρχηγούς που δεν ήσαν ειλικρινείς. Όταν εξέταζε εξονυχιστικά την αρχηγική ικανότητα του Ισραήλ, μερικές φορές παρασυρόταν και έβλεπε την δυνατότητα να γίνει ο Μεσσίας που προσδοκούσαν οι Ιουδαίοι, αλλά ποτέ δεν ενέδιδε σ’ αυτόν τον πειρασμό.
(1386.4) 126:0.4 Η ιστορία των κατορθωμάτων του, ανάμεσα στους σοφούς του Ναού της Ιερουσαλήμ, έγινε πηγή ικανοποίησης σε όλη τη Ναζαρέτ, ιδιαίτερα στον πρότερο δάσκαλό του στη σχολή της συναγωγής. Για ένα διάστημα οι επιδοκιμασίες ήταν στα χείλη όλων. Όλο το χωριό διηγιόταν τη σοφία της παιδικής του ηλικίας και την αξιέπαινη συμπεριφορά του και πρόλεγαν ότι ήταν προορισμένος να γίνει ένας μεγάλος αρχηγός του Ισραήλ. Επί τέλους ένας πραγματικά μεγάλος διδάσκαλος θα εμφανιζόταν από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Και όλοι προσδοκούσαν τον καιρό που θα γινόταν δεκαπέντε χρονών ώστε να του επιτρέπεται τακτικά να διαβάζει τα χειρόγραφα στη συναγωγή κατά την ημέρα του Σαββάτου.
(1387.1) 126:1.1 Αυτό είναι το ημερολογιακό έτος των δεκατεσσάρων γενεθλίων του. Είχε γίνει ένας καλός κατασκευαστής υνιών και δούλευε το ίδιο καλά το τεντόπανο και το δέρμα. Γινόταν επίσης ένας έμπειρος μαραγκός και επιπλοποιός. Αυτό το καλοκαίρι έκανε συχνές εκδρομές στην κορυφή του λόφου στα βορειοδυτικά της Ναζαρέτ για προσευχή και διαλογισμό. Σταδιακά γινόταν περισσότερο ενσυνείδητος της φύσεως της ενσάρκωσής του στη γη.
(1387.2) 126:1.2 Αυτός ο λόφος, λίγα περισσότερα από εκατό χρόνια πρωτύτερα, ήταν « ο ισχυρός τόπος του Βάαλ», και τώρα ήταν το μέρος που βρισκόταν ο τάφος του Συμεών, ενός φημισμένου αγίου του Ισραήλ. Από την κορυφή του λόφου του Συμεών, ο Ιησούς κοίταζε τη Ναζαρέτ και τη γύρω περιοχή. Θα ατένιζε τη Μεγιδώ και θα θυμόταν την ιστορία του αιγυπτιακού στρατού που κέρδισε την πρώτη μεγάλη του νίκη στην Ασία και πως, αργότερα, ένας παρόμοιος στρατός νίκησε τον Ιουδαίο βασιλιά Ιωσία. Όχι πολύ μακριά, θα κοίταζε τη Θαανάχ, όπου η Δεββώρα και ο Βάρακ νίκησαν το Σισάρα (βασιλιά των Χανααναίων). Στο βάθος θα μπορούσε να επιθεωρήσει με το μάτι τους λόφους της Δωθάν, όπου είχε διδαχθεί, ότι τα αδέλφια του Ιωσήφ εκεί τον είχαν πουλήσει για σκλάβο. Μετά θα μετατόπιζε το βλέμμα του προς το Εβάλ και το Γεριζίμ και θα αναπολούσε τις παραδόσεις του Αβραάμ, του Ιακώβ και του Αβιμέλεχ. Και έτσι θα ξαναθυμόταν και θα γύριζε στο μυαλό του τα ιστορικά και παραδοσιακά γεγονότα του λαού του πατέρα του Ιωσήφ.
(1387.3) 126:1.3 Συνέχισε να παρακολουθεί τα προχωρημένα μαθήματα της ερμηνείας των κειμένων υπό την παρακολούθηση των δασκάλων της συναγωγής και συνέχισε επίσης την κατ’ οίκον εκπαίδευση των αδελφών του, καθώς μεγάλωναν και έφταναν στην κατάλληλη ηλικία.
(1387.4) 126:1.4 Νωρίς αυτό το χρόνο, ο Ιωσήφ κανόνισε να αποταμιεύει τα έσοδα από την περιουσία του στη Ναζαρέτ και την Καπερναούμ για να πληρώνει τη μεγάλη σειρά μαθημάτων του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, επειδή ήταν ήδη αποφασισμένο να πάει στην Ιερουσαλήμ τον Αύγουστο του επομένου έτους, όταν θα συμπλήρωνε το δέκατο πέμπτο έτος.
(1387.5) 126:1.5 Από την αρχή αυτού του χρόνου, τον Ιωσήφ και τη Μαρία βασάνιζαν συχνές αμφιβολίες για τη μοίρα του πρωτότοκου γιου τους. Ήταν όντως ένα λαμπρό και αξιαγάπητο παιδί, αλλά ήταν τόσο δύσκολο να το καταλάβεις, τόσο σφιχτό να το ερευνήσεις, και πάλι, τίποτε ασυνήθιστο ή θαυμαστό δεν συνέβη. Πάμπολλες φορές είχε η περήφανη μητέρα του κάνει προβλέψεις και περίμενε με κομμένη την ανάσα να δει το γιο της απασχολημένο με κάποιο υπεράνθρωπο ή υπερφυσικό επίτευγμα, αλλά πάντα οι ελπίδες της συντριβόντουσαν σε ανελέητη απογοήτευση. Και όλο αυτό ήταν αποθαρρυντικό, ακόμα και αποκαρδιωτικό. Οι θεοσεβείς άνθρωποι, εκείνων των ημερών, πίστευαν ακράδαντα ότι οι προφήτες και οι άνθρωποι της επαγγελίας επιδεικνύουν πάντα το κάλεσμά τους και εδραιώνουν την θεϊκή εξουσία τους με το να εκτελούν θαύματα και να κάνουν αξιοθαύμαστες πράξεις. Αλλά ο Ιησούς δεν έκανε τίποτε από όλα αυτά τα πράγματα. Γι αυτό και η σύγχυση των γονιών του αυξανόταν σταθερά, καθώς αναλογιζόντουσαν το μέλλον του.
(1387.6) 126:1.6 Η καλυτέρευση των οικονομικών της οικογένειας από τη Ναζαρέτ αντικατοπτριζόταν με πολλούς τρόπους μέσα στο σπίτι και ιδιαίτερα με το μεγάλο αριθμό λειασμένων άσπροπινάκων που χρησίμευαν σαν πλάκες γραφής, το γράψιμο το έκαναν με κάρβουνο. Ο Ιησούς μπορούσε να συνεχίζει και τα μαθήματα μουσικής του, λάτρευε να παίζει άρπα.
(1387.7) 126:1.7 Καθ’ ολοκληρίαν αυτό το χρόνο μπορεί να λεχθεί, ότι ο Ιησούς «μεγάλωνε με τη χάρη του Θεού και του ανθρώπου». Οι προσδοκίες της οικογένειας φαινόντουσαν καλές. Το μέλλον ήταν λαμπρό.
(1388.1) 126:2.1 Όλα πήγαιναν καλά μέχρι εκείνη τη μοιραία ημέρα της Τρίτης, 25 Σεπτεμβρίου, όταν ένας δρομέας από τη Σεφφώρα έφερε στο σπίτι του στη Ναζαρέτ τα τραγικά νέα, ότι ο Ιωσήφ είχε πληγωθεί σοβαρά από την πτώση ενός ανυψωτήρα φορτίων, ενώ εργαζόταν στην κατοικία του κυβερνήτη. Ο αγγελιαφόρος από τη Σεφφώρα είχε σταθεί στο μαγαζί, στο δρόμο για το σπίτι του Ιωσήφ, πληροφορώντας τον Ιησού για το ατύχημα του πατέρα του και μαζί πήγαν στο σπίτι, να φέρουν τα άσχημα νέα στη Μαρία. Ο Ιησούς θέλησε να πάει κατευθείαν στον πατέρα του, αλλά η Μαρία ήθελε να βρεθεί γρήγορα στο πλευρό του συζύγου της. Είπε αμέσως στον Ιάκωβο, τότε δέκα ετών, να την συνοδεύσει στη Σεφφώρα, ενώ ο Ιησούς θα παρέμενε σπίτι με τα μικρότερα παιδιά μέχρι την επιστροφή της, μια και δεν ήξερε πόσο σοβαρά είχε τραυματισθεί ο Ιωσήφ. Αλλά ο Ιωσήφ πέθανε από τα τραύματά του πριν φτάσει η Μαρία. Τον μετέφεραν στη Ναζαρέτ και την επόμενη μέρα θάφτηκε κοντά στους γονείς του.
(1388.2) 126:2.2 Ακριβώς την εποχή που οι προοπτικές ήταν καλές και το μέλλον φαινόταν λαμπρό, ένα φανερά σκληρό χέρι έκοψε την κεφαλή αυτού του νοικοκυριού της Ναζαρέτ, οι υποθέσεις του σπιτιού διαλύθηκαν και κάθε σχέδιο για τον Ιησού και τη μέλλουσα εκπαίδευσή του γκρεμίστηκε. Αυτός ο νεαρός μαραγκός, με μόλις κλεισμένα τα δεκατέσσερα, ξαγρυπνούσε με την πραγματικότητα, όχι μόνο της ολοκλήρωσης της εντολής του ουράνιου Πατέρα του, να αποκαλύψει τη θεϊκή φύση στη γη και στη σάρκα, αλλά και με το ότι η νεαρή ανθρώπινη φύση του έπρεπε να επωμιστεί την ευθύνη της φροντίδας της χήρας μητέρας του και των επτά αδελφών του – και ενός ακόμη που έμελλε να γεννηθεί. Αυτός ο νεαρός από τη Ναζαρέτ τώρα έγινε το μοναδικό στήριγμα και παρηγοριά αυτής της τόσο ξαφνικά αποστερημένης οικογένειας. Έτσι είχαν τα πράγματα στην Ουράντια, τα οποία θα ανάγκαζαν το νεαρό άνδρα της μοίρας, τόσο νωρίς να αναλάβει αυτές τις βαριές αλλά πολύ εκπαιδευτικές και πειθαρχικές ευθύνες που συνοδεύουν κάποιον που γίνεται η κεφαλή μιας οικογένειας, κάποιον που γίνεται πατέρας για τ’ αδέλφια του, που προστατεύει και στηρίζει τη μητέρα του, που λειτουργεί σαν φύλακας του πατρικού σπιτικού, του μοναδικού σπιτικού που θα γνώριζε όσο θα ήταν σ’ αυτόν τον κόσμο.
(1388.3) 126:2.3 Ο Ιησούς αποδέχτηκε ευχάριστα τις ευθύνες που τόσο ξαφνικά έπεσαν πάνω του και τις έφερε εις πέρας πιστά. Μόνο ένα μεγάλο πρόβλημα στη ζωή του θα είχε άσχημη λύση – δεν επρόκειτο τώρα να πάει στην Ιερουσαλήμ να μελετήσει υπό τους ραβίνους. Έμεινε παντοτινή αλήθεια πως ο Ιησούς «δεν σπούδασε πλάι σε κανένα άνδρα». Ήταν πάντα πρόθυμος να μάθει ακόμα και από το πιο ταπεινό παιδάκι, αλλά ποτέ δεν πήρε άδεια να διδαχθεί την αλήθεια από ανθρώπινες πηγές.
(1388.4) 126:2.4 Ακόμα δεν γνώριζε τίποτε για την επίσκεψη του Γαβριήλ στη μητέρα του, πριν από τη γέννησή του. Το πληροφορήθηκε μόλις τελευταία από τον Ιωάννη, την ημέρα της βάφτισής του, κατά το ξεκίνημα του δημόσιου λειτουργήματός του.
(1388.5) 126:2.5 Καθώς πέρναγαν τα χρόνια, αυτός ο νεαρός μαραγκός της Ναζαρέτ, όλο και περισσότερο μέτραγε κάθε θεσμό της κοινωνίας και κάθε θρησκευτική συνήθεια με το ίδιο κριτήριο: Τι προσφέρει στην ανθρώπινη ψυχή; Φέρνει το Θεό πλησιέστερα στον άνθρωπο; Φέρνει πλησιέστερα τον άνθρωπο στον Θεό; Αν και αυτός ο νέος δεν είχε παραμελήσει την ψυχαγωγική και κοινωνική πλευρά της ζωής, όλο και πιο πολύ αφιέρωνε το χρόνο του και την ενεργητικότητά του σε δυο σκοπούς: Στη φροντίδα της οικογενείας του και στην προετοιμασία του να κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα του στη γη.
(1389.1) 126:2.6 Αυτό το χρόνο έγινε συνήθεια στους γείτονες να έρχονται επίσκεψη, κατά τη διάρκεια των χειμωνιάτικων βραδινών, να ακούνε τον Ιησού να παίζει την άρπα, να προσέχουνε τις ιστορίες του (γιατί ο νεαρός ήταν τέλειος αφηγητής) και να τον ακούνε να διαβάζει από τα ελληνικά χειρόγραφα.
(1389.2) 126:2.7 Οι οικονομικές υποθέσεις της οικογένειας συνέχισαν να κυλούν αρκετά ήρεμες, καθώς υπήρχε ένα ικανό ποσό χρημάτων διαθέσιμο την εποχή του θανάτου του Ιωσήφ. Ο Ιησούς επέδειξε από νωρίς ότι κατείχε κοφτερή επιχειρηματική κρίση και οικονομική οξυδέρκεια. Ήταν ανοιχτοχέρης αλλά και λιτός, ήταν οικονόμος αλλά και γενναιόδωρος. Αποδείχτηκε πως ήταν σοφός, αποτελεσματικός διαχειριστής της περιουσίας του πατέρα του.
(1389.3) 126:2.8 Αλλά παρ’ όλα όσα ο Ιησούς και οι γείτονες έκαναν, για να φέρουν τη χαρά στο σπίτι, η Μαρία, ακόμα και τα παιδιά σκεπαζόντουσαν από σύννεφα θλίψης. Ο Ιωσήφ είχε φύγει. Ο Ιωσήφ ήταν ένας ασυνήθιστος σύζυγος και πατέρας και έλειπε σε όλους. Και τους φαινόταν πιο τραγικό όταν σκεφτόντουσαν πως πέθανε πριν μπορέσουν να του μιλήσουν ή να πάρουν την ευλογία του.
(1389.4) 126:3.1 Όταν έγινε δεκαπέντε και μισό – και λογαριάζουμε τα χρόνια σύμφωνα με το ημερολόγιο του εικοστού αιώνα, όχι με το Εβραϊκό έτος – ο Ιησούς κρατούσε σταθερά τον έλεγχο σχετικά με τη διαχείριση της οικογένειάς του. Πριν το τέλος αυτού του χρόνου, όλες οι οικονομίες τους είχαν τελειώσει και αντιμετώπιζαν την ανάγκη να διαθέσουν ένα από τα σπίτια της Ναζαρέτ, το οποίο ο Ιωσήφ και ο γείτονάς του Ιακώβ κατείχαν από κοινού.
(1389.5) 126:3.2 Το απόγευμα της Τετάρτης, 17 Απριλίου 9 μ.Χ., η Ρουθ, το μωρό της οικογένειας γεννήθηκε και ο Ιησούς προσπάθησε πολύ, επιστρατεύοντας όλη του την επιδεξιότητα, να πάρει τη θέση του πατέρα του και να ενθαρρύνει και να συμπαρασταθεί στη μητέρα του σ’ αυτή την επίπονη και ιδιαζόντως θλιβερή δοκιμασία. Για ένα διάστημα αρκετών ετών (μέχρι που άρχισε τη δημόσια υπηρεσία του) κανένας πατέρας δεν θα είχε αγαπήσει και αναθρέψει την κόρη του πιο τρυφερά και πιο πιστά από όσο φρόντισε ο Ιησούς τη μικρή Ρουθ. Και ήταν το ίδιο καλός πατέρας και για τα άλλα μέλη της οικογενείας του.
(1389.6) 126:3.3 Κατά τη διάρκεια αυτού του έτους ο Ιησούς έδωσε για πρώτη φορά τη μορφή στην προσευχή που στη συνέχεια δίδαξε στους αποστόλους του και η οποία σε πολλούς έγινε γνωστή σαν «η Κυριακή Προσευχή». Ήταν κατά κάποιο τρόπο μια μετεξέλιξη της οικογενειακής τους προσευχής. Είχαν πολλά είδη δοξολογίας και αρκετές τυπικές προσευχές. Μετά το θάνατο του πατέρα του ο Ιησούς προσπάθησε να διδάξει τα μεγαλύτερα παιδιά να εκφράζονται ιδιαιτέρως στην προσευχή – όπως και ο ίδιος αγαπούσε να κάνει – αλλά δεν μπορούσαν να συλλάβουν τη σκέψη του και επέστρεφαν πάλι στον αμετάβλητο, απομνημονευμένο τύπο προσευχής. Ήταν σ’ αυτή του την προσπάθεια, να κεντρίσει τους μεγαλύτερους αδελφούς και αδελφές του να λένε προσωπικές προσευχές, που ο Ιησούς θα προσπαθούσε να τους καθοδηγήσει με υποβλητικές φράσεις και, γρήγορα, χωρίς καμία πρόθεση από μέρους του, σχηματίστηκε ένας τύπος προσευχής που όλοι χρησιμοποιούσαν και η οποία είχε δημιουργηθεί, σε μεγάλο τμήμα της, από αυτές τις υποβλητικές γραμμές που ο Ιησούς τους είχε διδάξει.
(1389.7) 126:3.4 Στο τέλος ο Ιησούς παράτησε την ιδέα να φτιάχνει ο καθένας στην οικογένεια την αυθόρμητη προσευχή του και ένα απόγευμα του Οκτωβρη κάθισε κάτω από τη μικρή επίπεδη λάμπα που βρισκόταν στο χαμηλό πέτρινο τραπέζι και, σ’ ένα κομμάτι τετράγωνου πίνακα από λείο ξύλο κέδρου, περίπου μισού μέτρου, έγραψε με ένα κομμάτι κάρβουνο, την προσευχή που από κείνη τη στιγμή έγινε η συνήθης παράκληση της οικογένειας προς τον Θεό.
(1389.8) 126:3.5 Αυτό το χρόνο ο Ιησούς βασανιζόταν πολύ από μπερδεμένες σκέψεις. Οι οικογενειακές υποχρεώσεις είχαν εξοστρακίσει αρκετά αποτελεσματικά κάθε σκέψη για γρήγορη εκτέλεση κάθε σχεδίου που αφορούσε την ανταπόκρισή του στο κάλεσμα της Ιερουσαλήμ και που τον κατεύθυνε στο «να εκτελέσει την υπόθεση του Πατέρα του». Ο Ιησούς σωστά έκρινε πως η φροντίδα της οικογένειας του επίγειου πατέρα του έπρεπε να έχει προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων υποχρεώσεων, πως η συμπαράσταση της οικογενείας του έπρεπε να γίνει άμεση υποχρέωσή του.
(1390.1) 126:3.6 Στην πορεία του χρόνου αυτού ο Ιησούς βρήκε ένα εδάφιο στο ονομαζόμενο Βιβλίο του Ενώχ, το οποίο επέδρασε επάνω του στο να υιοθετήσει αργότερα τον όρο «Υιός του Ανθρώπου» σαν ένα προσδιορισμό για την γήινη ενσάρκωση και αποστολή του στην Ουράντια. Σκέφτηκε πολύ και επισταμένα την ιδέα του Ιουδαίου Μεσσία και πείστηκε βαθιά ότι δεν θα γινόταν αυτός ο Μεσσίας. Επιθυμούσε πολύ να βοηθήσει το λαό του πατέρα του, αλλά δεν περίμενε ποτέ να οδηγήσει Ιουδαϊκά στρατεύματα για την ανατροπή της ξένης κυριαρχίας στην Παλαιστίνη. Γνώριζε πως δεν θα καθόταν ποτέ στο θρόνο του Δαυίδ στην Ιερουσαλήμ. Ούτε και πίστευε ότι η αποστολή του ήταν εκείνη ενός πνευματικού λυτρωτή ή ηθικού διδασκάλου αποκλειστικά και μόνο για τον Ιουδαϊκό λαό. Επομένως με καμία έννοια δεν θα μπορούσε η αποστολή της ζωής του να είναι η ολοκλήρωση της σφοδρής επιθυμίας των αποκαλούμενων Μεσσιανικών προφητειών των εβραϊκών χειρογράφων, τουλάχιστον όχι όπως οι Ιουδαίοι κατανοούσαν αυτές τις προρρήσεις των προφητών. Το ίδιο σίγουρος ήταν ότι δεν θα παρουσιαζόταν ποτέ σαν τον Υιό του Ανθρώπου που είχε περιγράψει ο προφήτης Δανιήλ.
(1390.2) 126:3.7 Όταν όμως ερχόταν ο καιρός να προχωρήσει σαν παγκόσμιος διδάσκαλος, πώς θα αποκαλούσε τον εαυτό του; Τι θα διεκδικούσε με την αποστολή του; Πώς θα τον αποκαλούσε ο λαός που θα πίστευε τα διδάγματά του;
(1390.3) 126:3.8 Ενώ στριφογύριζαν όλα αυτά τα ερωτήματα στο μυαλό του, βρήκε στη βιβλιοθήκη της συναγωγής στη Ναζαρέτ, ανάμεσα στα αποκαλυπτικά βιβλία που μελετούσε, το χειρόγραφο που λεγόταν «το Βιβλίο του Ενώχ», και παρ’ όλο που ήταν βέβαιος ότι δεν είχε γραφτεί από τον Ενώχ της παλαιάς εποχής, αποδείχτηκε πολύ ενδιαφέρον, το διάβασε και το ξαναδιάβασε πολλές φορές. Υπήρχε ένα εδάφιο που τον εντυπωσίασε ιδιαίτερα, ένα εδάφιο στο οποίο εμφανιζόταν ο όρος «Υιός του Ανθρώπου». Ο συγγραφέας αυτού του ονομαζόμενου Βιβλίου του Ενώχ μίλαγε με ενθουσιασμό γι αυτό το Γιο του Ανθρώπου, πως πριν έρθει κάτω σ’ αυτή τη γη και φέρει τη σωτηρία στο ανθρώπινο είδος, είχε περπατήσει στην αυλή της ουράνιας δόξας με τον Πατέρα του, τον Πατέρα όλων. Και είχε αφήσει πίσω όλη αυτή τη μεγαλοπρέπεια και τη δόξα, για να κατέβει στη γη και να διακηρύξει τη σωτηρία στους φτωχούς θνητούς. Μόλις ο Ιησούς διάβασε αυτά τα εδάφια (είναι εύκολα αντιληπτό ότι πολλά εδάφια ανατολικού μυστικισμού, τα οποία είχαν ανακατευτεί με αυτές τις διδασκαλίες, ήταν λανθασμένα), ανταποκρίθηκαν στην καρδιά του και αναγνώρισε με το νου του, ότι από όλες τις Μεσσιανικές προρρήσεις των Εβραϊκών χειρογράφων και από όλες τις θεωρίες για τον Ιουδαίο ελευθερωτή, καμία δεν ήταν πιο κοντά στην αλήθεια όσο αυτή η ιστορία η τυλιγμένη σ’ αυτό το, εν μέρει αναγνωρισμένο, Βιβλίο του Ενώχ. Αμέσως, εκεί αποφάσισε να λάβει την προσωνυμία ο «Υιός του Ανθρώπου». Και το έκανε αυτό όταν στη συνέχεια άρχισε τη δημόσια εργασία του. Ο Ιησούς είχε μια αλάνθαστη ικανότητα να αναγνωρίζει την αλήθεια και δεν δίστασε ποτέ να αγκαλιάσει την αλήθεια, ανεξαρτήτως του είδους της πηγής από την οποία ανάβλυζε.
(1390.4) 126:3.9 Μέχρι τότε είχε προσεκτικά τακτοποιήσει πολλά πράγματα σχετικά με τη μέλλουσα ενασχόλησή του με τον κόσμο, αλλά δεν ανέφερε τίποτε από όλα αυτά στη μητέρα του, η οποία επέμενε πεισματικά στην ιδέα να γίνει ο Ιουδαίος Μεσσίας.
(1390.5) 126:3.10 Η μεγάλη σύγχυση των νεανικών χρόνων του Ιησού, τώρα αρχινούσε. Αφού τακτοποίησε μερικά πράγματα σχετικά με την ουσία της αποστολής του στη γη, δηλαδή «να εκτελεί τις υποθέσεις του πατέρα του» – να δείξει προς τα έξω σε όλο τον κόσμο τη στοργική φύση του Πατέρα του – άρχισε να σκέφτεται εκ νέου τις πολλές αναφορές των χειρογράφων, σχετικά με τον ερχομό ενός εθνικού ελευθερωτή, ενός Ιουδαίου δασκάλου ή βασιλιά. Σε ποιο γεγονός αναφερόντουσαν αυτές οι προφητείες; Ήταν αυτός Ιουδαίος; ή δεν ήταν; Καταγόταν ή όχι από τον οίκο του Δαυίδ; Η μητέρα του τον βεβαίωνε ότι καταγόταν, ο πατέρας του είχε βγάλει το συμπέρασμα ότι δεν καταγόταν. Αποφάσισε πως τελικά δεν καταγόταν. Αλλά μήπως οι προφήτες είχαν μπερδευτεί με την ουσία της αποστολής του Μεσσία;
(1391.1) 126:3.11 Εξάλλου, μήπως είχε δίκιο η μητέρα του; Σε πολλές περιπτώσεις, όταν προέκυπταν διαφορές γνώμης στο παρελθόν, αυτή είχε δίκιο. Αν αυτός ήταν ένας νέος διδάσκαλος και όχι ο Μεσσίας, τότε πώς θα αναγνώριζε τον Ιουδαίο Μεσσία, αν εμφανιζόταν κάποιος στην Ιερουσαλήμ κατά τη διάρκεια της γήινης αποστολής του; Και επιπλέον, ποια η σχέση του με αυτό τον Ιουδαίο Μεσσία; Και ποια η σχέση του με την οικογένειά του μετά το ξεκίνημα της αποστολής του; Με την Εβραϊκή κοινωνία και θρησκεία; Με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; Με τους ειδωλολάτρες και τη θρησκεία τους; Καθένα από αυτά τα σημαντικά ερωτήματα, στριφογύριζε στο μυαλό του νεαρού Γαλιλαίου και το σκεφτόταν σοβαρά, ενώ συνέχιζε να εργάζεται στον πάγκο του μαραγκού, για να προσφέρει με κοπιαστικό τρόπο τα απαραίτητα για να ζήσουν αυτός, η μητέρα του και τα άλλα οκτώ πεινασμένα στόματα.
(1391.2) 126:3.12 Πριν το τέλος του χρόνου η Μαρία είδε να λιγοστεύουν οι πόροι της οικογένειας. Μεταβίβασε την πώληση των περιστεριών στον Ιάκωβο. Χωρίς καθυστέρηση αγόρασαν μια δεύτερη αγελάδα και με τη βοήθεια της Μύριαμ άρχισαν να πουλάνε γάλα στους γείτονές τους στη Ναζαρέτ.
(1391.3) 126:3.13 Οι έντονες περίοδοι περισυλλογής, οι συχνές επισκέψεις του στην κορυφή του λόφου για προσευχή και οι πολλές παράξενες ιδέες, τις οποίες εκτόξευε ο Ιησούς από καιρού εις καιρόν, τρόμαζαν τελείως τη μητέρα του. Μερικές φορές πίστευε ότι το αγόρι βρισκόταν εκτός εαυτού και τότε οι φόβοι της σταθεροποιόντουσαν, ενθυμούμενη ότι ήταν, μετά από όλα αυτά, το παιδί της επαγγελίας και κατά κάποιο τρόπο διαφορετικό από τα άλλα παιδιά.
(1391.4) 126:3.14 Ο Ιησούς όμως μάθαινε να μη μιλάει για τις σκέψεις του, ούτε να παρουσιάζει τις ιδέες του στον κόσμο, ούτε ακόμα και στην ίδια του τη μητέρα. Από αυτό το χρόνο και στο εξής, οι αποκαλύψεις του Ιησού για το τι συνέβαινε στο μυαλό του, σταδιακά ελαττώνονταν. Δηλαδή μιλούσε λιγότερο γι αυτά τα πράγματα τα οποία ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορούσε να καταλάβει και που θα οδηγούσαν στο να κοιτάζουν το άτομό του σαν εκκεντρικό ή διαφορετικό από το συνηθισμένο πλήθος. Σε όλες του τις εμφανίσεις είχε γίνει κοινότοπος και συνηθισμένος, αν και λαχταρούσε για κάποιον που θα καταλάβαινε τα προβλήματά του. Αναζητούσε ένα αξιόπιστο και έμπιστο φίλο, αλλά τα προβλήματά του ήταν υπερβολικά πολύπλοκα για τους ανθρώπους που συναναστρεφόταν και δεν τον καταλάβαιναν. Η μοναδικότητα της ασυνήθιστης κατάστασης τον εξανάγκαζαν να σηκώνει το φορτίο του μόνος.
(1391.5) 126:4.1 Με τον ερχομό των δέκατων πέμπτων γενεθλίων του, ο Ιησούς μπορούσε επίσημα πλέον να ανεβαίνει στον άμβωνα της συναγωγής τα Σάββατα. Πολλές φορές πριν, όταν έλειπε ο αγορητής, ζητούσαν από τον Ιησού να διαβάσει τα χειρόγραφα, αλλά τώρα είχε φτάσει η μέρα που, σύμφωνα με το νόμο πια, μπορούσε να διεξάγει την εργασία. Έτσι το πρώτο Σάββατο μετά τα γενέθλιά του, ο αρχιραβίνος του ναού όρισε τον Ιησού για να διεξάγει την πρωινή ανάγνωση στη συναγωγή. Και όταν όλοι οι πιστοί είχαν συγκεντρωθεί, ο νέος άνδρας, έχοντας επιλέξει τα κείμενα από τα χειρόγραφα, ανέβηκε και άρχισε να διαβάζει:
(1391.6) 126:4.2 «Το πνεύμα του Κυρίου και Θεού μένει εντός μου, επειδή ο Κύριος με έχει χρήσει. Με έστειλε να φέρω καλά νέα στους πράους, να παρηγορήσω τον απελπισμένο, να κηρύξω την ελευθερία στους αιχμαλώτους και να ελευθερώσω τους φυλακισμένους τω πνεύματι. Να κηρύξω το έτος της εύνοιας του Θεού και την ημέρα της κρίσης του Θεού. Να παρηγορήσω τους πενθούντες, να τους δώσω ομορφιά αντί στάχτες, το έλαιο της χαράς αντί του πένθους, το τραγούδι της λατρείας αντί το πνεύμα της θλίψης, ότι μπορούν να αποκαλούνται δένδρα δικαιοσύνης, φυτεία του Κυρίου, δια των οποίων θα δοξάζεται.
(1392.1) 126:4.3 »Αναζητήσετε το καλό και όχι το κακό για να ζήσετε και ο Κύριος, ο Θεός των πνευμάτων θα είναι μαζί σας. Μισήσετε το κακό και αγαπήσετε το καλό. Αποκαταστήστε τη δικαιοσύνη προ της πύλης. Ίσως ο Κύριος και Θεός να φανεί επιεικής στο κατάλοιπο του Ιωσήφ.
(1392.2) 126:4.4 »Πλυθείτε, καθαριστείτε, απομακρύνετε το κακό από τα έργα σας προ των οφθαλμών μου. Σταματήστε να εργάζεστε το κακό και μάθετε να πράττετε το καλό. Ψάξτε τη δικαιοσύνη, ανακουφίστε τους καταπιεσμένους. Υπερασπιστείτε τον ορφανό και παρακαλέστε για τη χήρα.
(1392.3) 126:4.5 »Με τι να έρθω προ του Κυρίου, να προσκυνήσω έμπροσθεν του Κυρίου όλης της γης; Να έρθω έμπροσθέν του με θυσίες, με νεαρά μοσχάρια; θα ευχαριστηθεί ο Κύριος με χιλιάδες κριάρια, δέκα χιλιάδες πρόβατα ή ποταμούς ελαίου; Να προσφέρω το πρωτότοκό μου για το αμάρτημά μου, τα φρούτα του κορμιού μου για το αμάρτημα της ψυχής μου; Όχι! Γιατί ο Κύριος μας έχει δείξει, ω άνδρες, τι είναι καλό. Και ο Κύριος δεν θέλει από σένα παρά να είσαι δίκαιος, ελεήμων και να βαδίζεις ταπεινά με το Θεό σου.
(1392.4) 126:4.6 »Με ποιον, λοιπόν, θα παρομοιάσεις το Θεό που κάθεται στον κύκλο της γης; Ανασήκωσε τα μάτια σου και παρατήρησε ποιος έφτιαξε όλους τους κόσμους, ποιος αριθμεί τα πνεύματα και ποιος τα καλεί όλα με το όνομά τους. Πράττει όλα αυτά με τη μεγαλοσύνη της ισχύος του και επειδή είναι δυνατός τίποτε δεν αποτυγχάνει. Αυτός δίνει δύναμη στον ασθενή και τους εξαντλημένους ενισχύει. Μη φοβάσαι, γιατί Εγώ είμαι μαζί σου, μη δειλιάζεις γιατί Εγώ είμαι ο θεός σου. Θα σε δυναμώσω και θα σε βοηθήσω, ναι, θα σε κρατήσω με το δεξί χέρι της δικαιοσύνης μου γιατί είμαι ο Κύριος και Θεός σου. Και θα κρατήσω το δεξί χέρι σου λέγοντάς σου, μη φοβού, γιατί Εγώ θα σε βοηθάω.
(1392.5) 126:4.7 »Και είσαι μάρτυράς μου, λέει ο Κύριος, και ο δούλος μου τον οποίο έχω διαλέξει ότι όλοι πρέπει να μάθουν και να πιστέψουν σε μένα και να καταλάβουν ότι Εγώ είμαι ο Αιώνιος. Εγώ, ακόμα Εγώ, είμαι ο Κύριος και εκτός από μένα δεν υπάρχει σωτήρας». Όταν τελείωσε έτσι το διάβασμα, κάθισε κάτω και το πλήθος πήγε σπίτι του, αναλογιζόμενοι τις λέξεις που τόσο χαριτωμένα τους είχε διαβάσει. Ποτέ άλλοτε οι συγχωριανοί του δεν τον είχαν δει τόσο υπέροχα κατανυκτικό, ούτε είχαν ξανακούσει τη φωνή του τόσο υποβλητική και τόσο αληθινή, ούτε τον είχαν παρατηρήσει τόσο αρρενωπό και αποφασιστικό, με τόση εξουσία.
(1392.6) 126:4.8 Αυτό το απόγευμα του Σαββάτου ο Ιησούς σκαρφάλωσε στο λόφο της Ναζαρέτ με τον Ιάκωβο και, όταν επέστρεψαν σπίτι, έγραψαν τις Δέκα Εντολές στα ελληνικά σε δυο λείους πίνακες, με κάρβουνο.
(1392.7) 126:4.9 Στη συνέχεια η Μάρθα ζωγράφισε και διακόσμησε αυτούς τους πίνακες και για πολύ παρέμειναν κρεμασμένοι στον τοίχο, πάνω από το μικρό γραφείο του Ιάκωβου.
(1392.8) 126:5.1 Σταδιακά ο Ιησούς και η οικογένειά του επέστρεψαν στην απλή ζωή των προηγούμενων χρόνων. Τα ενδύματα και η τροφή τους έγιναν απλούστερα. Είχαν άφθονο γάλα., βούτυρο και τυρί. Την κατάλληλη εποχή έτρωγαν από τα προϊόντα του κήπου τους, αλλά κάθε μήνας που περνούσε επέβαλλε μεγαλύτερη λιτότητα. Το πρωινό τους ήταν τελείως απέριττο, φύλαγαν την καλύτερη τροφή για το βραδινό φαγητό. Όμως, αυτή η στέρηση πλούτου δεν συνεπάγετο κοινωνική κατωτερότητα.
(1392.9) 126:5.2 Ο νεαρός κατανόησε μ’ αυτό τον τρόπο πώς ζούσαν οι άνθρωποι της εποχής του. Και το πόσο καλά κατανόησε τη σπιτική ζωή, την αγροτική και την επαγγελματική, διακρίνεται στα διδάγματά του, τα οποία τόσο πλήρως φανερώνουν τη στενή σχέση του με όλες τις φάσεις της ανθρώπινης εμπειρίας.
(1392.10) 126:5.3 Ο αρχιραβίνος της Ναζαρέτ συνέχισε να μένει προσκολλημένος στην πίστη ότι ο Ιησούς θα γινόταν ένας μεγάλος διδάσκαλος, ίσως ο διάδοχος του φημισμένου Γαμαλιήλ στην Ιερουσαλήμ.
(1393.1) 126:5.4 Προφανώς όλες οι ελπίδες του Ιησού για μια καριέρα χάθηκαν. Το μέλλον δεν φαινόταν λαμπρό όπως πήγαιναν τα πράγματα. Αλλά δεν δίστασε, δεν αποθαρρύνθηκε. Συνέχισε να ζει, μέρα τη μέρα, εκτελώντας σωστά το παρόν χρέος και εκπληρώνοντας πιστά τις άμεσες ευθύνες της κοινωνικής ζωής του. Η ζωή του Ιησού είναι η αιώνια ανακούφιση όλων των απογοητευμένων ιδεολόγων.
(1393.2) 126:5.5 Η ανταμοιβή μιας συνηθισμένης μέρας ενός εργαζόμενου μαραγκού σιγά-σιγά λιγόστευε. Στο τέλος αυτού του χρόνου ο Ιησούς μπορούσε να κερδίζει, εργαζόμενος από νωρίς μέχρι αργά, μόνο όσο αντιστοιχούν είκοσι πέντε σεντς κάθε μέρα. Τον επόμενο χρόνο αντιμετώπιζαν δυσκολίες στο να πληρώνουν τους δημοτικούς φόρους, για να μην αναφέρουμε την εισφορά στη συναγωγή και το φόρο του μισού σέκελ στο ναό. Κατ’ εκείνο το έτος ο φοροεισπράκτορας προσπάθησε να αποκομίσει επιπλέον πρόσοδο από τον Ιησού, απειλώντας τον να του πάρει την άρπα.
(1393.3) 126:5.6 Φοβούμενος ότι το αντίγραφο με τα ελληνικά γράμματα μπορούσε να ανακαλυφθεί και να δημευθεί από τους φοροεισπράκτορες, ο Ιησούς, την επέτειο των δέκατων πέμπτων γενεθλίων του, το παρουσίασε στη συναγωγή σαν προσφορά της ενηλικίωσής του προς τον Κύριο.
(1393.4) 126:5.7 Το μεγάλο χτύπημα των δέκατων πέμπτων γενεθλίων του ήρθε όταν ο Ιησούς πήγε στη Σεφφώρα για να πάρει την απόφαση του Ηρώδη, που αφορούσε την έφεση που είχε κάνει για το διαφιλονικούμενο χρηματικό ποσό που όφειλαν στον Ιωσήφ την εποχή του απροσδόκητου θανάτου του. Ο Ιησούς και η Μαρία περίμεναν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, ενώ ο ταμίας της Σεφφώρας τους είχε προσφέρει ένα ασήμαντο ποσό. Τα αδέλφια του Ιωσήφ είχαν κάνει την έφεση στον ίδιο τον Ηρώδη, και τώρα ο Ιησούς βρισκόταν στο παλάτι και άκουγε την απόφαση του Ηρώδη ότι στον πατέρα του δεν χρωστούσαν τίποτε την εποχή που πέθανε. Και γι αυτή την άδικη απόφαση ο Ιησούς δεν εμπιστεύτηκε ποτέ τον Ηρώδη Αντύπα δεν αποτελεί έκπληξη ότι κάποτε υπαινίχθηκε τον Ηρώδη λέγοντας «εκείνη η αλεπού».
(1393.5) 126:5.8 Η δύσκολη εργασία στον πάγκο του μαραγκού κατά τη διάρκεια αυτού και του επόμενου έτους στέρησε τον Ιησού από την ευκαιρία να ανακατευτεί με το καραβάνι των ταξιδιωτών. Το μαγαζί της οικογένειας είχε ήδη εξαγορασθεί από το θείο του και ο Ιησούς δούλευε καθ’ ολοκληρίαν στο εργαστήρι του σπιτιού, κι έτσι ήταν κοντά για να βοηθάει τη Μαρία και την οικογένεια. Εκείνο τον καιρό περίπου άρχισε να στέλνει τον Ιάκωβο στο καραβάνι με τις καμήλες για να μαζεύει πληροφορίες για τα γεγονότα του κόσμου και έτσι να μένει κοντά στις ειδήσεις της ημέρας.
(1393.6) 126:5.9 Καθώς μεγάλωνε και γινόταν άνδρας, πέρασε όλες τις συγκρούσεις και τα διλήμματα από τις οποίες διέρχονται τα φυσιολογικά νεαρά άτομα των προηγούμενων και των μετέπειτα γενεών. Και η σκληρή εμπειρία της συντήρησης της οικογενείας του ήταν ένα σίγουρο προφυλακτικό μέτρο από το να καταναλώνεται επί πολύ χρόνο σε άσκοπη περισυλλογή ή να ενδίδει σε μυστικιστικές ροπές.
(1393.7) 126:5.10 Εκείνο το χρόνο ο Ιησούς νοίκιασε ένα αξιόλογο κομμάτι γης ακριβώς στο βόρειο μέρος του σπιτιού τους, το οποίο χώρισαν σε καλλιεργήσιμα τεμάχια και έκαναν το οικογενειακό τους περιβόλι. Κάθε ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά είχε το ατομικό του περιβόλι και άρχισαν να ανταγωνίζονται με επιδεξιότητα στις αγροτικές προσπάθειες. Ο μεγαλύτερος αδελφός τους περνούσε λίγο καιρό κάθε μέρα μαζί τους στο περιβόλι, την εποχή της καλλιέργειας των λαχανικών. Καθώς μάλιστα ο Ιησούς εργαζόταν με τα μικρότερα αδέλφια του στο περιβόλι, πέρναγε συχνά από το μυαλό του η επιθυμία να είχαν ένα κτήμα στην εξοχή και εκεί να χαιρόντουσαν την ελευθερία και την ανεξαρτησία μιας ανεμπόδιστης ζωής. Αλλά δεν μεγάλωναν στην εξοχή, και ο Ιησούς, όντας βαθιά, το ίδιο πρακτικός όσο και ιδεολόγος νέος, πολύ έξυπνα και αποφασιστικά καταπολεμούσε την επιθυμία αμέσως μόλις εμφανιζόταν και έκανε όσα περνούσαν από το χέρι του για να προσαρμόζεται αυτός και η οικογένειά του στην πραγματικότητα των περιστάσεων και να ρυθμίζει την κατάστασή τους στην ανώτερη δυνατή ικανοποίηση των ατομικών και συλλογικών επιθυμιών τους.
(1393.8) 126:5.11 Κάποια φορά ο Ιησούς ήλπισε αμυδρά ότι θα μπορούσε να αποκτήσει αρκετούς πόρους, υπό τον όρο ότι θα τους έδιναν το σημαντικό ποσό χρημάτων που όφειλαν από τη δουλειά του πατέρα του στο παλάτι του Ηρώδη, για να εξασφαλίσει την αγορά ενός μικρού κτήματος. Είχε πάρει πραγματικά στα σοβαρά αυτό το σχέδιο της μετακίνησης της οικογενείας του στην εξοχή. Αλλά όταν ο Ηρώδης αρνήθηκε να τους πληρώσει το οφειλόμενο στο Ιωσήφ ποσό, παράτησαν τη φιλοδοξία της απόκτησης σπιτιού στην εξοχή. Έτσι κατάφεραν να απολαμβάνουν ένα μέρος από τη ζωή της εξοχής μια και είχαν τώρα τρεις αγελάδες, τέσσερα πρόβατα, ένα κοπάδι κοτόπουλα, ένα γάιδαρο και ένα σκύλο μαζί και τα περιστέρια. Ακόμα και τα μικρότερα παιδιά είχαν τις υποχρεώσεις τους, που έπρεπε να εκτελέσουν, στο καλώς οργανωμένο σχέδιο διαχείρισης που χαρακτήριζε τη σπιτική ζωή αυτής της οικογένειας από τη Ναζαρέτ.
(1394.1) 126:5.12 Με το τέλος του δέκατου πέμπτου έτους ο Ιησούς ολοκλήρωσε το πέρασμα από εκείνη την επικίνδυνη και δύσκολη περίοδο στην ανθρώπινη εμπειρία, εκείνη την εποχή της μετάβασης από τα πιο εύκολα χρόνια της παιδικής ηλικίας στα πιο ενδιαφέροντα της ενηλικίωσης με τις αυξημένες ευθύνες αλλά και ευκαιρίες για την απόκτηση μεγαλύτερης εμπειρίας για την δημιουργία ενός ανώτερου χαρακτήρα. Η περίοδος της ανάπτυξης του μυαλού και του σώματος είχε τελειώσει και τώρα άρχιζε η πραγματική δουλειά αυτού του νεαρού άνδρα της Ναζαρέτ.
(1395.1) 127:0.1 Καθώς ο Ιησούς εισήλθε στην εφηβική ηλικία, βρέθηκε να είναι ο αρχηγός και μοναδικό στήριγμα μιας μεγάλης οικογένειας. Μέσα σε λίγα χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα του όλη τους η περιουσία είχε χαθεί. Καθώς περνούσε ο καιρός, συνειδητοποιούσε όλο και περισσότερο την προ-ύπαρξή του. Συγχρόνως άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι είχε έρθει στη γη και στη σάρκα για το σαφή σκοπό της αποκάλυψης του Ουράνιου Πατέρα του στα παιδιά του ανθρώπου.
(1395.2) 127:0.2 Κανένας έφηβος που έζησε ποτέ στο παρελθόν ή θα ζήσει στο μέλλον, στον κόσμο αυτό ή σε κάποιον άλλο κόσμο, είχε ή θα έχει να λύσει πιο σοβαρά προβλήματα ή πιο περίπλοκες δυσκολίες να ξεμπερδέψει. Κανένας νέος της Ουράντια δεν θα υποχρεωθεί ποτέ να περάσει από πιο απαιτητικές συγκρούσεις ή πιο επίπονες καταστάσεις, από όσες υπέμενε ο ίδιος ο Ιησούς κατά τη διάρκεια εκείνων των γεμάτων εμπειριών ετών, από τα δεκαπέντε έως τα είκοσι.
(1395.3) 127:0.3 Έχοντας έτσι δοκιμάσει την πραγματική εμπειρία του να ζεις αυτά τα εφηβικά χρόνια σ’ έναν κόσμο περιστοιχισμένο από το κακό και παραζαλισμένο από την αμαρτία, ο Υιός του Ανθρώπου απόκτησε πλήρως τη γνώση για τις εμπειρίες της ζωής όλων των νέων στον τομέα επιρροής του Νέβαδον, και μ’ αυτόν τον τρόπο έγινε το φιλικό καταφύγιο για τους δυστυχισμένους και μπερδεμένους εφήβους όλων των εποχών και όλων των κόσμων σε όλο το τοπικό σύμπαν.
(1395.4) 127:0.4 Αργά, αλλά σταθερά και με πραγματική εμπειρία, αυτός ο θεϊκός Γιος κέρδισε το δικαίωμα να γίνει απόλυτος άρχοντας του δικού του σύμπαντος, ο αδιαμφισβήτητος και ανώτατος κυβερνήτης όλων των δημιουργημένων διανοιών σε όλα τα τοπικά σύμπαντα, το φιλικό καταφύγιο όλων των πλασμάτων όλων των εποχών και όλων των βαθμίδων των ατομικών ικανοτήτων και εμπειριών.
(1395.5) 127:1.1 Ο ενσαρκωμένος Γιος πέρασε τη νηπιακή ηλικία και βίωσε μια ήρεμη παιδική ηλικία. Και μετά ξεπρόβαλε από εκείνο το απαιτητικό και επίπονο μεταβατικό στάδιο μεταξύ παιδικής ηλικίας και νεαρής ανδρικής – έγινε ο έφηβος Ιησούς.
(1395.6) 127:1.2 Αυτό το έτος έφτασε στην πλήρη σωματική του ανάπτυξη. Ήταν ένας αρρενωπός και ευχάριστος στην εμφάνιση νεαρός. Μεγαλώνοντας γινόταν εγκρατής και σοβαρός, αλλά ήταν καλός και συμπονετικός. Το βλέμμα του ήταν ευγενικό αλλά διερευνητικό. Το χαμόγελό του ήταν πάντα ευχάριστο και καθησυχαστικό. Η φωνή του ήταν μουσική αλλά επίσημη, ο χαιρετισμός του εγκάρδιος αλλά ανεπιτήδευτος. Πάντοτε, ακόμα και στις πιο κοινές σχέσεις, ήταν προφανής η ύπαρξη ενός αγγίγματος διπλής φύσεως, της ανθρώπινης και της θεϊκής. Πάντα επεδείκνυε αυτό το συνδυασμό, ενός συμπονετικού φίλου και ενός αυθεντικού δασκάλου. Και αυτά τα ίχνη της προσωπικότητάς του άρχισαν να γίνονται ορατά από νωρίς, ακόμα και σ’ αυτά τα χρόνια της εφηβείας.
(1395.7) 127:1.3 Αυτός ο σωματικά δυνατός και γεροφτιαγμένος νεαρός απόκτησε επίσης και τη μέγιστη ανάπτυξη της ανθρώπινης διανοίας του, όχι όλη την εμπειρία της ανθρώπινης γνώσης αλλά την πλήρη ικανότητα για μια τέτοια διανοητική ανάπτυξη. Κατείχε ένα υγιές και συμμετρικό σώμα, έξυπνη και αναλυτική σκέψη, ευγενική και συμπονετική διάθεση, χαρακτήρα με διακυμάνσεις κάποιου βαθμού αλλά ορμητικό και όλα αυτά είχαν οργανωθεί σε μια ισχυρή, εντυπωσιακή και ελκυστική προσωπικότητα.
(1396.1) 127:1.4 Καθώς πέρναγε ο καιρός, γινόταν όλο και πιο δύσκολο για τη μητέρα του και τα αδέλφια του να τον κατανοήσουν. Δυσκολευόντουσαν να πιστέψουν τα λόγια του και καταλάβαιναν λάθος τις πράξεις του. Ήταν ακατάλληλοι για να εννοήσουν τη ζωή του μεγαλύτερου αδελφού τους, επειδή η μητέρα τους τους είχε κάνει να πιστέψουν ότι ήταν προορισμένος να γίνει ο ελευθερωτής του Εβραϊκού λαού. Μετά από την αποδοχή μιας τέτοιας γνωστοποίησης εκ μέρους της Μαρίας, σαν οικογενειακό μυστικό, φανταστείτε τη σύγχυσή τους όταν ο Ιησούς θα τους αρνείτο ειλικρινά όλες αυτές τις ιδέες και τις προθέσεις.
(1396.2) 127:1.5 Αυτό το χρόνο ο Σίμων πήγε πρώτη φορά σχολείο και αναγκάστηκαν να πουλήσουν άλλο ένα σπίτι. Ο Ιάκωβος ανέλαβε τώρα να διδάσκει τις τρεις αδελφές του, δυο από τις οποίες ήταν αρκετά μεγάλες για να αρχίσουν μια σοβαρή μελέτη. Μόλις η Ρουθ μεγάλωσε, την ανέλαβαν η Μύριαμ και η Μάρθα. Κανονικά τα κορίτσια των Εβραϊκών οικογενειών λάβαιναν λιγοστή εκπαίδευση, αλλά ο Ιησούς υποστήριζε (και η μητέρα του συμφωνούσε) ότι τα κορίτσια έπρεπε να πηγαίνουν σχολείο όπως και τα αγόρια και μια και το σχολείο της συναγωγής δεν τα δεχόταν, δεν έμενε τίποτε άλλο από το να δημιουργήσουν ένα σχολείο στο σπίτι ειδικά γι αυτά.
(1396.3) 127:1.6 Όλο αυτό το χρόνο ο Ιησούς παρέμεινε περιορισμένος στον πάγκο εργασίας του ξυλουργείου. Ευτυχώς είχε πολύ δουλειά. Ήταν τόσο ανώτερης κλάσης η δική του εργασία ώστε δεν έμενε ποτέ άνεργος άσχετα με το πόσο περιορισμένη ήταν η ζήτηση σ’ εκείνη την περιοχή. Μερικές φορές ήταν τόση η δουλειά που τον βοηθούσε και ο Ιάκωβος.
(1396.4) 127:1.7 Με το τέλος του χρόνου είχε αποφασίσει ότι , μόλις τέλειωνε με την ανατροφή την οικογένειάς του και τους έβλεπε παντρεμένους, θα άρχιζε τη δημόσια θητεία του σαν δάσκαλος της αλήθειας και θα αποκάλυπτε τον ουράνιο Πατέρα του στον κόσμο. Γνώριζε ότι δεν θα γινόταν ο Εβραίος Μεσσίας, και έβγαλε το συμπέρασμα ότι ήταν σχεδόν άχρηστο να συζητήσει αυτά τα θέματα με τη μητέρα του. Αποφάσισε να την αφήσει να επιμένει σε όποιες ιδέες θα διάλεγε, αφού όσα της είχε πει στο παρελθόν λίγο ή καθόλου δεν είχαν εισακουσθεί και έφερνε στο μυαλό του τον πατέρα του ο οποίος δεν είχε κατορθώσει ποτέ να πει κάτι που θα του άλλαζε το μυαλό. Από αυτό το χρόνο και μετά μίλαγε όλο και λιγότερο με τη μητέρα του, ή κάποιον άλλο γι αυτά τα θέματα. Ήταν τόσο ιδιόρρυθμη η αποστολή του που κανείς στη γη δεν μπορούσε να του δώσει συμβουλή που θα αφορούσε την μελλοντική δίωξή του.
(1396.5) 127:1.8 Ήταν ένας αληθινός αν και νεαρός πατέρας για την οικογένεια, πέρναγε κάθε πιθανή ώρα με τους νεαρότερους, και αυτοί τον αγαπούσαν πραγματικά. Η μητέρα του στενοχωριόταν που τον έβλεπε να εργάζεται τόσο σκληρά. Θλιβόταν γιατί μέρα τη μέρα μοχθούσε στην παγίδα του πάγκου του μαραγκού κερδίζοντας τα προς το ζην της οικογένειας, αντί να βρίσκονται, όπως είχαν τόσο στοργικά σχεδιάσει, στην Ιερουσαλήμ και να μελετάει κοντά στους ραβίνους. Ενώ ήταν πολλά αυτά που η Μαρία δεν καταλάβαινε για το γιο της, τον αγαπούσε και εκτιμούσε πολύ την προθυμία με την οποία είχε επωμιστεί τις ευθύνες του σπιτιού.
(1396.6) 127:2.1 Εκείνη την εποχή υπήρχε μια σημαντική κινητικότητα, ειδικά στην Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία, υπέρ μιας εξέγερσης εναντίον της πληρωμής φόρων στη Ρώμη. Μόλις είχε δημιουργηθεί ένα ισχυρό εθνικιστικό κόμμα, που ονομαζόταν οι Ζηλωτές. Οι Ζηλωτές, όπως και οι Φαρισαίοι, δεν ήσαν πρόθυμοι να αναμένουν τον ερχομό του Μεσσία. Πρότειναν να φέρουν σε κρίση τα πράγματα δια μέσου μιας πολιτικής στάσης.
(1396.7) 127:2.2 Μια ομάδα από τους οργανωτές έφτασε στη Γαλιλαία από την Ιερουσαλήμ και είχαν καλή απήχηση στον κόσμο μέχρι που έφτασαν στη Ναζαρέτ. Όταν πήγαν να δουν τον Ιησού, τους άκουσε προσεκτικά και έκανε πολλές ερωτήσεις αλλά αρνήθηκε να ενταχθεί στο κόμμα. Αρνήθηκε εντελώς να αποκαλύψει τους λόγους της μη ένταξής του και η άρνησή του είχε σαν αποτέλεσμα να κρατήσει μακριά και πολλούς από τη νεολαία της Ναζαρέτ.
(1397.1) 127:2.3 Η Μαρία προσπάθησε πολύ να τον πείσει να ενταχθεί, αλλά δεν κατόρθωσε να τον κάνει να υποχωρήσει. Προχώρησε μάλιστα τόσο πολύ ώστε να υποθέσει πως η άρνησή του να υιοθετήσει την εθνικιστική ιδέα όπως τον διέταζε, ήταν η ανυπακοή, αθέτηση δηλαδή της υπόσχεσής, που έκανε μετά την επιστροφή τους από την Ιερουσαλήμ, ότι θα υπακούει στους γονείς του. Αλλά σαν απάντηση σ’ αυτό τον υπαινιγμό της, ο Ιησούς την χτύπησε μαλακά στον ώμο με το χέρι και, κοιτάζοντάς τη κατάματα, είπε: «Μητέρα μου, πώς μπόρεσες;». Και η Μαρία απέσυρε τον ισχυρισμό της.
(1397.2) 127:2.4 Ένας από τους θείους του Ιησού, (ο Σίμων, ο αδελφός της μητέρας του), είχε ήδη οργανωθεί στην ομάδα και στη συνέχεια έγινε αξιωματούχος στον τομέα της Γαλιλαίας. Και για αρκετά χρόνια υπήρχε μια αποξένωση μεταξύ του Ιησού και του θείου.
(1397.3) 127:2.5 Αλλά άρχισαν να υποκινούνται φασαρίες στη Ναζαρέτ. Η στάση του Ιησού σε αυτά τα θέματα είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας διχασμός ανάμεσα στους νεαρούς Ιουδαίους της πόλης. Οι μισοί περίπου είχαν ενταχθεί στην εθνικιστική οργάνωση και οι άλλοι μισοί δημιούργησαν μια αντίθετη ομάδα, πιο συντηρητικών πατριωτών, περιμένοντας να αναλάβει την αρχηγία ο Ιησούς. Εξεπλάγησαν όταν αρνήθηκε την τιμή που του προσέφεραν, επικαλούμενος σαν δικαιολογία τις βαριές ευθύνες της οικογενείας του, αλλά το δέχτηκαν. Όμως η κατάσταση έγινε ακόμα πιο μπερδεμένη όταν, τελευταία, ένας πλούσιος Εβραίος, ονόματι Ισαάκ, ένας τοκογλύφος των εθνικών, προσφέρθηκε να βοηθήσει την οικογένεια του Ιησού, εάν αυτός άφηνε τα εργαλεία του και αναλάμβανε την αρχηγία αυτών των Ναζαρηνών πατριωτών.
(1397.4) 127:2.6 Ο Ιησούς, μόλις δεκαεπτά ετών, ήρθε αντιμέτωπος με μια από τις πιο ευαίσθητες και δύσκολες καταστάσεις της νεανικής του ζωής. Πατριωτικά ζητήματα, ειδικά όταν εμπλέκεται σ’ αυτά η φορολογία από ξένους δυνάστες, είναι πάντοτε δύσκολο για τους πνευματικούς αρχηγούς να συσχετισθούν με αυτά, και διπλασιάστηκε το πρόβλημα σ’ αυτή την υπόθεση αφότου η Εβραϊκή θρησκεία ανακατεύτηκε σε όλη αυτή την ταραχή κατά της Ρώμης.
(1397.5) 127:2.7 Η θέση του Ιησού έγινε πιο δύσκολη επειδή η μητέρα του και ο θείος του, ακόμη και ο μικρότερος αδελφός του Ιάκωβος, τον πίεζαν να οργανωθεί στο εθνικιστικό κίνημα. Όλοι οι καλύτεροι Εβραίοι της Ναζαρέτ είχαν προσχωρήσει, και εκείνοι οι νέοι που δεν είχαν προσχωρήσει ακόμα στο κίνημα θα το έκαναν τη στιγμή που ο Ιησούς άλλαζε γνώμη. Δεν είχε παρά μόνο ένα σοφό σύμβουλο σε όλη τη Ναζαρέτ, τον παλιό του δάσκαλο τον αρχιραβίνο, που τον συμβούλεψε για την απάντηση που θα έδινε στην επιτροπή πολιτών της Ναζαρέτ, όταν αυτοί ήρθαν να τον ρωτήσουν δημόσια. Σε όλη τη νεανική ζωή του Ιησού, αυτή ήταν η πρώτη φορά που προσέφυγε σε δημόσια στρατηγική. Μέχρι τότε, κατέθετε πάντοτε με ειλικρίνεια την αλήθεια για να διαφωτίσει μιαν υπόθεση, αλλά τώρα δεν μπορούσε να πει ολόκληρη την αλήθεια. Δεν μπορούσε να φανερώσει ότι ήταν πάνω από άνθρωπος, δεν μπορούσε να αποκαλύψει την ιδέα της αποστολής η οποία ανέμενε τα επιτεύγματα ενός ώριμου άνδρα. Εκτός από αυτούς τους περιορισμούς η θρησκευτική του πίστη και η εθνική του νομιμοφροσύνη προκαλούνταν ευθέως. Η οικογένειά του βρισκόταν σε αναταραχή, οι νεαροί φίλοι του μοιρασμένοι και όλοι οι Ιουδαίοι της περιοχής του σε αναβρασμό. Και να σκεφτεί κανείς ότι έφταιγε αυτός για όλα αυτά! Ενώ ήταν εντελώς αθώος και χωρίς πρόθεση να δημιουργήσει κανενός είδους αναστάτωση, πόσο μάλλον μια τέτοια ταραχή.
(1397.6) 127:2.8 Κάτι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να εκφράσει τη θέση του, και αυτό έκανε με θάρρος και διπλωματικότητα προς ικανοποίηση πολλών, αλλά όχι όλων. Επέμενε στους όρους της πρώτης αιτιολογίας του, υποστηρίζοντας ότι πρώτη υποχρέωσή του ήταν η οικογένειά του, ότι μια χήρα μάνα και οκτώ αδέλφια χρειαζόντουσαν κάτι περισσότερο από ότι μπορούσε να αγοράσει μόνο το χρήμα – τις φυσικές ανάγκες της ζωής – ότι είχε επιφορτισθεί την πατρική προσοχή και καθοδήγηση, και ότι δεν μπορούσε να αποδεσμευτεί με καθαρή τη συνείδηση από την υποχρέωση που ένα φρικτό ατύχημα είχε βάλει πάνω του. Υπέβαλε τις ευχαριστίες του στη μητέρα του και τον μεγαλύτερο από τα αδέλφια του που φάνηκαν πρόθυμοι να τον απαλλάξουν αλλά επανέλαβε ότι η πίστη σ’ ένα νεκρό πατέρα του απαγόρευε να εγκαταλείψει την οικογένεια, όσα χρήματα και αν ερχόντουσαν για την υλική συντήρησή τους, κάνοντας την αξέχαστη ανακοίνωση ότι «το χρήμα δεν μπορεί να αγαπήσει». Στην πορεία αυτής της ομιλίας ο Ιησούς έκανε αρκετές καλυμμένες αναφορές στην «αποστολή της ζωής του» αλλά εξήγησε ότι , ανεξάρτητα από το αν ή δεν συμφωνούσε με τη στρατιωτική ιδέα, αυτό, μαζί και με οτιδήποτε άλλο στη ζωή του, είχε εγκαταλειφθεί για να είναι σε θέση να εκπληρώσει πιστά την υποχρέωσή του στην οικογένειά του. Καθένας στη Ναζαρέτ ήξερε καλά ότι ήταν ένας καλός πατέρας για την οικογένειά του και αυτό ήταν ένα θέμα τόσο κοντά στην καρδιά κάθε ευγενούς Ιουδαίου, ώστε η έκκληση του Ιησού βρήκε πρόσφορη απάντηση στις καρδιές πολλών ακροατών του και μερικοί μάλιστα από εκείνους που δεν ήταν τόσο πρόθυμοι, αφοπλίστηκαν από ένα λόγο που έβγαλε ο Ιάκωβος, που αν και δεν ήταν στο πρόγραμμα, εκφωνήθηκε τότε. Εκείνη την ίδια μέρα ο αρχιραβίνος είχε εκπαιδεύσει τον Ιάκωβο σ’ αυτό το λόγο, αλλά αυτό ήταν το μυστικό τους.
(1398.1) 127:2.9 Ο Ιάκωβος είχε αναφέρει ότι ήταν σίγουρος πως ο Ιησούς θα βοηθούσε να ελευθερωθεί ο λαός του εάν αυτός (ο Ιάκωβος) μεγάλωνε αρκετά ώστε να αναλάβει την ευθύνη της οικογένειας και ότι, εάν συναινούσαν και επέτρεπαν να παραμείνει ο Ιησούς «μαζί μας, να είναι ο πατέρας και δάσκαλός μας, τότε δεν θα έχετε μόνο έναν αρχηγό από την οικογένεια του Ιωσήφ, αλλά θα έχετε πέντε πιστούς εθνικιστές, γιατί δεν είμαστε πέντε αγόρια που μεγαλώνουν υπό την καθοδήγηση του αδελφού/πατέρα μας και θα προσφερθούν να υπηρετήσουν το έθνος μας;». Και πράττοντας αυτό, το παιδάκι, έφερε ένα ευτυχισμένο τέλος σε μια πολύ τεταμένη και απειλητική κατάσταση.
(1398.2) 127:2.10 Η κρίση προς το παρόν είχε αποφευχθεί αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ αυτό το συμβάν στη Ναζαρέτ. Η αναταραχή συνεχιζόταν. Ο Ιησούς δεν ξανάγινε ποτέ αποδεκτός από όλο τον κόσμο. Το συναίσθημα του διχασμού δεν ξεπεράστηκε ποτέ τελείως. Και αυτό, προσαυξημένο από άλλες επόμενες καταστάσεις ήταν ένας από τους κύριους λόγους που τους ανάγκασε να μετακομίσουν στην Καπερναούμ τα επόμενα χρόνια. Από δω και στο εξής η Ναζαρέτ διατήρησε το διασπαστικό συναίσθημα σχετικά με το Γιο του Ανθρώπου.
(1398.3) 127:2.11 Ο Ιάκωβος αυτό το χρόνο τελείωσε το σχολείο και άρχισε να εργάζεται όλη τη μέρα στο ξυλουργείο. Έγινε ένας επιτήδειος εργάτης με τα εργαλεία και αναλάμβαναν την κατασκευή υνιών και αρότρων ενώ ο Ιησούς άρχισε να φτιάχνει υλικά αποπεράτωσης σπιτιών και εξειδικευμένα έπιπλα.
(1398.4) 127:2.12 Αυτό το χρόνο ο Ιησούς προόδευσε πολύ στην οργάνωση της σκέψης του. Σταδιακά συνένωσε τις δυο φύσεις του, την ανθρώπινη και τη θεϊκή και τελειοποίησε την οργάνωση της διανοίας του δια των δικών του αποφάσεων και με μόνη τη βοήθεια του ενσωματωμένου Ελεγκτή, τον ίδιο Ελεγκτή που διαθέτουν στη διάνοιά τους όλοι οι κοινοί θνητοί στους μετά την ενσάρκωση του Υιού κόσμους. Μέχρι τώρα τίποτε υπερφυσικό δεν είχε συμβεί στην πορεία αυτού του νεαρού άνδρα εκτός από την επίσκεψη ενός αγγελιαφόρου, σταλμένου από τον μεγαλύτερο αδελφό του Εμμανουήλ, που του εμφανίστηκε εκείνη τη νύχτα στην Ιερουσαλήμ.
(1398.5) 127:3.1 Στην πορεία αυτού του χρόνου όλη η οικογενειακή περιουσία, εκτός από το σπίτι και τον κήπο είχε χαθεί. Το τελευταίο μέρος από την περιουσία στην Καπερναούμ (εκτός από ένα μερίδιο σε κάποια άλλη), ήδη υποθηκευμένη, πουλήθηκε. Με τα έσοδα πλήρωσαν φόρους, αγόρασαν καινούργια εργαλεία για τον Ιάκωβο και πλήρωσαν ένα λογαριασμό του παλιού οικογενειακού μαγαζιού τους που πούλαγε εφόδια και έκανε επισκευές, κοντά στο στέκι του καραβανιού, το οποίο ο Ιησούς τώρα πρότεινε να αγοράσει ξανά αφού ο Ιάκωβος ήταν αρκετά μεγάλος για να εργάζεται στο μαγαζί του σπιτιού και να βοηθάει και τη Μαρία στο σπίτι. Με την οικονομική πίεση προς το παρόν χαλαρωμένη με αυτό τον τρόπο, ο Ιησούς αποφάσισε να πάρει τον Ιάκωβο στο Εβραϊκό Πάσχα. Πήγαν στην Ιερουσαλήμ μια μέρα πολύ πρωί, για να είναι μόνοι στο δρόμο προς τη Σαμάρια. Περπατούσαν και ο Ιησούς διηγιόταν στον Ιάκωβο για τα ιστορικά μέρη που συναντούσαν καθ’ οδόν, όπως ο πατέρας του τον είχε διδάξει σ’ ένα παρόμοιο ταξίδι πέντε χρόνια πρωτύτερα.
(1399.1) 127:3.2 Περνώντας από τη Σαμάρια, είδαν πολλά παράξενα τοπία. Στο ταξίδι αυτό συζήτησαν για τα πολλά προβλήματά τους, προσωπικά, οικογενειακά και εθνικά. Ο Ιάκωβος ήταν πολύ θρησκευόμενο παιδί και μια και δεν συμφωνούσε απόλυτα με τη μητέρα του όσον αφορούσε τα λίγα που γνώριζε για τα σχέδια της ζωής του Ιησού, περίμενε με ανυπομονησία τον καιρό που θα ήταν ικανός να αναλάβει τις ευθύνες της οικογένειας ώστε να μπορέσει ο Ιησούς να ξεκινήσει την αποστολή του. Εξετίμησε πολύ που ο Ιησούς τον πήρε στη γιορτή του Πάσχα και που συζήτησαν για το μέλλον πιο διεξοδικά από κάθε άλλη φορά.
(1399.2) 127:3.3 Ο Ιησούς ήταν πολύ σκεπτικός καθώς πέρναγαν μέσα από τη Σαμάρια, ιδιαιτέρως δε στη Βαιθήλ και όταν ήπιαν νερό από το πηγάδι του Ιακώβ. Αυτός και ο αδελφός του συζήτησαν τις παραδόσεις για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ. Προσπαθούσε να προετοιμάσει τον Ιάκωβο γι αυτό που επρόκειτο να δει στην Ιερουσαλήμ, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να ελαττώσει το ξάφνιασμα που αυτός είχε αισθανθεί κατά την πρώτη του επίσκεψη στο ναό. Αλλά ο Ιάκωβος δεν ήταν τόσο ευαίσθητος σε μερικά από αυτά τα θεάματα. Σχολίασε την απροθυμία και το σκληρό τρόπο με τον οποίο κάποιοι ιερείς ασκούσαν τα καθήκοντά τους, αλλά συνολικά ευχαριστήθηκαν πολύ την διαμονή τους στην Ιερουσαλήμ.
(1399.3) 127:3.4 Ο Ιησούς πήρε τον Ιάκωβο στη Βηθανία για το πασχαλινό δείπνο. Ο Σίμων είχε ήδη πεθάνει και αναπαυόταν με τους πατέρες του και ο Ιησούς είχε τοποθετηθεί υπεύθυνος του σπιτιού αυτής της πασχαλινής οικογένειας, φέρνοντας το πασχαλινό αρνί από το ναό.
(1399.4) 127:3.5 Μετά το δείπνο η Μαρία κάθισε να μιλήσει λίγο με τον Ιάκωβο, ενώ η Μάρθα, ο Λάζαρος και ο Ιησούς είχαν μια συζήτηση που τράβηξε μακριά μέσα στη νύχτα. Την άλλη μέρα παρακολούθησαν τις ιεροτελεστίες στο ναό και ο Ιάκωβος έγινε δεκτός από την Εβραϊκή κοινωνία. Εκείνο το πρωί καθώς σταμάτησαν στο φρύδι του όρους των Ελαιών για να απολαύσουν τη θέα του ναού, ενόσω ο Ιάκωβος αναφωνούσε με θαυμασμό, ο Ιησούς παρατηρούσε την Ιερουσαλήμ σιωπηλός. Ο Ιάκωβος δεν μπορούσε να εξηγήσει τη συμπεριφορά του αδελφού του. Την νύχτα επέστρεψαν στη Βηθανία και θα αναχωρούσαν για το σπίτι την άλλη μέρα, αλλά ο Ιάκωβος επέμενε να πάνε πάλι στο ναό, εξηγώντας ότι ήθελε να ακούσει τους διδασκάλους. Αν και αυτό ήταν αλήθεια, βαθιά μέσα του ήθελε να ακούσει τον Ιησού να παίρνει μέρος σε αυτές τις συζητήσεις, όπως είχε ακούσει από τη μητέρα του. Στη συνέχεια πήγαν στο ναό και άκουσαν τις ομιλίες αλλά ο Ιησούς δεν έκανε καμία ερώτηση. Φαινόντουσαν όλα τόσο ανόητα και ασήμαντα στο αφυπνισμένο μυαλό του ανθρώπου του Θεού – τους λυπόταν μόνο. Ο Ιάκωβος απογοητεύτηκε που ο Ιησούς δεν είπε τίποτα. Στις ερωτήσεις του ο Ιησούς απάντησε μόνο: «Η ώρα μου δεν ήρθε ακόμα».
(1399.5) 127:3.6 Την επόμενη μέρα ταξίδεψαν για το σπίτι μέσω Ιεριχούς και της κοιλάδας του Ιορδάνη και ο Ιησούς αφηγήθηκε πολλά πράγματα με αυτή την ευκαιρία, συμπεριλαμβανομένου του προηγούμενου ταξιδιού του στον ίδιο δρόμο όταν ήταν δεκατριών ετών.
(1399.6) 127:3.7 Όταν επέστρεψαν στη Ναζαρέτ, ο Ιησούς άρχισε να δουλεύει στο παλιό μαγαζί της οικογένειας που έκανε επισκευές και ήταν πολύ χαρούμενος που μπορούσε να συναντάει τόσους ανθρώπους κάθε μέρα από όλα τα μέρη της χώρας και της γύρω περιοχής. Ο Ιησούς αγαπούσε αληθινά τους ανθρώπους – τους απλούς ανθρώπους. Κάθε μήνα έπαιρνε τις πληρωμές του από το μαγαζί και με τη βοήθεια του Ιακώβου συνέχισε να εφοδιάζει την οικογένεια.
(1399.7) 127:3.8 Αρκετές φορές το χρόνο, όταν δεν ήσαν παρόντες επισκέπτες για να εξυπηρετηθούν, ο Ιησούς συνέχιζε να διαβάζει στη συναγωγή τα χειρόγραφα κατά το Σάββατο και πολλές φορές έκανε σχόλια πάνω στο μάθημα, αλλά συνήθως διάλεγε τα εδάφια έτσι ώστε τα σχόλια ήταν περιττά. Ήταν επιδέξιος στο να καθορίζει την σειρά στο διάβασμα των ποικίλων εδαφίων τόσο ώστε το ένα να αποτελεί επεξήγηση στο άλλο. Ποτέ δεν παρέλειψε, καιρού επιτρέποντος, να βγάλει έξω τα αδέλφια του τα απογεύματα του Σαββάτου για να κάνουν τη βόλτα τους στη φύση.
(1400.1) 127:3.9 Αυτή την εποχή περίπου ο αρχιραβίνος εγκαινίασε μια λέσχη νεαρών ανδρών για φιλοσοφικές συζητήσεις οι οποίοι συναντιόντουσαν στα σπίτια των διαφόρων μελών και συχνά στο δικό του σπίτι και ο Ιησούς έγινε ένα διακεκριμένο μέλος της ομάδας αυτής. Με αυτό τον τρόπο μπόρεσε να ξανακερδίσει ένα μέρος από το τοπικό κύρος που είχε χάσει την εποχή των πρόσφατων εθνικιστικών αμφισβητήσεων.
(1400.2) 127:3.10 Η κοινωνική ζωή του, ενώ ήταν περιορισμένη δεν ήταν τελείως παραμελημένη. Είχε πολλούς ένθερμους φίλους και σταθερούς θαυμαστές ανάμεσα και στους νεαρούς άνδρες και στις νεαρές γυναίκες της Ναζαρέτ.
(1400.3) 127:3.11 Το Σεπτέμβριο, η Ελισάβετ και ο Ιωάννης ήρθαν για επίσκεψη στην οικογένεια της Ναζαρέτ. Ο Ιωάννης έχοντας χάσει τον πατέρα του, σκόπευε να επιστρέψει στους λόφους της Ιουδαίας και να ασχοληθεί με την καλλιέργεια και την ανατροφή προβάτων εκτός και αν ο Ιησούς του πρότεινε να παραμείνει στη Ναζαρέτ και να απασχοληθεί με την ξυλουργική ή κάποια άλλη εργασία. Δεν ήξεραν ότι η οικογένεια ήταν σχεδόν άπορη. Όσο περισσότερο η Μαρία και η Ελισάβετ κουβέντιαζαν για τους γιους τους τόσο πιο πολύ πείθονταν ότι θα ήταν καλό και για τους δυο νέους να εργαστούν μαζί και να ανακαλύψουν περισσότερα ο ένας για τον άλλο.
(1400.4) 127:3.12 Ο Ιησούς και ο Ιωάννης κουβέντιασαν πολύ μαζί, και συζήτησαν για μερικά πολύ ενδόμυχα και προσωπικά θέματα. Όταν η επίσκεψη τελείωσε, είχαν αποφασίσει να μη ξαναβρεθούν παρά όταν θα συναντιόντουσαν στη δημόσια θητεία τους αφού πρώτα «ο ουράνιος πατέρας τους καλούσε» να εργαστούν. Ο Ιωάννης είχε εντυπωσιασθεί σε μεγάλο βαθμό από ό,τι είδε στη Ναζαρέτ, ότι θα γύριζε σπίτι και θα δούλευε για τη στήριξη της μητέρας του. Είχε πειστεί ότι ήταν μέρος της αποστολής ζωής του Ιησού, αλλά διαπίστωνε ότι ο Ιησούς θα απασχολείτο για πολλά χρόνια με την ανατροφή της οικογενείας του, έτσι ήταν πιο ικανοποιημένος να γυρίσει σπίτι του και να ασχοληθεί με τη φροντίδα του μικρού κτήματός τους και να εξυπηρετεί τις ανάγκες της μητέρας του. Και δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ ο Ιωάννης και ο Ιησούς μέχρι την ημέρα στον Ιορδάνη όταν ο Γιος του Ανθρώπου παρουσιάστηκε για να βαπτισθεί.
(1400.5) 127:3.13 Το απόγευμα του Σαββάτου της 3ης Δεκεμβρίου αυτού του χρόνου, ο θάνατος χτύπησε για δεύτερη φορά αυτή την οικογένεια της Ναζαρέτ. Ο μικρός Αμώς, το μωρό αδελφάκι τους, πέθανε μετά από αρρώστια μιας εβδομάδας με υψηλό πυρετό. Περνώντας τον καιρό της θλίψης με τον πρωτότοκο γιο και μόνο της στήριγμα, η Μαρία επιτέλους και με πλήρη συναίσθηση αναγνώρισε τον Ιησού σαν την πραγματική κεφαλή της οικογένειας, και ήταν μια αληθινά αντάξια κεφαλή.
(1400.6) 127:3.14 Επί τέσσερα χρόνια το βιοτικό τους επίπεδο συνεχώς μειωνόταν. Χρόνο με το χρόνο αισθανόντουσαν το σφίξιμο της αυξανόμενης φτώχιας. Στο τέλος του χρόνου αυτού αντιμετώπισαν μια από τις πιο δύσκολες εμπειρίες όλων των επίπονων προσπαθειών τους. Ο Ιάκωβος δεν είχε αρχίσει ακόμα να κερδίζει πολλά και τα έξοδα μιας κηδείας σαν κατακλείδα όλων, τους κλόνισε. Αλλά ο Ιησούς θα έλεγε στην ανήσυχη και πενθούσα μητέρα του: «Μητέρα Μαρία, η θλίψη δεν θα μας βοηθήσει. Όλοι κάνουμε το καλύτερο και το χαμόγελο της μητέρας ίσως, μπορέσει να μας εμπνεύσει να κάνουμε ακόμη καλύτερα. Μέρα τη μέρα γινόμαστε πιο δυνατοί γι αυτά τα καθήκοντα με την ελπίδα ότι έρχονται καλύτερες μέρες μπροστά». Η ρωμαλέα και πρακτική αισιοδοξία του ήταν πράγματι μεταδοτική, όλα τα παιδιά ζούσαν σε μια ατμόσφαιρα προσδοκίας καλύτερων ημερών και καλύτερων πραγμάτων. Και αυτό το ελπιδοφόρο κουράγιο του συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη ισχυρών και καλών χαρακτήρων, παρά την αποκαρδιωτική φτώχια τους.
(1400.7) 127:3.15 Ο Ιησούς διέθετε την ικανότητα να κινητοποιεί αποτελεσματικά όλες τις δυνάμεις του μυαλού, της ψυχής και του σώματος για το άμεσο καθήκον. Μπορούσε να συγκεντρώσει τη βαθύτερη σκέψη του στο πρόβλημα που επιθυμούσε να λύσει και αυτό, σε συνδυασμό με την ακούραστη υπομονή του, τον καθιστούσε ικανό να υπομένει με γαλήνη τις δοκιμασίες μιας δύσκολης θνητής ύπαρξης – να ζει «σαν να έβλεπε Αυτόν που είναι αόρατος».
(1401.1) 127:4.1 Αυτό τον καιρό ο Ιησούς και η Μαρία τα πήγαιναν πολύ καλύτερα. Τον θεωρούσε λιγότερο σαν παιδί. Είχε γίνει γι αυτήν περισσότερο ένας πατέρας για τα παιδιά της. Κάθε ημέρα της ζωής τους έβριθε από πρακτικές και άμεσες δυσκολίες. Λιγότερο συχνά μίλαγαν για την εργασία της ζωής του, γιατί καθώς περνούσε ο καιρός, όλες οι σκέψεις τους ήταν από κοινού αφιερωμένες στην φροντίδα και την αγωγή της οικογενείας τους που αποτελείτο από τέσσερα αγόρια και τρία κορίτσια.
(1401.2) 127:4.2 Στο ξεκίνημα αυτού του χρόνου ο Ιησούς είχε πείσει τελείως τη μητέρα του να αποδεχτεί τη μέθοδο που χρησιμοποιούσε για την ανατροφή των παιδιών – τη θετική εντολή να κάνεις καλό στη θέση της παλιάς Ιουδαϊκής μεθόδου, που απαγόρευε να κάνεις κακό. Στο σπίτι του και σε όλη την περίοδο της δημόσιας διδασκαλίας του ο Ιησούς χρησιμοποιούσε απαράβατα τη θετική μορφή της προτροπής. Παντού και πάντα κήρυττε: «Κάνε αυτό – οφείλεις να κάνεις εκείνο». Ποτέ δεν χρησιμοποίησε τον αρνητικό τύπο διδασκαλίας που προερχόταν από τις παλιές απαγορεύσεις. Απέφευγε να δίνει έμφαση στο κακό απαγορεύοντάς το, ενώ εξύψωνε το καλό απαιτώντας την εκτέλεσή του. Η ώρα της προσευχής σ’ αυτό το σπιτικό ήταν ευκαιρία για συζήτηση πάνω στα πάντα τα σχετικά με την ευτυχία της οικογένειας.
(1401.3) 127:4.3 Ο Ιησούς ξεκίνησε να εφαρμόζει συνετή πειθαρχία στα αδέλφια του που ήταν σε τόσο μικρή ηλικία ώστε χρειαζόταν λίγη η καθόλου τιμωρία για να εξασφαλιστεί η πρόθυμη και ολόψυχη υπακοή τους. Η μόνη εξαίρεση ήταν ο Ιούδας, επί του οποίου ο Ιησούς, σε ετερόκλητες περιστάσεις αναγκάστηκε να επιβάλει τιμωρίες επειδή παραβίαζε τους κανόνες του σπιτιού. Σε τρεις περιστάσεις, όταν κρίθηκε σκόπιμο να τιμωρήσει τον Ιούδα για προμελετημένες παραβάσεις των οικογενειακών κανόνων συμπεριφοράς, που ομολόγησε μόνος του, η τιμωρία του ορίστηκε με ομόφωνη απόφαση των μεγαλύτερων παιδιών και έγινε δεκτή από τον ίδιο τον Ιούδα πριν του επιβληθεί.
(1401.4) 127:4.4 Ενώ ο Ιησούς ήταν πολύ μεθοδικός και συστηματικός σε ότι έκανε, υπήρχε επίσης σε όλες τις διοικητικές αποφάσεις του μια αναζωογονητική ελαστικότητα στην ερμηνεία και μια ιδιαιτερότητα στην εφαρμογή που εντυπωσίαζε βαθιά όλα τα παιδιά, με το πνεύμα της δικαιοσύνης που ενεργούσε ο αδελφός-πατέρας τους. Δεν επέβαλε ποτέ αυθαίρετα την πειθαρχία στ’ αδέλφια του και τέτοιου είδους ομοιόμορφη δικαιοσύνη και προσωπική υπόληψη έκαναν τον Ιησού πολύ αγαπητό σε όλη την οικογένεια.
(1401.5) 127:4.5 Ο Ιάκωβος και ο Σίμων μεγάλωναν προσπαθώντας να ακολουθήσουν το σχέδιο του Ιησού να ειρηνεύουν τους φιλοπόλεμους και μερικές φορές οργισμένους συντρόφους τους στο παιχνίδι με την πειθώ και την παθητική αντίσταση και σχεδόν το κατάφερναν. Αλλά ο Ιωσήφ και ο Ιούδας, ενώ συμφωνούσαν με αυτά τα διδάγματα όταν ήσαν στο σπίτι, βιάζονταν να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους όταν τους πρόσβαλαν οι σύντροφοί τους. Ειδικά ο Ιούδας ήταν ένοχος γιατί παρέβαινε το πνεύμα αυτών των διδασκαλιών. Αλλά η παθητική αντίσταση δεν αποτελούσε κανόνα της οικογένειας. Καμία τιμωρία δεν επιβαλλόταν για την παράβαση προσωπικών διδασκαλιών.
(1401.6) 127:4.6 Γενικά, όλα τα παιδιά, ειδικά τα κορίτσια συμβουλευόντουσαν τον Ιησού για τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας τους και τον εμπιστευόντουσαν ακριβώς όπως θα έκαναν με ένα στοργικό πατέρα.
(1401.7) 127:4.7 Ο Ιάκωβος μεγάλωνε για να γίνει ένας ισορροπημένος και ήρεμος νέος, αλλά δεν είχε την ίδια κλίση προς τα πνευματικά όπως ο Ιησούς. Ήταν πολύ καλύτερος μαθητής από τον Ιωσήφ, ο οποίος ενώ ήταν καλός μάστορας, είχε ακόμη λιγότερη θρησκευτική κλίση. Ο Ιωσήφ προόδευε αργά και όχι στο ίδιο πνευματικό επίπεδο με τα άλλα παιδιά. Ο Σίμων ήταν καλοπροαίρετο αγόρι αλλά πολύ ονειροπόλο. Αργούσε να προσαρμοσθεί στη ζωή και ήταν η αιτία σημαντικής ανησυχίας για τον Ιησού και τη Μαρία. Αλλά ήταν πάντα ένα ευγενικό και καλοπροαίρετο παιδί. Ο Ιούδας ήταν υποκινητής. Είχε μεγάλα ιδανικά αλλά ήταν ασταθής χαρακτήρας. Είχε πάρει την αποφασιστικότητα της μητέρας του και την επιθετικότητα αλλά του έλειπε πολύ η δική της αίσθηση συμμετρίας και σύνεσης.
(1402.1) 127:4.8 Η Μύριαμ ήταν ισορροπημένη και καλόπιστη κόρη και εκτιμούσε έντονα τα ανώτερα πράγματα και τα πνευματικά. Η Μάρθα ήταν αργή στη σκέψη και πράξη αλλά αξιόπιστο και ικανό παιδί. Το μωρό η Ρουθ ήταν η ηλιαχτίδα του σπιτιού, αν και επιπόλαιη στα λόγια είχε ειλικρινή καρδιά. Λάτρευε κυριολεκτικά το μεγάλο αδελφό και πατέρα της. Αλλά δεν την κακομάθαιναν. Ήταν όμορφο παιδί αλλά όχι τόσο ευχάριστο στην όψη όπως η Μύριαμ, που ήταν η ωραία της οικογένειας, αν όχι της πόλης.
(1402.2) 127:4.9 Καθώς πέρναγε ο καιρός, ο Ιησούς έκανε πολλά για να φιλελευθεροποιήσει και τροποποιήσει τη διδασκαλία και τις πρακτικές της οικογένειας που συνδέονταν με την τήρηση του Σαββάτου και πολλών άλλων θρησκευτικών ρυθμίσεων, και σε όλες αυτές τις αλλαγές η Μαρία έδινε την συγκατάθεσή της από καρδιάς. Αυτή την εποχή ο Ιησούς είχε γίνει ο αδιαμφισβήτητος άρχοντας του σπιτιού.
(1402.3) 127:4.10 Αυτό το χρόνο ο Ιούδας άρχισε το σχολείο και ήταν απαραίτητο να πουλήσει ο Ιησούς την άρπα του για να καλύψει αυτά τα έξοδα. Έτσι έχασε και την τελευταία του ψυχαγωγική ευχαρίστηση. Αγαπούσε πολύ να παίζει άρπα όταν ένιωθε το μυαλό του κουρασμένο και εξαντλημένο το σώμα του, αλλά παρηγορήθηκε με τη σκέψη ότι τουλάχιστον η άρπα ήταν ασφαλής από την κατάσχεσή της από τον φοροεισπράκτορα.
(1402.4) 127:5.1 Αν και ο Ιησούς ήταν φτωχός, η κοινωνική θέση του στη Ναζαρέτ δεν είχε καθόλου επηρεαστεί. Ήταν από τους σπουδαιότερους νέους άνδρες της πόλης και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τις περισσότερες νεαρές γυναίκες. Αφού λοιπόν ο Ιησούς ήταν τόσο θαυμαστό παράδειγμα ρωμαλέου και διανοούμενου άνδρα, δεδομένης της φήμης του σαν πνευματικού ηγέτη, δεν ήταν περίεργο που η Ρεβέκκα, η μεγαλύτερη κόρη του Έζρα, ενός πλούσιου χονδρεμπόρου της Ναζαρέτ, ανακάλυψε ότι σιγά σιγά ερωτευόταν το γιο του Ιωσήφ. Εμπιστεύθηκε πρώτα την συμπάθειά της στη Μύριαμ, την αδελφή του Ιησού και η Μύριαμ με τη σειρά της μίλησε για όλα αυτά στη μητέρα της. Η Μαρία ξεσηκώθηκε έντονα. Μήπως θα έχανε το γιο της, τώρα που είχε γίνει η απαραίτητη κεφαλή της οικογένειας; Δεν θα σταματούσαν ποτέ τα βάσανα; Τι άλλο θα συνέβαινε στη συνέχεια; Και μετά σταμάτησε για να μελετήσει τι επιπτώσεις θα είχε ένας γάμος πάνω στη μελλοντική σταδιοδρομία του Ιησού. Και όχι συχνά αλλά τουλάχιστον κάποιες φορές, ανακαλούσε στη μνήμη της το γεγονός ότι ο Ιησούς ήταν «το παιδί της επαγγελίας». Αφού αυτή και η Μύριαμ συζήτησαν γι αυτό το θέμα, αποφάσισαν να κάνουν μια προσπάθεια και να το σταματήσουν πριν το μάθει ο Ιησούς, πηγαίνοντας κατ’ ευθείαν στη Ρεβέκκα, ξεδιπλώνοντας όλη την ιστορία μπροστά της και λέγοντάς της ειλικρινά για το πιστεύω τους, ότι ο Ιησούς ήταν ένας γιος του πεπρωμένου, ότι θα γινόταν ένας μεγάλος θρησκευτικός δάσκαλος, ίσως ο Μεσσίας.
(1402.5) 127:5.2 Η Ρεβέκκα άκουγε προσεκτικά. Έτρεμε από συγκίνηση κατά την εξιστόρηση και περισσότερο από ποτέ αποφάσισε να ενώσει την τύχη της με αυτόν τον άνδρα της επιλογής της και να μοιραστεί την σταδιοδρομία της αρχηγίας. Συζήτησε με τον εαυτό της και συμφώνησε ότι ένας τέτοιος άνδρας χρειάζεται μια πιστή και ικανή γυναίκα. Ερμήνευσε τις προσπάθειες της Μαρίας να τη μεταπείσει σαν μια φυσιολογική αντίδραση μπροστά στο φόβο να χάσει την κεφαλή και μόνο στήριγμα της οικογένείας της. Γνωρίζοντας όμως ότι ο πατέρας της ενέκρινε την προτίμησή της για το γιο του μαραγκού, σωστά υπέθεσε ότι αυτός θα παρείχε με ευχαρίστηση στην οικογένεια το αναγκαίο εισόδημα για να τους αποζημιώσει για την απώλεια των εσόδων από τον Ιησού. Όταν ο πατέρας της συμφώνησε με αυτό το σχέδιο, η Ρεβέκκα είχε περαιτέρω συνομιλίες με τη Μαρία και τη Μύριαμ, και όταν απέτυχε να κερδίσει την υποστήριξή τους, τόλμησε και πήγε κατ’ ευθείαν στον Ιησού. Το έκανε αυτό με τη συνεργασία του πατέρα της, ο οποίος προσκάλεσε τον Ιησού στο σπίτι τους για να γιορτάσουν τα δέκατα έβδομα γενέθλια της Ρεβέκκας.
(1403.1) 127:5.3 Ο Ιησούς άκουσε προσεκτικά και ευμενώς την εξιστόρηση αυτών των πραγμάτων, πρώτα από τον πατέρα και μετά από την ίδια τη Ρεβέκκα. Απάντησε ευγενικά ότι κανένα χρηματικό ποσό δεν θα μπορούσε να αναπληρώσει τη θέση της δικής του προσωπικής υποχρέωσης να αναθρέψει την οικογένεια του πατέρα του, να «εκπληρώσει την πιο ιερή από όλες τις ανθρώπινες αξίες – την πίστη στη δική σου σάρκα και αίμα». Ο πατέρας της Ρεβέκκας συγκινήθηκε βαθιά από τα λεγόμενα του Ιησού για την αφοσίωση στην οικογένειά του και αποσύρθηκε από την σύσκεψη. Η μόνη δήλωση που έκανε στη Μαρία , τη γυναίκα του, ήταν: «Δεν μπορούμε να τον κάνουμε γιο μας, είναι πολύ καλός για μας».
(1403.2) 127:5.4 Μετά άρχισε η γεμάτη συμβάντα συζήτηση με τη Ρεβέκκα. Μέχρι τώρα στη ζωή του ο Ιησούς δεν ξεχώριζε τις σχέσεις του με τα αγόρια και τα κορίτσια, τους νέους άνδρες και τις νέες γυναίκες. Η σκέψη του ήταν εντελώς και συνεχώς απασχολημένη με τα πιεστικά προβλήματα των πρακτικών γήινων υποθέσεων και την ενδιαφέρουσα προσήλωσή του στην γεμάτη γεγονότα σταδιοδρομία του «για την υπόθεση του Πατέρα του», ώστε δεν είχε σκεφτεί στα σοβαρά την ολοκλήρωση της προσωπικής αγάπης μέσα στον ανθρώπινο γάμο. Αλλά τώρα αντιμετώπιζε ένα ακόμη πρόβλημα από εκείνα που κάθε φυσιολογικός άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίσει και να αποφασίσει. Πράγματι «δοκιμαζόταν σε όλα τα ζητήματα όπως και εσείς».
(1403.3) 127:5.5 Αφού την άκουσε προσεκτικά, ευχαρίστησε ειλικρινά τη Ρεβέκκα για το θαυμασμό που εξέφρασε προσθέτοντας: «Αυτό θα με χαροποιεί και θα με παρηγορεί όλες τις μέρες της ζωής μου». Εξήγησε ότι δεν ήταν ελεύθερος να προχωρήσει σε άλλες σχέσεις, με καμία γυναίκα, πλην εκείνων της αδελφικής φροντίδας και της καθαρής φιλίας. Έκανε γνωστό ότι η πρώτη και υπέρτατη υποχρέωσή του ήταν η ανατροφή της οικογένειας του πατέρα του, ότι δεν μπορούσε να σκεφθεί για γάμο μέχρι την ολοκλήρωσή της και μετά πρόσθεσε: «αν είμαι ένας γιος της μοίρας, δεν πρέπει να αναλάβω υποχρεώσεις ισόβιας διάρκειας μέχρις ότου γίνει φανερή η ώρα του πεπρωμένου μου».
(1403.4) 127:5.6 Της Ρεβέκκας ράγισε η καρδιά. Αρνήθηκε κάθε παρηγοριά και ζήτησε επίμονα από τον πατέρα της να εγκαταλείψουν την Ναζαρέτ μέχρις ότου αυτός συγκατένευσε και μετακόμισαν στη Σεφφώρα. Τα επόμενα χρόνια, στους πολλούς άνδρες που ζήτησαν το χέρι της για γάμο, η Ρεβέκκα είχε μιαν απάντηση. Θα ζούσε μόνο για ένα σκοπό – να περιμένει την ώρα όταν αυτός ο, κατ’ αυτήν, μεγαλύτερος άνδρας που έζησε ποτέ θα άρχιζε τη σταδιοδρομία του σαν δάσκαλος της ζωντανής αλήθειας. Και τον ακολούθησε αφοσιωμένα καθ’ όλα τα γεμάτα γεγονότα χρόνια της δημόσιας θητείας του, όντας παρούσα (απαρατήρητη από τον Ιησού) εκείνη την ημέρα όταν θριαμβευτικά έμπαινε στην Ιερουσαλήμ καβάλα στο γάιδαρο και στάθηκε «ανάμεσα στις άλλες γυναίκες» στο πλευρό της Μαρίας εκείνο το μοιραίο και τραγικό απόγευμα όταν ο Γιος του Ανθρώπου κρεμάστηκε στο σταυρό, γι αυτήν αλλά επίσης και για αμέτρητους κόσμους στα ύψη, «ο μοναδικός καθ’ ολοκληρίαν αγαπητός και ο ύψιστος ανάμεσα σε δέκα χιλιάδες».
(1403.5) 127:6.1 Η ιστορία της αγάπης της Ρεβέκκας για τον Ιησού ψιθυριζόταν ανά την Ναζαρέτ και αργότερα ανά την Καπερναούμ, ώστε ενώ στα επόμενα χρόνια πολλές γυναίκες αγάπησαν τον Ιησού, ακόμα και με τον τρόπο που οι άνδρες τον αγάπησαν, ποτέ ξανά δεν αναγκάστηκε να απορρίψει την προσωπική προσφορά αφοσίωσης κάποιας άλλης καλής γυναίκας. Από τώρα η ανθρώπινη στοργή για τον Ιησού πήρε τη μορφή της λατρείας και του θαυμασμού. Άντρες και γυναίκες τον αγάπησαν με αφοσίωση και για ό,τι ήταν και όχι με κάποια χροιά προσωπικής ικανοποίησης ή επιθυμία τρυφερής ιδιοκτησίας. Αλλά για πολλά χρόνια, όταν διηγούνταν την ιστορία της ανθρώπινης προσωπικότητας του Ιησού, ανέφεραν και την αφοσίωση της Ρεβέκκας.
(1404.1) 127:6.2 Η Μύριαμ γνωρίζοντας τα πάντα για τη σχέση της Ρεβέκκας και ξέροντας πώς ο αδελφός της είχε αφήσει ακόμη και την αγάπη μιας όμορφης κοπέλας (μη αντιλαμβανόμενη τον παράγοντα της μελλοντικής πορείας του πεπρωμένου), εξιδανίκευσε τον Ιησού και τον αγάπησε με μια συγκινητική και πλήρη αφοσίωση τόσο σαν πατέρα όπως και σαν αδελφό.
(1404.2) 127:6.3 Αν και δύσκολα μπορούσαν να αντέξουν το κόστος, ο Ιησούς είχε μια περίεργη επιθυμία να πάει στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Η μητέρα του, γνωρίζοντας την πρόσφατη εμπειρία με τη Ρεβέκκα, σοφά τον παρότρυνε να κάνει το ταξίδι. Δεν το είχε συνειδητοποιήσει καλά αλλά αυτό που ήθελε πιο πολύ ήταν μια ευκαιρία να μιλήσει με το Λάζαρο και να επισκεφθεί τη Μάρθα και τη Μαρία. Μετά από την οικογένειά του αγαπούσε περισσότερο από όλους αυτούς τους τρεις.
(1404.3) 127:6.4 Για το ταξίδι του στην Ιερουσαλήμ, πέρασε από το δρόμο της Μεγιδδώ, της Αντιπάτρειας και της Λύδδας, καλύπτοντας εν μέρει την ίδια διαδρομή που είχε διαβεί όταν γύρισε στη Ναζαρέτ, επιστρέφοντας από την Αίγυπτο. Αφιέρωσε τέσσερις μέρες πηγαίνοντας για το Πάσχα και σκέφτηκε πολύ τα γεγονότα του παρελθόντος τα οποία απέπνεε η περιοχή μέσα και γύρω από τη Μεγιδδώ, το διεθνές πεδίο μάχης της Παλαιστίνης.
(1404.4) 127:6.5 Ο Ιησούς πέρασε από την Ιερουσαλήμ και σταμάτησε μόνο για να κοιτάξει το ναό και το συνωστισμένο πλήθος επισκεπτών. Είχε μια περίεργη και αυξανόμενη αποστροφή σ’ αυτό τον κτισμένο από τον Ηρώδη ναό με το πολιτικά διορισμένο ιερατείο. Επιθυμούσε πάνω από όλα να δει το Λάζαρο, τη Μάρθα και τη Μαρία. Ο Λάζαρος είχε την ίδια ηλικία με τον Ιησού και τώρα ήταν η κεφαλή της οικογένειας. Τον καιρό αυτής της επίσκεψης είχε πεθάνει και η μητέρα του Λάζαρου. Η Μάρθα ήταν μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερη από τον Ιησού ενώ η Μαρία ήταν δυο χρόνια μικρότερη. Και ο Ιησούς ήταν το λατρεμένο ιδανικό και των τριών τους.
(1404.5) 127:6.6 Σε αυτή την επίσκεψη έλαβε χώρα ένα από εκείνα τα περιοδικά ξεσπάσματα της επανάστασης κατά της παράδοσης – την έκφραση της προσβολής από εκείνες τις τελετουργικές διαδικασίες, που ο Ιησούς πίστευε ότι δεν παρουσίαζαν το αληθινό πρόσωπο του ουράνιου Πατέρα του. Ο Λάζαρος μη γνωρίζοντας ότι ο Ιησούς θα ερχόταν, είχε κανονίσει να γιορτάσει το Πάσχα με φίλους σ’ ένα διπλανό χωριό κοντά στο δρόμο προς την Ιεριχώ. Τώρα ο Ιησούς πρότεινε να γιορτάσουν εκεί που βρισκόντουσαν, στο σπίτι του Λάζαρου. «Αλλά», είπε ο Λάζαρος, «δεν έχουμε πασχαλινό αρνί». Και τότε ο Ιησούς προέβη σε μια μεγάλη και πειστική ομιλία πάνω στο ότι ο Πατέρας στον ουρανό δεν ασχολιόταν αληθινά με τέτοιες παιδιάστικες και ανόητες τελετουργίες. Μετά από κατανυκτική και θερμή προσευχή σηκώθηκαν και ο Ιησούς τους είπε: «Αφήστε τα παιδιάστικα και σκουριασμένα μυαλά του λαού μου να υπηρετούν το Θεό όπως όρισε ο Μωυσής. Καλύτερα να κάνουν αυτό, όμως εμείς που έχουμε δει το φως της ζωής ας μη πλησιάζουμε τον πατέρα μας μέσα από το σκοτάδι του θανάτου. Ας ελευθερωθούμε με τη γνώση της αλήθειας για την αιώνια αγάπη του Πατέρα μας».
(1404.6) 127:6.7 Εκείνο το απόγευμα, κατά το λυκόφως, αυτοί οι τέσσερις κάθισαν κάτω και συμμετείχαν στο πρώτο Πάσχα που γιορτάστηκε ποτέ από θρήσκους Ιουδαίους χωρίς πασχαλινό αρνί. Το άζυμο ψωμί και το κρασί είχαν ετοιμαστεί για το Πάσχα, και με αυτά τα σύμβολα, τα οποία ο Ιησούς ονόμασε «ο άρτος της ζωής» και «το ύδωρ της ζωής», σερβίρισε τους συντρόφους του και έφαγαν με κατανυκτική υπακοή σύμφωνα με τη διδασκαλία που μόλις είχε μεταδοθεί. Ήταν συνήθειά του να συμμετέχει σε αυτή τη μυσταγωγική ιεροτελεστία όποτε θα επισκεπτόταν στο μέλλον τη Βηθανία. Όταν επέστρεψε σπίτι, ανέφερε όλα αυτά στη μητέρα του. Στην αρχή αυτή ταράχτηκε αλλά σιγά σιγά κατάλαβε τις απόψεις του. Εξάλλου ανακουφίστηκε πολύ όταν ο Ιησούς τη διαβεβαίωσε ότι δεν επρόκειτο να εισάγει αυτή την καινούργια ιδέα του Πάσχα στην οικογένειά τους. Στο σπίτι με τα παιδιά συνέχισε, χρόνο με χρόνο, να τρώνε το Πάσχα «σύμφωνα με το νόμο του Μωυσή».
(1404.7) 127:6.8 Αυτό το χρόνο η Μαρία είχε μια μεγάλη συζήτηση με τον Ιησού για το γάμο. Τον ρώτησε ειλικρινά αν θα παντρευόταν στην περίπτωση που θα ήταν ελεύθερος από τις οικογενειακές του ευθύνες. Ο Ιησούς της εξήγησε ότι, εφόσον το άμεσο καθήκον τού απαγόρευε το γάμο, δεν είχε πολυσκεφτεί το θέμα. Εξέφρασε τη γνώμη πως αμφέβαλε, αν ποτέ εισήρχετο στη διαδικασία να παντρευτεί. Είπε ότι όλα αυτά τα πράγματα πρέπει να περιμένουν «την ώρα του», την ώρα που «η εργασία του Πατέρα μου πρέπει να ξεκινήσει». Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι δεν επρόκειτο να γίνει πατέρας παιδιών από το δικό του αίμα, πολύ λίγο σκεπτόταν το θέμα ενός ανθρώπινου γάμου.
(1405.1) 127:6.9 Αυτό το χρόνο άρχισε εκ νέου την προσπάθεια να συνδυάσει περισσότερο την ανθρώπινη και τη θεϊκή φύση του σε μια απλή και αποτελεσματική ανθρώπινη προσωπικότητα. Και συνέχισε να αυξάνει σε ηθική ιδιότητα και πνευματική κατανόηση.
(1405.2) 127:6.10 Αν και είχε εξανεμισθεί όλη η περιουσία τους στη Ναζαρέτ (εκτός από το σπίτι τους), αυτό το χρόνο έλαβαν μια μικρή οικονομική ενίσχυση από την πώληση ενός μεριδίου σε μια ιδιοκτησία στην Καπερναούμ. Αυτό ήταν και το τελευταίο από την κτηματική περιουσία του Ιωσήφ. Αυτή η δοσοληψία της κτηματικής έκτασης στην Καπερναούμ έγινε με κάποιον κατασκευαστή σκαφών ονόματι Ζεβεδαίο.
(1405.3) 127:6.11 Ο Ιωσήφ αποφοίτησε από το σχολείο της συναγωγής αυτό το χρόνο και προετοιμάστηκε να αρχίσει την εργασία στο μικρό πάγκο του ξυλουργείου του σπιτιού. Αν και η περιουσία του πατέρα τους είχε εξανεμισθεί, υπήρχαν προοπτικές να μπορέσουν με επιτυχία να καταπολεμήσουν τη φτώχεια αφού ήταν τώρα πια τρεις που δούλευαν κανονικά.
(1405.4) 127:6.12 Ο Ιησούς σχηματιζόταν γρήγορα σε άνδρα, όχι ακριβώς άντρα αλλά ενήλικο. Είχε μάθει καλά να αναλαμβάνει ευθύνες. Γνωρίζει πώς να συνεχίζει παρά την απογοήτευση. Κρατάει ψηλά το ηθικό του όταν τα σχέδιά του ανατρέπονται και οι προθέσεις του προσωρινά ματαιώνονται. Έχει μάθει πώς να παραμένει αγνός και δίκαιος ακόμα και μπροστά στην αδικία. Μαθαίνει πώς να προσαρμόζει τα ιδανικά της πνευματικής ζωής στις πρακτικές απαιτήσεις της γήινης ύπαρξης. Μαθαίνει πώς να κάνει σχέδια για την επίτευξη ενός υψηλότερου και μακρινού ιδεολογικού σκοπού, ενώ μοχθεί σοβαρά για να φέρει εις πέρας μια κοντινή και άμεση αναγκαιότητα. Αποκτάει σταθερά την τέχνη να προσαρμόζει τις φιλοδοξίες του με τις κοινότοπες απαιτήσεις των ανθρώπινων αναγκών. Γίνεται σχεδόν κυρίαρχος της τεχνικής να χρησιμοποιεί την ενέργεια της πνευματικής ατροπού για να μεταστρέφει τον μηχανισμό των υλικών επιτευγμάτων. Μαθαίνει αργά πώς να ζει την ουράνια ζωή ενώ εξακολουθεί την γήινη ύπαρξη. Όλο και περισσότερο εξαρτάται από την απόλυτη καθοδήγηση του ουράνιου Πατέρα του ενώ αναλαμβάνει τον πατρικό ρόλο της καθοδήγησης και κατεύθυνσης των παιδιών του γήινου πατέρα του. Γίνεται έμπειρος στο να αποσπά επιδέξια τη νίκη από τα καθαυτό σαγόνια της ήττας. Μαθαίνει πώς να μεταμορφώνει τις πρόσκαιρες δυσκολίες σε θριάμβους της αιωνιότητας.
(1405.5) 127:6.13 Έτσι, καθώς περνούν τα χρόνια, αυτός ο νέος άνδρας από τη Ναζαρέτ συνεχίζει να βιώνει τη ζωή στην θνητή σάρκα μέσα στους κόσμους του χρόνου και του χώρου. Ζει μια ολοκληρωμένη, αντιπροσωπευτική και γεμάτη ζωή στην Ουράντια. Άφησε αυτό τον κόσμο ώριμος από την εμπειρία που περνούν και τα δημιουργήματά του κατά τα σύντομα και δραστήρια χρόνια της πρώτης τους ζωής, τη ζωή στη σάρκα. Και όλη αυτή η ανθρώπινη εμπειρία είναι μια αιώνια κατάκτηση του Κυρίαρχου του Σύμπαντος. Είναι ο γεμάτος κατανόηση αδελφός μας, ο συμπονετικός φίλος, ο έμπειρος άρχοντας και ελεήμων πατέρας.
(1405.6) 127:6.14 Σαν παιδί συσσώρευσε ένα πελώριο όγκο γνώσης. Σαν νεαρός τακτοποίησε, ταξινόμησε και συσχέτισε αυτές τις πληροφορίες και τώρα σαν άνδρας επιρροής αρχίζει να οργανώνει αυτές τις διανοητικές κατακτήσεις, προπαρασκευάζοντας την χρήση για την επικείμενη διδασκαλία του, υπηρεσία του, και θητεία του προς το συμφέρον των φίλων του θνητών σ’ αυτόν τον κόσμο και σε όλες τις άλλες κατοικημένες σφαίρες παντού σε όλο το σύμπαν του Νέβαδον.
(1405.7) 127:6.15 Γεννημένος στον κόσμο ένα παιδί του βασιλείου, έζησε την παιδική ζωή του και πέρασε από τα διαδοχικά στάδια της νεότητας και της νεαρής ανδρικής ηλικίας. Τώρα στέκεται στο κατώφλι της πλήρους ανδρικής ηλικίας, πλούσιος σε εμπειρίες ανθρώπινης ζωής, υπερπλήρης στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και γεμάτος συμπόνια για τις αδυναμίες της ανθρώπινης υπόστασης. Γίνεται ειδικός στη θεϊκή τέχνη της αποκάλυψης του Ουράνιου Πατέρα του στις θνητές υπάρξεις κάθε ηλικίας και βαθμίδας.
(1406.1) 127:6.16 Και τώρα σαν μεγάλος άνδρας – ένας έφηβος του βασιλείου – ετοιμάζεται να συνεχίσει την υπέρτατη αποστολή της αποκάλυψης του Θεού στους ανθρώπους και της καθοδήγησης του ανθρώπου προς τον Θεό.
(1407.1) 128:0.1 Όταν ο Ιησούς μπήκε στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης, είχε ζήσει, και συνέχισε να ζει, μια φυσιολογική και κοινή ανθρώπινη ζωή στην γη. Ο Ιησούς ήρθε στην γη με τον τρόπο που έρχονται όλα τα παιδιά¨ δεν είχε καμία σχέση με την επιλογή των γονέων του. Πράγματι επέλεξε αυτόν τον συγκεκριμένο κόσμο σαν πλανήτη εκτέλεσης της έβδομης και τελικής Προσφοράς του, της ενσάρκωσής του με την μορφή θνητού, αλλά κατά τα άλλα εισήλθε στον κόσμο με φυσιολογικό τρόπο, μεγάλωσε σαν συνηθισμένο παιδί της υλικής σφαίρας και πάλεψε με τα σκαμπανεβάσματα της ζωής και του περιβάλλοντος ακριβώς σαν τους άλλους θνητούς σε αυτόν και στους παρόμοιους κόσμους.
(1407.2) 128:0.2 Πάντα να έχετε κατά νου τον διπλό σκοπό της Προσφοράς του Μιχαήλ στην Ουράντια:
(1407.3) 128:0.3 1. Την απόκτηση της εμπειρίας της κανονικής ζωής ενός ανθρώπινου πλάσματος με θνητή σάρκα, την ολοκλήρωση της κυριαρχίας του στο Νέβαδον.
(1407.4) 128:0.4 2. Την αποκάλυψη του Συμπαντικού Πατέρα στους θνητούς κατοίκους στους κόσμους του χώρου και του χρόνου και την πιο αποτελεσματική καθοδήγηση αυτών των θνητών σε καλύτερη κατανόηση του Συμπαντικού Πατέρα.
(1407.5) 128:0.5 Όλα τα άλλα οφέλη και τα συμπαντικά προνόμια ήταν περιστασιακά και δευτερεύοντα μπροστά σε αυτούς τους μείζονες στόχους της θνητής Προσφοράς του
(1407.6) 128:1.1 Όταν ενηλικιώθηκε ο Ιησούς άρχισε με ζήλο και πλήρη συνείδηση το έργο της ολοκλήρωσης της εμπειρίας της απόκτησης της γνώσης για την ζωή των κατώτερου τύπου νοήμονων δημιουργημάτων του, και έτσι να κερδίσει ολοκληρωτικά το δικαίωμα απεριόριστης εξουσίας στο σύμπαν του. Ξεκίνησε αυτό το τεράστιο έργο γνωρίζοντας ολοκληρωτικά την διπλή του φύση. Αλλά είχε ήδη συνδυάσει αποτελεσματικά αυτές τις δύο φύσεις σε μία—τον Ιησού από την Ναζαρέτ.
(1407.7) 128:1.2 Ο Γέσουα ο υιός του Ιωσήφ γνώριζε πολύ καλά ότι ήταν άνθρωπος, ένας θνητός, γεννημένος από μια γυναίκα. Αυτό φαίνεται από την επιλογή του πρώτου τίτλου του, ο Υιός του Ανθρώπου. Στα αλήθεια συμμετείχε στην σάρκα και στο αίμα, και ακόμα και τώρα, που προεδρεύει με απόλυτη εξουσία στα πεπρωμένα ενός σύμπαντος, ακόμα φέρει ανάμεσα στους άλλους πολυάριθμους άξια κερδισμένους τίτλους του και εκείνον του Υιού του Ανθρώπου. Είναι κυριολεκτικά αληθινό ότι ο δημιουργικός Λόγος—ο Δημιουργός Υιός—του Συμπαντικού Πατέρα έγινε «σάρκα και κατοίκησε σαν άνθρωπος στην σφαίρα της Ουράντια». Εργαζόταν, κουραζόταν, ξεκουραζόταν και κοιμόταν. Πεινούσε και αυτός και ικανοποιούσε την πείνα του με φαγητό¨ διψούσε και έσβηνε την δίψα του με νερό. Δοκίμασε όλη την κλίμακα των ανθρώπινων αισθημάτων και συναισθημάτων¨ «δοκιμάστηκε σε όλα τα πράγματα, όπως εσείς,» και υπέφερε και πέθανε.
(1407.8) 128:1.3 Απόκτησε γνώσεις, κέρδισε εμπειρίες, και συνδύασε αυτά τα δύο σε σοφία, όπως κάνουν και άλλοι θνητοί της υλικής σφαίρας. Μέχρι μετά την βάπτισή του δεν είχε επωφεληθεί από καμία υπερφυσική δύναμη. Δεν χρησιμοποίησε καμία μεσολάβηση σαν μέρος της ανθρώπινης προσφοράς του με την ιδιότητα του υιού του Ιωσήφ και της Μαρίας.
(1408.1) 128:1.4 Και όσον αφορά τα προνόμια της υπεράνθρωπης φύσης του, και από αυτά είχε αδειάσει τον εαυτό του. Πριν την αρχή του πανανθρώπινου έργου του η γνώση του για τους ανθρώπους και τα γεγονότα περιοριζόταν εξ ολοκλήρου στις δικές του εμπειρίες. Ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους.
(1408.2) 128:1.5 Είναι πέρα για πέρα αληθινό το ότι: «Έχουμε έναν ανώτερο κυβερνήτη που μπορεί να τον αγγίζει το συναίσθημα της αδυναμίας μας. Έχουμε έναν Κύριο που δοκιμάστηκε και ένοιωσε τους πειρασμούς από όλες τις απόψεις όπως εμείς, και παρόλα αυτά δεν αμάρτησε.» Και αφού αυτός ο ίδιος υπέφερε, από τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες, είναι με το παραπάνω ικανός να καταλαβαίνει και να βοηθά εκείνους που αισθάνονται μπερδεμένοι και στεναχωρημένοι.
(1408.3) 128:1.6 Ο ξυλουργός από την Ναζαρέτ τώρα καταλάβαινε πολύ καλά το έργο που είχε μπροστά του, αλλά διάλεξε να ζήσει την ανθρώπινη ζωή του στην φυσιολογική της ροή. Και σε μερικά από αυτά τα θέματα είναι πράγματι παράδειγμα για τα θνητά πλάσματά του, ακόμα και με τον τρόπο που έχει καταγραφεί: «Ας έχετε και εσείς τον ίδιο νου με αυτόν που είχε ο Ιησούς Χριστός, που, όντας στην φύση Θεός, δεν το θεωρούσε παράξενο να είναι ίσος με Θεό. Αλλά έκανε τον εαυτό του μικρό και ασήμαντο και, παίρνοντας την μορφή των δημιουργημάτων του, γεννήθηκε σαν ένας από το ανθρώπινο είδος. Και διαμορφωμένος έτσι σαν άνθρωπος κοινός, ταπεινώθηκε και υπέστη τον θάνατο, και τον θάνατο πάνω στον σταυρό.»
(1408.4) 128:1.7 Έζησε τον θνητό βίο του όπως όλοι οι άλλοι της ανθρώπινης οικογένειας ζουν τους δικούς τους βίους, «ο οποίος τις μέρες της σάρκας τόσο συχνά έκανε προσευχές και ικεσίες, ακόμα και με έντονα συναισθήματα και δάκρυα, προς Αυτόν που είναι ικανός να σώζει από όλα τα κακά, και οι προσευχές του ήταν αποτελεσματικές επειδή πίστευε.» Γι αυτό από κάθε άποψη βγήκε κερδισμένος που έγινε σαν τα αδέρφια του και έτσι μπόρεσε να γίνει ένας σπλαχνικός και με κατανόηση κυρίαρχος κυβερνήτης τους.
(1408.5) 128:1.8 Για την ανθρώπινη φύση του δεν αμφέβαλε ποτέ¨ ήταν αυταπόδεικτη και παρούσα στην συνείδησή του. Αλλά για την θεϊκή του φύση πάντα υπήρχε χώρος για αμφιβολίες και εικασίες, τουλάχιστον αυτό ίσχυε μέχρι την βάπτισή του. Η συνειδητοποίηση της θεϊκότητάς του ήταν μια αργή και, από την ανθρώπινη άποψη, μια φυσιολογική εξελικτική αποκάλυψη. Αυτή η αποκάλυψη και συνειδητοποίηση της θεϊκότητάς του άρχισαν στην Ιερουσαλήμ όταν δεν ήταν καλά- καλά δεκατριών χρονών με το υπερφυσικό γεγονός της ανθρώπινης ζωής του¨ και αυτή η εμπειρία της συνειδητοποίησης της θεϊκής του φύσης συμπληρώθηκε την ώρα της δεύτερης υπερφυσικής του εμπειρίας , στο επεισόδιο της βάπτισής του από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη ποταμό, που σημείωσε και την αρχή της δημόσιας προσφοράς του και διδασκαλίας.
(1408.6) 128:1.9 Ανάμεσα σε αυτές τις δύο επισκέψεις από τον ουρανό, η μία στα δεκατρία του και η άλλη στην βάπτισή του, δεν συνέβη τίποτα υπερφυσικό ή υπεράνθρωπο στην ζωή αυτού του ενσαρκωμένου Δημιουργού Υιού. Παρ’ όλα αυτά, το μωρό από την Ναζαρέτ, το παιδί, ο νέος, και ο άνδρας από την Ναζαρέτ, ήταν στην πραγματικότητα ο ενσαρκωμένος Δημιουργός ενός σύμπαντος¨ αλλά ούτε μια φορά δεν χρησιμοποίησε τίποτα από αυτήν την δύναμη, ούτε αξιοποίησε την καθοδήγηση ουράνιων προσωπικοτήτων, εκτός από τον φύλακά του σεραφείμ , σε όλη του την ζωή μέχρι την μέρα της βάπτισής του από τον Ιωάννη. Και εμείς που το καταμαρτυρούμε , γνωρίζουμε πολύ καλά για αυτό που μιλάμε.
(1408.7) 128:1.10 Και όμως, σε όλα αυτά τα χρόνια της ζωής του στην σάρκα ήταν πραγματικά θεϊκός. Ήταν αληθινά ένας Δημιουργός Υιός του Παραδείσιου Πατέρα. Μόλις ασπάστηκε και άρχισε κανονικά την δημόσια προσφορά του, στην συνέχεια προς την τεχνική ολοκλήρωση της απόλυτα θνητής του εμπειρίας για να πετύχει την απόλυτη κυριαρχία του σύμπαντός του, δεν δίστασε δημόσια να παραδεχτεί ότι ήταν ο Υιός του Θεού. Δεν δίστασε να δηλώσει, «Είμαι το Άλφα και το Ωμέγα, η αρχή και το τέλος, ο πρώτος και ο τελευταίος.»
(1409.1) 128:1.11 Ποτέ δεν έφερε αντίρρηση σε όλους αυτούς τους τίτλους που του αποδίδανε όλα τα χρόνια της θεϊκής προσφοράς του στην ανθρωπότητα Στα μεταγενέστερα χρόνια δεν διαμαρτυρήθηκε όταν τον αποκάλεσαν Κύριο της Δόξας, Κυρίαρχο Σύμπαντος, Κύριο και Θεό όλης της πλάσης, Άγιο Ένα του Ισραήλ, Κύριο των πάντων, Κύριο και Θεό μας, Θεό μαζί μας, αυτόν που έχει όνομα πάνω από κάθε όνομα και σε όλους τους κόσμους, Παντοδυναμία ενός Σύμπαντος, Συμπαντικό Νου αυτής της δημιουργίας, Ένα στον οποίο περικλείονται όλοι οι θησαυροί της γνώσης και της σοφίας, Αυτόν που η πληρότητά του γεμίζει τα πάντα και από τον οποίο τα πάντα συνιστούνται , Δημιουργό ουρανού και γης, Υποστηρικτή Σύμπαντος, Κριτή όλης της γης, Δότη της αιώνιας ζωής, Αληθινό Ποιμένα, Απελευθερωτή των κόσμων, και Καπετάνιο της σωτηρίας μας. Ποτέ δεν έφερε αντίρρηση σε κανέναν από αυτούς τους τίτλους όταν τους του αποδίδανε όλα τα μετέπειτα χρόνια της θεϊκής προσφοράς του προς την ανθρωπότητα, και για την ανθρωπότητα, και για την ανθρωπότητα αυτού του κόσμου και όλων των άλλων κόσμων. Ο Ιησούς έφερε αντίρρηση μόνο σε έναν τίτλο που του απευθύνανε: Όταν τον αποκαλέσανε Εμμανουήλ, απλά είπε, «Όχι εγώ, αυτός είναι ο μεγαλύτερος αδερφός μου.»
(1409.2) 128:1.12 Πάντα, ακόμα και μετά την εμφάνισή του στην γη, ο Ιησούς ήταν ταπεινά υποταγμένος στο θέλημα του Πατέρα στον ουρανό.
(1409.3) 128:1.13 Μετά την βάπτισή του άφηνε συνήθως τους ειλικρινείς πιστούς και τους ευγνώμονες οπαδούς του να τον λατρεύουν. Ακόμα και όταν πάλευε με την φτώχεια και μοχθούσε με τα χέρια του για να παρέχει τα αναγκαία στην οικογένειά του, η γνώση ότι ήταν Υιός του θεού ολοένα μεγάλωνε¨ γνώριζε ότι ήταν ο δημιουργός των ουρανών και της ίδιας της γης πάνω στην οποία ζούσε την ανθρώπινη ύπαρξή του. Και τα πλήθη των ουράνιων υπάρξεων σε όλο το μεγαλειώδες σύμπαν που παρακολουθούσε τα γενόμενα γνώριζαν και αυτά ότι ο άνθρωπος από την Ναζαρέτ ήταν ο αγαπημένος τους Κύριος και Δημιουργός-πατέρας. Μεγάλη αγωνία επικρατούσε στο σύμπαν του Νέβαδον όλα αυτά τα χρόνια¨ όλα τα ουράνια μάτια ήταν στραμμένα προς την Ουράντια—στην Παλαιστίνη.
(1409.4) 128:1.14 Εκείνη την χρονιά ο Ιησούς πήγε στην Ιερουσαλήμ με τον Ιωσήφ να γιορτάσει το Πάσχα. Αφού είχε πάρει τον Ιάκωβο στον ναό για την χειροτονία, το θεώρησε υποχρέωσή του να πάρει τον Ιωσήφ. Ο Ιησούς ποτέ δεν έδειξε καμία προτίμηση σε κάποιο μέλος της οικογένειάς του. Πήγε με τον Ιωσήφ στην Ιερουσαλήμ από την συνηθισμένη πορεία της κοιλάδας του Ιορδάνη, αλλά επέστρεψε στην Ναζαρέτ από τον ανατολικό δρόμο του Ιορδάνη, που περνούσε μέσα από τον Άμαθο. Κατεβαίνοντας τον Ιορδάνη, ο Ιησούς διηγήθηκε στον Ιωσήφ Ιουδαϊκή ιστορία και στο ταξίδι της επιστροφής του είπε για τις εμπειρίες των θεωρούμενων φυλών του Ρούμπεν, του Γκαντ, και του Γκιλεάντ που σύμφωνα με την παράδοση κατοικούσαν σε εκείνες τις περιοχές ανατολικά του ποταμού.
(1409.5) 128:1.15 Ο Ιωσήφ έκανε στον Ιωσήφ πολλές ερωτήσεις για την αποστολή της ζωής του, αλλά στις περισσότερες από αυτές ο Ιησούς απαντούσε μόνο, «Η ώρα μου δεν έχει έρθει ακόμα.» Όμως, σε αυτές τις προσωπικές συζητήσεις λέχτηκαν πολλές κουβέντες που ο Ιωσήφ τις θυμόταν κατά την διάρκεια των συνταρακτικών γεγονότων των επόμενων χρόνων. Ο Ιησούς, με τον Ιωσήφ, πέρασαν το Πάσχα με τρεις φίλους στην Βηθανία, όπως ήταν η συνήθειά του όταν ερχόταν στην Ιερουσαλήμ να παρακολουθήσει αυτές τις εορτές.
(1409.6) 128:2.1 Αυτή ήταν μια από τις πολλές χρονιές που τα αδέρφια του Ιησού αντιμετώπιζαν τα προβλήματα και τα βάσανα της προσαρμογής τους στην εφηβεία. Ο Ιησούς τώρα είχε αδέρφια σε ηλικίες από επτά μέχρι δεκαοκτώ, και ήταν συνεχώς απασχολημένος να τους βοηθά να προσαρμόζονται στις νέες αφυπνίσεις της διανοητικής και συναισθηματικής τους ζωής. Έτσι είχε να καταπιαστεί με τα προβλήματα της εφηβείας όπως εκδηλωνόντουσαν στην ζωή των αδερφών του.
(1410.1) 128:2.2 Εκείνη την χρονιά αποφοίτησε από το σχολείο ο Σίμων και άρχισε δουλειά με τον παλιό σύντροφο του Ιησού στο παιχνίδι και τον πάντα έτοιμο υπερασπιστή του, τον Ιακώβ τον κατασκευαστή πέτρας. Μετά από πολλά οικογενειακά συμβούλια αποφασίστηκε ότι δεν ήταν σωστό να καταπιαστούν όλα τα αγόρια με την ξυλουργική. Θεώρησαν ότι κάνοντας διαφορετικές τέχνες θα ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι να αναλαμβάνουν εργολαβίες για κατασκευές ολόκληρων κτιρίων. Δεν ήταν όλοι τους απασχολημένοι εφόσον τρεις από αυτούς δούλευαν αποκλειστικά σαν ξυλουργοί.
(1410.2) 128:2.3 Ο Ιησούς συνέχισε εκείνη την χρονιά να δουλεύει στα τελειώματα σπιτιών και κατασκευάζοντας έπιπλα αλλά τον περισσότερο χρόνο τον περνούσε στο μαγαζί επισκευής καραβανιών. Ο Ιάκωβος άρχισε να εναλλάσσεται με τον Ιησού στο μαγαζί. Στο τέλος αυτής της χρονιάς, όταν άρχισε να αραιώνουν οι δουλειές στην ξυλουργική στην Ναζαρέτ, ο Ιησούς άφησε τον Ιάκωβο υπεύθυνο στο μαγαζί των επισκευών και τον Ιωσήφ στο εργαστήριο του σπιτιού και αυτός πήγε στην Σέφορη για να εργαστεί με έναν σιδηρουργό. Δούλεψε με τα μέταλλα έξι μήνες και απέκτησε επιδεξιότητα στο αμόνι.
(1410.3) 128:2.4 Πριν αρχίσει την νέα του δουλειά στην Σέφορη, Ο Ιησούς έκανε ένα οικογενειακό συμβούλιο και επίσημα τοποθέτησε τον Ιάκωβο, που τότε είχε περάσει τα δεκαοκτώ, επί κεφαλής της οικογένειας. Υποσχέθηκε στον αδερφό του την αμέριστη υποστήριξή του και την πλήρη συνεργασία του και απέσπασε επίσημες υποσχέσεις υπακοής στον Ιάκωβο από όλα τα μέλη της οικογένειάς του. Από εκείνη την ημέρα ο Ιάκωβος ανέλαβε την πλήρη οικονομική ευθύνη της οικογένειας, και ο Ιησούς του έστελνε χρήματα κάθε εβδομάδα. Ποτέ δεν ξαναπήρε ο Ιησούς τα ηνία από τα χέρια του Ιάκωβου. Όσο δούλευε στην Σέφορη μπορεί να γύριζε σπίτι με τα πόδια κάθε βράδυ αν υπήρχε ανάγκη, αλλά σκόπιμα έμενε μακριά, με πρόφαση τον καιρό και άλλους λόγους, αλλά το αληθινό του κίνητρο ήταν να εκπαιδεύσει τον Ιάκωβο και τον Ιωσήφ στις οικογενειακές ευθύνες. Είχε αρχίσει σιγά- σιγά να απαγκιστρώνεται από την οικογένειά του. Κάθε Σάββατο ο Ιησούς γυρνούσε στην Ναζαρέτ, και μερικές φορές και μέσα στην εβδομάδα όταν χρειαζόταν, για να παρακολουθήσει την εξέλιξη του καινούριου σχεδίου, να δώσει συμβουλές και άλλες χρήσιμες υποδείξεις.
(1410.4) 128:2.5 Ζώντας για πολύ χρονικό διάστημα στην Σέφορη αυτούς τους έξι μήνες ο Ιησούς είχε την δυνατότητα να εξοικειωθεί περισσότερο με την μη Ιουδαϊκή άποψη της ζωής. Δούλευε με μη Εβραίους, ζούσε με μη Εβραίους, και μελέτησε όσο το δυνατόν από κοντά και προσεχτικά τις συνήθειες της ζωής τους και της σκέψης τους.
(1410.5) 128:2.6 Οι ηθικές αρχές αυτής της πόλης πατρίδας του Ηρώδη Αντύπα ήταν τόσο πολύ κατώτερες ακόμα και από της Ναζαρέτ της πόλης των καραβανιών, που ο Ιησούς μετά από έξι μήνες παραμονή στην Σέφορη, άρχισε να ψάχνει αφορμή για να γυρίσει στην Ναζαρέτ. Η ομάδας για την οποία δούλευε επρόκειτο να αναλάβει κάποια δημόσια έργα και στην Σέφορη και στην νέα πόλη Τιβεριάδα, και ο Ιησούς δεν ήθελε καθόλου να εργαστεί κάτω από την επίβλεψη του Ηρώδη Αντύπα. Και υπήρχαν και άλλοι λόγοι που ο Ιησούς θεώρησε σωστό να επιστρέψει στην Ναζαρέτ. Όταν επέστρεψε στο μαγαζί επισκευών δεν ανέλαβε ξανά την προσωπική αρχηγεία στις οικογενειακές υποθέσεις. Δούλευε συνεταιρικά με τον Ιάκωβο στο μαγαζί και όσο το δυνατόν τον άφηνε να συνεχίζει την επίβλεψη της οικογένειας. Ο χειρισμός των οικογενειακών δαπανών του Ιάκωβου και η διαχείριση του οικογενειακού προϋπολογισμού έμειναν όπως ήταν.
(1410.6) 128:2.7 Με αυτούς τους σωστούς και σοφούς χειρισμούς ο Ιησούς προετοίμαζε τον τρόπο της τελικής απομάκρυνσής του από την ενεργή συμμετοχή στις υποθέσεις της οικογένειάς του. Όταν ο Ιάκωβος απόκτησε τρία χρόνια εμπειρίας σαν ενεργός αρχηγός της οικογένειας—και δύο χρόνια πριν παντρευτεί (ο Ιάκωβος)— τοποθετήθηκε επί κεφαλής του νοικοκυριού και ανέλαβε την γενική διαχείριση ο Ιωσήφ.
(1411.1) 128:3.1 Αυτή τη χρονιά χαλάρωσε κάπως η οικονομική πίεση καθώς δούλευαν τέσσερις. Η Μίριαμ έβγαζε αρκετά πουλώντας γάλα και βούτυρο¨ η Μάρθα είχε γίνει καλή υφάντρα . Η τιμή αγοράς του μαγαζιού επισκευών ήταν πάνω από το ένα τρίτο πληρωμένη. Η κατάσταση ήταν τέτοια που ο Ιησούς σταμάτησε την δουλειά για τρεις εβδομάδες για να πάει τον Σίμωνα στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα, και αυτή ήταν η μακρύτερη περίοδος μακριά από τον καθημερινό μόχθο που μπόρεσε να απολαύσει μετά τον θάνατο του πατέρα του.
(1411.2) 128:3.2 Ταξίδεψαν για την Ιερουσαλήμ από τον δρόμο της Δεκάπολης και μέσα από την Πέλλα, την Γέρασα, την Φιλαδέλφεια, την Εσεβώνα, και την Ιεριχώ. Γύρισαν στην Ναζαρέτ από τον παραλιακό δρόμο, που περνούσε από την Λύδδα, την Ιόππη, την Καισάρεια , και από εκεί γύρω από το όρος Κάρμελ προς την Πτολεμαία και την Ναζαρέτ. Αυτό το ταξίδι εξοικείωσε τον Ιησού με ολόκληρη την Παλαιστίνη βόρεια της περιοχής της Ιερουσαλήμ.
(1411.3) 128:3.3 Στην Φιλαδέλφεια ο Ιησούς και ο Σίμωνας γνωρίστηκαν με έναν έμπορο από την Δαμασκό που τους συμπάθησε τόσο πολύ που τους ζήτησε να σταματήσουν μαζί του στο μαγαζί του στην Ιερουσαλήμ. Όσο ο Σίμωνας βρισκόταν στον ναό, ο Ιησούς πέρασε πολύ χρόνο μιλώντας για διάφορα θέματα του κόσμου με αυτόν τον μορφωμένο και πολυταξιδεμένο άνθρωπο. Αυτός ο άνθρωπος είχε πάνω από τέσσερις χιλιάδες καμήλες καραβανιών¨ οι δουλειές του επεκτείνονταν σε όλο τον Ρωμαϊκό κόσμο και τώρα κατευθυνόταν προς την Ρώμη. Πρότεινε στον Ιησού να πάει στην Δαμασκό να μπει στην επιχείρηση Ανατολικών εισαγωγών, αλλά ο Ιησούς του εξήγησε ότι δεν μπορούσε να απομακρυνθεί τόσο από την οικογένειά του εκείνη την στιγμή. Αλλά στον δρόμο της επιστροφής σκεπτόταν πολύ εκείνες τις μακρινές πόλεις και τις ακόμα πιο μακρινές χώρες της Μακρινής Δύσης και Ανατολής, τις χώρες για τις οποίες άκουγε τόσο συχνά να μιλούν οι επιβάτες και οι εισπράκτορες των καραβανιών.
(1411.4) 128:3.4 Του Σίμωνα του άρεσε πολύ η επίσκεψη στην Ιερουσαλήμ. Έγινε δεόντως δεκτός στο κράτος του Ισραήλ στην χειροτονία των υιών των εντολών το Πάσχα. Όσο ο Σίμωνας παρακολουθούσε τις τελετές του Πάσχα, ο Ιησούς αναμιγνυόταν με το πλήθος των επισκεπτών και είχε πολλές ενδιαφέρουσες προσωπικές συνομιλίες με πολλούς μη Ιουδαίους προσήλυτους.
(1411.5) 128:3.5 Ίσως η πιο αξιοσημείωτη από αυτές τις γνωριμίες του ήταν μία με έναν νεαρό Ελληνιστή με το όνομα Στέφανος. Αυτός ο νέος πήγαινε για πρώτη φορά στην Ιερουσαλήμ και έτυχε να συναντήσει τον Ιησού την Πέμπτη το απόγευμα την εβδομάδα του Πάσχα. Ενώ περπατούσαν οι δυο τους κοιτάζοντας το παλάτι των Ασμοναίων, ο Ιησούς άρχισε μια τυχαία συζήτηση που το αποτέλεσμά της ήταν να αρχίσουν να ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο και που οδήγησε σε μια συζήτηση που κράτησε τέσσερις ώρες για τον τρόπο ζωής και τον αληθινό Θεό και την θρησκεία του. Ο Στέφανος εντυπωσιάστηκε πολύ από αυτά που είπε ο Ιησούς¨ ποτέ δεν ξέχασε τα λόγια του.
(1411.6) 128:3.6 Και αυτός ήταν ο ίδιος Στέφανος που έπειτα έγινε πιστός της διδασκαλίας του Ιησού, και του οποίου η τόλμη στην διακήρυξη του πρώτου ευαγγελίου είχε το αποτέλεσμα να λιθοβοληθεί μέχρι θανάτου από εξαγριωμένους Ιουδαίους. Μέρος της ασυνήθιστης τόλμης του Στέφανου στον τρόπο που στον τρόπο που διακήρυσσε το νέο ευαγγέλιο οφειλόταν άμεσα σε αυτήν την πρώτη του συνομιλία με τον Ιησού. Αλλά ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό του Στέφανου ότι ο Γαλιλαίος με τον οποίο είχε μιλήσει περίπου πριν δεκαπέντε χρόνια ήταν ακριβώς το ίδιο πρόσωπο που αργότερα φανερώθηκε σαν ο Σωτήρας του κόσμου, και για τον οποίο έδωσε τόσο νέος την ζωή του, γινόμενος έτσι ο πρώτος μάρτυρας της νέας Χριστιανικής πίστης. Όταν ο Στέφανος πλήρωσε με την ζωή του την επίθεσή του στον Ιουδαϊκό ναό και τις παραδοσιακές συνήθειές του, εκεί βρισκόταν και κάποιος με το όνομα Σαούλ, ένας πολίτης της Ταρσού. Και όταν ο Σαούλ είδε πως αυτός ο Έλληνας μπορούσε να πεθάνει για την πίστη του, τότε γεννήθηκαν στην καρδιά του εκείνα τα συναισθήματα που τελικά τον οδήγησαν να ασπαστεί τον σκοπό για τον οποίο πέθανε ο Στέφανος¨ Αργότερα έγινε ο δυναμικός και άκαμπτος Παύλος, ο φιλόσοφος, αν όχι ο μοναδικός ιδρυτής, της Χριστιανικής θρησκείας.
(1412.1) 128:3.7 Την Κυριακή μετά την εβδομάδα του Πάσχα ο Σίμων και ο Ιησούς ξεκίνησαν τον δρόμο της επιστροφής για την Ναζαρέτ. Ο Σίμων ποτέ δεν ξέχασε αυτά που του δίδαξε ο Ιησούς σε εκείνο το ταξίδι. Πάντα αγαπούσε τον Ιησού, αλλά τώρα αισθάνθηκε ότι άρχισε να γνωρίζει τον πατέρα-αδερφό του. Είχαν πολλές ειλικρινείς συνομιλίες καθώς στον δρόμο του ταξιδιού τους και ετοίμαζαν τα γεύματά τους στον δρόμο. Έφτασαν σπίτι την Πέμπτη το μεσημέρι, και ο Σίμων διηγιόταν τις εμπειρίες του στην οικογένεια μέχρι αργά το βράδυ.
(1412.2) 128:3.8 Η Μαρία ταράχτηκε πολύ όταν άκουσε από τον Σίμωνα ότι ο Ιησούς περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στην Ιερουσαλήμ «κουβεντιάζοντας με ξένους, ιδιαίτερα με αυτούς που έρχονταν από μακρινές χώρες.» Η οικογένεια του Ιησού ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει το μεγάλο του ενδιαφέρον για τους ανθρώπους, την επιθυμία να συζητά μαζί τους, να μαθαίνει για την ζωή τους, και τι σκέφτονται.
(1412.3) 128:3.9 Η οικογένεια από την Ναζαρέτ απορροφιόταν όλο και περισσότερο από τα άμεσα ανθρώπινα προβλήματά της¨ δεν αναφερόταν συχνά η μελλοντική αποστολή του Ιησού, και πολύ σπάνια μίλαγε ο ίδιος για την μελλοντική του καριέρα. Η μητέρα του σπάνια σκεφτόταν πια ότι ο γιος της ήταν παιδί με ιδιαίτερο προορισμό. Σιγά-σιγά παρατούσε την ιδέα ότι ο Ιησούς θα εκπλήρωνε κάποια θεϊκή αποστολή στην γη, αν και μερικές φορές η πίστη της αναζωπυρωνόταν όταν θυμόταν την επίσκεψη του Γαβριήλ πριν γεννηθεί το παιδί.
(1412.4) 128:4.1 Τους τελευταίους τέσσερις μήνες αυτής της χρονιάς ο Ιησούς τους πέρασε στην Δαμασκό καλεσμένος του εμπόρου που γνώρισε στην Φιλαδέλφεια όταν πήγαινε για την Ιερουσαλήμ. Ένας αντιπρόσωπος αυτού του εμπόρου αναζήτησε τον Ιησού όταν περνούσε από την Ναζαρέτ και τον συνόδεψε στην Δαμασκό. Αυτός ο εν μέρει Ιουδαίος έμπορος πρότεινε να αφιερώσει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό για την ίδρυση μιας σχολής θρησκευτικής φιλοσοφίας στην Δαμασκό. Σχεδίαζε να δημιουργήσει ένα κέντρο μάθησης που θα συναγωνιζόταν την Αλεξάνδρεια. Και πρότεινε στον Ιησού να αρχίσει αμέσως μια μεγάλη περιοδεία στα παγκόσμια εκπαιδευτικά κέντρα για να προετοιμαστεί να ηγηθεί αυτού του νέου σχεδίου. Αυτός ήταν ένας από τους μεγαλύτερους πειρασμούς που αντιμετώπισε ο Ιησούς σε όλη την ανθρώπινη ζωή του.
(1412.5) 128:4.2 Τότε αυτός ο έμπορος έφερε μπροστά στον Ιησού μια ομάδα δώδεκα εμπόρων και τραπεζιτών που συμφωνούσαν να στηρίξουν αυτό το νέο σχέδιο για την σχολή. Ο Ιησούς έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για την σχολή αυτή, τους βοήθησε να σχεδιάσουν την οργάνωσή του, αλλά πάντα εξέφραζε τον φόβο ότι οι άλλες υποχρεώσεις του είχαν προτεραιότητα και θα τον εμπόδιζαν να δεχτεί την διεύθυνση μιας τέτοιας εξεζητημένης επιχείρησης. Αυτός ο επίδοξος ευεργέτης του ήταν πολύ επίμονος, και προσέλαβε τον Ιησού με καλή αμοιβή για να κάνει κάποιες μεταφράσεις στο σπίτι του ενώ αυτός, η γυναίκα του, και οι γιοι του και οι κόρες του προσπαθούσαν να πείσουν τον Ιησού να δεχτεί την τιμή που του προτείνανε. Αλλά δεν θα συμφωνούσε. Γνώριζε καλά ότι η αποστολή του στην γη δεν θα υποστηριζόταν από σχολές μάθησης¨ γνώριζε καλά ότι δεν θα έπρεπε να υποχρεωθεί ούτε στο ελάχιστο στην κατεύθυνση από «συμβούλια ανθρώπων», άσχετα με το πόσο καλοπροαίρετοι ήταν.
(1412.6) 128:4.3 Αυτόν που απορρίψανε οι θρησκευτικοί ηγέτες της Ιερουσαλήμ, ακόμα και τότε που είχε δηλώσει την ηγεσία του, οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες της Δαμασκού τον αναγνώρισαν και τον χαιρέτισαν σαν κύριο διδάσκαλο, και όλα αυτά όταν ήταν ένας άσημος και άγνωστος ξυλουργός από την Ναζαρέτ.
(1412.7) 128:4.4 Ποτέ δεν μίλησε για αυτήν την προσφορά που του έγινε στην οικογένειά του, και το τέλος της χρονιάς αυτής τον βρήκε πίσω στην Ναζαρέτ να ασχολείται με τις καθημερινές εργασίες του σαν να μην είχε ποτέ δελεαστεί από τις κολακευτικές προτάσεις των φίλων του από την Δαμασκό. Ούτε ποτέ αυτοί οι άνθρωποι από την Δαμασκό συνέδεσαν τον μετέπειτα πολίτη της Καπερναούμ που έφερε τα πάνω κάτω στους Εβραίους με τον προηγούμενο ξυλουργό από την Ναζαρέτ που τόλμησε να αρνηθεί την τιμή που του έκαναν όλα τους τα πλούτη.
(1413.1) 128:4.5 Ο Ιησούς πολύ έξυπνα και σκόπιμα κατάφερνε να αποσπά διάφορα επεισόδια από την ζωή του σαν να μην έγιναν ποτέ, στα μάτια του κόσμου, από κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Πολλές φορές τα επόμενα χρόνια άκουγε την εξιστόρηση αυτής της ιστορίας του παράξενου Γαλιλαίου που απέρριψε την ευκαιρία να ιδρύσει στην Δαμασκό μια σχολή που θα συναγωνιζόταν της Αλεξάνδρειας.
(1413.2) 128:4.6 Όταν ο Ιησούς προσπαθούσε να διαχωρίζει διάφορα χαρακτηριστικά της επίγειας εμπειρίας του, ένας σκοπός που είχε κατά νου ήταν να εμποδίσει την ίδρυση μιας πολύπλευρης και εντυπωσιακής καριέρας που θα έκανε τις επόμενες γενιές να τιμούν τον δάσκαλο σαν πρόσωπο αντί να ακολουθήσουν την αλήθεια την οποία έζησε και δίδαξε. Ο Ιησούς δεν ήθελε να αφήσει ένα αρχείο ανθρώπινων επιτευγμάτων που θα αποσπούσε την προσοχή από την διδασκαλία του. Πολύ νωρίς κατάλαβε ότι οι οπαδοί του θα έμπαιναν στον πειρασμό να φτιάξουν μια θρησκεία γύρω από αυτόν που μπορεί να ανταγωνιζόταν το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών που σκόπευε να κηρύξει στον κόσμο. Γι αυτό, επιζητούσε με συνέπεια να καταστέλλει ότι από την όλο γεγονότα ζωή του, θεωρούσε ότι μπορεί να υπηρετούσε αυτήν την φυσιολογική ανθρώπινη τάση να εξυψώνει τον διδάσκαλο αντί τη διδασκαλία του.
(1413.3) 128:4.7 Αυτό το ίδιο κίνητρο εξηγεί επίσης γιατί άφηνε να γίνεται γνωστός με διαφορετικούς τίτλους σε διάφορες εποχές της επίγειας ζωής του. Και δεν ήθελε ούτε να επιβάλλει υπέρμετρη επιρροή στην οικογένειά του ή στους άλλους που θα τους έκανε να πιστεύουν αυτόν παρά την θέλησή τους. Πάντα αρνιόταν να εκμεταλλευτεί υπέρμετρα το ανθρώπινο μυαλό. Δεν ήθελε να τον πιστεύουν οι άνθρωποι εκτός κι αν οι καρδιές τους ήταν έτοιμες να ανταποκριθούν στις πνευματικές αλήθειες που τους αποκάλυψε με την διδασκαλία του.
(1413.4) 128:4.8 Μέχρι που τελείωσε αυτή η χρονιά τα πράγματα έρεαν ομαλά για την οικογένεια από την Ναζαρέτ. Τα παιδιά μεγάλωναν, και η Μαρία συνήθιζε στην απουσία του Ιησού. Αυτός συνέχιζε να παραδίδει τα κέρδη του στον Ιάκωβο για την υποστήριξη της οικογένειάς του, κρατώντας για τον εαυτό του μόνο ένα μικρό ποσό για τα προσωπικά του έξοδα.
(1413.5) 128:4.9 Όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας Υιός του Θεού στην γη. Φαινόταν σαν όλους τους ανθρώπους της υλικής σφαίρας, ένας ανάμεσα στους πολλούς. Και είχε οριστεί από τον Πατέρα στον ουρανό έτσι ακριβώς να αρχίσει να εκτυλίσσεται η Προσφορά του.
(1413.6) 128:5.1 Αυτή ήταν η πρώτη χρονιά που ο Ιησούς είχε κάποια σχετική ελευθερία από τις οικογενειακές ευθύνες. Ο Ιάκωβος διοικούσε το σπίτι πολύ πετυχημένα με την οικονομική βοήθεια του Ιησού και τις συμβουλές του.
(1413.7) 128:5.2 Την επόμενη εβδομάδα του Πάσχα εκείνη την χρονιά ήρθε στην Ναζαρέτ από την Αλεξάνδρεια ένας νέος για να κανονίσει μια συνάντηση, αργότερα εκείνη την χρονιά, με τον Ιησού και με μια ομάδα Αλεξανδρινών Ιουδαίων κάπου στην Παλαιστινιακή ακτή. Αυτή η σύσκεψη ορίστηκε για τα μέσα του Ιουνίου, και ο Ιησούς πήγε στην Καισαρεία να συναντήσει πέντε επιφανείς Ιουδαίους της Αλεξάνδρειας, που τον παρακάλεσαν να εγκατασταθεί στην πόλη τους σαν θρησκευτικός διδάσκαλος, προσφέροντάς του για κίνητρο για να αρχίσει, την θέση του βοηθού του σαζάνου της κύριας συναγωγής τους.
(1414.1) 128:5.3 Οι αντιπρόσωποι αυτής της επιτροπής εξήγησαν στον Ιησού ότι η Αλεξάνδρεια ήταν προορισμένη να γίνει η έδρα της Εβραϊκής κουλτούρας ολόκληρου του κόσμου¨ ότι η Ελληνιστική τάση των Ιουδαϊκών υποθέσεων είχε ουσιαστικά αφήσει πίσω την Βαβυλωνιακή σχολή σκέψης. Υπενθύμισαν στον Ιησού τις δυσοίωνες φήμες για ξεσηκωμό της Ιερουσαλήμ και την Παλαιστίνης και τον διαβεβαίωσαν ότι οποιοδήποτε ξεσήκωμα των Παλαιστινιακών Εβραίων θα ισοδυναμούσε με εθνική αυτοκτονία, και ότι το σιδερένιο χέρι της Ρώμης θα συνέτριβε την επανάσταση μέσα σε τρεις μήνες, ότι η Ιερουσαλήμ θα κατεστρέφετο και ο ναός θα κατεδαφιζόταν, και ότι δεν θα έμενε ούτε μια πέτρα πάνω στην άλλη.
(1414.2) 128:5.4 Ο Ιησούς άκουσε αυτά που είχαν να πουν, τους ευχαρίστησε για την εμπιστοσύνη τους, και, ενώ αρνήθηκε να πάει στην Αλεξάνδρεια, είπε: « Η ώρα μου δεν έχει έρθει ακόμα.» Αυτοί απόρησαν από την φανερή του αδιαφορία προς την τιμή που του προσέφεραν. Πριν αφήσουν τον Ιησού του έδωσαν μια χρηματική αμοιβή σε ένδειξη εκτίμησης των Αλεξανδρινών φίλων του και σαν αποζημίωση για τον χρόνο του και τα έξοδά του που πήγε στην Καισαρεία να συζητήσει μαζί τους. Αλλά, πάλι, αρνήθηκε να πάει τα χρήματα, λέγοντας: «Το σπίτι του Ιωσήφ ποτέ δεν δέχτηκε ελεημοσύνες, και δεν θα τρώμε το ψωμί κάποιου άλλου όσο τα χέρια μου είναι γερά και τα αδέρφια μπορούν και δουλεύουν..»
(1414.3) 128:5.5 Οι φίλοι του από την Αίγυπτο ξεκίνησαν για την πατρίδα τους, και τα επόμενα χρόνια όταν άκουγαν τις φήμες για τον κατασκευαστή βαρκών από την Καπερναούμ που είχε δημιουργήσει τόσο μεγάλη αναστάτωση στην Παλαιστίνη, πολύ λίγοι από αυτούς υπέθεσαν ότι ήταν το μωρό από την Βηθλεέμ που είχε μεγαλώσει και ο ίδιος παράξενος Γαλιλαίος που τόσο απλά αρνήθηκε την πρόσκλησή τους να γίνει μεγάλος δάσκαλος στην Αλεξάνδρεια.
(1414.4) 128:5.6 Ο Ιησούς γύρισε στην Ναζαρέτ. Η υπόλοιπη χρονιά ήταν οι πιο ήρεμοι έξι μήνες όλης του της επίγειας ζωής. Απόλαυσε το προσωρινό διάλειμμα παρά το συνηθισμένο πρόγραμμα προβλημάτων που είχε να λύσει και τις δυσκολίες που είχε να υπερνικήσει. Επικοινωνούσε πολύ με τον Πατέρα του στον ουρανό και έκανε τεράστια πρόοδο στην τελειοποίηση των γνώσεων του ανθρώπινου μυαλού του.
(1414.5) 128:5.7 Αλλά οι ανθρώπινες υποθέσεις των κόσμων του χώρου και του χρόνου δεν πηγαίνουν ομαλά για πολύ. Τον Δεκέμβριο ο Ιάκωβος είχε μια προσωπική συνομιλία με τον Ιησού, και του εξήγησε ότι ήταν πολύ ερωτευμένος με την Έστα, μια νεαρή γυναίκα από την Ναζαρέτ, και θα ήθελαν κάποια στιγμή να παντρευτούν αν γινόταν. Του επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι ο Ιωσήφ σύντομα θα γινόταν δεκαοκτώ χρονών, και θα ήταν καλή εμπειρία να έχει την ευκαιρία να γίνει αυτός η κεφαλή της οικογένειας. Ο Ιησούς έδωσε την συγκατάθεσή του στον γάμο του Ιάκωβου δυο χρόνια αργότερα, υπό τον όρο ότι, τον ενδιάμεσο χρόνο, να εκπαιδεύσει κατάλληλα τον Ιωσήφ να αναλάβει την καθοδήγηση της οικογένειας.
(1414.6) 128:5.8 Και τώρα άρχισαν να συμβαίνουν πράγματα—γάμοι φαινόντουσαν στον ορίζοντα. Η επιτυχία του Ιάκωβου στην συναίνεση του Ιησού για τον γάμο του έδωσε θάρρος στην Μίριαμ να πλησιάσει τον αδερφό- πατέρα της για τα δικά της σχέδια. Ο Ιακώβ, ο νεαρός κατασκευαστής πέτρας, ο κάποτε αυτοδιορισμένος υπερασπιστής του Ιησού, και τώρα συνέταιρος στην επιχείρηση με τον Ιάκωβο και τον Ιωσήφ, ζητούσε από καιρό το χέρι της Μίριαμ. Αφού η Μίριαμ εξέθεσε τα σχέδιά της στον Ιησού, της είπε να έρθει ο Ιακώβ σε αυτόν να την ζητήσει επίσημα και της υποσχέθηκε τις ευλογίες του για τον γάμο μόλις αυτή καταλάβαινε ότι η Μάρθα ήταν έτοιμη να αναλάβει τα καθήκοντά της σαν μεγαλύτερη κόρη.
(1414.7) 128:5.9 Όταν βρισκόταν στο σπίτι, συνέχιζε να διδάσκει στο βραδινό σχολείο τρεις φορές την εβδομάδα, διάβαζε τις Γραφές συχνά στην συναγωγή το Σάββατο, κουβέντιαζε με την μητέρα του, δίδασκε τα παιδιά, και γενικά συμπεριφερόταν σαν ένας άξιος και σεβαστός πολίτης της Ναζαρέτ στο κράτος του Ισραήλ.
(1415.1) 128:6.1 Αυτή η χρονιά άρχισε με την οικογένεια από την Ναζαρέτ όλη σε καλή υγεία και έγινε μάρτυρας της αποφοίτησης του κανονικού σχολείου όλων των παιδιών με την εξαίρεση κάποιας εργασίας που έπρεπε να κάνει η Μάρθα για την Ρουθ.
(1415.2) 128:6.2 Ο Ιησούς ήταν ένας από τους πιο εύρωστους και εξευγενισμένους άνδρες που εμφανίστηκαν στην γη από τον καιρό του Αδάμ. Η σωματική του ανάπτυξη ήταν εξαίσια. Το μυαλό του ήταν δραστήριο, κοφτερό, και διεισδυτικό—σε σύγκριση με την μεσαία διανοητικότητα των συγχρόνων του, είχε αναπτύξει γιγαντιαίες διαστάσεις—και το πνεύμα του ήταν πραγματικά ανθρώπινα θεϊκό.
(1415.3) 128:6.3 Τα οικονομικά της οικογένειας βρισκόντουσαν στην καλύτερη κατάσταση από τότε που αφανίστηκε η περιουσία του Ιωσήφ. Εξοφλήθηκαν και οι τελευταίες πληρωμές του μαγαζιού επισκευών καραβανιών¨ δεν χρωστούσαν σε κανέναν και για πρώτη φορά μετά από χρόνια είχαν και κάποιες οικονομίες. Εφόσον ήταν έτσι τα πράγματα, και αφού είχε πάει όλα τα άλλα αδέρφια του στην Ιερουσαλήμ για το πρώτο τους Πάσχα, ο Ιησούς αποφάσισε να πάει και τον Ιούδα (που μόλις είχε αποφοιτήσει από το σχολείο της συναγωγής) για την πρώτη του επίσκεψη στον ναό.
(1415.4) 128:6.4 Πήγαν και ήρθαν από την Ιερουσαλήμ από τον ίδιο δρόμο, την κοιλάδα του Ιορδάνη, καθώς ο Ιησούς φοβόταν για προβλήματα που μπορούσαν να δημιουργηθούν αν περνούσε με τον μικρό του αδερφό μέσα από την Σαμάρεια. Ήδη στην Ναζαρέτ ο Ιούδας είχε εμπλακεί σε κάποιες φασαρίες εξαιτίας της ορμητικής ιδιοσυγκρασίας του, σε συνδυασμό με τα έντονα πατριωτικά του συναισθήματα.
(1415.5) 128:6.5 Έφτασαν στην Ιερουσαλήμ έγκαιρα και ενώ πήγαιναν προς τον ναό, η θέα του οποίου είχε κεντρίσει και συγκινήσει τον Ιούδα μέχρι τα βάθη της ψυχής του, έτυχε και συνάντησαν τον Λάζαρο από την Βηθανία. Όσο ο Ιησούς μιλούσε με τον Λάζαρο και κανόνιζε να περάσουν όλοι μαζί το Πάσχα, ο Ιούδας προκάλεσε προβλήματα σε όλους τους. Πολύ κοντά στεκόταν ένας Ρωμαίος φρουρός που έκανε κάποια απρεπή σχόλια σε μια Ιουδαία κοπέλα που περνούσε. Ο Ιούδας κοκκίνισε από οργή και δεν άργησε να εκφράσει την απέχθειά του για αυτήν την απρέπεια άμεσα και αρκετά δυνατά ώστε να τον ακούσει ο στρατιώτης. Τώρα οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι ήταν πολύ ευαίσθητοι στους Εβραίους που έδειχναν ασέβεια¨ έτσι ο φρουρός αμέσως τον συνέλαβε. Αυτό παραήταν για τον νεαρό πατριώτη, και πριν προλάβει ο Ιησούς να του επιστήσει την προσοχή με μια προειδοποιητική ματιά, είχε ήδη ξεσπάσει τα καταπιεσμένα αντι-Ρωμαϊκά του αισθήματα φωνάζοντας καταγγελίες που έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Ο Ιούδας, με τον Ιησού στο πλευρό του, οδηγήθηκε αμέσως στην στρατιωτική φυλακή.
(1415.6) 128:6.6 Ο Ιησούς έκανε προσπάθειες να πετύχει μια άμεση ακρόαση για τον Ιούδα ή να πετύχει την αποφυλάκισή του έγκαιρα για τον εορτασμό του Πάσχα εκείνο το βράδυ, αλλά οι προσπάθειές του αποτύχανε. Εφόσον η επόμενη μέρα ήταν «ιερή σύγκληση» στην Ιερουσαλήμ, ακόμα και οι Ρωμαίοι δεν αποτολμούσαν να απευθύνουν κατηγορίες σε έναν Εβραίο. Έτσι, ο Ιούδας έμεινε υπό περιορισμό μέχρι το πρωί της δεύτερης μέρας μετά την σύλληψή του, και ο Ιησούς έμεινε στην φυλακή μαζί του. Δεν ήταν παρόντες στον ναό στην τελετή της υποδοχής των υιών του νόμου σαν ολοκληρωμένους πολίτες του Ισραήλ. Ο Ιούδας δεν πέρασε από αυτήν την επίσημη τελετή για αρκετά χρόνια, μέχρι που ξαναπήγε στην Ιερουσαλήμ σε ένα Πάσχα σε συνδυασμό με το προπαγανδιστικό του έργο για λογαριασμό των Ζηλωτών , την πατριωτική οργάνωση στην οποία ανήκε και ήταν πολύ δραστήριο μέλος.
(1415.7) 128:6.7 Το επόμενο πρωί της δεύτερης μέρας τους στην φυλακή ο Ιησούς παρουσιάστηκε στον στρατιωτικό δικαστή εκ μέρους του Ιούδα. Αφού απολογήθηκε για το νεαρό της ηλικίας του αδερφού του και έκανε κάποιες επεξηγηματικές αλλά συνετές δηλώσεις για την προκλητική φύση του επεισοδίου που οδήγησε στην σύλληψη του αδερφού του, ο Ιησούς χειρίστηκε με τέτοιο τρόπο την υπόθεση που ο δικαστής εξέφρασε την άποψη ότι ο νεαρός Εβραίος μπορεί να ήταν κάπως δικαιολογημένος για το βίαιο ξέσπασμά του. Αφού προειδοποίησε τον Ιούδα να μην επιτρέψει ξανά στον εαυτό του να κάνει τέτοια απερισκεψία, είπε στον Ιησού την ώρα που τους άφηνε να φύγουν: «Καλά θα κάνεις να προσέχεις αυτόν εδώ τον νεαρό¨ πρόκειται να σας δημιουργήσει πολλούς μπελάδες.» Και ο Ρωμαίος δικαστής είχε απόλυτο δίκιο. Πράγματι ο Ιούδας δημιούργησε πολλά προβλήματα στον Ιησού, και πάντα τα προβλήματα ήταν της ίδιας φύσης—συγκρούσεις με τις αστικές αρχές εξαιτίας των απερίσκεπτων και ανόητων πατριωτικών του ξεσπασμάτων.
(1416.1) 128:6.8 Ο Ιησούς και ο Ιούδας πήγαν να διανυκτερεύσουν στην Βηθανία, και να εξηγήσουν γιατί δεν μπόρεσαν να είναι συνεπείς στο ραντεβού τους για το δείπνο του Πάσχα, και έφυγαν για την Ναζαρέτ την επόμενη μέρα. Ο Ιησούς δεν είπε στην οικογένειά του τίποτα για την σύλληψη του μικρού του αδερφού στην Ιερουσαλήμ, αλλά είχε μια μεγάλη συνομιλία με τον Ιούδα για αυτό το επεισόδιο τρεις βδομάδες μετά την επιστροφή τους. Μετά την κουβέντα με τον Ιησού ο Ιούδας το είπε ο ίδιος στην οικογένειά του. Ποτέ δεν ξέχασε την υπομονή και την ανεκτικότητά του αδερφού- πατέρα του σε όλη αυτήν την δοκιμασία.
(1416.2) 128:6.9 Αυτό ήταν το τελευταίο Πάσχα που ο Ιησούς πέρασε με κάποιο μέλος της οικογένειάς του. Ο Υιός του Ανθρώπου όλο και περισσότερο θα απομακρυνόταν από το ίδιο του το αίμα.
(1416.3) 128:6.10 Αυτή τη χρονιά οι περίοδοι διαλογισμού του διακοπτόντουσαν συχνά από την Ρουθ και τους φίλους της. Και πάντα ο Ιησούς ήταν έτοιμος να αναβάλει τον συλλογισμό του μελλοντικού του έργου για τον κόσμο και το σύμπαν για να μοιραστεί την παιδιάστικη χαρά και την νεανική ευθυμία αυτών των παιδιών, που ποτέ δεν κουραζόντουσαν να ακούν τον Ιησού να τους διηγείται τις εμπειρίες των διαφόρων ταξιδιών του στην Ιερουσαλήμ. Ακόμα τους άρεσαν πολύ οι ιστορίες που τους έλεγε για τα ζώα και την φύση.
(1416.4) 128:6.11 Τα παιδιά ήταν πάντα ευπρόσδεκτα στο εργαστήρι επισκευών. Ο Ιησούς τους έδινε άμμο, σανίδες, και πέτρες δίπλα στο μαγαζί, και παρέες παιδιών κατέφταναν εκεί για να παίξουν. Όταν κουραζόντουσαν από το παιχνίδι τους, οι πιο τολμηροί από αυτούς κρυφοκοίταζαν στο μαγαζί, και αν ο ιδιοκτήτης του δεν ήταν απασχολημένος, εύρισκαν το θάρρος να πάνε σε αυτόν και να του πουν, «Θείε Ιωσουά , έλα έξω να μας πεις μια μεγάλη ιστορία.» Και θα τον τραβούσαν από το χέρι μέχρι να καθίσει στον αγαπημένο του βράχο στην γωνία του μαγαζιού, με τα παιδιά καθισμένα στο έδαφος γύρω του σε ημικύκλιο. Και πόσο άρεσε σε αυτούς τους μικρούς ο θείος Ιωσουά. Γελούσαν, και γελούσαν με την καρδιά τους. Ένα ή δυο μικρότερα παιδιά θα ανέβαιναν στα γόνατά του και θα καθόντουσαν εκεί, κοιτάζοντάς με θαυμασμό τα εκφραστικά χαρακτηριστικά του καθώς έλεγε τις ιστορίες του. Τα παιδιά αγαπούσαν τον Ιησού, και ο Ιησούς αγαπούσε τα παιδιά.
(1416.5) 128:6.12 Οι φίλοι του δυσκολευόντουσαν να καταλάβουν την ευρύτητα της κλίμακας των διανοητικών του δραστηριοτήτων, πως μπορούσε τόσο ξαφνικά και απόλυτα να πηδήξει από τις σοβαρές συζητήσεις για την πολιτική, την φιλοσοφία, ή την θρησκεία στο ελαφρό και εύθυμο παιχνίδι αυτών των πιτσιρικάδων ηλικίας από πέντε έως δέκα χρονών. Όσο μεγάλωναν οι αδερφοί του και οι αδερφές του, όσο είχε ελεύθερο χρόνο, και πριν έρθουν τα εγγόνια, έδινε μεγάλη προσοχή σε αυτούς τους μικρούς. Αλλά δεν έζησε στην γη αρκετά για να χαρεί και πολύ τα εγγόνια.
(1416.6) 128:7.1 Μόλις άρχισε αυτός ο χρόνος, ο Ιησούς από την Ναζαρέτ συνειδητοποίησε έντονα ότι είχε μεγάλες δυνάμεις.
(1417.1) 128:7.2 Όμως ήταν απόλυτα πεισμένος ότι δεν θα χρησιμοποιούσε αυτές τις δυνάμεις με την προσωπικότητά του σαν Υιός του Ανθρώπου, τουλάχιστον όχι μέχρι να ερχόταν η ώρα του. Τότε σκεπτόταν πολύ αλλά έλεγε λίγα για την σχέση του με τον Πατέρα στον ουρανό. Και το συμπέρασμα όλων αυτών των σκέψεων εκφράστηκε μια φορά στην προσευχή του στην κορυφή του λόφου, όταν είπε: « Άσχετα με το ποιος είμαι και τι δυνάμεις μπορώ ή δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω, πάντα έκανα, και πάντα θα κάνω, το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα μου.» Και όμως, αυτός ο άνθρωπος που περπατούσε στην Ναζαρέτ, πήγαινε και γύριζε από την δουλειά του, ήταν κυριολεκτικά αλήθεια—όσον αφορά ένα τεράστιο σύμπαν—ότι «σε αυτόν ήταν κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί σοφίας και γνώσης.»
(1417.2) 128:7.3 Όλη εκείνη την χρονιά οι οικογενειακές υποθέσεις πήγαιναν ομαλά εκτός από τον Ιούδα. Για χρόνια ο Ιάκωβος είχε προβλήματα με τον μικρότερό του αδερφό, που δεν ήθελε να δουλέψει ουσιαστικά ούτε μπορούσε να βασιστεί ότι θα έδινε το μερίδιό του στα οικογενειακά έξοδα. Ενώ ζούσε σπίτι, δεν είχε την ευσυνειδησία να βγάζει και να συνεισφέρει το μερίδιό του από τα οικογενειακά έξοδα.
(1417.3) 128:7.4 Ο Ιησούς ήταν ειρηνικός άνθρωπος, και πολλές φορές είχε ενοχληθεί από τις εριστικές πράξεις και τα πολυάριθμα πατριωτικά ξεσπάσματα του Ιούδα. Ο Ιάκωβος και ο Ιωσήφ ήταν της άποψης να τον διώξουν από την οικογένεια, αλλά ο Ιησούς δεν συμφωνούσε. Όταν δοκιμαζόταν πολύ η υπομονή τους, ο Ιησούς θα συμβούλευε: «Έχετε υπομονή. Να δίνετε συνετές συμβουλές και να προσέχετε τα λόγια σας, ώστε ο μικρός σας αδερφός να γνωρίσει πρώτα το σωστό και έπειτα να εξαναγκαστεί να το κάνει.» Η σοφή και στοργική συμβουλή του Ιησού εμπόδισε ένα ρήγμα στην οικογένεια¨ έμειναν μαζί. Αλλά ο Ιούδας ηρέμησε και ωρίμασε μόνο μετά τον γάμο του.
(1417.4) 128:7.5 Η Μαρία σπάνια μιλούσε στον Ιησού για την μελλοντική αποστολή του. Όποτε αναφερόταν αυτό το θέμα, ο Ιησούς θα έλεγε μόνο: «Η ώρα μου δεν έχει έρθει ακόμα.» Ο Ιησούς είχε σχεδόν καταφέρει να απαλλάξει την οικογένειά του από την εξάρτηση της άμεσης παρουσίας της προσωπικότητάς του. Ετοιμαζόταν ταχύτατα για την ημέρα που θα έφευγε από το σπίτι του στην Ναζαρέτ να ξεκινήσει το πιο ενεργητικό προοίμιο της πραγματικής του προσφοράς στους ανθρώπους.
(1417.5) 128:7.6 Ποτέ μην παραβλέψετε το γεγονός ότι η πρωταρχική αποστολή του Ιησού στην έβδομη Προσφορά του ήταν η απόκτηση εμπειρίας των δημιουργημάτων, η επίτευξη της κυριαρχίας στο Νέβαδον. Και συλλέγοντας αυτήν ακριβώς την εμπειρία έκανε και την υπέρτατη αποκάλυψη του Παραδείσιου Πατέρα στην Ουράντια και σε ολόκληρο το τοπικό σύμπαν του. Παρεμπιπτόντως με αυτούς τους στόχους ανέλαβε ακόμα να επιλύσει τις περίπλοκες υποθέσεις αυτού του πλανήτη που είχαν σχέση με τον στασιασμό του Λούσιφερ.
(1417.6) 128:7.7 Εκείνη την χρονιά ο Ιησούς είχε περισσότερο χρόνο ελεύθερο από ότι συνήθως, και αφιέρωσε πολύ από αυτόν να εκπαιδεύσει τον Ιάκωβο στην διαχείριση του εργαστηρίου επισκευών και τον Ιωσήφ στην διεύθυνση των οικογενειακών υποθέσεων. Η Μαρία διαισθάνθηκε ότι ετοιμαζόταν να τους αφήσει. Να τους αφήσει και να πάει πού; Να κάνει τι; Είχε σχεδόν παραιτηθεί από την σκέψη ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Δεν μπορούσε να τον καταλάβει¨ απλά δεν μπορούσε να κατανοήσει τον πρωτότοκο γιο της.
(1417.7) 128:7.8 Ο Ιησούς εκείνη την χρονιά πέρασε πολύ χρόνο με ένα-ένα τα μέλη της οικογένειάς του. Τους έπαιρνε συχνά για μεγάλους περιπάτους στον λόφο και στην εξοχή. Πριν το θέρος πήγε τον Ιούδα στον αγρότη θείο του νότια της Ναζαρέτ, αλλά ο Ιούδας δεν έμεινε πολύ μετά το θέρος. Το έσκασε, και ο Σίμωνας αργότερα τον βρήκε με τους ψαράδες στην λίμνη. Όταν ο Σίμωνας τον έφερε πίσω στο σπίτι, ο Ιησούς κουβέντιασε σοβαρά τα πράγματα με τον νεαρό δραπέτη και, εφόσον ήθελε να γίνει ψαράς, πήγε μαζί του στα Μάγδαλα και τον έθεσε υπό την προστασία ενός συγγενή ψαρά¨ και ο Ιούδας δούλευε αρκετά καλά και τακτικά από τότε μέχρι τον γάμο του, και συνέχισε να είναι ψαράς και μετά τον γάμο του.
(1418.1) 128:7.9 Τελικά ήρθε η στιγμή που όλα τα αδέρφια του Ιησού είχαν διαλέξει και σταθεροποιήσει το επάγγελμά τους. Το σκηνικό πια είχε στηθεί για την αναχώρηση του Ιησού από το σπίτι.
(1418.2) 128:7.10 Τον Νοέμβριο έγινε ένας διπλός γάμος. Ο Ιάκωβος και η Έστα, η Μίριαμ και ο Ιακώβ παντρεύτηκαν. Ήταν πραγματικά μια χαρμόσυνη περίσταση. Ακόμα και η Μαρία ήταν πάλι χαρούμενη εκτός από κάποιες στιγμές που καταλάβαινε ότι ο Ιησούς ετοιμαζόταν να φύγει. Υπέφερε κάτω από το βάρος μιας μεγάλης αβεβαιότητας: Μακάρι ο Ιησούς να καθόταν και να κουβέντιαζε ελεύθερα μαζί της όπως έκανε κάποτε όταν ήταν μικρός, αλλά αυτός ήταν εντελώς απλησίαστος¨ ΄για το μέλλον ήταν απόλυτα σιωπηλός .
(1418.3) 128:7.11 Ο Ιάκωβος και η σύζυγος του, η Έστα, μετακόμισαν σε ένα χαριτωμένο μικρό σπίτι στην δυτική πλευρά της πόλης, δώρο από τον πατέρα της. Ενώ ο Ιάκωβος συνέχισε να στηρίζει το σπίτι της μητέρας του, η αναλογία του περιορίστηκε στο μισό εξαιτίας του γάμου του, και ο Ιωσήφ τώρα τοποθετήθηκε και τυπικά επί κεφαλής της οικογένειας από τον Ιησού. Ο Ιούδας τώρα έστελνε το μερίδιό του στα έξοδα του σπιτιού με συνέπεια κάθε μήνα. Οι γάμοι του Ιάκωβου και της Μίριαμ είχαν πολύ ευεργετική επίδραση στον Ιούδα, και όταν έφυγε για το μέρος που ψάρευε, την μέρα μετά τον διπλό γάμο, διαβεβαίωσε τον Ιωσήφ ότι μπορούσε να βασιστεί σε αυτόν ότι «θα κάνω στο έπακρο το καθήκον μου, και ακόμα περισσότερο αν χρειαστεί.» Και κράτησε το λόγο του.
(1418.4) 128:7.12 Η Μίριαμ έμεινε δίπλα στην Μαρία στο σπίτι του Ιακώβ, ο Ιακώβ ο πρεσβύτερος είχε αναπαυθεί με τους πατέρες του. Η Μάρθα πήρε την θέση της Μίριαμ στο σπίτι, και η νέα οργάνωση πήγαινε θαυμάσια πριν τελειώσει ο χρόνος.
(1418.5) 128:7.13 Την μέρα μετά από τον διπλό γάμο ο Ιησούς είχε μια σοβαρή σύσκεψη με τον Ιάκωβο. Είπε εμπιστευτικά στον Ιάκωβο, ότι ετοιμαζόταν να φύγει από το σπίτι. Του παρέδωσε τον πλήρη τίτλο του εργαστηρίου επισκευών, τυπικά και επίσημα αποχώρησε από αρχηγός της οικογένειας του Ιωσήφ, και πολύ συγκινητικά ανακήρυξε στον αδερφό του τον Ιάκωβο «κεφαλή και προστάτη της οικογένειας του πατέρα μου». Συνέταξε, και υπέγραψαν και οι δύο, μια μυστική συμφωνία στην οποία οριζόταν ότι, σε ανταπόδοση για την δωρεά του μαγαζιού, ο Ιάκωβος από δω και στο εξής θα αναλάμβανε πλήρως τις οικονομικές ευθύνες της οικογένειας, απαλλάσσοντας έτσι τον Ιησού από όλες τις υποχρεώσεις πάνω σε αυτά τα θέματα. Μετά την υπογραφή της συμφωνίας, αφού είχε κανονιστεί ότι τα έξοδα της οικογένειας θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται χωρίς καμία συμβολή του Ιησού, ο Ιησούς είπε στον Ιάκωβο: « Αλλά παιδί μου θα συνεχίσω να σου στέλνω κάτι κάθε μήνα μέχρι να έρθει η ώρα μου, αλλά ότι σου στέλνω θα το χρησιμοποιείς εσύ ανάλογα με τις περιστάσεις. Μπορείς να χρησιμοποιείς τους πόρους μου για ανάγκες της οικογένειας ή για απολαύσεις όπως κρίνεις εσύ. Χρησιμοποίησέ τους σε περίπτωση ασθένειας ή χρησιμοποίησέ τους για να αντιμετωπίσεις τις απρόοπτες ανάγκες που μπορεί να τύχουν σε οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας ξεχωριστά.»
(1418.6) 128:7.14 Και έτσι ο Ιησούς προετοιμάστηκε να εισέλθει στην δεύτερη και απομακρυσμένη από το σπίτι φάση της ενήλικης ζωής του πριν την δημόσια είσοδό του στο έργο του Πατέρα του.
(1419.1) 129:0.1 Ο Ιησούς είχε πια διαχωρίσει εντελώς τον εαυτό του από την διαχείριση των οικογενειακών υποθέσεων της οικογένειας της Ναζαρέτ και από την άμεση διοίκηση των ατόμων της. Συνέχισε, μέχρι την βάπτισή του, να συνεισφέρει στα οικονομικά της οικογένειας και να δείχνει έντονο προσωπικό ενδιαφέρον για την καλή πνευματική κατάσταση κάθε ενός από τους αδερφούς του και τις αδερφές του. Και πάντα ήταν έτοιμος να κάνει ότι ήταν ανθρώπινα δυνατόν για την άνεση και την ευτυχία της χήρας μητέρας του.
(1419.2) 129:0.2 Ο Υιός του Ανθρώπου είχε κάνει τώρα όλες τις προετοιμασίες για να αποσπασθεί μόνιμα από το σπίτι της Ναζαρέτ¨ και αυτό δεν του ήταν καθόλου εύκολο. Ο Ιησούς αγαπούσε πραγματικά τους ανθρώπους του¨ αγαπούσε την οικογένειά του, και αυτή η φυσική στοργή αυξανόταν κατά πολύ από την ασυνήθιστη αφοσίωσή του προς αυτούς. ¨όσο πιο πολύ δινόμαστε στους συνανθρώπους μας, τόσο πιο πολύ τους αγαπούμε¨ και εφόσον ο Ιησούς είχε αφιερωθεί τόσο στην οικογένειά του, τους αγαπούσε ένθερμα και στοργικά.
(1419.3) 129:0.3 Όλη η οικογένεια είχε σιγά-σιγά καταλάβει ότι ο Ιησούς ετοιμαζόταν να τους αφήσει. Η λύπη αυτού του αναμενόμενου αποχωρισμού μετριαζόταν μόνο από την μέθοδο της σταδιακής προετοιμασίας τους για την αναγγελία της προτιθέμενης αναχώρησής του. Για πάνω από τέσσερα χρόνια καταλάβαιναν ότι σχεδίαζε την τελική του αναχώρηση.
(1419.4) 129:1.1 Τον Ιανουάριο του 21 μ.Χ., ένα βροχερό Κυριακάτικο πρωινό, ο Ιησούς έφυγε από την οικογένειά του απλά χωρίς επίσημες εκδηλώσεις, εξηγώντας τους μόνο ότι θα πήγαινε στην Τιβεριάδα και μετά θα επισκεπτόταν και άλλες πόλεις γύρω από την Θάλασσα της Γαλιλαίας. Και έτσι τους άφησε, και ποτέ ξανά δεν ήταν τακτικό μέλος της οικογένειας αυτής.
(1419.5) 129:1.2 Πέρασε μια εβδομάδα στην Τιβεριάδα, την καινούρια πόλη που θα διαδεχόταν την Σέφορη για πρωτεύουσα σαν πρωτεύουσα της Γαλιλαίας¨ και αφού δεν βρήκε και τίποτα πολύ ενδιαφέρον, πέρασε από τα Μάγδαλα και την Βηθσαϊδά και πήγε στην Καπερναούμ, όπου σταμάτησε να επισκεφθεί τον φίλο του πατέρα του τον Ζεβεδαίο. Οι γιοι του Ζεβεδαίου ήταν ψαράδες¨ αυτός ήταν κατασκευαστής βαρκών. Ο Ιησούς ήταν ειδικός και στον σχεδιασμό και στις κατασκευές¨ ήταν αυθεντία στην δουλειά με ξύλο¨ και ο Ζεβεδαίος γνώριζε από παλιά για την δεξιοτεχνία του τεχνίτη από την Ναζαρέτ. Από παλιά σκεφτόταν να κατασκευάσει βελτιωμένες βάρκες¨ έτσι τώρα είπε τα σχέδιά του στον Ιησού και προσκάλεσε τον επισκέπτη ξυλουργό να συμμετέχει στην επιχείρησή του, και ο Ιησούς δέχτηκε με προθυμία.
(1419.6) 129:1.3 Ο Ιησούς δούλεψε με τον Ζεβεδαίο μόνο για λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, αλλά αυτό τον χρόνο δημιούργησε ένα νέο στυλ βάρκας και καθιέρωσε εντελώς νέες μεθόδους κατασκευής βαρκών. Με ανώτερη τεχνική και πολύ βελτιωμένες μεθόδους ατμού των σανίδων, ο Ιησούς και ο Ζεβεδαίος άρχισαν να κατασκευάζουν βάρκες πολύ ανώτερου τύπου, τέχνη που έκανε πολύ ασφαλέστερη την πλεύση στην λίμνη από ότι οι παλαιότεροι τύποι. Για αρκετά χρόνια ο Ζεβεδαίος είχε περισσότερη δουλειά, βγάζοντας αυτές τις βάρκες νέου τύπου, από ότι μπορούσε να βγάλει πέρα η μικρή επιχείρησή του¨ σε λιγότερο από πέντε χρόνια πρακτικά όλη η δουλειά στην λίμνη είχε γίνει στο μαγαζί του Ζεβεδαίου στην Καπερναούμ. Ο Ιησούς έγινε γνωστός στους ψαράδες της Γαλιλαίας σαν ο σχεδιαστής αυτών των νέων βαρκών.
(1420.1) 129:1.4 Ο Ζεβεδαίος ήταν σχετικά ευκατάστατος άνθρωπος¨ τα εργαστήρια κατασκευής βαρκών του ήταν στην λίμνη νότια της Καπερναούμ, και το σπίτι του βρισκόταν στην ακτή της λίμνης κοντά στο αλιευτικό κέντρο της Βηθσαϊδά. Ο Ιησούς εκείνο το χρόνο έμεινε στο σπίτι του Ζεβεδαίου και παρέμεινε στην Καπερναούμ. Είχε δουλέψει για πολύ μόνος στον κόσμο, δηλαδή, χωρίς πατέρα, και του άρεσε πολύ αυτή η περίοδος δουλειάς με έναν συνεταίρο-πατέρα.
(1420.2) 129:1.5 Η γυναίκα του Ζεβεδαίου, η Σαλώμη, ήταν συγγενής του Άννα, ενός κάποτε ανώτερου ιερωμένου στην Ιερουσαλήμ που εξακολουθούσε ακόμα να είναι ο πιο ισχυρός της ομάδας των Σαδδουκαίων, και είχε εκθρονιστεί μόνο πριν οκτώ χρόνια. Η Σαλώμη ήταν μεγάλη θαυμάστρια του Ιησού. Τον αγαπούσε όπως αγαπούσε τους γιους της, τον Ιάκωβο, τον Ιωάννη, και τον Δαβίδ, ενώ οι τέσσερις κόρες της έβλεπαν τον Ιησού σαν μεγαλύτερο αδερφό τους. Ο Ιησούς πήγαινε συχνά για ψάρεμα με τον Ιάκωβο, τον Ιωάννη, και τον Δαβίδ, και έμαθαν ότι εκτός από έμπειρος κατασκευαστής βαρκών, ήταν και έμπειρος ψαράς.
(1420.3) 129:1.6 Όλο αυτό το χρόνο ο Ιησούς έστελνε χρήματα κάθε μήνα στον Ιάκωβο. Γύρισε στην Ναζαρέτ τον Οκτώβρη για να παρευρεθεί στον γάμο της Μάρθας, και δεν ξαναπήγε για περισσότερο από δυο χρόνια, όταν επέστρεψε για λίγο πριν τον διπλό γάμο του Σίμωνα και του Ιούδα.
(1420.4) 129:1.7 Όλη αυτή την χρονιά ο Ιησούς έφτιαχνε βάρκες και συνέχιζε να παρατηρεί πως ζουν οι άνθρωποι στην γη, Συχνά επισκεπτόταν τον σταθμό καραβανιών της Καπερναούμ που ήταν στην διαδρομή από την Δαμασκό προς το νότο. Η Καπερναούμ ήταν ισχυρό στρατιωτικό Ρωμαϊκό πόστο, και ο διοικητής της φρουράς ήταν πιστός στον Ιεχωβά, «ένας ευσεβής άνθρωπος» όπως συνήθιζαν να αποκαλούν οι Εβραίοι αυτούς τους προσήλυτους. Αυτός ο αξιωματικός ανήκε σε μια πλούσια Ρωμαϊκή οικογένεια, και έβαλε σκοπό του να κτίσει μια όμορφη συναγωγή στην Καπερναούμ, την οποία και παρέδωσε στους Εβραίους λίγο πριν ο Ιησούς πάει να ζήσει με τον Ζεβεδαίο. Ο Ιησούς έκανε τις λειτουργίες σε αυτήν την νέα συναγωγή πάνω από τον μισό χρόνο, και κάποιοι άνθρωποι των καραβανιών που έτυχε να παρευρίσκονται τον θυμήθηκαν σαν τον ξυλουργό από την Ναζαρέτ.
(1420.5) 129:1.8 Όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής των φόρων, ο Ιησούς δήλωσε τον εαυτό του σαν «ειδικευμένος τεχνίτης της Καπερναούμ». Από εκείνη την ημέρα μέχρι το τέλος της γήινης ζωής του ήταν γνωστός σαν πολίτης της Καπερναούμ. Ποτέ δεν διεκδίκησε άλλη νόμιμη παραμονή, παρόλο που για διαφόρους λόγους άφηνε τους άλλους να προσδιορίζουν την κατοικία του στην Δαμασκό, στην Βηθανία, στην Ναζαρέτ, ακόμα και στην Αλεξάνδρεια.
(1420.6) 129:1.9 Στην συναγωγή της Καπερναούμ βρήκε πολλά νέα βιβλία στα ράφια της βιβλιοθήκης, και περνούσε τουλάχιστον πέντε βράδια την βδομάδα μελετώντας εντατικά. Το ένα βράδυ το αφιέρωνε στην συντροφιά με τους πιο ηλικιωμένους, και άλλο βράδυ το περνούσε με τους νέους. Στην προσωπικότητα του Ιησού υπήρχε κάτι εξευγενισμένο που ενέπνεε και προσήλκυε τους νέους. Πάντα τους έκανε να αισθάνονται άνετα κοντά του. Ίσως το μεγάλο μυστικό του στο ότι τα πήγαινε τόσο καλά μαζί τους βρισκόταν στο διπλό γεγονός ότι πάντα έδειχνε ενδιαφέρον για ότι κάνανε, ενώ παράλληλα σπάνια τους συμβούλευε , και μόνο όταν του το ζητούσαν.
(1420.7) 129:1.10 Η οικογένεια του Ζεβεδαίου σχεδόν λάτρευε τον Ιησού, και ποτέ δεν χάνανε τις διαλέξεις ερωτήσεων και απαντήσεων που έδινε κάθε βράδυ μετά το δείπνο πριν φύγει για μελέτη στην συναγωγή. Οι νεαροί γείτονες ερχόντουσαν και αυτοί συχνά να παρακολουθήσουν αυτές τις συναντήσεις μετά το δείπνο. Σε αυτές τις μικρές συγκεντρώσεις ο Ιησούς έδινε ποικίλες και προχωρημένες καθοδηγήσεις, τόσο προχωρημένες όσο ακριβώς μπορούσαν να καταλάβουν. Μιλούσε αρκετά ελεύθερα με αυτούς, εκφράζοντας τις ιδέες του και τα ιδανικά του για την πολιτική, την κοινωνιολογία, και την φιλοσοφία, αλλά ποτέ δεν μιλούσε με επιτακτική κατηγορηματικότητα παρά μόνο όταν συζητούσε για την θρησκεία—την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.
(1421.1) 129:1.11 Μια φορά την εβδομάδα ο Ιησούς έκανε μια συνάντηση με όλα τα μέλη της οικογένειας, του μαγαζιού, και τους βοηθούς από τα παράλια, γιατί ο Ζεβεδαίος είχε πολλούς εργαζόμενους. Και ανάμεσα σε αυτούς τους εργάτες ήταν που για πρώτη φορά τον αποκαλέσανε «ο Κύριος». Όλοι τον αγαπούσαν. Του άρεσε η δουλειά του με τον Ζεβεδαίο στην Καπερναούμ, αλλά του έλειπαν τα παιδιά που έπαιζαν έξω από το ξυλουργείο στην Ναζαρέτ.
(1421.2) 129:1.12 Από τους γιους του Ζεβεδαίου, ο Ιάκωβος ήταν αυτός που ενδιαφερόταν πιο πολύ για τον Ιησού σαν δάσκαλο, σαν φιλόσοφο. Ο Ιωάννης ενδιαφερόταν πιο πολύ για τις θρησκευτικές του διδασκαλίες και απόψεις. Ο Δαβίδ τον σεβόταν σαν μηχανικό αλλά πολύ λίγο εκτιμούσε τις θρησκευτικές του απόψεις και φιλοσοφικές διδασκαλίες.
(1421.3) 129:1.13 Ο Ιούδας ερχόταν συχνά το Σάββατο να ακούσει τον Ιησού να μιλά στην συναγωγή και θα παρέμενε για να κουβεντιάσει μαζί του. Και όσο πιο πολύ ο Ιούδας έβλεπε τον μεγάλο του αδερφό, τόσο και σιγουρευόταν ότι ο Ιησούς ήταν αληθινά σπουδαίος άνθρωπος.
(1421.4) 129:1.14 Εκείνη την χρονιά ο Ιησούς έκανε μεγάλες προόδους στην τελειοποίηση των γνώσεών του ανθρώπινου νου του και πέτυχε νέα ανώτερα επίπεδα συνειδητής επαφής με τον εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή Σκέψης.
(1421.5) 129:1.15 Αυτή ήταν η τελευταία χρονιά της σταθερής ζωής του. Ποτέ ξανά ο Ιησούς δεν πέρασε έναν ολόκληρο χρόνο σε ένα μέρος ή σε μια δουλειά. Οι μέρες του επίγειου προσκυνήματός του πλησιάζανε. Οι περίοδοι έντονης δραστηριότητας δεν ήταν μακριά στο μέλλον, αλλά τώρα επρόκειτο να παρεμβληθούν ανάμεσα στην απλή αλλά έντονα δραστήρια ζωή του στο παρελθόν και στην ακόμα πιο έντονη και επίπονη δημόσια προσφορά του, μερικά χρόνια πολλών ταξιδιών και πολύ διαφοροποιημένης προσωπικής δραστηριότητας. Η εκπαίδευσή του σαν άνθρωπος της υλικής σφαίρας έπρεπε να ολοκληρωθεί πριν να μπορέσει να ξεκινήσει την καριέρα της διδασκαλίας του και του κηρύγματός του σαν τελειοποιημένος Θεάνθρωπος των θεϊκών και μετα-ανθρώπινων φάσεων της Προσφοράς του στην Ουράντια.
(1421.6) 129:2.1 Τον Μάρτιο του 22 μ.Χ., ο Ιησούς έφυγε από τον Ζεβεδαίο και από την Καπερναούμ. Ζήτησε ένα μικρό ποσό για να καλύψει τα έξοδά του στην Ιερουσαλήμ. Όσο εργαζόταν με τον Ζεβεδαίο είχε αποτραβήξει μόνο μικρά χρηματικά ποσά, τα οποία έστελνε κάθε μήνα στην οικογένειά του στην Ναζαρέτ. Τον ένα μήνα θα ερχόταν ο Ιωσήφ στην Καπερναούμ για τα χρήματα¨ τον άλλο μήνα θα ερχόταν ο Ιούδας στην Καπερναούμ, θα έπαιρνε τα χρήματα από τον Ιησού, και θα τα πήγαινε στην Ναζαρέτ. Το μέρος που ψάρευε ο Ιούδας βρισκόταν μόνο μερικά μίλια νότια της Καπερναούμ.
(1421.7) 129:2.2 Όταν ο Ιησούς έφυγε από την οικογένεια του Ζεβεδαίου, συμφώνησε να παραμείνει στην Ιερουσαλήμ μέχρι το Πάσχα, και όλοι υποσχέθηκαν να είναι παρόντες για τον εορτασμό. Κανόνισαν να γιορτάσουν το τραπέζι του Πάσχα μαζί. Όλοι λυπήθηκαν όταν έφυγε ο Ιησούς, ειδικά οι κόρες του Ζεβεδαίου.
(1421.8) 129:2.3 Πριν φύγει από την Καπερναούμ, ο Ιησούς είχε μια μεγάλη συνομιλία με τον καινούριο του φίλο και στενό σύντροφό του, τον Ιωάννη του Ζεβεδαίου. Είπε στον Ιωάννη ότι σκεπτόταν να ταξιδέψει πολύ «μέχρι να έρθει η ώρα μου» και ζήτησε από τον Ιωάννη να ενεργήσει για λογαριασμό του στο θέμα της αποστολής χρημάτων στην οικογένειά του στην Ναζαρέτ κάθε μήνα μέχρι τα χρήματα που του χρωστούσαν να τελειώσουν.
(1422.1) 129:2.4 Και ο Ιωάννης του έδωσε αυτήν την υπόσχεση: «Δάσκαλέ μου, πήγαινε στην δουλειά σου, κάνε το έργο σου στον κόσμο¨ εγώ θα ενεργώ στην θέση σου για αυτό ή για όποιο άλλο θέμα, και θα προσέχω την οικογένειά σου όπως θα πρόσεχα και θα φρόντιζα την ίδια μου την μητέρα και τα αδέρφια μου. Θα διαθέσω τα χρήματά σου που έχει κρατήσει ο πατέρας μου όπως μου το ζήτησες και όπως χρειάζεται, και όταν τα χρήματά σου θα έχουν τελειώσει, αν δεν λάβω άλλα από σένα, και αν η μητέρα σου χρειάζεται, τότε θα μοιραστώ τα δικά μου χρήματα μαζί της. Πήγαινε στην δουλειά σου ήσυχος. Θα ενεργώ για λογαριασμό σου σε όλα αυτά τα θέματα.»
(1422.2) 129:2.5 Έτσι, όταν έφυγε ο Ιησούς για την Ιερουσαλήμ, ο Ιωάννης συζήτησε με τον πατέρα του, τον Ζεβεδαίο, για τα χρήματα του Ιησού, και προς μεγάλη του έκπληξη ήταν αρκετά μεγάλο ποσό. Καθώς ο Ιησούς είχε αφήσει αυτό το θέμα εξ ολοκλήρου στα χέρια τους, συμφώνησαν ότι θα ήταν καλύτερο να επενδύσουν αυτό το ποσό σε ακίνητα και να χρησιμοποιήσουν το εισόδημα για να βοηθούν την οικογένεια στην Ναζαρέτ¨ και εφόσον ο Ζεβεδαίος γνώριζε για ένα σπίτι στην Καπερναούμ που ήταν υποθηκευμένο και πουλιόταν, έδωσε οδηγίες στον Ιωάννη να το αγοράσει με τα χρήματα του Ιησού και να κρατήσει τους τίτλους ιδιοκτησίας του για τον φίλο του. Και ο Ιωάννης έπραξε όπως τον συμβούλεψε ο πατέρας του. Για δυο χρόνια πλήρωναν την υποθήκη με το ενοίκιο, και αυτό, μαζί με κάποιο μεγάλο ποσό που έστειλε ο Ιησούς στον Ιωάννη για να το χρησιμοποιήσει όπως κρίνει αναγκαίο για την οικογένεια, σχεδόν κάλυψε το ποσό της υποθήκης¨ ο Ζεβεδαίος κάλυψε την διαφορά, και ο Ιωάννης ξεπλήρωσε την υποθήκη, εξασφαλίζοντας έτσι καθαρή ιδιοκτησία γι αυτό το δυάρι. Με αυτό τον τρόπο ο Ιησούς έγινε ιδιοκτήτης ενός σπιτιού στην Καπερναούμ, αλλά δεν του το είχαν πει. Όταν η οικογένεια της Ναζαρέτ άκουσε ότι ο Ιησούς είχε φύγει από την Καπερναούμ, μην γνωρίζοντας για τον οικονομικό διακανονισμό με τον Ιωάννη, πίστεψαν ότι είχε έρθει η ώρα να τα βγάλουν πέρα χωρίς άλλη βοήθεια από τον Ιησού. Ο Ιάκωβος θυμήθηκε την συμφωνία του με τον Ιησού και, με την βοήθεια των αδερφών του, ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για την φροντίδα της οικογένειας.
(1422.3) 129:2.6 Αλλά ας πάμε πίσω να δούμε τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ. Για περίπου δυο μήνες περνούσε την περισσότερη ώρα ακούγοντας τις συζητήσεις στον ναό με περιστασιακές επισκέψεις στις διάφορες σχολές των ραβίνων. Τα περισσότερα Σάββατα τα περνούσε στην Βηθανία.
(1422.4) 129:2.7 Ο Ιησούς πήρε μαζί του στην Ιερουσαλήμ ένα γράμμα από την Σαλώμη, την γυναίκα του Ζεβεδαίου, που τον σύστηνε στον πρώην ανώτερο ιερέα, τον Άννα, σαν κάποιον «ίδιον με τους γιους της». Ο Άννας περνούσε πολύ χρόνο με αυτόν, και τον πήρε προσωπικά να επισκεφθεί πολλές ακαδημίες των θρησκευτικών δασκάλων της Ιερουσαλήμ. Ενώ ο Ιησούς είδε αυτές τις σχολές και παρατήρησε προσεχτικά τις μεθόδους διδασκαλίας τους, αλλά δεν έκανε ούτε μια ερώτηση δημόσια. Παρόλο που ο Άννας θεωρούσε τον Ιησού σπουδαίο άνθρωπο, δεν ήξερε πώς να τον συμβουλέψει. Καταλάβαινε ότι θα ήταν ανόητο να του προτείνει να γραφτεί σε κάποια από αυτές τις σχολές της Ιερουσαλήμ σαν σπουδαστής, όμως γνώριζε καλά ότι ο Ιησούς δεν αναγνωριζόταν επίσημα σαν δάσκαλος αφού δεν είχε φοιτήσει σε καμία από ατές τις σχολές.
(1422.5) 129:2.8 Αλλά η ώρα του Πάσχα πλησίαζε και μαζί με τα πλήθη που κατέφταναν από παντού, ήρθε και ο Ζεβεδαίος από την Καπερναούμ με όλη την οικογένειά του. Έμειναν όλοι στο ευρύχωρο σπίτι του Άννα, όπου γιόρτασαν το Πάσχα σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια.
(1422.6) 129:2.9 Πριν το τέλος της εβδομάδας αυτού του Πάσχα, εντελώς τυχαία, ο Ιησούς γνώρισε ένα πλούσιο ταξιδιώτη και τον γιο του, ένα νέο περίπου δεκαεπτά χρονών. Αυτοί οι ταξιδιώτες ερχόντουσαν από την Ινδία και πηγαίνοντας να επισκεφτούν την Ρώμη και διάφορα άλλα σημεία στην Μεσόγειο, είχαν κανονίσει να φτάσουν στην Ιερουσαλήμ το Πάσχα, ελπίζοντας να βρουν κάποιον να τον προσλάβουν σαν διερμηνέα και δάσκαλο για τον γιο. Ο πατέρας επέμενε να συμφωνήσει ο Ιησούς να ταξιδέψει μαζί τους. Ο Ιησούς του είπε για την οικογένειά του και ότι δεν θα ήταν σωστό να φύγει για σχεδόν δυο χρόνια, γιατί σε όλο αυτό το διάστημα μπορεί κάτι να χρειαζόντουσαν. Τότε, ο ταξιδιώτης από την Ανατολή πρότεινε να προπληρώσει τους μισθούς ενός χρόνου στον Ιησού, για να τους εμπιστευτεί στους φίλους του για να προστατέψουν την οικογένειά του από τυχόν ανάγκες που θα προκύψουν. Και έτσι ο Ιησούς συμφώνησε να ταξιδέψει μαζί τους.
(1423.1) 129:2.10 Ο Ιησούς παρέδωσε αυτό το μεγάλο ποσό στον Ιωάννη του Ζεβεδαίου. Και σας έχουμε πει πως ο Ιωάννης αξιοποίησε αυτό το ποσό για την ρευστοποίηση της υποθήκης της ιδιοκτησίας στην Καπερναούμ. Ο Ιησούς μίλησε εμπιστευτικά στον Ζεβεδαίο για αυτό το ταξίδι στην Μεσόγειο, και του επέβαλε να μην το πει σε κανένα, ούτε στους συγγενείς του, και ο Ζεβεδαίος πραγματικά δεν αποκάλυψε ποτέ την γνώση του για το που βρισκόταν ο Ιησούς όλη αυτή την περίοδο των δύο χρόνων. Πριν επιστρέψει ο Ιησούς από αυτό το ταξίδι η οικογένειά του στην Ναζαρέτ είχε αρχίσει να τον θεωρεί νεκρό. Μόνο οι επιβεβαιώσεις του Ζεβεδαίου, που πήγαινε στην Ναζαρέτ με τον γιο του τον Ιωάννη αρκετές φορές, κράτησαν την ελπίδα ζωντανή στην καρδιά της Μαρίας.
(1423.2) 129:2.11 Όλο αυτό το διάστημα η οικογένεια στην Ναζαρέτ τα πήγαινε αρκετά καλά¨ ο Ιούδας είχε αυξήσει αρκετά το μερτικό συνεισφοράς του και συνέχισε να συνεισφέρει τόσα μέχρι που παντρεύτηκε. Παρά το ότι δεν χρειαζόντουσαν ιδιαίτερη βοήθεια, ο Ιωάννης συνήθιζε να πηγαίνει δώρα κάθε μήνα στην Μαρία και στην Ρουθ, όπως του το είχε ζητήσει ο Ιησούς.
(1423.3) 129:3.1 Όλος ο εικοστός ένατος χρόνος του Ιησού πέρασε στην περιοδεία του στην Μεσόγειο. Τα κύρια γεγονότα, όσο έχουμε την άδεια να αποκαλύψουμε αυτές τις εμπειρίες, είναι οι εξιστορήσεις που ακολουθούν.
(1423.4) 129:3.2 Σε όλη αυτή την περιοδεία στον Ρωμαϊκό κόσμο, για πολλούς λόγους, ο Ιησούς ήταν γνωστός σαν ο γραμματέας από την Δαμασκό. Στην Κόρινθο και σε άλλες στάσεις του ταξιδιού της επιστροφής, όμως, ήταν γνωστός σαν ο Εβραίος δάσκαλος.
(1423.5) 129:3.3 Αυτή η περίοδος της ζωής του Ιησού ήταν γεμάτη γεγονότα. Ενώ στο ταξίδι αυτό ήρθε σε επαφή με πολλούς συνανθρώπους του, όμως αυτή η εμπειρία είναι μια φάση της ζωής του που ποτέ δεν αποκαλύφθηκε σε κανένα μέλος της οικογένειάς του ούτε στους αποστόλους. Ο Ιησούς έζησε την ανθρώπινη ζωή του και έφυγε από αυτό τον κόσμο χωρίς κανένας (εκτός από τον Ζεβεδαίο από την Βηθσαϊδά) να γνωρίζει ότι είχε κάνει εκείνο το μακρινό ταξίδι. Μερικοί φίλοι του νόμιζαν ότι είχε επιστρέψει στην Δαμασκό¨ άλλοι πίστευαν ότι είχε πάει στην Ινδία. Η οικογένειά του πίστευε ότι βρισκόταν στην Αλεξάνδρεια, καθώς γνώριζαν ότι κάποτε τον είχαν προσκαλέσει να πάει εκεί να γίνει βοηθός του σαζάνου.
(1423.6) 129:3.4 Όταν ο Ιησούς γύρισε στην Παλαιστίνη, δεν έκανε τίποτε για να αλλάξει την γνώμη της οικογένειάς του ότι είχε πάει από την Ιερουσαλήμ στην Αλεξάνδρεια¨ τους άφησε να πιστεύουν ότι όλο το διάστημα που απουσίαζε από την Παλαιστίνη το πέρασε στην πόλη της μάθησης και της κουλτούρας. Μόνο ο Ζεβεδαίος ο κατασκευαστής βαρκών από την Βηθσαϊδά γνώριζε τα πραγματικά γεγονότα, και αυτός δεν τα είπε σε κανέναν.
(1423.7) 129:3.5 Σε όλες τις προσπάθειές σας να αποκρυπτογραφήσετε την σημασία του Ιησού στην Ουράντια, θα πρέπει να έχετε κατά νου το κίνητρο της Προσφοράς του Μιχαήλ. Αν μπορούσατε να καταλάβετε την σημασία πολλών από τις φαινομενικά παράξενες πράξεις του, θα πρέπει να διακρίνετε τον σκοπό της παραμονής του στον κόσμο σας. Πρόσεχε διαρκώς να μην δημιουργήσει μια υπερ-ελκυστική προσωπική καριέρα που να τραβά όλη την προσοχή. Δεν ήθελε να κάνει ασυνήθιστες ή ακαταμάχητες εντυπώσεις στους συνανθρώπους του. Είχε αφοσιωθεί στο έργο της αποκάλυψης του ουράνιου Πατέρα στους συνανθρώπους του και συγχρόνως είχε αναλάβει το θείο καθήκον να ζήσει την θνητή επίγεια ζωή του πάντα κάτω από το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα.
(1424.1) 129:3.6 Στην κατανόηση της επίγειας ζωής του Ιησού, θα μας βοηθήσει επίσης αν όλοι οι θνητοί σπουδαστές αυτής της θεϊκής Προσφοράς θυμόσαστε ότι, ενώ ζούσε αυτήν την ενσαρκωμένη ζωή πάνω στην Ουράντια, την ζούσε για όλο το σύμπαν του. Υπήρχε στην ζωή που έζησε σαν θνητός, κάτι ιδιαίτερο που ενέπνεε κάθε μια κατοικημένη σφαίρα όλου του σύμπαντος του Νέβαδον , ξεχωριστά. Το ίδιο ισχύει επίσης και για όλους τους κόσμους που έχουν γίνει κατοικήσιμοι μετά από εκείνη την πολυτάραχη περίοδο της παραμονής του στην Ουράντια. Και θα ισχύει το ίδιο και για όλους τους κόσμους που θα κατοικηθούν από πλάσματα με θέληση σε όλη την μελλοντική ιστορία αυτού του τοπικού σύμπαντος.
(1424.2) 129:3.7 Ο Υιός του Ανθρώπου, σε όλη την περίοδο της περιοδείας του στον Ρωμαϊκό κόσμο και με τις εμπειρίες που απόκτησε εκεί πρακτικά συμπλήρωσε την εκπαίδευσή του στην γνωριμία των διαφόρων λαών εκείνων των ημερών και της γενιάς του. Μέχρι την στιγμή της επιστροφής του στην Ναζαρέτ, μέσα από αυτό το εκπαιδευτικό ταξίδι, είχε πια μάθει πως ζούσαν και πως μοχθούσαν οι άνθρωποι στην Ουράντια.
(1424.3) 129:3.8 Ο πραγματικός σκοπός αυτού του ταξιδιού στην Μεσόγειο ήταν να γνωρίσει τους ανθρώπους. Πλησίασε εκατοντάδες ανθρώπους σε αυτό το ταξίδι. Γνώρισε και αγάπησε όλα τα είδη ανθρώπων, πλούσιους και φτωχούς, ευγενείς και λαϊκούς, μαύρους και άσπρους, μορφωμένους και αμόρφωτους, καλλιεργημένους και ακαλλιέργητους , ζωώδεις και πνευματικούς, θρήσκους και άθρησκους, ηθικούς και ανήθικους.
(1424.4) 129:3.9 Σε αυτό το ταξίδι στην Μεσόγειο ο Ιησούς έκανε μεγάλες προόδους στο ανθρώπινο καθήκον του να αποκτήσεις τέλειες γνώσεις για τον υλικό και θνητό νου, και εσωτερικά διαμένων Προσαμοστής του έκανε μεγάλη πρόοδο στην άνοδο και την πνευματική κατάκτηση αυτής της ίδιας ανθρώπινης διάνοιας. Στο τέλος αυτής της περιοδείας ο Ιησούς ουσιαστικά γνώριζε—με όλη την ανθρώπινη βεβαιότητα—ότι ήταν Υιός Θεού, ένας Δημιουργός Υιός του Συμπαντικού Πατέρα. Ο Προσαρμοστής μπορούσε να φέρει στο νου αυτού του Υιού του Ανθρώπου, όλο και περισσότερες, θαμπές ακόμα, αναμνήσεις της Παραδείσιας εμπειρίας του μαζί με τον θεϊκό Πατέρα του προτού ακόμα οργανώσει και δημιουργήσει αυτό το τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Έτσι ο Προσαρμοστής, σιγά-σιγά, έφερνε στην ανθρώπινη συνείδηση του Ιησού εκείνες τις απαραίτητες αναμνήσεις της προηγούμενης θεϊκής του ύπαρξης στις διάφορες εποχές του σχεδόν αιώνιου παρελθόντος. Το τελευταίο επεισόδιο της προανθρώπινης εμπειρίας του που του έφερε στην μνήμη ο Προσαρμοστής, ήταν η αποχαιρετιστήρια συνομιλία του με τον Εμμανουήλ του Σάλβινκτον λίγο πριν παραδώσει την συνειδητή του προσωπικότητα για να ξεκινήσει για την ενσάρκωσή του στην Ουράντια. Και αυτή η τελευταία ανάμνηση της προανθρώπινης ύπαρξής του ξεκαθάρισε στην συνείδηση του Ιησού ακριβώς την μέρα της βάπτισής του από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη.
(1424.5) 129:4.1 Για τους ουράνιους θεατές του τοπικού σύμπαντος, αυτό το ταξίδι στην Μεσόγειο ήταν το πιο συναρπαστικό από όλες τις επίγειες εμπειρίες του Ιησού, τουλάχιστον από όλη την καριέρα του μέχρι το γεγονός της σταύρωσής του και του θνητού θανάτου του. Αυτή ήταν η συναρπαστική περίοδος της προσωπικής προσφοράς του σε σύγκριση με την σύντομα επερχόμενη εποχή της κοινωνικής προσφοράς του. Αυτό το μοναδικό επεισόδιο ήταν πολύ συναρπαστικό επειδή εκείνο τον καιρό ήταν ακόμα ο ξυλουργός από την Ναζαρέτ, ο κατασκευαστής βαρκών από την Καπερναούμ, ο γραμματέας από την Δαμασκό¨ ήταν ακόμα ο Υιός του Ανθρώπου. Δεν είχε πετύχει ακόμα την τελειοποίηση του ανθρώπινου νου του¨ ο Προσαρμοστής δεν είχε ακόμα γίνει τέλειος γνώστης και δεν είχε αντιγράψει ακόμα ολοκληρωτικά την θνητή ταυτότητα. Ήταν ακόμα ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους.
(1425.1) 129:4.2 Η καθαρά ανθρώπινη θρησκευτική εμπειρία—η προσωπική πνευματική ανάπτυξη—του Υιού του Ανθρώπου έφτασε σχεδόν στο ζενίθ της αυτόν ,τον εικοστό ένατο χρόνο. Αυτή η εμπειρία της πνευματικής εξέλιξης βρισκόταν σε συνεχή σταδιακή αύξηση από την στιγμή της άφιξης του Προσαρμοστή Σκέψης του μέχρι την ημέρα της ολοκλήρωσης και επιβεβαίωσης εκείνης της φυσικής και κανονικής σχέσης ανάμεσα στον υλικό νου του ανθρώπου και στο πνεύμα που κατοικεί στον νου—το φαινόμενο της ένωσης σε ένα αυτών των δύο διανοιών, την εμπειρία που κατόρθωσε ο Υιός του Ανθρώπου ολοκληρωτικά και απόλυτα, σαν ενσαρκωμένος θνητός της υλικής σφαίρας, την ημέρα της βάπτισής του στον Ιορδάνη.
(1425.2) 129:4.3 Όλα αυτά τα χρόνια, παρόλο που δεν φαινόταν να έχει επίσημη επικοινωνία με τον Πατέρα του στον ουρανό, τελειοποιούσε σταδιακά αποτελεσματικές μεθόδους προσωπικής επικοινωνίας με το εσωτερικά διαμένουσα πνευματική παρουσία του Παραδείσιου Πατέρα. Έζησε μια αληθινή ζωή, μια ολοκληρωμένη ζωή, και μια πραγματικά κανονική, φυσική, και κοινή ζωή σαν άνθρωπος. Γνωρίζει από προσωπική του εμπειρία την σημαίνει ουσιαστικά η ζωή των ανθρώπινων πλασμάτων στους υλικούς κόσμους του χρόνου και του χώρου.
(1425.3) 129:4.4 Ο Υιός του ανθρώπου αισθάνθηκε εκείνη την κλίματα των ανθρώπινων συναισθημάτων που κυμαίνονται από ανυπέρβλητη χαρά μέχρι έντονη θλίψη. Ήταν ένα χαρούμενο παιδί ένας άνθρωπος με σπάνια όρεξη και κέφι¨ παρόμοια ήταν ένας άνθρωπος «με τις λύπες του, εξοικειωμένος με την θλίψη.» Με την πνευματική έννοια έζησε την ζωή του από πάνω μέχρι κάτω, από την αρχή ως το τέλος. Από υλική άποψη, μπορεί να φαίνεται ότι απόφυγε να ζήσει κάποιες ακραίες κοινωνικές καταστάσεις που ζουν μερικές φορές οι άνθρωποι, αλλά νοητικά γνώρισε καλά όλες τις εμπειρίες των ανθρώπων.
(1425.4) 129:4.5 Ο Ιησούς γνωρίζει τις σκέψεις και τα συναισθήματα, τις ορμές και τις παρορμήσεις, των εξελισσόμενων και ανερχόμενων θνητών από τις υλικές σφαίρες, από την στιγμή της γέννησης μέχρι τον θάνατο. Έζησε την ανθρώπινη ζωή από την αρχή της ,σωματικά , νοητικά και πνευματικά , περνώντας από την βρεφική ηλικία την παιδική, την νεότητα, και την ενηλικίωση—ακόμα και την ανθρώπινη εμπειρία του θανάτου. Όχι μόνο πέρασε από αυτές τις συνηθισμένες και γνώριμες ανθρώπινες περιόδους νοητικής και πνευματικής ανάπτυξης, αλλά ακόμα ένοιωσε πλήρως εκείνες τις ανώτερες και πιο προχωρημένες φάσεις ανθρώπινης και Προσαρμοστικής συμφιλίωσης που τόσο λίγοι θνητοί της Ουράντια κατορθώνουν. Και έτσι έζησε πλήρως την ζωή του θνητού ανθρώπου, όχι μόνο όπως την ζουν οι άνθρωποι στον κόσμο σας, αλλά επίσης όπως την ζουν σε όλους τους άλλους εξελισσόμενους κόσμους του χώρου και του χρόνου, ακόμα και στους ανώτερους και πιο προχωρημένους από όλους τους κόσμους στο φως και στην ζωή.
(1425.5) 129:4.6 Παρόλο που αυτή η τέλεια ζωή που έζησε σαν θνητός μπορεί να μην δέχτηκε την απόλυτη και συμπαντική έγκριση των συνανθρώπων του, αυτών που έτυχε να ζουν το ίδιο χρονικό διάστημα στην γη, όμως, η ζωή που έζησε ο Ιησούς της Ναζαρέτ σαν θνητός στην Ουράντια δέχτηκε την απόλυτη και την πλήρη αποδοχή από τον Συμπαντικό Πατέρα επειδή συντελεί την ίδια στιγμή, και στην ίδια προσωπικότητα-ζωή, την πληρότητα της αποκάλυψης του αιώνιου Θεού στους θνητούς και την παρουσίαση της τελειοποιημένης ανθρώπινης προσωπικότητας προς ικανοποίηση του Άπειρου Δημιουργού.
(1425.6) 129:4.7 Και αυτός ήταν ο πραγματικός και υπέρτατος στόχος του. Δεν κατέβηκε να ζήσει στην Ουράντια σαν το τέλειο και λεπτομερές παράδειγμα για τα παιδιά ή τους ενήλικες, τους άνδρες ή τις γυναίκες, εκείνης , ή κάποιας άλλης εποχής. Πράγματι είναι αλήθεια, ότι στην ολοκληρωμένη, την πλούσια, την όμορφη και ευγενική του ζωή όλοι μπορούμε να βρούμε πολλά που είναι εξαιρετικά παραδειγματικά, θεϊκά εμπνευσμένα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή έζησε μια αληθινά και γνήσια ανθρώπινη ζωή. Ο Ιησούς δεν έζησε την επίγεια ζωή του για να δώσει ένα παράδειγμα για να αντιγράψουν όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις. Έζησε την ζωή του στην σάρκα με την ίδια ευσπλαχνική προσφορά που όλοι μπορείτε να ζήσετε στις επίγειες ζωές σας¨ και έτσι όπως έζησε την θνητή ζωή του στις μέρες του και έτσι όπως ήταν, έτσι έδωσε και το παράδειγμα για όλους εμάς να ζούμε την ζωή μας στις μέρες μας και έτσι όπως είμαστε. Μπορεί να μην ελπίζετε να ζήσετε την ζωή του, αλλά μπορείτε να αποφασίσετε να ζήσετε τις ζωές σας όπως ,και με τα ίδια μέσα, έζησε αυτός την δική του. Ο Ιησούς μπορεί να μην είναι το τεχνικό και λεπτομερές παράδειγμα για όλους τους θνητούς όλων των εποχών και όλων των σφαιρών αυτού του τοπικού σύμπαντος, αλλά θα είναι για πάντα η έμπνευση και ο οδηγός όλων των Παραδείσιων προσκυνητών από τους κόσμους της εναρκτήριας ανόδου μέσα από ένα σύμπαν των συμπάντων και μέσα από την Χαβόνα για τον Παράδεισο. Ο Ιησούς είναι ο νέος και ζωντανός δρόμος από τον άνθρωπο προς τον Θεό, από το μερικό μέχρι το τέλειο, από το επίγειο στο ουράνιο, από τον χρόνο μέχρι την αιωνιότητα.
(1426.1) 129:4.8 Μέχρι το τέλος του εικοστού ένατου χρόνου ο Ιησούς της Ναζαρέτ είχε ουσιαστικά τελειώσει την ζωή την απαιτούμενη από τους θνητούς σαν κάτοικοι της σάρκας. Ήρθε στην γη η πληρότητα του Θεού για να εκδηλωθεί στον άνθρωπο¨ είχε τώρα σχεδόν ο τέλειος άνθρωπος που αναμένει την περίσταση να εκδηλωθεί σε Θεό. Και όλα αυτά τα έκανε πριν γίνει τριάντα χρονών.
(1427.1) 130:0.1 Η περιοδεία στον Ρωμαϊκό κόσμο κατανάλωσε τον περισσότερο εικοστό όγδοο και όλο τον εικοστό ένατο χρόνο της επίγειας ζωής του Ιησού. Ο Ιησούς και οι δύο Ινδοί—ο Γκονόντ και ο γιος του Γκανίντ—έφυγαν από την Ιερουσαλήμ μια Κυριακή πρωί, στις 26 Απριλίου, το 22 μ.Χ. Ταξίδεψαν σύμφωνα με το πρόγραμμά τους, και ο Ιησούς αποχαιρέτησε πατέρα και γιο στην πόλη Χαράξ στον Περσικό Κόλπο στις 10 Δεκεμβρίου τον επόμενο χρόνο, το 23 μ.Χ.
(1427.2) 130:0.2 Από την Ιερουσαλήμ πήγαν στην Καισαρεία περνώντας από την Ιόππη. Στην Καισαρεία πήραν ένα πλοίο για την Αλεξάνδρεια. Από την Αλεξάνδρεια πήγαν στην Λασία στην Κρήτη. Από την Κρήτη πήγαν στην Καρχηδόνα, προσεγγίζοντας την Κυρήνη . Στην Καρχηδόνα πήραν ένα πλοίο για την Νεάπολη, με στάση στην Μάλτα, τις Συρακούσες, και την Μεσσήνη. Από την Νεάπολη πήγαν στην Κάπουα, από όπου πήγαν για την Ρώμη από τον δρόμο της Άππιας.
(1427.3) 130:0.3 Μετά την διαμονή τους στην Ρώμη πήγαν δια ξηράς στο Ταρέντο από όπου ξεκίνησαν δια θαλάσσης για την Αθήνα στην Ελλάδα, σταματώντας στην Νικόπολη και στην Κόρινθο. Από την Αθήνα πήγαν στην Έφεσο περνώντας από την Τρωάδα. Από την Έφεσο πήγαν για θαλάσσης στην Κύπρο, σταματώντας και στην Ρόδο. Πέρασαν αρκετό καιρό στην Κύπρο για ξεκούραση και για να γυρίζουν τα αξιοθέατα και μετά πήγαν στην Αντιόχεια στην Συρία. Από την Αντιόχεια ταξίδεψαν νότια για την Σιδώνα και μετά πήγαν στην Δαμασκό. Από εκεί ταξίδεψαν με καραβάνι για την Μεσοποταμία, περνώντας μέσα από Θάψακο και την Λάρισσα. Έμειναν κάμποσο στην Βαβυλώνα, επισκέφτηκαν το Ουρ και άλλα μέρη, και πήγαν στα Σούσα. Από τα Σούσα ταξίδεψαν για το Χαράξ, από όπου ο Γκονόντ και ο Γκανίντ ξεκίνησαν για την Ινδία.
(1427.4) 130:0.4 Όταν δουλεύανε τέσσερις μήνες στην Δαμασκό, ο Ιησούς πήρε τα βασικά στοιχεία της γλώσσας που μιλούσαν ο Γκονόντ και ο Γκανίντ. Όσο βρισκόντουσαν εκεί εργάστηκε πολύ πάνω σε μεταφράσεις από τα Ελληνικά σε μια από τις γλώσσες της Ινδίας, με την βοήθεια ενός Ινδού από την περιοχή του Γκονόντ.
(1427.5) 130:0.5 Σε αυτή την περιοδεία στην Μεσόγειο περνούσε την μισή μέρα διδάσκοντας τον Γκανίντ και ενεργώντας σαν διερμηνέας στις επαγγελματικές συσκέψεις του Γκονόντ και στις κοινωνικές επαφές του. Την υπόλοιπη μέρα, που ήταν στην διάθεσή του, την αφιέρωνε για εκείνες τις στενές προσωπικές επαφές με τους συνανθρώπους του, αυτές τις στενές σχέσεις με τους θνητούς της υλικής σφαίρας, που τόσο πολύ χαρακτήριζαν τις δραστηριότητές του εκείνα τα χρόνια που προηγήθηκαν του δημόσιου έργου του.
(1427.6) 130:0.6 Ο Ιησούς γνώρισε από πρώτο χέρι και ήρθε σε πραγματική επαφή με τον ανώτερο υλικό και διανοητικό πολιτισμό της Δύσης και της Ανατολής¨ από τον Γκονόντ και τον πανέξυπνο γιο του έμαθε πολλά για τον πολιτισμό και την κουλτούρα της Ινδίας και της Κίνας, γιατί ο Γκονόντ, που ήταν πολίτης της Ινδίας, είχε κάνει πολλά ταξίδια στην αυτοκρατορία της κίτρινης φυλής.
(1427.7) 130:0.7 Ο νεαρός Γκανίντ έμαθε πολλά από τον Ιησού όλη αυτή την περίοδο που ήταν μαζί. Έτσι αναπτύχθηκε μια ζεστή φιλία ανάμεσά τους, και ο πατέρας του νέου πολλές φορές προσπάθησε να πείσει τον Ιησού να γυρίσει μαζί τους στην Ινδία, αλλά ο Ιησούς πάντα αρνιόταν, επικαλούμενος την ανάγκη να γυρίσει στην οικογένειά του στην Παλαιστίνη.
(1428.1) 130:1.1 Όταν έμεναν στην Ιόππη, ο Ιησούς γνώρισε τον Γκαντία, ένα Φιλισταίο διερμηνέα που δούλευε για κάποιον Σίμωνα βυρσοδέψη. Οι πράκτορες του Γκονόντ στην Μεσοποταμία έκαναν πολλές δουλειές με αυτόν τον Σίμωνα¨ έτσι ο Γκονόντ και ο γιος του θέλησαν να τον επισκεφτούν καθώς θα πήγαιναν προς την Καισαρεία. Όσο καθυστέρησαν στην Ιόππη, ο Ιησούς και ο Γκαντίας έγιναν καλοί φίλοι. Αυτός ο νεαρός Φιλισταίος ήταν ένας αναζητητής της αλήθειας. Ο Ιησούς ήταν δότης της αλήθειας¨ αυτός ήταν η αλήθεια εκείνης της γενιάς στην Ουράντια. Όταν συναντιούνται ένας μεγάλος αναζητητής της αλήθειας και ένας σπουδαίος δότης της αλήθειας, το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο απελευθερωτικό φως που γεννιέται από την εμπειρία της νέας αλήθειας.
(1428.2) 130:1.2 Μια μέρα μετά το βραδινό γεύμα ο Ιησούς και ο νεαρός Φιλισταίος περπατούσαν κοντά στην θάλασσα, και ο Γκαντίας, μην γνωρίζοντας ότι αυτός «ο γραμματέας από την Δαμασκό» γνώριζε τόσο καλά τις Εβραϊκές παραδόσεις, έδειξε στον Ιησού το μέρος που λεγόταν ότι ο Ιωνάς ξεκίνησε το κακότυχο ταξίδι του για την Ταρσό. Και όταν τελείωσε τα σχόλιά του, έκανε στον Ιησού την εξής ερώτηση: «Αλλά πιστεύεις ότι στα αλήθεια το μεγάλο ψάρι κατάπιε τον Ιωνά;» Ο Ιησούς κατάλαβε ότι η ζωή αυτού του νέου είχε επηρεαστεί πάρα πολύ από αυτήν την παράδοση, και ότι η σκέψη πάνω σε αυτήν του είχε επιβάλλει τον παραλογισμό της προσπάθειας της φυγής από το καθήκον¨ ο Ιησούς δεν είπε τίποτα που θα κατέστρεφε ξαφνικά τις βάσεις των κινήτρων του Γκαντία να ζει πρακτική ζωή. Απαντώντας του την ερώτηση, ο Ιησούς είπε: «Φίλε μου, όλοι είμαστε Ιωνάδες με ζωές που πρέπει να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και πάντα όταν προσπαθούμε να ξεφύγουμε από το καθήκον μας παρασυρμένοι από διάφορους πειρασμούς, τότε αμέσως θέτουμε τους εαυτούς μας κάτω από τον άμεσο έλεγχο εκείνων των επιδράσεων που δεν κατευθύνονται από τις δυνάμεις της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Η φυγή από το καθήκον είναι η θυσία της αλήθειας. Η απόδραση από την υπηρεσία του φωτός και της ζωής μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνο τις άσχημες συγκρούσεις με τις δύσκολες φάλαινες του εγωισμού που οδηγούν τελικά στο σκοτάδι και στον θάνατο εκτός οι Ιωνάδες που έχουν απαρνηθεί τον Θεό αλλάξουν τις καρδιές τους, ακόμα και όταν βρίσκονται στα βάθη της απελπισίας, και αναζητήσουν τον Θεό και την καλοσύνη του. Και όταν τέτοιες αποκαρδιωμένες ψυχές αναζητούν αληθινά τον Θεό—διψούν για την αλήθεια και την ορθότητα—δεν υπάρχει τίποτα που να τους κρατά πια αιχμάλωτους. Όσο βαθιά κι αν έχουν πέσει, όταν αναζητούν το φως με όλη τους την καρδιά, το πνεύμα του Κύριου και Θεού των ουρανών θα τους απελευθερώσει από την αιχμαλωσία τους¨ οι κακές περιστάσεις της ζωής θα τους ξεβράσουν στην στεγνή γη των νέων ευκαιριών για ανανεωμένη υπηρεσία και σοφότερο τρόπο ζωής.»
(1428.3) 130:1.3 Η διδασκαλία του Ιησού άγγιξε πραγματικά τον Γκαντία, και κουβέντιαζαν πολύ ώρα μέσα στην νύχτα δίπλα στην θάλασσα, και πριν πάνε να κοιμηθούν, προσευχήθηκαν μαζί και ο ένας για τον άλλο. Αυτός ήταν ο ίδιος Γκαντίας που άκουσε το μεταγενέστερο κήρυγμα του Πέτρου, έγινε ένθερμος πιστός του Ιησού από την Ναζαρέτ, και είχε μια αξιομνημόνευτη συζήτηση με τον Πέτρο κάποιο βράδυ στο σπίτι του Δορκά. Και ο Γκαντίας συνεισέφερε πολύ στην τελική απόφαση του Σίμωνα, του πλούσιου εμπόρου δέρματος, να ενστερνιστεί τον Χριστιανισμό.
(1428.4) 130:1.4 ( σε αυτήν την αφήγηση για το προσωπικό έργο του Ιησού με τους συνανθρώπους του σε αυτήν την περιοδεία στην Μεσόγειο, σύμφωνα με την άδεια που μας έχει δοθεί, θα μεταφράζουμε τα λόγια του στην σύγχρονη φρασεολογία που επικρατεί τώρα στην Ουράντια την στιγμή αυτής της παρουσίασης.)
(1429.1) 130:1.5 Η τελευταία συζήτηση του Ιησού με τον Γκαντία ήταν πάνω στο καλό και το κακό. Αυτός ο νεαρός Φιλισταίος ήταν πολύ προβληματισμένος από την αίσθηση της αδικίας εξαιτίας της παρουσίας του κακού στον κόσμο, μαζί με το καλό, Είπε: « Πως μπορεί ο Θεός, αν είναι απεριόριστα καλός, να μας επιτρέπει να υποφέρουμε από τις πίκρες του κακού¨ εξάλλου ποιος δημιουργεί το κακό;» Εκείνες τις ημέρες ήταν ευρύτατα πιστευτό, ότι ο Θεός δημιουργεί και το καλό και τι κακό, αλλά ο Ιησούς ποτέ δεν δίδαξε τέτοιο σφάλμα. Απαντώντας αυτήν την ερώτηση. Ο Ιησούς είπε: « Αδερφέ μου, ο Θεός είναι αγάπη¨ γι αυτό πρέπει να είναι καλός, και η καλοσύνη του είναι τόσο μεγάλη και αληθινή που δεν μπορεί να περιέχει τα μικρά και ψεύτικα πράγματα του κακού. Ο Θεός είναι τόσο θετικά καλός ώστε δεν υπάρχει καθόλου χώρος σε αυτόν για το αρνητικό κακό. Το κακό είναι η ανώριμη επιλογή και το απερίσκεπτο παραστράτημα εκείνων που αντιστέκονται στο καλό, απορρίπτουν την ομορφιά, και δεν είναι πιστοί στην αλήθεια. Το κακό είναι μόνο η κακή προσαρμογή της ανωριμότητας ή η διασπαστική και παραμορφωτική επιρροή της άγνοιας. Το κακό είναι το αναπόφευκτο σκοτάδι που ακολουθεί τα χνάρια της ασύνετης απόρριψης του φωτός. Το κακό είναι αυτό που είναι σκοτεινό και αναληθές, και που όταν κάποιος το αγκαλιάζει συνειδητά και το εγκρίνει εκούσια, γίνεται αμαρτία.
(1429.2) 130:1.6 «Ο πατέρας σου στον ουρανό, χαρίζοντάς σου την δύναμη της επιλογής ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, δημιούργησε το αρνητικό δυναμικό του θετικού δρόμου του φωτός και της ζωής¨ αλλά τέτοια σφάλματα του κακού είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτα μέχρι κάποιο νοήμων πλάσμα να επιθυμήσει την ύπαρξή τους επιλέγοντας τον λανθασμένο τρόπο ζωής. Και αυτά τα κακά γίνονται αμαρτία από την εν γνώσει και σκόπιμη επιλογή ενός τέτοιου ανυπότακτου πλάσματος με θέληση. Γι αυτό Πατέρας μας στον ουρανό επιτρέπει το καλό και το κακό να βαδίζουν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής, όπως η φύση επιτρέπει το σιτάρι και τα παράσιτα να ευδοκιμούν δίπλα- δίπλα μέχρι το θέρος.» Ο Γκαντίας ικανοποιήθηκε απόλυτα από την απάντηση του Ιησού στην ερώτησή του αφού η συζήτησή τους τον βοήθησε να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του την πραγματική σημασία αυτών των βαρυσήμαντων λόγων.
(1429.3) 130:2.1 Ο Ιησούς και οι φίλοι του καθυστέρησαν στην Αλεξάνδρεια περισσότερο από ότι είχαν υπολογίσει επειδή ένα από τα μεγάλα κύρια κουπιά του πλοίου στο οποίο σκόπευαν να επιβιβαστούν βρέθηκε να κινδυνεύει να σχιστεί. Ο καπετάνιος αποφάσισε να παραμείνει στο λιμάνι μέχρι να κατασκευαστεί ένα καινούριο.. Υπήρχε έλλειψη ειδικευμένων εργατών ξύλου για αυτήν την δουλειά, έτσι ο Ιησούς προσφέρθηκε να βοηθήσει. Τα βράδια ο Ιησούς και οι φίλοι του περπατούσαν πάνω στο όμορφο τείχος που λειτουργούσε σαν δρόμος περιπάτου γύρω από το λιμάνι. Ο Γκανίντ απολάμβανε ιδιαίτερα την εξήγηση του Ιησού για το υδρευτικό σύστημα της πόλης και την τεχνική με την οποία αξιοποιούσαν την παλίρροια για να ξεπλένουν τους δρόμους της πόλης και τους υπονόμους. Αυτός ο νεαρός Ινδός εντυπωσιάστηκε πολύ από τον ναό του Αυγούστου, που ήταν κτισμένος πάνω σε ένα ύψωμα και στην κορυφή του είχε ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Το δεύτερο απόγευμα της παραμονής τους εκεί, οι τρεις τους παρακολούθησαν μια παράσταση στο τεράστιο αμφιθέατρο που χωρούσε είκοσι χιλιάδες άτομα, και εκείνη την νύχτα παρακολούθησαν ένα Ελληνικό θεατρικό έργο στο θέατρο. Τέτοιες εκδηλώσεις δεν είχε ξαναδεί ο Γκανίντ, και έκανε στον Ιησού πολλές ερωτήσεις για αυτές. Το πρωί της τρίτης μέρας έκαναν μια επίσημη επίσκεψη στο παλάτι του κυβερνήτη, γιατί η Καισαρεία ήταν η πρωτεύουσα της Παλαιστίνης και η κατοικία του Ρωμαϊκού αντιπροσώπου.
(1429.4) 130:2.2 Στο πανδοχείο τους έμενε επίσης ένας έμπορος από την Μογγολία, και μιας και αυτός ο Ανατολίτης μιλούσε Ελληνικά αρκετά καλά, ο Ιησούς κουβέντιαζε συχνά μαζί του. Αυτός ο άνθρωπος εντυπωσιάστηκε πολύ από την φιλοσοφία του Ιησού για την ζωή και ποτέ δεν ξέχασε τα σοφά λόγια του για «το πώς να ζούμε την ουράνια ζωή όσο βρισκόμαστε στην γη ακολουθώντας καθημερινά το θέλημα του ουράνιου Πατέρα.» Αυτός ο έμπορος ήταν Ταοϊστής, και γι αυτό πίστευε ακράδαντα στην θεωρία μιας συμπαντικής Θεότητας. Όταν γύρισε στην Μογγολία, άρχισε να διδάσκει αυτές τις αλήθειες στους γείτονές του και στους συνεργάτες του, και το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών ήταν, ο μεγαλύτερός του γιος να γίνει Ταοϊστής ιερέας. Αυτός ο νέος άσκησε μεγάλη επιρροή για χάρη αυτών των ανώτερων αληθειών, σε όλη την ζωή του και ακολουθήθηκε από ένα γιο και ένα εγγόνι που ήταν το ίδιο αφοσιωμένα πιστοί στην διδασκαλία του Ενός Θεού—του Ανώτατου Κυβερνήτη των Ουρανών.
(1430.1) 130:2.3 Ενώ ο ανατολικός κλάδος της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας, που είχε την έδρα του στην Φιλαδέλφεια, κράτησε πιο πιστά την διδασκαλία του Ιησού από ότι ο κλάδος στην Ιερουσαλήμ, ήταν κρίμα που δεν υπήρξε κάποιος σαν τον Πέτρο να πάει στην Κίνα, ή σαν τον Παύλο να πάει στην Ινδία, όπου το πνευματικό έδαφος ήταν τόσο ευνοϊκό για την καλλιέργεια του σπόρου του νέου ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Αυτές ακριβώς οι διδασκαλίες του Ιησού όπως τις κράτησαν οι Φιλαδελφικοί, θα έκαναν τόσο άμεση και δυνατή εντύπωση στο νου των πνευματικά διψασμένων Ασιατικών λαών, όσο έκαναν και τα κηρύγματα του Πέτρου και του Παύλου στην Δύση.
(1430.2) 130:2.4 Ένας από τους νέους που δούλευε για την κατασκευή του κουπιού μαζί με τον Ιησού άρχισε να ενδιαφέρεται πολύ για τα λόγια που έλεγε αυτός καθώς δουλεύανε στο ναυπηγείο. Όταν ο Ιησούς ανάφερε ότι ο Πατέρας στον ουρανό ενδιαφέρεται για την ευτυχία των παιδιών του στην γη, αυτός ο νεαρός Έλληνας, ο Ανάξανδος, είπε: «Αφού οι Θεοί ενδιαφέρονται για μένα, γιατί δεν διώχνουν αυτόν τον σκληρό και άδικο αρχιεργάτη αυτού του εργαστηρίου;» Ξαφνιάστηκε όταν ο Ιησούς του απάντησε, «Εφόσον γνωρίζεις και εκτιμάς το καλό και το δίκαιο, ίσως οι Θεοί έφεραν αυτόν τον πλανεμένο άνθρωπο κοντά σου για να τον βοηθήσεις να βρει τον καλύτερο δρόμο. Ίσως εσύ να είσαι το άλας που θα κάνει συμπαθητικότερο αυτόν τον άνθρωπο προς τους άλλους ανθρώπους¨ αν βέβαια δεν έχεις χάσει την νοστιμιά σου. Όπως είναι τώρα τα πράγματα, αυτός ο άνθρωπος είναι κύριός σου, αφού οι κακοί τρόποι του σε επηρεάζουν αρνητικά. Γιατί να μην προσπαθήσεις να υπερνικήσεις το κακό χρησιμοποιώντας την δύναμη του καλού και έτσι να γίνεις εσύ ο κύριος όλων των σχέσεων ανάμεσά σας; Προβλέπω ότι το καλό που βρίσκεται μέσα σου θα μπορούσε να ξεπεράσει το κακό που βρίσκεται μέσα του αν του δώσεις την ευκαιρία που του αξίζει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό στην ζωή ενός ανθρώπου από την απόλαυση της ευδαιμονία που νοιώθει όταν γίνει σύντροφος με κάποιον άλλον στην υλική ζωή με πνευματική ενέργεια και θεϊκή αλήθεια μετά από ένα νικηφόρο αγώνα με το κακό και το σφάλμα. Είναι πραγματικά αναμορφωτική και αναγεννητική εμπειρία να γίνεις το ζωντανό κανάλι του πνευματικού φωτός για έναν θνητό που βρίσκεται στο πνευματικό σκοτάδι. Αν είσαι πιο ευλογημένος με την αλήθεια από ότι αυτός ο άνθρωπος, η ανάγκη του θα πρέπει να σε προκαλεί. Σίγουρα δεν είσαι ο δειλός που θα μπορούσε να στέκεται στην παραλία και να βλέπει έναν συνάνθρωπό του που δεν ξέρει κολύμπι να χάνεται χωρίς να κάνει τίποτα! Πόσο περισσότερη αξία έχει η ψυχή αυτού του ανθρώπου που περιπλανιέται χαμένη στο σκοτάδι σε σύγκριση με το σώμα του που πνίγεται στο νερό!»
(1430.3) 130:2.5 Τα λόγια του Ιησού άγγιξαν βαθιά τον Ανάξανδο. Αμέσως είπε στον ανώτερό του τι είχε πει ο Ιησούς, και εκείνη την νύχτα πήγαν και οι δυο και αναζήτησαν την συμβουλή του Ιησού για την σωτηρία των ψυχών τους. Και αργότερα, αφού το Χριστιανικό μήνυμα είχε διακηρυχθεί στην Καισαρεία, και οι δύο αυτοί άνθρωποι, ο ένας Έλληνας και ο άλλος Ρωμαίος, πίστεψαν στο κήρυγμα του Φιλίππου και έγιναν επιφανή μέλη της εκκλησίας που ίδρυσε. Αργότερα αυτός ο Έλληνας διορίστηκε οικονόμος ενός Ρωμαίου εκατόνταρχου, του Κορνήλιου, που αργότερα πίστεψε και αυτός με την βοήθεια του Πέτρου. Ο Ανάξανδος συνέχισε να διαδίδει το φως σε αυτούς που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι μέχρι τις μέρες που φυλακίστηκε ο Πέτρος στην Καισαρεία, όταν χάθηκε, τυχαία, στην μεγάλη σφαγή είκοσι χιλιάδων Ιουδαίων ενώ προσέφερε την βοήθειά του σε αυτούς που υποφέρανε και τους ετοιμοθάνατους Ο Γκανίντ, τότε, άρχισε να καταλαβαίνει πως ο δάσκαλός του περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του με αυτήν την ασυνήθιστη προσφορά στους συνανθρώπους του, και ο νεαρός Ινδός αποφάσισε να ανακαλύψει το κίνητρο αυτών των ακατάπαυστων δραστηριοτήτων. Ρώτησε λοιπόν, «γιατί ασχολείσαι συνέχεια με συζητήσεις με τους ξένους;» Και ο Ιησούς απάντησε: «Γκανίντ, κανένας άνθρωπος δεν είναι ξένος για κάποιον που γνωρίζει τον Θεό. Όταν βρίσκεις τον Πατέρα στον ουρανό ανακαλύπτεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδερφοί σου, και φαίνεται παράξενο που κάποιος απολαμβάνει την ευτυχία της γνωριμίας με ένα καινούριο αδερφό που μόλις τώρα ανακάλυψες; Το να γνωρίζει κάποιος τους αδερφούς του και τις αδερφές του, να ξέρει τα προβλήματά τους και να μαθαίνει να τους αγαπά, είναι η υπέρτατη εμπειρία της ζωής.»
(1431.1) 130:2.6 MISSING PARAGRAPH
(1431.2) 130:2.7 Αυτή η συζήτηση κράτησε σχεδόν όλη την νύχτα, στην διάρκεια της οποίας ο νέος ζήτησε από τον Ιησού να του πει την διαφορά ανάμεσα στο θέλημα του Θεού και εκείνη την πράξη επιλογής του ανθρώπινου νου που επίσης αποκαλείται θέληση. Ουσιαστικά ο Ιησούς είπε: Το θέλημα του Θεού είναι ο δρόμος του Θεού, προσεταιρισμός με την επιλογή του Θεού μπροστά σε οποιοδήποτε εναλλακτικό δυναμικό. Το να κάνεις το θέλημα του Θεού, λοιπόν, είναι η προοδευτική εμπειρία του να γίνεσαι όλο και περισσότερο σαν τον Θεό, και ο Θεός είναι η πηγή και ο προορισμός όλων όσων είναι καλά και όμορφα και αληθινά. Η θέληση του ανθρώπου είναι ο ανθρώπινος δρόμος, το σύνολο και η ουσία αυτών που αποφασίζει να είναι και να κάνει ο θνητός. Η θέληση είναι η συνειδητή επιλογή ενός συνειδητού όντος που οδηγεί σε αποφάσεις και συμπεριφορές που βασίζονται σε νοητική λειτουργία – σκέψη.
(1431.3) 130:2.8 Εκείνο το απόγευμα ο Ιησούς και ο Γκανίντ απόλαυσαν το παιχνίδι τους με ένα πολύ έξυπνο ποιμενικό σκυλί, και ο Γκανίντ ήθελε να μάθει αν το σκυλί είχε ψυχή, αν είχε θέληση, και ο Ιησούς απαντώντας την ερώτησή του είπε: «Το σκυλί έχει μυαλό που μπορεί να γνωρίσει τον υλικό άνθρωπο, τον αφέντη του, αλλά δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό, που είναι πνεύμα¨ έτσι το σκυλί δεν έχει πνευματική φύση και δεν μπορεί να απολαύσει μια πνευματική εμπειρία. Το σκυλί μπορεί να έχει κάποια θέληση που προέρχεται από την φύση και επαυξάνεται από την εκγύμνασή του, αλλά μια τέτοια δύναμη του μυαλού δεν είναι πνευματική ισχύς, ούτε συγκρίνεται με την ανθρώπινη θέληση, εφόσον δεν βασίζεται στην σκέψη—δεν είναι αποτέλεσμα διάκρισης ανώτερων και ηθικών εννοιών ή επιλογής πνευματικών και αιώνιων αξιών. Είναι η κατοχή τέτοιων δυνάμεων πνευματικής διάκρισης και επιλογής της αλήθειας που κάνει τον θνητό ηθική ύπαρξη, ένα πλάσμα με το χάρισμα της πνευματικής υπευθυνότητας και του δυναμικού της αιώνιας ζωής.» Ο Ιησούς συνέχισε να του εξηγεί ότι είναι αυτή η απουσία τέτοιων διανοητικών δυνάμεων στα ζώα που κάνει για πάντα αδύνατον για τον κόσμο των ζώων να αναπτύξουν γλώσσα μέσα στον χρόνο ή να βιώσουν κάτι που να ισοδυναμεί με την επιβίωση της προσωπικότητας στην αιωνιότητα. Το αποτέλεσμα της διδασκαλίας εκείνης της ημέρας, ήταν να πάψει ο Γκανίντ να πιστεύει στην μετεμψύχωση των ανθρώπινων ψυχών σε σώματα ζώων.
(1431.4) 130:2.9 Την επόμενη μέρα ο Γκανίντ το κουβέντιασε με τον πατέρα του, και σε απάντηση στην ερώτηση του Γκονόντ , ο Ιησούς εξήγησε ότι « οι ανθρώπινες θελήσεις που απασχολούνται μόνο με το να παίρνουν προσωρινές αποφάσεις για τα υλικά προβλήματα ζωώδους φύσης είναι καταδικασμένες να χαθούν μέσα στον χρόνο. Αυτοί που παίρνουν ειλικρινείς ηθικές αποφάσεις μέσα από την καρδιά τους και κάνουν απεριόριστες πνευματικές επιλογές σταδιακά αρχίζουν να εξομοιώνονται με το θεϊκό πνεύμα που κατοικεί μέσα τους, και έτσι όλο και περισσότερο μετατρέπονται σε αξίες αιώνιας ζωής—αμείωτη πορεία θεϊκής υπηρεσίας.»
(1431.5) 130:2.10 Εκείνη την ημέρα ήταν που ακούσαμε για πρώτη φορά αυτήν την βαρυσήμαντη αλήθεια, που σε σύγχρονους όρους θα σήμαινε: « Η θέληση είναι αυτή η εκδήλωση του ανθρώπινου νου που καθιστά ικανή την υποκειμενική συνείδηση να εκφραστεί αντικειμενικά και να βιώσει το φαινόμενο της ελπίδας της εξομοίωσης με τον Θεό.» Και με αυτή ακριβώς την έννοια κάθε νοήμων και πνευματική ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να γίνει δημιουργική.
(1432.1) 130:3.1 Η επίσκεψη στην Καισαρεία ήταν γεμάτη γεγονότα, και όταν πια το πλοίο ήταν έτοιμο. Ο Ιησούς και οι δυο φίλοι του αναχώρησαν το μεσημέρι μιας ημέρας για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
(1432.2) 130:3.2 Και οι τρεις τους πέρασαν πολύ όμορφα σε αυτό το ταξίδι για την Αλεξάνδρεια. Ο Γκανίντ ήταν ενθουσιασμένος με το ταξίδι και κράτησε τον Ιησού απασχολημένο με το να απαντά στις ερωτήσεις του. Όταν πλησίαζαν στο λιμάνι της πόλης, ο νεαρός ενθουσιάστηκε με τον φάρο του Φάρου, που βρισκόταν στο νησί το οποίο ο Αλέξανδρος είχε ενώσει με την κυρίως χώρα με έναν μόλο, δημιουργώντας έτσι δύο σπουδαία λιμάνια κάνοντας έτσι την Αλεξάνδρεια το θαλάσσιο εμπορικό σταυροδρόμι της Αφρικής, της Ασίας, και της Ευρώπης. Αυτός ο σπουδαίος φάρος ήταν ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου και ήταν ο πρόδρομος όλων των επόμενων φάρων. Σηκώθηκαν νωρίς το πρωί για να δουν αυτό το θαυμάσιο σωτήριο ανθρώπινο επίτευγμα, και ανάμεσα στα επιφωνήματα του Γκανίντ ο Ιησούς είπε: « Και εσύ γιε μου θα είσαι σαν αυτό το φάρο όταν γυρίσεις στην Ινδία, ακόμα και όταν θα έχει αναπαυτεί ο πατέρας σου¨ θα γίνεις το φως της ζωής για εκείνους που θα είναι κοντά σου και θα βρίσκονται στο σκοτάδι, δείχνοντας σε όλους όσους το επιθυμούν τον τρόπο να φτάσουν στο λιμάνι της σωτηρίας τους με ασφάλεια.» Και ο Γκανίντ, σφίγγοντας το χέρι του Ιησού, είπε, «Θα είμαι».
(1432.3) 130:3.3 Και ξανά θα κάνουμε την παρατήρηση ότι οι πρώτοι δάσκαλοι της Χριστιανικής θρησκείας διέπραξαν μεγάλο σφάλμα που έστρεψαν αποκλειστικά την προσοχή τους στον Δυτικό πολιτισμό του Ρωμαϊκού κόσμου. Οι διδασκαλίες του Ιησού όπως διατηρήθηκαν από τους Μεσοποτάμιους πιστούς του πρώτου αιώνα, θα είχαν γίνει πρόθυμα αποδεκτές από τις διάφορες ομάδες των θρησκευόμενων Ασιατών.
(1432.4) 130:3.4 Τέσσερις ώρες από τότε που αποβιβάστηκαν από το πλοίο εγκαταστάθηκαν στο ανατολικό άκρο ενός μακριού και φαρδιού δρόμου, εκατό πόδια πλατύς και πέντε μίλια μακρύς, που έφτανε μέχρι τα δυτικά όρια αυτής της πόλης του ενός εκατομμυρίου κατοίκων. Αφού γύρισαν για μια πρώτη επισκόπηση στα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης—το πανεπιστήμιο (μουσείο), την βιβλιοθήκη, το βασιλικό μαυσωλείο του Αλέξανδρου, το παλάτι, τον ναό του Ποσειδώνα, το θέατρο, και το γυμναστήριο—ο Γκονόντ ήταν απασχολημένος με τις δουλειές του και ο Ιησούς με τον Γκανίντ πήγαν στην βιβλιοθήκη, την μεγαλύτερη του κόσμου. Εδώ ήταν συγκεντρωμένα περίπου ένα εκατομμύριο χειρόγραφα από όλο τον πολιτισμένο κόσμο: την Ελλάδα, την Ρώμη, την Παλαιστίνη, την Πάρθια, την Ινδία, την Κίνα,, ακόμα και από την Ιαπωνία. Σε αυτήν την βιβλιοθήκη ο Γκανίντ βρήκε την μεγαλύτερη συλλογή Ινδικής λογοτεχνίας σε όλο τον κόσμο¨ και περνούσαν κάμποσο από τον χρόνο τους εδώ κάθε μέρα όσο έμειναν στην Αλεξάνδρεια. Ο Ιησούς είπε στον Γκανίντ για την μετάφραση των Εβραϊκών γραφών στα Ελληνικά σε εεκίνο το μέρος. Και συζήτησαν πολλές φορές για όλες τις θρησκείες του κόσμου, και ο Ιησούς προσπαθούσε να υποδείξει σε αυτό το νεαρό νου την αλήθεια σε κάθε μία, πάντα προσθέτοντας: « Αλλά ο Ιεχωβάς είναι ο Θεός που βγήκε από την αποκάλυψη του Μελχισεδέκ και την διαθήκη του Αβραάμ. Οι Εβραίοι ήταν οι απόγονοι του Αβραάμ και συνεπώς κατέλαβαν την γη όπου είχε ζήσει και διδάξει ο Μελχισεδέκ, και από όπου έστειλε διδασκάλους σε όλο τον κόσμο¨ και η θρησκεία τους τελικά απεικόνιζε μια πιο καθαρή αναγνώριση του Κύριου και Θεού του Ισραήλ σαν τον Συμπαντικό Πατέρα στον ουρανό, από ότι οποιαδήποτε άλλη θρησκεία.»
(1432.5) 130:3.5 Με την καθοδήγηση του Ιησού ο Γκανίντ έφτιαξε μια συλλογή από τις διδασκαλίες όλων εκείνων των θρησκειών του κόσμου που αναγνώριζαν μια Συμπαντική Θεότητα, ακόμα κι αν αναγνώριζαν και κάποιες υποδεέστερες θεότητες. Μετά από πολύ συζήτηση ο Ιησούς και ο Γκανίντ συμπέραναν ότι οι Ρωμαίοι δεν είχαν αληθινό Θεό στην θρησκεία τους, και ότι η θρησκεία τους δεν ήταν τίποτα πάρα πάνω από λατρεία του αυτοκράτορα. Οι Έλληνες, κατέληξαν, ότι είχαν μια φιλοσοφία αλλά όχι θρησκεία με ένα προσωπικό Θεό. Οι μυστηριακές λατρείες παραμερίστηκαν εξαιτίας της σύγχυσης της πολλαπλότητάς τους, και επειδή οι διάφορες απόψεις τους για την Θεότητα φαινόντουσαν ότι προερχόντουσαν από άλλες παλαιότερες θρησκείες.
(1433.1) 130:3.6 Παρόλο που αυτές οι μεταφράσεις φτιάχτηκαν στην Αλεξάνδρεια, ο Γκανίντ δεν κανόνισε αυτές τις επιλογές και δεν πρόσθεσε τα δικά του προσωπικά συμπεράσματα μέχρι σχεδόν το τέλος της παραμονής τους στην Ρώμη. Προς μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε ότι οι καλύτεροι συγγραφείς της ιερής λογοτεχνίας του κόσμου, όλοι λίγο πολύ αναγνώριζαν ξεκάθαρα την ύπαρξη ενός αιώνιου Θεού και συμφωνούσαν πολύ για τον χαρακτήρα του και την σχέση του με τον θνητό άνθρωπο.
(1433.2) 130:3.7 Ο Ιησούς και ο Γκανίντ πέρασαν πολύ χρόνο στο μουσείο όσο έμεναν στην Αλεξάνδρεια. Αυτό το μουσείο δεν ήταν μια συλλογή σπάνιων αντικειμένων αλλά μάλλον ένα πανεπιστήμιο καλών τεχνών, επιστήμης, και λογοτεχνίας. Εδώ πολυμαθείς καθηγητές έδιναν διαλέξεις κάθε μέρα, και εκείνες τις μέρες αυτό ήταν το πνευματικό κέντρο του Δυτικού κόσμου. Μέρα με την μέρα ο Ιησούς μετάφραζε τις διαλέξεις στον Γκανίντ¨ μια μέρα την δεύτερη εβδομάδα ο νεαρός αναφώνησε: «Δάσκαλε Ιωσία, εσύ γνωρίζεις περισσότερα από αυτούς τους καθηγητές¨ θα ‘έπρεπε να σηκωθείς και να τους πεις τα σπουδαία πράγματα που έχεις πει σε μένα¨ αυτοί είναι σκοτισμένοι από την υπερβολική σκέψη. Θα μιλήσω στον πατέρα μου να το κανονίσει.» Ο Ιησούς χαμογέλασε, και είπε: «Είσαι ένας μαθητής όλο ενθουσιασμό, αλλά αυτοί οι δάσκαλοι δεν είναι διατεθειμένοι να τους διδάξουμε εσύ και εγώ. Η υπερηφάνεια της μη πνευματικής μάθησης είναι ύπουλο πράγμα στην ανθρώπινη ζωή. Ο αληθινός δάσκαλος διατηρεί την διανοητική του ακεραιότητα με το να μένει πάντα μαθητής.»
(1433.3) 130:3.8 Η Αλεξάνδρεια ήταν η πόλη της ανάμικτης κουλτούρας της Δύσης και μετά την Ρώμη η μεγαλύτερη και μεγαλοπρεπέστερη του κόσμου. Εδώ βρισκόταν η μεγαλύτερη Ιουδαϊκή συναγωγή του κόσμου, η θέση της κυβέρνησης των Σανχεντρίν της Αλεξάνδρειας, οι εβδομήντα κυβερνώντες πρεσβύτεροι.
(1433.4) 130:3.9 Ανάμεσα στους πολλούς ανθρώπους με τους οποίους ο Γκονόντ είχε επαγγελματικές σχέσεις ήταν κάποιος Ιουδαίος τραπεζίτης, ο Αλέξανδρος, του οποίου ο αδερφός, ο Φίλων, ήταν ένας διάσημος θρησκευτικός φιλόσοφος εκείνου του καιρού. Ο Φίλων ήταν απασχολημένος με το αξιέπαινο αλλά δύσκολο έργο της εναρμόνισης της Ελληνικής φιλοσοφίας και της Εβραϊκής θεολογίας. Ο Γκανίντ και ο Ιησούς μιλούσαν πολύ για τις διδασκαλίες του Φίλωνα και περίμεναν πως θα παρακολουθούσαν κάποιες από τις διαλέξεις του, αλλά όσο καιρό έμειναν στην Αλεξάνδρεια αυτός ο φημισμένος Ελληνιστής Ιουδαίος βρισκόταν άρρωστος στο κρεβάτι.
(1433.5) 130:3.10 Ο Ιησούς σχολίασε στον Γκανίντ πολύ από την Ελληνική φιλοσοφία και τις θεωρίες των Στωικών, αλλά τόνισε στον νέο πως αυτά τα συστήματα πίστης, όπως οι αόριστες διδασκαλίες κάποιων από την δική του χώρα, ήταν θρησκείες μόνο με την έννοια ότι οδηγούσαν τους ανθρώπους να βρουν τον Θεό και να απολαύσουν την ζωντανή εμπειρία της γνώσης του Αιώνιου.
(1433.6) 130:4.1 Την νύχτα πριν φύγουν από την Αλεξάνδρεια ο Γκανίντ και ο Ιησούς είχαν μια μεγάλη συνομιλία με ένα από τους κυβερνητικούς καθηγητές του πανεπιστημίου που έδινε διαλέξεις για την διδασκαλία του Πλάτωνα. Ο Ιησούς έκανε τον διερμηνέα για τον μορφωμένο Έλληνα δάσκαλο χωρίς να προσθέτει δικές του διδασκαλίες που να ανασκευάζουν την Ελληνική φιλοσοφία. Ο Γκονόντ έλειπε για δουλειές εκείνο το βράδυ¨ έτσι, όταν έφυγε ο καθηγητής, ο δάσκαλος και ο μαθητής του είχαν μια μεγάλη και ειλικρινή συζήτηση για την διδασκαλία του Πλάτωνα. Ενώ ο Ιησούς ενέκρινε κάπως επιφυλακτικά μερικές από τις Ελληνικές διδασκαλίες για την θεωρία ότι τα υλικά πράγματα του κόσμου είναι σκιερές αντανακλάσεις των αόρατων αλλά ουσιαστικότερων αληθειών, προσπάθησε να θεμελιώσει μια πιο αξιόπιστη βάση για την σκέψη του νέου¨ έτσι άρχισε μια μακροσκελή διατριβή για την φύση της πραγματικότητας στο σύμπαν. Τα βασικότερα πράγματα που είπε ο Ιησούς στον Γκανίντ, σε σύγχρονη φρασεολογία ήταν:
(1434.1) 130:4.2 Η πηγή της συμπαντικής πραγματικότητας είναι το Άπειρο. Τα υλικά πράγματα της πεπερασμένης δημιουργίας είναι οι χωρο-χρονικές αντηχήσεις του Παραδείσιου Πρότυπου και του Συμπαντικού Νου του αιώνιου Θεού. Η αιτιότητα στον φυσικό κόσμο, η αυτεπίγνωση στον διανοητικό κόσμο, και η προοδεύων εαυτός στον πνευματικό κόσμο—αυτές οι αλήθειες, όταν προβάλλονται σε συμπαντική κλίμακα, και συνδυάζονται σε αιώνια σχετικότητα, και βιώνονται με τελειότητα ποιότητας και θεϊκότητας αξιών—αποτελούν την πραγματικότητα του Ύψιστου. Αλλά σε ένα σύμπαν που πάντα αλλάζει η Αρχική Προσωπικότητα της αιτιότητας, της νοημοσύνης, και της πνευματικής εμπειρίας είναι στατική, απόλυτη. Όλα τα πράγματα, ακόμα και σε ένα αιώνιο σύμπαν απεριόριστων αξιών και θεϊκών ιδιοτήτων, μπορεί, και μερικές φορές συμβαίνει, να αλλάζουν εκτός από τα Απόλυτα και αυτά που έχουν πετύχει την φυσική κατάσταση, την νοητική σύλληψη, ή την πνευματική ταυτότητα που είναι απόλυτη.
(1434.2) 130:4.3 Το ανώτερο επίπεδο στο οποίο μπορεί να προχωρήσει ένα πεπερασμένο πλάσμα είναι η αναγνώριση του Συμπαντικού Πατέρα και η γνώση του Ύψιστου. Και ακόμα και τότε τέτοια πλάσματα με κατηγορηματικό προορισμό συνεχίζουν να βιώνουν αλλαγή στις κινήσεις του φυσικού κόσμου και στα υλικά φαινόμενα. Με τον ίδιο τρόπο παραμένουν γνώστες του προοδεύοντος εαυτού στην συνεχόμενη άνοδό τους στο πνευματικό σύμπαν, και της αναπτυσσόμενης συνείδησης στην βαθιά εκτίμηση, και σε ανταπόκριση, του νοητικού κόσμου. Μόνο με την τελειότητα ,την αρμονία, και την ομοφωνία της θέλησης μπορεί το πλάσμα να γίνει ένα με το Δημιουργό¨ και μια τέτοια κατάσταση θεϊκότητας μπορεί να επιτευχθεί και να διατηρηθεί μόνο όταν το πλάσμα συνεχίσει να ζει στον χρόνο και τον χώρο και στην αιωνιότητα και προσαρμόζει με συνέπεια την πεπερασμένη προσωπική θέλησή του προς την θεία θέληση του Δημιουργού. Πάντα η επιθυμία να κάνει το θέλημα του Πατέρα πρέπει να κυριαρχεί στην ψυχή του και να κυριεύει τον νου ενός ανερχόμενου υιού του Θεού.
(1434.3) 130:4.4 Ένα μονόφθαλμο άτομο δεν μπορεί να ελπίζει ποτέ ότι θα οραματιστεί το βάθος της προοπτικής. Ούτε μπορούν οι μονόφθαλμοι υλικοί επιστήμονες ούτε και οι μονόφθαλμοι πνευματικοί μυστικιστές και αλληγοριστές μπορούν να οραματιστούν σωστά και να αντιληφθούν ικανοποιητικά τα πραγματικά βάθη της συμπαντικής πραγματικότητας. Όλες οι πραγματικές αξίες των βιωμάτων των πλασμάτων είναι κρυμμένες στο βάθος της αναγνώρισης.
(1434.4) 130:4.5 Η ανόητη αιτιότητα δεν μπορεί δεν μπορεί να διαχωρίσει το εκλεπτυσμένο και περίπλοκο από το τραχύ και το απλό, ούτε μπορεί η μη πνευματική εμπειρία να ξεχωρίσει τους θείους χαρακτήρες της αιώνιας ζωής από τις υλικές διάνοιες των θνητών του χρόνου. Μία από τις ιδιότητες του σύμπαντος που χαρακτηρίζει τόσο αποκλειστικά την Άπειρη Θεότητα είναι αυτή η πάντα συνεχιζόμενη προσφορά της που μπορεί να επιζήσει στην προοδευτική επίτευξη της Θεότητας.
(1434.5) 130:4.6 Η προσωπικότητα είναι αυτό το κοσμικό χάρισμα, αυτή η φάση συμπαντικής πραγματικότητας, που μπορεί να συνυπάρχει με την απεριόριστη αλλαγή και την ίδια στιγμή κρατά την ταυτότητά της στην παρουσία όλων αυτών των αλλαγών, τώρα και για πάντα.
(1434.6) 130:4.7 Η ζωή είναι η προσαρμογή της αρχικής κοσμικής αιτιότητας στις απαιτήσεις και στις δυνατότητες των συμπαντικών καταστάσεων, και πραγματοποιείται από την πράξη του Συμπαντικού Νου και την ενεργοποίηση του πνευματικού σπινθήρα του Θεού που είναι πνεύμα. Η σημασία της ζωής είναι η προσαρμοστικότητά της¨ η αξία της ζωής είναι η προοδευτικότητά της—ακόμα και στα ύψη της γνώσης του Θεού.
(1434.7) 130:4.8 Η κακή προσαρμογή της ενσυνείδητης ζωής στο σύμπαν έχει αποτέλεσμα την κοσμική δυσαρμονία. Η οριστική απόκλιση της θέλησης της προσωπικότητας από την τάση των συμπάντων καταλήγει σε απομόνωση της διάνοιας και της προσωπικότητας. Η απώλεια του εσωτερικά διαμένοντος πνεύματος επιφέρει πνευματική παύση ύπαρξης. Η νόημων και προοδεύουσα ζωή γίνεται τότε, από μόνη της, αδιαμφισβήτητη απόδειξη της ύπαρξης ενός αποφασιστικού σύμπαντος που εκφράζει την θέληση ενός θεϊκού Δημιουργού. Και αυτή η ζωή, συνολικά, αγωνίζεται για υψηλότερες αξίες, έχοντας απώτερο στόχο της τον Συμπαντικό Πατέρα.
(1435.1) 130:4.9 Ο άνθρωπος έχει νου που είναι ανώτερο από των ζώων μόνο κατά κάποιους βαθμούς, εκτός από τις ανώτερες και οιονεί πνευματικές φροντίδες της νοημοσύνης. Γι αυτό τα ζώα (που δεν έχουν λατρεία και σοφία) δεν μπορούν να βιώσουν την υπερσυνειδητότητα, την γνώση της συνείδησης. Ο ζωικός νους γνωρίζει μόνο το αντικειμενικό σύμπαν.
(1435.2) 130:4.10 Η γνώση είναι η σφαίρα του υλικού νου που διακρίνει τα γεγονότα. Η αλήθεια είναι τομέας του πνευματικού χαρίσματος της νοημοσύνης που συνειδητοποιεί την γνώση του Θεού. Η γνώση είναι ευαπόδεικτη¨ η αλήθεια βιώνεται. Η γνώση είναι γνώρισμα του νου¨ η αλήθεια είναι βίωμα της ψυχής, του προοδεύοντος εαυτού. Η γνώση είναι λειτουργία του μη πνευματικού επιπέδου¨ η αλήθεια είναι φάση του νοητικού-πνευματικού επιπέδου των συμπάντων. Το μάτι του υλικού νου αντιλαμβάνεται ένα κόσμο γνώσης αναφερόμενης στα γεγονότα¨ το μάτι της πνευματικοποιημένης νοημοσύνης διακρίνει ένα κόσμο αληθινών αξιών. Αυτές οι δυο απόψεις, συγχρονισμένες και εναρμονισμένες, αποκαλύπτουν τον κόσμο της αλήθειας, όπου η σοφία ερμηνεύει τα φαινόμενα του σύμπαντος με όρους προοδευτικής προσωπικής εμπειρίας.
(1435.3) 130:4.11 Το σφάλμα (το κακό) είναι η ποινή για την μη τελειότητα. Οι ιδιότητες της μη τελειότητας ή τα γεγονότα της κακής προσαρμογής αποκαλύπτονται στο υλικό επίπεδο με κριτική παρατήρηση και με επιστημονική ανάλυση¨ στο ηθικό επίπεδο, με την ανθρώπινη εμπειρία. Η παρουσία του κακού αποτελεί απόδειξη των ανακριβειών του νου και της ανωριμότητας του εξελισσόμενου εαυτού. Έτσι, το κακό είναι ακόμα ένα μέσο μέτρησης της μη τελειότητας στην συμπαντική ερμηνεία. Η πιθανότητα λαθών βρίσκεται έμφυτη στην κατάκτηση της σοφίας, στο σχήμα προόδου από το μερικό και προσωρινό στο πλήρες και αιώνιο, από το σχετικό και ατελές στο οριστικό και τελειοποιημένο. Το σφάλμα είναι η σκιά της σχετικής ατέλειας που πρέπει εξ ανάγκης να παρεμβληθεί στην ανοδική συμπαντική πορεία του ανθρώπου προς την Παραδείσια τελειότητα. Το σφάλμα (το κακό) δεν είναι συμπαντική ιδιότητα τεκμηριωμένη¨ είναι απλά η παρατήρηση μιας σχετικότητας της μη τελειότητας του ατελούς πεπερασμένου προς τα ανερχόμενα επίπεδα του Ύψιστου και Έσχατου.
(1435.4) 130:4.12 Παρόλο που ο Ιησούς είπε όλα αυτά στον νέο στην πιο κατάλληλη γλώσσα για να τα καταλάβει, στο τέλος της συζήτησης, τα μάτια του Γκανίντ ήταν βαριά και σύντομα αποκοιμήθηκε. Το άλλο πρωί σηκώθηκαν νωρίς για να επιβιβαστούν στο πλοίο για την Λασία στο νησί Κρήτη. Αλλά πριν ξεκινήσουν, ο νέος είχε και άλλες ερωτήσεις για το κακό, στις οποίες ο Ιησούς απάντησε:
(1435.5) 130:4.13 Το κακό είναι αντίληψη σχετικότητας. Ξεκινά από την παρατήρηση των ατελειών που εμφανίζονται στην σκιά που ρίχνει το πεπερασμένο σύμπαν πραγμάτων και όντων καθώς ένας τέτοιος κόσμος σκιάζει το ζωντανό φως της συμπαντικής έκφρασης των αιώνιων αληθειών του Άπειρου Ενός.
(1435.6) 130:4.14 Το εν δυνάμει κακό είναι έμφυτο στις αναγκαίες ατέλειες της αποκάλυψης του Θεού σαν έκφραση τελειότητας και αιωνιότητας που περιορίζεται στον χωροχρόνο. Το γεγονός του μερικού στην παρουσία του ολοκληρωμένου αποτελεί σχετικότητα της πραγματικότητας, δημιουργεί την ανάγκη για νοητική επιλογή, και καθιερώνει επίπεδα αξίας πνευματικής αναγνώρισης και ανταπόκρισης. Η ανολοκλήρωτη και πεπερασμένη αντίληψη του Άπειρου που συμβαίνει στον προσωρινό και περιορισμένο νου των πλασμάτων, είναι από μόνη της, το εν δυνάμει κακό. Αλλά το αυξανόμενο σφάλμα της αδικαιολόγητης ανικανότητας με κάποια πνευματική ανόρθωση αυτών των αρχικά νοητικών δυσαρμονιών και πνευματικών ελλείψεων, ισοδυναμεί με το πραγματικό κακό.
(1436.1) 130:4.15 Όλα οι στατικές, νεκρές, αντιλήψεις είναι εν δυνάμει κακό. Η πεπερασμένη σκιά της σχετικής και ζωντανής αλήθειας συνεχώς κινείται. Οι στατικές αντιλήψεις καθυστερούν σταθερά την επιστήμη, την πολιτική, και την θρησκεία. Οι στατικές αντιλήψεις μπορεί να αντιπροσωπεύουν κάποια γνώση, αλλά είναι ελλιπείς σε σοφία και στερούνται αλήθειας. Αλλά μην επιτρέπεις στην αντίληψη της σχετικότητας να σε παραπλανήσει και δεν μπορέσεις να αναγνωρίσεις τον συντονισμό του σύμπαντος κάτω από την καθοδήγηση του κοσμικού νου, και τον σταθεροποιημένο έλεγχο της ενέργειας και του πνεύματος του Ύψιστου.
(1436.2) 130:5.1 Οι ταξιδιώτες είχαν μόνο ένα σκοπό όταν πήγαν στην Κρήτη, να παίζουν, να κάνουν περιπάτους στο νησί, και να κάνουν ορειβασία στα βουνά. Οι Κρητικοί εκείνο τον καιρό δεν είχαν και πολύ καλή φήμη ανάμεσα στους γειτονικούς τους λαούς. Παρόλα αυτά, ο Ιησούς και ο Γκανίντ κέρδισαν πολλές ψυχές για τα ανώτερα επίπεδα σκέψης και ζωής και έτσι έθεσαν τις βάσεις για την γρήγορη αποδοχή αργότερα των διδασκαλιών του ευαγγελίου όταν ήρθαν οι πρώτοι κήρυκες από την Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς αγαπούσε αυτούς τους Κρητικούς, παρά τα σκληρά λόγια με τα οποία μίλησε ο Παύλος αργότερα για αυτούς όταν έπειτα έστειλε τον Τίτο στο νησί για να οργανώσει πάλι τις εκκλησίες τους.
(1436.3) 130:5.2 Στα βουνά της Κρήτης ο Ιησούς είχε την πρώτη του μακροσκελή συζήτηση για την θρησκεία με τον Γκονόντ. Και ο πατέρας εντυπωσιάστηκε πολύ, και είπε: «Δεν είναι περίεργο που ο γιος μου πιστεύει όλα όσα του λες, αλλά δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια θρησκεία ούτε στην Ιερουσαλήμ, ακόμα λιγότερο στην Δαμασκό.» Ήταν τότε, κατά την διάρκεια της διαμονής τους στο νησί, που ο Γκονόντ πρότεινε στον Ιησού για πρώτη φορά να πάει μαζί τους στην Ινδία, και ο Γκανίντ ενθουσιάστηκε με την σκέψη ότι ο Ιησούς μπορεί να συμφωνούσε με αυτήν την πρόταση.
(1436.4) 130:5.3 Μια μέρα όταν ο Γκανίντ ρώτησε τον Ιησού γιατί δεν είχε αφιερωθεί στο έργο ενός κοινωνικού διδασκάλου, αυτός είπε: « Γιε μου, όλα πρέπει να περιμένουν να έρθει η ώρα τους. Εσύ είσαι γεννημένος στον κόσμο, αλλά το άγχος και η ανυπομονησία δεν θα σε βοηθήσουν να αναπτυχθείς. Πρέπει , σε όλα τα θέματα ,να περιμένεις την σωστή στιγμή. Ο χρόνος μόνο, είναι αυτός που θα ωριμάσει τα πράσινα φρούτα στα δέντρα. Οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη και η δύση ακολουθεί την ανατολή μόνο με το πέρασμα του χρόνου. Τώρα πηγαίνω στην Ρώμη με σένα και τον πατέρα σου, και αυτό είναι αρκετό για το σήμερα. Το αύριό μου είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια του Πατέρα μου στον ουρανό.» Και μετά είπε στον Γκανίντ την ιστορία του Μωυσή και τα σαράντα χρόνια επαγρύπνησης και συνεχούς προετοιμασίας.
(1436.5) 130:5.4 Κάτι συνέβη σε μια επίσκεψή τους στο Ωραίο Καταφύγιο που ο Γκανίντ δεν ξέχασε ποτέ¨ η ανάμνηση αυτού του επεισοδίου πάντα τον έκανε να επιθυμεί να μπορούσε να κάνει κάτι για να αλλάξει το σύστημα των καστών στην πατρίδα του την Ινδία. Ένας μεθυσμένος έκφυλος επιτέθηκε σε μια δούλα στον δημόσιο δρόμο. Όταν ο Ιησούς είδε την θέση του κοριτσιού, έτρεξε και τράβηξε την κοπέλα από την επίθεση του τρελού. Ενώ το φοβισμένο κορίτσι είχε κρεμαστεί πάνω του, αυτός κρατούσε τον έξαλλό άνδρα σε ασφαλή απόσταση κρατώντας τον με το δυνατό του δεξί χέρι μέχρι που ο καημένος εξαντλήθηκε να χτυπά τον αέρα με τις θυμωμένες γροθιές του. Ο Γκανίντ αισθάνθηκε ένα μια ισχυρή παρόρμηση να βοηθήσει τον Ιησού σε αυτήν την κατάσταση, αλλά ο πατέρας του το απαγόρεψε. Παρόλο που δεν μιλούσαν την γλώσσα του κοριτσιού, αυτή κατάλαβε την πράξη βοήθειάς τους και τους εκδήλωσε την ειλικρινή ευγνωμοσύνη της όσο οι τρεις τους την πήγαιναν σπίτι της. Αυτή ήταν μια από τις πολλές φορές που ο Ιησούς ήρθε σε προσωπική αντίθεση με έναν συνάνθρωπό του, σαν αυτές που πάντα είχε ο Ιησούς σε όλη του την επίγεια ζωή. Αλλά εκείνο το βράδυ δυσκολεύτηκε πολύ να εξηγήσει στον Γκανίντ γιατί δεν χτύπησε τον μεθυσμένο. Ο Γκανίντ πίστευε ότι αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να φάει τουλάχιστον όσες ξυλιές είχε δώσει στο κορίτσι.
(1437.1) 130:6.1 Ενώ βρισκόντουσαν στα βουνά, ο Ιησούς είχε μια μακροσκελή συνομιλία με ένα νέο που ήταν φοβισμένος και αποθαρρυμένος. Μην μπορώντας να νοιώσει ασφάλεια και να πάρει θάρρος συναναστρεφόμενος με τους συνανθρώπους του, αυτός ο νέος αναζήτησε την μοναξιά των λόφων¨ είχε μεγαλώσει με ένα αίσθημα ανημποριάς και κατωτερότητας. Αυτές οι φυσικές τάσεις του είχαν ενισχυθεί από διάφορες δύσκολες καταστάσεις που είχε ζήσει όσο μεγάλωνε, κυρίως, η απώλεια του πατέρα του όταν ήταν δώδεκα χρονών. Όταν συναντήθηκαν ο Ιησούς είπε: «Γεια σου φίλε μου! Γιατί είσαι τόσο απογοητευμένος μια τέτοια όμορφη μέρα; Αν κάτι συνέβη που σε στεναχώρησε, ίσως μπορώ να σε βοηθήσω κάπως. Όπως και να έχει θα ήταν χαρά μου να σου προσφέρω τις υπηρεσίες μου.»
(1437.2) 130:6.2 Ο νέος δεν είχε διάθεση να μιλήσει, έτσι ο Ιησούς έκανε μια δεύτερη προσπάθεια να προσεγγίσει την ψυχή του, λέγοντας: « Καταλαβαίνω ότι ανέβηκες σε αυτούς τους λόφους για να ξεφύγεις από τους ανθρώπους¨ έτσι, φυσικά δεν θέλεις να μιλήσεις μαζί μου, αλλά θα ήθελα να ξέρω αν γνωρίζεις αυτούς τους λόφους¨ ξέρεις προς τα πού πάνε τα μονοπάτια; και, μήπως θα μπορούσες να μου υποδείξεις τον καλύτερο δρόμο για την Φοινίκη;» Τώρα αυτός ο νέος είχε εξοικειωθεί πολύ με τα βουνά, και πραγματικά έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον να πει στον Ιησού τον δρόμο για την Φοινίκη, τόσο που χάραξε όλα τα μονοπάτια στο έδαφος και να εξηγήσει πλήρως με κάθε λεπτομέρεια. Αλλά ξαφνιάστηκε και παραξενεύτηκε όταν ο Ιησούς αφού τον αποχαιρέτησε και ετοιμαζόταν να φύγει, ξαφνικά γύρισε προς το μέρος του, και του είπε: « Ξέρω πολύ καλά ότι επιθυμείς να μείνεις μόνος με την απελπισία σου¨ αλλά δεν θα ήταν σωστό ούτε ευγενικό εκ μέρους μου αφού έλαβα μια τόσο γενναιόδωρη βοήθεια από σένα για το πώς να πάω στη Φοινίκη, να φύγω έτσι μακριά σου, χωρίς να σκεφθώ και χωρίς να κάνω την ελάχιστη προσπάθεια να απαντήσω στις εκκλήσεις σου για βοήθεια και καθοδήγηση για την καλύτερη διαδρομή προς τον προορισμό σου που ψάχνεις στην καρδιά σου όσο μένεις εδώ στα βουνά. Όπως εσύ ξέρεις τόσο καλά τα μονοπάτια για την Φοινίκη, μιας και τα έχεις διαβεί τόσες φορές, έτσι και εγώ γνωρίζω τον δρόμο για την πόλη των απογοητευμένων ελπίδων σου και των εμποδισμένων φιλοδοξιών σου. Και εφόσον ζήτησες την βοήθειά μου, δεν θα σε απογοητεύσω.» Οι αντιστάσεις του νέου είχαν σχεδόν υπερνικηθεί, αλλά κατάφερε να ψελλίσει, «Μα—δεν σου ζήτησα τίποτα». Και ο Ιησούς ακουμπώντας το χέρι του απαλά στον ώμο του, είπε: «Όχι γιε μου, όχι με λόγια αλλά με παρακλητικές ματιές συγκίνησες την καρδιά μου. Αγόρι μου, για κάποιον που αγαπά τους συνανθρώπους του υπάρχει εύγλωττο κάλεσμα βοήθειας στην απελπισμένη και φοβισμένη σου έκφραση. Κάθισε μαζί μου να σου πω τον δρόμο και τα μονοπάτια της ευτυχίας που θα σε οδηγήσουν από τις πίκρες του εαυτού σου στις χαρές των όλο αγάπη δραστηριοτήτων στην αδερφοσύνη των ανθρώπων και στην υπηρεσία του Θεού στον ουρανό.»
(1437.3) 130:6.3 Μέχρι εκείνη την στιγμή πια, ο νέος είχε έντονη επιθυμία να μιλήσει με τον Ιησού, και γονάτισε και ικέτευσε τον Ιησού να τον βοηθήσει, να του δείξει τον δρόμο να ξεφύγει από τον κόσμο του των προσωπικών θλίψεων και απογοήτευσης. Είπε ο Ιησούς τότε: «Σήκω φίλε μου! Στάσου σαν άντρας! Μπορεί να είσαι περικυκλωμένος από μικρούς εχθρούς και να σε καθυστερούν πολλά εμπόδια, αλλά τα μεγάλα και αληθινά πράγματα και του σύμπαντος είναι στο πλευρό σου. Ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί για να σε χαιρετήσει σαν να ήσουν ο δυνατότερος και πλουσιότερος άνθρωπος στη γη. Κοίτα—έχεις δυνατό σώμα και δυνατούς μυς—η σωματική σου κατάσταση είναι καλύτερη από την συνηθισμένη. Φυσικά, είναι σχεδόν άχρηστη όσο κάθεσαι εδώ στα βουνά και να κλαις για τις ατυχίες σου, πραγματικές και φανταστικές. Αλλά θα μπορούσες να κάνεις σπουδαία πράγματα με το σώμα σου αν πήγαινες προς τα εκεί που βρίσκονται τα σπουδαία πράγματα και περιμένουν να γίνουν. Προσπαθείς να ξεφύγεις από τον δυστυχισμένο σου εαυτό, αλλά αυτό δεν γίνεται. Εσύ και τα προβλήματα της ζωής σου είσαστε αληθινοί¨ δεν μπορείς να τους ξεφύγεις όσο ζεις. Αλλά κοίταξε πάλι, το μυαλό σου είναι καθαρό και ικανό. Το δυνατό σώμα σου έχει ένα ευφυές μυαλό να το κατευθύνει. Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει να επιλύσει τα προβλήματά του¨ μάθε τον νου σου να δουλεύει για σένα¨ μη δέχεσαι πια να σε κυριαρχεί ο φόβος σαν κάποιο άμυαλο ζώο. Το μυαλό σου θα έπρεπε να είναι ο θαρραλέος σου σύμμαχος στην λύση των προβλημάτων της ζωής σου, και όχι να είσαι, όπως ήσουν μέχρι τώρα, ο άθλιος φοβισμένος δούλος και ο δέσμιος σκλάβος της απελπισίας και της ηττοπάθειας. Αλλά το πιο πολύτιμο από όλα, το δυναμικό των πραγματικών επιτευγμάτων είναι το πνεύμα που ζει μέσα σου, και θα δώσει τα κίνητρα και θα εμπνεύσει το νου σου να ελέγχει τον εαυτό του και θα ενεργοποιήσει το σώμα αν το απελευθερώσεις από τα δεσμά του φόβου κι έτσι επιτρέψεις στην πνευματική φύση σου να ξεκινήσει την απελευθέρωσή σου από τα κακά της αδράνειας με την δυναμική παρουσία της ζωντανής πίστης. Και έπειτα, από τότε και στο εξής, αυτή η πίστη θα κατατροπώσει τον φόβο για τους ανθρώπους με την επιβλητική παρουσία εκείνης της νέας και κυριαρχικής αγάπης για τον συνάνθρωπο που τόσο γρήγορα θα γεμίσει και θα ξεχυλίσει την ψυχή σου, χάρη στην γνώση που θα έχει γεννηθεί στην καρδιά σου ότι είσαι παιδί του Θεού.
(1438.1) 130:6.4 «Αυτή την μέρα, γιε μου, θα ξαναγεννηθείς, καθιερωμένος πάλι σαν άνθρωπος της πίστης, του θάρρους, και της αφοσιωμένης υπηρεσίας στον άνθρωπο, για χάρη του Θεού. Και όταν μέσα σου ξαναπροσαρμοστείς στην ζωή, το ίδιο θα ξαναπροσαρμοστείς και προς το σύμπαν¨ θα έχεις γεννηθεί ξανά—από το πνεύμα—και από τότε και στο εξής όλη σου η ζωή θα γίνει ένα θριαμβευτικό επίτευγμα. Τα προβλήματα θα σε αναζωογονούν¨ η απογοήτευση θα σε δίνει πνοή¨ οι δυσκολίες θα είναι πρόκληση¨ και τα εμπόδια θα σου δίνουν κίνητρα. Σήκω, νεαρέ! Αποχαιρέτησε την ζωή του δουλοπρεπή φόβου και της δειλίας. Πήγαινε γρήγορα προς το καθήκον σου και ζήσε την ζωή σου στην σάρκα σαν ένα γιος του Θεού, σαν θνητός αφοσιωμένος στην ευγενική υπηρεσία του ανθρώπου στην γη και προορισμένος για το υπέροχη και αιώνια υπηρεσία προς τον Θεό στην αιωνιότητα.»
(1438.2) 130:6.5 Και αυτός ο νέος, ο Ευτύχιος, έπειτα έγινε ο ηγέτης των Χριστιανών στην Κρήτη και στενός συνεργάτης του Τίτου στις προσπάθειές του για την εμψύχωση των Κρητικών πιστών.
(1438.3) 130:6.6 Οι ταξιδιώτες είχαν πραγματικά ξεκουραστεί και ανανεωθεί όταν το μεσημέρι μιας μέρας ετοιμάστηκαν να ξεκινήσουν για την Καρχηδόνα στην βόρεια Αφρική, αφού σταματούσαν για δυο μέρες στην Κυρήνη. Εδώ ήταν που ο Ιησούς και ο Γκανίντ έδωσαν τις πρώτες βοήθειες σε ένα νέο που ονομαζόταν Ρούφος, που είχε τραυματιστεί από την κατάρρευση μιας φορτωμένης βοϊδάμαξας. Τον μετέφεραν σπίτι του στην μητέρα του, και ο πατέρας του, ο Σίμων, τότε ούτε που μπορούσε να φανταστεί ότι ο άνδρας του οποίου μετέφερε τον σταυρό μετά από εντολή ενός Ρωμαίου στρατιώτη, ήταν ο ξένος που κάποτε είχε γίνει φίλος με τον γιο του.
(1438.4) 130:7.1 Τον περισσότερο χρόνο του ταξιδιού για την Καρχηδόνα ο Ιησούς κουβέντιαζε με τους συνταξιδιώτες του για θέματα κοινωνικά, πολιτικά, και εμπορικά¨ δεν είπε σχεδόν τίποτα για την θρησκεία. Για πρώτη φορά ο Γκονόντ και ο Γκανίντ ανακάλυψαν ότι ο Ιησούς ήταν πολύ καλός στην διήγηση ιστοριών, και τον κράτησαν απασχολημένο να τους διηγείται ιστορίες για τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Γαλιλαία. Έμαθαν έτσι ότι μεγάλωσε στην Γαλιλαία και όχι στην Ιερουσαλήμ ούτε στην Δαμασκό.
(1438.5) 130:7.2 Όταν ο Γκανίντ θέλησε να μάθει τι μπορεί να κάνει κάποιος για να αποκτήσει φίλους, έχοντας παρατηρήσει ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που τύχαινε να συναντήσουν ελκυόταν από τον Ιησού, ο δάσκαλός του είπε: «Να ενδιαφέρεσαι για τους συνανθρώπους σου¨ μάθε να τους αγαπάς και να περιμένεις την ευκαιρία να κάνεις κάτι γι αυτούς που είσαι σίγουρος ότι θέλουν να γίνει,» και μετά είπε την παλιά Εβραϊκή παροιμία—« Ο άνθρωπος που θέλει να έχει φίλους πρέπει να φέρεται φιλικά.»
(1439.1) 130:7.3 Στην Καρχηδόνα ο Ιησούς είχε μια μακροσκελή και βαρυσήμαντη συνομιλία με ένα Μιθραϊστή ιερέα για την αθανασία, για τον χρόνο και την αιωνιότητα. Αυτός ο Πέρσης είχε σπουδάσει στην Αλεξάνδρεια, και επιθυμούσε πραγματικά να μάθει από τον Ιησού. Προσαρμοσμένο στις λέξεις του σήμερα, ουσιαστικά αυτή ήταν η απάντηση του Ιησού:
(1439.2) 130:7.4 Ο χρόνος είναι η ροή των προσωρινών γεγονότων όπως την αντιλαμβάνονται τα συνειδητά πλάσματα. Ο χρόνος είναι μια ονομασία που έχει δοθεί στην διευθέτηση της διαδοχικότητας με την οποία τα γεγονότα αναγνωρίζονται και διαχωρίζονται. Το σύμπαν του χώρου είναι ένα χωρο-σχετικό φαινόμενο όπως φαίνεται από οποιαδήποτε εσωτερική θέση έξω από το σταθερό δώμα του Παραδείσου. Η κίνηση του χρόνου αποκαλύπτεται μόνο σε σχέση με κάτι που δεν κινείται στον χώρο σαν χρονικό φαινόμενο. Στο σύμπαν των συμπάντων ο Παράδεισος και οι θεότητές του υπερβαίνουν και τον χρόνο και τον χώρο. Στους κατοικημένους κόσμους, η ανθρώπινη προσωπικότητα ( η οποία κατοικείται και προσανατολίζεται από το πνεύμα του Παραδείσιου Πατέρα) είναι η μόνη φυσικά σχετική πραγματικότητα που μπορεί να υπερβεί την υλική διαδοχικότητα των προσωρινών γεγονότων.
(1439.3) 130:7.5 Τα ζώα δεν αισθάνονται τον χρόνο όπως ο άνθρωπος, και ακόμα και σε αυτόν, (τον άνθρωπο) εξαιτίας της μερικής και περιορισμένης άποψής του, ο χρόνος φαίνεται σαν διαδοχικότητα γεγονότων¨ αλλά όσο ο άνθρωπος ανέρχεται, καθώς προχωρά προς τα μέσα, η επαυξημένη άποψη αυτής της πορείας των γεγονότων είναι τέτοια που θα ξεχωρίζεται όλο και περισσότερο στην ολότητά της. Αυτό που προηγουμένως φαινόταν σαν διαδοχή γεγονότων τότε θα φαίνεται σαν ένας ολοκληρωμένος και πλήρως σχετικός κύκλος¨ με αυτόν τον τρόπο η κυκλική συγχρονικότητα θα αντικαταστήσει όλο και περισσότερο την κάποτε συνειδητοποίηση της γραμμικής ακολουθίας των γεγονότων.
(1439.4) 130:7.6 Υπάρχουν επτά διαφορετικές έννοιες του χώρου όπως καθορίζεται από τον χρόνο. Ο χώρος μετριέται τον χρόνο, όχι ο χρόνος με τον χώρο. Η σύγχυση των επιστημόνων προέρχεται από την αποτυχία τους να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα του χώρου. Ο χώρος δεν είναι απλά μια νοητική αντίληψη της απόκλισης στην σχετικότητα των συμπαντικών αντικειμένων. Ο χώρος δεν είναι κενός, και το μόνο πράγμα που γνωρίζει ο άνθρωπος που μπορεί ακόμα και μερικά να υπερβεί τον χώρο, είναι ο νους. Ο νους μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα από την αντίληψη της σχετικότητας του χώρου των υλικών αντικειμένων. Ο χώρος είναι σχετικά και συγκριτικά πεπερασμένος για όλες τις υπάρξεις πλασματικής κατάστασης. Όσο περισσότερο προσεγγίζει η συνείδηση την γνώση των επτά κοσμικών διαστάσεων, τόσο και η αντίληψη του εν δυνάμει χώρου πλησιάζει στην τελική αιτία. Αλλά ο εν δυνάμει χώρος είναι πραγματικά τελικός μόνο στο απόλυτο επίπεδο.
(1439.5) 130:7.7 Πρέπει να είναι φανερό ότι η συμπαντική πραγματικότητα έχει επεκτατική και πάντα σχετική σημασία στα ανοδικά και τελειοποιούμενα του κόσμου. Τελικά, οι επιβιώσαντες θνητοί κατορθώνουν να αποκτήσουν ταυτότητα σε ένα επτά –διάστατο σύμπαν.
(1439.6) 130:7.8 Η αντίληψη του χώρου και του χρόνου ενός νου υλικής προέλευσης προορίζεται να υποστεί διαδοχικές μεγεθύνσεις όσο η συνειδητή και διανοητική προσωπικότητα ανέρχεται στα επίπεδα των συμπάντων. Όταν ο άνθρωπος αποκτήσει τον νου που βρίσκεται ανάμεσα στα υλικά και πνευματικά πεδία ύπαρξης, οι ιδέες του για τον χωροχρόνο θα επεκταθούν πάρα πολύ ως προς την ποιότητα σύλληψης και την ποσότητα της εμπειρίας. Οι μεγεθυμένες κοσμικές συλλήψεις μιας προσωπικότητας προοδεύοντος πνεύματος οφείλονται σε προσαυξήσεις και βάθους διορατικότητας και ορίων συνείδησης. Και καθώς η προσωπικότητα προχωρά, προς τα επάνω και προς τα μέσα, προς τα υπερβατικά επίπεδα της εξομοίωσης με την Θεότητα, η αντίληψη του χρόνου και του χώρου θα προσεγγίσει σταδιακά τις άχωρες και άχρονες έννοιες των Απόλυτων. Σε σχέση, και σε συμφωνία με την υπερβατική επίτευξη, αυτές οι έννοιες απόλυτου επιπέδου θα γίνουν εφικτές στα παιδιά του τελικού προορισμού.
(1440.1) 130:8.1 Η πρώτη τους στάση όταν πήγαιναν για την Ιταλία ήταν στο νησί της Μάλτας. Εδώ ο Ιησούς είχε μια μεγάλη συνομιλία με ένα αποκαρδιωμένο και αποθαρρυμένο νέο που ονομαζόταν Κλαύδιος. Αυτός ο νεαρός άνδρας είχε σκεφθεί να δώσει τέλος στην ζωή του, αλλά όταν τελείωσε την κουβέντα με τον γραμματέα από την Δαμασκό, είπε: « Θα αντιμετωπίσω την ζωή σαν άνδρας¨ δεν θα ξαναπαίξω τον ρόλο του δειλού. Θα επιστρέψω στους ανθρώπους μου και θα αρχίσω πάλι από την αρχή.» Πολύ σύντομα έγινε ενθουσιώδης κήρυκας του Κυνισμού, και αργότερα ένωσε τα χέρια του με τον Πέτρο στην διάδοση του Χριστιανισμού στην Ρώμη και την Νεάπολη, και μετά τον θάνατο του Πέτρου πήγε στην Ισπανία να διακηρύξει το ευαγγέλιο. Αλλά ποτέ δεν ήξερε ότι ο άνδρας που τον ενέπνευσε στην Μάλτα ήταν ο Ιησούς τον οποίο αργότερα ο ίδιος τον διακήρυξε σαν Απελευθερωτή του κόσμου.
(1440.2) 130:8.2 Στις Συρακούσες πέρασαν μια ολόκληρη εβδομάδα. Το αξιοσημείωτο γεγονός της στάσης τους εκεί ήταν η αποκατάσταση του Έζρα, ενός Εβραίου που είχε ολισθήσει, και είχε την ταβέρνα στην οποία σταμάτησαν ο Ιησούς και η συντροφιά του. Ο Έζρα γοητεύτηκε από τον τρόπο που τον πλησίασε ο Ιησούς και του ζήτησε να τον βοηθήσει να επιστρέψει στην πίστη του Ισραήλ. Του εξέφρασε την απελπισία του λέγοντας, «Θέλω να γίνω πραγματικός υιός του Αβραάμ, αλλά δεν βρίσκω τον Θεό.» Και ο Ιησούς είπε: «Αν στα αλήθεια θέλεις να βρεις τον Θεό, αυτή η επιθυμία είναι από μόνη της απόδειξη ότι τον έχεις ήδη βρει. Το πρόβλημά σου δεν είναι ότι δεν μπορείς να βρεις τον Θεό, γιατί ο Πατέρας ήδη σε έχει βρει¨ το πρόβλημά σου είναι ότι απλά δεν γνωρίζεις τον Θεό. Δεν έχεις διαβάσει στον Προφήτη Ιερεμία, «Θα με αναζητήσετε και θα με βρείτε όταν ψάξετε για μένα με όλη σας την καρδιά»; Και ξανά, δεν λέει αυτός ο ίδιος προφήτης: «Και θα σας δώσω μια καρδιά για να με γνωρίσετε, ότι θα είμαι ο Κύριός σας, και ότι θα ανήκετε στους ανθρώπους μου, και εγώ θα είμαι ο Θεός σας»;Και δεν έχεις διαβάσει πάλι στις Γραφές που λέει: «Κοιτάζει τα παιδιά του, και αν κάποιο πει: Έχω αμαρτήσει και έχω φύγει από τον σωστό δρόμο, και δεν είχα κανένα όφελος από αυτό, τότε ο Θεός θα απελευθερώσει την ψυχή αυτού του ανθρώπου από το σκοτάδι, και θα δει το φως;» Και ο Έζρα βρήκε τον Θεό και η ψυχή του ικανοποιήθηκε. Αργότερα αυτός ο Εβραίος, σε συνεργασία με έναν πλούσιο Έλληνα προσήλυτο, έκτισαν την πρώτη Χριστιανική εκκλησία στις Συρακούσες.
(1440.3) 130:8.3 Στην Μεσσήνα σταμάτησαν μόνο για μια μέρα, αλλά αυτή ήταν αρκετή για να αλλάξει την ζωή ενός μικρού αγοριού, πωλητή φρούτων, από τον οποίο ο Ιησούς αγόρασε φρούτα και σε αντάλλαγμα του χάρισε την τροφή της ζωής. Ο νέος ποτέ δεν ξέχασε τα λόγια του Ιησού και εκείνο το ευγενικό βλέμμα του , όταν έβαλε το χέρι του στον ώμο του, και είπε: «Στο καλό, παιδί μου, να έχεις θάρρος όσο μεγαλώνεις και γίνεσαι άντρας και αφού θρέψεις το σώμα σου μάθε και πώς να θρέφεις την ψυχή σου. Και ο Πατέρας μου στον ουρανό θα είναι μαζί σου και θα σε οδηγεί.» Ο νέος ασπάστηκε τον Μιθραϊσμό και αργότερα στράφηκε την Χριστιανική πίστη.
(1440.4) 130:8.4 Τελικά έφτασαν στην Νεάπολη και ένοιωσαν ότι δεν ήταν πια μακριά από τον προορισμό του, την Ρώμη. Ο Γκονόντ είχε πολλές δουλειές στην Νεάπολη, και εκτός από τον χρόνο που χρειαζόταν ο Ιησούς για να του κάνει τον διερμηνέα, αυτός και ο Γκανίντ περνούσαν τον υπόλοιπο χρόνο τους εξερευνώντας την πόλη και τα αξιοθέατά της. Ο Γκανίντ είχε πια γίνει ειδικός στο να βλέπει ποιοι φαινόντουσαν ότι είχαν ανάγκη. Βρήκαν μεγάλη φτώχεια σε αυτήν την πόλη και έκαναν πολλές ελεημοσύνες. Αλλά ο Γκανίντ ποτέ δεν κατάλαβε την σημασία των λόγων του Ιησού όταν, αφού είχε δώσει ένα νόμισμα σε έναν ζητιάνο του δρόμου, αρνήθηκε να σταματήσει και να μιλήσει ενθαρρυντικά στον άνθρωπο αυτό. Είπε ο Ιησούς: «Γιατί να χάσω τα λόγια μου με κάποιον που δεν μπορεί να καταλάβει την σημασία όσων θα πω; Το πνεύμα του Πατέρα δεν μπορεί να διδάξει και να σώσει κάποιον που δεν έχει ικανότητα να γίνει υιός του.» Αυτό που εννοούσε ο Ιησούς ήταν ότι εκείνος ο άνθρωπος δεν είχε φυσιολογικό μυαλό¨ ότι δεν του έλειπε η ικανότητα να ανταποκριθεί σε πνευματική καθοδήγηση.
(1441.1) 130:8.5 Στην Νεάπολη δεν έγινε τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό¨ ο Ιησούς και ο νέος γύρισαν όλη την πόλη και μοίρασαν καλή διάθεση και πολλά χαμόγελα στους εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες, και παιδιά.
(1441.2) 130:8.6 Από εκεί πήγαν στην Ρώμη μέσω Κάπουας, σταματώντας τρεις μέρες στην Κάπουα. Συνέχισαν το ταξίδι τους από τον δρόμο της Άππιας με τα ζώα που μετέφεραν τις αποσκευές τους προς την Ρώμη, και οι τρεις έχοντας μεγάλη αγωνία να δουν αυτήν την κυρά της αυτοκρατορίας και την σπουδαιότερη πόλη όλου του κόσμου.
(1442.1) 131:0.1 Όσο έμειναν στην Αλεξάνδρεια ο Ιησούς, ο Γκονόντ, και ο Γκανίντ, ο νέος άνδρας πέρασε πολύ από τον χρόνο του και δαπάνησε πολλά από τα χρήματα του πατέρα του για να φτιάξει μια συλλογή από τις διδασκαλίες των διαφόρων θρησκειών για τον Θεό και τις σχέσεις του με τους θνητούς ανθρώπους. Ο Γκανίντ προσέλαβε πάνω από εξήντα ειδικευμένους μεταφραστές για να φτιάξει αυτή την σύνοψη των διδασκαλιών των διαφόρων θρησκειών για τις Θεότητες. Και θα έπρεπε να ξεκαθαριστεί ότι σε αυτό το αρχείο όλες εκείνες οι διδασκαλίες που απεικόνιζαν τον μονοθεϊσμό προερχόντουσαν κατ’ εξοχήν, άμεσα ή έμμεσα, από τα κηρύγματα των απεσταλμένων του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ, που ξεκίνησαν από την έδρα τους στο Σάλεμ για να διαδώσουν την διδασκαλία του ενός Θεού—του Ύψιστου—σε όλη την γη.
(1442.2) 131:0.2 Εδώ παρουσιάζεται ένα απόσπασμα από το χειρόγραφο του Γκανίντ, που το προετοίμασε στην Αλεξάνδρεια και την Ρώμη, και διατηρήθηκε στην Ινδία για εκατοντάδες χρόνια μετά τον θάνατό του. Συνέλεξε αυτό το υλικό σε δέκα κεφάλαια, ως ακολούθως:
(1442.3) 131:1.1 Τα υπολείμματα των διδασκαλιών του Μελχισεδέκ, εκτός από εκείνα που παρέμειναν στην Ιουδαϊκή θρησκεία, διατηρήθηκαν καλύτερα στις θεωρίες των Κυνικών. Η επιλογή του Γκανίντ περιλάμβανε τα ακόλουθα:
(1442.4) 131:1.2 «Ο Θεός είναι υπέρτατος¨ είναι ο Ύψιστος του ουρανού και γης. Ο Θεός είναι ο τέλειος κύκλος της αιωνιότητας, και κυβερνά το σύμπαν των συμπάντων. Είναι ο μοναδικός δημιουργός των ουρανών και της γης. Όταν θεσπίζει ένα πράγμα, αυτό αρχίζει να υπάρχει. Ο Θεός είναι ένας, και είναι συμπονετικός και ελεήμων. Ότι είναι υψηλό, άγιο, αληθινό, και όμορφο είναι σαν τον Θεό μας. Ο Ύψιστος είναι το φως του ουρανού και της γης¨ είναι ο Θεός της ανατολής , της δύσης, του βορά και του νότου.
(1442.5) 131:1.3 «ακόμα και αν η γη πάψει να υπάρχει, το λαμπρό πρόσωπο του Υπέρτατου θα κατοικεί μέσα στην μεγαλοπρέπεια και την δόξα. Ο Ύψιστος είναι ο πρώτος και ο τελευταίος, η αρχή και το τέλος των πάντων. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Θεός, και το όνομά του είναι Αλήθεια. Ο Θεός είναι αυτό-ύπαρκτος , δεν έχει καθόλου θυμό και εχθρότητα¨ είναι αθάνατος και άπειρος. Ο Θεός μας είναι παντοδύναμος και γενναιόδωρος. Αν και εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους, εμείς λατρεύουμε μόνο τον Θεό τον ίδιο. Ο Θεός γνωρίζει τα πάντα—τα μυστικά μας και τις διακηρύξεις μας¨ ακόμα γνωρίζει τι αξίζει ο καθένας μας. Η δύναμή του ισούται με τα πάντα.
(1442.6) 131:1.4 « Ο Θεός είναι δότης της ειρήνης και πιστός προστάτης όλων όσων τον φοβούνται και τον εμπιστεύονται. Προσφέρει σωτηρία σε όλους όσους τον υπηρετούν. Όλη η δημιουργία υπάρχει με την δύναμη του Ύψιστου. Η θεία του αγάπη αναβλύζει από την αγιότητα της δύναμής του, η στοργή του γεννιέται από την δύναμη του μεγαλείου του. Ο Ύψιστος έχει θεσπίσει την ενότητα του σώματος και της ψυχής και έχει χαρίσει στον άνθρωπο το δικό του πνεύμα. Αυτά που κάνει ο άνθρωπος κάποια στιγμή τελειώνουν, αλλά αυτά που κάνει ο Δημιουργός συνεχίζονται για πάντα. Αποκτούμε γνώσεις από την ανθρώπινη εμπειρία, αλλά παίρνουμε σοφία από τον διαλογισμό για τον Ύψιστο.
(1443.1) 131:1.5 « Ο Θεός στέλνει την βροχή στην γη, κάνει τον ήλιο να λάμπει πάνω από τα βλαστάρια των σιτηρών, και παρέχει την αφθονία των καλών πραγμάτων σε αυτήν την ζωή και αιώνια σωτηρία στην επόμενη ζωή. Ο Θεός έχει απόλυτη εξουσία¨ το όνομά του είναι Έξοχος και η φύση του είναι ανεξιχνίαστη. Όταν είσαι άρρωστος, είναι ο Ύψιστος που σε θεραπεύει. Ο Θεός είναι γεμάτος καλοσύνη για όλους τους ανθρώπους¨ δεν έχουμε κανένα φίλο σαν τον Ύψιστο. Το έλεός του γεμίζει όλα τα μέρη και η καλοσύνη του αγκαλιάζει όλες τις ψυχές. Ο Ύψιστος είναι αμετάβλητος¨ μας βοηθά σε όλες τις στιγμές που έχουμε ανάγκη. Όπου κι αν στραφείς να προσευχηθείς, εκεί βρίσκεται το πρόσωπο του Ύψιστου και το ανοιχτό αφτί του Θεού μας. Μπορεί να κρύβεσαι από τους ανθρώπους, αλλά όχι από τον Θεό. Ο Θεός δεν βρίσκεται μακριά μας¨ είναι πανταχού παρών. Ο Θεός ταιριάζει σε όλα τα μέρη και ζει στην καρδιά του ανθρώπου που φοβάται το άγιο όνομά του. Η Δημιουργία είναι μέσα στον Δημιουργό και ο Δημιουργός είναι μέσα στην Δημιουργία του. Αναζητούμε τον Ύψιστο και τον βρίσκουμε στις καρδιές μας. Πηγαίνεις να βρεις έναν αγαπητό σου φίλο και τον ανακαλύπτεις μέσα στην ψυχή σου.
(1443.2) 131:1.6 «Ο άνθρωπος που γνωρίζει τον Θεό βλέπει όλους τους ανθρώπους σαν ίσους του¨ είναι αδέρφια του. Αυτοί που είναι εγωιστές, εκείνοι που αδιαφορούν για τα αδέρφια τους στην σάρκα, έχουν για ανταμοιβή τους μόνο την κούραση. Αυτοί που αγαπούν τους συνανθρώπους τους και έχουν αγνές καρδιές θα δουν τον Θεό. Ο Θεός ποτέ δεν ξεχνά την ειλικρίνεια. Θα οδηγεί τους τίμιους στην καρδιά στην αλήθεια, γιατί ο Θεός είναι αλήθεια.
(1443.3) 131:1.7 «Διώξτε από την ζωή σας το σφάλμα και ξεπεράστε το κακό με την αγάπη της ζωντανής αλήθειας. Σε όλες τις σχέσεις σας με τους ανθρώπους κάντε το καλό αντί για το κακό. Ο Κύριος και Θεός είναι ελεήμων και στοργικός¨ συγχωρά εύκολα. Ας αγαπούμε τον Θεό γιατί αυτός πρώτος μας αγάπησε. Με την αγάπη του Θεού και με το έλεός του θα σωθούμε. Οι φτωχοί και οι πλούσιοι είναι αδέρφια. Ο Θεός είναι Πατέρας τους. Το κακό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν μην το κάνεις σε άλλους.
(1443.4) 131:1.8 «Πάντα να επικαλείσαι το όνομά του, και εφόσον πιστεύεις στο όνομά, έτσι και οι προσευχές σου θα εισακουσθούν. Τι μεγάλη τιμή να μπορείς να λατρεύεις τον Ύψιστο. Και σε όλες σου τις προσευχές να δίνεις τις ευχαριστίες σου—να ανέρχεσαι στην λατρεία. Η λατρεία με προσευχή αποτρέπει το κακό και εμποδίζει την αμαρτία. Πάντα να επαινείς το όνομα του Ύψιστου. Ο άνθρωπος που βρίσκει καταφύγιο στον Ύψιστο αποκρύπτει τα ελαττώματά του από το σύμπαν. Όταν στέκεσαι ενώπιον του Θεού με καθαρή καρδιά, γίνεσαι ατρόμητος από όλη την δημιουργία. Ο Ύψιστος είναι σαν στοργικός πατέρας και μητέρα¨ πραγματικά αγαπά εμάς, τα παιδιά του στην γη. Ο Θεός μας θα μας συγχωρεί και θα οδηγεί τα βήματά μας στους δρόμους της σωτηρίας. Θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει σε αυτόν. Ο Θεός σώζει αυτούς που τον εμπιστεύονται¨ δεν εξαναγκάζει τον άνθρωπο να υπηρετεί στο όνομά του.
(1443.5) 131:1.9 «Αν η πίστη του Ύψιστου έχει εισέλθει στην καρδιά σου, τότε θα απαλλαγείς από τους φόβους σου για όλες τις μέρες της ζωής σου. Μην δυσφορείς για την άνθηση των ανόσιων¨ μην φοβάσαι εκείνους που μηχανεύονται το κακό¨ άσε την ψυχή σου να στραφεί μακριά από την αμαρτία και δώσε όλη την εμπιστοσύνη σου στον Θεό της σωτηρίας. Η κουρασμένη ψυχή του περιπλανωμένου θνητού βρίσκει αιώνια ανάπαυση στην αγκαλιά του Ύψιστου¨ ο σοφός άνθρωπος διψά για το θεϊκό αγκάλιασμα¨ το παιδί της γης ποθεί για την ασφάλεια της αγκαλιάς του Συμπαντικού Πατέρα. Ο ευγενής άνθρωπος αναζητεί την ανώτερη κατάσταση όπου η ψυχή του θνητού αναμιγνύεται με το πνεύμα του Υπέρτατου. Ο Θεός είναι δίκαιος: Ότι καρπούς δεν λάβουμε από τις καλλιέργειές μας σε αυτόν τον κόσμο θα τους λάβουμε στον επόμενο.»
(1444.1) 131:2.1 Οι Κενίτες της Παλαιστίνης διέσωσαν πολλά στοιχεία από την διδασκαλία του Μελχισεδέκ και από αυτά τα αρχεία, όπως διατηρήθηκαν και τροποποιήθηκαν από τους Εβραίους, ο Ιησούς και ο Γκανίντ έκαναν την ακόλουθη επιλογή:
(1444.2) 131:2.2 «Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και την γη και όλα τα πράγματα εκεί. Και, προσέξτε, όλα όσα δημιούργησε ήταν καλά. Ο Κύριος, είναι Θεός¨ δεν υπάρχει τίποτα στον ουρανό ψηλότερα από αυτόν ή τίποτα χαμηλότερα από αυτόν στην γη. Γι αυτό να αγαπάς τον Κύριο και Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλη σου την δύναμη. Η γη θα είναι γεμάτη από την γνώση του Θεού όπως τα ύδατα καλύπτουν την θάλασσα. Οι ουρανοί δηλώνουν την δόξα του Θεού, και το στερέωμα δείχνει το δημιούργημά του. Μέρα με την μέρα ξεστομίζει τον λόγο¨ νύχτα με την νύχτα δείχνει γνώση. Δεν υπάρχει λόγος ή γλώσσα που να μην ακούγεται η φωνή τους. Το έργο του Θεού είναι μεγάλο, και με σοφία εποίησε τα πάντα¨ το μεγαλείο του Κυρίου είναι ανεξιχνίαστο, γνωρίζει τον αριθμό των αστεριών¨ τα φωνάζει με τα ονόματά τους.
(1444.3) 131:2.3 «Η δύναμη του Κυρίου είναι μεγάλη και η κατανόησή του απεριόριστη. Είπε ο Θεός: Όπως οι ουρανοί είναι ψηλότερα από την γη, έτσι και οι τρόποι μου είναι ανώτεροι από τους τρόπους σας, και οι σκέψεις μου είναι υψηλότερες από τις σκέψεις σας.» Ο Θεός αποκαλύπτει τα βαθιά και μυστικά πράγματα επειδή το φως κατοικεί μαζί του. Ο Θεός είναι ελεήμων και φιλεύσπλαχνος¨ είναι υπομονετικός και έχει περίσσεια καλοσύνη και αλήθεια. Ο Κύριος είναι καλός και δίκαιος¨ τους πειθήνιους τους οδηγεί στο σωστό. Δοκίμασε και θα δεις ότι ο Θεός είναι καλός! Ευλογημένος είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύεται τον Θεό. Ο Θεός είναι το καταφύγιό μας και η δύναμή μας, και η βοήθειά του είναι πάντα παρούσα όταν την χρειαζόμαστε.
(1444.4) 131:2.4 «Το έλεος του Κυρίου είναι απεριόριστο για εκείνους που τον φοβούνται και η δικαιοσύνη του όμοια και για τα παιδιά των παιδιών μας. Ο Κύριος είναι ευγενικός και γεμάτος συμπόνια. Ο Κύριος είναι καλός για όλους, και τα ελέη του βρίσκονται σε όλη την δημιουργία του¨ θεραπεύει τους αποκαρδιωμένους και περιποιείται τις πληγές τους. Που να αλλού να στραφώ από το πνεύμα του Θεού; που αλλού να πάω εκτός από την θεία παρουσία του; Αυτά είπε ο Υψηλός και Ανώτερος που κατοικεί στην αιωνιότητα:» Κατοικώ στον υψηλό και άγιο τόπο¨ μαζί με αυτόν που έχει μεταμελημένη καρδιά και ταπεινό πνεύμα!» Κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί από τον Θεό μας, γιατί αυτός γεμίζει τον ουρανό και την γη. Αφήστε τους ουρανούς να χαρούν και την γη να αγαλλιάσει. Αφήστε όλα τα έθνη να πουν: Ο Κύριος βασιλεύει! Ευχαριστείστε τον Θεό, γιατί το έλεός του είναι αιώνιο.
(1444.5) 131:2.5 «Οι ουρανοί δηλώνουν την δικαιοσύνη του Θεού, και όλοι οι άνθρωποι έχουν δει την δόξα του. Είναι ο Θεός αυτός που μας έπλασε, και όχι εμείς τους εαυτούς μας¨ είμαστε οι άνθρωποί του, τα πρόβατα του ποιμνίου του. Το έλεός του είναι αιώνιο, και η αλήθεια του ζει σε όλες τις γενιές. Ο Θεός είναι ο κυβερνήτης των εθνών. Αφήστε την γη να γεμίσει από την δόξα του! Ευλογημένοι εκείνοι οι άνθρωποι που θα δοξάζουν τον Θεό για την καλοσύνη του και για τα θαυμαστά δώρα του στα παιδιά των ανθρώπων!
(1444.6) 131:2.6 «Ο Θεός μας έπλασε κάτι λιγότερο από θεϊκούς και μας έστεψε με την αγάπη του και το έλεός του. Ο Κύριος γνωρίζει τον δρόμο τον ορθό, αλλά ο δρόμος των ανόσιων θα καταστραφεί. Ο φόβος προς τον Θεό είναι η αρχή της σοφίας¨ η γνώση του Υπέρτατου είναι κατανόηση. Είπε ο Παντοδύναμος Θεός: « Πορευτείτε μαζί μου και θα γίνετε τέλειοι.» Μην ξεχνάτε ότι η υπερηφάνεια προηγείται της καταστροφής και το υπεροπτικό πνεύμα πηγαίνει πριν την πτώση. Αυτός που καθορίζει το πνεύμα του είναι ισχυρότερος από αυτόν που καταλαμβάνει μια πόλη. Είπε ο Κύριος και Θεός, ο Πανάγιος: Στην επιστροφή προς την πνευματική γαλήνη θα σωθείτε¨ στην ησυχία και στην εμπιστοσύνη θα βρίσκεται η δύναμή σας.» Αυτοί που υπηρετούν τον Θεό θα ανανεώνουν την δύναμή τους¨ θα ανεβαίνουν με φτερά σαν αετοί. Θα τρέχουν και δεν θα κουράζονται¨ θα περπατούν και δεν θα λιποψυχούν. Ο Κύριος θα σε αναπαύσει από τους φόβους σου. Είπε ο Θεός: «Μην φοβάσαι γιατί είμαι μαζί σου. Μην τρομάζεις γιατί είμαι ο Θεός σου. Θα σου δίνω δύναμη¨ θα σε βοηθώ¨ ναι, θα σε στηρίζω με το δεξί χέρι της ορθότητάς μου.»
(1445.1) 131:2.7 «Ο Θεός είναι ο Πατέρας μας¨ ο Κύριος είναι ο σωτήρας μας. Ο Θεός έχει δημιουργήσει τις επουράνιες στρατιές, και τις συντηρεί όλες. Η δικαιοσύνη του είναι σαν τα βουνά και η κρίση του σαν την μεγάλη θάλασσα. Μας κάνει να πίνουμε από το ποτάμι των χαρών του, στο φως του θα δούμε το φως. Είναι καλό να δίνουμε τις ευχαριστίες μας στον Θεό και να υμνούμε τον Ύψιστο¨ να δείχνουμε αγάπη και καλοσύνη το πρωί και θεϊκή πίστη το βράδυ. Το βασίλειο του Θεού είναι αιώνιο βασίλειο, και η κυριαρχία του αντέχει σε όλες τις γενιές. Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου¨ δεν θα μου λείψει τίποτα. Σε χλοερά βοσκοτόπια με ανέπαυσε¨ σε ύδατα αναπαύσεως με οδήγησε. Ανόρθωσε την ψυχή μου. Με οδήγησε στα μονοπάτια της δικαιοσύνης. Και στην κοιλάδα του θανάτου να περπατήσω, δεν θα φοβηθώ κακό, γιατί ο Θεός είναι μαζί μου .Βεβαίως χάρη και έλεος θα με ακολουθούν.
(1445.2) 131:2.8 «Ο Ιεχωβάς είναι ο Θεός της σωτηρίας μου¨ γι αυτό στο θείο όνομά του αφήνω την εμπιστοσύνη μου. Θα εμπιστεύομαι τον Κύριο με όλη μου την καρδιά¨ θα στηρίζομαι στην δική μου κατανόηση. Σε όλους μου τους δρόμους θα τον αναγνωρίζω, και αυτός θα κατευθύνει τα βήματά μου. Ο Θεός είναι πιστός¨ κρατά τον λόγο του με εκείνους που τον υπηρετούν¨ θα ζουν με την πίστη του. Αν δεν πράττεις σωστά είναι γιατί η αμαρτία παραμονεύει στην πόρτα σου¨ οι άνθρωποι θερίζουν το κακό που όργωσαν και την αμαρτία που έσπειραν. Μην τρομάζεις από αυτούς που πράττουν το κακό. Αν η καρδιά σου είναι κακοήθης, ο Κύριος δεν θα σε ακούσει¨ αν αμαρτήσεις προς τον Θεό, τότε αδικείς και την ψυχή σου. Ο Θεός θα αποδώσει τα δίκαια στους ανθρώπους ανάλογα με τα έργα τους, είτε καλά ή κακά. Όπως σκέφτεται ο άνθρωπος στην καρδιά του, αυτό είναι και στην πραγματικότητα.
(1445.3) 131:2.9 «Ο Κύριος βρίσκεται κοντά σε όλους όσους τον καλούν με ειλικρίνεια. Ο θρήνος μπορεί να κρατήσει μια νύχτα, αλλά το πρωί έρχεται η χαρά. Η χαρούμενη καρδιά είναι το καλύτερο φάρμακο. Κανένα καλό δεν θα στερήσει ο Θεούς από αυτούς που βαδίζουν στον ορθό δρόμο. Να φοβάστε τον Θεό και να κρατάτε τις Εντολές του, γατί αυτό είναι όλο το καθήκον του ανθρώπου. Έτσι είπε ο Θεός που δημιούργησε τον ουρανό και την γη. Αν με αναζητήσετε, θα με βρείτε αν με ψάξετε με όλη σας την καρδιά.» Οι πειθήνιοι θα κληρονομήσουν την γη και θα είναι ευτυχισμένοι με την αφθονία της ειρήνης. Όποιος σπέρνει την αδικία θα θερίσει την καταστροφή¨ και αυτοί που σπέρνουν τον άνεμο θα θερίσουν ανεμοστρόβιλο.
(1445.4) 131:2.10 «Ελάτε τώρα, ας σκεφτούμε μαζί,» είπε ο Θεός, «Ακόμα και αν οι αμαρτίες σας είναι κατακόκκινες, θα γίνουν λευκές σαν το χιόνι. Αν και είναι κόκκινες σαν το βύσσινο, θα γίνουν σαν το καθαρό μαλλί.» Αλλά δεν υπάρχει γαλήνη για τους διεφθαρμένους¨ είναι οι δικές σας αμαρτίες που έχουν εμποδίσει τα καλά πράγματα από το να γίνουν. Ο Θεός είναι η υγεία της όψης μου και η χαρά της ψυχής μου. Ο αιώνιος Θεός είναι η δύναμή μου¨ είναι η κατοικία μας, και από κάτω βρίσκεται η αιώνια αγκαλιά του. Ο Θεός βρίσκεται κοντά σε εκείνους που είναι αποκαρδιωμένοι¨ σώζει όσους έχουν παιδικό πνεύμα. Πολλά είναι τα βάσανα του δίκαιου ανθρώπου, αλλά ο Θεός τον απαλλάσσει από όλα. Αφιέρωσε τον εαυτό σου στον Θεό—πίστεψε σε αυτόν—και θα τα κάνει να περάσουν. Αυτός που κατοικεί στο μυστικό τόπο του Ύψιστου θα κατοικεί κάτω από την σκιά του Παντοδύναμου.
(1445.5) 131:2.11 «Αγάπα τους γείτονές σου σαν τον εαυτό σου¨ μην κρατάς έχθρα σε κανέναν. Ότι μισείς μην το κάνεις σε κανέναν. Αγάπα τον αδερφό σου, γιατί ο Κύριος είπε: «Θα αγαπώ τα παιδιά μου απεριόριστα.» Ο δρόμος του δίκαιου είναι ένα λαμπερό φως που λάμπει όλο και περισσότερο μέχρι την τέλεια μέρα. Αυτοί που είναι σοφοί θα λάμπουν σαν την λαμπρότητα του στερεώματος και αυτοί που έχουν στρέψει πολλούς προς την δικαιοσύνη σαν τα αστέρια στους αιώνες των αιώνων. Είθε οι διεφθαρμένοι να απαρνηθούν το κακό και οι άδικοι τις στασιαστικές σκέψεις τους. Είπε ο Κύριος: «Ας γυρίσουν σε μένα, και θα τους δείξω το έλεός μου¨ θα τους δώσω άφεση αμαρτιών.»
(1446.1) 131:2.12 «Είπε ο Θεός, ο δημιουργός του ουρανού και της γης: «Γαλήνη θα απολαύσουν αυτοί που αγαπούν την τάξη μου. Οι Εντολές μου είναι: Να με αγαπάς με όλη σου την καρδιά¨ μη έχεις άλλους θεούς πλην εμού¨ μη λάβεις το όνομά μου επί ματαίω¨ να θυμάσαι την ημέρα του Σαββάτου δια να αγιάζεις αυτήν¨ τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου¨ μη φονεύσεις¨ μη μοιχεύσεις¨ μη κλέψεις¨ μη ψευδομαρτυρήσεις¨ μη εποφθαλμιάς.
(1446.2) 131:2.13 «Και σε όλους αυτούς που αγαπούν τον Θεό υπέρτατα και τους γείτονές τους σαν τον εαυτό τους, ο Θεός του ουρανού είπε: «Θα σας γλιτώσω από τον τάφο¨ θα σας σώσω από τον θάνατο. Θα είμαι ελεήμων προς τα παιδιά σας, αλλά και δίκαιος. Δεν έχω πει για τα πλάσματά μου στην γη, ότι είσαστε οι γιοι του ζωντανού Θεού; και δεν σας έχω αγαπήσει με την αιώνια αγάπη μου; Δεν σας έχω καλέσει να γίνετε σαν εμένα και να διαμείνετε μαζί μου στον Παράδεισο;»
(1446.3) 131:3.1 Ο Γκανίντ σοκαρίστηκε όταν ανακάλυψε πόσο κοντά ήταν ο Βουδισμός στο να είναι μια σπουδαία και όμορφη θρησκεία χωρίς Θεό, χωρίς μια προσωπική και συμπαντική θεότητα. Όμως, βρήκε κάποια αρχεία κάποιων παλαιότερων πίστεων που έδειχναν κάποια επιρροή των διδασκαλιών των απεσταλμένων του Μελχισεδέκ που συνέχισαν το έργο τους στην Ινδία ακόμα και τον καιρό του Βούδα. Ο Ιησούς και ο Γκανίντ συνέλεξαν τα ακόλουθα αποσπάσματα από την Βουδιστική λογοτεχνία:
(1446.4) 131:3.2 «Από μια αγνή καρδιά ξεπηδά η χαρά που κατευθύνεται προς το Άπειρο¨ όλη μου η ύπαρξη θα βρίσκεται σε γαλήνη με αυτήν την υπερ-θνητή αγαλλίαση. Η ψυχή μου είναι γεμάτη από ικανοποίηση, και η καρδιά μου ξεχειλίζει από την ευδαιμονία αυτής της ειρηνικής πίστης. Δεν φοβάμαι¨ είμαι ελεύθερος από αγωνίες. Ζω με ασφάλεια, και οι εχθροί μου δεν μπορούν να με αιφνιδιάσουν. Είμαι ικανοποιημένος με τους καρπούς της πίστης μου. Έχω βρει την προσέγγιση προς τον Αθάνατο εύκολη και προσιτή. Προσεύχομαι η πίστη μου να με στηρίζει στο μακρύ ταξίδι¨ ξέρω ότι η πίστη μου δεν θα με προδώσει. Γνωρίζω ότι τα αδέρφια μου θα είναι ευτυχισμένα αν διαποτιστούν με την πίστη προς τον Αθάνατο ,και με την πίστη που δημιουργεί την μετριοφροσύνη, την ακεραιότητα, την σοφία, το θάρρος, την γνώση, και την καρτερία. Ας αποδιώξουμε την λύπη και ας αποκηρύξουμε τον φόβο. Η πίστη μας θα μας οδηγεί στην αληθινή δικαιοσύνη και στην γνήσια ανθρωπιά. Ας μάθουμε να διαλογιζόμαστε πάνω στην δικαιοσύνη και στο έλεος. Η πίστη είναι ο πραγματικός πλούτος του άνθρώπου¨ είναι το χάρισμα της αρετής και της λαμπρότητας.
(1446.5) 131:3.3 «Η αδικία είναι ποταπή¨ η αμαρτία είναι αξιοκαταφρόνητη. Το κακό είναι εξευτελιστικό, είτε γίνεται με την σκέψη είτε με τις πράξεις. Ο πόνος και η θλίψη ακολουθούν το κακό όπως η σκόνη ακολουθεί τον άνεμο. Η ευτυχία και η γαλήνη του νου ακολουθούν την αγνή σκέψη και την ενάρετη ζωή όπως η σκιά ακολουθεί την ουσία των υλικών πραγμάτων. Το κακό είναι ο καρπός της σκέψης που έχει ακολουθήσει λάθος δρόμο. Είναι κακό να βλέπεις αμαρτία εκεί που δεν υπάρχει¨ να μην βλέπεις αμαρτία εκεί που υπάρχει. Το κακό είναι ο δρόμος των ψεύτικων θεωριών. Αυτοί που αποφεύγουν το κακό βλέποντας τα πράγματα έτσι όπως είναι, κερδίζουν χαρά αγκαλιάζοντας την αλήθεια. Δώσε τέλος στην δυστυχία σου με το να απεχθάνεσαι την αμαρτία. Όταν κοιτάς τον Ευγενικό Ένα, να αποστρέφεσαι την αμαρτία με όλη σου την καρδιά. Μην απολογείσαι για το κακό¨ μην βρίσκεις δικαιολογίες για την αμαρτία.
(1447.1) 131:3.4 Με τις προσπάθειές σου να επανορθώσεις για τις προηγούμενες αμαρτίες σου αποκτάς δύναμη για να αντιστέκεσαι στις μελλοντικές τάσεις για αμαρτία. Η εγκράτεια γεννιέται από την μετάνοια. Μην αφήνεις κανένα σφάλμα που να μην το ομολογείς στον Ευγενικό Ένα. «Η χαρά και η ευτυχία είναι οι ανταμοιβές των καλών πράξεων και όταν δοξάζεις τον Αθάνατο. Κανένας άνθρωπος δεν θα σου πάρει την ελευθερία του νου σου. Όταν η πίστη της θρησκείας σου έχει απελευθερώσει την καρδιά σου, όταν ο νους, σαν βουνό, είναι σταθεροποιημένος και ακλόνητος, τότε η γαλήνη της ψυχής θα κυλά ήρεμα σαν υδάτινο ποτάμι. Αυτοί που είναι σίγουροι για την σωτηρία είναι απελευθερωμένοι από την λαγνεία, τον φθόνο, το μίσος, και τις αυταπάτες του πλούτου. Αν και η πίστη είναι η ενέργεια της καλύτερης ζωής, όμως, πρέπει να εργαστείς για την σωτηρία σου μέσω της εγκράτειας. Αν θέλεις να είσαι σίγουρος για την τελική σου σωτηρία, τότε σιγουρέψου ότι στα αλήθεια είσαι απόλυτα δίκαιος. Καλλιέργησε την βεβαιότητα της καρδιάς που αναβλύζει από τα μέσα και απόλαυσε έτσι την έκσταση της αιώνιας σωτηρίας.
(1447.2) 131:3.5 «Κανένας ευσεβής δεν μπορεί να ελπίζει να αποκτήσει το φως της αθάνατης σοφίας όταν επιμένει να είναι οκνός, ράθυμος, αδύναμος, νωθρός, αδιάντροπος, και εγωιστής. Αλλά αυτός που είναι ευγενικός και σκέφτεται τους άλλους, φρόνιμος, στοχαστικός, ένθερμος, και ενσυνείδητος—ακόμα και όσο ζει στην γη—μπορεί να αποκτήσει το υπέρτατο φως της γαλήνης και της ελευθερίας της θεϊκής σοφίας. Θυμήσου, κάθε πράξη σου θα έχει την ανταμοιβή της. Το κακό έχει σαν αποτέλεσμα στην λύπη και η αμαρτία καταλήγει σε πόνο. Η χαρά και η ευτυχία είναι το αποτέλεσμα μιας καλής ζωής. Ακόμα και αυτός που πράττει το κακό απολαμβάνει μια περίοδο χάριτος πριν έρθει η ώρα να δρέψει τους καρπούς των κακών του πράξεων, αλλά αναπόφευκτα θα έρθει η στιγμή που θα θερίσει όλους τους καρπούς των κακών του πράξεων. Κανένας άνθρωπος να μην σκέφτεται με ελαφρότητα την αμαρτία, λέγοντας στην καρδιά του: «Η ποινή των κακών μου πράξεων δεν θα έρθει σε μένα.» Αυτό που κάνεις θα το γευτείς, την κρίσιμη ώρα. Αν αδικήσεις τους συνανθρώπους σου, η αδικία θα γυρίσει πίσω σε σένα. Τα πλάσματα δεν μπορούν να ξεφύγουν από την μοίρα των πράξεών τους.
(1447.3) 131:3.6 «Ο ανόητος είπε στην καρδιά του, «Το κακό δεν θα με καταλάβε黨 αλλά η ασφάλεια βρίσκεται μόνο όταν η ψυχή επιζητά την επίκριση και ο νους αναζητά την σοφία. Ο σοφός άνθρωπος είναι μια ευγενική ψυχή που είναι φιλικός στο μέσον των εχθρών του, ήρεμος ανάμεσα στους ταραξίες, και γενναιόδωρος ανάμεσα στους πλεονέκτες. Η αγάπη για τον εαυτό είναι σαν τα παράσιτα σε ένα εύφορο λιβάδι. Ο εγωισμός οδηγεί σε θλίψη¨ οι υπερβολικές φροντίδες για τον εαυτό σκοτώνουν. Ο ήμερος νους φέρνει την ευτυχία. Είναι ο σπουδαιότερος πολεμιστής που ξεπερνά και υποτάσσει τον εαυτό του. Η εγκράτεια σε όλα τα πράγματα είναι καλό. Αυτός μόνος του είναι ένα ανώτερο πρόσωπο που εκτιμά την αρετή και είναι ενσυνείδητος με το καθήκον του. Μην αφήνετε τον θυμό και το μίσος να σας κυριεύουν. Μην μιλάτε σκληρά σε κανέναν. Η ικανοποίηση είναι ο μεγαλύτερος πλούτος. Αυτό που δίνεται με σοφία σώζεται καλύτερα. Μην κάνεις στους άλλους αυτά που δεν θα ήθελες να σου κάνουν. Κάνε το καλό ξεπληρώνοντας το κακό¨ ξεπέρασε το κακό με το καλό.
(1447.4) 131:3.7 «Η δίκαιη ψυχή είναι πιο επιθυμητή από την κυριαρχία ολόκληρης της γης. Η αθανασία είναι ο στόχος της ειλικρίνειας¨ ο θάνατος είναι η κατάληξη της απερίσκεπτης ζωής. Αυτοί που είναι ενσυνείδητοι δεν πεθαίνουν¨ οι ασύνετοι είναι ήδη νεκροί. Ευλογημένοι είναι εκείνοι που έχουν βαθιά γνώση της αθάνατης κατάστασης. Αυτοί που βασανίζουν τους ζωντανούς δεν θα βρουν ευτυχία μετά τον θάνατο. Οι μη εγωιστές πηγαίνουν στον ουρανό, όπου χαίρονται την ευδαιμονία της απεριόριστης απελευθέρωσης και συνεχίζουν να αναπτύσσονται με ευγενή γενναιοδωρία. Κάθε θνητός που σκέφτεται δίκαια, μιλά ευγενικά, και ενεργεί χωρίς εγωισμό δεν θα απολαύσει την αρετή μόνο εδώ σε αυτήν την σύντομη ζωή αλλά επίσης, μετά την απελευθέρωση από το σώμα , θα συνεχίσει να απολαμβάνει τις χαρές του ουρανού.»
(1447.5) 131:4.1 Οι απεσταλμένοι του Μελχισεδέκ διέδωσαν τις διδασκαλίες του ενός Θεού όπου ταξίδεψαν. Πολλές από τις μονοθεϊστικές διδασκαλίες, μαζί με άλλες παλαιότερες αντιλήψεις, ενσωματώθηκαν στις μεταγενέστερες διδασκαλίες του Ινδουισμού. Ο Ιησούς και ο Γκανίντ έκαναν τις ακόλουθες επιλογές:
(1448.1) 131:4.2 «Είναι ο μέγας Θεός, με κάθε τρόπο υπέρτατος. Είναι ο Θεός που περιλαμβάνει τα πάντα. Είναι ο δημιουργός και κυβερνήτης του σύμπαντος των συμπάντων. Ο Θεός είναι ένας¨ είναι μοναδικός¨ είναι μόνο ένας. Και αυτός ο ένας Θεός είναι ο Δημιουργός μας και ο τελικός προορισμός της ψυχής μας. Ο Υπέρτατος Ένας είναι λαμπρότατος πέρα από κάθε περιγραφή¨ είναι το φως του φωτός. Κάθε καρδιά και κάθε κόσμος φωτίζεται από αυτό το θείο φως. Ο Θεός είναι προστάτης μας—στέκεται δίπλα στα πλάσματά του—και εκείνοι που μαθαίνουν να τον γνωρίζουν γίνονται αθάνατοι. Ο Θεός είναι η μεγάλη πηγή ενέργειας¨ είναι η Μεγάλη Ψυχή. Ασκεί συμπαντική εξουσία πάνω σε όλα. Αυτός ο ένας Θεός είναι στοργικός, λαμπρός, και αξιαγάπητος. Ο Θεός μας είναι υπέρτατος σε δύναμη και διαμένει στην υπέρτατη κατοικία. Αυτό το πραγματικό Πρόσωπο είναι αιώνιο και θεϊκό¨ είναι ο πρώτος Κύριος του ουρανού. Όλοι οι προφήτες τον χαιρέτησαν, και αυτός αποκαλύφθηκε σε μας. Τον λατρεύουμε. Ω ανώτατο Πρόσωπο, αρχή της ύπαρξης, Κύριε της δημιουργίας, και κυβερνήτη του σύμπαντος, φανέρωσε σε μας, τα δημιουργήματά σου, την αιώνια ενυπάρχουσα δύναμή σου! Ο Θεός έπλασε τον ήλιο και τα αστέρια¨ είναι λαμπρός, αγνός, και αυτό-ύπαρκτος. Η αιώνια γνώση του έχει θεϊκή σοφία. Ο Αιώνιος είναι απροσπέλαστος από το κακό. Αφού το σύμπαν ξεπήδησε από τον Θεό, το κυβερνά σωστά. Είναι η αιτία της δημιουργίας, και όλα τα πράγματα έχουν θεσπιστεί μέσα σε αυτόν.
(1448.2) 131:4.3 «Ο Θεός είναι το ασφαλές καταφύγιο κάθε καλού ανθρώπου όταν χρειάζεται¨ ο Αθάνατος Ένας νοιάζεται για όλους τους ανθρώπους. Η σωτηρία του Θεού είναι ισχυρή και η καλοσύνη του μεγάλη. Είναι στοργικός προστάτης, ευλογημένος υπερασπιστής. Είπε ο Κύριος: «Διαμένω μέσα στις ψυχές τους σαν ένας λαμπτήρας σοφίας. Είμαι το μεγαλείο των μεγαλοπρεπών και η καλοσύνη των καλών. Εκεί που μαζεύονται δύο ή τρεις μαζί, εκεί βρίσκομαι και εγώ.» Τα πλάσματα δεν μπορούν να ξεφύγουν από την παρουσία του Δημιουργού. Ο Κύριος μπορεί να μετρήσει πόσες φορές ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους οι θνητοί¨ και λατρεύουμε αυτή την θεία Ύπαρξη σαν αχώριστο σύντροφό μας. Είναι κυρίαρχος των πάντων, γενναιόδωρος, πανταχού παρών, και απεριόριστα καλός. Ο Κύριος είναι ο κυβερνήτης μας, το καταφύγιό μας, και ο υπέρτατος διαχειριστής μας, και το πρωταρχικό πνεύμα του διαμένει μέσα στην αθάνατη ψυχή. Το Αιώνιο Μάτι στο καλό και το κακό διαμένει μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Ας διαλογιστούμε πάνω στον αξιαγάπητο και θεϊκό Ζωοδότη¨ ας αφήσουμε το πνεύμα του να κατευθύνει εξ ολοκλήρου τις σκέψεις μας. Από αυτόν τον ψεύτικο κόσμο να μας οδηγήσει στον αληθινό! Από το σκοτάδι να μας οδηγήσει στο φως! Από τον θάνατο να μας δείξει τον δρόμο για την αθανασία!
(1448.3) 131:4.4 «Με τις καρδιές μας εξαγνισμένες από το μίσος, ας λατρέψουμε τον Αιώνιο. Ο Θεός μας είναι ο Κύριος της προσευχής¨ ακούει την κραυγή των παιδιών του. Ας ακούσουν όλοι οι άνθρωποι το θέλημά εκείνου, του Κεκηρυγμένου. Ας χαρούμε την ελευθερία του Κυρίου της προσευχής. Κάντε την προσευχή επιστήθιο φίλο σας και την λατρεία του στήριγμα της ψυχής σας. «Αν με λατρεύετε με αγάπη,» είπε ο Αθάνατος, «θα σας δώσω την σοφία για να με βρείτε, γιατί η λατρεία προς εμένα είναι η κοινή αρετή όλων των δημιουργημάτων μου.» Ο Κύριος είναι το φως των μελαγχολικών και η δύναμη των αδυνάτων. Αφού ο Θεός είναι ο ισχυρός φίλος μας, δεν έχουμε καθόλου φόβο πια. Δοξάζουμε το όνομα του ακατάκτητου Κατακτητή. Τον λατρεύουμε επειδή είναι ο πιστός και αιώνιος χορηγός του ανθρώπου. Ο Θεός είναι ο βέβαιος ηγέτης μας και ο αλάνθαστος οδηγός μας. Είναι ο μεγάλος γονέας του ουρανού και της γης, και έχει απεριόριστη ενέργεια και ατελείωτη σοφία. Η λαμπρότητά του είναι μεγαλειώδης και το κάλλος του θεϊκό. Είναι το υπέρτατο καταφύγιο του σύμπαντος και ο αμετάβλητος φρουρός της αιώνιας τάξης. Ο Θεός μας είναι ο Κύριος της ζωής και ο Εμψυχωτής όλων των ανθρώπων¨ είναι ο φίλος των ανθρώπων και ο βοηθός εκείνων που είναι πικραμένοι. Είναι ο ζωοδότης μας και ο Καλός Ποιμένας του ανθρώπινου ποιμνίου. Ο Θεός είναι ο πατέρας μας, ο αδερφός μας, ο φίλος μας. Και ποθούμε να γνωρίσουμε αυτόν τον Θεό της εσώτερης ύπαρξής μας.
(1448.4) 131:4.5 «Έχουμε μάθει να κερδίζουμε πίστη από την λαχτάρα της καρδιάς μας. Έχουμε αποκτήσει σοφία από την εγκράτεια των αισθήσεών μας, και με την σοφία βιώσαμε την γαλήνη του Υπέρτατου. Αυτός που είναι γεμάτος πίστη λατρεύει αληθινά όταν ο εσώτερος εαυτός του είναι προσηλωμένος στον Θεό. Ο Θεός μας έχει για μανδύα του τον ουρανό¨ επίσης κατοικεί και στα άλλα έξι μακρινά σύμπαντα. Είναι υπέρτατος πάνω από όλα και μέσα σε όλα. Λαχταρούμε την συγχώρεση του Κυρίου για όλες τις καταχρήσεις μας εις βάρος των συνανθρώπων μας¨ και θέλουμε να συγχωρήσουμε τον φίλο μας από τα αδικήματα που έχει κάνει σε βάρος μας. Το πνεύμα μας αποστρέφεται όλο το κακό¨ γι αυτό Κύριέ μας, ελευθέρωσέ μας από κάθε ίχνος αμαρτίας. Προσευχόμαστε στον Θεό μας επειδή είναι εμψυχωτής μας, προστάτης μας, και σωτήρας μας— κάποιος που μας αγαπά.
(1449.1) 131:4.6 «Το πνεύμα του Τηρητή του Σύμπαντος εισέρχεται στην ψυχή του απλού δημιουργήματος. Ο άνθρωπος που λατρεύει τον Ένα Θεό είναι σοφός. Εκείνοι που αγωνίζονται για την τελειότητα πρέπει πραγματικά να γνωρίσουν τον Υπέρτατο Κύριο. Ποτέ δεν φοβάται αυτός που γνωρίζει την ευλογημένη ασφάλεια του Υπέρτατου, γιατί ο Υπέρτατος είπε σε εκείνους που τον υπηρετούν, «Μην φοβάσαι, γιατί είμαι μαζί σου.» Ο Θεός της πρόνοιας είναι ο Πατέρας μας. Ο Θεός είναι αλήθεια. Και είναι επιθυμία του Θεού να τον καταλάβουν τα δημιουργήματά του—να μπορέσουν να γνωρίζουν ολόκληρη την αλήθεια. Η αλήθεια είναι αιώνια¨ στηρίζει το σύμπαν. Η υπέρτατη επιθυμία μας θα είναι η ένωση με τον Υπέρτατο. Ο Μεγάλος Ελεγκτής είναι η γεννήτρια όλων των πραγμάτων—όλα ξεκινούν από αυτόν. Και αυτό είναι το κύριο καθήκον: Κανένας άνθρωπος να μην κάνει σε κανέναν αυτό που δεν θα ήθελε για τον εαυτό του¨ μην κρατάτε κακία, μην χτυπήσετε αυτόν που θα σας κτυπήσει, κατακτήστε τον θυμό με το έλεος, και εκμηδενίστε το μίσος με την καλοσύνη. Και πρέπει να κάνουμε όλα αυτά γιατί ο Θεός είναι ένας καλός φίλος και ένας μεγαλόψυχος πατέρας που συγχωρεί όλα τα γήινα ελαττώματά μας.
(1449.2) 131:4.7 « Ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, η γη η μητέρα μας, και το σύμπαν η πατρίδα γέννησής μας. Χωρίς τον Θεό η ψυχή μας είναι φυλακισμένη¨ όταν γνωρίζουμε τον Θεό, η ψυχή μας απελευθερώνεται. Όταν διαλογιζόμαστε τον Θεό, όταν ενωνόμαστε με αυτόν, έρχεται η απελευθέρωση από τις ψευδαισθήσεις του κακού και η τελικά σωτηρία από όλα τα υλικά δεσμά. Όταν ο άνθρωπος μπορεί να τυλίγει και να ξετυλίγει το χώρο σαν ένα κομμάτι από δέρμα, τότε θα έχει έρθει το τέλος του κακού επειδή ο άνθρωπος θα έχει βρει τον Θεό. Ω Θεέ μας, σώσε μας από την τριπλή καταστροφή της κόλασης—την λαγνεία, την οργή, και την φιλαργυρία! Ω ψυχή, ανασκουμπώσου στον πνευματικό αγώνα για την αθανασία! Όταν έρθει το τέλος της θνητής ζωής, μην διστάσεις να απαλλαγείς από αυτό το σώμα για κάποια πιο κατάλληλη και ωραιότερη μορφή και να ξυπνήσεις στις σφαίρες του Υπέρτατου και Αθάνατου, όπου δεν υπάρχει φόβος, λύπη, πείνα, δίψα, ή θάνατος. Όταν γνωρίζεις τον Θεό κόβεις το νήμα του θανάτου. Η ψυχή που γνωρίζει τον Θεό υψώνεται στο σύμπαν όπως η κρέμα ανεβαίνει πάνω στο γάλα. Λατρεύουμε τον Θεό, τον δημιουργό, την Μεγάλη Ψυχή, που πάντα κάθεται στην καρδιά των δημιουργημάτων του. Και αυτοί που γνωρίζουν ότι ο Θεός έχει τον θρόνο του στην ανθρώπινη καρδιά προορίζονται να γίνουν σαν αυτόν—αθάνατοι. Το κακό πρέπει να μείνει πίσω σε αυτόν τον κόσμο, αλλά η αρετή ακολουθεί την ψυχή στον ουρανό.
(1449.3) 131:4.8 «Μόνο ο κακός λέει: Το σύμπαν δεν έχει ούτε αλήθεια ούτε ηγέτη¨ είναι σχεδιασμένο μόνο για να ικανοποιεί τους σαρκικούς μας πόθους. Τέτοιες ψυχές έχουν ξεγελαστεί από την μικρότητα του νου τους. Έχουν έτσι εγκαταλειφθεί στην απόλαυση των σαρκικών τους επιθυμιών και στερούν την ψυχή τους από τις χαρές της αρετής και της δικαιοσύνης. Τι μπορεί να είναι πιο σπουδαίο από το να νοιώσεις την σωτηρία από την αμαρτία; Ο άνθρωπος που έχει δει τον Υπέρτατο είναι αθάνατος. Οι φίλοι της σάρκας δεν μπορούν να ζήσουν μετά τον θάνατο¨ μόνο η αρετή ταξιδεύει πλάι- πλάι με τον άνθρωπο στο αιώνιο ανοδικό ταξίδι προς τα ευφρόσυνα και ηλιοφώτιστα λιβάδια του Παραδείσου.»
(1449.4) 131:5.1 Ο ίδιος ο Ζωροάστρης βρισκόταν σε άμεση επαφή με τους απογόνους των πρώτων απεσταλμένων του Μελχισεδέκ, και η θεωρία του ενός Θεού έγινε κεντρική διδασκαλία στην θρησκεία που ίδρυσε στην Περσία. Εκτός από τον Ιουδαϊσμό, καμία θρησκεία δεν περιείχε περισσότερα στοιχεία από τις διδασκαλίες του Σάλεμ. Από τα αρχεία αυτής της θρησκείας ο Γκανίντ κράτησε τα ακόλουθα αποσπάσματα:
(1450.1) 131:5.2 «Όλα τα πράγματα προέρχονται, και ανήκουν, στον Ένα Θεό—τον πάνσοφο, τον καλό, τον δίκαιο, τον άγιο, τον ολόλαμπρο, και δοξασμένο. Αυτός, ο Θεός μας, είναι η πηγή όλου του φωτός. Είναι ο Δημιουργός, ο Θεός όλων των καλών επιδιώξεων, και ο προστάτης της δικαιοσύνης του σύμπαντος. Η σοφή πορεία της ζωής είναι να ενεργείς σύμφωνα με το πνεύμα της αλήθειας. Ο Θεός βλέπει τα πάντα, και παρατηρεί τις κακές πράξεις των διεφθαρμένων και τα καλά έργα των δικαίων¨ ο Θεός μας παρατηρεί τα πάντα με το λαμπερό του μάτι. Το άγγιγμά του είναι θεραπευτικό, ο Κύριος είναι παντοδύναμος ευεργέτης. Ο Θεός απλώνει το ευεργετικό του χέρι και προς τους δίκαιους και προς τους διεφθαρμένους. Ο Θεός ίδρυσε τον κόσμο και όρισε τις ανταμοιβές για το καλό και το κακό. Ο πάνσοφος Θεός έχει υποσχεθεί αθανασία στις ευσεβείς ψυχές που σκέφτονται αγνά και ενεργούν δίκαια. Οι υπέρτατες επιθυμίες σου θα ικανοποιηθούν. Το φως του ήλιου είναι σαν σοφία για εκείνους που διακρίνουν τον Θεό στο σύμπαν.
(1450.2) 131:5.3 «Δόξαζε τον Θεό αναζητώντας την χαρά του Ενός Σοφού. Λάτρεψε τον Θεό του φωτός περπατώντας με χαρά στους δρόμους που όρισε με την αποκάλυψη της θρησκείας του. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Υπέρτατος Θεός, ο Κύριος του Φωτός. Λατρεύουμε αυτόν που έπλασε τα ύδατα, τα φυτά, τα ζώα, την γη, και τους ουρανούς. Ο Θεός μας είναι ο Κύριος, ο πιο αγαθοεργός. Λατρεύουμε τον πιο ωραίο, τον γενναιόδωρο Αθάνατο, τον δότη του αιώνιου φωτός. Ο Θεός είναι τόσο μακριά μας ,και την ίδια στιγμή τόσο κοντά μας αφού κατοικεί μέσα στην ψυχή μας. Ο Θεός μας είναι το θείο και πιο άγιο πνεύμα του Παραδείσου, και όμως είναι πιο φιλικός με τον άνθρωπο από ότι είναι ο πιο φίλος από όλα τα δημιουργήματα. Ο Θεός μας βοηθά πιο πολύ στο πιο σημαντικό έργο από όλα, στην γνώση του ιδίου. Ο Θεός είναι ο πιο αξιαγάπητος και δίκαιος φίλος μας¨ είναι η σοφία μας, η ζωή μας, και η δύναμη της ψυχής και του κορμιού μας. Ο σοφός Δημιουργός μας θα μας κάνει ικανούς να πράττουμε το θέλημά του, μέσα από τις καλές μας σκέψεις, και έτσι να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε το θεϊκά τέλειο.
(1450.3) 131:5.4 «Κύριε δίδαξέ μας πώς να ζήσουμε την ζωή στην σάρκα όσο ετοιμαζόμαστε για την επόμενη ζωή του πνεύματος. Μίλησέ μας. Κύριε, και εμείς θα πράξουμε τις διαταγές σου. Δίδαξέ μας το σωστό δρόμο, και θα πορευόμαστε εκεί. Κάνε μας την τιμή να μπορέσουμε να ενωθούμε μαζί σου. Ξέρουμε ότι η σωστή θρησκεία είναι αυτή που οδηγεί στην ένωση με την δικαιοσύνη. Ο Θεός είναι η σοφή μας φύση, οι καλύτερες σκέψεις μας, και οι σωστές πράξεις μας. Είθε ο Θεός να μας δώσει την ενότητα με το θείο πνεύμα και με την αθανασία του!
(1450.4) 131:5.5 «Αυτή η θρησκεία του Σοφού Ενός καθαρίζει τον πιστό από κάθε κακιά σκέψη και αμαρτωλή πράξη. Υποκλίνομαι μπροστά στον Θεό του ουρανού μετανοώντας αν προσέβαλα με την σκέψη, με τα λόγια ή με τις πράξεις—σκόπιμα ή άθελά μου—και προσεύχομαι για έλεος και ικετεύω για συγχώρεση. Γνωρίζω όταν εξομολογούμαι, αν σκοπεύω να μην ξανακάνω κακά πράγματα, ότι η αμαρτία θα αφαιρεθεί από την ψυχή μου. Γνωρίζω ότι η συγχώρεση μας απαλλάσσει από τα δεσμά της αμαρτίας. Αυτοί που πράττουν το κακό θα τιμωρηθούν, αλλά αυτοί που ακολουθούν την αλήθεια θα απολαύσουν την ευδαιμονία της αιώνιας σωτηρίας. Η χάρη σου ας μας κρατήσει και ας χαρίσει σωτήρια δύναμη στις ψυχές μας. Ζητούμε το έλεός σου γιατί ελπίζουμε να πετύχουμε την τελειότητα¨ θέλουμε να γίνουμε σαν τον Θεό.»
(1450.5) 131:6.1 Η τρίτη ομάδα θρησκευτικών πιστών που κράτησαν την θεωρία του ενός Θεού στην Ινδία—η επιβίωση της διδασκαλίας του Μελχισεδέκ—ήταν γνωστή εκείνες τις μέρες σαν Σουδουανιστές. Αργότερα αυτοί οι πιστοί έγιναν γνωστοί σαν ακόλουθοι του Γιανισμού. Δίδαξαν:
(1450.6) 131:6.2 «Ο Κύριος του Ουρανού είναι υπέρτατος. Αυτοί που διαπράττουν αμαρτία δεν θα ανέλθουν στα υψηλά, αλλά αυτοί που βαδίζουν στον δρόμο τον σωστό θα βρουν ένα μέρος στον ουρανό. Είμαστε βέβαιοι για την μετέπειτα ζωή αν γνωρίζουμε την αλήθεια. Η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να ανέβει στον ανώτατο ουρανό, για να αναπτύξει εκεί την πραγματική της πνευματική φύση, να πετύχει την τελειότητα. Το βασίλειο του ουρανού απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά της αμαρτίας και τον εισάγει στην τελική μακαριότητα.¨ ο δίκαιος άνθρωπος έχει ήδη βιώσει το τέλος των αμαρτιών και όλων των δυστυχιών που τις συνοδεύουν. Ο εαυτός είναι ο αήττητος εχθρός του ανθρώπου, και ο εαυτός εκδηλώνεται στα τέσσερα σπουδαιότερα πάθη: τον θυμό, την υπερηφάνεια, την απάτη, και την απληστία. Η σπουδαιότερη νίκη του ανθρώπου είναι η κατάκτηση του εαυτού του. ΄’όταν ο άνθρωπος αναζητά την συγχώρεσή του στον Θεό, και όταν έχει το θάρρος να απολαύσει τέτοια ελευθερία, τότε απελευθερώνεται και από τον φόβο. Ο άνθρωπος θα πρέπει να ταξιδεύει στο ταξίδι της ζωής συμπεριφερόμενος στους συνανθρώπους του όπως θα ήθελε να του συμπεριφέρονται.»
(1451.1) 131:7.1 Μόνο πρόσφατα κατατέθηκαν τα χειρόγραφα αυτής της μακρινής Ανατολικής θρησκείας στην φύλαξη της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Ήταν η μόνη θρησκεία για την οποία δεν είχε ακούσει ποτέ τίποτα ο Γκανίντ. Η πίστη της περιλάμβανε κάποια υπολείμματα των παλαιότερων διδασκαλιών του Μελχισεδέκ όπως φαίνεται από τα ακόλουθα αποσπάσματα:
(1451.2) 131:7.2 «Είπε ο Θεός: « Είστε όλοι αποδέκτες της θείας δύναμής μου¨ όλοι οι άνθρωποι απολαμβάνουν το έλεός μου. Ευχαριστούμαι πολύ όταν πολλαπλασιάζονται οι δίκαιοι άνθρωποι στην γη. Με τις ομορφιές της φύσης και τις αρετές των ανθρώπων ο Πρίγκιπας του Ουρανού αποκαλύπτεται και φανερώνει την δίκαιη φύση του. Αφού οι παλαιοί δεν γνώριζαν το όνομά μου, αποφάσισα να εκδηλωθώ με την γέννησή μου στον κόσμο σαν ορατή ύπαρξη και να υπομείνω τέτοιους εξευτελισμούς ώστε οι άνθρωποι να μην ξεχάσουν το όνομά μου. Είμαι ο δημιουργός του ουρανού και της γης¨ ο ήλιος και η σελήνη υπακούουν την βούλησή μου. Είμαι ο κυβερνήτης όλων των πλασμάτων στην ξηρά και στις τέσσερις θάλασσες. Παρόλο που είμαι μεγάλος και υπέρτατος, υπολογίζω όμως την προσευχή και του φτωχότερου ανθρώπου. Αν κάποιο δημιούργημά μου με λατρεύει, θα ακούσω την προσευχή του και θα ικανοποιήσω την επιθυμία της καρδιάς του.»
(1451.3) 131:7.3 «Κάθε φορά που ο άνθρωπος υποχωρεί μπροστά στην αγωνία, κάνει ένα βήμα πίσω και απομακρύνεται από το πνεύμα της καρδιάς του.» Η υπερηφάνεια κρύβει τον Θεό. Αν θέλεις να αποκτήσεις ουράνια βοήθεια, άφησε κατά μέρος την υπερηφάνειά σου¨ κάθε τρίχα υπερηφάνειας μας στερεί το σωτήριο φως, σαν να ήταν ένα μεγάλο σύννεφο. Αν δεν είσαι σωστός εσωτερικά, είναι ανώφελο να προσεύχεσαι γι’ αυτό το οποίο βρίσκεται εξωτερικά. «αν ακούσω τις προσευχές σας θα είναι επειδή έχετε έρθει μπροστά μου με καθαρή καρδιά, ελεύθεροι από το ψέμα και την υποκρισία, με ψυχή που αντανακλά την αλήθεια σαν καθρέφτης. Αν θέλετε να κερδίσετε την αθανασία, απαρνηθείτε τον κόσμο και ελάτε σε μένα.»
(1451.4) 131:8.1 Οι αγγελιαφόροι του Μελχισεδέκ διείσδυσαν βαθιά μέσα στην Κίνα, και η διδασκαλία του ενός Θεού έγινε τμήμα των πρώτων διδασκαλιών διαφόρων Κινέζικων θρησκειών¨ αυτή που κρατήθηκε περισσότερο και περιείχε τα περισσότερα μονοθεϊστικά στοιχεία αλήθειας, ήταν ο Ταοϊσμός, και ο Γκανίντ συνέλεξε τα ακόλουθα από τις διδασκαλίες του ιδρυτή της:
(1451.5) 131:8.2 «Πόσο αγνός και γαλήνιος είναι ο Υπέρτατος Ένας και συγχρόνως πόσο ισχυρός, πόσο βαθύς και ανεξιχνίαστος! Αυτός ο Θεός του ουρανού είναι ο τιμημένος πρόγονος των πάντων. Αν γνωρίσετε τον Αιώνιο, θα φωτιστείτε και θα αποκτήσετε σοφία. Αν δεν γνωρίσετε τον Αιώνιο, τότε η άγνοια θα εκδηλωθεί σαν κακό, και έτσι θα προκληθούν τα πάθη της αμαρτίας . Αυτή η θαυμαστή Ύπαρξη υπήρχε πριν δημιουργηθούν ο ουρανός και η γη. Είναι πραγματικά πνευματική ¨ στέκεται μόνη και δεν μεταβάλλεται. Είναι πραγματικά η μητέρα της γης, και όλη η δημιουργία κινείται γύρω από αυτόν. Αυτός ο Μεγάλος Ένας μεταδίδει τον εαυτό του στους ανθρώπους κι έτσι τους κάνει να μπορούν να υπερτερούν και να επιβιώνουν. Όταν κάποιος έχει έστω και μικρή γνώση, μπορεί να βαδίσει στον δρόμο του Υπέρτατου¨ μπορεί να συμμορφωθεί με το θέλημα των ουρανών.
(1452.1) 131:8.3 «Όλα τα σωστά έργα πραγματικής υπηρεσίας προέρχονται από τον Υπέρτατο. Τα πάντα εξαρτώνται από την Μεγάλη Πηγή της ζωής. Ο Μεγάλος Υπέρτατος δεν γυρεύει επαίνους για τις προσφορές του. Είναι υπέρτατος σε δύναμη, και όμως μένει κρυμμένος από το βλέμμα μας. Ασταμάτητα μεταδίδει τα χαρίσματά του όσο τελειοποιεί τα δημιουργήματά του. Η ουράνια Αιτία είναι αργή και υπομονετική στα σχέδιά της αλλά βέβαιη για την τελική επιτυχία τους. Ο Υπέρτατος εξαπλώνεται σε όλο το σύμπαν και το στηρίζει ολόκληρο. Πόσο μεγάλη και ισχυρή είναι η επιρροή του που ξεχειλίζει τα πάντα και η ελκτική του δύναμη! Η αληθινή καλοσύνη είναι σαν το νερό, γιατί ευλογεί τα πάντα και δεν βλάπτει τίποτα. Και σαν το νερό, η αληθινή καλοσύνη αναζητά τα χαμηλότερα μέρη, ακόμα και εκείνα τα επίπεδα που οι άλλοι αποφεύγουν, και αυτό γιατί συγγενεύει με τον Υπέρτατο. Ο Υπέρτατος δημιουργεί τα πάντα, θρέφει την φύση τους και τελειοποιεί το πνεύμα τους. Και είναι μυστήριο το πώς ο Υπέρτατος περιθάλπει, προστατεύει, και τελειοποιεί τα δημιουργήματά του χωρίς να τα εξαναγκάζει. Καθοδηγεί και διευθύνει, αλλά χωρίς αυταρχικότητα. Προωθεί την πρόοδο, αλλά χωρίς δεσποτισμό.
(1452.2) 131:8.4 «Ο σοφός άνθρωπος παγκοσμιοποιεί την καρδιά του. Η λίγη γνώση είναι επικίνδυνο πράγμα. Αυτοί που ελπίζουν στο μεγαλείο πρέπει να μάθουν να είναι ταπεινοί. Στην δημιουργία ο Υπέρτατος έγινε η μητέρα του κόσμου. Για να γνωρίσεις την μητέρα σου πρέπει να αναγνωρίσεις ότι είσαι γιος της. Είναι σοφός αυτός που θεωρεί όλα τα πράγματα από την άποψη του συνόλου. Έλα στην θέση κάθε συνανθρώπου σου, και σχετίσου με αυτούς με αυτόν τον τρόπο. Πλήρωνε το κακό με το καλό. Αν αγαπάς τους ανθρώπους, αυτοί θα έρχονται κοντά σου—δεν θα έχεις καμιά δυσκολία να τους κερδίσεις.
(1452.3) 131:8.5 «Ο Μεγάλος Υπέρτατος διαποτίζει τα πάντα¨ βρίσκεται στα αριστερά μας και στα δεξιά μας¨ στηρίζει όλη την δημιουργία και διαμένει σε όλες τις πραγματικές υπάρξεις. Δεν μπορείς να βρεις τον Υπέρτατο, ούτε μπορείς να πας σε κάποιο μέρος που να μην παρευρίσκεται. Αν κάποιος αναγνωρίσει τον λανθασμένο δρόμο του και μετανοήσει για τις αμαρτίες του μέσα από την καρδιά του, τότε μπορεί να ζητήσει άφεση¨ μπορεί να διαφύγει από την τιμωρία¨ μπορεί να μετατρέψει την καταστροφή σε ευλογία. Ο Υπέρτατος είναι το ασφαλές καταφύγιο για όλη την δημιουργία¨ είναι ο φύλακας και ο σωτήρας του ανθρωπίνου είδους. Αν τον αναζητάς καθημερινά, θα τον βρεις. Αφού μπορεί και συγχωρεί τις αμαρτίες, τότε είναι στα αλήθεια πολύτιμος για όλους τους ανθρώπους. Πάντα να θυμάστε ότι ο Θεός δεν ανταμείβει τους ανθρώπους για αυτά που κάνουν, αλλά γι αυτό που είναι¨ γι αυτό θα πρέπει να βοηθάς τους συνανθρώπους σου χωρίς την σκέψη ανταμοιβής . Κάνε το καλό χωρίς να περιμένεις οφέλη για τον εαυτό σου.
(1452.4) 131:8.6 « Αυτοί που γνωρίζουν τους νόμους του Αιώνιου είναι σοφοί. Η άγνοια του θείου νόμου είναι δυστυχία και καταστροφή. Αυτοί που γνωρίζουν τους νόμους του Θεού έχουν πραγματικά ελεύθερο νου. Αν γνωρίζεις τον Αιώνιο, ακόμα κι όταν χαθεί το σώμα σου, η ψυχή σου θα ζήσει πνευματικά. Είσαι πραγματικά σοφός όταν αναγνωρίζεις την ασημαντότητά σου. Αν κατοικείς στο φως του Αιώνιου, θα απολαύσεις την φώτιση του Υπέρτατου. Αυτοί που αφοσιώνονται στην υπηρεσία του Υπέρτατου είναι μακάριοι στην αναζήτηση του Αιώνιου. Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, το πνεύμα αρχίζει να πετά προς το μεγάλο του ταξίδι για την πατρίδα.»
(1452.5) 131:9.1 Ακόμα και οι σπουδαιότερες θρησκείες που αναγνώριζαν λιγότερο τον Θεό παραδεχόντουσαν τον μονοθεϊσμό των απεσταλμένων του Μελχισεδέκ και των επίμονων διαδόχων τους. Η περίληψη του Γκανίντ για τον Κονφουκιανισμό ήταν:
(1452.6) 131:9.2 «Αυτά που ορίζει ο Ουρανός είναι χωρίς σφάλματα. Η αλήθεια είναι πραγματική και θεϊκή, όλα προέρχονται από τον Ουρανό, και ο Μεγάλος Ουρανός δεν κάνει λάθη. Ο Ουρανός έχει ορίσει πολλούς υποτελείς για να βοηθήσουν στην καθοδήγηση και την εξύψωση των κατώτερων πλασμάτων. Μεγάλος, πολύ μεγάλος, είναι ο Ένας Θεός που κυβερνά τους ανθρώπους από ψηλά. Η δύναμη του Θεού είναι μεγαλειώδης και η κρίση του προκαλεί δέος. Αλλά αυτός ο Σπουδαίος Θεός έχει χαρίσει κάποια ηθική αίσθηση ακόμα και στους κατώτερους ανθρώπους. Η γενναιοδωρία του Ουρανού δεν σταματά ποτέ. Το δώρο του Ουρανού προς τους ανθρώπους είναι η καλοσύνη. Ο Ουρανός έχει χαρίσει την ευγένειά στην ψυχή του ανθρώπου¨ οι αρετές του ανθρώπου είναι καρπός αυτής της δωρεάς της ευγένειας του Ουρανού. Ο Μεγάλος Ουρανός βλέπει τα πάντα και πηγαίνει μαζί με τον άνθρωπο σε όλες του τις πράξεις. Και πράττουμε καλά όταν καλούμε τον Μεγάλο Ουρανό Πατέρας μας και Μητέρα μας. Αν είμαστε υπηρέτες των θεϊκών προγόνων μας, τότε είναι βέβαιο πως προσευχόμαστε στον Ουρανό. Πάντα και για όλα να στεκόμαστε με δέος μπροστά στο μεγαλείο του Ουρανού. Αναγνωρίζουμε, Θεέ, Ύψιστε και παντοδύναμε κυρίαρχε ότι η κρίση είναι δική σου, και ότι όλο το έλεος ξεκινά από την θεία καρδιά.
(1453.1) 131:9.3 «Ο Θεός είναι μαζί μας¨ γι αυτό δεν έχουμε φόβο στις καρδιές μας. Αν υπάρχει καθόλου αρετή σε μένα, αυτή δεν είναι άλλη από κάποια εκδήλωση του Ουρανού που κατοικεί μέσα μου. Αλά αυτός ο Ουρανός μέσα μου συχνά δοκιμάζει σκληρά την πίστη μου. Η πίστη πρέπει να βρίσκεται πολύ κοντά στην αλήθεια των πραγμάτων, και δεν βλέπω πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να ζει χωρίς αυτήν την καλή πίστη. Το καλό και το κακό δεν συμβαίνουν στους ανθρώπους χωρίς αιτία. Ο Ουρανός ασχολείται με την ψυχή του ανθρώπου σύμφωνα με τον σκοπό του. Όταν βρεθείς σε λάθος δρόμο, μην διστάσεις να ομολογήσεις το σφάλμα σου και να επανορθώσεις.
(1453.2) 131:9.4 «Ο σοφός άνθρωπος ασχολείται με την αναζήτηση της αλήθειας, και όχι με την αναζήτηση για μια σκέτη ζωή χωρίς νόημα. Ο στόχος του ανθρώπου είναι η επίτευξη της τελειότητας του Ουρανού. Ο ανώτερος άνθρωπος είναι αφοσιωμένος στην αυτό-βελτίωση, και είναι ελεύθερος από τον φόβο και την αγωνία. Ο Θεός είναι μαζί σου¨ μην έχεις καμιά αμφιβολία στην καρδιά σου. Κάθε καλή πράξη έχει την ανταμοιβή της. Ο ανώτερος άνθρωπος δεν γκρινιάζει ενάντια στον Ουρανό ούτε έχει μνησικακία ενάντια στους άλλους ανθρώπου. Αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν, μην το κάνεις στους άλλους. Άφησε την συμπόνια να γίνει ένα μέρος από όλες τις τιμωρίες¨ πάντα να προσπαθείς να κάνεις μια τιμωρία ευλογία .Αυτός είναι ο τρόπος του Μεγάλου Ουρανού. Αν και όλα τα πλάσματα πεθαίνουν και επιστρέφουν στην γη, το πνεύμα του ευγενικού ανθρώπου προχωρά προς τα πάνω και ανέρχεται στο ολόλαμπρο φως της τελικής φωτεινότητας.»
(1453.3) 131:10.1 Μετά το κουραστικό έργο της συλλογής των διδασκαλιών των διαφόρων θρησκειών του κόσμου, όσον αφορά τον Παραδείσιο Πατέρα, ο Γκανίντ ανέλαβε το έργο να σχηματίσει κάποια περίληψη της πίστης στην οποία είχε καταλήξει για τον Θεό, μετά από την διδασκαλία του Ιησού. Αυτός ο νέος είχε την συνήθεια να αναφέρεται σε αυτές τις πεποιθήσεις σαν « η θρησκεία μας.»Αυτό ήταν το αρχείο:
(1453.4) 131:10.2 «Ο Κύριος και Θεός μας είναι ένας Κύριος, και θα έπρεπε να τον αγαπάτε με όλη σας την καρδιά και τον νου ενώ θα κάνετε ότι μπορείτε να αγαπάτε όλα τα παιδιά του όπως αγαπάτε τον εαυτό σας. Αυτός ο ένας Θεός είναι ο ουράνιος Πατέρας μας, μέσα στον οποίο δημιουργούνται τα πάντα, και διαμένει, με το πνεύμα του, σε κάθε ειλικρινή ανθρώπινη ψυχή. Και εμείς που είμαστε τα παιδιά του Θεού θα πρέπει να μάθουμε να αφιερώνουμε την φύλαξη της ψυχής μας σε αυτόν σαν σε έναν πιστό Δημιουργό. Με τον ουράνιο Πατέρα μας τα πάντα είναι δυνατά. Αφού είναι ο Δημιουργός, και έχει φτιάξει όλα τα πράγματα και όλες τις υπάρξεις, δεν θα μπορούσε να γίνεται διαφορετικά. Παρόλο που δεν μπορούμε να δούμε τον Θεό, μπορούμε να τον γνωρίσουμε. Και ζώντας καθημερινά σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό, μπορούμε να τον αποκαλύψουμε στους συνανθρώπους μας.
(1453.5) 131:10.3 «Τα θεία πλούτη του χαρακτήρα του Θεού πρέπει να είναι απεριόριστα βαθιά και αιώνια σοφά. Δεν μπορούμε να φτάσουμε στον Θεό μέσα από την γνώση, αλλά μπορούμε να τον γνωρίσουμε στις καρδιές μας μέσα από την προσωπική εμπειρία. Ενώ την δικαιοσύνη του ίσως δεν μπορούμε να την μάθουμε και να την καταλάβουμε, το έλεός του μπορεί να φτάσει και στην πιο ταπεινή ύπαρξη της γης. Ενώ ο Πατέρας γεμίζει όλο το σύμπαν ζει επίσης και μέσα στις καρδιές μας. Ο νους του ανθρώπου είναι ανθρώπινος, θνητός, αλλά το πνεύμα του ανθρώπου είναι θεϊκό, αθάνατο. Ο Θεός δεν είναι μόνο παντοδύναμος αλλά και πάνσοφος. Αν οι επίγειοι γονείς μας, αν και έχουν κλίση προς το κακό, γνωρίζουν πώς να αγαπούν τα παιδιά τους και να τους χαρίζουν ωραία δώρα, πόσο περισσότερο πρέπει ο καλός Πατέρας στον ουρανό να γνωρίζει πώς να αγαπά με σοφία τα παιδιά του στην γη και να τους δίνει τις κατάλληλες ευλογίες.
(1454.1) 131:10.4 «Ο Πατέρας στον ουρανό δεν θα αφήσει ούτε ένα του παιδί στην γη να χαθεί αν αυτό το παιδί έχει την επιθυμία να βρει τον Πατέρα και λαχταρά αληθινά να γίνει σαν αυτόν. Ο Πατέρας μας αγαπά ακόμα και τους διεφθαρμένους και είναι πάντα καλός με τους αχάριστους. Αν περισσότεροι άνθρωποι μπορούσαν να γνωρίζουν μόνο για την καλοσύνη του Θεού, σίγουρα θα μετανοούσαν για τον κακό τους δρόμο και θα αποτίναζαν όλες τις γνωστές αμαρτίες. Όλα τα καλά έρχονται από τον Πατέρα του φωτός, στον οποίο δεν υπάρχει αστάθεια ούτε η σκιά μεταβλητότητας. Το πνεύμα του αληθινού Θεού είναι μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Θέλει όλοι οι άνθρωποι να είναι αδέρφια. Όταν οι άνθρωποι αρχίσουν να νοιώθουν τον Θεό, αυτό είναι μια απόδειξη ότι ο Θεός τους έχει βρει, και ότι αναζητούν την γνώση γι αυτόν. Ζούμε μέσα στον Θεό και ο Θεός ζει μέσα μας.
(1454.2) 131:10.5 «Δεν θα μου αρκεί πια να θεωρώ τον Θεό Πατέρα όλων των ανθρώπων¨ θα πιστεύω από τώρα και στο εξής ότι είναι και δικός μου Πατέρας. Πάντα θα προσπαθώ να λατρεύω τον Θεό με την βοήθεια του Πνεύματος της Αλήθειας, που είναι βοηθός μου όταν έχω γίνει αληθινός γνώστης του Θεού. Αλλά πρώτα από όλα θα εξασκώ την λατρεία μου προς τον Θεό, μαθαίνοντας να πώς να κάνω το θέλημά του στην γη¨ δηλαδή, θα κάνω ότι μπορώ για να φέρομαι σε όλους τους συνανθρώπους μου όπως ακριβώς πιστεύω ότι θα ήθελε ο Θεός να τους φέρομαι. Και όταν ζούμε μια τέτοια ζωή στην σάρκα, μπορούμε να ζητάμε πράγματα από τον Θεό, και αυτός θα μας δώσει ότι επιθυμούμε για να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι να υπηρετούμε τους συνανθρώπους μας. Και όλη αυτή η υπηρεσία αγάπης των παιδιών του θεού μεγεθύνει την ικανότητά μας να δεχόμαστε και να βιώνουμε τις χαρές του ουρανού, την υψηλή ευδαιμονία της προσφοράς του πνεύματος του ουρανού.
(1454.3) 131:10.6 «Κάθε μέρα θα ευχαριστώ τον Θεό για τα υπέροχα δώρα του¨ θα τον δοξάζω για τα θαυμαστά έργα του στα παιδιά του ανθρώπου. Για μένα είναι ο Παντοδύναμος, ο Δημιουργός, η Ισχύς, και το έλεος, αλλά περισσότερο από όλα είναι ο πνευματικός μου πατέρας, και σαν επίγειο παιδία του κάποια στιγμή θα προχωρήσω και θα τον δω. Και ο δάσκαλός μου είπε ότι όταν ψάχνω γι αυτόν θα γίνω σαν αυτόν. Με την πίστη προς τον Θεό έχω πετύχει ειρήνη μαζί του. Αυτή η νέα θρησκεία μας είναι γεμάτη χαρά, και παράγει μια διαρκή ευτυχία. Είμαι πεπεισμένος ότι θα είμαι πιστός ακόμα και μέχρι τον θάνατο, και ότι θα στεφθώ με την αιώνια ζωή.
(1454.4) 131:10.7 «Μαθαίνω να αποδεικνύω όλα τα πράγματα και να μένω στο καλά. Αυτό που θα ήθελα να μου κάνουν, θα το κάνω στους συνανθρώπους μου. Με αυτήν την νέα πίστη γνωρίζω ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει υιός του Θεού, αλλά μερικές φορές με τρομάζει το ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια μου¨ αλλά πρέπει να είναι αλήθεια. Δεν βλέπω πώς να χαρώ την πατρότητα του θεού αν αρνούμαι να δεχτώ την αδερφοσύνη των ανθρώπων. Όποιος επικαλείται το όνομα του Κυρίου θα σωθεί. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι αδερφοί μου.
(1454.5) 131:10.8 «Από τώρα και στο εξής θα κάνω όλες τις καλές μου πράξεις μυστικά¨ ακόμα θα προσεύχομαι περισσότερο όταν είμαι μόνος μου. Δεν θα κρίνω και δεν θα αδικώ τους συνανθρώπους μου. Θα μάθω να αγαπώ τους εχθρούς μου¨ δεν έχω ακόμα κατορθώσει πραγματικά να γίνω σαν τον Θεό. Παρόλο που βλέπω τον Θεό σε αυτές τις άλλες θρησκείες, στην «δική μας θρησκεία» τον βρίσκω πιο όμορφο, στοργικό, ελεήμονα, προσωπικό, και θετικό. Αλλά πιο πολύ από όλα, αυτή η σπουδαία και ένδοξη Ύπαρξη είναι ο πνευματικός μου Πατέρας¨ είμαι το παιδί του. Και μόνο μέσω της έντιμης επιθυμίας μου να γίνω σαν αυτόν, τελικά θα τον βρω και θα τον υπηρετώ αιώνια. Επιτέλους έχω μια θρησκεία με ένα Θεό, ένα θαυμάσιο Θεό, και είναι Θεός αιώνιας σωτηρίας.»
(1455.1) 132:0.1 Αφού ο Γκονόντ μετέφερε τους χαιρετισμούς των πριγκίπων της Ινδίας στον Τιβέριο, τον Ρωμαίο ηγέτη, την Τρίτη μέρα μετά την άφιξή τους στην Ρώμη οι δύο Ινδοί και ο Ιησούς εμφανίστηκαν μπροστά του. Ο δύστρο πος αυτοκράτορας εκείνη την ημέρα κατά περίεργο τρόπο ήταν στις καλές του και κουβέντιασε με τους τρεις τους για πολύ ώρα. Και όταν είχαν πια φύγει, ο αυτοκράτορας, αναφερόμενος στον Ιησού, παρατήρησε στον βοηθό που στεκόταν δεξιά του, « Αν είχα εκείνου του ανθρώπου την υπομονή και τους ευγενικούς τρόπους, θα ήμουν πραγματικός αυτοκράτορας, έτσι;»
(1455.2) 132:0.2 Όσο βρισκόντουσαν στην Ρώμη, ο Γκανίντ είχε τακτικές ώρες για μελέτη και για την επίσκεψη των αξιοθέατων στην πόλη. Ο πατέρας του είχε πολλές δουλειές, και επειδή επιθυμούσε ο γιος του να γίνει άξιος διάδοχός του στην διαχείριση των τεράστιων εμπορικών του συμφερόντων, θεώρησε πως είχε έρθει η ώρα να εισάγει τον νέο στον κόσμο των επιχειρήσεων. Υπήρχαν πολλοί Ινδοί πολίτες στην Ρώμη, και συχνά ένας από τους υπαλλήλους του Γκονόντ θα τον συνόδευε σαν διερμηνέας του έτσι ο Ιησούς είχε ολόκληρες μέρες να τις διαθέσει όπως ήθελε¨ αυτό του έδωσε χρόνο να εξοικειωθεί πλήρως με αυτήν την πόλη των δύο εκατομμυρίων κατοίκων. Συχνά βρισκόταν στην αγορά, το κέντρο της πολιτικής, νομικής, και επιχειρηματικής ζωής. Συχνά πήγαινε στο Καπιτώλιο και συλλογιζόταν τα δεσμά της άγνοιας με τα οποία ήταν σκλαβωμένοι αυτοί οι Ρωμαίοι όσο κοίταζε αυτό το μεγαλοπρεπή ναό τον αφιερωμένο στον Δία, την Ήρα, και την Αθηνά. Ακόμα περνούσε πολύ χρόνο στον λόφο του Παλατίνου, όπου βρισκόταν η κατοικία του αυτοκράτορα, ο ναός του Απόλλωνα, και οι Ελληνικές και Λατινικές βιβλιοθήκες.
(1455.3) 132:0.3 Εκείνο τον καιρό η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία περιλάμβανε όλη την νότια Ευρώπη, την Μικρά Ασία, την Συρία, την Αίγυπτο, και την βορειοδυτική Αφρική¨ και οι κάτοικοί της περιλάμβαναν τους πολίτες κάθε χώρας του Ανατολικού Ημισφαιρίου. Η επιθυμία του να μελετήσει και να αναμειχθεί με αυτό το κοσμοπολίτικο σύνολο θνητών της Ουράντιας ήταν ο κύριος λόγος που συμφώνησε ο Ιησούς να κάνει αυτό το ταξίδι.
(1455.4) 132:0.4 Ο Ιησούς έμαθε πολλά για τους ανθρώπους όσο ήταν στην Ρώμη, αλλά η πιο πολύτιμη όλων των πολλαπλών εμπειριών που απόκτησε στους έξι μήνες που έμεινε σε αυτήν την πόλη ήταν η επαφή του, και η επιρροή του, πάνω στους θρησκευτικούς ηγέτες της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας. Πριν το τέλος της πρώτης εβδομάδας ο Ιησούς είχε αναζητήσει, και είχε γνωρίσει, τους πιο αξιόλογους ηγέτες των Κυνικών, των Στωικών, και των μυστηριακών δογμάτων, ιδιαίτερα των Μιθραϊκών. Είτε ήταν φανερό στον Ιησού ότι οι Εβραίοι θα απέρριπταν την αποστολή του, είτε όχι, πάντως είναι βέβαιο ότι προέβλεψε ότι οι απεσταλμένοι του θα πήγαιναν κάποτε στην Ρώμη να διακηρύξουν την βασιλεία των ουρανών¨ κι έτσι ξεκίνησε, με τον πιο περίεργο τρόπο να προετοιμάζει το έδαφος για την καλύτερη και σιγουρότερη υποδοχή του μηνύματός τους. Επέλεξε πέντε από τους ηγετικούς Στωικούς, έντεκα από τους Κυνικούς, και δεκαέξι από τους μυστηριακούς ηγέτες και πέρασε πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του για περίπου έξι μήνες σε στενή σχέση μαζί με αυτούς τους θρησκευτικούς διδασκάλους. Και αυτή ήταν η μέθοδος καθοδήγησης που χρησιμοποίησε: Ποτέ δεν επιτέθηκε στα σφάλματά τους ούτε ανέφερε τα ψεγάδια στις διδασκαλίες τους. Σε κάθε περίπτωση θα επέλεγε την αλήθεια σε αυτό που δίδασκαν και μετά θα εξωράϊζε και θα φώτιζε αυτήν την αλήθεια στο μυαλό τους έτσι ώστε πολύ σύντομα αυτή η επαύξηση της αλήθειας έδιωχνε αποτελεσματικά ότι σφάλμα υπήρχε¨ και έτσι προετοιμάστηκαν αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες που διδάχτηκαν από τον Ιησού, για την επόμενη αναγνώριση πρόσθετων και παρόμοιων αληθειών στην διδασκαλία των πρώτων Χριστιανών ιεραποστόλων. Ήταν αυτή η πρώτη αποδοχή των διδασκαλιών των κηρύκων του ευαγγελίου που έδωσε αυτή την ισχυρή ώθηση για την ταχεία εξάπλωση του Χριστιανισμού στην Ρώμη και από εκεί σε ολόκληρη την αυτοκρατορία.
(1456.1) 132:0.5 Η σημασία αυτής της σημαντικού έργου μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή αν καταγράψουμε το γεγονός ότι, από τους τριάντα- δύο θρησκευτικούς ηγέτες που δίδαξε ο Ιησούς στην Ρώμη, μόνο δύο δεν απέφεραν καρπούς¨ οι τριάντα έγιναν πρωτοπόροι στην εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού στην Ρώμη, και κάποιοι από αυτούς επίσης συνεισέφεραν στο να γίνει ο κύριος Μιθραϊκός ναός η πρώτη Χριστιανική εκκλησία εκείνης της πόλης. Εμείς που παρατηρούμε τις ανθρώπινες δραστηριότητες από το παρασκήνιο και με το φως δεκαεννέα αιώνων αναγνωρίζουμε τρεις παράγοντες υψίστης αξίας στο πρώτο αυτό στάδιο της προετοιμασίας για την ραγδαία εξάπλωση του Χριστιανισμού σε όλη την Ευρώπη, και αυτοί είναι:
(1456.2) 132:0.6 1. Η επιλογή και η επιρροή του Σίμωνα Πέτρου σαν απόστολος.
(1456.3) 132:0.7 2. Η κουβέντα με τον Στέφανο στην Ιερουσαλήμ, του οποίου ο θάνατος οδήγησε στο να ασπαστεί το νέο ευαγγέλιο ο Σαούλ από την Ταρσό.
(1456.4) 132:0.8 3. Η προκαταρκτική προετοιμασία αυτών των τριάντα Ρωμαίων για την μετέπειτα ηγεσία της νέας θρησκείας στην Ρώμη και σε όλη την αυτοκρατορία.
(1456.5) 132:0.9 Μέσα από όλες τις εμπειρίες τους, ούτε ο Στέφανος ούτε οι τριάντα επίλεκτοι ποτέ συνειδητοποίησαν ότι είχαν κάποτε μιλήσει με τον άνθρωπο του οποίου το όνομα έγινε το θέμα της θρησκευτικής τους διδασκαλίας. Το έργο του Ιησού για χάρη αυτών των πρώτων τριάντα δύο ήταν εντελώς προσωπικό. Στις προσπάθειές του για αυτά τα άτομα ο γραμματέας από την Δαμασκό ποτέ δεν συνάντησε πάνω από τρεις μαζί, σπάνια πάνω από δύο, ενώ συνήθως μιλούσε με τον καθέναν ατομικά. Και μπόρεσε να κάνει αυτό το σπουδαίο έργο θρησκευτικής εκπαίδευσης επειδή αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες δεν ήταν δεσμευμένοι από παραδόσεις ούτε ήταν θύματα κάποιας προκατάληψης ενάντια σε όλες τις μελλοντικές θρησκευτικές εξελίξεις.
(1456.6) 132:0.10 Πολλές ήταν οι φορές τα επόμενα χρόνια, που ο Πέτρος, ο Παύλος, και οι άλλοι Χριστιανοί διδάσκαλοι στην Ρώμη άκουγαν για εκείνο τον γραμματέα από την Δαμασκό που είχε προηγηθεί ε εκείνα τα μέρη, και που τόσο φανερά (όπως υπέθεσαν ασυναίσθητα) προετοίμασε τον δρόμο για τον δικό τους ερχομό με το νέο ευαγγέλιο. Παρόλο που ο Παύλος ποτέ δεν υπέθεσε πραγματικά την ταυτότητα εκείνου του γραμματέα από την Δαμασκό, όμως, λίγο πριν τον θάνατό του, εξαιτίας της ομοιότητας κάποιας προσωπικής περιγραφής, έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο «σκηνοποιός της Αντιόχειας» ήταν επίσης και ο «γραμματέας της Δαμασκού». Κάποια φορά, όσο κήρυσσε στην Ρώμη, ο Σίμων Πέτρος, ακούγοντας μια περιγραφή του γραμματέα της Δαμασκού, υπέθεσε ότι εκείνο το άτομο θα μπορούσε να είναι ο Ιησούς αλλά αμέσως απέρριψε αυτήν την ιδέα, γνωρίζοντας πολύ καλά (έτσι νόμιζε) ότι ο Κύριος ποτέ δεν είχε πάει στην Ρώμη.
(1456.7) 132:1.1 Με τον Ανγάμονα, τον ηγέτη των Στωικών, ο Ιησούς είχε μια ολονύκτια συνομιλία τις πρώτες μέρες της παραμονής του στην Ρώμη. Αυτός ο άνθρωπος έπειτα έγινε σπουδαίος φίλος του Παύλου και αποδείχτηκε ένας από τους ισχυρούς υποστηρικτές της Χριστιανικής εκκλησίας στην Ρώμη. Συνοπτικά και αναπροσαρμοσμένα σε σύγχρονη φρασεολογία, αυτάδίδαξε ο Ιησούς στον Ανγαμόνα:
(1457.1) 132:1.2 Το επίπεδο των αληθινών αξιών πρέπει να αναζητηθεί στον πνευματικό κόσμο και στα θεϊκά επίπεδα της αιώνιας αλήθειας. Για κάποιον ανερχόμενο θνητό όλες οι κατώτερες και υλικές βαθμίδες πρέπει να αναγνωριστούν σαν εφήμερες, μερικές, και κατώτερες. Ο επιστήμονας, από την φύση του, περιορίζεται στην ανακάλυψη της σχετικότητας των υλικών γεγονότων. Τεχνικά, δεν έχει δικαίωμα να υποστηρίξει ότι είναι είτε υλιστής είτε ιδεαλιστής, γιατί πράττοντας κατά αυτόν τον τρόπο έχει αναλάβει να απαρνηθεί την ιδιότητα του πραγματικού επιστήμονα εφόσον όλες οι παρόμοιες απόψεις είναι η ουσία της φιλοσοφίας.
(1457.2) 132:1.3 Εκτός και αν η ηθική ενόραση και η πνευματική επίτευξη του ανθρώπινου είδους έχει επαυξηθεί αναλογικά, η απεριόριστη πρόοδος μιας απόλυτα υλιστικής κουλτούρας μπορεί τελικά να γίνει απειλή για τον πολιτισμό. Η εντελώς υλιστική επιστήμη κρύβει μέσα της τον εν δυνάμει σπόρο της καταστροφής όλων των επιστημονικών αγώνων, γιατί αυτή ακριβώς η στάση προαναγγέλλει την έσχατη κατάρρευση ενός πολιτισμού που έχει εγκαταλείψει κάθε αίσθηση ηθικών αξιών και έχει αποκηρύξει κάθε πνευματικό στόχο.
(1457.3) 132:1.4 Ο υλιστικός επιστήμονας και ο ακραίος ιδεαλιστής είναι καταδικασμένοι να είναι πάντα στα μαχαίρια. Αυτό δεν ισχύει για εκείνους τους επιστήμονες και τους ιδεαλιστές που έχουν ένα κοινό επίπεδο υψηλών ηθικών αξιών και επιπέδων πνευματικής δοκιμασίας. Σε κάθε εποχή οι επιστήμονες και οι θρησκειολόγοι πρέπει να αναγνωρίζουν ότι βρίσκονται σε δοκιμασία ανάλογα με τις ανθρώπινες ανάγκες. Πρέπει να απέχουν από κάθε εχθροπραξίες ανάμεσά τους όσο αγωνίζονται με γενναιότητα για να δικαιώσουν την συνεχή τους επιβίωση, με την μεγάλη τους αφοσίωση στην υπηρεσία της ανθρώπινης προόδου. Αν αυτή η επιστήμη ή η θρησκεία οποιασδήποτε εποχής είναι εσφαλμένη, τότε πρέπει ή να εξαγνίσει τις δραστηριότητές της ή να εκπνεύσει μπροστά στην άμεση ανάγκη μιας υλικής επιστήμης ή μιας πνευματικής θρησκείας πιο αληθινής και άξιας τάξης.
(1457.4) 132:2.1 Ο Μάρδος ήταν ο αναγνωρισμένος ηγέτης των Κυνικών στην Ρώμη, και έγινε πολύ καλός φίλος με τον γραμματέα της Δαμασκού. Μέρα με την μέρα κουβέντιαζε με τον Ιησού, και νύχτα με την νύχτα άκουγε την θεία διδασκαλία του. Μια από τις πιο σημαντικές συζητήσεις με τον Μάρδο ήταν αυτή που είχε σκοπό της να απαντήσει στο ειλικρινές ερώτημα των Κυνικών για το καλό και το κακό. Συνοπτικά, και σε φρασεολογία του εικοστού αιώνα, ο Ιησούς είπε:
(1457.5) 132:2.2 Αδερφέ μου, το καλό και το κακό είναι απλές λέξεις που συμβολίζουν σχετικά επίπεδα ανθρώπινης κατανόησης για το ορατό σύμπαν. Αν είσαι ηθικά οκνηρός και κοινωνικά αδιάφορος, τότε μπορείς να πάρεις σαν μέτρο του κακού τις τρέχουσες κοινωνικές συνήθειες. Αν είσαι πνευματικά νωθρός και ηθικά οπισθοδρομικός, τότε μπορείς να πάρεις σαν μέτρο του κακού τις θρησκευτικές πρακτικές και τις παραδόσεις των συγχρόνων σου. Αλλά η ψυχή που θα επιβιώσει στον χρόνο και θα εξυψωθεί στην αιωνιότητα πρέπει να έχει ζωντανή και προσωπική επιλογή ανάμεσα στο καλό και το κακό όπως καθορίζονται από τις πραγματικές αξίες των πνευματικών μέτρων που έχουν προσδιοριστεί από το θείο πνεύμα που ο Πατέρας στον ουρανό έχει στείλει να κατοικήσει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτό το εσωτερικά διαμένων πνεύμα είναι το μέτρο της επιβίωσης της πραγματικότητας.
(1457.6) 132:2.3 Η καλοσύνη, σαν την αλήθεια, είναι πάντα σχετική και έρχεται πάντα σε αντίθεση με το κακό. Είναι η αντίληψη αυτών των ιδιοτήτων της καλοσύνης και την αλήθειας που δίνει την ικανότητα στις εξελισσόμενες ψυχές των ανθρώπων να πάρουν εκείνες τις προσωπικές αποφάσεις επιλογής που είναι βασικές για την αιώνια ζωή.
(1458.1) 132:2.4 Το πνευματικά τυφλό άτομο που ακολουθεί με την λογική τις επιστημονικές υπαγορεύσεις, τις κοινωνικές συνήθειες, και τα θρησκευτικά δόγματα αντιμετωπίζει σοβαρό κίνδυνο να θυσιάσει την ηθική του ελευθερία και να χάσει την πνευματική του. Μια τέτοια ψυχή είναι προορισμένη να γίνει νοητικός παπαγάλος, ένα κοινωνικό αυτόματο, και σκλάβος της θρησκευτικής εξουσίας.
(1458.2) 132:2.5 Η καλοσύνη αναπτύσσεται πάντα προς νέα επίπεδα αυξημένης ελευθερίας ηθικής αυτό-συνειδητοποίησης και πνευματικής προσωπικής επίτευξης—την ανακάλυψη και την ταύτιση με τον εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή. Μια εμπειρία γίνεται καλή όταν εξυψώνει την εκτίμηση της ομορφιάς, επαυξάνει την ηθική βούληση, μεγεθύνει την ικανότητα για διάκριση της αλήθειας, αυξάνει την ικανότητα να αγαπάς και να υπηρετείς τους συνανθρώπους σου, εξυψώνει τα πνευματικά ιδεώδη, και ενοποιεί τα υπέρτατα ανθρώπινα κίνητρα του χρόνου με τα αιώνια σχέδια του εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή, όλα από τα οποία οδηγούν κατευθείαν σε μια αυξημένη επιθυμία να κάνεις το θέλημα του Πατέρα, καλλιεργώντας έτσι το θείο πάθος να βρεις τον Θεό και να γίνεις περισσότερο σαν αυτόν.
(1458.3) 132:2.6 Όσο ανέρχεσαι στην συμπαντική κλίμακα της ανάπτυξης των δημιουργημάτων, θα βρίσκεις όλο και περισσότερη καλοσύνη και όλο και λιγότερο κακό σε τέλεια αναλογία με την δική σου ικανότητα να βιώνεις την καλοσύνη και να διακρίνεις την αλήθεια. Η δυνατότητα να σφάλλεις και να βιώνεις το κακό δεν θα χαθεί εντελώς μέχρι να φτάσει η ανερχόμενη ανθρώπινη ψυχή στα τελικά πνευματικά επίπεδα.
(1458.4) 132:2.7 Η καλοσύνη είναι ζωντανή, σχετική, πάντα προοδευτική, απαρέγκλιτα προσωπικό βίωμα, και συνεχώς συσχετισμένη με την διάκριση της αλήθειας και της ομορφιάς. Η καλοσύνη βρίσκεται στην αναγνώριση των θετικών αξιών της αλήθειας πνευματικού επιπέδου , που πρέπει, στην ανθρώπινη εμπειρία, να έρχεται σε αντιπαράθεση με το αρνητικό του πανομοιότυπο—την σκιά του εν δυνάμει κακού.
(1458.5) 132:2.8 Μέχρι να φτάσετε στα Παραδείσια επίπεδα, η καλοσύνη θα είναι πιο πολύ ένα ζητούμενο, παρά μια κατάκτηση, πιο πολύ στόχος παρά μια εμπειρία επίτευξης. Αλλά ακόμα και όταν λαχταράς και διψάς για την δικαιοσύνη, βιώνεις όλο και περισσότερη ικανοποίηση με την μερική επίτευξη της καλοσύνης. Η παρουσία του καλού και του κακού στον κόσμο είναι από μόνη της θετική απόδειξη της ύπαρξης και της πραγματικότητας της ανθρώπινης ηθικής βούλησης, της προσωπικότητας, που αναγνωρίζει αυτές τις αξίες και μπορεί ακόμα να επιλέξει ανάμεσά τους.
(1458.6) 132:2.9 Μέχρι την στιγμή της επίτευξης του Παραδείσου η ικανότητα του ανερχόμενου θνητού να ταυτίζει τον εαυτό με τις αληθινές πνευματικές αξίες, έχει μεγεθυνθεί τόσο πολύ ως προς το αποτέλεσμα της επίτευξης της τελειότητας της απόκτησης του φωτός της ζωής. Μια τέτοια τόσο τελειοποιημένη πνευματική προσωπικότητα γίνεται τόσο ολοκληρωτικά, θεϊκά, και πνευματικά ενοποιημένη με τις θετικές και υπέρτατες ιδιότητες της καλοσύνης, της ομορφιάς και της αλήθειας που δεν μένει πια καμιά πιθανότητα ένα τέτοιο δίκαιο πνεύμα θα έριχνε μια αρνητική σκιά εν δυνάμει κακού, όταν εκτίθεται στην ερευνητική λάμψη του θεϊκού φωτός των άπειρων Κυβερνητών του Παραδείσου. Σε όλες αυτές τις πνευματικές προσωπικότητες, η καλοσύνη δεν είναι πια μερική, αντιπαραθετική, και συγκριτική¨ έχει γίνει θεϊκά πλήρης και πνευματικά ολοκληρωμένη¨ προσεγγίζει την αγνότητα και την τελειότητα του Υπέρτατου.
(1458.7) 132:2.10 Η πιθανότητα του κακού είναι απαραίτητη για την ηθική επιλογή, αλλά όχι και η υλοποίησή του. Μια σκιά είναι μόνο σχετικά αληθινή. Το πραγματικό κακό δεν είναι απαραίτητο σαν προσωπική εμπειρία. Το εν δυνάμει κακό ενεργεί εξ ίσου καλά σαν ερέθισμα για απόφαση στην σφαίρα της ηθικής προόδου στα κατώτερα επίπεδα της πνευματικής εξέλιξης. Το κακό γίνεται πραγματικότητα προσωπικής εμπειρίας μόνο όταν ένας ηθικός νους κάνει την επιλογή του κακού.
(1459.1) 132:3.1 Ο Νάβων ήταν ένας Έλληνας Εβραίος και κυρίως ένας από τους ηγέτες της σημαντικότερης μυστηριακής λατρείας στην Ρώμη, της Μιθραϊκής. Ενώ αυτός ο ανώτατος ιερέας του Μιθραϊσμού είχε πολλές συζητήσεις με τον γραμματέα της Δαμασκού, επηρεάστηκε πιο ριζικά κάποιο βράδυ με την συζήτησή τους για την αλήθεια και την πίστη. Ο Νάβων είχε σκεφτεί να προσηλυτίσει τον Ιησού και του είχε προτείνει ακόμα και να γυρίσει στην Παλαιστίνη σαν Μιθραϊκός διδάσκαλος. Δεν του περνούσε από το μυαλό ότι ο Ιησούς τον προετοίμαζε να γίνει ένας από τους πρώτους προσήλυτους στο ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών. Προσαρμοσμένη σε σύγχρονη φρασεολογία, η ουσία της διδασκαλίας του Ιησού ήταν:
(1459.2) 132:3.2 Η αλήθεια δεν μπορεί να προσδιοριστεί με λόγια, μόνο με την ζωή. Η αλήθεια είναι πάντα ανώτερη από την γνώση. Η γνώση αναφέρεται σε παρατηρήσιμα πράγματα, αλλά η αλήθεια υπερβαίνει τέτοια απόλυτα υλικά επίπεδα στο ότι εναρμονίζεται με την σοφία και περιλαμβάνει τέτοια αστάθμητα όπως η ανθρώπινη εμπειρία, ακόμα και πνευματικές και ζωντανές πραγματικότητες. Η γνώση έχει την προέλευσή της στην επιστήμη¨ η σοφία στην πραγματική φιλοσοφία¨ η αλήθεια, στην θρησκευτική εμπειρία της πνευματικής ζωής. Η γνώση ασχολείται με γεγονότα¨ η σοφία, με σχέσεις¨ η αλήθεια, με πραγματικές αξίες.
(1459.3) 132:3.3 Ο άνθρωπος έχει την τάση να αποκρυσταλλώνει την επιστήμη, να διατυπώνει την φιλοσοφία, και να δογματίζει την αλήθεια επειδή είναι νοητικά οκνός στο να προσαρμόζεται στους προοδευτικούς αγώνες της ζωής, ενώ συγχρόνως φοβάται πολύ το άγνωστο. Ο άνθρωπος από φύση είναι αργός στο να εισάγει αλλαγές στις συνήθειες της σκέψης του και στις τεχνικές του τρόπου ζωής του.
(1459.4) 132:3.4 Η αλήθεια εξ αποκαλύψεως, η προσωπική ανακάλυψη της αλήθειας, είναι η υπέρτατη ευτυχία της ανθρώπινης ψυχής¨ είναι η συνεταιρική δημιουργία του υλικού νου και του εσωτερικά διαμένοντος πνεύματος. Η αιώνια σωτηρία αυτής της ψυχής που διακρίνει την αλήθεια και αγαπά την ομορφιά διασφαλίζεται από εκείνη την λαχτάρα και την δίψα για το καλό που οδηγεί αυτόν τον θνητό να αναπτύξει μια αφοσίωση στο σκοπό του να κάνει το θέλημα του Πατέρα, να βρει τον Θεό και να γίνει σαν αυτόν. Ποτέ δεν υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στην πραγματική γνώση και στην αλήθεια. Μπορεί να υπάρξει σύγκρουση ανάμεσα στην γνώση και στις ανθρώπινες πεποιθήσεις, πεποιθήσεις χρωματισμένες με προκαταλήψεις, παραμορφωμένες από τον φόβο, και κάτω από την κυριαρχία του τρόμου μπροστά στην αντιμετώπιση νέων γεγονότων υλικών ανακαλύψεων ή πνευματικής προόδου.
(1459.5) 132:3.5 Αλλά η αλήθεια ποτέ δεν θα μπορέσει να γίνει κατάκτηση του ανθρώπου χωρίς την άσκηση της πίστης. Αυτό είναι αλήθεια επειδή οι σκέψεις του ανθρώπου, η σοφία του, η ηθική του, και τα ιδανικά του ποτέ δεν θα ανέλθουν ψηλότερα από την πίστη του, την υψηλότερη ελπίδα του. Και όλη αυτή η αληθινή πίστη στηρίζεται σε βαθιά περισυλλογή, ειλικρινή αυτό- κριτική, και ανυποχώρητη ηθική συνείδηση. Η πίστη είναι η έμπνευση της πνευματικά δημιουργικής φαντασίας.
(1459.6) 132:3.6 Η πίστη δρα στην απελευθέρωση των υπερανθρώπινων δραστηριοτήτων του θεϊκού σπινθήρα, του αθάνατου σπόρου που ζει μέσα στον ανθρώπινο νου, και που είναι το δυναμικό της αιώνιας ζωής. Τα φυτά και τα ζώα επιζούν στον χρόνο με την τεχνική του περάσματος από γενιά σε γενιά ταυτόσημα χαρακτηριστικά του εαυτού τους. Η ανθρώπινη ψυχή (η προσωπικότητα) του ανθρώπου επιβιώνει του σαρκικού θανάτου με την σύνδεση της ταυτότητάς της με τον εσωτερικά διαμένοντα θεϊκό σπινθήρα, που είναι αθάνατος, και ενεργεί για την διαιώνιση της ανθρώπινης προσωπικότητας πάνω σε ένα συνεχιζόμενο και ανώτερο επίπεδο προοδευτικής συμπαντικής ύπαρξης. Ο κρυμμένος σπόρος της ανθρώπινης ψυχής είναι ένα αθάνατο πνεύμα. Η δεύτερη γενιά της ψυχής είναι η πρώτη από μια ακολουθία εκδηλώσεων από πνευματικές και προοδευτικές υπάρξεις, που τελειώνουν μόνο όταν αυτή η θεϊκή οντότητα κατακτήσει την προέλευση της ύπαρξης, την προσωπική πηγή όλης της ύπαρξης, τον Θεό, τον Συμπαντικό Πατέρα.
(1459.7) 132:3.7 Η ανθρώπινη ζωή συνεχίζεται—επιβιώνει—επειδή έχει συμπαντική λειτουργία, το καθήκον να βρει τον Θεό. Η ψυχή του ανθρώπου η ενεργοποιημένη από την πίστη δεν γίνεται να σταματήσει χωρίς να επιτύχει αυτόν τον στόχο του προορισμού της¨ και όταν κάποτε επιτύχει αυτόν τον θείο στόχο, ποτέ δεν θα σταματήσει να υπάρχει γιατί θα έχει γίνει σαν τον Θεό—αιώνια.
(1460.1) 132:3.8 Η πνευματική εξέλιξη είναι μια εμπειρία της αυξανόμενης και εκούσιας επιλογής του καλού που συνοδεύεται από μια ίση και προοδευτική μείωση της πιθανότητας του κακού. Με την επίτευξη της οριστικής επιλογής του καλού και της πλήρους ικανότητας για την εκτίμηση της αλήθειας, αρχίζει να υπάρχει μια τελειότητα ομορφιάς και αγιότητας της οποίας η ορθότητα αιώνια θα εμποδίζει την πιθανότητα ακόμα και την πρόκληση της σύλληψης του εν δυνάμει κακού. Μια τέτοια ψυχή που γνωρίζει τον Θεό δεν έχει ίχνος αμφιβολίας για το κακό αφού λειτουργεί σε τέτοιο υψηλό επίπεδο θεϊκής καλοσύνης.
(1460.2) 132:3.9 Η παρουσία του Παραδείσιου πνεύματος στον νου του ανθρώπου αποτελεί υπόσχεση αποκάλυψης και εχέγγυο πίστης μιας αιώνιας ύπαρξης θεϊκής προόδου για κάθε ψυχή που αναζητά να πετύχει ταύτιση με αυτό το αθάνατο και εσωτερικά διαμένοντα πνευματικό κομμάτι του Συμπαντικού Πατέρα.
(1460.3) 132:3.10 Η συμπαντική πρόοδος χαρακτηρίζεται από αυξανόμενη ελευθερία προσωπικότητας επειδή συνδέεται με την προοδευτική επίτευξη όλο και υψηλότερων επιπέδων αυτό- κατανόησης και της επακόλουθης εκούσιας αυτοσυγκράτησης. Η επίτευξη της τελειότητας της πνευματικής εγκράτειας ισούται με πληρότητα συμπαντικής και προσωπικής ελευθερίας. Η πίστη καλλιεργεί και συντηρεί την ψυχή του ανθρώπου όταν θα βρίσκεται στο μέσον της σύγχυσης στην αρχή της προσπάθειας προσανατολισμού της σε ένα τέτοιο τεράστιο σύμπαν, ενώ η προσευχή γίνεται ο μεγάλος ενοποιός των διαφόρων εμπνεύσεων της δημιουργικής φαντασίας και των προτροπών της πίστης μιας ψυχής που προσπαθεί να ταυτιστεί να τα πνευματικά ιδεώδη της εσωτερικά διαμένουσας και συνδεδεμένης θείας παρουσίας.
(1460.4) 132:3.11 Ο Νάβων εντυπωσιάστηκε πολύ από τα λόγια εκείνα, όπως εντυπωσιάστηκε και από όλες του τις συνομιλίες του με τον Ιησού. Αυτές η αλήθειες συνέχισαν να καίνε μέσα στην καρδιά του, και προσέφερε σπουδαία βοήθεια αργότερα στους προσερχόμενους ιεροκήρυκες του ευαγγελίου του Ιησού.
(1460.5) 132:4.1 Ο Ιησούς, όσο βρισκόταν στην Ρώμη, δεν περνούσε όλο του τον ελεύθερο χρόνο στο έργο του να προετοιμάζει τους άνδρες και τις γυναίκες στο να γίνουν μελλοντικοί μαθητές της επερχόμενης βασιλείας των ουρανών. Περνούσε πολύ χρόνο για να γνωρίσει από κοντά όλες τις φυλές και τις τάξεις των ανθρώπων που ζούσαν σε αυτή, την μεγαλύτερη και πιο κοσμοπολίτικη πόλη του κόσμου. Σε κάθε μια από αυτές τις γνωριμίες του ο Ιησούς είχε διπλό σκοπό: Επιθυμούσε να μάθει τις αντιδράσεις τους στην ζωή που ζούσαν στην σάρκα, και ήταν επίσης διατεθειμένος να πει ή να κάνει κάτι για να κάνει αυτήν την ζωή τους πλουσιότερη και πιο αξιόλογη. Η θρησκευτικές του διδασκαλίες αυτές τις εβδομάδες δεν διέφεραν από εκείνες που χαρακτήρισαν την μετέπειτα ζωή του σαν διδάσκαλος των δώδεκα και κήρυκας του πλήθους.
(1460.6) 132:4.2 Πάντα η ουσία του μηνύματός του ήταν: το γεγονός της αγάπης του Πατέρα και της αλήθειας του ελέους του, μαζί με τα καλά νέα ότι ο άνθρωπος είναι ένας γιος –πίστης του ίδιου του Θεού της αγάπης. Η συνηθισμένη του τακτική κοινωνικής επαφής ήταν να κάνει τους ανθρώπους να μιλάνε μαζί του κάνοντάς τους ερωτήσεις. Η συζήτηση θα άρχιζε συνήθως με αυτόν να κάνει τις ερωτήσεις και θα τελείωνε με αυτούς να τον ρωτάνε ερωτήσεις. Ήταν εξίσου ικανός στο να διδάσκει είτε ρωτώντας είτε απαντώντας σε ερωτήσεις. Ο κανόνας ήταν, σε αυτούς που δίδασκε τα περισσότερα, να λέει τα λιγότερα. Αυτοί που αποκόμισαν περισσότερα από την προσωπική του προσφορά ήταν παραφορτωμένοι, αγχωμένοι, και αποθαρρυμένοι θνητοί που κέρδισαν μεγάλη ανακούφιση χάρη στην ευκαιρία να αποφορτίσουν την ψυχή τους σε έναν συμπονετικό και με κατανόηση ακροατή, και αυτός ήταν όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Και όταν όλοι αυτοί οι απροσάρμοστοι άνθρωποι είχαν πει στον Ιησού τα προβλήματά τους, πάντα αυτός είχε την ικανότητα να τους προσφέρει πρακτικές και άμεσα χρήσιμες προτάσεις για την διόρθωση των πραγματικών τους δυσκολιών, και δεν παρέλειπε να τους πει λόγια ενθαρρυντικά και παρηγορητικά. Και πάντα θα έλεγε σε αυτούς τους δυστυχισμένους για την αγάπη του Θεού και θα τους πληροφορούσε, με πολλές και ποικίλες μεθόδους, ότι ήταν τα παιδιά αυτού του στοργικού Πατέρα στον ουρανό.
(1461.1) 132:4.3 Με αυτόν τον τρόπο, κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ρώμη, ο Ιησούς γνώρισε και εξύψωσε με την δύναμη της αγάπης του ,πάνω από πεντακόσιους θνητούς της υλικής σφαίρας. Έτσι απόκτησε και την γνώση των διάφορων φυλών του ανθρωπίνου είδους που ποτέ δεν θα μπορούσε να αποκτήσει στην Ιερουσαλήμ ούτε και στην Αλεξάνδρεια. Πάντα θεωρούσε αυτούς τους έξι μήνες σαν μία από τις πλουσιότερες και διδακτικές περιόδους της επίγειας ζωής του.
(1461.2) 132:4.4 Όπως μπορεί να ήταν αναμενόμενο, ένας τέτοιος πολύπλευρος και δυναμικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να περάσει έξι μήνες στην παγκόσμια μητρόπολη χωρίς να τον πλησιάσουν πολυάριθμα άτομα που επιθυμούσαν να εξασφαλίσουν τις υπηρεσίες του σε σχέση με κάποιες επιχειρήσεις τους ή, συχνότερα για κάποιο διδασκαλικό έργο, κοινωνικούς ανασχηματισμούς, ή θρησκευτικά κινήματα. Του έγιναν πάνω από μια ντουζίνα τέτοιες προτάσεις, και αξιοποίησε κάθε μια τους σαν ευκαιρία να μεταδώσει κάποια σκέψη πνευματικού εξευγενισμού με καλοδιαλεγμένα λόγια ή με κάποια πρόθυμη εξυπηρέτηση. Του Ιησού του άρεσε πολύ να κάνει πράγματα—ακόμα και μικρά—για όλα τα είδη ανθρώπων.
(1461.3) 132:4.5 Μίλησε και με έναν Ρωμαίο συγκλητικό για την πολιτική και την επιστήμη της πολιτικής, και αυτή η μία επαφή με τον Ιησού έκανε τέτοια εντύπωση σε αυτόν τον νομοθέτη που πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του προσπαθώντας μάταια να πείσει τους συναδέλφους του να αλλάξουν την πορεία της κυβερνώντος πολιτικής από την ιδέα μιας κυβέρνησης που συντηρεί και τρέφει τους ανθρώπους, στην ιδέα των ανθρώπων που θα στηρίζουν την κυβέρνηση. Ο Ιησούς πέρασε ένα βράδυ με έναν πλούσιο ιδιοκτήτη σκλάβων, μίλησε για τον άνθρωπο που είναι γιος του Θεού, και την επόμενη μέρα αυτός ο άνθρωπος, ο Κλαύδιος, ελευθέρωσε εκατόν δεκαεπτά σκλάβους. Σε ένα δείπνο κουβέντιασε με ένα Έλληνα γιατρό, λέγοντάς του ότι οι ασθενείς του είχαν νοημοσύνη και ψυχή εκτός από σώμα, κι έτσι έκανε αυτόν τον ικανό γιατρό να επιχειρεί μια βαθύτερη προσφορά προς τους συνανθρώπους του. Κουβέντιασε με όλα τα είδη ανθρώπων σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής. Το μόνο μέρος στην Ρώμη που δεν επισκέφτηκε ήταν τα δημόσια λουτρά. Αρνήθηκε να συνοδεύσει τους φίλους του στα λουτρά, εξαιτίας της ερωτικής ασυδοσίας που επικρατούσε εκεί.
(1461.4) 132:4.6 Σε ένα Ρωμαίο στρατιώτη είπε, καθώς περπατούσαν κατά μήκος του Τίβερη: «Να είσαι γενναίος στην καρδιά όπως και στα χέρια. Να τολμάς να κάνεις δίκαιες πράξεις και να είσαι αρκετά σπουδαίος ώστε να δείχνεις έλεος. Να εξαναγκάζεις την κατώτερή σου φύση να υπακούει την ανώτερη όπως εσύ υπακούς τους ανωτέρους σου. Να τιμάς το καλό και να εξυμνείς την αλήθεια. Να διαλέγεις το ωραίο αντί για το άσχημο. Να αγαπάς τους συνανθρώπους σου και να στρέφεσαι προς τον Θεό με όλη σου την καρδιά, γιατί ο Θεός είναι ο Πατέρας σου στον ουρανό.»
(1461.5) 132:4.7 Σε έναν ομιλητή στην αγορά είπε: «Η ευγλωττία σου είναι ευχάριστη, η λογική σου είναι αξιοθαύμαστη, η φωνή σου είναι ευχάριστη, αλλά η διδασκαλία σου εν είναι αληθινή. Αν μόνο μπορούσες να απολαύσεις την έμπνευση που σου δίνει η ικανοποίηση της αναγνώρισης του Θεού σαν πνευματικός σου Πατέρα, τότε ίσως να μπορούσες να χρησιμοποιήσεις την δύναμη του λόγου σου για να απελευθερώσεις τους συνανθρώπους σου από τα δεσμά του σκότους και την δουλεία της άγνοιας.» Αυτός ήταν ο Μάρκος που άκουσε τον Πέτρο να κηρύττει στην Ρώμη και έγινε διάδοχός του. Όταν σταύρωσαν τον Σίμωνα Πέτρο, ήταν αυτός ο άνθρωπος που αψήφησε τους Ρωμαίους διώκτες και συνέχισε με θάρρος να κηρύσσει το νέο ευαγγέλιο.
(1462.1) 132:4.8 Κάποτε ο Ιησούς συνάντησε κάποιον φτωχό που είχε κατηγορηθεί άδικα, πήγε μαζί του μπροστά στον δικαστή και, αφού του εδόθη ειδική άδεια να τον εκπροσωπήσει, έβγαλε αυτό τον σπουδαίο λόγο στην διάρκεια του οποίου είπε: « Η δικαιοσύνη κάνει ένα έθνος σπουδαίο, και όσο πιο σπουδαίο είναι ένα έθνος τόσο πιο πολύ πρέπει να επιδιώκει η αδικία να μην βρίσκει ούτε και τον πιο ταπεινό πολίτη του. Αλίμονο στο έθνος που μόνο αυτοί που έχουν χρήματα και επιρροή μπορούν να διασφαλίζουν την δικαιοσύνη στα δικαστήρια! Είναι ιερό καθήκον κάθε δικαστή να απαλλάσσει τους αθώους όπως και να τιμωρεί τους ενόχους. Στην αμεροληψία, την δικαιοσύνη, και την ακεραιότητα των δικαστηρίων του βασίζεται η αντοχή ενός έθνους. Η αστική κυβέρνηση βασίζεται στην δικαιοσύνη, όπως μια αληθινή θρησκεία βασίζεται στο έλεος.» Ο δικαστής επανεξέτασε την υπόθεση, και όταν εξέτασε προσεκτικά τις μαρτυρίες, απάλλαξε τον κρατούμενο. Από όλες τις δραστηριότητες του Ιησού αυτές τις μέρες της προσωπικής προσφοράς, αυτή ήταν που πλησίασε περισσότερο σε δημόσια εμφάνιση.
(1462.2) 132:5.1 Κάποιος πλούσιος , Ρωμαίος πολίτης και Στωικός, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την διδασκαλία του Ιησού, αφού του τον σύστησε ο Ανγάμων. Μετά από πολλές προσωπικές συνομιλίες αυτός ο πλούσιος πολίτης ρώτησε τον Ιησού τι θα έκανε με τα πλούτη αν τα είχε, και ο Ιησούς του απάντησε: «Θα διέθετα τον υλικό μου πλούτο για την βελτίωση της υλικής ζωής, όπως θα χρησιμοποιούσα την γνώση, την σοφία, και την πνευματική υπηρεσία για τον εμπλουτισμό του νου, τον εξευγενισμό της κοινωνικής ζωής, και την πρόοδο της πνευματικής ζωής. Θα διαχειριζόμουνα τον υλικό πλούτο σαν ένα σοφό και αποτελεσματικό θεματοφύλακα των πόρων της μιας γενιάς για το όφελος και τον εξευγενισμό των επόμενων και μεθεπόμενων γενιών.»
(1462.3) 132:5.2 Αλλά ο πλούσιος άνθρωπος δεν ικανοποιήθηκε πλήρως με την απάντηση του Ιησού. Γι αυτό πήρε το θάρρος να ρωτήσει πάλι: «Αλλά τι πιστεύεις ότι θα έπρεπε να κάνει ένας άνθρωπος στην θέση μου με τα πλούτη του; Θα έπρεπε να τα κρατήσω, ή θα έπρεπε να τα δώσω;» και όταν ο Ιησούς αντιλήφθηκε ότι αυτός πραγματικά επιθυμούσε να μάθει περισσότερα για την αλήθεια της πίστης του προς τον Θεό και το καθήκον του προς τους ανθρώπους, του απάντησε επί πλέον: «Καλέ μου φίλε, διακρίνω ότι αναζητάς ειλικρινά την σοφία και είσαι γνήσιος λάτρης της αλήθειας¨ για αυτό θα είμαι πρόθυμος να σου αναλύσω την άποψή μου για την λύση των προβλημάτων σου όσον αφορά τις ευθύνες του πλούτου. Το κάνω αυτό επειδή εσύ ζήτησες την συμβουλή μου, και δίνοντάς σου αυτήν την συμβουλή, δεν με απασχολεί ο πλούτος κανενός άλλου πλούσιου ανθρώπου¨ προσφέρω συμβουλές μόνο σε σένα και για την προσωπική σου καθοδήγηση. Αν ειλικρινά επιθυμείς να θεωρείς τον πλούτο σου σαν ευθύνη, αν πραγματικά θέλεις να γίνεις ένας σοφός και ικανός διαχειριστής του συσσωρευμένου σου πλούτου, τότε θα σε συμβούλευα να κάνεις την ακόλουθη ανάλυση της προέλευσης του πλούτου σου: Ρώτα τον εαυτό σου, και κάνε ότι μπορείς για να βρεις μια έντιμη απάντηση, από πού ήλθαν αυτά τα πλούτη; Και για βοήθεια σε αυτή την μελέτη των πηγών της μεγάλης σου περιουσίας, θα σου πρότεινα να έχεις κατά νου τις ακόλουθες δέκα μεθόδους συσσώρευσης υλικού πλούτου:
(1462.4) 132:5.3 «1. Πλούτος από κληρονομιά—πλούτη που προέρχονται από γονείς και άλλους προγόνους.
(1462.5) 132:5.4 «2. Πλούτη που ανακάλυψες--- πλούτη που προέρχονται από τα ακαλλιέργητα αποθέματα της μητέρας γης.
(1462.6) 132:5.5 «3. Πλούτος από το εμπόριο—πλούτη που απόκτησες σαν δίκαιο κέρδος από την ανταλλαγή υλικών αγαθών.
(1462.7) 132:5.6 «4. Άδικος πλούτος—πλούτη που προήλθαν από την άδικη εκμετάλλευση ή την υποδούλωση συνανθρώπων του.
(1463.1) 132:5.7 «5. Πλούτος από τόκους—εισόδημα που προήλθε από την ορθό και δίκαιο κέρδος από κεφάλαιο που είχε επενδυθεί.
(1463.2) 132:5.8 «6. Πλούτος από την ευφυία—πλούτη που προέκυψαν από την αμοιβή για τα δημιουργικά και εφευρετικά χαρίσματα του ανθρώπινου νου.
(1463.3) 132:5.9 «7. Τυχαίος πλούτος—πλούτη που προήλθαν από την γενναιοδωρία των φίλων κάποιου ή που προέρχονται από τις περιστάσεις της ζωής.
(1463.4) 132:5.10 «8. Κλεμμένος πλούτος—πλούτη που αποκτήθηκαν από ατιμίες, αδικίες, κλεψιές, ή απάτες.
(1463.5) 132:5.11 «9. Ταμείο εμπιστοσύνης—πλούτη που ήλθαν στα χέρια κάποιου από τους συνανθρώπους του για κάποια συγκεκριμένη χρήση, τώρα ή στο μέλλον.
(1463.6) 132:5.12 «10. Κερδισμένος πλούτος—πλούτη που προήλθαν άμεσα από την προσωπική σου εργασία, την δίκαιη αμοιβή των καθημερινών προσπαθειών του νου και του σώματός σου.
(1463.7) 132:5.13 «Και έτσι, φίλε μου, αν θα ήθελες να είσαι πιστός και δίκαιος διαχειριστής της μεγάλης σου περιουσίας, ενώπιον του Θεού και υπηρετώντας τους ανθρώπους, πρέπει κατά προσέγγιση να μοιράσεις τον πλούτο σου σε αυτές τις δέκα μεγάλες υποδιαιρέσεις, και μετά να συνεχίσεις να διαχειρίζεσαι κάθε μερίδιο σύμφωνα με την ορθή και έντιμη ερμηνεία των νόμων της δικαιοσύνης, και της αληθινής αποδοτικότητας¨ και μην ξεχνάς, ο Θεός του ουρανού δεν θα σε καταδίκαζε αν έσφαλες και κάπου μερικές φορές, σε αμφίβολες καταστάσεις, στην πλευρά του ελέους και της μη εγωιστικής εκτίμησης για την δυστυχία των βασανισμένων θυμάτων των ατυχών περιστάσεων της θνητής ζωής. Όταν αμφιβάλλεις ειλικρινά για την δικαιοσύνη των υλικών καταστάσεων, τότε οι αποφάσεις καλύτερα να ευνοήσουν αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη, ευνόησε εκείνους που υποφέρουν από την ατυχία δυσκολιών που δεν τους αξίζουν.»
(1463.8) 132:5.14 Αφού συζήτησαν αυτά τα θέματα για πολλές ώρες και απαντώντας στο αίτημα του πλούσιου ανθρώπου για περισσότερες και λεπτομερέστερες οδηγίες, ο Ιησούς συνέχισε να αναλύει τις συμβουλές του, λέγοντας στην ουσία τα ακόλουθα: «Ενώ σου παρουσιάζω και άλλες προτάσεις όσον αφορά την στάση σου για τον πλούτο, θα σε συμβούλευα να δεχτείς τις νουθεσίες σαν να δόθηκαν μόνο για σένα και για την προσωπική σου καθοδήγηση. Μιλώ μόνο για τον εαυτό μου και σε σένα σαν ένας φίλος που μου το ζητάς. Σε εξορκίζω να μην υπαγορεύσεις σε κανένα το πώς οι άλλοι πλούσιοι θα διαθέσουν τον πλούτο τους. Θα σε συμβούλευα:
(1463.9) 132:5.15 «1. Σαν διαχειριστής κληρονομημένου πλούτου θα έπρεπε να εξετάσεις την προέλευσή του. Έχεις την ηθική υποχρέωση να αντιπροσωπεύσεις την περασμένη γενιά στην έντιμη μεταβίβαση του νόμιμου πλούτου στις επόμενες γενιές αφού αφαιρέσεις ένα δίκαιο φόρο για το όφελος της παρούσης γενιάς. Αλλά δεν είσαι υποχρεωμένος να διαιωνίσεις οποιαδήποτε ατιμία ή αδικία που σχετίζεται με την ανέντιμη συσσώρευση πλούτου από τους πρόγονούς σου. Οποιοδήποτε τμήμα της κληρονομημένης περιουσίας σου που αποδεικνύεται ότι προήλθε από απάτη ή αδικίες, μπορείς να το διαθέσεις σύμφωνα με τις πεποιθήσεις σου για την δικαιοσύνη, την γενναιοδωρία, και την αποκατάσταση. Το υπόλοιπο του νόμιμα κληρονομημένου πλούτου σου μπορείς να το χρησιμοποιήσεις δίκαια και να το μεταβιβάσεις με ασφάλεια σαν θεματοφύλακας της μιας γενιάς για την άλλη. Η σωστή κρίση και η ορθοφροσύνη θα έπρεπε να σου υπαγορεύουν τις αποφάσεις σου όσον αφορά το κληροδότημα του πλούτου σου στους απογόνους σου.
(1463.10) 132:5.16 «2. Όλοι όσοι απολαμβάνουν πλούτη από ανακάλυψη θα έπρεπε να θυμούνται ότι ο άνθρωπος ζει στην γη για σύντομο διάστημα και γι αυτό, θα έπρεπε να φροντίσουν να μοιραστούν αυτές τις ανακαλύψεις με εποικοδομητικό τρόπο, με όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους τους. Ενώ βέβαια δεν θα έπρεπε να αρνηθούμε σε αυτόν που έκανε την ανακάλυψη κάποια αμοιβή για τις προσπάθειές του στην ανακάλυψη, ούτε θα έπρεπε εγωιστικά να προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε όλα τα πλεονεκτήματα και τις ευλογίες που προέρχονται από την αποκάλυψη των αποθεμάτων της φύσης.
(1464.1) 132:5.17 «3. Αν οι άνθρωποι επιλέξουν να ασχοληθούν με το εμπόριο και τις αγοραπωλησίες, δικαιούνται ένα λογικό και δίκαιο κέρδος. Κάθε έμπορος δικαιούται αμοιβή για τις υπηρεσίες του. Το σωστό εμπόριο και η έντιμη συμπεριφορά προς τους πελάτες στον οργανωμένο κόσμο των επιχειρήσεων μπορεί να δημιουργήσει πολλά είδη κέρδους, και όλες αυτές οι πηγές πλούτου πρέπει να κρίνονται με τις υψηλότερες αρχές δικαιοσύνης, εντιμότητας, και λογικής. Ο έντιμος έμπορος δεν θα έπρεπε να διστάζει να έχει το ίδιο κέρδος που θα έδινε με προθυμία σε ένα άλλο έμπορο σε μια παρόμοια συναλλαγή. Αν και αυτό το εισόδημα δεν είναι το ίδιο με το εισόδημα που κερδίζεται ατομικά όταν οι επιχειρηματικές συναλλαγές διεξάγονται σε μεγάλη κλίμακα, όμως, τέτοιος έντιμα συσσωρευμένος πλούτος χαρίζει στον ιδιοκτήτη μια σημαντική πρωτοβουλία όσον αφορά την δαπάνη του.
(1464.2) 132:5.18 «4. Κανένας θνητός που θέλει να κάνει το θείο θέλημα μπορεί να ξεπέσει ώστε να ασχοληθεί με την καταπίεση των συνανθρώπων του με σκοπό την απόκτηση πλούτου. Κανένας ευγενής άνθρωπος δεν θα προσπαθήσει να συσσωρεύσει πλούτη και δύναμη που απορρέει από αυτά με την υποδούλωση ή την άδικη εκμετάλλευση των αδερφών του στην σάρκα. Τα πλούτη είναι ηθική κατάρα και πνευματικό στίγμα όταν προέρχονται από τον ιδρώτα των καταπιεσμένων ανθρώπων. Όλα τα τέτοια πλούτη θα έπρεπε να επιστραφούν σε εκείνους που ληστεύτηκαν ή στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους. Ένας πολιτισμός που είναι ανθεκτικός δεν μπορεί να είναι κτισμένος πανω στην εξαπάτηση των εργατών που προσλαμβάνει.
(1464.3) 132:5.19 «5. Το έντιμο εισόδημα δικαιούται τόκους. Αφού οι άνθρωποι δανείζονται και δανείζουν, μπορεί να υπάρξει κάποιος λογικός τόκος εφόσον το κεφάλαιο ήταν νόμιμος πλούτος. Πρώτα καθάρισε το κεφάλαιό σου πριν διεκδικήσεις τόκο. Μην γίνεις τόσο μικρόψυχος και άπληστος ώστε να ξεπέσεις στην τοκογλυφία. Ποτέ να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να γίνει τόσο ατομιστής ώστε να εκμεταλλεύεσαι την δύναμη που σου δίνουν τα χρήματα και εκμεταλλευτείς ανέντιμα τους αδερφούς σου που αγωνίζονται για τα προς το ζην. Μην ενδώσεις στον πειρασμό να ζητήσεις τοκογλυφικά επιτόκια από τον αδερφό σου που βρίσκεται σε οικονομική δυσχέρεια.
(1464.4) 132:5.20 «6. Αν τύχει και εξασφαλίσεις πλούτη χάρη στην ευφυία σου, αν το εισόδημά σου προέρχεται από την ανταμοιβή των εφευρετικών σου χαρισμάτων, μην διεκδικήσεις άδικο μερίδιο από τέτοιες απολαβές. Η ευφυία χρωστά κάτι και στους προγόνους της και στους απογόνους της¨ κατά παρόμοιο τρόπο έχει υποχρέωση προς την φυλή της, το έθνος και στις περιστάσεις των εφευρετικών της ανακαλύψεων¨ θα έπρεπε ακόμα να έχει κατά νου ότι ήταν ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους που κουράστηκε και εργάστηκε για τις εφευρέσεις του. Θα ήταν εξίσου άδικο, όμως, αν στερήσεις από την ευφυία οποιαδήποτε αύξηση του εισοδήματός της. Και θα είναι εξίσου αδύνατο οι άνθρωποι να καθιερώσουν κανόνες και νόμους που να εφαρμόζονται σε όλα αυτά τα προβλήματα της δίκαιης διάθεσης του πλούτου. Πρέπει να αναγνωρίζεις τους άλλους ανθρώπους για αδερφούς σου, και αν ειλικρινά επιθυμείς να φέρεσαι στους άλλους ΄πως θα ήθελες να φέρονται σε σένα, οι κοινές αρχές της δικαιοσύνης, της εντιμότητας, και της ορθότητας θα σε καθοδηγούν στην δίκαιη και αμερόληπτη διευθέτηση κάθε προβλήματος που προκύπτει για οικονομικές αμοιβές και κοινωνική δικαιοσύνη.
(1464.5) 132:5.21 «7. Εκτός από τις δίκαιες και νόμιμες αμοιβές που κερδίζονται από διαχείριση, κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να έχει προσωπικές διεκδικήσεις στον πλούτο που ο καιρός και η τύχη έφεραν στα χέρια του. Τα τυχαία πλούτη θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται κάπως στο φως της εμπιστοσύνης που πρέπει να δαπανηθεί για το καλό της κοινωνικής ή οικονομικής ομάδας αυτού που τα απόκτησε. Οι ιδιοκτήτες τέτοιου πλούτου θα έπρεπε να έχουν τον κύριο λόγο στην απόφαση της σοφής και αποτελεσματικής διανομής τέτοιων απολαβών που δεν έχουν αποκτηθεί από την εργασία τους. Ο πολιτισμένος άνθρωπος δεν πρέπει να θεωρεί όλα όσα έχει στον έλεγχό του προσωπική και ιδιωτική του ιδιοκτησία.
(1465.1) 132:5.22 «8. Αν κάποιο μέρος της περιουσίας σου γνωρίζεις ότι έχει προέλθει από απάτη¨ αν κάποιο τμήμα από τα πλούτη σου έχει αποκτηθεί από ατιμίες ή άδικες μεθόδους¨ αν τα πλούτη σου είναι το προϊόν άδικων δοσοληψιών με τους συνανθρώπους σου, τότε να βιαστείς να επανορθώσεις και να επιστρέψεις όλα αυτά τα κακώς αποκτημένα στους δικαιούχους ιδιοκτήτες τους. Να επανορθώσεις πλήρως και έτσι να ξεκαθαρίσεις την περιουσία σου από όλα τα ανέντιμα έσοδα.
(1465.2) 132:5.23 «9. Η διαχείριση του πλούτου κάποιου ανθρώπου για το όφελος των άλλων είναι σοβαρή και ιερή ευθύνη. Μην διακινδυνεύεις και εκθέτεις σε κίνδυνο μια τέτοια εμπιστοσύνη. Πάρε για τον εαυτό σου μόνο το ποσοστό που θα επέτρεπαν όλοι οι έντιμοι άνθρωποι.
(1465.3) 132:5.24 «10. Εκείνο το μέρος της περιουσίας σου που αντιπροσωπεύει τα κέρδη σου από τις δικές σου νοητικές και σωματικές προσπάθειες—αν η δουλειά σου έχει γίνει έντιμα και δίκαια—είναι πραγματικά δικό σου. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να διαψεύσει το δικαίωμά σου να κρατήσεις και να χρησιμοποιήσεις τέτοια εισοδήματα όπως θέλεις εφόσον η άσκηση αυτού του δικαιώματος δεν βλάπτει τους συνανθρώπους σου.»
(1465.4) 132:5.25 Όταν ο Ιησούς τέλειωσε τις συμβουλές του, αυτός ο πλούσιος Ρωμαίος σηκώθηκε από τον καναπέ του και, καληνυχτίζοντάς τον, έδωσε την εξής υπόσχεση: «Καλέ μου φίλε, βλέπω ότι είσαι άνθρωπος με σπουδαία σοφία και καλοσύνη, και εγώ λοιπόν αύριο θα αρχίσω να διαχειρίζομαι όλη μου την περιουσία σύμφωνα με τις συμβουλές σου.»
(1465.5) 132:6.1 Εδώ στην Ρώμη συνέβη και ένα συγκινητικό επεισόδιο στο οποίο ο Δημιουργός ενός σύμπαντος πέρασε πολλές ώρες για να επαναφέρει ένα χαμένο παιδί στην αγωνιούσα μητέρα του. Αυτό το μικρό αγόρι περιπλανιόταν μακριά από το σπίτι του, και ο Ιησούς το βρήκε να κλαίει δυστυχισμένο. Αυτός και ο Γκανίντ πήγαιναν προς τις βιβλιοθήκες, αλλά αφοσιώθηκαν στο να επιστρέψουν το παιδί στο σπίτι του. Ο Γκανίντ ποτέ δεν ξέχασε το σχόλιο του Ιησού: «Ξέρεις Γκανίντ, οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι σαν το χαμένο παιδί. Περνούν πολύ από τον χρόνο τους κλαίγοντας φοβισμένοι και υποφέροντας πικραμένοι όταν , στην πραγματικότητα, απέχουν πολύ λίγο από την ασφάλεια και την σιγουριά, σαν αυτό το παιδί που ήταν κοντά στο σπίτι του. Και όλοι εκείνοι που ξέρουν τον δρόμο της αλήθειας και απολαμβάνουν την βεβαιότητα της γνώσης του Θεού θα έπρεπε αυτό να το βλέπουν σαν χαρά, και όχι καθήκον, να προσφέρουν την καθοδήγησή τους στους συνανθρώπους τους που προσπαθούν να βρουν τις ικανοποιήσεις της ζωής. Δεν απολαύσαμε πολύ αυτή την προσφορά μας που επαναφέραμε το παιδί στην μητέρα του; Έτσι και εκείνοι που οδηγούν τους ανθρώπους προς τον Θεό βιώνουν την υπέρτατη ικανοποίηση της προσφοράς προς τους ανθρώπους.» Και από εκείνη την ημέρα και στο εξής, για όλη την υπόλοιπη φυσική ζωή του ,ο Γκανίντ έψαχνε διαρκώς για χαμένα παιδιά τα οποία θα επανέφερε στο σπίτι τους.
(1465.6) 132:6.2 Ήταν και μια χήρα με πέντε παιδιά της οποίας ο άντρας σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα. Ο Ιησούς είπε στον Γκανίντ για την απώλεια του δικού του πατέρα από ατύχημα, και πήγαν πολλές φορές να παρηγορήσουν και να εμψυχώσουν την χήρα και τα παιδιά της, ενώ ο Γκανίντ πήρε και χρήματα από τον πατέρα του για να τους παρέχει τροφή και ρουχισμό. Δεν σταμάτησαν τις προσπάθειές τους μέχρι να βρουν μια θέση εργασίας για το μεγαλύτερο γιο ώστε να μπορεί να βοηθά την οικογένειά του.
(1465.7) 132:6.3 Εκείνη την νύχτα. Καθώς ο Γκονόντ άκουγε την εξιστόρηση αυτών των εμπειριών, είπε στον Ιησού, καλόπιστα: «Είναι σκοπό να κάνω τον γιο μου λόγιο ή επιχειρηματία, και τώρα εσύ θα μου τον κάνεις φιλόσοφο ή φιλάνθρωπο.» Και ο Ιησούς χαμογελώντας απάντησε: «Ίσως τον κάνουμε και τα τέσσερα¨ τότε θα απολαμβάνει μια τετραπλή ικανοποίηση στην ζωή του αφού το αφτί του που αναγνωρίζει την ανθρώπινη μελωδία θα μπορεί να αναγνωρίζει τέσσερις τόνους αντί για έναν.» Τότε είπε ο Γκονόντ: «Βλέπω είσαι ένας αληθινός φιλόσοφος. Πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο για τις μελλοντικές γενιές.» Και ο Ιησούς απάντησε: «Όχι βιβλίο—η αποστολή μου είναι να ζήσω την ζωή σε αυτή την γενιά και για όλες τις γενιές. Εγώ…»αλλά εκεί σταμάτησε, και είπε στον Γκανίντ, «Γιε μου, είναι ώρα να πάμε για ύπνο.»
(1466.1) 132:7.1 Ο Ιησούς, ο Γκονόντ, και ο Γκανίντ έκαναν τρεις εκδρομές έξω από την Ρώμη σε σημεία των περιχώρων που είχαν ενδιαφέρον. Στην επίσκεψή τους στις βόρειες Ιταλικές λίμνες ο Ιησούς είχε μια μακροσκελή συνομιλία με τον Γκανίντ για το αδύνατον της διδασκαλίας ενός ανθρώπου για τον Θεό αν ο άνθρωπος αυτός δεν επιθυμεί να γνωρίσει τον Θεό. Είχαν συναντήσει τυχαία έναν απερίσκεπτο ειδωλολάτρη όταν ταξίδευαν στις λίμνες, και ο Γκανίντ εξεπλάγη που ο Ιησούς δεν ακολούθησε την συνηθισμένη του τακτική να αρχίσει με τον άνθρωπο αυτόν μια κουβέντα που θα οδηγούσε από μόνη της στην συζήτηση για πνευματικά θέματα. Όταν ο Γκανίντ ρώτησε τον δάσκαλό του γιατί έδειξε τόσο λίγο ενδιαφέρον για αυτόν τον ειδωλολάτρη, ο Ιησούς του απάντησε:
(1466.2) 132:7.2 «Γκανίντ, ο άνθρωπος αυτός δεν λαχταρούσε για την αλήθεια. Δεν ήταν δυσαρεστημένος με τον εαυτό του. Δεν ήταν έτοιμος να ζητήσει βοήθεια, και τα μάτια του νου του δεν ήταν ανοιχτά για να δεχτούν φως από την ψυχή. Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ώριμος για την συγκομιδή της σωτηρίας¨ θα πρέπει να του επιτραπεί περισσότερος χρόνος για τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες της ζωής για να προετοιμαστεί για την υποδοχή της σοφίας και της ανώτερης μάθησης. Ή, αν μπορούσαμε να τον έχουμε να ζήσει μαζί μας, θα μπορούσαμε να του δείξουμε με τον τρόπο ζωής μας τον Πατέρα στον ουρανό, και έτσι θα εύρισκε τόσο ελκυστικές τις ζωές μας σαν γιοι του Θεού, που τελικά θα ήθελε να μάθει για τον Πατέρα μας. Δεν μπορείς να αποκαλύψεις τον Θεό σε εκείνους που δεν τον αναζητούν¨ δεν μπορείς να οδηγήσεις απρόθυμες ψυχές στις χαρές της σωτηρίας. Ο άνθρωπος πρέπει να λαχταρήσει για την αλήθεια μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του, ή πρέπει να ποθήσει να γνωρίσει τον Θεό μέσα από την επαφή του με την ζωή εκείνων που έχουν εξοικειωθεί με τον θεϊκό Πατέρα, πριν μπορέσει κάποιος άλλος άνθρωπος να ενεργήσει σαν ενδιάμεσο να καθοδηγηθεί ένας τέτοιος συνάνθρωπος προς τον Πατέρα στον ουρανό. Αν γνωρίζουμε τον Θεό, το πραγματικό μας έργο στην γη είναι να αφήνουμε τον Πατέρα να αποκαλύπτεται στην ζωή μας, και έτσι όλοι οι άνθρωποι που τον αναζητούν θα δουν τον Πατέρα και θα ζητήσουν την βοήθειά μας να μάθουν περισσότερα για τον Θεό που με αυτόν τον τρόπο βρίσκει έκφραση στην ζωή μας.»
(1466.3) 132:7.3 Ήταν σε μια επίσκεψή τους στην Ελβετία, πάνω στα βουνά, που ο Ιησούς είχε μια κουβέντα που κράτησε όλη μέρα, και με τον πατέρα και με τον γιο για τον Βουδισμό. Πολλές φορές ο Γκανίντ είχε ρωτήσει τον Ιησού άμεσα για τον Βούδα, αλλά πάντα έπαιρνε λίγο πολύ ασαφείς απαντήσεις. Τώρα, μπροστά στον γιο, ο πατέρας έκανε μια ερώτηση άμεση στον Ιησού για τον Βούδα, και έλαβε άμεση απάντηση. Είπε ο Γκονόντ: «Θα ήθελα στα αλήθεια να μάθω τι πιστεύεις για τον Βούδα.» Και ο Ιησούς απάντησε:
(1466.4) 132:7.4 «Ο Βούδας σας ήταν πολύ καλύτερος από τον Βουδισμό σας. Ο Βούδας ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας προφήτης για τους ανθρώπους του, αλλά ήταν ορφανός προφήτης¨ εννοώ ότι πολύ γρήγορα έχασε την επαφή του με τον πνευματικό του Πατέρα, τον Πατέρα στον ουρανό. Η εμπειρία του ήταν τραγική. Προσπάθησε να ζήσει και να διδάξει σαν απεσταλμένος του Θεού, αλλά χωρίς τον Θεό. Ο Βούδας οδηγούσε το πλοίο της σωτηρίας του κατευθείαν σε ένα ασφαλές λιμάνι, κατευθείαν στην είσοδο του λιμανιού της σωτηρίας των θνητών, και εκεί, εξαιτίας των λανθασμένων χαρτών πλεύσης, το πλοίο βρήκε στην ξηρά. Εκεί έχει μείνει όλες αυτές τις γενιές, και εξοκείλει ακίνητο σχεδόν χωρίς ελπίδα. Και εκεί έμειναν πολλοί από τους ανθρώπους σας όλα αυτά τα χρόνια. Ζουν σχεδόν σε απόσταση αναπνοής από τα ασφαλή γαλήνια νερά, αλλά αρνούνται να εισέλθουν επειδή το ευγενικό σκάφος του καλού Βούδα είχε την ατυχία να εξοκείλει ακριβώς έξω από το λιμάνι. Και οι Βουδιστές λαοί ποτέ δεν θα μπουν σε αυτό το λιμάνι εκτός και να αφήσουν το φιλοσοφικό σκάφος του προφήτη τους και αρπαχτούν από το ευγενικό του πνεύμα. Αν οι άνθρωποί σας είχαν μείνει πιστοί στο πνεύμα του Βούδα, θα είχατε μπει εδώ και πολύ καιρό στο λιμάνι της πνευματικής γαλήνης, της ψυχικής ανάπαυσης, και της βεβαιότητας της σωτηρίας.
(1467.1) 132:7.5 «Βλέπεις Γκονόντ. Ο Βούδας γνώριζε τον Θεό στο πνεύμα του αλλά δεν μπόρεσε να τον ανακαλύψει με καθαρότητα και στον νου του¨ οι Εβραίοι ανακάλυψαν τον Θεό με τον νου τους ,αλλά απέτυχαν παταγωδώς να τον γνωρίσουν στο πνεύμα τους. Σήμερα, οι Βουδιστές παραπαίουν με μια φιλοσοφία χωρίς Θεό, ενώ οι άνθρωποί μου είναι οδυνηρά σκλαβωμένοι από τον φόβο προς τον Θεό χωρίς μια σωτήρια φιλοσοφία για την ζωή και την ελευθερία. Εσείς έχετε μια φιλοσοφία χωρίς Θεό¨ οι Εβραίοι έχουν Θεό αλλά δεν έχουν μια φιλοσοφία για να μπορέσουν να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημά του. Ο Βούδας, μην μπορώντας να οραματιστεί τον Θεό σαν πνεύμα και σαν Πατέρα, δεν μπόρεσε να δώσει στην διδασκαλία του την ηθική ενέργεια και την πνευματική ώθηση που πρέπει να έχει μια θρησκεία για να μπορέσει να αλλάξει μια φυλή και να εξυψώσει ένα έθνος.»
(1467.2) 132:7.6 Τότε ο Γκανίντ αναφώνησε: «Δάσκαλε, ας κάνουμε εσύ και εγώ μια νέα θρησκεία, που να είναι καλή για την Ινδία και αρκετά μεγάλη για την Ρώμη, και ίσως να μπορέσουμε να την ανταλλάξουμε με τους Εβραίους για τον Ιεχωβά τους.» Και ο Ιησούς απάντησε: «Γκανίντ οι θρησκείες δεν φτιάχνονται. Οι θρησκείες των ανθρώπων αναπτύσσονται σε μεγάλα χρονικά διαστήματα, ενώ οι αποκαλύψεις του Θεού αστράφτουν στην γη στις ζωές των ανθρώπων που αποκαλύπτουν τον Θεό στους συνανθρώπους τους.» Αλλά δεν κατάλαβαν την σημασία αυτών των προφητικών λόγων.
(1467.3) 132:7.7 Εκείνη την νύχτα όταν είχαν αποσυρθεί για να αναπαυθούν, ο Γκανίντ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Μίλησε πολύ ώρα με τον πατέρα του και τελικά είπε: «Ξέρεις πατέρα, μερικές φορές νομίζω ότι ο Ιωσουά είναι προφήτης.» Και ο πατέρας του απάντησε νυσταγμένα, «Γιε μου, υπάρχουν άλλοι….»
(1467.4) 132:7.8 Από εκείνη την ημέρα, για την υπόλοιπη φυσική ζωή του, ο Γκανίντ άρχισε να αναπτύσσει μια δική του θρησκεία. Η ευρύτητα πνεύματος, η δικαιοσύνη, και η ανεκτικότητα του Ιησού είχαν αγγίξει βαθιά το νου του. Σε όλες τις συζητήσεις τους για φιλοσοφία και θρησκεία αυτός ο νέος ποτέ δεν ένοιωσε συναισθήματα απόρριψης ή αντιδράσεις ανταγωνισμού.
(1467.5) 132:7.9 Τι θέαμα για τα ουράνια νοήμονα όντα , αυτός ο νεαρός Ινδός να προτείνει στον Δημιουργό ενός σύμπαντος να φτιάξουν μια νέα θρησκεία! Και παρόλο που ο νέος δεν το γνώριζε , έφτιαχναν μια νέα και αιώνια θρησκεία ακριβώς εκείνη την χρονική στιγμή σε εκείνο ακριβώς το μέρος—αυτό το νέο τρόπο σωτηρίας, την αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο μέσα από τον Ιησού. Αυτό που ήθελε πιο πολύ να κάνει ο νέος ήδη υποσυνείδητα το έκανε στην πραγματικότητα. Έτσι ήταν, είναι και θα είναι από τότε. Αυτό που η φωτισμένη και βαθιά διαλογιζόμενη φαντασία της πνευματικής διδασκαλίας και καθοδήγησης ειλικρινά και ανιδιοτελώς θέλει να κάνει και να είναι, γίνεται δημιουργικό σύμφωνα με τον βαθμό της αφοσίωσης των θνητών στην πράξη του θελήματος του Πατέρα. Όταν ο άνθρωπος συνεταιρίζεται τον Θεό, σπουδαία πράγματα μπορούν να συμβούν.
(1468.1) 133:0.1 Όταν ετοιμαζόντουσαν να φύγουν από την Ρώμη, ο Ιησούς δεν αποχαιρέτησε κανέναν από τους φίλους του. Ο γραμματέας από την Δαμασκό εμφανίστηκε στην Ρώμη χωρίς καμιά προαναγγελία και εξαφανίστηκε με παρόμοιο τρόπο. Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος πριν σταματήσουν να ελπίζουν ότι θα τον ξανα-έβλεπαν εκείνοι που τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν. Πριν περάσει και η δεύτερη χρονιά μικρές ομάδες από εκείνους που τον γνώριζαν άρχισαν να θέλουν να βρίσκονται μαζί εξαιτίας του κοινού τους ενδιαφέροντος για την διδασκαλία εκείνου και εξαιτίας των αμοιβαίων αναμνήσεων από τις ευχάριστες στιγμές μαζί του. Και αυτές οι μικρές ομάδες Στωικών, Κυνικών, και μυστηριακών διδασκάλων συνέχισαν να συναντώνται περιστασιακά και ανεπίσημα μέχρι την στιγμή που εμφανίστηκαν στην Ρώμη οι πρώτοι κήρυκες της Χριστιανικής θρησκείας.
(1468.2) 133:0.2 Ο Γκονόντ και ο Γκανίντ είχαν αγοράσει τόσα πράγματα στην Αλεξάνδρεια και στην Ρώμη, που έστειλαν όλα τους τα υπάρχοντα μπροστά με κάποια αποστολή αποσκευών προς το Ταρέντο, ενώ οι τρεις ταξιδιώτες θα περπατούσαν με την ησυχία τους στην Ιταλία πάνω από τον μεγάλο δρόμο της Άππιας. Σε αυτό το ταξίδι συνάντησαν όλα τα είδη ανθρώπων. Πολλοί ευγενείς Ρωμαίοι πολίτες και Έλληνες άποικοι ζούσαν κατά μήκος αυτού του δρόμου, αλλά ήδη είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους και οι απόγονοι πολλών κατωτέρων σκλάβων.
(1468.3) 133:0.3 Μια μέρα όταν ξεκουραζόντουσαν στο μεσημεριανό γεύμα, περίπου στα μισά του δρόμου για το Ταρέντο, ο Γκανίντ έκανε στον Ιησού μια άμεση ερώτηση για το τι πίστευε για το σύστημα των καστών της Ινδίας. Είπε ο Ιησούς: «Παρόλο που οι άνθρωποι διαφέρουν κατά πολλούς τρόπους, μπροστά στον Θεό και στον πνευματικό κόσμο όλοι οι θνητοί βρίσκονται στην ίδια μοίρα. Υπάρχουν μόνο δύο ομάδες θνητών στα μάτια του Θεού: εκείνοι που επιθυμούν να κάνουν το θέλημά του και εκείνοι που δεν το επιθυμούν. Όπως το σύμπαν βλέπει έναν κατοικημένο κόσμο, έτσι και αυτό βλέπει δύο μεγάλες κατηγορίες: εκείνους που γνωρίζουν τον Θεό και εκείνους που δεν τον γνωρίζουν. Αυτοί που δεν μπορούν να γνωρίσουν τον Θεό λογαριάζονται ανάμεσα στα ζώα οποιασδήποτε υλικής σφαίρας. Το ανθρώπινο είδος μπορεί να χωριστεί κατά προσέγγιση σε πολλές κατηγορίες σύμφωνα με τις διαφορετικές ιδιότητες, όπως φαίνονται σωματικά, νοητικά, κοινωνικά, επαγγελματικά, ή ηθικά, αλλά όταν αυτές οι θνητές κατηγορίες εμφανιστούν μπροστά στο εδώλιο της κρίσης του Θεού, βρίσκονται στην ίδια μοίρα¨ Ο Θεός πραγματικά δεν υπολογίζει κανένα. Παρόλο που δεν μπορείς να αποφύγεις την αναγνώριση κάποιων διαφοροποιημένων ανθρώπινων ικανοτήτων και χαρισμάτων σε θέματα νοητικά, κοινωνικά, και ηθικά, δεν θα έπρεπε όμως να κάνεις τέτοιες διακρίσεις στην πνευματική αδερφοσύνη των ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν για λατρεία ενώπιον του Θεού.»
(1468.4) 133:1.1 Ένα πολύ ενδιαφέρον περιστατικό συνέβη ένα απόγευμα στο δρόμο όταν πλησίαζαν το Ταρέντο. Είδαν έναν άξεστο και φωνακλά νεαρό να επιτίθεται βίαια σε ένα μικρότερο παιδί. Ο Ιησούς έσπευσε να βοηθήσει το θύμα της επίθεσης, και όταν τον έσωσε, κράτησε σφικτά τον επιδρομέα μέχρι να μπορέσει το μικρότερο παιδί να διαφύγει. Την στιγμή που ο Ιησούς άφησε τον μικρό βάρβαρο, ο Γκανίντ όρμησε στο αγόρι και άρχισε να του δίνει ένα γερό χέρι ξύλο, και προς μεγάλη έκπληξη του Γκανίντ ο Ιησούς επενέβη άμεσα. Αφού συγκράτησε τον Γκανίντ και επέτρεψε στο φοβισμένο αγόρι να φύγει, ο νέος άνδρας, μόλις ξαναβρήκε την αναπνοή του, αναφώνησε θυμωμένα: «Δεν σε καταλαβαίνω, Δάσκαλε. Αν το έλεος σε έκανε να διασώσεις το νεαρό αγόρι, η δικαιοσύνη δεν απαιτεί την τιμωρία του μεγαλύτερου αγοριού που έφταιγε; Ο Ιησούς του απάντησε:
(1469.1) 133:1.2 «Γκανίντ, αλήθεια, δεν καταλαβαίνεις. Η προσφορά του ελέους είναι πάντα έργο του ατόμου, αλλά η τιμωρία της δικαιοσύνης είναι λειτουργία των κοινωνικών, κυβερνητικών, ή συμπαντικών αρμοδίων. Σαν άτομο είμαι υποχρεωμένος να δείξω έλεος¨ πρέπει να διασώσω το θύμα της επίθεσης, και οπωσδήποτε μπορώ να ασκήσω αρκετή βία για να συγκρατήσω τον επιδρομέα. Και αυτό μόνο έκανα. Πέτυχα την απελευθέρωση του θύματος της επίθεσης¨ και έτσι τέλειωσε η προσφορά του ελέους. Μετά συγκράτησα βίαια τον επιδρομέα για αρκετό χρόνο ώστε να μπορέσει να διαφύγει ο πιο αδύναμος, και έπειτα αποτραβήχτηκα από την υπόθεση. Δεν συνέχισα να δικάσω τον επιδρομέα, να εξετάσω το κίνητρό του—να κρίνω όλα όσα έγιναν σε αυτή την επίθεσή του εναντίον του άλλου συνανθρώπου του—και μετά να αναλάβω να εκτελέσω την τιμωρία που ο νους μου μπορεί να μου υπαγόρευε σαν δίκαιη για την κακή του πράξη. Γκανίντ, το έλεος μπορεί να είναι άφθονο και πλεονάζον, αλλά η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ακριβής. Δεν γνωρίζεις ότι δεν υπάρχουν δύο πρόσωπα που να συμφωνούν για μια τιμωρία που θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις της δικαιοσύνης; Ο ένας θα επέβαλε σαράντα μαστιγώσεις, ο άλλος είκοσι, άλλος θα συμβούλευε ότι η δίκαιη τιμωρία θα ήταν περιορισμός στην απομόνωση. Δεν βλέπεις ότι τέτοιες ευθύνες είναι καλύτερα να τις αναλαμβάνει η ομάδα ή να τις διαχειρίζονται εκλεγμένοι αντιπρόσωποι της ομάδας; Στο σύμπαν, η κρίση είναι αρμοδιότητα εκείνων που γνωρίζουν πλήρως τα προηγούμενα μιας κακής πράξης καθώς και τα κίνητρά της. Στην πολιτισμένη κοινωνία και σε ένα οργανωμένο σύμπαν η διαχείριση της δικαιοσύνης προϋποθέτει ότι η δίκαιη ποινή θα έπεται μιας ορθής κρίσης, και τέτοιες αρμοδιότητες ανήκουν στις δικαστικές ομάδες του κόσμου και στους παντογνώστες διαχειριστές των ανώτερων συμπάντων όλης της δημιουργίας.»
(1469.2) 133:1.3 Για μέρες κουβέντιαζαν γι αυτό το πρόβλημα της προσφοράς του ελέους και της απονομής της δικαιοσύνης. Και ο Γκανίντ, τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου, κατάλαβε γιατί ο Ιησούς δεν ήθελε να συμμετάσχει σε προσωπικούς καυγάδες. Αλλά ο Γκανίντ έκανε μια τελευταία ερώτηση, στην οποία ποτέ δεν έλαβε μια εντελώς ικανοποιητική απάντηση¨ και αυτή η ερώτηση ήταν: «Μα Δάσκαλε, αν κάποιος δυνατότερος και με κακές προθέσεις σου επιτεθεί και απειλήσει να σε σκοτώσει, τι θα έκανες; Δεν θα προσπαθούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου;» Παρόλο που ο Ιησούς δεν μπορούσε να απαντήσει ολοκληρωμένα και ικανοποιητικά στην ερώτηση του νέου, αφού δεν είχε την πρόθεση να του αποκαλύψει ότι αυτός (ο Ιησούς) ζούσε στην γη σαν παράδειγμα της αγάπης του Παραδείσιου Πατέρα προς το σύμπαν, του είπε τα εξής:
(1469.3) 133:1.4 «Γκανίντ, καταλαβαίνω πως σε μπερδεύουν αυτά τα ζητήματα, και θα προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτησή σου. Πρώτα, σε όλες τις επιθέσεις που μπορεί να γίνουν εναντίον μου, θα αποφάσιζα αν ο εισβολέας ήταν ή όχι υιός του Θεού—αδερφός μου στην σάρκα—και αν πίστευα ότι αυτό το πλάσμα δεν είχε ηθική κρίση και πνευματική σκέψη, τότε χωρίς δισταγμό θα υπερασπιζόμουνα τον εαυτό μου με όλες μου τις δυνάμεις αντίστασης, άσχετα με τις συνέπειες στον εισβολέα. Αλλά δεν θα επιτεθώ με αυτόν τον τρόπο σε ένα συνάνθρωπό μου που είναι αδερφός μου—σαν υιός του Θεού--, ακόμα και σε αυτό- άμυνα. Δηλαδή, δεν θα τον τιμωρούσα προκαταβολικά και χωρίς να τον κρίνω, για την επίθεσή του εναντίον μου. Θα προσπαθούσα με κάθε τέχνασμα που ξέρω να τον εμποδίσω και να τον αποτρέψω από αυτήν την επίθεση και να την μετριάσω σε περίπτωση που αποτύχω να την αποτρέψω. Γκανίντ, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην φροντίδα του ουράνιου Πατέρα μου¨ είμαι συγκεντρωμένος στο να κάνω το θέλημα του Πατέρα μου στον ουρανό. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να μου συμβεί κάτι πραγματικά κακό¨ δεν πιστεύω ότι το έργο της ζωής μου μπορεί πραγματικά να μπει σε κίνδυνο από οτιδήποτε επιθυμούν να μου κάνουν οι εχθροί μου, και σίγουρα δεν φοβούμαστε τίποτα βίαιο από τους φίλους μας. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι όλο το σύμπαν είναι φιλικό απέναντί μου—πιστεύω απόλυτα σε αυτή την παντοδύναμη αλήθεια με ειλικρινή πίστη, όσο και τα φαινόμενα να δείχνουν το αντίθετο.»
(1470.1) 133:1.5 Αλλά ο Γκανίντ δεν ικανοποιήθηκε απόλυτα. Πολλές φορές κουβέντιασαν πάλι αυτά τα θέματα, και ο Ιησούς του ανάφερε κάποιες από τις παιδικές του εμπειρίες, καθώς και για τον Ιακώβ, τον γιο του τεχνίτη πέτρας. Ακούγοντας πως ο Ιακώβ είχε αυτό- διοριστεί υπερασπιστής του Ιησού, ο Γκανίντ είπε: «Α τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω! Βέβαια εξ αρχής πολύ σπάνια θα ήθελε κάποιος φυσιολογικός άνθρωπος να επιτεθεί σε ένα τόσο καλό και ευγενικό άνθρωπο σαν εσένα, και ακόμα και αν κάποιος ήταν τόσο απερίσκεπτος ώστε να κάνει κάτι τέτοιο, είναι πολύ σίγουρο ότι θα βρίσκεται εκεί κοντά κάποιος άλλος άνθρωπος που θα τρέξει να σε βοηθήσει, όπως και εσύ πάντα πηγαίνεις να σώσεις όποιον βλέπεις στεναχωρημένο. Μέσα στην καρδιά μου, Δάσκαλε, συμφωνώ μαζί σου, αλλά με το μυαλό μου ακόμα πιστεύω ότι αν ήμουν ο Ιακώβ, θα απολάμβανα να τιμωρώ εκείνους τους αγροίκους που τόλμησαν να σου επιτεθούν μόνο και μόνο επειδή νόμισαν ότι δεν θα υπερασπιζόσουν τον εαυτό σου. Υποθέτω ότι στο ταξίδι της ζωής σου θα είσαι αρκετά ασφαλής εφόσον περνάς τον περισσότερο χρόνο σου βοηθώντας τους άλλους και προσφέροντας τις υπηρεσίες σου σε αυτούς που είναι δυστυχισμένοι—και πολύ πιθανόν, θα υπάρχει πάντα κοντά κάποιος που θα σε υπερασπίζεται.» Και ο Ιησούς απάντησε: «Αυτή η δοκιμασία δεν έχει έρθει ακόμα, Γκανίντ, και όταν έρθει, θα πρέπει να τηρήσουμε το θέλημα του Πατρός.» Και αυτά μόνο μπόρεσε ο νέος να αποσπάσει από τον δάσκαλό του για αυτό το δύσκολο θέμα της αυτό- άμυνας και της μη αντίστασης. Κάποια άλλη στιγμή κατάφερε να αποσπάσει από τον Ιησού την γνώμη ότι η οργανωμένη κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα να ασκεί βία για την εκτέλεση κάποιων ποινών.
(1470.2) 133:2.1 Ενώ στεκόντουσαν στην αποβάθρα, περιμένοντας να ξεφορτώσει το πλοίο το φορτίο του, οι ταξιδιώτες είδαν έναν άνδρα να κακομεταχειρίζεται την γυναίκα του. Όπως ήταν η συνήθειά του, ο Ιησούς παρενέβη για λογαριασμό του προσώπου που είχε υποστεί την επίθεση. Πήγε πίσω από τον εκνευρισμένο σύζυγο και, κτυπώντας τον ελαφρά στον ώμο, είπε: «Φίλε μου, μπορώ να σου μιλήσω λίγο μόνο σου για ένα λεπτό;» Ο θυμωμένος άνθρωπος παραξενεύτηκε από αυτή την προσέγγιση και, μετά από ένα λεπτό αμήχανου δισταγμού, ψέλλισε—«ε,--γιατί—ναι, τι θέλεις από μένα;» Όταν ο Ιησούς τον οδήγησε παράμερα, του είπε: « Φίλε μου, καταλαβαίνω ότι κάτι φοβερό πρέπει να σου συνέβη¨ πολύ θα ήθελα να μου έλεγες τι θα μπορούσε να έχει συμβεί σε ένα τέτοιο δυνατό άνδρα που να τον οδηγήσει να επιτεθεί στην σύζυγό του, την μητέρα των παιδιών του, και αυτό μπροστά στα μάτια όλων. Είμαι σίγουρος ότι πρέπει να αισθάνεσαι ότι έχεις σοβαρό λόγο για αυτή την επίθεση. Τι έκανε η γυναίκα για να αξίζει μια τέτοια μεταχείριση από τον άνδρα της; Όταν σε κοιτάζω, νομίζω ότι διακρίνω στο πρόσωπό σου την αγάπη για την δικαιοσύνη αν όχι την επιθυμία να δείχνεις έλεος. Θα έλεγα μάλιστα ότι, αν με έβλεπες στο δρόμο, θύμα επίθεσης ληστών, χωρίς δισταγμό θα έτρεχες να με σώσεις. Μάλιστα τολμώ να πω ότι πρέπει να έχεις κάνει πολλά τέτοια γενναία πράγματα στην ζωή σου μέχρι τώρα. Τώρα φίλε μου ,πες μου τι συμβαίνει; Έκανε η γυναίκα κάτι κακό, ή εσύ απλά χωρίς λόγο έχασες την ψυχραιμία σου και της επιτέθηκες;» Δεν ήταν τόσο πολύ αυτά που του είπε που συγκίνησαν την καρδιά αυτού του ανθρώπου, όσο η όλο καλοσύνη ματιά του και το όλο κατανόηση χαμόγελο του Ιησού στο τέλος των λόγων του. Είπε ο άνθρωπος: «Καταλαβαίνω ότι είσαι ιερέας των Κυνικών, και είμαι ευγνώμων που με σταμάτησες Η σύζυγός μου δεν έκανε και κανένα σπουδαίο σφάλμα¨ είναι καλή γυναίκα, αλλά με εκνευρίζει ο τρόπος που με ειρωνεύεται μπροστά στον κόσμο, και χάνω την ψυχραιμία μου. Λυπάμαι για την έλλειψη αυτό-έλεγχού μου, και υπόσχομαι να προσπαθήσω να ζήσω σύμφωνα με την υπόσχεση που έδωσα κάποτε σε έναν από τους αδερφούς σου που μου δίδαξε τον σωστό δρόμο πολλά χρόνια πριν. Στο υπόσχομαι.»
(1471.1) 133:2.2 Και τότε, αποχαιρετώντας τον, ο Ιησούς του είπε: «Αδερφέ μου, πάντα να θυμάσαι ότι ο άνδρας δεν έχει καμία δικαιωματική εξουσία πάνω στην γυναίκα εκτός και αν η γυναίκα του έχει δώσει πρόθυμα με την θέλησή στης μια τέτοια εξουσία. Η γυναίκα σου έχει δεσμευτεί να πορευτεί μαζί σου στην ζωή, να σε βοηθήσει στις μάχες που θα δώσεις, και να αναλάβει το κατά πολύ σπουδαιότερο μερίδιο του φορτίου της γέννησης και ανατροφής των παιδιών σου¨ και σε ανταπόδοση για αυτή την σπουδαία υπηρεσία το σωστό είναι να έχει από σένα αυτή την ιδιαίτερη προστασία που ο άνδρας μπορεί να προσφέρει στην γυναίκα σαν σύντροφο που πρέπει να κρατήσει τα παιδιά του στο σώμα της, να τα γεννήσει, και να τα θηλάσει. Η στοργική φροντίδα και το ενδιαφέρον που ένας άνδρας είναι πρόθυμος να χαρίσει την γυναίκα του και στα παιδιά τους είναι το μέτρο επίτευξης αυτού του άνδρα των υψηλότερων επιπέδων δημιουργικής και πνευματικής αυτό-συνείδησης. Δεν γνωρίζεις ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είναι συνέταιροι με τον Θεό στο ότι συνεργάζονται για να δημιουργούν υπάρξεις που αναπτύσσονται και αποκτούν την δυνατότητα να κερδίσουν την αθανασία των ψυχών τους; Ο Πατέρας στον ουρανό μεταχειρίζεται την Μητέρα Πνεύμα των παιδιών του σύμπαντος σαν ίση με αυτόν. Είναι Θεόπνευστο να μοιράζεσαι την ζωή σου και όλα τα σχετικά με ίσους όρους με την μητέρα σύντροφο που τόσο ολοκληρωτικά μοιράζεται μαζί σου αυτή την θεϊκή εμπειρία της αναπαραγωγής των εαυτών σας μέσα από τις ζωές των παιδιών σας. Αν μπορείς να αγαπάς τα παιδιά σου όσο σε αγαπά ο Θεός, θα αγαπάς και θα τιμάς την γυναίκα σου όπως ο Πατέρας στον ουρανό τιμά και εξυψώνει το Άπειρο Πνεύμα, την μητέρα όλων των πνευματικών παιδιών ενός τεράστιου σύμπαντος.»
(1471.2) 133:2.3 Καθώς επιβιβαζόντουσαν στο πλοίο, κοίταξαν πίσω τους και είδαν το δακρυσμένο ζευγάρι να στέκεται αγκαλιασμένο σιωπηλά. Έχοντας ακούσει τα τελευταία λόγια του μηνύματος του Ιησού προς τον άνθρωπο, ο Γκονόντ πέρασε όλη την ημέρα με σκέψεις πάνω σε αυτό το ζήτημα, και αποφάσισε να αναδιοργανώσει το σπίτι του όταν επέστρεφε στην Ινδία.
(1471.3) 133:2.4 Το ταξίδι για την Νικόπολη ήταν ευχάριστο αλλά αργό μιας και ο άνεμος δεν ήταν ευνοϊκός. Οι τρεις τους πέρασαν πολλές ώρες συζητώντας για τις εμπειρίες τους στην Ρώμη και με τις αναμνήσεις όλων αυτών που τους είχαν συμβεί από τότε που συναντήθηκαν για πρώτη φορά στην Ιερουσαλήμ. Ο Γκανίντ είχε αρχίσει να διαποτίζεται από το πνεύμα της προσωπικής προσφοράς. Άρχισε δουλειά με τον καμαρότο του πλοίου, αλλά την δεύτερη μέρα, όταν έφτασαν σε βαθιά θρησκευτικά θέματα, κάλεσε τον Ιησού να τον βοηθήσει.
(1471.4) 133:2.5 Πέρασαν πολλές μέρες στην Νικόπολη, την πόλη την οποία είχε ιδρύσει ο Αύγουστος περίπου πριν από πενήντα χρόνια σαν την «πόλη της νίκης» για να τιμήσει την μνήμη της μάχης στο Άκτιο, μιας και αυτός ήταν ο τόπος που είχε στρατοπεδεύσει πριν την μάχη. Έμειναν στο σπίτι κάποιου Ιεραμή, ενός Έλληνα προσήλυτου στην Ιουδαϊκή πίστη, που είχαν γνωρίσει στο πλοίο. Ο Απόστολος Παύλος πέρασε όλο το χειμώνα με τον γιο του Ιεραμή στο ίδιο σπίτι όταν βρισκόταν εκεί για το τρίο ιεραποστολικό του ταξίδι. Από την Νικόπολη έφυγαν με το ίδιο πλοίο για την Κόρινθο, την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Αχαίας.
(1471.5) 133:3.1 Μέχρι να φτάσουν στην Κόρινθο, ο Γκανίντ είχε αρχίσει να ενδιαφέρεται πολύ για την Εβραϊκή θρησκεία, και γι αυτό δεν ήταν παράξενο που, κάποια μέρα όταν περνούσαν από την συναγωγή και είδε ανθρώπους να μπαίνουν μέσα, ζήτησε από τον Ιησού να τον πάει στην λειτουργία. Εκείνη την ημέρα άκουσαν έναν μορφωμένο ραβίνο να βγάζει λόγο για τον «Προορισμό του Ισραήλ,» και μετά την λειτουργία γνώρισαν κάποιον Κρίσπο, τον κύριο ηγέτη της συναγωγής. Πολλές φορές πήγαν πίσω στις λειτουργίες της συναγωγής, αλλά κυρίως για να συναντήσουν τον Κρίσπο. Ο Γκανίντ είχε αρχίσει να συμπαθεί πολύ τον Κρίσπο, την γυναίκα του, και την οικογένειά τους με τα πέντε τους παιδιά. Του άρεσε πολύ να παρατηρεί πως ένας Εβραίος περνούσε την οικογενειακή του ζωή.
(1472.1) 133:3.2 Ενώ ο Γκανίντ μελετούσε την οικογενειακή ζωή, ο Ιησούς δίδασκε τον Κρίσπο τους καλύτερους τρόπους της θρησκευτικής ζωής. Ο Ιησούς συζήτησε πάνω από είκοσι φορές με αυτόν τον προοδευτικό Εβραίο¨ δεν είναι περίεργο που, κάποια χρόνια αργότερα, όταν ο Παύλος κήρυσσε σε αυτήν ακριβώς την συναγωγή, και όταν οι Εβραίοι είχαν απορρίψει το μήνυμά του και είχαν ψηφίσει να απαγορευτεί η διδασκαλία του στην συναγωγή, και όταν τότε αυτός πήγε στους μη Ιουδαίους, ο Κρίσπος με όλη του την οικογένεια αγκάλιασαν την νέα θρησκεία, και έγινε ένας από τους κύριους υποστηρικτές της Χριστιανικής εκκλησίας που οργάνωσε έπειτα ο Παύλος στην Κόρινθο.
(1472.2) 133:3.3 Τους δεκαοκτώ μήνες που ο Παύλος κήρυσσε στην Κόρινθο, με την βοήθεια αργότερα του Σίλα και του Τιμόθεου, συνάντησε πολλούς άλλους που είχαν διδαχθεί από τον «Εβραίο δάσκαλο του γιου ενός Ινδού εμπόρου.»
(1472.3) 133:3.4 Στην Κόρινθο συνάντησαν ανθρώπους κάθε φυλής και από τις πέντε ηπείρους. Μετά από την Αλεξάνδρεια και την Ρώμη, ήταν η πιο κοσμοπολίτικη πόλη της αυτοκρατορίας της Μεσογείου. Υπήρχαν πολλά για να προσελκύσουν την προσοχή κάποιου σε αυτήν την πόλη, και ο Γκανίντ ποτέ δεν βαρέθηκε να επισκέπτεται την ακρόπολη που βρισκόταν σε ύψος περίπου δύο χιλιάδων ποδιών πάνω από την θάλασσα. Επίσης περνούσε πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του στην συναγωγή και στο σπίτι του Κρίσπου. Στην αρχή σοκαρίστηκε, αλλά μετά γοητεύτηκε, από την θέση της γυναίκας στην Εβραϊκή οικογένεια¨ ήταν μια αποκάλυψη για αυτόν τον νεαρό Ινδό.
(1472.4) 133:3.5 Ο Ιησούς και ο Γκανίντ ήταν συχνά καλεσμένοι και σε ένα άλλο Εβραϊκό σπίτι, του Ιούστου, ενός ευσεβούς εμπόρου, που έμενε δίπλα στην συναγωγή. Και πολλές φορές, αργότερα, όταν ο Απόστολος Παύλος διέμεινε σε αυτό το σπίτι, άκουσε την εξιστόρηση εκείνων των συζητήσεων με τον νεαρό Ινδό και τον Εβραίο δάσκαλό του, ενώ και ο Παύλος και ο Ιούστος αναρωτιόντουσαν τι απέγινε ένας τόσο σοφός και λαμπρός Εβραίος δάσκαλος.
(1472.5) 133:3.6 Όταν ήταν στην Ρώμη, ο Γκανίντ παρατήρησε ότι ο Ιησούς αρνιόταν να πάει μαζί τους στα δημόσια λουτρά. Πολλές φορές αργότερα ο νέος επιδίωξε να κάνει τον Ιησού να εκφράσει την γνώμη του για τις σχέσεις των φύλων. Παρόλο που απαντούσε στις ερωτήσεις του νέου, ποτέ δεν φάνηκε διατεθειμένος να συζητήσει αυτά τα θέματα πολύ αναλυτικά. Ένα βράδυ καθώς περπατούσαν στην Κόρινθο εκεί που το τείχος της ακρόπολης έφτανε κάτω στην θάλασσα, τους πλησίασαν δύο κοινές γυναίκες. Ο Γκανίντ πίστευε, πολύ σωστά, ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος με υψηλές αρχές, και ότι απεχθανόταν κάθε τι που ήταν ακάθαρτο ή είχε την χροιά του κακού¨ γι αυτό μίλησε σκληρά σε αυτές τις γυναίκες και τις έδιωξε με άσχημο τρόπο. Όταν ο Ιησούς το είδε αυτό, είπε στον Γκανίντ: «Μπορεί να έχεις καλό σκοπό, αλλά δεν πρέπει να μιλάς έτσι στα παιδιά του Θεού, ακόμα και αν έτυχε να βρίσκονται σε πλάνη. Ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε αυτές τις γυναίκες; Μήπως γνωρίζεις τις περιστάσεις που τις οδήγησαν να καταφύγουν σε αυτήν την μέθοδο για να κερδίσουν τα προς το ζην; Ας σταματήσουμε εδώ να κουβεντιάσουμε για αυτά τα θέματα.» Οι εταίρες εξεπλάγησαν με αυτά που είπε περισσότερο από τον Γκανίντ.
(1472.6) 133:3.7 Καθώς στεκόντουσαν εκεί κάτω από το φως του φεγγαριού, ο Ιησούς έλεγε: « Μέσα σε κάθε ανθρώπινο νου ζει ένα θεϊκό πνεύμα, το δώρο του Πατέρα στον ουρανό. Αυτό το καλό πνεύμα πάντα αγωνίζεται να μας οδηγήσει στον Θεό, να μας βοηθήσει να βρούμε τον Θεό και να γνωρίσουμε τον Θεό¨ αλλά μέσα στους θνητούς βρίσκονται και άλλες σωματικές τάσεις που ο Δημιουργός έβαλε εκεί για το καλό των ανθρώπων και της φυλής. Τώρα, πολλές φορές, οι άνδρες και οι γυναίκες μπερδεύονται στις προσπάθειές τους να καταλάβουν τους εαυτούς τους και να καταπιαστούν με τις πολλαπλές δυσκολίες να ζήσουν σε ένα κόσμο που κυριαρχείται από τον εγωισμό και την αμαρτία. Νομίζω, Γκανίντ, ότι καμία από αυτές τις γυναίκες δεν είναι εκούσια διεφθαρμένη. Καταλαβαίνω από τα πρόσωπά τους ότι έχουν νοιώσει πολύ πίκρα¨ υπόφεραν πολλά στα χέρια μιας πολύ σκληρής μοίρας¨ δεν είχαν σκοπό τους να επιλέξουν αυτόν τον τρόπο ζωής¨ από αποθάρρυνση και απελπισία, παραδόθηκαν στις πιέσεις της στιγμής και δέχτηκαν αυτό τον αποκρουστικό τρόπο για να βγάζουν τα προς το ζην, μην μπορώντας να βρουν καλύτερο τρόπο για να βγουν από μια απελπιστική κατάσταση. Γκανίντ, μερικοί άνθρωποι είναι πραγματικά κακοί μέσα στην καρδιά τους¨ σκόπιμα επιλέγουν να κάνουν κακά πράγματα, μα πες μου, όταν κοιτάς αυτά τα δακρυσμένα πρόσωπα, βλέπεις τίποτα κακό ή διεστραμμένο;» Και όταν ο Ιησούς σταμάτησε περιμένοντας την απάντησή του, η φωνή του Γκανίντ κόμπιαζε καθώς ψέλλιζε την απάντησή του: «Όχι, Δάσκαλε, δεν βλέπω. Και ζητώ συγνώμη για την αγένειά μου προς αυτές—λαχταρώ για την συγχώρεσή τους.» Τότε είπε ο Ιησούς: «Και εγώ σου λέγω εκ μέρους τους πως σε έχουν συγχωρέσει όπως μιλώ και εκ μέρους του Πατέρα μου στον ουρανό πως τις έχει συγχωρέσει. Τώρα όλοι σας ελάτε μαζί μου στο σπίτι ενός φίλου όπου θα πιούμε κάτι δροσιστικό και θα σχεδιάσουμε κάποια νέα και καλύτερη ζωή από δω και πέρα.» Μέχρι εκείνη την στιγμή οι παραξενεμένες γυναίκες δεν είχαν προφέρει ούτε λέξη¨ κοίταξαν η μια την άλλη και σιωπηλά ακολούθησαν τους άνδρες.
(1473.1) 133:3.8 Φανταστείτε την έκπληξη της γυναίκας του Ιούστου όταν, τόσο προχωρημένη ώρα εμφανίστηκε ο Ιησούς με τον Γκανίντ και αυτές τις δύο ξένες, λέγοντας: «Θα μας συγχωρήσετε που ήρθαμε τόσο αργά, αλλά ο Γκανίντ και εγώ επιθυμήσαμε να βάλουμε κάτι στο στόμα μας, και θα θέλαμε να το μοιραστούμε με αυτές τις νέες φίλες μας, που επίσης έχουν ανάγκη τροφής¨ και εκτός από όλα αυτά, ερχόμαστε σε σας με την σκέψη ότι θα ενδιαφερόσαστε να δώσετε και εσείς να συζητήσουμε για να βρούμε τον καλύτερο τρόπο για να κάνουν μια νέα αρχή στην ζωή τους. Μπορούν να σας πουν την ιστορία τους, αλλά εγώ συμπεραίνω ότι έχουν περάσει πολλά, και η παρουσία τους εδώ από μόνη της είναι απόδειξη πόσο λαχταρούν να γνωρίσουν καλούς ανθρώπους, και πόσο πρόθυμα θα αγκαλιάσουν την ευκαιρία να δείξουν σε όλο τον κόσμο—και ακόμα και στους αγγέλους του ουρανού—πόσο γενναίες και ευγενείς μπορούν να γίνουν.»
(1473.2) 133:3.9 Όταν η Μάρθα, η γυναίκα του Ιούστου είχε σερβίρει το φαγητό στο τραπέζι, ο Ιησούς, φεύγοντας ξαφνικά, είπε: «Καθώς είναι αργά, και ο πατέρας του νέου θα μας περιμένει, σας παρακαλούμε να μας συγχωρέσετε ενώ αφήνουμε εσάς εδώ—τρεις γυναίκες—τα αγαπημένα παιδιά του Ύψιστου. Και θα προσευχηθώ για την πνευματική σας καθοδήγηση όσο κάνετε σχέδια για μια νέα καλύτερη ζωή στην γη και την αιώνια ζωή πέρα από εδώ.»
(1473.3) 133:3.10 Έτσι ο Ιησούς και ο Γκανίντ άφησαν τις γυναίκες. Μέχρι εκείνη την στιγμή οι δύο εταίρες δεν είχαν πει κουβέντα¨ έτσι και ο Γκανίντ ήταν άφωνος. Και για λίγα λεπτά το ίδιο και η Μάρθα, αλλά μετά σηκώθηκε και έκανε ότι μπορούσε για τις δύο ξένες όπως έλπιζε ο Ιησούς. Η μεγαλύτερη από αυτές τις δύο γυναίκες πέθανε λίγο καιρό αργότερα, με λαμπρές ελπίδες για αιώνια ζωή, και η νεότερη γυναίκα δούλευε στο κατάστημα του Ιούστου και αργότερα έγινε ισόβιο μέλος της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας στην Κόρινθο.
(1473.4) 133:3.11 Αρκετές φορές στο σπίτι του Κρίσπου, ο Ιησούς και ο Γκανίντ συνάντησαν κάποιον Γάϊο, που αργότερα έγινε πιστός υποστηρικτής του Παύλου. Όλους αυτούς τους δύο μήνες στην Κόρινθο συζήτησαν προσωπικά με πλήθος αξιόλογων ανθρώπων, και το αποτέλεσμα όλων αυτών των φαινομενικά τυχαίων συναντήσεων ήταν πιο πολλοί από τους μισούς να γίνουν αργότερα μέλη της Χριστιανικής κοινότητας.
(1473.5) 133:3.12 Όταν ο Παύλος πήγε για πρώτη φορά στην Κόρινθο, δεν σκόπευε να μείνει για πολύ. Αλλά δεν γνώριζε πόσο καλά ο Εβραίος δάσκαλος είχε προετοιμάσει το έδαφος για το έργο του. Και ακόμα, ανακάλυψε ότι ήδη είχε ξεσηκωθεί μεγάλο ενδιαφέρον από τον Ακίλα και την Πρισίλλα, ο Ακίλας ήταν ένας από τους Κυνικούς με τους οποίους ο Ιησούς είχε έρθει σε επαφή στην Ρώμη. Αυτό το ζευγάρι ήταν Ιουδαίοι πρόσφυγες από την Ρώμη, και πολύ σύντομα αγκάλιασαν τις διδασκαλίες του Παύλου. Έζησε μαζί τους και εργάστηκε μαζί τους, γιατί ήταν και αυτοί κατασκευαστές σκηνών. Εξαιτίας αυτών των περιστάσεων ο Παύλος παράτεινε την παραμονή του στην Κόρινθο.
(1474.1) 133:4.1 Ο Ιησούς και ο Γκανίντ είχαν και άλλες ενδιαφέρουσες εμπειρίες στην Κόρινθο. Κουβέντιασαν από κοντά με μεγάλο αριθμό προσώπων που κέρδισαν πολλά από την διδασκαλία του Ιησού.
(1474.2) 133:4.2 Στον μυλωνά δίδαξε να αλέθει τους σπόρους της αλήθειας στον μύλο της ζωντανής εμπειρίας για να μπορεί έτσι να παραδίδει τα δύσκολα πράγματα της θεϊκής ζωής έτοιμα και αποδεκτά ακόμα και από τους αδύναμους και τους διστακτικούς συνανθρώπους του. Είπε ο Ιησούς: «Δώσε το γάλα της αλήθειας σε εκείνους που είναι μωρά στην ικανότητα πνευματικής αντίληψης. Στην ζωντανή και στοργική σου προσφορά να σερβίρεις πνευματική τροφή σε ωραία μορφή και ανάλογη με την ικανότητα δεκτικότητας του καθενός που την ζητά.»
(1474.3) 133:4.3 Στον Ρωμαίο εκατόνταρχο είπε: «Να δίνεις στον Καίσαρα τα πράγματα που είναι του Καίσαρα και στον Θεό τα πράγματα που είναι του Θεού. Η αληθινή υπηρεσία προς τον Θεό και η πιστή υπηρεσία προς τον Καίσαρα δεν συγκρούονται εκτός και αν ο Καίσαρ τολμήσει να διεκδικήσει για τον εαυτό του πράγματα που ανήκουν στην Θεότητα. Η πίστη προς τον Θεό, αν κάποια στιγμή τον γνωρίσεις, θα σε κάνει ακόμα περισσότερο πιστό και νομοταγή στην αφοσίωσή σου προς έναν άξιο αυτοκράτορα.»
(1474.4) 133:4.4 Στον πρόθυμο ηγέτη της Μιθραϊκής δοξασίας είπε: «Καλά κάνεις που ψάχνεις για μια θρησκεία αιώνιας σωτηρίας, αλλά σφάλλεις που αναζητάς μια τέτοια λαμπρή αλήθεια σε μυστήρια φτιαγμένα από τους ανθρώπους και στις ανθρώπινες φιλοσοφίες. Δεν γνωρίζεις ότι το μυστήριο της αιώνιας σωτηρίας κατοικεί μέσα στην δική σου ψυχή; Δεν γνωρίζεις ότι ο Θεός του ουρανού έχει στείλει το πνεύμα του να ζήσει μέσα σου, και ότι αυτό το πνεύμα θα οδηγήσει όλους τους θνητούς θεοσεβούμενους και λάτρεις της αλήθειας σε αυτή την ζωή και μέσα από την θύρα του θανάτου προς τα αιώνια ύψη του φωτός όπου ο θεός περιμένει να υποδεχτεί τα παιδιά του; Και ποτέ μην ξεχνάς: Εσείς που γνωρίζετε τον Θεό είσαστε οι υιοί του Θεού αν ειλικρινά επιθυμείτε να γίνετε σαν αυτόν.»
(1474.5) 133:4.5 Στον δάσκαλο της Επικουρικής φιλοσοφίας είπε: «καλά κάνεις που διαλέγεις το καλύτερο και εκτιμάς το καλό, αλλά είσαι σοφός όταν αποτυγχάνεις να διακρίνεις τα σπουδαιότερα πράγματα της θνητής ζωής που περιλαμβάνονται στις πνευματικές σφαίρες που προέρχονται από την συνειδητοποίηση της παρουσίας του Θεού στην ανθρώπινη καρδιά; Το πιο σπουδαίο πράγμα σε όλη την ανθρώπινη ζωή είναι η συνειδητοποίηση της γνώσης του Θεού του οποίου το πνεύμα ζει μέσα σου και επιζητά να σε οδηγήσει μπροστά σε εκείνο το μακρινό και σχεδόν ατελείωτο ταξίδι της επίτευξης της προσωπικής παρουσίας του κοινού μας Πατέρα, τον Θεό όλης της δημιουργίας, τον Κύριο των συμπάντων.»
(1474.6) 133:4.6 Στον Έλληνα εργολάβο και οικοδόμο είπε: «Φίλε μου, όπως κτίζεις τις υλικές κατασκευές των ανθρώπων, καλλιέργησε και έναν πνευματικό χαρακτήρα παρόμοιο με το θείο πνεύμα μέσα στην ψυχή σου. Μην αφήνεις την επιτυχία σου σαν προσωρινός κτίστης να ξεπεράσει την επίτευξή σου σαν πνευματικός γιος της βασιλείας των ουρανών. Ενώ κτίζεις τα μέγαρα του χρόνου για κάποιον άλλο, μην παραμελείς να κατοχυρώνεις τον τίτλο σου στα κτίρια της αιωνιότητας για τον εαυτό σου. Πάντα να θυμάσαι, ότι υπάρχει μια πόλη της οποίας τα θεμέλια είναι η δικαιοσύνη και η αλήθεια, και της οποίας ο κατασκευαστής και κτίστης είναι ο Θεός.»
(1474.7) 133:4.7 Στον Ρωμαίο δικαστή είπε: «Όπως κρίνεις τους ανθρώπους, να θυμάσαι ότι και για σένα θα έρθει κάποια μέρα που θα κριθείς στο εδώλιο των Κυβερνητών ενός σύμπαντος.
(1475.1) 133:4.8 Να κρίνεις δίκαια, ακόμα και με έλεος, ακόμα όπως και εσύ θα παρακαλάς για έλεος στα χέρια του Ανώτατου Ρυθμιστή. Να κρίνεις όπως θα ήθελες να σε κρίνουν κάτω από παρόμοιες περιστάσεις, και να καθοδηγείσαι έτσι από το πνεύμα του νόμου όσο και από το γράμμα του. Και όπως εσύ θα απονέμεις την δικαιοσύνη με καλοσύνη κάτω από το φως της ανάγκης εκείνων που έρχονται ενώπιόν σου, έτσι και εσύ θα έχεις το δικαίωμα να περιμένεις κρίση μετριασμένη από το έλεος όταν κάποια στιγμή σταθείς ενώπιον του Δικαστή όλης της γης.»
(1475.2) 133:4.9 Στην οικοδέσποινα του Ελληνικού πανδοχείου είπε: «Να προσφέρεις την φιλοξενία σου σαν να έχεις να κάνεις με τα παιδιά του Ύψιστου. Εξύψωσε τον καθημερινό σου μόχθο στα υψηλά επίπεδα μιας ωραίας τέχνης μέσα από την αυξανόμενη συνειδητοποίηση ότι προσφέρεις στον Θεό μέσα από τα πρόσωπα στα οποία κατοικεί το πνεύμα του το οποίο έχει κατέλθει να ζήσει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, αναζητώντας έτσι να αναμορφώσει τον νου τους και να οδηγήσει τις ψυχές τους προς την γνώση του Παραδείσιου Πατέρα όλων αυτών των χαρισμάτων του θεϊκού πνεύματος.»
(1475.3) 133:4.10 Ο Ιησούς είχε πολλές συνομιλίες με έναν Κινέζο έμπορο. Αποχαιρετώντας τον, τον συμβούλεψε: «Να λατρεύεις μόνο τον Θεό, που είναι ο αληθινός πνευματικός σου πρόγονος. Να θυμάσαι ότι το πνεύμα του Πατέρα ζει πάντα μέσα σου και πάντα δείχνει την κατεύθυνση της ψυχής προς τα ουράνια. Αν ακολουθήσεις τις υποσυνείδητες καθοδηγήσεις αυτού του αθάνατου πνεύματος, είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσεις στον εξυψωμένο δρόμο της εύρεσης του Θεού. Και όταν πραγματοποιήσεις την επίτευξη του Πατέρα στον ουρανό, θα είναι επειδή αναζητώντας τον γινόσουνα όλο και περισσότερο σαν αυτόν. Γι αυτό στο αντίο Τσαγκ, και αυτό μόνο για μια περίοδο, γιατί θα ξανασυναντηθούμε στους κόσμους του φωτός όπου ο Πατέρας των πνευματικών ψυχών έχει παραχωρήσει πολλές υπέροχες στάσεις για εκείνους που πηγαίνουν προς τον Παράδεισο.»
(1475.4) 133:4.11 Στον ταξιδιώτη από την Βρετανία είπε: «Αδερφέ μου, καταλαβαίνω ότι αναζητάς την αλήθεια, και σου θυμίζω ότι το πνεύμα του Πατέρα όλης της αλήθειας μπορεί να κατοικεί μέσα σου. Προσπάθησες ποτέ ειλικρινά να κουβεντιάσεις με το πνεύμα που κατοικεί μέσα στην ψυχή σου; Κάτι τέτοιο είναι πραγματικά δύσκολο και σπάνια συνειδητοποιείς ότι το πέτυχες¨ αλλά κάθε ειλικρινής προσπάθεια του υλικού νου να επικοινωνήσει με αυτό το εσωτερικά διαμένον πνεύμα έχει και κάποια επιτυχία, μολονότι η πλειοψηφία όλων των παρόμοιων μεγαλειωδών ανθρώπινων εμπειριών πρέπει να παραμείνει για πολύ σαν υπερσυνειδητή καταγραφή στις ψυχές αυτών των θνητών που γνωρίζουν τον Θεό.»
(1475.5) 133:4.12 Στον δραπέτη νεαρό ο Ιησούς είπε: «Να θυμάσαι ότι υπάρχουν δύο πράγματα από τα οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις—ο Θεός και ο εαυτός σου. Όπου και να πας, παίρνεις μαζί σου τον εαυτό σου και το πνεύμα του ουράνιου Πατέρα που διαμένει μέσα στην καρδιά σου. Γιε μου σταμάτα να αυταπατάσαι¨ κάθισε να αντιμετωπίσεις με θάρρος τα γεγονότα της ζωής¨ βασίσου στην ασφάλεια που σου δίνει το γεγονός ότι είσαι γιο τους Θεού και στην βεβαιότητα της αιώνιας ζωής, όπως σου έχω πει. Από σήμερα να βάλεις σκοπό σου να γίνεις πραγματικός άνδρας, ένας άνδρας αποφασισμένος να αντιμετωπίσει την ζωή γενναία και έξυπνα.»
(1476.1) 133:4.13 Στον καταδικασμένο κακοποιό είπε στην τελευταία του ώρα: «Αδερφέ μου, έπεσες σε κακούς καιρούς. Έχασες τον δρόμο σου¨ εμπλάκηκες στα γρανάζια του εγκλήματος. Μιλώντας μαζί σου καταλαβαίνω ότι δεν εννοούσες να κάνεις αυτό το πράγμα που θα σου κοστίσει την προσωρινή σου ζωή. Αλλά όμως έκανες αυτό το κακό, και οι συνάνθρωποί σου σε έκριναν ένοχο¨ σε καταδίκασαν σε θάνατο. Εσύ ή εγώ μπορεί να μην αρνηθούμε το δικαίωμα της αυτό- άμυνας κατ’ επιλογήν. Δεν φαίνεται να υπάρχει τρόπος να αποφύγεις ανθρώπινα την ποινή της πράξης σου. Οι συνάνθρωποί σου σε έκριναν από αυτό που έκανες, αλλά υπάρχει ένας Δικαστής στον οποίο μπορείς να προσφύγεις για συγχώρεση, και ο οποίος θα σε κρίνει από από τα αληθινά σου κίνητρα και τις καλύτερές σου προθέσεις. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι να συναντήσεις την κρίση του Θεού αν η μετάνοιά σου είναι γνήσια και η πίστη σου ειλικρινής. Το γεγονός ότι το σφάλμα σου προκάλεσε την καταδίκη σου σε θάνατο από τους ανθρώπους δεν προκαταλαμβάνει την ευκαιρία που θα έχει η ψυχή σου να κριθεί δίκαια και να απολαύσει το έλεος στα ουράνια δικαστήρια.» Ο Ιησούς απόλαυσε πολλές προσωπικές συνομιλίες με έναν μεγάλο αριθμό πεινασμένων ψυχών, πάρα πολλές για να μπορέσουμε να βρούμε χώρο να τις καταγράψουμε όλες εδώ. Οι τρεις ταξιδιώτες απόλαυσαν την παραμονή τους στην Κόρινθο. Εκτός από την Αθήνα, που ήταν πιο γνωστή σαν μορφωτικό κέντρο, η Κόρινθος ήταν η πιο σημαντική πόλη στην Ελλάδα εκείνους τους Ρωμαϊκούς καιρούς, και η δίμηνη παραμονή τους σε αυτό το ακμάζον εμπορικό κέντρο τους χάρισε πολλές ευκαιρίες και για τους τρεις τους για να αποκτήσουν πολλές πολύτιμες εμπειρίες. Η παραμονή τους σε αυτήν την πόλη ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες από όλες τις στάσεις τους στον δρόμο της επιστροφής από την Ρώμη.
(1476.2) 133:4.14 Ο Γκονόντ είχε πολλές δουλειές στην Κόρινθο, αλλά τελικά οι δουλειές του τελείωσαν, και ετοιμάστηκαν να πάνε στην Αθήνα. Ταξίδεψαν με ένα μικρό πλοίο που μπορούσε να μεταφερθεί στην ξηρά πάνω σε μια άμαξα από το ένα από τα λιμάνια της Κορίνθου μέχρι το άλλο, μια απόσταση δέκα μιλίων.
(1476.3) 133:5.1 Σύντομα έφτασαν στο παλαιό κέντρο της Ελληνικής επιστήμης και μάθησης, και ο Γκανίντ ήταν ενθουσιασμένος με την σκέψη ότι θα πήγαινε στην Αθήνα, που ήταν στην Ελλάδα γενικότερα, το πολιτιστικό κέντρο της κάποτε Αλεχανδρινής αυτοκρατορίας, που είχε επεκτείνει τα σύνορά της ακόμα και μέχρι την δική του χώρα την Ινδία. Ο Γκονόντ είχε δουλειές εκεί, έτσι πέρασε τον περισσότερο χρόνο του με τον Ιησού και τον Γκανίντ, πηγαίνοντας να δουν πολλά ενδιαφέροντα μέρη και ακούγοντας ενδιαφέρουσες συζητήσεις του νεαρού με τον πολύξερο δάσκαλό του.
(1476.4) 133:5.2 Ένα μεγάλο πανεπιστήμιο βρισκόταν ακόμα σε άνθηση στην Αθήνα, και οι τρεις τους έκαναν συχνές επισκέψεις στις αίθουσες των μαθημάτων του. Ο Ιησούς και ο Γκανίντ είχαν συζητήσει διεξοδικά τις διδασκαλίες του Πλάτωνα όταν παρακολουθούσαν τις διαλέξεις στο μουσείο της Αλεξάνδρειας. Όλοι απόλαθσαν την Ελληνική τέχνη, παραδείγματα της οποίας βρισκόντουσαν ακόμα διασκορπισμένα στην πόλη.
(1476.5) 133:5.3 Και ο πατέρας και ο γιος απόλαυσαν ιδιαίτερα την συζήτηση για την επιστήμη που είχε ο Ιησούς στο πανδοχείο τους ένα βράδυ με έναν Έλληνα φιλόσοφο. Αφού αυτός ο σχολαστικός είχε μιλήσει για σχεδόν τρεις ώρες, και όταν τελείωσε την διάλεξή του, ο Ιησούς, σε μοντέρνα φρασεολογία, είπε:
(1476.6) 133:5.4 Οι επιστήμονες μπορεί κάποια μέρα να μετρήσουν την ενέργεια, τις εκδηλώσεις της ισχύος, της βαρύτητας του φωτός, και του ηλεκτρισμού, αλλά αυτοί οι ίδιοι επιστήμονες ποτέ δεν θα μπορέσουν (επιστημονικά) να σου πουν τι είναι αυτά τα συμπαντικά φαινόμενα. Η επιστήμη ασχολείται με τις δραστηριότητες της φυσικής ενέργειας¨ η θρησκεία ασχολείται με αιώνιες αξίες. Η αληθινή φιλοσοφία αναπτύσσεται από την σοφία που βάζει τα δυνατά της να συσχετίσει αυτές τις ποσοτικές και ποιοτικές παρατηρήσεις. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος ο απλά φυσικός επιστήμονας να προσβληθεί με την μαθηματική υπερηφάνεια και τον στατιστικό εγωισμό, χωρίς να αναφέρουμε βέβαια την πνευματική τύφλωση.
(1476.7) 133:5.5 Η λογική έχει αξία στον υλικό κόσμο, και τα μαθηματικά είναι αξιόπιστα όταν περιορίζονται στην εφαρμογή τους στα φυσικά πράγματα¨ αλλά δεν πρέπει να θεωρούνται εντελώς αξιόπιστα ή αλάνθαστα όταν εφαρμόζονται στα προβλήματα της ζωής. Η ζωή περιλαμβάνει φαινόμενα που δεν εξ ολοκλήρου υλικά. Η αριθμητική λέει ότι, αν ένας άνθρωπος μπορεί να κουρέψει ένα πρόβατο σε δέκα λεπτά, δέκα άνθρωποι θα μπορούσαν να το κουρέψουν σε ένα λεπτό. Αυτό είναι σωστά μαθηματικά, αλλά δεν είναι αλήθεια, γιατί οι δέκα άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να το κάνουν¨ θα έμπαιναν ο ένας στα πόδια του άλλου τόσο άσχημα που η δουλειά θα καθυστερούσε πολύ.
(1477.1) 133:5.6 Τα μαθηματικά ισχυρίζονται ότι, αν ένα πρόσωπο αντιπροσωπεύει κάποια συγκεκριμένη μονάδα νοητικής και ηθικής αξίας, τότε δέκα πρόσωπα θα πρέπει να αντιπροσωπεύουν δέκα φορές αυτήν την αξία. Αλλά αφού μιλάμε για την ανθρώπινη προσωπικότητα, θα ήταν πιο κοντά στην αλήθεια να λέγαμε ότι ένας τέτοιος συσχετισμός προσωπικοτήτων είναι ένα ποσό που ισούται με το τετράγωνο του αριθμού των προσωπικοτήτων που παίρνουν μέρος στην εξίσωση, παρά το απλό αριθμητικό σύνολο. Μια κοινωνική ομάδα ανθρώπινων υπάρξεων σε συντονισμένη εργασιακή αρμονία αντιπροσωπεύει μια δύναμη κατά πολύ μεγαλύτερη από το απλό σύνολο των τμημάτων του.
(1477.2) 133:5.7 Η ποσότητα μπορεί να αναγνωριστεί σαν γεγονός, γινόμενη έτσι μια επιστημονική ομοιομορφία. Η ποιότητα, αφού είναι θέμα νοητικής επεξεργασίας, αντιπροσωπεύει μια εκτίμηση αξιών, και πρέπει, γι αυτό να παραμείνει ένα βίωμα του ατόμου. Όταν η επιστήμη και η θρησκεία γίνουν λιγότερο δογματικές και πιο ανεκτικές στην κριτική, η φιλοσοφία τότε θα αρχίσει να επιτυγχάνει την ενότητα στην νοητική κατανόηση του σύμπαντος.
(1477.3) 133:5.8 Υπάρχει ενότητα στο κοσμικό σύμπαν αν μόνο μπορέσεις να διακρίνεις πως δουλεύει στην πραγματικότητα. Το πραγματικό σύμπαν είναι φιλικό σε κάθε παιδί του αιώνιου Θεού. Το πραγματικό πρόβλημα είναι: Πως μπορεί ο πεπερασμένος νους του ανθρώπου να πετύχει μια λογική, αληθινή, και αντίστοιχη ενότητα σκέψης; Αυτή η κατάσταση του νου που γνωρίζει το σύμπαν μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν γίνει αντιληπτό ότι το ποσοτικό γεγονός και η ποιοτική αξία έχουν κοινή αιτία στον Παραδείσιο Πατέρα. Μια τέτοια αντίληψη της πραγματικότητας αποδίδει μια ευρύτερη εμβάθυνση στην σκόπιμη ενότητα των συμπαντικών φαινομένων¨ αποκαλύπτει ακόμα ένα πνευματικό στόχο προοδευτικής προσωπικής επίτευξης. Και αυτή είναι μια έννοια ενότητας που μπορεί να διαισθανθεί τον αμετάβλητο φόντο ενός ζώντος σύμπαντος απρόσωπων σχέσεων που αλλάζουν διαρκώς και των εξελισσόμενων προσωπικών σχέσεων.
(1477.4) 133:5.9 Η ύλη και το πνεύμα και η κατάσταση που βρίσκεται ενδιάμεσά τους είναι τρία αλληλένδετα και αλληλοσυνδεδεμένα επίπεδα της αληθινής ενότητας του πραγματικού σύμπαντος. Άσχετα με το πόσο αποκλίνοντα μπορεί να δείχνουν τα συμπαντικά φαινόμενα γεγονότων και αξιών, είναι, παρόλα αυτά, ενοποιημένα στο Υπέρτατο.
(1477.5) 133:5.10 Η πραγματικότητα της υλικής ύπαρξης αποδίδεται στην μη αναγνωρισμένη ενέργεια καθώς και στην ορατή ύλη. Όταν οι ενέργειες του σύμπαντος επιβραδύνονται τόσο ώστε απαιτείται ο αναγκαίος βαθμός κίνησης, τότε, κάτω από ευνοϊκές συνθήκες, αυτές ακριβώς οι ενέργειες γίνονται μάζα. Και ας μην ξεχνάμε, ότι ο νους που μπορεί από μόνος του να αντιληφθεί την παρουσία των προφανών αληθειών είναι επίσης και ο ίδιος πραγματικός. Και η βασική αιτία αυτού του σύμπαντος ενεργειακής μάζας, νου, και πνεύματος, είναι αιώνια—υπάρχει και συνίσταται στην φύση και στις αντιδράσεις του Συμπαντικού Πατέρα και των απόλυτων ομότιμών του.
(1477.6) 133:5.11 Όλοι έμειναν άναυδοι με τα λόγια του Ιησού, και όταν ο Έλληνας ετοιμάστηκε να φύγει, είπε: «Επιτέλους τα μάτια μου είδαν έναν Εβραίο που σκέφτεται κάτι πέρα από την φυλετική υπεροχή και μιλά και για κάτι άλλο από την θρησκεία.» Και αποσύρθηκαν για την νύχτα.
(1477.7) 133:5.12 Η παραμονή τους στην Αθήνα ήταν ευχάριστη και ωφέλιμη, αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα καρποφόρα από ανθρώπινες επαφές. Πάρα πολλοί Αθηναίοι εκείνων των ημερών ήταν είτε πνευματικά περήφανοι για την φήμη που είχαν παλιά ή ήταν νοητικά ανόητοι και αδαείς, σαν απόγονοι των κατώτερων σκλάβων εκείνων των παλαιότερων περιόδων όταν υπήρχε δόξα στην Ελλάδα και σοφία στο μυαλό των ανθρώπων της. Ακόμα και τότε, υπήρχαν ακόμα πολλά πρόθυμα πνεύματα ανάμεσα στους πολίτες της Αθήνας.
(1477.8) 133:6.1 Φεύγοντας από την Αθήνα, οι ταξιδιώτες πήγαν από τον δρόμο της Τρωάδας στην Έφεσο, την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Ασίας. Πήγαν πολλές φορές στον φημισμένο ναό της Αρτέμιδος των Εφεσίων, περίπου δύο μίλια από την πόλη. Η Άρτεμις ήταν η πιο ημισμένη θεά όλης της Μικράς Ασίας και μια συνέχιση της παλαιότερης μητέρας θεάς των αρχαίων Ανατολικών καιρών. Το φανταχτερό είδωλο που στόλιζε τον τεράστιο ναό τον αφιερωμένο στην λατρεία της λεγόταν ότι είχε πέσει από τον ουρανό. Ο Γκανίντ είχε κάποιες παλιές αντιλήψεις εξαιτίας της πρώτης παιδείας του, να σέβεται τις απεικονίσεις σαν σύμβολα θεότητας, που δεν είχαν εξαλειφθεί ακόμα, γι αυτό θεώρησε καλό να αγοράσει μια μικρή ασημένια λειψανοθήκη προς τιμή της θεάς της γονιμότητας της Μικράς Ασίας. Εκείνη την νύχτα κουβέντιασαν εκτενώς για την λατρεία των πραγμάτων των κατασκευασμένων από τα ανθρώπινα χέρια.
(1478.1) 133:6.2 Την τρίτη μέρα της παραμονής τους περπατούσαν δίπλα στο ποτάμι για να παρατηρήσουν το καθάρισμα του στόμιου του λιμανιού. Το μεσημέρι μίλησαν με έναν νεαρό Φοίνικα που είχε πεθυμήσει την πατρίδα του και ήταν πολύ αποθαρρυμένος¨ αλλά κυρίως ζήλευε κάποιον άνθρωπο που είχε πάρει προαγωγή αντί για αυτόν. Ο Ιησούς του μίλησε ενθαρρυντικά και του ανάφερε την παλιά Εβραϊκή παροιμία: «Το χάρισμα κάθε ανθρώπου του κάνει χώρο και τον φέρνει μπροστά σε σπουδαίους ανθρώπους.»
(1478.2) 133:6.3 Από όλες τις μεγάλες πόλεις που επισκέφτηκαν σε αυτή τους την περιοδεία στην Μεσόγειο, εδώ εκπλήρωσαν σε αξία σχετικά ελάχιστα για το επόμενο έργο των Χριστιανών ιεραποστόλων. Ο Χριστιανισμός εξασφάλισε την αρχή του στην Έφεσο κυρίως με τις προσπάθειες του Παύλου, που έμεινε εκεί για πάνω από δύο χρόνια, φτιάχνοντας σκηνές για να βγάζει το ψωμί του και δίνοντας διαλέξεις για την θρησκεία και την φιλοσοφία κάθε νύχτα στην αίθουσα ακροάσεων της σχολής του Τυράννου.
(1478.3) 133:6.4 Υπήρχε κάποιος προοδευτικός στοχαστής συνδεδεμένος με αυτήν την τοπική φιλοσοφική σχολή, και ο Ιησούς είχε αρκετές καρποφόρες συναντήσεις μαζί του. Σε αυτές τις συνομιλίες ο Ιησούς συχνά χρησιμοποίησε την λέξη «ψυχή». Αυτός ο μορφωμένος Έλληνας τελικά τον ρώτησε τι εννοούσε με την λέξη «ψυχή», και αυτός του απάντησε:
(1478.4) 133:6.5 «Η ψυχή είναι το τμήμα του ανθρώπου που αυτό-αντανακλάται, διακρίνει την αλήθεια, και αντιλαμβάνεται το πνεύμα και πάντα εξυψώνει την ανθρώπινη ύπαρξη πάνω από το επίπεδο του ζωικού κόσμου. Η αυτογνωσία (αυτοσυνειδησία), από μόνη της, δεν είναι η ψυχή. Η ηθική αυτοσυνειδησία είναι πραγματική ανθρώπινη συνειδητοποίηση του εαυτού και αποτελεί το θεμέλιο της ανθρώπινης ψυχής, και η ψυχή είναι εκείνο το κομμάτι του ανθρώπου που αντιπροσωπεύει το δυναμικό της αξίας της επιβίωσης της ανθρώπινης εμπειρίας. Η ηθική επιλογή και η πνευματική επίτευξη, η ικανότητα να γνωρίσεις τον Θεό και η ώθηση να εξομοιωθείς με αυτόν, είναι τα χαρακτηριστικά της ψυχής. Η ψυχή του ανθρώπου δεν μπορεί να υπάρξει ξέχωρα από την ηθική σκέψη και την πνευματική δραστηριότητα. Μια στάσιμη ψυχή είναι ψυχή που πεθαίνει. Αλλά η ψυχή του ανθρώπου είναι ευδιάκριτη από το θεϊκό πνεύμα που κατοικεί μέσα στον νου. Το θεϊκό πνεύμα φτάνει την ίδια στιγμή με την πρώτη ηθική δραστηριότητα του ανθρώπινου νου, και αυτή είναι και η στιγμή της γέννησης της ψυχής.
(1478.5) 133:6.6 «Η σωτηρία ή η απώλεια μιας ψυχής έχει να κάνει με το αν η ηθική συνείδηση πετύχει την κατάσταση της αιώνιας ζωής ή όχι, μέσα από την αιώνια συμμαχία με το συνδεδεμένο αθάνατο εσωτερικά εγκατεστημένο πνεύμα. Η σωτηρία είναι η πνευματικοποίηση της αυτό- συνειδητοποίησης της ηθικής συνείδησης, που αρχίζει και αποκτά έτσι αξία επιβίωσης (αιώνιας ζωής). Όλες οι μορφές της ψυχικής σύγκρουσης συντελούν στην έλλειψη της αρμονίας ανάμεσα στην ηθική, ή την πνευματική, αυτό-συνείδησης και της απλά νοητικής αυτό- συνείδησης.
(1478.6) 133:6.7 «Η ανθρώπινη ψυχή, όταν ωριμάσει, εξευγενιστεί, και πνευματικοποιηθεί, πλησιάζει στην ουράνια κατάσταση στο ότι έρχεται κοντά στο να γίνει μια οντότητα ανάμεσα στο υλικό και το πνευματικό, τον υλικό εαυτό και το θεϊκό πνεύμα. Η εξελισσόμενη ψυχή μιας ανθρώπινης ύπαρξης είναι δύσκολο να περιγραφεί και πιο δύσκολο να αποδειχτεί επειδή δεν μπορεί να βρεθεί με τις μεθόδους της υλικής έρευνας, ή με την απλό πνευματικό έλεγχο. Παρά την αποτυχία και της υλικής επιστήμης και των πνευματικών μέτρων να ανακαλύψουν την ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής, κάθε άνθρωπος που διαθέτει ηθική συνείδηση γνωρίζει την ύπαρξη της δικής του ψυχής σαν μια πραγματική και αληθινή εμπειρία.»
(1479.1) 133:7.1 Σε λίγο καιρό οι ταξιδιώτες ξεκίνησαν για την Κύπρο, κάνοντας και μια στάση στην Ρόδο. Απόλαυσαν το μεγάλο ταξίδι στην θάλασσα και έφτασαν στο νησί του προορισμού τους πολύ ξεκούραστοι στο σώμα και ανανεωμένοι στο πνεύμα.
(1479.2) 133:7.2 Το σχέδιό τους ήταν να χαρούν μια μεγάλη περίοδο ξεκούρασης και διασκέδασης σε αυτήν τους την επίσκεψη στην Κύπρο, μιας και η περιοδεία τους στην Μεσόγειο πλησίαζε στο τέλος της. Ξεμπαρκάρισαν στην Πάφο και αμέσως άρχισαν να εφοδιάζονται με τα απαραίτητα για την παραμονή τους για αρκετές βδομάδες στα κοντινά βουνά. Την Τρίτη μέρα μετά την άφιξή τους ξεκίνησαν για τους λόφους με τα ζώα τα φορτωμένα με τις αποσκευές τους.
(1479.3) 133:7.3 Για δυο βδομάδες οι τρεις τους πέρασαν πολύ όμορφα, και τότε, εντελώς ξαφνικά, ο νεαρός Γκανίντ αρρώστησε σοβαρά. Για δυο βδομάδες υπόφερε από υψηλό πυρετό, πέφτοντας συχνά σε παραλήρημα¨ και ο Ιησούς και ο Γκονόντ είχαν πολύ δουλειά να περιποιούνται τον άρρωστο νέο. Ο Ιησούς φρόντιζε τον νέο με επιδεξιότητα και στοργή, και ο πατέρας τα είχε χάσει με την ευγένεια και την επιδεξιότητα με την οποία εκδήλωνε την βοήθειά του στον άρρωστο νέο. Βρισκόντουσαν μακριά από ανθρώπινες κατοικίες, και ο νέος ήταν πολύ άρρωστος για να μετακινηθεί¨ έτσι ετοιμάστηκαν να τον φροντίσουν όσο μπορούσαν καλύτερα μέχρι να αναρρώσει, εκεί που βρισκόντουσαν στα βουνά.
(1479.4) 133:7.4 Κατά την διάρκεια της ανάρρωσης του Γκανίντ που κράτησε τρεις βδομάδες ο Ιησούς του είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για την φύση και τις διάφορες διαθέσεις της. Και πόσο ωραία περνούσαν όταν περιπλανιόντουσαν στα βουνά, το αγόρι να κάνει ερωτήσεις, και ο Ιησούς να τις απαντά, και ο πατέρας να θαυμάζει την όλη διαδικασία.
(1479.5) 133:7.5 Την τελευταία βδομάδα της παραμονής τους στα βουνά ο Ιησούς και ο Γκανίντ είχαν μια μακροσκελή συνομιλία για τις λειτουργίες του ανθρώπινου νου. Μετά από πολλές ώρες συνομιλίας ο νέος έκανε την εξής ερώτηση: «Μα Δάσκαλε, τι εννοείς όταν λες ότι ο άνθρωπος βιώνει μια υψηλότερη μορφή αυτοσυνειδησίας από τα ζώα ακόμα και από τα εξυπνότερα;» Προσαρμοσμένα στην σύγχρονη φρασεολογία, ο Ιησούς απάντησε τα εξής:
(1479.6) 133:7.6 Γιε μου, ήδη σου έχω πει πολλά για τον νου του ανθρώπου και το θεϊκό πνεύμα που κατοικεί μέσα του, αλλά τώρα θα σου τονίσω ότι η αυτοσυνειδησία είναι μια πραγματικότητα. Όταν ένα ζώο γίνεται ενσυνείδητο, τότε γίνεται ένας πρωτόγονος άνθρωπος. Μια τέτοια επίτευξη είναι αποτέλεσμα ενός συντονισμού της λειτουργίας ανάμεσα στην απρόσωπη ενέργεια και τον νου που έχει συλλάβει το πνεύμα, και είναι αυτό το φαινόμενο που εγγυάται την προσφορά ενός απόλυτου εστιακού σημείου για την ανθρώπινη προσωπικότητα, το πνεύμα του Πατέρα στον ουρανό.
(1479.7) 133:7.7 Οι ιδέες δεν είναι απλά μια καταγραφή των εντυπώσεων¨ οι ιδέες είναι εντυπώσεις μαζί με τις στοχαστικές ερμηνείες του προσωπικού εαυτού¨ και ο εαυτός είναι κάτι περισσότερο από το σύνολο των εντυπώσεων κάποιου. Σε αυτό το σημείο αρχίζει να υπάρχει μια προσέγγιση στην ενότητα σε μια εξελισσόμενη προσωπικότητα, και αυτή η ενότητα προέρχεται από την εσωτερικά διαμένουσα παρουσία ενός τμήματος της απόλυτης ενότητας που ενεργοποιεί πνευματικά έναν τέτοιο ενσυνείδητο νου ζώωδους καταγωγής.
(1479.8) 133:7.8 Κανένα απλό ζώο δεν θα μπορούσε να κατέχει μια χρονική αυτοσυνειδησία. Τα ζώα κατέχουν έναν φυσιολογικό συντονισμό συνδεδεμένης εντύπωσης-αναγνώρισης και μνήμη από τότε και στο εξής, αλλά κανένα ζώο δεν βιώνει μια αναγνώριση εντύπωσης με σημασία ή δεν παρουσιάζει μια σκόπιμη σύνδεση αυτών των συνδυασμένων σωματικών βιωμάτων όπως εκδηλώνεται στα συμπεράσματα των νοητικών και στοχαστικών ανθρώπινων επεξεργασιών. Και αυτό το γεγονός ενσυνείδητης ύπαρξης, συνδεδεμένο με την πραγματικότητα της επακόλουθης πνευματικής εμπειρίας, κάνει τον άνθρωπο εν δυνάμει γιο του σύμπαντος και προδιαγράφει την τελική του επίτευξη της Υπέρτατης Ενότητας του σύμπαντος.
(1480.1) 133:7.9 Ούτε ο ανθρώπινος εαυτός είναι μόνο το σύνολο των διαδοχικών καταστάσεων συνείδησης. Χωρίς την αποτελεσματική λειτουργία πιο ταξινομημένη και συνδεδεμένη δεν θα υπήρχε επαρκής ενότητα για να εγγυηθεί τον προσδιορισμό του εαυτού. Ένας τέτοιος με ενοποιημένος νους δεν θα μπορούσε να αποκτήσει τα συνειδητά επίπεδα της ανθρώπινης κατάστασης. Αν οι σχέσεις της συνείδησης ήταν απλά τυχαίες, ο νους όλων των ανθρώπων τότε θα παρουσίαζε τις ανεξέλεγκτες και τυχαίες σχέσεις κάποιων φάσεων διανοητικής παράνοιας.
(1480.2) 133:7.10 Ένας ανθρώπινος νους, φτιαγμένος αποκλειστικά από την συνείδηση σωματικών εντυπώσεων, ποτέ δεν θα μπορούσε να φτάσει σε πνευματικά επίπεδα¨ αυτό το είδος υλικού νου δεν θα είχε καθόλου αίσθηση ηθικών αξιών και θα ήταν χωρίς κάποια καθοδηγητική αίσθηση πνευματικής κυριαρχίας που είναι τόσο βασική για να επιτευχθεί αρμονική προσωπική ενότητα στον χρόνο, και που είναι αχώριστη από την επιβίωση της προσωπικότητας στην αιωνιότητα.
(1480.3) 133:7.11 Το ανθρώπινο μυαλό νωρίς αρχίζει να παρουσιάζει ιδιότητες που είναι υπερ-υλικές¨ η αληθινά στοχαστική ανθρώπινη διάνοια δεν είναι εντελώς περιορισμένη από τα δεσμά του χρόνου. Το ότι τα άτομα διαφέρουν τόσο στην εκδήλωση της ζωής τους φανερώνει, όχι μόνο τα διαφορετικά γνωρίσματα της κληρονομικότητας και τις διάφορες επιδράσεις του περιβάλλοντος, αλλά επίσης και τον βαθμό ενοποίησης με το εσωτερικά διαμένων πνεύμα του Πατέρα που έχει επιτευχθεί από τον εαυτό, το μέτρο της ταύτισης του ενός με το άλλο.
(1480.4) 133:7.12 Το ανθρώπινο μυαλό δεν υπομένει καλά την σύγκρουση της διπλής υπακοής. Είναι σοβαρή δοκιμασία για την ψυχή να υπόκειται την εμπειρία μιας προσπάθειας να υπηρετήσει και το καλό και το κακό. Ο υπέρτατα ευτυχισμένος και αποτελεσματικά ενοποιημένος νους είναι αυτός που είναι αποκλειστικά αφοσιωμένος στην εκπλήρωση του θελήματος του Πατέρα στον ουρανό. Οι ανεπίλυτες συγκρούσεις καταστρέφουν την ενότητα και μπορούν να καταλήξουν σε αποσύνθεση του νου. Αλλά ο χαρακτήρας της ψυχής που επιβιώνει στην αιωνιότητα δεν καλλιεργείται προσπαθώντας να ασφαλίσει την ειρήνη του νου με οποιοδήποτε τίμημα, με την παράδοση των ευγενικών φιλοδοξιών, και από τον συμβιβασμό των πνευματικών ιδανικών¨ μια τέτοια ειρήνη επιτυγχάνεται περισσότερο από την γενναία διεκδίκηση του θριάμβου εκείνου που είναι αληθινό, και αυτή η νίκη πετυχαίνεται ξεπερνώντας το κακό με την δυνητική ισχύ του καλού.
(1480.5) 133:7.13 Την επόμενη μέρα αναχώρησαν για την Σαλαμίνα, όπου ξεκίνησαν για την Αντιόχεια στην ακτή της Συρίας.
(1480.6) 133:8.1 Η Αντιόχεια ήταν η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Συρίας, και εδώ είχε την κατοικία του ο αυτοκρατορικός κυβερνήτης. Η Αντιόχεια είχε μισό εκατομμύριο κατοίκους¨ ήταν η τρίτη πόλη της αυτοκρατορίας σε μέγεθος και η πρώτη σε διαφθορά και σκανδαλώδη ανηθικότητα. Ο Γκονόντ είχε πολλές δουλειές εκεί¨ έτσι ο Ιησούς και ο Γκανίντ έμεναν για πολύ μόνοι τους. Πήγαν παντού σε αυτήν την πολύγλωσση πόλη εκτός από το άλσος της Δάφνης. Ο Γκονόντ και ο Γκανίντ επισκέφτηκαν το περίφημο ναό της ντροπής, αλλά ο Ιησούς αρνήθηκε να πάει μαζί τους. Τέτοιες σκηνές δεν σοκάριζαν και πολύ τους Ινδούς, αλλά ήταν απωθητικές για έναν ιδεαλιστή Εβραίο.
(1480.7) 133:8.2 Ο Ιησούς είχε γίνει σιωπηλός και σκεφτικός όσο πλησίαζαν στην Παλαιστίνη και στο τέλος του ταξιδιού τους. Μίλησε με λίγους ανθρώπους στην Αντιόχεια¨ σπάνια γύριζε στην πόλη. Αφού ρώτησε τον δάσκαλό του πολλές φορές γιατί έδειχνε τόσο λίγο ενδιαφέρον για την Αντιόχεια, τελικά ο Γκανίντ κατάφερε τον Ιησού να του πει: «Αυτή η πόλη δεν είναι μακριά από την Παλαιστίνη¨ ίσως κάποια μέρα γυρίσω πάλι εδώ.»
(1481.1) 133:8.3 Ο Γκανίντ είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία στην Αντιόχεια. Αυτός ο νέος είχε αποδειχτεί πολύ ικανός μαθητής και ήδη είχε αρχίσει να κάνει πρακτική χρήση μερικών από τις διδασκαλίες του Ιησού. Υπήρχε κάποιος Ινδός που είχε σχέση με τις δουλειές του πατέρα του στην Αντιόχεια, και είχε γίνει τόσο δυσάρεστος και θυμωμένος που σκεφτόντουσαν να τον απολύσουν. Όταν ο Γκανίντ το άκουσε αυτό, πήρε την θέση του πατέρα του στην δουλειά και είχε μια μακροσκελή συνομιλία με αυτόν τον συμπατριώτη του. Αυτός ο άνθρωπος αισθανόταν ότι τον είχαν τοποθετήσει σε λάθος δουλειά. Ο Γκανίντ του είπε για τον Πατέρα στον ουρανό και με πολλούς τρόπους του ανέπτυξε τις θρησκευτικές του απόψεις. Αλλά από όσα είπε ο Γκανίντ, μια Εβραϊκή παροιμία έκανε το περισσότερο καλό, και αυτά τα σοφά λόγια ήταν: «Ότι κι αν τύχει να κάνεις, κάνε το όσο μπορείς καλύτερα.»
(1481.2) 133:8.4 Αφού ετοίμασαν τις αποσκευές τους για το καραβάνι με τις καμήλες, πήγαν στην Σιδώνα και από εκεί στην Δαμασκό, και μετά από τρεις μέρες ετοιμάστηκαν για την μεγάλη τους πορεία στην έρημο.
(1481.3) 133:9.1 Το ταξίδι με καραβάνι στην έρημο δεν ήταν καινούρια εμπειρία για αυτούς τους πολυταξιδεμένους ανθρώπους. Αφού ο Γκανίντ είδε τον δάσκαλό του να βοηθά στο φόρτωμα των είκοσι καμήλων τους και τον παρατήρησε να προσφέρεται να οδηγήσει το δικό τους ζώο, αναφώνησε, «Δάσκαλε, υπάρχει τίποτα που να μην μπορείς να κάνεις;» Ο Ιησούς μόνο χαμογέλασε, και είπε: «Σίγουρα τα μάτια του εργατικού μαθητή τιμούν τον δάσκαλό του.» Και έτσι ξεκίνησαν για την αρχαία πόλη Ουρ.
(1481.4) 133:9.2 Ο Ιησούς ενδιαφερόταν πολύ για την παλιά ιστορία της Ουρ, το μέρος που γεννήθηκε ο Αβραάμ, και ενθουσιάστηκε και με τα ερείπια και τις παραδόσεις της πόλης Σούσα, τόσο που ο Γκονόντ και ο Γκανίντ παρέτειναν την παραμονή τους σε αυτά τα μέρη τρεις εβδομάδες για να μπορέσει ο Ιησούς να αφιερώσει περισσότερο χρόνο για τις έρευνές του και να έχουν έτσι περισσότερες ευκαιρίες να τον πείσουν να πάει μαζί τους στην Ινδία.
(1481.5) 133:9.3 Στην Ουρ ο Γκανίντ και ο Ιησούς είχαν μια μεγάλη συνομιλία για την διαφορά ανάμεσα στην γνώση, την σοφία και την αλήθεια. Γοητεύτηκε πολύ από αυτά που του είπε ο σοφός Εβραίος: «Η σοφία είναι το κυριότερο πράγμα¨ γι αυτό να αποκτήσεις σοφία. Με όλη σου την αναζήτηση για την γνώση, να αποκτήσεις κατανόηση. Να εξυψώνεις την σοφία και αυτή θα σε προωθήσει. Θα σε τιμήσει αν την αγκαλιάσεις.»
(1481.6) 133:9.4 Τελικά ήρθε και η ημέρα του αποχωρισμού. Όλοι φάνηκαν γενναίοι, ειδικά ο νέος, αλλά ήταν δοκιμασία. Τα μάτια τους είχαν δακρύσει, αλλά οι καρδιές τους ήταν θαρραλέες. Αποχαιρετώντας τον δάσκαλό του, ο Γκανίντ είπε: «Αντίο, Δάσκαλε, αλλά όχι για πάντα .Όταν έρθω ξανά στην Δαμασκό θα σε αναζητήσω. Σε αγαπώ, γιατί νομίζω ότι ο Πατέρας στον ουρανό πρέπει να είναι κάπως σαν εσένα¨ τουλάχιστον ξέρω ότι είσαι κατά πολύ σαν αυτά που μου έχεις πει για αυτόν. Θα θυμάμαι την διδασκαλία σου, αλλά κυρίως , ποτέ δεν θα ξεχάσω εσένα.» Ο πατέρας είπε: «Αντίο στον σπουδαίο δάσκαλο, αυτόν που μας έκανε καλύτερους και μας βοήθησε να γνωρίσουμε τον Θεό.» Και ο Ιησούς απάντησε, «Ειρήνη σε σας, και είθε οι ευλογίες του Πατέρα στον ουρανό να είναι πάντα μαζί σας.»και ο Ιησούς στάθηκε στην ακτή και παρακολουθούσε την μικρή βάρκα που τους μετέφερε στο αγκυροβολημένο τους πλοίο. Έτσι ο Κύριος άφησε τους φίλους του από την Ινδία στο Χαράξ, και δεν τους ξαναείδε σε αυτόν τον κόσμο¨ ούτε και αυτοί, σε αυτόν τον κόσμο, θα μάθαιναν ποτέ ότι ο άνδρας που αργο΄τερα έγινε γνωστός σαν ο Ιησούς από την Ναζαρέτ δεν ήταν άλλος από τον φίλο τους που μόλις είχαν αποχωριστεί—τον Ιωσουά τον δάσκαλο.
(1481.7) 133:9.5 Στην Ινδία, ο Γκανίντ μεγάλωσε και έγινε άνθρωπος με επιρροή, ένας άξιος διάδοχος του επιφανούς πατέρα του, και διέδωσε εκεί στα ξένα πολλές από τις ευγενικές αλήθειες που είχε μάθει από τον Ιησού, τον αγαπημένο του δάσκαλο. Αργότερα στην ζωή του, όταν κάποια στιγμή άκουσε για τον παράξενο δάσκαλο στην Παλαιστίνη που τελείωσε στην ζωή του πάνω στον σταυρό, αν και αναγνώρισε την ομοιότητα ανάμεσα στο ευαγγέλιο αυτού του Υιού του Ανθρώπου και στις διδασκαλίες του Εβραίου δασκάλου του, ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό ότι αυτοί οι δύο ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος άνθρωπος.
(1482.1) 133:9.6 Έτσι τελείωσε αυτό το κεφάλαιο της ζωής του Υιού του Ανθρώπου που θα μπορούσε να ονομαστεί: Η αποστολή του Ιωσουά του διδασκάλου.
(1483.1) 134:0.1 Στο ταξίδι του στην Μεσόγειο ο Ιησούς μελέτησε προσεκτικά τους ανθρώπους που γνώρισε και τις χώρες μέσα από τις οποίες πέρασε, και περίπου τότε έφτασε στην τελική του απόφαση για το υπόλοιπο της ζωής του πάνω στην γη. Είχε σκεφτεί διεξοδικά και τώρα τελικά ενέκρινε το σχέδιο που τον έκανε να γεννηθεί από Εβραίους γονείς την Παλαιστίνη, και γι αυτό σκόπιμα γύρισε στην Γαλιλαία για να περιμένει την αρχή του έργου της ζωής του σαν δημόσιος δάσκαλος στης αλήθειας¨ άρχισε να καταστρώνει σχέδια για μια δημόσια καριέρα στην χώρα του λαού του πατέρα του Ιωσήφ, και αυτό το έπραξε με την δική του ελεύθερη θέληση.
(1483.2) 134:0.2 Ο Ιησούς είχε πια μάθει μέσα από τις προσωπικές του ανθρώπινες εμπειρίες ότι η Παλαιστίνη ήταν το καλύτερο μέρος σε όλο τον Ρωμαϊκό κόσμο για να ξεκινήσει τα τελευταία κεφάλαια, και να παίξει τις τελευταίες πράξεις, της επίγειας ζωής του. Για πρώτη φορά ήταν απόλυτα ικανοποιημένος με το πρόγραμμα να κάνει φανερή την πραγματική του φύση και να αποκαλύψει την θεϊκή του ταυτότητα στους Εβραίους και τους αλλόθρησκους της γενέτειράς του Παλαιστίνης. Αποφάσισε στα σίγουρα να τελειώσει την ζωή του στην γη και να συμπληρώσει την θνητή του σταδιοδρομία στην ίδια χώρα στην οποία εισήλθε στην θνητή ύπαρξη σαν ένα αβοήθητο μωρό. Η καριέρα του στην Ουράντια άρχισε ανάμεσα στους Εβραίους στην Παλαιστίνη, και επέλεξε να τερματίσει την ζωή του στην Παλαιστίνη ανάμεσα στους Εβραίους.
(1483.3) 134:1.1 Όταν αποχαιρέτισε τον Γκονόντ και τον Γκανίντ στο Χαράξ (το Δεκέμβριο του 23 μ.Χ), ο Ιησούς γύρισε στην Βαβυλώνα περνώντας μέσα από την Ουρ, όπου μπήκε σε ένα καραβάνι της ερήμου που πήγαινε για την Δαμασκό. Από την Δαμασκό πήγε στην Ναζαρέτ, αφού σταμάτησε μόνο για λίγες ώρες στην Καπερναούμ, για να επισκεφτεί την οικογένεια του Ζεβεδαίου. Εκεί συνάντησε τον αδερφό του τον Ιάκωβο, που είχε έρθει εκεί για να δουλέψει στην θέση του στο εργαστήριο του Ζεβεδαίου. Αφού μίλησε με τον Ιάκωβο και τον Ιούδα (που επίσης έτυχε να είναι στην Καπερναούμ) και αφού παράδωσε στον αδερφό του Ιάκωβο το μικρό σπίτι που είχε καταφέρει να αγοράσει ο Ιωάννης του Ζεβεδαίου, ο Ιησούς πήγε στην Ναζαρέτ.
(1483.4) 134:1.2 Μέχρι το τέλος του ταξιδιού του στην Μεσόγειο, ο Ιησούς είχε μαζέψει αρκετά χρήματα για να αντιμετωπίσει τα έξοδά του σχεδόν μέχρι την αρχή της δημόσιας προσφοράς του. Αλλά εκτός από τον Ζεβεδαίο από την Καπερναούμ και τους ανθρώπους που γνώρισε σε αυτό το ασυνήθιστο ταξίδι, ο κόσμος ποτέ δεν ήξερε ότι έκανε αυτό το ταξίδι. Η οικογένειά του πάντα πίστευε ότι πέρασε αυτό το διάστημα μελετώντας στην Αλεξάνδρεια. Ο Ιησούς ποτέ δεν επιβεβαίωσε αυτές τις εικασίες, αλλά ούτε και αρνήθηκε ανοιχτά αυτές τις παρανοήσεις.
(1483.5) 134:1.3 Στις λίγες βδομάδες που παρέμεινε στην Ναζαρέτ, ο Ιησούς κουβέντιασε με την οικογένειά του και τους φίλους του, πέρασε και κάμποσο χρόνο στο εργαστήριο επισκευών με τον αδερφό του τον Ιωσήφ, αλλά την περισσότερη προσοχή του την αφιέρωσε στην Μαρία και στην Ρουθ. Η Ρουθ ήταν τότε περίπου δεκαπέντε χρονών, και αυτή ήταν η πρώτη ευκαιρία του Ιησού να κουβεντιάσει εκτενώς μαζί της εφόσον πια ήταν μια νέα γυναίκα.
(1484.1) 134:1.4 Και ο Σίμων και ο Ιούδας ήθελαν εδώ και κάμποσο καιρό να παντρευτούν, αλλά δεν ήθελαν να το κάνουν χωρίς την συγκατάθεση του Ιησού¨ γι αυτό ανέβαλαν τους γάμους τους, ελπίζοντας να γυρίσει ο μεγαλύτερος αδερφός τους. Παρόλο που στα περισσότερα θέματα θεωρούσαν τον Ιάκωβο κεφαλή της οικογένειας, όταν ήταν για θέματα γάμου, ήθελαν την ευλογία του Ιησού. Έτσι ο Σίμων και ο Ιούδας παντρεύτηκαν σε ένα διπλό γάμο στις αρχές του Μαρτίου εκείνη την χρονιά, το 24 μ.Χ. όλα τα μεγαλύτερα παιδιά τώρα ήταν παντρεμένα¨ μόνο η Ρουθ, η μικρότερη, έμεινε στο σπίτι με την μητέρα της την Μαρία.
(1484.2) 134:1.5 Ο Ιησούς μίλησε κανονικά και φυσιολογικά με όλα τα μέλη της οικογένειάς του ξεχωριστά, αλλά όταν ήταν όλοι μαζί, μιλούσε πολύ λίγο, πράγμα που παρατήρησαν και σχολίασαν όλοι μεταξύ τους. Ιδιαίτερα η Μαρία είχε ταραχτεί από την ασυνήθιστα ιδιόμορφη συμπεριφορά του πρωτότοκού της.
(1484.3) 134:1.6 Τον καιρό περίπου που ο Ιησούς ετοιμαζόταν να φύγει από την Ναζαρέτ, ο αρχηγός ενός καραβανιού που περνούσε από την πόλη αρρώστησε σοβαρά, και ο Ιησούς, που ήξερε πολλές γλώσσες, προσφέρθηκε να πάρει την θέση του. Εφόσον αυτό το ταξίδι θα τον υποχρέωνε να απουσιάσει για ένα χρόνο, και αφού όλα του τα αδέρφια ήταν παντρεμένα και η μητέρα του ζούσε σπίτι με την Ρουθ, ο Ιησούς κάλεσε ένα οικογενειακό συμβούλιο στο οποίο πρότεινε η μητέρα του και η Ρουθ να πάνε να ζήσουν στην Καπερναούμ στο σπίτι το οποίο μόλις πρόσφατα είχε δώσει στον Ιάκωβο. Έτσι, λίγες μέρες αργότερα ο Ιησούς έφυγε μα το καραβάνι, η Μαρία και η Ρουθ μετακόμισαν στην Καπερναούμ, όπου έμειναν για όλο το υπόλοιπο της ζωής της Μαρίας στο σπίτι που τους είχε παραχωρήσει ο Ιησούς. Ο Ιωσήφ και η οικογένειά του μετακόμισαν στο παλιό σπίτι στην Ναζαρέτ.
(1484.4) 134:1.7 Αυτ6ή ήταν μια από τις πιο ασυνήθιστες χρονιές στην εσώτερη εμπειρία του Υιού του Ανθρώπου¨ είχε γίνει μεγάλη πρόοδος στην εργασιακή αρμονία του ανθρώπινου νου του και του εσωτερικά διαμένοντος Προσαρμοστή. Ο Προσαρμοστής ήταν δραστηριοποιημένος στην αναδιοργάνωση της σκέψης και στην προετοιμασία του νου για τα μεγάλα γεγονότα που δεν ήταν πια πολύ μακριά. Η προσωπικότητα του Ιησού προετοιμαζόταν για την μεγάλη του αλλαγή προς τον κόσμο. Αυτοί ήταν οι ενδιάμεσοι καιροί, το μεταβατικό στάδιο εκείνης της ύπαρξης που άρχισε την ζωή σαν Θεός που εμφανίστηκε σαν άνθρωπος, και που τώρα ήταν έτοιμος να συμπληρώσει την επίγεια σταδιοδρομία του σαν άνθρωπος που εμφανίζεται σαν Θεός.
(1484.5) 134:2.1 Ήταν πρώτη του Απρίλη, του 24 μ.Χ., όταν ο Ιησούς έφυγε από την Ναζαρέτ για το ταξίδι με το καραβάνι στην περιοχή της Κασπίας Θάλασσας. Το καραβάνι στο οποίο είχε πάει ο Ιησούς σαν συντονιστής πήγαινε από την Ιερουσαλήμ από τον δρόμο της Δαμασκού και από την Λίμνη Ουρμία μέσα από την Ασσυρία, την Μεδία, και την Παρθία προς την νοτιοανατολική περιοχή της Κασπίας Θάλασσας. Πέρασε μια ολόκληρη χρονιά πριν επιστρέψει από αυτό το ταξίδι.
(1484.6) 134:2.2 Για τον Ιησού αυτό το ταξίδι με το καραβάνι ήταν άλλη μια περιπέτεια εξερεύνησης και προσωπικής προσφοράς. Είχε ενδιαφέρουσα εμπειρία με την οικογένειά του στο καραβάνι—τους επιβάτες, τους φρουρούς, και τους οδηγούς των καμήλων. Πολλοί άνδρες, γυναίκες και παιδιά που κατοικούσαν στην πορεία που ακολουθούσε το καραβάνι έζησαν πλουσιότερη ζωή χάρη στην γνωριμία τους με τον Ιησού, που ήταν για αυτούς ο ασυνήθιστος συντονιστής ενός συνηθισμένου καραβανιού. Δεν βγήκαν όλοι όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν κερδισμένοι από την προσωπική του προσφορά προς αυτούς, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που τον γνώρισαν και κουβέντιασαν μαζί του βελτιώθηκαν για όλο το υπόλοιπο της ζωής τους.
(1484.7) 134:2.3 Από όλα του τα ταξίδια ανά τον κόσμο αυτό το ταξίδι στην Κασπία Θάλασσα έφερε τον Ιησού πιο κοντά στην Ανατολή και τον έκανε να κατανοήσει καλύτερα τους λαούς της Άπω Ανατολής. Ήρθε σε προσωπική επαφή με όλες τις φυλές που υπήρχαν τότε στην Ουράντια, εκτός από την ερυθρά. Και εκεί απόλαυσε την προσωπική του προσφορά προς κάθε μία από αυτές τις διάφορες φυλές και τους ανάμικτους λαούς, και όλοι τους ήταν δεκτικοί στην ζώσα αλήθεια που τους έφερε. Οι Ευρωπαίοι από την μακρινή Δύση και οι Ασιάτες από την Άπω Ανατολή πρόσεξαν εξίσου τα ελπιδοφόρα λόγια του που μιλούσαν για την αιώνια ζωή και επηρεάστηκαν το ίδιο από την ζωή της υπηρεσίας του στην αγάπη και της πνευματικής του προσφοράς, που με τόση χάρη έζησε ανάμεσά τους.
(1485.1) 134:2.4 Το ταξίδι με το καραβάνι είχε επιτυχία από κάθε άποψη. Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον επεισόδιο στην ανθρώπινη ζωή του Ιησού, γιατί αυτή την χρονιά λειτουργούσε με μεγάλη εκτελεστική ικανότητα, και ήταν υπεύθυνος για το υλικό που είχε υπ’ ευθύνη του και για την ασφάλεια των ταξιδιωτών που έκαναν αυτό το ταξίδι με το καραβάνι. Και με απόλυτη αφοσίωση, ικανότητα και σοφία εκτέλεσε τα πολλαπλά καθήκοντά του.
(1485.2) 134:2.5 Επιστρέφοντας από την περιοχή της Κασπίας, ο Ιησούς άφησε το καραβάνι στην Λίμνη Ουρμία, όπου έμεινε για κάτι παραπάνω από δύο εβδομάδες. Επέστρεψε σαν επιβάτης με ένα άλλο καραβάνι προς την Δαμασκό, όπου οι ιδιοκτήτες των καμήλων του ζήτησαν να παραμείνει στην υπηρεσία τους. Αρνούμενος την προσφορά τους, ταξίδεψε με το καραβάνι για την Καπερναούμ, φτάνοντας εκεί την πρώτη του Απρίλη, του 25μ. Χ. δεν θεωρούσε πια την Ναζαρέτ σπίτι του. Η Καπερναούμ ήταν πια το σπίτι του Ιησού, του Ιάκωβου, της Μαρίας, και της Ρουθ. Αλλά ο Ιησούς ποτέ δεν ξανάζησε με την οικογένειά του¨ όταν ήταν στην Καπερναούμ έμενε με τους Ζεβεδαίους.
(1485.3) 134:3.1 Πηγαίνοντας προς την Κασπία Θάλασσα, ο Ιησούς είχε σταματήσει για αρκετές μέρες για ανάπαυση στην παλιά Περσική πόλη της Ουρμίας στις δυτικές ακτές της Λίμνης Ουρμίας. Στο μεγαλύτερο από μια ομάδα νησιών που βρισκόντουσαν σε μικρή απόσταση από την Ουρμία, υπήρχε ένα μεγάλο κτίριο—ένα θέατρο για διαλέξεις—αφιερωμένο στο «πνεύμα της θρησκείας.» Αυτό το οικοδόμημα ήταν στην πραγματικότητα ένας ναός της φιλοσοφίας των θρησκειών.
(1485.4) 134:3.2 Αυτός ο ναός της θρησκείας είχε κτιστεί από έναν πλούσιο έμπορο πολίτη της Ουρμίας και των τριών γιων του. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Κυμβούτων, και ανάμεσα στους απογόνους του συγκαταλέγονταν πολλοί διαφορετικοί λαοί.
(1485.5) 134:3.3 Οι διαλέξεις και οι συζητήσεις σε αυτήν την σχολή της θρησκείας άρχιζαν στις 10.00 κάθε πρωί. Οι απογευματινές συνεδριάσεις άρχιζαν στις 3.00, και οι βραδινές συζητήσεις άνοιγαν στις 8.00. Ο Κυμβούτων ή κάποιος από τους τρεις γιους του πάντα προέδρευαν σε αυτές τις συνεδριάσεις διδασκαλίας, συζήτησης, και συνομιλιών. Ο ιδρυτής αυτής της μοναδικής σχολής θρησκειών έζησε και πέθανε χωρίς ποτέ να αποκαλύψει τις προσωπικές θρησκευτικές του πεποιθήσεις.
(1485.6) 134:3.4 Σε πολλές περιπτώσεις ο Ιησούς συμμετείχε σε αυτές τις συνομιλίες, και πριν φύγει από την Ουρμία, ο Κυμβούτων κανόνισε με τον Ιησού να μείνει μαζί τους στο ταξίδι της επιστροφής και να δώσει είκοσι-τέσσερις διαλέξεις για την «Αδερφοσύνη των Ανθρώπων,» και να κάνει δώδεκα βραδινές συνεδριάσεις με ερωτήσεις και απαντήσεις, και συζητήσεις ειδικά για τις διαλέξεις του και για την αδερφοσύνη των ανθρώπων γενικότερα.
(1485.7) 134:3.5 Σύμφωνα με αυτή την συμφωνία, ο Ιησούς σταμάτησε στο ταξίδι της επιστροφής και έδωσε αυτές τις διαλέξεις. Αυτή ήταν η πιο συστηματική και τυπική από όλες τις διδασκαλίες του Κυρίου στην Ουράντια. Ποτέ πριν ή μετά δεν είπε τόσα πολλά για ένα θέμα όσα περιλαμβανόντουσαν σε αυτές τις διαλέξεις και συζητήσεις για την αδερφοσύνη των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα οι διαλέξεις αυτές ήταν για την «Βασιλεία του Θεού» και την «Βασιλεία των Ανθρώπων.
(1486.1) 134:3.6 Πάνω από τριάντα θρησκείες και θρησκευτικές δοξασίες αντιπροσωπευόντουσαν στην σχολή αυτού του ναού της θρησκευτικής φιλοσοφίας. Αυτοί οι δάσκαλοι επιλεγόντουσαν, στηριζόντουσαν, και ήταν πλήρως αποδεκτοί από τις αντίστοιχες θρησκευτικές τους ομάδες. Εκείνο τον καιρό υπήρχαν περίπου είκοσι επτά δάσκαλοι στην σχολή, και έμεναν σε εξοχικά σπίτια που στέγαζαν περίπου δώδεκα άτομα. Κάθε νέα σελήνη αυτές οι ομάδες άλλαζαν με κλήρωση. Η αδιαλλαξία, τα εριστικά πνεύματα, ή οποιαδήποτε άλλη διάθεση για την παρενόχληση της ομαλής λειτουργίας της κοινότητας προκαλούσε την χωρίς πολλές διατυπώσεις εκδίωξη του παραβάτη δασκάλου. Θα απολυόταν χωρίς τυπικότητες, και ο επόμενος στην σειρά θα έπαιρνε αμέσως την θέση του.
(1486.2) 134:3.7 Αυτοί οι δάσκαλοι των διαφόρων θρησκειών έκαναν μεγάλη προσπάθεια να δείξουν πόσο έμοιαζαν όλες οι θρησκείες στα βασικά πράγματα αυτής της ζωής και της επόμενης. Υπήρχε μια μόνο φιλοσοφία που έπρεπε να είναι αποδεκτή, σαν όρος για να αποκτηθεί μια θέση σε αυτήν την σχολή—κάθε δάσκαλος πρέπει να αντιπροσωπεύει μια θρησκεία που αναγνώριζε τον Θεό—κάποιο είδος υπέρτατης Θεότητας. Υπήρχαν πέντε ανεξάρτητοι δάσκαλοι σε αυτήν την σχολή που δεν αντιπροσώπευαν κάποια οργανωμένη θρησκεία, και ένας από αυτούς ήταν και ο Ιησούς.
(1486.3) 134:3.8 [Όταν εμείς, οι μεσόδρομοι, ετοιμάσαμε την περίληψη της διδασκαλίας του Ιησού στην Ούρμια, προέκυψε μια διαφωνία ανάμεσα στα σεραφείμ των εκκλησιών και στα σεραφείμ της προόδου για το αν ήταν σοφό να περιλάβουμε αυτές τις διδασκαλίες στην Αποκάλυψη της Ουράντια. Οι συνθήκες του εικοστού αιώνα, που επικρατούν και στην θρησκεία και στις ανθρώπινες κυβερνήσεις, είναι τόσο διαφορετικές από εκείνες που επικρατούσαν στις μέρες του Ιησού που ήταν πραγματικά δύσκολο να προσαρμόσουμε τις διδασκαλίες του Κυρίου στην Ουρμία, στα προβλήματα της βασιλείας του Θεού και στα βασίλεια των ανθρώπων όπως υπάρχουν σύμφωνα με τις λειτουργίες αυτού του κόσμου στον εικοστό αιώνα. Ποτέ δεν μπορέσαμε να σχηματίσουμε έστω μια δήλωση από την διδασκαλία του Κυρίου που να είναι αποδεκτή και στις δύο ομάδες αυτών των σεραφείμ της πλανητικής κυβέρνησης. Τελικά, ο πρόεδρος Μελχισεδέκ της αποκαλυπτικής επιτροπής διόρισε μια τριμελή επιτροπή της τάξης μας για να προετοιμάσουμε την άποψή μας για την διδασκαλία του Κυρίου στην Ουρμία, όπως θα ήταν προσαρμοσμένη στις θρησκευτικές και πολιτικές συνθήκες του εικοστού αιώνα στην Ουράντια. Έτσι, εμείς οι τρεις δευτεροβάθμιοι μεσόδρομοι ολοκληρώσαμε μια τέτοια προσαρμογή των διδασκαλιών του Ιησού, επαναδιατυπώνοντας τις διακηρύξεις του όπως θα τις εφαρμόζαμε στις παρούσες συνθήκες, και τώρα παρουσιάζουμε αυτές τις δηλώσεις όπως είναι μετά την έκδοσή τους από τον Μελχισεδέκ πρόεδρο της αποκαλυπτικής επιτροπής.]
(1486.4) 134:4.1 Η αδερφοσύνη των ανθρώπων βασίζεται στην πατρότητα του Θεού. Η οικογένεια του Θεού προέρχεται από την αγάπη του Θεού—ο Θεός είναι αγάπη. Ο Θεός ο Πατέρας αγαπά θεϊκά όλα τα παιδιά του.
(1486.5) 134:4.2 Το βασίλειο του ουρανού, η θεϊκή κυβέρνηση, βασίζεται στο γεγονός της θεϊκής κυριαρχίας—ο Θεός είναι πνεύμα. Εφόσον ο Θεός είναι πνεύμα, αυτό το βασίλειο είναι πνευματικό. Η βασιλεία των ουρανών δεν είναι ούτε υλική ούτε απλά διανοητική¨ είναι μια πνευματική σχέση ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.
(1486.6) 134:4.3 Αν οι διαφορετικές θρησκείες αναγνωρίζουν τον θεϊκή κυριαρχία του Θεού του Πατέρα, τότε όλες αυτές οι θρησκείες θα παραμείνουν σε ειρηνική κατάσταση. Μόνο όταν μια θρησκεία θεωρήσει ότι είναι κατά κάποιο τρόπο ανώτερη από τις άλλες, και ότι κατ΄χει αποκλειστική εξουσία πάνω στις άλλες, τότε αυτή η θρησκεία θα πάψει να είναι ανεκτική προς τις άλλες και θα τολμήσει να καταδιώξει τους πιστούς άλλων θρησκειών.
(1487.1) 134:4.4 Η θρησκευτική ειρήνη—η αδερφοσύνη—δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει εκτός και αν όλες οι θρησκείες είναι πρόθυμες να απαλλαχτούν εντελώς από όλη την εκκλησιαστική εξουσία και να παραδώσουν εντελώς όλες τις αντιλήψεις πνευματικής κυριαρχίας. Μόνο ο Θεός είναι πνευματικός κυρίαρχος.
(1487.2) 134:4.5 Δεν μπορείτε να έχετε ισότητα ανάμεσα στις θρησκείες (θρησκευτική ελευθερία) χωρίς να υπάρχουν θρησκευτικού πόλεμοι εκτός και αν όλες οι θρησκείες συναινέσουν να μεταφέρουν όλη την θρησκευτική κυριαρχία σε κάποιο υπεράνθρωπο επίπεδο, στον ίδιο τον Θεό.
(1487.3) 134:4.6 Η βασιλεία των ουρανών στις καρδιές των ανθρώπων θα δημιουργήσει θρησκευτική ενότητα (όχι απαραίτητα ομοιομορφία) επειδή όλες οι θρησκευτικές ομάδες που αποτελούνται από τέτοιους πιστούς θα είναι ελεύθερες από όλες τις αντιλήψεις εκκλησιαστικής εξουσίας—θρησκευτικής κυριαρχίας.
(1487.4) 134:4.7 Ο Θεός είναι πνεύμα, και ο Θεός δίνει ένα κομμάτι από του πνευματικού του εαυτού να κατοικήσει στην καρδιά του ανθρώπου. Πνευματικά, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Η βασιλεία των ουρανών είναι ελεύθερη από κάστες, τάξεις, κοινωνικά επίπεδα, και οικονομικές ομάδες. Είσαστε όλοι αδέρφια.
(1487.5) 134:4.8 Αλλά από την στιγμή που δεν θα βλέπετε πια την πνευματική κυριαρχία του Θεού του Πατέρα, κάποια θρησκεία θα αρχίσει να επιβάλλεται πάνω στις άλλες¨ και τότε αντί για την ειρήνη στην γη και το καλό των ανθρώπων, θα αρχίσουν διχόνοιες, αλληλοκατηγορίες, ακόμα και θρησκευτικοί πόλεμοι, τουλάχιστον πόλεμοι ανάμεσα στους θρησκευόμενους.
(1487.6) 134:4.9 Οι υπάρξεις που έχουν ελεύθερη βούληση και αντιμετωπίζουν τους άλλους σαν ίσους, εκτός και αν αμοιβαία αναγνωρίσουν ότι υπόκεινται σε κάποια ανώτερη κυριαρχία, κάποια εξουσία πέρα και πάνω από αυτούς, αργά ή γρήγορα μπαίνουν στον πειρασμό να δοκιμάσουν την ικανότητά τους να αποκτήσουν δύναμη και εξουσία πάνω σε άλλα πρόσωπα και ομάδες. Η έννοια της ισότητας ποτέ δεν φέρνει ειρήνη εκτός και αν υπάρξει αμοιβαία αναγνώριση κάποιας υπερελεγκτικής επιρροής κάποιας υπερκυριαρχίας.
(1487.7) 134:4.10 Οι πιστοί στην Ουρμία ζούσαν μαζί σχετικά ειρηνικά και γαλήνια επειδή είχαν παραδώσει εντελώς όλες τους τις αντιλήψεις για θρησκευτική κυριαρχία. Πνευματικά, όλοι πίστευαν σε ένα κυρίαρχο Θεό¨ κοινωνικά, όλη η εξουσία αδιαμφισβήτητα βρισκόταν στον πρόεδρό τους—τον Κυμβούτονα. Γνώριζαν καλά τι θα συνέβαινε σε όποιο δάσκαλο τολμούσε και να κάνει τον αφέντη στους συναδέλφους του. Δεν μπορεί να υπάρξει θρησκευτική ειρήνη με διάρκεια στην Ουράντια εκτός και αν όλες οι θρησκευτικές ομάδες παραδώσουν ελεύθερα όλες τους τις αντιλήψεις για θεϊκή εύνοια, εκλεκτό λαό, και θρησκευτική κυριαρχία. Μόνο όταν ο Θεός ο Πατέρας γίνει υπέρτατος τότε οι άνθρωποι θα γίνουν αδέρφια στην θρησκεία και θα ζήσουν στην γη μαζί ειρηνικά.
(1487.8) 134:5.1 [Ενώ οι διδασκαλίες του Κυρίου για την κυριαρχία του Θεού είναι αλήθεια—με κάποιες περιπλοκές μόνο εξαιτίας της μεταγενέστερης εμφάνισης της θρησκείας για αυτόν ανάμεσα στις άλλες θρησκείες του κόσμου—οι παρουσιάσεις του για την πολιτική κυριαρχία έχουν μπερδευτεί πολύ από την πολιτική εξέλιξη της εθνικής ζωής κατά την διάρκεια των τελευταίων χιλίων εννιακοσίων χρόνων και περισσότερο. Τον καιρό του Ιησού υπήρχαν μόνο δύο μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις—την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην Δύση και την Αυτοκρατορία των Χαν στην Ανατολή—και αυτές είχαν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους αφού χωριζόντουσαν από το βασίλειο της Παρθίας και άλλες ενδιάμεσες χώρες της περιοχής της Κασπίας και του Τουρκεστάν. Γι αυτό, στην ακόλουθη παρουσίαση έχουμε απομακρυνθεί πολύ από την ουσία των διδασκαλιών του Κυρίου στην Ουρμία για την πολιτική κυριαρχία, προσπαθώντας παράλληλα να απεικονίσουμε την σημασία αυτών των διδασκαλιών όπως εφαρμόζονται στο ιδιαίτερα κρίσιμο στάδιο της εξέλιξης της πολιτικής κυριαρχίας στον εικοστό αιώνα μετά Χριστό.]
(1487.9) 134:5.2 Οι πόλεμοι στην Ουράντια δεν θα τελειώσουν ποτέ όσο τα έθνη είναι προσκολλημένα σε παραπλανητικές ιδέες απεριόριστης εθνικής κυριαρχίας. Υπάρχουν μόνο δύο επίπεδα σχετικής κυριαρχίας σε ένα κατοικημένο κόσμο: η πνευματική ελεύθερη βούληση του κάθε θνητού και η συλλογική κυριαρχία του ανθρώπινου είδους συνολικά. Ανάμεσα στο ατομικό επίπεδο της ανθρώπινης ύπαρξης και στο επίπεδο του συνόλου του ανθρωπίνου είδους, όλες οι κατηγορίες και οι προσεταιρισμοί είναι σχετικοί, μεταβατικοί, και έχουν αξία μόνο στον βαθμό που διευρύνουν την ευημερία, και την πρόοδο του ατόμου και του πλανητικού συνόλου—του ανθρώπου και του ανθρωπίνου είδους.
(1488.1) 134:5.3 Οι θρησκευτικοί διδάσκαλοι πρέπει πάντα να θυμούνται ότι η πνευματική κυριαρχία του Θεού υπερβαίνει όλες τις ενδιάμεσες πνευματικές νομιμότητες. Κάποια μέρα οι αστικοί κυβερνήτες θα μάθουν ότι οι Ανώτατοι κυβερνούν στα βασίλεια των ανθρώπων.
(1488.2) 134:5.4 Αυτή η κυβέρνηση των Ανώτατων στα βασίλεια των ανθρώπων δεν είναι το αποκλειστικό προνόμιο κάποιας ιδιαίτερα ευνοημένης ομάδας θνητών. Δεν υπάρχει «εκλεκτός λαός». Η εξουσία των Ανώτατων, των υπερελεγκτών της πολιτικής εξέλιξης, είναι μια εξουσία σχεδιασμένη για να προωθεί το μεγαλύτερο καλό για τον μεγαλύτερο αριθμό όλων των ανθρώπων και για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
(1488.3) 134:5.5 Η κυριαρχία είναι δύναμη και αναπτύσσεται με την οργάνωση. Αυτή η ανάπτυξη της οργάνωσης της πολιτικής δύναμης είναι καλή και πρέπουσα, γιατί τείνει να περιλαμβάνει ολοένα αυξανόμενα τμήματα του συνόλου του ανθρώπινου είδους. Αλλά αυτή ακριβώς η ανάπτυξη των πολιτικών οργανώσεων δημιουργεί ένα πρόβλημα σε κάθε παρεμβαλλόμενο στάδιο ανάμεσα στην αρχική και φυσική οργάνωση της πολιτικής δύναμης—την οικογένεια—και στην τελική ολοκλήρωση της πολιτικής ανάπτυξης—την κυβέρνηση όλου του ανθρωπίνου είδους, από όλο το ανθρώπινο είδος, και για όλο το ανθρώπινο είδος.
(1488.4) 134:5.6 Ξεκινώντας από την γονική εξουσία στην οικογενειακή ομάδα, η πολιτική κυριαρχία εξελίσσεται από την οργάνωση όπως και οι οικογένειες συμπίπτουν σε συγγενείς φυλές, που ενώνονται για διαφόρους λόγους, σε φυλετικές μονάδες—υπερσυγγενείς πολιτικές κατηγορίες. Και έπειτα με το εμπόριο ή τις κατακτήσεις, οι φυλές ενοποιούνται σε ένα έθνος, και τα έθνη μερικές φορές ενοποιούνται σε αυτοκρατορίες.
(1488.5) 134:5.7 Καθώς η κυριαρχία περνά από τις μικρότερες ομάδες στις μεγαλύτερες, οι πόλεμοι ελαττώνονται. Δηλαδή, οι μικροί πόλεμοι ανάμεσα στα μικρότερα κράτη λιγοστεύουν, αλλά αυξάνεται το δυναμικό για μεγαλύτερους πολέμους καθώς τα κράτη που κρατούν την εξουσία γίνονται όλο και μεγαλύτερα. Σύντομα, όταν όλος ο κόσμος θα έχει εξερευνηθεί και θα έχει κατακτηθεί, όταν τα έθνη θα είναι λίγα, δυνατά και ισχυρά, όταν αυτά τα σπουδαία και υποτιθέμενα κυρίαρχα έθνη αποκτήσουν κοινά σύνορα, όταν μόνο ωκεανοί τα χωρίζουν, τότε θα έχει στηθεί το σκηνικό για μεγαλύτερους πολέμους, παγκόσμιες συρράξεις. Τέτοια κυρίαρχα έθνη δεν μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς να γενικέψουν συγκρούσεις και τελικά πολέμους.
(1488.6) 134:5.8 Η δυσκολία στην εξέλιξη της πολιτικής εξουσίας από την οικογένεια σε όλο το ανθρώπινο είδος, βρίσκεται στην αδράνεια- αντίσταση που παρουσιάζεται σε όλα τα ενδιάμεσα επίπεδα. Οι οικογένειες έχουν ,περιστασιακά, αψηφήσει τους συγγενείς τους, ενώ οικογένειες και φυλές ήταν ανατρεπτικοί στην κυριαρχία του τοπικού κράτους. Κάθε νέα και πρώιμη εξέλιξη της πολιτικής κυριαρχίας έχει έρθει σε δύσκολη θέση (και πάντα έτσι ήταν), και παρεμποδιζόταν από «το κατεστημένο» των προηγούμενων εξελίξεων στην πολιτική οργάνωση. Και αυτό είναι αλήθεια επειδή οι ανθρώπινες πίστεις, μόλις μπουν στην πράξη είναι δύσκολο να αλλάξουν. Η ίδια πίστη που κάνει δυνατή την εξέλιξη της φυλής, δυσκολεύει την εξέλιξη της υπερ-φυλής—του τοπικού κράτους. Και η ίδια πίστη (ο πατριωτισμός) που κάνει δυνατή την εξέλιξη του τοπικού κράτους, περιπλέκει φοβερά την εξελικτική ανάπτυξη της κυβέρνησης όλου των ανθρώπων.
(1488.7) 134:5.9 Η πολιτική κυριαρχία δημιουργείται από την παράδοση του αυτό-καθορισμού, πρώτα από το άτομο μέσα στην οικογένεια και έπειτα από τις οικογένειες και τα συγγενολόγια σε σχέση με την φυλή και άλλες μεγαλύτερες κατηγορίες. Αυτή η προοδευτική μεταφορά του αυτό-καθορισμού από τους μικρότερους οργανισμούς στους μεγαλύτερους έχει γενικά προχωρήσει αμείωτα στην Ανατολή από τότε που καθιερώθηκαν οι δυναστείες των Μιγκ και των Μογκουλ. Στην Δύση αυτή η τάση κράτησε για πάνω από χίλια χρόνια μέχρι το τέλος του Παγκόσμιου Πολέμου, όταν μια ατυχής αντίστροφη κίνηση προσωρινά αντέστρεψε αυτήν την φυσιολογική τάση επαναφέροντας την παλιά πολιτική κυριαρχία πολυάριθμων μικρών ομάδων στην Ευρώπη.
(1489.1) 134:5.10 Η Ουράντια δεν θα χαρεί ειρήνη που διαρκεί μέχρι αυτά τα αποκαλούμενα κυρίαρχα έθνη παραδώσουν ολοκληρωτικά και συνειδητά τις κυριαρχικές τους δυνάμεις, στα χέρια της αδερφοσύνης των ανθρώπων—της κυβέρνησης της ανθρωπότητας. Ο Διεθνισμός—οι Συνασπισμοί των Εθνών—ποτέ δεν θα μπορέσουν να φέρουν μόνιμη ειρήνη στην ανθρωπότητα. Οι παγκόσμιες συνομοσπονδίες των εθνών θα εμποδίσουν αποτελεσματικά τους μικρότερους πολέμους και θα ελέγχουν αποδεκτά τα μικρότερα έθνη, αλλά δεν θα εμποδίσουν τους παγκόσμιους πολέμους ούτε θα μπορέσουν να ελέγχουν τις τρεις ,τέσσερις, ή πέντε ισχυρές κυβερνήσεις. Μπροστά στις αληθινές συγκρούσεις, μία από αυτές τις παγκόσμιες δυνάμεις θα αποσυρθεί από τον Συνασπισμό και θα κηρύξει πόλεμο. Δεν μπορείς να αποτρέψεις τα έθνη από τον πόλεμο όσο μένουν προσβλημένα με τον παραπλανητικό ιό της εθνικής κυριαρχίας. Ο Διεθνισμός είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Μια διεθνής αστυνομική δύναμη θα εμποδίζει τους μικρούς πολέμους, αλλά δεν θα έχει αποτέλεσμα στο να εμποδίζει τους μεγάλους πολέμους, τις συγκρούσεις ανάμεσα στις μεγάλες στρατιωτικές κυβερνήσεις στην γη.
(1489.2) 134:5.11 Όσο ο αριθμός των αληθινά κυρίαρχων κρατών (οι μεγάλες δυνάμεις) μειώνεται, τόσο αυξάνεται η δυνατότητα και η ανάγκη για πανανθρώπινη κυβέρνηση. Όταν υπάρχουν μόνο λίγες πραγματικά κυρίαρχες (μεγάλες) δυνάμεις, είτε πρέπει να αρχίσουν έναν αγώνα ζωής και θανάτου για εθνική (ιμπεριαλιστική) επικράτηση, ειδάλλως, παραδίδοντας εθελοντικά κάποια κυριαρχικά τους προνόμια, πρέπει να δημιουργήσουν τον βασικό πυρήνα της υπερεθνικής δύναμης, που θα λειτουργήσει σαν η αρχή της πραγματικής κυριαρχίας όλης της ανθρωπότητας.
(1489.3) 134:5.12 Η είρήνη δεν θα έρθει στην Ουράντια μέχρι κάθε αποκαλούμενο κυρίαρχο κράτος παραδώσει την δύναμή του να κάνει πόλεμο στα χέρια μιας αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης όλων των ανθρώπων. Η πολιτική κυριαρχία είναι έμφυτη στους λαούς του κόσμου. Όταν όλοι οι λαοί της Ουράντια δημιουργήσουν μια παγκόσμια κυβέρνηση, θα έχουν το δικαίωμα και την δύναμη να κάνουν μια τέτοια κυβέρνηση ΚΥΡΙΑΡΧΗ¨ και όταν μια τέτοια αντιπροσωπευτική ή δημοκρατική παγκόσμια δύναμη ελέγχει την ξηρά, τον εναέριο χώρο, και τις ναυτικές δυνάμεις όλου του κόσμου, τότε μπορεί να επικρατήσει η ειρήνη στην γη και το καλό στους ανθρώπους—αλλά μέχρι τότε όχι.
(1489.4) 134:5.13 Για να χρησιμοποιήσουμε τώρα ένα σημαντικό παράδειγμα από τον δέκατο- ένατο και τον εικοστό αιώνα: Οι σαράντα-οκτώ πολιτείες της Αμερικάνικης Ομοσπονδιακής Ένωσης έχουν απολαύσει ειρήνη εδώ και αρκετό καιρό. Δεν πολεμούν πια μεταξύ τους. Έχουν παραδώσει την κυριαρχία τους στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, και μέσα από την διαιτησία του πολέμου, έχουν εγκαταλείψει όλες τις διεκδικήσεις για τις πλάνες της αυτό-διαχείρισης. Ενώ κάθε πολιτεία ρυθμίζει τις εσωτερικές της υποθέσεις, δεν ασχολείται με τις εξωτερικές σχέσεις, τα τιμολόγια, την μετανάστευση, τις στρατιωτικές υποθέσεις, ή το διαπολιτειακό εμπόριο. Ούτε οι πολιτείες ασχολούνται ατομικά με ζητήματα υπηκοότητας. Οι σαραντα-οκτώ πολιτείες υποφέρουν από τις φθορές του πολέμου μόνο όταν βάλουν σε κίνδυνο την κυριαρχία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
(1489.5) 134:5.14 Αυτές οι σαράντα-οκτώ πολιτείες, έχοντας παραιτηθεί από την διπλή σοφιστεία της κυριαρχίας και της αυτό-διαχείρισης, απολαμβάνουν εσωτερική ειρήνη και ηρεμία. Έτσι και τα έθνη της Ουράντια θα αρχίσουν να απολαμβάνουν την ειρήνη όταν παραδώσουν ελεύθερα τις εξουσίες τους στα χέρια μιας παγκόσμιας κυβέρνησης—στην κυριαρχία της αδερφοσύνης των ανθρώπων. Σε αυτό το παγκόσμιο κράτος τα μικρά έθνη θα είναι το ίδιο ισχυρά με τα μεγάλα, όπως το μικρό κράτος Νήσος του Ρόδου( πολιτεία της Αμερικής) έχει δύο γερουσιαστές στο Αμερικάνικο Κογκρέσσο ακριβώς σαν την πολυπληθή πολιτεία της Νέας Υόρκης ή σαν την μεγάλη πολιτεία του Τέξας.
(1490.1) 134:5.15 Η περιορισμένη (κρατική) κυριαρχία αυτών των σαράντα-οκτώ πολιτειών δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους. Η υπερπολιτειακή (εθνική) κυριαρχία της Αμερικάνικης Ομοσπονδιακής Ένωσης δημιουργήθηκε από τις αρχικές δεκατρείς πολιτείες για το δικό τους όφελος και για το όφελος των ανθρώπων. Κάποια στιγμή η υπερεθνική κυριαρχία της πλανητικής κυβέρνησης της ανθρωπότητας θα δημιουργηθεί με παρόμοιο τρόπο από τα έθνη για το δικό τους όφελος και για το όφελος όλων των ανθρώπων.
(1490.2) 134:5.16 Οι πολίτες δεν γεννιούνται για το καλό των κυβερνήσεων¨ οι κυβερνήσεις και οι οργανισμοί δημιουργούνται και γεννιούνται για το καλό των ανθρώπων. Δεν θα μπορέσει να υπάρξει τέλος στην ανάπτυξη της πολιτικής κυριαρχίας εκτός από την στιγμή της εμφάνισης της κυριαρχίας όλων των ανθρώπων. Όλες οι άλλες κυριαρχίες είναι σχετικές σε αξία, μέσης σημασίας, και υποδεέστερης θέσης.
(1490.3) 134:5.17 Με την επιστημονική πρόοδο, οι πόλεμοι θα γίνονται όλο και πιο καταστροφικοί μέχρι να γίνουν σχεδόν φυλετικά αφανιστικοί. Πόσοι πόλεμοι πρέπει να γίνουν και πόσες συμμαχίες κρατών θα αποτύχουν πριν οι άνθρωποι θελήσουν να ιδρύσουν την κυβέρνησης της ανθρωπότητας και να αρχίσουν να απολαμβάνουν τις ευλογίες της μόνιμης ειρήνης και να ευημερήσουν με την ηρεμία που προσφέρει η καλή θέληση—η παγκόσμιας εμβέλειας καλή θέληση—ανάμεσα στους ανθρώπους;
(1490.4) 134:6.1 Αν κάποιος άνθρωπος διψά για ελευθερία, πρέπει να θυμάται ότι και όλοι οι άλλοι άνθρωποι ποθούν την ίδια ελευθερία. Ομάδες τέτοιων ανθρώπων που ποθούν την ελευθερία δεν μπορούν να ζήσουν μαζί ειρηνικά χωρίς να υπακούν σε νόμους, κανόνες, και ρυθμίσεις που θα δίνουν σε κάθε άτομο τον ίδιο βαθμό ελευθερίας και την ίδια στιγμή θα διαφυλάσσουν τον ίδιο βαθμό ελευθερίας για όλους τους συνανθρώπους τους. Αν κάποιος άνθρωπος είναι απόλυτα ελεύθερος, τότε κάποιος άλλος θα είναι απόλυτος σκλάβος. Και η σχετική φύση της ελευθερίας είναι αληθινή κοινωνικά, οικονομικά, και πολιτικά. Η ελευθερία είναι το δώρο του πολιτισμού που έγινε δυνατό με την επιβολή του ΝΟΜΟΥ.
(1490.5) 134:6.2 Η θρησκεία κάνει πνευματικά υλοποιήσιμη την αδερφοσύνη των ανθρώπων, αλλά χρειάζεται πανανθρώπινη κυβέρνηση για να ρυθμίσει τα κοινωνικά, οικονομικά, και πολιτικά προβλήματα που έχουν σχέση με έναν τέτοιο στόχο ανθρώπινης ευτυχίας και αποδοτικότητας.
(1490.6) 134:6.3 Θα υπάρξουν πόλεμοι και πολεμικές φημολογίες—τα κράτη θα ξεσηκώνονται το ένα εναντίον του άλλου—όσο η πολιτική εξουσία είναι διαμοιρασμένη και ανήκει άδικα σε μια ομάδα εθνών-κρατών. Η Αγγλία, η Σκοτία, και η Ουαλία πάντα πολεμούσαν μεταξύ τους μέχρι που παράδωσαν οι κάθε μια τις εξουσίες της, και τις ανάθεσαν στο Ηνωμένο Βασίλειο.
(1490.7) 134:6.4 Άλλος ένας παγκόσμιος πόλεμος θα διδάξει τα αποκαλούμενα κυρίαρχα κράτη να σχηματίσουν κάποιο είδος ομοσπονδίας, δημιουργώντας έτσι τον εξοπλισμό που χρειάζεται για να αποφευχθούν οι μικροί πόλεμοι, οι πόλεμοι ανάμεσα στα μικρότερα έθνη. Αλλά οι παγκόσμιοι πόλεμοι θα συνεχίζονται μέχρι να δημιουργηθεί η πανανθρώπινη κυβέρνηση. Η πανανθρώπινη εξουσία θα εμποδίσει τους παγκόσμιους πολέμους—τίποτα άλλο δεν μπορεί πετύχει κάτι τέτοιο.
(1490.8) 134:6.5 Οι σαράντα-οκτώ Αμερικάνικες πολιτείες ζουν μαζί ειρηνικά. Ανάμεσα στους πολίτες αυτών των σαράντα-οκτώ πολιτειών υπάρχουν όλων των ειδών οι εθνικότητες και οι φυλές που ζουν στα διαρκώς εμπόλεμα κράτη της Ευρώπης. Αυτοί οι Αμερικάνοι αντιπροσωπεύουν σχεδόν όλες τις θρησκευτικές αιρέσεις και δοξασίες όλου του κόσμου, και όμως εδώ στην Βόρεια Αμερική ζουν μαζί ειρηνικά. Και όλα αυτά έγινα δυνατά επειδή αυτές οι σαράντα- οκτώ πολιτείες παράδωσαν την εξουσία τους και έχουν εγκαταλείψει όλες τις ιδέες για τα υποτιθέμενα δικαιώματα αυτοδιαχείρισης.
(1490.9) 134:6.6 Δεν είναι ζήτημα οπλισμών ή αφοπλισμών. Ούτε το ζήτημα της επίταξης ή της εθελοντικής στρατιωτικής θητείας έχει να κάνει με τα προβλήματα τηςδιατήρησης της παγκόσμιας ειρήνης. Αν αφαιρέσουμε κάθε μορφής μηχανικό εξοπλισμό και όλα τα είδη των εκρηκτικών από τα ισχυρά κράτη, θα πολεμούν με γροθιές, πέτρες και ρόπαλα όσο μένουν προσκολλημένα στις πλάνες τους για το θείο δικαίωμα της εθνικής τους κυριαρχίας.
(1491.1) 134:6.7 Ο πόλεμος δεν είναι η μεγάλη και φοβερή ασθένεια¨ ο πόλεμος είναι ένα σύμπτωμα, ένα αποτέλεσμα. Η πραγματική ασθένεια είναι ο ιός της εθνικής κυριαρχίας.
(1491.2) 134:6.8 Τα έθνη της Ουράντια δεν έχουν πραγματική κυριαρχία¨ ποτέ δεν είχαν μια κυριαρχία που να μπορούσε να τους προστατέψει από τα δεινά και τις καταστροφές των παγκοσμίων πολέμων. Στην δημιουργία της πανανθρώπινης κυβέρνησης, τα έθνη δεν αφήνουν την κυριαρχία τους αφού στην πραγματικότητα δημιουργούν μια παγκόσμια κυριαρχία καλής πίστης, που θα διαρκέσει για πολύ και που θα μπορεί από τότε και στο εξής να τους προφυλάσσει από όλους τους πολέμους. Τις τοπικές υποθέσεις θα τις χειρίζονται οι τοπικές κυβερνήσεις¨ τις εθνικές υποθέσεις, οι εθνικές κυβερνήσεις¨ τις διεθνείς υποθέσεις θα τις διαχειρίζεται η πανανθρώπινη κυβέρνηση.
(1491.3) 134:6.9 Η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να επιτευχθεί με συνθήκες, διπλωματία, εξωτερικές πολιτικές, συμμαχίες, ισορροπίες δυνάμεων, ή οποιουδήποτε άλλου είδους προσωρινές λύσεις. Ο παγκόσμιος νόμος πρέπει να γίνει πράξη και πρέπει να επιβληθεί από την παγκόσμια κυβέρνηση—την πανανθρώπινη κυριαρχία.
(1491.4) 134:6.10 Το άτομο θα απολαύσει πολύ περισσότερη ελευθερία κάτω από την παγκόσμια κυβέρνηση. Σήμερα, οι πολίτες των μεγάλων δυνάμεων φορολογούνται, υπακούν σε νόμους, και ελέγχονται σχεδόν καταπιεστικά, αλλά πολλές από αυτές από τις παρούσες παρεμβάσεις θα εξαφανιστούν όταν οι εθνικές κυβερνήσεις είναι πρόθυμες να εμπιστευτούν την εξουσία τους όσον αφορά τις διεθνείς τους υποθέσεις στα χέρια της παγκόσμιας κυβέρνησης.
(1491.5) 134:6.11 Κάτω από την παγκόσμια κυβέρνηση οι εθνικές ομάδες θα απολαμβάνουν μια πραγματική δυνατότητα να υλοποιούν και να χαίρονται της προσωπικές ελευθερίες της γνήσιας δημοκρατίας. Η πλάνη της αυτοδιαχείρισης θα τελειώσει. Με την παγκόσμια διαχείριση των χρημάτων και του εμπορίου θα έρθει μια νέα εποχή παγκόσμιας ειρήνης. Σύντομα θα αναπτυχθεί και μια παγκόσμια γλώσσα, και τουλάχιστον θα αρχίσει να υπάρχει ελπίδα ότι κάποτε θα υπάρξει μια παγκόσμια θρησκεία—ή θρησκείες με κοινή παγκόσμια άποψη.
(1491.6) 134:6.12 Η συλλογική ασφάλεια ποτέ δεν θα βρει την ειρήνη μέχρι η συλλογικότητα να συμπεριλάβει όλη την ανθρωπότητα.
(1491.7) 134:6.13 Η πολιτική εξουσία της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης της ανθρωπότητας θα φέρει την διαρκή ειρήνη στην γη, και η πνευματική αδερφοσύνη των ανθρώπων θα κατοχυρώσει για πάντα το καλό ανάμεσα στους ανθρώπους. Και δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να πραγματοποιηθούν η επίγεια ειρήνη και το καλό ανάμεσα στους ανθρώπους.
(1491.8) 134:6.15 Μετά τον θάνατο του Κυμβούτωνα, οι γιοι του συνάντησαν μεγάλες δυσκολίες στο να διατηρήσουν την σχολή ειρηνική. Οι επιδράσεις της διδασκαλίας του Ιησού θα ήταν πολύ ισχυρότερες αν οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί διδάσκαλοι που πήγαν στην σχολή της Ουρμίας είχαν επιδείξει περισσότερη σύνεση και ανοχή.
(1491.9) 134:6.16 Ο μεγαλύτερος γιος του Κυμβούτωνα έκανε έκκληση για βοήθεια στον Άβνερ στην Φιλαδέλφεια, αλλά η επιλογή του Άβνερ για τους δασκάλους ήταν ιδιαίτερα ατυχής αφού αποδείχτηκαν ανυποχώρητοι και αδιάλλακτοι. Αυτοί οι δάσκαλοι προσπάθησαν να αναδείξουν την θρησκεία τους επικρατέστερη απέναντι στις άλλες θρησκείες. Ποτέ δεν υποπτευόντουσαν ότι εκείνες τις διαλέξεις για τις οποίες άκουγαν πολύ συχνά να γίνεται λόγος, που έδωσε εκείνος ο αρχηγός του καραβανιού, τις είχε κάνει ο ίδιος ο Ιησούς.
(1491.10) 134:6.17 Όταν αυξήθηκε η σύγχυση στην σχολή, οι τρεις αδερφοί απέσυραν την οικονομική τους υποστήριξη, και μετά από πέντε χρόνια η σχολή έκλεισε. Αργότερα άνοιξε σαν Μιθραϊκός ναός και τελικά καταστράφηκε από φωτιά σε κάποια οργιαστική τελετή.
(1492.1) 134:7.1 Όταν ο Ιησούς γύρισε από το ταξίδι του στην Κασπία Θάλασσα, ήξερε ότι τα ταξίδια του στον κόσμο είχαν σχεδόν τελειώσει. Έκανε μόνο ένα ακόμα ταξίδι έξω από την Παλαιστίνη, και αυτό ήταν στην Συρία. Μετά από μια σύντομη επίσκεψη στην Καπερναούμ, πήγε στην Ναζαρέτ, και έμεινα εκεί για μερικές μέρες. Στα μέσα του Απρίλη έφυγε από την Ναζαρέτ και πήγε στην Τύρο. Από εκεί ταξίδεψε προς τα βόρεια, έμεινε μερικές μέρες στην Σιδώνα, αλλά ο προορισμός του ήταν η Αντιόχεια.
(1492.2) 134:7.2 Αυτή είναι η χρονιά των μοναχικών περιπλανήσεων του Ιησού στην Παλαιστίνη και στην Συρία. Όλη αυτή την χρονιά των ταξιδιών του τον ήξεραν με διάφορα ονόματα σε διαφορετικά μέρη της χώρας: ο ξυλουργός από την Ναζαρέτ, ο κατασκευαστής βαρκών από την Καπερναούμ, ο γραμματέας από την Δαμασκό, και ο δάσκαλος από την Αλεξάνδρεια.
(1492.3) 134:7.3 Στην Αντιόχεια ο Υιός του Ανθρώπου έμεινα για περισσότερο από δύο μήνες, δούλεψε, παρατήρησε, επισκέφτηκε, πρόσφερε, και όλο αυτό το διάστημα μάθαινε πως ζουν οι άνθρωποι, πως σκέφτονται, αισθάνονται, και αντιδρούν στο περιβάλλον τους. Για τρεις εβδομάδες αυτής της περιόδου εργαζόταν σαν κατασκευαστής σκηνών. Πιο πολύ από όλα τα μέρη αυτού του ταξιδιού έμεινε στην Αντιόχεια. Δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο Απόστολος Παύλος κήρυσσε στην Αντιόχεια και άκουγε τους οπαδούς του να μιλούν για τις διδασκαλίες του γραμματέα από την Δαμασκό, δεν ήξερε ότι οι μαθητές του είχαν ακούσει την φωνή και τις διδασκαλίες του ίδιου του Κυρίου.
(1492.4) 134:7.4 Από την Αντιόχεια ο Ιησούς ταξίδεψε νότια κατά μήκος της ακτής προς την Καισαρεία, όπου έμεινε για μερικές εβδομάδες, συνεχίζοντας προς τα κάτω για την Ιόππη. Από την Ιόππη ταξίδεψε στο εσωτερικό της χώρας προς την Ιαμνία, την Ασδόδη, και την Γάζα. Από την Γάζα πήγε προς την Βερσίβα, όπου έμεινε για μια εβδομάδα.
(1492.5) 134:7.5 Ο Ιησούς τότε ξεκίνησε για το τελευταίο του ατομικό ταξίδι, μέσα από την καρδιά της Παλαιστίνης, πηγαίνοντας από την Βερσίβα στα νότια μέχρι τον Νταν στα βόρεια. Σε αυτό το ταξίδι προς τον βορρά σταμάτησε στην Χεβρώνα, στην Βηθλεέμ (όπου είδε το μέρος που γεννήθηκε), στην Ιερουσαλήμ (δεν πήγε στην Βηθανή), στην Βιρόθ, στην Λιβόνα, στην Σικάρ, στην Σιχέμ, την Σαμαρεία, στην Γίβα, στο Εν-Γκανίμ, στην Ενδώρ, στην Μαντόν¨ περνώντας μέσα από τα Μάγδαλα και την Καπερνούμ, κατευθύνθηκε προς τα βόρεια¨ και περνώντας από τα ανατολικά των Νερών του Μερόμ, πήγε μέσα από την Καραχτά προς το Νταν, ή την Καισαρεία Φιλίππου.
(1492.6) 134:7.6 Ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής Σκέψης τώρα καθοδήγησε τον Ιησού να αφήσει τα κατοικημένα μέρη και να ανέβει στο Όρος Ερμών όπου θα τελείωνε το έργο του ελέγχου του πάνω στον ανθρώπινο νου του και θα ολοκλήρωνε το καθήκον του να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο επίγειο έργο του.
(1492.7) 134:7.7 Αυτή ήταν μια από τις πιο ασυνήθιστες και παράξενες περιόδους της επίγειας ζωής του Κυρίου στην Ουράντια. Μια άλλη πολύ παρόμοια ήταν η εμπειρία που πέρασε όταν ήταν μόνος στους λόφους κοντά στην Πέλλα ακριβώς μετά την βάπτισή του. Αυτή η περίοδος της απομόνωσής του στο Όρος Ερμών καθόρισε το τέλος της απλά ανθρώπινης καριέρας του, δηλαδή, την τεχνική λήξη της θνητής του Προσφοράς, ενώ η μεταγενέστερη απομόνωσή του καθόρισε την αρχή της πιο θεϊκής φάσης της Προσφοράς του. Και έτσι ο Ιησούς έμεινε μόνος με τον Θεό για έξι εβδομάδες στις πλαγιές του Όρους Ερμώνα.
(1492.8) 134:8.1 Αφού πέρασε λίγο καιρό κοντά στην Καισαρεία Φιλίππου, ο Ιησούς έκανε τον ανεφοδιασμό του, πήρε ένα υποζύγιο και ένα νέο που ονομαζόταν Τιγκλάθ, προχώρησε από τον δρόμο της Δαμασκού προς ένα χωριό κάποτε γνωστό σαν Βέϊτ Ιεν στους πρόποδες του Όρους Χερμών. Εδώ, περίπου στα μέσα του Αυγούστου του 25 μ.Χ, εγκατέστησε την βάση του, και αφήνοντας τα εφόδιά του στην φύλαξη του Τιγκλάθ, ανέβηκε τις έρημες πλαγιές του βουνού. Ο Τιγκλάθ ανέβηκε μαζί με τον Ιησού μέχρι κάποιο καθορισμένο σημείο περίπου 6.000 πόδια πάνω από την θάλασσα, όπου έκτισε μια πέτρινη αποθήκη όπου ο Τιγκλάθ θα άφηνε τροφή δύο φορές την εβδομάδα.
(1493.1) 134:8.2 Την πρώτη μέρα, αφού άφησε τον Τιγκλάθ, ο Ιησούς ανέβηκε στο βουνό μόνο μια μικρή απόσταση όπου σταμάτησε για να προσευχηθεί. Εκτός από τα άλλα πράγματα, ζήτησε από τον Πατέρα του να στείλει πίσω τον φύλακα σεραφείμ για «να είναι μαζί με τον Τιγκλάθ». Ζήτησε να του επιτραπεί να αντιμετωπίσει τον τελευταίο του αγώνα με τις πραγματικότητες της θνητής ύπαρξης μόνος του. Και το αίτημά του εισακούστηκε. Αντιμετώπισε αυτή την μεγάλη δοκιμασία μόνο με τον εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή για να τον καθοδηγεί και να τον στηρίζει.
(1493.2) 134:8.3 Ο Ιησούς έτρωγε πολύ λιτά όσο ήταν στο βουνό¨ απείχε από όλες τις τροφές μόνο μια ή δύο μέρες κάθε φορά. Οι υπεράνθρωπες υπάρξεις τις οποίες αντιμετώπισε σε αυτό το βουνό, και με τις οποίες πολέμησε πνευματικά, και τις οποίες νίκησε σε δύναμη, ήταν πραγματικές¨ ήταν οι αρχέγονοι εχθροί του στο σύστημα της Σατάνια¨ δεν ήταν κατασκευάσματα της φαντασίας, ούτε προϊόντα της φαντασιοπληξίας ενός εξασθενισμένου και πεινασμένου θνητού που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τα φαντάσματα ενός διαταραγμένου νου.
(1493.3) 134:8.4 Ο Ιησούς πέρασε τις τελευταίες τρεις εβδομάδες του Αυγούστου και τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου στο Όρος Ερμών. Αυτές τις εβδομάδες τελείωσε το θνητό του καθήκον της επίτευξης των κύκλων της κατανόησης του νου και του ελέγχου της προσωπικότητας. Αυτή την περίοδο της επικοινωνίας με τον ουράνιο Πατέρα του ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής επίσης ολοκλήρωσε τις καθορισμένες υπηρεσίες του. Ο θνητός στόχος αυτού του γήινου πλάσματος εκπληρώθηκε εκεί. Μόνο η τελική φάση του συντονισμού του νου και του Προσαρμοστή απέμεινε να ολοκληρωθεί.
(1493.4) 134:8.5 Μετά από περισσότερο από πέντε εβδομάδες απερίσπαστης επικοινωνίας με τον Παραδείσιο Πατέρα του, ο Ιησούς βεβαιώθηκε απόλυτα για την φύση του και για την σιγουριά του θριάμβου του πάνω στα υλικά επίπεδα της εκδήλωσης της χωρο-χρονικής προσωπικότητας. Πίστευε απόλυτα, και δεν δίστασε να το διακηρύξει, στην υπεροχή της θεϊκής του φύσης πάνω στην ανθρώπινη φύση του.
(1493.5) 134:8.6 Κοντά στο τέλος της παραμονής του στο βουνό ο Ιησούς ζήτησε από τον Πατέρα του αν γινόταν να του επιτραπεί να κάνει μια σύσκεψη με τους εχθρούς του από την Σατάνια, σαν Υιός του Ανθρώπου, σαν ο Ιωσουά του Ιωσήφ. Το αίτημά του εισακούστηκε. Την τελευταία εβδομάδα στο Όρος Ερμών συνέβη ο μεγάλος πειρασμός, η συμπαντική δοκιμασία. Ο Σατανάς (που αντιπροσώπευε τον Λούσιφερ) και ο αποστάτης Πλανητικός Πρίγκιπας, ο Καλιγάστια, ήταν παρόντες μαζί με τον Ιησού και έγιναν πλήρως ορατοί σε αυτόν. Και αυτός ο «πειρασμός», αυτή η τελική δοκιμασία της ανθρώπινης πίστης μπροστά στις διαστρεβλώσεις των επαναστατικών προσωπικοτήτων, δεν είχαν να κάνουν με τροφές, ή αλαζονικές πράξεις. Δεν είχαν να κάνουν με τα βασίλεια αυτού του κόσμου, αλλά με την κυριαρχία ενός ισχυρού και ένδοξου σύμπαντος. Ο συμβολισμός των αρχείων σας προοριζόταν για τις προηγούμενες εποχές της παγκόσμιας παιδιάστικης σκέψης. Και οι επόμενες γενιές θα έπρεπε να καταλάβουν πόσο σπουδαίο αγώνα έδωσε ο Υιός του Ανθρώπου εκείνη την επεισοδιακή μέρα πάνω στο Όρος Ερμών.
(1493.6) 134:8.7 Στις πολυάριθμες προτάσεις και αντιπροτάσεις των απεσταλμένων του Λούσιφερ, ο Ιησούς απαντούσε μόνο: «Είθε το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα μου να επικρατήσει, και εσύ επαναστάτη γιε μου, είθε οι Αρχαίοι των Ημερών να σε κρίνουν θεϊκά. Εγώ είμαι ο Δημιουργός-Πατέρας σου. Εγώ δεν μπορώ να σε κρίνω αντικειμενικά, και το έλεός μου το έχεις ήδη περιφρονήσει. Αναθέτω την επιδίκασή σου στους Δικαστές ενός μεγαλύτερου σύμπαντος.»
(1494.1) 134:8.8 Σε όλους τους συμβιβασμούς και πρόχειρες λύσεις που πρότεινε ο Λούσιφερ, σε όλες τις απατηλές προτάσεις για την ενσάρκωση Προσφορά του, ο Ιησούς απαντούσε μόνο, «Ας γίνει το θέλημα του Πατέρα μου στον Παράδεισο.» Και όταν τελείωσε η δοκιμασία, ο αποσπασμένος φύλακάς άγγελος επέστρεψε στο πλευρό του Ιησού για να τον υπηρετεί.
(1494.2) 134:8.9 Ένα απόγευμα στο τέλος του καλοκαιριού, ανάμεσα στα δέντρα και στην ησυχία της φύσης, ο Μιχαήλ του Νέβαδον κέρδισε την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του σύμπαντός του. Εκείνη την ημέρα εκπλήρωσε το καθήκον των Δημιουργών Υιών να ζήσουν ολοκληρωτικά την ενσαρκωμένη ζωή με την μορφή θνητού στους εξελικτικούς κόσμους του χρόνου και του χώρου. Η συμπαντική αναγγελία αυτού του μνημειώδους επιτεύγματος δεν έγινε μέχρι την ημέρα της βάπτισής του, μετά από μήνες, αλλά συνέβη πραγματικά εκείνη την ημέρα στο βουνό. Και όταν ο Ιησούς κατέβηκε από το Όρος Ερμών, η αποστασία του Λούσιφερ στην Σατάνια και η απόσχιση του Καλιγάστια στην Ουράντια είχαν ουσιαστικά διευθετηθεί. Ο Ιησούς είχε πληρώσει πια το τελευταίο τίμημα που έπρεπε να πληρώσει για να αποκτήσει την κυριαρχία του σύμπαντός του, που από μόνη της ρυθμίζει την κατάσταση όλων των αποστατών και καθορίζει ότι όλες οι παρόμοιες μελλοντικές αναστατώσεις (αν συμβούν ποτέ), μπορούν να διευθετηθούν συνοπτικά και αποτελεσματικά. Έτσι , μπορούμε να πούμε ότι ο ονομαζόμενος «μεγάλος πειρασμός» του Ιησού συνέβη λίγο καιρό πριν την βάπτιση και όχι αμέσως μετά από αυτήν.
(1494.3) 134:8.10 Στο τέλος της παραμονής του στο βουνό, καθώς ο Ιησούς κατέβαινε, συνάντησε τον Τιγκλάθ που ερχόταν στο ραντεβού τους με φαγητό. Στέλνοντάς τον πίσω, του είπε μόνο: « Η περίοδος της ανάπαυσης τελείωσε¨ πρέπει να επιστρέψω στο έργο του Πατέρα μου.»ήταν ένας σιωπηλός και πολύ αλλαγμένος άνθρωπος όσο ταξίδευαν προς το Νταν, όπου άφησε τον νεαρό, δίνοντάς του το γαϊδούρι. Προχώρησε τότε νότια από τον ίδιο δρόμο που είχε έρθει, προς την Καπερναούμ.
(1494.4) 134:9.1 Πλησίαζε το τέλος του καλοκαιριού, περίπου οι μέρες της γιορτής της εξιλέωσης και των σκηνωμάτων. Ο Ιησούς έκανε ένα οικογενειακό συμβούλιο το Σάββατο και την επόμενη μέρα ξεκίνησε για την Ιερουσαλήμ με τον Ιωάννη τον γιο του Ζεβεδαίου, πηγαίνοντας ανατολικά της λίμνης και από την Γέρασα και κατεβαίνοντας την κοιλάδα του Ιορδάνη. Αν και στον δρόμο συζητούσε με τον σύντροφό του, ο Ιωάννης παρατήρησε μια μεγάλη αλλαγή στον Ιησού.
(1494.5) 134:9.2 Ο Ιησούς και ο Ιωάννης σταμάτησαν και διανυκτέρευσαν στην Βηθανία με τον Λάζαρο και τις αδερφές του, και πήγαν νωρίς το πρωί στην Ιερουσαλήμ. Πέρασαν σχεδόν τρεις εβδομάδες γυρίζοντας μέσα στην πόλη, τουλάχιστον ο Ιωάννης. Πολλές φορές ο Ιωάννης πήγε στην Ιερουσαλήμ μόνος ενώ ο Ιησούς περπατούσε τους κοντινούς λόφους και επικοινωνούσε πνευματικά με τον Πατέρα του στον ουρανό.
(1494.6) 134:9.3 Και οι δύο ήταν παρόντες στις επίσημες λειτουργίες της μέρας της εξιλέωσης. Ο Ιωάννης εντυπωσιάστηκε πολύ από τις τελετές εκείνης της ημέρας πιο πολύ από όλες τις ημέρες των Ιουδαϊκών θρησκευτικών τελετών, αλλά ο Ιησούς παρέμενε σκεφτικός και σιωπηλός θεατής. Για τον Υιό του Ανθρώπου αυτή η παράσταση ήταν αξιολύπητη και θλιβερή. Την θεωρούσε όλη μια παραμόρφωση του χαρακτήρα και των ιδιοτήτων του Πατέρα του στον ουρανό. Έβλεπε τα έργα εκείνης της ημέρας σαν μια παρωδία των γεγονότων της θείας δικαιοσύνης και της αλήθειας του άπειρου ελέους. Καιγόταν να αφήσει διέξοδο στην διακήρυξη της πραγματικής αλήθειας για τον στοργικό χαρακτήρα του Πατέρα και την ελεήμονα συμπεριφορά του στο σύμπαν, αλλά ο πιστός του Σύμβουλος τον συμβούλεψε ότι η ώρα του δεν είχε έρθει ακόμα. Αλλά εκείνη την νύχτα, στην. Βηθανία, ο Ιησούς πέταξε πολλά σχόλια που έφεραν σε δύσκολη θέση τον Ιωάννη¨ και ο Ιωάννης ποτέ δεν κατάλαβε πλήρως την πραγματική σημασία αυτών που είπε ο Ιησούς στην ακρόασή τους εκείνο το βράδυ.
(1495.1) 134:9.4 Ο Ιησούς σχεδίαζε να μείνει με τον Ιωάννη όλη την εβδομάδα της εορτής των σκηνωμάτων. Αυτή η εορτή ήταν η ετήσια αργία όλης της Παλαιστίνης¨ ήταν οι Ιουδαϊκές διακοπές. Παρόλο που ο Ιησούς δεν συμμετείχε στην γενική ευθυμία της περίστασης, ήταν φανερό ότι τον ευχαριστούσε πολύ και τον ικανοποιούσε να παρακολουθεί την ανάλαφρη και χαρούμενη ανεμελιά των νέων και γέρων.
(1495.2) 134:9.5 Στην μέση της εορταστικής εβδομάδας και πριν να τελειώσουν οι εορταστικές εκδηλώσεις, ο Ιησούς άφησε τον Ιωάννη, λέγοντας ότι επιθυμούσε να αποτραβηχτεί στους λόφους όπου μπορούσε καλύτερα να επικοινωνεί με τον Παραδείσιο Πατέρα του. Ο Ιωάννης θα πήγαινε μαζί του, αλλά ο Ιησούς επέμεινε να έμενε στις γιορτές, λέγοντας: «Δεν χρειάζεται να υπομείνεις το φορτίο του Υιού του Ανθρώπου¨ μόνο το μέλος της περιπόλου πρέπει να μένει ξύπνιο όταν η πόλη κοιμάται γαλήνια.»Ο Ιησούς δεν γύρισε στην Ιερουσαλήμ. Αφού πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα μόνος πάντα στους λόφους κοντά στην Βηθανία, έφυγε για την Καπερναούμ. Στον δρόμο του γυρισμού πέρασε μια μέρα και μια νύχτα μόνος στις πλαγιές του ΄Γκιλμπόα, κοντά στο μέρος που ο βασιλιάς Σαούλ έδωσε τέλος στην ζωή του¨ και όταν έφτασε στην Καπερναούμ, έδειχνε πιο εύθυμος από όταν είχε αφήσει τον Ιωάννη στην Ιερουσαλήμ.
(1495.3) 134:9.6 Το επόμενο πρωινό πήγε στο σεντούκι που περιείχε τα προσωπικά του είδη, που είχαν μείνει στο εργαστήριο του Ζεβεδαίου, έβαλε την ποδιά του, και παρουσιάστηκε για δουλειά, λέγοντας, «Με ηρεμεί να είμαι απασχολημένος όσο περιμένω να έρθει η ώρα μου.» Και δούλεψε αρκετούς μήνες, μέχρι τον Ιανουάριο του επόμενου χρόνου, στο εργαστήριο κατασκευής βαρκών, δίπλα στον αδερφό του τον Ιάκωβο. Μετά από εκείνη την περίοδο που δούλευε μαζί με τον Ιησού, παρά τις όποιες αμφιβολίες που ερχόντουσαν να σκιάσουν την κατανόηση του Ιακώβου για το έργο της ζωής του Υιού του Ανθρώπου, ποτέ ξανά δεν άφησε την πίστη του για την αποστολή του Ιησού.
(1495.4) 134:9.7 Αυτή την τελική περίοδο της εργασίας του Ιησού στο εργαστήριο κατασκευής βαρκών, περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στο εσωτερικό τελειώνοντας κάποιες μεγαλύτερες κατασκευές. Δούλευε πολύ φιλότιμα σε όλες αυτές τις χειρωνακτικές εργασίες και έδειχνε να τον ικανοποιούν τα ανθρώπινα επιτεύγματά του όταν ολοκλήρωνε ένα αξιέπαινο έργο. Αν και δεν αφιέρωνε πολύ χρόνο για ασήμαντα πράγματα, ήταν ένας φιλόπονος εργάτης όταν έφτανε στην ουσία οπουδήποτε εργασίας που αναλάμβανε.
(1495.5) 134:9.8 Όσο περνούσε ο καιρός, έφτασαν κάποιες φήμες στην Καπερναούμ για κάποιον Ιωάννη που κήρυσσε ενώ βάπτιζε τους μετανοούντες στον Ιορδάνη, και ο Ιωάννης κήρυττε: «Η βασιλεία των ουρανών πλησιάζει¨ μετανοείτε και βαπτιστείτε.» Ο Ιησούς άκουγε αυτές τις φήμες όσο ο Ιωάννης ερχόταν αργά από τον δρόμο της κοιλάδας του Ιωάννη περνώντας από το πέρασμα του ποταμού πιο κοντά στην Ιερουσαλήμ. Αλλά ο Ιησούς συνέχισε να εργάζεται και να φτιάχνει βάρκες, μέχρι που ο Ιωάννης είχε φτάσει μέχρι ένα σημείο του ποταμού κοντά στην Πέλλα τον Ιανουάριο του επόμενου χρόνου, το 26 μ.Χ, οπότε άφησε τα εργαλεία του, και είπε: «Η ώρα μου έφτασε», και σύντομα παρουσιάστηκε στον Ιωάννη για να βαπτιστεί.
(1495.6) 134:9.9 Αλλά μια μεγάλη αλλαγή συνέβαινε στον Ιησού. Λίγοι από τους ανθρώπους που είχαν απολαύσει τις συζητήσεις και τις υπηρεσίες του όταν γύριζε σε όλη την χώρα, μπόρεσαν έπειτα να καταλάβουν ότι ο δημόσιος δάσκαλος και ο άνθρωπος που είχαν γνωρίσει και αγαπήσει τα προηγούμενα χρόνια σαν άτομο, ήταν το ίδιο πρόσωπο. Και υπήρχε λόγος για την αποτυχία των ευεργετηθέντων να τον αναγνωρίσουν στον μετέπειτα ρόλο του, του δημόσιου και επιτακτικού διδασκάλου. Για πολλά χρόνια βρισκόταν σε εξέλιξη αυτή η μεταμόρφωσή του στον ου και στο πνεύμα, και ολοκληρώθηκε σε εκείνη την επεισοδιακή παραμονή του στο Όρος Ερμών.
(1496.1) 135:0.1 Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου, το 7 π.Χ, σύμφωνα με την υπόσχεση που έδωσε στην Ελισάβετ ο Γαβριήλ, τον Ιούνιο του προηγούμενου χρόνου. Για πέντε μήνες η Ελισάβετ κράτησε μυστική την επίσκεψη του Γαβριήλ¨ και όταν το είπε στον σύζυγό της, ο Ζαχαρίας, ταράχτηκε πολύ και τελικά πίστεψε απόλυτα την διήγησή της μόνο μετά από ένα ασυνήθιστο όνειρο που είδε έξι βδομάδες περίπου πριν την γέννηση του Ιωάννη. Αν εξαιρέσουμε την επίσκεψη του Γαβριήλ στην Ελισάβετ και το όνειρο που είδε ο Ζαχαρίας, δεν υπήρχε τίποτα ασυνήθιστο ή υπερφυσικό όσον αφορά την γέννηση του Ιωάννη του Βαπτιστή.
(1496.2) 135:0.2 Την όγδοη μέρα του έκαναν περιτομή σύμφωνα με το Ιουδαϊκό έθιμο. Μεγάλωσε σαν ένα συνηθισμένο παιδί, μέρα με την μέρα και χρόνο με τον χρόνο, στο μικρό χωριό που εκείνες τις ημέρες ήταν γνωστό σαν η Πόλη του Ιούδα, περίπου τέσσερα μίλια δυτικά της Ιερουσαλήμ.
(1496.3) 135:0.3 Το πιο σοβαρό γεγονός στα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας ήταν η επίσκεψη, μαζί με τους γονείς του, στον Ιησού και στην οικογένεια της Ναζαρέτ. Αυτή η επίσκεψη έγινε τον μήνα Ιούνιο, το 1 μ.Χ., όταν ήταν κάτι περισσότερο από έξι χρονών.
(1496.4) 135:0.4 Μετά την επιστροφή τους από την Ναζαρέτ οι γονείς του Ιωάννη άρχισαν την συστηματική εκπαίδευση του νέου. Δεν υπήρχε σχολείο συναγωγής σε αυτό το μικρό χωριό¨ όμως, ο Ζαχαρίας, σαν ιερέας, ήταν αρκετά μορφωμένος, και η Ελισάβετ ήταν πολύ πιο μορφωμένη από την μεσαία Ιουδαία γυναίκα¨ καταγόταν επίσης από ιερείς, αφού ήταν απόγονος των «θυγατέρων του Ααρών». Αφού ο Ιωάννης ήταν μοναχοπαίδι, περνούσαν πολύ από τον χρόνο τους για την διανοητική και πνευματική του εκπαίδευση. Ο Ζαχαρίας λειτουργούσε μόνο για σύντομες περιόδους στον ναό στην Ιερουσαλήμ, έτσι αφιέρωνε πολύ από τον χρόνο του διδάσκοντας τον γιο του.
(1496.5) 135:0.5 Ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ είχαν ένα μικρό αγρόκτημα στο οποίο είχαν πρόβατα. Δεν έβγαζαν τα προς το ζην σε αυτό το χωράφι, αλλά ο Ζαχαρίας ελάμβανε ένα τακτικό επίδομα από το ταμείο του ναού που ήταν αφιερωμένο στους ιερείς.
(1496.6) 135:1.1 Ο Ιωάννης δεν είχε σχολείο από το οποίο να αποφοιτήσει στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, αλλά οι γονείς του είχαν επιλέξει αυτή την χρονιά σαν την πιο κατάλληλη για να δώσει τον τυπικό όρκο των Ναζαριτών. Έτσι, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ πήγαν τον γιο τους στην Εγκεδη, κοντά στην Νεκρά Θάλασσα. Αυτή ήταν η νότια έδρα της αδελφότητας των Ναζαριτών, και εκεί ο νέος εισήχθη δεόντως και τυπικά σε αυτό το τάγμα για όλη του την ζωή. Μετά από αυτές τις τελετές και τον όρκο να απέχει από όλα τα τοξικά ποτά, να αφήσει τα μαλλιά του να μακρύνουν , και να απέχει από το να αγγίζει τους νεκρούς, η οικογένεια προχώρησε προς την Ιερουσαλήμ, όπου, ενώπιον του ναού, ο Ιωάννης ολοκλήρωσε τις απαιτούμενες προσφορές από εκείνους που έδιναν τον όρκο των Ναζαριτών.
(1496.7) 135:1.2 Ο Ιωάννης έδωσε τους ίδιους όρκους ζωής, που είχαν δώσει οι λαμπροί του πρόγονοι, ο Σαμψών και ο προφήτης Σαμουήλ μια ζωή που έκανε τους Ναζαρίτες να θεωρούνται καθαγιασμένες και ιερές προσωπικότητες. Οι Ιουδαίοι έβλεπαν τους Ναζαρίτες με τον ίδιο σχεδόν σεβασμό που άρμοζε στους ανώτερους ιερείς, και αυτό δεν ήταν παράξενο αφού οι ισόβιοι χειροτονημένοι Ναζαρίτες ήταν οι μόνοι άνθρωποι, εκτός από τους υψηλούς ιερείς, που τους επιτρεπόταν να μπουν στα άγια των αγίων μέσα στον ναό.
(1497.1) 135:1.3 Ο Ιωάννης γύρισε σπίτι του από την Ιερουσαλήμ για να φροντίζει τα πρόβατα του πατέρα του και μεγάλωσε και έγινε ένας δυνατός άντρας με ευγενικό χαρακτήρα.
(1497.2) 135:1.4 Όταν ήταν δεκαέξι χρονών, ο Ιωάννης, εξαιτίας της μελέτης του για τον προφήτη Ηλία, είχε εντυπωσιαστεί με τον προφήτη του Όρους Κάρμελ και αποφάσισε να υιοθετήσει τον τρόπο ντυσίματός του. Από τότε και στο εξής ο Ιωάννης φορούσε πάντα ένα τριχωτό ένδυμα με μια δερμάτινη ζώνη. Στα δεκαέξι του ήταν πάνω από δεκαέξι πόδια ψηλός και σχεδόν απόλυτα ανεπτυγμένος. Με τα ανακατεμένα μαλλιά του και τον ιδιόμορφο τρόπο που ντυνόταν ήταν πραγματικά ένας γραφικός νέος. Και οι γονείς του είχαν μεγάλες προσδοκίες από αυτόν τον μονάκριβό τους γιο, τον προορισμένο για ψηλούς σκοπούς και ισόβιο Ναζαρίτη.
(1497.3) 135:2.1 Μετά από ασθένεια πολλών μηνών, ο Ζαχαρίας πέθανε τον Ιούλιο του 12μ.Χ, όταν ο Ιωάννης είχε μόλις περάσει τα δεκαοκτώ. Τότε ο Ιωάννης ήρθε σε πολύ δύσκολη θέση εφόσον ο όρκος που είχε δώσει σαν Ναζαρίτης του απαγόρευε την επαφή με νεκρό, ακόμα και αν ήταν από την οικογένεια. Παρόλο που ο Ιωάννης προσπάθησε να συμμορφωθεί με τους περιορισμούς που του έθετε ο όρκος του όσον αφορά την μόλυνση από τους νεκρούς, είχε όμως αμφιβολίες ότι ήταν απόλυτα εντάξει στις απαιτήσεις του τάγματος των Ναζαριτών¨ έτσι, μετά την ταφή του πατέρα του πήγε στην Ιερουσαλήμ, όπου, στην γωνία των Ναζαριτών στην αυλή των γυναικών, πρόσφερε τις θυσίες που χρειαζόντουσαν για την κάθαρσή του.
(1497.4) 135:2.2 Τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς η Ελισάβετ και ο Ιωάννης ταξίδεψαν για την Ναζαρέτ για να επισκεφτούν την Μαρία κει τον Ιησού. Ο Ιωάννης είχε μόλις αποφασίσει να καταπιαστεί με το έργο της ζωής του, αλλά τον απέτρεψαν, όχι μόνο τα λόγια του Ιησού αλλά και το παράδειγμά του, να γυρίσει σπίτι του να φροντίσει την μητέρα του, και να περιμένει «να έρθει η ώρα του Πατέρα του». Αφού αποχαιρέτησε τον Ιησού και την Μαρία στο τέλος αυτής της ευχάριστης επίσκεψης, ο Ιωάννης δεν ξαναείδε τον Ιησού μέχρι το γεγονός της βάπτισής του στον Ιορδάνη.
(1497.5) 135:2.3 Ο Ιωάννης και η Ελισάβετ γύρισαν στο σπίτι τους και άρχισαν να κάνουν σχέδια για το μέλλον. Αφού ο Ιωάννης αρνήθηκε να δεχτεί το ιερατικό επίδομα του πατέρα του που δικαιούταν από τα οικονομικά του ναού, μέχρι να περάσουν δύο χρόνια έχασαν όλη τους την περιουσία και το σπίτι τους¨ γι αυτό αποφάσισαν να πάνε νότια με το κοπάδι των προβάτων τους. Έτσι, το καλοκαίρι που ήταν είκοσι χρονών , μετακόμισαν στην Χεβρώνα. Στην αποκαλούμενη «άγρια φύση της Ιουδαίας» ο Ιωάννης φρόντιζε τα πρόβατά του δίπλα σε ένα ρυάκι που ήταν παραπόταμος σε ένα μεγαλύτερο ρέμα που χυνόταν στην Νεκρά Θάλασσα στην Εγκέδη. Η αποικία της Εγκέδης δεν είχε μόνο ισόβιους Ναζαρίτες , αλλά και πολυάριθμους άλλους ασκητικούς βοσκούς που μαζευόντουσαν σε αυτή την περιοχή με τα κοπάδια τους και είχαν φιλικές σχέσεις με την αδελφότητα των Ναζαριτών. Ζούσαν με την εκτροφή προβάτων και από δωρεές που έκαναν πλούσιοι Εβραίοι στο τάγμα.
(1497.6) 135:2.4 Όσο περνούσε ο καιρός, ο Ιωάννης γύριζε όλο και λιγότερο στην Χεβρόνα, ενώ έκανε όλο και περισσότερες επισκέψεις στην Εγκέδη. Ήταν τόσο ολοκληρωτικά διαφορετικός από την πλειοψηφία των Ναζαριτών που το έβρισκε πολύ δύσκολο να συναδελφώνεται με την αδερφότητα. Αλλά συμπαθούσε πολύ τον Άβνερ, τον αναγνωρισμένο ηγέτη της αποικίας της Εγκέδης.
(1497.7) 135:3.1 Στην κοιλάδα που βρισκόταν δίπλα σε αυτό το μικρό ρυάκι ο Ιωάννης έκτισε πάνω από μια ντουζίνα πέτρινα καταφύγια και νυχτερινά μαντριά, που ήταν κατασκευασμένα από πέτρες η μία πάνω στην άλλη, μέσα από τα οποία μπορούσε να παρακολουθεί και να φυλά τα κοπάδια του από γιδοπρόβατα. Η ζωή του σαν βοσκός του έδινε πολλές ευκαιρίες και χρόνο για σκέψη. Μιλούσε πολύ με τον Έζδα, έναν ορφανό νέο από το Μπεθ-ζουρ, τον οποίο είχε κατά κάποιο τρόπο υιοθετήσει, και που φρόντιζε τα κοπα΄δια του όταν αυτός πήγαινε στην Χεβρώνα να δει την μητέρα του και να πουλήσει τα πρόβατά του, και όταν κατέβαινε στην Εγκέδη για την λειτουργία του Σαββάτου. Ο Ιωάννης και ο νέος ζούσαν πολύ απλά, και τρεφόντουσαν με αρνίσιο κρέας, πρόβειο γάλα, άγριο μέλι, και τα φαγώσιμα χαρούπια εκείνης της περιοχής. Αυτή η συνηθισμένη τους διατροφή, συμπληρωνόταν καμιά φορά από προμήθειες που έφερνε από την Χεβρώνα και από την Εγκέδη.
(1498.1) 135:3.2 Η Ελισάβετ τον κρατούσε ενήμερο για τις Παλαιστινιακές και παγκόσμιες υποθέσεις, και η πεποίθησή του ότι πλησίαζε γρήγορα η ώρα που θα ερχόταν το τέλος της παλαιάς τάξης, γινόταν όλο και βαθύτερη¨ ότι επρόκειτο να γίνει ο προάγγελος της προσέγγισης μιας νέας εποχής, «της βασιλείας των ουρανών». Αυτός ο κουρελής βοσκός αγαπούσε ιδιαίτερα τα γραπτά του προφήτη Δανιήλ,. Διάβασε χιλιάδες φορές την περιγραφή της μεγάλης αναπαράστασης, που ο Ζαχαρίας του είχε πει ότι αντιπροσώπευε την ιστορία των μεγάλων βασιλείων του κόσμου, αρχίζοντας από την Βαβυλώνα, μετά την Περσία, την Ελλάδα,, και τελικάτην Ρώμη. Ο Ιωάννης είχε καταλάβει ότι ήδη η Ρώμη αποτελείτο από τόσους πολύγλωσσους λαούς και φυλές που δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει μια ισχυρά δομημένη και σταθερή αυτοκρατορία. Πίστευε ότι η Ρώμη ήταν ακόμα και τότε διαιρεμένη, όπως η Συρία, η Αίγυπτος, η Παλαιστίνη, και άλλες επαρχίες¨ και έπειτα διάβαζε ακόμα «τις μέρες αυτών των βασιλέων θα στήσεο ο Θεός του ουρανού ένα βασίλειο που δεν θα καταστραφεί ποτέ. Και αυτό το βασίλειο δεν θα μείνει σε άλλους ανθρώπους αλλά θα γίνει κομμάτια και θα καταβροχθίσει όλα αυτά τα βασίλεια, και θα υπάρχει για πάντα.» «Και του δόθηκε κυριαρχία και δόξα και ένα βασίλειο που όλοι οι λαοί, και τα έθνη, και οι γλώσσες θα τον υπηρετούν. Η κυριαρχία του είναι μια αιώνια κυριαρχία, που δεν θα περάσει, και το βασίλειό του δεν θα καταστραφεί ποτέ.» «Και το βασίλειο και η κυριαρχία και το μεγαλείο του βασίλείου κάτω από όλο τα ουράνια, θα δοθεί στους ανθρώπους των αγίων του Ύψιστου, του οποίου το βασίλειο είναι ένα αιώνιο βασίλειο, και όλες οι εξουσίες θα τον υπηρετούν και θα τον υπακούουν.»
(1498.2) 135:3.3 Ο Ιωάννης ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει εντελώς την σύγχυση που του έφεραν αυτά που είχε ακούσει από τους γονείς του για τον Ιησού και από αυττά τα αποσπάσματα που διάβαζε στις Γραφές. Στον Δανιήλ διάβαζε: «Είδα στα νυχτερινά οράματα, έναν σαν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται με τα σύννεφα του ουρανού, και του δόθηκε κυριαρχία και δόξα και ένα βασίλειο.» Αλλά αυτά τα λόγια του προφήτη δεν εναρμονιζόντουσαν με αυτά που του είχαν διδάξει οι γονείς του. Ούτε η κουβέντα που είχε με τον Ιησού, όταν τον είχε επισκεφτεί όταν ήταν δεκαοκτώ χρονών, δεν συμφωνούσε με αυτά που διάβαζε στις Γραφές. Παρά την σύγχυση, μέσα από όλο του το μπέρδεμα η μητέρα του τον διαβεβαίωσε ότι ο μακρινός του εξάδερφος, ο Ιησούς από την Ναζαρέτ, ήταν ο αληθινός Μεσσίας, ότι είχε έρθει να καθήσει στον θρόνο του Δαβίδ, και ότι αυτός (ο Ιωάννης) θα γινόταν ο προάγγελός του και ο κύριος υποστηρικτής του.
(1498.3) 135:3.4 Από όλα όσα άκουσε ο Ιωάννης για τις ακολασίες και την διαφθορά της Ρώμης και την αποσύνθεση και την ηθική στειρότητα της αυτοκρατορίας, από όσα γνώριζε για τις κακές πράξεις του Ηρώδη Αντύπα και των κυβερνητών της Ιουδαίας, είχε αρχίσει να πιστεύει ότι το τέλος της εποχής αυτής πλησίαζε. Σε αυτό το κουρελή ευγενικό νέο της φύσης φαινόταν ότι ο κόσμος ήταν ώριμος για το τέλος της εποχής του ανθρώπου και το ξημέρωμα μιας νέας θεϊκής εποχής—την βασιλεία των ουρανών. Το συναίσθημα ότι αυτός θα ήταν ο τελευταίος από τους παλαιούς προφήτες και ο πρώτος από τους νέους, μεγάλωνε στην καρδιά του Ιωάννη. Και σχεδόν έτρεμε από την παρόρμηση να βγει και να φωνάξει σε όλους τους ανθρώπους: «Μετανοείτε! Να είστε έτοιμοι για τον Θεό! Να είστε έτοιμοι για το τέλος¨ προετοιμαστείτε για την εμφάνιση της νέας και αιώνιας τάξης γήινων υποθέσεων, την βασιλεία των ουρανών.»
(1499.1) 135:4.1 Στις 17 Σεπτεμβρίου, το 22 μ.Χ, όταν ο Ιωάννης ήταν εικοσιοκτώ χρονών, η μητέρα του πέθανε ξαφνικά. Η φίλοι της Ελισάβετ, γνωρίζοντας τους περιορισμούς των Ναζαριτών όσον αφορά την επαφή με τους νεκρούς, ακόμα και της οικογενείας, έκαναν όλες τις ετοιμασίες για την ταφή της Ελισάβετ πριν φωνάξουν τον Ιωάννη. Όταν αυτός ειδοποιήθηκε για τον θάνατο της μητέρας του, είπε στον Έζδα να οδηγήσει τα κοπάδια του στην Εγκέδη και ξεκίνησε για την Χεβρώνα.
(1499.2) 135:4.2 Γυρίζοντας από την Εγκέδη από την κηδεία της μητέρας του, δώρισε τα κοπάδια του στην αδελφότητα και για κάποιο διάστημα απομακρύνθηκε από τον έξω κόσμο με νηστεία και προσευχή. Ο Ιωάννης γνώριζε μόνο τις παλιές μεθόδους προσέγγισης στην θεότητα¨ ήξερε μόνο από τα γραπτά του Ηλία, του Σαμουήλ, και του Δανιήλ. Ο Ηλίας ήταν ο ιδανικός του προφήτης. Ο Ηλίας ήταν ο πρώτος από τους διδασκάλους του Ισραήλ που θεωρήθηκε προφήτης, και ο Ιωάννης πίστευε πραγματικά ότι θα ήταν ο τελευταίος από αυτή την μεγάλη και λαμπρή σειρά αγγελιαφόρων του ουρανού.
(1499.3) 135:4.3 Για δυόμισι χρόνια ο Ιωάννης ζούσε στην Εγκέδη, και έπεισε τους περισσότερους από την αδελφότητα ότι «το τέλος της εποχής πλησίαζε», και ότι «η βασιλεία των ουρανών ερχόταν.» Και όλες οι πρώτες διδασκαλίες του βασιζόντουσαν στην τρέχουσα Ιουδαϊκή αντίληψη για τον Μεσσία , σαν τον απελευθερωτή του Ιουδαϊκού έθνους που περίμεναν ότι θα ελευθέρωνε τους Ιουδαίους από την κυριαρχία των αλλόθρησκων κυβερνητών τους.
(1499.4) 135:4.4 Όλη αυτή την περίοδο ο Ιωάννης διάβαζε πολύ τα ιερά γραπτά που βρήκε στο σπίτι των Ναζαριτών στην Εγκέδη. Είχε εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα από τον Ησαία και από τον Μαλαχία, τον τελευταίο από τους προφήτες μέχρι εκείνη την στιγμή. Διάβασε και ξαναδιάβασε τα τελευταία πέντε κεφάλαια του Ησαία, και πίστεψε σε εκείνες τις προφητείες. Μετά διάβαζε στον Μαλαχία: «Προσέξτε, θα σας στείλω τον προφήτη Ηλία πριν έρθει η σπουδαία και τρομερή μέρα του Κυρίου¨ και θα στρέψει τις καρδιές των πατέρων προς τα παιδιά τους και τις καρδιές των παιδιών προς τους πατέρες τους, από φόβο μήπως έρθω και πλήξω την γη με μια κατάρα.» Και ήταν μόνο αυτή η υπόσχεση του Μαλαχία ότι θα επέστρεφε ο Ηλίας που απέτρεπε τον Ιωάννη από το να βγει να κηρύξει για την επερχόμενη βασιλεία και να παροτρύνει τους άλλους Εβραίους να ξεφύγουν από την επερχόμενη οργή του Θεού. Ο Ιωάννης ήταν ώριμος για την διακήρυξη αυτού του μηνύματος της επερχόμενης βασιλείας, αλλά αυτή η προσδοκία του ερχομού του Ηλία τον καθυστέρησε για πάνω από δυο χρόνια. Γνώριζε ότι δεν ήταν ο Ηλίας. Τι εννοούσε ο Μαλαχίας; Ήταν η προφητεία κυριολεκτική ή αλληγορική; Πως μπορούσε να ξέρει την αλήθεια; Τελικά τόλμησε να πιστέψει ότι, εφόσον ο πρώτος από τους προφήτες ονομαζόταν Ηλίας, έτσι και ο τελευταίος θα έπρεπε να γίνει γνωστός με το ίδιο όνομα. Όμως, είχε αμφιβολίες, αμφιβολίες αρκετές να τον εμποδίσουν να αποκαλέσει τον εαυτό του Ηλία.
(1499.5) 135:4.5 Ήταν η επίδραση του Ηλία που έκαναν τον Ιωάννη να υιοθετήσει τις μεθόδους της άμεσης και ευθείας επίθεσης ενάντια στις αμαρτίες και την διαφθορά των ανθρώπων της εποχής του. Προσπαθούσε να ντύνεται σαν τον Ηλία και να μιλάει σαν αυτόν¨ από κάθε εξωτερική άποψη ήταν σαν τον παλαιό προφήτη. Ήταν ένας τόσο εύρωστος και γραφικός άνθρωπος της φύσης, ένας τόσο ατρόμητος και τολμηρός κήρυκας της ορθότητας. Ο Ιωάννης δεν ήταν αγράμματος, ήξερε πολύ καλά τα Ιουδαϊκά ιερά γραπτά, αλλά δεν ήταν καλλιεργημένος. Είχε καθαρή σκέψη, ήταν δυνατός ομιλητής, και πύρινος κατήγορος. Δεν ήταν σίγουρα παράδειγμα για τους συνομήλικούς του, αλλά ήταν εύγλωττος και πειστικός.
(1499.6) 135:4.6 Τελικά βρήκε την μέθοδο να διακηρύξει την νέα εποχή, την βασιλεία του Θεού¨ σιγουρεύτηκε ότι θα ήταν ο προάγγελος του Μεσσία¨ έδιωξε όλες τις αμφιβολίες του και αναχώρησε από την Εγκέδη μια μέρα του Μαρτίου το 25 μ.Χ για να αρχίσει την σύντομη μα λαμπρή σταδιοδρομία του σαν λαϊκός κήρυκας.
(1500.1) 135:5.1 Για να καταλάβουμε το μήνυμα του Ιωάννη, θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη την κατάσταση των Ιουδαίων την στιγμή που αυτός εμφανίστηκε στο προσκήνιο. Για σχεδόν εκατό χρόνια όλο το Ισραήλ βρισκόταν σε αβεβαιότητα¨ δεν μπορούσαν να εξηγήσουν την συνεχή τους υποδούλωση σε αλλόθρησκους ηγεμόνες. Δεν είχε διδάξει ο Μωυσής ότι η δικαιοσύνη πάντα ανταμειβόταν με ευημερία και δύναμη; Δεν ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού; Γιατί ο θρόνος του Δαβίδ ήταν έρημος και κενός; Κάτω από το φως των Μωσαϊκών διδασκαλιών και των αντιλήψεων των προφητών, οι Ιουδαίοι δυσκολευόντουσαν να εξηγήσουν την μακρόχρονη εθνική τους απελπισία.
(1500.2) 135:5.2 Περίπου εκατό χρόνια πριν τις μέρες του Ιησού και του Ιωάννη μια νέα σχολή θρησκευτικών διδασκάλων αναπτύχθηκε στην Παλαιστίνη, οι αποκαλυπτικοί. Αυτοί οι νέοι δάσκαλοι ανάπτυξαν ένα σύστημα πίστης που εξηγούσε τα μαρτύρια και τις ταπεινώσεις των Εβραίων, στην βάση του ότι πλήρωναν την ποινή για τις αμαρτίες του έθνους. Κατέφυγαν στους παλιούς γνωστούς λόγους που εξηγούσαν την Βαβυλωνιακή και τις άλλες υποδουλώσεις των προηγούμενων χρόνων. Αλλά έτσι δίδασκαν οι αποκαλυπτικοί, το Ισραήλ θα έπρεπε να έχει υπομονή και θάρρος¨ οι μέρες της θλίψης τους έχουν σχεδόν τελειώσει¨ η τιμωρία του εκλεκτού λαού του Θεού είναι έτοιμη να έρθει στο τέλος της¨ η υπομονή του Θεού με τους αλλόθρησκους έχει σχεδόν τελειώσει. Η λήξη της Ρωμαϊκής κυριαρχίας ήταν συνώνυμη με το τέλος της εποχής και, κατά κάποιο τρόπο με το τέλος του κόσμου. Αυτοί οι νέοι διδάσκαλοι βασιζόντουσαν πολύ στις προβλέψεις του Δανιήλ, και γι αυτό δίδασκαν ότι η δημιουργία θα περνούσε σύντομα στο τελικό της στάδιο¨ τα βασίλεια αυτού του κόσμου ήταν έτοιμα να γίνουν βασίλειο του Θεού. Στο Ιουδαϊκό μυαλό εκείνων των ημερών αυτή ήταν η σημασία αυτής της φράσης—η βασιλεία των ουρανών—που βρισκόταν και στις διδασκαλίες και του Ιησού και του Ιωάννη. Στους Ιουδαίους της Παλαιστίνης η φράση «βασιλεία των ουρανών» δεν είχε παρά μόνο μια σημασία: μια απόλυτα ενάρετη κατάσταση στην οποία ο Θεός (ο Μεσσίας) θα κυβερνούσε τα έθνη της γης με τελειότητα δύναμης ακριβώς όπως κυβερνούσε στον ουρανό—«Γεννηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης.»
(1500.3) 135:5.3 Τις μέρες του Ιωάννη όλοι οι Εβραίοι ρωτούσαν με προσδοκία, «Πόσο γρήγορα θα έρθει η βασιλεία;» Υπήρχε ένα γενικό αίσθημα ότι το τέλος της ηγεσίας των αλλόθρησκων πλησίαζε. Σε όλο τον Εβραϊκό κόσμο υπήρχε διάχυτη η ελπίδα και μια έντονη προσδοκία ότι θα συνέβαινε σε εκείνη την γενιά η εκπλήρωση της παντοτινής τους επιθυμίας.
(1500.4) 135:5.4 Οι Εβραίοι, ενώ διέφεραν πολύ στις εκτιμήσεις τους για την φύση του επερχόμενου βασιλείου, έμοιαζαν πολύ στην πεποίθησή τους ότι το γεγονός πλησίαζε, ήταν σχεδόν έξω από την πόρτα τους. Πολλοί που διάβαζαν την Παλαιά Διαθήκη κυριολεκτικά περίμεναν με ανυπομονησία έναν νέο βασιλέα στην Παλαιστίνη, ένα αναγεννημένο Εβραϊκό έθνος απελευθερωμένο από τους εχθρούς του και να κυβερνάται από τον διάδοχο του Βασιλιά Δαβίδ, τον Μεσσία που γρήγορα θα αναγνωριζόταν σαν ο δικαιωματικός και δίκαιος ηγέτης όλου του κόσμου. Μια άλλη, αν και μικρότερη ομάδα Εβραίων ευσεβών, είχε πολύ διαφορετική άποψη για το βασίλειο του Θεού. Δίδασκαν ότι ο ερχομός του βασιλείου δεν σε αυτόν τον κόσμο, ότι ο κόσμος πλησίαζε στο τέλος του, και ότι «ένας νέος ουρανός και μια νέα γη» θα εισήγαγαν την ίδρυση του βασιλείου του Θεού¨ ότι αυτό το βασίλειο θα ήταν μια αιώνια κυριαρχία, ότι η αμαρτία θα τελείωνε, και ότι οι πολίτες του νέου βασιλείου θα γινόντουσαν αθάνατοι απολαμβάνοντας αιώνια ευδαιμονία.
(1500.5) 135:5.5 Όλοι συμφωνούσαν ότι απαραίτητα θα συνέβαινε κάποια δραστική κάθαρση ή εξαγνιστική τιμωρία πριν την ίδρυση του νέου βασιλείου στην γη. Οι κυριολεκτικοί δίδασκαν ότι ένας παγκόσμιος πόλεμος θα επακολουθούσε που θα κατέστρεφε όλους τους άπιστους, ενώ οι πιστοί θα ανυψωνόντουσαν σε συμπαντική και αιώνια νίκη. Οι πνευματικοί δίδασκαν ότι το βασίλειο θα εισαγόταν με την μεγάλη κρίση του Θεού που θα παρέπεμπε τους άδικους στην τιμωρία που τους άξιζε και στην τελική τους καταστροφή, ενώ παράλληλα θα ανύψωνε τους πιστούς αγίους του εκλεκτού λαού σε υψηλές θέσεις τιμής και εξουσίας με τον Υιό του Ανθρώπου, που θα κυβερνούσε όλα τα λυτρωμένα έθνη , στο όνομα του Θεού. Και αυτή η τελευταία ομάδα πίστευε ακόμα ότι μπορεί να επιτρεπόταν και σε πολλούς ευσεβείς αλλόθρησκους να συμμετέχουν σε αυτό το νέο βασίλειο.
(1501.1) 135:5.6 Μερικοί από τους Εβραίους είχαν την γνώμη ότι ο Θεός πιθανόν να ίδρυε αυτό το νέο βασίλειο με άμεση και θεϊκή παρέμβαση, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία πίστευε ότι θα παρουσιαζόταν κάποιος αντιπροσωπευτικός ενδιάμεσος, ο Μεσσίας. Και αυτή ήταν η μόνη δυνατή ερμηνεία του όρου Μεσσίας που θα μπορούσε να υπάρχει στο μυαλό των Εβραίων της γενιάς του Ιησού και του Ιωάννη. Ο Μεσσίας δεν θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάποιον που απλά δίδασκε το θέλημα του Θεού ή διακήρυσσε την αναγκαιότητα για ενάρετο βίο. Σε όλα αυτά τα άγια πρόσωπα οι Εβραίοι έδιναν τον τίτλο του προφήτη. Ο Μεσσίας θα έπρεπε να είναι ανώτερος από προφήτη¨ ο Μεσσίας θα έφερνε την ίδρυση του νέου βασιλείου, του βασιλείου του Θεού. Κάποιος που δεν μπορούσε να το πετύχει αυτό δεν μπορούσε να είναι ο Μεσσίας με την παραδοσιακή Ιουδαϊκή έννοια.
(1501.2) 135:5.7 Ποιος θα ήταν αυτός ο Μεσσίας; Πάλι οι Εβραίοι δάσκαλοι διαφωνούσαν. Οι παλαιοί ήταν προσκολλημένοι στην διδασκαλία για τον γιο του Δαβίδ. Οι νεότεροι δίδασκαν ότι, εφόσον το νέο βασίλειο θα ήταν ένα ουράνιο βασίλειο, ο νέος ηγέτης θα μπορούσε επίσης να είναι μια θεϊκή προσωπικότητα, κάποιος που είχε καθίσει για πολύ στα δεξιά του Πατέρα στον ουρανό. Και παρόλο που μπορεί να φανεί παράξενο, εκείνοι που αντιλαμβανόντουσαν έτσι τον ηγέτη του νέου βασιλείου δεν τον έβλεπαν σαν ανθρώπινο Μεσσία, όχι σαν απλό άνθρωπο, αλλά σαν τον «Υιό του Ανθρώπου»—έναν Υιό του Θεού—έναν ουράνιο πρίγκιπα, που περίμενε πολύ για να αναλάβει την ηγεσία της αναγεννημένης γης. Αυτό ήταν το θρησκευτικό υπόβαθρο του Ιουδαϊκού κόσμου όταν ο Ιωάννης ξεκίνησε να διακηρύσσει: «Μετανοείτε, γιατί η βασιλεία των ουρανών πλησιάζει!»
(1501.3) 135:5.8 Είναι λοιπόν ολοφάνερο, ότι η αναγγελία του επερχόμενου βασιλείου είχε πολλές διαφορετικές σημασίες στο μυαλό εκείνων που άκουγαν το παθιασμένο κήρυγμά του. Αλλά όπως και να ερμήνευαν τις φράσεις που χρησιμοποιούσε ο Ιωάννης, η κάθε μία από αυτές τις διάφορες ομάδες που περίμεναν το Ιουδαϊκό βασίλειο έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τις διακηρύξεις αυτού του ειλικρινούς, ενθουσιώδους, και τσαπατσούλη κήρυκα της ορθότητας και της μετάνοιας , που τόσο σοβαρά προέτρεπε τους ακροατές του να «σωθούν από την οργή που έρχεται.»
(1501.4) 135:6.1 Στις αρχές Μαρτίου του 25 μ.Χ, ο Ιωάννης ταξίδεψε προς τα δυτικά παράλια της Νεκράς Θάλασσας και ανέβηκε τον ποταμό Ιορδάνη μέχρι απέναντι στην Ιεριχώ, στο αρχαίο πέρασμα πάνω από το οποίο πέρασαν ο Ιωσουά και τα παιδιά του Ισραήλ όταν μπήκαν για πρώτη φορά στην γη της επαγγελίας¨ και διασχίζοντας το ποτάμι, εγκαταστάθηκε κοντά στην είσοδο του περάσματος και άρχισε το κήρυγμα στους ανθρώπους που περνούσαν από το ποτάμι. Αυτό ήταν το πιο πολυσύχναστο πέρασμα του Ιορδάνη.
(1501.5) 135:6.2 Ήταν φανερό σε όλους ότι ο Ιωάννης ήταν κάτι περισσότερο από κήρυκας. Η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που άκουγαν αυτόν τον παράξενο άνθρωπο που ερχόταν από τους αγριότοπους της Ιουδαίας, έφευγαν πιστεύοντας ότι είχαν ακούσει την φωνή ενός προφήτη. Δεν είναι περίεργο που οι ψυχές αυτών των κουρασμένων και όλο προσδοκία Εβραίων συγκινήθηκαν βαθιά από αυτό το φαινόμενο. Ποτέ στην ιστορία του Ισραήλ, τα ευσεβή παιδιά του Αβραάμ δεν είχαν ποθήσει τόσο πολύ την «παρηγοριά του Ισραήλ» ή ακόμα περισσότερο προσδοκούσαν «την αναστήλωση του βασιλείου». Ποτέ ξανά μέσα στην Ιουδαϊκή ιστορία δεν θα μπορούσε το μήνυμα του Ιωάννη « η βασιλεία των ουρανών πλησιάζει», να έχει τόσο βαθιά και πλατιά απήχηση, όσο εκείνη ακριβώς την στιγμή που τόσο με τόσο μυστηριώδη τρόπο εμφανίστηκε σε αυτό το νότιο πέρασμα του Ιορδάνη.
(1502.1) 135:6.3 Ήρθε από τους ποιμένες, σαν τον Άμος. Ήταν ντυμένος σαν τον παλαιό Ηλία, και εκτόξευε τις νουθεσίες του και προειδοποιήσεις του σαν κεραυνούς με το «πνεύμα και την δύναμη του Ηλία». Δεν είναι περίεργο που αυτός ο παράξενος κήρυκας δημιούργησε μια ισχυρή αναστάτωση σε όλη την Παλαιστίνη αφού οι ταξιδιώτες μετέφεραν τα νέα για το κήρυγμά του σε όλη την χώρα.
(1502.2) 135:6.4 Υπήρχε και ένα άλλο νέο χαρακτηριστικό για το έργο αυτού του Ναζαρίτη κήρυκα: Βάπτιζε όλους τους πιστούς του στον Ιορδάνη «για την εξάλειψη των αμαρτιών». Παρόλο που η βάπτιση δεν ήταν νέα τελετή για τους Εβραίους, ποτέ δεν την είχαν δει να γίνεται όπως την έκανε ο Ιωάννης. Από παλιά συνηθιζόταν να βαπτίζονται οι αλλόθρησκοι προσήλυτοι στην εξωτερική αυλή του ναού, αλλά ποτέ πριν δεν είχε ζητηθεί από τους Εβραίους τους ίδιους να υποβληθούν στην βάπτιση της μετάνοιας. Μόνο δεκαπέντε μήνες μεσολάβησαν ανάμεσα στην στιγμή που ο Ιωάννης άρχισε να κηρύσσει και να βαπτίζει, και στην στιγμή που συνελήφθη και φυλακίστηκε με διαταγή του Ηρώδη Αντύπα, αλλά αυτό το σύντομο διάστημα είχε προλάβει να βαπτίσει αρκετά περισσότερους από εκατό χιλιάδες μετανοούντες.
(1502.3) 135:6.5 Ο Ιωάννης κήρυσσε τέσσερις μήνες στο πέρασμα της Βηθανίας πριν ξεκινήσει βόρεια για τον Ιορδάνη. Δεκάδες χιλιάδες ακροατές, μερικοί από περιέργεια αλλά και πολλοί ειλικρινείς και σοβαροί, ήρθαν να τον ακούσουν από όλα τα μέρη της Ιουδαίας, της Περέας, και της Σαμάρειας. Ήρθαν μερικοί ακόμα και από την Γαλιλαία.
(1502.4) 135:6.6 Τον Μάη αυτής της χρονιάς, ενώ ακόμα ήταν στο πέρασμα της Βηθανίας, οι ιερείς και οι Λεβίτες έστειλαν μια αντιπροσωπεία για να ρωτήσει τον Ιωάννη αν ισχυριζόταν ότι ήταν ο Μεσσίας, και κάτω από με ποιου την εξουσιοδότηση κήρυσσε. Ο Ιωάννης απάντησε αυτές τις ερωτήσεις λέγοντας: «Πηγαίνετε να πείτε στους κυρίους σας ότι ακούσατε «την φωνή κάπου που φωνάζει στην έρημο», όπως είπε ο προφήτης, «ετοιμάστε τον δρόμο του Κυρίου, φτιάξτε έναν μεγάλο ίσιο δρόμο για τον Θεό μας. Κάθε κοιλάδα θα γεμίσει, και κάθε βουνό και λόφος θα χαμηλώσουν¨ το ανώμαλο έδαφος θα γίνει πεδιάδα, ενώ τα απότομα μέρη θα γίνουν μια ομαλή κοιλάδα¨ και όλοι οι θνητοί θα δουν την σωτηρία του Θεού.»
(1502.5) 135:6.7 Ο Ιωάννης ήταν ένας ηρωικός αλλά αγενής κήρυκας. Μια μέρα όταν κήρυσσε και βάπτιζε στην δυτική ακτή του Ιορδάνη, μια ομάδα Φαρισαίων και Σαδδουκαίων ήρθαν και παρουσιάστηκαν μπροστά του για να βαπτιστούν. Πριν τους οδηγήσει στο νερό, ο Ιωάννης απευθυνόμενος σε αυτούς σαν ομάδα, είπε: «Ποιος σας ειδοποίησε να ξεφύγετε, όπως οι οχιές από την φωτιά, από την οργή που έρχεται; Θα σας βοηθήσω, αλλά σας προειδοποιώ να παρουσιάσετε έργα άξια να δείξουν την ειλικρινή σας μεταμέλεια αν θέλετε να λάβετε άφεση αμαρτιών. Μην μου πείτε ότι ο Αβραάμ είναι ο πατέρας σας. Σας δηλώνω ότι ο Θεός είναι ικανός από αυτές εδώ τις δώδεκα πέτρες να βγάλει άξια τέκνα του Αβραάμ. Ακόμα και τώρα το τσεκούρι βρίσκεται στην ρίζα των δέντρων. Κάθε δέντρο που δεν φέρνει καρπούς καλούς είναι καταδικασμένο να κοπεί και να ριχτεί στην φωτιά.» (Οι δώδεκα πέτρες στις οποίες αναφερόταν ήταν οι φημισμένες αναμνηστικές πέτρες που στήθηκαν από τον Ιωσουά για να τιμήσουν την μνήμη του περάσματος των «δώδεκα φυλών» ακριβώς σε εκείνο το σημείο όταν μπήκαν για πρώτη φορά στην γη της επαγγελίας.)
(1502.6) 135:6.8 Ο Ιωάννης έκανε μαθήματα στους μαθητές του, στα οποία τους έδινε οδηγίες για τις λεπτομέρειες της νέας τους ζωής και προσπαθούσε να απαντήσει στις πολλές ερωτήσεις τους. Συμβούλευε τους δασκάλους να διδάσκουν το πνεύμα εκτός από το γράμμα του νόμου. Συμβούλευε τους πλούσιους να τρέφουν τους φτωχούς¨ στους φοροεισπράκτορες είπε: «Μην παίρνετε περισσότερα από το καθορισμένο.» Στους στρατιώτες έλεγε: «Μην ασκείτε βία και μην παίρνετε τίποτα με άδικο τρόπο—να είσαστε ικανοποιημένοι με τον μισθό σας.» Ενώ όλους τους συμβούλευε: «Ετοιμαστείτε για το τέλος της εποχής—η βασιλεία των ουρανών πλησιάζει.»
(1503.1) 135:7.1 Ο Ιωάννης είχε ακόμα συγκεχυμένες ιδέες για την επερχόμενη βασιλεία και τον βασιλέα της. Όσο περισσότερο κήρυσσε τόσο περισσότερο μπερδευόταν, αλλά αυτή η διανοητική του αβεβαιότητα για την φύση του επερχόμενου βασιλείου δεν μείωνε ούτε στο ελάχιστο την βεβαιότητά του για την άμεση εμφάνιση του βασιλείου. Στο μυαλό του ο Ιωάννης μπορεί να ήταν μπερδεμένος, αλλά στο πνεύμα του ποτέ. Δεν αμφέβαλλε για το επερχόμενο βασίλειο, αλλά δεν ήταν καθόλου βέβαιος για το εάν ο Ιησούς θα ήταν ο ηγέτης αυτού του βασιλείου, ή όχι. Όσο έμενε στην ιδέα για την αποκατάσταση του θρόνου του Δαβίδ, η διδασκαλίες των γονέων του ότι ο Ιησούς, ο γεννημένος την πόλη του Δαβίδ, θα ήταν ο πολύ αναμενόμενος απελευθερωτής, του φαινόντουσαν συνεπείς¨ αλλά εκείνες τις φορές που έκλινε προς την θεωρία ενός πνευματικού βασιλείου και το τέλος της προσωρινής εποχής στην γη, τότε είχε οδυνηρές αμφιβολίες για τον ρόλο που θα έπαιζε ο Ιησούς σε αυτά τα γεγονότα. Μερικές φορές αμφέβαλλε για τα πάντα, αλλά όχι για πολύ. Πραγματικά ευχόταν να μπορούσε να μιλήσει με τον ξάδερφό του, αλλά αυτό ήταν αντίθετο με την συμφωνία τους.
(1503.2) 135:7.2 Όσο ο Ιωάννης ταξίδευε βόρεια, σκεφτόταν πολύ τον Ιησού. Σταμάτησε σε περισσότερα από δώδεκα μέρη όσο ανέβαινε τον Ιορδάνη. Ήταν στο Αδάμ που έκανε αναφορά για πρώτη φορά για «κάποιον άλλο που θα έρθει μετά από μένα» απαντώντας στην άμεση ερώτηση που του έκαναν οι μαθητές του, «Εσύ είσαι ο Μεσσίας;» Και μετά είπε: «Θα έρθει μετά από μένα κάποιος που θα είναι σπουδαιότερος από μένα, του οποίου τα σανδάλια δεν είμαι άξιος να σκύψω για να λύσω. Εγώ σας βαπτίζω με νερό, αλλά αυτός θα σας βαπτίσει με το Άγιο Πνεύμα. Και το φτυάρι βρίσκεται στο χέρι του για να καθαρίσει το αλώνι του¨ θα συλλέξει το σιτάρι στην σιταποθήκη του, αλλά τα φλούδια θα τα κάψει με την πυρά της κρίσης.»
(1503.3) 135:7.3 Απαντώντας στις ερωτήσεις των μαθητών του ο Ιωάννης συνέχισε να επεκτείνει την διδασκαλία του, από μέρα σε μέρα, προσθέτοντας όλο και περισσότερα που θα τους βοηθούσαν και θα τους ενθάρρυναν σε σχέση με το δικό του πρώτο αινιγματικό μήνυμα: «Μετανοείτε και βαπτιστείτε.» Μέχρι τότε πλήθη έφταναν από την Γαλιλαία και την Δεκάπολη. Πλήθη ειλικρινών πιστών έμεναν με τον λατρεμένο τους δάσκαλο μέρα με την ημέρα.
(1503.4) 135:8.1 Κατά τον Δεκέμβριο του 25 μ.Χ, όταν ο Ιωάννης έφτασε στα γειτονικά της Πέλλας ταξιδεύοντας προς τα επάνω στον Ιορδάνη, η φήμη του είχε επεκταθεί σε όλη την Παλαιστίνη, και το έργο του είχε γίνει το κύριο θέμα των συζητήσεων σε όλες τις πόλεις γύρω από την λίμνη της Γαλιλαίας. Ο Ιησούς είχε μιλήσει ευνοϊκά για το μήνυμα του Ιωάννη, και αυτό έκανε πολλούς από την Καπερναούμ να μπουν στο κίνημα μετάνοιας και βάπτισης του Ιωάννη. Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οι ψαράδες γιοι του Ζεβεδαίου είχαν κατέβει τον Δεκέμβριο, σχεδόν αμέσως μόλις άρχισε ο Ιωάννης το κήρυγμά του κοντά στην Πέλλα, και προσέφεραν τους εαυτούς τους για βάπτιση. Πήγαιναν να βλέπουν τον Ιωάννη μια φορά την εβδομάδα και έφερναν στον Ιησού νέα από πρώτο χέρι σχετικά με το έργο του ευαγγελιστή.
(1503.5) 135:8.2 Ο Ιάκωβος και ο Ιούδας, οι αδερφοί του Ιησού, είχαν συζητήσει για το να κατέβαιναν στον Ιωάννη για βάπτιση¨ και τώρα που ο Ιούδας είχε κατέβει στην Καπερναούμ για τις λειτουργίες του Σαββάτου, και αυτός και ο Ιάκωβος, αφού άκουσαν την διάλεξη του Ιησού στην συναγωγή, αποφάσισαν να τον συμβουλευτούν για τα σχέδιά τους. Αυτό ήταν το Σάββατο το βράδυ, στις 12 Ιανουαρίου, το 26 μ.Χ. Ο Ιησούς τους ζήτησε να αναβάλουν την συζήτηση για την επόμενη μέρα, που θα μπορούσε να τους δώσει την απάντησή του. Εκείνη την νύχτα κοιμήθηκε πολύ λίγο, επικοινωνώντας στενά με τον Πατέρα του στον ουρανό. Είχε κανονίσει να γευματίσει το μεσημέρι με τους αδερφούς του και να τους συμβουλεύσει για την βάπτισή τους από τον Ιωάννη. Εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό ο Ιησούς δούλευε όπως συνήθως στο εργαστήριο της κατασκευής βαρκών. Ο Ιάκωβος και ο Ιούδας έφτασαν με το γέύμα και τον περίμεναν στην αποθήκη, αφού δεν ήταν ακόμα ώρα για το γεύμα, και γνώριζαν ότι ο Ιησούς ήταν πολύ τυπικός με αυτά τα θέματα.
(1504.1) 135:8.3 Λίγο πριν την ώρα της μεσημεριανής ανάπαυσης, ο Ιησούς άφησε τα εργαλεία του, έβγαλε την ποδιά του, και ανακοίνωσε ξεκάθαρα στους τρεις εργάτες που ήταν στο δωμάτιο μαζί του, «Η ώρα μου έφτασε.» Πήγε στους αδερφούς του τον Ιάκωβο και τον Ιούδα, και επανέλαβε, «Η ώρα μου έφτασε—ας πάμε στον Ιωάννη.» Και ξεκίνησαν αμέσως για την Πέλλα, τρώγοντας το γεύμα τους στον δρόμο. Αυτό έγινε την Κυριακή, στις 13 Ιανουαρίου. Πέρασαν την νύχτα στην κοιλάδα του Ιορδάνη και έφτασαν στην τοποθεσία που βάπτιζε ο Ιωάννης περίπου το μεσημέρι της επόμενης μέρας.
(1504.2) 135:8.4 Ο Ιωάννης μόλις είχε αρχίσει να βαπτίζει τους υποψηφίους εκείνης της μέρας. Πλήθη μετανοούντων στεκόντουσαν στην ουρά περιμένοντας την σειρά τους όταν ο Ιησούς και οι δύο αδερφοί του πήραν την θέση τους στην σειρά των πιστών ανδρών και γυναικών που πίστεψαν στο κήρυγμα του Ιωάννη για το επερχόμενο βασίλειο. Ο Ιωάννης ρωτούσε για τον Ιησού, τους γιους του Ζεβεδαίου. Είχε ακούσει για τα σχόλια του Ιησού για το κήρυγμά του, και περίμενε να τον δει μέρα με την ημέρα να έρχεται, αλλά δεν περίμενε πως θα τον χαιρέταγε στην ουρά των υποψηφίων για βάπτιση.
(1504.3) 135:8.5 Ο Ιωάννης ήταν πολύ απασχολημένος με το πώς θα βάπτιζε όσο το δυνατόν γρηγορότερα όλους αυτούς τους προσήλυτους, και δεν είδε τον Ιησού μέχρι που ο Υιός του Ανθρώπου στάθηκε μπροστά του. Όταν ο Ιωάννης αναγνώρισε τον Ιησού, σταμάτησε τις τελετές για μια στιγμή όσο χαιρετούσε τον ξάδερφό του στην σάρκα και ρώτησε, «Μα γιατί έρχεσαι μέχρι εδώ για να με χαιρετήσεις;» Και ο Ιησούς απάντησε, «Για να με βαπτίσεις.» Και ο Ιωάννης είπε: «Μα εγώ πρέπει να βαπτιστώ από εσένα. Γιατί έρχεσαι σε μένα;» Και ο Ιησούς ψιθύρισε στον Ιωάννη: «Κάνε αυτό τώρα, γιατί πρέπει να δώσουμε αυτό το παράδειγμα στους αδερφούς μου που είναι μαζί μου, και γιατί οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ότι η ώρα μου ήρθε.»
(1504.4) 135:8.6 Υπήρχε ένας τόνος απόλυτος και ηγετικός στην φωνή του Ιησού. Ο Ιωάννης έτρεμε από συγκίνηση όσο ετοιμαζόταν να βαπτίσει τον Ιησού από την Ναζαρέτ στον Ιορδάνη, στις 14 Ιανουαρίου, το 26 μ.Χ. Έτσι ο Ιωάννης βάπτισε τον Ιησού και τους δύο αδερφούς του τον Ιάκωβο και τον Ιούδα. Και όταν ο Ιωάννης βάπτισε αυτούς τους τρεις, έδιωξε τους υπόλοιπους για την ημέρα εκείνη, ανακοινώνοντας ότι θα άρχιζε πάλι τις βαπτίσεις την επόμενη μέρα το μεσημέρι. Καθώς έφευγαν οι άνθρωποι, οι τέσσερις άνδρες στεκόντουσαν ακόμα στο νερό, τότε άκουσαν έναν παράξενο ήχο, και τότε, πάνω από το κεφάλι του Ιησού εμφανίστηκε για μια στιγμή μία οπτασία, και άκουσαν μια φωνή που έλεγε, «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, με τον οποίο είμαι πολύ ευχαριστημένος.» Μια μεγάλη αλλαγή συνέβη τότε στην όψη του Ιησού, και βγαίνοντας από το νερό σιωπηλά έφυγε, πηγαίνοντας προς τους λόφους ανατολικά. Και κανένας άνθρωπος δεν ξαναείδε τον Ιησού για σαράντα μέρες.
(1504.5) 135:8.7 Ο Ιωάννης τον ακολούθησε για να του πει την ιστορία της επίσκεψης του Γαβριήλ στην μητέρα του πριν να γεννηθούν και οι δυο τους, όπως την είχε ακούσει τόσες φορές από τα χείλη της μητέρας του. Και άφησε τον Ιησού να συνεχίσει μόνος του αφού του είπε: «Τώρα ξέρω ότι σίγουρα εσύ είσαι ο Απελευθερωτής.» Αλλά ο Ιησούς δεν του έδωσε καμία απάντηση.
(1505.1) 135:9.1 Όταν ο Ιωάννης γύρισε στους μαθητές του (ήταν τώρα είκοσι πέντε με τριάντα που έμεναν μαζί του διαρκώς), τους βρήκε να συζητούν πολύ σοβαρά, για το τι είχε γίνει με την βάπτιση του Ιησού. Έδειξαν μεγάλη έκπληξη όταν ο Ιωάννης τους γνωστοποίησε την ιστορία της επίσκεψης του Γαβριήλ στην Μαρία πριν γεννηθεί ο Ιησούς, καθώς και το ότι ο Ιησούς δεν του είχε πει λέξη ούτε ακόμα και όταν του είπε για αυτό. Δεν έβρεχε εκείνο το βράδυ, και η ομάδα αυτή των τριάντα ή περισσοτέρων μιλούσε για πολλή ώρα στην αστροφώτιστη νύχτα. Αναρωτιόντουσαν για το που είχε πάει ο Ιησούς, και πότε θα τον ξανα-έβλεπαν.
(1505.2) 135:9.2 Μετά τις εμπειρίες εκείνης της ημέρας το κήρυγμα του Ιωάννη πήρε νέα μορφή και κάποια νέα στοιχεία για το επερχόμενο βασίλειο και τον αναμενόμενο Μεσσία. Ήταν έντονες στιγμές, αυτές οι σαράντα μέρες που περίμενε την επιστροφή του Ιησού. Αλλά ο Ιωάννης συνέχισε να κηρύσσει με μεγάλη δύναμη, και οι μαθητές του άρχισαν και αυτοί τότε να κηρύσσουν στα μεγάλα πλήθη που μαζευόντουσαν γύρω από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη.
(1505.3) 135:9.3 Στην πορεία αυτών των σαράντα ημερών αναμονής, πολλές φήμες εξαπλωνόντουσαν στην επαρχία, ακόμα και στην Τιβεριάδα και στην Ιερουσαλήμ. Χιλιάδες ήρθαν να δουν το νέο θέαμα στην κατασκήνωση του Ιωάννη, τον φημισμένο Μεσσία, αλλά ο Ιησούς δεν βρισκόταν πουθενά. Όταν οι μαθητές του Ιωάννη τους επιβεβαίωναν ότι ο παράξενος άνθρωπος είχε πάει στους λόφους, πολλοί ήταν αυτοί που είχαν αμφιβολίες για την όλη ιστορία.
(1505.4) 135:9.4 Περίπου μετά από τρεις εβδομάδες μετά την αναχώρηση του Ιησού, έφτασε σε εκείνο το μέρος στην Πέλλα μια νέα αντιπροσωπεία ιερέων και Φαρισαίων από την Ιερουσαλήμ. Ρώτησαν άμεσα τον Ιωάννη αν ήταν ο Ηλίας ή ο προφήτης που υποσχέθηκε ο Μωυσής¨ και όταν ο Ιωάννης είπε, «Δεν είμαι,» τόλμησαν να ρωτήσουν, «Είσαι ο Μεσσίας;» και ο Ιωάννης απάντησε, «Δεν είμαι». Τότε εκείνοι οι άνθρωποι από την Ιερουσαλήμ είπαν: «Αφού δεν είσαι ο Ηλίας, ούτε ο προφήτης, ούτε ο Μεσσίας, γιατί βαπτίζεις τους ανθρώπους και δημιουργείς όλη αυτή την αναστάτωση;» Και ο Ιωάννης απάντησε: «Σε εκείνους που βάπτισα και με ακούσανε θα έπρεπε να πω ποιος είμαι, αλλά σας δηλώνω ότι, ενώ εγώ βαπτίζω με νερό, ήταν ανάμεσά μας κάποιος που θα επιστρέψει για να σας βαπτίσει με το Άγιο Πνεύμα.»
(1505.5) 135:9.5 Αυτές οι σαράντα μέρες ήταν δύσκολη περίοδος για τον Ιωάννη και τους μαθητές του. Ποια θα ήταν η σχέση του Ιωάννη με τον Ιησού; Εκατό ερωτήσεις ζητούσαν απάντηση. Πολιτικά και εγωιστικά συμφέροντα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Έντονες συζητήσεις γινόντουσαν για διάφορες ιδέες και αντιλήψεις σχετικά με τον Μεσσία. Θα γινόταν στρατιωτικός ηγέτης και βασιλέας σαν τον Δαβίδ; Θα συνέτριβε τις Ρωμαϊκές στρατιές όπως είχε συντρίψει ο Ιωσουά τους Καναανίτες; Ή θα ερχόταν να ιδρύσει μια πνευματική βασιλεία; Ο Ιωάννης με την μειοψηφία έκλιναν προς την άποψη, ότι ο Ιησούς είχε έρθει να ιδρύσει την βασιλεία των ουρανών, αν και δεν ήταν απόλυτα ξεκάθαρο στο μυαλό του για το τι θα περιλάμβανε σε αυτή του την αποστολή της ίδρυσης της βασιλείας των ουρανών.
(1505.6) 135:9.6 Εκείνες οι μέρες του Ιωάννη ήταν ιδιαίτερα επίπονες, και προσευχόταν για την επιστροφή του Ιησού. Μερικοί από τους μαθητές του Ιωάννη οργάνωσαν ανιχνευτικές ομάδες για την αναζήτηση του Ιησού, αλλά ο Ιωάννης τους το απαγόρεψε, λέγοντας: «Οι μέρες μας είναι στα χέρια του Θεού στον ουρανό¨ αυτός θα κατευθύνει τον Υιό του τον εκλεκτό.»
(1505.7) 135:9.7 Ήταν νωρίς το πρωί του Σαββάτου, στις 23 Φεβρουαρίου, και η συντροφιά του Ιωάννη έτρωγαν το πρωινό τους, κοιτάζοντας προς τον βορρά και είδαν τον Ιησού να έρχεται προς αυτούς. Καθώς τους πλησίαζε, ο Ιωάννης στάθηκε σε ένα μεγάλο. βράχο και, υψώνοντας την πλούσια φωνή του, είπε: «Δείτε τον Υιό του Θεού, τον απελευθερωτή του κόσμου! Για αυτόν είναι που έλεγα, «Μετά από μένα θα έρθει κάποιος που προηγείται από μένα επειδή ήταν πριν από μένα.» Γι αυτό το σκοπό βγήκα από την ερημιά για να κηρύξω την μετάνοια και για να βαπτίσω με νερό, αναγγέλλοντας ότι η βασιλεία των ουρανών πλησιάζει. Και τώρα έρχεται κάποιος που θα σας βαπτίζει με το Άγιο Πνεύμα. Και είδα το θείο πνεύμα να κατεβαίνει πάνω σε αυτόν τον άνθρωπο, και άκουσα την φωνή του Θεού να δηλώνει, «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός από τον οποίο είμαι πολύ ευχαριστημένος.»
(1506.1) 135:9.8 Ο Ιησούς τους προέτρεψε να συνεχίσουν το φαγητό τους ενώ και αυτός κάθισε να φάει με τον Ιωάννη, αφού οι αδερφοί του ο Ιάκωβος και ο Ιούδας είχαν γυρίσει στην Καπερναούμ.
(1506.2) 135:9.9 Νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας άφησε τον Ιωάννη και τους μαθητές του, και επέστρεψε στην Γαλιλαία. Δεν τους είπε τίποτα για το πότε θα τον έβλεπαν ξανά. Στις ερωτήσεις του Ιωάννη για το δικό του κήρυγμα και την αποστολή ο Ιησούς είπε μόνο, «Ο Πατέρας μου θα σε οδηγεί τώρα και στο μέλλον όπως σε οδηγούσε και στο παρελθόν.» Και αυτοί οι δύο σπουδαίοι άνθρωποι αποχωρίστηκαν εκείνο το πρωί στις όχθες του Ιωάννη, για να μην ξαναδούν ο ένας τον άλλο σε αυτή τη ζωή.
(1506.3) 135:10.1 Αφού ο Ιησούς είχε πάει βόρεια στην Γαλιλαία, ο Ιωάννης αισθάνθηκε ότι έπρεπε να ακολουθήσει τα παλιά του βήματα προς τα νότια. Έτσι, την Κυριακή το πρωί, στις 3 Μαρτίου, ο Ιωάννης και οι υπόλοιποι μαθητές του άρχισαν το ταξίδι τους νότια. Περίπου ένα τέταρτο από τους άμεσους οπαδούς του είχε στο μεταξύ αναχωρήσει για την Γαλιλαία σε αναζήτηση του Ιησού. Υπήρχε μια λύπη και μια σύγχυση στον Ιωάννη. Ποτέ ξανά δεν κήρυξε όπως πριν βαπτίσει τον Ιησού. Αισθανόταν κατά κάποιο τρόπο ότι η ευθύνη της επερχόμενης βασιλείας δεν βρισκόταν πια στους δικούς του ώμους. Αισθανόταν ότι το έργο του είχε σχεδόν τελειώσει¨ αισθανόταν απελπισία και μοναξιά. Αλλά κήρυσσε, βάπτιζε, και ταξίδευε προς τα νότια
(1506.4) 135:10.2 Κοντά στο χωριό του Αδάμ, ο Ιωάννης έμεινε αρκετές εβδομάδες, και εδώ ήταν που έκανε την περίφημη επίθεσή του στον Ηρώδη Αντύπα για το ότι είχε πάρει παράνομα την γυναίκα κάποιου άλλου άνδρα. Τον Ιούνιο εκείνου του έτους (26 μ.Χ) ο Ιωάννης είχε γυρίσει πίσω στο πέρασμα του Ιορδάνη στην Βηθανία , όπου είχε αρχίσει το κήρυγμα για την βασιλεία των ουρανών πριν από ένα περίπου χρόνο. Τις εβδομάδες που ακολούθησαν την βάπτιση του Ιησού, ο χαρακτήρας του κηρύγματος του Ιωάννη άλλαζε σταδιακά σε μια διακήρυξη ελέους για τους κοινούς ανθρώπους, ενώ αποκήρυσσε με ανανεωμένη ορμή τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τους θρησκευτικούς ηγέτες.
(1506.5) 135:10.3 Ο Ηρώδης Αντύπας, στου οποίου την περιοχή κήρυσσε ο Ιωάννης, άρχισε να ανησυχεί μήπως αυτός και οι μαθητές του ξεκινήσουν κάποια εξέγερση. Ο Ηρώδης επίσης απεχθανόταν την δημόσια κριτική του Ιωάννη για τις οικογενειακές του υποθέσεις. Μπροστά σε όλα αυτά, ο Ηρώδης αποφάσισε να φυλακίσει τον Ιωάννη. Έτσι, πολύ νωρίς το πρωί της 12 Ιουνίου, πριν φτάσει το πλήθος να ακούσει το κήρυγμα και να βαπτιστεί, οι απεσταλμένοι του Ηρώδη συνέλαβαν τον Ιωάννη. Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και δεν απελευθερωνόταν, οι μαθητές του διασκορπίστηκαν σε όλη την Παλαιστίνη, πολλοί από αυτούς πήγαν προς την Γαλιλαία για να ενωθούν με τους οπαδούς του Ιησού.
(1506.6) 135:11.1 Ο Ιωάννης αισθανόταν μοναξιά και πίκρα στην φυλακή. Σε λίγους από τους οπαδούς του επιτρεπόταν να τον επισκεφτούν. Ποθούσε να δει τον Ιησού μα έπρεπε να μείνει ικανοποιημένος με αυτά που μάθαινε για τα έργα του από τους οπαδούς του που είχαν πιστέψει στον Υιό του Ανθρώπου. Συχνά έμπαινε στον πειρασμό να αμφιβάλει για τον Ιησού και την θεία αποστολή του. Αν ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, γιατί δεν έκανε κάτι για να τον απελευθερώσει α0πό αυτή την ανυπόφορη αιχμαλωσία; Για περισσότερο από ενάμιση χρόνο αυτός ο βασανισμένος άνθρωπος έλιωνε σε αυτή την απαίσια φυλακή. Και αυτή η εμπειρία ήταν μεγάλη δοκιμασία για την πίστη του, και την αφοσίωσή του στον Ιησού. Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η εμπειρία ήταν μεγάλη δοκιμασία ακόμα και για την πίστη του Ιωάννη στον Θεό. Πολλές φορές μπήκε στον πειρασμό να αμφιβάλει ακόμα και για την γνησιότητα της δικής του αποστολής και εμπειρίας.
(1507.1) 135:11.2 Αφού ήταν στην φυλακή για αρκετούς μήνες, μια ομάδα μαθητών του ήρθε σε αυτόν και, αφού του ανάφεραν τις δημόσιες δραστηριότητες του Ιησού, του είπαν: «Βλέπεις λοιπόν Δάσκαλε ,ότι αυτός που ήταν μαζί στον άνω Ιορδάνη ευημερεί και δέχεται όλους όσους πηγαίνουν σε αυτόν. Γλεντάει ακόμα και με εταίρες και με αμαρτωλούς. Εσύ του έδειξες ότι είσαι γενναίος μάρτυρας, όμως αυτός δεν κάνει τίποτα για να πετύχει την απελευθέρωσή σου.» Αλλά ο Ιωάννης απάντησε στους φίλους του: «Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα εκτός και αν του το αναθέσει ο Πατέρας του στον ουρανό. Να θυμάστε καλά ότι σας είπα, «Δεν είμαι ο Μεσσίας, αλλά είμαι κάποιος που έχει σταλεί να προετοιμάσει τον δρόμο για αυτόν.» Και αυτό έκανα. Και αυτός που έχει την νύφη είναι ο γαμπρός, αλλά ο φίλος του γαμπρού που στέκεται κοντά χαίρεται πολύ από την φωνή του γαμπρού. Αυτή η χαρά μου, λοιπόν, έχει ικανοποιηθεί. Αυτός πρέπει να αυξάνεται αλλά εγώ πρέπει να μειώνομαι. Εγώ είμαι από αυτή την γη και έχω δηλώσει το μήνυμά μου. Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ έχει κατέβει στην γη από τον ουρανό και είναι υπεράνω όλων μας. Ο Υιός του Ανθρώπου έχει έρθει από τον Θεό, και θα σας δηλώσει τους λόγους του Θεού. Γιατί ο Πατέρας από τον ουρανό δεν δίνει με φειδωλά το πνεύμα στον ίδιο του τον Υιό. Ο Πατέρας αγαπά τον Υιό του και σύντομα θα θέσει τα πάντα στα χέρια αυτού του Υιού. Αυτός που πιστεύει στον Υιό έχει αιώνια ζωή. Και αυτά τα λόγια μου είναι αληθινά και αμετάκλητα.»
(1507.2) 135:11.3 Αυτοί οι μαθητές του εξεπλάγησαν από τις ανακοινώσεις αυτές του Ιωάννη, τόσο που έφυγαν σιωπηλά, χωρίς να πουν ούτε λέξη. Ο Ιωάννης ήταν επίσης πολύ ταραγμένος, γιατί κατάλαβε ότι μόλις είχε προφέρει μια προφητεία. Ποτέ ξανά δεν αμφέβαλλε πραγματικά για την αποστολή και την θεϊκότητα του Ιησού. Αλλά ήταν πικρή απογοήτευση για τον Ιωάννη το ότι ο Ιησούς δεν του έστειλε ούτε λέξη, το ότι δεν ήρθε να τον δει, και το ότι δεν χρησιμοποίησε καθόλου την μεγάλη του δύναμη για να τον απελευθερώσει από την φυλακή. Αλλά ο Ιησούς γνώριζε για όλα αυτά. Αγαπούσε πολύ τον Ιωάννη, αλλά τώρα που ήταν γνώστης της θεϊκής του φύσης και γνωρίζοντας πλήρως τα σπουδαία πράγματα που περίμεναν τον Ιωάννη όταν έφευγε από αυτόν τον κόσμο και γνωρίζοντας επίσης ότι το έργο του Ιωάννη στην γη είχε τελειώσει, συγκρατιόταν να μην ανακατευτεί στην φυσική εξέλιξη της σταδιοδρομίας του μεγάλου κήρυκα.
(1507.3) 135:11.4 Αυτή η μεγάλη αγωνία στην φυλακή ήταν ανθρώπινα ανυπόφορη. Μόλις λίγες μέρες πριν τον θάνατό του ο Ιωάννης έστειλε πάλι αγγελιαφόρους στον Ιησού, ρωτώντας: «Έγινε το έργο μου; Γιατί σαπίζω στην φυλακή; Είσαι στα αλήθεια ο Μεσσίας, ή να ψάξω για άλλον;» Και όταν αυτοί οι δύο απεσταλμένοι έδωσαν αυτό το μήνυμα στον Ιησού, ο Υιός του Ανθρώπου απάντησε: «Πηγαίνετε στον Ιωάννη και πείτε του ότι δεν έχω ξεχάσει αλλά να το ανεχτεί και αυτό για χάρη μου, γιατί πρέπει εμείς να τα κάνουμε όλα όπως πρέπει. Πείτε στον Ιωάννη αυτά που είδατε και ακούσατε—ότι οι φτωχοί έχουν καλά νέα να ακούσουν—και τελικά, πείτε στον αγαπημένο μου προάγγελο της γήινης αποστολής μου ότι θα είναι αιώνια ευλογημένος αν δεν αμφιβάλλει για μένα.» Και αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που έλαβε ο Ιωάννης από τον Ιησού. Αυτό το μήνυμα του έδωσε μεγάλο θάρρος και τον βοήθησε πολύ να σταθεροποιήσει την πίστη του και να προετοιμαστεί για το τραγικό τέλος της επίγειας ζωής του που θα ακολουθούσε τόσο σύντομα αυτά τα αξέχαστα γεγονότα.
(1508.1) 135:12.1 Καθώς ο Ιωάννης εργαζόταν στην νότια Περέα όταν συνελήφθη, οδηγήθηκε αμέσως στην φυλακή του φρουρίου της Μαχαιρούντας, όπου έμεινε φυλακισμένος μέχρι την εκτέλεσή του. Ο Ηρώδης εκτός από την Γαλιλαία, κυβερνούσε και την Περέα, και εκείνο τον καιρό κατοικούσε και στην Ιουλιάδα και στην Μαχαιρούντα της Περέας. Στην Γαλιλαία η επίσημη κατοικία του είχε μεταφερθεί από την Σέφορη στην νέα πρωτεύουσα στην Τιβεριάδα.
(1508.2) 135:12.2 Ο Ηρώδης φοβόταν να απελευθερώσει τον Ιωάννη μήπως και υποκινούσε κάποια εξέγερση. Φοβόταν να τον θανατώσει μήπως ο λαός στην πρωτεύουσα προκαλέσει ταραχές, γιατί χιλιάδες κάτοικοι της Περέας πίστευαν ότι ο Ιωάννης ήταν ένας άγιος άνθρωπος, ένας προφήτης. Έτσι ο Ηρώδης κρατούσε τον Ναζαρίτη κήρυκα στην φυλακή, μην ξέροντας τι άλλο να κάνει με αυτόν. Πολλές φορές κάλεσαν τον Ιωάννη ενώπιον του Ηρώδη, αλλά ποτέ δεν συμφώνησε να αφήσει την επικράτεια του Ηρώδη ή να παρατήσει όλες τις δημόσιες δραστηριότητές του αν απελευθερωνόταν. Και αυτή η νέα ταραχή για τον Ιησού από την Ναζαρέτ, που ολοένα μεγάλωνε, τον έκανε να μην θεωρεί την στιγμή κατάλληλη για να απελευθερώσει τον Ιωάννη. Εκτός από όλα αυτά, ο Ιωάννης ήταν θύμα του δυνατού και πικρού μίσους της Ηρωδιάδος, της παράνομης συζύγου του Ηρώδη.
(1508.3) 135:12.3 Πολλές φορές ο Ηρώδης μίλησε με τον Ιωάννη για την βασιλεία των ουρανών, και ενώ εντυπωσιαζόταν με το μήνυμά του, φοβόταν να τον ελευθερώσει από την φυλακή.
(1508.4) 135:12.4 Εφόσον ακόμα γινόταν πολύ ανοικοδόμηση στην Τιβεριάδα, ο Ηρώδης περνούσε πολύ χρόνο στην κατοικία του στην Περέα, και του άρεσε ιδιαίτερα το φρούριο της Μαχαιρούντας. Θα περνούσαν πολλά χρόνια πριν τελειώσουν όλα τα δημόσια κτίρια και η επίσημη κατοικία του στην Τιβεριάδα.
(1508.5) 135:12.5 Ο Ηρώδης έκανε μια μεγάλη γιορτή στο παλάτι της Μαχαιρούντας , για να γιορτάσει τα γενέθλιά του, με τους κύριους αξιωματικούς του και άλλους υψηλά ιστάμενους στα συμβούλια της κυβέρνησης στην Γαλιλαία και στην Περέα. Η Ηρωδιάς, αφού δεν είχε καταφέρει τον Ηρώδη να θανατώσει τον Ιωάννη, τώρα έβαλε σκοπό της να πετύχει την θανάτωση του Ιωάννη, με δόλια σχέδια.
(1508.6) 135:12.6 Στην πορεία των εορταστικών εκδηλώσεων και του γλεντιού, η Ηρωδιάδα παρουσίασε την κόρη της για να χορέψει μπροστά στους συνδετημόνες. Ο Ηρώδης ευχαριστήθηκε πολύ από τον χορό της κοπέλας και, καλώντας την μπροστά του, είπε: «Είσαι χαριτωμένη. Είμαι πολύ ευχαριστημένος μαζί σου. Σε αυτά τα γενέθλιά μου ζήτησέ μου ότι επιθυμείς, και θα σου το δώσω, ακόμα και το μισό βασίλειό μου.» Ο Ηρώδης τα έκανε όλα αυτά κάτω από την ισχυρή επίδραση του ποτού. Η νεαρή γυναίκα πήγε παράμερα και ρώτησε την μητέρα της τι να ζητήσει από τον Ηρώδη. Και η Ηρωδιάς είπε:, «Πήγαινε στον Ηρώδη και ζήτησέ του το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή.» Και η νέα γυναίκα, αφού γύρισε στο τραπέζι του συμποσίου, είπε στον Ηρώδη, «Ζητώ να μου φέρεις το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή σε ένα δίσκο.»
(1508.7) 135:12.7 Ο Ηρώδης γέμισε λύπη και φόβο, αλλά αφού είχε ορκιστεί μπροστά σε όλους που έτρωγαν μαζί του, δεν μπορούσε να αρνηθεί το αίτημά της. Και ο Ηρώδης Αντύπας έστειλε έναν στρατιώτη, διατάσσοντάς τον να φέρει το κεφάλι του Ιωάννη. Έτσι, εκείνο το βράδυ αποκεφαλίστηκε ο Ιωάννης στην φυλακή, και ο στρατιώτης έφερε το κεφάλι του προφήτη σε ένα δίσκο και το παρουσίασε στην νεαρή γυναίκα στο πίσω μέρος της αίθουσας συμποσίων. Και η κοπέλα έδωσε το δίσκο στην μητέρα της. Όταν οι μαθητές του Ιωάννη το έμαθαν, ήρθαν στην φυλακή για το σώμα του Ιωάννη, και αφού το τοποθέτησαν σε ένα τάφο, πήγαν και το είπαν στον Ιησού.
(1509.1) 136:0.1 Ο Ιησούς άρχισε το δημόσιο έργο του, όταν το λαϊκό ενδιαφέρον για το κήρυγμα του Ιωάννη βρισκόταν στα ύψη και την στιγμή που οι Εβραίοι της Παλαιστίνης περίμεναν με ανυπομονησία για την εμφάνιση του Μεσσία. Υπήρχε μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Ιωάννη και στον Ιησού. Ο Ιωάννης ήταν ένας πρόθυμος και ένθερμος εργάτης, ενώ ο Ιησούς ήταν ένας ήρεμος και χαρούμενος εργαζόμενος¨ πολύ λίγες στιγμές σε όλη την ζωή του βιαζόταν. Ο Ιησούς έδινε θάρρος και παρηγοριά στον κόσμο και έδινε και κάποιο παράδειγμα με την ζωή του¨ ο Ιωάννης δεν ήταν καθόλου παράδειγμα ή ενθαρρυντικός. Κήρυσσε για την βασιλεία των ουρανών μα ποτέ ο ίδιος δεν δοκίμασε την ευτυχία. Παρόλο που ο Ιησούς έλεγε για τον Ιωάννη ότι ήταν ο σπουδαιότερος προφήτης της παλαιάς τάξης, επίσης έλεγε ότι ο μικρότερος από εκείνους που θα έβλεπαν το μεγάλο φως του νέου δρόμου και έμπαινε έτσι στην βασιλεία των ουρανών, θα ήταν ακόμα πιο σπουδαίος και από τον Ιωάννη.
(1509.2) 136:0.2 Όταν ο Ιωάννης κήρυσσε για το επερχόμενο βασίλειο, το βάρος του μηνύματός του ήταν: Μετανοείτε! Σωθείτε από την οργή που έρχεται. Όταν ο Ιησούς άρχισε να κηρύσσει, παρέμενε η προτροπή για μετάνοια, αλλά αυτό το μήνυμα πάντα τα ακολουθούσε το ευαγγέλιο, τα καλά νέα της χαράς και της ελευθερίας του νέου βασιλείου.
(1509.3) 136:1.1 Οι Εβραίοι είχαν πολλές ιδέες για τον αναμενόμενο απελευθερωτή, και κάθε μια από αυτές τις διαφορετικές σχολές Μεσσιανικής διδασκαλίας ήταν ικανή να αναφέρεται σε δηλώσεις μέσα από τις Εβραϊκές γραφές, σαν απόδειξη για τις θεωρίες της. Κατά ένα γενικό τρόπο, οι Εβραίοι θεωρούσαν ότι η εθνική τους ιστορία άρχιζε από τον Αβραάμ και μεσουρανούσε στον Μεσσία και στην νέα εποχή της βασιλείας του Θεού. Νωρίτερα είχαν οραματιστεί τον απελευθερωτή αυτόν σαν «υπηρέτη του Κυρίου,» έπειτα σαν «Υιό του Ανθρώπου,» ενώ αργότερα κάποιοι αναφερόντουσαν στον Μεσσία σαν «Υιό του Θεού». Αλλά άσχετα με το αν τον αποκαλούσαν «σπόρο του Αβραάμ» ή «ο γιος του Δαβίδ», όλοι συμφωνούσαν ότι θα ήταν ο Μεσσίας, ο «χρισμένος». Έτσι οι αντιλήψεις είχαν εξελιχτεί από «υπηρέτης του Κυρίου» σε «υιό του Δαβίδ», «Υιό του Ανθρώπου», και «Υιό του Θεού».
(1509.4) 136:1.2 Τις μέρες του Ιωάννη και του Ιησού οι πιο μορφωμένοι Εβραίοι είχαν αναπτύξει την ιδέα του επερχόμενου Μεσσία σαν τον τελειοποιημένο και αντιπροσωπευτικό Ισραηλίτη, που συνδύαζε σαν «υπηρέτης του Κυρίου» την τριπλή υπηρεσία του προφήτη, του ιερέα, και του βασιλέα.
(1509.5) 136:1.3 Οι Εβραίοι πίστευαν πραγματικά ότι, όπως ο Μωυσής είχε απελευθερώσει τους πατέρες τους από τον Αιγυπτιακό ζυγό με θαύματα, έτσι και ο αναμενόμενος Μεσσίας θα απελευθέρωνε τους Εβραίους από την Ρωμαϊκή κυριαρχία με ακόμα μεγαλύτερα θαύματα δύναμης και φυλετικού θριάμβου. Οι ραββίνοι είχαν συλλέξει σχεδόν πεντακόσια κομμάτια από τις Γραφές που, παρά τις προφανείς αντιφάσεις τους, διαβεβαίωναν τις προφητείες για τον αναμενόμενο Μεσσία. Και μέσα σε όλες αυτές τις λεπτομέρειες για τον χρόνο, την τεχνική, και την λειτουργία, σχεδόν έχαναν εντελώς την προσωπικότητα του υποσχόμενου Μεσσία. Έψαχναν για την αποκατάσταση της Εβραϊκής εθνικής δόξας—την κοσμική εξύψωση του Ισραήλ—παρά για την σωτηρία του κόσμου. Έτσι είναι φανερό γιατί ο Ιησούς από την Ναζαρέτ ποτέ δεν θα ικανοποιούσε αυτή την υλιστική Μεσσιανική αντίληψη του Ιουδαϊκού νου. Πολλές από τις φημισμένες Μεσσιανικές προβλέψεις, αν είχαν δει αυτές τις προφητείες κάτω από διαφορετικό φως, θα είχαν πολύ φυσικά προετοιμάσει το μυαλό τους για την αναγνώριση του Ιησού σαν τον ολοκληρωτή την μιας εποχής και τον εγκαινιαστή μιας νέας και καλύτερης εποχής απονομής ελέους και σωτηρίας όλων των εθνών.
(1510.1) 136:1.4 Οι Εβραίοι ανατρεφόντουσαν με την πίστη στην θεωρία του Σεκινάχ. Αλλά αυτό το ονομαστό σύμβολο της Θεϊκής παρουσίας δεν βρισκόταν στον ναό. Πίστευαν ότι ο ερχομός του Μεσσία θα πετύχαινε την αποκατάσταση. Είχαν συγκεχιμένες ιδέες για την φυλετική αμαρτία και την υποτιθέμενη κακή φύση του ανθρώπου. Μερικοί δίδασκαν ότι η αμαρτία του Αδάμ είχε καταραστεί την ανθρώπινη φυλή, και ότι ο Μεσσίας θα καθάριζε αυτή την κατάρα και θα αποκαθιστούσε τον άνθρωπο στην θεϊκή εύνοια. Άλλοι δίδασκαν ότι ο Θεός, όταν δημιούργησε τον άνθρωπο, είχε βάλει μέσα στην ύπαρξή του και την καλή και την κακή φύση¨ και ότι όταν παρατηρούσε το αποτέλεσμα αυτής της ρύθμισης απογοητεύτηκε πολύ, και ότι «Μετάνοιωσε που είχε φτιάξει έτσι τον άνθρωπο.» Και αυτοί που το δίδασκαν αυτό πίστευαν ότι ο Μεσσίας θα ερχόταν για να σώσει τον άνθρωπο από αυτή την έμφυτη κακή φύση.
(1510.2) 136:1.5 Η πλειοψηφία των Εβραίων πίστευαν ότι συνέχιζαν να υποφέρουν κάτω από την Ρωμαϊκή ηγεμονία εξαιτίαςτων εθνικών τους αμαρτιών και εξαιτίας της απροθυμίας των αλλόθρησκων προσήλυτων. Το Εβραϊκό έθνος δεν είχε μετανοήσει ειλικρινά ¨ γι αυτό και ο Μεσσίας καθυστερούσε τον ερχομό του. Κουβέντιαζαν πολύ για την μετάνοια¨ γι αυτό και η ισχυρή και άμεση έκκληση του κηρύγματος του Ιωάννη, «Μετανοείτε και βαπτιστείτε, γιατί η βασιλεία των ουρανών πλησιάζει.» Και η βασιλεία των ουρανών θα μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα σε κάθε ευσεβή Εβραίο: Τον ερχομό του Μεσσία.
(1510.3) 136:1.6 Υπήρχε ένα χαρακτηριστικό της Προσφοράς του Μιχαήλ που ήταν εντελώς ξένο στην Ιουδαϊκή αντίληψη γιατον Μεσσία, και αυτή ήταν η ένωση των δύο φύσεων, της ανθρώπινης και της θεϊκής. Οι Εβραίοι είχαν αντιληφθεί τον Μεσσία σαν τελειοποιημένο άνθρωπο, υπεράνθρωπο, ακόμα και σαν θεϊκό. Και αυτό ήταν το μεγάλο εμπόδιο των πρώτων μαθητών του Ιησού. Καταλάβαιναν την ανθρώπινη αντίληψη για τον Μεσσία σαν τον υιό του Δαβίδ, όπως περιγραφόταν από τους παλαιούς προφήτες¨ σαν τον Υιό του Ανθρώπου, την υπεράνθρωπη ιδέα του Δανιήλ και μερικών μεταγενέστερων προφητών¨ ακόμα και σαν Υιό του Θεού, όπως περιγραφόταν από τον συγγραφέα του Βιβλίου του Ενώχ και κάποιων συγχρόνων του¨ αλλά ποτέ, ούτε για μια στιγμή δεν μπόρεσαν να συλλάβουν πραγματικά την ένωση σε μια γήινη προσωπικότητα, των δύο φύσεων, της ανθρώπινης και της θεϊκής. Η ενσάρκωση του Δημιουργού με την μορφή των πλασμάτων του δεν είχε αποκαλυφθεί ποτέ στο παρελθόν. Αποκαλύφθηκε μόνο στον Ιησού¨ ο κόσμος δεν γνώριζε τίποτα για αυτά τα πράγματα μέχρι που ο Δημιουργός Υιός πήρε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσα στους θνητούς της υλικής σφαίρας.
(1510.4) 136:2.1 Ο Ιησούς βαπτίστηκε όταν το κήρυγμα του Ιωάννη βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, όταν η Παλαιστίνη φλεγόταν από ανυπομονησία για το μήνυμά του—«η βασιλεία των Θεού πλησιάζει»—όταν όλος ο Εβραϊκός κόσμος ήταν απασχολημένος σε σοβαρή και αυτό-εξέταση. Η Εβραϊκή αίσθηση της φυλετικής αλληλεγγύης ήταν πολύ ισχυρή. Οι Εβραίοι πίστευαν ότι όχι μόνο οι αμαρτίες των πατέρων τους επηρέαζαν τα παιδιά τους, αλλά και ότι η αμαρτία ενός ατόμου θα μπορούσε να καταραστεί ένα ολόκληρο έθνος. Έτσι, όλοι που βαπτιζόντουσαν από τον Ιωάννη, δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους ενόχους κάποιων συγκεκριμένων αμαρτιών τις οποίες κατηγορούσε ο Ιωάννης. Πολλοί πιστοί βαπτιζόντουσαν από τον Ιωάννη για το καλό του Ισραήλ. Φοβόντουσαν μήπως κάποια αμαρτία που δεν γνώριζαν θα μπορούσε να καθυστερήσει τον ερχομό του Μεσσία. Αισθανόντουσαν ότι ανήκαν σε ένα ένοχο και καταραμένο από αμαρτίες έθνος, και παρουσιαζόντουσαν για βάπτιση για να προσφέρουν κάτι στην φυλετική μετάνοια του έθνους τους. Έτσι είναι φανερό ότι ο Ιησούς δεν βαπτίστηκε από τον Ιωάννη για να τελέσει μια τελετουργία μετάνοιας ή για την άφεση αμαρτιών. Δεχόμενος την βάπτιση από τα χέρια του Ιωάννη, ο Ιησούς ακολουθούσε μόνο το παράδειγμα των πολλών ευσεβών Ισραηλιτών.
(1511.1) 136:2.2 Όταν ο Ιησούς από την Ναζαρέτ κατέβηκε στον Ιορδάνη για να βαπτιστεί, ήταν ένας θνητός της υλικής σφαίρας που είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της ανθρώπινης εξελικτικής ανόδου σε όλα τα θέματα τα σχετικά με την κατάκτηση του νου και την ταύτιση με το πνεύμα. Στάθηκε εκεί στον Ιορδάνη, εκείνη την ημέρα, ένας τελειοποιημένος θνητός των εξελικτικών κόσμων του χώρου και του χρόνου. Είχε επιτευχθεί τέλειος συγχρονισμός και πλήρης επικοινωνία ανάμεσα στον θνητό νου του Ιησού και του εσωτερικά διαμένοντος πνευματικού Προσαρμοστή, του θεϊκού δώρου του Πατέρα από τον Παράδεισο. Και ακριβώς ένας τέτοιος Προσαρμοστής κατοικεί σε όλες τις φυσιολογικές υπάρξεις που ζουν στην Ουράντια από τότε που ο Μιχαήλ ανέβηκε στην ηγεσία του διαστήματός του, εκτός από το ότι ο Προσαρμοστής του Ιησού είχε προετοιμαστεί από πριν για αυτή την ειδική αποστολή με το να κατοικήσει κατά παρόμοιο τρόπο σε έναν άλλο υπεράνθρωπο που είχε ενσαρκωθεί με την μορφή θνητού, στον Μαχιβέντα Μελχισεδέκ.
(1511.2) 136:2.3 Συνήθως, όταν ένας θνητός από την υλική σφαίρα πετύχει ένα τόσο υψηλά επίπεδα τελειότητας προσωπικότητας, τότε συμβαίνουν εκείνα προκαταρκτικά φαινόμενα πνευματικής εξύψωσης που καταλήγουν σε τελική συγχώνευση της ώριμης ψυχής του θνητού με τον συνδεδεμένο θεϊκό Προσαρμοστή. Και μια τέτοια αλλαγή προφανώς θα συνέβαινε στην προσωπικότητα του Ιησού από την Ναζαρέτ εκείνη ακριβώς την ημέρα όταν κατέβηκε στον Ιορδάνη με τους δύο αδερφούς του για να βαπτιστεί από τον Ιωάννη. Αυτή η τελετή ήταν η τελική πράξη της απόλυτα ανθρώπινης ζωής του στην Ουράντια, και πολλοί υπεράνθρωποι παρατηρητές περίμεναν να γίνουν μάρτυρες της συγχώνευσης του Προσαρμοστή με τον νου μέσα στον οποίο διέμενε, αλλά όλοι ήταν γραφτό να απογοητευτούν. Κάτι νέο και ακόμα σπουδαιότερο συνέβη. Μόλις ο Ιωάννης έβαλε τα χέρια του πάνω στον Ιησού για να τον βαπτίσει, ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής άφησε την τελειοποιημένη ψυχή του Ιησού του υιού του Ιωσήφ. Και μέσα σε λίγες στιγμές αυτή η θεϊκή οντότητα επέστρεψε από το Ντιβίνιγκτον σαν Προσωποποιημένος Προσαρμοστής και αρχηγός του είδους του σε όλο το τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Έτσι ο Ιησούς είδε το δικό του προηγούμενο θεϊκό πνεύμα να κατέρχεται και να επιστρέφει σε αυτόν με προσωποποιημένη μορφή. Και άκουσε αυτό το πνεύμα Παραδείσιας προέλευσης να μιλά και να λέει, «Αυτός είναι ο υιός μου ο αγαπητός με τον οποίο είμαι πολύ ευχαριστημένος.» Και ο Ιωάννης, με τα αδέρφια του Ιησού επίσης άκουσαν αυτά τα λόγια. Οι μαθητές του Ιωάννη, που στεκόντουσαν δίπλα στο νερό, δεν άκουσαν αυτά τα λόγια, ούτε είδαν το όραμα του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή. Μόνο τα μάτια του Ιησού είδαν τον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή.
(1511.3) 136:2.4 Όταν ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής που είχε εξυψωθεί επέστρεψε και είπε αυτά τα λόγια, παντού βασίλευε ησυχία. Και ενώ οι τέσσερίς του παρέμεναν στο νερό, ο Ιησούς, κοιτάζοντας τον Προσαρμοστή που βρισκόταν εκεί κοντά, προσευχήθηκε: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου. Ελθέτω η βασιλεία σου! Γεννηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί τοις γης.» Και όταν προσευχήθηκε, «άνοιξαν οι ουρανοί», και ο Υιός του Ανθρώπου είδε το όραμα, που του παρουσίασε ο τώρα Προσωποποιημένος Προσαρμοστής, με τον εαυτό του σαν Υιός του Θεού όπως ήταν πριν έρθει στην γη με την μορφή θνητού, και όπως θα γινόταν όταν η ενσαρκωμένη ζωή του θα είχε πια τελειώσει. Αυτό το ουράνιο όραμα το είδε μόνο ο Ιησούς.
(1512.1) 136:2.5 Ήταν η φωνή του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή που άκουσαν ο Ιωάννης και ο Ιησούς, να μιλά εξ ονόματος του Συμπαντικού Πατέρα, γιατί ο Προσαρμοστής είναι του Παραδείσιου Πατέρα και σαν τον Παραδείσιο Πατέρα. Σε όλη την υπόλοιπη επίγεια ζωή του Ιησού αυτός ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής ήταν μαζί του σε όλα του τα έργα¨ ο Ιησούς βρισκόταν σε συνεχή επικοινωνία με αυτόν τον εξυψωμένο Προσαρμοστή.
(1512.2) 136:2.6 Όταν ο Ιησούς βαπτίστηκε, δεν μετανοούσε για λάθη του¨ δεν ζητούσε άφεση αμαρτιών. Η βάπτισή του ήταν κάτι σαν χρίσμα της εκτέλεσης του θελήματος του Ουράνιου Πατέρα. Στην βάπτισή του άκουσε το αναμφισβήτητο κάλεσμα του Πατέρα του, το τελικό κάλεσμα για να ξεκινήσει το έργο του Πατέρα του, και πήγε να αποτραβηχτεί από τον κόσμο για σαράντα μέρες για να διαλογιστεί πάνω σε αυτά τα πολλαπλά προβλήματα. Έτσι, με το να αποσυρθεί από την επαφή με τους επίγειους συνεργάτες του, ο Ιησούς έτσι όπως ήταν και ζούσε στην Ουράντια, ακολουθούσε την διαδικασία που ακολουθείται στους μοροντιανούς κόσμους όποτε ένας ανερχόμενος θνητός συγχωνεύεται με την εσώτερη παρουσία του Συμπαντικού Πατέρα.
(1512.3) 136:2.7 Εκείνη η μέρα της βάπτισης σήμανε το τέλος της απόλυτα ανθρώπινης ζωής του Ιησού. Ο θεϊκός Υιός έχει βρει πλέον τον Πατέρα του, ο Συμπαντικός Πατέρας έχει βρει τον ενσαρκωμένο του Υιό, και μιλούν ο ένας στον άλλο.
(1512.4) 136:2.8 (Ο Ιησούς ήταν σχεδόν τριάντα ενός έτους και μισό όταν βαπτίστηκε. Ενώ ο Λουκάς λέει ότι ο Ιησούς βαπτίστηκε στο δέκατο πέμπτο έτος της βασιλείας του Τιβέριου Καίσαρα, που ήταν το 29 μ.Χ εφόσον ο Αύγουστος πέθανε το 14 μ.Χ, θα έπρεπε να θυμηθούμε ότι ο Τιβέριος ήταν συναυτοκράτορας με τον Αύγουστο για δυόμισι χρόνια πριν τον θάνατο του Αύγουστου, και έκοψε νομίσματα προς τιμή του τον Οκτώβριο του 11 μ. Χ. Ο δέκατος πέμπτος χρόνος της κανονικής βασιλείας του ήταν, λοιπόν, ακριβώς το 26 μ. Χ, τότε που βαπτίστηκε ο Ιησούς. Και αυτή επίσης ήταν η χρονιά που άρχισε η ηγεμονία του Πόντιου Πιλάτου σαν κυβερνήτης της Ιουδαίας.)
(1512.5) 136:3.1 Ο Ιησούς είχε υποστεί τον μεγάλο πειρασμό της θνητής του προσφοράς πριν την βάπτισή του όταν είχε μείνει στο Όρος Χερμών για έξι εβδομάδες. Εκεί στο Όρος Χερμών, σαν αβοήθητος θνητός της υλικής σφαίρας, είχε συναντήσει και νικήσει τον διεκδικητή της Ουράντια, τον Καλιγάστια, τον πρίγκιπα αυτού του κόσμου. Εκείνη την σημαντική ημέρα, στα αρχεία του σύμπαντος, καταγράφτηκε ότι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ είχε γίνει ο Πλανητικός Πρίγκιπας της Ουράντια. Και αυτός ο Πρίγκιπας της Ουράντια, που τόσο σύντομα θα ανακηρυσσόταν ανώτατος Κυρίαρχος του Νέβαδον, τώρα αποτραβήχτηκε για σαράντα μέρες για να διαμορφώσει τα σχέδια και να καθορίσει την τεχνική που θα διακήρυσσε την νέα βασιλεία του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων.
(1512.6) 136:3.2 Μετά την βάπτισή του αποσύρθηκε για σαράντα μέρες για να προσαρμοστεί στις αλλαγμένες σχέσεις του κόσμου και του σύμπαντος που εξελίχτηκαν με την προσωποποίηση του Προσαρμοστή του. Κατά την διάρκεια της απομόνωσής του στους λόφους της Περέας αποφάσισε ποια πολιτική θα ακολουθούσε και τις μεθόδους που θα χρησιμοποιούσε σε αυτή την νέα και αλλαγμένη φάση επίγειας ζωής που ετοιμαζόταν να εγκαινιάσει.
(1512.7) 136:3.3 Ο Ιησούς δεν αποσύρθηκε για να νηστέψει και να παιδέψει την ψυχή του. Δεν ήταν ασκητής, και ήρθε για να καταργήσει μια για πάντα όλες αυτές τις αντιλήψεις όσον αφορά την προσέγγιση προς τον Θεό. Οι λόγοι που αναζήτησε αυτή την απόσυρση ήταν εντελώς διαφορετικοί από εκείνους που ώθησαν τον Μωυσή και τον Ηλία, ακόμα και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ο Ιησούς τότε γνώριζε απόλυτα την σχέση του με το σύμπαν της δικής του δημιουργίας καθώς και με το σύμπαν των συμπάντων, που επέβλεπε ο Παραδείσιος Πατέρας, ο Πατέρας του στον ουρανό. Τώρα θυμόταν πολύ καλά την ευθύνη που ανάλαβε για την Προσφορά του στην Ουράντια και τις οδηγίες που του έδωσε ο μεγαλύτερος αδερφός του, Εμμανουήλ, πριν ενσαρκωθεί στην Ουράντια. Τώρα αντιλαμβανόταν καθαρά και ολοκληρωτικά όλες αυτές τις μακρινές σχέσεις, και επιθυμούσε να αποσυρθεί για ένα διάστημα για να διαλογιστεί με ηρεμία και να μπορέσει να σκεφτεί τα σχέδια και να καθορίσει τις διαδικασίες που θα εκτελούσε το λαϊκό του έργο για λογαριασμό αυτού του κόσμου και για όλους τους άλλους κόσμους του τοπικού του σύμπαντος.
(1513.1) 136:3.4 Όσο περιπλανιόταν στους λόφους, ψάχνοντας για ένα κατάλληλο καταφύγιο, ο Ιησούς συνάντησε τον κύριο συμπαντικό του διοικητή, τον Γαβριήλ, το Λαμπρό και Πρωινό Άστρο του Νέβαδον. Ο Γαβριήλ τώρα αποκατέστησε την προσωπική επικοινωνία με τον Δημιουργό Υιό του σύμπαντος¨ συναντήθηκαν απ’ ευθείας για πρώτη φορά από τότε που ο Μιχαήλ άφησε τους συνεργάτες του στο Σάλβιγκτον όταν πήγε στην Εντέντια για να προετοιμαστεί για την Προσφορά του στην Ουράντια. Ο Γαβριήλ με τις οδηγίες του Εμμανουήλ και με την δικαιοδοσία των Αρχαίων των Ημερών της Ουβέρσα, έδωσε στον Ιησού πληροφορίες που δήλωναν την πρακτική λήξη της εμπειρίας της Προσφοράς του στην Ουράντια όσον αφορά την απόκτηση της τελειοποιημένης κυριαρχίας του σύμπαντός του και τον τερματισμό της αποστασίας του Λούσιφερ. Η πρώτη επιτεύχθηκε την μέρα της βάπτισής του όταν η προσωποποίηση του Προσαρμοστή του δήλωσε την τελειοποίηση και την ολοκλήρωση της Προσφοράς του με την μορφή θνητού, και η τελευταία ήταν ένα ιστορικό γεγονός εκείνη την ημέρα που κατέβηκε από το Όρος Χερμών για να συναντήσει τον νεαρό Τιγκλάθ που τον περίμενε. Ο Ιησούς είχε τώρα πληροφορηθεί, σύμφωνα με την ανώτατη δικαιοδοσία του τοπικού σύμπαντος και του υπερσύμπαντος, ότι το έργο της Προσφοράς του, όσον αφορά την προσωπική του κατάσταση σε σχέση με την κυριαρχία του σύμπαντος και τους αποστάτες, είχε ολοκληρωθεί. Είχε ήδη την διαβεβαίωση απευθείας από τον Παράδεισο στο όραμα που είχε στην βάπτισή του και στο φαινόμενο της προσωποποίησης του εσωτερικά διαμένοντος Προσαρμοστή Σκέψης του.
(1513.2) 136:3.5 Όσο έμενε στο βουνό, και συνομιλούσε με τον Γαβριήλ, ο Πατέρας του Αστερισμού της Εντέντια παρουσιάστηκε ενώπιον του Ιησού και του Γαβριήλ, και είπε: « Έχουν καταγραφεί τα πάντα. Η κυριαρχία του Μιχαήλ αριθμός 611.121 πάνω στο σύμπαν του το Νέβαδον βρίσκεται ολοκληρωμένη στο δεξί χέρι του Συμπαντικού Πατέρα. Σου φέρνω τώρα την απαλλαγή από την υποχρέωση της Προσφοράς από τον Εμμανουήλ, τον βοηθό- αδερφό σου για την ενσάρκωση στην Ουράντια. Τώρα ή όποτε το θελήσεις στο μέλλον είσαι ελεύθερος , με τον τρόπο που θα επιλέξεις, να τερματίσεις την προσφορά σου με την ενσάρκωσή σου, να ανέλθεις στο δεξί χέρι του Πατρός σου, και να αναλάβεις την κυριαρχία σου, και την επάξια κερδισμένη ανεπιφύλακτη ηγεμονία σου σε όλο το Νέβαδον. Επίσης πιστοποιώ την ολοκλήρωση των αρχείων του υπερσύμπαντος, με εξουσιοδότηση των Αρχαίων των Ημερών, που έχουν σχέση με τον τερματισμό όλων των αμαρτωλών αποστασιών στο σύμπαν σου και σου παραχωρείται πλήρης και απεριόριστη εξουσία για να αντιμετωπίζεις τις όποιες άλλες πιθανές αποστασίες στο μέλλον. Τεχνικά, το έργο σου στην Ουράντια με την μορφή θνητού είναι ολοκληρωμένο. Η πορεία σου από τώρα και στο εξής είναι θέμα δικής σου επιλογής.»
(1513.3) 136:3.6 Όταν ο Ύψιστος Πατέρας της Εντέντια είχε φύγει, ο Ιησούς κουβέντιασε εκτενώς με τον Γαβριήλ, για την ευημερία του σύμπαντος και, στέλνοντας τους χαιρετισμούς του στον Εμμανουήλ, τον διαβεβαίωσε, ότι στο έργο που θα αναλάμβανε τώρα στην Ουράντια, θα θυμόταν πάντα τις συμβουλές που είχε λάβει σχετικά με τις ευθύνες προ τις Προσφοράς του, στο Σάλβιγκτον.
(1514.1) 136:3.7 Όλες αυτές τις σαράντα μέρες της απομόνωσής του ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οι γιοι του Ζεβεδαίου τον αναζητούσαν. Πολλές φορές πλησίασαν το μέρος που βρισκόταν, αλλά ποτέ δεν τον βρήκαν.
(1514.2) 136:4.1 Μέρα με την ημέρα, πάνω στους λόφους, ο Ιησούς διαμόρφωνε τα σχέδιά του για το υπόλοιπο της Προσφοράς του στην Ουράντια. Πρώτα αποφάσισε να μην διδάξει συγχρόνως με τον Ιωάννη. Σχεδίαζε να παραμείνει σε σχετική αργία μέχρι το έργο του Ιωάννη να έχει πετύχει τον σκοπό του, ή μέχρι ο Ιωάννης να σταματήσει ξαφνικά εξαιτίας σύλληψης και φυλάκισής του. Ο Ιησούς γνώριζε καλά ότι το άφοβο και άξεστο κήρυγμα του Ιωάννη σύντομα θα προκαλούσε τους φόβους και την εχθρότητα των αστικών κυβερνητών. Μπροστά στην αβέβαιη κατάσταση του Ιωάννη, ο Ιησούς άρχισε οριστικά να σχεδιάζει το πρόγραμμά του για το λαϊκό του έργο για χάρη των ανθρώπων του και του κόσμου, για χάρη κάθε κατοικημένου κόσμου σε όλο το αχανές σύμπαν του. Η θνητή προσφορά του Μιχαήλ ήταν μεν πάνω στην Ουράντια, αλλά ήταν και για όλους τους κόσμους του Νέβαδον.
(1514.3) 136:4.2 Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ιησούς, αφού σκέφτηκε διεξοδικά το γενικό του σχέδιο συντονισμού του προγράμματός του με το κίνημα του Ιωάννη, ήταν να κάνει μια ανασκόπηση στο μυαλό του, στις οδηγίες του Εμμανουήλ. Προσεκτικά σκέφτηκε την συμβουλή που του δόθηκε σχετικά με της μεθόδους που θα εργάζεται, και ότι δεν έπρεπε να αφήσει μόνιμα γραπτά του στον πλανήτη. Ποτέ ξανά ο Ιησούς δεν έγραψε πουθενά παρά μόνο πάνω στην άμμο. Στην επόμενη επίσκεψή του στην Ναζαρέτ, προς μεγάλη λύπη του αδερφού του Ιωσήφ, ο Ιησούς κατάστρεψε όλα τα γραπτά του που είχε κρατήσει πάνω σε σανίδες στο ξυλουργείο, και είχε κρεμάσει στους τοίχους του παλιού σπιτιού. Και ο Ιησούς έλαφε σοβαρά υπόψη του την συμβουλή του Εμμανουήλ για το να αφήσει την οικονομική και πολιτική κατάσταση του κόσμου όπως θα την έβρισκε.
(1514.4) 136:4.3 Ο Ιησούς δεν νήστεψε εκείνες τις σαράντα μέρες της απομόνωσής του. Η μεγαλύτερη μέρα που πέρασε χωρίς φαγητό ήταν οι πρώτες δυο μέρες του στους λόφους που ήταν τόσο απασχολημένος με τις σκέψεις του που ξέχασε τα περί φαγητού. Αλλά την τρίτη μέρα πήγε προς αναζήτηση τροφής. Ούτε μπήκε σε πειρασμό εκείνο τον καιρό από οτιδήποτε κακά πνεύματα ή στασιαστικές προσωπικότητες που βρισκόντουσαν σε αυτόν τον κόσμο ή από οποιοδήποτε άλλον.
(1514.5) 136:4.4 Αυτές οι σαράντα μέρες ήταν η τελική συνδιάσκεψη ανάμεσα στο ανθρώπινο και στο θεϊκό μυαλό, ή μάλλον η πρώτη πραγματική λειτουργία αυτών των δύο διανοιών σαν ένα. Τα αποτελέσματα αυτής της μνημειώδους περιόδου διαλογισμού δήλωναν ότι το συμπέρασμα ήταν ότι ο θεϊκός νους υπερίσχυσε θριαμβευτικά πνευματικά της ανθρώπινης διάνοιας. Ο νους του ανθρώπου έχει γίνει νους του Θεού από τότε και στο εξής, και παρόλο που η προσωπικότητα του νου του ανθρώπου είναι πάντα παρούσα, πάντα αυτός ο πνευματικοποιημένος ανθρώπινος νους λέει, « Είθε να γενεί όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου.»
(1514.6) 136:4.5 Οι συναλλαγές εκείνης της σημαντικής περιόδου δεν ήταν οι φαντασιώσεις ενός πεινασμένου και αδυνατισμένου νου, ούτε ήταν οι μπερδεμένοι και παιδαριώδεις συμβολισμοί που αργότερα καταγράφτηκαν σαν οι «πειρασμοί του Ιησού στην ερημιά.» Αυτή η περίοδος ήταν περισσότερο περίοδος συλλογισμού πάνω σε όλη την επεισοδιακή και ποικίλη σταδιοδρομία της Προσφοράς στην Ουράντια, και προσεκτικού σχεδιασμού για περαιτέρω υπηρεσία που θα βοηθούσε καλύτερα αυτόν τον κόσμο ενώ παράλληλα θα συνεισέφερε και στην βελτίωση όλων των άλλων σφαιρών που είχαν απομονωθεί από αποστασίες. Ο Ιησούς συλλογίστηκε πάνω σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής στην Ουράντια, από τις μέρες του Αντόν και της Φόντα, μέχρι το ολίσθημα του Αδάμ, και έφτασε μέχρι την προσφορά του Μελχισεδέκ από το Σάλεμ.
(1514.7) 136:4.6 Ο Γαβριήλ υπενθύμισε στον Ιησού ότι υπήρχαν δύο τρόποι που θα μπορούσε να εκδηλωθεί στον κόσμο σε περίπτωση που επέλεγε να μείνει ακόμα στην Ουράντια για κάποιο διάστημα. Και ξεκαθαρίστηκε στον Ιησού ότι η επιλογή του σε αυτό το θέμα δεν θα είχε καμιά σχέση είτε με την κυριαρχία του στο σύμπαν του, ούτε με τον τερματισμό της στάσης του Λούσιφερ. Αυτοί οι δύο τρόποι προσφοράς του στον κόσμο ήταν:
(1515.1) 136:4.7 1. Ο δικός του τρόπος—ο τρόπος που θα φαινόταν πιο ευχάριστος και επικερδής από την πλευρά των άμεσων αναγκών αυτού του κόσμου και την παρούσα διαπαιδαγώγηση του δικού του σύμπαντος.
(1515.2) 136:4.8 2. Ο τρόπος του Πατέρα—ο παραδειγματισμός ενός μακροπρόθεσμου ιδανικού ζωής των δημιουργημάτων από τις υψηλές προσωπικότητες της διαχείρισης του Παραδείσου του σύμπαντος των συμπάντων.
(1515.3) 136:4.9 Έτσι ξεκαθαρίστηκε στον Ιησού ότι υπήρχαν δύο τρόποι με τους οποίους μπορούσε να κανονίσει το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του. Κάθε ένας από αυτούς είχε τα θετικά του κάτω από το φως της άμεσης κατάστασης. Ο Υιός του Ανθρώπου έβλεπε καθαρά ότι η επιλογή του ανάμεσα σε αυτούς τους δύο τρόπους συμπεριφοράς δεν θα είχε καμία σχέση με την αποδοχή της συμπαντικής του κυριαρχίας¨ αυτό ήταν θέμα που είχε ήδη τακτοποιηθεί και σφραγισθεί στα αρχεία του σύμπαντος των συμπάντων, και το μόνο που έμενε ήταν η προσωπική του απαίτηση. Αλλά φανερώθηκε στον Ιησού ότι θα ικανοποιούσε πολύ τον Παραδείσιο αδερφό του τον Εμμανουήλ, αν αυτό, ο Ιησούς, θεωρούσε κατάλληλο να τελειώσει την επίγεια καριέρα του στην ενσάρκωση όπως την είχε αρχίσει με τέτοια ευγένεια, πάνα υπακούοντας στο θέλημα του Πατέρα. Την τρίτη μέρα αυτής της απομόνωσης ο Ιησούς υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα επέστρεφε στον κόσμο να τελειώσει την επίγεια σταδιοδρομία του, και ότι σε μια περίσταση που θα είχε να κάνει και με αυτούς τους δύο τρόπους πάντα θα επέλεγε το θέλημα του Πατέρα. Και έζησε το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του πάντα συνεπής σε αυτή την υπόσχεση. Ακόμα και στο πικρό τέλος απαρέγκλιτα υπότασσε την δική του θέληση σαν κυρίαρχος του σύμπαντος, σε αυτήν του ουράνιου Πατέρα του.
(1515.4) 136:4.10 Οι σαράντα μέρες στην ερημιά του βουνού δεν ήταν μια περίοδος μεγάλου πειρασμού αλλά η περίοδος των μεγάλων αποφάσεων του Κυρίου. Εκείνες τις μέρες μοναχικής επικοινωνίας με τον εαυτό του και με την άμεση παρουσία του Πατέρα του—τον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή (δεν είχε πια προσωπικό σεραφικό φύλακα)—έφτασε, σε μια μια, στις μεγάλες αποφάσεις που θα κανόνιζαν την πολιτική του και την συμπεριφορά του για το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του. Μετέπειτα επικράτησε η παράδοση για ένα μεγάλο πειρασμό σε αυτή την περίοδο της απομόνωσης εξαιτίας της σύγχυσης που προκάλεσαν οι αποσπασματικές διηγήσεις για τους αγώνες πάνω στο Όρος Χερμών, και ακόμα επειδή ήταν η συνήθεια όλοι οι μεγάλοι προφήτες και ανθρώπινοι ηγέτες να αρχίζουν την δημόσια καριέρα τους με υποτιθέμενες περιόδους νηστείας και προσευχής. Πάντα ήταν συνήθεια του Ιησού, όταν βρισκόταν ενώπιον σοβαρών και νέων αποφάσεων, να αποτραβιέται για να επικοινωνήσει με το δικό του πνεύμα για να γνωρίσει το θέλημα του Θεού.
(1515.5) 136:4.11 Σε όλα αυτά τα σχέδια για το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του, ο Ιησούς η ανθρώπινη καρδιά του Ιησού διχαζόταν ανάμεσα σε δύο διαφορετικές πορείες συμπεριφοράς:
(1515.6) 136:4.12 1. Είχε μια ισχυρή επιθυμία να κερδίσει τους ανθρώπους του—και όλο τον κόσμο—να πιστέψουν σε αυτόν και να δεχτούν την νέα πνευματική βασιλεία του. Και γνώριζε καλά τις ιδέες τους για τον επερχόμενο Μεσσία.
(1515.7) 136:4.13 2. Να ζήσει και να δουλέψει όπως ήξερε ότι θα ενέκρινε ο Πατέρας του, να κάνει το έργο του για λογαριασμό άλλων κόσμων που είχαν ανάγκη, και να συνεχίσει, με την εγκαθίδρυση της βασιλείας, να αποκαλύψει τον Πατέρα και να παρουσιάσει τον θεϊκό του χαρακτήρα αγάπης.
(1515.8) 136:4.14 Όλες αυτές τις επεισοδιακές μέρες ο Ιησούς έμενε σε μια παμπάλαια σπηλιά μέσα στον βράχο, ένα καταφύγιο στην πλευρά των λόφων κοντά σε ένα χωριό που κάποτε λεγόταν Μπέϊτ Άντις. Έπινε από την μικρή πηγή που ανάβλυζε από την πλευρά του λόφου κοντά σε αυτό το καταφύγιο στον βράχο.
(1516.1) 136:5.1 Την τρίτη ημέρα αφού άρχισε αυτή την σύσκεψη με τον εαυτό του και τον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή του, ο Ιησούς είχε ένα όραμα με τις συγκεντρωμένες ουράνιες στρατιές του Νέβαδον τους σταλμένους από τους διοικητές τους για να υπηρετήσουν το θέλημα του αγαπημένου τους Κυρίαρχου. Αυτό η ισχυρή στρατιά περιλάμβανε δώδεκα λεγεώνες σεραφείμ και ανάλογους αριθμούς από κάθε τάγμα συμπαντικής νοημοσύνης. Και η πρώτη μεγάλη απόφαση που πήρε ο Ιησούς στην απομόνωσή του ήταν για το αν θα έκανε χρήση ή όχι, αυτών των ισχυρών προσωπικοτήτων στο πρόγραμμά του για το λαϊκό του έργο στην Ουράντια.
(1516.2) 136:5.2 Ο Ιησούς αποφάσισε να μην αξιοποιήσει ούτε μια από αυτές τις προσωπικότητες αυτής της τεράστιας συνάθροισης εκτός και αν ήταν φανερό ότι αυτό ήταν το θέλημα του Πατέρα του. Παρά αυτή τη γενική απόφαση, αυτή τεράστια στρατιά παρέμεινε μαζί του σε όλη την δοκιμασία της επίγειας ζωής του, πάντα σε ετοιμότητα να υπακούσει στην ελάχιστη έκφραση της θέλησης του Κυρίαρχού τους. Παρόλο που ο Ιησούς δεν έβλεπε συνέχεια αυτές τις βοηθητικές προσωπικότητες με τα ανθρώπινα μάτια του, ο συνδεδεμένος Προσωποποιημένος Προσαρμοστής του έβλεπε συνεχώς, και μπορούσε να επικοινωνήσει με όλους τους.
(1516.3) 136:5.3 Πριν γυρίσει από την απομόνωση των σαράντα ημερών στους λόφους, ο Ιησούς ανάθεσε την άμεση διοίκηση αυτών των βοηθητικών στρατιών συμπαντικών προσωπικοτήτων στον μόλις Προσωποποιημένο Προσαρμοστή του, και για πάνω από τέσσερα χρόνια Ουράντιας αυτές οι επιλεγμένες προσωπικότητες από κάθε τμήμα συμπαντικής νοημοσύνης υπάκουα και με σεβασμό λειτουργούσαν κάτω από την σοφή καθοδήγηση αυτού του εξυψωμένου και έμπειρου Προσωποποιημένου Μυστηριώδους Συμβούλου. Αναλαμβάνοντας την διοίκηση αυτής της ισχυρής συνάθροισης, ο Προσαρμοστής, μιας και ήταν κάποτε τμήμα και ουσία του Παραδείσιου Πατέρα, διαβεβαίωσε τον Ιησού ότι σε καμιά περίπτωση αυτές οι υπεράνθρωπες αντιπροσωπείες δεν θα έχουν την άδεια να υπηρετήσουν, ή να εκδηλωθούν σε σχέση, ή για χάρη της επίγειας σταδιοδρομίας του εκτός και αν ήταν φανερό πως ο Πατέρας επιθυμούσε μια τέτοια παρέμβαση. Έτσι με μια μεγάλη απόφαση ο Ιησούς εκούσια στέρησε τον εαυτό του από όλη την υπεράνθρωπη συνεργασία σε όλα τα θέματα που είχαν να κάνουν με το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του εκτός και αν ο Πατέρας ανεξάρτητα αποφάσιζε να επιλέξει να συμμετέχει σε κάποια πράξη ή επεισόδιο των επίγειων έργων του Υιού του.
(1516.4) 136:5.4 Δεχόμενος αυτή την διοίκηση των συμπαντικών στρατιών από τον Χριστό Μιχαήλ, ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής έσπευσε να εξηγήσει στον Ιησού ότι ενώ μια τέτοια συνάθροιση συμπαντικών πλασμάτων θα μπορούσε να περιοριστεί στις δραστηριότητες του χώρου της από την εξουσιοδοτημένη εξουσία του Δημιουργού τους, αυτοί οι περιορισμοί δεν ισχύουν στην λειτουργία τους στον χρόνο. Και αυτός ο περιορισμός εξαρτιόταν από το γεγονός ότι οι Προσαρμοστές είναι αχρονικές υπάρξεις μόλις προσωποποιηθούν. Έτσι ο Ιησούς πληροφορήθηκε ότι, ενώ η εξουσία που παραδόθηκε στα χέρια του Προσαρμοστή του πάνω σε αυτές τις διάνοιες ήταν απόλυτη σε ζητήματα χώρου, δεν υπήρχαν τόσο απόλυτοι κανόνες όσον αφορά τα ζητήματα χρόνου. Είπε ο Προσαρμοστής: «Θα επιβάλλω, όπως με πρόσταξες, την εξουσία μου πάνω σε αυτές τις βοηθητικές στρατιές συμπαντικών διανοιών σε οποιοδήποτε θέμα σε σχέση με την επίγεια ζωή σου εκτός από εκείνες τις περιπτώσεις που ο Παραδείσιος Πατέρας με κατευθύνει να απελευθερώσω αυτές τις ομάδες, για να εκπληρωθεί το θείο θέλημα του που εσύ έχεις επιλέξει, και σε εκείνες τις περιπτώσεις που ασχοληθείς με επιλογές ή πράξεις του θεϊκού- ανθρώπινου θελήματός σου που θα έχουν απομακρύνονται από την φυσική επίγεια τάξη των πραγμάτων όσον αφορά τον χρόνο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι αδύναμος, και τα πλάσματά σου που είναι συγκεντρωμένα εδώ με τελειότητα και ενότητα δύναμης είναι εξ ίσου αβοήθητα. Αν οι ενωμένες φύσεις σου κάποια φορά επιθυμήσουν κάτι τέτοιο, τότε αυτές οι επιθυμίες σου θα εκτελεστούν πάραυτα. Η επιθυμία σου σε αυτές τις θέματα θα αποτελέσει την σύντμηση του χρόνου, και το αντικείμενο προβολής θα είναι υπαρκτό. Κάτω από την εξουσία μου αυτός θα είναι ο μεγαλύτερος δυνατός περιορισμός που θα μπορώ να θέσω στην εν δυνάμει κυριαρχία σου. Στην δική μου σφαίρα ύπαρξης ο χρόνος είναι ανύπαρκτος, και έτσι δεν μπορώ να περιορίσω τα δημιουργήματά σου σε οτιδήποτε έχει σχέση με αυτόν.»
(1517.1) 136:5.5 Έτσι ο Ιησούς πληροφορήθηκε για το πώς θα λειτουργήσει η απόφασή του να συνεχίσει να ζει σαν ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους. Με μια του απόφαση μόνο είχε αποκλείσει όλες του τις βοηθητικές συμπαντικές στρατιές από διάφορες νοημοσύνες από την συμμετοχή τους στην ακόλουθη λαϊκή προσφορά του εκτός μόνο από τα θέματα που αφορούσαν τον χρόνο. Έτσι είναι πλέον προφανές ότι οποιαδήποτε υπερφυσική ή υποτιθέμενη υπεράνθρωπη συνοδεία της προσφοράς του Ιησού θα αφορούσε εξ ολοκλήρου την εξάλειψη του χρόνου εκτός και αν ο Πατέρας στον ουρανό πρόσταζε διαφορετικά. Κανένα θαύμα, καμία προσφορά ελέους, ή οποιοδήποτε άλλο πιθανό γεγονός που θα συνέβαινε στην υπόλοιπη επίγεια ζωή του δεν θα μπορούσε να έχει φύση ή χαρακτήρα που να υπερβαίνει τους φυσικούς νόμους που λειτουργούσαν στην Ουράντια εκτός από τα εξειδικευμένα ζητήματα χρόνου. Φυσικά, δεν υπήρχαν περιορισμοί στο «θέλημα του Πατέρα». Η εκμηδένιση του χρόνου σε σχέση με την εκφρασμένη επιθυμία αυτού του εν δυνάμει Κυρίαρχου ενός σύμπαντος θα μπορούσε να αποφευχθεί μόνο από την άμεση και ξεκάθαρη πράξη του θελήματος αυτού του θεανθρώπου όσον αφορά τον χρόνο και την πράξη ή το γεγονός που τίθεται θέμα κάθε φορά, ότι ο χρόνος δεν θα έπρεπε να συντμηθεί ή να απαλειφθεί. Για να αποφευχθεί η εμφάνιση χρονικών θαυμάτων, ήταν απαραίτητο ο Ιησούς να έχει συνεχώς υπόψη του τον χρόνο. Οποιαδήποτε ολίσθηση στην συνειδητοποίηση του χρόνου από αυτόν, σε σχέση με την εκπλήρωση κάποιας συγκεκριμένης επιθυμίας του, θα ήταν ισοδύναμη με την θέσπιση του αντικειμένου που βρισκόταν στον νου αυτού του Δημιουργού Υιού, και χωρίς την παρέμβαση του χρόνου.
(1517.2) 136:5.6 Μέσα από τον εποπτικό έλεγχο του συνδεδεμένου και Προσωποποιημένου Προσαρμοστή του, ο Μιχαήλ ήταν δυνατόν να περιορίζει άψογα τις προσωπικές του γήινες δραστηριότητες όσον αφορά τον χρόνο, αλλά δεν ήταν δυνατόν για τον Υιό του Ανθρώπου να περιορίζει την νέα γήινη κατάστασή του σαν εν δυνάμει Κυρίαρχος του Νέβαδον όσον αφορά τον χρόνο. Και αυτή ήταν η πραγματική κατάσταση του Ιησού από την Ναζαρέτ όταν ξεκίνησε την λαϊκή του προσφορά στην Ουράντια.
(1517.3) 136:6.1 Έχοντας τακτοποιήσει την πολιτική του όσον αφορά όλες τις προσωπικότητες όλων των τάξεων των δημιουργημένων διανοιών, όσο μπορούσε να καθοριστεί μπροστά στο έμφυτο δυναμικό της νέας κατάστασης θεϊκότητας, ο Ιησούς τώρα έστρεψε τις σκέψεις του προς τον εαυτό του. Έκανε τώρα αυτός, που γνώριζε απόλυτα ότι ήταν ο δημιουργός όλων των πραγμάτων και των υπάρξεων σε αυτό το σύμπαν, με αυτά τα προνόμια που του έδινε η ιδιότητα του Δημιουργού στις καταστάσεις που θα συναντούσε στην επίγεια ζωή του όταν γύριζε στην Γαλιλαία να αναλάβει το έργο του ανάμεσα στους ανθρώπους; Στην πραγματικότητα, ήδη, ακριβώς εκεί που βρισκόταν σε αυτούς τους έρημους λόφους, είχε κιόλας αυτό το πρόβλημα κάνει την εμφάνισή του πολύ έντονα με την μορφή της ανάγκης για τροφή. Κατά την τρίτη μέρα των μοναχικών συλλογισμών του το ανθρώπινο σώμα του άρχισε να πεινά. Θα έπρεπε τώρα να αναζητήσει τροφή όπως θα έκανε κάθε κοινός άνθρωπος, ή θα έπρεπε απλά να ασκήσει τις φυσιολογικές του δημιουργικές δυνάμεις και να παράγει την κατάλληλη σωματική διατροφή άμεσα; Και αυτή η μεγάλη απόφαση του Κυρίου σας έχει περιγραφεί σαν ένας πειρασμός—σαν μια πρόκληση από υποτιθέμενους εχθρούς σαν «διέταξε αυτές τις πέτρες να γίνουν καρβέλια από ψωμί.»
(1518.1) 136:6.2 Ο Ιησούς λοιπόν κατάληξε σε μια άλλη συνεπή πολιτική που θα ακολουθούσε σε όλο το υπόλοιπο επίγειο έργο του. Όσον αφορά τις προσωπικές του ανάγκες, και γενικότερα ακόμα και τις σχέσεις του με άλλες προσωπικότητες, τώρα συνειδητά επέλεξε να ακολουθήσει το μονοπάτι της φυσιολογικής γήινης ύπαρξης¨ καταδίκασε απόλυτα μια πολιτική που θα υπερέβαινε, θα παραβίαζε, ή θα τάραζε τους φυσικούς νόμους που είχε καθιερώσει ο ίδιος. Αλλά δεν μπορούσε να υποσχεθεί στον εαυτό του, όπως ήδη τον είχε προειδοποιήσει ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής του, ότι αυτοί οι φυσικοί νόμοι, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν θα επιταχυνόντουσαν σε μεγάλο βαθμό. Σαν αρχή, ο Ιησούς αποφάσισε ότι το έργο της ζωής του θα οργανωνόταν και θα διεξαγόταν σύμφωνα με την φυσική τάξη και σε αρμονία με την υπάρχουσα κοινωνική δομή. Έτσι, ο Κύριος επέλεξε ένα πρόγραμμα ζωής που ισοδυναμούσε με απόφαση ενάντια σε θαύματα. Πάλι αποφάσισε υπέρ του «θελήματος του ΠατέρỨ ξανά παράδωσε τα πάντα στα χέρια του Παραδείσιου Πατέρα.
(1518.2) 136:6.3 Η ανθρώπινη φύση του Ιησού του υπαγόρευε ότι το πρωταρχικό του καθήκον ήταν η αυτοσυντήρηση¨ αυτή είναι η φυσιολογική στάση του κανονικού ανθρώπου στους κόσμους του χώρου και του χρόνου, και γι αυτό είναι η νόμιμη αντίδραση κάθε θνητού της Ουράντια. Αλλά ο Ιησούς δεν ενδιαφερόταν μόνο για αυτόν τον κόσμο και τα πλάσματά του¨ ζούσε μια ζωή προορισμένη να καθοδηγεί και να εμπνέει τα πολυάριθμα πλάσματα ενός αχανούς σύμπαντος.
(1518.3) 136:6.4 Πριν το όραμα της βάπτισής του είχε ζήσει σε απόλυτη υπακοή στο θέλημα και την καθοδήγηση του ουράνιου Πατέρα του. Αποφάσισε στα σίγουρα να συνεχίσει την ίδια ανεπιφύλακτη θνητή του υποταγή στο θέλημα του Πατέρα. Σκόπευε να ακολουθήσει την αφύσικη πορεία—αποφάσισε να μην επιδιώξει την αυτοσυντήρηση. Επέλεξε να συνεχίσει την πολιτική της άρνησης να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Διαμόρφωσε τις αποφάσεις του σύμφωνα με τα λόγια των Γραφών που ήταν οικείες στο ανθρώπινο μυαλό: « Ο άνθρωπος δεν θα ζει μόνο με ψωμί αλλά και με όλα τα λόγια που προέρχονται από το στόμα του Θεού.» Φτάνοντας σε αυτή την απόφαση σε σχέση με την όρεξη της ανθρώπινης φύσης όπως εκφράζεται με την πείνα για τροφή, ο Υιός του Ανθρώπου έκανε και την τελική του διακήρυξη που αφορά όλες τις άλλες ανθρώπινες ορμές της σάρκας και τα σωματικά ένστικτα της ανθρώπινης φύσης.
(1518.4) 136:6.5 Μπορεί τις υπεράνθρωπες δυνάμεις του να τις χρησιμοποιούσε για τους άλλους, αλλά ποτέ για τον εαυτό του. Και ακολούθησε αυτή την τακτική μέχρι το τέλος, τότε που τον προκαλούσαν χλευαστικά και του έλεγαν: «Έσωσε τους άλλους¨ όμως τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει»—επειδή δεν ήθελε.
(1518.5) 136:6.6 Οι Εβραίοι περίμεναν έναν Μεσσία που θα έκανε ακόμα μεγαλύτερα θαύματα από τον Μωυσή, που φημιζόταν ότι έβγαλε νερό από ένα βράχο στην έρημο και ότι τάϊσε τους προγόνους τους με το μάννα εξ ουρανού μέσα στην ερημιά. Ο Ιησούς γνώριζε τι είδους Μεσσία περίμεναν οι συμπατριώτες του, και είχε όλες τις δυνάμεις και τα προνόμια να ανταπεξέλθει και στις πιο απαιτητικές τους προσδοκίες, αλλά αποφάσισε να μην ακολουθήσει ένα τέτοιο μεγαλόπρεπο πρόγραμμα επίδειξης δύναμης και δόξας. Ο Ιησούς θεωρούσε ότι αυτή η πορεία των αναμενόμενων θαυμάτων θα ήταν ένα πισωγύρισμα στις παλιές μέρες της άγνοιας της μαγείας εξαιτίας της άγνοιας και των εξευτελιστικών πρακτικών των πρωτόγονων μάγων. Ίσως, για την σωτηρία των δημιουργημάτων του, να επιτάχυνε τον φυσικό νόμο, αλλά να υπερβεί τους νόμους που έχει θέσει ο ίδιος, είτε για προσωπικό του όφελος ή για να εξαναγκάσει τους άλλους ανθρώπους να τον υπακούν, αυτό δεν θα το έκανε ποτέ. Και η απόφαση του Κυρίου ήταν οριστική.
(1518.6) 136:6.7 Ο Ιησούς πονούσε για τους ανθρώπους του¨ καταλάβαινε απόλυτα πως είχαν οδηγηθεί προς την προσδοκία για τον αναμενόμενο Μεσσία, την στιγμή που «η γη θα δίνει τους καρπούς της εκατονταπλάσιους, και πάνω στο ένα κλήμα θα κρέμονται χίλια κλαδιά, και κάθε κλαδί θα έχει χίλια τσαμπιά, και κάθε τσαμπί θα βγάζει ένα γαλλόνι κρασί.» Οι Εβραίοι πίστευαν ότι ο Μεσσίας θα τους εισήγαγε σε μια περίοδο θαυμαστής αφθονίας. Οι Εβραίοι είχαν ανατραφεί για πολύ με παραδόσεις και θρύλους θαυμάτων .
(1519.1) 136:6.8 Αυτός δεν ήταν ένας Μεσσίας που ερχόταν για να πολλαπλασιάσει το ψωμί και το κρασί. Δεν ήρθε για να υπηρετήσει μόνο τις εφήμερες ανάγκες των ανθρώπων¨ ήρθε για να αποκαλύψει τον Πατέρα του στον ουρανό στα παιδιά του στην γη, ενώ συγχρόνως επιδίωκε να οδηγήσει τα επίγεια παιδιά του να έρθουν μαζί του σε μια ειλικρινή προσπάθεια να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό.
(1519.2) 136:6.9 Με αυτή του την απόφαση ο Ιησούς από την Ναζαρέτ παρουσίασε σε ένα σύμπαν θεατή την αφροσύνη και την αμαρτία του ξεπουλήματος των θεϊκών ταλέντων και των Θεόσταλτων ικανοτήτων για προσωπική ανάδειξη ή για απλά εγωιστικές απολαβές και εξωραϊσμούς. Αυτή ήταν η αμαρτία του Λούσιφερ και του Καλιγάστια.
(1519.3) 136:6.10 Αυτή η σπουδαία απόφαση του Ιησού απεικονίζει με δραματικό τρόπο την αλήθεια ότι η εγωιστική και αισθησιακή ικανοποίηση, από μόνη της, δεν είναι ικανή να φέρει την ευτυχία στις εξελισσόμενες ανθρώπινες υπάρξεις. Υπάρχουν ανώτερες αξίες στην θνητή ύπαρξη—τα διανοητικά και πνευματικά επιτεύγματα—που υπερβαίνουν κατά πολύ την αναγκαία ικανοποίηση των απλά σωματικών ορέξεων και ορμέφυτων του ανθρώπου. Τα φυσικά χαρίσματα, ταλέντα και ικανότητες του ανθρώπου θα πρέπει να είναι αφιερωμένα κύρια στην ανάπτυξη και εξευγένιση των ανώτερων δυνάμεων του νου και του πνεύματός του.
(1519.4) 136:6.11 Ο Ιησούς αποκάλυψε έτσι στα πλάσματα του σύμπαντός του την τεχνική του νέου και καλύτερου δρόμου, των υψηλότερων ηθικών αξιών ζωής και των βαθύτερων πνευματικών ικανοποιήσεων της εξελικτικής ανθρώπινης ύπαρξης στους κόσμους του χώρου.
(1519.5) 136:7.1 Έχοντας πάρει τις αποφάσεις του σχετικά με αυτά τα θέματα της τροφής και της φυσικής φροντίδας στις ανάγκες του υλικού σώματος, την φροντίδα για την υγεία του ίδιου και των συνεργατών του, έμενε και άλλα προβλήματα προς επίλυση. Ποια θα ήταν η στάση του όταν αντιμετώπιζε προσωπικό κίνδυνο; Αποφάσισε να ασκεί κάποια φυσιολογική προσοχή για την ανθρώπινη ασφάλειά του και να πάρει και κάποιες λογικές προφυλάξεις για να εμποδίσει την πρόωρη λήξη της επίγειας ζωής του αλλά να αποφύγει όλες τις υπεράνθρωπες παρεμβάσεις όταν ερχόταν η κρίση της ζωής του στην σάρκα. Όταν έφτανε σε αυτήν την απόφαση, ο Ιησούς καθόταν κάτω από την σκιά ενός δέντρου πάνω σε μια προεξοχή του βράχου με έναν γκρεμό ακριβώς μπροστά του. Ήξερε πολύ καλά ότι μπορούσε να πηδήξει στο κενό, και να μην του συνέβαινε τίποτα κακό αν μόνο αναιρούσε την πρώτη του μεγάλη απόφαση να μην προκαλέσει την παρέμβαση των ουράνιων νοήμονων υπάρξεών του στην επιτέλεση του έργου του στην Ουράντια, και αν ακύρωνε την δεύτερή του μεγάλη απόφαση για την στάση του προς την αυτοσυντήρηση.
(1519.6) 136:7.2 Ο Ιησούς γνώριζε ότι οι συμπατριώτες του περίμεναν έναν Μεσσία που θα ήταν υπεράνω του φυσικού νόμου. Το ήξερε καλά αυτό από τις Γραφές: «Δεν θα σου συμβεί κανένα κακό, ούτε καμιά ασθένεια. Γιατί αυτός θα σου δώσει τους αγγέλους του να σε φυλάνε σε όλα σου τα βήματα. Θα σε σηκώσουν ψηλά στα χέρια τους για να μην σκοντάψεις πουθενά.» Να δικαίωνε αυτές τις υποθέσεις, και να αψηφούσε τους νόμους της βαρύτητας του Πατέρα του για να προστατευτεί από πιθανό κακό, ή να προσπαθήσει μήπως τυχόν μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των παραπλανημένων και σαστισμένων ανθρώπων του; Αλλά μια τέτοια πορεία, όσο και να δικαίωνε τους Εβραίους που περίμεναν τα σημάδια, δεν θα ήταν αποκάλυψη του Πατέρα του, αλλά ένα ύποπτο παιχνίδι με τους καθιερωμένους νόμους του σύμπαντος των συμπάντων.
(1519.7) 136:7.3 Καταλαβαίνοντας όλα αυτά και γνωρίζοντας ότι ο Κύριος αρνήθηκε να εργαστεί αψηφώντας τους καθιερωμένους φυσικούς νόμους σχετικά με την προσωπική του συμπεριφορά, ξέρετε πλέον με σιγουριά ότι ποτέ δεν περπάτησε πάνω στο νερό ούτε έκανε τίποτα άλλο που θα διατάραζε την υλική τάξη του κόσμου¨ πάντα βέβαια έχοντας υπόψη μας ότι δεν μπορούσε να υπάρξει απόλυτος έλεγχος στο στοιχείο του χρόνου σε σχέση με αυτά τα θέματα που είχαν τεθεί στην δικαιοδοσία του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή του.
(1520.1) 136:7.4 Σε όλη του την επίγεια ζωή του ο Ιησούς ήταν συνεπής σε αυτή του την απόφαση. Όσο και να τον προκαλούσαν χλευαστικά οι Φαρισαίοι για ένα σημάδι, ή όσο και να τον προκαλούσαν οι θεατές στον Κρανίου Τόπο να κατέβει από τον σταυρό, αυτός επίμονα έμεινε στην απόφαση που είχε πάρει αυτήν την στιγμή πάνω στον λόφο.
(1520.2) 136:8.1 Το επόμενο μεγάλο πρόβλημα με το οποίο καταπιάστηκε αυτός ο Θεάνθρωπος και για το οποίο σύντομα αποφάσισε σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό, αφορούσε το ερώτημα αν θα έπρεπε ή όχι να χρησιμοποιήσει κάποια από τις υπεράνθρωπες δυνάμεις του με τον σκοπό να προσελκύσει την προσοχή και να κερδίσει την πίστη των συνανθρώπων του. Αν θα έπρεπε με οποιοδήποτε τρόπο να δανείσει τις συμπαντικές δυνάμεις του για την ικανοποίηση της λαχτάρας των Ιουδαίων για το εντυπωσιακό και το θαυμαστό; Αποφάσισε ότι δεν έπρεπε. Κατάληξε σε μια τακτική που θα απάλειφε όλες τις παρόμοιες τακτικές από την μέθοδό της πρόκλησης της προσοχής των συνανθρώπων του στην αποστολή του. Και έζησε με συνέπεια προς αυτή του την μεγάλη απόφαση. Ακόμα και όταν επέτρεπε την εκδήλωση πολλών χρονικών συντομεύσεων στην απονομή ελέους , σχεδόν πάντα ζητούσε από τους αποδέκτες της θεραπευτικής προσφοράς του να μην πουν σε κανέναν για το καλό που τους συνέβη. Και πάντα απόρριπτε τις χλευαστικές προκλήσεις των εχθρών του «να μας δείξεις ένα σημάδι» προς απόδειξη και επίδειξη της θεϊκότητάς του.
(1520.3) 136:8.2 Ο Ιησούς πολύ σοφά πρόβλεψε ότι αν έκανε θαύματα θα προκαλούσε μόνο την επιφανειακή υπακοή παραβιάζοντας τον υλικό νου¨ τέτοιες εκδηλώσεις δεν θα αποκάλυπταν τον Θεό ούτε θα έσωζαν τους ανθρώπους. Δεν ήθελε να γίνει ένας απλός θαυματοποιός. Αποφάσισε να ασχοληθεί μόνο με ένα έργο—την εγκαθίδρυση της βασιλείας των ουρανών.
(1520.4) 136:8.3 Κατά την διάρκεια όλου αυτού του βαρυσήμαντου διαλόγου της επικοινωνίας του Ιησού με τον εαυτό του, πάντα ήταν παρόν και το ανθρώπινο στοιχείο της απορίας και σχεδόν της αμφιβολίας, γιατί ο Ιησούς ήταν και άνθρωπος εκτός από Θεός. Ήταν φανερό ότι ποτέ δεν θα γινόταν αποδεκτός από τους Εβραίους σαν Μεσσίας αν δεν έκανε θαύματα. Εξάλλου, αν δεχόταν να κάνει έστω και ένα αφύσικο πράγμα, ο ανθρώπινος νους θα ήξερε με σιγουριά ότι γινόταν από ένα πραγματικά θεϊκό νου. Θα ήταν σύμφωνο με το «θέλημα του Πατέρα» αν ο θεϊκός νους έκανε αυτή την παραχώρηση στην φυσική αμφισβήτηση του ανθρώπινου νου; Ο Ιησούς αποφάσισε ότι δεν θα ήταν και παρέπεμψε στην παρουσία του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή σαν επαρκή απόδειξη της θεϊκότητας που συνεταιρίζεται με την ανθρωπότητα.
(1520.5) 136:8.4 Ο Ιησούς είχε ταξιδέψει πολύ¨ θυμόταν την Ρώμη, την Αλεξάνδρεια, και την Δαμασκό. Γνώριζε τις μεθόδους του κόσμου—πως οι άνθρωποι κέρδιζαν στην πολιτική και στο εμπόριο με τους συμβιβασμούς και την διπλωματία. Να αξιοποιούσε αυτή την γνώση στην αποστολή του στην γη; Όχι! Έτσι αποφάσισε ενάντια σε κάθε συμβιβασμό τις αντιλήψεις του κόσμου και την επιρροή του πλούτου στην καθιέρωση της βασιλείας των ουρανών. Πάλι επέλεξε να βασίζεται απόλυτα στο θ’έλημα του Πατέρα.
(1520.6) 136:8.5 Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τους εύκολους και γρήγορους δρόμους που είχε την δύναμη να χρησιμοποιήσει. Ήξερε πολλούς τρόπους με τους οποίους η προσοχή του έθνους και ολόκληρου του κόσμου, θα μπορούσε να στραφεί αμέσως επάνω του. Πολύ σύντομα θα εορταζόταν το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ¨ η πόλη θα ήταν γεμάτη επισκέπτες. Θα μπορούσε να ανέβει στην στέγη του ναού και μπροστά στο έκπληκτο πλήθος να περπατήσει στον αέρα¨ αυτό θα ήταν το είδος του Μεσσία που έψαχναν. Αλλά έμελλε να τους απογοητεύσει αφού δεν είχε έρθει για να αναστηλώσει τον θρόνο του Δαβίδ. Και γνώριζε την ματαιότητα της μεθόδου του Καλιγάστια που προσπάθησε να υπερβεί τον φυσικό, αργό και σίγουρο τρόπο της επίτευξης του θεϊκού σκοπού. Και πάλι ο Υιός του Ανθρώπου έσκυψε με υπακοή στον δρόμο του Πατέρα, στο θέλημα του Πατέρα.
(1521.1) 136:8.6 Ο Ιησούς επέλεξε να εγκαταστήσει την βασιλεία των ουρανών στις καρδιές των ανθρώπων με τον φυσικό, συνηθισμένο, δύσκολο, και όλο δοκιμασίες τρόπο, ακριβώς με την διαδικασία που τα γήινα παιδιά του θα έπρεπε να ακολουθήσουν όταν θα προσπαθούσαν να μεγεθύνουν και να επεκτείνουν το ουράνιο βασίλειο. Γιατί πολύ καλά γνώριζε ο Υιός του Ανθρώπου ότι θα ήταν «μέσα από πολλές δοκιμασίες που πολλά από τα παιδιά όλων των εποχών θα έμπαιναν στην βασιλεία». Ο Ιησούς τώρα περνούσε την μεγάλη δοκιμασία του πολιτισμένου ανθρώπου, που ενώ έχει δύναμη αρνείται σταθερά να την χρησιμοποιήσει για απλά εγωιστικούς και προσωπικούς σκοπούς.
(1521.2) 136:8.7 Όταν σκέφτεστε την ζωή και το έργο του Υιού του Ανθρώπου, θα έπρεπε πάντα να έχετε κατά νου ότι ο Υιός του Θεού είχε ενσαρκωθεί με το μυαλό ενός ανθρώπου του πρώτου αιώνα, και όχι με το μυαλό ενός θνητού του εικοστού αιώνα ή κάποιου άλλου αιώνα. Με αυτό θέλουμε να εξηγήσουμε ότι τα ανθρώπινα χαρίσματα του Ιησού ήταν αποκτημένα με απόλυτα φυσικό τρόπο. Ήταν το προϊόν της κληρονομικότητας και παραγόντων του περιβάλλοντος του καιρού του, συν την εκπαίδευσή του και την μόρφωσή του. Η ανθρώπινη φύση του ήταν γνήσια, φυσιολογικά, και προερχόντουσαν εξ ολοκλήρου από τους προγόνους του και από την πραγματική διανοητική κατάσταση και τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της εποχής και της γενιάς του. Ενώ στην ζωή αυτού του Θεανθρώπου υπήρχε πάντα η πιθανότητα ο θεϊκός νους να υπερβεί τον ανθρώπινο νου, όμως, όταν λειτουργούσε ο ανθρώπινος νους του, ήταν με τον τρόπο που λειτουργεί ένας αληθινός θνητός νους κάτω από τις συνθήκες του περιβάλλοντος της εποχής του.
(1521.3) 136:8.8 Ο Ιησούς έδειξε σε όλους τους κόσμους του τεράστιου σύμπαντός του την αφροσύνη της δημιουργίας τεχνητών καταστάσεων για τον σκοπό της επίδειξης αυθαίρετης εξουσίας ή της άσκησης υπερβολικής δύναμης με τον σκοπό της επέκτασης των ηθικών αξιών ή της επιτάχυνσης της πνευματικής προόδου. Ο Ιησούς αποφάσισε να μην παραχωρήσει την αποστολή του στην γη για την επανάληψη της απογοήτευσης της βασιλείας των Μακκαβαίων. Αρνήθηκε να ξεπουλήσει τις θεϊκές του ιδιότητες με τον σκοπό να αποκτήσει εύκολα δημοτικότητα ή για να κερδίσει πολιτικό κύρος. Δεν επικρατούσε την μεταλλαγή της θεϊκής και δημιουργικής του ενέργειας σε εθνική δύναμη ή διεθνές κύρος. Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ αρνήθηκε να συμβιβαστεί με το κακό, και ακόμα περισσότερο να εναρμονιστεί με την αμαρτία. Ο Κύριος θριαμβευτικά έβαλε την υπακοή στο θέλημα του Πατέρα πάνω κάθε άλλη γήινη και εφήμερη άποψη.
(1521.4) 136:9.1 Έχοντας κατασταλάξει στα θέματα πολιτικής που θα ακολουθούσε στις ατομικές του σχέσεις με την φυσική τάξη και πνευματική δύναμη, έστρεψε την προσοχή του στην επιλογή των μεθόδων που θα χρησιμοποιούσε για την διακήρυξη και την καθιέρωση της βασιλείας του Θεού. Ο Ιωάννης ήδη είχε αρχίσει αυτό το έργο¨ πώς να συνέχιζε το μήνυμα; Πώς να αναλάμβανε την αποστολή του Ιωάννη; Πώς να οργάνωνε τους οπαδούς του για να έχουν οι προσπάθειές τους αποτέλεσμα και να συνεργάζονται καλά; Ο Ιησούς τώρα έφτανε στην τελευταία απόφαση που θα απέκλειε εντελώς την Ιουδαϊκή άποψη για τον Μεσσία, τουλάχιστον όπως καταλάβαιναν τον Μεσσία την εποχή εκείνη.
(1522.1) 136:9.2 Οι Ιουδαίοι είχαν οραματιστεί έναν απελευθερωτή που θα ερχόταν με θαυμαστή δύναμη για να πατάξει τους εχθρούς του Ισραήλ και θα αναδείκνυε τους Εβραίους σαν παγκόσμιους κυβερνήτες, απαλλαγμένους από ανάγκες και καταπίεση. Ο Ιησούς ήξερε ότι αυτή η ελπίδα θα πραγματοποιείτο ποτέ. Γνώριζε ότι η βασιλεία των ουρανών είχε να κάνει με την κατάργηση του κακού στις καρδιές των ανθρώπων, και ότι ήταν καθαρά πνευματικό θέμα. Σκέφτηκε καλά την σκοπιμότητα της προώθησης του πνευματικού βασιλείου με μια λαμπρή και εκτυφλωτική επίδειξη δύναμης—και μια τέτοια πορεία θα ήταν απόλυτα αποδεκτή και μέσα στην δικαιοδοσία του Μιχαήλ—αλλά αποφάσισε κάθετα ενάντια σε ένα τέτοιο σχέδιο. Δεν θα συμφωνούσε με τις επαναστατικές τεχνικές του Καλιγάστια. Είχε κερδίσει τον εν δυνάμει κόσμο υπακούοντας στο θέλημα του Πατέρα, και είχε τ6ην πρόθεση να συνεχίσει το έργο του όπως το είχε αρχίσει, και σαν Υιός του Ανθρώπου.
(1522.2) 136:9.3 Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι θα είχε γίνει στην Ουράντια αν αυτός ο Θεάνθρωπος, τώρα κυρίαρχος πάσης δύναμης στον ουρανό και στην γη, αποφάσιζε κάποια στιγμή να ξεδιπλώσει το λάβαρο της κυριαρχίας του, να επιστρατεύσει τα θαυμαστά του τάγματα σε στρατιωτική παράταξη! Αλλά δεν ήθελε να συμβιβαστεί. Δεν θα υπηρετούσε το κακό και δεν ήθελε η λατρεία προς τον Θεό να προέρχεται από αυτό. Θα ακολουθούσε το θέλημα του Πατέρα. Θα διακήρυσσε σε ένα σύμπαν θεατή, «Θα λατρεύετε τον Κύριο και Θεό σας και μόνον αυτόν θα υπηρετείτε.»
(1522.3) 136:9.4 Όσο περνούσαν οι μέρες, ο Ιησούς με όλο και μεγαλύτερη καθαρότητα αντιλαμβανόταν τι είδους φανερωτής της αλήθειας θα γινόταν. Διέκρινε ότι ο δρόμος του Θεού δεν θα ήταν ο εύκολος δρόμος. Άρχισε να συνειδητοποιεί ότι το υπόλοιπο ποτήρι του επίγειου βίου του μπορεί να ήταν πικρό, αλλά αποφάσισε να το πιει.
(1522.4) 136:9.5 Ακόμα και ο ανθρώπινος νους του αποχαιρέτησε τον θρόνο του Δαβίδ. Βήμα βήμα αυτός ο ανθρώπινος νους ακολουθεί το μονοπάτι του θεϊκού. Ο ανθρώπινος νους ακόμα έκανε ερωτήσεις αλλά πάντα δέχεται τις θεϊκές απαντήσεις σαν τελικές κατευθύνσεις στην σύνθετη ζωή σαν άνθρωπος του κόσμου ενώ όλη την ώρα υπάκουε απόλυτα στην αιώνια θεϊκή θέληση του Πατέρα.
(1522.5) 136:9.6 Η Ρώμη ήταν η κυρίαρχος του Δυτικού κόσμου. Ο Υιός του Ανθρώπου, που έπαιρνε τώρα απομονωμένος αυτές τις βαρυσήμαντες αποφάσεις, με τις στρατιές του ουρανού στην διάθεσή του, αντιπροσώπευε την τελευταία ευκαιρία των Εβραίων να αποκτήσουν παγκόσμια κυριαρχία¨ αλλά αυτός ο Εβραίος στην γη, που κατείχε τέτοια μεγάλη σοφία και δύναμη, αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει τα συμπαντικά του προνομιακά χαρίσματα είτε για την προσωπική του ανάδειξη είτε για την δόξα του λαού του. Έβλεπε, έτσι όπως ήταν, «τα βασίλεια αυτού του κόσμου», και είχε την δύναμη να τα καταλάβει όλα. Οι Ύψιστοι της Εντέντια του είχαν παραχωρήσει όλες αυτές τις δυνάμεις, αλλά αυτός δεν τις ήθελε. Τα βασίλεια της γης ήταν ευτελή πράγματα για να ενδιαφέρουν τον Δημιουργό και Κυβερνήτη ενός σύμπαντος. Είχε μόνο ένα αντικείμενο, την περαιτέρω αποκάλυψη του ουράνιου Πατέρα στις καρδιές των ανθρώπων.
(1522.6) 136:9.7 Η ιδέα των μαχών, των έριδων, και των σφαγών ήταν απωθητική για τον Ιησού¨ δεν θα δεχόταν τίποτα από αυτά. Θα εμφανιζόταν στην γη σαν ο Πρίγκιπας της Ειρήνης για να αποκαλύψει έναν Θεό της αγάπης. Πριν την βάπτισή του είχε πάλι αρνηθεί την προσφορά των Ζηλωτών να τους οδηγήσει σε εξέγερση εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών. Και τώρα πήρε την τελική του απόφαση όσον αφορά τις Γραφές που του είχε διδάξει η μητέρα του: «Ο Κύριος μου είπε, είσαι ο Υιός μου¨ σήμερα γεννήθηκες από μένα. Ζήτησέ μου, και θα σου δώσω την κληρονομιά σου ακόμα και τα μακρινότερα μέρη της γης θα είναι δικά σου. Μπορείς να τα σπάσεις με μια σιδερένια ράβδο¨ μπορείς να τα κάνεις κομμάτια σαν το αγγείο ενός αγγειοπλάστη.»
(1522.7) 136:9.8 Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ κατάληξε ότι αυτά τα λόγια δεν αναφερόντουσαν σε αυτόν. Στο τέλος, ο ανθρώπινος νους του Υιού του Ανθρώπου ξεκαθάρισε εντελώς όλες αυτές τις Μεσσιανικές δυσκολίες και αντιφάσεις—τις Εβραϊκές γραφές, την διαπαιδαγώγηση των γονέων, τις διδασκαλίες των σαζάνων, τις Ιουδαϊκές προσδοκίες, και τις ανθρώπινες φιλοδοξίες¨ μια για πάντα κατάληξε για την πορεία του. Θα γύριζε στην Γαλιλαία και θα ξεκίναγε ήσυχα την διακήρυξη του βασιλείου και θα εμπιστευόταν τον Πατέρα του (τον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή) για την επεξεργασία των λεπτομερειών της πορείας του μέρα με την ημέρα.
(1523.1) 136:9.9 Με αυτές του τις αποφάσεις ο Ιησούς αποτέλεσε ένα άξιο παράδειγμα για κάθε άτομο σε κάθε κόσμο σε όλο το αχανές σύμπαν όταν αρνήθηκε να εφαρμόσει υλικά μέσα για να επιλύσει πνευματικά προβλήματα, όταν αρνήθηκε κατηγορηματικά να αψηφήσει τους φυσικούς νόμους. Και αποτέλεσε ένα εμπνευσμένο παράδειγμα συμπαντικής πίστης και ηθικής ευγένειας όταν αρνήθηκε να αρπάξει την εφήμερη δύναμη σαν προοίμιο για την πνευματική δόξα
(1523.2) 136:9.10 Αν ο Υιός του Ανθρώπου είχε κάποιες αμφιβολίες για την αποστολή του και την φύση της όταν ανέβηκε σε εκείνους τους λόφους μετά την βάπτισή του, δεν είχε πια καμία όταν γύρισε στους ανθρώπους του μετά από αυτές τις σαράντα μέρες απομόνωσης και αποφάσεων.
(1523.3) 136:9.11 Ο Ιησούς είχε διαμορφώσει ένα πρόγραμμα για την εγκαθίδρυση της βασιλείας του Πατέρα. Δεν θα φροντίσει την σωματική ικανοποίηση των ανθρώπων. Δεν θα μοιράσει ψωμί στα πλήθη όπως έβλεπε τόσο πρόσφατα να γίνεται στην Ρώμη. Δεν θα τραβήξει την προσοχή πάνω του κάνοντας θαύματα, παρόλο που οι Εβραίοι περιμένουν έναν ακριβώς τέτοιον απελευθερωτή. Ούτε θα επιδιώξει να κερδίσει την αποδοχή ενός πνευματικού μηνύματος με επίδειξη πολιτικής εξουσίας ή εφήμερης δύναμης
(1523.4) 136:9.12 Απορρίπτοντας αυτές τις μεθόδους εξύψωσης του επερχόμενου βασιλείου στα μάτια των όλο προσμονή Εβραίων, ο Ιησούς ήταν σίγουρος ότι αυτοί οι ίδιοι Εβραίοι θα απόρριπταν όλευς τους δικούς του ισχυρισμούς για εξουσία και θεϊκότητα. Γνωρίζοντας όλα αυτά, ο Ιησούς προσπαθούσε για πολύ καιρό να εμποδίσει τους πρώτους οπαδούς του να αναφέρονται σε αυτόν σαν Μεσσία.
(1523.5) 136:9.13 Σε όλη την δημόσια προσφορά του βρισκόταν αντιμέτωπος με τρεις επανεμφανιζόμενες καταστάσεις: την ανάγκη για τροφή, την επιμονή για θαύματα, και το τελικό αίτημα να αφήσει τους οπαδούς του να τον κάνουν βασιλιά. Αλλά ο Ιησούς ποτέ δεν απομακρύνθηκε από τις αποφάσεις που είχε πάρει εκείνες τις μέρες της απομόνωσής του στους λόφους της Περίας.
(1523.6) 136:10.1 Την τελευταία μέρα αυτής της μνημειώδους απομόνωσής του, πριν κατέβει το βουνό για να πάει στον Ιωάννη και τους μαθητές του, ο Υιός του Ανθρώπου πήρε την τελευταία του απόφαση. Και αυτή την απόφαση την μετέφερε στον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή με αυτά τα λόγια, «Και σε όλα τα άλλα θέματα, όπως σε αυτές τις αποφάσεις που έχουν τώρα καταγραφεί, σου υπόσχομαι ότι πάντα θα υπακούω στο θέλημα του Πατέρα.» Και όταν είπε αυτά τα λόγια, κατέβηκε από το βουνό. Και το πρόσωπό του έλαμπε με την δόξα του πνευματικού θριάμβου και της ηθικής επίτευξης.
(1524.1) 137:0.1 Νωρίς το Σάββατο το πρωί στις 23 Φεβρουαρίου , το 26 μ.Χ. ο Ιησούς κατέβηκε από τους λόφους για να γυρίσει στην παρέα του Ιωάννη στην Πέλλα. Όλη εκείνη την ημέρα ο Ιησούς ανακατευόταν με το πλήθος. Βοήθησε έναν νέο που είχε τραυματιστεί σε μια πτώση και πήγε σε ένα κοντινό χωριό της Πέλλας για να παραδώσει το αγόρι ασφαλές στα χέρια των γονιών του.
(1524.2) 137:1.1 Εκείνο το Σάββατο δύο από τους σπουδαιότερους μαθητές του Ιωάννη πέρασαν πολύ χρόνο με τον Ιησού. Από όλους τους οπαδούς του Ιωάννη κάποιος με το όνομα Ανδρέας εντυπωσιάστηκε περισσότερο με τον Ιησού¨ τον συνόδεψε στο ταξίδι του για την Πέλλα με το τραυματισμένο αγόρι. Γυρίζοντας πίσω στον Ιωάννη ρωτούσε τον Ιησού πολλές ερωτήσεις, και λίγο πριν φτάσουν στον προορισμό τους, οι δυο τους σταμάτησαν για μια σύντομη κουβέντα, κατά την διάρκεια της οποίας ο Ανδρέας είπε: «Σε παρατηρώ από τότε που ήρθες στην Καπερναούμ, και πιστεύω ότι είσαι ο νέος διδάσκαλος, και παρόλο που δεν καταλαβαίνω όλες τις διδασκαλίες σου, έχω αποφασίσει να σε ακολουθήσω¨ θα ήθελα να κάθομαι στα πόδια σου και να μάθω τα πάντα για το νέο βασίλειο.» Και ο Ιησούς, με εγκάρδια βεβαιότητα καλωσόρισε τον Ανδρέα σαν τον πρώτο από τους αποστόλους του, εκείνη την ομάδα των δώδεκα που θα εργαζόντουσαν μαζί του για το έργο της ίδρυσης της νέας βασιλείας του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων.
(1524.3) 137:1.2 Ο Ανδρέας ήταν ένας σιωπηλός θεατής, και ειλικρινής πιστός στο έργο του Ιωάννη, και είχε έναν πολύ ικανό και ενθουσιώδη αδερφό, τον Σίμωνα, που ήταν ένας από τους πρώτους μαθητές του Ιωάννη. Δεν θα ήταν εσφαλμένο να λέγαμε ότι ο Σίμων ήταν ένας από τους κύριους υποστηρικτές του Ιωάννη.
(1524.4) 137:1.3 Σύντομα μετά την επιστροφή του Ιησού και του Ανδρέα στον καταυλισμό, ο Ανδρέας αναζήτησε τον αδερφό του τον Σίμωνα, και παίρνοντάς τον παράμερα, τον πληροφόρησε ότι είχε κατασταλάξει ότι ο Ιησούς ήταν ο μεγάλος Διδάσκαλος, και ότι του ζήτησε να γίνει μαθητής του. Συνέχισε και του είπε ότι ο Ιησούς είχε δεχτεί την προσφορά των υπηρεσιών του και του πρότεινε να κάνει και αυτός (ο Σίμων) το ίδιο και να πάει στον Ιησού και να του προσφέρει τις υπηρεσίες του για την νέα βασιλεία. Και ο Σίμων είπε: «Από τότε που ήρθε αυτός ο άνθρωπος να εργαστεί στο εργαστήριο του Ζεβεδαίου, πίστεψα ότι αυτός ο άνθρωπος είναι σταλμένος από τον Θεό, αλλά τι θα κάνουμε με τον Ιωάννη; Να τον απαρνηθούμε; Είναι σωστό να κάνουμε κάτι τέτοιο;» Έτσι συμφώνησαν να πάνε αμέσως να συμβουλευτούν τον Ιωάννη. Ο Ιωάννης λυπήθηκε με την σκέψη ότι θα χάσει δύο από τους ικανούς συμβούλους του και από τους πιο υποσχόμενους μαθητές του, αλλά με θάρρος τους απάντησε, λέγοντας: «Αυτό δεν είναι παρά η αρχή¨ σύντομα το έργο μου θα τελειώσει, και θα γίνουμε όλοι μαθητές του.» Τότε ο Ανδρέας έγνεψε στον Ιησού να έρθει παράμερα ενώ την ίδια στιγμή ανακοίνωνε ότι ο αδερφός του επιθυμούσε να καταταγεί και αυτός στην υπηρεσία του νέου βασιλείου. Και καλωσορίζοντας τον Σίμωνα σαν δεύτερο απόστολό του, ο Ιησούς είπε: «Σίμωνα ο ενθουσιασμός είναι αξιέπαινος, αλλά είναι επικίνδυνος για το έργο της βασιλείας. Σε συμβουλεύω να γίνεις πιο συγκρατημένος στα λόγια σου. Θα ήθελα να αλλάξω το όνομά σου σε Πέτρο.»
(1525.1) 137:1.4 Οι γονείς του τραυματισμένου παιδιού που ζούσαν στην Πέλλα είχαν παρακαλέσει τον Ιησού να περάσει την νύχτα μαζί τους, να κάνει το σπίτι τους σπίτι του, και αυτός τους το υποσχέθηκε. Πριν αφήσει τον Ανδρέα και τον αδερφό του, ο Ιησούς είπε: «Νωρίς το πρωί φεύγουμε για την Γαλιλαία.»
(1525.2) 137:1.5 Αφού ο Ιησούς είχε γυρίσει στην Πέλλα για να περάσει την νύχτα, και ενώ ο Ανδρέας και ο Σίμων συζητούσαν ακόμα για την φύση των υπηρεσιών τους για την ίδρυση του επερχόμενου βασιλείου, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οι γιοι του Ζεβεδαίου έφτασαν εκεί, έχοντας μόλις επιστρέψει από την χρονοβόρα και μάταιη αναζήτησή τους στους λόφους για τον Ιησού. Όταν άκουσαν τον Σιμωνα να λέει πως αυτός και ο αδερφός του, ο Ανδρέας, είχαν γίνει δεκτοί σαν οι πρώτοι σύμβουλοι του νέου βασιλείου, και ότι θα έφευγαν με τον νέο τους Αφέντη το πρωί για την Γαλιλαία, και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης λυπήθηκαν. Γνώριζαν τον Ιησού αρκετό καιρό, και τον αγαπούσαν. Τον αναζητούσαν πολλές μέρες στους λόφους, και τώρα που γύρισαν άκουσαν ότι άλλοι είχαν προτιμηθεί από αυτούς. Ρώτησαν που είχε πάει ο Ιησούς και έσπευσαν να τον βρουν.
(1525.3) 137:1.6 Ο Ιησούς κοιμόταν όταν έφτασαν στο μέρος που διέμενε, αλλά τον ξύπνησαν λέγοντας: «Πως γίνεται και, ενώ εμείς που έχουμε ζήσει μαζί σου τόσο καιρό σε ψάχνουμε στους λόφους, και εσύ να προτιμάς άλλους από εμάς και διαλέγεις τον Ανδρέα και τον Σίμωνα σαν τους πρώτους συνεργάτες σου για το νέο βασίλειο;» Και ο Ιησούς τους απάντησε, «Ας ηρεμήσουν οι καρδιές σας και αναρωτηθείτε: ποιος σας είπε να αναζητήσετε τον Υιό του Ανθρώπου όταν αυτός βρισκόταν σε δουλειά του Πατέρα του;» Αφού επανέλαβαν τις λεπτομέρειες της χρονοβόρας αναζήτησής τους στους λόφους, ο Ιησούς τους συμβούλεψε ακόμα: «Θα έπρεπε να μάθετε να αναζητάτε το μυστικό του νέου βασιλείου στις καρδιές σας και όχι στους λόφους. Αυτό που ψάχνατε βρισκόταν ήδη στις ψυχές σας. Εσείς είσαστε πραγματικά αδέρφια μου—δεν ήταν ανάγκη να σας δεχτώ—ήδη ήσασταν του βασιλείου, και θα έπρεπε να είσαστε χαρούμενοι, και να ετοιμαζόσαστε να έρθετε και εσείς μαζί μας αύριο στην Γαλιλαία.» Ο Ιωάννης τότε πήρε το θάρρος και ρώτησε, «Μα Κύριε, εγώ και ο Ιάκωβος θα είμαστε ίσοι συνεργάτες σου στην νέα βασιλεία με τον Ανδρέα και τον Σίμωνα;» Και ο Ιησούς, βάζοντας το χέρια του πάνω στους ώμους τους, είπε: «Αδέρφια μου, ήσασταν ήδη μαζί μου στο πνεύμα της βασιλείας, πριν ακόμα αυτοί οι άλλοι ζητήσουν να τους δεχτώ. Εσείς, αδερφοί μου, δεν χρειάζεται να ζητάτε να μπείτε στο βασίλειο¨ ήσασταν μαζί μου στο βασίλειο από την αρχή. Στους ανθρώπους, ίσως να φαίνεται ότι άλλοι έχουν προηγηθεί από σας, αλλά στην καρδιά μου σας είχα ήδη υπολογίσει στα συμβούλια του βασιλείου, πριν εσείς ακόμα σκεφτείτε να μου το ζητήσετε. Αλλά θα μπορούσατε να ήσαστε οι πρώτοι και για τους ανθρώπους αν δεν απουσιάζατε για ένα καλοπροαίρετο αλλά αυθαίρετο έργο αναζήτησης κάποιου που δεν είχε χαθεί. Στο επερχόμενο βασίλειο, να μην ασχολείστε με πράγματα που ενισχύουν το άγχος σας αλλά πάντα να νοιάζεστε να κάνετε το θέλημα του Πατέρα που είναι στον ουρανό.»
(1525.4) 137:1.7 Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης δέχτηκαν την επίπληξη με ευγένεια¨ ποτέ ξανά δεν ζήλεψαν τον Ανδρέα και τον Σίμωνα. Και ετοιμάστηκαν, μαζί με τους άλλους δύο αποστόλους, να αναχωρήσουν για την Γαλιλαία το επόμενο πρωινό. Από εκείνη την ημέρα και στο εξής ο όρος απόστολος χρησιμοποιείτο για να διαχωρίζεται η επιλεγμένη οικογένεια των συμβούλων του Ιησού από το τεράστιο πλήθος πιστών μαθητών που τον άρχισαν να τον ακολουθούν στο εγγύς μέλλον.
(1525.5) 137:1.8 Αργά εκείνο το βράδυ, ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Ανδρέας, και ο Σίμων συνομίλησαν με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, και με δακρυσμένα μάτια μα σταθερή φωνή ο ακλόνητος Ιουδαίος προφήτης παράδωσε δύο από τους ηγετικούς μαθητές του για να γίνουν απόστολοι του Γαλιλαίου Πρίγκιπα του επερχόμενου βασιλείου.
(1526.1) 137:2.1 Την Κυριακή το πρωί, στις 24 Φεβρουαρίου, του 26 μ.Χ, ο Ιησούς άφησε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή στον ποταμό κοντά στην Πέλλα, για να μην τον δει ποτέ πια στην σάρκα.
(1526.2) 137:2.2 Εκείνη την ημέρα, όταν ο Ιησούς και οι τέσσερίς του μαθητές έφευγαν για την Γαλιλαία, γινόταν μεγάλος σάλος στον καταυλισμό των οπαδών του Ιωάννη. Ο πρώτος μεγάλος διχασμός θα συνέβαινε πολύ σύντομα. Την προηγούμενη μέρα, ο Ιωάννης είχε κάνει την κατηγορηματική του ανακοίνωση στον Ανδρέα και τον Έζρα ότι ο Ιησούς ήταν ο Απελευθερωτής. Ο Ανδρέας αποφάσισε να ακολουθήσει τον Ιησού, αλλά οΈζρα απόρριπτε τον ήπιων τόνων ξυλουργό από την Ναζαρέτ, δηλώνοντας στους συνεργάτες του: «Ο Προφήτης Δανιήλ δηλώνει ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει με τα σύννεφα του ουρανού, με δύναμη και μεγάλη δόξα. Αυτός ο Γαλιλαίος ξυλουργός, ο κατασκευαστής βαρκών από την Καπερναούμ, δεν μπορεί να είναι ο Απελευθερωτής. Μπορεί ποτέ ένα τέτοιο δώρο από τον Θεό να βγει από την Ναζαρέτ; Αυτός ο Ιησούς είναι ένας συγγενής του Ιωάννη, και από την πολλή καλοσύνη της καρδιάς του ο δάσκαλός μας έχει εξαπατηθεί. Ας μείνουμε μακριά από αυτόν τον ψεύτικο Μεσσία.» Όταν ο Ιωάννης επίπληξε τον Έζρα για αυτές του τις δηλώσεις, αυτός έφυγε με πολλούς μαθητές και έσπευσαν προς τα νότια. Και αυτή η ομάδα συνέχισε να βαπτίζει στο όνομα του Ιωάννη και τελικά ίδρυσε μια σχισματική ομάδα που πίστευε στον Ιωάννη αλλά αρνιόταν να δεχτεί τον Ιησού. Ένα υπόλειμμα αυτής της ομάδας επιμένει ακόμα στην Μεσοποταμία ακόμα και μέχρι σήμερα.
(1526.3) 137:2.3 Ενώ λοιπόν προμηνυόντουσαν φασαρίες ανάμεσα στους οπαδούς του Ιωάννη, ο Ιησούς και οι τέσσερις μαθητές- απόστολοί βρισκόντουσαν στον δρόμο τους για την Γαλιλαία. Πριν διασχίσουν τον Ιορδάνη, για να πάνε στην Ναζαρέτ μέσω Ναϊν, ο Ιησούς κοιτάζοντας μπροστά στον δρόμο, είδε κάποιον Φίλιππο από την Βηθσαϊδά με έναν φίλο του που ερχόντουσαν προς το μέρος τους. Ο Ιησούς γνώριζε τον Φίλιππο από παλιά, και ήταν επίσης γνωστός και σε όλους τους τέσσερις απόστολους. Είχαν ξεκινήσει με τον φίλο του τον Ναθαναήλ να επισκεφτούν τον Ιωάννη στην Πέλλα για να μάθουν περισσότερα για την επερχόμενη βασιλεία του Θεού, και ενθουσιάστηκαν που συνάντησαν τον Ιησού. Ο Φίλιππος ήταν θαυμαστής του Ιησού από τότε που αυτός είχε πάει στην Καπερναούμ για πρώτη φορά. Αλλά ο Ναθαναήλ, που ζούσε στην Κανά της Γαλιλαίας, δεν γνώριζε τον Ιησού. Ο Φίλιππος προχώρησε να χαιρετήσει τους φίλους του ενώ ο Ναθαναήλ αναπαυόταν κάτω από την σκιά ενός δέντρου δίπλα στον δρόμο.
(1526.4) 137:2.4 Ο Πέτρος πήρε τον Φίλιππο παράμερα και του εξήγησε ότι αυτοί, αναφερόμενος στον εαυτό του , τον Ανδρέα, τον Ιάκωβο, και τον Ιωάννη, είχαν όλοι γίνει συνεργάτες του Ιησού στο νέο βασίλειο και προέτρεψε θερμά τον Φίλιππο να προσφερθεί και αυτός να υπηρετήσει το νέο βασίλειο. Ο Φίλιππος βρισκόταν σε δίλημμα. Τι να έκανε; Εδώ, χωρίς καμιά προειδοποίηση—δίπλα στον δρόμο κοντά στον Ιορδάνη—είχε βρεθεί μπροστά στην σοβαρότερη απόφαση της ζωής του. Εκείνη την στιγμή κουβέντιαζε έντονα με τον Πέτρο, τον Ανδρέα, και τον Ιωάννη ενώ ο Ιησούς περιέγραφε σε γενικές γραμμές στον Ιάκωβο το ταξίδι μέσα στην Γαλιλαία και έπειτα στην Καπερναούμ. Τελικά, ο Ανδρέας πρότεινε στον Φίλιππο, «Γιατί δεν ρωτάς τον Δάσκαλο;»
(1526.5) 137:2.5 Ξαφνικά ο Φίλιππος σκέφτηκε ότι ο Ιησούς ήταν πραγματικά ένας σπουδαίος άνθρωπος, πιθανόν ο Μεσσίας, και αποφάσισε να ακολουθήσει την απόφαση του Ιησού για αυτό το θέμα¨ και πήγε κατευθείαν σε αυτόν, και τον ρώτησε, «Δάσκαλε, να πάω στον Ιωάννη ή να έρθω και εγώ με τους φίλους μου που σε ακολουθούν;» Και ο Ιησούς απάντησε, «Ακολούθησέ με». Ο Φίλιππος ενθουσιάστηκε από την βεβαιότητα ότι είχε βρει τον Απελευθερωτή.
(1526.6) 137:2.6 Ο Φίλιππος τώρα έγνεψε στην συντροφιά να μείνει εκεί που ήταν ενώ αυτός έσπευσε να πει τα νέα για την απόφασή του στον φίλο του τον Ναθαναήλ, που βρισκόταν ακόμα κάτω από την μουριά, σκεφτόμενος τα όσα είχε ακούσει για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, το επερχόμενο βασίλειο, και τον αναμενόμενο Μεσσία. Ο Φίλιππος τον διέκοψε από αυτές του τις σκέψεις, αναφωνώντας, « Βρήκα τον Απελευθερωτή, αυτόν για τον οποίον ο Μωυσής και οι προφήτες έγραψαν και τον οποίο ανάγγελλε ο Ιωάννης.» Και ο Ναθαναήλ, ρώτησε, «Από πού είναι αυτός ο δάσκαλος;» Και ο Φίλιππος απάντησε, «Είναι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ, ο γιος του Ιωσήφ, του ξυλουργού, που τελευταία διέμενε στην Καπερναούμ.» Και τότε, κάπως σοκαρισμένος, ο Ναθαναήλ ρώτησε, «Μπορεί κάτι τόσο καλό να βγει από την Ναζαρέτ;» Αλλά ο Φίλιππος παίρνοντάς τον από το χέρι, είπε, « Έλα να δεις.»
(1527.1) 137:2.7 Ο Φίλιππος οδήγησε τον Ναθαναήλ στον Ιησού, που κοιτάζοντας με καλοσύνη το πρόσωπο ενός ειλικρινούς αμφισβητία, είπε: «Κοιτάξτε έναν γνήσιο Ισραηλίτη, στον οποίο δεν υπάρχει τίποτα απατηλό. Ακολούθησέ με.» Και ο Ναθαναήλ γυρίζοντας προς τον Φίλιππο, είπε: «Έχεις δίκιο. Αυτός είναι πραγματικά ένας κύριος των ανθρώπων. Θα τον ακολουθήσω και εγώ, αν είμαι άξιος.» Και ο Ιησούς έγνεψε στον Ναθαναήλ, λέγοντας πάλι, «Ακολούθησέ με.»
(1527.2) 137:2.8 Ο Ιησούς είχε τώρα μαζέψει το μισό από το μελλοντικό σώμα των κοντινών συνεργατών του, πέντε που τον γνώριζαν από παλιά και έναν ξένο, τον Ναθαναήλ. Χωρίς άλλη καθυστέρηση διέσχισαν τον Ιορδάνη και περνώντας από το χωριό Ναϊν, έφτασαν στην Ναζαρέτ αργά εκείνο το βράδυ.
(1527.3) 137:2.9 Όλοι πέρασαν την νύχτα με τον Ιωσήφ στο σπίτι της παιδικής ηλικίας του Ιησού. Οι συνεργάτες του Ιησού δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ο νέος τους διδάσκαλος ήθελε τόσο πολύ να καταστρέψει κάθε ίχνος των γραπτών του που είχαν μείνει στο σπίτι με την μορφή των Δέκα Εντολών και άλλα γνωμικά και ρητά. Αλλά αυτή η διαδικασία, μαζί με το γεγονός ότι μετέπειτα δεν τον είδαν ποτέ να γράφει—παρά μόνο πάνω στο χώμα ή στην άμμο—έκανε βαθιά εντύπωση στο μυαλό τους.
(1527.4) 137:3.1 Την επόμενη μέρα ο Ιησούς έστειλε τους αποστόλους του στην Κανά, εφόσον όλοι τους ήταν καλεσμένοι στον γάμο μιας επιφανούς νεαρής γυναίκας εκείνης της πόλης, ενώ αυτός ετοιμάστηκε να κάνει μια σύντομη επίσκεψη στην μητέρα του στην Καπερναούμ, σταματώντας στα Μάγδαλα να δει και τον αδερφό του τον Ιούδα.
(1527.5) 137:3.2 Πριν φύγει από την Ναζαρέτ, οι νέοι συνεργάτες του Ιησού είπαν στον Ιωσήφ και στα άλλα μέλη της οικογένειας του Ιησού για τα θαυμάσια γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος και εξέφρασαν ελεύθερα την πεποίθησή τους ότι ο Ιησούς ήταν ο από πολύ καρό αναμενόμενος απελευθερωτής. Και αυτά τα μέλη της οικογένειας του Ιησού μίλησαν για όλα αυτά, και ο Ιωσήφ είπε: «Ίσως, τελικά, η Μητέρα να είχε δίκιο—ίσως ο παράξενος αδερφός μας να είναι ο ερχόμενος βασιλέας.»
(1527.6) 137:3.3 Ο Ιούδας ήταν παρών στην βάπτιση του Ιησού και, με τον αδερφό του τον Ιάκωβο, πίστευαν απόλυτα για την αποστολή του Ιησού στην γη. Παρόλο που και ο Ιάκωβος και ο Ιούδας ήταν μπερδεμένοι σχετικά την φύση της αποστολής του αδερφού τους, είχαν αναπτερωθεί όλες οι παλιές ελπίδες της μητέρας τους για το ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, ο υιός του Δαβίδ, και ενθάρρυνε τους γιους της να έχουν πίστη ότι ο αδερφός τους είναι ο απελευθερωτής του Ισραήλ.
(1527.7) 137:3.4 Ο Ιησούς έφτασε στην Καπερναούμ την Δευτέρα την νύχτα, αλλά δεν πήγε στο δικό του σπίτι, όπου ζούσαν ο Ιάκωβος και η μητέρα του¨ πήγε κατευθείαν στο σπίτι του Ζεβεδαίου. Όλοι του οι φίλοι στην Καπερναούμ είδαν μια μεγάλη κι ευχάριστη αλλαγή σε αυτόν. Για άλλη μια φορά έδειχνε σχετικά ευδιάθετος και ήταν πιο πολύ ο παλιός του εαυτός, τα πρώτα χρόνια στην Ναζαρέτ. Για χρόνια πριν την βάπτισή του και στις περιόδους της απομόνωσης ακριβώς πριν και μετά, γινόταν όλο και περισσότερο σοβαρός και κλειστός. Τώρα φαινόταν σε όλους φαινόταν πάλι σαν τον παλιό του εαυτό. Υπήρχε βέβαια σε αυτόν κάτι το μεγαλοπρεπές και εξυψωμένο, αλλά ήταν πάλι ανέμελος και ευδιάθετος.
(1528.1) 137:3.5 Η Μαρία ήταν καιγόταν από προσδοκία. Προέβλεπε ότι η υπόσχεση του Γαβριήλ πολύ γρήγορα θα εκπληρωνόταν. Περίμενε ότι όλη η Παλαιστίνη σύντομα θα ξαφνιαζόταν και θα σοκαριζόταν από την θαυμαστή αποκάλυψη του γιου της σαν υπερφυσικός βασιλέας των Ιουδαίων. Αλλά σε όλες τις πολλές ερωτήσεις που του έκαναν η μητέρα του, ο Ιάκωβος, ο Ιούδας, και ο Ζεβεδαίος, ο Ιησούς χαμογελώντας απαντούσε μόνο: «Καλύτερα να καθίσω εδώ για ένα διάστημα¨ πρέπει να κάνω το θέλημα του Πατέρα μου που είναι στον ουρανό.»
(1528.2) 137:3.6 Την επόμενη μέρα, Τρίτη, όλοι ταξίδεψαν για την Κανά για τον γάμο της Ναόμι, που θα γινόταν την επόμενη μέρα. Και παρά τις συνεχείς προειδοποιήσεις του Ιησού να μην πουν σε κανέναν γι αυτόν «μέχρι να έρθει η ώρα του Πατέρα,» αυτοί επέμειναν να διαδίδουν σιωπηλά τα νέα ότι είχαν βρει τον Απελευθερωτή. Όλοι τους ήταν πεπεισμένοι ότι ο Ιησούς θα εγκαινίαζε την ανάληψη της Μεσσιανικής εξουσίας του στον επικείμενο γάμο στην Κανά, και ότι θα το έκανε αυτό με μεγάλη δύναμη και ουράνιο μεγαλείο. Θυμόντουσαν για τα φαινόμενα που είχαν ακούσει για την βάπτισή του, και πιστευαν ότι η μελλοντική του πορεία στην γη θα σημαδευόταν από όλο και περισσότερες εκδηλώσεις υπερφυσικών θαυμάτων και θαυμαστών επιδείξεων. Έτσι, όλη η ύπαιθρος ετοιμαζόταν να συγκεντρωθεί στην Κανά για την γαμήλια εορτή της Ναόμι και του Ιοχάβ του γιου του Ναθαναήλ.
(1528.3) 137:3.7 Η Μαρία είχε πολλά χρόνια να χαρεί τόσο πολύ. Ταξίδεψε για την Κανά με το πνεύμα της βασιλομήτορος που πηγαίνει να παρακολουθήσει την στέψη του γιου της. Η οικογένεια και οι φίλοι του Ιησού είχαν να τον δουν τόσο ανέμελο και χαρούμενο, και να νοιάζεται τόσο για τις επιθυμίες των συνεργατών του με τόση κατανόηση, από τότε που ήταν δεκατριών χρονών. Και έτσι όλοι ψιθύριζαν μεταξύ τους, σε μικρές ομάδες, και αναρωτιόντουσαν τι θα συνέβαινε. Τι θα έκανε αυτός ο παράξενος άνθρωπος; Πως θα εισήγαγε την δόξα του επερχόμενου βασιλείου; Και όλοι ήταν ενθουσιασμένοι με την σκέψη ότι θα παρευρισκόντουσαν για να δουν την αποκάλυψη της ισχύος και της δύναμης του Θεού του Ισραήλ.
(1528.4) 137:4.1 Μέχρι το μεσημέρι της Τετάρτης σχεδόν χίλιοι καλεσμένοι είχαν φτάσει στην Κανά, τέσσερις φορές περισσότεροι από τον αριθμό που ήταν καλεσμένος για την γαμήλια εορτή. Ήταν Ιουδαϊκό έθιμο να γιορτάζουν τους γάμους την Τετάρτη, και οι προσκλήσεις είχαν σταλεί ένα μήνα πριν. Το πρωί και νωρίς το απόγευμα φαινόταν περισσότερο σαν μια λαϊκή υποδοχή του Ιησού παρά σαν γάμος. Όλοι ήθελαν να χαιρετήσουν αυτόν τον σχεδόν διάσημο Γαλιλαίο, και αυτός ήταν πολύ εγκάρδιος με όλους, νέους και γέρους, Εβραίους και μη. Και όλοι χάρηκαν όταν ο Ιησούς δέχτηκε να οδηγήσει την προκαταρκτική γαμήλια πομπή.
(1528.5) 137:4.2 Ο Ιησούς τώρα γνώριζε πολύ καλά την ανθρώπινη ύπαρξή του, την θεϊκή του προ- ύπαρξη, και την κατάσταση των συνδυασμένων, ή συγχωνευμένων, φύσεών του, της ανθρώπινης και της θεϊκής. Με τέλεια αυτοκυριαρχία μπορούσε την μια στιγμή αναπαραστήσει των ανθρώπινο ρόλο του ή αμέσως να αναλάβει τα προσωπικά προνόμια της θεϊκής του φύσης.
(1528.6) 137:4.3 Όσο περνούσε η μέρα, ο Ιησούς συνειδητοποιούσε όλο και περισσότερο ότι οι άνθρωποι περίμεναν από αυτόν να κάνει κάποιο θαύμα¨ ειδικότερα κατάλαβε ότι η οικογένειά του και τα έξι μάτια των αποστόλων – μαθητών του τον κοιτούσαν περιμένοντας να ανακοινώσει την επερχόμενη βασιλεία με πράττοντας κάτι εκπληκτικό και υπερφυσικό.
(1529.1) 137:4.4 Νωρίς το απόγευμα η Μαρία κάλεσε τον Ιάκωβο, και μαζί πήραν το θάρρος να πλησιάσουν τον Ιησού και να τον ρωτήσουν αν μπορούσε να τους εμπιστευτεί τι ώρα και σε ποια στιγμή της γαμήλιας τελετής σχεδίαζε να παρουσιαστεί σαν ο «υπερφυσικός.» Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν τα λόγια τους και είδαν ότι είχαν προκαλέσει την χαρακτηριστική οργή του. Είπε μόνο: «Αν με αγαπάτε, τότε να είστε πρόθυμοι να μένετε μαζί του και να περιμένετε όσο εγώ υπηρετώ το θέλημα του Πατρός μου που είναι στον ουρανό.» Αλλά ο θυμός του καθρεφτιζόταν στην έκφραση του προσώπου του.
(1529.2) 137:4.5 Αυτή η κίνηση της μητέρας του ήταν μεγάλη απογοήτευση για τον άνθρωπο Ιησού, και συνήλθε πολύ με την αντίδρασή του στην πρόταση να αφήσει τον εαυτό του να επιδείξει την θεϊκότητά του. Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που είχε αποφασίσει να μην κάνει όταν ήταν απομονωμένος τόσο πρόσφατα στους λόφους. Για αρκετές ώρες η Μαρία ήταν πολύ λυπημένη. Έλεγε στον Ιάκωβο: «Δεν μπορώ να τον καταλάβω¨ τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά; Δεν θα υπάρξει τέλος πια στην παράξενη συμπεριφορά του;» Ο Ιάκωβος και ο Ιούδας προσπαθούσαν να παρηγορήσουν την μητέρα τους, ενώ ο Ιησούς αποσύρθηκε για μια ώρα μόνος. Αλλά γύρισε στην μάζωξη και ήταν πάλι χαρούμενος και ανέμελος.
(1529.3) 137:4.6 Ο γάμος προχώρησε με μια όλο προσδοκία σιωπή, αλλά όλη η τελετή τελείωσε και ούτε μια κίνηση, ούτε μια λέξη από τον τιμώμενο καλεσμένο. Τότε άρχισε να ψιθυρίζεται ότι ο ξυλουργός και κατασκευαστής βαρκών, που ο Ιωάννης τον είχε αναγγείλει σαν «τον Απελευθερωτή», θα φανερωνόταν στις βραδινές εορταστικές εκδηλώσεις, ίσως και στο γαμήλιο δείπνο. Αλλά αυτή η ελπίδα τελικά έφυγε από το μυαλό των έξι αποστόλων του όταν τους κάλεσε λίγο πριν το γαμήλιο γεύμα, και με μεγάλη σοβαρότητα τους είπε: «Να μην νομίζετε ότι έχω έρθει σε αυτό το μέρος για να κάνω κάποιο θαύμα προς ικανοποίηση των περίεργων ή για να πειστούν εκείνοι που αμφιβάλλουν. Είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε το θέλημα του Πατέρα μας που είναι στον ουρανό.» Αλλά όταν η Μαρία και οι άλλοι τον είδαν να συσκέπτεται με τους συνεργάτες του, πείστηκαν εντελώς ότι κάτι ασυνήθιστο θα συνέβαινε. Και όλοι κάθισαν να απολαύσουν το γαμήλιο δείπνο και την βραδιά με κέφι και εορταστική συντροφικότητα.
(1529.4) 137:4.7 Ο πατέρας του γαμπρού είχε προμηθευτεί άφθονο κρασί για όλους τους καλεσμένους της γαμήλιας γιορτής, αλλά πώς να ήξερε ότι ο γάμος του γιου του θα γινόταν ένα γεγονός τόσο συνδεδεμένο με την αναμενόμενη εκδήλωση του Ιησού σαν Μεσσιανικό Απελευθερωτή; Ήταν πολύ χαρούμενος που είχε την τιμή να έχει τον φημισμένο Γαλιλαίο ανάμεσα στους καλεσμένους του, αλλά πριν τελειώσει το γαμήλιο δείπνο, οι υπηρέτες του έφεραν τα ενοχλητικά νέα ότι το κρασί τελείωνε. Την στιγμή περίπου που τελείωσε το επίσημο γεύμα και οι καλεσμένοι έκαναν βόλτα στον κήπο, η μητέρα του γαμπρού εμπιστεύτηκε στην Μαρία ότι η προμήθειες του κρασιού είχαν εξαντληθεί. Και η Μαρία εμπιστευτικά είπε: «Μην ανησυχείς—θα μιλήσω στον γιο μου. Θα μας βοηθήσει.» Και έτσι αποτόλμησε να του μιλήσει, παρά την επίπληξη που είχε δεχτεί πριν από λίγες ώρες.
(1529.5) 137:4.8 Για μια περίοδο πολλών ετών, η Μαρία πάντα στρεφόταν στον Ιησού για βοήθεια σε κάθε κρίση στην οικογενειακή τους ζωή στην Ναζαρέτ και γι αυτό ήταν πολύ φυσικό γι αυτήν να τον σκεφτεί εκείνη την στιγμή. Αλλά αυτή η φιλόδοξη μητέρα είχε και άλλα κίνητρα που πήγε στον γιο της σε αυτήν την περίπτωση. Όταν ο Ιησούς στεκόταν μόνος σε μια γωνία του κήπου, η μητέρα του τον πλησίασε λέγοντας, «Γιε μου, δεν έχουν κρασί.» Και ο Ιησούς απάντησε, «Καλή μου γυναίκα, και εγώ τι να κάνω;» Η Μαρία ειπε, «Μα πιστεύω ότι η ώρα σου έχει έρθει¨ δεν μπορείς να μας βοηθήσεις;» Ο Ιησούς απάντησε: «Ξανά σου δηλώνω ότι δεν έχω έρθει για να κάνω τέτοια πράγματα. Γιατί με ενοχλείς συνέχεια για τέτοια θέματα;»Και τότε ξεσπώντας σε κλάματα, η Μαρία τον ικέτευσε, «Μα γιε μου τους υποσχέθηκα ότι θα μας βοηθήσεις¨ δεν μπορείς σε παρακαλώ να κάνεις κάτι για μένα;» Και τότε ο Ιησούς είπε: «Γυναίκα, τι δουλειά έχεις εσύ να δίνεις τέτοιες υποσχέσεις; Πρόσεξε να μην επαναλάβεις κάτι τέτοιο. Σε όλα τα πράγματα πρέπει να υπηρετούμε το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό.»
(1530.1) 137:4.9 Η Μαρία η μητέρα του Ιησού ήταν συντετριμμένη¨ τα είχε χαμένα! Έτσι όπως στεκόταν μπροστά του ακίνητη, με τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της στο πρόσωπό της, η ανθρώπινη καρδιά του Ιησού κατακλύστηκε από συμπόνια για την γυναίκα που τον είχε γεννήσει στην σάρκα¨ και σκύβοντας προς το μέρος της, έβαλε το χέρι του τρυφερά πάνω στο κεφάλι της, λέγοντας: «Έλα τώρα, Μητέρα Μαρία, μην λυπάσαι για τα φαινομενικά σκληρά λόγια μου, αφού δεν σου έχω πει τόσες φορές ότι έχω έρθει εδώ μόνο για να πράξω το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου; Με μεγάλη μου χαρά θα έκανα αυτό που μου ζήτησες αν ήταν μέρος του θελήματος του Πατέρα»—και εκεί ο Ιησούς σταμάτησε και δίστασε. Η Μαρία σαν να κατάλαβε ότι κάτι συνέβαινε. Και αναπηδώντας, αγκάλιασε τον Ιησού, τον φίλησε, και έτρεξε προς τα διαμερίσματα των υπηρετών, λέγοντας, «Ότι πει ο γιος μου, αυτό θα γίνει.» Αλλά ο Ιησούς δεν είπε τίποτα. Τώρα συνειδητοποιούσε ότι ήδη είχε πει – ή μάλλον είχε σκεφτεί με επιθυμία-- πάρα πολλά.
(1530.2) 137:4.10 Η Μαρία χόρευε με χαρά. Δεν ήξερε πως θα γινόταν το κρασί, αλλά ήταν πεπεισμένη ότι είχε τελικά πείσει τον πρωτότοκό της να επιβάλει την εξουσία του, να τολμήσει να φανερωθεί, να διεκδικήσει την θέση του και να επιδείξει την Μεσσιανική του δύναμη. Και, χάρη στην παρουσία και την συνεργασία κάποιων συμπαντικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων, για τις οποίες όλοι οι παρευρισκόμενοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα, δεν θα απογοητευόταν. Το κρασί που επιθυμούσε η Μαρία και το οποίο ο Ιησούς, ο Θεάνθρωπος, ανθρώπινα και συμπονετικά ευχήθηκε, θα ερχόταν.
(1530.3) 137:4.11 Εκεί κοντά βρισκόντουσαν έξι πέτρινα αγγεία νερού, περιεκτικότητας περίπου είκοσι γαλλόνια το κάθε ένα. Αυτό το νερό προοριζόταν για μετέπειτα χρήση στις τελικές τελετές εξαγνισμού της γαμήλιας εορτής. Η αναστάτωση των υπηρετών γύρω από αυτά τα τεράστια πέτρινα αγγεία, κάτω από την πολυάσχολη επίβλεψη της μητέρας του, τράβηξε την προσοχή του Ιησού, και πηγαίνοντας εκεί, παρατήρησε ότι έβγαζαν κρασί μέσα από αυτά με μία στάμνα.
(1530.4) 137:4.12 Ο Ιησούς σταδιακά συνειδητοποιούσε τι είχε συμβεί. Από όλους τους παρευρισκόμενους στην γαμήλια γιορτή στην Κανά, ο Ιησούς ήταν αυτός που είχε εκπλαγεί περισσότερο. Οι άλλοι περίμεναν από αυτόν να κάνει ένα θαύμα, αλλά αυτό ακριβώς ήταν που δεν σκόπευε να κάνει ο Ιησούς. Και τότε ο Υιός του Ανθρώπου θυμήθηκε τις νουθεσίες του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή Σκέψης του στους λόφους. Θυμήθηκε πως ο Προσαρμοστής τον είχε προειδοποιήσει για την ανικανότητα οποιασδήποτε δύναμης ή προσωπικότητας να του στερήσει τα προνόμια που έχει σαν Δημιουργός της ανεξαρτησίας από τον χρόνο. Σε αυτή την περίπτωση μετασχηματιστές δύναμης, μεσόδρομοι, και άλλες προσωπικότητες ήταν συγκεντρωμένες κοντά στο νερό και σε άλλα αναγκαία στοιχεία, και μπροστά στην εκφρασμένη επιθυμία του Συμπαντικού Δημιουργού και Κυρίαρχου, δεν γινόταν να μην εμφανιστεί αμέσως το κρασί. Και αυτό το συμβάν ήταν σίγουρο εφόσον ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής είχε ξεκαθαρίσει ότι η εκτέλεση της επιθυμίας του Υιού δεν ήταν καθόλου ενάντια στο θέλημα του Πατέρα.
(1530.5) 137:4.13 Αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου θαύμα. Δεν τροποποιήθηκε κανένας νόμος της φύσης, ούτε καταργήθηκε, ούτε καν δεν την υπερέβησαν. Τίποτα δεν έγινε παρά μόνο η κατάργηση του χρόνου σε συνεργασία με την ουράνια συγκέντρωση των χημικών στοιχείων που χρειάζονται για την παραγωγή του κρασιού. Στην Κανά τότε οι αντιπρόσωποι του Δημιουργού κατασκεύασαν κρασί ακριβώς όπως φτιάχνεται με την συνηθισμένη φυσική διαδικασία εκτός του γεγονός ότι το έφτιαξαν ανεξάρτητα από τον χρόνο και με την παρέμβαση υπεράνθρωπων αντιπροσώπων στο θέμα της συγκέντρωσης στον χώρο των απαραίτητων χημικών συστατικών.
(1531.1) 137:4.14 Ακόμα ήταν προφανές ότι η αναπαράσταση αυτού του αποκαλούμενου θαύματος δεν ήταν ενάντια στο θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα.
(1531.2) 137:4.15 Όταν οι υπηρέτες έφεραν αυτό το νέο κρασί στον κουμπάρο, τον «αρχηγό της γιορτής», και όταν αυτός το δοκίμασε, κάλεσε τον γαμπρό, και είπε: «Συνηθίζεται να παρουσιάζουν το καλό κρασί πρώτα, και όταν οι καλεσμένοι έχουν πιει καλά, τότε φέρνουν το κατώτερο¨ αλλά εσείς κρατήσατε το καλύτερο κρασί για το τέλος της γιορτής.»
(1531.3) 137:4.16 Η Μαρία και οι μαθητές του Ιησού χάρηκαν πολύ με το υποτιθέμενο θαύμα που νόμισαν ότι ο Ιησούς είχε κάνει σκόπιμα, αλλά ο Ιησούς αποτραβήχτηκε σε μια άκρη του κήπου και σκεφτόταν πολύ σοβαρά για λίγα λεπτά. Τελικά αποφάσισε ότι το επεισόδιο ήταν πέρα από τον προσωπικό του έλεγχο κάτω από τις περιστάσεις και, αφού δεν ήταν αντίθετο με το θέλημα του Πατέρα, ήταν αναπόφευκτο. Όταν γύρισε στους ανθρώπους , τον κοίταζαν με δέος¨ όλοι πίστευαν ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας. Αλλά ο Ιησούς ήταν πολύ μπερδεμένος, γνωρίζοντας ότι πίστευαν σε αυτόν μόνο εξαιτίας του ασυνήθιστου συμβάντος που όλοι είχαν δει τόσο επιφανειακά. Πάλι ο Ιησούς αποσύρθηκε για ένα διάστημα στην σοφίτα του σπιτιού για να σκεφτεί όλα αυτά.
(1531.4) 137:4.17 Ο Ιησούς τώρα συνειδητοποιούσε πλήρως ότι πρέπει συνεχώς να προσέχει μήπως η συμπόνια του και ο οίκτος του γίνουν υπεύθυνοι για παρόμοια περιστατικά. Παρόλα αυτά, πολλά παρόμοια γεγονότα συνέβησαν πριν ο Υιός του Ανθρώπου αφήσει οριστικά την ζωή του στην σάρκα.
(1531.5) 137:5.1 Αν και πολλοί από τους καλεσμένους παρέμειναν για όλη την εβδομάδα των γαμήλιων εορτών, ο Ιησούς με τους πρόσφατα διαλεγμένους μαθητές-αποστόλους του –τον Ιάκωβο, τον Ιωάννη, τον Ανδρέα, τον Πέτρο, τον Φίλιππο, και τον Ναθαναήλ—αναχώρησαν πολύ νωρίς το επόμενο πρωί για την Καπερναούμ, φεύγοντας χωρίς να ειδοποιήσουν κανέναν. Η οικογένεια του Ιησού και όλοι του οι φίλοι στην Κανά στεναχωρήθηκαν πολύ που έφυγε τόσο ξαφνικά, και ο Ιούδας ο μικρότερος αδερφός του, ξεκίνησε να τον βρει. Ο Ιησούς και οι απόστολοί του πήγαν κατευθείαν στο σπιτι του Ζεβεδαίου στην Βηθσαϊδά. Σε αυτό το ταξίδι ο Ιησούς μίλησε για πολλά σημαντικά πράγματα σχετικά με την επερχόμενη βασιλεία με τους νέους του συνεργάτες και ιδιαίτερα τους προειδοποίησε να μην μιλήσουν σε κανένα για την μετατροπή του νερού σε κρασί. Επίσης τους συμβούλεψε να αποφεύγουν τις πόλεις της Σέφορης και της Τιβεριάδας στο μελλοντικό τους έργο.
(1531.6) 137:5.2 Μετά το δείπνο εκείνο το βράδυ, σε αυτό το σπίτι του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης, έλαβε χώρα μια από τις σημαντικότερες διαλέξεις όλης της επίγειας ζωής του Ιησού. Μόνο οι έξι απόστολοι παρευρισκόντουσαν σε αυτή την συνάντηση¨ ο Ιούδας έφτασε μόλις ήταν έτοιμοι να αποχωριστούν. Αυτοί οι έξι επίλεκτοι άνδρες είχαν κάνει την διαδρομή από την Κανά για την Βηθσαϊδά με τον Ιησού, περπατώντας, σαν να πετούσαν. Αισθανόντουσαν όλο ζωή από προσδοκία και ενθουσιασμένοι με την σκέψη ότι είχαν επιλεγεί για στενοί συνεργάτες του Υιού του Ανθρώπου. Αλλά όταν ο Ιησούς ξεκίνησε να τους ξεκαθαρίζει ποιος ήταν και ποια θα ήταν η αποστολή του στην γη και πως πιθανόν θα τελείωνε, έμειναν άναυδοι. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι τους έλεγε. Ήταν άφωνοι¨ ακόμα και ο Πέτρος είχε μείνει χωρίς φωνή. Μόνο ο Ανδρέας με την βαθιά σκέψη τόλμησε να δώσει κάποια απάντηση στις νουθεσίες του Ιησού. Όταν ο Ιησούς κατάλαβε ότι δεν καταλαβαίνανε το μήνυμά του, όταν είδε ότι οι ιδέες τους για τον Ιουδαϊκό Μεσσία ήταν τόσο απόλυτα αποκρυσταλωμένες, τους έστειλε να ξεκουραστούν ενώ αυτός έμεινε να περπατήσει και να μιλήσει με τον αδερφό του τον Ιούδα. Και πριν φύγει ο Ιούδας, είπε στον Ιησού με πολύ αίσθημα: «Αδερφέ-πατέρα μου, ποτέ δεν σε κατάλαβα απόλυτα. Δεν ξέρω στα σίγουρα να είσαι αυτό που μας έχει πει η μητέρα μας, και δεν καταλαβαίνω απόλυτα την επερχόμενη βασιλεία, αλλά ξέρω όμως ότι είσαι ένας ισχυρός άνθρωπος του Θεού. Άκουσα την φωνή στον Ιορδάνη, και πιστεύω σε σένα, όποιος και να είσαι.» Και όταν είπε αυτά, έφυγε, και πήγε στο δικό του σπίτι στα Μάγδαλα.
(1532.1) 137:5.3 Εκείνη την νύχτα ο Ιησούς δεν κοιμήθηκε. Ντυμένος με την νυχτερινή του ενδυμασία, κάθισε στην ακτή της λίμνης σκεπτόμενος, μέχρι το χάραμα της επόμενης μέρας. Όλες εκείνες τις ώρες του νυχτερινού διαλογισμού του ο Ιησούς κατάλαβε καθαρά ότι ποτέ δεν θα έκανε τους οπαδούς να τον δουν σαν κάποιον άλλον εκτός από τον από πολύ καιρό αναμενόμενο Μεσσία. Τελικά αναγνώρισε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να λανσάρει το μήνυμά του για την βασιλεία εκτός από την εκπλήρωση της πρόβλεψης του Ιωάννη και σαν αυτός που περίμεναν οι Εβραίοι. Εξάλλου, αν και δεν ήταν ο Δαβιδικός τύπος Μεσσία, ήταν πραγματικά η εκπλήρωση των προφητειών των πνευματικότερων από τους παλαιούς προφήτες. Ποτέ ξανά δεν αρνήθηκε εξ ολοκλήρου ότι ήταν ο Μεσσίας. Αποφάσισε να αφήσει την τελική επίλυση αυτής της περίπλοκης κατάστασης στην λειτουργία του θελήματος του Πατέρα.
(1532.2) 137:5.4 Το επόμενο πρωί ο Ιησούς πήγε να πάρει το πρωινό με τους φίλους του, αλλά η διάθεσή τους δεν ήταν ιδιαίτερα καλή. Συζήτησε μαζί τους και στο τέλος του γεύματος τους μάζεψε γύρω του λέγοντας: «Είναι το θέλημα του Πατέρα μου να μείνουμε εδώ για ένα διάστημα. Έχετε ακούσει τον Ιωάννη να λέει ότι ήρθε για να προετοιμάσει τον δρόμο για την βασιλεία¨ γι αυτό το σωστό είναι να περιμένουμε να ολοκληρώσει ο Ιωάννης το κήρυγμά του. Όταν ο πρόδρομος του Υιού του Ανθρώπου θα έχει τελειώσει το έργο του, θα αρχίσουμε να διακηρύσσουμε τα καλά νέα της βασιλείας.» Προέτρεψε τους αποστόλους του να γυρίσουν στα δίχτυα τους ενώ αυτός ετοιμάστηκε να πάει με τον Ζεβεδαίο στο εργαστήριο κατασκευής βαρκών, δίνοντάς τους την υπόσχεση ότι θα τους έβλεπε την άλλη μέρα στην συναγωγή, όπου θα μιλούσε, και όρισε μια σύσκεψη μαζί τους το Σάββατο το απόγευμα.
(1532.3) 137:6.1 Η πρώτη δημόσια εμφάνιση του Ιησού μετά την βάπτισή του ήταν στην συναγωγή της Καπερναούμ το Σάββατο, στις 2 Μαρτίου, το 26 μ.Χ. Η συναγωγή ήταν γεμάτη. Η ιστορία της βάπτισης στον Ιορδάνη είχε τώρα ενισχυθεί από τα καινούρια νέα από την Κανά για το νερό και το κρασί. ο Ιησούς έδωσε τις θέσεις τιμής στους έξι αποστόλους του, και μαζί τους κάθισαν τα αδέρφια του στην σάρκα ο Ιάκωβος και ο Ιούδας. Η μητέρα του, που είχε επιστρέψει στην Καπερναούμ με τον Ιάκωβο το προηγούμενο βράδυ, ήταν επίσης παρούσα, και καθόταν στο τμήμα των γυναικών στην συναγωγή. Όλο το ακροατήριο ήταν σε έξαψη¨ περίμεναν να δουν κάποια ασυνήθιστη επίδειξη υπερφυσικής δύναμης που θα ήταν η αρμόζουσα μαρτυρία για την φύση και την εξουσία εκείνου που θα τους μιλούσε εκείνη την ημέρα. Αλλά ήταν γραφτό να απογοητευτούν.
(1532.4) 137:6.2 Όταν ο Ιησούς σηκώθηκε, ο αρχηγός της συναγωγής του παράδωσε τις Γραφές, και διάβασε από τον προφήτη Ησαϊα: «Αυτά είπε ο Κύριος: ‘Ο ουρανός είναι ο θρόνος μου, και η γη το υποπόδιό μου. Που είναι ο οίκος που κτίσατε για μένα; Και που είναι ο τόπος κατοικίας μου; Όλα αυτά τα πράγματα τα έχουν φτιάξει τα χέρια μου’, είπε ο Κύριος. ‘Αλλά θα κοιτάξω αυτόν τον άνθρωπο, ακόμα και αν είναι φτωχός και μεταμελημένος, και τρέμει τα λόγια μου.’ Ακούστε τον λόγο του Κυρίου, εσείς που τρέμετε και φοβάστε: ‘Οι αδερφοί σας σας μίσησαν και σας εξεδίωξαν για χάρη του ονόματός μου.’ Αλλά ας δοξαστεί ο Κύριος. Θα εμφανιστεί μπροστά σας με χαρά, και όλοι οι άλλοι θα ντροπιαστούν. Μια φωνή από την πόλη, μια φωνή από τον ναό, μια φωνή από τον Κύριο λέει: «Πριν αρχίσουν οι ωδίνες, αυτή γέννησε¨ πριν έρθουν οι πόνοι της, γέννησε ένα αγόρι.» Ποιος έχει ακούσει κάτι τέτοιο; Μπορεί η γη να παράγει σε μια μέρα; Ή μπορεί ένα έθνος να γεννηθεί σε μια στιγμή; Αλλά έτσι είπε ο Κύριος: «Κοιτάξτε πως θα φέρω ειρήνη σαν ποτάμι, και η δόξα ακόμα και των αλλόθρησκων θα είναι σαν ξέχειλος χείμαρρος. Όπως σου δίνει θάρρος η μητέρα σου έτσι θα σε ενθαρρύνω και εγώ. Και θα πάρετε θάρρος ακόμα και στην Ιερουσαλήμ. Και όταν δείτε αυτά τα πράγματα, τότε η καρδιά σας θα χαρεί.»
(1533.1) 137:6.3 Όταν τέλειωσε αυτή την ανάγνωση, ο Ιησούς παράδωσε το γραπτό πίσω στον αρχηγό της συναγωγής. Πριν καθίσει κάτω, απλά είπε: «Έχετε υπομονή και θα δείτε την δόξα του Θεού¨ έτσι θα γίνει και με αυτούς που περιμένουν μαζί μου και έτσι μαθαίνουν να πράττουν το θέλημα του Πατέρα μου που είναι στον ουρανό.» Και οι άνθρωποι πήγαν στα σπίτια τους ενώ αναρωτιόντουσαν ποια ήταν η σημασία όλων αυτών.
(1533.2) 137:6.4 Εκείνο το απόγευμα ο Ιησούς και οι απόστολοί του, μαζί με τον Ιάκωβο και τον Ιούδα, μπήκαν σε μια βάρκα και απομακρύνθηκαν από την ακτή λίγο, όπου αγκυροβόλησαν ενώ αυτός τους μιλούσε για το επερχόμενο βασίλειο. Και κατάλαβαν περισσότερα από ότι είχαν καταλάβει την Πέμπτη το βράδυ.
(1533.3) 137:6.5 Ο Ιησούς τους προέτρεψε να αναλάβουν τις συνηθισμένες τους δουλειές μέχρι να «έρθει η ώρα του βασιλείου». Και για να τους ενθαρρύνει, έδωσε ο ίδιος το παράδειγμα πηγαίνοντας πίσω να δουλέψει κανονικά στο εργαστήριο κατασκευής βαρκών. Και εξηγώντας τους ότι θα έπρεπε να μελετούν τρεις ώρες την ημέρα και να προετοιμάζονται για το μελλοντικό τους έργο, ο Ιησούς τους είπε ακόμα: «Όλοι θα μείνουμε εδώ μέχρι ο Θεός να με προστάξει να σας καλέσω. Ο καθένας σας τώρα πρέπει να επιστρέψει στην συνηθισμένη του εργασία σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Μην πείτε σε κανέναν για μένα και να θυμόσαστε ότι το βασίλειό μου δεν θα έρθει με θόρυβο και αίγλη, αλλά θα έρθει μάλλον μέσα από την μεγάλη αλλαγή που έχει φέρει ο Πατέρας μου στις καρδιές σας και στις καρδιές εκείνων που θα έρθουν μαζί σας στα συμβούλια της βασιλείας. Εσείς τώρα είστε φίλοι μου¨ σας εμπιστεύομαι και σας αγαπώ¨ σύντομα θα γίνετε οι προσωπικοί μου συνεργάτες. Να είσαστε υπομονετικοί, να είσαστε ευγενικοί. Πάντα να υπακούετε στο θέλημα του Πατέρα. Ετοιμαστείτε για το κάλεσμα της βασιλείας. Ενώ θα ζήσετε μεγάλη χαρά υπηρετώντας τον Πατέρα μου, πρέπει επίσης να είστε προετοιμασμένοι για προβλήματα, γιατί σας προειδοποιώ ότι στην βασιλεία των ουρανών θα μπείτε μόνο μέσα από πολλές δοκιμασίες. Αλλά εκείνοι που θα βρουν το βασίλειο, η ευτυχία τους θα είναι απόλυτη, και θα είναι οι ευλογημένοι της γης. Αλλά μην τρέφετε ψεύτικες ελπίδες¨ ο κόσμος θα αντισταθεί στα λόγια μου. Ακόμα και εσείς, φίλοι μου, δεν αντιλαμβάνεστε απόλυτα τι αποκαλύπτω στο συγχυσμένο μυαλό σας. Μην κάνετε λάθος¨ θα εργαστούμε με μια γενιά ανθρώπων που ψάχνουν για σημάδια. Θα απαιτήσουν θαύματα και μαγικά για απόδειξη ότι είμαι σταλμένος από τον Πατέρα μου, και θα αργήσουν να αναγνωρίσουν στην αποκάλυψη της αγάπης του Πατέρα μου τα διαπιστευτήρια της αποστολής μου.»
(1533.4) 137:6.6 Εκείνο το βράδυ, όταν επέστρεψαν στην ξηρά, πριν φύγουν, ο Ιησούς, όρθιος στην άκρη της λίμνης, προσευχήθηκε: «Πατέρα μου, σε ευχαριστώ αυτούς τους μικρούληδες που, παρά τις αμφιβολίες τους, ακόμα και τώρα πιστεύουν. Και για χάρη τους έχω αφιερωθεί στο θέλημά σου. Και τώρα μπορούν μάθουν να είναι ένα, ακόμα και όπως εμείς είμαστε ένα.»
(1533.5) 137:7.1 Για τέσσερις ατέλειωτους μήνες—Μάρτιο, Απρίλιο, Μάη, και Ιούνιο—συνεχιζόταν αυτή η αναμονή¨ ο Ιησούς έκανε εκατό μακροσκελείς και σοβαρές ,αν και χαρούμενες, συνεδριάσεις με τους έξι συνεργάτες του και τον αδερφό του τον Ιάκωβο. Εξαιτίας κάποιας ασθένειας στην οικογένειά του, ο Ιούδας σπάνια μπορούσε να παρακολουθήσει αυτά τα μαθήματα. Ο Ιάκωβος ο αδερφός του Ιησού, δεν έχασε την πίστη του σε αυτόν, αλλά όλους αυτούς τους μήνες καθυστέρησης και αδράνειας η Μαρία σχεδόν είχε απελπιστεί με τον γιο της. Η πίστη της που είχε φτάσει στα ύψη στην Κανά, τώρα έπεσε πάλι σε χαμηλά επίπεδα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να γυρίσει πάλι στην παλιά της τόσο συχνά επαναλαμβανόμενη αναφώνηση: «Δεν μπορώ να τον καταλάβω. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνουν όλα αυτά.»Αλλά η σύζυγος του Ιάκωβου έκανε ότι μπορούσε για να της δίνει θάρρος.
(1534.1) 137:7.2 Όλους αυτούς τους τέσσερις μήνες αυτοί οι επτά πιστοί, ένας από αυτούς ο αδερφός του στην σάρκα, εξοικειωνόντουσαν με τον Ιησού¨ άρχισαν να συνηθίζουν στην ιδέα του να ζουν με αυτόν τον θεάνθρωπο. Αν και τον αποκαλούσαν Ραβί μάθαιναν να μην τον φοβούνται. Ο Ιησούς κατείχε αυτή την ανυπέρβλητη χάρη στην προσωπικότητά του που τον έκανε να μπορεί να ζει ανάμεσά τους χωρίς αυτοί να τρομάζουν από την θεϊκότητά του. Το εύρισκαν αλήθεια εύκολο να «είναι φίλοι με τον Θεό», τον Θεό που ενσαρκώθηκε στην θνητή σάρκα. Δεν συνέβη κανένα, μα απολύτως κανένα θαύμα. Μέρα με την ημέρα πήγαιναν στην συνηθισμένη τους δουλειά, ενώ όλες τις νύχτες καθόντουσαν στα πόδια του Ιησού. Και τους κρατούσε όλους μαζί του με αυτή την ασυναγώνιστη προσωπικότητά του και με τα ευγενικά λόγια που τους έλεγε τα βράδια.
(1534.2) 137:7.3 Αυτή η περίοδος της αναμονής και της διδασκαλίας ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για τον Σίμωνα Πέτρο. Συνέχεια προσπαθούσε να πείσει τον Ιησού να ξεκινήσει το κήρυγμά του για την βασιλεία των ουρανών στην Γαλιλαία όσο ο Ιωάννης κήρυσσε στην Ιουδαία. Αλλά η απάντηση του Ιησού στον Πέτρο ήταν πάντα: «Κάνε υπομονή, Σίμωνα. Κάνε πρόοδο. Θα είμαστε έτοιμοι μόνο όταν μας καλέσει ο Πατέρας.» Και ο Ανδρέας τον ηρεμούσε πότε- πότε με τις πιο ήπιες και φιλοσοφικές συμβουλές του. Ο Ανδρέας είχε πολύ εντυπωσιαστεί από την ανθρώπινη φυσικότητα του Ιησού. Ποτέ δεν κουραζόταν να σκέφτεται πως κάποιος που μπορούσε να ζει τόσο κοντά στον Θεό μπορούσε και να είναι τόσο φιλικός και ευγενικός.
(1534.3) 137:7.4 Όλη αυτή την περίοδο ο Ιησούς μίλησε μόνο δύο φορές στην συναγωγή. Μέχρι να τελειώσει αυτή η περίοδος της αναμονής οι φήμες για την βάπτισή του και το κρασί στην Κανά είχαν αρχίσει να εξασθενούν. Και ο Ιησούς φρόντισε να μην υπάρξουν άλλα θαύματα εκείνη την περίοδο. Αλλά αν και ζούσαν τόσο ήσυχα στην Βηθσαϊδά, φήμες για τις παράξενες πράξεις του Ιησού έφτασαν στα αυτιά του Ηρώδη Αντύπα, που με την σειρά του έστειλε κατασκόπους να εξακριβώσουν τι συνέβαινε. Αλλά ο Ηρώδης ενδιαφερόταν για το κήρυγμα του Ιωάννη. Αποφάσισε να μην πειράξει τον Ιησού, του οποίου το έργο συνεχιζόταν τόσο ήσυχα στην Καπερναούμ.
(1534.4) 137:7.5 Εκείνη την περίοδο της αναμονής ο Ιησούς προσπαθούσε να διδάξει τους συνεργάτες του ποια να είναι η στάση τους προς τις διάφορες θρησκευτικές ομάδες και τα πολιτικά κόμματα της Παλαιστίνης. Τα λόγια του Ιησού πάντα ήταν: « Θέλουμε να κερδίσουμε όλους αυτούς, αλλά δεν είμαστε από αυτούς.»
(1534.5) 137:7.6 Οι γραμματείς και οι ραββίνοι, όλοι μαζί, ονομαζόντουσαν Φαρισαίοι. Μεταξύ τους αποκαλούνταν «συνεταίροι». Κατά πολλούς τρόπους ήταν οι προοδευτικοί ανάμεσα στους Εβραίους, αφού είχαν υιοθετήσει πολλές διδασκαλίες που δεν βρισκόντουσαν απόλυτα μέσα στις Εβραϊκές γραφές, όπως η πίστη στην ανάσταση των νεκρών, μια θεωρία που αναφέρεται μόνο από ένα σχετικά μεταγενέστερο προφήτη, τον Δανιήλ.
(1534.6) 137:7.7 Στους Σαδδουκαίους ήταν οι ιερείς και ορισμένοι πλούσιοι Ιουδαίοι. Δεν ήταν τόσο αυστηροί για τις λεπτομέρειες της τήρησης του νόμου. Οι Φαρισαίοι και Σαδδουκαίοι ήταν περισσότερο θρησκευτικές ομάδες, παρά σχισματικές αιρέσεις.
(1534.7) 137:7.8 Οι Εσσένοι ήταν μια πραγματικά σχισματική αίρεση, που ξεκίνησε κατά την διάρκεια της εξέγερσης των Μακκαβαίων, και ήταν σε πολλές απόψεις πιο αυστηροί από τους Φαρισαίους. Είχαν υιοθετήσει πολλές Περσικές πίστεις και συνήθειες, ζούσαν σαν αδελφότητα σε μοναστήρια, απείχαν από τον γάμο, και είχαν όλα τα πράγματα από κοινού. Ειδικευόντουσαν σε διδασκαλίες για τους αγγέλους.
(1535.1) 137:7.9 Οι Ζηλωτές ήταν μια ομάδα φανατικών Εβραίων πατριωτών. Υποστήριζαν ότι όποιες μεθόδους και να χρησιμοποιούσαν, δικαιωνόντουσαν για χάρη του αγώνα να απελευθερωθούν από τον Ρωμαϊκό ζυγό.
(1535.2) 137:7.10 Οι Ηρωδιανοί ήταν ένα απλά πολιτικό κόμμα που υποστήριζαν την απελευθέρωση από την άμεση Ρωμαϊκή κυριαρχία, αναστηλώνοντας την Ηρωδιανή δυναστεία.
(1535.3) 137:7.11 Και καταμεσής της Παλαιστίνης ζούσαν οι Σαμαρείτες, με τους οποίους «οι Εβραίοι δεν ήθελαν να έχουν καμία επαφή», παρόλο που είχαν πολλές παρόμοιες αντιλήψεις με τις διδασκαλίες των Ιουδαίων.
(1535.4) 137:7.12 Όλα αυτά τα κόμματα και οι αιρέσεις, συμπεριλαμβανόμενης και της μικρής Ναζαριτικής αδελφότητας, πίστευαν ότι κάποτε θα ερχόταν ο Μεσσίας. Όλοι έψαχναν για έναν εθνικό απελευθερωτή. Αλλά ο Ιησούς ήταν κατηγορηματικός και ξεκαθάρισε ότι αυτός και οι μαθητές του δεν θα συμμαχούσαν με καμία από αυτές τις σχολές σκέψης και πρακτικής. Ο Υιός του Ανθρώπου δεν θα ήταν ούτε Ναζαρίτης ούτε Εσσένος.
(1535.5) 137:7.13 Ενώ ο Ιησούς αργότερα κατεύθυνε τους αποστόλους του να προχωρήσουν, όπως ειχε πει ο Ιωάννης, να διδάσκουν το ευαγγέλιο και να καθοδηγούν τους πιστούς, έδωσε έμφαση στην διακήρυξη των «καλών νέων της βασιλείας των ουρανών». Πάντα τόνιζε στους συνεργάτες του ότι πρέπει να «δείχνουν αγάπη, συμπόνια και κατανόηση.» Από νωρίς δίδαξε στους οπαδούς του ότι η βασιλεία των ουρανών ήταν πνευματική εμπειρία σχετική με τον ενθρόνιση του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων.
(1535.6) 137:7.14 Και όσο περίμεναν πριν ξεκινήσουν την ενεργή δημόσια διδασκαλία τους, ο Ιησούς και οι επτά περνούσαν δύο βράδια κάθε βδομάδα στην συναγωγή μελετώντας τις Εβραϊκές γραφές. Τα μεταγενέστερα χρόνια μετά από περιόδους έντονου δημόσιου έργου, οι απόστολοι αναπολούσαν εκείνους τους τέσσερις μήνες σαν τους πολυτιμότερους και ωφελιμότερους μήνες σε όλη τους την σχέση με τον Κύριο. Ο Ιησούς δίδασκε αυτούς τους ανθρώπους όσα μπορούσαν να αφομοιώσουν. Δεν έκανε το λάθος να τους φορτώσει. Δεν θα τους μπέρδευε με την παρουσίαση μιας αλήθειας που ήταν πέρα από την ικανότητα κατανόησής τους.
(1535.7) 137:8.1 Το Σάββατο, στις 22 Ιουνίου, λίγο πριν ξεκινήσουν την πρώτη τους δημόσια περιοδεία και περίπου δέκα μέρες πριν την φυλάκιση του Ιωάννη, ο Ιησούς ανέβηκε στον άμβωνα της συναγωγής για δεύτερη φορά από τότε που ήρθε με τους αποστόλους του στην Καπερναούμ.
(1535.8) 137:8.2 Μερικές ημέρες πριν την ομιλία του για «την βασιλεία των ουρανών», ενώ ο Ιησούς βρισκόταν στο εργαστήριο κατασκευής βαρκών, ο Πέτρος του έφερε τα νέα για την σύλληψη του Ιωάννη. Τότε ο Ιησούς άφησε κάτω τα εργαλεία του, έβγαλε την ποδιά του, και είπε στον Πέτρο: «Η ώρα του Πατέρα έχει έρθει. Ας ετοιμαστούμε να κηρύξουμε το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών.»
(1535.9) 137:8.3 Ο Ιησούς έκανε την τελευταία του εργασία στον πάγκο του ξυλουργείου εκείνη την Τρίτη , στις 18 Ιουνίου, το 26 μ.Χ. Ο Πέτρος έφυγε τρέχοντας από το μαγαζί και μέχρι το απόγευμα είχε μαζέψει όλους τους συντρόφους του, αφήνοντάς τους σε ένα άλσος κοντά στην ακτή, πήγε να βρει τον Ιησού. Αλλά δεν μπορούσε να τον βρει, γιατί ο Κύριος πάει σε ένα άλλο άλσος να προσευχηθεί. Και δεν τον είδαν μέχρι αργά εκείνο το βράδυ όταν γύρισε στο σπίτι του Ζεβεδαίου και ζήτησε φαγητό. Την επόμενη μέρα έστειλε τον αδερφό του τον Ιάκωβο να ζητήσει την τιμή να μιλήσει στην συναγωγή το επόμενο Σάββατο. Και ο αρχηγός της συναγωγής χάρηκε πολύ που ο Ιησούς ήταν πάλι πρόθυμος να κάνει ξανά την λειτουργεία.
(1536.1) 137:8.4 Πριν ο Ιησούς κάνει αυτή την βαρυσήμαντη ομιλία για την βασιλεία των ουρανών, την πρώτη σπουδαία προσπάθεια του λαϊκού του έργου, διάβασε από τις Γραφές αυτά τα αποσπάσματα: «Θα είστε για μένα ένα βασίλειο ιερέων, ένας ιερός λαός. Ο Ιεχωβάς είναι ο κριτής μας, ο Ιεχωβάς είναι ο νομοθέτης μας, ο Ιεχωβάς είναι ο βασιλέας μας¨ αυτός θα μας σώσει. Ο Ιεχωβάς είναι ο βασιλέας μου και ο Θεός μου. Είναι ο μεγάλος βασιλιάς όλης της γης. Αγάπη και καλοσύνη είναι πάνω στο Ισραήλ σε αυτό το βασίλειο. Ευλογημένη η δόξα του Κυρίου γιατί είναι ο Βασιλέας μας.»
(1536.2) 137:8.5 Όταν τελείωσε το διάβασμα, ο Ιησούς είπε:
(1536.3) 137:8.6 «Έχω έρθει να διακηρύξω την ίδρυση της βασιλείας του Πατρός. Και αυτή η βασιλεία θα περιλαμβάνει τις ευσεβείς ψυχές των Εβραίων και των αλλόθρησκων, των πλούσιων και των φτωχών, των ελεύθερων και των σκλαβωμένων, γιατί ο Πατέρας μου δεν λογαριάζει πρόσωπα¨ η αγάπη του και το έλεός του είναι για όλους.
(1536.4) 137:8.7 «Ο Πατέρας στον ουρανό στέλνει το πνεύμα του να κατοικήσει στο νου των ανθρώπων, και όταν θα έχω τελειώσει το έργο μου στην γη, τότε και το Πνεύμα της Αλήθειας θα απλωθεί πάνω σε όλους. Και το πνεύμα του Πατρός μου και το Πνεύμα της Αλήθειας θα σας εδραιώσουν στην επερχόμενη βασιλεία της πνευματικής κατανόησης και θεϊκής δικαιοσύνης. Το βασίλειό μου δεν είναι σε αυτόν τον κόσμο. Ο Υιός του Ανθρώπου δεν θα οδηγήσει στρατιές να πολεμήσουν για την ίδρυση ενός θρόνου δύναμης ή ενός βασιλείου εγκόσμιας δόξας. Όταν θα έχει έρθει το βασίλειό μου, θα ξέρετε τον Υιό του Ανθρώπου σαν Πρίγκιπα Ειρήνης, την αποκάλυψη του αιώνιου Πατέρα. Τα παιδιά αυτού του κόσμου πολεμούν για την ίδρυση και την μεγέθυνση των βασιλείων αυτού του κόσμου, αλλά οι δικοί μου μαθητές θα μπουν στην βασιλεία των ουρανών με τις ηθικές τους αποφάσεις και τον πνευματικό τους θρίαμβο¨ και όταν τελικά μπουν εκεί, θα βρουν χαρά, δικαιοσύνη, και αιώνια ζωή.
(1536.5) 137:8.8 «Αυτοί που θα αναζητήσουν πρώτοι να μπουν στην βασιλεία, και αρχίσουν έτσι να αγωνίζονται για ευγένεια του χαρακτήρα σαν αυτόν του Πατέρα μου, σύντομα θα αποκτήσει και όλα τα άλλα αναγκαία. Αλλά σας λέω ειλικρινά: Εκτός κι αν ζητήσετε να εισέλθετε στην βασιλεία με την πίστη σας και με την εμπιστοσύνη που δείχνει ένα μικρό και εύπιστο παιδί, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποκτήσετε άδεια εισόδου.
(1536.6) 137:8.9 «Μην εξαπατάστε από εκείνους που λένε ότι εδώ είναι η βασιλεία ή εκεί είναι η βασιλεία, γιατί το βασίλειο του Πατέρα μου δεν αφορά πράγματα ορατά και υλικά. Και αυτό το βασίλειο βρίσκεται ακόμα και τώρα ανάμεσά σας, γιατί εκεί που το πνεύμα του Θεού διδάσκει και οδηγεί την ψυχή του ανθρώπου, εκεί βρίσκεται στην πραγματικότητα η βασιλεία των ουρανών. Και αυτό το βασίλειο του Θεού είναι η δικαιοσύνη, η γαλήνη, και η χαρά του Αγίου Πνεύματος.
(1536.7) 137:8.10 «Ο Ιωάννης πραγματικά σας βάπτισε σε ένδειξη μετάνοιας και άφεσης αμαρτιών, αλλά όταν εισέλθετε στο ουράνιο βασίλειο, θα βαπτιστείτε με το Άγιο Πνεύμα.
(1536.8) 137:8.11 «Στο βασίλειο του Πατρός μου δεν θα υπάρχουν ούτε Εβραίοι ούτε αλλόθρησκοι μόνο εκείνοι που αναζητούν την τελειότητα μέσα από την υπηρεσία, γιατί σας δηλώνω ότι αυτός που θα γίνει σπουδαίος στο βασίλειο του Πατρός μου πρώτα πρέπει να γίνει υπηρέτης όλων. Αν είσαστε πρόθυμοι να υπηρετήσετε τους συνανθρώπους σας, θα καθίσετε μαζί μου στο βασίλειό μου, όπως εγώ, που με την μορφή θνητού υπηρετώ, σύντομα θα καθίσω με τον Πατέρα μου στο βασίλειό του.
(1536.9) 137:8.12 «Αυτό το νέο βασίλειο είναι σας ένας σπόρος που ευδοκιμεί στο καλό χώμα ενός χωραφιού. Δεν φέρνει πλήρεις καρπούς γρήγορα. Υπάρχει ένα χρονικό διάλειμμα ανάμεσα στην εγκατάσταση του βασιλείου στην ψυχή του ανθρώπου και σε εκείνη την ώρα που το βασίλειο θα ωριμάσει στους ολοκληρωμένους καρπούς της αιώνιας ορθότητας και σωτηρίας.
(1536.10) 137:8.13 «Και αυτό το νέο βασίλειο που σας ανακηρύσσω δεν είναι βασίλειο δύναμης και αφθονίας. Η βασιλεία των ουρανών δεν είναι θέμα φαγητού και ποτού αλλά μάλλον μια ζωή προοδευτικής ορθότητας και αυξανόμενης χαράς στην τελειοποιούμενη υπηρεσία του Πατέρα που είναι στον ουρανό. Γιατί έχει πει ο Πατέρας στα παιδιά του σε αυτόν τον κόσμο, «Είναι το θέλημά μου να γίνουν τελικά τέλειοι, όπως εγώ είμαι τέλειος.»
(1537.1) 137:8.14 «Έχω έρθει να σας φέρω τα καλά νέα της βασιλείας. Δεν έχω έρθει να προσθέσω στα βάρη εκείνων που θέλουν να μπουν σε αυτό το βασίλειο. Διακηρύσσω τον νέο και καλύτερο τρόπο, και εκείνοι που είναι ικανοί να εισέλθουν στην ερχόμενη βασιλεία, θα απολαύσουν την θεϊκή γαλήνη. Και ότι και να σας κοστίσει στα πράγματα αυτού του κόσμου, ότι τίμημα και να πληρώσετε για να μπείτε στην βασιλεία των ουρανών, θα απολαύσετε πολλαπλάσια ευτυχία και πνευματική πρόοδο σε αυτόν τον κόσμο, και στο μέλλον στην αιώνια ζωή.
(1537.2) 137:8.15 «Η είσοδος στην βασιλεία του Πατρός δεν βρίσκεται σε παρελαύνοντες στρατούς, ούτε σε ανατρεπόμενα βασίλεια αυτού του κόσμου, ούτε στην απόταξη ζυγών δουλείας. Η βασιλεία των ουρανών πλησιάζει, και όλοι όσοι θα μπουν εκεί θα βρουν άφθονη ελευθερία και χαρμόσυνη σωτηρία.
(1537.3) 137:8.16 «Αυτό το βασίλειο είναι μια αιώνια κυριαρχία. Εκείνοι που εισέρχονται στο βασίλειο θα ανέλθουν στον Πατέρα μου¨ σίγουρα θα καθίσουν στο δεξί χέρι της δόξας του στον Παράδεισο. Και όλοι όσοι θα εισέλθουν στην βασιλεία των ουρανών θα γίνουν οι γιοι του Θεού, και στην εποχή που θα έρθει θα ανέλθουν στον Πατέρα μου. Και δεν έχω έρθει να καλέσω τους δίκαιους μόνο αλλά και τους αμαρτωλούς και όλους όσους λαχταρούν για την ορθότητα της θεϊκής τελειότητας.
(1537.4) 137:8.17 «Ο Ιωάννης ήρθε να κηρύξει την μετάνοια για να σας προετοιμάσει για την βασιλεία¨ τώρα ήρθα εγώ να σας διακηρύξω την πίστη, το δώρο του Θεού, σαν το τίμημα για την είσοδο στην βασιλεία των ουρανών. Αν μόνο πιστέψετε ότι ο Πατέρας μου σας αγαπά με μια άπειρη αγάπη, τότε είστε στην βασιλεία του Θεού.»
(1537.5) 137:8.18 Όταν είπε αυτά, κάθισε. Όλοι όσοι τον άκουσαν παραξενεύτηκαν από τα λόγια του. Οι μαθητές του θαύμασαν. Αλλά οι άνθρωποι δεν ήταν έτοιμοι να δεχτούν τα καλά νέα από τα χείλη αυτού του Θεανθρώπου. Περίπου το ένα τρίτο από όσους τον άκουσαν πίστεψαν στο μήνυμα παρόλο που δεν το καταλάβαιναν απόλυτα¨ περίπου το ένα τρίτο προετοιμάστηκε στην καρδιά του να απορρίψει μια τέτοια μόνο πνευματική αντίληψη της αναμενόμενης βασιλείας, ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο δεν μπορούσε να καταλάβει την σημασία της διδασκαλίας του, και πολλοί πίστεψαν στα αλήθεια ότι «ήταν εκτός εαυτού.»
(1538.1) 138:0.1 Μετά την ομιλία για «Το Βασίλειο», ο Ιησούς κάλεσε τους έξι αποστόλους εκείνο το απόγευμα και άρχισε να τους αποκαλύπτει τα σχέδιά του για την επίσκεψη στις γύρω πόλεις από την Θάλασσα της Γαλιλαίας. Οι αδερφοί του ο Ιάκωβος και ο Ιούδας πληγώθηκαν πολύ που δεν προσκαλέστηκαν σε αυτό το συμβούλιο. Μέχρι εκείνη την στιγμή θεωρούσαν ότι ανήκαν στον εσωτερικό κύκλο των συνεργατών του Ιησού. Αλλά ο Ιησούς σχεδίαζε να μην έχε κοντινούς του συγγενείς για μέλη αυτού του σώματος αποστολικών διευθυντών του βασιλείου. Αυτή η παράληψή του στο να συμπεριλάβει τον Ιάκωβο και τον Ιούδα ανάμεσα στους εκλεκτούς, καθώς και η φαινομενική του απομάκρυνση από την μητέρα του μετά από εκείνη την εμπειρία στην Κανά, ήταν η έναρξη ενός ολοένα και πιο μεγάλου χάσματος ανάμεσα στον Ιησού και στην οικογένειά του. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε σε όλη τη λαϊκή του προσφορά—σχεδόν τον απόρριπταν—και αυτές οι διαφορές δεν εξαλείφθηκαν εντελώς έως μετά τον θάνατο και την ανάστασή του. Η μητέρα του διαρκώς κυμαινόταν ανάμεσα σε συναισθήματα πίστης και ελπίδας, αλλά και απογοήτευσης, ταπείνωσης, και απελπισίας. Μόνο η Ρουθ, η πιο μικρή, έμεινε σταθερά πιστή στον αδερφό-πατέρα της.
(1538.2) 138:0.2 Μέχρι και μετά την ανάστασή του, όλη η οικογένεια του Ιησού δεν είχε και πολύ σχέση με την προσφορά του. Αν ένας προφήτης δεν τιμάται από ίδια του την χώρα, δεν τον εκτιμά και η οκογένειά του.
(1538.3) 138:1.1 Την τελευταία μέρα, την Κυριακή, 23 Ιουνίου, το 26 μ.Χ., ο Ιησούς έδωσε τις τελευταίες του οδηγίες στους έξι. Τους κατεύθυνε να προχωρήσουν, δύο, δύο, και να διδάσκουν τα χαρμόσυνα νέα της βασιλείας. Τους απαγόρεψε να βαπτίζουν και τους συμβούλεψε να μην κάνουν δημόσιο κήρυγμα. Στη συνέχεια τους εξήγησε ότι θα τους άφηνε να κηρύσσουν δημόσια, αλλά ότι για ένα διάστημα, και για πολλούς λόγους, επιθυμούσε αυτοί να αποκτήσουν εμπειρία προσωπικής επαφής με τους συνανθρώπους τους. Αν και αυτή του η ανακοίνωση έφερε κάποια απογοήτευση στους αποστόλους, όμως κατάλαβαν, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, τον λόγο του Ιησού να αρχίσει έτσι την διακήρυξη του βασιλείου, και ξεκίνησαν με καλή διάθεση, αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμό. Τους έστειλε ανά δύο, τον Ι΄’ακωβο και τον Ιωάννη να πάνε στην Χερισά, τον Ανδρέα και τον Πέτρο στην Καπερναούμ, ενώ ο Φίλιππος και ο Ναθαναήλ θα πήγαιναν στην Ταριχαία.
(1538.4) 138:1.2 Πριν αρχίσουν αυτές τις δύο εβδομάδες υπηρεσίας, ο Ιησούς τους ανάγγειλε ότι επιθυμούσε να έχει δώδεκα αποστόλους να συνεχίσουν το έργο του μετά την δική του αποχώρηση και ανάθεσε στον καθένα τους να επιλέξει από έναν άνθρωπο ανάμεσα από τους πρώτους προσήλυτούς του για να γίνει μέλος στο σώμα των αποστόλων. Ο Ιωάννης τότε είπε: «Μα Κύριε, αυτοί οι έξι άνδρες θα έρθουν ανάμεσά μας και θα μοιραστούν όλα τα πράγματα ίσα με εμάς που είμαστε μαζί σου από τον Ιορδάνη και έχουμε ακούσει όλες τις διδασκαλίες σου και έχουμε προετοιμαστεί γι αυτό, το πρώτο μας έργο για το βασίλειο;» Και ο Ιησούς απάντησε: «Ναι, Ιωάννη, οι άνδρες που θα επιλέξετε θα γίνουν ένα με μας, και θα τους διδάξετε όλα όσα περιλαμβάνονται στην βασιλεία των ουρανών, όπως ακριβώς σας έχω διδάξει εγώ.» Αφού ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια, τους άφησε.
(1539.1) 138:1.3 Οι έξι δεν έφυγαν παρά μόνο όταν είχαν ανταλλάξει πολλά λόγια σχετικά με την συζήτηση του Ιησού και τις οδηγίες που τους είχε δώσει , ότι ο καθένας τους θα πρέπει να διαλέξει άλλον ένα απόστολο. Τελικά επικράτησε η γνώμη του Ανδρέα, και επήγαν στις εργασίες τους. Η ουσία αυτών που είπε ο Ανδρέας ήταν: «Ο Κύριος έχει δίκιο¨ είμαστε πολύ λίγοι για να διεκπεραιώσουμε αυτό το έργο. Υπάρχει ανάγκη και για άλλους διδασκάλους, και ο Κύριος μας τίμησε με την εμπιστοσύνη του που μας ανέθεσε να επιλέξουμε εμείς τους άλλους έξι αποστόλους.» Εκείνο το πρωί, όταν έφυγαν για το νέο τους έργο, υπήρχε και μια καλυμμένη λύπη στην καρδιά του καθενός τους. Ήξεραν ότι θα τους έλειπε ο Ιησούς, και εκτός από τον φόβο τους και την διστακτικότητά τους, δεν ήταν αυτός ο τρόπος που είχαν ονειρευτεί ότι θα εγκαινιαζόταν η βασιλεία των ουρανών.
(1539.2) 138:1.4 Είχε κανονιστεί οι έξι τους να δουλέψουν για δύο εβδομάδες, μετά από τις οποίες θα επέστρεφαν στο σπίτι του Ζεβεδαίου για ένα συμβούλιο. Εν τω μεταξύ ο Ιησούς πήγε στην Ναζαρέτ να μιλήσει με τον Ιωσήφ και τον Σίμωνα και τα άλλα μέλη της οικογένειάς του που ζούσαν εκεί κοντά. Ο Ιησούς έκανε ότι ανθρώπινο δυνατόν, όντας συνεπής στο θέλημα του Πατέρα, να ανακτήσει την εμπιστοσύνη και την στοργή της οικογένειάς του. Σε αυτό το θέμα έκανε το καθήκον του με το παραπάνω.
(1539.3) 138:1.5 Ενώ οι απόστολοι έλειπαν για τις αποστολές τους, ο Ιησούς σκεφτόταν πολύ τον Ιωάννη, που τώρα βρισκόταν στην φυλακή. Ήταν μεγάλος πειρασμός να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του για να τον απελευθερώσει, αλλά για άλλη μια φορά υποτάχτηκε στο να «υπηρετεί το θέλημα του Πατέρα.»
(1539.4) 138:2.1 Η πρώτη ιεραποστολική περιοδεία των έξι στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία. Όλοι τους ανακάλυψαν την μεγάλη αξία της άμεσης και προσωπικής επαφής με τους ανθρώπους. Γύρισαν στον Ιησού έχοντας συνειδητοποιήσει καλύτερα ότι, εξάλλου, η θρησκεία είναι απόλυτα και ολοκληρωτικά θέμα προσωπικής εμπειρίας. Άρχισαν να διαισθάνονται πόσο λαχταρούσε ο απλός λαός να ακούσει λόγια θρησκευτικής ενθάρρυνσης και πνευματικής καλής διάθεσης. Όταν μαζεύτηκαν γύρω από τον Ιησού, όλοι ήθελαν να μιλήσουν συγχρόνως, αλλά ο Ανδρέας πήρε την ευθύνη και τον λόγο, και καθώς τους καλούσε έναν – έναν, έκαναν τις επίσημες αναφορές τους στον Κύριο και παρουσίασαν τις υποψηφιότητές τους για τους έξι νέους αποστόλους.
(1539.5) 138:2.2 Ο Ιησούς, αφού ο καθένας τους είχε παρουσιάσει την επιλογή για τους νέους αποστόλους, ζήτησε από όλους τους άλλους να ψηφίσουν τις υποψηφιότητες¨ έτσι όλοι οι έξι νέοι απόστολοι έγιναν δεκτοί και τυπικά από όλους τους παλαιότερους έξι. Τότε ο Ιησούς ανακοίνωσε ότι όλοι τους θα επισκεπτόντουσαν αυτούς τους υποψηφίους για να τους δώσουν το κάλεσμα για υπηρεσία.
(1539.6) 138:2.3 Οι νέο-επιλεγμένοι απόστολοι ήταν:
(1539.7) 138:2.4 1. Ο Ματθαίος Λεβί, ο τελώνης από την Καπερναούμ, που είχε το γραφείο του στα ανατολικά της πόλης, κοντά στα σύνορα με την Βατανία. Επιλέχτηκε από τον Ανδρέα.
(1539.8) 138:2.5 2. Ο Θωμάς ο Δίδυμος, ένας ψαράς από την Ταριχαία και κάποτε ξυλουργός και λιθοξόος από τα Γάδαρα. Επιλέχτηκε από τον Φίλιππο.
(1539.9) 138:2.6 3. Ο Ιάκωβος ο Αλφαίος, ένας ψαράς και αγρότης από την Χερισά, επιλέχτηκε από τον Ιάκωβο του Ζεβεδαίου.
(1539.10) 138:2.7 4. Ο Ιούδας Αλφαίος, ο δίδυμος αδερφός του Ιάκωβου του Αλφαίου, επίσης ψαράς, επιλέχτηκε από τον Ιωάννη του Ζεβεδαίου.
(1540.1) 138:2.8 5. Ο Σίμωνας ο Ζηλωτής, ήταν ένας αξιωματούχος της πατριωτικής οργάνωσης των Ζηλωτών, μια θέση που άφησε για να πάει με τους αποστόλους του Ιησού. Πριν ενταχθεί στους Ζηλωτές ήταν έμπορος. Επιλέχτηκε από τον Ιωάννη.
(1540.2) 138:2.9 6. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ήταν ένας μοναχογιός πλούσιων Ιουδαίων γονέων που ζούσαν στην Ιεριχώ. Είχε αφοσιωθεί στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, και οι Σαδδουκαίοι γονείς του τον είχαν αποκηρύξει. Έψαχνε για δουλειά σε εκείνη την περιοχή όταν τον βρήκαν οι απόστολοι του Ιησού, και κυρίως εξαιτίας της εμειρίας που είχε στα οικονομικά, ο Ναθαναήλ τον προσκάλεσε να μπει στις τάξεις τους. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν ο μόνος Ιουδαίος ανάμεσα στους δώδεκα αποστόλους.
(1540.3) 138:2.10 Ο Ιησούς πέρασε μια ολόκληρη μέρα με τους έξι, απαντώντας στις ερωτήσεις τους και ακούγοντας τις λεπτομέρειες των αναφορών τους, γιατί είχαν πολλές ενδιαφέρουσες και ωφέλιμες εμπειρίες να συγκρίνουν. Τώρα καταλάβαιναν την σοφία του σχεδίου του Κυρίου να τους στείλει να εργαστούν με ήσυχο και προσωπικό τρόπο πριν αρχίσουν τις πιο επιτηδευμένες δημόσιες προσπάθειες.
(1540.4) 138:3.1 Την επόμενη μέρα ο Ιησούς και οι έξι πήγαν να δώσουν το κάλεσμα στον Ματθαίο τον τελώνη. Ο Ματθαίος τους περίμενε, είχε κάνει τους ισολογισμούς των βιβλίων του και είχε ετοιμαστεί να παραδώσει τις υποθέσεις του γραφείου του στον αδερφό του. Όταν πλησίασαν στο σπίτι του, ο Ανδρέας προχώρησε μπροστά με τον Ιησού, ο οποίος, κοιτώντας τον στο πρόσωπο, είπε:, «Ακολούθησέ με.» Και αυτός σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο σπίτι του με τον Ιησού και τους αποστόλους.
(1540.5) 138:3.2 Ο Ματθαίος είπε στον Ιησού για το συμπόσιο που είχε οργανώσει εκείνο το βράδυ, τουλάχιστον αυτό που επιθυμούσε να δώσει ένα τέτοιο γεύμα για την οικογένειά του και τους φίλους του αν ο Ιησούς το ενέκρινε και συμφωνούσε να είναι καλεσμένος τιμής. Και ο Ιησούς συμφώνησε. Ο Πέτρος πήρε τον Ματθαίο παράμερα και του εξήγησε ότι είχε καλέσει και κάποιον Σίμωνα να μπει και αυτός στο σώμα των αποστόλων και εξασφάλισε την συγκατάθεσή του να είναι και ο Σίμωνας καλεσμένος στην γιορτή.
(1540.6) 138:3.3 Μετά από ένα μεσημεριανό γεύμα στο σπίτι του Ματθαίου πήγαν όλοι με τον Πέτρο να καλέσουν τον Σίμωνα τον Ζηλωτή, τον οποίον βρήκαν στην παλιά του επιχείρηση, που τώρα είχε αναλάβει ο ανιψιός του. Όταν ο Πέτρος πήγε τον Ιησού στον Σίμωνα, ο Κύριος χαιρέτησε τον θερμό πατριώτη και είπε μόνο, «Ακολούθησέ με.»
(1540.7) 138:3.4 Όλοι τους γύρισαν στο σπίτι του Ματθαίου, όπου μίλησαν πολύ για θρησκεία και πολιτική μέχρι την ώρα του βραδινού γεύματος. Η οικογένεια Λεβί ασχολιόταν πολύ καιρό με επιχειρήσεις και συγκέντρωση φόρων¨ έτσι πολλοί από τους καλεσμένους στο συμπόσιο του Ματθαίου ήταν και αυτοί που οι Φαρισαίοι επονόμαζαν «εταίρες και αμαρτωλούς».
(1540.8) 138:3.5 Εκείνες τις μέρες, όταν γινόταν ένα τέτοιου είδους συμπόσιο για ένα τιμώμενο σημαντικό πρόσωπο, ήταν συνήθεια να παρευρίσκονται στο δωμάτιο και όλοι οι άλλοι ενδαφερομενοι, και να παρατηρούν τους καλεσμένους στο τραπέζι και να ακούν τις συζητήσεις και τις ομιλίες των τιμώμενων καλεσμένων. Έτσι και τότε, οι πιο πολλοί από τους Φαρισαίους της Καπερναούμ ήταν παρόντες σε αυτό το συμβάν για να παρατηρήσουν την συμπεριφορά του Ιησού σε αυτή την ασυνήθιστη κοινωνική σύναξη.
(1540.9) 138:3.6 Όσο προχωρούσε το γεύμα, η ευθυμία των συνδαιτημόνων έφτανε σε ύψη ιλαρότητας, και όλοι περνούσαν τόσο ωραία που οι παρατηρητές Φαρισαίοι άρχισαν, μέσα στις καρδιές τους, να κριτικάρουν τον Ιησού για την συμμετοχή του σε μια τέτοια ανάλαφρη και ανέμελη υπόθεση. Αργότερα το βράδυ, όταν έβγαζαν λόγους, ένας από τους πιο κακοπροαίρετους Φαρισαίους έφτασε στο σημείο να κριτικάρει την συμπεριφορά του Ιησού στον Πέτρο, λέγοντας: «Πως τολμάτε να διδάσκετε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι δίκαιος όταν τρώγει μαζί με εταίρες και αμαρτωλούς και δανείζει έτσι την παρουσία του σε τέτοιες σκηνές ανέμελου γλεντιού.» Ο Πέτρος ψιθ΄’υρισε αυτή την κριτική στον Ιησού πριν αυτός δώσει την αποχαιρετιστήρια ευλογία του στους συνεστιάζοντες. Όταν ο Ιησούς άρχισε να μιλά, είπε: «Ερχόμενος εδώ σήμερα για να καλωσορίσω τον Ματθαίο και τον Σίμωνα στην συντροφιά μας, χάρηκα που ε΄’ιδα το ανάλαφρο πνεύμα σας και το μεγάλο κέφι σας, αλλά θα έπρεπε να χαίρεστε ακόμα περισσότερο επειδή πολλοί από σας θα εισέλθετε στην επερχόμενη βασιλεία του πνεύματος, όπου θα απολαύσετε απλόχερα τα καλά της βασιλείας των ουρανών. Και σε σας που με κριτικάρετε στις καρδιές σας επειδή έχω έρθει εδώ να γλεντήσω με τους φίλους μου, αφήστε με να σας πω ότι έχω έρθει να αναγγείλω την χαρά στους κοινωνικά καταπιεσμένους και την πνευματική ελευθερία στους ηθικά αιχμαλώτους. Χρειάζεται να σας υπενθυμίσω ότι αυτοί που είναι ολοκληρωμένοι δεν χρειάζονται θεραπευτή, αλλά εκείνοι που ασθενούν; Δεν έχω έρθει για να καλέσω μόνο τους δίκαιους, αλλά και τους αμαρτωλούς.»
(1541.1) 138:3.7 Και πραγματικά αυτό ήταν παράξενο θέαμα για τους Ιουδαίους¨ να βλέπουν έναν άνθρωπο με ορθό χαρακτήρα και ευγενικά αισθήματα να αναμιγνύεται ελεύθερα και πρόσχαρα με τους κοινούς ανθρώπους, ακόμα και με ένα πλήθος άθρησκων και ηδονιστών εταίρων και άλλων γνωστών αμαρτωλών. Ο Σίμωνας ο Ζηλωτής επιθυμούσε να βγάλει ένα λόγο σε αυτή την μάζωξη στο σπίτι του Ματθαίου, αλλά ο Ανδρέας, γνωρίζοντας ότι ο Ιησούς δεν ήθελε η επερχόμενη βασιλεία να συγχυστεί με το κίνημα των Ζηλωτών, τον απότρεψε από το να βγάλει δημόσιο λόγο.
(1541.2) 138:3.8 Ο Ιησούς και οι απόστολοι έμειναν εκείνη την νύχτα στο σπίτι του Ματθαίου, και καθώς οι άνθρωποι πήγαιναν στα σπίτια τους, δεν μιλούσαν παρά για ένα πράγμα: την καλοσύνη και την φιλικότητα του Ιησού.
(1541.3) 138:4.1 Το πρωί και οι εννιά πήγαν με βάρκα στην Χερισά για να παραδώσουν το φυσικό κάλεσμα στους επόμενους δύο αποστόλους, τον Ιάκωβο και τον Ιούδα τους δίδυμους γιους του Αλφαίου, τους υποψηφίους του Ιάκωβου και του Ιωάννη του Ζεβεδαίου. Οι δίδυμοι ψαράδες περίμεναν τον Ιησού και τους αποστόλους του στην ακτή. Ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου παρουσίασε τον Κύριο στους ψαράδες της Χερισά, και ο Ιησούς κοιτάζοντάς τους, τους έγνεψε και είπε, «Ακολουθείστε με.»
(1541.4) 138:4.2 Εκείνο το απόγευμα, που πέρασαν μαζί, ο Ιησούς τους έδωσε πλήρεις οδηγίες για την παρουσία τους σε εορταστικές μαζώξεις, και κατέληξε λέγοντας: «Όλοι οι άνθρωποι είναι αδερφοί μου. Ο Πατέρας μου στον ουρανό δεν απεχθάνεται κανένα δημιούργημά του. Η βασιλεία των ουρανών είναι ανοιχτή για όλους τους άνδρες και γυναίκες. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κλείσει την πόρτα του ελέους σε οποιαδήποτε πεινασμένη ψυχή που μπορεί να αναζητήσει να μπει στο βασίλειο των ουρανών. Θα καθίσουμε στο τραπέζι με όλους όσους επιθυμούν να ακούσουν για το βασίλειο των ουρανών. Ο Πατέρας μας στον ουρανό βλέπει όλους τους ανθρώπους σαν ίδιους. Μην αρνηθείτε να μοιραστείτε το ψωμί με Φαρισαίους, αμαρτωλούς, Σαδδουκαίους ή εταίρες, Ρωμαίους ή Εβραίους, πλούσιους ή φτωχούς, ελεύθερους ή σκλαβωμένους. Η πόρτα του βασιλείου είναι ορθάνοιχτη για όλους όσους επιθυμούν να γνωρίσουν την αλήθεια και να βρουν τον Θεό.»
(1541.5) 138:4.3 Εκείνη την νύχτα σε ένα απλό γεύμα στο σπίτι του Αλφαίου, οι δίδυμοι αδερφοί έγιναν δεκτοί στην αποστολική οικογένεια. Αργότερα το βράδυ ο Ιησούς έκανε στους αποστόλους του το πρώτο μάθημα για την προέλευση, την φύση, και τον προορισμό των ακάθαρτων πνευμάτων, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν την σημασία αυτών που τους είπε. Εύρισκαν πολύ εύκολο να αγαπούν και να θαυμάζουν τον Ιησού αλλά δυσκολευόντουσαν πολύ να καταλάβουν πολλές από τις διδασκαλίες του.
(1542.1) 138:4.4 Μετά από μια νύχτα ανάπαυση όλη η συντροφιά, που τώρα απαριθμούσε έντεκα, πήγαν με βάρκα στην Ταριχαία.
(1542.2) 138:5.1 Ο Θωμάς ο ψαράς και ο Ιούδας ο ταξιδευτής συνάντησαν τον Ιησού και τους αποστόλους στην αλιευτική προκυμαία της Ταριχαίας, και ο Θωμάς οδήγησε την συντροφιά στο σπίτι του που βρισκόταν εκεί κοντά. Τώρα ο Φίλιππος παρουσίασε τον Θωμά σαν υποψήφιό του για την αποστολική ομάδα και ο Ναθαναήλ παρουσίασε τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, τον Ιουδαίο, για παρόμοια τιμή. Ο Ιησούς κοίταξε τον Θωμά και είπε: «Θωμά, σου λείπει η πίστη¨ όμως, θα σε δεχτώ. Ακολούθησέ με.» Στον Ιούδα τον Ισκαριώτη είπε ο Κύριος: «Ιούδα, είμαστε όλοι μία σάρκα, και αφού θα σε δεχτούμε ανάμεσά μας, προσεύχομαι να είσαι πάντα πιστός στους αδερφούς σου από την Γαλιλαία. Ακολούθησέ με.»
(1542.3) 138:5.2 Όταν ξεκουράστηκαν και φρεσκαρίστηκαν, ο Ιησούς πήρε τους δώδεκα για κάποιο διάστημα για να προσευχηθούν μαζί του και να τους δώσει οδηγίες για την φύση και το έργο του Αγίου Πνεύματος, αλλά πάλι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν κατά το μεγαλύτερο μέρος την σημασία των υπέροχων αληθειών που προσπαθούσε να τους διδάξει. Ο ένας θα καταλάβαινε το ένα σημείο και ο άλλος θα καταλάβαινε το άλλο, αλλά κανένας τους δεν μπορούσε να αντιληφθεί ολόκληρη την διδασκαλία του. Πάντα θα έκαναν το λάθος να προσπαθούν να προσαρμόσουν το νέο ευαγγέλιο στις παλιές φόρμες θρησκευτικής πίστης. Δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι ο Ιησούς είχε έρθει να διακηρύξει ένα νέο ευαγγέλιο σωτηρίας και να εγκαταστήσει ένα νέο δρόμο να βρίσκουμε τον Θεό¨ δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι αυτός ήταν μια νέα αποκάλυψη του Πατέρα στον ουρανό.
(1542.4) 138:5.3 Την επόμενη μέρα ο Ιησούς άφησε τους δώδεκα αποστόλους του εντελώς μόνους τους¨ ήθελε να γνωριστούν μεταξύ τους και επιθυμούσε μα μείνουν μόνοι να κουβεντιάσουν αυτά που τους δίδαξε. Ο Κύριος επέστρεψε για το βραδινό γεύμα, και τις ώρες μετά το γεύμα τους μιλούσε για την υπηρεσία των σεραφείμ, και μερικοί από τους αποστόλους κατάλαβαν αυτή την διδασκαλία του. Ξεκουράστηκαν για μια νύχτα και την επόμενη μέρα αναχώρησαν για την Καπερναούμ με βάρκα.
(1542.5) 138:5.4 Ο Ζεβεδαίος και η Σαλώμη είχαν φύγει και είχαν πάει να ζήσουν με τον γιο τους τον Δαβίδ έτσι το μεγάλο σπίτι θα έμενε θα έμενε στον Ιησού και στους δώδεκα αποστόλους του. Εδώ ο Ιησούς πέρασε ένα ήσυχο Σάββατο με τους επίλεκτους αγγελιαφόρους του¨ προσεκτικά τους ανάλυσε την ουσία των σχεδίων του για την διακήρυξη του βασιλείου και τους εξήγησε αναλυτικά πόσο σημαντικό ήταν να αποφεύγουν την σύγκρουση με την αστική εξουσία, λέγοντάς τους: «Αν είναι να επιπλήξουμε τους αστούς άρχοντες, αφήστε το σε μένα. Προσέξτε να μην κατηγορήσετε τον Καίσαρα ή αυτούς που τον υπηρετούν.» Ήταν ακριβώς εκείνο το βράδυ που ο Ιούδας ο Ισκαριώτης πήρε τον Ιησού παράμερα για να τον ρωτήσει γιατί δεν είχε γίνει τίποτα για να βγει ο Ιωάννης από την φυλακή. Και ο Ιούδας δεν ικανοποιήθηκε απόλυτα με την στάση του Ιησού.
(1542.6) 138:6.1 Η επόμενη εβδομάδα ήταν αφιερωμένη σε ένα πρόγραμμα εντατικής εκπαίδευσης. Κάθε μέρα οι έξι νέοι απόστολοι αφηνόντουσαν στα χέρια των αντίστοιχων υπευθύνων για την υποψηφιότητά τους για μια διεξοδική ανασκόπηση όλων όσων είχαν μάθει και ζήσει στην προετοιμασία για το έργο της βασιλείας των ουρανών. Οι παλαιότεροι απόστολοι προσεκτικά έκαναν ανασκόπηση στις διδασκαλίες του Ιησού μέχρι εκείνη την στιγμή, προς όφελος των νεότερων έξι. Τα βράδια μαζευόντουσαν όλοι στον κήπο του Ιησού να δεχτούν την διδασκαλία του Ιησού.
(1542.7) 138:6.2 Ήταν εκείνη την περίοδο που ο Ιησούς καθιέρωσε την αργία στην μέση της εβδομάδας για ξεκούραση και ψυχαγωγία. Και ακολουθούσαν αυτό το σχέδιο ξεκούρασης για μια μέρα κάθε εβδομάδα σε όλο το υπόλοιπο της υλικής του ζωής. Σε γενικό κανόνα, ποτέ δεν ακολουθούσαν τις κανονικές τους δραστηριότητες την Τετάρτη. Σε αυτή την ημέρα αργίας ο Ιησούς συνήθως έφευγε από αυτούς, λέγοντας: «Παιδιά μου, αυτή την ημέρα διασκεδάστε. Ξεκουραστείτε από το κοπιαστικό έργο του βασιλείου και ανανεωθείτε ξαναγυρίζοντας στις προηγούμενες δουλειές σας ή βρίσκοντας νέα είδη ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων.» Αν και ο Ιησούς ,εκείνη την περίοδο την γήινης ζωής του, δεν είχε ανάγκη πραγματικά από αυτή την ημέρα ξεκούρασης, προσαρμόστηκε σε αυτό το σχέδιο επειδή γνώριζε ότι ήταν το καλύτερο για τους ανθρώπινους συνεργάτες του. Ο Ιησούς ήταν ο δάσκαλος—ο Κύριος¨ οι συνεργάτες του ήταν οι μαθητές του.
(1543.1) 138:6.3 Ο Ιησούς προσπάθησε να ξεκαθαρίσει στους αποστόλους του ανάμεσα στις διδασκαλίες του και ζωή του ανάμεσά τους και τις διδασκαλίες που μπορεί να ξεφύτρωναν αργότερα για αυτόν. Είπε ο Ιησούς: «Το βασίλειό μου και το ευαγγέλιό του πρέπει να είναι η ουσία του μηνύματός σας. Μην ξεστρατίσετε κηρύσσοντας για μένα και για τις διδασκαλίες μου. Διακηρύξτε το ευαγγέλιο του βασιλείου και απεικονίστε την αποκάλυψή μου για τον Πατέρα στον ουρανό αλλά μην παραπλανηθείτε σε παράδρομους και δημιουργήσετε θρύλους και δημιουργήσετε αιρέσεις που έχουν να κάνουν με πίστεις και διδασκαλίες για τις πίστεις και διδασκαλίες μου.» Αλλά πάλι δεν κατάλαβαν γιατί αυτός τα έλεγε έτσι, και κανένας τους δεν τόλμησε να ρωτήσει γιατί τους τα δίδασκε αυτά.
(1543.2) 138:6.4 Σε αυτές τις πρώτες διδασκαλίες ο Ιησούς προσπαθούσε να αποφύγει να εμπλακεί σε μακρές συζητήσεις με τους αποστόλους του, όσο το δυνατόν περισσότερο εκτός από τις λανθασμένες τους αντιλήψεις για τον Πατέρα του στον ουρανό. Σε όλα αυτά τα θέματα ποτέ δεν δίστασε να διορθώνει στις λανθασμένες πίστεις. Υπήρχε μόνο ένα κίνητρο στην ζωή του Ιησού στην Ουράντια μετά την βάπτισή του, και αυτό ήταν μια καλύτερη και αληθινότερη αποκάλυψη του Παραδείσιου Πατέρα του¨ ήταν ο πρωτοπόρος του νέου και καλύτερου δρόμου ανακάλυψης του Θεού, ο δρόμος της πίστης και της αγάπης. Πάντα η προτροπή του προς τους αποστόλους ήταν: «Πηγαίνετε να ψάξετε για αμαρτωλούς¨ βρείτε τους καταπιεσμένους και ενθαρρύνετε τους αγωνιούντες.»
(1543.3) 138:6.5 Ο Ιησούς κατανοούσε πλήρως την κατάσταση¨ κατείχε απεριόριστη δύναμη, που θα μπορούσε να αξιοποιήσει στην περαιτέρω αποστολή του, αλλά ήταν απόλυτα ικανοποιημένος με μέσα και προσωπικότητες που οι περισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν ανεπαρκείς και ασήμαντες. Ήταν απασχολημένος με μια αποστολή πελώριων δραματικών δυνατοτήτων, αλλά επέμεινε να συνεχίσει το έργο του Πατέρα του με το πιο ήσυχο και μη δραματικό τρόπο¨ επιμελώς απέφυγε κάθε επίδειξη δύναμης. Και τώρα σχεδίαζε να εργαστεί ήσυχα, τουλάχιστον για αρκετούς μήνες, μαζί με τους δώδεκα αποστόλους του γύρω από την Θάλασσα της Γαλιλαίας.
(1543.4) 138:7.1 Ο Ιησούς είχε προγραμματίσει μια ήσυχη καμπάνια πέντε μηνών προσωπικού έργου. Δεν είπε στους αποστόλους του πόσο θα κρατούσε αυτό¨ εργαζόντουσαν από εβδομάδα σε εβδομάδα. Και νωρίς αυτή την πρώτη μέρα της εβδομάδας, ότι ετοιμαζόταν να αναγγείλει αυτό στους δώδεκα αποστόλους του, ο Σίμωνας Πέτρος, ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου, και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης πήγαν να συζητήσουν ιδιαιτέρως μαζί του. Παίρνοντας τον Ιησού παράμερα, ο Πέτρος πηρε το θάρρος και είπε: «Κύριε, έχουμε έρθει και εκ μέρους των συντρόφων μας να ρωτήσουμε αν η ώρα τώρα είναι κατάλληλη ή όχι να εισέλθουμε στο βασίλειο. Και θα αναγγείλεις το βασίλειο στην Καπερναούμ, ή θα μεταβούμε στην Ιερουσαλήμ; Και πότε θα μάθουμε, ο κάθε ένας μας, τις θέσεις που θα πάρουμε μαζί σου στην ίδρυση του βασιλείου»—και ο Πέτρος θα έκανε και άλλες ερωτήσεις, αλλά ο Ιησούς σήκωσε το χέρι του αποτρεπτικά και τον σταμάτησε. Και καλώντας τους άλλους που στεκόντουσαν κοντά να πάνε εκεί, ο Ιησούς είπε: «Μικρά μου παιδιά, για πόσο ακόμα θα κάνω υπομονή μαζί σας! Δεν σας έχω εξηγήσει ότι το βασίλειό μου δεν είναι σε αυτόν τον κόσμο; Δεν σας έχω πει τόσες φορές ότι δεν έχω έρθει για να καθίσω στον θρόνο του Δαβίδ και τώρα εσείς έρχεστε και ρωτάτε πια θέση θα καταλάβετε στο βασίλειο του Πατέρα; Δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι σας έχω καλέσει για πρεσβευτές σε ένα πνευματικό βασίλειο; Δεν καταλαβαίνετε ότι σύντομα, πολύ σύντομα, θα με αντιπροσωπεύσετε στον κόσμο και στην ανακήρυξη του βασιλείου, όπως εγώ τώρα αντιπροσωπεύω τον Πατέρα μου που βρίσκεται στον ουρανό; Πως γίνεται ενώ σας έχω διαλέξει και σας έχω καθοδηγήσει σαν αγγελιαφόρους του βασιλείου, να μην καταλαβαίνετε την φύση και την σημασία του επερχόμενου βασιλείου της θεϊκής υπεροχής στις καρδιές των ανθρώπων; Φίλοι μου, ακούστε με για άλλη μια φορά. Βγάλτε από το νου σας αυτή την ιδέα ότι το βασίλειό μου είναι μια ηγεμονία δύναμης ή ένα βασίλειο δόξας. Πραγματικά, όλη η δύναμη του ουρανού και της γης σύντομα θα παραδοθεί στα χέρια μου, αλλά δεν είναι το θέλημα του Πατρός να χρησιμοποιήσουμε αυτό το θεϊκό χάρισμα, αλλά πρέπει να υποκύψουμε στο θέλημα του Πατέρα και να συνεχίσουμε με ταπεινοφροσύνη και υπακοή να εκτελούμε το θείο θέλημά του.»
(1544.1) 138:7.2 Για άλλη μια φορά η σύντροφοί του σοκαρίστηκαν και έμειναν άναυδοι. Ο Ιησούς τους έστειλε ανά δύο να πάνε να προσευχηθούν, και τους ζήτησε να επιστρέψουν κατά το μεσημέρι. Εκείνο το κρίσιμο απόγευμα ο καθένας τους προσπάθησε να βρει τον Θεό, και να δυναμώσει και να δώσει θάρρος στον άλλο, και όλοι γύρισαν στον Ιησού όπως τους είχε προστάξει.
(1544.2) 138:7.3 Ο Ιησούς τώρα έκανε μια αναδρομή για τον ερχομό του Ιωάννη, την βάπτιση στον Ιορδάνη, την γαμήλια γιορτή στην Κανά, την πρόσφατη επιλογή των έξι, και την απομάκρυνση από τους αδερφούς του στην σάρκα, και τους προειδοποίησε ότι ο εχθρός του βασιλείου θα προσπαθούσε να τους χωρίσει από αυτόν. Μετά από αυτή την σύντομη αλλά σοβαρή κουβέντα οι απόστολοι όλοι σηκώθηκαν, κάτω από την καθοδήγηση του Πέτρου, για να δηλώσουν την αμείωτη αφοσίωσή τους στον Κύριό τους και να υποσχεθούν την απαρέγκλιτη πίστη τους στο βασίλειο, όπως το εξέφρασε και ο Θωμάς, «Σε αυτό το επερχόμενο βασίλειο, ότι και να είναι, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνω απόλυτα.» Όλοι πραγματικά πίστευαν στον Ιησού, αν και δεν καταλάβαιναν απόλυτα την διδασκαλία του.
(1544.3) 138:7.4 Ο Ιησούς τώρα τους ρώτησε πόσα χρήματα είχαν αναμεταξύ τους¨ επίσης ζήτησε να μάθει αν είχαν φροντίσει για τις οικογένειές τους. Όταν αποδείχτηκε ότι ούτε καν είχαν τα επαρκή μέσα για να συντηρηθούν οι ίδιοι για δύο εβδομάδες, είπε: «Δεν είναι το θέλημα του Πατέρα μου να ξεκινήσουμε το έργο μας κατά αυτό τον τρόπο. Θα παραμείνουμε εδώ κοντά στην θάλασσα για δύο εβδομάδες και θα ψαρεύουμε ή θα κάνουμε ότι μπορούν τα χέρια μας¨ και εν τω μεταξύ, κάτω από την καθοδήγηση του Ανδρέα του πρώτου επιλεγμένου αποστόλου, θα οργανωθείτε έτσι ώστε να μπορέσετε να βγάλετε τα απαραίτητα για το μελλοντικό σας έργο, και για την παρούσα σας προσφορά και υπηρεσία αλλά και για όταν σας αναθέσω να κηρύξετε το ευαγγέλιο και να καθοδηγήσετε τους πιστούς.» Όλοι χάρηκαν πολύ από αυτά τα λ΄’ογια του¨ αυτή ήταν η πρώτη ξεκάθαρη και κατηγορηματική νύξη ότι ο Ιησούς είχε προγραμματίσει αργότερα να χρησιμοποιήσουν πιο δυναμικούς και εντυπωσιακούς τρόπους για τις δημόσιες προσπάθειές τους.
(1544.4) 138:7.5 Οι απόστολοι πέρασαν την υπόλοιπη μέρα τελειοποιώντας την οργάνωσή τους και ολοκληρώνοντας τις ετοιμασίες για βάρκες και δίχτυα για το αυριανό πρωινό ψάρεμα αφού όλοι τους είχαν αποφασίσει να αφοσιωθούν στην αλιεία¨ οι πιο πολλοί από αυτούς ήταν αλιείς, ακόμα και ο Ιησούς ήταν έμπειρος βαρκάρης και ψαράς. Πολλές από τις βάρκες που χρησιμοποίησαν τα επόμενα χρόνια είχαν κατασκευαστεί από τα χέρια του Ιησού. Και ήταν καλές και ασφαλείς βάρκες.
(1544.5) 138:7.6 Ο Ιησούς τους συνέστησε να αφοσιωθούν στην αλιεία για δυο εβδομάδες, προσθέτοντας, «Και έπειτα θα γίνετε αλιείς ανθρώπων.» Ψάρευαν σε τρεις ομάδες, και ο Ιησούς πηγαινε σε διαφορετική ομάδα κάθε νύχτα. Και όλοι τους χαιρόντουσαν τόσο πολύ την συντροφιά του Ιησού! Ήταν καλός ψαράς, ευχάριστος σύντροφος, και ένας φίλος που τους ενέπνεε¨ όσο περισσότερο δούλευαν μαζί του, τόσο περισσότερο τον αγαπούσαν. Είπε ο Ματθαίος μια μέρα: «¨Όσο περισσότερο καταλαβαίνεις κάποιους ανθρώπους, τόσο λιγότερο τους θαυμάζεις, αλλά αυτόν τον άνθρωπο, ακόμα και όσο λιγότερο τον καταλαβαίνω, τόσο περισσότερο τον αγαπώ.»
(1545.1) 138:7.7 Αυτό το σχέδιο για ψάρεμα για δύο εβδομάδες και να βγουν να κάνουν προσωπικό έργο για λογαριασμό του βασιλείου για άλλες δύο εβδομάδες, το ακολούθησαν για περισσότερο από πέντε μήνες, ακόμα και μέχρι το τέλος εκείνου του έτους το 26 μ.Χ., μέχρι και μετά την παύση εκείνων των διώξεων εναντίον των μαθητών του Ιωάννη μετά την φυλάκισή του.
(1545.2) 138:8.1 Αφού διέθεσαν τα ψάρια που ψάρεψαν τις δύο αυτές εβδομάδες στην αγορά, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, εκείνος που είχε επιλεγεί να ενεργεί σαν ταμίας των δώδεκα, μοίρασε τα αποστολικά έσοδα σε έξι ίσα μερίδια, αφού ήδη είχαν δοθεί χρήματα από το ταμείο για την συντήρηση των οικογενειών τους. Και τότε κοντά στα μέσα του Αυγούστου, το έτος 26 μ.Χ., πήγαν δύο- δύο στον τομέα εργασίας που τους όρισε ο Ανδρέας. Τις πρώτες δύο εβδομάδες ο Ιησούς βγήκε με τον Ανδρέα και τον Πέτρο, τις δεύτερες δύο εβδομάδες με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, και ούτω το καθεξής με τα άλλα ζευγάρια με την σειρά που επιλέχτηκαν. Με αυτό τον τρόπο μπόρεσε να βγει τουλάχιστον για μια φορά με κάθε ζευγάρι πριν τους καλέσει όλους μαζί για την αρχή της δημόσιας προσφοράς τους.
(1545.3) 138:8.2 Ο Ιησούς τους δίδαξε να κηρύσσουν την άφεση αμαρτιών μέσα από την πίστη στον Θεό χωρίς τιμωρίες ή θυσίες, και ότι ο Πατέρας στον ουρανό αγαπά όλα του τα παιδιά με την ίδια αιώνια αγάπη.. τους συμβούλεψε να μην συζητούν τα ακόλουθα:
(1545.4) 138:8.3 1. Το έργο και την φυλάκιση του Ιωάννη του Βαπτιστή.
(1545.5) 138:8.4 2. Την φωνή που ακούστηκε στην βάπτισή του. Είπε ο Ιησούς: «Μόνο εκείνοι που άκουσαν την φωνή μπορούσαν να αναφέρονται σε αυτήν. Να μιλάτε μόνο για ότι έχετε ακούσει από μένα¨ μην μιλάτε για διαδόσεις.»
(1545.6) 138:8.5 3. Την μετατροπή του νερού σε κρασί στην Κανά. Ο Ιησούς πολύ σοβαρά τους ανάθεσε το χρέος, «Μην πείτε σε κανέναν για το νερό και το κρασί.»
(1545.7) 138:8.6 Πέρασαν πραγματικά υπέροχα όλους αυτούς τους πέντε ή έξι μήνες κατά την διάρκεια των οποίων δούλευαν σαν αλιείς κάθε δυο εβδομάδες, και έτσι κέρδισαν αρκετά χρήματα για να συντηρηθούν στον τον χρόνο που προσέφεραν ιεραποστολικό έργο για την βασιλεία των ουρανών κάθε δύο εβδομάδες.
(1545.8) 138:8.7 Οι κοινοί άνθρωποι θαύμαζαν και απορούσαν με την διδασκαλία και την προσφορά του Ιησού και των αποστόλων του. Οι ραββίνοι από πολύ παλιά δίδασκαν τους Ιουδαίους ότι οι αδαείς δεν ήταν δυνατόν να είναι ούτε ευσεβείς ούτε δίκαιοι. Αλλά οι απόστολοι του Ιησού ήταν και ευσεβείς και δίκαιοι¨ και όμως δεν είχαν ιδέα για πολλές από τις διδασκαλίες των ραββίνων και την σοφίας του κόσμου.
(1545.9) 138:8.8 Ο Ιησούς ξεκαθάρισε στους αποστόλους του την διαφορά ανάμεσα στην μετάνοια μέσα από τις αποκαλούμενες καλές πράξεις που δίδασκαν οι Εβραίοι και την αλλαγή του νου μέσα από την πίστη—την νέα γέννηση—που ζητούσε αυτός σαν το τίμημα για την είσοδο στην βασιλεία των ουρανών. Δίδασκε τους αποστόλους του ότι η πίστη ήταν το μόνο αναγκαίο τίμημα για να εισέλθουν στην βασιλεία του Πατέρα. Ο Ιωάννης τους είχε διδάξει «μετάνοια – για να ξεφύγουν από την επερχόμενη οργή.» Ο Ιησούς δίδαξε, «Η πίστη είναι η ανοιχτή πόρτα για να εισέλθετε στην παρούσα, τέλεια, και αιώνια αγάπη του Θεού.» Ο Ιησούς δεν μιλούσε σαν προφήτης, σαν κάποιος που ήρθε να δηλώσει τον λόγο του Θεού. Φαινόταν να μιλά για τον εαυτό του σαν κάποιος που είχε εξουσία. Ο Ιησούς προσπαθούσε να τους αποτρέψει το μυαλό από την αναζήτηση θαυμάτων για να νοιώσουν την πραγματική και προσωπική εμπειρία την ικανοποίησης και της βεβαιότητας του εσωτερικά διαμένοντος Θεϊκού πνεύματος αγάπης και σωτήριας χάρης.
(1545.10) 138:8.9 Οι μαθητές από νωρίς έμαθαν ότι ο Κύριος έτρεφε μεγάλο σεβασμό και συμπόνια για κάθε άνθρωπο που συναντούσε, και είχαν εντυπωσιαστεί πάρα πολύ από τον ομοιόμορφο και απαρέγκλιτο σεβασμό που με τόση συνέπεια έδειχνε σε όλων των ειδών τους άνδρες, γυναίκες, και παιδιά. Μπορούσε να σταματήσει στην μέση μιας σοβαρής διάλεξης για να βγει στον δρόμο να πει ενθαρρυντικά λόγια σε μια περαστική γυναίκα φορτωμένη με το φορτίο του κορμιού και την ψυχής. Μπορούσε να διακόψει μια σοβαρή συνδιάσκεψη με τους αποστόλους του για να παίξει με ένα παιδί που έτυχε να μπαίνει εκεί. Τίποτα ποτέ δεν φαινόταν τόσο σημαντικό στον Ιησού όσο ο άνθρωπος που τύχαινε να βρίσκεται κοντά του. Ήταν αφέντης και διδάσκαλος, αλλά ήταν και κάτι περισσότερο—ήταν επίσης και φίλος και γείτονας, ένας σύντροφος όλο κατανόηση.
(1546.1) 138:8.10 Παρόλο που η δημόσια διδασκαλία του Ιησού αποτελείτο κυρίως από παραβολές και σύντομες διαλέξεις, πάντα δίδασκε τους αποστόλους του με ερωτήσεις και απαντήσεις. Πάντα θα σταματούσε για να απαντήσει σε ειλικρινείς ερωτήσεις στις μεταγενέστερες δημόσιες διαλέξεις του.
(1546.2) 138:8.11 Οι απόστολοι στην αρχή σοκαρίστηκαν, αλλά γρήγορα συνήθισαν, από την στάση του Ιησού προς τις γυναίκες¨ τους ξεκαθάρισε ότι οι γυναίκες θα είχαν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες στην βασιλεία των ουρανών.
(1546.3) 138:9.1 Αυτή η κάπως μονότονη περίοδος της εναλλαγής του ψαρέματος με το προσωπικό έργο αποδείχτηκε σε εξαντλητική εμπειρία για τους δώδεκα αποστόλους, αλλά άντεξαν και σε αυτή την δοκιμασία. Παρά παράπονά τους, τις αμφιβολίες τους τα, και τις παροδικές απογοητεύσεις τους παρέμειναν συνεπείς στους όρκους αφοσίωσης και πίστης προς τον Κύριό τους . Ήταν η προσωπική τους σχέση με τον Ιησού αυτούς τους τρεις μήνες της δοκιμασίας που τον έκαναν τόσο προσφιλή σε αυτούς ώστε όλοι τους (εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη) του έμειναν πιστοί ακόμα και τις μαύρες ώρες των παθών και της σταύρωσης. Οι πραγματικοί άνδρες δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν έναν σεβαστό διδάσκαλο που είχε ζήσει τόσο κοντά τους και τους ήταν τόσο αφοσιωμένους όσο ο Ιησούς. Εκείνες τις μαύρες ώρες του θανάτου του Κυρίου, στις καρδιές των αποστόλων όλη η λογική, η κρίση, και η σύνεση είχαν παραμεριστεί εκτός από μόνο ένα ασυνήθιστο ανθρώπινο συναίσθημα—το υπέρτατο συναίσθημα της πίστης και της φιλίας. Αυτοί οι πέντε μήνες έργου με τον Ιησού έκαναν αυτούς τους αποστόλους, τον κάθε ένα ξεχωριστά, να τον βλέπει σαν τον καλύτερο φίλο που είχε ποτέ στον κόσμο. Και ήταν αυτό το ανθρώπινο συναίσθημα, και όχι οι υπέρτατες διδασκαλίες του ή τα θαυμαστά του έργα, που τους κράτησαν μαζί μέχρι μετά την ανάσταση και την ανανέωση της διακήρυξης του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών.
(1546.4) 138:9.2 Και αυτοί οι μήνες του ήσυχου έργου δεν ήταν μόνο δοκιμασία για τους αποστόλους, μια δοκιμασία από την οποία επιβίωσαν, αλλά αυτή η περίοδος δημόσιας αδράνειας ήταν μια μεγάλη δοκιμασία για την οικογένεια του Ιησού. Μέχρι την στιγμή που ο Ιησούς ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το δημόσιο έργο του, όλη του η οικογένεια (εκτός από την Ρουθ) τον είχε ουσιαστικά εγκαταλείψει . Μόνο λίγες φορές προσπάθησαν να έρθουν σε επαφή μαζί του, και μόνο για να τον πείσουν να γυρίσει σπίτι με αυτούς, γιατί πίστευαν σχεδόν ότι ήταν εκτός εαυτού. Απλά δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την φιλοσοφία του ούτε να καταλάβουν την διδασκαλία του¨ όλα αυτά ήταν υπερβολικά για εκείνους που είχαν την ίδια σάρκα και αίμα με αυτόν.
(1546.5) 138:9.3 Οι απόστολοι συνέχισαν το προσωπικό τους έργο στην Καπερναούμ, στην Βηθσαϊδά – Ιουλιάδα, στην Χοραζίν, την Γέρασα, τους Ίππους, τα Μάγδαλα, την Κανά, την Βηθλεέμ της Γαλιλαίας,την Γιωταπάτα, την Ραμάχ, την Σαφέντ, την Γκισάλα, και τα Άβηλα. Εκτός από αυτές τις πόλεις εργάστηκαν και σε πολλά χωριά καθώς και στην επαρχία. Μέχρι το τέλος αυτής της περιόδου οι δώδεκα είχαν σκεφτεί αρκετά ικανοποιητικά σχέδια για την φροντίδα των οικογενειών τους. Οι πιο πολλοί από τους αποστόλους ήταν παντρεμένοι, κάποιοι είχαν αρκετά παιδιά, αλλά είχαν φροντίσει έτσι για την στήριξη των οικογενειών τους, ώστε με κάποια μικρή βοήθεια από το αποστολικό ταμείο, θα μπορούσαν τώρα να αφιερώσουν όλη τους την ενέργεια για το έργο του Κυρίου χωρίς να χρειάζεται να ανησυχούν για την οικονομική κατάσταση των οικογενειών τους.
(1547.1) 138:10.1 Οι απόστολοι από νωρίς οργανώθηκαν κατά τον ακόλουθο τρόπο:
(1547.2) 138:10.2 1. Ο Ανδρέας. Ο πρωτόκλητος απόστολος, ορίστηκε πρόεδρος και γενικός διευθυντής των δώδεκα.
(1547.3) 138:10.3 2. Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, και ο Ιωάννης ορίστηκαν προσωπικοί σύντροφοι του Ιησού. Ήταν δουλειά τους να τον προσέχουν μέρα και νύχτα, να φροντίζουν για τις σωματικές και διάφορες ανάγκες του, και να τον συντροφεύουν σε εκείνες τις νύχτες της αγρύπνιας και προσευχής και της μυστηριώδους επικοινωνίας του με τον Πατέρα στον ουρανό.
(1547.4) 138:10.4 3. Ο Φίλιππος ορίστηκε οικονόμος της ομάδας. Η δουλειά του ήταν να τους προμηθεύει με τροφή και να φροντίζει ώστε οι επισκέπτες, ακόμα και τα πλήθη των ακροατών κάποιες φορές, να έχουν κάτι να φάνε.
(1547.5) 138:10.5 4. Ο Ναθαναήλ φρόντιζε για τις ανάγκες των οικογενειών των δώδεκα. Έπαιρνε τακτικές αναφορές για τις ανάγκες της οικογένειας του κάθε ενός και, όταν υπήρχε ανάγκη έπαιρνε μια εντολή πληρωμής από τον Ιούδα, τον ταμία, και τους έστελνε χρήματα κάθε εβδομάδα.
(1547.6) 138:10.6 5. Ο Ματθαίος ήταν ο οικονομικός αντιπρόσωπος του αποστολικού σώματος. Ήταν δουλειά του να φροντίζει για την ισορροπία του προϋπολογισμού, και την συμπλήρωση του ταμείου. Αν δεν υπήρχαν έσοδα για την συντήρησή τους, αν δεν υπήρχαν δωρεές αρκετές για να συντηρηθούν, ο Ματθαίος είχε την δικαιοδοσία να προστάξει τους δώδεκα να γυρίσουν πίσω στα δίχτυα τους για μια περίοδο. Αλλά αυτό ποτέ δεν χρειάστηκε από την στιγμή που ξεκίνησαν το δημόσιο έργο τους¨ πάντα είχε επαρκή έσοδα στα χέρια του ταμία τους για να χρηματοδοτεί τις δραστηριότητές τους.
(1547.7) 138:10.7 6. Ο Θωμάς ήταν ο διευθυντής της πορείας τους. Ήταν δουλειά του να κανονίζει τα καταλύματα και γενικά να επιλέγει τα μέρη όπου θα δίδασκαν και θα κήρυσσαν, και τους εξασφάλιζε ένα ομαλό και σβέλτο πρόγραμμα.
(1547.8) 138:10.8 7. Ο Ιάκωβος και ο Ιούδας οι δίδυμοι γιοι του Αλφαίου ανέλαβαν την διαχείριση του πλήθους. Ήταν δουλειά τους να εξουσιοδοτούν κάποιους επαρκείς βοηθούς ταξιθέτες να τους βοηθούν να κρατούν την τάξη ανάμεσα στο πλήθος κατά την διάρκεια του κηρύγματος.
(1547.9) 138:10.9 8. Ο Σίμωνας ο Ζηλωτής ανέλαβε την ψυχαγωγία και την διασκέδαση. Κανόνιζε τα προγράμματα της Τετάρτης και φρόντιζε να τους βρίσκει λίγες ώρες χαλάρωσης και αλλαγής κάθε μέρα.
(1547.10) 138:10.10 9. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ορίστηκε ταμίας. Αυτός είχε το ταμείο. Πλήρωνε όλα τα έξοδα και κρατούσε τα βιβλία. Έκανε εκτιμήσεις προϋπολογισμού για τον Ματθαίο από εβδομάδα σε εβδομάδα και έκαμε επίσης εβδομαδιαίες αναφορές στον Ανδρέα. Ο Ιούδας πλήρωνε με την εξουσιοδότηση του Ανδρέα.
(1547.11) 138:10.11 Με αυτό τον τρόπο οι δώδεκα λειτουργούσαν από την πρώτη τους οργάνωση μέχρι την στιγμή της αναδιοργάνωσης που χρειάστηκε εξαιτίας της εγκατάλειψης του Ιούδα, του προδότη. Ο Κύριος και οι μαθητές του συνέχισαν με αυτόν τον απλό τρόπο μέχρι την Κυριακή , στις 12 Ιανουαρίου, το 27 μ.Χ, όταν τους κάλεσε όλους και τους όρισε και τυπικά πρέσβεις του βασιλείου και κήρυκες των χαρμόσυνων νέων του. Και σύντομα προετοιμάστηκαν να ξεκινήσουν για την Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία για την πρώτη τους δημόσια περιοδεία για να κηρύξουν την βασιλεία των ουρανών.
(1548.1) 139:0.1 Μια εύγλωττη μαρτυρία για την γοητεία και την δικαιοσύνη της γήινης ζωής του Ιησού, αν και πολλές φορές σύντριψε σε κομμάτια τις ελπίδες των αποστόλων του και κατάστρεψε κάθε τους φιλοδοξία για προσωπική εξύψωση, ήταν ότι μόνο ένας τον εγκατέλειψε.
(1548.2) 139:0.2 Οι απόστολοι έμαθαν από τον Ιησού για την βασιλεία των ουρανών, και ο Ιησούς έμαθε πολλά από αυτούς για το βασίλειο των ανθρώπων, την ανθρώπινη φύση όπως ζει στην Ουράντια και στους άλλους εξελισσόμενους κόσμους του χρόνου και του χώρου. Αυτοί οι δώδεκα άνθρωποι αντιπροσώπευαν πολλούς διαφορετικούς τύπους ανθρώπινων ιδιοσυγκρασιών, και δεν είχαν εξομοιωθεί από το σχολείο. Πολλοί από αυτούς τους Γαλιλαίους αλιείς είχαν αρκετό μη Εβραϊκό αίμα εξαιτίας της βίαιης επιβολής του Εβραϊσμού στον αλλόθρησκο πληθυσμό της Γαλιλαίας πριν από εκατό χρόνια..
(1548.3) 139:0.3 Μην κάνετε το λάθος να θεωρείτε ότι οι απόστολοι ήταν εντελώς αδαείς και αμαθείς. Όλοι τους, εκτός από τους διδύμους του Αλφαίου, είχαν αποφοιτήσει από τα σχολεία των συναγωγών, είχαν εκπαιδευτεί σύμφωνα με τις Εβραϊκές Γραφές και σύμφωνα με τις τρέχουσες γνώσεις εκείνης της εποχής. Επτά ήταν απόφοιτοι των σχολείων της συναγωγής της Καπερναούμ, και δεν υπήρχαν καλύτερα Ιουδαϊκά σχολεία σε όλη την Γαλιλαία.
(1548.4) 139:0.4 Όταν τα αρχεία σας αναφέρονται σε αυτούς τους αγγελιαφόρους του βασιλείου σαν «αδαείς και αμαθείς», είναι γιατί θέλουν να μεταφέρουν την ιδέα ότι ήταν μη ειδικοί, αμαθείς όσον αφορά τις συνήθειες των ραββίνων και ανεκπαίδευτοι στις μεθόδους της ραββινικής ερμηνεία των Γραφών. Τους έλειπε η αποκαλούμενη ανώτερη εκπαίδευση. Στην σύγχρονη εποχή σίγουρα θα τους θεωρούσαν αμόρφωτους, και σε μερικούς κοινωνικούς κύκλους ίσως ακόμα και απολίτιστους. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Όλοι τους δεν είχαν περάσει από το ίδιο αυστηρό και στερεότυπο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Από την εφηβεία και μετά είχαν βιώσει ξεχωριστές εμπειρίες για την μάθηση της ζωής.
(1548.5) 139:1.1 Ο Ανδρέας, ο πρόεδρος του αποστολικού σώματος του βασιλείου, γεννήθηκε στην Καπερναούμ. Ήταν το μεγαλύτερο παιδί σε μια οικογένεια πέντε παιδιών—ο ίδιος, ο αδερφός του ο Σϊμωνας, και οι τρεις αδερφές τους. Ο πατέρας του, τώρα νεκρός, ήταν συνεταίρος του Ζεβεδαίου στην επιχείρηση αποξήρανσης ψαριών στην Βηθσαϊδά, το αλιευτικό λιμάνι της Καπερναούμ. Όταν έγινε απόστολος, ο Ανδρέας ήταν ανύπαντρος αλλά έμενε με τον παντρεμένο αδερφό του, τον Σίμωνα Πέτρο. Και οι δύο ήταν ψαράδες και συνεταίροι του Ιάκωβου και του Ιωάννη των υιών του Ζεβεδαίου.
(1548.6) 139:1.2 Το 26 μ.Χ. την χρονιά που επιλέχτηκε για απόστολος, ο Ανδρέας ήταν 33, έναν ολόκληρο χρόνο μεγαλύτερος από τον Ιησού και ο μεγαλύτερος από τους αποστόλους. Προερχόταν από μια θαυμάσια γενιά προγόνων και ήταν ο ικανότερος από τους δώδεκα. Εκτός από την ρητορική ικανότητα σε όλες τις άλλες ικανότητες ήταν άφταστος ανάμεσα στους συντρόφους του. Ο Ιησούς δεν έδωσε ποτέ παρατσούκλι στον Ανδρέα, ούτε καμία συντροφική ονομασία. Αλλά όπως οι απόστολοι αποκαλούσαν τον Ιησού Κύριο, έτσι έδωσαν και στον Ανδρέα μια ονομασία ισοδύναμη με το Αρχηγός.
(1549.1) 139:1.3 Ο Ανδρέας ήταν καλός οργανωτής αλλά ακόμα καλύτερος διαχειριστής. Ήταν ένας από των εσωτερικό κύκλο των τεσσάρων αποστόλων, αλλά ο διορισμός του από τον Ιησού σαν αρχηγός της αποστολικής ομάδας τον υποχρέωνε να παραμένει στο καθήκον με τους αδερφούς του ενώ οι άλλοι απολάμβαναν πολύ στενή επικοινωνία με τον Κύριο. Μέχρι το τέλος ο Ανδρέας παρέμεινε ο πρωτοπρεσβύτερος του αποστολικού σώματος.
(1549.2) 139:1.4 Αν και ο Ανδρέας ποτέ δεν ήταν δεινός κήρυκας, ήταν ικανός προσωπικός εργάτης, και αφού ήταν ο πρωτοπόρος ιεραπόστολος του βασιλείου στο ότι, σαν πρωτόκλητος απόστολος, έφερε άμεσα στον Ιησού τον αδερφό του τον Σίμωνα, που έπειτα έγινε ένας από τους μεγαλύτερους κήρυκες του βασιλείου. Ο Ανδρέας ήταν ο κύριος υποστηρικτής του Ιησού στην πολιτική του αξιοποίησης του προγράμματος του προσωπικού έργου σαν μέσο εκπαίδευσης των δώδεκα για αγγελιαφόρους του βασιλείου.
(1549.3) 139:1.5 Είτε ο Ιησούς δίδασκε ιδιωτικά τους αποστόλους ή κήρυσσε στο πλήθος, ο Ανδρέας συνήθως γνώριζε τι συνέβαινε¨ ήταν ένα εκτελεστικό στέλεχος όλο κατανόηση και ένας ικανός διαχειριστής. Είχε μια έτοιμη απόφαση για κάθε θέμα που του αναφερόταν εκτός και αν το πρόβλημα δεν ήταν στην δικαιοδοσία του, οπότε πήγαινε κατευθείαν στον Ιησού.
(1549.4) 139:1.6 Ο Ανδρέας και ο Πέτρος ήταν πολύ ανόμοιοι στον χαρακτήρα και στην ιδιοσυγκρασία, αλλά θα πρέπει να καταγραφεί μια για πάντα ότι ήταν υπέρ τους γιατί τα πήγαιναν περίφημα μεταξύ τους. Ο Ανδρέας δεν ζήλευε ποτέ την ρητορική ικανότητα του Πέτρου. Δεν βρίσκεται συχνά μεγαλύτερος αδερφός στον τύπο του Ανδρέα που να ασκεί τόσο σημαντική επιρροή σε έναν μικρότερο και ταλαντούχο αδερφό. Ο Ανδρέας και ο Πέτρος ποτέ δεν φαινόταν να ζηλεύουν ούτε στο ελάχιστο ο ένας τις ικανότητες και τα επιτεύγματα του άλλου. Αργά το βράδυ την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν, μέσα από το ενθουσιώδες και γεμάτο έμπνευση κήρυγμα του Πέτρου, δύο χιλιάδες ψυχές προστέθηκαν στο βασίλειο, ο Ανδρέας είπε στον αδερφό του: «Εγώ δεν θα μπορούσαν να το κάνω αυτό, αλλά χαίρομαι που έχω έναν αδερφό που μπορεί.» Και ο Πέτρος απάντησε: «Αλλά αν δεν ήσουν εσύ να με φέρεις στον Κύριο και με την σταθερότητά σου να με κρατήσεις σε αυτόν, δεν θα ήμουν εδώ τώρα να κάνω αυτό.» Ο Ανδρέας και ο Πέτρος ήταν οι εξαιρέσεις στον κανόνα, και απέδειξαν ότι ακόμα και τα αδέρφια μπορούν να ζήσουν μαζί ειρηνικά και να δουλεύουν μαζί αποτελεσματικά.
(1549.5) 139:1.7 Μετά την Πεντηκοστή ο Πέτρος ήταν διάσημος, αλλά ποτέ δεν ενόχλησε τον μεγαλύτερο Ανδρέα όλη την υπόλοιπη ζωή του να τον συστήνουν σαν τον «αδερφό του Σίμωνα Πέτρου.»
(1549.6) 139:1.8 Από όλους τους αποστόλους, ο Ανδρέας ήξερε να κρίνει καλύτερα τους ανθρώπους του. Γνώριζε ότι πρόβλημα σιγόβραζε στην καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη ακόμα και όταν κανένας από τους άλλους δεν υποπτευόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον ταμία τους¨ αλλά δεν είπε σε κανέναν για τους φόβους του. Η σπουδαία υπηρεσία του Ανδρέα στο βασίλειο ήταν στο να συμβουλεύει τον Πέτρο, τον Ιάκωβο, και τον Ιωάννη για την επιλογή των πρώτων ιεραποστόλων που θα πήγαιναν να κηρύξουν το ευαγγέλιο, καθώς και οι συμβουλές του σε αυτούς τους πρώτους ηγέτες για την οργάνωση και την διαχείριση των υποθέσεων του βασιλείου. Ο Ανδρέας είχε ένα μεγάλο χάρισμα στο να ανακαλύπτει τα κρυφά χαρίσματα και ταλέντα των νέων ανθρώπων.
(1549.7) 139:1.9 Πολύ σύντομα μετά την ανάληψη του Ιησού, ο Ανδρέας άρχισε να γράφει ένα προσωπικό αρχείο με πολλές από τις ρήσεις και πράξεις του Κυρίου του που είχε πια φύγει. Μετά από τον θάνατο του Ανδρέα φτιάχτηκαν και άλλα αντίγραφα από αυτό το ιδιωτικό αρχείο και κυκλοφορούσαν ελεύθερα ανάμεσα στους πρώτους δασκάλους της Χριστιανικής εκκλησίας. Αυτές οι ανεπίσημες σημειώσεις του Ανδρέα αργότερα εκδόθηκαν, μετατράπηκαν, τους έγιναν προσθήκες, μέχρι που έγιναν μια αρκετά συνεχής διήγηση για την επίγεια ζωή του Κυρίου. Το τελευταίο από αυτά τα τροποποιημένα και συμπληρωμένα αντίγραφα καταστράφηκε από την φωτιά της Αλεξάνδρειας περίπου εκατό χρόνια μετά την γραφή του πρωτότυπου από τον πρωτόκλητο των δώδεκα αποστόλων.
(1550.1) 139:1.10 Ο Ανδρέας είχε διορατικότητα, καθαρό μυαλό, λογική σκέψη, και σταθερές αποφάσεις, και η μεγαλύτερη δύναμη του χαρακτήρα του συνίστατο στην ασύγκριτη σταθερότητά του. Το ελάττωμα του χαρακτήρα του ήταν η έλλειψη ενθουσιασμού¨ πολλές φορές δεν κατάφερνε να ενθαρρύνει τους συντρόφους του με τις λογικές συστάσεις του και συμβουλές του. Και αυτή η επιφυλακτικότητά του στο να επαινεί τα άξια επιτεύγματα των φίλων του οφειλόταν στην απέχθειά του στην κολακεία και στην ανειλικρίνεια. Ο Ανδρέας ήταν ένας από εκείνους τους πολύπλευρους, ήρεμους, αυτοδημιούργητους, και πετυχημένους άνδρες του κόσμου.
(1550.2) 139:1.11 Όλοι οι απόστολοι αγαπούσαν τον Ιησού, αλλά είναι αλήθεια ότι τον καθένα από τους δώδεκα τον έλκυε περισσότερο κάποιο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του. Ο Ανδρέας θαύμαζε τον Ιησού για την συνεπή του ειλικρίνεια, και την ανεπηρέαστη αξιοπρέπειά του. Όταν οι άνθρωποι γνώριζαν τον Ιησού, αισθανόντουσαν την ανάγκη να τον μοιραστούν με τους φίλους τους¨ πραγματικά ήθελαν να τον γνωρίσει όλος ο κόσμος.
(1550.3) 139:1.12 Όταν οι μεταγενέστερες διώξεις σκόρπισαν τους αποστόλους από την Ιερουσαλήμ, ο Ανδρέας ταξίδεψε μέσα από την Αρμενία, την Μικρά Ασία, και την Μακεδονία και, αφού έφερε πολλές χιλιάδες στο βασίλειο, τελικά συνελήφθη και σταυρώθηκε στην Πάτρα της Αχαϊας. Πέρασαν δύο ολόκληρες μέρες πριν τελικά εκπνεύσει στον σταυρό αυτός ο ρωμαλέος άνδρας, και όλες αυτές τις τραγικές ώρες συνέχιζε να διακηρύσσει δυναμικά τα χαρμόσυνα νέα της σωτηρίας του βασιλείου των ουρανών.
(1550.4) 139:2.1 Όταν ο Σίμων έγινε μέλος της αποστολικής ομάδας, ήταν τριάντα χρονών. Ήταν παντρεμένος, είχε τρία παιδιά, και ζούσε στην Βηθσαϊδά, κοντά στην Καπερναούμ. Ο αδερφός του, ο Ανδρέας, και η μήτέρα της γυναίκας του ζούσαν μαζί του. Και ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν αλιείς συνεταίροι των γιων του Ζεβεδαίου.
(1550.5) 139:2.2 Ο Κύριος γνώριζε τον Σίμωνα για κάμποσο καιρό πριν τον παρουσιάσει ο Ανδρέας για δεύτερο απόστολο. Όταν ο Ιησούς έδωσε στον Σίμωνα το όνομα Πέτρος, το έκανε με χαμόγελο¨ ήταν ένα είδος προσωνυμίας. Ο Σίμωνας ήταν πολύ γνωστός στους φίλους του σαν ένας ασταθής και παρορμητικός τύπος. Είναι αλήθεια ότι, αργότερα, ο Ιησούς προσέθεσε μια νέα και σημαντική σημασία σε αυτό το αρχικά ανάλαφρο παρατσούκλι.
(1550.6) 139:2.3 Ο Σίμωνας Πέτρος ήταν ένας άνθρωπος παρορμητικός, ένας αισιόδοξος. Είχε μεγαλώσει συνηθισμένος να αφήνεται να παρασύρεται από ισχυρά συναισθήματα¨ συνεχώς έμπλεκε σε δυσκολίες επειδή πάντα μιλούσε χωρίς να σκέφτεται. Αυτού του είδους η απερισκεψίες δημιουργούσαν και συνεχείς μπελάδες σε όλους τους φίλους του και τους συνεργάτες του και ήταν η αιτία που ο Κύριος τον επέπληττε ήπια πολλές φορές. Ο μόνος λόγος που ο Πέτρος δεν έμπλεκε σε περισσότερες φασαρίες εξαιτίας του άσκεφτου λόγου του ήταν που από νωρίς έμαθε να συζητά πολλά από τα σχέδιά του με τον αδερφό του τον Ανδρέα, πριν φτάσει στο να τα δημοσιοποιήσει.
(1550.7) 139:2.4 Ο Πέτρος ήταν δεινός ρήτορας, εύγλωττος και παραστατικός. Ήταν ακόμα, από φύση του εμπνευσμένος ηγέτης ανθρώπων, είχε γρήγορη σκέψη αλλά όχι και βαθιά λογική. Ρωτούσε πολλές ερωτήσεις, περισσότερες από ότι όλοι οι άλλοι απόστολοι μαζί, και αν και οι περισσότερες από αυτές τις ερωτήσεις ήταν καλές και μέσα στο θέμα, πολλές ήταν απερίσκεπτες και ανόητες. Ο Πέτρος δεν διέθετε βαθύ νου, αλλά γνώριζε το μυαλό του αρκετά καλά. Ήταν λοιπόν ένας άνθρωπος γρήγορων αποφάσεων και αιφνίδιων πράξεων. Ενώ οι άλλοι κουβέντιαζαν έκπληκτοι βλέποντας τον Ιησού στην παραλία, ο Πέτρος πήδηξε στο νερό και κολύμπησε μέχρι την ακτή για να συναντήσει τον Κύριό του.
(1551.1) 139:2.5 Το χαρακτηριστικό που θαύμαζε περισσότερο ο Πέτρος στον Ιησού ήταν η μεγάλη του τρυφερότητα. Ο Πέτρος ποτέ δεν κουραζόταν να σκέφτεται την καρτερία του Ιησού. Ποτέ δεν ξέχασε το μάθημα για την συγχώρεση των παραβατών, όχι μόνο για επτά φορές αλλά για εβδομήντα επτά. Και σκεφτόταν πολύ τον όλο συγχώρεση χαρακτήρα του Κυρίου εκείνες τις μαύρες και θλιβερές μέρες αμέσως μετά την απερίσκεπτη και χωρίς πρόθεση άρνησή του για τον Ιησού, στην αυλή του ανώτατου ιερέα.
(1551.2) 139:2.6 Ο Σίμωνας Πέτρος ήταν απογοητευτικά ταλαντευόμενος¨ μπορούσε ξαφνικά να ταλαντευτεί από το ένα άκρο στο άλλο. Πρώτα αρνήθηκε να αφήσει τον Ιησού να του πλύνει τα πόδια και μετά, ακούγοντας την απάντηση του Κυρίου, ικέτευσε να πλυθεί ολόκληρος. Αλλά, παρόλα αυτά, ο Ιησούς γνώριζε ότι τα ελαττώματα του Πέτρου ήταν στο κεφάλι του και όχι στην καρδιά του. Ήταν ένας από τους πιο ανεξήγητους συνδυασμούς θάρρους και δειλίας που έζησαν ποτέ στην γη. Η μεγάλη δύναμη του χαρακτήρα του ήταν η πίστη και η φιλία. Ο Πέτρος αληθινά και ειλικρινά αγαπούσε τον Ιησού. Και παρά την απέραντη δύναμη της αφοσίωσης ήταν τόσο ασταθής και ασυνεπής που άφησε μια μικρή υπηρέτρια να τον παρασύρει στο να αρνηθεί τον Κύριο και Αφέντη του. Ο Πέτρος άντεχε τις διώξεις και όποια άλλη μορφή άμεσης επίθεσης, αλλά παράλυε και δείλιαζε μπροστά στην γελοιοποίηση. Ήταν ένας γενναίος στρατιώτης όταν αντιμετώπιζε μια επίθεση κατά μέτωπο, αλλά ζάρωνε από φόβο όταν αιφνιδιαζόταν από μια επίθεση από τα όπισθεν.
(1551.3) 139:2.7 Ο Πέτρος ήταν ο πρώτος από τους αποστόλους που προχώρησε μπροστά για να υπερασπιστεί το έργο του Φιλίππου στους Σαμαρίτες και του Παύλου στους αλλόθρησκους¨ και όμως αργότερα στην Αντιόχεια έκανε πίσω όταν αντιμετώπισε κάποιους Ιουδαίους που τον κορόϊδευαν, και αποτραβήχτηκε προσωρινά από τους αλλόθρησκους μόνο και μόνο για να προκαλέσει την άφοβη καταγγελία του Παύλου.
(1551.4) 139:2.8 Ήταν ο πρώτος από τους αποστόλους που παραδέχτηκε ανεπιφύλακτα την συνδυασμένη ανθρώπινη και θεϊκή φύση του Ιησού και ο πρώτος—εκτός από τον Ιούδα—που τον αρνήθηκε. Ο Πέτρος ήταν τόσο ονειροπόλος, αλλά δεν του άρεσε να κατεβαίνει από τα σύννεφα της έκστασης και του ενθουσιασμού στον πεζό κόσμο της πραγματικότητας.
(1551.5) 139:2.9 Ακολουθώντας τον Ιησού, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είτε οδηγούσε την πορεία ή ερχόταν με τους πίσω---«ακολουθούσε από μακριά.» Αλλά ήταν ο πιο σημαντικός κήρυκας και από τους δώδεκα΄΄ έκανε τα περισσότερα από οποιονδήποτε, εκτός από τον Παύλο, για να ιδρυθεί η βασιλεία των ουρανών και να σταλούν οι αγγελιαφόροι της στα πέρατα της γης μέσα σε μια γενιά.
(1551.6) 139:2.10 Μετά τις επιπόλαιες αρνήσεις για τον Κύριο ξαναβρήκε τον εαυτό του, και με την όλο κατανόηση καθοδήγηση του Ανδρέα, πήγε πάλι στα αλιευτικά δίχτυα του ενώ οι απόστολοι περίμεναν για να δουν τι θα συμβεί μετά την σταύρωση. Όταν είχε πειστεί εντελώς ότι ο Ιησούς τον είχε συγχωρήσει και ήξερε ότι ήταν πάλι δεκτός στο ποίμνιο του Κυρίου, η φωτιά του βασιλείου έκαιγε με τόση δύναμη στην ψυχή του ώστε έγινε το μεγάλο και σωτήριο φως για χιλιάδες ανθρώπων που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι.
(1551.7) 139:2.11 Αφού έφυγαν από την Ιερουσαλήμ και πριν γίνει ο Παύλος το ηγετικό πνεύμα ανάμεσα στις Χριστιανικές μη ιουδαϊκές εκκλησίες, ο Πέτρος ταξίδεψε πολύ, και επισκέφτηκε όλες τις εκκλησίες από την Βαβυλώνα μέχρι την Κόρινθο. Επισκέφτηκε ακόμα και πρόσφερε την βοήθειά του σε πολλές εκκλησίες από τις αυτές που είχαν ιδρυθεί από τον Παύλο. Παρόλο που ο Πέτρος και ο Παύλος διέφεραν πολύ στον χαρακτήρα και στην εκπαίδευση, ακόμα και στην θεολογία, δούλευαν μαζί αρμονικά για την ανέγερση των εκκλησιών τα μεταγενέστερα χρόνια τους.
(1552.1) 139:2.12 Κάτι από το στυλ του Πέτρου και την διδασκαλία του φαίνεται στις ομιλίες που καταγράφτηκαν εν μέρει από τον Λουκά και στο ευαγγέλιο του Μάρκου. Το δυναμικό του στυλ φαίνεται καλύτερα στην επιστολή του την γνωστή σαν η Πρώτη Επιστολή του Πέτρου¨ τουλάχιστον αυτό ίσχυε πριν υποστεί αλλαγές μεταγενέστερα από κάποιον μαθητή του Παύλου.
(1552.2) 139:2.13 Αλλά ο Πέτρος συνεχώς έκανε το λάθος να προσπαθεί να πείσει τους Εβραίους ότι ο Ιησούς ήταν, μετά από όλα αυτά, στην πραγματικότητα και αληθινά ο Ιουδαίος Μεσσίας. Μέχρι την ημέρα του θανάτου του, ο Σίμωνας Πέτρος συνεχώς υπόφερε από σύγχυση μέσα στο μυαλό του ανάμεσα στις αντιλήψεις για τον Ιησού σαν ο Ιουδαίος Μεσσίας, ο Χριστός σαν σωτήρας του κόσμου, και σαν Υιός του Ανθρώπου η αποκάλυψη του Θεού, του στοργικού Πατέρα των ανθρώπων.
(1552.3) 139:2.14 Η γυναίκα του Πέτρου ήταν μια πολύ ικανή γυναίκα. Για χρόνια δούλευε ικανοποιητικά σαν μέλος της γυναικείας ομάδας, και όταν ο Πέτρος εκδιώχτηκε από την Ιερουσαλήμ, τον συντρόφεψε σε όλα του τα ταξίδια στις εκκλησίες καθώς και στις ιεραποστολικές εκστρατείες. Και την ημέρα που ο λαμπρός της σύζυγος έδωσε την ζωή του, αυτή ρίχτηκε στα άγρια θηρία στην αρένα της Ρώμης.
(1552.4) 139:2.15 Και έτσι αυτός ο άνθρωπος ο Πέτρος ο στενός άνθρωπος του Ιησού, ένας από τον εσωτερικό κύκλο, προχώρησε από την Ιερουσαλήμ διακηρύσσοντας τα χαρμόσυνα νέα για την βασιλεία με δύναμη και δόξα μέχρι που ολοκληρώθηκε η προσφορά του¨ και θεώρησε ότι ήταν τιμή του όταν οι δεσμώτες του τον πληροφόρησαν ότι θα πέθαινε όπως είχε πεθάνει ο Κύριός του—πάνω στον σταυρό. Και έτσι ο Σίμωνας Πέτρος σταυρώθηκε στην Ρώμη.
(1552.5) 139:3.1 Ο Ιάκωβος, ο μεγαλύτερος από τους δύο αποστόλους γιους του Ζεβεδαίου, τους οποίους ο Ιησούς προσονόμασε «γιους του κεραυνού,» ήταν τριάντα χρονών όταν έγινε απόστολος. Ήταν παντρεμένος, είχε τέσσερα παιδιά, και ζούσε κοντά στους γονείς του στα περίχωρα της Καπερναούμ, στην Βηθσαϊδά. Ήταν ψαράς, και ασκούσε το επάγγελμά του μαζί με τον μικρότερο αδερφό του τον Ιωάννη και συνεταιρικά με τον Ανδρέα και τον Σίμωνα. Ο Ιάκωβος και ο αδερφός του ο Ιωάννης είχαν το προνόμιο να γνωρίζουν τον Ιησού περισσότερο καιρό από τους άλλους αποστόλους.
(1552.6) 139:3.2 Αυτός ο ικανός απόστολος ήταν αντιφατικός χαρακτήρας¨ φαινόταν σαν να είχε πραγματικά δύο φύσεις, που και οι δύο προερχόντουσαν από ισχυρά συναισθήματα. Γινόταν πολύ βίαιος όταν οργιζόταν. Είχε βίαιες αντιδράσεις όταν τον προκαλούσαν, και όταν υποχωρούσε η καταιγίδα, πάντα συνήθιζε να δικαιώνει και να δικαιολογεί τον θυμό του με την πρόφαση ότι ήταν εξ ολοκλήρου μια εκδήλωση της δίκαιης αγανάκτησής του. Εκτός από αυτές τις παροδικές εκρήξεις θυμού, η προσωπικότητα του Ιάκωβου έμοιαζε πολύ με του Ανδρέα. Δεν είχε την διακριτικότητα του Ανδρέα ή βαθιά κρίση για την ανθρώπινη φύση, αλλά ήταν πολύ καλύτερος ρήτορας. Μετά τον Πέτρο, και εκτός από τον Ματθαίο, ο Ιάκωβος ήταν ο καλύτερος ρήτορας ανάμεσά τους.
(1552.7) 139:3.3 Αν και ο Ιάκωβος δεν ήταν καθόλου κατσούφης, την μια μέρα μπορεί να ήταν σιωπηλός και ήσυχος και την άλλη ομιλητικός και καλός αφηγητής. Συνήθως μιλούσε ελεύθερα με τον Ιησού, αλλά στους δώδεκα, μπορεί και για ολόκληρες μέρες να ήταν ο σιωπηλός άνθρωπος. Η μεγάλη του αδυναμία ήταν αυτές οι περίοδοι ανεξήγητης σιωπής.
(1552.8) 139:3.4 Το πιο αξιόλογο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Ιάκωβου ήταν η ικανότητά του να βλέπει όλες τις πλευρές μιας πρότασης. Από όλους τους δώδεκα, αυτός ήταν που πλησίασε περισσότερο στο να καταλάβει την αληθινή σημασία της διδασκαλίας του Ιησού. Και αυτός, στην αρχή, άργησε να καταλάβει την σημασία των λόγων του Ιησού, αλλά πριν τελειώσουν την εκπαίδευσή τους, είχε αποκτήσει μια ανώτερη αντίληψη του μηνύματος του Ιησού. Ο Ιάκωβος ήταν ικανός να καταλαβαίνει μια πλατιά κλίμακα της ανθρώπινης φύσης¨ τα πήγαινε καλά με τον πολύπλευρο Ανδρέα, τον ορμητικό Πέτρο, και τον κλειστό αδερφό του τον Ιωάννη.
(1553.1) 139:3.5 Αν και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης είχαν τα προβλήματά τους όταν προσπαθούσαν να δουλέψουν μαζί, ήταν πηγή έμπνευσης να παρατηρείς πόσο καλά τα πήγαιναν. Δεν τα κατάφερναν τόσο καλά όσο ο Ανδρέας και ο Πέτρος, αλλά τα κατάφερναν πολύ πιο καλά από ότι ήταν αναμενόμενο για δυο αδέρφια, ειδικά για τόσο πεισματάρικα και αποφασιστικά αδέρφια. Αλλά, όσο και αν φαίνεται παράξενο, αυτοί οι δύο γιοι του Ζεβεδαίου ήταν πολύ πιο ανεκτικοί ο ένας με τον άλλο, παρά με τους ξένους. Αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλο¨ από πάντα ήταν καλοί σύντροφοι στα παιχνίδια τους. Ήταν αυτοί «οι γιοι του κεραυνού» που ήθελαν να καλέσουν την πυρά εξ ουρανού για να καταστρέψει τους Σαμαρείτες που τόλμησαν να δείξουν ασέβεια στον Κύριό τους. Αλλά ο πρόωρος θάνατος του Ιάκωβου τροποποίησε κατά πολύ τον βίαιο χαρακτήρα του νεότερου αδερφού του Ιωάννη.
(1553.2) 139:3.6 Το χαρακτηριστικό του Ιησού που θαύμαζε περισσότερο ο Ιάκωβος ήταν στοργικότητα του Κυρίου. Το όλο κατανόηση ενδιαφέρον του Ιησού για τους μικρούς και τους σπουδαίους, τους πλούσιους και τους φτωχούς, του έκανε μεγάλη εντύπωση.
(1553.3) 139:3.7 Ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου είχε ισορροπημένη σκέψη και προγραμματισμού. Μαζί με τον Ανδρέα, ήταν ένας από τους πιο λογικούς της αποστολικής ομάδας. Ήταν ένας ρωμαλέος άνθρωπος αλλά ποτέ δεν βιαζόταν. Ήταν ένας θαυμάσιος εξισορροπητικός τροχός για τον Πέτρο.
(1553.4) 139:3.8 Ήταν μετριόφρων και μη δραματικός, ένας καθημερινός βοηθός, ένας ανεπιτήδευτος εργάτης, που δεν αναζητούσε καμία ειδική ανταμοιβή από την στιγμή που κατάλαβε κάτι από την πραγματική σημασία του βασιλείου. Ακόμα και στην ιστορία για την μητέρα του Ιάκωβου και του Ιωάννη, που ζήτησε οι γιοι της να πάρουν τις θέσεις στα δεξιά και στα αριστερά του Ιησού, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ήταν η μητέρα που έκανε αυτό το αίτημα. Και όταν επισήμαναν ότι ήταν έτοιμοι να αναλάβουν τέτοιες ευθύνες, θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε ότι ήταν γνώστες των κινδύνων που συνόδευαν την υποτιθέμενη εξέγερση του Κυρίου ενάντια στην Ρωμαϊκή εξουσία, και ότι ήταν επίσης πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα. Όταν ο Ιησούς ρώτησε αν ήταν έτοιμοι να πιουν το πικρό ποτήρι, απάντησαν ότι ήταν. Και όσον αφορά τον Ιάκωβο, ήταν κυριολεκτικά αλήθεια—πραγματικά ήπιε από το πικρό ποτήρι με τον Κύριο, και ήταν ο πρώτος από τους αποστόλους που μαρτύρησε, και θανατώθηκε από την αρχή από τον Ηρώδη Αγρίππα. Έτσι ο Ιάκωβος ήταν ο πρώτος από τους δώδεκα που θυσίασε την ζωή του για την νέα βασιλεία. Ο Ηρώδης Αγρίππας φοβόταν τον Ιάκωβο περισσότερο από όλους τους αποστόλους. Ήταν πραγματικά ήσυχος και σιωπηλός, αλλά ήταν γενναίος και αποφασιστικός όταν ένοιωθε ότι προκαλούσαν τις πεποιθήσεις του.
(1553.5) 139:3.9 Ο Ιάκωβος έζησε την ζωή του στο έπακρο, και όταν ήρθε το τέλος, το άντεξε με πολλή ευγένεια και σθένος ώστε ακόμα και ο κατήγορός του και καταδότης του, που παρακολούθησε την δίκη και την εκτέλεσή του, συγκινήθηκε τόσο πολύ που έφυγε μακριά από την σκηνή θανάτου του Ιακώβου για να γίνει και αυτός μαθητής του Ιησού.
(1553.6) 139:4.1 Όταν έγινε απόστολος, ο Ιωάννης ήταν είκοσι τεσσάρων χρονών και ήταν ο νεότερος από τους δώδεκα. Δεν ήταν παντρεμένος και ζούσε με τους γονείς του στην Βηθσαϊδά¨ ήταν ψαράς και εργαζόταν με τον αδερφό του τον Ιάκωβο συνεταιρικά με τον Ανδρέα και τον Πέτρο. Και πριν και μετά που έγινε αποστολος, ο Ιωάννης λειτουργούσε σαν ο προσωπικός αντιπρόσωπος του Ιησού αφού ασχολιόταν με την οικογένεια του Κυρίου, και συνέχισε να έχει αυτήν την ευθύνη όσο ζούσε η μητέρα του Ιησού η Μαρία.
(1553.7) 139:4.2 Εφόσον ο Ιωάννης ήταν ο νεότερος από τους δώδεκα και είχε τόσο στενή σχέση με τις οικογενειακές υποθέσεις του Ιησού, ήταν πολύ αγαπητός στον Κύριο, αλλά δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που έχει λεχθεί ότι ήταν «ο μαθητής που αγαπούσε ο Ιησούς». Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια τέτοια μεγαλόψυχη προσωπικότητα σαν του Ιησού να ευθύνεται για εύνοια, ότι αγαπούσε έναν του μαθητή περισσότερο από τους άλλους. Το γεγονός ότι ο Ιωάννης ήταν ένας από τους προσωπικούς βοηθούς του Ιησού έδωσε περισσότερο χρώμα σε αυτήν την λανθασμένη ιδέα, εκτός από το ότι ο Ιωάννης μαζί με τον αδερφό του τον Ιάκωβο, γνώριζαν τον Ιησού περισσότερο καιρό από ότι οι άλλοι.
(1554.1) 139:4.3 Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, και ο Ιωάννης είχαν οριστεί προσωπικοί βοηθοί του Ιησού σχεδόν αμέσως από τότε που έγιναν απόστολοι. Όταν έγινε η επιλογή των δώδεκα και την στιγμή που διόρισε τον Ανδρέα να ενεργεί σαν διευθυντής της αποστολικής ομάδας, του είπε: «Και τώρα επιθυμώ να ορίσεις δύο ή τρεις από τους συντρόφους σου που να είναι μαζί μου και να παραμένουν στο πλευρό μου, να με στηρίζουν, και να με βοηθούν για τις καθημερινές μου ανάγκες.» Και ο Ανδρέας θεώρησε καλύτερο να επιλέξει για αυτό το ιδιαίτερο καθήκον τους επόμενους τρεις πρωτόκλητους απόστολους. Θα ήθελε και ο ίδιος να προσφερθεί για μια τόσο ευλογημένη υπηρεσία, αλλά ο Κύριος του είχε ήδη αναθέσει το έργο του¨ έτσι αμέσως έδωσε την εντολή ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, και ο Ιωάννης να αναλάβουν να βρίσκονται κοντά στον Ιησού.
(1554.2) 139:4.4 Ο Ιωάννης του Ζεβεδαίου είχε πολλά καλά στοιχεία στον χαρακτήρα του, αλλά ένα από αυτά που δεν ήταν τόσο καλό ήταν η υπέρμετρη αλλά καλά κρυμμένη έπαρσή του. Η μακρά σχέση του με τον Ιησού επέφερε πολλές αλλαγές στον χαρακτήρα του. Αυτή του η έπαρση μειώθηκε κατά πολύ, αλλά όταν γέρασε και άρχισε να ξεμωραίνεται κάπως, αυτή η αυτό- εκτίμηση ξαναεμφανίστηκε σε κάποιο βαθμό, ώστε, όταν άρχισε να κατευθύνει τον Ναθαναήλ στο γράψιμο του Ευαγγελίου που τώρα φέρει το όνομά του, ο ηλικιωμένος απόστολος δεν δίστασε να αναφέρεται επανειλημμένα στον εαυτό του σαν «ο μαθητής που αγαπούσε ο Ιησούς». Μπροστά στο γεγονός ότι ο Ιωάννης πλησίασε περισσότερο στο να είναι ο προσωπικός φίλος του Ιησού από ότι οποιοσδήποτε θνητός στην γη, και ότι ήταν ο επιλεγμένος προσωπικός του αντιπρόσωπος σε τόσο πολλά θέματα, δεν είναι παράξενο που έφτασε να θεωρεί τον εαυτό του σαν τον «μαθητή που αγαπούσε ο Ιησούς» εφόσον ήξερε με σιγουριά ότι ήταν ο μαθητής που εμπιστευόταν τόσο συχνά ο Ιησούς.
(1554.3) 139:4.5 MISSING PARAGRAPH
(1554.4) 139:4.6 Τα χαρακτηριστικά του Ιησού που εκτιμούσε περισσότερο ο Ιωάννης ήταν η αγάπη και του Κυρίου και η αυταπάρνησή του¨ αυτά τα χαρακτηριστικά του έκαναν τέτοια εντύπωση που όλη την μεταγενέστερη ζωή του την κυριαρχούσε αυτό το συναίσθημα της αγάπης και της αδερφικής αφοσίωσης. Μιλούσε για αγάπη και έγραφε για αγάπη. Αυτός «ο γιος του κεραυνού» έγινε «ο απόστολος της αγάπης»¨ και στην Έφεσο, όταν ο ηλικιωμένος επίσκοπος δεν μπορούσε πια να σταθεί στον άμβωνα και να κηρύσσει αλλά χρειαζόταν να μεταφέρεται στην εκκλησία με μια καρέκλα, και όταν στο κλείσιμο της λειτουργίας του ζητήθηκε να πει λίγα λόγια στους πιστούς, για χρόνια τα μόνα του λόγια ήταν, «Μικρά μου παιδιά, αγαπάτε αλλήλους.»
(1554.5) 139:4.7 Ο Ιωάννης ήταν ένας άνδρας λιγόλογος εκτός από όταν προκαλούσαν τον θυμό του. Σκεφτόταν πολλά, μα έλεγε λίγα. Όσο μεγάλωνε, κατόρθωνε να υποτάσσει τον θυμό του, να τον ελέγχει καλύτερα, αλλά ποτέ δεν ξεπέρασε αυτή την αποστροφή του στο να μιλά, ποτέ δεν κατανίκησε αυτό το ελάττωμα. Αλλά είχε το χάρισμα μιας σημαντικής και δημιουργικής φαντασίας.
(1555.1) 139:4.8 Υπήρχε άλλη μια πλευρά στον Ιωάννη που κανένας δεν περίμενε ότι θα εύρισκε σε αυτόν τον ήσυχο και εσωστρεφή τύπο. Ήταν κάπως φανατικός και υπέρμετρα αδιάλλακτος. Από αυτή την άποψη αυτός και ο Ιωάννης έμοιαζαν πολύ—και οι δυο ήθελαν να καλέσουν την πυρά εξ ουρανού στα κεφάλια των ασεβών Σαμαρειτών. Όταν ο Ιωάννης συνάντησε κάποιους ξένους που δίδασκαν στο όνομα του Ιησού, αμέσως τους το απαγόρευσε. Αλλά δεν ήταν ο μόνος από τους δώδεκα που είχε το ελάττωμα αυτού του είδους της αυτό- εκτίμησης και το συναίσθημα ανωτερότητας.
(1555.2) 139:4.9 Η ζωή του Ιωάννη επηρεάστηκε πολύ όταν είδε τον Ιησού να είναι ο ίδιος χωρίς σπίτι και οικογένεια, εγκαταλειμμένος, ενώ ήξερε με πόση προσοχή είχε φροντίσει για το καλό της οικογένειάς του και της μητέρας του. Ο Ιωάννης ακόμα συμπονούσε πολύ τον Ιησού για την αποτυχία της οικογένειάς του να τον καταλάβουν, γνωρίζοντας ότι σταδιακά απομακρύνονταν από αυτόν. Όλη αυτή η κατάσταση, μαζί με το ότι ο Ιησούς πάντα υποχωρούσε μπροστά στο θέλημα του Πατέρα του στον ουρανό, και η καθημερινή του ζωή απεριόριστης πίστης, έκαναν τέτοια εντύπωση στον Ιωάννη που επέφεραν αξιοσημείωτες και μόνιμες αλλαγές στον χαρακτήρα του, αλλαγές που τον επηρέασαν σε όλη την μεταγενέστερη ζωή του.
(1555.3) 139:4.10 Ο Ιωάννης είχε μια ψυχραιμία και θάρρος που λίγοι από τους άλλους αποστόλους το διέθεταν. Ήταν εκείνος ο απόστολος που ακολούθησε τον Ιησού την νύχτα της σύλληψής του και τόλμησε να συντροφέψει τον Κύριό του μέχρι την στιγμή του θανάτου του. Ήταν παρών μέχρι την τελευταία επίγεια στιγμή του και πιστά ακολούθησε τις οδηγίες που του έδωσε ο Ιησούς τις τελευταίες του στιγμές, όσον αφορά την μητέρα του. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ο Ιωάννης ήταν απόλυτα αξιόπιστος. Ο Ιωάννης καθόταν συνήθως στα δεξιά του Ιησού όταν βρισκόντουσαν στο τραπέζι του δείπνου. Ήταν ο πρώτος από τους δώδεκα που πίστεψε απόλυτα στην ανάσταση, και ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε τον Κύριο όταν ήρθε σε αυτούς στην παραλία μετά την ανάστασή του.
(1555.4) 139:4.11 Αυτός ο γιος του Ζεβεδαίου ήταν πολύ στενά συνδεδεμένος με τον Πέτρο στις πρώτες δραστηριότητες του πρώτου Χριστιανικού κινήματος, και έγινε ένας από τους κύριους υποστηρικτές της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. Ήταν το δεξί χέρι του Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής.
(1555.5) 139:4.12 Αρκετά χρόνια μετά το μαρτυρικό θάνατο του Ιάκωβου, ο Ιωάννης παντρεύτηκε την χήρα του αδερφού του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τον φρόντιζε μια στοργική εγγονή.
(1555.6) 139:4.13 Ο Ιωάννης φυλακίστηκε πολλές φορές και εξορίστηκε στη Νήσο Πάτμο για μια περίοδο τεσσάρων ετών μέχρι που ανήλθε ένας άλλος αυτοκράτορας στην Ρώμη. Αν ο Ιωάννης δεν ήταν ευγενικός και μυαλωμένος, σίγουρα θα είχε σκοτωθεί όπως ο πιο αθυρόστομος αδερφός του ο Ιάκωβος. Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο Ιωάννης, μαζί με τον Ιάκωβο τον αδερφό του Κυρίου, έμαθαν να είναι πιο συμφιλιωτικοί όταν εμφανιζόντουσαν μπροστά σε αστικούς δικαστές. Ανακάλυψαν ότι μια «απαλή απάντηση μπορούσε να αποτρέψει την οργή.» Ακόμα έμαθαν να αντιπροσωπεύουν την εκκλησία σαν μια «πνευματική αδελφότητα αφιερωμένη στην κοινωνική υπηρεσία των ανθρώπων» παρά σαν «την βασιλεία των ουρανών.» Δίδασκαν την υπηρεσία αγάπης παρά την δύναμη εξουσίας—τον βασίλειο και τον βασιλέα.
(1555.7) 139:4.14 Όταν βρισκόταν στην Πάτμο για την προσωρινή του εξορία, ο Ιωάννης έγραψε το Βιβλίο της Αποκάλυψης, που τώρα έχετε στα χέρια σας σε πολύ συντομευμένη και παραμορφωμένη μορφή. Αυτό το Βιβλίο της Αποκάλυψης περιέχει τα επιζώντα κομμάτια μιας μεγάλης αποκάλυψης, μεγάλα μέρη της οποίας είχαν χαθεί, άλλα είχαν αφαιρεθεί, μετά από την συγγραφή του Ιωάννη. Διατηρείται τώρα μόνο σε αποσπασματική συντμημένη μορφή.
(1555.8) 139:4.15 Ο Ιωάννης ταξίδεψε πολύ, εργαζόταν ακατάπαυστα, και αφού έγινε επίσκοπος των εκκλησιών της Ασίας, εγκαταστάθηκε στην Έφεσο. Κατεύθυνε τον συνεργάτη του, τον Ναθαναήλ, στην συγγραφή του αποκαλούμενου «το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο», στην Έφεσο, όταν ήταν ενενήντα εννιά χρονών. Από όλους τους δώδεκα αποστόλους, ο Ιωάννης του Ζεβεδαίου τελικά έγινε επιφανής θεολόγος. Πέθανε από φυσικό θάνατο στην Έφεσο το έτος 103 μ.Χ. όταν ήταν εκατό ενός ετών.
(1556.1) 139:5.1 Ο Φίλιππος ήταν ο πέμπτος απόστολος, που δέχτηκε το κάλεσμα όταν ο Ιησούς και οι πρώτοι τέσσερις απόστολοί του βρισκόντουσαν στην διαδρομή από το σημείο που βρισκόταν ο Ιωάννης στον Ιορδάνη, για την Κανά της Γαλιλαίας. Από τότε που ζούσε στην Βηθσαϊδά, ο Φίλιππος γνώριζε τον Ιησού, αλλά ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό του ότι ο Ιησούς ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος μέχρι εκείνη την ημέρα στην κοιλάδα του Ιορδάνη όταν του είπε: «Ακολούθησέ με.» Ο Φίλιππος επισης επηρεάστηκε κάπως από το γεγονός ότι ο Ανδρέας, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, και ο Ιωάννης είχαν δεχτεί τον Ιησού σαν τον Απελευθερωτή.
(1556.2) 139:5.2 Ο Φίλιππος ήταν είκοσι επτά χρονών όταν έγινε μέλος της αποστολικής ομάδας¨ ήταν πρόσφατα παντρεμένος, αλλά δεν είχε παιδιά εκείνο τον καιρό. Η προσωνυμία που του έδωσαν οι απόστολοι σήμαινε «περιέργεια». Ο Φίλιππος ήθελε πάντα να του αποδεικνύουν. Ποτέ δεν έδειξε να έχει ιδιαίτερα βαθιά σκέψη. Δεν ήταν απαραίτητα ανόητος, αλλά του έλειπε η φαντασία. Αυτή η έλλειψη φαντασίας ήταν το μεγάλο ελάττωμα του χαρακτήρα του. Ήταν ένα κοινό και πεζό άτομο.
(1556.3) 139:5.3 Όταν οι απόστολοι οργανώθηκαν για υπηρεσία, ο Φίλιππος έγινε τροφοδότης¨ δουλειά του ήταν να φροντίζει να μην τους λείπουν ποτέ οι προμήθειες. Και ήταν καλός τροφοδότης. Το ισχυρότερο χαρακτηριστικό του ήταν η μεθοδική του τελειότητα¨ ήταν και μαθηματικός και συστηματικός.
(1556.4) 139:5.4 Ο Φίλιππος προερχόταν από μια οικογένεια επτά, τριών αγοριών και τεσσάρων κοριτσιών. Ήταν ο δεύτερος κατά σειρά ηλικίας, και μετά την ανάσταση βάπτισε ολόκληρη την οικογένειά του στην βασιλεία των ουρανών. Οι άνθρωποι του Φιλίππου ήταν ψαράδες. Ο πατέρας του ήταν ένας πολύ ικανός άνθρωπος, είχε βαθιά σκέψη, αλλά η μητέρα του ήταν από πολύ μέτρια οικογένεια. Ο Φίλιππος δεν ήταν ένας άνθρωπος από τον οποίο δεν μπορούσες να περιμένεις σπουδαία πράγματα, αλλά ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσε να κάνει μικρά πράγματα με σπουδαίο τρόπο, να τα κάνει καλά και σωστά. Πολύ λίγες φορές στα τέσσερα χρόνια απότυχε να έχει διαθέσιμα τρόφιμα και να ικανοποιεί τις ανάγκες όλων. Ακόμα και στις επείγουσες ανάγκες που συνάντησαν σπάνια βρέθηκε απροετοίμαστος. Το τμήμα προμηθειών της αποστολικής οικογένειας είχε πολύ καλή και αποτελεσματική διοίκηση.
(1556.5) 139:5.5 Το ισχυρότερο στοιχείο του Φιλίππου ήταν η μεθοδική υπευθυνότητά του¨ το αδύνατο στοιχείο του ήταν η παντελής έλλειψη φαντασίας. Η απουσία της ικανότητας να βάλει δύο και δύο μαζί για να βγάλει τέσσερα. Είχε μαθηματική αφηρημένη σκέψη αλλά δεν είχε δημιουργική φαντασία. Ήταν ο τυπικός καθημερινός ,κοινός, μεσαίος άνθρωπος. Υπήρχαν πάρα πολλοί τέτοιοι άνδρες και γυναίκες στα πλήθη που ερχόντουσαν να ακούσουν τον Ιησού να διδάσκει και να κηρύσσει, και έπαιρναν πολύ θάρρος όταν έβλεπαν έναν όμοιό τους να είναι εξυψωμένος σε αυτή την τιμημένη θέση στα συμβούλια του Κυρίου¨ έπαιρνα πολύ θάρρος από το γεγονός ότι ένας όμοιός τους είχε ήδη βρει μια υψηλή θέση στις υποθέσεις της βασιλείας των ουρανών. Και ο Ιησούς μάθαινε πολλά για τον τρόπο που λειτουργούν μερικά ανθρώπινα μυαλά όταν τόσο υπομονετικά άκουγε τις ανόητες ερωτήσεις του Φιλίππου και τόσο συχνά συμμορφωνόταν με το αίτημα του τροφοδότη τους να «του δείξουν».
(1556.6) 139:5.6 Η ιδιότητα του Ιησού που πάντα θαύμαζε ο Φίλιππος ήταν η ανεξάντλητη γενναιοδωρία του Κυρίου. Ποτέ δεν μπορούσε ο Φίλιππος να βρει τίποτα στον Ιησού που να είναι μικροπρεπές, τσιγγούνικο, ή σφιχτό¨ και λάτρευε αυτή την ανεξάντλητη και πανταχού παρούσα ελευθεροφροσύνη.
(1557.1) 139:5.7 Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα που να είναι εντυπωσιακό στην προσωπικότητα του Φιλίππου. Συχνά τον αποκαλούσαν «Φίλιππο της Βηθσαϊδά, την πόλη που ζουν ο Ανδρέας και ο Πέτρος.» Δεν είχε σχεδόν καθόλου διορατικότητα¨ ήταν ανίκανος να αντιληφθεί τις δραματικές πιθανότητες μιας δοσμένης κατάστασης. Δεν ήταν πεσιμιστής¨ ήταν απλά πεζός. Επίσης του έλειπε η πνευματική διορατικότητα. Δεν δίσταζε να διακόψει τον Ιησού στο μέσο μιας σοβαρότατης ομιλίας για να κάνει μια ανόητη ερώτηση. Αλλά ο Ιησούς ποτέ δεν τον αποπήρε για αυτή του την απερισκεψία¨ είχε υπομονή μαζί του και έδειχνε κατανόηση για την ανικανότητά του να αντιλαμβάνεται την βαθύτερη σημασία της διδασκαλίας. Ο Ιησούς γνώριζε καλά ότι αν απόπαιρνε τον Φίλιππο επειδή έκανε αυτές τις ενοχλητικές ερωτήσεις, δεν θα πλήγωνε μόνο αυτή την έντιμη ψυχή, αλλά μια τέτοια επίπληξη θα πλήγωνε τόσο τον Φίλιππο που ποτέ ξανά δεν θα αισθανόταν ελεύθερος να κάνει ερωτήσεις. Ο Ιησούς ήξερε καλά ότι στους κόσμους του χώρου υπήρχαν ανυπολόγιστα δισεκατομμύρια παρόμοιων αργόστροφων θνητών, και ήθελε να τους ενθαρρύνει όλους να τον κοιτούν και να αισθάνονται ελεύθεροι να έρθουν σε αυτόν με τις ερωτήσεις τους και τα προβλήματά τους. Εξ’ άλλου, ο Ιησούς ενδιαφερόταν περισσότερο για τις ανόητες ερωτήσεις του Φιλίππου παρά για το κήρυγμα που μπορεί να έκανε εκείνη την ώρα. Ο Ιησούς ενδιαφερόταν κυρίως και τους ανθρώπους, όλων των ειδών τους ανθρώπους.
(1557.2) 139:5.8 Ο τροφοδότης των απόστολων δεν ήταν καλός δημόσιος κήρυκας, αλλά ήταν ένας πολύ πειστικός και πετυχημένος ατομικός εργάτης. Δεν αποθαρρυνόταν εύκολα¨ ήταν αργός αλλά ευσυνείδητος και επίμονος σε ότι ανελάμβανε. Είχε αυτό το σπάνιο χάρισμα να λέει, «Ελάτε.» Όταν ο πρώτος προσήλυτός του ο Ναθαναήλ ήθελε να συζητήσει για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του Ιησού από την Ναζαρέτ, η αποτελεσματική απάντηση του Φίλιππου ήταν, «Έλα να δεις.» Δεν ήταν δογματικός κήρυκας που να προτρέπει τους ακροατές του να «πάνε να κάνουν εκείνο ή το άλλο,» αλλά περισσότερο, «Ελάτε μαζί μας να σας δείξουμε και να μοιραστούμε μαζί σας τον καλύτερο δρόμο.»
(1557.3) 139:5.9 Η ανικανότητα του Φίλιππου να προσαρμοστεί σε μια νέα κατάσταση φαινόταν πολύ καθαρά όταν ήρθαν οι Έλληνες στην Ιερουσαλήμ, και του είπαν: «Κύριε, επιθυμούμε να δούμε τον Ιησού.» Ο Φίλιππος θα έλεγε σε οποιονδήποτε Εβραίο που θα είχε ένα τέτοιο αίτημα, «Έλα.» Αλλά αυτοί οι άνθρωποι ήταν ξένοι, και ο Φίλιππος δεν θυμόταν καμία οδηγία από τους ανωτέρους του για τέτοια θέματα¨ έτσι το μόνο πράγμα που μπορούσε να σκεφτεί να κάνει ήταν να συμβουλευτεί τον αρχηγό, τον Ανδρέα, και έπειτα να συνοδεύσουν και οι δύο τους Έλληνες στον Ιησού. Έτσι, και όταν πήγαν στην Σαμάρεια και κήρυσσαν και βάπτιζαν πιστούς, όπως τον είχε καθοδηγήσει ο Κύριός του, απέφευγε να βάζει τα χέρια του στους προσήλυτους σε ένδειξη ότι είχαν δεχτεί το Πνεύμα της Αλήθειας. Αυτό έγινε από τον Πέτρο και τον Ιωάννη, που κατέβηκαν από την Ιερουσαλήμ για να παρακολουθήσουν το έργο του για λογαριασμό της μητέρας εκκλησίας.
(1557.4) 139:5.10 Ο Φίλιππος πέρασε τις ώρες της δοκιμασίας του θανάτου του Κυρίου, συμμετείχε στην επαναδιοργάνωση των δώδεκα, και ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε για να κερδίσει ψυχές για το βασίλειο έξω από τις άμεσες Ιουδαϊκές τάξεις, και ήταν πιο επιτυχημένος για το έργο του με τους Σαμαρείτες και σε όλες τις επόμενες προσπάθειές του για χάρη του ευαγγελίου.
(1557.5) 139:5.11 Η σύζυγος του Φιλίππου, που ήταν ένα ικανό μέλος στο γυναικείο τμήμα, ενεργοποιήθηκε δραστήρια με τον σύζυγό της στο ευαγγελικό του έργο μετά την φυγή τους αό τους διώκτες τους στην Ιερουσαλήμ. Η γυναίκα του ήταν μια ατρόμητη γυναίκα. Στεκόταν στα πόδια του σταυρού του Φίλιππου και τον έδινε θάρρος να διακηρύσσει τα χαρμόσυνα νέα ακόμα και στους δολοφόνους του, και όταν οι δυνάμεις του τον άφησαν, άρχισε αυτή την διακήρυξη της ιστορίας της σωτηρίας μέσα από την πίστη στον Ιησού και σταμάτησε μόνο όταν οι εξαγριωμένοι Εβραίοι όρμησαν πάνω της και την λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου. Η μεγαλύτερη κόρη της, η Λεία, συνέχισε το έργο της, και αργότερα έγινε η φημισμένη προφήτισσα της Ιεράπολης.
(1558.1) 139:5.12 Ο Φίλιππος, ο κάποτε τροφοδότης των δώδεκα, ήταν ένας ισχυρός άνθρωπος στην βασιλεία των ουρανών, που κέρδιζε ψυχές όπου και να πήγαινε¨ και τελικά σταυρώθηκε για την πίστη του και θάφτηκε στην Ιεράπολη.
(1558.2) 139:6.1 Ο Ναθαναήλ, ο έκτος και τελευταίος επιλεγμένος απόστολος από τον Κύριο τον ίδιο, τον έφερε στον Ιησού ο φίλος του ο Φίλιππος. Είχε συνεργαστεί με τον Φίλιππο σε αρκετές επιχειρηματικές δραστηριότητες με τον Φίλιππο και, με αυτόν πήγαινε να δει τον Ιωάννη τον Βαπτιστή όταν συνάντησαν τον Ιησού.
(1558.3) 139:6.2 Όταν ο Ναθαναήλ έγινε μέλος των αποστόλων, ήταν είκοσι πέντε χρονών και ήταν ο νεότερος στην ομάδα εκτός από έναν. Ήταν ο νεότερος σε μια οικογένεια επτά παιδιών, ήταν ανύπαντρος, και το μόνο στήριγμα των ηλικιωμένων και ασθενικών γονιών του, με τους οποίους ζούσε στην Κανά¨ οι αδερφοί του και οι αδερφές του ήταν είτε παντρεμένοι ή είχαν πεθάνει, και κανένας δεν έμενε εκεί. Ο Ναθαναήλ και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν οι δύο πιο μορφωμένοι ανάμεσα στους δώδεκα. Ο Ναθαναήλ σκεφτόταν να γίνει έμπορος.
(1558.4) 139:6.3 Ο Ιησούς δεν έδωσε ο ίδιος προσωνυμία στον Ναθαναήλ, αλλά οι δώδεκα πολύ γρήγορα άρχισαν να μιλούν γι αυτόν με όρους που σήμαιναν εντιμότητα και ειλικρίνεια. Ήταν «χωρίς πονηριά». Και αυτή ήταν σπουδαία αρετή¨ ήταν και έντιμος και ειλικρινής. Η αδυναμία του χαρακτήρα του ήταν η υπερηφάνεια του¨ ήταν πολύ υπερήφανος για την οικογένειά του, την πόλη του, την φήμη του, και το έθνος του, πράγματα τα οποία είναι αξιέπαινα αν δεν φτάνουν στα άκρα. Αλλά ο Ναθαναήλ είχε την τάση να φτάνει στα άκρα με τις προσωπικές του προκαταλήψεις. Είχε την τάση να κρίνει με προκατάληψη τους ανθρώπους σύμφωνα με την προσωπική του άποψη. Δεν άργησε να ρωτήσει, ακόμα και πριν να συναντήσει τον Ιησού. «Μπορεί τίποτα καλό να βγει από την Ναζαρέτ;» Αλλά ο Ναθαναήλ δεν ήταν ισχυρογνώμων, παρόλο που ήταν υπερήφανος. Πολύ γρήγορα άλλαξε γνώμη όταν κοίταξε το πρόσωπο του Ιησού.
(1558.5) 139:6.4 Από πολλές απόψεις ο Ναθαναήλ ήταν η παράταιρη διάνοια ανάμεσα στους δώδεκα. Ήταν ο αποστολικός φιλόσοφος και ονειροπόλος, αλλά ήταν ένας πολύ πρακτικός ονειροπόλος. Εναλλασσόταν ανάμεσα σε περιόδους έντονου σοβαρού φιλοσοφικού συλλογισμού και περιόδους σπάνιας κωμικής διάθεσης¨ όταν ήταν στην κατάλληλη διάθεση, ήταν ίσως ο καλύτερος αφηγητής από τους δώδεκα. Ο Ιησούς απολάμβανε ιδιαίτερα να ακούει τις κουβέντες του Ναθαναήλ για τα πράγματα είτε σοβαρά είτε φαιδρά. Ο Ναθαναήλ έπαιρνε όλο και σοβαρότερα τον Ιησού και την βασιλεία των ουρανών, αλλά τον εαυτό του ποτέ δεν τον πήρε σοβαρά.
(1558.6) 139:6.5 Οι απόστολοι όλοι αγαπούσαν και σέβονταν τον Ναθαναήλ, και αυτός τα πήγαινε περίφημα μαζί τους, εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Ο Ιούδας πίστευε ότι ο Ναθαναήλ δεν έπαιρνε αρκετά σοβαρά την αποστολική του ιδιότητα και κάποτε τόλμησε να πάει μυστικά στον Ιησού και να παραπονεθεί για αυτόν. Ο Ιησούς είπε: «Ιούδα, πρόσεχε πολύ τα βήματά σου¨ μην μεγαλοποιείς την θέση σου. Ποιος από μας είναι ικανός να κρίνει τον αδερφό του; Δεν είναι το θέλημα του Πατέρα τα παιδιά του να συμμετέχουν μόνο στα σοβαρά πράγματα της ζωής. Άφησέ με να σου επαναλάβω: Έχω έρθει για να βρουν τα αδέρφια μου στην σάρκα χαρά, και ευτυχία, και να χαρούν την ζωή τους με περισσότερη αφθονία. Πήγαινε λοιπόν, Ιούδα, και πράξε καλά αυτό που σου έχει ανατεθεί αλλά άφησε τον Ναθαναήλ, τον αδερφό σου να λογοδοτήσει στον Θεό.» Και η μνήμη αυτών των λόγων, καθώς και πολλές άλλες παρόμοιες εμπειρίες, υπόβοσκαν για πολύ στην γεμάτη αυταπάτες καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη.
(1559.1) 139:6.6 Πολλές φορές, όταν ο Ιησούς βρισκόταν μακριά στο βουνό με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο, και τον Ιωάννη, και τα πράγματα γινόντουσαν πολύ τεταμένα και μπερδεμένα ανάμεσα στους αποστόλους, όταν ούτε ο Ανδρέας δεν ήξερε τι να πει στα απαρηγόρητα αδέρφια του, ο Ναθαναήλ ήταν αυτός που τους ανακούφιζε από την ένταση με λίγη φιλοσοφία ή με μια αναλαμπή χιουμοριστική¨ και με την καλή του διάθεση ακόμα.
(1559.2) 139:6.7 Η δουλειά του Ναθαναήλ ήταν να φροντίζει τις οικογένειες των δώδεκα. Συχνά απουσίαζε από τις αποστολικές συνεδριάσεις, γιατί να μάθαινε για κάποια ασθένεια ή κάτι ασυνήθιστο συνέβαινε σε κάποια οικογένεια που είχε αναλάβει, δεν έχανε χρόνο και πήγαινε αμέσως εκεί. Οι δώδεκα αισθανόντουσαν ασφάλεια γνωρίζοντας ότι ο Ναθαναήλ είχε αναλάβει τις οικογένειές τους.
(1559.3) 139:6.8 Ο Ναθαναήλ εκτιμούσε τον Ιησού περισσότερο για την ανεκτικότητά του. Ποτέ δεν κουραζόταν να διαλογίζεται την ευρύτητα του νου και την γενναιόδωρη συμπάθεια του Υιού του Ανθρώπου.
(1559.4) 139:6.9 Ο πατέρας του Ναθαναήλ (ο Βαρθολομαίος) πέθανε λίγο μετά την Πεντηκοστή, μετά την οποία αυτός ο απόστολος πήγε στην Μεσοποταμία και στην Ινδία αναγγέλλοντας τα χαρμόσυνα νέα της βασιλείας και βαπτίζοντας πιστούς. Οι αδερφοί του ποτέ δεν έμαθαν τι απόγινε ο παλιός φιλόσοφός τους, ποιητής τους, και χιουμορίστας τους. Αλλά ήταν επίσης και ένας σπουδαίος άνδρας του βασιλείου και έκανε πολλά για να διαδώσει τις διδασκαλίες του Κυρίου του, παρόλο που δεν συμμετείχε στην οργάνωση της μεταγενέστερης Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Ναθαναήλ πέθανε στην Ινδία.
(1559.5) 139:7.1 Ο Ματθαίος, ο έβδομος απόστολος, επιλέχτηκε από τον Ανδρέα. Ο Ματθαίος ανήκε σε μια οικογένεια φοροεισπρακτόρων, ή τελωνών, αλλά ο ίδιος ήταν τελώνης στην Καπερναούμ, όπου και έμενε. Ήταν τριάντα ενός έτους και παντρεμένος με τέσσερα παιδιά. Ήταν άνθρωπος ευκατάστατος, και ο μόνος ανάμεσα στους αποστόλους που είχε οικονομική άνεση. Ήταν καλός επιχειρηματίας, είχε καλές κοινωνικές σχέσεις, και είχε το χάρισμα να μπορεί να κάνει φιλίες και να τα πηγαίνει καλά με διάφορους τύπους ανθρώπων.
(1559.6) 139:7.2 Ο Ανδρέας διόρισε τον Ματθαίο οικονομικό αντιπρόσωπο των αποστόλων. Κατά κάποιο τρόπο ήταν ο οικονομικός πράκτορας και αντιπρόσωπος δημοσίων σχέσεων της αποστολικής οργάνωσης. Είχε οξεία κρίση της ανθρώπινης φύσης και ήταν πολύ ικανός προπαγανδιστής. Η προσωπικότητά του ήταν δύσκολο να την οραματιστεί κανείς, αλλά ήταν ένας πολύ σοβαρός μαθητής και η πίστη του για την αποστολή του Ιησού και στην βεβαιότητα του βασιλείου, ολοένα μεγάλωνε. Ο Ιησούς ποτέ δεν έδωσε κάποια προσωνυμία στον Λεβί, αλλά οι συνάδερφοί του απόστολοι συνήθως τον αποκαλούσαν «χρηματο-εισπράκτορα».
(1559.7) 139:7.3 Το ισχυρό σημείο του Λεβί ήταν η εγκάρδια αφοσίωσή του στον σκοπό τους. Ότι αυτός, ένας τελώνης, έγινε δεκτός από τον Ιησού και τους αποστόλους του ήταν η αιτία για μια ευγνωμοσύνη που κατάκλυζε τον πρώην φοροεισπράκτορα. Όμως, χρειάστηκε αρκετός χρόνος για τους υπόλοιπους από τους αποστόλους, ιδιαίτερα για τον Σίμωνα τον Ζηλωτή και τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, να συμφιλιωθούν με την παρουσία του τελώνη ανάμεσά τους. Η αδυναμία του Ματθαίου ήταν η κοντόφθαλμη και υλιστική του άποψη για την ζωή. Αλλά σε όλα αυτά τα θέματα έκανε μεγάλη πρόοδο όσο περνούσαν οι μήνες. Αυτός, φυσικά, χρειαζόταν να απουσιάζει σε πολλές από τις πολύτιμες περιόδους διδασκαλίας αφού η δουλειά του ήταν να συμπληρώνει το ταμείο.
(1559.8) 139:7.4 Ήταν η διάθεση του Κυρίου για συγχώρεση που εκτιμούσε περισσότερο ο Ματθαίος. Ποτέ δεν σταματούσε να αναλογίζεται ότι η πίστη ήταν το μόνο απαραίτητο για την δουλειά της ανεύρεσης του Θεού. Πάντα του άρεσε να μιλά για το βασίλειο σαν «η δουλειά για την ανεύρεση του Θεού.»
(1560.1) 139:7.5 Αν και ο Ματθαίος ήταν ένας άνθρωπος με παρελθόν, λογοδότησε θαυμάσια για τον εαυτό του, και όσο περνούσε ο καιρός, οι συνεργάτες του γινόντουσαν περήφανοι με τις αποδόσεις του τελώνη συντρόφου τους. Ήταν ένας από τους αποστόλους που κράτησε πολλές σημειώσεις για τα λεγόμενα του Ιησού, και αυτές οι σημειώσεις του χρησιμοποιήθηκαν σαν βάση για την μεταγενέστερη διήγηση του Ίσαδορ για τα λόγια και τις πράξεις του Ιησού, που είναι γνωστό σαν το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.
(1560.2) 139:7.6 Η σπουδαία και χρήσιμη ζωή του Ματθαίου, του επιχειρηματία και τελώνη από την Καπερναούμ, ήταν το μέσο οδήγησης χιλιάδων άλλων επιχειρηματιών, δημόσιων αξιωματούχων, και πολιτικών, στις μεταγενέστερες εποχές, για να ακούσουν και αυτοί την φωνή του Κυρίου να λέει: «Ακολουθήστε με.» Ο Ματθαίος πραγματικά ήταν δεινός πολιτικός, αλλά ήταν ειλικρινά πιστός στον Ιησού και υπέρτατα αφοσιωμένος στο έργο του να φροντίζει οι αγγελιαφόροι του επερχόμενου βασιλείου ήταν οικονομικά εξασφαλισμένοι.
(1560.3) 139:7.7 Η παρουσία του Ματθαίου ανάμεσα στους δώδεκα ήταν το μέσο να μείνουν ορθάνοιχτες οι θύρες του βασιλείου σε αμέτρητους καταπτοημένες και απόκληρες ψυχές που είχαν θεωρήσει ότι δεν υπήρχε γι αυτούς παρηγοριά από την θρησκεία. Απόκληροι και καταβεβλημένοι άνδρες και γυναίκες συνωστιζόντουσαν για να ακούσουν τον Ιησού, και αυτός ποτέ δεν έδιωξε κανέναν τους.
(1560.4) 139:7.8 Ο Ματθαίος δεχόταν ελεύθερα δωρεές από πιστούς μαθητές και από τους ακροατές των διδασκαλιών του Ιησού, αλλά ποτέ δεν ζητούσε ανοιχτά χρήματα από τα πλήθη. Έκανε όλο το οικονομικό του έργο με ήσυχο και προσωπικό τρόπο και εξοικονομούσε τα περισσότερα χρήματα από τις πιο εύπορες τάξεις πιστών. Στην ουσία ο ίδιος διέθεσε ολόκληρη την περιουσία του για το έργο του Κυρίου και των αποστόλων του, αλλά αυτοί ποτέ δεν γνώριζαν για αυτή του την γενναιοδωρία, εκτός από τον Ιησού, που γνώριζε τα πάντα. Ο Ματθαίος δίσταζε να συνεισφέρει ανοιχτά στο αποστολικό ταμείο από φόβο μήπως ο Ιησούς και οι σύντροφοί του θεωρήσουν τα χρήματά του μολυσμένα¨ έτσι έδινε πολλά με το ονομα άλλων πιστών. Τους πρώτους μήνες, όταν ο Ματθαίος ήξερε ότι η παρουσία του ανάμεσά τους ήταν λίγο πολύ δοκιμαστική, έμπαινε έντονα στον πειρασμό να τους ενημερώσει ότι πολύ συχνά τα δικά του χρήματα τους εξασφάλιζαν τον άρτο τον επιούσιο, αλλά δεν ενέδωσε. Όταν εκδηλωνόταν κάποια περιφρόνηση από τους άλλους αποστόλους για τον τελώνη, ο Λεβί καιγόταν να τους αποκαλύψει την γενναιοδωρία του, αλλά πάντα κατάφερνε να συγκρατείται.
(1560.5) 139:7.9 Όταν τα οικονομικά της εβδομάδας δεν έφταναν για τις ανάγκες τους, ο Λεβί πολύ συχνά θα προσέφευγε στις προσωπικές του πηγές. Επίσης, όταν το ενδιαφέρον του για την διδασκαλία του Ιησού μεγάλωσε, προτιμούσε να παραμένει να ακούει την διδασκαλία του, ακόμα και αν ήξερε ότι θα έπρεπε ο ίδιος προσωπικά να πλήρωνε για το έλλειμμα του ταμείου τους. Όμως, ο Λεβί πραγματικά επιθυμούσε ο Ιησούς να ήξερε ότι πολλά από τα χρήματά τους προερχόντουσαν από την δική του τσέπη! Δεν ήξερε ότι ο Κύριος ήδη το γνώριζε πολύ καλά. Όλοι οι απόστολοι πέθαναν χωρίς να ξέρουν ότι ο Ματθαίος ήταν ο ευεργέτης τους σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, που όταν ξεκίνησε για να κηρύξει το ευαγγέλιο του βασιλείου μετά την αρχή των διωγμών, ήταν ουσιαστικά αδέκαρος.
(1560.6) 139:7.10 Όταν αυτές οι διώξεις ανάγκασαν τους πιστούς να αφήσουν την Ιερουσαλήμ, ο Ματθαίος ταξίδεψε προς τα βόρεια, κηρύσσοντας το ευαγγέλιο του βασιλείου και βαπτιζοντας πιστούς. Για τους άλλους αποστόλους ήταν χαμένος, αλλά συνέχισε να κηρύσσει και να βαπτιζει, στην Συρία, την Καππαδοκία, την Γαλάτια, την Βηθυνία, και την Θράκη. Και εκεί στην Θράκη, στην Λυσιμάχεια, κάποιοι άπιστοι Εβραίοι συνωμότησαν με τους Ρωμαίους στρατιώτες να κανονίσουν τον θάνατό του. Και αυτός ο αναγεννημένος τελώνης πέθανε θριαμβευτικά πιστεύοντας στην σωτηρία που είχε μάθει τόσο καλά από τις διδασκαλίες του Κυρίου στην πρόσφατη παραμονή του στην γη.
(1561.1) 139:8.1 Ο Θωμάς ήταν ο έβδομος απόστολος, και επιλέχτηκε από τον Φίλιππο. Αργότερα έγινε γνωστός σαν «ο Θωμάς ο αμφισβητίας», αλλά οι σύντροφοί του τον θεωρούσαν χρόνιο αμφισβητία. Αλήθεια, ήταν ένας λογικός, σκεπτικιστικός τύπος νου, αλλά είχε μια μορφή θαρραλέας πίστης και αφοσίωσης που απαγόρευε σε αυτούς πουν γνώριζαν προσωπικά να τον θεωρούν ασήμαντο σκεπτικιστή.
(1561.2) 139:8.2 Όταν ο Θωμάς έγινε απόστολος, ήταν είκοσι εννιά χρονών, ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά. Παλαιότερα ήταν ξυλουργός και λιθοξόος, αλλά έπειτα έγινε ψαράς και κατοικούσε στην Ταριχαία, που βρισκόταν στην δυτική ακτή του Ιορδάνη εκεί όπου χύνεται στην Θάλασσα της Γαλιλαίας, και θεωρείτο ο ηγετικός πολίτης αυτού του μικρού χωριού. Η μόρφωσή του δεν ήταν μεγάλη, αλλά είχε ένα οξύ, λογικό νου και ήταν γιος θαυμάσιας οικογένειας, που ζούσε στην Τιβεριάδα. Ο Θωμάς ήταν ο μόνος πραγματικά αναλυτικός νους από τους δώδεκα¨ αυτός ήταν ο πραγματικός επιστήμονας της αποστολικής ομάδας.
(1561.3) 139:8.3 Τα πρώτα οικογενειακά χρόνια του Θωμά ήταν άτυχα¨ οι γονείς του δεν ήταν πολύ ευτυχισμένοι στην έγγαμη ζωή τους, και αυτό είχε επίπτωση στην ενήλικη ζωή του Θωμά. Όταν ενηλικιώθηκε είχε πολύ αντιπαθητικό και εριστικό χαρακτήρα. Ακόμα και η σύζυγός του χάρηκε όταν τον είδε να πηγαίνει στους αποστόλους¨ ανακουφίστηκε με την σκέψη ότι ο απαισιόδοξος σύζυγός της θα έλειπε από το σπίτι τον περισσότερο καιρό. Ο Θωμάς είχε επίσης μια δόση καχυποψίας που τον δυσκόλευε πολύ να τα πηγαίνει καλά με τους άλλους. Ο Πέτρος στην αρχή θύμωνε πολύ με τον Θωμά, και παραπονιόταν στον αδερφό του τον Ανδρέα, ότι ο Θωμάς ήταν «κακός, άσχημος, και πάντα καχύποπτος.» Αλλά όσο καλύτερα τον γνώριζαν οι συνεργάτες του, τόσο περισσότερο τον συμπαθούσαν. Ανακάλυψαν ότι ήταν πολύ έντιμος και ακλόνητα πιστός. Ήταν απόλυτα ειλικρινής και αναμφισβήτητα φιλαλήθης αλλά ήταν ένας από φύση μεμψίμοιρος και οι περιστάσεις τον είχαν κάνει πραγματικό πεσσιμιστή. Ο αναλυτικός του νους ήταν καταραμένος με καχυποψία. Έχανε την πίστη του για τους συνανθρώπους του με μεγάλη ταχύτητα όταν σχετίστηκε με τους δώδεκα και έτσι ήρθε σε επαφή με τον ευγενή χαρακτήρα του Ιησού. Αυτή του η σχέση με τον Κύριο άρχισε αμέσως να μεταμορφώνει ολόκληρο τον χαρακτήρα του Θωμά και να επιφέρει μεγάλες αλλαγές στις νοητικές του αντιδράσεις προς τους συναθρώπους του.
(1561.4) 139:8.4 Το μεγάλο προτέρημα του Θωμά ήταν ο υπέροχος αναλυτικός του νους σε συνδυασμό με ακλόνητο θάρρος—όταν είχε πάρει την απόφασή του. Το μεγάλο του μειονέκτημα ήταν η καχύποπτη αμφισβήτησή του, την οποία ποτέ δεν ξεπέρασε ολοκληρωτικά σε όλη του την ζωή στην σάρκα.
(1561.5) 139:8.5 Στην οργάνωση των δώδεκα ο Θωμάς ανάλαβε να κανονίζει και να διευθύνει το οδοιπορικό, και ήταν πολύ ικανός διευθυντής του έργου και των κινήσεων του αποστολικού σώματος. Ήταν καλό εκτελεστικό στέλεχος, θαυμάσιος επιχειρηματίας αλλά μειονεκτούσε εξαιτίας των πολλών αλλαγών στην διάθεσή του¨ ήταν άλλος άνθρωπος και άλλος την άλλη. Είχε ροπή προς την μελαγχολία όταν έγινε απόστολος, αλλά η επαφή με τον Ιησού και τους αποστόλους τον θεράπευσε κατά πολύ από αυτή την αρρωστημένη εσωστρέφεια.
(1561.6) 139:8.6 Ο Ιησούς συμπαθούσε πολύ τον Θωμά και είχε πολλές μακρές, προσωπικές συνομιλίες μαζί του. Η παρουσία του ανάμεσα στους αποστόλους ήταν μεγάλη ενθάρρυνση σε όλους τους έντιμους αμφισβητίες και ενθάρρυνε πολλά συγχυσμένα μυαλά να εισέλθουν στην βασιλεία, ακόμα κι αν Δε ν μπορούσαν να καταλάβουν απόλυτα τα πάντα από τις πνευματικές και φιλοσοφικές πλευρές των διδασκαλιών του Ιησού. Η συμμετοχή του Θωμά στους δώδεκα ήταν μια τρανταχτή απόδειξη ότι ο Ιησούς αγαπούσε ακόμα και τους έντιμους αμφισβητίες.
(1562.1) 139:8.7 Οι άλλοι απόστολοι σεβόντουσαν τον Ιησού για κάποιο ξεχωριστό στοιχείο της πολύπλευρης προσωπικότητάς του, αλλά ο Θωμάς σεβόταν τον Κύριό του για τον υπέροχα ισορροπημένο χαρακτήρα του. Ο Θωμάς όλο και περισσότερο θαύμαζε και τιμούσε αυτόν που ήταν τόσο στοργικά ελεήμων αλλά και τόσο αλύγιστα δίκαιος και ορθός¨ τόσο σταθερός αλλά ποτέ ισχυρογνώμων¨ τόσο ήρεμος αλλά ποτέ αδιάφορος¨ τόσο εξυπηρετικός και τόσο συμπονετικός αλλά ποτέ ανακατωσούρης ή δικτατορικός¨ τόσο δυνατός αλλά την ίδια στιγμή τόσο ευγενικός¨ και αθώος αλλά και τόσο ρωμαλέος, δυναμικός και επιβλητικός¨ τόσο πραγματικά θαρραλέος αλλά ποτέ παράτολμος ή απερίσκεπτος¨ τόσο λάτρης της φύσης αλλά και τόσο απελευθερωμένος από οποιαδήποτε τάση να την θεοποιεί¨ τόσο χιουμοριστικός και τόσο παιχνιδιάρης, αλλά τόσο ελεύθερος από ελαφρότητα και επιπολαιότητα. Ήταν αυτή η ασύγκριτη συμμετρία της προσωπικότητας που γοήτευσε τον Θωμά. Ίσως ήταν αυτός από τους δώδεκα που απολάμβανε περισσότερο την ανώτατη διανοητική κατανόηση και την εκτίμηση της προσωπικότητας του Ιησού.
(1562.2) 139:8.8 Στις συνεδριάσεις των δώδεκα ο Θωμάς ήταν πάντα προσεκτικός, υποστήριζε πάντα την πιο ασφαλή πολιτική, αλλά αν καταψηφιζόταν ο συντηρητισμός του ή απορριπτόταν, ήταν αυτός που πρώτος που άφοβα ξεκινούσε για να εκτελέσει το πρόγραμμα που είχε αποφασιστεί. Πολλές φορές θα αντιτασσόταν σε κάποιο σχέδιο που φαινόταν παράτολμο και παρακινδυνευμένο¨ πάντα θα διαπραγματευόταν μέχρι το τέλος, αλλά όταν ο Ανδρέας θα έθετε το θέμα σε ψηφοφορία, και αφού οι δώδεκα αποφάσιζαν να πράξουν αυτό στο οποίο εκείνος είχε τόσο σθεναρά αντισταθεί, ο Θωμάς ήταν εκείνος που θα ήταν ο πρώτος που θα έλεγε, «Πάμε!» Ήξερε να χάνει . Δεν κρατούσε κακία ούτε πληγωμένα συναισθήματα. Επανειλημμένα αντιτασσόταν στο να αφήσει τον Ιησού να εκτεθεί σε κίνδυνο, αλλά όταν ο Κύριος αποφάσιζε να ριψοκινδυνέψει, πάντα ήταν ο Θωμάς που παρότρυνε τους αποστόλους με τα γενναία λόγια του, «Ελάτε σύντροφοι, πάμε να πεθάνουμε μαζί του.»
(1562.3) 139:8.9 Ο Θωμάς ήταν από κάποιες απόψεις σαν τον Φίλιππο¨ ήθελε και αυτός να «του αποδείξουν», αλλά οι δικές του εξωτερικές εκφράσεις αμφιβολίας βασιζόντουσαν σε εντελώς διαφορετικές νοητικές λειτουργίες. Ο Θωμάς ήταν αναλυτικός, όχι απλά σκεπτικιστής. Όσον αφορά το προσωπικό φυσικό θάρρος, ήταν ένας από τους γενναιότερους ανάμεσα στους δώδεκα.
(1562.4) 139:8.10 Ο Θωμάς είχε κάποιες πολύ άσχημες μέρες¨ ήταν μελαγχολικός και καταβεβλημένος μερικές φορές. Η απώλεια της δίδυμης αδερφής του όταν ήταν εννέα χρονών του είχε αφήσει πολύ συσσωρευμένη λύπη από τα παιδικά του χρόνια και προσέθετε στα ψυχολογικά προβλήματα του χαρακτήρα του στην μεταγενέστερη ζωή του. Όταν ο Θωμάς μελαγχολούσε, μερικές φορές ήταν ο Ναθαναήλ που τον βοηθούσε να το ξεπεράσει, μερικές φορές ο Πέτρος, και όχι σπάνια ένας από τους Αλφαίους διδύμους. Όταν ήταν πολύ στενοχωρημένος, δυστυχώς πάντα προσπαθούσε να αποφεύγει να έρχεται σε άμεση επαφή με τον Ιησού. Αλλά ο Κύριος γνώριζε τα πάντα γι αυτό και έδειχνε κατανόηση και συμπόνια για αυτόν τον απόστολο όταν τον κατέβαλλε η μελαγχολία και τον βασανίζανε οι αμφιβολίες.
(1562.5) 139:8.11 Μερικές φορές ο Θωμάς έπαιρνε άδεια από τον Ανδρέα να φύγει για μια δυο μέρες. Αλλά σύντομα έμαθε ότι μια τέτοια τακτική δεν ήταν η σωστή¨ γρήγορα ανακάλυψε ότι ήταν καλύτερο, όταν ήταν αποκαρδιωμένος, να μένει κοντά στο έργο του και στους συνεργάτες του. Αλλά ότι και να συνέβαινε στην συναισθηματική του ζωή, συνέχισε ακλόνητα να είναι απόστολος. Όταν ερχόταν η στιγμή για να προχωρήσουν σε δράση, πάντα ήταν ο Θωμάς που έλεγε, «Πάμε»!
(1562.6) 139:8.12 Ο Θωμάς είναι το μεγάλο παράδειγμα του ανθρώπου που έχει αμφιβολίες, τις αντιμετωπίζει, και κερδίζει. Είχε σπουδαίο μυαλό¨ δεν ήταν γκρινιάρης σκεπτικιστής. Ήταν ένας λογικός στοχαστής¨ ήταν η οξεία δοκιμασία του Ιησού και των αποστόλων του. Αν ο Ιησούς και το έργο του δεν ήταν γνήσια, δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν έναν άνθρωπο σαν τον Θωμά από την αρχή μέχρι το τέλος. Είχε μια οξεία αίσθηση του γεγονότος. Στην πρώτη εμφάνιση απάτης ο Θωμάς θα τους είχε εγκαταλείψει όλους. Οι επιστήμονες μπορεί να μην να μην μπορούσαν να καταλάβουν απόλυτα τα πάντα για τον Ιησού και το έργο του στην γη, αλλά κάποτε έζησε και δούλεψε με τον Κύριο και τους ανθρώπινους συνεργάτες του ένας άνθρωπος του οποιου το μυαλό ήταν πραγματικά επιστημονικό—ο Θωμάς ο Δίδυμος—και πίστευε στον Ιησού της Ναζαρέτ.
(1563.1) 139:8.13 Ο Θωμάς πέρασε δύσκολες ώρες τις μέρες των παθών και της σταύρωσης. ήταν για ένα διάστημα στα βάθη της απελπισίας, αλλά επιστράτεψε το κουράγιο του, έμεινε κοντά στους συντρόφους του, και ήταν παρευρισκόταν μαζί τους για να καλωσορίσει τον Ιησού στην Θάλασσα της Γαλιλαίας. για κάποιο διάστημα είχε υποκύψει στην μελαγχολία του εξαιτίας αμφιβολιών αλλά τελικά επιστράτεψε την πίστη και το θάρρος του. Έδινε σοφές συμβουλές στους αποστόλους μετά την Πεντηκοστή και, όταν οι διωγμοί διασκόρπισαν τους πιστούς, αυτός πήγε στην Κύπρο, την Κρήτη, την Βόρεια Αφρικανική ακτή, και την Σικελία, κηρύσσοντας και βαπτίζοντας μέχρι που συνελήφθη από πράκτορες της Ρωμαϊκής κυβέρνησης και θανατώθηκε στην Μάλτα. Λίγες εβδομάδες πριν τον θάνατό του είχε αρχίσει την συγγραφή του βίου και της διδασκαλίας του Ιησού.
(1563.2) 139:10.1 Ο Ιάκωβος και ο Ιούδας οι γιοι του Αλφαίου, οι δίδυμοι ψαράδες ου έμεναν κοντά στην Χερισά, ήταν ο ένατος και ο δέκατος από τους αποστόλους και επιλέχτηκαν από τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη του Ζεβεδαίου. Ήταν είκοσι έξι χρονών και παντρεμένοι, ο Ιάκωβος είχε τρια παιδιά, και ο Ιούδας δύο.
(1563.3) 139:10.2 Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε για αυτούς τους κοινούς ψαράδες. Αγαπούσαν τον Κύριο και ο Ιησούς τους αγαπούσε, αλλά ποτέ δεν διέκοπταν τις διαλέξεις του με ερωτήσεις. Καταλάβαιναν πολύ λίγα από τις φιλοσοφικές ή τις θεολογικές συζητήσεις των άλλων αποστόλων, αλλά χαιρόντουσαν πολύ που ήταν και αυτοί μέλη μιας ομάδας ισχυρών ανθρώπων. Αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν σχεδόν ολόιδιοι στην εξωτερική εμφάνιση, στα νοητικά χαρακτηριστικά, και στο μέγεθος της πνευματικής αντίληψης. Ότι μπορούσαμε να πούμε για τον ένα ισχύει και για τον άλλο.
(1563.4) 139:10.3 Ο Ανδρέας τους ανάθεσε το έργο της διαχείρισης του πλήθους. Ήταν οι κύριοι ταξιθέτες των ωρών του κηρύγματος και, στην πραγματικότητα, οι γενικοί υπηρέτες και παιδιά για θελήματα των άλλων αποστόλων. Βοηθούσαν τον Φίλιππο με τις προμήθειες τροφών, πήγαιναν τα χρήματα στις οικογένειες για λογαριασμό του Ναθαναήλ, και ήταν πάντα έτοιμοι να δώσουν ένα χέρι βοηθείας σε οποιονδήποτε από τους αποστόλους.
(1563.5) 139:10.4 Τα πλήθη των κοινών ανθρώπων έπαιρναν πολύ θάρρος όταν έβλεπαν δύο ομοίους τους να τιμούνται με θέσεις ανάμεσα στους αποστόλους. Με αυτή τους την αποδοχή από το αποστολικό σώμα αυτοί οι δίδυμοι της μετριότητας ήταν το μέσο ου έφερε πλήθη διστακτικών και ντροπαλών πιστών στην βασιλεία των ουρανών. Και, παρομοίως, οι κοινοί άνθρωποι δεχόντουσαν καλύτερα να τους καθοδηγούν και να τους διαχειρίζονται επίσημοι ταξιθέτες που ήταν λίγο πολύ σαν αυτούς.
(1563.6) 139:10.5 Ο Ιάκωβος και ο Ιούδας, που επίσης ονομαζόντουσαν Θαδδαίος και Λυββαίος, δεν είχαν ούτε ισχυρά ούτε αδύναμα σημεία. Οι προσωνυμίες που τους εδόθησαν από τους μαθητές ήταν καλοπροαίρετοι ορισμοί της μετριότητας. Ήταν οι «ελάχιστοι από όλους τους αποστόλους τους μαθητές ήταν καλοπροαίρετοι ορισμοί της μετριότητας. Ήταν οι «ελάχιστοι από όλους τους αποστόλους»¨το γνώριζαν και χαιρόντουσαν γι αυτό.
(1563.7) 139:10.6 Ο Ιάκωβος Αλφαίος αγαπούσε ιδιαίτερα τον Ιησού για την απλότητά του. Αυτοί οι δίδυμοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τον νου του Ιησού, αλλά μπορούσαν να συλλάβουν τον δεσμό συμπάθειας ανάμεσα σε αυτούς και την καρδιά του Κυρίου τους. το μυαλό τους δεν ήταν υψηλού επιπέδου¨ μπορεί ακόμα και να τους αποκαλέσουμε χαζούς, αλλά είχαν μια πραγματική εμπειρία της πνευματικής τους φύσης. Πίστευαν στον Ιησού¨ ήταν υιοί του Θεού και μέλη της βασιλείας των ουρανών.
(1564.1) 139:10.7 Ο Ιούδας Αλφαίος αγαπούσε ιδιαίτερα τον Ιησού για την ανεπιτήδευτη ταπεινοφροσύνη του. Μια τέτοια ταπεινοφροσύνη σε συνδυασμό με τέτοια προσωπική αξιοπρέπεια έκανε μεγάλη εντύπωση στον Ιούδα. Το γεγονός ότι ο Ιησούς πάντα θα ακολουθούσε την σιωπή όσον αφορά τις ασυνήθιστες πράξεις του έκανε μεγάλη εντύπωση σε αυτό το απλό παιδία της φύσης.
(1564.2) 139:10.8 Οι δίδυμοι ήταν καλόκαρδοι, αγαθοί βοηθοί, και όλοι τους αγαπούσαν. Ο Ιησούς καλωσόρισε αυτούς τους νέους που είχαν μόνο αυτό το ταλέντο σε θέσεις τιμής του ατομικού του προσωπικού στην βασιλεία των ουρανών επειδή υπάρχουν ανυπολόγιστα εκατομμύρια και άλλων τέτοιων απλών φοβισμένων ψυχών στους κόσμους του διαστήματος που θα ήθελε να τους καλωσορίσει και αυτούς στην ενεργή και γεμάτη πίστη συναδέλφωση με αυτόν και το Πνεύμα της Αλήθειας. Ο Ιησούς δεν περιφρονεί την μικρότητα και την ασημαντότητα, μόνο την αμαρτία και το κακό. Ο Ιούδας και ο Ιάκωβος ήταν μικροί, αλλά ήταν επίσης πιστοί. Ήταν απλοϊκοί και αδαείς, αλλά ήταν επίσης και μεγαλόκαρδοι, καλοί, και γενναιόδωροι.
(1564.3) 139:10.9 Και με πόση ευγνωμοσύνη ήταν υπερήφανοι αυτοί οι ταπεινοί άνθρωποι εκείνη την ημέρα που ο Κύριος αρνήθηκε να δεχτεί κάποιον πλούσιο στο σώμα των ευαγγελιστών εκτός και αν πουλούσε όλα του τα αγαθά και βοηθούσε τους φτωχούς. Όταν το άκουσαν αυτό οι άνθρωποι και είδαν τους διδύμους ανάμεσα στους συμβούλους του, ήξεραν πια με σιγουριά ότι ο Ιησούς δεν λογάριαζε πρόσωπα. Αλλά μόνο ένα θεϊκό ίδρυμα—η βασιλεία των ουρανών—θα μπορούσε ποτέ να είναι κτισμένη πάνω σε τέτοια θεμέλια ανθρώπινων μετριοτήτων!
(1564.4) 139:10.10 Μόνο μια ή δύο φορές σε όλη τους την σχέση με τον Ιησού τόλμησαν οι δίδυμοι να κάνουν ερώτηση δημόσια. Ο Ιούδας μια φορά θέλησε να κάνει στον Ιησού μια ερώτηση όταν ο Κύριος είχε μιλήσει για την αποκάλυψή του ανοιχτά στον κόσμο. Αισθάνθηκε λίγο απογοητευμένος που δεν θα υπήρχαν πια μυστικά των δώδεκα, και τόλμησε να ρωτήσει: «Μα Κύριε, όταν φανερωθείς έτσι στον κόσμο, πως θα ευνοήσεις εμάς με κάποια ιδιαίτερη εκδήλωση της καλοσύνης σου;»
(1564.5) 139:10.11 Οι δίδυμοι υπηρέτησαν πιστά μέχρι την τελευταία στιγμή, μέχρι τις μαύρες μέρες των παθών, της σταύρωσης, και της απελπισίας. Ποτέ δεν έχασαν την πίστη τους στον Ιησού, και (εκτός από τον Ιωάννη) ήταν οι πρώτοι που πίστεψαν στην ανάστασή του. Αλλά δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την εδραίωση της βασιλείας των ουρανών. Σύντομα μετά την σταύρωση του Κυρίου τους, επέστρεψαν στις οικογένειές τους και στα δίχτυα τους¨ το έργο τους είχε ολοκληρωθεί. Δεν είχαν την ικανότητα να προχωρήσουν σε πιο σύνθετες μάχες για την βασιλεία. Αλλά έζησαν και πέθαναν γνωρίζοντας ότι είχαν τιμηθεί και ευλογηθεί με τέσσερα χρόνια στενής και προσωπικής σχέσης με έναν Υιό του Θεού, τον κυρίαρχο δημιουργό ενός σύμπαντος.
(1564.6) 139:11.1 Ο Σίμωνας ο Ζηλωτής, ο ενδέκατος απόστολος, επιλέχτηκε από τον Σίμωνα Πέτρο. Ήταν ικανός άνθρωπος από καλή οικογένεια και ζούσε με την οικογένειά του στην Καπερναούμ. Ήταν είκοσι οκτώ χρονών όταν πήγε με τους αποστόλους. Ήταν ένθερμος αγωνιστής και ήταν άνθρωπος που μιλούσε πολύ χωρίς να σκέφτεται. Στην Καπερναούμ ήταν έμπορος πριν στρέψει όλη του την προσοχή στην πατριωτική οργάνωση των Ζηλωτών.
(1564.7) 139:11.2 Ο Σίμωνας ο Ζηλωτής ανάλαβε την αναψυχή και την ψυχαγωγία της αποστολικής ομάδας, και ήταν πολύ καλός οργανωτής των ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων των δώδεκα.
(1564.8) 139:11.3 Το ισχυρό στοιχείο του Σιμωνα ήταν η εμπνευσμένη αφοσίωσή του. Όταν οι απόστολοι εύρισκαν κάποιον άνδρα ή γυναίκα που αμφιταλαντευόταν αναποφάσιστος στο να μπει στην βασιλεία, θα καλούσαν τον Σίμωνα. Συνήθως μέσα σε είκοσι λεπτά, αυτός ο ενθουσιώδης κήρυκας της σωτηρίας με βοηθό την πίστη του στον Θεό κατάφερνε να διώξει όλες τις αμφιβολίες και και τους δισταγμούς, και να φέρει μια ακόμα ψυχή στην «ελευθερία της πίστης και στην χαρά της σωτηρίας.»
(1565.1) 139:11.4 Η μεγάλη αδυναμία του Σίμωνα ήταν ο υλιστικός τρόπος σκέψης του. Δεν μπορούσε εύκολα να μετατραπεί από Ιουδαίος εθνικιστής σε πνευματικό διεθνιστή. Τέσσερα χρόνια ήταν πολύ λίγα για να επιφέρουν μια τέτοια μεγάλη νοητική και συναισθηματική μεταβολή, αλλά ο Ιησούς ήταν πάντα υπομονετικός μαζί του.
(1565.2) 139:11.5 Το στοιχείο του Ιησού που θαύμαζε περισσότερο ο Σίμωνας ήταν η ηρεμία του Κυρίου, η βεβαιότητά του, η νηφαλιότητά του, και η ασύγκριτη ψυχραιμία του.
(1565.3) 139:11.6 Αν και ο Σίμωνας ήταν φανατικός επαναστάτης, ένας ατρόμητος δαυλός ταραχών, σταδιακά υπότασσε την βίαιη φύση του μέχρι που έγινε ένας ισχυρός και αποτελεσματικός κήρυκας της «Ειρήνης στην γη και της καλής θέλησης ανάμεσα στους ανθρώπους.» Ο Σίμωνας ήταν σπουδαίος συζητητής¨ του άρεσε να συζητά. Και όταν ερχόταν η ώρα για να αντιμετωπίσουν τους τυπολάτρες μορφωμένους Εβραίους ή τις διανοουμενίστικες σοφιστείες των Ελλήνων, το καθήκον αυτό το αναλάμβανε ο Σίμωνας.
(1565.4) 139:11.7 Ήταν ένας από φύση επαναστάτης και εικονοκλάστης από την εκπαίδευσή του, αλλά ο Ιησούς τον κέρδισε για τις ανώτερες έννοιες της βασιλείας των ουρανών. Πάντα ταυτιζόταν με το ομάδα της διαμαρτυρίας, αλλά τώρα πήγε με την ομάδα της προόδου, της απεριόριστης και αιώνιας πορείας του πνεύματος και της αλήθειας. Ο Σίμωνας ήταν ένας άνθρωπος που όταν πίστευε, πίστευε ένθερμα και αφοσιωνόταν στους ανθρώπους τους οποίους αγαπούσε, και πραγματικά αγαπούσε πολύ τον Ιησού.
(1565.5) 139:11.8 Ο Ιησούς δεν φοβόταν να ταυτίζεται με επιχειρηματίες, εργαζόμενους, αισιόδοξους, απαισιόδοξους, φιλοσόφους, σκεπτικιστές, τελώνες, πολιτικούς, και πατριώτες.
(1565.6) 139:11.9 Ο Κύριος κουβέντιαζε πολλές φορές με τον Σίμωνα, αλλά ποτέ δεν πέτυχε απόλυτα να κάνει διεθνιστή αυτόν τον φλογερό Εβραίο εθνικιστή. Ο Ιησούς συχνά έλεγε στον Σϊμωνα ότι ήταν σωστό να θέλει να βλέπει την βελτίωση των κοινωνικών, οικονομικών, και πολιτικών πραγμάτων, αλλά πάντα προσέθετε: «Αυτή δεν είναι δουλειά της βασιλείας των ουρανών. Πρέπει να αφιερωθούμε στο να κάνουμε το θέλημα του Πατέρα. Η δουλειά μας είναι να είμαστε πρέσβεις μιας πνευματικής κυβέρνησης στα ψηλά, και δεν πρέπει να ασχολιόμαστε άμεσα με τίποτα άλλο παρά με την αναπαράσταση του θελήματος και του χαρακτήρα του θεϊκού Πατέρα που βρίσκεται στην κορυφή της κυβέρνησης την οποία αντιπροσωπεύουμε.» Όλα αυτά ήταν δύσκολο να τα κατανοήσει ο Σίμωνας, αλλά σταδιακά άρχισε να αντιλαμβάνεται κάτι από την σημασία της διδασκαλίας του Κυρίου.
(1565.7) 139:11.10 Μετά τον διασκορπισμό εξαιτίας των διωγμών της Ιερουσαλήμ, ο Σίμωνας αποσύρθηκε προσωρινά. Ήταν στην κυριολεξία συντετριμμένος . Σαν εθνικιστής πατριώτης είχε παραδοθεί από σεβασμό προς τις διδασκαλίες του Ιησού¨ τώρα όλα είχαν χαθεί. Ήταν απελπισμένος, αλλά σε λίγα χρόνια ανασυγκρότησε τις ελπίδες του και ξεκίνησε για να κηρύξει το ευαγγέλιο της βασιλείας.
(1565.8) 139:11.11 Πήγε στην Αλεξάνδρεια και, αφού κήρυξε στον Νείλο, εισήλθε στην καρδιά της Αφρικής, και κήρυσσε παντού το ευαγγέλιο του Ιησού και βάπτιζε πιστούς. Έτσι δούλεψε μέχρι που γέρασε. Πέθανε και θάφτηκε στην καρδιά της Αφρικής.
(1565.9) 139:12.1 Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο δωδέκατος απόστολος, επιλέχτηκε από τον Ναθαναήλ. Γεννήθηκε στην Κυριόχεια, μια μικρή πόλη στην νότια Ιουδαία. Όταν ήταν παιδί, οι γονείς του μετακόμισαν στην Ιεριχώ, όπου ζούσε και εργαζόταν στις διάφορες επιχειρήσεις του πατέρα του μέχρι που άρχισε να ενδιαφέρεται για το κήρυγμα και το έργο του. Ιωάννη του Βαπτιστή. Οι γονείς του Ιωάννη ήταν Σαδδουκαίοι, και όταν ο γιος τους πήγε με τους μαθητές του Ιωάννη, τον αποκήρυξαν.
(1566.1) 139:12.2 Όταν ο Ναθαναήλ συνάντησε τον Ιούδα στην Ταριχαία, αυτός έψαχνε για δουλειά σε μια επιχείρηση αποξήρανσης ψαριών στην κάτω μέρος της Θάλασσας της Γαλιλαίας. Ήταν τριάντα χρονών και ανύπαντρος όταν μπήκε στην αποστολική ομάδα. Ήταν ίσως ο πιο μορφωμένος ανάμεσα στους δώδεκα και ο μόνος Ιουδαίος στην αποστολική οικογένεια του Κυρίου. Ο Ιούδας δεν είχε κανένα ιδιαίτερο δυνατό προσωπικό στοιχείο, παρόλο που διέθετε πολλά εξωτερικά φαινομενικά προτερήματα κουλτούρας και εκπαίδευσης. Η σκέψη του ήταν καλή αλλά όχι πάντα έντιμη. Ο Ιούδας δεν καταλάβαινε πραγματικά τον εαυτό του¨ δεν ήταν πραγματικά ειλικρινής με τον εαυτό του.
(1566.2) 139:12.3 Ο Ανδρέας διόρισε τον Ιούδα ταμία των δώδεκα, μια θέση για την οποία ήταν ο πλέον κατάλληλος, και μέχρι την στιγμή της προδοσίας του Κυρίου του εκτελούσε το έργο του έντιμα, φιλότιμα, και πάρα πολύ ικανοποιητικά.
(1566.3) 139:12.4 δεν υπήρχε κάποιο χαρακτηριστικό του Ιησού που να θαύμαζε ιδιαίτερα ο Ιούδας, δηλαδή κάτι πέρα από την γοητευτική προσωπικότητα του Ιησού. Ο Ιούδας δεν μπόρεσε ποτέ να υπερβεί τις Ιουδαίκές του προκαταλήψεις ενάντια στους Γαλιλαίους συντρόφους του¨ μερικές φορές στο μυαλό του θα κριτικάριζε ακόμα και τον Ιησού. Αυτόν τον οποίον οι άλλοι έντεκα απόστολοι θεωρούσαν άψογο, σαν τον «μόνο εντελώς τέλειο και πρώτο ανάμεσα σε δέκα χιλιάδες,» αυτός ο αυτάρεσκος Ιουδαίος πολύ συχνά τολμούσε να κριτικάρει μέσα στην καρδιά του. Στην πραγματικότητα είχε την γνώμη ότι ο Ιησούς ήταν δειλός και κάπως φοβόταν να επιβάλλει την δύναμη και την εξουσία του.
(1566.4) 139:12.5 Ο Ιούδας ήταν καλός επιχειρηματίας. Χρειαζόταν τακτ, ικανότητα, και υπομονή, καθώς και φιλόπονη αφοσίωση, για να διαχειρίζεται τις οικονομικές υποθέσεις ενός τέτοιου ιδεαλιστή όπως ο Ιησούς, εκτός από την αντιμετώπιση της ακαταστασίας των επιχειρηματικών μεθόδων μερικών από τους αποστόλους. Ο Ιούδας ήταν πραγματικά ένα πραγματικό στέλεχος, ένας διορατικός και ικανός οικονομολόγος. Επέμενε πολύ στην οργάνωση. Κανένας από τους δώδεκα δεν κριτικάρισε ποτέ τον Ιούδα. Από όσο ξέρουμε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν ένας απαράμιλλος ταμίας, ένας μορφωμένος άνθρωπος, ένας πιστός (αν και μερικές φορές κριτικαριζε) απόστολος, και ένας επιτυχημένος άνθρωπος με όλη την σημασία του όρου. Οι απόστολοι αγαπούσαν τον Ιούδα, ήταν πραγματικά ένας από αυτούς. Πρέπει να πίστευε στον Ιησού, αλλά αμφιβάλλουμε αν πραγματικά αγαπούσε τον Ιησού με όλη του την καρδιά. Η περίπτωση του Ιούδα απεικονίζει την αλήθεια του ρητού: «Υπάρχει ένας δρόμος που φαίνεται σωστός σε έναν άνθρωπο, αλλά το τέλος από εκέι και στο εξής είναι ο θάνατος.» Είναι πολύ πιθανόν να πέσεις θύμα της εύκολης αυταπάτης της ευχάριστης προσαρμογής στα μονοπάτια της αμαρτίας και του θανάτου. Να είστε σίγουροι ότι ο Ιούδας ήταν πάντα πιστός οικονομικά στον Κύριο και στους συναδέλφους του αποστόλους. Τα χρήματα δεν ήταν ποτέ το κίνητρο της προδοσίας του προς τον Κύριο.
(1566.5) 139:12.6 Ο Ιούδας ήταν μοναχοπαίδι ασύνετων γονέων. Όταν ήταν μικρός τον είχαν παραχαϊδέψει¨ ήταν κακομαθημένος. Όσο μεγάλωνε αποκτούσε υπερβολικές ιδέες για την σημασία της προσωπικότητάς του. Δεν ήξερε να χάνει. Είχε χαλαρές και παραμορφωμένες ιδέες για το σωστό και το δίκαιο¨ είχε ενδώσει στο μίσος και στην καχυποψία. Ήταν ειδικός στην παρεξήγηση των λόγων και των πράξεων των φίλων του.Σε όλη του την ζωή ο Ιούδας είχε καλλιεργήσει την συνήθεια να «πατσίζει» μα αυτούς που θεωρούσε ότι τον είχαν αδικήσει. Η αίσθηση των αξιών και οι πεποιθήσεις του ήταν ελαττωματικές.
(1566.6) 139:12.7 Για τον Ιησού, ο Ιούδας ήταν πρόκληση για προσηλυτισμό. Από την αρχή ο Κύριος κατάλαβε πολύ καλά την αδυναμία αυτού του απόστολου και γνώριζε καλά τους κινδύνους που τον δέχτηκε στο αποστολικό σώμα. Αλλά είναι στην φύση των Υιών του Θεού να δίνουν σε κάθε δημιούργημά τους πλήρη και ίση ευκαιρία για την σωτηρία και την αιώνια ζωή. Ο Ιησούς ήθελε, εκτός από θνητούς αυτού του κόσμου, και οι θεατές από τους αναρίθμητους άλλους κόσμους να ξέρουν ότι, όταν υπάρχει αμφιβολία για την ειλικρίνεια ενός πλάσματος όσον αφορά την αφοσίωσή του στην βασιλεία, είναι απαρέγκλιτη συνήθεια των Κριτών των ανθρώπων να δέχονται τον αμφίβολο υποψήφιο. Η πόστα της αιώνιας ζωής είναι ορθάνοιχτη για όλους¨ «όποιος θέλει μπορεί να έρθε黨 δεν υπάρχουν περιορισμοί ή απαιτούμενα προσόντα εκτός από την πίστη του προσερχόμενου.
(1567.1) 139:12.8 Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς επέτρεψε στον Ιούδα να συνεχίσει μέχρι το τέλος, και έκανε πάντα ότι ήταν δυνατόν για να μεταμορφώσει αυτόν τον αδύναμο και μπερδεμένο απόστολο. Αλλά όταν το φως δεν γίνεται έντιμα δεκτό και δεν ζεις σύμφωνα με αυτό, τότε έχει την τάση να γίνεται σκοτάδι μέσα στην ψυχή. Ο Ιούδας έκανε πρόοδο σχετικά με τον νοητικό τομέα της διδασκαλίας του Ιησού για την βασιλεία,, αλλά δεν έκανε καμία πρόοδο στην απόκτηση πνευματικού χαρακτήρα όπως έκαναν οι άλλοι απόστολοι. Δεν κατόρθωσε να κάνει ικανοποιητική προσωπική πρόοδο στην πνευματική εμπειρία.
(1567.2) 139:12.9 Ο Ιούδας γινόταν όλο και πιο μελαγχολικός και ένοιωθε απογοητευμένος, και τελικά έγινε θύμα της απόρριψης. Τα συναισθήματά του είχαν πληγωθεί πολλές φορές και είχε αρχίζει να γίνεται υπερβολικά καχύποπτος προς τους καλύτερους φίλους του, ακόμα και προς τον Κύριο. Σύντομα του έγινε έμμονη ιδέα να «πατσίσει», να κάνει οτιδήποτε για να εκδικηθεί, ναι, ακόμα και να προδώσει τους συντρόφους του και τον Κύριό του.
(1567.3) 139:12.10 Αλλά αυτές οι πονηρές και επικίνδυνες ιδέες δεν είχαν κατασταλάξει εντελώς μέχρι την ημέρα που μια ευγνώμων γυναίκα έσπασε ένα ακριβό μπουκάλι άρωμα στα πόδια του Ιησού. Αυτό φάνηκε σπατάλη στον Ιούδα, και όταν η δημόσια διαμαρτυρία του απορρίφθηκε τόσο σαρωτικά από τον Ιησού, και μάλιστα μπροστά σε όλους, το ποτήρι ξεχείλισε. Αυτό το γεγονός καθόρισε την κινητοποίηση όλου του συσσωρευμένου μίσους, πόνου, κακίας, προκατάληψης, ζήλιας, και εκδίκησης μιας ολόκληρης ζωής, και αποφάσισε να πατσίσει, ούτε αυτός δεν ήξερε με ποιον¨ αλλά αποκρυσταλλώθηκε μέσα του όλο το κακό στοιχείο της φύσης του πάνω στο ένα αθώο πρόσωπο όλου αυτού του άθλιου δράματος της ατυχούς ζωής του μόνο και μόνο επειδή ο Ιησούς έτυχε να είναι ο πρωταγωνιστής στο επεισόδιο που σήμανε το πέρασμά του από το προοδευτικό βασίλειο του φωτός στο βασίλειο του σκότους που διάλεξε ο ίδιος.
(1567.4) 139:12.11 Ο Κύριος πολλές φορές, και ιδιωτικά και δημόσια, είχε προειδοποιήσει τον Ιούδα ότι ολίσθαινε, αλλά οι θεϊκές προειδοποιήσεις είναι συνήθως άχρηστες όταν έχουν να κάνουν με μια πικρόχολη ανθρώπινη φύση. Ο Ιησούς έκανε ότι ήταν δυνατόν, πάντα συνεπής με την ηθική ανθρώπινη ελευθερία, για να εμποδίσει τον Ιούδα να ακολουθήσει τον λάθος δρόμο. Η μεγάλη δοκιμασία τελικά ήρθε. Ο γιος της απόρριψης τελικά δεν τα κατάφερε¨ υπαναχώρησε μπροστά στις πικρές και αρρωστημένες υπαγορεύσεις ενός υπερήφανου και εκδικητικού νου της υπερβολικής αυταρέσκειας και πολύ γρήγορα βυθίστηκε στην σύγχυση, την απελπισία, και την φαυλότητα.
(1567.5) 139:12.12 Ο Ιούδας τότε μπήκε στον βασικό και ποταπό πειρασμό να προδώσει τον Κύριο και Αφέντη του και πολύ σύντομα έβαλε σε εφαρμογή αυτό το άνομο σχέδιο. Σε όλη την διάρκεια της εφαρμογής των προδοτικών του σχεδίων που ήταν αποτέλεσμα θυμού, αισθάνθηκε κάποιες φορές μετανοιωμένος και ντροπή, και σε αυτά τα φωτεινά διαλείμματα με λιποψυχία σκέφτηκε, σαν δικαιολογία για τον εαυτό του μέσα στο μυαλό του, ότι ο Ιησούς θα μπορούσε να επιβάλλει την δύναμή του και να απελευθερωθεί την τελευταία στιγμή.
(1567.6) 139:12.13 Όταν τελείωσε όλη αυτή η αμαρτωλή και αρρωστημένη επιχείρηση, αυτός ο θνητός αποστάτης, που με τόση ελαφρότητα πούλησε τους φίλους για τριάκοντα αργύρια για να ικανοποιήσει την δίψα του για εκδίκηση, έτρεξε και έπαιξε την τελευταία πράξη στο δράμα δραπετεύοντας από τις πραγματικότητες της ζωής—την αυτοκτονία.
(1567.7) 139:12.14 Οι έντεκα απόστολοι τρομοκρατήθηκαν και έμειναν άφωνοι. Ο Ιησούς αντιμετώπισε τον προδότη μόνο με οίκτο. Οι κόσμοι δυσκολεύονται να συγχωρήσουν τον Ιούδα, και το όνομά του έχει αποπεμφθεί σε όλο το απέραντο σύμπαν.
(1568.1) 140:0.1 Λίγο πριν το μεσημέρι της Κυριακής, στις 12 Ιανουαρίου, το 27 μ.Χ., ο Ιησούς συγκέντρωσε τους αποστόλους για την χειροτονία τους σε δημόσιους κήρυκες του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Οι δώδεκα περίμεναν ότι θα τους καλούσε από μέρα σε μέρα¨ έτσι εκείνο το πρωί δεν απομακρύνθηκαν από την ακτή όταν ψάρευαν. Αρκετοί από αυτούς βρισκόντουσαν κοντά στην ακτή και επισκεύαζαν τα δίχτυα τους και γενικά μαστόρευαν με τα αλιευτικά τους σύνεργα.
(1568.2) 140:0.2 Όταν ο Ιησούς ξεκίνησε να κατεβαίνει στην ακτή και να καλεί τους αποστόλους, πρώτα χαιρέτησε τον Ανδρέα και τον Πέτρο, που ψάρευαν κοντά στην ακτή¨ μετά έκανε νόημα στον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, που ήταν σε μια βάρκα εκεί κοντά, κουβεντιάζοντας με τον πατέρα τους τον Ζεβεδαίο, και μπάλωναν τα δίχτυα τους. Δύο- δύο μάζεψε και τους άλλους αποστόλους, και όταν είχε συγκεντρώσει και τους δώδεκα, τους πήρε και πήγαν στα ορεινά βόρεια της Καπερναούμ, όπου συνέχισε να τους δίνει οδηγίες για την επίσημή τους χειροτονία.
(1568.3) 140:0.3 Για μια φορά όλοι οι δώδεκα απόστολοι ήταν σιωπηλοί¨ ακόμα και ο Πέτρος ήταν στοχαστικός. Επιτέλους η πολυπόθητη στιγμή είχε φτάσει! Θα έφευγαν με τον Κύριο για να συμμετέχουν σε κάποια επίσημη τελετή προσωπικής μύησης και συλλογικής αφιέρωσης στο ιερό έργο της αντιπροσώπευσης του Κυρίου τους στην διακήρυξη για τον ερχομό της βασιλείας του Πατέρα.
(1568.4) 140:1.1 Πριν την λειτουργία της τυπικής χειροτονίας ο Ιησούς μίλησε στους δώδεκα, έτσι όπως ήταν καθισμένοι γύρω του: «Αδερφοί μου, αυτή η ώρα της βασιλείας έχει έρθει. Σας έφερα εδώ μαζί μου για να σας παρουσιάσω στον Πατέρα μου σαν πρέσβεις της βασιλείας. Μερικοί από εσάς με άκουσαν να μιλώ για αυτή την βασιλεία στην συναγωγή όταν καλέστηκαν οι πρώτοι από εσάς. Ο καθένας σας έχει μάθει περισσότερα για την βασιλεία του Πατέρα από τότε που βρίσκεστε μαζί μου και εργάζεστε στις πόλεις γύρω από την Θάλασσα της Γαλιλαίας. Αλλά αυτή την στιγμή έχω κάτι περισσότερο να σας πω για αυτήν την βασιλεία.
(1568.5) 140:1.2 «Η νέα βασιλεία που πρόκειται να εδραιώσει ο Πατέρας μου στις καρδιές των παιδιών του στην γη θα είναι μια αιώνια βασιλεία. Δεν θα υπάρχει τέλος σε αυτή την κυριαρχία του Πατέρα μου στις καρδιές αυτών που επιθυμούν να πράττουν τον θείο θέλημά του. Σαν δηλώνω ότι ο Πατέρας μου δεν είναι ο Θεός των Ιουδαίων ή των αλλόθρησκων. Πολλοί θα έρθουν από την ανατολή και από την δύση να καθίσουν μαζί μας στο βασίλειο του Πατέρα, ενώ πολλά από τα παιδιά του Αβραάμ θα αρνηθούν να εισέλθουν σε αυτή την νέα αδελφότητα της κυριαρχίας του πνεύματος του Πατέρα στις καρδιές των ανθρώπων.
(1568.6) 140:1.3 «Η δύναμη αυτού του βασιλείου θα βρίσκεται, όχι στην στρατιωτική ισχύ ούτε στην δύναμη του πλούτου, αλλά περισσότερο στην δόξα του θεϊκού πνεύματος που θα έρθει να διδάξει τον νου και να κυβερνήσει τους αναγεννημένους πολίτες αυτού του ουράνιου βασιλείου, τους γιους του Θεού. Αυτή είναι η αδελφότητα της αγάπης όπου κυβερνά η δικαιοσύνη, και όπου το αγωνιστικό της σύνθημα θα είναι: Ειρήνη υμίν και εν ανθρώποις ευδοκία. Αυτή η βασιλεία, την οποία τόσο σύντομα θα ξεκινήσετε να διακηρύσσετε, είναι ο πόθος των καλών ανθρώπων όλων των εποχών, η ελπίδα όλης της γης, και η εκπλήρωση των σοφών υποσχέσεων όλων των προφητών.
(1569.1) 140:1.4 «Αλλά για σας παιδιά μου, και για όλους τους άλλους που θα θελήσουν να σας ακολουθήσουν σε αυτήν την βασιλεία , υπάρχει μια σκληρή δοκιμασία. Η πίστη από μόνη της θα σας περάσει από τις θύρες της, αλλά θα πρέπει να καρποφορήσετε τους καρπούς του πνεύματος του Πατέρα μου αν θέλετε να συνεχίσετε να ανέρχεστε στην προοδευτική ζωή της θεϊκής συναδέλφωσης. Αληθώς λέγω υμίν, ου πας λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών¨ αλλά ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου εν τοις ουρανοίς.
(1569.2) 140:1.5 « Το μήνυμά σας στον κόσμο θα είναι: Αναζητείστε πρώτα το βασίλειο του Θεού και την δικαιοσύνη του, και αφού βρείτε αυτά, όλα τα άλλα τα βασικά πράγματα για την αιώνια ζωή θα έχουν κατοχυρωθεί. Και τώρα να σας ξεκαθαρίσω ότι το βασίλειο του Πατέρα μου δεν θα έρθει με μια εξωτερική επίδειξη δύναμης ή με κάποια άτοπη παρουσίαση. Δεν θα διακηρύξετε την βασιλεία των ουρανών, λέγοντας, «είναι εδώ» ή «είναι εκεί», γιατί αυτή η βασιλεία την οποία διακηρύσσετε είναι ο Θεός μέσα σας.
(1569.3) 140:1.6 « Όποιος θέλει να γίνει σπουδαίος στο βασίλειο του Πατέρα μου θα είναι υπηρέτης όλων¨ και όποιος θέλει να είναι πρώτος ανάμεσά σας, ας γίνει ο υπηρέτης των αδερφών του. Αλλά όταν γίνετε πραγματικά δεκτοί σαν πολίτες του ουράνιου βασιλείου, δεν θα είστε πια υπηρέτες, αλλά γιοι, γιοι του ζώντος Θεού. Και έτσι θα προχωρήσει αυτό το βασίλειο στον κόσμο μέχρι να καταρρίψει κάθε εμπόδιο και φέρει όλους τους ανθρώπους κοντά στον Θεό, να τον γνωρίσουν και να πιστέψουν στην σωτήρια αλήθεια που έχω έρθει να φανερώσω. Ακόμα και τώρα η βασιλεία βρίσκεται πολύ κοντά, και μερικοί από εσάς δεν θα πεθάνετε μέχρι να δείτε την βασιλεία του Θεού να έχει αποκτήσει μεγάλη δύναμη.
(1569.4) 140:1.7 «Και αυτό που βλέπουν τώρα τα μάτια σας, αυτό το μικρό ξεκίνημα με δώδεκα κοινούς ανθρώπους, θα πολλαπλασιαστεί και θα αναπτυχθεί μέχρι που τελικά όλη η γη θα γεμίσει με ύμνους προς τον Πατέρα μου. Και δεν θα είναι τόσο από τα λόγια που θα λετε, όσο με την ζωή που θα κάνετε, που οι άνθρωποι θα γνωρίζουν ότι ήσασταν μαζί μου και έχετε μάθει τις αλήθειες της βασιλείας. Και ενώ δεν θέλω να επιβαρύνω τον νου σας, θα θέσω όμως στις ψυχές σας την σοβαρή ευθύνη να με αντιπροσωπεύσετε στον κόσμο όταν σύντομα σας αφήσω όπως εγώ αντιπροσωπεύω τον Πατέρα μου σε αυτή την ζωή που ζω τώρα στην σάρκα.» Και όταν τελείωσε αυτά που είχε να πει, σηκώθηκε όρθιος.
(1569.5) 140:2.1 Ο Ιησούς τώρα είπε στους δώδεκα θνητούς που μόλις είχαν ακούσει την διακήρυξή του για την βασιλεία, να γονατίσουν σε κύκλο γύρω του. Τότε ο Κύριος τοποθέτησε τα χέρια του στο κεφάλι του κάθε ενός αποστόλου, αρχίζοντας με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη και τελειώνοντας με τον Ανδρέα. Όταν τους ευλόγησε, άπλωσε τα χέρια του και προσευχήθηκε:
(1569.6) 140:2.2 «Πατέρα μου, σου φέρνω τώρα αυτούς τους ανθρώπους, τους αγγελιαφόρους μου. Από τα παιδιά μας στην γη έχω διαλέξει αυτούς τους δώδεκα για να με εκπροσωπήσουν όπως εγώ εκπροσωπώ εσένα. Αγάπα τους και να είσαι μαζί τους όπως ήσουν και αγαπούσες και εμένα. Και τώρα, Πατέρα, δώσε σε αυτούς τους άνδρες σοφία αφού τοποθετώ όλες τις υποθέσεις του βασιλείου στα χέρια τους. Και θα ήθελα, αν είναι το θέλημά σου, να μείνω στην γη για ένα διάστημα να τους βοηθήσω με το έργο τους για την βασιλεία. Και πάλι, Πατέρα μου, σε ευχαριστώ για αυτούς τους ανθρώπους, και τους αναθέτω στην φύλαξή σου όσο θα συνεχίζω το έργο που μου έχεις αναθέσει.»
(1570.1) 140:2.3 Όταν ο Ιησούς είχε τελειώσει την προσευχή του, οι απόστολοι όλοι έμειναν σκυμμένοι στην θέση τους. Και πέρασαν αρκετά λεπτά πριν τολμήσει ο Πέτρος να σηκώσει το βλέμμα του προς τον Κύριο. Ένας – ένας αγκάλιασαν τον Ιησού, αλλά κανένας τους δεν είπε τίποτα. Επικρατούσε μια μεγαλειώδης ησυχία σε εκείνο το μέρος ενώ ένα πλήθος ουράνιων υπάρξεων παρακολουθούσαν αυτή την σοβαρή και ιερή σκηνή—ο Δημιουργός ενός σύμπαντος ανέθετε τις υποθέσεις της θείας αδελφότητας του ανθρώπου στην διαχείριση ανθρώπινων διανοιών.
(1570.2) 140:3.1 Έπειτα ο Ιησούς μίλησε, και είπε: « Τώρα που είστε οι πρεσβευτές του βασιλείου του Πατέρα μου, από αυτήν την στιγμή έχετε γίνει μια τάξη ανθρώπων ξεχωριστή και διαφορετική από τους άλλους ανθρώπους στην γη. Δεν είσαστε πια σαν άνθρωποι ανάμεσα στους άλλους αλλά σαν οι πεφωτισμένοι πολίτες μιας άλλης και ουράνιας χώρας ανάμεσα στα αδαή πλάσματα αυτού του σκοτεινού κόσμου. Δεν είναι πια αρκετό να ζείτε όπως ζούσατε πριν από αυτή την ώρα, αλλά από τώρα και στο εξής πρέπει να ζείτε σαν αυτοί που έχουν γευτεί την δόξα μιας καλύτερης ζωής και έχετε πάλι σταλεί πίσω στην γη σαν πρεσβευτές του Κυρίαρχου εκείνου του νέου και καλύτερου κόσμου. Από τον δάσκαλο απαιτούνται περισσότερα από τον μαθητή¨ από τον αφέντη απαιτούνται περισσότερα από τον υπηρέτη. Από τους πολίτες του ουράνιου βασιλείου απαιτούνται περισσότερα από τους πολίτες αυτού του γήινου κόσμου. Μερικά από τα πράγματα που πρόκειται να σας πω μπορούν να σας φανούν σκληρά, αλλά έχετε επιλέξει να με αντιπροσωπεύσετε στον κόσμο όπως εγώ τώρα αντιπροσωπεύω τον Πατέρα¨ και σαν εκπρόσωποί μου στην γη θα είσαστε υποχρεωμένοι να συμμορφωνόσαστε με εκείνες τις διδασκαλίες και συνήθειες που αντικατοπτρίζουν το ιδανικό μου για τον θνητό βίο στους κόσμους του διαστήματος, και που παραδειγματίζω με την γήινη ζωή μου της αποκάλυψης του Πατέρα που είναι στον ουρανό.
(1570.3) 140:3.2 «Σας αποστέλλω να διακηρύξετε την ελευθερία στους πνευματικά αιχμαλώτους, την χαρά σε εκείνους που βρίσκονται κάτω από τον ζυγό του φόβου, και να θεραπεύσετε τους ασθενείς σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα μου στον ουρανό. Όταν βλέπετε τα παιδιά μου λυπημένα, να τους μιλάτε ενθαρρυντικά, και να τους λέτε:
(1570.4) 140:3.3 «Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι, οι ταπεινοί, ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών.
(1570.5) 140:3.4 «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.
(1570.6) 140:3.5 «Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.
(1570.7) 140:3.6 «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται.
(1570.8) 140:3.7 «Και να πείτε στα παιδιά μου και τα ακόλουθα λόγια πνευματικής ενθάρρυνσης και υπόσχεσης:
(1570.9) 140:3.8 «Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται. Μακάριοι είναι αυτοί που θρηνούν διότι αυτοί θα δεχτούν το πνεύμα της χαράς.
(1570.10) 140:3.9 «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται.
(1570.11) 140:3.10 «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί του Θεού κληθήσονται.
(1570.12) 140:3.11 «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι αν πονηρόν ρήμα υμών ψευδόμενοι. Ένεκεν εμού χαίρεσθε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς αν τοις ουρανοίς.
(1570.13) 140:3.12 «Υμείς εστέ το άλας της γης, το άλας με την σωτήρια γεύση. Εάν Δε το άλας μωρανθή, εν τινί αλήσθηται; Εις ουδέν ισχύει έτι ει μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων.
(1570.14) 140:3.13 «Υμείς εστέ το φως του κόσμου. Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένης. Ουδέ καίουσι λύχνον και τίθέασιν υπό το μόδιον¨ αλλά επί την. λυχνίαν και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία. Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσιντον Πατέρα τον εν τοις ουρανοίς.
(1571.1) 140:3.14 «Σας στέλνω στον κόσμο να με εκπροσωπήσετε και να ενεργήσετε σαν πρέσβεις του βασιλείου του Πατρός μου, και όπως διακηρύσσετε τα καλά νέα, να έχετε εμπιστοσύνη στον Πατέρα του οποίου είστε οι αγγελιαφόροι. Μην αντιστέκεστε βίαια στο κακό ( μη αντιστήναι τω πονηρώ) ¨μην εμπιστεύεστε την δύναμη της σάρκας. Εάν ο γείτονάς σας ραπίσει στο δεξί μάγουλο, να του προσφέρετε και το άλλο. Να είστε πρόθυμοι να υπομένετε την αδικία παρά να πηγαίνετε στα δικαστήρια. Με καλοσύνη και έλεος να βοηθάτε όλους εκείνους που είναι δυστυχισμένοι και βρίσκονται σε ανάγκη «Εγώ λέγω υμίν: Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τους μισούντας υμάς, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων και διωκόντων υμάς. Ό, τι πιστεύετε ότι θα έπραττα εγώ προς τους ανθρώπους, το αυτό να πράττετε και υμείς προς αυτούς.
(1571.2) 140:3.15 «Ο Πατέρας εν τοις ουρανοίς τον ήλιον ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς¨ και βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Εστέ οι υιοί του Θεού¨ και επί πλέον, είστε τώρα οι πρέσβεις του βασιλείου του Πατέρα μου. Να είστε ελεήμονες , όπως ελεήμων είναι και ο Θεός, και στο αιώνιο μέλλον του βασιλείου θα είστε τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ο ουράνιος Πατέρας σας.
(1571.3) 140:3.16 «Έργο σας είναι να σώζετε ανθρώπους, και όχι να τους κρίνετε. Στο τέλος της επίγειας ζωής σας όλοι περιμένετε έλεος¨ έτσι απαιτώ από εσάς σε όλη την θνητή ζωή σας να δείχνετε έλεος σε όλους τους αδερφούς σας στην σάρκα. Ή πως ερείς τω αδερφώ σου άφες εκβάλω το κάρφος από του οφθαλμού σου, και ιδού ο δοκός εν τω οφθαλμώ σου. Έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδερφού σου.
(1571.4) 140:3.17 «Να διακρίνετε καθαρά την αλήθεια¨ διάγετε βίον ορθόν άνευ φόβου¨ και έτσι θα είστε οι απόστολοί μου και οι πρέσβεις του Πατρός μου. Έχετε ακούσει να λέγεται: «Αν οι τυφλοί οδηγούν τους τυφλούς, όλοι θα πέσουν στον λάκκο.» Αν θέλετε να οδηγείτε άλλους στην βασιλεία, πρέπει εσείς οι ίδιοι να βαδίζετε στο καθαρό φως της ζώσης αλήθειας. Σε όλο το έργο του βασιλείου σας προτρέπω να έχετε δίκαιη οξυδερκή κρίση και σοφία. Μη δώτε το άγιον τοις κυσί, μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατησάντων αυτούς τοις ποσί αυτών.
(1571.5) 140:3.18 «Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν Δε εισί λύκοι άρπαγες. Από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς. Μήτι συλλέγουσιν από των ακάνθων σταφυλήν ή από τριβόλων σύκα; Ούτω παν δένδρον αγαθόν καρπούς αγαθούς ποιεί, το δε σαπρόν δένδρον καρπούς πονηρούς φέρει. Ου δύναται δένδρον αγαθόν καρπούς πονηρούς ποιείν, ουδέ δένδρονσαπρόν καρπούς καλούς ποιείν. Παν δένδρον μη ποιών καλόν καρπόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται. Για την απόκτηση της άδειας εισόδου στην βασιλεία των ουρανών, αυτό που μετρά είναι το κίνητρο. Ο Πατέρας μου κοιτάζει στις καρδιές των ανθρώπων και κρίνει από τους βαθύτερες επιθυμίες τους και τις ειλικρινείς προθέσεις τους.
(1571.6) 140:3.19 «Την μεγάλη μέρα της κρίσης του βασιλείου, πολλοί θα μου πουν, «Ου εν τω σω ονόματι προεφητεύσαμεν και τω σω ονόματι δυνάμεις πολλάς εποιήσαμεν;» Αλλά τότε ομολογώ αυτοίς, «Ουδέποτε έγνων υμίν¨ αποχωρείτε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν.»
(1571.7) 140:3.20 Αλλά κάθε ένας που ακούσει αυτά τα λόγια και εκτελέσει ειλικρινά την αποστολή του να με εκπροσωπεί ενώπιον των ανθρώπων όπως εγώ εκπροσωπώ τον Πατέρα μου σε σας, θα έχει άνετη είσοδο στην υπηρεσία μου και στο βασίλειο του ουράνιου Πατέρα.»
(1571.8) 140:3.21 Ο Ιησούς ποτέ δεν είχε ξαναμιλήσει στους αποστόλους με αυτόν τον τρόπο, γιατί τους μίλησε σαν κάποιος που κατείχε ανώτατη εξουσία. Κατέβηκαν από το βουνό περίπου κατά το ηλιοβασίλεμα, αλλά κανένας τους δεν έκανε καμία ερώτηση στον Ιησού.
(1572.1) 140:4.1 Η αποκαλούμενη «Η επί του όρους ομιλία» δεν είναι το ευαγγέλιο του Ιησού. Μπορεί να περιέχει πολλές χρήσιμες διδασκαλίες, αλλά ήταν η ομιλία της χειροτονίας των δώδεκα αποστόλων. Ήταν η προσωπική ανάθεση του Κυρίου σε εκείνους που θα συνέχιζαν να κηρύσσουν το ευαγγέλιό του και θα τον εκπροσωπούσαν στον κόσμο των ανθρώπων όπως αυτός με τόση άνεση και τελειότητα εκπροσωπούσε τον Πατέρα του.
(1572.2) 140:4.2 «Υμείς εστέ το άλας της γης, το άλας με την σωτήρια γεύση. Εάν Δε το άλας μωρανθή, εν τινί αλήσθηται; Εις ουδέν ισχύει έτι ει μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων».
(1572.3) 140:4.3 Τον καιρό του Ιησού το αλάτι ήταν πολύτιμο. Το χρησιμοποιούσαν ακόμα αντί για χρήματα. Η σύγχρονη λέξη salary (=μισθός) προέρχεται από την λέξη salt (=αλάτι). Το αλάτι όχι μόνο νοστιμεύει το φαγητό, αλλά είναι και συντηρητικό. Κάνει τα άλλα πράγματα πιο γευστικά, και έτσι η χρήση του είναι ωφέλιμη.
(1572.4) 140:4.4 «Υμείς εστέ το φως του κόσμου. Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένης. Ουδέ καίουσι λύχνον και τίθέασιν υπό το μόδιον¨ αλλά επί. λυχνίαν και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία. Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσιντον Πατέρα τον εν τοις ουρανοίς.»
(1572.5) 140:4.5 Ενώ το φως διαλύει το σκοτάδι, μπορεί όμως και να είναι τόσο «εκτυφλωτικό» που να συγχύζει και να εξουδετερώνει. Πρέπει να αφήνουμε το φως μας να λάμπει τόσο που οι συνάνθρωποί μας να οδηγούνται σε νέα και θεϊκά μονοπάτια εξυψωμένης ζωής. Το φως μας θα πρέπει να λάμπει τόσο ώστε να μην τραβά την προσοχή στον εαυτό. Ακόμα και το επάγγελμα κάποιου μπορεί να αξιοποιηθεί σαν αποτελεσματικός «αντανακλαστήρας» για την διάδοση του φωτός της ζωής.
(1572.6) 140:4.6 Οι ισχυροί χαρακτήρες δεν γίνονται μην πράττοντας το άδικο αλλά πράττοντας πραγματικά το σωστό. Η αυταπάρνηση είναι το διακριτικό γνώρισμα του ανθρώπινου μεγαλείου. Τα ανώτερα της αυτό-συνειδητοποίησης κερδίζονται με την λατρεία και την υπηρεσία. Το ευτυχισμένο και ικανό άτομο έχει σαν κίνητρό του, όχι τον φόβο του να πράξεις το άδικο, αλλά την αγάπη για τις ορθές πράξεις.
(1572.7) 140:4.7 «Από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς». Η προσωπικότητα είναι βασικά αμετάβλητη¨ αυτό που αλλάζει—αναπτύσσεται—είναι ο ηθικός χαρακτήρας. Το σημαντικότερο σφάλμα της σύγχρονης θρησκείας είναι ο αρνητισμός. Το δέντρο που δεν φέρει καρπούς«. Παν δένδρον μη ποιών καλόν καρπόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται.» Η ηθική αξία δεν προέρχεται από την απλή καταπίεση – την υπακοή στην εντολή « Ου ποιήσεις.» Ο φόβος και η αισχύνη είναι ανάξια κίνητρα για την θρησκευτική ζωή. Η θρησκεία έχει αξία μόνο όταν αποκαλύπτει την πατρότητα του Θεού και διευρύνει την αδελφοσύνη των ανθρώπων.
(1572.8) 140:4.8 Μια αποτελεσματική φιλοσοφία δημιουργείται με τον συνδυασμό της κοσμικής διορατικότητας και του συνόλου των συναισθηματικών αντιδράσεων κάποιου στο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον του. Να θυμάστε: Ενώ οι έμφυτες ορμές δεν μπορεί να τροποποιηθεί ουσιαστικά, οι συναισθηματικές ανταποκρίσεις σε αυτές τις ορμές μπορούν να αλλάξουν¨ έτσι η ηθική φύση μπορεί να τροποποιηθεί, ο χαρακτήρας μπορεί να βελτιωθεί. Στον ισχυρό χαρακτήρα οι συναισθηματικές αντιδράσεις αφομοιώνονται και συντονίζονται, και έτσι δημιουργείται μια ενοποιημένη προσωπικότητα. Η ελλιπής ενοποίηση εξασθενεί την ηθική φύση και προκαλεί δυστυχία.
(1572.9) 140:4.9 Χωρίς έναν άξιο στόχο, η ζωή είναι χωρίς νόημα και ανώφελη, και έχει σαν αποτέλεσμα πολλή δυστυχία. Η ομιλία του Ιησού στην χειροτονία των δώδεκα αποτελεί μια αυθεντική φιλοσοφία της ζωής ο Ιησούς προέτρεψε τους ακολούθους του να ασκούν εμπειρική φύση. Τους συμβούλεψε να μην βασίζονται στην απλή νοητική συναίνεση, την ευπιστία, και την καθιερωμένη εξουσία.
(1573.1) 140:4.10 Η εκπαίδευση θα έπρεπε να είναι μια τεχνική εκμάθησης (ανακάλυψης) των καλύτερων μεθόδων ικανοποίησης των φυσικών και έμφυτων ορμών, και η ευτυχία είναι το συνολικό αποτέλεσμα αυτών των διευρυμένων τεχνικών συναισθηματικών ικανοποιήσεων. Η ευτυχία λίγο βασίζεται στο περιβάλλον, αν και το ευχάριστο περιβάλλον μπορεί πολύ να συνεισφέρει.
(1573.2) 140:4.11 Κάθε θνητός πραγματικά ποθεί να είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, να είναι τέλειος όπως τέλειος είναι και ο Πατέρας στον ουρανό, και αυτή η ικανοποίηση είναι εφικτή αφού σε τελευταία ανάλυση το «σύμπαν είναι πραγματικά πατρικό.»
(1573.3) 140:5.1 Από την Επί του όρους Ομιλία έως το Μυστικό Δείπνο, ο Ιησούς δίδασκε τους οπαδούς να εκδηλώνουν πατρική αγάπη παρά αδερφική αγάπη. Η αδερφική αγάπη σημαίνει να αγαπάς τον γείτονά σου σαν τον εαυτό σου, και αυτό θα ήταν επαρκής εκπλήρωση του «χρυσού κανόνα». Αλλά η πατρική στοργή σημαίνει να αγαπάς τους συνανθρώπους σου όπως σε αγαπά ο Ιησούς.
(1573.4) 140:5.2 Ο Ιησούς αγαπά τους ανθρώπους με διπλή στοργή. Έζησε στην γη σαν διπλή προσωπικότητα—ανθρώπινη και θεϊκή--. Σαν Υιός του Θεού αγαπά τους ανθρώπους με πατρική αγάπη—είναι ο Δημιουργός των ανθρώπων, ο συμπαντικός τους Πατέρας. Σαν Υιός του Ανθρώπου, ο Ιησούς αγαπά τους θνητούς σαν αδερφός—ήταν πραγματικά ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους.
(1573.5) 140:5.3 Ο Ιησούς δεν περίμενε ότι οι οπαδοί του θα πετύχαιναν μια αδύνατη εκδήλωση αδερφικής αγάπης, αλλά περίμενε από αυτούς να αγωνίζονται να μοιάσουν με τον Θεό—να είναι τέλειοι όπως τέλειος είναι ο Πατέρας στον ουρανό—και να μπορούν να αρχίσουν να βλέπουν τους ανθρώπους όπως βλέπει ο Θεός τα πλάσματά του και έτσι να μπορέσουν να αρχίσουν να αγαπούν τους ανθρώπους όπως τους αγαπά ο Θεός—να αρχίσουν να παράγουν την αρχή της πατρικής αγάπης. Στην πορεία αυτών των διδασκαλιών προς τους δώδεκα απόστολους, ο Ιησούς προσπαθούσε να αποκαλύψει αυτή την νέα έννοια της πατρικής αγάπης έτσι όπως σχετίζεται με κάποιες συναισθηματικές στάσεις που αφορούν την δημιουργία πολυάριθμων περιβαλλοντολογικών προσαρμογών.
(1573.6) 140:5.4 Ο Κύριος ξεκίνησε αυτή την βαρυσήμαντη ομιλία καλώντας την προσοχή σε τέσσερις στάσεις πίστης σαν το προοίμιο στην μεταγενέστερη απεικόνιση των τεσσάρων υπερβατικών και υπέρτατων αντιδράσεων πατρικής αγάπης σε αντίθεση με τους περιορισμούς της απλής αδερφικής αγάπης.
(1573.7) 140:5.5 Πρώτα επικαλέστηκε αυτούς που είναι φτωχούς στο πνεύμα, λαχταρούσαν για δικαιοσύνη, ήταν πράοι και αγνοί στην καρδιά. Τέτοιοι θνητοί που είχαν τέτοια πνευματική διορατικότητα είναι πιθανόν να πετύχουν τέτοια επίπεδα θείας αποστασιοποίησης από τον εαυτό ώστε να μπορέσουν να επιχειρήσουν την καταπληκτική εξάσκηση της πατρικής στοργής¨ ότι ακόμα και σαν πενθούντες θα ήταν προικισμένοι με την δύναμη να δείχνουν έλεος, να προωθούν την ειρήνη, να υπομένουν τους διωγμούς, και σε όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις να αγαπούν ακόμα και τους κακούς ανθρώπους με πατρική αγάπη. Η στοργή ενός ανθρώπου μπορεί να έχει επίπεδα αφοσίωσης και να υπερβεί κατά πολύ την αδερφική στοργή.
(1573.8) 140:5.6 Η πίστη και η αγάπη τέτοιας μακαριότητας δυναμώνουν τον ηθικό χαρακτήρα και δημιουργούν ευτυχία. Ο φόβος και ο θυμός εξασθενούν τον χαρακτήρα και καταστρέφουν την ευτυχία. Αυτή η μνημειώδης ομιλία ξεκίνησε με την επισήμανση της ευτυχίας.
(1573.9) 140:5.7 1. «Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι—οι ταπεινοί.» Για ένα παιδί, η ευτυχία είναι η ικανοποίηση των άμεσων πόθων του για ηδονή. Ο ενήλικος είναι πρόθυμος να σπείρει σπόρους αυταπάρνησης για να θερίσει αργότερα τους καρπούς της επαυξημένης ευτυχίας. Από τον καιρό του Ιησού και έπεινα, η ευτυχία υπερβολικά συχνά έχει συνδεθεί με την ιδέα της απόκτησης πλούτου. Στην ιστορία του τελώνη και του Φαρισαίου που προσευχόντουσαν στον ναό, ο ένας αισθανόταν πλούσιος στο πνεύμα—εγωιστής¨ ο άλλος αισθανόταν «φτωχός τω πνεύματι» ταπεινός. Ο ένας ήταν αυτάρεσκος¨ ο άλλος ήταν ευκολοδίδακτος και αναζητούσε την αλήθεια. Οι φτωχοί στο πνεύμα αναζητούν στόχους πνευματικού πλούτου—τον Θεό. Και τέτοιοι αναζητητές της αλήθειας δεν χρειάζεται να περιμένουν ανταμοιβές στο μακρινό μέλλον¨ αμείβονται τώρα. Βρίσκουν την βασιλεία του Θεού μέσα στις ίδιες τις καρδιές τους, και ζουν αυτή την ευτυχία τώρα.
(1574.1) 140:5.8 2. «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται». Μόνο εκείνοι που αισθάνονται φτωχοί στο πνεύμα θα «πεινάσουν» ποτέ για δικαιοσύνη. Μόνο οι ταπεινοί αναζητούν την θεία δύναμη και διψούν για πνευματική δύναμη. Αλλά είναι πάρα πολύ επικίνδυνο να καταφύγετε σε πνευματική νηστεία για να βελτιώσετε την όρεξη για πνευματικά χαρίσματα. Η σωματική νηστεία γίνεται επικίνδυνη μετά από τέσσερις ή πέντε μέρες¨ κάποιος χάνει όλη την όρεξή του για φαγητό. Η παρατεταμένη νηστεία, είτε σωματική είτε πνευματική, τείνει να καταστρέφει την πείνα.
(1574.2) 140:5.9 Η εμπειρική δικαιοσύνη είναι ευχαρίστηση, και όχι καθήκον. Η δικαιοσύνη του Ιησού είναι δυναμική αγάπη—πατρική – αδερφική στοργή. Δεν είναι ο αρνητικός ή ο «ου πράξεις» τύπος δικαιοσύνης. Πως θα μπορούσε κάποιος να λαχταρήσει για κάτι αρνητικό—για κάτι που να μην κάνει;
(1574.3) 140:5.10 Δεν είναι εύκολο να διδάξεις ένα παιδικό νου αυτούς τους δύο πρώτους μακαρισμούς, αλλά ο ώριμος νους θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται την σημασία τους.
(1574.4) 140:5.11 3. «Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.» Η γνήσια πραότητα δεν έχει καμιά σχέση με τον φόβο. Είναι μάλλον η διάθεση του ανθρώπου να συνεργάζεται με τον Θεό – «γεννηθήτω το θέλημά σου». Περιλαμβάνει υπομονή και ανεκτικότητα και κίνητρό της είναι η ακλόνητη πίστη σε ένα έννομο και φιλικό σύμπαν. Κυριεύει όλους τους πειρασμούς για αποστασία ενάντια στη θεία καθοδήγηση. Ο Ιησούς ήταν ο ιδανικός πράος άνθρωπος της Ουράντια, και κληρονόμησε ένα αχανές σύμπαν.
(1574.5) 140:5.12 4. «Μακάριοι οι αγνοί τη καρδία, ότι αυτοί τω Θεό όψονται.» Η πνευματική αγνότητα δεν είναι αρνητική ιδιότητα, εκτός από το ότι της λείπει καχυποψία και εκδίκηση. Συζητώντας για την αγνότητα, ο Ιησούς δεν σκόπευε να ασχοληθεί αποκλειστικά με τις διαθέσεις των φύλων. Περισσότερο αναφερόταν στην πίστη που θα έπρεπε να έχει ο άνθρωπος προς τους συνανθρώπους του¨ αυτή την πίστη που έχει ο γονέας προς το παιδί του, και που τον κάνει ικανό να αγαπά τους συνανθρώπους του όπως θα τους αγαπούσε ένας πατέρας. Μια πατρική αγάπη δεν χρειάζεται να παραχαϊδεύει, και δεν παραβλέπει το κακό, αλλά είναι πάντα αντικυνική. Η πατρική αγάπη έχει μοναδικότητα σκοπού, και πάντα ψάχνει το καλύτερο στους ανθρώπους¨ αυτή είναι η στάση ενός πραγματικού γονέα.
(1574.6) 140:5.13 Το να βλέπει2ς τον Θεό—μέσα από την πίστη—σημαίνει να έχεις αποκτήσει αληθινή πνευματική διορατικότητα. Και η πνευματική διορατικότητα διευρύνει την καθοδήγηση του Προσαρμοστή, και όλα αυτά τελικά ενισχύουν την θεϊκή συνειδητοποίηση. Και όταν γνωρίζετε τον Θεό, επιβεβαιώνεστε για την θεϊκή ιδιότητα ότι είστε υιοί του Θεού, και μπορείτε έτσι περισσότερο να αγαπάτε τον κάθε ένα από τους αδερφούς σας, όχι μόνο σαν αδερφούς—με αδερφική αγάπη—αλλά και σαν πατέρας—με πατρική στοργή.
(1574.7) 140:5.14 Είναι εύκολο να διδάξεις αυτή την διδασκαλία σε ένα παιδί. Τα παιδιά είναι από φύση τους γεμάτα εμπιστοσύνη, και οι γονείς θα έπρεπε να φροντίζουν να μην χάνουν αυτή την απλή πίστη. Όταν ασχολείστε με παιδιά, να αποφεύγετε καεί εξαπάτηση και να μην τους καλλιεργείτε την καχυποψία. Με σύνεση να τα βοηθάτε να επιλέγουν τους ήρωές τους και να διαλέγουν το έργο της ζωής τους.
(1574.8) 140:5.15 Και έπειτα ο Ιησούς συνέχισε να διδάσκει τους οπαδούς του για την πραγματοποίηση του κύριου σκοπού όλων των ανθρώπινων αγώνων—την τελειότητα---ακόμα και την θεϊκή επίτευξη. Πάντα τους συμβούλευε: «Να είστε τέλειοι, όπως τέλειος είναι ο Πατέρας στον ουρανό.» Δεν προέτρεπε τους δώδεκα να αγαπούν τον πλησίον τους όπως αγαπούσαν τον εαυτό τους. Αυτό βέβαια θα ήταν ένα άξιο επίτευγμα¨ θα έδειχνε την επίτευξη της αδερφικής αγάπης. Περισσότερο συμβούλευε τους απόστολους του να αγαπούν τους ανθρώπους όπως τους είχε αγαπήσει αυτός—να αγαπούν με πατρική αγάπη εκτός από αδερφική. Και τους το εξήγησε αυτό επισημαίνοντάς τους τέσσερις υπέρτατες αντιδράσεις πατρικής αγάπης:
(1575.1) 140:5.16 1. «Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται» Η αποκαλούμενη κοινή λογική ή η καλύτερη λογική ποτέ δεν θα έλεγε ότι η ευτυχία προέρχεται από το πένθος. Αλλά ο Ιησούς δεν αναφερόταν σε ένα εξωτερικό επιδεικτικό πένθος. Εννοούσε μια συναισθηματική στάση ευαισθησίας. Είναι μεγάλο σφάλμα να διδάσκετε τα αγόρια και τους νέους άνδρες ότι είναι άνανδρο να δείχνουν τρυφερότητα ή να δείχνουν στοιχεία συναισθηματισμού ή φυσικού πόνου. Η συμπόνια είναι μια άξια στάση του άνδρα όσο και της γυναίκας. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι σκληρός για να είσαι αρρενωπός. Αυτός είναι λανθασμένος τρόπος να δημιουργείς γενναίους άνδρες. Οι γενναιότεροι άνδρες του κόσμου ποτέ δεν φοβήθηκαν να θρηνήσουν. Ο Μωυσής, ο πενθών, ήταν σπουδαιότερος άνδρας και από τον Σαμψών και από τον Γολιάθ. Ο Μωυσής ήταν υπέροχος ηγέτης, αλλά ήταν επίσης και πράος άνθρωπος. Το να είσαι ευαίσθητος και να δείχνεις ενδιαφέρον στις ανθρώπινες ανάγκες δημιουργεί γνήσια και διαρκή ευτυχία, ενώ αυτές οι ευγενικές στάσεις προφυλάσσουν την ψυχή από τις καταστροφικές επιδράσεις του θυμού, του μίσους, και της καχυποψίας.
(1575.2) 140:5.17 2. «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται». Το έλεος υποδηλώνει το ύψος και το βάθος και το πλάτος της πιο αληθινής φιλίας---της στοργικής καλοσύνης. Το έλεος μερικές φορές μπορεί να είναι παθητικό, αλλά εδώ είναι ενεργητικό και δυναμικό—η υπέρτατη πατρικότητα. Ένας στοργικός γονέας δεν δυσκολεύεται πολύ να συγχωρέσει το παιδί του, ακόμα και πολλές φορές. Και σε ένα παιδί που δεν είναι κακομαθημένο η ανάγκη να ανακουφίζει από τον πόνο είναι έμφυτη. Τα παιδιά κανονικά είναι καλόψυχα και συμπονετικά όταν μεγαλώσουν αρκετά για να εκτιμούν τις πραγματικές καταστάσεις.
(1575.3) 140:5.18 3. «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί του Θεού κληθήσονται». Οι ακροατές του Ιησού ποθούσαν στρατιωτική απελευθέρωση, και όχι ειρηνοποιούς. Αλλά η ειρήνη του Ιησού δεν είναι παθητικού και αρνητικού τύπου. Μπροστά στις δοκιμασίες και στους διωγμούς είπε, «Την δική μου ειρήνη αφήνω σε εσάς.» «Ας μην ενοχλείται η καρδιά σας, ούτε να φοβάται.» Αυτή είναι η ειρήνη που εμποδίζει τις καταστροφικές συγκρούσεις. Η προσωπική ειρήνη εμποδίζει τους φυλετικούς ανταγωνισμούς, τις εθνικές καχυποψίες, και τον πόλεμο. Η ειρήνευση είναι η θεραπεία της δυσπιστίας και της καχυποψίας.
(1575.4) 140:5.19 MISSING PARAGRAPH
(1575.5) 140:5.20 4. «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι αν πονηρόν ρήμα υμών ψευδόμενοι. Ένεκεν εμού χαίρεσθε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς αν τοις ουρανοίς.». Πολύ συχνά οι διώξεις ακολουθούν την ειρήνη. Αλλά οι νέοι άνθρωποι και οι γενναίοι ενήλικες ποτέ δεν αποφεύγουν τις δυσκολίες ή τον κίνδυνο «Κανένας άνθρωπος δεν αγαπά περισσότερο από εκείνον που δίνει την ζωή του για τους φίλους του.» Και η πατρική αγάπη μπορεί ελεύθερα να πράξει όλα αυτά τα πράγματα—πράγματα που η αδερφική αγάπη μετά δυσκολίας να περιλάβει. Και η πρόοδος ήταν πάντα η τελική συγκομιδή των διώξεων.
(1575.6) 140:5.21 MISSING PARAGRAPH
(1575.7) 140:5.22 Τα παιδιά πάντα ανταποκρίνονται σε προκλήσεις θάρρους. Η νεότητα είναι πάντα πρόθυμη να «παίρνει ρίσκα». Και κάθε παιδί θα έπρεπε από νωρίς να μαθαίνει να θυσιάζεται.
(1575.8) 140:5.23 Και έτσι αποκαλύπτεται ότι οι μακαρισμοί της Επί του Όρους Ομιλίας βασίζονται στην πίστη και στην αγάπη και όχι στον νόμο—τις παραδόσεις και το καθήκον.
(1575.9) 140:5.24 Η πατρική αγάπη δίνει ευτυχία επιστρέφοντας καλό στο κακό—κάνοντας το καλό σε αντίποινα για την αδικία.
(1576.1) 140:6.1 Την Κυριακή το βράδυ, φτάνοντας στο σπίτι του Ζεβεδαίου από τα ορεινά της βόρειας Καπερναούμ, ο Ιησούς και οι δώδεκα συμμετείχαν σε ένα λιτό γεύμα. Έπειτα, όσο ο Ιησούς πήγε για έναν περίπατο στην ακτή, οι δώδεκα κουβέντιασαν μεταξύ τους. Μετά από ένα σύντομο συμβούλιο, όσο οι δίδυμοι άναβαν μια φωτιά για ζεστασιά και περισσότερο φως, ο Ανδρέας πήγε να βρει τον Ιησού, και όταν τον έφτασε, του είπε: «Κύριε, οι αδερφοί μου δεν μπορούν να καταλάβουν αυτά που τους έχεις πει για την βασιλεία των ουρανών. Δεν αισθανόμαστε ικανοί να αρχίσουμε αυτό το έργο μέχρι να μας δώσεις και άλλες οδηγίες. Έχω έρθει να σου ζητήσω να έρθεις μαζί μας στον κήπο και να μας βοηθήσεις να αντιληφθούμε την σημασία των λόγων σου.» Και ο Ιησούς πήγε με τον Ανδρέα να συναντηθεί με τους αποστόλους του.
(1576.2) 140:6.2 Όταν πήγε στον κήπο, μάζεψε τους αποστόλους γύρω του και τους δίδαξε, λέγοντας: «Δυσκολεύεστε να δεχτείτε το μήνυμά μου επειδή θέλετε να οικοδομήσετε την νέα διδασκαλία κατευθείαν πάνω στην παλιά, αλλά σας δηλώνω ότι πρέπει να αναγεννηθείτε. Πρέπει να αρχίσετε εκ νέου σαν μικρά παιδιά και να είστε πρόθυμοι να εμπιστευτείτε την διδασκαλία μου και να πιστέψετε στον Θεό. Το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας δεν μπορεί να προσαρμοστεί στα παλαιά δεδομένα. Έχετε λανθασμένες ιδέες για τον Υιό του Ανθρώπου και την αποστολή του στην γη. Αλλά μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι έχω έρθει για να καταργήσω τον νόμο και τους προφήτες¨ δεν έχω έρθει να καταστρέψω, μα για να εκπληρώσω, να μεγεθύνω και να διαφωτίσω. Δεν έρχομαι να παραβιάσω τον νόμο αλλά για να γράψω αυτές τις νέες εντολές στα σημειωματάρια της καρδιάς σας.
(1576.3) 140:6.3 «Ζητώ από εσάς δικαιοσύνη που θα υπερβαίνει την δικαιοσύνη εκείνων που προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια του Πατέρα με ελεημοσύνες, προσευχές, και νηστείες. Αν θέλετε να εισέλθετε στο βασίλειο, πρέπει να έχετε μια δικαιοσύνη που να συνίσταται στην αγάπη, το έλεος, και την αλήθεια,--την ειλικρινή επιθυμία να πράττετε το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό.»
(1576.4) 140:6.4 Τότε είπε ο Σίμωνας Πέτρος : «Κύριε, αν έχεις μια νέα εντολή, θέλουμε να την ακούσουμε. Αποκάλυψέ μας τον νέο δρόμο.» Και ο Ιησούς απάντησε στον Πέτρο: «Έχεις ακούσει να την λένε εκείνοι που διδάσκουν τον νόμο: «Ου φονεύσεις, διότι θα δικαστείς.» Αλλά εγώ βλέπω πέρα από την πράξη για να βρω το κίνητρο. Σας δηλώνω ότι όποιος είναι θυμωμένος με τον αδερφό του κινδυνεύει να καταδικαστεί. Αυτός που κρύβει μίσος στην καρδιά του και σχεδιάζει εκδίκηση στο μυαλό του βρίσκεται σε κίνδυνο να κριθεί. Εσείς πρέπει να κρίνετε τους συνανθρώπους σας από τις πράξεις τους¨ ο Πατέρας στον ουρανό κρίνει από τις προθέσεις .
(1576.5) 140:6.5 «Έχετε ακούσει τους δασκάλους του νόμου να λένε, «Ου μοιχεύσεις.» Αλλά σας λέγω ότι ο κάθε άνδρας που θα κοιτάξει μια γυναίκα με λάγνα πρόθεση έχει ήδη μοιχεύσει με αυτήν μέσα στην καρδιά του. Εσείς μπορείτε να κρίνετε τους ανθρώπους σύμφωνα με τις πράξεις τους, αλλά ο Πατέρας μου βλέπει στις καρδιές των παιδιών του και με έλεος κρίνει αυτά σύμφωνα με τις προθέσεις τους και τις πραγματικές επιθυμίες τους.»
(1576.6) 140:6.6 Ο Ιησούς ήταν πρόθυμος να συζητήσει και τις άλλες εντολές όταν ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου τον διέκοψε και τον ρώτησε: «Κύριε τι να διδάξουμε τους ανθρώπους για το διαζύγιο; Να επιτρέπουμε σε έναν άνδρα να χωρίζει με την γυναίκα του όπως είπε ο Μωυσής;» Και όταν ο Ιησούς άκουσε αυτήν την ερώτηση, είπε: «Δεν έχω έρθει για να νομοθετήσω, αλλά για να διαφωτίσω. Δεν έχω έρθει για να αναμορφώσω τα βασίλεια αυτού του κόσμου αλλά για να εδραιώσω την βασιλεία των ουρανών. Δεν είναι το θέλημα του Πατέρα να υποκύψω στον πειρασμό και να διδάξω κανονισμούς για την διακυβέρνηση, το εμπόριο, ή την κοινωνική συμπεριφορά, που ενώ μπορεί να είναι καλοί για σήμερα, θα ήταν πολύ ακατάλληλοι για την κοινωνία μιας άλλης εποχής. Βρίσκομαι στην γη αποκλειστικά και μόνο για να ενθαρρύνω τον νου των ανθρώπων, να ελευθερώσω το πνεύμα τους, και να σώσω τις ψυχές τους. Αλλά θα πω, για αυτό το ερώτημα σχετικά με το διαζύγιο, ότι, αν και ο Μωυσής έβλεπε θετικά αυτά τα πράγματα, δεν συνέβαινε το ίδιο στις μέρες του Αδάμ και στον Κήπο της Εδέμ.»
(1577.1) 140:6.7 Αφού οι απόστολοι μίλησαν μεταξύ τους για λίγο, ο Ιησούς συνέχισε και είπε: «Πάντα πρέπει να αναγνωρίζετε τις δύο πλευρές της συμπεριφοράς όλων των θνητών—την ανθρώπινη και την θεϊκή¨ τον δρόμο της σάρκας και τον δρόμο του πνεύματος¨ την εκτίμηση του χρόνου την άποψη της αιωνιότητας.» Και παρόλο που οι δώδεκα δεν μπόρεσαν να καταλάβουν όλα όσα τους δίδαξε, όμως τους βοήθησε πραγματικά αυτή του η διδασκαλία.
(1577.2) 140:6.8 Και μετά είπε ο Ιησούς: «Αλλά θα δυσκολεύεστε με την διδασκαλία μου επειδή έχετε την τάση να ερμηνεύετε το μήνυμά μου κυριολεκτικά¨ είστε αργοί στο να διακρίνετε το πνεύμα της διδασκαλίας μου. Ξανά πρέπει να θυμηθείτε ότι είσαστε οι αγγελιαφόροι μου¨ πρέπει να ζήσετε τις ζωές σας όπως έχω ζήσει εγώ στο πνεύμα την δική μου. Είσαστε οι προσωπικοί μου αντιπρόσωποι¨ αλλά να μην κάνετε το λάθος και έχετε την απαίτηση από όλους τους ανθρώπους να ζουν ακριβώς όπως εσείς. Ακόμα, πρέπει να θυμάστε ότι έχω πρόβατα όχι μόνο από αυτό το ποίμνιο, και ότι είμαι υποχρεωμένος να διδάξω και σε αυτούς πώς να πράττουν το θέλημα του Θεού όσο ζουν την ζωή της σάρκας.»
(1577.3) 140:6.9 Τότε ρώτησε ο Ναθαναήλ: «Κύριε, να μην αφήσουμε καθόλου χώρο για την δικαιοσύνη; Ο Νόμος του Μωυσή λεει , «Οφθαλμός αντί οφθαλμού, και οδόντα αντί οδόντος.» Εμείς τι θα πούμε;» Και ο Ιησούς απάντησε: «Θα ανταποδίδετε το κακό με καλό. Οι αγγελιαφόροι μου δεν θα πρέπει να μαλώνουν με τους ανθρώπους, αλλά να είναι καλοί και ευγενικοί με όλους. Το «μία σου, μία μου» να μην είναι ο κανόνας σας. Οι κυβερνήτες των ανθρώπων μπορεί να έχουν τέτοιους νόμους, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο στην βασιλεία των ουρανών¨ το έλεος πάντα θα καθορίζει τις κρίσεις σας και η αγάπη την συμπεριφορά σας. Και αν αυτά σας φαίνονται δύσκολα, ακόμα και τώρα μπορείτε να κάνετε πίσω. Αν βρίσκετε τις απαιτήσεις της αποστολικής ιδιότητας πολύ δύσκολες, μπορείτε να επιστρέψετε στο λιγότερο δύσκολο μονοπάτι της μαθητείας.»
(1577.4) 140:6.10 Ακούγοντας αυτά τα εκπληκτικά λόγια, οι απόστολοι αποτραβήχτηκαν για λίγο, αλλά σύντομα επέστρεψαν, και ο Πέτρος είπε: «Κύριε, επιθυμούμε να συνεχίσουμε μαζί σου¨ κανένας μας δεν θέλει να γυρίσει πίσω. Είμαστε πλήρως προετοιμασμένοι να πληρώσουμε το έξτρα τίμημα¨ θα πιούμε από αυτό το ποτήρι. Επιθυμούμε να είμαστε απόστολοι, και όχι απλά μαθητές.»
(1577.5) 140:6.11 Όταν ο Ιησούς το άκουσε αυτό, είπε: «Τότε να είσαστε πρόθυμοι να αναλάβετε τις ευθύνες σας και ακολουθείστε με. Να κάνετε τις καλές πράξεις σας με μυστικότητα¨ όταν δίνετε ελεημοσύνη, το αριστερό σας χέρι να μην γνωρίζει τι έχει κάνει το δεξί. Και όταν προσεύχεστε, να το κάνετε μόνοι σας και να μην χρησιμοποιείτε μάταιες επαναλήψεις και φράσεις χωρίς νόημα. Πάντα να θυμάστε ότι ο Πατέρας γνωρίζει τι χρειάζεστε ακόμα και πριν του το ζητήσετε. Και να μην νηστεύετε και το διαφημίζετε με την θλιβερή σας όψη στους για να το δουν οι άλλοι άνθρωποι. Και τώρα, ξεκινήστε για το έργο της βασιλείας, σαν οι επίλεκτοι μου απόστολοι , και μην μαζεύετε για σας τους θησαυρούς της γης, αλλά με την ανιδιοτελή σας υπηρεσία θα έχετε τους θησαυρούς του ουρανού, διότι εκεί που βρίσκονται οι θησαυροί σας, εκεί θα βρίσκονται και οι καρδιές σας.
(1577.6) 140:6.12 «Η λυχνία του σώματος είναι ο οφθαλμός¨ αν, λοιπόν, ο οφθαλμό σας είναι γενναιόδωρος, όλο σας το σώμα θα είναι γεμάτο φως. Αλλά αν ο οφθαλμός σας είναι εγωιστής, όλο το σώμα σας θα γεμίσει σκοτάδι. Και αν το φως που βρίσκεται μέσα σας μετατραπεί σε σκοτάδι, πόσο μεγάλο θα είναι αυτό το σκοτάδι!»
(1577.7) 140:6.13 Και τότε ο Θωμάς ρώτησε αν «θα συνέχιζαν να είχαν τα πάντα κοινά». Και είπε ο Κύριος: «Ναι, αδερφοί μου, θα ήθελα να ζήσουμε μαζί σαν μια μονιασμένη οικογένεια. Έχουμε αναλάβει ένα σπουδαίο έργο, και χρειάζομαι την αδιαίρετη προσφορά σας. Γνωρίζετε ότι είναι πολύ σωστό το ρητό: «Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να υπηρετεί δύο αφέντες.» Δεν μπορείτε να λατρεύετε ειλικρινά τον Θεό και συγχρόνως ολόψυχα να υπηρετείτε τον μαμμωνά. Αφού τώρα έχετε καταταγεί ανεπιφύλακτα στο έργο της βασιλείας, μην ανησυχείτε για την ζωή σας¨ και ακόμα λιγότερο να μην ανησυχείτε για το τι θα φάτε και θα πιείτε¨ ούτε για το τι ενδύματα θα φορέσει το σώμα σας. Από παλιά έχετε μάθει ότι τα πρόθυμα χέρια και οι ευσυνείδητες καρδιές ποτέ δεν πεινούν. Και τώρα, όταν ετοιμαστείτε να αφιερώσετε όλη σας την ενέργεια στο έργο της βασιλείας, να είστε βέβαιοι ότι και ο Πατέρας δεν θα αδιαφορήσει για τις ανάγκες σας. Αναζητείστε πρώτα την βασιλεία του Θεού , και όταν έχετε βρει την είσοδο για εκεί, ό,τι σας χρειάζεται θα σας δοθεί. Γι αυτό λοιπόν, να μην ανησυχείτε για το αύριο. Αρκετά θα είναι τα προβλήματα της ημέρας.»
(1578.1) 140:6.14 Όταν ο Ιησούς είδε ότι είχαν πρόθεση να μείνουν όλη την νύχτα να κάνουν ερωτήσεις, τους είπε: «Αδερφοί μου, η ψυχή σας βρίσκεται ακόμα στο γήινο όχημά της¨ είναι καλύτερα λοιπόν να πάτε να ξεκουραστείτε για να είστε έτοιμοι για το αυριανό έργο». Αλλά είχαν χάσει πια τον ύπνο τους. Ο Πέτρος είπε στον Κύριο ότι «θα ήθελα να κουβεντιάσω λίγο ιδιαιτέρως μαζί σου. Όχι ότι έχω μυστικά από τους αδερφούς μου, αλλά το πνεύμα μου είναι ταραγμένο, και αν, τυχόν αξίζω κάποια επίπληξη από τον κύριό μου, θα προτιμούσα να την υπομείνω μόνος μου μαζί σου». Και ο Ιησούς είπε, «Έλα μαζί μου Πέτρο»-- και πήγε προς το σπίτι. Όταν ο Πέτρος γύρισε από τον Κύριό του πολύ πιο χαρούμενος και με περισσότερο θάρρος, ο Ιάκωβος αποφάσισε να μιλήσει και αυτός ιδιαιτέρως με τον Ιησού. Και έτσι μέχρι το χάραμα όλοι οι άλλοι απόστολοι είχαν μιλήσει ένας ένας με τον Κύριο. Όταν όλοι είχαν μιλήσει προσωπικά μαζί του εκτός από τους διδύμους, που τους είχε πάρει ο ύπνος, ο Ανδρέας πήγε στον Ιησού και είπε: «Κύριε, οι δίδυμοι έχουν αποκοιμηθεί στον κήπο δίπλα στην φωτιά¨ να τους ξυπνήσω να τους ρωτήσω αν θέλουν να κουβεντιάσουν και αυτοί μαζί σου;» Και ο Ιησούς χαμογελώντας είπε στον Ανδρέα, «Άφησέ τους, καλά είναι εκεί.» Και τώρα η νύχτα περνούσε και ξημέρωνε μια άλλη μέρα.
(1578.2) 140:7.1 Μετά από μερικές ώρες ύπνο, όταν οι δώδεκα μαζεύτηκαν για ένα κάπως καθυστερημένο πρόγευμα με τον Ιησού, αυτός είπε: «Τώρα πρέπει να αρχίσετε το έργο σας, να κηρύσσετε τα χαρμόσυνα νέα και να διδάσκετε πιστούς. Ετοιμαστείτε να πάτε στην Ιερουσαλήμ».Αφού μίλησε ο Ιησούς, ο Θωμάς συγκέντρωσε το θάρρος του για να πει: «Γνωρίζω Κύριε, ότι θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι τώρα να ξεκινήσουμε το έργο, αλλά φοβούμαι πως δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να αναλάβουμε ένα τόσο σπουδαίο έργο. Θα δώσεις την συγκατάθεσή σου να μείνουμε εδώ μερικές ακόμα μέρες πριν αρχίσουμε το έργο του Βασιλείου;» Και όταν ο Ιησούς είδε ότι όλοι οι απόστολοί του διακατέχονταν από τον ίδιο φόβο, αυτός είπε: «Θα γίνει όπως ζητήσατε¨ θα παραμείνουμε εδώ και μετά την ημέρα του Σαββάτου.
(1578.3) 140:7.2 Για πολλές εβδομάδες μικρές ομάδες ένθερμων αναζητητών της αλήθειας, μαζί με περίεργους θεατές, ερχόντουσαν στην Βηθσαΐδα να δουν τον Ιησού. Ήδη φήμες γι αυτόν είχαν εξαπλωθεί σε όλη την επαρχία¨ ομάδες που ήθελαν να τον δουν είχαν έρθει από πόλεις όπως η Σιδών, η Τύρος, η Δαμασκός, η Καισαρεία, και η Ιερουσαλήμ. Μέχρι εκείνη την στιγμή ο Ιησούς χαιρετούσε αυτούς τους ανθρώπους και τους δίδασκε για την βασιλεία, αλλά ο Κύριος τώρα ανάθεσε αυτό το έργο στους δώδεκα. Ο Ανδρέας θα διάλεγε έναν από τους αποστόλους και θα του ανέθετε μια ομάδα επισκεπτών, και μερικές φορές και οι δώδεκα θα ήταν απασχολημένοι κατ’ αυτόν τον τρόπο.
(1578.4) 140:7.3 Για δυο μέρες δούλευαν, διδάσκοντας την ημέρα και κάνοντας ιδιωτικά συμβούλια την νύχτα. Την τρίτη ημέρα ο Ιησούς κουβέντιασε με τον Ζεβεδαίο και την Σαλώμη και έστειλε τους αποστόλους του να «πάνε για ψάρεμα, να ξεσκάσουν, και αν θέλουν να επισκεφτούν τις οικογένειές τους.» Την Πέμπτη επέστρεψαν για άλλες τρεις ημέρες διδασκαλίας.
(1578.5) 140:7.4 Αυτή την βδομάδα της προετοιμασίας, ο Ιησούς πολλές φορές επανέλαβε στους αποστόλους του τα δύο μεγάλα κίνητρα της μετά-βαπτιστικής αποστολής του στην γη:
(1578.6) 140:7.5 1. Να αποκαλύψει τον Πατέρα στους ανθρώπους.
(1578.7) 140:7.6 2. Να καθοδηγήσει τους ανθρώπους ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι είναι υιοί του Θεού—να συνειδητοποιήσουν μέσα από την πίστη ότι είναι οι παιδιά του Ύψιστου.
(1579.1) 140:7.7 Μια εβδομάδα με αυτές τις ποικίλες εμπειρίες πρόσφερε πολλά στους δώδεκα¨ μερικοί μάλιστα παρασιγουρεύτηκαν για τον εαυτό τους. Στο τελευταίο τους συμβούλιο, την νύχτα μετά το Σάββατο, ο Πέτρος και ο Ιάκωβος ήρθαν στον Ιησού, και είπαν: «Είμαστε έτοιμοι—ας ξεκινήσουμε τώρα να πάρουμε την βασιλεία.» Στους οποίους ο Ιησούς απάντησε, «Είθε η σοφία σας να είναι ίση με τον ζήλο και το θάρρος σας και να επανορθώνει την άγνοιά σας.»
(1579.2) 140:7.8 Παρόλο που οι απόστολοι δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν πολλές από τις διδασκαλίες του, μπόρεσαν όμως να καταλάβουν την σημασία της όμορφης ζωής που ζούσε αυτός μαζί τους.
(1579.3) 140:8.1 Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι οι απόστολοι του δεν αφομοίωναν απόλυτα την διδασκαλία του. Αποφάσισε να δώσει κάποιες ακόμα οδηγίες στον Πέτρο, τον Ιάκωβο, και τον Ιωάννη, ελπίζοντας ότι αυτοί θα μπορούσαν να ξεκαθαρίσουν τις ιδέες στους συντρόφους τους. Έβλεπε ότι, ενώ κάποια στοιχεία από την ιδέα της πνευματικής βασιλείας ήταν κατανοητά από τους δώδεκα, όμως επέμεναν να προσαρμόζουν αυτές τις νέες πνευματικές διδασκαλίες άμεσα στις παλιές και καθιερωμένες τυποποιημένες αντιλήψεις για την βασιλεία των ουρανών σαν μια επαναστήλωση του θρόνου του Δαβίδ και επανα-εδραίωση του Ισραήλ σαν μια προσωρινή δύναμη στην γη. Έτσι, την Πέμπτη το απόγευμα ο Ιησούς απομακρύνθηκε από την ακτή με μια βάρκα με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο, και τον Ιωάννη για να συζητήσει για τις υποθέσεις της βασιλείας. Ήταν μια διδασκαλία τεσσάρων ωρών, που περιλάμβανε πλήθος ερωτήσεων και απαντήσεων, και μπορεί να μπει σε αυτό το αρχείο αναδιοργανώνοντας την περίληψη αυτού του μνημειώδους απογεύματος όπως την έδωσε ο Σίμωνας Πέτρος στον αδερφό του, τον Ανδρέα, το επόμενο πρωί:
(1579.4) 140:8.2 1. Εφαρμογή του θελήματος του Πατέρα. Η διδασκαλία το Ιησού για την εμπιστοσύνη στην φροντίδα του ουράνιου Πατέρα δεν ήταν μια τυφλή και παθητική μοιρολατρία. Τους έφερε για παράδειγμα, εκείνο το απόγευμα, ένα παλιό Εβραϊκό ρητό: «Αυτός που δεν δουλεύει, δεν τρώγει». Και υποδείκνυε την δική του εμπειρία σαν αρκετά ερμηνευτικά στοιχεία για τις διδασκαλίες του. Οι παραινέσεις του για την εμπιστοσύνη στον Πατέρα δεν πρέπει να κρίνονται από τις κοινωνικές ή οικονομικές συνθήκες της σύγχρονης εποχής ή κάποιας άλλης. Η διδασκαλία του περιλαμβάνει τα ιδανικά πρότυπα της ζωής κοντά στον Θεό για όλες τις εποχές και για όλους τους κόσμους.
(1579.5) 140:8.3 Ο Ιησούς ξεκαθάρισε στους τρεις την διαφορά ανάμεσα στις απαιτήσεις της ιδιότητας του αποστόλου και στην ιδιότητα του μαθητή. Και ακόμα και τότε δεν απαγόρεψε την άσκηση της φρονιμάδας και της προνοητικότητας από τους δώδεκα. Αυτό που εναντιωνόταν δεν ήταν η προνοητικότητα, αλλά το άγχος και η ανησυχία. Δίδασκε την ενεργητική και άγρυπνη υποταγή στο θέλημα του Θεού. Απαντώντας στις πολλές από τις ερωτήσεις τους σχετικά με την οικονομία και την αποταμίευση, τους επισήμανε την προσοχή στην δική του ζωή σαν ξυλουργός, κατασκευαστής βαρκών, και ψαράς,, και στην προσεχτική οργάνωση των δώδεκα. Προσπάθησε να ξεκαθαρίσει ότι δεν πρέπει να θεωρούν τον κόσμο εχθρό τους¨ ότι οι περιστάσεις της ζωής αποτελούν μια θεία απονομή που λειτουργεί μαζί με τα παιδιά του Θεού.
(1579.6) 140:8.4 Ο Ιησούς συναντούσε μεγάλη δυσκολία να τους κάνει να καταλάβουν την προσωπική του πραχτική της μη αντίστασης. Αρνιόταν κατηγορηματικά να υπερασπιστεί τον εαυτό του, και οι απόστολοι πίστευαν ότι θα τον ευχαριστούσε αν ακολουθούσαν και αυτοί την ίδια ταχτική. Τους δίδασκε να μην αντιστέκονται στο κακό, να μην πολεμούν την αδικία ή τον τραυματισμό, αλλά δεν τους δίδασκε την παθητική ανοχή στην αδικία. Και εκείνο το απόγευμα τους ξεκαθάρισε ότι ενέκρινε την τιμωρία της κοινωνίας προς τους κακοποιούς και τους εγκληματίες, και ότι η αστική κυβέρνηση μπορεί μερικές φορές να χρησιμοποιεί ακόμα και βία για την τήρηση της κοινωνικής τάξης και την εκτέλεση της δικαιοσύνης.
(1579.7) 140:8.5 Ποτέ δεν σταμάτησε να προειδοποιεί τους μαθητές του ενάντια στην κακή συνήθεια των αντίποινων¨ δεν δικαιολογούσε την εκδίκηση, την ιδέα της ανταπόδοσης των ίσων. Καταδίκαζε απόλυτα την μνησικακία.
(1580.1) 140:8.6 Απόρριπτε την ιδέα «του οφθαλμού αντί οφθαλμόν και οδόντα αντί οδόντος». Αποδοκίμαζε κάθε έννοια ιδιωτικής ή προσωπικής εκδίκησης, και άφηνε αυτά τα θέματα να τα διαχειρίζεται η αστική κυβέρνηση, από την μία, και η κρίση του Θεού, από την άλλη. Ξεκαθάρισε στους τρεις ότι οι διδασκαλίες του απευθυνόντουσαν στο άτομο, και όχι στο κράτος. Και συνόψισε την διδασκαλία του μέχρι εκείνη την στιγμή για τέτοια θέματα, όπως:
(1580.2) 140:8.7 Αγαπάτε τους εχθρούς σας—να θυμάστε τις αξιώσεις της ανθρώπινης αδελφότητας.
(1580.3) 140:8.8 Την ματαιότητα του κακού: Μια αδικία δεν δικαιώνεται με εκδίκηση. Μην κάνετε το σφάλμα να πολεμάτε το κακό με τα δικά του όπλα.
(1580.4) 140:8.9 Να έχετε πίστη—εμπιστοσύνη στην τελική νίκη της θείας δικαιοσύνης και της αιώνιας καλοσύνης.
(1580.5) 140:8.10 2. Στάση προς την πολιτική. Επέστησε την προσοχή στους αποστόλους του να είναι διακριτικοί στις παρατηρήσεις τους για τις τεταμένες σχέσεις που υπήρχαν τότε ανάμεσα στον Ιουδαϊκό λαό και στην Ρωμαϊκή κυβέρνηση¨ τους απαγόρεψε να εμπλακούν με οποιοδήποτε τρόπο σε αυτές τις δυσκολίες.
(1580.6) 140:8.11 Πάντα πρόσεχε πολύ να αποφεύγει τις πολιτικές παγίδες των εχθρών του, απαντώντας πάντα, «Να δίδετε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα, και τα του Θεού στον Θεό». Δεν δεχόταν να αποσπαστεί η προσοχή του από την αποστολή του για την εδραίωση ενός νέου δρόμου για την σωτηρία¨ δεν επέτρεπε στον εαυτό του να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο. Στην προσωπική του ζωή υπάκουε πάντα δεόντως σε όλους τους αστικούς νόμους και κανονισμούς¨ σε όλη του την δημόσια διδασκαλία αγνόησε τα αστικά, κοινωνικά και οικονομικά βασίλεια. Είπε στους τρεις αποστόλους του ότι τον αφορούσαν μόνο οι αρχές της εσώτερης προσωπικής πνευματικής ζωής των ανθρώπων.
(1580.7) 140:8.12 3. Κοινωνική στάση. Οι Ιουδαίοι ραβίνοι συζητούσαν από καιρό για το ερώτημα: Ποιος είναι ο γείτονάς μου; Ο Ιησούς ήρθε και παρουσίασε την ιδέα της ενεργητικής και αυθόρμητης καλοσύνης, μια αγάπη προς τον συνάνθρωπο τόσο γνήσια που ξεπερνούσε την γειτονιά για να περιλάβει ολόκληρο τον κόσμο, κάνοντας έτσι όλους τους ανθρώπους γείτονες. Αλλά με όλα αυτά ο Ιησούς ενδιαφερόταν μόνο για το άτομο, και όχι για την μάζα. Ο Ιησούς δεν ήταν κοινωνιολόγος, αλλά μοχθούσε για να καταργήσει όλες τις μορφές εγωιστικής απομόνωσης. Δίδασκε την αγνή συμπόνια και συμπάθεια. Ο Μιχαήλ του Νέβαδον είναι ένας Υιός με άφθονο έλεος για τα πλάσματά του¨ η συμπόνια είναι η ίδια η φύση του.
(1580.8) 140:8.13 Ο Κύριος δεν είπε οι άνθρωποι να μην διασκεδάζουν με τους φίλους τους και να μην τρων μαζί τους, αλλά είπε ότι οι οπαδοί του θα έπρεπε να κάνουν και γιορτές για τους φτωχούς και τους δυστυχισμένους. Ο Ιησούς είχε μια πολλή σταθερή αίσθηση της δικαιοσύνης, αλλά πάντα μετριαζόταν από το έλεος. Δεν δίδασκε τους αποστόλους του να αφήνουν να τους επιβάλλονται τα κοινωνικά παράσιτα ή οι επαγγελματίες ζητιάνοι. Το πλησιέστερο που έφτασε ποτέ στο να κάνει κοινωνιολογικές προτάσεις ήταν όταν έλεγε, «Μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε».
(1581.1) 140:8.14 Ξεκαθάρισε ότι η χωρίς διάκριση καλοσύνη μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά κοινωνικά κακά. Την επόμενη μέρα ο Ιησούς έδωσε ρητή εντολή στον Ιούδα, κανένας απόστολος να μην κάνει ελεημοσύνες από το ταμείο τους εκτός και αν το ζητούσε ο ίδιος ή δύο άστολοι μαζί. Σε όλα τα θέματα συνήθιζε να λεει, «Να είστε έξυπνοι σαν φίδια αλλά αθώοι σαν περιστέρια.»Σε όλες τις κοινωνικές καταστάσεις σκοπός του ήταν να διδάσκει υπομονή, ανεκτικότητα, και συγχώρεση.
(1581.2) 140:8.15 Η οικογένεια κατείχε το επίκεντρο της φιλοσοφίας του Ιησού για την ζωή---από τότε και στο εξής. Βάσιζε τις διδασκαλίες για τον Θεό στην οικογένεια, ενώ επεδίωκε να διορθώσει την Ιουδαϊκή τάση να υπερτιμούν τους προγόνους τους. Εξύψωνε την οικογενειακή ζωή σαν το ανώτατο ανθρώπινο καθήκον αλλά ξεκαθάρισε ότι οι οικογενειακές σχέσεις δεν θα πρέπει να παρεμβαίνουν στις θρησκευτικές υποχρεώσεις. Επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι η οικογένεια είναι ένας προσωρινός θεσμός¨ δεν επιβιώνει μετά τον θάνατο. Ο Ιησούς δεν δίστασε να αφήσει την οικογένειά του όταν αυτή η οικογένεια εναντιώθηκε στο θέλημα του Πατέρα. Δίδασκε την νέα και μεγαλύτερη αδελφότητα των ανθρώπων—των υιών του Θεού. Στον καιρό του Ιησού η συνήθειες για το διαζύγιο ήταν χαλαρές στην Παλαιστίνη και σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Επανειλημμένα αρνιόταν να φτιάξει νόμους για τον γάμο και το διαζύγιο, αλλά πολλοί από τους πρώτους οπαδούς του Ιησού είχαν ισχυρές απόψεις για το διαζύγιο και δεν δίστασαν να τις αποδώσουν σε αυτόν. Όλοι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης κράτησαν αυτές τις αυστηρές και προωθημένες ιδέες για το διαζύγιο, εκτός από τον Ιωάννη Μάρκο.
(1581.3) 140:8.16 4. Η οικονομική στάση. Ο Ιησούς δούλεψε και έζησε στον κόσμο όπως τον βρήκε. Δεν ήταν οικονομικός μεταρρυθμιστής, αν και πολλές φορές επέστησε την προσοχή στην αδικία της άνισης κατανομής του πλούτου. Αλλά δεν πρότεινε λύσεις. Ξεκαθάρισε στους τρεις ότι, οι απόστολοί του δεν θα είχαν ιδιοκτησία, αλλά δεν κήρυσσε ενάντια στα πλούτη και την ιδιοκτησία, μόνο στην άνιση και άδικη κατανομή τους. Αναγνώριζε την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά δεν πρότεινε κανονισμούς γι αυτό τον σκοπό.
(1581.4) 140:8.17 Ποτέ δεν δίδαξε τους οπαδούς του να αποφεύγουν τα γήινα αποκτήματα, μόνο τους δώδεκα αποστόλους του. Ο Λουκάς, ο φυσικός, πίστευε ένθερμα στην κοινωνική ισότητα, και έκανε πολλά για να ερμηνεύσει τα λόγια του Ιησού σύμφωνα με τα προσωπικά του πιστεύω. Ο Ιησούς ο ίδιος ποτέ δεν οδήγησε τους οπαδούς του να υιοθετήσουν ένα κοινοβιακό τρόπο ζωής, ποτέ δεν πρότεινε κάτι τέτοιο γι αυτά τα θέματα.
(1581.5) 140:8.18 Ο Ιησούς συχνά προειδοποιούσε τους ακροατές του ενάντια στην απληστία, δηλώνοντας ότι «η ευτυχία ενός ανθρώπου δεν συνίσταται στην αφθονία των υλικών αγαθών.» Και συχνά επαναλάμβανε, «Τι κέρδος θα έχει ένας άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του;» Δεν επιτέθηκε απευθείας στην κατοχή περιουσίας, αλλά επέμεινε ότι είναι πολύ σημαντικότερες οι πνευματικές αξίες. Στις μεταγενέστερες διδασκαλίες του προσπάθησε να διορθώσει πολλές εσφαλμένες Ουραντιανές απόψεις για την ζωή λέγοντας πολλές παραβολές που παρουσίασε στην διάρκεια της δημόσιας προσφοράς του. Ο Ιησούς ποτέ δεν σκόπευε να διαμορφώσει οικονομικές θεωρίες¨ γνώριζε καλά ότι κάθε εποχή πρέπει να αναπτύσσει τις δικές της λύσεις για τα υπάρχοντα προβλήματα. Και αν ο Ιησούς ήταν στην γη σήμερα, ζώντας την ζωή του στην σάρκα, θα απογοήτευε τους περισσότερους καλούς ανθρώπους για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα έπαιρνε το μέρος κανενός στις παρούσες πολιτικές, κοινωνικές, ή οικονομικές διενέξεις . θα έμενε μεγαλόπρεπα αποστασιοποιημένος ενώ θα δίδασκε πώς να τελειοποιήσετε την εσώτερη πνευματική ζωή σας για να σας κάνει πιο δυνατούς και ικανούς να βρείτε μόνοι σας τις λύσεις για τα ανθρώπινα προβλήματα.
(1581.6) 140:8.19 Ο Ιησούς ήθελε να κάνει όλους τους ανθρώπους σαν τον Θεό και έπειτα να σταθεί παράμερα με συμπάθεια ενώ αυτοί οι υιοί του Θεού θα έλυναν τα δικά τους πολιτικά, κοινωνικά, και οικονομικά προβλήματα. Δεν αποκήρυσσε τα πλούτη, αλλά αυτό που κάνουν τα πλούτη στους περισσότερους οπαδούς τους. Εκείνο το απόγευμα της Πέμπτης ο Ιησούς είπε για πρώτη φορά στους συνεργάτες του ότι «είναι πιο ευλογημένο να δίνεις παρά να παίρνεις.»
(1582.1) 140:8.20 5. Η προσωπική θρησκεία. Εσείς, όπως και οι απόστολοι του, θα έπρεπε να κατανοήσετε καλύτερα την διδασκαλία του Ιησού μέσα από την ζωής του. Έζησε μια τελειοποιημένη ζωή στην Ουράντια, και οι μοναδικές του διδασκαλίες μπορεί να γίνουν κατανοητές μόνο οραματιστούμε την ζωή του στο άμεσο περιβάλλον του. Είναι η ζωή του, και όχι τα μαθήματα προς τους δώδεκα, ή οι ομιλίες του προς τα πλήθη, που θα βοηθήσουν περισσότερο στην αποκάλυψη του Θείου χαρακτήρα και της στοργικής προσωπικότητας του Πατέρα.
(1582.2) 140:8.21 Ο Ιησούς δεν επιτέθηκε στις διδασκαλίες των Εβραίων προφητών ή των Ελλήνων ηθικολόγων. Ο Κύριος αναγνώρισε τα πολλά καλά στοιχεία τα οποία αντιπροσώπευαν αυτοί οι σπουδαίοι διδάσκαλοι, αλλά ήρθε στην γη για να διδάξει κάτι συμπληρωματικό, «την εκούσια συμμόρφωση του θελήματος του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού». Ο Ιησούς δεν ήθελε μόνο να παράγει έναν θρησκευόμενο άνθρωπο, έναν θνητό που να ασχολείται εξ ολοκλήρου με τα θρησκευτικά συναισθήματα και να ενεργεί μόνο από πνευματικές παρορμήσεις. Αν μπορούσατε να του ρίξετε μια ματιά μόνο, θα ξέρατε ότι ο Ιησούς ήταν ένας πραγματικός άνδρας με μεγάλη εμπειρία στα πράγματα αυτού του κόσμου. Οι διδασκαλίες του Ιησού γι αυτά τα θέματα έχουν χονδροειδώς παραποιηθεί και διαστρεβλωθεί πολύ μέσα σε όλους τους αιώνες της Χριστιανικής περιόδου¨ επίσης έχετε διαστρεβλωμένες απόψεις για την πραότητα και την ταπεινοφροσύνη του Κυρίου. Αυτό που ήταν ο σκοπός στην ζωή του φαίνεται να ήταν ένας υπέροχος αυτοσεβασμός. Συμβούλευε τους ανθρώπους να είναι ταπεινώνονται μόνο για να μπορέσουν να εξυψωθούν πραγματικά¨ αυτό που πραγματικά εννοούσε ήταν αληθινή ταπεινοφροσύνη προς τον Θεό. Έδινε μεγάλη αξία στην ειλικρίνεια—μια αγνή καρδιά. Η πίστη ήταν μια από τις κύριες αρετές στην εκτίμηση του χαρακτήρα, ενώ το θάρρος ήταν το επίκεντρο των διδασκαλιών του. «Μη φοβάστε» ήταν το σύνθημα του, και η υπομονετική καρτερικότητα το ιδανικό του για την δύναμη του χαρακτήρα.. οι διδασκαλίες του Ιησού αποτελούν μια θρησκεία γενναιότητας, θάρρους και ηρωισμού. Και αυτός είναι ο λόγος που διάλεξε για προσωπικούς του εκπροσώπους δώδεκα κοινούς ανθρώπους, η πλειοψηφία από τους οποίους ήταν κουρελήδες, εύρωστοι και αρρενωποί ψαράδες. Ο Ιησούς πολύ λίγα είχε να πει για τα κοινωνικά κακά των ημερών του¨ σπάνια αναφερόταν σε ηθικά παραπτώματα. Ήταν ένας θετικός διδάσκαλος της αληθινής αρετής. Επιμελώς απέφευγε την αρνητική μέθοδο διδασκαλίας¨ αρνιόταν να διαφημίσει το κακό. Δεν ούτε ηθικός μεταρρυθμιστής. Γνώριζε καλά, και το δίδαξε και στους αποστόλους του, ότι τα αισθησιακά ένστικτα των ανθρώπων δεν μπορούν να καταπνιγούν ούτε με θρησκευτικές επιπλήξεις ή νομικές απαγορεύσεις. Οι λίγες αποκηρύξεις του απευθυνόντουσαν κυρίως εναντίον της υπερηφάνειας, της σκληρότητας, της καταπίεσης, και της υποκρισίας.
(1582.3) 140:8.22 Ο Ιησούς δεν αποκήρυσσε φλογερά ούτε τους Φαρισαίους, όπως έκανε ο Ιωάννης. Γνώριζε πολλούς από τους γραμματείς και τους Φαρισαίους που ήταν έντιμοι μέσα στην καρδιά τους¨ καταλάβαινε αυτή την υποδούλωσή τους από τις θρησκευτικές παραδόσεις. Ο Ιησούς έδινε μεγαλύτερη έμφαση στο «να κάνει πρώτα το δέντρο καλό». Και επισήμανε στους τρεις ότι έδινε αξία σε ολόκληρη την ζωή, και όχι μόνο σε κάποιες ειδικές αρετές.
(1582.4) 140:8.23 Το μόνο πράγμα που κατάλαβε ο Ιωάννης από την διδασκαλία εκείνης της ημέρας ήταν ότι η καρδιά της θρησκείας του Ιησού βρισκόταν στην απόκτηση ενός συμπονετικού χαρακτήρα μαζί με μια προσωπικότητα προσανατολισμένη στην εκτέλεση του θελήματος του Πατέρα στον ουρανό.
(1582.5) 140:8.24 Ο Πέτρος κατανόησε την ιδέα ότι το ευαγγέλιο που ετοιμαζόντουσαν να κηρύξουν ήταν πραγματικά μια νέα αρχή για όλη την ανθρωπότητα. Μετέφερε αυτή την ιδέα αργότερα στον Παύλο, που διαμόρφωσε από τότε την θεωρία του Χριστού σαν «δεύτερος Αδάμ».
(1582.6) 140:8.25 Ο Ιάκωβος κατάλαβε την καταπληκτική αλήθεια ότι ο Ιησούς ήθελε τα παιδιά του στην γη να ζουν σαν να ήταν ήδη πολίτες του ολοκληρωμένου ουράνιου βασιλείου.
(1582.7) 140:8.26 Ο Ιησούς γνώριζε ότι οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί, και το δίδαξε και στους αποστόλους του. Διαρκώς τους προέτρεπε να μην προσπαθούν να διαπλάθουν τους μαθητές και τους πιστούς σύμφωνα με κάποια στερεότυπα πρότυπα. Επεδίωξε να αφήνει κάθε ψυχή να αναπτύσσεται με τον δικό της τρόπο , ένα τελειοποιούμενο και ξεχωριστό άτομο ενώπιον του Θεού. Απαντώντας σε μια από τις πολλές ερωτήσεις του Παύλου ο Κύριος είπε: «Θέλω να ελευθερώσω τους ανθρώπους για να μπορέσουν να αρχίσουν από την αρχή σαν μικρά παιδιά μπροστά σε μια νέα και καλύτερη ζωή.» Ο Ιησούς πάντα επέμενε ότι η πραγματική καλοσύνη πρέπει να είναι ασυνείδητη, και κάνοντας ευεργεσίες, να μην γνωρίζει το αριστερό μας χέρι τι κάνει το δεξί.
(1583.1) 140:8.27 Οι τρεις απόστολοι εκείνο το απόγευμα σοκαρίστηκαν όταν συνειδητοποίησαν ότι η θρησκεία του Κυρίου τους δεν προέβλεπε για την πνευματική αυτό-εξέταση. Όλες οι θρησκείες πριν και μετά τον καιρό του Ιησού, ακόμα και ο Χριστιανισμός, φροντίζουν με επιμέλεια για την ευσυνείδητη αυτό- εξέταση. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με την θρησκεία του Ιησού από την Ναζαρέτ. Η φιλοσοφία της ζωής του Ιησού είναι χωρίς θρησκευτική ενδοσκόπηση. Ο γιος του ξυλουργού ποτέ δεν δίδαξε το κτίσιμο του χαρακτήρα¨ αυτός δίδαξε την ανάπτυξη του χαρακτήρα, δηλώνοντας ότι η Βασιλεία των ουρανών είναι σαν το σπόρο του σιναπιού. Αλλά ο Ιησούς δεν είπε τίποτα που να προγράφει την αυτοανάλυση σαν εμπόδιο της αλαζονικής έπαρσης.
(1583.2) 140:8.28 Το δικαίωμα να εισέλθουν στο βασίλειο καθορίζεται από την πίστη, την προσωπική πίστη. Το κόστος της παραμονής στην προοδευτική ανοδική πορεία του βασιλείου είναι το πετράδι της μεγάλης αξίας, που για να το αποκτήσει ο άνθρωπος πρέπει να πουλήσει όλα όσα έχει.
(1583.3) 140:8.29 Η διδασκαλία του Ιησού είναι μια θρησκεία για όλους, όχι μόνο για τους αδυνάτους και τους δούλους. Η θρησκεία του ποτέ δεν αποκρυσταλλώθηκε (τουλάχιστον στις μέρες του) σε δογματικά πιστεύω και θεολογικούς νόμους¨ δεν άφησε ούτε μια γραμμή γραπτού λόγου πίσω του. Η ζωή του και η διδασκαλία του κληροδοτήθηκαν στο σύμπαν σαν μια εμπνευσμένη και ιδεαλιστική κληρονομιά για την πνευματική και την ηθική καθοδήγηση όλων των εποχών σε όλους τους κόσμους. Και ακόμα και σήμερα, η διδασκαλία του Ιησού ξεχωρίζει από όλες τις θρησκείες, γι αυτούς ακριβώς τους λόγους, και είναι η ζώσα ελπίδα της κάθε μιας από αυτές.
(1583.4) 140:8.30 Ο Ιησούς δεν δίδαξε τους αποστόλους του ότι η θρησκεία είναι ο μόνος γήινος στόχος του ανθρώπου¨ αυτή ήταν η Εβραϊκή ιδέα της υπηρεσίας προς τον Θεό. Αλλά επέμεινε ότι η θρησκεία ήταν η αποκλειστική δουλειά των δώδεκα. Ο Ιησούς δεν δίδαξε τίποτα που να αποτρέπει τους πιστούς του από την αναζήτηση της γνήσιας καλλιέργειας¨ αυτός απέτρεπε μόνο από τις δεμένες από τις παραδόσεις θρησκευτικές σχολές της Ιερουσαλήμ. Ήταν φιλελεύθερος, μεγαλόκαρδος, μορφωμένος, και ανεκτικός. Η βεβιασμένη ευσέβεια δεν είχε καμιά θέση στην φιλοσοφία του για την δίκαιη ζωή.
(1583.5) 140:8.31 Ο Κύριος δεν προσέφερε λύσεις για τα μη θρησκευτικά προβλήματα της εποχής του ούτε και των επόμενων. Ο Ιησούς επιθυμούσε να αναπτύξει την πνευματική διορατικότητα προς αιώνιες αλήθειες και να ενεργοποιήσει την πρωτοβουλία για την αυθεντικότητα της ζωής¨ ασχολήθηκε αποκλειστικά με τις βαθύτερες μόνιμες πνευματικές ανάγκες της ανθρωπότητας. Αποκάλυψε μια καλοσύνη ισοδύναμη με του Θεού. Εξύψωσε την αγάπη—την αλήθεια, την ομορφιά, και την καλοσύνη—σαν θείο ιδανικό και αιώνια αλήθεια.
(1583.6) 140:8.32 Ο Κύριος ήρθε για να δημιουργήσει στον άνθρωπο ένα νέο πνεύμα, μια νέα θέληση—να τους χαρίσει μια νέα ικανότητα να γνωρίζουν την αλήθεια, να αισθάνονται συμπόνια, και να επιλέγουν την καλοσύνη—την θέληση να είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού, μαζί με την αιώνια παρόρμηση να γίνουν τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ο Πατέρας στον ουρανό.
(1583.7) 140:9.1 Την επόμενη ημέρα του Σαββάτου ο Ιησούς την αφιέρωσε στους αποστόλους του, και ταξίδεψαν πάλι για τα ορεινά εκεί όπου τους είχε χειροτονήσει¨ και εκεί, μετά από ένα μακροσκελές, όμορφο και συγκινητικό μήνυμα ενθάρρυνσης, ασχολήθηκε με την επίσημη πράξη του χρίσματος των δώδεκα. Εκείνο το Σάββατο το απόγευμα ο Ιησούς συγκέντρωσε γύρω του τους αποστόλους πάνω στον λόφο και τους παράδωσε στα χέρια του ουράνιου Πατέρα του για να τους προετοιμάσει για την ημέρα που αυτός θα ήταν αναγκασμένος να τους αφήσει μόνους στον κόσμο. Δεν τους δίδαξε καθόλου εκείνη την ημέρα, μόνο συζήτησαν και επικοινωνούσαν.
(1584.1) 140:9.2 Ο Ιησούς ανακεφαλαίωσε πολλά στοιχεία της τελετής χειροτονίας, που είχε γίνει ακριβώς σε εκείνο το σημείο, και έπειτα, καλώντας τους έναν- έναν, τους ανάθεσε να προχωρήσουν στον κόσμο σαν εκπρόσωποί του. Το καθήκον που τους ανέθεσε ο Κύριος ήταν: «Πηγαίνετε στον κόσμο και κηρύξτε τα χαρμόσυνα νέα της βασιλείας. Ελευθερώστε τους πνευματικά υπόδουλους, εμψυχώστε τους καταπιεσμένους, και φροντίστε τους ασθενείς. Ελεύθερα λάβατε, ελεύθερα να δίδετε.»
(1584.2) 140:9.3 Ο Ιησούς τους συμβούλεψε να μην παίρνουν χρήματα ούτε παραπάνω ρουχισμό, λέγοντάς τους, «Ο εργάτης είναι αντάξιος της μίσθωσής του.» Και τελικά είπε: «Προσέξτε σαν στέλνω πρόβατα ανάμεσα στους λύκους¨ να είστε σοφοί σαν φίδια και αθώοι όπως τα περιστέρια. Αλλά, προσοχή, γιατί οι εχθροί σας θα σας φέρουν ενώπιον των δικαστηρίων τους, ενώ στις συναγωγές τους θα σας επικρίνουν. Θα σας σύρουν ενώπιον κυβερνητών και ηγετών επειδή πιστεύετε σε αυτό το ευαγγέλιο, και η κατάθεση σας θα είναι μαρτυρία για μένα προς αυτούς. Και όταν σας οδηγήσουν σε δίκη, μην ανησυχείτε για το τι θα πείτε, γιατί το πνεύμα του Πατέρα μου διαμένει μέσα σας και εκείνη την στιγμή θα μιλήσει μέσα από σας. Μερικοί από σας θα θανατωθείτε, και πριν εδραιωθεί η βασιλεία των ουρανών στην γη, θα σας μισήσουν πολλοί εξαιτίας αυτού του ευαγγελίου¨ αλλά μην φοβάστε¨ εγώ θα είμαι μαζί σας, και το πνεύμα μου θα πηγαίνει μπροστά σας σε όλο τον κόσμο. Και η παρουσία του Πατέρα μου θα βρίσκεται μαζί σας όταν πάτε πρώτα στους Εβραίους, και έπειτα στους αλλόθρησκους.»
(1584.3) 140:9.4 Και όταν κατέβηκαν από το βουνό, ταξίδεψαν πίσω για την πατρίδα τους στο σπίτι του Ζεβεδαίου.
(1584.4) 140:10.1 Εκείνο το βράδυ ενώ τους δίδασκε στο σπίτι γιατί είχε αρχίσει να βρέχει, ο Ιησούς μίλησε για πολλή ώρα, προσπαθώντας να δείξει στους δώδεκα τι πρέπει να είναι, όχι τι πρέπει να κάνουν. Γν ώριζαν μόνο μια θρησκεία που επέβαλε την πράξη κάποιων συγκεκριμένων πραγμάτων σαν μέσο για την επίτευξη της δικαιοσύνης και της ορθότητας—της σωτηρίας. Αλλά ο Ιησούς επαναλάμβανε, «Στη βασιλεία πρέπει να είστε δίκαιοι για να κάνετε το έργο.» Πολλές φορές επαναλάμβανε, «Γι αυτό να είστε τέλειοι, όπως τέλειος είναι ο Πατέρας στον ουρανό». Και όλο αυτό το διάστημα ο Κύριος εξηγούσε στους απορημένους αποστόλους του ότι η σωτηρία την οποία είχε έρθει να φέρει στον κόσμο θα αποκτιόταν μόνο μέσα από την πίστη, την απλή και ειλικρινή πίστη. Είπε ο Ιησούς: Ο Ιωάννης κήρυσσε μια βάπτιση μετάνοιας, την λύπη για τον παλιό τρόπο ζωής. Εσείς θα διακηρύξετε την βάπτιση στην ένωση με τον Θεό. Να κηρύσσετε την μετάνοια σε αυτούς που έχουν την ανάγκη μιας τέτοιας διδασκαλίας, αλλά σε εκείνους που ήδη αναζητούν την ειλικρινή είσοδο στην βασιλεία, ανοίξτε διάπλατα τις πόρτες και αφήστε τους να εισέλθουν στην χαρούμενη αδελφότητα των υιών του Θεού.» Αλλά ήταν δύσκολο έργο να πειστούν αυτοί οι Γαλιλαίοι ψαράδες ότι, το να είσαι δίκαιος, μέσα από την πίστη, πρέπει να προηγηθεί από το να πράττεις το δίκαιο στην καθημερινή ζωή των θνητών στην γη.
(1584.5) 140:10.2 Μια άλλη μεγάλη δυσκολία σε αυτό το έργο της διδασκαλίας των δώδεκα ήταν η τάση τους να παίρνουν τις υψηλές ιδεαλιστικές αρχές της θρησκευτικής αλήθειας και να τις αναδιαμορφώνουν σε συγκεκριμένους κανόνες προσωπικής συμπεριφοράς. Ο Ιησούς τους παρουσίαζε το ωραίο πνεύμα της στάσης της ψυχής, αλλά αυτοί επέμεναν να μεταφράζουν αυτές τις διδασκαλίες σε κανόνες προσωπικής συμπεριφοράς. Πολλές φορές, όταν σιγουρευόντουσαν ότι θυμόντουσαν τι είχε πει ο Κύριος, σχεδόν σίγουρα ξεχνούσαν τι δεν είχε πει. Αλλά σιγά- σιγά αφομοίωναν την διδασκαλία του γιατί ο Ιησούς ήταν όλα αυτά που δίδασκε. Ότι δεν μπορούσαν να κατανοήσουν από την λεκτική του διδασκαλία, σταδιακά το ένοιωσαν ζώντας μαζί του.
(1585.1) 140:10.3 Δεν ήταν προφανές στους αποστόλους ότι ο Κύριος ζούσε μια ζωή που θα ενέπνεε πνευματικά κάθε άτομο κάθε εποχής σε κάθε κόσμο του απέραντου σύμπαντος. Παρά το όσα τους έλεγε ο Ιησούς από καιρό σε καιρό, οι απόστολοι δεν κατανοούσαν την ιδέα ότι έκανε ένα έργο σε αυτόν τον κόσμο για όλους τους άλλους κόσμους της αχανούς δημιουργίας του. Ο Ιησούς έζησε την επίγεια ζωή του στην Ουράντια, όχι για να θέσει ένα προσωπικό παράδειγμα θνητής ζωής στους άνδρες και τις γυναίκες αυτού του κόσμου, αλλά για να δημιουργήσει ένα υψηλό πνευματικό ιδανικό που να εμπνέει όλες τις υπάρξεις σε όλους τους κόσμους.
(1585.2) 140:10.4 Εκείνο ακριβώς το βράδυ ο Θωμάς ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, λες ότι πρέπει να γίνουμε σαν τα μικρά παιδιά πριν μπορέσουμε να κερδίσουμε την άδεια εισόδου στην βασιλεία του Πατέρα, αλλά όμως μας προειδοποίησες να μην πιστεύουμε τους ψεύτικους προφήτες, ούτε να μην κάνουμε το λάθος να ρίξουμε τα μαργαριτάρια στους χοίρους. Τώρα, στα αλήθεια έχω μπερδευτεί. Δεν καταλαβαίνω την διδασκαλία σου.» Και ο Ιησούς απάντησε στον Θωμά: «Για πόσο ακόμα θα πρέπει να κάνω υπομονή μαζί σας! Πάντα επιμένετε να παίρνετε κυριολεκτικά όλα όσα σας διδάσκω. Όταν σας ζήτησα να γίνετε σαν τα μικρά παιδιά σαν τίμημα για να εισέλθετε στην βασιλεία, δεν εννοούσα να είστε εύκολοι στην εξαπάτηση, ούτε ευκολόπιστοι, ούτε να πιστεύετε αμέσως τους ευχάριστους ξένους. Αυτό που επιθυμούσα να αποκομίσετε από την εικόνα αυτή, ήταν η σχέση του πατέρα με το παιδί του. Εσείς είστε το παιδί, και είναι του Πατέρα σας το βασίλειο στο οποίο προσπαθείτε να εισέλθετε. Είναι παρούσα αυτή η φυσική στοργή που υπάρχει ανάμεσα σε κάθε φυσιολογικό παιδί και τον πατέρα του που κάνει βέβαιη την κατανόηση και την αγάπη στην σχέση, και που μια για πάντα αποκλείει κάθε πρόθεση για διαπραγμάτευση της αγάπης και του ελέους του Πατέρα. Και το ευαγγέλιο που πρόκειται να κηρύξετε είναι για μια σωτηρία που αναπτύσσεται από την συνειδητοποίηση της πίστης σε αυτή ακριβώς την αιώνια σχέση του πατέρα με το παιδί του.»
(1585.3) 140:10.5 Ένα χαρακτηριστικό της διδασκαλίας του Ιησού ήταν ότι η ηθικότητα της φιλοσοφίας του προερχόταν από την προσωπική σχέση του ατόμου με τον Θεό—αυτή η σχέση πατέρα παιδιού. Ο Ιησούς έδινε έμφαση στο άτομο, και όχι στην φυλή ή το έθνος. Ενώ έτρωγαν για βράδυ, ο Ιησούς συζήτησε με τον Ματθαίο και του εξήγησε ότι η ηθικότητα οποιασδήποτε πράξης καθορίζεται από τα κίνητρα του ατόμου. Η ηθικότητα του Ιησού ήταν πάντα θετική. Ο χρυσός κανόνας όπως τον διαμόρφωσε ο Ιησούς απαιτεί ενεργή κοινωνική επαφή¨ ο παλαιός αρνητικός κανόνας μπορούσε να τηρηθεί μόνο σε απομόνωση. Ο Ιησούς απογύμνωσε την ηθικότητα από όλους τους κανόνες και τελετουργίες και την εξύψωσε στα μεγαλειώδη επίπεδα της πνευματικής σκέψης και της πραγματικά ενάρετης και δίκαιης ζωής.
(1585.4) 140:10.6 Αυτή η νέα θρησκεία του Ιησού δεν ήταν χωρίς πρακτικές εφαρμογές, αλλά οτιδήποτε πρακτικής πολιτικής, κοινωνικής, ή οικονομικής αξίας βρίσκεται στην διδασκαλία του είναι το φυσικό αποτέλεσμα της εσώτερης εμπειρίας της ψυχής όπως εκδηλώνει τους καρπούς του πνεύματος στην αυθόρμητη καθημερινή προσφορά της γνήσιας προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας.
(1585.5) 140:10.7 Αφού τελείωσαν την συνομιλία τους, ο Ιησούς και ο Ματθαίος, ο Σίμων ο Ζηλωτής ρώτησε, «Μα Κύριε, είναι όλοι οι άνθρωποι υιοί του Θεού» Και ο Ιησούς απάντησε: «Ναι, Σίμωνα, όλοι οι άνθρωποι είναι υιοί του Θεού, και αυτά είναι τα καλά νέα που θα διακηρύξετε.» Αλλά οι απόστολοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν αυτή τη διδασκαλία¨ ήταν μια νέα, παράξενη, και πρωτόγνωρη εξαγγελία. Και ήταν εξαιτίας αυτής του της επιθυμίας να τους μεταδώσει αυτή την αλήθεια, που ο Ιησούς δίδαξε τους οπαδούς του να μεταχειρίζονται όλους τους ανθρώπους σαν αδερφούς τους.
(1585.6) 140:10.8 Απαντώντας σε μια ερώτηση του Ανδρέα, ο Κύριος ξεκαθάρισε ότι η ηθική της διδασκαλίας του ήταν αδιαχώριστη από την θρησκεία της ζωή του. Δίδαξε την ηθική, όχι από την φύση του ανθρώπου, αλλά από την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.
(1585.7) 140:10.9 Ο Ιωάννης ρώτησε τον Ιησού, «Κύριε, τι είναι η βασιλεία των ουρανών;» Και ο Ιησούς απάντησε: «Η βασιλεία των ουρανών συνίσταται στα αυτά τα τρία βασικά: πρώτα, στην αναγνώριση του γεγονότος της κυριαρχίας του Θεού¨ δεύτερον, στην πίστη στην αλήθεια της σχέσης πατέρα παιδιού, με τον Θεό¨ και τρίτον, στην πίστη στην αποτελεσματικότητα της υπέρτατης ανθρώπινης επιθυμίας να πράττει το θέλημα του Θεού—να γίνει σαν τον Θεό. Και αυτά είναι, λοιπόν, τα καλά νέα του ευαγγελίου: ότι με την πίστη κάθε θνητός μπορεί να αποκτήσει όλα αυτά τα βασικά της σωτηρίας.»
(1586.1) 140:10.10 Και τώρα πλέον έληξε η εβδομάδα της αναμονής, και ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν το πρωί για την Ιερουσαλήμ.
(1587.1) 141:0.1 Την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, στις 19 Ιανουαρίου 27 μ.Χ., ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν από το αρχηγείο τους στη Βηθσαΐδα. Οι δώδεκα δεν γνώριζαν τίποτε για τα σχέδια του Κυρίου τους εκτός ότι θα πήγαιναν στην Ιερουσαλήμ να παρευρεθούν τον Απρίλιο στη γιορτή του Πάσχα, και ότι είχαν πρόθεση να ταξιδέψουν δια μέσου της κοιλάδας του Ιορδάνη. Δεν απομακρύνθηκαν από το σπίτι του Ζεβεδαίου παρά κατά το μεσημέρι επειδή οι οικογένειες των αποστόλων και άλλοι μαθητές είχαν έρθει να τους αποχαιρετήσουν και να τους ευχηθούν το καλύτερο για το νέο έργο που επρόκειτο να αρχίσουν.
(1587.2) 141:0.2 Λίγο πριν φύγουν, οι απόστολοι έχασαν τον Κύριο και ο Ανδρέας βγήκε να τον ψάξει. Μετά από λίγη έρευνα βρήκε τον Ιησού καθισμένο στο πλοιάριο κάτω στην παραλία, δακρυσμένο. Οι δώδεκα είχαν συχνά δει τον Κύριό τους στενοχωρημένο και είχαν προσέξει τα σύντομα διαστήματα της σοβαρής πνευματικής απορρόφησης, αλλά κανείς τους δεν τον είχε δει δακρυσμένο. Ο Ανδρέας αιφνιδιάσθηκε που είδε τον Κύριο τόσο επηρεασμένο, την παραμονή της αναχώρησής τους για την Ιερουσαλήμ, και αποτόλμησε να πλησιάσει τον Ιησού και να τον ρωτήσει: «Αυτή τη σημαντική ημέρα, Κύριε, που θα αναχωρήσουμε για την Ιερουσαλήμ φανερώνοντας τη Βασιλεία του Πατρός, εσύ δακρύζεις; Ποιος από μας σε πείραξε;» και ο Ιησούς, επιστρέφοντας με τον Ανδρέα για να συναντήσουν τους δώδεκα, του απάντησε: «Κανείς από σας δεν με στενοχώρησε. Λυπάμαι μόνο που κανείς από την οικογένεια του πατέρα μου Ιωσήφ δεν θυμήθηκε να έρθει να μας ευχηθεί καλή επιτυχία». Εκείνη την περίοδο η Ρουθ είχε πάει να επισκεφθεί τον αδελφό της Ιωσήφ στη Ναζαρέτ. Άλλα μέλη της οικογένειάς του είχαν κρατηθεί μακριά από περιφρόνηση, απογοήτευση, παρεξήγηση και στενόμυαλη προσβολή που δημιουργήθηκε εξαιτίας πληγωμένων αισθημάτων.
(1587.3) 141:1.1 Η Καπερναούμ δεν ήταν μακριά από την Τιβεριάδα και η φήμη του Ιησού είχε αρχίσει να εξαπλώνεται για τα καλά σε όλη τη Γαλιλαία και σε μέρη ακόμα μακρύτερα. Ο Ιησούς γνώριζε ότι ο Ηρώδης σύντομα θα έπαιρνε είδηση το έργο του, έτσι σκέφτηκε πως θα ήταν καλύτερα να ταξιδέψει με τους αποστόλους του νότια και μέσα από την Ιουδαία. Μια συνοδεία από περισσότερους από εκατό πιστούς επιθυμούσε να πάει μαζί του αλλά ο Ιησούς τους μίλησε και τους παρακάλεσε να μην συνοδεύσουν την αποστολική ομάδα καθώς θα κατέβαιναν στον Ιορδάνη. Αν και συγκατένευσαν να μείνουν πίσω, πολλοί από αυτούς μέσα σε λίγες μέρες ακολούθησαν τον Κύριο.
(1587.4) 141:1.2 Την πρώτη ημέρα ο Ιησούς και οι απόστολοι μόλις που έφτασαν στην Ταριχέα, όπου έμειναν για τη νύχτα. Την άλλη μέρα ταξίδεψαν μέχρι ένα σημείο του Ιορδάνη κοντά στην Πέλλα όπου ο Ιωάννης είχε κηρύξει πριν από κανένα χρόνο και όπου ο Ιησούς είχε βαπτισθεί. Εδώ παρέμειναν για πάνω από δυο βδομάδες, διδάσκοντας και κηρύττοντας. Με το τέλος της πρώτης εβδομάδας αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι είχαν στρατοπεδεύσει εκεί κοντά όπου έμειναν ο Ιησούς και οι δώδεκα και είχαν έρθει από τη Γαλιλαία, τη Φοινίκη, τη Συρία, τη Δεκάπολη, την Περαία και την Ιουδαία.
(1588.1) 141:1.3 Ο Ιησούς δεν κήρυττε δημόσια. Ο Ανδρέας χώριζε το πλήθος και ανέθετε σε ιεροκήρυκες την πρωινή και απογευματινή συγκέντρωση. Μετά το βραδινό φαγητό ο Ιησούς συζητούσε με τους δώδεκα. Δεν τους δίδασκε τίποτε καινούργιο αλλά αναθεωρούσε την προηγούμενη διδασκαλία και απαντούσε στις πολλές ερωτήσεις τους. Σε κάποιο από αυτά τα απογεύματα είπε στους δώδεκα για τις σαράντα μέρες που είχε περάσει στους λόφους κοντά σ’ εκείνον τον τόπο.
(1588.2) 141:1.4 Πολλοί από εκείνους που ήρθαν από την Περαία και την Ιουδαία είχαν βαπτισθεί από τον Ιωάννη και ενδιαφερόντουσαν να μάθουν περισσότερα για τις διδασκαλίες του Ιησού. Οι απόστολοι έκαναν πολλή πρόοδο στο να διδάσκουν τους μαθητές του Ιωάννη καθόσον δεν απείχαν από το κήρυγμα του Ιωάννη και μια και δεν βάπτιζαν τότε ακόμα τους νέους μαθητές τους. Αλλά υπήρχε πάντα ένα πρόσκομμα στους οπαδούς του Ιωάννη για τον Ιησού. Ότι , αν ήταν όντως όπως τους είχε ανακοινώσει ο Ιωάννης, ο Ιησούς δεν είχε κάνει τίποτε για να τον βγάλει από τη φυλακή. Οι μαθητές του Ιωάννη ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί ο Ιησούς δεν εμπόδισε το φρικτό θάνατο του αγαπημένου τους αρχηγού.
(1588.3) 141:1.5 Από νύχτα σε νύχτα ο Ανδρέας καθοδηγούσε προσεκτικά τους συντρόφους του αποστόλους στο ευαίσθητο και δύσκολο έργο να καταφέρουν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με τους οπαδούς του Ιωάννη του Βαπτιστή. Κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου του δημόσιου λειτουργήματος του Ιησού, περισσότεροι από τα τρία τέταρτα των οπαδών του είχαν υπάρξει οπαδοί του Ιωάννη και είχαν βαπτισθεί. Όλο το έτος του 27 μ.Χ. πέρασε ήσυχα με την ανάληψη του έργου του Ιωάννη στην περιοχή της Περαίας και της Ιουδαίας.
(1588.4) 141:2.1 Τη νύχτα πριν αφήσουν την Πέλλα, ο Ιησούς έδωσε στους αποστόλους κάποιες περαιτέρω οδηγίες σε σχέση με την καινούργια βασιλεία. Είπε ο Κύριος: «Έχετε διδαχθεί να περιμένετε με ελπίδα για τον ερχομό της Βασιλείας του Θεού και έρχομαι να σας αναγγείλω ότι αυτή η από καιρού αναμενόμενη Βασιλεία είναι πλησίον, ακόμη ότι έφτασε ήδη και είναι ανάμεσά μας. Σε κάθε βασίλειο υπάρχει ένας βασιλιάς που κάθεται στο θρόνο του και θεσπίζει τους νόμους του βασιλείου. Έτσι και εσείς έχετε αναπτύξει ένα σχέδιο για την ουράνια βασιλεία, σαν την ένδοξη εξουσία του Ιουδαϊκού λαού πάνω σε όλους τους ανθρώπους της γης, με το Μεσσία να κάθεται στο θρόνο του Δαυίδ και από αυτή τη θέση της θαυμαστής δύναμης να θέτει σε ισχύ τους νόμους όλου του κόσμου. Αλλά, παιδιά μου, δεν βλέπετε με το μάτι της πίστης και δεν ακούτε με την κατανόηση του πνεύματος. Σας δηλώνω ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι η πραγματοποίηση και η αναγνώριση της εξουσίας του Θεού μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Αλήθεια, υπάρχει ένας βασιλιάς σ’ αυτό το βασίλειο, και αυτός ο βασιλιάς είναι ο Πατέρας μου και Πατέρας σας. Είμαστε οι πιστοί υπήκοοί του, εμβαθύνοντας, αυτό το γεγονός αποτελεί την άλλη πλευρά της αλήθειας, ότι δηλαδή είμαστε παιδιά του. Αυτή η αλήθεια κατά τη διάρκεια της ζωής μου θα γίνει φανερή σε όλους. Ο πατέρας μας κάθεται επίσης σ’ ένα θρόνο, αλλά δεν είναι φτιαγμένος από χέρια. Ο θρόνος του Απεριόριστου είναι η αιώνια κατοικία του Πατέρα όλων των ουρανών. Πληροί όλα τα πράγματα και φανερώνει τους νόμους του σε όλα τα σύμπαντα του στερεώματος. Ο Πατέρας δεσπόζει και στις καρδιές των παιδιών του στη γη με το πνεύμα που έχει στείλει να μείνει μέσα στις ψυχές των θνητών ανθρώπων.
(1588.5) 141:2.2 Όταν είστε υπήκοοι αυτής της Βασιλείας, πράγματι έχετε φτιαχτεί για να ακούτε το νόμο του Κυβερνήτη του Σύμπαντος, αλλά όταν, ένεκα του ευαγγελίου της Βασιλείας αυτού, το οποίο έχω έρθει να κηρύξω, εσείς ανακαλύψετε δια της πίστεως ότι είστε παιδιά του, εις το εξής δεν θα αντιμετωπίζετε τον εαυτό σας σαν δημιουργήματα που θα υπόκεινται στο νόμο ενός πανίσχυρου βασιλιά αλλά σαν προνομιούχα παιδιά ενός αγαπητού και θεϊκού Πατέρα. Αληθώς, αληθώς σας λέω, όταν το θέλημα του Πατέρα γίνει νόμος σας, είστε σχεδόν μέσα στη Βασιλεία. Αλλά όταν η επιθυμία του πατέρα γίνει και δικής σας επιθυμία, τότε είστε αληθινά μέσα στη βασιλεία επειδή η βασιλεία έχει με αυτό τον τρόπο γίνει μια εγκαταστημένη εμπειρία μέσα σας. Όταν η επιθυμία του Θεού γίνει νόμος σας, θα είστε ευγενείς υπήκοοι, αλλά όταν πιστέψετε σε αυτό το νέο ευαγγέλιο της θεϊκής υικής σχέσης με το Θεό, η βούληση του Πατέρα μου θα γίνει και δική σας επιθυμία και θα ανυψωθείτε στην ανώτερη κατάσταση των ελεύθερων παιδιών του Θεού, απολυτρωμένοι γιοι της βασιλείας».
(1589.1) 141:2.3 Μερικοί από τους αποστόλους άρπαξαν κάποιες έννοιες από αυτή τη διδασκαλία αλλά κανείς τους δεν κατάλαβε την πλήρη σημασία αυτής της καταπληκτικής ανακοίνωσης, εκτός από τον Ιάκωβο Ζεβεδαίο. Αλλά αυτές οι λέξεις βυθίστηκαν μέσα στις καρδιές τους και βγήκαν στην επιφάνεια για να χαροποιήσουν το λειτούργημά τους στα μετέπειτα χρόνια του έργου τους.
(1589.2) 141:3.1 Ο Κύριος και οι απόστολοι παρέμειναν κοντά στην Άμαθο σχεδόν τρεις εβδομάδες. Οι απόστολοι συνέχισαν να κηρύττουν στο πλήθος δυο φορές την ημέρα και ο Ιησούς κήρυττε κάθε Σάββατο απόγευμα. Στάθηκε αδύνατο να συνεχίσουν με το πρόγραμμα της Τετάρτης, έτσι ο Ανδρέας όρισε να ξεκουράζονται δυο απόστολοι κάθε μέρα της εβδομάδας, ενώ όλοι είχαν υπηρεσία κατά το κήρυγμα του Σαββάτου.
(1589.3) 141:3.2 Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης έκαναν το περισσότερο δημόσιο κήρυγμα. Ο Φίλιππος, ο Ναθαναήλ, ο Θωμάς και ο Σίμων έκαναν πολλή ιδιαίτερη εργασία και δίδασκαν σε τμήματα από ειδικές ομάδες αναζητητών. Οι δίδυμοι συνέχισαν την γενική επόπτευση για τη διατήρηση της τάξης, ενώ ο Ανδρέας, ο Ματθαίος και ο Ιούδας σχημάτισαν μια γενική διοικητική επιτροπή τριών, αν και ο καθένας από τους τρεις επιτελούσε και σημαντική θρησκευτική εργασία.
(1589.4) 141:3.3 Ο Ανδρέας ήταν επιφορτισμένος με το έργο της διευθέτησης των συνεχώς παρουσιαζόμενων παρεξηγήσεων και διαφωνιών μεταξύ των μαθητών του Ιωάννη και των νεότερων μαθητών του Ιησού. Σοβαρές καταστάσεις εδημιουργούντο κάθε λίγες μέρες, αλλά ο Ανδρέας, με τη βοήθεια των αποστολικών βοηθών του κατάφερνε να πείθει τις αντιμαχόμενες ομάδες να έρθουν σε κάποιο είδος συμφωνίας, τουλάχιστον πρόσκαιρα. Ο Ιησούς αρνήθηκε να συμμετάσχει σε κάποια από αυτές τις διασκέψεις, ούτε έδωσε κάποια συμβουλή για τη σωστή τακτοποίηση αυτών των δυσκολιών. Δεν έδωσε ποτέ καμία υπόδειξη για το πώς οι απόστολοι έπρεπε να λύσουν αυτά τα μπερδεμένα προβλήματα. Όταν ο Ανδρέας ερχόταν στον Ιησού με τέτοια αιτήματα, αυτός έλεγε πάντα: «Δεν είναι φρόνιμο να ανακατεύεται ο οικοδεσπότης με τα οικογενειακά προβλήματα των φιλοξενούμενών του. Ένας γνωστικός πατέρας δεν παίρνει το μέρος κάποιου, στους ανόητους καυγάδες των δικών του παιδιών».
(1589.5) 141:3.4 Ο Κύριος επεδείκνυε μεγάλη σοφία και φανέρωνε τέλεια δικαιοσύνη σε όλες τις συνδιαλλαγές με τους αποστόλους και με όλους τους μαθητές του. Ο Ιησούς ήταν ένας αληθινός καθοδηγητής ανθρώπων. Ασκούσε μεγάλη επιρροή στους οπαδούς του ένεκα του συνδυασμού της χάρης και της δύναμης της προσωπικότητάς του. Ενυπήρχε μια ραφιναρισμένη εξουσιαστική επιρροή στην τραχεία, νομαδική και άστεγη ζωή του. Ενυπήρχε μια διανοητική έλξη και πνευματική δύναμη στον εξουσιαστικό τρόπο της διδασκαλίας του, στη διαυγή λογική του, το στέρεο συλλογισμό του, τη μυαλωμένη επίγνωσή του, την οξυδέρκειά του, την απαράμιλλη νηφαλιότητά του και την εξαιρετική ανεκτικότητά του. Ήταν απλός, γενναίος, τίμιος και ατρόμητος. Μαζί με όλα αυτά τα φυσικά και διανοητικά προτερήματα της παρουσίας του Κυρίου, ενυπήρχε επίσης και όλη εκείνη η πνευματική χάρη ενός όντος που συμβαδίζει με την προσωπικότητά του – υπομονή, τρυφερότητα, πραότητα, ευγένεια και ταπεινότητα.
(1589.6) 141:3.5 Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήταν αληθινά μια έντονη και ισχυρή προσωπικότητα, ήταν μια διανοητική δύναμη και ένα πνευματικό οχυρό. Η προσωπικότητά του όχι μόνο προσήλκυε τις πνευματώδεις γυναίκες ανάμεσα στους οπαδούς του, αλλά επίσης και τον μορφωμένο και διανοητή Νικόδημο και τον σκληραγωγημένο Ρωμαίο στρατιώτη, τον εκατόνταρχο της φρουράς που ήταν γύρω από το σταυρό, ο οποίος όταν σταμάτησε να παρατηρεί τον Κύριο που πέθανε, είπε: «Αληθώς, αυτός ήταν Γιος του Θεού». Και οι ζωηροί, τραχείς ψαράδες της Γαλιλαίας τον αποκαλούσαν Κύριο.
(1590.1) 141:3.6 Οι απεικονίσεις του Ιησού υπήρξαν πολύ ανεπιτυχείς. Αυτές οι εικόνες του Χριστού έχουν ασκήσει μια δηλητηριώδη επιρροή στη νεολαία. Οι έμποροι του ναού με δυσκολία θα είχαν εξαφανιστεί από μπροστά από τον Ιησού εάν ήταν το είδος του άνδρα που οι καλλιτέχνες σας συνήθως ζωγραφίζουν. Ήταν ένας αξιοπρεπής άνδρας. Ήταν καλός αλλά φυσικός. Ο Ιησούς δεν πόζαρε σαν ήπιος, γλυκός, μαλακός και συμπαθητικά μυστηριώδης. Η διδασκαλία του ήταν δυναμική με ρίγη συγκινήσεων. Όταν μίλαγε δεν εννοούσε κάτι ικανοποιητικά αλλά αναλάμβανε να κάνει καθ’ ολοκληρίαν.
(1590.2) 141:3.7 Ο Κύριος ποτέ δεν έλεγε: «Ελάτε κοντά μου όλοι όσοι είστε νωθροί και όλοι όσοι είστε ονειροπόλοι». Αλλά πολλές φορές είπε: «Ελάτε κοντά μου όλοι όσοι μοχθείτε και θα σας ξεκουράσω – θα σας δυναμώσω πνευματικά». Ο ζυγός του Κυρίου είναι πραγματικά άνετος αλλά ακόμη και έτσι δεν τον επιβάλλει ποτέ. Κάθε άτομο πρέπει να τον δεχθεί με την ελεύθερη θέλησή του.
(1590.3) 141:3.8 Ο Ιησούς απεικονίζει την κατάκτηση με τη θυσία, τη θυσία της περηφάνιας και του εγωισμού. Δείχνοντας έλεος, έδειχνε την πνευματική απελευθέρωση από την κακεντρέχεια, το παράπονο, την οργή και την επιθυμία για εγωιστική δύναμη και εκδίκηση. Και όταν έλεγε: «Μην αντιστέκεστε στο κακό», εξηγούσε αργότερα ότι δεν εννοούσε ότι συγχωρούσε την αμαρτία ή ότι συμβούλευε την αδελφότητα με την ανομία. Ήθελε πιο πολύ να επισημάνει την συγγνώμη, «να μην αντιστέκεστε στην κακή μεταχείριση ενός ανθρώπου, το κακό ζημιώνει τα αισθήματα και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου».
(1590.4) 141:4.1 Ενόσω χρόνο παρέμεναν στην Άμαθο, ο Ιησούς πέρναγε πολύ χρόνο με τους αποστόλους εξηγώντας τους το καινούργιο σχέδιο του Θεού. Τους τόνιζε ξανά και ξανά ότι ο Θεός είναι Πατέρας, και όχι ένας ανώτερος λογιστής που έχει σαν κύρια απασχόληση να καταχωρεί όλα τα σφάλματα των παιδιών του στη γη, να εγγράφει τις αμαρτίες και τις κακές πράξεις τους, ώστε να τις χρησιμοποιήσει εναντίον τους όταν στη συνέχεια θα τους κρίνει σαν δίκαιος Δικαστής όλης της πλάσης. Οι Ιουδαίοι είχαν τη γνώμη ότι ο Θεός ήταν ένας βασιλιάς πάνω από όλα, ακόμα και ότι ήταν ο Πατέρας του έθνους, αλλά ποτέ πριν ξανά δεν πίστευαν τα πλήθη των ανθρώπων ότι ο Θεός ήταν ένας φιλόστοργος πατέρας όλων των υπάρξεων.
(1590.5) 141:4.2 Σαν απάντηση στο ερώτημα του Θωμά, «Ποιος είναι αυτός ο Θεός της Βασιλείας;» ο Ιησούς είπε: «Ο Θεός είναι ο Πατέρας σου, και η θρησκεία – το ευαγγέλιό μου – δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την πιστευτή αναγνώριση της αλήθειας ότι είσαι γιος του. Και βρίσκομαι εδώ ανάμεσά σας με σάρκα και οστά για να σας κάνω να διαπιστώσετε και τις δυο αυτές ιδέες στη ζωή και στη διδασκαλία μου».
(1590.6) 141:4.3 Ο Ιησούς προσπάθησε επίσης να ελευθερώσει το μυαλό των αποστόλων του από την ιδέα να προσφέρουν ζώα σαν θυσία από θρησκευτικό καθήκον. Αλλά αυτοί οι άνδρες, εκπαιδευμένοι από τη θρησκεία στην καθημερινή θυσία, άργησαν να καταλάβουν τι εννοούσε. Παρ’ όλα αυτά ο Κύριος δεν έχασε την υπομονή του και συνέχιζε να διδάσκει. Όταν αποτύγχανε να αγγίξει τα μυαλά όλων των αποστόλων με τη βοήθεια επεξηγήσεων, επαναλάμβανε το μήνυμα χρησιμοποιώντας διαφορετικό τύπο παραβολής για να διαφωτίσει την υπόθεση.
(1590.7) 141:4.4 Αυτόν ακριβώς τον καιρό ο Ιησούς άρχισε να διδάσκει τους δώδεκα πιο εντατικά σχετικά με την αποστολή τους «να παρηγορούν τους λυπημένους και να εξυπηρετούν τους ασθενείς». Ο Κύριος τους έμαθε πολλά για τον πλήρη άνθρωπο – την ένωση σώματος, μυαλού και πνεύματος ώστε να σχηματισθεί η ατομικότητα ενός άνδρα ή γυναίκας. Ο Ιησούς είπε στους συντρόφους του για τις τρεις μορφές θλίψης που θα συναντούσαν και συνέχισε εξηγώντας πώς θα έπρεπε να εξυπηρετούν όλους αυτούς που υποφέρανε από τις στενοχώριες των ανθρώπινων ασθενειών. Τους δίδαξε πώς να αναγνωρίζουν:
(1591.1) 141:4.5 1. Αρρώστιες της σάρκας – εκείνες τις οδύνες που κοινά αντιμετωπίζονται σαν φυσικές ασθένειες.
(1591.2) 141:4.6 2. Ταραγμένα μυαλά – εκείνες τις μη φυσικές οδύνες που κατά συνέπεια θεωρούνταν συναισθηματικές και διανοητικές δυσκολίες και δυσπραγίες.
(1591.4) 141:4.8 Ο Ιησούς εξήγησε στους αποστόλους, σε διάφορες ευκαιρίες, την ουσία, ό,τι δηλαδή αφορούσε την προέλευση αυτών των κακών πνευμάτων, που εκείνες τις ημέρες συχνά αποκαλούσαν ακάθαρτα πνεύματα. Ο Κύριος γνώριζε καλά τη διαφορά μεταξύ της κατοχής από κακά πνεύματα και της αρρώστιας, αλλά οι απόστολοι όχι. Ούτε ήταν δυνατόν, εν όψει της περιορισμένης γνώσης τους για την πρότερη ιστορία της Ουράντια, να αναλάβει ο Ιησούς την υποχρέωση να τους εξηγήσει πλήρως την υπόθεση. Αλλά πολλές φορές τους είπε σχετικά με αυτά τα κακά πνεύματα: «Δεν θα ενοχλήσουν τον άνθρωπο ξανά από τη στιγμή που θα ανέλθω στον Πατέρα μου στους ουρανούς και εκχύσω το πνεύμα μου σε όλες τις υπάρξεις, κατ’ εκείνον τον καιρό που η Βασιλεία θα έρθει με μεγάλη δύναμη και πνευματική δόξα».
(1591.5) 141:4.9 Από βδομάδα σε βδομάδα και από μήνα σε μήνα, όλο το έτος, οι απόστολοι απασχολούνταν όλο και περισσότερο με τη θεραπευτική εξυπηρέτηση των αρρώστων.
(1591.6) 141:5.1 Μια από τις πλέον επεισοδιακές από τις απογευματινές συγκεντρώσεις στην Άμαθο ήταν η συνεδρίαση που είχε να κάνει με τη συζήτηση για την ενότητα του πνεύματος. Ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος είχε ρωτήσει: «Κύριε, πώς είναι δυνατόν να βλέπουμε ομοιόμορφα και ως εκ τούτου να απολαμβάνουμε περισσότερη αρμονία μεταξύ μας;». Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτή την ερώτηση κεντρίστηκε το πνεύμα του τόσο πολύ που ρώτησε: «Ιάκωβε, Ιάκωβε, πότε σας δίδαξα ότι πρέπει να βλέπετε όλοι ομοιόμορφα; Ήρθα στον κόσμο για να κηρύξω την πνευματική ελευθερία με το σκοπό οι θνητοί να ενδυναμωθούν και να ζήσουν εξατομικευμένες ζωές με πρωτοτυπία και ελευθερία ενώπιον του Θεού. Δεν επιθυμώ να εξαγορασθεί η κοινωνική αρμονία και η αδελφική ειρήνη θυσιάζοντας την ελεύθερη προσωπικότητα και την πνευματική αυθεντικότητα. Αυτό που θέλω από σας, απόστολοί μου, είναι πνευματική ενότητα – και μπορείτε να αποκτήσετε την εμπειρία αυτή μέσα από τη χαρά της, από κοινού, αφοσίωσής σας στο να πράττετε με όλη την καρδιά σας το θέλημα το Πατέρα μου στους ουρανούς. Δεν πρέπει να βλέπετε ομοιόμορφα ή να αισθάνεστε ομοιόμορφα ή ακόμα-ακόμα να σκέπτεστε ομοιόμορφα ώστε να είστε και πνευματικά ομοιόμορφοι. Η πνευματική ενότητα προέρχεται από τη συνειδητοποίηση ότι καθένας σας κατοικείται και βαθμιαία κυριεύεται από τη δωρεά του Πνεύματος του ουράνιου Πατέρα. Η αποστολική αρμονία πρέπει να είναι ανεξάρτητη από το γεγονός ότι η προσδοκία του πνεύματος στον καθένα σας θα είναι ίδια σε προέλευση, φύση και πεπρωμένο.
(1591.7) 141:5.2 Κατ’ αυτόν τον τρόπο πρέπει να αποκτήσετε την εμπειρία για μια τέλεια ενότητα πνευματικής επιδίωξης και αντίληψης που δεν θα μπερδεύεται με την αμοιβαία συνειδητοποίηση ότι τα εντός σας διαμένοντα Ουράνια Πνεύματα είναι τα ίδια. Και μπορείτε να απολαύσετε όλη αυτήν την πνευματική ενότητα μέσα από την τέλεια έκφραση μιας υπέρτατης ποικιλίας διαφορετικής διανοητικής νοοτροπίας, συναισθημάτων χαρακτήρα και κοινωνικής συμπεριφοράς. Οι προσωπικότητές σας πρέπει να είναι αναζωογονητικά διαφορετικές και αξιοπρόσεκτα ποικίλες ενώ οι πνευματικές φύσεις σας και τα πνευματικά προϊόντα της θεϊκής λατρείας και της αδελφικής αγάπης μπορούν να αποβούν τόσο ενοποιημένες ώστε όσοι παρατηρούν τη σιγουριά των επιθυμιών της ζωής σας να αντιλαμβάνονται την ομοιομορφία και την ενότητα αυτού του πνεύματος. Θα αναγνωρίσουν ότι είστε μαζί μου και έχετε με αυτόν τον τρόπο μάθει και δεχτεί πώς να πράττετε το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό. Μπορείτε να επιτύχετε την ενότητα στην υπηρεσία του Θεού ακόμα και όταν εκτελείτε τέτοια υπηρεσία σύμφωνα με την τεχνική του δικού σας αυθεντικού χαρίσματος του μυαλού, του σώματος και της ψυχής.
(1592.1) 141:5.3 Η πνευματική σας ενότητα υπονοεί δυο πράγματα, τα οποία πάντα θα βρίσκονται σε αρμονία στη ζωή των πιστών: Πρώτον, κατέχεστε από το κοινό κίνητρο για να υπηρετείτε το συνάνθρωπό σας, όλοι επιθυμείτε πάνω από όλα να πράττετε το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό. Δεύτερον, έχετε όλοι ένα κοινό τελικό σκοπό ύπαρξης: όλοι στοχεύετε να βρείτε τον Πατέρα στον ουρανό, και ως εκ τούτου να αποδείξετε στο σύμπαν ότι έχετε γίνει σαν και αυτόν».
(1592.2) 141:5.4 Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης των δώδεκα ο Ιησούς επανήλθε σ’ αυτό το θέμα. Επανειλημμένα τους είπε ότι δεν ήταν επιθυμία του όσοι πιστέψουν σε αυτόν να γίνουν δογματικοί και τυποποιημένοι σύμφωνα με τις θρησκευτικές προκαταλήψεις ακόμα και των καλών ανθρώπων. Ξανά και ξανά προειδοποίησε τους αποστόλους του ότι ήταν κατά, της δημιουργίας δογμάτων και της ίδρυσης παραδόσεων σαν μέσο για την καθοδήγηση και τον έλεγχο των πιστών του ευαγγελίου της Βασιλείας των Ουρανών.
(1592.3) 141:6.1 Κοντά στο τέλος της τρίτης και τελευταίας εβδομάδας στην Άμαθο, ο Σίμων ο Ζηλωτής έφερε στον Ιησού κάποιον Τεχέρμα, ένα Πέρση που είχε δουλειές στη Δαμασκό. Ο Τεχέρμα είχε ακούσει για τον Ιησού και είχε έρθει στην Καπερναούμ για να τον δει. Εκεί έμαθε ότι ο Ιησούς είχε πάει με τους αποστόλους κάτω στην κοιλάδα του Ιορδάνη, στο δρόμο για την Ιερουσαλήμ και ξεκίνησε να τον βρει. Ο Ανδρέας είχε παρουσιάσει τον Τεχέρμα στο Σίμωνα για οδηγίες. Ο Σίμων αντιμετώπισε τον Πέρση σαν ένα «λάτρη της φωτιάς», αν και ο Τεχέρμα κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να του εξηγήσει ότι η φωτιά ήταν μόνο το ορατό σύμβολο του Αγαθού και Αγίου. Αφού μίλησε με τον Ιησού, ο Πέρσης εξέφρασε την πρόθεσή του να παραμείνει για μερικές ημέρες και να ακούσει τη διδασκαλία και να παρακολουθήσει το κήρυγμα.
(1592.4) 141:6.2 Όταν ο Σίμων ο Ζηλωτής και ο Ιησούς έμειναν μόνοι, ο Σίμων ρώτησε τον Κύριο: «Γιατί εγώ δεν μπόρεσα να τον πείσω; Γιατί αντιστάθηκε τόσο σε μένα ενώ ήταν τόσο πρόθυμος να ακούσει εσένα;». Ο Ιησούς απάντησε: «Σίμων, Σίμων, πόσες φορές δεν σου έχω δώσει οδηγίες να σταματήσεις όλες τις προσπάθειες να βγάλεις κάτι έξω από τις καρδιές αυτών που γυρεύουν τη σωτηρία; Πόσο συχνά δεν σου έλεγα να εργάζεσαι μόνο για να βάλεις κάτι μέσα στις πεινασμένες ψυχές; οδήγησε τους ανθρώπους στη Βασιλεία και οι μεγάλες και ζωντανές αλήθειες της Βασιλείας θα οδηγήσουν έξω πάραυτα όλα τα σοβαρά λάθη. Όταν παρουσιάσεις στους θνητούς τα καλά νέα ότι ο Θεός είναι Πατέρας τους, θα μπορέσεις ευκολότερα να τους πείσεις ότι είναι στην πραγματικότητα γιοι του Θεού. Και ενεργώντας έτσι, θα φέρεις το φως της σωτηρίας σε όσους βρίσκονται στο σκοτάδι. Σίμων, όταν ο Γιος του Ανθρώπου ήρθε για πρώτη φορά σε σένα, ήρθε αρνούμενος τον Μωυσή και τους προφήτες και κηρύσσοντας ένα νέο και καλύτερο τρόπο ζωής; Όχι. Δεν ήρθα για να σου αφαιρέσω ό,τι έχεις από τους προπάτορές σου αλλά να σου δείξω την τελειοποιημένη άποψη εκείνου που οι πατέρες σου γνώριζαν μόνο εν μέρει. Πήγαινε, λοιπόν, Σίμων, διδάσκοντας και κηρύττοντας για τη Βασιλεία και όταν θα έχεις βάλει κάποιον μέσα στη Βασιλεία με ασφάλεια και σιγουριά, τότε θα είναι η ώρα, όταν αυτός ο κάποιος θα έρθει σε σένα αναζητώντας να του δοθούν οδηγίες σχετικά με την προοδευτική βελτίωση της ψυχής μέσα στο θεϊκό Βασίλειο».
(1592.5) 141:6.3 Ο Σίμων έμεινε κατάπληκτος με αυτές τις κουβέντες, αλλά έκανε όπως τον είχε διδάξει ο Ιησούς και ο Τεχέρμα, ο Πέρσης, μετρήθηκε μεταξύ εκείνων που εισήλθαν στη Βασιλεία.
(1592.6) 141:6.4 Εκείνη τη νύχτα ο Ιησούς μίλησε στους αποστόλους για τη νέα ζωή της Βασιλείας. Είπε εν μέρει: «Όταν εισέρχεστε στη Βασιλεία, αναγεννιέστε. Δεν μπορείτε να διδάσκετε τα βαθυστόχαστα πράγματα του πνεύματος σ’ εκείνους που έχουν γεννηθεί μόνο από τη σάρκα. Πρώτα να βλέπετε αν οι άνθρωποι έχουν αναγεννηθεί από το πνεύμα πριν τους διδάξετε για τις προωθημένες καταστάσεις του πνεύματος. Μην επιχειρήσετε να δείξετε στους ανθρώπους τις ομορφιές του ναού πριν τους βάλετε μέσα στο ναό. Παρουσιάστε τους ανθρώπους στο Θεό και σαν παιδιά του Θεού συζητείστε πλέον για τις θεωρίες της πατρότητας του Θεού και την υική σχέση των ανθρώπων. Μην αντιμάχεστε τους ανθρώπους – να είστε πάντοτε υπομονετικοί. Δεν είναι δική σας η Βασιλεία, εσείς είστε μόνο πρεσβευτές. Απλώς να κηρύττετε: Αυτή είναι η Βασιλεία των Ουρανών – ο Θεός είναι ο Πατέρας σας και εσείς τα παιδιά του, και αυτά τα καλά νέα, αν τα πιστεύετε με όλη την καρδιά σας είναι η αιώνια σωτηρία σας».
(1593.1) 141:6.5 Οι απόστολοι έκαναν μεγάλες προόδους κατά την παραμονή τους στην Άμαθο. Αλλά ήταν πολύ απογοητευμένοι που ο Ιησούς δεν τους έκανε καμία υπόδειξη για το πώς να συμπεριφέρονται στους μαθητές του Ιωάννη. Ακόμα και στο σημαντικό θέμα του βαπτίσματος, το μόνο που είπε ο Ιησούς ήταν: «Ο Ιωάννης σας βάφτιζε με νερό, αλλά όταν εισέλθετε στη Βασιλεία των Ουρανών, θα βαπτισθείτε με το Πνεύμα».
(1593.2) 141:7.1 Στις 26 Φεβρουαρίου, ο Ιησούς, οι απόστολοι και μια μεγάλη ομάδα οπαδών ταξίδεψαν πέραν του Ιορδάνη αφού διέσχισαν το ποτάμι και έφτασαν κοντά στη Βηθανία της Περαίας, εκεί που ο Ιωάννης έκανε το πρώτο του κήρυγμα για την ερχόμενη Βασιλεία. Ο Ιησούς με τους αποστόλους παρέμεινε εδώ, διδάσκοντας και κηρύττοντας για τέσσερις εβδομάδες πριν ανεβούν στην Ιερουσαλήμ.
(1593.3) 141:7.2 Τη δεύτερη εβδομάδα της παραμονής τους στη Βηθανία πέραν του Ιορδάνη, ο Ιησούς πήρε τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη στους λόφους αφού πέρασαν πάλι το ποτάμι και έφτασαν νότια της Ιεριχούς για μια ανάπαυλα τριών ημερών. Ο Κύριος δίδαξε τους τρεις εκείνους πολλές νέες και βαθύτερες αλήθειες για τη Βασιλεία των Ουρανών. Για το σκοπό αυτής της καταγραφής θα αναδιοργανώσουμε και ταξινομήσουμε αυτές τις διδασκαλίες ως ακολούθως:
(1593.4) 141:7.3 Ο Ιησούς προσπάθησε πολύ να ξεκαθαρίσει ότι επιθυμούσε οι απόστολοί του, έχοντας δοκιμάσει την πραγματικότητα του Αγίου Πνεύματος της Βασιλείας, να ζουν στον κόσμο κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι άνθρωποι, βλέποντας τη ζωή τους, να συνειδητοποιούν την ύπαρξη της Βασιλείας και γι αυτό το λόγο να αρχίζουν να ερωτούν τους πιστεύοντες σχετικά με τις οδούς της Βασιλείας. Όλοι οι παρόμοιοι αναζητητές της αλήθειας χαίρονται πάντοτε όταν ακούνε τα καλά νέα του δώρου της πίστεως, το οποίο εξασφαλίζει την είσοδο στη Βασιλεία με τις αιώνιες και θεϊκές αλήθειες του πνεύματος.
(1593.5) 141:7.4 Ο Κύριος ήθελε να εντυπώσει σε όλους τους κήρυκες του ευαγγελίου της Βασιλείας, ότι μόνη τους απασχόληση ήταν να αποκαλύπτουν στον ξεχωριστό άνθρωπο ότι ο Θεός ήταν Πατέρας του (του ανθρώπου) – να καθοδηγούν αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο ώστε να γίνει συνειδητός γιος και μετά να παρουσιάζουν αυτόν τον ίδιο άνθρωπο στο Θεό σαν το πιστό παιδί του. Και οι δυο αυτές ουσιώδεις αποκαλύψεις είχαν πραγματοποιηθεί από τον Ιησού. Έγινε, πράγματι, «η οδός, η αλήθεια και η ζωή». Η θρησκεία του Ιησού βασιζόταν ολοκληρωτικά στον τρόπο ζωής της ενσαρκωμένης ύπαρξής του στη γη. Όταν ο Ιησούς έφυγε από τον κόσμο, δεν άφησε πίσω του βιβλία, νόμους ή άλλου είδους ανθρώπινες οργανώσεις που να επηρεάζουν την πνευματική ζωή των ατόμων.
(1593.6) 141:7.5 Ο Ιησούς έκανε ολοφάνερο ότι είχε έρθει να εγκαθιδρύσει προσωπικές και αιώνιες σχέσεις με τους ανθρώπους τις οποίες θα έπρεπε πάντα να έχουν σε προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων ανθρώπινων σχέσεων. Και έδωσε έμφαση στο ότι αυτή η ενδόμυχη πνευματική σχέση θα επεκτεινόταν σε όλους τους ανθρώπους όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών θέσεων σε όλους τους λαούς. Τη μόνη ανταμοιβή την οποία θα έπαιρναν τα παιδιά του ήταν: σ’ αυτόν τον κόσμο – πνευματική χαρά και θεϊκό μοίρασμα. Στον άλλο κόσμο – αιώνια ζωή με τη βοήθεια της πραγματικότητας του Αγίου Πνεύματος του Ουράνιου Πατέρα.
(1593.7) 141:7.6 Ο Ιησούς απέδιδε μεγάλη σημασία σε αυτό που αποκαλούσε οι δυο αλήθειες πρώτης δήλωσης της διδασκαλίας για τη Βασιλεία και αυτές είναι: η επίτευξη της σωτηρίας δια της πίστεως, και πίστη μόνη, συνδυασμένη με την επαναστατική διδασκαλία της επίτευξης ανθρώπινης ελευθερίας μέσα από την ειλικρινή αναγνώριση της αλήθειας, «Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει». Ο Ιησούς ήταν η ζωντανή απόδειξη της αλήθειας και υποσχέθηκε να στείλει το Πνεύμα της Αληθείας στις καρδιές όλων των παιδιών του μετά την επιστροφή του στον Πατέρα του στον ουρανό.
(1594.1) 141:7.7 Ο Κύριος δίδασκε σε αυτούς τους αποστόλους τις πιο θεμελιώδεις αλήθειες για μια ολόκληρη εποχή στη γη. Συχνά άκουγαν αυτές τις διδασκαλίες όταν στην πραγματικότητα αυτά που έλεγε προορίζονταν για την έμπνευση και την διαπαιδαγώγηση άλλων κόσμων. Έδινε το παράδειγμα ενός νέου και αυθεντικού σχεδίου ζωής. Από ανθρώπινη προσωπική άποψη ήταν αλήθεια ένας Ιουδαίος, αλλά ζούσε τη ζωή για όλο τον κόσμο σαν ένας θνητός όλης της πλάσης.
(1594.2) 141:7.8 Για να εξασφαλίσει την αναγνώριση του Πατέρα του στο ξετύλιγμα του σχεδίου της Βασιλείας, ο Ιησούς εξηγούσε ότι είχε σκόπιμα παραλείψει τους «μεγάλους άνδρες της γης». Ξεκίνησε το έργο του με τους φτωχούς, την τάξη που είχε τόσο παραμεληθεί από τις περισσότερες θρησκείες των προηγούμενων εποχών. Δεν περιφρονούσε κανέναν, το σχέδιό του ήταν για όλο τον κόσμο, ακόμα συμπαντικό. Ήταν τόσο τολμηρός και εμφατικός σ’ αυτές τις εξαγγελίες που ακόμα και ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης είχαν μπει στον πειρασμό να πιστέψουν ότι ίσως να ήταν εκτός εαυτού.
(1594.3) 141:7.9 Προσπαθούσε με μαλακό τρόπο να μεταδώσει σ’ αυτούς τους αποστόλους την αλήθεια ότι είχε έρθει στη γη με την αποστολή να μην δώσει ένα παράδειγμα για λίγες ανθρώπινες υπάρξεις, αλλά να εγκαθιδρύσει και υποδείξει ένα επίπεδο ανθρώπινης ζωής για όλους τους ανθρώπους σε όλους τους κόσμους από άκρη σε άκρη όλου του σύμπαντός του. Και αυτό το επίπεδο πλησίαζε την υπέρτατη τελειότητα, ακόμα την τέλεια καλοσύνη του Παγκόσμιου Πατέρα. αλλά οι απόστολοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη σημασία των λόγων του.
(1594.4) 141:7.10 Ανήγγειλε ότι είχε έρθει σαν δάσκαλος, σαν δάσκαλος σταλμένος από τον Ουρανό για να παρουσιάσει την πνευματική αλήθεια στην υλική σκέψη. Και αυτό ακριβώς έκανε. Ήταν ένας δάσκαλος, όχι ένα ιεροκήρυκας. Από ανθρώπινη άποψη ο Πέτρος ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός κήρυκας από τον Ιησού. Τα κηρύγματα του Ιησού ήταν τόσο αποτελεσματικά ένεκα της μοναδικής προσωπικότητάς του και όχι γιατί υποχρέωνε την προσευχή ή τη συναισθηματική έλξη. Ο Ιησούς μιλούσε κατ’ ευθείαν στην ανθρώπινη ψυχή. Ήταν δάσκαλος του ανθρώπινου πνεύματος αλλά διαμέσου του μυαλού. Ζούσε με τους ανθρώπους.
(1594.5) 141:7.11 Ήταν με αυτήν την ευκαιρία που ο Ιησούς εκμυστηρεύτηκε στον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη ότι το έργο του στη γη ήταν κατά κάποιο τρόπο περιορισμένο από την «Επιτροπή από ψηλά», αναφερόμενος στις πριν την ενσάρκωση οδηγίες του Ουράνιου αδελφού του Εμμανουήλ. Τους είπε ότι είχε έρθει να κάνει το θέλημα του Πατέρα του και μόνο το θέλημα του Πατέρα του. Παρακινούμενος έτσι από την ολόψυχη μοναδικότητα του σκοπού του, δεν έδειχνε ενοχλημένος από την παρουσία του κακού στον κόσμο.
(1594.6) 141:7.12 Οι απόστολοι είχαν αρχίσει να αναγνωρίζουν την ανεπιτήδευτη φιλικότητα του Ιησού. Αν και ο Κύριος ήταν εύκολος στην προσέγγιση, ζούσε πάντα ανεξάρτητα και πάνω από όλα τα ανθρώπινα όντα. Ούτε για μια φορά δεν κυριεύτηκε από κάποια αμιγώς ανθρώπινη επιρροή και δεν εκτέθηκε στην αδύναμη ανθρώπινη κρίση. Δεν έδινε προσοχή στην γνώμη του κοινού και δεν επηρεαζόταν από τη λατρεία του κόσμου. Σπάνια σταματούσε για να διορθώσει παρανοήσεις ή μνησικακούσε για κακή εκπροσώπηση. Ποτέ δεν ζητούσε συμβουλή από ανθρώπους, ποτέ δεν έκανε εκκλήσεις για προσευχή.
(1594.7) 141:7.13 Ο Ιάκωβος είχε εκπλαγεί πώς ο Ιησούς φαινόταν να καταλαβαίνει αμέσως το τέλος από την αρχή. Ο Κύριος σπάνια εμφανιζόταν έκπληκτος. Δεν ήταν ποτέ εξημμένος, θυμωμένος ή συγχυσμένος. Ποτέ δεν δικαιολογήθηκε σε κανένα. Ήταν κατά διαστήματα λυπημένος, αλλά ποτέ απογοητευμένος.
(1594.8) 141:7.14 Ο Ιωάννης αντιλήφτηκε πιο καθαρά ότι παρόλα τα θεϊκά του χαρίσματα, πάνω από όλα ήταν άνθρωπος. Ο Ιησούς έζησε σαν άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους και κατανόησε, αγάπησε και έμαθε πώς να κουμαντάρει του ανθρώπους. Στην προσωπική ζωή του ήταν τόσο ανθρώπινος και όμως τόσο αλάνθαστος. Και πάντα ήταν αλτρουιστής.
(1595.1) 141:7.15 Αν και ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης δεν μπορούσαν να καταλάβουν πολύ καλά όλα όσα τους έλεγε ο Ιησούς με εκείνη την ευκαιρία, οι ευγενικές κουβέντες του έμειναν ζωντανές στην καρδιά τους και μετά τη σταύρωση και την ανάσταση βγήκαν στην επιφάνεια για να πλουτίσουν και χαροποιήσουν το έργο που συνέχισαν. Δεν ήταν περίεργο που οι απόστολοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τελείως τις λέξεις του Κυρίου, γιατί τους προέβαλλε το σχέδιο ζωής μιας νέας εποχής.
(1595.2) 141:8.1 Καθ’ όλη την παραμονή των τεσσάρων εβδομάδων στη Βηθανία πέραν του Ιορδάνη, αρκετές φορές την εβδομάδα ο Ανδρέας έστελνε, ανά δυο, τους αποστόλους να πάνε μέχρι την Ιεριχώ για μια ή δυο μέρες. Ο Ιωάννης είχε πολλούς οπαδούς στην Ιεριχώ και η πλειονότητά τους δεχόταν ευχάριστα τις πιο προχωρημένες διδασκαλίες του Ιησού και των αποστόλων. Σ’ αυτές τις επισκέψεις στην Ιεριχώ οι απόστολοι άρχισαν να εκτελούν πιο εξειδικευμένα τις εντολές του Ιησού και να θεραπεύουν τους αρρώστους. Επισκέφτηκαν κάθε σπίτι στην πόλη και προσπάθησαν να ελαφρώσουν κάθε πονεμένο άνθρωπο.
(1595.3) 141:8.2 Οι απόστολοι εργάστηκαν δημόσια στην Ιεριχώ για κάποιο διάστημα αλλά οι προσπάθειές τους ήταν κυρίως πιο χαμηλών τόνων και προσωπικής φύσης. Ανακάλυψαν τώρα ότι τα καλά νέα της Βασιλείας επιδρούσαν πολύ ευεργετικά στους αρρώστους. Το μήνυμά τους επέφερε τη γιατρειά στους πονεμένους. Και ήταν στην Ιεριχώ που η εξουσιοδότηση του Ιησού στους δώδεκα, να κηρύξουν τα χαρούμενα νέα της Βασιλείας και να εξυπηρετούν τους πονεμένους, είχε για πρώτη φορά τέλεια αποτελέσματα.
(1595.4) 141:8.3 Σταμάτησαν στην Ιεριχώ καθ’ οδόν προς την Ιερουσαλήμ και τους πρόφτασε μια αντιπροσωπία από τη Μεσοποταμία που είχε έρθει να συνομιλήσει με τον Ιησού. Οι απόστολοι σχεδίαζαν να μείνουν μόνο μια μέρα εδώ, αλλά όταν αυτοί οι αναζητητές της αλήθειας από την Ανατολή έφτασαν, ο Ιησούς παρέμεινε κοντά τους τρεις μέρες και αυτοί επέστρεψαν στα σπίτια τους κατά μήκος του Ευφράτη ευτυχισμένοι με τη γνώση της καινούργιας αλήθειας για την Βασιλεία των Ουρανών.
(1595.5) 141:9.1 Τη Δευτέρα, τελευταία μέρα του Μαρτίου, ο Ιησούς και οι απόστολοι άρχισαν το ταξίδι τους από τους λόφους προς την Ιερουσαλήμ. Ο Λάζαρος από τη Βηθανία1 [1] είχε κατέβει δυο φορές στον Ιορδάνη για να δει τον Ιησού και είχε κάνει κάθε προετοιμασία για τον Κύριο και τους αποστόλους ώστε να κάνουν το αρχηγείο τους στο σπίτι του Λάζαρου και των αδελφών του, στη Βηθανία, για όσο διάστημα θα έμεναν στην Ιερουσαλήμ.
(1595.6) 141:9.2 Οι μαθητές του Ιωάννη παρέμειναν στη Βηθανία, πέρα από τον Ιορδάνη, διδάσκοντας και κηρύττοντας στα πλήθη, έτσι ο Ιησούς συνοδευόταν μόνο από τους δώδεκα όταν έφτασε στο σπίτι του Λάζαρου. Εδώ ο Ιησούς και οι απόστολοι παρέμειναν πέντε μέρες, αναπαυόμενοι και παίρνοντας δυνάμεις πριν πάνε για το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ. Ήταν σημαντικό γεγονός για τη ζωή της Μάρθας και της Μαρίας να έχουν τον Κύριο και τους αποστόλους στο σπίτι του αδελφού τους, όπου μπορούσαν να εξυπηρετούν τις ανάγκες τους.
(1595.7) 141:9.3 Την Κυριακή το πρωί, 6 Απριλίου, ο Ιησούς και οι απόστολοι κατέβηκαν στην Ιερουσαλήμ, και ήταν η πρώτη φορά που ο Κύριος και όλοι οι δώδεκα βρίσκονταν εκεί μαζί.
(1596.1) 142:0.1 Τον Απρίλιο ο Ιησούς και οι απόστολοι εργάστηκαν στην Ιερουσαλήμ, φεύγοντας κάθε απόγευμα από την πόλη για να περάσουν τη νύχτα στη Βηθανία. Ο ίδιος ο Ιησούς περνούσε μια ή δυο μέρες κάθε εβδομάδα στην Ιερουσαλήμ, στο σπίτι του Φλάβιου, ενός Ελληνοϊουδαίου, όπου πολλοί διακεκριμένοι Ιουδαίοι έρχονταν κρυφά για να το ρωτήσουν.
(1596.2) 142:0.2 Την πρώτη μέρα στην Ιερουσαλήμ ο Ιησούς ζήτησε να δει το φίλο των προηγούμενων χρόνων, τον Άννα, που κάποτε ήταν ανώτερος ιερέας και συγγενής της Σαλώμης, της γυναίκας του Ζεβεδαίου. Ο Άννας άκουγε για τον Ιησού και τη διδασκαλία του και όταν ο Ιησούς πήγε στο σπίτι του ανώτερου ιερέα, έγινε δεκτός με μεγάλη επιφυλακτικότητα. Όταν ο Ιησούς αντιλήφθηκε την ψυχρότητα του Άννα, αναχώρησε αμέσως, λέγοντας καθώς έφευγε: «Ο φόβος είναι ο κύριος υποδουλωτής του ανθρώπου και η υπεροψία η μεγαλύτερη αδυναμία του. Θα εγκαταλείψεις τον εαυτό σου στην κατοχή αυτών των δυο καταστροφέων της χαράς και της ελευθερίας;». Αλλά ο Άννας δεν απάντησε. Ο Κύριος δεν ξανάδε τον Άννα μέχρι τη στιγμή που αυτός καθόταν με τον γαμπρό του στη θέση του δικαστή του Γιου του Ανθρώπου.
(1596.3) 142:1.1 Καθ’ όλο αυτό το μήνα ο Ιησούς ή κάποιος από τους αποστόλους δίδασκε καθημερινά στο ναό. Όταν το πλήθος για το Πάσχα αυξήθηκε τόσο ώστε δεν μπορούσε να μπει στο ναό για τη διδασκαλία, οι απόστολοι διεξήγαγαν πολλές διδασκαλίες σε ομάδες έξω από τον ιερό περίβολο. Το κεντρικό θέμα του μηνύματός τους ήταν:
(1596.4) 142:1.2 1. Η Βασιλεία των Ουρανών είναι κοντά.
(1596.5) 142:1.3 2. Δια της πίστεως στην πατρότητα του Θεού μπορείτε να εισέλθετε στη Βασιλεία των Ουρανών, και έτσι να γίνετε τα παιδιά του Θεού.
(1596.6) 142:1.4 3. Η αγάπη είναι ο κανόνας της ζωής μέσα στη βασιλεία – ύψιστη αφοσίωση προς το Θεό ενώ αγαπάτε τον πλησίον σας όπως τον εαυτόν σας.
(1596.7) 142:1.5 4. Υπακοή στο θέλημα του Πατέρα, παραχωρώντας την προσωπική του ζωή κάποιος στα προϊόντα του πνεύματος, είναι ο νόμος της Βασιλείας.
(1596.8) 142:1.6 Τα πλήθη που είχαν έρθει να γιορτάσουν το Πάσχα, άκουγαν τη διδασκαλία του Ιησού, και εκατοντάδες από αυτούς ευφράνθηκαν με τα καλά νέα. Οι επικεφαλείς ιερείς και οι άρχοντες των Ιουδαίων άρχισαν να αγωνιούν για τον Ιησού και τους αποστόλους του και διαφωνούσαν δημόσια μεταξύ τους για το τι έπρεπε να γίνει με αυτούς.
(1596.9) 142:1.7 Εκτός από τη διδασκαλία μέσα και γύρω από το ναό, οι απόστολοι και άλλοι πιστοί είχαν επιφορτιστεί να προσφέρουν πολλή προσωπική εργασία ανάμεσα στον όχλο του Πάσχα. Αυτοί οι ενδιαφερόμενοι άνδρες και γυναίκες μετέδιδαν τα νέα του μηνύματος του Ιησού από αυτόν εδώ τον εορτασμό του Πάσχα μέχρι τα έσχατα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και επίσης στην Ανατολή. Αυτή ήταν η αρχή της διάδοσης του ευαγγελίου της βασιλείας στον έξω κόσμο. Το έργο του Ιησού δεν θα ήταν πια περιορισμένο στην Παλαιστίνη.
(1597.1) 142:2.1 Υπήρχε στην Ιερουσαλήμ και παρακολουθούσε τον εορτασμό του Πάσχα κάποιος Ιακώβ, ένας πλούσιος Ιουδαίος έμπορος από την Κρήτη που ήρθε στον Ανδρέα με την παράκληση να δει ιδιαιτέρως τον Ιησού. Ο Ανδρέας όρισε την μυστική συνάντηση με τον Ιησού στο σπίτι του Φλάβιου, το βραδάκι της επόμενης μέρας. Αυτός ο άνδρας δεν μπορούσε να κατανοήσει τη διδασκαλία του Κυρίου και ήρθε γιατί επιθυμούσε να τον ερωτήσει περισσότερα για τη βασιλεία του Θεού. Είπε ο Ιακώβ στον Ιησού: «Όμως, Διδάσκαλε, ο Μωυσής και οι αρχαίοι προφήτες μας λένε ότι ο Γιαχβέ είναι ένας ζηλότυπος Θεός, ένας Θεός μεγάλης οργής και άγριου θυμού. Οι προφήτες λένε ότι μισεί αυτούς που πράττουν το κακό και εκδικείται εκείνους που δεν υπακούουν στο νόμο του. Εσύ και οι μαθητές σου μας διδάσκετε ότι ο Θεός είναι ευγενικός και ευσπλαχνικός Πατέρας, που τόσο αγαπάει όλους τους ανθρώπους ώστε θα τους καλωσορίσει σ’ αυτή τη Βασιλεία των Ουρανών, την οποία αναγγέλλετε ότι είναι πλησίον».
(1597.2) 142:2.2 Όταν ο Ιακώβ τελείωσε να μιλάει, ο Ιησούς απάντησε: «Ιακώβ, καλά εξέφρασες τις διδασκαλίες των αρχαίων προφητών που δίδασκαν τα παιδιά της γενιάς τους σύμφωνα με την αντίληψη της εποχής τους. Ο Πατέρας μας των Ουρανών δεν αλλάζει. Αλλά η αντίληψη της φύσης του έχει γίνει πιο ευρεία και πιο μεγάλη από την εποχή του Μωυσή και την εποχή του Αμώς ακόμα και από την εποχή του προφήτη Ησαΐα. Και τώρα εγώ ήρθα σαν άνθρωπος για να αποκαλύψω τον Πατέρα σε νέα δόξα και να προβάλω την αγάπη του και το έλεός του σε όλους τους ανθρώπους όλων των κόσμων. Καθώς το ευαγγέλιο αυτής της βασιλείας θα διαδοθεί σε όλο τον κόσμο με το μήνυμά της, της καλής διάθεσης και της καλής θέλησης προς όλους τους ανθρώπους, θα αναπτυχθούν βελτιωμένες και καλύτερες σχέσεις ανάμεσα στις οικογένειες όλων των εθνών. Καθώς περνάει ο καιρός, οι πατεράδες θα αγαπήσουν περισσότερο τα παιδιά τους και έτσι θα δημιουργηθεί ευρύτερη κατανόηση για την αγάπη του Ουράνιου Πατέρα προς τα γήινα παιδιά του. Θυμήσου, Ιακώβ, ότι ένας καλός και αληθινός πατέρας όχι μόνο αγαπάει την οικογένειά του σαν σύνολο – σαν οικογένεια – αλλά επίσης αγαπάει αληθινά και ενδιαφέρεται στοργικά για κάθε ανεξάρτητο μέλος».
(1597.3) 142:2.3 Μετά την ουσιώδη συζήτηση για τον χαρακτήρα του ουράνιου Πατέρα, ο Ιησούς έκλεισε λέγοντας: «Εσύ, Ιακώβ, που είσαι πατέρας πολλών παιδιών, γνωρίζεις καλά την αλήθεια των λόγων μου». Και ο Ιακώβ ρώτησε: «Αλλά, Κύριε, ποιος σου είπε ότι είμαι πατέρας έξι παιδιών; Πώς και ξέρεις αυτό για μένα;». Και ο Κύριος απάντησε: «Αρκεί να σου πω ότι ο Πατέρας και ο Γιος γνωρίζουν τα πάντα, γιατί πράγματι βλέπουν τα πάντα. Αγαπώντας τα παιδιά σου σαν γήινος πατέρας, πρέπει τώρα να δεχτείς σαν πραγματικότητα την αγάπη του ουράνιου Πατέρα για σένα – όχι γενικά για όλα τα παιδιά του Αβραάμ, αλλά για σένα, την ξεχωριστή ψυχή σου».
(1597.4) 142:2.4 Μετά ο Ιησούς συνέχισε: «Όταν τα παιδιά σου είναι πολύ μικρά και ανώριμα, και εσύ πρέπει να τα τιμωρήσεις, μπορεί να νομίζουν ότι ο πατέρας τους είναι θυμωμένος και γεμάτος μνησίκακη οργή. Η ανωριμότητά τους δεν μπορεί να εισχωρήσει πέρα από την τιμωρία και να διακρίνουν τη σωστή κρίση και τη διορθωτική τρυφερότητα του πατέρα. Αλλά όταν αυτά τα ίδια παιδιά μεγαλώσουν και γίνουν άνδρες ή γυναίκες, δεν θα ήταν ανοησία εκ μέρους τους να προσκολληθούν σε αυτές τις προηγούμενες και παρανοημένες ιδέες σχετικά με τον πατέρα τους; Σαν μεγάλοι οφείλουν να διακρίνουν τώρα την αγάπη του πατέρα τους σε όλες αυτές τις προηγούμενες τιμωρίες. Δεν πρέπει λοιπόν και το ανθρώπινο είδος, με το πέρασμα των αιώνων, να καταλάβει πληρέστερα την πραγματική φύση και τον τρυφερό χαρακτήρα του Πατέρα στους ουρανούς; Τι όφελος θα έχεις από διαδοχικές γενιές πνευματικού διαφωτισμού, αν εσύ επιμένεις να βλέπεις το Θεό όπως τον είδαν ο Μωυσής και οι προφήτες; Σου λέω, Ιακώβ, υπό το λαμπερό φως αυτής της ώρας ότι θα πρέπει να δεις τον Πατέρα όπως δεν τον πρόσεξε κανένας ποτέ πριν. Και βλέποντάς τον με αυτόν τον τρόπο θα ευφρανθείς να μπεις στη βασιλεία όπου κυβερνάει ένας τόσο ελεήμων Πατέρας και θα έπρεπε να επιζητήσεις και να κάνεις το θέλημά της αγάπης του να κυριαρχήσει στη ζωή σου από δω και πέρα».
(1598.1) 142:2.5 Και ο Ιακώβ απάντησε: «Διδάσκαλε, πιστεύω, επιθυμώ να με οδηγήσεις στη βασιλεία του Πατέρα».
(1598.2) 142:3.1 Οι δώδεκα απόστολοι, οι περισσότεροι των οποίων είχαν ακούσει αυτή τη συζήτηση για το χαρακτήρα του Θεού, εκείνη τη νύχτα έκαναν στον Ιησού πολλές ερωτήσεις για τον Πατέρα στους ουρανούς. Οι απαντήσεις του Κυρίου σ’ αυτές τις ερωτήσεις μπορούν να εκτεθούν καλύτερα με την ακόλουθη περίληψη σε σύγχρονη φρασεολογία:
(1598.3) 142:3.2 Ο Ιησούς τους επέπληξε ήρεμα λέγοντας κατ’ ουσίαν: δεν γνωρίζετε τις παραδόσεις του Ισραήλ που σχετίζονται με της επέκταση της ιδέας του Γιαχβέ και αγνοείτε τη διδασκαλία των Γραφών που αφορούν τη θεωρία του Θεού; Ύστερα ο Κύριος προχώρησε στην εκπαίδευση των αποστόλων σχετικά με την εξέλιξη της σκέψης για τη θεότητα, καθ’ όλη την πορεία της ανάπτυξης του Ιουδαϊκού λαού. Επέστησε την προσοχή στις ακόλουθες φράσεις της εξέλιξης της ιδέας του Θεού:
(1598.4) 142:3.3 1. Γιαχβέ – ο θεός των φυλών του Σινά. Αυτή ήταν η πρωτόγονη σκέψη για τη θεότητα την οποία ο Μωυσής εξύψωσε στο ανώτερο επίπεδο του Κυρίου και Θεού του Ισραήλ. Ο Πατέρας στους ουρανούς δεν αρνείται να δεχτεί την ειλικρινή λατρεία των γήινων παιδιών του, άσχετα με το πόσο ακατέργαστη είναι η σκέψη τους για τη θεότητα ή με ποιο όνομα συμβολίζουν τη θεϊκή φύση.
(1598.5) 142:3.4 2. Ο Ύψιστος. Αυτή τη σκέψη του Πατέρα στον ουρανό φανέρωσε ο Μελχισεδέκ στον Αβραάμ και μεταφέρθηκε μακριά από το Σάλεμ από εκείνους που στη συνέχεια πίστεψαν σ’ αυτή την μεγεθυσμένη και εκτεταμένη ιδέα της θεότητας. Ο Αβραάμ και ο αδελφός του άφησαν την Ουρ εξαιτίας της εκεί εδραίωσης της λατρείας του Ήλιου, και έγιναν οπαδοί της διδασκαλίας του Μελχισεδέκ για τον Ελ Ελυόν – τον Ύψιστο Θεό. Η δική τους ιδέα για το Θεό ήταν σύνθετη, και αποτελείτο από ένα μείγμα της κληρονομιάς των παλαιότερων ιδεών της Μεσοποταμίας και της θεωρίας για τον Ύψιστο.
(1598.6) 142:3.5 3. Ελ Σαντάι. Κατ’ αυτές τις προηγούμενες εποχές πολλοί Εβραίοι λάτρευαν τον Ελ Σαντάι, την Αιγυπτιακή ιδέα του Θεού στον ουρανό, την οποία διδάχτηκαν κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας τους στη χώρα του Νείλου. Πολύ αργότερα από την εποχή του Μελχισεδέκ όλες αυτές οι τρεις ιδέες περί Θεού ενώθηκαν σε μια για να σχηματίσουν τη θεωρία της δημιουργού θεότητας, του Κυρίου και Θεού του Ισραήλ.
(1598.7) 142:3.6 4. Ελοχίμ. Από τους χρόνους του Αδάμ, το δίδαγμα της Τριαδικής Θεότητας του παραδείσου παρέμενε σταθερό. Δεν θυμάστε ότι οι Γραφές αρχίζουν με τη διαβεβαίωση «Στην αρχή οι Θεοί δημιούργησαν τους ουρανούς και τη γη;». Αυτό δείχνει ότι, όταν έγινε αυτή η καταγραφή, η ιδέα της Τριάδας των τριών Θεών σε έναν, είχε ήδη βρει καταφύγιο στη θρησκεία των προγόνων μας.
(1598.8) 142:3.7 5. Ο υπέρτατος Γιαχβέ. Την εποχή του Ησαΐα αυτές οι δοξασίες για το Θεό είχαν διασταλεί στην ιδέα ενός Παγκόσμιου Δημιουργού που συγχρόνως ήταν πανίσχυρος και ελεήμων. Και αυτή η εξελιγμένη και διευρυμένη ιδέα περί Θεού ουσιαστικά αντικατέστησε όλες τις προηγούμενες ιδέες της θεότητας στη θρησκεία των πατέρων μας.
(1598.9) 142:3.8 6. Ο Πατέρας των Ουρανών. Και σήμερα γνωρίζουμε το Θεό σαν Πατέρα μας στον Ουρανό. Η διδασκαλία μας προβλέπει μια θρησκεία όπου ένας πιστός είναι ο γιος του Θεού. Αυτά είναι τα καλά νέα του ευαγγελίου της Βασιλείας των Ουρανών. Μαζί με τον Πατέρα συνυπάρχουν ο Γιος και το Άγιο Πνεύμα, και η αποκάλυψη της φύσης και της λειτουργίας αυτών των Ουρανίων Θεοτήτων θα συνεχίσει να διευρύνεται και να φωτίζει παντού όλη την ατελεύτητη εποχή της πνευματικής αιώνιας προόδου των ανερχόμενων παιδιών του Θεού. Σε όλες τις χρονικές περιόδους και σε όλες τις εποχές η αληθινή λατρεία κάθε ανθρώπινου όντος – που αφορά την προσωπική πνευματική πρόοδο – αναγνωρίζεται, από το διαμένον εντός του ανθρώπου πνεύμα, σαν φόρος τιμής αποδιδόμενος στον Πατέρα των Ουρανών.
(1599.1) 142:3.9 Ποτέ πριν οι απόστολοι δεν είχαν εκπλαγεί τόσο πολύ, ακούγοντας την αφήγηση για το πώς διευρύνθηκε η ιδέα για το Θεό στην Ιουδαϊκή σκέψη των προηγούμενων γενεών. Είχαν ζαλιστεί τόσο που δεν έκαναν ερωτήσεις. Καθώς στεκόντουσαν σιωπηλοί μπροστά στον Ιησού, ο Κύριος συνέχισε: «Και θα έπρεπε να τις γνωρίζετε αυτές τις αλήθειες, γιατί έχετε διαβάσει τις Γραφές. Δεν διαβάσατε στο Σαμουήλ που λέει: ‘ Και ο θυμός του Κυρίου φούντωσε κατά του Ισραήλ τόσο ώστε κίνησε τον Δαυίδ εναντίον τους, λέγοντας, πήγαινε να μετρήσεις τον Ισραήλ και τον Ιούδα;’ και αυτό δεν ήταν περίεργο γιατί στις ημέρες του Σαμουήλ τα παιδιά του Αβραάμ πίστευαν πραγματικά ότι ο Γιαχβέ δημιούργησε και το καλό και το κακό. Αλλά όταν ένας συγγραφέας μετέπειτα αφηγείτο αυτά τα γεγονότα, μετά τη διεύρυνση της Ιουδαϊκής ιδέας για τη φύση του Θεού, δεν τόλμησε να αποδώσει κακό στον Γιαχβέ, γι αυτό είπε: ‘ Και ο Σατανάς ορθώθηκε κατά του Ισραήλ και προκάλεσε τον Δαυίδ να μετρήσει τον Ισραήλ’. Δεν μπορείτε να διακρίνετε πώς μια τέτοια αναφορά μέσα στις Γραφές, δείχνει καθαρά ότι η ιδέα για τη φύση του Θεού συνέχισε να μεγαλώνει από τη μια γενιά στην άλλη;
(1599.2) 142:3.10 Και πάλι θα έπρεπε να είχατε διακρίνει το μεγάλωμα της κατανόησης του θεϊκού νόμου αν είχατε διατηρήσει αυτήν την ευρύτερη ιδέα περί θεότητας. Όταν τα παιδιά του Ισραήλ εξήλθαν από την Αίγυπτο, τις ημέρες πριν από την διευρυμένη αποκάλυψη του Γιαχβέ , είχαν δέκα εντολές τις οποίες κρατούσαν σαν νόμο, ακριβώς την εποχή που είχαν κατασκηνώσει μπροστά στο Σινά. Και αυτές οι δέκα εντολές ήταν :
(1599.3) 142:3.11 1. Δεν θα λατρεύεις άλλο Θεό, γιατί ο Κύριος είναι ζηλότυπος Θεός.
(1599.4) 142:3.12 2. Δεν θα κατασκευάζεις φτιαχτούς θεούς.
(1599.5) 142:3.13 3. Δεν θα αμελείς να τηρείς την εορτή των άζυμων ψωμιών.
(1599.6) 142:3.14 4. Από όλα τα αρσενικά ανθρώπου ή ζώων, το πρωτότοκο είναι δικό μου, λέγει ο Κύριος.
(1599.7) 142:3.15 5. Έξι μέρες θα εργάζεσαι, αλλά την έβδομη μέρα θα αναπαύεσαι.
(1599.8) 142:3.16 6. Δεν θα ξεχνάς να τηρείς την εορτή των πρώτων καρπών και την εορτή της συγκομιδής στο τέλος του χρόνου.
(1599.9) 142:3.17 7. Δεν θα προσφέρεις αίμα καμιάς θυσίας μαζί με άζυμο ψωμί.
(1599.10) 142:3.18 8. Η θυσία από την εορτή του Πάσχα δεν θα φυλάγεται για την επομένη ημέρα.
(1599.11) 142:3.19 9. Τα πρώτα των πρώτων καρπών της γης θα τα προσφέρεις στον οίκο του Κυρίου και Θεού σου.
(1599.12) 142:3.20 10. Δεν θα πειράξεις μωρό που θηλάζει στην αγκαλιά της μητέρας του.
(1599.13) 142:3.21 Και τότε, ανάμεσα σε αστραπές και βροντές στο Σινά, ο Μωυσής τους έδωσε τις καινούργιες δέκα εντολές, οι οποίες , όλοι θα παραδεχθείτε ότι είναι πιο αξιόλογες εκφράσεις για να συνοδεύουν την διευρυμένη ιδέα του Γιαχβέ περί θεότητας. Και προσέξατε ποτέ, αν και αυτές οι εντολές αναφέρονται δυο φορές στις Γραφές, ότι την πρώτη φορά προσδιορίζεται η απελευθέρωση από την Αίγυπτο σαν η αιτία για την αργία του Σαββάτου, ενώ στην νεότερη καταγραφή, τα προχωρημένα θρησκευτικά πιστεύω των προγόνων μας απαιτούσαν να αλλάξει αυτό και ο λόγος της αργίας του Σαββάτου να είναι η ανάμνηση του γεγονότος της δημιουργίας του κόσμου;
(1599.14) 142:3.22 Και μετά θυμάστε ότι για μια ακόμη φορά – κατά τη μεγάλη πνευματική διαφώτιση των ημερών του Ησαΐα – αυτές οι δέκα αρνητικές εντολές άλλαξαν στον μεγάλο και θετικό νόμο της αγάπης, τη νουθεσία να αγαπάτε το Θεό πάνω από όλα και τον πλησίον σας σαν τον εαυτό σας. Και είναι αυτόν τον υπέρτατο νόμο της αγάπης για τον Θεό και τον άνθρωπο που εγώ επίσης κηρύττω σε σας, ότι αποτελεί το κύριο καθήκον του ανθρώπου».
(1600.1) 142:3.23 Και όταν τελείωσε να μιλάει, κανένας δεν τον ρώτησε τίποτε. Πήγαν όλοι να κοιμηθούν.
(1600.2) 142:4.1 Ο Φλάβιος, ο Ελληνοϊουδαίος, ήταν ένας προσήλυτος που δεν είχε περιτμηθεί ούτε βαπτισθεί. Επειδή ήταν μεγάλος λάτρης του ωραίου στην τέχνη και τη γλυπτική, το σπίτι που κατείχε κατά την παραμονή του στην Ιερουσαλήμ ήταν ένα όμορφο κτίριο. Αυτό το σπίτι ήταν εξεζητημένα στολισμένο με ανεκτίμητους θησαυρούς που είχε μαζέψει από εδώ κι από εκεί στα ταξίδια του ανά τον κόσμο. Όταν πρωτοσκέφτηκε να καλέσει τον Ιησού στο σπίτι του, φοβήθηκε ότι ο Κύριος θα προσβαλλόταν στη θέα αυτών των αναφερομένων εικόνων. Αλλά ο Φλάβιος εξεπλάγη ευχάριστα όταν ο Ιησούς μπήκε στο σπίτι και αντί να τον επιπλήξει, που είχε αυτά τα υποτιθέμενα ειδωλολατρικά αντικείμενα διασκορπισμένα σε όλο το σπίτι, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για όλη τη συλλογή και έκανε επαινετικές ερωτήσεις για κάθε αντικείμενο, καθώς ο Φλάβιος τον συνόδευε από δωμάτιο σε δωμάτιο, δείχνοντάς του όλα τα αγαπημένα του αγάλματα.
(1600.3) 142:4.2 Ο Κύριος είδε ότι ο οικοδεσπότης του είχε μπερδευτεί με τη φιλική του στάση απέναντι στην τέχνη. Έτσι όταν τελείωσαν την επιθεώρηση ολόκληρης της συλλογής, ο Ιησούς είπε: «Επειδή εκτιμάς την ομορφιά των πραγμάτων που δημιούργησε ο Πατέρας μου και πήραν μορφή από τα καλλιτεχνικά χέρια του ανθρώπου, γιατί θα έπρεπε να σε επιπλήξω; Επειδή κάποτε ο Μωυσής προσπάθησε να καταπολεμήσει την ειδωλολατρία και τη λατρεία ψεύτικων θεών, γιατί θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να θυμώνουν με την αναπαραγωγή της χάρης και της ομορφιάς; Σου λέγω, Φλάβιε, τα παιδιά του Μωυσή τον παρεξήγησαν, και σήμερα κατασκευάζουν ψεύτικους θεούς παρά τις απαγορεύσεις του για εικόνες και ομοιώματα πραγμάτων στον ουρανό και στη γη. Αλλά ακόμα και αν ο Μωυσής δίδαξε τέτοιους περιορισμούς στα σκοτεινιασμένα μυαλά εκείνων των ημερών, τι σχέση έχει αυτό με τη σημερινή ημέρα που ο Ουράνιος Πατέρας αποκαλύπτεται σαν το Παγκόσμιο Πνεύμα που κυβερνάει τα πάντα; Και, Φλάβιε, σου δηλώνω ότι στην προσεχή βασιλεία δεν θα διδάσκουν πια ‘Μη λατρεύεις αυτό και μη λατρεύεις εκείνο’, δεν θα ενδιαφέρονται πλέον για εντολές όπως το να αποφεύγουν αυτό και να προσέχουν να μην κάνουν εκείνο, αλλά όλοι θα ενδιαφέρονται για ένα ύψιστο καθήκον. Και αυτό το καθήκον του ανθρώπου εκφράζεται μέσα από δυο μεγάλα προνόμια: ειλικρινή λατρεία για τον αιώνιο Δημιουργό, τον Ουράνιο Πατέρα, και στοργική βοήθεια για τον συνάνθρωπο. Αν αγαπάς το γείτονά σου όσο αγαπάς και τον εαυτό σου, γνωρίζεις πράγματι ότι είσαι παιδί του Θεού.
(1600.4) 142:4.3 Σε μια εποχή που ο Πατέρας μου δεν ήταν καλά κατανοητός, ο Μωυσής ήταν δικαιολογημένος για τις προσπάθειές του να αντισταθεί στην ειδωλολατρία, αλλά στην εποχή που έρχεται ο Πατέρας θα έχει αποκαλυφθεί στη ζωή του Γιου του. Και αυτή η νέα αποκάλυψη του Θεού θα κάνει για πάντα ανώφελη τη σύγχυση του Δημιουργού Πατέρα με τα είδωλα από πέτρα ή τις εικόνες από χρυσό και ασήμι. Από δω και πέρα θα μπορούν οι άνθρωποι να απολαμβάνουν τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς χωρίς να μπερδεύουν την εκτίμηση τέτοιας υλικής ομορφιάς με τη λατρεία και το έργο του Ουράνιου Πατέρα, του Θεού όλων των πραγμάτων και όλων των όντων».
(1600.5) 142:4.4 Ο Φλάβιος πίστεψε όλα όσα του δίδαξε ο Ιησούς. Την επομένη πήγαν στη Βηθανία πέρα από τον Ιορδάνη και βαπτίστηκε από τους μαθητές του Ιωάννη. Και αυτό το έκανε επειδή οι απόστολοι του Ιησού δεν βάπτιζαν ακόμα τους πιστούς. Όταν ο Φλάβιος επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, έκανε μεγάλη γιορτή προς τιμήν του Ιησού και προσκάλεσε εξήντα από τους φίλους του. Και πολλοί από αυτούς τους καλεσμένους έγιναν επίσης πιστοί του μηνύματος της ερχόμενης βασιλείας.
(1601.1) 142:5.1 Ένα από τα μεγαλύτερα κηρύγματα που έκανε ο Ιησούς στο ναό αυτήν την εβδομάδα του Πάσχα ήταν η απάντηση για μια ερώτηση που έγινε από έναν ακροατή, ένα άνδρα από τη Δαμασκό. Αυτός ο άνδρας ρώτησε τον Ιησού: «Διδάσκαλε, πώς θα γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι σε έστειλε ο Θεός και ότι αληθινά θα εισέλθουμε σε αυτή τη βασιλεία που εσύ και οι απόστολοί σου ανακοινώνετε ότι έφτασε;». Και ο Ιησούς απάντησε:
(1601.2) 142:5.2 «Σύμφωνα με το μήνυμά μου και τη διδασκαλία των μαθητών μου, θα πρέπει να τους κρίνετε από τους καρπούς τους. Αν σας κηρύττουμε τις αλήθειες του πνεύματος, το πνεύμα θα μαρτυρήσει στις καρδιές σας ότι το μήνυμά μας είναι αυθεντικό. Όσον αφορά τη βασιλεία και την επιβεβαίωσή της αποδοχής σας από τον Πατέρα στον ουρανό, επιτρέψατέ μου να σας ρωτήσω ποιος πατέρας από εσάς, που είναι αξιέπαινος και καλοκάγαθος πατέρας, θα άφηνε το παιδί του στην αγωνία ή την αβεβαιότητα σχετικά με τη θέση του στην οικογένεια ή τη σίγουρη θέση στην αγάπη της καρδιάς του πατέρα του; Εσείς οι γήινοι πατεράδες ευχαριστιέστε βασανίζοντας τα παιδιά σας με την ανασφάλεια για τη θέση τους στη διαρκή αγάπη της καρδιάς σας; Ούτε ο Πατέρας σας στους ουρανούς αφήνει τα πιστά παιδιά του μέσα στο πνεύμα της αμφιβολίας και της αβεβαιότητας σχετικά με τη θέση τους στη βασιλεία. Αν δεχτείτε το Θεό σαν Πατέρα σας, τότε όντως, αληθινά είστε τα παιδιά του Θεού. Και αν είστε παιδιά, είστε βέβαια και για τη θέση που βρίσκεστε σχετικά με την αιώνια και θεϊκή υική σχέση. Αν πιστεύετε τα λόγια μου, τότε πιστεύετε σε Εκείνον που με έστειλε και με αυτή την πίστη στον Πατέρα έχετε εξασφαλίσει τη θέση σας στην ουράνια πολιτεία. Αν πράττετε το θέλημα του Πατέρα στους ουρανούς, δεν θα αποτύχετε στην επίτευξη της αιώνιας ζωής και προόδου στο θεϊκό βασίλειο.
(1601.3) 142:5.3 Το Ύψιστο Πνεύμα θα φέρει τη μαρτυρία στο πνεύμα σας ότι είστε πράγματι τα παιδιά του Θεού. Και αν είστε τα παιδιά του Θεού, τότε έχετε γεννηθεί από το πνεύμα του Θεού, και οιοσδήποτε έχει γεννηθεί από το πνεύμα έχει μέσα του τη δύναμη να υπερνικήσει κάθε αμφιβολία, και αυτή είναι η νίκη που ξεπερνάει κάθε αβεβαιότητα, όπως το πιστεύω σας.
(1601.4) 142:5.4 Ο προφήτης Ησαΐας είχε πει μιλώντας εκείνη την εποχή: ‘ Όταν το πνεύμα εκχύεται πάνω μας από ψηλά, τότε το έργο της δικαιοσύνης θα γίνει ειρήνη, ηρεμία και βεβαιότητα για πάντα’. Και σε όλους όσους πιστεύουν πραγματικά αυτό το ευαγγέλιο, θα γίνω εγγυητής για την υποδοχή τους στην αιώνια ευσπλαχνία και την αιώνια ζωή του βασιλείου του Πατέρα μου. Εσείς, λοιπόν, που ακούτε αυτό το μήνυμα και πιστεύετε αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας είστε παιδιά του Θεού και έχετε αιώνια ζωή. Και η απόδειξη σε όλο τον κόσμο ότι έχετε γεννηθεί από το πνεύμα είναι ότι ειλικρινά αγαπάτε ο ένας τον άλλο».
(1601.5) 142:5.5 Το πλήθος των ακροατών παρέμεινε πολλές ώρες με τον Ιησού, κάνοντας πολλές ερωτήσεις και ακούγοντας προσεκτικά τις ενθαρρυντικές απαντήσεις του. Ακόμα και οι απόστολοι είχαν ενθαρρυνθεί από τη διδασκαλία του Ιησού ώστε να κηρύττουν το ευαγγέλιο της βασιλείας με περισσότερη δύναμη και βεβαιότητα. Αυτή η εμπειρία στην Ιερουσαλήμ αποτέλεσε μεγάλη έμπνευση για τους δώδεκα. Ήταν η πρώτη τους επαφή με τόσο τεράστια πλήθη και πήραν πολύτιμα μαθήματα τα οποία, αποδείχτηκε ότι, έδωσαν μεγάλη βοήθεια στο μετέπειτα έργο τους.
(1601.6) 142:6.1 Ένα απόγευμα, στο σπίτι του Φλάβιου, ήρθε να δει τον Ιησού κάποιος Νικόδημος, ένας πλούσιος και ηλικιωμένος, μέλος του Ιουδαϊκού Σανχεντρίν. Είχε ακούσει πολλά για τη διδασκαλία του Γαλιλαίου και έτσι ένα απόγευμα πήγε να τον ακούσει, καθώς δίδασκε στην αυλή του ναού. Θα πήγαινε και άλλες φορές ν’ ακούσει τον Ιησού να κηρύττει, αλλά φοβόταν μην τον δουν οι άνθρωποι που παρακολουθούσαν τη διδασκαλία, γιατί οι Ιουδαίοι άρχοντες είχαν ήδη έρθει σε τόση διαφωνία με τον Ιησού που κανένα μέλος του Σανχεντρίν δεν θα ήθελε να φανεί ότι ταυτιζόταν μαζί του. Έτσι ο Νικόδημος κανόνισε με τον Ανδρέα να δει τον Ιησού ιδιαιτέρως μετά το πέσιμο της νύχτας αυτό το ιδιαίτερο βράδυ. Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης βρίσκονταν στον κήπο του Φλάβιου όταν ξεκίνησε η συνέντευξη, αλλά αργότερα μπήκαν όλοι στο σπίτι όπου συνεχιζόταν η συζήτηση.
(1602.1) 142:6.2 Καλωσορίζοντας το Νικόδημο, ο Ιησούς δεν έδειξε κάποια ιδιαίτερη υπακοή, μιλώντας μαζί του δεν υπήρξε καμία δέσμευση ή ανάρμοστη πειστικότητα. Ο Κύριος δεν προσπάθησε να αποκρούσει τον εχέμυθο επισκέπτη, ούτε χρησιμοποίησε σαρκασμούς. Καθ’ όλη τη συνδιαλλαγή με τον εξέχοντα επισκέπτη, ο Ιησούς ήταν ήρεμος, σοβαρός και αξιοπρεπής. Ο Νικόδημος δεν ήταν επίσημος εκπρόσωπος του Σανχεντρίν. Είχε έρθει να δει τον Ιησού επειδή έδειχνε εξ ολοκλήρου προσωπικό και ειλικρινές ενδιαφέρον για τα κηρύγματα του Κυρίου.
(1602.2) 142:6.3 Αφού τον σύστησε ο Φλάβιος, ο Νικόδημος είπε: «Διδάσκαλε, γνωρίζουμε ότι είσαι δάσκαλος σταλμένος από τον Θεό, γιατί ένας απλός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να διδάσκει τοιουτοτρόπως, εκτός και αν ο Θεός ήταν μαζί του. Και επιθυμώ να μάθω περισσότερα για τη διδασκαλία σου σχετικά με την ερχόμενη βασιλεία».
(1602.3) 142:6.4 Ο Ιησούς απάντησε στο Νικόδημο: «Αληθώς, αληθώς, σου λέγω Νικόδημε, εάν δεν γεννηθεί κανείς άνωθεν, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού». Τότε απάντησε ο Νικόδημος: «Πώς μπορεί να γεννηθεί ξανά ένας άνθρωπος όταν είναι γέρος; Δεν μπορεί να εισέλθει για δεύτερη φορά στην κοιλιά της μητέρας του και να γεννηθεί».
(1602.4) 142:6.5 Αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Ωστόσο, σου δηλώνω, αν δεν γεννηθεί κανείς από το πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού. Εκείνο που έχει γεννηθεί από τη σάρκα είναι σάρκα, και εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα είναι πνεύμα. Αλλά μη σου φαίνεται περίεργο που σου είπα ότι πρέπει να γεννηθείς από επάνω. Όταν φυσάει ο άνεμος, ακούς το θρόισμα των φύλλων, αλλά δεν βλέπεις τον άνεμο – από πού έρχεται ή προς τα πού πηγαίνει – έτσι είναι καθένας που είναι γεννημένος από το Πνεύμα. Με τα μάτια της σάρκας μπορείς να παρατηρήσεις τις εκδηλώσεις του πνεύματος, αλλά δεν μπορείς στην πράξη να διακρίνεις το Πνεύμα».
(1602.5) 142:6.6 Ο Νικόδημος απάντησε: «Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να συμβεί αυτό;». Ο Ιησούς απάντησε: «Πώς γίνεται εσύ, διδάσκαλος του Ισραήλ και δεν τα γνωρίζεις όλα αυτά; Είναι λοιπόν καθήκον όσων γνωρίζουν την ύπαρξη του πνεύματος να αποκαλύψουν αυτά τα πράγματα σε εκείνους που διακρίνουν μόνο τις εκδηλώσεις του υλικού κόσμου. Αλλά θα μας πιστέψεις αν σου μιλήσουμε για τις αλήθειες του ουρανού; Έχεις το θάρρος, Νικόδημε, να πιστέψεις σ’ έναν που κατέβηκε από τον ουρανό, ακόμα και στο Γιο του Ανθρώπου;
(1602.6) 142:6.7 Τότε ρώτησε ο Νικόδημος: «Πώς μπορώ να αρχίσω να στηρίζομαι πάνω σ’ αυτό το πνεύμα που θα προετοιμάσει την είσοδό μου στη βασιλεία;». Ο Ιησούς απάντησε: «Ήδη κατοικεί μέσα σου το πνεύμα του Πατέρα μου. Αν αφήσεις να σε οδηγήσει το πνεύμα από ψηλά, πολύ σύντομα θα αρχίσεις να βλέπεις με τα μάτια του πνεύματος και μετά έχοντας επιλέξει ολόψυχα την καθοδήγηση του πνεύματος, θα αναγεννηθείς από το πνεύμα μέχρις ότου μόνος σκοπός της ζωής σου γίνει το να κάνεις το θέλημα του Πατέρα σου που είναι στον ουρανό. Αφού δε, αναγεννηθείς από το πνεύμα και είσαι ευτυχισμένα μέσα στη βασιλεία του Θεού, θα αρχίσεις να δέχεσαι στη ζωή σου τους καρπούς του πνεύματος».
(1602.7) 142:6.8 Ο Νικόδημος ήταν τελείως ειλικρινής. Εντυπωσιάστηκε βαθύτατα αλλά έφυγε μπερδεμένος. Ο Νικόδημος είχε πετύχει να ολοκληρωθεί σαν άτομο με αυτοδύναμη πνευματική ανάπτυξη, αυτοσυγκράτηση και ακόμα υψηλές ηθικές αξίες. Ήταν καλλιεργημένος, εγωιστικός και αλτρουιστικός, αλλά δεν ήξερε πώς να υποτάξει τη δική του θέληση στη θέληση του θεϊκού Πατέρα, σαν ένα μικρό παιδί, που είναι πρόθυμο να υποταχθεί στην καθοδήγηση ενός σοφού και στοργικού γήινου πατέρα, και ως εκ τούτου να γίνει αληθινός γιος του Θεού, ένας προοδευτικός διάδοχος του αιώνιου βασιλείου.
(1603.1) 142:6.9 Αλλά ο Νικόδημος πράγματι είχε αρκετή πίστη ικανή για να γαντζωθεί στη βασιλεία. Διαμαρτυρήθηκε άτολμα, όταν οι συνάδελφοί του στο Σανχεντρίν ζήτησαν να καταδικάσουν τον Ιησού χωρίς να τον εξετάσουν. Μαζί όμως με τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, αργότερα παραδέχτηκε τολμηρά την πίστη του και ζήτησε το σώμα του Ιησού, όταν οι περισσότεροι από τους μαθητές του Ιησού είχαν εξαφανιστεί από το φόβο εξαιτίας των σκηνών του μαρτυρίου και του τελικού θανάτου του Κυρίου τους.
(1603.2) 142:7.1 Μετά τη γεμάτη δραστηριότητα περίοδο της διδασκαλίας και της προσωπικής εργασίας κατά την εβδομάδα του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς πέρασε την επόμενη Τετάρτη στη Βηθανία, μαζί με τους αποστόλους, αναπαυόμενος. Εκείνο το μεσημέρι, ο Θωμάς ρώτησε κάτι που απαιτούσε μεγάλη και διδακτική απάντηση. Είπε ο Θωμάς: «Κύριε, την ημέρα που μας είχες στείλει σαν πρεσβευτές της βασιλείας, μας είπες πολλά πράγματα , μας δίδαξες σχετικά με τον τρόπο ζωής μας, αλλά τι θα διδάσκουμε τα πλήθη; Πώς θα ζουν αυτοί οι άνθρωποι μετά τον ολοκληρωτικό ερχομό της βασιλείας; Οι μαθητές σου θα έχουν σκλάβους; Οι πιστοί σου θα αποζητούν την φτώχεια και θα αποφεύγουν την περιουσία; Μήπως θα επικρατήσει το έλεος και δεν θα χρειάζεται πια ο νόμος και η δικαιοσύνη;». Ο Ιησούς και οι δώδεκα πέρασαν όλο το απόγευμα και το βράδυ, μετά το δείπνο, συζητώντας τις ερωτήσεις του Θωμά. Για τους σκοπούς αυτής της καταγραφής παρουσιάζουμε την παρακάτω περίληψη των οδηγιών του Κυρίου:
(1603.3) 142:7.2 Ο Ιησούς προσπάθησε κατ’ αρχάς να κάνει σαφές στους αποστόλους του ότι και ο ίδιος βρισκόταν στη γη ζώντας μια μοναδική ζωή με σάρκα, και ότι αυτοί, οι δώδεκα καλέστηκαν να συμμετάσχουν στην εμπειρία αυτής της ενσάρκωσης του Γιου του Ανθρώπου, και αυτοί σαν συνεργάτες του έπρεπε να μοιραστούν τους πολλούς ιδιαίτερους περιορισμούς και υποχρεώσεις ολόκληρης της εμπειρίας στη γη. Υπήρχε ένας θολός υπαινιγμός ότι ο Γιος του Ανθρώπου ήταν το μόνο άτομο που έζησε ποτέ στη γη, που μπορούσε συγχρόνως να δει μέσα στην ίδια την καρδιά του Θεού και μέσα στα βάθη της ψυχής του ανθρώπου.
(1603.4) 142:7.3 Με απόλυτη σαφήνεια ο Ιησούς εξήγησε ότι η Βασιλεία των Ουρανών ήταν μια εξελικτική εμπειρία, που άρχιζε εδώ στη γη και προοδευτικά δια μέσου διαδοχικών επιπέδων ζωής έφτανε στον Παράδεισο. Στην πορεία της νύχτας δήλωσε οριστικά ότι ο «όρος βασιλεία» δεν ήταν ο καλύτερος για να επεξηγήσει τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό.
(1603.5) 142:7.4 Χρησιμοποιούσε τέτοια σχήματα λόγου γιατί ο Ιουδαϊκός λαός περίμενε τη βασιλεία, και γιατί ο Ιωάννης είχε κηρύξει χρησιμοποιώντας τους όρους της ερχόμενης βασιλείας. Είπε πάλι ο Ιησούς: «Ο κόσμος μιας άλλης εποχής θα καταλάβει καλύτερα το ευαγγέλιο της βασιλείας όταν θα παρουσιαστεί με όρους που εκφράζουν τις οικογενειακές σχέσεις – όταν ο άνθρωπος κατανοήσει τη θρησκεία σαν τη διδασκαλία της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας του ανθρώπου, σε υική σχέση με το Θεό». Μετά ο Κύριος μίλησε κάμποσο για τη γήινη οικογένεια σαν αντικατοπτρισμό της ουράνιας οικογένειας, επανατοποθετώντας τους δυο βασικούς νόμους της ζωής: Την πρώτη εντολή της αγάπης προς τον πατέρα, την κεφαλή της οικογένειας, και τη δεύτερη εντολή της αμοιβαίας αγάπης ανάμεσα στα παιδιά, να αγαπάς τον αδελφό σου σαν τον εαυτό σου. Και μετά εξήγησε ότι μια τέτοια ποιότητα αδελφικής αγάπης θα φανερωθεί σταθερά μέσα στην ανιδιοτελή και στοργική κοινωνική υπηρεσία.
(1603.6) 142:7.5 Μετά ακολούθησε η αξιομνημόνευτη συζήτηση των βασικών χαρακτηριστικών της οικογενειακής ζωής και την εφαρμογή τους στη σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Ο Ιησούς δήλωσε ότι μια αληθινή οικογένεια βασίζεται στους επτά επόμενους παράγοντες:
(1604.1) 142:7.6 1. Ο παράγων της ύπαρξης. Η συγγένεια με τη φύση και τα φαινόμενα που προέρχονται από την ομοιότητα της θνητότητας συνυπάρχουν μέσα στην οικογένεια. Τα παιδιά κληρονομούν μερικά γονικά γνωρίσματα. Τα παιδιά κατάγονται από τους γονείς. Η προσωπικότητα εξαρτάται από τις ενέργειες των γονέων. Η συγγένεια πατέρα και παιδιού είναι έμφυτη σε όλη τη φύση και διαπερνά όλες τις ζωντανές υπάρξεις.
(1604.2) 142:7.7 2. Ασφάλεια και ευχαρίστηση. Οι αληθινοί πατεράδες ευχαριστούνται πολύ να παρέχουν τα αναγκαία στα παιδιά τους. Πολλοί πατεράδες δεν ευχαριστούνται να παρέχουν μόνο τα απολύτως αναγκαία στα παιδιά τους αλλά χαίρονται να τους παρέχουν επίσης και εφόδια για ευχαρίστηση.
(1604.3) 142:7.8 3. Εκπαίδευση και εκγύμναση. Οι σοφοί πατεράδες σχεδιάζουν προσεκτικά την εκπαίδευση και την ικανοποιητική εκγύμναση των αγοριών και των κοριτσιών τους. Σαν νέοι προετοιμάζονται για τις μεγαλύτερες ευθύνες της μετέπειτα ζωής.
(1604.4) 142:7.9 4. Πειθαρχία και περιορισμός. Πατεράδες με σωστή κρίση ενεργούν κατάλληλα για την απαραίτητη πειθαρχία, καθοδήγηση, διόρθωση και μερικές φορές περιορισμό των νεαρών και ανώριμων βλαστών τους.
(1604.5) 142:7.10 5. Συντροφικότητα και πίστη. Ο στοργικός πατέρας κρατάει εχέμυθη και τρυφερή επαφή με τα παιδιά του. Έχει πάντα το αυτί πρόθυμο να ακούσει τις αιτήσεις τους. Είναι πάντα έτοιμος να μοιραστεί τις κακουχίες τους και τα βοηθάει στις δυσκολίες τους. Ο πατέρας ενδιαφέρεται πάνω από όλα για την προοδευτική ευημερία του απογόνου του.
(1604.6) 142:7.11 6. Αγάπη και έλεος. Ένας συμπονετικός πατέρας συγχωρεί απλόχερα. Οι πατεράδες δεν μνησικακούν προς τα παιδιά τους. Οι πατεράδες δεν είναι σαν τους δικαστές, τους εχθρούς ή τους πιστωτές. Οι πραγματικές οικογένειες έχουν χτιστεί πάνω στην επιείκεια, την υπομονή και τη συγχώρεση.
(1604.7) 142:7.12 7. Προμήθεια για το μέλλον. Οι εγκόσμιοι πατεράδες αγαπούν να αφήνουν κληρονομιά στα παιδιά τους. Η οικογένεια συνεχίζει από τη μια γενιά στην άλλη. Ο θάνατος σταματάει μόνο μια γενιά και σηματοδοτεί την αρχή μιας άλλης. Ο θάνατος βάζει τέλος σε μια ατομική ζωή αλλά όχι απαραίτητα στην οικογένεια.
(1604.8) 142:7.13 Επί ώρες ο Κύριος κουβέντιαζε τις εφαρμογές αυτών των χαρακτηριστικών της οικογενειακής ζωής στις σχέσεις του ανθρώπου, του γήινου παιδιού με το Θεό, τον Ουράνιο Πατέρα. και αυτό ήταν το συμπέρασμά του: «Αυτήν τη ολοκληρωμένη σχέση ενός γιου προς τον Πατέρα, τον οποίο γνωρίζω στην τελειότητα, και που πρέπει όλοι σας να επιτύχετε στο αιώνιο μέλλον, εγώ έχω ήδη επιτύχει. Ο Γιος του Ανθρώπου προετοιμάζεται να ανέλθει στα δεξιά του Πατρός, έτσι ώστε μέσα από εμένα να ανοίξει φαρδύς ο δρόμος για όλους σας να δείτε το Θεό και πριν το τέλος της ένδοξης πορείας να γίνετε τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας στον Ουρανό είναι τέλειος».
(1604.9) 142:7.14 Όταν οι απόστολοι άκουσαν αυτές τις αιφνιδιαστικές κουβέντες, ξαναθυμήθηκαν τις αναγγελίες που έκανε ο Ιωάννης την εποχή της βάφτισης του Ιησού και ξαναθυμήθηκαν ζωηρά αυτήν την εμπειρία, όταν μετά το θάνατο και την ανάσταση του Κυρίου συνέχισαν το κήρυγμα και τη διδασκαλία τους.
(1604.10) 142:7.15 Ο Ιησούς είναι θεϊκός Γιος, που έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη του Συμπαντικού Πατέρα. Βρισκόταν μαζί με τον Πατέρα και τον καταλάβαινε πλήρως. Έζησε τώρα αυτή τη γήινη ζωή προς πλήρη ικανοποίηση του Πατέρα, και αυτή η ενσάρκωση τον έκανε δυνατό να καταλάβει τον άνθρωπο. Ο Ιησούς ήταν η τελειοποίηση του ανθρώπου. Κατόρθωσε να φτάσει σε τέτοια τελειότητα την οποία είναι προορισμένοι να φτάσουν όλοι οι αληθινοί πιστοί δια μέσου αυτού. Ο Ιησούς αποκάλυψε ένα Θεό τελειότητας στον άνθρωπο και παρουσίασε με τον εαυτό του τον τελειοποιημένο γιο της κυριαρχίας στο Θεό.
(1605.1) 142:7.16 Αν και ο Ιησούς συζητούσε για αρκετές ώρες, ο Θωμάς δεν είχε ικανοποιηθεί ακόμα γιατί είπε: «Κύριε, βρίσκουμε ότι ο ουράνιος Πατέρας δεν έχει φερθεί πάντα ευγενικά και ευσπλαχνικά σε μας. Πολλές φορές υποφέρουμε με θλίψη στη γη και οι προσευχές μας δεν εισακούονται πάντα. Σε ποιο σημείο έχουμε παραλείψει να πιάσουμε το νόημα της διδασκαλίας σου;».
(1605.2) 142:7.17 Αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Θωμά, Θωμά, πότε πια θα αποκτήσεις την ικανότητα να ακούς με το αυτί του πνεύματος; Πότε τελικά θα διακρίνεις ότι αυτή η βασιλεία είναι πνευματική βασιλεία και ότι ο Πατέρας μου είναι επίσης ένα πνευματικό ον; Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι σας διδάσκω σαν πνευματικά παιδιά της πνευματικής οικογένειας του ουρανού, της οποίας η κεφαλή είναι ένα ατελεύτητο και αιώνιο πνεύμα; Δεν θα μου επιτρέψεις να χρησιμοποιώ τη γήινη οικογένεια σαν παράδειγμα της θεϊκής συγγένειας χωρίς να εφαρμόζεις κατά γράμμα τη διδασκαλία μου στις υλικές υποθέσεις; Δεν μπορεί το μυαλό σας να ξεχωρίσει την πνευματική πραγματικότητα της βασιλείας από τα υλικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα της εποχής; Όταν μιλάω τη γλώσσα του πνεύματος, γιατί επιμένετε να μεταφράζετε το νόημα στη γλώσσα της σάρκας μόνο και μόνο επειδή τολμώ να χρησιμοποιώ κοινοτοπίες και κυριολεκτικές συγγένειες για τους σκοπούς της επεξήγησης; Παιδιά μου, σας ικετεύω να σταματήσετε να εφαρμόζετε τη διδασκαλία της βασιλείας του πνεύματος στις ιδιοτελείς υποθέσεις που έχουν να κάνουν με δουλεία, φτώχεια, σπίτια και κτήματα, και τα υλικά προβλήματα της ανθρώπινης αμεροληψίας και δικαιοσύνης. Αυτά τα εγκόσμια θέματα ενδιαφέρουν τους ανθρώπους του κόσμου τούτου, και ενώ κατά ένα τρόπο επηρεάζουν όλους, εσείς έχετε κληθεί να με παρουσιάσετε στον κόσμο όπως παρουσιάζω εγώ τον Πατέρα μου. Είστε πνευματικοί πρεσβευτές ενός πνευματικού βασιλείου, ειδικοί αντιπρόσωποι του πνευματικού Πατέρα. Αλλά τώρα θα έπρεπε πια να είναι δυνατό να σας διδάσκω σαν να είστε τέλειοι ενήλικες του πνευματικού βασιλείου. Μήπως πρέπει να σας μιλάω σαν σε παιδιά; Δεν θα μεγαλώσετε ποτέ σε πνευματική αντίληψη; Όπως και νάναι, σας αγαπώ και θα σας συνοδεύσω μέχρι το τέλος της σάρκινης συνεργασίας μας. Και ακόμα το πνεύμα μου θα σας προστατεύει σε όλο τον κόσμο».
(1605.3) 142:8.1 Με το τέλος του Απριλίου η αντίθεση του Ιησού με τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους είχε γίνει τόσο αποφασιστική ώστε ο Κύριος και οι απόστολοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ιερουσαλήμ για λίγο, πηγαίνοντας να εργασθούν νότια, στη Βηθανία και τη Χεβρώνα. Όλο το Μάιο τον πέρασαν εργαζόμενοι προσωπικά σε αυτές τις πόλεις και ανάμεσα σε κόσμο από τα γύρω χωριά. Δεν έγινε κανένα δημόσιο κήρυγμα σ’ αυτό το ταξίδι, μόνο επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι. Ένα μέρος του καιρού εκείνου, ενώ οι απόστολοι δίδασκαν το ευαγγέλιο και εξυπηρετούσαν τους άρρωστους, ο Ιησούς και ο Άμπνερ το πέρασαν στο Ενγκέδι, επισκεπτόμενοι την εκεί αποικία των Ναζαριτών. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε περάσει από αυτό το μέρος όταν ο Άμπνερ ήταν αρχηγός της ομάδας. Πολλοί από την αδελφότητα των Ναζαριτών πίστεψαν στον Ιησού, αλλά η πλειονότης αυτών των ασκητικών και εκκεντρικών ανδρών αρνήθηκε να τον δεχτεί σαν δάσκαλο σταλμένο από τον ουρανό γιατί δεν δίδασκε νηστεία και άλλες μορφές αυταπάρνησης.
(1605.4) 142:8.2 Ο κόσμος σ’ εκείνη την περιοχή δεν γνώριζε ότι ο Ιησούς είχε γεννηθεί στην Βηθλεέμ. Υπέθεταν πάντα ότι ο Κύριος είχε γεννηθεί στη Ναζαρέτ, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών του, αλλά οι δώδεκα γνώριζαν την υπόθεση.
(1605.5) 142:8.3 Αυτή η παραμονή στο νότιο μέρος της Ιουδαίας ήταν μια ξεκούραστη αλλά και γόνιμη περίοδος εργασίας, πολλές ψυχές προστέθηκαν στη Βασιλεία. Τις πρώτες μέρες του Ιουνίου η κινητοποίηση κατά του Ιησού είχε τόσο κατευναστεί στην Ιερουσαλήμ ώστε ο Κύριος και οι απόστολοι επέστρεψαν για να διδάξουν και ανακουφίσουν πιστούς.
(1606.1) 142:8.4 Αν και ο Ιησούς και οι απόστολοι πέρασαν όλο τον Ιούνιο μέσα ή κοντά στην Ιερουσαλήμ, δεν έκαναν δημόσια κηρύγματα κατ’ αυτήν την περίοδο. Ζούσαν τον περισσότερο καιρό σε σκηνές, τις οποίες έστησαν σε ένα σκιερό κήπο ή αγρό, γνωστό εκείνη την εποχή σαν Γεθσημανή. Αυτός ο κήπος είχε χτιστεί στη δυτική κλιτύ του όρους των Ελαιών όχι μακριά από το ρυάκι Κιδρών. Τα Σάββατα τα πέρναγαν συνήθως στο σπίτι του Λάζαρου και των αδελφών του, στη Βηθανία. Ο Ιησούς μπήκε εντός των τειχών της Ιερουσαλήμ μόνο λίγες φορές, αλλά ένα μεγάλο πλήθος ενδιαφερομένων αναζητητών ήρθαν έξω μέχρι τη Γεθσημανή να τον επισκεφθούν. Μια Παρασκευή βράδυ ο Νικόδημος και κάποιος Ιωσήφ από την Αριμαθαία ριψοκινδύνεψαν να πάνε να δουν τον Ιησού αλλά γύρισαν πίσω από φόβο, αν και είχαν φτάσει έξω από την είσοδο της σκηνής του Κυρίου. Και φυσικά, δεν αντιλήφθηκαν ότι ο Ιησούς ήξερε όλα αυτά τα γεγονότα.
(1606.2) 142:8.5 Όταν οι άρχοντες των Ιουδαίων έμαθαν ότι ο Ιησούς επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, ετοιμάστηκαν να τον συλλάβουν αλλά όταν παρατήρησαν ότι δεν έκανε δημόσιο κήρυγμα, συμπέραναν ότι είχε φοβηθεί από την προηγούμενη κινητοποίηση και αποφάσισαν να του επιτρέψουν να συνεχίσει τη διδασκαλία του με αυτόν τον ιδιωτικό τρόπο χωρίς να τον ενοχλήσουν περισσότερο. Και έτσι τα πράγματα κύλησαν ήρεμα μέχρι τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου, όταν ο Σίμων, ένα μέλος του Σανχεντρίν, ενστερνίστηκε δημόσια τη διδασκαλία του Ιησού, δηλώνοντάς το ο ίδιος μπροστά στους άρχοντες των Ιουδαίων. Αμέσως μια καινούργια κινητοποίηση για τη σύλληψη του Ιησού ξεπετάχτηκε και φούντωσε τόσο πολύ που ο Κύριος αποφάσισε να αποσυρθεί στις πόλεις της Σαμάρειας και της Δεκάπολης.
(1607.1) 143:0.1 Κατά το τέλος Ιουνίου 27 μ.Χ., εξαιτίας της αυξανόμενης αντίθεσης των Ιουδαίων θρησκευτικών αρχόντων, ο Ιησούς με τους δώδεκα αναχώρησαν από την Ιερουσαλήμ, αφού πρώτα έστειλαν τις σκηνές τους και τα πενιχρά προσωπικά τους είδη να τα φυλάξει ο Λάζαρος στο σπίτι του στη Βηθανία. Ανεβαίνοντας βόρεια προς τη Σαμάρεια, έμειναν το Σάββατο στη Βαιθήλ. Εδώ κήρυξαν για αρκετές μέρες το πλήθος που ήρθε από την Γκόφνα και την Εφραΐμ. Μια ομάδα πολιτών από την Αριμαθαία και την Τάμνα προσκάλεσαν τον Ιησού να επισκεφτεί τα χωριά τους. Ο Κύριος και οι απόστολοι έκαναν περισσότερο από δυο βδομάδες διδάσκοντας τους Ιουδαίους και τους Σαμαρείτες εκείνης της περιοχής, πολλοί από τους οποίους ήρθαν από μακριά όπως η Αντιπάτρεια, για να ακούσουν τα καλά νέα της βασιλείας.
(1607.2) 143:0.2 Ο κόσμος της νότιας Σαμάρειας άκουγε με ευχαρίστηση τον Ιησού και οι απόστολοι, με εξαίρεση τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, κατάφεραν να ξεπεράσουν μεγάλο μέρος από την προκατάληψη που είχαν κατά των Σαμαρειτών. Για τον Ιούδα στάθηκε πολύ δύσκολο να αγαπήσει αυτούς τους Σαμαρείτες. Την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου ο Ιησούς και οι συνεργάτες του ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν για τις νέες Ελληνικές πόλεις Φασαιλίδα και Αρχελαΐδα, κοντά στον Ιορδάνη.
(1607.3) 143:1.1 Το πρώτο μισό του Αυγούστου η αποστολική ομάδα εγκατέστησε το αρχηγείο της στις ελληνικές πόλεις Φασαιλίδα και Αρχελαΐδα, όπου είχαν και την πρώτη τους εμπειρία να κηρύττουν σε ένα σχεδόν αποκλειστικά ειδωλολατρικό πλήθος – Ελλήνων, Ρωμαίων και Σύριων – γιατί λίγοι Ιουδαίοι κατοικούσαν σε αυτές τις δυο Ελληνικές πόλεις. Στην επαφή τους με αυτούς τους Ρωμαίους πολίτες, οι απόστολοι ήρθαν αντιμέτωποι με νέες δυσκολίες στην αναγγελία του μηνύματος της ερχόμενης βασιλείας, και συνάντησαν αντιρρήσεις στη διδασκαλία του Ιησού. Σε μια βραδινή συζήτηση με τους αποστόλους του, ο Ιησούς άκουσε προσεκτικά αυτές τις αντιρρήσεις για το ευαγγέλιο της βασιλείας, καθώς οι δώδεκα του επαναλάμβαναν τις εμπειρίες τους με τα θέματα της προσωπικής εργασίας τους.
(1607.4) 143:1.2 Μια ερώτηση που έκανε ο Φίλιππος ήταν τυπική των δυσκολιών τους. Είπε ο Φίλιππος: «Κύριε, αυτοί οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δεν δίνουν πολύ σημασία στο μήνυμά μας υποστηρίζοντας ότι τέτοιες διδασκαλίες ταιριάζουν μόνο στους αδύναμους και τους δούλους. Ισχυρίζονται ότι η θρησκεία του ουρανού είναι ανώτερη από τη διδασκαλία μας επειδή εμπνέει για την επίτευξη ισχυρού, σθεναρού και επιθετικού χαρακτήρα. Διαβεβαιώνουν ότι θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε όλους τους ανθρώπους σε εξασθενημένα δείγματα παθητικών και μη αντιστεκόμενων όντων, που σύντομα θα χανόντουσαν από το πρόσωπο της γης. Τους αρέσεις Κύριε, και ανοιχτά παραδέχονται ότι η διδασκαλία σου είναι ένα ουράνιο ιδεώδες, αλλά δεν μας παίρνουν στα σοβαρά. Ισχυρίζονται ότι η θρησκεία σου δεν είναι γι αυτόν τον κόσμο, ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν όπως διδάσκεις. Και τώρα, Κύριε, τι θα πούμε σ’ αυτούς τους ειδωλολάτρες;».
(1607.5) 143:1.3 Όταν ο Ιησούς άκουσε παρόμοιες αντιρρήσεις για το ευαγγέλιο της βασιλείας, που παρουσίασαν και οι Θωμάς, Ναθαναήλ, Σίμων ο Ζηλωτής και Ματθαίος, είπε στους δώδεκα:
(1608.1) 143:1.4 «Ήρθα σ’ αυτόν τον κόσμο για να κάνω το θέλημα του Πατέρα μου και να αποκαλύψω τον στοργικό χαρακτήρα του σε όλο το ανθρώπινο είδος. Αυτή, αδέλφια μου, είναι η αποστολή μου. Και αυτό το μοναδικό πράγμα θα κάνω, άσχετα με την παρεξήγηση της διδασκαλίας μου από τους Ιουδαίους ή τους ειδωλολάτρες της σημερινής εποχής ή κάποιας άλλης γενεάς. Αλλά δεν πρέπει να παραβλέψετε το γεγονός ότι ακόμα και η θεϊκή αγάπη έχει τους αυστηρούς κανόνες της. Η πατρική αγάπη για το παιδί συχνά παροτρύνει τον πατέρα να περιορίσει τις παράλογες πράξεις των άμυαλων βλαστών του. Το παιδί δεν καταλαβαίνει πάντα τα φρόνιμα και στοργικά κίνητρα της πειθαρχίας που αναγκάζεται να επιβάλλει ο πατέρας. Αλλά σας δηλώνω ότι ο Πατέρας μου στον Ουρανό κυβερνάει τα σύμπαντα των συμπάντων επιβάλλοντας τη δύναμη της αγάπης του. Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη από τις πραγματικότητες του πνεύματος. Η αλήθεια είναι μια απελευθερωτική αποκάλυψη, αλλά η αγάπη αποτελεί την ύψιστη σχέση. Και άσχετα με το πόσες γκάφες κάνουν οι φίλοι σας άνθρωποι στη διαχείριση του κόσμου τους σήμερα, σε μια μελλοντική εποχή το ευαγγέλιο που αναγγέλλω σε σας, θα κυβερνήσει αυτόν τούτο τον κόσμο. Ο ύψιστος σκοπός της ανθρώπινης προόδου είναι η γεμάτη σεβασμό αναγνώριση της πατρότητας του Θεού και της αγαπητής πραγματικότητας της αδελφότητας του ανθρώπου.
(1608.2) 143:1.5 Αλλά ποιος σας είπε ότι το ευαγγέλιό μου αφορά μόνο σκλάβους και αδύναμους; εσείς, εκλεκτοί μου απόστολοι, φαίνεστε αδύναμοι; μήπως ο Ιωάννης φαινόταν αδύναμος; μήπως παρατηρήσατε ότι μ’ έχει κυριέψει ο φόβος; Αληθώς, το ευαγγέλιο περιλαμβάνει στο κήρυγμά του τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους αυτής της γενιάς. Οι θρησκείες του κόσμου τους έχουν παραμελήσει αλλά ο Πατέρας μου δεν είναι προσωπολάτρης. Εξάλλου, οι σημερινοί φτωχοί είναι οι πρώτοι που λαμβάνουν υπόψη τους το κάλεσμα για μετάνοια και αποδέχονται ότι είναι παιδιά του Θεού. Το ευαγγέλιο της βασιλείας πρόκειται να κηρυχθεί σε όλους τους ανθρώπους – Ιουδαίους και ειδωλολάτρες, Έλληνες και Ρωμαίους, πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους – και εξίσου στους νέους και τους γέρους, τους άνδρες και τις γυναίκες.
(1608.3) 143:1.6 Επειδή ο Πατέρας μου είναι Θεός της αγάπης και της χαράς μέσα από την εξάσκηση της ευσπλαχνίας, μη πιστέψετε στην ιδέα ότι η εργασία μέσα στη βασιλεία θα είναι μια μονότονη ξεκούραση. Η άνοδος στον Παράδεισο είναι η μεγαλύτερη περιπέτεια όλων των εποχών, το θυελλώδες κατόρθωμα της αιωνιότητας είναι η εργασία μέσα στη βασιλεία ενώ όσο είναι κανείς στη γη θα χρειαστεί όλο το θάρρος και τη γενναιότητα που εσείς και οι συνεργάτες σας θα μπορέσετε να συγκεντρώσετε. Πολλοί από σας θα θανατωθείτε για την πίστη σας στο ευαγγέλιο της βασιλείας. Είναι εύκολο να πεθάνετε στις τάξεις μιας ανθρώπινης μάχης όταν το θάρρος σας γίνεται μεγαλύτερο από την παρουσία των συμπολεμιστών σας, αλλά χρειάζεται ένα υψηλότερο και πιο βαθύ είδος ανθρώπινου θάρρους και αφοσίωσης για να προσφέρει κανείς τη ζωή του ολομόναχος και με ηρεμία για την αγάπη της αλήθειας που διατηρεί στην θνητή καρδιά του.
(1608.4) 143:1.7 Σήμερα, οι άπιστοι θα σας γελοιοποιούν που κηρύττετε ένα ευαγγέλιο μη-αντίστασης και που ζείτε ζωές μη-βίας, αλλά είστε οι πρώτοι εθελοντές μιας μεγάλης γραμμής ειλικρινών πιστών του ευαγγελίου αυτής της βασιλείας που θα καταπλήξουν όλο το ανθρώπινο είδος με την ηρωική τους αφοσίωση σ’ αυτή τη διδασκαλία. Κανένας στρατός στον κόσμο δεν έδειξε ποτέ περισσότερο θάρρος και ανδρεία από αυτές που θα δείξετε εσείς και οι νόμιμοι διάδοχοί σας, οι οποίοι θα βαδίσουν σε όλο τον κόσμο αναγγέλλοντας τα καλά νέα – την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα των ανθρώπων. Το θάρρος της σάρκας είναι η μικρότερη μορφή ανδρείας. Η ανδρεία του μυαλού είναι ο ανώτερος τύπος ανθρώπινου θάρρους, αλλά το ύψιστο και καλύτερο είναι η ασυμβίβαστη πίστη σας στις φωτισμένες πεποιθήσεις της βαθιά εδραιωμένης πνευματικής πραγματικότητας. Και τέτοιο θάρρος απαρτίζει τον ηρωισμό του ανθρώπου που γνωρίζει το Θεό. Και εσείς όλοι γνωρίζετε το Θεό. Είστε οι απόλυτα προσωπικοί συνεταίροι του Γιου του Ανθρώπου».
(1608.5) 143:1.8 Δεν ήταν αυτά τα μόνα που είπε ο Ιησούς σ’ εκείνη την ευκαιρία, αλλά ήταν η εισαγωγή της ομιλίας του, και συνέχισε να μιλάει επί πολύ χρόνο, ενισχύοντας και διαφωτίζοντας αυτή την αναγγελία. Αυτή ήταν μια από τις πιο φλογερές ομιλίες που ο Ιησούς επέδωσε στους δώδεκα. Σπάνια ο Κύριος μιλούσε στους αποστόλους του με προφανή έντονα συναισθήματα, αλλά αυτή ήταν από τις λίγες ευκαιρίες που μίλαγε με έκδηλη προθυμία συνοδευόμενη από αξιοπρόσεκτη συγκίνηση.
(1609.1) 143:1.9 Το αποτέλεσμα πάνω στο δημόσιο κήρυγμα και την προσωπική υπηρεσία των αποστόλων ήταν άμεσο. Από εκείνη την ίδια ημέρα το μήνυμά τους έλαβε μια καινούργια διάθεση θαρραλέας αυτοπεποίθησης. Οι δώδεκα αποκτούσαν πνεύμα θετικής επιθετικότητας για το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας. Από αυτή την ημέρα δεν ξανασχολήθηκαν τόσο πολύ με το κήρυγμα των αρνητικών πλεονεκτημάτων και τις παθητικές νουθεσίες της πολύπλευρης διδασκαλίας του Κυρίου τους.
(1609.2) 143:2.1 Ο Κύριος ήταν το τέλειο παράδειγμα ανθρώπου με αυτοέλεγχο. Όταν τον διέσυραν δεν έβριζε. Όταν υπέφερε δεν εκστόμιζε καμία απειλή κατά των βασανιστών του. Όταν τον αποκήρυτταν οι εχθροί του, αυτός απλά εμπιστευόταν τον εαυτό του στη δίκαιη κρίση του Πατέρα του στον ουρανό.
(1609.3) 143:2.2 Σε μια βραδινή συγκέντρωση, ο Ανδρέας ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, πρόκειται να εφαρμόσουμε την αυταπάρνηση όπως μας δίδαξε ο Ιωάννης, ή θα προσπαθήσουμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας όπως η διδασκαλία σου; Σε τι διαφέρει η διδασκαλία σου από του Ιωάννη;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ο Ιωάννης σας δίδαξε πραγματικά τον τρόπο της δικαιοσύνης σύμφωνα με την άποψη και το νόμο των πατέρων του και αυτή ήταν η θρησκεία της αυτοεξέτασης και της αυταπάρνησης. Αλλά έρχομαι με ένα καινούργιο μήνυμα ανιδιοτέλειας και αυτοελέγχου. Θα σας δείξω τον τρόπο όπως μου αποκαλύφθηκε από τον ουράνιο Πατέρα μου.
(1609.4) 143:2.3 «Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω, αυτός που κυβερνάει τον εαυτό του είναι μεγαλύτερος από αυτόν που κυριεύει μια πόλη. Η αυτοκυριαρχία είναι το μέτρο της ηθικής φύσης του ανθρώπου και ο δείκτης της πνευματικής του ανάπτυξης. Οι παλιές εντολές διάτασσαν νηστεία και προσευχή. Όπως το νέο δημιούργημα της αναγέννησης του πνεύματος, διδάσκεστε να πιστεύετε και να χαίρεστε. Στο βασίλειο του Πατέρα θα γίνετε νέα δημιουργήματα. Τα παλιά πράγματα θα πεθάνουν. Προσέξτε, θα σας δείξω πώς θα γίνουν όλα τα πράγματα νέα. Και με την αγάπη σας ό ένας για τον άλλο θα πείσετε τον κόσμο ότι περάσατε από το δεσμωτήριο στην ελευθερία, από το θάνατο στην αιώνια ζωή.
(1609.5) 143:2.4 Με την παλιά μέθοδο ψάχνατε να υποταχθείτε, να υπακούσετε και να συμμορφωθείτε με τους κανόνες της ζωής. Με τη νέα μέθοδο πρώτα θα μεταμορφωθείτε από το Πνεύμα της Αληθείας και μετά θα ενδυναμωθεί η ψυχή σας με τη συνεχή πνευματική ανανέωση του μυαλού σας και έτσι θα προικισθείτε με τη δύναμη της σταθερής και γεμάτης χαρά εκτέλεσης του γενναιόδωρου, ευχάριστου και τέλειου θελήματος του Θεού. Μη λησμονείτε – είναι η προσωπική σας πίστη στις υπερβολικά μεγάλες και πολύτιμες υποσχέσεις του Θεού που επιβεβαιώνει τη μέλλουσα συμμετοχή σας στη θεϊκή φύση. Έτσι με την πίστη σας και τη μεταμόρφωση του πνεύματος θα γίνετε οι αληθινοί ναοί του Θεού, και το πνεύμα του θα διαμένει μέσα σας. Αν, τότε, το πνεύμα διαμένει μέσα σας, δεν θα είστε πια σκλάβοι της σάρκας αλλά απελευθερωμένα παιδιά του πνεύματος. Ο καινούργιος νόμος του πνεύματος σας χαρίζει την ελευθερία της αυτοκυριαρχίας στη θέση του παλαιού νόμου του φόβου της δουλείας και της σκλαβιάς της αυταπάρνησης.
(1609.6) 143:2.5 Πολλές φορές, όταν κάνετε κάτι κακό, φορτώνεστε ενοχές από τις πράξεις σας και από την επιρροή του κακού, ενώ στην πραγματικότητα έχετε συρθεί σε σφάλμα από τις δικές σας φυσικές ροπές. Μήπως ο προφήτης Ιερεμίας δεν σας έχει πει εδώ και πολλά χρόνια ότι η ανθρώπινη καρδιά σας παραπλανά για πολλά πράγματα και πολλές φορές είναι απελπιστικά διεφθαρμένη; Πόσο εύκολο λοιπόν είναι για σας να αυτό-εξαπατηθείτε και μετά να πέσετε σε ανόητους φόβους, ποικίλες επιθυμίες, ηδονές που σκλαβώνουν, μοχθηρίες, φθόνους ακόμα και μνησίκακες εχθρότητες!
(1610.1) 143:2.6 «Η σωτηρία γίνεται από την αναγέννηση του πνεύματος και όχι από τα δήθεν δίκαια κατορθώματα της σάρκας. Δικαιώνεστε από την πίστη σας και γίνεστε μέλη από την χάρη και όχι από το φόβο και την αυταπάρνηση της σάρκας, μολονότι τα παιδιά του Πατέρα, που έχουν αναγεννηθεί στο πνεύμα είναι πάντα κυρίαρχα του εαυτού και όλων όσων χαρακτηρίζουν τις επιθυμίες της σάρκας. Όταν ξέρετε ότι είστε σωσμένοι από την πίστη, έχετε αληθινή ειρήνη με το Θεό. Και όλοι που ακολουθούν το δρόμο της ουράνιας ειρήνης είναι προορισμένοι να εξαγνιστούν μέσα από την αιώνια θητεία των παιδιών του αιώνιου Θεού που συνεχώς προοδεύουν. Από δω και στο εξής δεν είναι υποχρέωση αλλά καλύτερα το υψηλό προνόμιό σας να καθαρίσετε τον εαυτό σας από κάθε τι κακό στο μυαλό και στο σώμα ενώ προσπαθείτε να τελειοποιήσετε την αγάπη σας προς τον Θεό.
(1610.2) 143:2.7 Η σχέση σας με το Θεό βασίζεται στην πίστη και θα μείνετε εκεί αμετακίνητοι από φόβο. Η χαρά σας γεννιέται από την εμπιστοσύνη στο θεϊκό λόγο, και δεν θα οδηγηθείτε έκτοτε σε αμφιβολία για την ύπαρξη της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Πατέρα. Είναι η μεγάλη καλοσύνη του Θεού που οδηγεί τους ανθρώπους στην αληθινή και αυθεντική μετάνοια. Το μυστικό σας της κυριαρχίας πάνω στον εαυτό είναι άρρηκτα δεμένο με την πίστη σας στο εντός σας διαμένον πνεύμα, που εργάζεται πάντα με αγάπη. Ακόμα και αυτή η σωτήρια πίστη που έχετε δεν είναι από τον εαυτό σας αλλά είναι κι αυτή δώρο του Θεού. Και σαν παιδιά αυτής της ζωντανής πίστης δεν είστε πια σκλάβοι του εαυτού αλλά καλύτερα οι θριαμβευτές κυρίαρχοι των εαυτών σας, τα απελευθερωμένα παιδιά του Θεού.
(1610.3) 143:2.8 Αν, λοιπόν, παιδιά μου, έχετε γεννηθεί από το πνεύμα, έχετε για πάντα ελευθερωθεί από την ενσυνείδητη δουλεία μιας ζωής με αυταπάρνηση και επίβλεψη των επιθυμιών της σάρκας και έχετε μεταφερθεί στο χαρούμενο βασίλειο του πνεύματος, απ’ όπου αυθόρμητα επιδεικνύετε τους καρπούς του πνεύματος στις ημέρες της ζωής σας. Και οι καρποί του πνεύματος είναι το απόσταγμα του πιο απολαυστικού και εξευγενισμένου αυτοελέγχου, καλύτερο ακόμα και από τις μεγαλύτερες εδαφικές κατακτήσεις – η αληθινή αυτοκυριαρχία».
(1610.4) 143:3.1 Εκείνο τον καιρό, μεταξύ των αποστόλων και των άμεσων μαθητών-βοηθών τους δημιουργήθηκε μια πολύ ευέξαπτη και συναισθηματική ένταση. Με μεγάλη δυσκολία είχαν καταφέρει να ζουν και να εργάζονται μαζί. Αντιμετώπιζαν δυσκολίες, που όλο και μεγάλωναν, στο να διατηρούν αρμονικές σχέσεις με τους μαθητές του Ιωάννη. Η επαφή με τους ειδωλολάτρες και τους Σαμαρείτες ήταν μεγάλη δοκιμασία γι αυτούς του Ιουδαίους. Και εκτός από αυτά, οι τελευταίες ομιλίες του Ιησού είχαν μεγαλώσει την ταραγμένη κατάσταση του μυαλού τους. Ο Ανδρέας ήταν σχεδόν εκτός εαυτού, δεν γνώριζε ποια κίνηση να κάνει και γι αυτό πήγε στον Κύριο μαζί με τα προβλήματα και την αμηχανία του. Όταν ο Ιησούς άκουσε τον αρχηγό των αποστόλων να αναφέρει τις ανησυχίες του, είπε: «Ανδρέα, δεν μπορείς να διαλευκάνεις την αβεβαιότητα των ανδρών με τα λόγια όταν έχουν φτάσει σε τέτοια μπλεγμένη κατάσταση και μάλιστα όταν πρόκειται για τόσους πολλούς ανθρώπους με δυνατά αισθήματα. Δεν μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάς – δεν θα πάρω μέρος σ’ αυτές τις κοινωνικές δυσκολίες – αλλά θα πάρω μέρος μαζί σας στην απόλαυση των τριών ημερών ανάπαυλας και ξεκούρασης. Πήγαινε στους αδελφούς σου και ανάγγειλε ότι όλοι θα έρθετε μαζί μου στο όρος Σαρτάμπα, όπου θέλω να ξεκουραστώ για μια ή δυο μέρες.
(1610.5) 143:3.2 Τώρα, θα μπορούσες να πας σε καθένα από τους έντεκα αδελφούς σου και να τους μιλήσεις ιδιαιτέρως, λέγοντας: ‘Ο Κύριος επιθυμεί να πάμε μαζί του χώρια για λίγο για ανάπαυση και χαλάρωση. Μια και όλοι μας έχουμε εκνευριστεί και ζοριστεί πολύ στο πνεύμα και τη σκέψη, προτείνω να μην κάνουμε λόγο για τις δοκιμασίες και τις ανησυχίες μας κατά τη διάρκεια αυτών των διακοπών. Μπορώ να στηριχτώ πάνω σου για συνεργασία σ’ αυτό το θέμα;’. Πλησίασε έτσι ιδιαιτέρως και προσωπικά κάθε ένα από τ’ αδέλφια σου». Και ο Ανδρέας έκανε όπως τον δίδαξε ο Κύριος.
(1611.1) 143:3.3 Αυτή ήταν μια υπέροχη ευκαιρία για εμπειρία όλων τους. Δεν ξέχασαν ποτέ την ημέρα που ανέβηκαν στο βουνό. Καθ’ όλο το ταξίδι δεν είπαν σχεδόν τίποτε για τις έννοιες τους. Όταν έφτασαν στην κορυφή του βουνού, ο Ιησούς τους έβαλε να καθίσουν γύρω του ενώ είπε: «Αδελφοί μου, πρέπει όλοι να μάθετε την αξία της ανάπαυσης και την αποτελεσματικότητα της χαλάρωσης. Πρέπει να αντιληφθείτε ότι η καλύτερη μέθοδος για να λύνετε μερικά μπερδεμένα προβλήματα είναι να τα εγκαταλείπετε για κάποιο διάστημα. Όταν μετά επιστρέφετε ανανεωμένοι από την ανάπαυλα ή το διαλογισμό, είστε ικανοί να αντιμετωπίσετε τις έννοιες σας με πιο καθαρό κεφάλι και πιο σταθερό χέρι, για να μην αναφέρω μια πιο αποφασιστική καρδιά. Επιπλέον, πολλές φορές θα βρείτε ότι τα προβλήματά σας έχουν συρρικνωθεί σε μέγεθος και αναλογίες ενώ εσείς χαλαρώνατε το μυαλό και το σώμα σας».
(1611.2) 143:3.4 Την επομένη ο Ιησούς ανάθεσε στον καθένα από τους δώδεκα ένα θέμα για συζήτηση. Όλη η μέρα ήταν αφιερωμένη σε αναμνήσεις και συζητήσεις για θέματα που δεν είχαν σχέση με τη θρησκευτική εργασία τους. Οι απόστολοι εξεπλάγησαν προς στιγμή, όταν ο Ιησούς παρέλειψε να αποδώσει ευχαριστίες – λεκτικά – όταν έκοψε το ψωμί για το μεσημεριανό φαγητό τους. Ήταν η πρώτη φορά που τον πρόσεξαν να παραμελεί τέτοιες τυπικότητες.
(1611.3) 143:3.5 Όταν ανέβηκαν στο βουνό, το κεφάλι του Ανδρέα ήταν γεμάτο από προβλήματα. Ο Ιωάννης ήταν υπερβολικά μπερδεμένος στην καρδιά του. Ο Ιάκωβος ήταν θλιμμένος στην ψυχή του. Ο Ματθαίος ήταν φοβερά πιεσμένος να βρει πόρους, επειδή διέμεναν ανάμεσα σε ειδωλολάτρες. Ο Πέτρος ήταν παρακουρασμένος και τελευταία ήταν πιο ευέξαπτος από το συνηθισμένο. Ο Ιούδας βασανιζόταν από περιοδικές εφόδους συναισθηματισμού και εγωισμού. Ο Σίμων ήταν συνήθως ταραγμένος στην προσπάθειά του να συνταιριάξει τον πατριωτισμό του με την αγάπη του για τον συνάνθρωπό του. Ο Φίλιππος ήταν όλο και πιο πολύ μπερδεμένος με την έκβαση των πραγμάτων. Ο Ναθαναήλ έκανε λιγότερα αστεία μετά την επαφή του με τους ειδωλολατρικούς πληθυσμούς και ο Θωμάς ήταν στο μέσον μιας δύσκολης περιόδου κατάθλιψης. Μόνο οι δίδυμοι ήταν φυσιολογικοί και αδιατάρακτοι. Όλοι τους είχαν υπερβολικά ανησυχήσει με το πώς θα τα κατάφερναν να ζήσουν ειρηνικά με τους μαθητές του Ιωάννη.
(1611.4) 143:3.6 Την τρίτη ημέρα, όταν ξεκίνησαν την επιστροφή από το βουνό για την κατασκήνωσή τους, είχε επέλθει μια μεγάλη αλλαγή πάνω τους. Είχαν κάνει την σημαντική ανακάλυψη ότι πολλές ανθρώπινες ανησυχίες στην ουσία δεν υφίστανται, ότι πολλές καταπιεστικές έννοιες είναι δημιούργημα υπερβολικού φόβου και αποτέλεσμα αυξημένης αγωνίας για το μέλλον. Κατανόησαν ότι τέτοιες ανησυχίες διαχειρίζονται καλύτερα αν εγκαταλειφθούν. Φεύγοντας είχαν αφήσει αυτά τα προβλήματα να λυθούν από μόνα τους.
(1611.5) 143:3.7 Η επιστροφή τους από τις διακοπές σηματοδότησε την αρχή μιας περιόδου που οι σχέσεις τους με τους μαθητές του Ιωάννη βελτιώθηκαν κατά πολύ. Πολλοί από τους δώδεκα αφέθηκαν στην ευθυμία όταν πρόσεξαν την αλλαγμένη κατάσταση στα μυαλά όλων και παρατήρησαν ότι ελευθερώθηκαν από την εκνευριστική ευθιξία και αυτό ήταν αποτέλεσμα της τριών ημερών αποχής τους από τις επαναλαμβανόμενες υποχρεώσεις της ζωής. Πάντα ενυπάρχει ο κίνδυνος ότι η μονοτονία των ανθρώπινων σχέσεων πολλαπλασιάζει πολύ τις ανησυχίες και μεγεθύνει τις δυσκολίες.
(1611.6) 143:3.8 Δεν πίστεψαν πολλοί από τους ειδωλολάτρες των δυο ελληνικών πόλεων, την Αρχελαΐδα και τη Φασαιλίδα, στο ευαγγέλιο, αλλά οι δώδεκα απόστολοι κέρδισαν πολύτιμη εμπειρία στην πρώτη τους εκτεταμένη εργασία με αποκλειστικά ειδωλολατρικό πληθυσμό. Μια Δευτέρα πρωί, κατά το μέσον του μήνα, ο Ιησούς είπε στον Ανδρέα: «Πάμε στη Σαμάρεια». Και ξεκίνησαν αμέσως για την πόλη Συχάρ, κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ.
(1612.1) 143:4.1 Για περισσότερα από εξακόσια χρόνια οι Ιουδαίοι της Ιουδαίας, και αργότερα και εκείνοι της Γαλιλαίας, ήσαν εχθροί με τους Σαμαρείτες. Αυτό το άσχημο αίσθημα μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών δημιουργήθηκε περίπου ως εξής: Κατά το 700 π.Χ., ο Σαργών, βασιλιάς της Ασσυρίας, καταστέλλοντας μιαν εξέγερση στην κεντρική Παλαιστίνη, μετέφερε μακριά σε αιχμαλωσία πάνω από εικοσιπέντε χιλιάδες Ιουδαίους του βορείου βασιλείου του Ισραήλ και εγκατέστησε στη θέση τους ένα σχεδόν ίδιο αριθμό απογόνων των Κουθιτών, Σεφαρβιτών και Χαμαθιτών. Αργότερα ο Ασουρμπανιμπάλ έστειλε και άλλους αποίκους να κατοικήσουν τη Σαμάρεια.
(1612.2) 143:4.2 Η θρησκευτική εχθρότητα μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών χρονολογείται από την επιστροφή των πρώτων από τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία, όταν οι Σαμαρείτες προσπαθούσαν να εμποδίσουν την ανακατασκευή της Ιερουσαλήμ. Αργότερα έθιξαν τους Ιουδαίους προσφέροντας σημαντική φιλική βοήθεια στο στρατό του Αλέξανδρου. Σαν αντάλλαγμα για τη φιλία τους ο Αλέξανδρος έδωσε στους Σαμαρείτες την άδεια να χτίσουν ένα ναό στο όρος Γεριζίμ, όπου λάτρευαν τον Γιαχβέ και τους θεούς της φυλής τους και προσέφεραν θυσίες για πολύ καιρό μετά τη διαταγή να εκτελούν τις θρησκευτικές υπηρεσίες στο ναό της Ιερουσαλήμ. Συνέχισαν αυτή τη λατρεία τουλάχιστον μέχρι την εποχή των Μακκαβαίων, όταν ο Ιωάννης Υρκανός κατέστρεψε το ναό του όρους Γεριζίμ. Ο απόστολος Φίλιππος, όταν εργαζόταν για τους Σαμαρείτες, μετά το θάνατο του Ιησού, πολλές συναντήσεις τις έκανε στο μέρος εκείνου του παλαιού ναού των Σαμαρειτών.
(1612.3) 143:4.3 Ο ανταγωνισμός μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών ήταν ιστορικός και καθιερωμένος. Από την εποχή του Αλέξανδρου όλο και περισσότερο δεν είχαν καμία επαφή μεταξύ τους. Οι δώδεκα απόστολοι δεν ήταν εναντίον του κηρύγματος στις ελληνικές και τις άλλες ειδωλολατρικές πόλεις της Δεκάπολης και της Συρίας, αλλά ήταν μεγάλη δοκιμασία για την εμπιστοσύνη τους προς τον Κύριο όταν αυτός είπε: «Ας πάμε στη Σαμάρεια». Αλλά στο χρόνο και περισσότερο που βρισκόντουσαν με τον Ιησού, είχαν αναπτύξει μια μορφή προσωπικής εμπιστοσύνης που ξεπερνούσε τα όρια ακόμα και της πίστης στη διδασκαλία του και των προκαταλήψεών τους κατά των Σαμαρειτών.
(1612.4) 143:5.1 Όταν ο Κύριος και οι δώδεκα έφτασαν στο πηγάδι του Ιακώβ, ο Ιησούς, όντας εξαντλημένος από το ταξίδι, στάθηκε δίπλα στο πηγάδι ενώ ο Φίλιππος πήρε τους αποστόλους μαζί του να τον βοηθήσουν να φέρει φαγητό και σκηνές από τη Συχάρ, γιατί ήταν διατεθειμένοι να μείνουν σ’ αυτή την κοντινή περιοχή για λίγο. Ο Πέτρος και τα παιδιά του Ζεβεδαίου θα είχαν μείνει με τον Ιησού, αλλά αυτός τους ζήτησε να πάνε με τους αδελφούς τους, λέγοντας: «Μη φοβάστε για μένα. Οι Σαμαρείτες θα είναι φιλικοί. Μόνο οι αδελφοί μας, οι Ιουδαίοι, προσπαθούν να μας βλάψουν». Και ήταν περίπου έξι εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα, όταν ο Ιησούς κάθισε κάτω δίπλα στο πηγάδι να περιμένει την επιστροφή των αποστόλων.
(1612.5) 143:5.2 Το νερό από το πηγάδι του Ιακώβ δεν ήταν τόσο καθαρό όσο το νερό των πηγαδιών της Συχάρ και γι αυτό μικρότερης πόσιμης αξίας. Ο Ιησούς ήταν διψασμένος αλλά δεν είχε τρόπο να βγάλει νερό από το πηγάδι. Όταν όμως μια γυναίκα από τη Συχάρ έφτασε με μια κανάτα για το νερό και ετοιμαζόταν να τραβήξει νερό από το πηγάδι, ο Ιησούς της είπε: «Δώσε μου να πιω». Η γυναίκα κατάλαβε ότι ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος από την εμφάνιση των ρούχων του και μάντεψε ότι ήταν Γαλιλαίος από την προφορά του. Την έλεγαν Νάλντα και ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα. Έμεινε έκπληκτη που ένας Ιουδαίος της μιλούσε έτσι στο πηγάδι και ζήταγε νερό, γιατί δεν θεωρείτο αξιοπρεπές, εκείνες τις ημέρες, για έναν άνδρα που σεβόταν τον εαυτό του, να μιλάει δημόσια σε μια γυναίκα, ακόμα λιγότερο για έναν Ιουδαίο να συνομιλεί με ένα Σαμαρείτη. Έτσι η Νάλντα ρώτησε τον Ιησού: «πώς γίνεται και εσύ, ένας Ιουδαίος, ζητάς να πιεις νερό από μια Σαμαρείτισσα;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Σου ζήτησα πράγματι να πιω, αλλά αν μπορούσες να καταλάβεις, θα ζήταγες από μένα να πιεις από το ζωντανό νερό». Μετά η Νάλντα του είπε: «Κύριε, δεν έχεις τίποτε για να βγάλεις νερό και το πηγάδι είναι βαθύ. Από πού λοιπόν έχεις αυτό το ζωντανό νερό; Μήπως είσαι μεγαλύτερος από τον πατέρα μας τον Ιακώβ που μας έδωσε αυτό το πηγάδι και ήπιε από αυτό ο ίδιος και οι γιοι του και τα ζώα του;».
(1613.1) 143:5.3 Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Όποιος πίνει από αυτό το νερό θα διψάσει πάλι, αλλά όποιος πίνει από το νερό του ζώντος πνεύματος δεν θα διψάσει ποτέ. Και αυτό το ζωντανό νερό θα γίνει μέσα του μια εσωτερική πηγή που θα αναβλύζει στην αιώνια ζωή». Η Νάλντα τότε λέγει: «Δώσε μου το νερό αυτό για να μην διψώ ούτε να έρχομαι τόσο δρόμο εδώ να αντλώ. Εξάλλου οτιδήποτε μπορούσε να δεχτεί μια Σαμαρείτισσα από ένα τόσο αξιόλογο Ιουδαίο θα ήταν ευχαρίστηση».
(1613.2) 143:5.4 Η Νάλντα δεν ήξερε πώς να εξηγήσει την προθυμία του Ιησού να μιλήσει μαζί της. Πρόσεξε στο πρόσωπο του Κυρίου την ηρεμία ενός δίκαιου και άγιου ανθρώπου, αλλά πήρε τη φιλική στάση για κοινότοπη οικειότητα και κατάλαβε λάθος ότι ο ομιλητικός τρόπος του ήταν μια μορφή για να την πλησιάσει. Και επειδή ήταν γυναίκα χαλαρής ηθικής, ήταν πρόθυμη να φλερτάρει μαζί του, όταν ο Ιησούς, κοιτάζοντάς την κατ’ ευθείαν στα μάτια, της είπε με φωνή που δεν σήκωνε αντίρρηση: «Γυναίκα, πήγαινε φέρε τον άνδρα σου εδώ». Αυτή η διαταγή έφερε τη Νάλντα πίσω στην πραγματικότητα. Κατάλαβε ότι είχε κρίνει λάθος την ευγένεια του Κυρίου. Αντιλήφθηκε ότι παρερμήνευσε τον τρόπο που μίλαγε. Φοβήθηκε. Άρχισε να συνειδητοποιεί ότι βρισκόταν μπροστά σ’ έναν ασυνήθιστο άνθρωπο και ψάχνοντας με το μυαλό της για μια κατάλληλη απάντηση, με μεγάλη σύγχυση, είπε: «Κύριε, δεν μπορώ να φωνάξω τον άνδρα μου, γιατί δεν έχω άνδρα». Τότε αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Είπες την αλήθεια, γιατί ενώ μπορεί κάποτε να είχες άνδρα, αυτός με τον οποίο μένεις τώρα δεν είναι άνδρας σου. Καλύτερα θα ήταν, αν σταμάταγες να σπαταλάς τον καιρό σου αναλογιζόμενη τα λόγια μου, και να ψάξεις για το ζωντανό νερό που σου προσφέρω σήμερα».
(1613.3) 143:5.5 Η Νάλντα τότε συνήλθε τελείως και ξύπνησε μέσα της ο καλύτερος εαυτός της. Δεν ήταν ανήθικη γυναίκα επειδή το είχε εξ ολοκλήρου διαλέξει από μόνη της. Την είχε διώξει άσπλαχνα και άδικα ο άνδρας της και οι τρομερές δυσκολίες είχαν συντελέσει ώστε να ζει με κάποιον Έλληνα σαν γυναίκα του, αλλά χωρίς γάμο. Τώρα αισθανόταν μεγάλη ντροπή που είχε μιλήσει τόσο ασυλλόγιστα στον Ιησού και μετανοιωμένη πολύ, απευθύνθηκε στον Κύριο λέγοντας: «Κύριέ μου, μετανιώνω για τον τρόπο που σου μίλησα, γιατί παρατηρώ ότι είσαι άγιος άνθρωπος ή μάλλον προφήτης». Και ήταν έτοιμη να ζητήσει αμέσως προσωπική βοήθεια από τον Κύριο, κάνοντας αυτό που είχαν κάνει τόσοι πολλοί προηγουμένως – όταν παραμέρισε το ζήτημα της προσωπικής σωτηρίας και έστρεψε τη συζήτηση σε θεολογικά και φιλοσοφικά θέματα. Έστρεψε γρήγορα τη συζήτηση από τις δικές της ανάγκες σε μια θρησκευτική αντιπαράθεση. Δείχνοντας το όρος Γεριζίμ, συνέχισε: «Οι πατέρες μας λάτρευαν πάνω σ’ αυτό το βουνό το Θεό, και όμως εσύ θα έλεγες ότι στην Ιερουσαλήμ είναι ο τόπος που οφείλουν οι άνθρωποι να τον λατρεύουν. Ποιος είναι λοιπόν ο σωστός τόπος για τη λατρεία του Θεού;».
(1613.4) 143:5.6 Ο Ιησούς διέκρινε την προσπάθεια της γυναικείας ψυχής της να αποφύγει την άμεση, ερευνητική επαφή με το Δημιουργό της, αλλά είδε κιόλας ότι ήταν παρούσα στην ψυχή της η επιθυμία να γνωρίσει ένα καλύτερο τρόπο ζωής. Μετά από όλα αυτά, υπήρχε στην καρδιά της Νάλντας μια αληθινή δίψα για το ζωντανό νερό, συνεπώς ασχολήθηκε με υπομονή μαζί της λέγοντας: «Γυναίκα, άσε με να σου πω ότι η μέρα είναι κοντά που ούτε σ’ αυτό το βουνό ούτε στην Ιερουσαλήμ θα λατρεύεται ο Πατέρας. Αλλά σήμερα εσείς λατρεύετε εκείνο που δεν γνωρίζετε, ένα κράμα από την θρησκεία πολλών παγανιστικών θεών και ειδωλολατρικών φιλοσοφιών. Οι Ιουδαίοι τουλάχιστον γνωρίζουν ποιον λατρεύουν. Έχουν αποφύγει όλο το μπέρδεμα με το να συγκεντρώσουν τη λατρεία τους πάνω σε ένα Θεό, τον Γιαχβέ. Αλλά θα πρέπει να με πιστέψεις όταν σου λέγω ότι η ώρα θα έρθει σύντομα – και μάλιστα ήδη ήρθε – που όλοι οι ειλικρινείς προσκυνητές θα λατρεύουν τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία, γιατί τέτοιους θέλει ο Πατέρας να τον λατρεύουν. Ο Θεός είναι πνεύμα και αυτοί που τον λατρεύουν οφείλουν να τον λατρεύουν πνευματικά και αληθινά. Η σωτηρία σου έρχεται όχι γνωρίζοντας πώς οι άλλοι θα έπρεπε να λατρεύουν ή πού, αλλά αποδεχόμενη μέσα στην καρδιά σου το ζωντανό νερό που σου προσφέρω ακόμα και τώρα».
(1614.1) 143:5.7 Η Νάλντα όμως θα έκανε άλλη μια προσπάθεια να αποφύγει τη συζήτηση γύρω από την ενοχλητική ερώτηση της προσωπικής της ζωής στη γη και την κατάσταση της ψυχής της μπροστά στο Θεό. Για μια φορά ακόμα κατέφυγε σε γενικές ερωτήσεις για τη θρησκεία, λέγοντας: «Ναι, γνωρίζω, Κύριε, ότι ο Ιωάννης κήρυττε για τον ερχομό του Μετατροπέα, αυτόν που θα ονομαστεί Ελευθερωτής, και ότι, όταν έρθει, θα μας μάθει τα πάντα» – και ο Ιησούς, διακόπτοντας τη Νάλντα, είπε με τρομακτική βεβαιότητα, «Εγώ που σου μιλάω είμαι αυτός».
(1614.2) 143:5.8 Αυτή ήταν η πρώτη άμεση, θετική και ανοιχτή αναγγελία της θεϊκής φύσης και της υικής σχέσης του με τον Θεό, που έκανε στη γη. Και έγινε σε μια γυναίκα, μια Σαμαρείτισσα, και μάλιστα μια γυναίκα αμφίβολου χαρακτήρα στα μάτια των ανδρών μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά μια γυναίκα που τα θεϊκά μάτια του πρόσεξαν ότι είχε αμαρτήσει πιο πολύ ενάντια, παρά με τη θέλησή της και που τώρα σαν ανθρώπινη ψυχή επιθυμούσε τη σωτηρία, ειλικρινά και με όλη της την καρδιά, και αυτό ήταν αρκετό.
(1614.3) 143:5.9 Καθώς η Νάλντα ήταν έτοιμη να εξωτερικεύσει τις πραγματικές και ιδιαίτερες επιθυμίες της για καλύτερα πράγματα και έναν ανώτερο τρόπο ζωής, τη στιγμή ακριβώς που θα μίλαγε για την αληθινή επιθυμία της καρδιάς της, οι δώδεκα απόστολοι επέστρεψαν από την Συχάρ, τη στιγμή που ο Ιησούς μίλαγε τόσο ιδιαίτερα με αυτή τη γυναίκα – αυτή τη Σαμαρείτισσα, και μόνος – και έμειναν λίγο περισσότερο από έκπληκτοι. Γρήγορα άφησαν τις προμήθειές τους και τραβήχτηκαν στην άκρη, κανείς δεν τόλμησε να τον κατακρίνει, ενώ ο Ιησούς έλεγε στη Νάλντα: «Γυναίκα, πήγαινε, ο Θεός σ’ έχει συγχωρέσει. Από τώρα θα ζήσεις μια νέα ζωή. Έλαβες το ζωντανό νερό και μια νέα χαρά θα αναβλύσει μέσα στην ψυχή σου και θα γίνεις κόρη του Υψίστου». Και η γυναίκα, διακρίνοντας τη μομφή των αποστόλων, άφησε το κανάτι της και απομακρύνθηκε τρέχοντας προς την πόλη.
(1614.4) 143:5.10 Καθώς έμπαινε στην πόλη ανακοίνωνε σε όποιον συναντούσε: «Πήγαινε έξω, στο πηγάδι του Ιακώβ, γρήγορα, γιατί εκεί θα δεις έναν άνδρα που μου ανέφερε όλα όσα έχω κάνει. Μπορεί να είναι ο Μετατροπέας;». Και πριν δύσει ο ήλιος, ένα μεγάλο πλήθος είχε μαζευτεί στο πηγάδι του Ιακώβ για να ακούσει τον Ιησού. Και ο Κύριος τους είπε περισσότερα για το νερό της ζωής, το δώρο του πνεύματος του διαμένοντος εντός του ανθρώπου.
(1614.5) 143:5.11 Οι απόστολοι δεν έπαψαν ποτέ να ξαφνιάζονται από την προθυμία του Ιησού να συνδιαλέγεται με γυναίκες, γυναίκες αμφίβολου χαρακτήρα, ακόμα και ανήθικες γυναίκες. Ήταν πολύ δύσκολο για τον Ιησού να διδάξει τους αποστόλους του ότι οι γυναίκες, ακόμα και οι λεγόμενες ανήθικες, έχουν ψυχές που μπορούν να διαλέξουν το Θεό σαν Πατέρα τους, και να γίνουν έτσι κόρες του Θεού και υποψήφιες για την αιώνια ζωή. Δεκαεννιά αιώνες αργότερα πολλοί δείχνουν την ίδια απροθυμία να κατανοήσουν τη διδασκαλία του Κυρίου. Ακόμα και ο Χριστιανισμός στηρίζεται επίμονα γύρω από το γεγονός του θανάτου του Χριστού αντί να στηρίζεται στην αλήθεια της ζωής του. Ο κόσμος θα έπρεπε να ενδιαφέρεται περισσότερο για την ευτυχισμένη από την αποκάλυψη του Θεού ζωή, παρά για τον τραγικό και γεμάτο θλίψεις θάνατο.
(1614.6) 143:5.12 Η Νάλντα αφηγήθηκε όλη την ιστορία της στον απόστολο Ιωάννη την επόμενη ημέρα, αλλά δεν την αποκάλυψε ποτέ ολόκληρη στους άλλους αποστόλους και ο Ιησούς δεν μίλησε γι αυτήν στους δώδεκα με λεπτομέρειες.
(1615.1) 143:5.13 Η Νάλντα είπε στον Ιωάννη ότι ο Ιησούς της είχε πει «όλα όσα είχε κάνει». Ο Ιωάννης πολλές φορές θέλησε να ρωτήσει τον Ιησού για την επίσκεψη της Νάλντας, αλλά δεν το έκανε ποτέ. Ο Ιησούς της ανέφερε μόνο ένα πράγμα για τη ζωή της, αλλά το βλέμμα του στα μάτια της και ο τρόπος που της μίλαγε είχαν φέρει όλη την πολυποίκιλη ζωή της σε πανοραμική ανασκόπηση στο μυαλό της, τη χρονική στιγμή που αυτή συνδύασε όλη την αποκάλυψη της παρελθούσης ζωής της με το βλέμμα και τα λόγια του Κυρίου. Ο Κύριος ποτέ δεν της είπε ότι είχε πέντε συζύγους. Είχε ζήσει με τέσσερις διαφορετικούς άνδρες έως ότου ο σύζυγός της την έδιωξε, και αυτό μαζί με το υπόλοιπο παρελθόν της ήρθε τόσο ζωντανά στο μυαλό της τη στιγμή ακριβώς που συνειδητοποίησε ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος του Θεού, ώστε ήταν επόμενο να επαναλαμβάνει στον Ιωάννη ότι ο Ιησούς της είχε πραγματικά πει τα πάντα για τον εαυτό της.
(1615.2) 143:6.1 Το βράδυ που η Νάλντα είχε τραβήξει τα πλήθη έξω από την Συχάρ για να δουν τον Ιησού, οι δώδεκα είχαν μόλις επιστρέψει με φαγητό και εκλιπαρούσαν τον Ιησού να φάει μαζί τους αντί να μιλάει στα πλήθη, γιατί δεν είχαν βάλει μπουκιά όλη μέρα και πεινούσαν. Αλλά ο Ιησούς ήξερε ότι το σκοτάδι θα έπεφτε γρήγορα, έτσι επέμεινε στην απόφασή του να μιλήσει στα πλήθη πριν τους πει να φύγουν. Όταν ο Ανδρέας προσπάθησε να τον πείσει να φάει λίγο πριν μιλήσει στο πλήθος, ο Ιησούς είπε: «Έχω να φάγω κρέας που εσείς δεν γνωρίζετε». Όταν οι απόστολοι το άκουσαν αυτό, είπαν μεταξύ τους: «Του έχει φέρει κανένας τίποτε για να φάει; Μήπως η γυναίκα του έδωσε φαγητό μαζί με το νερό;». Όταν ο Ιησούς τους άκουσε να μιλάνε μεταξύ τους, πριν μιλήσει στα πλήθη, γύρισε και είπε στους δώδεκα: «Το κρέας μου είναι να κάνω το θέλημά Αυτού που με έστειλε και να ολοκληρώσω το έργο Του. Μην αναφέρετε ξανά ότι είναι αυτή και αυτή η ώρα, μέχρι το θερισμό. Κοιτάξτε αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται από μια πόλη της Σαμάρειας για να μας ακούσουν. Σας λέγω ότι οι αγροί είναι ήδη έτοιμοι για το θερισμό. Αυτός που θερίζει λαμβάνει τους μισθούς και συλλέγει τους καρπούς για την αιώνια ζωή. Επομένως οι σπορείς και οι θεριστές χαίρονται μαζί. Σε αυτό το σημείο είναι αληθινό το ρητό: ‘Άλλος σπέρνει και άλλος θερίζει’. Σας στέλνω σήμερα να θερίσετε εκείνο για το οποίο δεν μοχθήσατε. Άλλοι έχουν μοχθήσει και εσείς θα αρχίσετε σε λίγο να μοχθείτε». Αυτά τα είπε σε συσχετισμό με το κήρυγμα του Ιωάννη του Βαπτιστή.
(1615.3) 143:6.2 Ο Ιησούς και οι απόστολοι πήγαν στη Συχάρ και κήρυξαν δυο μέρες πριν εγκαταστήσουν τις σκηνές τους στο όρος Γεριζίμ. Και πολλοί από τους κατοίκους της Συχάρ πίστεψαν στο ευαγγέλιο και ζήτησαν να βαπτισθούν, αλλά οι απόστολοι του Ιησού δεν βάπτιζαν ακόμη.
(1615.4) 143:6.3 Την πρώτη νύχτα στην κατασκήνωση του όρους Γεριζίμ οι απόστολοι περίμεναν ότι ο Ιησούς θα τους μάλωνε για την συμπεριφορά τους προς την γυναίκα στο πηγάδι του Ιακώβ, αλλά αυτός δεν ανέφερε καθόλου το θέμα. Αντίθετα, τους έκανε μια αξιομνημόνευτη ομιλία πάνω στις «Πραγματικότητες που είναι κεντρικές στη βασιλεία του Θεού». Σε κάθε θρησκεία είναι πολύ εύκολο να αφήσεις αξίες να γίνουν δυσανάλογες και να επιτρέψεις σε γεγονότα να καταλάβουν τη θέση της αλήθειας μέσα στη θεολογία. Το γεγονός του σταυρού έγινε ο κεντρικός πυρήνας του επακόλουθου Χριστιανισμού, αλλά δεν είναι η κεντρική αλήθεια της θρησκείας η οποία προέρχεται από τη ζωή και τη διδασκαλία του Ιησού από τη Ναζαρέτ.
(1615.5) 143:6.4 Το θέμα της διδασκαλίας του Ιησού στο όρος Γεριζίμ ήταν: Ότι θέλει να δουν όλοι οι άνθρωποι το Θεό σαν Πατέρα-φίλο όπως ακριβώς αυτός (ο Ιησούς) είναι ένας αδελφός-φίλος. Και πάλι τους αποτύπωσε ότι η αγάπη είναι η μεγαλύτερη σχέση στον κόσμο – στο σύμπαν – όπως η αλήθεια είναι η μεγαλύτερη επίσημη διατύπωση για την παρατήρηση αυτών των θεϊκών σχέσεων.
(1616.1) 143:6.5 Ο Ιησούς φανέρωσε τον εαυτό του τόσο ολοκληρωτικά στους Σαμαρείτες επειδή μπορούσε να το κάνει αυτό με ασφάλεια, και επειδή γνώριζε ότι δεν θα επισκεπτόταν ξανά το κέντρο της Σαμάρειας για να κηρύξει το ευαγγέλιο της βασιλείας.
(1616.2) 143:6.6 Ο Ιησούς και οι δώδεκα κατασκήνωσαν στο όρος Γεριζίμ μέχρι το τέλος Αυγούστου. Κήρυτταν στους Σαμαρείτες τα καλά νέα της βασιλείας – την πατρότητα του Θεού – τη μέρα μέσα στις πόλεις και πέρναγαν τη νύχτα στην κατασκήνωση. Το έργο του Ιησού και των δώδεκα στις πόλεις των Σαμαρειτών απόφερε πολλές ψυχές στη βασιλεία και προετοίμασε το δρόμο για το θαυμαστό έργο του Φιλίππου σε αυτές τις περιοχές, μετά το θάνατο του Ιησού και την ανάσταση, που είχε σαν επακόλουθο τη διασπορά των αποστόλων στα πέρατα της γης ένεκα της ανελέητης καταδίωξης των πιστών στην Ιερουσαλήμ.
(1616.3) 143:7.1 Κατά τις βραδινές συναθροίσεις στο όρος Γεριζίμ, ο Ιησούς δίδαξε πολλές αλήθειες και έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στα ακόλουθα:
(1616.4) 143:7.2 Αληθινή θρησκεία είναι η ενέργεια μιας ξεχωριστής ψυχής στην ενσυνείδητη σχέση της με τον Δημιουργό. Οργανωμένη θρησκεία είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να βάλει σε κοινωνική βάση τη λατρεία των μεμονωμένων πιστών.
(1616.5) 143:7.3 Η λατρεία – προσήλωση στο πνεύμα – πρέπει να εναλλάσσεται με την υπηρεσία, επαφή με την υλική πραγματικότητα. Η εργασία πρέπει να εναλλάσσεται με το παιχνίδι, η θρησκεία να εξισορροπείται από το χιούμορ. Η βαθιά φιλοσοφία πρέπει να ελαφρύνει με τη ρυθμική ποίηση. Το άγχος της καθημερινότητας – η ένταση της προσωπικότητας ένεκα του χρόνου - πρέπει να ανακουφίζεται από την γαλήνη της λατρείας. Τα αισθήματα ανασφάλειας, που προκύπτουν από το φόβο της απομόνωσης της προσωπικότητας μέσα στο σύμπαν, πρέπει να αντισταθμίζονται από την πιστή προσήλωση στον Πατέρα και από την προσπάθεια για την πραγμάτωση του Ανώτερου.
(1616.6) 143:7.4 Η προσευχή έχει προορισμό να κάνει τον άνθρωπο να σκέπτεται λιγότερο αλλά πιο πρακτικά, δεν έχει προορισμό να αυξήσει τη γνώση αλλά να διευρύνει τη διορατικότητα.
(1616.7) 143:7.5 Η λατρεία έχει σκοπό να επισπεύσει μια καλύτερη ζωή και μετά να απεικονίσει τα νέα πνευματικά νοήματα επάνω στη νέα αυτή ζωή. Η προσευχή υποστηρίζει την πνευματικότητα αλλά η λατρεία είναι θεϊκά δημιουργική.
(1616.8) 143:7.6 Η λατρεία είναι η τεχνική του να κοιτάζεις τον Ένα για να εμπνέεσαι και να υπηρετείς τους πολλούς. Η λατρεία είναι το υποδεκάμετρο που μετράει το μέγεθος της απόσπασης της ψυχής από την υλιστική πλάση και συγχρόνως τη σίγουρη προσκόλλησή της στις πνευματικές αλήθειες όλης της δημιουργίας.
(1616.9) 143:7.7 Η προσευχή είναι η αυτό-ενθύμηση – εκτυφλωτική σκέψη, η λατρεία είναι η αυτό-λησμονιά – υπεράνω της σκέψης. Η λατρεία είναι η χωρίς προσπάθεια προσοχή, αληθινή και ιδεώδης ανάπαυση της ψυχής, μια μορφή γαλήνιας πνευματικής προσπάθειας.
(1616.10) 143:7.8 Η λατρεία είναι η ενέργεια του ατομικού εγώ με το Όλον. Του πεπερασμένου με το Αιώνιο. Του γιου με τον Πατέρα. Του χρόνου που κάνει ένα εντυπωσιακό βήμα στην αιωνιότητα. Η λατρεία είναι η ενέργεια της προσωπικής επαφής του γιου με το Θεϊκό Πατέρα, η ανάληψη αναζωογονητικών, δημιουργικών, αδελφικών και ένθερμων διαθέσεων από την ανθρώπινη ψυχή-πνεύμα.
(1616.11) 143:7.9 Αν και οι απόστολοι λίγα κατάλαβαν από τη διδασκαλία του στην κατασκήνωση, άλλοι κόσμοι κατάλαβαν και άλλες γενιές της γης θα καταλάβουν.
(1617.1) 144:0.1 Ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος κύλησαν σε απομόνωση σε μια αποτραβηγμένη κατασκήνωση στις πλαγιές του όρους Γελβουέ. Το Σεπτέμβριο ο Ιησούς τον πέρασε εδώ μόνος με τους αποστόλους του, διδάσκοντας και δίνοντάς τους οδηγίες για τις αλήθειες της βασιλείας.
(1617.2) 144:0.2 Υπήρχε ένα πλήθος από λόγους που ο Ιησούς και οι απόστολοι είχαν απομονωθεί αυτή την εποχή, στα σύνορα της Σαμάρειας και της Δεκάπολης. Οι θρησκευτικοί άρχοντες της Ιερουσαλήμ ήταν μεγάλοι ανταγωνιστές. Ο Ηρώδης Αντύπας κρατούσε ακόμη τον Ιωάννη στη φυλακή, φοβούμενος είτε να τον ελευθερώσει είτε να τον εκτελέσει, ενώ συνέχιζε να έχει υποψίες ότι ο Ιωάννης και ο Ιησούς ήταν κατά κάποιο τρόπο συνεργάτες. Αυτές οι συνθήκες έκαναν να φαίνονται απερίσκεπτα τα σχέδια για έντονη δραστηριότητα είτε στην Ιουδαία είτε στη Γαλιλαία. Υπήρχε και ένας τρίτος λόγος: Η αργά αυξανόμενη ένταση μεταξύ των αρχηγών εκ των μαθητών του Ιωάννη και των αποστόλων του Ιησού, η οποία χειροτέρευε καθώς αυξανότανε ο αριθμός των πιστών.
(1617.3) 144:0.3 Ο Ιησούς γνώριζε ότι οι μέρες της προκαταρκτικής εργασίας για τη διδασκαλία και το κήρυγμα είχαν τελειώσει, ότι η επόμενη κίνηση σηματοδοτούσε την αρχή της πλήρους και τελικής προσπάθειας αυτής της γήινης ζωής και δεν επιθυμούσε η ανάληψη αυτού του εγχειρήματος να είναι κατ’ ουδένα τρόπο δύσκολη ή ενοχλητική για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ο Ιησούς είχε λοιπόν αποφασίσει να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα στην απομόνωση δοκιμάζοντας τους αποστόλους στην πρακτική εξάσκηση και μετά να εργαστούν ήσυχα στις πόλεις της Δεκάπολης, μέχρις ότου ο Ιωάννης είτε θα εκτελείτο είτε θα ελευθερωνόταν και θα τους συναντούσε σε μια ενωμένη προσπάθεια.
(1617.4) 144:1.1 Καθώς περνούσε ο καιρός, οι δώδεκα αφοσιωνόντουσαν περισσότερο στον Ιησού και σταδιακά επιφορτίστηκαν με το έργο της βασιλείας. Η αφοσίωσή τους στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στην εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του. Δεν καταλάβαιναν πολύ καλά την πολύπλευρη διδασκαλία του, δεν κατανοούσαν πλήρως τη φύση του Ιησού ή τη σημασία της φανέρωσής του στη γη.
(1617.5) 144:1.2 Ο Ιησούς ξεκαθάρισε στους αποστόλους ότι βρισκόντουσαν αποτραβηγμένοι για τρεις λόγους:
(1617.6) 144:1.3 1. Να ισχυροποιήσουν την κατανόησή τους και την πίστη τους στο ευαγγέλιο της βασιλείας.
(1617.7) 144:1.4 2. Να αφήσουν τη διαμαρτυρία για το έργο τους να καταλαγιάσει και στην Ιουδαία και στη Γαλιλαία.
(1617.8) 144:1.5 3. Να αναμείνουν για τη μοίρα του Ιωάννη του Βαπτιστή.
(1617.9) 144:1.6 Ενώ παρέμεναν στο όρος Γελβουέ, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα πολλά για τη ζωή του στη γη και τις εμπειρίες του στο όρος Ερμών. Ξαναθυμήθηκε επίσης μερικά από όσα συνέβησαν στους λόφους κατά τις σαράντα μέρες αμέσως μετά τη βάφτισή του. Και κατ’ ευθείαν τους ζήτησε να μην αναφέρουν σε κανένα αυτές τις εμπειρίες, παρά μετά την επιστροφή του στον Πατέρα.
(1618.1) 144:1.7 Εκείνες τις εβδομάδες του Σεπτεμβρίου ξεκουράστηκαν, έκαναν επισκέψεις, εξιστορούσαν τις εμπειρίες τους, μέχρι που ο Ιησούς τους κάλεσε σε υπηρεσία και τους είπε να ασχοληθούν σοβαρά για να κάνουν πράξη όσα ο Κύριος τους είχε μάθει μέχρι τώρα. Κατά κάποιο τρόπο όλοι αισθανόντουσαν ότι αυτή ήταν και η τελευταία τους ευκαιρία για παρατεταμένη ανάπαυση. Είχαν συνειδητοποιήσει ότι η επόμενη δημόσια προσπάθεια, είτε στην Ιουδαία είτε στη Γαλιλαία, θα σηματοδοτούσε την αρχή της τελικής διακήρυξης της ερχόμενης βασιλείας, αλλά δεν είχαν ιδέα ή είχαν πολύ λίγο, για το τι θα ήταν αυτή η βασιλεία όταν θα ερχόταν. Ο Ιωάννης και ο Ανδρέας πίστευαν ότι η βασιλεία είχε ήδη έρθει. Ο Πέτρος και ο Ιάκωβος πίστευαν ότι θα έφτανε σε λίγο. Ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς ειλικρινά εκμυστηρεύτηκαν ότι ήταν μπλεγμένοι. Ο Ματθαίος, ο Φίλιππος και ο Σίμων ο Ζηλωτής ήταν αβέβαιοι και μπερδεμένοι. Οι δίδυμοι βρισκόντουσαν σε μια ευτυχισμένη κατάσταση άγνοιας για την αμφισβήτηση και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν σιωπηλός και ασαφής ως προς τις προθέσεις του.
(1618.2) 144:1.8 Ο Ιησούς πέρναγε πολύ καιρό μόνος του στο βουνό κοντά στην κατασκήνωση. Περιστασιακά έπαιρνε μαζί του τον Πέτρο, τον Ιάκωβο ή τον Ιωάννη αλλά συχνότερα πήγαινε να προσευχηθεί ή να επικοινωνήσει μόνος του. Μετά τη βάφτιση του Ιησού και τις σαράντα μέρες στους λόφους της Περαίας, δύσκολα μπορεί κανείς να ονομάσει σωστά, αυτές τις περιόδους επικοινωνίας με τον Πατέρα του, σαν προσευχή, ούτε είναι συνεπές να πει ότι ο Ιησούς εκκλησιαζότανε, αλλά είναι εντελώς ορθό να θεωρήσει ότι κατ’ αυτές τις περιόδους επικοινωνούσε προσωπικά με τον Πατέρα του.
(1618.3) 144:1.9 Το κύριο θέμα των συζητήσεων όλο το Σεπτέμβριο ήταν η προσευχή και η λατρεία. Αφού μίλησαν για τη λατρεία αρκετές μέρες, ο Ιησούς τελικά τους παρέδωσε την αξιομνημόνευτη ομιλία του για την προσευχή, σαν απάντηση στην έκκληση του Θωμά: «Κύριε, μάθε μας πώς να προσευχόμαστε».
(1618.4) 144:1.10 Ο Ιωάννης είχε διδάξει στους μαθητές του μια προσευχή, μια προσευχή για τη σωτηρία στην ερχόμενη βασιλεία. Αν και ο Ιησούς δεν απαγόρευσε ποτέ στους οπαδούς του να χρησιμοποιούν τον τύπο προσευχής του Ιωάννη, οι απόστολοι πολύ νωρίς αντιλήφθηκαν ότι ο Κύριός τους δεν ενέκρινε πλήρως την πρακτική να εκφωνούν καθορισμένες και τυπικές προσευχές. Ωστόσο, οι πιστοί συνεχώς ζητούσαν να τους μάθει πώς να προσεύχονται. Οι δώδεκα λαχταρούσαν να μάθουν ποιο τύπο παράκλησης θα ενέκρινε ο Ιησούς. Και κυρίως γι αυτή την ανάγκη, για μερικές απλές παρακλήσεις που του ζητούσαν οι απλοί άνθρωποι, ο Ιησούς συγκατένευσε τότε στην έκκληση του Θωμά να τους μάθει έναν ενδεικτικό τύπο προσευχής. Ο Ιησούς τους έκανε αυτό το μάθημα ένα μεσημέρι της τρίτης εβδομάδας της παραμονής τους στο όρος Γελβουέ.
(1618.5) 144:2.1 «Ο Ιωάννης πράγματι σας έμαθε έναν απλό τύπο προσευχής: ‘Ω Πατέρα, καθάρισέ μας από τις αμαρτίες, δείξε μας τη δόξα σου, αποκάλυψε την αγάπη σου, και άφησε το πνεύμα σου να εξαγνίσει τις καρδιές μας για πάντα, Αμήν!’. Σας έμαθε αυτήν την προσευχή για να έχετε εσείς κάτι να μαθαίνετε στα πλήθη. Δεν σκόπευε στο να κάνετε εσείς χρήση μιας τέτοιας προκαθορισμένης και τυπικής παράκληση σαν έκφραση προσευχής των δικών σας ψυχών.
(1618.6) 144:2.2 Η προσευχή είναι κάτι εντελώς προσωπικό και αυθόρμητη έκφραση της διάθεσης της ψυχής προς το Πνεύμα. Η προσευχή πρέπει να αποτελεί την επικοινωνία του υιού προς τον Πατέρα και να εκφράζει τη συναδελφικότητα. Η προσευχή, όταν υπαγορεύεται από το πνεύμα, οδηγεί σε συνεργασία για πνευματική πρόοδο. Η ιδανική προσευχή είναι μια μορφή πνευματικής επικοινωνίας που οδηγεί σε επιδέξια λατρεία. Η αληθινή προσευχή είναι η ειλικρινής διάθεση του να φτάσει κανείς στον ουρανό για την επίτευξη των ιδανικών του.
(1619.1) 144:2.3 Η προσευχή είναι η ανάσα της ψυχής και θα πρέπει να σας οδηγεί να είστε επίμονοι στην προσπάθειά σας για την εξακρίβωση της επιθυμίας του Πατέρα. Αν κάποιος από σας έχει ένα γείτονα και πάει σ’ αυτόν τα μεσάνυχτα και του πει: ‘Φίλε, δάνεισέ μου τρία καρβέλια ψωμί, γιατί κάποιος φίλος μου ήρθε από ταξίδι για να με δει και δεν έχω τίποτα να του βάλω να φάει’. Και αν ο γείτονάς σου απαντήσει: ‘Μη με ενοχλείς, γιατί τώρα η πόρτα έκλεισε και τα παιδιά μου και εγώ κοιμόμαστε, επομένως δεν μπορώ να σηκωθώ να σου δώσω ψωμί’, εσύ θα επιμείνεις, εξηγώντας ότι ο φίλος σου πεινάει και ότι δεν έχεις φαγητό να του προσφέρεις. Σου λέγω, ότι ακόμα και αν ο γείτονάς σου δεν σηκωθεί να σου δώσει ψωμί επειδή είναι φίλος, ακόμα και τότε θα σηκωθεί από την φορτικότητά σου και θα σου δώσει όσα καρβέλια θέλεις. Αν λοιπόν η επιμονή κερδίζει χάρες από τους θνητούς, πόσο μάλλον περισσότερο η επιμονή σας στο πνεύμα θα κερδίσει τον άρτο της ζωής από τα πρόσφορα χέρια του Πατέρα στους ουρανούς. Mmm. Σας λέγω και πάλι: ζητήστε και θα σας δοθεί, ψάξτε και θα βρείτε, χτυπήστε και θα σας ανοιχθεί. Γιατί καθένας που ζητάει δέχεται και όποιος ψάχνει βρίσκει, και σε όποιον χτυπάει την πόρτα της σωτηρίας θα του ανοιχθεί.
(1619.2) 144:2.4 Ποιος από σας που είναι πατέρας, αν το παιδί του ζητήσει κάτι με ανόητο τρόπο, θα διστάσει να δώσει σύμφωνα με την πατρική σοφία του παρά τους όρους της άσχημης απαίτησης του παιδιού του; Αν το παιδί χρειάζεται ένα καρβέλι, θα του δώσει μια πέτρα επειδή το ζήτησε άκομψα; Αν το παιδί χρειάζεται ψάρι θα του δώσει ένα νερόφιδο επειδή συμπτωματικά πιάστηκε στο δίχτυ με το ψάρι και το παιδί ανόητα ζήτησε το φίδι; Αν λοιπόν εσείς, που είστε θνητοί και πεπερασμένοι γνωρίζετε πώς να απαντήσετε στις προσευχές και δίνετε το κατάλληλο δώρο στα παιδιά σας, πόσο μάλλον περισσότερα θα δώσει ο ουράνιος Πατέρας σας το πνεύμα του και πολλές άλλες ευλογίες σε αυτούς που του ζητάνε; Οι άνθρωποι οφείλουν πάντα να προσεύχονται και να μην απογοητεύονται.
(1619.3) 144:2.5 Θα σας πω την ιστορία κάποιου δικαστή που ζούσε σε μια αμαρτωλή πόλη. Ο δικαστής δεν φοβόταν το Θεό ούτε σεβόταν τους ανθρώπους. Στην πόλη ζούσε μια φτωχή χήρα που είχε πάει πολλές φορές στο δικαστή λέγοντας: ‘Προστάτεψέ με από τον αντίπαλό μου’. Για πολύ καιρό δεν την άκουγε αλλά τελευταία είπε στον εαυτό του: ‘Αν και δεν φοβάμαι το Θεό ούτε νοιάζομαι για τους ανθρώπους, επειδή όμως αυτή η χήρα δεν σταματά να με ενοχλεί, θα την υποστηρίξω μήπως και απαλλαγώ από το να έρχεται συνέχεια’. Σας λέγω αυτές τις ιστορίες για να σας παροτρύνω να επιμένετε στην προσευχή και όχι για να νομίσετε ότι οι παρακλήσεις σας θα αλλάξουν το σωστό και δίκαιο Πατέρα που είναι ψηλά. Η επιμονή σας, όμως, δεν θα κερδίσει τη χάρη εκ μέρους του Θεού αλλά θα αλλάξει τη γήινη διάθεσή σας και θα διευρύνει την ικανότητα της ψυχής σας για να δεχτεί το πνεύμα.
(1619.4) 144:2.6 Αλλά εσείς όταν προσεύχεστε δεν έχετε μεγάλη πίστη. Η αυθεντική πίστη μπορεί να μετακινήσει βουνά από υλικές δυσκολίες οι οποίες μπορεί να φράζουν το δρόμο για την επέκταση της ψυχής και την πνευματική πρόοδο».
(1619.5) 144:3.1 Οι απόστολοι όμως δεν είχαν ικανοποιηθεί. Επιθυμούσαν να τους δώσει ο Ιησούς ένα μοντέλο προσευχής το οποίο θα δίδασκαν στους νέους μαθητές. Αφού άκουσε την ομιλία για την προσευχή, ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος είπε: «Πολύ καλά, Κύριε, αλλά δεν θέλουμε ένα τύπο προσευχής για μας τόσο, όσο για τους νεότερους πιστούς που πολύ συχνά μας ικετεύουν: ‘Μάθετέ μας πώς να προσευχόμαστε αποδεκτά στον Πατέρα στον ουρανό’ ».
(1619.6) 144:3.2 Όταν ο Ιάκωβος σταμάτησε να μιλάει, ο Ιησούς είπε: «Αν, λοιπόν, θέλετε ακόμα μια τέτοια προσευχή, θα σας δώσω αυτή που έμαθα στα αδέλφια μου στη Ναζαρέτ».
(1620.1) 144:3.3 Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς,
(1620.2) 144:3.4 Αγιασθήτω το όνομά σου,
(1620.3) 144:3.5 Ελθέτω η βασιλεία σου, Γεννηθήτω το θέλημά σου,
(1620.4) 144:3.6 Ως εν ουρανώ και επί της γης.
(1620.5) 144:3.7 Τον άρτον ημών τον επιούσιον, Δίδου ημίν το καθ’ ημέραν
(1620.6) 144:3.8 Αναζωογόνησε τις ψυχές μας με το νερό της ζωής.
(1620.7) 144:3.9 Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών,
(1620.8) 144:3.10 ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών
(1620.9) 144:3.11 Και μη εινενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού
(1620.11) 144:3.13 Δεν είναι περίεργο που οι απόστολοι ήθελαν να τους μάθει ο Ιησούς ένα τύπο προσευχής για τους πιστούς. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε μάθει στους οπαδούς του μερικές προσευχές. Όλοι οι μεγάλοι διδάσκαλοι είχαν δώσει προσευχές στους μαθητές τους. Οι θρησκευτικοί αρχηγοί των Ιουδαίων είχαν περίπου εικοσιπέντε με τριάντα προσευχές που απάγγελναν στις συναγωγές ακόμη και στις γωνίες των δρόμων. Ο Ιησούς ήταν ιδιαίτερα αντίθετος με τη δημόσια προσευχή. Μέχρι τότε οι δώδεκα τον είχαν ακούσει να προσεύχεται λίγες μόνο φορές. Τον παρατηρούσαν να περνάει ολόκληρες νύχτες στην προσευχή ή τη λατρεία, και ήταν πολύ περίεργοι να μάθουν τον τρόπο ή το είδος των παρακλήσεών του. Επέμεναν πραγματικά πολύ να μάθουν τι θα απαντούσαν στα πλήθη όταν θα ρωτούσαν να μάθουν πώς να προσεύχονται, όπως είχε διδάξει και ο Ιωάννης τους μαθητές του.
(1620.12) 144:3.14 Ο Ιησούς δίδασκε τους δώδεκα να προσεύχονται πάντα μυστικά. Να αποτραβιούνται μέσα στα ήσυχα μέρη της φύσης ή να πηγαίνουν στα δωμάτιά τους και να κλείνουν τις πόρτες όταν ήθελαν να προσευχηθούν.
(1620.13) 144:3.15 Μετά το θάνατο του Ιησού και την ανάληψη του στον Πατέρα έγινε συνήθεια σε πολλούς πιστούς να τελειώνουν την λεγόμενη Κυριακή προσευχή με την προσθήκη του – «Εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Ακόμα αργότερα, χάθηκαν στην αντιγραφή δυο σειρές και προσέθεσαν σ’ αυτήν την προσευχή μια ξεχωριστή πρόταση, λέγοντας: «Ότι Σου εστί η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα, για πάντα».
(1620.14) 144:3.16 Ο Ιησούς έδωσε στους αποστόλους την προσευχή σε συλλογική μορφή όπως προσευχόντουσαν στο σπίτι της Ναζαρέτ. Δεν δίδαξε ποτέ μια τυπική προσωπική προσευχή, μόνο ομαδικές, οικογενειακές ή κοινωνικές παρακλήσεις. Και ποτέ δεν προσφέρθηκε εθελοντικά να το πράξει.
(1620.15) 144:3.17 Ο Ιησούς δίδασκε ότι μια αποτελεσματική προσευχή πρέπει να είναι:
(1620.16) 144:3.18 1. Ανιδιοτελής – όχι μόνο για έναν.
(1620.17) 144:3.19 2. Ένθερμη – ανάλογη με την πίστη.
(1620.18) 144:3.20 3. Ειλικρινής – εγκάρδια.
(1620.19) 144:3.21 4. Ενδιαφέρουσα – ανάλογα με τη φώτιση.
(1620.20) 144:3.22 5. Έμπιστη – με υποταγή στο σοφό θέλημα του Πατέρα.
(1620.21) 144:3.23 Όταν ο Ιησούς περνούσε ολόκληρες βραδιές πάνω στο βουνό προσευχόμενος, ήταν κυρίως για τους μαθητές του, κυρίως τους δώδεκα. Ο Κύριος προσευχόταν ελάχιστα για τον εαυτό του, αν και αφιέρωνε πολύ καιρό στη λατρεία και την επικοινωνία με τον Ουράνιο Πατέρα του.
(1620.22) 144:4.1 Για μέρες μετά την ομιλία για την προσευχή οι απόστολοι συνέχισαν να ρωτούν τον Κύριο σχετικά με τις σημαντικές πρακτικές της λατρείας. Οι οδηγίες του Ιησού για τους αποστόλους, αυτές τις μέρες, σχετικά με την προσευχή και τη λατρεία, μπορούν να συνοψισθούν και να επανατοποθετηθούν με σύγχρονη ορολογία ως ακολούθως:
(1621.1) 144:4.2 Η ένθερμη και με μεγάλη λαχτάρα επανάληψη κάθε προσευχής, όταν μια τέτοια προσευχή είναι η ειλικρινής έκφραση ενός παιδιού του Θεού, και προφέρεται με πίστη, άσχετα με το πόσο είναι ασύνετη ή αδύνατον να της δοθεί άμεση απάντηση, ποτέ δεν αποτυγχάνει από το να διευρύνει την ικανότητα της ψυχής για να δεχτεί το πνεύμα.
(1621.2) 144:4.3 Να θυμάστε πάντα, όλοι που προσεύχεστε, ότι η σχέση σας με τον Θεό σαν παιδιά του είναι δώρο. Κανένα παιδί δεν οφείλει να κάνει τίποτε για να κερδίσει τη θέση του γιου ή της κόρης. Το παιδί της γης έρχεται στη ζωή με τη θέληση των γονέων του. Έτσι και το παιδί του Θεού έρχεται στη νέα ζωή του πνεύματος με τη χάρη και με τη θέληση του ουράνιου Πατέρα. Συνεπώς πρέπει τη βασιλεία των ουρανών – την θεϊκή υική σχέση – να την δεχτείτε σαν να είσαστε μικρά παιδιά. Κερδίζετε τη δικαιοσύνη – την προοδευτική ανάπτυξη του χαρακτήρα – αλλά αποκτάτε τη σχέση σας με το Θεό από τη χάρη του θεού και μέσα από την πίστη σας.
(1621.3) 144:4.4 Η προσευχή οδήγησε τον Ιησού μέχρι την υπερ-κοινωνία της ψυχής του με τους Ύψιστους Άρχοντες όλης της οικουμένης. Η προσευχή θα οδηγήσει τους θνητούς της γης μέχρι την κοινωνία της αληθινής λατρείας. Η πνευματική ικανότητα της ψυχής για δεκτικότητα, προσδιορίζει την ποσότητα της ουράνιας ευλογίας που μπορεί να είναι κατάλληλη για τον καθένα και που μπορεί καθένας να την συνειδητοποιήσει σαν αληθινή απάντηση στην προσευχή του.
(1621.4) 144:4.5 Η προσευχή όπως και η λατρεία που συμβαδίζει μαζί της είναι οι τεχνικές της αποκόλλησης από την καθημερινή ρουτίνα της ζωής, από τη μονότονη εξοντωτική δουλειά της υλιστικής ύπαρξης. Είναι η λεωφόρος που οδηγεί στην πνευματική αυτοπραγμάτωση και στην διανοητική ιδιαιτερότητα και στην θρησκευτική επίτευξη.
(1621.5) 144:4.6 Η προσευχή είναι το αντίδοτο για τη βλαβερή ενδοσκόπηση. Τουλάχιστον η προσευχή, όπως την δίδαξε ο Κύριος, είναι μια τόσο αγαθοεργή υπηρεσία για την ψυχή. Ο Ιησούς συνέστηνε με συνέπεια την ευεργετική επίδραση της προσευχής για τους συνανθρώπους του. Ο Κύριος συνήθως προσευχότανε στον πληθυντικό, όχι στον ενικό. Μόνο στις πολύ σημαντικές στιγμές της γήινης ζωής του ο Ιησούς προσευχήθηκε για τον εαυτό του.
(1621.6) 144:4.7 Η προσευχή είναι η ανάσα του πνεύματος της ζωής στο μέσον του υλιστικού πολιτισμού των φυλών του κόσμου. Η λατρεία είναι σωτήρια για τις γενιές των ανθρώπων που αναζητούν την απόλαυση.
(1621.7) 144:4.8 Όπως είναι φανερό ότι η προσευχή ξαναγεμίζει τις πνευματικές μπαταρίες της ψυχής, έτσι και η λατρεία μπορεί να συγκριθεί με την πράξη του συντονισμού της ψυχής ώστε να λαμβάνει τις συμπαντικές εκπομπές του απείρου πνεύματος του Συμπαντικού Πατέρα.
(1621.8) 144:4.9 Η προσευχή είναι το ειλικρινές και με λαχτάρα κοίταγμα του παιδιού προς το πνεύμα του Πατέρα. Είναι μια ψυχολογική μέθοδος για τη διεύρυνση της ανθρώπινης θέλησης προς την θεϊκή θέληση. Η προσευχή αποτελεί τμήμα του θεϊκού σχεδίου για την εκχώρηση εκείνου, που είναι εντός εκείνου που οφείλει να είναι. (Παραχώρηση της ανθρώπινης θέλησης μπροστά στην θεϊκή θέληση).
(1621.9) 144:4.10 Ένας από τους λόγους που ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, που τόσο συχνά συνόδευαν τον Ιησού στις ολονύκτιες αγρυπνίες του, δεν άκουσαν ποτέ τον Ιησού να προσεύχεται, ήταν επειδή ο Κύριός τους πολύ σπάνια έλεγε τις προσευχές του με λόγια. Στην πράξη, όλες οι προσευχές του Ιησού γίνονταν με το πνεύμα και με την καρδιά – σιωπηλά.
(1621.10) 144:4.11 Από όλους τους αποστόλους, ο Πέτρος και ο Ιάκωβος πλησίασαν πιο πολύ στην κατανόηση της διδασκαλίας του Κυρίου για την προσευχή και τη λατρεία.
(1621.11) 144:5.1 Από καιρού εις καιρό, κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου χρόνου της παραμονής του στη γη, ο Ιησούς γνωστοποίησε στους αποστόλους μερικούς επιπλέον τύπους προσευχής, αλλά το έκανε αυτό σαν επεξήγηση άλλων πραγμάτων και τους κατεύθυνε στο να μην διδάξουν αυτές τις «παραβολικές προσευχές» στα πλήθη. Πολλές από αυτές προέρχονταν από άλλους κατοικημένους πλανήτες, αλλά αυτό το γεγονός ο Ιησούς δεν το αποκάλυψε ποτέ στους δώδεκα. Μεταξύ αυτών των προσευχών ήταν και οι ακόλουθες:
(1622.1) 144:5.2 Πατέρα μας, mmm, από τον οποίο συνίσταται όλο το σύμπαν,
(1622.2) 144:5.3 Εξυψωμένο να είναι το όνομά σου και δοξασμένο το πρόσωπό σου,
(1622.3) 144:5.4 Η παρουσία σου μας περικλείει και η δόξα σου μας φανερώνεται,
(1622.4) 144:5.5 Κατά τέλειο τρόπο μέσα μας, όπως είναι και ψηλά,
(1622.5) 144:5.6 Δώσε μας σήμερα τις ζωοποιές δυνάμεις του φωτός,
(1622.6) 144:5.7 Και κάνε μας να μην χανόμαστε στα σκοτεινά σοκάκια της φαντασίας μας,
(1622.7) 144:5.8 Γιατί δική σου είναι η δόξα και η αιώνια δύναμη,
(1622.8) 144:5.9 Και δικό μας το αιώνιο δώρο της άπειρης αγάπης του Υιού σου.
(1622.9) 144:5.10 Και έτσι και για πάντα αληθινό.
(1622.10) 144:5.12 Δημιουργέ Πατέρα μας, που βρίσκεσαι στο κέντρο του σύμπαντος,
(1622.11) 144:5.13 Φανέρωσέ μας τη φύση σου και δείξε μας τη μορφή σου.
(1622.12) 144:5.14 Κάνε μας γιους και κόρες με τη χάρη σου,
(1622.13) 144:5.15 Και δόξασε το όνομά σου μέσα από τα αιώνια κατορθώματά μας.
(1622.14) 144:5.16 Το πνεύμα σου που ρυθμίζει και ελέγχει κάνε να ζει και να κατοικεί εντός μας,
(1622.15) 144:5.17 Ώστε να κάνουμε το θέλημά σου στη γη όπως οι άγγελοι το κάνουν στο φως.
(1622.16) 144:5.18 Υποστήριξε μας σήμερα στην προσπάθειά μας στην οδό της αλήθειας.
(1622.17) 144:5.19 Ελευθέρωσέ μας από την αδράνεια, την αμαρτία, και κάθε παράβαση.
(1622.18) 144:5.20 Να έχεις υπομονή μαζί μας, καθώς εκφράζουμε την αγάπη μας στους συνανθρώπους μας.
(1622.19) 144:5.21 Σκόρπισε πάνω στις καρδιές μας το πνεύμα του ελέους σου.
(1622.20) 144:5.22 Οδήγησέ μας με το χέρι σου βήμα βήμα μέσα από τον αβέβαιο λαβύρινθο της ζωής,
(1622.21) 144:5.23 Και όταν έρθει το τέλος, δέξου το πνεύμα μας στην αγκαλιά σου.
(1622.22) 144:5.24 Και πάλι, όχι το δικό μας αλλά το δικό σου θέλημα να γίνει.
(1622.23) 144:5.26 Τέλειε και δίκαιε ουράνιε Πατέρα,
(1622.24) 144:5.27 Αυτή η μέρα οδηγεί και κατευθύνει την πορεία μας.
(1622.25) 144:5.28 Εξάγνισε τα βήματά μας και συντόνισε τις σκέψεις μας.
(1622.26) 144:5.29 Οδήγησέ μας πάντα σε δρόμους αιώνιας προόδου.
(1622.27) 144:5.30 Πλήρωσέ μας με σοφία στον ύψιστο βαθμό,
(1622.28) 144:5.31 Και ζωογόνησέ μας με την άπειρη ενέργειά σου.
(1622.29) 144:5.32 Ενέπνευσε μας με την θεϊκή συνειδητότητα
(1622.30) 144:5.33 Της παρουσίας σου και με την καθοδήγηση των Σεραφείμ σου.
(1622.31) 144:5.34 Οδήγησέ μας πάντα μπροστά στην οδό του φωτός,
(1622.32) 144:5.35 Δικαίωσέ μας την ημέρα της μεγάλης κρίσεως.
(1622.33) 144:5.36 Κάνε μας όπως εσύ σε μεγάλη δόξα
(1622.34) 144:5.37 Και δέξου μας στην άπειρη φροντίδα σου στα ύψη.
(1622.35) 144:5.39 Πατέρα μας που είσαι μέσα στο μυστήριο,
(1622.36) 144:5.40 Αποκάλυψέ μας την άγια μορφή σου,
(1622.37) 144:5.41 Επέτρεψε στα γήινα παιδιά σου σήμερα
(1622.38) 144:5.42 Να δουν την οδό, το φως, και την αλήθεια.
(1622.39) 144:5.43 Δείξε μας το μονοπάτι της αιώνιας προόδου
(1622.40) 144:5.441 Και δώσε μας τη θέληση να περπατήσουμε πάνω του.
(1622.41) 144:5.45 Εδραίωσε μέσα μας τη θεϊκή σου βασιλεία
(1622.42) 144:5.46 Και φανέρωσέ μας όλη την κυριαρχία του εαυτού σου.
(1622.43) 144:5.47 Μην μας αφήσεις να χαθούμε στα μονοπάτια του σκότους και του θανάτου,
(1622.44) 144:5.48 Οδήγησέ μας για πάντα δίπλα στα νερά της ζωής.
(1622.45) 144:5.49 Άκουσε τις προσευχές μας για σένα,
(1622.46) 144:5.50 Και κάνε μας όλο και πιο πολύ να σου μοιάζουμε.
(1623.1) 144:5.51 Τέλος, για χάρη του θεϊκού σου γιου,
(1623.2) 144:5.52 Δέξου μας στα αιώνια μπράτσα σου.
(1623.3) 144:5.53 Και πάλι, όχι το δικό μας αλλά το δικό σου θέλημα να γίνει.
(1623.4) 144:5.55 Δοξασμένε Πατέρα και Μητέρα, και οι δυο σ’ ένα γονέα,
(1623.5) 144:5.56 Είμαστε πιστοί στη θεϊκή φύση σας.
(1623.6) 144:5.57 Εσείς να ζήσετε πάλι μέσα από μας,
(1623.7) 144:5.58 Με το δώρο και τη φανέρωση του θεϊκού πνεύματός σας,
(1623.8) 144:5.59 Αναπαραγόμενοι έτσι θαυμάσια σ’ αυτή τη σφαίρα,
(1623.9) 144:5.60 Όπως εμφανίζεστε τέλειοι και μεγαλοπρεπείς στα ύψη.
(1623.10) 144:5.61 Δώστε μας μέρα τη μέρα τη γλυκιά αδελφικότητά σας,
(1623.11) 144:5.62 Και οδηγείστε μας λεπτό το λεπτό στο μονοπάτι της τρυφερής υπηρεσίας.
(1623.12) 144:5.63 Να είστε πάντα και ανεξάντλητα υπομονετικοί μαζί μας,
(1623.13) 144:5.64 Όπως δείχνουμε την υπομονή σας στα παιδιά μας.
(1623.14) 144:5.65 Δώστε μας τη θεϊκή σοφία που κάνει τα πάντα σωστά,
(1623.15) 144:5.66 Και την απέραντη αγάπη που είναι γενναιόδωρη σε κάθε δημιούργημα.
(1623.16) 144:5.67 Φανερώστε μας την υπομονή σας και τη στοργική ευγένειά σας
(1623.17) 144:5.68 Ώστε η ευσπλαχνία μας να αγκαλιάσει τον αδύναμο της κτίσης.
(1623.18) 144:5.69 Και όταν τελειώσει το έργο μας, κάντε το να είναι δόξα για το όνομά σας,
(1623.19) 144:5.70 Μια ευχαρίστηση για το καλό πνεύμα σας, και ικανοποίηση για τους βοηθούς της ψυχής μας.
(1623.20) 144:5.71 Όχι όπως εμείς θέλουμε, αγαπημένε μας Πατέρα, αλλά όπως εσύ επιθυμείς το αιώνιο καλό των θνητών παιδιών σου,
(1623.22) 144:5.74 Εσύ, πιστή Πηγή και παντοδύναμο Κέντρο μας,
(1623.23) 144:5.75 Σεβαστό και αγιασμένο να είναι το όνομα του παντελεήμονα Γιου σου.
(1623.24) 144:5.76 Η γενναιοδωρία σου και η ευλογία σου έχουν ενσκήψει πάνω μας,
(1623.25) 144:5.77 Ώστε να μας ενδυναμώσουν για να εκπληρώσουμε το θέλημά σου και να εκτελέσουμε την εντολή σου.
(1623.26) 144:5.78 Δώσε μας λεπτό προς λεπτό την τροφή από το δέντρο της ζωής.
(1623.27) 144:5.79 Αναζωογόνησέ μας μέρα τη μέρα με το ζωντανό νερό από το ποτάμι της ζωής.
(1623.28) 144:5.80 Βήμα προς βήμα οδήγησέ μας έξω από το σκοτάδι μέσα στο θεϊκό φως.
(1623.29) 144:5.81 Ανανέωσε το μυαλό μας με τις μεταρρυθμίσεις του εντός μας διαμένοντος πνεύματος,
(1623.30) 144:5.82 Και όταν έρθει το τέλος το θνητό,
(1623.31) 144:5.83 Δέξου μας στην αγκαλιά σου και στείλε μας στην αιωνιότητα.
(1623.32) 144:5.84 Στέψε μας με τα ουράνια διαδήματα της καρποφόρας υπηρεσίας,
(1623.33) 144:5.85 Και θα δοξάσουμε τον Πατέρα, το Γιο και το Άγιο Πνεύμα.
(1623.34) 144:5.86 Ας γίνει έτσι σ’ ένα σύμπαν χωρίς τέλος.
(1623.35) 144:5.88 Πατέρα μας που κατοικείς στις μυστικές μεριές του σύμπαντος,
(1623.36) 144:5.89 Δοξασμένο να είναι το όνομά σου, σεβαστό το έλεός σου, και τιμημένη η κρίση σου.
(1623.37) 144:5.90 Άσε τον ήλιο της δικαιοσύνης να ανατείλει πάνω μας το μεσημέρι,
(1623.38) 144:5.91 Ενώ σε παρακαλούμε να οδηγήσεις τα ασταθή βήματά μας στο γλυκοχάραμα.
(1623.39) 144:5.92 Οδήγησέ μας από το χέρι στις οδούς της επιλογής σου,
(1623.40) 144:5.93 Και μη μας εγκαταλείπεις στα δύσκολα μονοπάτια και στις σκοτεινές ώρες.
(1623.41) 144:5.94 Μη μας ξεχνάς όπως εμείς τόσο συχνά σε ξεχνούμε και σε παραμελούμε.
(1623.42) 144:5.95 Αλλά να είσαι ελεήμων και να μας αγαπάς όπως και εμείς θέλουμε να σε αγαπούμε.
(1623.43) 144:5.96 Κοίταξέ μας με καλοσύνη και συγχώρησέ μας με έλεος,
(1623.44) 144:5.97 Όπως και εμείς συγχωρούμε εκείνους που μας στενοχωρούν και μας πληγώνουν.
(1624.1) 144:5.98 Είθε η αγάπη, η αφοσίωση και η φανέρωση του λαμπρού Γιου,
(1624.2) 144:5.99 Κάνει τη διαθέσιμη ζωή να διαρκεί αιώνια με το άπειρο έλεος και την αγάπη σου.
(1624.3) 144:5.100 Είθε ο Θεός του σύμπαντος να μας φανερώσει όλο το μέγεθος του πνεύματός του,
(1624.4) 144:5.101 Να μας δώσει τη χάρη να παραδοθούμε σ’ αυτό το οδηγητικό πνεύμα.
(1624.5) 144:5.102 Με την στοργική υπηρεσία των αφοσιωμένων Σεραφείμ,
(1624.6) 144:5.103 Είθε ο Γιος να μας οδηγήσει και να μας κατευθύνει στο τέλος των εποχών.
(1624.7) 144:5.104 Κάνε μας για πάντα και σταδιακά σαν και σένα,
(1624.8) 144:5.105 Και όταν έρθει το τέλος μας, δέξου μας στην αγκαλιά του αιώνιου Παράδεισου.
(1624.9) 144:5.106 Ας γίνει έτσι, στο όνομα του φανερωμένου Γιου
(1624.10) 144:5.107 Και για την τιμή και τη δόξα του Ύψιστου Πατέρα.
(1624.11) 144:5.108 Αν και οι απόστολοι δεν είχαν την ελευθερία να παρουσιάσουν αυτές τις προσευχές-μαθήματα στις δημόσιες διδασκαλίες τους, επωφελήθηκαν πολύ από όλες αυτές τις αποκαλύψεις στην προσωπική τους θρησκευτική εμπειρία. Ο Ιησούς χρησιμοποίησε αυτές και άλλες προσευχές υποδείγματα σαν επεξήγηση, σε συνδυασμό και με τις απόκρυφες οδηγίες προς τους δώδεκα, και δόθηκε ειδική άδεια για να μεταγραφούν αυτές οι επτά προσευχές σ’ αυτή την αναφορά.
(1624.12) 144:6.1 Γύρω στις αρχές Οκτωβρίου, ο Φίλιππος και μερικοί άλλοι φίλοι του απόστολοι βρισκόντουσαν σ’ ένα κοντινό χωριό για να αγοράσουν τροφή όταν συνάντησαν μερικούς από τους αποστόλους του Ιωάννη του Βαπτιστή. Σαν αποτέλεσμα αυτής της τυχαίας συνάντησης στην αγορά, έλαβε χώρα μια σύσκεψη τριών εβδομάδων στην κατασκήνωση του όρους Γελβουέ, μεταξύ των αποστόλων του Ιησού και των αποστόλων του Ιωάννη, επειδή ο Ιωάννης είχε πρόσφατα χρήσει δώδεκα από τους αρχηγούς του αποστόλους, ακολουθώντας το προηγούμενο του Ιησού. Ο Ιωάννης είχε πράξει αυτό σαν απάντηση στην προτροπή του Άμπνερ, του αρχηγού των πιστών υποστηρικτών του. Ο Ιησούς ήταν παρών στην κατασκήνωση στο Γελβουέ όλη την πρώτη εβδομάδα της κοινής σύσκεψης αλλά απών τις δυο τελευταίε εβδομάδες.
(1624.13) 144:6.2 Από την αρχή της δεύτερης εβδομάδας του μήνα ο Άμνερ είχε συνάξει όλους τους συνεργάτες του στην κατασκήνωση του Γελβουέ και ετοιμαζόταν για το συνέδριο με τους αποστόλους του Ιησού.
(1624.14) 144:6.3 Επί τρεις βδομάδες αυτοί οι εικοσιτέσσερις άνδρες συνεδρίαζαν τρεις φορές την ημέρα και για έξι μέρες τη βδομάδα. Την πρώτη βδομάδα ο Ιησούς ήταν μαζί τους στην πρωινή, απογευματινή και βραδινή σύσκεψη. Ήθελαν ο Κύριος να είναι μαζί τους και να διευθύνει τις κοινές διαβουλεύσεις τους, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε σταθερά να λάβει μέρος, αν και συγκατατέθηκε να τους μιλήσει σε τρεις περιπτώσεις. Αυτές οι ομιλίες του Ιησού στους εικοσιτέσσερις είχαν σαν θέμα τη συμπάθεια, τη Συνεργασία και την ανεκτικότητα.
(1625.1) 144:6.4 Ο Ανδρέας και ο Άμπνερ ήταν διαδοχικά προεδρεύοντες αυτών των κοινών συναντήσεων των δυο αποστολικών ομάδων. Όλοι τους είχαν πολλές δυσκολίες να συζητήσουν και πολυάριθμα προβλήματα να λύσουν. Ξανά και ξανά ανέφεραν τις δυσκολίες τους στον Ιησού και τον άκουγαν μόνο να λέγει: «Με ενδιαφέρουν μόνο τα προσωπικά και καθαρά θρησκευτικά σας προβλήματα. Είμαι αντιπρόσωπος του Πατέρα για τον καθένα ξεχωριστά, όχι ομαδικά. Αν αντιμετωπίζετε προσωπικές δυσκολίες στις σχέσεις σας με τον Θεό, ελάτε σε μένα και θα σας ακούσω και θα σας συμβουλέψω για τη λύση του προβλήματός σας. Όταν όμως μπαίνετε στη διαδικασία της διευθέτησης των ανθρώπινων απόψεών σας για τα θρησκευτικά ζητήματα που αποκλίνουν και για την κοινωνικοποίηση της θρησκείας, είστε καταδικασμένοι να λύσετε όλα αυτά τα προβλήματα με τις δικές σας αποφάσεις. Εν τούτοις είμαι πάντα συμπάσχων μαζί σας και πάντα ενδιαφέρομαι, και όταν βγάλετε τα συμπεράσματά σας για τα θέματα που δεν άπτονται θρησκευτικού ενδιαφέροντος, υπό τον όρο ότι είστε όλοι σύμφωνοι, τότε δεσμεύομαι από τώρα να σας δώσω την πλήρη έγκρισή μου και την εγκάρδια συνεργασία μου. Και τώρα, για να σας αφήσω ανεμπόδιστους στις διαβουλεύσεις σας, φεύγω για δυο βδομάδες. Μην ανησυχείτε για μένα, γιατί θα επιστρέψω. Θα ασχοληθώ με το έργο του Πατέρα μου, γιατί έχουμε και άλλες επικράτειες εκτός από αυτήν εδώ.
(1625.2) 144:6.5 Αφού τους μίλησε έτσι, ο Ιησούς κατέβηκε το βουνό και δεν τον ξανάδαν για δυο ολόκληρες βδομάδες. Και ποτέ δεν έμαθαν πού πήγε ή τι έκανε εκείνες τις ημέρες. Πέρασε αρκετός χρόνος πριν οι εικοσιτέσσερις μπορέσουν να στρωθούν για τη σοβαρή θεώρηση των προβλημάτων τους, επειδή είχαν συγχυσθεί από την απουσία του Κυρίου. Όμως, μέσα σε μια βδομάδα βρισκόντουσαν ξανά στην καρδιά των συζητήσεών τους και δεν μπορούσαν να καταφύγουν στον Ιησού για βοήθεια.
(1625.3) 144:6.6 Το πρώτο θέμα για το οποίο συμφώνησε η ομάδα, ήταν η υιοθέτηση της προσευχής που ο Ιησούς τους είχε πρόσφατα μάθει. Ψήφισαν ομόφωνα για να δεχτούν αυτή την προσευχή σαν τη μόνη που θα δίδασκαν στους πιστούς και οι δυο ομάδες των αποστόλων.
(1625.4) 144:6.7 Μετά αποφάσισαν, όσο θα ζούσε ο Ιωάννης, είτε στη φυλακή είτε έξω, και οι δυο ομάδες των αποστόλων να συμβαδίζουν με το έργο του, και ότι κοινές συναντήσεις θα γινόντουσαν κάθε τρεις μήνες για να συζητηθούν τα θέματα που τυχόν προέκυπταν.
(1625.5) 144:6.8 Αλλά το πιο σοβαρό από όλα τα προβλήματα ήταν η υπόθεση του βαπτίσματος. Οι δυσκολίες τους είχαν αυξηθεί πιο πολύ επειδή ο Ιησούς είχε αρνηθεί να κάνει οποιαδήποτε επίσημη αναφορά γι αυτό το θέμα. Τελικά συμφώνησαν: Όσο θα ζούσε ο Ιωάννης, ή μέχρις ότου μπορέσουν να τροποποιήσουν από κοινού αυτή την απόφαση, μόνο οι απόστολοι του Ιωάννη θα βάφτιζαν πιστούς και μόνο οι απόστολοι του Ιησού θα έκαναν την τελική καθοδήγηση των νέων μαθητών. Επομένως, από εκείνη την ώρα και μέχρι τον θάνατο του Ιωάννη, δυο απόστολοι του Ιωάννη συνόδευαν τον Ιησού και τους αποστόλους του για να βαπτίζουν πιστούς, επειδή το κοινό συνέδριο είχε ψηφίσει ομόφωνα ότι το βάφτισμα θα αποτελούσε το βασικό βήμα για την αποδοχή των υποθέσεων της βασιλείας, που θα φαινόταν στον έξω κόσμο.
(1625.6) 144:6.9 Μετά συμφώνησαν, σε περίπτωση θανάτου του Ιωάννη, οι απόστολοί του να παρουσιαστούν στον Ιησού και να τεθούν κάτω από τις οδηγίες του και να μην βαφτίζουν πια εκτός και είχαν την αποδοχή του Ιησού ή των αποστόλων του.
(1625.7) 144:6.10 Και μετά ψήφισαν ότι σε περίπτωση θανάτου του Ιωάννη, οι απόστολοι του Ιησού θα συνέχιζαν να βαφτίζουν με νερό σαν έμβλημα της βάφτισης με το Άγιο Πνεύμα. Όσο για το αν η μετάνοια θα συνδεόταν με το κήρυγμα της βάπτισης, το άφησαν προαιρετικό. Καμία απόφαση δεν ήταν δεσμευτική για την ομάδα. Οι απόστολοι του Ιωάννη κήρυτταν, «Μετανοείτε και βαπτίζεστε». Οι απόστολοι του Ιησού διακήρυτταν, «Πιστεύετε και βαπτίζεστε».
(1625.8) 144:6.11 Και αυτή είναι η ιστορία της πρώτης προσπάθειας των οπαδών του Ιησού να τακτοποιήσουν διαφορετικές προσπάθειες, να συνθέσουν διαφορετικές απόψεις, να οργανώσουν ομάδες επιχειρήσεων, να ορίζουν νόμους για την συμπεριφορά τους προς τα έξω και να κοινωνικοποιούν προσωπικές θρησκευτικές πρακτικές.
(1625.9) 144:6.12 Πολλά άλλα μικρότερης σημασίας θέματα συζητήθηκαν και συμφώνησαν ομόφωνα για τις λύσεις. Αυτοί οι εικοσιτέσσερις άνδρες είχαν μια θαυμαστή και αληθινή εμπειρία αυτές τις δυο βδομάδες, καθώς αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν προβλήματα και να τακτοποιήσουν δυσκολίες χωρίς τον Ιησού. Έμαθαν να έχουν διαφορετικές απόψεις, να διαφωνούν δημόσια, να αγωνίζονται, να προσεύχονται και να συμβιβάζονται και παρόλα αυτά να αναγνωρίζουν τις απόψεις των άλλων και να διατηρούν κάποιο βαθμό ανεκτικότητας για την έντιμη γνώμη του άλλου.
(1626.1) 144:6.13 Το απόγευμα της τελευταίας συζήτησης των οικονομικών θεμάτων, ο Ιησούς επέστρεψε, άκουσε τις διαβουλεύσεις τους, πρόσεξε τις αποφάσεις τους και είπε: «Αυτά, λοιπόν, είναι τα συμπεράσματά σας και εγώ θα βοηθήσω τον καθένα σας να φέρει εις πέρας την ουσία των κοινών σας αποφάσεων». Δυόμισι μήνες αργότερα, ο Ιωάννης εκτελέστηκε και από εκείνη την περίοδο και μετά οι απόστολοι του Ιωάννη παρέμειναν με τον Ιησού και τους δώδεκα. Δούλεψαν όλοι μαζί και βάφτιζαν πιστούς, όλη αυτή την περίοδο του έργου τους, στις πόλεις της Δεκάπολης. Η κατασκήνωση στο όρος Γελβουέ διαλύθηκε στις 2 Νοεμβρίου 27 μ.Χ.
(1626.2) 144:7.1 Όλο το μήνα Νοέμβριο και Δεκέμβριο, ο Ιησούς και οι εικοσιτέσσερις εργάστηκαν με ηρεμία στις Ελληνικές πόλεις της Δεκάπολης, κυρίως στην Σκυθούπολη, τη Γέραζα, την Άβιλα και τα Γάδαρα. Αυτή ήταν και το πραγματικό τέλος εκείνης της προκαταρκτικής περιόδου που ανέλαβαν το έργο του Ιωάννη και την οργάνωσή του. Η κοινωνικοποίηση της θρησκείας μιας νέας αποκάλυψης πάντα πληρώνει το τίμημα του συμβιβασμού με τους τύπους και τις συνήθειες της προηγούμενης θρησκείας που ήδη υπάρχουν και προσπαθούν να διασωθούν. Το βάπτισμα ήταν το τίμημα που πλήρωσαν οι οπαδοί του Ιησού για να μπορέσουν να πάρουν μαζί τους, σαν κοινωνική θρησκευτική ομάδα, τους οπαδούς του Ιωάννη. Οι οπαδοί του Ιωάννη, καθώς ενώθηκαν με τους οπαδούς του Ιησού, αποσύρθηκαν από σχεδόν όλες τους τις συνήθειες εκτός από το βάφτισμα με το νερό.
(1626.3) 144:7.2 Ο Ιησούς λίγο δίδαξε σ’ αυτές τις αποστολές στις πόλεις της Δεκάπολης. Περνούσε αρκετό καιρό διδάσκοντας τους εικοσιτέσσερις και έκανε πολλές ειδικές συγκεντρώσεις με τους δώδεκα αποστόλους του Ιωάννη. Με τον καιρό κατενόησαν πολλά πράγματα, όπως το γιατί ο Ιησούς δεν πήγε να επισκεφθεί τον Ιωάννη στη φυλακή, και γιατί δεν προσπάθησε να εξασφαλίσει την απελευθέρωσή του. Αλλά δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν γιατί ο Ιησούς δεν έκανε θαύματα, γιατί αρνιόταν να παρουσιάσει εξωτερικά σημάδια της θεϊκής εξουσίας του. Πριν έρθουν στην κατασκήνωση στο όρος Γελβουέ, είχαν πιστέψει στον Ιησού πιο πολύ από την μαρτυρία του Ιωάννη, αλλά σύντομα άρχισαν να τον πιστεύουν σαν αποτέλεσμα της δικής τους επαφής με τον Κύριο και τη διδασκαλία του.
(1626.4) 144:7.3 Γι αυτούς τους δυο μήνες η ομάδα εργαζόταν τον περισσότερο καιρό κατά ζεύγη, ένας από τους αποστόλους του Ιησού πήγαινε με κάποιον από του Ιωάννη. Οι απόστολοι του Ιωάννη βάφτιζαν, οι απόστολοι του Ιησού καθοδηγούσαν, ενώ και οι δυο κήρυτταν το ευαγγέλιο της βασιλεία όπως το καταλάβαιναν. Και κέρδιζαν πολλές ψυχές μεταξύ των ειδωλολατρών και των αποστατών Ιουδαίων.
(1626.5) 144:7.4 Ο Άμπνερ, ο αρχηγός των αποστόλων του Ιωάννη, έγινε αφοσιωμένος πιστός του Ιησού και αργότερα έγινε η κεφαλή μιας ομάδας από εβδομήντα διδασκάλους την οποία ο Κύριος εξουσιοδότησε να κηρύττει το ευαγγέλιο.
(1626.6) 144:8.1 Κατά τα τέλη Δεκεμβρίου έφτασαν όλοι κοντά στον Ιορδάνη, πολύ κοντά στην Πέλλα, όπου άρχισαν πάλι να διδάσκουν και να κηρύττουν. Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες ήρθαν στην κατασκήνωση να ακούσουν το ευαγγέλιο. Ένα απόγευμα που ο Ιησούς δίδασκε τα πλήθη, μερικοί εκλεκτοί φίλοι του Ιωάννη, έφεραν στον Κύριο το τελευταίο μήνυμα από τον Βαπτιστή.
(1626.7) 144:8.2 Ο Ιωάννης ήταν στη φυλακή για περίπου ενάμισι χρόνο και το περισσότερο από αυτό το διάστημα ο Ιησούς είχε εργαστεί πολύ ήσυχα, ώστε δεν ήταν περίεργο που ο Ιωάννης είχε οδηγηθεί σε αμφιβολίες σχετικά με τη βασιλεία. Οι φίλοι του Ιωάννη διέκοψαν τη διδασκαλία του Ιησού λέγοντάς του: «Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μας έστειλε να ρωτήσουμε – είσαι αλήθεια ο Ελευθερωτής, ή να ψάξουμε για άλλον;».
(1626.8) 144:8.3 Ο Ιησούς σταμάτησε το κήρυγμα για να πει στους φίλους του Ιωάννη: «Πηγαίνετε πίσω και πείτε στον Ιωάννη ότι δεν έχει ξεχαστεί. Πείτε του ό,τι είδατε και ακούσατε, ότι οι φτωχοί έχουν καλές ειδήσεις που κηρύττονται σ’ αυτούς». Και όταν πια ο Ιησούς τελείωσε την ομιλία του με τους αγγελιαφόρους του Ιωάννη, γύρισε πάλι στα πλήθη και είπε: «Μην νομίζετε ότι ο Ιωάννης αμφιβάλλει για το ευαγγέλιο της βασιλείας. Ερωτά μόνο για να βεβαιώσει τους μαθητές του που είναι και δικοί μου μαθητές. Ο Ιωάννης δεν είναι αδύναμος. Σας ερωτώ ποιος άκουσε τον Ιωάννη να κηρύττει πριν ο Ηρώδης τον βάλει φυλακή: Τι προσέξατε στον Ιωάννη – ένα καλαμάκι να τρέμει στον άνεμο; Έναν άνδρα με ασταθή διάθεση και ντυμένο με απαλά ενδύματα; Κατά κανόνα όσοι ντύνονται μεγαλοπρεπώς και ζούνε εκλεπτυσμένα βρίσκονται στις αυλές των βασιλέων και στα μέγαρα των πλουσίων. Αλλά τι βλέπετε όταν παρατηρείτε τον Ιωάννη; Ένα προφήτη; Ναι, σας λέγω και πολύ περισσότερο από ένα προφήτη. Είναι γραμμένο για τον Ιωάννη: ‘Ιδού εγώ αποστέλλω τον αγγελιαφόρο μου πριν από σε, ο οποίος θα προετοιμάσει τον δρόμον σου εμπρός σου’.
(1627.1) 144:8.4 Αληθώς, αληθώς, σας βεβαιώ, ότι μεταξύ των γεννηθέντων υπό των γυναικών, δεν εμφανίστηκε μεγαλύτερος από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Και όμως ο μικρότερος εις την βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλύτερος από αυτόν επειδή έχει γεννηθεί εκ του πνεύματος και γνωρίζει ότι έγινε παιδί του Θεού».
(1627.2) 144:8.5 Πολλοί που άκουσαν τον Ιησού εκείνη την ημέρα δέχτηκαν το βάπτισμα του Ιωάννη, που δηλώνει έτσι δημόσια την είσοδο στη βασιλεία. Και οι απόστολοι του Ιωάννη δέθηκαν στενά με τον Ιησού από εκείνη την ημέρα και μετά. Αυτό το συμβάν σηματοδότησε την αληθινή ένωση των οπαδών του Ιωάννη και του Ιησού.
(1627.3) 144:8.6 Μετά τη συνομιλία των αγγελιαφόρων με τον Άμπνερ, αναχώρησαν για τη Μάχαιρο, για να πουν όλα αυτά στον Ιωάννη. Αυτός παρηγορήθηκε τα μέγιστα και η πίστη του δυνάμωσε με τα λόγια του Ιησού και του Άμπνερ.
(1627.4) 144:8.7 Το ίδιο απόγευμα ο Ιησούς συνέχισε τη διδασκαλία του λέγοντας: «Με τι να παρομοιάσω αυτή τη γενεά; Πολλοί από σας δεν θα δεχθείτε ούτε το μήνυμα του Ιωάννη ούτε τη δική μου διδασκαλία. Είστε σαν τα παιδιά που παίζουν στην αγορά και φωνάζουν τους φίλους τους και τους λένε: ‘Σας παίξαμε με τη φλογέρα και δεν χορέψατε, σας είπαμε μοιρολόγια και δεν θρηνήσατε’. Έτσι και μερικοί από σας. Ήρθε ο Ιωάννης που ούτε τρώγει ούτε πίνει και είπατε πως έχει δαιμόνιο. Ήρθε ο Γιος του Ανθρώπου που τρώγει και πίνει και οι ίδιοι άνθρωποι λέγουν: ‘Προσέξτε, ένας λαίμαργος και ένας κρασοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών!’. Αληθώς, η σοφία δικαιώνεται από τα παιδιά της.
(1627.5) 144:8.8 Θα φαινόταν σαν ο Πατέρας στον ουρανό να έχει κρύψει μερικές από αυτές τις αλήθειες από τους σοφούς και τους αλαζόνες, ενώ τις έχει αποκαλύψει στα μωρά. Αλλά ο Πατέρας κάνει όλα τα πράγματα σωστά. Ο Πατέρας αποκαλύπτει τον εαυτό του στο σύμπαν με μεθόδους της δικής του επιλογής. Ελάτε, λοιπόν, όλοι εσείς που μοχθείτε και έχετε βαρύ φορτίο και θα βρείτε ανάπαυση για τις ψυχές σας. Βάλτε πάνω σας το θεϊκό φορτίο και θα αποκτήσετε την εμπειρία της ειρήνης του Θεού, που ξεπερνά κάθε κατανόηση».
(1627.6) 144:9.1 Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εκτελέστηκε κατόπιν διαταγής του Ηρώδη Αντύπα το βράδυ της 10ης Ιανουαρίου 28 μ.Χ. Την άλλη μέρα λίγοι από τους μαθητές του Ιωάννη που είχαν πάει στη Μάχαιρο, άκουσαν για την εκτέλεσή του και πήγαν στον Ηρώδη και ζήτησαν το σώμα του, το οποίο τοποθέτησαν σε ένα τύμβο, αργότερα δε το έθαψαν στη Σεβάστεια, την πατρίδα του Άμπνερ. Την επομένη, στις 12 Ιανουαρίου, ξεκίνησαν βόρεια για την κατασκήνωση των αποστόλων του Ιωάννη και του Ιησού κοντά στην Πέλλα, και είπαν στον Ιησού για το θάνατο του Ιωάννη. Όταν ο Ιησούς άκουσε την αναφορά τους, διέλυσε τα πλήθη και καλώντας μαζί τους εικοσιτέσσερις, είπε: «Ο Ιωάννης είναι νεκρός. Ο Ηρώδης τον αποκεφάλισε. Απόψε κάντε ένα συμβούλιο από κοινού και τακτοποιήστε ανάλογα τις υποθέσεις σας. Δεν θα υπάρξει άλλη καθυστέρηση. Ήρθε η ώρα να διακηρύξουμε τη βασιλεία δημόσια και με ισχύ. Αύριο πάμε στη Γαλιλαία».
(1627.7) 144:9.2 Νωρίς το πρωί της 13ης Ιανουαρίου 28 μ.Χ., ο Ιησούς και οι απόστολοι, ακολουθούμενοι από καμιά εικοσιπενταριά μαθητές, πήραν το δρόμο για την Καπερναούμ και κατέφυγαν εκείνη τη νύχτα στο σπίτι του Ζεβεδαίου.
(1628.1) 145:0.1 Ο Ιησούς και οι απόστολοι έφτασαν στην Καπερναούμ το βράδυ της Τρίτης, 13 Ιανουαρίου. Ως συνήθως, σαν βάση τους έκαναν το σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊδά. Τώρα που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν βρισκόταν στη ζωή, ο Ιησούς ετοιμάστηκε να προχωρήσει στην πρώτη ανοιχτή και δημόσια περιοδεία στη Γαλιλαία για κήρυγμα. Τα νέα της επιστροφής του Ιησού εξαπλώθηκαν γρήγορα σ’ όλη την πόλη και γρήγορα την άλλη μέρα, η Μαρία η μητέρα του Ιησού αναχώρησε βιαστικά για τη Ναζαρέτ για να επισκεφθεί το γιο της Ιωσήφ.
(1628.2) 145:0.2 Την Τετάρτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή ο Ιησούς έμεινε στο σπίτι του Ζεβεδαίου δίνοντας οδηγίες στους αποστόλους του για τα προκαταρκτικά της πρώτης εκτεταμένης δημόσιας περιοδείας τους. Επίσης δέχτηκε και δίδαξε πολλούς θερμούς αναζητητές, είτε μόνους τους είτε ομαδικά. Μέσω του Ανδρέα κανόνισε να μιλήσει στη συναγωγή την ερχόμενη μέρα του Σαββάτου.
(1628.3) 145:0.3 Αργά το βράδυ της Παρασκευής, η μικρή αδελφή του Ιησού, η Ρουθ, τον επισκέφτηκε μυστικά. Πέρασαν μαζί σχεδόν μια ώρα, σ’ ένα πλοιάριο αγκυροβολημένο σε μικρή απόσταση από την ακτή. Κανένας, εκτός από τον Ιωάννη το Ζεβεδαίο, δεν έμαθε ποτέ γι αυτήν την επίσκεψη και αυτόν παρακάλεσε ο Ιησούς να μην το πει σε κανένα. Η Ρουθ ήταν το μόνο μέλος από την οικογένεια του Ιησού που σταθερά και με συνέπεια πίστευε στη θεϊκή αποστολή του στη γη, από την εποχή που είχε την πρώτη της πνευματική συνειδητοποίηση μέχρι και καθ’ όλη τη διάρκεια της ενδιαφέρουσας υπηρεσίας του, του θανάτου του, της ανάστασης και της ανάληψής του. Kαι τελικά αναχώρησε για το υπερπέραν χωρίς ποτέ να αμφισβητήσει τον υπερφυσικό χαρακτήρα της αποστολής τού από σάρκα πατέρα και αδελφού της συγχρόνως. Η μικρή Ρουθ ήταν η κύρια παρηγοριά του Ιησού, όσον αφορά τη γήινη οικογένειά του, καθ’ όλη τη διάρκεια της επίπονης δοκιμασίας της δίκης του, της αποδοκιμασίας και της σταύρωσής του.
(1628.4) 145:1.1 Την Παρασκευή το πρωί εκείνης της ίδιας εβδομάδας, όταν ο Ιησούς δίδασκε κοντά στην παραλία, είχε μαζευτεί τόσο πλήθος κόσμου κοντά του, στην άκρη του νερού, που έκανε νεύμα σε μερικούς ψαράδες που βρισκόντουσαν σε ένα παραπλήσιο πλοιάριο να έρθουν να τον σώσουν. Μπαίνοντας στο πλοιάριο, συνέχισε να διδάσκει στο συγκεντρωμένο πλήθος για περισσότερες από δυο ώρες. Το πλοιάριο ονομαζόταν «Σίμων» και ήταν το πρώην ψαράδικο του Σίμωνος Πέτρου, που ο Ιησούς είχε φτιάξει με τα χέρια του. Εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα το πλοίο το χρησιμοποιούσε ο Δαυίδ Ζεβεδαίος και δυο συνεργάτες του, και οι οποίοι είχαν μόλις έρθει κοντά στην ακτή μετά από μια άκαρπη νύχτα ψαρέματος στη λίμνη. Καθάριζαν και μπάλωναν τα δίχτυα τους όταν ο Ιησούς τους ζήτησε να έρθουν προς βοήθειά του.
(1628.5) 145:1.2 Μόλις ο Ιησούς τελείωσε το κήρυγμα, είπε στον Δαυίδ: «Καθώς σας καθυστέρησα με το να έλθετε να με βοηθήσετε, τώρα αφήστε με να δουλέψω για σας. Πάμε για ψάρεμα. Ας ξανοιχτούμε εκεί πέρα και ρίξτε τα δίχτυα σας για ψαριά». Αλλά ο Σίμων, ένας βοηθός του Δαυίδ, αποκρίθηκε: «Κύριε, είναι μάταιο. Μοχθήσαμε όλη νύχτα και δεν βγάλαμε τίποτα. Όμως, λόγω της παράκλησής σου, θα ξανοιχτούμε και θα ρίξουμε τα δίχτυα μας». Και ο Σίμων συγκατένευσε να ακολουθήσει τις οδηγίες του Ιησού, ύστερα από νόημα που του έκανε το αφεντικό του, ο Δαυίδ. Όταν προχώρησαν στο μέρος που είχε υποδειχθεί από τον Ιησού, έριξαν τα δίχτυα τους και μάζεψαν τόσα ψάρια που φοβήθηκαν ότι τα δίχτυα τους θα σχιζόντουσαν τόσο πολύ ώστε έκαναν σινιάλο στους συντρόφους τους στην ακτή να έρθουν να τους βοηθήσουν. Και όταν τρία πλοιάρια γέμισαν ξέχειλα από ψάρια, ώστε σχεδόν θα βούλιαζαν, ο Σίμων έπεσε στα γόνατα του Ιησού λέγοντας: «Φύγε από μένα, Κύριε, γιατί είμαι αμαρτωλός». Ο Σίμων και όλοι όσοι είχαν πάρει μέρος σ’ αυτό το επεισόδιο, έμειναν κατάπληκτοι από την μεγάλη ψαριά. Από κείνη την ημέρα ο Δαυίδ Ζεβεδαίος, ο Σίμων και οι βοηθοί τους εγκατέλειψαν το ψάρεμα και ακολούθησαν τον Ιησού.
(1629.1) 145:1.3 Αυτή όμως η μεγάλη ψαριά δεν είχε να κάνει με θαύμα. Ο Ιησούς ήταν καλός μαθητής της φύσης. Ήταν έμπειρος ψαράς και γνώριζε τις συνήθειες των ψαριών στη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Σ’ αυτή την περίπτωση κατηύθυνε τους άνδρες στο μέρος όπου συνήθως βρισκόντουσαν τα ψάρια εκείνη την ώρα της ημέρας. Αλλά οι οπαδοί του Ιησού πάντα το υπολόγιζαν αυτό σαν θαύμα.
(1629.2) 145:2.1 Το επόμενο Σάββατο, κατά την απογευματινή λειτουργία στη συναγωγή, ο Ιησούς έκανε το κήρυγμά του με θέμα «Το θέλημα του Πατέρα στον Ουρανό». Το πρωί ο Σίμων Πέτρος είχε κάνει κήρυγμα με θέμα η «Βασιλεία». Στη βραδινή συγκέντρωση της Πέμπτης στη συναγωγή ο Ανδρέας είχε μιλήσει με θέμα «Η νέα Οδός». Εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή περισσότερος κόσμος πίστευε στον Ιησού στην Καπερναούμ παρά σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της γης.
(1629.3) 145:2.2 Καθώς ο Ιησούς δίδασκε στη συναγωγή το Σάββατο το απόγευμα, σύμφωνα με το έθιμο πήρε το πρώτο κείμενο από τους νόμους, διαβάζοντας από το βιβλίο της Εξόδου: «Και θα υπηρετήσετε τον Κύριο, το Θεό σας, και αυτός θα ευλογήσει το ψωμί και το νερό σας και θα αφαιρέσει κάθε αρρώστια από πάνω σας». Διάλεξε το δεύτερο κείμενο από τους Προφήτες, διαβάζοντας από τον Ησαΐα: «Σηκωθείτε και αγαλλιάστε, γιατί το φως έχει έρθει και η δόξα του Κυρίου ήρθε προς εσάς. Το σκότος μπορεί να καλύψει τη γη και παχύ σκοτάδι τους ανθρώπους, αλλά το πνεύμα του Κυρίου θα έρθει επάνω σας και η θεϊκή δόξα θα εμφανιστεί μαζί σας. Ακόμα και οι ειδωλολάτρες θα έρθουν σ’ αυτό το φως και πολλά μεγάλα μυαλά θα υποταχθούν στη λάμψη αυτού του φωτός».
(1629.4) 145:2.3 Αυτή η ομιλία ήταν μια προσπάθεια εκ μέρους του Ιησού να κάνει γνωστό το γεγονός ότι η θρησκεία είναι μια προσωπική εμπειρία. Μεταξύ άλλων πραγμάτων, ο Κύριος είπε:
(1629.5) 145:2.4 «Γνωρίζετε καλά ότι, ενώ ένας καλοκάγαθος πατέρας αγαπάει την οικογένειά του σαν σύνολο, τους βλέπει σαν ομάδα εξαιτίας της δυνατής στοργής που τρέφει για κάθε ξεχωριστό μέλος αυτής της οικογένειας. Δεν πρέπει να ερχόσαστε κοντά στον ουράνιο πατέρα σαν παιδί του Ισραήλ αλλά σαν παιδί του Θεού. Σαν ομάδα, είστε πραγματικά τα παιδιά του Ισραήλ, αλλά σαν άτομα, καθένας από σας είναι ένα παιδί του Θεού. Έχω έρθει, όχι για να αποκαλύψω τον Πατέρα στα παιδιά του Ισραήλ, αλλά για να φέρω αυτή τη γνώση του Θεού και την αποκάλυψη της αγάπης του και του ελέους του στον κάθε πιστό ξεχωριστά σαν μια αυθεντική προσωπική εμπειρία. Οι προφήτες σάς έχουν όλους διδάξει ότι ο Γιαχβέ ενδιαφέρεται για το λαό του, ότι ο Θεός αγαπάει τον Ισραήλ. Αλλά εγώ ήρθα ανάμεσά σας για να διακηρύξω μια μεγαλύτερη αλήθεια, μια την οποία πολλοί από τους μετέπειτα προφήτες επίσης κατανόησαν, ότι ο Θεός αγαπάει εσάς – τον καθένα σας – σαν ξεχωριστά άτομα. Σε όλες τις προηγούμενες γενιές είχατε μια εθνική ή φυλετική θρησκεία. Τώρα ήρθα για να σας δώσω μια προσωπική θρησκεία.
(1630.1) 145:2.5 Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι καινούργια ιδέα. Πολλοί από σας που ρέπετε προς τα πνευματικά ξέρετε αυτή την αλήθεια, στο βαθμό που μερικοί από τους προφήτες σάς το έχουν μάθει. Δεν διαβάσατε στις Γραφές που ο προφήτης Ιερεμίας λέγει: ‘Εκείνες τις ημέρες δεν θα λένε πια, οι πατέρες φάγανε ξινά σταφύλια και τα στόματα των παιδιών τους ξινίστηκαν. Κάθε άνθρωπος θα πεθάνει για τη δική του ανομία. Κάθε άνθρωπος που τρώγει ξινά σταφύλια, θα ξινίζει το δικό του στόμα. Προσέξτε, έρχονται οι μέρες που θα κάνω καινούργιο συμβόλαιο με το λαό μου, όχι σύμφωνα με το συμβόλαιο που έκανα με τους πατέρες τους όταν τους έβγαλα από τη χώρα της Αιγύπτου, αλλά σύμφωνα με τον νέο τρόπο. Θα είμαι ο Θεός τους και θα είναι ο λαός μου. Εκείνες τις μέρες δεν θα λέγει κάποιος στο γείτονά του, γνωρίζεις τον Κύριο; Όχι! Διότι όλοι θα με γνωρίζουν προσωπικά από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο’.
(1630.2) 145:2.6 Δεν έχετε διαβάσει αυτές τις υποσχέσεις; Δεν πιστεύετε τις Γραφές; Δεν καταλαβαίνετε ότι τα λόγια των προφητών εκπληρώνονται σήμερα με αυτά που παρατηρείτε; Και δεν σας προέτρεψε ο προφήτης Ιερεμίας να κάνετε θρησκεία σας μια σχέση καρδιάς, να συνδεθείτε με το Θεό σαν ξεχωριστές οντότητες; Δεν σας είπε ο προφήτης ότι ο ουράνιος Θεός θα έψαχνε μέσα στις καρδιές σας; Και δεν σας προειδοποίησε ότι η φυσική ανθρώπινη καρδιά σάς παραπλανά περισσότερο από κάθε τι άλλο και συχνά είναι απελπιστικά διεφθαρμένη;
(1630.3) 145:2.7 Δεν διαβάσατε, επίσης, εκεί που ο Ιεζεκιήλ δίδαξε ακόμη και τους πατέρες σας, ότι η θρησκεία πρέπει να αποτελέσει πραγματικότητα της ατομικής εμπειρίας σας; Δεν θα χρησιμοποιείτε πλέον την παροιμία που λέγει: ‘Οι πατέρες έφαγαν ξινά σταφύλια και τα στόματα των παιδιών τους ξινίστηκαν’. ‘Όσο υπάρχω’, λέγει ο Κύριος και Θεός, ‘προσέξτε, όλες οι ψυχές μου ανήκουν, όπως η ψυχή του πατέρα, το ίδιο και η ψυχή του παιδιού. Μόνο η ψυχή που αμαρτάνει θα πεθάνει’. Και κατόπιν ο Ιεζεκιήλ προέβλεψε ακόμα και αυτήν εδώ την ημέρα, όταν μίλησε εκ μέρους του Θεού, λέγοντας: ‘Θα σας δώσω καινούργια καρδιά και θα βάλω μέσα σας καινούργιο πνεύμα’.
(1630.4) 145:2.8 Δεν πρέπει πια να φοβάσθε ότι ο Θεός θα τιμωρήσει ένα έθνος για τις αμαρτίες ενός ατόμου, ούτε ότι ο Πατέρας στον ουρανό θα τιμωρήσει ένα πιστό παιδί του για τις αμαρτίες ενός έθνους, μολονότι τα ξεχωριστά μέλη κάθε οικογένειας συχνά πρέπει να υφίστανται τις συνέπειες των οικογενειακών λαθών και των ομαδικών παραβάσεων. Δεν αντιλαμβάνεσθε ότι η ελπίδα για ένα καλύτερο έθνος – ή ένα καλύτερο κόσμο – εξαρτάται από την πρόοδο και τη διαφώτιση του ατόμου;».
(1630.5) 145:2.9 Μετά ο Κύριος περιέγραψε ότι ο Πατέρας στον ουρανό, αφού ο άνθρωπος διακρίνει αυτή την πνευματική ελευθερία, επιθυμεί τα γήινα παιδιά του να ξεκινήσουν την αιώνια ανάβαση προς τον Παράδεισο, και συνίσταται από την συνειδητή ανταπόκριση του δημιουργήματος προς την θεϊκή παρότρυνση από το εντός του διαμένον πνεύμα, για να βρει τον Δημιουργό, να γνωρίσει το Θεό και να προσπαθήσει να του μοιάσει.
(1630.6) 145:2.10 Οι απόστολοι βοηθήθηκαν πολύ από αυτήν την ομιλία. Όλοι τους κατανόησαν πληρέστερα ότι το ευαγγέλιο της βασιλείας είναι ένα μήνυμα που απευθύνεται στο άτομο, όχι στο έθνος.
(1630.7) 145:2.11 Αν και οι κάτοικοι της Καπερναούμ είχαν συνηθίσει τις διδασκαλίες του Ιησού, εντούτοις εντυπωσιάστηκαν με αυτή την ομιλία του Σαββάτου. Δίδασκε, όντως, σαν κάποιος που έχει εξουσία και όχι όπως οι γραμματείς.
(1630.8) 145:2.12 Μόλις ο Ιησούς τελείωσε την ομιλία, ένας νεαρός από το εκκλησίασμα που είχε ταραχθεί πολύ από τα λόγια του κατελήφθη από μια βίαιη επιληπτική κρίση και φώναζε δυνατά. Στο τέλος της κρίσης, ενώ ξανάβρισκε τις αισθήσεις του, μίλησε σαν να έβλεπε όνειρο: «Τι πρέπει να κάνουμε με σένα, Ιησού Ναζωραίε; Είσαι ο άγιος του Θεού, ήρθες για να μας καταστρέψεις;». Ο Ιησούς παρότρυνε τον κόσμο να ησυχάσει και παίρνοντας το νεαρό από το χέρι, είπε: «Βγες έξω από αυτό» – και αμέσως αυτός ξύπνησε.
(1631.1) 145:2.13 Αυτός ο νεαρός δεν είχε καταληφθεί από ακάθαρτο πνεύμα ή δαιμόνιο. Ήταν θύμα μιας συνηθισμένης επιληψίας. Αλλά τον είχαν διδάξει ότι αυτή η κατάσταση οφειλόταν σε κατάληψη από κακό πνεύμα. Είχε πιστέψει σ’ αυτό και συμπεριφερόταν ανάλογα με αυτό που νόμιζε ότι αφορούσε την πάθησή του. Ο κόσμος όλος πίστευε ότι τέτοια φαινόμενα προκαλούνταν από την άμεση παρουσία ακάθαρτων πνευμάτων. Σαν επακόλουθο, πίστεψαν ότι ο Ιησούς είχε βγάλει ένα δαιμόνιο από τον άνθρωπο. Αλλά ο Ιησούς δεν θεράπευσε εκείνη την ώρα την επιληψία. Αργότερα, εκείνη τη μέρα, μετά τη δύση του ήλιου, αυτός ο άνδρας θεραπεύτηκε πραγματικά. Αρκετό καιρό μετά από την ημέρα της Πεντηκοστής, ο απόστολος Ιωάννης, που ήταν ο τελευταίος που έγραψε για τη ζωή του Ιησού, απέφυγε κάθε αναφορά σ’ αυτές τις πράξεις τις λεγόμενες «εκδίωξη δαιμονίων», και το έκανε γιατί τέτοιες δαιμονοκαταληψίες δεν συνέβησαν ποτέ μετά την Πεντηκοστή.
(1631.2) 145:2.14 Το κοινότοπο αυτό συμβάν είχε σαν αποτέλεσμα να διαδοθεί η φήμη σε όλη την Καπερναούμ ότι ο Ιησούς είχε εκβάλει ένα δαιμόνιο από έναν άνδρα και τον θεράπευσε με θαυματουργικό τρόπο, στη συναγωγή, μετά το πέρας της απογευματινής ομιλίας. Το Σάββατο ήταν η κατάλληλη μέρα για την ταχύτατη και αποτελεσματική εξάπλωση μιας τέτοιας τρομερής φήμης. Αυτή μάλιστα η φήμη μεταφέρθηκε σε όλους τους μικρότερους καταυλισμούς γύρω από την Καπερναούμ και πολλοί άνθρωποι την πίστεψαν.
(1631.3) 145:2.15 Το μαγείρεμα και οι δουλειές του σπιτιού στο ευρύχωρο σπίτι του Ζεβεδαίου, όπου ο Ιησούς και οι δώδεκα είχαν σαν βάση τους, γινόταν πιο πολύ από την γυναίκα του Σίμωνα Πέτρου και την μητέρα της. Το σπίτι του Πέτρου ήταν κοντά στου Ζεβεδαίου και ο Ιησούς και οι φίλοι του σταμάτησαν εκεί, καθώς γύριζαν από τη συναγωγή, επειδή η πεθερά του Πέτρου ήταν μερικές μέρες άρρωστη με ρίγη και πυρετό. Έτυχε λοιπόν, τη στιγμή που ο Ιησούς στάθηκε δίπλα στην άρρωστη γυναίκα, κρατώντας της το χέρι, χαϊδεύοντάς της το μέτωπο και λέγοντάς της λόγια παρηγορητικά και ενθαρρυντικά, ο πυρετός να πέσει. Ο Ιησούς δεν είχε βρει ακόμη το χρόνο να εξηγήσει στους αποστόλους του ότι δεν είχε συντελεσθεί θαύμα στη συναγωγή και με αυτό το συμβάν, τόσο νωπό και ζωντανό στη μνήμη τους, και ενθυμούμενοι το νερό και το κρασί στην Κανά, αρπάχτηκαν από αυτή τη σύμπτωση σαν άλλο ένα θαύμα, και μερικοί από αυτούς βιάστηκαν να διαδώσουν τα νέα έξω σε όλη την πόλη.
(1631.4) 145:2.16 Η Άμαθα, η πεθερά του Πέτρου, υπέφερε από πυρετό μαλάριας. Δεν θεραπεύτηκε με θαύμα από τον Ιησού εκείνη τη στιγμή. Αυτό έγινε μερικές ώρες αργότερα, μετά τη δύση, η θεραπεία της είχε σχέση με το καταπληκτικό γεγονός που συνέβη στη μπροστινή αυλή του σπιτιού του Ζεβεδαίου.
(1631.5) 145:2.17 Και αυτές οι περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές του τρόπου με τον οποίο αδιάκοπα αρπάζει τέτοιες συμπτώσεις μια γενιά που ψάχνει να βρει θαύματα και ένας λαός που έχει συνέχεια τη σκέψη του στα θαύματα, σαν δικαιολογία για να δείξουν ότι ο Ιησούς είχε κάνει και άλλο θαύμα.
(1631.6) 145:3.1 Την ώρα που ο Ιησούς και οι απόστολοί του ήταν έτοιμοι να μοιραστούν το βραδινό φαγητό τους, τις τελευταίες ώρες αυτού του γεμάτου γεγονότα Σαββάτου, όλη η Καπερναούμ και τα περίχωρά της ανυπομονούσαν γι αυτά τα ονομαστά θαύματα θεραπείας, και όλοι όσοι ήταν άρρωστοι ή πονεμένοι άρχισαν να προετοιμάζονται να πάνε στον Ιησού ή να τους μεταφέρουν οι φίλοι τους μόλις ο ήλιος έδυε. Σύμφωνα με την ιουδαϊκή διδασκαλία δεν επιτρεπόταν ακόμα και να ζητήσουν να θεραπευτούν τις ιερές ώρες του Σαββάτου.
(1632.1) 145:3.2 Έτσι, μόλις ο ήλιος βυθίστηκε στον ορίζοντα, πλήθη πονεμένων ανδρών, γυναικών και παιδιών άρχισαν να παίρνουν το δρόμο προς το σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊσδά. Ένας άνδρας μάλιστα ξεκίνησε με την παράλυτη κόρη του μόλις ο ήλιος χάθηκε πίσω από το σπίτι του γείτονά του.
(1632.2) 145:3.3 Τα γεγονότα όλης της μέρας είχαν προετοιμάσει τη σκηνή για το καταπληκτικό επεισόδιο στη δύση του ήλιου. Ακόμα και τα κείμενα που είχε χρησιμοποιήσει ο Ιησούς κατά την απογευματινή ομιλία του υποδήλωναν ότι η ασθένεια θα εξαφανιζόταν, και είχε μιλήσει με τόσο πρωτάκουστη δύναμη και εξουσία! Το μήνυμά του είχε τόση ένταση! Ενώ δεν επικαλείτο την ανθρώπινη εξουσία, μιλούσε κατευθείαν στις συνειδήσεις και στις ψυχές των ανθρώπων. Αν και δεν κατέφευγε στη λογική, νομικές υπεκφυγές ή έξυπνα λόγια, έκανε μια δυναμική, άμεση, καθάρια και προσωπική έκκληση στις καρδιές των ακροατών.
(1632.3) 145:3.4 Εκείνο το Σάββατο ήταν μια μεγάλη μέρα στη γήινη ζωή του Ιησού, ναι, στη ζωή ενός σύμπαντος. Η μικρή ιουδαϊκή πόλη της Καπερναούμ ήταν εκείνη τη στιγμή, για όλους τους στόχους και τους σκοπούς του τοπικού σύμπαντος, η πραγματική πρωτεύουσα του Νέβαδον. Η μια χούφτα Ιουδαίοι στη συναγωγή της Καπερναούμ δεν ήταν τα μοναδικά όντα που άκουσαν τη βαρυσήμαντη δήλωση, με την οποία έκλεισε την ομιλία του ο Ιησούς: «Το μίσος είναι η σκιά του φόβου, η εκδίκηση το κάλυμμα της δειλίας». Ούτε μπόρεσαν οι ακροατές του να ξεχάσουν τις ευλογημένες λέξεις του, όταν διακήρυττε: «Ο άνθρωπος είναι το παιδί του Θεού, όχι το παιδί του διαβόλου».
(1632.4) 145:3.5 Γρήγορα, μετά τη δύση του ήλιου, καθώς ο Ιησούς και οι απόστολοι χρονοτριβούσαν ακόμα για το βραδινό δείπνο, η γυναίκα του Πέτρου άκουσε φωνές στη μπροστινή αυλή και, πηγαίνοντας προς την πόρτα, είδε μια μεγάλη συγκεντρωμένη παρέα από άρρωστους και το δρόμο της Καπερναούμ γεμάτο από αυτούς που ερχόντουσαν να βρουν θεραπεία από τα χέρια του Ιησού. Βλέποντας αυτό το θέαμα, πήγε αμέσως και πληροφόρησε τον άνδρα της, που το είπε στον Ιησού.
(1632.5) 145:3.6 Όταν ο Κύριος βγήκε στα σκαλιά της μπροστινής εισόδου του σπιτιού του Ζεβεδαίου, τα μάτια του συνάντησαν μια παράταξη από πληγωμένους και πονεμένους ανθρώπους. Ατένισε περίπου χίλιες άρρωστες και πάσχουσες ανθρώπινες υπάρξεις. Τουλάχιστον τόσοι ήταν οι άνθρωποι που είχαν μαζευτεί μπροστά του. Δεν ήταν όλοι οι παρόντες άρρωστοι. Μερικοί είχαν έρθει για να βοηθήσουν τους αγαπημένους τους στην προσπάθειά τους να βρουν γιατρειά.
(1632.6) 145:3.7 Η θέα αυτών των πονεμένων θνητών, ανδρών, γυναικών και παιδιών που υπέφεραν σε μεγάλο βαθμό, σαν αποτέλεσμα των λαθών και των παραπτωμάτων των δικών του Παιδιών, που του είχε εμπιστευθεί η συμπαντική διοίκηση, συγκίνησε ιδιαίτερα την ανθρώπινη καρδιά του Ιησού και διεκδίκησε το θεϊκό έλεος του καλοκάγαθου Γιου Δημιουργού. Αλλά ο Ιησούς ήξερε καλά πως δεν μπορούσε να στηρίξει ένα διαρκές πνευματικό κίνημα πάνω στη δημιουργία καθαρώς υλιστικών θαυμάτων. Ήταν συνεπής τακτική του να αποφεύγει να επιδεικνύει τα δημιουργικά του προνόμια. Μέχρι το θαύμα της Κανά, το υπερφυσικό και το θαυματουργικό δεν συνόδευε τη διδασκαλία του. Όμως, αυτό το πονεμένο πλήθος συγκίνησε τη συμπονετική καρδιά του και επικαλέστηκε δυναμικά την γεμάτη κατανόηση στοργή του.
(1632.7) 145:3.8 Μια φωνή από την μπροστινή αυλή αναφώνησε: «Κύριε, πες τη λέξη, αποκατέστησε την υγεία μας, θεράπευσε τις αρρώστιες μας και σώσε τις ψυχές μας». Μόλις προφέρθηκαν αυτές οι λέξεις μια τεράστια ακολουθία από Σεραφείμ, φυσικούς ελεγκτές, Φορείς Ζωής και μεσολαβητές, που πάντα βρισκόντουσαν κοντά στο Δημιουργό ενός σύμπαντος, προετοιμάστηκαν να δράσουν με δημιουργική δύναμη όταν ο Αρχηγός τους θα τους έκανε το σήμα. Αυτή ήταν μια στιγμή στη γήινη σταδιοδρομία του Ιησού στην οποία η θεϊκή σοφία και η ανθρώπινη συμπόνια είχαν τόσο αλληλοσυνδεθεί στην κρίση του Γιου του Ανθρώπου που ο Ιησούς ζήτησε άσυλο στο θέλημα του Πατέρα του.
(1632.8) 145:3.9 Όταν ο Πέτρος ικέτευσε τον Κύριο να προσέξει την κραυγή τους για βοήθεια, ο Ιησούς, κοιτάζοντας το πονεμένο πλήθος, απάντησε: «Έχω έρθει στον κόσμο για να αποκαλύψω τον Πατέρα και να ιδρύσω τη βασιλεία του. Γι αυτό το σκοπό έζησα μέχρι τώρα. Αν, όμως, είναι θέλημα Αυτού που με έστειλε και δεν αντιβαίνει στην αφιέρωσή μου στη διακήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών, επιθυμώ να δω τα παιδιά μου να γίνουν υγιή – και –» αλλά οι παρακάτω λέξεις του Ιησού χάθηκαν μέσα στην οχλοβοή.
(1633.1) 145:3.10 Ο Ιησούς απέδωσε την ευθύνη για την απόφαση αυτής της θεραπείας στην κυριαρχία του Πατέρα του. Προφανώς, το θέλημα του Πατέρα δεν επιδεχόταν αντίρρηση, γιατί τα λόγια του Κυρίου σχεδόν δεν είχαν προφερθεί όταν το σύνολο των ουράνιων οντοτήτων, εκτελώντας τη διαταγή του Ρυθμιστή της Προσωποποιημένης Σκέψης του Ιησού, δραστηριοποιήθηκε δυναμικά. Η τεράστια ακολουθία κατέβηκε στο μέσον αυτού του ανομοιογενούς πλήθους των θνητών που έπασχαν και σε ένα λεπτό 683 άνδρες, γυναίκες και παιδιά έγιναν υγιείς, θεραπεύτηκαν εντελώς από όλες τις φυσικές αρρώστιες τους και άλλες διαταραχές. Ποτέ πριν από εκείνη την ημέρα δεν έγινε στη γη τέτοια εκδήλωση, ούτε μετά. Και για εκείνους εξ ημών που ήσαν παρόντες και παρατήρησαν αυτό το θεραπευτικό κύμα ήταν πράγματι ένα συγκινητικό θέαμα.
(1633.2) 145:3.11 Αλλά από όλες τις υπάρξεις που εξεπλάγησαν με αυτό το ξαφνικό και απρόσμενο ξέσπασμα υπερφυσικής θεραπείας, ο Ιησούς ήταν ο πιο έκπληκτος. Τη στιγμή που το ανθρώπινο ενδιαφέρον και η συμπαράστασή του είχαν εστιαστεί πάνω στο θέαμα των πασχόντων και πονεμένων που είχαν απλωθεί μπροστά του, παρέλειψε να φέρει στο ανθρώπινο μυαλό του τις προειδοποιήσεις του Προσωπικού του Ρυθμιστή που αφορούσαν την αδυναμία περιορισμού του παράγοντα χρόνου των δημιουργικών προνομίων ενός Γιου Δημιουργού κάτω υπό ορισμένες συνθήκες και ορισμένες περιστάσεις. Ο Ιησούς επιθυμούσε να δει αυτούς τους θνητούς να γίνονται καλά, αν αυτό δεν παραβίαζε το θέλημα του Πατέρα του. Ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Ιησού όρισε στιγμιαία ότι μια πράξη τέτοιας θαυματουργικής ενέργειας, εκείνη τη στιγμή, δεν θα παρέβαινε το θέλημα του Πατέρα, και με αυτή την απόφαση – εν όψει της προηγούμενης εκφρασμένης επιθυμίας του Ιησού για θεραπεία – πραγματοποιήθηκε η θαυματουργική πράξη. Ό,τι επιθυμεί ο Δημιουργός Γιος ΕΙΝΑΙ και το θέλημα του Πατέρα του. Ποτέ άλλοτε στη γήινη ζωή του Ιησού, που επακολούθησε, δεν έλαβε χώρα παρόμοια πράξη μαζικής σωματικής θεραπείας θνητών.
(1633.3) 145:3.12 Όπως ήταν αναμενόμενο, η φήμη από αυτή τη θεραπεία κατά τη δύση, στη Βηθσαϊδά της Καπερναούμ διαδόθηκε σε όλη τη Γαλιλαία και την Ιουδαία και σε περιοχές πέραν αυτών. Για μια ακόμη φορά οι φόβοι του Ηρώδη φούντωσαν και έστειλε παρατηρητές να του αναφέρουν για το έργο και τη διδασκαλία του Ιησού και να εξακριβώσουν αν ήταν ο πρώην ξυλουργός της Ναζαρέτ ή ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που σηκώθηκε από τους πεθαμένους.
(1633.4) 145:3.13 Κυρίως εξαιτίας αυτής της απρομελέτητης επίδειξης σωματικής θεραπείας, εις το εξής, καθ’ όλη την υπόλοιπη σταδιοδρομία του στη γη, ο Ιησούς έγινε τόσο ιεροκήρυκας όσο και ιατρός. Αλήθεια είναι ότι συνέχισε τη διδασκαλία του, αλλά η προσωπική του εργασία συνίστατο κυρίως στο να θεραπεύει τους άρρωστους και τους δυστυχισμένους, ενώ οι απόστολοι έκαναν το δημόσιο κήρυγμα και βάφτιζαν πιστούς.
(1633.5) 145:3.14 Αλλά η πλειονότητα εκείνων που έγιναν παραλήπτες της υπερφυσικής ή θαυματουργικής σωματικής θεραπείας, κατ’ εκείνη την επίδειξη της θεϊκής ενέργειας την ώρα που έδυε ο ήλιος, δεν ευνοήθηκαν μόνιμα στο πνεύμα από την καταπληκτική εκδήλωση του ελέους. Ένας μικρός αριθμός ευνοήθηκε πράγματι εποικοδομητικά από τη φυσική ευεργεσία, αλλά η γνώση για το πνευματικό βασίλειο δεν προχώρησε στις καρδιές των ανθρώπων από αυτή την καταπληκτική έκρηξη της αιώνιας θαυματουργικής θεραπείας.
(1633.6) 145:3.15 Τα θαύματα θεραπείας που κάθε λίγο συνέβαιναν στην αποστολή του Κυρίου στη γη δεν αποτελούσαν μέρος του σχεδίου του για τη διακήρυξη της βασιλείας. Η ύπαρξή τους ήταν παρενθετική επειδή υπήρχε στη γη ένα θεϊκό πλάσμα με σχεδόν απεριόριστα θαυματουργικά προνόμια σε συνεργασία με έναν άνευ προηγουμένου συνδυασμό θεϊκής ευσπλαχνίας και ανθρώπινης συμπόνιας. Όμως τέτοιου είδους θαύματα δημιούργησαν στον Ιησού μεγαλύτερη φασαρία επειδή από τη δημοσιότητα που του εξασφάλισαν, γεννήθηκαν άδικες προκαταλήψεις και κακή φήμη που δεν την επιδίωξε.
(1634.1) 145:4.1 Όλο το βράδυ που ακολούθησε τη μεγάλη θεραπευτική έκρηξη, το χαρούμενο και ευτυχισμένο πλήθος ξεχείλιζε το σπίτι του Ζεβεδαίου, και οι απόστολοι του Ιησού ήταν σε πολύ μεγάλη υπερένταση από τη συναισθηματική φόρτιση του ενθουσιασμού. Από ανθρώπινη πλευρά, αυτή ήταν πιθανότατα η μεγαλύτερη από όλες τις μεγάλες μέρες της σχέσης τους με τον Ιησού. Ποτέ πριν ή μετά οι ελπίδες τους δεν έφτασαν σε τόσο μεγάλα ύψη σίγουρων προσδοκιών. Ο Ιησούς τους είχε πει μόλις πριν λίγες μέρες, και όταν ήσαν ακόμη εντός των συνόρων της Σαμάρειας, ότι η ώρα θα είχε έρθει όταν θα διακήρυσσαν τη βασιλεία με δύναμη και τώρα τα μάτια τους είχαν δει αυτό που θεωρούσαν σαν ολοκλήρωση εκείνης της υπόσχεσης. Είχαν συγκινηθεί από το όραμα για το τι θα επακολουθούσε, αν αυτή η καταπληκτική υλοποίηση της θεραπευτικής δύναμης ήταν μόνο η αρχή. Οι παρατεινόμενες αμφιβολίες τους για τη θεϊκότητα του Ιησού είχαν εξαφανιστεί. Είχαν κυριολεκτικά μεθύσει από την έκσταση της αγαλλίασης.
(1634.2) 145:4.2 Αλλά όταν έψαξαν τον Ιησού, δεν μπόρεσαν να τον βρουν. Ο Κύριος είχε ανησυχήσει πολύ από αυτό που συνέβη. Αυτοί οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά που είχαν γιατρευτεί από διάφορες ασθένειες, χρονοτριβούσαν μέχρι αργά το βράδυ, προσδοκώντας να επιστρέψει ο Ιησούς για να τον ευχαριστήσουν. Οι απόστολοι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του Κυρίου καθώς οι ώρες περνούσαν και παρέμενε απομονωμένος. Η χαρά τους θα ήταν πλήρης και τέλεια αν δεν συνέχιζε να είναι απών. Όταν ο Ιησούς επέστρεψε ανάμεσά τους, η ώρα ήταν περασμένη και πρακτικά όλοι οι ευεργετημένοι από το επεισόδιο της θεραπείας, είχαν πάει στα σπίτια τους. Ο Ιησούς αρνήθηκε τα συγχαρητήρια και τις εκφράσεις θαυμασμού των δώδεκα και των άλλων που είχαν καθυστερήσει για να τον χαιρετήσουν, λέγοντάς τους μόνο: «Μη χαίρεστε που ο Πατέρας μου είναι δυνατός και θεραπεύει το σώμα, αλλά επειδή είναι ισχυρός για να σώζει τις ψυχές. Ας αναπαυθούμε γιατί αύριο πρέπει να συνεχίσουμε το έργο του Πατέρα».
(1634.3) 145:4.3 Ξανά δώδεκα απογοητευμένοι, μπερδεμένοι και λυπημένοι άνδρες πήγαν να ξεκουραστούν. Λίγοι από αυτούς, εκτός των διδύμων, μπόρεσαν να κοιμηθούν πολύ εκείνη τη νύχτα. Μόλις ο Κύριος έκανε κάτι για να χαρεί η ψυχή και να ευχαριστηθεί η καρδιά των αποστόλων του, μετά αμέσως φαινόταν να καταστρέφει τις ελπίδες τους και να γκρεμίζει τελείως τα αποθέματα του θάρρους και του ενθουσιασμού τους. Καθώς αυτοί οι μπλεγμένοι ψαράδες κοιταζόντουσαν στα μάτια, δεν είχαν παρά μόνο μια σκέψη: «Δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε. Τι σημαίνουν όλα αυτά;».
(1634.4) 145:5.1 Ούτε ο Ιησούς κοιμήθηκε πολύ εκείνο το Σαββατόβραδο. Συνειδητοποίησε ότι ο κόσμος ήταν γεμάτος από πονεμένους και ταλαιπωρημένους από σωματικές δυσλειτουργίες και αναλογιζόταν τον κίνδυνο να εξαναγκασθεί να αφιερώνει πολύ από το χρόνο του στη φροντίδα των αρρώστων και πληγωμένων, ούτως ώστε η αποστολή του για την ίδρυση της πνευματικής βασιλείας στις καρδιές των ανθρώπων θα ανακατευόταν ή το χειρότερο θα έμπαινε σε δεύτερη μοίρα ένεκα της φροντίδας των φυσικών υποθέσεων. Εξαιτίας αυτών και παρόμοιων σκέψεων που απασχολούσαν τη θνητή σκέψη του Ιησού κατά τη νύχτα, σηκώθηκε πολύ πριν την ανατολή και πήγε ολομόναχος σε μια από τις αγαπημένες τοποθεσίες για να επικοινωνήσει με τον Πατέρα. Το θέμα της προσευχής του Ιησού αυτό το πρωινό ήταν για φώτιση και κρίση ώστε να μην αφήνει την ανθρώπινη συμπόνια του να ενώνεται με τη θεϊκή ευσπλαχνία του, να κάνει μια τέτοια επίκληση σ’ αυτόν λόγω της παρουσίας τόσης ανθρώπινης θλίψης που όλος ο χρόνος του θα ήταν δοσμένος στη φροντίδα των σωμάτων και θα παραμελούσε τη φροντίδα της ψυχής. Αν και δεν επιθυμούσε να αποφύγει εντελώς τη φροντίδα των αρρώστων, γνώριζε ότι έπρεπε να κάνει την πιο σημαντική δουλειά της πνευματικής διδασκαλίας και της θρησκευτικής εκπαίδευσης.
(1635.1) 145:5.2 Ο Ιησούς πήγαινε να προσευχηθεί μακριά στους λόφους τόσες πολλές φορές επειδή δεν υπήρχε ιδιωτικός χώρος κατάλληλος για προσωπικές εκμυστηρεύσεις.
(1635.2) 145:5.3 Ο Πέτρος δεν μπορούσε να κοιμηθεί εκείνη τη νύχτα. Έτσι, πολύ νωρίς, λίγο μετά τον Ιησού που είχε βγει έξω να προσευχηθεί, σήκωσε τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και οι τρεις πήγαν να βρουν τον Κύριό τους. Μετά από ψάξιμο μιας ώρας και πλέον, βρήκαν τον Ιησού και τον ικέτευσαν να τους πει την αιτία της παράξενης συμπεριφοράς του. Ήθελαν να μάθουν γιατί φάνηκε να έχει ενοχληθεί από τη δυναμική έκχυση του πνεύματος της θεραπείας όταν όλοι είχαν ευχαριστηθεί πολύ και οι απόστολοί του είχαν πάρει τόση χαρά.
(1635.3) 145:5.4 Για περισσότερες από τέσσερις ώρες ο Ιησούς προσπαθούσε να εξηγήσει στους τρεις αποστόλους τι είχε συμβεί. Τους μίλησε για το τι είχε αποκαλυφθεί και τους εξήγησε τους κινδύνους από τέτοιες εκδηλώσεις. Ο Ιησούς εμπιστεύθηκε σ’ αυτούς την αιτία που τον έκανε να έρθει να προσευχηθεί. Προσπαθούσε να ξεκαθαρίσει στους προσωπικούς του συντρόφους τους αληθινούς λόγους που η βασιλεία του Πατέρα δεν μπορούσε να οικοδομηθεί πάνω σε θαύματα και θεραπείες. Όμως δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το μάθημά του.
(1635.4) 145:5.5 Εν τω μεταξύ, νωρίς το πρωί της Κυριακής, άλλα πλήθη πονεμένων ψυχών και πολλοί περίεργοι άρχισαν να μαζεύονται γύρω από το σπίτι του Ζεβεδαίου. Έκαναν φασαρία και ζητούσαν να δουν τον Ιησού. Ο Ανδρέας και οι απόστολοι τα είχαν χάσει τόσο ώστε ενώ ο Σίμων ο Ζηλωτής μιλούσε στη συγκέντρωση, ο Ανδρέας και αρκετοί από τους συντρόφους του πήγαν να βρουν τον Ιησού. Όταν ο Ανδρέας εντόπισε τον Ιησού με τη συντροφιά των τριών, είπε: «Κύριε, γιατί μας αφήνεις μόνους με το πλήθος; Πρόσεξε, όλοι σε ψάχνουν, ποτέ πριν δεν γύρευαν τόσοι τη διδασκαλία σου. Ακόμα και τώρα το σπίτι έχει περικυκλωθεί από εκείνους που έχουν έρθει από κοντά και μακριά εξαιτίας των θαυματουργικών έργων σου. Δεν θα έρθεις μαζί μας για να τους εξυπηρετήσεις;».
(1635.5) 145:5.6 Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτό αποκρίθηκε: «Ανδρέα, δεν έχω μάθει σε σένα και σε αυτούς τους άλλους ότι η αποστολή μου στη γη είναι η αποκάλυψη του Πατέρα, και μήνυμά μου η φανέρωση της βασιλείας των ουρανών; Πώς λοιπόν, με απομακρύνεις από την εργασία μου για την ευχαρίστηση των περίεργων και για την ικανοποίηση εκείνων που ψάχνουν για σημεία και θαύματα; Δεν είμαστε ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους όλους αυτούς τους μήνες, και δεν ερχόντουσαν κατά συρροή για να ακούσουν τα καλά νέα της βασιλείας; Τώρα γιατί ήρθαν και μας πολιορκούν; Δεν είναι περισσότερο για τη θεραπεία των φυσικών τους σωμάτων παρά σαν αποτέλεσμα της αποδοχής της πνευματικής αλήθειας για τη σωτηρία της ψυχής τους; Όταν οι άνθρωποι έρχονται σε μας λόγω των καταπληκτικών εκδηλώσεων, πολλοί από αυτούς έρχονται ψάχνοντας να βρουν όχι την αλήθεια και τη σωτηρία αλλά προς αναζήτηση θεραπείας για τις φυσικές αδιαθεσίες τους και για να εξασφαλίσουν την απαλλαγή από τις σωματικές δυσκολίες τους.
(1635.6) 145:5.7 Όλο αυτό το διάστημα είμαι στη Καπερναούμ, και στη συναγωγή και στην παραλία και διακήρυττα τα καλά νέα της βασιλείας για όλους που είχαν αυτιά να ακούσουν και καρδιές να δεχτούν την αλήθεια. Δεν είναι θέλημα του Πατέρα μου να γυρίσω μαζί σου και να παρέξω τις υπηρεσίες μου σε αυτούς τους περίεργους και να απασχολούμαι με τη φροντίδα φυσικών πραγμάτων προς απαγόρευση των πνευματικών. Σου έχω δώσει εντολή να κηρύττεις το ευαγγέλιο και να φροντίζεις τους άρρωστους, αλλά εγώ δεν πρέπει να απορροφούμαι τελείως από τη θεραπεία προς αποκλεισμό της διδασκαλίας μου. Όχι, Ανδρέα, δεν θα γυρίσω μαζί σου. Πήγαινε και πες στον κόσμο να πιστέψουν σε ό,τι τους διδάξαμε και να χαίρονται με την ελευθερία των παιδιών του Θεού και ετοιμάσου για την αναχώρησή μας για άλλες πόλεις της Γαλιλαίας, όπου ο δρόμος έχει ήδη προετοιμαστεί για το κήρυγμα των καλών ειδήσεων της βασιλείας. Γι αυτό το λόγο ήρθα από τον Πατέρα μου. Πήγαινε, λοιπόν, και ετοιμάσου για την άμεση αναχώρησή μας ενώ αναμένω εδώ την επιστροφή σου».
(1636.1) 145:5.8 Όταν μίλησε ο Ιησούς, ο Ανδρέας και οι απόστολοι φίλοι του γύρισαν πίσω λυπημένοι στο σπίτι του Ζεβεδαίου, απόλυσαν το συγκεντρωμένο πλήθος και γρήγορα ετοιμάστηκαν για το ταξίδι όπως τους όρισε ο Ιησούς. Και έτσι, το απόγευμα της Κυριακής, 18 Ιανουαρίου 28 μ.Χ. , ο Ιησούς και οι απόστολοι ξεκίνησαν για την πρώτη αληθινή δημόσια και ανοιχτή περιοδεία τους στις πόλεις της Γαλιλαίας. Στην πρώτη αυτή περιοδεία τους κήρυξαν το ευαγγέλιο της βασιλείας σε πολλές πόλεις αλλά δεν επισκέφθηκαν τη Ναζαρέτ.
(1636.2) 145:5.9 Εκείνη την Κυριακή το απόγευμα, λίγο μετά την αναχώρηση του Ιησού και των αποστόλων του για τη Ριμμών, οι αδελφοί του Ιάκωβος και Ιούδας ήρθαν να τον δουν αναζητώντας τον στο σπίτι του Ζεβεδαίου. Το μεσημέρι εκείνης της ημέρας ο Ιούδας είχε βρει τον αδελφό του Ιάκωβο και επέμενε να πάνε στον Ιησού. Όταν ο Ιάκωβος συγκατένευσε να πάει με τον Ιούδα, ο Ιησούς είχε ήδη αναχωρήσει.
(1636.3) 145:5.10 Οι απόστολοι ήταν απρόθυμοι να εγκαταλείψουν το τεράστιο ενδιαφέρον που είχε αφυπνισθεί στην Καπερναούμ. Ο Πέτρος υπολόγιζε ότι περίπου χίλιοι πιστοί μπορούσαν να είχαν βαπτισθεί στη βασιλεία. Ο Ιησούς τους άκουσε με υπομονή, αλλά δεν συγκατατέθηκε να επιστρέψει. Σιωπή επικράτησε για ένα διάστημα και μετά ο Θωμάς απευθύνθηκε στους φίλους του αποστόλους λέγοντας: «Πάμε! Ο Κύριος μίλησε. Δεν πειράζει που δεν καταλαβαίνουμε τελείως τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι: Ακολουθούμε ένα δάσκαλο που δεν ψάχνει τη δόξα για τον εαυτό του». Και απρόθυμα ξεκίνησαν για να κηρύξουν τα καλά νέα στις πόλεις της Γαλιλαίας.
(1637.1) 146:0.1 Η πρώτη δημόσια περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία, άρχισε την Κυριακή, 18 Ιανουαρίου 28 μ.Χ. και συνεχίστηκε για δυο μήνες περίπου, λήγοντας με την επιστροφή στην Καπερναούμ, στις 17 Μαρτίου. Σ’ αυτή την περιοδεία ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι, βοηθούμενοι από τους πρώην αποστόλους του Ιωάννη, κήρυτταν το ευαγγέλιο και βάφτιζαν πιστούς στη Ριμμών, Ιωταπάτα, Ραμά, Ζαβουλών, Ιρόν, Γισχάλα, Χοραζίν, Μαδών, Κανά, Ναΐν και Ενδώρ. Σ’ αυτές τις πόλεις παρέμειναν και κήρυξαν ενώ σε πολλές άλλες μικρότερες κήρυτταν το ευαγγέλιο της βασιλείας διερχόμενοι από αυτές.
(1637.2) 146:0.2 Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Ιησούς επέτρεπε στους συντρόφους του να κηρύττουν χωρίς περιορισμό. Σ’ αυτή την περιοδεία τούς είπε να προσέξουν τρεις μόνο περιπτώσεις. Τους υπέδειξε να μείνουν μακριά από τη Ναζαρέτ και να είναι διακριτικοί καθώς θα περνούσαν από την Καπερναούμ και την Τιβεριάδα. Ήταν πηγή μεγάλης ικανοποίησης για τους αποστόλους να αισθάνονται τελικά ελεύθεροι να κηρύττουν χωρίς περιορισμό και γι αυτό στρώθηκαν στη δουλειά κηρύττοντας το ευαγγέλιο, φροντίζοντας τους άρρωστους και βαφτίζοντας πιστούς με πολλή θέρμη και χαρά.
(1637.3) 146:1.1 Η μικρή πόλη της Ριμμών ήταν πρώτα αφιερωμένη στη λατρεία ενός βαβυλώνιου θεού του αέρα, τον Ραμμάν. Πολλές από τις πρώτες βαβυλωνιακές και αργότερα ζωροαστρικές διδασκαλίες είχαν ενσωματωθεί στην πίστη των κατοίκων της Ριμμών. Έτσι ο Ιησούς και οι εικοσιτέσσερις αφιέρωσαν πολύ από το χρόνο τους στην προσπάθεια να ξεκαθαρίσουν τη διαφορά μεταξύ αυτών των παλαιότερων πίστεων και του νέου ευαγγελίου της βασιλείας. Ο Πέτρος έβγαλε εδώ μια από τις σπουδαιότερες ομιλίες της πρώτης φάσης της σταδιοδρομίας του, με θέμα «Ο Ααρών και ο Χρυσός Μόσχος».
(1637.4) 146:1.2 Παρόλο που πολλοί από τους κατοίκους της Ριμμών πίστεψαν στη διδασκαλία του Ιησού, εν τούτοις προξένησαν μεγάλη αναστάτωση στ’ αδέλφια τους σε μεθεπόμενα χρόνια. Είναι δύσκολο να μετατρέψεις τους λάτρεις της φύσης σε πλήρη μέλη της λατρείας του πνευματικού ιδεώδους εντός του μικρού διαστήματος μιας μόνης ζωής.
(1637.5) 146:1.3 Πολλές από τις καλύτερες βαβυλωνιακές και περσικές ιδέες του φωτός και του σκότους, του καλού και του κακού, του πρόσκαιρου και του αιώνιου, αργότερα ενσωματώθηκαν στις θεωρίες του λεγόμενου Χριστιανισμού και ο συνυπολογισμός τους κατέστησε τη χριστιανική διδασκαλία περισσότερο αποδεκτή από τους λαούς της Εγγύς Ανατολής. Κατά παρόμοιο τρόπο, αργότερα, ο Φίλων υιοθέτησε στην εβραϊκή θεολογία, συνδυασμό πολλών από τις θεωρίες του Πλάτωνα για το ιδεατό πνεύμα ή την αόρατη μορφή όλων των ορατών και υλικών πραγμάτων, και έκανε έτσι τη χριστιανική διδασκαλία του Παύλου πολύ περισσότερο αποδεκτή από τους δυτικούς Έλληνες.
(1637.6) 146:1.4 Ήταν στη Ριμμών που ο Τοδάν άκουσε για πρώτη φορά το ευαγγέλιο της βασιλείας και αργότερα μετέφερε αυτό το μήνυμα στη Μεσοποταμία και πέραν αυτής. Ήταν μεταξύ των πρώτων που κήρυξαν τα καλά νέα σε εκείνους που κατοικούσαν πέρα από τον Ευφράτη.
(1638.1) 146:2.1 Ενώ οι απλοί άνθρωποι της Ιωταπάτα άκουσαν τον Ιησού και τους αποστόλους με ευχαρίστηση και πολλοί δέχτηκαν το ευαγγέλιο της βασιλείας, ήταν η ομιλία του Ιησού στους εικοσιτέσσερις, το δεύτερο βράδυ της παραμονής τους σε αυτή τη μικρή πόλη, που κάνει ξεχωριστή την αποστολή στην Ιωταπάτα. Ο Ναθαναήλ είχε μπερδέψει στο μυαλό του τη διδασκαλία του Κυρίου σχετικά με την προσευχή, τις ευχαριστίες και τη λατρεία και σαν απάντηση στην ερώτησή του, ο Ιησούς μίλησε επί πολύ εξηγώντας περαιτέρω τη διδασκαλία του. Συνοψίζοντας σε σύγχρονη γλώσσα, αυτή η ομιλία μπορεί να παρουσιαστεί ότι έδωσε έμφαση στα ακόλουθα σημεία:
(1638.2) 146:2.2 1. Η συνειδητή και επίμονη πρόθεση της καρδιάς του ανθρώπου για αμαρτία καταστρέφει σταδιακά τη σχέση προσευχής της ανθρώπινης ψυχής και του πνεύματος, που φέρνει σε επικοινωνία μεταξύ τους τον άνθρωπο και το Δημιουργό του. Φυσιολογικά ο Θεός ακούει τις παρακλήσεις του παιδιού του, αλλά όταν η ανθρώπινη καρδιά ηθελημένα και επίμονα παρέχει καταφύγιο στα σχέδια της αμαρτίας, τότε σταδιακά ακολουθεί η απώλεια της προσωπικής επικοινωνίας μεταξύ του γήινου παιδιού και του ουράνιου Πατέρα του.
(1638.3) 146:2.3 2. Η προσευχή, που δεν συμφωνεί με τους γνωστούς και επαληθευμένους νόμους του Θεού, είναι βδέλυγμα για τις Ουράνιες Θεότητες. Αν ο άνθρωπος δεν ακούει τους Θεούς, καθώς αυτοί μιλάνε στα δημιουργήματά τους μέσα από τους νόμους του πνεύματος, του μυαλού και της ύλης, η πράξη μια τέτοιας ηθελημένης και συνειδητής περιφρόνησης από το δημιούργημα αποστρέφει τα αυτιά των πνευματικών οντοτήτων και δεν ακούνε τις εκκλήσεις τέτοιων παράνομων και ανυπάκουων θνητών. Ο Ιησούς ανέφερε ένα εδάφιο από τον προφήτη Ζαχαρία: «Αλλά αρνήθηκαν να δώσουν προσοχή και απέσυραν τον ώμο τους και έκλεισαν τα αυτιά τους ώστε να μην ακούν. Ναι, έκαναν τις καρδιές τους σκληρές σαν πέτρα, από φόβο μήπως υπακούσουν στο νόμο μου και στα λόγια που τους έστειλα με το πνεύμα μου δια μέσου των προφητών. Συνεπώς, τα αποτελέσματα της κακής σκέψης τους θα πέσουν σαν μεγάλη οργή πάνω στα ένοχα κεφάλια τους. Και έτσι συνέβη ώστε εκλιπαρούσαν για έλεος αλλά δεν υπήρχε αυτί ανοιχτό για να ακούσει». Και μετά ο Ιησούς τους ανέφερε την παροιμία του σοφού άνδρα που έλεγε: «Αυτός που αποστρέφει το αυτί του για να μην ακούσει το θεϊκό νόμο, και η προσευχή του θα είναι βδέλυγμα».
(1638.4) 146:2.4 3. Κρατώντας ανοιχτό τον αγωγό για την επικοινωνία Θεού-ανθρώπου, οι θνητοί κάνουν αμέσως προσιτό το ποτάμι της θεϊκής φροντίδας που ρέει πάντα στα δημιουργήματα όλων των κόσμων. Όταν ο άνθρωπος ακούει το πνεύμα του Θεού να μιλάει μέσα στην ανθρώπινη καρδιά, σε μια τέτοια εμπειρία είναι αυταπόδεικτο το γεγονός ότι ο Θεός ταυτοχρόνως ακούει την προσευχή του ανθρώπου. Ακόμα και η συγχώρεση των αμαρτιών δρα κατά τον ίδιο αλάνθαστο τρόπο. Ο Πατέρας στον ουρανό σάς έχει ήδη συγχωρέσει πριν καν σκεφτείτε να του το ζητήσετε, αλλά τέτοια συγχώρεση δεν είναι διαθέσιμη στην θρησκευτική σας εμπειρία, έως ότου συγχωρήσετε και εσείς το συνάνθρωπό σας. Η συγχώρεση του Θεού στην πράξη δεν καθορίζεται από τη δική σας συγγνώμη προς τον συνάνθρωπό σας, αλλά σαν εμπειρία λειτουργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Και αυτό το γεγονός του συγχρονισμού της θεϊκής και της ανθρώπινης συγγνώμης ομολογήθηκε και συνδέθηκε με την προσευχή που ο Ιησούς δίδαξε στους αποστόλους .
(1638.5) 146:2.5 4. Υπάρχει ένας βασικός κανόνας δικαιοσύνης στο σύμπαν όπου το έλεος είναι ανίσχυρο στην απάτη. Οι ανιδιοτελείς δόξες του Παραδείσου δεν είναι δυνατόν να γίνουν δεκτές από ένα επιμελώς εγωιστικό δημιούργημα μέσα στην επικράτεια του χρόνου και του χώρου. Ακόμα και η άπειρη αγάπη του Θεού δεν μπορεί να επιβάλει τη σωτηρία της αιώνιας ζωής πάνω σ’ ένα δημιούργημα που δεν επιλέγει να ζήσει αιώνια. Το έλεος μπορεί να φανερωθεί σε μεγάλη έκταση, αλλά, πάνω απ’ όλα, υπάρχουν εντολές δικαιοσύνης τις οποίες ακόμα και η αγάπη σε συνδυασμό με το έλεος δεν μπορούν να καταργήσουν αποτελεσματικά. Πάλι ο Ιησούς ανέφερε εδάφια από τις εβραϊκές Γραφές: «Σας κάλεσα και αρνηθήκατε να ακούσετε, άπλωσα το χέρι μου αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Αψηφήσατε όλες τις συμβουλές μου και απορρίψατε τις μομφές μου και εξαιτίας αυτής της επαναστατικής τακτικής έγινε αναπόφευκτο ότι θα με καλείτε και δεν θα παίρνετε απάντηση. Έχοντας απορρίψει την οδό της ζωής, μπορεί να με ψάχνετε με επιμονή τον καιρό που θα υποφέρετε, αλλά δεν θα με βρίσκετε».
(1639.1) 146:2.6 5. Αυτοί που θα δεχτούν έλεος πρέπει να δείξουν έλεος. Μη κρίνετε για να μη κριθείτε. Με το πνεύμα που εσείς κρίνετε τους άλλους θα κριθείτε και σεις. Το έλεος δεν καταργεί τελείως την δικαιοσύνη του σύμπαντος. Στο τέλος θα αποδειχθεί η αλήθεια: «Όποιος κλείνει τ’ αυτιά του στις κραυγές των φτωχών, κάποια μέρα και αυτός θα φωνάξει για βοήθεια και κανείς δεν θα τον ακούσει». Η εντιμότητα κάθε προσευχής είναι η βεβαιότητα ότι εισακούστηκε. Η πνευματική σοφία και η παγκόσμια συνέπεια κάθε παράκλησης είναι αυτές που καθορίζουν το χρόνο, τον τρόπο και το βαθμό της απάντησης. Ένας σοφός πατέρας δεν απαντάει κατά γράμμα στις ανόητες προσευχές των αμόρφωτων και άπειρων παιδιών του, μολονότι τα παιδιά μπορεί να απολαύσουν μεγάλη χαρά και πραγματική ικανοποίηση ψυχής από την πραγματοποίηση τέτοιων παράλογων προσευχών.
(1639.2) 146:2.7 6. Όταν έχεις αφιερωθεί ολόψυχα στο να κάνεις το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό, η απάντηση σε όλες τις προσευχές σου θα ακολουθήσει, επειδή η οι προσευχές σου θα είναι σε πλήρη συμφωνία με το θέλημα του Πατέρα και το θέλημα του Πατέρα εκδηλώνεται πάντοτε σε όλο το τεράστιο σύμπαν. Ό,τι επιθυμεί το αληθινό παιδί ΕΙΝΑΙ και το θέλημα του Πατέρα. Μια τέτοια προσευχή δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη και κανένα άλλο είδος παράκλησης δεν μπορεί να απαντηθεί ολοκληρωτικά.
(1639.3) 146:2.8 7. Η κραυγή του ενάρετου είναι η πιστή ενέργεια του παιδιού του Θεού που ανοίγει την πόρτα της πλούσιας περιοχής του Πατέρα, όπου φυλάσσονται η καλοσύνη, η αλήθεια και το έλεος και αυτά τα καλά δώρα περιμένουν από καιρό το παιδί να πλησιάσει και να τα οικειοποιηθεί προσωπικά. Η προσευχή δεν αλλάζει τη θεϊκή στάση προς τον άνθρωπο, αλλά αλλάζει τη στάση του ανθρώπου προς τον αμετάβλητο Πατέρα. Το κίνητρο της προσευχής τής δίνει το δικαίωμα να φτάσει στο θεϊκό αυτί, όχι η κοινωνική, οικονομική ή η θρησκευτική ιδιότητα αυτού που προσεύχεται.
(1639.4) 146:2.9 8. Η προσευχή δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να αποφύγει κανείς την βραδύτητα του χρόνου ή να ξεπεράσει το μειονέκτημα του χώρου. Η προσευχή δεν έχει οριστεί σαν μια τεχνική για να μεγαλώσει κανείς τον εαυτό του ή για να κερδίσει άδικα πλεονεκτήματα εις βάρος του συνανθρώπου του. Μια ολοκληρωτικά εγωιστική ψυχή δεν μπορεί να προσευχηθεί με την αληθινή έννοια της λέξης. Είπε ο Ιησούς: «Αφήστε την μεγαλύτερή σας απόλαυση στη διάθεση του Θεού και αυτός θα σας δώσει με βεβαιότητα τις ειλικρινείς επιθυμίες της καρδιάς σας». «Αφιερώστε τη ζωή σας στον Κύριο. Εμπιστευθείτε τον και αυτός θα πράξει». «Γιατί ο Θεός ακούει την κραυγή αυτού που έχει ανάγκη και λαμβάνει υπόψη την προσευχή του φτωχού».
(1639.5) 146:2.10 9. «Έχω έρθει εδώ από τον Πατέρα μου, αν, επομένως, αμφιβάλετε ποτέ ως προς το τι θα έπρεπε να ζητήσετε από τον Πατέρα, ζητήστε το στο όνομά μου και εγώ θα παρουσιάσω την προσευχή σας σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες σας και σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα μου». Φυλαχτείτε από το μεγάλο κίνδυνο να γίνετε εγωκεντρικοί στις προσευχές σας. Αποφεύγετε να προσεύχεστε πολύ για τον εαυτό σας, προσευχηθείτε περισσότερο για την πνευματική πρόοδο των αδελφών σας. Αποφύγετε υλιστικές προσευχές. Να προσεύχεστε εν πνεύματι και για την αφθονία των δώρων του πνεύματος.
(1639.6) 146:2.11 10. Όταν προσεύχεστε για τον άρρωστο και τον πονεμένο, μην περιμένετε οι προσευχές σας να υποκαταστήσουν τη στοργική και λογική φροντίδα για τις ανάγκες αυτών των άρρωστων. Προσευχηθείτε για την ευτυχία των οικογενειών σας, των φίλων σας και των συντρόφων σας, αλλά κυρίως προσευχηθείτε για εκείνους που σας καταριόνται και κάντε στοργικές προσευχές για εκείνους που σας καταδιώκουν. «Το πότε να προσεύχεστε, δεν θα σας το πω. Μόνο το πνεύμα που κατοικεί μέσα σας μπορεί να σας ωθήσει στο να εκδηλώσετε με λόγια αυτές τις παρακλήσεις που εκφράζουν την ενδότερη σχέση σας με τον Πατέρα των πνευμάτων».
(1640.1) 146:2.12 11. Πολλοί καταφεύγουν στην προσευχή μόνο όταν βρίσκονται σε κίνδυνο. Τέτοια πρακτική είναι ασυλλόγιστη και παραπλανητική. Αλήθεια, να προσεύχεστε όταν έχετε κάποια ενόχληση, αλλά θα πρέπει να ενδιαφέρεστε και να συνομιλείτε σαν γιος προς τον Πατέρα σας ακόμα και όταν όλα πάνε καλά με την ψυχή σας. Κάντε τις αληθινές προσευχές σας πάντα κρυφά. Μην αφήνετε να ακούνε οι άνθρωποι τις προσωπικές προσευχές σας. Οι προσευχές για ευχαριστίες είναι κατάλληλες για ομάδες πιστών, αλλά η προσευχή της ψυχής είναι προσωπική υπόθεση. Υπάρχει μόνο ένας τύπος προσευχής που ταιριάζει σε όλα τα παιδιά του Θεού και αυτή είναι: «Παρ’ όλα αυτά, το θέλημά σου θα γίνει».
(1640.2) 146:2.13 12. Όλοι οι πιστοί του ευαγγελίου θα έπρεπε να προσευχηθούν ειλικρινά για την επέκταση της βασιλείας των ουρανών. Από όλες τις προσευχές των εβραϊκών Γραφών ο Ιησούς σχολίασε σαν πλέον κατάλληλη την παράκληση του Ψαλμωδού: «Τοποθέτησε μέσα μου μια καθαρή καρδιά, ω Θεέ, και ξαναχτίσε ένα δίκαιο πνεύμα εντός μου. Απάλλαξέ με από κρυφές αμαρτίες και αναχαίτισε το δούλο σου από αλαζονικές παραβάσεις». Ο Ιησούς σχολίασε επί μακρόν τη σχέση της προσευχής και του αδιάφορου και προσβλητικού λόγου, αναφέροντας: «Βάλε φρουρό, ω Κύριε, μπροστά από το στόμα μου, φύλαξε τη θύρα των χειλέων μου». «Η ανθρώπινη γλώσσα», είπε ο Ιησούς, «είναι ένα μέλος το οποίο λίγοι άνθρωποι μπορούν να υποτάξουν, αλλά το πνεύμα μέσα μας μπορεί να μετατρέψει αυτό το αχαλίνωτο μέλος σε μια ευγενική φωνή ανεκτικότητας και σε ενθουσιώδη υπηρέτη του ελέους».
(1640.3) 146:2.14 13. Ο Ιησούς δίδαξε ότι η προσευχή για θεϊκή καθοδήγηση στο μονοπάτι της γήινης ζωής ερχόταν δεύτερη σε σημασία από την προσευχή για τη γνώση του θελήματος του Πατέρα. Στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει προσευχή για θεϊκή σοφία. Ο Ιησούς ποτέ δεν δίδαξε ότι η ανθρώπινη γνώση και οι ιδιαίτερες ικανότητες μπορούν να αποκτηθούν με την προσευχή. Δίδαξε όμως ότι η προσευχή είναι παράγοντας βασικός στη μεγέθυνση της ικανότητας κάποιου για να δεχτεί την παρουσία του θεϊκού πνεύματος. Όταν ο Ιησούς δίδαξε τους συντρόφους του να προσεύχονται εν πνεύματι και αληθεία, εξήγησε ότι αναφερόταν στην ειλικρινή προσευχή και ανάλογα με τη φώτιση κάποιου, να προσεύχεται με όλη του την καρδιά και διανόηση, ένθερμα και σταθερά.
(1640.4) 146:2.15 14. Ο Ιησούς προειδοποίησε τους οπαδούς του να μην νομίσουν ότι οι προσευχές τους θα γίνονταν πιο αποτελεσματικές στολισμένες με επαναλήψεις, ευγλωττία, νηστεία, μετάνοιες ή θυσίες. Αλλά παρότρυνε τους πιστούς του να χρησιμοποιούν την προσευχή ως μέσον που θα τους οδηγήσει ψηλά δια μέσου των ευχαριστιών και της λατρείας. Ο Ιησούς θρηνούσε που υπήρχε τόσο λίγο πνεύμα ευχαριστίας στις προσευχές λατρείας των οπαδών του. Αναφέρθηκε στις Γραφές γι αυτή την υπόθεση, λέγοντας: «Είναι καλό πράγμα να ευχαριστώ τον Κύριο και να ψάλλω αίνους για το όνομα του Υψίστου, να αναγνωρίζω τη στοργική του καλοσύνη κάθε πρωί και την εμπιστοσύνη του κάθε βράδυ, γιατί ο Θεός με κατέστησε με το έργο του ευτυχισμένο. Για τα πάντα θα αποδίδω ευχαριστίες σύμφωνα με το θέλημα του Θεού».
(1640.5) 146:2.16 15. Και μετά ο Ιησούς είπε: «Μην είστε συνεχώς υπερβολικά αγχωμένοι για τις συνηθισμένες ανάγκες σας. Μη βλέπετε το μέλλον με αγωνία όσον αφορά τα προβλήματα της γήινης ύπαρξής σας, αλλά για όλα αυτά τα πράγματα, μέσα από την προσευχή και την ικεσία, με πνεύμα ειλικρινούς ευχαριστίας, εκθέστε τις ανάγκες σας μπροστά στον Πατέρα που είναι στον ουρανό». Μετά αναφέρθηκε στις Γραφές: «Θα δοξάσω το όνομα του Θεού με ένα τραγούδι και θα τον μεγαλύνω με ευχαριστίες. Και αυτό θα ευχαριστήσει τον Κύριο καλύτερα από τη θυσία ενός βοδιού ή ενός ταύρου με κέρατα και οπλές».
(1641.1) 146:2.17 16. Ο Ιησούς δίδαξε τους οπαδούς του ότι, όταν έχουν κάνει την προσευχή τους προς τον Πατέρα, θα πρέπει να παραμείνουν για ένα διάστημα σε σιωπηλή δεκτικότητα για να δώσουν, στο εντός τους ευρισκόμενο πνεύμα, την καλύτερη δυνατότητα να μιλήσει στην ψυχή που ακούει. Το πνεύμα του Πατέρα μιλάει καλύτερα στον άνθρωπο όταν ο ανθρώπινος νους βρίσκεται σε θέση αληθινής κατάνυξης. Λατρεύουμε το Θεό με τη βοήθεια του εντός μας ευρισκόμενου πνεύματος του Πατέρα και με τη φώτιση του ανθρώπινου νου δια μέσου της αλήθειας. Η λατρεία είναι μια μεταμορφωτική εμπειρία δια της οποίας ο πεπερασμένος νους σταδιακά πλησιάζει και τελικά κατορθώνει να φτάσει την παρουσία του Άπειρου.
(1641.2) 146:2.18 Πολλές άλλες αλήθειες είπε ο Ιησούς στους αποστόλους του για την επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό, αλλά δεν μπόρεσαν πολλοί να περιβάλλουν με κατανόηση τη διδασκαλία του.
(1641.3) 146:3.1 Στη Ραμά ο Ιησούς είχε μια αξιομνημόνευτη συζήτηση με τον ηλικιωμένο Έλληνα φιλόσοφο που δίδασκε ότι η επιστήμη και η φιλοσοφία ήταν αρκετές για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τής ανθρώπινης εμπειρίας. Ο Ιησούς άκουγε με υπομονή και συμπάθεια τον Έλληνα διδάσκαλο, επισημαίνοντας την αλήθεια σε πολλά πράγματα που είπε αυτός, τονίζοντας όμως, όταν τελείωσε, πως είχε παραλείψει να εξηγήσει στην ομιλία του για την ανθρώπινη ύπαρξη το «από πού, γιατί, και προς τα πού», και πρόσθεσε: «Εκεί που εσύ σταμάτησες, εμείς ξεκινάμε. Η θρησκεία είναι μια αποκάλυψη για την ψυχή του ανθρώπου που έχει να κάνει με πραγματικότητες του πνεύματος τις οποίες ο νους από μόνος του δεν θα μπορούσε ποτέ να ανακαλύψει ή να ερευνήσει τελείως. Οι διανοητικές προσπάθειες μπορούν ίσως να αποκαλύψουν την πραγματικότητα της ζωής, αλλά το ευαγγέλιο της βασιλείας ξεδιπλώνει τις αλήθειες της ύπαρξης. Μίλησες για τις υλικές σκιές της αλήθειας. Θα προσέξεις τώρα, όταν θα σου μιλάω για τις αιώνιες και πνευματικές αλήθειες που αποδιώχνουν τις φευγαλέες σκιές των υλικών γεγονότων της θνητής ύπαρξης;». Για μια ώρα και πλέον ο Ιησούς δίδασκε αυτό τον Έλληνα τις σωτήριες αλήθειες του ευαγγελίου της βασιλείας. Ο γερο-φιλόσοφος ήταν επιδεκτικός στον τρόπο που ο Κύριος άγγιζε τα θέματα και όντας ειλικρινής και έντιμος, γρήγορα πίστεψε αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας.
(1641.4) 146:3.2 Οι απόστολοι είχαν λίγο συγχυστεί από την άνεση με την οποία ο Ιησούς συμφωνούσε με τις προτάσεις των Ελλήνων, αλλά ο Ιησούς τούς είπε κατόπιν ιδιαιτέρως: «Παιδιά μου, μην απορείτε που ήμουν ανεκτικός με την ελληνική φιλοσοφία. Η αληθινή και αυθεντική εσωτερική βεβαιότητα δεν έχει να φοβηθεί το ελάχιστο από την εξωτερική ανάλυση, ούτε δυσανασχετεί η αλήθεια από την έντιμη κριτική. Δεν πρέπει ποτέ να λησμονείτε ότι η μισαλλοδοξία είναι η μάσκα που καλύπτει την ύπαρξη κρυφών αμφιβολιών ως προς την αλήθεια των πιστεύω κάποιου. Κανένας δεν ενοχλείται ποτέ από τη στάση του γείτονά του όταν έχει πλήρη εμπιστοσύνη στην αλήθεια αυτών που πιστεύει με όλη του την καρδιά. Θάρρος θέλει η εμπιστοσύνη στην πλήρη εντιμότητα εκείνων των πραγμάτων στα οποία κάποιος ισχυρίζεται ότι πιστεύει. Οι ειλικρινείς άνθρωποι δεν φοβούνται την κριτική εξέταση των αληθινών πεποιθήσεων και των υψηλών ιδανικών τους».
(1641.5) 146:3.3 Τη δεύτερη μέρα στη Ραμά, ο Θωμάς έκανε στον Ιησού αυτήν την ερώτηση: «Κύριε, πώς μπορεί ένας καινούργιος πιστός της διδασκαλίας σου να γνωρίζει πραγματικά, να είναι πράγματι σίγουρος για την αλήθεια αυτού του ευαγγελίου της βασιλείας;».
(1641.6) 146:3.4 Και ο Ιησούς αποκρίθηκε στο Θωμά: «Η επιβεβαίωση ότι έχετε εισέλθει στην οικογένεια της βασιλείας του Πατέρα, και ότι θα ζείτε αιώνια με τα παιδιά της βασιλείας, είναι εξ ολοκλήρου θέμα προσωπικής εμπειρίας – πίστης για την κυριολεξία. Η πνευματική βεβαιότητα είναι ισοδύναμη της προσωπικής θρησκευτικής σας εμπειρίας στις αιώνιες πραγματικότητες της θεϊκής αλήθειας και είναι κατά ένα διαφορετικό τρόπο ίση με την κατανόηση του νου σας ως προς τις πραγματικότητες της αλήθειας συν την πνευματική σας πίστη μείον τις δίκαιες αμφιβολίες σας.
(1642.1) 146:3.5 Ο Γιος έχει προικισθεί φυσιολογικά με τη ζωή του Πατέρα. Εσείς, όντας προικισμένοι με το ζωντανό πνεύμα του Πατέρα, είστε επομένως και γιοι του Θεού. Επιβιώνετε στον υλικό κόσμο της σάρκας επειδή έχετε ταυτιστεί με το ζωντανό πνεύμα του Πατέρα, το δώρο της αιώνιας ζωής. Πολλοί, όντως, είχαν αυτή τη ζωή πριν τον ερχομό μου από τον Πατέρα, και πολλοί άλλοι έχουν δεχτεί αυτό το πνεύμα επειδή πίστεψαν στα λόγια μου. Αλλά σας δηλώνω ότι, όταν θα γυρίσω στον Πατέρα, θα στείλει το πνεύμα του στις καρδιές όλων των ανθρώπων.
(1642.2) 146:3.6 Αφού δεν μπορείτε να παρατηρήσετε το θεϊκό πνεύμα να εργάζεται μέσα στο νου σας, υπάρχει μια πρακτική μέθοδος να ανακαλύψετε το βαθμό στον οποίο έχετε παραχωρήσει τον έλεγχο της ψυχής σας στη διδασκαλία και στην καθοδήγηση του εντός σας ευρισκόμενου πνεύματος του ουράνιου Πατέρα, και αυτή είναι ο βαθμός της αγάπης σας για το συνάνθρωπό σας. Το πνεύμα του Πατέρα συμμετέχει στην αγάπη του Πατέρα και καθώς κυριεύει τον άνθρωπο, οδηγεί αλάνθαστα σε κατευθύνσεις θεϊκής λατρείας και στοργικού ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο. Κατ’ αρχήν πιστεύετε ότι είστε γιοι του Θεού επειδή η διδασκαλία μου σας έκανε πιο συνειδητούς στην εσωτερική καθοδήγηση της παρουσίας του Πατέρα μας που βρίσκεται μέσα σας, αλλά τώρα το Πνεύμα της Αληθείας θα εκχυθεί σε κάθε σάρκα και θα ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους και θα διδάξει τους ανθρώπους, όπως εγώ τώρα ζω ανάμεσά σας και σας λέγω λόγια αλήθειας. Και αυτό το Πνεύμα της Αληθείας, σας μιλάω για τα πνευματικά χαρίσματα της ψυχής σας, θα σας βοηθήσει να γνωρίσετε ότι είστε γιοι του Θεού. Θα μαρτυρήσει αλάνθαστα μαζί με την παρουσία του Πατέρα εντός σας, το πνεύμα σας δηλαδή, και θα κατοικήσει σε όλους τους ανθρώπους όπως κατοικεί τώρα σε μερικούς, λέγοντάς σας ότι είστε στην πραγματικότητα οι γιοι του Θεού.
(1642.3) 146:3.7 Κάθε παιδί της γης που ακολουθεί την καθοδήγηση αυτού του πνεύματος θα γνωρίσει τελικά το θέλημα του Θεού και αυτός που θα παραδοθεί στο θέλημα του Πατέρα μου θα ζήσει για πάντα. Ο δρόμος από τη γήινη ζωή στην αιώνια κατοικία δεν σας έχει γίνει ξεκάθαρα γνωστός, αλλά υπάρχει τρόπος, πάντα υπήρχε, και εγώ έχω έρθει για να κάνω αυτό το δρόμο καινούργιο και ζωντανό. Αυτός που εισέρχεται στη βασιλεία έχει ήδη αιώνια ζωή – δεν θα χαθεί ποτέ. Αλλά το περισσότερο θα το καταλάβετε καλύτερα όταν θα επιστρέψω στον Πατέρα μου και εσείς θα μπορέσετε να εκτιμήσετε τις εμπειρίες σας σε ανασκόπηση».
(1642.4) 146:3.8 Και όλοι όσοι άκουσαν αυτά τα ευλογημένα λόγια ευχαριστήθηκαν πολύ. Η ιουδαϊκή διδασκαλία ήταν μπερδεμένη και αμφίβολη σχετικά με την επιβίωση του ενάρετου και ήταν αναζωογονητικό και ενθουσιώδες για τους οπαδούς του Ιησού να ακούσουν αυτά τα πολύ καθορισμένα και θετικά λόγια επιβεβαίωσης για την αιώνια επιβίωση όλων των αληθινών πιστών.
(1642.5) 146:3.9 Οι απόστολοι συνέχισαν να κηρύττουν και να βαφτίζουν πιστούς, ενώ συνέχιζαν την πρακτική να επισκέπτονται από σπίτι σε σπίτι και να παρηγορούν τους αποθαρρυμένους και να φροντίζουν τους άρρωστους και τους πονεμένους. Η αποστολική οργάνωση είχε επεκταθεί και κάθε ένας απόστολος του Ιησού είχε για σύντροφο έναν απόστολο του Ιωάννη. Ο Άμπνερ ήταν ο σύντροφος του Ανδρέα, και αυτό το σχέδιο συνεχίστηκε μέχρι που πήγαν στην Ιερουσαλήμ το επόμενο Πάσχα.
(1642.6) 146:3.10 Οι ειδικές οδηγίες που δόθηκαν από τον Ιησού κατά την παραμονή τους στη Ζαβουλών είχαν κυρίως να κάνουν με περαιτέρω συζητήσεις για τις αμοιβαίες υποχρεώσεις της βασιλείας και την κατανόηση της διδασκαλίας, που στόχευε στο να κάνει σαφείς τις διαφορές μεταξύ της προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας και της φιλίας των κοινωνικών θρησκευτικών υποχρεώσεων. Αυτή ήταν μια από τις λίγες φορές που ο Κύριος συζήτησε τις κοινωνικές απόψεις της θρησκείας. Σε όλη τη γήινη ζωή του ο Ιησούς έδωσε πολύ λίγες οδηγίες στους οπαδούς του για την κοινωνικοποίηση της θρησκείας.
(1643.1) 146:3.11 Στη Ζαβουλών ο κόσμος αποτελούνταν από ανάμεικτες φυλές, πολύ λίγοι Ιουδαίοι ή ειδωλολάτρες, και λίγοι από αυτούς πίστεψαν πραγματικά στον Ιησού, μολονότι είχαν ακούσει για τη θεραπεία των αρρώστων στην Καπερναούμ.
(1643.2) 146:4.1 Στο Ιρόν, όπως και σε πολλές από τις μικρότερες πόλεις της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας, υπήρχε συναγωγή και τον πρώτο καιρό της διακονίας του Ιησού ήταν συνήθειά του να μιλάει σε αυτές τις συναγωγές την ημέρα του Σαββάτου. Μερικές φορές μίλαγε κατά την πρωινή λειτουργία, και ο Πέτρος ή κάποιος άλλος απόστολος κήρυττε κατά την απογευματινή λειτουργία. Ο Ιησούς και οι απόστολοι δίδασκαν συχνά και κήρυτταν κατά τις βραδινές συγκεντρώσεις που γίνονταν στη συναγωγή μέσα στην εβδομάδα. Αν και οι θρησκευτικοί ηγέτες της Ιερουσαλήμ έγιναν σταδιακά ανταγωνιστές τού Ιησού, δεν ασκούσαν άμεσο έλεγχο στις συναγωγές που βρισκόντουσαν έξω από την πόλη. Μόνο αργότερα, κατά τη δημόσια διακονία του Ιησού κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα τόσο ευρύ αίσθημα εναντίον του, ώστε να κλείσουν σχεδόν σε όλη τη χώρα οι συναγωγές για τη διδασκαλία του. Εκείνη όμως την εποχή όλες οι συναγωγές στη Γαλιλαία και την Ιουδαία ήταν ανοιχτές σ’ αυτόν.
(1643.3) 146:4.2 Το Ιρόν ήταν το μέρος με εκτεταμένα ορυχεία μεταλλευμάτων εκείνης της εποχής, και αφού ο Ιησούς δεν είχε ποτέ μοιραστεί τη ζωή τού μεταλλωρύχου, περνούσε τον περισσότερο καιρό του, κατά την παραμονή στο Ιρόν, στα ορυχεία. Ενώ οι απόστολοι επισκεπτόντουσαν τα σπίτια και κήρυτταν σε δημόσια μέρη, ο Ιησούς εργαζόταν στα ορυχεία με αυτούς τους υπόγειους εργάτες. Η φήμη του Ιησού σαν θεραπευτή είχε διαδοθεί ακόμα και σε αυτό το απομακρυσμένο χωριό, και πολλοί άρρωστοι και πονεμένοι αναζητούσαν βοήθεια στα χέρια του και πολλοί είχαν ευεργετηθεί από τη θεραπευτική διακονία του. Αλλά σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις ο Κύριος δεν εκτέλεσε ένα λεγόμενο θαύμα θεραπείας εκτός από αυτήν ενός λεπρού.
(1643.4) 146:4.3 Αργά το απόγευμα της τρίτης ημέρας στο Ιρόν, καθώς ο Ιησούς επέστρεφε από τα ορυχεία, πέρασε τυχαία από ένα πλαϊνό στενό δρομάκι πάνω στο δρόμο για το μέρος που έμενε. Καθώς πλησίασε κοντά στη βρώμικη καλύβα κάποιου λεπρού, ο άρρωστος, έχοντας ακούσει για τη φήμη του σαν θεραπευτή, τόλμησε να απευθυνθεί σ’ αυτόν, καθώς ο Ιησού πέρναγε από την πόρτα του, λέγοντας γονατίζοντας μπροστά του: «Κύριε, αν ήθελες μόνο, θα μπορούσες να με καθαρίσεις. Έχω ακούσει το μήνυμα των δασκάλων σου και θα εισερχόμουνα στη βασιλεία αν ήμουν καθαρός». Και ο λεπρός μίλησε με αυτό τον τρόπο επειδή απαγορευόταν στους λεπρούς να παρακολουθούν τη λειτουργία στη συναγωγή ή να απασχολούνται με άλλο τρόπο με τη δημόσια λατρεία. Αυτός ο άνδρας πίστευε πραγματικά ότι θα μπορούσε να μην γίνει δεκτός στην επερχόμενη βασιλεία εκτός και μπορούσε να βρει γιατρειά από τη λέπρα του. Όταν ο Ιησούς τον είδε μέσα στην αρρώστια του και άκουσε τα λόγια πίστης του, η ανθρώπινη καρδιά και το θεϊκό μυαλό του συγκινήθηκαν με συμπόνια. Καθώς ο Ιησούς τον κοίταζε, ο άνδρας έπεσε με το πρόσωπο στο πάτωμα και προσευχήθηκε. Τότε ο Κύριος άπλωσε το χέρι του και αγγίζοντάς τον, είπε: «Θέλω – καθαρίσου». Και αμέσως αυτός θεραπεύτηκε. Η λέπρα δεν τον ταλαιπώρησε πλέον.
(1643.5) 146:4.4 Όταν ο Ιησούς τον ανασήκωσε στα πόδια του, του είπε αυστηρά: «Να μην πεις σε κανένα για τη γιατρειά σου παρά να πας γρήγορα στη δουλειά σου, δείχνοντας τον εαυτό σου στον ιερέα και προσφέροντας εκείνες τις θυσίες που ορίζονται από τον Μωυσή σαν μαρτυρία του καθαρισμού σου». Αλλά ο άνδρας δεν έκανε όπως τον παρότρυνε ο Ιησούς. Αντίθετα, άρχισε να κοινοποιεί σε όλη την πόλη ότι ο Ιησούς είχε γιατρέψει τη λέπρα του και αφού ήταν γνωστός σε όλο το χωριό, οι άνθρωποι μπόρεσαν σαφέστατα να δουν ότι είχε καθαριστεί από την ασθένειά του. Δεν πήγε στους ιερείς όπως ο Ιησούς τον είχε νουθετήσει. Σαν αποτέλεσμα της διάδοσης των νέων ότι ο Ιησούς τον είχε θεραπεύσει, ο Κύριος πολιορκήθηκε τόσο από τους άρρωστους ώστε αναγκάστηκε να σηκωθεί νωρίς την άλλη μέρα και ν’ αφήσει το χωριό. Αν και δεν εισήλθε ξανά στην πόλη, έμεινε δυο μέρες στα περίχωρα κοντά στα ορυχεία, συνεχίζοντας να καθοδηγεί επιπλέον τους μεταλλωρύχους που πίστευαν, σχετικά με το ευαγγέλιο της βασιλείας.
(1644.1) 146:4.5 Το καθάρισμα του λεπρού ήταν το πρώτο θαύμα που ο Ιησούς σκόπιμα και ηθελημένα εκτέλεσε μέχρι τότε. Και επρόκειτο για πραγματική λέπρα.
(1644.2) 146:4.6 Από το Ιρόν πήγαν στη Γίσχαλα, περνώντας εκεί δυο μέρες κηρύττοντας το ευαγγέλιο και μετά αναχώρησαν για τη Χοραζίν, όπου έμειναν περίπου μια εβδομάδα κηρύττοντας τα καλά νέα. Αλλά δεν μπόρεσαν να κερδίσουν πολλούς πιστούς από το βασίλειο της Χοραζιν. Σε κανένα άλλο μέρος που δίδαξε ο Ιησούς δεν συνάντησε τόση γενική αποδοκιμασία για το μήνυμά του. Η παραμονή στη Χοραζίν ήταν πολύ αποκαρδιωτική για τους περισσότερους αποστόλους, και ο Ανδρέας και ο Άμπνερ με μεγάλη δυσκολία συγκράτησαν το κουράγιο των συντρόφων τους. Και έτσι, περνώντας ήσυχα μέσα από την Καπερναούμ, πήγαν στο χωριό Μαδών, όπου τα κατάφεραν λίγο καλύτερα. Εκεί, επικράτησε στο μυαλό των περισσοτέρων αποστόλων η ιδέα, ότι η αποτυχία τους να έχουν επιτυχία στις πόλεις που επισκέφθηκαν πρόσφατα, οφειλόταν στην επιμονή του Ιησού να σταματήσουν να αναφέρονται σ’ αυτόν, κατά τη διδασκαλία και τα κηρύγματά τους, σαν θεραπευτή. Πόσο επιθυμούσαν να καθαρίσει άλλον ένα λεπρό ή να επιδείξει τη δύναμή του με κάποιον άλλο τρόπο ώστε να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου! Όμως ο Κύριος ήταν αμετακίνητος παρά τη θερμή προτροπή τους.
(1644.3) 146:5.1 Η ομάδα των αποστόλων χάρηκε πολύ όταν ο Ιησούς ανήγγειλε, «Αύριο θα πάμε στην Κανά». Ήξεραν ότι θα είχαν ένα φιλικό ακροατήριο στην Κανά, επειδή ο Ιησούς ήταν πολύ γνωστός εδώ. Το έργο τους βάδιζε ικανοποιητικά, φέρνοντας κόσμο στη βασιλεία, όταν την τρίτη ημέρα, έφτασε στην Κανά κάποιος εξέχων πολίτης της Καπερναούμ, ο Τίτος, που πίστευε εν μέρει στον Ιησού, και του οποίου ο γιος ήταν σοβαρά άρρωστος. Άκουσε ότι ο Ιησούς ήταν στην Κανά, έτσι έσπευσε να τον δει. Οι πιστοί στην Καπερναούμ πίστευαν ότι ο Ιησούς μπορούσε να γιατρέψει κάθε ασθένεια.
(1644.4) 146:5.2 Όταν αυτός ο ευγενής βρήκε τον Ιησού στην Κανά, τον παρακάλεσε να πάει γρήγορα στην Καπερναούμ και να θεραπεύσει το γιο του. Ενώ οι απόστολοι βρισκόντουσαν σε ετοιμότητα, με κομμένη την ανάσα από την προσδοκία, ο Ιησούς, κοιτάζοντας τον πατέρα του άρρωστου αγοριού, είπε: «Για πόσο καιρό θα βρίσκομαι μαζί σας; Η δύναμη του Θεού βρίσκεται μέσα σας, αλλά εκτός και δείτε σημεία και παρατηρήσετε θαύματα, αρνείστε να πιστέψετε». Όμως ο ευγενής τον παρακάλεσε λέγοντάς του: «Κύριέ μου, πιστεύω αληθινά, έλα όμως πριν χαθεί το παιδί μου, γιατί όταν το άφησα ήταν από τότε στο κατώφλι του θανάτου». Και όταν ο Ιησούς χαμήλωσε το κεφάλι για ένα λεπτό σε σιωπηλό διαλογισμό, είπε απότομα, «Γύρισε σπίτι σου, ο γιος σου θα ζήσει». Ο Τίτος πίστεψε τα λόγια του Ιησού και βιάστηκε να επιστρέψει στην Καπερναούμ. Και καθώς επέστρεφε, οι υπηρέτες του βγήκαν να τον συναντήσουν, λέγοντας: «Αγαλλιάστε γιατί ο γιος σας έχει βελτιωθεί – ζει». Τότε ο Τίτος τους ρώτησε τι ώρα το παιδί άρχισε να αναρρώνει και όταν οι υπηρέτες απάντησαν «χθες κατά την εβδόμην ώρα ο πυρετός τον άφησε», ο πατέρας θυμήθηκε ότι ήταν εκείνη περίπου η ώρα που ο Ιησούς είχε πει, «Ο γιος σου θα ζήσει». Και ο Τίτος έκτοτε πίστεψε με όλη του την καρδιά και επίσης πίστεψε και όλη του η οικογένεια. Αυτός ο γιος έγινε δυναμικός πρεσβευτής της βασιλείας και αργότερα έδωσε τη ζωή του μαζί με αυτούς που υπέφεραν στη Ρώμη. Αν και ολόκληρη η οικογένεια του Τίτου, οι φίλοι του, ακόμα και οι απόστολοι θεώρησαν αυτό το επεισόδιο σαν θαύμα, δεν ήταν. Τουλάχιστον δεν ήταν θαύμα θεραπείας φυσικής νόσου. Ήταν εν μέρει μια περίπτωση πρόγνωσης σχετικής με την πορεία του φυσικού νόμου, ακριβώς η ίδια γνώση στην οποία ο Ιησούς συχνά κατέφευγε μετά τη βάφτισή του.
(1645.1) 146:5.3 Ο Ιησούς αναγκάστηκε πάλι να φύγει βιαστικά από την Κανά, ένεκα της υπερβολικής προσοχής που δημιούργησε το δεύτερο επεισόδιο αυτού του είδους της υπηρεσίας προς το χωριό. Οι χωρικοί θυμήθηκαν το νερό και το κρασί και τώρα που θεωρήθηκε ότι θεράπευσε το γιο του ευγενή από τόσο μεγάλη απόσταση, ήρθαν σ’ αυτόν, όχι μόνο φέρνοντας άρρωστους και δυστυχείς αλλά στέλνοντας αγγελιαφόρους και ζητώντας να θεραπεύει ασθενείς από μακριά. Όταν λοιπόν είδε ο Ιησούς ότι όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ήταν ξεσηκωμένοι, είπε: «Πάμε στη Ναΐν».
(1645.2) 146:6.1 Οι άνθρωποι αυτοί πίστευαν στα σημεία. Ήταν μια γενιά που έψαχνε για θαύματα. Την εποχή εκείνη ο λαός της κεντρικής και νότιας Γαλιλαίας αναζητούσε θαύματα όσον αφορούσε τον Ιησού και την προσωπική διακονία του. Δεκάδες, εκατοντάδες έντιμων ανθρώπων που υπέφεραν από καθαρά νευρικές δυσλειτουργίες και ασθενείς με ψυχολογικές διαταραχές ήρθαν στην παρουσία του Ιησού και μετά γύρισαν στα σπίτια τους, στους φίλους τους αναγγέλλοντας ότι ο Ιησούς τους είχε θεραπεύσει. Και τέτοιες περιπτώσεις διανοητικής θεραπείας αυτοί οι αμόρφωτοι και απλοϊκοί άνθρωποι τις θεώρησαν φυσικές ιάσεις, και θαυματουργικές θεραπείες.
(1645.3) 146:6.2 Όταν ο Ιησούς γύρευε να φύγει από την Κανά και να πάει στη Ναΐν, ένα μεγάλο πλήθος από πιστούς και πολλοί περίεργοι τον ακολούθησαν. Ήταν αποφασισμένοι να δουν θαύματα και δεν απογοητεύτηκαν. Καθώς ο Ιησούς και οι απόστολοι έφτασαν κοντά στην πύλη της πόλης, συνάντησαν μια νεκρική πομπή που πήγαινε προς το κοντινό νεκροταφείο, μεταφέροντας το μοναχογιό μιας χήρας μάνας από τη Ναΐν. Αυτή η γυναίκα ήταν πολύ σεβαστή και το μισό χωριό ακολουθούσε τους μεταφορείς του φέρετρου του υποτιθέμενου νεκρού αγοριού. Όταν η νεκρική πομπή έφτασε μέχρι τον Ιησού και τους οπαδούς του, η χήρα και οι φίλοι της αναγνώρισαν τον Κύριο και τον ικέτεψαν να φέρει πίσω στη ζωή το γιο της. Η προσδοκία τους για θαύμα είχε φτάσει σε τέτοιο υψηλό βαθμό που πίστευαν ότι ο Ιησούς μπορούσε να γιατρέψει κάθε ανθρώπινη ασθένεια, και γιατί ένας τέτοιος θεραπευτής να μην αναστήσει ένα νεκρό; Ο Ιησούς, επειδή έγιναν τόσο πιεστικοί, προχώρησε και σηκώνοντας το κάλυμμα του φέρετρου, εξέτασε το αγόρι. Ανακαλύπτοντας ότι ο νεαρός δεν ήταν πραγματικά νεκρός, διέκρινε την τραγωδία που η παρουσία του μπορούσε να αποτρέψει. Έτσι στράφηκε στη μητέρα και είπε: «Μην κλαις. Ο γιος σου δεν είναι νεκρός. Κοιμάται. Θα ξυπνήσει». Και τότε, πιάνοντας το νεαρό από το χέρι, είπε: «Ξύπνα και σήκω». Και ο νεαρός που νόμιζαν ότι ήταν νεκρός σηκώθηκε και άρχισε να μιλάει και ο Ιησούς τους έστειλε πίσω στο σπίτι τους.
(1645.4) 146:6.3 Ο Ιησούς προσπάθησε να ηρεμήσει το πλήθος και μάταια δοκίμασε να τους εξηγήσει ότι δεν ήταν πραγματικά νεκρός, ότι δεν τον έφερε πίσω από τον τάφο, αλλά ήταν άχρηστο. Το πλήθος που τον ακολουθούσε και όλο το χωριό της Ναΐν είχε ξεσηκωθεί στον ύψιστο βαθμό της συναισθηματικής φρενίτιδας. Πολλοί καταλήφθηκαν από φόβο, άλλοι από πανικό, ενώ άλλοι πάλι είχαν πέσει κάτω προσευχόμενοι και θρηνώντας για τις αμαρτίες τους. Και μόνο αργά μέσα στη νύχτα το πλήθος που φωνασκούσε κατόρθωσε να διαλυθεί. Και, φυσικά, παρόλη τη δήλωση του Ιησού ότι το αγόρι δεν ήταν νεκρό, καθένας υποστήριζε ότι είχε γίνει θαύμα, και ότι ο νεκρός είχε αναστηθεί. Αν και ο Ιησούς τους είπε ότι το αγόρι είχε πέσει σε βαθύ ύπνο, αυτοί το εξήγησαν ότι αυτός ήταν ο τρόπος που μίλαγε και έδωσαν σημασία στο γεγονός ότι πάντα με μεγάλη μετριοφροσύνη προσπαθούσε να αποκρύψει τα θαύματά του.
(1646.1) 146:6.4 Έτσι εξαπλώθηκε η φήμη σε όλη τη Γαλιλαία και την Ιουδαία ότι ο Ιησούς είχε αναστήσει το γιο της χήρας από τους νεκρούς και πολλοί που το άκουσαν το πίστεψαν. Ποτέ δεν κατάφερε ο Ιησούς να κάνει τους αποστόλους του να καταλάβουν τελείως ότι ο γιος της χήρας δεν ήταν πραγματικά νεκρός όταν τον ξύπνησε και τον σήκωσε. Αλλά τους εντυπωσίασε αρκετά ώστε να μην το καταγράψουν σε καμία από τις επόμενες αναφορές τους, εκτός από αυτή του Λουκά, που το κατέγραψε όπως είχαν διηγηθεί το επεισόδιο σ’ αυτόν. Και πάλι ο Ιησούς πολιορκήθηκε σαν θεραπευτής ώστε αναχώρησε νωρίς την επομένη για την Ενδώρ.
(1646.2) 146:7.1 Στην Ενδώρ ο Ιησούς ξέφυγε λίγες μέρες από τα πλήθη που τον φώναζαν αναζητώντας σωματική γιατρειά. Κατά την παραμονή τους στο μέρος αυτό, ο Κύριος αφηγήθηκε για την εκπαίδευση των αποστόλων την ιστορία του βασιλιά Σαούλ και της μάγισσας της Ενδώρ. Ο Ιησούς είπε καθαρά στους αποστόλους του ότι οι αμαρτωλοί και επαναστατικοί μάντεις που είχαν πολύ συχνά υποδυθεί υποτιθέμενα πνεύματα νεκρών, σύντομα θα βρισκόντουσαν υπό έλεγχο ώστε να μην μπορούν στο εξής να κάνουν αυτά τα παράξενα πράγματα. Είπε στους οπαδούς του ότι, μετά την επιστροφή του στον Πατέρα, και μετά την έκχυση του Αγίου Πνεύματός τους πάνω σε όλους τους θνητούς, δεν θα μπορούσαν τέτοια ημιάυλα όντα – τα λεγόμενα ακάθαρτα πνεύματα – να καταλαμβάνουν τους εξασθενημένους και κακώς σκεπτόμενους μεταξύ των θνητών.
(1646.3) 146:7.2 Ο Ιησούς εξήγησε επιπλέον στους αποστόλους του ότι τα πνεύματα των πεθαμένων ανθρώπινων όντων δεν επιστρέφουν στον κόσμο από τον οποίο προήλθαν για να επικοινωνήσουν με τους ζωντανούς γνωστούς τους. Μόνο μετά το πέρασμα μιας περιόδου, που θα επιτραπεί από το Θεό, θα καταστεί δυνατό στα ανώτερα πνεύματα των θνητών να επιστρέφουν στη γη και τότε, μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και σαν μέρος της πνευματικής διοίκησης του πλανήτη.
(1646.4) 146:7.3 Όταν αναπαύτηκαν δυο μέρες, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Την επαύριον ας επιστρέψουμε στην Καπερναούμ να σταθούμε και να διδάξουμε ενώ η ύπαιθρος θα έχει ηρεμήσει. Στο σπίτι, μέχρι αυτή τη ώρα, θα έχουν μάλλον εν μέρει συνέλθει από την έξαψη».
(1647.1) 147:0.1 Ο Ιησούς και οι απόστολοι έφτασαν στην Καπερναούμ την Τετάρτη 17 Μαρτίου και πέρασαν δυο εβδομάδες στο αρχηγείο τους στη Βηθσαϊδά, πριν αναχωρήσουν για την Ιερουσαλήμ. Αυτές τις δυο εβδομάδες οι απόστολοι τις πέρασαν διδάσκοντας το πλήθος στην παραλία ενώ ο Ιησούς αφιέρωνε πολύ καιρό μόνος στους λόφους για το έργο του Πατέρα του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Ιησούς, συνοδευόμενος από τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη Ζεβεδαίο, έκανε δυο μυστικά ταξίδια στην Τιβεριάδα, όπου συναντήθηκε με πιστούς και τους έδωσε οδηγίες για το ευαγγέλιο της βασιλείας.
(1647.2) 147:0.2 Πολλοί από την οικογένεια του Ηρώδη πίστευαν στον Ιησού και παρακολούθησαν αυτές τις συγκεντρώσεις. Ήταν η επιρροή, που ασκούσαν αυτοί οι πιστοί, από την επίσημη οικογένεια του Ηρώδη, που βοήθησε ώστε να ελαττωθεί η έχθρα των αρχιερέων κατά του Ιησού. Οι πιστοί αυτοί στην Τιβεριάδα είχαν εξηγήσει πλήρως στον Ηρώδη ότι η «βασιλεία» την οποία διακήρυττε ο Ιησούς ήταν πνευματικής φύσεως και όχι πολιτικό εγχείρημα. Ο Ηρώδης πίστεψε περισσότερο αυτά τα μέλη της δικής του οικογένειας και επομένως δεν επέτρεψε στον εαυτό του να θορυβηθεί υπερβολικά από την εξάπλωση των αναφορών σχετικά με τη διδασκαλία και τις θεραπείες του Ιησού. Δεν είχε αντιρρήσεις για το έργο του Ιησού σαν θεραπευτή ή θρησκευτικού δασκάλου. Παρ’ όλη την ευνοϊκή στάση πολλών από τους συμβούλους του Ηρώδη, ακόμα και του ίδιου του Ηρώδη, υπήρχε μια ομάδα από κατωτέρους του, που είχαν τόσο επηρεαστεί από τους θρησκευτικούς άρχοντες στην Ιερουσαλήμ ώστε παρέμεναν πικροί και απειλητικοί εχθροί του Ιησού και των αποστόλων και, αργότερα, έκαναν πολλά για να εμποδίσουν τις δημόσιες δραστηριότητές τους. Το μεγαλύτερο κίνδυνο για τον Ιησού αποτελούσαν οι αρχιερείς στην Ιερουσαλήμ και όχι ο Ηρώδης. Και γι αυτόν ακριβώς το λόγο ο Ιησούς και οι απόστολοι περνούσαν τον περισσότερο καιρό και έκαναν το μεγαλύτερο μέρος από το δημόσιο κήρυγμά τους στη Γαλιλαία παρά στην Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία.
(1647.3) 147:1.1 Την παραμονή της ημέρας που ήσαν έτοιμοι να αναχωρήσουν για την Ιερουσαλήμ για τον εορτασμό του Πάσχα, ο Μάνγκος, ένας εκατόνταρχος ή λοχαγός της ρωμαϊκής φρουράς που στάθμευε στην Καπερναούμ, ήρθε στους αρχιερείς της συναγωγής λέγοντας: «Ο πιστός αγγελιαφόρος μου είναι άρρωστος σε σημείο να πεθαίνει. Θα μπορούσε, επομένως, να πάει κάποιος εκ μέρους μου να τον παρακαλέσει να γιατρέψει τον υπηρέτη μου;» Ο ρωμαίος λοχαγός έπραξε με αυτό τον τρόπο γιατί νόμιζε ότι οι ιουδαίοι ιερείς θα μπορούσαν να επηρεάσουν περισσότερο τον Ιησού. Έτσι οι πρεσβύτεροι πήγαν να βρουν τον Ιησού και ο εκπρόσωπός τους είπε: «Διδάσκαλε, θερμά σε παρακαλούμε να έρθεις στην Καπερναούμ και να σώσεις τον ευνοούμενο υπηρέτη του ρωμαίου εκατόνταρχου, ο οποίος αξίζει το ενδιαφέρον σου επειδή αγαπάει το έθνος μας και μάλιστα έχτισε την ίδια τη συναγωγή στην οποία τόσες πολλές φορές έχεις μιλήσει».
(1647.4) 147:1.2 Όταν το άκουσε αυτό ο Ιησούς, είπε: «Θα έρθω μαζί σας». Και όπως βάδιζε μαζί τους προς την οικία του εκατόνταρχου και πριν εισέλθουν στην αυλή, ο ρωμαίος στρατιωτικός έστειλε τους φίλους του έξω να υποδεχτούν τον Ιησού με τη διαταγή να του πουν: «Κύριε, μην κάνεις τον κόπο να μπεις στο σπίτι μου, γιατί δεν αξίζω να είσαι κάτω από τη στέγη μου. Ούτε θεωρώ τον εαυτό μου άξιο να έρθω εγώ σε σένα. Κατόπιν τούτου έστειλα να σε καλέσουν οι πρεσβύτεροι του δικού σου λαού. Αλλά γνωρίζω ότι μπορείς να πεις το λόγο από εκεί που βρίσκεσαι και ο υπηρέτης μου θα γιατρευτεί. Γιατί και εγώ, που βρίσκομαι κάτω από τις διαταγές άλλων, έχω στρατιώτες στις διαταγές μου και λέγω σε τούτον πήγαινε και πηγαίνει, στον άλλον έλα και έρχεται και στους υπηρέτες μου κάντε αυτό ή κάντε εκείνο και το κάνουν».
(1648.1) 147:1.3 Και όταν ο Ιησούς άκουσε αυτές τις λέξεις, γύρισε και είπε στους αποστόλους και σ’ εκείνους που βρισκόντουσαν μαζί τους: «Θαυμάζω την πίστη αυτού του ειδωλολάτρη. Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι δεν βρήκα τόσο μεγάλη πίστη ούτε στον Ισραήλ». Και ο Ιησούς γυρίζοντας προς το σπίτι είπε: «Ας πάμε μέσα». Και οι φίλοι του εκατόνταρχου μπήκαν στο σπίτι και ανέφεραν στο Μάνγκο τι είχε πει ο Ιησούς. Και από εκείνη την ώρα ο υπηρέτης άρχισε να καλυτερεύει και τελικά αποκαταστάθηκε η υγεία του και η χρησιμότητά του.
(1648.2) 147:1.4 Αλλά ποτέ δεν μάθαμε τι ακριβώς συνέβη σε αυτή την περίπτωση. Αυτή είναι απλώς η αναφορά και όσο για το αν, ή όχι, αόρατα όντα επενέβησαν στη θεραπεία του υπηρέτη του εκατόνταρχου δεν αποκαλύφθηκε σ’ εκείνους που συνόδευαν τον Ιησού. Εμείς γνωρίζουμε μόνο το γεγονός της πλήρους θεραπείας του υπηρέτη.
(1648.3) 147:2.1 Νωρίς το πρωί της Τρίτης 30 Μαρτίου, ο Ιησούς και η ομάδα των αποστόλων ξεκίνησαν το ταξίδι τους για την Ιερουσαλήμ για το Πάσχα, πηγαίνοντας από το δρόμο της κοιλάδας του Ιορδάνη. Έφτασαν το απόγευμα της Παρασκευής 2 Απριλίου και εγκατέστησαν το αρχηγείο τους, ως συνήθως, στη Βηθανία. Περνώντας από την Ιεριχώ, σταμάτησαν για να ξεκουραστούν, ενώ ο Ιούδας κατέθεσε μερικά χρήματα από το κοινό ταμείο τους στην τράπεζα ενός φίλου της οικογένειάς του. Ήταν και η πρώτη φορά που ο Ιούδας κρατούσε πλεόνασμα χρημάτων και αυτά τα κατατεθειμένα χρήματα έμειναν απείραχτα μέχρι την ημέρα που ξαναπέρασαν από την Ιεριχώ, κατά το τελευταίο και γεμάτο επεισόδια ταξίδι τους στην Ιερουσαλήμ, λίγο πριν τη δίκη και το θάνατο του Ιησού.
(1648.4) 147:2.2 Η ομάδα είχε ένα ήρεμο ταξίδι για την Ιερουσαλήμ, αλλά δεν πρόλαβαν να τακτοποιηθούν στη Βηθανία όταν από κοντά και από μακριά άρχισαν να μαζεύονται εκείνοι που αναζητούσαν θεραπεία για τα σώματά τους, ανακούφιση για τα σαλεμένα μυαλά και σωτηρία για τις ψυχές τους, τόσο πολύ μάλιστα που ο Ιησούς είχε λίγο χρόνο για ανάπαυση. Συνεπώς έστησαν τις τέντες τους στη Γεθσημανή και ο Κύριος θα επέστρεφε από τη Βηθανία στη Γεθσημανή για να αποφεύγει τα πλήθη που τόσο σταθερά τον πίεζαν. Η ομάδα των αποστόλων πέρασε σχεδόν τρεις εβδομάδες στην Ιερουσαλήμ, αλλά ο Ιησούς τους επέβαλε να μην κάνουν δημόσιο κήρυγμα, μόνο ιδιωτική διδασκαλία και προσωπική εργασία.
(1648.5) 147:2.3 Στη Βηθανία γιόρτασαν ήσυχα το Πάσχα. Και αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Ιησούς και σύμπαντες οι δώδεκα συμμετείχαν στον αναίμακτο εορτασμό του Πάσχα. Οι απόστολοι του Ιωάννη δεν έφαγαν το Πάσχα με τον Ιησού και τους αποστόλους του. Γιόρτασαν με τον Άμπνερ και πολλούς από τους πρώτους πιστούς του κηρύγματος του Ιωάννη. Αυτό ήταν το δεύτερο Πάσχα που ο Ιησούς παρακολούθησε με τους αποστόλους του στην Ιερουσαλήμ.
(1648.6) 147:2.4 Όταν ο Ιησούς και οι δώδεκα αναχώρησαν για την Καπερναούμ, οι απόστολοι του Ιωάννη δεν επέστρεψαν μαζί τους. Κάτω από την διοίκηση του Άμπνερ παρέμειναν στην Ιερουσαλήμ και τη γύρω περιοχή, εργαζόμενοι ήσυχα για την εξάπλωση της βασιλείας, ενώ ο Ιησούς και οι δώδεκα γύρισαν για να εργασθούν στη Γαλιλαία. Οι εικοσιτέσσερις δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ μαζί, εκτός από μια μικρή περίοδο πριν από την εξουσιοδότηση και την αποστολή των εβδομήντα ευαγγελιστών. Αλλά οι δυο ομάδες συνεργαζόντουσαν και παρ όλες τις διαφορετικές απόψεις τους θριάμβευσαν τα καλά τους αισθήματα.
(1649.1) 147:3.1 Το απόγευμα του δεύτερου Σαββάτου στην Ιερουσαλήμ, καθώς ο Κύριος και οι απόστολοι ετοιμαζόντουσαν να παρακολουθήσουν τη λειτουργία στο ναό, ο Ιωάννης είπε στον Ιησού, «Έλα μαζί μου, θα σου δείξω κάτι». Ο Ιωάννης οδήγησε τον Ιησού έξω από μια πύλη της Ιερουσαλήμ, προς μια δεξαμενή νερού που λεγότανε Βηθεσδά. Γύρω από τη δεξαμενή ήταν μια κατασκευή με πέντε στοές όπου ένα μεγάλο πλήθος από αρρώστους παρέμενε ξαπλωμένο αναζητώντας γιατρειά. Ήταν μια θερμή πηγή της οποίας τα ελαφρώς κόκκινα νερά δημιουργούσαν φουσκάλες κατά άνισα διαστήματα εξαιτίας της συγκέντρωσης αερίων στις βραχώδεις σπηλιές κάτω από τη δεξαμενή. Αυτή η αναταραχή των υδάτων περιοδικά, πολλοί πίστευαν ότι γινόταν από υπερφυσικές δυνάμεις και ο κόσμος θεωρούσε ότι το πρώτο άτομο που θα έμπαινε στο νερό μετά από μια τέτοια αναταραχή θα γιατρευόταν από οποιαδήποτε αναπηρία και αν είχε.
(1649.2) 147:3.2 Οι απόστολοι ήταν κάπως ανήσυχοι από τους περιορισμούς που είχε επιβάλει ο Ιησούς και ο Ιωάννης, ο νεώτερος από τους δώδεκα, ήταν εξαιρετικά ανυπόμονος από τον ίδιο περιορισμό. Είχε φέρει τον Ιησού στη δεξαμενή ελπίζοντας ότι η θέα των μαζεμένων δεινοπαθούντων θα προκαλούσε τη συμπόνια του Κυρίου, θα συγκινείτο και θα εκτελούσε ένα θαύμα θεραπείας, και ως εκ τούτου όλη η Ιερουσαλήμ θα έμενε κατάπληκτη και τελικά θα κέρδιζε την πίστη στο ευαγγέλιο της βασιλείας. Είπε ο Ιωάννης στον Ιησού: «Κύριε, βλέπεις όλους αυτούς που υποφέρουν; Μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτούς;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ιωάννη, γιατί με βάζεις σε πειρασμό να απομακρυνθώ από το δρόμο που διάλεξα; Γιατί συνεχίζεις να θέλεις να υποκαταστήσεις, με το έργο των θαυμάτων και της θεραπείας των αρρώστων, την διακήρυξη του ευαγγελίου της αιώνιας αλήθειας; Παιδί μου, ίσως να μην κάνω αυτό που επιθυμείς, αλλά μάζεψε αυτούς τους άρρωστους και δυστυχισμένους μαζί ώστε να τους πω λόγια παρότρυνσης και αιώνιας παρηγοριάς».
(1649.3) 147:3.3 Μιλώντας στους συγκεντρωμένους εκείνους, ο Ιησούς είπε: «Πολλοί από σας είστε εδώ, άρρωστοι και δυστυχισμένοι, εξαιτίας των πολλών ετών λανθασμένης ζωής. Μερικοί υποφέρετε από τα γεγονότα που φέρνει ο χρόνος, άλλοι σαν αποτέλεσμα των λαθών των προγόνων σας, ενώ μερικοί από σας προσπαθείτε με τα μειονεκτήματα των ατελών συνθηκών της γήινης ύπαρξής σας. Αλλά ο Πατέρας μου εργάζεται και εγώ εργάζομαι για να βελτιώσω τη γήινη κατάστασή σας και ιδιαίτερα για να εξασφαλίσω την αιώνια κατάστασή σας. Κανείς από εμάς δεν μπορεί να κάνει πολλά για να αλλάξει τις δυσκολίες της ζωής εκτός και ανακαλύψουμε ότι έτσι είναι η επιθυμία του ουράνιου Πατέρα. Εξ άλλου, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε την επιθυμία του Αιώνιου. Αν μπορούσατε όλοι να θεραπευτείτε από τις σωματικές οδύνες σας, πραγματικά θα θαυμάζατε, είναι όμως ακόμα σπουδαιότερο να καθαριστείτε από όλες τις πνευματικές ασθένειες και να γιατρευτείτε από όλες τις ηθικές αδυναμίες. Είστε όλοι παιδιά του Θεού, είστε τα παιδιά του ουράνιου Πατέρα. Τα δεσμά του χρόνου φαίνονται να σας έχουν εξασθενίσει αλλά ο αιώνιος Θεός σας αγαπάει. Και όταν θα έρθει η ώρα της κρίσης, μη φοβηθείτε, όλοι θα βρείτε όχι μόνο δικαιοσύνη αλλά αφθονία ελέους. Αληθώς, αληθώς σας λέγω: Αυτός που ακούει το ευαγγέλιο της βασιλείας και πιστεύει σ’ αυτή τη διδασκαλία της συγγενικής σχέσης με το Θεό, έχει αιώνια ζωή. Υπάρχουν ήδη πιστοί που πέρασαν από την κρίση και το θάνατο στο φως και στη ζωή. Και η ώρα έρχεται που ακόμα και αυτοί που βρίσκονται στους τάφους θα ακούσουν τη φωνή της ανάστασης».
(1649.4) 147:3.4 Και πολλοί από αυτούς που άκουσαν πίστεψαν το ευαγγέλιο της βασιλείας. Μερικοί άρρωστοι εμπνεύστηκαν τόσο και αναζωογονήθηκαν πνευματικά τόσο που έφυγαν ανακηρύσσοντας ότι είχαν γιατρευτεί και από τις φυσικές παθήσεις τους.
(1649.5) 147:3.5 Ένας άνδρας που ήταν κατάκοιτος πολλά χρόνια και σοβαρά άρρωστος από τις αδυναμίες του ταραγμένου μυαλού του, αγαλλίασε με τα λόγια του Ιησού και σηκώνοντας το κρεβάτι του έφυγε για το σπίτι του αν και ήταν Σάββατο. Αυτός ο άρρωστος περίμενε όλα αυτά τα χρόνια για κάποιον που θα τον βοηθούσε. Ήταν τόσο θύμα του συναισθήματος της αδυναμίας του που δεν του πέρασε ποτέ η ιδέα να βοηθήσει μόνος τον εαυτό του, πράγμα που αποδείχτηκε να είναι το μοναδικό που έπρεπε να είχε κάνει για να βρει τη γιατρειά του – να πάρει το κρεβάτι του και να περπατήσει.
(1650.1) 147:3.6 Μετά είπε ο Ιησούς στον Ιωάννη: «Ας φύγουμε πριν οι αρχιερείς και οι γραμματείς έρθουν και μας κατηγορήσουν για παράπτωμα επειδή μιλήσαμε με λόγια ζωής σε αυτούς τους δυστυχισμένους». Και γύρισαν στο ναό για να συναντήσουν τους συντρόφους τους και τελικά όλοι τους αναχώρησαν για να περάσουν τη νύχτα στη Βηθανία. Αλλά ο Ιωάννης δεν είπε ποτέ στους αποστόλους για την επίσκεψη αυτή του Ιησού και του ιδίου στη δεξαμενή της Βηθανίας αυτό το απόγευμα του Σαββάτου.
(1650.2) 147:4.1 Το βράδυ του ίδιου αυτού Σαββάτου, στη Βηθανία, ενώ ο Ιησούς, οι δώδεκα και μια ομάδα πιστών είχαν μαζευτεί γύρω από τη φωτιά στον κήπο του Λάζαρου, ο Ναθαναήλ ρώτησε τον Ιησού αυτό: «Κύριε, αν και μας έχεις διδάξει τη θετική πλευρά του παλαιού κανόνα της ζωής, λέγοντάς μας να κάνουμε στους άλλους όπως εμείς επιθυμούμε να κάνουν αυτοί σε μας, δεν κατανοώ πλήρως πώς μπορούμε πάντα να εμμένουμε σε τέτοια νουθεσία. Άφησέ με να επεξηγήσω τη γνώμη μου με το παράδειγμα ενός λάγνου άνδρα που τόσο πρόστυχα κοιτάζει το μελλοντικό ταίρι του στην αμαρτία. Πώς να διδάξουμε ότι αυτός ο άνδρας με την κακή πρόθεση πρέπει να κάνει στους άλλους όπως αυτός επιθυμεί να του κάνουν;».
(1650.3) 147:4.2 Όταν ο Ιησούς άκουσε την ερώτηση του Ναθαναήλ, σηκώθηκε αμέσως όρθιος και δείχνοντας με το δάχτυλο τον απόστολο, είπε: «Ναθαναήλ, Ναθαναήλ! Τι είδους σκεπτικό απασχολεί την καρδιά σου; Δεν έχεις δεχτεί τη διδασκαλία μου σαν κάποιος που έχει αναγεννηθεί πνευματικά; Δεν ακούς την αλήθεια σαν άνδρας με σοφία και πνευματική κατανόηση; Όταν σας παροτρύνω να κάνετε στους άλλους όπως θα θέλατε εκείνοι να κάνουν σε σας, μιλάω σε ανθρώπους με υψηλά ιδεώδη, και όχι σ’ εκείνους που θα θέλανε να διαστρέψουν τη διδασκαλία μου σε έγκριση της ενθάρρυνσης κακών πράξεων».
(1650.4) 147:4.3 Όταν ο Κύριος μίλησε, ο Ναθαναήλ σηκώθηκε και είπε: «Όμως, Κύριε, δεν θα έπρεπε να σκεφτείς ότι αποδέχομαι μια τέτοια ερμηνεία της διδασκαλίας σου. Ρώτησα γιατί συμπέρανα ότι πολλοί τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να παρεξηγήσουν τη νουθεσία σου και ήλπιζα ότι θα μας έδινες περισσότερες οδηγίες σχετικά με αυτά τα θέματα». Και μετά, όταν ο Ναθαναήλ κάθισε, ο Ιησούς συνέχισε να μιλάει: «Γνωρίζω καλά, Ναθαναήλ, ότι δεν εγκρίνεις μια τέτοια κακή ιδέα στο μυαλό σου, αλλά είμαι απογοητευμένος που όλοι σας τόσο συχνά αποτυγχάνετε να δώσετε αληθινή πνευματική ερμηνεία στις κοινότοπες διδασκαλίες μου, οδηγίες που πρέπει να δοθούν στη γλώσσα των ανθρώπων και που πρέπει να σας μιλήσω σαν σε απλούς ανθρώπους. Θα σας διδάξω τώρα σχετικά με τα διαφορετικά επίπεδα των εννοιών που συνδέονται με την ερμηνεία αυτού του κανόνα της ζωής, αυτής της παρότρυνσης ‘να κάνετε στους άλλους αυτό που εσείς επιθυμείτε να σας κάνουν οι άλλοι’.
(1650.5) 147:4.4 1. Το επίπεδο της σάρκας. Μια τέτοια καθαρά εγωιστική και λάγνα ερμηνεία δόθηκε πολύ καλά από το παράδειγμα της υποθετικής απορίας σας.
(1650.6) 147:4.5 2. Το επίπεδο των συναισθημάτων. Αυτό το επίπεδο είναι μια βαθμίδα υψηλότερα από αυτό της σάρκας και υποδηλώνει ότι η συμπόνια και ο οίκτος θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν την ερμηνεία αυτού του κανόνα της ζωής.
(1650.7) 147:4.6 3. Το επίπεδο του νου. Τώρα υπεισέρχεται το κίνητρο του νου και η λογική της εμπειρίας. Η σωστή κρίση υπαγορεύει ότι ένας τέτοιος κανόνας ζωής θα πρέπει να ερμηνευτεί σε αρμονία με τον υψηλότερο ιδεαλισμό που βρίσκεται ενσωματωμένος στον βαθύ αυτοσεβασμό.
(1651.1) 147:4.7 4. Το επίπεδο της αδελφικής αγάπης. Ακόμα υψηλότερα βρίσκεται το επίπεδο της ανιδιοτελούς αφοσίωσης για την ευτυχία του φίλου μας. Σε αυτό το υψηλότερο επίπεδο της εγκάρδιας κοινωνικής υπηρεσίας που αναπτύσσεται έξω από τη συνειδητοποίηση της πατρότητας του Θεού και της συνακόλουθης αναγνώρισης της αδελφότητας του ανθρώπου, υπάρχει μια νέα και ακόμα καλύτερη ερμηνεία αυτού του βασικού κανόνα της ζωής.
(1651.2) 147:4.8 5. Το ηθικό επίπεδο. Και μετά, όταν θα έχετε επιτύχει τα αληθινά φιλοσοφικά επίπεδα της ερμηνείας, όταν έχετε πραγματική επίγνωση της δικαιοσύνης και της αδικίας των πραγμάτων, όταν θα διακρίνετε τον αιώνιο εναρμονισμό των ανθρώπινων σχέσεων, θα αρχίσετε να θεωρείτε ένα τέτοιο πρόβλημα ερμηνείας σαν να φανταζόσαστε ένα υψηλόφρον, ιδανικό, σοφό και αμερόληπτο τρίτο πρόσωπο να θεωρεί και να ερμηνεύει μια τέτοια νουθεσία που θα είχε εφαρμογή στα δικά σας προσωπικά προβλήματα ρύθμισης της ζωής σας.
(1651.3) 147:4.9 6. Το πνευματικό επίπεδο. Και τελευταίο αλλά σπουδαιότερο όλων, φτάνουμε την πνευματική επίγνωση και την πνευματική ερμηνεία η οποία μας παρακινεί να αναγνωρίσουμε σ’ αυτό τον κανόνα της ζωής το θείο πρόσταγμα να φερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους όπως φανταζόμαστε ότι θα φερότανε ο Θεός σε αυτούς. Αυτό είναι το παγκόσμιο ιδεώδες των ανθρώπινων σχέσεων. Και αυτή είναι η στάση σας προς όλα τα προβλήματα όταν η ύψιστη επιθυμία σας είναι πάντα να πράττετε το θέλημα του Πατέρα. Θα ήθελα, συνεπώς, να κάνετε σε όλους τους ανθρώπους αυτό που ξέρετε ότι θα έκανα εγώ σε παρόμοιες περιστάσεις γι’ αυτούς.
(1651.4) 147:4.10 Τίποτε από όσα είχε πει ο Ιησούς στους αποστόλους μέχρι τότε δεν τους είχε εκπλήξει ποτέ περισσότερο. Συνέχισαν να συζητούν τα λόγια του Κυρίου για πολύ μετά την απόσυρσή του. Ενώ ο Ναθαναήλ αργούσε να συνέλθει από την υπόθεσή του ότι ο Ιησούς είχε παρεξηγήσει το πνεύμα της ερώτησής του, οι άλλοι ήταν ευγνώμονες που ο φιλοσοφημένος σύντροφός τους είχε την τόλμη να κάνει μια τόσο προκλητική ερώτηση.
(1651.5) 147:5.1 Αν και ο Σίμων δεν ήταν μέλος του ιουδαϊκού Σανχεντρίν, ήταν ένας Φαρισαίος με επιρροή στην Ιερουσαλήμ. Πίστευε εν μέρει, και παρόλο που μπορούσε να επικριθεί σοβαρά γι αυτό, τόλμησε να προσκαλέσει τον Ιησού και τους προσωπικούς συντρόφους του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη στο σπίτι του για ένα κοινωνικό δείπνο. Ο Σίμων παρακολουθούσε από καιρό τον Κύριο και είχε εντυπωσιασθεί πολύ με τη διδασκαλία του και ακόμα περισσότερο με την προσωπικότητά του.
(1651.6) 147:5.2 Οι πλούσιοι Φαρισαίοι ήταν αφοσιωμένοι στην ελεημοσύνη και δεν απέφευγαν τη δημοσιότητα σχετικά με τη φιλανθρωπία. Μερικές φορές μάλιστα φύσαγαν μια τρομπέτα καθώς επιδίδονταν στην ελεημοσύνη κάποιου ζητιάνου. Ήταν συνήθεια γι αυτούς τους Φαρισαίους, όταν έδιναν δεξίωση προς τιμήν κάποιων διακεκριμένων επισκεπτών, να αφήνουν τις πόρτες του σπιτιού ανοιχτές, ώστε να μπορούν να έρχονται ακόμα και οι ζητιάνοι του δρόμου και στεκούμενοι γύρω από τους τοίχους του δωματίου, πίσω από τα καθίσματα των δειπνούντων, να είναι σε θέση να πιάνουν τα κομμάτια του φαγητού που θα τους πετούσαν αυτοί που έτρωγαν.
(1651.7) 147:5.3 Σε αυτή την περίπτωση, στο σπίτι του Σίμωνα, μεταξύ αυτών που ήρθαν από το δρόμο ήταν και μια γυναίκα με ανήθικη υπόληψη που είχε γίνει πρόσφατα πιστή των καλών νέων της βασιλείας. Αυτή η γυναίκα ήταν πασίγνωστη σε όλη την Ιερουσαλήμ σαν η πρώην ιδιοκτήτρια ενός από τους λεγόμενους οίκους ανοχής πρώτης ποιότητας, ευρισκόμενος πολύ κοντά στην αυλή του ναού των ειδωλολατρών.
(1652.1) 147:5.4 Αφού όμως δέχτηκε τη διδασκαλία του Ιησού, είχε κλείσει τον αισχρό τόπο της επιχείρησής της και είχε προτρέψει την πλειοψηφία των συνεργαζόμενων μαζί της γυναικών να δεχτούν το ευαγγέλιο και να αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους. Παρ’ όλα αυτά οι Φαρισαίοι την περιφρονούσαν πολύ και είχε εξαναγκασθεί να έχει τα μαλλιά της λυτά – το έμβλημα της πόρνης. Αυτή η ανώνυμη γυναίκα είχε φέρει μαζί της ένα φλασκί με αρωματικό αιθέριο έλαιο και ευρισκόμενη πίσω από τον Ιησού, καθώς αυτός είχε καθίσει για να φάει, άρχισε να του αλείφει τα πόδια ενώ συγχρόνως τού μούσκευε τα πόδια με τα δάκρια της ευγνωμοσύνης της, σκουπίζοντάς τα με τα μαλλιά από το κεφάλι της. Και όταν τελείωσε το άλειμμα, συνέχισε να κλαίει και να φιλάει τα πόδια του.
(1652.2) 147:5.5 Όταν ο Σίμων είδε όλα αυτά, είπε στον εαυτό του: «Αυτός ο άνδρας, αν ήταν προφήτης, θα είχε διακρίνει ποια και τι είδους γυναίκα είναι αυτή που τον αγγίζει έτσι. Ότι είναι μια διάσημη αμαρτωλή». Και ο Ιησούς, γνωρίζοντας όσα συνέβαιναν στο μυαλό του Σίμωνα, μίλησε δυνατά: «Σίμων, έχω κάτι που θέλω να σου πω». Ο Σίμων αποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, πες το». Τότε είπε ο Ιησούς: «Κάποιος πλούσιος τοκογλύφος είχε δύο οφειλέτες. Ο πρώτος του χρώσταγε πεντακόσια δηνάρια και ο άλλος πενήντα. Τώρα, όταν κανείς τους δεν είχε με τι να τον πληρώσει, συγχώρησε τα χρέη και των δυο. Ποιος από τους δυο, πιστεύεις εσύ Σίμων, ότι θα τον αγάπησε περισσότερο;». Ο Σίμων αποκρίθηκε: «Αυτός, πιστεύω, στον οποίο συγχώρησε τα περισσότερα». Και ο Ιησούς είπε: «Σωστά έκρινες», και δείχνοντας την γυναίκα, συνέχισε: «Σίμων, κοίταξε καλά αυτή τη γυναίκα. Ήρθα στο σπίτι σου σαν προσκαλεσμένος, κι όμως δεν μου έδωσες νερό για τα πόδια μου. Αυτή η ευγνωμονούσα γυναίκα μου έπλυνε τα πόδια με δάκρια και τα σκούπισε με τα μαλλιά από το κεφάλι της. Δεν μου έδωσες το φιλί του χαιρετισμού, αλλά αυτή η γυναίκα, από τη στιγμή που μπήκε μέσα δεν σταμάτησε να φιλάει τα πόδια μου. Εσύ παρέλειψες να αλείψεις το κεφάλι μου με έλαιο, αλλά αυτή άλειψε τα πόδια μου με ακριβό μύρο. Και ποια η σημασία όλων αυτών; Απλώς, ότι οι πολλές αμαρτίες της έχουν συγχωρεθεί και αυτό την οδήγησε στο να αγαπήσει πολύ. Όμως εκείνοι που τους συγχωρέθηκαν λίγες αμαρτίες μερικές φορές αγαπούν και λίγο». Και στρεφόμενος πίσω προς τη γυναίκα, την έπιασε από το χέρι και σηκώνοντάς την όρθια, είπε: «Έχεις πραγματικά μετανιώσει για τις αμαρτίες σου και έχουν συγχωρεθεί. Μην αποθαρρύνεσαι από την αστόχαστη και αγενή συμπεριφορά των συντρόφων σου. Συνέχισε να βαδίζεις με τη χαρά και την ελευθερία της βασιλείας των ουρανών».
(1652.3) 147:5.6 Όταν ο Σίμων και οι φίλοι του, που παρευρίσκονταν στο φαγητό, άκουσαν αυτές τις κουβέντες, εξεπλάγησαν ακόμα περισσότερο και άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους, «Ποιος είναι αυτός ο άνδρας που τολμάει να συγχωρεί αμαρτίες;». Και όταν ο Ιησούς τους άκουσε να μουρμουρίζουν έτσι, στράφηκε για να πει στη γυναίκα που έφευγε: «Γυναίκα, πήγαινε εν ειρήνη. Η πίστη σου σε έσωσε».
(1653.1) 147:5.7 Καθώς ο Ιησούς σηκωνότανε με τους φίλους του για να φύγουν, γύρισε και είπε στο Σίμωνα: «Γνωρίζω την καρδιά σου, Σίμωνα, πόσο είναι σχισμένη στα δυο, μεταξύ πίστης και αμφιβολιών, πόσο είσαι τρελός από φόβο και βασανίζεσαι από το φιλότιμο, αλλά προσεύχομαι για σένα να παραδοθείς στο φως και να γευθείς στη ζωή σου τόσο δυνατούς μετασχηματισμούς στο μυαλό και στο πνεύμα ώστε να μπορούν να συγκριθούν με τις τρομερές αλλαγές που το ευαγγέλιο της βασιλείας έχει ήδη φέρει στην καρδιά της ακάλεστης και απρόσκλητης επισκέπτριας. Και ανακοινώνω σε όλους σας ότι ο Πατέρας έχει ανοίξει τις πόρτες του ουράνιου βασιλείου σε όλους που έχουν την πίστη να εισέλθουν, και κανένας άνθρωπος ή οργάνωση ανθρώπων δεν μπορεί να κλείσει εκείνες τις πόρτες ακόμα και στην πιο ταπεινή ψυχή ή στον πιο στυγερό αμαρτωλό της γης, αν ειλικρινά γυρεύει να μπει». Και ο Ιησούς με το Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη έφυγαν και πήγαν να συναντήσουν τους υπόλοιπους αποστόλους στον καταυλισμό της Γεθσημανής.
(1653.2) 147:5.8 Εκείνο το ίδιο βράδυ, ο Ιησούς έκανε μια μακριά αγόρευση, που πρέπει να θυμόμαστε, στους αποστόλους, σχετικά με τη συγκριτική αξία της κοινωνικής θέσης με το Θεό και την πρόοδο προς την αιώνια άνοδο στον Παράδεισο. Είπε ο Ιησούς: «Παιδιά μου, αν υπάρχει ένας αληθινός και ζωντανός σύνδεσμος μεταξύ του παιδιού και του Πατέρα, το παιδί σίγουρα προοδεύει συνεχώς προς τα ιδανικά του Πατέρα. Αλήθεια, το παιδί μπορεί στην αρχή να κάνει μικρή πρόοδο, αλλά η πρόοδος είναι σίγουρη. Το πιο σπουδαίο είναι όχι η ταχύτητα της προόδου σας αλλά η βεβαιότητα. Το σημερινό σας κατόρθωμα δεν έχει τόση σημασία όσο το γεγονός ότι η κατεύθυνση της προόδου σας είναι προς τον Θεό. Αυτό που γίνεστε μέρα με τη μέρα έχει άπειρα περισσότερη σημασία από αυτό που είστε σήμερα. Αυτή η αλλαγμένη γυναίκα που μερικοί από σας είδατε στο σπίτι του Σίμωνα σήμερα, ζει επί του παρόντος σ’ ένα επίπεδο που είναι πολύ πιο κάτω από αυτό του Σίμωνα και των καλοπροαίρετων συντρόφων του. Αλλά ενώ αυτοί οι Φαρισαίοι ασχολούνται με τη λανθασμένη πρόοδο της αυταπάτης τού να διαγράφουν απατηλούς κύκλους ασήμαντων τελετουργιών, αυτή η γυναίκα έχει ξεκινήσει για το μακρύ και γεμάτο προσδοκίες ψάξιμο του Θεού, και το μονοπάτι της προς τον ουρανό δεν εμποδίζεται από την πνευματική περηφάνια και την ηθική αυτοϊκανοποίηση. Η γυναίκα είναι, μιλώντας με τους ανθρώπινους όρους, πολύ πιο μακριά από το Θεό από ότι ο Σίμων, αλλά η ψυχή της είναι σε προοδευτική κίνηση. Βρίσκεται στο δρόμο προς τον αιώνιο στόχο. Στην γυναίκα αυτή βρίσκονται παρούσες τεράστιες πνευματικές δυνατότητες για το μέλλον. Μερικοί από εσάς μπορεί να μην βρίσκεστε ψηλά στα σημερινά επίπεδα της ψυχής και του πνεύματος αλλά κάνετε καθημερινές προόδους στο ζωντανό δρόμο που ανοίγεται, δια μέσου της πίστης, προς τον Θεό. Υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες στον καθένα σας για το μέλλον. Είναι πολύ καλύτερα να έχετε μια μικρή αλλά ζωντανή και αυξανόμενη πίστη από το να κατέχεστε από μεγάλη διάνοια με νεκρά εφόδια από λεκτική σοφία και πνευματική απιστία».
(1653.3) 147:5.9 Αλλά ο Ιησούς προειδοποίησε θερμά τους αποστόλους για την ανοησία των παιδιών του Θεού που παίρνουν σαν δεδομένη την αγάπη του Πατέρα. Ανακοίνωσε ότι ο ουράνιος Πατέρας δεν είναι ένας χαλαρός, ξέφραγος ή ανόητα επιεικής γονέας που είναι πάντα έτοιμος να συγχωρέσει την αμαρτία και να δώσει άφεση στην αδιαφορία. Υπενθύμισε στους ακροατές του να μην κάνουν το λάθος και ερμηνεύσουν λάθος τις επεξηγήσεις του για τη σχέση πατέρα/γιου έτσι ώστε να φανεί ότι ο Θεός είναι σαν κάποιους υπερβολικά επιεικείς και άμυαλους γονείς που συμπράττουν με τη γήινη ανοησία για να περιγράψουν την ηθική καταστροφή των ασυλλόγιστων παιδιών τους και οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο συμβάλλουν με βεβαιότητα και κατευθείαν στην εγκληματικότητα και την πρώιμη εξαχρείωση των ίδιων τους των απογόνων. Είπε ο Ιησούς: «Ο Πατέρας μου δεν συγχωρεί με επιείκεια εκείνες τις πράξεις και ενέργειες των παιδιών του που είναι αυτοκαταστροφικές και με τάσεις αυτοκτονίας για την ηθική ανάπτυξη και την πνευματική πρόοδο. Τέτοιες αμαρτωλές ενέργειες είναι απεχθείς για το βλέμμα του Θεού».
(1653.4) 147:5.10 Ο Ιησούς παραβρέθηκε σε πολλές άλλες εν μέρει ιδιωτικές συναντήσεις και επίσημα δείπνα, με τον μεγάλο και τον μικρό, τον πλούσιο και τον φτωχό της Ιερουσαλήμ, προτού αυτός και οι απόστολοί του τελικώς αναχωρήσουν για την Καπερναούμ. Και πολλοί, όντως, έγιναν πιστοί του ευαγγελίου της βασιλείας και στη συνέχεια βαφτίστηκαν από τον Άμπνερ και τους συντρόφους του, οι οποίοι παρέμειναν πίσω για να υποθάλπουν τα συμφέροντα της βασιλείας στην Ιερουσαλήμ και τα περίχωρα.
(1653.5) 147:6.1 Την τελευταία εβδομάδα του Απριλίου, ο Ιησούς και οι δώδεκα έφυγαν από το αρχηγείο τους, στη Βηθανία κοντά στην Ιερουσαλήμ, και ξεκίνησαν για το ταξίδι της επιστροφής τους στην Καπερναούμ από την οδό της Ιεριχούς και του Ιορδάνη.
(1654.1) 147:6.2 Οι αρχιερείς και οι θρησκευτικοί αρχηγοί των Ιουδαίων συναντήθηκαν πολλές φορές στα κρυφά με σκοπό να αποφασίσουν τι θα κάνουν με τον Ιησού. Όλοι ήσαν σύμφωνοι ότι κάτι έπρεπε να γίνει για να τερματίσουν τη διδασκαλία του, αλλά δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν για τη μέθοδο. Είχαν ελπίσει ότι οι αρχές της πόλης θα τον ξέκαναν, όπως είχε δώσει τέλος ο Ηρώδης στον Ιωάννη, αλλά ανακάλυψαν ότι ο Ιησούς διεξήγαγε το έργο του με τέτοιο τρόπο ώστε οι ρωμαίοι επίσημοι δεν είχαν θορυβηθεί πολύ από το κήρυγμά του. Επομένως, σε μια συνάντηση που έλαβε χώρα την ημέρα πριν από την αναχώρηση του Ιησού για την Καπερναούμ, αποφασίστηκε ότι έπρεπε να συλληφθεί με την κατηγορία της θρησκευτικής παράβασης και να υποβληθεί σε ανάκριση από το Σανχεντρίν. Συνεπώς μια επιτροπή από έξι μυστικούς ερευνητές διορίστηκε για να ακολουθούν τον Ιησού, να παρακολουθούν τα λόγια και τις πράξεις του και όταν θα είχαν συλλέξει αρκετές μαρτυρίες για παράβαση του νόμου και βλασφημία, να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ με την αναφορά τους. Αυτοί οι έξι Ιουδαίοι πρόλαβαν την αποστολική ομάδα, που αριθμούσε περίπου τριάντα, στην Ιεριχώ και με το πρόσχημα ότι ήθελαν να γίνουν μαθητές, συνδέθηκαν με την οικογενειακή ομάδα των οπαδών τού Ιησού, μένοντας με αυτούς μέχρι την ώρα που ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος για κήρυγμα στη Γαλιλαία, μετά από τον οποίο τρεις από αυτούς επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ για να υποβάλλουν την αναφορά τους στους αρχιερείς και στο Σανχεντρίν.
(1654.2) 147:6.3 Ο Πέτρος κήρυττε στο πλήθος που είχε μαζευτεί στο πέρασμα του Ιορδάνη και το επόμενο πρωί ανέβηκαν το ποτάμι προς την Άμαθο. Ήθελαν να συνεχίσουν κατευθείαν για την Καπερναούμ, αλλά μαζεύτηκε τόσο πλήθος εδώ που παρέμειναν τρεις μέρες, κηρύττοντας, διδάσκοντας και βαφτίζοντας. Δεν προχώρησαν για το σπίτι τους παρά νωρίς το πρωί του Σαββάτου, την πρώτη μέρα του Μαΐου. Οι κατάσκοποι από την Ιερουσαλήμ ήσαν βέβαιοι ότι τώρα θα εξασφάλιζαν την πρώτη κατηγορία κατά του Ιησού – την παραβίαση του Σαββάτου – αφού αποφάσισε να αρχίσει το ταξίδι του το Σάββατο. Αλλά απογοητεύθηκαν μέχρι θανάτου, επειδή λίγο πριν την αναχώρησή τους, ο Ιησούς κάλεσε τον Ανδρέα να παρουσιαστεί μπροστά του και ενώπιον όλων τον διέταξε να προχωρήσουν για μια απόσταση μόνο εννιακοσίων δεκατεσσάρων μέτρων, τη νόμιμη ιουδαϊκή απόσταση για ταξίδι το Σάββατο.
(1654.3) 147:6.4 Οι κατάσκοποι όμως δεν χρειάστηκε να περιμένουν πολύ για την ευκαιρία τους να κατηγορήσουν τον Ιησού και τους συντρόφους του για παραβίαση του Σαββάτου. Καθώς η συνοδεία βάδιζε κατά μήκος του στενού δρόμου, το κυματιστό στάρι, που τότε ωρίμαζε, ήταν πολύ κοντά στα χέρια τους και από τις δυο πλευρές, και μερικοί απόστολοι, όντας πεινασμένοι, μάδησαν μερικά ώριμα στάχυα και τα έφαγαν. Ήταν συνηθισμένο οι ταξιδιώτες να κόβουν στάχυα και να τρέφονται καθώς περνούσαν από το δρόμο, και επομένως δεν πέρασε από τη σκέψη τους ότι έκαναν κάτι κακό με αυτή τη συμπεριφορά. Αλλά οι κατάσκοποι το άρπαξαν σαν πρόσχημα για να προσβάλλουν τον Ιησού. Όταν είδαν τον Ανδρέα να τρίβει το στάχυ στο χέρι του, εξεγέρθηκαν εναντίον του και είπαν: «Δεν γνωρίζεις ότι είναι παράνομο να κόβεις και να ξεφλουδίζεις τα στάχυα την ημέρα του Σαββάτου;». Και ο Ανδρέας απάντησε: «Όμως πεινάμε και ξεφλουδίζουμε τόσα μόνο όσα χρειαζόμαστε για τις ανάγκες μας. Και από πότε έγινε αμαρτία να τρώγει κανείς στάρι το Σάββατο;». Οι Φαρισαίοι όμως αποκρίθηκαν: «Δεν σφάλλεις που τρως αλλά παραβιάζεις το νόμο που κόβεις και ξεφλουδίζεις τα στάχυα ανάμεσα στα χέρια σου. Σίγουρα ο Κύριός σας δεν θα εγκρίνει τέτοιες πράξεις». Μετά ρώτησε ο Ανδρέας: «Αν όμως δεν είναι σφάλμα να τρώγει κανείς το στάρι, τότε σίγουρα το τρίψιμο ανάμεσα στα χέρια βέβαια και δεν είναι πιο σκληρή δουλειά από το μάσημα, το οποίο εσείς επιτρέπετε. Για ποιο λόγο ψειρίζετε τόσο ασήμαντα πράγματα;». Μόλις ο Ανδρέας τους είπε σχολαστικούς, αγανάκτησαν και τρέχοντας πίσω, εκεί που βάδιζε ο Ιησούς συνομιλώντας με τον Ματθαίο, διαμαρτυρήθηκαν λέγοντες: «Πρόσεξε, Διδάσκαλε, οι απόστολοί σου κάνουν πράγματα που απαγορεύονται την ημέρα του Σαββάτου. Κόβουν, ξεφλουδίζουν και τρώγουν το στάρι. Είμαστε σίγουροι ότι θα τους διατάξεις να σταματήσουν». Είπε τότε ο Ιησούς στους κατήγορους: «Είστε πράγματι ζηλωτές του νόμου, και καλά κάνετε να θυμάστε και να κρατάτε την ιερότητα του Σαββάτου. Όμως δεν διαβάσατε ποτέ στις Γραφές ότι, μια μέρα που ο Δαυίδ ήταν πεινασμένος, αυτός και όσοι ήσαν μαζί του εισήλθαν στον οίκο του Θεού και έφαγαν το άζυμο ψωμί της θυσίας, που δεν επιτρεπόταν σε κανένα να το φάει εκτός από τους ιερείς; Και ο Δαυίδ έδωσε αυτό το ψωμί και σ’ εκείνους που ήταν μαζί του. Και δεν διαβάσατε στη νομοθεσία μας ότι επιτρέπεται να κάνουμε πολλά αναγκαία πράγματα το Σάββατο; Και δεν θα σας δω, πριν από το τέλος της ημέρας, να τρώτε όσα έχετε φέρει απαραίτητα για την ημέρα; Καλοί μου άνθρωποι, κάνετε καλά να είστε γεμάτοι ζήλο για το Σάββατο. Και αν μείνετε μαζί μας για να ακούσετε τα λόγια μου, τότε θα ανακοινώσω δυνατά ότι ο Γιος του Ανθρώπου είναι κύριος ακόμη και του Σαββάτου».
(1655.1) 147:6.5 Οι Φαρισαίοι είχαν εκπλαγεί και μπερδευτεί με τα τόσο διεισδυτικά και σοφά λόγια του. Για το υπόλοιπο της ημέρας παρέμειναν μόνοι τους και δεν τόλμησαν να κάνουν άλλες ερωτήσεις.
(1655.2) 147:6.6 Η αντίθεση του Ιησού με την ιουδαϊκή παράδοση και τις δουλοπρεπείς τελετουργίες ήταν πάντα θετική. Συνίστατο σε ό,τι έκανε και σε ό,τι επιβεβαίωνε. Ο Κύριος ξόδευε λίγο χρόνο στο να κάνει αρνητικές δηλώσεις. Δίδασκε ότι εκείνοι που γνωρίζουν το Θεό, μπορούν να απολαμβάνουν την ελευθερία του να ζουν χωρίς να εξαπατούν τους εαυτούς τους με της ασυδοσίες της αμαρτίας. Είπε ο Ιησούς στους αποστόλους: «Άνδρες, αν έχετε φωτιστεί από την αλήθεια και γνωρίζετε καλά τι πράττετε, είστε ευλογημένοι. Αλλά αν δεν γνωρίζετε το θεϊκό νόμο, είστε άτυχοι και συγχρόνως παραβάτες του νόμου».
(1655.3) 147:7.1 Ήταν κατά το μεσημέρι της Δευτέρας, 3 Μαΐου, όταν ο Ιησούς και οι δώδεκα ήρθαν με πλοίο στην Βηθσαϊδά από την Ταριχέα. Ταξίδεψαν με το πλοίο για να αποφύγουν εκείνους που ταξίδευαν μαζί τους. Αλλά την επόμενη μέρα οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένων και των επίσημων κατασκόπων από την Ιερουσαλήμ, είχαν βρει ξανά τον Ιησού.
(1655.4) 147:7.2 Την Τρίτη το βράδυ ο Ιησούς διηύθυνε μια από τις συνηθισμένες τάξεις ερωτήσεων και απαντήσεων, όταν ο αρχηγός των έξι κατασκόπων του είπε: «Σήμερα το πρωί μιλούσα με έναν από τους μαθητές του Ιωάννη που βρίσκεται εδώ και παρακολουθεί τη διδασκαλία σου, και δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε γιατί δεν διατάσσεις ποτέ τους μαθητές σου να νηστεύουν και να προσεύχονται όπως εμείς οι Φαρισαίοι νηστεύουμε και όπως ο Ιωάννης διέταξε τους οπαδούς του». Και ο Ιησούς, αναφερόμενος σε μια δήλωση του Ιωάννη, απάντησε στον ερωτούντα: «Μπορούν οι καλεσμένοι ενός γάμου να νηστεύουν ενώ ο γαμπρός βρίσκεται μαζί τους; Όσο καιρό ο γαμπρός βρίσκεται μαζί τους αυτοί δύσκολα μπορούν να νηστέψουν. Αλλά ο καιρός έρχεται που ο γαμπρός θα φύγει μακριά και εκείνες τις ημέρες θα νηστέψουν χωρίς αμφιβολία και θα προσευχηθούν. Η προσευχή είναι φυσιολογική για τα παιδιά του φωτός, αλλά η νηστεία δεν είναι μέρος του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Να θυμάστε ότι ένας σοφός ράφτης δεν ράβει ένα κομμάτι μπάλωμα από καινούργιο ύφασμα πάνω σε παλιό ρούχο από φόβο μήπως βραχεί και μαζέψει και δημιουργήσει χειρότερο σχίσιμο. Ούτε βάζουν οι άνθρωποι καινούργιο κρασί σε παλιά ασκιά, από φόβο μήπως το καινούργιο κρασί σκίσει τα ασκιά ώστε και το κρασί και τα ασκιά θα καταστραφούν. Ο σοφός άνδρας βάζει το καινούργιο κρασί σε καινούργια ασκιά. Έτσι οι μαθητές μου δείχνουν σοφία σε αυτό, δεν βάζουν υπερβολικά πολλές από τις παλιές διδασκαλίες μαζί με τις νέες διδασκαλίες του ευαγγελίου της βασιλείας. Εσείς που χάσατε το διδάσκαλό σας είστε δικαιολογημένοι να νηστεύετε πότε-πότε. Η νηστεία μπορεί να αποτελεί ουσιαστικό τμήμα της νομοθεσίας του Μωυσέως, αλλά στην ερχόμενη βασιλεία τα παιδιά του Θεού θα απολαμβάνουν εμπειρίες ελεύθερα από φόβο, και με τη χαρά του θεϊκού πνεύματος. Όταν άκουσαν αυτά τα λόγια, οι μαθητές του Ιωάννη παρηγορήθηκαν ενώ οι Φαρισαίοι μπερδεύτηκαν ακόμα περισσότερο.
(1656.1) 147:7.3 Μετά ο Κύριος συνέχισε προειδοποιώντας τους ακροατές του κατά της αντίληψης ότι όλη η παλιά διδασκαλία θα πρέπει να αντικατασταθεί εξ ολοκλήρου από την καινούργια θεωρία. Είπε ο Ιησούς: «Εκείνο που είναι παλιό αλλά επίσης και αληθινό πρέπει να παραμείνει. Επιπροσθέτως, εκείνο που είναι καινούργιο αλλά λάθος πρέπει να πεταχτεί. Αλλά εκείνο που είναι καινούργιο και επίσης αληθινό, να έχετε την πίστη και το θάρρος να το αποδέχεστε. Θυμηθείτε ότι είναι γραμμένο: «Μην εγκαταλείπετε έναν παλιό φίλο, γιατί ο καινούργιος δεν μπορεί να συγκριθεί. Ένα καινούργιο κρασί, να τι είναι ένας καινούργιος φίλος. Όταν παλιώσει θα το πίνετε με ευχαρίστηση».
(1656.2) 147:8.1 Εκείνη τη νύχτα, αρκετά ύστερα από την αποχώρηση των συνηθισμένων ακροατών για να ξεκουραστούν, ο Ιησούς συνέχισε να διδάσκει τους αποστόλους του. Ξεκίνησε αυτήν την ιδιαίτερη διδασκαλία αναφέροντας εδάφια από τον προφήτη Ησαΐα. (Κεφ. νη΄ 3-12 ).
(1656.3) 147:8.2 «Γιατί νηστεύετε; Για ποιο λόγο ταλαιπωρείτε τις ψυχές σας αφού συνεχίζετε να βρίσκετε ευχαρίστηση στην καταδυνάστευση και χαίρεστε με την αδικία; Προσέξτε, νηστεύετε χάριν του αγώνος και του ανταγωνισμού και για να χτυπήσετε με πρόστυχη γροθιά.. Αλλά μη νηστεύετε με αυτό τον τρόπο, ώστε να ακουστούν οι φωνές σας άνωθεν.
(1656.4) 147:8.3 Τοιαύτη είναι η νηστεία την οποία εγώ επέλεξα – μια ημέρα για να ταλαιπωρεί ο άνθρωπος την ψυχή του; Να κλίνει την κεφαλή του σαν το σπάρτο, να τυλίγεται με τρίχινο ρούχο και στάχτες; Τολμάτε να ονομάζετε αυτό νηστεία και ημέρα αποδεκτή εις τον Κύριον; Η νηστεία την οποία εγώ επέλεξα δεν είναι αυτή: το να χαλαρώνεις τα δεσμά της κακίας, το να λύεις τα δεσμά των βαρέων φορτίων, το να αφήνεις ελεύθερους τους καταδυναστευομένους και το να συντρίβεις πάντα ζυγόν; Δεν είναι το να διαμοιράζεις τον άρτον σου εις τον πεινώντα και να εισάγεις εις την οικίαν σου τους αστέγους και φτωχούς; Και όταν βλέπεις τον γυμνόν να τον ενδύεις.
(1656.5) 147:8.4 Τότε το φως σου θα λάμψει σαν το πρωινό ενώ η υγεία σου ταχέως θέλει βλαστήσει. Η δικαιοσύνη σου θα προπορεύεται μπροστά σου ενώ η δόξα του Κυρίου θα είναι η οπισθοφυλακή σου. Τότε θα καλέσεις τον Κύριο και ο Κύριος θα αποκριθεί, θα φωνάξεις και εκείνος θα πει – Εδώ είμαι Εγώ. Και όλα αυτά θα τα κάνει εάν σταματήσεις να καταδυναστεύεις, να κατηγορείς και να είσαι ματαιόδοξος. Ο Πατέρας επιθυμεί περισσότερο να ανοίξεις την καρδιά σου στον πεινασμένο και να ευχαριστείς τις θλιμμένες ψυχές. Τότε το φως σου θα λάμπει στο σκοτάδι και ακόμα και το σκότος σου θα είναι σαν μεσημέρι. Και ο Κύριος θα σε οδηγεί πάντοτε, ικανοποιώντας την ψυχή σου και ανανεώνοντας τις δυνάμεις σου. Θα γίνεις σαν ένας κήπος ποτιζόμενος, και σαν πηγή της οποίας τα ύδατα δεν εκλείπουν. Και όσοι πράττουν αυτά θα οικοδομήσουν πάλι τις παλαιές δόξες, θα ανεγείρουν τα θεμέλια πολλών γενεών, θα ονομαστούν οι επιδιορθωτές των χαλασμάτων, οι αποκαταστάτες των οδών για τον κατοικισμόν».
(1656.6) 147:8.5 Και βαθιά μέσα στη νύχτα ο Ιησούς πρότεινε στους αποστόλους του την αλήθεια ότι ήταν η πίστη τους που τους εξασφάλιζε την είσοδο στη βασιλεία του παρόντος και του μέλλοντος και όχι οι θλιμμένες ψυχές τους ή η νηστεία του σώματος. Ενθάρρυνε τους αποστόλους τουλάχιστον να δρουν σύμφωνα με τις ιδέες των προφητών από τα παλιά και εξέφρασε την ελπίδα ότι θα προόδευαν ακόμα περισσότερο από τα ιδανικά του Ησαΐα και των άλλων προφητών. Οι τελευταίες λέξεις του εκείνη τη νύχτα ήταν: «Ευδοκιμήστε στη χάρη μέσα από τη ζωντανή πίστη πως καταλαβαίνετε το γεγονός ότι είστε οι γιοι του Θεού ενώ συγχρόνως αναγνωρίζετε κάθε άνθρωπο σαν αδελφό».
(1656.7) 147:8.6 Ήταν μετά τις δυο το πρωί όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει και καθένας πήγε στο μέρος του για να κοιμηθεί.
(1657.1) 148:0.1 Από τις 3 Μαΐου μέχρι τις 3 Οκτωβρίου 28 μ.Χ., ο Ιησούς και η ομάδα των αποστόλων διέμεναν στο σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊδά. Όλη αυτή την περίοδο των πέντε μηνών της ξηρασίας, μια τεράστια κατασκήνωση συντηρούνταν στην παραλία κοντά στην κατοικία του Ζεβεδαίου, η οποία είχε διευρυνθεί πολύ για να στεγάσει τη μεγάλη οικογένεια του Ιησού. Αυτή η παράκτια κατασκήνωση, από ένα πλήθος που άλλαζε συνεχώς, περιλάμβανε αναζητητές της αλήθειας, υποψήφιους για θεραπεία, και θιασώτες της περιέργειας, αριθμούσε από πεντακόσια έως εξακόσια άτομα. Αυτή η πόλη κάτω από τις τέντες ήταν υπό την γενική επίβλεψη του Δαυίδ Ζεβεδαίου, βοηθούμενου από τους δίδυμους γιους του Αλφαίου. Η κατασκήνωση ήταν πρότυπο οργάνωσης και υγιεινής καθώς και γενικής διοίκησης. Οι άρρωστοι των διαφόρων τύπων είχαν χωριστεί και ήταν κάτω από την επίβλεψη ενός γιατρού-πιστού, ενός Σύριου ονόματι Ελμάν.
(1657.2) 148:0.2 Όλο αυτό το διάστημα οι απόστολοι πήγαιναν για ψάρεμα τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, και πωλούσαν την ψαριά τους στον Δαυίδ για να καταναλωθεί μετά από τον παράκτιο καταυλισμό. Τα έσοδα που μαζεύονταν κατά αυτόν τον τρόπο επέστρεφαν στο ταμείο της ομάδας. Οι δώδεκα μπορούσαν να περνάνε μια εβδομάδα το μήνα με τις οικογένειες ή τους φίλους τους.
(1657.3) 148:0.3 Ενώ ο Ανδρέας συνέχιζε να έχει τη γενική ευθύνη των αποστολικών δραστηριοτήτων, ο Πέτρος ήταν επιφορτισμένος με το σχολείο των ευαγγελιστών. Οι απόστολοι μοιραζόντουσαν σε ομάδες διδασκαλίας για ευαγγελιστές κάθε πρωί και όλοι μετά, δάσκαλοι και μαθητές, δίδασκαν το πλήθος κατά τα απογεύματα. Μετά το βραδινό φαγητό, πέντε φορές την εβδομάδα, οι απόστολοι διεύθυναν τμήματα ερωτήσεων, προς όφελος των ευαγγελιστών. Μια φορά την εβδομάδα ο Ιησούς προήδρευε σε αυτή την ώρα των ερωτήσεων, απαντώντας σε αξιόλογες ερωτήσεις από προηγούμενες συνεδριάσεις.
(1657.4) 148:0.4 Μέσα σε πέντε μήνες αρκετές χιλιάδες ήρθαν και έφυγαν από τον καταυλισμό. Ενδιαφερόμενοι από κάθε τμήμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και πολύ συχνά παρακολουθούσαν και άνθρωποι από τις χώρες ανατολικά του Ευφράτη. Ήταν η μακρύτερη και πιο καλά οργανωμένη περίοδος της διδασκαλίας του Κυρίου. Η άμεση οικογένεια του Ιησού περνούσε το χρόνο της είτε στη Ναζαρέτ είτε στην Κανά.
(1657.5) 148:0.5 Η κατασκήνωση δεν διευθυνόταν σαν μια κοινότητα με κοινά ενδιαφέροντα, όπως η ομάδα των αποστόλων. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος διαχειριζόταν αυτή τη μεγάλη πόλη από σκηνές έτσι ώστε να γίνει αυτάρκης επιχείρηση παρόλο που κανείς ποτέ δεν διώχθηκε. Αυτή η συνεχώς εναλλασσόμενη κατασκήνωση ήταν ένα απαραίτητο γνώρισμα της σχολής εκπαίδευσης ευαγγελιστών του Πέτρου.
(1657.6) 148:1.1 Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ανδρέας ήταν η διορισμένη από τον Ιησού επιτροπή για να δέχεται αυτούς που έκαναν αίτηση για να εισαχθούν στη σχολή των ευαγγελιστών. Όλες οι φυλές και οι εθνικότητες του ρωμαϊκού κόσμου και της Ανατολής, μέχρι την Ινδία μακριά, παρουσιάστηκαν ανάμεσα στους μαθητές σε αυτή την καινούργια σχολή για προφήτες. Στο σχολείο αυτό είχαν σαν σχέδιο εκπαίδευσης τη θεωρία και την πράξη. Ό,τι μάθαιναν οι μαθητές το πρωινό, το δίδασκαν στους συγκεντρωμένους κοντά στην παραλία το απόγευμα. Μετά το δείπνο, συζητούσαν ανεπίσημα και το μάθημα του πρωινού και τη διδασκαλία του απογεύματος.
(1658.1) 148:1.2 Κάθε απόστολος διδάσκαλος δίδασκε τη δική του άποψη περί του ευαγγελίου της βασιλείας. Δεν προσπαθούσαν να διδάσκουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Δεν υπήρχαν τυποποιημένες ή δογματικές διατυπώσεις θεολογικών θεωριών. Αν και όλοι δίδασκαν την ίδια αλήθεια, κάθε απόστολος εξέφραζε τη δική του προσωπική ερμηνεία της διδασκαλίας του Κυρίου. Και ο Ιησούς επικύρωνε αυτήν τη διαφοροποιημένη έκφραση της προσωπικής εμπειρίας πάνω στα θέματα της βασιλείας, εναρμονίζοντας και συντονίζοντας αδιάκοπα αυτές τις πολλές και αποκλίνουσες απόψεις για το ευαγγέλιο, κατά την εβδομαδιαία ώρα των ερωτήσεων. Παρόλη τη, σε μεγάλο βαθμό, προσωπική ελευθερία για τα θέματα της διδασκαλίας, ο Σίμων Πέτρος φρόντιζε να κατευθύνει τη θεολογία της σχολής των ευαγγελιστών. Αμέσως μετά τον Πέτρο, ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος ασκούσε τη μεγαλύτερη προσωπική επιρροή.
(1658.2) 148:1.3 Οι εκατό και πλέον ευαγγελιστές εκπαιδευόντουσαν αυτούς τους πέντε μήνες κοντά στην ακτή και αντιπροσώπευσαν το έμψυχο υλικό από το οποίο (εξαιρουμένων του Άμπνερ και των αποστόλων του Ιωάννη), βγήκαν αργότερα οι εβδομήντα δάσκαλοι και κήρυκες του ευαγγελίου. Η σχολή των ευαγγελιστών δεν είχε τα πάντα από κοινού στον ίδιο βαθμό που τα είχαν οι απόστολοι.
(1658.3) 148:1.4 Αυτοί οι ευαγγελιστές, αν και δίδασκαν και κήρυτταν το ευαγγέλιο, δεν βάφτιζαν πιστούς μέχρι αργότερα που πήραν εντολή και εξουσιοδοτήθηκαν από τον Ιησού σαν οι εβδομήντα αγγελιαφόροι της βασιλείας. Μόνο επτά από το μεγάλο πλήθος που γιατρεύτηκε κατά το επεισόδιο της δύσης, βρισκόντουσαν ανάμεσα σ’ αυτούς τους ευαγγελικούς σπουδαστές. Ο γιος του ευγενή από την Καπερναούμ ήταν ένας από εκείνους που εκπαιδεύτηκαν στην υπηρεσία του ευαγγελίου στη σχολή του Πέτρου.
(1658.4) 148:2.1 Σε συνδυασμό με την παράκτια κατασκήνωση, ο Έλμαν ο Σύριος γιατρός, με τη βοήθεια ενός σώματος από εικοσιπέντε νεαρές γυναίκες και δώδεκα άνδρες, οργάνωσαν και διεύθυναν για τέσσερις μήνες αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν το νοσοκομείο της βασιλείας. Σ’ αυτό το θεραπευτήριο, που βρισκόταν σε μικρή απόσταση, στα νότια από το κέντρο του καταυλισμού, περιποιόντουσαν τους άρρωστους σύμφωνα με όλες τις γνωστές μεθόδους καθώς και με πνευματικές πρακτικές προσευχής και ενδυνάμωσης της πίστης. Ο Ιησούς επισκεπτόταν τους άρρωστους αυτής της κατασκήνωσης όχι λιγότερο από τρεις φορές την εβδομάδα και είχε προσωπικές συναντήσεις με καθένα που υπέφερε. Καθ’ όσον γνωρίζουμε, δεν συνέβησαν τα λεγόμενα θαύματα ή υπερφυσικές θεραπείες μεταξύ των χιλίων δυστυχισμένων και πασχόντων ατόμων που όμως έφυγαν από αυτό το θεραπευτήριο με βελτιωμένη την υγεία τους ή θεραπευμένοι. Όμως η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των ευεργετημένων ατόμων δεν σταμάτησε να διακηρύσσει ότι ο Ιησούς τους είχε θεραπεύσει.
(1658.5) 148:2.2 Πολλές από τις θεραπείες που επετεύχθησαν από τον Ιησού σε συνδυασμό με τη φροντίδα του για το συμφέρον των ασθενών του Έλμαν, πραγματικά έμοιαζαν με θαύματα, αλλά μας δίδαξαν ότι ήταν μόνο τέτοιες μετατροπές σκέψης και πνεύματος όπως αυτές που εμφανίζονται σε άτομα που προσμένουν και είναι γεμάτα πίστη και τα οποία βρίσκονται κάτω από την άμεση και γεμάτη έμπνευση επιρροή μιας ισχυρής, θετικής και αγαθοεργούς προσωπικότητας η οποία διασκορπίζει το φόβο και διώχνει το άγχος.
(1658.6) 148:2.3 Ο Έλμαν και οι βοηθοί του προσπαθούσαν να διδάξουν την αλήθεια σε αυτούς τους αρρώστους σχετικά με την «κατοχή από τα κακά πνεύματα», αλλά συνάντησαν πολύ λίγη επιτυχία. Η πίστη ότι η φυσική και πνευματική διαταραχή μπορούσε να προέρχεται από ένα λεγόμενο ακάθαρτο πνεύμα ευρισκόμενο μέσα στο μυαλό ή στο σώμα του άρρωστου ήταν σχεδόν παγκόσμια.
(1659.1) 148:2.4 Κατά την επαφή του με τους άρρωστους και δυστυχισμένους, όταν έφτανε στην τεχνική της θεραπείας ή στην αποκάλυψη των άγνωστων αιτιών της ασθένειας, ο Ιησούς δεν αμελούσε τις οδηγίες του Ουράνιου αδελφού του, του Εμμανουήλ, που του είχαν δοθεί από τότε που ξεκίνησε το εγχείρημα της ενσάρκωσης στην Ουράντια. Μολαταύτα, εκείνοι που περιποιόντουσαν τους ασθενείς έμαθαν χρήσιμα μαθήματα παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο ο Ιησούς ενέπνεε την πίστη και την εμπιστοσύνη των αρρώστων και των πασχόντων.
(1659.2) 148:2.5 Η κατασκήνωση διαλύθηκε λίγο καιρό πριν πλησιάσει η εποχή που θα αυξανόντουσαν τα κρύα και ο πυρετός.
(1659.3) 148:3.1 Όλη αυτή την περίοδο ο Ιησούς εκτέλεσε δημόσιες υπηρεσίες στην κατασκήνωση πιο λίγες από δώδεκα φορές και μίλησε μόνο μια φορά στη συναγωγή της Καπερναούμ, το προτελευταίο Σάββατο πριν από την αναχώρησή τους με τους νεοεκπαιδευμένους ευαγγελιστές για το δεύτερο δημόσιο γύρο κηρύγματος στη Γαλιλαία,.
(1659.4) 148:3.2 Από την εποχή που βαφτίστηκε, ο Κύριος δεν είχε ξαναμείνει τόσο μόνος όσο αυτή την περίοδο της εκπαίδευσης ευαγγελιστών στην κατασκήνωση της Βηθσαϊδά. Όποτε κάποιος από τους αποστόλους επιχειρούσε να ρωτήσει τον Ιησού γιατί απουσίαζε από ανάμεσά τους, έπαιρνε απαράλλαχτα την απάντηση ότι ήταν «για το έργο του Πατέρα».
(1659.5) 148:3.3 Σ’ αυτές τις περιόδους απουσίας, ο Ιησούς συνοδευόταν μόνο από δυο αποστόλους. Είχε απαλλάξει τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη παροδικά από το έργο τους ως προσωπικούς συντρόφους του και έτσι μπορούσαν επίσης να συμμετέχουν στην εργασία της εκπαίδευσης των νέων υποψήφιων ευαγγελιστών, που αριθμούσαν πάνω από εκατό. Όταν ο Κύριος επιθυμούσε να ανέβει στους λόφους για το έργο του Πατέρα, προσκαλούσε να τον συνοδεύσουν όποιοι δυο από τους αποστόλους ήταν ελεύθεροι. Με αυτό τον τρόπο καθένας από τους δώδεκα είχε την ευκαιρία να απολαύσει μια πιο κοντινή επικοινωνία και ενδόμυχη επαφή με τον Ιησού.
(1659.6) 148:3.4 Δεν έχει αποκαλυφθεί για το σκοπό αυτής της καταγραφής, αλλά έχουμε οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο Κύριος, κατά τη διάρκεια πολλών από αυτούς τους μοναχικούς περίπατους στους λόφους, ήταν σε απευθείας επικοινωνία υψηλού βαθμού με πολλούς από τους επικεφαλής αρχηγούς του, των συμπαντικών υποθέσεων. Ήδη από τη στιγμή της βάφτισής του, ο ενσαρκωμένος αυτός Ηγέτης του σύμπαντός μας γινόταν όλο και περισσότερο συνειδητά ενεργός στην διεύθυνση κάποιων φάσεων της συμπαντικής διοίκησης. Και είχαμε πάντα τη γνώμη ότι, κατά κάποιο τρόπο που δεν είχε αποκαλυφθεί στους άμεσους συνεργάτες του, αυτές τις εβδομάδες της μειωμένης συμμετοχής στις γήινες υποθέσεις, απασχολείτο με τη διεύθυνση εκείνων των ανώτερων πνευματικών διανοιών που είχαν αναλάβει τη διοίκηση ενός αχανούς σύμπαντος, και ότι ο ανθρώπινος Ιησούς διάλεξε να ονομάσει από τη μεριά του αυτές τις ενασχολήσεις σαν «το έργο του Πατέρα του».
(1659.7) 148:3.5 Πολλές φορές, όταν ο Ιησούς ήταν μόνος για ώρες, αλλά οι δυο απόστολοι ήταν πλησίον, παρατηρούσαν τα χαρακτηριστικά του να υφίστανται γρήγορες και πολλαπλές αλλαγές, αν και δεν τον άκουγαν να μιλάει. Ούτε παρατήρησαν τίποτα ορατές εκδηλώσεις ουρανίων όντων που μπορεί να ήταν σε επικοινωνία με τον Κύριό τους, σαν και αυτή που μερικοί από αυτούς επιβεβαίωσαν σε μια ακόλουθη περίπτωση.
(1659.8) 148:4.1 Ήταν συνήθεια του Ιησού δυο βράδια την εβδομάδα να συγκαλεί ειδικές ομιλίες με άτομα που επιθυμούσαν να μιλήσουν μαζί του, σε κάποια απομονωμένη και προστατευμένη γωνιά του κήπου του Ζεβεδαίου. Σε μια από αυτές τις βραδινές συζητήσεις κατ’ ιδίαν, ο Θωμάς ρώτησε τον Κύριο: «Γιατί πρέπει οι άνθρωποι να αναγεννιούνται στο πνεύμα για να εισέλθουν στη βασιλεία; Η αναγέννηση είναι απαραίτητη για να ξεφύγει κανείς από τον έλεγχο του κακού; Κύριε τι είναι κακό;». Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτές τις ερωτήσεις, είπε στο Θωμά:
(1660.1) 148:4.2 «Μην κάνεις το λάθος και μπερδεύεις το κακό από τον κακό, πιο σωστά τον άδικο. Αυτόν που αποκαλείς κακό είναι ο γιος της εγωιστικής αγάπης, ο υψηλός διοικητής που εν γνώσει του επαναστάτησε σκόπιμα κατά της αρχής του Πατέρα μου και των πιστών Γιων του. Αλλά έχω ήδη νικήσει αυτούς τους αμαρτωλούς επαναστάτες. Ξεκαθάρισε στο μυαλό σου αυτές τις διαφορετικές στάσεις προς τον Πατέρα και το σύμπαν του. Ποτέ να μην ξεχάσεις αυτούς τους συναφείς κανόνες με τη θέληση του Πατέρα:
(1660.2) 148:4.3 Το κακό είναι η ασυνείδητη και ακούσια παράβαση του θεϊκού νόμου, του θελήματος του Πατέρα. Το κακό είναι επιπροσθέτως το μέτρο της ατέλειας της πειθαρχίας στο θέλημα του Πατέρα.
(1660.3) 148:4.4 Η αμαρτία είναι η συνειδητή, εν γνώσει και σκόπιμη παράβαση του θεϊκού νόμου, του θελήματος του Πατέρα. η αδικία είναι το μέτρο της συνεχούς απόρριψης του στοργικού σχεδίου του Πατέρα για την επιβίωση της προσωπικότητας και της σπλαχνικής φροντίδας του Υιού για τη σωτηρία.
(1660.4) 148:4.5 MISSING PARAGRAPH
(1660.5) 148:4.6 Εκ φύσεως, πριν την αναγέννηση του πνεύματος, ο θνητός άνθρωπος είναι υποχείριο των έμφυτων τάσεων προς το κακό, αλλά αυτές οι φυσικές ατέλειες της συμπεριφοράς δεν είναι ούτε αμαρτία ούτε αδικία. Ο θνητός άνθρωπος μόλις ξεκινάει τη μακριά άνοδο προς την τελειότητα του Ουράνιου Πατέρα. Το να είναι ατελής ή εν μέρει ατελής στο φυσικό περιβάλλον δεν είναι αμαρτία. Ο άνθρωπος πραγματικά είναι υποχείριο του κακού, αλλά δεν είναι με καμία έννοια το παιδί του κακού, εκτός και έχει διαλέξει εν γνώσει του και σκόπιμα τα μονοπάτια της αμαρτίας και τη ζωή της αδικίας. Το κακό είναι έμφυτο στη φυσική τάξη αυτού του κόσμου, αλλά η αμαρτία είναι μια θέση συνειδητής επανάστασης η οποία ήρθε στον κόσμο από εκείνους που έπεσαν από το πνευματικό φως στο βαθύ σκοτάδι.
(1660.6) 148:4.7 Έχεις μπερδευτεί Θωμά, από τις θεωρίες των Ελλήνων και τα σφάλματα των Περσών. Δεν κατανοείς τη σχέση του κακού και της αμαρτίας επειδή θεωρείς ότι το ανθρώπινο είδος ξεκινάει στη γη από τον τέλειο Αδάμ και γρήγορα εκφυλίζεται, μέσα από την αμαρτία στο σημερινό οικτρό ανθρώπινο καθεστώς. Αλλά γιατί αρνείσαι να κατανοήσεις το νόημα που έχει η αναφορά που αποκαλύπτει πώς ο Κάιν, ο γιος του Αδάμ, ταξίδεψε στη χώρα του Νωδ και εκεί πήρε γυναίκα; Και γιατί αρνείσαι να εξηγήσεις το νόημα της αναφοράς που περιγράφει τους γιους του Θεού να βρίσκουν γυναίκες μεταξύ των θυγατέρων του ανθρώπου;
(1660.7) 148:4.8 Οι άνθρωποι είναι, όντως, εκ φύσεως κακοί, αλλά όχι απαραίτητα αμαρτωλοί. Η νέα γέννηση – το βάφτισμα του πνεύματος – είναι σημαντική για την απελευθέρωση από το κακό και αναγκαία για την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών, αλλά κανένα από αυτά δεν αφαιρεί από τον άνθρωπο το γεγονός ότι είναι γιος του Θεού. Ούτε αυτή η έμφυτη παρουσία του δυνητικού κακού σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι κατά ένα μυστήριο τρόπο αποξενωμένος από τον ουράνιο Πατέρα ούτως ώστε σαν ξένος, αλλοδαπός ή θετό παιδί, πρέπει να ψάχνει για νόμιμη υιοθεσία από τον Πατέρα. Όλες αυτές οι ιδέες γεννήθηκαν, πρώτα, από την παρεξηγημένη αντίληψή σας για τον Πατέρα και, δεύτερον, από την άγνοιά σας για την προέλευση, ουσία και πεπρωμένο του ανθρώπου.
(1660.8) 148:4.9 Οι Έλληνες και άλλοι σας έχουν διδάξει ότι ο άνθρωπος κατέρχεται από τη θεϊκή τελειότητα σταθερά προς τα κάτω, προς τη λήθη και την καταστροφή. Εγώ ήρθα για να δείξω ότι ο άνθρωπος, με την είσοδό του στη βασιλεία, ανέρχεται σίγουρα και βέβαια προς τον Θεό και τη θεϊκή τελειότητα. Κάθε πλάσμα που κατά οποιονδήποτε τρόπο πέφτει απότομα από τα θεϊκά και πνευματικά ιδεώδη του αιώνιου θελήματος του Πατέρα είναι εν δυνάμει κακό, αλλά τέτοια πλάσματα δεν είναι κατά καμία έννοια αμαρτωλά, πολύ λιγότερο άδικα.
(1661.1) 148:4.10 Θωμά, δεν διάβασες περί αυτού στις Γραφές, όπου είναι γραμμένο: ‘Είστε τα παιδιά του Κυρίου του Θεού σας’. ‘Θα είμαι ο Πατέρας του και θα είναι ο γιος μου’. ‘Τον διάλεξα να είναι γιος μου – θα είμαι ο Πατέρας του’. ‘Φέρτε τους γιους μου από μακριά και τις κόρες μου από τα πέρατα της γης. Ακόμα και οποιονδήποτε με καλεί με το όνομά μου, γιατί τον δημιούργησα για τη δόξα μου’. ‘Είστε οι γιοι του ζωντανού Θεού’. ‘Αυτοί που έχουν το πνεύμα του Θεού είναι όντως οι γιοι του Θεού’. Όπως υπάρχει ένα υλικό κομμάτι του γήινου πατέρα στο φυσικό παιδί του, υπάρχει ένα πνευματικό κομμάτι του ουράνιου Πατέρα σε κάθε πιστό παιδί της βασιλείας».
(1661.2) 148:4.11 Αυτά και άλλα πολλά είπε ο Ιησούς στο Θωμά, και πολλά από αυτά κατανόησε ο απόστολος, αν και ο Ιησούς τον διέταξε «μη μιλήσεις στους άλλους γι αυτά τα θέματα μέχρι μετά την επιστροφή μου στον Πατέρα». Και ο Θωμάς δεν ανέφερε αυτή τη συζήτηση μέχρι μετά την αναχώρηση του Κυρίου από αυτόν τον κόσμο.
(1661.3) 148:5.1 Σε κάποια άλλη από αυτές τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις στον κήπο, ο Ναθαναήλ ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, αν και έχω αρχίσει να καταλαβαίνω γιατί αρνείσαι να εφαρμόζεις θεραπείες ανεξέλεγκτα, δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω γιατί ο αγαπημένος ουράνιος Πατέρας επιτρέπει τόσα πολλά παιδιά του στη γη να υποφέρουν από τόσες παθήσεις». Ο Κύριος απάντησε στο Ναθαναήλ λέγοντας:
(1661.4) 148:5.2 «Ναθαναήλ, εσύ και πολλοί άλλοι είστε τόσο μπερδεμένοι επειδή δεν καταλαβαίνετε πως η φυσική τάξη αυτού του κόσμου έχει διαταραχτεί τόσες πολλές φορές από τις αμαρτωλές περιπέτειες μερικών αντιδραστικών προδοτών του θελήματος του Πατέρα, και ήρθα για να κάνω μια αρχή στην τακτοποίηση αυτών των πραγμάτων. Αλλά θα χρειαστούν πολλές γενεές για να αποκατασταθεί αυτό το μέρος του σύμπαντος στα προηγούμενα μονοπάτια και έτσι να απελευθερωθούν τα παιδιά του ανθρώπου από τα έξτρα φορτία της αμαρτίας και της αντίδρασης. Η παρουσία του κακού από μόνου του είναι αρκετή δοκιμασία για τον ανερχόμενο άνθρωπο – η αμαρτία δεν είναι απαραίτητη για την επιβίωση.
(1661.5) 148:5.3 Όμως, παιδί μου, θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι ο Πατέρας δεν κάνει επί τούτου τα παιδιά του να πάσχουν. Ο άνθρωπος κουβαλάει μαζί του άχρηστες παθήσεις σαν αποτέλεσμα της επίμονης άρνησής του να βαδίσει στις καλύτερες οδούς του θεϊκού θελήματος. Η ασθένεια είναι εν δυνάμει κακό, αλλά πολύ από αυτό έχει παραχθεί από την αμαρτία και την αδικία. Πολλά ασυνήθιστα γεγονότα έχουν συμβεί σε αυτόν τον κόσμο, και δεν είναι περίεργο που όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αναρωτιούνται από τις σκηνές του πόνου και της αρρώστιας στις οποίες καθίστανται μάρτυρες. Αλλά για ένα πράγμα πρέπει να είσαι σίγουρος: Ο Πατέρας δεν στέλνει την αρρώστια σαν αυθαίρετη τιμωρία για τα αδικήματα. Οι ατέλειες και τα ελαττώματα του κακού είναι έμφυτα. Οι κυρώσεις για την αμαρτία είναι αναπόφευκτες. Οι καταστρεπτικές συνέπειες της αδικίας είναι αμείλικτες. Ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να κατηγορεί το Θεό γι αυτές τις ασθένειες που είναι το φυσικό επακόλουθο της ζωής που διαλέγει να ζει. Ούτε θα πρέπει ο άνθρωπος να παραπονιέται γι αυτές τις εμπειρίες που είναι μέρος της ζωής που ζείτε σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι το θέλημα του Πατέρα ο θνητός άνθρωπος να εργάζεται επίμονα και με συνέπεια για τη βελτίωση της θέσης του στη γη. Έξυπνες εφαρμογές θα καταστήσουν τον άνθρωπο ικανό να αντιπαρέλθει πολλή από τη γήινη μιζέρια.
(1662.1) 148:5.4 Ναθαναήλ, είναι αποστολή μας να βοηθάμε τους ανθρώπους να λύνουν τα πνευματικά τους προβλήματα και κατ’ αυτόν τον τρόπο να επιταχύνουμε τη σκέψη τους ώστε να μπορέσουν να προετοιμαστούν καλύτερα και να εμπνευστούν να προχωρήσουν στη λύση των πολλαπλών υλικών προβλημάτων τους. Γνωρίζω για τις απορίες σου καθώς διάβασες τις Γραφές. Πολύ συχνά επικρατεί η τάση σε όλους να αποδίδουν στο Θεό την ευθύνη για οτιδήποτε ο αδαής άνθρωπος αποτυγχάνει να καταλάβει. Ο Πατέρας δεν ευθύνεται προσωπικά για όλα όσα δεν μπορείτε να καταλάβετε. Μην αμφιβάλετε για την αγάπη του Πατέρα ακριβώς επειδή μερικοί δίκαιοι και σοφοί νόμοι των εντολών του τυγχάνει να σας αρρωσταίνουν επειδή έχετε αθώα ή σκόπιμα παραβεί μια τέτοια θεϊκή εντολή.
(1662.2) 148:5.5 Αλλά, Ναθαναήλ, υπάρχουν πολλά στις Γραφές που θα έπρεπε να σας έχουν διδάξει αν τις είχατε διαβάσει με οξυδέρκεια. Δεν θυμάσαι που έχει γραφτεί: ‘Γιε μου, μην περιφρονείς την τιμωρία του Κυρίου. Ούτε να εκνευρίζεσαι από τις διορθώσεις του, γιατί αυτόν που αγαπά ο Κύριος τον διορθώνει, όπως ο πατέρας διορθώνει το γιο από τον οποίο λαμβάνει χαρά’. ‘Ο Κύριος δεν δίνει πρόθυμα ασθένειες ’. ‘Πριν ασθενήσω ήμουν στο λάθος δρόμο, αλλά τώρα φυλάω το νόμο. Η ασθένεια ήταν καλή για μένα γιατί έκτοτε έμαθα τα θεϊκά θεσπίσματα’. ‘Γνωρίζω τις θλίψεις σου. Ο αιώνιος Θεός είναι η καταφυγή σου, ενώ από κάτω βρίσκονται τα αιώνια όπλα’. ‘Ο Κύριος είναι επίσης καταφυγή για τον καταπιεσμένο, ένα λιμάνι ανάπαυσης σε καιρούς δύσκολους’. ‘Ο Κύριος θα τον ενδυναμώσει στο κρεβάτι του πόνου. Ο Κύριος δεν θα λησμονήσει τον άρρωστο’. ‘Όπως ένας πατέρας συμπονά τα παιδιά του, έτσι και ο Κύριος είναι συμπονετικός με αυτούς που τον φοβούνται. Γνωρίζει το σώμα σας. Ενθυμείται ότι είστε από χώμα’. ‘Αυτός θεραπεύει τους απελπισμένους και επιδένει τα τραύματά τους’. ‘Αυτός είναι η ελπίδα του φτωχού, η δύναμη του άπορου μέσα στην απελπισία του, το καταφύγιο από την καταιγίδα και η σκιά από τη ζέστη που ερημώνει’. ‘Αυτός δίνει τη δύναμη στον ανίσχυρο και σε αυτούς που δεν έχουν σθένος τους αυξάνει την ισχύ’. ‘Ένα τσακισμένο καλάμι, αυτός δεν θα το σπάσει και δεν θα καταβρέξει ένα λινάρι που καπνίζει’. ‘Όταν διαβαίνεις τα νερά της ασθένειας, θα είμαι μαζί σου, και όταν τα ποτάμια της δυστυχίας σε καλύπτουν Εγώ δεν θα σε εγκαταλείψω’. ‘Αυτός με απέστειλε για να προστατέψω τον απελπισμένο, για να διακηρύξω την ελευθερία των αιχμαλώτων και για να παρηγορήσω κάθε πενθούντα’. ‘Υπάρχει διόρθωση στη δυστυχία. Η ασθένεια δεν προέρχεται από το χώμα’. (Σ.τ.Μ. εννοεί εσάς).
(1662.3) 148:6.1 Ήταν το ίδιο αυτό βράδυ στη Βηθσαϊδά, που και ο Ιωάννης ρώτησε τον Ιησού γιατί τόσοι πολλοί προφανώς αθώοι άνθρωποι υπέφεραν από τόσες πολλές ασθένειες και αντιμετώπιζαν τόσες παθήσεις. Απαντώντας στον Ιωάννη, μεταξύ πολλών άλλων, ο Κύριος είπε:
(1662.4) 148:6.2 «Παιδί μου, δεν κατανοείς τη σημασία της δυστυχίας ή την αποστολή που έχει ο πόνος. Δεν έχεις διαβάσει εκείνο το αριστούργημα της σημιτικής φιλολογίας – την ιστορία των Γραφών για τα δεινά του Ιώβ; Δεν ανακαλείς στη μνήμη σου πως αυτή η θαυμάσια παραβολή αρχίζει με την εξιστόρηση των υλικών αγαθών που είχε ο δούλος του Κυρίου; Θυμάσαι καλά ότι ο Ιώβ είχε ευλογηθεί και είχε παιδιά, πλούτο, αξιοπρέπεια, καλή θέση, υγεία, και όλα τα υπόλοιπα που έχουν αξία για τον άνθρωπο σε αυτή τη γήινη ζωή. Σύμφωνα με την αξιόπιστη διδασκαλία των παιδιών του Αβραάμ, τέτοια υλική ευδαιμονία ήταν μια καθ’ ολοκληρίαν απόδειξη της θεϊκής εύνοιας. Όμως τόσα υλικά αγαθά και τόση γήινη ευδαιμονία δεν δεικνύουν την εύνοια του Θεού. Ο ουράνιος Πατέρας μου αγαπά το φτωχό το ίδιο ακριβώς όπως και τον πλούσιο. Δεν τον ενδιαφέρουν τα πρόσωπα.
(1663.1) 148:6.3 Αν και η παράβαση του θεϊκού νόμου ακολουθείται νωρίτερα ή αργότερα από τη συγκομιδή της τιμωρίας, καθώς ο άνθρωπος με βεβαιότητα θερίζει ό,τι έσπειρε, θα πρέπει να ξέρετε ότι η ανθρώπινη δυστυχία δεν αποτελεί πάντοτε τιμωρία για προηγούμενη αμαρτία. Και ο Ιώβ αλλά και οι φίλοι του απέτυχαν να βρουν απάντηση για τα προβλήματά τους. Και με τη φώτιση την οποία τώρα κατέχεις με δυσκολία θα απέδιδες είτε στο Σατανά είτε στο Θεό τα τμήματα για τα οποία είναι υπεύθυνοι σε αυτή τη μοναδική παραβολή. Ενώ ο Ιώβ δεν μπορούσε να αναλύσει, αν και υπέφερε, την ύπαρξη των διανοητικών προβλημάτων του ή να λύσει τις φιλοσοφικές δυσκολίες του, όμως κατόρθωσε μεγάλες επιτυχίες. Αν και στο χείλος της ολοκληρωτικής κατάρρευσης της πίστης του προς το Θεό, ανέβηκε σε τέτοια πνευματικά ύψη ώστε μπορούσε να λέει, ‘αποστρέφομαι τον εαυτό μου’. Τότε του δωρίθηκε η σωτηρία ενός οράματος του Θεού. Έτσι ακόμα και μέσα από παρεξηγημένη δυστυχία, ο Ιώβ ανέβηκε στο υπερανθρώπινο επίπεδο της σωστής κατανόησης και της πνευματικής επίγνωσης. Όταν ο δούλος που υποφέρει αποκτά ενόραση του Θεού, επακολουθεί η ψυχική ηρεμία η οποία ξεπερνά κάθε ανθρώπινη κατανόηση.
(1663.2) 148:6.4 Ο πρώτος από τους φίλους του Ιώβ, ο Ελιφάς, προέτρεψε τον πάσχοντα να επιδείξει στα δεινά του την ίδια καρτερία που είχε επιδείξει σε άλλα πράγματα κατά τις ημέρες της ευδαιμονίας του. Είπε αυτός ο λανθασμένος παρηγορητής: ‘Έχε εμπιστοσύνη στη θρησκεία σου, Ιώβ, θυμήσου ότι ο διεφθαρμένος υποφέρει και όχι ο δίκαιος. Πρέπει να αξίζεις αυτή την τιμωρία, διαφορετικά δεν θα υπέφερες. Γνωρίζεις καλά ότι κανένας δεν μπορεί να είναι δίκαιος στα μάτια του Θεού. Γνωρίζεις ότι ο διεφθαρμένος δεν ευδαιμονεί πραγματικά ποτέ. Πάντως, ο άνθρωπος φαίνεται να είναι προορισμένος για να βασανίζεται και ίσως ο Κύριος σε τιμωρεί για το δικό σου καλό’. Δεν είναι περίεργο που ο φτωχός Ιώβ δεν παρηγορήθηκε πολύ από μια τέτοια εξήγηση για το πρόβλημα της ανθρώπινης δυστυχίας.
(1663.3) 148:6.5 Όμως η συμβουλή του δεύτερου φίλου του, του Βιλδάδ, ήταν ακόμη πιο καταθλιπτική, παρόλο που ήταν ορθή από την άποψη της τότε αποδεκτής θεολογίας. Είπε ο Βιλδάδ: ‘Ο Θεός δεν μπορεί να είναι άδικος. Τα παιδιά σου πρέπει να ήταν αμαρτωλά αφού χάθηκαν. Πρέπει να κάνεις λάθος, διαφορετικά δεν θα υπέφερες τόσα βάσανα. Και αν είσαι πραγματικά δίκαιος, ο Θεός θα σε ελευθερώσει σίγουρα από τα βάσανά σου. Πρέπει να γνώριζες από την ιστορία των σχέσεων του Θεού με τον άνθρωπο ότι ο Παντοδύναμος καταστρέφει μόνο τον διεφθαρμένο’.
(1663.4) 148:6.6 Και μετά θυμήσου πώς απάντησε ο Ιώβ στους φίλους του λέγοντας: ‘Γνωρίζω καλά ότι ο Θεός δεν με ακούει που φωνάζω βοήθεια. Πώς μπορεί ο Θεός να είναι δίκαιος και συγχρόνως να παραβλέπει εντελώς την αθωότητά μου; Μαθαίνω πως δεν πρέπει να περιμένω απάντηση στην αίτησή μου προς τον Παντοδύναμο. Δεν διαβλέπετε ότι ο Θεός ανέχεται την καταδίωξη του καλού από τον άδικο; Και αφού ο άνθρωπος είναι τόσο αδύναμος, τι ελπίδες έχει για ανταμοιβή από τα χέρια ενός πανίσχυρου Θεού; Ο Θεός με έκανε όπως είμαι και όπως τώρα με αποστρέφεται, είμαι ανυπεράσπιστος. Και γιατί με δημιούργησε ο Θεός μόνο για να υποφέρω με αυτό τον εξαθλιωμένο τρόπο;’.
(1663.5) 148:6.7 Και ποιος μπορεί να αντικρούσει τη στάση του Ιώβ σε σχέση με τις συμβουλές των φίλων του και τις λανθασμένες ιδέες για το Θεό που είχε στο μυαλό του; Δεν καταλαβαίνεις ότι ο Ιώβ επιθυμούσε έναν ανθρώπινο Θεό, ότι πεινούσε να επικοινωνήσει με ένα θεϊκό Ον που γνωρίζει τη θνητότητα του ανθρώπου και καταλαβαίνει ότι ο δίκαιος πρέπει συχνά να υποφέρει αν και αθώος, σαν μέρος της πρώτης αυτής ζωής προς τη μεγάλη άνοδο προς τον Παράδεισο; Γι αυτό το λόγο ήρθε ο Γιος του Ανθρώπου από τον Πατέρα να ζήσει μια τέτοια θνητή ζωή ώστε να μπορεί να παρηγορεί και να ανακουφίζει όλους εκείνους που στο εξής θα υποχρεώνονται να υπομένουν τα βάσανα του Ιώβ.
(1663.6) 148:6.8 Ο τρίτος φίλος του Ιώβ, ο Ζοφάρ, μίλησε τότε ακόμα λιγότερο παρηγορητικά όταν είπε: ‘Είσαι ανόητος να ισχυρίζεσαι ότι είσαι δίκαιος, βλέποντας να υποφέρεις τόσο. Παραδέχομαι όμως ότι είναι αδύνατο να κατανοήσω τους τρόπους του Θεού. Ίσως υπάρχει κάτι κρυφό σε όλες σου τις δυστυχίες’. Και όταν ο Ιώβ άκουσε και τους τρεις φίλους του, ζήτησε κατ’ ευθείαν από το Θεό να τον βοηθήσει, χρησιμοποιώντας σαν στοιχείο υπεράσπισης το γεγονός ότι ‘σαν άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα έχει λίγες μέρες να ζήσει και είναι γεμάτος βάσανα’.
(1664.1) 148:6.9 Μετά άρχισε η δεύτερη συνεδρίαση με τους φίλους του. Ο Ελιφάς έγινε πιο άτεγκτος, κατηγορητητικός και σαρκαστικός. Ο Βιλδάδ αγανάκτησε από την περιφρόνηση του Ιώβ για τους φίλους του. Ο Ζοφάρ επανέλαβε τις μελαγχολικές συμβουλές του. Ο Ιώβ τώρα αηδίασε με τους φίλους του και ζήτησε πάλι βοήθεια από το Θεό, τώρα όμως ζήτησε από ένα δίκαιο Θεό κατά του Θεού της αδικίας που βρισκόταν ενσωματωμένος στη φιλοσοφία των φίλων του και συντηρούσε και η δική του θρησκευτική νοοτροπία. Στη συνέχεια ο Ιώβ βρήκε καταφύγιο στην παρηγοριά μιας μέλλουσας ζωής στην οποία οι αδικίες της θνητής ύπαρξης μπορεί να διορθωνόντουσαν με πιο δίκαιο τρόπο. Η αποτυχία του να βρει βοήθεια από τον άνθρωπο οδηγεί τον Ιώβ στο Θεό. Μετά ακολουθεί η μεγάλη πάλη μέσα στην καρδιά του, μεταξύ πίστης και αμφιβολίας. Τελικά, ο πάσχων άνθρωπος αρχίζει να διακρίνει το φως της ζωής. Η βασανισμένη του ψυχή ανέρχεται σε νέα ύψη ελπίδας και θάρρους. Μπορεί να υποφέρει, ακόμη και να πεθάνει, αλλά η διαφωτισμένη ψυχή τώρα βγάζει εκείνη την κραυγή του θριάμβου, ‘Ο Σωτήρ μου ζει!’. Ο Ιώβ είχε εντελώς δίκιο όταν αμυνόταν υπέρ της θεωρίας ότι ο Θεός βασανίζει τα παιδιά για να τιμωρήσει τους γονείς τους. Ο Ιώβ ήταν πάντα έτοιμος να παραδεχτεί ότι ο Θεός είναι δίκαιος, αλλά επιθυμούσε μιαν αποκάλυψη του προσωπικού χαρακτήρα του Αιώνιου που θα ικανοποιούσε την ψυχή. Και αυτή είναι η αποστολή μας στη γη. Οι θνητοί που υποφέρουν δεν θα αρνούνται πλέον την παρηγοριά τού να γνωρίσουν την αγάπη του Θεού και να κατανοήσουν το έλεος του ουράνιου Πατέρα. Ενώ ο λόγος του Θεού, που μίλησε μέσα από την ανεμοζάλη, ήταν ένα μεγαλειώδες σχέδιο για τη μέρα
(1664.2) 148:6.10 εκείνη, εσύ έχεις ήδη μάθει ότι ο Πατέρας δεν αποκαλύπτεται με αυτό τον τρόπο, αλλά μιλάει μέσα από την ανθρώπινη καρδιά σαν μια αθόρυβη, μικρή φωνή που λέει, ‘Αυτός είναι ο δρόμος, περπάτησε εκεί μέσα’. Δεν κατανοείς ότι ο Θεός κατοικεί μέσα σου, ότι σε έφτιαξε ό,τι είσαι, ότι θα σε κάνει ό,τι είναι!».
(1664.3) 148:6.11 Μετά ο Ιησούς έκανε την τελευταία δήλωση: «Ο Πατέρας στον ουρανό δεν βασανίζει πρόθυμα τα παιδιά τού ανθρώπου. Ο άνθρωπος υποφέρει, πρώτα, από τα γεγονότα του χρόνου και τις ατέλειες μιας ανώριμης φυσικής ύπαρξης. Έπειτα, υποφέρει από τις αμείλικτες συνέπειες της αμαρτίας – την παράβαση των νόμων της ζωής και του φωτός. Και τελικά, ο άνθρωπος δρέπει τη συγκομιδή της δικής του άδικης επιμονής στην εξέγερση κατά του δίκαιου κανόνα του ουρανού στη γη. Αλλά οι δυστυχίες του ανθρώπου δεν είναι η προσωπική επίσκεψη της θεϊκής κρίσης. Ο άνθρωπος μπορεί και θα μειώσει τις γήινες δυστυχίες του. Αλλά μια για πάντα απελευθερωθείτε από τη δεισιδαιμονία ότι ο Θεός βασανίζει τον άνθρωπο κατά διαταγή του κακού. Μελετήστε το Βιβλίο του Ιώβ μόνο και μόνο για να ανακαλύψετε πόσες πολλές εσφαλμένες ιδέες για το Θεό μπορούν αληθινά να πιστεύουν ακόμα και καλοί άνθρωποι. Και σημειώστε κατόπιν πως ακόμα και ο βασανισμένος Ιώβ βρήκε το Θεό της παρηγοριάς και της σωτηρίας παρά τις τόσες λανθασμένες διδασκαλίες. Στο τέλος η πίστη του διαπέρασε τα σύννεφα της δυστυχίας για να διακρίνει το φως της ζωής να ξεχύνεται από τον Πατέρα σαν θεραπευτική ευεργεσία και αιώνια δικαιοσύνη».
(1664.4) 148:6.12 Ο Ιωάννης έθαψε βαθιά μέσα στην καρδιά του αυτά τα λόγια για πολλές μέρες. Η όλη μετέπειτα ζωή του άλλαξε σημαντικά σαν αποτέλεσμα αυτής της συνομιλίας με τον Κύριο, στον κήπο, και αργότερα έπραξε πολλά για να προξενήσει και στους άλλους αποστόλους αλλαγή των απόψεών τους σχετικά με την πηγή, την ουσία και το σκοπό των κοινών ανθρώπινων ασθενειών. Αλλά δεν μίλησε ποτέ ο Ιωάννης γι αυτή τη συνομιλία παρά μετά, αφού ο Κύριος είχε αναχωρήσει.
(1664.5) 148:7.1 Το προτελευταίο Σάββατο πριν την αναχώρηση των αποστόλων και των νέων ομάδων των ευαγγελιστών για το δεύτερο γύρο κηρυγμάτων στη Γαλιλαία, ο Ιησούς μίλησε στη συναγωγή της Καπερναούμ πάνω στην «Χαρά της Δίκαιης Ζωής». Όταν τελείωσε την ομιλία του, μια μεγάλη ομάδα από σακάτηδες, κουτσούς, άρρωστους και άλλους πάσχοντες, συγκεντρώθηκε γύρω του, γυρεύοντας γιατρειά. Σε αυτή την ομάδα ήταν και οι απόστολοι, πολλοί από τους νέους ευαγγελιστές και οι Φαρισαίοι κατάσκοποι από την Ιερουσαλήμ. Παντού όπου πήγαινε ο Ιησούς (εκτός από τους λόφους όταν βρισκόταν εκεί για το έργο του Πατέρα του) οι έξι κατάσκοποι από την Ιερουσαλήμ τον ακολουθούσαν σταθερά.
(1665.1) 148:7.2 Ο αρχηγός των Φαρισαίων κατασκόπων, καθώς ο Ιησούς μιλούσε όρθιος στο λαό, προέτρεψε έναν άνδρα με χέρι ξερό να τον πλησιάσει και να τον ρωτήσει αν ήταν νόμιμο να γιατρευτεί την ημέρα του Σαββάτου ή θα έπρεπε να περιμένει βοήθεια μιαν άλλη μέρα. Όταν ο Ιησούς είδε τον άνδρα, άκουσε τις κουβέντες του και κατάλαβε ότι είχε σταλθεί από τους Φαρισαίους, είπε: «Έλα εμπρός να σε ρωτήσω κάτι. Αν είχες ένα πρόβατο και έπεφτε σ ένα λάκκο το Σάββατο, θα κατέβαινες να το πιάσεις και να το βγάλεις έξω; Είναι νόμιμο να κάνεις τέτοια πράγματα το Σάββατο;». Και ο άνδρας απάντησε: «Ναι, Κύριε, θα ήταν νόμιμο να κάνω καλό το Σάββατο». Τότε είπε ο Ιησούς, μιλώντας σε όλους τους: «Γνωρίζω για ποιο λόγο στείλατε μπροστά μου αυτόν τον άνδρα. Θα βρίσκατε αιτία για να μου επιτεθείτε, αν μπορούσατε να με δελεάσετε να δείξω έλεος το Σάββατο. Σιωπηλά συμφωνείτε όλοι ότι ήταν νόμιμο να βγάλει το άτυχο πρόβατο από το λάκκο, ακόμα και το Σάββατο, και σας καλώ να μαρτυρήσετε ότι είναι νόμιμο να επιδεικνύει κανείς τρυφερή καλοσύνη το Σάββατο όχι μόνο στα ζώα αλλά και στους ανθρώπους. Πόση περισσότερη αξία έχει ένας άνθρωπος από ένα πρόβατο! Σας αναγγέλλω ότι είναι νόμιμο να κάνετε το καλό στους ανθρώπους το Σάββατο». Και καθώς όλοι ήταν σιωπηλοί μπροστά του, ο Ιησούς απευθυνόμενος στον άνδρα με το ξερό χέρι, είπε: «Στάσου εδώ δίπλα μου για να μπορούν να σε βλέπουν όλοι. Και τώρα που ίσως έμαθες ότι είναι επιθυμία του Πατέρα μου να κάνεις το καλό την ημέρα του Σαββάτου, αν πιστεύεις ότι θα θεραπευτείς, σε διατάσσω να τεντώσεις το χέρι σου».
(1665.2) 148:7.3 Και καθώς ο άνδρας τέντωνε μπροστά το χέρι του, έγινε καλά. Ο κόσμος σκέφτηκε να στραφεί κατά των Φαρισαίων, αλλά ο Ιησούς τους διέταξε να ησυχάσουν, λέγοντας: «Σας είπα μόλις τώρα ότι είναι νόμιμο να κάνετε το καλό το Σάββατο, να σώζετε ζωές, αλλά δεν σας έδωσα εντολή να κάνετε κακό και να εκτονώνετε την επιθυμία σας για φόνο». Οι θυμωμένοι Φαρισαίοι έφυγαν και παρόλο που ήταν Σάββατο πήγαν στην Τιβεριάδα και έκαναν συμβούλιο με τον Ηρώδη, κάνοντας τα πάντα με την εξουσία που είχαν, για να αφυπνίσουν την κρίση του ώστε να εξασφαλίσουν τους Ηρωδιανούς σαν συμμάχους κατά του Ιησού. Αλλά ο Ηρώδης αρνήθηκε να ενεργήσει κατά του Ιησού, συμβουλεύοντάς τους να μεταφέρουν τα παράπονά τους στην Ιερουσαλήμ.
(1665.3) 148:7.4 Αυτή είναι η πρώτη περίπτωση ενός θαύματος που έγινε από τον Ιησού σαν απάντηση στην προκλητικότητα των εχθρών του. Και ο Κύριος ενήργησε αυτό το θαύμα όχι σαν επίδειξη της θεραπευτικής του δύναμης, αλλά σαν δραστική διαμαρτυρία κατά της μετατροπής της θρησκευτικής αργίας του Σαββάτου σε γνήσια δουλεία περιορισμών άνευ σημασίας για όλους τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος αυτός γύρισε στη δουλειά του σαν λιθοξόος, και αποδείχτηκε σαν ένας από εκείνους στους οποίους η θεραπεία ακολουθήθηκε από μια ζωή ευχαριστίας και δικαιοσύνης.
(1665.4) 148:8.1 Την τελευταία εβδομάδα της παραμονής στη Βηθσαϊδά, οι κατάσκοποι από την Ιερουσαλήμ διαιρέθηκαν περισσότερο ως προς τη στάση τους απέναντι στον Ιησού και τη διδασκαλία του. Τρεις από τους Φαρισαίους αυτούς εντυπωσιάστηκαν βαθύτατα από ό,τι είδαν και άκουσαν. Εν τω μεταξύ στην Ιερουσαλήμ, ο Αβραάμ, ένα νέο και με επιρροή μέλος του Σανχεντρίν, υιοθέτησε δημόσια τη διδασκαλία του Ιησού και βαφτίστηκε στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ από τον Άμπνερ. Όλη η Ιερουσαλήμ ξεσηκώθηκε από αυτό το γεγονός και αγγελιαφόροι στάλθηκαν αμέσως στη Βηθσαϊδά για να ανακαλέσουν τους έξι Φαρισαίους κατασκόπους.
(1666.1) 148:8.2 Ο Έλληνας φιλόσοφος που είχε εισέλθει στη βασιλεία κατά την προηγούμενη περιοδεία στη Γαλιλαία, επέστρεψε με μερικούς πλούσιους Ιουδαίους της Αλεξάνδρειας και για μια φορά ακόμα προσκάλεσαν τον Ιησού να επισκεφθεί την πόλη τους για τους σκοπούς της ίδρυσης μιας σχολής από κοινού φιλοσοφικής και θρησκευτικής καθώς και ενός θεραπευτηρίου για τους αρρώστους. Αλλά ο Ιησούς αρνήθηκε με ευγένεια την πρόσκληση.
(1666.2) 148:8.3 Εκείνο τον καιρό έφτασε στον καταυλισμό της Βηθσαϊδά ένας προφήτης που έπεφτε σε καταληψία, από τη Βαγδάτη, κάποιος Κιρμέθ. Αυτός ο υποτιθέμενος προφήτης είχε περίεργα οράματα όταν έπεφτε σε κατάληψη και όταν ξυπνούσε έβλεπε αλλόκοτα όνειρα. Δημιούργησε μεγάλη αναστάτωση στον καταυλισμό και ο Σίμων ο Ζηλωτής ήταν της γνώμης να μεταχειριστεί μάλλον βίαια τον αυτό-εξαπατημένο διεκδικητή, αλλά ο Ιησούς παρενέβη και του επιτράπηκε πλήρης ελευθερία στη δράση του για λίγες μέρες. Όλοι όσοι άκουσαν το κήρυγμά του αναγνώρισαν γρήγορα ότι η διδασκαλία του δεν ήταν απόηχος του ευαγγελίου της βασιλείας. Γρήγορα αυτός επέστρεψε στη Βαγδάτη, παίρνοντας μαζί του μόνο μισή ντουζίνα ασταθών και αιρετικών ψυχών. Όμως πριν την παρέμβαση του Ιησού για τον προφήτη από τη Βαγδάτη, ο Δαυίδ Ζεβεδαίος, με τη βοήθεια μιας αυτοδιορισμένης επιτροπής, είχε πάρει τον Κιρμέθ μακριά στη λίμνη και αφού τον βούτηξαν επανειλημμένα μέσα στο νερό, τον συμβούλεψαν να φύγει από εκεί – να οργανώσει και να φτιάξει ένα δικό του καταυλισμό.
(1666.3) 148:8.4 Την ίδια μέρα, η Μπεθ-Μάριον, μια γυναίκα από τη Φοινίκη, έγινε τόσο φανατική που παραφέρθηκε και αφού κόντεψε σχεδόν να πνιγεί, προσπαθώντας να βαδίσει πάνω στο νερό, απομακρύνθηκε από τις φιλενάδες της.
(1666.4) 148:8.5 Ο νέος προσήλυτος από την Ιερουσαλήμ, ο Αβραάμ ο Φαρισαίος, έδωσε όλα τα πολύτιμα αγαθά του στο ταμείο των αποστόλων και αυτή η συνεισφορά βοήθησε πολύ στο να μπορέσουν αμέσως να στείλουν σε αποστολή καμιά εκατοστή νέο-εκπαιδευμένους ευαγγελιστές. Ο Ανδρέας είχε ήδη αναγγείλει το κλείσιμο του καταυλισμού και καθένας ετοιμαζόταν είτε να πάει σπίτι ή διαφορετικά να ακολουθήσει τους ευαγγελιστές στη Γαλιλαία.
(1666.5) 148:9.1 Την Παρασκευή το απόγευμα, 1η Οκτωβρίου, όταν ο Ιησούς είχε την τελευταία συνάντηση με τους αποστόλους, ευαγγελιστές και λοιπούς αρχηγούς του απολυμένου καταυλισμού, και με τους έξι Φαρισαίους από την Ιερουσαλήμ καθισμένους στην πρώτη γραμμή της συγκέντρωσης, στο ευρύχωρο και μεγαλωμένο μπροστινό δωμάτιο του σπιτιού του Ζεβεδαίου, συνέβη ένα από τα πιο παράξενα και μοναδικά επεισόδια της γήινης ζωής του Ιησού. Ο Κύριος, εκείνη την ώρα, μιλούσε στεκόμενος στο μεγάλο δωμάτιο που είχε χτιστεί για να στεγάσει εκείνες τις συνεστιάσεις κατά την περίοδο των βροχών. Το σπίτι ήταν περιτριγυρισμένο από τεράστια συνάθροιση ανθρώπων που τέντωναν τα αυτιά τους για να αρπάξουν κανένα τμήμα από την ομιλία του Ιησού.
(1666.6) 148:9.2 Ενώ το σπίτι ήταν κατ’ αυτό τον τρόπο στριμωγμένο από κόσμο και εξ ολοκλήρου περικυκλωμένο από θερμούς ακροατές, ένας άνδρας που έπασχε πολύ καιρό από παράλυση, μεταφερόταν εκεί από την Καπερναούμ, σ’ ένα μικρό κρεβάτι, από τους φίλους του. Ο παραλυτικός αυτός είχε ακούσει ότι ο Ιησούς θα έφευγε από τη Βηθσαϊδά και έχοντας μιλήσει με τον Ααρών το λιθοξόο, που πρόσφατα είχε γιατρευτεί, αποφάσισε να μεταφερθεί μπροστά στον Ιησού απ’ όπου θα μπορούσε να ζητήσει θεραπεία. Οι φίλοι του προσπάθησαν να μπουν στο σπίτι του Ζεβεδαίου από τη μπροστινή και την πίσω πόρτα, αλλά ο πολύς κόσμος είχε δημιουργήσει συνωστισμό. Όμως ο παραλυτικός αρνήθηκε να δεχτεί την ήττα. Διέταξε τους φίλους του να προμηθευτούν σκάλες με τις οποίες ανέβηκαν στη σκεπή του δωματίου στο οποίο ο Ιησούς μιλούσε και αφού έβγαλαν τα κεραμίδια, με τόλμη κατέβασαν τον άρρωστο άνδρα και το κρεβάτι του με σκοινιά, μέχρι που ο πάσχοντας βρέθηκε στο πάτωμα ακριβώς μπροστά από τον Κύριο. Όταν ο Κύριος είδε τι είχαν κάνει, σταμάτησε να μιλάει, ενώ όσοι βρισκόντουσαν στο δωμάτιο μαζί του θαύμασαν με την επιμονή του ασθενή και των φίλων του. Είπε ο παραλυτικός: «Κύριε, δεν θα διέκοπτα τη διδασκαλία σου, αλλά είμαι αποφασισμένος να γίνω καλά. Δεν είμαι σαν εκείνους που δέχτηκαν τη θεραπεία και αμέσως ξέχασαν τη διδασκαλία σου. Θα γίνω καλά και θα υπηρετώ τη βασιλεία των ουρανών». Τώρα, παρόλο που η αρρώστια είχε έρθει στον άνδρα από τη σπάταλη ζωή του, ο Ιησούς, βλέποντας την πίστη του, είπε στον παραλυτικό: «Γιε μου, μη φοβάσαι. Οι αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν. Η πίστη σου θα σε σώσει».
(1667.1) 148:9.3 Όταν οι Φαρισαίοι από την Ιερουσαλήμ, μαζί με άλλους γραμματείς και νομομαθείς που καθόντουσαν μαζί τους, άκουσαν αυτή την αναγγελία του Ιησού, άρχισαν να λένε μέσα τους: «Πώς τολμάει αυτός ο άνθρωπος να μιλάει έτσι; Δεν καταλαβαίνει ότι τέτοια λόγια είναι βλασφημία; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες εκτός από τον Θεό;». Ο Ιησούς, καταλαβαίνοντας τις σκέψεις τους και όσα λέγανε μεταξύ τους, τους μίλησε, λέγοντας: «Γιατί σκέπτεσθε έτσι μέσα σας; Ποιοι είστε εσείς που με κρίνετε; Ποια η διαφορά μεταξύ του να πω στον παραλυτικό, οι αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν, και του σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτησε; Αλλά εσείς που είστε μάρτυρες όλων αυτών, για να μάθετε τελικά ότι ο Γιος του Ανθρώπου έχει εξουσία και δύναμη πάνω στη γη να συγχωρεί αμαρτίες, θα πω σ’ αυτόν τον άρρωστο άνθρωπο ‘Σήκω, λάβε το κρεβάτι σου και πήγαινε σπίτι σου’. Και μόλις μίλησε έτσι ο Ιησούς, ο παραλυτικός σηκώθηκε και καθώς έκαναν δρόμο γι αυτόν, περπάτησε μπροστά από όλους τους. Και εκείνοι που είδαν αυτά τα πράγματα θαύμασαν. Ο Πέτρος απόλυσε τη συγκέντρωση, ενώ πολλοί προσευχόντουσαν και δόξαζαν το Θεό, ομολογώντας ότι ποτέ πριν δεν είχαν δει τέτοια παράξενα συμβάντα.
(1667.2) 148:9.4 Ήταν περίπου τότε που οι αγγελιαφόροι του Σανχεντρίν έφτασαν για να διατάξουν τους έξι κατασκόπους να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ. Όταν άκουσαν το μήνυμα, διαφώνησαν με ζήλο μεταξύ τους. Και αφού τελείωσαν τις συζητήσεις τους, ο αρχηγός και δυο σύντροφοί του επέστρεψαν με τους αγγελιαφόρους στην Ιερουσαλήμ, ενώ τρεις κατάσκοποι ομολόγησαν την πίστη τους στον Ιησού και πηγαίνοντας αμέσως στη λίμνη, βαφτίστηκαν από τον Πέτρο και ακολούθησαν τους αποστόλους σαν παιδιά της βασιλείας.
(1668.1) 149:0.1 Η δεύτερη δημόσια περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία ξεκίνησε την Κυριακή, 3 Οκτωβρίου 28 μ.Χ. και συνεχίστηκε για περίπου τρεις μήνες, λήγοντας στις 30 Δεκεμβρίου. Σ’ αυτή την προσπάθεια έλαβαν μέρος ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι, βοηθούμενοι από το νεοσύλλεκτο σώμα των 117 ευαγγελιστών και από άλλα πολυάριθμα ενδιαφερόμενα άτομα. Στην περιοδεία αυτή επισκέφτηκαν τις πόλεις Γάδαρα, Πτολεμαΐδα, Ιαφεία, Δαβαρίττα, Μεγιδδώ, Ιεζραέλ, Σκυθούπολη, Ταριχέα, Γάμαλα, Βηθσαϊδά-Ιουλία, και πολλές άλλες πόλεις και χωριά.
(1668.2) 149:0.2 Πριν την αναχώρηση την Κυριακή το πρωί, ο Ανδρέας και ο Πέτρος ζήτησαν από τον Ιησού να δώσει την τελική ανάθεση στους ευαγγελιστές, αλλά ο Κύριος αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν ήταν στην αρμοδιότητά του να κάνει τέτοια πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν άλλοι να εκτελέσουν με αποδεκτό τρόπο. Μετά από αναγκαστική σκέψη αποφασίστηκε ότι ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος θα μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη. Στο τέλος των παρατηρήσεων του Ιάκωβου, ο Ιησούς είπε στους ευαγγελιστές: «Πηγαίνετε τώρα να εκτελέσετε την εργασία όπως σας ανατέθηκε, και αργότερα, όταν θα έχετε δείξει ικανότητα και πίστη, θα σας δώσω εντολή να κηρύξετε το ευαγγέλιο της βασιλείας».
(1668.3) 149:0.3 Σε αυτή την περιοδεία μόνο ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ταξίδεψαν με τον Ιησού. Ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι πήραν ο καθένας από καμιά δωδεκαριά ευαγγελιστές και διατήρησαν κοντινή επαφή μαζί τους ενώ συνέχιζαν το έργο του κηρύγματος και της διδασκαλίας. Μόλις οι πιστοί ήταν έτοιμοι να εισέλθουν στη βασιλεία, οι απόστολοι διενεργούσαν βάφτισμα. Ο Ιησούς και οι δυο σύντροφοί του ταξίδεψαν σε μεγάλο βαθμό αυτούς τους τρεις μήνες, επισκεπτόμενοι συχνά δυο πόλεις σε μια μέρα για να εξετάσουν τη δουλειά των ευαγγελιστών και για να τους ενδυναμώσουν στην προσπάθειά τους να εγκαταστήσουν τη βασιλεία. Όλη αυτή η δεύτερη περιοδεία ήταν κυρίως μια προσπάθεια να αποκτήσει πρακτική εμπειρία το σώμα αυτό των 117 νέο-εκπαιδευμένων ευαγγελιστών.
(1668.4) 149:0.4 Όλη αυτή την περίοδο και μετέπειτα, μέχρι τον καιρό της αναχώρησης του Ιησού και των αποστόλων για την Ιερουσαλήμ, ο Δαυίδ Ζεβεδαίος διατήρησε το μόνιμο αρχηγείο για το έργο της βασιλείας στο σπίτι του πατέρα του στη Βηθσαϊδά. Αυτό ήταν το ίδρυμα διατήρησης του έργου του Ιησού στη γη και ο σταθμός ανεφοδιασμού για την υπηρεσία των αγγελιαφόρων, που ο Δαυίδ συνέχισε να διευθύνει, μεταξύ των εργαζομένων στα διάφορα μέρη της Παλαιστίνης και γειτονικών περιοχών. Τα έκανε όλα με δική του πρωτοβουλία αλλά με την έγκριση του Ανδρέα. Ο Δαυίδ χρησιμοποίησε σαράντα με πενήντα αγγελιαφόρους στον τομέα των ειδήσεων της ταχέως αναπτυσσόμενης και αυξανόμενης εργασίας για τη βασιλεία. Ενώ δούλευε με αυτό τον τρόπο, συντηρούσε μερικώς τον εαυτό του περνώντας λίγο από τον καιρό του με την παλιά του εργασία σαν ψαράς.
(1668.5) 149:1.1 Από τον καιρό που διαλύθηκε ο καταυλισμός στη Βηθσαϊδά, η φήμη του Ιησού, ειδικά σαν θεραπευτή, είχε εξαπλωθεί σε όλα τα μέρη της Παλαιστίνης και σε όλη τη Συρία και τις γύρω περιοχές. Για εβδομάδες μετά που άφησαν τη Βηθσαϊδά, οι άρρωστοι συνέχιζαν να καταφθάνουν, και όταν δεν βρήκαν τον Ιησού, μάθαιναν από τον Δαυίδ πού ήταν, και πήγαιναν να τον αναζητήσουν. Σε αυτή την περιοδεία ο Ιησούς δεν εκτέλεσε σκόπιμα θαύματα θεραπείας. Εν τούτοις, δεκάδες αρρώστων ξαναβρήκαν την υγεία και την ευτυχία τους σαν αποτέλεσμα της αναδομητικής δύναμης από την τεράστια πίστη που τους παρακινούσε να αναζητήσουν τη θεραπεία.
(1669.1) 149:1.2 Τον καιρό της αποστολής αυτής, άρχισε να εμφανίζεται – και συνέχισε όλο τον υπόλοιπο καιρό της ζωής του Ιησού στη γη – μια περίεργη και ανεξήγητη σειρά θεραπευτικών φαινομένων. Στην πορεία της περιοδείας των τριών μηνών, περισσότεροι από εκατό άνδρες, γυναίκες και παιδιά από την Ιουδαία, την Ιδουμαία, τη Γαλιλαία, τη Συρία, την Τύρο και τη Σιδώνα καθώς και πέραν του Ιορδάνη, ευεργετήθηκαν από την ασυνείδητη θεραπευτική ικανότητα του Ιησού και επιστρέφοντας στις πατρίδες τους, συνέβαλαν στην αύξηση της φήμης του Ιησού. Και το έκαναν αυτό παρόλο που ο Ιησούς, κάθε φορά που παρατηρούσε μια από αυτές τις αυτόματες περιπτώσεις θεραπείας, αμέσως διέταζε τον ευεργετούμενο να «μην το πει πουθενά».
(1669.2) 149:1.3 Ποτέ δεν μας αποκαλύφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε σε αυτές τις περιπτώσεις της αυτόματης ή ασυνείδητης θεραπείας. Ο Κύριος ποτέ δεν εξήγησε στους αποστόλους του πώς επιτυγχάνονταν αυτές οι θεραπείες, εκτός από το ότι σε μερικές περιπτώσεις είπε μόνο: «Αντιλαμβάνομαι ότι δύναμη έχει φύγει από μένα».
(1669.3) 149:1.4 Στην απουσία άμεσης εξήγησης από τον Κύριο σχετικά με τη φύση αυτών των περιπτώσεων αυθόρμητης θεραπείας, θα περιμένατε να αναλάβουμε εμείς την εξήγηση του πώς επετεύχθησαν, αλλά επιτρέπεται να αναφέρουμε τη γνώμη μας για όλα αυτά τα θεραπευτικά φαινόμενα. Πιστεύουμε ότι πολλά από αυτά τα προφανή θαύματα θεραπείας, καθώς αυτά συνέβησαν στην πορεία της γήινης υπηρεσίας του Ιησού, ήταν αποτέλεσμα της συνύπαρξης των ακόλουθων τριών δυναμικών, δραστικών και συνδεομένων επιδράσεων.
(1669.4) 149:1.5 1. Η παρουσία δυνατής, επικρατούσας και ζωντανής πίστης στην καρδιά των ανθρώπινων υπάρξεων που επίμονα αναζητούσαν θεραπεία, μαζί με το γεγονός ότι τέτοια θεραπεία την επιθυμούσαν για την πνευματική τους ωφέλεια παρά καθαρά για σωματική αποκατάσταση.
(1669.5) 149:1.6 2. Η ύπαρξη, ακολούθως μαζί με αυτή την ανθρώπινη πίστη, της μεγάλης συμπόνιας και ευσπλαχνίας του ενσαρκωμένου και γεμάτου ελέους Δημιουργού Γιου του Θεού, ο οποίος κατείχε στην πράξη σχεδόν απεριόριστες και αιώνιες δημιουργικές θεραπευτικές δυνάμεις και δικαιώματα.
(1669.6) 149:1.7 3. Μαζί με την πίστη της ύπαρξης και της ζωής του Δημιουργού πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι αυτός ο Θεάνθρωπος ήταν η προσωποποιημένη έκφραση του θελήματος του Πατέρα. Αν, με την επαφή των ανθρώπινων αναγκών και της θεϊκής δύναμης, ο Πατέρας δεν είχε διαφορετική επιθυμία, τα δυο γινόντουσαν ένα, και η θεραπεία προέκυπτε ασυνείδητα από τον Ιησού αλλά αναγνωριζόταν αμέσως από τη θεϊκή φύση του. Η εξήγηση, τότε, των πολλών αυτών περιπτώσεων θεραπείας, πρέπει να αποδοθεί στο μεγάλο νόμο που μας είναι από παλιά γνωστός, δηλαδή, Εκείνο που ο Δημιουργός Γιος επιθυμεί, ο αιώνιος Θεός το ΘΕΛΕΙ.
(1669.7) 149:1.8 Είναι γνώμη μας λοιπόν, ότι στην παρουσία του Ιησού, μερικές μορφές βαθιάς ανθρώπινης πίστης αληθινά και κυριολεκτικά εξανάγκασαν την υλοποίηση της θεραπείας από κάποιες δημιουργικές δυνάμεις και προσωπικότητες του σύμπαντος, που εκείνη την ώρα είχαν συνδεθεί πολύ στενά με το Γιο του Ανθρώπου. Έτσι αποτελεί γεγονός η αναφορά ότι ο Ιησούς συχνά παρότρυνε τους ανθρώπους να θεραπεύσουν τους εαυτούς τους με την παρουσία του και με την δυνατή δική τους πίστη.
(1670.1) 149:1.9 Πολλοί άλλοι αναζητούσαν τη θεραπεία για εντελώς εγωιστικούς σκοπούς. Μια πλούσια χήρα από την Τύρο, με την ακολουθία της, ήρθε ζητώντας να θεραπευτούν οι αρρώστιες της, που ήταν πολλές. Και καθώς ακολουθούσε τον Ιησού σε όλη τη Γαλιλαία, προσέφερε συνεχώς χρήματα, σαν να ήταν η δύναμη του Θεού κάτι που μπορούσε να αγορασθεί από τη μεγαλύτερη προσφορά. Όμως δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το ευαγγέλιο της βασιλείας, έψαχνε μόνο να γιατρέψει τις παθήσεις του σώματός της.
(1670.2) 149:2.1 Ο Ιησούς καταλάβαινε τις σκέψεις των ανθρώπων. Ήξερε τι είχε μέσα της η καρδιά του ανθρώπου και εάν οι διδασκαλίες του είχαν κληροδοτηθεί όπως αυτός τις παρουσίαζε, με μοναδικά σχόλια την εμπνευσμένη εξήγηση που προερχόταν από τη γήινη ζωή του, όλα τα έθνη και όλες οι θρησκείες του κόσμου θα είχαν αγκαλιάσει ταχύτατα το ευαγγέλιο της βασιλείας. Οι καλοπροαίρετες προσπάθειες των πρώτων οπαδών του Ιησού να επανατοποθετήσουν τις διδασκαλίες του έτσι ώστε να τις κάνουν πιο αποδεκτές σε μερικά έθνη, φυλές και θρησκείες, είχαν σαν μοναδικό αποτέλεσμα να κάνουν αυτές τις διδασκαλίες λιγότερο αποδεκτές σε όλα τα άλλα έθνη, φυλές και θρησκείες.
(1670.3) 149:2.2 Ο απόστολος Παύλος, στην προσπάθειά του να φέρει τις διδασκαλίες του Ιησού στην ευνοϊκή αντίληψη μερικών ομάδων των ημερών του, έγραψε πολλά γράμματα εντολών και προτροπών. Άλλοι δάσκαλοι του ευαγγελίου του Ιησού έπραξαν παρόμοια, αλλά κανένας τους δεν αντιλήφθηκε ότι κάποια από αυτά τα γραπτά θα συγκεντρωνόντουσαν μαζί, από εκείνους που θα τα εξέδιδαν σαν την ενσωμάτωση των διδασκαλιών του Ιησού. Και έτσι, ενώ ο λεγόμενος Χριστιανισμός περιλαμβάνει περισσότερη διδασκαλία από το ευαγγέλιο του Κυρίου από κάθε άλλη θρησκεία, περιλαμβάνει επίσης και πολλά που ο Ιησούς δεν δίδαξε. Εκτός από την ενσωμάτωση πολλών διδασκαλιών από τα περσικά μυστήρια και πολλές από την ελληνική φιλοσοφία στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, έγιναν δυο μεγάλα σφάλματα:
(1670.4) 149:2.3 1. Η προσπάθεια να συνδέσουν τη διδασκαλία του ευαγγελίου άμεσα με την Ιουδαϊκή θεολογία, όπως δινόταν η επεξήγηση από τις χριστιανικές θεωρίες της εξιλέωσης – η διδασκαλία ότι ο Ιησούς ήταν ο θυσιασμένος Γιος που θα ικανοποιούσε την άτεγκτη δικαιοσύνη του Πατέρα και θα κατεύναζε τη θεϊκή οργή. Αυτές οι διδασκαλίες προέρχονταν από μια αξιέπαινη προσπάθεια να κάνουν το ευαγγέλιο της βασιλείας περισσότερο αποδεκτό στους δύσπιστους Ιουδαίους. Αν και αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν να κερδίσουν τους Ιουδαίους, δεν απέτυχαν να μπερδέψουν και να αποξενώσουν πολλές ειλικρινείς ψυχές σε όλες τις επόμενες γενεές.
(1670.5) 149:2.4 2. Η δεύτερη μεγάλη γκάφα των πρώτων οπαδών του Κυρίου, και αυτή που όλες οι επόμενες γενεές επέμειναν να διαιωνίζουν, ήταν να οργανώσουν τόσο τέλεια τη χριστιανική διδασκαλία σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού. Αυτή η υπερβολική έμφαση στην προσωπικότητα του Ιησού μέσα στη θεολογία του Χριστιανισμού έδρασε ώστε να συσκοτισθεί η διδασκαλία και όλο αυτό έκανε ώστε πολύ δύσκολα οι Ιουδαίοι, Μωαμεθανοί, Βραχμάνοι και άλλοι πιστοί της Ανατολής να αποδεχτούν τις διδασκαλίες του Ιησού. Δεν υποτιμάμε τη θέση της προσωπικότητας του Ιησού σε μια θρησκεία που φέρνει το όνομά του, αλλά δεν επιτρέπουμε μια τέτοια θεώρηση να επισκιάσει την εμπνευσμένη ζωή του η να εκτοπίσει το σωτήριο μήνυμά του: την πατρότητα του Πατέρα και την αδελφοσύνη του ανθρώπου.
(1670.6) 149:2.5 Οι δάσκαλοι της θρησκείας του Ιησού θα πρέπει να πλησιάσουν άλλες θρησκείες αναγνωρίζοντας τις αλήθειες που έχουν κοινές (πολλές από τις οποίες προέρχονται απευθείας ή έμμεσα από το μήνυμα του Ιησού) και να αποφύγουν από το να βάλουν μεγάλη έμφαση στις διαφορές.
(1671.1) 149:2.6 Ενώ, εκείνη ειδικά την περίοδο, η φήμη του Ιησού προερχόταν κυρίως από το όνομα που είχε σαν θεραπευτής, δεν σημαίνει ότι συνέχισε να παραμένει έτσι. Καθώς περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότερο αναζητούσε πνευματική βοήθεια. Αλλά ήταν οι σωματικές θεραπείες που προκαλούσαν τον ευθύ και άμεσο θαυμασμό του απλού κόσμου. Τον Ιησού αναζητούσαν όλο και πιο πολλά θύματα της ηθικής υποδούλωσης και των διανοητικών ενοχλημάτων, και τους δίδασκε αμετάβλητα τον τρόπο της λύτρωσης. Πατεράδες αναζητούσαν τη συμβουλή του σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των γιων τους και μητέρες ερχόντουσαν για να τους βοηθήσει στην καθοδήγηση των θυγατέρων τους. Εκείνοι που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι ήρθαν σ’ αυτόν, και τους αποκάλυψε το φως της ζωής. Τ’ αυτιά του ήταν πάντα ανοιχτά στις θλίψεις του ανθρώπου και πάντοτε βοηθούσε εκείνους που ζητούσαν τη φροντίδα του.
(1671.2) 149:2.7 Όταν ο ίδιος ο Δημιουργός ήταν στη γη, ενσαρκωμένος στη μορφή όπως οι κοινοί θνητοί, ήταν αναπόφευκτο ότι ορισμένα πράγματα θα συνέβαιναν. Αλλά δεν πρέπει να πλησιάσετε ποτέ τον Ιησού δια μέσου αυτών των ονομαζόμενων θαυματουργικών φαινομένων. Μάθετε να πλησιάζετε το θαύμα δια του Ιησού, αλλά μην κάνετε το λάθος να πλησιάζετε τον Ιησού μέσα από το θαύμα. Και αυτή η νουθεσία είναι εγγύηση ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ο μόνος ιδρυτής θρησκείας που εκτέλεσε υπερφυσικές πράξεις στη γη.
(1671.3) 149:2.8 Το πιο εκπληκτικό και πιο επαναστατικό χαρακτηριστικό της αποστολής του Μιχαήλ στη γη ήταν η στάση του απέναντι στις γυναίκες. Σε μια εποχή και σε μια γενιά που ο άνδρας δεν χαιρετούσε ούτε τη δική του γυναίκα σε ένα δημόσιο χώρο, ο Ιησούς τόλμησε να πάρει γυναίκες σαν δασκάλους τού ευαγγελίου κατά την τρίτη περιοδεία του στη Γαλιλαία. Και είχε το φοβερό κουράγιο να το κάνει αυτό ενώπιον της ραβινικής διδασκαλίας που διακήρυττε πως ήταν «καλύτερα τα λόγια του νόμου να ριχθούν στη φωτιά παρά να εκφωνούνται από γυναίκες».
(1671.4) 149:2.9 Σε μια μόνο γενιά ο Ιησούς ανύψωσε τις γυναίκες από την ανυπόληπτη λήθη και το δουλικό μόχθο όλων των προηγούμενων εποχών. Και είναι ένα σημείο για το οποίο πρέπει να ντρέπεται η θρησκεία που πήρε το όνομα του Ιησού, ότι δηλαδή στερήθηκε το θάρρος να ακολουθήσει το ευγενικό παράδειγμα στην επακόλουθη συμπεριφοράς του προς τις γυναίκες.
(1671.5) 149:2.10 Καθώς ο Ιησούς ανακατευόταν με το πλήθος, ήταν εντελώς ελεύθερος από προλήψεις της εποχής. Ήταν ελεύθερος από θρησκευτικές προκαταλήψεις, δεν ήταν ποτέ μισαλλόδοξος. Δεν είχε στην καρδιά του κάτι που να μοιάζει με κοινωνικό ανταγωνισμό. Ενώ γινόταν ένα με την έννοια του καλού της θρησκείας του πατέρα του, δεν δίσταζε να παραβλέπει τις φτιαγμένες από τον άνθρωπο παραδόσεις των προλήψεων και των εξαρτήσεων. Τολμούσε να διδάσκει ότι οι φυσικές καταστροφές, γεγονότα του χρόνου και άλλα συμβάντα δυστυχίας δεν οφείλονταν στην επιβολή της θεϊκής κρίσης ή στην μυστηριώδη απονομή της θείας Πρόνοιας. Αποκήρυσσε τη δουλοπρεπή αφοσίωση στις χωρίς έννοια τελετουργίες και ξεσκέπαζε την απάτη της υλιστικής λατρείας. Διακήρυττε με τόλμη την πνευματική ελευθερία του ανθρώπου και τολμούσε να διδάξει ότι οι θνητοί στη σάρκα είναι πραγματικά και αληθινά παιδιά του ζωντανού Θεού.
(1671.6) 149:2.11 Ο Ιησούς ξεπερνούσε τις διδασκαλίες των προγόνων του όταν με τόλμη έβαζε τις καθαρές καρδιές στη θέση των καθαρών χεριών σαν έμβλημα της αληθινής θρησκείας. Έβαζε την πραγματικότητα στη θέση της παράδοσης και μάζευε στην άκρη όλες τις προφάσεις αλαζονείας και υποκρισίας. Και επιπλέον αυτός ο ατρόμητος Θεός δεν έδινε διέξοδο στην καταστροφική κριτική και δεν έδειχνε μια πλήρη ασέβεια για τις θρησκευτικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνήθειες των ημερών του. Δεν ήταν επιθετικός επαναστάτης. Πίστευε στην προοδευτική εξέλιξη. Απασχολείτο με την καταστροφή εκείνου που υπήρχε μόνο όταν συγχρόνως προσέφερε στους συνανθρώπους του την ανωτερότητα του πράγματος που όφειλε να είναι. Ο Ιησούς δεχόταν την υπακοή των οπαδών του χωρίς να την απαιτεί. Μόνο τρεις άνδρες που δέχτηκαν το προσωπικό του κάλεσμα αρνήθηκαν να δεχτούν την πρόσκληση και να γίνουν μαθητές του. Ασκούσε μια ιδιάζουσα ελκτική δύναμη στους ανθρώπους, αλλά δεν ήταν δικτατορικός. Απαιτούσε εμπιστοσύνη και κανένας ποτέ δεν δυσανασχέτησε με εντολή του. Αναλάμβανε απόλυτη εξουσία από τους μαθητές του, αλλά κανένας ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε. Επέτρεπε στους οπαδούς του να τον ονομάζουν Κύριο.
(1672.1) 149:2.12 Ο Κύριος θαυμαζόταν από όλους που τον συναντούσαν εκτός από εκείνους που διακατέχονταν από βαθιές θρησκευτικές προκαταλήψεις ή από εκείνους που πίστευαν ότι διέκριναν πολιτικούς κινδύνους στις διδασκαλίες του. Θαύμαζαν την υπομονή του να συνδιαλέγεται με οπισθοδρομικούς και ενοχλητικούς ερωτώντες.
(1672.2) 149:2.13 Ενέπνεε την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στις καρδιές όλων όσων ερχόντουσαν κάτω από τη φροντίδα του. Μόνο εκείνοι που δεν τον είχαν συναντήσει τον φοβόντουσαν, και ήταν μισητός μόνο από εκείνους που τον θεωρούσαν υπέρμαχο της αλήθειας εκείνης που είχε προορισμό να πετάξει το κακό και το σφάλμα που αυτοί είχαν αποφασίσει να κρατήσουν στις καρδιές τους με κάθε κόστος.
(1672.3) 149:2.14 Σε φίλους και εχθρούς ασκούσε μια ισχυρή και ιδιάζουσα γοητευτική επιρροή. Πλήθη τον ακολουθούσαν για εβδομάδες, μόνο και μόνο για να ακούνε τα φιλεύσπλαχνα λόγια του και να παρατηρούν την απλή ζωή του. Αφοσιωμένοι άνδρες και γυναίκες αγαπούσαν τον Ιησού με μια σχεδόν υπερφυσική αγάπη. Και όσο καλύτερα τον γνώριζαν τόσο περισσότερο τον αγαπούσαν. Και όλα αυτά είναι αλήθεια. Ακόμα και σήμερα και σε όλες τις μελλοντικές εποχές, όσο περισσότερο ο άνθρωπος πλησιάζει να γνωρίσει το Θεάνθρωπο, τόσο περισσότερο θα τον αγαπήσει και θα τον ακολουθήσει.
(1672.4) 149:3.1 Παρά την ευνοϊκή αποδοχή του Ιησού και της διδασκαλίας του εκ μέρους του κόσμου, οι αρχιερείς στην Ιερουσαλήμ άρχισαν σταδιακά να φοβούνται και να γίνονται ανταγωνιστικοί. Οι Φαρισαίοι είχαν σχηματοποιήσει μια συστηματική και δογματική θεολογία. Ο Ιησούς ήταν ένας διδάσκαλος που δίδασκε ανάλογα με τις ανάγκες. Δεν ήταν συστηματικός διδάσκαλος. Ο Ιησούς δίδασκε όχι τόσο πολύ από το νόμο όσο από τη ζωή, με παραβολές. (Και όταν χρησιμοποιούσε μια παραβολή για να εξηγήσει το μήνυμά του, επεδίωκε να χρησιμοποιεί μόνο ένα χαρακτηριστικό από την υπόθεση για το σκοπό αυτό. Πολλές λανθασμένες ιδέες σχετικά με τη διδασκαλία του Ιησού μπορεί να εξασφαλίσθηκαν από την προσπάθεια να εξηγήσουν αλληγορικά τις παραβολές).
(1672.5) 149:3.2 Οι αρχιερείς στην Ιερουσαλήμ είχαν γίνει σχεδόν έξαλλοι μετά την πρόσφατη αλλαγή του νεαρού Αβραάμ και από την λιποταξία των τριών κατασκόπων που βαφτίστηκαν από τον Πέτρο, και που ήσαν τώρα σε περιοδεία με τους ευαγγελιστές σε αυτό το δεύτερο γύρο για κήρυγμα στη Γαλιλαία. Οι ιουδαίοι αρχιερείς είχαν σταδιακά τυφλωθεί από το φόβο και την προκατάληψη, ενώ οι καρδιές τους είχαν σκληρυνθεί από τη συνεχή απόρριψη των ευχάριστων αληθειών του ευαγγελίου της βασιλείας. Όταν οι άνθρωποι σβήνουν την έκκληση του πνεύματος που κατοικεί μέσα τους, λίγα μπορούν να γίνουν για να αλλάξει η συμπεριφορά τους.
(1672.6) 149:3.3 Όταν ο Ιησούς συναντήθηκε για πρώτη φορά με τους ευαγγελιστές στον καταυλισμό στη Βηθσαϊδά, σαν επίλογο στην ομιλία του είπε: «Θα πρέπει να θυμάστε ότι στο σώμα και στο μυαλό – συναισθηματικά – οι άνθρωποι αντιδρούν ατομικά. Το μόνο ομοιόμορφο πράγμα στους ανθρώπους είναι το πνεύμα που κατοικεί μέσα τους. Αν και τα θεϊκά πνεύματα μπορεί να ποικίλλουν κατά τι στη φύση και στο βαθμό της εμπειρίας τους, αντιδρούν ομοιόμορφα σε όλες τις πνευματικές εκκλήσεις. Μόνο μέσα από το πνεύμα και με έκκληση στο πνεύμα, μπορεί το ανθρώπινο είδος να επιτύχει την ενότητα και την αδελφοσύνη». Πολλοί όμως από τους αρχιερείς των Ιουδαίων είχαν κλείσει τις πόρτες της καρδιάς τους στην πνευματική έκκληση του ευαγγελίου. Από αυτή την ημέρα και μετά δεν σταμάτησαν να σχεδιάζουν και να μηχανεύονται την καταστροφή του Κυρίου. Είχαν πεισθεί ότι ο Ιησούς έπρεπε να συλληφθεί, καταδικαστεί και εκτελεστεί σαν θρησκευτικός παραβάτης, ένας βεβηλωτής των βασικών διδασκαλιών του ιουδαϊκού απαραβίαστου νόμου.
(1673.1) 149:4.1 Ο Ιησούς έκανε πολύ λίγη δημόσια εργασία σε αυτή την περιοδεία για κήρυγμα, αλλά διεύθυνε πολλά απογευματινά τμήματα με τους πιστούς στις περισσότερες πόλεις και χωριά όπου τύχαινε να παραμείνουν με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Σε μια από αυτές τις βραδινές συνεστιάσεις ένας από τους νεότερους ευαγγελιστές ρώτησε τον Ιησού για το θυμό και ο Κύριος σε απάντηση, μεταξύ των άλλων πραγμάτων είπε:
(1673.2) 149:4.2 «Ο θυμός είναι μια υλική έκφραση που αντιπροσωπεύει, με γενικό τρόπο, το μέτρο της αποτυχίας της πνευματικής φύσης να κερδίσει τον έλεγχο του συνδυασμού διανοητικής και σωματικής ουσίας. Ο θυμός υποδεικνύει την έλλειψη ανεκτικής αδελφικής αγάπης συν την έλλειψη αυτοσεβασμού και αυτοελέγχου. Ο θυμός εξαντλεί την υγεία, διαφθείρει το μυαλό και κάνει να μειονεκτεί το πνεύμα-δάσκαλος της ψυχής του ανθρώπου. Δεν διαβάσατε στις Γραφές ότι ‘η οργή σκοτώνει τον ανόητο άνθρωπο’, και ότι ο άνθρωπος ‘ξεσκίζει τον εαυτό του με το θυμό του;’. Αυτό το ‘όποιος έχει λίγο θυμό έχει μεγάλη κατανόηση’, ενώ ‘αυτός που είναι οξύθυμος αυξάνει την ανοησία του;’. Όλοι σας γνωρίζετε ότι ‘μια ήπια απάντηση απομακρύνει το θυμό’, και πως ‘οι θλιβερές κουβέντες μεγαλώνουν το θυμό’. ‘Η σύνεση καθυστερεί το θυμό’, ενώ ‘αυτός που δεν ελέγχει τον εαυτό του είναι σαν μια ανυπεράσπιστη πόλη χωρίς τείχη’. ‘Η οργή είναι ανελέητη και ο θυμός είναι αποτρόπαιος’. ‘Οι θυμωμένοι άνθρωποι αυξάνουν τις διαφωνίες, ενώ οι έξαλλοι πολλαπλασιάζουν τις παρανομίες τους’. ‘Μην είστε οξύθυμοι γιατί ο θυμός κατοικεί στο στήθος των ανοήτων’. Πριν ο Ιησούς σταματήσει να μιλάει, είπε επιπροσθέτως: «Αφήστε τις καρδιές σας να κυριαρχηθούν από την αγάπη ώστε το πνεύμα-οδηγός να βρει λίγη δυσκολία για να σας ελευθερώσει από την τάση σας να δίνετε διέξοδο σε εκείνα τα ξεσπάσματα ζωώδους θυμού που δεν συμβαδίζουν με την κατάστασή σας σαν παιδιά του Θεού».
(1673.3) 149:4.3 Σ’ εκείνη την ευκαιρία, ο Κύριος μίλησε στην ομάδα για την επιθυμία να αποκτήσουν ισορροπημένους χαρακτήρες. Ομολόγησε ότι ήταν απαραίτητο για τους περισσότερους να αφοσιωθούν στην τελειοποίηση κάποιου επαγγέλματος, αλλά τους οίκτιρε για όλες τις προσπάθειες για υπερ-εξειδίκευση, που θα τους έκανε στενόμυαλους και θα τους περιόριζε τις δραστηριότητες της ζωής. Ζήτησε να προσέξουν το γεγονός ότι κάθε προσόν, εάν το επεκτείνουν μέχρι τα άκρα, μπορεί να γίνει ελάττωμα. Ο Ιησούς κήρυττε πάντα την μετριοπάθεια και δίδασκε επαγγελματική αρμονία και αναλογική ρύθμιση των προβλημάτων της ζωής. Υπογράμμιζε ότι υπερβολική συμπόνια και οίκτος μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρή συναισθηματική αστάθεια. Ότι ο ενθουσιασμός μπορεί να οδηγήσει σε φανατισμό. Έφερε το παράδειγμα για κάποιο προηγούμενο συνεργάτη του, τον οποίο η φαντασία οδήγησε σε εξωπραγματικά και ανέφικτα εγχειρήματα. Συγχρόνως τους προειδοποίησε για τους κινδύνους της ανίας από μια υπερσυντηρητική μετριότητα.
(1673.4) 149:4.4 Και κατόπιν ο Ιησούς αναφέρθηκε στους κινδύνους του θάρρους και της πίστης, πως πολλές φορές οδηγούν τις άμυαλες ψυχές στην αδιαφορία του κινδύνου και στην παράλογη τόλμη. Έδειξε επίσης πως η προνοητικότητα και η σύνεση, όταν φτάσουν στα άκρα, οδηγούν στη δειλία και την αποτυχία. Παρότρυνε τους ακροατές του να αγωνίζονται για την πρωτοτυπία και να αποφεύγουν κάθε τάση για εκκεντρικότητα. Εκλιπάρησε για συμπόνια χωρίς συναισθηματισμό, ευλάβεια χωρίς υποκρισία. Δίδαξε σεβασμό ελεύθερο από φόβο και δεισιδαιμονία.
(1674.1) 149:4.5 Δεν ήταν τόσο αυτό που ο Ιησούς δίδαξε για τον εξισορροπημένο χαρακτήρα που εντυπωσίασε τους συντρόφους του όσο το γεγονός ότι η ζωή του ήταν ένα τόσο εύγλωττο παράδειγμα της διδασκαλίας του. Ζούσε εν μέσω του άγχους και της ταραχής, αλλά ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε. Οι εχθροί του συνεχώς του έριχναν δολώματα, αλλά ποτέ δεν τον παγίδευσαν. Ο σοφός και ο μορφωμένος προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν αλλά δεν παραπάτησε. Ζήτησαν να τον περιπλέξουν σε δημόσιες συζητήσεις αλλά οι απαντήσεις του ήταν πάντα διαφωτιστικές, αξιοπρεπείς, και τελικές. Όταν τον διέκοπταν στις ομιλίες του με πολυάριθμες ερωτήσεις, οι απαντήσεις του ήταν πάντα σημαντικές και συμπερασματικές. Δεν κατέφυγε ποτέ σε ποταπές τακτικές καθώς αντιμετώπιζε τη συνεχή πίεση των εχθρών του, που δεν δίσταζαν να μεταχειριστούν κάθε είδος λανθασμένης, αθέμιτης και άδικης μορφής επίθεσης εναντίον του.
(1674.2) 149:4.6 Ενώ είναι αλήθεια ότι πολλοί άνδρες και γυναίκες πρέπει επιμελώς να εφαρμόσουν κάποια συγκεκριμένη επιδίωξη σαν απασχόληση για τα προς το ζην, παρόλα αυτά είναι τελείως επιθυμητό τα ανθρώπινα πλάσματα να καλλιεργήσουν ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικής εξοικείωσης με τη ζωή όπως αυτή βιώνεται στη γη. Άτομα με αληθινή μόρφωση δεν είναι ικανοποιημένα με το να παραμένουν στην άγνοια σχετικά με τη ζωή και τις πράξεις των συνανθρώπων τους.
(1674.3) 149:5.1 Όταν ο Ιησούς είχε επισκεφθεί την ομάδα των ευαγγελιστών που εργαζόντουσαν υπό την επίβλεψη του Σίμωνα του Ζηλωτή, κατά τη βραδινή σύσκεψη ο Σίμων ρώτησε τον Κύριο: «Γιατί μερικά άτομα είναι τόσο πιο χαρούμενα και ευτυχισμένα από άλλα; Η ευχαρίστηση είναι θέμα θρησκευτικής εμπειρίας;». Ανάμεσα σε άλλα ο Ιησούς είπε σε απάντηση στην ερώτηση του Σίμωνα:
(1674.4) 149:5.2 «Σίμωνα, μερικά άτομα είναι φυσικά πιο χαρούμενα από άλλα. Πολύ, μα πάρα πολύ, εξαρτάται από την επιθυμία του ανθρώπου να καθοδηγείται και να κατευθύνεται από το πνεύμα του Πατέρα που ζει μέσα του. Δεν διάβασες στις Γραφές τα λόγια του σοφού: ‘το πνεύμα του ανθρώπου είναι το κερί του Κυρίου που ερευνά όλα τα εσώτερα μέρη;’. Και επίσης ότι αυτό το πνεύμα οδήγησε τους θνητούς στο να πουν: ‘Οι γραμμές (ράτσες;) έπεσαν άφθονες πάνω μου σε ευχάριστα μέρη. Ναι, έχω όμορφη κληρονομιά’. ‘Το λίγο που έχει ένας δίκαιος άνθρωπος είναι καλύτερο από τα πλούτη πολλών ανόμων, γιατί ένας καλός άνθρωπος θα είναι ικανοποιημένος από τα εντός του’. ‘Μια εύθυμη καρδιά κάνει ευτυχισμένες εκφράσεις και είναι μια συνεχής γιορτή. Καλύτερα το λίγο με την ευλάβεια του Κυρίου παρά μεγάλος θησαυρός και βάσανα με αυτόν. Καλύτερα ένα δείπνο με χόρτα όπου υπάρχει αγάπη παρά ο μόσχος ο σιτευτός και εχθρότητα με αυτόν. Καλύτερα το λίγο με δικαιοσύνη παρά πολλά εισοδήματα ανέντιμα’. ‘Μια εύθυμη καρδιά κάνει καλό όπως ένας γιατρός’. ‘Καλύτερα μια χούφτα με αυτοκυριαρχία παρά υπεραφθονία με λύπη και εκνευρισμένη διάθεση’.
(1674.5) 149:5.3 Πολλή από τη θλίψη του ανθρώπου γεννιέται από την απογοήτευση των φιλοδοξιών του και την πληγωμένη του περηφάνια. Αν και οι άνθρωποι έχουν υποχρέωση στον εαυτό τους να κάνουν το καλύτερο για τη ζωή τους στη γη, αφού προσπαθήσουν ειλικρινά γι αυτό, θα πρέπει να δεχτούν με χαρά την τύχη τους και να ασκήσουν την εφευρετικότητά τους στο να κάνουν το περισσότερο από αυτό που έπεσε στα χέρια τους. Όλα τα βάσανα του ανθρώπου έχουν προέλευση το φόβο που υπάρχει στην καρδιά του. ‘Ο άνομος εξαφανίζεται όταν δεν τον ακολουθεί κανένας’. ‘Ο άνομος είναι σαν την ταραγμένη θάλασσα, γιατί δεν μπορεί να ησυχάσει, αλλά τα νερά της ξερνούν λάσπη και βρώμα. Δεν υπάρχει ειρήνη, λέγει ο Θεός, για τον άνομο’.
(1674.6) 149:5.4 Μην ψάχνετε λοιπόν, για ψεύτικη ειρήνη και φευγαλέα χαρά αλλά καλύτερα για τη σιγουριά της πίστης και την εγγύηση της θεϊκής σχέσης σας με τον Πατέρα που αποφέρει ηρεμία, ευχαρίστηση και ύψιστη ευτυχία στο πνεύμα».
(1675.1) 149:5.5 Ο Ιησούς δύσκολα θεώρησε τον κόσμο σαν «κοιλάδα δακρύων». Μάλλον τον κοίταζε σαν τη σφαίρα όπου γεννιόνταν τα αιώνια και αθάνατα πνεύματα της ανόδου στον Παράδεισο, την «κοιλάδα που δημιουργεί ψυχές».
(1675.2) 149:6.1 Ήταν στα Γάμαλα, στη βραδινή συγκέντρωση, που ο Φίλιππος είπε στον Ιησού: «Κύριε, γιατί οι Γραφές μας διδάσκουν να ‘φοβόμαστε τον Κύριο’, αφού εσύ μας λες να κοιτάζουμε τον ουράνιο Πατέρα μας χωρίς φόβο; Πώς εναρμονίζονται αυτές οι δυο διδασκαλίες;». Και ο Ιησούς απάντησε στο Φίλιππο λέγοντας:
(1675.3) 149:6.2 «Παιδιά μου, δεν με εκπλήσσει που κάνετε αυτές τις ερωτήσεις. Στην αρχή μόνο μέσα από το φόβο μπορούσε ο άνθρωπος να μάθει να σέβεται, αλλά ήρθα για να σας αποκαλύψω την αγάπη του Πατέρα ώστε να προσελκυσθείτε στη λατρεία τού Αιώνιου από το σχέδιο της στοργικής αναγνώρισης και της αμοιβαίας βαθιάς και τέλειας αγάπης του Πατέρα. Θα σας ελευθερώσω από τα δεσμά που σας οδηγούν μέσα από το δουλικό φόβο στην ενοχλητική υπηρεσία ενός ζηλόφθονου και οργισμένου Βασιλιά-Θεού. Θα σας διδάξω την σχέση του Πατέρα-γιου που έχει ο άνθρωπος με το Θεό ώστε να οδηγηθείτε γεμάτοι χαρά στην ανυπέρβλητη και ουράνια ελεύθερη λατρεία για ένα αγαπημένο, δίκαιο και ελεήμονα Πατέρα-Θεό.
(1675.4) 149:6.3 Ο ‘φόβος του Κυρίου’ είχε διαφορετική σημασία στις διαδοχικές εποχές, ξεκινούσε από φόβο, και μέσα από αγωνία και τρόμο στο δέος και το σεβασμό. Και τώρα από το σεβασμό θα σας οδηγήσω ψηλά, μέσα από την αναγνώριση, την αντίληψη και την εκτίμηση, στην αγάπη. Όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζει το έργο του Θεού, οδηγείται στο φόβο για τον Ύψιστο, αλλά όταν ο άνθρωπος αρχίζει να κατανοεί και να βιώνει την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του ζωντανού Θεού, οδηγείται σταδιακά στο να αγαπάει τέτοιο καλό και τέλειο συμπαντικό και αιώνιο Πατέρα. Και αυτήν ακριβώς την αλλαγή της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό επαγγέλλεται η αποστολή του Γιου του Ανθρώπου στη γη.
(1675.5) 149:6.4 Τα έξυπνα παιδιά δεν φοβούνται τον πατέρα τους για να μπορέσουν να δεχτούν δώρα από το χέρι του, αλλά αφού έχουν ήδη πάρει αφθονία καλών πραγμάτων που παρέχονται από τις εντολές της αγάπης του πατέρα προς τα παιδιά του, αυτά τα πολύ αγαπητά παιδιά οδηγούνται στην αγάπη προς τον πατέρα τους σαν ανταποκρινόμενη αναγνώριση και εκτίμηση τόσων γενναιόδωρων αγαθοεργιών. Η καλοσύνη του Θεού οδηγεί στη μετάνοια. Οι αγαθοεργίες του Θεού οδηγούν στην υπηρεσία του. Το έλεος του Θεού οδηγεί στη σωτηρία ενώ η αγάπη του Θεού οδηγεί στη νοήμονα και γενναιόδωρη λατρεία.
(1675.6) 149:6.5 Οι προγονοί σας φοβόντουσαν το Θεό επειδή ήταν παντοδύναμος και μυστηριώδης. Εσείς θα τον λατρέψετε επειδή είναι υπέροχος στην αγάπη του, άφθονος στο έλεος και μεγαλοπρεπής στη αλήθεια. Η δύναμη του Θεού γεννάει φόβο στην καρδιά του ανθρώπου αλλά η ευγένεια και η δικαιοσύνη του προσώπου του, προκαλούν σεβασμό, αγάπη και πρόθυμη λατρεία. Ένα παιδί του καθήκοντος και φιλόστοργο δεν φοβάται και δεν τρέμει ακόμα κι έναν ισχυρό και ευγενικό πατέρα. Ήρθα στον κόσμο για να βάλω την αγάπη στη θέση του φόβου, τη χαρά στη θέση της θλίψης, την εμπιστοσύνη στη θέση του τρόμου, τη στοργική υπηρέτηση και την επαινετική λατρεία στη θέση των δουλικών εξαρτήσεων και των χωρίς νόημα τελετουργιών. Αλλά γι αυτούς που βρίσκονται ακόμα στο σκοτάδι είναι αλήθεια ότι ‘ο φόβος του Κυρίου είναι η αρχή της σοφίας’. Όταν όμως το φως θα έχει έρθει τελείως, οι γιοι του Θεού θα δοξάσουν τον Άπειρο γι αυτό που είναι παρά γι αυτό που κάνει.
(1675.7) 149:6.6 Όταν τα παιδιά είναι μικρά και άμυαλα, πρέπει απαραίτητα να τα νουθετούν να τιμούν τους γονείς τους, αλλά όταν μεγαλώνουν και έχουν πληρέστερη εκτίμηση των ευεργεσιών και της γονικής φροντίδας και προστασίας, οδηγούνται μέσα από την κατανόηση του σεβασμού και της όλο και μεγαλύτερης αγάπης, στο βαθμό της αντίληψης ν’ αγαπούν πραγματικά τους γονείς τους γι αυτό που είναι παρά γι αυτά που έχουν κάνει. Ο πατέρας αγαπά φυσιολογικά το παιδί του, αλλά το παιδί πρέπει να αναπτύξει την αγάπη για τον πατέρα από το φόβο για το τι μπορεί να κάνει ο πατέρας, και μετά μέσα από το δέος, την εξάρτηση και το σεβασμό στην εκτίμηση και στην τρυφερή αναγνώριση της αγάπης.
(1676.1) 149:6.7 Σας έχουν διδάξει ότι πρέπει να ‘φοβόσαστε το Θεό και να φυλάτε τις εντολές του, γιατί αυτό είναι η πρώτη υποχρέωση του ανθρώπου’. Αλλά ήρθα για να σας δώσω μια νεότερη και υψηλότερη εντολή. Θα σας διδάξω να ‘αγαπάτε το Θεό και να μάθετε να κάνετε το θέλημά του, γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο προνόμιο των λυτρωμένων παιδιών του Θεού’. Οι γονείς σας διδάχτηκαν το ‘φοβάστε το Θεό – τον Παντοδύναμο Κύριο’. Εγώ σας διδάσκω, ‘Αγαπάτε το Θεό – τον παντελεήμονα Πατέρα’.
(1676.2) 149:6.8 Στη βασιλεία των ουρανών, την οποία ήρθα να ανακοινώσω, δεν υπάρχει υψηλός και ισχυρός βασιλέας. Αυτή η βασιλεία είναι μια θεϊκή οικογένεια. Το παγκόσμια αναγνωρισμένο και ανεπιφύλακτα λατρεμένο κέντρο και αρχή, της μακράν διασκορπισμένης αδελφότητας των διανοητικώς ανεπτυγμένων όντων, είναι ο Πατέρας μου και Πατέρας σας. Είμαι Γιος του και είστε επίσης γιοι του. Επομένως είναι αιώνια αληθινό ότι εσείς και Εγώ είμαστε αδέλφια στην ουράνια κατοικία και κάτι περισσότερο αφού έχουμε γίνει αδέλφια στη σάρκα κατά τη γήινη ζωή μας. Σταματήστε λοιπόν να φοβάστε το Θεό σαν να ήταν βασιλιάς ή να τον υπηρετείτε σαν αφέντη. Μάθετε να τον σέβεστε σαν Δημιουργό, να τον τιμάτε σαν Πατέρα της πνευματικής νιότης σας. Να τον αγαπάτε σαν σπλαχνικό υποστηρικτή και τέλος να τον λατρεύετε σαν ένα αγαπητό και πάνσοφο Πατέρα της πιο ώριμης πνευματικής αντίληψης και εκτίμησής σας.
(1676.3) 149:6.9 Εκτός από τις λανθασμένες σκέψεις σας για τον ουράνιο Πατέρα φυτρώνουν και λανθασμένες ιδέες ταπεινοφροσύνης και αναβλύζει το μεγαλύτερο μέρος της υποκρισίας σας. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ένα σκουλήκι της λάσπης εκ φύσεως και καταγωγής, αλλά όταν γίνεται το μέρος που κατοικεί το πνεύμα του Πατέρα μου, εκείνος ο άνθρωπος αποκτά θεϊκό πεπρωμένο. Το πνεύμα του πατέρα μου θα επιστρέψει βέβαια στη θεϊκή πηγή στο συμπαντικό επίπεδο απ’ όπου προέρχεται και η ανθρώπινη ψυχή του θνητού ανθρώπου που έχει γίνει το αναγεννημένο παιδί αυτού του πνεύματος θα ανέλθει βέβαια με το θεϊκό αυτό πνεύμα στην παρουσία του αιώνιου Θεού.
(1676.4) 149:6.10 Η ταπεινοφροσύνη, όντως, ταιριάζει στο θνητό άνθρωπο που δέχεται όλα αυτά τα δώρα από τον ουράνιο Πατέρα, εν τούτοις υπάρχει μια θεϊκή αξιοπρέπεια που επισυνάπτεται σε όλους αυτούς τους πιστούς υποψήφιους για την αιώνια άνοδο στο ουράνιο βασίλειο. Οι άνευ σημασίας και δουλοπρεπείς συμπεριφορές μιας φανταχτερής και λανθασμένης ταπεινοφροσύνης είναι ασυμβίβαστες με την εκτίμηση για την πηγή της σωτηρίας σας και με την αναγνώριση του πεπρωμένου των αναγεννημένων από το πνεύμα ψυχών σας. Η ταπείνωση μπροστά στο Θεό είναι εξολοκλήρου ταιριαστή με τα βάθη της καρδιάς σας, η πραότητα μπροστά στους ανθρώπους είναι αξιέπαινη, αλλά η υποκρισία μιας ενσυνείδητης και επιδεικτικής ταπεινοφροσύνης είναι παιδιάστικη και ανάξια συμπεριφορά για τα φωτισμένα παιδιά της βασιλείας.
(1676.5) 149:6.11 Εσείς γνωρίζετε καλά να είστε πράοι μπροστά στο Θεό και να έχετε αυτοέλεγχο μπροστά στους ανθρώπους, αλλά η πραότητά σας να έχει πνευματική προέλευση και όχι να είναι η απατηλή επίδειξη μιας ενσυνείδητης γνώσης ανωτερότητας που αυτοδικαιώνεται. Ο προφήτης συμβούλεψε σωστά όταν είπε: ‘Περπατάτε ταπεινά με το Θεό’, γιατί ενώ ο ουράνιος Πατέρας είναι Άπειρος και Αιώνιος, κατοικεί επίσης ‘με αυτόν που έχει συντετριμμένο νου και ταπεινό πνεύμα’. Ο Πατέρας μου απεχθάνεται την περηφάνια και αποστρέφεται την ανομία. Και ήταν για να δώσω έμφαση στην αξία της ειλικρίνειας και να τελειοποιήσω την εμπιστοσύνη στη στοργική υποστήριξη και την πιστή καθοδήγηση του ουράνιου Πατέρα, που τόσο συχνά έχω αναφερθεί στα μικρά παιδιά σαν παράδειγμα για τη συμπεριφορά του μυαλού και την ανταπόκριση του πνεύματος οι οποίες είναι τόσο ουσιαστικές για την είσοδο του θνητού ανθρώπου στις πνευματικές πραγματικότητες της ουράνιας βασιλείας.
(1677.1) 149:6.12 Ο προφήτης Ιερεμίας καλώς περιέγραψε πολλούς θνητούς όταν είπε: ‘Είστε κοντά στο Θεό με το στόμα αλλά μακριά από αυτόν με την καρδιά’. Όλοι σας δεν έχετε διαβάσει επίσης εκείνη τη φρικτή προειδοποίηση του προφήτη που λέγει: ‘Οι ιερείς επ’ αυτού διδάσκουν για μισθό και οι προφήτες επ’ αυτού μαντεύουν για χρήματα. Συγχρόνως προσποιούνται για ευσέβεια και διακηρύσσουν ότι ο Κύριος είναι μαζί τους’. Δεν σας έχουν καλώς προειδοποιήσει γι αυτούς που ‘μιλούν για ειρήνη με τους γείτονες όταν η πονηριά είναι στις καρδιές τους’, γι αυτούς που ‘κολακεύουν με τα λόγια ενώ η καρδιά τους έχει δοθεί στη διπλοπροσωπία;’. Από όλες τις θλίψεις ενός ελπίζοντος ανθρώπου, καμία δεν είναι τόσο τρομερή όσο το να είναι ‘πληγωμένος στο σπίτι ενός έμπιστου φίλου».
(1677.2) 149:7.1 Ο Ανδρέας, με τη συμβουλή του Σίμωνος Πέτρου και με την έγκριση του Ιησού, είχε δώσει εντολή στον Δαυίδ στη Βηθσαϊδά να αποστείλει αγγελιαφόρους στις διάφορες ομάδες που κήρυτταν, με εντολή να τελειώσουν την περιοδεία και να επιστρέψουν στη Βηθσαϊδά κάποια ώρα την Πέμπτη, 30 Δεκεμβρίου. Την ώρα του δείπνου, εκείνη τη βροχερή ημέρα, όλες οι αποστολικές ομάδες και οι ευαγγελιστές που δίδασκαν, είχαν μαζευτεί στο σπίτι του Ζεβεδαίου.
(1677.3) 149:7.2 Η ομάδα παρέμεινε μαζί το Σάββατο, βρίσκοντας κατάλυμα στα σπίτια της Βηθσαϊδά και της κοντινής Καπερναούμ, και μετά σε όλη την ομάδα δόθηκαν διακοπές δυο εβδομάδων για να πάνε στις οικογένειές τους, να επισκεφθούν φίλους τους, ή να πάνε για ψάρεμα. Οι δυο ή τρεις μέρες που ήταν μαζί στη Βηθσαϊδά, ήταν, όντως, χαρούμενες και ενθουσιώδεις. Ακόμα και οι παλαιότεροι δάσκαλοι τονώθηκαν ηθικά από τους νέους ιεροκήρυκες καθώς οι δεύτεροι τους αφηγούντο τις εμπειρίες τους.
(1677.4) 149:7.3 Από τους 117 ευαγγελιστές που είχαν λάβει μέρος στη δεύτερη περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία, μόνο περίπου εβδομήντα-πέντε πέρασαν την τωρινή δοκιμασία και ήταν διαθέσιμοι να τους αναθέσουν υπηρεσία μετά το πέρας των διακοπών των δυο εβδομάδων. Ο Ιησούς με τον Ανδρέα, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη παρέμειναν στο σπίτι του Ζεβεδαίου και πέρασαν πολύ καιρό συσκεπτόμενοι σχετικά με την ευημερία και την εξάπλωση της βασιλείας.
(1678.1) 150:0.1 Το βράδυ της Κυριακής, 16 Ιανουαρίου 29μ.Χ., ο Άμπνερ μαζί με τους αποστόλους του Ιωάννη, έφτασαν στη Βηθσαϊδά και έκαναν σύσκεψη από κοινού με τον Ανδρέα και τους αποστόλους του Ιησού την επόμενη μέρα. Ο Άμπνερ και οι σύντροφοί του είχαν κάνει το αρχηγείο τους στη Χεβρώνα και είχαν τη συνήθεια να έρχονται περιοδικά στη Βηθσαϊδά για αυτές τις συσκέψεις.
(1678.2) 150:0.2 Μεταξύ των πολλών θεμάτων που συζήτησαν σε αυτή την κοινή σύσκεψη ήταν και η πρακτική του να αλείφουν τον άρρωστο με κάποια έλαια σε συνδυασμό με προσευχές για θεραπεία. Και πάλι ο Ιησούς αρνήθηκε να συμμετάσχει στις συζητήσεις τους ή να εκφράσει τη γνώμη του σχετικά με τα συμπεράσματά τους. Οι απόστολοι του Ιωάννη χρησιμοποιούσαν ανέκαθεν την επάλειψη με έλαιο στην περιποίηση των αρρώστων και των πληγωμένων και αναζητούσαν να εφαρμόσουν αυτή σαν ενιαία πρακτική και για τις δυο ομάδες, αλλά οι απόστολοι του Ιησού αρνήθηκαν να δεσμευτούν από ένα τέτοιο κανονισμό.
(1678.3) 150:0.3 Την Τρίτη, 18 Ιανουαρίου, οι εικοσιτέσσερις συναντήθηκαν με τους ευαγγελιστές που είχαν περάσει τη δοκιμασία, περίπου εβδομήντα-πέντε τον αριθμό, στο σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊδά, προετοιμαζόμενοι να σταλούν πάλι σε τρίτη περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία. Αυτή η αποστολή συνεχίστηκε για μια περίοδο επτά εβδομάδων.
(1678.4) 150:0.4 Οι ευαγγελιστές στάλθηκαν σε ομάδες των πέντε, ενώ ο Ιησούς και οι δώδεκα ταξίδευαν μαζί τον περισσότερο καιρό, οι απόστολοι ανά δυο, για να βαφτίζουν πιστούς όταν το απαιτούσε η περίσταση. Για μια περίοδο σχεδόν τριών εβδομάδων ο Άμπνερ και οι σύντροφοί του εργάστηκαν και αυτοί με τις ομάδες των ευαγγελιστών, συμβουλεύοντάς τους και βαφτίζοντας πιστούς. Επισκέφθηκαν τα Μάγδαλα, την Τιβεριάδα, τη Ναζαρέτ και όλες τις σημαντικές πόλεις και χωριά της κεντρικής και νότιας Γαλιλαίας, όλα τα μέρη που είχαν προηγουμένως επισκεφθεί και πολλά άλλα. Αυτό ήταν και το τελευταίο τους μήνυμα στη Γαλιλαία, εκτός των βορείων τμημάτων.
(1678.5) 150:1.1 Από όλα τα τολμηρά πράγματα που έκανε ο Ιησούς σε σχέση με τη σταδιοδρομία του στη γη, το πιο εκπληκτικό ήταν η ξαφνική ανακοίνωση το βράδυ της 16ης Ιανουαρίου: «Το πρωί θα ξεχωρίσουμε δέκα γυναίκες για να υπηρετήσουν το έργο της βασιλείας». Στην αρχή της περιόδου των δυο εβδομάδων κατά την οποία οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές ήταν απόντες από τη Βηθσαϊδά με άδεια, ο Ιησούς ζήτησε από το Δαυίδ να προσκαλέσει τους γονείς του πίσω στο σπίτι τους και να στείλει αγγελιαφόρους που θα καλούσαν στη Βηθσαϊδά δέκα ευσεβείς γυναίκες που είχαν υπηρετήσει στη διοργάνωση του προηγούμενου καταυλισμού και του πρόχειρου νοσοκομείου κάτω από τις τέντες. Οι γυναίκες αυτές είχαν όλες παρακολουθήσει τις οδηγίες που είχαν δοθεί στους νέους ευαγγελιστές, αλλά δεν είχαν ποτέ φανταστεί αυτές ή οι δάσκαλοί τους, ότι ο Ιησούς θα τολμούσε να εξουσιοδοτήσει γυναίκες να διδάξουν το ευαγγέλιο της βασιλείας και να υπηρετήσουν τους αρρώστους. Αυτές οι δέκα γυναίκες που εξέλεξε και εξουσιοδότησε ο Ιησούς ήταν: η Σουζάννα, η κόρη του προηγούμενου επόπτη της συναγωγής στη Ναζαρέτ, η Ιωάννα, η γυναίκα του Κούζα, του οικονόμου του Ηρώδη Αντύπα, η κόρη ενός πλούσιου Ιουδαίου της Τιβεριάδας και της Σεφφώρας, η Μάρθα, η μεγαλύτερη αδελφή του Ανδρέα και του Πέτρου, η Ραχήλ, η κουνιάδα του Ιούδα, του αδελφού του Κυρίου, η Νασάντα, η κόρη του Έλμαν, του Σύριου γιατρού, η Μίλχα, μια ξαδέλφη του αποστόλου Θωμά, η Ρουθ, η μεγαλύτερη κόρη του Ματθαίου Λεβή, η Κέλτα, η κόρη ενός Ρωμαίου εκατόνταρχου και η Αγάμα, μια χήρα της Δαμασκού. Στη συνέχεια ο Ιησούς προσέθεσε άλλες δυο γυναίκες σε αυτή την ομάδα – τη Μαρία Μαγδαληνή και τη Ρεβέκκα, την κόρη του Ιωσήφ από την Αριμαθαία.
(1679.1) 150:1.2 Ο Ιησούς εξουσιοδότησε αυτές τις γυναίκες να δημιουργήσουν δική τους οργάνωση και έδωσε εντολή στον Ιούδα να παράσχει τους πόρους για τα εφόδια και τα υποζύγιά τους. Οι δέκα εξέλεξαν τη Σουζάννα για αρχηγό τους και την Ιωάννα για ταμία τους. Έκτοτε, έβρισκαν δικούς τους πόρους και ποτέ ξανά δεν χρησιμοποίησαν τον Ιούδα σαν πηγή τροφοδοσίας τους.
(1679.2) 150:1.3 Εκείνη την εποχή το πιο εκπληκτικό ήταν, όταν οι γυναίκες δεν επιτρέπονταν ούτε στην κύρια αίθουσα της συναγωγής, ( περιοριζόντουσαν στη στοά για τις γυναίκες), να τις βλέπουν να έχουν αναγνωριστεί σαν εξουσιοδοτημένες διδασκάλισσες του νέου ευαγγελίου της βασιλείας. Το καθήκον με το οποίο επιφόρτισε ο Ιησούς αυτές τις δέκα γυναίκες καθώς τις έφτιαξε ξεχωριστά για τη διδασκαλία και την υπηρέτηση του ευαγγελίου ήταν η διακήρυξη της απελευθέρωσης, η οποία ελευθέρωνε όλες τις γυναίκες όλων των εποχών. Δεν θα μπορούσε στο εξής ο άνδρας να θεωρεί τη γυναίκα σαν πνευματικά κατώτερή του. Αυτό ήταν ένα αποφασιστικό ξάφνιασμα ακόμα και για τους δώδεκα αποστόλους. Μολονότι είχαν ακούσει πολλές φορές τον Κύριο να λέγει ότι «στη βασιλεία των ουρανών δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, ελεύθεροι και σκλάβοι, άνδρες και γυναίκες, όλοι είναι εξίσου οι γιοι και οι θυγατέρες του Θεού», ζαλίστηκαν κυριολεκτικά όταν τους ανακοίνωσε επίσημα ότι θα εξουσιοδοτήσει αυτές τις δέκα γυναίκες σαν θρησκευτικούς δασκάλους και ακόμα ότι θα τις επιτρέψει να ταξιδέψουν μαζί τους. Ολόκληρη η χώρα αναταράχτηκε από αυτή τη διαδικασία, οι εχθροί του Ιησού επωφελήθηκαν πολύ από αυτή την κίνηση, αλλά παντού οι γυναίκες που πίστευαν στο ευαγγέλιο στάθηκαν κατευναστικά πίσω από τις εκλεγμένες αδελφές τους και εξέφρασαν την επιδοκιμασία τους γι αυτή την αργοπορημένη αναγνώριση της θέσης των γυναικών στη θρησκευτική εργασία. Και αυτή η απελευθέρωση των γυναικών, που τους έδωσε την οφειλόμενη αναγνώριση, ασκήθηκε από τους αποστόλους αμέσως μετά την αναχώρηση του Κυρίου, μολονότι στις επόμενες γενιές επέστρεψαν πάλι πίσω στα παλιά έθιμα. Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της χριστιανικής εκκλησίας οι γυναίκες δάσκαλοι και εξυπηρετητές ονομαζόντουσαν διακόνισσες και τους είχε παραχωρηθεί γενική αναγνώριση. Αλλά ο Παύλος, παρά το γεγονός ότι το αποδεχόταν όλο αυτό στη θεωρία, ποτέ δεν το συμπεριέλαβε στη δική του νοοτροπία και προσωπικά το έβρισκε δύσκολο να το βάλει σε πράξη.
(1679.3) 150:2.1 Καθώς η αποστολική ομάδα ξεκίνησε για το ταξίδι, από τη Βηθσαϊδά, οι γυναίκες βρισκόντουσαν στο πίσω μέρος της ομάδας. Την ώρα της σύσκεψης καθόντουσαν πάντα σε ομάδα μπροστά και στα δεξιά του ομιλητή. Σταδιακά οι γυναίκες πίστευαν στο ευαγγέλιο της βασιλείας και ήταν πηγή δυσκολιών και ενόχλησης χωρίς σταματημό καθώς είχαν εκφράσει την επιθυμία να έχουν προσωπική συνομιλία με τον Ιησού ή με κάποιον από τους αποστόλους. Τώρα όλα αυτά είχαν αλλάξει. Όταν κάποια από τις γυναίκες-πιστές επιθυμούσε να δει τον Κύριο ή να συνομιλήσει με τους αποστόλους, πήγαινε στη Σουζάννα και με τη συνοδεία μιας από τις δώδεκα γυναίκες ευαγγελίστριες, μπορούσαν να πάνε αμέσως και να παρουσιαστούν στον Κύριο ή σε έναν από τους αποστόλους του.
(1680.1) 150:2.2 Στα Μάγδαλα ήταν που οι γυναίκες για πρώτη φορά επέδειξαν τη χρησιμότητά τους και δικαίωσαν τη σοφή εκλογή τους. Ο Ανδρέας είχε θέσει μάλλον αυστηρούς κανόνες στους συνεργάτες του για την προσωπική εργασία που θα έκαναν με τις γυναίκες, ιδιαίτερα με εκείνες που διέθεταν αμφισβητούμενο χαρακτήρα. Όταν η ομάδα μπήκε στα Μάγδαλα, αυτές οι δέκα γυναίκες ευαγγελίστριες ήταν ελεύθερες να εισέλθουν στα κακόφημα μέρη και να κηρύξουν τα καλά νέα απευθείας στους ενοίκους τους. Και επισκεπτόμενες τους αρρώστους, αυτές οι γυναίκες μπόρεσαν να πλησιάσουν πολύ κοντά και να εξυπηρετήσουν τις πληγωμένες αδελφές τους. Σαν αποτέλεσμα της υπηρεσίας αυτών των δέκα γυναικών (μετέπειτα γνωστές σαν οι δώδεκα γυναίκες), σ’ εκείνο τον τόπο, η Μαρία η Μαγδαληνή κέρδισε τη βασιλεία. Μέσα από διαδοχικές ατυχίες και σαν συνέπεια της νοοτροπίας της ευυπόληπτης κοινωνίας προς τις γυναίκες που διέπρατταν τέτοια σφάλματα, αυτή η γυναίκα είχε βρεθεί σ’ ένα από τα αισχρά σπίτια των Μαγδάλων. Ήταν η Μάρθα και η Ραχήλ που έκαναν γνωστό στη Μαρία ότι η πόρτα της βασιλείας ήταν ανοιχτή ακόμα και σε γυναίκες σαν αυτή. Η Μαρία πίστεψε στα καλά νέα και βαφτίστηκε από τον Πέτρο την επόμενη μέρα.
(1680.2) 150:2.3 Η Μαρία η Μαγδαληνή έγινε η πιο αποτελεσματική δασκάλα του ευαγγελίου μέσα στην ομάδα αυτή των δώδεκα γυναικών ευαγγελιστριών. Τέθηκε στην υπηρεσία αυτή μαζί με τη Ρεβέκκα, στην Ιωταπάτα, περί τις τέσσερις εβδομάδες που ακολούθησαν τη μεταστροφή της. Η Μαρία και η Ρεβέκκα, μαζί με άλλες από την ομάδα, συνέχισαν κατά το υπόλοιπο διάστημα της γήινης ζωής του Ιησού, να εργάζονται πιστά και αποτελεσματικά για τη διαφώτιση και την ανόρθωση των καταπιεζομένων αδελφών τους. Και όταν το τελευταίο και τραγικό επεισόδιο στο δράμα της ζωής του Ιησού παίχτηκε, μολονότι οι απόστολοι όλοι εξαφανίστηκαν εκτός από έναν, αυτές οι γυναίκες ήταν όλες παρούσες και ούτε μια δεν τον αρνήθηκε ή τον πρόδωσε.
(1680.3) 150:3.1 Οι υπηρεσίες του Σαββάτου για την αποστολική ομάδα είχαν ανατεθεί στα χέρια των γυναικών από τον Ανδρέα κατόπιν εντολών από τον Ιησού. Αυτό σήμαινε, βέβαια, ότι δεν μπορούσαν να εκτελούνται στη νέα συναγωγή. Οι γυναίκες επέλεξαν την Ιωάννα για να έχει την ευθύνη αυτής της υπόθεσης, και η σύσκεψη έλαβε χώρα στην αίθουσα συνεστιάσεων του καινούργιου ανακτόρου του Ηρώδη, ενώ ο Ηρώδης ήταν μακριά από την κατοικία του, στην Ιουλία της Περαίας. Η Ιωάννα διάβασε από τις Γραφές σχετικά με την εργασία των γυναικών στη θρησκευτική ζωή του Ισραήλ, με αναφορές στη Μύριαμ, τη Δεβώρα, την Εσθήρ και άλλες.
(1680.4) 150:3.2 Αργότερα εκείνο το βράδυ ο Ιησούς έδωσε στη συγκεντρωμένη ομάδα μια αξιομνημόνευτη ομιλία πάνω στο «Μαγεία και Δεισιδαιμονίες». Εκείνη την εποχή η εμφάνιση ενός λαμπερού και υποτιθέμενου νέου αστέρα θεωρείτο σημάδι που δήλωνε ότι ένας μεγάλος άνδρας είχε γεννηθεί στη γη. Επειδή είχαν παρατηρήσει πρόσφατα ένα τέτοιο αστέρι, ο Ανδρέας ρώτησε τον Ιησού εάν αυτά τα πιστεύω ήταν καλώς θεμελιωμένα. Στη μακριά απάντηση για την ερώτηση του Ανδρέα, ο Κύριος έκανε μια ολοκληρωμένη συζήτηση για όλο το θέμα της ανθρώπινης δεισιδαιμονίας. Η παρουσίαση που ο Ιησούς έκανε τότε μπορεί να συνοψισθεί σε σύγχρονη φρασεολογία ως ακολούθως:
(1680.5) 150:3.3 1. Οι πορείες των άστρων στον ουρανό δεν έχουν καθόλου να κάνουν με τα γεγονότα της ανθρώπινης ζωής στη γη. Η αστρονομία είναι μια αξιοπρεπής επιδίωξη της επιστήμης, αλλά η αστρολογία είναι ένα σύνολο από λάθη δεισιδαιμονίας που δεν έχουν θέση στο ευαγγέλιο της βασιλείας.
(1680.6) 150:3.4 2. Η παρατήρηση των εσωτερικών οργάνων ενός ζώου πρόσφατα σφαγμένου δεν μπορεί να φανερώσει τίποτε για τον καιρό, τα μελλούμενα ή την έκβαση των ανθρώπινων υποθέσεων.
(1680.7) 150:3.5 3. Τα πνεύματα των νεκρών δεν επιστρέφουν πίσω, για να επικοινωνήσουν με τις οικογένειές τους ή τους φίλους τού κάποτε, ανάμεσα στους ζωντανούς.
(1681.1) 150:3.6 4. Τα φυλαχτά και τα λείψανα δεν βοηθούν στη θεραπεία των ασθενειών, δεν προστατεύουν από καταστροφές και δεν επηρεάζουν τα κακά πνεύματα. Η πίστη σε όλα αυτά τα υλικά πράγματα που δήθεν επηρεάζουν τον πνευματικό κόσμο δεν είναι τίποτε άλλο παρά καταφανής δεισιδαιμονία.
(1681.2) 150:3.7 5. Το να ρίχνει κανείς λαχνούς, ενώ μπορεί να είναι ένας κατάλληλος τρόπος για να διευθετήσει κανείς μικρότερες δυσκολίες, δεν είναι μια μέθοδος σχεδιασμένη για να αποκαλύπτει το θεϊκό θέλημα. Τέτοια αποτελέσματα είναι καθαρά θέματα τύχης. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τον πνευματικό κόσμο βρίσκεται στο πνεύμα που κατοικεί μέσα στον άνθρωπο, το εντός του ανθρώπου διαμένον πνεύμα του Πατέρα μαζί με το εκχυόμενο πνεύμα του Υιού και την πανταχού παρουσία του Αγίου Πνεύματος.
(1681.3) 150:3.8 6. Η μαντεία, η γοητεία (γητειά) και η μαγική τέχνη είναι δεισιδαιμονίες αμαθών μυαλών όπως είναι και οι πλάνες της μαγείας. Η πίστη σε μαγικούς αριθμούς, οιωνούς καλής τύχης και προάγγελους κακής τύχης είναι καθαρή και αστήρικτη δεισιδαιμονία.
(1681.4) 150:3.9 7. Η εξήγηση των ονείρων είναι σε μεγάλο βαθμό δεισιδαιμονία και αποτελεί αβάσιμο σύστημα ενός άσχετου και φανταστικού συλλογισμού. Το ευαγγέλιο της βασιλείας δεν πρέπει να έχει τίποτε κοινό με τους μάντεις-ιερείς μιας πρωτόγονης θρησκείας.
(1681.5) 150:3.10 8. Τα πνεύματα του καλού ή του κακού δεν μπορούν να κατοικήσουν μέσα στα σύμβολα από πηλό, ξύλο ή μέταλλο. Τα είδωλα δεν είναι τίποτε περισσότερο από την ύλη από την οποία φτιάχτηκαν.
(1681.6) 150:3.11 9. Οι τεχνικές των γητευτών και των μάγων προέρχονται από τις δεισιδαιμονίες των Αιγυπτίων, των Ασσυρίων, των Βαβυλωνίων και των αρχαίων Χαναανιτών. Φυλαχτά και κάθε είδους ξόρκια είναι μάταια είτε για να κερδίσουν την προστασία των καλών πνευμάτων είτε για να αποτρέψουν υποθετικά κακά πνεύματα.
(1681.7) 150:3.12 10. Ξεσκέπασε και κατάγγειλε την πίστη τους σε μαγείες, διάφορες δοκιμασίες, οιωνούς, μανδραγόρες, σχοινιά με κόμπους και όλα τα είδη μιας δεισιδαιμονίας που δημιουργεί αμόρφωτους και σκλάβους.
(1681.8) 150:4.1 Το επόμενο βράδυ, όντας μαζεμένοι όλοι οι απόστολοι, οι δώδεκα, οι απόστολοι του Ιωάννη και η καινούργια γυναικεία ομάδα, είπε ο Ιησούς: «Βλέπετε και μόνοι σας ότι ο θερισμός είναι άφθονος αλλά οι εργάτες λίγοι. Ας προσευχηθούμε όλοι, λοιπόν, στον Κύριο του θερισμού να στείλει περισσότερους εργάτες στους αγρούς του. Ενόσω παραμένω εδώ για να ενθαρρύνω και να καθοδηγώ τους νεότερους δασκάλους, θα στείλω τους παλαιότερους ανά δυο για να διασχίσουν γρήγορα όλη τη Γαλιλαία κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας, όσο είναι ακόμα εύκολα και ειρηνικά». Μετά καθόρισε τα ζευγάρια των αποστόλων, όπως επιθυμούσε να τους στείλει, και αυτοί ήταν: Ο Ανδρέας και ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης Ζεβεδαίος, ο Φίλιππος και ο Ναθαναήλ, ο Θωμάς και ο Ματθαίος, ο Ιάκωβος και ο Ιούδας του Αλφαίου, ο Σίμων Ζηλωτής και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης.
(1681.9) 150:4.2 Ο Ιησούς όρισε την ημερομηνία της συνάντησης των δώδεκα στη Ναζαρέτ, και στην αναχώρηση είπε: «Σε αυτή την αποστολή μην πάτε σε καμία πόλη των ειδωλολατρών, ούτε στη Σαμάρεια, αλλά πηγαίνετε στο χαμένο πρόβατο του οίκου του Ισραήλ. Κηρύξτε το ευαγγέλιο της βασιλείας και διακηρύξτε τη σωτήρια αλήθεια ότι ο άνθρωπος είναι γιος του Θεού. Θυμηθείτε ότι ο μαθητής δεν βρίσκεται πάνω από το δάσκαλό του ούτε ο υπηρέτης είναι μεγαλύτερος από τον κύριό του. Αρκεί στο μαθητή να είναι ίσος προς τον αφέντη του και στον υπηρέτη να γίνει όπως ο κύριός του. Αν μερικοί τόλμησαν να ονομάσουν τον κύριο του σπιτιού συνεργάτη του Βεελζεβούλ, πόσο περισσότερο δεν θα θεωρήσουν εκείνους του δικού του σπιτικού! Αλλά να μην φοβάστε αυτούς τους άπιστους εχθρούς. Σας δηλώνω ότι δεν υπάρχει τίποτε καλυμμένο που να μην ξεσκεπαστεί. Δεν υπάρχει τίποτε κρυμμένο που δεν θα μαθευτεί. Ό,τι σας δίδαξα ιδιαιτέρως, αυτό κηρύξτε με σοφία δημόσια. Ό,τι σας αποκάλυψα στο εσώτερο δωμάτιο, αυτό καλείστε να κηρύξετε την κατάλληλη εποχή από τις σκεπές των σπιτιών. Σας λέγω, φίλοι μου και μαθητές, μη φοβάστε αυτούς που μπορούν να σκοτώσουν το σώμα, αλλά δεν είναι ικανοί να καταστρέψουν την ψυχή. Έχετε εμπιστοσύνη σε Αυτόν που είναι ικανός να συντηρήσει το σώμα και να σώσει την ψυχή.
(1682.1) 150:4.3 Δυο σπουργίτια δεν πωλούνται μια δεκάρα; Και όμως σας δηλώνω ότι ούτε ένα από αυτά δεν είναι ξεχασμένο από το Θεό. Δεν γνωρίζετε ότι και οι τρίχες της κεφαλής σας είναι όλες μετρημένες; Μη φοβάστε, λοιπόν. Αξίζετε περισσότερο από πολλά σπουργίτια. Μη ντρέπεστε τη διδασκαλία μου. Πηγαίνετε κηρύσσοντας την ειρήνη και την καλή θέληση, αλλά μην απατάσθε – η ειρήνη δεν θα συνοδεύει πάντα το κήρυγμά σας. Ήρθα για να φέρω την ειρήνη στη γη, αλλά όταν οι άνθρωποι αρνούνται το δώρο μου, χωρισμός και αναταραχή θα προκύψουν. Όταν μια ολόκληρη οικογένεια δέχεται το ευαγγέλιο της βασιλείας, αληθινή ειρήνη μένει σ’ εκείνο το σπίτι, αλλά όταν κάποιοι από την οικογένεια εισέρχονται στη βασιλεία και οι άλλοι απορρίπτουν το ευαγγέλιο, μια τέτοια διαίρεση μόνο πίκρα και θλίψη μπορεί να προκαλέσει. Εργαστείτε θερμά για να σώσετε όλη την οικογένεια από φόβο μήπως εχθροί ενός ανθρώπου γίνουν εκείνοι από τη δική του οικογένεια. Αλλά όταν θα έχετε κάνει το καλύτερο για όλους κάθε οικογένειας, σας δηλώνω ότι αυτός που αγαπάει τον πατέρα ή τη μητέρα του περισσότερο από το ευαγγέλιο δεν είναι άξιος της βασιλείας».
(1682.2) 150:4.4 Όταν οι δώδεκα άκουσαν αυτά τα λόγια, ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν. Και δεν ξαναβρέθηκαν μαζί παρά τον καιρό της συγκέντρωσής τους στη Ναζαρέτ για να συναντήσουν τον Ιησού και τους άλλους μαθητές όπως είχε ορίσει ο Κύριος.
(1682.3) 150:5.1 Ένα βράδυ στο Σάνεμ, μετά την επιστροφή των αποστόλων του Ιωάννη στη Χεβρώνα, και μετά την αποστολή των μαθητών του Ιησού ανά δυο, όταν ο Κύριος είχε αναλάβει να διδάξει μια ομάδα δώδεκα από τους νεότερους ευαγγελιστές, που εργαζόντουσαν κάτω από τη διεύθυνση του Ιακώβ, μαζί με τις δώδεκα γυναίκες, η Ραχήλ ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, τι θα απαντάμε όταν οι γυναίκες μας ρωτούν Τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;». Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτή την ερώτηση, απάντησε:
(1682.4) 150:5.2 «Όταν άνδρες και γυναίκες ρωτούν τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε, θα απαντάτε, Πιστέψτε αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας, δεχθείτε θεϊκή συγχώρεση. Με την πίστη αναγνωρίζετε το πνεύμα του Θεού μέσα σας, του οποίου η αποδοχή σάς κάνει γιους του Θεού. Δεν διαβάσατε στις Γραφές, εκεί που αναφέρει: ‘Η δικαιοσύνη μου είναι πλησίον, η σωτηρία μου έχει έρθει και τα χέρια μου θα αγκαλιάσουν το λαό μου’. ‘Η ψυχή μου θα χαίρεται στην αγάπη του Θεού μου, γιατί με ένδυσε με τα ρούχα της σωτηρίας και με σκέπασε με το φόρεμα της δικαιοσύνης του’. Δεν διαβάσατε ακόμη για τον Πατέρα ότι το όνομά του ‘θα λέγεται ο Κύριος της δικαιοσύνης’. Βγάλτε τα κουρέλια της αυτοδικαίωσης και ντύστε το γιο μου με το φόρεμα της θεϊκής δικαιοσύνης και της αιώνιας σωτηρίας’. Είναι παντοτινή αλήθεια, ‘ο δίκαιος θα ζήσει δια της πίστεως’. Η είσοδος στο βασίλειο του Πατέρα μου είναι τελείως ελεύθερη, αλλά η πρόοδος – η αύξηση της χάρης – είναι ουσιαστική για να συνεχίσει κανείς εκεί μέσα.
(1682.5) 150:5.3 Η σωτηρία είναι το δώρο του Πατέρα και αποκαλύπτεται από τους Γιους του. Η αποδοχή δια της πίστεως εκ μέρους σας, σας κάνει μέρος της θεϊκής φύσης, ένα γιο ή μια κόρη του Θεού. Δια της πίστεως δικαιώνεστε. Δια της πίστεως σώζεστε και δια της ίδιας πίστεως προχωράτε αιωνίως στην οδό της προόδου και της θεϊκής τελειότητας. Δια της πίστεως δικαιώθηκε ο Αβραάμ και γνώρισε τη σωτηρία από τη διδασκαλία του Μελχισεδέκ. Δια μέσου των αιώνων αυτή η ίδια πίστη έσωσε τους γιους τού ανθρώπου, αλλά τώρα ένας Γιος έχει έρθει από τον Πατέρα για να κάνει τη σωτηρία πιο πραγματική και αποδεκτή».
(1683.1) 150:5.4 Όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει, υπήρξε μεγάλη ευχαρίστηση ανάμεσα σε εκείνους που άκουσαν αυτά τα γενναιόδωρα λόγια και όλοι συνέχισαν τις επόμενες μέρες να κηρύττουν το ευαγγέλιο της βασιλείας με καινούργια δύναμη και με ανανεωμένη ενέργεια και ενθουσιασμό. Και οι γυναίκες χάρηκαν όλες περισσότερο που έμαθαν ότι συμπεριλαμβάνονταν σε αυτά τα σχέδια για την εγκαθίδρυση της βασιλείας στη γη.
(1683.2) 150:5.5 Ανακεφαλαιώνοντας την τελευταία του αναφορά, ο Ιησούς είπε: «Δεν μπορείτε να αγοράσετε τη σωτηρία, δεν μπορείτε να κερδίσετε τη δικαιοσύνη. Η σωτηρία είναι δώρο του Θεού και η δικαιοσύνη είναι το φυσικό δώρο της αναγεννημένης από το πνεύμα ζωής που συγγενεύει με το Θεό στη βασιλεία του. Δεν θα σωθείτε επειδή ζείτε μια δίκαιη ζωή αλλά ζείτε μια δίκαιη ζωή επειδή έχετε ήδη σωθεί, έχετε αναγνωρίσει τη συγγένειά σας με το Θεό σαν δώρο του Θεού και την υπηρεσία στη βασιλεία σαν την ύψιστη απόλαυση της ζωής στη γη. Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν στο ευαγγέλιο, που αποτελεί αποκάλυψη της καλοσύνης του Θεού, θα οδηγηθούν εθελοντικά στη μετάνοια κάθε γνωστής αμαρτίας. Η αναγνώριση της συγγένειας με το Θεό είναι ασυμβίβαστη με την επιθυμία για αμαρτία. Οι πιστεύοντες στη βασιλεία πεινάνε για δικαιοσύνη και διψάνε για θεϊκή τελειότητα».
(1683.3) 150:6.1 Στις βραδινές συζητήσεις ο Ιησούς μίλησε για πολλά θέματα. Το υπόλοιπο διάστημα αυτής της περιοδείας – πριν ενωθούν όλοι μαζί στη Ναζαρέτ – μίλησε για: «Η αγάπη του Θεού», «Όνειρα και Οράματα», «Κακία», «Ταπεινότητα και Πραότητα», «Θάρρος και Πίστη», «Μουσική και Λατρεία», «Υπηρεσία και Υπακοή», «Υπερηφάνεια και Θράσος», «Συγχώρεση σε σχέση με Μετάνοια», «Ειρήνη και Τελειότητα», «Κακία και Φθόνος», «Το Κακό, η Αμαρτία και ο Πειρασμός», «Αμφιβολίες και Απιστία», «Σοφία και Λατρεία». Με τους παλαιότερους αποστόλους να βρίσκονται μακριά, αυτές οι νεότερες ομάδες ανδρών και γυναικών εισχώρησαν πιο ελεύθερα στις συζητήσεις αυτές με τον Κύριο.
(1683.4) 150:6.2 Αφού περνούσε δυο ή τρεις μέρες με τη μία ομάδα των δώδεκα ευαγγελιστών, ο Ιησούς στη συνέχεια προχωρούσε για να συναντηθεί με άλλη ομάδα, αφού είχε ενημερωθεί για το πού βρισκόντουσαν και για τη δράση όλων αυτών των εργατών, από τους αγγελιαφόρους του Δαυίδ. Επειδή για τις γυναίκες ήταν η πρώτη περιοδεία τους, παρέμεναν πολύ χρόνο με τον Ιησού. Με την εξυπηρέτηση των αγγελιαφόρων κάθε ομάδα από αυτές ενημερωνόταν πλήρως σχετικά με την πρόοδο της περιοδείας και η λήψη ειδήσεων από άλλες ομάδες αποτελούσε πάντοτε μια πηγή ενθάρρυνσης γι αυτούς τους διασκορπισμένους και ξεχωριστούς εργάτες.
(1683.5) 150:6.3 Πριν το χωρισμό τους είχε καθορισθεί ώστε οι δώδεκα απόστολοι, μαζί με τους ευαγγελιστές και τη γυναικεία ομάδα να συγκεντρωθούν στη Ναζαρέτ για να συναντηθούν με τον Κύριο την Παρασκευή 4 Μαρτίου. Έτσι, εκείνη την ώρα, από όλα τα μέρη της κεντρικής και νότιας Γαλιλαίας αυτές οι διαφορετικές ομάδες αποστόλων και ευαγγελιστών άρχισαν να κινούνται προς τη Ναζαρέτ. Κατά το απόγευμα, ο Ανδρέας και ο Πέτρος, που έφτασαν τελευταίοι, πήγαν στην κατασκήνωση που προετοιμάστηκε από εκείνους που είχαν φτάσει νωρίτερα και που βρισκόταν στα υψώματα βόρεια της πόλης. Και αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Ιησούς επισκέφτηκε τη Ναζαρέτ από την αρχή του δημόσιου έργου του.
(1683.6) 150:7.1 Αυτό το απόγευμα της Παρασκευής ο Ιησούς περπάτησε στη Ναζαρέτ σχεδόν απαρατήρητος και τελείως άγνωστος. Πέρασε από το σπίτι των παιδικών του χρόνων και το μαραγκούδικο και αφιέρωσε μισή ώρα στο λόφο που αγαπούσε τόσο σα νεαρός. Από την ημέρα της βάφτισής του από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη, είχε ο Γιος του Ανθρώπου να νιώσει τόσο ξεχείλισμα ανθρώπινων συναισθημάτων που ανατάρασσαν την ψυχή του. Ενώ κατέβαινε από το βουνό, άκουσε τους οικείους ήχους της τρομπέτας που ανάγγελλαν τη δύση του ήλιου, όπως ακριβώς την είχε τόσες μα τόσες πολλές φορές ακούσει, σαν παιδί που μεγάλωνε στη Ναζαρέτ. Πριν επιστρέψει στον καταυλισμό, περπάτησε μέχρι τη συναγωγή όπου πήγαινε σχολείο και παρέδωσε τις σκέψεις του σε πολλές θύμησες των ημερών της παιδικής ηλικίας του. Νωρίτερα εκείνη τη μέρα ο Ιησούς είχε στείλει το Θωμά να τακτοποιήσει με τον υπεύθυνο της συναγωγής το κήρυγμα κατά τη λειτουργία του πρωινού του Σαββάτου.
(1684.1) 150:7.2 Ο κόσμος της Ναζαρέτ δεν φημίστηκε ποτέ για ευσέβεια και έντιμη ζωή. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, το χωριό αυτό σιγά-σιγά μολυνόταν από το χαμηλό ηθικό επίπεδο της γειτονικής Σεφφώρας. Κατά τη νεότητα και τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης του Ιησού υπήρχε ένας διχασμός γνώμης στη Ναζαρέτ σχετικά με αυτόν. Προσβλήθηκαν πολύ όταν μετακόμισε στην Καπερναούμ. Οι κάτοικοι της Ναζαρέτ είχαν ακούσει πολλά για τη δράση του πρώην μαραγκού και είχαν προσβληθεί που αυτός δεν συμπεριέλαβε ποτέ το χωριό που γεννήθηκε σε καμία από τις προηγούμενες περιοδείες του. Είχαν ακούσει πράγματι τη φήμη του Ιησού αλλά η πλειοψηφία των κατοίκων είχε θυμώσει επειδή δεν είχε επιτελέσει καμία από τις μεγάλες εργασίες του στην πόλη της νιότης του. Για μήνες ο κόσμος της Ναζαρέτ συζητούσε πολύ για τον Ιησού, αλλά οι γνώμες τους ήταν στο σύνολό τους δυσμενείς γι αυτόν.
(1684.2) 150:7.3 Έτσι ο Κύριος βρέθηκε στο μέσον μιας όχι φιλικής υποδοχής, αλλά μιας αποφασισμένης εχθρικής και επικριτικής ατμόσφαιρας. Και αυτό δεν ήταν όλο. Οι εχθροί του, γνωρίζοντας ότι θα περνούσε το Σάββατο στη Ναζαρέτ και υποθέτοντας ότι θα μιλούσε στη συναγωγή, είχαν πληρώσει πολυάριθμους βάναυσους και αγροίκους άνδρες για να τον ενοχλήσουν και με κάθε δυνατό τρόπο να του δημιουργήσουν προβλήματα.
(1684.3) 150:7.4 Οι περισσότεροι από τους μεγαλύτερους φίλους του Ιησού, συμπεριλαμβανομένου και του προικισμένου αρχιραβίνου δασκάλου της νιότης του, είχαν πεθάνει ή είχαν φύγει από τη Ναζαρέτ και οι νεότερες γενιές δυσανασχετούσαν με τη φήμη του και έδειχναν πολύ μεγάλη ζήλια. Δεν θυμόντουσαν την αφοσίωσή του στην οικογένεια του πατέρα του και ήταν πικρόχολοι στην κριτική τους που αμέλησε να επισκεφθεί τον αδελφό του και τις παντρεμένες αδελφές του που ζούσαν στη Ναζαρέτ. Η στάση της οικογένειας του Ιησού προς αυτόν, έτεινε να αυξάνει ακόμα περισσότερο αυτό το σκληρό αίσθημα των κατοίκων. Οι ορθόδοξοι μεταξύ των Ιουδαίων μάλιστα τόλμησαν να επικρίνουν τον Ιησού επειδή περπατούσε πολύ γρήγορα στο δρόμο προς τη συναγωγή αυτό το πρωινό του Σαββάτου.
(1684.4) 150:8.1 Το Σάββατο αυτό ήταν μια όμορφη μέρα και όλη η Ναζαρέτ, φίλοι και εχθροί, προσήλθαν ν’ ακούσουν τον πρώην κάτοικο της πόλης τους να μιλάει στη συναγωγή. Πολλοί από την ακολουθία των αποστόλων έπρεπε να μείνουν έξω. Δεν υπήρχε χώρος για όλους όσους είχαν έρθει να τον ακούσουν. Σαν νεαρός ο Ιησούς είχε συχνά μιλήσει σε αυτό το χώρο λατρείας, και το σημερινό πρωινό, όταν ο υπεύθυνος της συναγωγής του έδωσε τον κύλινδρο με τα ιερά κείμενα, απ’ όπου θα διάβαζε το μάθημα των Γραφών, κανένας από τους παρόντες δεν φαινόταν να θυμάται ότι αυτό ήταν το ίδιο χειρόγραφο που είχε διαβάσει και παλιότερα στη συναγωγή.
(1684.5) 150:8.2 Η λειτουργία εκείνη την ημέρα κύλησε όπως ακριβώς και όταν ο Ιησούς την είχε παρακολουθήσει σαν παιδί. Ανέβηκε στο βάθρο του ομιλητή μαζί με τον υπεύθυνο της συναγωγής και η λειτουργία άρχισε με την απαγγελία δυο προσευχών: «Ευλογημένος είναι ο Κύριος, ο Βασιλιάς του κόσμου, που μορφοποιεί το φως και δημιουργεί το σκοτάδι, που κάνει την ειρήνη και δημιουργεί τα πάντα. Που δίνει με το έλεός του το φως στη γη και σε εκείνους που μένουν πάνω της και με καλοσύνη, μέρα με τη μέρα και κάθε μέρα ανανεώνει το έργο της δημιουργίας. Ευλογημένος είναι ο Κύριος ο Θεός μας για τη δόξα των έργων των χειρών του και για το φως που δίνει το φως που έκανε για τη δόξα του. Ευλογημένος είναι ο Κύριος ο Θεός μας, που μορφοποίησε το φως».
(1685.1) 150:8.3 Μετά από ανάπαυση ενός λεπτού προσευχήθηκαν ξανά: «Με μεγάλη αγάπη μας αγάπησε ο Θεός μας, και με έλεος που ξεχειλίζει μας σπλαχνίστηκε, ο Πατέρας μας και Βασιλιάς μας, προς χάρη των πατέρων μας που τον εμπιστεύθηκαν. Τους δίδαξες τους νόμους της ζωής, δείξε έλεος σε μας και δίδαξέ μας. Φώτισε τα μάτια μας στο νόμο, κάνε τις καρδιές μας να δεχτούν τις εντολές σου, ένωσε τις καρδιές μας για να αγαπούν και να φοβούνται το όνομά σου και δεν θα ατιμασθούμε σ’ ένα κόσμο χωρίς τέλος. Γιατί είσαι Θεός που ετοιμάζει σωτηρία και εμάς έχει διαλέξει από όλα τα έθνη και τις γλώσσες και εν αληθεία μας έφερες δίπλα στο όνομά σου ώστε να δοξάσουμε με λατρεία τη μοναδικότητά σου. Ευλογημένος είναι ο Κύριος, που διάλεξε με αγάπη το λαό του Ισραήλ».
(1685.2) 150:8.4 Η συνάθροιση μετά απήγγειλε τη Σεμά, το ιουδαϊκό σύμβολο της πίστεως. Αυτό το τελετουργικό αποτελείτο από επαναλαμβανόμενα πολυάριθμα εδάφια από τους νόμους και έδειχνε ότι το εκκλησίασμα είχε δεθεί με τη βασιλεία των ουρανών και επίσης είχε δεχθεί τις εντολές όπως εφαρμόζονταν τη μέρα και τη νύχτα.
(1685.3) 150:8.5 Και μετά ακολούθησε η τρίτη προσευχή: «Αλήθεια είναι ότι είσαι ο Γιαχβέ, ο Θεός μας και ο Θεός των πατέρων μας, ο Βασιλιάς μας και ο Βασιλιάς των πατέρων μας, ο Σωτήρας μας και Σωτήρας των πατέρων μας, ο Δημιουργός μας και ο βράχος της σωτηρίας μας, η βοήθεια και ο λυτρωτής μας. Το όνομά σου θα διαρκέσει στους αιώνες, και δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός από σένα. Ένα νέο ύμνο έψαλλαν, αυτοί που λυτρώθηκαν, για το όνομά σου κοντά στην ακτή. Όλοι μαζί δόξασαν και σε ομολόγησαν Βασιλιά και λένε, ο Γιαχβέ θα βασιλέψει σε κόσμο χωρίς τέλος. Ευλογημένος είναι ο Κύριος που σώζει τον Ισραήλ».
(1685.4) 150:8.6 Ο υπεύθυνος της συναγωγής μετά πήρε τη θέση του μπροστά από την κιβωτό ή θησαυροφυλάκιο που περιείχε τα ιερά κείμενα και άρχισε την ανάγνωση των δεκαεννέα προσευχών-ευλογιών. Αλλά για την περίπτωση εκείνη ήταν επιθυμητό να συντομευτεί τη λειτουργία ώστε να δοθεί περισσότερος χρόνος στον εκλεκτό καλεσμένο για την ομιλία του. Έτσι, διαβάστηκαν μόνο η πρώτη και η τελευταία ευλογία. Η πρώτη ήταν: «Ευλογημένος είναι ο Κύριος ο Θεός μας και ο Θεός των πατέρων μας, ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ κι ο Θεός του Ιακώβ. Ο μεγάλος, ο ισχυρός και τρομερός Θεός που δείχνει έλεος και καλοσύνη, που δημιουργεί όλα τα πράγματα, που θυμάται τις ευλογημένες υποσχέσεις του στους πατέρες και φέρνει ένα σωτήρα στα παιδιά των παιδιών του προς χάρη του ονόματός του, με αγάπη. Ω Βασιλιά, βοηθέ, σωτήρα και προστασία! Είσαι ευλογημένος, Ω Γιαχβέ, η προστασία του Αβραάμ».
(1685.5) 150:8.7 Μετά ακολούθησε η τελευταία ευλογία: «Ω κάνε να εγκατασταθεί στο λαό σου Ισραήλ μεγάλη ειρήνη για πάντα, γιατί είσαι ο Βασιλιάς και ο Κύριος όλης της ειρήνης. Και είναι καλό να ευλογήσεις τον Ισραήλ για πάντα και για κάθε ώρα με ειρήνη. Ευλογημένος εσύ, Γιαχβέ, που ευλογείς το λαό σου με ειρήνη». Η συνάθροιση δεν κοίταζε τον υπεύθυνο καθώς απήγγειλλε τις ευλογίες. Παρακολουθώντας τις ευλογίες προσέφερε μιαν ανεπίσημη προσευχή κατάλληλη για την περίπτωση και όταν αυτό ολοκληρώθηκε, όλη η συνάθροιση είπε μαζί αμήν.
(1685.6) 150:8.8 Μετά ο αρχιραβίνος πήγε πίσω στην κιβωτό και έβγαλε έναν κύλινδρο, που τον παρουσίασε στον Ιησού για να διαβάσει το μάθημα των Γραφών. Ήταν συνήθεια να καλούν επτά άτομα να διαβάζουν όχι λιγότερες από τρεις στροφές από τους νόμους, αλλά αυτή η τακτική παραμερίστηκε σ’ εκείνη την περίπτωση που ο επισκέπτης θα διάβαζε το μάθημα της δικής του επιλογής. Ο Ιησούς, παίρνοντας τον κύλινδρο, σηκώθηκε και άρχισε να διαβάζει από το Δευτερονόμιο: «Γι αυτό αυτή η εντολή που σας δίνω σήμερα δεν είναι κρυφή από εσάς, ούτε είναι μακριά. Δεν είναι στον ουρανό που θα πείτε, ποιος θα πάει από εμάς στον ουρανό και θα μας τη φέρει κάτω ώστε να την ακούσουμε και να πράξουμε; Ούτε είναι πέρα από τη θάλασσα που θα πείτε ποιος θα παει πέρα από τη θάλασσα για μας, να φέρει την εντολή ώστε να την ακούσουμε και να πράξουμε; Όχι, ο λόγος της ζωής είναι πολύ κοντά σας, μπροστά σας και μέσα στην καρδιά σας και πρέπει να τον γνωρίζετε και να τον υπακούετε».
(1686.1) 150:8.9 Και όταν σταμάτησε να διαβάζει από τους νόμους, γύρισε στον Ησαΐα και άρχισε να διαβάζει: «Το πνεύμα του Κυρίου είναι πάνω μου γιατί με έχει εξουσιοδοτήσει να κηρύττω καλά νέα στους φτωχούς. Με έστειλε να κηρύξω τη λύτρωση στους αιχμαλώτους και την ανάβλεψη των τυφλών, να ελευθερώσω τους συντριμμένους και να διακηρύξω το έτος της αποδοχής του Κυρίου».
(1686.2) 150:8.10 Ο Ιησούς έκλεισε το βιβλίο και αφού το επέστρεψε στον επόπτη της συναγωγής, κάθισε και άρχισε τη συνομιλία με τον κόσμο. Ξεκίνησε λέγοντας: «Σήμερα αυτές οι Γραφές εκπληρώθηκαν». Και μετά ο Ιησούς μίλησε για δεκαπέντε λεπτά περίπου για «Τους Γιους και τις Κόρες του Θεού». Πολλοί από τον κόσμο ευχαριστήθηκαν με την ομιλία και θαύμασαν με την ευγένεια και τη σοφία του.
(1686.3) 150:8.11 Ήταν συνήθεια στη συναγωγή, μετά το πέρας της τυπικής λειτουργίας, να παραμένει ο ομιλητής ώστε να μπορούν να κάνουν ερωτήσεις όσοι ενδιαφερόντουσαν. Έτσι, αυτό το Σάββατο ο Ιησούς κατέβηκε μέσα στο πλήθος που πίεζε για να κάνει ερωτήσεις. Σ’ εκείνο το πλήθος υπήρχαν πολλά βίαια άτομα των οποίων τα μυαλά ήταν αποφασισμένα να προκαλέσουν αναταραχή, ενώ στο περιθώριο του πλήθους κυκλοφορούσαν εκείνοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι που είχαν πληρωθεί για να δημιουργήσουν φασαρία στον Ιησού. Πολλοί από τους μαθητές και τους ευαγγελιστές που είχαν μείνει έξω πίεζαν τώρα να μπουν μέσα στη συναγωγή και δεν άργησαν να αντιληφθούν ότι υποκινείτο κάποια φασαρία. Ζήτησαν να απομακρύνουν τον Κύριο αλλά αυτός δεν πήγε μαζί τους.
(1686.4) 150:9.1 Ο Ιησούς βρέθηκε περιτριγυρισμένος στη συναγωγή από ένα μεγάλο πλήθος εχθρών του και μια μηδαμινή ομάδα οπαδών του, και σαν απάντηση στις αγενείς ερωτήσεις τους και στα μοχθηρά πειράγματά τους παρατήρησε με ύφος μισοαστείο: «Ναι, είμαι ο γιος του Ιωσήφ. Είμαι ο μαραγκός και δεν με εκπλήσσει που μου θυμίζετε την παροιμία ‘Γιατρέ γιάτρεψε τον εαυτό σου’, και που με προκαλείτε να κάνω στη Ναζαρέτ αυτό που ακούσατε ότι έκανα στην Καπερναούμ. Αλλά σας καλώ να μαρτυρήσετε ότι ακόμα και οι Γραφές αναφέρουν πως ‘ένας προφήτης δεν τιμάται στην πατρίδα του και στους δικούς του ανθρώπους’».
(1686.5) 150:9.2 Αλλά τον έσπρωχναν και δείχνοντας απειλητικά δάχτυλα εναντίον του είπαν: «Νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από το λαό της Ναζαρέτ. Έφυγες μακριά μας αλλά ο αδελφός σου είναι ένας απλός εργάτης και οι αδελφές σου ζουν ακόμα ανάμεσά μας. Γνωρίζουμε τη μητέρα σου, Μαρία. Πού βρίσκονται σήμερα; Ακούμε πολλά για σένα αλλά παρατηρούμε ότι δεν κάνεις θαύματα τώρα που επέστρεψες». Ο Ιησούς τους αποκρίθηκε: «Αγαπώ το λαό που μένει στην πόλη που μεγάλωσα και θα χαιρόμουνα να σας δω όλους να εισέρχεσθε στη βασιλεία των ουρανών, αλλά τα έργα του Θεού δεν μπορώ να τα αποφασίσω εγώ. Οι μεταμορφώσεις από τη χάρη του Θεού δίνονται σαν απάντηση της ζωντανής πίστης εκείνων που είναι οι ευεργετούμενοι».
(1686.6) 150:9.3 Ο Ιησούς θα είχε με καλό τρόπο ελέγξει το πλήθος και αποτελεσματικά αφοπλίσει ακόμα και τους βίαιους εχθρούς του αν δεν έκανε μια γκάφα ένας από τους αποστόλους του, ο Σίμωνας ο Ζηλωτής, ο οποίος, με τη βοήθεια του Ναχώρ, ενός από τους νεότερους ευαγγελιστές, συγκέντρωσε μια ομάδα φίλων του Ιησού από το πλήθος και παίρνοντας εχθρική στάση, στράφηκε κατά των εχθρών του Ιησού που προχωρούσαν. Ο Ιησούς είχε επί μακρόν διδάξει τους αποστόλους ότι μια γλυκιά απάντηση απομακρύνει το θυμό, αλλά οι οπαδοί του δεν ήταν συνηθισμένοι να βλέπουν τον αγαπημένο τους δάσκαλο, τον οποίο τόσο πρόθυμα αποκαλούσαν Κύριο, να του συμπεριφέρονται με τόση αγένεια και περιφρόνηση. Ήταν πάρα πολύ γι αυτούς και βρέθηκαν να εκφράζουν την παθιασμένη και φλογερή προσβολή, όλων εκείνων που καλλιεργούσαν τη νοοτροπία του όχλου σε αυτή την ασεβή και άξεστη συγκέντρωση. Και έτσι, υπό την αρχηγία των μισθοφόρων, αυτοί οι θρασύδειλοι άρπαξαν τον Ιησού και τον πέταξαν έξω από τη συναγωγή μέχρις έναν απόκρημνο λόφο, από την άκρη του οποίου σκεφτόντουσαν να τον σπρώξουν για να σκοτωθεί πέφτοντας. Αλλά καθώς ήταν έτοιμοι να τον σπρώξουν από την απότομη άκρη του βράχου, ο Ιησούς στράφηκε ξαφνικά σ’ αυτούς που τον είχαν συλλάβει και, αντικρίζοντάς τους, ήρεμα δίπλωσε τα χέρια του. Δεν είπε τίποτε, αλλά οι φίλοι του έμειναν περισσότερο από έκπληκτοι όταν, καθώς άρχισε να προχωράει ο όχλος άνοιξε και του επέτρεψαν να περάσει ανεμπόδιστος.
(1687.1) 150:9.4 Ο Ιησούς ακολουθούμενος από τους μαθητές του, συνέχισε μέχρι την κατασκήνωσή τους, όπου όλα αυτά είχαν εξιστορηθεί. Και ετοιμάστηκαν εκείνο το βράδυ να επιστρέψουν στην Καπερναούμ νωρίς την άλλη μέρα, όπως τους έδωσε εντολή ο Ιησούς. Αυτό το ταραχώδες τέλος της τρίτης δημόσιας περιοδείας για κήρυγμα είχε ένα ρεαλιστικό αποτέλεσμα για τους οπαδούς του Ιησού. Άρχιζαν να καταλαβαίνουν τη σημασία ορισμένων από τις διδασκαλίες του Κυρίου. Αφυπνίστηκαν στο γεγονός ότι η βασιλεία μπορούσε να έρθει μόνο μέσα από πολύ θλίψη και πικρή απογοήτευση.
(1687.2) 150:9.5 Άφησαν τη Ναζαρέτ αυτό το πρωί της Κυριακής και ταξιδεύοντας από διαφορετικούς δρόμους, συγκεντρώθηκαν όλοι τελικά στη Βηθσαϊδά το μεσημέρι της Πέμπτης, 10 Μαρτίου. Συγκεντρώθηκαν όλοι συγκρατημένοι και σοβαροί σαν μια ομάδα κηρύκων του ευαγγελίου της αλήθειας, που βγήκε από την πλάνη της και όχι σαν μια ενθουσιώδης και νικηφόρα ομάδα θριαμβευτών σταυροφόρων.
(1688.1) 151:0.1 Κατά τις 10 Μαρτίου όλες οι ομάδες που κήρυτταν και δίδασκαν είχαν συγκεντρωθεί στη Βηθσαϊδά. Τη νύχτα της Πέμπτης και την Παρασκευή πολλοί από αυτούς βγήκαν για ψάρεμα ενώ το Σάββατο παραβρέθηκαν στη συναγωγή για να ακούσουν έναν Ιουδαίο μεγάλης ηλικίας από τη Δαμασκό να μιλάει για τη δόξα του πατέρα Αβραάμ. Ο Ιησούς πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του Σαββάτου μόνος, πάνω στους λόφους. Τη νύχτα εκείνη του Σαββάτου ο Κύριος μίλησε περισσότερο από μια ώρα στις μαζεμένες ομάδες για την «αποστολή της δυστυχίας και την πνευματική αξία της απογοήτευσης». Ήταν μια αξιομνημόνευτη περίπτωση και οι ακροατές του ποτέ δεν λησμόνησαν το μάθημα που τους μετέδωσε.
(1688.2) 151:0.2 Ο Ιησούς δεν είχε ανακάμψει πλήρως από τη θλίψη της πρόσφατης αποδοκιμασίας του στη Ναζαρέτ, οι απόστολοι αντιλαμβάνοντο μια περίεργη μελαγχολία ανακατεμένη με τη συνηθισμένη του χαρούμενη διαγωγή. Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης βρίσκονταν κοντά του τον περισσότερο καιρό, ενώ ο Πέτρος ήταν πιο πολύ από απασχολημένος, με τις πολλές ευθύνες σχετικές με την ευημερία και τη διεύθυνση των νέων ομάδων των ευαγγελιστών. Αυτή την περίοδο αναμονής, πριν ξεκινήσουν για το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ, οι γυναίκες την πέρασαν επισκεπτόμενες τα σπίτια, διδάσκοντας το ευαγγέλιο και φροντίζοντας τους άρρωστους της Καπερναούμ και των γύρω πόλεων και χωριών.
(1688.3) 151:1.1 Εκείνη περίπου την εποχή, ο Ιησούς πρωτοξεκίνησε να χρησιμοποιεί τη μέθοδο των παραβολών στη διδασκαλία του πλήθους που τόσο συχνά μαζευόταν γύρω του. Μια και ο Ιησούς είχε μιλήσει με τους αποστόλους του και τους λοιπούς επί μακρόν μέσα στη νύχτα, εκείνο το πρωί της Κυριακής πολύ λίγοι από την ομάδα είχαν ανέβει για να φάνε πρωινό. Έτσι πήγε στην παραλία και κάθισε μόνος στο πλοίο, το παλιό αλιευτικό του Ανδρέα και του Πέτρου, που ήταν πάντοτε στη διάθεσή του, και διαλογιζότανε πάνω στην επόμενη κίνηση που θα γινότανε για το έργο της επέκτασης της βασιλείας. Αλλά ο Κύριος δεν επρόκειτο να παραμείνει για πολύ μόνος. Πολύ σύντομα οι κάτοικοι της Καπερναούμ και των κοντινών χωριών άρχισαν να καταφθάνουν και κατά τις δέκα εκείνο το πρωί, περίπου χίλια άτομα είχαν μαζευτεί στην ακτή κοντά στο πλοίο του Ιησού και φώναζαν για να τους προσέξει. Ο Πέτρος ήταν όρθιος τώρα, και καθ’ οδόν προς το πλοίο, είπε στον Ιησού: «Κύριε, να τους μιλήσω εγώ;». Αλλά ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Όχι, Πέτρο, θα τους πω εγώ μια ιστορία». Και ο Ιησούς άρχισε να τους διηγείται την παραβολή του σπορέως, μια από τις πρώτες μιας μεγάλης σειράς τέτοιων παραβολών τις οποίες δίδασκε στα πλήθη που τον ακολουθούσαν. Το πλοίο είχε ένα ανασηκωμένο κάθισμα πάνω στο οποίο κάθισε (γιατί ήταν συνήθεια να κάθονται όταν δίδασκαν), όσο μίλαγε στο συγκεντρωμένο κατά μήκος της ακτής πλήθος. Μετά τον Πέτρο, που είπε λίγα λόγια, ο Ιησούς είπε:
(1688.4) 151:1.2 «Ένας σπορέας πήγαινε να σπείρει και καθώς έσπερνε μερικοί σπόροι έπεσαν στο πλάι του δρόμου και ποδοπατήθηκαν και καταφαγώθηκαν από τα πουλιά του ουρανού.
(1689.1) 151:1.3 Άλλοι σπόροι έπεσαν πάνω σε μέρη με πέτρες όπου υπήρχε λίγο χώμα και αμέσως φύτρωσαν γιατί δεν είχε βάθος το χώμα, αλλά μόλις βγήκε ο ήλιος μαράθηκαν γιατί δεν είχαν ρίζες για να μπορούν να εξασφαλίσουν υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και καθώς τα αγκάθια μεγάλωσαν τους έπνιξαν και έτσι δεν φύτρωσε χορτάρι. Ακόμα, άλλοι σπόροι έπεσαν σε γόνιμο έδαφος και μεγαλώνοντας φύτρωσαν άλλού τριάντα, αλλού εξήντα και αλλού εκατό φορές περισσότερο». Και όταν τελείωσε να λέγει την παραβολή, είπε στα πλήθη: «Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει». Οι απόστολοι και όσοι ήταν μαζί του, όταν άκουσαν τον Ιησού να διδάσκει τον κόσμο με αυτό τον τρόπο μπερδεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό. Και αφού συζήτησαν πολύ μεταξύ τους, εκείνο το βράδυ στον κήπο του Ζεβεδαίου ο Ματθαίος είπε στον Ιησού: «Κύριε, ποια η σημασία των δυσνόητων λεγομένων σου που ανέφερες στο πλήθος; Γιατί μιλάς με παραβολές σ’ εκείνους που ψάχνουν την αλήθεια;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε:
(1689.2) 151:1.4 «Με υπομονή σας διδάσκω όλο αυτό τον καιρό. Σε εσάς είναι δοσμένο να γνωρίζετε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, αλλά στο πλήθος που δεν διακρίνει, και σ’ εκείνους που αναζητούν την καταστροφή μας, από δω πέρα, τα μυστήρια της βασιλείας θα παρουσιάζονται με παραβολές. Και θα το κάνουμε αυτό έτσι ώστε εκείνοι που πραγματικά επιθυμούν να εισέλθουν στη βασιλεία να μπορούν να διακρίνουν τη σημασία της διδασκαλίας και με αυτό τον τρόπο να βρίσκουν τη σωτηρία, ενώ εκείνοι που ακούνε μόνο για να μας παγιδεύσουν ίσως μπερδευτούν ακόμα πιο πολύ γιατί θα βλέπουν χωρίς να βλέπουν και θα ακούνε χωρίς να ακούνε. Παιδιά μου, δεν παρατηρείτε το νόμο του πνεύματος που διατάσσει πως σ’ εκείνον που έχει θα του δοθεί κι άλλο ώστε να έχει εν αφθονία, αλλά σ’ εκείνον που δεν έχει θα του αφαιρεθεί και το ελάχιστο που έχει; Επομένως από τώρα και στο εξής θα μιλάω στα πλήθη περισσότερο με παραβολές με σκοπό οι φίλοι μας και εκείνοι που επιθυμούν να μάθουν την αλήθεια να μπορούν να βρίσκουν εκείνο που αναζητούν, ενώ οι εχθροί μας και εκείνοι που δεν αγαπούν την αλήθεια να μπορούν να ακούν χωρίς να καταλαβαίνουν. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν ακολουθούν την οδό της αλήθειας. Ο προφήτης πράγματι περιέγραψε τέτοιες ψυχές, που δεν διακρίνουν την αλήθεια όταν είπε: «Επειδή η καρδιά αυτών των ανθρώπων έχει αλειφθεί με παχύ στρώμα κεριού και τα αυτιά τους είναι νωθρά στο να ακούνε και τα μάτια τους τα έκλεισαν από φόβο μήπως και διακρίνουν την αλήθεια και την καταλάβει η καρδιά τους».
(1689.3) 151:1.5 Οι απόστολοι δεν κατάλαβαν τελείως τη σημασία των λεγομένων του Κυρίου. Καθώς ο Ανδρέας και ο Θωμάς μίλησαν περαιτέρω με τον Ιησού, ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι τραβήχτηκαν σε ένα άλλο τμήμα του κήπου όπου επιδόθηκαν σε θερμή και μακριά συζήτηση.
(1689.4) 151:2.1 Ο Πέτρος με τη γύρω του ομάδα έβγαλαν το συμπέρασμα ότι η παραβολή του σπορέα ήταν αλληγορική, ότι κάθε χαρακτηριστικό είχε κάποιο κρυμμένο νόημα, και έτσι αποφάσισαν να πάνε στον Ιησού και να ζητήσουν μια εξήγηση. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό, ο Πέτρος πλησίασε τον Κύριο, λέγοντας: «Δεν είμαστε σε θέση να διεισδύσουμε στο νόημα αυτής της παραβολής και επιθυμούμε να μας την εξηγήσεις μια και λες ότι μας έχει δοθεί να γνωρίζουμε τα μυστήρια της βασιλείας». Όταν ο Ιησούς το άκουσε αυτό, είπε στον Πέτρο: «Γιε μου, δεν θέλω να αποκρύψω τίποτε από σένα, αλλά πρώτα πες, ότι μου λες τι κουβέντες έχετε κάνει γι αυτήν. Ποια είναι η εξήγησή σου για την παραβολή;».
(1689.5) 151:2.2 Μετά από ένα λεπτό σιγής, ο Πέτρος είπε: «Κύριε, μιλήσαμε πολύ σχετικά με την παραβολή και αυτή είναι η ερμηνεία στην οποία κατέληξα: Ο σπορέας είναι ο κήρυκας του ευαγγελίου. Οι σπόροι είναι τα λόγια του Θεού. Οι σπόροι που έπεσαν στην άκρη του δρόμου αντιπροσωπεύουν εκείνους που δεν κατανοούν τη διδασκαλία του ευαγγελίου. Τα πουλιά που άρπαξαν τους σπόρους που έπεσαν στο σκληρό χώμα, αντιπροσωπεύουν το Σατανά, ή κάθε κακό άνθρωπο, που κλέβει εκείνο που σπάρθηκε στις καρδιές των αδαών. Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, και που φύτρωσαν τόσο ξαφνικά, αντιπροσωπεύουν εκείνα τα επιπόλαια και άφρονα άτομα που, όταν ακούνε τα καλά νέα, δέχονται το μήνυμα με χαρά, αλλά επειδή η αλήθεια δεν έχει αληθινές ρίζες στη βαθύτερη κατανόησή τους, η αφοσίωσή τους διαρκεί λίγο μπροστά στα βάσανα και την καταδίωξη. Όταν έρθουν οι δοκιμασίες, αυτοί οι πιστοί παραπαίουν, θα παρεκκλίνουν μόλις βρεθούν σε πειρασμό. Οι σπόροι που έπεσαν μέσα στα αγκάθια αντιπροσωπεύουν εκείνους που ακούνε πρόθυμα το λόγο, αλλά που επιτρέπουν στις φροντίδες του κόσμου και στην απατηλότητα του πλούτου να καταπνίξουν το λόγο της αληθείας έτσι ώστε να μην ωριμάσει. Οι σπόροι τώρα που έπεσαν στο γόνιμο έδαφος και φύτρωσαν και απέδωσαν καρπό τριάντα και εξήντα και εκατό φορές περισσότερο, αντιπροσωπεύουν εκείνους που, όταν άκουσαν την αλήθεια τη δέχτηκαν με διαφορετικό βαθμό αποδοχής ο καθένας – που οφειλόταν στη διαφορετική διανοητική τους ικανότητα – και έκτοτε εκδηλώνουν αυτούς τους διαφορετικούς βαθμούς θρησκευτικής εμπειρίας».
(1690.1) 151:2.3 Ο Ιησούς αφού άκουσε την εξήγηση που έδωσε ο Πέτρος για την παραβολή, ρώτησε τους άλλους αποστόλους αν είχαν και αυτοί να κάνουν υποδείξεις. Στην πρόσκληση αυτή μόνο ο Ναθαναήλ ανταποκρίθηκε. Είπε: «Κύριε, αν και αναγνωρίζω πολλά καλά πράγματα από την εξήγηση που έκανε ο Σίμωνας Πέτρος για την παραβολή, δεν συμφωνώ τελείως μαζί του. Η δική μου γνώμη για την παραβολή είναι: Οι σπόροι αντιπροσωπεύουν το ευαγγέλιο της βασιλείας, ενώ ο σπορέας συμβολίζει τους προάγγελους της βασιλείας. Οι σπόροι που έπεσαν στην άκρη του δρόμου στο άγονο έδαφος, αντιπροσωπεύουν εκείνους που άκουσαν λίγο από το ευαγγέλιο, μαζί με αυτούς που είναι αδιάφοροι για το μήνυμα, και οι οποίοι έχουν σκληρύνει τις καρδιές τους. Τα πουλιά του ουρανού που άρπαξαν τους σπόρους που έπεσαν στην άκρη του δρόμου, αντιπροσωπεύουν τις συνήθειες της ζωής του καθενός, τους πειρασμούς του κακού και τις επιθυμίες της σάρκας. Οι σπόροι που έπεσαν μέσα στις πέτρες συμβολίζουν εκείνες τις ευαίσθητες ψυχές που δέχονται γρήγορα τη νέα διδασκαλία αλλά το ίδιο γρήγορα ξεχνάνε την αλήθεια όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις δυσκολίες και την πραγματικότητα του να ζεις σύμφωνα με αυτή την αλήθεια. Τους λείπει η πνευματική αντίληψη. Οι σπόροι που έπεσαν ανάμεσα στ’ αγκάθια αντιπροσωπεύουν εκείνους που ελκύονται από τις αλήθειες του ευαγγελίου, ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν τις διδασκαλίες του, αλλά εμποδίζονται από την περηφάνια της ζωής, τη ζήλια, το φθόνο και τις ανησυχίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι σπόροι που έπεσαν στο γόνιμο έδαφος και φύτρωσαν για να αποφέρουν καρπό τριάντα, εξήντα και εκατό φορές περισσότερο, αντιπροσωπεύουν τη φυσική και διαφορετική βαθμίδα ικανότητας στην κατανόηση της αλήθειας και στην ανταπόκριση των πνευματικών της διδασκαλιών από άνδρες και γυναίκες που κατέχουν διαφορετικά χαρίσματα πνευματικής διαφώτισης».
(1690.2) 151:2.4 Όταν ο Ναθαναήλ σταμάτησε να μιλάει, οι απόστολοι και οι συνεργάτες τους χωρίστηκαν σε σοβαρές συζητήσεις και καταπιάστηκαν με ζωηρές φιλονικίες, μερικοί συμφωνώντας με την ορθότητα της ερμηνείας του Πέτρου, ενώ σχεδόν ένας ίδιος αριθμός αναζητούσε να υπερασπιστεί την εξήγηση της παραβολής του Ναθαναήλ. Εν τω μεταξύ ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ είχαν αποσυρθεί στο σπίτι, όπου μπλέχτηκαν σε μια σθεναρή και αποφασιστική προσπάθεια, ο ένας να πείσει και να αλλάξει τα μυαλά του άλλου.
(1690.3) 151:2.5 Ο Κύριος επέτρεψε αυτή η σύγχυση να ξεπεράσει το όριο της πιο έντονης έκφρασης, μετά χτύπησε τα χέρια του και τους φώναξε γύρω του. Όταν όλοι μαζεύτηκαν γύρω του για μια ακόμη φορά, είπε: «Πριν σας μιλήσω γι αυτή την παραβολή, μήπως έχει κάποιος από εσάς να πει κάτι;». Ακολούθησε ένα λεπτό σιωπής και ο Θωμάς μετά μίλησε: «Ναι, Κύριε, θέλω να πω λίγα λόγια. Ενθυμούμαι ότι κάποτε μας είπες να προφυλασσόμαστε από αυτό το πράγμα. Μας δίδαξες ότι, όταν χρησιμοποιούμε παραδείγματα για το κήρυγμά μας, θα πρέπει να χρησιμοποιούμε αληθινές ιστορίες, όχι μύθους, και ότι θα πρέπει να επιλέγουμε μια ιστορία που να ταιριάζει όσο το δυνατόν καλύτερα με το παράδειγμα της μόνης κεντρικής και ζωτικής αλήθειας, την οποία θέλουμε να διδάξουμε στον κόσμο, και χρησιμοποιώντας την ιστορία με αυτό τον τρόπο, να μην προσπαθούμε να κάνουμε πνευματική εφαρμογή και όλων των επί μέρους λεπτομερειών που θα εμπεριέχονται στην εξιστόρηση αυτής της υπόθεσης. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ έχουν και οι δυο λάθος στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν αυτή την παραβολή. Θαυμάζω την ικανότητά τους να κάνουν αυτά τα πράγματα, αλλά είμαι εξίσου βέβαιος ότι όλες οι προσπάθειες αυτού του τύπου, να κάνουν δηλαδή μια συνηθισμένη παραβολή να αποδίδει πνευματικές αναλογίες σε όλα της τα χαρακτηριστικά, μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μόνο το μπέρδεμα και τη σοβαρή παρανόηση του αληθινού σκοπού μιας τέτοιας παραβολής. Το ότι έχω ολοκληρωτικά δίκιο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι εκεί που όλοι μας είχαμε την ίδια γνώμη πριν μια ώρα, τώρα έχουμε χωριστεί σε δυο ξεχωριστές ομάδες που διατηρούν διαφορετικές απόψεις σχετικά με την παραβολή και τις διατηρούν τόσο έντονα ώστε να συγκρούονται, κατά τη γνώμη μου, με την ικανότητά μας να λάβουμε πλήρως τη μεγάλη αλήθεια που είχες στο μυαλό σου όταν ανέφερες αυτή την παραβολή στο πλήθος και στη συνέχεια μας ζήτησες να κάνουμε σχόλια γι αυτήν».
(1691.1) 151:2.6 Τα λόγια που είπε ο Θωμάς είχαν ένα καθησυχαστικό αποτέλεσμα πάνω σε όλους τους. Τους έκανε να θυμηθούν τι τους είχε διδάξει ο Ιησούς σε προηγούμενες περιπτώσεις και πριν μιλήσει ο Ιησούς ανακεφαλαιώνοντας, σηκώθηκε ο Ανδρέας λέγοντας: «Είμαι πεπεισμένος ότι ο Θωμάς έχει δίκιο και θα ήθελα να μας πει ποιο νόημα βγάζει αυτός από την παραβολή του σπορέως». Μετά το νεύμα του Ιησού στο Θωμά για να μιλήσει, αυτός είπε: «Αδέλφια μου, δεν επιθυμώ να παρατείνω αυτή τη συζήτηση, αλλά αν το επιθυμείτε, θα σας πω ότι πιστεύω πως αυτή η παραβολή μας αναφέρθηκε για να μας διδάξει μια μεγάλη αλήθεια. Και αυτό είναι ότι η διδασκαλία μας του ευαγγελίου της βασιλείας, άσχετα με το πόσο πιστά και αποτελεσματικά εκτελούμε τη θεϊκή αποστολή μας, πρόκειται να έχει διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας. Και πως όλες αυτές οι διαφορές στο αποτέλεσμα οφείλονται άμεσα σε καταστάσεις που συνυπάρχουν στις περιστάσεις της υπηρεσίας μας, καταστάσεις στις οποίες έχουμε λίγο ή καθόλου έλεγχο».
(1691.2) 151:2.7 Όταν ο Θωμάς σταμάτησε να μιλάει, η πλειοψηφία των συντρόφων του ιεροκηρύκων ήταν έτοιμη να συμφωνήσει μαζί του, ακόμα και ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ ήταν έτοιμοι να συζητήσουν μαζί του, αλλά ο Ιησούς σηκώθηκε και είπε: «Καλά τα είπες Θωμά, διέκρινες το αληθινό νόημα των παραβολών, αλλά και οι δυο, και ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ έκαναν εξίσου καλό με το να δείξουν τόσο τέλεια τον κίνδυνο που ενυπάρχει όταν εξηγούνται αλληγορικά οι παραβολές. Στις δικές σας καρδιές σας ίσως συχνά να αποκομίζετε κέρδη από τέτοια ταξίδια της θεωρητικής φαντασίας, αλλά κάνετε λάθος όταν ζητάτε να προσφέρετε τέτοια συμπεράσματα σαν μέρος της δημόσιας διδασκαλίας σας».
(1691.3) 151:2.8 Τώρα που η ένταση πήρε τέλος, ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ συνεχάρησαν ο ένας τον άλλο για τις ερμηνείες τους, και κάθε απόστολος, εκτός από τους δίδυμους γιους του Αλφαίου, επιχείρησε να δώσει μια εξήγηση της παραβολής του σπορέως πριν αποσυρθούν για τη νύχτα. Ακόμα και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης παρουσίασε μια εύσχημη ερμηνεία. Οι δώδεκα συχνά, μεταξύ τους, προσπαθούσαν να ανακαλύπτουν την αλληγορική σημασία των παραβολών του Κυρίου, αλλά ποτέ ξανά δεν πήραν σοβαρά τέτοιες τις υποθέσεις. Αυτή ήταν μια πολύ ευεργετική συνεστίαση για τους αποστόλους και για τους συντρόφους τους, ειδικά επειδή έκτοτε ο Ιησούς χρησιμοποιούσε παραβολές σε συνδυασμό με τη δημόσια διδασκαλία του.
(1691.4) 151:3.1 Οι απόστολοι ενδιαφέρθηκαν τόσο πολύ για τις παραβολές ώστε όλο το επόμενο πρωινό αφιερώθηκε στην περαιτέρω συζήτηση για τις παραβολές. Ο Ιησούς προλόγισε την εσπερινή συζήτηση λέγοντας: «Αγαπημένοι μου, πρέπει πάντα να διαφοροποιείτε τη διδασκαλία σας με τρόπο που να ταιριάζει η παρουσίαση της αλήθειας με τη σκέψη και τις καρδιές που έχετε μπροστά σας. Όταν βρίσκεσθε μπροστά σ’ ένα πλήθος με διαφορετικές νοημοσύνη και ιδιοσυγκρασία, δεν μπορείτε να μιλάτε με διαφορετικά λόγια σε κάθε τάξη ακροατών, αλλά μπορείτε να λέτε μια ιστορία για τη μετάδοση της διδασκαλίας σας. Και κάθε ομάδα, ακόμα και κάθε ένας ξεχωριστά, θα είναι ικανός να δώσει τη δική του ερμηνεία στην παραβολή σας σύμφωνα με το δικό του διανοητικό και πνευματικό ταλέντο. Αφήστε να λάμψει το φως σας αλλά κάντε το με σοφία και σύνεση. Κανένας, όταν ανάβει μια λάμπα δεν την σκεπάζει με κάποιο δοχείο ή δεν την βάζει κάτω από το κρεβάτι. Βάζει τη λάμπα του πάνω στο βάθρο για να μπορούν όλοι να βλέπουν το φως. Σας λέγω ότι τίποτε δεν είναι κρυφό στη βασιλεία των ουρανών που δεν θα φανερωθεί. Ούτε υπάρχουν τίποτε μυστικά που δεν θα γίνουν στο τέλος γνωστά. Τελικά όλα θα έρθουν στο φως. Μην σκέπτεστε μόνο τα πλήθη και πώς αυτά ακούνε την αλήθεια, πάρτε υπ’ όψη επίσης και τους εαυτούς σας, πώς ακούτε. Θυμηθείτε ότι πολλές φορές σας έχω πει: Σε όποιον έχει, θα του δοθεί περισσότερο, ενώ από αυτόν που δεν έχει θα αφαιρεθεί ακόμα και αυτό που νομίζει ότι έχει».
(1692.1) 151:3.2 Η συνέχιση της συζήτησης για τις παραβολές και την περαιτέρω διδασκαλία για την ερμηνεία τους μπορεί να συνοψισθεί και να αποδοθεί σε σύγχρονη φρασεολογία ως ακολούθως:
(1692.2) 151:3.3 1. Ο Ιησούς συμβούλεψε κατά της χρήσης είτε μύθων είτε αλληγοριών για τη διδασκαλία των αληθειών του ευαγγελίου. Συνέστησε όμως την ελεύθερη χρήση παραβολών, ειδικά παραβολών από τη φύση. Έδωσε έμφαση στην αξία του να χρησιμοποιούν την αναλογία που υπάρχει μεταξύ του φυσικού και του πνευματικού κόσμου σαν μέθοδο για τη διδασκαλία της αλήθειας. Συχνά έκανε υπαινιγμούς για το φυσικό κόσμο σαν «τη φανταστική και γρήγορα εξαφανιζόμενη σκιά της πνευματικής πραγματικότητας».
(1692.3) 151:3.4 2. Ο Ιησούς αφηγήθηκε τρεις ή τέσσερις παραβολές από τις εβραϊκές Γραφές, εφιστώντας την προσοχή στο γεγονός ότι αυτή η μέθοδος διδασκαλίας δεν ήταν τελείως νέα. Έγινε όμως μια σχεδόν νέα μέθοδος διδασκαλίας όπως την χρησιμοποίησε από αυτό τον καιρό και μετά.
(1692.4) 151:3.5 3. Διδάσκοντας τους αποστόλους για την αξία των παραβολών, ο Ιησούς επέστησε την προσοχή στα παρακάτω σημεία:
(1692.5) 151:3.6 Η παραβολή χρησιμοποιείται όταν κάποιος απευθύνεται συγχρόνως σε ευρέως διαφορετικά επίπεδα μυαλού και πνεύματος. Η παραβολή ερεθίζει τη φαντασία, καταπολεμά τις διακρίσεις και παρακινεί την κριτική σκέψη. Προάγει τη συμπάθεια χωρίς να δημιουργεί ανταγωνισμό.
(1692.6) 151:3.7 Η παραβολή προχωράει από τα γνωστά πράγματα στη διάκριση των αγνώστων. Η παραβολή χρησιμοποιεί τον υλικό και φυσικό κόσμο σαν μέσα για να εισαγάγει τον πνευματικό και τον υπερφυσικό.
(1692.7) 151:3.8 Οι παραβολές ευνοούν τη δημιουργία αμερόληπτων σωστών αποφάσεων. Η παραβολή αποφεύγει με πολλή επιδεξιότητα την προκατάληψη και βάζει νέες αλήθειες στο μυαλό και το κάνει αυτό δημιουργώντας την ελάχιστη αυτοάμυνα από μια προσωπική προσβολή.
(1692.8) 151:3.9 Το να απορρίψει κανείς την αλήθεια που εμπεριέχεται στην παραβολική αναλογία απαιτεί συνειδητή διανοητική αντίδραση που αμέσως έρχεται σε αντίθεση με τη δίκαιη κρίση και τη σωστή απόφαση κάποιου. Η παραβολή συντελεί στον εξαναγκασμό της σκέψης δια μέσου της ακοής.
(1692.9) 151:3.10 Η χρήση της παραβολικής μορφής διδασκαλίας καθιστά ικανό το δάσκαλο να παρουσιάσει νέες και εντυπωσιακές αλήθειες ενώ συγχρόνως αποφεύγει τα μέγιστα κάθε αμφισβήτηση και εξωτερική σύγκρουση με την παράδοση και την εγκαθεστηκυία εξουσία.
(1693.1) 151:3.11 Η παραβολή έχει επίσης το πλεονέκτημα να αναζωογονεί την ανάμνηση της διδαχθείσας αλήθειας όταν στη συνέχεια αντιμετωπίζονται οι ίδιες οικείες σκηνές.
(1693.2) 151:3.12 Με αυτό τον τρόπο ο Ιησούς ζήτησε να γνωστοποιήσει στους οπαδούς του τις πολλές αιτίες που συνεπάγονται της πρακτικής του για αυξανόμενη χρήση παραβολών κατά τη δημόσια διδασκαλία του.
(1693.3) 151:3.13 Κοντά στο τέλος του εσπερινού μαθήματος ο Ιησούς έκανε το πρώτο του σχόλιο για την παραβολή του σπορέως. Είπε ότι η παραβολή αναφερόταν σε δυο πράγματα: Πρώτον, ήταν μια ανασκόπηση της δικής του υπηρεσίας μέχρι εκείνη την ώρα και μια πρόβλεψη για το τι βρισκόταν μπροστά του για το υπόλοιπο της ζωής του στη γη. Και δεύτερον, ήταν και μια υπόδειξη για το τι επρόκειτο να περιμένουν οι απόστολοι και οι άλλοι εξάγγελοι της βασιλείας, κατά την υπηρεσία τους από γενιά σε γενιά στο πέρασμα του χρόνου.
(1693.4) 151:3.14 Ο Ιησούς κατέφυγε επίσης στη χρήση των παραβολών σαν την καλύτερη δυνατή αναίρεση της προσπάθειας των αρχιερέων της Ιερουσαλήμ, που δίδασκαν ότι όλο το έργο του γινόταν με τη βοήθεια των δαιμόνων και του πρίγκιπα των διαβόλων. Η επίκληση της φύσης ερχόταν σε αντίθεση με τέτοια διδασκαλία αφού ο κόσμος εκείνης της εποχής θεωρούσε τα φυσικά φαινόμενα σαν προϊόν άμεσης δράσης πνευματικών όντων και υπερφυσικών δυνάμεων. Αποφάσισε επίσης αυτή τη μέθοδο διδασκαλίας επειδή τον καθιστούσε ικανό να διακηρύξει ζωτικές αλήθειες σε εκείνους που επιθυμούσαν να μάθουν για την καλύτερη οδό, ενώ την ίδια στιγμή παρείχε στους εχθρούς του λιγότερες ευκαιρίες να βρουν αιτίες προσβολής και κατάκρισης εναντίον του.
(1693.5) 151:3.15 Πριν απολύσει την ομάδα για τη νύχτα, ο Ιησούς είπε: «Τώρα θα σας πω το τελευταίο για την παραβολή του σπορέως. Θα σας δοκιμάσω για να μάθω πώς θα δεχθείτε αυτό: Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει επίσης σαν έναν άνδρα που ρίχνει καλό σπόρο στη γη. Και ενώ κοιμάται τη νύχτα και πηγαίνει στη δουλειά του το πρωί, ο σπόρος φύτρωσε και μεγάλωσε, και αν και δεν έμαθε με ποιο τρόπο, τα φυτά έκαναν καρπούς. Πρώτα ήταν η γλώσσα, μετά το αυτί, μετά όλος ο σπόρος στο αυτί. Και όταν ο καρπός ωρίμασε, πήρε το δρεπάνι και ο θερισμός τελείωσε. Αυτός που έχει αυτιά για ν’ ακούει ας ακούει».
(1693.6) 151:3.16 Πολλές φορές οι απόστολοι στριφογύρισαν στο μυαλό τους τα λεγόμενά του, αλλά ο Κύριος ποτέ δεν έκανε άλλη αναφορά γι αυτή την πρόσθεση στην παραβολή του σπορέως.
(1693.7) 151:4.1 Την επομένη ημέρα ο Ιησούς δίδασκε τον κόσμο από το πλοίο, λέγοντας: «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με τον άνθρωπο που έσπειρε καλό σπόρο στο χωράφι. Αλλά όταν κοιμόταν, ήρθε ο εχθρός του και έσπειρε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι και μετά έφυγε μακριά. Όταν τα νεαρά φυτά φύτρωσαν και αργότερα ήταν έτοιμα να κάνουν καρπούς, εμφανίστηκαν και τα ζιζάνια. Τότε οι υπηρέτες του υποστατικού αυτού ήρθαν και του είπαν: ‘Κύριε, δεν έσπειρες καλό σπόρο στο χωράφι σου; Από πού λοιπόν προέρχονται αυτά τα ζιζάνια;’. Και αυτός απάντησε στους υπηρέτες του: ‘Ένας εχθρός το έκανε’. Οι υπηρέτες τότε ρώτησαν τον Κύριό τους, ‘Θέλεις να πάμε και να ξεριζώσουμε αυτά τα ζιζάνια;’. Αλλά τους απάντησε: ‘Όχι, μήπως και ξεριζώνοντας τα ζιζάνια ξεριζώσετε και το σιτάρι μαζί. Καλύτερα αφήστε τα και τα δυο να μεγαλώσουν μέχρι την ώρα του θερισμού, και τότε θα πω στους θεριστές, ‘Μαζέψτε πρώτα τα ζιζάνια και δέστε τα δεμάτια και κάψτε τα και μετά μαζέψτε το σιτάρι και φυλάξτε το στην αποθήκη μου’».
(1693.8) 151:4.2 Μετά, αφού ο κόσμος έκανε λίγες ερωτήσεις, ο Ιησούς είπε άλλη μια παραβολή: «Η βασιλεία των ουρανών είναι σαν το σιναπόσπορο που έσπειρε κάποιος στο χωράφι του. Ο σιναπόσπορος είναι ο μικρότερος σπόρος, αλλά όταν μεγαλώσει πλήρως, γίνεται το μεγαλύτερο από όλα τα φυτά και μοιάζει με δέντρο, ώστε τα πουλιά του ουρανού μπορούν να έρθουν και να αναπαυθούν στα κλαδιά του».
(1694.1) 151:4.3 «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει επίσης με τη μαγιά που πήρε μια γυναίκα και την έβαλε σε τρία μέρη αλεύρι και έτσι όλο το αλεύρι ζυμώθηκε με τη μαγιά».
(1694.2) 151:4.4 «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει επίσης με κρυμμένο θησαυρό, που κάποιος ανακάλυψε σ’ ένα χωράφι. Μέσα στη χαρά του πήγε να πουλήσει όλα του τα υπάρχοντα για να βρει τα χρήματα και να αγοράσει το χωράφι».
(1694.3) 151:4.5 «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με κάποιο έμπορο που ψάχνει για αρκετά μεγάλα μαργαριτάρια. Έχοντας βρει ένα μαργαριτάρι μεγάλης αξίας, πήγε και πούλησε όλα του τα υπάρχοντα ώστε να μπορέσει να αγοράσει το καταπληκτικό μαργαριτάρι».
(1694.4) 151:4.6 «Και πάλι, η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με δίχτυ τράτας που ρίχτηκε στη θάλασσα και μάζεψε κάθε λογής ψάρια. Τώρα, όταν το δίχτυ γέμισε, οι ψαράδες το έβγαλαν στην ακτή, όπου κάθισαν και ξεχώρισαν τα ψάρια, φυλάσσοντας τα καλά σε δοχεία ενώ τα άχρηστα τα πέταξαν μακριά».
(1694.5) 151:4.7 Πολλές ακόμη παραβολές είπε ο Ιησούς στα πλήθη. Πράγματι, από δω και πέρα σπάνια δίδασκε τις μάζες με άλλο τρόπο. Μετά την ομιλία του στο δημόσιο ακροατήριο με παραβολές, μπορούσε, κατά τα εσπερινά μαθήματα, πιο ολοκληρωμένα και με σαφήνεια να αναπτύσσει τη διδασκαλία του στους αποστόλους και τους ευαγγελιστές.
(1694.6) 151:5.1 Το πλήθος συνέχισε να μεγαλώνει όλη την εβδομάδα. Το Σάββατο ο Ιησούς αναχώρησε βιαστικά για τους λόφους, αλλά όταν το πρωί της Κυριακής γύρισε, τα πλήθη επέστρεψαν. Ο Ιησούς τους μίλησε νωρίς το απόγευμα μετά το κήρυγμα του Πέτρου και όταν τελείωσε, είπε στους αποστόλους του: «Έχω κουραστεί από τον όχλο, ας πάμε στην απέναντι ακτή για να ξεκουραστούμε μια μέρα».
(1694.7) 151:5.2 Στο δρόμο προς την απέναντι πλευρά της λίμνης συνάντησαν μια από εκείνες τις σφοδρές και ξαφνικές καταιγίδες που είναι χαρακτηριστικές της Θάλασσας της Γαλιλαίας, ιδιαίτερα αυτή την εποχή του χρόνου. Η επιφάνεια του νερού της λίμνης βρίσκεται σχεδόν 33 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και περιβάλλεται από ψηλές όχθες, ιδιαίτερα προς τη δύση. Υπάρχουν απόκρημνα φαράγγια που οδηγούν από τη λίμνη στους λόφους και καθώς ο αέρας θερμαίνεται σ’ ένα κοίλωμα, ανέρχεται πάνω από τη λίμνη κατά τη διάρκεια της ημέρας, υπάρχει μια τάση μετά τη δύση, που ο αέρας κρυώνει στα φαράγγια, να ξεχύνεται πάνω στη λίμνη. Αυτές οι καταιγίδες ξεσπούν απότομα και μερικές φορές απομακρύνονται ακριβώς το ίδιο ξαφνικά.
(1694.8) 151:5.3 Ήταν ακριβώς μια παρόμοια βραδινή καταιγίδα που έπιασε το πλοίο που μετέφερε τον Ιησού στην απέναντι όχθη το βράδυ της Κυριακής. Τρία άλλα πλοιάρια που μετέφεραν τους νεότερους ευαγγελιστές ακολουθούσαν πιο πίσω. Η θύελλα ήταν άγρια, παρόλο που περιοριζότανε σ’ εκείνη την περιοχή της λίμνης, δεν υπήρχε μαρτυρία ότι είχε θύελλα και στη δυτική ακτή. Ο άνεμος ήταν τόσο σφοδρός που τα κύματα άρχισαν να ορμούν πάνω στο πλοίο. Ο ισχυρός άνεμος είχε σκίσει το πανί πριν οι απόστολοι μπορέσουν να το μαζέψουν, και τώρα εξαρτιόντουσαν αποκλειστικά από τα κουπιά τους καθώς έλαμναν με δύναμη προς την ακτή, λίγο περισσότερο από ενάμισι μίλι απόσταση.
(1694.9) 151:5.4 Εν τω μεταξύ ο Ιησούς αποκοιμήθηκε στην πρύμνη του πλοίου κάτω από ένα μικρό σκέπαστρο. Ο Κύριος ήταν κουρασμένος όταν άφησαν τη Βηθσαϊδά και είχε επαναπαυθεί ότι θα τον μετέφεραν στην άλλη ακτή όπως τους είχε δώσει οδηγίες. Αυτοί οι πρώην ψαράδες ήταν δυνατοί και έμπειροι κωπηλάτες, αλλά αυτή η θύελλα ήταν από τις χειρότερες που είχαν συναντήσει. Αν και ο άνεμος και τα κύματα κλυδώνιζαν το πλοίο τους σαν να ήταν παιδικό καραβάκι, ο Ιησούς συνέχιζε να κοιμάται ανενόχλητος. Ο Πέτρος ήταν στο δεξί κουπί κοντά στην πρύμνη. Όταν το πλοίο άρχισε να γεμίζει νερά, πέταξε το κουπί και ορμώντας στο μέρος του Ιησού, τον τράνταξε βίαια για να τον ξυπνήσει και όταν αυτός σηκώθηκε, είπε ο Πέτρος: «Κύριε, δεν ξέρεις ότι είμαστε σε σφοδρή θύελλα; Αν δεν μας σώσεις θα χαθούμε».
(1695.1) 151:5.5 Όταν ο Ιησούς βγήκε έξω στη βροχή, κοίταξε τον Πέτρο και μετά περιεργάστηκε στο σκοτάδι τους κωπηλάτες που μοχθούσαν, και ξαναγύρισε το βλέμμα του στον Σίμωνα Πέτρο, ο οποίος από την ταραχή του δεν είχε γυρίσει στο κουπί του, και του είπε: «Γιατί είστε όλοι γεμάτοι φόβο; Πού είναι η πίστη σας; Ησυχάστε, ηρεμήστε». Ο Ιησούς είχε μόλις ξεστομίσει αυτή την επίπληξη στον Πέτρο και στους άλλους αποστόλους, είχε μόλις διατάξει τον Πέτρο να ησυχάσει για να ηρεμήσει η ταραγμένη του ψυχή, όταν η διαταραγμένη ατμόσφαιρα, έχοντας ξαναβρεί την ισορροπία της, κατασίγασε με μεγάλη ηρεμία. Τα αφρισμένα κύματα σχεδόν αμέσως κόπασαν, ενώ τα μαύρα σύννεφα, αφού ξέσπασαν σε βροχή, εξαφανίστηκαν και τα αστέρια του ουρανού έλαμψαν πάνω από το κεφάλι τους. Όλο αυτό ήταν εντελώς τυχαίο από όσο μπορούμε να κρίνουμε, αλλά οι απόστολοι, ιδιαίτερα ο Σίμων Πέτρος, ποτέ δεν έπαψε να θεωρεί το επεισόδιο σαν θαύμα. Ήταν εύκολο για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής να πιστεύουν σε θαύματα στο βαθμό που πίστευαν σθεναρά ότι όλη η φύση ήταν ένα φαινόμενο που ήταν κάτω από τον άμεσο έλεγχο των πνευματικών δυνάμεων και των υπερφυσικών όντων.
(1695.2) 151:5.6 Ο Ιησούς εξήγησε καθαρά στους δώδεκα ότι είχε μιλήσει στο ταραγμένο πνεύμα τους και είχε απευθυνθεί στα κλυδωνισμένα από το φόβο μυαλά τους, ότι δεν είχε διατάξει τα στοιχεία της φύσης να υπακούσουν στα λόγια του, αλλά ήταν μάταιο. Οι οπαδοί του Κυρίου επέμεναν πάντα να δίνουν τη δική τους εξήγηση σε όλα αυτά τα τυχαία γεγονότα. Από εκείνη την ημέρα και μετά επέμεναν να θεωρούν τον Κύριο σαν έχοντα απόλυτη κυριαρχία πάνω στα φυσικά στοιχεία. Ο Πέτρος δεν κουράστηκε ποτέ να αφηγείται πως «ακόμα και οι άνεμοι και τα κύματα τον υπακούουν».
(1695.3) 151:5.7 Ήταν αργά το βράδυ όταν ο Ιησούς και οι σύντροφοί του έφτασαν στην ακτή και μια και ήταν μια ήρεμη και όμορφη νύχτα, έμειναν όλοι στα πλοία, και δεν βγήκαν στην ακτή παρά ελάχιστα μετά την ανατολή του ηλίου το επόμενο πρωινό. Όταν μαζεύτηκαν όλοι, περίπου σαράντα, ο Ιησούς τους είπε: «Ας πάμε σ’ εκείνους τους λόφους εκεί πέρα, και ας παραμείνουμε για λίγες μέρες ενώ θα μελετάμε βαθιά τα προβλήματα της βασιλείας του Πατέρα».
(1695.4) 151:6.1 Αν και το μεγαλύτερο μέρος της κοντινής ανατολικής ακτής της λίμνης ανέβαινε ομαλά προς τα πέρα υψώματα, σ’ εκείνο το ιδιαίτερο μέρος υπήρχε μια απόκρημνη πλαγιά, η ακτή σε μερικούς τόπους έπεφτε κάθετα πάνω από τη λίμνη. Δείχνοντας την πλευρά του κοντινού λόφου, ο Ιησούς είπε: «Ας πάμε σ’ εκείνη τη πλαγιά του λόφου να πάρουμε το πρωινό μας και κάτω από μερικά σκέπαστρα να αναπαυθούμε και να μιλήσουμε».
(1695.5) 151:6.2 Όλη εκείνη η πλευρά του λόφου ήταν γεμάτη από σπηλιές που είχαν λαξευτεί στους βράχους. Πολλά από αυτά τα κοιλώματα ήταν μνήματα. Στη μέση του δρόμου προς τους λόφους, πάνω σ’ ένα μικρό, σχετικά επίπεδο μέρος ήταν το νεκροταφείο του μικρού χωριού της Κερίσα. Καθώς ο Ιησούς και οι σύντροφοί του πέρασαν κοντά από αυτό το νεκροταφείο, ένας ψυχασθενής που ζούσε σε αυτές τις σπηλιές του λόφου, όρμηξε κατά πάνω τους. Αυτός ο παράφρων ήταν πασίγνωστος σ’ εκείνα τα μέρη, κάποτε ήταν περιορισμένος και αλυσοδεμένος και φυλακισμένος σε μια από τις σπηλιές. Πριν από καιρό είχε σπάσει τις αλυσίδες και τώρα περιφερόταν μέσα στους τύμβους και τα εγκαταλειμμένα μνήματα.
(1696.1) 151:6.3 Αυτός ο άνδρας, του οποίου το όνομα ήταν Αμώς, ταλαιπωρείτο από περιοδικής μορφής τρέλα. Υπήρχαν αξιοσημείωτες περίοδοι καλής υγείας, οπότε έβρισκε κάποια ρούχα και συμπεριφερόταν αρκετά καλά ανάμεσα στους φίλους του. Κατά τη διάρκεια ενός από αυτά τα φωτεινά διαλείμματα είχε πάει στη Βηθσαϊδά, όπου είχε ακούσει το κήρυγμα του Ιησού και των αποστόλων, και τότε είχε γίνει κατά το ήμισυ πιστός του ευαγγελίου της βασιλείας. Αλλά γρήγορα παρουσιάστηκε μια ραγδαία φάση της αρρώστιας του και απομακρύνθηκε τρέχοντας προς τους τάφους όπου βογκούσε, ξεφώνιζε και έκανε διάφορα για να τρομάζει όλους όσους τύχαινε να τον συναντήσουν.
(1696.2) 151:6.4 Όταν ο Αμώς αναγνώρισε τον Ιησού, έπεσε κάτω στα πόδια του και αναφώνησε: «Σε γνωρίζω, Ιησού, αλλά κατέχομαι από πολλούς διαβόλους και σε εκλιπαρώ να μην με βασανίσεις». Αυτός ο άνδρας πίστευε αληθινά ότι η περιοδική του διανοητική πάθηση οφειλόταν στο γεγονός ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, κακά ή ακάθαρτα πνεύματα έμπαιναν μέσα του και κυρίευαν το μυαλό και το σώμα του. Τα βάσανά του ήταν κυρίως συναισθηματικής φύσης – το μυαλό του δεν ήταν σοβαρά άρρωστο.
(1696.3) 151:6.5 Ο Ιησούς, κοιτάζοντας κάτω προς τον άνδρα, που είχε σκύψει σαν ζώο στα πόδια του, χαμήλωσε και πιάνοντάς τον από το χέρι τον σήκωσε και του είπε: «Αμώς, δεν σε έχει κυριεύσει δαίμονας, έχεις ήδη ακούσει τα καλά νέα ότι είσαι γιος του Θεού. Σε διατάσσω να βγεις έξω από αυτή την έκσταση». Και όταν ο Αμώς άκουσε τον Ιησού να λέγει αυτά τα λόγια, εμφανίστηκε τέτοια μεταμόρφωση στη διάνοιά του που αμέσως αποκαταστάθηκε το σωστό μυαλό του και ο κανονικός έλεγχος των συναισθημάτων του. Μέχρι τότε είχε μαζευτεί ένα σημαντικό πλήθος από το διπλανό χωριό και αυτοί οι άνθρωποι πολλαπλασιασμένοι και από τους βοσκούς χοίρων από τα υψώματα που ήσαν από πάνω τους, εντυπωσιάστηκαν που είδαν τον τρελό να κάθεται με τον Ιησού και τους οπαδούς του, έχοντας τα σωστά του και μιλώντας ελεύθερα μαζί τους.
(1696.4) 151:6.6 Καθώς οι χοιροβοσκοί έτρεξαν στο χωριό για να διαδώσουν τα νέα του εξημερωμένου τρελού, τα σκυλιά, που είχαν τη φροντίδα ενός μικρού παραμελημένου κοπαδιού περίπου τριάντα χοίρων, οδήγησαν τους περισσότερους από αυτούς από ένα γκρεμό στη θάλασσα. Και αυτό το συμπτωματικό περιστατικό, σε συνδυασμό με την παρουσία του Ιησού και της υποθετικής θαυματουργικής θεραπείας του τρελού, έδωσε την αφορμή για το θρύλο ότι ο Ιησούς είχε θεραπεύσει τον Αμώς διώχνοντας από αυτόν μια λεγεώνα από δαίμονες, και πως αυτοί οι δαίμονες είχαν μπει στο κοπάδι των χοίρων κάνοντάς τους να τρέξουν κατευθείαν προς την καταστροφή τους στη θάλασσα από κάτω. Πριν το τέλος της μέρας, αυτό το επεισόδιο κυκλοφόρησε εκτενώς από αυτούς που φρόντιζαν τους χοίρους και όλο το χωριό το πίστεψε. Ο Αμώς περισσότερο από όλους πίστεψε αυτή την ιστορία. Είδε τους χοίρους να κατρακυλούν από την κορυφή του λόφου λίγο μετά που το ταραγμένο του μυαλό ηρέμησε, και πίστευε ότι αυτοί μετέφεραν μαζί τους τα πολύ κακά πνεύματα που τον είχαν αρρωστήσει και βασανίσει για τόσο μακρύ διάστημα. Και αυτό είχε να κάνει πολύ με τη μονιμότητα της θεραπείας του. Είναι εξίσου αλήθεια ότι όλοι οι απόστολοι του Ιησού (εκτός του Θωμά) πίστεψαν ότι το επεισόδιο με τους χοίρους συνδεόταν άμεσα με τη θεραπεία του Αμώς.
(1696.5) 151:6.7 Ο Ιησούς δεν κατόρθωσε να βρει την ανάπαυση που έψαχνε. Το μεγαλύτερο μέρος της μέρας εκείνης συμπιεζόταν από εκείνους που ήρθαν σε απάντηση των λόγων ότι ο Αμώς είχε θεραπευθεί και που ελκύστηκαν από την ιστορία ότι οι δαίμονες είχαν βγεί από τον τρελό και είχαν μπει στο κοπάδι των χοίρων. Και έτσι, μετά από μόνο μια νύχτα ανάπαυση, νωρίς το πρωί της Τρίτης ο Ιησούς και οι φίλοι του ξύπνησαν από μια αντιπροσωπεία ειδωλολατρών εκτροφέων χοίρων που είχαν έρθει να τους παρακαλέσουν να φύγουν από ανάμεσά τους. Είπε ο εκπρόσωπός τους στον Πέτρο και τον Ανδρέα: «Ψαράδες της Γαλιλαίας, φύγετε από εμάς και πάρτε τον προφήτη σας μαζί σας. Γνωρίζουμε ότι είναι άγιος άνθρωπος, αλλά οι θεοί της πατρίδας μας δεν τον γνωρίζουν και βρισκόμαστε στον κίνδυνο να χάσουμε πολλούς χοίρους. Ο φόβος για σας είναι πάνω μας, ώστε σας παρακαλούμε να φύγετε από εδώ». Και όταν ο Ιησούς τους άκουσε είπε στον Ανδρέα, «Ας επιστρέψουμε στα μέρη μας».
(1697.1) 151:6.8 Καθώς ετοιμαζόντουσαν να φύγουν, ο Αμώς ικέτευσε τον Ιησού να του επιτρέψει να γυρίσει μαζί τους, αλλά ο Κύριος δεν συγκατατέθηκε. Είπε ο Ιησούς στον Αμώς: «Μην ξεχάσεις ότι είσαι γιος του Θεού. Γύρισε στους δικούς σου ανθρώπους και δείξε τους τι μεγάλα πράγματα έκανε ο Θεός για σένα». Και ο Αμώς πήγε δημοσιοποιώντας ότι ο Ιησούς είχε βγάλει μια λεγεώνα από δαίμονες έξω από την ταραγμένη ψυχή του, και ότι αυτά τα κακά πνεύματα είχαν μπει στο κοπάδι των χοίρων οδηγώντας τους στη γρήγορη καταστροφή. Και δεν σταμάτησε μέχρις ότου περιδιάβηκε όλες τις πόλεις της Δεκάπολης, διακηρύσσοντας τι μεγάλα πράγματα είχε κάνει γι αυτόν ο Ιησούς.
(1698.1) 152:0.1 Η ιστορία της θεραπείας του Αμώς, του παράφρονα από την Κερίσα, είχε ήδη φτάσει στη Βηθσαϊδά και στην Καπερναούμ, έτσι που ένα μεγάλο πλήθος περίμενε τον Ιησού όταν το πλοίο του προσέγγισε στη στεριά εκείνο το πρωί της Τρίτης. Μέσα στο πλήθος ήταν οι καινούργιοι παρατηρητές από το Σανχεντρίν της Ιερουσαλήμ που είχαν έρθει στην Καπερναούμ για να βρουν αφορμή για την σύλληψη και την καταδίκη του Κυρίου. Καθώς ο Ιησούς μίλαγε με εκείνους που είχαν μαζευτεί για να τον χαιρετίσουν, ένας από τους αρχιερείς της συναγωγής, άνοιξε δρόμο μέσα από το πλήθος και πέφτοντας στα πόδια του, τον έπιασε από το χέρι και ικέτευε να πάει γρήγορα μαζί του, λέγοντας: «Κύριε, η μικρή μου κόρη, το μοναχοπαίδι μου, κείτεται στο σπίτι μου στο χείλος του θανάτου. Παρακαλώ σε να έρθεις και να την θεραπεύσεις». Όταν ο Κύριος άκουσε την παράκληση αυτού του πατέρα, είπε: «Θα έρθω μαζί σου».
(1698.2) 152:0.2 Καθώς ο Ιησούς πήγαινε με τον Ιάειρο, το μεγάλο πλήθος που είχε ακούσει την παράκληση του πατέρα, ακολουθούσε για να δει τι θα συνέβαινε. Λίγο πριν φθάσουν στο σπίτι του αρχισυνάγωγου, καθώς περπατούσαν βιαστικά μέσα σ’ ένα μικρό δρομάκι, και καθώς το πλήθος τον έσπρωχνε, ο Ιησούς σταμάτησε ξαφνικά αναφωνώντας, «Κάποιος με άγγιξε». Και όταν εκείνοι που βρίσκονταν κοντά του αρνήθηκαν ότι τον είχαν αγγίξει, ο Πέτρος μίλησε: «Κύριε, βλέπεις ότι το πλήθος αυτό σε συμπιέζει, απειλώντας να μας λιώσει και εσύ λες ‘κάποιος με άγγιξε;’. Τι εννοείς;». Τότε είπε ο Ιησούς: «Ρώτησα ποιος με άγγιξε γιατί διαισθάνθηκα ότι ζωτική ενέργεια έφυγε από μένα». Και όπως , ο Ιησούς τον κοίταζε, τα μάτια του έπεσαν σε μια διπλανή γυναίκα που ερχόμενη προς αυτόν έπεσε στα πόδια του και είπε: «Από χρόνια έχω αρρωστήσει από μια αιμορραγία που με βασανίζει. Έχω υποφέρει πολλά από πολλούς γιατρούς. Έχω ξοδέψει όλη μου την περιουσία, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να με γιατρέψει. Γι αυτό και έσπρωχνα με το πλήθος καθώς προχωρούσε μπροστά, για να σταθώ κοντά σου, Κύριε, και να πιάσω την άκρη του ρούχου σου και να γίνω καλά. Ξέρω ότι γιατρεύτηκα από την αρρώστια μου».
(1698.3) 152:0.3 Όταν ο Ιησούς το άκουσε αυτό, πήρε τη γυναίκα από το χέρι και σηκώνοντας την, είπε: «Κόρη μου, η πίστη σου σε θεράπευσε. Πήγαινε εν ειρήνη». Ήταν η πίστη της και όχι το άγγιγμά της που την έκανε καλά. Και αυτή η περίπτωση είναι ένα καλό παράδειγμα από πολλές φαινομενικές θαυματουργικές θεραπείες που συνέβησαν κατά τη σταδιοδρομία του Ιησού πάνω στη γη, αλλά που δεν το θέλησε συνειδητά. Το πέρασμα του χρόνου έδειξε ότι αυτή η γυναίκα θεραπεύτηκε πραγματικά από την αρρώστια της. Η πίστη της ήταν του είδους που είχε κατευθείαν επίδραση πάνω στην δημιουργική δύναμη που κατείχε το πρόσωπο του Κυρίου. Με την πίστη που είχε, ήταν αρκετό να πλησιάσει μόνο τον Κύριο. Δεν ήταν καθόλου απαραίτητο να αγγίξει το ρούχο του. Αυτό, ήταν μέρος της πίστης της σε προκαταλήψεις. Ο Ιησούς προσκάλεσε αυτή τη γυναίκα, τη Βερόνικα από την Καισάρεια του Φιλίππου, να παρουσιαστεί μπροστά του για να διορθώσει δυο λάθη που μπορεί να είχαν παραμείνει στο μυαλό της, ή που μπορεί να είχαν παραμείνει στα μυαλά εκείνων που ήταν μάρτυρες της θεραπείας αυτής: Δεν ήθελε η Βερόνικα να φύγει πιστεύοντας ότι ο φόβος της στην προσπάθειά της να κλέψει τη θεραπεία της είχε επιβραβευθεί, ή ότι η προκατάληψή της που συνδύαζε το άγγιγμα του ρούχου του με τη θεραπεία της ήταν αυτό που έφερε το αποτέλεσμα. Επιθυμούσε να μάθουν όλοι ότι ήταν η καθαρή και ζωντανή πίστη της που είχε επιτύχει τη θεραπεία.
(1699.1) 152:1.1 Ο Ιάειρος ήταν, φυσικά, φοβερά ανήσυχος από αυτή την καθυστέρηση του να φτάσουν σπίτι του. Έτσι τώρα προχωρούσαν με βιαστικό βήμα. Πριν ακόμα μπουν στην αυλή του αρχισυνάγωγου, ένας από τους υπηρέτες του βγήκε έξω λέγοντας: «Μην ενοχλείς τον Κύριο, η κόρη σου πέθανε». Αλλά ο Ιησούς φάνηκε να μην προσέχει τα λόγια του υπηρέτη γιατί, παίρνοντας μαζί του τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, γύρισε και είπε στον χτυπημένο από τη δυστυχία πατέρα: «Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε». Όταν μπήκε στο σπίτι, βρήκε τους οργανοπαίχτες που έπαιζαν φλάουτο ήδη εκεί μαζί με τους πενθούντες, που έκαναν ανάρμοστη φασαρία. Ήταν ακόμα και οι συγγενείς που έκλαιγαν και θρηνούσαν. Και όταν έβγαλε όλους τους πενθούντες έξω από το δωμάτιο, προχώρησε μέσα με τον πατέρα, τη μητέρα και τους τρεις αποστόλους. Είχε πει στους πενθούντες ότι η νεαρή δεν ήταν νεκρή, αλλά γέλασαν περιφρονητικά. Ο Ιησούς στράφηκε τώρα στη μητέρα, λέγοντας: «Η κόρη σου δεν είναι νεκρή, μόνο κοιμάται». Και όταν το σπίτι ηρέμησε, ο Ιησούς ανεβαίνοντας εκεί που βρισκόταν το παιδί, της έπιασε το χέρι και είπε: «Κόρη μου, σου λέγω ξύπνα και σήκω επάνω!». Και όταν το κορίτσι άκουσε αυτές τις λέξεις, σηκώθηκε αμέσως και περπάτησε μέσα στο δωμάτιο. Και χωρίς καθυστέρηση, μόλις συνήλθε από τη ζάλη, ο Ιησούς έδωσε εντολή να της δώσουν κάτι να φάει, γιατί ήταν πολύ καιρό χωρίς φαγητό.
(1699.2) 152:1.2 Επειδή υπήρχε μεγάλη αναταραχή στην Καπερναούμ εναντίον του Ιησού, φώναξε την οικογένεια όλη και τους εξήγησε ότι η κοπέλα είχε πέσει σε κώμα μετά από ένα μεγάλο πυρετό και ότι την είχε ξυπνήσει μερικώς, ότι δεν την σήκωσε δηλαδή από τους νεκρούς. Το ίδιο εξήγησε και στους αποστόλους του, αλλά ήταν μάταιο. Όλοι πίστεψαν ότι είχε αναστήσει το μικρό κορίτσι από τους νεκρούς. Όσα ο Ιησούς είπε σαν εξήγηση των πολλών αυτών φαινομενικών θαυμάτων λίγο επηρέασε τους οπαδούς του. Ενδιαφερόντουσαν για θαύματα και δεν έχαναν ευκαιρία να αποδώσουν και άλλο ένα θαύμα στον Ιησού. Ο Ιησούς και οι απόστολοι επέστρεψαν στη Βηθσαϊδά αφού πρώτα ρητά τους επιφόρτισε όλους τους να μην το πουν σε κανένα.
(1699.3) 152:1.3 Όταν βγήκαν από το σπίτι του Ιάειρου, δυο τυφλοί οδηγούμενοι από ένα μουγκό αγόρι τον ακολούθησαν και φώναζαν για θεραπεία. Εκείνη την εποχή η φήμη του Ιησού σαν θεραπευτή ήταν στα ύψη. Παντού όπου πήγαινε οι άρρωστοι και οι πληγωμένοι τον περίμεναν. Ο Κύριος φαινόταν τώρα πολύ ταλαιπωρημένος και όλοι οι φίλοι του είχαν αρχίσει να ανησυχούν από φόβο μήπως και συνέχιζε το έργο του διδάσκοντας και θεραπεύοντας μέχρι σημείου συντριβής.
(1699.4) 152:1.4 Οι απόστολοι του Ιησού, χωρίς να αναφέρουμε τους απλούς ανθρώπους, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τη φύση και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτού του Θεανθρώπου. Ούτε κάποια επόμενη γενιά μπόρεσε να αποτιμήσει τι έλαβε χώρα στη γη όσον αφορά το πρόσωπο του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Και δεν θα δοθεί ποτέ ευκαιρία είτε για την επιστήμη είτε για τη θρησκεία να ελέγξουν τέτοια αξιόλογα γεγονότα για τον απλούστατο λόγο ότι τέτοιες ασυνήθιστες καταστάσεις δεν μπορούν να συμβούν ξανά, είτε σ’ αυτόν τον κόσμο είτε σε κάποιον άλλο κόσμο στο Νέβαδον. Ποτέ ξανά, σε κανένα κόσμο σε ολόκληρο το σύμπαν δεν θα εμφανιστεί ένα ον με την εμφάνιση θνητού, και συγχρόνως να ενσωματώνει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα δημιουργικής ενέργειας συνδυασμένα με πνευματικά χαρίσματα τα οποία ξεπερνούν τα όρια του χρόνου και πολλούς άλλους περιορισμούς της ύλης.
(1700.1) 152:1.5 Ποτέ πριν δεν υπήρξε ο Ιησούς στη γη, κι’ ούτε μέχρι τότε είχε γίνει δυνατόν τόσο άμεσα και παραστατικά να εξασφαλιστούν τα αποτελέσματα που συνοδεύουν τη δυνατή και ζωντανή πίστη των θνητών ανδρών και γυναικών. Για να επαναληφθούν αυτά τα φαινόμενα, θα πρέπει να βρεθούμε στην άμεση παρουσία του Μιχαήλ, του Δημιουργού, και να τον συναντήσουμε όπως ήταν κατ’ εκείνες τις ημέρες – ο Γιος του Ανθρώπου. Επιπροσθέτως, σήμερα, ενώ η απουσία του εμποδίζει τέτοιες υλικές εκδηλώσεις, θα πρέπει να αποφύγετε να θέσετε κάθε είδους περιορισμό στη δυνατότητα της εκδήλωσης της πνευματικής του δύναμης. Αν και ο Κύριος είναι απών με την υλική μορφή, είναι παρών σαν πνευματική επίδραση στις καρδιές των ανθρώπων. Φεύγοντας από τον κόσμο, ο Ιησούς έδωσε τη δυνατότητα στο πνεύμα του να ζει μαζί με αυτό του Πατέρα του, το οποίο κατοικεί στο νου όλης της ανθρωπότητας.
(1700.2) 152:2.1 Ο Ιησούς συνέχισε να διδάσκει τον κόσμο την ημέρα ενώ εκπαίδευε τους αποστόλους και τους ευαγγελιστές τη νύχτα. Την Παρασκευή ανακοίνωσε ότι θα έδινε άδεια μιας εβδομάδος, ώστε όλοι οι οπαδοί του να μπορέσουν να πάνε σπίτι ή στους φίλους τους για λίγες ημέρες πριν ετοιμαστούν να ανηφορίσουν στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Αλλά περισσότεροι από τους μισούς μαθητές του αρνήθηκαν να τον αφήσουν, και το πλήθος κάθε μέρα μεγάλωνε σε μέγεθος, τόσο που ο Δαυίδ Ζεβεδαίος ήθελε να εγκαταστήσει ένα νέο καταυλισμό, αλλά ο Ιησούς αρνήθηκε τη συγκατάθεση. Ο Κύριος ξεκουράστηκε τόσο λίγο το Σάββατο που την Κυριακή το πρωί, 27 Μαρτίου, ζήτησε να απομακρυνθεί από το πλήθος. Μερικοί από τους ευαγγελιστές έφυγαν για να μιλήσουν στο πλήθος ενώ ο Ιησούς και οι δώδεκα σχεδίαζαν να δραπετεύσουν, απαρατήρητοι, στην απέναντι όχθη της λίμνης, όπου προτίθεντο να βρούνε περισσότερη ανάπαυση, που τους χρειαζότανε, σ’ ένα όμορφο κήπο στα νότια της Βηθσαϊδά-Ιουλίας. Αυτή η περιοχή ήταν το αγαπημένο μέρος ξεκούρασης των κατοίκων της Καπερναούμ, ήταν όλοι εξοικειωμένοι με αυτούς τους κήπους της ανατολικής ακτής.
(1700.3) 152:2.2 Αλλά δεν ήταν και για τον κόσμο έτσι. Είδαν την κατεύθυνση που πήρε το πλοίο του Ιησού και νοικιάζοντας κάθε πρόσφορο πλεούμενο, βγήκαν στο κατόπι του. Εκείνοι που δεν βρήκαν πλοία ξεκίνησαν με τα πόδια για να κάνουν από το πάνω μέρος το γύρω της λίμνης.
(1700.4) 152:2.3 Αργά το απόγευμα περισσότερα από χίλια άτομα εντόπισαν τον Κύριο σε έναν από τους κήπους και αυτός τους μίλησε σύντομα, ακολουθούμενος από τον Πέτρο. Πολλά από αυτά τα άτομα είχαν φέρει τρόφιμα μαζί τους, και μετά το βραδινό φαγητό, μαζεύτηκαν γύρω σε μικρές ομάδες ενώ οι απόστολοι του Ιησού και οι μαθητές τούς δίδασκαν.
(1700.5) 152:2.4 Τη Δευτέρα το απόγευμα το πλήθος είχε αυξηθεί σε περισσότερους από τρεις χιλιάδες. Και ακόμα – μέσα στη νύχτα ταξίδευαν – το πλήθος συνέχισε να μαζεύεται σαν το κοπάδι, μεταφέροντας αρρώστους κάθε λογής μαζί του. Εκατοντάδες από άτομα που ενδιαφερόντουσαν είχαν κάνει σχέδια να σταματήσουν στην Καπερναούμ για να δουν και να ακούσουν τον Ιησού πηγαίνοντας στο Πάσχα, και αυτοί απλά αρνήθηκαν να απογοητευθούν. Κατά το μεσημέρι της Τετάρτης περίπου πέντε χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά είχαν μαζευτεί εδώ στον κήπο αυτό στα νότια της Βηθσαϊδά-Ιουλίας. Ο καιρός ήταν ευχάριστος, πλησίαζε το τέλος της εποχής των βροχών σε αυτόν τον τόπο.
(1700.6) 152:2.5 Ο Φίλιππος είχε κάνει προμήθειες για φαγητό τριών ημερών για τον Ιησού και τους δώδεκα, και βρισκόντουσαν υπό την επιτήρηση του νεαρού Μάρκου, το παιδί που είχαν για όλες τις αγγαρείες. Το απόγευμα της τρίτης ημέρας, για τους περισσότερους από το πλήθος, τα τρόφιμα που είχαν φέρει μαζί τους οι άνθρωποι, σχεδόν εξαντλήθηκαν. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος δεν είχε εδώ καταυλισμό για να θρέψει και να κοιμίσει τα πλήθη. Ούτε ο Φίλιππος είχε κάνει προμήθειες για τόσο κόσμο. Αλλά οι άνθρωποι, αν και πεινούσαν, δεν έφευγαν. Είχε διαδοθεί ψιθυριστά ότι ο Ιησούς, επιθυμώντας να αποφύγει τις φασαρίες με τον Ηρώδη και με τους αρχιερείς της Ιερουσαλήμ, είχε διαλέξει αυτό το ήσυχο μέρος έξω από τη δικαιοδοσία όλων των εχθρών του, σαν το κατάλληλο μέρος για να στεφθεί βασιλιάς. Ο ενθουσιασμός του πλήθους ανέβαινε κάθε ώρα. Τίποτε δεν ελέχθη στον Ιησού, όμως, φυσικά αυτός γνώριζε όλα όσα συνέβαιναν. Ακόμα και οι δώδεκα απόστολοι είχαν διαφθαρεί με τέτοιες γνώμες και ιδιαίτερα οι νεότεροι ευαγγελιστές. Οι απόστολοι που ευνοούσαν αυτή την προσπάθεια να ανακηρυχθεί ο Ιησούς βασιλιάς ήταν οι Πέτρος, Ιωάννης, Σίμων Ζηλωτής, και Ιούδας Ισκαριώτης. Εκείνοι που αντιτίθεντο στο σχέδιο ήταν οι Ανδρέας, Ιάκωβος, Ναθαναήλ, και Θωμάς. Ο Ματθαίος, ο Φίλιππος και οι δίδυμοι του Αλφαίου δεν είχαν συγκεκριμένη γνώμη. Ο αρχηγός αυτού του σχεδίου να τον κάνουν βασιλιά, ήταν ο Ιωάβ, ένας από τους νεαρούς ευαγγελιστές.
(1701.1) 152:2.6 Έτσι είχαν τα πράγματα κατά τις πέντε το απόγευμα της Τετάρτης, όταν ο Ιησούς ρώτησε τον Ιάκωβο Αλφαίο να καλέσει τον Ανδρέα και τον Φίλιππο. Είπε ο Ιησούς: «Τι θα κάνουμε με το πλήθος; Είναι μαζί μας τρεις μέρες τώρα και πολλοί από αυτούς πεινάνε. Δεν έχουν τροφή». Ο Φίλιππος και ο Ανδρέας αντάλλαξαν ματιές, και μετά ο Φίλιππος απάντησε: «Κύριε, θα πρέπει να διώξεις αυτούς τους ανθρώπους ώστε να πάνε στα γύρω χωριά και να αγοράσουν για τους εαυτούς τους τροφή». Και ο Ανδρέας, φοβούμενος την πραγματοποίηση του σχεδίου περί βασιλιά, συμφώνησε γρήγορα με τον Φίλιππο, λέγοντας: «Ναι, Κύριε, νομίζω πως είναι το καλύτερο να απολύσεις το πλήθος ώστε να φύγουν και να αγοράσουν τρόφιμα ενώ θα εξασφαλίσεις λίγο καιρό για ξεκούραση. Μέχρι εκείνη την ώρα και άλλοι από τους δώδεκα είχαν συμμετάσχει στη συζήτηση. Τότε ο Ιησούς είπε: «Αλλά δεν θέλω να τους διώξω πεινασμένους. Δεν μπορείτε να τους θρέψετε;». Αυτό ήταν πολύ για τον Φίλιππο και αμέσως μίλησε: «Κύριε, σ’ αυτό το εξοχικό μέρος από πού να αγοράσουμε ψωμί για το πλήθος; Διακόσια δηνάρια δεν θα έφταναν για μεσημεριανό».
(1701.2) 152:2.7 Πριν οι απόστολοι βρούνε την ευκαιρία να μιλήσουν, ο Ιησούς στράφηκε προς τον Ανδρέα και τον Φίλιππο, λέγοντας: «Δεν θέλω να διώξω αυτούς τους ανθρώπους. Είναι εδώ σαν πρόβατα χωρίς βοσκό. Θα ήθελα να τους ταΐσω. Τι τρόφιμα έχουμε μαζί μας;». Ενόσω ο Φίλιππος συζητούσε με το Ματθαίο και τον Ιούδα, ο Ανδρέας έψαξε να βρει το νεαρό Μάρκο για να επιβεβαιώσει πόσο τους είχε περισσέψει από τα αποθέματα των προμηθειών τους. Επέστρεψε στον Ιησού λέγοντας: «Ο νεαρός έχει αφήσει πέντε κριθαρένια καρβέλια και δυο παστά ψάρια» – και ο Πέτρος πρόσθεσε γοργά, «Πρέπει να φάμε και για βράδυ».
(1701.3) 152:2.8 Για ένα λεπτό ο Ιησούς σιώπησε. Υπήρχε ένα απόμακρο βλέμμα στα μάτια του. Οι απόστολοι δεν έλεγαν τίποτε. Ο Ιησούς γύρισε ξαφνικά στον Ανδρέα και είπε: «Φέρτε μου τα καρβέλια και τα ψάρια». Και όταν ο Ανδρέας έφερε το καλάθι στον Ιησού, ο Κύριος είπε: «Δώστε εντολή στον κόσμο να καθίσει κάτω στο γρασίδι σε παρέες των εκατό ατόμων και ορίστε έναν αρχηγό σε κάθε ομάδα ενώ θα φέρετε όλους τους ευαγγελιστές εδώ μαζί μας».
(1701.4) 152:2.9 Ο Ιησούς πήρε τα καρβέλια στα χέρια του, και αφού απέδωσε ευχαριστίες, έκοψε το ψωμί και το έδωσε στους αποστόλους, που το έδωσαν στους συνεργάτες τους, που με τη σειρά τους το μετέφεραν στο πλήθος. Ο Ιησούς με τον ίδιο τρόπο έκοψε και μοίρασε τα ψάρια. Και το πλήθος αυτό έφαγε και χόρτασε. Και όταν σταμάτησαν να τρώνε, ο Ιησούς είπε στους μαθητές: «Μαζέψτε τα κομμάτια που περίσσεψαν για να μην πάει χαμένο τίποτε». Και όταν τελείωσαν το μάζεμα των τεμαχίων, γέμισαν δώδεκα κοφίνια. Όσοι έφαγαν από αυτό το ασυνήθιστο συμπόσιο, αριθμούσαν περίπου πέντε χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
(1702.1) 152:2.10 Και αυτό είναι το πρώτο και μοναδικό ουσιαστικό θαύμα που έκανε ο Ιησούς σαν αποτέλεσμα συνειδητού προσχεδιασμού. Είναι αλήθεια ότι οι μαθητές του ήταν διατεθειμένοι να ονομάσουν πολλά πράγματα σαν θαύματα, τα οποία δεν ήταν, αλλά αυτό ήταν ένα αυθεντικό υπερφυσικό λειτούργημα. Σ’ αυτή την περίπτωση, έτσι μας δίδαξαν, ο Μιχαήλ πολλαπλασίασε τα στοιχεία της τροφής όπως κάνει πάντοτε εκτός από την εξάλειψη του παράγοντα χρόνου και το ορατό τμήμα της ζωής.
(1702.2) 152:3.1 Η τροφοδοσία των πέντε χιλιάδων με την υπερφυσική ενέργεια ήταν άλλη μία από εκείνες τις περιπτώσεις όπου η ανθρώπινη συμπάθεια μαζί με την δημιουργική δύναμη εξίσωσαν αυτό που συνέβη. Τώρα που το πλήθος είχε χορτάσει, και αφού η φήμη του Ιησού από εκεί και πέρα αυξήθηκε εξαιτίας αυτού του φοβερού θαύματος, το σχέδιο να αρπάξουν τον Κύριο και να τον ανακηρύξουν βασιλιά δεν απαιτούσε περαιτέρω προσωπική κατεύθυνση. Η ιδέα φαινόταν να εξαπλώνεται μέσα στο πλήθος σαν μεταδοτική αρρώστια. Η αντίδραση του πλήθους σε αυτό τον ξαφνικό και θεαματικό εφοδιασμό των φυσικών αναγκών τους ήταν βαθιά εδραιωμένη και αφόρητη. Επί πολύ καιρό οι Ιουδαίοι διδασκόντουσαν ότι ο Μεσσίας, ο γιος του Δαυίδ, όταν θα ερχόταν, θα έκανε τη χώρα να ρέει πάλι γάλα και μέλι, και αυτός ο άρτος της ζωής θα εμφανιζόταν ανάμεσά τους όπως το μάνα εξ ουρανού που υποτίθεται ότι είχε πέσει πάνω στους προγόνους τους στην έρημο. Και δεν εκπληρωνόταν αυτή η προσδοκία ακριβώς μπροστά στα μάτια τους; Όταν αυτό το πεινασμένο, υποσιτισμένο πλήθος σταμάτησε να ξεχειλίζει το στομάχι του με τη θαυματουργή τροφή, μια ομόφωνη αντίδραση υπήρξε: «Αυτός είναι ο βασιλιάς μας». Ο θαυματοποιός απελευθερωτής του Ισραήλ είχε φθάσει. Στα μάτια αυτών των απλοϊκών ανθρώπων η δύναμη να τους θρέψει πήγαινε μαζί με το δικαίωμα να κυβερνήσει. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που το πλήθος, όταν τελείωσε το συμπόσιο, ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος και φώναζε «Κάντε τον βασιλιά!».
(1702.3) 152:3.2 Αυτή η δυνατή κραυγή ενθουσίασε τον Πέτρο και όσους από τους αποστόλους διατηρούσαν ακόμα την ελπίδα να δουν τον Ιησού να διεκδικεί το δικαίωμά του να κυβερνήσει. Αλλά αυτές οι λανθασμένες ελπίδες δεν επρόκειτο να κρατήσουν για πολύ. Αυτή η δυνατή κραυγή του πλήθους είχε μόλις σταματήσει να αντηχεί από τους παραπλήσιους βράχους όταν ο Ιησούς ανέβηκε πάνω σε μια τεράστια πέτρα και υψώνοντας το δεξί του χέρι για να απαιτήσει την προσοχή τους, είπε: «Παιδιά μου, καλώς εκφράζεστε, αλλά δεν βλέπετε μακριά και ενδιαφέρεστε για την ύλη». Μια μικρή παύση και αυτός ο ρωμαλέος Γαλιλαίος βρισκόταν εκεί στεκόμενος μεγαλοπρεπώς στο γοητευτικό κοκκίνισμα του σούρουπου της ανατολικής ακτής. Κάθε πόντος του φάνταζε σαν βασιλιάς καθώς συνέχιζε να μιλάει στο πλήθος που άκουγε με κομμένη την ανάσα.: «Θα με κάνετε βασιλιά όχι επειδή οι ψυχές σας έχουν φωτισθεί με μια μεγάλη αλήθεια, αλλά επειδή τα στομάχια σας έχουν γεμίσει με ψωμί. Πόσες φορές δεν σας είπα ότι η βασιλεία μου δεν είναι αυτού του κόσμου; Αυτή η βασιλεία των ουρανών την οποία διακηρύσσουμε είναι μια πνευματική αδελφότητα και κανένας άνθρωπος δεν κυβερνάει καθισμένος σε υλικό θρόνο. Ο Πατέρας μου στον ουρανό είναι ο πάνσοφος και ο παντοδύναμος Κυβερνήτης αυτής της πνευματικής αδελφότητας των γήινων γιων του Θεού. Τόσο πολύ απέτυχα στο να σας αποκαλύψω τον Πατέρα των πνευμάτων που θα κάνετε βασιλιά της ύλης το Γιο του! Τώρα όλοι εσείς πηγαίνετε από εδώ στα σπίτια σας. Αν θέλετε να έχετε ένα βασιλιά, αφήστε τον Πατέρα του φωτός να ενθρονιστεί στην καρδιά του καθενός σας σαν το πνεύμα Κυβερνήτης όλων των πραγμάτων». Αυτά τα λόγια του Ιησού έδιωξαν το πλήθος έκπληκτο και αποκαρδιωμένο. Πολλοί που είχαν πιστέψει σ’ αυτόν γύρισαν πίσω και δεν τον ακολούθησαν ξανά από εκείνη την ημέρα. Οι απόστολοι ήταν βουβοί. Παρέμεναν σιωπηλοί, μαζεμένοι γύρω από τα δώδεκα κοφίνια με τα κομμάτια της τροφής. Μόνο το παιδί της αγγαρείας, ο νεαρός Μάρκος μίλησε: «Και αυτός αρνήθηκε να γίνει βασιλιάς μας».
(1702.4) 152:3.3 Ο Ιησούς, πριν απομακρυνθεί στους λόφους για να μείνει μόνος, γύρισε στον Ανδρέα και είπε: «Πάρε τους αδελφούς σου πίσω στο σπίτι του Ζεβεδαίου και προσευχήσου μαζί τους, ειδικά για τον αδελφό σου τον Πέτρο».
(1703.1) 152:4.1 Οι απόστολοι, χωρίς τον Κύριό τους – σταλμένοι μόνοι τους – μπήκαν στο πλοίο και σιωπηλά άρχισαν να κωπηλατούν προς τη Βηθσαϊδά, στη δυτική όχθη της λίμνης. Κανένας από τους δώδεκα δεν ήταν τόσο συντετριμμένος και αποθαρρυμένος όσο ο Σίμωνας Πέτρος. Μετά βίας έλεγε μια κουβέντα. Σκεπτόντουσαν όλοι τον Κύριο που ήταν μόνος του στους λόφους. Τους είχε εγκαταλείψει; Ποτέ πριν δεν τους είχε διώξει όλους και δεν είχε αρνηθεί να πάει μαζί τους. Τι σήμαιναν όλα αυτά;
(1703.2) 152:4.2 Το σκοτάδι είχε αρχίσει να πέφτει πάνω τους, γιατί σηκώθηκε ένας δυνατός και αντίθετος άνεμος που έκανε αδύνατη σχεδόν την προώθηση του σκάφους. Καθώς οι ώρες του σκότους και της σκληρής κωπηλασίας περνούσαν, ο Πέτρος κουράστηκε και έπεσε σε βαθύ ύπνο από την εξάντληση. Ο Ανδρέας και ο Ιάκωβος τον έβαλαν να ξαπλώσει στη θέση με το μαξιλάρι, στην πρύμνη του πλοίου. Ενόσω οι λοιποί απόστολοι μοχθούσαν κόντρα στον άνεμο και τα κύματα, ο Πέτρος είδε ένα όνειρο. Είδε το όραμα του Ιησού να έρχεται προς αυτούς περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Όταν ο Κύριος φάνηκε να περπατάει κοντά στο πλοίο, ο Πέτρος φώναξε: «Σώσε μας, Κύριε, σώσε μας». Και όσοι βρισκόντουσαν στο πίσω μέρος του πλοίου τον άκουσαν να λέγει αυτά τα λόγια. Όσο συνέχιζε η νυχτερινή αυτή εμφάνιση στο μυαλό του Πέτρου, αυτός ονειρεύτηκε ότι άκουσε τον Ιησού να λέγει: «Να έχεις καλή διάθεση, εδώ είμαι Εγώ, μην φοβάσαι». Αυτό ήταν σαν βάλσαμο του Γαλαάδ για την ταραγμένη ψυχή του Πέτρου. Ηρέμησε το βασανισμένο του πνεύμα, ώστε φώναξε (στο όνειρό του) προς τον Κύριο: «Κύριε, αν είσαι πραγματικά εσύ, διάταξέ με να έρθω και να περπατήσω μαζί σου πάνω στο νερό». Και μόλις ο Πέτρος άρχισε να περπατάει πάνω στο νερό, τα μανιασμένα κύματα τον τρομάξανε και καθώς πνιγότανε, φώναξε: «Κύριε, σώσε με!». Και πολλοί από τους δώδεκα τον άκουσαν να βγάζει αυτή την κραυγή. Μετά ο Πέτρος ονειρεύτηκε ότι ο Ιησούς ήρθε και τον έσωσε και απλώνοντας το χέρι του, τον έπιασε και τον τράβηξε πάνω, λέγοντας: «Ω, εσύ με τη λίγη πίστη, για ποιο λόγο αμφιβάλεις;».
(1703.3) 152:4.3 Σε συνδυασμό με το τελευταίο μέρος του ονείρου του ο Πέτρος σηκώθηκε από το κάθισμα που κοιμόταν και στην πραγματικότητα βγήκε έξω από το πλοίο και μπήκε στο νερό. Και ξύπνησε από το όνειρό του όταν ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης τον έφτασαν και τον έβγαλαν έξω από τη θάλασσα.
(1703.4) 152:4.4 Για τον Πέτρο αυτή η εμπειρία ήταν πάντοτε σαν πραγματική. Ειλικρινά πίστεψε ότι ο Ιησούς τους επισκέφθηκε εκείνη τη νύχτα. Έπεισε όμως εν μέρει τον Ιωάννη Μάρκο, και αυτό εξηγεί γιατί ο Μάρκος άφησε ένα τμήμα από την υπόθεση έξω από την αφήγησή του. Ο Λουκάς ο Γιατρός, που έψαξε διεξοδικά αυτήν την υπόθεση, έβγαλε το συμπέρασμα ότι το επεισόδιο ήταν όραμα του Πέτρου και γι αυτό αρνήθηκε να καταχωρήσει την ιστορία αυτή στην διήγησή του.
(1703.5) 152:5.1 Την Πέμπτη το πρωί, πριν το χάραμα, αγκυροβόλησαν το πλοίο τους στην ακτή κοντά στο σπίτι του Ζεβεδαίου και έπεσαν να κοιμηθούν μέχρι το μεσημέρι περίπου. Ο Ανδρέας σηκώθηκε πρώτος και πηγαίνοντας ένα περίπατο στην ακτή, βρήκε τον Ιησού, παρέα με το παιδί της αγγαρείας, καθισμένο σε μια πέτρα στην άκρη του νερού. Παρόλο που πολλοί από το πλήθος καθώς και οι νέοι ευαγγελιστές έψαχναν όλη νύχτα και μεγάλο μέρος της επόμενης ημέρας, στους λόφους της ανατολικής ακτής για τον Ιησού, γρήγορα μετά τα μεσάνυχτα αυτός και ο νεαρός Μάρκος άρχισαν να περπατάνε το γύρω της λίμνης και διασχίζοντας το ποτάμι, έφθασαν πίσω στη Βηθσαϊδά.
(1704.1) 152:5.2 Από τους πέντε χιλιάδες που τράφηκαν θαυματουργικά, και οι οποίοι, όταν τα στομάχια τους ήταν γεμάτα και οι καρδιές τους άδειες, θα τον έκαναν βασιλιά, μόνον περί τους πεντακοσίους επέμειναν και τον ακολούθησαν. Αλλά πριν μάθουν την είδηση ότι είχε επιστρέψει στη Βηθσαϊδά, ο Ιησούς ζήτησε από τον Ανδρέα να μαζέψει τους δώδεκα αποστόλους και τους συνεργάτες τους, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών, λέγοντας: «Θέλω να μιλήσω μαζί τους». Και όταν όλοι ήταν έτοιμοι, ο Ιησούς είπε:
(1704.2) 152:5.3 «Για πόσο καιρό θα σας υποφέρω; Είστε όλοι αργοί στην πνευματική κατανόηση και ανεπαρκείς στη ζωντανή πίστη; Όλους αυτούς τους μήνες σας δίδασκα τις αλήθειες της βασιλείας και ακόμα διακατέχεστε από υλιστικά κίνητρα αντί για πνευματικές θεωρήσεις. Ούτε στις Γραφές δεν έχετε διαβάσει εκεί όπου ο Μωυσής παροτρύνει τα άπιστα παιδιά του Ισραήλ, λέγοντας: ‘Μη φοβάστε, σταθείτε ακίνητοι και θα δείτε τη σωτηρία του Κυρίου;». Λέγει ο ψαλμωδός: ‘Βάλε την εμπιστοσύνη σου στον Κύριο’. ‘Έχε υπομονή, περίμενε τον Κύριο και έχε κουράγιο. Αυτός θα δυναμώσει την καρδιά σου’. ‘Ρίξε το φορτίο σου στον Κύριο και αυτός θα σε βαστάξει. Εμπιστεύου τον όλους τους καιρούς και χάρισέ του την καρδιά σου, γιατί ο Κύριος είναι το καταφύγιό σου’. ‘Αυτός που κατοικεί στο μυστικό μέρος του Υψίστου θα παραμένει κάτω από τη σκιά του Παντοδύναμου’. ‘Καλύτερα να εμπιστεύεσαι τον Κύριο παρά να δίνεις πίστη στους πρίγκιπες των ανθρώπων’.
(1704.3) 152:5.4 Και τώρα καταλαβαίνετε πως η χρησιμοποίηση θαυμάτων και θαυματουργικών πράξεων δεν κερδίζει ψυχές για το πνευματικό βασίλειο; Θρέψαμε το πλήθος, αλλά αυτό δεν τους έκανε να πεινάσουν για τον άρτο της ζωής ούτε να διψάσουν για το ύδωρ της πνευματικής δικαιοσύνης. Όταν ικανοποιήθηκε η πείνα τους, δεν αναζήτησαν την είσοδο για τη βασιλεία των ουρανών αλλά ζήτησαν καλύτερα να ανακηρύξουν βασιλιά το Γιο του Ανθρώπου σύμφωνα με τον τρόπο των βασιλιάδων του κόσμου αυτού, μόνο για να έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να τρώγουν ψωμί χωρίς να χρειάζεται να μοχθήσουν γι αυτό. Και όλο αυτό, στο οποίο πολλοί από σας λίγο πολύ συμμετάσχετε, δεν κάνει τίποτε για την αποκάλυψη του ουράνιου Πατέρα ή για την πρόοδο της βασιλείας του στη γη. Δεν έχουμε ήδη ικανό αριθμό εχθρών ανάμεσα στους θρησκευτικούς αρχηγούς της χώρας, χωρίς να κάνουμε εκείνο το οποίο πολύ πιθανόν θα αποξενώσει και τους πολιτικούς άρχοντες; Προσεύχομαι ο Πατέρας να ανοίξει τα μάτια σας ώστε να δείτε και να ανοίξει και τα αυτιά σας ώστε να μπορείτε να ακούτε, με τελικό σκοπό να πιστέψετε τελείως στο ευαγγέλιο που σας δίδαξα».
(1704.4) 152:5.5 Ο Ιησούς μετά ανακοίνωσε ότι επιθυμούσε να αποσυρθεί λίγες μέρες για να ξεκουραστεί μαζί με τους αποστόλους του, πριν από την ετοιμασία για να πάνε στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα και απαγόρευσε να τον ακολουθήσει κάποιος από τους μαθητές ή από το πλήθος. Σύμφωνα δε με αυτό πήγαν με πλοίο στην περιοχή της Γεννησαρέτ για δυο ή τρεις ημέρες ανάπαυσης και ύπνου. Ο Ιησούς ετοιμαζόταν για μια μεγάλη κρίση της ζωής του στη γη και γι αυτό περνούσε πολύ χρόνο σε επικοινωνία με τον πατέρα του στον ουρανό.
(1704.5) 152:5.6 Τα νέα από τη διατροφή των πέντε χιλιάδων και την προσπάθεια να κάνουν τον Ιησού βασιλιά ξεσήκωσαν μια εκτεταμένη περιέργεια και ανάδευσαν τους φόβους και των θρησκευτικών αρχηγών και των πολιτικών αρχόντων σε όλη τη Γαλιλαία και την Ιουδαία. Ενώ αυτό το μεγάλο θαύμα δεν προσέφερε τίποτε για να προαχθεί το ευαγγέλιο της βασιλείας στις ψυχές των απρόθυμων πιστών, που ενδιαφερόντουσαν για θαύματα, εξυπηρέτησε το σκοπό του να έρθει σε κρίση η άμεση οικογένεια του Ιησού, οι απόστολοι και οι κοντινοί μαθητές, που έρεπαν προς την αναζήτηση θαυμάτων και προς την ακατάσχετη επιθυμία να τον κάνουν βασιλιά. Αυτό το εντυπωσιακό επεισόδιο έφερε τέλος στην πρώτη εποχή της διδασκαλίας, της εκπαίδευσης και της θεραπείας, και με αυτό τον τρόπο προετοίμασε το δρόμο για τα εγκαίνια του τελευταίου χρόνου της διακήρυξης των υψηλότερων και πιο πνευματικών φάσεων του νέου ευαγγελίου της βασιλείας – της συγγένειας με τον Θεό, της πνευματικής ελευθερίας και της αιώνιας σωτηρίας.
(1705.1) 152:6.1 Ενόσω διέμεναν στο σπίτι ενός πλούσιου πιστού της περιοχής της Γεννησαρέτ, ο Ιησούς συγκαλούσε κάθε απόγευμα άτυπες συναντήσεις με τους δώδεκα. Οι πρεσβευτές της βασιλείας ήταν μια σοβαρή, λογική και εξευγενισμένη ομάδα ανθρώπων που είχε βγει από την πλάνη της. Αλλά ακόμα και μετά από όσα συνέβησαν και τα αποκαλυπτικά γεγονότα που επακολούθησαν, αυτοί οι δώδεκα άνδρες δεν είχαν απελευθερωθεί πλήρως από τις έμφυτες και από καιρού παγιωμένες μέσα τους αντιλήψεις σχετικά με τον ερχομό του Ιουδαίου Μεσσία. Τα γεγονότα από τις προηγούμενες λίγες εβδομάδες είχαν κινηθεί υπερβολικά γρήγορα γι αυτούς τους κατάπληκτους ψαράδες για να μπορέσουν ν’ αρπάξουν την πλήρη σημασία τους. Απαιτείται χρόνος σε άνδρες και γυναίκες για να επιτευχθούν ριζικές και εκτεταμένες αλλαγές στις βασικές και θεμελιώδεις αρχές της κοινωνικής συμπεριφοράς τους, στη φιλοσοφική στάση και στις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους.
(1705.2) 152:6.2 Όσο παρέμεναν ο Ιησούς και οι δώδεκα στη Γεννησαρέτ, τα πλήθη διεσκορπίσθηκαν, μερικοί πηγαίνοντας σπίτι τους, άλλοι πηγαίνοντας στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Σε λιγότερο από ένα μήνα οι ενθουσιώδεις και φανεροί οπαδοί του Ιησού, που αριθμούσαν πάνω από πενήντα χιλιάδες, μόνο στη Γαλιλαία, συρρικνώθηκαν σε λιγότερους από πεντακόσιους. Ο Ιησούς θέλησε να δώσει στους αποστόλους του μια τέτοια εμπειρία για την αστάθεια της λαϊκής επιδοκιμασίας ώστε να μην παραπλανούνται και βασίζονται σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις παροδικής θρησκευτικής υστερίας, μετά που θα τους άφηνε μόνους στο έργο της βασιλείας, αλλά μόνο κατά ένα μέρος πέτυχε η προσπάθειά του.
(1705.3) 152:6.3 Τη δεύτερη νύχτα της παραμονής τους στη Γεννησαρέτ ο Κύριος είπε ξανά στους αποστόλους την παραβολή του σπορέως και πρόσθεσε αυτά τα λόγια: «Βλέπετε, παιδιά μου, το να επικαλούμαστε τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι παροδικό και πέρα για πέρα απογοητευτικό. Το να επικαλούμαστε αποκλειστικά τη διανόηση του ανθρώπου είναι παρόμοια κούφιο και στείρο. Μόνον όταν επικαλείστε το πνεύμα που κατοικεί μέσα στο ανθρώπινο μυαλό μπορείτε να ελπίζετε ότι θα κατορθώσετε επιτυχία διαρκείας και θα πραγματοποιήσετε εκείνες τις θαυμαστές μετατροπές του ανθρώπινου χαρακτήρα που χωρίς καθυστέρηση εμφανίζονται με την άφθονη παραγωγή των αυθεντικών καρπών του πνεύματος, στην καθημερινή ζωή όλων, που τοιουτοτρόπως απελευθερώνονται από το σκοτάδι της αμφιβολίας με την αναγέννηση του πνεύματος μέσα στο φως της πίστης – της βασιλείας των ουρανών».
(1705.4) 152:6.4 Ο Ιησούς δίδαξε την επίκληση στα συναισθήματα σαν μια τεχνική για να συλλαμβάνουν και να εστιάζουν τη διανοητική προσοχή. Χαρακτήρισε το μυαλό που αφυπνίστηκε και αναζωογονήθηκε με αυτό τον τρόπο σαν την πύλη της ψυχής, όπου διαμένει εκείνη η πνευματική φύση του ανθρώπου η οποία οφείλει να αναγνωρίσει την αλήθεια και να ανταποκριθεί στην πνευματική έκκληση του ευαγγελίου με σκοπό να μπορέσει να επιτύχει τα διαρκή αποτελέσματα από τις αληθινές αλλαγές του χαρακτήρα.
(1705.5) 152:6.5 Ο Ιησούς προσπάθησε πολύ με αυτό τον τρόπο να προετοιμάσει τους αποστόλους για το επικείμενο χτύπημα – την κρίση της δημόσιας στάσης απέναντί του που απείχε μόνο μερικές ημέρες. Εξήγησε στους δώδεκα ότι οι θρησκευτικοί άρχοντες της Ιερουσαλήμ θα συνωμοτούσαν με τον Ηρώδη Αντύπα για να επιτύχουν την καταστροφή του. Οι δώδεκα άρχισαν να αντιλαμβάνονται πληρέστερα (αν και όχι τελειωτικά) ότι ο Ιησούς δεν επρόκειτο να καθίσει στο θρόνο του Δαυίδ. Είδαν πιο καλά ότι η πνευματική αλήθεια δεν προωθείται με θαύματα. Άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι η διατροφή των πέντε χιλιάδων και η λαοφιλής κίνηση να κάνουν τον Ιησού βασιλιά, ήταν το απόγειο της προσδοκίας των ανθρώπων που αναζητούσαν να δουν θαύματα, θαυματουργικές πράξεις, και το ανάστημα του Ιησού να επευφημείται από τις μάζες. Διέκριναν θαμπά και προέβλεψαν αμυδρά τον ερχομό καιρών πνευματικού ξεδιαλέγματος και σκληρής εναντίωσης. Αυτοί οι δώδεκα αφυπνιζόντουσαν αργά στην πραγματικότητα της αληθινής φύσης του έργου τους σαν πρεσβευτές της βασιλείας και άρχισαν να προετοιμάζονται για τις επίπονες και απαιτητικές δοκιμασίες του τελευταίου χρόνου της υπηρεσίας του Κυρίου στη γη.
(1706.1) 152:6.6 Πριν φύγουν από τη Γεννησαρέτ, ο Ιησούς τους εξήγησε σχετικά με την κατά θαυμαστό τρόπο τροφοδοσία των πέντε χιλιάδων, λέγοντάς τους γιατί ακριβώς απασχολήθηκε με αυτή την ασυνήθιστη εκδήλωση της δημιουργικής δύναμης και επίσης βεβαιώνοντάς τους ότι δεν το έκανε αυτό επειδή υποχώρησε στη συμπόνια του για τις μάζες, μέχρι που πήρε την επιβεβαίωση ότι ήταν «σύμφωνο με το θέλημα του Πατέρα».
(1706.2) 152:7.1 Την Κυριακή, 3 Απριλίου, ο Ιησούς συνοδευόμενος μόνο από τους δώδεκα αποστόλους, ξεκίνησε από τη Βηθσαϊδά το ταξίδι για την Ιερουσαλήμ. Για να αποφύγουν τον όχλο και να τραβήξουν όσο το δυνατό λιγότερη προσοχή, ταξίδεψαν από το δρόμο της Γεράσα και της Φιλαδέλφειας. Τους απαγόρευσε να κάνουν οποιαδήποτε δημόσια διδασκαλία στο ταξίδι αυτό. Ούτε τους επέτρεψε να διδάξουν ή να κηρύξουν κατά την παραμονή τους στην Ιερουσαλήμ. Έφτασαν στη Βηθανία, κοντά στην Ιερουσαλήμ, αργά το βράδυ της Τετάρτης, 6 Απριλίου. Γι αυτή τη μια νύχτα σταμάτησαν στο σπίτι του Λάζαρου, της Μάρθας και της Μαρίας, αλλά την επόμενη ημέρα χωρίστηκαν. Ο Ιησούς με τον Ιωάννη έμειναν στο σπίτι ενός πιστού ονόματι Σίμωνα, κοντά στο σπίτι του Λάζαρου στη Βηθανία. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης και ο Σίμων ο Ζηλωτής σταμάτησαν σε φίλους στην Ιερουσαλήμ, ενώ οι υπόλοιποι απόστολοι ανά δυο έμειναν σε διαφορετικά σπίτια.
(1706.3) 152:7.2 Ο Ιησούς εισήλθε μόνο μια φορά στην Ιερουσαλήμ αυτό το Πάσχα, και αυτό τη μεγάλη ημέρα της γιορτής. Ο Άμπνερ έφερε πολλούς από τους πιστούς της Ιερουσαλήμ να συναντήσουν τον Ιησού στη Βηθανία. Κατά την παραμονή τους στην Ιερουσαλήμ οι δώδεκα γνώρισαν πόσο δυσάρεστο γινόταν το αίσθημα κατά του Κυρίου τους. Αναχώρησαν από την Ιερουσαλήμ όλοι πιστεύοντας ότι μια κρίση επέκειτο.
(1706.4) 152:7.3 Την Κυριακή, 24 Απριλίου, ο Ιησούς και οι απόστολοι άφησαν την Ιερουσαλήμ για τη Βηθσαϊδά, πηγαίνοντας από το δρόμο των πόλεων της ακτής, Ιόππη, Καισάρεια και Πτολεμαΐδα. Από εκεί, δια ξηράς πήγαν από τη Ραμά και τη Χοραζίν στη Βηθσαϊδά, φθάνοντας την Παρασκευή 29 Απριλίου. Αμέσως μόλις έφτασαν σπίτι ο Ιησούς έστειλε τον Ανδρέα να ζητήσει από τον υπεύθυνο της συναγωγής άδεια να μιλήσει την επόμενη ημέρα, δηλαδή το Σάββατο, κατά την απογευματινή λειτουργία. Και ο Ιησούς ήξερε καλά ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα επιτρεπόταν να μιλήσει στη συναγωγή της Καπερναούμ.
(1707.1) 153:0.1 Την Παρασκευή το βράδυ, την ημέρα της άφιξής τους στη Βηθσαϊδά, και το Σάββατο το πρωί, οι απόστολοι παρατήρησαν ότι ο Ιησούς ήταν σοβαρά απασχολημένος με αρκετά σπουδαία προβλήματα. Ήταν ενήμεροι ότι ο Κύριος έδινε εξαιρετική σημασία σε μερικά σημαντικά θέματα. Δεν έτρωγε πρωινό και ελάχιστα το μεσημέρι. Όλο το πρωινό του Σαββάτου και το προηγούμενο βράδυ, οι δώδεκα και οι συνεργάτες τους είχαν μαζευτεί σε μικρές ομάδες γύρω από το σπίτι, στον κήπο και κατά μήκος της ακτής. Υπήρχε μια τάση αβεβαιότητας και μια αγωνία για τα μελλούμενα σε όλους τους. Ο Ιησούς τους είχε μιλήσει λίγο από τότε που έφυγαν από την Ιερουσαλήμ.
(1707.2) 153:0.2 Για μήνες δεν είχαν δει τον Κύριο τόσο ανήσυχο και επιφυλακτικό. Ακόμα και ο Σίμωνας Πέτρος ήταν κατηφής, αν όχι καταπτοημένος. Ο Ανδρέας δεν ήξερε τι να κάνει με τους θλιμμένους συντρόφους του. Ο Ναθαναήλ είπε ότι ήταν στο μέσον της «γαλήνης πριν από την καταιγίδα». Ο Θωμάς εξέφρασε τη γνώμη ότι «κάτι έξω από τα συνηθισμένα επρόκειτο να συμβεί». Ο Φίλιππος συμβούλεψε το Δαυίδ Ζεβεδαίο να «ξεχάσει τα σχέδια για την τροφοδοσία και στέγαση του όχλου μέχρι να μάθουν τι σκεπτόταν ο Κύριος». Ο Ματθαίος είχε βαλθεί σε ανανεωμένες προσπάθειες για να ξαναγεμίσει το ταμείο. Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης μιλούσαν για το προσεχές κήρυγμα στη συναγωγή και έκαναν πολλές υποθέσεις για την ουσία και το σκοπό του. Ο Σίμων ο Ζηλωτής εξέφρασε την πίστη, στην πραγματικότητα μια ελπίδα, ότι ο «Πατέρας στον ουρανό ίσως να παρέμβει κατά κάποιο ανέλπιστο τρόπο για την υπεράσπιση και στήριξη του Γιου του», ενώ ο Ιούδας ο Ισκαριώτης τόλμησε να παραδοθεί στη σκέψη ότι πιθανόν ο Ιησούς είχε συντριβεί επειδή είχε μετανιώσει που «δεν είχε το κουράγιο και την τόλμη να επιτρέψει στα πέντε χιλιάδες άτομα να τον ανακηρύξουν βασιλιά των Ιουδαίων».
(1707.3) 153:0.3 Ήταν μέσα σε μια τέτοια ομάδα από συντετριμμένους και απαρηγόρητους οπαδούς που ο Ιησούς πήγε, αυτό το όμορφο απόγευμα του Σαββάτου, να κάνει το μνημειώδες κήρυγμά του στη συναγωγή της Καπερναούμ. Ο μόνος χαρούμενος χαιρετισμός ή ευχή για καλή επιτυχία, από κάποιον από τους άμεσους οπαδούς του, ήρθε από έναν από τους ανυποψίαστους διδύμους του Αλφαίου, ο οποίος, καθώς ο Ιησούς άφηνε το σπίτι καθ’ οδό προς τη συναγωγή, τον χαιρέτησε χαρούμενα και του είπε: «Προσευχόμαστε στον Πατέρα να σε βοηθήσει και να έχουμε περισσότερο κόσμο από ποτέ».
(1707.4) 153:1.1 Ένα διακεκριμένο εκκλησίασμα χαιρέτησε τον Ιησού στις τρεις εκείνο το εξαιρετικό απόγευμα του Σαββάτου στην καινούργια συναγωγή της Καπερναούμ. Ο Ιάειρος προήδρευε και έδωσε στον Ιησού τις Γραφές για να διαβάσει. Την προηγούμενη ημέρα, πενήντα τρεις Φαρισαίοι και Σαδουκαίοι είχαν φτάσει από την Ιερουσαλήμ. Περισσότεροι από τριάντα αρχιερείς και υπεύθυνοι των γειτονικών συναγωγών ήταν επίσης παρόντες. Αυτοί οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί αρχηγοί ενεργούσαν άμεσα κάτω από τις διαταγές του Σαχεντρίν της Ιερουσαλήμ και συνέθεταν την ορθόδοξη εμπροσθοφυλακή η οποία είχε έρθει να εγκαινιάσει την ανοιχτή διαμάχη με τον Ιησού και τους αποστόλους του. Καθισμένος δίπλα σε αυτούς τους Ιουδαίους αρχιερείς, στα τιμητικά καθίσματα της συναγωγής, βρισκόντουσαν οι επίσημοι παρατηρητές του Ηρώδη Αντύπα, στον οποίο είχαν δώσει εντολή να επιβεβαιώσει την αλήθεια σχετικά με τις ενοχλητικές αναφορές, ότι είχε γίνει μια προσπάθεια από το λαό να ανακηρύξουν τον Ιησού βασιλιά των Ιουδαίων, στην επικράτεια του αδελφού του Φιλίππου.
(1708.1) 153:1.2 Ο Ιησούς κατάλαβε ότι ήταν αντιμέτωπος με την άμεση κήρυξη μιας ομολογημένης και ανοιχτής διαμάχης από τη μεριά των αυξανόμενων εχθρών του, και επέλεξε με τόλμη να αναλάβει την απόκρουση. Κατά την τροφοδοσία των πέντε χιλιάδων είχε προκαλέσει τις ιδέες τους για το Μεσσία της ύλης. Τώρα διάλεξε πάλι να επιτεθεί ανοιχτά κατά της σκέψης που είχαν για τον Ιουδαίο απελευθερωτή. Αυτή η κρίση, που άρχισε με την τροφοδοσία των πέντε χιλιάδων, και που έληξε με το κήρυγμα το απόγευμα του Σαββάτου, ήταν η προς τα έξω εκδήλωση της διογκούμενης λαϊκής φήμης και επιδοκιμασίας. Εις το εξής, το έργο της βασιλείας θα επικεντρωνόταν διαρκώς και περισσότερο στην πιο σημαντική προσπάθεια του να κερδίσουν πνευματική μεταστροφή διαρκείας για όλη την αληθινή θρησκευτική αδελφότητα της ανθρωπότητας. Αυτό το κήρυγμα σηματοδοτεί την κρίση στο πέρασμα από την περίοδο των συζητήσεων, των αμφισβητήσεων και των αποφάσεων σε εκείνη της ανοιχτής διαμάχης για την τελική αποδοχή ή την τελική απόρριψη.
(1708.2) 153:1.3 Ο Κύριος ήξερε καλά ότι πολλοί από τους οπαδούς του αργά αλλά σταθερά προετοίμαζαν τη σκέψη τους για να τον απορρίψουν τελικά. Γνώριζε το ίδιο ότι πολλοί από τους αποστόλους του περνούσαν αργά αλλά σταθερά μέσα από εκείνη την εκπαίδευση του μυαλού και εκείνη την πειθαρχία της ψυχής που θα τους επέτρεπαν να θριαμβεύσουν πάνω στις αμφιβολίες και με θάρρος να βεβαιώσουν την μεγάλη τους πίστη στο ευαγγέλιο της βασιλείας. Ο Ιησούς καταλάβαινε τέλεια τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι προετοιμάζονταν για τις αποφάσεις μιας κρίσης και για την εκτέλεση αιφνιδιαστικών πράξεων για μια θαρραλέα επιλογή μέσα από την αργή διαδικασία επαναλαμβανόμενων επιλογών, των περιοδικών περιστάσεων του καλού και του κακού. Οι εκλεγμένοι αγγελιαφόροι του υπέκειντο σε επαναλαμβανόμενες πρακτικές μέσα στην απογοήτευση και τους παρείχε συχνές και απαιτητικές ευκαιρίες για να επιλέξουν ανάμεσα στον σωστό και στον λάθος τρόπο προσέγγισης των πνευματικών δοκιμασιών. Γνώριζε ότι μπορούσε να βασίζεται στους οπαδούς του, όταν θα ερχόντουσαν αντιμέτωποι με την τελική δοκιμασία, να πάρουν τις κρίσιμες αποφάσεις σύμφωνα με τις πρωτύτερες, συνηθισμένες νοητικές θέσεις και πνευματικές αντιδράσεις.
(1708.3) 153:1.4 Αυτή η κρίση στη ζωή του Ιησού στη γη άρχισε με το χορτασμό των πέντε χιλιάδων και έληξε με αυτό το κήρυγμα στη συναγωγή. Η κρίση στις ζωές των αποστόλων ξεκίνησε με αυτό το κήρυγμα στη συναγωγή και συνεχίστηκε για έναν ολόκληρο σχεδόν χρόνο, λήγοντας μόνο με τη δίκη και σταύρωση του Κυρίου.
(1708.4) 153:1.5 Καθώς ήσαν καθισμένοι εκεί, στη συναγωγή, εκείνο το απόγευμα πριν αρχίσει ο Ιησούς να μιλάει, παρουσιάστηκε ένα μεγάλο μυστήριο, για την ακρίβεια μια ύψιστη ερώτηση, στις σκέψεις όλων. Και οι φίλοι του αλλά και οι εχθροί του σκεφτόντουσαν μόνο μια σκέψη, και αυτή ήταν: «Γιατί ο ίδιος τόσο σκόπιμα και αποτελεσματικά ανάστρεψε το κύμα του λαϊκού ενθουσιασμού;». Και ήταν ακριβώς πριν και αμέσως μετά αυτό το κήρυγμα που οι αμφιβολίες και η απογοήτευση των δυσαρεστημένων υποστηρικτών του κατέληξε σε ασυνείδητη αντίθεση και τελικά δημιούργησε αληθινή εχθρότητα. Ήταν μετά από αυτό το κήρυγμα στη συναγωγή που ο Ιούδας ο Ισκαριώτης έκανε την πρώτη του συνειδητή σκέψη να λιποτακτήσει. Αλλά, ο Ιησούς επί του παρόντος ήταν γνώστης όλων αυτών των προδιαθέσεων.
(1708.5) 153:1.6 Καθένας βρισκόταν σε μια μπλεγμένη κατάσταση. Ο Ιησούς τους είχε αφήσει αποστομωμένους και συγχυσμένους. Πρόσφατα είχε αναμειχθεί στην μεγαλύτερη επίδειξη υπερφυσικής δύναμης που χαρακτήριζε όλη τη σταδιοδρομία του. Ο χορτασμός των πέντε χιλιάδων ήταν το μοναδικό γεγονός της γήινης ζωής του που ταίριαζε περισσότερο με το ιουδαϊκό σχέδιο του αναμενόμενου Μεσσία. Αλλά αυτό το ασυνήθιστο πλεονέκτημα αντισταθμίστηκε με άμεσο και ανεξήγητο τρόπο από την ταχύτατη και αναμφίβολη άρνησή του να γίνει βασιλιάς.
(1709.1) 153:1.7 Την Παρασκευή το βράδυ και πάλι το Σάββατο το πρωί, οι αρχιερείς της Ιερουσαλήμ εργάστηκαν πολύ και σοβαρά με τον Ιάειρο για να εμποδίσουν την ομιλία του Ιησού στη συναγωγή, αλλά δεν στάθηκε χρήσιμο. Η μοναδική απάντηση του Ιάειρου προς όλη αυτή την παράκληση ήταν: «Έχω υποσχεθεί αυτό το αίτημα και δεν μπορώ να παραβώ το λόγο μου».
(1709.2) 153:2.1 Ο Ιησούς προλόγισε αυτό το κήρυγμα διαβάζοντας από τους νόμους όπως βρίσκονται στο Δευτερονόμιο: «Αλλά θα συμβεί, αν αυτός ο λαός δεν δώσει προσοχή στη φωνή του Θεού, ώστε οι βλασφημίες της αμαρτίας να τους φτάσουν με βεβαιότητα. Ο Κύριος θα προξενήσει το χτύπημα από τους εχθρούς σας. Θα διασκορπιστείτε σε όλα τα βασίλεια της γης. Και ο Κύριος θα κάνει ώστε ο βασιλιάς που έχετε να πέσει στα χέρια ενός ξένου κράτους. Θα γίνετε μια απορία, μια παροιμία και ένα απόφθεγμα για όλα τα κράτη. Οι γιοι και οι κόρες σας θα συρθούν αιχμάλωτοι. Οι ξένοι ανάμεσά σας θα αποκτήσουν μεγάλη εξουσία ενώ εσείς θα πέσετε πολύ χαμηλά. Και όλα αυτά θα πέσουν πάνω σας και πάνω στους απογόνους σας για πάντα επειδή δεν ακούσατε το λόγο του Κυρίου. Κατά συνέπεια θα υπηρετήσετε τους εχθρούς σας, που θα έρθουν εναντίον σας. Θα υποφέρετε από την πείνα και τη δίψα και θα φοράτε σιδερένιες αλυσίδες. Ο Κύριος θα φέρει εναντίον σας ένα έθνος από μακριά, από το άκρο της γης, ένα έθνος του οποίου τη γλώσσα δεν θα καταλαβαίνετε, ένα έθνος που θα είναι άγριο στην όψη, ένα έθνος που θα τρέφει λίγη εκτίμηση για σας. Και θα πολιορκήσει όλες τις πόλεις σας μέχρις ότου τα ψηλά οχυρωμένα τείχη, στα οποία είχατε εμπιστοσύνη, πέσουν. Και όλη η χώρα θα πέσει στα χέρια τους. Και θα εξαναγκαστείτε να φάτε τους καρπούς των ίδιων σας των σωμάτων, τη σάρκα των παιδιών σας, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, εξαιτίας των κακουχιών στις οποίες θα σας εξαναγκάσουν οι εχθροί σας».
(1709.3) 153:2.2 Και όταν ο Ιησούς τελείωσε το διάβασμα από το εδάφιο αυτό, γύρισε στους Προφήτες και διάβασε από τον Ιερεμία: « ‘Αν δεν ακούσετε με προσοχή τα λόγια των υπηρετών μου, των προφητών, τους οποίους έστειλα σε σας, τότε θα κάνω αυτό το σπίτι σαν αυτό της Σηλώ, και θα κάνω αυτή την πόλη μια κατάρα για όλα τα έθνη της γης’. Και οι ιερείς και οι διδάσκαλοι άκουγαν τον Ιερεμία να λέγει αυτά τα λόγια στον οίκο του Κυρίου. Και όταν ο Ιερεμίας είπε όσα ο Κύριος τον είχε διατάξει να πει σε όλο το λαό, οι ιερείς και οι διδάσκαλοι του είπαν: ‘Θα πεθάνεις, σίγουρα’. Και όλος ο λαός μαζεύτηκε γύρω από τον Ιερεμία στον οίκο του Κυρίου. Και όταν οι πρίγκιπες του Ιούδα άκουσαν αυτά τα πράγματα, πέρασαν από κρίση τον Ιερεμία. Μετά μίλησαν οι ιερείς και οι διδάσκαλοι στους πρίγκιπες και σε όλο το λαό, λέγοντας: ‘Αυτός ο άνδρας αξίζει να πεθάνει, γιατί προφήτευσε κατά της χώρας σας και τον ακούσατε με τα αυτιά σας’. Μετά μίλησε ο Ιερεμίας σε όλους τους πρίγκιπες και σε όλο το λαό: ‘Ο Κύριος με έστειλε να προφητεύω κατά του οίκου αυτού και κατά της χώρας αυτής όλα τα λόγια που ακούσατε. Τώρα, επομένως, διορθώστε τους τρόπους σας και αναμορφώστε τις πράξεις σας και υπακούσατε στη φωνή του Κυρίου του Θεού σας ώστε να αποφύγετε τα κακά που έχουν απαγγελθεί εναντίον σας. Όσο για μένα είμαι στα χέρια σας. Κάντε ότι νομίζετε ότι είναι καλό για σας. Αλλά μάθετε με σιγουριά ότι, αν με θανατώσετε, θα βάλετε αθώο αίμα πάνω σας και πάνω στο λαό αυτό, γιατί ο Κύριος με έστειλε να σας μιλήσω την αλήθεια στα αυτιά σας’.
(1710.1) 153:2.3 Οι ιερείς και οι διδάσκαλοι ήθελαν να σκοτώσουν τον Ιερεμία εκείνη την ημέρα, αλλά οι δικαστές δεν μπορούσαν να συναινέσουν, μολονότι, εξαιτίας των προειδοποιητικών λόγων του, τον έδεσαν με σκοινιά και τον βούτηξαν σ’ ένα βρωμερό μπουντρούμι μέχρι που βούλιαξε στο βούρκο μέχρι τις μασχάλες. Αυτό έκανε ο λαός αυτός στον προφήτη Ιερεμία επειδή υπάκουσε στην εντολή του Κυρίου και προειδοποίησε τους αδελφούς του για την επικείμενη πτώση του κράτους τους. Σήμερα θέλω να σας ρωτήσω: Τι θα κάνουν οι αρχιερείς και οι άλλοι θρησκευτικοί αρχηγοί τούτου του λαού στον άνθρωπο που τολμάει να τους προειδοποιήσει για την ημέρα της πνευματικής κρίσης τους; Θα προσπαθήσετε το ίδιο να θανατώσετε το δάσκαλο που τολμάει να διακηρύξει το λόγο του Κυρίου και ο οποίος δεν φοβάται να επισημάνει ότι αρνείστε να βαδίσετε στο δρόμο του φωτός που οδηγεί στην είσοδο της βασιλείας των ουρανών;
(1710.2) 153:2.4 Τι είναι αυτό που ψάχνετε σαν απόδειξη της αποστολής μου στη γη; Σας αφήσαμε ανενόχλητους στις θέσεις της επιρροής και της εξουσίας, ενώ εμείς κηρύτταμε τα ευχάριστα νέα στους φτωχούς και στους απόκληρους. Δεν επιτεθήκαμε εχθρικά στο σεβασμό που εσείς κατέχετε αλλά μάλλον διακηρύξαμε καινούργια ελευθερία για την κυριαρχούμενη από φόβο ψυχή του ανθρώπου. Ήρθα στον κόσμο αυτό για να αποκαλύψω τον Πατέρα μου και να ιδρύσω στη γη την πνευματική αδελφότητα των γιων του Θεού, τη βασιλεία των ουρανών. Και, μολονότι σας έχω θυμίσει τόσες πολλές φορές ότι η βασιλεία μου δεν είναι αυτού του κόσμου, όμως ο Πατέρας μου σας έχει παραχωρήσει πολλές εκδηλώσεις θαυμάτων μαζί με περισσότερες αποδεδειγμένες μεταμορφώσεις και αναγεννήσεις του πνεύματος.
(1710.3) 153:2.5 Τι άλλο σημείο αναζητάτε από τα χέρια μου; Σας δηλώνω ότι ήδη έχετε αρκετές αποδείξεις για να σας κάνουν να πάρετε την απόφασή σας. Αλήθεια, αλήθεια, λέγω σε πολλούς που κάθονται μπροστά μου σήμερα, είστε αντιμέτωποι με την αναγκαιότητα να επιλέξετε ποιο δρόμο θα τραβήξετε, και σας λέγω, όπως είπε ο Ιησούς του Ναυί στους προγόνους σας, ‘διαλέξτε σήμερα ποιον θα υπηρετείτε’. Σήμερα, πολλοί από εσάς βρίσκονται στο σημείο που χωρίζουν οι δρόμοι.
(1710.4) 153:2.6 Μερικοί από εσάς, όταν δεν μπορούσανε να με βρούνε, μετά τον εορτασμό του πλήθους στην απέναντι όχθη, νοίκιασαν τον ψαράδικο στόλο της Τιβεριάδος, που μια βδομάδα πρωτύτερα είχε βρει καταφύγιο εκεί κοντά από μια καταιγίδα, για να έρθουν προς καταδίωξή μου, και για ποιο λόγο; Όχι από αγάπη και δικαιοσύνη ή για να μάθουν καλύτερα πώς να υπηρετούν και να φροντίζουν τους συνανθρώπους τους! Όχι, αλλά πιο πολύ για να έχουν περισσότερο ψωμί για το οποίο δεν μόχθησαν. Δεν ήταν για να γεμίσουν την ψυχή τους με το λόγο της ζωής, αλλά μάλλον για να γεμίσουν την κοιλιά τους με το εύκολο ψωμί. Και έχετε διδαχθεί από παλιά ότι όταν θα ερχόταν ο Μεσσίας, θα έκανε παρόμοια θαύματα για να κάνει τη ζωή ευχάριστη και εύκολη για όλους τους εκλεκτούς. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι εσείς που διδαχτήκατε έτσι λαχταρήσατε τα καρβέλια και τα ψάρια. Αλλά σας δηλώνω ότι δεν είναι αυτή η αποστολή του Γιου του Ανθρώπου. Ήρθα για να διακηρύξω την πνευματική ελευθερία, να διδάξω την αιώνια αλήθεια και να καλλιεργήσω τη ζωντανή πίστη.
(1710.5) 153:2.7 Αδελφοί μου, μην επιθυμείτε διακαώς το κρέας που καταστρέφεται αλλά καλύτερα αναζητάτε την πνευματική τροφή που τρέφει την αιώνια ζωή. Και αυτό είναι ο άρτος της ζωής τον οποίο ο Υιός δίνει σε όλους που θα τον πάρουν και θα τον φάνε, γιατί ο Πατέρας έδωσε στον Υιό τη ζωή αυτή χωρίς όρια. Και όταν με ρωτήσατε: ‘Τι πρέπει να κάνουμε για να εκτελέσουμε το έργο του Θεού;’, σας είπα καθαρά: ‘Αυτό είναι το έργο του Θεού, να πιστεύετε σ’ αυτόν τον οποίο απέστειλε’».
(1710.6) 153:2.8 Και μετά ο Ιησούς είπε, δείχνοντας προς το σχέδιο ενός δοχείου με μάννα που διακοσμούσε το υπέρθυρο της νέας συναγωγής, και το οποίο είχε στολιστεί με τσαμπιά από σταφύλια: «Νομίσατε ότι οι πρόγονοί σας έφαγαν μάννα μέσα στην έρημο – το ψωμί από τον ουρανό – αλλά σας λέγω ότι αυτό ήταν το ψωμί της γης. Αφού ο Μωυσής δεν έδωσε στους πατέρες σας ψωμί από τον ουρανό, ο Πατέρας μου τώρα είναι έτοιμος να σας δώσει το αληθινό ψωμί της ζωής. Το ουράνιο ψωμί είναι αυτό που προέρχεται από το Θεό και δίνει αιώνια ζωή στους ανθρώπους του κόσμου. Και όταν θα μου πείτε, Δώσε μας αυτό το ζωντανό ψωμί, θα σας απαντήσω: Εγώ είμαι αυτό το ψωμί της ζωής. Αυτός που έρχεται προς εμένα δεν θα πεινάσει ποτέ, ενώ αυτός που με πιστεύει δεν θα διψάσει ποτέ. Με είδατε, ζήσατε μαζί μου, προσέξατε το έργο μου, και ακόμα δεν πιστεύετε ότι ήρθα από τον Πατέρα μου. Αλλά εκείνοι που πιστεύουν – ας μην φοβούνται. Όλοι εκείνοι που καθοδηγούνται από τον Πατέρα θα έρθουν σε μένα, και όποιος έρχεται σε μένα δεν θα διωχτεί καθόλου.
(1711.1) 153:2.9 Και τώρα θα σας ανακοινώσω, μια για πάντα, ότι έχω έρθει στη γη, όχι για να κάνω το θέλημά μου, αλλά το θέλημα Εκείνου που με έστειλε. Και αυτό είναι το τελικό θέλημα Εκείνου που με έστειλε, ότι από όλους όσους μου έδωσε δεν θα χάσω κανέναν. Και αυτό είναι το θέλημα του Πατέρα: Καθένας που προσέχει τον Υιό και πιστεύει σε αυτόν θα έχει αιώνια ζωή. Εχθές μόνο σας έθρεψα με ψωμί για τα σώματά σας, σήμερα σας προσφέρω τον άρτο της ζωής για τις πεινασμένες ψυχές σας. Θα πάρετε σήμερα τον άρτο του πνεύματος όπως τόσο πρόθυμα φάγατε το ψωμί του κόσμου αυτού;».
(1711.2) 153:2.10 Καθώς ο Ιησούς σταμάτησε για ένα λεπτό, να κοιτάξει το εκκλησίασμα, ένας από τους διδασκάλους από την Ιερουσαλήμ (ένα μέλος του Σανχεντρίν) σηκώθηκε και ρώτησε: «Κατάλαβα καλά, ότι λες πως είσαι το ψωμί που έρχεται από τον ουρανό, και ότι το μάννα που έδωσε ο Μωυσής στους πατέρες μας στην έρημο δεν ήταν;». Και ο Ιησούς απάντησε στον Φαρισαίο: «Κατάλαβες καλά». Τότε είπε ο Φαρισαίος: «Δεν είσαι λοιπόν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, ο γιος του Ιωσήφ, του μαραγκού; Δεν είναι ο πατέρας σου και η μητέρα σου, όπως και τα αδέλφια σου, γνωστοί σε εμάς; Τότε πώς εμφανίζεσαι εδώ στον οίκο του Θεού και διακηρύσσεις πως έχεις κατέβει από τον ουρανό;».
(1711.3) 153:2.11 Εκείνη την ώρα δημιουργήθηκε μεγάλος ψίθυρος στη συναγωγή και προμηνυόταν τέτοιος αναβρασμός που ο Ιησούς σηκώθηκε και είπε: «Ας έχουμε υπομονή, η αλήθεια δεν φοβάται την έντιμη εξέταση. Είμαι όσα λέτε και ακόμα περισσότερα. Ο Πατέρας και Εγώ είμαστε ένα. Ο Υιός κάνει μόνον όσα τον διδάσκει ο Πατέρας, ενώ όλα εκείνα που έχουν δοθεί στον Υιό από τον Πατέρα, τα καλωσορίζει ο Υιός. Έχετε διαβάσει στους Προφήτες που είναι γραμμένο ότι: ‘Όλοι θα διδαχθείτε από το Θεό’ και ότι ‘Εκείνοι που διδάσκονται από τον Πατέρα θα ακούσουν και τον Υιό’. ‘Καθένας που παραδίνεται στη διδασκαλία τού εντός του ανθρώπου κατοικούντος πνεύματος του Πατέρα, θα έρθει τελικά σε μένα. Κανένας δεν είδε τον Πατέρα αλλά το πνεύμα του Πατέρα κατοικεί μέσα στον άνθρωπο. Και ο Υιός που έχει κατέβει από τον ουρανό, έχει δει βέβαια τον Πατέρα. Και εκείνοι που πιστεύουν αληθινά στον Υιό έχουν ήδη αιώνια ζωή.
(1711.4) 153:2.12 Είμαι ο άρτος της ζωής. Οι πατέρες σας έφαγαν το μάννα στην έρημο και τώρα έχουν πεθάνει. Αλλά τον άρτο που κατέρχεται από το Θεό, αν ο άνθρωπος τον φάει, δεν θα πεθάνει ποτέ το πνεύμα του. Επαναλαμβάνω, είμαι αυτός ο ζωντανός άρτος και κάθε ψυχή που επιτυγχάνει την πραγματοποίηση της ενωμένης αυτής φύσης του Θεού και του ανθρώπου θα ζήσει για πάντα. Και αυτό τον άρτο της ζωής που δίνω σε όλους που θα τον δεχτούν, είναι η δική μου ζωντανή και συνδυασμένη φύση. Ο Πατέρας μέσα στον Υιό και ο Υιός μαζί με τον Πατέρα – αυτή είναι η αποκάλυψή μου που δίνει ζωή στον κόσμο και το δώρο μου της σωτηρίας για όλα τα έθνη».
(1711.5) 153:2.13 Όταν ο Ιησούς τελείωσε την ομιλία του, ο υπεύθυνος της συναγωγής διέλυσε το εκκλησίασμα αλλά αυτοί δεν έφευγαν. Συνωστίστηκαν γύρω από τον Ιησού για να κάνουν περισσότερες ερωτήσεις, ενώ άλλοι ψιθύριζαν και φιλονικούσαν μεταξύ τους. Και αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για περισσότερο από τρεις ώρες. Ήταν καλά περασμένες επτά πριν διαλυθεί τελικά το ακροατήριο.
(1712.1) 153:3.1 Πολλές ήταν οι ερωτήσεις που έγιναν στον Ιησού μετά τη συγκέντρωση. Μερικές έγιναν από τους μπερδεμένους μαθητές του, αλλά οι περισσότερες έγιναν από αυτούς που δεν πίστευαν αλλά ανακατεύτηκαν με μικρολεπτομέρειες αναζητώντας μόνο και μόνο να του δημιουργήσουν ενόχληση και να τον παγιδεύσουν.
(1712.2) 153:3.2 Ένας από τους Φαρισαίους που είχαν επισκεφθεί τη συναγωγή, ανέβηκε στο βάθρο μιας λάμπας και ξεφώνησε αυτή την ερώτηση: «Μας λες ότι είσαι ο άρτος της ζωής. Πώς μπορείς να μας δώσεις τη σάρκα σου για να την φάμε ή το αίμα σου για να το πιούμε; Πού χρησιμεύει η διδασκαλία σου αν δεν μπορεί να εφαρμοστεί;». Και ο Ιησούς απάντησε λέγοντας: «Δεν σας δίδαξα ότι η σάρκα μου είναι ο άρτος της ζωής ούτε ότι το αίμα μου είναι το νερό γι αυτό. Αλλά σας είπα ότι η ζωή μου στη γη είναι το κατάλυμα του άρτου της ζωής. Το γεγονός του Λόγου του Θεού που βρίσκει κατάλυμα στη σάρκα και το φαινόμενο του Υιού του Ανθρώπου που υπόκειται στο θέλημα του Θεού, αποτελούν μια πραγματικότητα που είναι ισοδύναμη της θεϊκής αξίας. Δεν μπορείς να φας τη σάρκα μου ούτε να πιεις το αίμα μου, αλλά μπορείς να γίνεις ένα με μένα στο πνεύμα όπως είμαι ένα στο πνεύμα Εγώ με τον Πατέρα. Μπορείς να τρέφεσαι από τον αιώνιο λόγο του Θεού, ο οποίος είναι πραγματικά ο άρτος της ζωής, και ο οποίος έχει βρει κατάλυμα στη θνητή σάρκα. Και μπορείς να δροσίζεις την ψυχή σου με το θεϊκό πνεύμα που είναι πραγματικά το ύδωρ της ζωής. Ο Πατέρας με έστειλε στον κόσμο για να δείξω τον τρόπο που επιθυμεί να ενοικεί και να κατευθύνει όλους τους ανθρώπους. Και έζησα με τέτοιον τρόπο τη ζωή μου ώστε να εμπνέω όλους τους ανθρώπους να αναζητούν παρόμοια και να μαθαίνουν να κάνουν το θέλημα τού εντός του ανθρώπου ενοικούντος ουράνιου Πατέρα».
(1712.3) 153:3.3 Τότε ένας από τους κατασκόπους της Ιερουσαλήμ ο οποίος παρατηρούσε τον Ιησού και τους αποστόλους του, είπε: «Παρατηρούμε ότι ούτε εσύ ούτε οι απόστολοί σου πλένετε τα χέρια σας σωστά πριν φάτε ψωμί. Πρέπει να γνωρίζετε καλά ότι τέτοια πρακτική, του να τρώτε με μιαρά και άπλυτα χέρια είναι παράβαση του νόμου των πρεσβυτέρων. Ούτε πλένετε σωστά τα ποτήρια που πίνετε και τα πιάτα που τρώτε. Γιατί δείχνετε τέτοια ασέβεια στις παραδόσεις των πατέρων και τους νόμους των πρεσβυτέρων;». Όταν ο Ιησούς τον άκουσε να μιλάει, αποκρίθηκε: «Γιατί παραβαίνεις τις εντολές του Θεού με τους νόμους της παράδοσής σας; Η εντολή λέγει, ‘Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου’, και σε διατάσσει να μοιραστείς μαζί τους την περιουσία σου αν χρειαστεί, αλλά θεσπίσατε ένα νόμο της παράδοσης που επιτρέπει στα απείθαρχα παιδιά να λένε ότι τα χρήματα, με τα οποία θα μπορούσαν να είχαν βοηθηθεί οι γονείς, έχουν ‘δοθεί στο Θεό’. Έτσι ο νόμος των πρεσβυτέρων απαλλάσσει τέτοια πανούργα παιδιά από τις ευθύνες τους, μολονότι τα παιδιά στη συνέχεια χρησιμοποιούν όλα αυτά τα χρήματα για τη δική τους άνεση. Γιατί εσείς λοιπόν με αυτόν τον τρόπο ακυρώνετε την εντολή με την ίδια σας την παράδοση; Καλά έπραξε ο Ησαΐας όταν προφήτευε για την υποκρισία σας λέγοντας: ‘Αυτός ο λαός με τιμά με τα χείλη αλλά η καρδιά τους είναι μακριά από μένα. Μάταια με λατρεύουν, διδάσκοντας με τις θεωρίες τους τις εντολές των ανθρώπων’.
(1712.4) 153:3.4 Μπορείτε να καταλάβετε πώς καταστρατηγείτε την εντολή ενώ κρατάτε στέρεα την ανθρώπινη παράδοση. Είστε εντελώς πρόθυμοι να απαρνηθείτε το λόγο του Θεού ενώ διατηρείτε τις δικές σας παραδόσεις. Και με πολλούς άλλους τρόπους τολμάτε να προβάλετε τις δικές σας διδασκαλίες πάνω από το νόμο των προφητών».
(1712.5) 153:3.5 Ο Ιησούς τότε απεύθυνε τις παρατηρήσεις του σε όλους τους παρόντες. Είπε: «Δώστε μεγάλη προσοχή όλοι σας. Δεν είναι εκείνο που εισέρχεται στο στόμα, που λερώνει πνευματικά τον άνθρωπο, αλλά μάλλον εκείνο που απορρέει από το στόμα και από την καρδιά». Αλλά ακόμα και οι απόστολοι απέτυχαν να πιάσουν ολοκληρωτικά το νόημα των λέξεων, γιατί ο Σίμων Πέτρος ρώτησε επίσης: «Από το φόβο μήπως μερικοί από τους ακροατές σου προσβληθούν άσκοπα, θα μας εξηγήσεις το νόημα αυτών των λέξεων;». Και ο Ιησούς είπε τότε στον Πέτρο: «Και εσύ επίσης δυσκολεύεσαι να καταλάβεις; Δεν γνωρίζεις ότι κάθε φυτό που δεν έχει φυτέψει ο Πατέρας μου θα ξεριζωθεί; Στρέψε τώρα την προσοχή σου σ’ εκείνους που υποτίθεται ότι γνωρίζουν την αλήθεια. Δεν μπορείς να εξαναγκάσεις τους ανθρώπους να αγαπήσουν την αλήθεια. Πολλοί από αυτούς τους διδασκάλους είναι τυφλοί οδηγοί. Και ξέρεις ότι, εάν ο τυφλός οδηγεί άλλο τυφλό, και οι δυο θα πέσουν στο λάκκο. Αλλά πρόσεχε πολύ καλά όταν σου λέγω την αλήθεια που αφορά εκείνα τα πράγματα τα οποία κηλιδώνουν ηθικά και μολύνουν πνευματικά τους ανθρώπους. Δηλώνω πως δεν είναι εκείνο που εισέρχεται στο σώμα από το στόμα ή κατορθώνει να περάσει στη σκέψη μέσα από τα μάτια και τα αυτιά, που λερώνουν τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μιαίνεται μόνο από εκείνο το κακό που προέρχεται από την καρδιά και που εκφράζεται με τα λόγια και τα έργα αυτών των ασεβών ατόμων. Δεν γνωρίζεις ότι είναι από την καρδιά, που προέρχονται οι κακές σκέψεις, τα αμαρτωλά σχέδια φόνου, κλεψιάς και μοιχείας, μαζί με τη ζήλια, την υπεροψία, το θυμό, την εκδίκηση, τις βρισιές και την ψευδορκία; Και αυτά τα πράγματα είναι που λερώνουν τους ανθρώπους και όχι το ότι τρώγει κανείς ψωμί με τυπικά ακάθαρτα χέρια».
(1713.1) 153:3.6 Οι Φαρισαίοι επίτροποι του Σανχεντρίν της Ιερουσαλήμ ήταν τώρα σχεδόν πεπεισμένοι ότι ο Ιησούς έπρεπε να συλληφθεί με την κατηγορία της βλασφημίας ή του εμπαιγμού των ιερών νόμων των Ιουδαίων, γι αυτό και οι προσπάθειές τους να τον εμπλέξουν στη συζήτηση, και σε πιθανή επίθεση, για κάποιες από τις παραδόσεις των πρεσβυτέρων, ή των καλούμενων προφορικών νόμων του έθνους. Άσχετα με το πόσο σπάνιο μπορεί να είναι το νερό, αυτοί οι σκλαβωμένοι με την παράδοση Ιουδαίοι δεν θα αμελούσαν τον απαραίτητο τελετουργικό καθαρμό των χεριών τους πριν από κάθε γεύμα. Ήταν πιστεύω τους «καλύτερα να πεθάνει κανείς παρά να παραβιάσει τις εντολές των πρεσβυτέρων». Οι κατάσκοποι έκαναν αυτή την ερώτηση επειδή είχε αναφερθεί ότι ο Ιησούς είχε πει, «Η σωτηρία είναι θέμα καθαρής καρδιάς παρά καθαρών χεριών». Αλλά τέτοια πιστεύω, όταν γίνουν κάποτε μέρος της θρησκείας κάποιου, είναι δύσκολο μετά να φύγουν. Για πολλά ακόμα χρόνια μετά από αυτή την ημέρα, ο απόστολος Πέτρος ήταν δεσμώτης του φόβου από τις πολλές παραδόσεις για πράγματα καθαρά και ακάθαρτα, και ελευθερώθηκε ολοκληρωτικά μόνο μετά από την εμπειρία ενός ασυνήθιστου και ζωντανού ονείρου. Όλα αυτά μπορεί να γίνουν καλύτερα κατανοητά όταν θυμίσουμε ότι αυτοί οι Ιουδαίοι θεωρούσαν το να φάει κανείς με άπλυτα χέρια το ίδιο άσχημο με το να έχει συναλλαγές με μια πόρνη, και τα δυο το ίδιο τιμωρητέα με αφορισμό.
(1713.2) 153:3.7 Με αυτό τον τρόπο επέλεξε ο Κύριος να συζητήσει και να εκθέσει την ανοησία όλου του ραβινικού συστήματος των κανόνων και των ρυθμίσεων τα οποία αντιπροσωπευόντουσαν από τον άγραφο νόμο – τις παραδόσεις των πρεσβυτέρων, οι οποίες θεωρούνταν πιο ιερές και πιο δεσμευτικές για τους Ιουδαίους ακόμα και από τις διδασκαλίες των Γραφών. Και ο Ιησούς μίλησε ανοιχτά με λιγότερη επιφύλαξη επειδή γνώριζε ότι είχε έρθει η ώρα που δεν μπορούσε να κάνει τίποτε περισσότερο για να εμποδίσει μια ανοιχτή ρήξη με αυτούς τους ιερατικούς αρχηγούς.
(1713.3) 153:4.1 Στη μέση της συζήτησης αυτής μετά τη συγκέντρωση, ένας από τους Φαρισαίους από την Ιερουσαλήμ έφερε στον Ιησού ένα τρελό νέο που εξουσιαζόταν από ένα ανυπάκουο και επαναστατικό πνεύμα. Οδηγώντας αυτόν τον τρελό νεαρό στον Ιησού, είπε: «Τι μπορείς να κάνεις για μια ασθένεια σαν κι αυτή; Μπορείς να βγάλεις έξω δαιμόνια;». Και όταν ο Κύριος κοίταξε το νεαρό, συγκινήθηκε και νεύοντας στο νέο να πάει σ’ αυτόν, τον έπιασε από το χέρι και είπε: «Γνωρίζεις ποιος είμαι. Βγες έξω από αυτόν και θα επιφορτίσω έναν από τους πιστούς συντρόφους σου να προσέχει ώστε να μην επιστρέψεις». Και αμέσως ο νεαρός έγινε καλά και βρήκε το μυαλό του. Και αυτή είναι η πρώτη φορά που ο Ιησούς πραγματικά έβγαλε ένα «κακό πνεύμα» έξω από ένα ανθρώπινο ον. Όλες οι προηγούμενες περιπτώσεις ήταν μόνο υποτιθέμενες κατοχές από το διάβολο. Αλλά αυτή ήταν μια αυθεντική περίπτωση δαιμονικής κατοχής, όπως αυτές που συνέβαιναν καμιά φορά εκείνη την εποχή, και μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν το πνεύμα του Κυρίου εκχύθηκε σε όλους τους ανθρώπους, κάνοντας για πάντα αδύνατο σε αυτούς τους ουράνιους επαναστάτες να έχουν αυτό το πλεονέκτημα εις βάρος μερικών ασταθών τύπων ανθρώπινων υπάρξεων.
(1714.1) 153:4.2 Όταν ο λαός θαύμασε, ένας από τους Φαρισαίους σηκώθηκε και κατηγόρησε ότι ο Ιησούς έκανε αυτά τα πράγματα επειδή είχε συμμαχήσει διαβόλους, ότι με τη γλώσσα που χρησιμοποίησε για να διώξει το διάβολο, παραδέχτηκε ότι γνώριζαν ο ένας τον άλλον και συνέχισε αναφέροντας ότι οι θρησκευτικοί διδάσκαλοι και οι αρχηγοί στην Ιερουσαλήμ είχαν αποφασίσει ότι ο Ιησούς έκανε τα λεγόμενα θαύματά του με τη δύναμη του Βελζεβούλ, του πρίγκιπα των διαβόλων. Είπε ο Φαρισαίος: «Μην έχετε σχέσεις με αυτόν τον άνθρωπο. Είναι συνεργάτης του Σατανά».
(1714.2) 153:4.3 Τότε είπε ο Ιησούς: «Πώς μπορεί ο Σατανάς να εκδιώξει το Σατανά; Ένα βασίλειο διχασμένο με τον εαυτό του δεν μπορεί να σταθεί. Αν ένα σπίτι έχει χωριστεί από τον εαυτό του, γρήγορα θα επέλθει ερήμωση. Μπορεί μια πόλη να αντέξει σε μια πολιορκία αν δεν είναι ενωμένη; Αν ο Σατανάς εκδιώκει το Σατανά, έχει χωριστεί από τον εαυτό του, τότε πώς μπορεί να υφίσταται το βασίλειό του; Θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι κανείς δεν μπορεί να εισέλθει στο σπίτι ενός ισχυρού άνδρα και να ληστέψει τα αγαθά του, αν πρώτα δεν υπερισχύσει και δέσει εκείνο τον ισχυρό άνδρα. Και έτσι, αν εγώ με τη δύναμη του Βελζεβούλ εκδιώκω δαιμόνια, με ποιανού τη δύναμη οι γιοι σας τα εκδιώκουν; Αυτοί λοιπόν ας είναι οι κριτές σας. Αλλά αν εγώ, με το πνεύμα του Θεού, εκδιώκω δαιμόνια, τότε η βασιλεία του Θεού βρίσκεται πράγματι μέσα μου. Αν δεν είχατε τυφλωθεί από την προκατάληψη και δεν είχατε παραπλανηθεί από το φόβο και την υπεροψία, θα διακρίνατε εύκολα ότι κάποιος που είναι ανώτερος από τα δαιμόνια βρίσκεται ανάμεσά σας. Με αναγκάζετε να δηλώσω ότι όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου, ενώ εκείνος που δεν συσσωρεύει μαζί μου, διασκορπίζει. Θα εκστομίσω μια σοβαρή προειδοποίηση σε σας που τολμήσατε, με τα μάτια σας ανοιχτά και με προμελετημένη μοχθηρία, με πονηριά να αποδώσετε τα έργα του Θεού σε πράξεις των διαβόλων! Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όλες οι αμαρτίες σας θα συγχωρεθούν, ακόμα και όλες οι βλασφημίες σας, αλλά οποιοσδήποτε βλασφημήσει κατά του Θεού επισταμένα και με πρόστυχη πρόθεση δεν θα λάβει συγχώρεση. Τέτοιοι επίμονοι εργάτες της αμαρτίας δεν θα ζητήσουν ποτέ ούτε και θα λάβουν συγχώρεση, θα είναι ένοχοι της αμαρτίας για αιώνια απόρριψη της θεϊκής συγχώρεσης.
(1714.3) 153:4.4 Πολλοί από σας σήμερα έχετε φτάσει στο χώρισμα των δρόμων. Έχετε φτάσει στο ξεκίνημα για να κάνετε την αναπόφευκτη επιλογή μεταξύ του θελήματος του Πατέρα και των δρόμων του σκότους που από μόνοι σας θα διαλέξετε. Και όπως επιλέγετε σήμερα, αυτό τελικά θα γίνετε. Είτε θα γίνετε το καλό δέντρο με τους καλούς καρπούς, ή διαφορετικά το δέντρο θα γίνει διεφθαρμένο και οι καρποί του διεφθαρμένοι επίσης. Δηλώνω ότι στο αιώνιο βασίλειο του Πατέρα μου το δέντρο αναγνωρίζεται από τους καρπούς του. Μερικοί από εσάς όμως που είστε σαν οχιές, πώς μπορείτε, έχοντας ήδη επιλέξει το κακό, να παράγετε καλούς καρπούς; Μετά από όλα αυτά, από την αφθονία της κακίας στις καρδιές σας μιλάνε οι κουβέντες σας».
(1714.4) 153:4.5 Μετά ένας άλλος Φαρισαίος σηκώθηκε, ο οποίος είπε: «Διδάσκαλε, θα θέλαμε να μας δώσεις ένα προκαθορισμένο σημάδι με το οποίο θα συμφωνούσαμε, σαν επαλήθευση της εξουσίας σου και του δικαιώματος να διδάσκεις. Συμφωνείς με μια τέτοια διευθέτηση;». Και όταν ο Ιησούς το άκουσε αυτό, είπε: «Αυτή η άπιστη γενιά που αναζητά σημάδια γυρεύει τεκμήριο, αλλά κανένα σημάδι δεν θα σας δοθεί άλλο από εκείνο που ήδη έχετε, και το οποίο θα καταλάβετε όταν ο Γιος του Ανθρώπου αναχωρήσει από ανάμεσά σας».
(1714.5) 153:4.6 Και όταν τελείωσε την ομιλία, οι απόστολοι τον περιτριγύρισαν και τον οδήγησαν μακριά από τη συναγωγή. Σιωπηλά έκαναν το δρόμο μαζί του μέχρι το σπίτι στη Βηθσαϊδά. Ήταν όλοι κατάπληκτοι και κάπως φοβισμένοι από την ξαφνική αλλαγή στην τακτική της διδασκαλίας του Κυρίου. Ήταν τελείως ασυνήθιστοι να τον βλέπουν να δρα με τόσο επιθετικό τρόπο.
(1715.1) 153:5.1 Επανειλημμένα ο Ιησούς είχε εκτινάξει σε κομμάτια τις ελπίδες των αποστόλων του, επανειλημμένα είχε συντρίψει τις πιο αγαπητές προσδοκίες τους, αλλά καμία άλλη απογοήτευση ή θλίψη δεν έμοιαζε με εκείνη που τους έπιασε τώρα. Και επίσης, είχε ανακατευτεί μαζί με την κατάθλιψή τους ένας αληθινός φόβος για την ασφάλειά τους. Είχαν όλοι εκπληκτικά τρομάξει από την αιφνιδιαστική και πλήρη εγκατάλειψη της μάζας. Επίσης ήταν φοβισμένοι σε μεγάλο βαθμό και συγχυσμένοι από το απροσδόκητο θράσος και τη βέβαιη αποφασιστικότητα που έδειχναν οι Φαρισαίοι που είχαν φθάσει από την Ιερουσαλήμ. Αλλά περισσότερο από όλα είχαν ζαλιστεί από την ξαφνική αλλαγή τακτικής του Ιησού. Κάτω από κανονικές συνθήκες θα είχαν καλοδεχτεί την εμφάνιση αυτής της πιο επιθετικής στάσης, αλλά τώρα που έγινε, μαζί με τόσα που ήταν απροσδόκητα, τους ξάφνιαζε.
(1715.2) 153:5.2 Και τώρα, πάνω από όλες αυτές τις ανησυχίες, όταν έφθασαν σπίτι, ο Ιησούς αρνήθηκε να φάει. Για ώρες απομονώθηκε σε ένα από τα επάνω δωμάτια. Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα όταν ο Ιωάβ, ο αρχηγός των ευαγγελιστών, γύρισε και ανέφερε ότι περίπου ένα τρίτο των συνεργατών του είχαν λιποτακτήσει από την υπόθεση. Όλο το βράδυ πιστοί μαθητές ερχόντουσαν και έφευγαν, αναφέροντας ότι η μεταστροφή των αισθημάτων προς τον Κύριο ήταν γενική στην Καπερναούμ. Οι αρχηγοί από την Ιερουσαλήμ δεν άργησαν να θρέψουν αυτό το αίσθημα της δυσαρέσκειας και έψαχναν με κάθε δυνατό τρόπο να συμβάλλουν στην κίνηση απομάκρυνσης από τον Ιησού και τη διδασκαλία του. Όλες αυτές τις δύσκολες ώρες οι δώδεκα γυναίκες βρισκόντουσαν σε συνεδρίαση στο σπίτι του Πέτρου. Είχαν ταραχτεί φοβερά αλλά καμία από αυτές δεν λιποτάκτησε.
(1715.3) 153:5.3 Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα όταν ο Ιησούς κατέβηκε από το υπερώο και στάθηκε ανάμεσα στους δώδεκα και στους συντρόφους τους, συνολικά τριάντα περίπου όλοι. Είπε: «Αναγνωρίζω ότι αυτό το ξεδιάλεγμα της βασιλείας σάς καταπονεί, αλλά είναι αναπόφευκτο. Ακόμη, μετά από όλη την εκπαίδευση που έχετε, υπάρχει κανένας καλός λόγος για τον οποίο δυσκολεύεστε να πιστέψετε στα λόγια μου; Γιατί είστε γεμάτοι φόβο και κατάπληξη ενώ βλέπετε τη βασιλεία να χάνει αυτά τα χλιαρά πλήθη και αυτούς τους απρόθυμους μαθητές; Γιατί στενοχωριέστε όταν η καινούργια μέρα ξημερώνει για τη λαμπερή καινούργια δόξα της πνευματικής διδασκαλίας της βασιλείας των ουρανών; Αν βρίσκετε δύσκολο να υπομένετε αυτή τη δοκιμασία, τι τότε, θα κάνετε όταν ο Γιος του Ανθρώπου πρέπει να επιστρέψει στον Πατέρα; Πώς θα προετοιμαστείτε για την ώρα που θα ανέλθω στο μέρος από το οποίο ήρθα σε αυτόν τον κόσμο;
(1715.4) 153:5.4 Αγαπημένοι μου, πρέπει να θυμάστε ότι είναι το πνεύμα που επιταχύνει. Η σάρκα και όλο εκείνο που την χαρακτηρίζει έχει μικρό όφελος. Τα λόγια που σας έχω πει είναι το πνεύμα της ζωής. Να έχετε καλή διάθεση! Δεν σας εγκατέλειψα. Πολλοί μπορεί να ενοχληθούν από τα καθαρά λόγια αυτών των ημερών. Ακούσατε ήδη ότι πολλοί από τους μαθητές μου έκαναν πίσω. Δεν βαδίζουν μαζί μου πλέον. Από την αρχή γνώριζα ότι αυτοί οι απρόθυμοι πιστοί θα αποτύγχαναν στο δρόμο τους. Εγώ δεν διάλεξα εσάς, δώδεκα άνδρες και σας ξεχώρισα σαν πρεσβευτές της βασιλείας; Και τώρα σε μια τέτοια ώρα όπως αυτή θα λιποτακτούσατε επίσης; Ας κοιτάξει ο καθένας σας τη δική του πίστη, γιατί ένας από εσάς βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο». Και όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει, ο Σίμων Πέτρος είπε: «Ναι, Κύριε, είμαστε λυπημένοι και μπερδεμένοι, αλλά ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψουμε. Μας έχεις διδάξει τα λόγια της αιώνιας ζωής. Πιστέψαμε σε σένα και σε ακολουθήσαμε όλο αυτό τον καιρό. Δεν θα γυρίσουμε πίσω, γιατί γνωρίζουμε ότι σε έχει στείλει ο Θεός». Και όταν ο Πέτρος σταμάτησε να μιλάει, όλοι με ένα γνέψιμο συμφώνησαν για την υπόσχεση αυτή της πίστης τους.
(1716.1) 153:5.5 Τότε είπε ο Ιησούς: «Πηγαίνετε να αναπαυθείτε, γιατί έρχονται καιροί γεμάτοι δραστηριότητα, μέρες δράσης είναι ακριβώς μπροστά».
(1717.1) 154:0.1 Την επεισοδιακή νύχτα της 30ης Απριλίου, ενώ ο Ιησούς μίλαγε με παρηγορητικά και ενθαρρυντικά λόγια στους αποκαρδιωμένους και μπερδεμένους μαθητές του, στην Τιβεριάδα είχε συγκληθεί ένα συμβούλιο μεταξύ του Ηρώδη Αντύπα και μιας ομάδας ειδικών επιτρόπων που εκπροσωπούσαν το Σανχεντρίν της Ιερουσαλήμ. Αυτοί οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι εξωθούσαν τον Ηρώδη να συλλάβει τον Ιησού. Έκαναν ότι μπορούσαν καλύτερο για να τον πείσουν ότι ο Ιησούς αφύπνιζε τη μάζα για έριδες ακόμη και για επανάσταση. Αλλά ο Ηρώδης αρνήθηκε να αναλάβει δράση εναντίον του σαν πολιτικού παραβάτη. Οι πληροφοριοδότες του Ηρώδη τού είχαν σωστά αναφέρει το επεισόδιο που είχε γίνει στην απέναντι όχθη της λίμνης, όταν ο λαός ζήτησε να ανακηρύξει τον Ιησού βασιλιά και πώς αυτός απέρριψε την πρόταση.
(1717.2) 154:0.2 Ένας από την επίσημη οικογένεια του Ηρώδη, ο Χούζα, του οποίου η γυναίκα ανήκε στη γυναικεία ομάδα, τον είχε πληροφορήσει ότι ο Ιησούς δεν προτίθετο να ανακατευθεί με τις υποθέσεις της γήινης εξουσίας. Ότι ενδιαφερόταν μόνο για την εγκαθίδρυση της πνευματικής αδελφότητας των πιστών του, την οποία αδελφότητα ονόμαζε βασιλεία των ουρανών. Ο Ηρώδης είχε εμπιστοσύνη στις αναφορές του Χούζα, τόσο πολύ μάλιστα που αρνήθηκε να ανακατευθεί με τις δραστηριότητες του Ιησού. Ο Ηρώδης εκείνο τον καιρό είχε επίσης επηρεαστεί, στη στάση του απέναντι στον Ιησού, από τον δεισιδαιμονικό φόβο του για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ο Ηρώδης ήταν ένας από εκείνους τους αποστάτες Ιουδαίους που, ενώ δεν πίστευε πουθενά, φοβόταν τα πάντα. Είχε τύψεις που είχε θανατώσει τον Ιωάννη και δεν ήθελε να εμπλακεί σε αυτές τις ίντριγκες κατά του Ιησού. Γνώριζε πολλές περιπτώσεις ασθενειών που είχαν γιατρευτεί προφανώς από τον Ιησού, και τον θεωρούσε είτε σαν προφήτη είτε σαν κάποιο σχετικά αβλαβή φανατικό της θρησκείας.
(1717.3) 154:0.3 Όταν οι Ιουδαίοι απείλησαν ότι θα αναφέρουν στον Καίσαρα πως προστάτευε ένα προδοτικό υποκείμενο, ο Ηρώδης τους διέταξε να εξέλθουν από την αίθουσα των συμβουλίων. Τα πράγματα παρέμειναν τοιουτοτρόπως για μια εβδομάδα, κατά την οποία ο Ιησούς ετοίμασε τους οπαδούς του για την επικείμενη διασπορά.
(1717.4) 154:1.1 Από την 1η μέχρι τις 7 Μαΐου ο Ιησούς συγκέλεσε ένα πολύ στενό συμβούλιο με τους οπαδούς του στο σπίτι του Ζεβεδαίου. Μόνο οι δοκιμασμένοι και έμπιστοι μαθητές επιτρεπόταν να παρευρεθούν σε αυτές τις συγκεντρώσεις. Εκείνο τον καιρό υπήρχαν μόνο περίπου εκατό μαθητές που είχαν το ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσουν γενναία την αντίθεση των Φαρισαίων και να δηλώσουν ανοιχτά την πίστη τους στον Ιησού. Με αυτή την ομάδα έκανε συγκεντρώσεις το πρωί, το απόγευμα και το βράδυ. Μικρές συντροφιές από αναζητητές συγκεντρώνονταν κάθε απόγευμα στην ακροθαλασσιά, όπου μερικοί ευαγγελιστές ή απόστολοι τους μιλούσαν. Αυτές οι ομάδες σπάνια αριθμούσαν περισσότερο από πενήντα.
(1717.5) 154:1.2 Την Παρασκευή αυτής της εβδομάδας οι άρχοντες της συναγωγής της Καπερναούμ έδρασαν επίσημα και έκλεισαν τον οίκο του Θεού στον Ιησού και σε όλους τους οπαδούς του. Αυτή η ενέργεια πάρθηκε μετά από πρόκληση των Φαρισαίων της Ιερουσαλήμ. Ο Ιάειρος παραιτήθηκε από αρχηγός και ανοιχτά ευθυγραμμίστηκε με τον Ιησού.
(1718.1) 154:1.3 Η τελευταία παραθαλάσσια συγκέντρωση έγινε το απόγευμα του Σαββάτου, 7 Μαΐου. Ο Ιησούς μίλησε σε λιγότερους από εκατόν πενήντα που είχαν μαζευτεί εκείνη την ώρα. Το βράδυ του Σαββάτου αυτού σημειώθηκε σαν ο χρόνος της χαμηλότερης υποχώρησης της εκτίμησης του λαϊκού αισθήματος για τον Ιησού και τη διδασκαλία του. Από τότε και μετά υπήρξε μια σταθερή, αργή αλλά πιο υγιής και αξιόπιστη αύξηση ευνοϊκού αισθήματος. Μια νέα συνέχεια χτίστηκε η οποία είχε πιο καλά θεμέλια σε πνευματική πίστη και αληθινή θρησκευτική εμπειρία. Το περισσότερο ή λιγότερο σύνθετο και συμβιβαστικό μεταβατικό στάδιο, μεταξύ των υλιστικών σκέψεων της βασιλείας που έγιναν από τους οπαδούς του Κυρίου και εκείνων των πιο ιδεαλιστικών και πνευματικών σκέψεων που διδάχτηκαν από τον Ιησού, είχε τελειώσει οριστικά. Από τώρα και στο εξής υπήρξε μια περισσότερο ανοιχτή διακήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας για τους ευρύτερους σκοπούς του και τις ευρέως διεσπαρμένες πνευματικές συνέπειές του.
(1718.2) 154:2.1 Την Κυριακή 8 Μαΐου, 29 μ.Χ., στην Ιερουσαλήμ, το Σανχεντρίν έβγαλε ψήφισμα που έκλεινε όλες τις συναγωγές της Παλαιστίνης στον Ιησού και τους οπαδούς του. Αυτό ήταν πρωτάκουστος σφετερισμός της εξουσίας από το Σανχεντρίν της Ιερουσαλήμ. Μέχρι τότε κάθε συναγωγή υπήρχε και λειτουργούσε σαν ανεξάρτητη συνάθροιση πιστών και ήταν κάτω από την εξουσία και διεύθυνση της δικής της ομάδας διοικούντων. Μόνο οι συναγωγές της Ιερουσαλήμ ήταν κάτω από την εξουσία του Σανχεντρίν. Αυτή η συνοπτική διαδικασία του Σανχεντρίν ακολουθήθηκε από την παραίτηση πέντε μελών του. Εκατό απεσταλμένοι ορίστηκαν αμέσως για να μεταφέρουν και να επιβάλλουν αυτό το ψήφισμα. Μέσα στο μικρό διάστημα των δυο εβδομάδων κάθε συναγωγή στην Παλαιστίνη υπέκυψε στο μανιφέστο αυτό του Σανχεντρίν εκτός από τη συναγωγή της Χεβρώνας. Οι άρχοντες της συναγωγής της Χεβρώνας αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν το δικαίωμα του Σανχεντρίν να ασκεί τέτοια δικαιοδοσία πάνω στα μέλη της. Αυτή η άρνηση να αποδεχτεί το ψήφισμα της Ιερουσαλήμ βασιζότανε στη διαφορά που είχε για την εκκλησιαστική αυτονομία της παρά στη συμπάθεια για την περίπτωση του Ιησού. Σύντομα μετά από αυτό η συναγωγή της Χεβρώνας καταστράφηκε από φωτιά.
(1718.3) 154:2.2 Το ίδιο αυτό πρωινό της Κυριακής, ο Ιησούς ανακοίνωσε αργία μιας εβδομάδας, παρακινώντας όλους τους μαθητές του να επιστρέψουν στα σπίτια τους ή στους φίλους τους για να αναπαύσουν τις ταραγμένες ψυχές τους και να πουν λόγια ενθαρρυντικά στους αγαπημένους τους. Είπε: «Πηγαίνετε στα μέρη σας για να διασκεδάσετε ή να ψαρέψετε ενώ θα προσεύχεστε για την επέκταση της βασιλείας».
(1718.4) 154:2.3 Αυτή την εβδομάδα της ανάπαυσης ο Ιησούς μπόρεσε να επισκεφθεί πολλές οικογένειες και ομάδες ανθρώπων κοντά στην παραλία. Πήγε επίσης σε αρκετές ευκαιρίες για ψάρεμα με το Δαυίδ Ζεβεδαίο και όταν περιδιάβαζε μόνος του τον περισσότερο καιρό, παραφύλαγαν πάντα εκεί κοντά κρυμμένοι δυο ή τρεις από τους πιο πιστούς αγγελιαφόρους του Δαυίδ, που είχαν προκαθορισμένες εντολές από τον αρχηγό τους να προσέχουν τη φύλαξη του Ιησού. Δεν έγινε κανένα δημόσιο κήρυγμα κανενός είδους αυτή την εβδομάδα της ανάπαυσης.
(1718.5) 154:2.4 Αυτή την εβδομάδα ο Ναθαναήλ και ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος υπέφεραν από μια σοβαρή ασθένεια. Επί τρεις ημέρες και νύχτες υπέφεραν από μια έντονη και επίπονη πεπτική διαταραχή. Την τρίτη νύχτα ο Ιησούς έστειλε τη Σαλώμη, τη μητέρα του Ιάκωβου να αναπαυθεί, ενώ αυτός περιποιόταν τους αποστόλους που υπέφεραν. Φυσικά ο Ιησούς θα μπορούσε να τους θεραπεύσει στιγμιαία αυτούς τους δυο άνδρες, αλλά δεν ήταν αυτή η μέθοδος ούτε του Υιού ούτε του Πατέρα σε σχέση με αυτές τις κοινότοπες δυσκολίες και ασθένειες των παιδιών των ανθρώπων στους εξελικτικούς κόσμους μέσα στο χρόνο και το χώρο. Ούτε μια φορά, σε όλη την επεισοδιακή ζωή του στη σάρκα, ο Ιησούς δεν ασχολήθηκε με κανενός είδους υπερφυσική φροντίδα για κανένα από τα μέλη της γήινης οικογένειάς του ή προς το συμφέρον κανενός από τους άμεσους οπαδούς του.
(1719.1) 154:2.5 Συμπαντικές δυσκολίες πρέπει να απαντώνται και πλανητικά εμπόδια πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν μέρος της εμπειρίας της εκγύμνασης για την αύξηση και την ανάπτυξη, την προοδευτική τελειότητα των αναπτυσσόμενων ψυχών των θνητών υπάρξεων. Ο πνευματικός εξαγνισμός της ανθρώπινης ψυχής απαιτεί ενδόμυχη εμπειρία μέσα από την εκπαιδευτική επίλυση ενός ευρέως φάσματος αληθινών προβλημάτων του σύμπαντος. Η ζωώδης φύση και οι κατώτερες μορφές των δημιουργημάτων δεν προοδεύουν θετικά σε περιβαλλοντική ευκολία. Προβληματικές καταστάσεις, που συνδέονται με προσπάθεια σε δράση, συνωμοτούν και παράγουν εκείνες τις διεργασίες του μυαλού, της ψυχής και του πνεύματος που συμβάλλουν ισχυρά στην επίτευξη αξιέπαινων στόχων στην προοδευτική κίνηση των θνητών και στο κατόρθωμα υψηλότερων επιπέδων πνευματικού πεπρωμένου.
(1719.2) 154:3.1 Στις 16 Μαΐου συνήλθε η δεύτερη συγκέντρωση στην Τιβεριάδα, μεταξύ των αρχών της Ιερουσαλήμ και του Ηρώδη Αντύπα. Στο ακροατήριο παρευρίσκονταν οι θρησκευτικοί και οι πολιτικοί αρχηγοί από την Ιερουσαλήμ. Οι Ιουδαίοι αρχηγοί ήταν σε θέση να αναφέρουν στον Ηρώδη ότι πρακτικά όλες οι συναγωγές της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας ήταν κλειστές για τις διδασκαλίες του Ιησού. Έγινε μια νέα προσπάθεια για να κάνουν τον Ηρώδη να συλλάβει τον Ιησού, αλλά αυτός αρνήθηκε να εκτελέσει τις εντολές τους. Στις 18 Μαΐου, όμως, ο Ηρώδης συμφώνησε με το σχέδιο να επιτρέψει στις αρχές του Σανχεντρίν να συλλάβουν τον Ιησού και να τον μεταφέρουν στην Ιερουσαλήμ για να του επιβάλουν θρησκευτικές κατηγορίες αν ο Ρωμαίος κυβερνήτης της Ιουδαίας ενέκρινε τέτοια διευθέτηση. Εν τω μεταξύ, οι εχθροί του Ιησού διέδιδαν με επιμέλεια τη φήμη σε όλη τη Γαλιλαία ότι ο Ηρώδης είχε γίνει εχθρικός προς τον Ιησού και ότι σκόπευε να εξολοθρεύσει όλους που πίστευαν τις διδασκαλίες του.
(1719.3) 154:3.2 Το Σάββατο το βράδυ, 21 Μαΐου, έφτασε η είδηση στην Τιβεριάδα ότι οι πολιτικές αρχές της Ιερουσαλήμ δεν είχαν αντίρρηση για τη συμφωνία μεταξύ του Ηρώδη και των Φαρισαίων να συλλάβουν τον Ιησού και να τον μεταφέρουν στην Ιερουσαλήμ για να δικαστεί ενώπιον του Σανχεντρίν με τις κατηγορίες ότι χλεύαζε τους ιερούς νόμους του Ιουδαϊκού έθνους. Στη συνέχεια, ακριβώς πριν από τα μεσάνυχτα αυτής της μέρας, ο Ηρώδης υπέγραψε το ψήφισμα που εξουσιοδοτούσε τους αξιωματούχους του Σανχεντρίν να συλλάβουν τον Ιησού μέσα στην επικράτεια του Ηρώδη και δια της βίας να τον φέρουν στην Ιερουσαλήμ για να δικαστεί. Ισχυρές πιέσεις ασκήθηκαν από πολλές πλευρές στον Ηρώδη πριν συναινέσει στο να δώσει την άδεια αυτή και γνώριζε καλά ότι ο Ιησούς δεν μπορούσε να ελπίζει σε μια δίκαιη δίκη ενώπιον των άσπονδων εχθρών του στην Ιερουσαλήμ.
(1719.4) 154:4.1 Αυτό το ίδιο βράδυ του Σαββάτου, στην Καπερναούμ μια ομάδα από πενήντα ηγετικούς πολίτες συναντήθηκαν στη συναγωγή για να συζητήσουν τη βαρυσήμαντη ερώτηση: «Τι θα κάνουμε με τον Ιησού;». Μιλούσαν και φιλονικούσαν μέχρι μετά τα μεσάνυχτα, αλλά δεν μπορούσαν να βρούνε κάποια κοινή γραμμή για να συμφωνήσουν. Εκτός από λίγα άτομα που έκλιναν προς το πιστεύω ότι ο Ιησούς μπορούσε να ήταν ο Μεσσίας, τουλάχιστον ένας άγιος, ή ίσως ένας προφήτης, η συγκέντρωση χωρίστηκε σε τέσσερις σχεδόν ισοδύναμες ομάδες που υποστήριζαν αντίστοιχα τις ακόλουθες απόψεις για τον Ιησού:
(1719.5) 154:4.2 1. Ότι ήταν ένας παραπλανημένος αβλαβής φανατικός της θρησκείας.
(1719.6) 154:4.3 2. Ότι ήταν ένας επικίνδυνος και πανούργος υποκινητής που μπορούσε να δημιουργήσει επανάσταση.
(1720.1) 154:4.4 3. Ότι ήταν σε συμμαχία με διαβόλους, ότι ίσως να ήταν ακόμα και ο πρίγκιπας των διαβόλων.
(1720.2) 154:4.5 4. Ότι ήταν εκτός εαυτού, ότι ήταν τρελός, διανοητικά ανισόρροπος.
(1720.3) 154:4.6 Έγινε πολλή συζήτηση για τις θεωρίες των κηρυγμάτων του Ιησού οι οποίες ήταν ανησυχητικές για τους απλούς ανθρώπους. Οι εχθροί του υποστήριζαν ότι οι διδασκαλίες του δεν ήταν πρακτικές, ότι το παν θα γκρεμιζόταν αν καθένας έκανε έντιμη προσπάθεια να ζήσει σύμφωνα με τις ιδέες του. Και οι άνθρωποι από πολλές διαδοχικές γενιές είπαν τα ίδια πράγματα. Πολλοί λογικοί και καλοπροαίρετοι άνθρωποι, ακόμα και στην πιο φωτισμένη εποχή αυτών των αποκαλύψεων, υποστήριξαν ότι ο σύγχρονος πολιτισμός δεν θα μπορούσε να χτιστεί πάνω στις διδασκαλίες του Ιησού – και εν μέρει έχουν δίκιο. Αλλά όλοι αυτοί οι αμφισβητίες ξεχνούν ότι ένας πολύ καλύτερος πολιτισμός θα μπορούσε να έχει χτιστεί πάνω στις διδασκαλίες του και κάποτε θα γίνει. Αυτός ο κόσμος ποτέ δεν προσπάθησε σοβαρά να εκτελέσει τις διδασκαλίες του Ιησού σε μεγάλη κλίμακα, παρόλο που συχνά έγιναν απρόθυμες προσπάθειες για να ακολουθήσουν τις θεωρίες του λεγόμενου Χριστιανισμού.
(1720.4) 154:5.1 Η 22η Μαΐου ήταν μια επεισοδιακή ημέρα στη ζωή του Ιησού. Αυτό το πρωινό της Κυριακής, πριν το ξημέρωμα, ένας από τους αγγελιαφόρους του Δαυίδ έφτασε με μεγάλη σπουδή από την Τιβεριάδα, φέρνοντας την είδηση ότι ο Ηρώδης είχε εξουσιοδοτήσει, ή επρόκειτο να εξουσιοδοτήσει, τη σύλληψη του Ιησού από τους αξιωματούχους του Σανχεντρίν. Η λήψη των ειδήσεων αυτού του επικείμενου κινδύνου έκανε το Δαυίδ να ξεσηκώσει τους αγγελιαφόρους του και να τους στείλει σε όλες τις τοπικές ομάδες μαθητών, προσκαλώντας τους σε ένα επείγον συμβούλιο στις επτά εκείνο το πρωί. Όταν η κουνιάδα του Ιούδα (αδελφού του Ιησού) άκουσε την τρομαχτική αναφορά, μετέφερε βιαστικά τις ειδήσεις σε όλη την οικογένεια του Ιησού που διέμενε εκεί κοντά, προσκαλώντας τους αμέσως να μαζευτούν στο σπίτι του Ζεβεδαίου. Και σαν απάντηση σε αυτό το βιαστικό κάλεσμα, μαζεύτηκαν εκεί χωρίς καθυστέρηση η Μαρία, ο Ιάκωβος, ο Ιωσήφ, ο Ιούδας και η Ρουθ.
(1720.5) 154:5.2 Σε αυτή τη συγκέντρωση, νωρίς το πρωί, ο Ιησούς έδωσε τις τελικές οδηγίες του στους μαζεμένους μαθητές. Δηλαδή, τους αποχαιρέτησε για την ώρα, γνωρίζοντας καλά ότι σύντομα θα διασκορπιζόντουσαν από την Καπερναούμ. Τους κατεύθυνε ώστε να ζητήσουν όλοι από το Θεό καθοδήγηση και να συνεχίσουν παρά τις αντιξοότητες το έργο της βασιλείας εις πείσμα όλων των συνεπειών. Οι ευαγγελιστές έπρεπε να εργαστούν όπως γνώριζαν μέχρι την ώρα που θα λάβαιναν κλίση. Επέλεξε δώδεκα από τους ευαγγελιστές να τον συνοδεύουν. Οι δώδεκα απόστολοι διέταξε να παραμείνουν μαζί του άσχετα με το τι θα συνέβαινε. Για τις δώδεκα γυναίκες έδωσε οδηγίες να παραμείνουν στο σπίτι του Ζεβεδαίου και στο σπίτι του Πέτρου μέχρι να τις καλούσε.
(1720.6) 154:5.3 Ο Ιησούς συγκατατέθηκε να συνεχίσει ο Δαυίδ Ζεβεδαίος την υπηρεσία των αγγελιαφόρων σε όλη τη χώρα, και ανταπαντώντας χωρίς καθυστέρηση στον αποχαιρετισμό του Κυρίου, ο Δαυίδ είπε: «Πήγαινε να κάνεις το έργο σου Κύριε. Μην αφήσεις τους φανατικούς να σε πιάσουν, και μην αμφιβάλεις για τους αγγελιαφόρους, θα σε ακολουθούν. Οι άνδρες μου δεν θα χάσουν ποτέ την επαφή μαζί σου και απ’ αυτούς θα μαθαίνεις τα νέα για τη βασιλεία σε άλλα μέρη, και απ’ αυτούς θα μαθαίνουμε τα πάντα για σένα. Οτιδήποτε και να μου συμβεί δεν θα με εμποδίσει να κάνω αυτή την υπηρεσία, γιατί έχω ορίσει πρώτο και δεύτερο αρχηγό, ακόμη και τρίτο. Δεν είμαι ούτε δάσκαλος ούτε ιεροκήρυκας, αλλά μέσα στην καρδιά μου είναι να κάνω αυτό και τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει».
(1720.7) 154:5.4 Στις 7.30 περίπου το πρωί ο Ιησούς άρχισε την ομιλία του αποχωρισμού σε περίπου εκατό πιστούς που συνωστίζονταν μέσα στο σπίτι για να τον ακούσουν. Για όλους τους παρόντες αυτή ήταν μια κατανυκτική περίπτωση, αλλά ο Ιησούς φαινόταν εξαιρετικά ευδιάθετος. Ήταν πάλι ο κανονικός εαυτός του. Η σοβαρότητα τόσων εβδομάδων είχε φύγει και επηρέασε όλους τους με τα λόγια πίστης, ελπίδας και κουράγιου.
(1721.1) 154:6.1 Κατά τις οκτώ το πρωί της Κυριακής πέντε μέλη από τη γήινη οικογένεια του Ιησού έφτασαν στην περιοχή σαν απάντηση στις επείγουσες εκκλήσεις της κουνιάδας του Ιούδα. Απ’ όλη του τη γήινη οικογένεια, μόνο μία, η Ρουθ, πίστευε με όλη της την καρδιά και συνεχώς στη θεϊκότητα της αποστολής του στη γη. Ο Ιούδας και ο Ιάκωβος, ακόμα και ο Ιωσήφ, διατηρούσαν την πίστη τους στον Ιησού, αλλά είχαν επιτρέψει στην περηφάνια να υπεισέλθει στη κρίση τους και στις πνευματικές πεποιθήσεις τους. Η Μαρία παρόμοια είχε σχιστεί στα δυο από την αγάπη και το φόβο, μεταξύ της αγάπης της μητέρας και της περηφάνιας της οικογένειας. Αν και ήταν εξαντλημένη από τις αμφιβολίες, δεν μπορούσε ποτέ να ξεχάσει τελείως την επίσκεψη του Γαβριήλ πριν γεννηθεί ο Ιησούς. Οι Φαρισαίοι είχαν αγωνιστεί να πείσουν τη Μαρία ότι ο Ιησούς ήταν εκτός εαυτού, τρελός. Την ώθησαν να πάει με τα αγόρια της και να ζητήσουν να τον μεταπείσουν από περαιτέρω προσπάθειες για δημόσια διδασκαλία. Διαβεβαίωναν τη Μαρία ότι η υγεία του Ιησού σύντομα θα καταστρεφόταν και ότι μόνο ατίμωση και δυσμένεια θα έπεφταν πάνω σε όλη την οικογένεια σαν αποτέλεσμα που του επέτρεπαν να συνεχίζει. Και έτσι, όταν έφτασε η είδηση από την κουνιάδα του Ιούδα, και οι πέντε ξεκίνησαν αμέσως για το σπίτι του Ζεβεδαίου, μια και βρίσκονταν μαζί στο σπίτι της Μαρίας, όπου είχαν συναντηθεί με τους Φαρισαίους το περασμένο βράδυ. Μίλησαν με τους αρχηγούς από την Ιερουσαλήμ επί μακρόν μέσα στη νύχτα, και όλοι είχαν λίγο πολύ πειστεί ότι ο Ιησούς ενεργούσε παράξενα, ότι για κάμποσο καιρό ενεργούσε παράξενα. Μια και η Ρουθ δεν μπορούσε να εξηγήσει όλη αυτή τη συμπεριφορά του, επέμεινε στο ότι αυτός είχε πάντα φερθεί στην οικογένειά του σωστά και αρνήθηκε να συμφωνήσει με το σχέδιο να προσπαθήσουν να τον μεταπείσουν από το παρακάτω έργο του.
(1721.2) 154:6.2 Καθ’ οδόν προς το σπίτι του Ζεβεδαίου μιλούσαν γι αυτά τα πράγματα και συμφώνησαν μεταξύ τους να προσπαθήσουν να πείσουν τον Ιησού να πάει σπίτι μαζί τους, γιατί, είπε η Μαρία: «Ξέρω ότι θα μπορούσα να επηρεάσω το γιο μου μόνο αν ερχόταν σπίτι και με άκουγε». Ο Ιάκωβος και ο Ιούδας είχαν ακούσει τις διαδόσεις σχετικά με τα σχέδια για τη σύλληψη του Ιησού και για την οδήγησή του στην Ιερουσαλήμ για να δικαστεί. Φοβόντουσαν επίσης και για τη δική τους ασφάλεια. Για όσο διάστημα ο Ιησούς ήταν δημοφιλής στο κοινό, η οικογένειά του επέτρεπε στα γεγονότα να εξελίσσονται, αλλά τώρα που ο λαός της Καπερναούμ και οι αρχηγοί της Ιερουσαλήμ είχαν στραφεί ξαφνικά εναντίον του, άρχισαν να αισθάνονται έντονα την πίεση της ισχυριζόμενης δυσμένειας της στενάχωρης θέσης τους.
(1721.3) 154:6.3 Περίμεναν να συναντήσουν τον Ιησού, να τον πάρουν κατά μέρος και να τον παρακινήσουν να πάει σπίτι μαζί τους. Σκέφτηκαν να τον διαβεβαιώσουν ότι θα λησμονούσαν πως τους είχε παραμελήσει – θα συγχωρούσαν και θα ξεχνούσαν – αν παρατούσε μόνο την ανοησία του να προσπαθεί να κηρύξει μια νέα θρησκεία που μόνο φασαρία θα του έφερνε και ατίμωση στην οικογένειά του. Σε όλα αυτά η Ρουθ είπε μόνο: «Θα πω στον αδελφό μου ότι πιστεύω πως είναι άνθρωπος του Θεού και πως ελπίζω να είναι πρόθυμος να πεθάνει πριν επιτρέψει σε αυτούς τους αχρείους Φαρισαίους να σταματήσουν το κήρυγμά του». Ο Ιωσήφ υποσχέθηκε να κρατήσει τη Ρουθ σιωπηλή όσο οι άλλοι θα αγωνιζόντουσαν να τα καταφέρουν με τον Ιησού.
(1721.4) 154:6.4 Όταν έφτασαν στο σπίτι του Ζεβεδαίου, ο Ιησούς ήταν στη μέση της ομιλίας του αποχωρισμού του προς τους μαθητές. Προσπάθησαν να εισέλθουν στο σπίτι αλλά είχε πλημμυρίσει από το συνωστισμό. Στο τέλος εγκαταστάθηκαν στην πίσω βεράντα και από στόμα σε στόμα έφτασε η είδηση μέχρι τον Ιησού, ώστε τελικά του το ψιθύρισε ο Σίμων Πέτρος, ο οποίος διέκοψε την ομιλία επί τούτοις και είπε: «Πρόσεξε, η μητέρα σου και τα αδέλφια σου είναι έξω, και ανησυχούν πολύ να μιλήσουν μαζί σου». Η μητέρα του δεν γνώριζε πόσο σημαντικό ήταν το μήνυμα του αποχωρισμού που έλεγε στους οπαδούς του, ούτε γνώριζε ότι η ομιλία του μπορούσε από στιγμή σε στιγμή να διακοπεί από την άφιξη αυτών που θα τον συλλάμβαναν. Σκέφτηκε πραγματικά, πως ύστερα από τόσο προφανή αποξένωση, εν όψει του γεγονότος ότι αυτή και τα αδέλφια του είχαν δείξει την προθυμία τους εμπράκτως και είχαν έλθει σ’ αυτόν, ο Ιησούς θα σταματούσε να μιλάει και θα ’ρχόταν σ’ αυτούς μόλις μάθαινε την είδηση ότι τον περίμεναν.
(1722.1) 154:6.5 Ήταν ένα ακόμη από εκείνα τα περιστατικά τα οποία δεν μπορούσε να κατανοήσει η γήινη οικογένειά του, ότι έπρεπε να κάνει το έργο του Πατέρα του. Και έτσι η Μαρία και τ’ αδέλφια του πληγώθηκαν βαθιά όταν, μολονότι σταμάτησε την ομιλία του για να πάρει το μήνυμα, αντί να τρέξει έξω να τους υποδεχτεί, άκουσαν τη μουσική φωνή του να λέγει με μεγαλύτερη ένταση: «Πείτε στη μητέρα μου και στ’ αδέλφια μου να μη φοβούνται για μένα. Ο Πατέρας που με έστειλε σ’ αυτόν τον κόσμο δεν θα με εγκαταλείψει. Ούτε θα συμβεί κανένα κακό στην οικογένειά μου. Πείτε τους να έχουν δύναμη και να έχουν εμπιστοσύνη στον Πατέρα της βασιλείας. Όμως, τελικά, ποιος είναι η μητέρα μου και ποια τα αδέλφια μου;». Και τείνοντας μπροστά τα χέρια του προς όλους τους συγκεντρωμένους στο δωμάτιο μαθητές του, είπε: «Δεν έχω μητέρα, δεν έχω αδέλφια. Πρόσεξε μητέρα μου και προσέξτε αδέλφια μου! Οποιοσδήποτε κάνει το θέλημα του Πατέρα μου που είναι στον ουρανό, είναι το ίδιο μητέρα μου, αδελφός μου και αδελφή μου».
(1722.2) 154:6.6 Και όταν η Μαρία άκουσε αυτά τα λόγια, κατέρρευσε στα χέρια του Ιούδα. Τη μετέφεραν έξω στον κήπο για να την ξαναζωντανέψουν, ενώ ο Ιησούς έλεγε τα τελευταία λόγια από το μήνυμα του αποχαιρετισμού του. Μετά θα έβγαινε έξω για να συζητήσει με τη μητέρα του και με τ’ αδέλφια του, αλλά ένας αγγελιαφόρος έφτασε βιαστικά από την Τιβεριάδα φέρνοντας την είδηση ότι οι αξιωματούχοι του Σανχεντρίν ήταν στο δρόμο με την εξουσιοδότηση να τον συλλάβουν και να τον μεταφέρουν στην Ιερουσαλήμ. Ο Ανδρέας πήρε το μήνυμα αυτό και, διακόπτοντας τον Ιησού, του το είπε.
(1722.3) 154:6.7 Ο Ανδρέας δεν θυμόταν ότι ο Δαυίδ είχε τοποθετήσει καμιά εικοσιπενταριά φρουρούς γύρω από το σπίτι του Ζεβεδαίου και ότι κανείς δεν μπορούσε να τους καταλάβει αιφνιδιαστικά, έτσι ρώτησε τον Ιησού τι έπρεπε να γίνει. Ο Κύριος στεκόταν εκεί, σιωπηλός, ενώ η μητέρα του που είχε ακούσει τα λόγια, «Δεν έχω μητέρα», συνερχόταν στον κήπο από το σοκ. Τότε ακριβώς ήταν που μια γυναίκα στο δωμάτιο σηκώθηκε και αναφώνησε, «Ευλογημένη η κοιλιά που σε γέννησε και ευλογημένα τα στήθη που σε θρέψανε». Ο Ιησούς στράφηκε, στο πλάι ένα λεπτό, από τη συνομιλία που είχε με τον Ανδρέα, για να απαντήσει στη γυναίκα λέγοντάς της, «Όχι, ευλογημένος καλύτερα είναι αυτός που ακούει το λόγο του Κυρίου και τολμάει να τον εκτελεί».
(1722.4) 154:6.8 Η Μαρία και τα αδέλφια του Ιησού σκέφτηκαν ότι ο Ιησούς δεν τους καταλάβαινε, ότι είχε χάσει το ενδιαφέρον του γι αυτούς, αντιλαμβανόμενοι ελάχιστα ότι αυτοί ήταν που δεν κατάφεραν να καταλάβουν τον Ιησού. Ο Ιησούς ήξερε καλά πόσο δύσκολο είναι για τους ανθρώπους να διαχωριστούν από το παρελθόν τους. Γνώριζε πόσο οι ανθρώπινες υπάρξεις κατευθύνονται από την ευγλωττία του κήρυκα και πόσο η συνείδηση ανταποκρίνεται στη συναισθηματική έλξη όπως το μυαλό στη λογική και την αιτία, αλλά γνώριζε επίσης πόσο πιο δύσκολο είναι να πείσεις τους ανθρώπους να απαρνηθούν το παρελθόν.
(1722.5) 154:6.9 Είναι αλήθεια παντοτινή, πως όλοι, όσοι νομίζουν ότι είναι παρεξηγημένοι ή ότι δεν τους εκτιμούν, βρίσκουν στον Ιησού ένα συμπονετικό φίλο και ένα σύμβουλο με κατανόηση. Είχε προειδοποιήσει τους αποστόλους του ότι οι εχθροί ενός ανθρώπου μπορεί να προέρχονται από τη δική του οικογένεια, αλλά δεν είχε αντιληφθεί πόσο κοντά στη δική του εμπειρία αυτή η πρόρρηση θα έβρισκε εφαρμογή. Ο Ιησούς δεν εγκατέλειψε τη γήινη οικογένειά του για να επιτελέσει το έργο του Πατέρα του – αυτοί τον εγκατέλειψαν. Αργότερα, μετά το θάνατο και την ανάσταση του Κυρίου, όταν ο Ιάκωβος συνδέθηκε με το κίνημα του Χριστιανισμού των πρώτων ετών, υπέφερε αμέτρητα σαν αποτέλεσμα της αποτυχίας του να απολαύσει την πρώτη αυτή σχέση με τον Ιησού και τους μαθητές του.
(1723.1) 154:6.10 Διερχόμενος από αυτά τα γεγονότα, ο Ιησούς επέλεξε να καθοδηγείται από την περιορισμένη γνώση του ανθρώπινου μυαλού του. Επιθυμούσε να υπομείνει την εμπειρία με τους συντρόφους του σαν απλός άνθρωπος. Και ήταν μέσα στο ανθρώπινο μυαλό του Ιησού να δει την οικογένειά του πριν αναχωρήσει. Δεν επιθυμούσε να σταματήσει στη μέση της ομιλίας του και να καταστήσει με αυτό τον τρόπο, την πρώτη τους συνάντηση μετά από χωρισμό τόσου καιρού, μια δημόσια υπόθεση. Είχε σκοπό να τελειώσει την ομιλία του και μετά να τους επισκεφθεί πριν φύγει, αλλά αυτό το σχέδιο εμποδίστηκε από τη συγκυρία των γεγονότων τα οποία γρήγορα επακολούθησαν.
(1723.2) 154:6.11 Η βιασύνη της φυγής τους μεγάλωσε από την άφιξη μιας ομάδας αγγελιαφόρων του Δαυίδ στην πίσω είσοδο του σπιτιού του Ζεβεδαίου. Η οχλαγωγία που προκλήθηκε από αυτούς τους ανθρώπους φόβισε τους αποστόλους σκεπτόμενοι ότι αυτοί οι νεοφερμένοι μπορεί να ήσαν αυτοί που θα τους συλλάμβαναν, και με το φόβο της άμεσης σύλληψης, έφυγαν βιαστικά από την μπροστινή είσοδο προς το πλοίο που περίμενε. Και όλο αυτό εξηγεί γιατί ο Ιησούς δεν είδε την οικογένειά του που περίμενε στην πίσω βεράντα.
(1723.3) 154:6.12 Είπε όμως στο Δαυίδ Ζεβεδαίο καθώς έμπαινε στο πλοίο βιαστικά: «Πες στη μητέρα μου και στ’ αδέλφια μου ότι εκτιμώ τον ερχομό τους, και πως σκόπευα να τους δω. Παραίνεσέ τους να μην μου καταλογίσουν λάθος αλλά καλύτερα να ζητήσουν να μάθουν το θέλημα του Θεού και να ζητήσουν τη χάρη και τη δύναμη να κάνουν το θέλημά του».
(1723.4) 154:7.1 Έτσι είχαν τα πράγματα την Κυριακή το πρωί, την 22α Μαΐου, του έτους 29 μ.Χ., που ο Ιησούς, μαζί με τους δώδεκα αποστόλους του και τους δώδεκα ευαγγελιστές, εξαναγκάστηκαν σε αυτή τη βιαστική φυγή από τους αξιωματούχους του Σανχεντρίν που βρισκόντουσαν καθ’ οδό προς τη Βηθσαϊδά με την εξουσιοδότηση του Ηρώδη Αντύπα για να τον συλλάβουν και να τον πάρουν στην Ιερουσαλήμ για να δικαστεί με την κατηγορία της βλασφημίας και άλλων παραβάσεων των ιερών νόμων των Ιουδαίων. Ήταν σχεδόν οκτώμισι αυτό το όμορφο πρωινό όταν η παρέα των εικοσιπέντε κάθισε στα κουπιά και κωπηλατούσε για την ανατολική ακτή της Θάλασσας της Γαλιλαίας.
(1723.5) 154:7.2 Ακολουθώντας το πλοίο του Κυρίου, ένα άλλο μικρότερο πλοιάριο περιείχε έξι από τους αγγελιαφόρους του Δαυίδ, που είχαν εντολές να διατηρούν επαφή με τον Ιησού και τους συντρόφους του και να βλέπουνε αν οι πληροφορίες για το που βρισκότανε και για το αν ήταν ασφαλής, μεταδίδονται κανονικά στο σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊδά, που είχε χρησιμεύσει σαν αρχηγείο για το έργο της βασιλείας για κάμποσο καιρό. Αλλά ο Ιησούς δεν θα έμενε ξανά στο σπίτι του Ζεβεδαίου. Από δω και πέρα, όλο το υπόλοιπο της γήινης ζωής του, ο Κύριος αληθινά «δεν είχε που την κεφαλήν κλίνει». Δεν θα είχε πια κάτι που να έμοιαζε με σταθερή διαμονή.
(1723.6) 154:7.3 Κωπηλάτησαν μέχρι το κοντινό χωριό της Κερίσα, έβαλαν το πλοίο τους στη φύλαξη φίλων, και ξεκίνησαν τις περιπλανήσεις του τελευταίου αυτού επεισοδιακού χρόνου της ζωής του Κυρίου στη γη. Για κάποιο χρόνο παρέμειναν στην επικράτεια του Φιλίππου, πηγαίνοντας από την Κερίσα πάνω στην Καισάρεια του Φιλίππου, και από εκεί πηγαίνοντας στην ακτή της Φοινίκης.
(1723.7) 154:7.4 Το πλήθος χρονοτριβούσε γύρω από το σπίτι του Ζεβεδαίου παρατηρώντας τα δυο αυτά πλοία να προχωράνε στη λίμνη προς την ανατολική ακτή, και είχαν φύγει για τα καλά όταν οι αξιωματούχοι από την Ιερουσαλήμ ήρθαν βιαστικοί και άρχισαν να ψάχνουν για τον Ιησού. Αρνήθηκαν να πιστέψουν ότι τους είχε ξεφύγει, και ενώ ο Ιησούς και η ομάδα του ταξίδευαν βόρεια μέσα από τη Βατάνεια, οι Φαρισαίοι και οι βοηθοί τους ξόδεψαν σχεδόν μια ολόκληρη εβδομάδα άσκοπα ψάχνοντάς τον στις γειτονιές της Καπερναούμ.
(1724.1) 154:7.5 Η οικογένεια του Ιησού γύρισε στο σπίτι τους στην Καπερναούμ και ξόδεψαν σχεδόν μια εβδομάδα μιλώντας, φιλονικώντας και προσευχόμενοι. Ήταν ολότελα θολωμένοι και κατάπληκτοι. Δεν ηρέμησαν παρά την Πέμπτη το απόγευμα, όταν η Ρουθ γύρισε από μια επίσκεψη στο σπίτι του Ζεβεδαίου, όπου έμαθε από τον Δαυίδ ότι ο αδελφός/πατέρας της ήταν ασφαλής και υγιής και προχωρούσε προς την ακτή της Φοινίκης.
(1725.1) 155:0.1 Αμέσως μετά την αποβίβασή τους κοντά στην Κερίσα, αυτή τη γεμάτη συμβάντα Κυριακή, ο Ιησούς και οι εικοσιτέσσερις προχώρησαν λίγο προς τα βόρεια, όπου πέρασαν τη νύχτα σ’ ένα ωραίο κήπο στο νότιο μέρος της Βηθσαϊδά-Ιουλίας. Το γνώριζαν καλά αυτό το μέρος, επειδή είχαν σταθμεύσει εκεί σε κάποιες μέρες περασμένες. Πριν αποσυρθούν για τη νύχτα, ο Κύριος κάλεσε τους οπαδούς του γύρω του και συζήτησε μαζί τους τα πλάνα για την σχεδιασμένη περιήγησή τους μέσα από τη Βατάνεα και τη βόρεια Γαλιλαία στην ακτή της Φοινίκης.
(1725.2) 155:1.1 Είπε ο Ιησούς: «Όλοι σας θα θυμάστε τι αναφέρουν οι Ψαλμοί για αυτούς τους καιρούς, όταν λένε, ‘Γιατί οι ειδωλολάτρες οργίζονται και οι λαοί συνωμοτούν άσκοπα; Οι βασιλείς της γης είναι αδιάλλακτοι και οι κυβερνήτες του λαού συσκέπτονται μεταξύ τους, κατά του Κυρίου και κατά των χρισμένων του, λέγοντας, Ας σπάσουμε τα δεσμά του ελέους σε κομμάτια και ας διώξουμε μακριά τα σκοινιά της αγάπης’.
(1725.3) 155:1.2 Σήμερα βλέπετε αυτό να εκπληρώνετε μπροστά στα μάτια σα;. Αλλά δεν θα δείτε να εκπληρώνεται και η υπόλοιπη προφητεία των Ψαλμών, γιατί φιλοξενεί λανθασμένες ιδέες για το Γιο του Ανθρώπου και την αποστολή του στη γη. Η βασιλεία μου θεμελιώθηκε πάνω στην αγάπη, διακήρυξε το έλεος και εδραιώθηκε από την αλτρουιστική υπηρέτηση. Ο Πατέρας μου δεν κάθεται στον ουρανό περιγελώντας τους ειδωλολάτρες. Δεν είναι γεμάτος οργή και δυσαρέσκεια. Είναι αληθινή η υπόσχεση που έδωσε ο Γιος σ’ αυτούς τους αποκαλούμενους ειδωλολάτρες (στην πραγματικότητα τους αδαείς και ανεκπαίδευτους αδελφούς του), ότι θα είναι κληρονόμοι του. Και θα δεχτώ αυτούς τους εθνικούς με ανοιχτές τις αγκάλες του ελέους και της αγάπης. Όλη αυτή η τρυφερή καλοσύνη θα αποκαλυφθεί στους επονομαζόμενους ειδωλολάτρες, παρόλη την ατυχή δήλωση της αναφοράς η οποία γνωστοποιεί ότι ο θριαμβευτής Υιός ‘θα δαμάσει αυτούς με σιδερένια ράβδο και θα τους συντρίψει σε κομμάτια σαν δοχείο κεραμέα’. Ο Ψαλμωδός σας παρότρυνε να ‘υπηρετείτε τον Κύριο με φόβο’ – σας δίνω εντολή να εισέλθετε στα ανώτερα προνόμια της θεϊκής συγγένειας με πίστη. Αυτός σας διατάσσει να ευφρανθείτε με ρίγος. Εγώ σας δίνω εντολή να ευφρανθείτε με σιγουριά. Αυτός λέγει, ‘Ασπασθείτε τον Υιό, μήπως και θυμώσει και χαθείτε όταν εξαφθεί η οργή του’. Εσείς όμως που ζήσατε μαζί μου γνωρίζετε καλά ότι ο θυμός και η οργή δεν αποτελούν τμήμα στην εγκαθίδρυση της βασιλείας των ουρανών στις καρδιές των ανθρώπων. Αλλά ο Ψαλμωδός έριξε μια βιαστική ματιά στο φως της αλήθειας όταν, τελειώνοντας αυτή την προτροπή, είπε: ‘Ευλογημένοι είναι αυτοί που θέτουν την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτόν τον Υιό’».
(1725.4) 155:1.3 Ο Ιησούς συνέχισε να διδάσκει τους εικοσιτέσσερις, λέγοντας: «Οι ειδωλολάτρες δεν είναι ασυγχώρητοι όταν οργίζονται εναντίον μας. Επειδή οι προσδοκίες τους είναι μικρές και περιορισμένες, είναι ικανοί να εστιάζουν τις δραστηριότητές τους με ενθουσιασμό. Οι στόχοι τους είναι κοντινοί και λίγο πολύ ορατοί. Γι αυτό αγωνίζονται θαρραλέα και αποτελεσματικά. Εσείς που έχετε επιβεβαιώσει την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών είστε καθ’ ολοκληρία πολύ διστακτικοί και ασαφείς στη διδακτική σας συμπεριφορά. Οι ειδωλολάτρες επιτίθoνται κατ’ ευθείαν στους αντικειμενικούς στόχους τους. Εσείς είστε ένοχοι γιατί χρονοτριβείτε υπερβολικά πολύ. Αν επιθυμείτε να εισέλθετε στη βασιλεία, γιατί δεν την καταλαμβάνετε με πνευματική επίθεση όπως καταλαμβάνουν οι ειδωλολάτρες μια πόλη την οποία πολιορκούν; Δεν αξίζετε σχεδόν καθόλου τη βασιλεία όταν η υπηρεσία σας συνίσταται τόσο πολύ από μια θρηνητική στάση για το παρελθόν, μεμψίμοιρη για το παρόν και μάταια ελπιδοφόρα για το μέλλον. Γιατί εξοργίζονται οι ειδωλολάτρες; Επειδή δεν γνωρίζουν την αλήθεια. Γιατί εσείς αναλώνεστε σε μάταιους πόθους; Επειδή δεν εκτελείτε πιστά την αλήθεια. Σταματήστε τους ανώφελους πόθους σας και βαδίστε μπροστά με θάρρος πράττοντας ό,τι αφορά για την εγκαθίδρυση της βασιλείας.
(1726.1) 155:1.4 Σε ό,τι κάνετε, να μην είστε μονόπλευροι και υπερεξειδικευμένοι. Οι Φαρισαίοι που αναζητούν την καταστροφή μας πιστεύουν αληθινά ότι εκτελούν έργο Θεού. Έχουν γίνει εκ παραδόσεως τόσο στενοκέφαλοι που έχουν τυφλωθεί από την προκατάληψη και έχουν σκληρύνει από το φόβο. Δείτε τους Έλληνες, που έχουν επιστήμη χωρίς θρησκεία, ενώ οι Ιουδαίοι έχουν θρησκεία χωρίς επιστήμη. Όταν οι άνθρωποι παραπλανούνται τοιουτοτρόπως και δέχονται μια στενή και θολή αποσύνθεση της αλήθειας, η μοναδική ελπίδα σωτηρίας τους είναι να συντονισθούν με την αλήθεια – να αλλάξουν πίστη.
(1726.2) 155:1.5 Θα σας αναφέρω με έμφαση αυτή την αιώνια αλήθεια: Αν εσείς, συντονιζόμενοι με την αλήθεια, μάθετε να εφαρμόζετε στις ζωές σας το όμορφο παράδειγμα της πλήρους δικαιοσύνης, οι συνάνθρωποί σας τότε θα τρέχουν ξοπίσω σας μήπως και κερδίσουν αυτό που έχετε έτσι αποκτήσει. Το κριτήριο με το οποίο οι αναζητητές της αλήθειας θα έλκονται από εσάς, θα αντιπροσωπεύει το κριτήριο του ταλέντου σας για την αλήθεια, για τη δικαιοσύνη. Το μέγεθος στο οποίο πρέπει να φθάσετε το μήνυμά σας στον κόσμο είναι, κατά κάποιο τρόπο, το κριτήριο της αποτυχίας σας να ζήσετε την πλήρη ζωή της δικαιοσύνης, τη συντονισμένη στην αλήθεια ζωή».
(1726.3) 155:1.6 Και πολλά άλλα πράγματα δίδαξε ο Κύριος στους αποστόλους του και τους ευαγγελιστές πριν του πουν καληνύχτα και ζητήσουν ανάπαυση στα μαξιλάρια τους.
(1726.4) 155:2.1 Τη Δευτέρα το πρωί, 23 Μαΐου, ο Ιησούς έδωσε εντολή στον Πέτρο να πάει στη Χοραζίν με τους δώδεκα ευαγγελιστές ενώ αυτός, με τους έντεκα, αναχώρησε για την Καισάρεια του Φιλίππου, πηγαίνοντας από τον Ιορδάνη στο δρόμο της Δαμασκού-Καπερναούμ, και από εκεί βορειότερα στη διασταύρωση με το δρόμο για την Καισάρεια του Φιλίππου, και στη συνέχεια σ’ εκείνη την πόλη, όπου στάθηκαν και δίδαξαν για δυο βδομάδες. Έφτασαν κατά το απόγευμα της Τετάρτης, 24 Μαΐου.
(1726.5) 155:2.2 Ο Πέτρος και οι ευαγγελιστές παρέμειναν στη Χοραζίν δυο εβδομάδες, κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας σε μια μικρή αλλά ένθερμη παρέα πιστών. Αλλά δεν μπόρεσαν να κερδίσουν πολλούς νέους προσήλυτους. Καμία πόλη σε όλη τη Γαλιλαία δεν απέδωσε τόσο λίγες ψυχές στη βασιλεία όπως η Χοραζίν. Σύμφωνα με τις οδηγίες του Πέτρου οι δώδεκα ευαγγελιστές είχαν να πουν λιγότερα για τη θεραπεία – για φυσικά πράγματα – καίτοι κήρυτταν και δίδασκαν με αυξημένη ενεργητικότητα τις πνευματικές αλήθειες της ουράνιας βασιλείας. Αυτές οι δυο εβδομάδες στη Χοραζίν αποτέλεσαν ένα πραγματικό βάφτισμα μέσα στην εναντιότητα για τους δώδεκα ευαγγελιστές επειδή ήταν η πιο δύσκολη και αντιπαραγωγική περίοδος στην πορεία τους μέχρι εκείνη την ώρα. Όντας έτσι αποστερημένοι από την ικανοποίηση να κερδίσουν ψυχές για τη βασιλεία, καθένας από αυτούς έβαλε το πιο θερμό και έντιμο απόθεμα από τη δική του ψυχή και την πρόοδό του στα πνευματικά μονοπάτια της νέας ζωής.
(1726.6) 155:2.3 Όταν φάνηκε ότι δεν ενδιαφερόταν κανένας άλλος να αναζητήσει την είσοδο της βασιλείας, ο Πέτρος, την Τρίτη, 7 Ιουνίου κάλεσε τους συντρόφους του μαζί και αναχώρησαν για την Καισάρεια του Φιλίππου για να ενωθούν με τον Ιησού και τους αποστόλους. Έφτασαν το μεσημέρι της Τετάρτης και πέρασαν όλο το βράδυ εξιστορώντας τις εμπειρίες τους μεταξύ των άπιστων της Χοραζίν. Κατά τη συζήτηση αυτό το βράδυ ο Ιησούς αναφέρθηκε περαιτέρω στην παραβολή του σπορέως και τους δίδαξε πολύ για το νόημα της φαινομενικής αποτυχίας των εγχειρημάτων της ζωής.
(1727.1) 155:3.1 Αν και ο Ιησούς δεν έκανε δημόσιο έργο στη διάρκεια των δυο αυτών εβδομάδων στην Καισάρεια του Φιλίππου, οι απόστολοι συγκάλεσαν πολυάριθμες ήσυχες βραδινές συναντήσεις στην πόλη, και πολλοί πιστοί ήρθαν στην κατασκήνωση για να μιλήσουν με τον Κύριο. Πολύ λίγοι προστέθηκαν στην ομάδα των πιστών σαν αποτέλεσμα αυτής της επίσκεψης. Ο Ιησούς μιλούσε με τους αποστόλους κάθε μέρα, και αυτοί διέκριναν πιο καθαρά πλέον ότι μια καινούργια φάση του έργου του κηρύγματος για τη βασιλεία των ουρανών ξεκινούσε τώρα. Άρχιζαν να αντιλαμβάνονται ότι «η βασιλεία των ουρανών δεν είναι κρέας και ποτό αλλά η πραγματοποίηση της πνευματικής χαράς από την αποδοχή της θεϊκής συγγένειας».
(1727.2) 155:3.2 Η παραμονή στην Καισάρεια του Φιλίππου ήταν μια πραγματική δοκιμασία για τους έντεκα αποστόλους. Ήταν δυο δύσκολες εβδομάδες επιβίωσης γι αυτούς. Ήταν σχεδόν μελαγχολικοί και τους έλειπε η περιοδική παρακίνηση της ενθουσιώδους προσωπικότητας του Πέτρου. Αυτές τις ώρες ήταν αληθινά μια μεγάλη και απαιτητική περιπέτεια το να πιστεύουν στον Ιησού και να προχωρούν ακολουθώντας τον. Αν και προσηλύτισαν λίγους αυτές τις δυο εβδομάδες, έμαθαν πολλά που ήταν πολύ χρήσιμα, από τις καθημερινές τους συσκέψεις με τον Κύριο.
(1727.3) 155:3.3 Οι απόστολοι έμαθαν ότι οι Ιουδαίοι ήταν στάσιμοι και νεκροί πνευματικά επειδή είχαν αποκρυσταλλωμένες αλήθειες για το δόγμα. Ότι όταν η αλήθεια παίρνει τη μορφή μιας περιοριστικής γραμμής από την αποκλειστικότητα της αυτοδικαίωσης αντί να χρησιμοποιείται σαν κοντάρι σήμανσης της πνευματικής καθοδήγησης και προόδου, τέτοιου είδους διδασκαλίες χάνουν τη δημιουργική και ζωοποιό δύναμή τους και τελικά γίνονται εν μέρει διατηρητέες και απολιθωμένες.
(1727.4) 155:3.4 Όλο και περισσότερο μάθαιναν από τον Ιησού να αναζητούν στοιχεία στις ανθρώπινες προσωπικότητες σε σχέση με τις δυνατότητές τους στο χρόνο και στην αιωνιότητα. Έμαθαν ότι πολλές ψυχές μπορούν καλύτερα να οδηγηθούν να αγαπήσουν τον αόρατο Θεό αφού πρώτα διδαχθούν να αγαπούν τους αδελφούς τους που μπορούν και βλέπουν. Και ήταν σε σχέση με αυτό που καινούργιες σημασίες συνδυάστηκαν με τη διατύπωση του Κυρίου που αφορούσε την ανιδιοτελή υπηρέτηση των συνανθρώπων: «Αφού ό,τι κάνετε στον ελάχιστο από τους αδελφούς σας, σε εμένα το κάνετε».
(1727.5) 155:3.5 Ένα από τα μεγάλα μαθήματα αυτής της παραμονής στην Καισάρεια είχε να κάνει με την προέλευση των θρησκευτικών παραδόσεων, με το σοβαρό κίνδυνο να επιτρέπουν μια δόση ιερότητας να προσκολλάται σε μη ιερά πράγματα, απλές ιδέες, ή καθημερινά γεγονότα. Από μια σύσκεψη οι απόστολοι βγήκαν με τη διδαχή ότι η αληθινή θρησκεία ήταν η εγκάρδια πίστη του ανθρώπου στις υψηλότερες και πιο αληθινές πεποιθήσεις του.
(1727.6) 155:3.6 Ο Ιησούς προειδοποίησε τους πιστούς του ότι, αν οι θρησκευτικές επιθυμίες τους ήταν αποκλειστικά υλιστικές, η αυξανόμενη γνώση για τη φύση θα μπορούσε, με την προοδευτική εκτόπιση της υποθετικής υπερφυσικής προέλευσης των πραγμάτων, τελικά να τους αποστερήσει από την πίστη τους στο Θεό. Αλλά ότι, αν η θρησκεία τους ήταν πνευματική, δεν θα μπορούσε ποτέ η πρόοδος της φυσικής επιστήμης να διαταράξει την πίστη τους στις αιώνιες πραγματικότητες και στις θεϊκές αξίες.
(1727.7) 155:3.7 Έμαθαν ότι, όταν η θρησκεία έχει ολότελα πνευματικά κίνητρα, κάνει κάθε ζωή να αξίζει αφού, την γεμίζει με υψηλούς σκοπούς, της προσδίδει υπερβατικές αξίες, την εμπνέει με μεγαλοπρεπή κίνητρα, ενώ συγχρόνως δίνει παρηγοριά στην ανθρώπινη ψυχή με ανυπέρβλητη και ενδυναμωτική ελπίδα. Η αληθινή θρησκεία έχει σαν επιδίωξη να ελαττώνει το άγχος της ύπαρξης. Αποδεσμεύει πίστη και κουράγιο για τον καθημερινό τρόπο ζωής και την αλτρουιστική υπηρέτηση. Η πίστη προάγει την πνευματική ζωντάνια και την ενάρετη ζωή.
(1727.8) 155:3.8 Ο Ιησούς επανειλημμένα δίδαξε τους αποστόλους του ότι κανένας πολιτισμός δεν θα μπορούσε να επιβιώσει για πολύ μετά από το χάσιμο του καλύτερου τμήματος της θρησκείας του. Και ποτέ δεν κουράστηκε να τονίζει στους δώδεκα το μεγάλο κίνδυνο από την τοποθέτηση και αποδοχή θρησκευτικών συμβόλων και τελετουργιών στη θέση του θρησκευτικού βιώματος. Ολόκληρη η γήινη ζωή του ήταν αφιερωμένη με συνέπεια στην αποστολή τού να λιώσει τις παγωμένες μορφές της θρησκείας και να τις μετατρέψει στη ρέουσα ελευθερία της φωτισμένης συγγένειας με το Θεό.
(1728.1) 155:4.1 Την Πέμπτη το πρωί 9 Ιουνίου, μετά την είδηση που έλαβε, σχετικά με την πρόοδο της βασιλείας, από τους αγγελιαφόρους του Δαυίδ από τη Βηθσαϊδά, η ομάδα των εικοσιτεσσάρων διδασκάλων της αλήθειας, άφησε την Καισάρεια του Φιλίππου και ξεκίνησε για το ταξίδι της προς τη Φοινικική ακτή. Πέρασαν γύρω από την ελώδη περιοχή, από το δρόμο της Λουζ, μέχρι το σημείο που ενωνόταν με το δρόμο που οδηγούσε από τα Μάγδαλα στο Όρος του Λιβάνου, και από εκεί μέχρι τη διασταύρωση με το δρόμο που οδηγούσε στη Σιδώνα, φτάνοντας εκεί την Παρασκευή το απόγευμα.
(1728.2) 155:4.2 Ενόσω έκαναν μιαν ανάπαυλα για φαγητό κάτω από τη σκιά της προεξοχής ενός βράχου που κρεμόταν από πάνω, κοντά στη Λουζ, ο Ιησούς έκανε μια από τις σημαντικότερες ομιλίες που άκουσαν ποτέ οι απόστολοι σε όλα τα χρόνια της συνεργασίας τους μαζί του. Δεν είχαν προλάβει να καθίσουν και να μοιράσουν το ψωμί όταν ο Σίμων Πέτρος ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, εφόσον ο Πατέρας στον ουρανό γνωρίζει τα πάντα, και εφόσον το πνεύμα του μας υποστηρίζει στην εγκαθίδρυση της βασιλείας των ουρανών στη γη, τότε γιατί τρέχουμε μακριά από τις απειλές των εχθρών μας; Γιατί αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς της αλήθειας;». Πριν όμως αρχίσει ο Ιησούς να εξηγεί την ερώτηση του Πέτρου, ο Θωμάς παρενέβη και ρώτησε: «Κύριε, θα ήθελα πραγματικά να ξέρω τι ακριβώς είναι λάθος στη θρησκεία των εχθρών μας στην Ιερουσαλήμ. Ποια είναι η πραγματική διαφορά μεταξύ της δικής τους θρησκείας και της δικής μας; Γιατί έχουμε τόσες διαφορές στα πιστεύω όταν όλοι επαγγελλόμαστε ότι υπηρετούμε τον ίδιο Θεό;». Και όταν ο Θωμάς τελείωσε, ο Ιησούς είπε: «Αν και δεν αγνοώ την ερώτηση του Πέτρου, γνωρίζοντας πολύ καλά πόσο εύκολα θα μπορούσατε να παρεξηγήσετε τους λόγους μου, γιατί αποφεύγω να έρθω σε ανοιχτή σύγκρουση με τους άρχοντες των Ιουδαίων αυτήν ακριβώς την ώρα, θα αποδεικνυόταν όμως πιο χρήσιμο για όλους σας αν καλύτερα επέλεγα να απαντήσω στην ερώτηση του Θωμά. Και αυτό προτίθεμαι να κάνω όταν τελειώσετε το φαγητό σας».
(1728.3) 155:5.1 Αυτή η αξιομνημόνευτη ομιλία πάνω στη θρησκεία, σε περίληψη και διατυπωμένη ξανά σε σύγχρονη φρασεολογία, εξέφρασε τις ακόλουθες αλήθειες:
(1728.4) 155:5.2 Αν και οι θρησκείες του κόσμου έχουν διττή προέλευση – φυσική και αποκαλυπτική – σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και σε οποιοδήποτε λαό απαντώνται τρεις διαφορετικές μορφές θρησκευτικής αφοσίωσης. Και αυτές οι τρεις εκδηλώσεις θρησκευτικής τάσης είναι:
(1728.5) 155:5.3 1. Πρωτόγονη θρησκεία. Η μερικώς φυσική και ενστικτώδης τάση να φοβούνται τις μυστηριακές δραστηριότητες και να λατρεύουν τις ανώτερες δυνάμεις, κυρίως μια θρησκεία της φύσης, η θρησκεία του φόβου.
(1728.6) 155:5.4 2. Η θρησκεία του πολιτισμού. Οι προχωρημένες θρησκευτικές σκέψεις και πρακτικές των πολιτισμένων φυλών – η θρησκεία του νου – η διανοητική θεολογία της εξουσίας της εγκατεστημένης θρησκευτικής παράδοσης.
(1728.7) 155:5.5 3. Αληθινή θρησκεία – η θρησκεία της αποκάλυψης. Η αποκάλυψη των υπερφυσικών αξιών, μια εν μέρει ενόραση της αιώνιας πραγματικότητας, μια στιγμιαία ματιά της καλοσύνης και της ομορφιάς του ατελεύτητου χαρακτήρα του ουράνιου Πατέρα – η θρησκεία του πνεύματος όπως εμφανίζεται στο ανθρώπινο βίωμα.
(1729.1) 155:5.6 Ο Κύριος αρνήθηκε να υποτιμήσει τη θρησκεία των φυσικών αισθήσεων και των δεισιδαιμονικών φόβων του ανθρώπου, αν και θρήνησε για το γεγονός ότι πολλές μορφές της πρωτόγονης αυτής λατρείας θα παραμείνουν στις θρησκείες και των πιο εξελιγμένων διανοητικά φυλών της ανθρωπότητας. Ο Ιησούς ξεκαθάρισε ότι η μεγάλη διαφορά μεταξύ της θρησκείας του νου και της θρησκείας του πνεύματος είναι ότι, ενώ η πρώτη διέπεται από εκκλησιαστική εξουσία, η δεύτερη βασίζεται εξ ολοκλήρου στο ανθρώπινο βίωμα.
(1729.2) 155:5.7 Και μετά ο Κύριος, κατά την ώρα της διδασκαλίας, συνέχισε ξεκαθαρίζοντας αυτές τις αλήθειες:
(1729.3) 155:5.8 Έως ότου οι φυλές αποκτήσουν υψηλή νοημοσύνη και εκπολιτιστούν πλήρως, θα παραμείνουν πολλές από εκείνες τις παιδαριώδεις και δεισιδαιμονικές τελετουργίες που είναι τόσο χαρακτηριστικές των εξελιγμένων θρησκευτικών πρακτικών πρωτόγονων και οπισθοδρομικών λαών. Έως ότου η ανθρώπινη φυλή προοδεύσει μέχρι το επίπεδο μιας ανώτερης και γενικότερης αναγνώρισης της πραγματικότητας του πνευματικού βιώματος, μεγάλος αριθμός ανδρών και γυναικών θα συνεχίσει να δείχνει μια προσωπική προτίμηση για εκείνες τις θρησκείες εξουσίας οι οποίες απαιτούν διανοητική μόνο προσέγγιση, σε αντίθεση με τη θρησκεία του πνεύματος, η οποία απαιτεί ενεργή συμμετοχή του νου και της ψυχής στην περιπέτεια της πίστης για τον αγώνα με τις αυστηρές πραγματικότητες του προοδευτικού ανθρώπινου βιώματος.
(1729.4) 155:5.9 Η αποδοχή των παραδοσιακών θρησκειών εξουσίας, παρουσιάζει τον εύκολο δρόμο της τάσης του ανθρώπου που αναζητά να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της πνευματικής του φύσης. Οι καθορισμένες, αποκρυσταλλωμένες και εδραιωμένες θρησκείες εξουσίας παρέχουν ένα έτοιμο καταφύγιο στο οποίο μπορεί καταφύγει η ταραγμένη και αλλόφρων ψυχή του ανθρώπου όταν κατατρέχεται από το φόβο και βασανίζεται από την αβεβαιότητα. Τέτοιου είδους θρησκεία απαιτεί από τους πιστούς της, σαν τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για την ικανοποίηση και την ασφάλεια, μόνο παθητική και καθαρά διανοητική προσέγγιση.
(1729.5) 155:5.10 Και για πολύ καιρό θα επιζούν στη γη εκείνα τα δειλά, φοβισμένα και άτολμα άτομα που θα προτιμούν να εξασφαλίζουν με αυτό τον τρόπο τη θρησκευτική παρηγοριά τους, ακόμα και αν, θέτοντας έτσι την τύχη τους υπό τη θρησκεία της εξουσίας, παραχωρούν την αυτονομία της προσωπικότητάς τους, υποτιμούν την αξιοπρέπεια του αυτοσεβασμού και πέρα για πέρα παραδίδουν το δικαίωμα της συμμετοχής σε εκείνο το πιο συγκινητικό και εμπνευσμένο από όλα τα βιώματα που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος: την προσωπική αναζήτηση της αλήθειας, την ευτυχία του να έρθει αντιμέτωπος με τους κινδύνους της νοητικής ανακάλυψης, την αποφασιστικότητα να εξερευνήσει τις αλήθειες του πραγματικού ανθρώπινου βιώματος, την ύψιστη ικανοποίηση από τη βίωση του προσωπικού θριάμβου της αληθινής πραγματικότητας της νίκης της πνευματικής πίστης πάνω στις αμφιβολίες της διανόησης, έτσι όπως έντιμα νικάει στην ύψιστη περιπέτεια όλης της ανθρώπινης ύπαρξης – ο άνθρωπος που αναζητά το Θεό, για τον εαυτό του και σαν τον εαυτό του, και βρίσκοντάς τον.
(1729.6) 155:5.11 Η θρησκεία του πνεύματος σημαίνει προσπάθεια, αγώνα, διαμάχη, υπόσχεση, αποφασιστικότητα, αγάπη, πίστη και πρόοδο. Η θρησκεία του νου – η θεολογία της εξουσίας – απαιτεί λίγο ή καθόλου αγώνα από τους επίσημους οπαδούς της. Η παράδοση είναι ένα ασφαλές καταφύγιο και ένα εύκολο μονοπάτι για εκείνες τις έντρομες και χλιαρές ψυχές που ασυνείδητα αποφεύγουν τους πνευματικούς αγώνες και τις νοητικές αβεβαιότητες που συμβαδίζουν με εκείνα τα ταξίδια πίστης της τολμηρής περιπέτειας στις μεγάλες θάλασσες της ανεξερεύνητης αλήθειας, προς αναζήτηση των μακρινών ακτών της πνευματικής πραγματικότητας , όπως αυτή μπορεί να ανακαλυφθεί από το προοδευτικό ανθρώπινο μυαλό και να βιωθεί από την εξελιγμένη ανθρώπινη ψυχή.
(1729.7) 155:5.12 Και ο Ιησούς συνέχισε λέγοντας: «Στην Ιερουσαλήμ οι θρησκευτικοί αρχηγοί έχουν μετατρέψει τις ποικίλες θεωρίες των παραδοσιακών δασκάλων και των προφητών τους των αλλοτινών ημερών σε ένα εγκατεστημένο σύστημα διανοητικών πιστεύω, σε μια θρησκεία εξουσίας. Η έλξη του νου προς τέτοιες θρησκείες είναι μεγάλη. Τώρα λοιπόν, είναι ανάγκη να υπεισέλθουμε σε θανατηφόρα διαμάχη με αυτή τη θρησκεία αφού σύντομα θα αρχίσουμε την τολμηρή διακήρυξη μιας νέας θρησκείας – μιας θρησκείας που δεν έχει σήμερα το νόημα εκείνης της λέξης, μιας θρησκείας που επικαλείται κυρίως το θεϊκό πνεύμα του Πατέρα μου που κατοικεί στο νου του ανθρώπου. Μιας θρησκείας που η εξουσία της προέρχεται από τους καρπούς της αποδοχής της, που με βεβαιότητα θα εμφανιστούν στο προσωπικό βίωμα όλων αυτών που αληθινά και πραγματικά θα πιστέψουν στις αλήθειες της ανώτερης αυτής πνευματικής κοινωνίας».
(1730.1) 155:5.13 Δείχνοντας τον καθένα από τους εικοσιτέσσερις και καλώντας τους με το όνομά τους, ο Ιησούς είπε: «Και τώρα, ποιος από εσάς θα προτιμούσε να πάρει το εύκολο μονοπάτι της υπακοής σε μια εγκατεστημένη και απολιθωμένη θρησκεία, όπως υποστηρίζουν οι Φαρισαίοι της Ιερουσαλήμ, από το να υποφέρουν τις δυσκολίες και τις διώξεις που ακολουθούν την αποστολή της διακήρυξης ενός καλύτερου δρόμου σωτηρίας στους ανθρώπους, ενώ παίρνετε την ικανοποίηση από την ανακάλυψη για τους εαυτούς σας της ομορφιάς της ζωής και του βιώματος μέσα στις αιώνιες αλήθειες και στην μεγαλοπρέπεια της βασιλείας των ουρανών; Φοβάστε, είστε μαλθακοί και ζητάτε την καλοπέραση; Μήπως φοβάστε να εμπιστευθείτε το μέλλον σας στα χέρια του Θεού της αλήθειας, του οποίου είστε γιοι; Μήπως δυσπιστείτε για τον Πατέρα, του οποίου είστε παιδιά; Μήπως θα γυρίσετε πίσω στο εύκολο μονοπάτι της σιγουριάς και της διανοητικής σταθερότητας της θρησκείας της παραδοσιακής εξουσίας, ή θα προετοιμαστείτε να προχωρήσετε μαζί μου σ’ εκείνο το αβέβαιο και οδυνηρό μέλλον της διακήρυξης των νέων αληθειών της θρησκείας του πνεύματος, της βασιλείας των ουρανών στις καρδιές των ανθρώπων;».
(1730.2) 155:5.14 Και οι εικοσιτέσσερις ακροατές του ανασηκώθηκαν όρθιοι, σκοπεύοντας να εκφράσουν την ενωμένη και πιστή απάντησή τους σ’ αυτό, μια από τις λιγοστές συναισθηματικές εκκλήσεις που έκανε ποτέ ο Ιησούς σε αυτούς, αλλά σήκωσε το χέρι του και τους σταμάτησε λέγοντας: «Ας πάει καθένας χώρια, μόνος καθένας με τον Πατέρα και ας βρει εκεί την απάντηση στην ερώτησή μου χωρίς συναισθηματισμούς, και αφού βρείτε την αλήθεια και την ειλικρινή στάση της ψυχής σας, πείτε ελεύθερα και με τόλμη εκείνη την απάντηση στον Πατέρα μου και Πατέρα σας, του οποίου η αιώνια ζωή της αγάπης είναι το ίδιο το πνεύμα της θρησκείας που διακηρύσσουμε».
(1730.3) 155:5.15 Οι ευαγγελιστές και οι απόστολοι χωρίστηκαν για σύντομο διάστημα. Τα πνεύματά τους υψώθηκαν, ο νους τους εμπνεύστηκε και τα συναισθήματά τους δονήθηκαν δυνατά από αυτά που είχε πει ο Ιησούς. Όταν όμως ο Ανδρέας τους φώναξε να συγκεντρωθούν, ο Κύριος είπε μόνο: «Ας συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Πηγαίνουμε στη Φοινίκη να μείνουμε ένα διάστημα, και όλοι σας πρέπει να προσευχηθείτε στον Πατέρα να μεταμορφώσει τα συναισθήματα του νου και του σώματός σας για μεγαλύτερη πίστη του νου και περισσότερο ικανοποιητικές εμπειρίες για το πνεύμα».
(1730.4) 155:5.16 Καθώς πορεύονταν, οι εικοσιτέσσερις ήταν σιωπηλοί στην αρχή, αλλά τώρα άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους, και κατά τις τρεις εκείνο το απόγευμα δεν μπορούσαν να συνεχίσουν, σταμάτησαν και ο Πέτρος, πηγαίνοντας στον Ιησού, είπε: «Κύριε, μας μίλησες με λόγια ζωής και αλήθειας. Θα θέλαμε να ακούσουμε περισσότερα. Σε ικετεύουμε να μας μιλήσεις περαιτέρω σχετικά με αυτά τα θέματα».
(1730.5) 155:6.1 Και έτσι, ενώ έκαναν στάση στη σκιά του λόφου, ο Ιησούς συνέχισε να τους διδάσκει σχετικά με τη θρησκεία του πνεύματος, λέγοντας στην ουσία:
(1730.6) 155:6.2 Προέρχεστε από εκείνους τους συνανθρώπους σας που διάλεξαν να παραμείνουν ικανοποιημένοι με μια θρησκεία του νου, που ήθελαν πολύ την ασφάλεια και προτίμησαν την υπακοή. Εσείς επιλέξατε να ανταλλάξετε τα αισθήματα της εξουσιαστικής σιγουριάς με τις εγγυήσεις του πνεύματος της περιπετειώδους και προοδευτικής πίστης. Τολμήσατε να διαμαρτυρηθείτε κατά των σκληρών δεσμών της καθιερωμένης θρησκείας και να απορρίψετε την εξουσία της παράδοσης των αρχείων τα οποία θεωρούνται σήμερα ότι είναι ο λόγος του Θεού. Ο Πατέρας μας μίλησε πράγματι μέσα από το Μωυσή, τον Ηλία, τον Ησαΐα, τον Αμώς και τον Ωσηέ, αλλά δεν σταμάτησε να παρέχει το λόγο του στον κόσμο όταν αυτοί οι προφήτες έβαλαν τέλος στις ομιλίες τους. Ο Πατέρας μου δεν εκτιμά κάποιες φυλές ή γενιές ξεχωριστά ώστε ο λόγος της αλήθειας να παραχωρείται σε μια εποχή και να αποσιωπείται σε μιαν άλλη. Μη διαπράξετε την ανοησία να το αποκαλέσετε θεϊκό αυτό που είναι εξ ολοκλήρου ανθρώπινο, και μην αποτύχετε να διακρίνετε τα λόγια της αλήθειας που δεν προέρχονται από τους παραδοσιακούς χρησμούς υποτιθέμενης έμπνευσης.
(1731.1) 155:6.3 Απαίτησα από σας να αναγεννηθείτε, να αναγεννηθείτε από το πνεύμα. Σας κάλεσα από το σκοτάδι της εξουσίας και το λήθαργο της παράδοσης έξω στο υπερβατικό φως της αντίληψης της δυνατότητας να κάνετε για τους εαυτούς σας τη μεγαλύτερη ανακάλυψη που μπορεί να κάνει η ανθρώπινη ψυχή – την ουράνια εμπειρία της εύρεσης του Θεού για σας, μέσα σας και από σας, και κάνοντάς το αυτό να γίνει γεγονός για όλο το προσωπικό βίωμά σας. Και έτσι να μπορέσετε να περάσετε από το θάνατο στη ζωή, από την εξουσία της παράδοσης στο βίωμα της γνώσης του Θεού. Έτσι θα περάσετε από το σκοτάδι στο φως, από μια φυλετική κληρονομημένη πίστη σε μια προσωπική πίστη που επιτυγχάνεται με αληθινό βίωμα. Και με αυτό τον τρόπο θα προοδεύσετε από μια θεολογία του νου που σας παραδόθηκε από τους προγόνους σας σε μια αληθινή θρησκεία του πνεύματος που θα αναπτυχθεί σταδιακά στις ψυχές σας σε ένα αιώνιο χάρισμα.
(1731.2) 155:6.4 Η θρησκεία σας θα αλλάξει από το απλό διανοητικό πιστεύω στην εξουσία της παράδοσης, στο σημερινό βίωμα εκείνης της ζωντανής πίστης που είναι ικανή να καταλάβει την πραγματικότητα του Θεού και όλα όσα σχετίζονται με το θεϊκό πνεύμα του Πατέρα. Η θρησκεία του νου σας δένει χωρίς ελπίδα με το παρελθόν, η θρησκεία του πνεύματος συνίσταται στην προοδευτική αποκάλυψη και σας έλκει πάντα προς τα υψηλότερα και ιερότερα επιτεύγματα των πνευματικών ιδεωδών και της αιώνιας πραγματικότητας.
(1731.3) 155:6.5 Ενόσω η θρησκεία της εξουσίας μπορεί να μεταδώσει ένα πρόσκαιρο αίσθημα σταθερής ασφάλειας, εσείς πληρώνετε για μια τέτοια φευγαλέα ικανοποίηση το τίμημα της απώλειας της πνευματικής και της θρησκευτικής ελευθερίας σας. Ο Πατέρας μου δεν απαιτεί από σας, σαν τιμή εισόδου στη βασιλεία των ουρανών, να υποστηρίξετε την πίστη σας σε πράγματα που είναι ασύμβατα με το πνεύμα, ανίερα και ψεύτικα. Δεν απαιτείται από σας να προσβάλλετε το δικό σας αίσθημα του ελέους, της δικαιοσύνης και της αλήθειας από την υποταγή σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα θρησκευτικών μορφών και τελετουργιών. Η θρησκεία του πνεύματος σας αφήνει για πάντα ελεύθερους να ακολουθήσετε την αλήθεια οπουδήποτε σας πάει η καθοδήγηση του πνεύματος. Και ποιος μπορεί να κρίνει – ίσως αυτό το πνεύμα να έχει κάτι να μεταδώσει σε αυτή τη γενιά που άλλες γενιές αρνήθηκαν να ακούσουν;
(1731.4) 155:6.6 Είναι ντροπή για εκείνους τους θρησκευτικούς ψευτοδιδάσκαλους που τραβούν πίσω στο σκοτεινό και μακρινό παρελθόν τις διψασμένες ψυχές και τις αφήνουν εκεί! Και αυτά τα δυστυχισμένα άτομα είναι καταδικασμένα να φοβούνται από κάθε νέα ανακάλυψη, αφού ζαλίζονται από κάθε νέα ανακάλυψη της αλήθειας. Ο προφήτης που είπε: «Θα έχει τέλεια ειρήνη ο νους εκείνου που είναι προσηλωμένος στο Θεό», δεν ήταν μόνο ένας διανοούμενος πιστός στην εξουσιαστική θεολογία. Αυτός ο άνθρωπος γνώστης της αλήθειας είχε ανακαλύψει το Θεό. Δεν μιλούσε εν μέρει μόνο για το Θεό.
(1731.5) 155:6.7 Σας υποδεικνύω να παρατήστε την πρακτική να αναφέρετε πάντα τους προφήτες της παλαιάς εποχής και να δοξάζετε τους ήρωες του Ισραήλ, και αντί γι αυτό να φιλοδοξείτε να γίνετε οι ζωντανοί προφήτες του Υψίστου και οι πνευματικοί ήρωες της ερχόμενης βασιλείας. Το να τιμάτε τους αρχηγούς του παρελθόντος που γνώριζαν το Θεό, μπορεί να αξίζει, αλλά γιατί πράττοντας αυτό, πρέπει να θυσιάσετε το ύψιστο βίωμα της ανθρώπινης ύπαρξης: να βρείτε το Θεό για σας και να γνωρίσετε αυτόν μέσα στη δική σας ψυχή;
(1732.1) 155:6.8 Κάθε ανθρώπινη φυλή έχει τη δική της νοητική θεώρηση για την ανθρώπινη ύπαρξη. Επομένως η θρησκεία του νου πρέπει να αποδεικνύει αληθινές αυτές τις διαφορετικές φυλετικές απόψεις. Δεν μπορεί ποτέ η θρησκεία της εξουσίας να ενοποιηθεί. Η ενοποίηση της ανθρωπότητας και η αδελφοποίηση των θνητών μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την υπερικανότητα της θρησκείας του πνεύματος. Οι φυλετικές σκέψεις μπορεί να διαφέρουν, αλλά όλοι οι άνθρωποι ενοικούνται από το ίδιο θεϊκό και αιώνιο πνεύμα. Η ελπίδα της ανθρώπινης αδελφοποίησης μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν, και εφόσον, οι αποκλίνουσες θρησκείες του νου και της εξουσίας πληρωθούν με, και επισκιαστούν από την ενοποιημένη και εξευγενισμένη θρησκεία του πνεύματος – τη θρησκεία του προσωπικού πνευματικού βιώματος.
(1732.2) 155:6.9 Οι θρησκείες της εξουσίας μόνο να διχάσουν τους ανθρώπους μπορούν και να τους βάλουν σε ενσυνείδητη αντιπαράταξη μεταξύ τους. Η θρησκεία του πνεύματος θα φέρει τους ανθρώπους προοδευτικά μαζί και θα τους κάνει να συμπονούν ο ένας τον άλλον με κατανόηση. Οι θρησκείες της εξουσίας απαιτούν από τους ανθρώπους ομοιομορφία στην πίστη, αλλά αυτό είναι αδύνατο με την παρούσα κατάσταση του κόσμου. Η θρησκεία του πνεύματος απαιτεί μόνο ενότητα στο βίωμα – ομοιομορφία πεπρωμένου – επιτρέποντας εντελώς τη διαφοροποιημένη πίστη. Η θρησκεία του πνεύματος απαιτεί μόνο ομοιομορφία στην ενόραση, όχι ομοιομορφία στην άποψη και τη θεώρηση. Η θρησκεία του πνεύματος δεν αξιώνει ομοιομορφία στις νοητικές απόψεις, ενότητα μόνο της αίσθησης του πνεύματος. Οι θρησκείες της εξουσίας αποκρυσταλλώνονται σε νεκρά δόγματα πίστεως. Η θρησκεία του πνεύματος αναπτύσσεται μέσα από την αυξανόμενη χαρά και την ελευθερία των εξευγενισμένων πράξεων ένεκα της γεμάτης αγάπη και ευσπλαχνία υπηρέτησης και φροντίδας των συνανθρώπων.
(1732.3) 155:6.10 Αλλά προσέξτε, μήπως και κάποιος από σας αντιμετωπίσει με περιφρόνηση τα τέκνα του Αβραάμ επειδή απέτυχαν αυτές τις πονηρές ημέρες της στείρας παράδοσης. Οι πρόγονοί μας αφοσιώθηκαν στην επίμονη και παθιασμένη αναζήτηση για το Θεό, και τον ανακάλυψαν όπως δεν μπόρεσε να τον γνωρίσει καμία άλλη φυλή ανθρώπων από την εποχή του Αδάμ, ο οποίος γνώριζε πολλά περί αυτού μια και ήταν αυτός ένας Γιος του Θεού. Ο Πατέρας μου κατέγραψε τον μακρύ και ακούραστο αγώνα του Ισραήλ, από τις ημέρες του Μωυσή, να βρει και να γνωρίσει το Θεό. Για πολλές εξαντλημένες γενιές οι Ιουδαίοι δεν έπαψαν να μοχθούν, να αγωνιούν, να στενάζουν, να προσπαθούν και να υπομένουν τα βάσανα και να βιώνουν τις θλίψεις ενός παρανοημένου και περιφρονημένου λαού, και όλα αυτά για να μπορέσουν να έρθουν λίγο πιο κοντά στην ανακάλυψη της αλήθειας για το Θεό. Και, παρ’ όλες τις αποτυχίες και τα παραπατήματα του Ισραήλ, οι πατέρες μας προοδευτικά, από το Μωυσή μέχρι τον καιρό του Αμώς και του Ωσηέ, αποκάλυπταν όλο και περισσότερο σε όλο τον κόσμο, μια καθαρότερη και πιο αληθοφανή εικόνα του αιώνιου Θεού. Και έτσι ετοιμάστηκε ο δρόμος για την ακόμα μεγαλύτερη αποκάλυψη του Πατέρα την οποία εσείς έχετε κληθεί να μοιραστείτε.
(1732.4) 155:6.11 Μην ξεχάσετε ποτέ ότι υπάρχει μόνο μια περιπέτεια η οποία είναι πιο ικανοποιητική και συνταρακτική από την προσπάθεια να ανακαλύψετε το θέλημα του ζωντανού Θεού, και αυτή είναι να βιώσετε την ύψιστη και ειλικρινή προσπάθεια του να κάνετε αυτό το θεϊκό θέλημα. Και μην παραλείψετε ποτέ να θυμάστε ότι το θέλημα του Θεού μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε γήινη απασχόληση. Μερικά επαγγέλματα δεν είναι ιερά και άλλα είναι εγκόσμια. Όλα τα πράγματα είναι αγιασμένα στις ζωές εκείνων που καθοδηγούνται από το πνεύμα. Δηλαδή σ’ αυτούς που βρίσκονται κάτω από την αλήθεια, εξευγενισμένοι από την αγάπη, κυβερνώνται από το έλεος και περιορίζονται από την τιμιότητα-δικαιοσύνη. Το πνεύμα που ο Πατέρας μου και Εγώ θα στείλουμε στον κόσμο δεν είναι μόνο το Πνεύμα της Αληθείας αλλά επίσης το πνεύμα της ιδεαλιστικής ομορφιάς.
(1732.5) 155:6.12 Πρέπει να σταματήσετε να αναζητάτε το λόγο του Θεού μόνο στις σελίδες των παλαιών αρχείων της θεολογικής εξουσίας. Εκείνοι που έχουν γεννηθεί από το πνεύμα του Θεού θα διακρίνουν εις το εξής το λόγο του Θεού ανεξάρτητα από πού φαίνεται ότι προέρχεται. Η θεϊκή αλήθεια δεν πρέπει να εκπίπτει επειδή το κανάλι στο οποίο εμφανίζεται είναι φαινομενικά ανθρώπινο. Πολλοί από τους αδελφούς σας έχουν μυαλά που δέχονται τη θεωρία περί Θεού αλλά που πνευματικά αποτυγχάνουν να αντιληφθούν την παρουσία του Θεού. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σας δίδαξα τόσο συχνά ότι η βασιλεία των ουρανών μπορεί να γίνει καλύτερα αντιληπτή αν αποκτήσετε την πνευματική νοοτροπία ενός ειλικρινούς παιδιού. Δεν είναι η πνευματική ανωριμότητα του παιδιού που σας συνιστώ αλλά η πνευματική απλότητα ενός μικρού που πιστεύει εύκολα και εμπιστεύεται απόλυτα. Δεν είναι τόσο σημαντικό να γνωρίζετε την πραγματικότητα του Θεού όσο το να μεγαλώνει μέσα σας όλο και περισσότερο η ικανότητα να αισθάνεσθε την παρουσία του Θεού.
(1733.1) 155:6.13 Όταν κάποτε αρχίσετε να βρίσκετε το Θεό στην ψυχή σας, χωρίς καθυστέρηση θα αρχίσετε να τον ανακαλύπτετε και στις ψυχές άλλων ανθρώπων και τελικά σε όλα τα πλάσματα και τις δημιουργίες ενός πανίσχυρου σύμπαντος. Αλλά ποιες ευκαιρίες έχει ο Πατέρας να εμφανιστεί σαν Θεός ανώτερης πίστης και θεϊκών ιδεωδών στις ψυχές των ανθρώπων που δίνουν λίγο ή καθόλου από το χρόνο τους για μια γεμάτη σκέψεις προσήλωση από τέτοιου είδους αιώνια πραγματικότητα; Αν και ο νους δεν είναι η έδρα της πνευματικότητας, είναι όμως η πύλη σε τούτη.
(1733.2) 155:6.14 Μην κάνετε όμως το λάθος να προσπαθήσετε να αποδείξετε στους άλλους ανθρώπους ότι εσείς βρήκατε το Θεό. Δεν μπορείτε να συνειδητά φτιάξετε μια τέτοια έγκυρη απόδειξη, αν και υπάρχουν δυο θετικές και ισχυρές αποδείξεις του γεγονότος ότι γνωρίζετε το Θεό, και αυτές είναι:
(1733.3) 155:6.15 1. Οι καρποί του πνεύματος του Θεού που παρουσιάζονται μπροστά στην καθημερινή συνηθισμένη ζωή σας.
(1733.4) 155:6.16 2. Το γεγονός ότι όλο το σχέδιο της ζωής σας παρέχει θετικές αποδείξεις ότι έχετε ανεπιφύλακτα διακινδυνεύσει όλα όσα είστε και έχετε για την περιπέτεια της επιβίωσης μετά το θάνατο, επιδιώκοντας την ελπίδα να βρείτε το Θεό της αιωνιότητας, του οποίου την παρουσία έχετε έγκαιρα προγευθεί.
(1733.5) 155:6.17 Τώρα, μην κάνετε το λάθος και νομίσετε ότι ο Πατέρας μου δεν θα απαντήσει στο πιο αμυδρό τρεμόπαιγμα πίστης. Προσέχει τα φυσικά και προληπτικά συναισθήματα του πρωτόγονου ανθρώπου. Και με εκείνες τις ειλικρινείς αλλά έντρομες ψυχές των οποίων η πίστη είναι τόσο αδύνατη, αρκεί μια ελάχιστη ποσότητα περισσότερο από τη διανοητική υπακοή που απαιτεί μια παθητική στάση συγκατάθεσης στη θρησκεία της εξουσίας, και ο Πατέρας είναι πάντα έτοιμος να τιμήσει και να περιθάλψει όλες αυτές, ακόμα και τις πιο αδύνατες προσπάθειες για να τον πλησιάσουν. Εσείς όμως που κληθήκατε έξω από το σκοτάδι στο φως, προσδοκά κανείς ότι θα πιστεύετε με όλη σας την καρδιά. Η πίστη σας θα κυβερνάει και θα συνεργάζεται με τις στάσεις του σώματος, του νου και του πνεύματος.
(1733.6) 155:6.18 Είστε οι απόστολοί μου, και για σας η θρησκεία δεν θα γίνει ένα θεολογικό καταφύγιο στο οποίο να καταφεύγετε από το φόβο να αντιμετωπίσετε τις καταιγιστικές πραγματικότητες της πνευματικής προόδου και της ιδεαλιστικής περιπέτειας. Αλλά η θρησκεία σας θα αποτελέσει μάλλον το γεγονός πραγματικού βιώματος η οποία θα μαρτυρεί ότι ο Θεός σας βρήκε, σας εξιδανίκευσε, σας εξευγένισε και σας εξάγνισε και ότι σας έχει στρατολογήσει στην αιώνια περιπέτεια της εύρεσης του Θεού, ο οποίος με αυτό τον τρόπο σας βρήκε και σας έκανε παιδιά του.
(1733.7) 155:6.19 Και όταν ο Ιησούς τελείωσε την ομιλία, έκανε νεύμα στον Ανδρέα και δείχνοντας στη δύση προς τη Φοινίκη, είπε: «Ας πηγαίνουμε».
(1734.1) 156:0.1 Την Παρασκευή το απόγευμα, 10 Ιουνίου, ο Ιησούς και οι σύντροφοι του έφθασαν στα περίχωρα της Σιδώνας όπου σταμάτησαν στο σπίτι μιας καλής γυναίκας που είχε υπάρξει ασθενής στο νοσοκομείο της Βηθσαϊδά τον καιρό που ο Ιησούς ήταν στο απόγειο της λαϊκής εύνοιας. Οι ευαγγελιστές και οι απόστολοι κατέλυσαν στους φίλους της που ήταν δίπλα της στη γειτονιά, και ξεκουράστηκαν το Σάββατο εν μέσω αυτού του αναζωογονητικού περιβάλλοντος. Πέρασαν σχεδόν δυόμισι εβδομάδες στη Σιδώνα και τα πέριξ, προτού ετοιμαστούν να επισκεφθούν τις πόλεις της ακτής στο βορρά.
(1734.2) 156:0.2 Το Σάββατο αυτό του Ιουνίου ήταν πολύ ήσυχο. Οι ευαγγελιστές και οι απόστολοι ήταν όλοι απορροφημένοι από την περισυλλογή τους σχετικά με την ομιλία του Κυρίου πάνω στη θρησκεία, την οποία είχαν ακούσει στο δρόμο για τη Σιδώνα. Όλοι ήταν ικανοί να εκτιμήσουν ένα μέρος από όσα τους είπε, αλλά κανείς τους δεν κατάλαβε πλήρως τη σημασία της διδασκαλίας του.
(1734.3) 156:1.1 Εκεί κοντά στο σπίτι της Καρούσκα, όπου είχε καταλύσει ο Κύριος, έμενε μια Σύρια γυναίκα που είχε ακούσει πολλά για τον Ιησού σαν θεραπευτή και δάσκαλο, και αυτό το Σάββατο το απόγευμα ήρθε φέρνοντας και τη μικρή της κόρη. Το παιδί, δώδεκα χρονών περίπου, είχε αρρωστήσει από μια σοβαρή νευρική διαταραχή που τη χαρακτήριζαν σπασμοί και άλλες θλιβερές εκδηλώσεις.
(1734.4) 156:1.2 Ο Ιησούς είχε διατάξει τους συντρόφους του να μην πουν σε κανένα για την παρουσία του στο σπίτι της Καρούσκα, εξηγώντας ότι επιθυμούσε να ξεκουραστεί. Αν και είχαν υπακούσει στις εντολές του Κυρίου τους, η υπηρέτρια της Καρούσκα είχε πάει στο σπίτι αυτής της Σύριας γυναίκας, της Νοάρα, για να την πληροφορήσει ότι ο Ιησούς έμενε στο σπίτι της κυρίας της και είχε ωθήσει αυτή την ανήσυχη μητέρα να φέρει την άρρωστη κόρη της για να θεραπευτεί. Η μητέρα αυτή, φυσικά, πίστευε ότι το παιδί της είχε κυριευτεί από δαιμόνιο, ένα ακάθαρτο πνεύμα.
(1734.5) 156:1.3 Όταν η Νοράνα έφτασε με την κόρη της, οι δίδυμοι του Αλφαίου της εξήγησαν μέσω διερμηνέα ότι ο Κύριος αναπαυότανε και δεν μπορούσαν να τον ενοχλήσουν. Κατόπιν τούτου η Νοράνα απάντησε ότι αυτή και το παιδί θα περίμεναν εκεί μέχρις ότου ο Κύριος ξεκουραστεί. Κι ο Πέτρος προσπάθησε να συζητήσει μαζί της και να την πείσει να πάει σπίτι. Εξήγησε ότι ο Ιησούς ήταν εξαντλημένος από την πολλή διδασκαλία και τη θεραπεία και ότι είχε έρθει στη Φοινίκη για μια περίοδο ησυχίας και ανάπαυσης. Αλλά ήταν μάταιο. Η Νοράνα δεν έφευγε. Στις ικεσίες του Πέτρου απάντησε μόνο: «Δεν φεύγω πριν δω τον Κύριό σας. Ξέρω ότι μπορεί να εκδιώξει το δαιμόνιο από το παιδί μου και δεν θα φύγω πριν ο θεραπευτής κοιτάξει την κόρη μου».
(1734.6) 156:1.4 Μετά προσπάθησε να απομακρύνει τη γυναίκα ο Θωμάς αλλά κι αυτός απέτυχε. Σ’ αυτόν είπε: «Πιστεύω ότι ο Κύριός σας μπορεί να εκδιώξει το δαιμόνιο που βασανίζει το παιδί μου. Έχω ακούσει για τα φοβερά έργα του στη Γαλιλαία και πιστεύω σ’ αυτόν. Τι τρέχει με σας, τους αποστόλους του, και θέλετε να διώχνετε εκείνους που αναζητούν την βοήθεια του Κυρίου σας;». Και όταν μίλησε έτσι ο Θωμάς υποχώρησε.
(1735.1) 156:1.5 Τότε ήρθε ο Σίμων ο Ζηλωτής να διαμαρτυρηθεί στη Νοράνα. Είπε ο Σίμων: «Γυναίκα, είσαι μια ειδωλολάτρισσα που μιλάει ελληνικά. Δεν είναι σωστό να περιμένεις να πάρει ο Κύριος το ψωμί που προορίζεται για τα παιδιά του ευνοουμένου σπιτικού και να το πετάξει στα σκυλιά». Η Νοράνα όμως δεν προσβλήθηκε από την επίθεση που της έκανε ο Σίμων. Απάντησε μόνο: «Ναι, δάσκαλε, σε καταλαβαίνω. Για τα μάτια των Ιουδαίων είμαι μόνο ένα σκυλί, αλλά όσον αφορά τον Κύριό σας, είμαι ένα πιστό σκυλί. Είμαι αποφασισμένη να δει την κόρη μου, γιατί έχω πειστεί ότι, αν της ρίξει μόνο μια ματιά θα την γιατρέψει. Ακόμα και εσύ, καλέ μου άνθρωπε, δεν θα τολμούσες να στερήσεις από τα σκυλιά το προνόμιο ν’ αρπάζουν τα ψίχουλα που κατά τύχη πέφτουν από το τραπέζι των παιδιών».
(1735.2) 156:1.6 Ακριβώς εκείνη τη στιγμή το μικρό κορίτσι καταλήφθηκε από ένα βίαιο σπασμό μπροστά τους, και η μητέρα φώναξε: «Να, μπορείτε να δείτε ότι το παιδί μου κατέχεται από ένα πονηρό πνεύμα. Αν η ανάγκη μας δεν σας κάνει εντύπωση, κάνω έκκληση στον Κύριό σας, ο οποίος μου έχουν πει ότι αγαπάει όλους τους ανθρώπους και τολμάει να θεραπεύει ακόμα και τους ειδωλολάτρες όταν αυτοί πιστεύουν. Δεν αξίζετε να είστε μαθητές του. Δεν θα φύγω μέχρι να θεραπευτεί το παιδί μου».
(1735.3) 156:1.7 Ο Ιησούς, που άκουσε όλη αυτή τη συνομιλία από ένα ανοιχτό παράθυρο, βγήκε έξω, προς μεγάλη τους κατάπληξη, και είπε: «Ω γυναίκα, η πίστη σου είναι μεγάλη, τόσο μεγάλη ώστε δεν μπορώ να αρνηθώ την επιθυμία σου. Πήγαινε με ειρήνη. Η κόρη σου ήδη έγινε καλά». Και το μικρό κορίτσι ήταν καλά από εκείνη την ώρα. Καθώς η Νοράνα και το παιδί έφευγαν, ο Ιησούς τους ικέτευσε να μην πουν σε κανένα για το συμβάν αυτό, και ενώ οι σύντροφοί του συμμορφώθηκαν με αυτή την παράκληση, η μητέρα και το παιδί δεν σταμάτησαν να διακηρύσσουν το γεγονός της θεραπείας του μικρού κοριτσιού σε όλη την περιοχή, ακόμα και στη Σιδώνα, τόσο που ο Ιησούς θεώρησε σωστό να αλλάξει τη διαμονή του μέσα σε λίγες ημέρες.
(1735.4) 156:1.8 Την επόμενη μέρα, όπως δίδασκε ο Ιησούς τους αποστόλους του, σχολιάζοντας τη θεραπεία της κόρης της Σύριας γυναίκας, είπε: «Έτσι ήταν πάντα, βλέπετε από μόνοι σας πως οι ειδωλολάτρες μπορούν να ασκήσουν μια σωτήρια πίστη με τις διδασκαλίες του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω ότι τη βασιλεία του Πατέρα θα την πάρουν οι ειδωλολάτρες αν τα τέκνα του Αβραάμ δεν ενδιαφερθούν να δείξουν αρκετή πίστη για να εισέλθουν σ’ αυτήν».
(1735.5) 156:2.1 Μπαίνοντας στη Σιδώνα, ο Ιησούς και οι σύντροφοί του πέρασαν από μια γέφυρα, την πρώτη από τις πολλές που θα έβλεπαν. Καθώς βάδιζαν πάνω στη γέφυρα, ο Ιησούς μεταξύ άλλων τους είπε: «Αυτός ο κόσμος είναι μόνο μια γέφυρα, πρέπει να περάσετε από πάνω της, αλλά δεν πρέπει να σκεφθείτε να χτίσετε ένα τόπο κατοικίας πάνω της».
(1735.6) 156:2.2 Καθώς οι εικοσιτέσσερις άρχισαν τις εργασίες τους στη Σιδώνα, ο Ιησούς πήγε να μείνει σ’ ένα σπίτι ακριβώς στο βόρειο μέρος της πόλης, στο σπίτι της Ιούστας και της μητέρας της Βερενίκης. Ο Ιησούς δίδασκε τους εικοσιτέσσερις κάθε πρωί στο σπίτι της Ιούστας, και αυτοί πήγαιναν στα διάφορα μέρη της Σιδώνας για να διδάσκουν και να κηρύττουν τα απογεύματα και τα βράδια.
(1735.7) 156:2.3 Οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές ήταν πολύ χαρούμενοι από τον τρόπο με τον οποίο οι ειδωλολάτρες της Σιδώνας δέχτηκαν το μήνυμά τους, κατά τη σύντομη παραμονή τους πολλοί προστέθηκαν στη βασιλεία. Αυτή η περίοδος των περίπου έξι εβδομάδων στη Φοινίκη, ήταν πολύ καρποφόρα για το έργο τού να κερδίζουν ψυχές, αλλά οι μετέπειτα Ιουδαίοι συγγραφείς του Ευαγγελίου συνήθιζαν να αναφέρουν λίγα πράγματα γι αυτή τη θερμή υποδοχή της διδασκαλίας του Ιησού από τους ειδωλολάτρες, όταν την ίδια εποχή ένας μεγάλος αριθμός από τους δικούς τους διέκειντο τόσο εχθρικά εναντίον του.
(1736.1) 156:2.4 Αυτοί οι ειδωλολάτρες που πίστεψαν, εκτίμησαν με πολλούς τρόπους και πολύ περισσότερο τη διδασκαλία του Ιησού απ’ ότι οι Ιουδαίοι. Πολλοί από αυτούς τους Σύριους και τους Φοίνικες, που μίλαγαν ελληνικά, έμαθαν ότι όχι μόνο ο Ιησούς ήταν όπως ο Θεός, αλλά και ότι ο Θεός ήταν όπως ο Ιησούς. Αυτοί οι επονομαζόμενοι απολίτιστοι κατόρθωσαν να κατανοήσουν τις διδασκαλίες του Κυρίου σχετικά με την ομοιομορφία των νόμων αυτού του κόσμου και όλου του σύμπαντος. Κατάλαβαν τη διδασκαλία ότι ο Θεός δεν είναι λάτρης προσώπων, φυλών ή εθνών. Ότι δεν υπάρχει ευνοιοκρατία με τον Πατέρα του Σύμπαντος. Ότι το σύμπαν είναι ενιαίο με αμετάβλητους νόμους και ανεξάντλητα αξιόπιστο. Οι ειδωλολάτρες αυτοί δεν φοβόντουσαν τον Ιησού. Είχαν την τόλμη να αποδεχτούν το μήνυμά του. Σε όλες τις εποχές οι άνθρωποι είχαν την ικανότητα να κατανοήσουν τον Ιησού, αλλά φοβόντουσαν να το κάνουν.
(1736.2) 156:2.5 Ο Ιησούς εξήγησε στους εικοσιτέσσερις ότι δεν εξαφανίστηκε από τη Γαλιλαία επειδή δεν είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του. Κατάλαβαν ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος για μια ανοιχτή ρήξη με την καθεστηκυία θρησκεία και ότι δεν επεδίωκε να γίνει μάρτυρας. Ήταν κατά τη διάρκεια μιας από τις συσκέψεις στο σπίτι της Ιούστας, που ο Κύριος είπε στους μαθητές του για πρώτη φορά ότι «ακόμα και αν ο ουρανός και η γη σταματήσουν να υπάρχουν, οι λόγοι μου της αλήθειας θα υπάρχουν πάντα».
(1736.3) 156:2.6 Το θέμα των οδηγιών του Ιησού κατά την παραμονή τους στη Σιδώνα ήταν για την πνευματική πρόοδο. Τους είπε ότι δεν μπορούσαν να μείνουν αμετακίνητοι. Έπρεπε να προχωρήσουν στη δικαιοσύνη ή να οπισθοχωρήσουν στο πονηρό και την αμαρτία. Τους νουθέτησε να «ξεχάσετε εκείνα τα πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν αφού ωθείστε μπροστά για να δεχτείτε τις μεγαλύτερες αλήθειες της βασιλείας». Τους ικέτεψε να μην συμβιβαστούν με τα πρώτα στάδια ανάπτυξης της βασιλείας αλλά να αγωνιστούν για να αποκτήσουν την πλήρη ανάπτυξη της θεϊκής συγγένειας μέσα στην κοινωνία του πνεύματος και μέσα στη συναδελφοσύνη των πιστών.
(1736.4) 156:2.7 Είπε ο Ιησούς: «Οι μαθητές μου δεν πρέπει μόνο να σταματήσουν να πράττουν το κακό αλλά να μάθουν να κάνουν το καλό. Δεν οφείλετε να καθαριστείτε από όλες τις ενσυνείδητες αμαρτίες αλλά και να αρνηθείτε να παρέξετε άσυλο στα αισθήματα ενοχής. Αν εξομολογείστε τις αμαρτίες σας αυτές είναι συγχωρημένες. Επομένως πρέπει να διατηρείτε μια συνείδηση άδεια από αδικία».
(1736.5) 156:2.8 Ο Ιησούς ευχαριστιόταν πολύ από την έξυπνη αίσθηση χιούμορ που έδειχναν αυτοί οι ειδωλολάτρες. Ήταν η αίσθηση του χιούμορ που έδειξε η Νοράνα η Σύρια, μαζί με τη μεγάλη και επίμονη πίστη της που συγκινούσε τόσο την καρδιά του Κυρίου και προκαλούσε το έλεός του. Ο Ιησούς στενοχωριόταν πολύ που ο λαός του – οι Ιουδαίοι – στερούνταν το χιούμορ. Είπε κάποτε στο Θωμά: «Ο λαός μου παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν σχεδόν καθόλου το χιούμορ. Το βαρύ φορτίο της θρησκείας των Φαρισαίων δεν θα μπορούσε ποτέ να προέρχεται από ένα λαό με αίσθηση του χιούμορ. Διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο».
(1736.6) 156:3.1 Την Τρίτη, 28 Ιουνίου ο Κύριος και οι σύντροφοί του άφησαν τη Σιδώνα πηγαίνοντας προς την ακτή του Πορφυρείου και της Χελδούης. Οι ειδωλολάτρες τους υποδέχτηκαν καλά και πολλοί προστέθηκαν στην βασιλεία εκείνη την εβδομάδα της διδασκαλίας και του κηρύγματος. Οι απόστολοι κήρυξαν στο Πορφύρειο και οι ευαγγελιστές δίδαξαν στη Χελδούη. Για όσο διάστημα οι εικοσιτέσσερις ήταν απασχολημένοι με το έργο τους, ο Ιησούς τους άφησε για μια περίοδο τριών ή τεσσάρων ημερών, επισκεπτόμενος την παραλιακή πόλη της Βηρυτού, όπου επισκέφθηκε ένα Σύριο που λεγόταν Μαλάχ, ο οποίος είχε πιστέψει, και ο οποίος ήταν στη Βηθσαϊδά ένα χρόνο πρωτύτερα.
(1737.1) 156:3.2 Την Τετάρτη, 6 Ιουλίου, επέστρεψαν όλοι στη Σιδώνα και έμειναν στο σπίτι της Ιούστας μέχρι την Κυριακή το πρωί, όταν αναχώρησαν για την Τύρο, πηγαίνοντας νότια κατά μήκος της ακτής μέσω Σαρεπτά, φθάνοντας στην Τύρο τη Δευτέρα 11 Ιουλίου. Μέχρι τότε οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές είχαν εξοικειωθεί να εργάζονται ανάμεσα στους επονομαζόμενους ειδωλολάτρες, οι οποίοι στην πραγματικότητα προέρχονταν κυρίως από τις πρώιμες Χαναανίτικες φυλές, της ακόμα πιο πρώιμης Σημιτικής προέλευσης. Όλοι αυτοί οι λαοί μιλούσαν ελληνικά. Οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές εξεπλάγησαν πολύ παρατηρώντας το ζήλο αυτών των ειδωλολατρών να ακούσουν το ευαγγέλιο και σημειώνοντας την αμεσότητα με την οποία πολλοί από αυτούς πίστευαν.
(1737.2) 156:4.1 Από τις 11 μέχρι τις 24 Ιουλίου δίδασκαν στην Τύρο. Καθένας από τους αποστόλους πήρε μαζί του έναν ευαγγελιστή και έτσι ανά δυο δίδασκαν και κήρυτταν σε όλα τα μέρη της Τύρου και στα περίχωρά της. Οι πολύγλωσσοι κάτοικοι αυτού του λιμανιού τους άκουγαν με χαρά και πολλοί βαπτίσθηκαν στην συναδελφοσύνη της βασιλείας. Ο Ιησούς έκανε σαν βάση του το σπίτι ενός Ιουδαίου ονόματι Ιωσήφ, ενός πιστού, που έμενε τρία-τέσσερα μίλια νότια της Τύρου, όχι μακριά από τον τύμβο του Χιράμ, που ήταν βασιλιάς της πόλης-κράτους της Τύρου κατά την εποχή του Δαυίδ και του Σολομώντα.
(1737.3) 156:4.2 Καθημερινά, για το διάστημα των δυο εβδομάδων, οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές έμπαιναν στην Τύρο από την προκυμαία του Αλέξανδρου, για να διευθύνουν μικρές συναντήσεις και κάθε βράδυ οι περισσότεροι από αυτούς επέστρεφαν στον καταυλισμό του σπιτιού του Ιωσήφ στα νότια της πόλης. Κάθε μέρα πιστοί έβγαιναν από την πόλη για να μιλήσουνε με τον Ιησού στο μέρος που είχε καταλύσει. Ο Κύριος μίλησε μόνο μια φορά στην Τύρο, το απόγευμα της 20ης Ιουλίου, όταν δίδαξε τους πιστούς σχετικά με την αγάπη του Πατέρα προς όλους τους ανθρώπους και με την αποστολή του Υιού για την αποκάλυψη του Πατέρα σε όλες τις φυλές των ανθρώπων. Υπήρξε τόσο ενδιαφέρον για το ευαγγέλιο της βασιλείας ανάμεσα σ’ αυτούς τους ειδωλολάτρες που, επί τη ευκαιρία αυτή, οι θύρες του ναού του Μελκάρθ άνοιξαν γι αυτόν, και είναι ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι σε επόμενους χρόνους μια Χριστιανική εκκλησία χτίστηκε σε αυτήν ακριβώς τη θέση του αρχαίου ναού.
(1737.4) 156:4.3 Πολλοί από τους υπεύθυνους στην κατασκευή της πορφύρας της Τύρου, της βαφής που έκανε την Τύρο και τη Σιδώνα διάσημες σε όλο τον κόσμο, και η οποία συνετέλεσε τόσο πολύ στο εμπόριό τους με όλο τον κόσμο και τον συνεπακόλουθο πλουτισμό τους, πίστεψαν στη βασιλεία. Όταν, σύντομα μετά, τα αποθέματα των θαλάσσιων ζώων που ήταν πηγή αυτής της βαφής άρχισαν να ελαττώνονται, αυτοί οι κατασκευαστές της βαφής πήγαν αλλού, για να ψάξουν νέες αποικίες από αυτά τα όστρακα. Και έτσι μετοικώντας στα πέρατα της γης, μετέφεραν μαζί τους το μήνυμα της πατρότητας του Θεού και της αδελφοσύνης του ανθρώπου – το ευαγγέλιο δηλαδή της βασιλείας.
(1737.5) 156:5.1 Το απόγευμα της Τετάρτης, στην ομιλία του, ο Ιησούς είπε για πρώτη φορά στους οπαδούς του την ιστορία του κρίνου το οποίο σηκώνει το καθαρό χιονάτο κεφαλάκι του ψηλά στη λιακάδα ενώ οι ρίζες του είναι βυθισμένες μέσα στη λάσπη και το βούρκο του σκοτεινού εδάφους. «Παρόμοια», είπε, «ο θνητός άνθρωπος, ενώ έχει τις ρίζες της καταγωγής και της ύπαρξής του στο ζωώδες έδαφος της ανθρώπινης φύσης, μπορεί με την πίστη του να ανασηκώσει την πνευματική του φύση ψηλά στη λιακάδα της ουράνιας αλήθειας και στην πράξη να παράξει τους καρπούς του πνεύματος».
(1738.1) 156:5.2 Ήταν στην ίδια αυτή ομιλία που ο Ιησούς χρησιμοποίησε τη μοναδική παραβολή που είχε σχέση με το δικό του επάγγελμα – του ξυλουργού. Κατά τη παραίνεσή του «Χτίστε γερά θεμέλια για τη δημιουργία ευγενικού χαρακτήρα πνευματικών χαρισμάτων», είπε: «Για να παραχθούν οι καρποί του πνεύματος, πρέπει να γεννηθείτε από το πνεύμα. Πρέπει να διδαχθείτε από το πνεύμα και να οδηγηθείτε από το πνεύμα αν θέλετε να ζήσετε τη γεμάτη πνεύμα ζωή ανάμεσα στους συνανθρώπους σας. Αλλά μην κάνετε το λάθος του ανόητου ξυλουργού που χάνει πολύτιμο χρόνο αλφαδιάζοντας, μετρώντας και γυαλίζοντας τη σαρακοφαγωμένη και εσωτερικά σάπια ξυλεία του και ύστερα, όταν έχει στηρίξει όλη τη δουλειά του στα σαθρά δοκάρια, πρέπει να τα πετάξει σαν ακατάλληλα για τη θεμελίωση του κτιρίου που θα έκτιζε, για να μπορούν να αντέχουν στις επιθέσεις του χρόνου και των καταιγίδων. Ας βεβαιωθεί κάθε άνδρας ότι τα διανοητικά και ηθικά θεμέλια του χαρακτήρα είναι τέτοια που επαρκώς μπορούν να υποβαστάξουν την υπερκατασκευή της μεγεθυσμένης και εξευγενισμένης πνευματικής φύσης, η οποία μεταμορφώνει με τον τρόπο αυτό το θνητό νου και μετά, μαζί με εκείνον τον αναδημιουργημένο νου, θα επιτύχει την ανάπτυξη της ψυχής του αθάνατου προορισμού. Η πνευματική σας φύση – η από κοινού δημιουργημένη ψυχή – είναι μια ζωντανή καλλιέργεια, αλλά ο νους και οι τρόποι συμπεριφοράς του ατόμου είναι το έδαφος από το οποίο πρέπει να φυτρώσουν αυτές οι ανώτερες εκδηλώσεις της ανθρώπινης ανάπτυξης και του θεϊκού πεπρωμένου. Το έδαφος της εξελισσόμενης ψυχής είναι ανθρώπινο και υλικό, αλλά το πεπρωμένο αυτής της συνδυασμένης δημιουργίας νου και πνεύματος είναι πνευματικό και θεϊκό».
(1738.2) 156:5.3 Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Ναθαναήλ ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, γιατί προσευχόμαστε να μας φυλάει ο Θεός από τον πειρασμό όταν γνωρίζουμε καλά από την αποκάλυψή σου για τον Πατέρα ότι ποτέ δεν κάνει τέτοια πράγματα;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε στο Ναθαναήλ:
(1738.3) 156:5.4 «Δεν είναι περίεργο που κάνεις τέτοιες ερωτήσεις καθόσον αρχίζεις να γνωρίζεις τον Πατέρα όπως τον γνωρίζω Εγώ, και όχι όπως τόσο αμυδρά τον είδαν οι πρώτοι Εβραίοι προφήτες. Γνωρίζεις καλά πόσο διατεθειμένοι ήταν να βλέπουν σχεδόν παντού σε ότι συνέβαινε, το Θεό. Κοίταζαν για το χέρι του Θεού σε κάθε φυσικό συμβάν και σε κάθε ασυνήθιστο γεγονός της ανθρώπινης ζωής. Συνέδεαν το Θεό και με το καλό και με το κακό. Πίστευαν ότι μαλάκωνε την καρδιά του Μωυσή και σκλήραινε την καρδιά του Φαραώ. Όταν ο άνθρωπος είχε μια μεγάλη παρόρμηση να κάνει κάτι, καλό ή κακό, είχε τη συνήθεια να περιγράφει αυτά τα ασυνήθιστα συναισθήματα λέγοντας: ‘Ο Κύριος μου μίλησε λέγοντάς μου να κάνω αυτό ή εκείνο, ή να πάω εδώ ή εκεί’. Συνεπώς, μια και ο άνθρωπος τόσο συχνά αλλά και τόσο βίαια συναντιόταν με τον πειρασμό, έγινε συνήθεια των προγόνων μας να πιστεύουν ότι ο Θεός τους οδηγούσε εκεί για να τους δοκιμάσει, να τους τιμωρήσει ή να τους δυναμώσει. Αλλά εσείς, πράγματι, γνωρίζετε τώρα καλύτερα. Γνωρίζετε ότι οι άνθρωποι οδηγούνται όλοι τόσο συχνά στον πειρασμό από την ώθηση του δικού τους εγωισμού και από τις παρορμήσεις των ζωικών τους φύσεων. Όταν μπαίνετε με αυτό τον τρόπο στον πειρασμό, σας νουθετώ, αφού αναγνωρίσετε ειλικρινά και τίμια τον πειρασμό γι αυτό ακριβώς που είναι, με έξυπνο τρόπο να ανακατευθύνετε τις ενέργειες του πνεύματος, του νου και του σώματος , που ζητούν να εκφραστούν σε ανώτερα κανάλια έκφρασης και σε πιο ιδεαλιστικούς στόχους. Με αυτόν τον τρόπο μπορείτε να μεταμορφώσετε τους πειρασμούς σας στις ανώτερες μορφές της θνητής εξυπηρέτησης, ενώ σχεδόν ολοκληρωτικά αποφεύγετε αυτές τις άχρηστες και εξασθενημένες διαμάχες μεταξύ της ζωώδους και της πνευματικής φύσεως.
(1738.4) 156:5.5 Αλλά σας προειδοποιώ για την ανοησία να αναλάβετε την ευθύνη να ξεπεράσετε τον πειρασμό, προσπαθώντας να αντικαταστήσετε μια επιθυμία με μια άλλη και μάλιστα υποθετικά ανώτερη επιθυμία, με σκέτη τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης. Αν θριαμβεύσετε αληθινά πάνω στους πειρασμούς της μικρότερης και κατώτερης φύσης, πρέπει να έλθετε σ’ εκείνη τη θέση του πνευματικού πλεονεκτήματος όπου έχετε αληθινά και πραγματικά αναπτύξει ένα αληθινό ενδιαφέρον, και αγάπη για τις ανώτερες και ιδεαλιστικότερες μορφές συμπεριφοράς με τις οποίες επιθυμεί να αντικαταστήσει ο νους σας τις κατώτερες και μικρότερες ιδεαλιστικά συνήθειες συμπεριφοράς που εσείς αναγνωρίζετε σαν πειρασμό. Με αυτόν τον τρόπο θα απελευθερωθείτε, με τη βοήθεια των πνευματικών μεταμορφώσεων, παρά να φορτώνεστε όλο και περισσότερο με το βαρύ φορτίο της απατηλής καταστολής των θνητών επιθυμιών. Το παλιό και το κατώτερο θα ξεχαστεί από την αγάπη για το νέο και το ανώτερο. Η ομορφιά θριαμβεύει πάντοτε πάνω στην ασχήμια στις καρδιές όλων που φωτίζονται από την αγάπη της αλήθειας. Υπάρχει τεράστια δύναμη στην ώθηση της ενέργειας μιας νέας και ειλικρινούς αγάπης. Και πάλι σας λέγω, μην καταβάλλεστε από το κακό αλλά να ξεπερνάτε το κακό με το καλό».
(1739.1) 156:5.6 Βαθιά μέσα στη νύχτα οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές συνέχισαν να ρωτάνε και από τις πολλές απαντήσεις μπορούμε να παρουσιάσουμε τις ακόλουθες σκέψεις, ξαναειπωμένες σε σύγχρονη φρασεολογία:
(1739.2) 156:5.7 Αποτελεσματική επιθυμία, έξυπνη κρίση και προσαρμοσμένη σοφία είναι τα ουσιώδη για την υλιστική επιτυχία. Η ικανότητα για αρχηγία εξαρτάται από τη φυσική ικανότητα, τη σύνεση τη δύναμη της θέλησης και την αποφασιστικότητα. Ο πνευματικός προορισμός εξαρτάται από την πίστη, την αγάπη και την αφοσίωση στην αλήθεια – την πείνα και τη δίψα για τη δικαιοσύνη – την εκ βάθους καρδίας επιθυμία για την εύρεση του Θεού και την ομοιότητα με αυτόν.
(1739.3) 156:5.8 Μην αποθαρρύνεστε από την ανακάλυψη ότι είστε ανθρώπινοι. Η ανθρώπινη φύση μπορεί να τείνει προς το πονηρό, αλλά δεν έχει έμφυτη την αμαρτία. Μην αποκαρδιώνεστε από την αποτυχία σας να ξεχάσετε ολοκληρωτικά μερικά από τα αξιολύπητα βιώματά σας. Τα λάθη που αποτυγχάνετε να ξεχάσετε με το χρόνο θα ξεχαστούν με την αιωνιότητα. Ελαφρώστε τα βάρη της ψυχής σας με τη γρήγορη απόκτηση μιας αντίληψης προορισμού σας με μεγάλη διάρκεια, μια παγκόσμια επέκταση της σταδιοδρομίας σας.
(1739.4) 156:5.9 Μην κάνετε το λάθος να εκτιμάτε την αξία της ψυχής από τις ατέλειες του νου ή από τις ορέξεις του σώματος. Μην κρίνετε την ψυχή ούτε να αποτιμάτε τον προορισμό της έχοντας σαν κριτήριο ένα άτυχο ανθρώπινο επεισόδιο. Ο πνευματικός προορισμός σας εξαρτάται μόνο από τις πνευματικές επιθυμίες και τις επιδιώξεις σας.
(1739.5) 156:5.10 Η θρησκεία είναι το αποκλειστικό πνευματικό βίωμα της εξελισσόμενης αθάνατης ψυχής του ανθρώπου που γνωρίζει το Θεό, αλλά η ηθική ικανότητα και η πνευματική ενέργεια είναι τεράστιες δυνάμεις οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη δοσοληψία με δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις και στην επίλυση περίπλοκων οικονομικών προβλημάτων. Αυτά τα ηθικά και πνευματικά χαρίσματα κάνουν όλες τις βαθμίδες της ανθρώπινης ζωής πλουσιότερες και πιο σημαντικές.
(1739.6) 156:5.11 Είστε προκαθορισμένοι να ζήσετε μια στενή και άθλια ζωή αν μάθετε να αγαπάτε μόνον εκείνους που σας αγαπούν. Η ανθρώπινη αγάπη μπορεί να είναι ανταποδοτική, αλλά η θεϊκή αγάπη δεν αναζητά προς τα έξω την ικανοποίησή της. Όσο πιο λίγη αγάπη προσφέρει από τη φύση του ένα πλάσμα, τόσο περισσότερο έχει ανάγκη την αγάπη και τόσο περισσότερο η θεϊκή αγάπη ζητάει να ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη. Η αγάπη δεν ζητά τα προς εαυτήν, και δεν μπορεί να αυτοπραγματωθεί. Η θεϊκή αγάπη δεν μπορεί να περιοριστεί στον εαυτό της, πρέπει να μοιραστεί ανιδιοτελώς.
(1739.7) 156:5.12 Όσοι πιστεύουν στη βασιλεία πρέπει να κατέχουν ανεπιφύλακτη πίστη, να πιστεύουν με όλη την ψυχή τους στο βέβαιο θρίαμβο της δικαιοσύνης. Αυτοί που οικοδομούν τη βασιλεία πρέπει να μην αμφιβάλουν για την αλήθεια του ευαγγελίου της αιώνιας σωτηρίας. Οι πιστοί πρέπει όλο και περισσότερο να μάθουν να παραμερίζουν στη βιασύνη της ζωής – να δραπετεύουν από την κούραση της ανθρώπινης ύπαρξης – ενώ θα αναζωογονούν την ψυχή, θα εμπνέουν το νου και θα ανανεώνουν το πνεύμα με τη γεμάτη λατρεία επικοινωνία.
(1739.8) 156:5.13 Τα άτομα που γνωρίζουν το Θεό δεν αποθαρρύνονται από ατυχία ή δεν αποκαρδιώνονται από απογοήτευση. Οι πιστοί είναι απρόσβλητοι από την κατάθλιψη που προέρχεται από καθαρά υλιστικές αναστατώσεις. Οι κάτοικοι του πνεύματος δεν διαταράσσονται από τα γεγονότα του υλιστικού κόσμου. Οι υποψήφιοι της αιώνιας ζωής εξασκούν μια αναζωογονητική και εποικοδομητική τεχνική για να φέρουν εις πέρας όλες τις αντιξοότητες και όλα τα εμπόδια της θνητής ζωής. Κάθε μέρα ένας πιστός που ζει αληθινά, βρίσκει πιο εύκολο να πράττει το σωστό.
(1740.1) 156:5.14 Η πνευματική ζωή αυξάνει σθεναρά τον αληθινό αυτοσεβασμό. Αλλά ο αυτοσεβασμός δεν αυτοθαυμάζεται. Ο αυτοσεβασμός συντονίζεται πάντα με την αγάπη και την υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν να σέβεστε τον εαυτό σας περισσότερο από όσο αγαπάτε το γείτονά σας. Το ένα είναι το μέτρο της αξίας για το άλλο.
(1740.2) 156:5.15 Με το πέρασμα των ημερών, κάθε αληθινός πιστός γίνεται πιο επιδέξιος στο να δελεάσει τους συνανθρώπους του με την αγάπη της αιώνιας αλήθειας. Είστε σήμερα πιο ικανοί να αποκαλύψετε την καλοσύνη στην ανθρωπότητα απ’ ότι είσαστε χθες; Εφέτος μπορείτε να συστήσετε καλύτερα τη δικαιοσύνη απ’ ότι πέρυσι; Αποκτάτε όλο και περισσότερο καλύτερη τεχνική στο να οδηγείτε τις πεινασμένες ψυχές στο πνευματικό βασίλειο;
(1740.3) 156:5.16 Είναι τα ιδανικά σας αρκετά υψηλά ώστε να σας εξασφαλίσουν την αιώνια σωτηρία, ενώ συγχρόνως οι αντιλήψεις σας είναι τόσο πρακτικές ώστε να σας καταστήσουν χρήσιμους πολίτες για να λειτουργείτε στη γη σε συνεργασία με τους θνητούς συνανθρώπους σας; Στην κοινωνία του πνεύματος, τα πολιτικά σας δικαιώματα βρίσκονται στον ουρανό. Στη θνητή ζωή όμως είστε ακόμα πολίτες του γήινου βασιλείου. Αποδώσατε στον Καίσαρα τα πράγματα που είναι υλικά και στο Θεό εκείνα που είναι πνευματικά.
(1740.4) 156:5.17 Το μέτρο της πνευματικής ικανότητας της εξελισσόμενης ψυχής είναι η πίστη σας στην αλήθεια και η αγάπη σας για τον άνθρωπο, αλλά το μέτρο της ανθρώπινης δύναμης του χαρακτήρα σας είναι η επιδεξιότητά σας να αντιστέκεστε στην κακεντρέχεια και η ικανότητά σας να αντιστέκεστε στην ανησυχία που προέρχεται από βαθιά θλίψη. Η ήττα είναι ο αληθινός καθρέφτης στον οποίο μπορείτε να αντικρίσετε με ειλικρίνεια τον πραγματικό εαυτό σας.
(1740.5) 156:5.18 Καθώς μεγαλώνετε και αποκτάτε περισσότερη εμπειρία για τις υποθέσεις της βασιλείας, δεν γίνεστε πιο διακριτικοί στη συνδιαλλαγή σας με τους βασανισμένους θνητούς και πιο ανεκτικοί ζώντας με τους πεισματάρηδες συντρόφους σας; Η διακριτικότητα είναι σαν το υπομόχλιο για τις κοινωνικές υποθέσεις και η ανεκτικότητα το γνώρισμα μιας μεγάλης ψυχής. Αν κατέχετε αυτά τα σπάνια και γοητευτικά δώρα, καθώς περνάει ο καιρός εσείς θα αποκτάτε περισσότερη ετοιμότητα και θα γίνεστε περισσότερο εξειδικευμένοι στις αξιέπαινες προσπάθειές σας προς αποφυγή όλων των μη αναγκαίων κοινωνικών παρεξηγήσεων. Τέτοιες γνωστικές ψυχές έχουν την ικανότητα να αποφύγουν πολλά από τα βάσανα, τα οποία με βεβαιότητα αποτελούν μέρος όλων αυτών που δεν μπορούν να ρυθμίσουν τα αισθήματά τους, εκείνων που αρνούνται να ωριμάσουν και εκείνων που αρνούνται να γεράσουν με χάρη.
(1740.6) 156:5.19 Αποφύγετε την ατιμία και την αδικία σε όλες τις προσπάθειες που κάνετε για να κηρύξετε την αλήθεια και το ευαγγέλιο. Μην αναζητάτε αδικαιολόγητη αναγνώριση και μην επιθυμείτε συμπάθεια που δεν αξίζετε. Δεχθείτε την αγάπη ανεμπόδιστα από θεϊκή και ανθρώπινη προέλευση άσχετα με το αν την αξίζετε, και αγαπήστε ανεμπόδιστα σε ανταπόδοση. Αλλά σε όλα τα άλλα πράγματα που σχετίζονται με την τιμή και την κολακεία να αναζητάτε μόνο εκείνο που ειλικρινά σας ανήκει.
(1740.7) 156:5.20 Ο θνητός που έχει συνείδηση του Θεού έχει εξασφαλίσει τη σωτηρία. Δεν φοβάται τη ζωή. Είναι αξιόπιστος και συνεπής. Γνωρίζει τον τρόπο να υπομένει με γενναιότητα τη δυστυχία που δεν μπορεί να αποφύγει. Δεν παραπονιέται όταν αντιμετωπίζει αναπόφευκτες κακουχίες.
(1740.8) 156:5.21 Ο αληθινός πιστός δεν κουράζεται να κάνει το καλό μόνο και μόνο επειδή βρίσκει εμπόδια. Οι δυσκολίες ακονίζουν τη ζέση του εραστή της αλήθειας, ενώ τα εμπόδια προκαλούν μόνο τις προσπάθειες του ατρόμητου οικοδόμου της βασιλείας.
(1740.9) 156:5.22 Αυτά και άλλα πολλά πράγματα τους δίδασκε ο Ιησούς πριν ετοιμαστούν για την αναχώρηση από την Τύρο.
(1740.10) 156:5.23 Την ημέρα πριν ο Ιησούς αφήσει την Τύρο για να επιστρέψει στην περιοχή της Θάλασσας της Γαλιλαίας, φώναξε όλους μαζί τους συντρόφους του και έδωσε εντολή στους δώδεκα ευαγγελιστές να επιστρέψουν από ένα διαφορετικό δρόμο από αυτόν που επρόκειτο να πάρουν αυτός και οι δώδεκα απόστολοι. Μετά την αναχώρηση των ευαγγελιστών από εδώ, δεν επρόκειτο να συνεργαστούν ποτέ ξανά τόσο στενά με τον Ιησού.
(1741.1) 156:6.1 Κατά το μεσημέρι της Κυριακής, 24 Ιουλίου, ο Ιησούς και οι δώδεκα άφησαν το σπίτι του Ιωσήφ, στα νότια της Τύρου, κατηφορίζοντας την ακτή για την Πτολεμαΐδα. Εδώ έμειναν μια ημέρα, λέγοντας λόγια ενθαρρυντικά στην ομάδα πιστών που διέμενε εδώ. Ο Πέτρος τους έκανε κήρυγμα το βράδυ της 25ης Ιουλίου.
(1741.2) 156:6.2 Την Τρίτη άφησαν την Πτολεμαΐδα, πηγαίνοντας ανατολικά προς το εσωτερικό, κοντά στην Ιωταπάτα μέσω του δρόμου της Τιβεριάδος. Την Τετάρτη σταμάτησαν στην Ιωταπάτα και εκπαίδευσαν τους πιστούς ακόμη περισσότερο στα πράγματα της βασιλείας. Την Πέμπτη άφησαν την Ιωταπάτα, πηγαίνοντας βόρεια, στο δρόμο Ναζαρέτ-Όρος Λιβάνου προς το χωριό Ζαβουλών, μέσω της Ραμά. Έκαναν συγκεντρώσεις στη Ραμά την Παρασκευή και παρέμειναν μέχρι το Σάββατο. Έφτασαν στη Ζαβουλών την Κυριακή, 31, συγκαλώντας μια συγκέντρωση το βράδυ και αναχωρώντας το επόμενο πρωί.
(1741.3) 156:6.3 Φεύγοντας από τη Ζαβουλών, πορεύτηκαν μέχρι τη διασταύρωση με το δρόμο που οδηγούσε στα Μάγδαλα και τη Σιδώνα, κοντά στη Γισχάλα και από εκεί πήραν το δρόμο για τη Γεννησαρέτ, στις δυτικές ακτές της λίμνης της Γαλιλαίας, νότια της Καπερναούμ, όπου είχαν ορίσει να συναντήσουν το Δαυίδ Ζεβεδαίο, και όπου σκόπευαν να κάνουν σύσκεψη για την επόμενη κίνησή τους στο έργο του κηρύγματος του ευαγγελίου της βασιλείας.
(1741.4) 156:6.4 Κατά τη διάρκεια μιας σύντομης σύσκεψης με τον Δαυίδ, έμαθαν ότι πολλοί αρχηγοί είχαν συγκεντρωθεί στην αντίπερα όχθη της λίμνης, κοντά στην Κερίσα, και στη συνέχεια ένα πλοίο τους είχε περάσει εκείνο το ίδιο βράδυ απέναντι. Για μια ημέρα έμειναν ήσυχοι στους λόφους, πηγαίνοντας την επομένη στον κήπο, εκεί κοντά, όπου ο Κύριος είχε θρέψει κάποτε τους πέντε χιλιάδες. Έμειναν εδώ για τρεις ημέρες και έκαναν καθημερινές συγκεντρώσεις, τις οποίες παρακολουθούσαν πενήντα περίπου άνδρες και γυναίκες, τα κατάλοιπα από την πολυάριθμη κάποτε ομάδα των πιστών που διέμεναν στην Καπερναούμ και τα περίχωρά της.
(1741.5) 156:6.5 Ενόσω ο Ιησούς απουσίαζε από την Καπερναούμ και τη Γαλιλαία, την περίοδο της παραμονής στη Φοινίκη, οι εχθροί του υπέθεσαν ότι το κίνημα είχε διασπαστεί και συμπεράνανε ότι η βιασύνη του Ιησού να κάνει πίσω έδειχνε ότι ήταν τόσο πολύ φοβισμένος ώστε πιθανότατα δεν θα τους ενοχλούσε ποτέ ξανά. Όλη η ενεργή αντίδραση για τη διδασκαλία του είχε σχεδόν κοπάσει. Οι πιστοί είχαν αρχίσει να συγκαλούν δημόσιες συγκεντρώσεις για μια ακόμη φορά και συνέβαινε μια βαθμιαία αλλά αποτελεσματική συνένωση των δοκιμασμένων και αληθινών επιζώντων του μεγάλου ξεδιαλέγματος μέσα από το οποίο είχαν περάσει οι πιστοί του ευαγγελίου.
(1741.6) 156:6.6 Ο Φίλιππος, ο αδελφός του Ηρώδη, είχε γίνει κατά το ήμισυ πιστός του Ιησού και έστειλε την είδηση ότι ο Κύριος ήταν ελεύθερος να ζει και να εργάζεται στην επικράτειά του.
(1741.7) 156:6.7 Η εντολή, να κλείσουν οι συναγωγές όλου του Εβραϊκού λαού για τις διδασκαλίες του Ιησού και όλων των οπαδών του, είχε στραφεί εναντίον των γραμματέων και των Φαρισαίων. Αμέσως, μετά την απομάκρυνση του Ιησού σαν αντικείμενο αμφισβήτησης, υπήρξε μια αντίδραση μέσα σε ολόκληρο τον Ιουδαϊκό λαό. Δημιουργήθηκε ένα γενικό αίσθημα δυσαρέσκειας κατά των Φαρισαίων και των αρχηγών του Σανχεντρίν στην Ιερουσαλήμ. Πολλοί από τους υπεύθυνους των συναγωγών άρχισαν κρυφά να ανοίγουν τις συναγωγές τους στον Άμπνερ και στους συντρόφους του, αναφέροντας ότι αυτοί οι δάσκαλοι ήταν οπαδοί του Ιωάννη και όχι του Ιησού.
(1741.8) 156:6.8 Ακόμα και ο Ηρώδης Αντύπας βίωσε μια μεταβολή αισθημάτων και, μαθαίνοντας ότι ο Ιησούς παρέμενε στο απέναντι μέρος της λίμνης, στο έδαφος του αδελφού του Φιλίππου, έστειλε μήνυμα σ’ αυτόν ότι, αν και είχε υπογράψει εντάλματα για τη σύλληψή του στη Γαλιλαία, δεν είχε εξουσιοδοτήσει για τη σύλληψή του στην Περαία, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι ο Ιησούς δεν θα παρενοχλείτο, αν παρέμενε έξω από τη Γαλιλαία. Και κοινοποίησε αυτό το ίδιο επίσημο έγγραφο στους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ.
(1742.1) 156:6.9 Και έτσι είχε η κατάσταση κατά τις αρχές Αυγούστου 29 μ.Χ., όταν ο Κύριος επέστρεψε από την αποστολή στη Φοινίκη και άρχισε την ανασυγκρότηση των διασκορπισμένων, δοκιμασμένων και εξαντλημένων δυνάμεών του, για τον τελευταίο και γεμάτο επεισόδια χρόνο της αποστολής του στη γη.
(1742.2) 156:6.10 Η έκβαση της διαμάχης απεικονίζεται καθαρά καθώς ο Κύριος και οι συνεργάτες του ετοιμάζονται ν’ αρχίσουν την επίσημη δημόσια προκήρυξη μιας καινούργιας θρησκείας, της θρησκείας του πνεύματος του ζώντος Θεού ο οποίος κατοικεί στο νου των ανθρώπων.
(1743.1) 157:0.1 Πριν πάρει ο Ιησούς τους δώδεκα για μια μικρή παραμονή στα πέριξ της Καισάρειας Φιλίππου, κανόνισε με τους αγγελιαφόρους του Δαυίδ να πάει στην Καπερναούμ την Κυριακή 7 Αυγούστου, με σκοπό να συναντήσει την οικογένειά του. Με μια εκ των προτέρων διευθέτηση, αυτή η επίσκεψη ήταν να γίνει στο πλοίο του Ζεβεδαίου. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος είχε κανονίσει με τον Ιούδα, τον αδελφό του Ιησού, να παρευρεθεί ολόκληρη η οικογένεια της Ναζαρέτ – η Μαρία και όλα τ’ αδέλφια του Ιησού – και ο Ιησούς πήγε με τον Ανδρέα και τον Πέτρο σ’ αυτή τη συνάντηση. Ήταν βέβαιη πρόθεση της Μαρίας και των παιδιών να πάνε στη συνάντηση αυτή, αλλά συνέβη και μια ομάδα Φαρισαίων, γνωρίζοντας ότι ο Ιησούς βρισκόταν στην απέναντι όχθη της λίμνης, στην επικράτεια του Φιλίππου, αποφάσισαν να καλέσουν τη Μαρία για να πληροφορηθούν όσα μπορούσαν περισσότερα για τα μέρη που πιθανώς να βρισκόταν. Η άφιξη αυτών των απεσταλμένων από την Ιερουσαλήμ ανησύχησε πολύ τη Μαρία, και αυτοί, παρατηρώντας την ένταση και τη νευρικότητα όλης της οικογένειας, συμπεράνανε ότι ο Ιησούς αναμενόταν να τους επισκεφθεί. Συνεπώς, εγκαταστάθηκαν στο σπίτι της Μαρίας και ζητώντας ενισχύσεις, περίμεναν υπομονετικά την άφιξη του Ιησού. Και αυτό, φυσικά, εμπόδισε τελικά κάθε προσπάθεια της οικογένειας να συναντηθεί με τον Ιησού. Αρκετές φορές μέσα στη μέρα και ο Ιούδας και η Ρουθ προσπάθησαν πολύ να ξεγλιστρήσουν από την επαγρύπνηση των Φαρισαίων θέλοντας να στείλουν μήνυμα στον Ιησού, αλλά ήταν μάταιο.
(1743.2) 157:0.2 Νωρίς το απόγευμα οι αγγελιαφόροι του Δαυίδ έφεραν την είδηση στον Ιησού ότι οι Φαρισαίοι είχαν κατασκηνώσει στο κατώφλι του σπιτιού της μητέρας του, και επομένως δεν επεχείρησε να επισκεφθεί την οικογένειά του. Έτσι και πάλι, αν και δεν έφταιγε κανένας, ο Ιησούς και η επίγεια οικογένειά του δεν κατόρθωσαν να έρθουν σε επαφή.
(1743.3) 157:1.1 Καθώς ο Ιησούς, μαζί με τον Ανδρέα και τον Πέτρο, παρέμενε δίπλα στη λίμνη κοντά στο πλοίο, ένας φοροεισπράκτορας του ναού ήρθε προς αυτούς και, αναγνωρίζοντας τον Ιησού, φώναξε τον Πέτρο στην άκρη και είπε: «Ο Κύριός σας δεν πληρώνει το φόρο του ναού;». Ο Πέτρος είχε σκοπό να δείξει αγανάκτηση με τον υπαινιγμό αυτό, ότι προσδοκούσαν από τον Ιησού να συνεισφέρει στη συντήρηση των δραστηριοτήτων των ορκισμένων εχθρών του, αλλά, παρατηρώντας μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπο του φοροεισπράκτορα, υπέθεσε σωστά ότι επιδιωκόμενος σκοπός ήταν να τους παγιδεύσουν με την πράξη τους να αρνηθούν να πληρώσουν το μισό σέκελ, όπως ήταν το έθιμο για την ενίσχυση των υπηρεσιών του ναού της Ιερουσαλήμ. Επομένως ο Πέτρος απάντησε: «Μα φυσικά ο Κύριος πληρώνει το φόρο του ναού. Περίμενε στην πόρτα και χωρίς καθυστέρηση θα γυρίσω με το φόρο».
(1743.4) 157:1.2 Ο Πέτρος μίλησε βιαστικά. Ο Ιούδας που μετέφερε το ταμείο τους, βρισκόταν στην απέναντι όχθη της λίμνης. Ούτε αυτός, ούτε ο αδελφός του, ούτε ο Ιησούς είχαν φέρει μαζί τους χρήματα. Και γνωρίζοντας ότι οι Φαρισαίοι τους έψαχναν δεν μπορούσαν να πάνε στη Βηθσαϊδά για να πάρουν χρήματα. Όταν ο Πέτρος ανέφερε στον Ιησού για τον εισπράκτορα και ότι του είχε υποσχεθεί τα χρήματα, ο Ιησούς είπε: «Αν υποσχέθηκες, τότε πρέπει να πληρώσεις. Αλλά με τι θα εκπληρώσεις την υπόσχεσή σου; Θα γίνεις και πάλι ψαράς για να μπορέσεις να κρατήσεις το λόγο σου; Ωστόσο, Πέτρο, είναι καλό, με τις περιστάσεις αυτές, να πληρώσουμε το φόρο. Ας μη δώσουμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους το δικαίωμα να ενοχληθούν από τη στάση μας. Θα περιμένουμε εδώ μέχρις ότου πας με το πλοίο και πιάσεις ψάρια, και αφού τα πουλήσεις σ’ εκείνη την αγορά, πλήρωσε τον εισπράκτορα και για τους τρεις μας».
(1744.1) 157:1.3 Όλα αυτά τα άκουσε ο μυστικός αγγελιαφόρος του Δαυίδ που στεκόταν πιο κάτω, και ο οποίος έγνεψε σ’ ένα συνεργάτη του, που ψάρευε κοντά στην όχθη, να έρθει γρήγορα. Όταν ο Πέτρος ετοιμάστηκε να βγεί με το πλοίο για ψάρεμα, ο αγγελιαφόρος αυτός και ο ψαράς φίλος του παρουσιάστηκαν σ’ αυτόν με αρκετά κοφίνια ψάρια και τον βοήθησαν να τα μεταφέρει στον έμπορα των ψαριών που ήταν κοντά, που αγόρασε την ψαριά, πλήρωσε αρκετά, με όσα ζήτησε ο αγγελιαφόρος του Δαυίδ, για να συγκεντρώσουν το φόρο του ναού για τους τρεις. Ο εισπράκτορας δέχτηκε το φόρο, και μαζί το προηγούμενο πρόστιμο για την καθυστερημένη πληρωμή, επειδή για αρκετό καιρό απουσίαζαν από τη Γαλιλαία.
(1744.2) 157:1.4 Δεν είναι παράξενο που έχετε μια καταγραφή του Πέτρου να πιάνει ένα ψάρι με ένα σέκελ στο στόμα του. Εκείνες τις ημέρες ήταν επίκαιρες πολλές ιστορίες για εύρεση θησαυρών στα στόματα των ψαριών. Τέτοιες ιστορίες θαυμάτων ήταν συνηθισμένες. Έτσι, καθώς ο Πέτρος τους άφησε για να πάει προς το πλοίο, ο Ιησούς σχολίασε μισοαστεία: «Περίεργο που οι γιοι του βασιλιά πρέπει να πληρώσουν φόρο. Συνήθως είναι ο ξένος που φορολογείται για τα έξοδα συντήρησης της αυλής, αλλά δεν χρειάζεται να γίνουμε πρόσκομμα στις αρχές. Πήγαινε λοιπόν! Ίσως πιάσεις το ψάρι με το σέκελ στο στόμα του». Με τον Ιησού να έχει μιλήσει έτσι και με τον Πέτρο να εμφανίζεται τόσο σύντομα με τον φόρο του ναού, δεν είναι περίεργο που το επεισόδιο αυτό αργότερα μετατράπηκε σε θαύμα όπως αναφέρεται από τον συγγραφέα του κατά Ματθαίον ευαγγελίου.
(1744.3) 157:1.5 Ο Ιησούς με τον Ανδρέα και τον Πέτρο, περίμεναν στην όχθη μέχρι σχεδόν τη δύση. Οι αγγελιαφόροι τούς έφεραν την είδηση ότι το σπίτι της Μαρίας βρισκόταν ακόμη κάτω από επιτήρηση. Έτσι, όταν σκοτείνιασε, οι τρεις άνδρες μπήκαν στο πλοίο τους και έλαμναν αργά, απομακρυνόμενοι προς την ανατολική ακτή της Θάλασσας της Γαλιλαίας.
(1744.4) 157:2.1 Τη Δευτέρα, 8 Αυγούστου, ενώ ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι κατασκήνωσαν στον Κήπο Μαγαδάν, κοντά στη Βηθσαϊδά-Ιουλία, περισσότεροι από χίλιους πιστούς, οι ευαγγελιστές, το γυναικείο σώμα, και άλλοι ενδιαφερόμενοι στην εγκαθίδρυση της βασιλείας ήρθαν από την Καπερναούμ για μια συγκέντρωση. Και πολλοί από τους Φαρισαίους, μαθαίνοντας ότι ο Ιησούς ήταν εκεί, ήρθαν επίσης. Εκείνο τον καιρό, μερικοί Σαδδουκαίοι είχαν ενωθεί με τους Φαρισαίους στην προσπάθειά τους να παγιδεύσουν τον Ιησού. Πριν πάει στη μυστική συγκέντρωση με τους πιστούς, ο Ιησούς συγκάλεσε μια δημόσια συνάντηση, στην οποία οι Φαρισαίοι ήταν παρόντες και αποδοκίμαζαν τον Κύριο και με άλλους τρόπους έψαχναν να παρενοχλούν τη συνέλευση. Είπε ο αρχηγός των παρενοχλούντων: «Διδάσκαλε, θα θέλαμε να μας δώσεις ένα σημάδι της εξουσίας που έχεις να διδάσκεις, και μετά, όταν θα συμβεί αυτό, όλοι θα γνωρίζουν ότι σε έχει στείλει ο Θεός». Και ο Ιησούς τους αποκρίθηκε: «Όταν είναι βράδυ, και ο ουρανός είναι κόκκινος, λέτε πως ο καιρός θα είναι αίθριος, το πρωί, ότι ο καιρός θα είναι άστατος, επειδή ο ουρανός είναι κόκκινος και σκοτεινός. Όταν βλέπετε ένα σύννεφο να σηκώνεται στη δύση, λέτε ότι θα έρθει βροχή, όταν ο άνεμος φυσάει από το νοτιά, λέτε ότι θα έρθει καύσωνας. Πώς γίνεται και γνωρίζετε τόσο καλά να διακρίνετε την όψη του ουρανού αλλά είστε τόσο πέρα για πέρα ανίκανοι να διακρίνετε τα σημεία των καιρών; Σ’ εκείνους που θα γνωρίσουν την αλήθεια έχει δοθεί ήδη ένα σημάδι. Αλλά στην κακόβουλη και υποκριτική γενιά δεν θα δοθεί κανένα σημάδι».
(1745.1) 157:2.2 Όταν ο Ιησούς μίλησε έτσι, αποσύρθηκε και προετοιμαζόταν για τη βραδινή συγκέντρωση με τους οπαδούς του. Σ’ αυτή τη συγκέντρωση αποφασίστηκε να αναλάβουν την ευθύνη για μια συνδυασμένη αποστολή σε όλες τις πόλεις και χωριά της Δεκάπολης, αμέσως μόλις ο Ιησούς και οι δώδεκα επέστρεφαν από την προτεινόμενη επίσκεψή τους στην Καισάρεια του Φιλίππου. Ο Κύριος έλαβε μέρος στο σχεδιασμό της αποστολής για τη Δεκάπολη και απολύοντας την ομάδα, είπε: «Σας λέγω, να προσέχετε τη μαγιά των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Μην παραπλανάσθε από την εντύπωση που κάνουν ότι γνωρίζουν πολλά και από τη βαθιά τους πίστη στους τύπους της θρησκείας. Να σας ενδιαφέρει μόνο το πνεύμα της ζωντανής αλήθειας και η δύναμη της αληθινής θρησκείας. Δεν θα σας σώσει ο φόβος μιας νεκρής θρησκείας αλλά η πίστη σας στη ζώσα πνευματική πραγματικότητα της βασιλείας και η βίωσή της. Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να τυφλωθεί από την προκατάληψη και να παραλύσει από το φόβο. Ούτε να επιτρέψετε και ο σεβασμός προς τις παραδόσεις να διαστρεβλώσει τόσο πολύ την αντίληψή σας ώστε τα μάτια σας να μην βλέπουν και τα αυτιά σας να μην ακούνε. Ο σκοπός της αληθινής θρησκείας δεν είναι να φέρνει μερική γαλήνη, αλλά να εξασφαλίσει την πρόοδο. Και δεν μπορεί να υπάρξει γαλήνη στην καρδιά ή πρόοδος του νου, αν δεν ερωτευθείτε με όλη την καρδιά σας την αλήθεια, τα ιδεώδη της αιώνιας πραγματικότητας. Τα ζητήματα της ζωής και του θανάτου βρίσκονται ενώπιόν σας – οι αμαρτωλές διασκεδάσεις του χρόνου εναντίον των δικαίων πραγματικοτήτων της αιωνιότητας. Και τώρα ήδη θα έπρεπε να αρχίσετε να απελευθερώνεστε από τα δεσμά του φόβου και των αμφιβολιών, καθώς εισέρχεστε στη ζήση μιας καινούργιας ζωής πίστεως και ελπίδας. Και όταν τα αισθήματα της εξυπηρέτησης προς τους συνανθρώπους σας αναδυθούν στην ψυχή σας, μην τα καταπνίξετε, όταν τα συναισθήματα της αγάπης ανθίσουν στην καρδιά σας, εκφράστε αυτή την επιθυμία της αγάπης εξυπηρετώντας με σωστό τρόπο τις πραγματικές ανάγκες των συνανθρώπων σας».
(1745.2) 157:3.1 Νωρίς το πρωί της Τρίτης, ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι άφησαν τον Κήπο Μαγαδάν για να πάνε στην Καισάρεια του Φιλίππου, την πρωτεύουσα της επικράτειας του Φιλίππου του Τετράρχη. Η Καισάρεια Φιλίππου βρισκόταν σε μια περιοχή θαυμαστής ομορφιάς. Ήταν φωλιασμένη σε μια θελκτική κοιλάδα, ανάμεσα σε γραφικούς λόφους, όπου ο Ιορδάνης ξεχυνόταν από ένα υπόγειο σπήλαιο. Τα υψώματα του Όρους Ερμών ήταν πλήρως ορατά από τη βόρεια πλευρά, ενώ από τους λόφους που βρίσκονταν ακριβώς στη νότια πλευρά, έβλεπες μια καταπληκτική θέα του άνω-Ιορδάνη και της Θάλασσας της Γαλιλαίας.
(1745.3) 157:3.2 Ο Ιησούς είχε πάει στο Όρος Ερμών τα πρώτα χρόνια που ασχολήθηκε με τις υποθέσεις της βασιλείας, και τώρα που εισήρχετο στην τελική φάση του έργου του, επιθυμούσε να επιστρέψει σ’ αυτό το βουνό της δοκιμασίας και του θριάμβου, όπου πίστευε ότι οι απόστολοι θα απολάμβαναν ένα καινούργιο όραμα των ευθυνών τους και θα αποκτούσαν νέα δύναμη για τις δύσκολες ώρες που βρίσκονταν μπροστά. Καθώς ταξίδευαν, την ώρα που περνούσαν νότια από τις Πηγές της Μερών, οι απόστολοι άρχισαν να σχολιάζουν μεταξύ τους τις πρόσφατες εμπειρίες τους στη Φοινίκη και αλλαχού, και να αφηγούνται τον τρόπο με τον οποίο είχε γίνει αποδεκτό το μήνυμά τους και πώς αντιμετώπιζαν τον Κύριό τους οι διαφορετικοί λαοί.
(1745.4) 157:3.3 Σαν σταμάτησαν για το μεσημεριανό φαγητό, ο Ιησούς αντιμετώπισε ξαφνικά τους δώδεκα με την ερώτηση που έκανε για πρώτη φορά απευθυνόμενος σ’ αυτούς, που αφορούσε τον εαυτό του. Έκανε αυτή την καταπληκτική ερώτηση, «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;».
(1746.1) 157:3.4 Ο Ιησούς είχε ξοδέψει πολλούς μήνες με την εκπαίδευση αυτών των αποστόλων για τη φύση και το χαρακτήρα της βασιλείας των ουρανών και γνώριζε καλά ότι είχε έρθει ο καιρός που έπρεπε να αρχίσει να τους διδάσκει περισσότερα για τη δική του φύση και την προσωπική του σχέση με τη βασιλεία. Και τώρα, καθώς ήταν καθισμένοι κάτω από τις μουριές, ο Κύριος ετοιμάστηκε να κάνει μια από τις πιο σημαντικές ομιλίες της μακρόχρονης συνεργασίας του με τους εκλεγμένους αποστόλους.
(1746.2) 157:3.5 Περισσότεροι από τους μισούς αποστόλους πήραν μέρος στην απάντηση της ερώτησης του Ιησού. Του είπαν ότι όλοι όσοι τον γνώριζαν, τον θεωρούσαν προφήτη ή κάποιον ασυνήθιστο άνθρωπο. Ότι ακόμα και οι εχθροί του τον φοβόντουσαν πάρα πολύ, εκτιμώντας ότι οι δυνάμεις του, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, προέρχονταν από τη συμμαχία του με τον πρίγκιπα των δαιμόνων. Του είπαν ότι μερικοί στην Ιουδαία και τη Σαμάρια, που δεν τον είχαν συναντήσει προσωπικά, πίστευαν ότι ήταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που σηκώθηκε από τους νεκρούς. Ο Πέτρος εξήγησε ότι ακαθόριστες φορές και από διάφορα άτομα είχε συγκριθεί με το Μωυσή, τον Ηλία, τον Ησαΐα και τον Ιερεμία. Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτή την αναφορά, στάθηκε όρθιος στα πόδια του, και κοιτάζοντας προς τα κάτω, τους δώδεκα που καθόντουσαν γύρω του σ’ ένα ημικύκλιο, με έμφαση έδειξε προς αυτούς με μια σαρωτική χειρονομία του χεριού του και ρώτησε: «Ποιος λέτε εσείς ότι είμαι;». Έγινε μια έντονη σιγή ενός λεπτού. Οι δώδεκα δεν κατέβαζαν τα μάτια τους από τον Κύριο, και τότε ο Σίμων Πέτρος, αναπηδώντας ανέκραξε: «Είσαι ο Λυτρωτής, ο Γιος του ζώντος Θεού». Και οι έντεκα καθιστοί απόστολοι σηκώθηκαν στα πόδια τους με μια κίνηση, υποδεικνύοντας ότι ο Πέτρος είχε μιλήσει για όλους τους.
(1746.3) 157:3.6 Όταν ο Ιησούς τους έγνεψε να καθίσουν και πάλι, και ενώ ακόμη ήταν όρθιος μπροστά τους, είπε: «Αυτό σας αποκαλύφθηκε από τον Πατέρα μου. Ήρθε η ώρα που πρέπει να μάθετε την αλήθεια για μένα. Αλλά για την ώρα σας επιβάλω να μην το πείτε σε κανένα. Ας πάμε από δω».
(1746.4) 157:3.7 Και έτσι συνέχισαν το ταξίδι τους στην Καισάρεια Φιλίππου, φθάνοντας αργά το απόγευμα και σταθμεύοντας στο σπίτι του Κέλσου, ο οποίος τους περίμενε. Οι απόστολοι κοιμήθηκαν λίγο εκείνο το βράδυ. Φαινόντουσαν να προαισθάνονται ότι ένα μεγάλο γεγονός στη ζωή τους και στο έργο της βασιλείας είχε αποκαλυφθεί.
(1746.5) 157:4.1 Από το περιστατικό της βάφτισης του Ιησού από τον Ιωάννη και τη μετατροπή του νερού σε κρασί στην Κανά, οι απόστολοι τον είχαν, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους κατ’ ουσία αποδεχτεί σαν Μεσσία. Για σύντομες περιόδους μερικοί από αυτούς είχαν πιστέψει αληθινά ότι ήταν ο αναμενόμενος Λυτρωτής. Αλλά μόλις αυτές οι ελπίδες άνθιζαν στις καρδιές τους, ο Κύριος τις διέλυε σε κομματάκια με κάποια συντριπτικά λόγια ή πράξεις απογοητευτικές. Για πολύ καιρό βρισκόντουσαν σε μια κατάσταση αναταραχής που οφειλόταν στη διαμάχη για τα σχέδια περί του αναμενόμενου Μεσσία που διατηρούσαν μέσα στο μυαλό τους και από την εμπειρία της ασυνήθιστης συνεργασίας με αυτόν τον ασυνήθιστο άνδρα, την οποία κρατούσαν στις καρδιές τους.
(1746.6) 157:4.2 Ήταν αργά το πρωί της Τετάρτης όταν οι απόστολοι μαζεύτηκαν στον κήπο του Κέλσου για το μεσημεριανό τους. Σχεδόν όλη τη νύχτα και από την ώρα που σηκώθηκαν εκείνο το πρωί, ο Σίμων Πέτρος και ο Σίμων ο Ζηλωτής αγωνιζόντουσαν με ζήλο να κάνουν όλους τους αδελφούς τους να αποδεχτούν τον Κύριο με όλη τους την καρδιά όχι σαν το Μεσσία αλλά επίσης σαν τον Θεϊκό Γιο του ζώντος Θεού. Οι δυο Σίμωνες συμφωνούσαν σχεδόν απόλυτα στην εκτίμησή τους για τον Ιησού και αγωνίζονταν φιλόπονα να πείσουν τους αδελφούς τους να παραδεχτούν τις απόψεις τους. Ενώ ο Ανδρέας συνέχιζε σαν ο γενικός υπεύθυνος του αποστολικού σώματος, ο αδελφός του Σίμων Πέτρος γινόταν όλο και περισσότερο και με τη συγκατάθεση όλων ο εκφραστής της γνώμης των δώδεκα.
(1747.1) 157:4.3 Βρισκόντουσαν όλοι καθισμένοι στον κήπο το μεσημέρι, όταν εμφανίστηκε ο Κύριος. Οι φυσιογνωμίες τους έφεραν μια κατανυκτική αξιοπρέπεια και όλοι ανασηκώθηκαν καθώς τους πλησίαζε. Ο Ιησούς ξελάφρωνε την ένταση με εκείνο το φιλικό και αδελφικό χαμόγελο που ήταν τόσο χαρακτηριστικό του, όταν οι οπαδοί του θεωρούσαν τους εαυτούς τους, ή κάποιο γεγονός συνδεόμενο με αυτούς, πολύ σοβαρά. Με μια καθοριστική χειρονομία τους υπέδειξε να καθίσουν. Ποτέ ξανά δεν υποδέχτηκαν τον Κύριό τους όρθιοι, όταν αυτός παρουσιαζότανε μπροστά τους. Είδαν ότι δεν ενέκρινε μια τέτοια εκδήλωση σεβασμού.
(1747.2) 157:4.4 Όταν γεύτηκαν το φαγητό τους και ήταν απασχολημένοι να συζητούν σχέδια για την περιοδεία που επρόκειτο να κάνουν στη Δεκάπολη, ο Ιησούς ξαφνικά τους κοίταξε κατά πρόσωπο και είπε: «Τώρα που πέρασε μια ολόκληρη μέρα από τότε που συναινέσατε με τη δήλωση του Σίμωνα Πέτρου αναφορικά με την ταυτότητα του Υιού του ανθρώπου, θα σας ρωτούσα αν εμμένετε στην απόφασή σας». Ακούγοντας αυτό, οι δώδεκα σηκώθηκαν και ο Σίμων Πέτρος, κάνοντας μερικά βήματα προς το μέρος του Ιησού, είπε: «Ναι, Κύριε, εμμένουμε. Πιστεύουμε ότι είσαι ο Υιός του ζώντος Θεού». Και ο Πέτρος κάθισε με τους αδελφούς του.
(1747.3) 157:4.5 Ο Ιησούς ύστερα, ακόμη όρθιος, είπε στους δώδεκα: «Είστε οι εκλεγμένοι μου πρεσβευτές, αλλά γνωρίζω ότι, από τις περιστάσεις, δεν θα μπορούσατε να έχετε αυτή την πίστη σαν αποτέλεσμα της μερικής ανθρώπινης γνώσης. Αυτή είναι μια αποκάλυψη του πνεύματος του Πατέρα μου στα μύχια της ψυχής σας. Και όταν, επομένως, κάνετε αυτή την εξομολόγηση με τη διορατικότητα του πνεύματος του Πατέρα μου που διαμένει εντός σας, οδηγούμαι στο να ανακοινώσω ότι πάνω σε αυτό το θεμέλιο θα χτίσω την αδελφότητα της βασιλείς των ουρανών. Πάνω σε αυτή την πέτρα της πνευματικής πραγματικότητας θα χτίσω το ζωντανό ναό της πνευματικής συναδέλφωσης μέσα στις αιώνιες πραγματικότητες της βασιλείας του Πατέρα μου. Όλες οι δυνάμεις του πονηρού και το πλήθος των αμαρτιών δεν θα μπορέσουν να κυριαρχήσουν πάνω σ’ αυτή την ανθρώπινη αδελφότητα του θεϊκού πνεύματος. Και ενώ το πνεύμα του Πατέρα μου θα είναι ο παντοτινός οδηγός και σύμβουλος σοφός όλων εκείνων που εισέρχονται στην ασφάλεια αυτής της πνευματικής αδελφότητας, σε σας και τους διαδόχους σας παραδίνω τώρα τα κλειδιά της εξωτερικής βασιλείας – την εξουσία πάνω στα επίγεια πράγματα – τα κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά αυτού του συνδέσμου ανδρών και γυναικών σαν συναδέλφων της βασιλείας». Και πάλι τους επέβαλε, επί του παρόντος, να μην πουν σε κανένα ότι ήταν ο Γιος του Θεού.
(1747.4) 157:4.6 Ο Ιησούς είχε αρχίσει να εμπιστεύεται την πίστη και την ακεραιότητα των αποστόλων του. Ο Κύριος είχε τη γνώμη, ότι μια πίστη, που μπορούσε να αντέξει όσα είχαν περάσει πρόσφατα οι εκλεκτοί του αντιπρόσωποι, χωρίς αμφιβολία θα έκανε ανεκτές τις φοβερές δοκιμασίες που βρίσκονταν μόλις μπροστά και θα αναδυόταν, από το φαινομενικό γκρέμισμα όλων των ελπίδων τους, στο καινούργιο φως μιας νέας απονομής και από εκεί θα ήταν ικανή να προχωρήσει και να διαφωτίσει ένα κόσμο που βρισκόταν στο σκοτάδι. Εκείνη την ημέρα ο Κύριος άρχισε να πιστεύει στην πίστη των αποστόλων του, εκτός ενός.
(1747.5) 157:4.7 Και για πάντα μετά από εκείνη την ημέρα, ο ίδιος αυτός Ιησούς χτίζει εκείνο το ζωντανό ναό πάνω στα αιώνια θεμέλια της θεϊκής συγγένειας, και εκείνοι που από τότε και μετά συνειδητοποιούν ότι είναι παιδιά του Θεού, γίνονται οι ανθρώπινες πέτρες οι οποίες σχηματίζουν αυτό το ζωντανό ναό της συγγένειας με το Θεό, και ανυψώνονται στη δόξα και την τιμή της σοφίας και της αγάπης του αιώνιου Πατέρα των πνευμάτων.
(1747.6) 157:4.8 Και όταν ο Ιησούς μίλησε με αυτό τον τρόπο, κατεύθυνε τους δώδεκα να πάνε χώρια μοναχός του ο καθένας στους λόφους και να ζητήσουν σοφία, δύναμη και πνευματική καθοδήγηση μέχρι την ώρα του βραδινού φαγητού. Και αυτοί έκαναν καθώς τους είπε ο Κύριος.
(1748.1) 157:5.1 Το καινούργιο και ζωτικό χαρακτηριστικό της ομολογίας του Πέτρου ήταν η αναμφίβολη αναγνώριση ότι ο Ιησούς ήταν ο Γιος του Θεού, της αδιαμφισβήτητης θεϊκότητάς του. Από τη βάφτισή του ακόμα και από το γάμο στην Κανά, αυτοί οι απόστολοι τον θεωρούσαν σαν τον Μεσσία, αλλά δεν ήταν τμήμα του Ιουδαϊκού σχεδίου περί του εθνικού λυτρωτή ότι έπρεπε να είναι θεϊκός οι Ιουδαίοι δεν δίδασκαν ότι ο Μεσσίας θα αναδυόταν από τη θεϊκότητα. Θα ήταν «χρισμένος» αλλά πολύ δύσκολα τον φαντάζονταν σαν «Γιο του Θεού». Στη δεύτερη ομολογία δόθηκε περισσότερη έμφαση στη διττή φύση, το υπερφυσικό γεγονός ότι ήταν ο Γιος του Ανθρώπου και ο Γιος του Θεού, και ήταν σύμφωνα με αυτή τη μεγάλη αλήθεια της ενότητας της ανθρώπινης φύσης με τη θεϊκή φύση που ο Ιησούς δήλωνε ότι θα έχτιζε τη βασιλεία των ουρανών.
(1748.2) 157:5.2 Ο Ιησούς είχε ζητήσει να ζήσει τη γήινη ζωή του και να συμπληρώσει την αποστολή του σαν ο Γιος του Ανθρώπου. Οι οπαδοί του διετίθεντο να τον θεωρήσουν σαν τον αναμενόμενο Μεσσία. Γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει τις μεσσιανικές προσδοκίες τους, προσπάθησε να πραγματοποιήσει μια τέτοια τροποποίηση των σχεδίων τους για το Μεσσία ώστε να γίνει εφικτό να ικανοποιήσει εν μέρει τις προσδοκίες τους. Όμως αναγνώριζε τώρα ότι τέτοιο σχέδιο δεν μπορούσε να στεφθεί με επιτυχία. Επομένως προτίμησε να αποκαλύψει με τόλμη το τρίτο σχέδιο – να ανακοινώσει ευθέως τη θεϊκότητά του, να επιβεβαιώσει την αλήθεια της ομολογίας του Πέτρου και να ανακοινώσει με άμεσο τρόπο στους δώδεκα ότι ήταν ο Γιος του Θεού.
(1748.3) 157:5.3 Επί τρία χρόνια ο Ιησούς διακήρυττε ότι ήταν ο «Γιος του Ανθρώπου» , ενώ τα ίδια αυτά χρόνια οι απόστολοι επέμεναν όλο και περισσότερο ότι ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας. Τώρα αποκάλυπτε ότι ήταν ο Γιος του Θεού, και πάνω στο σχέδιο της διττής φύσης του Γιου του Ανθρώπου και του Γιου του Θεού, αποφάσισε να χτίσει τη βασιλεία των ουρανών. Είχε πάρει την απόφαση να αποφύγει τις περαιτέρω προσπάθειες για να τους πείσει ότι δεν ήταν ο Μεσσίας. Σκόπευε θαρρετά τώρα να τους αποκαλύψει ότι είναι, και να αγνοήσει την αποφασιστικότητά τους, που επέμεναν να τον θεωρούν Μεσσία.
(1748.4) 157:6.1 Ο Ιησούς και οι απόστολοι παρέμειναν ακόμα μια μέρα στο σπίτι του Κέλσου, περιμένοντας να φτάσουν οι αγγελιαφόροι του Δαυίδ Ζεβεδαίου με χρήματα. Σαν επακόλουθο της πτώσης της δημοτικότητας του Ιησού στις μάζες, ήταν η μεγάλη μείωση των εσόδων. Όταν έφτασαν στην Καισάρεια του Φιλίππου το ταμείο ήταν άδειο. Ο Ματθαίος δεν ήταν πρόθυμος να αφήσει τον Ιησού και τ’ αδέλφια του τέτοιες ώρες και δεν είχε έτοιμα δικά του κεφάλαια να παραδώσει στον Ιούδα όπως είχε τόσες πολλές φορές κάνει στο παρελθόν. Όμως ο Δαυίδ Ζεβεδαίος είχε προβλέψει αυτή την πιθανή μείωση των αποδοχών και είχε δώσει εντολές στους αγγελιαφόρους του, καθώς διέσχιζαν την Ιουδαία, τη Σαμάρεια και τη Γαλιλαία, να ενεργούν σαν εισπράκτορες χρημάτων που θα αποστέλλονταν στους εξόριστους αποστόλους και στον Κύριό τους. Και έτσι, το βραδάκι αυτής της ημέρας, οι αγγελιαφόροι έφτασαν από τη Βηθσαϊδά φέρνοντας αρκετά χρήματα για να συντηρηθούν οι απόστολοι μέχρι την επιστροφή τους από την περιοδεία τους στη Δεκάπολη. Ο Ματθαίος περίμενε εκείνο τον καιρό χρήματα από την πώληση του τελευταίου τεμαχίου της περιουσίας που είχε στην Καπερναούμ, έχοντας κανονίσει ότι εκείνα τα χρήματα θα παραδινόντουσαν ανώνυμα στον Ιούδα.
(1749.1) 157:6.2 Ούτε ο Πέτρος αλλά ούτε και οι άλλοι απόστολοι είχαν επαρκή κατανόηση της θεϊκότητας του Ιησού. Λίγο αντιλαμβανόντουσαν ότι αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για τη σταδιοδρομία του Κυρίου τους στη γη, της εποχής στην οποία ο διδάσκαλος-θεραπευτής θα γινόταν η καινούργια ιδέα του Μεσσία – του Γιου του Θεού. Από δω και πέρα μια καινούργια γνώση εμφανίστηκε στο μήνυμα του Μεσσία. Από δω και πέρα το μοναδικό ιδανικό του θα ήταν η αποκάλυψη του Πατέρα, ενώ το μοναδικό ιδανικό του στη διδασκαλία θα ήταν να παρουσιάσει στο σύμπαν του την προσωποποίηση αυτής της ανώτατης σοφίας η οποία μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο ζώντας την. Ήρθε για να έχουμε όλοι ζωή και να την έχουμε εν αφθονία.
(1749.2) 157:6.3 Ο Ιησούς εισερχόταν τώρα στο τέταρτο και τελευταίο στάδιο της ανθρώπινης ζωής του στη γη. Το πρώτο στάδιο ήταν αυτό της παιδικής ηλικίας του, τα χρόνια που μόνο αμυδρώς γνώριζε την καταγωγή του, τη φύση του και το πεπρωμένο του σαν ανθρώπινο ον. Το δεύτερο στάδιο ήταν τα χρόνια που γινόταν περισσότερο ενσυνείδητος, τα χρόνια της νεότητας και της μετέπειτα ανδρικής ηλικίας, κατά τα οποία κατανόησε καλύτερα τη θεϊκή φύση του και την ανθρώπινη αποστολή του. αυτό το δεύτερο στάδιο τελείωσε με τις εμπειρίες και τις αποκαλύψεις σε συνδυασμό με τη βάφτισή του. Το τρίτο στάδιο της εμπειρίας του Κυρίου στη γη εκτεινόταν από τη βάφτιση και μέσα από τα χρόνια της υπηρεσίας του σαν δάσκαλος και θεραπευτής ως τη σημαντική στιγμή της ομολογίας του Πέτρου στην Καισάρεια του Φιλίππου. Αυτή η τρίτη περίοδος της γήινης ζωής του περιλάμβανε την εποχή που οι απόστολοί και οι άμεσοι οπαδοί του τον γνώρισαν σαν το Γιο του Ανθρώπου και τον θεωρούσαν σαν τον Μεσσία. Η τέταρτη και τελευταία περίοδος της γήινης σταδιοδρομίας του άρχισε εδώ στην Καισάρεια Φιλίππου και έφτασε μέχρι τη σταύρωση. Αυτό το στάδιο της υπηρεσίας του χαρακτηρίστηκε από την αναγνώριση της θεϊκότητας και περιλάμβανε τη δουλειά των τελευταίων χρόνων στη γη. Κατά την τέταρτη περίοδο, ενώ το πλήθος των οπαδών του τον θεωρούσαν ακόμα σαν το Μεσσία, έγινε γνωστός στους αποστόλους σαν ο Γιος του Θεού. Η ομολογία του Πέτρου σηματοδότησε την αρχή της νέας περιόδου της πιο ολοκληρωμένης αντίληψης για την αλήθεια της υπέρτατης υπηρεσίας του σαν τον ενσαρκωμένο Γιο στην Ουράντια και σ’ ένα ολόκληρο σύμπαν, και της αναγνώρισης αυτού του γεγονότος, θαμπά ακόμα, από τους εκλεγμένους πρεσβευτές του.
(1749.3) 157:6.4 Με τον τρόπο αυτό ο Ιησούς μέσα από τη ζωή του έδωσε το παράδειγμα για ότι δίδασκε με τη θρησκεία του: την αύξηση της πνευματικότητας με την τεχνική της ζώσης προόδου. Δεν έδωσε έμφαση, όπως έκαναν οι μετέπειτα οπαδοί του, στην ακατάπαυστη πάλη μεταξύ της ψυχής και του σώματος. Δίδασκε περισσότερο ότι το πνεύμα υπερίσχυε και των δυο και με αποτελεσματικότητα στην ευεργετική συμφιλίωση της περισσότερης από αυτή τη διανοητική και ενστικτώδη διαμάχη.
(1749.4) 157:6.5 Μια νέα σημασία σχετίζεται με όλη τη διδασκαλία του Ιησού από αυτό το σημείο και μετά. Πριν από την Καισάρεια Φιλίππου παρουσίαζε το ευαγγέλιο της βασιλείας σαν το κύριο θέμα του. Μετά την Καισάρεια Φιλίππου δεν εμφανιζόταν εν μέρει σαν διδάσκαλος, αλλά σαν ο θεϊκός αντιπρόσωπος του αιώνιου Πατέρα, ο οποίος είναι το κέντρο και η περιφέρεια αυτού του πνευματικού βασιλείου και έπρεπε να το κάνει όλο αυτό σαν ανθρώπινο ον, σαν ο Γιος του Ανθρώπου.
(1749.5) 157:6.6 Ο Ιησούς προσπάθησε πολύ ειλικρινά να οδηγήσει τους οπαδούς του στο πνευματικό βασίλειο σαν διδάσκαλος, μετά σαν διδάσκαλος-θεραπευτής, αλλά αυτοί δεν το αποδέχτηκαν έτσι. Γνώριζε καλά ότι η αποστολή του στη γη δεν θα μπορούσε ενδεχομένως να εκπληρώσει τις μεσσιανικές προσδοκίες του Ιουδαϊκού λαού. Οι προφήτες της παλαιάς εποχής είχαν περιγράψει ένα Μεσσία που δεν μπορούσε να είναι ποτέ. Ζήτησε να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του Πατέρα σαν ο Γιος του Ανθρώπου, αλλά οι οπαδοί του δεν πήγαιναν παρακάτω στην περιπέτεια. Ο Ιησούς, βλέποντάς το αυτό, προτίμησε τότε να συμβιβαστεί με τους πιστούς του και κάνοντας το προετοιμάστηκε να υποδυθεί ανοιχτά το ρόλο του ενσαρκωμένου Γιου του Θεού.
(1750.1) 157:6.7 Συνεπώς, οι απόστολοι άκουσαν πολλά καινούργια καθώς τους μιλούσε ο Ιησούς εκείνη την ημέρα στον κήπο. Και μερικές από αυτές τις επίσημες διατυπώσεις ηχούσαν παράξενα ακόμα και σε αυτούς. Μεταξύ άλλων σημαντικών ανακοινώσεων άκουσαν και τα παρακάτω:
(1750.2) 157:6.8 «Από τώρα και στο εξής, αν κάποιος θα ήθελε να γίνει μέλος της ομάδας μας, ας αναλάβει τις υποχρεώσεις της συγγένειας με το Θεό και ας με ακολουθήσει. Και όταν δεν θα είμαι πλέον μαζί σας, μην νομίσετε ότι ο κόσμος θα σας φερθεί καλύτερα από τον Κύριό σας. Αν με αγαπάτε, ετοιμαστείτε να αποδείξετε αυτή την αγάπη με την προθυμία σας να κάνετε την ύψιστη θυσία.
(1750.3) 157:6.9 Και σημειώστε καλά τα λόγια μου: δεν ήρθα για να καλέσω δίκαιους αλλά αμαρτωλούς. Ο Γιος του Ανθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του σαν δώρο για όλους. Σας δηλώνω πως ήρθα για να αναζητήσω και να σώσω εκείνους που είναι χαμένοι.
(1750.4) 157:6.10 Κανένας στον κόσμο αυτό δεν βλέπει τον Πατέρα εκτός από το Γιο που ήρθε από τον Πατέρα. αλλά όταν ο Γιος θα αναληφθεί, θα τραβήξει όλους προς αυτόν, και όποιος πιστέψει αυτή την αλήθεια της διττής φύσης του Γιου θα έχει ζωή που θα είναι αιώνια.
(1750.5) 157:6.11 Δεν μπορούμε ακόμα να ανακοινώσουμε ανοιχτά ότι ο Γιος του Ανθρώπου είναι ο Γιος του Θεού, αλλά σε σας έχει αποκαλυφθεί. Γι αυτό μιλάω σε σας με τόλμη σχετικά με αυτά τα μυστήρια. Αν και στέκομαι μπροστά σας με το φυσικό σώμα μου, προέρχομαι από το Θεό Πατέρα. Εγώ υπήρξα πριν από τον Αβραάμ. Ήρθα πραγματικά από τον Πατέρα, σε αυτόν τον κόσμο, όπως με γνωρίσατε και σας δηλώνω ότι γρήγορα πρέπει να αφήσω αυτό τον κόσμο και να επιστρέψω στο έργο του Πατέρα μου.
(1750.6) 157:6.12 Και τώρα, μπορεί η πίστη σας να καταλάβει την αλήθεια αυτών των ανακοινώσεων για το πρόσωπό μου προειδοποιώντας σας ότι ο Γιος του Ανθρώπου δεν θα ικανοποιήσει τις προσδοκίες των πατέρων σας όπως τον έχουν φανταστεί το Μεσσία; Η βασιλεία μου δεν είναι σε αυτό τον κόσμο. Μπορείτε να πιστέψετε την αλήθεια για μένα αντιμετωπίζοντας το γεγονός, ότι ακόμα και οι αλεπούδες έχουν τρύπες και τα πουλιά έχουν φωλιές, ενώ εγώ δεν έχω που να γύρω το κεφάλι μου;
(1750.7) 157:6.13 Παρ’ όλα αυτά, σας λέγω ότι ο Πατέρας και Εγώ είμαστε ένα. Αυτός που είδε εμένα έχει δει τον Πατέρα. Ο Πατέρας συνεργάζεται μαζί μου σε όλα τα πράγματα, και δεν θα με αφήσει ποτέ μόνο στην αποστολή μου, όπως δεν θα σας εγκαταλείψω ποτέ Εγώ, όταν, χωρίς καθυστέρηση, θα πάτε να κηρύξετε το ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο.
(1750.8) 157:6.14 Και τώρα σας άφησα για λίγο μακριά από μένα, μόνους με τους εαυτούς σας, για να καταλάβετε τη δόξα και να κατανοήσετε το μεγαλείο της ζωής στην οποία σας κάλεσα: την περιπέτεια της πίστης για την ίδρυση της βασιλείας του Πατέρα μου στις καρδιές των ανθρώπων, το χτίσιμο της συντροφιάς μου, του ζωντανού συνδέσμου με τις ψυχές όλων όσων πιστεύουν αυτό το ευαγγέλιο».
(1750.9) 157:6.15 Οι απόστολοι άκουγαν αυτές τις τολμηρές και αιφνιδιαστικές αναφορές σιωπηλά. Ήταν έκπληκτοι. Και διασκορπίστηκαν σε μικρές ομάδες για να συζητήσουν και να μελετήσουν σοβαρά τα λόγια του Κυρίου. Είχαν ομολογήσει ότι ήταν ο Γιος του Θεού, αλλά δεν μπορούσαν να συλλάβουν όλο το νόημα εκείνου που είχαν πράξει.
(1750.10) 157:7.1 Εκείνο το βράδυ ο Ανδρέας ανέλαβε ο ίδιος να συγκαλέσει μια προσωπική και ερευνητική συγκέντρωση με καθένα από τους αδελφούς του, και είχε ευεργετικές και εγκάρδιες συνομιλίες με όλους τους συντρόφους του εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Ο Ανδρέας δεν είχε ποτέ απολαύσει μια αρκετά στενή προσωπική επαφή με τον Ιούδα όσο με τους άλλους αποστόλους και επομένως δεν είχε θεωρήσει αξιόλογο το ότι ο Ιούδας δεν είχε ποτέ συνδεθεί ελεύθερα και με εμπιστοσύνη με την κεφαλή του σώματος των αποστόλων. Τώρα όμως ο Ανδρέας ανησύχησε τόσο πολύ από τη στάση του Ιούδα ώστε, αργότερα εκείνη τη νύχτα, μετά που οι απόστολοι έπεσαν για ύπνο, αναζήτησε έξω τον Ιησού και εξέθεσε την αιτία της ανησυχίας του στον Κύριο. Είπε ο Ιησούς τότε: «δεν έκανες λάθος, Ανδρέα, που ήρθες σε μένα με αυτό το θέμα, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο. Συνέχισε μόνο να δείχνεις τη μέγιστη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν τον απόστολο. Και μην πεις τίποτε στ’ αδέλφια σου σχετικά με αυτή τη συνομιλία μαζί μου».
(1751.1) 157:7.2 Και αυτό ήταν όλο που μπόρεσε να αποσπάσει ο Ανδρέας από τον Ιησού. Υπήρχε πάντα κάτι το περίεργο μεταξύ αυτού του Ιουδαίου και των Γαλιλαίων αδελφών του. ο Ιούδας είχε σοκαριστεί από το θάνατο του Ιωάννη του Βαπτιστή, είχε πληγωθεί σκληρά από τις επιπλήξεις του Κυρίου σε διαφορετικές περιπτώσεις, είχε απογοητευθεί όταν ο Ιησούς αρνήθηκε να στεφθεί βασιλιάς, είχε ταπεινωθεί όταν το έσκασε από τους Φαρισαίους, είχε πικραθεί όταν ο Ιησούς αρνήθηκε να δεχτεί την πρόκληση των Φαρισαίων για ένα σημάδι, είχε μπερδευτεί από την άρνηση του Κυρίου του να καταφύγει σε επιδείξεις δύναμης, και τώρα, πιο πρόσφατα, είχε αποκαρδιωθεί και μερικές φορές είχε απελπιστεί από το άδειο ταμείο. Και του Ιούδα του έλειπε η ενέργεια του πλήθους.
(1751.2) 157:7.3 Καθένας από τους υπόλοιπους αποστόλους, κατά τον ίδιο ή διαφορετικό τρόπο, είχε παρόμοια επηρεαστεί από τις ίδιες δοκιμασίες και τα βάσανα, αλλά αγαπούσαν τον Ιησού. Τουλάχιστον πρέπει να αγάπησαν τον Ιησού περισσότερο από όσο ο Ιούδας, γιατί τον ακολούθησαν μέχρι τέλους στο πικρό αποτέλεσμα.
(1751.3) 157:7.4 Όντας από την Ιουδαία, ο Ιούδας προσβλήθηκε προσωπικά από την τελευταία προειδοποίηση του Ιησού προς του αποστόλους «να προσέχουν τη μαγιά των Φαρισαίων». Είχε θεωρήσει ότι αυτή η αναφορά ήταν μια καλυμμένη νύξη γι αυτόν. Αλλά το μεγάλο σφάλμα του Ιούδα ήταν: Επανειλημμένα, όταν ο Ιησούς έστελνε τους αποστόλους του μακριά για να προσευχηθούν, ο Ιούδας, αντί να εντρυφήσει στην ειλικρινή επικοινωνία με τις πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος, παραδινόταν σε σκέψεις ανθρώπινου φόβου ενώ επέμενε να ασχολείται με περίπλοκες αμφιβολίες για την αποστολή του Ιησού καθώς επίσης και να υποκύπτει στην αξιοθρήνητη κλίση του που έρεπε προς τα αισθήματα εκδίκησης.
(1751.4) 157:7.5 Και τώρα ο Ιησούς θα έπαιρνε τους αποστόλους του μαζί του στο Όρος Ερμών, όπου είχε ορίσει να εγκαινιάσει την τέταρτη φάση της γήινης υπηρεσίας του σαν Γιος του Θεού. Μερικοί από αυτούς ήταν παρόντες στη βάφτισή του στον Ιορδάνη και ήταν μάρτυρες της αρχής της σταδιοδρομίας του σαν Γιου του Ανθρώπου, και επιθυμούσε μερικοί από αυτούς να είναι παρόντες επίσης και να ακούσουν την εξουσιοδότησή του για την ανάληψη του νέου και δημόσιου ρόλου τού Γιου του Θεού. Συνεπώς, το πρωί της Παρασκευής, 12 Αυγούστου, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα: «Προετοιμάστε τις προμήθειες και ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι σ’ εκείνο το βουνό, όπου το πνεύμα με προσκαλεί να πάω, για να με προικίσει για το τέλος της εργασίας μου στη γη. Και θα πάρω τους αδελφούς μου μαζί μου ώστε να δυναμώσουν στις δύσκολες ώρες, ακολουθώντας με σ’ αυτή την εμπειρία».
(1752.1) 158:0.1 Κόντευε να δύσει το απόγευμα της Παρασκευής, 12 Αυγούστου 29 μ.Χ., όταν ο Ιησούς και οι συντρόφοι του έφτασαν στους πρόποδες του Όρους Ερμών, κοντά στο ίδιο μέρος όπου ο νεαρός Τιγκλάθ περίμενε κάποτε, ενώ ο Κύριος ανέβαινε μόνος στο βουνό για να τακτοποιήσει το πνευματικό πεπρωμένο της Ουράντια και να τερματίσει ουσιαστικά την επανάσταση του Λούσιφερ. Και εδώ έμειναν δυο μέρες προετοιμαζόμενοι πνευματικά για τα γεγονότα που γρήγορα θα επακολουθούσαν.
(1752.2) 158:0.2 Κατά ένα γενικό τρόπο, ο Ιησούς γνώριζε εκ των προτέρων αυτό που θα αποκαλυπτόταν στο όρος, και επιθυμούσε πολύ όλοι οι απόστολοί του να μοιραστούν αυτή την εμπειρία. Ήθελε να τους ετοιμάσει για την αποκάλυψή του αυτή, γι αυτό και καθυστέρησε μαζί τους στους πρόποδες του βουνού. Αλλά δεν μπόρεσαν να προσεγγίσουν εκείνα τα πνευματικά επίπεδα τα οποία θα επέτρεπαν την έκθεσή τους στην ολοκληρωμένη εμπειρία της επίσκεψης των ουράνιων πλασμάτων και την τόσο γρήγορη εμφάνισή τους στη γη. Μια λοιπόν και δεν μπορούσε να πάρει μαζί του όλους τους συντρόφους του, αποφάσισε να πάρει μόνο τους τρεις, που συνήθως τον ακολουθούσαν σ’ αυτά τα ειδικά ξενύχτια. Συνεπώς, μόνο ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης μοιράστηκαν έστω και μέρος αυτής της μοναδικής εμπειρίας με τον Κύριο.
(1752.3) 158:1.1 Νωρίς τη Δευτέρα το πρωί, 15 Αυγούστου, ο Ιησούς και οι τρεις απόστολοι άρχισαν να ανεβαίνουν στο Όρος Ερμών, και αυτό συνέβη έξι μέρες μετά την αξιομνημόνευτη ομολογία του Πέτρου, αργά το μεσημέρι κάτω από τις μουριές στο πλάι του δρόμου.
(1752.4) 158:1.2 Ο Ιησούς είχε παρακληθεί να ανέβει στο όρος μόνος του, επειδή θα λάμβαναν χώρα σπουδαία γεγονότα που είχαν να κάνουν με την πρόοδο της γήινης ενσάρκωσής του, και αυτή η εμπειρία ήταν συνδεδεμένη με το σύμπαν της δικής του δημιουργίας. Είναι σημαντικό το ότι αυτό το ασυνήθιστο συμβάν είχε οριστεί να συμβεί χρονικά τότε που ο Ιησούς και οι απόστολοι βρισκόντουσαν στα εδάφη των ειδωλολατρών, και αυτό το γεγονός, στην πράξη, αποκαλύφθηκε σ’ ένα όρος των ειδωλολατρών.
(1752.5) 158:1.3 Έφτασαν στον προορισμό τους, περίπου στα μισά του δρόμου για την κορυφή, λίγο πριν το μεσημέρι, και ενώ έτρωγαν φαγητό, ο Ιησούς είπε στους τρεις αποστόλους λίγα πράγματα από την εμπειρία του στους λόφους ανατολικά του Ιορδάνη λίγο μετά τη βάφτισή του, και επίσης λίγα περισσότερα για την εμπειρία του στο Όρος Ερμών σε σχέση με την προηγούμενη επίσκεψή του σ’ αυτό το μοναχικό αναχωρητήριο.
(1752.6) 158:1.4 Όταν ήταν παιδί, ο Ιησούς συνήθιζε να ανεβαίνει στο λόφο κοντά στο σπίτι του και να ονειρεύεται τις μάχες που είχαν διεξαχθεί από τους στρατούς των αυτοκρατοριών στην πεδιάδα της Εσδραελών. Τώρα ανέβαινε στο Όρος Ερμών για να δεχτεί τη δωρεά το οποίο θα τον προετοίμαζε για να κατέβει στις πεδιάδες του Ιορδάνη και να θεσπίσει τις τελευταίες σκηνές του δράματος της ενσάρκωσής του στην Ουράντια. Ο Κύριος μπορεί να είχε παραιτηθεί από τον έντονο αγώνα αυτή τη μέρα στο Όρος Ερμών και να είχε επιστρέψει στη διοίκησή του των κρατών του σύμπαντος, αλλά όχι μόνο επέλεξε να φέρει εις πέρας τις αξιώσεις του κανόνα για τη θεϊκή συγγένεια, η οποία περιείχετο στην εντολή του Αιώνιου Γιου του Παραδείσου, αλλά επέλεξε, επίσης, να φέρει εις πέρας το τελευταίο και πλήρες κριτήριο του παρόντος θελήματος του Πατέρα τού Παραδείσου. Αυτή την Αυγουστιάτική μέρα, τρεις από τους αποστόλους του είδαν να ξεθωριάζει το σώμα του και να ενδύεται την πλήρη συμπαντική εξουσία του. Τον παρατηρούσαν με κατάπληξη, καθώς οι ουράνιοι αγγελιαφόροι αναχωρούσαν, αφήνοντάς τον μόνο να ολοκληρώσει τη γήινη ζωή του σαν Γιος του Ανθρώπου και σαν Γιος του Θεού.
(1753.1) 158:1.5 Η πίστη των αποστόλων βρισκόταν σε υψηλό βαθμό τον καιρό του χορτασμού των πέντε χιλιάδων, και μετά γρήγορα έπεσε σχεδόν στο μηδέν. Τώρα, σαν αποτέλεσμα της παραδοχής του Κυρίου για τη θεϊκότητά του, η εξασθενημένη πίστη των δώδεκα ανυψώθηκε τις επόμενες λίγες εβδομάδες στο ζενίθ της, για να υποβληθεί και πάλι σε σταδιακή πτώση. Η τρίτη αναβίωση της πίστης τους δεν συνέβη παρά μετά την ανάσταση του Κυρίου.
(1753.2) 158:1.6 Ήταν γύρω στις τρεις εκείνο το όμορφο απόγευμα που ο Ιησούς άφησε τους τρεις αποστόλους, λέγοντας: «Φεύγω για λίγο μόνος μου, για να επικοινωνήσω με τον Πατέρα και τους απεσταλμένους του. Σας ικετεύω να παραμείνετε εδώ και, όσο περιμένετε την επιστροφή μου, να προσευχηθείτε για να μπορέσει γίνει το θέλημα του Πατέρα σε όλη τη ζωή σας σε σχέση με την περαιτέρω αποστολή του ενσαρκωμένου Γιου του Ανθρώπου». Και αφού τους είπε αυτά, ο Ιησούς αποσύρθηκε για μια μακριά συνομιλία με τον Γαβριήλ και τον Πατέρα Μελχισεδέκ, και δεν γύρισε πριν τις έξι. Όταν ο Ιησούς είδε την ανησυχία τους γι αυτή την παρατεινόμενη απουσία του, είπε: «Γιατί φοβάστε; Γνωρίζετε καλά ότι πρέπει να είμαι στο έργο του Πατέρα μου. Για ποιο λόγο αμφιβάλετε όταν δεν είμαι μαζί σας; Σας δηλώνω τώρα ότι ο Γιος του Ανθρώπου διάλεξε να περάσει τη ζωή του ανάμεσά σας σαν ένας εξ υμών. Να έχετε καλή διάθεση, δεν θα σας αφήσω μέχρι το τέλος του έργου μου».
(1753.3) 158:1.7 Καθώς μοιράστηκαν το φτωχικό βραδινό φαγητό τους, ο Πέτρος ρώτησε τον Κύριο, «Πόσο διάστημα θα παραμείνουμε στο όρος αυτό, μακριά από τ’ αδέλφια μας;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Μέχρι να δείτε τη δόξα του Γιου του Ανθρώπου και να γνωρίσετε πως ό,τι σας δήλωσα είναι αλήθεια». Και μίλησαν για την υπόθεση της εξέγερσης του Λούσιφερ, καθώς ήταν καθισμένοι γύρω από τη ζεστή χόβολη της φωτιάς τους, μέχρις ότου έπεσε το σκοτάδι και τα μάτια των αποστόλων βάρυναν, γιατί είχαν ξεκινήσει την πορεία τους πολύ νωρίς εκείνο το πρωί.
(1753.4) 158:1.8 Αφού οι τρεις είχαν γρήγορα αποκοιμηθεί για περίπου μισή ώρα, ξύπνησαν απότομα από ένα κοντινό τρίξιμο και με πολλή κατάπληξη, κοιταζόμενοι αναμεταξύ τους, παρατήρησαν τον Ιησού να συνομιλεί στενά με δυο λαμπερά όντα που φορούσαν ρούχα από το φως του ουράνιου κόσμου. Και το πρόσωπο και το σώμα του Ιησού φεγγοβολούσαν από τη λαμπρότητα ενός ουράνιου φωτός. Αυτοί οι τρεις συνομιλούσαν σε μια παράξενη γλώσσα, αλλά από μερικά πράγματα που ειπώθηκαν, ο Πέτρος λανθασμένα συμπέρανε ότι τα όντα με τον Ιησού ήταν ο Μωυσής και ο Ηλίας. Στην πραγματικότητα ήταν ο Γαβριήλ και ο Πατέρας Μελχισεδέκ. Οι φυσικοί Ελεγκτές είχαν κανονίσει να γίνουν αυτόπτες μάρτυρες της σκηνής οι απόστολοι, εξ αιτίας του αιτήματος του Ιησού.
(1753.5) 158:1.9 Οι τρεις απόστολοι τρομοκρατήθηκαν τόσο άσχημα που δύσκολα ξαναβρήκαν τη μιλιά τους, αλλά ο Πέτρος, που πρώτος συνήλθε, είπε, καθώς το εκθαμβωτικό όραμα εξαφανιζόταν από μπροστά τους και παρατήρησε τον Ιησού να στέκεται μόνος του: «Κύριε, Ιησού, καλά που βρεθήκαμε εδώ. Χαιρόμαστε που βλέπουμε αυτή τη δόξα. Δεν είμαστε πρόθυμοι να επιστρέψουμε στον επαίσχυντο κόσμο. Αν θέλεις, ας μείνουμε εδώ, και θα στήσουμε τρεις σκηνές, μια για σένα, μια για το Μωυσή και μια για τον Ηλία». Και ο Πέτρος μίλησε έτσι από τη σύγχυσή του, και γιατί δεν του ήρθε στο μυαλό τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή.
(1753.6) 158:1.10 Ενώ ο Πέτρος μιλούσε ακόμα, ένα ασημένιο σύννεφο πλησίασε και σκέπασε τους τέσσερις. Οι απόστολοι τώρα φοβήθηκαν πολύ και καθώς έπεφταν με το πρόσωπό τους στο έδαφος για απόδοση λατρείας, άκουσαν μια φωνή, την ίδια που είχε μιλήσει στην περίπτωση της βάφτισης του Ιησού, να λέγει: «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Γιος, δώστε προσοχή σε Αυτόν». Και όταν το σύννεφο έφυγε, έμεινε πάλι ο Ιησούς με τους τρεις, και χαμήλωσε και τους ακούμπησε, λέγοντας: «Σηκωθείτε και μη φοβείσθε, θα δείτε μεγαλύτερα πράγματα από αυτό». Αλλά οι απόστολοι ήταν πραγματικά φοβισμένοι, ήταν μια σιωπηλή και τρομαγμένη τριάδα καθώς ετοιμαζόντουσαν να κατέβουν από το όρος λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
(1754.1) 158:2.1 Στην μισή διαδρομή της καθόδου από το όρος δεν είπαν ούτε μια λέξη. Ο Ιησούς κατόπιν άρχισε τη συζήτηση, σημειώνοντας: «Μη πείτε σε κανένα, ούτε στους αδελφούς σας, ό,τι είδατε και ακούσατε σε αυτό το βουνό, μέχρις ότου ο Γιος του Ανθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς». Οι τρεις απόστολοι ξαφνιάστηκαν και ζαλίστηκαν από τα λόγια του Κυρίου, «μέχρις ότου ο Γιος του Ανθρώπου αναστηθεί από τους νεκρούς». Είχαν τόσο πρόσφατα επιβεβαιώσει την πίστη τους σε αυτόν σαν τον Λυτρωτή, το Γιο του Θεού, και μόλις προ ολίγου τον είχαν παρατηρήσει να μεταμορφώνεται με δόξα μπροστά στα ίδια τους τα μάτια, και τώρα άρχισε να μιλάει για «ανάσταση από τους νεκρούς!».
(1754.2) 158:2.2 Ο Πέτρος ανατρίχιασε με τη σκέψη του θανάτου του Κυρίου – ήταν μια τόσο δυσάρεστη ιδέα να τη σκέφτεται – και φοβούμενος ότι ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης μπορεί να ρωτούσαν κάτι σχετικό με αυτή τη δήλωση, σκέφτηκε πως ήταν καλύτερο να ξεκινήσει μια διαφορετική συζήτηση και, μη γνωρίζοντας για τί άλλο να μιλήσει, εξέφρασε την πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό του, που ήταν: «Κύριε, γιατί λένε οι γραμματείς ότι πρέπει ο Ηλίας να εμφανιστεί πριν από την εμφάνιση του Μεσσία;». Και ο Ιησούς, γνωρίζοντας ότι ο Πέτρος ζητούσε να αποφύγει τυχόν αναφορά στο θάνατο και την ανάστασή του, απάντησε: «Ο Ηλίας πράγματι έρχεται πρώτα για να προετοιμάσει το δρόμο για το Γιο του Ανθρώπου, ο οποίος πρέπει να υποφέρει πολλά και τέλος να τον απαρνηθούν. Σας λέγω όμως ότι ο Ηλίας έχει ήδη έρθει, και δεν τον πίστεψαν αλλά του έκαναν ό,τι ήθελαν». Και τότε οι τρεις απόστολοι κατάλαβαν ότι αναφερόταν στον Ιωάννη το Βαπτιστή σαν τον Ηλία. Ο Ιησούς γνώριζε ότι, αν επέμεναν να τον θεωρούν Μεσσία, τότε έπρεπε ο Ιωάννης να είναι ο Ηλίας της προφητείας.
(1754.3) 158:2.3 Ο Ιησούς επέβαλλε σιωπή για την παρατήρηση μιας πρώτης γεύσης από την δόξα μετά την ανάστασή του , επειδή δεν ήθελε να υποθάλψει τη γνώμη ότι, καθώς τον δέχτηκαν τώρα σαν Μεσσία, θα εκπλήρωνε σε κάποιο βαθμό τα λανθασμένα σχέδιά τους για ένα λυτρωτή που έκανε θαύματα. Αν και ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ζύγιζαν όλα αυτά στο μυαλό τους, δεν είπαν σε κανένα γι αυτό μέχρι την ανάσταση του Κυρίου.
(1754.4) 158:2.4 Ενώ συνέχιζαν να κατεβαίνουν από το βουνό, τους είπε ο Ιησούς: «Δεν με δέχεστε σαν Γιο του Ανθρώπου, επομένως συγκατένευσα να με δεχτείτε σύμφωνα με την προκαθορισμένη απόφασή σας, αλλά μην απατάσθε, πρέπει να επικρατήσει το θέλημα του Πατέρα μου. Αν λοιπόν διαλέξετε να ακολουθήσετε την προδιάθεση του δικού σας θελήματος, πρέπει να προετοιμαστείτε να υποφέρετε πολλές απογοητεύσεις και να περάσετε πολλές δοκιμασίες, όμως με την εκπαίδευση που σας έχω δώσει θα καταφέρετε να περάσετε θριαμβευτικά μέσα από τις λύπες της δικής σας επιλογής».
(1754.5) 158:2.5 Ο Ιησούς δεν πήρε τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη μαζί του στο βουνό της μεταμόρφωσης επειδή ήταν κατά κάποια έννοια καλύτερα προετοιμασμένοι από τους λοιπούς αποστόλους, για να γίνουν αυτόπτες μάρτυρες του ότι συνέβη, ή επειδή πνευματικά ήταν πιο έτοιμοι να απολαύσουν τέτοιο σπάνιο προνόμιο. Καθόλου. Γνώριζε καλά ότι κανένας από τους δώδεκα δεν ανταποκρινόταν πνευματικά σ’ αυτή την εμπειρία. Επομένως πήρε μαζί του μόνο τους τρεις αποστόλους στους οποίους είχε ανατεθεί να τον ακολουθούν εκείνες τις ώρες όταν επιθυμούσε να είναι μόνος για να απολαμβάνει τη μοναχική επικοινωνία.
(1755.1) 158:3.1 Εκείνο που είδαν σαν αυτόπτες μάρτυρες ο Πέτρος,ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης στο βουνό της μεταμόρφωσης ήταν μια φευγαλέα ματιά μιας ουράνιας πομπής η οποία αποκαλύφθηκε εκείνη την επεισοδιακή ημέρα στο Όρος Ερμών. Η μεταμόρφωση ήταν η ευκαιρία για:
(1755.2) 158:3.2 1. Την αποδοχή της εκπλήρωσης της ενσάρκωσης του Μιχαήλ στην Ουράντια από τη Μητέρα-Γιο του Παραδείσου. Όσον αφορά τις απαιτήσεις του Αιώνιου Γιου, ο Ιησούς είχε τώρα λάβει τη βεβαίωση της εκπλήρωσής τους. Και ο Γαβριήλ ήταν αυτός που έφερε την επιβεβαίωση εκείνη στον Ιησού.
(1755.3) 158:3.3 2. Τη μαρτυρία της ικανοποίησης του Απείρου Πνεύματος για την εκπλήρωση της ενσάρκωσης στην Ουράντια μέσα από τη θνητή ύπαρξη. Ο συμπαντικός αντιπρόσωπος του Απείρου Πνεύματος, ο άμεσος συνεταίρος του Μιχαήλ στο Σάλβινγκτον και παντοτινός συνεργάτης του, στην περίπτωση αυτή μίλησε δια μέσου του Πατέρα Μελχισεδέκ.
(1755.4) 158:3.4 Ο Ιησούς καλωσόρισε αυτή τη μαρτυρία που αφορούσε την επιτυχία της γήινης αποστολής του, όπως παρουσιάστηκε από τους απεσταλμένους του Αιώνιου Γιου και του Απείρου Πνεύματος, αλλά πρόσεξε ότι ο Πατέρας του δεν υπέδειξε πως η ενσάρκωσή του στην Ουράντια είχε τελειώσει. Μόνο η αόρατη παρουσία του Πατέρα κατέθεσε τη μαρτυρία, μέσω του Προσωπικού Ρυθμιστή του Ιησού, λέγοντας, «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Γιος, δώστε προσοχή σε Αυτόν». Και αυτά ελέχθησαν σε λόγια κατανοητά από τους τρεις αποστόλους.
(1755.5) 158:3.5 Μετά την ουράνια αυτή επίσκεψη, ο Ιησούς ζήτησε να μάθει το θέλημα του Πατέρα του και αποφάσισε να ακολουθήσει τη θνητή του ενσάρκωση μέχρι το φυσικό της τέλος. Αυτή ήταν η σημασία της μεταμόρφωσης για τον Ιησού. Για τους τρεις αποστόλους ήταν ένα γεγονός που σηματοδοτούσε την είσοδο του Κυρίου στην τελευταία φάση της γήινης σταδιοδρομίας του σαν Γιος του Θεού και Γιος του Ανθρώπου.
(1755.6) 158:3.6 Μετά την επίσημη επίσκεψη του Γαβριήλ και του Πατέρα Μελχισεδέκ, ο Ιησούς συγκάλεσε μια ανεπίσημη συνομιλία με αυτούς, τους Γιους της υπηρέτησης, και επικοινώνησε μαζί τους σχετικά με τις υποθέσεις του σύμπαντος.
(1755.7) 158:4.1 Ήταν λίγο πριν την ώρα του πρωινού γεύματος, την Τρίτη το πρωί, όταν ο Ιησούς και οι σύντροφοί του έφτασαν στην κατασκήνωση των αποστόλων. Καθώς πλησίαζαν, διέκριναν ένα αξιοσημείωτο πλήθος μαζεμένο γύρω από τους αποστόλους και σύντομα άκουσαν τα δυνατά λόγια των συζητήσεων και των αντιλογιών της ομάδας αυτής των πενήντα περίπου ατόμων, που είχαν περιτριγυρίσει τους εννέα αποστόλους καθώς και μια συνάθροιση μοιρασμένη ισοδύναμα, που αποτελείτο από γραμματείς της Ιερουσαλήμ και πιστούς μαθητές, οι οποίοι είχαν ακολουθήσει τα ίχνη του Ιησού και των συντρόφων του καθώς περνούσαν από τη Μαγαδάν.
(1755.8) 158:4.2 Αν και το πλήθος είχε καταπιαστεί με πολυάριθμες συζητήσεις, η κύρια αντιπαράθεση ήταν για ένα συγκεκριμένο κάτοικο της Τιβεριάδος που είχε φτάσει την προηγούμενη μέρα αναζητώντας τον Ιησού. Αυτός ο άνδρας, ο Ιάκωβος του Σάφεδ, είχε ένα γιο περίπου δεκατεσσάρων ετών, ένα μοναχοπαίδι, που είχε αρρωστήσει σοβαρά από επιληψία. Επιπροσθέτως σε αυτή την ασθένεια των νεύρων, ο νεαρός βρισκόταν υπό την κατοχή ενός από εκείνα τα περιπλανώμενα, κακόβουλα και επαναστατικά πνεύματα που τότε ήταν παρόντα στη γη ανεξέλεγκτα, έτσι ώστε ο νέος ήταν επιληπτικός και δαιμονισμένος συγχρόνως.
(1755.9) 158:4.3 Σχεδόν για δυο εβδομάδες ο ανήσυχος πατέρας, ένας κατώτερος αξιωματικός του Ηρώδη Αντύπα, περιπλανιόταν στα δυτικά σύνορα της επικράτειας του Φιλίππου αναζητώντας τον Ιησού με σκοπό να τον ικετέψει για να θεραπεύσει τον άρρωστο αυτό γιο. Και δεν πρόφτασε την ομάδα των αποστόλων παρά το μεσημέρι της μέρας που ο Ιησούς ανέβηκε στο βουνό με τους τρεις αποστόλους.
(1756.1) 158:4.4 Οι εννέα απόστολοι ξαφνιάστηκαν πολύ και ενοχλήθηκαν σημαντικά όταν αυτός ο άνδρας, ακολουθούμενος από σχεδόν σαράντα άλλα άτομα που έψαχναν τον Ιησού, ήρθαν προς αυτούς αναπάντεχα. Την ώρα της άφιξης της ομάδας αυτής, οι εννέα απόστολοι, τουλάχιστον η πλειονότητα, είχαν παραδοθεί στο παλιό τους δέλεαρ – εκείνο του ποιος θα ήταν ο μέγιστος στην ερχόμενη βασιλεία. Συζητούσαν πολυάσχολα, για τις πιθανές θέσεις που θα ανατίθεντο ξεχωριστά στους αποστόλους. Γιατί απλά δεν μπορούσαν να απελευθερωθούν πλήρως από, την αγαπημένη τους από παλιά, ιδέα της υλιστικής αποστολής του Μεσσία. Και τώρα που και ο ίδιος ο Ιησούς είχε δεχτεί την ομολογία τους ότι ήταν πράγματι ο Λυτρωτής – τουλάχιστον είχε παραδεχτεί το γεγονός της θεϊκότητάς του – τι ποιο φυσικό από αυτό, κατά τη διάρκεια του χωρισμού τους από τον Κύριο, να πέσουν με τα μούτρα στις συζητήσεις για τις ελπίδες εκείνες και τις φιλοδοξίες που είχαν πρώτιστη θέση στις καρδιές τους. Και είχαν καταπιαστεί με αυτές τις κουβέντες όταν ο Ιάκωβος του Σάφεδ και οι φίλοι του αναζητητές του Ιησού ερχόντουσαν προς αυτούς.
(1756.2) 158:4.5 Ο Ανδρέας προχώρησε να χαιρετίσει τον πατέρα και το γιο λέγοντας, «Ποιον ζητάτε;». Είπε ο Ιάκωβος: «Καλέ μου άνθρωπε, γυρεύω τον Κύριό σου. Ζητάω τη θεραπεία για το άρρωστο παιδί μου. Ο Ιησούς θα έδιωχνε το δαίμονα που κατέχει το παιδί μου». Και κατόπιν ο πατέρας συνέχισε να αφηγείται στους αποστόλους πως ο γιος του ήταν τόσο άρρωστος ώστε πολλές φορές είχε χάσει σχεδόν τη ζωή του σαν αποτέλεσμα αυτών των κακόβουλων καταλήψεων.
(1756.3) 158:4.6 Καθώς οι απόστολοι άκουγαν, ο Σίμων ο Ζηλωτής και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης προχώρησαν προς τον πατέρα, λέγοντες: «Μπορούμε να τον κάνουμε καλά. Δεν χρειάζεται να περιμένεις για την επιστροφή του Ιησού. Είμαστε πρεσβευτές της βασιλείας, δεν κρατάμε μυστικά αυτά τα πράγματα πλέον. Ο Ιησούς είναι ο Λυτρωτής και τα κλειδιά της βασιλείας έχουν δοθεί σε μας». Εκείνη την ώρα ο Ανδρέας και ο Θωμάς συσκέπτονταν σε μιαν άκρη. Ο Ναθαναήλ και οι άλλοι παρατηρούσαν με κατάπληξη. Ήταν όλοι σοκαρισμένοι από την ξαφνική τόλμη, αν όχι θρασύτητα, του Σίμωνα και του Ιούδα. Τότε είπε ο πατέρας: «Αν σας έχει επιτραπεί να κάνετε αυτές τις πράξεις, σας παρακαλώ να προφέρετε εκείνα τα λόγια που θα λυτρώσουν το παιδί μου από αυτά τα δεσμά». Τότε ο Σίμων προχώρησε μπροστά και, βάζοντας το χέρι του στο κεφάλι του παιδιού, κοίταξε κατευθείαν τα μάτια του και πρόσταξε: «Βγες έξω από αυτόν, ακάθαρτο πνεύμα, στο όνομα του Ιησού υπάκουσέ με». Αλλά ο νεαρός ταράχτηκε μόνο βίαια, ενώ οι γραμματείς περιέπαιζαν τους αποστόλους κοροϊδευτικά, και οι απογοητευμένοι πιστοί υπέφεραν από τη γελοιοποίηση αυτής της εχθρικής κριτικής.
(1756.4) 158:4.7 Ο Ανδρέας πικράθηκε βαθιά από αυτή την ασύνετη προσπάθεια και τη ζοφερή αποτυχία της. Κάλεσε τους αποστόλους κατά μέρος για σύσκεψη και προσευχή. Μετά την ώρα του διαλογισμού, αισθανόμενος έντονα το κέντρισμα από την αποτυχία τους και συναισθανόμενος τον εξευτελισμό που έπεσε πάνω σε όλους, ο Ανδρέας προσπάθησε με μια δεύτερη προσπάθεια να εκδιώξει το δαιμόνιο, αλλά η αποτυχία έστεψε τις προσπάθειές του. Ο Ανδρέας ομολόγησε με ειλικρίνεια την ήττα και παρακάλεσε τον πατέρα να παραμείνει μαζί τους τη νύχτα ή μέχρι την επιστροφή του Ιησού, λέγοντας: «Ίσως αυτό το είδος δεν βγαίνει παρά μόνο με την προσωπική προσταγή του Κυρίου».
(1756.5) 158:4.8 Και έτσι, ενώ ο Ιησούς κατέβαινε από το βουνό με τους εκστατικούς και πλούσιους σε εντυπώσεις Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, οι εννέα τους αδελφοί παρέμεναν το ίδιο άγρυπνοι από τη σύγχυση και τον αποκαρδιωτικό εξευτελισμό τους. Αποτελούσαν μια αποθαρρυμένη και τιμωρημένη ομάδα. Ο Ιάκωβος όμως του Σάφεδ δεν το έβαζε κάτω. Αν και δεν μπορούσαν να τον πληροφορήσουν για το πότε ο Ιησούς θα επέστρεφε, αποφάσισε να μείνει μέχρι την επιστροφή του Κυρίου.
(1757.1) 158:5.1 Καθώς πλησίαζε ο Ιησούς, οι εννέα απόστολοι ανακουφίστηκαν πολύ καλωσορίζοντάς τον και πήραν μεγάλο κουράγιο παρατηρώντας την καλή διάθεση και τον ασυνήθιστο ενθουσιασμό που έδειχναν οι εκφράσεις του Πέτρου, του Ιάκωβου και του Ιωάννη. Έτρεξαν όλοι να χαιρετίσουν τον Ιησού και τα τρία αδέλφια τους. Καθώς αντάλλασσαν χαιρετισμούς, το πλήθος πλησίασε και ο Ιησούς ρώτησε: «Τι συζητούσατε καθώς πλησιάζαμε;». Αλλά πριν προλάβουν οι συγχυσμένοι και ταπεινωμένοι απόστολοι να απαντήσουν στην ερώτηση του Κυρίου, ο ανυπόμονος πατέρας του άρρωστου νεαρού προχώρησε μπροστά και γονατίζοντας στα πόδια του Ιησού, είπε: «Κύριε, έχω ένα παιδί, ένα μοναχοπαίδι, που κατέχεται από ένα πονηρό πνεύμα. Όχι μόνο ξεφωνίζει με τρόμο, βγάζει αφρούς από το στόμα του και πέφτει σαν νεκρός την ώρα της κατάληψης, αλλά συχνά το πονηρό πνεύμα που τον κατέχει τον ταράσσει με σπασμούς και μερικές φορές τον κάνει να πέφτει στο νερό ακόμα και στη φωτιά. Τρίζοντας τα δόντια του και μετά από μώλωπες, το παιδί μου πέφτει εξαντλημένο. Η ζωή του είναι χειρότερη από θάνατο. Η μητέρα του και εγώ είμαστε με θλιμμένη την καρδιά και σπαραγμένο το πνεύμα. Χθες κατά το μεσημέρι, αναζητώντας Σε, πρόφτασα τους μαθητές σου και ενώ περιμέναμε, οι απόστολοί σου προσπάθησαν να εκδιώξουν το δαίμονα αυτό, αλλά δεν μπόρεσαν να το κάνουν. Και τώρα, Κύριε, θα το κάνεις εσύ για μας, θα γιατρέψεις το γιο μου;».
(1757.2) 158:5.2 Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτή την αφήγηση, ακούμπησε το γονατισμένο πατέρα και τον πρόσταξε να σηκωθεί ενώ έριξε ένα ερευνητικό βλέμμα στους αποστόλους που ήταν κοντά. Μετά είπε ο Ιησούς σε όλους εκείνους που στέκονταν μπροστά του: «Ω άπιστη και διεστραμμένη γενιά, για πόσο ακόμη θα σας υποφέρω; Πόσο διάστημα θα είμαι μαζί σας; Πόσο θα κάνετε να μάθετε ότι τα έργα της πίστης δεν προέρχονται από το πρόσταγμα των αμφίβολων πίστεων;». Και ύστερα, δείχνοντας το σαστισμένο πατέρα, ο Ιησούς είπε: «Φέρε εδώ πέρα το παιδί σου». Και όταν ο Ιάκωβος έφερε το νεαρό μπροστά στον Ιησού, ρώτησε: «Για πόσο διάστημα είναι άρρωστο το παιδί;». Ο πατέρας απάντησε: «Από τότε που ήταν πολύ μικρό παιδί». Και καθώς μιλούσαν, ο νεαρός προσβλήθηκε βίαια και έπεσε στο μέσον τους, τρίζοντας τα δόντια και βγάζοντας αφρούς από το στόμα του. Μετά από διαδοχικούς σπασμούς έπεσε μπροστά τους σαν πεθαμένος. Και πάλι ο πατέρας γονάτισε στα πόδια του Ιησού ενώ εκλιπαρούσε τον Κύριο, λέγοντας: «Αν μπορείς να τον θεραπεύσεις, σε ικετεύω να μας συμπονέσεις και να μας ελευθερώσεις από αυτή την αρρώστια». Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτά τα λόγια, κοίταξε κάτω το πρόσωπο του πατέρα που αγωνιούσε και είπε: «Μην αμφιβάλεις για τη δύναμη της αγάπης του Πατέρα μου, παρά μόνο για την ειλικρίνεια και την έκταση της πίστης σου. Όλα είναι δυνατά σ’ αυτόν που πιστεύει». Και ύστερα ο Ιάκωβος του Σάφεδ είπε τα λόγια, που αξίζει να θυμόμαστε, ανακατεμένης πίστης και αμφιβολίας, «Κύριε, πιστεύω. Προσεύχομαι να βοηθήσεις την απιστία μου».
(1757.3) 158:5.3 Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτά τα λόγια, προχώρησε και πιάνοντας το νεαρό αγόρι από το χέρι, είπε: «Θα το κάνω σε συνδυασμό με το θέλημα του Πατέρα μου και προς τιμή της ζώσας πίστης. Σήκω γιε μου! Βγες έξω από αυτόν, ανυπάκουο πνεύμα και μην επιστρέψεις σ’ αυτόν». Και βάζοντας το χέρι του νεαρού στο χέρι του πατέρα, είπε ο Ιησούς: «Πήγαινε. Ο Πατέρας σού δώρισε την επιθυμία της ψυχής σου». Και όλοι όσοι ήσαν παρόντες, ακόμα και οι εχθροί του Ιησού, εξεπλάγησαν με όσα είδαν.
(1757.4) 158:5.4 Ήταν όντως μια απογοήτευση για τους τρεις αποστόλους, που είχαν τόσο πρόσφατα απολαύσει την πνευματική έκσταση του θεάματος και του βιώματος της μεταμόρφωσης, να γυρίσουν τόσο γρήγορα σ’ αυτό το θέαμα της ήττας και της ματαίωσης των σχεδίων των συντρόφων τους αποστόλων. Αλλά πάντα έτσι ήταν με τους δώδεκα πρεσβευτές της βασιλείας. Δεν σταμάτησαν ποτέ να εναλλάσσονται μεταξύ της ανύψωσης και της ταπείνωσης στις εμπειρίες της ζωής τους.
(1758.1) 158:5.5 Αυτή ήταν η πραγματική θεραπεία μιας διπλής αρρώστιας, μιας φυσικής και μιας πνευματικής ασθένειας. Και ο νεαρός θεραπεύτηκε μόνιμα από εκείνη την ώρα. Όταν ο Ιάκωβος αναχώρησε με τον αποθεραπευμένο γιο του, είπε ο Ιησούς: «Τώρα θα πάμε στην Καισάρεια του Φιλίππου. Ετοιμαστείτε αμέσως». Και ήταν μια ήσυχη ομάδα καθώς πορεύονταν νότια ενώ το πλήθος ακολουθούσε από πίσω.
(1758.2) 158:6.1 Έμειναν στου Κέλσου όλη τη νύχτα, και το βράδυ εκείνο στον κήπο, αφού έφαγαν και αναπαύθηκαν, οι δώδεκα μαζεύτηκαν γύρω από τον Ιησού και ο Θωμάς είπε: «Κύριε, αφού εμείς που σταθήκαμε πίσω παραμένουμε αδαείς για όσα συνέβησαν ψηλά στο βουνό, και για τα οποία χάρηκαν τόσο πολύ οι αδελφοί μας που ήταν μαζί σου, εκλιπαρούμε να μας μιλήσεις σχετικά με την αποτυχία μας και να μας εκπαιδεύσεις σε αυτά τα θέματα, κατανοώντας ότι εκείνα τα πράγματα που συνέβησαν στο βουνό δεν μπορούν να αποκαλυφθούν αυτή την ώρα».
(1758.3) 158:6.2 Και ο Ιησούς απάντησε στο Θωμά, λέγοντας: «Όλα όσα άκουσαν οι αδελφοί σου στο βουνό θα αποκαλυφθούν σε σας την κατάλληλη εποχή. Αλλά τώρα θα σας δείξω την αιτία της αποτυχίας σας και εκείνο που τόσο ανόητα προσπαθήσατε να κάνετε. Ενόσω ο Κύριός σας και οι σύντροφοί του, οι αδελφοί σας, ανέβαιναν το βουνό εκεί πέρα εχθές, αναζητώντας μια ευρύτερη γνώση του θελήματος του Πατέρα, και να παρακαλέσουν για μια πλουσιότερη δωρεά σοφίας ώστε να κάνουν αποτελεσματικά αυτό το θεϊκό θέλημα, εσείς που παραμείνατε σε επαγρύπνηση εδώ με τις εντολές να αγωνισθείτε για την απόκτηση πνευματικής ενόρασης και να προσευχηθείτε μαζί μας για μια πληρέστερη αποκάλυψη του θελήματος του Πατέρα, δεν καταφέρατε να ασκηθείτε στην πίστη με την εντολή που είχατε, αλλά, αντίθετα, ενδώσατε στον πειρασμό και ασχοληθήκατε με τις παλιές σας πονηρές συνήθειες, αναζητώντας για τους εαυτούς σας τις προτιμητέες θέσεις της βασιλείας των ουρανών – του υλιστικού και γήινου βασιλείου στο οποίο συνεχίζετε να συγκεντρώνετε τη σκέψη σας. Και προσκολλάστε γερά σε αυτά τα λανθασμένα σχέδια παρόλη την επαναλαμβανόμενη δήλωσή μου ότι η βασιλεία μου δεν του κόσμου τούτου.
(1758.4) 158:6.3 Δεν πρόλαβε η πίστη σας να κατανοήσει την ταυτότητα του Γιου του Ανθρώπου και ο εγωιστικός πόθος σας για κοσμική προαγωγή έρπει πάλι πάνω σας και πέφτετε με τα μούτρα στις συζητήσεις μεταξύ σας για το ποιος θα είναι ο μέγιστος στη βασιλεία των ουρανών, μια βασιλεία η οποία, με τον τρόπο που την σκέπτεσθε δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ. Δεν σας έχω πει ότι όποιος θέλει να είναι ο μέγιστος στη βασιλεία της πνευματικής αδελφότητας του Πατέρα μου πρέπει να γίνει ελάχιστος στα ίδια του τα μάτια και έτσι να γίνει ο υπηρέτης των αδελφών του; Η πνευματική μεγαλοσύνη συνίσταται στην γεμάτη αγάπη κατανόηση ότι είναι όμοιος με το Θεό και όχι στην απόλαυση της άσκησης της υλιστικής δύναμης για την ανύψωση του εαυτού. Σε ό,τι προσπαθήσατε, στο οποίο τόσο ολοκληρωτικά αποτύχατε, ο σκοπός σας δεν ήταν καθαρός. Το κίνητρό σας δεν ήταν θεϊκό. Το ιδανικό σας δεν ήταν πνευματικό. Η φιλοδοξία σας δεν ήταν αλτρουιστική. Η διαδικασία δεν βασιζόταν στην αγάπη και ο σκοπός του επιτεύγματος δεν ήταν το θέλημα του ουράνιου Πατέρα.
(1758.5) 158:6.4 Πόσο καιρό θα σας πάρει για να μάθετε ότι δεν μπορείτε να συντομεύσετε το χρόνο της πορείας των φυσικών φαινομένων, εκτός και αν τέτοιου είδους πράγματα είναι σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα; Ούτε μπορείτε να εκτελέσετε πνευματική εργασία με την απουσία πνευματικής δύναμης. Και δεν μπορείτε να κάνετε ούτε αυτά, ακόμα και αν η δυναμική τους είναι παρούσα, χωρίς την ύπαρξη εκείνου του τρίτου και ουσιαστικού ανθρώπινου παράγοντα, την προσωπική εμπειρία της κατοχής ζωντανής πίστης. Πρέπει να έχετε πάντοτε υλιστικές αποδείξεις σαν ατραξιόν για τις πνευματικές αλήθειες της βασιλείας; Δεν μπορείτε να καταλάβετε την πνευματική σημασία της αποστολής μου χωρίς την ορατή απόδειξη των ασυνήθιστων εργασιών; Πότε θα αποκτήσετε εμπιστοσύνη για να προσχωρήσετε στις ανώτερες πνευματικές αλήθειες της βασιλείας ανεξάρτητα από την εξωτερική εμφάνιση των υλιστικών εκδηλώσεων;».
(1759.1) 158:6.5 Αφού ο Ιησούς μίλησε έτσι στους δώδεκα, πρόσθεσε μετά: «Και τώρα πηγαίνετε να αναπαυθείτε, γιατί αύριο θα επιστρέψουμε στη Μαγαδάν και εκεί θα συσκεφθούμε σχετικά με την αποστολή μας στις πόλεις και τα χωριά της Δεκάπολης. Και σαν επίλογο στην εμπειρία αυτής της μέρας, θα αναφέρω στον καθένα σας εκείνα που είπα στους αδελφούς σας στο βουνό, και είθε αυτά τα λόγια να βρούνε βαθύ κατάλυμα στις καρδιές σας: O Γιος του Ανθρώπου εισέρχεται τώρα στην τελευταία φάση της ενσάρκωσης. Είμαστε σχεδόν έτοιμοι να ξεκινήσουμε εκείνες τις εργασίες που θα μας οδηγήσουν ταχέως στη μεγάλη και τελική δοκιμασία της πίστης σας και της αφοσίωσής σας όταν θα παραδοθώ στα χέρια των ανθρώπων που ζητούν την καταστροφή μου. Και να θυμάστε αυτό που σας λέγω: «Ο Γιος του Ανθρώπου θα θανατωθεί, αλλά πάλι θα αναστηθεί».
(1759.2) 158:6.6 Αποσύρθηκαν για τη νύχτα, θλιμμένοι. Είχαν μπερδευτεί. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν αυτά τα λόγια. Και ενώ φοβόντουσαν να ρωτήσουν κάτι σχετικά με όσα είχε πει, τα ξαναθυμήθηκαν όλα αυτά μετά την ανάστασή του.
(1759.3) 158:7.1 Νωρίς το πρωί της Τετάρτης ο Ιησούς και οι δώδεκα αναχώρησαν από την Καισάρεια Φιλίππου για τον Κήπο Μαγαδάν κοντά στη Βηθσαϊδά-Ιουλία. Οι απόστολοι είχαν κοιμηθεί ελάχιστα εκείνο το βράδυ, έτσι σηκώθηκαν νωρίς και ετοιμάστηκαν να φύγουν. Ακόμα και οι αναίσθητοι δίδυμοι Αλφαίοι είχαν σοκαριστεί από αυτή την κουβέντα για το θάνατο του Ιησού. Καθώς πορεύονταν νότια, ακριβώς πάνω από τις Πηγές της Μερών, συνάντησαν το δρόμο της Δαμασκού, και θέλοντας να αποφύγουν τους γραμματείς και άλλους που ο Ιησούς ήξερε ότι θα ερχόντουσαν γρήγορα μαζί τους, πρόσταξε να συνεχίσουν για την Καπερναούμ από το δρόμο της Δαμασκού ο οποίος διασχίζει τη Γαλιλαία. Και το έκανε γιατί γνώριζε ότι εκείνοι που ακολουθούσαν πίσω του θα συνέχιζαν προς τα κάτω από το δρόμο του ανατολικού Ιορδάνη μια και λογάριαζαν ότι ο Ιησούς και οι απόστολοι θα φοβόντουσαν να διασχίσουν το έδαφος του Ηρώδη Αντύπα. Ο Ιησούς ήθελε να αποφύγει τις κριτικές τους και το πλήθος που τον ακολουθούσε για να μείνει μόνος με τους αποστόλους του την ημέρα εκείνη.
(1759.4) 158:7.2 Συνέχισαν το ταξίδι τους μέσα από τη Γαλιλαία μέχρι που πέρασε για τα καλά η ώρα του μεσημεριανού τους φαγητού, όταν σταμάτησαν στη σκιά για να δροσιστούν. Και αφού τελείωσαν το φαγητό, ο Ανδρέας, μιλώντας στον Ιησού, είπε: «Κύριε, οι αδελφοί μου δεν κατανοούν το βάθος των λόγων σου. Είχαμε φτάσει να πιστέψουμε τελείως ότι είσαι ο Γιος του Θεού και τώρα ακούμε αυτά τα παράξενα λόγια ότι θα μας αφήσεις, ότι θα πεθάνεις. Δεν καταλαβαίνουμε τη διδασκαλία σου. Μήπως μας μιλάς με παραβολές; Σε παρακαλούμε να μας μιλήσεις με άμεσο και ξεκάθαρο τρόπο».
(1759.5) 158:7.3 Σε απάντηση του Ανδρέα, ο Ιησούς είπε: «Αδελφοί μου, είναι επειδή ομολογήσατε ότι είμαι ο Γιος του Θεού που δεσμεύτηκα να αρχίσω να ξεδιπλώνω την αλήθεια για το τέλος της ενσάρκωσης του Γιου του Ανθρώπου στη γη. Επιμένετε να είστε προσκολλημένοι στην πίστη ότι είμαι ο Μεσσίας και δεν εγκαταλείπετε την ιδέα ότι ο Μεσσίας πρέπει να καθίσει στο θρόνο της Ιερουσαλήμ. Επομένως κι εγώ επιμένω λέγοντάς σας ότι ο Γιος του Ανθρώπου πρέπει να μεταβεί χωρίς καθυστέρηση στην Ιερουσαλήμ, να υποφέρει πολύ, να τον απαρνηθούν οι γραμματείς, οι γεροντότεροι και οι αρχιερείς και μετά όλα αυτά να σκοτωθεί και να αναστηθεί από τους νεκρούς. Και δεν σας μιλάω με παραβολή. Σας μιλάω την αλήθεια ώστε να προετοιμαστείτε για τα γεγονότα αυτά όταν θα έρθουν ξαφνικά πάνω μας». Και ενόσω μιλούσε ακόμα, ο Σίμων Πέτρος, όρμηξε με δύναμη προς αυτόν, ακούμπησε το χέρι του πάνω στον ώμο του Κυρίου και είπε: «Κύριε, μακάρι να μην διαφωνούσα μαζί σου, αλλά δηλώνω ότι αυτά τα πράγματα δεν θα συμβούν ποτέ σε σένα».
(1760.1) 158:7.4 Ο Πέτρος μίλησε έτσι επειδή αγαπούσε τον Ιησού, αλλά η ανθρώπινη φύση του Κυρίου αναγνώρισε σ’ αυτά τα λόγια της καλοπροαίρετης αγάπης, την επιδέξια πρόταση του πειρασμού ώστε να μεταβάλλει την τακτική του να φτάσει μέχρι το τέλος τη γήινη ενσάρκωσή του σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα του στον Παράδεισο. Και επειδή αντιλήφθηκε τον κίνδυνο να επιτρέψει στις προτάσεις ακόμα και του πιο αγαπητού και πιστού του φίλου να τον μεταπείσουν, στράφηκε προς τον Πέτρο και τους άλλους αποστόλους λέγοντας: «Πηγαίνετε πίσω μου. Γεύεστε το πνεύμα του αντιπάλου, του πειρασμού. Όταν μιλάτε με αυτό τον τρόπο, δεν είστε στο πλευρό μου, αλλά μάλλον στο πλευρό του εχθρού μας. Με αυτό τον τρόπο κάνετε την αγάπη σας για μένα ένα σφαλερό εμπόδιο στο έργο του θελήματος του Πατέρα μου. Να μην νοιάζεστε για τις συνήθειες των ανθρώπων αλλά για το θέλημα του Θεού».
(1760.2) 158:7.5 Αφού συνήλθαν από το πρώτο ξάφνιασμα της επίπληξης του Ιησού, και πριν ξαναρχίσουν το ταξίδι τους, ο Κύριος τους μίλησε περισσότερο: «Αν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας αναλάβει τις καθημερινές ευθύνες του και ας με ακολουθήσει. Διότι όποιος κοιτάξει να σώσει εγωιστικά τη ζωή του, θα την χάσει, αλλά όποιος δώσει τη ζωή του για μένα και για το ευαγγέλιο, θα τη σώσει. Ποιο το όφελος για τον άνθρωπο αν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει την ψυχή του; Τι θα έδινε κάποιος σε αντάλλαγμα της αιώνιας ζωής; Μην ντρέπεστε για μένα και για τα λόγια μου σε αυτή την αμαρτωλή και υποκριτική γενιά, όπως και εγώ δεν θα ντραπώ να σας αναγνωρίσω όταν θα παρουσιαστώ με δόξα ενώπιον του Πατέρα μου μπροστά σε όλα τα ουράνια πνεύματα. Παρόλα αυτά, πολλοί από εσάς που στέκονται μπροστά μου δεν θα γευτούν το θάνατο έως ότου αντικρύσουν αυτή τη βασιλεία του Θεού να έρχεται εν δυνάμει».
(1760.3) 158:7.6 Και έτσι ο Ιησούς φανέρωσε στους δώδεκα το γεμάτο πόνο και δύσκολο μονοπάτι που έπρεπε να περπατήσουν αν ήθελαν να τον ακολουθήσουν. Τι πλήγμα ήταν αυτά τα λόγια γι’ αυτούς τους ψαράδες από τη Γαλιλαία που συνέχιζαν να ονειρεύονται ένα γήινο βασίλειο με τιμητικές θέσεις για τους εαυτούς τους! Αλλά οι πιστές καρδιές τους δονήθηκαν από αυτή την επίκληση θάρρους και ούτε ένας τους δεν σκέφτηκε να τον εγκαταλείψει. Ο Ιησούς δεν τους έστελνε μόνους στον αγώνα. Τους οδηγούσε. Τους ζητούσε μόνο να τον ακολουθήσουν με θάρρος.
(1760.4) 158:7.7 Αργά οι δώδεκα άρχισαν να πιάνουν την ιδέα ότι ο Ιησούς τους έλεγε κάτι για την πιθανότητα να πεθάνει. Μόνο αμυδρά κατάλαβαν ό,τι τους είπε για το θάνατό του, ενώ η αναφορά του για ανάσταση από τους νεκρούς απέτυχε τελείως να καταγραφεί στο μυαλό τους. Καθώς περνούσαν οι μέρες, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, ανακαλώντας πάλι τις εμπειρίες τους πάνω στο βουνό της μεταμόρφωσης, κατόρθωσαν να καταλάβουν πληρέστερα μερικά από αυτά τα θέματα.
(1760.5) 158:7.8 Καθ’ όλη τη συνεργασία των δώδεκα με τον Κύριό τους, μόνο λίγες φορές είδαν, αυτοί, εκείνη τη λάμψη στα μάτια και άκουσαν τόσο άμεσα λόγια επίπληξης σαν και αυτά που απευθύνθηκαν στον Πέτρο και στους υπόλοιπους εξ αυτών σ’ εκείνη την περίπτωση. Ο Ιησούς ήταν πάντοτε υπομονετικός με τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, αλλά ποτέ, όταν αντιμετώπιζε επικείμενη απειλή κατά του εν δυνάμει προγράμματος να φέρει εις πέρας το θέλημα του Πατέρα του που αφορούσε το υπόλοιπο της γήινης σταδιοδρομίας του. Οι απόστολοι ήταν κυριολεκτικά ζαλισμένοι. Ήταν κατάπληκτοι και τρομαγμένοι. Δεν έβρισκαν λόγια να εκφράσουν τη θλίψη τους. Αργά άρχισαν να αντιλαμβάνονται όσα υπέφερε ο Κύριος και ότι όφειλαν να περάσουν μαζί του αυτές τις εμπειρίες, αλλά δεν ξύπνησαν στην πραγματικότητα αυτών των ερχόμενων γεγονότων παρά πολύ αργότερα από αυτές τις πρώιμες νύξεις για την επικείμενη τραγωδία των τελικών ημερών του.
(1761.1) 158:7.9 Σιωπηλά ο Ιησούς και οι δώδεκα ξεκίνησαν για την κατασκήνωσή τους στον Κήπο Μαγαδάν, πηγαίνοντας από το δρόμο της Καπερναούμ. Καθώς το απόγευμα πέρασε, αν και δεν μιλούσαν με τον Ιησού, μιλούσαν πολύ μεταξύ τους, ενώ ο Ανδρέας μιλούσε με τον Κύριο.
(1761.2) 158:8.1 Μπαίνοντας στην Καπερναούμ στο μισοσκόταδο, διάβηκαν από ασύχναστα περάσματα, κατ’ ευθείαν στο σπίτι του Σίμωνα Πέτρου για το βραδινό φαγητό τους. Ενώ ο Δαυίδ Ζεβεδαίος ετοιμαζόταν να τους πάρει απέναντι στη λίμνη, χρονοτρίβησαν στο σπίτι του Σίμωνα και ο Ιησούς, κοιτάζοντας τον Πέτρο και τους άλλους αποστόλους, ρώτησε: «Καθώς περπατούσατε μαζί σήμερα το απόγευμα, για ποιο πράγμα μιλούσατε μεταξύ σας τόσο σοβαρά;». Οι απόστολοι δεν μίλησαν επειδή πολλοί από αυτούς είχαν συνεχίσει την αρχινημένη συζήτηση στο Όρος Ερμών, όπως το ποιες θέσεις θα έπαιρναν στην ερχόμενη βασιλεία, ποιος θα ήταν μέγιστος, και άλλα. Ο Ιησούς, γνωρίζοντας τι ήταν αυτό που απασχολούσε τις σκέψεις τους εκείνη τη μέρα, ένευσε σε ένα από τα μικρά του Πέτρου και βάζοντας το παιδί ανάμεσά τους, είπε: «Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω, αν δεν γίνετε σαν και αυτό το παιδί, δεν θα προοδεύσετε στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του και γίνει σαν και αυτό το μικρό, θα γίνει ο μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών. Και όποιος δεχτεί ένα μικρό σαν και αυτό, εμένα δέχεται. Και αυτοί που δέχονται εμένα δέχονται επίσης και Αυτόν που με έστειλε. Αν θέλετε να είστε πρώτοι στη βασιλεία, ζητήστε να εφαρμόσετε αυτές τις αλήθειες στους συνανθρώπους σας. Αλλά όποιος γίνει υπαίτιος και κάποιο από αυτά τα μικρά αμαρτήσει, θα είναι καλύτερα γι αυτόν να κρεμάσει μια μυλόπετρα στο λαιμό του και να πέσει στη θάλασσα. Αν τα πράγματα που κάνετε με τα χέρια σας, ή τα πράγματα που βλέπετε με τα μάτια σας αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της βασιλείας, θυσιάστε αυτά τα αγαπημένα είδωλα, γιατί θα είναι καλύτερα να εισέλθετε στη βασιλεία με λιγότερα αγαπημένα πράγματα της ζωής παρά να προσκολληθείτε σ’ αυτά τα είδωλα και να βρεθείτε έξω από τις πύλες της βασιλείας. Αλλά περισσότερο απ’ όλα, προσέξτε να μην περιφρονήσετε ούτε ένα από αυτά τα μικρά, γιατί οι άγγελοί τους βλέπουν πάντοτε τα πρόσωπα των αγίων πνευμάτων του ουρανού».
(1761.3) 158:8.2 Όταν ο Ιησούς τελείωσε την ομιλία του, μπήκαν στο πλοίο και έπλευσαν απέναντι από τη Μαγαδάν.
(1762.1) 159:0.1 Όταν ο Ιησούς και οι δώδεκα έφτασαν στον Κήπο της Μαγαδάν, βρήκαν να τους περιμένει μια ομάδα περίπου από εκατό ευαγγελιστές και μαθητές, συμπεριλαμβανομένου του γυναικείου σώματος, και ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν αμέσως την περιοδεία διδασκαλίας και κηρύγματος στις πόλεις της Δεκάπολης.
(1762.2) 159:0.2 Αυτό το πρωί της Πέμπτης, 18 Αυγούστου, ο Κύριος συγκάλεσε τους οπαδούς του και όρισε, ότι κάθε απόστολος θα συνεργαζόταν με ένα από τους δώδεκα ευαγγελιστές και, ότι με άλλους εκτός από τους ευαγγελιστές, θα σχημάτιζαν δώδεκα ομάδες για να εργαστούν στις πόλεις και τα χωριά της Δεκάπολης. Το γυναικείο σώμα και άλλοι μαθητές όρισε να παραμείνουν μαζί του. Ο Ιησούς παραχώρησε τέσσερις εβδομάδες για την περιοδεία αυτή, δίνοντας εντολή στους οπαδούς του να επιστρέψουν στη Μαγαδάν όχι αργότερα από την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου. Υποσχέθηκε να τους επισκέπτεται συχνά αυτό τον καιρό. Στο διάστημα αυτού του μήνα οι δώδεκα ομάδες εργάστηκαν στη Γεράσα, τη Γαμάλα, τον Ίππο, τη Ζαφών, τα Άβιλα, τους Εδρούς, τη Φιλαδέλφεια, την Εσβών, το Δίον, τη Σκυθούπολη και σε πολλές άλλες πόλεις. Καθ’ όλη την περιοδεία αυτή δεν σημειώθηκαν θαύματα θεραπείας ή άλλα ασυνήθιστα γεγονότα.
(1762.3) 159:1.1 Ένα βράδυ στον Ίππο, σε απάντηση στην ερώτηση ενός μαθητή, ο Ιησούς δίδαξε το μάθημα της συγχώρεσης. Είπε ο Κύριος:
(1762.4) 159:1.2 «Αν ένας καλοκάγαθος άνδρας έχει εκατό πρόβατα και ένα από αυτά πάρει λάθος δρόμο, δεν αφήνει αμέσως τα ενενήντα εννέα και πηγαίνει σε αναζήτηση του ενός, που πήρε το λάθος δρόμο; Και αν είναι καλός βοσκός δεν θα συνεχίσει την αναζήτησή του για το χαμένο πρόβατο μέχρι να το βρει; Και ύστερα, όταν βρει το χαμένο του πρόβατο, το παίρνει στους ώμους του και, γυρίζοντας σπίτι με χαρά, καλεί τους φίλους και τους γείτονες, ‘Χαρείτε μαζί μου, γιατί βρήκα το πρόβατό μου που είχε χαθεί’. Σας δηλώνω ότι στον ουρανό γίνεται μεγαλύτερη χαρά για έναν αμαρτωλό που μετανοεί από ότι για τα ενενήντα εννέα άτομα που δεν χρειάζεται να μετανοήσουν. Ακόμα, δεν είναι επιθυμία του Πατέρα μου στον ουρανό να πάρει λάθος δρόμο κανένα από αυτά τα μικρά, και ακόμα λιγότερο να χαθεί. Στη θρησκεία σας ο Θεός δέχεται μετανοούντες αμαρτωλούς. Στο ευαγγέλιο της βασιλείας ο Πατέρας πηγαίνει να βρει αυτούς, πριν καν αυτοί σκεφτούν σοβαρά για μετάνοια.
(1762.5) 159:1.3 Ο ουράνιος Πατέρας αγαπάει τα παιδιά του και επομένως θα πρέπει να μάθετε να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Ο ουράνιος Πατέρας συγχωρεί τις αμαρτίες σας και επομένως θα πρέπει να μάθετε να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο. Αν ο αδελφός σας αμαρτήσει εναντίον σας, πηγαίνετε σ’ αυτόν και με διακριτικότητα και υπομονή δείξτε του το σφάλμα του. Και κάντε το αυτό, μεταξύ εσένα και εκείνου, όταν είστε μόνοι σας. Αν σας δώσει προσοχή, τότε έχετε κερδίσει τον αδελφό σας. Αλλά αν ο αδελφός σας δεν σας ακούσει, αν επιμένει στο σφάλμα του, πηγαίνετε πάλι σ’ αυτόν, παίρνοντας μαζί σας έναν ή δυο κοινούς φίλους ώστε έτσι να έχετε δυο, ακόμα και τρεις μάρτυρες για να επιβεβαιώσουν την κατάθεσή σας και να εδραιώσετε το γεγονός ότι συνδιαλλαγήκατε δίκαια και ευσπλαχνικά με τον αδελφό σας που σας έβλαψε. Αν λοιπόν, αρνηθεί να ακούσει τους αδελφούς σας, μπορείτε να πείτε όλη την ιστορία στη συνάθροιση, και μετά, αν αρνηθεί να ακούσει όλα τα αδέλφια του, ας κάνουν ό,τι κρίνουν σωστό γι’ αυτή την πράξη. Ένα τέτοιο άδικο μέλος ας γίνει απόβλητο της βασιλείας. Αν και δεν μπορείτε να ισχυριστείτε ότι θα κρίνετε τις ψυχές των συνανθρώπων σας, και, αν και δεν μπορείτε να συγχωρείτε αμαρτίες ή κατ’ άλλο τρόπο να τολμήσετε να ιδιοποιηθείτε τα προνόμια των προϊσταμένων των ουράνιων πνευμάτων, συγχρόνως όμως, έχουν εμπιστευθεί στα χέρια σας να διατηρήσετε τη γήινη τάξη, της βασιλεία της γης. Αν και μπορεί να μην ανακατεύεστε με τις θεϊκές αποφάσεις που αφορούν την αιώνια ζωή, πρέπει να αποφασίσετε για τα θέματα συμπεριφοράς, όσον αυτά αφορούν την εγκόσμια ευημερία των αδελφών σας στη γη. Και έτσι, για όλα τα θέματα που συνδέονται με την πειθαρχία των αδελφών σας, οτιδήποτε αποφασίσετε στη γη θα αναγνωριστεί στον ουρανό. Αν και δεν μπορείτε να καθορίσετε την αιώνια μοίρα του ατόμου, μπορείτε να νομοθετήσετε αναφορικά με τη συμπεριφορά της ομάδας, διότι, όπου δυο ή τρεις εξ υμών συμφωνήσουν σχετικά με αυτά τα πράγματα και με παρακαλέσουν, θα σας γίνει το θέλημα, αν η παράκλησή σας δεν αντιβαίνει το θέλημα του Πατέρα μου στον ουρανό. Και όλα αυτά είναι αλή θεια για πάντα, διότι, όπου δυο ή τρεις πιστοί συγκεντρωθούν μαζί, εκεί βρίσκομαι Εγώ, στο μέσον τους».
(1763.1) 159:1.4 Ο Σίμων Πέτρος ήταν ο υπεύθυνος των εργασιών στον Ίππο, και όταν άκουσε τον Ιησού να μιλάει έτσι, ρώτησε: «Κύριε, πόσες φορές μπορεί ο αδελφός μου να αμαρτήσει εναντίον μου και εγώ να τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε στον Πέτρο: «Όχι μόνο επτά φορές αλλά ακόμα και εβδομήντα φορές το επτά. Επομένως η βασιλεία των ουρανών μπορεί να παρομοιαστεί με κάποιον βασιλιά ο οποίος διέταξε μια τακτοποίηση λογαριασμών με τους οικονομικούς διαχειριστές του. Και όταν άρχισαν να διεξάγουν την εξέταση των λογαριασμών, ένας από τους κύριους ακολούθους του ήρθε μπροστά του, εξομολογούμενος ότι χρεώσταγε στο βασιλιά του δέκα χιλιάδες τάλαντα. Λοιπόν, αυτός ο αξιωματούχος της αυλής του βασιλιά, δικαιολογήθηκε ότι περνούσε άσχημους καιρούς και δεν είχε με τι να πληρώσει την υποχρέωση αυτή. Και έτσι ο βασιλιάς διέταξε να δημευτεί η περιουσία του και τα παιδιά του να πωληθούν για να πληρώσει το χρέος του. Όταν αυτός, ο κύριος διαχειριστής άκουσε τη σκληρή διαταγή, έπεσε με το πρόσωπο στη γη μπροστά στο βασιλιά και τον εκλιπάρησε να δείξει έλεος και να του πιστώσει λίγο περισσότερο χρόνο, λέγοντας: ‘Κύριε, έχε λίγη περισσότερη υπομονή μαζί μου, και θα στα ξεπληρώσω όλα’. Και όταν ο βασιλιάς κοίταξε τον επιπόλαιο υπηρέτη του και την οικογένειά του, συγκινήθηκε. Διέταξε να τον αφήσουν ελεύθερο και να του χαρίσουν το χρέος. Και αυτός ο διαχειριστής, έχοντας δεχτεί το έλεος και τη συγχώρεση από τα χέρια του βασιλιά, πήγε στην εργασία του και βρίσκοντας έναν υποτελή του διαχειριστή, που χρεωστούσε σ’ αυτόν μόνο εκατό δηνάρια, τον συνέλαβε και πιάνοντάς τον από το λαιμό, είπε: ‘Πλήρωσε μου όσα μου χρωστάς’. Και τότε αυτός ο συνάδελφος διαχειριστής έπεσε κάτω μπροστά στον αρχι-διαχειριστή και παρακαλώντας τον, είπε: ‘Κάνε υπομονή μαζί μου και χωρίς καθυστέρηση θα μπορέσω να σε πληρώσω’. Αλλά ο αρχι-διαχειριστής δεν έδειξε έλεος στον συνάδελφό του αλλά τον πέταξε στη φυλακή μέχρις ότου του πληρώσει το χρέος του’. Όταν οι συνάδελφοί του υπηρέτες είδαν τι είχε συμβεί, στενοχωρήθηκαν τόσο πολύ ώστε πήγαν και το είπαν στον κύριό τους και βασιλιά. Όταν ο βασιλιάς άκουσε τις πράξεις του αρχι-διαχειριστή του, φώναξε τον αχάριστο και ανίκανο να συγχωρέσει άνδρα εμπρός του, και είπε: ‘Είσαι ένας κακοήθης και ανάξιος διαχειριστής. Όταν ζήτησες συμπόνια, σου χάρισα αμέσως όλο το χρέος σου. Γιατί δεν έδειξες επίσης έλεος στο συνάδελφό σου διαχειριστή, όπως σου έδειξα έλεος εγώ;’ και ο βασιλιάς ήταν τόσο πολύ θυμωμένος που παρέδωσε τον αχάριστο αρχι-διαχειριστή στους δεσμοφύλακες να τον κρατήσουν μέχρι να πληρώσει όλα όσα όφειλε. Έτσι και ο ουράνιος Πατέρας μου θα δείξει το περισσότερο έλεος σ’ εκείνους που δείχνουν έλεος στους συνανθρώπους τους. Πώς μπορείς να έλθεις στο Θεό παρακαλώντας για τις ατέλειές σου, όταν είσαι συνηθισμένος να τιμωρείς τους αδελφούς σου που είναι ένοχοι των ίδιων αδυναμιών; Λέγω σε όλους σας: Έχετε λάβει δωρεάν τα καλά πράγματα της βασιλείας, επομένως δωρεάν να δώσετε στους αδελφούς σας στη γη».
(1763.2) 159:1.5 Με τον τρόπο αυτό ο Ιησούς δίδαξε για τους κινδύνους και επεσήμανε την αδικία από την προσωπική κριτική των συνανθρώπων σας. Η πειθαρχία πρέπει να τηρείται, η δικαιοσύνη πρέπει να αποδίδεται, αλλά σε όλα αυτά τα θέματα πρέπει να προέχει το δίκαιο της αδελφότητας των ανθρώπων. Ο Ιησούς παρεχώρησε τη νομοθετική και δικαστική εξουσία στην ομάδα και όχι στο άτομο.
(1764.1) 159:1.6 Επιπλέον αυτή η παροχή εξουσίας στην ομάδα δεν πρέπει να ασκείται σαν προσωπική εξουσία. Υπάρχει πάντα κίνδυνος, η ετυμηγορία ενός ατόμου να περιβάλλεται από προκατάληψη ή να διαστρέφεται από οργή. Η κρίση της ομάδας μπορεί να απομακρύνει τους κινδύνους και να ελαττώσει την αδικία της ατομικής προκατάληψης. Ο Ιησούς προσπάθησε πάντα να μειώσει τα στοιχεία της αδικίας, των αντιποίνων και της εκδίκησης.
(1764.2) 159:1.7 [Η χρήση του όρου εβδομήντα επτά σαν ένδειξη ελέους και ανεκτικότητας προέρχεται από τις Γραφές που αναφέρονται στην αγαλλίαση του Λάμεχ, εξ αιτίας των μεταλλικών όπλων του γιου του Τυβάλ-Κάιν, και ο οποίος, συγκρίνοντας αυτά τα ανώτερα εργαλεία από εκείνα των εχθρών του, αναφώνησε: «Αν ο Κάιν, χωρίς όπλο στο χέρι, έλαβε εκδίκηση επτά φορές, εγώ τώρα θα λάβω εκδίκηση εβδομήντα επτά φορές»].
(1764.3) 159:2.1 Ο Ιησούς συνέχισε στη Γαμάλα για να επισκεφθεί τον Ιωάννη και εκείνους που εργαζόντουσαν μαζί του σ’ εκείνο το μέρος. Εκείνο το βράδυ, μετά την συγκέντρωση με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, ο Ιωάννης είπε στον Ιησού: «Κύριε, χθές πήγα στην Ασταρώθ να δω έναν άνδρα που δίδασκε στο όνομά σου και διακήρυττε ακόμα ότι μπορούσε να βγάζει δαιμόνια. Αυτός ο άνθρωπος δεν βρέθηκε ποτέ μαζί μας, ούτε ποτέ μας ακολούθησε, επομένως του απαγόρευσα να κάνει τέτοια πράγματα». Τότε είπε ο Ιησούς: «Μην του απαγορεύεις. Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι το ευαγγέλιο της βασιλείας θα κηρυχθεί γρήγορα σε όλο τον κόσμο; Πώς περιμένεις ότι όσοι θα πιστέψουν το ευαγγέλιο θα υπόκεινται στη δική σου διεύθυνση; Να χαίρεσαι που η διδασκαλία μας έχει ήδη αρχίσει να εκδηλώνεται από μόνη της πέρα από τα όρια της δικής μας επιρροής. Δεν νομίζεις, Ιωάννη, ότι εκείνοι που επαγγέλλονται να κάνουν μεγάλα έργα στο όνομά μου τελικά στηρίζουν το ζήτημά μας; Σίγουρα δεν θα μιλούν πονηρά για μένα. Γιε μου, σε τέτοια θέματα θα ήταν καλύτερο για σένα να λογαριάζεις ότι όποιος δεν είναι εναντίον μας είναι μαζί μας. Στις γενιές που θα έρθουν πολλοί που δεν θα είναι τελείως άξιοι θα κάνουν πολλά παράξενα πράγματα στο όνομά μου, αλλά δεν θα τους το απαγορεύσω. Σου λέγω πως, ακόμα και ένα ποτήρι δροσερό νερό να δοθεί σε μια διψασμένη ψυχή, οι αγγελιαφόροι του Πατέρα μου θα καταγράψουν για πάντα μια τέτοια υπηρεσία αγάπης».
(1764.4) 159:2.2 Η εντολή αυτή περιέπλεξε σοβαρά τον Ιωάννη. Δεν είχε ακούσει τον Κύριο να λέγει, «Αυτός που δεν είναι με μένα, είναι εναντίον μου;». Και δεν αντιλήφθηκε ότι σ’ αυτή την περίπτωση ο Ιησούς αναφερόταν στην προσωπική σχέση του ανθρώπου με τις πνευματικές διδασκαλίες της βασιλείας, ενώ στην άλλη περίπτωση γινόταν αναφορά για τις προς τα έξω και ευρέως διασκορπισμένες κοινωνικές σχέσεις των πιστών σε σχέση με τα ζητήματα διοικητικού ελέγχου και δικαιοδοσίας μιας ομάδας πιστών πάνω στο έργο των άλλων ομάδων, οι οποίες τελικά θα συνέθεταν την παγκόσμια ερχόμενη αδελφότητα.
(1765.1) 159:2.3 Ο Ιωάννης αφηγήθηκε αρκετές φορές αυτή την εμπειρία σε συνδυασμό με τις μετέπειτα εργασίες του για το συμφέρον της βασιλείας. Παρόλα αυτά, οι απόστολοι πολλές φορές ενοχλούνταν από εκείνους που τολμούσαν να διδάξουν στο όνομα του Κυρίου. Γι αυτούς, φαινόταν πάντα ανάρμοστο, εκείνοι που δεν είχαν ποτέ καθίσει κοντά στον Ιησού να τολμούν να διδάσκουν στο όνομά του.
(1765.2) 159:2.4 Αυτός ο άνδρας, στον οποίο ο Ιωάννης απαγόρευσε να διδάξει και να εργαστεί στο όνομα του Ιησού, δεν έλαβε υπ’ όψη του την εντολή του αποστόλου. Συνέχισε τις προσπάθειές του και δημιούργησε μιαν αξιοσημείωτη συντροφιά πιστών στην Κάνατα πριν συνεχίσει στη Μεσοποταμία. Αυτός, ο Άντεν, οδηγήθηκε στην πίστη του στον Ιησού από τη μαρτυρία του παράφρονα , τον οποίο ο Ιησούς θεράπευσε κοντά στην Κερίσα, και ο οποίος τόσο σίγουρα πίστευε ότι, το υποτιθέμενο πονηρό πνεύμα που ο Κύριος εξέβαλε από αυτόν, είχε εισέλθει στο κοπάδι των χοίρων και το ανάγκασε να πέσει με το κεφάλι από τον απότομο βράχο στην καταστροφή.
(1765.3) 159:3.1 Στους Εδρούς, όπου εργάζονταν ο Θωμάς και οι σύντροφοί του, ο Ιησούς πέρασε μια μέρα και μια νύχτα και, στην πορεία της βραδινής συζήτησης, αναφέρθηκε στις αρχές οι οποίες πρέπει να οδηγούν εκείνους που κηρύττουν την αλήθεια και τις οποίες πρέπει να εφαρμόζουν όλοι όσοι διδάσκουν το ευαγγέλιο της βασιλείας. Συνοπτικά και ειπωμένα εκ νέου σε σύγχρονη φρασεολογία ο Ιησούς δίδαξε:
(1765.4) 159:3.2 Να σέβεστε πάντα την προσωπικότητα του ανθρώπου. Δεν πρέπει ποτέ ένα δίκαιο ζήτημα να προωθείται δια της βίας. Οι πνευματικές νίκες πρέπει να κερδίζονται μόνο με πνευματική δύναμη. Αυτή η νουθεσία κατά της χρησιμοποίησης υλιστικών επιρροών αναφέρεται για την ψυχική δύναμη καθώς επίσης και για τη σωματική δύναμη. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται πιεστικά επιχειρήματα και διανοητική υπεροχή για να πειθαναγκαστούν άνδρες και γυναίκες να εισχωρήσουν στη βασιλεία. Το μυαλό του ανθρώπου δεν πρέπει να συντρίβεται από το βάρος της λογικής ή να τρομοκρατείται από πανούργα ευγλωττία. Μια και το συναίσθημα στις ανθρώπινες αποφάσεις δεν μπορεί να περιοριστεί τελείως, δεν θα πρέπει να το επικαλούνται στις διδασκαλίες τους εκείνοι που προωθούν το ζήτημα της βασιλείας. Να επικαλείστε κατευθείαν το θεϊκό πνεύμα που κατοικεί στα μυαλά των ανθρώπων. Μην επικαλείστε το φόβο, τον οίκτο, ή το συναίσθημα. Αποτεινόμενοι στους ανθρώπους να είστε δίκαιοι, να ασκείτε τον αυτοέλεγχο και να επιδεικνύετε τον πρέποντα έλεγχο αισθημάτων και σκέψεων. Να δείχνετε τον κατάλληλο σεβασμό στις προσωπικότητες των μαθητών σας. Να θυμάστε ότι έχω πει: «Ιδού, στέκομαι στην πόρτα και χτυπάω, και αν κάποιος ανοίξει, θα εισέλθω».
(1765.5) 159:3.3 Φέρνοντας τους ανθρώπους στη βασιλεία, μην υποβαθμίζετε ή καταστρέφετε τον αυτοσεβασμό τους. Ενώ υπερβολικός αυτοσεβασμός μπορεί να καταστρέψει την ταπεινότητα και να καταλήξει σε περηφάνια, έπαρση και αλαζονεία, η έλλειψη του αυτοσεβασμού συχνά καταλήγει σε παράλυση της θέλησης. Σκοπός του ευαγγελίου αυτού είναι να αποκαταστήσει τον αυτοσεβασμό σε εκείνους που τον έχουν χάσει και να τον περιορίσει σε εκείνους που τον έχουν πολύ. Μην κάνετε το λάθος να καταδικάζετε μόνο τα λάθη στη ζωή των μαθητών σας, θυμηθείτε επίσης να παραχωρείτε γενναιόδωρη αναγνώριση για τα πιο αξιέπαινα πράγματα της ζωής τους. Μην ξεχάσετε ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να αποκαθιστώ τον αυτοσεβασμό σ’ εκείνους που τον έχουν χάσει και οι οποίοι επιθυμούν πραγματικά να τον ξανακερδίσουν.
(1765.6) 159:3.4 Προσέξτε να μην πληγώσετε τον αυτοσεβασμό των συνεσταλμένων και φοβισμένων ψυχών. Μην παραδοθείτε στο σαρκασμό εις βάρος των απλοϊκών αδελφών μου. Μη γίνετε κυνικοί με τα φοβισμένα παιδιά. Η οκνηρία είναι καταστροφική για τον αυτοσεβασμό, επομένως παραινέστε τους αδελφούς σας να είναι πάντοτε απασχολημένοι με τις επιλογές τους και προσπαθήστε να εξασφαλίσετε εργασία σε εκείνους που δεν βρίσκουν.
(1766.1) 159:3.5 Ποτέ να μην γίνετε υπαίτιοι τέτοιων ανάξιων τακτικών, όπως είναι η προσπάθεια τρομοκράτησης ανδρών και γυναικών για να εισέλθουν στη βασιλεία. Ένας στοργικός πατέρας δεν τρομοκρατεί τα παιδιά του για να αναγκαστούν να υπακούσουν τις σωστές αξιώσεις του.
(1766.2) 159:3.6 Κάποια στιγμή τα παιδιά της βασιλείας θα αντιληφθούν ότι τα ισχυρά συναισθήματα δεν είναι ισοδύναμα των καθοδηγιών του θεϊκού πνεύματος. Το να ασκηθεί δυνατή και ασυνήθιστη πίεση σε κάποιον για να κάνει κάτι ή για να πάει σε μια συγκεκριμένη θέση, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τέτοια ώθηση προέρχεται από την καθοδήγηση του εντός του ανθρώπου διαμένοντος πνεύματος.
(1766.3) 159:3.7 Προειδοποιώ όλους τους πιστούς σχετικά με το κομμάτι της σύγκρουσης το οποίο πρέπει να διασχίσουν όλοι όσοι περνούν από τη ζωή, όπως αυτή βιώνεται στη σάρκα, για να φτάσουν στην ανώτερη ζωή όπως αυτή βιώνεται στο πνεύμα. Εκείνοι οι οποίοι ζουν αρκετά πλήρη ζωή μέσα στο ένα ή στο άλλο βασίλειο, αντιμετωπίζουν λίγο μπέρδεμα, αλλά όλοι είναι καταδικασμένοι να βιώσουν περισσότερη ή λιγότερη ανασφάλεια κατά τη ώρα της μετάβασης από το ένα στο άλλο επίπεδο της ζωής. Εισερχόμενοι στη βασιλεία, δεν μπορείτε να ξεφύγετε από τις ευθύνες της ή να αποφύγετε τις υποχρεώσεις, αλλά να θυμάστε: Ο ζυγός του ευαγγελίου είναι εύκολος και το φορτίο της αλήθειας είναι φως.
(1766.4) 159:3.8 Ο κόσμος είναι γεμάτος από πεινασμένες ψυχές που λιμοκτονούν μπροστά στο ψωμί της ζωής. Άνθρωποι πεθαίνουν αναζητώντας το Θεό που ζει μέσα τους. Άνθρωποι αναζητούν τους θησαυρούς της βασιλείας με καρδιές γεμάτες λαχτάρα και με αποκαμωμένα πόδια όταν βρεθούν όλοι στην άμεση κατανόηση της ζωντανής πίστης. Η πίστη είναι για τη θρησκεία ό,τι και τα πανιά για το πλοίο. Είναι μια πρόσθετη δύναμη, όχι ένα προστιθέμενο φορτίο στη ζωή. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας αγώνας γι αυτούς που εισέρχονται στη βασιλεία, και αυτός είναι η πάλη για τον σωστό αγώνα της πίστης. Ο πιστός έχει μόνο μια μάχη, και αυτή είναι κατά της αμφιβολίας-απιστίας.
(1766.5) 159:3.9 Κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας, απλώς διδάσκετε τη φιλία με το Θεό. Και αυτή η φιλία και για τους άνδρες και για τις γυναίκες είναι ότι και οι δυο θα βρούνε εκείνο που ικανοποιεί πιο αληθινά τις χαρακτηριστικές επιθυμίες και τα ιδεώδη τους. Πείτε στα παιδιά μου ότι δεν είμαι μόνο ευαίσθητος στα συναισθήματά τους και υπομονετικός με τις αδυναμίες τους, αλλά είμαι επίσης ανηλεής με την αμαρτία και δεν ανέχομαι την αδικία. Είμαι όντως πράος και ταπεινός στην παρουσία του Πατέρα μου, αλλά είμαι εξίσου και αμείλικτα ανένδοτος, όταν γίνονται προμελετημένες κακές πράξεις και αμαρτωλή εξέγερση κατά του θελήματος του ουράνιου Πατέρα μου.
(1766.6) 159:3.10 Δεν θα απεικονίσετε το διδάσκαλό σας σαν άνδρα των θλίψεων. Οι επόμενες γενιές θα μάθουν επίσης για την ακτινοβολία της χαράς μας, την ικανότητα της καλής θελήσεώς μας και το εμπνευσμένο καλό χιούμορ μας. Φανερώνουμε ένα μήνυμα καλών νέων το οποίο έχει μεταδοτική δύναμη μεταμόρφωσης. Η θρησκεία μας σφύζει από καινούργια ζωή και καινούργια μηνύματα. Εκείνοι που δέχονται αυτή τη διδασκαλία γεμίζουν με χαρά και οι καρδιές τους αναγκάζονται να χαίρονται αιωνίως. Η αυξανόμενη ευτυχία είναι πάντα το βίωμα όλων όσων είναι σίγουροι για το Θεό.
(1766.7) 159:3.11 Διδάξτε όλους τους πιστούς να αποφεύγουν να ακουμπούν πάνω στα αβέβαια στηρίγματα της ψεύτικης συμπάθειας. Δεν μπορείς να αναπτύξεις δυνατούς χαρακτήρες δείχνοντας επιείκεια στην αυτολύπηση. Να προσπαθείτε ειλικρινά για να αποφύγετε την απατηλή επίδραση από την παρέα με τη μιζέρια. Να επεκτείνετε τη συμπάθειά σας μέχρι τη γενναιότητα και το κουράγιο ενόσω συγκρατείτε την υπερβολική λύπηση για εκείνες τις δειλές ψυχές που με μισή καρδιά μόνο αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες της ζωής. Μην προσφέρετε παρηγοριά σ’ εκείνους που αντιμετωπίζουν παθητικά τις δυσκολίες χωρίς ν’ αγωνιστούν. Μη συμπονάτε τους συνανθρώπους σας απλά και μόνο για να σας συμπονέσουν και αυτοί σε ανταπόδοση.
(1766.8) 159:3.12 Όταν τα παιδιά μου αποκτήσουν κάποτε συνείδηση της ασφάλειας της θεϊκής παρουσίας, αυτή η πίστη θα διευρύνει το νου, θα εξευγενίσει την ψυχή, θα ενδυναμώσει την προσωπικότητα, θα αυξήσει τη χαρά, θα εμβαθύνει την αντίληψη του πνεύματος και θα εντείνει τη δύναμη του να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
(1767.1) 159:3.13 Διδάξτε όλους τους πιστούς ότι εκείνοι που εισέρχονται στη βασιλεία δεν θα καταστούν απρόσβλητοι από τα ατυχήματα του χρόνου ή από τις συνηθισμένες καταστροφές της φύσης. Το να πιστεύετε στο ευαγγέλιο δεν θα σας εμποδίσει να αντιμετωπίσετε δυσκολίες, αλλά θα σας εξασφαλίσει να μην φοβηθείτε όταν η δυσκολία θα σας προφτάσει. Αν με τόλμη πιστέψετε σε μένα και με όλη την καρδιά σας συνεχίσετε να με ακολουθείτε, κάνοντάς το αυτό, με μεγαλύτερη βεβαιότητα θα μπείτε στο δρόμο που οδηγεί στα βάσανα. Δεν υπόσχομαι ότι θα σας ελευθερώσω από τα ύδατα της εναντιότητας, αλλά σας υπόσχομαι να τα ξεπεράσουμε μαζί.
(1767.2) 159:3.14 Και άλλα πολύ περισσότερα δίδαξε ο Ιησούς αυτή την ομάδα των πιστών πριν ετοιμαστούν για το βραδινό ύπνο. Και αυτοί που άκουσαν αυτά τα λεγόμενα, τα φύλαξαν στην καρδιά τους και συχνά τα αφηγήθηκαν για τη διαπαιδαγώγηση των αποστόλων και των μαθητών που δεν ήταν παρόντες όταν τους τα έλεγε αυτά.
(1767.3) 159:4.1 Και κατόπιν ο Ιησούς πήγε στην Άβιλα, όπου εργαζόταν ο Ναθαναήλ και οι συνεργάτες του. Ο Ναθαναήλ είχε ενοχληθεί πολύ από μερικές εξαγγελίες του Ιησού που φαινόντουσαν να δυσφημούν την ισχύ των αναγνωρισμένων Εβραϊκών Γραφών. Συνεπώς, τη νύχτα αυτή, μετά τη συνηθισμένη περίοδο των ερωτήσεων και των απαντήσεων, ο Ναθαναήλ πήρε τον Ιησού μακριά από τους άλλους και ρώτησε: «Κύριε, θα με εμπιστευόσουν να μάθω την αλήθεια για τις Γραφές; Παρατηρώ ότι μας διδάσκεις μόνο ένα κομμάτι από τα ιερά κείμενα – τα καλύτερα απ’ ότι είδα – και συμπεραίνω ότι απορρίπτεις τις διδασκαλίες των ραβίνων, που λένε ότι τα λόγια του νόμου είναι τα ίδια τα λόγια του Θεού, και ότι υπήρχαν με το Θεό στον ουρανό ακόμα και προ των ημερών του Αβραάμ και του Μωυσή. Ποια είναι η αλήθεια για τις Γραφές;». Όταν ο Ιησούς άκουσε την ερώτηση του μπλεγμένου αποστόλου του, αποκρίθηκε:
(1767.4) 159:4.2 «Ναθαναήλ, καλώς έκρινες. Δεν αντιμετωπίζω τις Γραφές όπως οι ραβίνοι. Θα σου μιλήσω γι αυτό το θέμα με την προϋπόθεση ότι δεν θα αναφέρεις αυτά τα πράγματα στους αδελφούς σου, οι οποίοι δεν είναι όλοι προετοιμασμένοι να δεχτούν αυτή τη διδασκαλία. Τα λόγια του νόμου του Μωυσή και οι διδασκαλίες των Γραφών δεν υπήρχαν πριν από τον Αβραάμ. Μόνο τα τελευταία χρόνια οι Γραφές συγκεντρώθηκαν όλες μαζί όπως τις έχουμε σήμερα. Ενώ περιέχουν τις καλύτερες και υψηλότερες σκέψεις και επιθυμίες του Ιουδαϊκού λαού, περιέχουν επίσης πολλά που απέχουν από το να είναι αντιπροσωπευτικά του χαρακτήρα και της διδασκαλίας του ουράνιου Πατέρα. Γι αυτό και πρέπει να διαλέγω από τις καλύτερες διδασκαλίες εκείνες τις αλήθειες που σας μαθαίνουν για το ευαγγέλιο της βασιλείας.
(1767.5) 159:4.3 Αυτά τα κείμενα είναι έργο ανθρώπων, μερικοί από αυτούς άγιοι άνθρωποι, άλλοι, όχι και τόσο. Τα κείμενα αυτών των βιβλίων αντιπροσωπεύουν τις απόψεις και το βαθμό της διαφώτισης της εποχής από την οποία προέρχονται. Σαν αποκάλυψη της αλήθειας, τα τελευταία είναι πιο έγκυρα από τα πρώτα. Οι Γραφές έχουν ελαττώματα και είναι εντελώς ανθρώπινες στην καταγωγή, αλλά πρόσεξε, αποτελούν πραγματικά την καλύτερη συλλογή θρησκευτικής σοφίας και πνευματικής αλήθειας που βρέθηκε σε όλο τον κόσμο την εποχή εκείνη.
(1767.6) 159:4.4 Πολλά από αυτά τα βιβλία δεν γράφτηκαν από τα άτομα, των οποίων τα ονόματα φέρουν, αλλά κατ’ ουδένα τρόπο δεν μειώνεται η αξία των αληθειών τις οποίες περιέχουν. Παρόλο που η ιστορία του Ιωνά δεν είναι γεγονός, και παρόλο που ο Ιωνάς δεν έζησε ποτέ, ακόμα και τότε, η βαθιά αλήθεια τού αφηγήματος αυτού, η αγάπη του Θεού για τη Νινευί και τους επονομαζόμενους ειδωλολάτρες, δεν είναι λιγότερο πολύτιμη στα μάτια όλων εκείνων που αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Οι γραφές είναι ιερές επειδή παρουσιάζουν τις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων που έψαχναν το Θεό, και οι οποίοι άφησαν σ’ αυτά τα κείμενα καταγραμμένα τα υψηλότερα σχέδια δικαιοσύνης, αλήθειας και αγιότητας. Οι Γραφές περιέχουν πολλά που είναι αλήθεια, πάρα πολλά, αλλά με τη φώτιση από την παρούσα διδασκαλία σας, γνωρίζετε ότι αυτά τα κείμενα περιέχουν επίσης πολλά που δεν αντιπροσωπεύουν τον ουράνιο Πατέρα, τον αγαπημένο Θεό που ήρθα να αποκαλύψω σε όλους τους κόσμους.
(1768.1) 159:4.5 Ναθαναήλ, μην επιτρέψεις ποτέ στον εαυτό σου να πιστέψει τις αναφορές των Γραφών που λένε ότι ο Θεός της αγάπης πρόσταξε τους προγόνους σου να πολεμήσουν και να κατασφάξουν όλους τους εχθρούς τους – άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Τέτοιες αναφορές είναι λόγια των ανθρώπων, όχι πολύ αγίων, και δεν είναι ο λόγος του Θεού. Οι Γραφές πάντοτε αντανακλούσαν και θα αντανακλούν τη διανοητική, ηθική και πνευματική κατάσταση εκείνων που τις έφτιαξαν. Δεν πρόσεξες ότι τα σχέδια του Γιαχβέ αυξάνονται σε ομορφιά και δόξα όταν οι προφήτες αναφέρουν τον Σαμουήλ και τον Ησαΐα; Και θα πρέπει να θυμάσαι ότι οι Γραφές προορίζονται για θρησκευτική εκπαίδευση και πνευματική καθοδήγηση. Δεν είναι τα έργα ούτε ιστορικών ούτε φιλοσόφων.
(1768.2) 159:4.6 Τα πλέον αξιοθρήνητα πράγματα δεν είναι τόσο αυτή η λανθασμένη ιδέα της απόλυτης τελειότητας των αναφορών των Γραφών και το αλάνθαστο των διδασκαλιών της, αλλά αντίθετα η μπερδεμένη παρερμηνεία των ιερών κειμένων από τους σκλάβους της παράδοσης, γραμματείς και Φαρισαίους της Ιερουσαλήμ. Και τώρα θα μεταχειριστούν και τη θεωρία που λέγει ότι οι Γραφές είναι θεόπνευστες, και τις παρερμηνείες τους γι αυτές, στις αποφασισμένες προσπάθειές τους να αντισταθούν στις καινούργιες διδασκαλίες του ευαγγελίου της βασιλείας. Ναθαναήλ, μην ξεχάσεις ποτέ, ο Πατέρας δεν περιορίζει την αποκάλυψη της αλήθειας από καμία γενεά ή από κανένα λαό. Έχουν υπάρξει πολλοί σοβαροί αναζητητές της αλήθειας και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, μπερδεμένοι και αποκαρδιωμένοι από αυτές τις θεωρίες της τελειότητας των Γραφών.
(1768.3) 159:4.7 Η απόδειξη της αλήθειας είναι το ίδιο το πνεύμα που ενοικεί και εκδηλώνεται με ζωοποιό τρόπο και όχι τα νεκρά λόγια των λιγότερο πεφωτισμένων και δήθεν εμπνευσμένων ανδρών αλλοτινών γενεών. Και αν ακόμα αυτοί οι άγιοι που υπήρξαν παλαιότερα, έζησαν εμπνευσμένες και πλήρεις πνεύματος ζωές, αυτό δεν σημαίνει ότι τα λόγια τους ήταν εξίσου εμπνευσμένα πνευματικά. Σήμερα δεν κρατούμε αναφορές για τις διδασκαλίες του ευαγγελίου της βασιλείας, από φόβο μήπως, όταν θα έχω φύγει, γρήγορα διαιρεθείτε σε ετερόκλητες ομάδες αγωνιστών της αλήθειας, σαν αποτέλεσμα της διαφορετικής ερμηνείας που θα δώσετε στις διδασκαλίες μου. Για τη γενιά τούτη, είναι καλύτερο να ζήσουμε αυτές τις αλήθειες και να αποφύγουμε ηθελημένα να κρατήσουμε αρχεία.
(1768.4) 159:4.8 Πρόσεξε καλά τα λόγια μου, Ναθαναήλ, τίποτε απ’ όσα έχει αγγίξει η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να θεωρηθεί αλάνθαστο. Μέσα από το μυαλό του ανθρώπου η θεϊκή αλήθεια μπορεί πράγματι να λάμπει προς τα έξω, αλλά με σχετική καθαρότητα και μερική θεϊκότητα. Το δημιούργημα μπορεί να επιθυμεί πολύ το αλάνθαστο, αλλά μόνο ο Δημιουργός το κατέχει.
(1768.5) 159:4.9 Αλλά το μεγαλύτερο σφάλμα της διδασκαλίας των Γραφών είναι η θεωρία των απόκρυφων βιβλίων του μυστηρίου και της σοφίας, την οποία μόνο τα σοφά μυαλά του έθνους τολμούν να ερμηνεύσουν. Οι αποκαλύψεις της θεϊκής σοφίας δεν είναι απόκρυφες παρά μόνο για την ανθρώπινη άγνοια, το φανατισμό και τη στενοκέφαλη μισαλλοδοξία. Το φως των Γραφών θολώνει μόνο από την προκατάληψη και σκοτεινιάζει από τη δεισιδαιμονία. Ένας λανθασμένος φόβος ιερότητας έχει εμποδίσει τη θρησκεία να προφυλαχτεί από την κοινή λογική. Ο φόβος της αυθεντίας των ιερών κειμένων του παρελθόντος εμποδίζει, με αποτελεσματικό τρόπο, τις αθώες ψυχές του σήμερα να δεχτούν το νέο φως του ευαγγελίου, το φως που, αυτοί οι γνώστες του Θεού των αλλοτινών εποχών, επιθυμούσαν τόσο έντονα να δουν.
(1769.1) 159:4.10 Το θλιβερότερο όμως χαρακτηριστικό όλων, αποτελεί το γεγονός, ότι μερικοί από τους διδασκάλους της ιερότητας της παράδοσης γνωρίζουν αυτή την αλήθεια. Λιγότερο ή περισσότερο κατανοούν αυτούς τους περιορισμούς των Γραφών, αλλά είναι ηθικά δειλοί και διανοητικά ανέντιμοι. Γνωρίζουν την αλήθεια που έχει σχέση με τα ιερά κείμενα, αλλά προτιμούν να αποσιωπούν αυτά τα ενοχλητικά γεγονότα από το λαό. Και έτσι διαστρεβλώνουν και διαστρέφουν τις Γραφές, κάνοντάς τες τον οδηγό που θα σκλαβώσει τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής και μια αυθεντία σε πράγματα μη πνευματικά αντί να θεωρούν τα ιερά κείμενα σαν το θησαυροφυλάκιο της ηθικής σοφίας, της θρησκευτικής έμπνευσης και της πνευματικής διδασκαλίας των ανθρώπων αλλοτινών εποχών που ήταν γνώστες του Θεού.
(1769.2) 159:4.11 Ο Ναθαναήλ διαφωτίστηκε και ξαφνιάστηκε από τις αναγγελίες του Κυρίου. Σκεφτόταν επί μακρόν αυτή τη συζήτηση στα μύχια της ψυχής του, αλλά δεν ανέφερε σε κανένα σχετικά με αυτή τη συνομιλία μέχρι την ανάληψη του Ιησού. Κι’ ακόμα και τότε φοβήθηκε να μεταδώσει όλη την υπόθεση των εντολών του Κυρίου.
(1769.3) 159:5.1 Στη Φιλαδέλφεια, όπου εργαζόταν ο Ιάκωβος, ο Ιησούς δίδαξε στους μαθητές του τη θετική φύση του ευαγγελίου της βασιλείας. Όταν, στην πορεία των δηλώσεών του, φανέρωσε ότι μερικά τμήματα των Γραφών περιείχαν περισσότερη αλήθεια από άλλα και παραίνεσε τους ακροατές του να δώσουν στις ψυχές τους την καλύτερη πνευματική τροφή, ο Ιάκωβος διέκοψε τον Κύριο, ρωτώντας: «Θα μπορούσες Κύριε, να μας προτείνεις πώς να διαλέγουμε τα καλύτερα εδάφια από τις Γραφές για την προσωπική μας διαπαιδαγώγηση;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ναι, Ιάκωβε, όταν διαβάζεις τις Γραφές ψάξε για εκείνες τις αιώνιες αλήθειες και τις θεϊκά όμορφες διδασκαλίες, όπως:
(1769.4) 159:5.2 ‘Φτιάξε μέσα μου μια καθαρή καρδιά, Ω Κύριε’
(1769.5) 159:5.3 ‘Ο Κύριος είναι ο βοσκός μου, δεν θα στερηθώ τίποτε’
(1769.6) 159:5.4 ‘Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν’
(1769.7) 159:5.5 ‘Επειδή Εγώ, ο Κύριος και Θεός σου, θα κρατήσω το δεξί σου χέρι, λέγοντας, μη φοβάσαι, Εγώ θα σε βοηθάω’
(1769.8) 159:5.6 ‘Ούτε τα έθνη θα γνωρίσουν ξανά τον πόλεμο’
(1769.9) 159:5.7 Και αυτό είναι ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο ο Ιησούς, μέρα τη μέρα, μεταχειριζόταν την αφρόκρεμα των Εβραϊκών Γραφών για την εκπαίδευση των οπαδών του και για τον συνυπολογισμό της στις διδασκαλίες του νέου ευαγγελίου της βασιλείας. Άλλες θρησκείες προτείνουν τη σκέψη για το πλησίασμα του Θεού στον άνθρωπο, αλλά ο Ιησούς παρομοίασε το ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο όπως την έγνοια ενός τρυφερού πατέρα για την ευημερία των εξαρτημένων παιδιών του και κατόπιν αυτή τη διδασκαλία την έκανε την ακρογωνιαία πέτρα της θρησκείας του. Και έτσι η θεωρία της πατρότητας του Θεού έκανε προστακτική την ανάγκη για την αδελφότητα του ανθρώπου. Η λατρεία προς τον Θεό και η υπηρεσία του ανθρώπου απέβη το άθροισμα και η ουσία της θρησκείας του. Ο Ιησούς πήρε το καλύτερο τμήμα της ιουδαϊκής θρησκείας και το μετέτρεψε σ’ ένα αξιόλογο κομμάτι της νέας διδασκαλίας του ευαγγελίου.
(1769.10) 159:5.8 O Ιησούς έβαλε το πνεύμα της θετικής πράξης στη θέση των παθητικών θεωριών της ιουδαϊκής θρησκείας. Στη θέση της αρνητικότητας με τις τελετουργικές απαιτήσεις, ο Ιησούς επέβαλε τη θετική πράξη εκείνου, που η νέα του θρησκεία απαιτούσε από εκείνους που την αποδέχονταν. Η θρησκεία του Ιησού συνίστατο όχι μόνο μερικώς στην πίστη, αλλά στην καθημερινή πράξη εκείνων των πραγμάτων που απαιτούσε το ευαγγέλιο. Δεν δίδασκε ότι η ουσία της θρησκείας του συνίστατο στην κοινωνική υπηρεσία, αλλά αντίθετα ότι η κοινωνική υπηρεσία ήταν ένα από τα συγκεκριμένα αποτελέσματα της κατοχής του πνεύματος της αληθινής θρησκείας.
(1770.1) 159:5.9 Ο Ιησούς δεν δίσταζε να κάνει κτήμα του το μεγαλύτερο τμήμα των Γραφών ενώ αποκήρυσσε το μικρότερο κομμάτι. Τη μεγαλειώδη προτροπή του «Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου», την πήρε από τις Γραφές που λένε: «Δεν θα εκδικείσαι τα παιδιά του λαού σου, αλλά θα αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Ο Ιησούς προσάρτησε το θετικό τμήμα των Γραφών ενώ απέρριψε το αρνητικό κομμάτι. Επιπλέον, αντιτάχθηκε στην αρνητική ή την παθητική αντίσταση. Είπε: «Όταν ο εχθρός σε χτυπάει στο μάγουλο, μη στέκεσαι άλαλος και παθητικός αλλά με θετική στάση γύρισε και το άλλο, δηλαδή, κάνε το καλύτερο δυνατό ενεργητικά για να οδηγήσεις τον αδελφό σου που σφάλλει, από τα μονοπάτια του πονηρού στους καλύτερους δρόμους της ενάρετης ζωής». Ο Ιησούς απαίτησε από τους οπαδούς του να δρουν θετικά και επιθετικά σε κάθε κατάσταση της ζωής. Το γύρισμα του άλλου μάγουλου, ή οποιαδήποτε πράξη μπορεί να συμβολίζει αυτό, απαιτεί πρωτοβουλία, συνεπάγεται δυναμική, ενεργητική και θαρραλέα έκφραση της προσωπικότητας του πιστού.
(1770.2) 159:5.10 Ο Ιησούς δεν συνηγόρησε για την παθητική υποταγή στις προσβολές εκείνων που ίσως σκόπιμα αναζητούν να επιβληθούν στους οπαδούς τής μη αντίστασης στον πονηρό, αλλά αντίθετα οι οπαδοί του πρέπει να είναι σωστοί και πανέτοιμοι για την γρήγορη και θετική αντίδραση του καλού ενάντια στο πονηρό μέχρι τέλους, ώστε να υπερισχύσουν αποτελεσματικά του πονηρού με το καλό. Μην λησμονείτε ότι το αληθινό καλό είναι σταθερά πιο ισχυρό από το χειρότερο πονηρό. Ο Κύριος δίδαξε ένα θετικό κριτήριο της καλοσύνης: «Οποιοσδήποτε επιθυμεί να είναι μαθητής μου, ας παραβλέψει τον εαυτό του και ας αποδεχθεί το σύνολο των καθημερινών ευθυνών του ακολουθώντας με». Με τον ίδιο τρόπο έζησε και ο ίδιος «περιδιάβαζε κάνοντας καλό». Και αυτή η άποψη του ευαγγελίου απεικονίστηκε καλά από πολλές παραβολές τις οποίες αργότερα είπε στους οπαδούς του. Δεν προέτρεψε ποτέ τους οπαδούς του να εφαρμόζουν υπομονετικά τις υποχρεώσεις τους, αλλά αντίθετα να δρουν με ενεργητικότητα και ενθουσιασμό σύμφωνα με το πλήρες μερίδιο των ανθρώπινων ευθυνών τους και των θεϊκών προνομίων τους στη βασιλεία του Θεού.
(1770.3) 159:5.11 Όταν ο Ιησούς εκπαίδευε τους αποστόλους του, ότι θα πρέπει να προσφέρουν και τον υπόλοιπο ρουχισμό σε κάποιον άδικο που τους πήρε το παλτό, δεν αναφερόταν κυριολεκτικά σε ένα δεύτερο παλτό όσο στην ιδέα του να κάνεις κάτι θετικό για να σώσεις τον αμαρτάνοντα, αντί της παλαιάς συμβουλής για εκδίκηση – «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και τα λοιπά. Ο Ιησούς αποστρεφόταν την ιδέα είτε της εκδίκησης είτε να υποφέρεις παθητικά ή να είσαι θύμα της αδικίας. Με την ευκαιρία αυτή τους δίδαξε τους τρεις τρόπους για να παλέψεις με, και να αντισταθείς του πονηρού:
(1770.4) 159:5.12 1. Να ανταποδώσεις κακό στο κακό – η θετική αλλά μη σωστή μέθοδος.
(1770.5) 159:5.13 2. Να υποφέρεις από το κακό χωρίς παράπονο και χωρίς αντίσταση – η καθαρά αρνητική μέθοδος.
(1770.6) 159:5.14 3. Να ανταποδώσεις καλό στο κακό, να επιβεβαιώσεις τη θέληση να γίνεις κύριος της κατάστασης, να υπερισχύσεις του κακού με το καλό – η θετική και σωστή μέθοδος.
(1770.7) 159:5.15 Ένας από τους αποστόλους ρώτησε κάποτε: «Κύριε, τι να κάνω αν ένας άγνωστος με εξαναγκάσει να μεταφέρω το δέμα του ένα μίλι;». Ο Ιησούς απάντησε: «Μην καθίσεις κάτω και στενάζεις για απαλλαγή ενώ θα μαλώνεις με τον άγνωστο. Η δικαιοσύνη δεν προέρχεται από τέτοια παθητική στάση. Αν δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτε πιο αποτελεσματικό να πράξεις, μπορείς τουλάχιστον να μεταφέρεις το δέμα για δυο μίλια. Αυτή η θέληση της σιγουριάς θα αντικρούσει τον άδικο και άπιστο άγνωστο».
(1770.8) 159:5.16 Οι Ιουδαίοι είχαν ακούσει για ένα Θεό, ο οποίος θα συγχωρούσε τους μεταμελημένους αμαρτωλούς και θα προσπαθούσε να ξεχάσει τα αδικήματά τους, αλλά μόνο μετά την έλευση του Ιησού, οι άνθρωποι άκουσαν για ένα Θεό που αναζητούσε το χαμένο πρόβατο, που έπαιρνε την πρωτοβουλία να ψάξει για τους αμαρτωλούς, και ο οποίος χαιρόταν όταν τους εύρισκε να θέλουν να επιστρέψουν στο σπίτι του Πατέρα. Αυτή τη θετική νότα στη θρησκεία ο Ιησούς την προεξέτεινε μέχρι τις προσευχές του. Και μετασχημάτισε τον αρνητικό χρυσό κανόνα σε μια θετική νουθεσία της ανθρώπινης δικαιοσύνης.
(1771.1) 159:5.17 Σε όλη τη διδασκαλία του ο Ιησούς παρέλειπε σταθερά τις μπερδεμένες λεπτομέρειες. Απέφευγε ηθελημένα την περίτεχνη γλώσσα και τις ποιητικές εικόνες ενός λογοτεχνικού έργου στα λόγια του. Συνήθως έβαζε μεγάλα νοήματα σε μικρές εκφράσεις. Προς παραδειγματισμό, ο Ιησούς αντέστρεφε το συνηθισμένο νόημα πολλών όρων, όπως το αλάτι, τη μαγιά, το ψάρεμα και τα μικρά παιδιά. Πιο αποτελεσματικά χρησιμοποιούσε τις αντιθέσεις, συγκρίνοντάς τη στιγμή με την αιωνιότητα και λοιπά. Οι εικόνες του ήταν χτυπητές, όπως π.χ. «Ο τυφλός που οδηγεί τυφλό». Αλλά τη μεγαλύτερη δύναμη που είχε η επεξηγηματική διδασκαλία του ήταν η απλότητά της. Ο Ιησούς έφερε τη φιλοσοφία της θρησκείας από τον ουρανό κάτω στη γη. Απεικόνισε τις στοιχειώδεις ανάγκες της ψυχής με μια νέα οξυδέρκεια και με μια καινούργια εκδήλωση αγάπης.
(1771.2) 159:6.1 Η αποστολή των τεσσάρων εβδομάδων στη Δεκάπολη είχε μετρημένη επιτυχία. Εκατοντάδες ψυχές έγιναν δεκτές στη βασιλεία και οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές είχαν μια πολύτιμη εμπειρία στο να φέρνουν εις πέρας την εργασία τους χωρίς την έμπνευση από την άμεση προσωπική παρουσία του Ιησού.
(1771.3) 159:6.2 Την Παρασκευή, 16 Σεπτεμβρίου όλο το σώμα των εργαζομένων συγκεντρώθηκε στον Κήπο Μαγαδάν, καθορισμένο εκ των προτέρων. Το Σάββατο έγινε μια συγκέντρωση περισσότερο από εκατό πιστούς, στην οποία μελετήθηκαν ολοκληρωμένα τα μελλοντικά σχέδια για την επέκταση του έργου της βασιλείας. Οι αγγελιαφόροι του Δαυίδ ήταν παρόντες και έκαναν αναφορές σχετικά με την ευημερία των πιστών σε όλη την Ιουδαία, τη Σαμάρεια, τη Γαλιλαία και τις γειτονικές περιοχές.
(1771.4) 159:6.3 Από τους οπαδούς του Ιησού, αυτή τη φορά λίγοι εκτίμησαν πλήρως τη μεγάλη αξία των υπηρεσιών του σώματος των αγγελιαφόρων. Όχι μόνο οι αγγελιαφόροι κρατούσαν σε επαφή τους πιστούς μεταξύ τους αλλά και με τον Ιησού και τους αποστόλους σε όλη την Παλαιστίνη, αλλά κατά τη διάρκεια των σκοτεινών αυτών ημερών χρησίμευαν και σαν εισπράκτορες χρημάτων, όχι μόνο για την συντήρηση του Ιησού και των συνεργατών του, αλλά επίσης για την υποστήριξη των οικογενειών των δώδεκα αποστόλων και των δώδεκα ευαγγελιστών.
(1771.5) 159:6.4 Εκείνη την εποχή περίπου, ο Άμπνερ μετακίνησε τη βάση των επιχειρήσεών του από την Εβρών στη Βηθλεέμ και αυτή η δεύτερη θέση ήταν επίσης και η βάση για τους αγγελιαφόρους του Δαυίδ στην Ιουδαία. Ο Δαυίδ διατήρησε μια ολονύκτια επικοινωνία, μέσω της υπηρεσίας των αγγελιαφόρων, μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Βηθσαϊδάς. Αυτοί οι δρομείς άφηναν την Ιερουσαλήμ κάθε πρωί, αναμετέδιδαν στη Συχάρ και τη Σκυθούπολη, και έφθαναν στη Βηθσαϊδά την ώρα του πρωινού την επόμενη ημέρα.
(1771.6) 159:6.5 Ο Ιησούς και οι συνεργάτες του ετοιμαζόντουσαν τώρα να ξεκουραστούν για μια εβδομάδα πριν ξεκινήσουν την προετοιμασία για την τελευταία εποχή των εργασιών τους υπέρ της βασιλείας. Αυτή θα ήταν και η τελευταία τους ανάπαυση, γιατί η αποστολή στην Περαία εξελίχτηκε σε εκστρατεία για κήρυγμα και διδασκαλία, που έφτασε ακριβώς μέχρι την ώρα της άφιξής τους στην Ιερουσαλήμ και τη θέσπιση των τελευταίων επεισοδίων της γήινης σταδιοδρομίας του Ιησού.
(1772.1) 160:0.1 Την Κυριακή το πρωί, 18 Σεπτεμβρίου, ο Ανδρέας ανακοίνωσε ότι καμία εργασία δεν θα προγραμματιζότανε για την ερχόμενη εβδομάδα. Όλοι οι απόστολοι, εκτός από τον Ναθαναήλ και τον Θωμά, πήγαν σπίτι τους να επισκεφθούν τις οικογένειές τους ή να μείνουν με φίλους. Την εβδομάδα αυτή, ο Ιησούς απόλαυσε μια περίοδο απόλυτης σχεδόν ανάπαυσης, όμως ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς ήταν πολύ απασχολημένοι με τις συζητήσεις τους με κάποιο Έλληνα φιλόσοφο από την Αλεξάνδρεια ονόματι Ροδάν. Ο Έλληνας αυτός είχε τελευταία γίνει μαθητής του Ιησού μέσα από τη διδασκαλία ενός συνεργάτη τού Άμπνερ, που είχε διεξάγει μια αποστολή στην Αλεξάνδρεια. Ο Ροδάν είχε λοιπόν καταπιαστεί με ζήλο με την αποστολή να συνταιριάξει τη φιλοσοφία του για τη ζωή με τη νέα θρησκευτική διδασκαλία του Ιησού, και είχε έρθει στη Μαγαδάν ελπίζοντας να συζητήσει ο Κύριος αυτά τα προβλήματα μαζί του. Επιθυμούσε επίσης να εξασφαλίσει από πρώτο χέρι την αυθεντική εκδοχή του ευαγγελίου είτε από τον Ιησού είτε από κάποιον απόστολο. Αν και ο Κύριος απέφυγε να υπεισέλθει σε μια τέτοια συζήτηση με το Ροδάν, τον δέχτηκε όμως ευχάριστα και αμέσως έδωσε εντολή στον Ναθαναήλ και τον Θωμά να προσέξουν όλα όσα ο Ροδάν είχε να πει και αυτοί να του πούνε για το ευαγγέλιο σε ανταπόδοση.
(1772.2) 160:1.1 Νωρίς το πρωί της Δευτέρας, ο Ροδάν άρχισε μια σειρά δέκα ομιλιών με το Ναθαναήλ, το Θωμά και μια ομάδα περίπου εικοσιτεσσάρων πιστών που έτυχε να βρίσκονται στη Μαγαδάν. Αυτές οι ομιλίες, συμπυκνωμένες, ενωμένες και ξαναειπωμένες σε σύγχρονη φρασεολογία, παρουσιάζουν τις παρακάτω σκέψεις για μελέτη:
(1772.3) 160:1.2 H ανθρώπινη ζωή αποτελείται από τρία μεγάλα στοιχεία – παρορμήσεις, επιθυμίες και έλξεις. Ο δυνατός χαρακτήρας, η επιβλητική προσωπικότητα επιτυγχάνεται μόνο μεταλλάσσοντας τη φυσική παρόρμηση της ζωής με την τέχνη του να ζεις κοινωνικά, με τη μετατροπή των παρόντων επιθυμιών σε εκείνες τις ανώτερες επιθυμίες οι οποίες είναι ικανές για διαρκή κατορθώματα, ενώ το κοινότοπο δέλεαρ της ύπαρξης πρέπει να μεταφερθεί από τις συμβατικές και εδραιωμένες ιδέες στα ανώτερα βασίλεια των ανεξερεύνητων ιδεών και των ιδεωδών που δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί.
(1772.4) 160:1.3 Όσο πιο σύνθετος είναι ένας πολιτισμός, τόσο πιο δύσκολη αποβαίνει η τέχνη να ζεις. Όσο πιο γρήγορες οι αλλαγές στην κοινωνία, τόσο πιο περίπλοκο το καθήκον της ανάπτυξης του χαρακτήρα. Κάθε δέκα γενιές το ανθρώπινο είδος πρέπει να μαθαίνει εκ νέου την τέχνη να ζει, αν θέλει να συνεχίσει να προοδεύει. Και αν ο άνθρωπος γίνει τόσο πολυμήχανος ώστε με πιο γρήγορο ρυθμό να μεγαλώνει τις πολυπλοκότητες της κοινωνίας, η τέχνη του να ζεις θα χρειαστεί να επιτευχθεί σε λιγότερο χρονικό διάστημα, ίσως σε κάθε γενιά. Αν η εξέλιξη της τέχνης να ζεις, αποτύχει να συμβαδίσει με την τεχνική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα γρήγορα θα επιστρέψει στην απλή παρόρμηση για ζωή – την επίτευξη της ικανοποίησης των τρεχουσών επιθυμιών. Έτσι η ανθρωπότητα θα παραμείνει ανώριμη. Η κοινωνία θα αποτύχει να φτάσει την πλήρη ωριμότητα.
(1773.1) 160:1.4 Η κοινωνική ωριμότητα είναι ισοδύναμη με το βαθμό της προθυμίας του ανθρώπου να εγκαταλείψει την ευχαρίστηση από τους απόλυτα παροδικούς και εφήμερους πόθους, για την απόλαυση των ανώτερων εκείνων επιθυμιών, η προσπάθεια για την επίτευξη των οποίων παρέχει την πιο πλούσια ικανοποίηση προοδευτικής οδήγησης προς μόνιμους στόχους. Το αληθινό όμως έμβλημα της κοινωνικής ωριμότητας είναι η προθυμία ενός λαού να εγκαταλείψει το δικαίωμα να ζει ειρηνικά και ευχαριστημένα με τα εύκολα κριτήρια της έλξης των εδραιωμένων πιστεύω και των συνηθισμένων ιδεών, για το ανήσυχο και κουραστικό δέλεαρ της επιδίωξης των ανεξερεύνητων δυνατοτήτων από την δυνατότητα επίτευξης των στόχων των ιδεωδών πνευματικών αληθειών που δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί.
(1773.2) 160:1.5 Τα ζώα ανταποκρίνονται με μεγαλοπρέπεια στην παρόρμηση της ζωής, αλλά μόνο ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει την τέχνη να ζει, αν και η πλειονότητα του ανθρώπινου είδους βιώνει μόνο τη ζωώδη παρόρμηση για ζωή. Τα ζώα γνωρίζουν μόνο την τυφλή και ενστικτώδη παρόρμηση. Ο άνθρωπος είναι ικανός να ξεπεράσει αυτή την παρόρμηση της φυσικής λειτουργίας. Ο άνθρωπος μπορεί να διαλέξει να ζει στο ανώτερο επίπεδο της τέχνης της διανόησης, μέχρι και την ουράνια ευτυχία και την πνευματική έκσταση. Τα ζώα δεν ζητούν πληροφορίες για τους σκοπούς της ζωής. Επομένως δεν ανησυχούν ποτέ, ούτε αυτοκτονούν. Η αυτοκτονία μεταξύ των ανθρώπων μαρτυρεί ότι τέτοιου είδους πλάσματα έχουν ξεπεράσει το καθαρά ζωώδες στάδιο ύπαρξης και επίσης, το επιπλέον γεγονός, ότι οι διερευνητικές προσπάθειες αυτών των πλασμάτων απέτυχαν να φτάσουν τα καλλιτεχνικά επίπεδα της θνητής ύπαρξης. Τα ζώα δεν γνωρίζουν το νόημα της ζωής. Ο άνθρωπος όχι μόνον κατέχει την ικανότητα για την αναγνώριση των αξιών και την κατανόηση των νοημάτων, αλλά συνειδητοποιεί και το ίδιο το νόημα των νοημάτων – έχει αυτοσυνείδηση της επίγνωσης.
(1773.3) 160:1.6 Όταν οι άνθρωποι τολμούν να εγκαταλείψουν μια ζωή φυσικών επιθυμιών για μια άλλη ριψοκίνδυνη και αβέβαιης λογικής, πρέπει να περιμένουν ότι θα υποστούν τα ρίσκα που συνεπάγονται των συναισθηματικών ατυχιών – συγκρούσεις, δυστυχίες και αβεβαιότητες – μέχρι την ώρα τουλάχιστον που θα επιτύχουν κάποιο βαθμό διανοητικής και συναισθηματικής ωριμότητας. Αποθάρρυνση, ανησυχία και νωθρότητα είναι σίγουρες αποδείξεις ηθικής ανωριμότητας. Η ανθρώπινη κοινωνία αντιμετωπίζει δυο προβλήματα: επίτευξη ατομικής ωριμότητας και επίτευξη φυλετικής ωριμότητας. Το ανθρώπινο πλάσμα που είναι ώριμο αρχίζει να κοιτάζει όλους τους άλλους θνητούς με αισθήματα τρυφερότητας και με συναισθήματα ανεκτικότητας. Οι ώριμοι άνθρωποι βλέπουν τους ανώριμους λαούς με την αγάπη και τη σκέψη που οι γονείς δείχνουν στα παιδιά τους.
(1773.4) 160:1.7 Το να ζεις με επιτυχία δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την τέχνη να κατέχεις τη γνώση των τεχνικών για την επίλυση κοινών προβλημάτων. Το πρώτο βήμα για την επίλυση ενός προβλήματος είναι να εντοπίσεις τη δυσκολία, να απομονώσεις το πρόβλημα και να αναγνωρίσεις με ειλικρίνεια τη φύση και τη σοβαρότητά του. Το μεγάλο λάθος έγκειται στο ότι, όταν τα προβλήματα της ζωής διεγείρουν τους βαθύτερους φόβους μας, εμείς αρνούμαστε να τους αναγνωρίσουμε. Παρομοίως, όταν η αναγνώριση των δυσκολιών μας απαιτεί μείωση της αγαπημένης μας έπαρσης, παραδοχή του φθόνου, ή εγκατάλειψη των βαθιά εδραιωμένων προκαταλήψεων, ο απλός άνθρωπος προτιμάει να προσκολληθεί στις παλιές ψευδαισθήσεις ασφάλειας και στα αγαπημένα αλλά λανθασμένα αισθήματα προστασίας. Μόνο ένας γενναίος άνθρωπος είναι πρόθυμος να παραδεχτεί, με τιμιότητα και να αντιμετωπίσει άφοβα, αυτό που ανακαλύπτει ένα αγνό και λογικό μυαλό.
(1773.5) 160:1.8 Η σωστή και αποτελεσματική λύση κάθε προβλήματος απαιτεί μυαλό ελεύθερο από προκατάληψη, φόβο και όλες τις άλλες καθαρά προσωπικές προλήψεις, οι οποίες μπορεί να μπερδευτούν με την αμερόληπτη εξέταση των αληθινών παραγόντων που θα ενεργήσουν ώστε το πρόβλημα να βρει από μόνο τη λύση του. Η λύση των προβλημάτων της ζωής απαιτεί κουράγιο και τιμιότητα. Μόνο τα τίμια και γενναία άτομα μπορούν να ακολουθήσουν θαρραλέα, μέσα από το μπερδεμένο και θολό κυκεώνα της ζωής, εκεί που η λογική και ο ατρόμητος νους μπορούν να οδηγήσουν. Και αυτή η απελευθέρωση του νου και της ψυχής δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την καθοδηγητική δύναμη ενός έξυπνου ενθουσιασμού ο οποίος συνορεύει με το θρησκευτικό ζήλο. Απαιτείται η έλξη ενός μεγάλου ιδανικού για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην επιδίωξη ενός στόχου ο οποίος περιστοιχίζεται από δύσκολα υλιστικά προβλήματα και πολλαπλασιάζει τα διανοητικά ατυχήματα.
(1774.1) 160:1.9 Ακόμα και αν είστε αποτελεσματικά εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσετε τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής, μετά δυσκολίας μπορείτε να προσδοκάτε την επιτυχία, εκτός και αν είστε εφοδιασμένοι με εκείνη τη σοφία του νου και τη γοητεία της προσωπικότητας που θα σας επιτρέψουν να κερδίσετε την εγκάρδια υποστήριξη και τη συνεργασία των συνανθρώπων σας. Δεν μπορείτε να ελπίζετε για μεγάλο βαθμό επιτυχίας και στην εγκόσμια και στη θρησκευτική εργασία, εκτός και αν μπορέσετε να μάθετε πώς να πείθετε τους συνανθρώπους σας, πώς να υπερισχύετε των ανθρώπων. Απλώς πρέπει να είστε διακριτικοί και ανεκτικοί.
(1774.2) 160:1.10 Αλλά την καλύτερη μέθοδο επίλυσης προβλημάτων την έμαθα από τον Ιησού, τον Κύριό σας. Αναφέρομαι σε αυτό που τόσο επίμονα εξασκεί, και το οποίο τόσο πιστά σας δίδαξε, την απομόνωση για περισυλλογή λατρείας. Στη συνήθεια αυτή του Ιησού να αποτραβιέται τόσο συχνά στον εαυτό του για να επικοινωνεί με τον ουράνιο Πατέρα, βρίσκεται η τεχνική, όχι μόνο για συλλογή δύναμης και σοφίας για το συνηθισμένο αγώνα της ζωής, αλλά και για την απόκτηση της κατάλληλης ενέργειας για την επίλυση των μεγαλύτερων προβλημάτων μιας ηθικής και πνευματικής φύσης. Αλλά ακόμα και σωστοί μέθοδοι επίλυσης προβλημάτων δεν αντισταθμίζουν τα έμφυτα ελαττώματα της προσωπικότητας και δεν διορθώνουν την κατάσταση από την απουσία της πείνας και της δίψας για την πραγματική δικαιοσύνη.
(1774.3) 160:1.11 Είμαι βαθιά εντυπωσιασμένος με τη συνήθεια του Ιησού να αποτραβιέται στον εαυτό του για να απασχοληθεί, κατά το διάστημα της μοναχικής ανασκόπησης, με τα προβλήματα της ζωής. Να ψάξει για καινούργια αποθέματα σοφίας και ενέργειας για να φέρει εις πέρας τις πολυποίκιλες απαιτήσεις της κοινωνικής υπηρεσίας. Να αναζωογονήσει και να εμβαθύνει τον ύψιστο σκοπό της ζωής, με το να θέσει όλη την προσωπικότητα κάτω από τη συνειδητή επαφή με τη θεϊκότητα. Να πάρει στην κατοχή του τις καινούργιες και καλύτερες μεθόδους προσαρμογής του εαυτού στις πολυκύμαντες καταστάσεις μιας ζωντανής ύπαρξης. Να επιτελέσει εκείνες τις ζωτικές ανακατατάξεις κι’ επαναρυθμίσεις της προσωπικής στάσης του ατόμου, οι οποίες είναι τόσο ουσιαστικές για την εμπλουτισμένη επίγνωση όλων όσων έχουν αξία και είναι αληθινά. Και να κάνει όλα αυτά με το βλέμμα στραμμένο αποκλειστικά στη δόξα του Θεού – να αποπνέει ειλικρινά την αγαπημένη προσευχή του Κυρίου σας, «Όχι το δικό μου θέλημα , αλλά το δικό σου, να γίνει».
(1774.4) 160:1.12 Αυτή η πρακτική λατρείας του Κυρίου σας παράγει εκείνη την χαλάρωση που ανανεώνει το νου, εκείνη τη φωτεινότητα που δίνει ψυχική ανάταση, εκείνο το κουράγιο που καθιστά ικανό κάποιον να αντιμετωπίσει θαρρετά τα προβλήματά του, εκείνη την κατανόηση που εξαλείφει τους φόβους που καταβάλλουν την ψυχή, και τέλος εκείνη τη συναίσθηση της ενότητας με το θείο που εφοδιάζει τον άνθρωπο με τη βεβαιότητα που τον κάνει να πιστεύει ότι είναι όμοιος με το Θεό. Η χαλάρωση από τη λατρεία ή την πνευματική επικοινωνία, όπως εφαρμόστηκε από τον Κύριο, ξεκουράζει από την ένταση, απομακρύνει τις συγκρούσεις και αυξάνει σθεναρά όλες τις πηγές γνώσης της προσωπικότητας. Και όλη αυτή η φιλοσοφία, μαζί με το ευαγγέλιο της βασιλείας, συνιστούν τη νέα θρησκεία, όπως εγώ την κατάλαβα.
(1774.5) 160:1.13 Η προκατάληψη τυφλώνει την ψυχή από την αναγνώριση της αλήθειας, και η προκατάληψη μπορεί να εξαλειφθεί μόνο από την ειλικρινή αφοσίωση της ψυχής στη λατρεία ενός σκοπού που αγκαλιάζει και περικλείει τους συνανθρώπους μας. Η προκατάληψη είναι αδιαχώριστα ενωμένη με τον εγωισμό. Η προκατάληψη μπορεί να περιοριστεί μόνο από την εγκατάλειψη του εαυτού και την αντικατάστασή της από την ικανοποίηση που παίρνει κάποιος υπηρετώντας ένα σκοπό που είναι όχι μόνο ανώτερος από τον εαυτό, αλλά και από όλη την ανθρωπότητα – το ψάξιμο του Θεού, την επίτευξη της θεϊκότητας. Η απόδειξη για την ωρίμανση της προσωπικότητας συνίσταται από τη μετατροπή της ανθρώπινης επιθυμίας ώστε αυτή να αναζητά συνεχώς την πραγματοποίηση εκείνων των αξιών που είναι οι ύψιστες και οι πιο θεϊκές.
(1774.6) 160:1.14 Σ’ ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, στο κέντρο μιας κοινωνικής τάξης που εξελίσσεται, είναι αδύνατο να διατηρήσει κανείς καθορισμένους και εδραιωμένους στόχους για το πεπρωμένο. Η σταθερότητα της προσωπικότητας βιώνεται μόνο από εκείνους που έχουν ανακαλύψει και αγκαλιάσει το Θεό σαν τον αιώνιο στόχο ενός κατορθώματος χωρίς όρια. Και έτσι για να μεταφέρει κανείς τους στόχους του από το στιγμιαίο στο αιώνιο, από τη γη στον Παράδεισο, από το ανθρώπινο στο θείο, ο άνθρωπος χρειάζεται να αλλάξει ριζικά, να μετασχηματισθεί, να ξαναγεννηθεί. Να γίνει το αναδημιουργημένο παιδί του θεϊκού πνεύματος, να κερδίσει την είσοδο στην αδελφότητα της βασιλείας των ουρανών. Όλες οι φιλοσοφίες και οι θρησκείες που υπολείπονται αυτών των ιδεωδών είναι ανώριμες. Η φιλοσοφία την οποία διδάσκω, σε συνδυασμό με το ευαγγέλιο που εσείς κηρύττετε, αντιπροσωπεύει τη νέα ώριμη θρησκεία, το ιδεώδες για όλες τις μελλοντικές γενιές. Και αυτό είναι αλήθεια επειδή τα ιδεώδη μας είναι οριστικά, αλάνθαστα, αιώνια, παγκόσμια, απόλυτα και ατελεύτητα.
(1775.1) 160:1.15 Η φιλοσοφία μου μού έδωσε την ώθηση να αναζητήσω τις αλήθειες πραγματικού κατορθώματος, το στόχο της ωριμότητας. Αλλά η ώθησή μου ήταν στείρα, η αναζήτησή μου υπολειπόταν σε καθοδηγητική δύναμη, η έρευνά μου υπέφερε από έλλειψη σιγουριάς και κατεύθυνσης. Και αυτά τα μειονεκτήματα καλύφθηκαν με αφθονία από το νέο ευαγγέλιο του Ιησού, με τον πλούτο του σε επίγνωση, την ανύψωση των ιδανικών και τον καθορισμό των στόχων. Χωρίς αμφιβολίες και φόβους μπορώ τώρα να εισέλθω με όλη μου την καρδιά στο αιώνιο εγχείρημα.
(1775.2) 160:2.1 Υπάρχουν μόνο δυο τρόποι με τους οποίους μπορούν να συμβιώνουν οι θνητοί: ο υλιστικός ή ζωώδης τρόπος και ο πνευματικός ή ανθρώπινος τρόπος. Με τη χρήση σινιάλων και ήχων τα ζώα είναι ικανά να επικοινωνούν μεταξύ τους περιορισμένα. Αλλά αυτές οι μορφές επικοινωνίας δεν μεταδίδουν νοήματα, αξίες, ιδέες. Η μόνη διάκριση μεταξύ ανθρώπου και ζώου είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του με τη χρήση συμβόλων τα οποία προσδιορίζουν και αναγνωρίζουν νοήματα, αξίες, ιδέες ακόμα και ιδανικά.
(1775.3) 160:2.2 Μια που τα ζώα δεν μπορούν να μεταδώσουν ιδέες μεταξύ τους, δεν μπορούν να αναπτύξουν την προσωπικότητα. Ο άνθρωπος αναπτύσσει προσωπικότητα επειδή μπορεί με αυτό τον τρόπο να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του σχετικά με τις ιδέες και τα ιδανικά.
(1775.4) 160:2.3 Είναι αυτή η ικανότητα να επικοινωνεί και να μοιράζεται νοήματα, που συνιστά την ανθρώπινη παιδεία και καθιστά ικανό τον άνθρωπο μέσα από τις κοινωνικές συναναστροφές να χτίσει πολιτισμούς. Η γνώση και η σοφία συσσωρεύονται εξαιτίας της ικανότητας του ανθρώπου να μεταβιβάζει αυτές τις κατακτήσεις του στις επόμενες γενιές. Και από τούτο αναφύονται οι πολιτιστικές δραστηριότητες της φυλής: τέχνη, επιστήμη, θρησκεία και φιλοσοφία.
(1775.5) 160:2.4 Η επικοινωνία με συμβολισμούς μεταξύ των ανθρώπων προδιαθέτει την εμφάνιση κοινωνικών ομάδων. Η πιο πετυχημένη από όλες τις κοινωνικές ομάδες είναι η οικογένεια, και ιδιαίτερα οι δυο γονείς. Η προσωπική αγάπη είναι ο δεσμός που κρατά ενωμένες αυτές τις σχέσεις της θνητής ύπαρξης. Τέτοια πετυχημένη σχέση είναι δυνατή επίσης μεταξύ δυο ατόμων του ιδίου φύλου, όπως τόσο πλούσια απεικονίζεται στην αφοσίωση της αυθεντικής φιλίας.
(1775.6) 160:2.5 Αυτοί οι σύνδεσμοι φιλίας και αμοιβαίας αγάπης είναι προσαρμοσμένοι στις κοινωνικές ανάγκες και εξευγενίζουν τον άνθρωπο επειδή ενθαρρύνουν και διευκολύνουν τους ακόλουθους ουσιαστικούς παράγοντες των ανώτερων βαθμίδων της τέχνης να ζεις:
(1775.7) 160:2.6 1. Αμοιβαία έκφραση και κατανόηση. Πολλά ευγενικά ανθρώπινα ορμέμφυτα πεθαίνουν επειδή δεν υπάρχει κανείς για να τα’ ακούσει να εκφράζονται. Αληθινά, δεν είναι καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος. Κάποιος βαθμός αναγνώρισης και ένα ποσό εκτίμησης είναι ουσιώδη για την ανάπτυξη του ανθρώπινου χαρακτήρα. Χωρίς την αυθεντική αγάπη ενός σπιτιού, κανένα παιδί δεν μπορεί να επιτύχει πλήρη ανάπτυξη φυσιολογικού χαρακτήρα. Ο χαρακτήρας είναι κάτι περισσότερο από απλό μυαλό και ηθική. Από όλες τις κοινωνικές σχέσεις που υπολογίζονται για την ανάπτυξη του χαρακτήρα, η πιο αποτελεσματική και ιδεώδης είναι η γεμάτη αγάπη και κατανόηση φιλία του άνδρα και της γυναίκας στην αμοιβαία αγκαλιά ενός έξυπνου έγγαμου βίου. Ο γάμος, με τις πολυσχιδείς σχέσεις του, έχει σαν προορισμό να βγάζει προς τα έξω εκείνες τις πολύτιμες παρορμήσεις και εκείνα τα ανώτερα κίνητρα που είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη ενός ισχυρού χαρακτήρα. Δεν διστάζω να επαινέσω με αυτό τον τρόπο την οικογενειακή ζωή, αφού και ο Κύριός σας με σοφία έχει διαλέξει τη σχέση πατέρα-παιδιού σαν τον ακρογωνιαίο λίθο του νέου ευαγγελίου της βασιλείας. Και μια τόσο απαράμιλλη σχέση, ένας άνδρας και μια γυναίκα στην τρυφερή αγκαλιά των υψηλότερων ιδανικών των καιρών, είναι τόσο πολύτιμη και ικανοποιητική σαν εμπειρία που αξίζει κάθε τίμημα, κάθε θυσία, αναγκαία για την απόκτησή της.
(1776.1) 160:2.7 2. Ενότητα ψυχών – επιστράτευση σοφίας. Κάθε ανθρώπινο πλάσμα αργά ή γρήγορα αποκτά ένα συγκεκριμένο σχέδιο αυτού του κόσμου και μια συγκεκριμένη άποψη για τον επόμενο. Είναι δυνατό λοιπόν, μέσα από μια προσωπική σχέση να ενοποιήσει αυτές τις απόψεις της εγκόσμιας ύπαρξης και των αιώνιων προσδοκιών. Με τον τρόπο αυτό ο νους του ενός αυξάνει τις πνευματικές του αξίες κερδίζοντας από την επίγνωση του άλλου. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι πλουτίζουν την ψυχή τους μοιραζόμενοι τις αντίστοιχες πνευματικές τους κατακτήσεις. Παρόμοια, με αυτό τον τρόπο, ο άνθρωπος μπορεί να αποφύγει εκείνη την πάντοτε παρούσα τάση του να πέφτει θύμα διεστραμμένης οξυδέρκειας, προκατάληψης απόψεων και στενότητας κρίσης. Ο φόβος, ο φθόνος και η έπαρση μπορούν να προληφθούν μόνο από τη στενή επαφή με άλλα μυαλά. Επιστήνω την προσοχή σας στο γεγονός ότι ο Κύριος ποτέ δεν σας στέλνει να εργαστείτε μόνοι σας για την επέκταση της βασιλείας. Πάντα σας στέλνει ανά δυο. Και μια και η σοφία είναι η ανώτερη γνώση, συνεπάγεται ότι, με την ενοποίηση της σοφίας, η κοινωνική ομάδα, μικρή ή μεγάλη, μοιράζεται αμοιβαία όλη τη γνώση.
(1776.2) 160:2.8 3. Ο ενθουσιασμός για τη ζωή. Η απομόνωση έχει την τάση να εξαντλεί την ενεργητικότητα της ψυχής. Η συναναστροφή με κάποιο συνάνθρωπο είναι ουσιαστική για την ανανέωση της όρεξης για ζωή και είναι απαραίτητη για τη διατήρηση του θάρρους που απαιτείται για να αντιμετωπίσει κανείς τους αγώνες που συνοδεύουν την άνοδο στα υψηλότερα επίπεδα της ανθρώπινης ζωής. Η φιλία αυξάνει τις χαρές και ακτινοβολεί δοξαστικά τις επιτυχίες της ζωής. Η αγάπη και η στενή ανθρώπινη συναναστροφή κάνει τον άνθρωπο να υπομένει τις δυσκολίες του με λιγότερη θλίψη και γλυκαίνει τις πίκρες. Η παρουσία ενός φίλου εμπλουτίζει όλα τα όμορφα πράγματα και εξυψώνει κάθε καλοσύνη. Με γνωστικούς συμβολισμούς ο άνθρωπος μπορεί να αναζωογονήσει και να μεγεθύνει τις δυνατότητες των φίλων του. Μια από της μεγαλύτερες δόξες της ανθρώπινης φιλίας είναι η δύναμη και η δυνατότητα της αμοιβαίας παρακίνησης της φαντασίας. Η μεγάλη πνευματική δύναμη είναι έμφυτη στην αντίληψη της εγκάρδιας αφοσίωσης σε ένα κοινό σκοπό, την αμοιβαία πίστη σε μια κοσμική Θεότητα.
(1776.3) 160:2.9 4. Η δυναμική άμυνα ενάντια σε κάθε κακό. Η συναναστροφή της προσωπικότητας και η αμοιβαία αγάπη είναι η καλύτερη ασφάλεια από το κακό. Δυσκολίες, λύπη, απογοήτευση και ήττα πονάνε και αποθαρρύνουν περισσότερο όταν κάποιος είναι μόνος του. Η συναναστροφή δεν μεταλλάσσει το κακό σε καλό, αλλά βοηθάει πολύ στη μείωση του πόνου. Είπε ο Κύριός σας, «ευτυχισμένοι όσοι πενθούν» – αν κάποιος φίλος είναι κοντά τους και τους παρηγορήσει. Υπάρχει θετική δύναμη στη γνώση ότι ζείτε για την ευημερία των άλλων, και ότι αυτοί οι άλλοι με τον ίδιο τρόπο ζουν για τη δική σας ευημερία και πρόοδο. Ο άνθρωπος μαραζώνει στην απομόνωση. Τα ανθρώπινα πλάσματα κατά αδιάλειπτο τρόπο αποθαρρύνονται όταν αποβλέπουν μόνο στις προσωρινές συνδιαλλαγές του χρόνου. Το παρόν, όταν χωριστεί από το παρελθόν και το μέλλον, γίνεται εξοργιστικά μονότονο. Μόνο μια ματιά στον κύκλο της αιωνιότητας μπορεί να εμπνεύσει τον άνθρωπο να κάνει ό,τι μπορεί καλύτερο, και μπορεί να προκαλέσει το καλύτερο εντός του να κάνει το υπέρτατο. Και όταν ο άνθρωπος κάνει το καλύτερό του, ζει χωρίς εγωισμό για το καλό των άλλων, των συνανθρώπων του που είναι κι αυτοί προσωρινοί κάτοικοι στο χρόνο και το άπειρο.
(1777.1) 160:2.10 Επαναλαμβάνω ότι αυτή η εμπνευσμένη και εξευγενισμένη συναναστροφή βρίσκει τις ιδανικές της δυνατότητες μέσα από τη σχέση του ανθρώπινου γάμου. Αληθινά, πολλά επιτυγχάνονται από το γάμο, και πάρα πολλοί γάμοι αποτυγχάνουν παντελώς να παράγουν αυτούς τους ηθικούς και πνευματικούς καρπούς. Υπερβολικά πολλοί γάμοι γίνονται από εκείνους που ψάχνουν άλλες αξίες κατώτερες από αυτά τα ανώτερα συμπληρώματα της ανθρώπινης ωριμότητας. Ο ιδανικός γάμος πρέπει να στηρίζεται σε κάτι πιο σταθερό από τις διακυμάνσεις του συναισθήματος και την αστάθεια της απλής σεξουαλικής έλξης. Πρέπει να βασίζεται στην αυθεντική και αμοιβαία προσωπική αφοσίωση. Και έτσι, αν είστε ικανοί να αναπτύξετε σταδιακά τόσο έμπιστες και αποτελεσματικές μικρές μονάδες ανθρώπινης συναναστροφής, όταν αυτές συναθροίζονται ο κόσμος θα παρατηρήσει μια μεγάλη και δοξασμένη κοινωνική δομή, τον πολιτισμό της θνητής ωριμότητας. Αυτή η φυλή πρέπει να αρχίσει να πραγματοποιεί κάτι από τα ιδανικά του Κυρίου σας όπως το «ειρήνη στη γη και καλή διάθεση μεταξύ των ανθρώπων». Αν και μια τέτοια κοινωνία δεν θα ήταν τέλεια ή ολοκληρωτικά ελεύθερη από κακό, θα μπορούσε τουλάχιστον να πλησιάζει στη σταθεροποίηση της ωριμότητας.
(1777.2) 160:3.1 Η προσπάθεια προς την ωριμότητα απαιτεί εργασία και η εργασία απαιτεί ενέργεια. Πού βρίσκεται η δύναμη για να επιτελεσθούν όλα αυτά; Τα φυσικά πράγματα μπορεί να νομίσει κανείς ότι του έχουν δωριθεί, αλλά ο Κύριος καλά είπε, «Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με άρτο». Αφού διαθέτουμε ένα φυσιολογικό σώμα με αρκετά καλή υγεία, μετά πρέπει να ψάξουμε για εκείνα τα θέλγητρα που θα λειτουργήσουν σαν ερέθισμα για να αναδυθούν οι εν υπνώσει ευρισκόμενες πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου. Ο Ιησούς μας δίδαξε ότι ο Θεός ζει μέσα στον άνθρωπο. Τότε πώς μπορούμε να παρακινήσουμε τον άνθρωπο ώστε να απελευθερώσει τις κλεισμένες στην ψυχή δυνάμεις θεϊκότητας και αιωνιότητας; Πώς μπορούμε να παρακινήσουμε τον άνθρωπο να αφήσει το Θεό να φανερωθεί για την ξεκούραση των δικών μας ψυχών, καθώς αυτός θα περνάει από τα βάθη της ψυχής προς τα έξω, και μετά να υπηρετήσουμε το σκοπό για τη διαφώτιση, την εξύψωση και την ευλογία αναρίθμητων άλλων ψυχών; Πόσο καλύτερα μπορώ να αφυπνίσω τις αφανείς δυνάμεις για το καλό, οι οποίες βρίσκονται αποκοιμισμένες στις ψυχές σας; Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος: Η συναισθηματική έξαψη δεν είναι το ιδεώδες πνευματικό ερέθισμα. Η έξαψη δεν αυξάνει την ενέργεια, αντίθετα εξαντλεί τις δυνάμεις του μυαλού και του σώματος. Από πού λοιπόν προέρχεται η ενέργεια για να επιτελέσει κανείς αυτά τα μεγαλειώδη πράγματα; Κοιτάξτε τον Κύριό σας. Ακόμα και τώρα είναι πάνω στους λόφους παίρνοντας δύναμη ενώ εμείς εδώ χάνουμε ενέργεια. Το μυστικό για όλα τα προβλήματα περικλείεται στην πνευματική επικοινωνία, στη λατρεία. Από ανθρώπινη άποψη είναι θέμα συνδυασμένης περισυλλογής και χαλάρωσης. Η περισυλλογή φέρνει σε επαφή το νου με το πνεύμα. Η χαλάρωση είναι καθοριστική για την ικανότητα της πνευματικής λήψης. Και αυτή η ανταλλαγή δύναμης αντί για την αδυναμία, θάρρους αντί για το φόβο, του θελήματος του Θεού αντί για το δικό μας, αποτελεί τη λατρεία. Τουλάχιστον από την άποψη που οι φιλόσοφοι το αντιλαμβάνονται.
(1777.3) 160:3.2 Όταν αυτά τα βιώματα επαναλαμβάνονται συχνά, αποκρυσταλλώνονται σε συνήθειες, συνήθειες γεμάτες λατρεία που δίνουν δύναμη, και αυτές οι συνήθειες τελικά σχηματοποιούνται σε ένα πνευματικό χαρακτήρα, και ένας τέτοιος χαρακτήρας αναγνωρίζεται τέλος από το συνάνθρωπό μας σαν ώριμη προσωπικότητα. Αυτές οι πρακτικές είναι δύσκολες και κατά πρώτον καταναλώνουν χρόνο, αλλά όταν γίνουν συνηθισμένες, μετατρέπονται αμέσως σε χαλαρωτικές και γλιτώνουν χρόνο. Όσο πιο περίπλοκη γίνεται η κοινωνία, και όσο πολλαπλασιάζονται τα δέλεαρ του πολιτισμού, τόσο πιο επείγουσα γίνεται η αναγκαιότητα στα άτομα που γνωρίζουν το Θεό να δημιουργήσουν καθημερινές προστατευτικές πρακτικές που θα αποβλέπουν στη διατήρηση και αύξηση των πνευματικών ενεργειών τους.
(1778.1) 160:3.3 Κάτι άλλο που απαιτείται για την επίτευξη της ωριμότητας είναι η ρύθμιση των κοινωνικών ομάδων για συνεργασία σ’ ένα περιβάλλον που συνεχώς μεταβάλλεται. Τα ανώριμα άτομα φέρονται ανταγωνιστικά προς τους συνανθρώπους τους. Ο ώριμος άνθρωπος κερδίζει την εγκάρδια συνεργασία των συντρόφων του και ως εκ τούτου πολλές φορές πολλαπλασιάζει τους καρπούς των προσπαθειών του στη ζωή.
(1778.2) 160:3.4 Η φιλοσοφία μου μού λέγει ότι υπάρχουν φορές που πρέπει να αγωνιστώ, αν χρειαστεί, για να υπερασπιστώ τις αρχές μου, αλλά δεν αμφιβάλω ότι ο Κύριος, με πιο ώριμη προσωπικότητα, θα μπορούσε εύκολα και όμορφα να κερδίσει εξίσου μια νίκη με την ανώτερη και χαριτωμένη τεχνική της διακριτικότητας και της ανεκτικότητας. Όλοι πολύ συχνά, όταν αγωνιζόμαστε για το δίκαιο, συμβαίνει και σαν νικητές αλλά και σαν ηττημένοι να έχουμε υποστεί την ήττα. Μόλις χθες άκουσα τον Κύριο να λέγει ότι «ο σοφός, όταν αναζητά την είσοδο από μια κλειδωμένη πόρτα, δεν θα πρέπει να καταστρέψει την πόρτα αλλά αντίθετα να ψάξει για το κλειδί με το οποίο να την ξεκλειδώσει». Πολύ συχνά μπλεκόμαστε σ’ ένα αγώνα απλά και μόνο για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν φοβόμαστε.
(1778.3) 160:3.5 Το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στην τέχνη του να ζεις, επειδή παρέχει ένα καινούργιο και πιο πλούσιο κίνητρο για ανώτερη ζωή. Παρουσιάζει ένα νέο και προηγμένο στόχο πεπρωμένου, ένα σκοπό υπέρτατης ζωής. Και οι νέες αυτές αρχές για τον αιώνιο και θεϊκό στόχο ύπαρξης είναι από μόνες τους υπερβατικά κίνητρα, που προκαλούν την αντίδραση του καλύτερου μέρους του ανθρώπου που κατοικεί στην ανώτερη φύση του. Στην κορυφή κάθε διανοητικής σκέψης βρίσκονται: η χαλάρωση για το νου, η ενδυνάμωση για την ψυχή και η επικοινωνία για το πνεύμα. Από τέτοια πλεονεκτικά σημεία ανώτερης ζωής, ο άνθρωπος μπορεί να υπερβεί τους υλιστικούς ερεθισμούς των κατώτερων επιπέδων σκέψης – την ανησυχία, τη ζήλια, το φθόνο, την εκδίκηση και την περηφάνια μιας ανώριμης προσωπικότητας. Οι ψυχές που αναρριχώνται ψηλά απελευθερώνονται από ένα πλήθος αντικρουόμενων αγώνων για τα ασήμαντα πράγματα της ζωής και μπορούν ελεύθεροι να επιτύχουν τη συνειδητοποίηση των υψηλότερων ρευμάτων του πνεύματος και της ουράνιας επικοινωνίας. Αλλά ο σκοπός της ζωής πρέπει να φυλάγεται ζηλόφθονα από τον πειρασμό για την αναζήτηση της εύκολης και προσωρινής επιτυχίας. Με παρόμοιο τρόπο πρέπει να έχει κανείς τέτοια καλλιέργεια ώστε να γίνει απρόσβλητος από τις καταστροφικές απειλές του φανατισμού.
(1778.4) 160:4.1 Ενώ αποβλέπετε μόνο στην επίτευξη των αιώνιων αληθειών, πρέπει όμως να κάνετε προμήθειες και για τις ανάγκες της εγκόσμιας ζωής. Αν και το πνεύμα είναι ο στόχος σας, η σάρκα είναι γεγονός. Περιστασιακά, τα απαραίτητα της ζωής μπορεί να έρθουν τυχαία στα χέρια σας, αλλά γενικά, πρέπει να εργαστούμε με έξυπνο τρόπο γι αυτά. Τα δυο μείζονα προβλήματα της ζωής είναι: η ζωή στον κόσμο και η επιτυχία της αιώνιας επιβίωσης. Ακόμα και το πρόβλημα της ζωής στον κόσμο απαιτεί τη θρησκεία για την ιδανική επίλυσή του. Αυτά είναι και τα δυο, κατά μεγάλο βαθμό, προσωπικά προβλήματα. Η αληθινή θρησκεία, είναι γεγονός, δεν λειτουργεί μακριά από το άτομο.
(1778.5) 160:4.2 Τα ουσιώδη για την εγκόσμια ζωή όπως τα αντιλαμβάνομαι είναι:
(1778.6) 160:4.3 1. Καλή σωματική υγεία.
(1778.7) 160:4.4 2. Διαυγής και καθαρή σκέψη.
(1778.8) 160:4.5 3. Ικανότητα και επιδεξιότητα.
(1778.9) 160:4.6 4. Αφθονία – για τα καλά της ζωής.
(1779.1) 160:4.9 Ακόμα και τα προβλήματα της σωματικής υγείας και αποδοτικότητας λύνονται καλύτερα όταν θεωρούνται από τη θρησκευτική άποψη της διδασκαλίας του Κυρίου σας: Ότι το σώμα και ο νους τού ανθρώπου είναι το κατοικητήριο του δώρου των Θεών, το πνεύμα του Θεού γίνεται πνεύμα του ανθρώπου. Ο νους του ανθρώπου με αυτό τον τρόπο γίνεται ο μεσολαβητής μεταξύ των υλικών πραγμάτων και των πνευματικών αληθειών.
(1779.2) 160:4.10 Χρειάζεται εξυπνάδα για να εξασφαλίσει κάποιος το κομμάτι του από τα επιθυμητά πράγματα της ζωής. Είναι εξ ολοκλήρου λάθος να υποθέσουμε ότι η πίστη τού καθενός στην καθημερινή εργασία του θα του εξασφαλίσει την ανταμοιβή της αφθονίας. Εξαιρουμένης της περιστασιακής και τυχαίας απόκτησης πλούτου, οι υλικές ανταμοιβές της εγκόσμιας ζωής βρίσκονται να κυλάνε σε κάποια καλά οργανωμένα κανάλια, και μόνο εκείνοι που έχουν πρόσβαση σε αυτά τα κανάλια μπορούν να περιμένουν ότι θα ανταμειφθούν καλά για τις γήινες προσπάθειές τους. Η φτώχεια θα είναι πάντα ο κλήρος όλων των ανθρώπων που αναζητούν την αφθονία σε απομονωμένα και εξατομικευμένα κανάλια. Ο σωστός σχεδιασμός, επομένως, γίνεται το μοναδικό ουσιώδες πράγμα για την παγκόσμια ευημερία. Η επιτυχία απαιτεί όχι μόνο αφοσίωση στην εργασία κάποιου αλλά εκείνος ο κάποιος οφείλει να λειτουργεί σαν τμήμα κάποιου από τα κανάλια της υλικής αφθονίας. Αν δεν είστε σοφοί, μπορείτε να ζήσετε μια αφοσιωμένη ζωή της γενιάς σας, αλλά χωρίς υλική ανταπόδοση. Αν είστε τυχαίος ευνοούμενος της ροής της αφθονίας, μπορείτε να κυλιστείτε στην πολυτέλεια ακόμα και αν δεν έχετε κάνει τίποτε άξιο για τους συνανθρώπους σας.
(1779.3) 160:4.11 Ικανότητα είναι αυτό που κληρονομείτε, ενώ επιδεξιότητα είναι αυτό που αποκτάτε. Η ζωή δεν είναι αληθινή για κάποιον που δεν μπορεί να κάνει ένα πράγμα καλά, επιδέξια. Η επιδεξιότητα είναι μια από της αληθινές πηγές ικανοποίησης της ζωής. Η ικανότητα υποδηλώνει το δώρο της πρόνοιας, της όρασης που βλέπει μακριά και σωστά. Μη ξεγελιέστε από το πειρασμό της ανταμοιβής από κάποιο αναξιοπρεπές κατόρθωμα. Να είστε πρόθυμοι να εργασθείτε σκληρά για τις απολαβές που προέρχονται από την έντιμη προσπάθεια. Ο σοφός άνθρωπος είναι ικανός να διακρίνει μεταξύ των μέσων και των σκοπών. Διαφορετικά, μερικές φορές το να κάνει υπερβολικά σχέδια για το μέλλον, τον κάνει να χάνει τους υψηλούς σκοπούς του. Ως αναζητητής της ευδαιμονίας πρέπει κανείς να προσπαθεί να είναι πάντοτε παραγωγός καθώς και καταναλωτής.
(1779.4) 160:4.12 Εξασκείτε τη μνήμη σας να διαφυλάττει με ευθύνη ιερή τα γεγονότα της ζωής που δίνουν δύναμη και έχουν αξία, τα οποία μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας όποτε θελήσετε, για την ευχαρίστηση και τη διαπαιδαγώγησή σας. Έτσι ανοικοδομείτε μέσα σας και για τον εαυτό σας αποθέματα ομορφιάς, καλοσύνης και καλλιτεχνικού μεγαλείου. Η πιο ευγενική όμως από όλες τις μνήμες είναι οι αποθησαυρισμένες αναμνήσεις των μεγάλων στιγμών μιας υπέροχης φιλίας. Και όλοι αυτοί οι θησαυροί αναμνήσεων εκπέμπουν τις πιο πολύτιμες και εξυψωμένες επιδράσεις τους κάτω από το απελευθερωτικό άγγιγμα της πνευματικής λατρείας.
(1779.5) 160:4.13 Η ζωή όμως θα γίνει ένα βαρύ φορτίο ύπαρξης, εκτός και μάθετε πώς να αποτυγχάνετε με όμορφο τρόπο. Υπάρχει μια τέχνη στην ήττα την οποία οι ευγενικές ψυχές αποκτούν πάντα. Πρέπει να μάθετε πώς να χάνετε με χαρά, πρέπει να μην φοβάστε την απογοήτευση. Ποτέ μην διστάσετε να παραδεχτείτε ότι αποτύχατε. Μην προσπαθήσετε να κρύψετε την αποτυχία κάτω από απατηλά χαμόγελα και ακτινοβολούσα αισιοδοξία. Ακούγεται πάντα καλά η διεκδίκηση της επιτυχίας, αλλά τα τελικά αποτελέσματα είναι φοβερά. Μια τέτοια τεχνική οδηγεί κατευθείαν στη δημιουργία ενός κόσμου ψεύτικου και στην αναπόφευκτη συντριβή και της έσχατης αυταπάτης.
(1779.6) 160:4.14 Η επιτυχία μπορεί να γεννήσει θάρρος και να προαγάγει την εμπιστοσύνη, αλλά η σοφία έρχεται μόνο από τις εμπειρίες που ακολουθούν τις διευθετήσεις, μετά τα αποτελέσματα των αποτυχιών. Οι άνθρωποι που προτιμούν τις αισιόδοξες ψευδαισθήσεις από την πραγματικότητα δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ σοφοί. Μόνο εκείνοι που αντιμετωπίζουν τα γεγονότα και τα προσαρμόζουν σε ιδανικά μπορούν να επιτύχουν τη σοφία. Η σοφία συμπεριέχει και το γεγονός και το ιδεώδες και επομένως σώζει τους θαυμαστές της από τη στείρα και ακραία φιλοσοφία – σαν τον άνθρωπο του οποίου ο ιδεαλισμός αποκλείει τα γεγονότα, και τον υλιστή που είναι απαλλαγμένος από πνευματική θεώρηση. Οι φοβισμένες εκείνες ψυχές, που μπορούν να συνεχίσουν τον αγώνα της ζωής μόνο με τη βοήθεια των συνεχόμενων λανθασμένων ψευδαισθήσεων επιτυχίας, είναι καταδικασμένες να υποφέρουν από την αποτυχία και να βιώνουν την ήττα καθώς θα ξυπνούν από τον ονειρικό κόσμο της φαντασίας τους.
(1780.1) 160:4.15 Και είναι σ’ αυτό το έργο της αντιμετώπισης της αποτυχίας και της ρύθμισης της ήττας, που το μεγαλεπήβολο όραμα της θρησκείας ασκεί την ύψιστη επιρροή του. Η αποτυχία είναι απλά ένα συμβάν για διαπαιδαγώγηση – ένα εκπαιδευτικό πείραμα για την απόκτηση της σοφίας – μέσα στη ζωή του ανθρώπου που αναζητά το Θεό, ο οποίος έχει ξεκινήσει για την αιώνια περιπέτεια της εξερεύνησης ενός σύμπαντος. Γι αυτούς τους ανθρώπους η ήττα δεν είναι παρά ένα καινούργιο εργαλείο για την επίτευξη των ανώτερων επιπέδων της πραγματικότητας του σύμπαντος.
(1780.2) 160:4.16 Η σταδιοδρομία ενός ανθρώπου που αναζητά το Θεό, μπορεί να αποδειχτεί στο φως της αιωνιότητας ότι είναι μεγάλη επιτυχία, ακόμα και αν όλη η προσπάθεια της γήινης ζωής του φαίνεται ανυπόφορη αποτυχία, υπό τον όρο ότι κάθε αποτυχία της ζωής απέφερε την επίτευξη της σοφίας και του πνεύματος. Μην κάνετε το λάθος και μπερδέψετε τη γνώση, την παιδεία και τη σοφία. Συσχετίζονται στη ζωή, αλλά παρουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό διαφορετικές πνευματικές αξίες. Η σοφία υπερισχύει πάντα της γνώσης και πάντα ακτινοβολεί την παιδεία.
(1780.3) 160:5.1 Μου είπατε ότι ο Κύριός σας θεωρεί την αυθεντική ανθρώπινη θρησκεία σαν το βίωμα του ατόμου με πνευματικές πραγματικότητες. Εγώ θεωρώ τη θρησκεία σαν την εμπειρία του ανθρώπου να εκτελεί κάτι που θεωρεί ότι αξίζει το σεβασμό και την αφοσίωση όλου του ανθρώπινου είδους. Με αυτή την έννοια, η θρησκεία συμβολίζει την ύψιστη αφοσίωσή μας σε εκείνο που αντιπροσωπεύει την ανώτερη αρχή των ιδανικών της πραγματικότητας και την απώτατη αντίληψη του νου μας προς τις αιώνιες δυνατότητες της πνευματικής επίτευξης.
(1780.4) 160:5.2 Όταν οι άνθρωποι αντιδρούν με τη θρησκεία σε φυλετική η εθνική έννοια, είναι επειδή την αντιμετωπίζουν χωριστά από την ομάδα της, σαν να μην είναι αληθινά άνθρωπινη. Κοιτάζουμε πάντα το αντικείμενο της θρησκευτικής πίστης μας σαν να πρέπει να το σέβονται όλοι οι άνθρωποι. Η θρησκεία δεν μπορεί να είναι θέμα απλού διανοητικού πιστεύω ή φιλοσοφικής λογικής. Η θρησκεία είναι πάντα και για πάντα μια μέθοδος αντίδρασης στις καταστάσεις της ζωής. Είναι ένα είδος συμπεριφοράς. Η θρησκεία περιλαμβάνει τη σκέψη, τα αισθήματα, και αντιμετωπίζει με σεβασμό μερικές αλήθειες τις οποίες κρίνουμε ότι αξίζουν τον παγκόσμιο θαυμασμό.
(1780.5) 160:5.3 Αν στα βιώματά σας κάτι μοιάζει με θρησκεία, είναι αυταπόδεικτο ότι ήδη έχετε μετατραπεί σε ενεργό ευάγγελο αυτής της θρησκείας, αφού θεωρείτε ότι οι ύψιστες αρχές της θρησκείας σας αξίζουν τη λατρεία όλου του κόσμου, όλων των διανοιών του σύμπαντος. Αν δεν είστε άξιος ιεραπόστολος της θρησκείας σας, έχετε αυτοεξαπατηθεί στο ότι, αυτό που αποκαλείτε θρησκεία είναι μόνο μια παραδοσιακή πίστη σε ένα απλό φιλοσοφικό σύστημα της διανόησης. Αν η θρησκεία σας έχει πνευματική υπόσταση, το αντικείμενο της λατρείας σας πρέπει να είναι η παγκόσμια πνευματική αλήθεια και ιδανική για όλες τις πνευματικές αρχές σας. Όλες τις θρησκείες που βασίζονται στο φόβο, το συναίσθημα, την παράδοση και τη φιλοσοφία, τις ονομάζω θρησκείες της διάνοιας, ενώ εκείνες που βασίζονται στην πραγματική πνευματική εμπειρία, θα τις ονόμαζα αληθινές θρησκείες. Το αντικείμενο της θρησκευτικής αφοσίωσης μπορεί να είναι υλικό ή πνευματικό, αληθινό ή λανθασμένο, πραγματικό ή όχι, ανθρώπινο ή θείο. Οι θρησκείες επομένως μπορούν να είναι καλές ή κακές.
(1780.6) 160:5.4 Ηθική και θρησκεία δεν είναι απαραίτητα το ίδιο. Ένα σύστημα ηθικών αρχών, αγκαλιάζοντας ένα αντικείμενο λατρείας, μπορεί να γίνει θρησκεία. Μια θρησκεία, χάνοντας την παγκόσμια επίκλησή της στην πίστη και στην απέραντη αφοσίωση, μπορεί να εξελιχθεί σε κάποιο φιλοσοφικό σύστημα ή κάποιο ηθικό κώδικα. Αυτό το πράγμα, όντας κατεστημένο ή τάξη πραγμάτων ή δυνατότητα για επίτευξη του ύψιστου ιδανικού της θρησκευτικής πίστης, και το οποίο είναι ο παραλήπτης της θρησκευτικής αφοσίωσης αυτών που το λατρεύουν, είναι Θεός. Ανεξάρτητα από το όνομα που αποδίδεται σε αυτό το ιδανικό της πνευματικής πραγματικότητας, αυτό είναι Θεός.
(1781.1) 160:5.5 Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά μιας αληθινής θρησκείας συνίστανται στο γεγονός ότι αμετάβλητα αυτή αναζητά να μεταμορφώσει το άτομο και να αλλάξει τον κόσμο. Η θρησκεία υπονοεί την ύπαρξη μη ανακαλυφθέντων ιδανικών τα οποία ξεπερνούν κατά πολύ τα γνωστά επίπεδα της ηθικής, που είναι ενσωματωμένα ακόμα και στις ανώτερες κοινωνικές συνήθειες των πλέον ώριμων θεσμών του πολιτισμού. Η θρησκεία προσπαθεί να βρει μη ανακαλυφθέντα ιδανικά, ανεξερεύνητες πραγματικότητες, υπερανθρώπινες αξίες, θεϊκή σοφία και αληθινή πνευματική προσέγγιση. Η αληθινή θρησκεία τα κάνει όλα αυτά. Όλα τα άλλα πιστεύω δεν έχουν την ίδια αξία. Δεν μπορείς να έχεις μιαν αυθεντική πνευματική θρησκεία χωρίς το ύψιστο και ουράνιο ιδανικό του αιώνιου Θεού. Μια θρησκεία χωρίς Θεό είναι μια επινόηση του ανθρώπου, ένας ανθρώπινος θεσμός με διανοητικά πιστεύω χωρίς ζωή και συναισθηματικές τελετουργίες άνευ σημασίας. Μια θρησκεία πρέπει να αξιώνει σαν αντικείμενο αφοσίωσης μια μεγάλη ιδέα. Αλλά τέτοια μη πραγματικά ιδεώδη δεν μπορεί να τα επιτύχει κανείς. Τέτοιες αρχές είναι απατηλές. Τα μοναδικά ιδεώδη που είναι επιδεκτικά ανθρώπινης κατάκτησης είναι οι θείες πραγματικότητες των απεριόριστων αξιών που είναι έμφυτες του πνευματικού γεγονότος του αιώνιου Θεού.
(1781.2) 160:5.6 Η λέξη Θεός, η ιδέα του Θεού όπως αντιπαρατίθεται με το ιδεώδες του Θεού, μπορεί να γίνει μέρος κάθε θρησκείας, άσχετα πόσο παιδαριώδης ή λανθασμένη τυχαίνει να είναι εκείνη η θρησκεία. Και αυτή η ιδέα του Θεού μπορεί να γίνει οτιδήποτε επιλέξουν να γίνει, εκείνοι που ασχολούνται με αυτή. Οι κατώτερες θρησκείες διαμορφώνουν τις ιδέες τους περί Θεού με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιούν τη φυσική κατάσταση της ανθρώπινης καρδιάς. Οι ανώτερες θρησκείες απαιτούν η ανθρώπινη καρδιά να αλλάξει για να ικανοποιεί τις απαιτήσεις των ιδανικών της αληθινής θρησκείας.
(1781.3) 160:5.7 Η θρησκεία του Ιησού υπερβαίνει όλες τις προηγούμενες αρχές μας για την ιδέα της λατρείας στο ότι αυτός όχι μόνο περιγράφει τον Πατέρα του σαν το ιδανικό της απέραντης πραγματικότητας, αλλά δηλώνει κατηγορηματικά ότι αυτή η θεϊκή πηγή αξιών και αιώνιο κέντρο του σύμπαντος, είναι αληθινά εφικτή από κάθε θνητή ύπαρξη που διαλέγει να εισέλθει στη γήινη βασιλεία των ουρανών, εφόσον αναγνωρίσει και αποδεχτεί τη συγγένεια με το Θεό και την αδελφοσύνη της με τους ανθρώπους. Αυτή, παραδέχομαι ότι είναι η ανώτερη μορφή θρησκείας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, και αναγγέλλω ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανώτερη μια και αυτό το ευαγγέλιο περιλαμβάνει το άπειρο των πραγματικοτήτων, τη θεϊκότητα των αξιών και την αιωνιότητα από τις συμπαντικές επιτεύξεις. Τέτοιου είδους μορφή συνίσταται από το κατόρθωμα να βιώσει κανείς τον ιδεαλισμό του ύψιστου και του έσχατου.
(1781.4) 160:5.8 Δεν με έχουν μόνο διεγείρει τα τέλεια ιδεώδη της θρησκείας του Κυρίου σας, αλλά και παρακινούμαι ισχυρά να επιβεβαιώσω το πιστεύω μου με την ανακοίνωση ότι αυτά τα ιδανικά της πνευματικής πραγματικότητας είναι εφικτά, ότι εσείς και εγώ μπορούμε να μπούμε σ’ αυτή τη μακριά και αιώνια περιπέτεια με την εξασφάλιση της βεβαιότητας για την τελική άφιξή μας στις πύλες του Παραδείσου. Αδελφοί μου, εγώ έχω πιστέψει, έχω ξεκινήσει. Είμαι καθ΄οδόν μαζί σας προς την αιώνια περιπέτεια. Ο Κύριος λέγει ότι ήρθε από τον Πατέρα, και ότι θα μας δείξει το δρόμο. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι λέγει την αλήθεια. Έχω τελικά πειστεί ότι δεν υπάρχουν εφικτά ιδανικά ή αξίες τελειότητας μακριά από τον αιώνιο Πατέρα του Σύμπαντος.
(1781.5) 160:5.9 Έρχομαι, λοιπόν, να λατρεύσω όχι απλά το Θεό των υπάρξεων, αλλά το Θεό της δυνατότητας όλων των μελλοντικών υπάρξεων. Επομένως πρέπει η αφοσίωσή σας σε ένα ύψιστο ιδανικό, αν το ιδανικό αυτό είναι αληθινό, να είναι η αφοσίωση στον Θεό αυτό των παρελθόντων, των παρόντων και των μελλοντικών συμπάντων, πραγμάτων και όντων. Και δεν υπάρχει άλλος Θεός , γιατί δεν μπορεί φυσικά να υπάρξει άλλος Θεός. Όλοι οι άλλοι θεοί είναι επινοήματα της φαντασίας, ψευδαισθήσεις του θνητού νου, διαστροφές μιας λανθασμένης λογικής, και απατηλά είδωλα εκείνων που τα δημιούργησαν. Ναι, μπορεί να έχετε μια θρησκεία χωρίς το Θεό αυτό, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Και αν ψάχνετε να υποκαταστήσετε τη λέξη Θεός αντί για την αλήθεια του ιδεώδους του ζωντανού Θεού, εξαπατάτε τον εαυτό σας βάζοντας μια ιδέα στη θέση ενός ιδεώδους, μιας θεϊκής πραγματικότητας. Τέτοια πιστεύω είναι απλά διακοσμητικές θρησκείες.
(1782.1) 160:5.10 Στις διδασκαλίες του Ιησού αντιλαμβάνομαι τη θρησκεία με τον καλύτερο τρόπο. Το ευαγγέλιο αυτό μας κάνει να ζητάμε τον αληθινό Θεό και να τον βρίσκουμε. Αλλά είμαστε άραγε πρόθυμοι να πληρώσουμε το αντίτιμο για την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών; Είμαστε άραγε πρόθυμοι να γεννηθούμε ξανά; Να ξαναδημιουργηθούμε; Είμαστε άραγε πρόθυμοι να υποστούμε την τρομερή και απαιτητική διαδικασία της αυτοκαταστροφής και της ανακατασκευής της ψυχής; Δεν έχει πει ο Κύριος: «Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του πρέπει να τη χάσει. Μη νομίσετε ότι ήρθα για να φέρω ειρήνη αλλά αντίθετα πάλη στην ψυχή;». Αλήθεια, αφού πληρώσουμε το αντίτιμο της αφοσίωσής μας στο θέλημα του Πατέρα, θα βιώσουμε μεγάλη ειρήνη, αν συνεχίσουμε να βαδίζουμε στα πνευματικά μονοπάτια της αφιερωμένης ζωής.
(1782.2) 160:5.11 Σήμερα εγκαταλείπουμε αληθινά τα θέλγητρα του γνωστού συστήματος της ύπαρξης, ενώ ανεπιφύλακτα αφιερώνουμε την υπόθεσή μας στα θέλγητρα του άγνωστου και ανεξερεύνητου συστήματος μιας μελλοντικής ζωής περιπέτειας στους κόσμους του πνεύματος, των ανώτερων ιδεωδών, της θεϊκής πραγματικότητας. Και ζητάμε εκείνους τους συμβολισμούς με τους οποίους θα μεταβιβάσουμε στους συνανθρώπους μας τις αρχές αυτές της πραγματικότητας των ιδεωδών της θρησκείας του Ιησού, και δεν θα σταματήσουμε να προσευχόμαστε για κείνη την ημέρα, όταν όλη η ανθρωπότητα θα δονηθεί από το κοινό όραμα αυτής της ύψιστης αλήθειας. Μόλις τώρα, η εστιασμένη αρχή του Πατέρα, όπως την κρατάμε στις καρδιές μας, είναι ότι ο Θεός είναι πνεύμα, και όπως τη μεταβιβάζουμε στους συνανθρώπους μας, ότι ο Θεός είναι αγάπη.
(1782.3) 160:5.12 Η θρησκεία του Ιησού απαιτεί ζωντανή και πνευματική εμπειρία. Άλλες θρησκείες μπορεί να στηρίζονται σε παραδοσιακά πιστεύω, συναισθηματισμούς, φιλοσοφικές συνειδητοποιήσεις και όλα εκείνα, αλλά η διδασκαλία του Κυρίου απαιτεί την επίτευξη αληθινών βαθμίδων πνευματικής προόδου.
(1782.4) 160:5.13 Η συνειδητοποίηση της παρόρμησης να μοιάσουμε στο Θεό δεν είναι η πραγματική θρησκεία. Τα αισθήματα της λατρείας προς το Θεό δεν είναι η πραγματική θρησκεία. Η γνώση της πεποίθησης να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας και να υπηρετήσουμε το Θεό δεν είναι η πραγματική θρησκεία. Η σοφία του συλλογισμού ότι αυτή η θρησκεία είναι η καλύτερη όλων δεν αποτελεί τη θρησκεία που βιώνεται προσωπικά και πνευματικά. Η πραγματική θρησκεία έχει σχέση με την πραγματικότητα της επίτευξης καθώς επίσης με την πραγματικότητα και τον ιδεαλισμό εκείνου που είναι αποδεκτό με όλη την καρδιά δια της πίστεως. Και όλα αυτά πρέπει να γίνουν προσωπικά σε μας από την αποκάλυψη του Πνεύματος της Αληθείας.
(1782.5) 160:5.14 Και έτσι τελείωσαν οι διατριβές του Έλληνα φιλοσόφου, ενός από τους μεγαλύτερους της φυλής του, που πίστεψε στο ευαγγέλιο του Ιησού.
(1783.1) 161:0.1 Την Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου 29 μ. Χ., οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές συγκεντρώθηκαν στη Μαγαδάν. Μετά από μια μακριά συνομιλία εκείνο το βράδυ με τους συνεργάτες του, ο Ιησούς τους εξέπληξε όλους ανακοινώνοντας ότι την επόμενη ημέρα αυτός και οι δώδεκα απόστολοι θα αναχωρούσαν για την Ιερουσαλήμ για να παρευρεθούν στην εορτή της αρτοφoρίας. Έδωσε την εντολή να επισκεφθούν οι ευαγγελιστές τους πιστούς στη Γαλιλαία, και το σώμα των γυναικών να επιστρέψει για λίγο στη Βηθσαϊδά.
(1783.2) 161:0.2 Όταν έφτασε η ώρα να φύγουν για την Ιερουσαλήμ, ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς βρισκόντουσαν ακόμα στη μέση των συζητήσεών τους με τον Ροδάν από την Αλεξάνδρεια, και εξασφάλισαν την άδεια του Κυρίου να παραμείνουν στη Μαγαδάν λίγες μέρες ακόμα. Και έτσι, ενώ ο Ιησούς και οι δέκα είχαν πάρει το δρόμο για την Ιερουσαλήμ, ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς ήταν απασχολημένοι σε σοβαρή συζήτηση με τον Ροδάν. Την προηγούμενη εβδομάδα, κατά την οποία ο Ροδάν είχε αναπτύξει τη φιλοσοφία του, ο Θωμάς και ο Ναθαναήλ είχαν παρουσιάσει αλληλοδιαδόχως το ευαγγέλιο της βασιλείας στον Έλληνα φιλόσοφο. Ο Ροδάν ανακάλυψε ότι είχε διδαχθεί καλά τη διδασκαλία του Ιησού από ένα πρώην απόστολο του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο οποίος υπήρξε δάσκαλός του στην Αλεξάνδρεια.
(1783.3) 161:1.1 Υπήρχε μόνο ένα θέμα στο οποίο ο Ροδάν και οι δυο απόστολοι δεν ήταν σύμφωνοι, και αυτό ήταν η προσωπικότητα του Θεού. Ο Ροδάν αποδέχτηκε με προθυμία όλα όσα του παρουσιάστηκαν σχετικά με τα γνωρίσματα του Θεού, αλλά υποστήριξε ότι ο ουράνιος Πατέρας δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, ένα πρόσωπο έτσι όπως ο άνθρωπος φαντάζεται την προσωπικότητα. Και ενώ οι απόστολοι αντιμετώπισαν δυσκολία στην προσπάθεια να αποδείξουν ότι ο Θεός είναι πρόσωπο, ο Ροδάν πάλι βρήκε περισσότερο δύσκολο να αποδείξει ότι δεν είναι πρόσωπο.
(1783.4) 161:1.2 Ο Ροδάν υποστήριζε ότι το γεγονός της προσωπικότητας συνίσταται στο συνυπάρχον γεγονός της πλήρους και αμοιβαίας επικοινωνίας μεταξύ ίσων όντων, όντων που είναι ικανά για φιλική κατανόηση. Είπε ο Ροδάν: «Για να είναι πρόσωπο, ο Θεός πρέπει να χρησιμοποιεί πνευματικούς συμβολισμούς επικοινωνίας οι οποίοι θα τον έκαναν πλήρως κατανοητό από εκείνους που έρχονται σε επαφή μαζί του. Αλλ’ εφόσον ο Θεός είναι άπειρος και αιώνιος, ο Δημιουργός όλων των όντων, εξυπακούεται ότι, όσον αφορά τα ίσα όντα, ο Θεός είναι μόνος στο σύμπαν. Δεν υπάρχει κανείς ίσος προς αυτόν. Δεν υπάρχει κανείς με τον οποίο να μπορεί να επικοινωνήσει σαν ίσος. Ο Θεός πράγματι, μπορεί να είναι η πηγή όλων των προσωπικοτήτων, αλλ’ όμως προϋπάρχει της προσωπικότητας, αφού σαν Δημιουργός είναι πάνω και πέρα από το δημιούργημα».
(1783.5) 161:1.3 Αυτό το σημείο τριβής μπέρδεψε πολύ το Θωμά και τον Ναθαναήλ, και ζήτησαν από τον Ιησού να τους βοηθήσει, αλλά ο Κύριος αρνήθηκε να μπει στη συζήτησή τους. Είπε στο Θωμά: «Μικρή σημασία έχει για το ποια ιδέα του Πατέρα θα αποδεχτείτε, εφόσον πνευματικά γνωρίζετε το ιδεώδες της απείρου και αιώνιας φύσης του».
(1784.1) 161:1.4 Ο Θωμάς υποστήριξε ότι ο Θεός επικοινωνεί πράγματι με τον άνθρωπο, και επομένως ο Πατέρας είναι πρόσωπο, ακόμα και με τον καθορισμό του Ροδάν. Αυτό ο Έλληνας το απέρριψε, ακόμα κι έτσι, ο Θεός δεν αποκαλύπτεται προσωπικά, ακόμα αποτελεί μυστήριο. Ύστερα ο Ναθαναήλ αναφέρθηκε στη δική του προσωπική εμπειρία με το Θεό, και αυτό ο Ροδάν το παραδέχτηκε, επιβεβαιώνοντας ότι πρόσφατα είχε παρόμοιες εμπειρίες, αλλά αυτές οι εμπειρίες, υποστήριξε, αποδείκνυαν μόνο την πραγματικότητα του Θεού, όχι την προσωπικότητά του.
(1784.2) 161:1.5 Το βράδυ της Δευτέρας ο Θωμάς εγκατέλειψε. Αλλά την Τρίτη το βράδυ ο Ναθαναήλ πέτυχε να κάνει το Ροδάν να πιστέψει στην προσωπικότητα του Πατέρα, και κατόρθωσε αυτή την αλλαγή των απόψεων του Έλληνα με τους ακόλουθους συλλογισμούς:
(1784.3) 161:1.6 1. Ο ουράνιος Πατέρας απολαμβάνει ισότητα στην επικοινωνία με δυο τουλάχιστον άλλα όντα που είναι τελείως ίσα με αυτόν και τελείως όμοια με αυτόν – τον Αιώνιο Γιο και το Άπειρο Πνεύμα. Μπροστά στη θεωρία της Τριάδος, ο Έλληνας εξαναγκάστηκε να αποδεχτεί τη δυνατότητα της προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα. (ήταν η επί μέρους θεώρηση αυτών των συζητήσεων που οδήγησε στην ευρύτερη κατανόηση της Τριάδος στο μυαλό των δώδεκα αποστόλων. Βέβαια, ήταν γενική η πίστη ότι ο Ιησούς ήταν ο Αιώνιος Γιος).
(1784.4) 161:1.7 2. Εφόσον ο Ιησούς ήταν ίσος με τον Πατέρα του, και εφόσον αυτός ο Γιος είχε φανερώσει την προσωπικότητα στα γήινα παιδιά του, αυτό το φαινόμενο παρείχε την απόδειξη για το γεγονός και επεδείκνυε τη δυνατότητα να κατέχουν προσωπικότητα και τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας και έτσι τακτοποιήθηκε για πάντα το ζήτημα που αφορούσε την ικανότητα του Θεού να επικοινωνεί με τον άνθρωπο και τη δυνατότητα του ανθρώπου να επικοινωνεί με το Θεό.
(1784.5) 161:1.8 3. Ότι ο Ιησούς βρισκόταν σε αμοιβαία συνεργασία και τέλεια επικοινωνία με τον άνθρωπο. Ότι ο Ιησούς ήταν ο Γιος του Θεού. Ότι η σχέση του Γιου με τον Πατέρα προϋποθέτει ισότητα επικοινωνίας και αμοιβαιότητα στην κατανόηση. Ότι ο Ιησούς και ο Πατέρας ήταν ένα. Ότι ο Ιησούς διατηρούσε συγχρόνως κατανοητή επικοινωνία και με το Θεό και με τον άνθρωπο και ότι, αφού και ο Θεός και ο άνθρωπος καταλαβαίνουν το νόημα των συμβολισμών της επικοινωνίας του Ιησού, και οι δυο, Θεός και άνθρωπος κατείχαν τα γνωρίσματα της προσωπικότητας στο βαθμό που χρειαζότανε για τις απαιτήσεις της ικανότητας μιας επικοινωνίας μεταξύ τους. Ότι η προσωπικότητα του Ιησού καταδείκνυε την προσωπικότητα του Θεού, ενώ αποδείκνυε συμπερασματικά την παρουσία του Θεού εντός του ανθρώπου. Ότι δυο πράγματα που σχετίζονται με το ίδιο πράγμα, σχετίζονται και μεταξύ τους.
(1784.6) 161:1.9 4. Ότι η προσωπικότητα αντιπροσωπεύει την ύψιστη σκέψη του ανθρώπου για την ανθρώπινη πραγματικότητα και για τις θεϊκές αξίες. Ότι ο Θεός αντιπροσωπεύει επίσης την ύψιστη σκέψη του ανθρώπου για τη θεϊκή πραγματικότητα και τις άπειρες αξίες. Επομένως, ότι ο Θεός πρέπει να είναι μια θεϊκή και άπειρη πραγματικότητα, μια αληθινή προσωπικότητα που αν και κατ’ άπειρο και αιώνιο τρόπο ξεπερνά τη σκέψη και τον ορισμό που έχει ο άνθρωπος για την προσωπικότητα, εν τούτοις είναι πάντα και συμπαντικά μια προσωπικότητα.
(1784.7) 161:1.10 5. Ότι ο Θεός πρέπει να είναι μια προσωπικότητα αφού είναι ο Δημιουργός και το πεπρωμένο όλων των προσωπικοτήτων. Ο Ροδάν επηρεάστηκε τρομερά από τη διδασκαλία του Ιησού, «Να είστε επομένως τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας στον ουρανό είναι τέλειος».
(1784.8) 161:1.11 Όταν ο Ροδάν άκουσε αυτά τα επιχειρήματα, είπε: «Έχω πειστεί. Θα ομολογήσω ότι ο Θεός είναι πρόσωπο αν μου επιτρέψετε να κοσμήσω την ομολογία μου με ένα τέτοιο πιστεύω με το οποίο θα αποδώσω στο νόημα της προσωπικότητας ένα σύνολο εκτεταμένων αξιών, όπως υπερανθρώπινης, προϋπάρχουσας, ύψιστης, άπειρης, αιώνιας, οριστικής, και συμπαντικής. Είμαι τώρα πεπεισμένος ότι, ενώ ο Θεός πρέπει να είναι άπειρα κάτι περισσότερο από μια προσωπικότητα, δεν μπορεί να είναι τίποτε λιγότερο. Είμαι ικανοποιημένος να τελειώσουμε τη διαφωνία και να αποδεχτούμε τον Ιησού σαν την προσωπική αποκάλυψη του Πατέρα και την ικανοποίηση όλων των ανικανοποίητων όρων στη λογική, την αιτία και τη φιλοσοφία».
(1785.1) 161:2.1 Αφού ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς αποδέχτηκαν τόσο πλήρως τις απόψεις του Ροδάν για το ευαγγέλιο της βασιλείας, απέμεινε μόνο ένα ακόμη σημείο να μελετήσουν, τη διδασκαλία που είχε να κάνει με τη θεϊκή φύση του Ιησού, μια θεωρία που ανακοινώθηκε μόνο πολύ πρόσφατα. Ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς παρουσίασαν από κοινού τις απόψεις τους για τη θεϊκή φύση του Κυρίου, και η ακόλουθη αφήγηση είναι μια συμπυκνωμένη, αναδομημένη και εκ νέου εκφρασμένη παρουσίαση της διδασκαλίας τους:
(1785.2) 161:2.2 1. Ο Ιησούς παραδέχτηκε τη θεϊκότητά του και τον πιστεύουμε. Πολλά αξιοσημείωτα πράγματα συνέβησαν σε συνδυασμό με την υπηρεσία του, τα οποία μπορούμε να κατανοήσουμε μόνο αν πιστέψουμε ότι είναι ο Γιος του Θεού καθώς και ο Γιος του Ανθρώπου.
(1785.3) 161:2.3 2. Η συνεργασία του με μας, αποτελεί παράδειγμα για την ανθρώπινη φιλία. Μόνο ένα θεϊκό πλάσμα θα μπορούσε να είναι τέτοιος φίλος του ανθρώπου. Είναι το πιο αληθινά αλτρουιστικό άτομο που έχουμε ποτέ γνωρίσει. Είναι φίλος ακόμα και των αμαρτωλών. Έχει την τόλμη να αγαπήσει τους εχθρούς του. Είναι πολύ πιστός σε μας. Αν και δεν διστάζει να μας επιπλήξει, είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι μας αγαπάει αληθινά. Όσο περισσότερο τον γνωρίσει κάποιος, τόσο πιο πολύ θα τον αγαπήσει. Θα γοητευτεί από τη σταθερή αφοσίωσή του. Όλα αυτά τα χρόνια που αποτύχαμε να καταλάβουμε την αποστολή του, υπήρξε ένας πιστός φίλος. Ενώ δεν χρησιμοποιεί κολακεία, μας φέρεται σε όλους με την ίδια καλοσύνη. Είναι σταθερά τρυφερός και συμπονετικός. Μοιράστηκε τη ζωή του και κάθε άλλο πράγμα μαζί μας. Είμαστε μια ευτυχισμένη κοινότητα. Μοιραζόμαστε όλα τα πράγματα από κοινού. Δεν πιστεύουμε ότι ένας απλός άνθρωπος θα ζούσε μια τόσο άμεμπτη ζωή κάτω από τέτοιες συνθήκες.
(1785.4) 161:2.4 3. Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι θεϊκός επειδή δεν σφάλλει ποτέ. Δεν κάνει λάθη. Η σοφία του είναι καταπληκτική. Η ευλάβειά του θαυμάσια. Ζει μέρα τη μέρα σε πλήρη συμφωνία με το θέλημα του Πατέρα. Δεν μετανιώνει για παραπτώματα επειδή δεν παραβαίνει κανένα από τους νόμους του Πατέρα. Προσεύχεται για μας και με μας, αλλά δεν ζητάει ποτέ να προσευχηθούμε για κείνον. Πιστεύουμε ότι είναι συνεπής αναμάρτητος. Δεν νομίζουμε ότι κάποιος που είναι μόνο άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει μια τέτοια ζωή. Δηλώνει ότι ζει μια τέλεια ζωή και αναγνωρίζουμε ότι το κάνει. Η ευλάβειά μας πηγάζει από τη μετάνοια, αλλά η ευλάβειά του πηγάζει από τη δικαιοσύνη. Επαγγέλλεται ότι συγχωρεί αμαρτίες και θεραπεύει ασθένειες. Κανένας απλός άνθρωπος δεν θα μπορούσε λογικά να συγχωρεί αμαρτίες. Αυτό είναι ένα θεϊκό προνόμιο. Και μοιάζει να είναι το ίδιο τέλειος στη δικαιοσύνη του από την εποχή της πρώτης επαφής μας μαζί του. Μεγαλώνουμε με τη χάρη και την αναγνώριση της αλήθειας αλλά ο Κύριός μας επιδεικνύει ωριμότητα δικαιοσύνης από την αρχή. Όλοι οι άνθρωποι, καλοί ή κακοί, αναγνωρίζουν αυτά τα χαρακτηριστικά της καλοσύνης του Ιησού. Και ακόμα η ευλάβειά του δεν είναι ποτέ ενοχλητική ή επιδεικτική. Είναι πράος και ατρόμητος. Φαίνεται να επιδοκιμάζει την πίστη μας για τη θεϊκότητά του. Είναι, είτε αυτό που επαγγέλλεται ότι είναι, ή διαφορετικά ο μεγαλύτερος υποκριτής και απατεώνας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Έχουμε πειστεί ότι είναι αυτό που δηλώνει ότι είναι.
(1785.5) 161:2.5 4. Η μοναδικότητα του χαρακτήρα του και η τελειότητα του συναισθηματικού ελέγχου του μας πείθει ότι είναι ένας συνδυασμός ανθρωπιάς και θεϊκότητας. Ανταποκρίνεται αδιάκοπα στη θέα της ανθρώπινης ανάγκης. Η δυστυχία δεν σταμάτησε ποτέ να τον αγγίζει. Η συμπόνια του διεγείρεται το ίδιο από τη σωματική δυστυχία, την αγωνία του νου ή την πνευματική θλίψη. Αναγνωρίζει αμέσως και παραδέχεται γενναιόδωρα την παρουσία της πίστης ή όποια άλλη ευλογία των συνανθρώπων του. Είναι τόσο δίκαιος και σωστός ενώ συγχρόνως είναι σπλαχνικός και διακριτικός. Θρηνεί για την πνευματική ξεροκεφαλιά των ανθρώπων και χαίρεται όταν αυτοί συγκατατίθονται να δουν το φως της αλήθειας.
(1786.1) 161:2.6 5. Φαίνεται να γνωρίζει τις σκέψεις στα μυαλά των ανθρώπων και να καταλαβαίνει τις επιθυμίες της καρδιάς τους. Και πάντοτε συμπάσχει με το μπερδεμένο πνεύμα μας. Φαίνεται πως διαθέτει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματά μας, αλλά σε θαυμαστότερο βαθμό. Αγαπάει δυνατά την καλοσύνη και μισεί εξ ίσου την αμαρτία. Διαθέτει μια υπερανθρώπινη συνείδηση της παρουσίας της Θεότητας. Προσεύχεται σαν άνθρωπος αλλά ενεργεί σαν Θεός. Φαίνεται να προβλέπει πράγματα. Τολμάει από τώρα να μιλάει για το θάνατό του, κάνοντας κάποια μυστική αναφορά στη μελλοντική του δόξα. Ενώ είναι καλός, είναι επίσης γενναίος και τολμηρός. Δεν διστάζει ποτέ να κάνει το καθήκον του.
(1786.2) 161:2.7 6. Είμαστε συνεχώς εντυπωσιασμένοι από το φαινόμενο της υπερανθρώπινης γνώσης του. Δεν περνάει σχεδόν μέρα που να μη συμβαίνει κάτι, και αποκαλύπτεται ότι ο Κύριος γνωρίζει τι συμβαίνει ακόμα και μακριά από την άμεση παρουσία του. Φαίνεται επίσης να γνωρίζει τις σκέψεις των συνεργατών του. Χωρίς αμφιβολία έχει επικοινωνία με ουράνιες οντότητες. Χωρίς συζήτηση ζει σ’ ένα πνευματικό επίπεδο πολύ ψηλότερα από εμάς τους λοιπούς. Το κάθε τι μοιάζει ανοιχτό στη μοναδική κατανόησή του. Μας κάνει ερωτήσεις για να μας κάνει να μιλάμε και όχι για να πάρει πληροφορίες.
(1786.3) 161:2.8 7. Πρόσφατα, ο Κύριος δεν διστάζει να επιβεβαιώσει την υπεράνθρωπη φύση του. Από την ημέρα της χειροτονίας μας σαν απόστολοι και μέχρι την πρόσφατη εποχή, ποτέ δεν αρνήθηκε ότι ήρθε από το Πατέρα ψηλά. Μιλάει με την εξουσία ενός θεϊκού διδασκάλου. Ο Κύριος δεν διστάζει τα αντικρούσει τις σημερινές θρησκευτικές διδασκαλίες και να ανακοινώσει το καινούργιο ευαγγέλιο με αναμφίβολη εξουσία. Είναι θετικός, κατηγορηματικός και αυθεντικός. Ακόμα και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, όταν άκουσε τον Ιησού να μιλάει, δήλωσε ότι ήταν ο Γιος του Θεού. Φαίνεται να είναι τόσο επαρκής με τον εαυτό του. Δεν αναζητά την υποστήριξη του πλήθους. Είναι αδιάφορος με τις γνώμες των ανθρώπων. Είναι γενναίος και όμως τόσο ελεύθερος από έπαρση.
(1786.4) 161:2.9 8. Μιλάει συνεχώς για το Θεό σαν κάποιος πάντα παρών συνεργάτης του σε ό,τι κάνει. Συνεχίζει να κάνει το καλό, επειδή ο Θεός φαίνεται να είναι μέσα του. Κάνει τους πιο καταπληκτικούς ισχυρισμούς για τον εαυτό του και την αποστολή του στη γη, δηλώσεις που θα φαινόντουσαν ανόητες αν δεν ήταν θεϊκός. Κάποτε δήλωσε, «Πριν από τον Αβραάμ, Εγώ υπάρχω». Δήλωσε αμετάκλητα τη θεϊκότητά του. Επαγγέλλεται ότι είναι σε συνεργασία με το Θεό. Εξαντλεί σχεδόν τις δυνατότητες της γλώσσας στην επανάληψη των δηλώσεών του για στενή συνεργασία με τον ουράνιο Πατέρα. Τολμάει ακόμα να επιβεβαιώνει ότι αυτός και ο Πατέρας είναι ένα. Λέγει ότι όποιος είδε αυτόν έχει δει και τον Πατέρα. Και λέγει και πράττει όλα αυτά τα τρομερά πράγματα με τόση παιδική φυσικότητα. Υπαινίσσεται τη συνεργασία του με τον Πατέρα με τον ίδιο τρόπο που αναφέρεται στη συνεργασία του μαζί μας. Φαίνεται να είναι τόσο σίγουρος για το Θεό και μιλάει γι αυτές τις σχέσεις με τόσο αυταπόδεικτο τρόπο.
(1786.5) 161:2.10 9. Όταν προσεύχεται μοιάζει να επικοινωνεί κατευθείαν με τον Πατέρα του. Έχουμε ακούσει λίγες από τις προσευχές του, αλλά αυτές οι λίγες δείχνουν ότι μιλάει με το Θεό, σαν να ήταν πρόσωπο με πρόσωπο. Φαίνεται να γνωρίζει το μέλλον όπως και το παρελθόν. Απλά, δεν θα μπορούσε να είναι όλο αυτό και να κάνει όλα αυτά τα ασυνήθιστα πράγματα, εκτός και αν είναι κάτι περισσότερο από άνθρωπος. Ξέρουμε ότι είναι άνθρωπος, είμαστε βέβαιοι, αλλά είμαστε το ίδιο βέβαιοι ότι είναι επίσης και θεϊκός. Πιστεύουμε ότι είναι θεϊκός. Έχουμε πειστεί ότι είναι ο Γιος του Ανθρώπου και ο Γιος του Θεού.
(1787.1) 161:2.11 Όταν ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς ολοκλήρωσαν τις συσκέψεις τους με τον Ροδάν, πήγαν βιαστικά στον Ιησού για να συναντηθούν με τους συντρόφους τους αποστόλους, φθάνοντας την Παρασκευή εκείνης της εβδομάδας. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία στη ζωή και των τριών αυτών πιστών, και οι άλλοι απόστολοι έμαθαν πολλά από την αφήγηση των εμπειριών αυτών από το Ναθαναήλ και το Θωμά.
(1787.2) 161:2.12 Ο Ροδάν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια, όπου δίδασκε τη φιλοσοφία του στη σχολή της Μεγάνθης. Έγινε εξαιρετικός στις υποθέσεις της βασιλείας των ουρανών. Ήταν πιστός μέχρι το τέλος της γήινης ζωής του, τελειώνοντας τη ζωή του στη Ελλάδα με άλλους όταν οι καταδιώξεις βρίσκονταν σε μεγάλο βαθμό.
(1787.3) 161:3.1 Η συνειδητοποίηση της θεϊκότητας μεγάλωνε βαθμιαία στο μυαλό του Ιησού μέχρι την εποχή της βάφτισής του. Όταν απέκτησε πλήρη συνείδηση της θεϊκής φύσης του, της προ-ανθρώπινης ύπαρξής του, και των συμπαντικών προνομίων του, φαίνεται ότι διέθετε τη δύναμη να περιορίζει με διάφορους τρόπους την ανθρώπινη συνείδηση της θεϊκότητάς του. Σε μας εμφανίζεται ότι από τη βάφτισή του μέχρι τη σταύρωσή του ήταν τελείως προαιρετικό στον Ιησού είτε να εξαρτάται αποκλειστικά από το ανθρώπινο μυαλό του είτε να χρησιμοποιεί τη γνώση και του ανθρώπινου και του θεϊκού μυαλού. Μερικές φορές φαινόταν να ωφελείται από μόνη την πληροφόρηση που υπήρχε στην ανθρώπινη διάνοια. Σε άλλες περιστάσεις φαινόταν να ενεργεί με την πλήρη γνώση και σοφία που μπορούσε να του παράσχει η χρήση μόνο του υπερανθρώπινου περιεχόμενου της θεϊκής συνείδησής του.
(1787.4) 161:3.2 Μπορούμε να κατανοήσουμε τις μοναδικές επιδόσεις του μόνο αν αποδεχτούμε τη θεωρία ότι μπορούσε, με τη θέλησή του, να αυτό-περιορίζει τη θεϊκή συνείδησή του. Είμαστε πλήρως ενήμεροι ότι συχνά απέκρυπτε από τους συντρόφους του την πρόγνωση των γεγονότων και ότι ήταν ενήμερος για τη φύση των σκέψεων και σχεδίων τους. Καταλαβαίνουμε ότι δεν επιθυμούσε να γνωρίζουν πολύ καλά οι οπαδοί του ότι μπορούσε να διακρίνει τις σκέψεις τους και να διεισδύσει στα σχέδιά τους. Δεν επιθυμούσε να ξεπερνάει κατά πολύ την ανθρώπινη σκέψη όπως αυτή υπήρχε στα μυαλά των αποστόλων και των μαθητών του.
(1787.5) 161:3.3 Είμαστε πέρα για πέρα μπερδεμένοι να διακρίνουμε μεταξύ της πρακτικής του να αυτοπεριορίζει τη θεϊκή του συνειδητότητα και της τεχνικής του να κρύβει τη δυνατότητα πρόγνωσης και διάκρισης της σκέψης από τους συντρόφους του. Είμαστε πεπεισμένοι ότι χρησιμοποιούσε και τις δυο αυτές τεχνικές, αλλά δεν μπορούμε πάντα, σε μια συγκεκριμένη στιγμή, να καθορίσουμε ποια μέθοδο μπορεί να χρησιμοποίησε. Συχνά τον παρατηρήσαμε να ενεργεί με μόνη την ανθρώπινη συνείδηση. Μετά τον παρατηρούμε να συσκέπτεται με τους υπευθύνους των ουράνιων πνευμάτων του σύμπαντος και διακρίνουμε την αναμφίβολη λειτουργία του θεϊκού μυαλού. Και μετά, σε αναρίθμητες σχεδόν περιστάσεις γινόμαστε μάρτυρες της εργασίας της συνδυασμένης προσωπικότητας του ανθρώπου και του Θεού όπως αυτή γινότανε από τη φαινομενική τέλεια ένωση του ανθρώπινου και του θεϊκού νου. Αυτά είναι τα όρια της γνώσης μας για τέτοια φαινόμενα. Δεν γνωρίζουμε πραγματικά την πλήρη αλήθεια γι αυτό το μυστήριο.
(1788.1) 162:0.1 Όταν ο Ιησούς ξεκίνησε για την Ιερουσαλήμ με τους δέκα αποστόλους, σχεδίαζε να περάσει από τη Σαμάρεια, που ήταν ο πιο σύντομος δρόμος. Συνεπώς, πέρασαν από το κάτω μέρος της ανατολικής ακτής της λίμνης και, μέσω της Σκυθούπολης, μπήκαν στα σύνορα της Σαμάρειας. Όταν έπεσε η νύχτα, ο Ιησούς έστειλε το Φίλιππο και το Ματθαίο σ’ ένα χωριό των ανατολικών πλευρών του Όρους Γιλμπόα, για να βρουν κατάλυμα για την παρέα. Συνέβη, αυτοί οι χωρικοί να είναι τα μέγιστα προκατειλημμένοι κατά των Ιουδαίων, περισσότερο από το μέσο όρο των Σαμαρειτών, και τα αισθήματα αυτά είχαν τη συγκεκριμένη αυτή εποχή ενταθεί, καθώς πολλοί ήταν καθ’ οδό προς τη γιορτή της αρτοφορίας. Οι άνθρωποι αυτοί ήξεραν πολύ λίγα για τον Ιησού, και αρνήθηκαν να του δώσουν κατάλυμα επειδή αυτός και οι σύντροφοί του ήταν Ιουδαίοι. Όταν ο Ματθαίος και ο Φίλιππος έδειξαν αγανάκτηση και πληροφόρησαν τους Σαμαρείτες ότι αρνούνταν να φιλοξενήσουν τον Άγιο του Ισραήλ, οι εξαγριωμένοι χωρικοί τούς καταδίωξαν έξω από το μικρό χωριό με ξύλα και πέτρες.
(1788.2) 162:0.2 Μετά που ο Φίλιππος και ο Ματθαίος γύρισαν στους συντρόφους τους και τους ανέφεραν τον τρόπο με τον οποίο είχαν οδηγηθεί έξω από το χωριό, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης προχώρησαν προς τον Ιησού και είπαν: «Κύριε, σε παρακαλούμε να μας δώσεις την άδεια να διατάξουμε να πέσει φωτιά από τον ουρανό και να ρημάξει τους θρασείς και αμετανόητους Σαμαρείτες». Όταν όμως ο Ιησούς άκουσε αυτά τα λόγια της εκδίκησης, στράφηκε προς τους γιους του Ζεβεδαίου και τους επέπληξε σοβαρά: «Δεν γνωρίζετε τι στάση να δείξετε. Η εκδίκηση δεν έχει τη γεύση της βασιλείας των ουρανών. Αντί για διαμάχη, ας βαδίσουμε μέχρι το μικρό χωριό κοντά στη διάβαση του Ιορδάνη». Έτσι εξαιτίας στενών αντιλήψεων προκατάληψης, αυτοί οι Σαμαρείτες αρνήθηκαν στους εαυτούς τους την τιμή να επιδείξουν φιλοξενία στο Δημιουργό ενός σύμπαντος.
(1788.3) 162:0.3 Ο Ιησούς και οι δέκα σταμάτησαν για τη νύχτα στο χωριό κοντά στη διάβαση του Ιορδάνη. Νωρίς το άλλο πρωί πέρασαν το ποτάμι και συνέχισαν για την Ιερουσαλήμ μέσω του δρόμου ανατολικά του Ιορδάνη, φθάνοντας στη Βηθανία αργά το βράδυ της Τετάρτης. Ο Θωμάς και ο Ναθαναήλ έφτασαν την Παρασκευή, έχοντας καθυστερήσει εξαιτίας των συνομιλιών τους με τον Ροδάν.
(1788.4) 162:0.4 Ο Ιησούς και οι δώδεκα παρέμειναν στα πέριξ της Ιερουσαλήμ μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα (Οκτωβρίου), περίπου τεσσερισήμισι εβδομάδες. Ο ίδιος ο Ιησούς πήγε στη πόλη μόνο λίγες φορές, και αυτές οι σύντομες επισκέψεις έγιναν τις ημέρες της γιορτής της αρτοφορίας. Ο Ιησούς πέρασε ένα σημαντικό κομμάτι του Οκτωβρίου με τον Άμπνερ και τους συνεργάτες του στη Βηθλεέμ.
(1788.5) 162:1.1 Πολύ πριν απομακρυνθούν οι απόστολοι από τη Γαλιλαία, οι οπαδοί του Ιησού, τον είχαν ικετέψει να πάει στην Ιερουσαλήμ για να διακηρύξει το ευαγγέλιο της βασιλείας, ώστε το μήνυμά του να έχει το γόητρο πως κηρύχτηκε στο κέντρο της Ιουδαϊκής μόρφωσης και γνώσης. Αλλά, τώρα που ο Ιησούς βρισκόταν πράγματι στην Ιερουσαλήμ να διδάξει, φοβόντουσαν για τη ζωή του. Γνωρίζοντας ότι το Σανχεντρίν ζητούσε να φέρει τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ για να δικαστεί και ενθυμούμενοι τις, πρόσφατα, διατυπωμένες εκ νέου δηλώσεις τού Κυρίου ότι θα τον θανάτωναν, οι απόστολοι είχαν κυριολεκτικά εκπλαγεί από την ξαφνική απόφασή του να παραστεί στη γιορτή της αρτοφορίας. Σ’ όλες τις προηγούμενες ικεσίες τους να πάει στην Ιερουσαλήμ είχε απαντήσει, «Η ώρα δεν ήρθε ακόμα». Τώρα, στις διαμαρτυρίες φόβου, είχε απαντήσει μόνο, «Η ώρα όμως έφτασε».
(1789.1) 162:1.2 Κατά τη διάρκεια της γιορτής της αρτοφορίας, ο Ιησούς πήγε με θράσος στην Ιερουσαλήμ, σε κάμποσες περιπτώσεις, και δημόσια δίδαξε στο ναό. Το έκανε αυτό παρά τις προσπάθειες των αποστόλων του να τον αποτρέψουν. Αν και τον είχαν παροτρύνει πολύ να κηρύξει το μήνυμά του στην Ιερουσαλήμ, φοβόντουσαν τώρα να τον δουν να εισέρχεται στην πόλη αυτή την εποχή, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήταν αποφασισμένοι να τον θανατώσουν.
(1789.2) 162:1.3 Η τολμηρή εμφάνιση του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, περισσότερο από ποτέ μπέρδεψε τους οπαδούς του. Πολλοί από τους μαθητές του, ακόμα και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο απόστολος, είχαν τολμήσει να σκεφτούν ότι ο Ιησούς είχε απομακρυνθεί βιαστικά στη Φοινίκη, επειδή φοβόταν τους Ιουδαίους αρχηγούς και τον Ηρώδη Αντύπα. Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τη σημασία των κινήσεων τού Κυρίου. Η παρουσία του στην Ιερουσαλήμ στη γιορτή της αρτοφορίας, ακόμα και αντίθετα από τη γνώμη των οπαδών του, έφτασε για πάντα να βάλει τέρμα σε όλους τους ψιθύρους για φόβο και δειλία.
(1789.3) 162:1.4 Κατά τη γιορτή της αρτοφορίας, χιλιάδες πιστών από όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είδαν τον Ιησού, τον άκουσαν να διδάσκει, και πολλοί βάδισαν ακόμα και μέχρι τη Βηθανία για να μιλήσουν μαζί του σχετικά με την πρόοδο της βασιλείας στις περιοχές της πατρίδας τους.
(1789.4) 162:1.5 Υπήρχαν πολλοί λόγοι που εξηγούσαν γιατί ο Ιησούς μπορούσε και δίδασκε δημόσια στο προαύλιο του ναού κατά τις μέρες της γιορτής, και πάνω απ’ όλους ήταν ο φόβος που κατείχε τους αξιωματούχους του Σανχεντρίν, σαν αποτέλεσμα του μυστικού συναισθήματος που είχε απλωθεί στις γραμμές των ενόπλων τους. Ήταν γεγονός ότι πολλοί από τα μέλη του Σανχεντρίν, είτε πίστευαν μυστικά στον Ιησού είτε ήταν αποφασιστικά αντίθετοι με τη σύλληψή του στη διάρκεια της γιορτής, όταν ένας τόσο μεγάλος αριθμός ανθρώπων ήταν παρόντες στην Ιερουσαλήμ, πολλοί από τους οποίους είπε πίστευαν σ’ αυτόν ή ήταν τουλάχιστον φιλικοί με το πνευματικό κίνημα το οποίο υποστήριζε.
(1789.5) 162:1.6 Οι προσπάθειες του Άμπνερ και των συνεργατών του σε όλη την Ιουδαία είχαν συμβάλλει στην ενίσχυση του ευνοϊκού αισθήματος προς τη βασιλεία, ώστε οι εχθροί του Ιησού δεν τολμούσαν να είναι υπερβολικά ειλικρινείς με την αντίθεσή τους. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους γιατί ο Ιησούς μπόρεσε δημόσια να επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ και μετά να φύγει ζωντανός. Ένα ή δυο μήνες νωρίτερα θα είχε σίγουρα θανατωθεί.
(1789.6) 162:1.7 Αλλά η απερίσκεπτη τόλμη του Ιησού στη δημόσια εμφάνισή του στην Ιερουσαλήμ, τρόμαξε παραπάνω τους εχθρούς του. Δεν ήταν έτοιμοι για μια τόσο παράτολμη πρόκληση. Αρκετές φορές αυτό το μήνα το Σανχεντρίν έκανε εξασθενημένες προσπάθειες να συλλάβει τον Κύριο, αλλά τίποτε δεν βγήκε από αυτές τις προσπάθειες. Οι εχθροί του τόσο ξαφνιάστηκαν και έκαναν πίσω από την αναπάντεχη δημόσια εμφάνιση του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, ώστε έκαναν εικασίες ότι θα του είχαν υποσχεθεί προστασία οι ρωμαϊκές αρχές. Γνωρίζοντας ότι ο Φίλιππος (ο αδελφός του Ηρώδη Αντύπα) ήταν σχεδόν οπαδός του Ιησού, τα μέλη του Σανχεντρίν υπέθεσαν ότι ο Φίλιππος είχε υποσχεθεί στον Ιησού προστασία απέναντι στους εχθρούς του. Ο Ιησούς είχε φύγει από τη δικαιοδοσία τους πριν αντιληφθούν την πραγματικότητα, ότι είχαν σφάλει δηλαδή, πιστεύοντας ότι η ξαφνική και τολμηρή εμφάνιση του στην Ιερουσαλήμ οφειλόταν σε μια μυστική συνεννόηση με τους Ρωμαίους αξιωματούχους.
(1789.7) 162:1.8 Μόνο οι δώδεκα απόστολοι γνώριζαν ότι ο Ιησούς σκόπευε να παρακολουθήσει τη γιορτή της αρτοφορίας, όταν αναχώρησαν από τη Μαγαδάν. Οι άλλοι οπαδοί τού Κυρίου εξεπλάγησαν πολύ όταν εμφανίστηκε στο προαύλιο του ναού και άρχισε δημόσια να διδάσκει, και οι ιουδαϊκές αρχές αιφνιδιάστηκαν πέρα από κάθε άποψη, όταν τους αναφέρθηκε ότι δίδασκε στο ναό.
(1790.1) 162:1.9 Αν και οι μαθητές του δεν περίμεναν τον Ιησού να παραστεί στη γιορτή, η πλειονότητα των προσκυνητών που είχαν έρθει από μακριά και είχαν ακούσει γι αυτόν, διατηρούσαν την ελπίδα ότι θα τον έβλεπαν στην Ιερουσαλήμ. Και δεν απογοητεύτηκαν, γιατί αρκετές φορές δίδαξε στην Εξέδρα του Σολομώντα και αλλαχού στο προαύλιο του ναού. Οι διδασκαλίες αυτές ήταν πράγματι η επίσημη ή η τυπική ανακοίνωση της θεϊκότητας του Ιησού στον Ιουδαϊκό λαό και σε όλο τον κόσμο.
(1790.2) 162:1.10 Τα πλήθη που άκουγαν τις διδασκαλίες του Κυρίου είχαν διαφορετικές γνώμες. Μερικοί έλεγαν ότι ήταν καλός άνθρωπος. Μερικοί ότι ήταν προφήτης. Μερικοί ότι ήταν αληθινά ο Μεσσίας. Άλλοι έλεγαν ότι ήταν ένας κακόβουλος ταραχοποιός, που οδηγούσε το λαό έξω από το σωστό δρόμο με τις παράξενες θεωρίες του. Οι εχθροί του δίσταζαν να τον καταγγείλουν ανοιχτά από το φόβο των φίλων πιστών του, ενώ οι φίλοι του φοβόντουσαν να τον αναγνωρίσουν δημόσια από το φόβο των Ιουδαίων αρχηγών, γνωρίζοντας ότι το Σανχεντρίν ήταν αποφασισμένο να τον θανατώσει. Αλλά ακόμα και οι εχθροί του θαύμαζαν με τη διδασκαλία του, γνωρίζοντας ότι δεν είχε εκπαιδευτεί στις σχολές των ραβίνων.
(1790.3) 162:1.11 Κάθε φορά που ο Ιησούς πήγαινε στην Ιερουσαλήμ, οι απόστολοί του γέμιζαν φόβο. Κάθε μέρα φοβόντουσαν και περισσότερο καθώς , μέρα τη μέρα, άκουγαν τις όλο και περισσότερο τολμηρές διακηρύξεις του σχετικά με τη φύση της αποστολής του στη γη. Δεν ήταν συνηθισμένοι να ακούνε τον Ιησού να κάνει κατηγορηματικές δηλώσεις και τόσο καταπληκτικές διαβεβαιώσεις, ακόμα και όταν κήρυττε ανάμεσα στους φίλους του.
(1790.4) 162:2.1 Το πρώτο απόγευμα που ο Ιησούς δίδαξε στο ναό, μια αξιοσημείωτη συντροφιά παρακολουθούσε τα λόγια του, που απεικόνιζαν την ελευθερία του νέου ευαγγελίου και τη χαρά εκείνων που πίστευαν τα καλά νέα, όταν ένας περίεργος ακροατής τον διέκοψε για να ρωτήσει: «Διδάσκαλε, πώς μπορείς και αναφέρεις τις Γραφές και διδάσκεις τον κόσμο με τόση ευχέρεια ενώ μου είπαν ότι δεν διδάχθηκες τα μαθήματα των ραβίνων;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Κανένας δεν με δίδαξε τις αλήθειες που σας ανακοινώνω. Και αυτή η διδασκαλία δεν είναι δική μου αλλά Εκείνου που με έστειλε. Αν κάποιος επιθυμεί πραγματικά να κάνει το θέλημα του Πατέρα μου, θα μάθει με βεβαιότητα για τη διδασκαλία μου, κατά πόσον είναι του Θεού ή κατά πόσον μιλάω από τον εαυτό μου. Αυτός που μιλάει από τον εαυτό του αναζητάει τη δική του δόξα, αλλά εφόσον φανερώνω το λόγο του Πατέρα, τότε λοιπόν αναζητώ τη δόξα Εκείνου που με έστειλε. Αλλά προτού προσπαθήσετε να εισέλθετε στο νέο φως, δεν θα έπρεπε καλύτερα να ακολουθήσετε το φως που ήδη έχετε; Ο Μωυσής σας έδωσε το νόμο, κι όμως πόσοι από σας ειλικρινά αναζητούν να εκπληρώσουν τις αξιώσεις του; Ο Μωυσής με αυτό το νόμο σας κατευθύνει λέγοντας, ‘Δεν θα φονεύσετε’, όμως παρά την εντολή αυτή, μερικοί από σας ζητάτε να φονεύσετε το Γιο του Ανθρώπου».
(1790.5) 162:2.2 Όταν το πλήθος άκουσε αυτά τα λόγια, άρχισαν να καυγαδίζουν μεταξύ τους. Μερικοί είπαν ότι ήταν τρελός. Μερικοί ότι είχε δαιμόνιο. Άλλοι είπαν ότι ήταν πράγματι ο προφήτης της Γαλιλαίας τον οποίο οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι έψαχναν από καιρό να φονεύσουν. Μερικοί είπαν ότι οι θρησκευτικές αρχές φοβόντουσαν να τον ενοχλήσουν. Άλλοι σκέφτηκαν ότι δεν τον συλλάμβαναν επειδή είχαν γίνει πιστοί του. Μετά από αξιοσημείωτη διαμάχη ένας από το πλήθος προχώρησε προς τον Ιησού και ρώτησε, «Γιατί οι αρχηγοί θέλουν να σε σκοτώσουν;». Και αυτός απάντησε: «Οι αρχηγοί θέλουν να με σκοτώσουν επειδή δυσανασχετούν από τη διδασκαλία μου για τα καλά νέα της βασιλείας, για ένα ευαγγέλιο που ελευθερώνει τον άνθρωπο από τις επιβαρυντικές παραδόσεις της επίσημης θρησκείας των τελετουργιών, τις οποίες αυτοί οι διδάσκαλοι είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν πάση θυσία. Περιτέμνουν σύμφωνα με το νόμο την ημέρα του Σαββάτου, αλλά θα με σκότωναν επειδή κάποτε ελευθέρωσα έναν άνθρωπο την ημέρα του Σαββάτου, που τον κράταγε δέσμιο η ασθένεια. Με ακολουθούν την ημέρα του Σαββάτου για να με κατασκοπεύουν αλλά θα με σκότωναν επειδή σε μια άλλη ευκαιρία διάλεξα να θεραπεύσω ένα σοβαρά άρρωστο άνθρωπο την ημέρα του Σαββάτου. Θέλουν να με σκοτώσουν επειδή γνωρίζουν καλά ότι, αν πιστεύετε ειλικρινά και τολμάτε να αποδεχτείτε τη διδασκαλία μου, το σύστημα της παραδοσιακής θρησκείας τους θα ανατραπεί, καταστραμμένο για πάντα. Μ’ αυτό τον τρόπο θα αποστερηθούν την εξουσία εκείνου στο οποίο αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή, μια και σταθερά αρνούνται να δεχτούν αυτό το νέο και πιο ένδοξο ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού. Και τώρα απευθύνομαι σε καθένα από σας: μην κρίνετε ανάλογα με την εξωτερική εμφάνιση αλλά αντίθετα κρίνετε με το πνεύμα της αλήθειας αυτών των διδασκαλιών. Κρίνετε με δικαιοσύνη».
(1791.1) 162:2.3 Μετά είπε άλλος ερωτών: «Ναι, Διδάσκαλε, ψάχνουμε το Μεσσία, αλλά όταν έρθει, ξέρουμε ότι η εμφάνισή του θα είναι μυστική. Γνωρίζουμε από πού είσαι. Είσαι με τους αδελφούς σου από την αρχή. Ο ελευθερωτής θα έρθει με δύναμη για να επαναφέρει το βασίλειο του θρόνου του Δαυίδ. Εσύ πράγματι αξιώνεις ότι είσαι ο Μεσσίας;». Και ο Ιησούς απάντησε: «Αξιώνεις ότι με γνωρίζεις και πως γνωρίζεις από πού είμαι. Εύχομαι οι αξιώσεις σου να είναι αληθινές, γιατί πράγματι τότε θα βρεις άφθονη ζωή σ’ εκείνη τη γνώση. Αλλά σου δηλώνω ότι δεν ήρθα σε σας για τον εαυτό μου. Με έστειλε ο Πατέρας, και αυτός που μ’ έστειλε είναι αληθινός και πιστός. Αρνούμενοι να με ακούσετε, αρνείστε να δεχτείτε εκείνον που με στέλνει. Εσείς, αν δεχτείτε το ευαγγέλιο αυτό, θα γνωρίσετε αυτόν που με έστειλε. Γνωρίζω τον Πατέρα, γιατί έχω έρθει από τον Πατέρα να τον δηλώσω και να τον αποκαλύψω σε σας».
(1791.2) 162:2.4 Οι πράκτορες των γραμματέων ήθελαν να τον συλλάβουν, αλλά φοβόντουσαν το πλήθος, γιατί πολλοί πίστευαν σ’ αυτόν. Το έργο του Ιησού από τη βάφτισή του είχε γίνει γνωστό σε όλους τους Εβραίους, και καθώς πολλοί από το πλήθος διηγιόντουσαν αυτά τα πράγματα, αναρωτήθηκαν: «Ακόμα και αν ο δάσκαλος αυτός είναι από τη Γαλιλαία, ακόμα και αν δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες μας για το Μεσσία, αναρωτιόμαστε αν ο ελευθερωτής, όταν έρθει, κάνει κάτι πιο θαυμαστό απ’ ό,τι αυτός ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ έχει ήδη κάνει».
(1791.3) 162:2.5 Όταν οι Φαρισαίοι και οι πράκτορές τους άκουσαν το λαό να μιλάει έτσι, έκαναν συμβούλιο με τους αρχηγούς τους και αποφάσισαν ότι κάτι θα έπρεπε να γίνει αμέσως για να μπει ένα τέλος σ’ αυτές τις δημόσιες εμφανίσεις του Ιησού στο προαύλιο του ναού. Οι αρχηγοί των Ιουδαίων, γενικά, ήταν διατεθειμένοι να αποφύγουν μια σύγκρουση με τον Ιησού, πιστεύοντας ότι οι ρωμαϊκές αρχές του είχαν υποσχεθεί προστασία. Δεν μπορούσαν να λογαριάσουν διαφορετικά το θράσος του να έρθει αυτή την εποχή στην Ιερουσαλήμ. Αλλά οι αξιωματούχοι του Σανχεντρίν δεν πίστευαν πολύ αυτή τη φήμη. Αιτιολογούσαν ότι οι Ρωμαίοι κυβερνήτες δεν θα έκαναν κάτι τέτοιο κρυφά και χωρίς να το γνωρίζει το ανώτατο κυβερνητικό σώμα του ιουδαϊκού έθνους.
(1791.4) 162:2.6 Συνεπώς, ο Έμπερ, ο κύριος αξιωματούχος του Σανχεντρίν, στάλθηκε με δυο βοηθούς να συλλάβει τον Ιησού. Καθώς ο Έμπερ βάδιζε προς τον Ιησού, ο Κύριος είπε: «Μη φοβάστε να με πλησιάσετε. Ελάτε κοντά να ακούσετε τη διδασκαλία μου. Γνωρίζω ότι σας έστειλαν να με συλλάβετε, αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι τίποτε δεν θα συμβεί στο Γιο του Ανθρώπου πριν έρθει η ώρα του. Δεν είστε εναντίον μου. Έρχεστε μόνο για να κάνετε το πρόσταγμα των κυρίων σας, και ακόμη και αυτοί οι κυβερνήτες των Ιουδαίων, αλήθεια, σκεφτείτε ότι κάνουν το έργο του Θεού όταν αναζητούν μυστικά την καταστροφή μου.
(1792.1) 162:2.7 Δεν θεωρώ κανένα σας ότι έχει μοχθηρία. Ο Πατέρας σάς αγαπά, και επομένως επιθυμώ τη λύτρωσή σας από τα δεσμά της προκατάληψης και το σκοτάδι της παράδοσης. Σας προσφέρω την ελευθερία της ζωής και τη χαρά της σωτηρίας. Διακηρύττω το νέο και ζωντανό δρόμο, τη λύτρωση από το κακό και το σπάσιμο των δεσμών της αμαρτίας. Ήρθα για να έχετε ζωή, και να την έχετε αιώνια. Θέλετε να απαλλαγείτε από μένα και τις ανήσυχες διδασκαλίες μου. Αν μπορούσατε να αντιληφθείτε ότι θα είμαι μαζί σας μόνο για λίγο! Σε πολύ λίγο θα πάω σ’ αυτόν που με έστειλε στον κόσμο. Και ύστερα πολλοί από σας θα με αναζητούν αλλά δεν θα με ανακαλύπτουν, γιατί εκεί που πρόκειται να πάω εσείς δεν μπορείτε να έλθετε. Αλλά όλοι όσοι αληθινά αναζητήσουν να με βρούνε, κάποτε θα κερδίσουν τη ζωή που οδηγεί στην παρουσία του Πατέρα μου».
(1792.2) 162:2.8 Μερικοί από τους χλευαστές αναρωτιόντουσαν: «Πού θα πάει αυτός ο άνδρας ώστε δεν θα μπορούμε να τον βρούμε; Θα πάει να ζήσει με τους Έλληνες; Θα σκοτωθεί; Τι να εννοεί όταν δηλώνει ότι γρήγορα θα αναχωρήσει από μας, και ότι δεν θα μπορέσουμε να πάμε εκεί που θα πάει;».
(1792.3) 162:2.9 Ο Έμπερ και οι βοηθοί του αρνήθηκαν να συλλάβουν τον Ιησού. Γύρισαν στη θέση συγκέντρωσής τους χωρίς αυτόν. Όταν, επομένως, οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι επιτίμησαν τον Έμπερ και τους βοηθούς του επειδή δεν είχαν φέρει τον Ιησού μαζί τους, ο Έμπερ αρκέστηκε να πει: «Φοβηθήκαμε να τον συλλάβουμε μέσα στο πλήθος επειδή πολλοί πιστεύουν σ’ αυτόν. Εξάλλου, δεν ακούσαμε ποτέ να μιλάει κάποιος σαν κι αυτόν τον άνδρα. Υπάρχει κάτι έξω από τα συνηθισμένα σ’ αυτό το διδάσκαλο. Καλά θα κάνατε να πάτε να τον ακούσετε». Όταν οι αρχιερείς άκουσαν τα λόγια αυτά, εξεπλάγησαν και μίλησαν σαρκαστικά στον Έμπερ: «Μήπως και συ πήρες λάθος δρόμο; Είσαι μήπως έτοιμος να πιστέψεις αυτόν τον πλάνο; Άκουσες κανένας από τους διαβασμένους άνδρες μας ή κανένα από τους αρχηγούς να έχουν πιστέψει σ’ αυτόν; Εξαπατήθηκε κανένας από τους γραμματείς ή τους Φαρισαίους από τις έξυπνες διδασκαλίες του; Πώς γίνεται λοιπόν και εσείς επηρεαστήκατε από τη συμπεριφορά του άσχετου αυτού πλήθους που δεν γνωρίζει τους νόμους των προφητών; Δεν γνωρίζετε ότι τέτοιος αμόρφωτος λαός είναι καταραμένος;». Και τότε αποκρίθηκε ο Έμπερ: «Ας είναι, κύριοί μου, αλλά αυτός ο άνδρας λέγει στο πλήθος λόγια ευσπλαχνίας και ελπίδας. Παροτρύνει τους αποκαρδιωμένους και τα λόγια του είναι παρηγοριά ακόμα και για τις δικές μας ψυχές. Τι λάθος μπορεί να υπάρχει σ’ αυτές τις διδασκαλίες ακόμα και αν δεν είναι ο Μεσσίας των Γραφών; Και ακόμα και τότε, ο νόμος μας δεν απαιτεί δικαιοσύνη; Καταδικάζουμε έναν άνθρωπο πριν τον ακούσουμε;». Τότε ο επικεφαλής του Σανχεντρίν εξαγριώθηκε με τον Έμπερ και, στρεφόμενος κατ’ αυτού, είπε: «Τρελάθηκες; Μήπως τυχαίνει να είσαι και συ από τη Γαλιλαία; Ψάξε τις Γραφές και θα ανακαλύψεις ότι από τη Γαλιλαία δεν έρχεται σε ύπαρξη κανένας προφήτης, πόσο μάλλον ο Μεσσίας».
(1792.4) 162:2.10 Το Σανχεντρίν διαλύθηκε με σύγχυση, και ο Ιησούς αποσύρθηκε στη Βηθανία για τη νύχτα.
(1792.5) 162:3.1 Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης στην Ιερουσαλήμ που ο Ιησούς συναναστράφηκε με κάποια γυναίκα κακής φήμης που την έφεραν μπροστά του οι κατήγοροί της και οι εχθροί του. Η παραποιημένη αναφορά που έχετε γι αυτό το επεισόδιο, σημειώνει ότι αυτή τη γυναίκα την έφεραν μπροστά στον Ιησού οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, και ότι ο Ιησούς είχε αυτή τη συναναστροφή μαζί τους για να υποδείξει ότι οι θρησκευτικοί αρχηγοί των Ιουδαίων θα έπρεπε να κρίνουν τους εαυτούς τους ένοχους για ανηθικότητα. Ο Ιησούς γνώριζε καλά ότι, ενώ οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήταν πνευματικά τυφλοί και νοητικά προκατειλημμένοι από την εμμονή τους στην παράδοση, υπολογίζονταν μεταξύ των πλέον ηθικών ανθρώπων εκείνης της εποχής και γενιάς.
(1793.1) 162:3.2 Αυτό που πραγματικά συνέβη ήταν το εξής: Νωρίς το τρίτο πρωινό της γιορτής, καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στο ναό, συναντήθηκε με μια ομάδα πληρωμένων πρακτόρων του Σανχεντρίν που έσερναν μαζί τους μια γυναίκα. Καθώς πλησίασαν, ο ομιλητής είπε: «Κύριε, αυτή η γυναίκα συνελήφθη για μοιχεία – επ’ αυτοφώρω. Ο νόμος του Μωυσή, λοιπόν, προστάζει να λιθοβολούμε τέτοιες γυναίκες. Τι λες ότι θα πρέπει να γίνει μ’ αυτή;».
(1793.2) 162:3.3 Το σχέδιο των εχθρών του Ιησού ήταν, αν επικύρωνε το νόμο του Μωυσή, που απαιτούσε ο εξομολογούμενος παραβάτης να λιθοβολείται, να τον φέρουν σε δύσκολη θέση με τους Ρωμαίους κυβερνήτες, οι οποίοι είχαν απαγορεύσει στους Ιουδαίους το δικαίωμα να επιβάλλουν τη θανατική καταδίκη χωρίς την έγκριση ενός ρωμαϊκού δικαστηρίου. Αν απαγόρευε να λιθοβολήσουν τη γυναίκα, θα τον κατηγορούσαν ενώπιον του Σανχεντρίν ότι έθετε τον εαυτό του πάνω από τον Μωυσή και τον Ιουδαϊκό νόμο. Αν παρέμενε σιωπηλός, θα τον κατηγορούσαν για δειλία. Αλλά ο Κύριος διαχειρίστηκε έτσι την υπόθεση ώστε ή όλη συνομωσία να συντριβεί από το άθλιο βάρος της.
(1793.3) 162:3.4 Η γυναίκα αυτή, κάποτε όμορφη, ήταν η γυναίκα ενός κατώτερου πολίτη της Ναζαρέτ, ενός άνδρα που είχε δημιουργήσει φασαρίες στον Ιησού στα νεανικά του χρόνια. Ο άνδρας, όντας παντρεμένος με αυτή τη γυναίκα, την εξανάγκαζε με εξευτελιστικό τρόπο να κερδίζει χρήματα γι αυτούς, πουλώντας το κορμί της. Είχε έρθει στη γιορτή στην Ιερουσαλήμ ώστε να μπορεί η γυναίκα του να εκπορνεύεται και με τις φυσικές της χάρες να έχει οικονομικό όφελος. Είχε έρθει σε συμφωνία με τους μισθοφόρους των Ιουδαίων κυβερνητών ούτως ώστε να προδώσει την ίδια του τη γυναίκα για την εμπορευματοποιημένη ακολασία της. Και έτσι ήρθαν με τη γυναίκα και τον παραβάτη σύντροφό της, με σκοπό να παγιδεύσουν τον Ιησού να κάνει κάποια δήλωση η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον του σε περίπτωση σύλληψης.
(1793.4) 162:3.5 Ο Ιησούς, κοιτάζοντας μέσα στο πλήθος, είδε τον άνδρα της να στέκεται πίσω από τους άλλους. Ήξερε τι είδους άνθρωπος ήταν και διέκρινε ότι ήταν συμμέτοχος σ’ αυτή την πρόστυχη συναλλαγή. Ο Ιησούς περπάτησε πρώτα ένα γύρο για να πλησιάσει εκεί που στεκόταν ο εκφυλισμένος σύζυγος και έγραψε πάνω στην άμμο λίγες λέξεις οι οποίες και προκάλεσαν τη βιαστική αναχώρησή του. Μετά γύρισε πίσω μπροστά στη γυναίκα και ξαναέγραψε στο έδαφος για το καλό των κατηγόρων της. Και όταν αυτοί διάβασαν τα λόγια του, κι αυτοί, επίσης, απομακρύνθηκαν ένας ένας. Και μετά που ο Κύριος έγραψε στην άμμο για τρίτη φορά, ο σύντροφος της γυναίκας στην άδικη πράξη, αναχώρησε, έτσι ώστε όταν ο Κύριος σηκώθηκε από το γράψιμο, πρόσεξε τη γυναίκα να στέκεται μόνη της μπροστά του. Είπε ο Ιησούς: «Γυναίκα, πού είναι οι κατήγοροί σου; Δεν έμεινε κανένας να σε λιθοβολήσει;». Και η γυναίκα, σηκώνοντας τα μάτια της, απάντησε: «Κανένας, Κύριε». Και τότε ο Ιησούς είπε: «Γνωρίζω για σένα. Ούτε εγώ σε καταδικάζω. Πήγαινε εν ειρήνη». Και αυτή η γυναίκα, η Χιλντάνα, άφησε το διεφθαρμένο σύζυγό της και ενώθηκε με τους μαθητές της βασιλείας.
(1793.5) 162:4.1 Η παρουσία ανθρώπων απ’ όλο το γνωστό τότε κόσμο, από την Ισπανία μέχρι την Ινδία, έκανε τη γιορτή της αρτοφορίας μιαν ιδανική ευκαιρία για τον Ιησού να διακηρύξει δημόσια για πρώτη φορά όλο το ευαγγέλιο στην Ιερουσαλήμ. Στη γιορτή αυτή ο κόσμος ζούσε στο ύπαιθρο, σε προσωρινά υπόστεγα από κλαδιά. Ήταν η γιορτή της συγκομιδής, και καθώς έπεφτε τους δροσερούς μήνες του φθινοπώρου, γενικά αυτήν παρακολουθούσαν περισσότερο οι Ιουδαίοι του κόσμου, παρά το Πάσχα στο τέλος του χειμώνα ή την Πεντηκοστή στην αρχή του καλοκαιριού. Οι απόστολοι τέλος παρατήρησαν τον Κύριό τους να ανακοινώνει με τόλμη την αποστολή του στη γη μπροστά σε όλο τον κόσμο, που βρισκόταν εκεί.
(1794.1) 162:4.2 Αυτή ήταν η γιορτή των γιορτών, μια και κάθε προσφορά που δεν γινότανε στις άλλες εκδηλώσεις, μπορούσε να γίνει αυτό τον καιρό. Αυτή ήταν η ευκαιρία να δεχτούν τις προσφορές του ναού. Ήταν ένας συνδυασμός ευχάριστων διακοπών και κατανυκτικών ιεροτελεστιών θρησκευτικής λατρείας. Ήταν ο καιρός για φυλετική ευφροσύνη ανάμεικτη με προσφορές, λευιτικές ψαλμωδίες και επίσημους ήχους από τις γλυκόφωνες σάλπιγγες των ιερέων. Τη νύχτα, το εντυπωσιακό θέαμα του ναού και του πλήθους των προσκυνητών του φεγγοβολούσε από τα τεράστια καντηλέρια που έκαιγαν με δυνατή λάμψη στο προαύλιο των γυναικών καθώς και από τις δεκάδες τους πυρσούς που βρίσκονταν στα προαύλια του ναού. Ολόκληρη η πόλη ήταν χαρούμενα στολισμένη εκτός από το ρωμαϊκό κάστρο της Αντώνιας, το οποίο φαινόταν κάτω, μια άσχημη αντίθεση με αυτή την εορταστική και λατρευτική σκηνή. Και πόσο μισούσαν οι Ιουδαίοι αυτή την πάντοτε παρούσα υπενθύμιση του ρωμαϊκού ζυγού!
(1794.2) 162:4.3 Εβδομήντα νεαροί ταύροι θυσιάστηκαν σε όλη τη διάρκεια της γιορτής, σύμβολο των εβδομήντα εθνών των ειδωλολατρών. Η ιεροτελεστία του ξεχειλίσματος των υδάτων συμβόλιζε το ξεχείλισμα του θεϊκού πνεύματος. Αυτή η ιεροτελεστία των υδάτων ακολουθούσε τη λιτανεία των ιερέων και των Λευιτών με την ανατολή του ήλιου. Οι προσκυνητές κατέβαιναν τα σκαλιά που οδηγούσαν από το προαύλιο του Ισραήλ στο προαύλιο των γυναικών ενώ ακουγόντουσαν διαδοχικοί ήχοι από τις γλυκόφωνες σάλπιγγες. Και μετά οι πιστοί βάδιζαν προς την ωραία πύλη, η οποία κοίταζε στο προαύλιο των εθνικών. Εδώ στρέφονταν με το πρόσωπο στη δύση, για να επαναλάβουν τις ψαλμωδίες τους και για να συνεχίσουν το βήμα τους προς τα συμβολικά ύδατα.
(1794.3) 162:4.4 Την τελευταία ημέρα της γιορτής, περίπου τετρακόσιοι πενήντα ιερείς, μαζί με ένα αντίστοιχο αριθμό Λευιτών, εκτελούσαν τα ιερατικά τους καθήκοντα. Την αυγή οι προσκυνητές μαζευόντουσαν από όλα τα μέρη της πόλης, κρατώντας ο καθένας στο δεξί του χέρι ένα ματσάκι μυρτιάς, ιτιάς και κλαδιά φοίνικα, ενώ στο αριστερό χέρι καθένας κρατούσε ένα κλαδί από τη μηλιά του παραδείσου – το κίτρο, ή τον «απαγορευμένο καρπό». Αυτοί οι προσκυνητές χωριζόντουσαν σε τρεις ομάδες για την πρωινή τελετουργία. Μια ομάδα παρέμενε στο ναό για να παραστεί στις πρωινές θυσίες. Άλλη ομάδα βάδιζε προς το κάτω μέρος της Ιερουσαλήμ, στην κοντινή Μάζα για να κόψει τα κλαδιά της ιτιάς για το στολισμό του ιερού βωμού, ενώ η τρίτη ομάδα σχημάτιζε μια πομπή και βάδιζε από το ναό πίσω στους ιερείς των υδάτων, οι οποίοι, με τον ήχο από τις σάλπιγγες, έφερναν την κανάτα που επρόκειτο να γεμίσουν με το συμβολικό νερό, δια μέσου του Όφελ στην κοντινή κολυμπήθρα του Σιλωάμ, όπου βρισκόταν η πύλη της πηγής. Μετά το γέμισμα της χρυσής κανάτας από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, η πομπή επέστρεφε στο ναό, εισερχόμενη μέσω της πύλης των υδάτων και πηγαίνοντας απευθείας στο προαύλιο των ιερέων, όπου ο ιερέας που έφερνε την κανάτα με το νερό, ενωνόταν με τον ιερέα που έφερνε τον οίνο για την προσφορά της πόσης. Αυτοί οι δυο ιερείς προχωρούσαν μετά προς τα ασημένια χωνιά που οδηγούσαν στη βάση του βωμού και έχυναν τα περιεχόμενα των κανατών εκεί μέσα. Η εκτέλεση αυτής της ιεροτελεστίας της έκχυσης του οίνου και του νερού ήταν το σύνθημα για τους προσκυνητές να αρχίσουν να ψάλλουν κομμάτια των Ψαλμών από το 113 έως και το 118, εναλλάξ με τους Λευίτες. Και καθώς επαναλάμβαναν αυτές τις γραμμές, κυμάτιζαν τα κλαδιά τους στο βωμό. Μετά ακολουθούσαν οι θυσίες της ημέρας, σε συνδυασμό με την επανάληψη του ψαλμού της ημέρας, ο ψαλμός της τελευταίας ημέρας της γιορτής ήταν ο ογδοηκοστός δεύτερος, αρχίζοντας από την πέμπτη στροφή.
(1794.4) 162:5.1 Το βράδυ της προτελευταίας ημέρας της γιορτής, όταν το σκηνικό ήταν λαμπρά φωταγωγημένο από το φως των καντηλεριών και των πυρσών, ο Ιησούς στάθηκε στο μέσο του συγκεντρωμένου πλήθους και είπε:
(1795.1) 162:5.2 «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Αυτός που με ακολουθεί δεν θα βαδίσει στο σκοτάδι αλλά θα έχει το φως της ζωής. Αναμένοντας να με δικάσετε και αξιώνοντας να γίνετε δικαστές μου, δηλώνετε ότι, αν μαρτυρήσω για μένα, η μαρτυρία μου δεν μπορεί να είναι αληθινή. Αλλά δεν μπορεί ποτέ το δημιούργημα να δικάσει το Δημιουργό του. Ακόμα και αν μαρτυρήσω για μένα, η μαρτυρία μου θα είναι για πάντα αλήθεια, γιατί γνωρίζω από πού ήρθα, ποιος είμαι και πού πηγαίνω. Εσείς που θέλετε να σκοτώσετε το Γιο του Ανθρώπου δεν γνωρίζετε από πού ήρθα, ποιος είμαι, ή πού πηγαίνω. Κρίνετε μόνο από την εμφάνιση της σάρκας. Δεν διακρίνετε την αλήθεια του πνεύματος. Δεν κρίνω κανένα, ούτε και το μεγαλύτερο εχθρό μου. Αλλά αν διάλεγα να κρίνω, η κρίση μου θα ήταν αληθινή και σωστή, γιατί δεν θα έκρινα μόνος μου αλλά σε συνεργασία με τον Πατέρα μου, που με έστειλε στον κόσμο, και ο οποίος είναι η πηγή κάθε σωστής κρίσης. Εσείς επιτρέπετε να γίνεται δεκτή η μαρτυρία δυο αξιόπιστων ατόμων – λοιπόν, τότε, φέρνω μαρτυρία γι αυτές τις αλήθειες. Το ίδιο κάνει και ο ουράνιος Πατέρας μου. Και όταν σας το είπα αυτό χθες, μέσα στο σκοτάδι σας με ρωτήσατε, ‘Πού είναι ο Πατέρας σου;’. Αλήθεια, δεν γνωρίζετε ούτε εμένα ούτε τον Πατέρα μου, γιατί αν με γνωρίζατε, θα είχατε γνωρίσει και τον Πατέρα.
(1795.2) 162:5.3 Σας έχω ήδη πει ότι θα αναχωρήσω, και ότι θα με αναζητάτε και δεν θα με βρίσκετε, γιατί εκεί που πηγαίνω εσείς δεν μπορείτε να έλθετε. Εσείς που απαρνείστε το φως αυτό, προέρχεστε από κάτω. Εγώ προέρχομαι από πάνω. Εσείς που προτιμάτε να κάθεστε στο σκοτάδι είστε από τον κόσμο αυτό. Εγώ δεν είμαι από αυτόν τον κόσμο, και ζω στο αιώνιο φως του Πατέρα του φωτός. Όλοι σας είχατε άφθονες ευκαιρίες να μάθετε ποιος είμαι, αλλά θα έχετε κι άλλες αποδείξεις ακόμα που θα επιβεβαιώνουν την ταυτότητα του Γιου του Ανθρώπου. Είμαι το φως της ζωής και καθένας που σκόπιμα και με κατανόηση απαρνείται αυτό το σωτήριο φως θα πεθάνει μέσα στις αμαρτίες του. Πολλά έχω να σας πω αλλά είστε ανίκανοι να δεχτείτε τα λόγια μου. Όμως, αυτός που με έστειλε είναι αληθινός και πιστός. Ο Πατέρας μου αγαπάει ακόμα και τα πλανημένα παιδιά του. Και όλα όσα είπε ο Πατέρας μου αυτά διακηρύσσω στον κόσμο.
(1795.3) 162:5.4 Όταν ο Γιος του Ανθρώπου θα αναστηθεί, τότε θα μάθετε όλοι ότι είμαι αυτός, και ότι δεν έκανα τίποτε για μένα παρά μόνο καθώς ο Πατέρας με δίδαξε. Λέγω αυτά τα λόγια σε σας και στα παιδιά σας. Και αυτός που με έστειλε είναι ακόμα και τώρα μαζί μου. Δεν με άφησε μόνο, γιατί πράττω πάντα ό,τι είναι ευχάριστο στο βλέμμα του».
(1795.4) 162:5.5 Καθώς ο Ιησούς δίδασκε έτσι τους προσκυνητές στα προαύλια του ναού, πολλοί πίστεψαν. Και κανένας δεν τόλμησε να τον συλλάβει.
(1795.5) 162:6.1 Την τελευταία ημέρα, τη μεγάλη ημέρα της γιορτής, καθώς η πομπή από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ διέσχιζε τα προαύλια του ναού, και ακριβώς μετά από την έκχυση του ύδατος και του οίνου πάνω στο βωμό από τους ιερείς, ο Ιησούς στάθηκε ανάμεσα στους προσκυνητές και είπε: «Αν κάποιος διψάει, ας έρθει σε μένα και ας πιει. Από τον Πατέρα ψηλά φέρνω σε τούτο τον κόσμο το νερό της ζωής. Αυτός που πιστεύει σε μένα θα πληρωθεί με το πνεύμα που αυτό το νερό αντιπροσωπεύει, και που ήδη οι Γραφές έχουν πει, ‘Από αυτόν θα τρέχουν ποταμοί ζωντανού νερού’. Όταν ο Γιος του Ανθρώπου τελειώσει το έργο του, θα εκχυθεί σε κάθε ύπαρξη το ζωντανό Πνεύμα της Αληθείας. Εκείνοι που θα δεχτούν αυτό το πνεύμα δεν θα γνωρίσουν ποτέ πνευματική δίψα».
(1795.6) 162:6.2 Ο Ιησούς δεν διέκοψε τη λειτουργία για να εκφωνήσει αυτά τα λόγια. Απευθύνθηκε στους πιστούς αμέσως μετά τον ψαλμό Αλληλούια, στο τέλος του απαντητικού διαβάσματος των Ψαλμών, που συνοδευότανε από τον κυματισμό των κλαδιών μπροστά από το βωμό. Ακριβώς τη στιγμή αυτή γινόταν μια παύση ενώ προετοιμαζόντουσαν οι θυσίες, και ήταν αυτή τη στιγμή που οι προσκυνητές άκουσαν τη γοητευτική φωνή του Κυρίου να δηλώνει ότι αυτός ήταν ο δότης του ζωντανού νερού σε κάθε διψασμένη για το πνεύμα ψυχή.
(1796.1) 162:6.3 Μετά το πέρας της πρωινής λειτουργίας, ο Ιησούς συνέχισε να διδάσκει το πλήθος, λέγοντας: «Δεν διαβάσατε στις Γραφές: ‘Προσέξτε όπως τα ύδατα θα χυθούν πάνω στο ξερό έδαφος και θ’ απλωθούν πάνω στο τσουρουφλισμένο χώμα, έτσι θα δώσω το πνεύμα της αγιότητας να εκχυθεί πάνω στα παιδιά για ευλογία, ακόμα και στα παιδιά των παιδιών σας;’. Γιατί διψάτε για το πνεύμα ενώ ψάχνετε να δροσίσετε τις ψυχές σας με τις παραδόσεις των ανθρώπων, που εκχύνονται από τις σπασμένες κανάτες των τελετουργιών; Εκείνο που βλέπετε να συνεχίζεται σ’ αυτό το ναό είναι ο τρόπος με τον οποίο οι πατέρες σας ζητούσαν να συμβολίσουν την ενσάρκωση του θεϊκού πνεύματος στα παιδιά της πίστης, και καλά κάνατε να διαιωνίσετε αυτά τα σύμβολα, μέχρι των ημερών μας. Όμως τώρα έχει έρθει σ’ αυτή τη γενιά η αποκάλυψη του Πατέρα των πνευμάτων μέσα από την ενσάρκωση του Γιου του, και όλο αυτό θα το ακολουθήσει με βεβαιότητα η ενσάρκωση του πνεύματος του Πατέρα και του Γιου στα παιδιά των ανθρώπων. Για καθένα που πιστεύει, αυτή η ενσάρκωση του πνεύματος θα γίνει ο αληθινός δάσκαλος του δρόμου που οδηγεί στην αιώνια ζωή, στα αληθινά νερά της ζωής στη βασιλεία των ουρανών επί της γης και στον Παράδεισο του Πατέρα εκεί μακριά».
(1796.2) 162:6.4 Και ο Ιησούς συνέχισε να απαντά σε ερωτήσεις του πλήθους και των Φαρισαίων. Μερικοί νόμιζαν ότι ήταν προφήτης, μερικοί πίστευαν ότι είναι ο Μεσσίας, άλλοι έλεγαν ότι δεν μπορούσε να είναι ο Χριστός, βλέποντας ότι καταγόταν από τη Γαλιλαία, αλλά και επειδή ο Μεσσίας έπρεπε να επαναφέρει το θρόνο του Δαυίδ. Πάλι όμως δεν τολμούσαν να τον συλλάβουν.
(1796.3) 162:7.1 Το απόγευμα της τελευταίας ημέρας της γιορτής και αφού οι απόστολοι απέτυχαν στις προσπάθειές τους να τον πείσουν να απομακρυνθεί από την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς πήγε πάλι στο ναό να διδάξει. Βρίσκοντας μια μεγάλη παρέα πιστών συγκεντρωμένους στην Εξέδρα του Σολομώντα, τους μίλησε, λέγοντας:
(1796.4) 162:7.2 «Αν τα λόγια μου μείνουν μέσα σας και ενδιαφερθείτε να πράττετε το θέλημα του Πατέρα μου, τότε είστε αληθινά μαθητές μου. Θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει. Γνωρίζω πώς θα μου απαντήσετε: Είμαστε τα παιδιά του Αβραάμ, και δεν είμαστε δέσμιοι κανενός. Πώς λοιπόν θα ελευθερωθούμε; Λοιπόν, δεν μιλάω για εξωτερική υποταγή στην εξουσία άλλου. Αναφέρομαι στις ελευθερίες της ψυχής. Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω, καθένας που αμαρτάνει είναι δέσμιος της αμαρτίας. Και γνωρίζετε ότι ο δέσμιος δούλος δεν μπορεί να μείνει παντοτινά στο σπίτι του κυρίου του. Γνωρίζετε επίσης ότι ο γιος μένει στο σπίτι του πατέρα του. Αν λοιπόν, ο Γιος σάς ελευθερώσει, θα σας κάνει γιους, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι.
(1796.5) 162:7.3 Γνωρίζω ότι είστε απόγονοι του Αβραάμ, κι όμως οι αρχηγοί σας θέλουν να με σκοτώσουν επειδή δεν επέτρεψαν στο λόγο μου να επηρεάσει μεταμορφωτικά τις καρδιές τους. Οι ψυχές τους έχουν σφραγιστεί από την προκατάληψη και τυφλωθεί από την έπαρση της εκδίκησης. Σας κηρύσσω την αλήθεια που μου έδειξε ο Πατέρας μου, ενώ αυτοί οι παραπλανημένοι διδάσκαλοι αναζητούν να κάνουν τα πράγματα που έμαθαν μόνο από τους εγκόσμιους πατέρες τους. Και αν απαντήσετε ότι ο Αβραάμ είναι ο πατέρας σας, τότε σας λέγω ότι, αν είσασταν παιδιά του Αβραάμ, θα πράττατε και τα έργα του Αβραάμ. Μερικοί από σας πιστεύουν τη διδασκαλία μου, αλλά άλλοι ζητούν την καταστροφή μου επειδή σας είπα την αλήθεια που έλαβα από το Θεό. Ο Αβραάμ όμως δεν μεταχειρίστηκε έτσι την αλήθεια του Θεού. Διακρίνω ότι μερικοί ανάμεσά σας είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα έργα του πονηρού. Αν ο Θεός ήταν Πατέρας σας, θα με γνωρίζατε και θα αγαπούσατε την αλήθεια την οποία εγώ αποκαλύπτω. Δεν βλέπετε ότι ήρθα από τον Πατέρα μου, ότι με έστειλε ο Θεός, ότι δεν κάνω αυτό το έργο για μένα; Γιατί δεν καταλαβαίνετε τα λόγια μου; Μήπως επειδή διαλέξατε να γίνετε τα παιδιά του πονηρού; Αν είστε τα παιδιά του σκότους, με δυσκολία θα βαδίσετε στο φως της αλήθειας που αποκαλύπτω. Τα παιδιά του πονηρού ακολουθούν μόνο τους δρόμους του πατέρα τους, που ήταν απατεώνας και δεν υποστήριζε την αλήθεια γιατί δεν υπήρχε αλήθεια μέσα του. Τώρα όμως έρχεται ο Γιος του Ανθρώπου που μιλάει και ζει με την αλήθεια, και πολλοί από σας αρνούνται να πιστέψουν.
(1797.1) 162:7.4 Ποιος από σας με καταδικάζει για αμαρτία; Αν, λοιπόν, διακηρύσσω και ζω την αλήθεια που μου έδειξε ο Πατέρας, γιατί δεν με πιστεύετε; Αυτός που είναι από το Θεό ακούει με ευχαρίστηση τα λόγια του Θεού. Γι αυτό το λόγο πολλοί από σας δεν ακούτε τα λόγια μου, επειδή δεν είστε από το Θεό. Οι διδάσκαλοί σας τόλμησαν μάλιστα να πουν ότι κάνω τα έργα μου με τη δύναμη του πρίγκιπα των διαβόλων. Ένας εδώ κοντά, μόλις είπε ότι έχω διάβολο μέσα μου, ότι είμαι παιδί του διαβόλου. Όλοι όμως εσείς που έχετε ειλικρινείς σχέσεις με τις ψυχές σας, γνωρίζετε καλά ότι δεν είμαι διάβολος. Γνωρίζετε ότι τιμώ τον Πατέρα ακόμα και αν εσείς με ατιμάζετε. Δεν αναζητώ δική μου δόξα, μόνο τη δόξα του ουράνιου Πατέρα. Και δεν σας κατακρίνω, γιατί υπάρχει κάποιος που κρίνει αντί για μένα.
(1797.2) 162:7.5 Αλήθεια, αλήθεια, λέγω σε σας που πιστεύετε το ευαγγέλιο ότι, αν ένας άνθρωπος φυλάξει αυτό το λόγο της αλήθειας ζωντανό στην καρδιά του, δεν θα δοκιμάσει ποτέ το θάνατο. Και τώρα, ακριβώς δίπλα μου, ένας γραμματέας λέγει ότι αυτή η ανακοίνωση αποδεικνύει ότι έχω διάβολο, εφόσον ο Αβραάμ είναι νεκρός, και οι προφήτες επίσης. Και ρωτάει: ‘Είσαι τόσο ανώτερος από τον Αβραάμ και τους προφήτες, που τολμάς και στέκεσαι εδώ και λες ότι όποιος φυλάει το λόγο σου δεν θα δοκιμάσει το θάνατο; Ποιος νομίζεις πως είσαι που τολμάς να εκστομίζεις τέτοιες βλασφημίες;’. Και λέγω σε όλους τους ίδιους ότι, αν δοξάζω τον εαυτό μου, η δόξα μου είναι ένα τίποτα. Αλλά είναι ο Πατέρας που θα με δοξάσει, αυτός ο ίδιος Πατέρας που αποκαλείτε Θεό. Αποτύχατε όμως να γνωρίσετε αυτό το Θεό σας και Πατέρα μου, και ήρθα για να σας ενώσω, να σας δείξω πώς να γίνετε αληθινοί γιοι του Θεού. Αν και δεν γνωρίζετε τον Πατέρα, Εγώ σας γνωρίζω αληθινά. Ακόμα και ο Αβραάμ ευφράνθηκε που είδε την ημέρα μου, την είδε με την πίστη του και ήταν ευτυχής».
(1797.3) 162:7.6 Όταν οι άπιστοι Ιουδαίοι και οι πράκτορες του Σανχεντρίν που είχαν μαζευτεί γύρω εκείνη την ώρα, άκουσαν αυτά τα λόγια, ξεσήκωσαν σαματά, φωνάζοντας: «Δεν είσαι πενήντα χρονών και όμως λες πως είδες τον Αβραάμ, είσαι παιδί του διαβόλου!». Ο Ιησούς δεν μπόρεσε να συνεχίσει την ομιλία. Είπε μόνο καθώς έφευγε, «Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω, πριν από τον Αβραάμ, Εγώ υπάρχω». Πολλοί από τους άπιστους εφόρμησαν με πέτρες για να τον διώξουν και οι πράκτορες του Σανχεντρίν θέλησαν να τον συλλάβουν, αλλά ο Κύριος γρήγορα έφυγε μέσα από τους διαδρόμους του ναού και δραπέτευσε σ’ ένα μυστικό μέρος συνάντησης κοντά στη Βηθανία όπου η Μάρθα, η Μαρία και ο Λάζαρος τον περίμεναν.
(1797.4) 162:8.1 Είχε κανονιστεί να μείνει ο Ιησούς με το Λάζαρο και τις αδελφές του σ’ ένα φιλικό σπίτι, ενώ οι απόστολοι είχαν διασκορπιστεί εδώ κι εκεί σε μικρές ομάδες, αυτές τις προφυλάξεις τις είχαν πάρει επειδή οι ιουδαϊκές αρχές είχαν γίνει πάλι θρασείς με τα σχέδιά τους να τον συλλάβουν.
(1797.5) 162:8.2 Για χρόνια είχε γίνει συνήθεια για τους τρεις τους να παρατάνε τα πάντα και να ακούνε τη διδασκαλία του Ιησού οποτεδήποτε τύχαινε να τους επισκεφθεί. Με το θάνατο των γονιών τους, η Μάρθα είχε επωμισθεί τις ευθύνες της σπιτικής ζωής και έτσι σ’ αυτή την περίπτωση, ενώ ο Λάζαρος και η Μαρία κάθισαν κοντά στα πόδια του Ιησού ρουφώντας την αναζωογονητική διδασκαλία του, η Μάρθα ετοίμαζε να σερβίρει το βραδινό φαγητό τους. Πρέπει να εξηγήσουμε ότι η Μάρθα ανώφελα είχε μπλέξει με πολυάριθμα άχρηστα καθήκοντα, και είχε επιβαρυνθεί με πολλές ασήμαντες φροντίδες. Ήταν η διάθεσή της αυτή.
(1798.1) 162:8.3 Καθώς η Μάρθα ήταν απασχολημένη με όλα αυτά τα υποτιθέμενα καθήκοντα, είχε ενοχληθεί που η Μαρία δεν έκανε τίποτε για να την βοηθήσει. Έτσι λοιπόν πήγε στον Ιησού και είπε: «Κύριε, δεν σε ενδιαφέρει που η αδελφή μου με άφησε μόνη να κάνω όλη αυτή την ετοιμασία; Δεν θα της πεις να έρθει και να με βοηθήσει;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Μάρθα, Μάρθα, γιατί αγωνιάς πάντα για τόσα πολλά πράγματα και βασανίζεσαι από τόσο ασήμαντα; Μόνο ένα πράγμα αξίζει πραγματικά, και αφού η Μαρία διάλεξε αυτό το καλό και χρήσιμο πράγμα, δεν θα το πάρω μακριά της. Πότε όμως και οι δυο θα μάθετε να ζείτε όπως σας δίδαξα: να υπηρετείτε και οι δυο σε συνεργασία και να αναζωογονείτε και οι δυο τις ψυχές σας ομόφωνα; Δεν μπορείτε να μάθετε πως υπάρχει χρόνος για τα πάντα – πως τα μικρότερα θέματα της ζωής πρέπει να δώσουν τη θέση τους στα μεγαλύτερα πράγματα της ουράνιας βασιλείας;».
(1798.2) 162:9.1 Όλη την εβδομάδα που ακολούθησε τη γιορτή της αρτοφορίας, δεκάδες πιστοί συναθροίστηκαν στη Βηθανία και έλαβαν οδηγίες από τους δώδεκα αποστόλους. Το Σανχεντρίν δεν προσπάθησε να ενοχλήσει αυτές τις συγκεντρώσεις μια και ο Ιησούς δεν ήταν παρών. Όλο αυτό τον καιρό εργαζόταν με τον Άμπνερ και τους συνεργάτες του στη Βηθλεέμ. Την ημέρα που ακολούθησε το τέλος της γιορτής, ο Ιησούς αναχώρησε για τη Βηθανία και δεν ξαναδίδαξε στο ναό κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στην Ιερουσαλήμ.
(1798.3) 162:9.2 Εκείνη την εποχή ο Άμπνερ είχε το αρχηγείο του στη Βηθλεέμ και από εκείνο το κέντρο πολλοί εργάτες στάλθηκαν στις πόλεις της Ιουδαίας και της νότιας Σαμάρειας ακόμα και στην Αλεξάνδρεια. Μέσα σε λίγες ημέρες από την άφιξή του, ο Ιησούς και ο Άμπνερ ολοκλήρωσαν όλα τα απαραίτητα για τη σταθεροποίηση της εργασίας των δυο ομάδων των αποστόλων.
(1798.4) 162:9.3 Κατά την επίσκεψή του στη γιορτή της αρτοφορίας, ο Ιησούς είχε μοιράσει το χρόνο του σχεδόν εξίσου μεταξύ Βηθανίας και Βηθλεέμ. Στη Βηθανία ξόδεψε αρκετό καιρό με τους αποστόλους του. Στη Βηθλεέμ εκπαίδευσε πολύ τον Άμπνερ και τους άλλους πρώην αποστόλους του Ιωάννη. Και ήταν αυτή η στενή επαφή, που τους έκανε τελικά να τον πιστέψουν. Αυτοί οι πρώην απόστολοι του Ιωάννη του Βαπτιστή ενθαρρύνθηκαν από το κουράγιο που έδειξε στη δημόσια διδασκαλία του στην Ιερουσαλήμ καθώς και από τη γεμάτη συμπόνια κατανόηση που δοκίμασαν από την ιδιωτική διδασκαλία στη Βηθλεέμ. Η επιρροή του Ιησού μετέπεισε οριστικά και ολοκληρωτικά τους συνεργάτες του Άμπνερ και δέχτηκαν με την καρδιά τους τη βασιλεία και όλα όσα συνεπάγετο ένα τέτοιο βήμα.
(1798.5) 162:9.4 Πριν αφήσουν τη Βηθλεέμ για τελευταία φορά, ο Κύριος κανόνισε ώστε όλοι να ενωθούν μαζί του στην κοινή προσπάθεια που προηγείτο του τέλους της γήινης σταδιοδρομίας του, σαν θνητός. Κανόνισαν, ο Άμπνερ και οι συνεργάτες του, να συναντήσουν τον Ιησού και τους δώδεκα, στο εγγύς μέλλον, στον Κήπο της Μαγαδάν.
(1798.6) 162:9.5 Σύμφωνα με αυτή τη συνεννόηση, τις πρώτες ημέρες του Νοέμβρη, ο Άμπνερ και οι έντεκα φίλοι του επέλεξαν να μείνουν με τον Ιησού και τους δώδεκα και εργάστηκαν μαζί τους σαν ένα σώμα, μέχρι τη σταύρωση.
(1798.7) 162:9.6 Το τελευταίο τμήμα του Οκτώβρη, ο Ιησούς και οι δώδεκα αποσύρθηκαν από τα πέριξ της Ιερουσαλήμ. Την Κυριακή, 30 Οκτωβρίου, ο Ιησούς και οι συνεργάτες του άφησαν την πόλη Εφραΐμ, όπου είχε αναπαυθεί σε απομόνωση για λίγες ημέρες, και, πηγαίνοντας, από το δρόμο δυτικά του Ιορδάνη, κατευθείαν στον Κήπο Μαγαδάν, έφτασαν αργά το απόγευμα της Τετάρτης, 2 Νοεμβρίου.
(1799.1) 162:9.7 Οι απόστολοι ανακουφίστηκαν πολύ που ο Κύριος βρισκόταν πίσω σε φιλικό έδαφος, ποτέ πια δεν τον ώθησαν να πάει στην Ιερουσαλήμ για να διακηρύξει το ευαγγέλιο της βασιλείας.
(1800.1) 163:0.1 Λίγες μέρες μετά την επιστροφή του Ιησού και των δώδεκα στη Μαγαδάν από την Ιερουσαλήμ, ο Άμπνερ και μια ομάδα πενήντα περίπου μαθητών έφθασαν από τη Βηθλεέμ. Την εποχή αυτή, στον Καταυλισμό της Μαγαδάν βρισκότανε το σώμα των ευαγγελιστών, το σώμα των γυναικών και περίπου άλλοι εκατόν πενήντα πιστοί και δοκιμασμένοι μαθητές απ’ όλα τα μέρη της Παλαιστίνης. Αφού αφιέρωσαν λίγες ημέρες στην επίσκεψη και την ανασυγκρότηση της κατασκήνωσης, ο Ιησούς και οι δώδεκα ξεκίνησαν ένα τμήμα εντατικής εκπαίδευσης αυτής της ειδικής ομάδας πιστών και από αυτή την καλοεκπαιδευμένη και έμπειρη συγκέντρωση μαθητών, ο Κύριος διάλεξε στη συνέχεια τους εβδομήντα δασκάλους και τους έστειλε να διακηρύξουν το ευαγγέλιο της βασιλείας. Η τακτική εκπαίδευση άρχισε την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου και συνεχίστηκε μέχρι το Σάββατο 19 Νοεμβρίου.
(1800.2) 163:0.2 Ο Ιησούς έκανε στην ομάδα αυτή μια ομιλία κάθε πρωί. Ο Πέτρος τους δίδασκε τη μέθοδο να κηρύττουν δημόσια, ο Ναθαναήλ τους μάθαινε την τέχνη να διδάσκουν. Ο Θωμάς τους εξηγούσε πώς να απαντούν σε ερωτήσεις, ενώ ο Ματθαίος έδινε οδηγίες για την οργάνωση των οικονομικών της ομάδας. Οι υπόλοιποι απόστολοι έλαβαν επίσης μέρος στην εκπαίδευση αυτή, ανάλογα με την ιδιαίτερη εμπειρία τους και τα φυσικά τους χαρίσματα.
(1800.3) 163:1.1 Οι εβδομήντα χειροτονήθηκαν από τον Ιησού το απόγευμα του Σαββάτου, 19 Νοεμβρίου στον Καταυλισμό της Μαγαδάν κι ο Άμπνερ τοποθετήθηκε αρχηγός αυτών των ιεροκηρύκων και διδασκάλων του ευαγγελίου. Το σώμα των εβδομήντα αποτελείτο από τον Άμπνερ και δέκα από τους πρώην αποστόλους του Ιωάννη, πενήντα έναν από τους τελευταίους ευαγγελιστές και άλλους οκτώ μαθητές που είχαν διακριθεί στην υπηρεσία της βασιλείας.
(1800.4) 163:1.2 Κατά τις δυο το Σάββατο το απόγευμα, μεταξύ διαστημάτων βροχής, μια ομάδα πιστών, προσαυξημένη από την άφιξη του Δαυίδ και της πλειονότητας του σώματος των αγγελιαφόρων του, που αριθμούσε πάνω από τετρακόσια άτομα, συγκεντρώθηκε στην παραλία της λίμνης της Γαλιλαίας για να παρασταθούν στη χειροτονία των εβδομήντα.
(1800.5) 163:1.3 Πριν ο Ιησούς θέσει τα χέρια του πάνω στα κεφάλια των εβδομήντα για να τους χρήσει αγγελιαφόρους του ευαγγελίου, απευθυνόμενος προς αυτούς είπε: «Ο θερισμός είναι όντως άφθονος αλλά οι εργάτες είναι λίγοι, επομένως σας παροτρύνω όλους να παρακαλέσετε τον Κύριο του θερισμού να στείλει κι άλλους ακόμα εργάτες στο θερισμό του. Σε λίγο θα σας χρήσω αγγελιαφόρους της βασιλείας, σε λίγο θα σας στείλω στους Εβραίους και στους εθνικούς σαν πρόβατα μέσα σε λύκους. Καθώς θα αναχωρήσετε ανά δυο, σας πληροφορώ να μην πάρετε μαζί σας ούτε χρήματα ούτε επί πλέον ρούχα, γιατί στην πρώτη σας αυτή αποστολή θα απασχοληθείτε μόνο λίγο καιρό. Μη χαιρετήσετε στο δρόμο κανένα, φροντίστε μόνο τη δουλειά σας. Κάθε φορά που πηγαίνετε να μείνετε σε κάποιο σπίτι, πρώτα να λέτε: Ειρήνη στο σπίτι αυτό. Αν εκείνοι που αγαπούν την ειρήνη κατοικούν στο σπίτι αυτό, να μείνετε εκεί, αν όχι, να αναχωρήσετε. Και αφού διαλέξετε το σπίτι αυτό, να παραμείνετε εκεί για όσο διάστημα θα μείνετε στην πόλη, τρώγοντας και πίνοντας οτιδήποτε σας παραθέτουν. Και αυτό γιατί ο εργάτης αξίζει τη συντήρησή του. Μη πηγαίνετε από σπίτι σε σπίτι επειδή μπορεί να σας προσφερθεί καλύτερη διαμονή. Θυμηθείτε, καθώς πηγαίνετε κηρύσσοντας την ειρήνη στη γη και την καλή διάθεση ανάμεσα στους ανθρώπους, μπορεί να διαφωνήσετε με πικρόχολους και παραπλανημένους εχθρούς. Επομένως να είστε προσεκτικοί σαν τα φίδια, ενώ θα είστε επίσης, άκακοι σαν τα περιστέρια.
(1801.1) 163:1.4 Και οπουδήποτε πηγαίνετε, να κηρύσσετε, λέγοντες: ‘Η βασιλεία των ουρανών είναι πλησίον’, και να υπηρετείτε όλους που μπορεί να είναι άρρωστοι είτε στο μυαλό είτε στο σώμα. Δωρεάν λάβατε τα καλά πράγματα της βασιλείας, δωρεάν να τα δώσετε. Αν οι άνθρωποι μιας πόλης σας δεχτούν, θα βρουν μια πλούσια είσοδο στο βασίλειο του Πατέρα, αλλά αν οι άνθρωποι μιας πόλης αρνηθούν να δεχτούν το ευαγγέλιο, εσείς πάλι θα κηρύξετε το μήνυμά σας καθώς θα φεύγετε από εκείνη την άπιστη κοινότητα, λέγοντες, καθώς θα αναχωρείτε, σ’ εκείνους που απέρριψαν τη διδασκαλία σας: ‘Παρόλο που απαρνιέστε την αλήθεια, η βασιλεία του Θεού ήρθε κοντά σας’. Αυτός που ακούει εσάς, ακούει εμένα. Και αυτός που ακούει εμένα ακούει Αυτόν που με έστειλε. Αυτός που απαρνιέται το μήνυμά σας του ευαγγελίου απαρνιέται εμένα. Και αυτός που απαρνιέται εμένα απαρνιέται Αυτόν που με έστειλε».
(1801.2) 163:1.5 Όταν ο Ιησούς μίλησε έτσι στους εβδομήντα, άρχισε με τον Άμπνερ και, καθώς αυτοί γονάτισαν κυκλικά γύρω του, έθεταν τα χέρια τους πάνω στο κεφάλι κάθε άνδρα.
(1801.3) 163:1.6 Νωρίς το επόμενο πρωινό, ο Άμπνερ έστειλε τους εβδομήντα αγγελιαφόρους σε όλες τις πόλεις της Γαλιλαίας, τη Σαμάρεια και την Ιουδαία. Και αυτά τα τριάντα πέντε ζευγάρια πήγαν και κήρυτταν και δίδασκαν για περίπου έξι εβδομάδες, και επέστρεψαν όλοι στον καινούργιο καταυλισμό κοντά στην Πέλλα, στην περιοχή της Περαίας, την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου.
(1801.4) 163:2.1 Πάνω από πενήντα μαθητές που επεζήτησαν να χειροτονηθούν και να διοριστούν μέλη μεταξύ των εβδομήντα, απερρίφθησαν από την επιτροπή που είχε οριστεί από τον Ιησού, για να επιλέγει τους υποψήφιους. Η επιτροπή αποτελείτο από τον Ανδρέα, τον Άμπνερ και τον επικεφαλής του σώματος των ευαγγελιστών. Σε όλες τις περιπτώσεις κατά τις οποίες η απόφαση της επιτροπής των τριών δεν ήταν ομόφωνη, έφερναν τον υποψήφιο στον Ιησού και ενώ ο Κύριος δεν απέρριψε ποτέ κανένα άτομο που επιθυμούσε να χειροτονηθεί αγγελιαφόρος του ευαγγελίου, υπήρξαν πάνω από δώδεκα οι οποίοι, όταν συζήτησαν με τον Ιησού, δεν θέλησαν πλέον να γίνουν αγγελιαφόροι του ευαγγελίου.
(1801.5) 163:2.2 Ένας ένθερμος μαθητής ήρθε στον Ιησού λέγοντας: «Κύριε, θα είμαι ένας από τους καινούργιους σου αποστόλους, αλλά ο πατέρας μου είναι πολύ γέρος και κοντεύει να πεθάνει. Θα μου επιτραπεί να επιστρέψω σπίτι και να τον θάψω;». Σ’ αυτόν είπε ο Ιησούς: «Γιε μου, οι αλεπούδες έχουν τρύπες και τα πουλιά του παραδείσου φωλιές, αλλά ο Γιος του Ανθρώπου δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι του. Είσαι πιστός μαθητής, και μπορείς να παραμείνεις το ίδιο, ενώ θα επιστρέψεις σπίτι σου για να φροντίσεις τους αγαπημένους σου, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τους αγγελιαφόρους του ευαγγελίου. Αυτοί παράτησαν τα πάντα για να με ακολουθήσουν και να αναγγείλουν την βασιλεία. Αν θέλεις να γίνεις χειροτονημένος διδάσκαλος, πρέπει να αφήσεις τους άλλους να θάψουν το νεκρό ενώ εσύ θα προχωράς για να διαδώσεις τα καλά νέα». Ο άνδρας αυτός έφυγε με μεγάλη απογοήτευση.
(1801.6) 163:2.3 Κάποιος άλλος μαθητής ήρθε στον Κύριο και είπε: «Θα γινόμουν ένας χειροτονημένος αγγελιαφόρος, αλλά επιθυμώ να πάω στο σπίτι μου για λίγο για να ανακουφίσω την οικογένειά μου». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Αν χειροτονηθείς θα πρέπει να είσαι πρόθυμος να εγκαταλείψεις τα πάντα. Οι αγγελιαφόροι του ευαγγελίου δεν μπορεί να έχουν μοιρασμένες αγάπες. Κανένας, που έχει βάλει το χέρι του στο αλέτρι, αν κάνει πίσω, δεν αξίζει να γίνει αγγελιαφόρος της βασιλείας».
(1801.7) 163:2.4 Τότε ο Ανδρέας έφερε στον Ιησού κάποιον πλούσιο νέο που ήταν ευλαβής πιστός και ο οποίος επιθυμούσε να χειροτονηθεί. Ο νέος αυτός, ο Ματαδόρμους, ήταν μέλος του Σανχεντρίν της Ιερουσαλήμ. Είχε ακούσει τον Ιησού να διδάσκει και στη συνέχεια είχε εκπαιδευτεί στο ευαγγέλιο της βασιλεία από τον Πέτρο και τους άλλους αποστόλους. Ο Ιησούς πληροφόρησε το Ματαδόρμους σχετικά με τις απαιτήσεις της χειροτονίας και τον παρακάλεσε να αναβάλει την απόφασή του μέχρι να σκεφτεί καλύτερα το θέμα. Νωρίς το άλλο πρωί, καθώς ο Ιησούς έκανε μια βόλτα, ο νέος τον πλησίασε και είπε: «Κύριε, θα ήθελα να πληροφορηθώ από σένα, τη βεβαιότητα της αιώνιας ζωής. Δεδομένου ότι από τη νεανική μου ηλικία φυλάττω όλες τις εντολές, θα ήθελα να μάθω, τι περισσότερο πρέπει να κάνω για να κερδίσω την αιώνια ζωή;». Απαντώντας στην ερώτηση αυτή ο Ιησούς είπε: «Αν κρατάς όλες τις εντολές – δηλαδή δεν μοιχεύεις, δεν φονεύεις, δεν κλέβεις, δεν ψευδομαρτυρείς, δεν εξαπατάς, τιμάς τους γονείς σου, - καλώς πράττεις, αλλά η σωτηρία είναι η ανταμοιβή της πίστης, όχι απλά των έργων. Πιστεύεις στο ευαγγέλιο της βασιλείας;». Και ο Ματαδόρμους αποκρίθηκε: «Ναι, Κύριε, πιστεύω όλα όσα εσύ και οι απόστολοί σου μου διδάξατε». Και ο Ιησούς είπε: «Τότε είσαι όντως μαθητής μου και παιδί της βασιλείας».
(1802.1) 163:2.5 Μετά είπε ο νέος: «Όμως, Κύριε, δεν είμαι ευχαριστημένος να είμαι μόνο μαθητής σου. Θα ήθελα να γίνω ένας από τους νέους αγγελιαφόρους σου». Όταν ο Ιησούς το άκουσε αυτό, τον κοίταξε καλά με μεγάλη αγάπη και είπε: «Θα σε κάνω έναν από τους αγγελιαφόρους μου αν είσαι πρόθυμος να πληρώσεις το αντίτιμο, αν εφοδιαστείς με το μοναδικό πράγμα που σου λείπει». Ο Ματαδόρμους απάντησε: «Κύριε, θα κάνω τα πάντα αν μου επιτραπεί να σε ακολουθήσω». Ο Ιησούς φιλώντας το μέτωπο του γονατισμένου νέου, είπε: «Αν γίνεις αγγελιαφόρος μου, πήγαινε και πούλησε τα υπάρχοντά σου και αφού θα έχεις μοιράσει όσα έχεις στους φτωχούς και στ’ αδέλφια σου, έλα και ακολούθησέ με, και θα έχεις θησαυρό στη βασιλεία των ουρανών».
(1802.2) 163:2.6 Όταν ο Ματαδόρμους το άκουσε, έπεσε η αυτοκυριαρχία του. Σηκώθηκε και έφυγε λυπημένος, επειδή είχε μεγάλη περιουσία. Ο πλούσιος αυτός νέος Φαρισαίος είχε ανατραφεί με την πίστη ότι ο πλούτος ήταν ένδειξη της εύνοιας του Θεού. Ο Ιησούς γνώριζε ότι δεν είχε ελευθερωθεί από την αγάπη του εαυτού του και των αγαθών του. Ο Κύριος επιθυμούσε να τον απαλλάξει από την αγάπη του πλούτου, όχι απαραίτητα από τον ίδιο τον πλούτο. Αν και οι μαθητές του Ιησού δεν είχαν απαρνηθεί τα επίγεια αγαθά τους, οι απόστολοι και οι εβδομήντα αγγελιαφόροι το έκαναν. Ο Ματαδόρμους επιθυμούσε να είναι ένας από τους εβδομήντα νέους αγγελιαφόρους, και αυτός ήταν ο λόγος που ο Ιησούς απαίτησε από αυτόν να αποχωριστεί όλη την εγκόσμια περιουσία του.
(1802.3) 163:2.7 Σχεδόν κάθε ανθρώπινο πλάσμα έχει κάποιο πράγμα σαν αγαπημένο κακό, με το οποίο βρίσκεται δεμένος, και το οποίο, η είσοδος στη βασιλεία του ουρανού απαιτεί, σαν αντίτιμο εισόδου. Αν ο Ματαδόρμους είχε αποχωριστεί τον πλούτο του, πιθανότατα να του είχε επιστραφεί πάλι πίσω στα χέρια του για να τον διαχειρίζεται σαν ταμίας των εβδομήντα. Επειδή αργότερα, μετά την ίδρυση εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ, υπάκουσε στην εντολή του Κυρίου, αν και τότε ήταν πολύ αργά για να χαρεί σαν μέλος των εβδομήντα, και έγινε ο ταμίας της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, της οποίας ο Ιάκωβος ο θνητός αδελφός του Κυρίου ήταν η κεφαλή.
(1802.4) 163:2.8 Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι πάντα: Οι άνθρωποι οφείλουν να πάρουν τις αποφάσεις τους. Υπάρχει μια συγκεκριμένη κλίμακα ελευθερίας και επιλογής την οποία οι θνητοί μπορούν να ασκήσουν. Οι δυνάμεις του πνευματικού κόσμου δεν εξαναγκάζουν τον άνθρωπο, του επιτρέπουν να πάρει το δρόμο της δικής του επιλογής.
(1802.5) 163:2.9 Ο Ιησούς προείδε ότι ο Ματαδόρμους, με τα πλούτη του, δεν θα μπορούσε να γίνει ένας χειροτονημένος συνεργάτης ανθρώπων που είχαν απαρνηθεί τα πάντα για το ευαγγέλιο. Συγχρόνως είδε ότι, χωρίς τα πλούτη του, θα γινόταν ο βασικός αρχηγός όλων τους. Όμως, όπως τα ίδια τα αδέλφια του Ιησού, δεν έγινε ποτέ μεγάλος στη βασιλεία, επειδή αποστέρησε τον εαυτό του από εκείνη τη στενή και προσωπική συνεργασία με τον Κύριο την οποία μπορούσε να είχε βιώσει, αν ήταν πρόθυμος να κάνει τότε το πράγμα που ο Ιησούς είχε ζητήσει και το οποίο, στη συνέχεια μερικά χρόνια αργότερα, το έκανε πραγματικά.
(1803.1) 163:2.10 Τα πλούτη δεν έχουν άμεση σχέση με την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών, αλλά η αγάπη για τον πλούτο έχει. Η πνευματική πίστη στη βασιλεία είναι ασύμβατη με την υποδούλωση στον υλιστικό μαμωνά. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να μοιράζεται την ύψιστη πίστη σε μια πνευματική ιδέα με την αφοσίωση στην ύλη.
(1803.2) 163:2.11 Ο Ιησούς ποτέ δεν δίδαξε ότι ήταν κακό να έχει κανείς πλούτη. Απαίτησε μόνο οι απόστολοι και οι εβδομήντα να αφιερώσουν όλα τα εγκόσμια αγαθά τους στο κοινό ζήτημα. Ακόμα και τότε, εξασφάλισε τη συμφέρουσα ρευστοποίηση των περιουσιών τους, όπως στην περίπτωση του αποστόλου Ματθαίου. Ο Ιησούς πολλές φορές συμβούλευε τους ευκατάστατους μαθητές του όπως δίδαξε τον πλούσιο από τη Ρώμη. Ο Κύριος θεωρούσε τη σωστή επένδυση των υπερβολικών κερδών σαν μια νόμιμη μορφή ασφάλειας για το μέλλον και τις αναπόφευκτες δυστυχίες. Όταν το αποστολικό ταμείο ήταν ξέχειλο, ο Ιούδας κατέθεσε χρήματα για να χρησιμοποιηθούν στη συνέχεια όταν ίσως θα υπέφεραν πολύ από έλλειψη εσόδων. Αυτό ο Ιούδας το έκανε μετά από σύσκεψη με τον Ανδρέα. Ο Ιησούς δεν είχε ποτέ σχέση με τα αποστολικά οικονομικά εκτός από τα έξοδα για ελεημοσύνες. Υπήρχε όμως μια οικονομική κατάχρηση, την οποία πολλές φορές καταδίκασε, και αυτή ήταν η άδικη εκμετάλλευση των αδύναμων, αμόρφωτων και λιγότερο πλούσιων ανθρώπων από τους ισχυρούς, πανούργους και πιο έξυπνους συντρόφους τους. Ο Ιησούς δήλωσε ότι τέτοια απάνθρωπη μεταχείριση ανδρών, γυναικών και παιδιών ήταν ασύμβατη με τα ιδανικά της αδελφότητας στη βασιλεία των ουρανών.
(1803.3) 163:3.1 Όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει με τον Ματαδόρμους, ο Πέτρος και ένας αριθμός αποστόλων μαζεύτηκε γύρω του, και καθώς ο νέος αναχωρούσε, ο Ιησούς γύρισε για να αντιμετωπίσει τους αποστόλους και είπε: «Βλέπετε πόσο δύσκολο είναι για εκείνους που έχουν πλούτη να εισέλθουν τελείως στη βασιλεία του Θεού! Η πνευματική λατρεία δεν μπορεί να μοιράζεται με υλιστικές αγάπες. Κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί δυο κυρίους. Έχετε μια παροιμία που λέγει ‘είναι ευκολότερο για μια καμήλα να περάσει από την τρύπα μιας βελόνας παρά για τον ειδωλολάτρη να κληρονομήσει την αιώνια ζωή’. Και σας δηλώνω ότι όσο εύκολο είναι για την καμήλα να περάσει από την τρύπα της βελόνας, το ίδιο είναι και για τους ικανοποιημένους από τον πλούτο ανθρώπους να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών».
(1803.4) 163:3.2 Όταν ο Πέτρος και οι απόστολοι άκουσαν αυτά τα λόγια, εξεπλάγησαν υπερβολικά, τόσο μάλιστα που ο Πέτρος είπε: «Ποιος τότε, Κύριε, μπορεί να σωθεί; Όλοι όσοι έχουν πλούτη θα μείνουν έξω από τη βασιλεία;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Όχι, Πέτρο, αλλά όλοι όσοι θέτουν την εμπιστοσύνη τους στα πλούτη με δυσκολία θα εισέλθουν στην πνευματική ζωή που οδηγεί στην αιώνια πρόοδο. Ακόμα και τότε όμως, πολλά που είναι αδύνατα για τον άνθρωπο δεν είναι αδύνατα για τον ουράνιο Πατέρα, αντίθετα αναγνωρίζουμε ότι με το Θεό όλα τα πράγματα είναι δυνατά».
(1803.5) 163:3.3 Καθώς αποχωρούσαν, ο Ιησούς ήταν πολύ θλιμμένος που ο Ματαδόρμους δεν έμεινε κοντά τους, επειδή τον αγαπούσε πολύ. Και όταν περπάτησαν μέχρι κάτω τη λίμνη, κάθισαν εκεί πλάι στο νερό και ο Πέτρος, μιλώντας εξ ονόματος των δώδεκα (που ήταν όλοι παρόντες τότε), είπε: «Έχουμε μπερδευτεί από τα λόγια σου στον νέο. Μήπως θα απαιτήσουμε από εκείνους που θα μας ακολουθήσουν να παρατήσουν όλα τα επίγεια αγαθά τους;». Και ο Ιησούς είπε: «Όχι, Πέτρο, μόνο εκείνοι που θέλουν να γίνουν απόστολοι και που επιθυμούν να ζουν μαζί μου όπως εσείς και σαν μια οικογένεια. Ο Πατέρας όμως απαιτεί η αγάπη των παιδιών του να είναι καθαρή και αμέριστη. Οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε βρεθεί ανάμεσα σε σας και στην αγάπη για τις αλήθειες της βασιλείας πρέπει να παραδοθεί. Αν ο πλούτος κάποιου δεν εισβάλλει στη ψυχή, είναι χωρίς συνέπειες για την πνευματική ζωή εκείνων που θα εισέλθουν στη βασιλεία».
(1804.1) 163:3.4 Και τότε είπε ο Πέτρος: «Όμως, Κύριε, εγκαταλείψαμε τα πάντα για να σε ακολουθήσουμε, τότε τι θα έχουμε;». Και ο Ιησούς μίλησε και στους δώδεκα: «Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω πως δεν υπάρχει κανένας που άφησε πλούτη, σπίτι, γυναίκα, αδέλφια, γονείς ή παιδιά για χάρη της βασιλείας των ουρανών που δεν θα λάβει πολλαπλάσια σ’ αυτό τον κόσμο, ίσως με κάποιες διώξεις, και στον κόσμο που έρχεται την αιώνια ζωή. Πολλοί όμως που είναι πρώτοι θα γίνουν τελευταίοι, ενώ οι τελευταίοι συχνά θα γίνουν πρώτοι. Ο Πατέρας συναναστρέφεται με τα πλάσματά του ανάλογα με τις ανάγκες τους και υπακούοντας στους δίκαιους νόμους του, τους γεμάτους ευσπλαχνία και στοργική σκέψη για την ευημερία του σύμπαντος.
(1804.2) 163:3.5 Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με ένα νοικοκύρη που έχει πολλούς εργάτες στη δούλεψή του και ο οποίος νωρίς το πρωί πήγε να προσλάβει εργάτες για να δουλέψουν στον αμπελώνα του. Όταν συμφώνησε με τους εργάτες να τους πληρώνει ένα δηνάριο την ημέρα, τους έστειλε στον αμπελώνα. Μετά κατά τις εννέα βγήκε πάλι και βλέποντας άλλους εργάτες να βρίσκονται άνεργοι στην αγορά, τους είπε: ‘Πηγαίνετε να δουλέψετε στον αμπελώνα μου και θα σας πληρώσω με ό,τι είναι το σωστό’. Και πήγαν και αυτοί αμέσως να δουλέψουν. Πάλι κατά τις δώδεκα και κατά τις τρεις βγήκε να βρει εργάτες. Και πηγαίνοντας στην αγορά κατά τις πέντε το απόγευμα, βρήκε κι άλλους να είναι χωρίς δουλειά και τους ρώτησε, ‘Γιατί στέκεστε χωρίς να κάνετε κάτι, όλη την ημέρα;’, και οι άνδρες απάντησαν, ‘Επειδή κανένας δεν μας προσέλαβε’. Τότε είπε ο νοικοκύρης: ‘Πηγαίνετε κι εσείς να εργαστείτε στον αμπελώνα μου και θα σας πληρώσω με ό,τι είναι το σωστό’.
(1804.3) 163:3.6 Όταν ήρθε το βράδυ, ο ιδιοκτήτης του αμπελώνα είπε στον οικονόμο του: ‘Φώναξε τους εργάτες και πλήρωσε τους μισθούς τους, αρχίζοντας με τους τελευταίους και τελειώνοντας με τους πρώτους’. Όταν ήρθαν εκείνοι που είχαν προσληφθεί στις πέντε, έλαβαν ένα δηνάριο ο καθένας, και έτσι έγινε και με καθένα από τους άλλους εργάτες. Όταν οι άνδρες που προσλήφθηκαν στην αρχή της ημέρας είδαν πόσο είχαν πληρωθεί οι τελευταίοι, περίμεναν να λάβουν περισσότερα από το ποσό που είχαν συμφωνήσει. Όμως έλαβαν μόνο ένα δηνάριο, παρόμοια με τους λοιπούς άνδρες. Και όταν ο καθένας από αυτούς πληρώθηκε, παραπονέθηκαν στον ιδιοκτήτη, λέγοντας: ‘Αυτοί οι άνδρες που προσλήφθηκαν τελευταίοι, δούλεψαν μόνο μια ώρα, και όμως πληρώθηκαν το ίδιο με μας που φέραμε το φορτίο όλης της ημέρας μέσα στον καυτό ήλιο’.
(1804.4) 163:3.7 Τότε απάντησε ο ιδιοκτήτης: ‘Φίλοι μου, δεν σας αδικώ. Δεν συμφώνησε ο καθένας σας να εργαστεί για ένα δηνάριο την ημέρα; Πάρτε τώρα αυτό που σας ανήκει και φύγετε, γιατί είναι επιθυμία μου να δώσω σ’ εκείνους που ήρθαν τελευταίοι όσα έδωσα και σε σας. Μήπως δεν μπορώ να κάνω αυτό που θέλω; Ή μήπως ενοχλείστε από τη γενναιοδωρία μου επειδή θέλω να φανώ καλός και να δείξω έλεος;».
(1804.5) 163:4.1 Ήταν μια συναρπαστική ώρα στον Καταυλισμό της Μαγαδάν, την ημέρα που οι εβδομήντα ξεκίνησαν για την πρώτη τους αποστολή. Νωρίς εκείνο το πρωί, στην τελευταία του ομιλία με τους εβδομήντα, ο Ιησούς έδωσε έμφαση στα παρακάτω:
(1804.6) 163:4.2 1. Το ευαγγέλιο της βασιλείας πρέπει να κηρυχθεί σε όλο τον κόσμο, σε ειδωλολάτρες καθώς και σε Ιουδαίους.
(1804.7) 163:4.3 2. Ενώ θα φροντίζετε τους αρρώστους, αποφύγετε να διδάξετε την προσδοκία θαυμάτων.
(1805.1) 163:4.4 3. Κηρύξτε μια πνευματική αδελφότητα για τα παιδιά του Θεού, όχι ένα βασίλειο με εξωτερικά στοιχεία εγκόσμιας δύναμης και υλιστικής δόξας.
(1805.2) 163:4.5 4. Αποφύγετε να χάνετε το χρόνο σε πολλές κοινωνικές επισκέψεις και άλλα ασήμαντα πράγματα τα οποία μπορεί να σας αποσπάσουν από την εγκάρδια αφοσίωση στο κήρυγμα του ευαγγελίου.
(1805.3) 163:4.6 5. Αν το πρώτο σπίτι που θα διαλέξετε για βάση αποδειχτεί ότι είναι άξιο σπίτι, παραμείνετε εκεί όλη την περίοδο της διαμονής σας σ’ εκείνη την πόλη.
(1805.4) 163:4.7 6. Ξεκαθαρίστε σε όλους τους πιστούς ότι ήρθε ο καιρός για μια ανοιχτή αντιπαράθεση με τους θρησκευτικούς αρχηγούς των Ιουδαίων της Ιερουσαλήμ.
(1805.5) 163:4.8 7. Διδάξτε ότι όλο το καθήκον ενός ανθρώπου συνοψίζεται σε αυτή τη μοναδική εντολή: Αγάπα τον Κύριο και Θεό σου με όλη τη διάνοια και την ψυχή σου και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. (Αυτό θα το δίδασκαν σαν τη μόνη υποχρέωση του ανθρώπου, αντί των 613 κανόνων της ζωής που ανέπτυσσαν οι Φαρισαίοι).
(1805.6) 163:4.9 Όταν ο Ιησούς μίλησε έτσι στους εβδομήντα ενώπιον όλων των αποστόλων και των μαθητών, ο Σίμων Πέτρος τους πήρε χώρια και τους κήρυξε το λόγο της χειροτονίας τους, που ήταν μια επεξεργασία του λόγου που είχε εκφωνήσει ο Κύριος, την ώρα που είχε θέσει τα χέρια του επάνω τους και τους έχρησε αγγελιαφόρους της βασιλείας. Ο Πέτρος παρότρυνε τους εβδομήντα να συμπεριλάβουν στη ζωή τους τις ακόλουθες αρετές:
(1805.7) 163:4.10 1. Εξαγιασμένη αφοσίωση. Να προσεύχονται πάντα για να σταλούν περισσότεροι εργάτες στο θερισμό του ευαγγελίου. Εξήγησε ότι, όταν κάποιος προσεύχεται γι αυτό, να λέγει περίπου κάτι σαν, «Εδώ είμαι, στείλε με». Τους παρακίνησε να μην παραμελούν την καθημερινή λατρεία τους.
(1805.8) 163:4.11 2. Αληθινό κουράγιο. Τους προειδοποίησε ότι θα αντιμετωπίσουν την έχθρα και να είναι βέβαιοι ότι θα συναντήσουν καταδίωξη. Ο Πέτρος τους είπε ότι η αποστολή τους δεν ήταν για δειλούς και συμβούλεψε εκείνους που φοβόντουσαν να βγουν έξω πριν ξεκινήσουν. Κανένας όμως δεν έκανε πίσω.
(1805.9) 163:4.12 3. Πίστη και εμπιστοσύνη. Πρέπει να πάνε στη σύντομη αυτή αποστολή τους παντελώς χωρίς εφόδια, πρέπει να εμπιστευθούν τον Πατέρα για τροφή και κατάλυμα και όλα τα άλλα αναγκαία.
(1805.10) 163:4.13 4. Ζήλος και πρωτοβουλία. Πρέπει να διακατέχονται από ζήλο και σώφρονα ενθουσιασμό. Πρέπει να υπηρετήσουν αυστηρά το έργο του Κυρίου τους. Ο χαιρετισμός ανατολικού τύπου ήταν μια εκτενής και περίτεχνη ιεροτελεστία, συνεπώς τους είχε δοθεί εντολή να «μην χαιρετήσουν κανένα στο δρόμο», και αυτή ήταν ένας συνηθισμένος τρόπος του λέγειν, για να προτρέψουν κάποιον να ασχοληθεί με τη δουλειά του χωρίς χάσιμο χρόνου. Δεν είχε να κάνει με την περίπτωση του φιλικού χαιρετισμού.
(1805.11) 163:4.14 5. Ευγένεια και αβροφροσύνη. Ο Κύριος τους είχε δώσει εντολή να αποφύγουν περιττό χάσιμο χρόνου σε κοινωνικές τελετουργίες, αλλά τους επέβαλλε την αβροφροσύνη προς όλους εκείνους με τους οποίους θα έρχονταν σε επαφή. Έπρεπε να δείξουν κάθε ευγένεια σ’ εκείνους που θα τους φιλοξενούσαν στα σπίτια τους. Τους είχε προειδοποιήσει αυστηρά να μην αφήσουν ένα ταπεινό σπιτικό για να φιλοξενηθούν από ένα πιο άνετο ή πιο σημαντικό.
(1805.12) 163:4.15 6. Φροντίδα για τους άρρωστους. Οι εβδομήντα είχαν επιφορτισθεί από τον Πέτρο να ψάξουν για άρρωστους στο μυαλό και το σώμα και να κάνουν παν το δυνατό ώστε να επιφέρουν την ανακούφιση ή τη θεραπεία από τις ασθένειές τους.
(1805.13) 163:4.16 Και αφού τους δόθηκαν αυτές οι εντολές και τα καθήκοντα, αναχώρησαν ανά δυο, για την αποστολή τους στη Γαλιλαία, τη Σαμάρεια και την Ιουδαία.
(1806.1) 163:4.17 Αν και οι Ιουδαίοι είχαν μια παράξενη άποψη για τον αριθμό εβδομήντα, μερικές φορές σκεπτόμενοι ότι τα ειδωλολατρικά έθνη ήταν εβδομήντα στον αριθμό, και αν και αυτοί οι εβδομήντα αγγελιαφόροι θα πήγαιναν να διαδώσουν το ευαγγέλιο σε όλους τους λαούς, όσο μακριά μπορούμε να αντιληφθούμε, ήταν τελείως συμπτωματικό που αυτή η ομάδα αριθμούσε ακριβώς εβδομήντα. Είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς θα είχε δεχτεί μισή ντουζίνα άλλους ακόμα, αλλά δεν ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα της εγκατάλειψης πλούτου και οικογενειών.
(1806.2) 163:5.1 Ο Ιησούς και οι δώδεκα προετοιμάζονταν τώρα να εγκαταστήσουν το τελευταίο αρχηγείο τους στην Περαία, κοντά στην Πέλλα, όπου ο Κύριος είχε βαφτιστεί στον Ιορδάνη. Οι τελευταίες ημέρες του Νοεμβρίου είχαν ξοδευτεί σε σύσκεψη στη Μαγαδάν, και την Τρίτη 6 Δεκεμβρίου, όλη η ομάδα των τριακοσίων ξεκίνησε το χάραμα, με όλα τους τα υπάρχοντα για να περάσουν τη νύχτα κοντά στην Πέλλα δίπλα στο ποτάμι. Αυτό ήταν το ίδιο μέρος, κοντά στην πηγή, που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε παραμείνει με την κατασκήνωσή του αρκετά χρόνια πρωτύτερα.
(1806.3) 163:5.2 Μετά τη διάλυση της κατασκήνωσης στη Μαγαδάν, ο Δαυίδ Ζεβεδαίος επέστρεψε στη Βηθσαϊδά και άρχισε αμέσως να περικόπτει την υπηρεσία των αγγελιαφόρων. Η βασιλεία έπαιρνε μια νέα τροπή. Καθημερινά, προσκυνητές έφταναν από όλα τα μέρη της Παλαιστίνης ακόμα και από απομακρυσμένες περιοχές της ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ενίοτε πιστοί ήρθαν από τη Μεσοποταμία και από τις χώρες ανατολικά του Τίγρη. Συνεπώς, την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου, ο Δαυίδ με τη βοήθεια του σώματος των αγγελιαφόρων, φόρτωσε σε υποζύγια τα υλικά της κατασκήνωσης, φυλαγμένα τότε στο σπίτι του πατέρα του, με τα οποία είχε άλλοτε οργανώσει την κατασκήνωση της Βηθσαϊδά, δίπλα στη λίμνη. Αποχαιρετώντας τη Βηθσαϊδά για την ώρα, προχώρησε προς την παραλία της λίμνης και κατά μήκος του Ιορδάνη μέχρις ενός σημείου, περίπου μισό μίλι βορειότερα της αποστολικής κατασκήνωσης. Και σε λιγότερο από μια εβδομάδα ετοιμάστηκε να προσφέρει φιλοξενία σε περίπου χίλιους πεντακόσιους προσκυνητές επισκέπτες. Η αποστολική κατασκήνωση μπορούσε να κοιμίσει περίπου πεντακόσιους. Ήταν η εποχή των βροχών στην Παλαιστίνη, και αυτές οι φροντίδες ήταν απαραίτητες για να εξυπηρετήσουν τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των αναζητητών, ενθέρμων κατά το πλείστον, που ερχόντουσαν στην Περαία για να δουν τον Ιησού και να ακούσουν την διδασκαλία του.
(1806.4) 163:5.3 Ο Δαυίδ τα έκανε όλα αυτά με δική του πρωτοβουλία, αν και είχε συζητήσει με τον Φίλιππο και τον Ματθαίο στη Μαγαδάν. Χρησιμοποίησε το μεγαλύτερο μέρος από το προηγούμενο σώμα των αγγελιαφόρων σαν βοηθούς του για να οργανώσει αυτή την κατασκήνωση. Τώρα χρησιμοποιούσε λιγότερους από είκοσι άνδρες στην υπηρεσία των κανονικών αγγελιαφόρων. Κοντά στα τέλη Δεκεμβρίου και πριν από την επιστροφή των εβδομήντα, οκτακόσιοι επισκέπτες περίπου είχαν συγκεντρωθεί γύρω από τον Κύριο, και είχαν βρει κατάλυμα στην κατασκήνωση του Δαυίδ.
(1806.5) 163:6.1 Την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου, ενώ ο Ιησούς βρισκόταν στους κοντινούς λόφους με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, οι εβδομήντα αγγελιαφόροι έφταναν κατά ζεύγη, συνοδευόμενοι από πολλούς πιστούς, στο αρχηγείο της Πέλλας. Οι εβδομήντα συγκεντρώθηκαν στο μέρος της διδασκαλίας κατά τις πέντε, όταν ο Ιησούς γύρισε στην κατασκήνωση. Το βραδινό φαγητό καθυστέρησε περισσότερο από μια ώρα, ενόσω οι ενθουσιώδεις του ευαγγελίου της βασιλείας, αφηγούνταν τις εμπειρίες τους. Οι αγγελιαφόροι του Δαυίδ είχαν μεταφέρει πολλές από τις ειδήσεις αυτές στους αποστόλους τις προηγούμενες εβδομάδες, αλλά ήταν πράγματι γοητευτικό να ακούει κανείς τους νεοχειροτονημένους δασκάλους του ευαγγελίου να αφηγούνται προσωπικά πώς οι ‘πεινασμένοι’ Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες είχαν δεχτεί το μήνυμά τους. Τελικά ο Ιησούς μπορούσε να βλέπει άνδρες να διαδίδουν τα καλά νέα χωρίς την προσωπική παρουσία του. Ο Κύριος γνώριζε τώρα ότι μπορούσε να αφήσει τον κόσμο αυτό χωρίς να εμποδίζεται σοβαρά η πρόοδος της βασιλείας.
(1807.1) 163:6.2 Όταν οι εβδομήντα διηγήθηκαν πως «ακόμα και οι διάβολοι υποτάσσοντο» σ’ αυτούς, αναφερόντουσαν στις θαυματουργικές θεραπείες που είχαν ενεργήσει στις περιπτώσεις θυμάτων νευρικών διαταραχών. Παρόλ’ αυτά, λίγες περιπτώσεις υπήρξαν πραγματικής πνευματικής κατοχής που ανακουφίστηκαν από τους υπηρέτες αυτούς, και αναφερόμενος σε αυτούς ο Ιησούς είπε: «Δεν είναι παράξενο που αυτά τα ανυπάκουα κατώτερα πνεύματα υποτάχθηκαν σε σας, δεδομένου ότι πρόσεξα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή από τον ουρανό. Αλλά μη χαίρεστε υπερβολικά γι αυτό, επειδή σας δηλώνω ότι, μόλις επιστρέψω στον Πατέρα μου, θα στείλουμε το πνεύμα μας στις διάνοιες των ανθρώπων, έτσι ώστε δεν θα μπορούν πλέον αυτά τα παραπλανημένα πνεύματα να μπαίνουν στη σκέψη των άτυχων θνητών. Χαίρομαι μαζί σας που έχετε δύναμη με τους ανθρώπους, αλλά μην το παίρνετε επάνω σας, εξαιτίας αυτής της εμπειρίας, αλλά αντίθετα να χαίρεστε επειδή τα ονόματά σας είναι γραμμένα στους καταλόγους του ουρανού, και επειδή έτσι θα συνεχίσετε μια σταδιοδρομία πνευματικής κατάκτησης χωρίς τέλος.
(1807.2) 163:6.3 Εκείνο το χρονικό διάστημα, ακριβώς πριν μοιραστούν το βραδινό φαγητό τους, ο Ιησούς βίωσε μια από εκείνες τις σπάνιες στιγμές συναισθηματικής έκστασης στην οποία οι οπαδοί του σποραδικά είχαν υπάρξει μάρτυρες. Είπε ο Ιησούς: «Σ’ ευχαριστώ, Πατέρα μου, Κύριε του ουρανού και της γης, που ενώ το θαυμαστό αυτό ευαγγέλιο ήταν κρυμμένο από τους σοφούς και τους αυτοδικαιωμένους, το πνεύμα αποκάλυψε όλη την πνευματική δόξα σ’ αυτά τα παιδιά της βασιλείας. Ναι, Πατέρα μου, θα σου ήταν ευάρεστο να το κάνεις αυτό, και χαίρομαι που γνωρίζω ότι τα καλά νέα θα εξαπλωθούν σε όλο τον κόσμο ακόμα και μετά την επιστροφή μου σε σένα και στο έργο το οποίο μου έχεις δώσει να εκτελέσω. Είμαι βαθιά συγκινημένος καθώς αντιλαμβάνομαι ότι θα παραδώσεις όλη την εξουσία στα χέρια μου, που μόνο εσύ γνωρίζεις ποιος είμαι, και που μόνο εγώ σε γνωρίζω πραγματικά, και εκείνοι στους οποίους σε αποκάλυψα. Και όταν θα έχω τελειώσει την αποκάλυψη αυτή στους θνητούς αδελφούς μου, θα συνεχίσω την αποκάλυψη στα δημιουργήματά σου στους ουρανούς».
(1807.3) 163:6.4 Όταν ο Ιησούς μίλησε με αυτό τον τρόπο στον Πατέρα του, στράφηκε κατά μέρος για να μιλήσει στους αποστόλους του και στους εξυπηρετητές. «Ευλογημένα είναι τα μάτια που βλέπουν και τα αυτιά που ακούνε αυτά τα πράγματα. Θα σας πω ότι πολλοί προφήτες και πολλοί μεγάλοι άνδρες της παλιάς εποχής είχαν επιθυμήσει να παρατηρήσουν όσα εσείς σήμερα βλέπετε, αλλά δεν τους δωρίθηκε. Και πολλές γενιές παιδιών του φωτός που πρόκειται να έρθουν, όταν ακούσουν γι αυτά τα πράγματα, θα σας ζηλέψουν που εσείς ακούσατε και είδατε αυτά».
(1807.4) 163:6.5 Μετά, απευθυνόμενος σε όλους τους μαθητές, είπε: «Ακούσατε πόσες πόλεις και χωριά δέχτηκαν τα καλά νέα της βασιλείας, και με ποιο τρόπο έγιναν δεκτοί οι εξυπηρετητές και οι διδάσκαλοί μου από τους Ιουδαίους και τους ειδωλολάτρες. Και είναι πραγματικά ευλογημένες οι κοινότητες αυτές που επέλεξαν να πιστέψουν στο ευαγγέλιο της βασιλείας. Συμφορά όμως θα πέσει πάνω στους κατοίκους της Χοραζίν, της Βηθσαϊδά-Ιουλίας και της Καπερναούμ, τις πόλεις που δεν δέχτηκαν τους αγγελιαφόρους αυτούς. Σας δηλώνω πως αν αυτά τα θαύματα που έγιναν σ’ αυτές τις πόλεις είχαν γίνει στην Τύρο και τη Σιδώνα, ο λαός αυτών, των αποκαλούμενων ειδωλολατρικών πόλεων, θα είχε προ πολλού μετανοήσει με σάκους και στάχτες. Αλήθεια, θα υποφέρουν λιγότερο η Τύρος και η Σιδώνα κατά την ημέρα της κρίσεως».
(1807.5) 163:6.6 Την επόμενη ημέρα, το Σάββατο, ο Ιησούς πήρε χώρια τους εβδομήντα και τους είπε: «Πραγματικά ευχαριστήθηκα μαζί σας όταν γυρίσατε, φέρνοντας τα καλά νέα από την υποδοχή του ευαγγελίου της βασιλείας από τόσο πολύ κόσμο σκορπισμένο σε όλη τη Γαλιλαία, τη Σαμάρεια και την Ιουδαία. Γιατί όμως είσαστε τόσο εκπληκτικά καλόκεφοι; Δεν περιμένατε ότι το μήνυμά σας θα εκδήλωνε δυναμισμό στην παραδοχή του; Με τόση λίγη πίστη πήγατε να κηρύξετε το ευαγγέλιο, ώστε επιστρέψατε τόσο έκπληκτοι από την αποτελεσματικότητά του; Και τώρα, αν και δεν θέλω να καταστείλω το πνεύμα χαράς που έχετε, σας προειδοποιώ αυστηρά για τα ψήγματα υπεροψίας, πνευματικής υπεροψίας . Αν μπορούσατε να κατανοήσετε την πτώση του Λούσιφερ, αυτού του άδικου, θα αποφεύγατε σοβαρά όλες τις μορφές πνευματικής υπεροψίας.
(1808.1) 163:6.7 Έχετε εισχωρήσει στο μεγάλο αυτό έργο της διδασκαλίας του θνητού ανθρώπου ότι είναι παιδί του Θεού. Σας έδειξα τον τρόπο, πηγαίνετε και πράξετε το καθήκον σας και μην αποκάμετε στο να κάνετε το καλό. Σε όλους εσάς και σε όλους που θα ακολουθήσουν τα βήματά σας δια μέσου των αιώνων, λέγω: Στέκομαι πάντα δίπλα, και η πρόσκληση-κλήση μου είναι, και πάντα θα είναι, Ελάτε σε μένα όλοι όσοι μοχθείτε και είστε βαριά φορτωμένοι και θα σας ξεκουράσω. Βάλτε το ζυγό μου επάνω σας και μάθετε για μένα, γιατί είμαι αληθινός και πιστός και θα βρείτε πνευματική ανάπαυση για τις ψυχές σας».
(1808.2) 163:6.8 Και αυτοί βρήκαν ότι τα λόγια του Κυρίου ήταν αληθινά όταν υπέβαλαν σε δοκιμασία τις υποσχέσεις του. Και από εκείνη την ημέρα αμέτρητες χιλιάδες δοκίμασαν επίσης και απέδειξαν τη βεβαιότητα αυτών των ίδιων υποσχέσεων.
(1808.3) 163:7.1 Οι επόμενες λίγες ημέρες ήταν πολυάσχολες στην κατασκήνωση της Πέλλας. Οι προετοιμασίες για την αποστολή στην Περαία είχαν ολοκληρωθεί. Ο Ιησούς και οι συνεργάτες του θα αναλάμβαναν την τελευταία τους αποστολή, τρεις μήνες περιοδεία σε όλη την Περαία, η οποία έληξε μόνο με την είσοδο του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ για το τελικό έργο του στη γη. Όλη αυτή την περίοδο το αρχηγείο του Ιησού και οι δώδεκα απόστολοι παρέμειναν εδώ στην κατασκήνωση της Πέλλας.
(1808.4) 163:7.2 Δεν ήταν πια απαραίτητο για τον Ιησού να πηγαίνει και να διδάσκει τον κόσμο. Τώρα ερχόντουσαν σ’ αυτόν σε αριθμούς που αύξαναν κάθε εβδομάδα και από όλα τα μέρη, όχι μόνο από την Παλαιστίνη αλλά από όλο το ρωμαϊκό κόσμο και από την Εγγύς Ανατολή. Αν και ο Κύριος συμμετείχε στην περιοδεία των εβδομήντα στην Περαία, περνούσε πολύ χρόνο στην κατασκήνωση της Πέλλας, διδάσκοντας τα πλήθη και εκπαιδεύοντας τους δώδεκα. Όλη αυτή την περίοδο των τριών μηνών, τουλάχιστον δέκα απόστολοι παρέμειναν με τον Ιησού. Το σώμα των γυναικών ετοιμάστηκε επίσης να αναχωρήσει, ανά δυο, μαζί με τους εβδομήντα για να εργαστούν στις μεγαλύτερες πόλεις της Περαίας.
(1808.5) 163:7.3 Το αρχικό σώμα των δώδεκα γυναικών είχε πρόσφατα εκπαιδεύσει ένα μεγαλύτερο σώμα από πενήντα γυναίκες στο έργο της κατ’ οίκον επίσκεψης και στην τέχνη να φροντίζουν τους αρρώστους και τους πάσχοντες. Η Περπέτουα, η γυναίκα του Σίμωνα Πέτρου, έγινε μέλος αυτού του νέου τμήματος του γυναικείου σώματος και της είχαν εμπιστευθεί την αρχηγεία για το ευρύτερο γυναικείο έργο υπό τον Άμπνερ. Μετά την Πεντηκοστή παρέμεινε με τον επιφανή άνδρα της, συνοδεύοντάς τον σε όλες τις ιεραποστολικές περιοδείες του. Και την ημέρα που ο Πέτρος σταυρώθηκε στη Ρώμη, αυτή δόθηκε σαν τροφή στα άγρια θηρία στην αρένα. Το καινούργιο γυναικείο σώμα είχε επίσης σαν μέλη και τις γυναίκες του Φίλιππου και του Ματθαίου και τη μητέρα του Ιακώβου και του Ιωάννη.
(1808.6) 163:7.4 Το έργο της βασιλείας ετοιμαζόταν τώρα να εισέλθει στην τελική του φάση κάτω από την προσωπική αρχηγεία του Ιησού. Και αυτή η παρούσα φάση είχε πνευματικό βάθος σε αντίθεση με την εποχή των προηγούμενων ημερών της δημοτικότητας στη Γαλιλαία, που τα πλήθη που ακολουθούσαν τον Κύριο αναζητούσαν να δουν θαύματα. Όμως, υπήρχε ακόμα ένας αριθμός οπαδών που είχαν μόνο υλιστικό ενδιαφέρον και που απέτυχαν να κατανοήσουν την αλήθεια ότι η βασιλεία των ουρανών είναι η πνευματική αδελφότητα του ανθρώπου θεμελιωμένη πάνω στο αιώνιο γεγονός της παγκόσμιας πατρότητας του Θεού.
(1809.1) 164:0.1 Καθώς ολοκληρωνόταν η εγκατάσταση της κατασκήνωσης στην Πέλλα, ο Ιησούς, παίρνοντας μαζί του το Ναθαναήλ και το Θωμά, πήγε μυστικά στην Ιερουσαλήμ για να παρευρεθεί στη γιορτή του καθαγιασμού. Μόνο αφού πέρασαν τον Ιορδάνη στη διάβαση της Βηθανίας, αντιλήφθηκαν οι δυο απόστολοι ότι ο Κύριός τους πήγαινε στην Ιερουσαλήμ. Όταν κατάλαβαν ότι είχε πρόθεση να είναι πράγματι παρών στη γιορτή του καθαγιασμού, διαμαρτυρήθηκαν σ’ αυτόν πολύ έντονα, και μεταχειριζόμενοι κάθε είδους επιχείρημα, προσπάθησαν να τον μεταπείσουν. Αλλά οι προσπάθειές τους ήταν μάταιες. Ο Ιησούς ήταν αποφασισμένος να επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ. Σε όλες τις ικεσίες τους και σε όλες τις προειδοποιήσεις τους που επεσήμαιναν με έμφαση την αφροσύνη και τον κίνδυνο να τον συλλάβουν οι άνθρωποι του Σανχεντρίν, αυτός απάντησε μόνο: «Θέλω να δώσω στους διδασκάλους αυτούς του Ισραήλ άλλη μια ευκαιρία να δουν το φως, πριν φτάσει η ώρα μου».
(1809.2) 164:0.2 Καθώς βάδιζαν προς την Ιερουσαλήμ, οι δυο απόστολοι συνέχισαν να εκφράζουν τα συναισθήματα φόβου τους και να εξωτερικεύουν τις αμφιβολίες τους για τη σωφροσύνη ενός τόσο υπεροπτικού εγχειρήματος. Έφτασαν στην Ιεριχώ κατά τις τεσσερισήμισι και ετοιμάστηκαν να περάσουν εκεί τη νύχτα τους.
(1809.3) 164:1.1 Εκείνο το βράδυ μια αρκετά μεγάλη παρέα συγκεντρώθηκε γύρω από τον Ιησού και τους δυο αποστόλους για να κάνουν ερωτήσεις, πολλές από τις οποίες απάντησαν οι απόστολοι, ενώ άλλες τις σχολίασε ο Κύριος. Στην πορεία της βραδινής συζήτησης, κάποιος νομομαθής, ζητώντας να περιπλέξει τον Ιησού σε μια αντιπαράθεση που θα τον εξέθετε, είπε: «Διδάσκαλε, θα ήθελα να σε ρωτήσω τι ακριβώς θα πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Τι είναι γραμμένο στο νόμο και τους προφήτες; Τι διαβάζεις στις Γραφές;». Ο νομομαθής, γνωρίζοντας τις διδασκαλίες και του Ιησού αλλά και των Φαρισαίων, απάντησε: «Να αγαπάς τον Κύριο και Θεό σου με όλη την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμή σου, και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Τότε είπε ο Ιησούς: «Απάντησες σωστά, αν το κάνεις αλήθεια αυτό, θα σε οδηγήσει στην αιώνια ζωή».
(1809.4) 164:1.2 Ο νομομαθής όμως δεν ήταν ολότελα έντιμος ρωτώντας αυτή την ερώτηση και επιθυμώντας να δικαιωθεί, ελπίζοντας συγχρόνως να φέρει σε δύσκολη θέση τον Ιησού, επιχείρησε να κάνει ακόμα μια ερώτηση. Πλησιάζοντας περισσότερο τον Κύριο, είπε: «Όμως, Διδάσκαλε, θα ήθελα να μου πεις ποιος ακριβώς είναι ο πλησίον μου;». Ο νομομαθής έκανε την ερώτηση αυτή ελπίζοντας να παγιδεύσει τον Ιησού στο να κάνει κάποια αναφορά που θα αντέκρουε τον ιουδαϊκό νόμο ο οποίος διευκρίνιζε πως ο πλησίον κάποιου ήταν «το παιδί του λαού κάποιου». Οι Ιουδαίοι θεωρούσαν όλους τους άλλους σαν «εθνικά σκυλιά». Ο νομομαθής αυτός ήταν κάπως εξοικειωμένος με τις διδασκαλίες του Ιησού και επομένως ήξερε καλά ότι ο Κύριος σκεφτόταν διαφορετικά. Με τον τρόπο αυτό έλπιζε να τον κάνει να πει κάτι που θα ερμηνευόταν σαν επίθεση κατά του ιερού νόμου.
(1810.1) 164:1.3 Ο Ιησούς όμως διέκρινε το κίνητρο του νομομαθή και αντί να πέσει στην παγίδα, προχώρησε λέγοντας στους ακροατές του μια ιστορία, μια ιστορία που μπορούσε να εκτιμηθεί από κάθε ακροατήριο της Ιεριχούς. Είπε ο Ιησούς: «Κάποιος άνδρας πήγαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, και έπεσε στα χέρια ανελέητων ληστών, οι οποίοι τον λήστεψαν, τον έγδυσαν, τον χτύπησαν και αναχώρησαν, αφήνοντάς τον μισοπεθαμένο. Πολύ σύντομα, τυχαία, κάποιος ιερέας πέρναγε από το δρόμο και όταν πλησίασε τον πληγωμένο άνδρα, βλέποντας την άσχημη κατάστασή του, προσπέρασε από την απέναντι πλευρά του δρόμου. Κατά τον ίδιο τρόπο ένας Λευίτης επίσης, όταν πλησίασε και είδε τον άνδρα, προσπέρασε από την απέναντι πλευρά. Λοιπόν, περίπου αυτή την ώρα, κάποιος Σαμαρείτης, καθώς ταξίδευε για την Ιεριχώ, συνάντησε τυχαία τον πληγωμένο άνδρα. Και όταν είδε πόσο είχε ληστευθεί και χτυπηθεί, αισθάνθηκε συμπόνια και πλησιάζοντάς τον, περιποιήθηκε τις πληγές του, χύνοντας λάδι και κρασί και βάζοντας τον άνδρα πάνω στο δικό του ζώο, τον μετέφερε στο πανδοχείο και τον φρόντισε. Και το πρωί έβγαλε λίγα χρήματα και αφού τα έδωσε στον πανδοχέα, είπε: ‘Περιποιήσου το φίλο μου καλά, και αν ξοδέψεις περισσότερα, όταν θα επιστρέψω πάλι, θα σε ξεπληρώσω’. Τώρα σας ερωτώ: Ποιος από αυτούς τους τρεις αποδείχτηκε πως ήταν ο πλησίον αυτού που έπεσε μέσα στους ληστές;». Και όταν ο νομομαθής κατάλαβε ότι είχε πέσει στη δική του παγίδα, αποκρίθηκε: «Αυτός που έδειξε έλεος σ’ αυτόν». Και ο Ιησούς είπε: «Πήγαινε και συ και κάνε το ίδιο».
(1810.2) 164:1.4 Ο νομομαθής απάντησε, «Αυτός που έδειξε έλεος», για να αποφύγει να αναφέρει εκείνη τη μισητή λέξη, Σαμαρείτης. Ο νομομαθής αναγκάστηκε να δώσει τη σωστή απάντηση στην ερώτηση, «Ποιος είναι ο πλησίον μου;», την οποία επιθυμούσε να δώσει ο Ιησούς, και την οποία, αν ο Ιησούς είχε προφέρει, θα είχε απευθείας μπλεχθεί με την κατηγορία του αιρετικού. Ο Ιησούς όχι μόνο ενέπλεξε τον ανέντιμο νομομαθή, αλλά είπε στους ακροατές του μια ιστορία η οποία ήταν συγχρόνως μια όμορφη νουθεσία για όλους τους οπαδούς του και μια θαυμάσια επίπληξη για όλους τους Ιουδαίους αναφορικά με τη στάση τους απέναντι στους Σαμαρείτες. Και αυτή η ιστορία συνέχισε να προάγει την αδελφική αγάπη μεταξύ όλων εκείνων που στη συνέχεια πίστεψαν στο ευαγγέλιο του Ιησού.
(1810.3) 164:2.1 Ο Ιησούς είχε παραστεί στη γιορτή της αρτοφορίας για να μπορέσει να αναγγείλει το ευαγγέλιο στους προσκυνητές από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας. Τώρα πήγε στη γιορτή του καθαγιασμού για ένα μόνο σκοπό: να δώσει στο Σανχεντρίν και στους αρχηγούς των Ιουδαίων άλλη μια ευκαιρία να δούνε το φως. Το σημαντικότερο γεγονός αυτών των λίγων ημερών στην Ιερουσαλήμ συνέβη την Παρασκευή τη νύχτα στο σπίτι του Νικόδημου. Εδώ είχαν μαζευτεί καμιά εικοσιπενταριά Ιουδαίοι αρχηγοί που πίστευαν στη διδασκαλία του Ιησού. Ανάμεσα στην ομάδα ήταν δεκατέσσερις άνδρες που τότε ήταν, ή είχαν πρόσφατα σταματήσει να είναι, μέλη του Σανχεντρίν. Στη συνάντηση παρευρίσκοντο ο Έμπερ, ο Ματαδόρμους και ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία.
(1810.4) 164:2.2 Στην περίπτωση αυτή οι ακροατές του Ιησού ήταν όλοι μορφωμένοι άνδρες, και αμφότεροι οι δυο απόστολοί του είχαν εκπλαγεί από την ευρύτητα και το βάθος των παρατηρήσεων που έκανε ο Κύριος στη διακεκριμένη αυτή ομάδα. Από την εποχή που είχε διδάξει στην Αλεξάνδρεια, τη Ρώμη και στα νησιά της Μεσογείου, δεν είχε επιδείξει ξανά τόση γνώση και δεν είχε εμφανίσει τόση κατανόηση για τις υποθέσεις των ανθρώπων, αμφότερα κοσμικές και θρησκευτικές.
(1810.5) 164:2.3 Όταν αυτή η μικρή συνάντηση διαλύθηκε, όλοι αναχώρησαν, αμήχανοι από την προσωπικότητα του Κυρίου, γοητευμένοι από το γλυκό τρόπο του και με αγάπη για τον άνδρα. Προσπάθησαν να συμβουλέψουν τον Ιησού σχετικά με την επιθυμία του να κερδίσει τα εναπομείναντα μέλη του Σανχεντρίν. Ο Κύριος άκουγε προσεκτικά, αλλά σιωπηλά, όλες τις προτάσεις τους. Ήξερε καλά πως κανένα από τα σχέδιά τους δεν θα δούλευε. Μάντευε ότι η πλειονότητα των Ιουδαίων αρχηγών δεν θα δεχόντουσαν ποτέ το ευαγγέλιο της βασιλείας. Παρόλα αυτά, έδωσε σε όλους τους μια ακόμα ευκαιρία για να επιλέξουν. Όταν όμως αναχώρησε εκείνη τη νύχτα, με το Ναθαναήλ και το Θωμά, για να μείνει στο Όρος των Ελαιών, δεν είχε ακόμα αποφασίσει τη μέθοδο που θα ακολουθούσε για να φέρει το έργο του μια φορά ακόμα στην αντίληψη του Σανχεντρίν.
(1811.1) 164:2.4 Εκείνη τη νύχτα ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς κοιμήθηκαν λίγο. Είχαν ξαφνιαστεί τόσο πολύ από όσα είχαν ακούσει στο σπίτι του Νικόδημου. Σκέφτηκαν πολύ την τελευταία παρατήρηση του Ιησού σχετικά με την προσφορά των πρώην και των τωρινών μελών του Σανχεντρίν να πάνε μαζί του πριν από τους εβδομήντα. Ο Κύριος είπε: «Όχι, αδελφοί μου, δεν θα είχε σκοπό. Θα πολλαπλασιάζατε την οργή που θα έπεφτε πάνω στα κεφάλια σας, και δεν θα κατευνάζατε στο ελάχιστο την εχθρότητα που τρέφουν για μένα. Κάνετε, ο καθένας σας, το έργο του Πατέρα όπως σας οδηγεί το πνεύμα ενώ εγώ για μια φορά ακόμα θα φέρω τη βασιλεία στην αντίληψή τους με τον τρόπο που μου όρισε ο Πατέρας μου».
(1811.2) 164:3.1 Το άλλο πρωί οι τρεις επισκέφτηκαν το σπίτι της Μάρθας στη Βηθανία για να πάρουν πρωινό και μετά έφυγαν αμέσως για την Ιερουσαλήμ. Αυτό το πρωινό του Σαββάτου, καθώς ο Ιησούς και οι δυο του απόστολοι πλησίαζαν το ναό, συνάντησαν ένα γνωστό ζητιάνο, έναν άνδρα που είχε γεννηθεί τυφλός, να κάθεται στη συνηθισμένη του θέση. Αν και αυτοί οι επαίτες δεν ζητιάνευαν ή δεν δεχόντουσαν ελεημοσύνες το Σάββατο, επιτρεπόταν να κάθονται στις συνηθισμένες θέσεις τους. Ο Ιησούς στάθηκε και κοίταξε το ζητιάνο. Καθώς είχε το βλέμμα του προσηλωμένο πάνω σ’ αυτόν τον άνδρα, που ήταν εκ γενετής τυφλός, του ήρθε η ιδέα στο μυαλό για το πώς θα μπορούσε μια φορά ακόμη να κάνει να αντιληφθούν την αποστολή του στη γη τα μέλη του Σανχεντρίν και οι άλλοι Ιουδαίοι αρχηγοί και θρησκευτικοί διδάσκαλοι.
(1811.3) 164:3.2 Καθώς ο Κύριος στεκόταν εκεί, μπροστά στον τυφλό, ο Ναθαναήλ απορροφημένος σε βαθιά σκέψη, και αναλογιζόμενος την πιθανή αιτία της τυφλότητας αυτού του ανθρώπου, ρώτησε: «Κύριε, ποιος αμάρτησε, αυτός ο άνθρωπος ή οι γονείς του, για να γεννηθεί τυφλός;».
(1811.4) 164:3.3 Οι ραβίνοι δίδασκαν ότι παρόμοιες υποθέσεις τυφλότητας εκ γενετής είχαν σαν αιτία την αμαρτία. Τα παιδιά όχι μόνο συλλαμβάνονταν και γεννιόντουσαν αμαρτωλά, αλλά ένα παιδί μπορούσε να γεννηθεί τυφλό σαν τιμωρία για κάποια συγκεκριμένη αμαρτία που είχε διαπράξει ο πατέρας του. Δίδασκαν ακόμα ότι ένα παιδί μπορούσε να είχε αμαρτήσει πριν γεννηθεί στον κόσμο. Δίδασκαν επίσης ότι τέτοια ελαττώματα προκαλούνταν από κάποια αμαρτία ή άλλη αδυναμία της μητέρας του ενώ ακόμα κυοφορούσε το παιδί.
(1811.5) 164:3.4 Υπήρχε σε όλες αυτές τις περιοχές μια έντονη πίστη στη μετενσάρκωση. Οι παλαιότεροι ιουδαίοι διδάσκαλοι, καθώς και ο Πλάτων, ο Φίλων και πολλοί από τους Εσσαίους, υποστήριζαν τη θεωρία ότι οι άνθρωποι θέριζαν σε μια ενσάρκωση ότι είχαν σπείρει σε μια προηγούμενη ύπαρξη. Έτσι σε μια ζωή, πίστευαν ότι εξιλεωνόντουσαν για τις αμαρτίες που είχαν διαπράξει σε προγενέστερες ζωές. Ο Κύριος δυσκολεύτηκε να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι οι ψυχές τους δεν είχαν προηγούμενες υπάρξεις.
(1811.6) 164:3.5 Όμως, αντιφατικό καθώς φαίνεται, ενώ τέτοια τύφλωση υποτίθεται ότι ήταν αποτέλεσμα αμαρτίας, οι Ιουδαίοι θεωρούσαν αξιέπαινο σε μεγάλο βαθμό να δίνουν ελεημοσύνη σ’ αυτούς τους τυφλούς ζητιάνους. Ήταν συνήθεια των τυφλών αυτών να ψάλλουν σταθερά στους περαστικούς, «Ω, πονόψυχοι, κερδίστε την ανταμοιβή σας βοηθώντας τον τυφλό».
(1811.7) 164:3.6 Ο Ιησούς άρχισε τη συζήτηση για την υπόθεση αυτή με το Ναθαναήλ και το Θωμά, όχι μόνο επειδή είχε ήδη αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τον τυφλό σαν μέσον εκείνη την ημέρα για να γνωστοποιήσει ακόμη πιο φανερά την αποστολή του στους Ιουδαίους αρχηγούς, αλλά επίσης επειδή πάντα ενθάρρυνε τους αποστόλους του να ψάχνουν τις αληθινές αιτίες όλων των φαινομένων, φυσικών ή πνευματικών. Τους προειδοποιούσε πάντα να αποφεύγουν την κοινή κλίση να απονέμουν πνευματικές αιτίες σε κοινότοπα φυσικά γεγονότα.
(1812.1) 164:3.7 Ο Ιησούς αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το ζητιάνο αυτό στα σχέδιά του για το έργο εκείνης της ημέρας, αλλά πριν κάνει οτιδήποτε για τον τυφλό, που λεγόταν Ιωσίας, προχώρησε στην απάντηση της ερώτησης του Ναθαναήλ. Είπε ο Κύριος: «Ούτε αυτός ο άνδρας αμάρτησε, ούτε οι γονείς του ώστε να εκδηλωθούν πάνω του τα έργα του Θεού. Η τύφλωση αυτή προέρχεται από φυσικά αίτια, αλλά τώρα πρέπει να κάνουμε το έργο Εκείνου που με έστειλε, ενόσω είναι ακόμα μέρα, γιατί τη νύχτα, που θα έρθει, θα είναι αδύνατο να κάνουμε το έργο που πρόκειται να παρουσιάσουμε. Όσο βρίσκομαι στον κόσμο, είμαι το φως του κόσμου, αλλά σε λίγο δεν θα είμαι μαζί σας».
(1812.2) 164:3.8 Όταν ο Ιησούς μίλησε, είπε μετά στο Ναθαναήλ και το Θωμά: «Ας δημιουργήσουμε την όραση αυτού του τυφλού το Σάββατο ώστε οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι να έχουν όλη την ευκαιρία που αναζητούν για να κατηγορήσουν το Γιο του Ανθρώπου». Ύστερα, έσκυψε, έφτυσε στο έδαφος και ανακάτεψε το χώμα με το σάλιο, και μιλώντας γι αυτό, ώστε ο τυφλός να μπορεί να ακούει, πήγε στον Ιωσία και έβαλε τη λάσπη πάνω στα τυφλά μάτια του, λέγοντας: «Πήγαινε, γιε μου, ξέπλυνε τη λάσπη στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και αμέσως θα αποκτήσεις την όρασή σου». Και όταν ο Ιωσίας έπλυνε τα μάτια του στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, γύρισε στους φίλους του και στην οικογένειά του βλέποντας.
(1812.3) 164:3.9 Όντας πάντοτε ζητιάνος, δεν γνώριζε τίποτε άλλο να κάνει, έτσι, όταν πέρασε ο πρώτος ενθουσιασμός από τη διόρθωση της όρασής του, γύρισε στη συνηθισμένη του θέση επαιτείας. Οι φίλοι του, οι γείτονες και όλοι όσοι τον γνώριζαν από παλιά, όταν πρόσεξαν ότι μπορούσε να δει, είπαν όλοι: «Δεν είναι αυτός ο Ιωσίας, ο τυφλός ζητιάνος;». Μερικοί είπαν ότι ήταν, ενώ άλλοι είπαν, «Όχι, είναι κάποιος σαν κι αυτόν, αλλά αυτός ο άνδρας βλέπει». Όταν όμως ρώτησαν τον ίδιο τον άνδρα, αυτός αποκρίθηκε: «Εγώ είμαι αυτός».
(1812.4) 164:3.10 Όταν άρχισαν να τον ρωτάνε πώς μπορούσε κι έβλεπε, τους απάντησε: «Ένας άνδρας, ονόματι Ιησούς με επισκέφθηκε και μιλώντας για μένα με τους φίλους του, έκανε λάσπη με σάλιο, άλειψε τα μάτια μου και με πρόσταξε να πάω να ξεπλυθώ στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Έπραξα όπως μου είπε αυτός ο άνδρας και αμέσως βρήκα το φως μου. Και αυτό έγινε μονάχα πριν λίγες ώρες. Ακόμα δεν γνωρίζω καλά τη σημασία όσων βλέπω». Και όταν ο λαός που είχε αρχίσει να μαζεύεται γύρω του ρώτησε πού θα μπορούσαν να βρούνε τον άγνωστο άνδρα που τον είχε θεραπεύσει, ο Ιωσίας μπόρεσε να απαντήσει μόνο ότι δεν γνώριζε.
(1812.5) 164:3.11 Αυτό είναι το πιο παράξενο από όλα τα θαύματα του Κυρίου. Ο άνδρας αυτός δεν ζήτησε θεραπεία. Δεν γνώριζε ότι ο Ιησούς που τον είχε προστάξει να πλυθεί στου Σιλωάμ, και που του είχε υποσχεθεί την όρασή του, ήταν ο προφήτης από τη Γαλιλαία που είχε κηρύξει στην Ιερουσαλήμ κατά τη γιορτή της αρτοφορίας. Ο άνδρας αυτός λίγο πίστευε ότι μπορούσε να βρει την όρασή του, ο κόσμος όμως της εποχής εκείνης πίστευε πολύ στη δύναμη του σάλιου ενός μεγάλου ή άγιου άνδρα, και από τη συνομιλία του Ιησού με το Ναθαναήλ και το Θωμά, ο Ιωσίας είχε συμπεράνει ότι ο επίδοξος ευεργέτης του ήταν μέγας άνδρας, ένας μορφωμένος διδάσκαλος ή ένας άγιος προφήτης. Επομένως έπραξε όπως τον πρόσταξε ο Ιησούς.
(1812.6) 164:3.12 Ο Ιησούς χρησιμοποίησε τον πηλό και το σάλιο και τον πρόσταξε να πλυθεί στη συμβολική κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τρεις λόγους:
(1812.7) 164:3.13 1. Το θαύμα αυτό δεν ήταν μια απάντηση στην πίστη του ατόμου. Ήταν ένα θαύμα που ο Ιησούς επέλεξε να εκτελέσει για δικό του σκοπό, αλλά που κανόνισε με τέτοιο τρόπο ώστε ο άνδρας να μπορέσει να λάβει από αυτό ευεργεσία διαρκείας.
(1813.1) 164:3.14 2. Μια και ο τυφλός δεν είχε ζητήσει θεραπεία, και μιας και η πίστη που διέθετε ήταν ασήμαντη, αυτές οι φυσικές πράξεις έγιναν για το σκοπό της ενδυνάμωσής του. Πίστευε πράγματι στη δεισιδαιμονία της δύναμης του σάλιου και γνώριζε ότι η κολυμπήθρα του Σιλωάμ ήταν ένα σχεδόν αγιασμένο μέρος. Με δυσκολία όμως θα πήγαινε εκεί αν δεν χρειαζόταν να ξεπλύνει τη λάσπη της επάλειψής του. Ήταν ακριβώς μια τελετουργική εκτέλεση αρκετή για να τον αναγκάσει να ενεργήσει.
(1813.2) 164:3.15 3. Ο Ιησούς είχε όμως και ένα τρίτο λόγο για να καταφύγει σ’ αυτά τα φυσικά μέσα σε συνδυασμό με τη μοναδική του εκτέλεση: κι αυτός ήταν ένα θαύμα που έγινε καθαρά υπακούοντας στη δική του επιλογή, και με αυτό ήθελε να διδάξει στους οπαδούς του εκείνης της εποχής και όλων των επόμενων γενεών να αποφύγουν την περιφρόνηση η την παραμέληση των φυσικών μέσων στη θεραπεία των αρρώστων. Ήθελε να τους διδάξει ότι όφειλαν να πάψουν να θεωρούν τα θαύματα σαν τη μόνη μέθοδο θεραπείας των ανθρώπινων ασθενειών.
(1813.3) 164:3.16 Ο Ιησούς έδωσε στον άνθρωπο αυτό την όρασή του κατά θαυμαστό τρόπο, το Σάββατο το πρωί και στην Ιερουσαλήμ, κοντά στο ναό, για τον πρωτεύοντα σκοπό να αποβεί αυτή η πράξη μια ανοιχτή πρόκληση για το Σανχεντρίν και όλους του Ιουδαίους διδασκάλους και θρησκευτικούς αρχηγούς. Αυτός ήταν ο τρόπος του για να αναγγείλει μια ανοιχτή διαμάχη με τους Φαρισαίους. Πάντα ήταν κατηγορηματικός σε ό,τι έκανε. Και ήταν με το σκοπό να φέρει τα ζητήματα αυτά ενώπιον του Σανχεντρίν, που ο Ιησούς έφερε τους δυο αποστόλους του στον άνδρα αυτό, νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου, και σκόπιμα προκάλεσε τις συζητήσεις εκείνες οι οποίες εξανάγκασαν τους Φαρισαίους να αντιληφθούν το θαύμα.
(1813.4) 164:4.1 Το απόγευμα είχε φτάσει στη μέση του και η θεραπεία του Ιωσία είχε δημιουργήσει τόση συζήτηση γύρω από το ναό που οι αρχηγοί του Σανχεντρίν αποφάσισαν να συγκαλέσουν συμβούλιο στο συνηθισμένο μέρος συσκέψεων στο ναό. Και αυτό το έκαναν παραβιάζοντας έναν ισχύοντα νόμο που απαγόρευε τη σύσκεψη του Σανχεντρίν το Σάββατο. Ο Ιησούς γνώριζε ότι η παραβίαση του Σαββάτου θα ήταν μια από τις κύριες κατηγορίες που θα του επέρριπταν κατά την τελική δοκιμασία, και επιθυμούσε να έρθει ενώπιον του Σανχεντρίν για να επικυρωθεί η κατηγορία ότι είχε θεραπεύσει έναν τυφλό το Σάββατο, όταν η ίδια η σύνοδος του ανώτατου ιουδαϊκού δικαστηρίου που θα τον έκρινε, για την πράξη αυτή του ελέους, θα διασκεπτόταν επί των θεμάτων αυτών, την ημέρα του Σαββάτου και παραβιάζοντας έτσι άμεσα τους νόμους που οι ίδιοι θέσπισαν.
(1813.5) 164:4.2 Όμως δεν κάλεσαν τον Ιησού ενώπιόν τους. Φοβόντουσαν. Αντίθετα, έστειλαν αμέσως μήνυμα στον Ιωσία. Μετά από κάποιες προκαταρκτικές ερωτήσεις, ο εκπρόσωπος του Σανχεντρίν (ήταν παρόντα περίπου πενήντα μέλη), πρόσταξαν τον Ιωσία να τους πει ό,τι του είχε συμβεί. Μετά τη θεραπεία του εκείνο το πρωί, ο Ιωσίας είχε μάθει από το Θωμά, το Ναθαναήλ και άλλους, πως οι Φαρισαίοι ήταν οργισμένοι με τη θεραπεία του το Σάββατο, και πως πιθανότατα θα δημιουργούσαν φασαρία σε κάθε εμπλεκόμενο. Ο Ιωσίας όμως δεν είχε καταλάβει ακόμα ότι ο Ιησούς ήταν αυτός που απεκαλείτο Λυτρωτής. Έτσι όταν οι Φαρισαίοι τον ρώτησαν, αυτός είπε: «Αυτός ο άνδρας εμφανίστηκε, έβαλε λάσπη στα μάτια μου, μου είπε να πλυθώ στου Σιλωάμ και εγώ τώρα όντως βλέπω».
(1813.6) 164:4.3 Ένας από τους γεροντότερους Φαρισαίους, μετά από ένα μακρύ λόγο, είπε: «Αυτός ο άνδρας δεν μπορεί να είναι από το Θεό, γιατί μπορείτε να δείτε ότι δεν τηρεί το Σάββατο. Παραβιάζει το νόμο, πρώτα, κάνοντας λάσπη, μετά, στέλνοντας το ζητιάνο να πλυθεί στου Σιλωάμ το Σάββατο. Ένας τέτοιος άνδρας δεν μπορεί να είναι διδάσκαλος σταλμένος από το Θεό».
(1813.7) 164:4.4 Μετά, ένας από τους νεότερους άνδρες που μυστικά πίστευε στον Ιησού, είπε: «Αν αυτός ο άνδρας δεν στάλθηκε από το Θεό, πώς μπορεί και κάνει τέτοια πράγματα; Ξέρουμε πως ένας που είναι κοινός αμαρτωλός δεν μπορεί να εκτελεί τέτοια θαύματα. Όλοι γνωρίζουμε αυτόν το ζητιάνο και ότι γεννήθηκε τυφλός. Τώρα βλέπει. Θα ισχυριστείτε πάλι ότι ο προφήτης αυτός κάνει όλα αυτά τα θαύματα με τη δύναμη του πρίγκιπα των δαιμόνων;». Και σε κάθε Φαρισαίο που τόλμησε να κατηγορήσει και να καταγγείλει τον Ιησού σηκώθηκε και έκανε πολυσύνθετες και ενοχλητικές ερωτήσεις, ούτως ώστε δημιουργήθηκε σοβαρή διαφωνία μεταξύ τους. Ο αξιωματούχος που προήδρευε είδε προς τα πού παρασυρόντουσαν και για να κατευνάσει τη συζήτηση, ετοιμάστηκε να ρωτήσει περαιτέρω ο ίδιος τον άνδρα. Στρεφόμενος προς τον Ιωσία, είπε: «Τι έχεις να πεις για τον άνδρα αυτό, αυτόν τον Ιησού, που ισχυρίζεσαι ότι άνοιξε τα μάτια σου;». Και ο Ιωσίας αποκρίθηκε, «Πιστεύω ότι είναι προφήτης».
(1814.1) 164:4.5 Οι αρχηγοί θορυβήθηκαν πολύ και μη γνωρίζοντας τι άλλο να κάνουν, αποφάσισαν να στείλουν μήνυμα στους γονείς του Ιωσία για να μάθουν αν πραγματικά είχε γεννηθεί τυφλός. Ήταν απρόθυμοι να πιστέψουν ότι ο ζητιάνος είχε θεραπευτεί.
(1814.2) 164:4.6 Ήταν γνωστό στην Ιερουσαλήμ, όχι μόνο πως στον Ιησού είχε απαγορευθεί να εισέρχεται σε όλες τις συναγωγές, αλλά πως όλοι που πίστευαν στη διδασκαλία του ήταν παρόμοια διωγμένοι από τη συναγωγή, αφορισμένοι από τη συνέλευση των ιεραρχών του Ισραήλ. Και αυτό σήμαινε την άρνηση όλων των δικαιωμάτων και προνομίων κάθε είδους σε όλη την Εβραϊκή επικράτεια, εκτός από το δικαίωμα να αγοράζουν τα αναγκαία για να ζήσουν.
(1814.3) 164:4.7 Επομένως, όταν οι γονείς του Ιωσία, φτωχοί και με ψυχές γεμάτες φόβο, εμφανίστηκαν ενώπιον του σεβάσμιου Σανχεντρίν, φοβήθηκαν να μιλήσουν ελεύθερα. Είπε ο εκπρόσωπος του δικαστηρίου: «Είναι αυτός ο γιος σας; Και σωστά καταλάβαμε πως γεννήθηκε τυφλός; Αν αυτό αληθεύει, πώς γίνεται και βλέπει τώρα;». Και ύστερα, ο πατέρας του Ιωσία, βοηθούμενος από τη μητέρα του, απάντησε: «Γνωρίζουμε ότι αυτός είναι ο γιος μας και ότι γεννήθηκε τυφλός, αλλά πώς γίνεται και βλέπει ή ποιος ήταν αυτός που του έδωσε την όρασή του, δεν γνωρίζουμε. Ρωτήστε τον, είναι ενήλικας, ας μιλήσει για τον εαυτό του».
(1814.4) 164:4.8 Φώναξαν λοιπόν τον Ιωσία ενώπιόν τους για δεύτερη φορά. Δεν τα πήγαιναν καλά με το σχέδιό τους να διεξάγουν μια κανονική δίκη, και μερικοί είχαν αρχίσει να αισθάνονται παράξενα με το να το κάνουν αυτό την ημέρα του Σαββάτου. Συνεπώς, όταν ξαναφώναξαν τον Ιωσία, προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν με διαφορετικό τρόπο επίθεσης. Ο αξιωματούχος του δικαστηρίου μίλησε στον πρώην τυφλό, λέγοντας: «Γιατί δεν δοξάζεις το Θεό γι αυτό; Γιατί δεν μας λες όλη την αλήθεια για το τι συνέβη; Ξέρουμε όλοι ότι αυτός ο άνδρας είναι αμαρτωλός. Γιατί αρνείσαι να διακρίνεις την αλήθεια; Γνωρίζεις ότι αμφότεροι, εσύ κι αυτός ο άνδρας αντιμετωπίζετε να καταδικαστείτε για παραβίαση του Σαββάτου. Δεν θα εξιλεωθείς για την αμαρτία σου, με το να αναγνωρίσεις το Θεό σαν θεραπευτή σου, αν συνεχίσεις να ισχυρίζεσαι ότι βρήκες την όρασή σου σήμερα;».
(1814.5) 164:4.9 Ο Ιωσίας όμως δεν ήταν κουτός ούτε του έλειπε το χιούμορ, έτσι απάντησε στον αξιωματούχο του δικαστηρίου: «Δεν γνωρίζω αν αυτός ο άνδρας είναι αμαρτωλός, γνωρίζω όμως ένα πράγμα – ότι, αν και ήμουν τυφλός, τώρα βλέπω». Μια και δεν μπορούσαν να παγιδεύσουν τον Ιωσία, προσπάθησαν να τον ανακρίνουν περισσότερο, ρωτώντας: «Πώς ακριβώς άνοιξε τα μάτια σου; Τι έκανε πραγματικά; Τι σου είπε; Σου ζήτησε να πιστέψεις σ’ αυτόν;».
(1814.6) 164:4.10 Ο Ιωσίας αποκρίθηκε, κάπως ανυπόμονα: «Σας είπα ακριβώς πώς συνέβησαν όλα και αν δεν πιστεύετε τη μαρτυρία μου, γιατί θέλετε να την ακούσετε πάλι; Μην τυχόν και θέλετε κι εσείς να γίνετε μαθητές του;». Όταν μίλησε έτσι ο Ιωσίας, το Σανχεντρίν διασπάστηκε με μεγάλη αναταραχή, σχεδόν τραχύτητα, γιατί οι αρχηγοί όρμηξαν πάνω του κραυγάζοντας με θυμό: «Μπορείς να μιλάς για το αν εσύ είσαι μαθητής αυτού του άνδρα, εμείς όμως είμαστε μαθητές του Μωυσή, και είμαστε διδάσκαλοι των νόμων του Θεού. Γνωρίζουμε ότι ο Θεός μίλησε μέσω του Μωυσή, αλλά όσο γι αυτόν τον Ιησού, δεν γνωρίζουμε από πού είναι».
(1814.7) 164:4.11 Τότε ο Ιωσίας, ανεβασμένος σ’ ένα σκαμνί, φώναξε δυνατά σε όλους που τον άκουγαν: «Προσέξτε, εσείς που ισχυρίζεστε ότι είστε οι διδάσκαλοι όλου του Ισραήλ, ενόσω σας δηλώνω ότι εδώ πέρα υπάρχει ένα μεγάλο θαύμα, αφού παραδέχεστε πως δεν γνωρίζετε από πού είναι αυτός ο άνθρωπος, και όμως γνωρίζετε με βεβαιότητα, από τη μαρτυρία που ακούσατε, ότι μου έδωσε τα μάτια μου. Όλοι γνωρίζουμε πως ο Θεός δεν εκτελεί τέτοια έργα για τον αμαρτωλό, πως ο Θεός θα έκανε τέτοιο πράγμα μόνο κατόπιν αιτήματος ενός αληθινού πιστού – για κάποιον που είναι άγιος και δίκαιος. Γνωρίζετε ότι ποτέ, από την αρχή του κόσμου, δεν ακούστηκε να βρίσκει την όρασή του κάποιος που γεννήθηκε τυφλός. Κοιτάξτε με, λοιπόν, όλοι σας, και αντιληφθείτε τι έγινε σήμερα στην Ιερουσαλήμ! Σας λέγω, πως αν αυτός ο άνδρας δεν ήταν από το Θεό, δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό το πράγμα». Και καθώς τα μέλη του Σανχεντρίν αναχωρούσαν με οργή και σύγχυση, του κραύγασαν: «Γεννήθηκες ολοκληρωτικά μέσα στην αμαρτία, και τώρα τολμάς να μας διδάσκεις; Ίσως να μην γεννήθηκες πραγματικά τυφλός, κι ακόμα, αν τα μάτια σου άνοιξαν την ημέρα του Σαββάτου, αυτό να έγινε από τη δύναμη του πρίγκιπα των διαβόλων». Και κατευθύνθηκαν αμέσως στη συναγωγή για να αποκηρύξουν τον Ιωσία.
(1815.1) 164:4.12 Ο Ιωσίας πήγε στη δίκη αυτή με φτωχές ιδέες για τον Ιησού και τη φύση της θεραπείας του. Το μεγαλύτερο μέρος της παράτολμης μαρτυρίας του, την οποία τόσο έξυπνα και θαρραλέα εκφώνησε ενώπιον του ανώτατου δικαστηρίου όλου του Ισραήλ, ξεδιπλώθηκε στο μυαλό του καθώς η δίκη προχωρούσε με τόσο αθέμιτη και άδικη τακτική.
(1815.2) 164:5.1 Όλο τον καιρό που αυτή η παραβιάζουσα το Σάββατο σύνοδος του Σανχεντρίν βρισκόταν σε εξέλιξη σε μια από τις αίθουσες του ναού, ο Ιησούς περιδιάβαινε εκεί κοντά, διδάσκοντας το λαό στη Στοά του Σολομώντα, ελπίζοντας ότι θα κλητευόταν ενώπιον του Σανχεντρίν όπου θα μπορούσε να τους πει τα καλά νέα για την ελευθερία και τη χαρά της θεϊκής συγγένειας μέσα στη βασιλεία του Θεού. Αυτοί όμως φοβόντουσαν να τον καλέσουν. Βρισκόντουσαν σε σύγχυση πάντα κατά τις ξαφνικές και δημόσιες εμφανίσεις του Ιησού στην Ιερουσαλήμ. Η μεγάλη ευκαιρία την οποία αναζητούσαν διακαώς, τους την έδινε τώρα ο Ιησούς, αλλά φοβόντουσαν να τον φέρουν ενώπιον του Σανχεντρίν ακόμα και σαν μάρτυρα, και ακόμα περισσότερο, φοβόντουσαν να τον συλλάβουν.
(1815.3) 164:5.2 Ήταν στη μέση του χειμώνα στην Ιερουσαλήμ, και ο λαός αναζητούσε τη μερική προστασία της Στοάς του Σολομώντα, και καθώς ο Ιησούς παράτεινε την παρουσία του εκεί, τα πλήθη του έκαναν πολλές ερωτήσεις και τους δίδασκε για περισσότερο από δυο ώρες. Μερικοί από τους ιουδαίους διδασκάλους προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν ρωτώντας τον δημόσια: «Πόσο καιρό θα μας κρατάς σε εκκρεμότητα; Αν είσαι ο Μεσσίας, γιατί δεν μας το λες καθαρά;». Ο Ιησούς είπε: «Σας είπα πολλές φορές για μένα και για τον Πατέρα μου, αλλά δεν με πιστεύετε. Δεν μπορείτε να δείτε ότι τα έργα που εγώ κάνω στο όνομα του Πατέρα μου αποτελούν μαρτυρία για μένα; Πολλοί όμως από εσάς δεν πιστεύουν επειδή δεν ανήκουν στο κοπάδι μου. Ο διδάσκαλος της αλήθειας έλκει μόνο εκείνους που πεινούν για την αλήθεια και διψούν για τη δικαιοσύνη. Τα πρόβατά μου ακούνε τη φωνή μου και τα γνωρίζω και με ακολουθούν. Και σε όλους που ακολουθούν τη διδασκαλία μου θα τους δώσω την αιώνια ζωή. Δεν θα χαθούν ποτέ και κανείς δεν θα τους αρπάξει από τα χέρια μου. Ο Πατέρας μου, που μου έδωσε αυτά τα παιδιά, είναι μεγαλύτερος όλων, έτσι ώστε κανένας δεν μπορεί να τους αποσπάσει από τα χέρια του Πατέρα μου. Ο Πατέρας κι Εγώ είμαστε ένα». Μερικοί από τους άπιστους Ιουδαίους όρμηξαν εκεί που έχτιζαν ακόμα το ναό για να αρπάξουν πέτρες να κυνηγήσουν τον Ιησού, αλλά οι πιστοί τους συγκράτησαν.
(1815.4) 164:5.3 Ο Ιησούς συνέχισε τη διδασκαλία του: «Πολλά αξιαγάπητα έργα σας έχω δείξει από τον Πατέρα μου, έτσι τώρα θα ήθελα να σας ρωτήσω για ποιο απ’ όλα τα καλά έργα θέλετε να με πετροβολήσετε;». Τότε απάντησε ένας από τους Φαρισαίους: «Δεν θα σε πετροβολήσουμε για κάποιο καλό έργο αλλά για βλασφημία, καθόσον εσύ, όντας άνθρωπος, τολμάς να κάνεις τον εαυτό σου ίσο με το Θεό». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Κατηγορείτε το Γιο του Ανθρώπου για βλασφημία επειδή αρνηθήκατε να με πιστέψετε όταν σας δήλωνα πως μ’ έστειλε ο Θεός. Αν δεν κάνω τα έργα του Θεού μην με πιστεύετε, αν όμως κάνω τα έργα του Θεού, ακόμα και αν δεν πιστεύετε σε μένα, θα έλεγα να πιστεύετε στα έργα. Αλλά για να είστε σίγουροι γι αυτά που αναγγέλλω, θα σας επιβεβαιώσω ότι ο Πατέρας είναι εντός μου και Εγώ μέσα στον Πατέρα, και καθώς ο Πατέρας κατοικεί μέσα μου, έτσι κι εγώ κατοικώ μέσα στον καθένα που πιστεύει το ευαγγέλιο αυτό». Και όταν ο λαός άκουσε αυτά τα λόγια, πολλοί όρμηξαν ν’ αρπάξουν πέτρες για να τον κυνηγήσουν, αυτός όμως διαπέρασε τον περίβολο του ναού και συναντώντας το Ναθαναήλ και το Θωμά, οι οποίοι είχαν παρευρεθεί στη σύνοδο του Σανχεντρίν, περίμενε μαζί τους κοντά στο ναό μέχρι που βγήκε ο Ιωσίας από την αίθουσα του συμβουλίου.
(1816.1) 164:5.4 Ο Ιησούς και οι δυο απόστολοι δεν έψαξαν τον Ιωσία στο σπίτι του, μέχρι που άκουσαν ότι είχε εκδιωχθεί από τη συναγωγή. Όταν έφτασαν σπίτι του, ο Θωμάς τον φώναξε στην αυλή, και ο Ιησούς μιλώντας του, είπε: «Ιωσία, πιστεύεις στο Γιο του Θεού;». Και ο Ιωσίας απάντησε, «Πες μου ποιος είναι για να τον πιστέψω». Και ο Ιησούς είπε: «Και τον είδες και τον άκουσες, και είναι αυτός που σου μιλάει τώρα». Και ο Ιωσίας είπε: «Κύριε, πιστεύω», και πέφτοντας κάτω, προσκύνησε.
(1816.2) 164:5.5 Όταν ο Ιωσίας έμαθε ότι εκδιώχθηκε από τη συναγωγή, κατ’ αρχήν στενοχωρήθηκε πολύ, αλλά πήρε πολύ δύναμη όταν ο Ιησούς τον πρόσταξε να ετοιμαστεί αμέσως για να πάει μαζί τους στην κατασκήνωση στην Πέλλα. Αυτός ο απλοϊκός άνθρωπος από την Ιερουσαλήμ είχε πράγματι εκδιωχθεί από την ιουδαϊκή συναγωγή, αλλά είδε το Δημιουργό ενός σύμπαντος να τον οδηγεί εμπρός για να συνεργαστεί με την πνευματική αριστοκρατία εκείνης της εποχής και γενιάς.
(1816.3) 164:5.6 Και τώρα ο Ιησούς άφησε την Ιερουσαλήμ, για να μην ξαναγυρίσει παρά κοντά στην εποχή που θα ετοιμαζόταν να αφήσει τον κόσμο. Με τους δυο αποστόλους και τον Ιωσία, ο Κύριος γύρισε στην Πέλλα. Και ο Ιωσίας πιστοποιήθηκε πως ήταν αποδέκτης της θαυμαστής φροντίδας του Κυρίου, που αποδείχτηκε καρποφόρα, γιατί έγινε για όλη τη ζωή του κήρυκας του ευαγγελίου της βασιλείας.
(1817.1) 165:0.1 Την Τρίτη 3 Ιανουαρίου 30 μ.Χ., ο Άμπνερ, ο πρώην αρχηγός των δώδεκα αποστόλων του Ιωάννη του Βαπτιστή, Ναζαρηνός και άλλοτε επικεφαλής της Ναζαριτικής σχολής στο Ενγκεδί, νυν αρχηγός των εβδομήντα αγγελιαφόρων της βασιλείας, φώναξε τους συνεργάτες του και τους έδωσε τις τελικές οδηγίες πριν τους στείλει σε αποστολή, σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της Περαίας. Αυτή η αποστολή στην Περαία διήρκεσε περίπου τρεις μήνες και υπήρξε η τελευταία υπηρεσία του Κυρίου. Από αυτές τις εργασίες ο Ιησούς πήγε κατευθείαν στην Ιερουσαλήμ για να περάσει την τελευταία του δοκιμασία στη γη. Οι εβδομήντα, βοηθούμενοι συμπληρωματικά από τις περιοδικές εργασίες του Ιησού και των δώδεκα αποστόλων, εργάστηκαν στις ακόλουθες πόλεις και κωμοπόλεις και καμιά πενηνταριά χωριά: Ζαφών, Γάδαρα, Άρβηλα, Ραμάθ, Εδρούς, Βοσώρη, Κάσπιν, Μισπέχ, Γεράσα, Ράγκαβα, Σουκώθ, Αδάμ, Πηνουέλ, Καπιτωλία, Δίον, Χατίτη, Γάδδα, Φιλαδέλφεια, Ιωγβεχά, Γιλέδ, Μπεθ-Νιμρά, Τύρο, Εληλά, Λίβια, Χεσβών, Καλλιρρόη, Μπεθ-Πεόρ, Σιττίμ, Σιμπμάθ, Μέδεμπα, Μπεθ-Μεόν, Αρεόπολη και Αροέρ.
(1817.2) 165:0.2 Σε όλη την περιοδεία στην Περαία, το γυναικείο σώμα, που αριθμούσε τώρα εξήντα δυο, ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της περιποίησης των αρρώστων. Αυτή ήταν η τελική περίοδος ανάπτυξης της πνευματικής όψης του ευαγγελίου της βασιλείας, και συνεπώς δεν συντελέστηκε καμία θαυματουργική θεραπεία. Κανένα άλλο μέρος της Παλαιστίνης δεν εξυπηρετήθηκε τόσο ολοκληρωτικά από τους αποστόλους και τους μαθητές του Ιησού, και σε καμία άλλη περιοχή δεν έγινε γενικότερα αποδεκτή από τις ανώτερες τάξεις των πολιτών, η διδασκαλία του Κυρίου.
(1817.3) 165:0.3 Η Περαία εκείνη την εποχή είχε τον ίδιο αριθμό εθνικών και Ιουδαίων, οι Ιουδαίοι είχαν γενικά απομακρυνθεί από εκείνες τις περιοχές την εποχή του Ιούδα του Μακκαβαίου. Η Περαία ήταν η πιο όμορφη και γραφική επαρχία όλης της Παλαιστίνης. Αναφερόταν γενικά από τους Ιουδαίους σαν «η χώρα πέρα από τον Ιορδάνη».
(1817.4) 165:0.4 Όλη αυτή την περίοδο ο Ιησούς μοίραζε το χρόνο του μεταξύ της κατασκήνωσης στην Πέλλα και των ταξιδιών με τους δώδεκα για να συμπαρασταθεί στους εβδομήντα στις διάφορες πόλεις που αυτοί δίδασκαν και κήρυτταν. Κάτω από τις οδηγίες του Άμπνερ οι εβδομήντα βάφτιζαν τους πιστούς, αν και ο Ιησούς δεν τους είχε επιφορτίσει με κάτι τέτοιο.
(1817.5) 165:1.1 Κατά τα μέσα του Ιανουαρίου, περισσότεροι από χίλια διακόσια άτομα είχαν μαζευτεί στην Πέλλα, και ο Ιησούς δίδασκε το πλήθος τουλάχιστον μια φορά κάθε μέρα, όταν βρισκόταν στην κατασκήνωση, μιλώντας συνήθως κατά τις εννέα το πρωί, αν δεν τον εμπόδιζε η βροχή. Ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι δίδασκαν κάθε απόγευμα. Τα βράδια ο Ιησούς τα κράταγε για τις συνηθισμένες συγκεντρώσεις των ερωτήσεων και των απαντήσεων με τους δώδεκα και άλλους προχωρημένους μαθητές. Τα βραδινά τμήματα που έγιναν ήταν κατά μέσο όρο πενήντα.
(1817.6) 165:1.2 Στα μέσα του Μάρτη, την εποχή που ο Ιησούς ξεκίνησε για το ταξίδι του στην Ιερουσαλήμ, πάνω από χίλια άτομα συνέθεταν το μεγάλο ακροατήριο, το οποίο άκουγε τον Ιησού ή τον Πέτρο να κηρύττει κάθε πρωί. Ο Κύριος διάλεξε να τελειώσει το έργο του στη γη, όταν το ενδιαφέρον για το μήνυμά του είχε αγγίξει ένα υψηλό σημείο, το ανώτερο σημείο που έφτασε στη δεύτερη αυτή ή μη-θαυματουργική φάση για την πρόοδο της βασιλείας. Αν και τα τρία τέταρτα του πλήθους ήταν αληθινοί αναζητητές της αλήθειας, υπήρχαν όμως παρόντες και πολλοί Φαρισαίοι από την Ιερουσαλήμ και αλλαχού, μαζί με αμφισβητίες και λεπτολόγους.
(1818.1) 165:1.3 Ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι αφιέρωσαν πολύ από το χρόνο τους στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στην κατασκήνωση της Πέλλας. Οι δώδεκα έδιναν μικρή σημασία στην πρακτική εκπαίδευση, και πήγαιναν μαζί με τον Ιησού να επισκεφθούν τον Άμπνερ μόνο από καιρού εις καιρό. Ο Άμπνερ ήταν πολύ εξοικειωμένος με την περιοχή της Περαίας μια και εκεί ήταν το πεδίο στο οποίο ο πρώην δάσκαλός του, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, είχε κάνει το μεγαλύτερο έργο του. Αφού ξεκίνησαν την αποστολή στην Περαία, ο Άμπνερ και οι εβδομήντα δεν γύρισαν ποτέ στην κατασκήνωση της Πέλλας.
(1818.2) 165:2.1 Μια συνοδεία πάνω από τριακοσίους Ιεροσολυμίτες, Φαρισαίους και άλλους, ακολούθησαν τον Ιησού στα βόρεια της Πέλλας, όταν αυτός έφυγε βιαστικά από τη δικαιοδοσία των Ιουδαίων κυβερνητών, στο τέλος της γιορτής της αφιέρωσης. Και ήταν παρόντες αυτοί οι Ιουδαίοι δάσκαλοι και αρχηγοί, καθώς επίσης και οι δώδεκα απόστολοι, όταν ο Ιησούς έκανε την ομιλία του «Καλού Βοσκού». Μετά μισή ώρα ανεπίσημης κουβέντας, απευθυνόμενος σε μια ομάδα εκατό ανθρώπων, ο Ιησούς είπε:
(1818.3) 165:2.2 «Αυτή τη νύχτα έχω να σας πω πολλά και εφόσον πολλοί από εσάς είστε μαθητές μου, και μερικοί οι μεγαλύτεροι εχθροί μου, θα σας παρουσιάσω τη διδασκαλία μου με μορφή παραβολής, έτσι ώστε να λάβει ο καθένας ό,τι βρίσκει αποδεκτό η καρδιά του.
(1818.4) 165:2.3 Απόψε, εδώ ενώπιόν μου, βρίσκονται άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για μένα και για το ευαγγέλιο τούτο της βασιλείας, και μερικοί από αυτούς θα προσφέρουν τον εαυτό τους θυσία στα χρόνια που θα έρθουν. Εδώ επίσης βρίσκονται μερικοί, σκλάβοι της παράδοσης, που με ακολούθησαν από την Ιερουσαλήμ, και οι οποίοι μαζί με τους θολωμένους και παραπλανημένους αρχηγούς τους αναζητούν να σκοτώσουν το Γιο του Ανθρώπου. Η ζωή που ζω τώρα, στη γη, θα κρίνει και τους δυο σας, τους αληθινούς βοσκούς και τους ψεύτικους βοσκούς. Αν ο ψεύτικος βοσκός ήταν τυφλός, δεν θα είχε αμαρτία, υποστηρίζετε όμως ότι βλέπετε, επαγγέλλεστε τους διδασκάλους του Ισραήλ. Επομένως η αμαρτία παραμένει επάνω σας.
(1818.5) 165:2.4 Ο αληθινός βοσκός μαζεύει το κοπάδι του μέσα στο μαντρί για τη νύχτα, σε ώρα κινδύνου. Και όταν έρθει το πρωί, μπαίνει στο μαντρί από την πόρτα, και όταν φωνάζει, τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή του. Κάθε βοσκός που εισέρχεται στο μαντρί με κάποιο άλλο τρόπο, πέρα από την πόρτα, είναι κλέφτης και ληστής. Ο αληθινός βοσκός μπαίνει στο μαντρί αφού ο πορτιέρης ανοίξει την πόρτα γι’ αυτόν, και τα πρόβατά του, αναγνωρίζοντας τη φωνή του, βγαίνουν σύμφωνα με το πρόσταγμά του. Και όταν εκείνα, που είναι δικά του εξέλθουν, ο αληθινός βοσκός πηγαίνει μπροστά τους. Δείχνει το δρόμο και τα πρόβατα τον ακολουθούν. Τα πρόβατα τον ακολουθούν επειδή αναγνωρίζουν τη φωνή του, δεν θα ακολουθούσαν ένα ξένο. Θα απομακρυνθούν από τον ξένο επειδή δεν αναγνωρίζουν τη φωνή του. Το πλήθος που έχει συγκεντρωθεί γύρω μας εδώ, είναι σαν πρόβατα χωρίς βοσκό, αλλά όταν τους μιλάμε, αναγνωρίζουν τη φωνή του βοσκού και μας ακολουθούν. Τουλάχιστον αυτοί που πεινάνε για την αλήθεια και διψούν για τη δικαιοσύνη. Μερικοί από σας δεν ανήκετε στο μαντρί μου. Δεν αναγνωρίζετε τη φωνή μου και δεν με ακολουθείτε. Και επειδή είστε ψεύτικοι βοσκοί, τα πρόβατα δεν αναγνωρίζουν τη φωνή σας και δεν θα σας ακολουθήσουν».
(1819.1) 165:2.5 Και όταν ο Ιησούς είπε την παραβολή αυτή, κανένας δεν του έκανε καμία ερώτηση. Μετά από λίγο άρχισε πάλι να μιλάει και συνέχισε να εξηγεί την παραβολή:
(1819.2) 165:2.6 «Εσείς που θα γίνετε βοσκοί των κοπαδιών του Πατέρα μου δεν οφείλετε να είστε μόνο άξιοι αρχηγοί, αλλά οφείλετε να τρέφετε το κοπάδι με καλή τροφή. Δεν είστε καλοί βοσκοί μέχρι να οδηγήσετε τα κοπάδια σας σε πράσινα λιβάδια και δίπλα σε ήρεμα νερά.
(1819.3) 165:2.7 Και τώρα, από φόβο μήπως και μερικοί από σας καταλάβετε υπερβολικά εύκολα την παραβολή, σας δηλώνω, ότι είμαι συγχρόνως η πόρτα που οδηγεί στο μαντρί του Πατέρα αλλά και ο αληθινός βοσκός των κοπαδιών του Πατέρα μου. Κάθε βοσκός που ζητάει να μπει στο μαντρί χωρίς εμένα, θα αποτύχει, και τα πρόβατα δεν θα ακούνε τη φωνή του. Εγώ, μαζί με εκείνους που υπηρετούν μαζί μου, είμαι η πόρτα. Κάθε ψυχή που εισέρχεται στον αιώνιο δρόμο με τον τρόπο που δημιούργησα και θέσπισα θα σωθεί και θα δυνηθεί να συνεχίσει για να φτάσει στα αιώνια βοσκοτόπια του Παραδείσου.
(1819.4) 165:2.8 Είμαι όμως και ο αληθινός βοσκός που είναι πρόθυμος να δώσει τη ζωή του για τα πρόβατα. Ο κλέφτης μπαίνει λαθραία στο μαντρί μόνο για να κλέψει και να σκοτώσει και να καταστρέψει. Εγώ όμως έχω έρθει για να έχετε όλοι σας ζωή και να την έχετε άφθονη. Αυτός που είναι μισθοφόρος, όταν φτάσει ο κίνδυνος, θα το σκάσει και θα επιτρέψει να σκορπιστούν και να καταστραφούν τα πρόβατα. Ο αληθινός όμως βοσκός δεν θα το σκάσει όταν έρθει ο λύκος, θα προστατεύσει το κοπάδι του και, αν είναι αναγκαίο, θα δώσει τη ζωή του για τα πρόβατά του. Αλήθεια, αλήθεια σας λέγω, φίλοι και εχθροί, Εγώ είμαι ο βοσκός ο καλός. Γνωρίζω τους δικούς μου και οι δικοί μου με γνωρίζουν. Δεν θα το σκάσω μπροστά στον κίνδυνο. Θα τελειώσω αυτή την υπηρεσία ολοκλήρωσης του έργου του Πατέρα μου και δεν θα εγκαταλείψω το κοπάδι το οποίο ο Πατέρας εμπιστεύθηκε στη φύλαξή μου.
(1819.5) 165:2.9 Έχω όμως πολλά άλλα πρόβατα όχι από αυτό το κοπάδι, και τα λόγια αυτά είναι αληθινά όχι μόνο για τον κόσμο τούτο. Αυτά τα άλλα πρόβατα ακούνε επίσης και αναγνωρίζουν τη φωνή μου και έχω υποσχεθεί στον Πατέρα ότι όλα θα συγκεντρωθούν σ’ ένα κοπάδι, την αδελφότητα των γιων του Θεού. Και τότε όλοι σας θα αναγνωρίσετε τη φωνή του ενός βοσκού, του αληθινού βοσκού και όλοι θα παραδεχθείτε την πατρότητα του Θεού.
(1819.6) 165:2.10 Και θα μάθετε έτσι γιατί με αγαπάει ο Πατέρας και έχει θέσει όλα τα κοπάδια του στην κυριότητα αυτή των χειρών μου, για φύλαξη. Είναι επειδή ο Πατέρας γνωρίζει ότι δεν θα διστάσω στην ασφαλή φύλαξη του κοπαδιού, ότι δεν θα εγκαταλείψω τα πρόβατά μου, και πως, αν χρειαστεί, δεν θα διστάσω να θυσιάσω τη ζωή μου στην υπηρεσία των πολυποίκιλων κοπαδιών του. Προσέξτε, όμως, αν θυσιάσω τη ζωή μου, θα την ξαναπάρω πίσω. Κανένας άνθρωπος ούτε κανένα άλλο πλάσμα δεν μπορεί να μου αφαιρέσει τη ζωή. Έχω το δικαίωμα και τη δύναμη να θυσιάσω τη ζωή μου, και έχω την ίδια δύναμη και δικαίωμα να την πάρω πάλι πίσω. Δεν μπορείτε να το καταλάβετε αυτό, αλλά έχω λάβει αυτή την εξουσία από τον Πατέρα μου, ακόμα και πριν τη δημιουργία του κόσμου αυτού».
(1819.7) 165:2.11 Όταν άκουσαν αυτά τα λόγια, οι απόστολοί του μπερδεύτηκαν, οι μαθητές του έμειναν έκπληκτοι, ενώ οι Φαρισαίοι από την Ιερουσαλήμ και τα πέριξ, αναχώρησαν μέσα στη νύχτα λέγοντας: «Είτε είναι τρελός, ή έχει δαιμόνιο». Όμως μερικοί από τους δασκάλους της Ιερουσαλήμ είπαν: «Μιλάει σαν κάποιος που έχει εξουσία, ποιος είδε άλλωστε κάποιον να έχει δαιμόνιο και να ανοίγει τα μάτια ενός ανθρώπου που γεννήθηκε τυφλός και να κάνει όλα τα υπέροχα πράγματα που αυτός ο άνθρωπος κάνει;».
(1819.8) 165:2.12 Την επαύριον, οι μισοί περίπου από τους Ιουδαίους αυτούς δασκάλους ομολόγησαν την πίστη τους στον Ιησού, και οι άλλοι μισοί γύρισαν με φόβο στην Ιερουσαλήμ και στα σπίτια τους.
(1819.9) 165:3.1 Στα τέλη Ιανουαρίου, το Σάββατο το απόγευμα, τα πλήθη αριθμούσαν σχεδόν τρεις χιλιάδες. Το Σάββατο 28 Ιανουαρίου, ο Ιησούς έβγαλε μιαν αξιομνημόνευτη ομιλία πάνω στην «Εμπιστοσύνη και Πνευματική Προετοιμασία». Μετά από προκαταρκτικά σχόλια από τον Σίμωνα Πέτρο, ο Κύριος είπε:
(1820.1) 165:3.2 «Αυτό που πολλές φορές έχω πει στους αποστόλους μου και στους μαθητές μου, δηλώνω τώρα σ’ αυτό το πλήθος: Να προσέχετε τη μαγιά των Φαρισαίων που είναι η υποκρισία, γεννημένη από την προκατάληψη και θρεμμένη από τα δεσμά της παράδοσης, αν και πολλοί από τους Φαρισαίους είναι τίμιοι και μερικοί εξ αυτών διαμένουν εδώ σαν μαθητές μου. Χωρίς καθυστέρηση όλοι σας θα κατανοήσετε τη διδασκαλία μου, γιατί δεν υπάρχει τίποτε κρυμμένο σήμερα, που δεν θα αποκαλυφθεί. Αυτό που σήμερα είναι κρυμμένο από σας, θα φανερωθεί όταν ο Γιος του Ανθρώπου ολοκληρώσει την αποστολή του στη γη σαν θνητός.
(1820.2) 165:3.3 Σύντομα, πολύ σύντομα, οι υποθέσεις που τώρα οι εχθροί μας σχεδιάζουν με μυστικότητα στα σκοτεινά, θα έρθουν στο φως και θα αναγγελθούν από τις ταράτσες των σπιτιών. Σας λέγω, όμως, φίλοι μου, αν και ζητούν να καταστρέψουν τον Γιο του Ανθρώπου, μη τους φοβάσθε. Μη φοβάστε εκείνους που, αν και μπορούν να σκοτώσουν το σώμα, έπειτα απ’ αυτό δεν έχουν πλέον εξουσία πάνω σας. Σας υποδεικνύω να μην φοβάστε κανέναν, στον ουρανό ή στη γη, αλλά να χαίρεστε που γνωρίζετε Εκείνον που έχει τη δύναμη να σας ελευθερώσει από κάθε αδικία και να σας παρουσιάσει άμεμπτους μπροστά στο θρόνο της κρίσης ενός σύμπαντος.
(1820.3) 165:3.4 Δεν πωλούνται πέντε σπουργίτια δυο δεκάρες; Κι όμως, αυτά τα πουλιά που πετάνε προς αναζήτηση της τροφής τους, κανένα δεν υπάρχει χωρίς τη θέληση του Πατέρα, την πηγή κάθε ζωής. Οι τρίχες της κεφαλής σας είναι μετρημένες από τους σεραφικούς φύλακες. Και αν όλα αυτά είναι αλήθεια, τότε γιατί να ζείτε με το φόβο των πολλών ασήμαντων πραγμάτων, που παρουσιάζονται στην καθημερινή σας ζωή; Σας λέγω, μην φοβάστε, αξίζετε πολύ περισσότερο από πολλά σπουργίτια.
(1820.4) 165:3.5 Όλους εσάς, που είχατε το κουράγιο να ομολογήσετε πίστη στο ευαγγέλιό μου εμπρός στους ανθρώπους, θα σας ομολογήσω ενώπιον των αγγέλων του ουρανού. Αλλά αυτόν που θα αρνηθεί με πονηρία την αλήθεια των διδασκαλιών μου ενώπιον των ανθρώπων, θα τον αρνηθούν οι φύλακες του πεπρωμένου του, ακόμα και μπροστά στους αγγέλους του ουρανού.
(1820.5) 165:3.6 Πείτε ό,τι θέλετε για το Γιο του Ανθρώπου, θα σας συγχωρεθεί, αλλά αυτός που θα τολμήσει να βλασφημήσει κατά του Θεού δεν θα βρει συγχώρεση. Όταν οι άνθρωποι το παρατραβάνε και με πονηριά αποδίδουν τις πράξεις του Θεού στις δυνάμεις του κακού, αυτοί οι εκ προμελέτης επαναστάτες πολύ δύσκολα θα βρούνε συγχώρεση για τις αμαρτίες τους.
(1820.6) 165:3.7 Και όταν οι εχθροί μας σας σύρουν μπροστά στους άρχοντες της συναγωγής και μπροστά σε άλλες ανώτατες αρχές, μην ενδιαφερθείτε για τα όσα θα πείτε και μην αγωνιάτε για το πώς να απαντήσετε στις ερωτήσεις τους, γιατί το πνεύμα που κατοικεί μέσα σας, σίγουρα θα σας διδάξει εκείνη τη δύσκολη ώρα, τι να πείτε για τη δόξα του ευαγγελίου της βασιλείας.
(1820.7) 165:3.8 Πόσο καιρό θα μείνετε στην κοιλάδα της τελικής κρίσης; Γιατί αμφιταλαντεύεστε μεταξύ δυο γνωμών; Γιατί θα πρέπει ο Ιουδαίος ή ο εθνικός να διστάζει να δεχτεί τα καλά νέα ότι είναι παιδί του αιώνιου Θεού; Πόσο καιρό θα μας πάρει να σας πείσουμε να εισέλθετε με χαρά στην πνευματική κληρονομιά σας; Ήρθα στον κόσμο για να αποκαλύψω τον Πατέρα σε σας και να σας οδηγήσω στον Πατέρα. Το πρώτο το έκανα, αλλά το τελευταίο δεν μπορώ χωρίς τη συγκατάθεσή σας. Ο Πατέρας δεν αναγκάζει κανένα να εισέλθει στη βασιλεία. Η πρόσκληση υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα: οποιοσδήποτε θέλει, ας έρθει και ας γευθεί το νερό της ζωής».
(1820.8) 165:3.9 Όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει, πολλοί προχώρησαν για να βαφτισθούν από τους αποστόλους στον Ιορδάνη ενώ ο ίδιος άκουγε τις ερωτήσεις όσων παρέμειναν κοντά.
(1821.1) 165:4.1 Καθώς οι απόστολοι βάφτιζαν πιστούς, ο Κύριος μιλούσε με όσους παρέμειναν. Και κάποιος πλούσιος νέος του είπε: «Κύριε, ο πατέρας μου πέθανε αφήνοντας μεγάλη περιουσία σε μένα και τον αδελφό μου, αλλά ο αδελφός μου αρνείται να μου δώσει ό,τι μου ανήκει. Θα διατάξεις, λοιπόν, τον αδελφό μου να μοιραστεί την κληρονομιά μαζί μου;». Ο Ιησούς αγανάκτησε τρυφερά, που αυτός ο αγαπών την ύλη νεαρός ζήτησε να συζητηθεί μια ερώτηση για επιχειρήσεις. Όμως, συνέχισε, χρησιμοποιώντας την ευκαιρία για τη μετάδοση μιας παρακάτω εκπαίδευσης. Είπε ο Ιησούς: «Νεαρέ, ποιος με έβαλε μοιραστή σας; Από πού εξέλαβες την ιδέα ό,τι μ’ ενδιαφέρουν οι υλιστικές υποθέσεις του κόσμου;». Και μετά, στρεφόμενος προς όλους όσους ήταν γύρω του, είπε: «Προσέξτε πολύ και φυλαχτείτε από την πλεονεξία. Η ζωή ενός ανθρώπου δεν συνίσταται από την αφθονία των πραγμάτων που μπορεί να κατέχει. Η ευτυχία δεν προέρχεται από τη δύναμη του πλούτου, και η χαρά δεν πηγάζει από τα πλούτη. Ο πλούτος αυτός καθαυτός, δεν είναι κατάρα, αλλά η αγάπη για τα πλούτη πολλές φορές οδηγεί σε τέτοια αφοσίωση σε εγκόσμια πράγματα ώστε η ψυχή είναι τυφλή για τα όμορφα θέλγητρα της πνευματικής πραγματικότητας της βασιλείας του Θεού στη γη και για τις χαρές της αιώνιας ζωής στον ουρανό.
(1821.2) 165:4.2 Θα σας πω την ιστορία κάποιου πλουσίου του οποίου τα χωράφια έφεραν μεγάλη σοδειά. Και όταν πλούτισε πάρα πολύ, άρχισε να σκέπτεται μέσα του, λέγοντας: ‘Τι θα κάνω με όλα τα πλούτη μου; τώρα έχω τόσα πολλά που δεν έχω μέρος για να φυλάξω τ’ αγαθά μου’. Και αφού συλλογίστηκε πάνω στο πρόβλημά του, είπε: ‘Αυτό θα κάνω. Θα κατεδαφίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες και έτσι θα έχω άφθονο χώρο στον οποίο θα φυλάξω τους καρπούς και τα γεννήματά μου. Μετά μπορώ να πω στην ψυχή μου, ψυχή έχεις πολλά αγαθά , για πολλά χρόνια, αναπαύου, φάγε, πιες και ευφραίνου, γιατί είσαι πλούσια σε αγαθά’.
(1821.3) 165:4.3 Ο πλούσιος όμως αυτός, ήταν και άφρονας. Προετοιμάζοντας τα υλικά αγαθά του μυαλού του και του σώματός του, λησμόνησε να αποθηκεύσει θησαυρούς στον ουρανό για την ικανοποίηση του πνεύματος και για τη σωτηρία της ψυχής. Ακόμα κι έτσι λοιπόν, δεν πρόλαβε να γευθεί την ικανοποίηση καταναλώνοντας τον αποθησαυρισμένο πλούτο του, γιατί εκείνη την ίδια νύχτα του ζήτησαν την ψυχή του. Εκείνη τη νύχτα ήρθαν ληστές και αφού εισέβαλλαν στο σπίτι του και τον σκότωσαν, λεηλάτησαν τις αποθήκες του, και έκαψαν ό,τι απέμεινε. Και για την περιουσία που γλίτωσε από τα χέρια των ληστών, οι κληρονόμοι του άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους. Ο άνδρας αυτός είχε αποθηκεύσει θησαυρούς για τον εαυτό του στη γη, αλλά δεν ήταν πλούσιος ως προς τον Θεόν».
(1821.4) 165:4.4 Ο Ιησούς ασχολήθηκε με αυτό τον τρόπο με τον νεαρό και την κληρονομιά του, επειδή γνώριζε ότι βασανιζόταν από απληστία. Αν δεν ήταν αυτή η υπόθεση, ο Κύριος ποτέ δεν θα είχε ανακατευθεί, γιατί δεν επενέβαινε ποτέ στις εγκόσμιες υποθέσεις, ούτε και των αποστόλων του, πολύ λιγότερο των μαθητών του.
(1821.5) 165:4.5 Όταν ο Ιησούς τέλειωσε την ιστορία του, κάποιος άλλος σηκώθηκε και τον ρώτησε: «Κύριε, γνωρίζω ότι οι απόστολοί σου πούλησαν όλη τη γήινη περιουσία τους για να σε ακολουθήσουν, και πως έχουν όλα τα πράγματα από κοινού, όπως κάνουν οι Εσσαίοι, θα ζητήσεις και από μας που είμαστε μαθητές σου να κάνουμε το ίδιο; Είναι αμαρτία να κατέχει κανείς πλούτο με έντιμο τρόπο;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε στην ερώτησή του: «Φίλε μου, δεν είναι αμαρτία να έχεις πλούτο αποκτημένο με έντιμο τρόπο, είναι όμως αμαρτία αν μετατρέπεις τον πλούτο των υλικών αγαθών σε θησαυρούς που θα απορροφήσουν το ενδιαφέρον σου και θα σε εκτρέψουν από την αφοσίωσή σου στις πνευματικές επιδιώξεις της βασιλείας. Δεν υπάρχει αμαρτία από την ιδιοκτησία έντιμης περιουσίας στη γη αν ο θησαυρός σας είναι στον ουρανό, γιατί, εκεί που είναι ο θησαυρός σας, εκει πέρα βρίσκεται και η καρδιά σας. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του πλούτου που οδηγεί στην απληστία και τον εγωισμό, και εκείνου που κατέχεται και ξοδεύεται μέσα στο πνεύμα της υπεύθυνης διαχείρισης από εκείνους που έχουν μιαν αφθονία των αγαθών του κόσμου τούτου, και οι οποίοι απλόχερα συνεισφέρουν στη συντήρηση εκείνων που έχουν αφιερώσει όλη την ενέργειά τους για το έργο της βασιλείας. Πολλοί από σας που είστε εδώ και χωρίς χρήματα, τρέφεστε και κατοικείτε σ’ εκείνη εκεί την κατασκήνωση επειδή πλούσιοι άνδρες και γυναίκες, με φιλελεύθερο πνεύμα, έχουν δώσει κεφάλαια στον οικοδεσπότη σας, το Δαυίδ Ζεβεδαίο, για τους σκοπούς αυτούς.
(1822.1) 165:4.6 Μην λησμονείτε ποτέ όμως, ότι τελικά, ο πλούτος είναι αφόρητος. Η αγάπη για τα πλούτη πολύ συχνά αμαυρίζει ακόμα και καταστρέφει το πνευματικό όραμα. Μην παραλείψετε να αναγνωρίσετε τον κίνδυνο να γίνει ο πλούτος όχι ο υπηρέτης σας, αλλά ο κύριός σας.
(1822.2) 165:4.7 Ο Ιησούς δεν δίδαξε ούτε ενεθάρρυνε την απρονοησία, την οκνηρία, την αδιαφορία των ανθρώπων για την παροχή των αναγκαίων υλικών προς τις οικογένειές τους, ή την εξάρτηση από την ελεημοσύνη. Δίδαξε όμως ότι τα υλικά και τα εγκόσμια πρέπει να είναι υποδεέστερα της ευημερίας της ψυχής και της προόδου της πνευματικής φύσης στη βασιλεία των ουρανών.
(1822.3) 165:4.8 Μετά, καθώς ο κόσμος κατέβαινε προς το ποτάμι, για να παρευρεθεί στη βάφτιση, ο πρώτος άνδρας πλησίασε τον Ιησού ιδιαιτέρως και τον ρώτησε για την κληρονομιά του, καθώς είχε πιστέψει ότι ο Ιησούς του είχε μιλήσει με σκληρό τρόπο. Και όταν ο Ιησούς τον ξανάκουσε, του απάντησε: «Γιε μου, γιατί χάνεις την ευκαιρία να τραφείς με το ψωμί της ζωής, μια μέρα σαν κι αυτή, για να εντρυφήσεις στην άπληστη διάθεσή σου; Δεν γνωρίζεις ότι οι Ιουδαϊκοί νόμοι περί κληρονομιάς θα τα διευθετήσουν όλα με δικαιοσύνη, αν πας με το παράπονό σου στο δικαστήριο της συναγωγής; Δεν διάβασες τις Γραφές: ‘Υπάρχει αυτός που γίνεται πλούσιος με επιφυλακτικότητά και με πολλή στενοχώρια, και αυτό θα είναι το μερίδιο της ανταμοιβής του: Αντίθετα από όσα λέγει, εγώ βρήκα ανάπαυση και τώρα θα μπορεί να τρώγει συνεχώς από τα αγαθά μου, αν και δεν γνωρίζει πότε θα έρθει η ώρα του και πως πρέπει να αφήσει όλα αυτά τα πράγματα σε άλλους, όταν πεθάνει’. Δεν διάβασες την εντολή: ‘Μην επιθυμήσεις τα αγαθά του άλλου’. Και πάλι, ‘Έφαγαν και γέμισαν το στομάχι τους και χόντρυναν, και μετά στράφηκαν σε άλλους θεούς’. Διάβασες στους Ψαλμούς ότι ‘ο Κύριος αποστρέφεται τον άπληστο’ και ότι ‘το λίγο που έχει ένας δίκαιος, είναι καλύτερο από τα πλούτη πολλών αμαρτωλών’. ‘Αν τα πλούτη σου αυξάνουν, μην βάλεις την καρδιά σου πάνω τους’. Διάβασες εκεί που ο Ιερεμίας είπε, ‘Μην αφήσετε τον πλούσιο να δοξάσει τα πλούτη του’, και ο Ιεζεκιήλ μίλησε την αλήθεια όταν είπε, ‘Με τα στόματά τους φανερώνουν αγάπη, αλλά με τις καρδιές τους βρίσκονται πάνω στα εγωιστικά κέρδη τους’».
(1822.4) 165:4.9 Ο Ιησούς αποχαιρέτησε το νέο λέγοντάς του, «Γιε μου, τι θα σε ωφελήσει αν κερδίσεις τον κόσμο όλο και χάσεις την ψυχή σου;».
(1822.5) 165:4.10 Σε κάποιον άλλο που στεκόταν δίπλα και ρώτησε τον Ιησού πώς θα τον βοηθούσε ο πλούτος την ημέρα της κρίσεως, απάντησε: «Δεν ήρθα για να κρίνω ούτε τον πλούσιο ούτε τον φτωχό, αλλά θα κριθούν οι ζωές που ζούνε οι άνθρωποι. Για ό,τι άλλο αφορά τον πλούτο κατά την ημέρα της κρίσεως, τουλάχιστον τρεις ερωτήσεις πρέπει να απαντηθούν από όλους που κατείχαν μεγάλα πλούτη, και αυτές οι ερωτήσεις είναι:
(1822.6) 165:4.11 1. Πόσο πλούτο συγκέντρωσες;
(1822.9) 165:4.14 Ύστερα ο Ιησούς πήγε στη σκηνή του για να ξεκουραστεί λίγο πριν από το βραδινό φαγητό. Όταν οι απόστολοι τελείωσαν με τις βαφτίσεις, ήρθαν κι αυτοί και θα συζητούσαν μαζί του για τον πλούτο στη γη και το θησαυρό στον ουρανό, αλλά είχε αποκοιμηθεί.
(1823.1) 165:5.1 Εκείνο το βράδυ μετά το δείπνο, όταν ο Ιησούς και οι δώδεκα συγκεντρώθηκαν για την ημερήσια συζήτησή τους, ο Ανδρέας ρώτησε: «Κύριε, ενόσω βαφτίζαμε τους πιστούς, είπες πολλές κουβέντες με το πλήθος που καθυστέρησε, τις οποίες δεν ακούσαμε. Θα ήθελες να επαναλάβεις τα λόγια αυτά για το καλό μας;». Και σε απάντηση στο αίτημα του Ανδρέα ο Ιησούς είπε:
(1823.2) 165:5.2 «Ναι, Ανδρέα, θα σας μιλήσω για τα θέματα αυτά του πλούτου και της αυτοσυντήρησης, αλλά τα λόγια μου σε σας, τους αποστόλους, θα είναι κατά τι διαφορετικά από εκείνα που είπα στους μαθητές μου και στο πλήθος αφού εσείς εγκαταλείψατε τα πάντα, όχι μόνο για να με ακολουθήσετε, αλλά για να χειροτονηθείτε πρεσβευτές της βασιλείας. Ήδη έχετε αρκετά χρόνια εμπειρίας, και γνωρίζετε ότι ο Πατέρας του οποίου το βασίλειο διακηρύσσετε δεν θα σας εγκαταλείψει. Έχετε αφιερώσει τις ζωές σας στην υπηρεσία της βασιλείας. Επομένως μην αγωνιάτε και μην ανησυχείτε για τα πράγματα της γήινης ζωής, τι θα φάτε, ούτε για το σώμα σας, τι θα φορέσετε. Η ευημερία της ψυχής είναι περισσότερο από τροφή και ποτό. Η πρόοδος του πνεύματος είναι μακρύτερα από τις ανάγκες ένδυσης. Όταν μπαίνετε στον πειρασμό και αμφιβάλετε για την εξασφάλιση του ψωμιού, αναλογισθείτε τα κοράκια. Δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν, δεν έχουν κελάρι ούτε αποθήκες, αλλά ο Πατέρας προμηθεύει τροφή για καθένα από αυτά που την αναζητούν. Πόση μεγαλύτερη αξία έχετε εσείς από πολλά πουλιά! Εξάλλου, όλη η ανησυχία ή η αμφιβολίες σας δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να σας εφοδιάσουν με τα αναγκαία. Ποιος από σας μπορεί με το άγχος να προσθέσει ένα πόντο στο ανάστημά του ή μια μέρα στη ζωή του; Αφού τέτοια ζητήματα δεν είναι στα χέρια σας, γιατί σκέφτεστε με άγχος αυτά τα προβλήματα;
(1823.3) 165:5.3 Παρατηρείστε τα κρίνα πώς αυξάνουν, δεν κοπιάζουν, ούτε γνέθουν, και όμως σας λέγω ότι ούτε ο Σολομών με όλη τη μεγαλοπρέπειά του, δεν ήταν ντυμένος όπως ένα από αυτά. Αν ο Θεός ντύνει τόσο όμορφα το χορτάρι του αγρού, που σήμερα υπάρχει και αύριο κόπτεται και το ρίχνουν στη φωτιά, πόσο περισσότερο θα ντύσει εσάς τους πρεσβευτές της ουράνιας βασιλείας. Ω σεις, ολιγόπιστοι! Όταν αφιερώνετε τους εαυτούς σας στην αναγγελία του ευαγγελίου της βασιλείας, δεν θα πρέπει να έχετε αμφιβολίες σχετικά με τη συντήρησή σας ή των οικογενειών σας που εγκαταλείψατε. Αν εσείς δίνετε τη ζωή σας αληθινά για το ευαγγέλιο, θα ζήσετε από το ευαγγέλιο. Αν είστε μόνο πιστοί μαθητές, πρέπει να κερδίζετε την τροφή σας και να συνεισφέρετε για τη συντήρηση όσων διδάσκουν και κηρύττουν και θεραπεύουν. Αν ανησυχείτε για το τι θα φάτε και τι θα πιείτε, σε τι διαφέρετε από τα έθνη του κόσμου που με τόση φιλεργία αναζητούν τέτοια χρειαζούμενα; Αφοσιωθείτε στο έργο σας, με την πίστη ότι ο Πατέρας και Εγώ γνωρίζουμε ότι χρειάζεστε αυτά τα πράγματα. Σας βεβαιώνω μια για πάντα, ότι, αν αφιερώσετε τις ζωές σας στο έργο της βασιλείας, όλες οι πραγματικές ανάγκες σας θα σας προμηθευτούν. Αναζητείστε τα ανώτερα πράγματα και τα μικρότερα θα βρεθούν εκεί. Ζητείστε για τα ουράνια και τα γήινα θα περικλείονται εκεί. Η σκιά με σιγουριά ακολουθεί την ύπαρξη.
(1823.4) 165:5.4 Είστε μόνο μια μικρή ομάδα, αλλά αν έχετε πίστη, αν δεν παραπαίετε με φόβο, σας δηλώνω ότι είναι ευχαρίστηση του Πατέρα μου να σας δώσει τη βασιλεία. Έχετε αποθηκεύσει τους θησαυρούς σας εκεί που τα βαλάντια δεν παλιώνουν, εκεί που κλέφτης δεν μπορεί να ληστεύσει, και όπου ο σκώρος δεν καταστρέφει. Και όπως είπα και στο πλήθος, όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας.
(1824.1) 165:5.5 Αλλά για το έργο που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας, και γι’ αυτό που μένει σε σας, μετά που θα πάω στον Πατέρα, θα δοκιμαστείτε σκληρά. Πρέπει όλοι να είστε σε εγρήγορση ενάντια σε κάθε φόβο και αμφιβολία. Καθένας από εσάς, ας ανασκουμπωθεί και ας αφήσει αναμμένες τις λάμπες. Να παραφυλάτε σαν τους ανθρώπους που περιμένουν τον κύριό τους να γυρίσει από τη γιορτή του γάμου, και όταν αυτός έρθει, θα χτυπήσει ώστε να του ανοίξετε γρήγορα. Τέτοιοι άγρυπνοι υπηρέτες είναι ευλογημένοι από τον κύριο που τους βρίσκει πιστούς σε τόσο μεγάλες στιγμές. Μετά ο κύριος θα βάλει τους υπηρέτες του να καθίσουν και αυτός θα τους υπηρετεί. Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω ότι μια κρίση βρίσκεται μπροστά στις ζωές σας και είναι αναγκαίο να προσέχετε και να είστε έτοιμοι.
(1824.2) 165:5.6 Καλά καταλαβαίνετε ότι κανένας άνθρωπος δεν θα επέτρεπε να γίνει διάρρηξη στο σπίτι του, αν γνώριζε πότε θα ερχόταν ο κλέφτης. Να επιτηρείτε κι εσείς, γιατί την ώρα που δεν περιμένετε και με τρόπο που δεν σκέφτεστε, θα αναχωρήσει ο Γιος του Ανθρώπου».
(1824.3) 165:5.7 Για μερικά λεπτά οι δώδεκα κάθισαν σιωπηλοί. Μερικές από τις προειδοποιήσεις αυτές τις είχαν ακούσει και πρωτύτερα, αλλά όχι με τον τρόπο που παρουσιάστηκαν σε αυτούς τώρα.
(1824.4) 165:6.1 Καθώς ήσαν σκεφτικοί, ο Σίμων Πέτρος ρώτησε: «Αυτή η παραβολή είναι για μας, τους αποστόλους σου, ή για όλους τους μαθητές σου;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε:
(1824.5) 165:6.2 «Την ώρα της δοκιμασίας, η ψυχή του ανθρώπου αποκαλύπτεται. Η δοκιμασία αποκαλύπτει αυτό που πραγματικά είναι στην καρδιά. Όταν ο υπηρέτης δοκιμάζεται και αποδεικνύεται πιστός, τότε μπορεί ο αφέντης του σπιτιού να βάλει αυτό τον υπηρέτη να προσέχει το σπιτικό του και με σιγουριά εμπιστεύεται αυτό τον πιστό διαχειριστή να θρέψει και να μεγαλώσει τα παιδιά του. Παρόμοια, κι εγώ, θα γνωρίζω ποιος μπορεί να είναι έμπιστος για την ευημερία των παιδιών μου, όταν εγώ θα επιστρέψω στον Πατέρα. Όπως ο αφέντης του σπιτικού θα βάλει τον σωστό και δοκιμασμένο υπηρέτη στις υποθέσεις της οικογενείας του έτσι κι εγώ θα υψώσω εκείνους που θα υποφέρουν τις δοκιμασίες αυτής της ώρας για τις υποθέσεις της βασιλείας μου.
(1824.6) 165:6.3 Αλλά αν ο υπηρέτης είναι νωθρός και αρχίσει να λέει μέσα του, ‘Ο αφέντης μου αργεί να έρθει’. Και αρχίσει να φέρεται άσχημα στους συναδέλφους του υπηρέτες και να τρώει και να πίνει με τους μεθύστακες, τότε ο αφέντης εκείνου του υπηρέτη θα έρθει σε μια ώρα που δεν θα τον περιμένει και, βρίσκοντάς τον άπιστο, θα τον διώξει με δυσμένεια. Επομένως κάνετε καλά να προετοιμάζεστε για την ημέρα εκείνη που θα σας επισκεφθεί ξαφνικά και με απρόσμενο τρόπο. Θυμηθείτε, σας δόθηκαν πολλά. Επομένως και πολλά θα σας ζητηθούν. Φοβερές δοκιμασίες βρίσκονται μπροστά σας. Έχω να βαπτιστώ με ένα βάπτισμα και είμαι σε επιφυλακή μέχρις ότου αυτό ολοκληρωθεί. Να κηρύττετε την ειρήνη στη γη, αλλά η αποστολή μου δεν θα φέρει την ειρήνη στις υποθέσεις των ανθρώπων – όχι για κάποιο χρόνο τουλάχιστον. Διχόνοια θα είναι μόνο το αποτέλεσμα όταν δυο μέλη μιας οικογένειας θα πιστεύουν σε μένα ενώ τρία άλλα θα απορρίπτουν το ευαγγέλιο. Φίλοι, συγγενείς και αγαπημένοι είναι προορισμένοι να χωριστούν μεταξύ τους από το ευαγγέλιο που κηρύσσετε. Αλήθεια, καθένας από τους πιστούς αυτούς θα έχει μεγάλη και διαρκείας ειρήνη στην καρδιά του, αλλά η ειρήνη στη γη δεν θα έρθει μέχρις ότου όλοι πιστέψουν πρόθυμα και εισέλθουν σε αυτή τη μεγαλοπρεπή κληρονομιά της συγγένειας με το Θεό. Παρόλα αυτά, πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο αναγγέλλοντας το ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη, σε κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί».
(1824.7) 165:6.4 Και αυτό ήταν το τέλος ενός γεμάτου και πολυάσχολου Σαββάτου. Την επάυριο ο Ιησούς και οι δώδεκα πήγαν στις πόλεις της βόρειας Περαίας να επισκεφθούν τους εβδομήντα, οι οποίοι εργαζόντουσαν σε αυτές τις περιοχές κάτω από την επίβλεψη του Άμπνερ.
(1825.1) 166:0.1 Από τις 11 μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου, ο Ιησούς και οι δώδεκα έκαναν περιοδεία σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της βόρειας Περαίας, όπου εργαζόντουσαν οι συνεργάτες του Άμπνερ και τα μέλη του γυναικείου σώματος. Βρήκαν τους αγγελιαφόρους του ευαγγελίου να αγωνίζονται με επιτυχία και ο Ιησούς επανειλημμένα απαίτησε την προσοχή των αποστόλων του για το γεγονός ότι το ευαγγέλιο της βασιλείας μπορούσε να διαδοθεί χωρίς να συνοδεύεται από θαύματα.
(1825.2) 166:0.2 Όλη η αποστολή των τριών μηνών στην Περαία βγήκε εις πέρας με επιτυχία, με ελάχιστη βοήθεια από τους δώδεκα αποστόλους, και το ευαγγέλιο από την ώρα αυτή και μετά, αντανακλούσε, όχι τόσο την προσωπικότητα του Ιησού, όσο τη διδασκαλία του. Οι οπαδοί του όμως δεν ακολούθησαν για πολύ τις οδηγίες του, γιατί αμέσως μετά το θάνατο και την ανάστασή του Ιησού, ξέφυγαν από τις διδασκαλίες του και άρχισαν να κτίζουν την εκκλησία των πρώτων ημερών, γύρω από το θαυματουργικό έργο και τις μεγαλοπρεπείς αναμνήσεις της θεϊκής-ανθρώπινης προσωπικότητάς του.
(1825.3) 166:1.1 Το Σάββατο, 18 Φεβρουαρίου, ο Ιησούς βρέθηκε στη Ραγκάβα, όπου ζούσε ένας πλούσιος Φαρισαίος που ονομαζόταν Ναθαναήλ. Και μιας κι ένας ικανός αριθμός συναδέλφων του Φαρισαίων ακολουθούσε τον Ιησού και τους δώδεκα, ανά τη χώρα, τους προσκάλεσε όλους να φάνε πρωινό το Σάββατο εκείνο, γύρω στα είκοσι άτομα, και υποδέχτηκε τον Ιησού σαν τιμώμενο πρόσωπο.
(1825.4) 166:1.2 Την ώρα που ο Ιησούς έφτανε για το πρωινό, οι περισσότεροι Φαρισαίοι, μαζί με δυο ή τρεις νομομαθείς, ήταν ήδη εκεί καθισμένοι στο τραπέζι. Ο Κύριος αμέσως πήρε τη θέση του στα αριστερά του Ναθαναήλ χωρίς να πάει στη λεκάνη του νερού να πλύνει τα χέρια του. Πολλοί από τους Φαρισαίους, ιδιαίτερα εκείνοι που διέκειντο ευνοϊκά με τη διδασκαλία του Ιησού, γνώριζαν ότι έπλενε τα χέρια του μόνο από λόγους καθαριότητας, και ότι απεχθανόταν αυτές τις καθαρά τελετουργικές επιδείξεις. Έτσι δεν εξεπλάγησαν από τον κατευθείαν ερχομό του στο τραπέζι, χωρίς να πλύνει δυο φορές τα χέρια του. Ο Ναθαναήλ όμως σοκαρίστηκε από την παράλειψη του Κυρίου να συμβαδίσει με τις αυστηρές απαιτήσεις της Φαρισαϊκής πρακτικής. Ο Ιησούς ούτε έπλενε τα χέρια του, όπως οι Φαρισαίοι, μετά από κάθε αλλαγή τροφής, ούτε στο τέλος του φαγητού.
(1825.5) 166:1.3 Μετά από ψιθυρίσματα, που κράτησαν αρκετή ώρα, μεταξύ του Ναθαναήλ και ενός εχθρικού Φαρισαίου στα δεξιά του, και μετά από σηκώματα των φρυδιών και περιπαιχτικά σουφρώματα των χειλιών εκείνων που είχαν καθίσει από την απέναντι μεριά του Κυρίου, ο Ιησούς τελικά είπε: «Σκέφτηκα πως με προσκαλέσατε στο σπίτι αυτό για να φάγω μαζί σας και ίσως να ερωτηθώ σχετικά με την αναγγελία του νέου ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού. Διακρίνω όμως ότι με φέρατε εδώ για να παραστείτε μάρτυρες σε μια επίδειξη τελετουργικής αφοσίωσης της δικής σας αυτοδικαίωσης. Αυτό το κάνατε ήδη. Με τι άλλο θα με τιμήσετε σαν φιλοξενούμενό σας επί τη ευκαιρία αυτή;
(1826.1) 166:1.4 Όταν ο Κύριος μίλησε με τον τρόπο αυτό, αυτοί χαμήλωσαν τα μάτια τους πάνω στο τραπέζι και παρέμειναν σιωπηλοί. Και αφού δεν μίλαγε κανένας, ο Ιησούς συνέχισε: «Πολλοί Φαρισαίοι από εσάς, είναι εδώ μαζί μου σαν φίλοι, μερικοί είναι και μαθητές μου, αλλά η πλειονότητα των Φαρισαίων επιμένουν στην άρνησή τους να δούνε το φως και να αναγνωρίσουν την αλήθεια, ακόμα και όταν το έργο του ευαγγελίου παράγεται μπροστά τους με μεγάλη δύναμη. Με πόση προσοχή καθαρίζετε το εξωτερικό τμήμα των ποτηριών και των πιάτων ενώ τα σκεύη της πνευματικής τροφής είναι βρωμερά και μολυσμένα! Βεβαιώνεστε ότι παρουσιάζετε μιαν ευσεβή και άγια εικόνα στο λαό, αλλά οι ψυχές μέσα σας είναι πλήρεις από αυτοδικαίωση, απληστία, εκβιασμό και κάθε είδους πνευματικές αδυναμίες. Ακόμα και οι αρχηγοί σας δεν διστάζουν να συνωμοτούν και σχεδιάζουν το φόνο του Γιου του Ανθρώπου. Δεν καταλαβαίνετε ανόητοι άνθρωποι ότι ο Θεός του ουρανού βλέπει τα εσωτερικά κίνητρα της ψυχής, όπως και τους εξωτερικούς ισχυρισμούς σας και τα ευλαβικά έργα σας; Μη νομίζετε ότι με το να δίνετε ελεημοσύνες και να πληρώνετε τη δεκάτη θα καθαριστείτε από την αυτοδικαίωση και θα μπορέσετε να σταθείτε καθαροί ενώπιον του Κριτή όλων των ανθρώπων. Ουαί σε σας Φαρισαίοι, που επιμένετε να απορρίπτετε το φως της ζωής! Είστε σχολαστικοί στην πληρωμή της δεκάτης και επιδεικτικοί στην ελεημοσύνη σας, αλλά εσκεμμένα αποστρέφεστε τον ερχομό του Θεού και απορρίπτετε την αποκάλυψη της αγάπης του. Αν και είναι σωστό να δίνετε προσοχή σε αυτά τα ελάχιστα καθήκοντα, δεν θα πρέπει να αφήνετε ανεκτέλεστες τις σημαντικότερες απαιτήσεις. Ουαί σε σας όλους που αποφεύγετε ηθελημένα τη δικαιοσύνη, αποστρέφεστε την ευσπλαχνία και απορρίπτετε την αλήθεια! Ουαί σε όλους εκείνους που περιφρονούν την αποκάλυψη του Πατέρα ενώ ζητούν τις πρωτοκαθεδρίες στη συναγωγή και εκλιπαρούν για κολακευτικούς χαιρετισμούς στην αγορά!».
(1826.2) 166:1.5 Όταν ο Ιησούς σηκώθηκε για να αναχωρήσει, ένας από τους νομομαθείς που ήταν στο τραπέζι, απευθυνόμενος προς αυτόν, είπε: «Όμως, Κύριε, σε μερικές παρατηρήσεις σου επικρίνεις κι εμάς επίσης. Υπάρχει άραγε τίποτε καλό στους γραμματείς, τους Φαρισαίους ή τους νομομαθείς;». Και ο Ιησούς, όρθιος, απάντησε στο νομομαθή: «Εσείς, όπως και οι Φαρισαίοι, χαίρεστε από τις πρωτοκαθεδρίες στις γιορτές και φοράτε μακριά ενδύματα ενώ βάζετε βαριά φορτία, ασήκωτα, στους ώμους των ανθρώπων. Και όταν οι ψυχές των ανθρώπων κλονίζονται κάτω από αυτά τα βαριά φορτία, δεν βοηθάτε ούτε με το μικρό σας δαχτυλάκι να τους ξεκουράσετε. Ουαί σε σας, που η μεγαλύτερη ευχαρίστησή σας είναι να χτίζετε τάφους για τους προφήτες που οι πατέρες σας σκότωσαν! Και το ότι συναινείτε σε αυτά που έκαναν οι πατέρες σας αποτελεί το γεγονός ότι τώρα σχεδιάζετε να σκοτώσετε αυτούς που έρχονται τη σημερινή εποχή να πράξουν ό,τι έπραξαν και οι προφήτες στις μέρες τους – να αναγγείλουν τη δικαιοσύνη του Θεού και να αποκαλύψουν το έλεος του ουράνιου Πατέρα. Αλλά από όλες τις γενιές που πέρασαν, το αίμα των προφητών και των αποστόλων θα ζητηθεί από αυτή τη διεστραμμένη και αυτοδικαιωμένη γενιά. Ουαί σε σας όλους, νομομαθείς, που κρατάτε το κλειδί της γνώσης από τον απλό λαό! Εσείς αρνείστε να εισέλθετε στο δρόμο της αλήθειας και συγχρόνως εμποδίζετε όλους τους άλλους που ζητούν να εισέλθουν. Δεν μπορείτε όμως να κλείνετε με τον τρόπο αυτό τις πόρτες της βασιλείας του ουρανού. Τις έχουμε ανοίξει σε όλους που έχουν την πίστη να εισέλθουν και αυτές οι θύρες του ελέους δεν θα κλείσουν από την προκατάληψη και την αλαζονεία των ψεύτικων διδασκάλων και των ψεύτικων βοσκών που μοιάζουν σαν λευκασμένα οστεοφυλάκια, τα οποία από έξω φαίνονται όμορφα αλλά στο εσωτερικό είναι γεμάτα από κόκαλα πεθαμένων και από κάθε είδους πνευματική ακαθαρσία».
(1826.3) 166:1.6 Και όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει στο τραπέζι του Ναθαναήλ, βγήκε έξω από το σπίτι χωρίς να συμμετέχει στο φαγητό. Και από τους Φαρισαίους που άκουσαν αυτά τα λόγια, μερικοί πίστεψαν στη διδασκαλία του και εισήλθαν στη βασιλεία, αλλά το μεγαλύτερο μέρος επέμενε να ακολουθεί την οδό του σκότους, και έγινε πιο αποφασιστικό να αναμένει μήπως και πιάσουν μερικά λόγια του τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να τον φέρουν σε δίκη και να δικαστεί ενώπιον του δικαστηρίου Σανχεντρίν στην Ιερουσαλήμ.
(1827.1) 166:1.7 Τρία πράγματα ήταν αυτά που πρόσεχαν περισσότερο οι Φαρισαίοι:
(1827.2) 166:1.8 1. Tην αυστηρή πληρωμή της δεκάτης.
(1827.3) 166:1.9 2. Tη σχολαστική τήρηση των νόμων της κάθαρσης.
(1827.4) 166:1.10 3. Την αποφυγή της συναναστροφής με άλλους μη-Φαρισαίους.
(1827.5) 166:1.11 Τον καιρό εκείνο, ο Ιησούς ζητούσε να ξεσκεπάσει την πνευματική στειρότητα των δυο πρώτων πρακτικών, ενώ φύλαξε τις παρατηρήσεις του, που προορίζονταν για την επίπληξη των Φαρισαίων που αρνούνταν να έρχονται σε κοινωνικές συναναστροφές με μη-Φαρισαίους, για μια άλλη επόμενη ευκαιρία όταν θα δειπνούσε πάλι με πολλούς από τους ίδιους ανθρώπους.
(1827.6) 166:2.1 Tην άλλη μέρα ο Ιησούς μαζί με τους δώδεκα πήγε στην Άμαθο, κοντά στα σύνορα με τη Σαμάρεια, και καθώς πλησίαζαν στην πόλη, συνάντησαν μια ομάδα δέκα λεπρών που έμεναν σε εκείνο κοντά το μέρος. Οι εννέα από αυτή την ομάδα ήταν Ιουδαίοι, ο ένας Σαμαρείτης. Κανονικά αυτοί οι Ιουδαίοι θα είχαν αποφύγει κάθε συναναστροφή ή επαφή με αυτό το Σαμαρείτη, αλλά οι κοινή αρρώστια τους ήταν αρκετή για να ξεπεράσει κάθε θρησκευτική προκατάληψη. Είχαν ακούσει πολλά για τον Ιησού και τα προηγούμενα θαύματα θεραπείας που είχε κάνει, και αφού οι εβδομήντα είχαν προαναγγείλει το χρόνο που περίμεναν να φτάσει ο Ιησούς, καθόσον ο Κύριος βρισκόταν με τους δώδεκα σε περιοδεία σε εκείνα τα μέρη, οι δέκα λεπροί ήταν ενήμεροι και τον περίμεναν να εμφανιστεί στα πέριξ, εκείνη περίπου την ώρα, επομένως είχαν σταματήσει εκεί, στα περίχωρα της πόλης, όπου ήλπιζαν να τραβήξουν την προσοχή του και να ζητήσουν να θεραπευτούν. Όταν οι λεπροί είδαν τον Ιησού να έρχεται κοντά τους, μη τολμώντας να τον πλησιάσουν, στάθηκαν μακριά και κραύγαζαν προς αυτόν: «Κύριε, δείξε μας έλεος, καθάρισέ μας από την αρρώστια μας. Θεράπευσέ μας όπως θεράπευσες άλλους».
(1827.7) 166:2.2 Ο Ιησούς εκείνη τη στιγμή εξηγούσε στους δώδεκα γιατί οι εθνικοί της Περαίας, μαζί με τους λιγότερο ορθόδοξους Ιουδαίους, ήταν πιο πρόθυμοι να πιστέψουν στο ευαγγέλιο που κήρυτταν οι εβδομήντα από ότι ήταν οι ορθόδοξοι και παραδοσιακά δεσμευμένοι Ιουδαίοι της Ιουδαίας. Ζήτησε να προσέξουν το γεγονός ότι το μήνυμά τους είχε κατά παρόμοιο τρόπο γίνει αμέσως αποδεκτό από τους Γαλιλαίους, ακόμα και από τους Σαμαρείτες. Αλλά οι δώδεκα απόστολοι δεν ήταν πρόθυμοι να φιλοξενήσουν ευγενικά συναισθήματα για τους από καιρό περιφρονημένους Σαμαρείτες.
(1827.8) 166:2.3 Συνεπώς, όταν ο Σίμων ο Ζηλωτής διέκρινε το Σαμαρείτη ανάμεσα στους λεπρούς, προσπάθησε να πείσει τον Κύριο να προσπεράσουν για την πόλη χωρίς ούτε καν να ανταλλάξουν χαιρετισμό μαζί τους. Είπε ο Ιησούς στο Σίμωνα: «Κι αν όμως ο Σαμαρείτης αγαπάει το Θεό το ίδιο όπως οι Ιουδαίοι; Πρέπει να κατακρίνουμε τους συνανθρώπους μας; Ποιος μπορεί να πει; Αν κάνουμε καλά αυτούς τους δέκα ανθρώπους, ίσως ο Σαμαρείτης αποδειχτεί πιο ευγνώμων ακόμα και από τους Ιουδαίους. Είσαι σίγουρος για τη γνώμη σου Σίμων;». Και ο Σίμων αποκρίθηκε γρήγορα: «Αν τους καθαρίσεις, θα το μάθεις γρήγορα». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ας γίνει έτσι Σίμων, και γρήγορα θα μάθεις την αλήθεια σχετικά με την ευγνωμοσύνη των ανθρώπων και τη γεμάτη αγάπη ευσπλαχνία του Θεού».
(1827.9) 166:2.4 Ο Ιησούς, πηγαίνοντας κοντά στους λεπρούς, είπε: «Όταν γίνετε καλά, να πάτε και να δείξετε τους εαυτούς σας στους ιερείς όπως απαιτεί ο νόμος του Μωυσή». Και καθώς βάδιζαν, έγιναν καλά. Όταν όμως ο Σαμαρείτης είδε πως είχε θεραπευτεί, γύρισε πίσω και, αναζητώντας τον Ιησού, άρχισε να δοξάζει το Θεό με δυνατή φωνή. Και όταν βρήκε τον Κύριο, έπεσε με τα γόνατα στα πόδια του μπροστά και του έδινε ευχαριστίες για τον αποκαθαρισμό του. Οι υπόλοιποι εννέα, οι Ιουδαίοι, ανακάλυψαν και αυτοί ότι θεραπεύτηκαν, και, αν και αυτοί ήταν ευγνώμονες για τον αποκαθαρισμό τους, συνέχισαν το δρόμο τους για να δείξουν τους εαυτούς τους στους ιερείς.
(1828.1) 166:2.5 Καθώς ο Σαμαρείτης παρέμενε γονατισμένος στα πόδια του Ιησού, ο Κύριος, κοιτάζοντας γύρω προς τους δώδεκα, ειδικά για το Σίμωνα Ζηλωτή, είπε: «Δεν καθαρίστηκαν και οι δέκα; Πού, είναι λοιπόν οι άλλοι εννέα, οι Ιουδαίοι; Μόνο ένας, αυτός ο ξένος γύρισε για να δοξάσει το Θεό». Και ύστερα είπε στο Σαμαρείτη, «Σήκω και πήγαινε, η πίστη σου σε θεράπευσε».
(1828.2) 166:2.6 Ο Ιησούς κοίταξε ξανά τους αποστόλους του σαν έφυγε ο ξένος. Και όλοι οι απόστολοι κοίταζαν τον Ιησού, εκτός από τον Σίμωνα το Ζηλωτή, του οποίου τα μάτια ήταν κατηφή. Οι δώδεκα δεν έβγαλαν ούτε μια λέξη. Ούτε ο Ιησούς μίλησε. Δεν χρειαζόταν να το κάνει.
(1828.3) 166:2.7 Αν και οι δέκα αυτοί άνδρες πίστευαν πραγματικά ότι είχαν λέπρα, μόνο τέσσερις ήταν άρρωστοι. Οι άλλοι έξι έπασχαν από δερματικές νόσους τις οποίες είχαν εκλάβει για λέπρα. Ο Σαμαρείτης όμως έπασχε πραγματικά από λέπρα.
(1828.4) 166:2.8 Ο Ιησούς επέβαλλε στους δώδεκα να μην πουν τίποτε για τον καθαρισμό των λεπρών, και καθώς βάδιζαν προς την Άμαθο, παρατήρησε: «Βλέπετε πώς γίνεται και τα παιδιά του σπιτιού, ακόμα και όταν είναι ανυπάκουα στο θέλημα του Πατέρα τους, θεωρούν την ευλογία τους δεδομένη. Θεωρούν πως είναι μικρό ζήτημα αν αμελήσουν να δώσουν ευχαριστίες, όταν ο Πατέρας εξασφαλίσει τη θεραπεία πάνω τους, αλλά οι ξένοι, όταν δέχονται δώρα από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, είναι γεμάτοι θαυμασμό και δεσμεύονται να δώσουν ευχαριστίες σαν αναγνώριση των καλών πραγμάτων που φανερώθηκαν πάνω τους». Και πάλι οι απόστολοι δεν είπαν τίποτε σαν απάντηση στα λόγια του Κυρίου.
(1828.5) 166:3.1 Καθώς ο Ιησούς και οι δώδεκα επισκέφτηκαν τους αγγελιαφόρους της βασιλείας στη Γεράσα, ένας από τους Φαρισαίους που πίστευε σ’ αυτόν, έκανε την ερώτηση: «Κύριε, θα σωθούν τελικά λίγοι ή πολλοί;». Και ο Ιησούς, απαντώντας, είπε:
(1828.6) 166:3.2 «Έχετε διδαχθεί πως μόνο τα παιδιά του Αβραάμ θα σωθούν. Πως μόνο οι υιοθετημένοι εθνικοί μπορούν να ελπίζουν για σωτηρία. Μερικοί από σας έχετε σαν επιχείρημα ότι, εφόσον οι Γραφές αναφέρουν ότι μόνο ο Καλέμπ και ο Ιησούς, από όλους τους φιλοξενούμενους (στην Αίγυπτο Εβραίους), που έφυγαν από την Αίγυπτο, έζησαν για να φτάσουν στη γη της Επαγγελίας, τότε συγκριτικά λίγοι από εκείνους που αναζητούν τη βασιλεία των ουρανών θα βρούνε την είσοδο σε αυτή.
(1828.7) 166:3.3 Έχετε και μια ακόμη παροιμία μεταξύ σας, μια που περιέχει πολλή αλήθεια: Ότι ο δρόμος που οδηγεί στην αιώνια ζωή είναι ευθύς και στενός και πως η πόρτα που οδηγεί εκεί είναι παρόμοια στενή έτσι ώστε από εκείνους που αναζητούν τη σωτηρία, λίγοι μπορούν να βρούνε την είσοδο μέσα από την πόρτα αυτή. Έχετε ακόμα μια διδασκαλία ότι ο δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή είναι φαρδύς, και η είσοδος για εκεί είναι μεγάλη, και υπάρχουν πολλοί που διαλέγουν να πάρουν αυτό το δρόμο. Και αυτό το ρητό δεν είναι άνευ σημασίας. Δηλώνω όμως πως η σωτηρία είναι πρώτα μια υπόθεση προσωπικής σας επιλογής. Ακόμα και αν η πόρτα για το δρόμο της ζωής είναι στενή, είναι όμως αρκετά φαρδιά για να δεχτεί όλους εκείνους που αναζητούν ειλικρινά να εισέλθουν, γιατί Εγώ είμαι εκείνη η πόρτα. Και ο Γιος δεν θα αρνηθεί την είσοδο σε κανένα παιδί του σύμπαντος, το οποίο, με πίστη, ζητάει να βρει τον Πατέρα μέσα από το Γιο.
(1829.1) 166:3.4 Αλλά εδώ είναι ο κίνδυνος για όλους που θα αναβάλουν την είσοδό τους στη βασιλεία ενώ συνεχίζουν να επιδιώκουν τις χαρές της ανωριμότητας και παραδίδονται στην ικανοποίηση του εγώ τους: Έχοντας αρνηθεί να αποδεχτούν τη βασιλεία σαν πνευματική εμπειρία, μπορεί στη συνέχεια να ζητήσουν να εισέλθουν εκεί όταν η δόξα από τον καλύτερο τρόπο αποκαλυφθεί στις επόμενες γενιές. Και τότε, επομένως, εκείνοι που απέρριψαν τη βασιλεία όταν εγώ ήρθα στον κόσμο σαν θνητός, αναζητούν να βρούν την είσοδο όταν θα αποκαλυφθεί η θεϊκότητά της, τότε θα πω σε όλους αυτούς τους εγωιστές: Δεν γνωρίζω από πού είστε. Είχατε την ευκαιρία να ετοιμαστείτε για τη θεϊκή συγγένεια, αλλά αρνηθήκατε όλες τις προσφορές του ελέους. Απορρίψατε όλες τις προσκλήσεις για να έρθετε ενώ η πόρτα ήταν ανοιχτή. Τώρα, για σας που αρνηθήκατε τη σωτηρία, η πόρτα έχει κλείσει. Η πόρτα αυτή δεν είναι ανοιχτή σ’ εκείνους που θα μπουν στη βασιλεία από προσωπική δόξα. Η σωτηρία δεν είναι για εκείνους που δεν είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το αντίτιμο της εγκάρδιας αφοσίωσης στο να κάνουν το θέλημα του Πατέρα μου. Όταν με το πνεύμα και την ψυχή έχετε στρέψει την πλάτη σας στη βασιλεία του Πατέρα, είναι ανώφελο με το νου και το σώμα να στέκεστε μπροστά στην πόρτα και να κτυπάτε, λέγοντας, ‘Κύριε, άνοιξέ μας, θα είμαστε και εμείς σπουδαίοι στη βασιλεία’. Τότε θα σας ανακοινώσω ότι δεν είστε από το κοπάδι μου. Δεν θα σας δεχτώ ανάμεσα σ’ εκείνους που αγωνίστηκαν τον αγώνα τον καλό της πίστης και κέρδισαν την ανταμοιβή της ανιδιοτελούς υπηρεσίας στη βασιλεία επί της γης. Και όταν θα πείτε, ‘Κι εμείς μήπως δεν φάγαμε και δεν ήπιαμε μαζί σου, και δεν δίδαξες στους δρόμους μας;’. Τότε θα σας ανακοινώσω πάλι ότι πνευματικά είστε ξένοι, ότι δεν υπήρξαμε συνάδελφοι στην υπηρεσία ελέους του Πατέρα, όταν ήμασταν στη γη, ότι δεν σας γνωρίζω, και τότε ο Κριτής όλης της γης θα σας πει: «Φύγετε από μας, όλοι εσείς που χαίρεστε με τα έργα της αμαρτίας’.
(1829.2) 166:3.5 Όμως μη φοβάσθε. Καθένας που επιθυμεί ειλικρινά να βρει την αιώνια ζωή με το να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού, θα βρει σίγουρα μια σωτηρία που θα διαρκέσει για πάντα. Εσείς όμως που αρνείστε τη σωτηρία θα δείτε μια μέρα τους προφήτες από το σπέρμα του Αβραάμ να κάθονται μαζί με τους πιστούς από τα ειδωλολατρικά έθνη, σ’ αυτή τη δοξασμένη βασιλεία και να τρώγουν μαζί από το ψωμί της ζωής και να δροσίζονται από το νερό αυτής. Και αυτοί που θα κατακτήσουν τη βασιλεία με πνευματική δύναμη και με τις επίμονες επιθέσεις της ζωντανής πίστης θα προέλθουν από το βορρά και το νότο και από την ανατολή και τη δύση. Και, προσέξτε, πολλοί που είναι πρώτοι θα γίνουν τελευταίοι και εκείνοι που είναι τελευταίοι πολλές φορές θα γίνουν πρώτοι».
(1829.3) 166:3.6 Αυτή πραγματικά ήταν μια καινούργια και παράξενη εκδοχή της παλιάς και οικείας παροιμίας του ίσιου και στενού δρόμου.
(1829.4) 166:3.7 Αργά οι απόστολοι και πολλοί μαθητές μάθαιναν την σημασία της πρώτης ανακοίνωσης του Ιησού: «Εκτός και αν ξαναγεννηθείτε, ξαναγεννηθείτε εκ πνεύματος, δεν θα μπορέσετε να εισέλθετε στη βασιλεία του Θεού». Παρόλα αυτά, για όσους είναι αγνοί στην καρδιά και ειλικρινείς στην πίστη, ισχύει η αιώνια αλήθεια: «Προσέξτε, στέκομαι στις πόρτες των ανθρώπινων καρδιών και κτυπώ, και αν κάποιος μου ανοίξει, θα εισέλθω και θα δειπνήσω μαζί του και θα του δώσω να φάει από το ψωμί της ζωής. Θα γίνουμε ένα στο πνεύμα και στο σκοπό, και έτσι θα είμαστε για πάντα αδέλφια στη μακριά και καρποφόρα υπηρεσία της αναζήτησης του Πατέρα του Παραδείσου». Κι έτσι, είτε λίγοι είτε πολλοί σωθούν εντελώς, εξαρτάται από το αν λίγοι ή πολλοί αποδεχτούν την πρόσκληση: «Είμαι στην πόρτα, είμαι ο νέος και ζωντανός δρόμος, και οποιοσδήποτε θέλει μπορεί να εισέλθει και να ξεκινήσει το ταξίδι για τη χωρίς τέλος αναζήτηση της αλήθειας για την αιώνια ζωή».
(1829.5) 166:3.8 Ούτε οι απόστολοι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τη διδασκαλία του για την ανάγκη χρήσης πνευματικής δύναμης για το σκοπό της κάμψης κάθε υλικής αντίστασης και για την υπερπήδηση κάθε γήινου εμποδίου τα οποία τυχόν να στέκονταν στο δρόμο της κατανόησης όλων των σπουδαίων πνευματικών αξιών της καινούργιας ζωής μέσα στο πνεύμα, σαν απολυτρωμένα παιδιά του Θεού.
(1830.1) 166:4.1 Αν και οι περισσότεροι κάτοικοι της Παλαιστίνης έτρωγαν μόνο δυο γεύματα την ημέρα, ήταν συνήθεια του Ιησού και των αποστόλων, όταν ταξίδευαν, να σταματούν το μεσημέρι για ανάπαυση και ξεδίψασμα. Ήταν μια τέτοια μεσημεριανή ανάπαυλα στο δρόμο προς τη Φιλαδέλφεια που ο Θωμάς ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, ακούγοντας τις παρατηρήσεις σου καθώς βαδίζαμε σήμερα το πρωί, θα ήθελα να σε ερωτήσω αν τα πνευματικά όντα εμπλέκονται στην παραγωγή παράξενων και ασυνήθιστων γεγονότων στον υλικό κόσμο και, επιπλέον, να ρωτήσω αν οι άγγελοι και τα άλλα πνευματικά όντα μπορούν να αποτρέψουν τα ατυχήματα».
(1830.2) 166:4.2 Σε απάντηση στην ερώτηση του Θωμά, ο Ιησούς είπε: «Είμαι τόσο καιρό μαζί σας, και ακόμα συνεχίζετε να μου κάνετε τέτοιες ερωτήσεις; Δεν προσέξατε ότι ο Γιος του Ανθρώπου ζει σαν ένας με σας και αρνείται επίμονα να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του ουρανού για την προσωπική του συντήρηση; Δεν ζούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι; Βλέπετε τη δύναμη του πνευματικού κόσμου να εκδηλώνεται στην υλική ζωή του κόσμου, εκτός από την αποκάλυψη του Πατέρα και κάποτε από τη θεραπεία των άρρωστων παιδιών του;
(1830.3) 166:4.3 Οι πατέρες όλων σας από πολύ παλιά πίστευαν ότι η ευημερία ήταν ένδειξη της θεϊκής έγκρισης. Ότι η εναντιότητα ήταν η απόδειξη της δυσαρέσκειας του Θεού. Σας ανακοινώνω ότι τέτοια πιστεύω είναι δεισιδαιμονίες. Δεν παρατηρείτε ότι πολύ μεγαλύτερος αριθμός φτωχών αποδέχεται με χαρά το ευαγγέλιο και αμέσως εισέρχονται στη βασιλεία; Αν τα πλούτη είναι απόδειξη της θεϊκής εύνοιας, γιατί οι πλούσιοι αρνούνται τόσες πολλές φορές να πιστέψουν τα καλά νέα από τον ουρανό;
(1830.4) 166:4.4 Ο Πατέρας ρίχνει τη βροχή του στον δίκαιο και τον άδικο. Ο ήλιος κατά τον ίδιο τρόπο ανατέλλει για τον δίκαιο και τον άδικο. Γνωρίζετε για εκείνους τους Γαλιλαίους των οποίων το αίμα ο Πιλάτος ανακάτεψε με τις θυσίες, αλλά σας λέγω ότι αυτοί οι Γαλιλαίοι δεν ήταν περισσότερο αμαρτωλοί από τους άλλους συνανθρώπους τους μόνο επειδή αυτό συνέβη σ’ αυτούς. Γνωρίζετε επίσης για τους δεκαοκτώ άνδρες πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ, σκοτώνοντάς τους. Μη νομίζετε ότι αυτοί οι άνθρωποι που σκοτώθηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο ήταν περισσότερο παραβάτες από όλους τους αδελφούς τους στην Ιερουσαλήμ. Τα κοπάδια αυτά ήταν απλά αθώα θύματα ενός από τα ατυχήματα του χρόνου.
(1830.5) 166:4.5 Υπάρχουν τρεις ομάδες γεγονότων τα οποία μπορούν να συμβούν στη ζωή σας:
(1830.6) 166:4.6 1. Μπορεί να συμμετέχετε σ’ εκείνα τα φυσιολογικά συμβάντα που αποτελούν μέρος της ζωής που εσείς και οι συνάνθρωποί σας ζείτε πάνω στη γη.
(1830.7) 166:4.7 2. Μπορεί κατά τύχη να πέσετε θύμα ενός ατυχήματος της φύσης, μιας ανθρώπινης ατυχίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι τέτοια συμβάντα δεν είναι προκαθορισμένα ή κατ’ άλλο τρόπο δημιουργημένα από τις πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος.
(1830.8) 166:4.8 3. Μπορεί να δρέψετε τον καρπό των δικών σας άμεσων προσπαθειών να συμμορφωθείτε με τους φυσικούς νόμους που κυβερνούν τον κόσμο.
(1830.9) 166:4.9 Ήταν κάποιος άνθρωπος που φύτεψε μια συκιά στην αυλή του, και αφού πολλές φορές ζήτησε τους καρπούς της, και δεν βρήκε κανένα, κάλεσε τον αμπελουργό ενώπιόν του και του είπε: ‘Ήρθα τρεις φορές να κοιτάξω για καρπό στη συκιά αυτή και δεν βρήκα τίποτε. Κόψε αυτό το άγονο δέντρο. Γιατί να παρεμποδίζει το έδαφος;’. Όμως ο αρχικηπουρός είπε στον αφέντη του: ‘Άφησέ το για ένα χρόνο ακόμα ώστε να σκάψω γύρω του και να του βάλω λίπασμα και μετά, τον επόμενο χρόνο, αν δεν κάνει καρπούς, θα κοπεί’. Και αφού συμμορφώθηκαν έτσι με τους νόμους της καρποφορίας, επειδή το δέντρο ήταν υγιές και καλό, ανταμείφθηκαν με άφθονη σοδειά.
(1831.1) 166:4.10 Στο θέμα της αρρώστιας και της υγείας, θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι αυτές οι σωματικές καταστάσεις είναι αποτέλεσμα υλικών ζητημάτων. Η υγεία δεν είναι το γέλιο του ουρανού, ούτε η αρρώστια ο θυμός του Θεού.
(1831.2) 166:4.11 Τα παιδιά του ουράνιου Πατέρα έχουν ίσες δυνατότητες να δεχτούν τις υλικές ευλογίες. Επομένως ο Θεός προσφέρει υλικά πράγματα στα παιδιά των ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις. Όσον αφορά όμως την προσφορά των πνευματικών δώρων, ο Πατέρας περιορίζεται ανάλογα με τη δυνατότητα του ανθρώπου να δεχτεί αυτά τα θεϊκά χαρίσματα. Αν και ο Πατέρας δεν έχει προτιμήσεις σε πρόσωπα, στην προσφορά των πνευματικών δώρων περιορίζεται από την πίστη του ανθρώπου και από την προθυμία του να υπακούει πάντοτε στο θέλημα του Πατέρα».
(1831.3) 166:4.12 Καθώς πορεύονταν προς τη Φιλαδέλφεια, ο Ιησούς συνέχισε να τους διδάσκει και να απαντάει στις ερωτήσεις τους που είχαν σχέση με ατυχήματα, αρρώστιες και θαύματα, αλλά αυτοί δεν ήταν ικανοί να αντιληφθούν πλήρως αυτή τη διδασκαλία. Μια ώρα διδασκαλίας δεν μπορεί να αλλάξει το πιστεύω μιας ολόκληρης ζωής, και έτσι ο Ιησούς θεώρησε απαραίτητο να επαναλάβει το μήνυμά του, να πει ξανά και ξανά αυτό που ήθελε να εννοήσουν, και τότε όμως απέτυχαν να καταλάβουν το νόημα της γήινης αποστολής του, παρά μετά το θάνατο και την ανάστασή του.
(1831.4) 166:5.1 Ο Ιησούς και οι δώδεκα ήταν καθ’ οδόν να επισκεφθούν τον Άμπνερ και τους συνεργάτες του, που κήρυτταν και δίδασκαν στη Φιλαδέλφεια. Από όλες τις πόλεις της Περαίας, στη Φιλαδέλφεια η πλειονότητα των Ιουδαίων και των εθνικών, πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, αγκάλιασαν τη διδασκαλία των εβδομήντα, και με αυτό τον τρόπο εισήλθαν στη βασιλεία των ουρανών. Η συναγωγή της Φιλαδελφείας δεν ήταν ποτέ κάτω από την επίβλεψη του Σανχεντρίν της Ιερουσαλήμ και επομένως δεν έκλεισε ποτέ στις διδασκαλίες του Ιησού και των συνεργατών του. Εκείνη την ίδια περίοδο, ο Άμπνερ δίδασκε τρεις φορές την ημέρα στη συναγωγή της Φιλαδελφείας.
(1831.5) 166:5.2 Αυτή η ίδια συναγωγή έγινε αργότερα χριστιανική εκκλησία και ήταν το αρχηγείο της ιεραποστολής για τη διακήρυξη του ευαγγελίου στις περιοχές της ανατολής. Υπήρξε το προπύργιο των διδασκαλιών του Κυρίου και στάθηκε μόνη της στην περιοχή αυτή, σαν κέντρο χριστιανικής γνώσης για αιώνες.
(1831.6) 166:5.3 Οι Ιουδαίοι της Ιερουσαλήμ είχαν πάντα προβλήματα με τους Ιουδαίους της Φιλαδελφείας. Και μετά το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού, η Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, της οποίας προΐστατο ο Ιάκωβος, ο Αδελφόθεος, άρχισε να έχει σοβαρές δυσκολίες με το εκκλησίασμα των πιστών της Φιλαδελφείας. Ο Άμπνερ τέθηκε επικεφαλής της Εκκλησίας της Φιλαδελφείας, και συνέχισε μέχρι το θάνατό του. Και η αποξένωση αυτή με την Ιερουσαλήμ, εξηγεί γιατί τίποτε δεν γράφτηκε για τον Άμπνερ και το έργο του, στις αναφορές των Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης. Αυτή η εχθρότητα μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Φιλαδελφείας διήρκεσε καθ’ όλη τη ζωή του Ιάκωβου και του Άμπνερ και συνεχίστηκε για αρκετό καιρό μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Η Φιλαδέλφεια υπήρξε αληθινά το αρχηγείο της πρώτης Εκκλησίας στο νότο και την ανατολή, όπως η Αντιόχεια υπήρξε στο βορρά και τη δύση.
(1831.7) 166:5.4 Ήταν καταφανής η ατυχία του Άμπνερ να βρίσκεται σε διαφωνία με όλους τους αρχηγούς της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας. Φιλονίκησε με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο (τον αδελφό του Ιησού) για θέματα διοίκησης και δικαιοδοσίας της Εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. Διαχωρίστηκε από τον Παύλο ένεκα διαφορών πάνω σε θέματα φιλοσοφίας και θεολογίας. Ο Άμπνερ ήταν περισσότερο Βαβυλώνιος παρά Ελληνικός στη φιλοσοφία του και με πείσμα αντιστάθηκε σε όλες τις προσπάθειες του Παύλου να ξαναφτιάξει τη διδασκαλία του Ιησού ώστε να παρουσιάσει λιγότερο εμφαντικά αυτό που ήταν ενοχλητικό, πρώτα για τους Ιουδαίους και μετά για τους Ελληνο-Ρωμαίους πιστούς των μυστηρίων.
(1832.1) 166:5.5 Έτσι ο Άμπνερ εξαναγκάστηκε να ζήσει μια ζωή στην απομόνωση. Ήταν επικεφαλής μιας Εκκλησίας που δεν είχε αντίκρισμα στην Ιερουσαλήμ. Τόλμησε να αψηφήσει τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο, ο οποίος ακολούθως υποστηριζόταν από τον Πέτρο. Μια τέτοια συμπεριφορά τον απομάκρυνε αποτελεσματικά από όλους τους πρώην συνεργάτες του. Μετά τόλμησε να αντισταθεί στον Παύλο. Αν και ήταν τελείως συμπαθής στον Παύλο, για την αποστολή του προς τους εθνικούς, και αν και τον υποστήριξε στις προστριβές του με την Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, ο Άμπνερ αντιστάθηκε σθεναρά στην εκδοχή των διδασκαλιών του Ιησού, τις οποίες ο Παύλος διάλεξε να κηρύττει. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Άμπνερ αποκήρυξε τον Παύλο σαν τον «έξυπνο διαστροφέα της διδασκαλίας της ζωής του Ιησού από τη Ναζαρέτ, του Γιου του Θεού του ζώντος».
(1832.2) 166:5.6 Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων μετά τον Άμπνερ και για κάμποσο καιρό μετά, οι πιστοί της Φιλαδελφείας κρατήθηκαν πιο απαρέγκλιτα στη θρησκεία του Ιησού, όπως όταν ζούσε και δίδασκε, από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη γη.
(1832.3) 166:5.7 Ο Άμπνερ έζησε 89 χρόνια, πεθαίνοντας στη Φιλαδέλφεια στις 21 Νοεμβρίου του 74 μ.Χ. Μέχρι το τέλος υπήρξε πιστός οπαδός και διδάσκαλος του ευαγγελίου της ουράνιας βασιλείας.
(1833.1) 167:0.1 Καθ’ όλη αυτή την περίοδο της υπηρεσίας στην Περαία, όταν έγινε αναφορά ότι ο Ιησούς και οι απόστολοι επισκέπτοντο τις διάφορες περιοχές όπου εργαζόντουσαν οι εβδομήντα, θα πρέπει να θυμηθούμε, σαν κανόνα, ότι μόνο δέκα ήταν μαζί του, μια και ήταν συνήθεια να μένουν τουλάχιστον δυο απόστολοι στην Πέλλα για να διδάσκουν τα πλήθη. Καθώς ο Ιησούς ετοιμαζόταν για τη Φιλαδέλφεια, ο Σίμων Πέτρος και ο αδελφός του Ανδρέας, επέστρεψαν στην κατασκήνωση της Πέλλας για να διδάξουν τα εκεί συγκεντρωμένα πλήθη. Όταν ο Κύριος άφησε την κατασκήνωση στην Πέλλα για να επισκεφθεί την ευρύτερη περιοχή της Περαίας, δεν ήταν ασυνήθιστο να τον ακολουθούν τριακόσιοι έως πεντακόσιοι κατασκηνωτές. Όταν έφτασε στη Φιλαδέλφεια, συνοδευόταν από περισσότερους από εξακόσιους οπαδούς.
(1833.2) 167:0.2 Κανένα θαύμα δεν είχε γίνει κατά την πρόσφατη περιοδεία στη Δεκάπολη, και εξαιρουμένου του καθαρισμού των δέκα λεπρών, επίσης δεν έγιναν άλλα θαύματα στην αποστολή στην Περαία. Ήταν μια περίοδος που το ευαγγέλιο κηρύχθηκε με δύναμη, χωρίς θαύματα, και τον περισσότερο καιρό χωρίς την προσωπική παρουσία του Ιησού ή ακόμα και των αποστόλων του.
(1833.3) 167:0.3 Ο Ιησούς και οι δέκα απόστολοι έφτασαν στη Φιλαδέλφεια την Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου και πέρασαν την Πέμπτη και την Παρασκευή αναπαυόμενοι από τα πρόσφατα ταξίδια και τους αγώνες τους. Εκείνη τη νύχτα της Παρασκευής, ο Ιάκωβος μίλησε στη συναγωγή και συγκάλεσε γενικό συμβούλιο για το επόμενο βράδυ. Ήταν πολύ ευχαριστημένοι από την πρόοδο του ευαγγελίου στη Φιλαδέλφεια και στα γύρω χωριά. Οι αγγελιαφόροι του Δαυίδ έφεραν και τις ειδήσεις για την περαιτέρω πρόοδο της βασιλείας σε όλη την Παλαιστίνη, καθώς και τα καλά νέα από την Αλεξάνδρεια και τη Δαμασκό.
(1833.4) 167:1.1 Στη Φιλαδέλφεια ζούσε ένας πολύ πλούσιος και σπουδαίος Φαρισαίος με επιρροή, που είχε δεχθεί τη διδασκαλία του Άμπνερ και ο οποίος είχε προσκαλέσει τον Ιησού στο σπίτι του, το πρωινό του Σαββάτου, για να πάρουν πρόγευμα . Είχε γίνει γνωστό πως εκείνη την περίοδο αναμενόταν ο Ιησούς στη Φιλαδέλφεια. Έτσι ένας μεγάλος αριθμός επισκεπτών, μεταξύ των οποίων και πολλοί Φαρισαίοι, είχαν έρθει από την Ιερουσαλήμ και από άλλα μέρη. Συνεπώς, περίπου σαράντα από αυτούς τους εξέχοντες άνδρες και λίγοι νομομαθείς είχαν προσκληθεί στο πρόγευμα, το οποίο δινόταν προς τιμήν του Κυρίου.
(1833.5) 167:1.2 Καθόσον διάστημα ο Ιησούς χρονοτριβούσε στην είσοδο, συζητώντας με τον Άμπνερ, και μετά, αφού ο οικοδεσπότης είχε καθίσει στη θέση του, μπήκε στο δωμάτιο ένας εξέχων Φαρισαίος της Ιερουσαλήμ, μέλος του Σανχεντρίν, και όπως ήταν συνήθεια, κατευθύνθηκε προς την τιμητική θέση στα αριστερά του οικοδεσπότη. Αλλά αφού η θέση αυτή είχε κρατηθεί για τον Κύριο, και εκείνη στα δεξιά για τον Άμπνερ, ο οικοδεσπότης έκανε νεύμα στο Φαρισαίο από την Ιερουσαλήμ και ο αξιωματούχος προσβλήθηκε πολύ επειδή δεν έλαβε την τιμητική θέση.
(1834.1) 167:1.3 Πολύ γρήγορα όλοι κάθισαν και απολάμβαναν την επίσκεψη αυτή, μια και η πλειονότητα των παρόντων ήταν μαθητές του Ιησού ή διέκειντο φιλικά προς το ευαγγέλιο. Μόνο οι εχθροί του αντιλήφθηκαν το γεγονός πως δεν τήρησε το τελετουργικό πλύσιμο των χεριών του πριν καθίσει για το φαγητό. Ο Άμπνερ έπλυνε τα χέρια του στην αρχή του γεύματος αλλά όχι κατά τη διάρκεια των διαφόρων σερβιρισμάτων.
(1834.2) 167:1.4 Καθώς πλησίαζε το τέλος του γεύματος, εισήλθε, από το δρόμο, ένας άρρωστος που έπασχε από χρόνια νόσο και τώρα βρισκόταν σε κατάσταση υδρωπικίας. Ο άνθρωπος αυτός είχε πιστέψει, και είχε τελευταία βαφτιστεί από τους συνεργάτες του Άμπνερ. Δεν ζήτησε από τον Ιησού να γιατρευτεί, αλλά ο Κύριος γνώριζε πολύ καλά πως ο άρρωστος αυτός είχε έρθει στο γεύμα με την ελπίδα να αποφύγει τα πλήθη που τον συμπίεζαν και να μπορέσει έτσι ευκολότερα να τραβήξει την προσοχή του. Ο άνδρας γνώριζε ότι την περίοδο εκείνη γινόντουσαν λίγα θαύματα. Όμως, βαθιά μέσα του πίστευε ότι η δυσμενής κατάστασή του ίσως να προκαλούσε τη συμπόνια του Κυρίου. Και δεν έκανε λάθος, γιατί, όταν μπήκε στο δωμάτιο, αμφότεροι ο Ιησούς και ο δικαιοφανής Φαρισαίος από την Ιερουσαλήμ τον πρόσεξαν. Ο Φαρισαίος δεν άργησε να εκφράσει την ενόχλησή του, ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να εισέρχονται στο δωμάτιο. Ο Ιησούς όμως κοίταξε τον άρρωστο και του χαμογέλασε τόσο ευγενικά ώστε αυτός πλησίασε και κάθισε πάνω στο πάτωμα. Καθώς το γεύμα τελείωνε, ο Κύριος κοίταξε τους συνδαιτυμόνες και μετά, ρίχνοντας ματιές με νόημα στον άνδρα με την υδρωπικία, είπε: «Φίλοι μου, διδάσκαλοι του Ισραήλ και μορφωμένοι νομομαθείς, θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση: Είναι νόμιμο να γιατρεύει κανείς τους αρρώστους το Σάββατο, ή όχι;». Εκείνοι όμως που βρισκόντουσαν εκεί, γνώριζαν τον Ιησού πολύ καλά. Κρατήθηκαν σε σιωπή. Δεν απάντησαν στην ερώτησή του.
(1834.3) 167:1.5 Μετά ο Ιησούς πήγε εκεί που ο άρρωστος ήταν καθισμένος και πιάνοντάς τον από το χέρι, είπε: «Σήκω και πήγαινε. Δεν ζήτησες να γιατρευτείς, αλλά γνωρίζω την επιθυμία της καρδιάς σου και την πίστη της ψυχής σου». Πριν ο άνδρας αφήσει το δωμάτιο, ο Ιησούς επέστρεψε στο κάθισμά του και, απευθυνόμενος σε εκείνους που βρίσκονταν στο τραπέζι, είπε: «Τέτοια έργα κάνει ο Πατέρας μου, όχι για να σας δελεάσει να εισέλθετε στη βασιλεία, αλλά για να αποκαλύψει τον εαυτό του σε εκείνους που είναι ήδη στη βασιλεία. Μπορείτε να αντιληφθείτε ότι σαν Πατέρας κάνει ακριβώς ό,τι θα κάνατε και σεις, γιατί ποιος από σας, έχοντας ένα αγαπημένο ζωάκι που έπεσε στο πηγάδι το Σάββατο, δεν θα το έβγαζε αμέσως έξω;». Και αφού δεν του απάντησε κανένας, και καθόσον ο οικοδεσπότης του προφανώς ενέκρινε όσα συνέβαιναν, ο Ιησούς σηκώθηκε όρθιος και μίλησε σε όλους τους παρόντες: «Αδέλφια μου, όταν σας έχουν προσκαλέσει σε γάμο, να μην κάθεστε στην πρώτη θέση, για το φόβο μήπως και κάποιος πιο σπουδαίος από σας, έχει προσκληθεί και ο οικοδεσπότης θα πρέπει τότε να έρθει και να ζητήσει να δώσετε τη θέση σας σε αυτόν τον άλλο επίσημο προσκεκλημένο. Στην περίπτωση αυτή, ντροπιασμένοι θα αναγκασθείτε να πάρετε μια θέση στο τραπέζι, λιγότερο σπουδαία. Όταν προσκαλείστε σε γιορτή, θα ήταν φρόνιμο, καθώς πλησιάζετε στο γιορτινό τραπέζι, να αναζητήσετε την τελευταία θέση και να καθίσετε εκεί, έτσι ώστε, όταν ο οικοδεσπότης κοιτάξει τους καλεσμένους του, να σας πει: ‘Φίλε μου, γιατί κάθεσαι στην τελευταία θέση; Έλα παραπάνω, και τότε θα είναι τιμή αυτό για σας ενώπιον των άλλων προσκεκλημένων. Μη ξεχνάτε ότι όποιος εξυψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, ενώ αυτός που αληθινά ταπεινώνει τον εαυτό του θα εξυψωθεί. Επομένως, όταν προσκαλείτε σε γεύμα, ή δίνετε κάποιο δείπνο, μη προσκαλείτε πάντα φίλους σας, αδελφούς σας, συγγενείς σας ή τους πλούσιους γείτονές σας, οι οποίοι σαν ανταπόδοση ίσως να σας καλέσουν στις γιορτές τους, και έτσι θα ανταμειφθείτε. Όταν δίνετε ένα επίσημο γεύμα, περιστασιακά να καλείτε τους φτωχούς, τους σακάτηδες και τους τυφλούς. Με τον τρόπο αυτό θα είστε ευλογημένοι γιατί γνωρίζετε καλά ότι οι κουτσοί και οι ανίκανοι δεν θα μπορέσουν να σας ξεπληρώσουν για το γεμάτο αγάπη ενδιαφέρον σας».
(1835.1) 167:2.1 Όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει στο τραπέζι του Φαρισαίου, που προγευμάτιζαν, ένας νομομαθής που ήταν παρών, επιθυμώντας να σπάσει τη σιωπή, είπε χωρίς να σκεφτεί: «Ευλογημένος είναι αυτός που θα γευθεί ψωμί στη βασιλεία του Θεού» – κι αυτό ήταν μια συνηθισμένη παροιμία εκείνης της εποχής. Και τότε ο Ιησούς είπε μια παραβολή, την οποία ακόμα και ο φιλικός οικοδεσπότης του αναγκάστηκε να πάρει κατάκαρδα. Είπε ο Ιησούς:
(1835.2) 167:2.2 «Κάποιος κυβερνήτης έδωσε ένα μεγάλο δείπνο και έχοντας προσκαλέσει πολλούς, έστειλε τους υπηρέτες του την ώρα του δείπνου να πουν σε όσους ήταν καλεσμένοι, ‘Ελάτε, διότι όλα είναι πια έτοιμα’. Αλλ’ άρχισαν όλοι δια μιας να δικαιολογούνται’. Ο πρώτος είπε, ‘Μόλις αγόρασα ένα χωράφι και είμαι αναγκασμένος να πάω να το επικυρώσω. Σε παρακαλώ θεώρησέ με δικαιολογημένο’. Κάποιος άλλος είπε, ‘Αγόρασα πέντε ζευγάρια βόδια και πρέπει να πάω να τα πάρω, σε παρακαλώ θεώρησέ με δικαιολογημένο’. Και άλλος είπε, ‘Μόλις παντρεύτηκα και επομένως δεν μπορώ να έλθω’. Έτσι οι υπηρέτες επέστρεψαν και ανέφεραν στον αφέντη τους αυτά. Όταν ο οικοδεσπότης το άκουσε, οργίστηκε πολύ, και είπε στους υπηρέτες του: ‘Έχω ετοιμάσει τη γιορτή του γάμου, τα θρεφτάρια έχουν σφαχτεί, και όλα είναι έτοιμα για τους καλεσμένους μου, αλλά αυτοί απέρριψαν την πρόσκλησή μου. Ο καθένας πήγε στα χωράφια του και στα εμπορεύματά του και δεν σέβονται ούτε τους υπηρέτες μου που τους ζήτησαν να έρθουν στη γιορτή μου. Βγείτε γρήγορα, λοιπόν, έξω στις οδούς και στα σοκάκια της πόλης, έξω στις λεωφόρους και στα δρομάκια και φέρτε εδώ τους φτωχούς και τους κυνηγημένους, τους τυφλούς και τους ανάπηρους, γιατί η γιορτή του γάμου πρέπει να έχει προσκεκλημένους’. Και οι υπηρέτες έκαναν όπως τους διέταξε ο κύριός τους και υπήρχε ακόμη χώρος και γι άλλους καλεσμένους. Τότε είπε ο κύριος στους υπηρέτες: ‘Βγείτε λοιπόν στους δρόμους και στην εξοχή και αναγκάστε όσους βρίσκονται εκεί να έρθουν ώστε να γεμίσει το σπίτι μου. Ανακοινώνω ότι κανένας από εκείνους που είχαν προσκληθεί την πρώτη φορά δεν θα γευθεί το δείπνο μου’. Και οι υπηρέτες έκαναν όπως τους διέταξε ο κύριός τους και το σπίτι γέμισε».
(1835.3) 167:2.3 Και αφού άκουσαν τα λόγια αυτά, αναχώρησαν. Καθένας πήγε σπίτι του. Ένας όμως από τους χλευάζοντας Φαρισαίους, που ήταν παρών εκείνο το πρωινό, κατανόησε τη σημασία της παραβολής, γιατί βαφτίστηκε την ημέρα εκείνη και ομολόγησε δημόσια την πίστη του στο ευαγγέλιο της βασιλείας. Ο Άμπνερ κήρυξε την παραβολή αυτή την ίδια εκείνη νύχτα στο γενικό συμβούλιο των πιστών.
(1835.4) 167:2.4 Την επομένη όλοι οι απόστολοι ασχολήθηκαν με τη φιλοσοφική άσκηση του να επιχειρήσουν να ερμηνεύσουν τη σημασία της παραβολής του μεγάλου δείπνου. Αν και ο Ιησούς άκουσε με ενδιαφέρον όλες τις διαφορετικές ερμηνείες, αρνήθηκε σταθερά να τους προσφέρει περισσότερη βοήθεια για την κατανόηση της παραβολής. Είπε μόνο: «Ας ανακαλύψει καθένας μέσα στην ψυχή του τη σημασία για τον εαυτό του».
(1835.5) 167:3.1 Ο Άμπνερ είχε κανονίσει για τον Κύριο, να διδάξει στη συναγωγή το Σάββατο, η πρώτη φορά που ο Ιησούς θα εμφανιζόταν στη συναγωγή από τότε που είχαν όλες κλείσει για τις διδασκαλίες του κατά διαταγή του Σανχεντρίν. Στο τέλος της λειτουργίας, ο Ιησούς κοίταξε κάτω μπροστά του, μια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε καταπτοημένη έκφραση και η οποία έσκυβε πολύ. Η γυναίκα αυτή βασανιζόταν από φόβο και όλη η χαρά είχε φύγει από τη ζωή της. Καθώς ο Ιησούς κατέβηκε από τον άμβωνα, πήγε προς το μέρος της και, αγγίζοντας το σκυμμένο σώμα της στον ώμο, είπε: «Γυναίκα, αν μόνο πιστέψεις, θα ελευθερωθείς από το πνεύμα της αναπηρίας». Και η γυναίκα αυτή, που έσκυβε κάτω και την καταπίεζε ο φόβος για περισσότερα από δεκαοκτώ χρόνια, πίστεψε τα λόγια του Κυρίου και από την πίστη της ίσιωσε αμέσως το κορμί της. Όταν η γυναίκα είδε ότι είχε ανορθωθεί, ύψωσε τη φωνή της και δόξασε το Θεό.
(1836.1) 167:3.2 Παρόλο που η αρρώστια της γυναίκας αυτής ήταν μόνο πνευματική, το σκυμμένο σώμα της ήταν το αποτέλεσμα του καταπιεσμένου μυαλού της, ο κόσμος σκέφτηκε ότι ο Ιησούς την είχε θεραπεύσει από μια πραγματική σωματική διαταραχή. Αν και το εκκλησίασμα της συναγωγής στη Φιλαδέλφεια ήταν φιλικό απέναντι στις διδασκαλίες του Ιησού, ο αρχηγός της συναγωγής ήταν ένας εχθρικός Φαρισαίος. Καθώς λοιπόν μοιραζόταν τη γνώμη του εκκλησιάσματος, ότι ο Ιησούς είχε θεραπεύσει μια σωματική διαταραχή, και όντας αγανακτισμένος επειδή ο Ιησούς είχε τολμήσει να κάνει τέτοιο πράγμα το Σάββατο, σηκώθηκε και ενώπιον του εκκλησιάσματος είπε: «Δεν υπάρχουν έξι ημέρες κατά τις οποίες οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν όλες τις δουλειές τους; Να έρχεστε λοιπόν, αυτές τις εργάσιμες ημέρες και να θεραπεύεστε, και όχι την ημέρα του Σαββάτου».
(1836.2) 167:3.3 Όταν ο εχθρικός αρχισυνάγωγος μίλησε έτσι, ο Ιησούς επέστρεψε στο βάθρο των ομιλητών και είπε: «Γιατί είστε υποκριτές; Μήπως δεν λύνει ο καθένας από σας , το Σάββατο, το βόδι του από το παχνί και το φέρνει να το ποτίσει; Αν μια τέτοια εργασία επιτρέπεται το Σάββατο, δεν θα πρέπει αυτή η γυναίκα, κόρη του Αβραάμ, που είναι δεμένη από τον πονηρό για δεκαοκτώ χρόνια, να ελευθερωθεί από τα δεσμά και να οδηγηθεί ώστε να πάρει μέρος και αυτή στο ύδωρ της ελευθερίας και της ζωής, ακόμα και το Σάββατο;». Και καθώς η γυναίκα συνέχισε να δοξάζει το Θεό, ο επικριτής του ντροπιάστηκε και το εκκλησίασμα χαιρόταν με αυτήν που είχε γιατρευτεί.
(1836.3) 167:3.4 Σαν αποτέλεσμα της δημόσιας επίκρισής του για τον Ιησού το Σάββατο, ο αρχισυνάγωγος παύθηκε από τη θέση του και τοποθετήθηκε ένας οπαδός του Ιησού.
(1836.4) 167:3.5 Ο Ιησούς συχνά ελευθέρωνε τέτοια θύματα του φόβου από το πνεύμα της αναπηρίας τους, από την καταπίεση του μυαλού τους, και από τα δεσμά του φόβου.
(1836.5) 167:3.6 Την επομένη, ο Ιησούς και οι δέκα απόστολοι θα ξεκινούσαν για να επιστρέψουν στην κατασκήνωση της Πέλλας, αλλά ματαιώθηκε από την άφιξη ενός αγγελιαφόρου του Δαυίδ, ο οποίος έφερε ένα επείγον μήνυμα στον Ιησού από τους φίλους του στη Βηθανία, κοντά στην Ιερουσαλήμ.
(1836.6) 167:4.1 Πολύ αργά την Κυριακή το βράδυ, 26 Φεβρουαρίου, ένας δρομέας από τη Βηθανία έφτασε στη Φιλαδέλφεια, φέρνοντας ένα μήνυμα από τη Μάρθα και τη Μαρία το οποίο έλεγε: «Κύριε, αυτός που αγαπάς είναι βαριά άρρωστος». Το μήνυμα αυτό έφτασε στον Ιησού στο τέλος της βραδινής συγκέντρωσης και ακριβώς τη στιγμή που απομακρυνόταν από τους αποστόλους για να κοιμηθεί. Στην αρχή ο Ιησούς δεν απάντησε. Συνέβη τότε ένα από εκείνα τα παράξενα διαλείμματα, ένα διάστημα που φαινόταν ότι βρισκόταν σε επικοινωνία με κάτι έξω, και πέρα από τον ίδιο. Ύστερα, αναζητώντας τον, απευθύνθηκε στον αγγελιαφόρο εις επήκοον των αποστόλων, λέγοντας: «Αυτή η ασθένεια δεν θα καταλήξει σε θάνατο, μην αμφιβάλετε ότι θα χρησιμοποιηθεί για να δοξασθεί ο Θεός και να εξυψωθεί ο Υιός».
(1837.1) 167:4.2 Ο Ιησούς αγαπούσε πολύ τη Μαρία , τη Μάρθα και τον αδελφό τους το Λάζαρο. Τους αγαπούσε με μια θερμή αγάπη. Η πρώτη και ανθρώπινη σκέψη του ήταν να πάει αμέσως προς βοήθειά τους, αλλά μια άλλη ιδέα ήρθε στο δυαδικό μυαλό του. Είχε σχεδόν εγκαταλείψει την ελπίδα ότι οι Ιουδαίοι αρχηγοί στην Ιερουσαλήμ θα αποδεχόντουσαν ποτέ τη βασιλεία, αγαπούσε όμως ακόμα το λαό του, και τώρα του παρουσιαζόταν ένα σχέδιο δια του οποίου οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι της Ιερουσαλήμ μπορεί να είχαν μια ευκαιρία ακόμη να δεχτούν τις διδασκαλίες του, και αποφάσισε, σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα του, να κάνει αυτή την τελευταία ικεσία προς την Ιερουσαλήμ, το πιο πλήρες και θαυμάσιο έργο όλης της ανθρώπινης σταδιοδρομίας του. Οι Ιουδαίοι ήταν προσκολλημένοι στην ιδέα του ελευθερωτή που έκανε θαύματα. Και παρόλο που αρνείτο να υποκύψει στην εκτέλεση θαυμάτων ή στη θέσπιση εγκόσμιων επιδείξεων πολιτικής ισχύος, τώρα ζήτησε τη συγκατάθεση του Πατέρα για την εκδήλωση της μέχρι τώρα μη επιδειχθείσας δύναμής του πάνω στη ζωή και το θάνατο.
(1837.2) 167:4.3 Οι Ιουδαίοι είχαν τη συνήθεια να θάβουν τους νεκρούς τους την ημέρα της αποδημίας τους. Αυτή ήταν μια αναγκαία πρακτική για ένα τόσο θερμό κλίμα. Συνέβαινε συχνά να βάζουν στον τάφο κάποιον που ήταν εν μέρει σε κωματώδη κατάσταση, έτσι ώστε τη δεύτερη ή ακόμα την τρίτη ημέρα αυτός ο κάποιος έβγαινε από τον τάφο. Αλλά ήταν πιστεύω των Ιουδαίων ότι , ενώ το πνεύμα ή η ψυχή ίσως να παρέμενε κοντά στο σώμα για δυο-τρεις ημέρες, ποτέ δεν παρέμενε μετά την τέταρτη ημέρα. Η αποσύνθεση είχε προχωρήσει την τέταρτη ημέρα αρκετά και κανένας δεν επέστρεφε ποτέ από τον τάφο μετά το πέρας αυτής της περιόδου. Και ήταν γι αυτούς τους λόγους που ο Ιησούς παρέμεινε στη Φιλαδέλφεια δυο ακόμα ημέρες, προτού ετοιμαστεί να ξεκινήσει για τη Βηθανία.
(1837.3) 167:4.4 Συνεπώς, νωρίς το πρωί της Τετάρτης είπε στους αποστόλους του: «Ας ετοιμαστούμε γρήγορα να πάμε πάλι στην Ιουδαία». Και όταν οι απόστολοι άκουσαν τον Κύριό τους να το λέγει αυτό, αποτραβήχτηκαν μόνοι μεταξύ τους για να κάνουν συμβούλιο. Ο Ιάκωβος ανέλαβε το συντονισμό της σύσκεψης, και όλοι συμφώνησαν ότι ήταν τελείως ανόητο να επιτρέψουν στον Ιησού να πάει πάλι στην Ιουδαία, και όλοι από κοινού σαν ένας άνδρας, επέστρεψαν να τον ενημερώσουν. Είπε ο Ιάκωβος: «Κύριε, ήσουν στην Ιερουσαλήμ λίγες εβδομάδες πρωτύτερα, και οι αρχηγοί ζήτησαν να σε θανατώσουν, ενώ ο λαός ήθελε να σε λιθοβολήσει. Εκείνη την εποχή τους έδωσες την ευκαιρία να δεχτούν την αλήθεια και δεν θα σου επιτρέψουμε να πας πάλι στην Ιουδαία.
(1837.4) 167:4.5 Τότε είπε ο Ιησούς: «Δεν καταλαβαίνετε όμως ότι υπάρχουν δώδεκα ώρες στην ημέρα, κατά τις οποίες μπορεί να γίνει με ασφάλεια η εργασία; Αν ένας βαδίζει την ημέρα, δεν παραπατάει εφόσον έχει φως. Αν ένας βαδίζει στο σκοτάδι, είναι πιθανό να παραπατήσει αφού δεν έχει φως. Όσο διαρκεί η μέρα μου, δεν φοβάμαι να εισέλθω στην Ιουδαία. Θα κάνω ένα ακόμα έργο δύναμης για τους Ιουδαίους αυτούς. Θα τους δώσω μια ευκαιρία ακόμη να πιστέψουν, ακόμα και με τους δικούς τους όρους – δηλαδή συνθήκες εξωτερικής δόξας και ορατή εκδήλωση της δύναμης του Πατέρα και της αγάπης τού Υιού. Εξάλλου, δεν καταλαβαίνετε ότι ο φίλος μας ο Λάζαρος έχει κοιμηθεί και θα πάω να τον ξυπνήσω!».
(1837.5) 167:4.6 Τότε είπε ένας από τους αποστόλους: «Κύριε, αν ο Λάζαρος έχει κοιμηθεί, τότε σίγουρα θα γίνει καλά». Ήταν συνήθειο των Ιουδαίων εκείνης της εποχής να μιλούν για το θάνατο σαν να ήταν μια μορφή ύπνου, καθώς όμως οι απόστολοι δεν κατάλαβαν ότι ο Ιησούς εννοούσε πως ο Λάζαρος είχε αναχωρήσει από τον κόσμο αυτό, είπε τώρα ξεκάθαρα: «Ο Λάζαρος είναι νεκρός. Και είμαι ευτυχής προς χάριν δική σας, ακόμα και αν οι άλλοι δεν σωθούν από το γεγονός αυτό, που δεν ήμουν εκεί δηλαδή, διότι εσείς θα έχετε τελικά μια νέα αιτία για να πιστέψετε σε μένα. Και από αυτό που θα δείτε, θα πάρετε δύναμη προετοιμαζόμενοι για την ημέρα εκείνη όταν θα φύγω από κοντά σας για να πάω στον Πατέρα μου».
(1838.1) 167:4.7 Αφού δεν μπόρεσαν να τον μεταπείσουν να αποφύγει να πάει στην Ιουδαία, και αφού μερικοί από τους αποστόλους ήταν απρόθυμοι ακόμα και να τον συνοδέψουν, ο Θωμάς απευθύνθηκε στους συντρόφους του, λέγοντας: «Είπαμε τους φόβους μας στον Κύριο, αλλά αυτός είναι αποφασισμένος να πάει στη Βηθανία. Είμαι ικανοποιημένος που σήμανε το τέλος. Θα τον σκοτώσουν σίγουρα, αλλά αν αυτή είναι η επιλογή του Κυρίου, τότε ας εκπληρώσουμε το καθήκον μας σαν θαρραλέοι άνθρωποι. Ας πάμε να πεθάνουμε μαζί του». Έτσι και έγινε. Σε θέματα που απαιτείτο προμελετημένο και παρατεινόμενο θάρρος, ο Θωμάς ήταν πάντα το κύριο στήριγμα των δώδεκα αποστόλων.
(1838.2) 167:5.1 Στο δρόμο για την Ιουδαία ο Ιησούς ακολουθείτο από μια ομάδα σχεδόν πενήντα φίλων και εχθρών του. Στο μεσημεριανό τους γεύμα, την Τετάρτη, μίλησε στους αποστόλους του και την ομάδα που τον ακολουθούσε για τους «Όρους της Σωτηρίας», και στο τέλος του μαθήματος είπε την παραβολή του Φαρισαίου και του Τελώνη (φοροεισπράκτορα). Είπε ο Ιησούς: «Βλέπετε, λοιπόν, ότι ο Πατέρας δίνει τη σωτηρία στα παιδιά των ανθρώπων, και η σωτηρία αυτή είναι δώρο σε όλους που έχουν πίστη να δεχτούν τη συγγένεια με τη θεία οικογένεια. Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για να κερδίσει τη σωτηρία αυτή. Τα έργα της αυτοδικαίωσης δεν μπορούν να εξαγοράσουν την εύνοια του Θεού, και η πολλή δημόσια προσευχή δεν θα εξιλεώσει από την έλλειψη της ζωντανής πίστης της καρδιάς. Άνθρωποι, μπορεί να εξαπατάτε από την εργασία που φαίνεται ότι κάνετε, αλλά ο Θεός κοιτάζει μέσα στις ψυχές σας. Ό,τι σας λέγω απεικονίζεται πολύ καλά από δυο ανθρώπους που πήγαν στο ναό για να προσευχηθούν, ο ένας Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε και προσευχήθηκε για τον εαυτό του: ‘Ω Θεέ, σ’ ευχαριστώ που δεν είμαι σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους, εκβιαστές, αμόρφωτους, άδικους, μοιχούς ή ακόμα σαν και αυτόν τον τελώνη. Νηστεύω δυο φορές την εβδομάδα, δίνω το δέκατο από όσα αποκτώ’. Ο τελώνης όμως, στεκότανε μακριά και δεν ήθελε να σηκώσει τα μάτια του στον ουρανό αλλά κτυπούσε το στήθος του κι’ έλεγε, ‘Θεέ, ελέησέ με τον αμαρτωλό’. Σας λέγω ότι ο τελώνης πήγε στο σπίτι του δικαιωμένος από το Θεό παρά ο Φαρισαίος, γιατί ο καθένας που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, εκείνος όμως που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί».
(1838.3) 167:5.2 Εκείνη τη νύχτα στην Ιεριχώ, οι εχθρικοί Φαρισαίοι προσπάθησαν να παγιδεύσουν τον Κύριο προτρέποντάς τον να συζητήσει για το γάμο και το διαζύγιο, καθώς έκαναν κάποτε οι συνάδελφοί τους στη Γαλιλαία, αλλά ο Ιησούς με επιδεξιότητα απόφυγε τις προσπάθειές τους να τον φέρουν σε σύγκρουση με τους νόμους τους που αφορούσαν το διαζύγιο. Όπως ο τελώνης και ο Φαρισαίος απεικόνιζαν την καλή και κακή θρησκεία, οι πρακτικές τους για το διαζύγιο εξυπηρετούσαν ώστε να αντικρούουν τους καλύτερους νόμους περί γάμου του ιουδαϊκού κώδικα, με την αισχρή χαλαρότητα των φαρισαϊκών ερμηνειών για τα νομοθετήματα του Μωυσέως σχετικά με το διαζύγιο. Ο Φαρισαίος έκρινε τον εαυτό του με τα χαμηλότερα κριτήρια. Ο τελώνης δωροδοκούσε τον εαυτό του με τα υψηλότερα ιδεώδη. Η αφοσίωση, κατά τον Φαρισαίο, ήταν ένα μέσο για να προκαλέσει τη φαινομενικά δίκαιη αδράνεια και την εξασφάλιση της λανθασμένης πνευματικής επιβεβαίωσης. Η αφοσίωση για τον τελώνη, ήταν ένα μέσο για να τραντάξει την ψυχή του ώστε να πραγματοποιήσει την ανάγκη για μετάνοια, εξομολόγηση και την απολαβή δια της πίστεως, της σπλαχνικής συγχώρεσης. Ο Φαρισαίος ζήτησε τη δικαίωση. Ο τελώνης ζήτησε το έλεος. Ο νόμος του σύμπαντος είναι: Ζητείστε και θα λάβετε, ψάξτε και θα βρείτε.
(1838.4) 167:5.3 Αν και ο Ιησούς αρνήθηκε να συρθεί σε μια αντιπαράθεση με τους Φαρισαίους σχετικά με το διαζύγιο, όμως κήρυξε μια κατηγορηματική διδασκαλία για τα ύψιστα ιδανικά που αφορούσαν το γάμο. Ανύψωσε το γάμο σαν την ιδεωδέστερη και ανώτατη από όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Παρόμοια, φανέρωσε δυνατή αποδοκιμασία για τις χαλαρές και άδικες πρακτικές περί διαζυγίου των Ιουδαίων της Ιερουσαλήμ, που εκείνη την εποχή επέτρεπαν σ’ έναν άνδρα να χωρίσει τη γυναίκα του για τους πιο ασήμαντους λόγους, όπως αν ήταν μαγείρισσα μικρής αξίας, ανίκανη νοικοκυρά ή για τον απλούστατο λόγο ότι είχε ερωτευτεί μια ομορφότερη γυναίκα.
(1839.1) 167:5.4 Οι Φαρισαίοι είχαν προχωρήσει ακόμα περισσότερο, διδάσκοντας ότι το εύκολο διαζύγιο για τόσο διαφορετικές αιτίες ήταν μια ειδική απονομή που είχε δωριθεί στον Ιουδαϊκό λαό, ιδιαίτερα στους Φαρισαίους. Και έτσι, ενώ ο Ιησούς αρνήθηκε να κάνει ανακοινώσεις που αφορούσαν το γάμο και το διαζύγιο, κατήγγειλε με πίκρα αυτό τον αισχρό εμπαιγμό της σχέσης του γάμου και επεσήμανε την αδικία τους προς τις γυναίκες και τα παιδιά. Δεν επεδοκίμασε ποτέ καμία πρακτική διαζυγίου που να έδινε κάποιο πλεονέκτημα στον άνδρα πάνω στη γυναίκα. Ο Κύριος ενεθάρρυνε μόνο εκείνες τις διδασκαλίες που παρείχαν στις γυναίκες ισότητα με τους άνδρες.
(1839.2) 167:5.5 Αν και ο Ιησούς δεν προσέφερε καινούργιες εντολές για το πώς να διευθύνεται ο γάμος και το διαζύγιο, παρακίνησε όμως τους Ιουδαίους να ενεργούν σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους και τις ανώτερες διδασκαλίες. Κατέφευγε σταθερά στις Γραφές στην προσπάθειά του να βελτιώσει τις πρακτικές τους με τις κοινωνικές συνθήκες. Αν και υποστήριζε τα ανώτερα και ιδεωδέστερα σχέδια για το γάμο, ο Ιησούς με επιδεξιότητα απέφυγε να συγκρουσθεί με τους ερωτώντες για τις κοινωνικές πρακτικές που παρουσίαζαν είτε οι γραπτοί νόμοι τους είτε τα πολύ αγαπητά τους προνόμια για το διαζύγιο.
(1839.3) 167:5.6 Ήταν πολύ δύσκολο για τους αποστόλους να κατανοήσουν την απροθυμία του Κυρίου να κάνει κατηγορηματικές ανακοινώσεις σχετικές με επιστημονικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Δεν είχαν αντιληφθεί πλήρως ότι η γήινη αποστολή του ήταν αποκλειστικά εντοπισμένη στην αποκάλυψη των πνευματικών και θρησκευτικών αληθειών.
(1839.4) 167:5.7 Μετά την ομιλία του Ιησού για το γάμο και το διαζύγιο, αργότερα εκείνο το βράδυ οι απόστολοι τού έκαναν ιδιαιτέρως πολλές ερωτήσεις, και οι απαντήσεις του σε αυτές τις απορίες απάλλαξαν τη σκέψη τους από πολλές παρανοήσεις. Συμπερασματικά είπε ο Ιησούς σε αυτή τη συγκέντρωση: «Ο γάμος είναι τιμημένος και επιθυμητός από όλους τους ανθρώπους. Το γεγονός ότι ο Γιος του Ανθρώπου ακολουθεί την αποστολή του στη γη μόνος, δεν είναι κατά κανένα τρόπο μια επίκριση για την επιθυμία του γάμου. Εκείνο για το οποίο πρέπει να εργαστώ είναι το θέλημα του Πατέρα μου, αλλά ο ίδιος αυτός Πατέρας είναι που δημιούργησε το αρσενικό και το θηλυκό, και είναι θεϊκό θέλημα οι άνδρες και οι γυναίκες να εκτελούν την ανώτερη υπηρεσία τους και να βρίσκουν τη χαρά που προέρχεται από τη δημιουργία των σπιτικών τους για την υποδοχή και ανατροφή των παιδιών, για την δημιουργία των οποίων, αυτοί οι γονείς γίνονται συνεταίροι με τους Δημιουργούς του ουρανού και της γης. Και για το λόγο αυτό ο άνδρας θα εγκαταλείπει τον πατέρα και τη μητέρα του και θα προσκολλάται στη γυναίκα του, και έτσι οι δυο θα γίνονται ένας».
(1839.5) 167:5.8 Και με τον τρόπο αυτό ο Ιησούς απάλλαξε τη σκέψη των αποστόλων από πολλές ανησυχίες για το γάμο και ξεκαθάρισε πολλές παρεξηγήσεις σχετικά με το διαζύγιο. Συγχρόνως έκανε πολλά για να εξυψώσει τα ιδανικά τους για την κοινωνική ενότητα και να αυξήσει το σεβασμό τους για τις γυναίκες, τα παιδιά και το σπίτι.
(1839.6) 167:6.1 Εκείνο το βράδυ το μήνυμα του Ιησού που αφορούσε το γάμο και την ευλογία των παιδιών διαδόθηκε σε όλη την Ιεριχώ, έτσι το άλλο πρωί, αρκετά πριν ετοιμαστούν ο Ιησούς και οι απόστολοι για να αναχωρήσουν, ακόμα και πριν το πρόγευμα, δεκάδες μητέρες ήρθαν εκεί που διέμενε ο Ιησούς, φέρνοντας τα παιδιά τους στην αγκαλιά τους ή κρατώντας τα από τα χέρια, με την επιθυμία να ευλογήσει τα μικρά αυτά. Όταν οι απόστολοι βγήκαν έξω και αντίκρισαν τη σύναξη των μητέρων με τα παιδιά τους, προσπάθησαν να τις απομακρύνουν, αλλά οι γυναίκες αρνήθηκαν να αναχωρήσουν αν ο Κύριος δεν έθετε τα χέρια του πάνω στα παιδιά για να τα ευλογήσει. Και όταν οι απόστολοι επέπληξαν δυνατά αυτές τις μητέρες, ο Ιησούς, ακούγοντας τη φασαρία, βγήκε έξω και με αγανάκτηση τους επιτίμησε, λέγοντας: «Αφήστε τα μικρά παιδιά να έρθουν σε μένα. Μην τα εμποδίζετε, γιατί σε τέτοιου είδους ανθρώπους ανήκει η βασιλεία των ουρανών. Αλήθεια, αλήθεια σας λέγω, εκείνος που δεν θα δεχτεί τη βασιλεία του Θεού σαν μικρό παιδί με δυσκολία θα μπει σε αυτήν για να λάβει το πλήρες ανάστημα της πνευματικής ενηλικίωσης».
(1840.1) 167:6.2 Και όταν ο Κύριος μίλησε στους αποστόλους του, δέχτηκε όλα τα παιδιά, θέτοντας τα χέρια του πάνω τους, ενώ μίλαγε με λόγια ενθαρρυντικά και ελπίδας προς τις μητέρες τους.
(1840.2) 167:6.3 Ο Ιησούς συχνά έλεγε στους αποστόλους του για τις ουράνιες κατοικίες και δίδασκε ότι τα προχωρημένα παιδιά του Θεού πρέπει να μεγαλώνουν εκεί πνευματικά, όπως τα παιδιά μεγαλώνουν σωματικά σε αυτό τον κόσμο. Και συχνά το αγιασμένο φαίνεται να είναι το πιο απλοϊκό, καθώς την ημέρα αυτή τα παιδιά και οι μητέρες τους πολύ λίγο αντιλήφθηκαν ότι οι διάνοιες του Νέβαδον από ψηλά παρατηρούσαν τα παιδιά της Ιεριχούς να παίζουν με το Δημιουργό ενός σύμπαντος.
(1840.3) 167:6.4 Η κοινωνική θέση των γυναικών στην Παλαιστίνη βελτιώθηκε πολύ από τη διδασκαλία του Ιησού, και το ίδιο θα συνέβαινε σε όλο τον κόσμο, αν οι οπαδοί του δεν είχαν απομακρυνθεί τόσο πολύ από αυτό που τους είχε διδάξει με επιμέλεια.
(1840.4) 167:6.5 Ήταν στην Ιεριχώ επίσης, σε συνδυασμό με τη συζήτηση για την πρώτη θρησκευτική ανατροφή των παιδιών με τις συνήθειες της θείας λατρείας, που ο Ιησούς αποτύπωσε στους αποστόλους του τη μεγάλη αξία της ομορφιάς, σαν μια επιρροή που οδηγεί στη λατρεία, ειδικά για τα παιδιά. Ο Κύριος με θεωρία και παραδείγματα δίδαξε την αξία της λατρείας του Δημιουργού μέσα στο φυσικό περιβάλλον της δημιουργίας. Προτιμούσε να επικοινωνεί με τον ουράνιο Πατέρα ανάμεσα στα δέντρα και ανάμεσα στις μικρότερες υπάρξεις του φυσικού κόσμου. Χαιρόταν να διαλογίζεται για τον Πατέρα μέσα στο εμπνευσμένο θέαμα του έναστρου σύμπαντος των Γιων Δημιουργών.
(1840.5) 167:6.6 Όταν δεν μπορούμε να λατρεύουμε το Θεό στο σκήνωμα της φύσης, οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν το παν και να παρέχουν οικήματα ωραιότητας, ιερά εκπληκτικής απλότητας και καλλιτεχνικής ομορφιάς, έτσι ώστε τα υψηλότερα ανθρώπινα συναισθήματα να μπορούν να αναδυθούν, και σε συνδυασμό με τη διανοητική προσέγγιση να επικοινωνήσουν πνευματικά με το Θεό. Η αλήθεια, η ομορφιά και η ιερότητα είναι ισχυρές και αποτελεσματικές βοήθειες για την αληθινή λατρεία. Όμως η πνευματική επικοινωνία δεν προάγεται από τα βαρύτιμα στολίδια και τα υπερβολικά καλλιτεχνήματα της περίπλοκης και επιδεικτικής τέχνης του ανθρώπου. Η ομορφιά είναι περισσότερο θρησκευτική όταν είναι πιο πολύ απλή και μοιάζει στη φύση. Πόσο άτυχα θα ήταν αυτά τα παιδιά αν η πρώτη είσοδός τους στη δημόσια λατρεία γινόταν μέσα σε κρύα και γυμνά δωμάτια, τόσο στερημένα από την ομορφιά και τόσο άδεια από κάθε ένδειξη καλής διάθεσης και εμπνευσμένης ιερότητας! Το παιδί πρέπει να μυείται στη λατρεία στο ύπαιθρο, μέσα στη φύση και αργότερα να συνοδεύει τους γονείς του στα δημόσια κτίρια των θρησκευτικών συγκεντρώσεων τα οποία είναι τουλάχιστον από υλικής άποψης ελκυστικά και καλλιτεχνικά όμορφα όπως και το σπίτι στο οποίο καθημερινά κατοικεί.
(1840.6) 167:7.1 Καθώς ταξίδευαν προς τους λόφους από την Ιεριχώ στη Βηθανία, ο Ναθαναήλ βάδιζε τον περισσότερο καιρό στο πλάι του Ιησού, και η συζήτηση για τα παιδιά σε σχέση με τη βασιλεία των ουρανών οδήγησε στη σκέψη της υπηρεσίας των αγγέλων. Ο Ναθαναήλ τελικά έκανε στον Κύριο αυτή την ερώτηση: «Δεδομένου ότι ο ανώτατος ιερέας είναι Σαδδουκαίος, και αφού οι Σαδδουκαίοι δεν πιστεύουν σε αγγέλους, τι θα πρέπει να διδάξουμε τον κόσμο σχετικά με τους ουράνιους υπηρέτες;». Τότε, μεταξύ άλλων, ο Ιησούς είπε:
(1841.1) 167:7.2 «Τα αγγελικά πνεύματα είναι μια ξεχωριστή τάξη δημιουργημένων όντων. Είναι τελείως διαφορετικά από την υλική τάξη των θνητών πλασμάτων και λειτουργούν σαν ιδιαίτερη ομάδα συμπαντικής διανοίας. Οι Άγγελοι δεν είναι από εκείνη την ομάδα των δημιουργημάτων που καλούνται ‘οι Γιοι του Θεού’ στις Γραφές. Ούτε είναι τα τιμημένα πνεύματα των θνητών ανθρώπων που συνεχίζουν την πρόοδό τους στις ουράνιες κατοικίες. Οι Άγγελοι είναι ένα άμεσο δημιούργημα και δεν αναπαράγονται. Τα αγγελικά πνεύματα έχουν μόνο πνευματική συγγένεια με το ανθρώπινο γένος. Καθώς ο άνθρωπος προοδεύει στο ταξίδι του προς τον Πατέρα στον Παράδεισο, διέρχεται από ένα επίπεδο ύπαρξης από τη μια μεριά ανάλογο με το επίπεδο των αγγέλων αλλά ο θνητός άνθρωπος δεν γίνεται ποτέ άγγελος.
(1841.2) 167:7.3 Οι άγγελοι δεν πεθαίνουν ποτέ, όπως ο άνθρωπος. Οι άγγελοι είναι αθάνατοι, εκτός και τύχει και ανακατευτούν με την αμαρτία όπως έκαναν μερικοί με την εξαπάτηση του Εωσφόρου. Οι άγγελοι είναι πνεύματα-υπηρέτες στον ουρανό, και δεν είναι ούτε τελείως σοφοί ούτε παντοδύναμοι. Όμως όλοι οι πιστοί άγγελοι είναι πραγματικά αγνοί και άγιοι.
(1841.3) 167:7.4 Δεν θυμάστε που σας είπα κάποτε ότι, αν τα πνευματικά σας μάτια είχαν χρισθεί, θα βλέπατε τότε τους ουρανούς ανοιχτούς και θα παρατηρούσατε τους αγγέλους του Θεού να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν; Είναι με τη φροντίδα των αγγέλων που ένας κόσμος μπορεί και έρχεται σε επαφή με άλλους κόσμους, διότι δεν σας είπα επανειλημμένα ότι έχω κι άλλα πρόβατα όχι από αυτό το κοπάδι; Και οι άγγελοι αυτοί δεν είναι οι κατάσκοποι του πνευματικού κόσμου που σας παρατηρούν και μετά πηγαίνουν και μαρτυρούν στον Πατέρα τις σκέψεις της καρδιάς σας και του αναφέρουν τα έργα της σάρκας σας. Ο Πατέρας δεν έχει ανάγκη από τέτοια υπηρεσία εφόσον το δικό του πνεύμα κατοικεί μέσα σας. Τα αγγελικά αυτά πνεύματα όμως εργάζονται για να κρατούν ενήμερο το ένα μέρος της ουράνιας δημιουργίας σχετικά με τα έργα άλλων απομακρυσμένων μερών του σύμπαντος. Και πολλοί από τους αγγέλους, ενώ εργάζονται στη διακυβέρνηση του Πατέρα και των συμπάντων των Γιων, είναι επιφορτισμένοι και με την εξυπηρέτηση της ανθρώπινης φυλής. Όταν σας δίδασκα ότι πολλά από αυτά τα σεραφείμ είναι πνεύματα εξυπηρέτησης, δεν σας μιλούσα μεταφορικά ούτε με ποιητική διάθεση. Και όλα αυτά είναι αλήθεια, ανεξάρτητα από τη δυσκολία που έχετε για την κατανόηση αυτών των θεμάτων.
(1841.4) 167:7.5 Πολλοί άγγελοι είναι επιφορτισμένοι με το έργο να σώζουν ανθρώπους, γιατί μήπως δεν σας μίλησα για τη χαρά των σεραφείμ όταν μια ψυχή διαλέγει να εγκαταλείψει την αμαρτία και ξεκινά για την αναζήτηση του Θεού; Σας μίλησα ακόμα για τη χαρά ενώπιον των αγγέλων του ουρανού για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, και ως εκ τούτου υποδεικνύεται η ύπαρξη άλλων ανώτερων τάξεων ουρανίων όντων που ενδιαφέρονται παρόμοια για την ευημερία και τη θεϊκή πρόοδο του θνητού ανθρώπου.
(1841.5) 167:7.6 Επίσης οι άγγελοι αυτοί ασχολούνται πολύ και με τα μέσα δια των οποίων το ανθρώπινο πνεύμα ελευθερώνεται από τα δεσμά της σάρκας και η ψυχή του συνοδεύεται στις κατοικίες του ουρανού. Οι άγγελοι είναι οι ασφαλείς ουράνιοι οδηγοί της ψυχής του ανθρώπου κατά τη διάρκεια εκείνης της άγνωστης και απροσδιόριστης χρονικής περιόδου η οποία μεσολαβεί μεταξύ του σαρκικού θανάτου και της νέας ζωής στις κατοικίες του πνεύματος».
(1841.6) 167:7.7 Θα μιλούσε και περισσότερο με τον Ναθαναήλ σχετικά με την υπηρεσία των αγγέλων, αλλά εμποδίστηκε από την προσέγγιση της Μάρθας, που είχε πληροφορηθεί ότι ο Κύριος πλησίαζε στη Βηθανία, από φίλους, που τον είχαν προσέξει να κατεβαίνει από το λόφο της ανατολής. Και τώρα είχε βιαστεί να τον προϋπαντήσει.
(1842.1) 168:0.1 Ήταν λίγο μετά το μεσημέρι όταν η Μάρθα ξεκίνησε για να συναντήσει τον Ιησού, μόλις αυτός εμφανίστηκε στο φρύδι του λόφου που ήταν κοντά στη Βηθανία. Ο αδελφός της, ο Λάζαρος, ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και είχε ταφεί, στο ιδιωτικό τους μνήμα, σ’ ένα απομακρυσμένο μέρος στην άκρη του κήπου, αργά την Κυριακή το απόγευμα. Ο λίθος στην είσοδο του τάφου είχε κυλιστεί στη θέση της το πρωί αυτής της ημέρας, της Πέμπτης.
(1842.2) 168:0.2 Όταν η Μάρθα και η Μαρία ειδοποίησαν τον Ιησού σχετικά με την αρρώστια του Λαζάρου, είχαν την πεποίθηση ότι ο Κύριος θα έκανε κάτι γι αυτό. Γνώριζαν ότι ο αδελφός τους ήταν απελπιστικά άρρωστος και, αν και μετά βίας τολμούσαν να ελπίζουν ότι ο Ιησούς θα άφηνε το έργο της διδασκαλίας και του κηρύγματός του για να έρθει να τους συμπαρασταθεί, είχαν τόση εμπιστοσύνη στη δύναμή του να θεραπεύει αρρώστιες, ώστε σκέφτηκαν πως αρκούσε μόνο να προφέρει τις θεραπευτικές λέξεις και ο Λάζαρος θα γινόταν αμέσως καλά. Και όταν ο Λάζαρος πέθανε λίγες ώρες μετά την αναχώρηση του αγγελιαφόρου από τη Βηθανία για τη Φιλαδέλφεια, αιτιολόγησαν ότι αυτό έγινε επειδή ο Κύριος δεν έμαθε για την αρρώστια του αδελφού τους παρά όταν ήταν πολύ αργά, παρά όταν ήταν ήδη νεκρός κάμποσες ώρες.
(1842.3) 168:0.3 Όμως αυτές, μαζί με όλους του πιστεύοντας φίλους τους, βρέθηκαν σε αμηχανία με το μήνυμα που έφερε πίσω ο δρομέας την Τρίτη το πρωί, όταν έφτασε στη Βηθανία. Ο αγγελιαφόρος επέμενε ότι άκουσε τον Ιησού να λέγει, «… αυτή η αρρώστια δεν θα οδηγήσει πραγματικά στο θάνατο». Ούτε μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν τους έστειλε καμία είδηση, ούτε τους προσέφερε αλλιώτικα βοήθεια.
(1842.4) 168:0.4 Πολλοί φίλοι από τις διπλανές κωμοπόλεις και άλλοι από την Ιερουσαλήμ είχαν έρθει για να παρηγορήσουν τις πενθούσες αδελφές. Ο Λάζαρος και οι αδελφές του ήταν παιδιά ενός ευκατάστατου και σπουδαίου Ιουδαίου, κάποιου που ήταν προύχοντας του μικρού χωριού της Βηθανίας. Και παρόλο που και οι τρεις ήταν από καιρό πολύ φλογεροί οπαδοί του Ιησού, τους σεβόντουσαν πολύ όλοι όσοι τους γνώριζαν. Είχαν κληρονομήσει εκτεταμένους αμπελώνες και ελαιώνες στην περιφέρεια και το ότι ήταν πλούσιοι επιβεβαίωνε και το γεγονός ότι είχαν τη δυνατότητα να έχουν ιδιωτικό μνήμα στα δικά τους κτήματα. Και οι δυο γονείς τους είχαν ταφεί ήδη σε αυτό το μνήμα.
(1842.5) 168:0.5 Η Μαρία είχε εγκαταλείψει τη σκέψη του ερχομού του Ιησού και είχε παραδοθεί στη θλίψη της, αλλά η Μάρθα είχε προσκολληθεί στην ελπίδα ότι ο Ιησούς θα ερχόταν, ακόμα και την ώρα που εκείνο το ίδιο πρωί κυλούσαν την πέτρα μπροστά από το μνήμα και σφράγιζαν την είσοδο. Ακόμα και τότε είχε δώσει εντολή σ’ ένα γειτονόπουλο να παραφυλάει το δρόμο της Ιεριχούς από το φρύδι του λόφου στα ανατολικά της Βηθανίας. Και ήταν το ίδιο αγόρι που έφερε τα νέα στη Μάρθα ότι ο Ιησούς και οι φίλοι του πλησίαζαν.
(1842.6) 168:0.6 Όταν η Μάρθα συνάντησε τον Ιησού, έπεσε στα πόδια του, αναφωνώντας, «Κύριε, αν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει!». Πολλοί φόβοι περνούσαν από το μυαλό της Μάρθας, αλλά δεν εξέφρασε καμία αμφιβολία, ούτε επιχείρησε να κριτικάρει ή να ρωτήσει για τη συμπεριφορά του Κυρίου σχετικά με το θάνατο του Λαζάρου. Όταν η Μάρθα είπε αυτά, ο Ιησούς χαμήλωσε και, σηκώνοντας την όρθια στα πόδια της, είπε: «Έχε πίστη μόνο, Μάρθα, και ο αδελφός σου θα αναστηθεί». Τότε απάντησε η Μάρθα: «Γνωρίζω ότι θα αναστηθεί κατά την ανάσταση της έσχατης μέρας, και ακόμα και τώρα πιστεύω ότι οτιδήποτε ζητήσεις από το Θεό, ο Πατέρας μας θα σου το δώσει».
(1843.1) 168:0.7 Τότε είπε ο Ιησούς, κοιτάζοντας τη Μάρθα κατευθείαν στα μάτια: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Όποιος πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Όντως, όποιος ζει και πιστεύει σε μένα δεν θα πεθάνει ποτέ. Μάρθα το πιστεύεις αυτό;». Και η Μάρθα απάντησε στον Κύριο: «Ναι, από καιρό έχω πιστέψει ότι είσαι ο Λυτρωτής, ο Γιος του ζωντανού Θεού, ο ερχόμενος εις τον κόσμον αυτό».
(1843.2) 168:0.8 Ο Ιησούς επειδή ρώτησε για τη Μαρία, η Μάρθα πήγε αμέσως στο σπίτι, και ψιθυρίζοντας είπε στην αδελφή της: «Ο Κύριος είναι εδώ και ρώτησε για σένα». Όταν η Μαρία το άκουσε αυτό, σηκώθηκε γρήγορα και βιαστικά πήγε να συναντήσει τον Ιησού, που παρέμενε στην ίδια θέση, λίγο μακρύτερα από το σπίτι, εκεί που τον είχε προϋπαντήσει η Μάρθα. Οι φίλοι που ήταν με τη Μαρία, προσπαθώντας να την παρηγορήσουν, όταν είδε ότι σηκώθηκε γρήγορα και βγήκε έξω, την ακολούθησαν, υποθέτοντας ότι κατευθυνόταν στον τάφο για να θνηνήσει.
(1843.3) 168:0.9 Πολλοί από τους παρόντες ήταν οι χειρότεροι εχθροί του Ιησού. Γι αυτό η Μάρθα είχε βγει έξω να τον συναντήσει μόνη και επίσης γι αυτό είχε πάει κρυφά να πληροφορήσει τη Μαρία ότι ο Ιησούς είχε ρωτήσει γι αυτή. Η Μάρθα, αν και επιθυμούσε πολύ να δει τον Ιησού, ήθελε να αποφύγει κάθε δυνατή δυσαρέσκεια που μπορεί να προκαλείτο από τον ερχομό του, ξαφνικά εν μέσω μια μεγάλης ομάδας εχθρών του από την Ιερουσαλήμ. Ήταν πρόθεση της Μάρθας να παραμείνει στο σπίτι με τους φίλους τους ενόσω η Μαρία πήγαινε να χαιρετήσει τον Ιησού, αλλά απέτυχε σ’ αυτό, επειδή όλοι ακολούθησαν τη Μαρία και έτσι βρέθηκαν όλοι απροσδόκητα μπροστά στον Κύριο.
(1843.4) 168:0.10 Η Μάρθα οδήγησε τη Μαρία στον Ιησού, και όταν τον είδε, έπεσε στα πόδια του, αναφωνώντας, «Αν ήσουν μόνο εδώ, ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει!». Και όταν ο Ιησούς είδε πόσο όλοι θρηνούσαν για το θάνατο του Λάζαρου, η ψυχή του ταράχτηκε από τη συγκίνηση.
(1843.5) 168:0.11 Όταν αυτοί που θρηνούσαν είδαν πως η Μαρία είχε βγει να χαιρετήσει τον Ιησού, τραβήχτηκαν σε μικρή απόσταση ενώ η Μάρθα και η Μαρία μιλούσαν με τον Κύριο και δεχόντουσαν επιπλέον λόγια παρηγοριάς και ενθάρρυνσης για να κρατήσουν δυνατή την πίστη τους στον Πατέρα και να ολοκληρώσουν την υποταγή τους στη θεία θέληση.
(1843.6) 168:0.12 Το ανθρώπινο μυαλό του Ιησού ταράχτηκε δυνατά από την αντίθεση μεταξύ της αγάπης του για το Λάζαρο και τις αδελφές του που υπέφεραν, και της αποστροφής και περιφρόνησής του για την επίδειξη αγάπης που εκδήλωναν μερικοί από τους άπιστους και αποφασισμένους να σκοτώσουν Ιουδαίους. Ο Ιησούς δυσανασχέτησε με αγανάκτηση από την επίδειξη του βεβιασμένου πένθους για το Λάζαρο εκ μέρους μερικών υποκρινόμενων φίλων, εφόσον μια τόσο ψεύτικη θλίψη συνδεόταν στις καρδιές τους με την τόσο φοβερή έχθρα τους προς αυτόν. Μερικοί από τους Ιουδαίους, όμως, ήταν ειλικρινείς στη θλίψη τους, γιατί ήταν αληθινοί φίλοι της οικογένειας.
(1843.7) 168:1.1 Αφού ο Ιησούς παρηγόρησε λίγα λεπτά τη Μάρθα και τη Μαρία, χώρια από τους άλλους, τις ρώτησε, «Πού τον θάψατε;», και η Μάρθα τότε είπε, «Έλα να δεις». Και καθώς ο Κύριος ακολουθούσε σιωπηλά τις δυο θλιμμένες αδελφές, έκλαψε. Όταν οι φίλοι Ιουδαίοι, που ακολουθούσαν μετά από αυτόν, είδαν τα δάκρυα, είπε ένας από αυτούς: «Προσέξτε πόσο τον αγαπούσε. Δεν μπορούσε αυτός που άνοιξε τα μάτια του τυφλού να κάνει κάτι ώστε να μην πεθάνει;». Την ώρα εκείνη είχαν φτάσει και στεκόντουσαν μπροστά στον οικογενειακό τάφο, μια μικρή φυσική σπηλιά ή απόκλιση, σε προεξοχή βράχου που υψωνόταν τριάντα πόδια στην άκρη του χωραφιού.
(1844.1) 168:1.2 Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε στα ανθρώπινα μυαλά για ποιο λόγο ακριβώς έκλαιγε ο Ιησούς. Ενώ έχουμε πρόσβαση στην καταγραφή των συνδυασμένων ανθρώπινων συναισθημάτων και θεϊκών σκέψεων, όπως βρίσκονται ανεπίσημα στο μυαλό του Προσωπικού Ρυθμιστή, όμως δεν είμαστε τελείως βέβαιοι για την πραγματική αιτία αυτών των συναισθηματικών εκδηλώσεων. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς έκλαιγε εξαιτίας ενός αριθμού σκέψεων και συναισθημάτων που συνέβαιναν στο μυαλό του εκείνη την ώρα, όπως:
(1844.2) 168:1.3 1. Ένιωσε μιαν αυθεντική και γεμάτη θλίψη συμπόνια για τη Μάρθα και τη Μαρία. Αισθανόταν πραγματική και βαθιά ανθρώπινη αγάπη για τις αδελφές αυτές που είχαν χάσει τον αδελφό τους.
(1844.3) 168:1.4 2. Το μυαλό του είχε συγχυστεί από την παρουσία του πλήθους των πενθούντων, μερικών ειλικρινών και μερικών απλά υποκριτών. Αποστρεφόταν πάντοτε αυτές τις κοσμικές επιδείξεις πένθους. Γνώριζε ότι οι αδελφές αγαπούσαν τον αδελφό τους και πίστευαν στη μετά θάνατο επιβίωση. Αυτά τα αντιμαχόμενα συναισθήματα μπορούν πιθανόν να εξηγήσουν γιατί αναστέναζε όταν πλησίασε το μνήμα.
(1844.4) 168:1.5 3. Δίσταζε πραγματικά να φέρει πίσω στη ζωή το Λάζαρο. Οι αδελφές του τον χρειάζονταν στ’ αλήθεια, αλλά ο Ιησούς στενοχωριόταν που θα έπρεπε να κάνει πάλι τους φίλους του να βιώσουν την οδυνηρή καταδίωξη, που πολύ καλά γνώριζε ότι θα υφίστατο ο Λάζαρος, σαν αποτέλεσμα του γεγονότος ότι υπήρξε υποκείμενο της μεγαλύτερης από όλες τις επιδείξεις θεϊκής δύναμης του Γιου του Ανθρώπου.
(1844.5) 168:1.6 Και τώρα μπορούμε να αφηγηθούμε ένα ενδιαφέρον και διδακτικό γεγονός: Αν και η αφήγηση αυτή εμφανίζεται σαν ένα προφανές φυσικό και συνηθισμένο γεγονός των ανθρώπινων υποθέσεων, περιέχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες έμμεσες απόψεις. Όταν ο αγγελιαφόρος πήγε στον Ιησού την Κυριακή, αναγγέλλοντάς του την αρρώστια του Λαζάρου, και ενώ ο Ιησούς έστειλε την είδηση ότι αυτό «δεν θα οδηγούσε στο θάνατο», συγχρόνως πήγε προσωπικά στη Βηθανία και επιπλέον ρώτησε τις αδελφές , «Πού τον έχετε θάψει;». Ακόμα και αν όλα αυτά φαίνονται να δείχνουν ότι ο Κύριος ακολουθούσε τις συνήθειες της ζωής αυτής και ήταν σε συμφωνία με την περιορισμένη γνώση του ανθρώπινου μυαλού, εντούτοις, τα αρχεία του σύμπαντος αποκαλύπτουν ότι ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Ιησού εξέδιδε εντολές για την επ’ αόριστο κράτηση (διατήρηση) του Ρυθμιστή Σκέψης του Λαζάρου στον πλανήτη, που επακολουθούσε του θανάτου του, και αυτή η εντολή δόθηκε μόλις δεκαπέντε λεπτά πριν ο Λάζαρος ξεψυχήσει.
(1844.6) 168:1.7 Μήπως το θεϊκό μυαλό του Ιησού γνώριζε, ακόμα προτού πεθάνει ο Λάζαρος, ότι θα ανασταινόταν από τους νεκρούς; Δεν γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε μόνο ό,τι παραθέτουμε σαν αναφορά.
(1844.7) 168:1.8 Πολλοί από τους εχθρούς του Ιησού ήταν προδιατεθειμένοι να χλευάσουν τις εκδηλώσεις αγάπης του, και είπαν μεταξύ τους: «Αν νοιαζόταν τόσο πολύ γι αυτόν τον άνδρα, γιατί καθυστέρησε τόσο πολύ πριν έρθει στη Βηθανία; Αν είναι ό,τι ισχυρίζονται, γιατί δεν έσωσε τον αγαπημένο φίλο του; Ποιο το όφελος να θεραπεύει αγνώστους στη Γαλιλαία αν δεν μπορεί να σώσει αυτούς που αγαπά;». Και με πολλούς άλλους τρόπους κοροϊδεύανε και λέγανε τις απόψεις τους για τη διδασκαλία και το έργο του Ιησού.
(1844.8) 168:1.9 Και έτσι, την Πέμπτη το μεσημέρι κατά τις δυόμισι, στήθηκε το σκηνικό, στην μικρή αυτή πόλη της Βηθανίας, για την παρουσίαση του μέγιστου όλων των έργων που συνδέθηκαν με τη γήινη υπηρεσία του Μιχαήλ από το Νέβαδον, της μεγαλύτερης επίδειξης θεϊκής δύναμης κατά τη διάρκεια της ενσάρκωσής του σαν θνητός, αφού η δική του ανάσταση έλαβε χώρα όταν πια είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά του θνητού σώματος.
(1845.1) 168:1.10 Η μικρή ομάδα μαζεύτηκε μπροστά από το μνήμα του Λαζάρου και δεν αντιλήφθηκε την παρουσία εκεί κοντά, μιας μεγάλης συρροής όλων των τάξεων των ουράνιων όντων, συγκεντρωμένων κάτω από την καθοδήγηση του Γαβριήλ, που περίμεναν την εντολή του Προσωπικού Ρυθμιστή του Ιησού, και δονούνταν με προσδοκία και ήταν έτοιμοι να εκτελέσουν την εντολή του αγαπημένου τους Ηγεμόνα.
(1845.2) 168:1.11 Όταν ο Ιησούς πρόφερε τα λόγια της διαταγής: «Απομακρύνατε το λίθο», τα συγκεντρωμένα ουράνια πνεύματα ετοιμάστηκαν για να παίξουν το δράμα της ανάστασης του Λαζάρου στην παρόμοια θνητή μορφή του. Τέτοιο είδος ανάστασης εμπεριέχει δυσκολίες στην εκτέλεση οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ τη συνηθισμένη τεχνική της ανάστασης θνητών υπάρξεων στη μοροντιανή μορφή και απαιτούνται πολύ περισσότερες ουράνιες προσωπικότητες και πολύ μεγαλύτερη οργάνωση των συμπαντικών μέσων.
(1845.3) 168:1.12 Όταν η Μάρθα και η Μαρία άκουσαν τη διαταγή του Ιησού να δίνει την εντολή, ο λίθος που έκλεινε το μνήμα να κυλιστεί μακριά, πληρώθηκαν από ανάμεικτα συναισθήματα. Η Μαρία ήλπιζε ότι ο Λάζαρος θα ανασταινόταν από τους νεκρούς, αλλά η Μάρθα, ενώ μέχρι ενός ορισμένου σημείου μοιραζόταν την πίστη της αδελφής της, είχε όμως επηρεαστεί από το φόβο ότι ο Λάζαρος δεν θα ήταν πλέον παρουσιάσιμος, στην εμφάνιση, για τον Ιησού, τους αποστόλους και τους φίλους τους. Είπε η Μάρθα: «Είναι ανάγκη να κυλήσουμε το λίθο; Ο αδελφός μου είναι πεθαμένος ήδη τέσσερις μέρες, και η αποσύνθεση του σώματος θα έχει αρχίσει». Η Μάρθα το ανέφερε επίσης αυτό επειδή δεν ήταν βέβαιη για το λόγο που ο Κύριος είχε ζητήσει να μετακινηθεί ο λίθος. Νόμιζε ότι ίσως ο Ιησούς να ήθελε να ρίξει μόνο μια τελευταία ματιά στο Λάζαρο. Δεν ήταν σταθερή και πιστή στη συμπεριφορά της. Καθώς δίσταζαν να κυλήσουν το λίθο, ο Ιησούς είπε: «Δεν σας είπα από την αρχή ότι αυτή η αρρώστια δεν θα οδηγούσε στο θάνατο; Μήπως δεν ήρθα για να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου; Και αφού ήρθα σε σας, δεν σας είπα ότι, αν μόνο πιστεύετε, θα δείτε τη δόξα του Θεού; Γιατί λοιπόν αμφιβάλετε; Πόσο θα κάνετε πριν πιστέψετε και υπακούσετε;».
(1845.4) 168:1.13 Όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει, οι απόστολοί του, με τη βοήθεια πρόθυμων γειτόνων, έπιασαν το λίθο και τον κύλησαν μακριά από την είσοδο του μνήματος.
(1845.5) 168:1.14 Ήταν κοινή πεποίθηση των Ιουδαίων ότι η πτώση της χολής από τη μύτη του σπαθιού του αγγέλου του θανάτου, άρχιζε από το τέλος της τρίτης μέρας, έτσι που την τέταρτη μέρα το αποτέλεσμα ήταν ολοκληρωμένο. Επέτρεπαν να καθυστερήσει η ψυχή του ανθρώπου κοντά στο μνήμα μέχρι το τέλος της τρίτης μέρας, καθώς αναζητούσε να ξαναζωντανέψει το νεκρό σώμα, αλλά πίστευαν ακράδαντα πως η ψυχή εκείνη συνέχιζε την πορεία της για τη διαμονή των αναχωρούντων πνευμάτων πριν από την αυγή της τέταρτης μέρας.
(1845.6) 168:1.15 Αυτά τα πιστεύω και οι γνώμες αναφορικά με το θάνατο και την αναχώρηση των πνευμάτων των νεκρών εξυπηρετούσαν στο να βεβαιώνουν τις σκέψεις όλων εκείνων που ήταν παρόντες στο μνήμα του Λαζάρου και στη συνέχεια όλους εκείνους που μπορεί να άκουγαν για το τι είχε συμβεί, ότι αυτή ήταν πραγματικά μια αληθινή περίπτωση ανάστασης από τους νεκρούς δια της προσωπικής εργασίας του ενός που διακήρυσσε ότι ήταν «η ανάσταση και η ζωή».
(1845.7) 168:2.1 Καθώς αυτή η παρέα των σαράντα-πενήντα θνητών στεκόταν μπροστά από τον τάφο, μπορούσαν αμυδρά να δουν τη μορφή του Λαζάρου, τυλιγμένη με επιδέσμους από λινό, να αναπαύεται στη δεξιά χαμηλότερη κόγχη της ταφικής σπηλιάς. Ενόσω αυτές οι γήινες υπάρξεις στεκόντουσαν εκεί σε μια ησυχία σχεδόν χωρίς να αναπνέουν, μια μεγάλη στρατιά από ουράνια πλάσματα αιωρούνταν στις θέσεις τους, έτοιμα να ανταποκριθούν στο νεύμα για δράση, όταν αυτό θα δινότανε από τον Γαβριήλ, τον αρχιστράτηγό τους.
(1846.1) 168:2.2 Ο Ιησούς ύψωσε τα μάτια και είπε: «Πατέρα, σ’ ευχαριστώ που άκουσες και πραγματοποίησες το αίτημά μου. Γνωρίζω ότι πάντα με ακούς, ένεκα όμως εκείνων που βρίσκονται εδώ μαζί μου, μιλάω έτσι σε σένα, ώστε να πιστέψουν ότι με έστειλες στον κόσμο, και για να γνωρίσουν ότι συνεργάζεσαι με μένα σε εκείνο που πρόκειται να κάνουμε». Και όταν προσευχήθηκε, φώναξε με δυνατή φωνή, «Λάζαρε, έλα έξω!».
(1846.2) 168:2.3 Αν και οι παρατηρητές παρέμεναν ακίνητοι, η μεγάλη ουράνια στρατιά ήταν σε έντονη κινητικότητα για από κοινού δράση υπακούοντας στο λόγο του Δημιουργού. Ακριβώς σε δώδεκα δευτερόλεπτα γήινου χρόνου, η μέχρι τώρα χωρίς ζωή μορφή του Λαζάρου άρχισε να κινείται και χωρίς καθυστέρηση ανασηκώθηκε στην άκρη του ίδιου λίθου επί του οποίου αναπαυόταν. Το σώμα του ήταν τυλιγμένο με βαριές ταινίες και το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο με μαντήλι. Και καθώς στάθηκε όρθιος μπροστά τους – ζωντανός – ο Ιησούς είπε, «Λύστε τον και αφήστε τον να φύγει».
(1846.3) 168:2.4 Όλοι, εκτός από τους αποστόλους, τη Μάρθα και τη Μαρία, έτρεξαν στο σπίτι. Ήταν ωχροί από το φόβο και καταβεβλημένοι από την κατάπληξη. Ενώ μερικοί παρέμειναν, πολλοί έφυγαν βιαστικά για τα σπίτια τους.
(1846.4) 168:2.5 Ο Λάζαρος χαιρέτησε τον Ιησού και τους αποστόλους και ρώτησε να μάθει τη σημασία των ταινιών της ταφής και γιατί είχε ξυπνήσει στον κήπο. Ο Ιησούς και οι απόστολοι αποτραβήχτηκαν σε μια μεριά ενώ η Μάρθα είπε στο Λάζαρο για το θάνατο, την ταφή και την ανάστασή του. Έπρεπε να του εξηγήσει ότι πέθανε την Κυριακή και τώρα είχε γυρίσει πίσω στη ζωή, την Πέμπτη, επειδή δεν είχε συνείδηση του χρόνου από την ώρα που πέθανε.
(1846.5) 168:2.6 Όταν ο Λάζαρος βγήκε από τον τάφο, ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Ιησού, τώρα αρχηγός του είδους του στο τοπικό σύμπαν, έδωσε εντολή στον πρώην Ρυθμιστή του Λαζάρου, που περίμενε, να ξαναρχίσει να κατοικεί στο μυαλό και την ψυχή του αναστημένου ανθρώπου.
(1846.6) 168:2.7 Τότε ο Λάζαρος πήγε στον Ιησού και με τις αδελφές του, γονάτισε στα πόδια του Κυρίου, για να τον ευχαριστήσει και να δοξάσει το Θεό. Ο Ιησούς, πιάνοντας το Λάζαρο από το χέρι, τον ανασήκωσε, λέγοντας: «Γιε μου, αυτό που συνέβη σε σένα θα το βιώσουν όλοι όσοι πιστεύουν στο ευαγγέλιο, αυτοί όμως θα αναστηθούν με πιο ένδοξο τρόπο. Θα είσαι ζωντανός μάρτυρας της αλήθειας που λέγω – δηλαδή ότι είμαι η ανάσταση και η ζωή. Πάμε όμως τώρα στο σπίτι και ας δώσουμε τροφή στα φυσικά αυτά σώματα».
(1846.7) 168:2.8 Καθώς βάδιζαν προς το σπίτι, ο Γαβριήλ απέλυσε τις έκτακτες ομάδες των συγκεντρωμένων ουράνιων πνευμάτων, ενώ έκανε αναφορά για την πρώτη και τελευταία φορά που μια θνητή ύπαρξη στην Ουράντια αναστήθηκε από το θάνατο.
(1846.8) 168:2.9 Ο Λάζαρος δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί. Ήξερε ότι ήταν σοβαρά άρρωστος, αλλά μπορούσε να θυμηθεί μόνο ότι είχε αποκοιμηθεί και είχε ξυπνήσει. Δεν στάθηκε ποτέ δυνατό να πει οτιδήποτε για τις τέσσερις αυτές μέρες στον τάφο επειδή δεν είχε καθόλου συνείδηση. Ο χρόνος δεν υπάρχει για εκείνους που κοιμούνται τον ύπνο του θανάτου.
(1846.9) 168:2.10 Αν και πολλοί πίστεψαν στον Ιησού σαν αποτέλεσμα του δυναμικού έργου του, άλλοι σκλήρυναν τις καρδιές τους και τον απέρριψαν περισσότερο. Το μεσημέρι της επόμενης ημέρας αυτή η ιστορία είχε διαδοθεί σε όλη την Ιερουσαλήμ. Δεκάδες άνδρες και γυναίκες πήγαν στη Βηθανία για να δουν το Λάζαρο και να μιλήσουν μαζί του, και οι τρομαγμένοι και συγχυσμένοι Φαρισαίοι συγκάλεσαν βεβιασμένα συνέδριο του Σανχεντρίν για να αποφασίσουν τι θα έπρεπε να κάνουν με τις νέες αυτές εξελίξεις.
(1847.1) 168:3.1 Αν και το πειστήριο του ανθρώπου αυτού που αναστήθηκε από τους νεκρούς συνέτεινε πολύ στην εδραίωση της πίστης της μάζας των πιστών για το ευαγγέλιο της βασιλείας, επηρέασε λίγο ή καθόλου τη συμπεριφορά των θρησκευτικών αρχηγών και κυβερνητών στην Ιερουσαλήμ εκτός από το να επιταχύνουν την απόφασή τους να καταστρέψουν τον Ιησού και να σταματήσουν το έργο του.
(1847.2) 168:3.2 Στη μία την επόμενη μέρα, Παρασκευή, το Σανχεντρίν συγκλήθηκε για να συσκεφθεί περισσότερο πάνω στο ερώτημα, «Τι θα κάνουμε με τον Ιησού το Ναζωραίο;». Μετά από συνομιλίες και οξυμένη αντιπαράθεση, κάποιος Φαρισαίος παρουσίασε την απόφαση να ζητήσουν την άμεση θανάτωση του Ιησού, διακηρύσσοντας ότι ήταν απειλή για όλο τον Ισραήλ και τυπικά να δεσμευθεί το Σανχεντρίν με την απόφαση του θανάτου, χωρίς δίκη και αψηφώντας όλα τα προηγούμενα.
(1847.3) 168:3.3 Επανειλημμένα το σεβαστό αυτό σώμα των Ιουδαίων αρχηγών είχε ψηφίσει να συλληφθεί ο Ιησούς και να συρθεί σε δίκη με την κατηγορία της βλασφημίας και άλλων πολυπληθών κατηγοριών εμπαιγμού του ιερού ιουδαϊκού νόμου. Άλλη μια φορά στο παρελθόν είχαν δηλώσει ότι έπρεπε να πεθάνει, αλλά αυτό έγινε την πρώτη φορά που το Σανχεντρίν είχε καταγράψει ότι επιθυμούσε να ψηφίσει το θάνατό του πριν από τη δίκη του. Αυτή η απόφαση όμως δεν ψηφίστηκε ομόφωνα αφού δεκατέσσερα μέλη του Σανχεντρίν παραιτήθηκαν από το σώμα όταν προτάθηκε μια τόσο ανήκουστη πράξη. Επειδή αυτές οι παραιτήσεις δεν είχαν τυπικά κοινοποιηθεί τουλάχιστον δυο βδομάδες νωρίτερα, η ομάδα των δεκατεσσάρων απεχώρησε από το Σανχεντρίν εκείνη την ημέρα, και δεν έλαβε μέρος ποτέ πια στο συμβούλιο. Όταν υποβλήθηκαν αυτές οι παραιτήσεις, άλλα πέντε μέλη εκδιώχθηκαν επειδή οι συνάδελφοί τους πίστευαν ότι έτρεφαν φιλικά αισθήματα απέναντι στον Ιησού. Με την αποβολή των δεκαεννιά ανδρών το Σανχεντρίν ήταν σε θέση να δοκιμάσει να καταδικάσει τον Ιησού με τέτοια αλληλεγγύη μελών που πλησίαζε την ομοφωνία.
(1847.4) 168:3.4 Την επόμενη εβδομάδα ο Λάζαρος και οι αδελφές του κλητεύθηκαν να παρουσιαστούν ενώπιον του Σανχεντρίν. Όταν ακούστηκε η κατάθεσή τους, δεν μπορούσε να υπάρξει αμφιβολία ότι ο Λάζαρος είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Αν και οι διεργασίες του Σανχεντρίν κατ’ ουσία παραδέχτηκαν την ανάσταση του Λαζάρου, η καταγραφή δημοσίευσε μιαν απόφαση που απέδιδε αυτό καθώς και τα άλλα θαύματα που ενήργησε ο Ιησούς, στη δύναμη του πρίγκιπα των δαιμόνων, με τον οποίο ο Ιησούς δηλώθηκε ότι ήταν σε συνεργασία.
(1847.5) 168:3.5 Άσχετα με την πηγή της θαυματουργικής του δύναμης, οι Ιουδαίοι αρχηγοί είχαν πεισθεί ότι, αν δεν τον σταματούσαν άμεσα, πολύ σύντομα όλοι οι απλοί άνθρωποι θα πίστευαν σε αυτόν, και επιπλέον, θα προέκυπτε σοβαρή επιπλοκή με τις Ρωμαϊκές αρχές αφού τόσοι πολλοί από τους πιστούς του τον θεωρούσαν σαν το Μεσσία, τον Ελευθερωτή του Ισραήλ.
(1847.6) 168:3.6 Ήταν σε αυτή τη σύσκεψη του Σανχεντρίν που ο Καiάφας, ο αρχιερέας, πρωτοανέφερε το παλιό ιουδαϊκό απόφθεγμα, το οποίο τόσες πολλές φορές επανέλαβε: «Είναι καλύτερα να πεθάνει ένας άνδρας από το να χαθεί όλη η κοινότητα».
(1847.7) 168:3.7 Αν και ο Ιησούς είχε προειδοποιηθεί για τα έργα του Σανχεντρίν εκείνο το απόγευμα της σκοτεινής Παρασκευής, δεν ταράχτηκε στο ελάχιστο και συνέχισε την ξεκούρασή του το Σάββατο με φίλους στη Βηθφαγία, μια κωμόπολη κοντά στη Βηθανία. Νωρίς την Κυριακή το πρωί, ο Ιησούς και οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν μετά από προσυνεννόηση, στο σπίτι του Λαζάρου και αποχαιρετώντας την οικογένεια της Βηθανίας, άρχισαν το ταξίδι τους πίσω για την κατασκήνωση της Πέλλας.
(1848.1) 168:4.1 Στο δρόμο από τη Βηθανία στην Πέλλα οι απόστολοι έκαναν στον Ιησού πολλές ερωτήσεις, που ο Κύριος απάντησε σε όλες ελεύθερα εκτός από εκείνες που είχαν σχέση με τις λεπτομέρειες από την ανάσταση του νεκρού. Τέτοιου είδους προβλήματα ήταν υπεράνω της ικανότητας για κατανόηση των αποστόλων του. Επομένως ο Κύριος αρνήθηκε να συζητήσει τις ερωτήσεις μαζί τους. Εφόσον έφυγαν από τη Βηθανία κρυφά, ήταν μόνοι τους. Ο Ιησούς λοιπόν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να πει πολλά πράγματα στους δέκα τα οποία πίστευε ότι θα τους προετοίμαζαν για τις μέρες της δοκιμασίας που ήταν ακριβώς μπροστά τους.
(1848.2) 168:4.2 Οι απόστολοι ήταν πολύ ενθουσιασμένοι και πέρασαν αρκετό διάστημα συζητώντας τις πρόσφατες εμπειρίες τους αυτές που συνδέονταν με την προσευχή και την απάντησή της. Όλοι θυμήθηκαν τη δήλωση του Ιησού στον αγγελιαφόρο από τη Βηθανία, στη Φιλαδέλφεια, όταν είχε πει καθαρά, «Αυτή η αρρώστια δεν θα οδηγήσει στο θάνατο». Και όμως, παρόλη την υπόσχεση αυτή, ο Λάζαρος κανονικά πέθανε. Όλη την ημέρα εκείνη, ξανά και ξανά, επανερχόντουσαν στη συζήτηση της ερώτησης για την απάντηση της προσευχής.
(1848.3) 168:4.3 Η απάντηση του Ιησού στις πολλές ερωτήσεις τους μπορεί να ανακεφαλαιωθεί ως ακολούθως:
(1848.4) 168:4.4 1. Η προσευχή είναι έκφραση του πεπερασμένου νου στην προσπάθειά του να πλησιάσει το Αιώνιο. Το φτιάξιμο μιας προσευχής, επομένως πρέπει να περιορίζεται από τη γνώση, τη σοφία και τη συμπεριφορά του πεπερασμένου. Παρόμοια και η απάντηση πρέπει να ελέγχεται από το όραμα, τους σκοπούς, τα ιδεώδη και τα προνόμια του Αιώνιου. Δεν μπορεί να παρατηρηθεί ποτέ μια αδιάσπαστη συνέχεια φυσικών φαινομένων μεταξύ του φτιαξίματος μιας προσευχής και της αποδοχής της πλήρους πνευματικής απάντησης προσέτι.
(1848.5) 168:4.5 2. Όταν μια προσευχή μένει προφανώς αναπάντητη, η καθυστέρηση συχνά προαναγγέλλει μια καλύτερη απάντηση, αν και κάποια, για μια καλή αιτία, μπορεί να καθυστερήσει πολύ καιρό. Όταν ο Ιησούς είπε ότι η αρρώστια του Λαζάρου δεν θα οδηγούσε πραγματικά στο θάνατο, ήταν νεκρός ήδη έντεκα ώρες. Καμία ειλικρινής προσευχή δεν μένει αναπάντητη, εκτός και αν η ανώτερη άποψη του πνευματικού κόσμου έχει επινοήσει μια καλύτερη απάντηση, μια απάντηση που συναγωνίζεται την παράκληση του πνεύματος του ανθρώπου, καθώς έρχεται σε αντίθεση με την προσευχή του απλού μυαλού του ανθρώπου.
(1848.6) 168:4.6 3. Οι προσευχές μέσα στο χρόνο, όταν υπαγορεύονται από το πνεύμα και εκφράζονται με πίστη, συχνά είναι τόσο ευρείες και συμπεριλαμβάνουν τα πάντα, ώστε μπορούν να απαντηθούν μόνο μέσα στην αιωνιότητα. Η πεπερασμένη παράκληση πολλές φορές είναι τόσο φορτωμένη από το Αιώνιο, ώστε η απάντηση μπορεί να αναβληθεί για καιρό, περιμένοντας τη δημιουργία μιας επαρκούς δυνατότητας για την αποδοχή της. Η προσευχή πίστης μπορεί το ίδιο να συμπεριλαμβάνει τα πάντα ώστε η απάντηση μπορεί να γίνει δεκτή μόνο στον Παράδεισο.
(1848.7) 168:4.7 4. Οι απαντήσεις στην προσευχή ενός ανθρώπινου μυαλού είναι συχνά τέτοιας φύσεως που μπορούν να γίνουν δεκτές και αντιληπτές μόνο όταν αυτό το ίδιο μυαλό που προσεύχεται, κατορθώσει να φτάσει το αθάνατο επίπεδο. Η προσευχή του θνητού όντος πολλές φορές μπορεί να απαντηθεί μόνο όταν το άτομο αυτό προοδεύσει στο πνευματικό επίπεδο.
(1848.8) 168:4.8 5. Η προσευχή του ανθρώπου που γνωρίζει το Θεό μπορεί να διαστρεβλωθεί από άγνοια και να παραμορφωθεί από την προκατάληψη σε τέτοιο βαθμό που η απάντηση σε αυτή να είναι ανεπιθύμητη. Τότε πρέπει τα μεσολαβούντα πνευματικά όντα να ερμηνεύσουν μια τέτοια προσευχή, ώστε όταν φτάσει η απάντηση, ο παρακαλών να μην κατορθώσει να την αναγνωρίσει σαν απάντηση στην προσευχή του.
(1848.9) 168:4.9 6. Όλες οι αληθινές προσευχές απευθύνονται στα πνευματικά όντα, και όλες οι παρακλήσεις αυτού του είδους πρέπει να απαντηθούν με πνευματικούς όρους, και όλες οι απαντήσεις πρέπει να συνιστούν πνευματικές αλήθειες. Τα πνευματικά όντα δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν υλικές απαντήσεις στις πνευματικές παρακλήσεις των θνητών όντων. Τα θνητά όντα μπορούν να προσευχηθούν αποτελεσματικά μόνο όταν «προσεύχονται εν πνεύματι».
(1849.1) 168:4.10 7. Καμία προσευχή δεν μπορεί να ελπίζει σε απάντηση εκτός και αν έχει δημιουργηθεί από το πνεύμα και τραφεί με την πίστη. Η ειλικρινής πίστη σας υποδηλώνει ότι έχετε εκ των προτέρων ουσιαστικά παραχωρήσει στους ακροατές της προσευχής το δικαίωμα να απαντούν στις παρακλήσεις σας ανάλογα με την ύψιστη σοφία και αυτή η θεϊκή αγάπη την οποία απεικονίζει η πίστη σας όπως εμψυχώνει πάντα εκείνες τις υπάρξεις προς τις οποίες προσεύχεστε.
(1849.2) 168:4.11 8. Το παιδί όταν εμπιστεύεται και παρακαλεί τους γονείς του, ενεργεί εντός των δικαιωμάτων του. Και οι γονείς ενεργούν εντός των πλαισίων της γονικής υποχρέωσης προς το ανώριμο παιδί όταν η ανώτερη γνώση τους υπαγορεύει ότι η απάντηση στην παράκληση του παιδιού πρέπει να καθυστερήσει, τροποποιηθεί, απομονωθεί, ξεπεράσει τα όριά της ή αναβληθεί για κάποιο άλλο επίπεδο πνευματικής ανόδου.
(1849.3) 168:4.12 9. Μη διστάζετε να προσεύχεσθε τις προσευχές που επιθυμεί το πνεύμα. Μην αμφιβάλετε ότι θα λάβετε την απάντηση στις παρακλήσεις σας. Αυτές οι απαντήσεις θα μείνουν αποταμιευμένες, περιμένοντας το κατόρθωμα των μελλοντικών πνευματικών επιπέδων των αληθινών κοσμικών επιτευγμάτων, σε αυτό τον κόσμο ή σε άλλους, οπουδήποτε καταστεί δυνατό για σας να αναγνωρίσετε και να κάνετε κτήμα σας τις απαντήσεις που περιμένατε πολύ καιρό, από προηγούμενες αλλά σε άσχημο χρόνο παρακλήσεις σας.
(1849.4) 168:4.13 10. Όλες οι αυθεντικές παρακλήσεις που προέρχονται από το πνεύμα είναι βέβαιο ότι θα απαντηθούν. Ζητάτε και θα λάβετε. Να θυμάστε όμως ότι είστε προοδευτικές δημιουργίες του χρόνου και του χώρου. Επομένως πρέπει σταθερά να υπολογίζετε τον παράγοντα χρόνο-χώρο στη βίωση της προσωπικής απολαβής όλων των απαντήσεων στις πολυποίκιλες προσευχές και παρακλήσεις σας.
(1849.5) 168:5.1 Ο Λάζαρος παρέμεινε στο σπίτι της Βηθανίας, όντας το κέντρο μεγάλου ενδιαφέροντος για πολλούς ειλικρινείς πιστούς και για πολυάριθμους περίεργους ανθρώπους, μέχρι την εβδομάδα της σταύρωσης του Ιησού, όταν έλαβε την προειδοποίηση ότι το Σανχεντρίν είχε διατάξει το θάνατό του. Οι κυβερνήτες των Ιουδαίων είχαν αποφασίσει να σταματήσουν την παρακάτω εξάπλωση της διδασκαλίας του Ιησού, και έκριναν καλώς ότι θα ήταν άχρηστο να θανατώσουν τον Ιησού, αν επέτρεπαν στο Λάζαρο, που αντιπροσώπευε την αιχμή της θαυματουργικής εργασίας του, να ζήσει και να αποτελεί τεκμήριο του γεγονότος ότι ο Ιησούς τον είχε αναστήσει από τους νεκρούς. Ο Λάζαρος είχε ήδη υποστεί διώξεις από αυτούς.
(1849.6) 168:5.2 Και έτσι ο Λάζαρος έφυγε βιαστικά από τις αδελφές του στη Βηθανία, εξαφανιζόμενος δια μέσου της Ιεριχούς και διασχίζοντας τον Ιορδάνη, δεν επέτρεψε στον εαυτό του να ξεκουραστεί πολύ, πριν φτάσει στη Φιλαδέλφεια. Ο Λάζαρος γνώριζε καλά τον Άμπνερ, και εδώ αισθάνθηκε ασφαλής από τις δολοφονικές ραδιουργίες του διεφθαρμένου Σανχεντρίν.
(1849.7) 168:5.3 Πολύ σύντομα η Μάρθα και η Μαρία ξεπούλησαν τα χωράφια τους στη Βηθανία και συνάντησαν τον αδελφό τους στην Περαία. Εν τω μεταξύ, ο Λάζαρος είχε γίνει ταμίας της εκκλησίας της Φιλαδέλφειας. Έγινε θερμός υποστηρικτής του Άμπνερ στην αντιπαράθεσή του με τον Παύλο και την εκκλησία της Ιερουσαλήμ και τελικά πέθανε, όταν ήταν 67 ετών, από την ίδια αρρώστια που του προκάλεσε το θάνατο όταν ήταν νεότερος στη Βηθανία.
(1850.1) 169:0.1 Αργά το βράδυ της Δευτέρας, 6 Μαρτίου, ο Ιησούς και οι δέκα απόστολοι έφτασαν στην κατασκήνωση της Πέλλας. Αυτή ήταν η τελευταία εβδομάδα της παραμονής του Ιησού εκεί, και γι αυτό ήταν πολύ δραστήριος στο να διδάσκει τα πλήθη και να εκπαιδεύει τους αποστόλους. Κήρυττε κάθε απόγευμα στις μάζες και κάθε βράδυ απαντούσε σε ερωτήσεις για τους αποστόλους και για μερικούς από τους πιο προχωρημένους μαθητές, που διέμεναν στην κατασκήνωση.
(1850.2) 169:0.2 Η είδηση της ανάστασης του Λαζάρου είχε φτάσει στον καταυλισμό δυο μέρες πριν την άφιξη του Κυρίου, και όλοι οι συγκεντρωμένοι ανυπομονούσαν. Από την εποχή του χορτασμού των πέντε χιλιάδων δεν είχε συμβεί κάτι που να ξεσήκωσε τόσο τη φαντασία του κόσμου. Και έτσι είχαν τα πράγματα στο αποκορύφωμα της δεύτερης φάσης της δημόσιας υπηρεσίας της βασιλείας, που ο Ιησούς σκόπευε να διδάξει αυτή τη μοναδική εβδομάδα στην Πέλλα και μετά να ξεκινήσει για το γύρο της νότιας Περαίας, ο οποίος οδήγησε κατευθείαν στα τελικά και τραγικά βιώματα της τελευταίας εβδομάδας στην Ιερουσαλήμ.
(1850.3) 169:0.3 Οι Φαρισαίοι και οι αρχιερείς είχαν αρχίσει να μορφοποιούν τα ενοχοποιητικά στοιχεία τους και να αποκρυσταλλώνουν τις κατηγορίες τους. Εναντιώθηκαν στις διδασκαλίες του Κυρίου στα εξής ερείσματα:
(1850.4) 169:0.4 1. Είναι φίλος των τελωνών και των αμαρτωλών. Δέχεται τους άθεους και ακόμη τρώγει μαζί τους.
(1850.5) 169:0.5 2. Είναι βλάσφημος, μιλάει για το Θεό σαν να ήταν Πατέρας του και πιστεύει ότι είναι ίσος με τον Θεό.
(1850.6) 169:0.6 3. Παραβιάζει το νόμο. Θεραπεύει από τις ασθένειες το Σάββατο και με πολλούς άλλους τρόπους χλευάζει τον ιερό νόμο του Ισραήλ.
(1850.7) 169:0.7 4. Συνεργάζεται με διαβόλους. Κάνει δήθεν θαύματα με τη δύναμη του Βεελζεβούλ, του πρίγκιπα των διαβόλων.
(1850.8) 169:1.1 Την Πέμπτη το απόγευμα ο Ιησούς μίλησε στα πλήθη για τη «Χάρη της Σωτηρίας». Στην πορεία της ομιλίας αυτής ξαναείπε την ιστορία του χαμένου πρόβατου και της χαμένης δραχμής και μετά πρόσθεσε την αγαπημένη παραβολή του άσωτου υιού. Είπε ο Ιησούς:
(1850.9) 169:1.2 «Οι προφήτες, από το Σαμουήλ μέχρι τον Ιωάννη σας έχουν προτρέψει να αναζητάτε το Θεό – να ψάχνετε για την αλήθεια. Πάντα έλεγαν: ‘Ζητείστε τον Κύριο ενόσω μπορεί να βρεθεί’. Και όλες αυτές τις διδασκαλίες πρέπει να τις βάλετε στην καρδιά σας. Ήρθα όμως για να σας δείξω ότι, ενώ εσείς ζητάτε να βρείτε το Θεό, ο Θεός παρόμοια ζητάει να βρει εσάς. Πολλές φορές σας είπα την ιστορία του καλού βοσκού που άφησε τα ενενήντα εννέα πρόβατα στο κοπάδι ενώ πήγε προς αναζήτηση του ενός που είχε χαθεί, και πώς, όταν βρήκε το ξεκομμένο πρόβατο, το σήκωσε στους ώμους του και το μετέφερε τρυφερά πίσω στο κοπάδι. Και όταν το χαμένο πρόβατο βρέθηκε πάλι στο κοπάδι, θυμάστε ότι ο καλός βοσκός φώναξε τους φίλους του και τους προσκάλεσε να χαρούν μαζί του για την εύρεση του πρόβατου που είχε χαθεί. Σας λέγω πάλι ότι γίνεται μεγαλύτερη χαρά στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί παρά για τα ενενήντα εννέα δίκαια άτομα που δεν έχουν ανάγκη μετάνοιας. Το γεγονός ότι ψυχές έχουν χαθεί, αυξάνει από μόνο του το ενδιαφέρον του ουράνιου Πατέρα. Έχω έρθει στον κόσμο αυτό για να εκτελέσω την εντολή του Πατέρα μου και αληθώς ειπώθηκε για το Γιο του Ανθρώπου ότι είναι φίλος των τελωνών και των αμαρτωλών.
(1851.1) 169:1.3 Έχετε διδαχθεί ότι η θεϊκή αποδοχή έρχεται αφού μετανοήσετε και σαν επακόλουθο όλων των θυσιών και των μετανοιών που κάνατε, όμως σας βεβαιώνω ότι ο Πατέρας σάς δέχεται πριν ακόμα μετανοήσετε και στέλνει τον Υιό και τους συνεργάτες του για να σας βρουν και να σας φέρουν, με χαρά, πίσω στο κοπάδι, τη βασιλεία της συγγένειας με το Θεό και της πνευματικής προόδου. Είστε όλοι σαν πρόβατα που έχουν ξεστρατίσει και έχω έρθει για να ζητήσω και να σώσω εκείνους που έχουν χαθεί.
(1851.2) 169:1.4 Και πρέπει να θυμάστε ακόμα, την ιστορία της γυναίκας που, έχοντας δέκα νομίσματα από ασήμι τα έφτιαξε σαν ένα περιδέραιο κόσμημα, έχασε ένα νόμισμα, και μετά άναψε τη λάμπα και με φιλοπονία καθάρισε το σπίτι και συνέχισε να ψάχνει μέχρι που βρήκε το χαμένο ασημένιο νόμισμα. Και μόλις βρήκε το κομμάτι που χάθηκε, φώναξε τους φίλους της και τους γείτονες, λέγοντας: ‘Χαρείτε μαζί μου, γιατί βρήκα το νόμισμα που είχα χάσει’. Έτσι σας λέγω πάλι, γίνεται πάντα χαρά ανάμεσα στους αγγέλους του ουρανού για τον αμαρτωλό που μετανοεί και επιστρέφει στο κοπάδι του Πατέρα. Και σας λέγω την ιστορία αυτή για να σας αποτυπώσω ότι ο Πατέρας και ο Γιος αναζητούν εκείνους που χάθηκαν, και στην αναζήτηση αυτή μεταχειριζόμαστε όλες τις δυνατές επιρροές που αποδίδουν βοήθεια στις φιλόπονες προσπάθειές μας να βρούμε εκείνους που χάθηκαν, εκείνους που έχουν ανάγκη σωτηρίας. Έτσι λοιπόν, ενώ ο Γιος του Ανθρώπου βγαίνει έξω στην ερημιά για να ψάξει για το ξεστρατισμένο πρόβατο, ψάχνει και για το νόμισμα από ασήμι που χάθηκε στο σπίτι. Το πρόβατο περιπλανάται ακούσια. Το ασημένιο νόμισμα καλύπτεται από τη σκόνη του χρόνου και κρύβεται από τη συσσώρευση των πραγμάτων των ανθρώπων.
(1851.3) 169:1.5 Και τώρα θα ήθελα να σας πω την ιστορία ενός απερίσκεπτου γιου ενός πλούσιου κτηματία που ηθελημένα άφησε το σπίτι του πατέρα του και έφυγε σε ξένη χώρα, όπου συνάντησε πολλά βάσανα. Θυμάστε πως το πρόβατο ξεστράτισε χωρίς πρόθεση, αλλά ο νέος αυτός άφησε το σπίτι του εκ προμελέτης. Τα πράγματα είχαν ως εξής:
(1851.4) 169:1.6 Κάποιος άνθρωπος είχε δυο γιους. Ο ένας, ο νεότερος, ήταν ανοιχτόκαρδος και ανέμελος, αναζητούσε πάντα την καλοπέραση και απέφευγε τις ευθύνες, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός του ήταν σοβαρός, λογικός, εργατικός, και πρόθυμος να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Αυτοί οι δυο αδελφοί λοιπόν, δεν τα πήγαιναν καλά μεταξύ τους, πάντα τσακωνόντουσαν και λογομαχούσαν. Ο νεότερος ήταν χαρούμενος και κεφάτος, αλλά νωθρός και αναξιόπιστος. Ο μεγαλύτερος γιος ήταν επιμελής και εργατικός, συγχρόνως όμως εγωκεντρικός, σκυθρωπός και φαντασμένος. Ο νεότερος γιος χαιρόταν να παίζει αλλά απέφευγε τη δουλειά. Ο μεγαλύτερος είχε αφιερώσει τον εαυτό του στη δουλειά και σπάνια έπαιζε. Αυτή η συνεργασία απέβη τόσο δυσάρεστη ώστε ο νεότερος γιος πήγε στον πατέρα του και είπε: ‘Πατέρα, δώσε μου το τρίτο από την περιουσία σου που μου ανήκει και άφησέ με να πάω έξω στον κόσμο να ψάξω τη δική μου τύχη’. Όταν ο πατέρας άκουσε το αίτημα αυτό, γνωρίζοντας πόσο δυστυχής ήταν ο νέος στο σπίτι με το μεγάλο του αδελφό, μοίρασε την περιουσία του, και έδωσε στο νέο το μερίδιό του.
(1851.5) 169:1.7 Μέσα σε λίγες εβδομάδες ο νέος μάζεψε όλα τα χρήματά του και ξεκίνησε για ένα ταξίδι σε μακρινή χώρα, και μη βρίσκοντας να κάνει κάτι επικερδές που θα ήταν συγχρόνως και ευχάριστο, γρήγορα εξάντλησε όλη την κληρονομιά του σε μια ταραχώδη ζωή. Και όταν την ξόδεψε όλη, έγινε μεγάλη πείνα σ’ εκείνη τη χώρα κι αυτός βρέθηκε σε ανάγκη. Έτσι, όταν άρχισε να πεινάει και η θλίψη του ήταν μεγάλη, βρήκε δουλειά σε έναν από τους κατοίκους της χώρας, που τον έστειλε στους αγρούς να ταΐζει γουρούνια. Και ο νέος ήταν αναγκασμένος να γεμίζει το στομάχι του με τα φλούδια που έτρωγαν τα γουρούνια, γιατί κανένας δεν του έδινε τίποτε άλλο.
(1852.1) 169:1.8 Μια μέρα, όταν πεινούσε πολύ, είπε στον εαυτό του: ‘Πόσοι μισθωτοί εργάτες του πατέρα μου έχουν αρκετή τροφή και περισσευούμενη, ενώ εγώ χάνομαι από την πείνα, ταΐζοντας γουρούνια εδώ πέρα σε μια ξένη χώρα! Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου, και θα του πω: ‘Πατέρα, αμάρτησα κατά του ουρανού και ενώπιόν σου. Δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζομαι γιος σου, μόνο κάνε με αν θέλεις έναν από τους μισθωτούς εργάτες σου’. Και όταν ο νέος πήρε αυτή την απόφαση, σηκώθηκε και κίνησε για το σπίτι του πατέρα του.
(1852.2) 169:1.9 Ο πατέρας του είχε στενοχωρηθεί πολύ για το γιο του. Του είχε λείψει το χαρούμενο, αν και απερίσκεπτο αγόρι. Ο πατέρας αγαπούσε αυτό το γιο και περίμενε πάντοτε την επιστροφή του, έτσι την ημέρα που εκείνος πλησίαζε στο σπίτι του, αν και ήταν ακόμα μακριά, ο πατέρας τον είδε, συγκινήθηκε από την αγάπη του, έτρεξε να τον συναντήσει και με τρυφερούς χαιρετισμούς τον αγκάλιασε και τον κατεφίλησε. Μετά τη συνάντηση αυτή ο γιος κοίταξε το γεμάτο δάκρυα πρόσωπο του πατέρα του και είπε: ‘Πατέρα, αμάρτησα κατά του ουρανού και ενώπιόν σου. Δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζομαι γιος σου’ – αλλά το αγόρι δεν είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει την ομολογία του επειδή ο περιχαρής πατέρας είπε στους υπηρέτες του, που εν τω μεταξύ είχαν έρθει τρέχοντας: ‘Φέρετε γρήγορα το καλύτερο ένδυμά του, εκείνο που κράτησα και ντύσατέ τον και βάλτε του το δακτυλίδι του στο χέρι του και φορέστε του υποδήματα για τα πόδια του’.
(1852.3) 169:1.10 Και κατόπιν, αφού ο ευτυχής πατέρας οδήγησε το αποκαμωμένο αγόρι με τα πληγωμένα πόδια στο σπίτι, κάλεσε τους υπηρέτες του: ‘Φέρτε το θρεμμένο μοσχάρι και σφάξτε το και ας φάμε και ας ευφρανθούμε διότι ο γιος μου αυτός ήταν νεκρός και ανέζησε, ήταν χαμένος και βρέθηκε’. Και μαζεύτηκαν όλοι γύρω από τον πατέρα για να χαρούν μαζί του για την επιστροφή του γιου του.
(1852.4) 169:1.11 Εκείνη την ώρα περίπου, ενώ διασκέδαζαν, ο μεγαλύτερος γιος επέστρεφε από την εργασία της ημέρας στους αγρούς και καθώς πλησίαζε στο σπίτι, άκουσε τη μουσική και το χορό. Και όταν εισήλθε από την πίσω πόρτα, φώναξε ένα από τους υπηρέτες και ρώτησε τι σήμαινε όλη αυτή η γιορτή. Τότε ο υπηρέτης απάντησε: ‘Ήρθε ο χαμένος από καιρό αδελφός σου, και ο πατέρας σου έσφαξε το θρεμμένο μοσχάρι για να χαρούν που γύρισε πίσω ασφαλής. Έλα μέσα για να χαιρετήσεις κι εσύ τον αδελφό σου και να τον υποδεχτείς πίσω στο σπίτι τους πατέρα σας’.
(1852.5) 169:1.12 Όταν όμως ο μεγαλύτερος αδελφός το άκουσε, πληγώθηκε και θύμωσε τόσο που δεν ήθελε να μπει μέσα. Όταν ο πατέρας του έμαθε για την προσβολή του από το καλωσόρισμα του νεότερου αδελφού του, βγήκε έξω και τον παρακαλούσε. Αλλά ο μεγαλύτερος γιος δεν ήθελε να ενδώσει και να πειστεί από τα λόγια του πατέρα του. Του απάντησε λέγοντας: ‘Τόσα χρόνια σε υπηρετώ, χωρίς να παραβώ ποτέ τις εντολές σου και όμως δεν μου έδωσες ποτέ ούτε ένα κατσικάκι για να διασκεδάσω με τους φίλους μου. Έμεινα εδώ να φροντίζω για σένα όλα αυτά τα χρόνια, και ποτέ δεν χάρηκες για την πιστή μου υπηρεσία, όταν όμως αυτός ο γιος σου γύρισε, έχοντας κατασπαταλίσει την περιουσία σου με πόρνες, βιάστηκες να σφάξεις το θρεμμένο μοσχάρι και να χαρείς μαζί του’.
(1852.6) 169:1.13 Ο πατέρας όμως που αγαπούσε αληθινά και τα δυο παιδιά του, προσπάθησε να εξηγήσει στο μεγαλύτερο: ‘Γιε μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου και όλα όσα έχω είναι δικά σου. Θα μπορούσες να είχες ένα κατσικάκι οποιαδήποτε ώρα καλούσες τους φίλους σου για να μοιραστείς τη χαρά σου. Είναι όμως σωστό να έρθεις μαζί μου για να χαρείς και να ευφρανθείς από την επιστροφή του αδελφού σου. Σκέψου αυτό, ο γιος μου, ο αδελφός σου είχε χαθεί και βρέθηκε, γύρισε ζωντανός πίσω σε μας!’.
(1853.1) 169:1.14 Αυτή ήταν από τις πιο συγκλονιστικές και εντυπωσιακές παραβολές του Ιησού που ποτέ παρουσίασε, για να δείξει στους ακροατές του την προθυμία του Πατέρα να δεχτεί όλους εκείνους που ζητάνε την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών.
(1853.2) 169:1.15 Ο Ιησούς είχε κάποιο σκοπό που είπε τις τρεις αυτές ιστορίες την ίδια ώρα. Παρουσίασε την ιστορία του χαμένου προβάτου για να δείξει ότι, όταν οι άνθρωποι ξεστρατίζουν ακούσια από το μονοπάτι της ζωής, ο Πατέρας ενδιαφέρεται γι αυτά τα χαμένα και βγαίνει, με τους Γιους του, τους πραγματικούς βοσκούς του κοπαδιού, να αναζητήσουν τα χαμένα πρόβατα. Ύστερα αφηγήθηκε την ιστορία του ασημένιου νομίσματος που χάθηκε στο σπίτι για να απεικονίσει πόσο προσεκτικό είναι το θεϊκό ψάξιμο όλων αυτών που έχουν μπερδευτεί, συγχυστεί ή με άλλο τρόπο πνευματικά τυφλωθεί από τα ενδιαφέροντα της ύλης και τις συσσωρεύσεις της ζωής. Και μετά καταπιάστηκε με την εξιστόρηση της παραβολής του χαμένου γιου, την υποδοχή του ασώτου, για να δείξει πόσο τέλεια είναι η αποκατάσταση του χαμένου γιου στο σπίτι και στην καρδιά του Πατέρα του.
(1853.3) 169:1.16 Πολλές μα πάρα πολλές φορές, κατά τη διάρκεια των ετών της διδασκαλίας του, ο Ιησούς είπε και ξαναείπε την ιστορία αυτή του ασώτου. Αυτή η παραβολή καθώς και η ιστορία του καλού Σαμαρείτη ήταν τα μέσα που προτιμούσε για να διδάξει την αγάπη του Πατέρα και τη συναδελφικότητα του ανθρώπου.
(1853.4) 169:2.1 Ένα βράδυ ο Σίμων ο Ζηλωτής, σχολιάζοντας μια δήλωση του Ιησού, είπε: «Κύριε, τι εννοούσες όταν έλεγες σήμερα ότι πολλά από τα παιδιά του κόσμου έχουν αποδειχθεί γνωστικότερα με τους συγχρόνους τους, από ό,τι τα παιδιά της βασιλείας, αφού εκείνα τα πρώτα είναι επιτήδεια στο να συνάπτουν φιλίες με το μαμωνά της αδικίας;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε:
(1853.5) 169:2.2 «Μερικοί από σας, πριν εισέλθετε στη βασιλεία, ήσασταν πολύ δαιμόνιοι στις συνδιαλλαγές σας με τους συνεργάτες της δουλειάς σας. Αν και ήσασταν άδικοι και συχνά κακόπιστοι, παρόλα αυτά ήσασταν συνετοί και με προσεκτική κρίση εις το ότι διεκπεραιώνατε την εργασία σας με την προσοχή σας προσηλωμένη στο κέρδος για το παρόν και την ασφάλεια για το μέλλον. Κατά τον ίδιο τρόπο θα πρέπει τώρα να βάλετε σε τάξη τις ζωές σας στη βασιλεία για να παρέχετε χαρά για το παρόν σας ενώ θα είστε σίγουροι για τη μελλοντική απόλαυση των θησαυρών που βρίσκονται στους ουρανούς. Αν, ευρισκόμενοι στην υπηρεσία του ιδίου σας του εαυτού, αποκτάτε κέρδη για σας τους ίδιους εργαζόμενοι με φιλοπονία, γιατί δείχνετε λιγότερη φιλοπονία στην προσέλκυση περισσότερων ψυχών για τη βασιλεία, εφόσον σήμερα υπηρετείτε την αδελφότητα του ανθρώπου και είστε διαχειριστές του Θεού;
(1853.6) 169:2.3 Θα μάθετε όλοι ένα μάθημα από την ιστορία κάποιου πλουσίου που είχε ένα δαιμόνιο αλλά άδικο διαχειριστή. Ο διαχειριστής αυτός όχι μόνο καταπίεζε τους πελάτες του κυρίου του για δικό του προσωπικό κέρδος, αλλά είχε ακόμα ξοδέψει και καταχραστεί τα κεφάλαια του κυρίου του. Όταν όλα αυτά τελικά έφτασαν στα αυτιά του κυρίου του, κάλεσε το διαχειριστή ενώπιόν του και ζήτησε να μάθει τη σημασία των φημών αυτών και απαίτησε να του δώσει αμέσως λογαριασμό για τη διαχείριση που είχε κάνει και ετοιμάστηκε να αναθέσει τις υποθέσεις του σε κάποιον άλλο.
(1853.7) 169:2.4 Τώρα λοιπόν, αυτός ο άδικος διαχειριστής είπε μέσα του: ‘Τι να κάνω αφού πρόκειται να χάσω τη διαχείριση αυτή; Δεν έχω τη δύναμη να σκάβω, να ζητιανεύω ντρέπομαι. Ξέρω τι πρέπει να κάνω για να είμαι βέβαιος ότι, όταν απομακρυνθώ από τη διαχείριση, να με καλοδεχτούν στα σπίτια τους όλοι εκείνοι που κάνουν δουλειές με τον αφέντη μου’. Και τότε, αφού κάλεσε κάθε έναν από τους χρεοφειλέτες του κυρίου του, είπε στον πρώτο, ‘Πόσα χρωστάς στον κύριό μου;’. Εκείνος απάντησε, ‘Εκατό μεζούρες λάδι’. Τότε είπε ο διαχειριστής, ‘Πάρε το πινάκιό σου, κάθισε κάτω γρήγορα και άλλαξέ το σε πενήντα’. Μετά είπε σε άλλο χρεοφειλέτη, ‘Πόσα χρεωστάς;’ και αυτός αποκρίθηκε, ‘Εκατό μεζούρες σιτάρι’. Τότε είπε ο διαχειριστής, ‘Πάρε το πινάκιό σου και γράψε ογδόντα’. Και το έκανε αυτό με πολλούς άλλους χρεοφειλέτες. Και έτσι αυτός ο ανέντιμος διαχειριστής κοίταξε να κάνει φίλους για τον εαυτό του μετά την απομάκρυνσή του από τη διαχείριση. Ακόμα και ο κύριος και αφέντης του, όταν στη συνέχεια το ανακάλυψε, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ο άπιστος διαχειριστής του είχε τουλάχιστον δείξει οξυδέρκεια στον τρόπο με τον οποίο είχε ζητήσει να έχει τα χρειαζούμενα για τις μελλοντικές μέρες της στέρησης και της δυστυχίας.
(1854.1) 169:2.5 Και με αυτό τον τρόπο οι γιοι του κόσμου αυτού μερικές φορές δείχνουν μεγαλύτερη σωφροσύνη στις προετοιμασίες που κάνουν για το μέλλον από ό,τι τα παιδιά του φωτός. Λέω σε σας που σκοπεύετε να αποκτήσετε θησαυρό στον ουρανό: Πάρτε μαθήματα από εκείνους που κάνουν φιλίες με το μαμωνά της αδικίας και κατευθύνετε τις ζωές σας κατά παρόμοιο τρόπο ώστε να δημιουργήσετε αιώνιες φιλίες με τις δυνάμεις της δικαιοσύνης ώστε όταν όλα τα πράγματα αποτυγχάνουν απολύτως, θα γίνετε δεκτοί με χαρά στις αιώνιες κατοικίες.
(1854.2) 169:2.6 Επιβεβαιώνω ότι αυτός που είναι αξιόπιστος σε λίγα θα είναι αξιόπιστος και στα πολλά, ενώ αυτός που είναι άδικος σε λίγα θα είναι άδικος και στα πολλά. Αν δεν δείξατε πρόνοια και ακεραιότητα στις υποθέσεις αυτού του κόσμου, πώς μπορείτε να ελπίζετε ότι θα είστε έμπιστοι και συνετοί όταν θα σας εμπιστευθούν τη διαχείριση του αληθινού πλούτου του ουράνιου βασιλείου; Αν δεν είστε καλοί διαχειριστές και αξιόπιστοι τραπεζίτες, αν δεν είστε αξιόπιστοι σε αυτό που ανήκει σε κάποιον άλλον, ποιος θα είναι τόσο τρελός ώστε να σας δώσει μεγάλο θησαυρό επ’ ονόματί σας;
(1854.3) 169:2.7 Και πάλι σας επιβεβαιώνω ότι κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί δυο κυρίους, είτε θα μισήσει τον ένα και θα αγαπήσει τον άλλο, ή διαφορετικά θα αφοσιωθεί στον ένα και θα παραμελήσει τον άλλο. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε το Θεό και το μαμωνά».
(1854.4) 169:2.8 Όταν οι Φαρισαίοι που ήταν εκεί τα άκουσαν αυτά, άρχισαν να ειρωνεύονται και να χλευάζουν επειδή έδιναν μεγάλη σημασία στην απόκτηση πλούτου. Οι εχθρικοί αυτοί ακροατές προσπάθησαν να παγιδέψουν τον Ιησού σε ανώφελη συζήτηση, αλλά εκείνος αρνήθηκε να έρθει σε διαμάχη με τους εχθρούς του. Όταν οι Φαρισαίοι άρχισαν να καυγαδίζουν μεταξύ τους, οι δυνατές φωνές τους προσήλκυσαν ένα μεγάλο όχλο που είχε στρατοπεδεύσει εκεί γύρω, και όταν άρχισαν να φιλονικούν μεταξύ τους, ο Ιησούς αποτραβήχτηκε, πηγαίνοντας στη σκηνή του για τη νύχτα.
(1854.5) 169:3.1 Όταν η φασαρία δυνάμωσε πολύ, ο Σίμων Πέτρος, όρθιος, πήρε τον έλεγχο, λέγοντας: «Άνδρες και αδέλφια, δεν είναι σωστό να φιλονικείτε με τον τρόπο αυτό μεταξύ σας. Ο Κύριος μίλησε και καλά θα κάνετε να σκεφτείτε καλά τα λόγια του. Δεν είναι μια καινούρια θεωρία αυτά που σας μαρτύρησε. Δεν έχετε ποτέ ακούσει την αλληγορία των Ναζαρηνών σχετικά με τον πλούσιο και το ζητιάνο; Μερικοί από εμάς έχουμε ακούσει τον Ιωάννη το Βαπτιστή να βροντοφωνάζει την προειδοποιητική αυτή παραβολή σ’ εκείνους που αγαπούν τα πλούτη και εποφθαλμιούν τον ανέντιμο πλουτισμό. Αν και η παλιά αυτή παραβολή δεν είναι σχετική με το ευαγγέλιο που κηρύττουμε, καλά θα κάνατε να λάβετε υπ’ όψη το δίδαγμά της μέχρι τη στιγμή που θα κατανοήσετε το καινούργιο φως της βασιλείας των ουρανών. Η ιστορία όπως την είπε ο Ιωάννης έχει ως εξής:
(1854.6) 169:3.2 Κάποτε υπήρχε ένας πλούσιος άνθρωπος που τον έλεγαν Δίβη, ο οποίος, ντυμένος στην πορφύρα και τα υπέροχα λινά ενδύματα, ζούσε κάθε μέρα μέσα στη χαρά και την πολυτέλεια. Υπήρχε και ένας ζητιάνος που τον έλεγαν Λάζαρο, ξαπλωμένος στην πύλη του πλούσιου, γεμάτος πληγές, ο οποίος επιθυμούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλούσιου. Ναι, ακόμα και τα σκυλιά ερχόντουσαν και έγλειφαν τις πληγές του. Συνέβη δε να πεθάνει ο ζητιάνος και να μεταφερθεί από τους αγγέλους και να αναπαυθεί στην αγκαλιά του Αβραάμ. Και μετά, αργότερα, πέθανε και ο πλούσιος και θάφτηκε με μεγάλη πομπή και βασιλική μεγαλοπρέπεια. Όταν ο πλούσιος έφυγε από τον κόσμο αυτό, ξύπνησε στον Άδη, και επειδή βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του και είδε μακριά τον Αβραάμ και το Λάζαρο στην αγκαλιά του. Τότε ο Δίβης φώναξε δυνατά: ‘Πατέρα Αβραάμ, ελέησέ με και στείλε το Λάζαρο να βουτήξει την άκρη του δακτύλου του σε νερό για να δροσίσει τη γλώσσα μου, γιατί βρίσκομαι σε μεγάλη οδύνη εξαιτίας της τιμωρίας μου’. Τότε αποκρίθηκε ο Αβραάμ: ‘Παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ στη ζωή σου απόλαυσες τα αγαθά ενώ ο Λάζαρος με τον ίδιο τρόπο υπέφερε τα δεινά. Τώρα όμως όλα άλλαξαν, δεδομένου ότι ο Λάζαρος παρηγορείται ενώ εσύ βασανίζεσαι. Εκτός αυτού, μεταξύ μας υπάρχει μεγάλο χάσμα ώστε δεν μπορούμε να έρθουμε σε σένα, ούτε εσύ μπορείς να έρθεις σε μας’. Τότε είπε ο Δίβης στον Αβραάμ: ‘Σε ικετεύω να στείλεις το Λάζαρο πίσω στο σπίτι του πατέρα μου, επειδή έχω πέντε αδέλφια, να τους μαρτυρήσει αυτά, ώστε να εμποδίσει τα αδέλφια μου να έλθουν στον τόπο αυτό των βασάνων’. Είπε όμως ο Αβραάμ: ‘Παιδί μου, έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες, ας τους ακούσουν’. Τότε αποκρίθηκε ο Δίβης: ‘Όχι, όχι, Πατέρα Αβραάμ! Αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σ’ αυτούς, θα μετανοήσουν’. Και τότε είπε ο Αβραάμ: ‘Εάν δεν ακούνε το Μωυσή και τους προφήτες, δεν θα πεισθούν ακόμα και αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς’».
(1855.1) 169:3.3 Όταν ο Πέτρος διηγήθηκε την παλιά αυτή παραβολή της αδελφότητας των Ναζαρηνών, και εφόσον ο όχλος είχε ησυχάσει, σηκώθηκε ο Ανδρέας και τους απέλυσε για να κοιμηθούν. Αν και αμφότεροι οι απόστολοι και οι μαθητές του συχνά ρωτούσαν τον Ιησού για την παραβολή αυτή του Δίβη και του Λάζαρου, ποτέ δεν συγκατατέθηκε να κάνει κάποιο σχόλιο γι αυτή.
(1855.2) 169:4.1 Ο Ιησούς πάντα αντιμετώπιζε δυσκολίες με το να εξηγεί στους αποστόλους ότι, ενώ διακήρυτταν την ίδρυση της βασιλείας του Θεού, ο ουράνιος Πατέρας δεν ήταν βασιλιάς. Την εποχή που ο Ιησούς βρισκόταν στη γη και κήρυττε σαν θνητός, ο κόσμος της Ουράντια ήξερε καλά τους βασιλιάδες και τους αυτοκράτορες στη διακυβέρνηση των εθνών και οι Ιουδαίοι από πολύ καιρό πριν αφηγούνταν τον ερχομό της βασιλείας του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο αλλά και για άλλους, ο Κύριος σκέφτηκε ότι ήταν καλύτερο να ονομάσει την πνευματική αδελφότητα των ανθρώπων σαν βασιλεία των ουρανών και το πνεύμα-αρχηγό αυτής της αδελφότητας σαν ουράνιο Πατέρα. Ποτέ δεν αναφέρθηκε ο Ιησούς στον Πατέρα του σαν βασιλιά. Στις τελευταίες συνομιλίες του με τους αποστόλους πάντοτε όταν αναφερόταν στον εαυτό του έλεγε ο Γιος του Ανθρώπου και οι μεγαλύτεροι αδελφοί του. Περιέγραφε όλους τους οπαδούς του σαν υπηρέτες της ανθρωπότητας και αγγελιαφόρους του ευαγγελίου της βασιλείας.
(1855.3) 169:4.2 Ο Ιησούς δεν έδωσε ποτέ στους αποστόλους του ένα συστηματικό μάθημα σχετικό με την προσωπικότητα και τη διάθεση του ουράνιου Πατέρα. Ποτέ δεν ζήτησε από τους ανθρώπους να πιστέψουν στον Πατέρα του. Το θεώρησε δεδομένο ότι το έκαναν. Ο Ιησούς ποτέ δεν έκανε μικροπρέπειες προτείνοντας επιχειρήματα για να αποδείξει την πραγματικότητα του Πατέρα. Όλες οι διδασκαλίες του που αφορούσαν τον Πατέρα επικεντρώνονταν στη διακήρυξη ότι αυτός και ο Πατέρας του είναι ένα. Ότι όποιος είδε το Γιο έχει δει τον Πατέρα, ότι ο Πατέρας, όπως ο Γιος, γνωρίζει όλα τα πράγματα, ότι μόνο ο Γιος γνωρίζει πραγματικά τον Πατέρα, και αυτός στον οποίο ο Γιος θα τον αποκαλύψει, ότι όποιος γνωρίζει το Γιο γνωρίζει επίσης τον Πατέρα και ότι ο Πατέρας τον έστειλε στον κόσμο για να αποκαλύψει τη δυαδική φύση του και να δείξει το συνδυασμένο έργο του. Ποτέ δεν έκανε άλλες ανακοινώσεις για τον Πατέρα του εκτός από τη γυναίκα στη Σαμάρεια στο πηγάδι του Ιακώβ, όταν δήλωσε, «Ο Θεός είναι πνεύμα».
(1856.1) 169:4.3 Εσείς μαθαίνετε για τον Θεό από τον Ιησού, με το να παρατηρείτε τη θεία ζωή του, και όχι βασιζόμενοι στις διδασκαλίες του. Από τη ζωή του Κυρίου μπορείτε να αφομοιώσετε εκείνο το σχέδιο του Θεού το οποίο αντιπροσωπεύει το μέγεθος της ικανότητάς σας να αντιληφθείτε τις πνευματικές και θεϊκές αλήθειες, αλήθειες πραγματικές και αιώνιες. Το πεπερασμένο δεν μπορεί ποτέ να ελπίζει ότι θα κατανοήσει το Άπειρο εκτός από εκείνο το Άπειρο που εστιάστηκε μέσα στο χωρόχρονο της προσωπικότητας των εμπειριών της πεπερασμένης ανθρώπινης ζωής του Ιησού από τη Ναζαρέτ.
(1856.2) 169:4.4 Ο Ιησούς γνώριζε καλά ότι ο Θεός μπορεί να γίνει γνωστός μόνο μέσα από την πραγματικότητα της εμπειρίας. Δεν μπορεί να γίνει κατανοητός με την απλή διδασκαλία του μυαλού. Ο Ιησούς δίδαξε τους αποστόλους του ότι, ενώ δεν μπορούν να εννοήσουν πλήρως το Θεό, μπορούν όμως σίγουρα να τον γνωρίσουν, όπως γνώρισαν το Γιο του Ανθρώπου. Μπορείτε να γνωρίσετε το Θεό, όχι κατανοώντας αυτά που είπε ο Ιησούς, αλλά γνωρίζοντας τι υπήρξε ο Ιησούς. Ο Ιησούς υπήρξε η αποκάλυψη του Θεού.
(1856.3) 169:4.5 Εκτός από τότε που παρέθετε κομμάτια από τις Γραφές των Εβραίων, ο Ιησούς αναφερόταν στη Θεότητα μόνο με δυο ονόματα: Θεός και Πατέρας. Και όταν ο Κύριος αναφερόταν στον Πατέρα του σαν Θεό, συνήθως χρησιμοποιούσε την εβραϊκή λέξη που σήμαινε τον Τριαδικό Θεό και όχι τη λέξη Γιαχβέ, η οποία αποτέλεσε την αρχή στην προοδευτική σκέψη του φυλετικού Θεού των Εβραίων.
(1856.4) 169:4.6 Ο Ιησούς ποτέ δεν αποκάλεσε τον Πατέρα βασιλιά, και στενοχωριόταν πολύ που η ιουδαϊκή ελπίδα για την αποκατάσταση του βασιλείου και η διακήρυξη του Ιωάννη για μια ερχόμενη βασιλεία, τον ανάγκασαν να μετονομάσει την προτεινόμενη πνευματική αδελφότητα σε βασιλεία των ουρανών. Με μόνη εξαίρεση – τη δήλωση ότι «Ο Θεός είναι πνεύμα» – ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε ποτέ στη Θεότητα με άλλο τρόπο από τους όρους που περιέγραφαν τη δική του προσωπική σχέση με την Πρώτη Πηγή και Κέντρο του Παραδείσου.
(1856.5) 169:4.7 Ο Ιησούς χρησιμοποίησε τη λέξη Θεός για να προσδιορίσει την ιδέα της Θεότητας και τη λέξη Πατέρας για να προσδιορίσει την εμπειρία της γνώσης του Θεού. Όταν χρησιμοποιείται η λέξη Πατέρας για να δηλώσει το Θεό, πρέπει να γίνει κατανοητή με τη μεγαλύτερη δυνατή σημασία της. Η λέξη Θεός δεν μπορεί να ερμηνευτεί και επομένως συμβολίζει την αιώνια ιδέα για τον Πατέρα, ενώ ο όρος Πατέρας, επειδή επιδέχεται μερικής ερμηνείας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αντιπροσωπεύσει την ανθρώπινη ιδέα για το θεϊκό Πατέρα όπως Αυτός συνδέεται με τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της πορείας της θνητής του ζωής.
(1856.6) 169:4.8 Για τους Εβραίους, ο Ελοχίμ ήταν ο Θεός των θεών, ενώ ο Γιαχβέ ήταν ο Θεός του Ισραήλ. Ο Ιησούς δέχτηκε την ιδέα του Ελοχίμ και αποκάλεσε αυτή την ύψιστη ομάδα υπάρξεων Θεό. Στη θέση της ιδέας για το Γιαχβέ, της φυλετικής θεότητας, εισήγαγε την ιδέα της πατρότητας του Θεού και την παγκόσμια αδελφότητα του ανθρώπου. Εξύψωσε την ιδέα για τον Γιαχβέ από ένα θεοποιημένο φυλετικό Πατέρα στην ιδέα του Πατέρα όλων των παιδιών του ανθρώπου, ένα θεϊκό Πατέρα για καθένα πιστό ξεχωριστά. Και επιπλέον δίδαξε ότι αυτός ο Θεός του σύμπαντος και αυτός ο Πατέρας όλων των ανθρώπων ήταν ένας και ο αυτός, η Θεότητα του Παραδείσου.
(1856.7) 169:4.9 Ο Ιησούς ποτέ δεν διακήρυξε ότι ήταν η εκδήλωση του Ελοχίμ (Θεού) στη θνητή μορφή. Ποτέ δεν δήλωσε ότι ήταν μια αποκάλυψη του Ελοχίμ (Θεού) στον κόσμο. Ποτέ δεν δίδαξε ότι αυτός που τον είχε δει, είχε δει τον Ελοχίμ (Θεό). Όμως διακήρυξε ότι ήταν η αποκάλυψη του Πατέρα στη θνητή μορφή, και πράγματι είπε ότι όποιος τον είχε δει, είχε δει τον Πατέρα. Σαν θεϊκός Γιος υποστήριξε πως αντιπροσώπευε μόνο τον Πατέρα.
(1857.1) 169:4.10 Ήταν βεβαίως, και ο Γιος του Ελοχίμ Θεού, αλλά για τη θνητή του ύπαρξη και για τους θνητούς γιους του Θεού, διάλεξε να περιορίσει αυτό που αποκάλυπτε στη ζωή του σχετικά με το χαρακτήρα του Πατέρα του μόνο σε αυτό που θα ήταν περισσότερο κατανοητό για τον θνητό άνθρωπο. Όσον αφορά το χαρακτήρα των άλλων προσωπικοτήτων της Τριάδας του Παραδείσου, μας είναι αρκετό αυτό που μας αναφέρθηκε στη διδασκαλία, ότι μοιάζουν όλες με τον Πατέρα, που σκιαγράφησε το πρόσωπό του στη ζωή του ενσαρκωμένου Γιου, του Ιησού από τη Ναζαρέτ.
(1857.2) 169:4.11 Αν και ο Ιησούς αποκάλυψε την αληθινή φύση του ουράνιου Πατέρα στη γήινη ζωή του, όμως δίδαξε ελάχιστα γι αυτόν. Στην πραγματικότητα, δίδαξε μόνο δυο πράγματα: ότι ο Θεός είναι πνεύμα και ότι, σε όλα τα θέματα που αφορούν τη σχέση του με τα δημιουργήματά του, είναι Πατέρας. Το βράδυ αυτό ο Ιησούς έκανε την τελευταία του ανακοίνωση για τη σχέση του με το Θεό όταν δήλωνε: «Ήρθα από τον Πατέρα, και ήρθα μέσα στον κόσμο, και πάλι θ’ αφήσω τον κόσμο και θα πάω στον Πατέρα».
(1857.3) 169:4.12 Αλλά σημειώστε! Ποτέ δεν είπε ο Ιησούς, «Όποιος έχει ακούσει εμένα έχει ακούσει το Θεό». Είπε όμως, «Αυτός που είδε εμένα έχει δει τον Πατέρα». Το άκουσμα της διδασκαλίας του Ιησού δεν είναι αντίστοιχο της γνώσης του Θεού, αλλά το να δει κανείς τον Ιησού είναι εμπειρία που από μόνη της αποτελεί την αποκάλυψη του Πατέρα στην ψυχή. Ο Θεός των συμπάντων διοικεί την ευρέως διασπαρμένη δημιουργία, είναι όμως ο ουράνιος Πατέρας που αποστέλλει το πνεύμα του να κατοικήσει μέσα στο μυαλό σας.
(1857.4) 169:4.13 Ο Ιησούς είναι ο πνευματικός φακός, που μοιάζει με άνθρωπο, ο οποίος καθιστά ορατό στη θνητή ύπαρξη Εκείνον που είναι αόρατος. Είναι ο μεγαλύτερος αδελφός σας που σαν θνητός, σας κάνει γνωστό ένα Ον με άπειρη ιδιότητα το οποίο ούτε τα ουράνια πνεύματα δεν τολμούν καν να κατανοήσουν. Όλο αυτό όμως γίνεται δυνατό με προσωπικό βίωμα του ατόμου-πιστού. Ο Θεός που είναι πνεύμα μπορεί να γίνει γνωστός μόνο σαν πνευματική εμπειρία. Ο Θεός μπορεί να αποκαλυφθεί στα πεπερασμένα παιδιά του υλικού κόσμου, μέσω του θεϊκού Γιου του πνευματικού βασιλείου, μόνο σαν Πατέρας. Μπορείς να γνωρίσεις τον Αιώνιο σαν Πατέρα, μπορείς να τον λατρέψεις σαν Θεό του σύμπαντος, σαν τον άπειρό Δημιουργό όλων των υπάρξεων.
(1858.1) 170:0.1 Το Σάββατο το απόγευμα, 11 Μαρτίου, ο Ιησούς έκανε το τελευταίο του κήρυγμα στην Πέλλα. Ήταν από τις αξιοσημείωτες αγορεύσεις του κατά τη δημόσια υπηρεσία του, και περιελάμβανε μια πλήρη και διεξοδική συζήτηση για τη βασιλεία των ουρανών. Ήταν ενήμερος για τη σύγχυση που επικρατούσε στα μυαλά των αποστόλων και μαθητών του σχετικά με το νόημα και τη σημασία των όρων «βασιλεία των ουρανών» και «βασιλεία του Θεού», τους οποίους χρησιμοποιούσε σαν εναλλασσόμενους χαρακτηρισμούς κατά την αποστολή του στη γη. Αν και αυτός καθαυτός ο όρος βασιλεία των ουρανών έπρεπε να ήταν αρκετός για να διαχωρίσει όσα είχαν σχέση με γήινες βασιλείες και εγκόσμιες κυβερνήσεις, δεν ήταν. Η ιδέα μιας εγκόσμιας βασιλείας ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη στην ιουδαϊκή σκέψη ώστε να μην μπορεί να εκτοπιστεί σε μια μόνη γενιά. Επομένως ο Ιησούς κατ’ αρχήν δεν αντιτάχθηκε ανοιχτά στην από πολύ καιρό εμπεδωμένη ιδέα της βασιλείας.
(1858.2) 170:0.2 Το Σάββατο το απόγευμα ο Κύριος προσπάθησε να διευκρινίσει τη διδαχή για τη βασιλεία των ουρανών. Συζήτησε το θέμα από κάθε άποψη και προσπάθησε να ξεδιαλύνει τις πολλές διαφορετικές έννοιες με τις οποίες χρησιμοποιήθηκε ο όρος. Στην αφήγηση αυτή θα εμπλουτίσουμε την ομιλία προσθέτοντας πολυάριθμες αναφορές που έκανε ο Ιησούς σε προηγούμενες ευκαιρίες και συμπεριλαμβάνοντας μερικές παρατηρήσεις που έγιναν μόνο στους αποστόλους, κατά τη διάρκεια των βραδινών συζητήσεων της ίδιας αυτής ημέρας. Θα κάνουμε επίσης κάποια σχόλια που έχουν σχέση με την ακόλουθη εφαρμογή της ιδέας της βασιλείας όπως συνδέθηκε με την μετέπειτα Χριστιανική εκκλησία.
(1858.3) 170:1.1 Σε συνδυασμό με το λόγο του Ιησού πρέπει να σημειωθεί ότι σε όλες τις Εβραϊκές Γραφές υπήρχε μια διττή ιδέα για τη βασιλεία των ουρανών. Οι προφήτες παρουσίαζαν τη βασιλεία του Θεού σαν:
(1858.4) 170:1.2 1. Μια παρούσα πραγματικότητα, και σαν
(1858.5) 170:1.3 2. Μια μελλοντική ελπίδα – όταν η βασιλεία θα γινόταν πλήρως πραγματικότητα από την εμφάνιση του Μεσσία. Αυτή είναι η ιδέα για τη βασιλεία που δίδασκε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής.
(1858.6) 170:1.4 Από την πρώτη στιγμή ο Ιησούς και οι απόστολοι δίδασκαν και τις δυο αυτές ιδέες. Υπήρχαν και δυο άλλες ιδέες για τη βασιλεία οι οποίες έπρεπε να γεννηθούν στη σκέψη:
(1858.7) 170:1.5 3. Η μετέπειτα ιουδαϊκή ιδέα για μια παγκόσμια και υπερβατική βασιλεία υπερφυσικής προέλευσης και θαυματουργικής εμπέδωσης.
(1858.8) 170:1.6 4. Η περσική διδασκαλία που περιέγραφε την εγκατάσταση μιας θεϊκής βασιλείας σαν την επίτευξη του θριάμβου του καλού πάνω στο κακό κατά το τέλος του κόσμου.
(1858.9) 170:1.7 Λίγο πριν την έλευση του Ιησού στη γη, οι Ιουδαίοι συνδύαζαν και συνέχεαν όλες αυτές τις ιδέες για τη βασιλεία στο αποκαλυπτικό σχέδιό τους για την έλευση του Μεσσία, ο οποίος θα εγκαθίδρυε την εποχή του ιουδαϊκού θριάμβου, την αιώνια εποχή της ύψιστης διακυβέρνησης του Θεού στη γη, το νέο κόσμο, την εποχή κατά την οποία όλη η ανθρωπότητα θα λατρεύει το Γιαχβέ. Διαλέγοντας να μεταχειριστεί αυτή την ιδέα της βασιλείας των ουρανών, ο Ιησούς επέλεξε να προσαρτήσει τα πιο ζωτικά και διάσημα στοιχεία από την κληρονομιά της ιουδαϊκής και περσικής θρησκείας.
(1859.1) 170:1.8 Η βασιλεία των ουρανών, όπως αυτή κατανοήθηκε ή παρανοήθηκε δια μέσου των αιώνων της χριστιανικής εποχής, περιλάμβανε τέσσερις ξεχωριστές ομάδες ιδεών:
(1859.2) 170:1.9 1. Την ιδέα των Ιουδαίων.
(1859.3) 170:1.10 2. Την ιδέα των Περσών.
(1859.4) 170:1.11 3. Την προσωπική – βιωμένη ιδέα του Ιησού – «τη βασιλεία των ουρανών μέσα μας».
(1859.5) 170:1.12 4. Τις σύνθετες και συγκεχυμένες ιδέες, τις οποίες οι θεμελιωτές και οι κήρυκες του Χριστιανισμού προσπάθησαν να εντυπώσουν στον κόσμο.
(1859.6) 170:1.13 Σε διαφορετικές εποχές και σε ποικίλες περιστάσεις φαίνεται ότι ο Ιησούς είχε παρουσιάσει πολυάριθμες ιδέες για τη «βασιλεία» κατά τη δημόσια διδασκαλία του, αλλά στους αποστόλους του πάντοτε δίδασκε ότι η βασιλεία αγκαλιάζει την προσωπική εμπειρία του ανθρώπου σε σχέση με τους συνανθρώπους του στη γη και με τον Πατέρα του στον ουρανό. Αναφορικά με τη βασιλεία, τα τελευταία του λόγια πάντα ήταν, «Η βασιλεία είναι μέσα σας».
(1859.7) 170:1.14 Αιώνες σύγχυσης σχετικά με το νόημα του όρου «βασιλεία των ουρανών» οφείλονται σε τρεις παράγοντες:
(1859.8) 170:1.15 1. Η σύγχυση προκλήθηκε παρατηρώντας την ιδέα της «βασιλείας» καθώς αυτή πέρασε μέσα από τις ποικίλες διαδοχικές φάσεις διατύπωσης από τον Ιησού και τους αποστόλους του.
(1859.9) 170:1.16 2. Η σύγχυση που αναπόφευκτα συνδέθηκε με τη μεταφύτευση του πρώτου Χριστιανισμού από ιουδαϊκό σε εθνικό έδαφος.
(1859.10) 170:1.17 3. Η σύγχυση που ήταν έμφυτη στο γεγονός ότι ο Χριστιανισμός έγινε μια θρησκεία που οργανώθηκε γύρω από την κεντρική ιδέα του προσώπου του Ιησού, έτσι το ευαγγέλιο και η βασιλεία έγιναν όλο και περισσότερο μια θρησκεία γύρω από αυτόν.
(1859.11) 170:2.1 Ο Κύριος διευκρίνισε ότι η βασιλεία των ουρανών πρέπει να ξεκινήσει με, και να επικεντρωθεί στη διπλή ιδέα, της πατρότητας του Θεού και στο σχετικό γεγονός της αδελφότητας του ανθρώπου. Η παραδοχή μιας τέτοιας διδαχής, δήλωνε ο Ιησούς, θα ελευθέρωνε τον άνθρωπο από τα προαιώνια δεσμά του ζωώδους φόβου και συγχρόνως θα εμπλούτιζε την ανθρώπινη διαβίωση με τα ακόλουθα χαρίσματα της καινούργιας ζωής της πνευματικής ελευθερίας:
(1859.12) 170:2.2 1. Την απόκτηση νέου κουράγιου και αυξημένης πνευματικής δύναμης. Το ευαγγέλιο της βασιλείας θα ελευθέρωνε τον άνθρωπο και θα τον ενέπνεε να τολμήσει να ελπίζει για την αιώνια ζωή.
(1859.13) 170:2.3 2. Το ευαγγέλιο έφερνε μήνυμα νέας εμπιστοσύνης και αληθούς συνένωσης σε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους φτωχούς.
(1859.14) 170:2.4 3. Ήταν από μόνη της ένα καινούργιο κριτήριο ηθικών αξιών, ένα νέο μέτρο με το οποίο μετρούσαν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Απεικόνιζε το ιδεώδες μιας αποτελεσματικής νέας τάξης της ανθρώπινης κοινωνίας.
(1859.15) 170:2.5 4. Δίδασκε την υπεροχή του πνευματικού συγκρινόμενο με το υλικό. Τιμούσε τις πνευματικές αλήθειες και εξύψωνε τα υπερανθρώπινα ιδεώδη.
(1860.1) 170:2.6 5. Το νέο ευαγγέλιο παρουσίαζε την πνευματική επίτευξη σαν τον αληθινό σκοπό της ζωής. Η ανθρώπινη ζωή απόκτησε ένα καινούργιο χάρισμα ηθικής αξίας και θεϊκής αξιοπρέπειας.
(1860.2) 170:2.7 6. Ο Ιησούς δίδαξε ότι οι αιώνιες πραγματικότητες ήταν επακόλουθο (ανταμοιβή) για την δίκαιη γήινη προσπάθεια. Η παραμονή του ανθρώπου στη γη με τη θνητή μορφή αποκτούσε νέα σημασία που βασιζόταν στην αναγνώριση ενός ευγενικού πεπρωμένου.
(1860.3) 170:2.8 7. Το νέο ευαγγέλιο επιβεβαίωνε πως η ανθρώπινη σωτηρία είναι η αποκάλυψη ενός μεγαλεπήβολου θεϊκού σκοπού που πρόκειται να εκπληρωθεί και να πραγματωθεί στο προσεχές πεπρωμένο της χωρίς τέλος υπηρεσίας των σωσμένων παιδιών του Θεού.
(1860.4) 170:2.9 Αυτές οι διδαχές καλύπτουν το εκτεταμένο σχέδιο για τη βασιλεία που δίδαξε ο Ιησούς. Το μέγα αυτό σχέδιο πολύ λίγο περιείχετο στη στοιχειώδη και θολή διδασκαλία περί βασιλείας, του Ιωάννη του Βαπτιστή.
(1860.5) 170:2.10 Οι απόστολοι δεν στάθηκαν ικανοί να αντιληφθούν την πραγματική σημασία των λόγων του Κυρίου που αφορούσαν τη βασιλεία. Η επακόλουθη διαστροφή λοιπόν της διδασκαλίας του Ιησού, έτσι όπως καταγράφεται στην Καινή Διαθήκη, έγινε επειδή η ιδέα που είχαν οι συγγραφείς του Ευαγγελίου εξέφραζε την πίστη ότι ο Ιησούς θα ήταν απών από τον κόσμο για ένα μόνο σύντομο διάστημα, και ότι γρήγορα θα επέστρεφε για να εδραιώσει τη βασιλεία μέσα σε δύναμη και δόξα – ακριβώς την ίδια ιδέα που είχαν ενόσω βρισκόταν μαζί τους ζωντανός. Ο Ιησούς όμως δεν συνέδεσε την εδραίωση της βασιλείας με την ιδέα της επιστροφής του σε αυτό τον κόσμο. Το ότι πέρασαν αιώνες χωρίς σημείο εμφάνισης της «Νέας Εποχής» δεν είναι καθόλου αντίθετο των διδασκαλιών του Ιησού.
(1860.6) 170:2.11 Η μεγάλη προσπάθεια που περιλαμβάνεται σ’ αυτό το λόγο ήταν το εγχείρημα να εξηγηθεί πως το σχέδιο της βασιλείας των ουρανών βρίσκεται μέσα στο ιδανικό της εκτέλεσης του θελήματος του Θεού. Ο Κύριος είχε επιμείνει να διδάσκει τους οπαδούς του να προσεύχονται: «Ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου», και την ίδια στιγμή προσπάθησε με θέρμη να τους παρακινήσει να εγκαταλείψουν τη χρήση του όρου βασιλεία του Θεού προς χάριν του πλέον πρακτικού ισοδύναμου, τοθέλημα του Θεού. Αλλά δεν το πέτυχε.
(1860.7) 170:2.12 Ο Ιησούς επιθυμούσε να αντικαταστήσει την ιδέα της βασιλείας, του βασιλιά, και των υποτακτικών με την ιδέα της ουράνιας οικογένειας, του ουράνιου Πατέρα και των απελευθερωμένων παιδιών του Θεού, τα οποία είχαν όλα αναλάβει εθελοντικά να υπηρετούν τους συνανθρώπους τους και να λατρεύουν με ανυπέρβλητο και λογικό τρόπο τον Θεό Πατέρα.
(1860.8) 170:2.13 Μέχρι τώρα οι απόστολοι είχαν αποκτήσει μια διπλή άποψη για τη βασιλεία, που θεωρούσαν σαν:
(1860.9) 170:2.14 1. Θέμα προσωπικού βιώματος μέσα στις καρδιές των αληθινών πιστών, και
(1860.10) 170:2.15 2. Ζήτημα φυλετικού ή παγκόσμιου φαινομένου, ότι δηλαδή η βασιλεία βρισκόταν στο μέλλον, κάτι που έπρεπε να περιμένουν.
(1860.11) 170:2.16 Περίμεναν τον ερχομό της βασιλείας στις καρδιές των ανθρώπων σαν σταδιακή ανάπτυξη, όπως η μαγιά στο ζυμάρι ή όπως η ανάπτυξη του σιναπόσπορου. Πίστευαν ότι ο ερχομός της βασιλείας με τη φυλετική ή παγκόσμια έννοια θα ήταν και ξαφνική αλλά και θεαματική. Ο Ιησούς ποτέ δεν κουράστηκε να τους λέγει ότι η βασιλεία των ουρανών ήταν η προσωπική εμπειρία τους στην αναγνώριση των υψηλών ιδιοτήτων της πνευματικής ζωής. Ότι αυτές οι πραγματικότητες της πνευματικής εμπειρίας προοδευτικά μεταφραζόντουσαν σε καινούργια και ανώτερα επίπεδα θεϊκής σιγουριάς και αιώνιας μεγαλοπρέπειας.
(1860.12) 170:2.17 Το απόγευμα ο Κύριος δίδαξε με ευκρίνεια ένα καινούργιο σχέδιο για τη διπλή φύση της βασιλείας στο οποίο απεικονίζοντο οι παρακάτω δυο φάσεις:
(1860.13) 170:2.18 «Πρώτον. Η βασιλεία του Θεού στον κόσμο, η ύψιστη επιθυμία για το θέλημα του Θεού, η χωρίς εγωισμό αγάπη του ανθρώπου η οποία αποφέρει καρπούς αγαθούς μιας βελτιωμένης ηθικά συμπεριφοράς.
(1861.1) 170:2.19 Δεύτερον. Η βασιλεία του ουράνιου Θεού, ο στόχος των θνητών πιστών, το μέρος στο οποίο τελειοποιείται η αγάπη του Θεού και όπου εκτελείται κατά πιο θεϊκό τρόπο το θέλημα του Θεού».
(1861.2) 170:2.20 Ο Ιησούς δίδαξε ότι με την πίστη ο πιστός εισέρχεται στη βασιλεία αμέσως. Στις ποικίλες ομιλίες δίδασκε πως δυο πράγματα είναι ουσιώδη για την είσοδο στη βασιλεία μέσω της πίστης:
(1861.3) 170:2.21 1. Πίστη, ειλικρίνεια. Να έρχεται κάποιος σαν μικρό παιδί, να δέχεται τη συγγένεια με το Θεό σαν δώρο, να υποτάσσεται στο θέλημα του Πατέρα χωρίς αμφισβήτηση και με ολοκληρωτική εμπιστοσύνη και γνήσια αυτοπεποίθηση στη σοφία του Πατέρα. Να έρχεται στη βασιλεία ελεύθερος από άδικη κρίση και προκατάληψη. Να έχει ανοιχτό μυαλό και να είναι δεκτικός σαν ένα απονήρευτο παιδί.
(1861.4) 170:2.22 2. Αληθινή πείνα (επιθυμία). Δίψα για τη δικαιοσύνη, αλλαγή σκέψης, απόκτηση κινήτρου να μοιάσει με το Θεό και να βρει το Θεό.
(1861.5) 170:2.23 Ο Ιησούς κήρυξε πως η αμαρτία δεν είναι παιδί μιας ελαττωματικής φύσης αλλά αντίθετα αποτέλεσμα ενός γνωστικού μυαλού κυριευμένου από ένα ανυπότακτο θέλημα. Αναφορικά με την αμαρτία, δίδασκε ότι ο Θεός μας έχει συγχωρέσει. Ότι εμείς προσωπικά αποκτάμε την συγχώρεση που μας αρμόζει ανάλογα με το πόσο εμείς συγχωρούμε τους συνανθρώπους μας. Όταν συγχωρούμε τους θνητούς αδελφούς μας, δημιουργούμε τη δυνατότητα στις ψυχές μας να δεχτούμε τη συγχώρεση του Θεού για τα δικά μας λάθη.
(1861.6) 170:2.24 Την εποχή που ο απόστολος Ιωάννης άρχισε να γράφει την ιστορία της ζωής και της διδασκαλίας του Ιησού, οι πρώτοι χριστιανοί είχαν βιώσει τόσα βάσανα με την ιδέα ότι η βασιλεία του Θεού προκαλούσε διωγμούς ώστε είχαν εγκαταλείψει τη χρήση του όρου. Ο Ιωάννης αναφέρεται πολύ στην «αιώνια ζωή». Ο Ιησούς συχνά αναφέρθηκε γι αυτή σαν «βασιλεία της ζωής». Επίσης συχνά ανάφερε τη «βασιλεία του Θεού μέσα σας». Κάποτε μίλησε για μια παρόμοια εμπειρία όπως «οικογενειακή συγγένεια με το Θεό Πατέρα». Ο Ιησούς προσπάθησε να αντικαταστήσει πολλούς όρους σχετικούς με τη βασιλεία αλλά πάντα χωρίς επιτυχία. Μεταξύ άλλων χρησιμοποίησε τους όρους: η οικογένεια του Θεού, το θέλημα του Πατέρα, τα παιδιά του Θεού, η συντροφιά των πιστών, η υπηρεσία του Πατέρα και τα λυτρωμένα παιδιά του Θεού.
(1861.7) 170:2.25 Δεν μπόρεσε να αποφύγει όμως τη χρήση της ιδέας της βασιλείας. Δεν ήταν παρά πενήντα χρόνια αργότερα, λίγο μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από το ρωμαϊκό στρατό, που αυτή η ιδέα για τη βασιλεία άρχισε να αλλάζει με την πίστη της αιώνιας ζωής, καθώς η ταχύτατα επεκτεινόμενη και σταθεροποιούμενη χριστιανική Εκκλησία έγινε κυρίαρχη των κοινωνικών και καθιερωμένων απόψεών της.
(1861.8) 170:3.1 Ο Ιησούς προσπαθούσε πάντοτε να αποτυπώνει στους αποστόλους και μαθητές του πως πρέπει να αποκτήσουν, με πίστη, μια δικαιοσύνη η οποία θα υπερέβαινε τη δικαιοσύνη των μιμητικών πράξεων τις οποίες μερικοί γραμματείς και Φαρισαίοι επεδείκνυαν με τόση ματαιοδοξία μπροστά στον κόσμο.
(1861.9) 170:3.2 Αν και ο Ιησούς δίδασκε ότι η πίστη, απλή όπως ενός μικρού παιδιού, ήταν το κλειδί για την πόρτα της βασιλείας, δίδασκε επίσης ότι, αφού διέσχιζε κανείς την πόρτα, υπήρχαν τα προοδευτικά σκαλιά της δικαιοσύνης τα οποία κάθε πιστό παιδί έπρεπε να ανέβει για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί πλήρως όπως οι ρωμαλέοι γιοι του Θεού.
(1861.10) 170:3.3 Η μελέτη της τεχνικής για να λάβει κάποιος τη συγχώρεση του Θεού είναι η αιτία για την αποκάλυψη της επίτευξης της δικαιοσύνης της βασιλείας. Η πίστη είναι η τιμή που πληρώνει κάποιος για την είσοδο στην οικογένεια του Θεού. Αλλά η συγχώρεση είναι η πράξη του Θεού που δέχεται την πίστη σαν τιμή εισόδου. Και το να λάβει ένας πιστός της βασιλείας τη συγχώρεση του Θεού συνεπάγεται μια καθορισμένη και αληθινή εμπειρία και συνίσταται από τα ακόλουθα τέσσερα βήματα, τα βήματα της βασιλείας στην εσώτερη δικαιοσύνη:
(1862.1) 170:3.4 1. Η συγχώρεση του Θεού είναι πραγματικά εφικτή και βιώνεται από τον άνθρωπο σε προσωπικό επίπεδο ανάλογα με το πόσο αυτός συγχωρεί τους συνανθρώπους του.
(1862.2) 170:3.5 2. Ο άνθρωπος δεν θα συγχωρέσει αληθινά τους συνανθρώπους του αν δεν τους αγαπήσει σαν τον εαυτό του.
(1862.3) 170:3.6 3. Μια τέτοια αγάπη προς τον πλησίον είναι η ύψιστη ηθική.
(1862.4) 170:3.7 4. Η ηθική συμπεριφορά, η αληθινή δικαιοσύνη γίνεται, τότε, το φυσικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας αγάπης.
(1862.5) 170:3.8 Είναι επομένως προφανές ότι η αληθινή και εσωτερική θρησκεία της βασιλείας, αστείρευτα και αδιάκοπα τείνει να γίνει φανερή στις λεωφόρους της κοινωνικής υπηρεσίας. Ο Ιησούς δίδαξε μια ζωντανή θρησκεία που θα παρακινούσε τους πιστούς να ασχοληθούν με αγάπη στην κοινωνική υπηρεσία. Ο Ιησούς όμως δεν έβαλε την ηθική στη θέση της θρησκείας. Κήρυξε τη θρησκεία σαν το αίτιο και την ηθική σαν το αποτέλεσμα.
(1862.6) 170:3.9 Η εντιμότητα κάθε πράξης πρέπει να εκτιμάται από το κίνητρο. Οι ύψιστες μορφές της καλοσύνης είναι ως εκ τούτου ασυνείδητες. Ο Ιησούς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε μόνο για την ηθική ή το δίκαιο. Ενδιαφέρθηκε πολύ για την ενδόμυχη και πνευματική συναδέλφωση με το Θεό Πατέρα η οποία εκδηλώνεται εξωτερικά με σίγουρο και άμεσο τρόπο με τη γεμάτη αγάπη υπηρεσία προς τον άνθρωπο. Δίδασκε ότι η θρησκεία της βασιλείας είναι μια αυθεντική προσωπική εμπειρία την οποία κανένας δεν μπορεί να συγκρατήσει μέσα του. Ότι η συνειδητοποίηση του να είναι κανείς μέλος της οικογένειας των πιστών οδηγεί αναπόφευκτα στην πρακτική των γενικών αρχών συμπεριφοράς της οικογένειας, στην υπηρεσία των αδελφών μας στην προσπάθεια να προάγουμε και να μεγαλώσουμε την αδελφότητα.
(1862.7) 170:3.10 Η θρησκεία της βασιλείας είναι προσωπική, ατομική. Οι καρποί, τα αποτελέσματα όμως αφορούν την οικογένεια, την κοινωνία. Ο Ιησούς δεν παρέλειψε ποτέ να εξυψώνει την ιερότητα του ατόμου όπως αντιπαραβάλλεται με την κοινότητα. Όμως, αναγνώρισε επίσης ότι ο άνθρωπος εξελίσσει το χαρακτήρα του μέσα από την ανιδιοτελή υπηρέτηση. Ότι ξεδιπλώνει την ηθική φύση του μέσα από τις αγαθές σχέσεις του με τους συνανθρώπους του.
(1862.8) 170:3.11 Διδάσκοντας ότι η βασιλεία βρίσκεται μέσα μας, εξυψώνοντας το άτομο, ο Ιησούς έδωσε θανάσιμο πλήγμα στην αρχαία κοινωνία στο ότι προανήγγειλε τη νέα απονομή αληθινής κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτή η νέα τάξη της κοινωνίας έγινε ελάχιστα γνωστή στον κόσμο, επειδή ο κόσμος αρνήθηκε να εφαρμόσει τις αρχές του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Και όταν η πνευματική υπεροχή της βασιλείας έρθει πράγματι στη γη, δεν θα φανερωθεί μόνο από τις βελτιωμένες κοινωνικές συνθήκες του κόσμου, αλλά μάλλον από τη μεγαλοπρέπεια εκείνων των προηγμένων και εμπλουτισμένων πνευματικών αξιών οι οποίες χαρακτηρίζουν την εποχή που πλησιάζει, αυτή των βελτιωμένων ανθρώπινων σχέσεων και των προωθημένων πνευματικών κατορθωμάτων.
(1862.9) 170:4.1 Ο Ιησούς δεν έδωσε ποτέ ένα σαφή ορισμό της βασιλείας. Τη μια στιγμή θα μίλαγε για τη μια πλευρά της βασιλείας και την άλλη θα συζήταγε μια διαφορετική άποψη της αδελφότητας της εξουσίας του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων. Στην πορεία της ομιλίας αυτού του Σαββατιάτικου απογεύματος, ο Ιησούς έκανε νύξη για πέντε όψεις ή περιόδους της βασιλείας και αυτές ήταν:
(1862.10) 170:4.2 1. Η προσωπική και ενδόμυχη εμπειρία της πνευματικής ζωής της συντροφιάς του πιστού με το Θεό Πατέρα.
(1863.1) 170:4.3 2. Η διευρυμένη αδελφότητα των πιστών του ευαγγελίου, η κοινωνική άποψη του προηγμένου δικαίου και της ηθικής που οφείλονται στην εξουσία του πνεύματος του Θεού στις καρδιές των εξατομικευμένων πιστών.
(1863.2) 170:4.4 3. Η υπεράνω των θνητών αδελφότητα των αόρατων πνευματικών όντων η οποία κυριαρχεί στη γη και τον ουρανό, δηλαδή η υπερανθρώπινη βασιλεία του Θεού.
(1863.3) 170:4.5 4. Το όραμα της πιο τέλειας εκπλήρωσης του θελήματος του Θεού, η προώθηση προς τη χαραυγή μιας νέας κοινωνικής τάξης σε συνδυασμό με βελτιωμένη πνευματική ζωή – η επόμενη εποχή του ανθρώπου.
(1863.4) 170:4.6 5. Η βασιλεία στην ολοκλήρωσή της, η μελλοντική πνευματική εποχή του φωτός και της ζωής στη γη.
(1863.5) 170:4.7 Για το λόγο αυτό πρέπει πάντοτε να εξετάζουμε τη διδασκαλία του Κυρίου για να είμαστε σίγουροι σε ποια από τις πέντε αυτές όψεις αναφέρεται όταν κάνει χρήση του όρου βασιλεία των ουρανών. Με τη διαδικασία αυτή της σταδιακής αλλαγής του ανθρώπινου θελήματος, και με τον επηρεασμό των ανθρωπίνων αποφάσεων, ο Μιχαήλ και οι συνεργάτες του αλλάζουν με όμοιο τρόπο σταδιακά αλλά σίγουρα την όλη πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης, κοινωνικής και λοιπής.
(1863.6) 170:4.8 Ο Κύριος με την ευκαιρία αυτή, έδωσε έμφαση στα ακόλουθα πέντε σημεία που αντιπροσωπεύουν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ευαγγελίου της βασιλείας:
(1863.7) 170:4.9 1. Την υπεροχή του ατόμου.
(1863.8) 170:4.10 2. Το θέλημα σαν αποφασιστικό παράγοντα στην ανθρώπινη εμπειρία.
(1863.9) 170:4.11 3. Την πνευματική συναδελφοσύνη με το Θεό Πατέρα.
(1863.10) 170:4.12 4. Την ύψιστη ικανοποίηση από τη γεμάτη αγάπη υπηρεσία του ανθρώπου.
(1863.11) 170:4.13 5. Την υπεροχή του πνεύματος επί της ύλης στην προσωπικότητα του ανθρώπου.
(1863.12) 170:4.14 Ο κόσμος αυτός δεν δοκίμασε ποτέ να εφαρμόσει με σοβαρότητα, με ειλικρίνεια ή με εντιμότητα τις δυναμικές ιδέες και τα θεϊκά ιδεώδη της θεωρίας του Ιησού για τη βασιλεία των ουρανών. Αλλά να μην απογοητεύεστε από την προφανή αργή πρόοδο της ιδέας της βασιλείας πάνω στην Ουράντια. Να θυμάστε ότι ο κανόνας της προοδευτικής εξέλιξης υπόκειται σε ξαφνικές και απρόβλεπτες περιοδικές αλλαγές και του υλικού αλλά και του πνευματικού κόσμου. Η αποστολή του Ιησού σαν ενσαρκωμένου Γιου ήταν ένα τέτοιο παράξενο και απρόβλεπτο γεγονός στην πνευματική ζωή του κόσμου. Ποτέ να μην κάνετε το μοιραίο λάθος, περιμένοντας για τη φανερή επίδειξη της βασιλείας στον κόσμο, να παραλείψετε την εδραίωσή της μέσα στις ψυχές σας.
(1863.13) 170:4.15 Αν και ο Ιησούς αναφέρθηκε σε μια μόνο μελλοντική όψη της βασιλείας, και σε πολλές περιπτώσεις, υποδήλωσε ότι ένα τέτοιο γεγονός θα γινόταν φανερό σαν μέρος μιας παγκόσμιας κρίσης, αν και κατά τον ίδιο τρόπο σε αρκετές περιπτώσεις, με απόλυτη βεβαιότητα, σαφώς υποσχέθηκε κάποτε να επιστρέψει στην Ουράντια, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ποτέ δεν συνδύασε κατηγορηματικά τις δυο αυτές ιδέες μαζί. Υποσχέθηκε μια καινούργια αποκάλυψη της βασιλείας στη γη και σε κάποια μελλοντική εποχή. Επίσης υποσχέθηκε να επιστρέψει στον κόσμο αυτό προσωπικά. Δεν είπε όμως ότι τα δυο αυτά γεγονότα ήταν συνώνυμα. Εξ’ όσων γνωρίζουμε, οι υποσχέσεις αυτές, ίσως ναι, ίσως όχι, μπορεί να αναφέρονται στο ίδιο γεγονός.
(1863.14) 170:4.16 Οι απόστολοι και οι μαθητές του ως επί το πλείστον συνδύασαν τις δυο αυτές διδασκαλίες μαζί. Όταν η βασιλεία απέτυχε να υλοποιηθεί όπως αυτοί περίμεναν, ανακαλώντας τη διδασκαλία του Κυρίου σχετικά με μια μελλοντική βασιλεία και ενθυμούμενοι την υπόσχεσή του ότι θα έλθει πάλι, έφτασαν στο συμπέρασμα ότι αυτές οι υποσχέσεις αναφερόντουσαν σ’ ένα ταυτόσημο γεγονός. Και επομένως έζησαν με την ελπίδα της άμεσης δεύτερης έλευσής του για να εδραιώσει τη βασιλεία στην πληρότητά της με δύναμη και δόξα. Και πιστεύοντας αυτό, οι διαδοχικές γενιές έζησαν στη γη μοιραζόμενες την ίδια εμπνευσμένη αλλά απογοητευτική ελπίδα.
(1864.1) 170:5.1 Έχοντας ανακεφαλαιώσει τις διδασκαλίες του Ιησού για τη βασιλεία των ουρανών, μας επιτρέπεται να αφηγηθούμε κάποιες τελευταίες ιδέες που συμπεριελήφθησαν στο σχέδιο για τη βασιλεία και να κάνουμε μια προφητική πρόβλεψη για τη βασιλεία όπως μπορεί να εξελιχθεί στην εποχή που έρχεται.
(1864.2) 170:5.2 Κατά τους πρώτους αιώνες της χριστιανικής προπαγάνδας, η ιδέα για τη βασιλεία των ουρανών ήταν τρομακτικά επηρεασμένη από τις αντιλήψεις του ελληνικού ιδεαλισμού, που τότε επεκτείνετο ταχύτατα, από την ιδέα ότι το φυσικό ήταν η σκιά του πνευματικού – του πρόσκαιρου σαν τη χρονική σκιά του αιώνιου.
(1864.3) 170:5.3 Το μεγάλο όμως βήμα που σηματοδότησε τη μεταφύτευση των διδασκαλιών του Ιησού από το εβραϊκό στο εθνικό έδαφος, έγινε όταν ο Μεσσίας της βασιλείας μετατράπηκε σε Λυτρωτή της εκκλησίας, μια θρησκευτική και κοινωνική οργάνωση που αναπτύχθηκε από τις δραστηριότητες του Παύλου και των διαδόχων του και βασίστηκε στις διδασκαλίες του Ιησού όπως αυτές συμπληρώθηκαν από τις ιδέες του Φίλωνα και των περσικών θεωριών του καλού και του κακού.
(1864.4) 170:5.4 Οι ιδέες και τα ιδεώδη του Ιησού, που περιείχοντο στη διδασκαλία του ευαγγελίου της βασιλείας, απέτυχαν σχεδόν να πραγματοποιηθούν καθώς οι οπαδοί του σταδιακά διαστρέβλωσαν τις εξαγγελίες του. Το σχέδιο του Μεσσία για τη βασιλεία τροποποιήθηκε σημαντικά από δυο μεγάλα ρεύματα:
(1864.5) 170:5.5 1. Οι Ιουδαίοι πιστοί επέμεναν να τον θεωρούν Μεσσία. Πίστευαν ότι ο Ιησούς θα επέστρεφε πολύ σύντομα για να εδραιώσει πραγματικά την παγκόσμια και λίγο-πολύ υλιστική βασιλεία.
(1864.6) 170:5.6 2. Οι χριστιανοί που προερχόντουσαν από τους εθνικούς άρχισαν πολύ νωρίς να δέχονται τις θεωρίες του Παύλου, οι οποίες οδήγησαν με τον καιρό στη γενική πίστη ότι ο Ιησούς ήταν ο Λυτρωτής των παιδιών της εκκλησίας, ο νέος και καθιερωμένος διάδοχος του παλαιότερου σχεδίου της απόλυτα πνευματικής αδελφότητας της βασιλείας.
(1864.7) 170:5.7 Η εκκλησία, σαν κοινωνικό συνεπακόλουθο της βασιλείας, ήταν εξ ολοκλήρου υλική ακόμα και επιθυμητή. Το κακό της εκκλησίας δεν ήταν η ύπαρξή της αλλά μάλλον επειδή εκτόπισε την ιδέα του Ιησού για τη βασιλεία. Η καθιερωθείσα εκκλησία του Παύλου έγινε το ουσιαστικό υποκατάστατο της βασιλείας των ουρανών την οποία είχε διακηρύξει ο Ιησούς.
(1864.8) 170:5.8 Αλλά μην αμφιβάλλετε, η ίδια αυτή βασιλεία των ουρανών, την οποία δίδαξε ο Κύριος, υπάρχει μέσα στις καρδιές των πιστών, και θα κηρυχθεί σε αυτή τη χριστιανική εκκλησία, όπως και σε όλες τις άλλες θρησκείες, τις φυλές και τα έθνη της γης – ακόμα και σε κάθε άτομο ξεχωριστά.
(1864.9) 170:5.9 Η βασιλεία της διδασκαλίας του Ιησού, το πνευματικό ιδεώδες της δικαιοσύνης του ατόμου και το σχέδιο για τη θεϊκή συναδέλφωση του ανθρώπου με το Θεό, εισχώρησε βαθμιαία στη μυστικιστική κατανόηση του προσώπου του Ιησού σαν Λυτρωτή-Δημιουργού και πνευματική κεφαλή μιας κοινωνικοποιημένης θρησκευτικής κοινότητας. Με τον τρόπο αυτό μια επίσημη και καθιερωμένη εκκλησία έγινε το υποκατάστατο για την ιδιαιτέρως οδηγούμενη από το πνεύμα αδελφότητα της βασιλείας.
(1864.10) 170:5.10 Η εκκλησία ήταν αναπόφευκτο και χρήσιμο κοινωνικό επακόλουθο της ζωής και της διδασκαλίας του Ιησού. Η τραγωδία συντελέστηκε από το γεγονός ότι αυτή η κοινωνική αντενέργεια στις διδασκαλίες της βασιλείας εκτόπισε τόσο ολοκληρωτικά το πνευματικό σχέδιο της αληθινής βασιλείας όπως ο Ιησούς τη δίδαξε και τη βίωσε.
(1865.1) 170:5.11 Η βασιλεία για τους Ιουδαίους ήταν η Ισραηλιτική κοινότητα. Για τους εθνικούς έγινε η Χριστιανική εκκλησία. Για τον Ιησού η βασιλεία ήταν το σύνολο εκείνων των ατόμων που είχαν ομολογήσει την πίστη τους στην πατρότητα του Θεού, και με τον τρόπο αυτό δήλωσαν την ολόψυχη αφοσίωσή τους στην εκτέλεση του θελήματος του Θεού, και έτσι έγιναν μέλη της πνευματικής αδελφότητας του ανθρώπου.
(1865.2) 170:5.12 Ο Κύριος αντιλήφθηκε πλήρως ότι θα εμφανιζόντουσαν κάποια κοινωνικά επακόλουθα στον κόσμο σαν συνέπεια της εξάπλωσης του ευαγγελίου της βασιλείας, αλλά σχεδίαζε όλες αυτές οι επιθυμητές κοινωνικές εκδηλώσεις να εμφανιζόντουσαν σαν ασυνείδητα και αναπόφευκτα παράγωγα, ή φυσικοί καρποί, της ενδόμυχης προσωπικής εμπειρίας των πιστών, της απόλυτα πνευματικής συντροφιάς και κοινωνίας με το θεϊκό πνεύμα το οποίο κατοικεί και δραστηριοποιεί όλους αυτούς τους πιστούς.
(1865.3) 170:5.13 Ο Ιησούς προέβλεψε ότι μια κοινωνική οργάνωση, ή εκκλησία, θα ακολουθούσε την πρόοδο της αληθινής πνευματικής βασιλείας, και γι αυτό ποτέ δεν εναντιώθηκε στους αποστόλους που εξασκούσαν το ιεροτελεστικό βάπτισμα του Ιωάννη. Δίδασκε πως η αγαπώσα την αλήθεια ψυχή, αυτή που πεινάει και διψάει για τη δικαιοσύνη, για το Θεό, δια μέσου της πίστεως γίνεται δεκτή στην πνευματική βασιλεία. Συγχρόνως οι απόστολοι δίδασκαν ότι ο πιστός αυτός, δια μέσου της ιεροτελεστίας του βαπτίσματος γίνεται δεκτός στην κοινωνική οργάνωση των μαθητών.
(1865.4) 170:5.14 Όταν οι άμεσοι οπαδοί του Ιησού αναγνώρισαν τη μερική αποτυχία τους να πραγματώσουν τα ιδεώδη του Ιησού για την εδραίωση της βασιλείας στις καρδιές των ανθρώπων δια της κυριαρχίας και καθοδήγησης του πνεύματος του πιστού, βάλθηκαν να σώσουν τη διδασκαλία του από την ολοκληρωτική εξαφάνιση, υποκαθιστώντας τα ιδεώδη του Κυρίου για τη βασιλεία με τη βαθμιαία δημιουργία μιας ορατής κοινωνικής οργάνωσης, της Χριστιανικής εκκλησίας. Και όταν εκπλήρωσαν το πρόγραμμα της υποκατάστασης, για να διατηρήσουν τη συνάφεια και να εξασφαλίσουν την αναγνώριση της διδασκαλίας του Κυρίου σχετικά με το γεγονός της βασιλείας, προχώρησαν τοποθετώντας τον ερχομό της βασιλείας στο μέλλον. Η εκκλησία, μόλις εδραιώθηκε γερά, άρχισε να διδάσκει ότι η βασιλεία θα εμφανιζόταν στην πραγματικότητα κατά το μεσουράνημα της χριστιανικής εποχής, κατά τη δεύτερη έλευση του Χριστού.
(1865.5) 170:5.15 Με τον τρόπο αυτό η βασιλεία έγινε το σχέδιο μιας εποχής, η ιδέα μιας μελλοντικής έλευσης και το ιδεώδες της τελικής απολύτρωσης των αγίων του Υψίστου. Οι πρώτοι χριστιανοί (και όλοι οι μετέπειτα), γενικά έχασαν την αντίληψη της ιδέας του Πατέρα και του Γιου που περιείχετο στη διδασκαλία του Ιησού για τη βασιλεία, και αντί αυτού, έβαλαν στη θέση του την καλά οργανωμένη κοινωνική συντροφιά της εκκλησίας. Έτσι η εκκλησία έγινε κυρίως μια κοινωνική αδελφότητα η οποία εκτόπισε αποτελεσματικά το σχέδιο και το ιδεώδες του Ιησού για μια πνευματική αδελφότητα.
(1865.6) 170:5.16 Κατά μεγάλο μέρος το ιδεώδες σχέδιο του Ιησού απέτυχε, αλλά σχετικά με τη θεμελίωση της προσωπικής ζωής και διδασκαλίας του Κυρίου, συμπληρωμένης από τις ελληνικές και περσικές ιδέες για την αιώνια ζωή και εμπλουτισμένη με τις θεωρίες του Φίλωνα για τα εγκόσμια σε αντίθεση με τα πνευματικά, ο Παύλος έχτισε μια από τις πλέον προοδευτικές ανθρώπινες κοινωνίες που έγινε ποτέ στην Ουράντια.
(1865.7) 170:5.17 Το σχέδιο του Ιησού είναι ακόμα ζωντανό στις προχωρημένες θρησκείες του κόσμου. Η χριστιανική εκκλησία του Παύλου είναι η κοινωνικοποιημένη και εξανθρωπισμένη σκιά εκείνου που ο Ιησούς σχεδίαζε να είναι η βασιλεία των ουρανών, και εκείνο που πολύ σίγουρα θα γίνει. Ο Παύλος και οι διάδοχοί του μετέφεραν εν μέρει τα θέματα της αιώνιας ζωής από το άτομο στην εκκλησία. Ο Χριστός έτσι έγινε η κεφαλή της εκκλησίας παρά ο μεγάλος αδελφός κάθε ξεχωριστού πιστού, μέσα στην οικογένεια της βασιλείας του Πατέρα. Ο Παύλος και οι σύγχρονοί του εφάρμοσαν όλη την πνευματική διδασκαλία του Ιησού, που αφορούσε τον ίδιο και τον πιστό, πάνω στην εκκλησία σαν ομάδα πιστών. Και ενεργώντας έτσι, έδωσαν θανάσιμο κτύπημα στο σχέδιο που είχε ο Ιησούς για τη θεϊκή βασιλεία μέσα στην καρδιά του πιστού.
(1866.1) 170:5.18 Και έτσι, για αιώνες, η χριστιανική εκκλησία εργάστηκε αντιμετωπίζοντας μεγάλα προβλήματα επειδή τόλμησε να υποστηρίξει εκείνες τις μυστικιστικές δυνάμεις και προνόμια της βασιλείας, δυνάμεις και προνόμια που μπορούν να ασκηθούν και να βιωθούν μόνο μεταξύ του Ιησού και των πνευματικών πιστών αδελφών. Με τον τρόπο αυτό γίνεται προφανές ότι το να είναι κανείς μέλος της εκκλησίας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και στη συντροφιά της βασιλείας. Το ένα είναι πνευματικό, το άλλο κυρίως κοινωνικό.
(1866.2) 170:5.19 Αργά ή γρήγορα κάποιος άλλος μεγαλύτερος Ιωάννης Βαπτιστής πρόκειται να έρθει κηρύσσοντας «η βασιλεία του Θεού είναι πλησίον» – εννοώντας την επιστροφή στο ανώτατο πνευματικό σχέδιο του Ιησού, ο οποίος διακήρυξε ότι η βασιλεία είναι το θέλημα του ουράνιου Πατέρα του, που κυριαρχεί και υπερισχύει στην καρδιά του πιστού – και κάνοντάς όλο αυτό χωρίς να αναφέρεται καθόλου είτε στην ορατή εκκλησία πάνω στη γη ή στην προβλεφθείσα Δεύτερη Παρουσία του Χριστού. Θα υπάρξει μια αναβίωση της πραγματικής διδασκαλίας του Ιησού, μια νέα τοποθέτηση που θα ακυρώσει το έργο των πρώτων οπαδών που δημιούργησαν ένα κοινωνικοφιλοσοφικό σύστημα πίστης που είχε σχέση με το γεγονός της παραμονής του Μιχαήλ στη γη. Σε λίγο διάστημα η διδαχή της ιστορίας αυτής σχετικά με τον Ιησού σχεδόν εκτόπισε το κήρυγμα του ευαγγελίου του Ιησού για τη βασιλεία. Τοιουτοτρόπως μια ιστορική θρησκεία εκτόπισε εκείνη τη διδαχή στην οποία ο Ιησούς ανέμειξε τις ύψιστες ηθικές ιδέες του ανθρώπου και τα πνευματικά ιδεώδη με την ανυπέρβλητη ελπίδα του ανθρώπου για το μέλλον – την αιώνια ζωή. Και αυτό ήταν το ευαγγέλιο της βασιλείας.
(1866.3) 170:5.20 Επειδή το ευαγγέλιο του Ιησού ήταν τόσο πολύπλευρο μέσα σε λίγους αιώνες σπουδαστές των αρχείων της διδασκαλίας του χωρίστηκαν σε τόσες πολλές αιρέσεις και θρησκευτικές λατρείες. Αυτή η θλιβερή διαίρεση των χριστιανών πιστών προέκυψε από την αποτυχία να διακρίνουν την πολυσύνθετη διδασκαλία του Κυρίου, τη θεϊκή μοναδικότητα της απαράμιλλης ζωής του. Κάποια μέρα όμως οι αληθινοί πιστοί του Ιησού δεν θα χωρίζονται πνευματικά στη νοοτροπία τους κατ’ αυτό τον τρόπο μπροστά στους μη πιστεύοντες. Μπορεί πάντοτε να έχουμε διαφορετικότητα στη διανοητική κατανόηση και ερμηνεία, ακόμα και διαφορετικές βαθμίδες κοινωνικοποίησης, αλλά η έλλειψη πνευματικής αδελφοσύνης είναι ασυγχώρητη και κατακριτέα.
(1866.4) 170:5.21 Μη σφάλετε! Μέσα στη διδασκαλία του Ιησού υπάρχει μια αιώνια φύση που δεν θα της επιτρέψει να παραμείνει για πάντα άκαρπη στις καρδιές των σκεπτόμενων ανθρώπων. Η βασιλεία όπως ο Ιησούς τη φαντάστηκε απέτυχε κατά μεγάλο βαθμό στη γη. Επί του παρόντος, μια εκκλησία εξωτερικών τύπων έχει πάρει τη θέση της. Πρέπει όμως να κατανοήσετε ότι αυτή η εκκλησία είναι μόνο το μεταβατικό στάδιο της εμποδισμένης πνευματικής βασιλείας, η οποία θα τη μεταφέρει μέσα από αυτή την εποχή της ύλης και θα την φτάσει σε μια πιο πνευματική διανομή, όπου η διδασκαλία του Κυρίου θα απολαύσει μια πληρέστερη ευκαιρία για ανάπτυξη. Έτσι η αποκαλούμενη χριστιανική εκκλησία γίνεται το κουκούλι μέσα στο οποίο σήμερα μισοκοιμάται το σχέδιο της βασιλείας του Ιησού. Η βασιλεία της θεϊκής αδελφότητας είναι ακόμα ζωντανή και τελικά θα εξέλθει με βεβαιότητα από αυτή τη μεγάλη καταβύθιση, ακριβώς με την ίδια βεβαιότητα που η πεταλούδα τελικά αναδύεται ξεδιπλώνοντας το όμορφο σώμα της από την λιγότερο ελκυστική ύπαρξή της κατά τη διαδικασία της μεταμόρφωσης.
(1867.1) 171:0.1 Την ημέρα μετά την βαρυσήμαντη ομιλία για «Την Βασιλεία των Ουρανών,» ο Ιησούς ανάγγειλε ότι την επόμενη μέρα αυτός και οι απόστολοί του θα αναχωρούσαν για το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ, και θα επισκεπτόντουσαν και πολλές πόλεις στην Νότια Περέα στην διαδρομή.
(1867.2) 171:0.2 Η αναφορά στην βασιλεία και η αναγγελία ότι θα πήγαινε στο Πάσχα έκανε όλους τους οπαδούς του να σκεφτούν ότι θα πήγαινε στην Ιερουσαλήμ για να εγκαινιάσει το εγκόσμιο βασίλειο της Ιουδαϊκής υπεροχής. Ότι και να έλεγε ο Ιησούς για τον μη υλικό χαρακτήρα του βασιλείου, δεν μπορούσε να αφαιρέσει εντελώς από το μυαλό των Ιουδαίων ακροατών του την ιδέα ότι ο Μεσσίας θα εδραίωνε κάποιο είδος εθνικιστικής κυβέρνησης με αρχηγείο στην Ιερουσαλήμ.
(1867.3) 171:0.3 Αυτά που είπε ο Ιησούς στην ομιλία του το Σάββατο μπέρδεψαν περισσότερο την πλειοψηφία των οπαδών του¨ πολύ λίγοι διαφωτίστηκαν από την διάλεξη του Κυρίου. Οι αρχηγοί κατάλαβαν κάτι απ την διδασκαλία του σχετικά με την εσωτερική βασιλεία, «την βασιλεία των ουρανών μέσα σας», αλλά ακόμα γνώριζαν ότι είχε μιλήσει για ένα άλλο μελλοντικό βασίλειο, και ότι αυτό το βασίλειο πήγαινε να ιδρύσει στην Ιερουσαλήμ. Όταν απογοητεύτηκαν σε αυτή τους την προσδοκία, όταν τον απέρριψαν οι Ιουδαίοι, και αργότερα, όταν η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε κυριολεκτικά, ακόμα έμειναν προσκολλημένοι σε αυτή την ελπίδα, ειλικρινά πιστεύοντας ότι ο Κύριος σύντομα θα επέστρεφε στον κόσμο με μεγάλη δύναμη και μεγαλειώδη δόξα για να εδραιώσει το βασίλειο που τους είχε υποσχεθεί.
(1867.4) 171:0.4 Ήταν εκείνο το Κυριακάτικο απόγευμα που η Σαλώμη η μητέρα του Ιάκωβου και του Ιωάννη των γιων του Ζεβεδαίου ήρθε στον Ιησού με τους δύο αποστόλους γιους της και, με τον τρόπο που συνηθίζεται σε μονάρχη της Ανατολής, προσπάθησε να κάνει τον Ιησού να της υποσχεθεί προκαταβολικά αυτά που ήθελε να του ζητήσει. Αλλά ο Κύριος δεν ήθελε να υποσχεθεί¨ αντί γι αυτό, την ρώτησε, «Τι θέλεις να κάνω για σένα;» Τότε η Σαλώμη του απάντησε: «Κύριε, τώρα που πηγαίνεις στην Ιερουσαλήμ να ιδρύσεις το βασίλειο, θα ήθελα να σου ζητήσω προκαταβολικά να μου υποσχεθείς ότι αυτοί οι γιοι μου θα τιμηθούν μαζί σου, ο ένας να καθίσει εκ δεξιών σου, και ο άλλος εξ αριστερών σου στο βασίλειο.»
(1867.5) 171:0.5 Όταν ο Ιησούς άκουσε το αίτημα της Σαλώμης, είπε: «Γυναίκα, δεν ξέρεις τι ζητάς.» Και έπειτα, κοιτώντας κατάματα τους δύο αποστόλους του που ζητούσαν τιμές, είπε: «Επειδή σας γνωρίζω καιρό και σας αγαπώ¨ επειδή έμεινα στο σπίτι της μητέρας σας¨ επειδή ο Ανδρέας σας ανάθεσε να είστε μαζί μου συνέχεια¨ γι αυτό λοιπόν επιτρέπετε στην μητέρα σας να έρθει σε μένα μυστικά, και να κάνει αυτό το ανάρμοστο αίτημα. Αλλά θα σας ρωτήσω: «Είστε ικανοί να πιείτε από το ποτήρι που ετοιμάζομαι να πιω;» Και χωρίς να διστάσει ούτε στιγμή, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης απάντησαν, «Ναι, Κύριε, είμαστε.» Και είπε ο Ιησούς: «Λυπούμαι που δεν γνωρίζετε γιατί πηγαίνουμε στην Ιερουσαλήμ¨ λυπούμαι που δεν καταλαβαίνετε την φύση του βασιλείου μου¨ είμαι απογοητευμένος που φέρατε την μητέρα σας να κάνει αυτό το αίτημα σε μένα¨ αλλά ξέρω ότι μέσα στην καρδιά σας με αγαπάτε¨ γι αυτό και σας δηλώνω ότι θα πιείτε πραγματικά από το πικρό ποτήρι μου και θα μοιραστείτε την ταπείνωσή μου, αλλά το αν θα καθίσετε στα δεξιά μου και στα αριστερά μου, δεν είναι δική μου δουλειά να σας το υποσχεθώ. Τέτοιες τιμές αξίζουν μόνο σε εκείνους που θα πει ο Πατέρας μου.»
(1868.1) 171:0.6 Εκείνη την ώρα κάποιος είπε γι αυτή την κουβέντα στον Πέτρο και τους άλλους αποστόλους, που θύμωσαν πολύ που ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης προσπάθησαν να προτιμηθούν από αυτούς, και πήγαν μυστικά με την μητέρα τους να ζητήσουν κάτι τέτοιο. Όταν άρχισαν να μαλώνουν μεταξύ τους, ο Ιησούς τους κάλεσε όλους μαζί και τους είπε: «Καταλαβαίνετε πολύ καλά πως οι ηγέτες των αλλόθρησκων επιβάλλονται στους υποτελείς τους, και πως εκείνοι που είναι σπουδαίοι ασκούν την εξουσία τους. Αλλά δεν θα είναι έτσι στην βασιλεία των ουρανών. Όποιος είναι σπουδαίος ανάμεσά σας, ας γίνει πρώτα υπηρέτης σας. Αυτός που θέλει να είναι πρώτος στην βασιλεία των ουρανών, ας γίνει πρώτα βοηθός σας. Σας δηλώνω ότι ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να του προσφέρουν, αλλά για να προσφέρει¨ και τώρα πηγαίνω στην Ιερουσαλήμ για να παραδώσω την ζωή μου στο θέλημα του Πατέρα μου και στην υπηρεσία των αδερφών μου.» Όταν οι απόστολοι άκουσαν αυτά τα λόγια αποσύρθηκαν για να προσευχηθούν ο καθένας μόνος του. Εκείνο το απόγευμα, ανταποκρινόμενοι στις προσπάθειες του Πέτρου, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης απολογήθηκαν στους υπόλοιπους δέκα και αποκαταστήθηκαν οι καλές σχέσεις με τους αδερφούς τους.
(1868.2) 171:0.7 Ζητώντας θέσεις στα δεξιά και αριστερά του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, οι γιοι του Ζεβεδαίου δεν είχε περάσει από το μυαλό τους ότι σε λιγότερο από ένα μήνα, ο αγαπημένος τους διδάσκαλος θα ήταν καρφωμένος σε έναν Ρωμαϊκό σταυρό με έναν ετοιμοθάνατο κλέφτη στο ένα πλευρό και έναν άλλο κακοποιό στο άλλο. Και η μητέρα τους, που ήταν παρούσα στην σταύρωση, θυμόταν πολύ καλά την ανόητη χάρη που είχε ζητήσει από τον Ιησού στην Πέλλα για τις τιμές που τόσο ασύνετα ζητούσε για τους αποστόλους γιους της.
(1868.3) 171:1.1 Το μεσημέρι της Δευτέρας, στις 13 Μαρτίου, ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοί του αναχώρησαν οριστικά από την κατασκήνωση της Πέλλας, και ξεκίνησαν για τα νότια για την περιοδεία τους στην νότια Περέα, όπου εργαζόντουσαν οι συνεργάτες του Άμπνερ. Πέρασαν περισσότερο από δύο εβδομάδες συζητώντας με τους εβδομήντα και έπειτα πήγαν κατευθείαν στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα.
(1868.4) 171:1.2 Όταν ο Κύριος έφυγε από την Πέλλα, οι μαθητές που είχαν κατασκηνώσει με τους αποστόλους, περίπου χίλιοι στον αριθμό, τον ακολούθησαν. Περίπου το μισό από αυτή την ομάδα τον άφησαν στο πέρασμα του Ιορδάνη στον δρόμο για την Ιεριχώ όταν έμαθαν ότι αυτός θα πήγαινε προς την Χεσβώνα, και αφού είχε δώσει την ομιλία για «τον Υπολογισμό του Τιμήματος». Συνέχισαν για την Ιερουσαλήμ, ενώ το άλλο μισό τον ακολούθησε για δύο εβδομάδες, και επισκεπτόταν τις πόλεις στην νότια Περέα.
(1868.5) 171:1.3 Γενικά, οι περισσότεροι από τους άμεσους οπαδούς του Ιησού κατάλαβαν ότι η κατασκήνωση στην Πέλλα είχε εγκαταλειφθεί, αλλά πραγματικά νόμισαν ότι αυτό έδειχνε ότι ο Κύριός τους τελικά σκόπευε να πάει στην Ιερουσαλήμ και να διεκδικήσει τον θρόνο του Δαβίδ. Η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του ποτέ δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν καμία άλλη έννοια της βασιλείας των ουρανών¨ ότι και να τους δίδασκε, δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν την Εβραϊκή αντίληψη για το βασίλειο.
(1868.6) 171:1.4 Ενεργώντας σύμφωνα με τις οδηγίες του Αποστόλου Ανδρέα, ο Δαβίδ του Ζεβεδαίου έκλεισε την κατασκήνωση των επισκεπτών στην Πέλλα την Τετάρτη, στις 15 Μαρτίου. Εκείνο το διάστημα περίπου τέσσερις χιλιάδες επισκέπτες κατοικούσαν εκεί, και αυτός ο αριθμός δεν περιλαμβάνει τους περισσότερο από χίλιους ανθρώπους που διέμεναν με τους αποστόλους στον τόπο που ήταν γνωστός σαν κατασκήνωση των διδασκάλων, και οι οποίοι πήγαν νότια με τον Ιησού και τους δώδεκα. Όσο και να μην του άρεσε, ο Δαβίδ πούλησε όλο τον εξοπλισμό σε διάφορους αγοραστές και πήγε με τα χρήματα στην Ιερουσαλήμ, όπου και τα παρέδωσε στον Ιούδα τον Ισκαριώτη.
(1869.1) 171:1.5 Ο Δαβίδ βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ την τραγική εβδομάδα, και έπαιρνε την μητέρα του πίσω μαζί του στην Βηθσαΐδα μετά την σταύρωση. Όσο περίμενε τον Ιησού και τους αποστόλους, ο Δαβίδ σταμάτησε με τον Λάζαρο στην Βηθανία και εκνευρίστηκε πολύ από τον τρόπο που είχαν αρχίσει οι Φαρισαίοι να τον διώκουν και να τον παρενοχλούν μετά την ανάστασή του. Ο Ανδρέας είχε δώσει την εντολή στον Δαβίδ να σταματήσει την υπηρεσία του σαν αγγελιαφόρος¨ και αυτό όλοι το ερμήνευσαν σαν μια ένδειξη της πρώιμης εδραίωσης του βασιλείου στην Ιερουσαλήμ. Ο Δαβίδ βρέθηκε χωρίς δουλειά, και είχε σχεδόν αποφασίσει να αυτοδιοριστεί υπερασπιστής του Λαζάρου όταν πρόσφατα το αντικείμενο του έντονου ενδιαφέροντός του έφυγε βιαστικά για την Φιλαδέλφεια. Έτσι, κάποια στιγμή μετά την ανάσταση και μετά τον θάνατο της μητέρα του, ο Δαβίδ αναχώρησε για την Φιλαδέλφεια, έχοντας πρώτα βοηθήσει την Μάρθα και την Μαρία να διαθέσουν την περιουσία τους, και εκεί, σε συνεργασία με τον Άμπνερ και τον Λάζαρο, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του, σαν οικονομικός επιστάτης σε όλα τα μεγάλα συμφέροντα του Βασιλείου που είχαν το κέντρο τους στην Φιλαδέλφεια όσο ζούσε ο Άμπνερ.
(1869.2) 171:1.6 Μέσα σε μικρό διάστημα μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, η Αντιόχεια έγινε η έδρα του Παυλικού Χριστιανισμού, ενώ η Φιλαδέλφεια παρέμεινε το κέντρο της Αμπνερικής βασιλείας των ουρανών. Από την Αντιόχεια η Παυλική έκδοση της διδασκαλίας του Ιησού και για τον Ιησού εξαπλώθηκε σε όλο τον Δυτικό κόσμο¨ από την Φιλαδέλφεια οι ιεραπόστολοι της Αμπνερικής έκδοσης της βασιλείας των ουρανών εξαπλώθηκαν στην Μεσοποταμία και στην Αραβία όταν αυτοί οι ανένδοτοι αγγελιαφόροι της διδασκαλίας του Ιησού συνετρίβησαν από την ξαφνική άνοδο του Ισλάμ.
(1869.3) 171:2.1 Όταν ο Ιησούς και οι σχεδόν χίλιοι οπαδοί του έφτασαν στο πέρασμα του Ιορδάνη στην Βηθανία που μερικές φορές ονομαζόταν Βηθαδάρα, οι μαθητές του κατάλαβαν ότι δεν πήγαινε κατευθείαν στην Ιερουσαλήμ. Ενώ δεν ήξεραν τι να κάνουν και διαφωνούσαν μεταξύ τους, ο Ιησούς ανέβηκε πάνω σε ένα τεράστιο βράχο και έβγαλε αυτό το λόγο που έγινε γνωστός σαν «Υπολογίζοντας το Τίμημα». Ο Κύριος είπε:
(1869.4) 171:2.2 «Εσείς που θέλετε να με ακολουθήσετε από τώρα και στο εξής, πρέπει να είσαστε πρόθυμοι να πληρώσετε το τίμημα της ειλικρινούς αφοσίωσης στην εκτέλεση του θελήματος του Πατέρα. Αν θέλετε να είστε μαθητές μου, πρέπει να είσαστε πρόθυμοι να απαρνηθείτε πατέρα, μητέρα, γυναίκα, παιδιά, αδερφούς και αδερφές. Αν κάποιοι από σας θέλετε τώρα να είστε μαθητές μου, πρέπει να είστε πρόθυμοι να δώσετε ακόμα και την ζωή σας όπως και ο Υιός του Ανθρώπου πρόκειται να δώσει την ζωή του για την ολοκλήρωση της αποστολής του για την εκτέλεση του θελήματος του Πατέρα στην γη και στην σάρκα.
(1869.5) 171:2.3 «Αν δεν είσαστε πρόθυμοι να πληρώσετε το πλήρες τίμημα, δεν μπορείτε να γίνετε μαθητές μου. Πριν προχωρήσετε, θα έπρεπε ο καθένας σας ξεχωριστά να καθίσει μα υπολογίσει το τίμημα του να είναι μαθητής μου. Ποιος από σας θα ήθελε να αναλάβει να κτίσει έναν παρατηρητήριο στην γη του χωρίς πρώτα να καθίσει να υπολογίσει αν έχει αρκετά χρήματα να το τελειώσει; Αν δεν μπορέσετε να υπολογίσετε, λοιπόν, το κόστος, αφού έχετε θέσει τα θεμέλια, μπορεί να ανακαλύψετε ότι δεν μπορείτε να τελειώσετε αυτό που αρχίσατε, και έτσι όλοι σας οι γείτονες θα σας κοροϊδεύουν, και θα λενε , κοιτάξτε, αυτός ο άνθρωπος άρχισε να κτίζει, αλλά δεν μπορεί να ολοκληρώσει αυτό που άρχισε.» Και πάλι, ποιος βασιλέας, όταν ετοιμάζεται να κάνει πόλεμο με έναν άλλο βασιλέα, δεν κάθεται πρώτα να κουβεντιάσει με τους συμβούλους του για το αν είναι ικανός, με δέκα χιλιάδες άνδρες, να αντιμετωπίσει αυτόν που έρχεται εναντίον του με είκοσι χιλιάδες; Αν ο βασιλέας δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον εχθρό του επειδή είναι απροετοίμαστος, στέλνει μια πρεσβεία σε αυτόν τον άλλο βασιλέα, όταν αυτός βρίσκεται ακόμα μακριά, και ζητά όρους ειρήνης.
(1870.1) 171:2.4 ¨Τώρα λοιπόν, πρέπει ο καθένας σας να καθίσει να υπολογίσει το τίμημα του να είναι μαθητής μου. Από τώρα και στο εξής δεν θα μπορείτε να μας ακολουθείτε, να ακούτε την διδασκαλία και να παρακολουθείτε το έργο¨ θα χρειαστεί να υποστείτε σκληρούς διωγμούς και να γίνετε μάρτυρες αυτού του ευαγγελίου ενώπιον συντριπτικών απογοητεύσεων. Αν δεν είσαστε πρόθυμοι να απαρνηθείτε όλα όσα είσαστε και να αφιερώσετε όλα όσα έχετε, τότε δεν είσαστε άξιοι να είσαστε μαθητές μου. Αν έχετε ήδη κατακτήσει τον εαυτό σας μέσα στην καρδιά σας, τότε δεν χρειάζεται να φοβάστε αυτή την εξωτερική νίκη που θα πρέπει σύντομα να υποστείτε όταν ο Υιός του Ανθρώπου απορριφθεί από τους κύριους ιερείς και τους Σαδδουκαίους και παραδοθεί στα χέρια των χλευαζόντων απίστων.
(1870.2) 171:2.5 «Τώρα πρέπει να εξετάσετε τον εαυτό σας για να βρείτε το κίνητρο που σας κάνει να είστε μαθητές μου. Αν αναζητείτε τιμές και δόξες, αν σας νοιάζουν τα εγκόσμια, είσαστε σαν το αλάτι που έχει χάσει την γεύση του. Και όταν αυτό που αξίζει για την αλμύρα του έχει χάσει την γεύση του, πως θα ξαναβρεί την νοστιμιά του; Ένα τέτοιο καρύκευμα είναι πια άχρηστο¨ του αρμόζει μόνο να πεταχτεί στα σκουπίδια. Τώρα σας προειδοποίησα να γυρίσετε στα σπίτια σας ειρηνικά αν δεν είσαστε πρόθυμοι να πιείτε μαζί μου το πικρό ποτήρι που ετοιμάζεται. Πάλι σας λέγω ότι η βασιλεία μου δεν βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο, αλλά εσείς δεν θέλετε να με πιστέψετε. Αυτός που έχει αυτιά ας ακούσει αυτά που λέγω.»
(1870.3) 171:2.6 Αμέσως αφού είπε αυτά τα λόγια, ο Ιησούς, οδηγώντας τους δώδεκα, ξεκίνησε για την Χεσβώνα, ακολουθούμενος από πεντακόσιους. Μετά από μια σύντομη καθυστέρηση το άλλο μισό του πλήθους πήγε στην Ιερουσαλήμ. Οι απόστολοι του, μαζί με τους ηγετικούς μαθητές του, σκέφτηκαν πολύ αυτά τα λόγια του, αλλά ακόμα επέμεναν στην πεποίθηση ότι, μετά από αυτή την σύντομη περίοδο αντιξοότητας και δοκιμασίας, η βασιλεία σίγουρα θα εδραιωνόταν κατά κάποιο τρόπο σύμφωνα με τις παλιές πολυπόθητες ελπίδες τους.
(1870.4) 171:3.1 Για πάνω από δύο εβδομάδες ο Ιησούς και οι δώδεκα, ακολουθούμενοι από ένα πλήθος πολλών εκατοντάδων μαθητών, ταξίδεψαν στην νότια Περέα, πηγαίνοντας σε όλες τις πόλεις που εργάστηκαν οι εβδομήντα. Πολλοί μη Ιουδαίοι ζούσαν σε αυτή την περιοχή, και αφού λίγοι ήταν αυτοί που θα πήγαιναν στον εορτασμό του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ, οι αγγελιαφόροι της βασιλείας συνέχισαν το έργο τους διδάσκοντας και κηρύσσοντας.
(1870.5) 171:3.2 Ο Ιησούς συνάντησε τον Άμπνερ στην Χεσβώνα, και ο Ανδρέας έδωσε την εντολή να μην διακοπούν οι εργασίες των εβδομήντα για την εορτή του Πάσχα¨ ο Ιησούς συμβούλεψε να συνεχίσουν το έργο τους αδιαφορώντας εντελώς για το τι θα συνέβαινε στην Ιερουσαλήμ. Ακόμα συμβούλεψε τον Άμπνερ να επιτρέψει στο σώμα των γυναικών, όπως επιθυμούσε να πάει στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που ο Άμπνερ είδε τον Ιησού στην σάρκα. Ο αποχαιρετισμός στον Άμπνερ ήταν: «Γιε μου, γνωρίζω ότι θα είσαι πραγματικά στην βασιλεία, και προσεύχομαι ο Πατέρας να σου δίνει σοφία να μπορείς να αγαπάς και να καταλαβαίνεις τα αδέρφια σου.»
(1870.6) 171:3.3 Καθώς ταξίδευαν από πόλη σε πόλη, ένας μεγάλος αριθμός από τους οπαδούς του τον άφησαν για να μεταβούν στην Ιερουσαλήμ έτσι ώστε, όταν ο Ιησούς ξεκίνησε για το Πάσχα, ο αριθμός εκείνων που τον ακολουθούσε μέρα με την ημέρα είχε μειωθεί σε λιγότερο από διακόσιους.
(1871.1) 171:3.4 Οι απόστολοι κατάλαβαν ότι ο Ιησούς πήγαινε στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Γνώριζαν ότι οι Σανχρεντίν είχαν διαδώσει ένα μήνυμα σε όλο το Ισραήλ ότι είχε καταδικαστεί σε θάνατο και ζητούσαν από όλους όσους γνώριζαν που βρίσκεται να πληροφορήσει τους Σανχρεντίν¨ και όμως δεν ταράχτηκαν τόσο όσο είχαν ταραχτεί όταν τους ανακοίνωσε στην Φιλαδέλφεια ότι θα πήγαινε θα πήγαινε στην Βηθανία να δει τον Λάζαρο. Αυτή η αλλαγή διάθεσης από έντονο φόβο σε ανυπομονησία οφειλόταν κυρίως στην ανάσταση του Λαζάρου. Είχαν φτάσει στο συμπέρασμα ότι ο Ιησούς μπορούσε, σε επείγουσες καταστάσεις, να επιβάλλει την θεϊκή του δύναμη και να κατατροπώσει τους αντιπάλους του. Αυτή η ελπίδα, μαζί με την πιο βαθιά και ώριμη πίστη στην πνευματική υπεροχή του Κυρίου τους, εξηγούσε το θάρρος που έδειχναν οι άμεσοι οπαδοί του, που τώρα ετοιμαζόντουσαν να τον ακολουθήσουν στην Ιερουσαλήμ, αψηφώντας την δήλωση των Σανχρεντίν ότι αυτός πρέπει να πεθάνει.
(1871.2) 171:3.5 Η πλειοψηφία των αποστόλων και πολλοί από τους εσωτερικούς μαθητές δεν θεωρούσαν δυνατό να πέθαινε ο Ιησούς¨ αυτοί, πιστεύοντας ότι αυτός ήταν «η ανάσταση και η ζωή», τον θεωρούσαν αθάνατο και ήδη θριαμβευτή πάνω στον θάνατο.
(1871.3) 171:4.1 Την Τετάρτη το βράδυ, στις 29 Μαρτίου, ο Ιησούς και οι οπαδοί του κατασκήνωσαν στην Λιβιάδα στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ, αφού πρώτα τελείωσαν την περιοδεία τους στις πόλεις της νότιας Περέας. Ήταν εκείνη την νύχτα στην Λιβιάδα που ο Σίμωνας ο Ζηλωτής και ο Σίμωνας Πέτρος, συνωμότησαν να παραλάβουν σε εκείνο το μέρος περισσότερα από εκατό σπαθιά, τα έλαβαν και μοίρασαν αυτά τα όπλα σε όλους όσους τα ήθελαν για να τα φορούν κάτω από το μανδύα τους. Ο Σίμωνας Πέτρος φορούσε ακόμα το σπαθί του την νύχτα της προδοσίας του Κυρίου τους στον κήπο.
(1871.4) 171:4.2 Νωρίς την Πέμπτη το πρωί πριν ξυπνήσουν οι άλλοι, ο Ιησούς κάλεσε τον Ανδρέα και είπε: «Ξύπνα τους αδερφούς σου! Έχω κάτι να του πω». Ο Ιησούς γνώριζε για τα σπαθιά και ποιοι από τους αποστόλους του τα είχαν λάβει και τα φορούσαν, αλλά ποτέ δεν τους φανέρωσε ότι γνώριζε κάτι τέτοιο. Όταν ο Ανδρέας ξύπνησε τους συντρόφους του, και μαζεύτηκαν, ο Ιησούς τους είπε: «Παιδιά μου, είσαστε μαζί μου τόσο καιρό, και σας έχω διδάξει πολλά από τα απαραίτητα για αυτόν τον καιρό, αλλά θέλω ακόμα να σας προειδοποιήσω να μην εμπιστεύεστε την αστάθεια της σάρκας ούτε τις αδυναμίες της ανθρώπινης άμυνας προς τις δοκιμασίες και τα βάσανα που έχει μπροστά του. Σας κάλεσα εδώ χωριστά μόνους σας και για άλλη μια φορά θα σας πω ξεκάθαρα ότι θα πάμε στην Ιερουσαλήμ, όπου γνωρίζετε ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει ήδη καταδικαστεί σε θάνατο. Και πάλι σας λέγω ότι ο υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί στα χέρια των αρχιερέων και των θρησκευτικών ηγετών¨ ότι θα καταδικαστεί και θα δοθεί στα χέρια των αλλοθρήσκων. Και έτσι θα χλευάζουν τον Υιό του Ανθρώπου, ακόμα και θα τον φτύνουν και θα τον μαστιγώνουν, και θα τον θανατώσουν. Και όταν σκοτώσουν τον Υιό του Ανθρώπου, μην τρομάξετε γιατί την τρίτη μέρα θα σηκωθεί . Προσέξτε τους εαυτούς σας και να θυμάστε ότι σας έχω προειδοποιήσει.»
(1871.5) 171:4.3 Και πάλι οι απόστολοι τα είχαν χαμένα, και έμειναν άφωνοι¨ αλλά δεν μπόρεσαν να πάρουν στην κυριολεξία τα λόγια του¨ δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι ο Κύριος εννοούσε όλα όσα έλεγε. Ήταν τόσο τυφλωμένοι από την επίμονη πίστη τους σε αυτό το επίγειο βασίλειο, με την έδρα στην Ιερουσαλήμ, που απλά δεν μπορούσαν-- δεν ήθελαν—να αφήσουν τους εαυτούς τους να δεχτούν τα λόγια του Ιησού στην κυριολεξία. Όλη την ημέρα ζύγιζαν και υπολόγιζαν τι θα μπορούσε να εννοεί ο Κύριος με αυτές τις παράξενες εξαγγελίες του. Αλλά κανένας τους δεν τόλμησε να του κάνει καμιά ερώτηση γι αυτές τις δηλώσεις. Μέχρι μετά τον θάνατό του αυτοί οι μπερδεμένοι απόστολοι δεν μπόρεσαν να ξυπνήσουν και να συνειδητοποιήσουν ότι ο Κύριος τους τα είχε πει όλα αυτά ξεκάθαρα και απλά λίγο, περιμένοντας την σταύρωση του.
(1872.1) 171:4.4 Ήταν εδώ στην Λιβιάδα, αμέσως μετά το πρωινό γεύμα, που κάποιοι φιλικοί Φαρισαίοι ήρθαν στον Ιησού και του είπαν: «Φύγε γρήγορα από αυτά τα μέρη, γιατί ο Ηρώδης, όπως έκανε και με τον Ιωάννη, έτσι και τώρα θέλει να σκοτώσει εσένα. Έχουμε έρθει να σε προειδοποιήσουμε ώστε να μπορέσεις να διαφύγεις.»
(1872.2) 171:4.5 Και αυτό ήταν εν μέρει αλήθεια. Η ανάσταση του Λαζάρου ξάφνιασε και τρόμαξε τον Ηρώδη, και γνωρίζοντας ότι οι Σανχεντρίν είχαν τολμήσει να καταδικάσουν σε θάνατο τον Ιησού, ακόμα και πριν γίνει δίκη, ο Ηρώδης αποφάσισε να σκοτώσει τον Ιησού ή να τον απομακρύνει απ την επικράτειά του. Στην πραγματικότητα επιθυμούσε να κάνει το δεύτερο αφού τον φοβόταν τόσο πολύ που έλπιζε ότι δεν θα ήταν αναγκασμένος να τον εκτελέσει.
(1872.3) 171:4.6 Όταν ο Ιησούς άκουσε τι είχαν να πουν οι Φαρισαίοι, απάντησε: «Γνωρίζω καλά για τον Ηρώδη και τον φόβο του για το ευαγγέλιο της βασιλείας. Αλλά μην κάνετε λάθος, θα προτιμούσε χίλιες φορές περισσότερο ο Υιός του Ανθρώπου να πάει στην Ιερουσαλήμ να βασανιστεί και να θανατωθεί στα χέρια των αρχιερέων¨ δεν ανυπομονεί, αφού ήδη έχει λερώσει τα χέρια του με το αίμα του Ιωάννη του Βαπτιστή, να γίνει υπεύθυνος και για τον θάνατο του Υιού του Ανθρώπου. Τώρα πηγαίνετε και να πείτε ότι ο Υιός του Ανθρώπου κηρύσσει στην Περέα σήμερα, αύριο θα πάει στην Ιουδαία, και μετά από μερικές μέρες, η αποστολή του στην γη θα έχει ολοκληρωθεί και θα είναι έτοιμος να ανέλθει στον Πατέρα.»
(1872.4) 171:4.7 Μετά ο Ιησούς στράφηκε προς τους αποστόλους του, και είπε: «Από τα παλιά χρόνια οι προφήτες χανόντουσαν στην Ιερουσαλήμ, και είναι αρμόζον ο Υιός του Ανθρώπου να πάει στην πόλη του οίκου του Πατέρα και να προσφερθεί σαν τίμημα για την ανθρώπινη μισαλλοδοξία και σαν αποτέλεσμα των θρησκευτικών προκαταλήψεων και την πνευματικής τυφλότητας. Ω Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, που σκοτώνεις τους προφήτες και λιθοβολείς τους δασκάλους της αλήθειας! Πόσο συχνά θέλησα να μαζέψω τα παιδιά σου όπως η κότα μαζεύει τα παιδιά της κάτω από τις φτερούγες της, αλλά εσύ δεν θέλησες να με αφήσεις να το κάνω! Πρόσεχε, το σπίτι σου θα ερημωθεί! Και πολλές φορές θα θελήσεις να με δεις, αλλά δεν θα μπορείς. Θα με αναζητάς τότε, αλλά δεν θα με βρίσκεις.» Και όταν μίλησε, γύρισε σε αυτούς που ήταν γύρω του και είπε: «Παρόλα αυτά, ας πάμε στην Ιερουσαλήμ να παρακολουθήσουμε το Πάσχα και να πράξουμε το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό.»
(1872.5) 171:4.8 Οι πιστοί που ακολούθησαν εκείνη την ημέρα τον Ιησού στην Ιεριχώ, ήταν μπερδεμένοι και απορημένοι. Οι απόστολοι μπόρεσαν να διακρίνουν μόνο κάποια νότα τελικού θριάμβου στις δηλώσεις του Ιησού που αφορούσαν την βασιλεία¨ απλά δεν μπορούσαν να βρουν την προθυμία να αντιληφθούν τις προειδοποιήσεις για την επικείμενη αποτυχία. Όταν ο Ιησούς είπε ότι «θα σηκωθεί την τρίτη μέρα», αυτοί πιάστηκαν από αυτή την δήλωση για να ερμηνεύσουν τον βέβαιο θρίαμβο της βασιλείας που θα ακολουθούσε αμέσως μετά τις πρώτες δυσάρεστες αψιμαχίες με τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες. Η «τρίτη μέρα» ήταν μια κοινή Ιουδαϊκή έκφραση που σήμαινε «σύντομα» ή «αμέσως μετά». Όταν λοιπόν ο Ιησούς μίλησε για «σηκωμό – άνοδο», αυτοί νόμισαν ότι αναφερόταν στην «άνοδο της βασιλείας.»
(1872.6) 171:4.9 Ο Ιησούς είχε γίνει αποδεκτός από αυτούς τους πιστούς σαν Μεσσίας, και οι Εβραίοι δεν γνώριζαν τίποτα ή ελάχιστα για έναν Μεσσία που θα υπέφερε. Δεν καταλάβαιναν ότι ο Ιησούς θα πετύχαινε πολλά πράγματα με τον θάνατό του που ποτέ δεν θα μπορούσε να πετύχει με την ζωή του. Αν και ήταν η ανάσταση του Λαζάρου που έδωσε τα κότσια στους αποστόλους να μπουν στην Ιερουσαλήμ, αλλά ήταν η μνήμη της μεταμόρφωσης που στήριζε τον Κύριο σε αυτή την δύσκολη περίοδο της Προσφοράς του στην Ουράντια.
(1873.1) 171:5.1 Αργά το απόγευμα της Πέμπτης, στις 30 Μαρτίου, ο Ιησούς και οι απόστολοί του, στην κεφαλή της πομπής περίπου διακοσίων οπαδών, πλησίασαν στα τείχη της Ιεριχούς. Όταν πλησίασαν στην πύλη της πόλης, συνάντησαν ένα πλήθος από ζητιάνους, ανάμεσά τους και κάποιος Βαρτιμαίος, ένας ηλικιωμένος άνθρωπος ου είχε χάσει το φως του από τα νιάτα του. Αυτός ο τυφλός ζητιάνος είχε ακούσει πολλά για τον Ιησού και γνώριζε τα πάντα για την θεραπεία του τυφλού Ιωσία στην Ιερουσαλήμ. Δεν γνώριζε για την τελευταία επίσκεψη του Ιησού στην Ιεριχώ μέχρι που αυτός είχε πάει στην Βηθανία. Ο Βαρτιμαίος αποφάσισε να μην άφηνε ξανά τον Ιησού να επισκεφθεί χωρίς να του κάνει έκκληση να του επαναφέρει το φως του.
(1873.2) 171:5.2 Τα νέα για την προσέγγιση του Ιησού είχαν διαδοθεί σε όλη την Ιεριχώ, και εκατοντάδες κάτοικοι συνωστίστηκαν για να τον συναντήσουν. Όταν αυτό το μεγάλο πλήθος γύρισε και συνόδεψε τον Κύριο μέσα στην πόλη, ο Βαρτιμαίος, ακούγοντας τα βήματα του πλήθους, κατάλαβε ότι κάτι ασυνήθιστο συνέβαινε. Και ένας από τους ζητιάνους είπε, «Περνά ο Ιησούς από την Ναζαρέτ». Όταν ο Βαρτιμαίος άκουσε ότι ο Ιησούς βρισκόταν κοντά, άρχισε να φωνάζει δυνατά με όλη την δύναμη της φωνής του, «Ιησού, Ιησού, ελέησέ με!» Και καθώς συνέχισε να φωνάζει όλο και πιο δυνατά, κάποιος από εκείνους που βρισκόντουσαν κοντά στον Ιησού πήγε και τον επέπληξε, και του ζήτησε να είναι ήσυχος¨ αλλά δεν κατάφερε τίποτα¨ αυτός συνέχισε να φωνάζει όλο και πιο δυνατά.
(1873.3) 171:5.3 Όταν ο Ιησούς άκουσε τις φωνές του τυφλού ανθρώπου, σταμάτησε. Και όταν τον είδε, είπε στους φίλους του, «Φέρτε μου εκείνον τον άνθρωπο». Και τότε αυτοί πήγαν στον Βαρτιμαίο και του είπαν: «Σου φέρνομε καλά νέα¨ έλα μαζί μας, γιατί ο Κύριος σε καλεί.» Όταν ο Βαρτιμαίος άκουσε αυτά τα λόγια, πέταξε τον μανδύα του, και όρμησε στην μέση του δρόμου, ενώ εκείνοι που βρισκόντουσαν κοντά τον οδήγησαν στον Ιησού. Και ο Ιησούς απευθυνόμενος στον Βαρτιμαίο, είπε: «Τι θέλεις να κάνω για σένα;» Τότε ο τυφλός απάντησε, «Θα ήθελα να ξαναβρώ το φως μου.» Και όταν ο Ιησούς άκουσε το αίτημά του και είδε την πίστη του, είπε: «Θα έχεις το φως σου¨ πήγαινε στον δρόμο σου¨ η πίστη σου σε θεράπευσε.» Και αμέσως βρήκε το φως του, και παράμεινε κοντά στον Ιησού, δοξάζοντας το Θεό, μέχρι την επόμενη μέρα που ο Κύριος ξεκίνησε για την Ιερουσαλήμ και τότε αυτός πήγαινε μπροστά από το πλήθος δηλώνοντας σε όλους πως είχε ξαναβρεί το φως του στην Ιεριχώ.
(1873.4) 171:6.1 Όταν η πομπή του Κυρίου εισήλθε στην Ιεριχώ, πλησίαζε σούρουπο, και θέλησε να περάσει εκεί την νύχτα. Όταν ο Ιησούς περνούσε έξω από το τελωνείο, ο Ζακχαίος ο αρχιτελώνης, ή συλλέκτης φόρων, έτυχε να βρίσκεται εκεί, και θέλησε πολύ να δει τον Ιησού. Ο αρχιτελώνης ήταν πολύ πλούσιος και είχε ακούσει πολλά για τον προφήτη από την Γαλιλαία. Είχε αποφασίσει να δει τι άνθρωπος ήταν ο Ιησούς την επόμενη φορά που θα τύχαινε να επισκεφτεί την Ιεριχώ¨ έτσι, ο Ζακχαίος προσπάθησε να περάσει μέσα από το πλήθος, αλλά ήταν πολύ μεγάλο, και όντας κοντός, δεν μπορούσε να δει πάνω από τα κεφάλια. Και έτσι ο αρχιτελώνης ακολούθησε μαζί με το πλήθος μέχρι που έφτασε στο κέντρο της πόλης όχι μακριά από το σπίτι του. Όταν είδε ότι δεν θα μπορούσε να περάσει μέσα από το πλήθος, και νομίζοντας ότι ο Ιησούς θα περνούσε από την πόλη χωρίς να σταματήσει, έτρεξε μπροστά και σκαρφάλωσε σε μια συκομουριά της οποίας τα μακριά κλαδιά απλωνόντουσαν πάνω από τον δρόμο. Ήξερε ότι με αυτό τον τρόπο θα είχε καλή θέα του Κυρίου καθώς θα περνούσε. Και δεν απογοητεύτηκε, γιατί, την ώρα που περνούσε ο Ιησούς, σταμάτησε και, κοιτάζοντας πάνω είπε στον Ζακχαίο: «Κάνε γρήγορα Ζακχαίο, κατέβα, γιατί απόψε θα μείνω στο σπίτι σου.» Και όταν ο Ζακχαίος άκουσε αυτά τα παράξενα λόγια, σχεδόν κόντεψε να πέσει από το δέντρο από την βιασύνη του να κατέβει, και πηγαίνοντας στον Ιησού, εξέφρασε την μεγάλη χαρά του που ο Κύριος θέλησε να σταματήσει στο σπίτι του.
(1874.1) 171:6.2 Πήγαν αμέσως στο σπίτι του Ζακχαίου, και εκείνοι που έμεναν στην Ιεριχώ εξεπλάγησαν που ο Ιησούς συγκατατέθηκε να μείνει του αρχιτελώνη. Ακόμα και όταν ο Ιησούς και οι απόστολοί του βρισκόντουσαν έξω από την πόρτα του σπιτιού του Ζακχαίου, ένας από τους Φαρισαίους της Ιεριχούς, που στεκόταν εκεί κοντά, είπε: «Βλέπετε πως αυτός ο άνθρωπος πήγε να μείνει με έναν αμαρτωλό, έναν αποστάτη γιο του Αβραάμ που καταχράται και ληστεύει τους δικούς του ανθρώπους.» Και όταν ο Ιησούς άκουσε αυτά κοίταξε τον Ζακχαίο και χαμογέλασε. Και τότε ο Ζακχαίος ανέβηκε σε ένα σκαμνί και είπε: «Άνθρωποι της Ιεριχούς, ακούστε με! Μπορεί να είμαι τελώνης και αμαρτωλός, αλλά ο μεγάλος Δάσκαλος ήρθε να μείνει στο σπίτι μου¨ και πριν μπει μέσα, σας λέγω ότι πρόκειται να δωρίσω το μισό της περιουσίας μου στους φτωχούς, και αρχίζοντας από αύριο, αν έχω αποσπάσει κάτι άδικα από οποιονδήποτε, θα το ξεπληρώσω τετραπλό. Πρόκειται να αναζητήσω την σωτηρία με όλη μου την καρδιά και να μάθω να πράττω το δίκαιο μπροστά στον Θεό.»
(1874.2) 171:6.3 Όταν ο Ζακχαίος σταμάτησε να μιλά, ο Ιησούς είπε: «Σήμερα η σωτηρία έφτασε σε αυτό το σπίτι, και έχεις γίνει πραγματικά γιος του Αβραάμ.» Και γυρίζοντας προς το πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο γύρω του, ο Ιησούς είπε: «Και να μην απορείτε με αυτά που λεω, ούτε να προσβάλλεστε από αυτά που κάνω, γιατί σας έχω πει πολλές φορές ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει έρθει για να προσπαθήσει να σώσει αυτούς που θεωρούνται χαμένοι.»
(1874.3) 171:6.4 Έμειναν με τον Ζακχαίο εκείνη την νύχτα. Το πρωί σηκώθηκαν και ακολούθησαν την «τον δρόμο των ληστών» προς την Βηθανία πηγαίνοντας για το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ.
(1874.4) 171:7.1 Ο Ιησούς σκορπούσε καλή διάθεση όπου και να πήγαινε. Ήταν γεμάτος χάρη και αλήθεια. Οι συνεργάτες του ποτέ δεν έπαψαν να θαυμάζουν και να απορούν με τα ευγενικά λόγια που έβγαιναν από το στόμα του. Την χάρη και την κομψότητα μπορείς να την καλλιεργήσεις, αλλά η καλοσύνη είναι το άρωμα της φιλικότητας που απορρέει από μια ψυχή διαποτισμένη από αγάπη.
(1874.5) 171:7.2 Η καλοσύνη πάντα προκαλεί τον σεβασμό, αλλά όταν δεν διαθέτει χάρη και κομψότητα, πολύ συχνά απωθεί την στοργή. Η καλοσύνη είναι συμπαντικά ελκυστική μόνο όταν είναι κομψή. Η καλοσύνη είναι αποτελεσματική μόνο όταν είναι ελκυστική.
(1874.6) 171:7.3 Ο Ιησούς καταλάβαινε αληθινά τους ανθρώπους¨ γι αυτό μπορούσε να εκδηλώνει γνήσια συμπάθεια και να δείχνει πραγματική συμπόνια. Αλλά σπάνια έδειχνε οίκτο. Ενώ η συμπόνια του ήταν χωρίς όρια, η συμπάθειά του ήταν πρακτική, προσωπική, και εποικοδομητική. Η οικειότητά του ποτέ δεν ανεχόταν την μεμψιμοιρία και μπορούσε να βοηθά τις λυπημένες ψυχές χωρίς να αυξάνει την αυτολύπησή τους.
(1874.7) 171:7.4 Ο Ιησούς μπορούσε να βοηθά τους ανθρώπους τόσο πολύ επειδή τους αγαπούσε τόσο ειλικρινά. Αληθινά αγαπούσε κάθε άνδρα, κάθε γυναίκα, και κάθε παιδί. Μπορούσε να είναι τόσο πραγματικός φίλος χάρη στην σημαντική του διορατικότητα—γνώριζε τόσο καλά τι υπήρχε στο μυαλό και στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Ήταν ένας σοβαρός , βαθύς παρατηρητής, με πολύ ενδιαφέρον. Ήταν ειδικός στο να καταλαβαίνει τις ανθρώπινες ανάγκες, πανέξυπνος στο να αντιλαμβάνεται τις ανθρώπινες επιθυμίες.
(1874.8) 171:7.5 Ο Ιησούς ποτέ δεν βιαζόταν. Είχε χρόνο να εμψυχώνει τους συνανθρώπους του «όταν περνούσε». Και πάντα έκανε τους φίλους του να αισθάνονται άνετα. Ήταν καλός ακροατής. Ποτέ δεν καταπιάστηκε με την λεπτολόγο ανάκριση των ψυχών των συνεργατών του. Όταν ενθάρρυνε τα πεινασμένα μυαλά και βοηθούσε τις διψασμένες ψυχές, οι αποδέκτες του ελέους του δεν αισθανόντουσαν τόσο ότι εξομολογιόντουσαν σε αυτόν όσο ότι συζητούσαν μαζί του. Του είχαν απεριόριστη εμπιστοσύνη γιατί έβλεπαν ότι αυτός είχε τόσο μεγάλη πίστη σε αυτούς.
(1875.1) 171:7.6 Ποτέ δεν έδειξε περιέργεια για τους ανθρώπους, και ποτέ δεν εκδήλωσε την επιθυμία να κατευθύνει, να διοικεί, ή να ελέγχει. Ενέπνεε μεγάλη αυτοπεποίθηση και θάρρος σε όλους όσους σχετιζόντουσαν μαζί του. Όταν χαμογελούσε σε κάποιον, αυτός ο θνητός αποκτούσε αυξημένη ικανότητα να λύνει τα πολλαπλά προβλήματά του.
(1875.2) 171:7.7 Ο Ιησούς τους αγαπούσε τόσο πολύ και με τόση σοφία ώστε ποτέ δεν δίστασε να είναι αυστηρός μαζί τους όταν απαιτούσε η περίσταση τέτοια πειθαρχία. Πολύ συχνά βοηθούσε κάποιον με το να ζητήσει εκείνος την βοήθειά του . Με αυτόν τον τρόπο τραβούσε την προσοχή στα καλύτερα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης.
(1875.3) 171:7.8 Ο Κύριος μπορούσε να διακρίνει την σωτήρια πίστη στην άξεστη πρόληψη της γυναίκας που αναζήτησε την θεραπεία αγγίζοντας την άκρη του μανδύα του. Ήταν πάντα έτοιμος και πρόθυμος να σταματήσει μια ομιλία ή να καθυστερήσει ένα ολόκληρο πλήθος για να προσφέρει στις ανάγκες ενός και μόνου προσώπου, ακόμα και ενός μικρού παιδιού. Σπουδαία πράγματα συνέβαιναν όχι μόνο επειδή οι άνθρωποι πίστευαν στον Ιησού, αλλά και γιατί ο Ιησούς πίστευε τόσο στους ανθρώπους.
(1875.4) 171:7.9 Τα περισσότερα από πραγματικά σπουδαία πράγματα που είπε ο Ιησούς ή έκανε φαινόντουσαν ότι συνέβαιναν ανεπιτήδευτα, μέσα στην καθημερινότητά του, «όταν περνούσε». Στην προσφορά του Ιησού στην γη, υπήρχαν ελάχιστα στοιχεία επαγγελματισμού, προσεχτικού σχεδιασμού, ή προσχεδιασμού. Χάριζε υγεία και σκορπούσε ευτυχία με φυσικότητα και χάρη όπως περνούσε από την ζωή. Ήταν στην κυριολεξία αλήθεια, «Περνούσε και έκανε καλό.»
(1875.5) 171:7.10 Και αρμόζει και στους οπαδούς του Κυρίου σε όλες τις εποχές να μάθουν να προσφέρουν «όταν περνούν»—να κάνουν το καλό με αυταπάρνηση όπως κάνουν τις καθημερινές τους δουλειές.
(1875.6) 171:8.1 Δεν ξεκίνησαν από την Ιεριχώ πριν το μεσημέρι αφού κάθισαν μέχρι αργά την προηγούμενη νύχτα όσο ο Ιησούς δίδασκε τον Ζακχαίο και την οικογένειά του το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών. Περίπου στα μισά του ανηφορικού δρόμου προς την Βηθανία η συντροφιά σταμάτησε για μεσημεριανό ενώ το πλήθος συνέχισε για την Ιερουσαλήμ, χωρίς να ξέρουν ότι ο Ιησούς και οι απόστολοί του θα έμεναν εκείνη την νύχτα στο Όρος των Ελαιών.
(1875.7) 171:8.2 Η παραβολή για τις λίρες, αντίθετα με την παραβολή για τα ταλέντα, που απευθυνόταν σε όλους τους μαθητές τους, απευθυνόταν αποκλειστικά στους αποστόλους του και βασιζόταν κυρίως στην εμπειρία του Αρχέλαου και στην μάταιη προσπάθειά του να κερδίσει την ηγεμονία του Βασιλείου της Ιουδαίας. Αυτή είναι μια από τις λίγες παραβολές του Κυρίου που βασιζόταν σε πραγματικούς ιστορικούς χαρακτήρες. Και δεν ήταν παράξενο που έφεραν στο μυαλό τους τον Αρχέλαο αφού το σπίτι του Ζακχαίου στην Ιεριχώ ήταν πολύ κοντά στο φανταχτερό παλάτι του Αρχέλαου, και το υδραγωγείο του βρισκόταν κατά μήκος του δρόμου τον οποίο ακολούθησαν όταν έφυγαν από την Ιεριχώ.
(1875.8) 171:8.3 Είπε ο Ιησούς: «Νομίζετε ότι ο Υιός του Ανθρώπου πηγαίνει στην Ιερουσαλήμ για να παραλάβει ένα Βασίλειο, αλλά σας δηλώνω ότι είστε καταδικασμένοι να απογοητευτείτε. Δεν θυμόσαστε κάποιον πρίγκιπα που πήγε σε μια μακρινή χώρα για να καταλάβει ένα βασίλειο, αλλά πριν ακόμα μπορέσει να επιστρέψει, οι πολίτες της επαρχίας του, που στις καρδιές τους τον είχαν ήδη απορρίψει, έστειλαν πρεσβευτές, και έλεγαν, «Δεν θέλουμε αυτός ο άνθρωπος να μας κυβερνά»; Όπως είχαν απορρίψει αυτό τον βασιλιά στην εγκόσμια εξουσία, έτσι και ο Υιός του Ανθρώπου πρόκειται να απορριφθεί στην πνευματική ηγεμονία. Ξανά σας δηλώνω ότι το βασίλειό μου δεν βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο¨ αλλά αν ο Υιός του Ανθρώπου είχε αποκτήσει την πνευματική ηγεμονία των ανθρώπων του, θα είχε δεχτεί ένα τέτοιο Βασίλειο ανθρώπινων ψυχών και θα είχε βασιλεύσει σε αυτό το βασίλειο από ανθρώπινες καρδιές. Αν και απορρίπτουν την πνευματική μου ηγεμονία, θα επιστρέψω πάλι να παραλάβω από άλλους ένα τέτοιο βασίλειο πνεύματος σαν αυτό που τώρα μου αρνούνται. Τώρα θα δείτε ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα απορριφθεί, αλλά σαν μια άλλη εποχή αυτό που τώρα απορρίπτουν τα παιδιά του Αβραάμ θα γίνει αποδεκτό και θα εξυψωθεί.
(1876.1) 171:8.4 «Και τώρα, σαν τον αποδιωγμένο ευγενή αυτής της παραβολής, θα ήθελα να καλέσω ενώπιόν μου τους δώδεκα υπηρέτες μου, τους ειδικούς βοηθούς μου, και δίνοντάς σε κάθε έναν σας το ποσό της μιας λίρας, θα ήθελα να συμβουλέψω τον καθένα σας να δώσει μεγάλη προσοχή στις οδηγίες μου και να διαθέσει με σύνεση αυτό το ποσό που σας εμπιστεύομαι όσο βρίσκομαι μακριά ώστε να δικαιώσετε την θέση σας όταν επιστρέψω, και σας ζητήσω λογαριασμό.
(1876.2) 171:8.5 «Και αν ακόμα αυτός ο αποδιωγμένος Υιός δεν γυρίσει, ένας άλλος Υιός θα σταλεί να παραλάβει αυτό το βασίλειο, και αυτός ο Υιός θα σας καλέσει τότε όλους εσάς για να δεχτεί την αναφορά σας για τις υπηρεσίες σας και να χαρεί από τα κέρδη σας.
(1876.3) 171:8.6 «Και όταν αυτοί οι βοηθοί τελικά κλήθηκαν για έναν απολογισμό, ο πρώτος προχώρησε μπροστά λέγοντας, «Κύριε, με την λίρα σου έκανα άλλες δέκα.» Και ο αφέντης του είπε: «Μπράβο, είσαι καλός υπηρέτης¨ και εφόσον αποδείχτηκες πιστός και συνεπής σε αυτό το ζήτημα, θα σου δώσω την εξουσία σε δέκα πόλεις.» Και ο δεύτερος ήρθε, και είπε: «Με την λίρα που μου άφησες, Κύριε, έκανα πέντε λίρες.» Τότε ανάλογα με αυτό, θα σε κάνω ηγεμόνα πέντε πόλεων.» Και το ίδιο γινόταν με όλους τους υπηρέτες μέχρι που έφτασε και ο τελευταίος να κάνει τον απολογισμό του: «Κύριε, ορίστε η λίρα σου, την οποία φύλαξα με ασφάλεια διπλωμένη με αυτή την πετσέτα. Και αυτό το έκανα επειδή σε φοβόμουν¨ πίστεψα ότι ήσουν παράλογος, να θέλεις να σηκώσεις εκεί που δεν κατάθεσες, και να θερίσεις εκεί που δεν έσπειρες.» Τότε είπε ο κύριός του είπε: «Αμελή και άπιστε υπηρέτη, θα σε κρίνω από τα λόγια σου. Ήξερες ότι θερίζω εκεί που φαινομενικά δεν έχω σπείρει¨ έτσι ήξερες ότι θα σου ζητήσω αυτό τον απολογισμό. Αφού το ήξερες αυτό, έπρεπε τουλάχιστον να έχεις δώσει τα ρήγματα μου στην τράπεζα ώστε με τον ερχομό μου να έπαιρνα τουλάχιστον τον κατάλληλο τόκο.»
(1876.4) 171:8.7 «Και έπειτα αυτός ο ηγεμόνας είπε σε όσους στεκόντουσαν εκεί: «Πάρτε τα χρήματα από αυτόν τον οκνό υπηρέτη και δώστε τα σε εκείνον που έχει δέκα λίρες.» Και όταν υπενθύμισαν στον αφέντη ‘ότι αυτός ήδη έχει δέκα λίρες, αυτός είπε: «Σε όσους έχουν θα δοθούν ακόμα περισσότερα, αλλά σε αυτόν που δεν έχει, θα του αφαιρεθούν ακόμα και τα ελάχιστα που έχει.»
(1876.5) 171:8.8 Και τότε οι απόστολοι προσπάθησαν να γνωρίσουν την διαφορά ανάμεσα σε αυτή την παραβολή και στην άλλη για τα ταλέντα, αλλά ο Ιησούς έλεγε μόνο σε απάντηση των πολλών τους ερωτήσεων: «Σκεφτείτε καλά αυτά τα λόγια μέσα στην καρδιά σας ενώ ο καθένας θα ανακαλύπτει την αληθινή τους σημασία.»
(1876.6) 171:8.9 Ήταν ο Ναθαναήλ που δίδασκε πολύ καλά την σημασία αυτών των δύο παραβολών τα μεταγενέστερα χρόνια, συνοψίζοντας τα διδάγματά τους σε αυτά τα συμπεράσματα:
(1876.7) 171:8.10 1.Η ικανότητα είναι το πραχτικό μέτρο των δυνατοτήτων που δίνονται στην ζωή. Ποτέ δεν θα σας ζητηθούν ευθύνες για την επίτευξη πραγμάτων που είναι πέρα από τις ικανότητές σας .
(1876.8) 171:8.11 2. Η πίστη είναι το αλάνθαστο μέτρο της ανθρώπινης αξιοπιστίας. Αυτός που είναι πιστός στα μικρά πράγματα είναι επίσης πιθανός ότι θα δείξει πίστη σε ότι είναι συνεπές με τα χαρίσματά του.
(1876.9) 171:8.12 3. Ο Κύριος δίνει μικρότερη αμοιβή για την μικρότερη πίστη όταν υπάρχουν οι ίδιες δυνατότητες.
(1877.1) 171:8.13 4. Δίνει ίση αμοιβή για την όμοια πίστη όταν υπάρχουν μικρότερες δυνατότητες.
(1877.2) 171:8.14 Όταν είχαν τελειώσει το γεύμα τους, και αφού το πλήθος που ακολουθούσε είχε πάει προς την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς, που στεκόταν εκεί μπροστά στους αποστόλους του κάτω από την σκιά ενός βράχου στην άκρη του δρόμου, με εύθυμη αξιοπρέπεια και με κομψό μεγαλείο έδειξε με το δάχτυλό του προς τα δυτικά, και είπε: «Ελάτε, αδερφοί μου, πάμε στην Ιερουσαλήμ, για να δεχτούμε ότι μας περιμένει¨ έτσι θα εκπληρώσουμε το θέλημα του ουράνιου Πατέρα σε όλα τα πράγματα.»
(1877.3) 171:8.15 Και έτσι ο Ιησούς και οι απόστολοί του έκαναν αυτό, το τελευταίο ταξίδι του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ με την μορφή θνητού ανθρώπου.
(1878.1) 172:0.1 Ο Ιησούς και οι απόστολοί του έφτασαν στην Βηθανία, λίγο μετά τις τέσσερις την Παρασκευή το απόγευμα, στις 31 Μαρτίου, το 30 μ.Χ. . Ο Λάζαρος, οι αδερφές του, και οι φίλοι τους περίμεναν¨ και εφόσον τόσοι άνθρωποι ερχόντουσαν κάθε μέρα με τον Λάζαρο για την ανάστασή του, ο Ιησούς πληροφορήθηκε ότι είχε κανονιστεί να μείνει με έναν πιστό γείτονα, κάποιον Σίμωνα, τον ηγετικό κάτοικο του μικρού χωριού μετά τον θάνατο του πατέρα του Λαζάρου.
(1878.2) 172:0.2 Εκείνο το βράδυ, ο Ιησούς δέχτηκε πολλούς επισκέπτες, και οι κοινοί άνθρωποι της Βηθανίας και της Βηθφαγής έκαναν ότι μπορούσαν για να τον κάνουν να αισθάνεται ευπρόσδεκτος. Αν και πολλοί νόμιζαν ότι ο Ιησούς πήγαινε τώρα στην Ιερουσαλήμ, περιφρονώντας την καταδίκη του σε θάνατο από τους Σανχρεντίν, για να ανακηρυχθεί βασιλέας των Ιουδαίων, η οικογένεια της Βηθανίας—ο Λάζαρος, η Μάρθα, και η Μαρία—συνειδητοποίησαν περισσότερο ότι ο Κύριος δεν ήταν τέτοιου είδους βασιλιάς¨ προαισθανόντουσαν αμυδρά ότι αυτή μπορεί να ήταν η τελευταία του επίσκεψη στην Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ.
(1878.3) 172:0.3 Οι αρχιερείς πληροφορήθηκαν ότι ο Ιησούς βρισκόταν στην Βηθανία, αλλά θεώρησαν καλύτερο να μην επιχειρήσουν να τον συλλάβουν ανάμεσα στους φίλους του¨ αποφάσισαν να περιμένουν να έρθει στην Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς τα γνώριζε όλα αυτά, αλλά είχε μια μεγαλειώδη ηρεμία¨ οι φίλοι του ποτέ δεν τον είχαν δει τόσο ατάραχο και πρόσχαρο¨ ακόμα και οι απόστολοί του τα είχαν χαμένα που δεν τον ένοιαζε καθόλου που οι Σανχρεντίν είχαν ζητήσει από όλο τον Εβραϊκό κόσμο να τον παραδώσει στα χέρια τους. Όταν κοιμόταν ο Κύριος εκείνη την νύχτα, οι απόστολοι τον φύλαγαν ανά δύο, και πολλοί από αυτούς ήταν ζωσμένοι με τα σπαθιά τους. Νωρίς το επόμενο πρωί ξύπνησαν από τους εκατοντάδες προσκυνητών που βγήκαν από την Ιερουσαλήμ, παρότι ήταν Σάββατο, να δουν τον Ιησού και τον Λάζαρο, τον οποίον είχε αναστήσει από τους νεκρούς.
(1878.4) 172:1.1 Οι προσκυνητές έξω από την Ιουδαία, αλλά και οι Ιουδαϊκές αρχές, όλοι ρωτούσαν: «Τι νομίζετε; θα έρθει ο Ιησούς στην γιορτή;» Έτσι λοιπόν, όταν οι άνθρωποι άκουσαν ότι ο Ιησούς βρισκόταν στην Βηθανία, χάρηκαν, αλλά οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι απόρησαν κάπως. Χάρηκαν που θα τον είχαν στην δικαιοδοσία τους, αλλά ενοχλήθηκαν κάπως, και απόρησαν από την τόλμη του¨ θυμόντουσαν ότι στην προηγούμενη επίσκεψή του στην Βηθανία, ο Λάζαρος είχα αναστηθεί από τους νεκρούς, και ο Λάζαρος γινόταν μεγάλο πρόβλημα για τους εχθρούς του Ιησού.
(1878.5) 172:1.2 Έξι μέρες πριν το Πάσχα, το βράδυ μετά το Σάββατο , όλη η Βηθανία και η Βηθφαγία μαζεύτηκαν για να εορτάσουν την άφιξη του Ιησού σε ένα δημόσιο συμπόσιο στο σπίτι του Σίμωνα. Αυτό το γεύμα ήταν προς τιμήν και του Ιησού και του Λάζαρου¨ προσφερόταν περιφρονώντας τους Σανχρεντίν. Η Μάρθα διεύθυνε το σερβίρισμα του φαγητού¨ η αδερφή της η Μαρία ήταν ανάμεσα στις γυναίκες θεατές αφού σύμφωνα με το έθιμο των Εβραίων δεν επιτρεπόταν σε μια γυναίκα να κάθεται σε ένα δημόσιο συμπόσιο. Οι πράκτορες των Σανχρεντίν ήταν παρόντες, αλλά φοβόντουσαν να συλλάβουν τον Ιησού ανάμεσα στους φίκους του.
(1879.1) 172:1.3 Ο Ιησούς μίλησε με τον Σίμωνα για τον παλαιό Ιωσουά, του οποίου το όνομα είχε πάρει, και εξιστόρησε πως ο Ιωσουά και οι Ισραηλίτες είχαν φτάσει στην Ιερουσαλήμ μέσα από την Ιεριχώ. Σχολιάζοντας τον θρύλο για την πτώση των τειχών της Ιεριχούς, ο Ιησούς είπε: «Δεν ασχολούμαι με τέτοιους τείχους από τούβλα και πέτρα¨ αλλά θα έκανα τα τείχη της προκατάληψης, του φαρισαϊσμού, και του μίσους κομμάτια ενώπιον του κηρύγματος της αγάπης του Πατέρα για όλους τους ανθρώπους.»
(1879.2) 172:1.4 Το συμπόσιο συνεχίστηκε με πολύ εύθυμο και φυσιολογικό τρόπο εκτός από το ότι οι απόστολοι ήταν ασυνήθιστα σοβαροί. Ο Ιησούς ήταν ιδιαίτερα εύθυμος και έπαιζε με τα παιδιά μέχρι την στιγμή που πήγε στο τραπέζι.
(1879.3) 172:1.5 Τίποτα ασυνήθιστο δεν συνέβη μέχρι σχεδόν στο τέλος της εορτής όταν η Μαρία η αδερφή του Λαζάρου προχώρησε μπροστά μέσα από τις γυναίκες θεατές και, πηγαίνοντας εκεί που καθόταν ο Ιησούς σαν καλεσμένος επί των τιμών, άνοιξε ένα μεγάλο αλαβάστρινο μπουκάλι με ένα πολύ σπάνιο και ακριβό άρωμα¨ αφού άλειψε το κεφάλι του Κυρίου, άρχισε να το ρίχνει στα πόδια του και λύνοντας τα μαλλιά της, του σκούπισε με αυτά τα πόδια του. Όλο το σπίτι γέμισε με το μυρωδιά του μύρου, και όλοι οι παρόντες παραξενεύτηκαν με αυτό που έκανε η Μαρία. Ο Λάζαρος δεν είπε τίποτα, αλλά όταν μερικοί άνθρωποι μουρμούριζαν, δείχνοντας αγανάκτηση που χρησιμοποιήθηκε έτσι ένα τόσο ακριβό μύρο, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης πήγε εκεί που καθόταν ο Ανδρέας και είπε: «Γιατί αυτό το άρωμα δεν πουλήθηκε και τα χρήματα να δοθούν για να τραφούν οι φτωχοί; Θα έπρεπε να μιλήσεις στον Κύριο για να κατακρίνει μια τέτοια σπατάλη.»
(1879.4) 172:1.6 Ο Ιησούς, γνωρίζοντας τι σκεφτόντουσαν και ακούγοντας τι έλεγαν, έβαλε το χέρι του στο κεφάλι της Μαρίας όπως αυτή ήταν γονατισμένη δίπλα του και, με μια καλοσυνάτη έκφραση στο πρόσωπό του, είπε: «Αφήστε την ήσυχη, όλοι σας. Γιατί την ενοχλείτε γι αυτό, αφού βλέπετε ότι έχει κάνει κάτι καλό μέσα από την καρδιά της; Σε σας που μουρμουράτε και λετε ότι αυτό το μύρο θα έπρεπε να πουληθεί και τα χρήματα να δοθούν στους φτωχούς, αφήστε με να σας πω ότι τους φτωχούς θα τους έχετε πάντα δίπλα σας, και έτσι θα μπορείτε να τους προσφέρετε όποια στιγμή θεωρείτε σωστή¨ αλλά εγώ δεν θα βρίσκομαι πάντα μαζί σας¨ σύντομα θα πάω στον Πατέρα μου. Αυτή η γυναίκα έχει από καιρό κρατήσει αυτό το μύρο για το σώμα μου στην ταφή μου, και τώρα που της φάνηκε καλό να με χρίσει με αυτό πριν τον θάνατό μου που πλησιάζει, δεν πρέπει να της αρνηθούμε αυτή την ικανοποίηση. Κάνοντας αυτό, η Μαρία έχει αποδειχτεί καλύτερή σας γιατί με αυτή της την πράξη αποδεικνύει την πίστη της σε όσα είπα για τον θάνατό μου και την ανάληψή μου στον Πατέρα μου στον ουρανό. Αυτή η γυναίκα θα επικριθεί γι αυτό που έκανε αυτή τη νύχτα¨ μάλλον σας λέγω ότι στα χρόνια που θα έρθουν, όπου κηρυχτεί αυτό το ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο, η μνήμη της θα τιμηθεί γι αυτό που έκανε.»
(1879.5) 172:1.7 Ήταν εξαιτίας αυτής της επίπληξης, που την πήρε και σαν προσωπική του αποδοκιμασία, που ο Ιούδας ο Ισκαριώτης πήρε την τελική απόφαση να πάρει εκδίκηση για τα πληγωμένα του αισθήματα. Πολλές φορές είχε τέτοιες ιδέες υποσυνείδητα, αλλά τώρα τόλμησε να κάνει αυτές τις πονηρές σκέψεις στον ανοιχτό και συνειδητό νου του. Και πολλοί άλλοι τον ενθάρρυναν σε αυτή του την στάση εφόσον το κόστος αυτού του μύρου ήταν ένα ποσό ίσο με τα κέρδη ενός ανθρώπου σε έναν ολόκληρο χρόνο—αρκετά για να παρέχουν ψωμί σε πέντε χιλιάδες άτομα. Αλλά η Μαρία αγαπούσε τον Ιησού¨ είχε φυλάξει αυτό το πολύτιμο μύρο για να αλείψει το σώμα του Κυρίου στον θάνατό του, γιατί είχε πιστέψει στα λόγια του όταν τους είχε προειδοποιήσει ότι πρέπει να πεθάνει, και δεν θα της απαγόρευε κανένας να αλλάξει γνώμη και να επιλέξει να χρησιμοποιήσει την δωρεά της στον Κύριο όσο ήταν ακόμα ζωντανός.
(1879.6) 172:1.8 Και ο Λάζαρος και η Μάρθα ήξεραν ότι η Μαρία είχε από καιρό μαζέψει τα χρήματα για να αγοράσει αυτό το σπάνιο μύρο, και με όλη τους την καρδιά ενέκριναν την πράξη της αυτή, αφού η καρδιά της επιθυμούσε κάτι τέτοιο, και ήταν εύποροι και μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά μια τέτοια προσφορά.
(1880.1) 172:1.9 Όταν οι αρχιερείς άκουσαν γι αυτό το γεύμα στην Βηθανία με τον Ιησού και τον Λάζαρο, άρχισαν να κάνουν διαβουλεύσεις μεταξύ τους για το τι να κάνουν με τον Λάζαρο. Και τελικά αποφάσισαν ότι και ο Λάζαρος έπρεπε να πεθάνει. Κατέληξαν ότι θα ήταν ανώφελο να θανατώσουν τον Ιησού και να άφηναν τον Λάζαρο, τον οποίο αυτός είχε αναστήσει από τον θάνατο, να ζει.
(1880.2) 172:2.1 Εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό, στον όμορφο κήπο του Σίμωνα, ο Κύριος κάλεσε τους δώδεκα απόστολους κοντά του και τους έδωσε τις τελευταίες οδηγίες πριν την είσοδο στην Ιερουσαλήμ. Τους είπε ότι πιθανόν να έδινε πολλές ομιλίες και να δίδασκε πολλά μαθήματα πριν επέστρεφε στον Πατέρα του αλλά συμβούλεψε τους αποστόλους να αποφύγουν να κάνουν δημόσιο έργο πριν την διαμονή τους στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Τους ζήτησε να μείνουν κοντά του και να «παρατηρούν και να προσεύχονται». Ο Ιησούς γνώριζε ,ότι ακόμα και τότε, πολλοί από τους αποστόλους του και από τους άμεσους οπαδούς του είχαν επάνω τους κρυμμένα σπαθιά, αλλά δεν ανάφερε τίποτα γι αυτό.
(1880.3) 172:2.2 Οι οδηγίες εκείνου του πρωινού περιλάμβαναν μια σύντομη ανασκόπηση του έργου τους από την ημέρα της χειροτονίας τους κοντά στην Καπερναούμ, μέχρι εκείνη την μέρα που ετοιμαζόντουσαν να μπουν στην Ιερουσαλήμ. Οι απόστολοι άκουγαν σιωπηλά¨ δεν έκαναν καμία ερώτηση.
(1880.4) 172:2.3 Νωρίς εκείνο το πρωί ο Δαβίδ του Ζεβεδαίου είχε παραδώσει στον Ιούδα τα έσοδα από την πώληση του εξοπλισμού του καταυλισμού της Πέλλας, και ο Ιούδας με την σειρά του, παράδωσε το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αυτών στα χέρια του Σίμωνα, του οικοδεσπότη τους, για να τα φυλάξει για τις κρίσιμες καταστάσεις της εισόδου τους στην Ιερουσαλήμ.
(1880.5) 172:2.4 Μετά την συνδιάσκεψη με τους αποστόλους του ο Ιησούς κουβέντιασε με τον Λάζαρο και τον καθοδήγησε να αποφύγει να θυσιάσει την ζωή του στην εκδικητικότητα των Σανχεντρίν. Και υπακούοντας αυτή την συμβουλή, ο Λάζαρος διέφυγε στην Φιλαδέλφεια όταν οι Σανχεντρίν έστειλαν ανθρώπους να τον συλλάβουν.
(1880.6) 172:2.5 Κατά κάποιο τρόπο, όλοι οι οπαδοί του Ιησού διαισθανόντουσαν την επικείμενη κρίση, αλλά δεν μπορούσαν να την συνειδητοποιήσουν εντελώς, εξαιτίας της ασυνήθιστης ευθυμίας και εξαιρετικά καλής διάθεσης του Κυρίου.
(1880.7) 172:3.1 Η Βηθανία απείχε περίπου δύο μίλια από τον ναό, και ήταν μία και μισή εκείνο το απόγευμα της Κυριακής όταν ο Ιησούς ετοιμάστηκε να ξεκινήσει για την Ιερουσαλήμ. Αγαπούσε βαθιά την Βηθανία και τους απλούς ανθρώπους της. Η Ναζαρέτ, η Καπερναούμ, και η Ιερουσαλήμ τον είχαν απορρίψει, αλλά η Βηθανία τον είχε δεχτεί και είχε πιστέψει σε αυτόν. Ήταν σε αυτό το μικρό χωριό, όπου σχεδόν κάθε άνδρας, γυναίκα, και παιδί ήταν πιστοί, που διάλεξε να εκτελέσει το σημαντικότερο έργο του στην γη, την ανάσταση του Λαζάρου. Δεν ανάστησε τον Λάζαρο για να πιστέψουν οι χωρικοί, αλά επειδή ήδη πίστευαν.
(1880.8) 172:3.2 Όλο το πρωί ο Ιησούς σκεφτόταν αυτή την είσοδό του στην Ιερουσαλήμ. Μέχρι εκείνη την στιγμή πάντα προσπαθούσε να αποφύγει οποιαδήποτε αναφορά του πλήθους σε αυτόν ως Μεσσία, αλλά τώρα ήταν διαφορετικά¨ πλησίαζε προς το τέλος της επίγειας καριέρας του, ο θάνατος του είχε αποφασιστεί από τους Σανχεντρίν, και δεν θα έβλαπτε αν άφηνε τους μαθητές του να εκφράσουν ελεύθερα τα αισθήματά τους, αφού είχε αποφασίσει να κάνει μια επίσημη και δημόσια είσοδο στην πόλη.
(1881.1) 172:3.3 Ο Ιησούς δεν αποφάσισε να κάνει αυτή την δημόσια είσοδο στην Ιερουσαλήμ σαν ένα τελευταίο κάλεσμα για την λαϊκή εύνοια ή σαν μια τελευταία προσπάθεια για απόκτηση δύναμης. Ούτε το έκανε για να ικανοποιήσει τους ανθρώπινους πόθους των μαθητών του και των αποστόλων του. Ο Ιησούς δεν είχε καθόλου τις ψευδαισθήσεις ενός φαντασιόπληκτου ονειροπόλου¨ γνώριζε καλά ποια θα ήταν η έκβαση αυτής της επίσκεψης.
(1881.2) 172:3.4 Έχοντας αποφασίσει να κάνει δημόσια είσοδο στην Ιερουσαλήμ , ο Κύριος ήρθε αντιμέτωπος με την αναγκαιότητα της επιλογής μιας κατάλληλης μεθόδου που θα εκτελούσε αυτό το επιχείρημα. Ο Ιησούς σκέφτηκε εκ νέου τις πολλές και αντιφατικές αποκαλούμενες Μεσσιανικές προφητείες, αλλά φαινόταν να υπάρχει μόνο μία που ήταν κατάλληλη για να την ακολουθήσει. Οι πιο πολλές από αυτές τις προφητικές ρήσεις απεικόνιζαν έναν βασιλέα, τον γιο και διάδοχο του Δαβίδ, έναν γενναίο και επιθετικό εγκόσμιο απελευθερωτή όλου του Ισραήλ από τον ζυγό κάθε ξένης κυριαρχίας. Αλλά υπήρχε μια Γραφή που είχε κάποτε συσχετιστεί με τον Μεσσία από εκείνους που είχαν μια πιο πνευματική αντίληψη της αποστολής του, που ο Ιησούς θεώρησε ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει με συνέπεια σαν οδηγό στην επικείμενη είσοδό του στην Ιερουσαλήμ. Αυτή η Γραφή ήταν του Ζαχαρία, και έλεγε: «Μεγάλη χαρά σε σένα, Ω κόρη της Σιών¨ φώναξε, Ω κόρη της Ιερουσαλήμ. Κοίτα, έρχεται ο βασιλέας σου. Είναι δίκαιος και φέρει την σωτηρία. Έρχεται σαν ο πιο ταπεινός, πάνω σε ένα γάιδαρο, πάνω σε ένα πουλάρι, το πουλάρι ενός γαϊδάρου.»
(1881.3) 172:3.5 Ένας πολεμιστής βασιλέας πάντα έμπαινε σε μια πόλη ιππεύοντας σε ένα άλογο¨ ένας βασιλέας σε ειρηνική και φιλική αποστολή πάντα έμπαινε ιππεύοντας ένα γαϊδούρι. Ο Ιησούς δεν ήθελε να εισέλθει στην Ιερουσαλήμ σαν ένας άνδρας πάνω σε ένα άλογο, αλλά ήταν πρόθυμος να εισέλθει ειρηνικά και με καλή θέληση σαν ο Υιός του Ανθρώπου πάνω σε ένα γαϊδούρι.
(1881.4) 172:3.6 Ο Ιησούς πολύ καιρό προσπαθούσε με την άμεση διδασκαλία του να πείσει τους αποστόλους του και τους μαθητές του ότι το βασίλειό του δεν ήταν σε αυτόν τον κόσμο, ότι ήταν ζήτημα εντελώς πνευματικό¨ αλλά δεν πέτυχε σε αυτή του την προσπάθεια. Τώρα, αυτό που είχε αποτύχει να κάνει με την απλή και προσωπική διδασκαλία, θα επιχειρούσε να το πετύχει με μια συμβολική πράξη. Έτσι, αμέσως μετά το μεσημεριανό γεύμα, ο Ιησούς κάλεσε τον Πέτρο και τον Ιωάννη, και αφού τους έδωσε την εντολή να πάνε στην Βηθφαγία, ένα γειτονικό χωριό λίγο έξω από τον κύριο δρόμο και μικρή Αόστας βορειοδυτικά της Βηθανίας, είπε ακόμα: «Πηγαίνετε στην Βηθφαγία, και όταν φτάσετε στην διασταύρωση των δρόμων, θα βρείτε το πουλάρι ενός γαϊδουριού δεμένο εκεί. Λύστε το πουλάρι και πάρτε το μαζί σας. Αν κανένας σας ρωτήσει γιατί το κάνετε αυτό, απλά πείτε, «Ο Κύριος το χρειάζεται»». Και όταν οι δύο απόστολοι πήγαν στην Βηθφαγία όπως τους είπε ο Κύριος, βρήκαν το πουλάρι δεμένο κοντά στην μητέρα του σε ένα ανοιχτό δρόμο και κοντά σε ένα σπίτι στην γωνία. Όταν ο Πέτρος άρχισε να λύνει το πουλάρι, ο ιδιοκτήτης ήρθε και τους ρώτησε γιατί το έκαναν αυτό, και όταν ο Πέτρος του απάντησε όπως του είχε πει ο Ιησούς, ο άνδρας είπε: «Αν ο Κύριός σας είναι ο Ιησούς από την Γαλιλαία, ας πάρει το πουλάρι.» Και έτσι επέστρεψαν φέρνοντας το πουλάρι μαζί τους.
(1881.5) 172:3.7 Μέχρι εκείνη την στιγμή αρκετές εκατοντάδες προσκυνητές είχαν συγκεντρωθεί κοντά στον Ιησού και τους αποστόλους του. Μέχρι το μεσημέρι οι επισκέπτες που περνούσαν από εκεί πηγαίνοντας για το Πάσχα έμειναν και αυτοί. Εν τω μεταξύ, ο Δαβίδ του Ζεβεδαίου και μερικοί από τους προηγούμενους αγγελιαφόρους του πήραν την πρωτοβουλία να πάνε πρώτοι στην Ιερουσαλήμ, όπου διέδωσαν τα νέα στα πλήθη των επισκεπτών προσκυνητών γύρω από τον ναό, ότι ο Ιησούς της Ναζαρέτ θα έκανε πανηγυρική είσοδο στην πόλη. Έτσι, πολλές χιλιάδες από εκείνους τους επισκέπτες μαζεύτηκαν για να χαιρετήσουν αυτόν τον πολυσυζητημένο προφήτη και θαυματοποιό, που πολλοί πίστευαν ότι είναι ο Μεσσίας. Αυτό το πλήθος. Βγαίνοντας από την Ιερουσαλήμ, συνάντησε τον Ιησού και το πλήθος που έμπαινε στην πόλη μόλις πέρασαν από το όρος των Ελαιών και είχαν αρχίσει την κάθοδό τους προς την πόλη.
(1882.1) 172:3.8 Όταν η πομπή ξεκίνησε από την Βηθανία, υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός στο εορταστικό πλήθος των μαθητών, πιστών, και επισκεπτών προσκυνητών, που πολλοί προερχόντουσαν από την Γαλιλαία σαι την Περέα. Λίγο πριν ξεκινήσουν, οι δώδεκα γυναίκες του αρχικού γυναικείου σώματος, συνοδευόμενες από μερικούς από τους συνεργάτες τους, έφτασαν σε εκείνο το μέρος και προστέθηκαν στην κανονική πομπή που κινιόταν χαρωπά προς την πόλη.
(1882.2) 172:3.9 Πριν ξεκινήσουν, οι δίδυμοι Αλφαίοι έβαλαν τους μανδύες τους πάνω στον γάιδαρο και τον κράτησαν για να ανέβει και ο Κύριος. Καθώς η πομπή πήγαινε προς την κορυφή του όρους των Ελαιών, το πανηγυρικό πλήθος πέταξε τους μανδύες του στο έδαφος και έφεραν κλαδιά από τα κοντινά δέντρα για να φτιάξουν ένα τιμητικό χαλί για το γαϊδούρι που μετέφερε τον βασιλικό Υιό, τον αναμενόμενο Μεσσία. Όταν το χαρούμενο πλήθος πλησίαζε προς την Ιερουσαλήμ, άρχισαν να τραγουδούν, ή μάλλον να φωνάζουν όλοι μαζί, «Ωσαννά εις τον υιό του Δαβίδ¨ ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου. Ωσαννά εν τοις υψίστοις. Ευλογημένη η βασιλεία των ουρανών.»
(1882.3) 172:3.10 Ο Ιησούς ήταν ξένοιαστος και χαρούμενος όσο πήγαιναν μέχρι που έφτασαν στην κορυφή του Όρους των Ελαιών, από όπου η πόλη και οι πύργοι του ναού φαινόντουσαν καλά¨ εκεί ο Κύριος σταμάτησε την πομπή, και μεγάλη σιωπή επικράτησε όταν τον είδαν να κλαιει. Και κοιτάζοντας το τεράστιο πλήθος που ερχόταν από την πόλη για να τον υποδεχτεί, ο Κύριος, πολύ συγκινημένος και με τρεμάμενη φωνή, είπε: «Ω Ιερουσαλήμ, αν μόνο ήξερες, τώρα, τι μπορούσες να έχεις απλόχερα, όλα όσα θα σου έφερναν ειρήνη! Αλλά τώρα αυτές οι χαρές θα κρυφτούν από τα μάτια σου. Πρόκειται να απορρίψεις τον Υιό της Ειρήνης και να γυρίσεις την πλάτη σου στο ευαγγέλιο της σωτηρίας. Σύντομα θα έρθουν οι μέρες που οι εχθροί σου θα κτίσουν χαρακώματα γύρω σου και θα σε πολιορκήσουν από όλες τις πλευρές¨ θα σε καταστρέψουν ολοκληρωτικά, και δεν θα μείνει ούτε ένας λίθος πάνω στον άλλο. Και όλα αυτά θα σου συμβούν επειδή δεν γνώρισες την στιγμή της θείας επίσκεψης. Πρόκειται να απορρίψεις το δώρο του Θεού, και όλοι οι άνθρωποι θα απορρίψουν εσένα.»
(1882.4) 172:3.11 Όταν τέλειωσε τα λόγια του, άρχισαν να κατεβαίνουν από το όρος των Ελαιών και σύντομα ενώθηκαν με το πλήθος των επισκεπτών που είχαν έρθει από την Ιερουσαλήμ ανεμίζοντας κλαδιά από φοίνικα, φωνάζοντας ωσαννά, και εκφράζοντας με όλους τους τρόπους την χαρά και την αδερφοσύνη τους. Ο Κύριος δεν είχε κανονίσει να βγει αυτό το πλήθος από την Ιερουσαλήμ να τον συναντήσει¨ αυτό ήταν έργο άλλων. Ποτέ δεν προσχεδίασε τίποτα δραματικό.
(1882.5) 172:3.12 Μαζί με το πλήθος που είχε ξεχυθεί να καλωσορίσει τον Κύριο, ήρθαν επίσης και πολλοί από τους Φαρισαίους και τους άλλους εχθρούς του. Είχαν τόσο ταραχτεί από αυτό το ξαφνικό και απρόσμενο ξέσπασμα της λαϊκής αναγνώρισης προς τον Ιησού, που φοβόντουσαν να τον συλλάβουν μήπως προκαλέσουν με αυτή τους την πράξη λαϊκή εξέγερση. Φοβόντουσαν πολύ την στάση του μεγάλου πλήθους των επισκεπτών, που είχαν ακούσει πολλά για τον Ιησού, και που, πολλοί από αυτούς, τον πίστευαν.
(1882.6) 172:3.13 Όσο πλησίαζαν την Ιερουσαλήμ, το πλήθος γινόταν όλο και πιο εκδηλωτικό, τόσο που κάποιος από τουςΦαρισαίους πήγε κοντά στον Ιησού και του είπε: «Δάσκαλε, μάλωσε τους μαθητές σου και πες τους να συμπεριφέρονται πιο κόσμια.» Ο Ιησούς απάντησε: «Καλά κάνουν αυτά τα παιδιά και καλωσορίζουν τον Υιό της Ειρήνης, τον οποίο οι αρχιερείς έχουν απορρίψει. Θα ήταν ανώφελο να τους σταματήσουμε εκτός και αν αναφωνήσουν οι πέτρες που βρίσκονται δίπλα στον δρόμο.»
(1882.7) 172:3.14 Οι Φαρισαίοι έσπευσαν στην κεφαλή της πορείας να ξανασυναντήσουν τους Σανχεντρίν, που συνεδρίαζαν στον ναό, και ανάφεραν στους συνεργάτες τους: «Ακούστε, όλα όσα κάνουμε είναι ανώφελα¨ αυτός ο Γαλιλαίος μας έχει νικήσει. Οι άνθρωποι έχουν ξετρελαθεί μαζί του¨ αν δεν σταματήσουμε αυτούς τους αδαείς, όλος ο κόσμος θα το ακολουθήσει.»
(1883.1) 172:3.15 Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε βαθιά σημασία σε αυτή την επιφανειακή και αυθόρμητη εκδήλωση του λαϊκού ενθουσιασμού. Αυτή η υποδοχή, αν και ήταν χαρούμενη και ειλικρινής, δεν αποτελούσε εγγύηση για πραγματική και βαθιά εδραιωμένη πίστη στις καρδιές αυτού του πανηγυρικού πλήθους. Το ίδιο αυτό πλήθος ήταν το ίδιο πρόθυμο να απαρνηθεί γρήγορα τον Ιησού αργότερα εκείνη την εβδομάδα όταν οι Σανχεντρίν αποφάσισαν να ακολουθήσουν σθεναρή στάση εναντίον του, και όταν απογοητεύτηκαν χάνοντας τις ψευδαισθήσεις τους—όταν συνειδητοποίησαν ότι ο Ιησούς δεν επρόκειτο να ιδρύσει το βασίλειο που προσδοκούσαν και λαχταρούσαν τόσο πολύ από παλιά.
(1883.2) 172:3.16 Αλλά όλη η πόλη ήταν τόσο πολύ ξεσηκωμένη, τόσο που όλοι ρωτούσαν, «Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος;» Και το πλήθος απαντούσε, «Αυτός είναι ο προφήτης της Γαλιλαίας, ο Ιησούς από την Ναζαρέτ.»
(1883.3) 172:4.1 Ενώ οι Αλφαίοι δίδυμοι επέστρεφαν το γαϊδούρι στον ιδιοκτήτη του, ο Ιησούς και δέκα απόστολοι απομακρύνθηκαν από τους άμεσους συνεργάτες τους και έκαναν βόλτες στον ναό, και έβλεπαν τις ετοιμασίες για το Πάσχα. Οι Σανχεντρίν δεν έκαναν καμία προσπάθεια να βλάψουν τον Ιησού γιατί φοβόντουσαν πολύ τον λαό, και εξάλλου, αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ο Ιησούς επέτρεψε στο πλήθος να τον επευφημήσει. Οι απόστολοι λίγο καταλάβαιναν ότι αυτή ήταν ο μόνος αποτελεσματικός ανθρώπινος τρόπος να εμποδιστεί η άμεση σύλληψη του Ιησού μόλις έμπαινε στην πόλη. Ο Κύριος επιθυμούσε να δώσει στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, ανώτερους και κατώτερους, καθώς και στις χιλιάδες επισκέπτες του Πάσχα, αυτή την μοναδική και τελευταία ευκαιρία να ακούσουν το ευαγγέλιο και να δεχτούν, αν το θελήσουν, τον Υιό της Ειρήνης.
(1883.4) 172:4.2 Και τώρα, όσο πλησίαζε το βράδυ και το πλήθος πήγε προς αναζήτηση τροφής, ο Ιησούς και οι άμεσοι οπαδοί του έμειναν μόνοι. Τι παράξενη μέρα που ήταν κι αυτή! Οι απόστολοι ήταν σκεπτικοί, αλλά σιωπηλοί. Ποτέ ξανά στα χρόνια της σχέσης τους με τον Ιησού, δεν είχαν δει μια τέτοια μέρα. Για ένα λεπτό κάθισαν δίπλα στο ταμείο, και έβλεπαν τους ανθρώπους να ρίχνουν την συνεισφορά τους: οι πλούσιοι έβαζαν πολλά στο κουτί και όλοι έδιναν κάτι σύμφωνα με την οικονομική τους δυνατότητα. Στο τέλος ήρθε μια φτωχή χήρα, ντυμένη πολύ φτωχικά, και την είδαν που έριξε δύο οβολούς (μικρά χάλκινα νομίσματα). Και τότε είπε ο Ιησούς, στρέφοντας την προσοχή των αποστόλων στην χήρα: «Να θυμάστε καλά αυτό που είδατε. Αυτή η φτωχή χήρα προσέφερε περισσότερα από όλους τους άλλους , γιατί όλοι αυτοί οι άλλοι, έριξαν κάτι λίγο από το περίσσευμά τους, αλλά αυτή η φτωχή γυναίκα, παρόλο που στερείται, έδωσε όλα όσα είχε, ακόμα και την ζωή της.»
(1883.5) 172:4.3 Όσο προχωρούσε το βράδυ, περπατούσαν στις αυλές του ναού σιωπηλά, και αφού ο Ιησούς έκανε άλλη μια ανασκόπηση σε αυτά τα γνώριμα μέρη, και ξαναθυμήθηκε τα συναισθήματα προηγούμενων επισκέψεων, χωρίς να εξαιρέσει τις πιο παλιές, είπε, «Ας πάμε στην Βηθανία να αναπαυτούμε.» Ο Ιησούς, με τον Πέτρο και τον Ιωάννη, πήγαν στο σπίτι του Σίμωνα, ενώ οι άλλοι απόστολοι έμειναν σε φίλους τους στην Βηθανία και την Βηθφαγή.
(1883.6) 172:5.1 Εκείνη την Κυριακή το βράδυ όταν γύριζαν στην Βηθανία, ο Ιησούς περπατούσε μπροστά από τους αποστόλους. Δεν αντάλλαξαν ούτε μια λέξη μέχρι που χωρίστηκαν αφού έφτασαν στο σπίτι του Σίμωνα. Ποτέ άλλοτε δώδεκα ανθρώπινες υπάρξεις δεν ένοιωσαν τέτοια ποικίλα και ανεξήγητα συναισθήματα σαν αυτά που περνούσαν από το μυαλό και τις ψυχές αυτών των πρεσβευτών της βασιλείας. Αυτοί οι γεροδεμένοι Γαλιλαίοι ήταν μπερδεμένοι και αμήχανοι¨ δεν ήξεραν τι να περιμένουν ότι πια¨ ήταν πολύ έκπληκτοι για να αισθανθούν φόβο. Δεν γνώριζαν τίποτα για τα σχέδια του Κυρίου για την επόμενη μέρα, και δεν έκαναν καμία ερώτηση. Πήγαν να ξαπλώσουν, αν και δεν κοιμήθηκαν πολύ, εκτός από τους διδύμους. Αλλά δεν κράτησαν ένοπλη σκοπιά για τον Ιησού στο σπίτι του Σίμωνα.
(1884.1) 172:5.2 Ο Ανδρέας τα είχε εντελώς χαμένα, και βρισκόταν σε μεγάλη σύγχυση. Ήταν ο μόνος απόστολος που δεν επιχείρησε σοβαρά να εκτιμήσει το λαϊκό ξέσπασμα επευφημίας. Ήταν πολύ απασχολημένος με την σκέψη της ευθύνης του σαν αρχηγός του αποστολικού σώματος και δεν μπόρεσε να σκεφθεί σοβαρά την σημασία των ηχηρών ωσαννά του πλήθους. Ο Ανδρέας ήταν απασχολημένος με το να παρατηρεί μερικούς από τους συνεργάτες του που φοβόταν ότι μπορεί να παρασυρόντουσαν από τα συναισθήματά τους σε όλη αυτή την έξαψη, ειδικά ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, και ο Σϊμων ο Ζηλωτής. Όλη αυτή την ημέρα και τις επόμενες, ο Ανδρέας ήταν προβληματισμένος από ανησυχίες για τους συντρόφους του. Τον απασχολούσε η κατάσταση μερικών από τους δώδεκα που ήξερε ότι ήταν οπλισμένοι με σπαθιά¨ αλλά δεν ήξερε ότι και ο ίδιος του αδερφός ο Πέτρος, είχε τέτοιο όπλο. Και έτσι η πορεία προς την Ιερουσαλήμ έκανε επιφανειακή εντύπωση στον Ανδρέα¨ παραήταν απασχολημένος με τις ευθύνες της θέσης του για να επηρεαστεί περισσότερο.
(1884.2) 172:5.3 Ο Σίμωνας Πέτρος στην αρχή κατενθουσιάστηκε με αυτ6ή την λαϊκή εκδήλωση ενθουσιασμού¨ αλλά μέχρι την στιγμή που γύρισαν στην Βηθανία εκείνη την νύχτα είχε προσγειωθεί κατά πολύ. Ο Πέτρος απλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι σκοπό είχε ο Κύριος. Απογοητεύτηκε τρομερά όταν ο Ιησούς δεν ακολούθησε αυτό το κύμα της λαϊκής εύνοιας και δεν έκανε καμιά εξαγγελία. Ο Πέτρος δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο Ιησούς δεν μίλησε στο πλήθος όταν έφτασαν στον ναό, ή τουλάχιστον δεν επέτρεψε σε κάποιον από τους αποστόλους να βγάλει κάποιο λόγο στο πλήθος. Ο Πέτρος ΄ήταν σπουδαίος κήρυκας, και δεν του άρεσε να βλέπει ένα τέτοιο μεγάλο, δεκτικό, και ενθουσιώδες ακροατήριο να πηγαίνει χαμένο. Θα του άρεσε τόσο πολύ να κήρυσσε το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών σε αυτό το πλήθος, ακριβώς εκεί στον ναό¨ αλλά ο Κύριος τους είχε ειδικά απαγορεύσει να κάνουν οποιαδήποτε διδασκαλία ή κήρυγμα όσο ήταν στην Ιερουσαλήμ εκείνη την εβδομάδα του Πάσχα. Αυτή η αντίδραση από την φαντασμαγορική πορεία στην πόλη ήταν καταστροφική για τον Σίμωνα Πέτρο¨ μέχρι τη νύχτα είχε χάσει όλες τις ψευδαισθήσεις του και ήταν πάρα πολύ λυπημένος.
(1884.3) 172:5.4 Στον Ιάκωβο του Ζεβεδαίου, αυτή η Κυριακή προκάλεσε μεγάλη σύγχυση¨ δεν μπορούσε να κατανοήσει την σημασία αυτών που συνέβαιναν¨ δεν μπορούσε να καταλάβει τον σκοπό που είχε ο Κύριος και επέτρεψε όλη αυτή την άγρια επευφημία και μετά αρνήθηκε να πει έστω μια λέξη στους ανθρώπους όταν έφτασαν στον ναό. Όσο η πομπή κατέβαινε από το όρος των Ελαιών προς την Ιερουσαλήμ, ειδικά όταν συναντήθηκαν με τις χιλιάδες προσκυνητές που έσπευσαν να προϋπαντήσουν τον Κύριο, ο Ιάκωβος βασανιζόταν από συγκρουόμενα συναισθήματα αγαλλίασης και ικανοποίησης με αυτά που έβλεπε, και με αισθήματα έντονου φόβου για το τι θα συνέβαινε μόλις έφταναν στον ναό. Και μετά τον κατέλαβε απογοήτευση όταν ο Ιησούς κατέβηκε από το γαϊδούρι και άρχισε να περπατά με την ησυχία του στις αυλές του ναού. Ο Ιάκωβος δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί άφησαν να πάει χαμένη μια τέτοια σπουδαία ευκαιρία να διακηρύξουν την βασιλεία των ουρανών. Μέχρι την νύχτα, το μυαλό του το διακατείχε σταθερά μια απογοητευτική και τρομαχτική αβεβαιότητα.
(1884.4) 172:5.5 Ο Ιωάννης του Ζεβεδαίου πλησίασε στο να κατανοήσει γιατί ο Ιησούς τα έκανε όλα αυτά¨ τουλάχιστον κατάλαβε μέρος της πνευματικής σημασίας αυτής της αποκαλούμενης θριαμβευτικής εισόδου στην Ιερουσαλήμ. Όταν το πλήθος προχωρούσε προς τον ναό, και ο Ιωάννης έβλεπε τον Κύριό του να ιππεύει το πουλάρι, θυμήθηκε που είχε ακούσει τον Ιησού να απαγγέλλει το τμήμα της Γραφής, τα λόγια του Ζαχαρία, που περιέγραφε τον Μεσσία σαν έναν άνθρωπο ειρηνικό που πήγε στην Ιερουσαλήμ ιππεύοντας έναν γάιδαρο. Όσο ο Ιωάννης έφερνε αυτή την Γραφή στο μυαλό του, άρχισε να καταλαβαίνει την συμβολική σημασία αυτής της Κυριακάτικης απογευματινής πομπής. Τουλάχιστον, κατανόησε αρκετά από την σημασία αυτής της Γραφής για να τον κάνει να μπορεί να απολαμβάνει το επεισόδιο και να τον εμποδίσει από το να αισθανθεί πολύ απογοητευμένος από το φαινομενικά άσκοπο τέλος της θριαμβευτικής πορείας. Ο Ιωάννης είχε ένα τύπο νου που από φύση του είχε την τάση να σκέφτεται και να αισθάνεται με σύμβολα.
(1885.1) 172:5.6 Ο Φίλιππος κλονίστηκε εντελώς από τον αιφνιδιασμό και τον αυθορμητισμό του ξεσπάσματος αυτού. Δεν μπορούσε να συγκεντρώσει επαρκώς τις σκέψεις του όσο κατέβαιναν από το όρος των Ελαιών και να καταλήξει στο τι σήμαινε αυτή η διαδήλωση. Κατά κάποιο τρόπο, απολάμβανε την εκδήλωση αυτή γιατί τιμόταν ο Κύριός του. Μέχρι την στιγμή που έφτασαν στον ναό, τον απασχολούσε η σκέψη μήπως ο κύριός του του ζητήσει να ταΐσει το πλήθος, κι έτσι η συμπεριφορά του Ιησού να απομακρυνθεί με την ησυχία του από το πλήθος, που απογοήτευσε τόσο την πλειοψηφία των αποστόλων, ήταν μεγάλη ανακούφιση για τον Φίλιππο. Το πλήθος είχε πολλές φορές δυσκολέψει τον τροφοδότη των δώδεκα. Αφού ανακουφίστηκε από τους προσωπικούς του φόβους για τις υλικές ανάγκες του πλήθους, ο Φίλιππος ένοιωσε και αυτός απογοήτευση όπως ο Πέτρος που δεν έγινε τίποτα για να διδάξουν το πλήθος. Εκείνη την νύχτα ο Φίλιππος σκεφτόταν αυτά τα γεγονότα και μπήκε στον πειρασμό να αμφιβάλλει για όλη την ιδέα της βασιλείας των ουρανών¨ ειλικρινά αναρωτιόταν τι σήμαιναν όλα αυτά, αλλά δεν είπε τις αμφιβολίες του σε κανέναν¨ αγαπούσε πολύ τον Ιησού. Είχε μεγάλη προσωπική πίστη προς τον Κύριο.
(1885.2) 172:5.7 Ο Ναθαναήλ, εκτός από τις συμβολικές και προφητικές πλευρές πλησίασε περισσότερο στο να καταλάβει τον λόγο που ο Κύριος επεδίωξε την λαϊκή υποστήριξη των προσκυνητών του Πάσχα. Το σκέφτηκε λογικά, πριν φτάσουν στον ναό, και κατάληξε ότι χωρίς μια τέτοια επιδεικτική είσοδο στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς θα συλλαμβανόταν από τους αξιωματικούς των Σανχεντρίν και θα ριχνόταν στην φυλακή μόλις πατούσε το πόδι του στην Ιερουσαλήμ. Έτσι λοιπόν, δεν εξεπλάγη καθόλου που ο Κύριος δεν έκανε άλλη χρήση του επευφημούντος πλήθους μόλις μπήκε μέσα από τα τείχη της πόλης και είχε προκαλέσει την κατάλληλη εντύπωση στους Ιουδαίους ηγέτες και θα απέφευγαν να τον συλλάβουν αμέσως. Καταλαβαίνοντας λοιπόν τον πραγματικό λόγο που ο Κύριος εισήλθε στην πόλη με αυτό τον τρόπο, ο Ναθαναήλ ακολούθησε φυσικά με μεγαλύτερη αυτοκυριαρχία και ήταν λιγότερο απογοητευμένος και μπερδεμένος από την συμπεριφορά του Ιησού, από ότι οι υπόλοιποι απόστολοι. Ο Ναθαναήλ είχε μεγάλη πίστη στην κατανόηση των ανθρώπων που είχε ο Ιησούς, καθώς και στην σύνεση και την εξυπνάδα του στο χειρισμό δύσκολων καταστάσεων.
(1885.3) 172:5.8 Ο Ματθαίος στην αρχή σάστισε με αυτή την μεγαλοπρεπή παρέλαση. Δεν καταλάβαινε την σημασία όσων έβλεπαν τα μάτια του μέχρι που και αυτός θυμήθηκε την Γραφή του Ζαχαρία όπου ο προφήτης αναφερόταν στον πανηγυρισμό της Ιερουσαλήμ επειδή ο βασιλέας της είχε έρθει να φέρει την σωτηρία ιππεύοντας πάνω σε ένα γαϊδούρι. Όσο προχωρούσε η πομπή προς την πόλη και μετά προς τον ναό, ο Ματθαίος είχε εκστασιαστεί¨ ήταν σίγουρος ότι κάτι εξαιρετικό θα συνέβαινε όταν ο Κύριος έφτανε στον ναό επικεφαλής αυτού του κραυγάζοντος πλήθους. Όταν ένας από τους Φαρισαίους ειρωνεύτηκε τον Ιησού, λέγοντας, «Κοιτάξτε, όλοι, δείτε ποιος έρχεται, ο βασιλεύς των Ιουδαίων πάνω σε ένα γαϊδούρι!»ο Ματθαίος μετά δυσκολίας συγκρατήθηκε να μην τον πιάσει στα χέρια του. Κανένας άλλος από τους αποστόλους δεν ήταν πιο απογοητευμένος γυρίζοντας στην Βηθανία εκείνο το βράδυ. Μετά τον Σίμωνα Πέτρο και τον Σίμωνα τον Ζηλωτή, είχε την μεγαλύτερη υπερένταση και έφτασε σε στάδιο εξάντλησης μέχρι την νύχτα. Αλλά μέχρι το πρωί ο Ματθαίος είχε βρει το κέφι του κατά πολύ¨ εξάλλου, ήταν από αυτούς που ήξεραν να χάνουν.
(1886.1) 172:5.9 Ο Θωμάς ήταν ο πιο μπερδεμένος και σαστισμένος από όλους τους. Την περισσότερη ώρα ακολουθούσε, βλέποντας το θέαμα και ειλικρινά αναρωτιόταν πιο ήταν το κίνητρο του Κυρίου να συμμετέχει σε αυτή την παράξενη διαδήλωση. Βαθιά μέσα στην καρδιά του θεωρούσε όλη αυτή την εκδήλωση λίγο παιδαριώδη, αν όχι καθαρή ανοησία. Δεν είχε δει ποτέ τον Ιησού να κάνει κάτι παρόμοιο και τα είχε χαμένα μην μπορώντας να εξηγήσει την παράξενη συμπεριφορά του εκείνο το Κυριακάτικο απόγευμα. Μέχρι την στιγμή που έφτασαν στον ναό, ο Θωμάς είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο σκοπός αυτής της λαϊκής διαδήλωσης ήταν να φοβίσει τους Σανχεντρίν ώστε να μην τολμήσουν να συλλάβουν αμέσως τον Κύριο. Γυρίζοντας προς την Βηθανία ο Θωμάς σκεφτόταν πολύ αλλά δεν έλεγε τίποτα. Μέχρι την ώρα του ύπνου η εξυπνάδα του Κυρίου στην οργάνωση αυτής της επεισοδιακής εισόδου στην Ιερουσαλήμ είχε αρχίσει να του φαίνεται αστεία, και χάρη σε αυτή του την αντίδραση βρήκε πολύ από το κέφι του.
(1886.2) 172:5.10 Αυτή η Κυριακή άρχισε σαν σπουδαία μέρα για τον Σίμωνα τον Ζηλωτή, οραματιζόταν θαυμαστά έργα στην Ιερουσαλήμ τις επόμενες μέρες, και σε αυτό είχε δίκιο, αλλά ο Σίμωνας ονειρευόταν την εδραίωση της νέας εθνικής ηγεμονίας των Εβραίων, με τον Ιησού στον θρόνο του Δαβίδ. Ο Σίμωνας έβλεπε τους εθνικιστές να ξεσηκώνονται σε δράση μόλις αναγγελλόταν το βασίλειο, και αυτός επικεφαλής των συγκεντρωμένων στρατευμάτων του νέου βασιλείου. Όταν μάλιστα κατέβαιναν από το όρος των Ελαιών φανταζόταν τους Σαχεντρίν και όλους όσους τους συμπαθούσαν, νεκρούς μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Στα αλήθεια πίστευε ότι κάτι σπουδαίο θα γινόταν. Ήταν ο πιο θορυβώδης από όλο το πλήθος. Μέχρι τις πέντε εκείνο το βράδυ ήταν ένας σιωπηλός, συντετριμμένος, και απογοητευμένος απόστολος. Ποτέ δεν ξεπέρασε εντελώς το συναίσθημα της μελαγχολίας που ένοιωσε εκείνη την ημέρα μετά από το σοκ εκείνης της ημέρας¨ τουλάχιστον όχι πριν να περάσει πολύς καιρός μετά την ανάσταση του Κυρίου.
(1886.3) 172:5.11 Για τους διδύμους Αλφαίους αυτή ήταν τέλεια μέρα. Πραγματικά το χάρηκαν σε όλη την διαδρομή, και μιας και δεν ήταν παρόντες στην ήσυχη επίσκεψη στον ναό, γλίτωσαν πολύ από την απότομη πτώση του λαϊκού αποκορυφώματος. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν με κανέναν τρόπο το πέσιμο και την μελαγχολία των άλλων απόστολων όταν γύρισαν στην Βηθανία εκείνο το βράδυ. Στην μνήμη των διδύμων αυτή ήταν πάντα η μέρα που πλησίασαν περισσότερο στα ουράνια όσο ήταν ακόμα στην γη. Αυτή ήταν η κλιμάκωση της ικανοποίησής τους σε όλη τους την καριέρα σαν απόστολοι. Και η μνήμη αυτής της αγαλλίασης εκείνου του Κυριακάτικου απογεύματος τους βοήθησε να αντέξουν όλη τα τραγικά γεγονότα της εβδομάδας των παθών μέχρι την ώρα της σταύρωσης. Ήταν η πιο κατάλληλη βασιλική είσοδος που μπορούσαν ποτέ να συλλάβουν με τον νου τους οι δίδυμοι¨ χάρηκαν κάθε λεπτό όλης της πομπής. Ενέκριναν απόλυτα όλα όσα έβλεπαν και φύλαγαν με πολύ αγάπη αυτή την ανάμνηση για πολύ καιρό.
(1886.4) 172:5.12 Από όλους τους αποστόλους, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν αυτός που επηρεάστηκε πιο δυσμενώς από την πομπή εισόδου στην Ιερουσαλήμ. Ο νους του βρισκόταν σε δυσάρεστο αναβρασμό εξαιτίας της επίπληξης του Κυρίου του την προηγούμενη μέρα σχετικά με την επάλειψη με μύρο της Μαρίας στην γιορτή στο σπίτι του Σίμωνα. Ο Ιούδας ήταν αηδιασμένος από το όλο θέαμα. Του φαινόταν παιδαριώδες, αν όχι εντελώς γελοίο. Όταν αυτός ο εκδικητικός απόστολος θυμόταν τα γεγονότα αυτού του Κυριακάτικου απογεύματος, ο Ιησούς του φαινόταν να μοιάζει περισσότερο με κλόουν παρά με βασιλιάς. Απεχθανόταν με όλη του την καρδιά όλη αυτή την εκδήλωση. Συμφωνούσε με τις απόψεις των Ρωμαίων και των Ελλήνων, που περιφρονούσαν όποιον δεχόταν να ιππεύσει γαϊδούρι ή του πουλάρι του. Μέχρι την στιγμή που η θριαμβευτική πομπή εισήλθε στην πόλη, ο Ιούδας είχε σχεδόν πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την όλη ιδέα μιας τέτοιας βασιλείας¨ είχε σχεδόν αποφασίσει να απορρίψει όλες αυτές τις γελοίες προσπάθειες της εδραίωσης της βασιλείας των ουρανών. Και μετά σκέφτηκε την ανάσταση του Λαζάρου, και πολλά άλλα πράγματα, και αποφάσισε να μείνει με τους δώδεκα, τουλάχιστον για άλλη μια μέρα. Εξάλλου, μετέφερε το ταμείο, και δεν ήθελε να λιποτακτήσει από τους αποστόλους έχοντας το ταμείο στην κατοχή του Γυρίζοντας στην Βηθανία εκείνη την νύχτα η συμπεριφορά του δεν φαινόταν παράξενη εφόσον όλοι οι απόστολοι ήταν εξίσου πεσμένοι και σιωπηλοί.
(1887.1) 172:5.13 Ο Ιούδας επηρεάστηκε υπερβολικά από την κοροϊδία των Σαδδουκαίων φίλων του. Κανένας άλλος παράγοντας δεν τον επηρέασε τόσο πολύ, στην τελική του απόφαση να απαρνηθεί τον Ιησού και τους συντρόφους του, όσο ένα συγκεκριμένο επεισόδιο που συνέβη μόλις ο Ιησούς μπήκε από την πύλη της πόλης: ένας επιφανής Σαδδουκαίους (φίλος της οικογένειας του Ιούδα) έτρεξε προς αυτόν με διάθεση ευθυμίας και χλευασμού και, χτυπώντας τον στην πλάτη, είπε: «Γιατί έχεις τόσο προβληματισμένη όψη φίλε μου; βρες το κέφι σου και έλα μαζί μας να ανακηρύξουμε αυτόν τον Ιησού της Ναζαρέτ βασιλέα των Ιουδαίων καθώς περνά μέσα από τις πύλες της Ιερουσαλήμ ιππεύοντας ένα γαϊδούρι.» Ο Ιούδας ποτέ δεν λύγισε μπροστά σε διώξεις, αλλά δεν μπορούσε να αντέξει αυτό το είδος γελοιοποίησης. Με τα αισθήματα εκδικητικότητας που υποβόσκανε μέσα στην καρδιά του εδώ και πολύ καιρό, τώρα προστέθηκε και αυτός ο μοιραίος φόβος της γελοιοποίησης, αυτό το τρομερό συναίσθημα να ντρέπεται για τον Κύριό του και τους συντρόφους του. Μέσα στην καρδιά του, αυτός ο χειροτονημένος πρεσβευτής της βασιλείας ήταν ήδη λιποτάκτης¨ έμενε μόνο να βρει μια αληθοφανή δικαιολογία για μια ανοικτή σύγκρουση με τον Κύριο.
(1888.1) 173:0.1 Νωρίς την Δευτέρα το πρωί, με προσυνεννόηση, ο Ιησούς και οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του Σίμωνα στην Βηθανία, και μετά από ένα σύντομο συμβούλιο ξεκίνησαν για την Ιερουσαλήμ. Οι δώδεκα ήταν παράξενα σιωπηλοί σε όλη την διαδρομή για τον ναό¨ δεν είχαν συνέλθει από τις εμπειρίες της προηγούμενης μέρας. Βρισκόντουσαν σε αναμονή, ήταν γεμάτοι φόβο, και ένιωθαν ένα αίσθημα απόστασης από την ξαφνική αλλαγή της τακτικής του Κυρίου, σε συνδυασμό με τις οδηγίες που τους είχε δώσει να μην κάνουν καθόλου δημόσιο κήρυγμα όλη την εβδομάδα του Πάσχα.
(1888.2) 173:0.2 Όσο η συντροφιά κατέβαινε το όρος των Ελαιών, ο Ιησούς επί κεφαλής, και οι απόστολοι από κοντά, στοχαστικοί και σιωπηλοί. Όλοι, εκτός από τον ο Ιούδα τον Ισκαριώτη, είχαν μια απώτερη σκέψη στον νου τους, και αυτή ήταν: Τι θα κάνει ο Κύριος σήμερα; Η σκέψη που είχε απορροφήσει το μυαλό του Ιούδα ήταν: Τι να κάνω; Και αν πρόκειται να τα παρατήσω, πώς να το κάνω;
(1888.3) 173:0.3 Ήταν περίπου εννιά η ώρα εκείνο το όμορφο πρωινό, όταν αυτοί οι άνδρες έφτασαν στον ναό. Πήγαν αμέσως στην μεγάλη αυλή όπου δίδασκε τόσο συχνά ο Ιησούς, και αφού χαιρέτησε τους πιστούς που τον περίμεναν, ο Ιησούς ανέβηκε σε μία διδασκαλική εξέδρα και άρχισε να μιλά στο συγκεντρωμένο πλήθος. Οι απόστολοι πήγαν κάπου παράμερα και περίμεναν εξελίξεις.
(1888.4) 173:1.1 Μαζί με τις λειτουργίες και τελετουργίες της λατρείας στον ναό, είχε αναπτυχθεί και μια τεράστια εμπορική κίνηση. Υπήρχε η επιχείρηση της πώλησης κατάλληλων ζώων για τις διάφορες θυσίες. Παρόλο που επιτρεπόταν στους πιστούς να κάνουν την δική τους θυσία με δικά τους ζώα, το γεγονός ήταν ότι αυτό το ζώο έπρεπε να είναι ελεύθερο από κάθε «ψεγάδι» όπως το εννοούσε ο Λευιτικός νόμος και όπως τον ερμήνευαν οι επίσημοι επιθεωρητές του ναού. Πολλές φορές οι πιστοί είχαν υποστεί την ταπείνωση να τους απορρίψουν το δικό τους ζώο που θεωρούσαν «αψεγάδιαστο» οι εξεταστές του ναού. Έτσι συνηθιζόταν να αγοράζουν τα ζώα που θα θυσίαζαν στον ναό, και παρόλο που υπήρχαν πολλοί σταθμοί κοντά στο όρος των Ελαιών από όπου θα μπορούσαν να τα αγοράσουν, είχε γίνει μόδα να αγοράζουν αυτά τα ζώα από τα μαντριά του ναού. Σταδιακά αναπτύχθηκε αυτή η συνήθεια να αγοράζουν όλα τα είδη ζώων για θυσία στις αυλές του ναού. Έτσι έγινε μια μεγάλη επιχείρηση, με τεράστια κέρδη. Μέρος αυτών των εσόδων πήγαινε στο ταμείο του ναού, αλλά το μεγαλύτερο μέρος πήγαινε απευθείας στα χέρια των οικογενειών των αρχιερέων.
(1888.5) 173:1.2 Αυτή η επιχείρηση πώλησης ζώων στον ναό ευημερούσε, επειδή, όταν ο πιστός αγόραζε ένα τέτοιο ζώο, παρόλο που η τιμή του μπορεί να ήταν κάπως ψηλή, δεν χρειαζόταν να πληρώσει άλλες εισφορές, και θα ήταν σίγουρος ότι δεν θα του απέρριπταν το ζώο με την δικαιολογία πραγματικών ή τεχνητών ψεγαδιών. Καμιά φορά συνέβαιναν και υπέρογκες χρεώσεις στους κοινούς ανθρώπους, ιδιαίτερα σε αυτές τις μεγάλες εθνικές εορτές. Καμιά φορά οι άπληστοι ιερείς έφταναν στο σημείο να απαιτούν για ένα ζευγάρι περιστέρια ποσό ίσο με το μόχθο μιας ολόκληρης εβδομάδας, ενώ η πραγματική τους αξία ήταν μόνο λίγες πέννες. Οι «γιοι του Άννα» είχαν ήδη αρχίσει να ιδρύουν τα παζάρια τους στους περιβόλους του ναού, αυτές τις εμπορικές αγορές που παρέμειναν μέχρι την στιγμή της τελικής τους κατάργησης από έναν όχλο τρία χρόνια πριν την καταστροφή του ίδιου του ναού.
(1889.1) 173:1.3 Αλλά η διακίνηση ζώων προς θυσία και διαφόρων άλλων εμπορευμάτων δεν ήταν ο μόνος τρόπος που βεβηλωνόντουσαν οι περίβολοι του ναού. εκείνο τον καιρό είχαν υιοθετήσει ένα εκτεταμένο σύστημα χρηματικών και εμπορικών ανταλλαγών που εφαρμοζόταν μέσα στους περιβόλους του ναού. και όλα αυτά γινόντουσαν κατά τον ακόλουθο τρόπο: Κατά την διάρκεια της δυναστείας των Ασμονέων οι Εβραίοι έκοψαν το δικό τους ασημένιο νόμισμα, και είχε γίνει συνήθεια να πληρώνονται τα τέλη του ναού του μισού σέκελ και όλα τα άλλα , με αυτό το Εβραϊκό νόμισμα. Αυτός ο κανονισμός ανάγκαζε όλους όσους αντάλλασσαν χρήματα και είχαν πάρει την άδεια να ανταλλάσσουν όλα τα είδη νομισμάτων που κυκλοφορούσαν σε όλη την Παλαιστίνη και τις επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με αυτό το ορθόδοξο Εβραικό σέκελ. Ο φόρος του ναού ανά άτομο, που πληρωνόταν από όλους εκτός από γυναίκες, σκλάβους, και κατώτερους, ήταν μισό σέκελ, ένα νόμισμα μεγέθους περίπου ίσου με το νόμισμα των δέκα σέντσι αλλά διπλάσιο σε πάχος. Τον καιρό του Ιησού οι ιερείς είχαν και αυτοί απαλλαγεί από την πληρωμή των τελών του ναού. Έτσι, από τις 15 ως τις 25 του μήνα πριν το Πάσχα, οι εξουσιοδοτημένοι συναλλαγείς χρημάτων έστηναν τους πάγκους τους στις κυριότερες πόλεις της Παλαιστίνης με τον σκοπό να προμηθεύσουν τον Ιουδαϊκό λαό με τα κατάλληλα χρήματα για να αντιμετωπίσουν τις οφειλές τους προς τον ναό μόλις έφταναν στην Ιερουσαλήμ. Μετά από αυτή την δεκαήμερη περίοδο αυτοί οι συναλλαγείς χρημάτων μετακινιόντουσαν προς την Ιερουσαλήμ και έστηναν εκεί τους πάγκους συναλλάγματος στους περιβόλους του ναού. Τους είχε επιτραπεί να χρεώνουν προμήθεια από τρία ως τέσσερα σέντσι για την ανταλλαγή ενός νομίσματος αξίας περίπου δέκα σέντσι, και σε περίπτωση νομίσματος μεγαλύτερης αξίας, τους επιτρεπόταν να χρεώνουν τα διπλά. Με αυτό τον τρόπο οι χρηματιστές του ναού κέρδιζαν από την ανταλλαγή χρημάτων που προοριζόντουσαν για την αγορά ζώων για θυσίες και για την πληρωμή των ταμάτων και των προσφορών.
(1889.2) 173:1.4 Αυτοί οι συναλλαγείς χρημάτων δεν έκαναν μόνο μια κανονική τραπεζιτική επιχείρηση με σκοπό το κέρδος ανταλλάσσοντας πάνω από είκοσι είδη χρημάτων που έφερναν περιοδικά οι επισκέπτες προσκυνητές στην Ιερουσαλήμ, αλλά ακόμα ασχολιόντουσαν και με άλλα είδη συναλλαγών που ανήκαν στον επιχειρηματικό τραπεζιτικό τομέα. Και το ταμείο του ναού και οι ηγέτες του ναού είχαν υπέρογκα κέρδη από αυτές τις εμπορικές δραστηριότητες. Δεν ήταν ασυνήθιστο το ταμείο του ναού να έχει έσοδα μέχρι δέκα εκατομμύρια δολάρια ενώ οι κοινοί άνθρωποι ζούσαν μέσα στην μιζέρια και συνέχιζαν να πληρώνουν αυτούς τους άδικους φόρους.
(1889.3) 173:1.5 Στην μέση αυτής της θορυβώδους συνάθροισης από συναλλαγείς χρημάτων, εμπόρους, και πωλητές βοδιών, ο Ιησούς εκείνη την Δευτέρα το πρωί, προσπάθησε να διδάξει το ευαγγέλιο του ουράνιου βασιλείου. Δεν ήταν ο μόνος που απεχθανόταν αυτή την βεβήλωση του ναού¨ οι κοινοί άνθρωποι, ιδιαίτερα οι Εβραίοι επισκέπτες από τις ξένες επαρχίες, και αυτοί απεχθανόντουσαν αυτή την κερδοσκοπική βεβήλωση του εθνικού τους οίκου λατρείας. Εκείνο τον καιρό οι Σανχεντρίν έκαναν τις τακτές τους συναντήσεις σε μια αίθουσα περικυκλωμένη από όλη αυτή την φλυαρία και την φασαρία από τις εμπορικές συναλλαγές και αγοραπωλησίες.
(1890.1) 173:1.6 Καθώς ο Ιησούς ετοιμαζόταν να αρχίσει την ομιλία του, συνέβηκαν δύο πράγματα που απόσπασαν την προσοχή του. Σε έναν χρηματικό πάγκο ενός κοντινού συναλλαγέα προκλήθηκε ένα έντονος καυγάς για την υπερβολική χρέωση ενός Εβραίου από την Αλεξάνδρεια, ενώ συγχρόνως ο αέρας γέμισε από τα μουγκανητά ενός κοπαδιού ευνουχισμένων ταύρων που το πήγαιναν από το ένα μέρος στο άλλο. Όταν ο Ιησούς σταμάτησε, και παρατηρούσε σιωπηλά αλλά σκεφτικά αυτή την σκηνή της εμπορικής σύγχυσης, εκεί κοντά είδε έναν αγαθό Γαλιλαίο, με τον οποίο κάποτε είχε κουβεντιάσει στην Άιρόνα, να γελοιοποιείται και να σπρώχνεται από κάποιους υπεροπτικούς και δήθεν ανώτερους Ιουδαίους¨ και όλα αυτά μαζί προξένησαν ένα από εκείνα τα περιοδικά ξεσπάσματα αγανάκτησης μέσα στην ψυχή του Ιησού.
(1890.2) 173:1.7 Προς μεγάλη έκπληξη των απόστολων του ,που στεκόντουσαν εκεί κοντά, και απέφυγαν να λάβουν μέρος σε όσα ακολούθησαν αμέσως μετά, ο Ιησούς κατέβηκε από την εξέδρα και , πηγαίνοντας προς τον νέο που οδηγούσε το κοπάδι με τους ταύρους μέσα από τον περίβολο, του πήρε το μαστίγιο από το χέρι και με γρηγοράδα οδήγησε τα μοσχάρια έξω από τον ναό. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί¨ περπατώντας μεγαλόπρεπα μπροστά στα απορημένα μάτια των χιλιάδων συγκεντρωμένων στον περίβολο του ναού και πήγε στο μακρινότερο μαντρί και άρχισε να ανοίγει τις πόρτες κάθε στάβλου και να ελευθερώνει όλα τα φυλακισμένα ζώα. Μέχρι εκείνη την στιγμή οι συγκεντρωμένοι προσκυνητές είχαν ηλεκτριστεί, και με θορυβώδεις επευφημίες κινήθηκαν προς το παζάρι και άρχισαν να αναποδογυρίζουν όλα τα τραπέζια του συναλλάγματος. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά όλο το εμπόριο είχε διωχθεί από τον ναό. Μέχρι την στιγμή που εμφανίστηκαν στην σκηνή οι κοντινοί Ρωμαίοι φρουροί, όλα ήταν ήσυχα, και τα πλήθη είχαν ηρεμήσει¨ ο Ιησούς γυρίζοντας στο βάθρο του ομιλητή, μίλησε στο πλήθος: «Ο οίκος μου είναι οίκος προσευχής για όλα τα έθνη, αλλά εσείς το κάνατε λημέρι ληστών.»
(1890.3) 173:1.8 Αλλά πριν μπορέσει να πει τίποτα άλλο, το συγκεντρωμένο πλήθος ξέσπασε σε δοξολογίες και ωσαννά, και σύντομα ένα πλήθος νέων βγήκε έξω από τον όχλο για να ψάλλει ύμνους ευγνωμοσύνης που οι βέβηλοι και κερδοσκόποι έμποροι είχαν εκδιωχθεί από τον ιερό ναό. Εκείνη την στιγμή κάποιοι ιερείς έφτασαν στην σκηνή, και ένας από αυτούς είπε στον Ιησού, «Δεν ακούς τι λένε τα παιδιά των Λευιτών;» Και ο Κύριος απάντησε, «Δεν έχεις διαβάσει, «Από τα στόματα των μωρών και των μικρών παιδιών έχουν τελειοποιηθεί οι έπαινοι;»Και όλη την υπόλοιπη ημέρα όσο δίδασκε ο Ιησούς, φρουροί στεκόντουσαν κοντά στους ανθρώπους σε κάθε δρομάκι, και δεν επέτρεπαν σε κανέναν να μεταφέρει ούτε ένα άδειο αγγείο μέσα από τους περιβόλους του ναού.
(1890.4) 173:1.9 Όταν οι αρχιερείς και οι γραμματείς άκουσαν τα συμβάντα, έμειναν άφωνοι. Όσο περισσότερο φοβόντουσαν τον Κύριο, τόσο περισσότερο αποφάσιζαν να τον καταστρέψουν. Αλλά τα είχαν χαμένα. Δεν ήξεραν πώς να πετύχουν τον θάνατό του, γιατί φοβόντουσαν πολύ τον όχλο, που τώρα έδειχνε πολύ έντονα την υποστήριξή του για την πάταξη των βέβηλων κερδοσκόπων. Και όλη αυτή την ημέρα, μια μέρα ησυχίας και γαλήνης στους περιβόλους του ναού, οι άνθρωποι άκουγαν την διδασκαλία του Ιησού και κυριολεκτικά κρεμόντουσαν από τα χείλη του.
(1890.5) 173:1.10 Αυτή η απρόσμενη πράξη του Ιησού ήταν ακατανόητη για τους αποστόλους του. Αιφνιδιάστηκαν τόσο από αυτή την ξαφνική και απρόσμενη κίνηση του Κυρίου τους που σε όλο το επεισόδειο έμειναν μαζεμένοι όλοι μαζί κοντά στην εξέδρα του ομιλητή¨ δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν σε αυτόν τον καθαρισμό του ναού. Αν αυτό το εντυπωσιακό γεγονός συνέβαινε την προηγούμενη μέρα, την ώρα που μπήκε θριαμβευτικά στον ναό μετά την λήξη της πολυτάραχης πομπής μέσα τις πύλες της πόλης, όλη την ώρα επευφημούμενος από το πλήθος, θα ήταν έτοιμοι γι αυτό, αλλά έτσι όπως έγινε, ήταν εντελώς απροετοίμαστοι να συμμετέχουν.
(1891.1) 173:1.11 Αυτός ο καθαρισμός του ναού αποκαλύπτει την στάση του Κυρίου προς την μετατροπή σε επιχείρηση των θρησκευτικών συνηθειών όπως και την απέχθειά του σε όλες τις μορφές αδικίας και κερδοσκοπίας σε βάρος των φτωχών και αμαθών. Αυτό το επεισόδιο ακόμα δείχνει ότι ο Ιησούς δεν ενέκρινε την κάθε άρνηση για την χρησιμοποίηση βίας για να προστατευτεί η πλειοψηφία οποιασδήποτε ανθρώπινης ομάδας ενάντια στις άδικες και υποδουλωτικές τακτικές μιας άδικης μειοψηφίας που μπορεί να είναι ικανή να οχυρώνεται πίσω από την πολιτική, οικονομική, ή εκκλησιαστική εξουσία. Δεν πρέπει να επιτρέπεται στους πονηρούς, διεφθαρμένους, και ραδιούργους να οργανώνονται για να εκμεταλλευτούν και να καταπιέσουν αυτούς, που εξαιτίας του ιδεαλισμού τους, δεν είναι διατεθειμένοι να καταφύγουν σε βία για την αυτοπροστασία ή την προώθηση των αξιέπαινων έργων της ζωής τους.
(1891.2) 173:2.1 Την Κυριακή η θριαμβευτική είσοδος στην Ιερουσαλήμ πτόησαν τόσο τους Εβραίους ηγέτες που απέφυγαν να συλλάβουν τον Ιησού. Σήμερα, αυτός ο εντυπωσιακός καθαρισμός του ναού κατά τον ίδιο τρόπο ανέβαλαν αποτελεσματικά την σύλληψη του Κυρίου. Μέρα με την ημέρα οι ηγέτες των Εβραίων γινόντουσαν όλο και πιο αποφασισμένοι να τον καταστρέψουν, αλλά δύο φόβοι τους ανησυχούσαν που συντελούσαν στην καθυστέρηση της ώρας που θα τον συλλάμβαναν. Οι αρχιερείς και οι γραμματείς δεν ήθελαν να συλλάβουν τον Ιησού δημόσια από φόβο μήπως ο όχλος στραφεί εναντίον τους σε μια έξαρση διαμαρτυρίας και αντίστασης¨ ακόμα έτρεμαν την πιθανότητα να κληθούν οι Ρωμαίοι φρουροί για να καταπνίξουν μια λαϊκή ανταρσία.
(1891.3) 173:2.2 Στην μεσημεριανή συνεδρίαση των Σανχεντρίν συμφωνήθηκε ομόφωνα ότι ο Ιησούς έπρεπε να καταστραφεί ταχύτατα, εφόσον δεν υπήρχε κανένας φίλος του Κυρίου που να παρακολουθεί αυτή την συνάντηση. Αλλά δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν για το πότε και πώς να τον συλλάμβαναν. Τελικά συμφώνησαν να ορίσουν δύο ομάδες να βγαίνουν και να αναμιγνύονται με τους ανθρώπους και να προσπαθήσουν να τον μπλέξουν και να τον μπερδέψουν στην διδασκαλία του ή να τον μειώνουν στα μάτια των εκείνων που άκουγαν την διδασκαλία του. Έτσι, περίπου κατά τις δύο, όταν ο Ιησούς είχε αρχίσει μια διάλεξη για την «Ελευθερία του να είσαι Υιός Του,» μια ομάδα από τους πρεσβύτερους του Ισραήλ πήγαν κοντά στον Ιησού και, διακόπτοντάς τον με τον συνηθισμένο τους τρόπο, του έκαναν την εξής ερώτηση: «Με ποια εξουσιοδότηση κάνεις αυτά τα πράγματα; Ποιος σου έδωσε αυτό το δικαίωμα;»
(1891.4) 173:2.3 Άρμοζε απόλυτα στους ηγέτες του ναού και στους αξιωματικούς του Ιουδαϊκού Σανχεντρίν να κάνουν αυτή την ερώτηση σε όποιον τολμούσε να διδάξει και να κηρύξει με αυτό τον ασυνήθιστο τρόπο που ήταν χαρακτηριστικό του Ιησού, ειδικά όσον αφορά την πρόσφατη συμπεριφορά του με τον καθαρισμό του ναού από όλο το εμπόριο. Αυτοί οι έμποροι και οι ανταλλαγείς χρημάτων όλοι λειτουργούσαν κάτω από την άμεση άδεια των ανώτατων ηγετών, και ένα ποσοστό των κερδών τους ήταν προορισμένο να πάει άμεσα στο ταμείο του ναού. Μη ξεχνάτε ότι η εξουσία ήταν η λέξη σύνθημα για όλους τους Εβραίους. Οι προφήτες πάντα προκαλούσαν προβλήματα επειδή με τόσο θάρρος τολμούσαν να διδάσκουν χωρίς να είναι εξουσιοδοτημένοι, χωρίς να καθοδηγούνται δεόντως από τις ακαδημίες των ραβίνων και να έχουν χειροτονηθεί από το Σανχεντρίν. Η έλλειψη αυτής της εξουσιοδότησης για δημόσια διδασκαλία θεωρείτο ότι υποδήλωνε είτε άγνοια ή ανοιχτή αποστασία. Εκείνο τον καιρό μόνο οι Σανχεντρίν μπορούσαν να χειροτονήσουν έναν πρεσβύτερο ή ένα διδάσκαλο, και μια τέτοια τελετή, έπρεπε να τελεστεί ενώπιον της παρουσίας τουλάχιστον τριών προσώπων που είχαν χειροτονηθεί κατά τον ίδιο τρόπο. Μια τέτοια χειροτονία προσέφερε τον τίτλο του «ραβίνου» στον δάσκαλο και ακόμα τον εξουσιοδοτούσε να ενεργεί σαν δικαστής, «να λύνει και να δένει σε θέματα που θα του έφεραν προς επιδίκαση.»
(1892.1) 173:2.4 Οι ηγέτες του ναού ήρθαν στον Ιησού εκείνο το απόγευμα αμφισβητώντας όχι μόνο την διδασκαλία του αλλά τις πράξεις του. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι από πολύ καιρό δίδασκαν ότι η εξουσία του για την διδασκαλία ήταν Σατανική, και ότι όλα του τα θαύματα γινόντουσαν κάτω από την εξουσία του πρίγκιπα των διαβόλων. Έτσι ο Κύριος άρχισε να απαντά στην ερώτησή τους κάνοντάς τους μια άλλη ερώτηση. Είπε ο Ιησούς: «Και εγώ θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση την οποία, αν μου απαντήσετε, θα σας πω και εγώ υπό ποίου την εξουσία κάνω αυτά τα έργα. Ο Ιωάννης ο βαπτιστής υπό ποίου την εξουσία βάπτιζε; Ο Ιωάννης εξουσιοδοτήθηκε από τον ουρανό ή από τους ανθρώπους;»
(1892.2) 173:2.5 Και όταν οι ερωτώντες άκουσαν αυτή την ερώτηση, τραβήχτηκαν παράμερα για να κάνουν ένα συμβούλιο για το τι απάντηση να δώσουν. Είχαν σκεφθεί να φέρουν τον Ιησού σε δύσκολη θέση μπροστά στον κόσμο, αλλά τώρα βρέθηκαν οι ίδιοι μπερδεμένοι μπροστά σε όλους τους συγκεντρωμένους εκείνη την στιγμή στον περίβολο του ναού. Και η αμηχανία τους ήταν ολοφάνερη όταν γύρισαν στον Ιησού λέγοντας: «Όσον αφορά τις βαπτίσεις του Ιωάννη, δεν μπορούμε να απαντήσουμε¨ δεν γνωρίζουμε.» Και απάντησαν έτσι στον Κύριο γιατί όταν συσκέφτηκαν μεταξύ τους είπαν: Αν πούμε από τον ουρανό, τότε αυτός θα πει, Γιατί δεν τον πιστέψατε,και μπορεί να προσθέσει ότι έλαβε εξουσιοδότηση από τον Ιωάννη¨ και αν πούμε από τους ανθρώπους, τότε ο κόσμος μπορεί να στραφεί εναντίον μας, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούν ότι ο Ιωάννης ήταν προφήτης¨ και έτσι υποχρεώθηκαν να έρθουν μπροστά στον Ιησού και στον κόσμο και να ομολογήσουν ότι αυτοί, οι θρησκευτικοί διδάσκαλοι και ηγέτες του Ισραήλ, δεν μπορούσαν (ή δεν ήθελαν) να εκφέρουν γνώμη για το έργο του Ιωάννη. Και όταν είπαν αυτά, ο Ιησούς, κοιτάζοντάς τους από την εξέδρα, είπε, «Ούτε και εγώ θα σας πω υπό ποίου την εξουσία κάνω αυτά τα πράγματα.»
(1892.3) 173:2.6 Ο Ιησούς ποτέ δεν σκόπευε να επικαλεστεί τον Ιωάννη για την εξουσία του¨ ο Ιωάννης ποτέ δεν είχε χειροτονηθεί από το Σανχεντρίν. Η εξουσία του Ιησού βρισκόταν στον ίδιο και στην αιώνια κυριαρχία του Πατέρα του.
(1892.4) 173:2.7 Χρησιμοποιώντας αυτή την μέθοδο για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του, ο Ιησούς δεν είχε σκοπό να αποφύγει την ερώτηση. Στην αρχή μπορεί να φανεί ότι ήταν ένοχος μιας αριστοτεχνικής υπεκφυγής, αλλά όχι. Ο Ιησούς ποτέ δεν είχε την πρόθεση να εκμεταλλευτεί κανέναν, ούτε τους ίδιους τους εχθρούς του. Με αυτή την φαινομενική υπεκφυγή πραγματικά έδωσε σε όλους τους ακροατές του την απάντηση στην ερώτηση των Φαρισαίων για το υπό ποίου την εξουσία ενεργεί. Είχαν υποστηρίξει ότι λειτουργούσε κάτω από την εξουσία του πρίγκιπα των διαβόλων. Ο Ιησούς επανειλημμένα δηλώσει ότι όλη η διδασκαλία του και το έργο του ήταν από την δύναμη και την εξουσία του Πατέρα του στον ουρανό. Αυτό αρνιόντουσαν να δεχτούν οι Ιουδαίοι ηγέτες και προσπαθούσαν να τον παγιδεύσουν να παραδεχτεί ότι δεν ήταν κανονικός δάσκαλος εφόσον δεν είχε χριστεί από τους Σανχεντρίν.
(1892.5) 173:2.8 Απαντώντας κατά αυτόν τον τρόπο, ενώ δεν ισχυριζόταν ότι ήταν εξουσιοδοτημένος από τον Ιωάννη, ικανοποίησε τους ανθρώπους με το συμπέρασμα ότι η προσπάθεια των εχθρών του να τον παγιδεύσουν στράφηκε αποτελεσματικά εναντίον τους και τους ταπείνωσε στα μάτια όλων των παρευρισκομένων. Ήταν αυτή η ευρηματικότητα και εξυπνάδα του Κυρίου να αντιμετωπίζει τους αντιπάλους του που τους έκανε να τον φοβούνται τόσο πολύ. Δεν επιχείρησαν άλλες ερωτήσεις εκείνη την ημέρα¨ αποσύρθηκαν για να συσκεφτούν μεταξύ τους πάλι. Αλλά οι άνθρωποι πολύ γρήγορα αναγνώρισαν την υποκρισία και την σκοπιμότητα σε αυτές τις ερωτήσεις των Εβραίων ηγετών. Ακόμα και οι κοινοί άνθρωποι του λαού ξεχώρισαν το ηθικό μεγαλείο του Κυρίου ανάμεσα στην υποκρισία και την σκοπιμότητα των εχθρών του. Αλλά ο καθαρισμός του ναού είχε φέρει τους Σαδδουκαίους στο πλευρό των Φαρισαίων για να τελειοποιήσουν το σχέδιο για την καταστροφή του Ιησού. Και οι Σαδδουκαίοι τώρα αντιπροσώπευαν την πλειοψηφία των Σανχεντρίν.
(1893.1) 173:3.1 Καθώς οι Φαρισαίοι που έκαναν την ερώτηση στεκόντουσαν σιωπηλοί μπροστά στον Ιησού, αυτός τους κοίταξε και είπε: «Εφόσον αμφιβάλλετε για το έργο του Ιωάννη και έχετε εχθρική στάση προς την διδασκαλία του Υιού του Ανθρώπου, ακούστε αυτή την παραβολή: Κάποιος σπουδαίος και σεβαστός γαιοκτήμονας είχε δύο γιους, και θέλοντας την βοήθειά τους για την διαχείριση της μεγάλης περιουσίας του, πήγε στον έναν από αυτούς και είπε: «Γιε μου πήγαινε σήμερα για δουλειά στο κτήμα μου με το αμπέλι.» Και αυτός ο απερίσκεπτος γιος είπε στον πατέρα του, «Δεν πάω», αλλά έπειτα μετάνιωσε και πήγε. Όταν βρήκε τον μεγαλύτερο γιο του του είπε: «Γιε μου πήγαινε για δουλειά στο αμπέλι μου.» Και αυτός ο υποκριτής και άπιστος γιος απάντησε, «Ναι πατέρα μου, θα πάω.» Αλλά όταν έφυγε ο πατέρας του, δεν πήγε. Τώρα σας ρωτώ, ποιος από τους δύο γιους έκανε το θέλημα του πατέρα του;»
(1893.2) 173:3.2 Και όλοι οι άνθρωποι απάντησαν ομόφωνα, λέγοντας: «Ο πρώτος γιος.» Και τότε είπε ο Ιησούς: «Ακριβώς¨ και τώρα σας δηλώνω ότι οι τελώνες και οι πόρνες, αν και φαίνονται να αρνούνται το κάλεσμα για μετάνοια, θα δουν το σφάλμα του δρόμου που έχουν διαλέξει και θα πάνε στην βασιλεία του Θεού πριν από εσάς, που προσποιείστε και αξιώνετε ότι δήθεν υπηρετείτε τον Πατέρα στον ουρανό ενώ αρνείστε να πράξετε τις εργασίες του. Δεν ήσασταν εσείς οι γραμματείς και Φαρισαίοι, που πιστέψατε τον Ιωάννη, αλλά οι τελώνες και οι αμαρτωλοί¨ ούτε εσείς πιστεύετε την διδασκαλία μου, αλλά οι κοινοί άνθρωποι ακούν τα λόγια μου με χαρά.»
(1893.3) 173:3.3 Ο Ιησούς δεν αντιπαθούσε προσωπικά τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους. Ήταν το σύστημα της διδασκαλία τους και τις συνήθειές τους που προσπαθούσε να μειώσει. Δεν ήταν εχθρικός με κανέναν άνθρωπο, αλλά εδώ συνέβαινε η αναπόφευκτη σύγκρουση ανάμεσα στην νέα και την παλαιά θρησκεία της τυπολατρίας, των παραδόσεων, και του αυταρχισμού.
(1893.4) 173:3.4 Όλη αυτή την ώρα οι δώδεκα απόστολοι στεκόντουσαν κοντά στον Κύριο, αλλά δεν συμμετείχαν καθόλου σε αυτές τις συζητήσεις. Ο κάθε ένας από τους δώδεκα αντιδρούσε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο στα γεγονότα των τελευταίων ημερών της επίγειας προσφοράς του Ιησού, και ο κάθε ένας τους υπάκουε στις οδηγίες του Κυρίου να αποφύγουν κάθε δημόσια διδασκαλία και κήρυγμα αυτή την εβδομάδα του Πάσχα.
(1893.5) 173:4.1 Όταν οι Φαρισαίοι και γραμματείς που προσπάθησαν να παγιδέψουν τον Ιησού με τις ερωτήσεις τους άκουσαν την παραβολή για τους δύο γιους, αποσύρθηκαν για να συσκεφθούν, ο Κύριος, στρέφοντας την προσοχή του προς το μεγάλο ακροατήριό του, είπε μια άλλη παραβολή:
(1893.6) 173:4.2 «Ήταν ένας καλός άνθρωπος που είχε ένα νοικοκυριό και φύτεψε ένα αμπέλι. Έστησε ένα φράχτη γύρω του, έσκαψε ένα λάκκο για το πάτημα των σταφυλιών για το κρασί, και έκτισε ένα παρατηρητήριο για τους φύλακες. Μετά νοίκιασε το αμπέλι σε νοικάρηδες και αυτός πήγε ένα μακρινό ταξίδι σε μια άλλη χώρα. Και όταν πλησίαζε η εποχή των καρπών, έστειλε υπηρέτες του στους νοικάρηδες να πάρουν το ενοίκιο. Αλλά αυτοί έκαναν συμβούλιο και αρνήθηκαν να δώσουν τους καρπούς που όφειλαν στον αφέντη τους¨ μάλιστα, επιτέθηκαν στους υπηρέτες του, έδειραν τον ένα, λιθοβόλησαν τον άλλο, και έδιωξαν τους άλλους με άδεια χέρια. Και όταν ο ιδιοκτήτης άκουσε για όλα αυτά, έστειλε άλλους πιο έμπιστους υπηρέτες να ασχοληθούν με αυτούς τους κακούς νοικάρηδες, αλλά και αυτούς τους τραυμάτισαν και τους μεταχειρίστηκαν με απαίσιο τρόπο. Και όταν ο ιδιοκτήτης έστειλε τον αγαπημένο του υπηρέτη, τον βοηθό του, τον σκότωσαν. Και ακόμα, παρόλα αυτά, με υπομονή και ανεκτικότητα έστειλε και άλλους υπηρέτες, αλλά δεν δεχόντουσαν κανέναν. Μερικούς τους χτυπούσαν, άλλους τους σκότωναν, και όταν ο ιδιοκτήτης είχε αντιμετωπιστεί με αυτό τον τρόπο, αποφάσισε να στείλει τον γιο του να ασχοληθεί με αυτούς τους αχάριστους νοικάρηδες, λέγοντας στον εαυτό του, «Μπορεί να κακομεταχειρίστηκαν τους υπηρέτες μου, αλλά σίγουρα θα δείξουν σεβασμό στον αγαπημένο μου γιο.» Αλλά όταν αυτοί οι αμετανόητοι και κακοί νοικάρηδες είδαν τον γιο, σκέφτηκαν μόνοι τους: «Αυτός είναι ο κληρονόμος¨ ελάτε να τον σκοτώσουμε και τότε όλη η κληρονομιά θα μείνει σε μας.» Έτσι τον έπιασαν και αφού τον πέταξαν έξω από το αμπέλι, τον σκότωσαν. Όταν ο ιδιοκτήτης αυτού του αμπελιού μάθει ότι σκότωσαν τον γιο του, τι θα κάνει σε αυτούς τους αχάριστους και μοχθηρούς νοικάρηδες;»
(1894.1) 173:4.3 Και όταν οι άνθρωποι άκουσαν αυτή την παραβολή και την ερώτηση που έκανε ο Ιησούς, απάντησαν: «Θα καταστρέψει αυτούς τους κακούς ανθρώπους και θα δώσει το αμπέλι του σε άλλους έντιμους γεωργούς που θα του αποδίδουν τους καρπούς που δικαιούται στην εποχή τους.» Και όταν μερικοί από αυτούς αντιλήφθηκαν ότι αυτή η παραβολή αναφερόταν στο Εβραικό έθνος και την μεταχείρισή του προς τους προφήτες και την επικείμενη απόρριψή του προς τον Ιησού και το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών, είπαν με λύπη, «Ο Θεός να βάλει το χέρι του με αυτά τα πράγματα που κάνουμε.»
(1894.2) 173:4.4 Ο Ιησούς είδε μια ομάδα Σαδδουκαίων και Φαρισαίων να έρχονται προς αυτόν μέσα από το πλήθος, και σταμάτησε για ένα λεπτό μέχρι να πλησιάσουν, οπότε είπε: «Ξέρετε πως οι πατέρες σας απόρριψαν τους προφήτες, και ξέρετε ότι και εσείς είστε έτοιμοι μέσα στην καρδιά σας να απορρίψετε τον Υιό του Ανθρώπου.» Και έπειτα, κοιτώντας με ερευνητικό βλέμμα τους ιερείς και τους πρεσβύτερους που στεκόντουσαν κοντά του, ο Ιησούς είπε: «Δεν έχετε διαβάσει ποτέ στις Γραφές για την πέτρα που πέταξαν οι κτίστες, και την οποία όταν βρήκαν οι άνθρωποι, έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος; Και έτσι για άλλη μια φορά σας προειδοποιώ ότι, αν συνεχίσετε να απορρίπτετε αυτό το ευαγγέλιο, πολύ σύντομα η βασιλεία των ουρανών θα αφαιρεθεί από σας και θα δοθεί σε έναν λαό που θα είναι πρόθυμος να δεχτεί τα καλά νέα και θα παράγει τους καρπούς του πνεύματος. Και υπάρχει ένα μυστήριο γι αυτή ην πέτρα, που λεει ότι όποιος πέσει πάνω σε αυτή , και χίλια κομμάτια να είναι, θα σωθεί¨ αλλά σε όποιον πέσει αυτή η πέτρα, θα γίνει χώμα και σκόνη και οι στάχτες του θα σκορπιστούν στους τέσσερις ανέμους.»
(1894.3) 173:4.5 Όταν οι Φαρισαίοι άκουσαν αυτά τα λόγια, κατάλαβαν ότι ο Ιησούς αναφερόταν σε αυτούς και τους άλλους Εβραίους ηγέτες. Πολύ θα ήθελαν να τον συλλάβουν ακριβώς εκείνη την στιγμή, αλλά φοβόντουσαν το πλήθος. Όμως, θύμωσαν τόσο με τα λόγια του Κυρίου που αποσύρθηκαν και έκαναν πάλι διαβουλεύσεις μεταξύ τους για το πώς να προκαλέσουν τον θάνατό του. Και εκείνη την νύχτα και οι Σαδδουκαίοι και οι Φαρισαίοι ένωσαν τα χέρια τους στο σχέδιο να τον παγιδεύσουν την επόμενη μέρα.
(1894.4) 173:5.1 Αφού έφυγαν οι γραμματείς και οι ηγέτες, ο Ιησούς μίλησε ξανά στο συγκεντρωμένο πλήθος και είπε την παραβολή της γαμήλιας εορτής. Είπε:
(1894.5) 173:5.2 «Η βασιλεία των ουρανών μπορεί να παρομοιαστεί με κάποιον βασιλιά που έκανε γαμήλια γιορτή για τον γιο του και έστειλε απεσταλμένους να φωνάξουν εκείνους που ήταν καλεσμένοι στην γιορτή, λέγοντας: «Όλα είναι έτοιμα για το γαμήλιο τραπέζι στο παλάτι του βασιλιά.» Τώρα, πολλοί από αυτούς που είχαν υποσχεθεί να παρευρίσκονται, αυτή την φορά αρνήθηκαν να έρθουν. Όταν ο βασιλιάς άκουσε αυτές τις αρνήσεις προς την πρόσκλησή του, έστειλε άλλους υπηρέτες και αγγελιαφόρους, λέγοντάς τους: «Πείτε σε όλους όσους ήταν καλεσμένοι, να έρθουν, γιατί το δείπνο είναι έτοιμο. Τα βόδια μου και οι μόσχοι οι σιτευτοί έχουν σφαγεί, και όλα είναι έτοιμα για τον εορτασμό του γάμου του γιου μου.» Αλλά πάλι οι άμυαλοι δεν πήραν σοβαρά το κάλεσμα του βασιλέα τους, και πήγαν στις δουλειές τους, ο ένας στο αγρόκτημά του, ο άλλος στον πηλό του, και άλλοι στα εμπορεύματά τους. Και μερικοί ακόμα, δεν αρκέστηκαν στην απλή αψήφιση του καλέσματος του βασιλιά τους και έκαναν ανοιχτή ανταρσία και έπιασαν τους απεσταλμένους του βασιλέα, τους κακομεταχειρίστηκαν, και σκότωσαν μερικούς από αυτούς. Και όταν ο βασιλιάς κατάλαβε ότι οι επίλεκτοι καλεσμένοι του, ακόμα και εκείνοι που στην αρχή είχαν δεχτεί την πρώτη πρόσκλησή του και είχαν υποσχεθεί να παρευρίσκονται στην γαμήλια γιορτή, τελικά αρνήθηκαν το κάλεσμά του και επαναστατώντας επιτέθηκαν και έσφαξαν τους επίλεκτους απεσταλμένους του, οργίστηκε τρομερά. Και τότε αυτός ο προσβεβλημένος βασιλιάς διέταξε τα στρατεύματά του και τα στρατεύματα των συμμάχων του να καταστρέψουν αυτούς τους στασιαστές δολοφόνους και να κάψουν την πόλη τους.
(1895.1) 173:5.3 «Και όταν τιμώρησε αυτούς που περιφρόνησαν την πρόσκλησή του, όρισε μια άλλη μέρα για την γαμήλια γιορτή και είπε στους απεσταλμένους του: «Αυτοί που ήταν καλεσμένοι στον γάμο δεν ήταν άξιοι¨ γι αυτό τώρα πηγαίνετε εκεί που χωρίζουν οι δρόμοι και στους κεντρικούς δρόμους ακόμα και πέρα από τα σύνορα της πόλης, και όσους βρείτε, καλέστε αυτούς τους ξένους να παρευρεθούν στην γαμήλια εορτή.» Και τότε αυτοί οι υπηρέτες βγήκαν στους κεντρικούς δρόμους και στα απομακρυσμένα μέρη, και μάζεψαν όσους βρήκαν, καλούς και κακούς, πλούσιους και φτωχούς, ώστε η αίθουσα του γάμου γέμισε με πρόθυμους καλεσμένους. Όταν όλα ήταν έτοιμα, ο βασιλιάς ήρθε να δει τους καλεσμένους του, και προς μεγάλη του έκπληξη είδε έναν άνδρα χωρίς ενδυμασία για γάμο. Ο βασιλιάς, αφού είχε προμηθεύσει τους καλεσμένους του με δωρεάν ενδυμασίες γάμου, απευθυνόμενος σε αυτόν τον άνθρωπο, είπε: «Φίλε μου, πως και έρχεσαι στην αίθουσα των καλεσμένων μου σε αυτή την περίσταση χωρίς την ενδυμασία γάμου;» Και ο απροετοίμαστος άνδρας ήταν άφωνος. Τότε είπε ο βασιλέας στους υπηρέτες του: «Πετάξτε έξω αυτόν τον απερίσκεπτο επισκέπτη από το σπίτι μου να μοιραστεί την τύχη όλων των άλλων που περιφρόνησαν την φιλοξενία μου και αρνήθηκαν το κάλεσμα μου. Δεν θα δεχτώ κανέναν άλλον εδώ, εκτός από εκείνους που δέχονται με χαρά την πρόσκλησή μου, και μου κάνουν την τιμή να φορέσουν τα ενδύματα που τους προμήθευσα ελεύθερα.»
(1895.2) 173:5.4 Αφού είπε αυτήν την παραβολή, ο Ιησούς ήταν έτοιμος να διώξει το πλήθος όταν ένας συμπαθητικός πιστός, περνώντας μέσα από το πλήθος, ήρθε προς το μέρος του, και ρώτησε: «Μα Κύριε, πώς να γνωρίζουμε αυτά τα πράγματα; Πως θα είμαστε έτοιμοι για την πρόσκληση του βασιλιά; τι σημάδι θα μας δείξεις ότι είσαι ο Υιός του Θεού;» Και όταν ο Κύριος το άκουσε αυτό, είπε: «Μόνο ένα σημάδι θα σας δοθεί». Και έπειτα. Δείχνοντας το δικό του σώμα, συνέχισε, «Καταστρέψτε αυτό το ναό, και σε τρεις μέρες θα τον αναστήσω.» Αλλά δεν τον κατάλαβαν, και όταν διασκορπιζόντουσαν, κουβέντιαζαν μεταξύ τους και έλεγαν, «Σχεδόν πενήντα χρόνια οικοδομείται αυτός ο ναός, αυτός όμως λεει ότι θα τον καταστρέψει και θα τον αναστήσει σε τρεις μέρες.» Ούτε οι δικοί του απόστολοι δεν κατάλαβαν το νόημα των λόγων του, αλλά μετά την ανάστασή του, θυμήθηκαν τι τους είχε πει.
(1895.3) 173:5.5 Περίπου στις τέσσερις εκείνο το απόγευμα ο Ιησούς κάλεσε τους αποστόλους του και τους δήλωσε ότι επιθυμούσε να φύγει από τον ναό και να πάει στην Βηθανία για το βραδινό γεύμα και για την νυχτερινή του ανάπαυση. Ανεβαίνοντας το όρος των Ελαιών ο Ιησούς είπε στον Ανδρέα, τον Φίλιππο, και τον Θωμά ότι το πρωί, θα έπρεπε να κατασκηνώσουν πιο κοντά στην πόλη για να μείνουν την υπόλοιπη εβδομάδα του Πάσχα. Ακολουθώντας τις οδηγίες του το επόμενο πρωί έστησαν τις σκηνές τους στην ρεματιά του λόφου από την πλευρά του δημόσιου καταυλισμού στην Γεσθημανή, σε ένα χωράφι που ανήκε στον Σίμωνα από την Βηθανία.
(1896.1) 173:5.6 Πάλι ήταν μια σιωπηλή ομάδα Εβραίων που ανέβαινε την δυτική πλευρά του όρους των Ελαιών εκείνη την Δευτέρα την νύχτα. Αυτοί οι δώδεκα άνθρωποι, για πρώτη φορά, άρχισαν να αισθάνονται ότι κάτι τραγικό θα συνέβαινε. Ενώ ο επεισοδιακός καθαρισμός του ναού νωρίς το πρωί τους είχα κάπως αναπτερώσει τις ελπίδες να δουν τον Κύριό τους να επιβάλλεται και να εκδηλώνει τις ισχυρές το δυνάμεις, τα γεγονότα όλου του απογεύματος λειτούργησαν σαν μια απότομη πτώση προς την κατεύθυνση της βέβαιης απόρριψης της διδασκαλίας του Ιησού από τις Εβραϊκές αρχές. Οι απόστολοι είχαν καταληφθεί από αγωνία και υπόφεραν από τρομερή αβεβαιότητα. Συνειδητοποιούσαν ότι μεσολαβούσαν μόνο λίγες μέρες ανάμεσα στα γεγονότα της μέρας που μόλις πέρασε και στην συντριβή της επικείμενης καταστροφής. Όλοι αισθανόντουσαν ότι κάτι τρομερό θα συνέβαινε, αλλά δεν ήξεραν τι να περιμένουν. Πήγαν στα διάφορα καταλύματά τους να ξεκουραστούν, αλλά κοιμήθηκαν πολύ λίγο. Ακόμα και δίδυμοι Αλφαίοι επιτέλους κατάλαβαν ότι τα γεγονότα της ζωής του Κυρίου κινιόντουσαν γρήγορα προς την τελική τους αποκορύφωση.
(1897.1) 174:0.1 Περίπου στις επτά εκείνη την Τρίτη το πρωί ο Ιησούς συνάντησε τους αποστόλους, το γυναικείο σώμα, και κάμποσους άλλους σημαντικούς μαθητές του στο σπίτι του Σίμωνα. Σε αυτή την συνάντηση αποχαιρέτησε τον Λάζαρο, δίνοντάς του αυτές τις οδηγίες που τον έκαναν να φύγει για την Φιλαδέλφεια στην Περέα, όπου αργότερα σχετίστηκε με την το ιεραποστολικό κίνημα που είχε την έδρα του σε εκείνη την πόλη. Ο Ιησούς ακόμα αποχαιρέτησε τον ηλικιωμένο Σίμωνα, και έδωσε την αποχαιρετιστήρια συμβουλή του στο σώμα τον γυναικών, αφού δεν θα τους απευθυνόταν επίσημα ξανά.
(1897.2) 174:0.2 Εκείνο το πρωί χαιρέτησε ξεχωριστά τον καθένα με προσωπικό χαιρετισμό. Στον Ανδρέα είπε: «Μην τρομάξεις από αυτά που θα γίνουν. Να κρατιέσαι σταθερά από τους αδερφούς σου και να προσέξεις να μη σε δουν αποθαρρυμένο.» Στον Πέτρο είπε: «Μην εμπιστεύεσαι την δύναμη της σάρκας ούτε τα ατσάλινα όπλα. Να βασίζεσαι στα πνευματικά θεμέλια των αιώνιων βράχων.» Στον Ιάκωβο είπε: «Μην τρομάξεις από τα εξωτερικά φαινόμενα. Κράτα σταθερά την πίστη σου, και σύντομα θα γνωρίσεις την πραγματικότητα όσων πιστεύεις.» Στον Ιωάννη είπε: «Να είσαι ήπιος και ευγενικός¨ αγάπα και τους εχθρούς σου¨ να είσαι ανεκτικός. Και να θυμάσαι ότι σε έχω εμπιστευτεί σε πολλά.» Στον Ναθαναήλ είπε: «Μην κρίνεις από τα φαινόμενα¨ να κρατήσεις σταθερά την πίστη σου όταν όλα δείχνουν να καταρρέουν¨ να μείνεις συνεπής στην αποστολή σου σαν πρέσβης της βασιλείας.» Στον Φίλιππο είπε: «Μην κλονιστείς από τα γεγονότα που θα συμβούν. Μείνε ακλόνητος, ακόμα και όταν δεν βλέπεις το πώς. Μείνει πιστός στον όρκο της χειροτονίας σου.» Στον Ματθαίο είπε: «Μην ξεχάσεις το έλεος που σε δέχτηκε στην βασιλεία των ουρανών. Μην αφήσεις κανέναν να σε εξαπατήσει και σου στερήσει την αιώνια ανταμοιβή σου. Όπως άντεξες τις τάσεις της ανθρώπινης φύσης, να μείνεις απτόητος.» Στον Θωμά είπε: «Όσο δύσκολο και να είναι, αυτή την στιγμή πρέπει να βαδίζεις με οδηγό την πίστη και όχι την όραση. Μην αμφιβάλλεις ότι είμαι ικανός να ολοκληρώσω το έργο που ξεκίνησα, και ότι τελικά θα δω τους πιστούς μου πρεσβευτές στην βασιλεία των ουρανών που βρίσκεται πέρα από εδώ.» Στους διδύμους Αλφαίους είπε: «Μην επιτρέψετε να σας συντρίψουν όλα όσα δεν καταλαβαίνετε. Μείνετε πιστοί σε αυτά που αγαπά η καρδιά σας και μην εμπιστεύεστε ούτε τους σπουδαίους ανθρώπους ούτε τις διαθέσεις του όχλου που αλλάζουν. Σταθείτε δίπλα στους αδερφούς σας.» Και στον Σίμωνα τον Ζηλωτή είπε: «Σίμωνα μπορεί να συντριβείς από απογοήτευση, αλλά το πνεύμα σου θα ξεπεράσει όλα όσα θα σου συμβούν. Αυτό που δεν μπόρεσες να μάθεις από μένα, θα σου το διδάξει το πνεύμα μου. Αναζήτα τις αλήθειες του πνεύματος και σταμάτα να ελκύεσαι από ψεύτικες και υλικές σκιές.» Και στον Ιούδα τον Ισκαριώτη είπε: «Ιούδα, σε αγάπησα και προσευχήθηκα να αγαπήσεις τους αδερφούς σου. Μην κουράζεσαι να κάνεις το καλό¨ και θέλω να σε προειδοποιήσω να προσέχεις τα ύπουλα μονοπάτια της κολακείας και τα δηλητηριώδη βέλη της γελοιοποίησης.»
(1897.3) 174:0.3 Και όταν ολοκλήρωσε αυτούς τους χαιρετισμούς, αναχώρησε για την Ιερουσαλήμ με τον Ανδρέα, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο, και τον Ιωάννη ενώ οι άλλοι απόστολοι ξεκίνησαν για τον καταυλισμό της Γεσθημανή, όπου θα έμεναν την νύχτα και θα ήταν η έδρα τους για την υπόλοιπη ζωή του Κυρίου στην σάρκα. Περίπου στα μισά της πλαγιάς του όρους των Ελαιών ο Ιησούς σταμάτησε και συζήτησε για περισσότερο από μια ώρα με τους τέσσερις αποστόλους.
(1898.1) 174:1.1 Για αρκετές μέρες ο Πέτρος και ο Ιάκωβος συζητούσαν τις διαφορετικές απόψεις τους για την διδασκαλία του Κυρίου σχετικά με την άφεση αμαρτιών. Συμφώνησαν και οι δύο να θέσουν το θέμα στον Ιησού, και ο Πέτρος θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να συμβουλευτούν τον Κύριο. Έτσι, ο Σίμωνας Πέτρος διέκοψε την συζήτηση για τις διαφορές ανάμεσα στους ύμνους και στην λατρεία, ρωτώντας: «Κύριε, ο Ιάκωβος και εγώ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σχετικά με την διδασκαλία σου όσον αφορά την άφεση αμαρτιών. Ο Ιάκωβος ισχυρίζεται ότι διδάσκεις ότι ο Πατέρας μας συγχωρεί ακόμα και πριν το ζητήσουμε, και εγώ υποστηρίζω ότι η μετάνοια και η εξομολόγηση πρέπει να προηγούνται της άφεσης. Ποιος από μας έχει δίκιο; τι λες;»
(1898.2) 174:1.2 Μετά από μια σύντομη σιωπή ο Ιησούς κοίταξε σοβαρά και τους τέσσερις και απάντησε: «Αδερφοί μου, σφάλλετε στις απόψεις σας γιατί δεν καταλαβαίνετε την φύση αυτών των στενών και τρυφερών σχέσεων ανάμεσα στο πλάσμα και τον Δημιουργό του, ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό. Δεν μπορείτε να αντιληφθείτε το νόημα της κατανόησης και της συμπόνιας που τρέφει ο σοφός γονέας για τα ανώριμα και μερικές φορές σφάλλοντα παιδιά του. Είναι αμφίβολο αν πραγματικά οι έξυπνοι και στοργικοί γονείς καλούνται ποτέ να συγχωρέσουν ένα μέσο και φυσιολογικό παιδί. Οι σχέσεις που έχουν κατανόηση μαζί με διάθεση αγάπης εμποδίζουν αποτελεσματικά όλες αυτές τις αποξενώσεις που αργότερα επιβάλλουν την αναπροσαρμογή της μετάνοιας από το παιδί με την συγχώρεση από τον γονέα.
(1898.3) 174:1.3 ¨΄Ένα κομμάτι από τον κάθε πατέρα ζει μέσα στο παιδί του. Ο πατέρας χαίρει της προτεραιότητας και την υπεροχής της κατανόησης σε όλα τα θέματα που έχουν σχέση με την σχέση παιδιού-πατέρα. Ο γονέας είναι ικανός να δει την ανωριμότητα του παιδιού κάτω από το φως της πιο προχωρημένης γονεϊκής ωριμότητας, την ωριμότερη εμπειρία του μεγαλύτερου συντρόφου. Με το γήινο παιδί και τον ουράνιου Πατέρα, ο θεϊκός γονέας κατέχει άπειρη και θεϊκή συμπόνοια και ικανότητα για αγάπη με κατανόηση. Η θεϊκή συγχώρεση είναι αναπόφευκτη¨ είναι έμφυτη και αναπαλλοτρίωτη μέσα στην άπειρη κατανόηση του Θεού, μέσα στην τέλεια γνώση για όλα όσα αφορούν την λανθασμένη και εσφαλμένη επιλογή του παιδιού. Η θεία δικαιοσύνη είναι τόσο αιώνια δίκαιη που περιλαμβάνει ανεξάντλητα έλεος με κατανόηση.
(1898.4) 174:1.4 «Όταν ένας σοφός άνθρωπος καταλαβαίνει τα εσώτερα κίνητρα των συνανθρώπων του, θα τους αγαπήσει. Και όταν αγαπάς τον αδερφό σου, τον έχεις ήδη συγχωρήσει. Αυτή η ικανότητα να καταλαβαίνεις την ανθρώπινη φύση και να συγχωρείς τα προφανή λάθη της είναι Θεϊκό γνώρισμα. Αν είσαστε σοφοί γονείς, αυτός είναι ο τρόπος που θα αγαπάτε και θα καταλαβαίνετε τα παιδιά σας, ακόμα και να τα συγχωρείτε όταν κάποιες παροδικές παρεξηγήσεις σας έχουν χωρίσει φαινομενικά. Το παιδί, επειδή είναι ανώριμο και του λείπει η πλήρης κατανόηση του βάθους της σχέσης παιδιού- πατέρα, πρέπει συχνά να αισθάνεται έναν ένοχο αποχωρισμό από την πλήρη έγκριση του πατέρα, αλλά ο αληθινός πατέρας ποτέ δεν αισθάνεται ένα τέτοιο χωρισμό. Η αμαρτία είναι μια εμπειρία της συνείδησης των πλασμάτων¨ δεν έχει θέση στην συνείδηση του Θεού.
(1898.5) 174:1.5 «Η ανικανότητά σας ή η απροθυμία σας να συγχωρέσετε τους συνανθρώπους σας είναι το μέτρο της ανωριμότητάς σας, η αποτυχία σας να αποκτήσετε ενήλικη συμπόνια, κατανόηση, και αγάπη. Κρατάτε κακίες και τρέφετε αισθήματα εκδικητικότητας σε άμεση αναλογία με την άγνοια της εσώτερης φύσης σας και των πραγματικών πόθων των παιδιών σας και των συνανθρώπων σας. Η αγάπη είναι το αποτέλεσμα της θεϊκού και εσώτερου πόθου της ζωής. Βασίζεται στην κατανόηση, τρέφεται από την ανιδιοτελή υπηρεσία, και τελειοποιείται με την σοφία.»
(1899.1) 174:2.1 Την Δευτέρα το βράδυ έγινε ένα συμβούλιο ανάμεσα στους Σανχεντρίν και περίπου πενήντα ηγέτες που είχαν επιλεγεί ανάμεσα στους γραμματείς, τους Φαρισαίους, και τους Σαδδουκαίους. Σε αυτή την συνάντηση αποφασίστηκε ομόφωνα ότι θα ήταν επικίνδυνο να συλλάβουν τον Ιησού δημόσια εξαιτίας της επίδρασής του στα αισθήματα των κοινών ανθρώπων. Ήταν ακόμα γνώμη της πλειοψηφίας ότι θα έπρεπε να γίνει μια αποφασιστική προσπάθεια να τον μειώσουν στα μάτια του πλήθους πριν τον συλλάβουν και τον οδηγήσουν σε δίκη. Έτσι, κάμποσες ομάδες μορφωμένων ανθρώπων ορίστηκαν να βρίσκονται σε ετοιμότητα το επόμενο πρωί στον ναό για να αναλάβουν να τον παγιδέψουν με δύσκολες ερωτήσεις και να τον φέρουν έτσι σε δύσκολη θέση μπροστά στο λαό. Τελικά, οι Φαρισαίοι, οι Σαδδουκαίοι,, ακόμα και οι Ηρωδιανοί ενώθηκαν σε αυτή την προσπάθεια να μειώσουν τον Ιησού στα μάτια του πλήθους που βρισκόντουσαν εκεί για το Πάσχα.
(1899.2) 174:2.2 Την Τρίτη το πρωί, όταν ο Ιησούς έφτασε στον περίβολο του ναού και άρχισε να διδάσκει, δεν είχε πει παρά μόνο λίγες λέξεις όταν μια ομάδα νεαρών σπουδαστών από τις ακαδημίες, που είχαν προετοιμαστεί γι αυτό το σκοπό, τον πλησίασαν και μέσω του αντιπροσώπου τους απευθύνθηκαν στον Ιησού : «Κύριε, γνωρίζουμε ότι είσαι ένας δίκαιος διδάσκαλος, και ξέρουμε ότι διακηρύσσεις τους δρόμους της αλήθειας, και ότι υπηρετείς μόνο τον Θεό, γιατί δεν φοβάσαι κανέναν άνθρωπο, και ότι δεν λογαριάζεις κανέναν. Εμείς είμαστε απλοί σπουδαστές, και θα θέλαμε να ξέρουμε την αλήθεια για ένα ζήτημα που μας απασχολεί¨ το πρόβλημα μας είναι: Είναι σωστό να δίνουμε φόρο υποτελείας στον Καίσαρα; Να δίνουμε ή να μην δίνουμε;» Ο Ιησούς κατάλαβε την υποκρισία και την πονηριά τους, και τους είπε: «Γιατί προσπαθείτε να με δοκιμάσετε με αυτό τον τρόπο; Δείξτε μου τα χρήματα που είναι για τον φόρο υποτέλειας, και θα σας απαντήσω.» Και όταν του έδωσαν ένα δηνάριο, το κοίταξε και είπε, «Τίνος η μορφή και επιγραφή απεικονίζεται σε αυτό το νόμισμα;» Και όταν του απάντησαν, «του Καίσαρα», ο Ιησούς είπε, «Να δίνετε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα, και τα του Θεού στον Θεό.»
(1899.3) 174:2.3 Όταν απάντησε έτσι σε αυτούς τους νεαρούς γραμματείς και στους Ηρωδιανούς συνεργάτες τους, αυτοί αποσύρθηκαν από μπροστά του, και ο λαός, ακόμα και οι Σαδδουκαίοι, απόλαυσαν την αμηχανία τους. Ακόμα και οι ίδιοι οι νέοι που είχαν προσπαθήσει να τον παγιδέψουν θαύμασαν πολύ την απρόσμενη ευστροφία της απάντησης του Κυρίου.
(1899.4) 174:2.4 Την προηγούμενη μέρα οι ηγέτες είχαν προσπαθήσει να του βάλουν τρικλοποδιά μπροστά στο πλήθος για θέματα εκκλησιαστικής εξουσίας, και αφού απέτυχαν, τώρα προσπάθησαν να τον αναμείξουν σε μια επικίνδυνη συζήτηση για την αστική εξουσία. Και ο Πιλάτος και ο Ηρώδης βρισκόντουσαν στην Ιερουσαλήμ εκείνες τις μέρες, και οι εχθροί του Ιησού υπέθεσαν ότι, αν τολμούσε να συμβουλεύσει ενάντια στην πληρωμή του φόρου υποτελείας στον Καίσαρα, αυτοί θα μπορούσαν να πάνε ευθύς στις Ρωμαϊκές αρχές και να τον κατηγορήσουν για αποστασία. Από την άλλη μεριά, αν συμβούλευε την πληρωμή του φόρου ξεκάθαρα, σωστά υπολόγιζαν ότι μια τέτοια αναγγελία, θα πλήγωνε κατά πολύ την εθνική υπερηφάνεια των Εβραίων ακροατών του, και έτσι θα αποξενωνόταν από την καλή θέληση και την στοργή του κόσμου.
(1899.5) 174:2.5 Σε όλα αυτά οι εχθροί του Ιησού ηττήθηκαν εφόσον ήταν ένας γνωστός κανονισμός των Σανχεντρίν, που έγινε για την καθοδήγηση των Εβραίων που είχαν διασκορπιστεί στα αλλόθρησκα έθνη, ότι «το δικαίωμα του νομισματικού συστήματος έφερε και το δικαίωμα να θεσπίζονται φόροι.» Με αυτό τον τρόπο ο Ιησούς απόφυγε την παγίδα τους. Αν είχε απαντήσει «Όχι» στην ερώτησή τους θα ισοδυναμούσε με υποκίνηση στάσης¨ αν είχε απαντήσει «Ναι» θα σοκάριζε τα βαθιά ριζωμένα εθνικιστικά αισθήματα εκείνων των ημερών. Ο Κύριος υπεξέφυγε της ερώτησης¨ απλά σοφά χρησιμοποίησε την διπλή απάντηση. Ο Ιησούς δεν ήταν ποτέ ασαφής, αλλά ήταν πάντα σοφός στην αντιμετώπιση εκείνων που προσπαθούσαν να τον ενοχλήσουν και να τον καταστρέψουν.
(1900.1) 174:3.1 Πριν αρχίσει ο Ιησούς την διδασκαλία του, μια άλλη ομάδα πλησίασε για να τον ρωτήσει, αυτή την φορά μια ομάδα μορφωμένων και πονηρών Σαδδουκαίων. Ο αντιπρόσωπος, πλησιάζοντάς τον, είπε: «Κύριε, ο Μωυσής είπε ότι αν ένας παντρεμένος άνδρας πεθάνει, και δεν έχει αφήσει παιδιά, ο αδερφός του θα πρέπει να πάρει την γυναίκα και να αφήσει απογόνους για τον πεθαμένο αδερφό του. Έχει συμβεί μια περίπτωση όπου κάποιος άνδρας που είχε έξι αδερφούς πέθανε άτεκνος¨ ο επόμενος αδερφός πήρε την γυναίκα αλλά και αυτός σύντομα πέθανε, χωρίς να αφήσει παιδιά. Κατά τον ίδιο τρόπο ο δεύτερος αδερφός πήρε την γυναίκα, αλλά και αυτός πέθανε χωρίς να αφήσει απογόνους. Και ούτω καθεξής μέχρι που και οι έξι αδερφοί την πήραν, και όλοι τους πέθαναν χωρίς να αφήσουν παιδιά. Και έπειτα, μετά από όλους του, πέθανε και η γυναίκα. Τώρα, αυτό που θέλουμε να σε ρωτήσουμε είναι: Στην ανάσταση τίνος γυναίκα θα είναι αφού και οι επτά αδερφοί την είχαν;»
(1900.2) 174:3.2 Ο Ιησούς ήξερε, το ίδιο και ο λαός, ότι αυτοί οι Σαδδουκαίοι δεν ήταν ειλικρινείς που ρωτούσαν αυτή την ερώτηση επειδή ήταν απίθανο να γίνει κάτι τέτοιο¨ και εξάλλου, αυτή η συνήθεια των αδερφών του νεκρού να γεννήσουν παιδιά για λογαριασμό του ήταν πια ξεπερασμένη συνήθεια ανάμεσα στους Εβραίους. Παρόλα αυτά, ο Ιησούς συμφώνησε να απαντήσει σε αυτή την παραπλανητική ερώτηση. Είπε: «Όλοι σας σφάλλετε κάνοντας αυτή την ερώτηση επειδή δεν γνωρίζετε ούτε τις Γραφές ούτε την ζώσα δύναμη του Θεού. Ξέρετε ότι οι γιοι αυτού του κόσμου μπορούν να παντρεύονται και να δίνονται σε γάμο, αλλά δεν φαίνεται να καταλαβαίνετε ότι αυτά δεν ισχύουν στους επόμενους κόσμους, μέσα από την ανάσταση των δικαίων, ούτε παντρεύονται ούτε δίνονται σε γάμο. Εκείνοι που θα ζήσουν την ανάσταση εκ νεκρών θα είναι περισσότερο σαν τους αγγέλους του ουρανού, και ποτέ δεν θα πεθάνουν. Αυτοί οι αναστημένοι θα είναι αιώνια υιοί του Θεού¨ θα είναι τα παιδιά του φωτός που αναστήθηκαν στην πρόοδο της αιώνιας ζωής. Ακόμα και ο Πατέρας σας ο Μωυσής το καταλάβαινε αυτό, γιατί, σε σχέση με την εμπειρία του στον φλεγόμενο θάμνο, άκουσε τον Πατέρα του να λέγει, «Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ.» Έτσι , μαζί με τον Μωυσή, και εγώ σας δηλώνω ότι ο Πατέρας μου δεν είναι ο Θεός των νεκρών αλλά των ζωντανών. Μέσα σε αυτόν όλοι σας ζείτε, αναπαράγετε, και αποκτάτε την θνητή σας ύπαρξη.»
(1900.3) 174:3.3 Όταν ο Ιησούς ολοκλήρωσε τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, οι Σαδδουκαίοι αποσύρθηκαν, και μερικοί Φαρισαίοι ξεχάστηκαν και αναφώνησαν, «Αλήθεια, αλήθεια, Κύριε, καλά απάντησες σε αυτούς τους απίστους Σαδδουκαίους.» Οι Σαδδουκαίοι δεν τόλμησαν να κάνουν άλλες ερωτήσεις, και οι κοινοί άνθρωποι θαύμαζαν την σοφία της διδασκαλίας του.
(1900.4) 174:3.4 Ο Ιησούς επικαλέστηκε τον Μωυσή σε αυτή του την συνάντηση με τους Σαδδουκαίους επειδή αυτή η θρησκευτικό-πολιτική αίρεση αναγνώριζε την εγκυρότητα μόνο των πέντε ονομαζόμενων Βιβλίων του Μωυσή¨ δεν αναγνώριζαν τις διδασκαλίες των προφητών σαν βάση της δογματικής θεωρίας. Ο Κύριος στην απάντησή του, αν και επιβεβαίωνε το γεγονός της επιβίωσης των θνητών υπάρξεων μέσα από την τεχνική της ανάστασης, όμως δεν ενέκρινε καθόλου με τα λόγια του τις Φαρισαϊκές πίστεις για την ανάσταση του ανθρώπινου σώματος κυριολεκτικά. Το σημείο το οποίο ήθελε να τονίσει ο Ιησούς ήταν: Ότι ο Πατέρας είχε πει, «Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, και του Ιακώβ,» και όχι ήμουν ο Θεός τους.
(1900.5) 174:3.5 Οι Σαδδουκαίοι είχαν σκεφθεί να υποβάλλουν τον Ιησού στην φθοροποιό επίδραση της γελοιοποίησης, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αν τον εδίωκαν δημόσια θα προκαλούσαν περισσότερη συμπάθεια προς αυτόν στο μυαλό του κόσμου.
(1901.1) 174:4.1 Μια άλλη ομάδα των Σαδδουκαίων είχε τις οδηγίες να κάνει στον Ιησού παραπλανητικές ερωτήσεις για τους αγγέλους, αλλά όταν είδαν την μοίρα των συντρόφων τους που είχαν προσπαθήσει να τον παγιδέψουν με ερωτήσεις για την ανάσταση, πολύ σοφά αποφάσισαν να καθίσουν στα αυγά τους¨ αποσύρθηκαν χωρίς να κάνουν καμιά ερώτηση. Ήταν το προκαθορισμένο σχέδιο των ενωμένων Φαρισαίων, γραμματέων, Σαδδουκαίων, και Ηρωδιανών να γεμίσουν όλη την ημέρα με αυτές τις παραπλανητικές ερωτήσεις, ελπίζοντας έτσι να μειώσουν τον Ιησού μπροστά στο λαό και συγχρόνως να τον εμποδίσουν αποτελεσματικά να έχει χρόνο να διακηρύσσει τις ενοχλητικές διδασκαλίες του.
(1901.2) 174:4.2 Τότε πλησίασε μια ομάδα Φαρισαίων για να κάνουν ενοχλητικές ερωτήσεις, και ο αντιπρόσωπός τους, είπε στον Ιησού: «Κύριε, είμαι δικηγόρος, και θα ήθελα να σε ρωτήσω ποια, κατά την γνώμη σου, είναι η σπουδαιότερη εντολή;» Ο Ιησούς απάντησε: «Δεν υπάρχει παρά μια εντολή, και αυτή είναι η σπουδαιότερη όλων, και αυτή η εντολή είναι: «Ω Ισραήλ, άκουσε, ο Κύριος και Θεός μας, ο Κύριος είναι ένας¨ και να αγαπάτε τον Κύριο και Θεός σας με όλη σας την καρδιά και με όλη σας την ψυχή, με όλο σας τον νου και με όλη σας την δύναμη.» Αυτή είναι η πρώτη και σπουδαιότερη εντολή. Και η δεύτερη εντολή είναι σαν αυτή την πρώτη¨ στα αλήθεια προέρχεται άμεσα από αυτήν, και είναι: «Να αγαπάτε τον γείτονά σας όπως τον εαυτό σας.» Δεν υπάρχει άλλη σπουδαιότερη εντολή από αυτές¨ σε αυτές τις δύο εντολές βασίζεται όλος ο νόμος και οι προφήτες.»
(1901.3) 174:4.3 Όταν ο δικηγόρος αντιλήφθηκε ότι ο Ιησούς είχε απαντήσει όχι μόνο σύμφωνα με την ανώτερη σύλληψη της Ιουδαϊκής θρησκείας, αλλά είχε απαντήσει με σύνεση μπροστά στο συγκεντρωμένο πλήθος, θεώρησε εντιμότερο και πιο αντρίκειο να επαινέσει την απάντηση του Κυρίου. Γι αυτό, είπε: «Πολύ σωστά, Κύριε, είπες ότι ο Θεός είναι ένας και δεν υπάρχει κανένας εκτός από αυτόν¨ και επίσης να αγαπάς τον γείτονά σου σαν τον εαυτό σου, είναι η πρώτη και σπουδαιότερη εντολή¨ και είμαστε σύμφωνοι ότι αυτή η εντολή είναι κατά πολύ σπουδαιότερη από τις προσφορές, τα θυμιάματα και τις θυσίες.» Όταν ο δικηγόρος απάντησε τόσο διακριτικά, ο Ιησούς τον κοίταξε και είπε, «Φίλε μου, βλέπω ότι δεν είσαι μακριά από την βασιλεία του Θεού.»
(1901.4) 174:4.4 Ο Ιησούς είπε την αλήθεια όταν αναφέρθηκε σε αυτόν τον δικηγόρο ότι δεν βρισκόταν «μακριά από την βασιλεία,» γιατί εκείνη ακριβώς την νύχτα αυτός πήγε στην κατασκήνωση του Κυρίου κοντά στην Γεσθημανή, δήλωσε την πίστη του στο ευαγγέλιο της βασιλείας, και βαπτίστηκε από τον Ιωσία, έναν από τους μαθητές του Άμπνερ.
(1901.5) 174:4.5 Άλλες δύο ή τρεις ομάδες γραμματέων και Φαρισαίων ήταν παρόντες και σκόπευαν να κάνουν ερωτήσεις, αλλά είτε αφοπλίστηκαν από την απάντηση του Ιησού στον δικηγόρο, ή αποτράπηκαν από την αμηχανία όλων όσων είχαν επιχειρήσει να τον παγιδέψουν. Μετά από αυτά, κανένας δεν τόλμησε να του κάνει άλλη ερώτηση δημόσια.
(1901.6) 174:4.6 Όταν δεν υπήρχαν πια άλλες ερωτήσεις, και αφού πλησίαζε μεσημέρι, ο Ιησούς δεν συνέχισε την διδασκαλία του αλλά έμεινε ικανοποιημένος με το να ρωτήσει απλά τους Φαρισαίους και τους συνεργάτες τους μια ερώτηση. Είπε ο Ιησούς: «Αφού δεν κάνετε πια άλλες ερωτήσεις, θα ήθελα να σας κάνω και εγώ μια. Τι γνώμη έχετε για τον Απελευθεωτή; Δηλαδή, τίνος υιός είναι;» μετά από μια σύντομη παύση ένας από τους γραμματείς απάντησε, «Ο Μεσσίας είναι ο υιός του Δαβίδ.» Και αφού ο Ιησούς γνώριζε ότι υπήρχαν πολλές διαφωνίες, ακόμα και ανάμεσα στους δικούς του μαθητές , για το εάν αυτός ήταν ή όχι υιός του Δαβίδ, έκανε αυτήν ακόμα την ερώτηση: «Αν ο Απελευθερωτής είναι πραγματικά ο υιός του Δαβίδ, πως και στον Ψαλμό που αποδίδετε στον Δαβίδ, αυτός ο ίδιος, μιλώντας με το πνεύμα, λέγει, « Ο Κύριος είπε στον κύριό μου, κάθισε στα δεξιά μου μέχρι κάνω τους εχθρούς σου υποπόδιο των ποδιών σου.» Αν ο Δαβίδ τον αποκαλεί Κύριο, πως γίνεται να είναι υιός του;» Αν και οι ηγέτες, οι γραμματείς, και οι αρχιερείς δεν έδωσαν απάντηση σε αυτή την ερώτηση, δεν του έκαναν άλλες ερωτήσεις με σκοπό να τον μπερδέψουν. Ποτέ δεν απάντησαν στην ερώτηση που τους έκανε ο Ιησούς, αλλά μετά τον θάνατο του Κυρίου επιχείρησαν να ξεφύγουν από την δυσκολία αλλάζοντας την ερμηνεία αυτού του Ψαλμού, ώστε να τον κάνουν να αναφέρεται στον Αβραάμ αντί για τον Μεσσία. Άλλοι πάλι προσπάθησαν να αποφύγουν το δίλημμα απορρίπτοντας ότι ήταν ο Δαβίδ που ήταν ο συγγραφέας αυτού του αποκαλούμενου Μεσσιανικού Ψαλμού.
(1902.1) 174:4.7 Λίγη ώρα πριν οι Φαρισαίοι είχαν απολαύσει τον τρόπο με τον οποίο οι Σαδδουκαίοι αποστομώθηκαν από τον Κύριο¨ τώρα οι Σαδδουκαίοι ενθουσιάστηκαν με την αποτυχία των Φαρισαίων¨ αλλά αυτή η αντιπαλότητα ήταν μόνο προσωρινή¨ πολύ γρήγορα ξέχασαν τις παλιές τους διαφορές για χάρη της κοινής τους προσπάθειας να σταματήσουν τις πράξεις και διδασκαλίες του Ιησού. Αλλά όλο αυτό το διάστημα οι κοινοί άνθρωποι τον άκουγαν με χαρά.
(1902.2) 174:5.1 Κατά το μεσημέρι, όταν ο Φίλιος αγόραζε προμήθειες για τον νέο καταυλισμό που στηνόταν εκείνη την ημέρα κοντά στην Γεσθημανή, τον πλησίασε μια επιτροπή ξένων, μια ομάδα πιστών Ελλήνων από την Αλεξάνδρεια, την Αθήνα, και την Ρώμη, των οποίων ο αντιπρόσωπος είπε στον απόστολο: «Εκείνοι που σε ξέρουν μας έστειλαν σε σένα¨ έτσι ερχόμαστε σε σένα, Κύριε, να σου ζητήσουμε να δούμε τον Ιησού, τον Κύριό σου.» Ο Φίλιππος εξεπλάγη που συνάντησε αυτούς τους επιφανείς και ερευνητικούς Έλληνες αλλόθρησκους στην αγορά, και, εφόσον ο Ιησούς τους είχε ζητήσει κατηγορηματικά να μην ασχοληθούν με δημόσια διδασκαλία την εβδομάδα του Πάσχα, αισθάνθηκε λίγο μπερδεμένος για το πώς να χειριστεί σωστά το θέμα αυτό. Ακόμα είχε ταραχτεί επειδή αυτοί οι άνθρωποι ήταν ξένοι και αλλόθρησκοι. Αν ήταν Εβραίοι ή κοντινοί και οικείοι αλλόθρησκοι, δεν δίσταζε τόσο πολύ. Αυτό που έκανε λοιπόν ήταν: Ζήτησε σε εκείνους τους Έλληνες να μείνουν εκεί που βρισκόντουσαν. Όταν έφυγε βιαστικά, αυτοί υπέθεσαν ότι πήγε προς αναζήτηση του Ιησού, αλλά στην πραγματικότητα έτρεξε στο σπίτι του Ιωσήφ, όπου ήξερε ότι βρισκόντουσαν για το μεσημεριανό γεύμα ο Ανδρέας και οι άλλοι απόστολοι¨ και φωνάζοντας έξω τον Ανδρέα, του εξήγησε τον σκοπό της επίσκεψης του, και μετά, συνοδευόμενος από τον Ανδρέα επέστρεψε στους Έλληνες που περίμεναν.
(1902.3) 174:5.2 Εφόσον ο Φίλιππος είχε σχεδόν τελειώσει την αγορά των προμηθειών, αυτός και ο Ανδρέας γύρισαν μαζί με τους Έλληνες στο σπίτι του Ιωσήφ, όπου τους δέχτηκε ο Ιησούς¨ και κάθισαν κοντά όσο μιλούσε στους αποστόλους του και σε έναν αριθμό μαθητών που είχαν μαζευτεί σε αυτό το γεύμα. Είπε ο Ιησούς:
(1902.4) 174:5.3 «Ο Πατέρας μου με έστειλε σε αυτό τον κόσμο για να αποκαλύψω την αγάπη του και την καλοσύνη του στα παιδιά των ανθρώπων, αλλά αυτοί στους οποίους ήρθα πρώτα αρνήθηκαν να με δεχτούν. Είναι αλήθεια, πραγματικά, ότι πολλοί από εσάς έχετε πιστέψει στο ευαγγέλιό μου, αλλά τα παιδιά του Αβραάμ και οι αρχηγοί τους πρόκειται να με απορρίψουν, και κάνοντας αυτό, θα απορρίψουν και Αυτόν που με έστειλε. Έχω διακηρύξει ανοιχτά το ευαγγέλιο της σωτηρίας σε αυτούς τους ανθρώπους, τους έχω πει για την ιδιότητα του υιού που με χαρά, ελευθερία, και με ζωή πιο άφθονη στο πνεύμα. Ο Πατέρας μου έχει κάνει πολλά θαυμαστά έργα ανάμεσα σε αυτούς τους καταβεβλημένους από φόβο γιους των ανθρώπων. Αλλά πραγματικά ο Προφήτης Ησαΐας αναφερόταν σε αυτούς τους ανθρώπους όταν έγραφε: «Κύριε, ποιος επίστεψε στις διδασκαλίες μας; Και σε ποιόν αποκαλύφθηκε ο Κύριος;» αλήθεια η ηγέτες του λαού μου έχουν κλείσει τα μάτια τους με την θέλησή τους για να μην βλέπουν, και σκλήρυναν τις καρδιές τους για να μην πιστέψουν και σωθούν. Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησα να τους θεραπεύσω από την απιστία τους και να τους κάνω να δεχτούν την αιώνια σωτηρία του Πατέρα. Γνωρίζω ότι δεν με απογοήτευσαν όλοι¨ μερικοί από εσάς πίστεψαν αληθινά στο μήνυμά μου. Σε αυτό το δωμάτιο βρίσκονται ήδη ένα πλήθος ανθρώπων που ήταν κάποτε μέλη των Σανχεντρίν, ή που είχαν υψηλές θέσεις στα εθνικά συμβούλια, παρόλο που μερικοί από εσάς ακόμα φοβούνται να ομολογήσουν ανοιχτά την αλήθεια μήπως και εκδιωχθούν από την συναγωγή. Μερικοί από εσάς μπαίνουν στον πειρασμό να αγαπούν περισσότερο την δόξα των ανθρώπων περισσότερο από την δόξα του Θεού. Αλλά είμαι αναγκασμένος να δείξω ανεκτικότητα αφού φοβάμαι για την ασφάλεια και την πίστη ακόμα και εκείνων που είναι τόσο καρό μαζί μου, και που ζουν τόσο καρό στο πλευρό μου.
(1903.1) 174:5.4 «Σε αυτή την αίθουσα του συμποσίου βλέπω ότι είναι συγκεντρωμένοι Εβραίοι και αλλόθρησκοι σε ίσους αριθμούς, και σε μια τέτοια ομάδα θα μιλήσω για πρώτη και τελευταία φορά για τις υποθέσεις της βασιλείας πριν πάω στον Πατέρα μου».
(1903.2) 174:5.5 Αυτοί οι Έλληνες είχαν παρακολουθήσει με προσοχή την διδασκαλία του Ιησού στον ναό. Την Δευτέρα το βράδυ συνεδρίασαν στο σπίτι του Νικόδημου, μέχρι τα χαράματα, και τριάντα από αυτούς επέλεξαν να εισέλθουν στην βασιλεία.
(1903.3) 174:5.6 Και όπως στεκόταν μπροστά τους ο Ιησούς, κατάλαβε ότι έπρεπε να τελειώσει την μια απονομή και να αρχίσει την επόμενη. Στρέφοντας την προσοχή του στους Έλληνες, ο Κύριος είπε:
(1903.4) 174:5.7 «Αυτός που πιστεύει αυτό το ευαγγέλιο, δεν πιστεύει απλά σε μένα αλλά σε Αυτόν που με έστειλε. Όταν με κοιτάτε δεν βλέπετε μόνο τον Υιό του Ανθρώπου αλλά και Αυτόν που με έστειλε. Εγώ είμαι το φως του κόσμου, και όποιος πιστέψει την διδασκαλία μου δεν θα βρίσκεται πια στο σκοτάδι. Αν εσείς οι αλλόθρησκοι θέλετε να με ακούσετε θα δεχτείτε τα λόγια της ζωής και θα εισέλθετε από τώρα και στο εξής στην χαρμόσυνη ελευθερία της αλήθειας της ιδιότητας του υιού του Θεού. Αν οι συμπατριώτες μου, οι Εβραίοι, επ8ιλέξουν να με απορρίψουν και να αρνηθούν τις διδασκαλίες μου, δεν θα καθίσω να τους κρίνω, γιατί δεν έχω έρθει να κρίνω τον κόσμο, αλλά να του προσφέρω την σωτηρία. Όμως, αυτοί που με απορρίπτουν και αρνούνται να δεχτούν την διδασκαλία μου θα κριθούν όταν πρέπει από τον Πατέρα μου και από εκείνους που έχει ορίσει να δικάσουν μια τέτοια απόρριψη του δώρου του ελέους και της αλήθειας της σωτηρίας. Να θυμάστε όλοι, ότι δεν μιλώ για λογαριασμό μου, αλλά σας έχω δηλώσει πιστά ότι αποκαλύπτω στα παιδιά των ανθρώπων αυτά που με πρόσταξε ο Πατέρας μου. Και αυτά τα λόγια που με διέταξε ο Πατέρας μου να πω στον κόσμο, είναι λόγια θεϊκής αλήθειας, αιώνιου ελέους, και αιώνιας ζωής.
(1903.5) 174:5.8 «Αλλά και στους Εβραίους και στους αλλόθρησκους δηλώνω ότι ήρθε η ώρα που θα δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου. Ξέρετε πολύ καλά, ότι εκτός και αν ο σπόρος του σιταριού πέσει στην γη, ζει μόνος¨ αλλά αν πέσει και πεθάνει σε καλό χώμα, ξεπηδά στην ζωή ξανά και παράγει πολλούς καρπούς. Αυτός που αγαπά την ζωή του εγωιστικά κινδυνεύει να την χάσει¨ αλλά αυτός που είναι πρόθυμος να δώσει την ζωή του για χάρη μου και για χάρη του ευαγγελίου μου θα απολαύσει πιο άφθονα τα αγαθά στην γη και στον ουρανό, ζωή αιώνια. Αν πραγματικά θέλετε να με ακολουθήσετε, ακόμα και αφού έχω πάει στον Πατέρα μου, τότε θα γίνετε μαθητές μου και ειλικρινείς υπηρέτες των συνανθρώπων σας.
(1903.6) 174:5.9 «Ξέρω ότι η ώρα μου πλησιάζει, και ανησυχώ. Αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποί μου είναι αποφασισμένοι να περιφρονήσουν το βασίλειο, και με χαρά δέχομαι αυτούς τους αλλόθρησκους αναζητητές της αλήθειας που έρχονται εδώ σήμερα για να βρουν το δρόμο του φωτός. Όμως, η καρδιά μου πονά για τον λαό μου, και η ψυχή μου είναι ταραγμένη από αυτά που με περιμένουν. Τι να πω τώρα λοιπόν που κοιτάζω μπροστά και διακρίνω τι θα μου συμβεί; Να πω, Πατέρα σώσε με από αυτή την τρομερή στιγμή; Όχι! Γι αυτόν ακριβώς τον σκοπό έχω έρθει σε αυτόν τον κόσμο, ακόμα και γι αυτή την ώρα. Μάλλον λοιπόν θα πω, και θα προσευχηθώ και εσείς μαζί μου: Πατέρα, δοξασμένο το όνομά σου¨ ας γίνει το θέλημά σου.»
(1904.1) 174:5.10 Όταν ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια, ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής που διέμενε μέσα του τον καιρό προ της βάπτισής του εμφανίστηκε μπροστά του, και όταν αυτός σταμάτησε να μιλά, αυτό το τώρα ισχυρό πνεύμα της αντιπροσώπευσης του Πατέρα μίλησε στον Ιησού από την Ναζαρέτ, και του είπε: «Έχω δοξάσει το όνομά μου στις Προσφορές σου πολλές φορές, και θα το δοξάσω για άλλη μια φορά.»
(1904.2) 174:5.11 Ενώ οι Εβραίοι και οι αλλόθρησκοι που ήταν συγκεντρωμένοι δεν άκουσαν καμιά φωνή, μπόρεσαν να διακρίνουν, όμως, ότι ο Κύριος είχε διακόψει την ομιλία του για να λάβει κάποιο μήνυμα υπερφυσικής προέλευσης. Όλοι έλεγαν μεταξύ τους, «Ένας άγγελος του μίλησε».
(1904.3) 174:5.12 Έπειτα ο Ιησούς συνέχισε να μιλά: «Όλα αυτά δεν έχουν γίνει για χάρη μου αλλά για χάρη σας. Ξέρω με βεβαιότητα ότι ο Πατέρας θα με δεχτεί και θα αποδεχτεί την αποστολή μου για χάρη σας, αλλά χρειάζεται να ενθαρρυνθείτε και να ετοιμαστείτε για την σκληρή δοκιμασία που βρίσκεται μπροστά σας. Αφήστε με να σας διαβεβαιώσω ότι ο θρίαμβος θα στέψει τελικά τις ενωμένες προσπάθειές μας να φωτίσουμε τον κόσμο και να απελευθερώσουμε τους ανθρώπους. Η παλαιά τάξη θα έρθει πλέον ενώπιον την κρίσης¨ έχω εκθρονίσει τον Πρίγκιπα αυτού του κόσμου¨ και όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν ελεύθεροι χάρη στο φως του πνεύματος που θα χαρίσω σε όλη την σάρκα αφού ανέλθω στον Πατέρα μου στον ουρανό.
(1904.4) 174:5.13 «Και τώρα σας δηλώνω ότι εγώ, αν εξυψωθώ στην γη και στις ζωές σας, θα φέρω όλους τους ανθρώπους σε μένα και στην αδερφοσύνη του Πατέρα μου. Πιστεύατε ότι ο Απελευθερωτής θα έμενε στην γη για πάντα, αλλά σας δηλώνω ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα απορριφθεί από τους ανθρώπους, και ότι θα γυρίσει στον ουρανό στον Πατέρα. Μόνο για λίγο θα μείνω μαζί σας¨ μόνο για λίγο θα βρίσκεται το ζωντανό φως σε αυτή την συσκοτισμένη γενιά. Περπατείστε όσο έχετε αυτό το φως για να μην σας φτάσει το σκότος και η σύγχυση που έρχονται. Αυτός που περπατά στο σκοτάδι δεν ξέρει που πηγαίνει¨ αλλά αν επιλέξετε να περπατήσετε στο φως, τότε πραγματικά θα γίνετε απελευθερωμένοι γιοι του Θεού. Και τώρα, όλοι σας, ελάτε μαζί μου στους αρχιερείς, τους γραμματείς, τους Φαρισαίους, τους Σαδδουκαίους, τους Ηρωδιανούς, και τους βυθισμένους στο σκότος ηγέτες του Ισραήλ.»
(1904.5) 174:5.14 Έχοντας πει αυτά τα λόγια, ο Ιησούς τους οδήγησε μέσα από τους στενούς δρόμους της Ιερουσαλήμ πίσω στον ναό. Μόλις είχαν ακούσει τον Κύριο να λεει ότι αυτή θα ήταν η αποχαιρετιστήρια ομιλία του στον ναό, και τον ακολουθούσαν σιωπηλά βυθισμένοι σε σκέψεις.
(1905.1) 175:0.1 Λίγο μετά τις δύο εκείνη την Τρίτη το απόγευμα, ο Ιησούς συνοδευόμενος από έντεκα αποστόλους, τον Ιωσήφ της Αριμαθαίας, τους τριάντα Έλληνες, και κάποιους άλλους μαθητές, έφτασαν στον ναό και άρχισε να δίνει την τελευταία του ομιλία στους περιβόλους του ιερού οικοδομήματος. Αυτή του η ομιλία είχε σκοπό να κάνει την τελευαία έκκληση στον Εβραϊκό λαό και την τελική του έγκληση στους σφοδρούς εχθρούς του και επίδοξους εξολοθρευτές—τους γραμματείς, τους Φαρισαίους, τους Σαδδουκαίους, και τους κύριους ηγέτες του Ισραήλ. Όλο το πρωί μέχρι το μεσημέρι οι διάφορες ομάδες είχαν την ευκαιρία να κάνουν ερωτήσεις στον Ιησού¨ εκείνο το απόγευμα κανένας δεν έκανε καμιά ερώτηση.
(1905.2) 175:0.2 Όταν ο Κύριος άρχισε να μιλά, ο περίβολος του ναού ήταν ήσυχος και σε τάξη. Οι συναλλαγείς χρημάτων και οι έμποροι δεν τόλμησαν ξανά να μπουν στον ναό από την στιγμή που ο Ιησούς και το ξεσηκωμένο πλήθος τους έβγαλε έξω την προηγούμενη μέρα. Πριν ξεκινήσει την ομιλία του, ο Ιησούς κοίταξε τρυφερά το ακροατήριό του που θα άκουγε σύντομα την αποχαιρετιστήρια δημόσια ομιλία του για το έλεος προς τους ανθρώπους μαζί με την τελευταία του αποκήρυξη προς τους ψευδό- διδασκάλους και φανατισμένους ηγέτες των Εβραίων.
(1905.3) 175:1.1 «Όλο αυτό τον καιρό που είμαι μαζί σας, και πηγαινοέρχομαι στην χώρα αυτή διακηρύσσοντας την αγάπη του Πατέρα για τα παιδιά των ανθρώπων, και πολλοί έχουν δει το φως και, με την πίστη τους έχουν εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών. Μαζί με αυτή την διδασκαλία και το κήρυγμα ο Πατέρας έχει κάνει πολλά θαυμαστά έργα, ακόμα και ανάστησε από τους νεκρούς. Πολλοί ασθενείς και προσβεβλημένοι θεραπεύτηκαν επειδή πίστεψαν¨ αλλά όλοι αυτή η διακήρυξη της αλήθειας και της θεραπείας από τις ασθένειες δεν άνοιξε τα μάτια εκείνων που αρνούνται να δουν το φως, εκείνων που είναι αποφασισμένοι να απορρίψουν αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας.
(1905.4) 175:1.2 «Με κάθε δυνατό τρόπο συνεπή με το θέλημα του Πατέρα μου, εγώ και οι απόστολοί μου κάναμε ότι ήταν δυνατόν για να ζήσουμε σε αρμονία με τους αδερφούς μας, να συμμορφωθούμε με τις λογικές απαιτήσεις του νόμου του Μωυσή και τις παραδόσεις του Ισραήλ. Πάντα επιζητούσαμε την ειρήνη, αλλά οι αρχηγοί του Ισραήλ δεν την θέλουν. Απορρίπτοντας την αλήθεια του Θεού και το φως του ουρανού, συμμαχούν και ευθυγραμμίζονται με το ψεύδος και το σκότος. Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο, ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα.
(1905.5) 175:1.3 «Πολλοί από εσάς τολμήσατε να πιστέψετε στις διδασκαλίες μου και έχετε ήδη εισέλθει στην χαρά και την ελευθερία της συνειδητοποίησης της σχέσης υιού με τον Πατέρα. Και σας καθιστώ μάρτυρες ότι πρόσφερα αυτή την ίδια σχέση υιού με τον Θεό σε όλο το Ιουδαϊκό έθνος, ακόμα και σε εκείνους που ζητούν την καταστροφή μου. Ακόμα και τώρα ο Πατέρας μου θα δεχόταν αυτούς τους τυφλωμένους δασκάλους και αυτούς τους υποκριτές ηγέτες αν μόνο θελήσουν να στραφούν προς ταυτόν και να δεχτούν το έλεός του. Ακόμα και τώρα δεν είναι πολύ αργά γι αυτούς τους ανθρώπους να δεχτούν τον λόγο του ουρανού και να καλωσορίσουν τον Υιό του Ανθρώπου.
(1906.1) 175:1.4 «Ο Πατέρας μου έχει μεταχειριστεί αυτό το λαό με έλεος, για πολύ καιρό. Για πολλές γενιές στέλναμε τους προφήτες μας να τους διδάξουν και να τους προειδοποιήσουν, και για πολλές γενιές σκότωναν αυτούς τους θεόσταλτους δασκάλους. Και τώρα αυτοί οι πεισματάρηδες αρχιερείς και ξεροκέφαλοι ηγέτες συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο πράγμα. Όπως ο Ηρώδης προξένησε τον θάνατο του Ιωάννη, έτσι και εσείς τώρα ετοιμάζεστε να κατά στρέψετε τον Υιό του Ανθρώπου.
(1906.2) 175:1.5 «Όσο υπάρχει ακόμα καιρός να στραφούν οι Εβραίοι στον Πατέρα μου και να ζητήσουν την σωτηρία, ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, και του Ιακώβ θα κρατά το χέρι του ελέους απλωμένο προς εσάς¨ αλλά μόλις έχετε πια γεμίσει το ποτήρι της αγένειας, και όταν έχετε τελικά απορρίψει το έλεος του Πατέρα μου, αυτό το έθνος θα μείνει μόνο του και θα έχει άδοξο τέλος. Αυτός ο λαός κλήθηκε να γίνει το φως του κόσμου, να παρουσιάσει την πνευματική δόξα μιας φυλής που γνωρίζει τον Πατέρα, αλλά μέχρι τώρα έχετε απομακρυνθεί από τα θεϊκά σας προνόμια και οι ηγέτες σας ετοιμάζονται τώρα να διαπράξουν τον μεγαλύτερο παραλογισμό όλων των εποχών αφού είναι έτοιμοι να απορρίψουν το δώρο του Θεού προς όλους τους ανθρώπους και για όλες τις εποχές—την αποκάλυψη της αγάπης του Πατέρα στον ουρανό για όλα τα πλάσματά του στην γη.
(1906.3) 175:1.6 «Και μόλις απορρίψετε αυτή την αποκάλυψη του Θεού προς τον άνθρωπο, η βασιλεία των ουρανών θα δοθεί σε άλλους λαούς, σε εκείνους που θα την δεχτούν με χαρά και ευτυχία. Στο όνομα του Πατρός που με έστειλε, σας προειδοποιώ σοβαρά ότι πρόκειται να χάσετε την θέση σας στον κόσμο σαν οι καθιερωμένοι φορείς της αιώνιας αλήθειας και φύλακες του θείου νόμου. Μόλις τώρα σας προσφέρω την τελευταία ευκαιρία να έρθετε και να μετανοήσετε, για να δηλώσετε την πρόθεσή σας να αναζητήσετε τον Θεό με όλη σας την καρδιά και να εισέλθετε σαν μικρά παιδιά και με ειλικρινή πίστη στην ασφάλεια και την σωτηρία της βασιλείας των ουρανών.
(1906.4) 175:1.7 «Ο Πατέρας μου από καιρό εργάζεται για την σωτηρία σας, και εγώ κατέβηκα να ζήσω ανάμεσά σας και να σας δείξω τον δρόμο προσωπικά. Πολλοί και από τους Εβραίους και από τους Σαμαρείτες , ακόμα και πολλοί αλλόθρησκοι, πίστεψαν στο ευαγγέλιο της βασιλείας, αλλά εκείνοι που έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα έβγαιναν να δεχτούν το φως των ουρανών, αρνούνται επίμονα να πιστέψουν στην αποκάλυψη της αλήθειας του Θεού—του Θεού του αποκαλυμμένου στον άνθρωπο και του ανθρώπου που εξυψώνεται προς τον Θεό.
(1906.5) 175:1.8 «Αυτό το απόγευμα οι απόστολοί μου στέκονται μπροστά σας σιωπηλά, αλλά σύντομα θα ακούσετε τις φωνές τους να ηχούν το κάλεσμα για την σωτηρία και την ώθηση να ενώσουν τους ανθρώπους με την ουράνια βασιλεία σαν υιούς του ζώντος Θεού. Και τώρα καλώ τους μαθητές μου και τους πιστούς στο ευαγγέλιο της βασιλείας, καθώς και τους αόρατους αγγελιαφόρους που βρίσκονται στο πλευρό τους, να γίνουν μάρτυρες, ότι για άλλη μια φορά προσέφερα την απελευθέρωση και την σωτηρία στο Ισραήλ και τους ηγέτες του. Αλλά τώρα δείτε πως κομματιάζεται το έλεος του Πατέρα και πως αποδιώχνονται οι αγγελιαφόροι της αλήθειας. Όμως, σας τονίζω, ότι αυτοί οι γραμματείς και Φαρισαίοι ακόμα κάθονται στην θέση του Μωυσή, και γι αυτό, μέχρι την στιγμή που οι Ύψιστοι που κυβερνούν στα βασίλεια των ανθρώπων τελικά καθαιρέσουν αυτό το έθνος και καταστρέψουν τον τόπο αυτών των ηγετών, σας προτρέπω να συνεργάζεστε με αυτούς τους πρεσβύτερους του Ισραήλ. Δεν σας ζητείται να ενωθείτε μαζί τους στα σχέδιά τους να καταστρέψουν τον Υιό του Ανθρώπου ,αλλά σε ότι έχει σχέση με την ειρήνη του Ισραήλ να τους υπακούτε. Σε όλα αυτά τα θέματα να κάνετε ότι σας προστάζουν και να τηρείτε τις αρχές του νόμου, αλλά να μην συμπαραταχθείτε με τα κακά τους έργα. Να θυμάστε, αυτή είναι η αμαρτία αυτών των ηγετών: Λένε το καλό, αλλά δεν το πράττουν. Γνωρίζετε πολύ καλά πως αυτοί οι ηγέτες θέτουν βαριά φορτία στους ώμους σας, φορτία δύσκολα να τα αντέξετε, και ότι δεν σηκώνουν ούτε το δάχτυλό τους για να σας βοηθήσουν να αντέξετε αυτό το βάρος. Σας έχουν καταπιέσει με τελετουργίες και σας έχουν υποδουλώσει με τις παραδόσεις.
(1907.1) 175:1.9 «Ακόμα, αυτοί οι εγωκεντρικοί ηγέτες ενθουσιάζονται να πράττουν τις καλές τους πράξεις ώστε να τους βλέπουν οι άνθρωποι. Κάνουν δημόσια τις φιλανθρωπίες τους και διευρύνουν τα όρια του τυπικού τους ράσου. Ζητούν τις κύριες θέσεις στις γιορτές και απαιτούν τις πρώτες θέσεις στις συναγωγές. Επιζητούν υμνητικούς χαιρετισμούς στην αγορά και επιθυμούν να τους αποκαλούν ραβί όλοι οι άνθρωποι. Και ενώ αναζητούν αυτές τις τιμές από τους ανθρώπους, αυτοί μυστικά κατάσχουν τα σπίτια των χηρών και εκμεταλλεύονται τις υπηρεσίες στον ιερό ναό. Κάνουν μεγάλες επιδεικτικές προσευχές δημόσια και δίνουν ελεημοσύνες για να προσελκύσουν την προσοχή των συνανθρώπων τους.
(1907.2) 175:1.10 «Ενώ θα πρέπει να τιμάτε τους ηγέτες σας και να σέβεστε τους δασκάλους σας, δεν θα έπρεπε να αποκαλείτε κανέναν άνθρωπο Πατέρα με την πνευματική έννοια, γιατί υπάρχει μόνο ένας που είναι Πατέρας σας, και μόνο ένας που είναι ο Θεός σας. Ούτε πρέπει να προσπαθείτε να υπερτερείτε έναντι των αδερφών σας στην βασιλεία. Να θυμάστε ότι σας έχω διδάξει αυτός που θέλει να είναι ο σπουδαιότερος ανάμεσά σας, πρέπει να γίνει ο υπηρέτης όλων. Αν θέλετε να εξυψωθείτε ενώπιον του Θεού, σίγουρα θα ταπεινωθείτε¨ αλλά αυτός που πραγματικά ταπεινώνει τον εαυτό του σίγουρα θα εξυψωθεί. Στην καθημερινή σας ζωή, μην επιζητάτε την προσωπική δόξα, αλλά την δόξα του Θεού. Με τον νοημοσύνη σας υποτάξτε τις δικές σας θελήσεις στο θέλημα του Πατέρα στον ουρανό.
(1907.3) 175:1.11 «Μην παρερμηνεύσετε τα λόγια μου. Δεν κρατώ κακία προς τους αρχιερείς και τους ηγέτες που ακόμα και τώρα επιζητούν την καταστροφή μου¨ δεν θέλω το κακό αυτών των γραμματέων και των Φαρισαίων που απορρίπτουν την διδασκαλία μου. Ξέρω ότι μερικοί από εσάς πιστεύουν μυστικά, και γνωρίζω ότι θα παραδεχτείτε ανοιχτά την συμπαράταξή σας με την βασιλεία όταν έρθει η ώρα μου. Αλλά πως θα δικαιωθούν οι ραβί σας που ισχυρίζονται ότι συζητούν με τον Θεό και έπειτα τολμούν να απορρίπτουν και να καταστρέφουν αυτόν που έχει έρθει να αποκαλύψει τον Πατέρα στους κόσμους;
(1907.4) 175:1.12 «Αλίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές! Θέλετε να κλείσετε τις θύρες της βασιλείας των ουρανών στους έντιμους ανθρώπους που τυχαίνει να είναι αμόρφωτοι σε αυτά που διδάσκετε. Εσείς αρνείστε να εισέλθετε στην βασιλεία και συγχρόνως κάνετε ότι περνά από το χέρι σας για να εμποδίσετε και τους άλλους να εισέλθουν. Στέκεστε με τις πλάτες σας στις πόρτες της σωτηρίας και μάχεστε με όσους θέλουν να εισέλθουν εκεί.
(1907.5) 175:1.13 «Αλίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές που είσαστε! Γιατί επιστρατεύετε γη και ύδωρ για να προσηλυτίστε κάποιον, και μόλις το πετύχετε, δεν ικανοποιείστε αν δεν τον κάνετε δυο φορές χειρότερο από ότι ήταν σαν παιδί των ειδωλολατρών.
(1907.6) 175:1.14 «Αλίμονο σε σας, αρχιερείς και αρχηγοί που αρπάζετε την περιουσία των φτωχών και απαιτείτε δυσβάσταχτες εισφορές από εκείνους που επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Θεό όπως νομίζουν ότι έχει ορίσει ο Μωυσής! Εσείς που αρνείστε να δείξετε έλεος, μπορείτε να ελπίζετε για έλεος στους επόμενους κόσμους που έρχονται;
(1907.7) 175:1.15 «Αλίμονο σε σας, ψευτοδιδάσκαλοι, τυφλοί οδηγοί! Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα έθνος όταν οι τυφλοί οδηγούν τους τυφλούς; Και οι δυο θα πέσουν στο βάραθρο της καταστροφής.
(1907.8) 175:1.16 «Αλίμονο σε σας που υποκρίνεστε όταν παίρνετε έναν όρκο! Είσαστε απατεώνες αφού διδάσκετε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ορκιστεί στον ναό και να παραβεί τον όρκο του, αλλά όποιος ορκιστεί στο χρυσάφι του ναού πρέπει να μείνει δεσμευμένος. Είσαστε ανόητοι και τυφλοί. Δεν είσαστε συνεπείς ούτε στην ανεντιμότητά σας, γιατί ποιο είναι σπουδαιότερο, το χρυσάφι ή ο ναός που έχει υποτίθεται καθαγιάσει το χρυσάφι; Ακόμα διδάσκετε ότι, αν κάποιος ορκιστεί στον βωμό, δεν είναι τίποτα¨ αλλά αν κάποιος ορκιστεί στην προσφορά που βρίσκεται τον βωμό, τότε κρατείται σαν οφειλέτης. Πάλι είσαστε τυφλοί στην αλήθεια, γιατί τι είναι σπουδαιότερο, η προσφορά ή ο βωμός που καθαγιάζει την προσφορά; Πως δικαιολογείτε τέτοια υποκρισία και ανεντιμότητα μπροστά στα μάτια του Θεού στον ουρανό;
(1908.1) 175:1.17 «Αλίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι και όλοι οι άλλοι οι υποκριτές που πληρώνουν την δεκάτη, και ακολουθούν κατά γράμμα όλες τις τελετουργικές και τυπολατρικές λεπτομέρειες, ενώ την ίδια στιγμή περιφρονείτε τα σοβαρότερα θέματα του νόμου—την πίστη, το έλεος, και την κρίση! Μέσα σε λογικά πλαίσια, πρέπει να τηρείς και τα πρώτα, αλλά όχι να αφήνεις τα άλλα. Είσαστε πραγματικά τυφλοί οδηγοί και κουφοί διδάσκαλοι¨ διυλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλο.
(1908.2) 175:1.18 «Αλίμονο σε σας, γραμματείς, Φαρισαίοι, και υποκριτές! Γιατί είσαστε σχολαστικοί με την καθαριότητα του εξωτερικού του φλιτζανιού και του πιάτου, αλλά μέσα αφήνετε την βρωμιά του εκβιασμού, των υπερβολών, και της απάτης. Είσαστε πνευματικά τυφλοί. Δεν ξέρετε πόσο καλύτερο είναι να καθαρίσετε πρώτα το εσωτερικό του φλιτζανιού, και τότε αυτό που θα χυθεί προς τα έξω θα καθαρίσει από μόνο του το εξωτερικό; Διεφθαρμένοι που φροντίζετε η εξωτερική εμφάνιση της θρησκείας σας να προσαρμοστεί κατά γράμμα με την δική σας ερμηνεία του νόμου του Μωυσή ενώ οι ψυχές σας είναι βουτηγμένες στην ανομία και είναι γεμάτες με έγκλημα.
(1908.3) 175:1.19 «Αλίμονο σε σας που απορρίπτετε την αλήθεια και περιφρονείτε το έλεος! Πολλοί από σας είσαστε σαν τους κεκονιασμένους τάφους, που εξωτερικά δείχνουν όμορφοι, αλλά μέσα είναι γεμάτοι με οστά νεκρών και όλων των ειδών τις ακαθαρσίες. Μπορεί εσείς που εν γνώσει σας απορρίπτετε την θεϊκή καθοδήγηση να φαίνεστε εξωτερικά ιεροί και δίκαιοι στους άλλους, αλλά μέσα οι καρδιές σας είναι γεμάτες με υποκρισία και κακοήθεια.
(1908.4) 175:1.20 «Αλίμονο σε σας, ψευτοαρχηγοί του έθνους! Εκεί ψηλά έχετε κτίσει ένα μνημείο για του παλαιούς προφήτες που μαρτύρησαν, ενώ τώρα δολοπλοκείτε για να καταστρέψετε αυτόν για τον οποίο μιλούσαν. Στολίζετε τους τάφους των δικαίων και κολακεύετε τους εαυτούς σας ισχυριζόμενοι ότι, δήθεν αν ζούσατε στις μέρες των πατέρων σας, δεν θα σκοτώνατε τους προφήτες¨ και τώρα με όλο αυτό το «δίκαιο» τρόπο σκέψης ετοιμάζεστε να σφάξετε αυτόν για τον οποίο μιλούσαν οι προφήτες, τον Υιό του Ανθρώπου. Επειδή λοιπόν κάνετε αυτά τα πράγματα, θα διαπιστώστε μόνοι σας ότι είσαστε οι διεφθαρμένοι γιοι αυτών που έσφαξαν στους προφήτες. Συνεχίστε λοιπόν και γεμίστε μέχρι επάνω το ποτήρι της καταδίκης σας!
(1908.5) 175:1.21 «Αλίμονο σε σας, παιδιά του κακού! Ο Ιωάννης δίκαια σας αποκάλεσε απογόνους οχιών, και εγώ σας ρωτώ, πως θα μπορέσετε να ξεφύγετε από την θεία δίκη που σας ανάγγειλε ο Ιωάννης;
(1908.6) 175:1.22 «Αλλά ακόμα και τώρα σας προσφέρω στο όνομα του Πατρός μου έλεος και άφεση¨ ακόμα και τώρα σας προσφέρω το στοργικό χέρι της αιώνιας αδερφοσύνης. Ο Πατέρας μου σας έστ4ειλε σοφούς ανθρώπους και προφήτες¨ μερικούς τους εκδιώξατε και άλλους τους σκοτώσατε. Μετά εμφανίστηκε ο Ιωάννης και διακήρυξε τον ερχομό του Υιού του Ανθρώπου, και αυτόν τον καταστρέψατε αφού πρώτα πολλοί είχαν πιστέψει στην διδασκαλία του. Και τώρα είσαστε έτοιμοι να χύσετε και άλλο αθώο αίμα. Δεν καταλαβαίνετε τι τρομερή θα είναι η μέρα που θα λογοδοτήσετε όταν ο Κριτής όλης της γης θα ζητήσει από τον λαό του λογαριασμό για τον τρόπο που απόρριψαν, καταδίωξαν, και κατάστρεψαν αυτούς τους αγγελιαφόρους του ουρανού; Δεν καταλαβαίνετε ότι θα πρέπει να λογοδοτήσετε για όλο το αίμα των δικαίων, από το αίμα του πρώτου προφήτη που σκοτώθηκε μέχρι τον καιρό του Ζαχαρία, τον οποίο σφάξατε ανάμεσα στο ιερό και στον βωμό; Και αν συνεχίσετε τις κακές πράξεις σας, αυτή η λογοδότηση μπορεί να ζητηθεί από αυτή την γενιά.
(1908.7) 175:1.23 «Ω Ιερουσαλήμ και παιδιά του Αβραάμ, εσείς που λιθοβολήσατε τους προφήτες και φονεύσατε τους διδασκάλους που σας εστάλησαν, ακόμα και τώρα θέλω να μαζέψω τα παιδιά σου όπως η κλώσα μαζεύει τα κλωσσόπουλά της κάτω από τις φτερούγες της, αλλά εσείς δεν θέλετε!
(1908.8) 175:1.24 «Και τώρα σας αφήνω. Έχετε ακούσει το μήνυμά μου και έχετε πάρει την απόφασή σας. Εκείνοι που πίστεψαν το ευαγγέλιό μου ακόμα και τώρα είναι ασφαλείς μέσα στο βασίλειο του Θεού. Σε σας που έχετε διαλέξει να απορρίψετε το δώρο του Θεού, λέγω ότι δεν θα με ξαναδείτε ποτέ να διδάσκω στον ναό. Το έργο μου για σας τελείωσε. Κοιτάξτε, τώρα φεύγω με τα παιδιά μου, και το σπίτι σας μένει έρημο!»
(1908.9) 175:1.25 Και τότε ο Κύριος έγνεψε στους οπαδούς του να αναχωρήσουν από τον ναό.
(1909.1) 175:2.1 Το γεγονός ότι οι πνευματικοί ηγέτες και οι θρησκευτικοί διδάσκαλοι του Ιουδαϊκού έθνους κάποια στιγμή απέκρουσαν τις διδασκαλίες του Ιησού και συνωμότησαν για να προκαλέσουν τον σκληρό θάνατό του, δεν επηρεάζει με κανένα τρόπο την θέση του κάθε Εβραίου ατομικά, μπροστά στον Θεό. Και δεν θα έπρεπε να προκαλεί σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι οπαδοί του Χριστού, καμιά προκατάληψη ενάντια στους Εβραίους σαν συνανθρώπους τους. Οι Εβραίοι, σαν έθνος, σαν κοινωνικοπολιτική ομάδα, πλήρωσαν στο έπακρο το τρομερό τίμημα της απόρριψης του Πρίγκιπα της Ειρήνης. Εδώ και πολλά καιρό έπαψαν να είναι οι λαμπαδηφόροι της θεϊκής αλήθειας στις ανθρώπινες φυλές, αλλά αυτό δεν αποτελεί πραγματική αιτία για το αν θα πρέπει να πληρώνουν οι απόγονοι αυτών των μακρινών στον χρόνο Εβραίων και να υποφέρουν τους διωγμούς που τους προξένησαν κάποιοι αδιάλλακτοι, ανάξιοι, και φανατισμένοι δήθεν οπαδοί του Ιησού από την Ναζαρέτ, που και ο ίδιος ήταν Εβραίος από την γέννησή του.
(1909.2) 175:2.2 Πολλές φορές αυτό το παράλογο και μη Χριστιανικό μίσος και οι διωγμοί έληξαν με τα μαρτύρια και τον θάνατο κάποιων αθώων και ανενόχλητων Εβραίων των οποίων οι πρόγονοι τον καιρό του Ιησού, είχαν δεχτεί ολόκαρδα το ευαγγέλιό του και πέθαναν ακλόνητοι για εκείνη την αλήθεια που πίστευαν με όλη τους την καρδιά. Τι ρίγος τρόμου περνά τις ουράνιες υπάρξεις που παρατηρούν αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι οπαδοί του Ιησού να επιδίδονται σε διωγμούς, ενοχλήσεις, ακόμα και φόνους προς σε απογόνους του Πέτρου, του Φιλίππου, του Ματθαίου, και άλλων Παλαιστινίων Εβραίων που τόσο με τόση λαμπρότητα έδωσαν την ζωή τους σαν πρώτοι μάρτυρες για το ευαγγέλιο του ουράνιου βασιλείου!
(1909.3) 175:2.3 Πόσο σκληρό και παράλογο είναι να υποχρεώνονται να υποφέρουν αθώα παιδιά για τις αμαρτίες των προγόνων τους, αδικήματα για τα οποία οι ίδιοι δεν είχαν ιδέα, και για τα οποία δεν είναι καθόλου υπεύθυνοι! Και να γίνονται τέτοια φοβερά πράγματα στο όνομα κάποιου που δίδαξε τους μαθητές του να αγαπούν ακόμα και τους εχθρούς τους! Ήταν αναγκαίο, σε αυτή την εξιστόρηση της ζωής του Ιησού, να περιγράψουμε τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι συμπατριώτες του Εβραίοι τον απέκρουσαν και συνωμότησαν για να προκαλέσουν τον ατιμωτικό θάνατό του¨ αλλά προειδοποιούμε όλους όσους διαβάζουν αυτή την αφήγηση ότι η παρουσίαση αυτής της ιστορικής αφήγησης δεν δικαιολογεί κατά κανένα τρόπο το άδικο μίσος, ούτε συναινεί την άδικη νοητική στάση, που έχουν τηρήσει τόσοι δήθεν Χριστιανοί, προς τον κάθε Εβραίο ατομικά για πολλούς αιώνες. Οι πιστοί της βασιλείας, εκείνοι που ακολουθούν την διδασκαλία του Ιησού, πρέπει να πάψουν να κακομεταχειρίζονται τον κάθε Εβραίο ατομικά σαν κάποιο που είναι ένοχος για την απόρριψη και την σταύρωση του Ιησού. Ο Πατέρας και ο Δημιουργός Υιός του ποτέ δεν έπαψαν να αγαπούν τους Εβραίους. Ο Θεός δεν λογαριάζει πρόσωπα, και η σωτηρία είναι και για τους Εβραίους, όπως και για όλους τους άλλους.
(1909.4) 175:3.1 Στις οχτώ εκείνη την Τρίτη το βράδυ έγινε η μοιραία συνάντηση των Σανχεντίν. Πολλές άλλες φορές αυτό το ανώτατο δικαστήριο του Εβραϊκού έθνους είχε άτυπα αποφασίσει τον θάνατο του Ιησού. Πολλές φορές αυτό το μεγαλοπρεπές ηγετικό σώμα αποφάσισε να θέσει τέλος στο έργο του, αλλά ποτέ πριν δεν είχαν αποφασίσει να τον συλλάβουν και να τον θανατώσουν με οποιοδήποτε τίμημα. Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα εκείνης της Τρίτης, στις 4 Απριλίου, το 30 μ.Χ, που οι Σανχεντρίν με την τότε σύνθεση, επίσημα και ομόφωνα ψήφισαν την θανατική καταδίκη του Ιησού και του Λαζάρου. Αυτή ήταν η απάντηση στην τελευταία έκκληση του Κυρίου προς τους ηγέτες των Εβραίων, που έκανε στον ναό μόνο λίγες ώρες πριν, και αντιπροσώπευε την αντίδράση τους και την πικρή τους έχθρα προς την τελευταία ισχυρή κατηγορία του Ιησού προς αυτούς τους ίδιους αρχιερείς και αμετανόητους Σαδδουκαίους και Φαρισαίους. Το πέρασμα της θανατικής καταδίκης (ακόμα και πριν την δίκη του) προς τον Υιό του Θεού ήταν η απάντηση των Σανχεντρίν στην τελευταία προσφορά ουράνιου ελέους που έγινε ποτέ στο Εβραϊκό έθνος.
(1910.1) 175:3.2 Από τότε και στο εξής οι Εβραίοι αφέθηκαν να τερματίσουν το σύντομο συμβόλαιο της εθνικής ζωής τους εξ ολοκλήρου σύμφωνα με την απλά ανθρώπινη θέση τους ανάμεσα στα άλλα έθνη της Ουράντια. Το Ισραήλ είχε αποκρούσει τον Υιό του Θεού που έκανε συμβόλαιο με τον Αβραάμ, και το σχέδιο να γίνουν τα παιδιά του Αβραάμ οι φορείς του φωτός της αλήθειας στον κόσμο έγινε πια κομμάτια. Το θεϊκό συμβόλαιο είχε ακυρωθεί, και το τέλος του Εβραϊκού έθνους πλησίαζε με γοργό βήμα.
(1910.2) 175:3.3 Οι αξιωματούχοι των Σανχεντρίν πήραν την διαταγή για την σύλληψη του Ιησού νωρίς το πρωί, αλλά μαζί με οδηγίες ότι δεν έπρεπε να συλληφθεί δημόσια. Τους είπαν να σχεδιάσουν να τον πιάσουν με μυστικότητα, κατά προτίμηση αιφνιδιαστικά και την νύχτα. Καταλαβαίνοντας ότι μπορεί να μην ξαναγύριζε εκείνη την ημέρα (Τετάρτη) να διδάξει στον ναό, έδωσαν οδηγίες σε αυτούς τους αξιωματικούς των Σανχεντρίν να τον «φέρουν ενώπιον του ανώτατου Εβραϊκού δικαστηρίου κάποια στιγμή πριν τα μεσάνυχτα την Πέμπτη.»
(1910.3) 175:4.1 Με την λήξη της τελευταίας ομιλίας του Ιησού στον ναό, οι απόστολοι για άλλη μια φορά έμειναν σε σύγχυση και ταραχή. Πριν ο Κύριος αρχίσει την δριμύ κατηγορώ του προς τους Ιουδαίους ηγέτες, ο Ιούδας γύρισε στον ναό, έτσι και οι δώδεκα άκουσαν το τελευταίο μισό της τελευταίας ομιλίας του Κυρίου στον ναό. Ήταν ατυχία που ο Ιούδας ο Ισκαριώτης δεν μπόρεσε να ακούσει την αρχική προσφορά ελέους σε αυτή του την αποχαιρετιστήρια ομιλία. Δεν άκουσε αυτή την τελευταία προσφορά ελέους στους Ιουδαίους ηγέτες επειδή βρισκόταν ακόμα με μια ομάδα Σαδδουκαίων συγγενών και φίλων με τους οποίους γευμάτιζε, και με τους οποίους συζητούσε για τον καταλληλότερο τρόπο της αποσύνδεσής του από τον Ιησού και τους άλλους αποστόλους . Και ήταν την ώρα που άκουγε αυτό το τελευταίο δριμύ κατηγορώ του Κυρίου προς τους Ιουδαίους ηγέτες και κυβερνήτες που ο Ιούδας πήρε την τελική του απόφαση να απαρνηθεί το κίνημα του ευαγγελίου και να παραιτηθεί από την όλη επιχείρηση. Παρόλα αυτά όμως, έφυγε από τον ναό μαζί με τους δώδεκα, πήγε με αυτούς στο Όρος των Ελαιών, όπου, μαζί με τους άλλους συντρόφους του αποστόλους άκουσε την μοιραία προφητική ομιλία για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και το τέλος του Ιουδαϊκού έθνους, και έμεινε μαζί τους εκείνη την Τρίτη τη νύχτα στον νέο καταυλισμό κοντά στην Γεσθημανή.
(1910.4) 175:4.2 Το πλήθος που άκουσε τον Ιησού να κυμαίνεται από την ελεήμονα έκκληση προς τους Ιουδαίους ηγέτες στην ξαφνική καυστική επίπληξη που έφτανε σε ανηλεή καταγγελία, τα είχε εντελώς χαμένα. Εκείνη την νύχτα, ενώ οι Σανχεντρίν καταδίκαζαν σε θάνατο τον Ιησού, και ενώ ο Κύριος καθόταν με τους αποστόλους του και κάποιους από τους μαθητές του στο Όρος των Ελαιών και προφήτευε τον θάνατο του Εβραϊκού έθνους, όλη η Ιερουσαλήμ ήταν απασχολημένη με την σοβαρή και κρυφή συζήτηση μιας και μόνο ερώτησης: «Τι θα κάνουν στον Ιησού;»
(1910.5) 175:4.3 Στο σπίτι του Νικόδημου περισσότεροι από τριάντα επιφανείς Εβραίοι που πίστευαν μυστικά στην βασιλεία των ουρανών συναντήθηκαν και συζήτησαν για το ποια πορεία θα έπρεπε να ακολουθήσουν σε περίπτωση που ερχόντουσαν σε ανοιχτή διένεξη με τους Σανχεντρίν. Όλοι οι παρόντες συμφώνησαν ότι θα γνωστοποιούσαν την συμπαράταξή τους με τον Κύριο την στιγμή της σύλληψής του. Και αυτό έκαναν.
(1911.1) 175:4.4 Οι Σαδδουκαίοι, που τώρα ελέγχανε και υπερτερούσαν στους Σανχεντρίν, επιθυμούσαν να εξολοθρεύουν τον Ιησού για τους ακόλουθους λόγους:
(1911.2) 175:4.5 1. Φοβόντουσαν ότι η αυξανόμενη συμπάθεια που έδειχνε ο λαός προς αυτόν απειλούσε να θέσει σε κίνδυνο την ύπαρξη του Εβραϊκού έθνους εξαιτίας πιθανής ανάπτυξης των Ρωμαϊκών αρχών.
(1911.3) 175:4.6 2. Ο ζήλος του για την αναμόρφωση στον ναό έπληττε άμεσα τα εισοδήματά τους¨ ο καθαρισμός του ναού επηρέαζε τα πορτοφόλια τους.
(1911.4) 175:4.7 3. Αισθανόντουσαν υπεύθυνοι για την διατήρηση της κοινωνικής τάξης, και ανησυχούσαν για τις συνέπειες της περαιτέρω εξάπλωσης της παράξενης νέας διδασκαλίας του Ιησού για την αδερφοσύνη των ανθρώπων.
(1911.5) 175:4.8 Οι Φαρισαίοι είχαν διαφορετικά κίνητρα που ήθελαν να θανατωθεί ο Ιησούς. Τον φοβόντουσαν επειδή:
(1911.6) 175:4.9 1. Είχε δείξει την αντίθεσή του προς τον παραδοσιακό έλεγχο που αυτοί ασκούσαν στον λαό. Οι Φαρισαίοι ήταν πού συντηρητικοί, και απεχθανόντουσαν αυτές τις ριζοσπαστικές επιθέσεις στο κύρος τους ως θρησκευτικοί διδάσκαλοι.
(1911.7) 175:4.10 2. Θεωρούσαν ότι ο Ιησούς παραβίαζε τον νόμο¨ ότι είχε δείξει περιφρόνηση για το Σάββατο και για άλλες πολλές τελετουργικές απαιτήσεις.
(1911.8) 175:4.11 3. Τον κατηγορούσαν για βλασφημία επειδή έλεγε ότι ο Θεός ήταν Πατέρας του.
(1911.9) 175:4.12 4. Και τώρα ήταν εξοργισμένοι μαζί του εξαιτίας της τελευταίας του αποχαιρετιστήριας ομιλίας στον ναό με τις σκληρές κατηγορίες του εναντίον τους
(1911.10) 175:4.13 Οι Σανχεντρίν έχοντας και τυπικά καταδικάσει τον Ιησού σε θάνατο και έχοντας δώσει τις εντολές για την σύλληψή του, έλυσαν την συνεδρίαση κατά τα μεσάνυχτα περίπου, αφού προηγουμένως κανόνισαν να συναντηθούν στις δέκα το επόμενο πρωί στο σπίτι του Καϊάφα του ανώτατου αρχιερέα με τον σκοπό να διαμορφώσουν τις κατηγορίες με τις οποίες θα περνούσε από δίκη ο Ιησούς.
(1911.11) 175:4.14 Μια μικρή ομάδα Σαδδουκαίων πρότεινε να δολοφονήσουν τον Ιησού, αλλά οι Φαρισαίοι ήταν κάθετα αντίθετοι με αυτή την μέθοδο.
(1911.12) 175:4.15 Αυτή ήταν η κατάσταση στην Ιερουσαλήμ και στους ανθρώπους εκείνη την βαρυσήμαντη μέρα ενώ μια τεράστια συνάθροιση ουράνιων υπάρξεων παρακολουθούσε από ψηλά αυτά τα γεγονότα στην γη, και αγωνιούσαν να κάνουν κάτι για να βοηθήσουν τον αγαπημένο τους Κυρίαρχο αλλά ήταν αδύναμοι να δράσουν αφού τους είχαν επιβληθεί περιορισμοί από τους διευθύνοντες ανωτέρους τους.
(1912.1) 176:0.1 Εκείνη την Τρίτη το απόγευμα, όταν ο Ιησούς και οι απόστολοι έβγαιναν από τον ναό για να πάνε στο καταυλισμό της Γεσθημανή, ο Ματθαίος, τραβώντας την προσοχή στην κατασκευή του ναού, είπε: «Κύριε, κοίταξε με τι τρόπο είναι κτισμένο αυτό το κτίριο. Βλέπεις τις ογκώδεις πέτρες και τον ωραίο στολισμό¨ γίνεται ποτέ να καταστραφούν αυτά τα κτίρια;» Καθώς πήγαιναν προς το Όρος των Ελαιών, ο Ιησούς είπε: «Βλέπεις αυτές τις πέτρες και τον μεγαλοπρεπή ναό¨ αλήθεια σας λέγω: Στις μέρες που έρχονται σύντομα δεν θα μείνει ούτε μια πέτρα πάνω στην άλλη. Όλες θα γκρεμιστούν.» Αυτές οι παρατηρήσεις που περιέγραφαν την καταστροφή του ιερού ναού προξένησαν την περιέργεια των αποστόλων καθώς περπατούσαν πίσω από τον Κύριο¨ δεν μπορέσουν να συλλάβουν με τον νου τους κανένα γεγονός που θα προξενούσε την καταστροφή του ναού, εκτός από το τέλος του κόσμου.
(1912.2) 176:0.2 Για να αποφύγουν τα πλήθη που περνούσαν από την κοιλάδα της Κιδρώνας προς την Γεσθημανή, ο Ιησούς και οι συνεργάτες του προτίμησαν να ανέβουν από την δυτική πλαγιά του Όρους των Ελαιών, για κάποια σύντομη απόσταση και μετά να ακολουθήσουν ένα μονοπάτι που οδηγούσε προς τον ιδιωτικό τους καταυλισμό κοντά στην Γεσθημανή που βρισκόταν κοντά στον τόπο της δημόσιας κατασκήνωσης. Καθώς γύρισαν για να αφήσουν τον δρόμο που οδηγούσε στην Βηθανία , παρατήρησαν τον ναό, που ήταν πανέμορφος μέσα στις αχτίδες του ηλιοβασιλέματος¨ και ενώ βρισκόντουσαν στο βουνό, είδαν τα φώτα της πόλης να εμφανίζονται και να κοίταζαν την ομορφιά του φωτισμένου ναού¨ και εκεί, κάτω από το γλυκό φως της πανσέληνου, ο Ιησούς και οι δώδεκα κάθισαν. Ο Κύριος τους μιλούσε, και ο Ναθαναήλ έκανε την εξής ερώτηση: «Πες μας Κύριε, πως θα ξέρουμε πότε θα γίνουν αυτά τα γεγονότα;»
(1912.3) 176:1.1 Απαντώντας στην ερώτηση του Ναθαναήλ, ο Ιησούς είπε: «Ναι, θα σας πω για τον καιρό που αυτός ο λαός θα έχει ξεχειλίσει αυτό το ποτήρι της ανομίας του¨ όταν η δικαιοσύνη κατέβει γοργά πάνω στην πόλη των πατέρων μας. Εγώ πρόκειται να σας αφήσω¨ θα πάω στον Πατέρα. Αφού θα έχω φύγει, προσέξτε να μην εξαπατηθείτε από κανέναν γιατί πολλοί θα ΄έρθουν σαν απελευθερωτές και θα αποπλανήσουν πολλούς. Όταν ακούσετε για πολέμους και φήμες πολέμου, μην ταραχτείτε, γιατί παρόλο που όλα αυτά θα γίνουν, το τέλος της Ιερουσαλήμ δεν θα είναι αυτό. Δεν θα έπρεπε να ταραχτείτε από λιμούς και σεισμούς¨ ούτε θα έπρεπε να ανησυχείτε μήπως συλληφθείτε από τις αστικές αρχές και διωχθείτε από για χάη του ευαγγελίου. Θα σας διώξουν από την συναγωγή και θα φυλακιστείτε για χάρη μου, και μερικοί από εσάς θα σκοτωθείτε. Όταν σας φέρουν ενώπιον των κυβερνητών και των ηγετών, θα είναι για να μαρτυρήσετε για την πίστη σας και να δείξετε την σταθερότητά σας στο ευαγγέλιο της βασιλείας. Και όταν σταθείτε ενώπιον των δικαστών, μην έχετε αγωνία από πριν για το τι θα πρέπει να πείτε, γιατί το πνεύμα θα σας διδάξει εκείνη ακριβώς την ώρα τι πρέπει να απαντήσετε στους αντιπάλους σας. Εκείνες τις μέρες του πόνου, ακόμα και οι ίδιοι οι συγγενείς σας, κάτω από την καθοδήγηση εκείνων που απέρριψαν τον Υιό του Ανθρώπου, θα σας παραδώσουν στην φυλακή και στον θάνατο. Για κάποιο διάστημα μπορεί να σας μισούν όλοι οι άνθρωποι εξαιτίας μου, αλλά ακόμα και σε αυτές τις διώξεις εγώ δεν θα σας αφήσω¨ το πνεύμα μου δεν θα σας εγκαταλείψει. Έχετε υπομονή! Να μην αμφιβάλλετε ότι η βασιλεία των ουρανών θα θριαμβεύσει πάνω σε όλους τους εχθρούς της και, στο τέλος θα διακηρυχθεί σε όλα τα έθνη.»
(1913.1) 176:1.2 Ο Ιησούς σταμάτησε και κοίταξε την πόλη. Ο Κύριος ήξερε ότι η απόρριψη της πνευματικής ιδέας του Μεσσία, και η τυφλή εμμονή των Εβραίων στην υλική αποστολή του αναμενόμενου απελευθερωτή, σύντομα θα έφερνε τους Εβραίους σε άμεση σύγκρουση με τα ισχυρά Ρωμαϊκά στρατεύματα, και ότι μία τέτοια σύγκρουση θα κατέληγε στην πλήρη συντριβή του Ιουδαϊκού έθνους. Όταν ο λαός του αρνήθηκε την πνευματική του προσφορά και δεν θέλησε να δει το φως του ουρανού που με τόσο έλεος έλαμπε πάνω τους, τότε επισφράγισαν την καταδίκη τους σαν ανεξάρτητος λαός με μια ειδική πνευματική αποστολή στην γη. Ακόμα και οι Εβραίοι ηγέτες έπειτα αναγνώρισαν ότι ήταν αυτή η εγκόσμια ιδέα για τον Μεσσία που τους οδήγησε άμεσα στην αναταραχή που τελικά προξένησε την καταστροφή τους.
(1913.2) 176:1.3 Εφόσον η Ιερουσαλήμ θα γινόταν το λίκνο του πρώτου κινήματος του ευαγγελίου, ο Ιησούς δεν ήθελε οι δάσκαλοι και κήρυκές του να χαθούν σε αυτή την τρομερή συντριβή του Ιουδαϊκού λαού στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ¨ γι αυτό έδωσε αυτές τις οδηγίες στους οπαδούς του. Ο Ιησούς ανησυχούσε πολύ μήπως κάποιοι από τους μαθητές του αναμιχθούν σε αυτές την εξέγερση που πλησίαζε και χαθούν με την πτώση της Ιερουσαλήμ.
(1913.3) 176:1.4 Τότε ο Ανδρέας ρώτησε: «Μα Κύριε, αν η Ιερή Πόλη και ο ναός πρόκειται να καταστραφούν, και αν εσύ δεν θα είσαι εδώ να μας καθοδηγείς, πότε θα πρέπει να αφήσουμε την Ιερουσαλήμ;» Είπε ο Ιησούς: «Μπορείτε να παραμείνετε στην πόλη αφού φύγω, ακόμα και σε εκείνες τις μέρες του πόνου και των πικρών διωγμών, αλλά όταν τελικά δείτε την Ιερουσαλήμ να περικυκλώνεται από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα μετά την εξέγερση των ψευδό προφητών, τότε θα ξέρετε ότι η ερήμωση πλησιάζει¨ τότε πρέπει να τρέξετε στα βουνά. Μην αφήσετε κανέναν γύρω σας στην πόλη να σας καθυστερήσει για να γλιτώστε, ούτε να αφήσετε κανέναν έξω από την πόλη να σας προκαλέσει να μπείτε μέσα. Θα υπάρξουν μεγάλες συμφορές, γιατί αυτές θα είναι οι μέρες της εκδίκησης των αλλοθρήσκων. Και αφού έχετε φύγει από την πόλη, αυτός ο ανυπάκουος λαός θα πέσει από τα ξένα σπαθιά και αιχμαλωτισθεί από όλα τα έθνη¨ και έτσι η Ιερουσαλήμ θα τσαλαπατηθεί από τους αλλόθρησκους. Εν τω μεταξύ, σας προειδοποιώ, μην εξαπατηθείτε. Αν κανένας έρθει και σας πει, «Κοιτάξτε, να ο Απελευθερωτής,» ή «Κοιτάξτε, εκεί είναι,» να μην το πιστέψετε, γιατί πολλοί ψευτοδιδάσκαλοι θα φανούν και πολλοί θα αποπλανηθούν¨ αλλά εσείς δεν πρέπει να εξαπατηθείτε, γιατί θα σας τα έχω πει όλα αυτά από πριν.»
(1913.4) 176:1.5 Οι απόστολοι καθόντουσαν σιωπηλοί στο φεγγαρόφωτο για αρκετή ώρα όσο στριφογυρνούσαν στο μυαλό τους αυτές τις εκπληκτικές προβλέψεις του Κυρίου. Και ήταν σε συμμόρφωση με αυτές τις προειδοποιήσεις που όλη η ομάδα των πιστών και μαθητών έφυγαν από την Ιερουσαλήμ μόλις εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι Ρωμαίοι στρατιώτες, βρίσκοντας ασφαλές καταφύγιο στην Πέλλα προς τον βορρά.
(1913.5) 176:1.6 Ακόμα και μετά από αυτή την ξεκάθαρη προειδοποίηση, πολλοί οπαδοί του Ιησού ερμήνευαν αυτές τις προβλέψεις σαν να αναφερόντουσαν στις αλλαγές που θα συνέβαιναν στην Ιερουσαλήμ όταν η επανεμφάνιση του Μεσσία θα είχε σαν αποτέλεσμα την ίδρυση της Νέας Ιερουσαλήμ και την επέκταση της πόλης σε παγκόσμια πρωτεύουσα. Μέσα στο μυαλό τους αυτοί οι Εβραίοι ήταν αποφασισμένοι να συνδέσουν την καταστροφή του ναού με το «τέλος του κόσμου.» Πίστευαν ότι αυτή η Νέα Ιερουσαλήμ θα κάλυπτε όλη την Παλαιστίνη¨ ότι το τέλος του κόσμου θα το ακολουθούσε αμέσως η εμφάνιση των «νέων ουρανών και της νέας γης.» Γι αυτό δεν ήταν παράξενο που ο Πέτρος είπε: «Κύριε, ξέρουμε ότι όλα αυτά τα πράγματα θα περάσουν όταν οι νέοι ουρανοί και η νέα γη εμφανιστεί, αλλά πως θα ξέρουμε πότε θα επιστρέψεις για να τα φέρεις όλα αυτά;»
(1914.1) 176:1.7 Όταν ο Ιησούς το άκουσε αυτό, έμεινε σκεφτικός για λίγη ώρα και έπειτα είπε: «Πάντα σφάλλετε αφού πάντα προσπαθείτε να προσαρμόσετε την νέα διδασκαλία στην παλιά¨ είσαστε αποφασισμένοι να παρερμηνεύετε όλη την διδασκαλία μου¨ επιμένετε να ερμηνεύετε το ευαγγέλιο ανάλογα με τις καθιερωμένες πεποιθήσεις σας. Παρόλα αυτά, θα προσπαθήσω να σας διαφωτίσω.»
(1914.2) 176:2.1 Σε πολλές περιπτώσεις ο Ιησούς είχε κάνει κάποιες δηλώσεις που έκαναν τους ακροατές του να συμπεράνουν ότι, ενώ τώρα σκόπευε να αφήσει σύντομα αυτό τον κόσμο, σίγουρα θα επέστρεφε να ολοκληρώσει το έργο της ουράνιας βασιλείας. Όσο μεγάλωνε η βεβαιότητά τους ότι θα τους άφηνε, και αφού θα είχε πλέον φύγει από αυτόν τον κόσμο, ήταν πολύ φυσικό οι οπαδοί του να πιαστούν από τις υποσχέσεις που τους είχε δώσει ότι θα γύριζε. Η θεωρία του δευτέρου ερχομού του Χριστού ενσωματώθηκε έτσι πολύ γρήγορα στις διδασκαλίες των Χριστιανών, και σχεδόν κάθε γενιά μαθητών πίστευε με ευλαβικά σε αυτή την αλήθεια και προσδοκούσε σε αυτό το δεύτερο ερχομό.
(1914.3) 176:2.2 Αν ήταν να αποχωριστούν τον Κύριό και Διδάσκαλό τους, πόσο περισσότερο αυτοί οι πρώτοι μαθητές και απόστολοι πιάστηκαν από αυτή του την υπόσχεση ότι θα γυρίσει, και δεν έχασαν καιρό και συνέδεσαν αυτή την καταστροφή της Ιερουσαλήμ που είχε προφητέψει ο Κύριος με την υπόσχεσή του για την επιστροφή του. Και συνέχισαν να ερμηνεύουν έτσι τα λόγια του παρά το ότι, όλο το βράδυ της διδασκαλίας στο Όρος των Ελαιών, ο Κύριος κατέβαλε μεγάλες φροντίδες να εμποδίσει ένα τέτοιο σφάλμα.
(1914.4) 176:2.3 Συμπληρώνοντας ακόμα την απάντηση στον Πέτρο, ο Ιησούς είπε: «Γιατί ψάχνετε ακόμα για τον Υιό του Ανθρώπου να καθίσει στον θρόνο του Δαβίδ και περιμένετε ότι θα εκπληρωθούν τα υλικά όνειρα των Εβραίων; Δεν σας έχω πει όλα αυτά τα χρόνια ότι τι βασίλειό μου δεν είναι σε αυτόν τον κόσμο; Τα πράγματα που κοιτάτε τώρα πλησιάζουν στο τέλος τους, αλλά αυτή θα είναι μια νέα αρχή από την οποία το ευαγγέλιο της βασιλείας θα πάει σε όλο τον κόσμο και θα απλωθεί σε όλους τους λαούς. Και όταν η βασιλεία έχει φτάσει στην πλήρη εκπλήρωσή της, να είστε βέβαιοι ότι ο Πατέρας στον ουρανό θα σας επισκεφθεί με μια ολοκληρωμένη αποκάλυψη της αλήθειας και μια διευρυμένη επίδειξη δικαιοσύνης, σαν αυτή που ήδη προσέφερε στον κόσμο, αυτόν δηλαδή που έγινε μετά ο πρίγκιπας του σκότους, και έπειτα τον Αδάμ, και αργότερα τον Μελχισεδέκ, και αυτές τις μέρες, τον Υιό του Ανθρώπου. Και έτσι ο Πατέρας μου θα συνεχίσει να εκδηλώνει το έλεός του και να φανερώνει την αγάπη του, ακόμα και σε αυτόν τον σκοτεινό και μοχθηρό κόσμο. Έτσι και εγώ, αφού ο Πατέρας μου θα με έχει περιβάλει με όλη την δύναμη και εξουσία, θα συνεχίσω να παρακολουθώ την τύχη σας και να σας καθοδηγώ στις υποθέσεις της βασιλείας των ουρανών δια της παρουσίας του πνεύματος μου, το οποίο σύντομα θα επιφοιτήσω σε όλη την σάρκα. Παρόλο που θα είμαι παρών μαζί σας με το πνεύμα μου, επίσης σας υπόσχομαι ότι κάποτε θα επιστρέψω σε αυτόν τον κόσμο, όπου έζησα αυτή την ζωή στην σάρκα και πέτυχα την εμπειρία της ταυτόχρονης αποκάλυψης του Θεού στον άνθρωπο και της οδήγησης του ανθρώπου στον Θεό. Πολύ σύντομα πρέπει να σας αφήσω και να αναλάβω το έργο που μου έχει ο αναθέσει ο Πατέρα μου, αλλά να έχετε θάρρος, γιατί κάποια στιγμή θα επιστρέψω. Εν τω μεταξύ, το Πνεύμα μου της Αλήθειας ενός σύμπαντος θα σας εμψυχώνει και θα σας καθοδηγεί.
(1915.1) 176:2.4 «Τώρα με βλέπετε σε αδυναμία και στην σάρκα, αλλά όταν επιστρέψω, θα είναι με δύναμη και στο πνεύμα, αλλά μόνο τα μάτια του πνεύματος θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου δοξασμένο από τον Πατέρα και εμφανιζόμενο στην γη εν ονόματί του.
(1915.2) 176:2.5 «Αλλά ο καιρός της επανεμφάνισης του Υιού του Ανθρώπου είναι γνωστός μόνο στα συμβούλια του Παραδείσου¨ ούτε οι άγγελοι του ουρανού δεν γνωρίζουν πότε θα συμβεί αυτό. Όμως, θα πρέπει να καταλάβετε ότι, όταν αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας θα έχει διακηρυχθεί σε όλο τον κόσμο για την σωτηρία όλων των λαών, και όταν η πληρότητα μιας εποχής έχει πια ολοκληρωθεί, ο Πατέρας θα σας στείλει μια άλλη απονομή προσφοράς, ειδάλλως ο Υιός του Ανθρώπου θα επιστρέψει να κρίνει την εποχή.
(1915.3) 176:2.6 «Και τώρα όσον αφορά τα μαρτύρια της Ιερουσαλήμ, για τα οποία σας έχω μιλήσει, ακόμα και αυτή η γενιά δεν θα έχει περάσει μέχρι να εκπληρωθούν τα λόγια μου¨ αλλά όσον αφορά τον καιρό της επανεμφάνισης του Υιού του Ανθρώπου, κανένας στον ουρανό ή στην γη δεν τολμά να μιλήσει. Αλλά θα πρέπει να είσαστε συνετοί όσον αφορά την ωρίμανση μιας εποχής¨ θα πρέπει να έχετε το νου σας για να διακρίνετε τα σημάδια των καιρών. Ξέρετε ότι η συκιά δείχνει τα τρυφερά της βλαστάρια και παράγει τα φύλλα της όταν πλησιάζει το καλοκαίρι. Έτσι, όταν ο κόσμος θα έχει περάσει μέσα από ένα μακροχρόνια χειμώνα υλιστικού τρόπου σκέψης και διακρίνετε τον ερχομό της πνευματικής άνοιξης μιας νέας απονομής, τότε θα πρέπει να καταλάβετε ότι πλησιάζει το καλοκαίρι μιας νέας επίσκεψης.
(1915.4) 176:2.7 «Αλλά τι σχέση η σημασία αυτής της διδασκαλίας με τον ερχομό των Υιών του Θεού; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι, όταν ο καθένας κληθεί να καταθέσει τον αγώνα της ζωής του και να περάσει μέσα από τις θύρες του θανάτου, στέκεστε τότε στην άμεση παρουσία της κρίσης, και ότι θα βρίσκεστε πρόσωπο με πρόσωπο με τα γεγονότα μιας νέας απονομής υπηρεσίας στο αιώνιο σχέδιο του άπειρου Πατέρα; Αυτό που όλος ο κόσμος πρέπει να αντιμετωπίσει σας κυριολεκτικό γεγονός στο τέλος μιας εποχής, εσείς, σαν άτομα, θα πρέπει με σιγουρότατα να αντιμετωπίστε σαν προσωπική εμπειρία όταν φτάσετε στο τέλος της φυσικής ζωής σας και έπειτα συνεχίσετε ώστε να έρθετε αντιμέτωποι με τις συνθήκες και απαιτήσεις στην επόμενη αποκάλυψη της αιώνιας προόδου της βασιλείας του Πατέρα.»
(1915.5) 176:2.8 Από όλες τις διδασκαλίες που έκανε ο Κύριος στους αποστόλους του, καμία δεν μπερδεύτηκε τόσο μέσα στο μυαλό τους όσο αυτή, που δόθηκε εκείνη την Τρίτη το βράδυ στο όρος των Ελαιών, και αφορούσε το διπλό θέμα της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και του δικού του δεύτερου ερχομού. Έτσι, πολύ λίγο συμφωνούσαν τα μεταγενέστερα γραπτά τα βασισμένα στις μνήμες όσων είπε ο Κύριος σε εκείνη την ασυνήθιστη περίσταση. Συνεπώς, όταν τα αρχεία για όσα ελέχθησαν εκείνη την Τρίτη το βράδυ έμειναν κενά, καλλιεργήθηκαν πολλές παραδόσεις¨ και πολύ νωρίς τον δεύτερο αιώνα ένα Ιουδαϊκό αποκαλυπτικό έργο για τον Μεσσία που γράφτηκε από κάποιον Σέλτα, που ανήκε στην αυλή του Αυτοκράτορα Καλιγούλα, ενσωματώθηκε ολόκληρο στο ευαγγέλιο του Ματθαίου και έπειτα προστέθηκε (μερικώς) στα αρχεία του Μάρκου και του Λουκά. Ήταν σε αυτά τα γραπτά του Σέλτα που εμφανίστηκε η παραβολή των δέκα παρθένων. Κανένα τμήμα του ευαγγελίου δεν υπέστη ποτέ τέτοια παρερμηνεία όσο η διδασκαλία εκείνης της νύχτας. Αλλά ο απόστολος Ιωάννης ποτέ δεν συγχύστηκε έτσι.
(1915.6) 176:2.9 Την ώρα που αυτοί οι δεκατρείς άνδρες έκαναν το ταξίδι της επιστροφής στην κατασκήνωση, ήταν σιωπηλοί και σε μεγάλη υπερένταση. Ο Ιούδας τελικά ισχυροποίησε την απόφαση του να εγκαταλείψει τους συντρόφους του. Ήταν περασμένη ώρα όταν ο Δαβίδ του Ζεβεδαίου, ο Ιωάννης Μάρκος, και ένας αριθμός ηγετικών μαθητών καλωσόρισαν τον Ιησού και τους δώδεκα στην νέα κατασκήνωση, αλλά οι απόστολοι δεν ήθελαν να κοιμηθούν¨ ήθελαν να μάθουν περισσότερα για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, την αναχώρηση του Κυρίου, και το τέλος του κόσμου.
(1916.1) 176:3.1 Όταν καμιά εικοσαριά από αυτούς μαζεύτηκαν γύρω από την φωτιά, ο Θωμάς ρώτησε: «Εφόσον θα γυρίσεις να ολοκληρώσεις το έργο της βασιλείας, ποια θα πρέπει να είναι η στάση μας όσο εσύ λείπεις για το έργο του Πατέρα;» Και ο Ιησούς κοιτάζοντάς τους πάνω από το φως της φωτιάς, απάντησε:
(1916.2) 176:3.2 «Ακόμα και εσύ, Θωμά, δεν μπόρεσες να καταλάβεις αυτά που έλεγα. Δεν σας έχω διδάξει όλο αυτό τον καιρό ότι η σχέση σας με την βασιλεία είναι πνευματική και ατομική, θέμα εξ ολοκλήρου προσωπικής εμπειρίας με το πνεύμα μέσα από την συνειδητοποίηση της πίστης ότι είσαστε υιοί του Θεού; Τι άλλο να πω; Η πτώση εθνών, η συντριβή αυτοκρατοριών, η καταστροφή των απίστων Εβραίων, το τέλος μια εποχής, ακόμα και το τέλος του κόσμου, τι σχέση έχουν όλα αυτά τα πράγματα με κάποιον που πιστεύει σε αυτό το ευαγγέλιο, και που έχει κρύψει την ζωή του μέσα στην ασφάλεια του αιώνιου βασιλείου; Εσείς που γνωρίζετε τον Θεό και πιστεύετε στο ευαγγέλιο έχετε ήδη λάβει την βεβαιότητα της αιώνιας ζωής. Εφόσον έχετε ζήσει τις ζωές σας στο πνεύμα και για τον Πατέρα, τίποτα δεν μπορεί να σας απασχολεί σοβαρά. Οι ιδρυτές της βασιλείας, οι διαπιστευμένοι πολίτες της ουράνιας βασιλείας, δεν πρέπει να ενοχλούνται από προσωρινές ταραχές ή επίγειους κατακλυσμούς. Τι σημασία έχει για σας που πιστεύετε σε αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών αν αναποδογυρίσουν τα έθνη, τελειώσει η εποχή, ή αν όλα τα υλικά πράγματα συντριβούν, εφόσον γνωρίζετε ότι η ζωή σας είναι το δώρο του Υιού, και ότι είναι αιώνια ασφαλισμένο από τον Πατέρα; Έχοντας ζήσει την προσωρινή σας ζωή μέσα από την πίστη και έχοντας παραχωρήσει τους καρπούς του πνεύματος όπως την ορθότητα της υπηρεσίας αγάπης προς τους συνανθρώπους σας, μπορείτε με σιγουριά να προσδοκείτε το επόμενο βήμα στην αιώνια σταδιοδρομία με την ίδια πίστη επιβίωσης που σας βοήθησε να διεκπεραιώσετε την πρώτη σας γήινη περιπέτεια με την ιδιότητα του υιού του Θεού.
(1916.3) 176:3.3 «Κάθε γενιά πιστών θα έπρεπε να συνεχίζει το έργο της , σαν πρόκειται να επιστρέψει ο Υιός του Ανθρώπου από στιγμή σε στιγμή, ακριβώς όπως κάθε πιστός ατομικά συνεχίζει το έργο της ζωής του μπροστά στον αναπόφευκτο και αναμενόμενο φυσικό θάνατο. Όταν έχεις μέσα από την πίστη σου καθιερώσει τον εαυτό σου σαν υιό του Θεού, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία μπροστά στην βεβαιότητα της επιβίωσης. Αλλά μην κάνετε κανένα λάθος! Αυτή η πίστη της επιβίωσης είναι μια ζωντανή πίστη, και όλο και περισσότερο παράγει τους καρπούς εκείνου του θείου πνεύματος που την ενέπνευσε αρχικά στην ανθρώπινη καρδιά. Το ότι μια φορά αποδεχτήκατε την ιδιότητα του υιού στην ουράνια βασιλεία δεν θα σας σώσει μπροστά στην γνώση και συνεχή απόρριψη εκείνων των αληθειών που έχουν να κάνουν με την πνευματική καρποφορία των υιών του Θεού στην σάρκα. Εσείς που ήσασταν μαζί μου στο έργο του Πατέρα στην γη μπορείτε ακόμα και τώρα να εγκαταλείψετε την βασιλεία αν ανακαλύψετε ότι δεν αγαπάτε τον δρόμο της υπηρεσίας του Πατέρα προς την ανθρωπότητα.
(1916.4) 176:3.4 «Σαν άτομα, και σαν γενιά πιστών, ακούστε με καθώς θα σας διηγηθώ μια παραβολή: Ήταν κάποιος σπουδαίος άνθρωπος που, πριν ξεκινήσει για ένα μακρινό ταξίδι σε μια άλλη χώρα, κάλεσε ενώπιόν του όλους τους έμπιστους υπηρέτες του και παρέδωσε στα χέρια τους όλα του τα αγαθά. Στον ένα έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο, και στον άλλου ένα. Και ούτω κάθε εξής σε όλους τους τιμώμενους βοηθούς του, στον καθένας τους εμπιστεύτηκε τα αγαθά του ανάλογα με τις ικανότητές τους¨ και έπειτα ξεκίνησε για το ταξίδι του. Όταν ο αφέντης τους είχε αναχωρήσει, οι υπηρέτες του ανασκουμπώθηκαν στην δουλειά για να βγάλουν κέρδη από τον πλούτο που τους είχαν εμπιστευτεί. Αμέσως εκείνος που είχε λάβει τα πέντε τάλαντα άρχισε να τα αξιοποιεί και πολύ γρήγορα είχε κέρδος άλλων πέντε ταλάντων. Κατά παρόμοιο τρόπο αυτός που είχε λάβει τα δύο, κέρδισε ‘άλλα δύο. Έτσι και όλοι οι άλλοι υπηρέτες έβγαλαν κέρδη για τον κύριό τους κτός από εκείνον που είχε λάβει το ένα τάλαντο. Αυτός έφυγε μόνος του και έσκαψε μια τρύπα στην γη όπου έκρυψε τα χρήματα του αφέντη του. Σύντομα ο αφέντης εκείνων των υπηρετών επέστρεψε απρόσμενα και κάλεσε τους υπηρέτες του για έναν απολογισμό. Και όταν όλοι παρουσιάστηκαν μπροστά στον αφέντη τους, αυτός που είχε λάβει τα πέντε τάλαντα παρουσίασε τα χρήματα που του είχε εμπιστευτεί ο αφέντης του και τα άλλα πέντε τάλαντα που είχε κερδίσει, λέγοντας, «Κύριε, μου έδωσες πέντε τάλαντα να επενδύσω, και με χαρά μου σου παραδίδω άλλα πέντε τάλαντα κέρδος.» Και τότε ο κύριός του, του είπε: «Μπράβο, καλέ και πιστέ μου υπηρέτη, ήσουν πιστός σε πολλά πράγματα¨ τώρα θα σε διορίσω υπεύθυνο σε πολλά¨ λάβε και εσύ μέρος από την χαρά του κυρίου σου.» Και έπειτα εκείνος που είχε λάβει τα δύο τάλαντα παρουσιάστηκε, λέγοντας: «Κύριε, που παράδωσες δύο τάλαντα, και ορίστε, κέρδισα άλλα δύο τάλαντα.» Και ο κύριός του τότε του είπε: «Μπράβο καλέ και πιστέ μου υπηρέτη¨ και εσύ ήσουν πιστός σε μερικά πράγματα, και τώρα θα σε ορίσω υπεύθυνο σε πολλά¨ λάβε και εσύ μέρος στην χαρά του κυρίου σου.» Και μετά ήρθε η σειρά εκείνου που είχε λάβει το ένα τάλαντο, να δώσει λογαριασμό. Αυτός ο υπηρέτης παρουσιάστηκε και είπε, «Κύριε, σε ήξερα και κατάλαβα ότι ήσουν έξυπνος αφού περίμενες κέρδη από κάτι που δεν κόπιασες προσωπικά¨ έτσι φοβήθηκα να ριψοκινδυνεύσω τίποτα από ότι μου εμπιστεύτηκες. Έκρυψα με ασφάλεια το τάλαντό σου στην γη¨ ορίστε ,νάτο¨ τώρα πάρε αυτό που σου ανήκει.» Αλλά ο κύριός του απάντησε: Είσαι νωθρός και οκνηρός υπηρέτης. Με τα ίδια σου τα λόγια ομολογείς ότι ήξερες ότι θα σας απαιτούσα ένα λογικό κέρδος, σαν αυτό που οι φιλότιμοι συνάδελφοί σου υπηρέτες παρέδωσαν σήμερα. Γνωρίζοντας αυτό, όφειλες, λοιπόν, τουλάχιστον να καταθέσεις τα χρήματά μου στην τράπεζα ώστε στην επιστροφή μου να μπορώ να λάβω και τον ανάλογο τόκο.» Και έπειτα στον αρχι-υπηρέτη είπε ο κύριος: «Πάρε αυτό το ένα τάλαντο από αυτόν τον ασύμφορο υπηρέτη και δώσε το σε αυτόν που έχει τα δέκα τάλαντα.»
(1917.1) 176:3.5 «Σε όποιον έχει, θα δοθούν περισσότερα, και θα έχει αφθονία¨ αλλά από αυτόν που δεν έχει, ακόμα και αυτό που έχει θα του αφαιρεθεί. Δεν μπορείτε να στέκεστε ακίνητοι στις υποθέσεις του αιώνιου βασιλείου. Ο Πατέρας μου χρειάζεται όλα του τα παιδιά να αναπτυχθούν με την χάρη και με την γνώση της αλήθειας. Εσείς που γνωρίζετε αυτές τις αλήθειες πρέπει να αυξήσετε τους καρπούς του πνεύματος και να εκδηλώσετε μια αναπτυσσόμενη αφοσίωση στην ανιδιοτελή υπηρεσία των συνανθρώπων σας. Και να θυμόσαστε ότι, εφόσον προσφέρετε σε έναν από τους ταπεινότερους εκ των αδερφών μου, είναι σαν να προσφέρετε αυ5τη την υπηρεσία σε μένα.
(1917.2) 176:3.6 «Και έτσι θα έπρεπε να πράξετε και στην εργασία του Πατέρα, από τώρα και στο εξής, και για πάντα. Να συνεχίσετε μέχρι να έρθω. Με πίστη να κάνετε αυτό που σας έχει ανατεθεί, και έτσι θα είστε έτοιμοι για το λογαριασμό που θα δώσετε με το κάλεσμα του θανάτου. Και έχοντας ζήσει έτσι για την δόξα του Πατέρα και την ικανοποίηση του Υιού,, θα εισέλθετε με χαρά και υπέρμετρη ευχαρίστηση στην αιώνια υπηρεσία του αιώνιου βασιλείου.»
(1917.3) 176:3.7 Η αλήθεια είναι ζώσα» το Πνεύμα της Αλήθειας οδηγεί πάντα τα παιδιά του φωτός στις νέες σφαίρες της πνευματικής πραγματικότητας και της θείας υπηρεσίας. Δεν σας δίδεται η αλήθεια για να την κρυσταλλώσετε σε καθιερωμένες, ασφαλείς, και τιμημένες μορφές. Η αποκάλυψη της αλήθειας σας πρέπει να διευρυνθεί τόσο μέσα από την προσωπική σας εμπειρία ότι νέα ομορφιά και πραγματικά πνευματικά οφέλη θα αποκαλυφθούν σε όλους όσους βλέπουν τους πνευματικούς καρπούς σας και έτσι να οδηγηθούν και αυτοί να δοξάσουν τον Πατέρα που είναι στον ουρανό. Μόνο εκείνοι οι πιστοί υπηρέτες που αναπτύσσονται έτσι στην γνώση της αλήθειας, και που αναπτύσσονται έτσι την ικανότητα της θεϊκής εκτίμησης των πνευματικών αληθειών, μπορούν να ελπίζουν πάντα να «εισέλθουν ολοκληρωτικά στην χαρά του Κυρίου τους.» Τι λυπηρό θέαμα, οι επόμενες γενεές των δήθεν οπαδών του Ιησού που λένε, για την υπηρεσία τους στην θεϊκή αλήθεια: «Ορίστε, Κύριε, εδώ είναι η αλήθεια που μας παρέδωσες εκατό ή χίλια χρόνια πριν. Δεν χάσαμε τίποτα¨ διατηρήσαμε πιστά όλα όσα μας έδωσες¨ δεν αφήσαμε να γίνουν αλλαγές σε αυτά που μας δίδαξες¨ ορίστε η αλήθεια που μας έδωσες.» Αλλά ένας τέτοιος ισχυρισμός δεν θα δικαιώσει τον στείρο υπηρέτη της αλήθειας μπροστά στον Κύριο. Ανάλογα με την αλήθεια που έχετε παραλάβει ο Κύριος της αλήθειας θα απαιτήσει απολογισμό.
(1918.1) 176:3.8 Στον επόμενο κόσμο θα σας ζητηθεί να δώσετε λογαριασμό για τα χαρίσματα και τις προσφορές αυτού του κόσμου. Είτε τα έμφυτα ταλέντα είναι λίγα ή πολλά, θα πρέπει να γίνει ένας δίκαιος και ελεήμων απολογισμός. Αν τα χαρίσματα χρησιμοποιούνται μόνο για ιδιοτελείς επιδιώξεις και δεν προσφέρεται καμιά φροντίδα για το υψηλότερο καθήκον της απόκτησης των καρπών του πνεύματος, με τον τρόπο που εκδηλώνονται στην διευρυμένη υπηρεσία των ανθρώπων και στην λατρεία του Θεού, τέτοιοι ιδιοτελείς υπηρέτες πρέπει να δεχτούν τις συνέπειες της συνειδητής επιλογής τους.
(1918.2) 176:3.9 Και πόσο έμοιαζε εκείνος ο άπιστος υπηρέτης με το ένα τάλαντο, με τους εγωιστές θνητούς, στο ότι έριξε την οκνηρία του άμεσα στον κύριό του. Πόσο επιρρεπής είναι ο άνθρωπος, όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τις αποτυχίες για τ6ις οποίες είναι υπεύθυνος, να ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους, και πολύ συχνά σε αυτούς που το αξίζουν πιο λίγο!
(1918.3) 176:3.10 Είπε ο Ιησούς εκείνη την νύχτα όταν αποσύρθηκαν για να αναπαυτούν: «Ελεύθερα λάβατε¨ γι αυτό ελεύθερα να μοιράσετε την αλήθεια των ουρανών, και δίνοντάς την αυτή η αλήθεια θα πολλαπλασιαστεί και θα παρουσιάσει το φως της σωτήριας χάρης, ακόμα και καθώς θα την αποδίδετε.»
(1918.4) 176:4.1 Από όλες τις διδασκαλίες του Κυρίου καμία δεν έχει παρεξηγηθεί τόσο όσο η υπόσχεσή του να επανέλθει κάποτε προσωπικά στον κόσμο αυτό. Δεν είναι παράξενο που ο Μιχαήλ ενδιαφέρεται να ξαναγυρίσει κάποτε στο πλανήτη όπου έζησε την έβδομη και τελευταία προσφορά του σαν θνητός της υλικής σφαίρας. Είναι πολύ φυσικό να πιστεύετε ότι ο Ιησούς της Ναζαρέτ, τώρα κυρίαρχος ηγέτης ενός αχανούς σύμπαντος, θα ενδιαφερόταν να επανέλθει, όχι μόνο μια φορά αλλά ακόμα και πολλές φορές, στον κόσμο που έζησε μια τέτοια μοναδική ζωή και Τελικά κέρδισε για τον εαυτό του την απεριόριστη προσφορά συμπαντικής και εξουσίας δύναμης από τον Πατέρα του. Η Ουράντια θα είναι μια από τις επτά σφαίρες γέννησης του Μιχαήλ στην απόκτηση της συμπαντικής εξουσίας.
(1918.5) 176:4.2 Ο Ιησούς, σε πολλές περιπτώσεις και σε πολλά άτομα, δήλωσε την πρόθεσή του να επιστρέψει σε αυτόν τον κόσμο. Καθώς οι οπαδοί του συνειδητοποίησαν το γεγονός ότι ο Κύριός τους δεν επρόκειτο να λειτουργήσει σαν εγκόσμιος απελευθερωτής, και καθώς άκουγαν τις προβλέψεις του για την πτώση της Ιερουσαλήμ και του Ιουδαϊκού έθνους, ήταν πολύ φυσικό να αρχίσουν να συνδέουν την επιστροφή που τους είχε υποσχεθεί με αυτά τα καταστροφικά γεγονότα. Αλλά όταν τα Ρωμαϊκά στρατεύματα ισοπέδωσαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ, κατάστρεψαν τα ναό, και διασκόρπισαν τους Ιουδαίους Εβραίους, και ούτε τότε ο Κύριος δεν αποκαλύφθηκε με δύναμη και δόξα, οι οπαδοί του άρχισαν να διαμορφώνουν την πίστη που τελικά συνέδεε την Δευτέρα παρουσία του με το τέλος μιας εποχής, ακόμα και με το τέλος του κόσμου.
(1918.6) 176:4.3 Ο Ιησούς υποσχέθηκε να κάνει δύο πράγματα αφού θα είχε ανέλθει στον Πατέρα, και αφού όλη η δύναμη του ουρανού και της γης θα είχε αποδοθεί στην διάθεσή του. Υποσχέθηκε πρώτα, να στείλει στον κόσμο, και στην θέση του, έναν άλλο διδάσκαλο, το Πνεύμα της Αληθείας¨ και το έπραξε την μέρα της Πεντηκοστής. Δεύτερον, υποσχέθηκε ξεκάθαρα στους οπαδούς του ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφε προσωπικά σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά δεν είπε πως, που, ή πότε θα επισκεφθεί ξανά αυτόν τον πλανήτη της Προσφοράς του στην σάρκα. Μια φορά υπαινίχθηκε ότι, ενώ τα μάτια της σάρκας τον έβλεπαν όταν ζούσε στην σάρκα, στην επιστροφή του (τουλάχιστον σε μια από τις πιθανές επισκέψεις του) μόνο τα μάτια της πνευματικής πίστης θα μπορούσαν να τον διακρίνουν.
(1919.1) 176:4.4 Πολλοί από εμάς έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς θα επιστρέψει στην Ουράντια πολλές φορές στις εποχές που έρχονται. Δεν έχουμε συγκεκριμένη υπόσχεση ότι θα γίνουν αυτές οι πολλαπλές επισκέψεις, αλλά φαίνεται πολύ πιθανό ότι αυτός που φέρει ανάμεσα στους τόσους τίτλους του και τον τίτλο του Πλανητικού Πρίγκιπα της Ουράντια, θα επισκεφθεί πολλές φορές τον κόσμο , που η κατάκτησή του του απέφερε έναν τέτοιο μοναδικό τίτλο.
(1919.2) 176:4.5 Με βεβαιότητα πιστεύουμε ότι ο Μιχαήλ θα επανέλθει προσωπικά στην Ουράντια, αλλά δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το πότε ή για το με ποιο τρόπο θα επιλέξει να έρθει. Θα είναι αυτή η δεύτερη άφιξη συγχρονισμένη να συμβεί παράλληλα με την τελική κρίση αυτής της παρούσης εποχής, είτε με ή χωρίς την παράλληλη εμφάνιση ενός Δικαστικού Υιού; Θα έρθει παράλληλα με τον τερματισμό μιας μελλοντικής εποχής της Ουράντια; Θα έρθει χωρίς να απροειδοποίητα, σαν απομονωμένο γεγονός; Δεν ξέρουμε. Μόνο για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι, και αυτό είναι, ότι όταν επιστρέψει όλος ο κόσμος θα το γνωρίζει, γιατί θα έρθει σαν ο ανώτατος άρχοντας ενός σύμπαντος και όχι σαν ένα άγνωστο μωρό από την Βηθλεέμ. Αλλά αν όλα τα μάτια θα τον δούνε, και αν μόνο τα πνευματικά μάτια θα μπορούν να διακρίνουν την παρουσία του, τότε αυτή η άφιξή του πρέπει να καθυστερήσει πολύ.
(1919.3) 176:4.6 Καλά θα κάνατε, λοιπόν, να αποσυνδέσετε την προσωπική επιστροφή του Κυρίου στην γη με οποιαδήποτε σειρά γεγονότων ή καθιερωμένες εποχές. Είμαστε σίγουροι μόνο για ένα πράγμα: Υποσχέθηκε να επανέλθει. Δεν έχουμε ιδέα για το πότε θα εκπληρώσει αυτή την υπόσχεση ή πως θα την συνδέσει. Από όσο γνωρίζουμε, μπορεί να εμφανιστεί στην γη μια μέρα, και μπορεί να μην έρθει μέχρι να έχουν περάσει πολλές γενεές γενεών και έχει θα έχει αποφανθεί το σώμα των συναδέλφων του Υιών του Παραδείσου.
(1919.4) 176:4.7 Η δεύτερη άφιξη του Μιχαήλ στην γη είναι ένα γεγονός τεράστιας συναισθηματικής αξίας και για τους μεσόδρομους και τους ανθρώπους¨ αλλά κατά τα άλλα δεν άμεσης ανάγκης για τους μεσόδρομους και ούτε πρακτικής σημασίας για τις ανθρώπινες υπάρξεις ότι το κοινό γεγονός του φυσικού θανάτου, που τόσο αιφνιδιάζει τους θνητούς και τους οδηγεί στην άμεση αντίληψη της σειράς των συμπαντικών γεγονότων που οδηγεί άμεσα σε αυτό τον ίσιο τον Ιησού, τον κυρίαρχο άρχοντα του σύμπαντος μας. Τα παιδιά του φωτός είναι όλα προορισμένα να τον δουν, και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το αν εμείς πάμε σε αυτόν ή τύχει να έρθει αυτός πρώτος σε εμάς. Γι αυτό να είσαστε πάντα έτοιμοι να τον καλωσορίσετε στην γη όπως είναι και αυτός έτοιμος να σας καλωσορίσει στον ουρανό. Με πεποίθηση προσδοκούμε την ένδοξη εμφάνισή του, ακόμα και τις επανειλημμένες επισκέψεις του, αλλά δεν έχουμε ιδέα για το πώς, ή το πότε, η σε σχέση με τι πρόκειται να εμφανιστεί.
(1920.1) 177:0.1 Όταν δεν του πίεζε το έργο της διδασκαλίας προς τους ανθρώπους, ήταν συνήθεια του Ιησού και των αποστόλων να αναπαύονται κάθε Τετάρτη. Εκείνη την Τετάρτη έφαγαν πρωινό κάπως αργότερα από το συνηθισμένο, και στο καταυλισμό επικρατούσε μια δυσοίωνη ησυχία¨ πολύ λίγα ελέχθησαν στο πρώτο ήμισυ του πρωινού γεύματός τους. Στο τέλος μίλησε ο Ιησούς: «Επιθυμώ να αναπαυτείτε σήμερα. Σκεφτείτε με την ησυχία σας όσα συνέβησαν από τότε που ήρθαμε στην Ιερουσαλήμ και διαλογιστείτε για το τι πρόκειται να συμβεί, πράγμα το ποίο σας έχω ήδη πει. Βεβαιωθείτε ότι η αλήθεια κατοικεί στην ζωή σας, και ότι καθημερινά αναπτύσσεσθε με την θεία χάρη.»
(1920.2) 177:0.2 Μετά το πρωινό γεύμα ο Κύριος πληροφόρησε τον Ανδρέα ότι σκόπευε να απουσιάσει αυτή την μέρα και πρότεινε στους αποστόλους να περάσουν την ώρα τους όπως θέλουν, εκτός από το να μην περάσουν σε καμία περίπτωση τις πύλες της Ιερουσαλήμ.
(1920.3) 177:0.3 Όταν ο Ιησούς ετοιμάστηκε να πάει στους λόφους μόνος, ο Δαβίδ του Ζεβεδαίου τον πλησίασε και του είπε: «Ξέρεις πολύ καλά, Κύριε, ότι οι Φαρισαίοι και οι ηγέτες θέλουν να σε καταστρέψουν, αλλά εσύ θέλεις να πας μόνος στους λόφους. Αν το κάνεις αυτό είναι λάθος¨ γι αυτό θα στείλω τρεις άνδρες μαζί σου πολλά καλά προετοιμασμένους ώστε να μην σου συμβεί τίποτα κακό.» Ο Ιησούς κοίταξε τους τρεις καλά οπλισμένους και ρωμαλέους Γαλιλαίους και είπε στον Δαβίδ: «Έχεις καλή πρόθεση, αλλά σφάλλεις στο ότι δεν μπορείς να καταλάβεις ότι ο Υιός του Ανθρώπου δεν χρειάζεται κανέναν να τον υπερασπιστεί. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να με αγγίξει μέχρι την ώρα που θα είμαι έτοιμος να παραδώσω την ζωή μου σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα μου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να με συνοδέψουν. Επιθυμώ να πάω μόνος μου, για να επικοινωνήσω με τον Πατέρα μου.»
(1920.4) 177:0.4 Ακούγοντας αυτά τα λόγια, ο Δαβίδ και οι οπλισμένοι φρουροί του αποσύρθηκαν¨ αλλά την στιγμή που ο Ιησούς ξεκινούσε μόνος του, ο Ιωάννης Μάρκος τον πλησίασε με ένα μικρό καλάθι που είχε φαγητό και νερό και πρότεινε ότι, αν σκόπευε να λείπει όλη την ημέρα, μπορεί κάποια στιγμή να πεινούσε. Ο Κύριος χαμογέλασε στον Ιωάννη και άπλωσε το χέρι του να πάρει το καλάθι.
(1920.5) 177:1.1 Καθώς ο Ιησούς ήταν έτοιμος να πάρει το καλάθι από το χέρι του Ιωάννη, ο νέος τόλμησε να πει: «Μα Κύριε, μπορεί να αφήσεις το καλάθι κάτω ενώ θα προσεύχεσαι και το χάσεις. Εξάλλου, αν ερχόμουνα μαζί σου να σου βαστάω το γεύμα, θα ήσουν πιο ελεύθερος να λατρέψεις, και εγώ σίγουρα θα είμαι σιωπηλός. Δεν θα κάνω ερωτήσεις και θα στέκομαι δίπλα στο καλάθι όταν φεύγεις μόνος σου για να προσευχηθείς.»
(1920.6) 177:1.2 Ενώ έλεγε αυτά τα λόγια, και η τόλμη του είχε παραξενέψει μερικούς από τους παρευρισκόμενους που άκουγαν, ο Ιωάννης τολμούσε να κρατά ακόμα το καλάθι. Εκεί στεκόντουσαν, και ο Ιωάννης και ο Ιησούς κρατώντας το καλάθι. Σύντομα ο Κύριος άφησε το καλάθι και, κοιτώντας τον νέο, είπε: «Αφού με όλη σου την καρδιά επιθυμείς να έρθεις μαζί μου, δεν θα σου το αρνηθώ. Θα φύγουμε μόνοι μας και θα συζητήσουμε ωραία. Μπορείς να μου κάνεις όσες ερωτήσεις βγουν από την καρδιά σου, και θα ενθαρρύνουμε και θα παρηγορούμε ο ένας τον άλλο. Μπορείς να ξεκινήσεις κρατώντας το φαγητό, και όταν κουραστείς, θα σε βοηθήσω. Πάμε λοιπόν.»
(1921.1) 177:1.3 Ο Ιησούς εκείνο το βράδυ δεν γύρισε πριν το ηλιοβασίλεμα. Ο Κύριος πέρασε αυτή την τελευταία μέρα ηρεμίας στην γη κουβεντιάζοντας με αυτόν τον νέο που διψούσε για την αλήθεια και μιλώντας με τον Παραδείσιο Πατέρα του. Αυτό το γεγονός έγινε γνωστό σαν «η μέρα που πέρασε ένας νέος με τον Θεό στους λόφους.» Αυτή η περίσταση υποδηλώνει αιώνια την προθυμία του Δημιουργού να συναδελφώνεται με το δημιούργημά του. Ακόμα και ένας παιδί, αν η επιθυμία της καρδιάς του είναι υπέρτατη μπορεί να απαιτήσει την προσοχή και να απολαύσει την συντροφικότητα του Θεού ενός σύμπαντος, και να ζήσει στην πραγματικότητα την έκσταση του να είναι μόνος με τον Θεό στους λόφους, για μια ολόκληρη μέρα. Και τέτοια ήταν η μοναδική εμπειρία του Ιωάννη Μάρκου εκείνη την Τετάρτη στους λόφους την Ιουδαίας.
(1921.2) 177:1.4 Ο Ιησούς κουβέντιασε πολύ με τον Ιωάννη, και του μίλησε ελεύθερα για τις υποθέσεις αυτού του κόσμου και του επόμενου. Ο Ιωάννης είπε στον Ιησού πόσο λυπόταν που δεν ήταν αρκετά μεγάλος για να είναι ένας από τους αποστόλους και εξέφρασε την μεγάλη του ευγνωμοσύνη που του επιτράπηκε να τους ακολουθήσει μετά από το πρώτο τους κήρυγμα στο πέρασμα του Ιορδάνη κοντά στην Ιεριχώ, εκτός από το ταξίδι στην Φοινικία. Ο Ιησούς προειδοποίησε τον νέο να μην χάσει το θάρρος του από τα γεγονότα που θα συνέβαιναν και τον διαβεβαίωσε ότι θα ζούσε και θα γινόταν ένας ισχυρός αγγελιαφόρος της βασιλείας.
(1921.3) 177:1.5 Ο Ιωάννης Μάρκος ήταν ενθουσιασμένος από την ανάμνηση εκείνης της μέρας με τον Ιησού στους λόφους, αλλά ποτέ δεν ξέχασε την τελευταία συμβουλή του Κυρίου, που του έδωσε λίγο πριν ξεκινήσουν για την επιστροφή τους στην κατασκήνωση της Γεσθημανής: «Λοιπόν, Ιωάννη περάσαμε καλά μαζί και κουβεντιάσαμε όμορφα, μια πραγματική μέρα ξεκούρασης, αλλά πρόσεχε να μην πεις σε κανέναν αυτά που σου είπα.» Και ο Ιωάννης Μάρκος ποτέ δεν αποκάλυψε τι έγινε εκείνη την ημέρα που πέρασε με τον Ιησού στους λόφους.
(1921.4) 177:1.6 Όλες τις υπόλοιπες ώρες της επίγειας ζωής του Ιησού ο Ιωάννης Μάρκος ποτέ δεν άφησε από τα μάτια του τον Ιησού για πολύ ώρα. Πάντα ήταν ο νέος που παρευρισκόταν κρυμμένος κάπου κοντά¨ κοιμόταν μόνο όταν κοιμόταν ο Ιησούς.
(1921.5) 177:2.1 Στην πορεία της συζήτησης με τον Ιωάννη Μάρκο, ο Ιησούς αφιέρωσε πολύ χρόνο στην σύγκριση της πρώτης παιδικής ηλικίας τους και τις μετέπειτα παιδικές εμπειρίες σαν αγόρια. Αν και οι γονείς του Ιωάννη είχαν περισσότερα από τα εγκόσμια αγαθά από ότι οι γονείς του Ιησού, ήταν πολλές εμπειρίες από την παιδική τους ηλικία που έμοιαζαν πολύ. Ο Ιησούς είπε πολλά πράγματα που βοήθησαν τον Ιωάννη να καταλάβει καλύτερα τους γονείς του και τα άλλα μέλη της οικογένειάς του. Όταν ο νέος ρώτησε τον Κύριο πως θα ήξερε ότι έχει αρχίσει να γίνεται ένας «ισχυρός αγγελιαφόρος της βασιλείας,» ο Ιησούς είπε:
(1921.6) 177:2.2 «Ξέρω ότι θα αποδείξεις την πίστη σου στο ευαγγέλιο της βασιλείας επειδή μπορώ να βασιστώ στην τωρινή σου πίστη και αγάπη όταν αυτές οι ιδιότητες είναι βασισμένες σε μια εκπαίδευση που από τόσο νωρίς είχες από την οικογένειά σου. Είσαι καρπός μιας οικογένειας όπου οι γονείς αγαπούσαν ειλικρινά ο ένας τον άλλο, και για αυτό δεν έχεις παραχαϊδευτεί ώστε να σου μεγαλοποιηθεί επιβλαβώς η έννοια της σημαντικότητάς σου. Ούτε η προσωπικότητά σου έχει παραμορφωθεί από τους χωρίς αγάπη των γονιών που μερικές φορές κατευθύνουν την εμπιστοσύνη και πίστη των παιδιών τους, ο ένας ενάντια στον άλλο. Απόλαυσες την γονική αγάπη που εξασφαλίζει μια αξιέπαινη αυτοπεποίθηση και ενισχύει το συναίσθημα της ασφάλειας. Αλλά ήσουν επίσης τυχερός γιατί οι γονείς σου είχαν και σοφία εκτός από αγάπη¨ και ήταν η σοφία τους που τους έκανε να αποφύγουν τους περισσότερους τύπους αδυναμιών και τις πολλές πολυτέλειες που μπορεί να αγοράσει ο πλούτος ενώ σε έστειλαν στο σχολείο της συναγωγής μαζί με τους άλλα γειτονόπουλα φίλους σου, και ακόμα σε ενθάρρυναν να μάθεις πώς να ζεις στον κόσμο αφήνοντάς σε να αποκτάς γνήσιες εμπειρίες. Ήρθες στον Ιορδάνη, εκεί όπου κηρύσσαμε και οι μαθητές του Ιωάννη βάπτιζαν, μαζί με τον νεαρό σου φίλο το Άμος, Και οι δυο σας επιθυμούσατε να έρθετε μαζί μας. Όταν γυρίσατε στην Ιερουσαλήμ, οι γονείς σου συναίνεσαν¨ οι γονείς του Άμος αρνήθηκαν¨ αγαπούσαν τον γιο τους τόσο πολύ που του αρνήθηκαν την ευλογημένη εμπειρία που εσύ είχες, ακόμα και σαν αυτή που απολαμβάνεις σήμερα. Φεύγοντας από το σπίτι, ο Άμος θα μπορούσε μεν να έχει έρθει μαζί μας, αλλά κάνοντας αυτό θα είχε πληγώσει την αγάπη και θα είχε θυσιάσει την αφοσίωση στους δικούς του. Ακόμα και αν μια τέτοια πορεία ήταν συνετή, θα ήταν φοβερό τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσει για να ζήσει την εμπειρία, την ανεξαρτησία, και την ελευθερία. Οι συνετοί γονείς σαν τους δικούς σου, φροντίζουν ώστε τα παιδιά τους να μην χρειαστεί να πληγώσουν την αγάπη ή να καταπνίξουν την πίστη τους για να αναπτύξουν την ανεξαρτησία τους και να χαρούν την αναζωογονητική ελευθερία όταν θα έχουν φτάσει στην ηλικία σου.
(1922.1) 177:2.3 «Η αγάπη Ιωάννη, είναι η υπέρτατη πραγματικότητα του σύμπαντος όταν προσφέρεται από ολοκληρωμένες και συνετές υπάρξεις, αλλά είναι επικίνδυνη και συχνά ημι-ιδιοτελές χαρακτηριστικό όπως εκδηλώνεται από πολλούς θνητούς γονείς. Όταν παντρευτείς και έχεις δικά σου παιδιά να αναθρέψεις, να σιγουρευτείς ότι η αγάπη σου απονέμεται με σοφία και καθοδηγείται από τη λογική.
(1922.2) 177:2.4 «Ο νεαρός σου φίλος ο Άμος πιστεύει στο ευαγγέλιο της βασιλείας όσο και εσύ, αλλά δεν μπορώ να βασιστώ απόλυτα σε αυτόν¨ δεν είναι σίγουρος για το τι θα κάνει στα χρόνια που έρχονται. Τα πρώτα παιδικά του χρόνια δεν ήταν κατάλληλα για να δημιουργήσουν ένα απόλυτα αξιόπιστο άτομο. Ο Άμος μοιάζει πολύ με έναν από τους αποστόλους που δεν μπόρεσε να χαρεί μια φυσιολογική, στοργική, και σοφή οικογενειακή εκπαίδευση. Όλη η μελλοντική ζωή σου θα είναι πιο ευτυχισμένη και αξιόπιστη επειδή πέρασες τα πρώτα οκτώ σου χρόνια σε μια φυσιολογική και καλά συντονισμένη οικογένεια. Κατέχεις έναν ισχυρό και σφιχτοδεμένο χαρακτήρα επειδή μεγάλωσες σε μια οικογένεια που επικρατούσε η αγάπη και βασίλευε η σοφία. Μια τέτοια εκπαίδευση στα παιδικά χρόνια δημιουργεί ένα τύπο πίστης που με διαβεβαιώνει ότι θα συνεχίσεις με συνέπεια την πορεία που ξεκίνησες.»
(1922.3) 177:2.5 για περισσότερο από μια ώρα ο Ιησούς και ο Ιωάννης συνέχισαν αυτή την συζήτηση για την οικογενειακή ζωή. Ο Κύριος εξήγησε στον Ιωάννη πως ένα παιδί εξαρτάται απόλυτα από τους γονείς του και την οικογενειακή ζωή τους για την διαμόρφωση των πρώτων εννοιών για οτιδήποτε διανοητικό, κοινωνικό, ηθικό, ακόμα και πνευματικό εφόσον η οικογένεια αντιπροσωπεύει για το παιδί όλα όσα μπορεί να μάθει για πρώτη φορά είτε για τις ανθρώπινες ή θεϊκές σχέσεις. Το παιδί πρέπει να αποκομίζει τις πρώτες του εντυπώσεις για το σύμπαν από την φροντίδα της μητέρας¨ εξαρτάται απόλυτα από τον επίγειο πατέρα του για τις πρώτες ιδέες του για τον ουράνιο Πατέρα. Η μελλοντική ζωή του παιδιού γίνεται ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη, εύκολη ή δύσκολη, ανάλογα με την πρώτη νοητική και συναισθηματική ζωή, που καθορίζεται από αυτές τις κοινωνικές και πνευματικές σχέσεις της οικογένειας. Ολόκληρη η μελλοντική ζωή μιας ανθρώπινης ύπαρξης επηρεάζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τι συμβαίνει τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
(1922.4) 177:2.6 Είναι ειλικρινή μας πεποίθηση ότι το ευαγγέλιο της διδασκαλίας του Ιησού, βασισμένο έτσι όπως είναι στην σχέση πατέρα – παιδιού, δεν θα μπορέσει να απολαύσει ευρεία αποδοχή μέχρι να έρθει κάποια στιγμή που η οικογενειακή ζωή των σύγχρονων πολιτισμένων λαών να περιλαμβάνει περισσότερη αγάπη και περισσότερη σοφία. Παρά το ότι οι γονείς στον εικοστό αιώνα κατέχουν σπουδαία γνώση και αυξημένη αλήθεια για την βελτίωση της οικογένειας και τον εξευγενισμό της οικογενειακής ζωής, παραμένει γεγονός ότι πολύ λίγες σύγχρονες οικογένειες οικογένειες είναι τόσο καλά μέρη για να αναθρέφουν αγόρια ή κορίτσια όσο η οικογένεια του Ιησού στην Γαλιλαία και του Ιωάννη Μάρκου στην Ιουδαία, μολονότι η αποδοχή του ευαγγελίου του Ιησού θα έχει αποτέλεσμα την άμεση βελτίωση της οικογενειακής ζωής. Η αγάπη σε μια σοφή οικογένεια και η πιστή αφοσίωση της αληθινής θρησκείας ασκούν μια βαθιά αμοιβαία επίδραση η μία επάνω στην άλλη. Μια τέτοια οικογενειακή ζωή εμπλουτίζει την θρησκεία, και η γνήσια θρησκεία πάντα δοξάζει την οικογένεια.
(1923.1) 177:2.7 Είναι αλήθεια ότι πολλές από τις απαράδεκτες επιδράσεις εντυπωσιασμού και άλλα περιοριστικά χαρακτηριστικά αυτών των παλαιών Εβραϊκών οικογενειών μπορεί να έχουν ουσιαστικά εξαλειφθεί από πολλές καλύτερα συγκροτημένες σύγχρονες οικογένειες. Υπάρχει πραγματικά, περισσότερη ελευθερία στον αυθορμητισμό και πολύ περισσότερη ατομική ελευθερία, αλλά αυτή η ελευθερία δεν χαλιναγωγείται καθόλου από την αγάπη, ούτε τροποποιείται από την πίστη, ούτε κατευθύνεται από την λογική πειθαρχία της σοφίας. Όσο διδάσκουμε τα παιδιά μα προσεύχονται, «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς,» βρίσκεται τεράστια ευθύνη στους γήινους πατέρες να ζουν και να διευθύνουν τις οικογένειές τους έτσι ώστε η λέξη πατέρας να φυλάσσεται ευλαβικά στα μυαλά όλων των αναπτυσσόμενων παιδιών.
(1923.2) 177:3.1 Οι απόστολοι πέρασαν την περισσότερη μέρα περπατώντας στο Όρος των Ελαιών και κουβεντιάζοντας με τους μαθητές του που είχαν κατασκηνώσει μαζί τους, αλλά νωρίς το απόγευμα άρχισαν να επιθυμούν να την επιστροφή του Ιησού. Όσο περνούσε η μέρα, ανησυχούσαν όλο και πιο πολύ για την ασφάλειά του¨ αισθανόντουσαν απερίγραπτα μόνοι χωρίς αυτόν. Όλη την μέρα υπήρξαν πολλές διαφωνίες για το αν έπρεπε να αφήσουν τον Κύριο να φύγει μόνος του στους λόφους, με συντροφιά μόνο ένα παιδί για τα θελήματα.. Αν και κανένας άνδρας δεν εξέφρασε τις σκέψεις του ανοιχτά, δεν υπήρχε κανένας τους, εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, που δεν επιθυμούσε να είναι στην θέση του Ιωάννη Μάρκου.
(1923.3) 177:3.2 Ήταν περίπου κατά το απόγευμα όταν ο Ναθαναήλ έβγαλε μια ομιλία για «την υπέρτατη επιθυμία» στους μισούς περίπου αποστόλους και σε άλλους τόσους μαθητές, ο επίλογος της οποίας ήταν: «Αυτό που δεν πηγαίνει καλά με τους περισσότερους από μας είναι ότι είμαστε απρόθυμοι. Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον Κύριο , όπως μας αγαπά αυτός. Αν όλοι θέλαμε να πάμε μαζί του όσο το ήθελε ο Ιωάννης Μάρκος, σίγουρα θα μας έπαιρνε μαζί του. Εμείς στεκόμασταν εκεί όταν ο νεαρός πλησίασε τον Κύριο και του προσέφερε το καλάθι, αλλά όταν ο Κύριος το έπιασε με τα χέρια του, ο νέος δεν το άφηνε. Και έτσι λοιπόν, ο Κύριος μας άφησε εδώ ενώ αυτός πήγε στους λόφους μαζί με το καλάθι, το αγόρι, και όλα αυτά.»
(1923.4) 177:3.3 Περίπου κατά τις τέσσερις, ήρθαν αγγελιαφόροι στον Δαβίδ του Ζεβεδαίου και του έφεραν μηνύματα από την μητέρα του στην Βηθσαΐδα και από την μητέρα του Ιησού. Πολλές μέρες πριν ο Δαβίδ είχε καταλάβει ότι οι αρχιερείς και οι ηγέτες επρόκειτο να σκοτώσουν τον Ιησού. Ο Δαβίδ ήξερε ότι ήταν αποφασισμένοι να καταστρέψουν τον Κύριο, και ήταν σχεδόν πεπεισμένος ότι ο Ιησούς δεν θα επέβαλλε την Θεϊκή του δύναμη για να σωθεί ούτε θα άφηνε του οπαδούς του να χρησιμοποιήσουν βία για να τον υπερασπιστούν. Έχοντας φτάσει σε αυτά τα συμπεράσματα, δεν έχασε χρόνο και έστειλε ένα αγγελιαφόρο στην μητέρα του, και την προέτρεπε να έρθει αμέσως στην Ιερουσαλήμ και να φέρει μαζί του την Μαρία την μητέρα του Ιησού και κάθε μέλος της οικογένειάς του.
(1923.5) 177:3.4 Η μητέρα του Δαβίδ έκανε όπως της ζήτησε ο γιος της, και τώρα ι αγγελιαφόροι έφερναν το μήνυμα ότι η μητέρα του και ολόκληρη η οικογένεια του Ιησού βρισκόντουσαν στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ και θα έφταναν αργά την επόμενη μέρα ή πολύ νωρίς το άλλο πρωί. Εφόσον ο Δαβίδ είχε κάνει αυτό με δική του πρωτοβουλία, θεώρησε σωστό να μην αποκαλύψει στους άλλους αυτό το θέμα. Έτσι λοιπόν, δεν το είπε σε κανέναν ότι η οικογένεια του Ιησού βρισκόταν στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ.
(1924.1) 177:3.5 Λίγο μετά το μεσημέρι, περισσότεροι από είκοσι από τους Έλληνες που είχαν συναντηθεί με τον Ιησού και οι δώδεκα στο σπίτι του Ιωσήφ της Αριμαθαίας έφτασαν στην κατασκήνωση, και ο Πέτρος και ο Ιωάννης πέρασαν πολλές ώρες κουβεντιάζοντας μαζί τους. Αυτοί οι Έλληνες, τουλάχιστον μερικοί από αυτούς, ήταν καλά προχωρημένοι στην γνώση της βασιλείας, αφού είχαν διδαχθεί από τον Ροδανό στην Αλεξάνδρεια.
(1924.2) 177:3.6 Εκείνο το βράδυ, αφού γύρισε στον καταυλισμό, ο Ιησούς συζήτησε μόνο με τους Έλληνες, και μόνο επειδή ήξερε ότι κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ τους αποστόλους και πολλούς από τους κυριότερους του μαθητές, θα είχε χειροτονήσει αυτούς τους είκοσι Έλληνες, όπως είχε κάνει και με τους εβδομήντα.
(1924.3) 177:3.7 Ενώ όλα αυτά συνέβαιναν στην κατασκήνωση, στην Ιερουσαλήμ οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι παραξενεύτηκαν που ο Ιησούς δεν επέστρεψε για να βγάλει λόγο στον λαό. Είναι αλήθεια, την προηγούμενη μέρα, όταν έφυγε από τον ναό, είχε πει, «Σας αφήνω το σπίτι σας έρημο.» Αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί θα ήταν πρόθυμος να παραιτηθεί από το σπουδαίο του πλεονέκτημα που είχε αναπτύξει στην φιλική στάση του πλήθους. Ενώ φοβόντουσαν ότι θα υποκινούσε ταραχές στον λαό, τα τελευταία λόγια του Κυρίου προς το πλήθος ήταν μια παρότρυνση να συμβιβαστούν με κάθε λογικό τρόπο με την εξουσία εκείνων «που κάθονται στην θέση του Μωυσή». Αλλά ήταν μια πολύ γεμάτη μέρα από δραστηριότητες στην πόλη αφού την ίδια στιγμή ετοιμαζόντουσαν για το Πάσχα και τελειοποιούσαν και τα σχέδιά τους για την καταστροφή του Ιησού.
(1924.4) 177:3.8 Δεν ήρθαν πολλοί άνθρωποι στον καταυλισμό, γιατί η ίδρυση του είχε κρατηθεί μυστική από όλους όσους ήξεραν ότι ο Ιησούς περίμενε να μένει εκεί αντί να πηγαίνει στην Βηθανία κάθε νύχτα.
(1924.5) 177:4.1 Λίγο μετά αφού έφυγαν από την κατασκήνωση ο Ιησούς και ο Ιωάννης Μάρκος, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης εξαφανίστηκε από τους αδερφούς του, και δεν επέστρεψε μέχρι αργά το απόγευμα. Αυτός ο συγχυσμένος και δυσαρεστημένος απόστολος, παρά την σαφή εντολή του Κυρίου να αποφύγει να πάει στην Ιερουσαλήμ, πήγε βιαστικά στο ραντεβού του με τους εχθρούς του Ιησού στο σπίτι του Καϊάφα του αρχιερέα. Ήταν μια άτυπη συνάντηση των Σανχεντρίν και είχε κανονιστεί για λίγο μετά τις δέκα εκείνο το πρωί. Αυτή η συνάντηση είχε κανονιστεί για να συζητήσουν την φύση των αλλαγών που θα έπρεπε να κάνουν ενάντια στον Ιησού και να αποφασίσουν την διαδικασία που θα ακολουθούσαν για να τον φέρουν ενώπιον των Ρωμαϊκών αρχών με τον σκοπό να κατοχυρώσουν την απαραίτητη αστική έγκριση για την θανατική καταδίκη που του είχαν ήδη επιρρίψει.
(1924.6) 177:4.2 Την προηγούμενη ημέρα ο Ιούδας είχε αποκαλύψει σε μερικούς από τους συγγενείς του και σε μερικούς Σαδδουκαίους φίλους της οικογένειας του πατέρα του ότι είχε φτάσει στο συμπέρασμα ότι, αν και ο Ιησούς ήταν ένας καλοπροαίρετος ονειροπόλος και ιδεαλιστής, δεν ήταν ο απελευθερωτής του Ισραήλ που περίμεναν. Ο Ιούδας δήλωσε ότι θα ήθελε πολύ να βρει κάποιο τρόπο να αποσυρθεί ευγενικά από το όλο κίνημα. Οι φίλοι του τον διαβεβαιωσαν πολύ κολακευτικά ότι η απόσυρσή του θα χαιρετιζόταν πανηγυρικά από τους Εβραίους ηγέτες σαν ένα σπουδαίο γεγονός, και ότι θα ανταμειβόταν με πολλές τιμές. Τον έκαναν να πιστέψει ότι θα ελάμβανε πολλές τιμές από τους Σανχεντρίν, και ότι θα ήταν σε θέση να εξαλείψει τον στιγματισμό αυτής της καλοπροαίρετης αλλά «ατυχούς σχέσης του με τους αμόρφωτους Γαλιλαίους.»
(1924.7) 177:4.3 Ο Ιούδας δεν μπορούσε να πιστέψει πραγματικά ότι τα θαύματα του Κυρίου είχαν προκληθεί από την δύναμη του πρίγκιπα των διαβόλων, αλλά τώρα ήταν εντελώς πεπεισμένος ότι ο Ιησούς δεν θα χρησιμοποιούσε την δύναμή του για να δείξει το μεγαλείο του¨ είχε επιτέλους πειστεί ότι ο Ιησούς θα άφηνε να καταστραφεί από τους Εβραίους ηγέτες, και αυτός δεν μπορούσε να αντέξει την ταπεινωτική σκέψη ότι θα ταυτιζόταν με ένα ηττημένο κίνημα. Δεν μπορούσε να δεχτεί την ιδέα της ολοφάνερης αποτυχίας. Καταλάβαινε πολύ καλά τον ισχυρό χαρακτήρα του Κυρίου του και την οξύτητα του μεγαλειώδους και ελεήμονα νου του, όμως αισθανόταν ικανοποίηση ακόμα και από κάποια μεροληπτική άποψη κάποιου συγγενή τους ότι ο Ιησούς, αν και ήταν ένας καλοπροαίρετος φανατικός, μάλλον όμως δεν είχε σώας τας φρένας¨ ότι πάντα φαινόταν παράξενος και παρεξηγημένος.
(1925.1) 177:4.4 Και τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, ο Ιούδας βρέθηκε να αισθάνεται παράξενα χολωμένος που ο Ιησούς δεν του είχε αναθέσει ποτέ καμιά θέση περισσότερο τιμητική. Μέχρι τώρα εκτιμούσε την τιμή του να είναι ο αποστολικός ταμίας, αλλά τώρα άρχισε να αισθάνεται ότι δεν τον είχαν εκτιμήσει όσο έπρεπε¨ ότι οι ικανότητές του δεν είχαν αναγνωριστεί. Ξαφνικά τον κατέλαβε αγανάκτηση που ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, και ο Ιωάννης είχαν τιμηθεί με την πιο στενή σχέση με τον Ιησού, και εκείνη την ώρα, όταν ήταν στον δρόμο για το σπίτι του αρχιερέα, σκεφτόταν να πατσίσει με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο, και τον Ιωάννη περισσότερο από όσο σκεφτόταν να προδώσει τον Ιησού. Αλλά πάνω από όλα, ακριβώς τότε, μια νέα σκέψη άρχισε να καταλαμβάνει κυριαρχικά τουλάχιστον τον συνειδητό του νου: Είχε ξεκινήσει για να τιμήσει τον εαυτό του, και αν αυτό θα το πετύχαινε συγχρόνως μα την ανταπόδοση των ίσων σε όσους είχαν συμβάλλει στην μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής του, τόσο το καλύτερο. Τον είχε καταλάβει μια τρομερή συνωμοσία σύγχυσης, υπερηφάνειας, απόγνωσης, και αποφασιστικότητας. Γι αυτό θα πρέπει να είναι σαφές ότι ο Ιούδας δεν πήγαινε στο σπίτι του Καϊάφα να κανονίσει την προδοσία του Ιησού αποσκοπώντας στα χρηματική οφέλη.
(1925.2) 177:4.5 Όταν ο Ιούδας πλησίαζε στο σπίτι του Καϊάφα, κατέληξε στην τελική απόφαση να εγκαταλείψει τον Ιησού και τους συντρόφους του αποστόλους¨ και έχοντας αποφασίσει να εγκαταλείψει τον σκοπό της βασιλείας των ουρανών, είχε καταλήξει να εξασφαλίσει για τον εαυτό του όσο το δυνατόν περισσότερες από τις τιμές και δόξες που νόμιζε ότι θα αποκτούσε όταν για πρώτη φορά ταυτίστηκε με τον Ιησού και το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας.. Όλοι οι απόστολοι κάποια στιγμή μοιράστηκαν αυτή την φιλοδοξία με τον Ιούδα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός μάθαιναν να θαυμάζουν την αλήθεια και να αγαπούν τον Ιησού, τουλάχιστον περισσότερο από τον Ιούδα.
(1925.3) 177:4.6 Τον προδότη παρουσίασε στον Καϊάφα και στους Εβραίους ηγέτες ο ξάδερφος του που εξήγησε ότι ο Ιούδας, έχοντας καταλάβει το λάθος του που άφησε να τον παραπλανήσουν οι λεπτές διδασκαλίες του Ιησού, έφτασε σε εκείνο το μέρος που επιθυμούσε να δημοσιοποιήσει και την τυπική αποκήρυξη της σχέσης του με τον Γαλιλαίο και την ίδια στιγμή να ζητήσει να αποκατασταθεί στην εμπιστοσύνη και την κοινωνία των Εβραίων αδερφών του. Αυτός ο αντιπρόσωπος του Ιούδα συνέχισε να εξηγεί ότι ο Ιούδας αναγνώριζε ότι θα ήταν καλύτερο για την ειρήνη του Ισραήλ αν ο Ιησούς συλλαμβανόταν και έμπαινε σε περιορισμό, και ότι για απόδειξη την λύπης του που συμμετείχε σε μια τέτοια εσφαλμένη κίνηση και σε ένδειξη ειλικρίνειας ότι επέστρεψε στις διδασκαλίες του Μωυσή, είχε έρθει να προσφερθεί στους Σανχεντρίν για να κανονίσει με τον υπεύθυνο της σύλληψης του Ιησού ώστε να συλληφθεί ήσυχα, αποφεύγοντας έτσι την υποκίνηση εξέγερσης στον λαό ή την ανάγκη να αναβληθεί η σύλληψή του για μετά το Πάσχα.
(1925.4) 177:4.7 Όταν ο ξάδερφός του σταμάτησε να μιλά, παρουσίασε τον Ιούδα, ο οποίος, κάνοντας ένα βήμα μπροστά πλησιάζοντας τον αρχιερέα, είπε: «Όλα όσα υποσχέθηκε ο ξάδερφός μου, θα τα πράξω, αλλά εσείς τι θα μου δώσετε για αυτές τις υπηρεσίας μου;» Ο Ιούδας μάλλον δεν μπόρεσε να διακρίνει το ύφος της αποστροφής ακόμα και αηδίας στο πρόσωπο του σκληρόκαρδου και ματαιόδοξου Καϊάφα¨ η καρδιά του ήταν τόσο απασχολημένη με την απόκτηση προσωπικής δόξας και από την επιθυμία της ικανοποίησης της προσωπικής του προαγωγής.
(1926.1) 177:4.8 Και τότε ο Καϊάφας κοίταξε τον προδότη και είπε: Ιούδα, πήγαινε στον λοχαγό της φρουράς και κανόνισε με εκείνο τον αξιωματικό να φέρετε τον Κύριό σου σε μας είτε απόψε το βράδυ, είτε αύριο, και όταν παραδοθεί στα χέρια μας, θα λάβεις την αμοιβή για τις υπηρεσίες σου.» Όταν ο Ιούδας το άκουσε αυτό, αποσύρθηκε από την παρουσία των αρχιερέων και των ηγετών και έκανε διαβουλεύσεις με τον λοχαγό της φρουράς του ναού για το πώς θα συλλάμβαναν τον Ιησού. Ο Ιούδας γνώριζε ότι ο Ιησούς απουσίαζε τότε από την κατασκήνωση και δεν είχε ιδέα για το πότε θα γύριζε εκείνο το βράδυ, έτσι συμφώνησαν να συλλάβουν τον Ιησού το επόμενο βράδυ (Πέμπτη) αφού οι άνθρωποι από την Ιερουσαλήμ και όλοι οι επισκέπτες προσκυνητές θα είχαν αποσυρθεί για την νύχτα.
(1926.2) 177:4.9 Ο Ιούδας γύρισε στους συντρόφους του στον καταυλισμό μεθυσμένος από σκέψεις μεγαλείου και δόξας τόσες όσες δεν είχε δει ποτέ μέχρι τώρα στην ζωή του. Είχε ταχθεί με τον Ιησού ελπίζοντας μια μέρα να γίνει σπουδαίος στην νέα βασιλεία. Τελικά κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο να υπάρξει τέτοια βασιλεία όπως την περίμενε. Αλλά χαιρόταν που ήταν τόσο μυαλωμένος και αντάλλαξε την απογοήτευση του για την αποτυχία να αποκτήσει δόξα στο μελλοντικό νέο βασίλειο με την άμεση εκπλήρωση τιμών και ανταμοιβών στην παλαιά τάξη, που τώρα πίστευε ότι θα επιζούσε, και που ήταν σίγουρος ότι θα κατέστρεφε τον Ιησού και όλα αυτά που εκπροσώπευε. Το τελευταίο συνειδητό κίνητρο της προδοσίας του Ιούδα, έδειχνε ότι ήταν η δειλή πράξη ενός ιδιοτελούς λιποτάκτη του οποίου η μόνη σκέψη ήταν η προσωπική του ασφάλεια και δόξα, μη λογαριάζοντας τις συνέπειες της συμπεριφοράς του ως προς τον Κύριό του και στους πρώην συντρόφους του.
(1926.3) 177:4.10 Αλλά πάντα έτσι ήταν. Ο Ιούδας από καιρό είχε καταπιαστεί με αυτές τις επίμονες, ιδιοτελείς, και μνησίκακες σκέψεις, και η καρδιά του άρχισε να νοιώθει από καιρό αυτές τις σιχαμερές και μοχθηρές επιθυμίες εκδίκησης και απιστίας. Ο Ιησούς αγαπούσε και εμπιστευόταν τον Ιούδα όσο και τους άλλους αποστόλους, αλλά ο Ιούδας δεν μπόρεσε να αναπτύξει πίστη και εμπιστοσύνη και σε ανταπόδοση να νοιώσει την ολόκαρδη αγάπη. Και πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η φιλοδοξία όταν συνδυάζεται με ιδιοτέλεια και υποκινείται από σκοτεινή και από πολύ καιρό συγκαλυμμένη μνησικακία! Τι συντριπτική απογοήτευση στις ζωές εκείνων των ανόητων ανθρώπων που, έχοντας δεσμευμένη την προσοχή τους στα αόριστα και μεταβατικά δέλεαρ του χρόνου, τυφλώνονται ως προς τα ανώτερα και πιο αληθινά αιώνια επιτεύγματα των αθάνατων κόσμων των θεικών αξιών και των πραγματικών πνευματικών αληθειών. Ο Ιούδας ποθούσε εγκόσμιες τιμές με τον νου του και σιγά- σιγά έφτασε να αγαπά αυτή του την επιθυμία με όλη του την καρδιά¨ και οι άλλοι απόστολοι ποθούσαν αυτές τις ίδιες εγκόσμιες τιμές με το μυαλό τους, αλλά με την καρδιά τους αγαπούσαν τον Ιησού και έκαναν ότι μπορούσαν για να μάθουν να αγαπούν και τις αλήθειες που τους δίδασκε.
(1926.4) 177:4.11 Ο Ιούδας δεν το συνειδητοποιούσε εκείνη την στιγμή, αλλά υποσυνείδητα κριτικάριζε τον Ιησού από τότε που αποκεφαλίστηκε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής από τον Ηρώδη. Βαθιά μέσα στην καρδιά του ο Ιούδας ποτέ δεν μπόρεσε να χωνέψει το γεγονός ότι ο Ιησούς δεν έσωσε τον Ιωάννη. Μην ξεχνάτε ότι ο Ιούδας ήταν μαθητής του Ιωάννη πριν γίνει οπαδός του Ιησού. Και όλη αυτή η συσσώρευση ανθρώπινων αρνητικών συναισθημάτων και πικρών απογοητεύσεων που υπόθαλπε μέσα στην ψυχή του ο Ιούδας περιβάλλοντας τα και με το μίσος τώρα οργανώθηκαν καλά μέσα στο υποσυνείδητό του και ήταν έτοιμα να ξεπηδήσουν και να τον καταπιούν όταν τόλμησε να αποχωριστεί από την υποστηρικτική επίδραση των αδερφών του ενώ συγχρόνως ήταν εκτεθειμένος στις έξυπνες ραδιουργίες και καλυμμένη κοροϊδία των εχθρών του Ιησού. Κάθε φορά που ο Ιούδας άφηνε τις ελπίδες του να πετάξουν ψηλά και ο Ιησούς έκανε ή έλεγε κάτι που τις έκανε κομμάτια, στην καρδιά του Ιούδα έμενε και ένα σημάδι πικρής προσβολής¨ και όσο πολλαπλασιάζονταν αυτές οι ουλές, πολύ σύντομα, αυτή η καρδιά, που πληγώθηκε τόσες φορές, έχασε όλη της την πραγματική αγάπη προς εκείνον που είχε επιφέρει αυτές τις δυσάρεστες εμπειρίες σε μια καλοπροαίρετη αλλά φοβισμένη και εγωκεντρική προσωπικότητα. Ο Ιούδας δεν το καταλάβαινε, αλλά ήταν δειλός. Γι αυτό είχε πάντα την τάση να επιρρίπτει δειλία στον Ιησού σαν το κίνητρο που τον έκανε να αρνείται να θέλει να αποκτήσει δύναμη ή δόξα παρόλο που πολύ εύκολα θα μπορούσε να τα έχει. Και κάθε θνητός άνθρωπος γνωρίζει πολύ καλά πως η αγάπη, ακόμα κι αν κάποτε ΄ήταν γνήσια, μπορεί, μέσα από τις απογοητεύσεις, την ζήλια, και τις συνεχείς προσβολές, να μετατραπεί τελικά σε κανονικό μίσος.
(1927.1) 177:4.12 Επιτέλους οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι αισθάνθηκαν ξελαφρωμένοι για μερικές ώρες. Δεν θα χρειαζόταν να συλλάβουν τον Ιησού δημόσια, και κατοχυρώνοντας τον Ιούδα σαν καταδότη σύμμαχο σιγουρευόντουσαν ότι ο Ιησούς δεν θα ξέφευγε από την δικαιοδοσία τους όπως είχε κάνει τόσες φορές στο παρελθόν.
(1927.2) 177:5.1 Αφού ήταν Τετάρτη , εκείνο το βράδυ στον καταυλισμό ήταν ώρα κοινωνική. Ο Κύριος προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στους μελαγχολικούς αποστόλους, αλλά αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο. Όλοι άρχιζαν να συνειδητοποιούν ότι πλησίαζαν τα ανατρεπτικά και συντριπτικά γεγονότα. Δεν μπορούσαν να είναι ευδιάθετοι, ούτε ακόμα και όταν ο Κύριος έκανε μια αναδρομή σε όλα τα χρόνια της σχέσης τους, στην αγάπη που αισθανόντουσαν ο ένας για τον άλλο, και στα πολλαπλά γεγονότα που είχαν συμβεί. Ο Ιησούς έκανε προσεχτικές έρευνες για τις οικογένειες όλων των αποστόλων και, κοιτάζοντας προς τον Δαβίδ του Ζεβεδαίου, ρώτησε αν κανένας τους είχε κάποιο νέο από την μητέρα του, την μικρότερη αδερφή του, ή τα άλλα μέλη της οικογένειάς του. Ο Δαβίδ χαμήλωσε τα μάτια του¨ φοβόταν να απαντήσει.
(1927.3) 177:5.2 Τότε ήταν που ο Ιησούς προειδοποίησε τους οπαδούς του να προσέχουν και να είναι επιφυλακτικοί ως προς την υποστήριξη του πλήθους. Ανέτρεξε στις εμπειρίες τους στην Γαλιλαία όταν πολλές φορές μεγάλος αριθμός ανθρώπων τους ακολουθούσε με ενθουσιασμό, και έπειτα με τον ίδιο ζήλο στράφηκαν εναντίον τους και γύρισαν στο προηγούμενο τρόπο ζωής και πίστης τους. Και έπειτα είπε: «Και έτσι δεν πρέπει να επιτρέψετε στους εαυτούς σας να εξαπατηθούν από τα μεγάλα πλήθη που μας άκουσαν στον ναό, και έδειξαν να πιστεύουν στην διδασκαλία μας. Αυτός ο όχλος ακούει την αλήθεια και την πιστεύει επιφανειακά με το μυαλό του, αλλά λίγοι από αυτούς αφήνουν τον λόγο της αλήθειας να φτάσει στις ζωντανές ρίζες της καρδιάς τους. Εκείνοι που γνωρίζουν το ευαγγέλιο μόνο με τον νου, και που δεν το έχουν νοιώσει μέσα στην καρδιά τους, δεν μπορούν να είναι αξιόπιστοι για υποστήριξη όταν αρχίσουν τα πραγματικά προβλήματα. Όταν οι ηγέτες των Εβραίων φτάσουν σε μια συμφωνία για να καταστρέψουν τον Υιό του Ανθρώπου, και όταν χτυπήσουν ομόφωνα, τότε θα δείτε τα πλήθη είτε να το σκανε φοβισμένοι ή να στέκονται σιωπώντας με δειλία όσο αυτοί οι παρανοϊκοί και τυφλοί ηγέτες οδηγούν τους δασκάλους του ευαγγελίου της αλήθειας στον θάνατο. Και μετά, όταν οι έχθρες και οι διώξεις εναντίον σας αρχίσουν, ακόμα και άλλοι που νομίζετε ότι αγαπούν την αλήθεια θα σκορπίσουν, και μερικοί θα αποκηρύξουν το ευαγγέλιο και θα σας εγκαταλείψουν. Σήμερα αναπαυτήκατε για να αντιμετωπίστε αυτά που μας περιμένουν. Προσέξτε, λοιπόν, και προσευχηθείτε το πρωί να έχετε ενισχύσει τις δυνάμεις σας για τις μέρες που θα ακολουθήσουν.»
(1927.4) 177:5.3 Η ατμόσφαιρα της κατασκήνωσης ήταν φορτισμένη με απερίγραπτη ένταση. Σιωπηλοί αγγελιαφόροι πηγαινοερχόντουσαν, και επικοινωνούσαν μόνο με τον Δαβίδ του Ζεβεδαίου. Πριν περάσει το βράδυ, κάποιοι ήξεραν ότι ο Λάζαρος είχε φύγει εσπευσμένα από την Βηθανία. Ο Ιωάννης Μάρκος ήταν δυσοίωνα σιωπηλός από τότε που γύρισε στην κατασκήνωση, παρόλο που είχε περάσει όλη την ημέρα με την συντροφιά του Κυρίου. Κάθε προσπάθεια να τον πείσουν να μιλήσει έδειχνε καθαρά μόνο ότι ο Ιησούς του είχε πει να μην μιλά.
(1928.1) 177:5.4 Ακόμα και η καλή διάθεση και η ασυνήθιστη κοινωνικότητα του Κυρίου τους φόβιζαν. Όλοι αισθανόντουσαν κάποια το τράβηγμα της απομόνωσης που καταλάβαιναν ότι τους πλησίαζε συντριπτικά και αιφνιδιαστικά, και αισθανόντουσαν τρομοκρατημένοι. Αόριστα διαισθανόντουσαν τι θα συνέβαινε, και κανένας τους δεν ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει αυτή την δοκιμασία. Ο Κύριος έλειπε όλη την ημέρα¨ τους είχε λείψει τρομερά.
(1928.2) 177:5.5 Εκείνη η Τετάρτη το βράδυ, και μέχρι την ώρα του θανάτου του Κυρίου, ήταν το χαμηλότερο στάδιο της πνευματικής τους κατάστασης. Αν και η επόμενη μέρα ήταν μια ακόμα μέρα πλησιέστερα προς την τραγική Παρασκευή , όμως, ήταν μαζί τους, και πέρασαν τις δύσκολες ώρες κάπως καλύτερα.
(1928.3) 177:5.6 Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα όταν ο Ιησούς, γνωρίζοντας ότι αυτή θα ήταν η τελευταία νύχτα που θα κοιμόταν ανάμεσα στους επίλεκτούς του στην γη, είπε, όταν τους καληνύχτιζε: «Πηγαίνετε να κουνηθείτε, αδερφοί μου, και είθε η ειρήνη να βασιλεύει σε σας μέχρι να σηκωθούμε το πρωί, άλλη μια μέρα που θα πράξουμε το θέλημα του Πατέρα και θα ζήσουμε την χαρά της γνώσης του ότι είμαστε γιοι του.»
(1929.1) 178:0.1 Ο Ιησούς σχεδίαζε να περάσει αυτή την Πέμπτη, την τελευταία του ελεύθερη μέρα στην γη σαν θεϊκός Υιός ενσαρκωμένος στην σάρκα, με τους αποστόλους του και μερικούς πιστούς και αφοσιωμένους του μαθητές. Λίγο μετά την ώρα του πρωινού γεύματος εκείνο το όμορφο πρωινό, ο Κύριος τους πήγε σε ένα απομονωμένο μέρος λίγο πάνω από την κατασκήνωση τους και εκεί τους δίδαξε πολλές νέες αλήθειες. Παρόλο που ο Ιησούς έκάνε και άλλες διαλέξεις στους αποστόλους του τις πρώτες βραδινές της ημέρας, εκείνη η κουβέντα τους την Πέμπτη το πρωί ήταν η αποχαιρετιστήρια ομιλία του στην ανάμικτη ομάδα των αποστόλων και των επίλεκτων μαθητών, και Εβραίων και αλλόθρησκων. Οι δώδεκα ήταν όλοι παρόντες εκτός από τον Ιούδα. Ο Πέτρος και αρκετοί από τους αποστόλους του παρατήρησαν την απουσία του, και μερικοί νόμισαν ότι ο Ιησούς τον είχε στείλει στην πόλη να φροντίσει τις λεπτομέρειες για τον επερχόμενο εορτασμό του Πάσχα. Ο Ιούδας δεν γύρισε στην κατασκήνωση μέχρι αργά το απόγευμα, λίγο πριν ο Ιησούς οδηγήσει τους δώδεκα στην Ιερουσαλήμ για να πάρουν μέρος στον Μυστικό Δείπνο.
(1929.2) 178:1.1 Ο Ιησούς μίλησε σε περίπου πενήντα από τους έμπιστους οπαδούς του για σχεδόν δύο ώρες και απάντησε σε ένα σωρό ερωτήσεις για την σχέση της βασιλείας των ουρανών με τα βασίλεια αυτού του κόσμου, για την σχέση της ιδιότητας του υιού του Θεού με την ιδιότητα του πολίτη στις γήινες κυβερνήσεις. Αυτή η ομιλία, μαζί με τις απαντήσεις στις ερωτήσεις, μπορεί να συνοψισθεί και να προσαρμοστεί σε σύγχρονη γλώσσα, ως ακολούθως:
(1929.3) 178:1.2 Τα βασίλεια αυτού του κόσμου, όντας υλικά, μπορεί να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν σωματική βία για την εκτέλεση των νόμων τους και για την τήρηση της τάξης. Στην βασιλεία των ουρανών οι πραγματικοί πιστοί δεν καταφεύγουν στην χρήση σωματικής βίας. Η βασιλεία των ουρανών, όντας μια πνευματική αδελφότητα των γεννημένων πνευματικά υιών του Θεού, μπορεί ισχύσει μόνο από την δύναμη του πνεύματος. Αυτή η διάκριση διαδικασίας αναφέρεται στις σχέσεις του βασιλείου των πιστών με τα βασίλεια των εγκόσμιων κυβερνήσεων και δεν καταργεί το δικαίωμα των κοινωνικών ομάδων των πιστών να τηρήσουν τάξη στις κοινωνικές τάξεις τους και να επιβάλλουν την πειθαρχία στα ανυπάκουα και ανάξια μέλη.
(1929.4) 178:1.3 Δεν υπάρχει τίποτα το ασύμβατο ανάμεσα στην ιδιότητα του υιού στο πνευματικό βασίλειο και στην ιδιότητα του πολίτη στις εγκόσμιες ή αστικές κυβερνήσεις. Είναι καθήκον του πιστού να παραδίδει τα του Καίσαρα στον Καίσαρα και τα του Θεού στον Θεό. Δεν υπάρχει καμιά ασυμφωνία ανάμεσα σε αυτές τις δύο απαιτήσεις, αφού η μία είναι υλική και η άλλη πνευματική, εκτός και αν εξελιχθεί ότι ένας Καίσαρας τολμήσει να σφετεριστεί τα προνόμια του Θεού και απαιτήσει να του αποδίδονται πνευματικός σεβασμός και υπέρτατη λατρεία. Σε μια τέτοια περίπτωση εσείς θα λατρεύετε μόνο τον Θεό ενώ θα προσπαθείτε να διαφωτίσετε αυτούς τους παραπλανημένους επίγειους ηγέτες και με αυτό τον τρόπο να τους οδηγήσετε και αυτούς στην αναγνώριση του Πατέρα στον ουρανό. Να μην αποδίδετε πνευματική λατρεία σε γήινους ηγέτες¨ ούτε να χρησιμοποιείτε τις υλικές δυνάμεις των γήινων κυβερνήσεων, των οποίων οι ηγέτες μπορεί κάποια στιγμή να γίνουν πιστοί, για το έργο της προώθησης της αποστολής της πνευματικής βασιλείας.
(1930.1) 178:1.4 Η ιδιότητα του υιού στην βασιλεία, από την πλευρά του προοδεύοντος πολιτισμού, θα πρέπει να σας βοηθά στο να γίνετε οι ιδανικοί πολίτες των βασιλείων αυτού του κόσμου εφόσον η αδελφοσύνη και η υπηρεσία είναι οι θεμέλιοι λίθοι του ευαγγελίου της βασιλείας. Το κάλεσμα αγάπης της πνευματικής βασιλείας θα πρέπει να αποδεικνύει ότι είναι ο αποτελεσματικός εξολοθρευτής την ισχυρή τάση μίσους των άπιστων και πολεμοχαρών πολιτών των γήινων βασιλείων. Αλλά αυτοί οι υλιστές γιοι δεν θα μπορέσουν ποτέ μέσα στο σκοτάδι που βρίσκονται να γνωρίσουν το πνευματικό φως της αλήθειας εκτός και αν πλησιάσετε πολύ κοντά τους με αυτή την ανιδιοτελή κοινωνική υπηρεσία που είναι η φυσιολογική εξέλιξη της σοδειάς των καρπών του πνεύματος στην εμπειρία της ζωής κάθε πιστού ατομικά.
(1930.2) 178:1.5 Σαν υλικοί και θνητοί άνθρωποι, είσαστε πραγματικά πολίτες των γήινων βασιλείων, και θα πρέπει να είστε καλοί πολίτες, ακόμα περισσότερο τώρα που έχετε γίνει αναγεννημένοι πνευματικοί υιοί της ουράνιας βασιλείας. Σαν φωτισμένοι από την πίστη και πνευματικά απελευθερωμένοι υιοί της βασιλείας των ουρανών, έχετε να αντιμετωπίσετε μια διπλή ευθύνη καθήκοντος προς τον άνθρωπο και καθήκον προς τον Θεό ενώ με την θέλησή σας θα αναλαμβάνετε μια Τρίτη και ιερή υποχρέωση: την υπηρεσία στην αδελφότητα των πιστών που γνωρίζουν τον Θεό.
(1930.3) 178:1.6 Μπορείτε να μην λατρεύετε τους εγκόσμιους ηγέτες σας, και δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείτε κοσμική δύναμη για την προώθηση της πνευματικής βασιλείας¨ αλλά θα πρέπει να δείχνετε την δίκαιη προσφορά της υπηρεσίας αγάπης στους πιστούς αλλά το ίδιο και στους άπιστους . Στο ευαγγέλιο της βασιλείας διαμένει το Πνεύμα της Αληθείας, και σύντομα θα το παρέχω αφειδώς σε όλη την σάρκα. Οι καρποί του πνεύματος, η ειλικρινής υπηρεσία αγάπης , είναι ο ισχυρός κοινωνικός μοχλός που θα ανυψώσει τις φυλές των ανθρώπων από το σκοτάδι, και αυτό το Πνεύμα της Αληθείας θα γίνει το υπομόχλιο που θα πολλαπλασιάζει την δύναμή σας.
(1930.4) 178:1.7 Να δείχνετε σοφία και ευστροφία όταν έχετε να κάνετε με άπιστους αστούς ηγέτες. Με διακριτικότητα να εξαλείφετε τις δευτερεύουσες διαφωνίες και όλες τις ασήμαντες παρεξηγήσεις. Με κάθε δυνατό τρόπο—σε οτιδήποτε μη ισοδύναμο της πνευματικής σας υπακοής στους ηγέτες του σύμπαντος—να προσπαθείτε να ζείτε ειρηνικά με όλους τους ανθρώπους. Να είστε τόσο έξυπνοι όσο τα φίδια αλλά άκακοι σαν τα περιστέρια.
(1930.5) 178:1.8 Αφού γίνατε οι πεφωτισμένοι υιοί της βασιλείας, θα πρέπει και να είστε οι καλύτεροι πολίτες των εγκόσμιων κυβερνήσεων¨ έτσι θα πρέπει και οι αρχηγοί των γήινων κυβερνήσεων να γίνουν και οι καλύτεροι κυβερνήτες των αστικών υποθέσεων σαν αποτέλεσμα της πίστης τους στην ουράνια βασιλεία. Αυτή η στάση της ανιδιοτελούς υπηρεσίας προς τον άνθρωπο και της νοήμονος λατρείας του Θεού θα πρέπει να κάνει όλους τους πιστούς της βασιλείας καλύτερους πολίτες του κόσμου, ενώ η στάση της ιδιότητας του έντιμου πολίτη και η ειλικρινής αφοσίωση στα εκάστοτε εγκόσμια καθήκοντα θα πρέπει να βοηθά στο να γίνει ένας τέτοιος πολίτης πιο προσεγγίσιμος από το πνευματικό κάλεσμα για την ιδιότητα του Θεού στην ουράνια βασιλεία.
(1930.6) 178:1.9 Όσο οι αρχηγοί των επίγειων κυβερνήσεων προσπαθούν να ασκούν την εξουσία των θρησκευτικών δικτατόρων, εσείς που πιστεύετε αυτό το ευαγγέλιο να περιμένετε μόνο προβλήματα, διώξεις, ακόμα και θάνατο. Αλλά αυτό το φως που φέρνετε στον κόσμο, και ακόμα και ο τρόπος που θα υποφέρετε και θα πεθάνετε για αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας , από μόνα τους, θα διαφωτίσουν τελικά όλο τον κόσμο και θα καταλήξουν στον σταδιακό διαχωρισμό πολιτικής και θρησκείας. Η σταθερή διακήρυξη αυτού του ευαγγελίου της βασιλείας κάποια μέρα θα φέρει σε όλα τα έθνη μια νέα απίστευτη απελευθέρωση, νοητική ελευθερία, και θρησκευτική απελευθέρωση.
(1931.1) 178:1.10 Κάτω από τις επικείμενες διώξεις από εκείνους που μισούν αυτό το ευαγγέλιο της χαράς και της ελευθερίας, εσείς θα ευτυχείτε και η βασιλεία θα ευδοκιμεί. Αλλά θα κινδυνεύετε πολύ όταν στο μέλλον οι περισσότεροι άνθρωποι θα μιλούν ευνοϊκά για τους πιστούς της βασιλείας και πολλοί σε υψηλές θέσεις θα δέχονται ονομαστικά την ουράνια βασιλεία. Να μάθετε να είστε πιστοί στην βασιλεία ακόμα και σε καιρούς ευημερίας και ειρήνης. Μην βάζετε σε πειρασμό τους αγγέλους που σας επιβλέπουν να σας οδηγήσουν σε τραυματικές εμπειρίες, χρησιμοποιώντας πειθαρχία που θα προέρχεται από αγάπη για σας, για να σώσουν την ψυχή σας που παρασύρεται από τις ευκολίες.
(1931.2) 178:1.11 Να θυμάστε ότι έχετε αναλάβει να κηρύσσετε αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας—την υπέρτατη επιθυμία να πράττετε το θέλημα του Πατρός μαζί με την υπέρτατη χαρά της γνώσης της πίστης στην ιδιότητα του υιού του Θεού—και δεν πρέπει να επιτρέψετε σε τίποτα να αποκλίνει την αφοσίωσή σας σε αυτό το ένα καθήκον. Αφήστε όλη την ανθρωπότητα να ωφεληθεί από την πλημμύρισμα της πνευματικής υπηρεσίας αγάπης, της διαφωτιστικής διανοητικής επικοινωνίας, και της εξυψωτικής κοινωνικής προσφοράς¨ αλλά κανένα από αυτά τα ανθρωπιστικά έργα, ούτε όλα μαζί, δεν θα πρέπει να πάρει τη θέση της διακήρυξης του ευαγγελίου. Αυτές οι ισχυρές προσφορές είναι τα κοινωνικά προϊόντα των ακόμα ισχυρότερων και θεσπέσιων λειτουργημάτων και μεταμορφώσεων που σφυρηλατούνται στην καρδιά του πιστού στην βασιλεία, από το ζωντανό Πνεύμα της Αληθείας και από την προσωπική συνειδητοποίηση ότι η πίστη ενός πνευματικά γεννημένου ανθρώπου φέρει την βεβαιότητα της ζώσης αδελφοσύνης με τον αιώνιο Θεό.
(1931.3) 178:1.12 Δεν πρέπει να προσπαθήσετε να διακηρύξετε την αλήθεια ούτε να εδραιώσετε την ορθότητα χρησιμοποιώντας την δύναμη των αστικών κυβερνήσεων ή με την θέσπιση εγκόσμιων νόμων. Μπορεί πάντα να κοπιάζετε για να πείσετε τον νου των ανθρώπων, αλλά ποτέ δεν πρέπει να τολμήσετε να τους εξαναγκάσετε. Δεν πρέπει να ξεχνάτε τον σπουδαίο νόμο της ανθρώπινης δικαιοσύνης τον οποίο σας δίδαξα σε θετική μορφή: Να φέρεστε στους ανθρώπους, έτσι όπως θα θέλατε να φέρονται και αυτοί σε σας.
(1931.4) 178:1.13 Όταν ένας πιστός της βασιλείας καλείται να υπηρετήσει την αστική κυβέρνηση, ας προσφέρει την υπηρεσία που προσφέρει ένας εγκόσμιος πολίτης μιας τέτοιας κυβέρνησης, μολονότι αυτός ο πιστός θα πρέπει να επιδείξει στην αστική του υπηρεσία όλα τα συνηθισμένα χαρακτηριστικά της ιδιότητας του πολίτη όπως αυτά έχουν διευρυνθεί από την πνευματική φώτιση της εξευγενιστικής σχέσης του νου του θνητού ανθρώπου με το εσωτερικά διαμένων πνεύμα του αιώνιου Θεού. Αν ο άπιστος επιδείξει καλύτερα προσόντα και είναι ανώτερος αστικός υπηρέτης, τότε θα πρέπει σοβαρά να ψάξετε αν οι ρίζες της αλήθειας στην καρδιά σας δεν έχουν πεθάνει από έλλειψη ζώντων υδάτων συνδυασμένης πνευματικής επικοινωνίας και κοινωνικής προσφοράς. Η συνειδητοποίηση της ιδιότητας του υιού του Θεού θα έπρεπε να επισπεύδει την όλη ζωή υπηρεσίας κάθε άνδρα, γυναίκας, και παιδιού που είναι κάτοχος ενός τέτοιου ερεθίσματος σε όλες τις έμφυτες δυνάμεις μιας ανθρώπινης προσωπικότητας.
(1931.5) 178:1.14 Δεν πρέπει να είστε παθητικοί μυστικιστές, ούτε μουντοί ασκητές¨ δεν θα πρέπει να γίνετε ονειροπόλοι και άσκοπα περιφερόμενοι, που απαθείς πιστεύουν σε μια φανταστική Πρόνοια που θα τους παρέχει ακόμα και τα αναγκαία για το προς το ζην. Πρέπει στις συναλλαγές σας με τους σφάλλοντες θνητούς να είσαστε πραγματικά ευγενικοί και πράοι, να έχετε υπομονή όταν κουβεντιάζετε με τους αδαείς ανθρώπους, και ανεχτικοί στις προκλήσεις ¨ αλλά και θα πρέπει να υπερασπίζεστε με γενναιότητα την δικαιοσύνη, να είστε ισχυροί στην διακήρυξη της αλήθειας, και δυναμικοί στην διακήρυξη αυτού του ευαγγελίου της βασιλείας, ακόμα και μέχρι τα πέρατα της γης.
(1931.6) 178:1.15 Αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας είναι μια ζώσα αλήθεια. Σας έχω πει ότι είναι σαν την μαγιά στο ζυμάρι, σαν τον σπόρο του σιναπιού¨ και τώρα σας δηλώνω ότι είναι σαν το σπέρμα της ζωντανής ύπαρξης, που, από γενιά σε γενιά, ενώ παραμένει το ίδιο ζωντανό σπέρμα, ακούραστα ξεδιπλώνεται σε νέες εκδηλώσεις και αναπτύσσεται αποδεκτά σε κανάλια νέας προσαρμογής στις ειδικές ανάγκες και συνθήκες κάθε διαδοχικής γενιάς. Η αποκάλυψη που σας έκανα είναι μια ζώσα αποκάλυψη, και επιθυμώ να φέρει τους κατάλληλους καρπούς σε κάθε άτομο και σε κάθε γενεά σύμφωνα με τους νόμους της πνευματικής ανάπτυξης, και της προσαρμόσιμης εξέλιξης. Αυτό το ευαγγέλιο από γενεά σε γενεά πρέπει να δείχνει αυξανόμενη ζωτικότητα και να παρουσιάζει μεγαλύτερο βάθος πνευματικής δύναμης. Δεν πρέπει να γίνει μια απλά ιερή ανάμνηση, μια απλή παράδοση για μένα και για την εποχή που ζούμε τώρα.
(1932.1) 178:1.16 Και μην ξεχνάτε: Δεν έχουμε κάνει καμιά άμεση επίθεση προς τα πρόσωπα ή προς την εξουσία εκείνων που κάθονται στην θέση του Μωυσή¨ τους προσφέραμε μόνο το νέο φως, που αυτοί τόσο σθεναρά απέρριψαν. Τους επιτεθήκαμε μόνο κατηγορώντας την πνευματική τους απιστία προς τις ίδιες της αλήθειες που ισχυρίζονται ότι διδάσκουν και διαφυλάσσουν. Συγκρουστήκαμε με αυτούς τους καθιερωμένους ηγέτες και τους αναγνωρισμένους ηγέτες μόνο όταν παρενέβησαν άμεσα στην διακήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας των υιών των ανθρώπων. Ακόμα και τώρα, δεν είμαστε εμείς που τους επιτιθέμεθα, αλλά αυτοί που ζητάνε την καταστροφή μας. Μην ξεχνάτε ότι είσαστε εξουσιοδοτημένοι να συνεχίσετε να διακηρύσσετε μόνο τα καλά νέα. Να μην επιτεθείτε ενάντια στις παλαιές συνήθειες¨ αλλά με επιδεξιότητα να βάλετε το προζύμι της νέας αλήθειας στην μέση των παλαιών πίστεων. Αφήστε το Πνεύμα της Αληθείας να πράξει το δικό του έργο. Αφήστε τις αντιθέσεις να έρθουν μόνο όταν εκείνοι που απεχθάνονται την αλήθεια τις επιβάλλουν σε σας. Αλλά όταν οι ισχυρογνώμονες άπιστοι σας επιτίθενται, μην διστάζετε να υπερασπίζετε με σθένος την αλήθεια που σας έχει σώσει και ικανοποιήσει.
(1932.2) 178:1.17 Σε όλες τις μεταστροφές της ζωής, να θυμάστε πάντα να αγαπάτε αλλήλους. Να μην αντιμάχεστε με τους ανθρώπους, ούτε ακόμα και με τους απίστους. Να δείχνετε έλεος ακόμα και σε αυτούς που σας κακομεταχειρίζονται με μίσος. Να είσαστε υπάκουοι και πιστοί πολίτες, να κρίνετε δίκαια, να είσαστε αξιέπαινοι γείτονες, αφοσιωμένοι συγγενείς, γονείς με κατανόηση, και ειλικρινείς πιστοί στην αδελφοσύνη της βασιλείας του Πατέρα. Και το πνεύμα μου θα βρίσκεται μαζί σας, τώρα και μέχρι το τέλος του κόσμου.
(1932.3) 178:1.18 Όταν ο Ιησούς τελείωσε την διδασκαλία του, ήταν σχεδόν μία η ώρα, και αμέσως γύρισαν στην κατασκήνωση, όπου ο Δαβίδ και οι συνεργάτες του τους είχαν ετοιμάσει το μεσημεριανό γεύμα.
(1932.4) 178:2.1 Λίγοι από τους ακροατές του Κυρίου μπόρεσαν να κατανοήσουν έστω και ένα μικρό μέρος από την απογευματινή ομιλία του Κυρίου. Από όλους όσους τον άκουσαν, οι Έλληνες κατάλαβαν τα περισσότερα. Ακόμα και οι έντεκα απόστολοι τα είχαν χαμένα από τις νύξεις του για τα μελλοντικά πολιτικά βασίλεια και για τις επόμενες γενιές των πιστών στην βασιλεία. Οι πιο αφοσιωμένοι οπαδοί του Ιησού δεν μπορούσαν να συμβιβάσουν το επικείμενο τέλος του επίγειου έργου του με αυτές τις αναφορές σε ένα ευρύ μέλλον των δραστηριοτήτων του ευαγγελίου. Μερικοί από αυτούς τους Εβραίους πιστούς άρχιζαν να διαισθάνονται ότι θα συνέβαινε η μεγαλύτερη τραγωδία της γης, αλλά δεν μπορούσαν να συμβιβάσουν μια τέτοια επικείμενη καταστροφή ούτε με την αδιάφορη και εύθυμη προσωπική διάθεση ούτε την πρωινή του ομιλία, όπου επανειλημμένα έκανε νύξεις στις μελλοντικές συναλλαγές της ουράνιας βασιλείας, και επεκτάθηκε σε τεράστια χρονικά διαστήματα και περιλάμβανε αναφορές σε πολλά μελλοντικά εγκόσμια βασίλεια στην γη.
(1932.5) 178:2.2 Μέχρι το μεσημέρι εκείνης της μέρας όλοι οι απόστολοι και οι μαθητές είχαν ακούσει για την βιαστική φυγή του Λάζαρου από την Βηθανία. Άρχισαν να νοιώθουν την αποφασιστικότητα των Εβραίων ηγετών να εξολοθρεύσουν τον Ιησού και τις διδασκαλίες του.
(1932.6) 178:2.3 Ο Δαβίδ του Ζεβεδαίου, ήταν πλήρως πληροφορημένος για την εξέλιξη του σχεδίου για την σύλληψη και την θανάτωση του Ιησού, από τους μυστικούς του πράκτορες στην Ιερουσαλήμ. Γνώριζε τα πάντα για το ρόλο του Ιούδα σε αυτή την συνωμοσία, αλλά ποτέ δεν αποκάλυψε αυτή του την γνώση στους άλλους αποστόλους ούτε σε κανέναν από τους μαθητές. Λίγο μετά το μεσημεριανό πήρε παράμερα τον Ιησού και, πήρε το θάρρος να τον ρωτήσει, αν ήξερε—αλλά δεν συνέχισε την ερώτησή του. Ο Κύριος, σηκώνοντας το χέρι του, τον σταμάτησε, λέγοντας: «Ναι, Δαβίδ, τα γνωρίζω όλα, και γνωρίζω ότι γνωρίζεις, αλλά φρόντισε να μην το πεις σε κανέναν. Μόνο μην αμφιβάλλεις μέσα στην καρδιά σου ότι το θέλημα του Θεού θα νικήσει στο τέλος.»
(1933.1) 178:2.4 Αυτή η συνομιλία με τον Δαβίδ διακόπηκε από την άφιξη ενός αγγελιαφόρου από την Φιλαδέλφεια λέγοντας ότι ο Άμπνερ είχε μάθει για την συνωμοσία να σκοτώσουν τον Ιησού και ρωτούσε αν θα έπρεπε να αναχωρήσει για την Ιερουσαλήμ. Αυτός ο αγγελιαφόρος έτρεξε πάλι για την Φιλαδέλφεια με αυτό το μήνυμα για τον Άμπνερ: Συνέχισε το έργο σου. Αν φύγω από την σάρκα και σας αφήσω, αυτό θα είναι μόνο για να επιστρέψω στο πνεύμα. Δεν θα σας ξεχάσω. Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος.»
(1933.2) 178:2.5 Περίπου εκείνη την ώρα ο Φίλιππος ήρθε στον Κύριο και ρώτησε: «Κύριε, μιας και πλησιάζει η ώρα του Πάσχα, που θα ήθελες να ετοιμάσουμε το γεύμα;» Και όταν ο Κύριος άκουσε το ερώτημα του, απάντησε: «Πήγαινε και φέρε τον Πέτρο και τον Ιωάννη, και θα σας δώσω οδηγίες για το δείπνο που θα φαμε μαζί αυτή την νύχτα. Όσο για το Πάσχα, αυτό θα χρειαστεί να το σκεφτείτε αφού πρώτα θα έχουμε κάνει αυτό.»
(1933.3) 178:2.6 Όταν ο Ιούδας άκουσε τον Κύριο μα μιλά με τον Φίλιππο για αυτά τα θέματα πλησίασε για να κρυφακούσει την συνομιλία τους. Αλλά ο Δαβίδ του Ζεβεδαίου, που στεκόταν κοντά, πρόλαβε και απασχόλησε τον Ιούδα σε μια κουβέντα όσο ο Φίλιππος, ο Πέτρος, και ο Ιωάννης πήγαν παράμερα για να μιλήσουν με τον Κύριο.
(1933.4) 178:2.7 Είπε ο Ιησούς στους τρεις: «Πηγαίνετε αμέσως στην Ιερουσαλήμ, και μόλις περάσετε την πύλη, θα συναντήσετε έναν άνθρωπο που θα μεταφέρει ένα κανάτι με νερό. Αυτός θα σας μιλήσει, και εσείς να τον ακολουθήσετε. Όταν σας οδηγήσει σε κάποιο σπίτι, μπείτε μέσα και ρωτήστε τον καλό νοικοκύρη εκείνου του σπιτιού, «Που είναι ο ξενώνας όπου πρόκειται να δειπνήσει με τους αποστόλους του;» Και όταν το ρωτήσετε αυτό, αυτός ο νοικοκύρης θα σας δείξει ένα μεγαλύτερο δωμάτιο στον πάνω όροφο επιπλωμένο και έτοιμο για μας.»
(1933.5) 178:2.8 Όταν οι απόστολοι έφτασαν στην πόλη, συνάντησαν έναν άνθρωπο με την κανάτα νερού κοντά στην πύλη και τον ακολούθησαν στο σπίτι του Ιωάννη Μάρκου, όπου ο πατέρας του νέου τους συνάντησε και τους έδειξε το πάνω δωμάτιο που ήταν έτοιμο για το βραδινό γεύμα.
(1933.6) 178:2.9 Και όλα αυτά φάνηκαν ότι ήταν συμφωνημένα ανάμεσα στον Κύριο και τον Ιωάννη Μάρκο το απόγευμα της προηγούμενης μέρας όταν ήταν μόνοι στους λόφους. Ο Ιησούς ήθελε να σιγουρευτεί ότι σε αυτό το τελευταίο γεύμα με τους αποστόλους του θα ήταν ανενόχλητος, και πιστεύοντας ότι αν ο Ιούδας ήξερε από πριν για το μέρος της συνάντησης μπορεί να κανόνιζε με τους εχθρούς του να τον συλλάβουν, γι αυτό έκανε αυτή την μυστική συμφωνία με τον Ιωάννη Μάρκο. Έτσι, ο Ιούδας δεν έμαθε για το μέρος της συνάντησής τους μέχρι αργότερα όταν έφτασαν εκεί μαζί με όλους τους άλλους αποστόλους και τον Ιησού.
(1933.7) 178:2.10 Ο Δαβίδ του Ζεβεδαίου είχε πολλές δουλειές να κάνει με τον Ιούδα για να τον εμποδίσει να ακολουθήσει τον Πέτρο, τον Ιωάννη, και τον Φίλιππο, όπως αυτός ήθελε τόσο πολύ να κάνει. Όταν ο Ιούδας έδωσε στον Δαβίδ κάποιο χρηματικό ποσό για προμήθειες, ο Δαβίδ του είπε: «Ιούδα, δεν θα ήταν καλύτερα, κάτω από αυτές τις συνθήκες να μου δώσεις λίγα χρήματα προκαταβολικά για τις ανάγκες μου;» Και αφού ο Ιούδας σκέφτηκε για ένα λεπτό, απάντησε: «Ναι, Δαβίδ, νομίζω ότι αυτό θα ήταν σωστό. Μάλιστα, αφού είναι τέτοια η κατάσταση στην Ιερουσαλήμ, νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να σου παραδώσω όλα τα χρήματα. Συνωμοτούν εναντίον του Κυρίου, και σε περίπτωση που μου συμβεί κάτι, εσύ δεν θα έπρεπε να ανακατευτείς.»
(1934.1) 178:2.11 Και έτσι ο Δαβίδ παρέλαβε ολόκληρο το αποστολικό ταμείο και τις αποδείξεις για όλες τις καταθέσεις. Μέχρι το βράδυ της επόμενης μέρας οι άστολοι δεν έμαθαν τίποτα γι αυτή την συναλλαγή.
(1934.2) 178:2.12 Ήταν περίπου τέσσερις και μισή όταν οι τρεις απόστολοι γύρισαν και πληροφόρησαν τον Ιησού για ότι όλα ήταν έτοιμα για το δείπνο. Ο Κύριος αμέσως ετοιμάστηκε να οδηγήσει τους δώδεκα αποστόλους από τον δρόμο της Βηθανίας στην Ιερουσαλήμ. Και αυτό ήταν το τελευταίο ταξίδι που έκανε με τους δώδεκα.
(1934.3) 178:3.1 Προσπαθώντας ξανά να αποφύγει τον όχλο που περνούσε από την κοιλάδα της Κιδρώνας και πηγαινοερχόταν ανάμεσα στον κήπο της Γεσθημανή και στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς με τους δώδεκα περπάτησαν από την δυτική πλαγιά του Όρους των Ελαιών για να βγουν στον δρόμο που οδηγούσε στην πόλη από την Βηθανία. Όταν πλησίαζαν το μέρος όπου ο Ιησούς το προηγούμενο βράδυ τους είχε μιλήσει για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, υποσυνείδητα σταμάτησαν και κοίταξαν την πόλη σιωπηλά. Και εφόσον ήταν λίγο νωρίς, και ο Ιησούς δεν ήθελε να περάσει μέσα από την πόλη πριν το ηλιοβασίλεμα, είπε στους συντρόφους του:
(1934.4) 178:3.2 «Καθίστε να ξεκουραστείτε, και εγώ θα σας μιλήσω για το τι θα συμβεί. Όλα αυτά τα χρόνια έζησα μαζί σας σαν αδελφός , και σας δίδαξα την αλήθεια για την βασιλεία των ουρανών και σας έχω αποκαλύψει τα μυστήριά της. Και ο Πατέρας μου πραγματικά έπραξε πολλά θαύματα σε σχέση με την αποστολή μου στην γη. Υπήρξατε μάρτυρες σε όλα αυτά και συμμετείχατε στην εμπειρία της συνεργασίας με τον Θεό. Και είστε μάρτυρες ότι εδώ και κάποιο καιρό σας έχω προειδοποιήσει ότι σύντομα θα επιστρέψω στο έργο που μου έχει αναθέσει ο Πατέρας μου¨ σας έχω εξηγήσει πολύ καθαρά ότι θα πρέπει να αφήσω εσάς στον κόσμο να συνεχίσετε το έργο της βασιλείας. Γι αυτό το σκοπό σας πήρα ξεχωριστά, στους λόφους της Καπερναούμ. Την εμπειρία που μοιραστείτε μαζί μου, πρέπει τώρα να την μοιραστείτε με τους άλλους. Όπως ο Πατέρας έστειλε εμένα σε αυτό τον κόσμο, έτσι και εγώ θα σας στείλω να με αντιπροσωπεύσετε και να ολοκληρώσετε το έργο που έχω αρχίσει.
(1934.5) 178:3.3 «Κοιτάτε την πόλη εκεί πέρα λυπημένα, γιατί ακούσατε τις προβλέψεις μου για το τέλος της Ιερουσαλήμ. Σας έχω προειδοποιήσει για να μην χαθείτε και εσείς με την καταστροφή της γι αυτό καθυστερείστε την διακήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας. Γι αυτό και σας προειδοποιώ να προσέξετε και να μην εκτεθείτε σε κίνδυνο χωρίς λόγο όταν ΄έρθουν να πάρουν τον Υιό του Ανθρώπου. Εγώ πρέπει να φύγω, αλλά εσείς θα παραμείνετε για να γίνετε μάρτυρες σε αυτό το ευαγγέλιο όταν εγώ θα έχω φύγει, όπως είπα και στον Λάζαρο να φύγει για να γλιτώσει από την οργή του ανθρώπου και να ζήσει να κάνει γνωστή την δόξα του Θεού. Είναι θέλημα του Θεού να φύγω, και τίποτα δεν μπορείτε να κάνετε για να ματαιώστε το θείο σχέδιο. Φυλαχτείτε να μην σκοτώσουν και εσάς. Αφήστε τις ψυχές σας να είναι σθεναρές στην υπεράσπιση του ευαγγελίου με την πνευματική δύναμη αλλά μην παρασυρθείτε σε απερίσκεπτες προσπάθειες να υπερασπιστείτε τον Υιό του Ανθρώπου. Δεν χρειάζομαι υπεράσπιση από τα χέρια του ανθρώπου¨ οι στρατιές του ουρανού ακόμα και τώρα βρίσκονται πολύ κοντά¨ αλλά είμαι αποφασισμένος να πράξω το θέλημα του Πατρός στον ουρανό, γι αυτό θα πρέπει να υποκύψουμε σε αυτό που θα συμβεί τόσο γρήγορα.
(1934.6) 178:3.4 «Όταν δείτε αυτή την πόλη κατεστραμμένη, μην ξεχάσετε ότι ήδη έχετε εισέλθει στην αιώνια ζωή της ατελείωτης υπηρεσίας στο παντοτινά προοδεύον βασίλειο του ουρανού, ακόμα και στα ουράνια των ουρανών. Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι στο σύμπαν του Πατέρα μου και στο δικό μου υπάρχουν πολλά δώματα, και ότι εκεί περιμένουν τα παιδιά του φωτός την την αποκάλυψη των πόλεων των οποίων ο δημιουργός είναι ο Θεός, και των κόσμων των οποίων η συνήθεια της ζωής τους είναι η δικαιοσύνη και η χαρά τους στην αλήθεια. Εγώ σας έφερα την βασιλεία των ουρανών εδώ στην γη, αλλά σας δηλώνω ότι όλοι εσείς που με την πίστη εισήλθατε εκεί και παραμένετε με την ζωντανή υπηρεσία της αλήθειας, σίγουρα θα ανέλθετε στους κόσμους ψηλά και θα καθίσετε μαζί μου στην πνευματική βασιλεία του Πατρός μας. Αλλά πρώτα πρέπει να προφυλαχτείτε και να ολοκληρώστε το έργο που αρχίσατε μαζί μου. Πρέπει πρώτα να περάσετε πολλά βάσανα και να υπομείνετε πολλές λύπες—και αυτές οι δοκιμασίες πλησιάζουν—και όταν έχετε ολοκληρώσει το έργο σας στην γη, θα έρθετε στην δική μου ευτυχία, όπως εγώ ολοκλήρωσα το έργο του Πατέρα μου στην γη και θα ετοιμάζομαι να επιστρέψω στην αγκαλιά του.»
(1935.1) 178:3.5 όταν ο Κύριος μίλησε, σηκώθηκε, και όλοι τον ακολούθησαν και κατέβηκαν το Όρος των Ελαιών και μπήκαν στην πόλη. Κανένας από τους απόστολους, εκτός από τρεις, δεν ήξερε που πήγαιναν όταν περπατούσαν στους στενούς δρόμους μέσα στο σκοτάδι που πλησίαζε. Συνάντησαν τον όχλο, αλλά κανένας δεν τους αναγνώρισε ούτε ήξεραν ότι ο Υιός του Θεού περνούσε πηγαίνοντας στο τελευταίο του θνητό ραντεβού με τους εκλεκτούς του πρέσβεις της βασιλείας. Ούτε οι απόστολοι ήξεραν ότι ένας από αυτούς είχε κιόλας λάβει μέρος στην συνωμοσία για να προδώσει τον Κύριο στα χέρια των εχθρών του.
(1935.2) 178:3.6 Ο Ιωάννης Μάρκος τους ακολούθησε σε όλη την διαδρομή για την πόλη, και όταν πέρασαν την πύλη, έτρεξε από έναν άλλο δρόμο για να τους περιμένει και να τους καλωσορίσει στο σπίτι του πατέρα του όταν θα έφταναν.
(1936.1) 179:0.1 Το απόγευμα εκείνης της πέμπτης, όταν ο Φίλιππος υπενθύμισε στον Κύριο για το Πάσχα που πλησίαζε και ζήτησε να μάθει τα σχέδια για τον εορτασμό του, είχε στο μυαλό του το δείπνο του Πάσχα που θα το έτρωγαν το βράδυ της επόμενης μέρας, την παρασκευής. Ήταν το έθιμο οι προετοιμασίες για τον εορτασμό του Πάσχα να μην αρχίζουν αργότερα από το μεσημέρι της προηγούμενης μέρας. Και εφόσον οι Εβραίοι θεωρούσαν ότι η μέρα άρχιζε στη δύση του ήλιου, αυτό σήμαινε ότι το δείπνο του Σαββάτου του Πάσχα θα το έτρωγαν την Παρασκευή τη νύχτα, κάποια στιγμή πριν τα μεσάνυχτα.
(1936.2) 179:0.2 Οι απόστολοι λοιπόν, τα είχαν εντελώς χαμένα και δεν μπορούσαν να καταλάβουν την ανακοίνωση του Κυρίου ότι θα γιόρταζαν το Πάσχα μια μέρα νωρίτερα. Νόμιζαν, τουλάχιστον μερικοί, ότι ήξερε ότι θα συλλαμβανόταν πριν το γεύμα την Παρασκευή τη νύχτα και γι αυτό τους καλούσε γι αυτό το γεύμα αυτή την Πέμπτη το βράδυ. Άλλοι νόμισαν ότι ήταν απλά μια ειδική περίσταση που θα προηγείτο του κανονικού εορτασμού του Πάσχα.
(1936.3) 179:0.3 Οι απόστολοι ήξεραν ότι ο Ιησούς είχε εορτάσει άλλα Πάσχα χωρίς το αρνί¨ γνώριζαν ότι δεν συμμετείχε προσωπικά σε θυσίες του Εβραϊκού συστήματος. Πολλές φορές είχε λάβει μέρος στο πασχαλινό αρνί σαν καλεσμένος, αλλά πάντα, όταν ήταν αυτός ο οικοδεσπότης, δεν σερβίριζε αρνί. Δεν θα ήταν μεγάλη έκπληξη για τους αποστόλους να δουν να παραλείπεται το αρνί ακόμα και την νύχτα του Πάσχα, και εφόσον το δείπνο θα γινόταν μια μέρα νωρίτερα, δεν σκέφτηκαν τίποτα για την απουσία του.
(1936.4) 179:0.4 Αφού δέχτηκαν την υποδοχή του πατέρα και της μητέρας του Ιωάννη Μάρκου, οι απόστολοι πήγαν αμέσως στο πάνω δωμάτιο ενώ ο Ιησούς έμεινε για λίγο να μιλήσει με την οικογένεια του Μάρκου.
(1936.5) 179:0.5 Είχαν καταλάβει από πριν ότι ο Κύριος θα γιόρταζε αυτή την περίσταση μόνος με τους δώδεκα αποστόλους του¨ γι αυτό και δεν ανάθεσαν σε κανέναν υπηρέτη να τους εξυπηρετεί.
(1936.6) 179:1.1 Όταν οι απόστολοι οδηγήθηκαν στον πάνω όροφο από τον Ιωάννη Μάρκο, αντίκρισαν ένα ευρύχωρο και άνετο δωμάτιο, που ήταν πλήρως επιπλωμένο για το δείπνο, και παρατήρησαν ότι το ψωμί, το κρασί, το νερό, και τα χορταρικά ήταν όλα έτοιμα την μια άκρη του τραπεζιού. Εκτός από την άκρη που βρισκόντουσαν το ψωμί και το κρασί, αυτό το μακρύ τραπέζι ήταν περικυκλωμένο από δεκατρείς επικλινείς καναπέδες, ακριβώς όπως άρμοζε σε ένα καθώς πρέπει σπιτικό για τον εορτασμό του Πάσχα.
(1936.7) 179:1.2 Μόλις οι δώδεκα εισήλθαν σε αυτό το δωμάτιο του πάνω ορόφου, παρατήρησαν, ακριβώς μπροστά από την πόρτα, τις κανάτες με το νερό, τους νιπτήρες, τις πετσέτες για να σκουπίσουν τα σκονισμένα τους πόδια¨ και εφόσον δεν υπήρχε κανένας υπηρέτης γι αυτή την υπηρεσία, οι απόστολοι άρχισαν να κοιτάζονται μεταξύ τους μόλις έφυγε ο Ιωάννης Μάρκος, και ο καθένας άρχισε να σκέφτεται από μέσα του, Ποιος θα μας πλύνει τα πόδια; Και ο καθένας σκεφτόταν ότι δεν θα ήταν αυτός ου θα έκανε τον υπηρέτη στους άλλους.
(1937.1) 179:1.3 Έτσι όπως στεκόντουσαν εκεί, και σκεφτόντουσαν μέσα στην καρδιά τους, αξιολογούσαν την τακτοποίηση των καθισμάτων γύρω από το τραπέζι, και παρατήρησαν το ψηλότερο ντιβάνι του οικοδεσπότη με ένα καναπέ στα δεξιά και τους έντεκα τοποθετημένους γύρω από το τραπέζι μέχρι την δεύτερη τιμητική θέση στα δεξιά του οικοδεσπότη.
(1937.2) 179:1.4 Περίμεναν τον Κύριο από λεπτό σε λεπτό, αλλά βρισκόντουσαν σε δίλημμα για το αν θα έπρεπε να καθίσουν από μόνοι τους ή να περιμένουν την άφιξή του και να βασιστούν σε αυτόν να τους ορίσει τις θέσεις τους. Όσο δίσταζαν, ο Ιούδας προχώρησε στην τιμητική θέση, στα αριστερά του οικοδεσπότη, και φανέρωσε έτσι σκόπευε να καθίσει σαν τιμώμενος προσκεκλημένος. Αυτή η πράξη του Ιούδα προκάλεσε μια θερμή φιλονικία ανάμεσα στους άλλους αποστόλους. Μόλις ο Ιούδας κατέλαβε την μια θέση τιμής, ο Ιωάννης του Ζεβεδαίου άρχισε να διεκδικεί την επόμενη τιμητική θέση, αυτή στα δεξιά του οικοδεσπότη. Ο Σίμωνας Πέτρος οργίστηκε τόσο πολύ από αυτή την κατάληψη των τιμητικών θέσεων από τον Ιούδα και τον Ιωάννη, που, μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων θυμωμένων αποστόλων, πήγε επιδεικτικά γύρω από το τραπέζι και κάθισε στον χαμηλότερο καναπέ, στο τέλος της σειράς των καθισμάτων ακριβώς απέναντι από τον Ιωάννη του Ζεβεδαίου. Αφού άλλοι είχαν καταλάβει τις ανώτερες θέσεις, ο Πέτρος σκέφτηκε να διαλέξει την χαμηλότερη, και το έκανε αυτό, όχι μόνο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ανάρμοστη υπερηφάνεια των αδερφών του, αλλά με την ελπίδα ότι ο Ιησούς όταν ερχόταν και τον έβλεπε στην λιγότερο τιμητική θέση, θα τον καλούσε σε μια ανώτερη, εκτοπίζοντας κάποιον που τόλμησε να πάρει από μόνος του τιμές.
(1937.3) 179:1.5 Όταν οι ανώτερες και κατώτερες θέσεις κατελήφθησαν, οι υπόλοιποι από τους αποστόλους διάλεξαν θέσεις, μερικοί κοντά στον Ιούδα και μερικοί κοντά στον Πέτρο, μέχρι που τελικά κάθισαν όλοι. Κάθισαν γύρω από αυτό το οβάλ τραπέζι σε αυτούς τους επικλινείς καναπέδες με την ακόλουθη σειρά: στα δεξιά του Κυρίου, ο Ιωάννης¨ στα αριστερά, ο Ιούδας, ο Σίμωνας ο Ζηλωτής, ο Ματθαίος, ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου, ο Ανδρέας, οι δίδυμοι του Αλφαίου, ο Φίλιππος, ο Ναθαναήλ, ο Θωμάς, και ο Σίμωνας Πέτρος.
(1937.4) 179:1.6 Μαζεύτηκαν εκεί για να γιορτάσουν, τουλάχιστον πνευματικά, ένα θεσμό που προχρονολογούσε ακόμα και τον Μωυσή και παράπεμπε στους καιρούς που οι πατέρες τους ήταν σκλάβοι στην Αίγυπτο. Αυτό το δείπνο είναι το τελευταίο τους ραντεβού με τον Ιησού, και ακόμα και σε αυτό το σοβαρό και επίσημο σκηνικό, κάτω από την αρχηγεία του Ιούδα οι απόστολοι παρασύρθηκαν και ενέδωσαν στην παλιά τους προτίμηση για τιμές, προτιμήσεις, και προσωπικές αναδείξεις.
(1937.5) 179:1.7 Ήταν ακόμα απασχολημένοι φωνάζοντας αλληλοκατηγορίες όταν ο Κύριος εμφανίστηκε στην πόρτα, όπου για μια στιγμή δίστασε και ένα βλέμμα απογοήτευσης φάνηκε στα μάτια του. Χωρίς σχόλιο πήγε στην θέση του, και δεν ενόχλησε τον τρόπο που καθόντουσαν.
(1937.6) 179:1.8 Τώρα ήταν έτοιμοι να αρχίσουν το δείπνο, εκτός από το ότι τα πόδια τους ήταν ακόμα άπλυτα, και η διάθεσή τους ήταν κάθε άλλο παρά ευχάριστη. Όταν έφτασε ο Κύριος, ακόμα εκτόξευαν αλληλοκατηγορίες, χωρίς να αναφέρουμε τίποτα για τις σκέψεις μερικών που είχαν αρκετό συναισθηματικό έλεγχο και συγκρατιόντουσαν από το να εκφραστούν δημόσια.
(1937.7) 179:2.1 Για λίγα λεπτά από την στιγμή που ο κύριος κάθισε στη θέση του, κανένας δεν είπε ούτε λέξη. Ο Κύριος τους κοίταξε προσεχτικά και, ανακουφίζοντας την ένταση με ένα χαμόγελο, είπε: «Πολύ επιθυμούσα να δειπνήσω αυτό το Πάσχα μαζί σας. Ήθελα να φαω μαζί σας για άλλη μια φορά πριν υποφέρω, αφού καταλαβαίνω ότι έχει έρθει η ώρα μου, κανόνισα να δειπνήσω μαζί σας απόψε, γιατί από το πρωί θα είμαστε όλοι στα χέρια του Πατέρα, του οπίου το θέλημα έχω έρθει να εκτελέσω. Δεν θα ξανά -δειπνήσω μαζί σας μέχρι την στιγμή που θα καθίσετε μαζί μου στο βασίλειο που θα μου δώσει ο Πατέρας μου όταν θα έχω τελειώσει αυτό για το οποίο με έστειλε σε αυτό τον κόσμο.»
(1938.1) 179:2.2 Όταν αναμίξανε το κρασί και το νερό, έφεραν το κύπελλο στον Ιησού, ο οποίος, όταν το έλαβε από το χέρι του Θαδδαίου, το κράτησε και ευχαρίστησε. Και όταν τελείωσε τις ευχαριστίες του, είπε: «πάρτε αυτό το κύπελλο και μοιραστείτε το και, όταν λάβετε μέρος από αυτό, να συνειδητοποιήσετε ότι δεν θα πιω ξανά μαζί σας τον καρπό του αμπελιού αφού αυτό θα είναι το τελευταίο μας γεύμα. Όταν θα καθίσουμε μαζί πάλι με αυτό τον τρόπο, θα είναι στο μελλοντικό βασίλειο.»
(1938.2) 179:2.3 Ο Ιησούς άρχισε να μιλά έτσι στους αποστόλους του γιατί ήξερε ότι είχε έρθει η ώρα του. Καταλάβαινε ότι είχε έρθει η στιγμή που θα επέστρεφε στον Πατέρα, και ότι το έργο του στην γη είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Ο Κύριος ήξερε ότι είχε αποκαλύψει την αγάπη του Πατέρα στην γη και είχε παρουσιάσει το έλεός του στην ανθρωπότητα, και ότι είχε ολοκληρώσει αυτό για το οποίο είχε έρθει στον κόσμο και ήταν έτοιμος να αναλάβει όλη την δύναμη και εξουσία στον ουρανό και την γη. Γνώριζε επίσης, ότι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν εντελώς αποφασισμένος να τον παραδώσει εκείνη την νύχτα στα χέρια των εχθρών του. Καταλάβαινε απόλυτα ότι αυτή η προδοσία ήταν έργο του Ιούδα, αλλά ευχαριστούσε επίσης και τον Λούσιφερ, τον Σατανά, και τον Καλιγάστια τον πρίγκιπα του σκότους. Αλλά δεν φοβόντουσαν κανέναν από εκείνους που ήθελαν την πνευματική του ανατροπή περισσότερο από ότι φοβόταν εκείνους που ήθελαν να πετύχουν τον σωματικό του θάνατο. Ο κύριος είχε μόνο μια ανησυχία, και αυτή ήταν για την ασφάλεια και την σωτηρία των εκλεκτών του οπαδών. Και έτσι, με την πλήρη γνώση ότι ο Πατέρας είχε θέσει όλα τα πράγματα στην εξουσία του, ο Κύριος τώρα ετοιμάστηκε να αναπαραστήσει την παραβολή της αδερφικής αγάπης.
(1938.3) 179:3.1 Αφού έπινε το πρώτο ποτήρι του Πάσχα, ήταν Εβραϊκό έθιμο να σηκωθεί ο οικοδεσπότης από το τραπέζι να πλύνει τα χέρια του. Αργότερα στο δείπνο, μετά από το δεύτερο ποτήρι, όλοι οι καλεσμένοι σηκωνόντουσαν και έπλεναν τα χέρια τους. Εφόσον οι απόστολοι ήξεραν ότι ο Κύριος ποτέ δεν τηρούσε αυτά τα τελετουργικά του πλυσίματος των χεριών, ήταν πολύ περίεργοι να μάθουν τι σκόπευε να κάνει όταν, αφού είχαν λάβει μέρος από αυτό το πρώτο ποτήρι, αυτός σηκώθηκε από το τραπέζι και σιωπηλά πήγε προς την πόρτα, όπου βρισκόντουσαν οι κανάτες, οι νιπτήρες, και οι πετσέτες. Και η περιέργειά τους έγινε έκπληξη όταν είδαν τον Κύριο να βγάζει τον εξωτερικό του χιτώνα, να τυλίγεται με μια πετσέτα, και να αρχίζει να χύνει νερό σε μια από τις λεκάνες των ποδιών. Φανταστείτε την έκπληξη αυτών των δώδεκα ανδρών, που μόλις τώρα είχαν αρνηθεί να πλύνουν ο ένας τα πόδια του άλλου, και που είχαν καταπιαστεί με τόσες ανάρμοστες φιλονικίες για τις τιμητικές θέσεις στο τραπέζι, όταν τον είδαν να κατευθύνεται προς την άκρη του τραπεζιού που ήταν κενή, στην χαμηλότερη θέση της γιορτής, όπου καθόταν ο Σίμων Πέτρος, και, γονατίζοντας σαν υπηρέτης, ετοιμάστηκε να πλύνει τα πόδια του Σίμωνα. Μόλις ο Κύριος γονάτισε όλοι σηκώθηκαν με μιας όρθιοι¨ ακόμα και ο προδότης Ιούδας ξέχασε για μια στιγμή την αχρειότητά του και σηκώθηκε σαν τους άλλους συντρόφους του με την ίδια έκφραση έκπληξης, σεβασμού, και απόλυτης κατάπληξης.
(1938.4) 179:3.2 Έτσι στεκόταν και ο Σίμων Πέτρος, κοιτάζοντας το σηκωμένο πρόσωπο του Κυρίου του. Ο Ιησούς δεν είπε τίποτα¨ δεν χρειαζόταν να μιλήσει. Η στάση του έδειχνε ξεκάθαρα ότι σκόπευε να πλύνει τα πόδια του Σίμωνα Πέτρου. Παρά τις αδυναμίες της σάρκας του, ο Πέτρος αγαπούσε τον Κύριο. Αυτός ο Γαλιλαίος ψαράς ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε ολόκαρδα στην θεϊκότητα του Ιησού και έκανε πλήρη δημόσια εξομολόγηση αυτής του της πίστης. Και ο Πέτρος ποτέ από τότε δεν αμφέβαλλε για την θεική φύση του Κυρίου. Και αφού ο Πέτρος σεβόταν και τιμούσε τόσο τον Ιησού μέσα στην καρδιά του, δεν ήταν παράξενο που δυσανασχετούσε με την σκέψη του Ιησού να γονατίζει μπροστά του σαν ταπεινός υπηρέτης και να προτείνει να του πλύνει τα πόδια σαν να ήταν κανένας σκλάβος. Όταν ο Πέτρος κατάφερε να βρει τα λόγια του και απευθύνθηκε στον Κύριο, εξέφρασε τα πραγματικά συναισθήματα και όλων των συντρόφων του αποστόλων.
(1939.1) 179:3.3 Μετά από μερικές στιγμές αυτής της μεγάλης αμηχανίας, ο Πέτρος είπε, «Κύριε, στα αλήθεια θέλεις να μου πλύνεις τα πόδια;» Και τότε ο Ιησούς κοιτάζοντας το πρόσωπο του Πέτρου είπε: «μπορεί να μην καταλαβαίνετε απόλυτα τι σκοπεύω να κάνω, αλλά από εδώ και πέρα θα γνωρίζετε την σημασία όλων αυτών των πραγμάτων». Τότε ο Σίμων Πέτρος, πήρε βαθιά αναπνοή και είπε, «Κύριε, ποτέ δεν θα πλύνεις τα πόδια μου!» Και όλοι οι απόστολοι κούνησαν το κεφάλι τους δείχνοντας την έγκρισή τους στην σθεναρή δήλωση της άρνησης του Πέτρου να αφήσει τον Ιησού να ταπεινωθεί μπροστά τους.
(1939.2) 179:3.4 Η δραματική έκκληση αυτής της ασυνήθιστης σκηνής στην αρχή άγγιξε και την καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη¨ αλλά όταν ο ματαιόδοξος νους του έκρινε το θέαμα, κατέληξε ότι αυτή η χειρονομία ήταν άλλο ένα επεισόδιο που αποδείκνυε ότι ο Ιησούς δεν είχε τα προσόντα να είναι ο απελευθερωτής του Ισραήλ, και ότι αυτός δεν έκανε λάθος που αποφάσισε να εγκαταλείψει τον σκοπό του Κυρίου.
(1939.3) 179:3.5 Και έτσι όπως στεκόντουσαν όλοι κατάπληκτοι και άφωνοι, ο Ιησούς είπε: «Πέτρο, σας δηλώνω ότι αν δεν πλύνω τα πόδια σας, δεν θα συμμετέχετε μαζί μου σε αυτό που θα σας δείξω τώρα.» Όταν ο Πέτρος άκουσε αυτή την δήλωση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Ιησούς συνέχιζε να είναι γονατισμένος στα πόδια του, πήρε μια από τις αποφάσεις τυφλής συμμόρφωσης στην επιθυμία κάποιου που σεβόταν και αγαπούσε. Μόλις άρχισε να περνά από το μυαλό του Πέτρου ότι σε αυτή την εκδήλωση υπηρεσίας του Κυρίου υπήρχε κάποια σημασία που καθόριζε την μελλοντική σχέση κάποιου με το έργο του Κυρίου, τότε όχι μόνο συμφιλιώθηκε με την σκέψη να αφήσει τον Ιησού να του πλύνει τα πόδια, αλλά, με τον χαρακτηριστικό και παρορμητικό τρόπο του, είπε: «Τότε, Κύριε, να πλύνεις όχι μόνο τα πόδια μου αλλά και τα χέρια μου και το κεφάλι μου.»
(1939.4) 179:3.6 Μόλις ο Κύριος ετοιμάστηκε να πλύνει τα πόδια του Πέτρου, είπε: «Αυτός που είναι ήδη καθαρός μόνο να πόδια του χρειάζεται να πλυθούν. Εσείς που καθόσαστε μαζί μου απόψε είστε καθαροί—αλλά όχι όλοι. Αλλά η σκόνη των ποδιών σας πρέπει να πλυθεί πριν καθίσετε να φαμε μαζί. Και εξάλλου, κάνω αυτή την υπηρεσία σαν μια παραβολή για να σας δείξω την σημασία μιας νέας εντολής που σύντομα θα σας δώσω.»
(1939.5) 179:3.7 Με παρόμοιο τρόπο ο Κύριος πήγε γύρω από το τραπέζι, σιωπηλά, και έπλυνε τα πόδια και των δώδεκα αποστόλων, ακόμα και του Ιούδα. Όταν ο Ιησούς τελείωσε το πλύσιμο των ποδιών των δώδεκα, ξαναφόρεσε τον μανδύα του, και γύρισε στην θέση του σαι οικοδεσπότης, και αφού κοίταξε τους παραξενεμένους αποστόλους του, είπε:
(1939.6) 179:3.8 «Καταλαβαίνετε πραγματικά τι έκανα σε σας; Με αποκαλείτε Κύριο, και καλά κάνετε γιατί είμαι. Αν τότε, ο Κύριός σας σας έπλυνε τα πόδια, γιατί εσείς ήσασταν τόσο απρόθυμοι να πλύνετε ο ένας τα πόδια του άλλου; τι μάθημα θα πρέπει να μάθετε από αυτή την παραβολή στην οποία ο Κύριος με τόση προθυμία κάνει αυτή την υπηρεσία την οποία τα αδέρφια του ήταν απρόθυμοι να κάνουν ο ένας στον άλλο; αληθώς, αληθώς, σας λέγω: Ένας υπηρέτης δεν είναι σπουδαιότερος από τον κύριό του¨ ούτε κάποιος απεσταλμένος είναι σπουδαιότερος από αυτόν που τον στέλνει. Έχετε δει την ζωή υπηρεσίας μου στην ζωή μου ανάμεσά σας, και ευλογημένοι είστε εσείς που θα έχετε το ευγενικό θάρρος να υπηρετείτε έτσι. Αλλά γιατί αργείτε τόσο να μάθετε ότι το μυστικό του σπουδαιότητας στην πνευματική βασιλεία δεν είναι σαν τις μεθόδους δύναμης στον υλικό κόσμο;
(1940.1) 179:3.9 «Όταν ήρθα σε αυτή την αίθουσα απόψε, δεν σας έφτανε μόνο που αρνηθήκατε να πλύνετε ο ένας τα πόδια του άλλου, αλλά μαλώνατε κιόλας για το ποιος θα πιάσει τις τιμητικές θέσεις στο τραπέζι μου. Τέτοιες τιμές ψάχνουν οι Φαρισαίοι και τα παιδιά αυτού του κόσμου, αλλά δεν γίνεται έτσι με τους πρέσβεις της ουράνιας βασιλείας. Δεν ξέρετε ότι δεν μπορεί να υπάρξει θέση εύνοιας στο τραπέζι μου; Δεν καταλαβαίνετε ότι αγαπώ τον καθένα σας όσο και τους άλλους; Δεν ξέρετε ότι η πλησιέστερη θέση σε μένα, έτσι όπως βλέπουν οι άνθρωποι τέτοιες τιμές, δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα όσον αφορά την θέση σας στην βασιλεία των ουρανών; Γνωρίζετε ότι οι βασιλείς των αλλοθρήσκων έχουν πλήρη δικαιοδοσία πάνω στους υποτελείς τους, ενώ εκείνοι που ασκούν αυτή την εξουσία μερικές φορές αποκαλούνται ευεργέτες. Αλλά δεν θα συμβαίνει το ίδιο στην βασιλεία των ουρανών. Αυτός που θέλει να γίνει σπουδαίος, ας γίνει σαν τον πιο νέο¨ ενώ αυτός που θέλει να γίνει αρχηγός, ας γίνει σαν αυτόν που σερβίρει. Ποιος είναι σπουδαιότερος, αυτός που κάθεται για φαγητό, ή αυτός που σερβίρει; Δεν συνηθίζεται να θεωρείται σπουδαιότερος αυτός που κάθεται στο τραπέζι; Αλλά εσείς θα δείτε ότι είμαι ανάμεσά σας σαν αυτός που σερβίρει. Αν είσαστε πρόθυμοι να γίνετε μαζί μου υπηρέτες στο θέλημα του Πατέρα, στην βασιλεία που έρχεται θα καθίσετε μαζί μου με δύναμη, πράττοντας ακόμα το θέλημα του Πατρός στην μελλοντική δόξα.»
(1940.2) 179:3.10 Όταν ο Ιησούς τέλειωσε τα λόγια του, οι Αλφαίοι δίδυμοι έφεραν το ψωμί και το κρασί, μαζί με τα πικρά χορταρικά και την πάστα των αποξηραμένων φρούτων, για το επόμενο πιάτο του Μυστικού Δείπνου.
(1940.3) 179:4.1 Για μερικά λεπτά οι απόστολοι έτρωγαν σιωπηλά, αλλά κάτω από την επίδραση της ευδιάθετης διαγωγής του Κυρίου σύντομα άρχισαν να κουβεντιάζουν, και πριν περάσει πολλή ώρα το γεύμα συνεχιζόταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα ασυνήθιστο που να επηρεάσει την καλή διάθεση και την αρμονία αυτής της ασυνήθιστης περίστασης. Αφού πέρασε λίγη ώρα, περίπου στην μέση του δεύτερου πιάτου του γεύματος, ο Ιησούς, κοιτάζοντάς τους, είπε: «Σας έχω πει πόσο επιθυμούσα να δειπνήσω μαζί σας, και γνωρίζοντας πως οι κακές δυνάμεις του σκότους έχουν συνωμοτήσει να προκαλέσουν τον θάνατο του Υιού του Ανθρώπου, αποφάσισα να δειπνήσω μαζί σας σε αυτή την μυστική αίθουσα μια μέρα πριν το Πάσχα εφόσον δεν θα είμαι πια μαζί σας αύριο την νύχτα. Σας έχω πει πολλές φορές ότι πρέπει να επιστρέψω στον Πατέρα. Τώρα έχει έρθει η ώρα μου, αλλά δεν ήταν απαραίτητο να με προδώσει ένας από εσάς στα χέρια των εχθρών μου.»
(1940.4) 179:4.2 Όταν το άκουσαν αυτό οι δώδεκα, και αφού ήδη είχαν χάσει πολύ από τον εγωισμό τους και την αυτοπεποίθηση τους εξαιτίας της παραβολής του πλυσίματος των ποδιών και της επόμενης διάλεξης του Κυρίου, άρχισαν να κοιτούν ο ένας τον άλλο ενώ ρωτούσαν συγχυσμένοι, «Εγώ είμαι;» Και όταν ρώτησαν όλοι το ίδιο, ο Ιησούς είπε: «Ενώ ήταν απαραίτητο να πάω στον Πατέρα, δεν χρειαζόταν ένας να γίνει προδότης για να εκπληρωθεί το θέλημα του Πατέρα. Αυτό προέρχεται από την καρποφορία του καλυμμένου κακού στην καρδιά κάποιου που δεν κατάφερε να αγαπήσει την αλήθεια με όλη του την ψυχή. Πόσο παραπλανητική είναι η νοητική υπερηφάνεια που προηγείται της πνευματικής πτώσης! Φίλος μου για πολλά χρόνια ,που ακόμα και τώρα τρωει από το ψωμί μου, θα θελήσει να με προδώσει με τόση προθυμία, όπως τώρα βουτά το χέρι του στο πιάτο μαζί μου.»
(1940.5) 179:4.3 Και όταν ο Ιησούς τα είπε αυτά, όλοι άρχισαν να ρωτούν πάλι, «Εγώ είμαι;» Και μόλις ο Ιούδας, που καθόταν στα αριστερά του Κυρίου, ρώτησε πάλι, «Εγώ είμαι;» ο Ιησούς, βουτώντας το ψωμί στο πιάτο με τα λαχανικά, το έδωσε στον Ιούδα, λέγοντας, «Εσύ το είπες.» Αλλά οι άλλοι δεν άκουσαν τον Ιησού να μιλά στον Ιούδα. Ο Ιωάννης που καθόταν στα δεξιά του Ιησού, έσκυψε και ρώτησε τον Κύριο: «Ποιος είναι; πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι αυτός που φάνηκε ανάξιος εμπιστοσύνης.» Ο Ιησούς απάντησε: «Σας το έχω πει ήδη, ακόμα και σε αυτόν που έδωσα το μουσκεμένο ψωμί.» Αλλά ήταν τόσο φυσικό να δίνει ο οικοδεσπότης το μουσκεμένο ψωμί σε αυτόν που καθόταν δίπλα του στα αριστερά ώστε κανένας τους δεν το παρατήρησε, παρόλο που ο Κύριος μίλησε τόσο καθαρά. Αλλά ο Ιούδας αντιλήφθηκε πολύ ξεκάθαρα και οδυνηρά τα λόγια του Κυρίου που ήταν συνδεδεμένα με την πράξη του, που φοβόταν μήπως οι αδερφοί του κατάλαβαν ότι αυτός ήταν ο προδότης.
(1941.1) 179:4.4 Ο Πέτρος είχε ανάψει πολύ με αυτά που είχαν λεχθεί, και ακουμπώντας πάνω στο τραπέζι, είπε στον Ιωάννη, «Ρώτησέ τον ποιος είναι, ή αν σου είπε, πες μου ποιος είναι ο προδότης.»
(1941.2) 179:4.5 Ο Ιησούς έδωσε τέλος στους ψιθύρους τους λέγοντας: «Λυπάμαι που το κακό αυτό θα γίνει και έλπιζα ακόμα και μέχρι αυτή την στιγμή ότι η δύναμη της αλήθειας θα μπορούσε να θριαμβεύσει πάνω στην παραπλάνηση του κακού, αλλά τέτοιες νίκες δεν κερδίζονται χωρίς την πίστη της ειλικρινούς αγάπης της αλήθειας. Δεν θα σας έλεγα αυτά τα πράγματα σε αυτό, το τελευταίο μας δείπνο, αλλά επιθυμώ να σας προειδοποιήσω γι αυτές τις λύπες και να σας προετοιμάσω γι αυτά που έρχονται. Σας τα είπα όλα αυτά γιατί επιθυμώ να θυμόσαστε, όταν θα έχω φύγει, ότι γνώριζα γι όλες αυτές τις δολοπλοκίες, και ότι σας είχα προειδοποιήσει για την προδοσία. Και τα κάνω όλα αυτά μόνο για να σας δώσω δύναμη μπροστά στους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που πρόκειται να αντιμετωπίσετε.»
(1941.3) 179:4.6 Όταν ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια, σκύβοντας προς τον Ιούδα, είπε: «Αυτό που αποφάσισες να κάνεις, κάνε το γρήγορα.» Και όταν ο Ιούδας άκουσε αυτά τα λόγια, σηκώθηκε από το τραπέζι και έφυγε βιαστικά από το δωμάτιο, βγαίνοντας έξω στην νύχτα για να εκπληρώσει αυτό που είχε αποφασίσει. Όταν οι άλλοι απόστολοι είδαν τον Ιούδα και φεύγει βιαστικά αφού του μίλησε ο Ιησούς, νόμισαν ότι πήγε για να φροντίσει για κάτι σχετικά με το δείπνο ή να κάνει κάποιο θέλημα για τον Κύριο αφού υπέθεταν ότι ήταν ακόμα υπεύθυνος για τα οικονομικά.
(1941.4) 179:4.7 Ο Ιησούς τώρα ήξερε ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα για να εμποδίσει τον Ιούδα να γίνει προδότης. Άρχισε με δώδεκα—τώρα είχε έντεκα. Διάλεξε έξι από αυτούς τους αποστόλους, και παρόλο που ο Ιούδας ήταν ανάμεσα σε αυτούς που όρισαν οι πρωτόκλητοι απόστολοι, ο Κύριος τον δέχτηκε και, μέχρι εκείνη την στιγμή, έκανε ότι ήταν δυνατόν για να τον εξαγνίσει και να τον σώσει, ακριβώς όπως είχε μοχθήσει για την γαλήνη και την σωτηρία και τα των άλλων.
(1941.5) 179:4.8 Αυτό το δείπνο, με τα τρυφερά και συγκινητικά του επεισόδια, ήταν η τελευταία έκκληση του Ιησού προς τον λιποτάκτη Ιούδα, αλλά ήταν μάταιο. Η προειδοποίηση, ακόμα και όταν γίνεται με τον πιο ευγενικό τρόπο και το πιο καλοπροαίρετο πνεύμα, σαν κανόνα, μόνο τονίζει το μίσος και πυροδοτεί την κακή απόφαση να εκπληρωθούν τα ιδιοτελή έργα κάποιου, όταν η αγάπη είναι πραγματικά νεκρή.
(1941.6) 179:5.1 Όταν έφεραν στον Ιησού το τρίτο κύπελλο κρασιού, το «κύπελλο της ευλογίας,» σηκώθηκε από τον καναπέ και, παίρνοντας το κύπελλο στα χέρια του, το ευλόγησε, λέγοντας: «Λάβετε αυτό το ποτήρι, όλοι σας, και πιείτε από αυτό. Αυτό θα είναι το ποτήρι εις μνήμη μου. Αυτό είναι το κύπελλο της ευλογίας μιας νέας απονομής χάριτος και αλήθειας. Αυτό θα είναι για σας το έμβλημα της προσφοράς και της υπηρεσίας του αγίου Πνεύματος της Αληθείας. Και δεν θα ξαναπιώ αυτό το ποτήρι μαζί σας μέχρι να το πιούμε μαζί σε νέα μορφή στην αιώνια βασιλεία του Πατρός.»
(1942.1) 179:5.2 Οι απόστολοι αισθάνθηκαν ότι κάτι ασυνήθιστο τους διαπερνούσε όσο έπιναν από αυτό το ποτήρι της ευλογίας με βαθύ σεβασμό και απόλυτη σιγή. Το παλαιό Πάσχα μνημόνευε την απαλλαγή των πατέρων τους από την φυλετική δουλεία ενός ολόκληρου κράτους και την κατοχύρωση της ατομικής τους ελευθερίας¨ τώρα ο Κύριος ίδρυε ένα νέο αναμνηστικό δείπνο σαν σύμβολο μιας νέας απονομής όπου το υποδουλωμένο άτομο αναδύεται από την σκλαβιά της τυπολατρίας και της ιδιοτέλειας στην πνευματική χαρά της αδερφοσύνης και της συντροφικότητας μιας απελευθερωμένων υιών της πίστης του ζώντος Θεού.
(1942.2) 179:5.3 Όταν τελείωσαν αυτό το νέο αναμνηστικό ποτήρι, ο Κύριος πήρε τον άρτο και, αφού ευχαρίστησε, το έκοψε κομμάτια και, το έδωσε να το μοιραστούν, και είπε: «Λάβετε αυτόν τον αναμνηστικό άρτο και φάγετε αυτόν. Σας έχω πει ότι είμαι ο άρτος της ζωής. Και αυτός ο άρτος της ζωής είναι η ενωμένη ζωή του Πατρός και του Υιού σε ένα κληροδότημα. Ο λόγος του Πατρός, όπως αποκαλύφθηκε στον Υιό, είναι πραγματικά ο άρτος της ζωής.» Όταν συμμετείχαν στον άρτο τον αναμνηστικό, το σύμβολο του ζώντος λόγου της αληθείας που ενσαρκώθηκε με την μορφή θνητής σάρκας, όλοι κάθισαν.
(1942.3) 179:5.4 Καθιερώνοντας αυτό το αναμνηστικό δείπνο, ο Κύριος, όπως ήταν πάντα η συνήθειά του, προσέφυγε σε παραβολές και σύμβολα. Χρησιμοποίησε σύμβολα επειδή ήθελε να διδάξει κάποιες σπουδαίες πνευματικές αλήθειες με τέτοιο τρόπο που να δυσκολέψει τους διαδόχους του να προσαρτήσουν ακριβείς ερμηνείες και απόλυτες σημασίες στα λόγια του. Με αυτό τον τρόπο προσπάθησε να εμποδίσει τις επόμενες γενιές να κρυσταλλώσουν την διδασκαλία του και να δεσμεύσουν τις πνευματικές έννοιές της με νεκρές σειρές παραδόσεων και δογματισμών. Με την καθιέρωση της μόνης ιερής τελετής σε όλη του την ιερή αποστολή, ο Ιησούς προσπάθησε πολύ να προτείνει τις σημασίες του παρά να δεσμευτεί σε ακριβείς ερμηνείες. Δεν ήθελε να καταστρέψει την ατομική αντίληψη της θείας «κοινωνίας» εδραιώνοντας μια ακριβή μορφή¨ ούτε επιθυμούσε να περιορίσει την πνευματική φαντασία των πιστών δένοντάς τη με τυπολατρικές συνήθειες. Προσπάθησε όμως να δώσει στην αναγεννημένη ψυχή του ανθρώπου ελευθερία να πετάξει με χαρμόσυνα φτερά σε μια νέα και ζώσα πνευματική ελευθερία.
(1942.4) 179:5.5 Παρά την προσπάθεια του Κυρίου να καθιερώσει ένα νέο μυστήριο αναμνηστικό, οι διάδοχοί του στους επόμενους αιώνες φρόντισαν αυτή η εκφρασμένη επιθυμία του Κυρίου να καταπνιγεί αποτελεσματικά, και υποβάθμισαν αυτόν τον πνευματικό συμβολισμό εκείνης της τελευταίας του νύχτας στην σάρκα σε τυπικές ερμηνείες και τον υπέβαλαν στην σχεδόν μαθηματική ακρίβεια μιας καθορισμένης φόρμουλας. Από όλες τις διδασκαλίες του Ιησού καμία δεν έγινε τόσο τυποποιημένη σε παράδοση, όσο αυτή.
(1942.5) 179:5.6 Αυτό το αναμνηστικό δείπνο, όταν γίνεται από εκείνους που πιστεύουν στον Υιό και γνωρίζουν τον Θεό, δεν χρειάζεται να περιλαμβάνει στον συμβολισμό του καμία από τις παιδαριώδεις ανθρώπινες παρερμηνείες για την θεία παρουσία, γιατί σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο Κύριος είναι στα αλήθεια παρών. Το αναμνηστικό δείπνο είναι το συμβολικό ραντεβού του κάθε πιστού με τον Μιχαήλ. Όταν γίνεις λοιπόν πνευματικά συνειδητοποιημένος, ο Υιός είναι πραγματικά παρών, και το πνεύμα του αδελφοποιείται με το εσωτερικά διαμένων τεμάχιο του Πατρός του.
(1942.6) 179:5.7 Αφού διαλογίστηκαν για λίγα λεπτά, ο Ιησούς συνέχισε να μιλά: «Όταν κάνετε αυτά τα πράγματα, να θυμάστε την ζωή που έζησε στην γη ανάμεσά σας και να χαίρεστε που θα συνεχίσω να ζω στην γη μαζί σας και να υπηρετώ μέσα από εσάς. Σαν άτομα να μην μαλώνετε για το ποιος είναι σπουδαιότερος, να είστε σαν αδέρφια. Και όταν η βασιλεία μεγαλώσει και περιλάβει μεγάλες ομάδες πιστών, έτσι και τότε να αποφεύγετε να αγωνίζεστε για μεγαλεία ή να επιδιώκετε τιμές σε εύνοιες μέσα σε αυτές τις ομάδες.»
(1943.1) 179:5.8 Και αυτό το βαρυσήμαντο γεγονός έλαβε χώρα στην αίθουσα του πάνω ορόφου στο σπίτι ενός φίλου. Δεν υπήρχε τίποτα ιερό ή τελετουργικό ούτε στο δείπνο ούτε στο κτίριο. Το αναμνηστικό δείπνο καθιερώθηκε χωρίς εκκλησιαστική επικύρωση.
(1943.2) 179:5.9 Όταν ο Ιησούς καθιέρωσε κατ αυτόν τον τρόπο το αναμνηστικό δείπνο, είπε στους αποστόλους του: «Και όποτε το κάνετε αυτό να το κάνετε στην μνήμη μου. Και όταν με θυμάστε, πρώτα να ρίχνετε μια ματιά στην ζωή μου στην σάρκα, να θυμόσαστε ότι ήμουν ένας από εσάς, και έπειτα, με την πίστη σας, να διακρίνετε ότι όλοι κάποια στιγμή θα δειπνήσετε μαζί μου στην αιώνια βασιλεία του Πατρός. Αυτό είναι το νέο Πάσχα που σας αφήνω, ακόμα και την ανάμνηση της ζωής προσφοράς μου, τον λόγο της αιώνιας αλήθειας¨ και την ανάμνηση της αγάπης μου για σας, την διάχυση του Πνεύματος της Αληθείας σε όλη την σάρκα.»
(1943.3) 179:5.10 Και έληξαν αυτή την εορτή του παλαιού αλλά άψυχου Πάσχα εγκαινιάζοντας αυτό το νέο δείπνο ανάμνησης, τραγουδώντας, όλοι μαζί, τον εκατοστό δέκατο όγδοο Ψαλμό.
(1944.1) 180:0.1 Αφού έψαλλαν τον Ψαλμό στην λήξη του Μυστικού Δείπνου, οι απόστολοι νόμισαν ότι ο Ιησούς σκόπευε να γυρίσει αμέσως στην κατασκήνωση, αλλά αυτός τους είπε να καθίσουν. Είπε ο Κύριος:
(1944.2) 180:0.2 «Θυμάστε καλά όταν σας έστειλα χωρίς χρήματα και σας συμβούλεψα να μην πάρετε άλλα ρούχα. Και όλοι σας θα θυμάστε ότι δεν σας έλειψε τίποτα. Αλλά τώρα ήρθαν δύσκολοι καιροί. Δεν μπορείτε πια να βασίζεστε στην καλή θέληση του πλήθους. Από δω και πέρα, όποιος έχει χρήματα, ας τα πάρει μαζί του. Όταν βγείτε στον κόσμο να διακηρύξετε αυτό το ευαγγέλιο, να έχετε φροντίσει για την συντήρησή σας όσο το δυνατόν καλύτερα. Έχω έρθει να φέρω την ειρήνη, αλλά για κάποιο διάστημα δεν θα εμφανιστεί.
(1944.3) 180:0.3 «Έχει έρθει τώρα η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου, και ο Πατέρας θα δοξαστεί μέσα σε μένα. Φίλοι μου, θα είμαι μαζί σας μόνο για λίγο ακόμα. Σύντομα θα με ζητάτε, αλλά δεν θα με βρίσκετε, γιατί πηγαίνω σε ένα μέρος που δεν μπορείτε, αυτή την στιγμή, να έρθετε. Αλλά όταν έχετε τελειώσει το έργο σας στην γη όπως εγώ τελείωσα το δικό μου, τότε θα έρθετε σε μένα όπως εγώ τώρα θα πάω στον Πατέρα μου. Πολύ σύντομα πρόκειται να σας αφήσω, και δεν θα με ξαναδείτε στην γη, αλλά θα με δείτε όλοι στο μέλλον όταν ανέλθετε στην βασιλεία που μου έχει δώσει ο Πατέρας μου.»
(1944.4) 180:1.1 Μετά από λίγα λεπτά ανεπίσημης συνομιλίας, ο Ιησούς σηκώθηκε και είπε: «Όταν σας έδωσα μια παραβολή που έδειχνε πως θα πρέπει να είστε πρόθυμοι να υπηρετείτε ο ένας τον άλλο, είπα ότι επιθυμούσα να σας δώσω μια νέα εντολή¨ και θέλω να το κάνω τώρα αφού πρόκειται να σας αφήσω. Ξέρετε πολύ καλά την εντολή που σας κατευθύνει να αγαπάτε ο ένας τον άλλο¨ και να αγαπάτε τον γείτονά σας σαν τον εαυτό σας. Αλλά δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος ούτε και με αυτή την ειλικρινή αφοσίωση από μέρους των παιδιών μου. Θα ήθελα να εκτελείτε ακόμα σπουδαιότερες πράξεις αγάπης στην βασιλεία της πίστης της αδελφότητας. Και γι αυτό σας δίνω αυτή την νέα εντολή: Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως σας αγαπώ εγώ. Και κάνοντας αυτό όλοι οι άνθρωποι θα ξέρουν ότι είστε μαθητές μου αφού αγαπάτε έτσι ο ένας τον άλλο.
(1944.5) 180:1.2 «Όταν σας δώσω αυτή την εντολή, δεν θέτω πρόσθετο βάρος στις ψυχές σας¨ μάλλον σας φέρνω νέα χαρά και σας δίνω την δυνατότητα να βιώσετε νέα ευχαρίστηση αφού θα γνωρίζετε τις απολαύσεις της προσφοράς της στοργής μέσα από την καρδιά, προς τους συνανθρώπους σας. Εγώ πολύ σύντομα θα ζήσω την υπέρτατη χαρά, παρόλο που εξωτερικά θα υποφέρω, προσφέροντας την αγάπη μου σε σας και στους υπόλοιπους θνητούς.
(1944.6) 180:1.3 «Όταν σας καλώ να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως σας αγαπώ εγώ, σας παρουσιάζω το ανώτατο μέτρο της αληθινής αγάπης, γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτή: να δώσει δηλαδή την ζωή του για τους φίλους του. Και εσείς είσαστε φίλοι μου¨ θα συνεχίσετε να είστε φίλοι μου αν είσαστε πρόθυμοι να κάνετε αυτό που σας δίδαξα. Με αποκαλείτε Κύριο, αλλά εγώ δεν σας αποκαλώ υπηρέτες. Αν θέλετε να αγαπάτε ο ένας τον άλλο όπως σας αγαπώ εγώ, θα είστε φίλοι μου και πάντα θα σας μιλώ για αυτά που μου αποκαλύπτει ο Πατέρας μου.
(1945.1) 180:1.4 «Δεν έχετε απλά επιλέξει εσείς εμένα, αλλά και εγώ έχω επιλέξει εσάς, και σας έχω προορίσει να βγείτε στον κόσμο και να παραδώσετε τους καρπούς της υπηρεσίας αγάπης στους συνανθρώπους σας με τον τρόπο που εγώ έζησα ανάμεσά σας και σας αποκάλυψα τον Πατέρα μου. Ο Πατέρας και εγώ θα δουλεύουμε μαζί σας, και θα βιώσετε την θεϊκή πληρότητα της χαράς μόνο αν υπακούσετε την εντολή μου να αγαπάτε ο ένας τον άλλο όπως σας αγαπώ εγώ.»
(1945.2) 180:1.5 Αν θέλετε να μοιραστείτε την χαρά του Κυρίου, τότε πρέπει να μοιραστείτε την αγάπη του. Και το να μοιραστείτε την αγάπη του σημαίνει ότι έχετε μοιραστεί και την υπηρεσία του. Μια τέτοια εμπειρία αγάπης δεν σας απελευθερώνει από τις δυσκολίες αυτού του κόσμου¨ δεν δημιουργεί νέο κόσμο, αλλά σίγουρα κάνει τον παλαιό κόσμο νέο.
(1945.3) 180:1.6 Να έχετε στον νου σας: Ο Ιησούς απαιτεί πίστη, και όχι θυσία. Η συναίσθηση της θυσίας δηλώνει την απουσία αυτής της ολόκαρδης στοργής που θα έκανε μια τέτοια υπηρεσία αγάπης, υπέρτατη χαρά. Η ιδέα του καθήκοντος να είστε πρόθυμοι υπηρέτες της λείπει το ισχυρό ρίγος συγκίνησης της υπηρεσίας σας φίλος προς έναν άλλο φίλο. Το κίνητρο της φιλίας υπερβαίνει όλες τις πιέσεις του καθήκοντος, και η υπηρεσία ενός φίλου προς ένα φίλο ποτέ δεν μπορεί να αποκαλεστεί θυσία. Ο Κύριος δίδαξε τους αποστόλους του ότι είναι υιοί του Θεού. Τους αποκαλούσε αδέρφια, και τώρα, πριν φύγει, τους αποκαλεί φίλους του.
(1945.4) 180:2.1 Τότε ο Ιησούς σηκώθηκε όρθιος πάλι και συνέχισε να διδάσκει τους αποστόλους του: «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατέρας μου είναι ο καλλιεργητής. Εγώ είμαι το αμπέλι και εσείς είστε τα κλαδιά. Και ο Πατέρας απαιτεί από μένα να φέρετε πολλούς καρπούς. Το αμπέλι κλαδεύεται μόνο για να αυξήσει την ευκαρπία των κλαδιών του. Κάθε κλαδί που προέρχεται από εμένα και δεν φέρει καρπούς, ο Πατέρας θα το κόψει. Κάθε κλαδί που φέρει καρπούς, ο Πατέρας θα το καθαρίσει για να αποφέρει περισσότερους. Ήδη είστε καθαροί μέσα από τα λόγια που είπα, αλλά πρέπει να συνεχίσετε να είστε καθαροί. Πρέπει να διαμένετε μέσα σε μένα, και εγώ μέσα σε σας¨ το κλαδί θα πεθάνει αν αποχωριστεί από την άμπελο. Όπως το κλαδί δεν μπορεί να αποφέρει καρπούς εκτός και αν είναι μαζί με την άμπελο, έτσι και εσείς δεν μπορείτε να καρποφορείτε τους καρπούς της υπηρεσίας αγάπης εκτός και αν διαμένετε εντός εμού. Να θυμάστε: Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και εσείς είστε τα ζωντανά κλαδιά. Αυτός που ζει μέσα σε μένα, και εγώ σε αυτόν, θα καρποφορήσει πολλούς καρπούς του πνεύματος και θα βιώσει την υπέρτατη χαρά της απόδοσης αυτής της πνευματικής σοδειάς. Αν διατηρήσετε αυτή την ζωντανή πνευματική σύνδεση μαζί μου, θα αποφέρετε άφθονους καρπούς. Αν διαμένετε μέσα σε μένα και οι λόγοι μου ζουν μέσα σας, θα μπορείτε να επικοινωνείτε ελεύθερα μαζί μου, και τότε θα μπορεί το ζωντανό πνεύμα μου να εμποτίσει το είναι σας, που θα μπορείτε να ζητάτε ότι επιθυμεί το πνεύμα μου και να πράττετε όλα αυτά με την βεβαιότητα ότι ο Πατέρας θα εκπληρώσει το αίτημά μας. Σε αυτό το σημείο δοξάζεται ο Πατέρας: στο ότι η άμπελος έχει πολλά ζωντανά κλαδιά, και στο ότι κάθε κλαδί αποφέρει πολλούς καρπούς. Και όταν ο κόσμος δει αυτούς τα γεμάτα καρπούς κλαδιά—τους φίλους μου που αγαπούν ο ένας τον άλλο, όπως τους αγαπώ και εγώ—όλοι οι άνθρωποι θα ξέρουν ότι είσαστε μαθητές μου πραγματικά.
(1945.5) 180:2.2 «Όπως με αγαπά ο Πατέρας, έτσι και εγώ σας αγαπώ. Ζήστε μέσα στην αγάπη μου, όπως ζω εγώ μέσα στην αγάπη του Πατρός μου. Αν πράξετε όπως σας δίδαξα, θα διαμένετε μέσα στην αγάπη μου όπως και εγώ τήρησα τον λόγο του Πατρός και κατοικώ αιώνια μέσα στην αγάπη του.»
(1946.1) 180:2.3 Οι Εβραίοι από παλιά δίδασκαν ότι ο Μεσσίας θα ήταν «ένας μίσχος που θα έβγαινε από την άμπελο» των απογόνων του Δαβίδ, και εις μνήμη αυτής της παλαιάς διδασκαλίας, ένα μεγάλο έμβλημα με ένα σταφύλι και την άμπελό του κοσμούσε την είσοδο του ναού του Ηρώδη. Οι απόστολοι έφερναν στην μνήμη τους αυτά τα πράγματα όσο τους μιλούσε ο Κύριος εκείνη την νύχτα στον πάνω όροφο εκείνου του σπιτιού.
(1946.2) 180:2.4 Αλλά μεγάλη θλίψη ακολούθησε την παρερμήνευση των διδασκαλιών του Κυρίου για την προσευχή. Δεν θα υπήρχε μεγάλη δυσκολία με αυτές τις διδασκαλίες αν είχαν μείνει στην μνήμη τα ακριβή του λόγια και είχαν καταγραφεί πιστά. Αλλά έτσι όπως έγινε αυτή η καταγραφή, οι πιστοί κατέληξαν να θεωρούν την προσευχή στο όνομα του Ιησού ένα είδος υπέρτατης μαγείας, νομίζοντας ότι θα ελάμβαναν από τον Πατέρα ότι και να του ζητούσαν. Επί σειρά αιώνων έντιμες ψυχές συνεχώς τορπίλιζαν την πίστη τους εξαιτίας αυτού του αξεπέραστου εμποδίου. Πόσο καιρό θα κάνει ο κόσμος των πιστών να καταλάβει ότι η προσευχή δεν είναι μια διαδικασία να πετύχεις το δικό του θέλημα, αλλά ένα πρόγραμμα για να ακολουθεί το δρόμο του Θεού, μια εμπειρία μάθησης της αναγνώρισης και εκτέλεσης του θελήματος του Πατέρα; Είναι απόλυτα αληθές ότι, όταν η θέλησή σου έχει αληθινά ευθυγραμμιστεί με την δική του, τότε μπορείς να ζητήσεις ότι μπορεί να συλλάβει ο νους σου με αυτή την ένωση των θελήσεων, και αυτό να εκπληρωθεί. Και μια τέτοια ένωση θελήσεων επιτυγχάνεται από και μέσα από τον Ιησού, όπως η ζωή της αμπέλου περνά προς και μέσα από τα ζωντανά κλαδιά.
(1946.3) 180:2.5 Όταν υπάρχει αυτή η ζωντανή σχέση ανάμεσα στην θεϊκή και την ανθρώπινη φύση, αν η ανθρώπινη φύση θελήσει απερίσκεπτα και λόγω άγνοιας να προσευχηθεί για ιδιοτελείς ανέσεις και ματαιόδοξα κατορθώματα, τότε μπορεί να υπάρξει μια μόνο θεϊκή απάντηση: περισσότερη και αυξημένη καρποφορία των καρπών του πνεύματος στους μίσχους των ανθέων των ζωντανών κλαδιών. Όταν το κλαδί του αμπελιού είναι ζωντανό, τότε μπορεί να υπάρξει μια μόνο απάντηση σε όλα τα αιτήματά του: αυξημένη καρποφορία. Στην πραγματικότητα το κλαδί υπάρχει μόνο, και δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να καρποφορεί και να αποφέρει σταφύλια. Έτσι και ο αληθινός πιστός υπάρχει μόνο για να καρποφορεί πνευματικούς καρπούς: να αγαπά τον άνθρωπο όπως ο ίδιος έχει αγαπηθεί από τον Θεό—να αγαπά τους άλλους ανθρώπους όπως μας αγάπησε ο Ιησούς.
(1946.4) 180:2.6 Και όταν ο Πατέρας αγγίξει με το πειθαρχικό του χέρι το αμπέλι, αυτό γίνεται με αγάπη, με τον σκοπό να αποφέρουν περισσότερους καρπούς τα κλαδιά. Και ο συνετός καλλιεργητής κόβει μόνο τα νεκρά και άκαρπα κλαδιά.
(1946.5) 180:2.7 Ο Ιησούς συνάντησε μεγάλη δυσκολία στο να καθοδηγήσει τους αποστόλους του να αναγνωρίζουν ότι η προσευχή είναι μια λειτουργία των πνευματικά γεννημένων πιστών στην βασιλεία που κυριαρχεί το πνεύμα.
(1946.6) 180:3.1 Πριν καλά καλά τελειώσουν τις συζητήσεις τους για την διάλεξη για την άμπελο και τα κλαδιά οι έντεκα, ο Κύριος, εκδηλώνοντας την επιθυμία να τους μιλήσει και άλλο και γνωρίζοντας ότι δεν είχε πολύ χρόνο, είπε: «Όταν θα έχω φύγει, μην αποθαρρυνθείτε από την εχθρότητα του κόσμου. Μην αποκαρδιωθείτε ούτε ακόμα όταν αδύναμοι πιστοί στραφούν εναντίον σας και ενώσουν τα χέρια τους με τους εχθρούς της βασιλείας. Αν ο κόσμος σας μισήσει, να θυμηθείτε ότι μίσησε και εμένα πριν ακόμα μισήσει εσάς. Αν ήσασταν αυτού του κόσμου, τότε ο κόσμος θα αγαπούσε τους δικούς του, αλλά επειδή δεν είστε, γι αυτό ο κόσμος αρνείται να σας αγαπήσει. Είσαστε σε αυτόν τον κόσμο, αλλά οι ζωές σας δεν θα είναι κοσμικές. Σας έχω διαλέξει από τον κόσμο για να εκπροσωπήσετε το πνεύμα ενός άλλου κόσμου στον κόσμο αυτό από τον οποίο έχετε επιλεχτεί. Αλλά πάντα να θυμάστε τα λόγια μου: Ο υπηρέτης δεν είναι σπουδαιότερος από τον αφέντη του. Αν τολμήσουν να καταδιώξουν εμένα, θα καταδιώξουν και εσάς. Αν τα δικά μου λόγια προσβάλλουν τους απίστους, έτσι και τα δικά σας λόγια θα προσβάλλουν τους ασεβείς. Και όλα αυτά θα τα κάνουν σε σας επειδή δεν πιστεύουν σε μένα ούτε σε Αυτόν που με έστειλε¨ έτσι θα υποφέρετε πολλά για το ευαγγέλιό μου. Αλλά όταν υπομένετε αυτές τις δοκιμασίες, θα πρέπει να θυμάστε ότι και εγώ υπέφερα για χάρη αυτού του ευαγγελίου της ουράνιας βασιλείας.
(1947.1) 180:3.2 «Πολλοί από εκείνους που θα σας επιτεθούν θα έχουν άγνοια για το φως του ουρανού, αλλά αυτό δεν ισχύει για μερικούς που τώρα μας καταδιώκουν. Αν δεν τους είχαμε διδάξει την αλήθεια, μπορεί να είχαν κάνει πολλά παράξενα πράγματα χωρίς να είναι καταδικασμένοι, αλλά τώρα, εφόσον ξέρουν για το φως και τόλμησαν να το απορρίψουν, δεν έχουν καμιά δικαιολογία για την στάση τους. Όποιος με μισεί, μισεί και τον Πατέρα μου. Δεν γίνεται διαφορετικά¨ το φως που θα σας έσωζε αν το δεχόσαστε μπορεί μόνο να σας καταδικάσει αν το απορρίψετε εν γνώσει σας. Και τι έχω κάνει σε αυτούς τους ανθρώπους που με μισούν με τόσο τρομερό μίσος; Τίποτα άλλο, εκτός από το να τους προσφέρω αδελφοσύνη στην γη και σωτηρία στον ουρανό. Αλλά δεν έχετε διαβάσει στην Γραφή το ρητό: «Και με μίσησαν χωρίς αιτία»;
(1947.2) 180:3.3 «Αλλά δεν θα σας αφήσω μόνους στον κόσμο. Πολύ σύντομα, αφού θα έχω φύγει, θα σας στείλω ένα πνευματικό βοηθό. Θα έχετε μαζί σας κάποιον που θα πάρει την θέση μου ανάμεσά σας, κάποιον που συνεχίζει να σας διδάσκει τον δρόμο της αλήθειας, και που θα σας ενθαρρύνει.
(1947.3) 180:3.4 «Μην αφήσετε τις καρδιές σας να ταραχτούν. Πιστεύετε στον Θεό¨ συνεχίστε να πιστεύετε και σε μένα. Παρόλο που πρέπει να σας αφήσω, δεν θα βρίσκομαι μακριά σας. Σας έχω ήδη πει ότι στο σύμπαν του πατέρα μου υπάρχουν πολλά μέρη για διαμονή. Αν αυτό δεν ήταν αλήθεια, δεν θα σας μίλαγα γι αυτά τόσες φορές. Πρόκειται να επιστρέψω σε αυτούς τους κόσμους του φωτός, τους σταθμούς στον ουρανό του Πατέρα στους οποίους κάποια στιγμή θα ανέλθετε και εσείς. Από αυτούς τους τόπους ήρθα σε αυτόν τον κόσμο, και πλησιάζει πια η ώρα να επιστρέψω στο έργο του Πατέρα μου στις σφαίρες στα ψηλά.
(1947.4) 180:3.5 «Αν εγώ πάω πριν από εσάς στο ουράνιο βασίλειο του Πατρός, σίγουρα θα σας καλέσω να βρεθείτε μαζί μου στους τόπους που ετοιμάστηκαν για τους θνητούς υιούς του Θεού πριν γίνει αυτός ο κόσμος. Αν και πρέπει να σας αφήσω, θα είμαι παρών μαζί σας πνευματικά, και τελικά θα βρεθείτε κοντά μου προσωπικά όταν ανέλθετε σε μένα στο σύμπαν μου, όπως και εγώ τώρα ετοιμάζομαι να ανέλθω στον Πατέρα μου στο μεγαλύτερο σύμπαν του. Και ότι σας έχω πει είναι αληθινό και αιώνιο, ακόμα και δεν το καταλαβαίνετε απόλυτα . Πηγαίνω στον Πατέρα μου, και παρόλο που δεν μπορείτε να με ακολουθήσετε τώρα, θα με ακολουθήσετε όμως σίγουρα στα χρόνια που έρχονται.»
(1947.5) 180:3.6 Όταν ο Ιησούς κάθισε, ο Θωμάς σηκώθηκε και είπε: «Κύριε, δεν γνωρίζουμε που πηγαίνεις¨ γι αυτό φυσικά δεν ξέρουμε τον δρόμο. Αλλά θα σε ακολουθήσουμε απόψε το βράδυ αν μας δείξεις το δρόμο.»
(1947.6) 180:3.7 Όταν ο Ιησούς άκουσε τον Θωμά, απάντησε: «Θωμά, εγώ είμαι ο δρόμος, η αλήθεια, και η ζωή. Κανένας άνθρωπος δεν πηγαίνει στον Πατέρα παρά μόνο μέσα από μένα. Όλοι όσοι βρίσκουν τον Πατέρα, βρίσκουν πρώτα εμένα. Αν με ξέρετε, ξέρετε το δρόμο και για τον Πατέρα. Και όντως με γνωρίζετε, αφού έχετε ζήσει μαζί μου και με βλέπετε τώρα.».
(1947.7) 180:3.8 Αλλά αυτή η διδασκαλία ήταν πολύ βαθιά για πολλούς από τους αποστόλους, ιδιαίτερα για τον Φίλιππο, που, αφού είπε δυο λόγια με τον Ναθαναήλ, σηκώθηκε και είπε: «Κύριε, δείξε μας τον Πατέρα, και όλα όσα έχεις πει θα ξεκαθαρίσουν.»
(1947.8) 180:3.9 Και όταν ο Φίλιππος μίλησε, ο Ιησούς είπε: «Φίλιππε, είμαι τόσο καιρό μαζί σας και όμως ακόμα ούτε και τώρα δεν με ξέρετε; Ξανά σας δηλώνω: Όποιος με έχει δει έχει δει και τον Πατέρα. Πως μπορείς τώρα να λες, Δείξε μας τον Πατέρα; Δεν πιστεύετε ότι βρίσκομαι μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας βρίσκεσαι μέσα σε μένα; Δεν σας έχω διδάξει ότι τα λόγια που λέγω δεν είναι δικά μου λόγια αλλά του Πατέρα μου; Μιλώ για λογαριασμό του Πατέρα μου και όχι για δικό μου. Βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο για να πράξω το θέλημα του Πατρός, και αυτό έπραξα. Ο Πατέρας διαμένει εντός μου και εργάζεται δια μέσου εμού. Πιστέψτε με όταν σας λέγω ότι ο Πατέρας είναι μέσα μου, και εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα, ή αλλιώς πιστέψτε για χάρη της ζωής που έζησα—για χάρη του έργου μου.»
(1948.1) 180:3.10 Όταν ο Κύριος πήγε να πιει λίγο νερό, οι έντεκα συζητούσαν ζωηρά γι αυτές τις διδασκαλίες, και ο Πέτρος είχε αρχίσει να βγάζει λόγο όταν ο Ιησούς γύρισε και τους έγνεψε να καθίσουν.
(1948.2) 180:4.1 Ο Ιησούς συνέχισε να διδάσκει, λέγοντας: «Όταν έχω πάει στον Πατέρα, και αφού έχει αποδεχτεί πλήρως το έργο που έκανα για σας στην γη, και αφού παραλάβω την πλήρη κυριαρχία στον τομέα μου, θα πω στον Πατέρα μου: Αφού έχω αφήσει τα παιδιά μου μόνα στην γη, σύμφωνα με την υπόσχεσή μου πρέπει να τους στείλω έναν άλλο δάσκαλο. Και όταν ο Πατέρας μου το εγκρίνει, θα εμφυσήσω το Πνεύμα της Αληθείας σε όλη την σάρκα. Ήδη βρίσκεται το πνεύμα του Πατρός μου στις καρδιές σας, και όταν έρθει αυτή η μέρα, θα έχετε και μένα μαζί σας όπως έχετε τώρα τον Πατέρα. Αυτό το νέο δώρο είναι το πνεύμα της ζώσης αληθείας. Οι άπιστοι στην αρχή δεν θα ακούν τις διδασκαλίες αυτού του πνεύματος, αλλά οι υιοί του φωτός θα την δεχτούν με χαρά και με όλη τους την καρδιά. Και θα καταλάβετε πότε θα έρθει αυτό το πνεύμα, όπως ξέρατε και εμένα, και θα το δεχτείτε μέσα στην καρδιά σας, και θα κατοικεί μέσα σας. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι δεν σας αφήνω χωρίς βοήθεια και καθοδήγηση. Δεν θα σας αφήσω έρημους. Σήμερα μπορώ να είμαι μαζί σας μόνο προσωπικά. Στο μέλλον θα είμαι μαζί σας και με όλους τους άλλους ανθρώπους που επιθυμούν την παρουσία μου, όπου και να είσαστε, και με τον καθένα σας ξεχωριστά την ίδια στιγμή. Δεν καταλαβαίνετε ότι είναι καλύτερα να φύγω; ότι σας αφήνω στην σάρκα για να μπορώ να είμαι πιο ολοκληρωμένα μαζί σας με το πνεύμα;
(1948.3) 180:4.2 «Σε λίγες ώρες ο κόσμος δεν θα με ξαναδεί¨ αλλά εσείς θα συνεχίσετε να με γνωρίζετε στις καρδιές σας μέχρι την στιγμή που θα στείλω αυτόν τον νέο δάσκαλο, το Πνεύμα της Αληθείας. Όπως έζησα μαζί σας προσωπικά, τότε θα ζω μέσα σε σας¨ θα είμαι ένα με την προσωπική σας εμπειρία για την πνευματική βασιλεία. Και όταν όλα αυτά θα έχουν γίνει, σίγουρα θα ξέρετε ότι είμαι στον Πατέρα, και ότι η ζωή σας είναι κρυμμένη με τον Πατέρα μέσα σε μένα, θα είμαι και εγώ μέσα σε σας. Αγαπώ τον Πατέρα και τήρησα τον λόγο του¨ εσείς αγαπάτε εμένα και, και θα τηρήσετε τον λόγο μου. Όπως ο Πατέρας μου, μου έχει δώσει μέρος από το πνεύμα του, έτσι και εγώ θα σας δώσω μέρος από το πνεύμα μου. Και αυτό το Πνεύμα της Αληθείας που θα σας εμφυσήσω θα σας καθοδηγεί και θα σας δίνει θάρρος και τελικά θα σας οδηγήσει στην αλήθεια.
(1948.4) 180:4.3 «Σαν λέγω αυτά τα πράγματα όσο είμαι ακόμα μαζί σας για να προετοιμαστείτε καλύτερα να αντέξετε τις δοκιμασίες που μας περιμένουν. Και όταν έρθει αυτή η νέα μέρα, θα κατοικείστε εσωτερικά και από τον Υιό και από τον Πατέρα. Και αυτά τα δώρα εξ ουρανού θα συνεργάζονται αιώνια όπως ο Πατέρας και εγώ εργαστήκαμε στην γη μπροστά στα μάτια σας σαν ένα άτομο, τον Υιό του Ανθρώπου. Και αυτός ο πνευματικός σας φίλος θα σας φέρνει στην μνήμη όλα όσα σας έχω διδάξει.»
(1948.5) 180:4.4 Μόλις ο Κύριος σταμάτησε για μια στιγμή, ο Ιούδας Αλφαίος τόλμησε να κάνει μια από τις λίγες ερωτήσεις που αυτός και ο αδερφός του έκαναν ποτέ στον Ιησού δημόσια. Είπε ο Ιούδας: «Κύριε, πάντα ζούσες ανάμεσά μας σαν φίλος¨ πως θα σε καταλαβαίνουμε όταν πια δεν θα εκδηλώνεσαι παρά μόνο πνευματικά; Αν ο κόσμος δεν σε βλέπει, πως θα είμαστε βέβαιοι για σένα; Πως θα μας αποκαλυφθείς;»
(1949.1) 180:4.5 Ο Ιησούς τους κοίταξε όλους, χαμογέλασε, και είπε: «Μικρά μου παιδιά, φεύγω, γυρίζω στον Πατέρα μου. Σε λίγο δεν θα με βλέπετε όπως με βλέπετε τώρα, με σάρκα και οστά. Πολύ σύντομα θα σας στείλω το πνεύμα μου, ακριβώς όπως είμαι εγώ χωρίς αυτό το υλικό σώμα. Αυτός ο νέος δάσκαλος είναι το Πνεύμα της Αληθείας που θα ζει μαζί με τον καθένα σας, μέσα στις καρδιές σας, και έτσι όλα τα παιδιά του φωτός θα γίνουν ένα και θα πλησιάσουν το ένα το άλλο. Και με αυτόν ακριβώς τον τρόπο ο Πατέρας μου και εγώ θα μπορούμε να ζούμε στις ψυχές του καθενός σας και στις καρδιές όλων των άλλων ανθρώπων που μας αγαπούν και πραγματοποιούν αυτή την αγάπη αγαπώντας ο ένας τον άλλο, όπως εγώ τώρα αγαπώ εσάς.»
(1949.2) 180:4.6 Ο Ιούδας Αλφαίος δεν κατάλαβε απόλυτα τι είπε ο Κύριος, αλλά κατάλαβε την υπόσχεση για αυτόν τον νέο διδάσκαλο, και από την έκφραση του προσώπου του Ανδρέα, κατάλαβε ότι η ερώτησή του είχε απαντηθεί ικανοποιητικά.
(1949.3) 180:5.1 Ο νέος βοηθός που υποσχέθηκε ο Ιησούς να στείλει στις καρδιές των πιστών, να εμφυσήσει σε όλη την σάρκα, είναι το Πνεύμα της Αληθείας. Αυτό το θείο δώρο δεν είναι το γράμμα ή ο νόμος της αλήθειας, ούτε προορίζεται να λειτουργήσει σαν μια μορφή ή έκφραση της αλήθειας. Ο νέος δάσκαλος είναι η βεβαιότητα της αλήθειας, η συναίσθηση και η βεβαιότητα των αληθινών εννοιών σε πραγματικά πνευματικά επίπεδα. Και αυτός ο νέος διδάσκαλος είναι το πνεύμα της ζώσης και αναπτυσσόμενης αλήθειας, της επεκτεινόμενης, εξελισσόμενης, και προσαρμόσιμης αλήθειας.
(1949.4) 180:5.2 Η θεϊκή αλήθεια είναι μια ζωντανή πραγματικότητα που διακρίνεται από το πνεύμα. Η αλήθεια υπάρχει μόνο σε υψηλά πνευματικά επίπεδα της συναίσθησης της θεϊκότητας και της συνείδησης της επικοινωνίας με τον Θεό. Μπορείς να γνωρίζεις την αλήθεια, και μπορείς να ζεις την αλήθεια¨ μπορείς να βιώσεις την ανάπτυξη της αλήθειας στην ψυχή και να απολαύσεις την ελευθερία της διαφώτισής της στον νου, αλλά δεν μπορείς να φυλακίσεις την αλήθεια σε φόρμουλες, κώδικες, δόγματα, ή νοητικά πλαίσια ανθρώπινης συμπεριφοράς. Όταν επιχειρήσεις ανθρώπινη τυποποίηση της θεϊκής αλήθειας, τότε αυτή πεθαίνει γρήγορα. Η μεταθανάτια διάσωση της φυλακισμένης αλήθειας, ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να καταλήξει μόνο στην συναίσθηση κάποιας ιδιόμορφης μορφής διανοητικοποιημένα καταξιωμένης σοφίας. Η στατική αλήθεια είναι νεκρή αλήθεια, και μόνο η νεκρή αλήθεια μπορεί να γίνει θεωρία. Η ζώσα αλήθεια είναι δυναμική και μπορεί να απολαύσει μόνο εμπειρική ύπαρξη μέσα στον ανθρώπινο νου.
(1949.5) 180:5.3 Η νοημοσύνη αναπτύσσεται μόνο από υλική ύπαρξη που φωτίζεται από την παρουσία του κοσμικού νου. Η σοφία περιλαμβάνει την συναίσθηση της γνώσης που εξυψώνεται σε νέα επίπεδα εννοιών και ενεργοποιείται από την παρουσία της συμπαντικού χαρίσματος του υπασπιστή της σοφίας. Η αλήθεια είναι αξία πνευματικής πραγματικότητας που την βιώνουν μόνο οι πνευματικά χαρισματικές υπάρξεις που λειτουργούν σε υπέρ-υλικά επίπεδα συμπαντικής συνείδησης, και οι οποίες, μετά την συνειδητοποίηση της αλήθειας, επιτρέπουν στο πνεύμα της το ενεργοποιημένο να ζει και να βασιλεύει μέσα στις ψυχές τους.
(1949.6) 180:5.4 Το αληθινό παιδί συμπαντικής ενόρασης αναζητεί για το ζωντανό Πνεύμα της Αληθείας σε κάθε σοφή ρήση. Το άτομο που γνωρίζει τον Θεό συνεχώς ανυψώνει την σοφία σε επίπεδα ζώσης αλήθειας θεϊκής επίτευξης¨ η πνευματικά με προοδευτική ψυχή συνεχώς σύρει την ζώσα αλήθεια χαμηλά σε νεκρά επίπεδα σοφίας και στον τομέα της απλά προηγμένης γνώσης.
(1949.7) 180:5.5 Ο χρυσός κανόνας, όταν απογυμνωθεί από την υπεράνθρωπη ενόραση του Πνεύματος της Αληθείας, δεν γίνεται τίποτα παραπάνω από ένα κανόνα υψηλής ηθικής συμπεριφοράς. Ο χρυσός κανόνας, όταν ερμηνευτεί κατά λέξη, μπορεί να γίνει το όργανο μεγάλης προσβολής προς τους συνανθρώπους κάποιου. Χωρίς πνευματική αντίληψη του χρυσού κανόνα της σοφίας μπορεί σκεφτείτε λογικά ότι, εφόσον επιθυμείτε όλοι οι άνθρωποι να λεν την πλήρη και ειλικρινή αλήθεια του μυαλού τους σε σας, έτσι και εσείς θα πρέπει να λετε απόλυτα και με ειλικρίνεια όλες τις σκέψεις του νου σας στους συνανθρώπους σας. Μια τέτοια με πνευματική ερμηνεία του χρυσού κανόνα μπορεί να έχει για αποτέλεσμα ανείπωτη δυστυχία και ατελείωτη θλίψη.
(1950.1) 180:5.6 Μερικοί άνθρωποι διακρίνουν και ερμηνεύουν τον χρυσό κανόνα σαν μια απλή διανοητική επιβεβαίωση της ανθρώπινης αδελφότητας. Άλλοι βιώνουν αυτή την έκφραση της ανθρώπινης σχέσης σαν μια συναισθηματική ικανοποίηση των τρυφερών συναισθημάτων της ανθρώπινης προσωπικότητας. Κάποιος άλλος θνητός αναγνωρίζει αυτόν τον ίδιο κανόνα σαν βαθμολογημένη ράβδος μέτρησης όλων των κοινωνικών σχέσεων, το κριτήριο της κοινωνικής συμπεριφοράς. Και άλλοι, ακόμα, το θεωρούν σα να είναι η θετική νουθεσία ενός σπουδαίου ηθικού διδασκάλου που περιέλαβε σε αυτή την δήλωση την υψηλότερη αντίληψη ηθικής υποχρέωσης όσον αφορά όλες τις αδερφικές σχέσεις. Στις ζωές αυτών των ηθικών υπάρξεων ο χρυσός κανόνας γίνεται το σοφό κέντρο και περιφέρεια όλης της φιλοσοφίας τους.
(1950.2) 180:5.7 Στην βασιλεία της πιστής αδελφότητας των εραστών της αλήθειας της γνώσης του Θεού, αυτός ο χρυσός; κανόνας αναλαμβάνει ζωντανές ιδιότητες πνευματικής συνειδητοποίησης πάνω σε ανώτερα επίπεδα ερμηνείας που κάνουν τους θνητούς υιούς του Θεού να βλέπουν αυτή την νουθεσία του Κυρίου σαν να τους ζητά να σχετίζονται .έτσι με τους συνανθρώπους τους ώστε να λάβουν το υψηλότερο δυνατό καλό σαν αποτέλεσμα της επαφής του πιστού μαζί τους. Αυτή είναι η ουσία της αληθινής θρησκείας: να αγαπάς τον πλησίον σου ως εαυτόν.
(1950.3) 180:5.8 Αλλά η ανώτατη συνειδητοποίηση και πιο αληθινή ερμηνεία του χρυσού κανόνα βρίσκεται στην συνειδητοποίηση του πνεύματος της αλήθειας της διαρκούς και ζωντανής πραγματικότητας μιας τέτοιας θεϊκής διακήρυξης. Η αληθινή κοσμική έννοια αυτού του κανόνα συμπαντικής σχέσης αποκαλύπτεται μόνο με την πνευματική της συνειδητοποίηση, στην ερμηνεία του νόμου της συμπεριφοράς από το πνεύμα του Υιού στο πνεύμα του Πατρός που διαμένει στην ψυχή κάθε θνητού ανθρώπου. Και όταν τέτοιοι θνητοί που καθοδηγούνται από το πνεύμα συνειδητοποιήσουν την σημασία αυτού του χρυσού κανόνα, τότε θα ξεχειλίσουν από την βεβαιότητα της ιδιότητας του πολίτη σε ένα φιλικό σύμπαν, και τα ιδανικά πνευματικής τους πραγματικότητας ικανοποιούνται μόνο όταν αγαπούν τους συνανθρώπους τους όπως τους αγαπούσε όλους ο Ιησούς, και αυτή είναι η πραγματικότητα της συνειδητοποίησης της αγάπης του Θεού.
(1950.4) 180:5.9 Αυτή η ίδια φιλοσοφία της ζωντανής ευκαμψίας και κοσμικής προσαρμοστικότητας της θεϊκής αλήθειας στις ατομικές ανάγκες και την ικανότητα του κάθε υιού του Θεού, πρέπει να γίνει κατανοητή πριν ελπίσετε να καταλάβετε επαρκώς την διδασκαλία του Κυρίου και την συνήθειά του να μην αντιστέκεται στο κακό. Η διδασκαλία του Κυρίου είναι βασικά μια πνευματική επίσημη αναγγελία. Ακόμα και οι υλικές έννοιες της φιλοσοφίας του δεν μπορούν βοηθητικά να εξεταστούν χωριστά από τις πνευματικούς τους συσχετισμούς. Το πνεύμα της νουθεσίας του Κυρίου βρίσκεται στην μη αντίσταση όλης της εγωιστικής αντίστασης προς το σύμπαν, μαζί με την δυναμική και προοδευτική επίτευξη έντιμων επιπέδων αληθινών πνευματικών αξιών: θεϊκή ομορφιά, άπειρη καλοσύνη, και αιώνια αλήθεια—να γνωρίζεις τον Θεό και να γίνεσαι σταδιακά σαν αυτόν.
(1950.5) 180:5.10 Η αγάπη, η ανιδιοτέλεια, πρέπει να υφίσταται μια συνεχή και ζωντανή αναπροσαρμόσιμη ερμηνεία των σχέσεων ανάλογα με την καθοδήγηση του Πνεύματος της Αληθείας. Η αγάπη, λοιπόν, να αγκαλιάζει τις παντοτινά μεταβαλλόμενες και μεγεθυνόμενες έννοιες του ανώτατου κοσμικού καλού του ατόμου που αγαπιέται. Και μετά η αγάπη συνεχίζει για να έχει αυτή την ίδια στάση και για τα άλλα άτομα που μπορεί πιθανά να επηρεάζονται από την αναπτυσσόμενη και ζωντανή σχέση της αγάπης όλων των πνευματικά καθοδηγούμενων ατόμων για τους άλλους πολίτες του σύμπαντος. Και ολόκληρη η ζωντανή προσαρμογή της αγάπης πρέπει να πραγματοποιείται στο φως και του περιβάλλοντος του παρόντος κακού και στον αιώνιο στόχο της τελειότητας του θείου προορισμού.
(1950.6) 180:5.11 Έτσι πρέπει να αναγνωρίσουμε καθαρά ότι ούτε ο χρυσός κανόνας ούτε η διδασκαλία της μη αντίστασης μπορούν ποτέ να γίνουν κατανοητά σαν δόγματα ή αρχές γενικής ισχύος. Μπορούν να γίνουν κατανοητές μόνο όταν τα ζεις, συνειδητοποιώντας τις έννοιές τους μέσα στην ζωντανή ερμηνεία του Πνεύματος της Αληθείας, που κατευθύνει την επαφή αγάπης ενός ανθρώπου με τον άλλο.
(1951.1) 180:5.12 Και όλα αυτά δείχνουν καθαρά την διαφορά ανάμεσα στην παλαιά θρησκεία και την νέα. Η παλαιά θρησκεία δίδασκε την αυτοθυσία¨ η νέα θρησκεία διδάσκει μόνο την λησμονιά του εαυτού, διευρυμένη αυτό-συνειδητοποίηση σε συνδεδεμένη κοινωνική υπηρεσία και συμπαντική κατανόηση. Η παλαιά θρησκεία υποκινείτο από την συνείδηση του φόβου¨ το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας κυριαρχείται από την βεβαιότητα της αλήθειας, το πνεύμα της αιώνιας και συμπαντικής αλήθειας. Και καμία θρησκοληψία ή δογματική πίστη μπορεί να αναπληρώσει την απουσία στην ζωή των πιστών της βασιλείας, της εμπειρίας της αυθόρμητης, γενναιόδωρης, και ειλικρινούς φιλικότητας που χαρακτηρίζει τους πνευματικά γεννημένους υιούς του ζώντος Θεού. Ούτε η παράδοση ούτε ένα τελετουργικό σύστημα τυπικής λατρείας μπορεί να εξιλεωθεί για την έλλειψη γνήσιας συμπόνιας προς τους συνανθρώπους κάποιου.
(1951.2) 180:6.1 Αφού ο Πέτρος, ο Ιωάννης, ο Ιάκωβος, και ο Ματθαίος έκαναν στον Κύριο πολλές ερωτήσεις, αυτός συνέχισε την αποχαιρετιστήρια ομιλία του λέγοντας: «Και σας τα λεω όλα αυτά πριν σας αφήσω για να είστε προετοιμασμένοι για αυτά που πρόκειται να σας συμβούν ώστε να μην κάνετε σοβαρά σφάλματα. Οι αρχές δεν θα αρκεστούν να σας αποβάλλουν απλά από τις συναγωγές¨ σας προειδοποιώ πλησιάζει η ώρα που αυτοί που σας σκοτώνουν θα νομίζουν ότι επιτελούν θείο έργο. Και θα κάνουν όλα αυτά τα πράγματα σε σας και σε εκείνους που οδηγείτε στην βασιλεία των ουρανών επειδή δεν γνωρίζουν τον Πατέρα. Αρνήθηκαν να γνωρίσουν τον Πατέρα όταν αρνήθηκαν να δεχτούν εμένα¨ και αρνούνται να με δεχτούν όταν σας απορρίπτουν, εφόσον έχετε τηρήσει την νέα μου εντολή να αγαπάτε ο ένας τον άλλο όπως σας αγαπώ εγώ. Σας λέγω αυτά τα πράγματα προκαταβολικά έτσι ώστε, όταν έρθει η ώρα σας όπως έχει έρθει τώρα και η δική μου, μπορεί να πάρετε δύναμη από την γνώση ότι όλα αυτά μου ήταν γνωστά, και όταν το πνεύμα μου θα είναι μαζί σας σε όλα όσα υποφέρετε για χάρη μου ή για χάρη του ευαγγελίου. Για αυτό το σκοπό σας μίλησα τόσο καθαρά από την αρχή. Σας προειδοποίησα ακόμα ότι οι εχθροί του ανθρώπου μπορεί να προέρχονται από το άμεσο περιβάλλον του. Παρόλο που το ευαγγέλιο της βασιλείας πάντα φέρνει γαλήνη στην ψυχή του κάθε πιστού, δεν θα φέρει γαλήνη στην γη μέχρι οι άνθρωποι να είναι πρόθυμοι να πιστέψουν στην διδασκαλία μου με όλη τους την καρδιά και να καθιερώσουν την συνήθεια να πράττουν το θέλημα του Πατέρα σαν κύριο σκοπό τους στην θνητή τους ζωή.
(1951.3) 180:6.2 «Τώρα που σας αφήνω, και βλέπω ότι ήρθε η ώρα να πάω στον Πατέρα, εκπλήσσομαι που κανένας σας δεν με ρώτησε, «Γιατί μας αφήνεις; Όμως, ξέρω ότι ρωτάτε τέτοιες ερωτήσεις μέσα στην καρδιά σας΄. Θα σας μιλήσω καθαρά, σαν φίλος. Είναι προς όφελός σας το ότι φεύγω. Αν δεν φύγω, ο νέος δάσκαλος δεν μπορεί να μπει στις καρδιές σας. Πρέπει να αποβάλλω αυτό το θνητό σώμα και να επανέλθω στην θέση μου ψηλά πριν στείλω αυτό τον πνευματικό διδάσκαλο να κατοικήσει στις ψυχές σας και να οδηγήσει το πνεύμα σας στην αλήθεια. Και όταν το πνεύμα μου έρθει να διαμείνει σε σας, θα διαφωτίσει την διαφορά ανάμεσα στην αμαρτία και την δικαιοσύνη, και θα σας δώσει την ικανότητα να κρίνετε γι αυτά σοφά μέσα στις καρδιές σας.
(1951.4) 180:6.3 «Έχω πολλά να σας πω ακόμα, αλλά δεν έχετε άλλη αντοχή τώρα. Όμως, όταν αυτό, το Πνεύμα της Αληθείας, έρθει, τελικά θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια καθώς θα περνάτε από όλους τους σταθμούς διαμονής στο σύμπαν του Πατέρα μου.
(1951.5) 180:6.4 «Αυτό το πνεύμα δεν θα μιλά για λογαριασμό του, αλλά θα σας δηλώνει αυτό που ο Πατέρας έχει αποκαλύψει στον Υιό, και θα σας δείχνει ακόμα, και τα πράγματα που πρόκειται να συμβούν¨ θα με δοξάζει όπως δόξασα και εγώ τον Πατέρα μου. Αυτό το πνεύμα προέρχεται από εμένα, και θα σας αποκαλύπτει την αλήθεια μου. Όλα όσα έχει ο Πατέρας μου στον τομέα του είναι τώρα δικά μου¨ γι αυτό και σας είπα ότι αυτός ο νέος διδάσκαλος θα παίρνει από αυτό που είναι δικό μου και θα σας το αποκαλύπτει.
(1952.1) 180:6.5 «Σε λίγο θα σας αφήσω για λίγο. Μετά, όταν με ξαναδείτε, θα βρίσκομαι ήδη καθ’ οδόν για τον Πατέρα για αυτό, ακόμα και τότε, δεν θα με δείτε για πολύ.»
(1952.2) 180:6.6 Όταν σταμάτησε για μια στιγμή, οι απόστολοι άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους: «Τι είναι αυτά που μας λέγει; «Σε λίγο θα σας αφήσω,» και «Όταν με ξαναδείτε δεν θα είναι για πολύ, γιατί θα βρίσκομαι καθ’ οδόν για τον Πατέρα.» Τι μπορεί να εννοεί με αυτό το «σε λίγο» και «όχι για πολύ»; Δεν καταλαβαίνουμε τι μας λεει.»
(1952.3) 180:6.7 Και αφού ο Ιησούς ήξερε ότι έκαναν αυτές τις ερωτήσεις, είπε: «Ρωτάτε ο ένας τον άλλο για το τι εννοούσα όταν είπα ότι σε λίγο δεν θα είμαι κοντά σας, και όταν με ξαναδείτε, θα βρίσκομαι καθ’ οδόν για τον Πατέρα; Σας έχω πει καθαρά ότι ο Υιός του Ανθρώπου πρέπει να πεθάνει, αλλά θα σηκωθεί ξανά. Δεν μπορείτε να καταλάβετε την σημασία των λόγων μου; Στην αρχή θα λυπηθείτε, αλλά αργότερα θα χαρείτε μαζί με πολλούς που θα καταλάβουν αυτά τα πράγματα που θα συμβούν. Η γυναίκα είναι πραγματικά λυπημένη στην ώρα των ωδίνων της, αλλά όταν τελικά γεννήσει το παιδί της, αμέσως ξεχνά την αγωνία και τους πόνους της μπροστά στην χαρά που έφεραν ένα νέο άνθρωπο στον κόσμο. Έτσι και εσείς θα λυπηθείτε με την αναχώρησή μου, αλλά θα σας ξαναδώ, και τότε η θλίψη σας θα γίνει χαρά, και θα έρθει σε σας μια νέα αποκάλυψη της σωτηρίας του Θεού την οποία κανένας άνθρωπος δεν θα μπορέσει να σας την πάρει. Και όλοι οι κόσμου θα ευλογηθούν με αυτή την αποκάλυψη της ζωής που κατορθώνει να κατανικήσει τον θάνατο. Μέχρι τώρα κάνατε όλες τις παρακλήσεις σας στο όνομα του Πατρός μου. Όταν με ξαναδείτε, θα μπορείτε να ζητάτε και στο όνομά μου, και θα σας ακούσω.
(1952.4) 180:6.8 «Εδώ κάτω σας δίδασκα με παροιμίες και σας μιλούσα με παραβολές. Το έκανα αυτό γιατί ήσασταν παιδιά στο πνεύμα¨ αλλά η ώρα έρχεται που θα σας μιλώ καθαρά για τον Πατέρα μου και την βασιλεία του. Και θα το κάνω αυτό γιατί ο ίδιος ο Πατέρα σας αγαπά και επιθυμεί να σας αποκαλυφθεί πιο ολοκληρωτικά. Ο θνητός άνθρωπος δεν μπορεί να δει τον πνευματικό Πατέρα¨ γι αυτό ήρθα στον κόσμο για να δείξω τον Πατέρα στα δικά σας μάτια των δημιουργημάτων. Αλλά όταν η πνευματική σας ανάπτυξη έχει τελειοποιηθεί, τότε θα δείτε τον Πατέρα τον ίδιο.»
(1952.5) 180:6.9 Όταν οι έντεκα άκουσαν τα λόγια του, έλεγαν ο ένας στον άλλο: «Βλέπετε, μας μιλά ξεκάθαρα. Σίγουρα ο Κύριος έρχεται από τον Θεό. Αλλά γιατί λεει ότι πρέπει να γυρίσει στον Πατέρα;» Και ο Ιησούς είδε ότι ακόμα δεν τον είχαν καταλάβει. Αυτοί οι έντεκα άνθρωποι δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τις βαθιά ριζωμένες τους ιδέες της Εβραϊκής αντίληψης για τον Μεσσία. Όσο περισσότερο πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, τόσο πιο βασανιστικές γινόντουσαν και οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις τους για τον λαμπρό υλικό θρίαμβο του βασιλείου στην γη.
(1953.1) 181:0.1 Μετά το πέρας της αποχαιρετιστήριας ομιλίας προς τους ένδεκα, ο Ιησούς φλυάρησε ανεπίσημα μαζί τους και αφηγήθηκε πολλές εμπειρίες οι οποίες τους ενδιέφεραν σαν ομάδα αλλά και σαν άτομα. Τελικά αυτοί οι Γαλιλαίοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι ο φίλος και δάσκαλός τους επρόκειτο να τους αφήσει, και η ελπίδα τους αρπάχτηκε από την υπόσχεση ότι, μετά από λίγο, θα βρισκόταν και πάλι μαζί τους, αλλά είχαν την προδιάθεση και ξέχασαν ότι αυτή η εκ νέου επίσκεψη θα διαρκούσε πάλι λίγο χρόνο. Πολλοί από τους αποστόλους και τους ηγετικούς μαθητές σκέφθηκαν αληθινά ότι αυτή η υπόσχεση να επιστρέψει για λίγο διάστημα (το μικρό διάλειμμα μεταξύ της ανάστασης και της ανάληψης) υποδήλωνε ότι ο Ιησούς θα αναχωρούσε για μια σύντομη επίσκεψη στον Πατέρα του, μετά από την οποία θα επέστρεφε για να εδραιώσει τη βασιλεία. Και μια τέτοια ερμηνεία της διδασκαλίας του συμμορφωνόταν με τα προδικασμένα πιστεύω τους και με τις διακαείς ελπίδες τους. Εφόσον λοιπόν τα πιστεύω όλης της ζωής τους και οι ελπίδες τους για την εκπλήρωση των επιθυμιών τους συμφωνήθηκαν με αυτό τον τρόπο, δεν ήταν δύσκολο γι αυτούς να βρουν μια ερμηνεία των λόγων τού Κυρίου που θα δικαιολογούσε τις σφοδρές λαχτάρες τους.
(1953.2) 181:0.2 Μετά την αποχαιρετιστήρια συζήτηση και αφού αυτή είχε αρχίσει να κατασταλάζει στο νου τους, ο Ιησούς φώναξε πάλι τους αποστόλους για να δώσει εντολές και άρχισε τη μετάδοση των τελευταίων παραινέσεων και προειδοποιήσεων.
(1953.3) 181:1.1 Όταν οι ένδεκα πήραν τις θέσεις τους, ο Ιησούς στάθηκε όρθιος και αγόρευσε προς αυτούς: «Όσο διάστημα βρίσκομαι μαζί σας στον κόσμο, δεν είμαι παρά μόνο ένα άτομο μεταξύ σας ή μέσα σε όλο τον κόσμο. Όταν όμως θα έχω απελευθερωθεί από το ένδυμα αυτό της θνητής φύσης, θα μπορώ να επιστρέψω σαν πνεύμα που θα κατοικεί μέσα στον καθένα σας και μέσα σε όλους τους άλλους πιστούς του ευαγγελίου της βασιλείας. Με τον τρόπο αυτό ο Γιος του Ανθρώπου θα ενσωματωθεί πνευματικά στις ψυχές όλων των αληθινών πιστών.
(1953.4) 181:1.2 Όταν επιστρέψω για να ζήσω μέσα σας και να εργαστώ μέσα από εσάς, θα μπορώ να σας οδηγώ με τον καλύτερο τρόπο μέσα σ’ αυτή τη ζωή και να σας οδηγήσω μέσα από τις πολλές κατοικίες στη μέλλουσα ζωή στον απέραντο ουρανό. Η ζωή στην ατελεύτητη δημιουργία του Πατέρα δεν είναι μια αιώνια τεμπελιά και εγωιστική ξεκούραση αλλά αντίθετα μια ασταμάτητη πρόοδος στη χάρη, την αλήθεια και τη δόξα. Καθένας από τους πάμπολλους σταθμούς του οίκου του Πατέρα μου αποτελεί μια στάση, μια ζωή που έχει σχεδιαστεί για να σας προετοιμάσει για την επόμενη που βρίσκεται μπροστά. Και έτσι τα παιδιά του φωτός θα προχωρούν από δόξα σε δόξα μέχρι να κερδίσουν τη θεϊκή θέση στην οποία θα τελειοποιηθούν πνευματικά, όπως είναι ο Πατέρας τέλειος σε όλα τα πράγματα.
(1953.5) 181:1.3 Αν ακολουθήσετε μετά από μένα, όταν σας αφήσω, να καταβάλετε τις σοβαρότερες προσπάθειές σας ώστε να ζήσετε σύμφωνα με το πνεύμα των διδασκαλιών μου και με το ιδανικό της ζωής μου – την εκτέλεση του θελήματος του Πατέρα μου. Αυτό να κάνετε αντί να προσπαθήσετε να μιμηθείτε τη ζωή μου, που κατ’ ανάγκην χρειάστηκε να κάνω σαν θνητός, στον κόσμο αυτό.
(1954.1) 181:1.4 Ο Πατέρας με έστειλε στον κόσμο, αλλά μόνο λίγοι από εσάς επιλέξατε να με δεχτείτε. Θα εκχύσω το πνεύμα μου πάνω σε κάθε δημιούργημα, αλλά δεν θα διαλέξουν όλοι οι άνθρωποι να υποδεχτούν τον καινούργιο διδάσκαλο σαν οδηγό και σύμβουλο της ψυχής. Αλλά όσοι τον υποδεχτούν αληθινά, θα φωτιστούν, θα καθαρισθούν και θα παρηγορηθούν. Και το Πνεύμα της Αληθείας θα γίνει μέσα τους ένα πηγάδι ζωντανού νερού που θα αναβλύζει στην αιώνια ζωή.
(1954.2) 181:1.5 Και τώρα, καθώς πρόκειται να σας αφήσω, θα ήθελα να σας πω λίγα ενθαρρυντικά λόγια. Σας αφήνω ειρήνη, τη δική μου ειρήνη σας δίνω. Κάνω αυτά τα δώρα όχι όπως δίνει ο κόσμος – με υπολογισμό – δίνω στον καθένα σας όλα όσα θα λάβει. Ας μη ταράσσεται η καρδιά σας, ούτε να φοβάσθε. Έχω υπερνικήσει τον κόσμο και μέσα από μένα θα θριαμβεύσετε όλοι δια της πίστεως. Σας προειδοποίησα ότι ο Γιος του Ανθρώπου θα θανατωθεί, αλλά σας επιβεβαιώνω ότι θα επιστρέψω πριν φύγω για τον Πατέρα, αν και θα είναι μόνο για λίγο. Και αφού ανεβώ στον Πατέρα, θα σας στείλω βεβαίως τον καινούργιο διδάσκαλο να μείνει μαζί σας και να κατοικήσει στις καρδιές σας. Και όταν δείτε να συμβαίνουν όλα αυτά, μη δειλιάσετε, αλλά να πιστεύετε, αφού τα γνωρίζετε μάλιστα εκ των προτέρων. Σας αγάπησα με μεγάλη αγάπη και δεν θα σας άφηνα, αλλά είναι το θέλημα του Πατέρα αυτό. Η ώρα μου ήρθε.
(1954.3) 181:1.6 Μην αμφιβάλετε για καμία από τις αλήθειες αυτές ακόμα και μετά, όταν θα είστε διασκορπισμένοι σε άλλα μέρη εξ αιτίας των διώξεων και αποθαρρυμένοι από τις θλίψεις. Όταν θα αισθάνεστε ότι είστε μόνοι στον κόσμο, θα γνωρίζω για την απομόνωσή σας όπως, όταν ο καθένας θα έχει σκορπίσει στο σπίτι του, αφήνοντας το Γιο του Ανθρώπου στα χέρια των εχθρών του, θα μαθαίνετε για τη δική μου. Αλλά ποτέ δεν είμαι μόνος. Πάντοτε είναι ο Πατέρας μαζί μου. Ακόμη και αυτές τις ώρες θα προσεύχομαι για σας. Και όλα αυτά σας τα είπα για να έχετε ειρήνη και να την έχετε άφθονη. Στον κόσμο αυτό θα αντιμετωπίσετε δοκιμασίες, αλλά να χαίρεστε. Έχω θριαμβεύσει στον κόσμο και σας έδειξα το δρόμο προς την αιώνια χαρά και παντοτινή υπηρεσία».
(1954.4) 181:1.7 Ο Ιησούς δίνει ειρήνη στους συνανθρώπους του που κάνουν το θέλημα του Θεού αλλά όχι με τη μορφή της χαράς και της ικανοποίησης του υλικού κόσμου. Οι άπιστοι υλιστές και οι μοιρολάτρες μπορούν να ελπίζουν ότι θα απολαύσουν δυο μόνο είδη ειρήνης και ψυχικής υποστήριξης. Είτε πρέπει να είναι στωικοί, με ακλόνητο κουράγιο αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουν το αναπόφευκτο και να υπομείνουν το χειρότερο, ή πρέπει να είναι αισιόδοξοι, πιστεύοντας πάντοτε ότι η ελπίδα αναβλύζει αιώνια στα ανθρώπινα στήθη, μάταια λαχταρώντας για μια ειρήνη που ποτέ δεν έρχεται πραγματικά.
(1954.5) 181:1.8 Ένα ποσό στωικότητας μαζί και αισιοδοξίας είναι χρήσιμα για να ζήσει κανείς μια ζωή στη γη, αλλά καμία από αυτές δεν έχει τίποτε να κάνει με εκείνη την ανυπέρβλητη ειρήνη την οποία ο Γιος του Θεού παρέχει στους θνητούς αδελφούς του. Η ειρήνη που δίνει ο Μιχαήλ στα παιδιά της γης είναι εκείνη η ίδια ειρήνη που γέμιζε την ψυχή του όταν ο ίδιος ζούσε τη θνητή ζωή του στο ίδιο αυτό κόσμο. Η ειρήνη του Ιησού είναι η χαρά και η ικανοποίηση του ατόμου που γνωρίζει το Θεό και που έχει πετύχει το θρίαμβο να γνωρίζει πλήρως πώς να κάνει το θέλημα του Θεού ενόσω ζει στο θνητό κόσμο. Η ειρήνη του νου του Ιησού είχε θεμελιωθεί σε μια απόλυτη ανθρώπινη πίστη για την πραγματικότητα της θεϊκής σοφίας του Πατέρα και για το συμπονετικό υπέρ το δέον ενδιαφέρον του. Ο Ιησούς είχε προβλήματα στη γη, τον καλούσαν λανθασμένα ακόμα και «άνθρωπο των θλίψεων», αλλά μέσα από όλες αυτές τις εμπειρίες απόλαυσε τη βοήθεια εκείνης της εμπιστοσύνης που πάντοτε τον ισχυροποιούσε για να προχωρήσει το σκοπό της ζωής του με την πλήρη διαβεβαίωση ότι επιτελούσε το θέλημα του Πατέρα.
(1954.6) 181:1.9 Ο Ιησούς ήταν αποφασισμένος, επίμονος και ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στην εκπλήρωση της αποστολής του, αλλά δεν ήταν ένας άκαρδος και αναίσθητος στωικός. Πάντοτε έψαχνε για τις χαρούμενες όψεις των εμπειριών της ζωής του, αλλά δεν ήταν ένας τυφλός και παρασυρμένος από αυταπάτες αισιόδοξος. Ο Κύριος γνώριζε όλα όσα ήταν πεπρωμένο να του συμβούν και ήταν άφοβος. Αφού παρέσχε την ειρήνη σε καθένα από τους οπαδούς του, τους είπε: «Ας μην ταράσσεται η καρδιά σας ούτε να φοβάται».
(1955.1) 181:1.10 Η ειρήνη του Ιησού είναι, λοιπόν, η ειρήνη και η βεβαιότητα ενός γιου που πιστεύει ολοκληρωτικά ότι η σταδιοδρομία του μέσα στο χρόνο και την αιωνιότητα, βρίσκεται με ασφάλεια ολότελα στη φροντίδα και φύλαξη ενός πάνσοφου, πανίσχυρου και γεμάτου αγάπη πνεύματος-Πατέρα. Και αυτή, όντως, είναι μια ειρήνη που ξεπερνά την κατανόηση του θνητού μυαλού, αλλά που μπορεί να την απολαύσει ολότελα η πιστή ανθρώπινη καρδιά.
(1955.2) 181:2.1 Ο Κύριος είχε τελειώσει με τις αποχαιρετιστήριες οδηγίες του και είχε δώσει τις τελευταίες παραινέσεις του προς τους αποστόλους σα σύνολο. Μετά αφοσιώθηκε στο να αποχαιρετίσει προσωπικά τον καθένα και να του δώσει μια προσωπική συμβουλή, μαζί με την ευλογία τού αποχωρισμού. Οι απόστολοι βρισκόντουσαν ακόμα καθισμένοι γύρω από το τραπέζι, όπως τότε που κάθισαν για να συμμετάσχουν στο Μυστικό Δείπνο, και καθώς ο Κύριος πήγαινε γύρω από το τραπέζι μιλώντας τους, κάθε άνδρας σηκωνόταν όρθιος όταν ο Ιησούς απευθυνόταν σ’ εκείνον.
(1955.3) 181:2.2 Στον Ιωάννη, ο Ιησούς είπε: «Εσύ, Ιωάννη, είσαι ο νεώτερος από τους αδελφούς μου. Ήσουν πολύ κοντά μου, και ενώ σας αγαπώ όλους με την ίδια αγάπη που ένας πατέρας προσφέρει στα παιδιά του, έχεις οριστεί από τον Ανδρέα σαν ένας εκ των τριών που πάντοτε είναι κοντά μου. Εκτός αυτού, έπραξες για μένα και πρέπει να συνεχίσεις να πράττεις έτσι, σε θέματα που αφορούν τη γήινη οικογένειά μου. Και θα πάω στον Πατέρα, Ιωάννη, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη ότι εσύ θα συνεχίσεις να φροντίζεις για εκείνους που είναι δικοί μου (συγγενείς) στη γη. Φρόντισε ώστε η παρούσα σύγχυσή τους, που αφορά την αποστολή μου, να μην εμποδίσει κατ’ ουδένα τρόπο την προς αυτούς δική σου συμπάθεια, συμβουλή και βοήθεια, όπως ξέρεις ότι θα έκανα εγώ αν παρέμενα στη γη. Και όταν όλοι συμβεί να δουν το φως και εισέλθουν στη βασιλεία πλήρως, ενώ όλοι εσείς θα τους υποδεχτείτε με χαρά, βασίζομαι σε σένα, Ιωάννη, να τους υποδεχτείς για μένα.
(1955.4) 181:2.3 Και τώρα, καθώς εισέρχομαι στις τελευταίες ώρες της γήινης σταδιοδρομίας μου, μείνε κοντά μου ώστε να μπορώ να αφήνω σε σένα κάθε μήνυμα σχετικό με την οικογένειά μου. Όσον αφορά το έργο που ανέθεσε στα χέρια μου ο Πατέρας, τώρα έχει τελειώσει εκτός από το θάνατό μου, και είμαι έτοιμος να πιω το τελευταίο αυτό ποτήρι. Αλλά σχετικά με τις υποχρεώσεις που μου άφησε ο γήινος πατέρας μου, ο Ιωσήφ, αν και τις φρόντισα κατά τη διάρκεια της ζωής μου, τώρα πρέπει να βασιστώ σε σένα ότι θα αναλάβεις στη θέση μου όλα τα θέματα. Και διάλεξα εσένα γι αυτά, Ιωάννη, επειδή είσαι ο νεώτερος και επομένως πολύ πιθανόν να ζήσεις περισσότερο από τους άλλους αποστόλους.
(1955.5) 181:2.4 Κάποτε σας αποκαλούσαμε, εσένα και τον αδελφό σου, γιους του κεραυνού. Ξεκίνησες μαζί μας με αποφασιστικότητα και αδιαλλαξία, αλλά έχεις πολύ αλλάξει καθόσον θέλησες να ζητήσω να πέσει φωτιά πάνω στα κεφάλια των αδαών και αστόχαστων απίστων. Και πρέπει να αλλάξεις ακόμα κι άλλο. Πρέπει να γίνεις ο απόστολος της νέας εντολής που σου έδωσα απόψε. Αφιέρωσε τη ζωή σου στο να διδάξεις τους αδελφούς σου πώς να αγαπά ο ένας τον άλλο, όπως εγώ σας αγάπησα».
(1955.6) 181:2.5 Καθώς ο Ιωάννης Ζεβεδαίος στεκόταν εκεί, στο υπερώο, με τα δάκρια να κυλούν στα μάγουλά του, κοίταξε τον Κύριο στο πρόσωπο και είπε: «Έτσι θα κάνω, Κύριέ μου, πώς γίνεται όμως να μάθω να αγαπάω τ’ αδέλφια μου περισσότερο;». Και τότε αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Θα μάθεις να αγαπάς τ’ αδέλφια σου περισσότερο όταν πρώτα μάθεις να αγαπάς τον ουράνιο Πατέρα τους περισσότερο, και αφού ενδιαφερθείς αληθινά περισσότερο για την ευημερία τους τώρα και παντοτινά. Και όλο αυτό το ανθρώπινο ενδιαφέρον καλλιεργείται από τη γεμάτη κατανόηση συμπάθεια, την ανιδιοτελή υπηρεσία και την πλουσιοπάροχη συγχώρεση. Κανένας δεν θα περιφρονήσει τη νεαρή ηλικία σου, αλλά σε παροτρύνω να λαμβάνεις πάντοτε υπ’ όψη σου το γεγονός ότι η ηλικία συχνά εκπροσωπεί την πείρα, και ότι τίποτε, στις ανθρώπινες υποθέσεις δεν μπορεί να πάρει τη θέση της πείρας. Πάλεψε να ζήσεις ειρηνικά με όλους τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους φίλους σου στην αδελφότητα της ουράνιας βασιλείας. Και, Ιωάννη, να θυμάσαι πάντα, μην αντιπαλεύεις με τις ψυχές που θα ήθελες να κερδίσεις για τη βασιλεία».
(1956.1) 181:2.6 Και μετά ο Κύριος, περνώντας από το δικό του κάθισμα, σταμάτησε για ένα λεπτό δίπλα στη θέση του Ιούδα του Ισκαριώτη. Οι απόστολοι είχαν μάλλον εκπλαγεί που ο Ιούδας δεν είχε επιστρέψει πριν τη συγκέντρωση αυτή, και ήταν πολύ περίεργοι να μάθουν τη σημασία της θλιμμένης έκφρασης του Ιησού, καθώς στεκόταν πλάι στο άδειο κάθισμα του προδότη. Αλλά κανείς τους, εκτός πιθανόν από τον Ανδρέα, δεν σκέφτηκε ούτε στο ελάχιστο ότι ο ταμίας τους είχε πάει να προδώσει τον Κύριό του, όπως ο Ιησούς τους είχε φανερώσει νωρίτερα το βράδυ κατά τη διάρκεια του δείπνου. Τόσο πολύ είχαν απορροφηθεί από αυτό που γινόταν, ώστε προς ώρας είχαν ξεχάσει σχεδόν την ανακοίνωση του Κυρίου ότι κάποιος από αυτούς θα τον πρόδιδε.
(1956.2) 181:2.7 Ο Ιησούς τώρα πήγε κοντά στο Σίμωνα το Ζηλωτή, που σηκώθηκε και άκουγε αυτή την παραίνεση: «Είσαι ένας αληθινός γιος του Αβραάμ, αλλά πόσο καιρό προσπάθησα για να σε κάνω γιο της ουράνιας βασιλείας. Σε αγαπώ και το ίδιο κάνουν όλοι οι αδελφοί σου. Γνωρίζω ότι με αγαπάς, Σίμωνα, και ότι αγαπάς και τη βασιλεία, αλλά ακόμα προσπαθείς να φέρεις τη βασιλεία να συμφωνεί με την αρεσκεία σου. Γνωρίζω πολύ καλά ότι τελικά θα αντιληφθείς την πνευματική φύση και τη σημασία του ευαγγελίου μου, και ότι θα κάνεις δυνατό έργο για τη διακήρυξή του, αλλά στενοχωριέμαι γι αυτό που μπορεί να σου συμβεί όταν θα φύγω. Θα χαιρόμουν να γνωρίζω ότι δεν θα διστάσεις. Θα ήμουν ευτυχής αν μπορούσα να γνωρίζω ότι, αφού πάω στον Πατέρα, εσύ δεν θα σταμάταγες να είσαι απόστολός μου, και ότι θα δεχόσουν να αποσταλείς σαν πρεσβευτής της ουράνιας βασιλείας».
(1956.3) 181:2.8 Ο Ιησούς είχε μόλις παύσει να μιλάει στο Σίμωνα το Ζηλωτή όταν ο ευερέθιστος πατριώτης, σκουπίζοντας τα μάτια του, απάντησε: «Κύριε, μην έχεις φόβους για την πίστη μου. Έχω απαρνηθεί τα πάντα για να αφιερώσω τη ζωή μου στην εδραίωση της βασιλείας σου στη γη και δεν θα κάνω πίσω. Μέχρι τώρα έχω αντέξει κάθε απογοήτευση και δεν θα σε εγκαταλείψω».
(1956.4) 181:2.9 Και τότε, θέτοντας το χέρι του στον ώμο του Σίμωνα, ο Ιησούς είπε: «Είναι παρήγορο όντως να σε ακούω να μιλάς κατ’ αυτό τον τρόπο, ειδικά σε μια τέτοια στιγμή σαν και αυτή, όμως, καλέ μου φίλε, ακόμα δεν γνωρίζεις για τι πράγμα μιλάς. Ούτε για μια στιγμή δεν αμφέβαλα για την πίστη σου, την αφοσίωσή σου. Γνωρίζω ότι δεν θα δίσταζες να μπεις στη μάχη για μένα και να πεθάνεις, όπως θα έκαναν και όλοι οι άλλοι» (και όλοι έγνεψαν ζωηρή επιδοκιμασία), «αλλά αυτό δεν θα απαιτηθεί από σένα. Επανειλημμένα σου είπα ότι η βασιλεία μου δεν είναι του κόσμου αυτού και οι μαθητές μου δεν θα πολεμήσουν για να επιτύχουν την εδραίωσή της. Σου το είπα αυτό πολλές φορές, Σίμωνα, αλλά αρνείσαι να δεις την αλήθεια. Δεν με απασχολεί η πίστη σου σε μένα και τη βασιλεία, αλλά τι θα κάνεις όταν αναχωρήσω κι εσύ τελικά ξυπνήσεις στην πραγματικότητα ότι δεν κατάφερες να αντιληφθείς το νόημα της διδασκαλίας μου, και ότι πρέπει να προσαρμόσεις τις παρανοήσεις σου στην πραγματικότητα μιας άλλης πνευματικής τάξης υποθέσεων στη βασιλεία;».
(1956.5) 181:2.10 Ο Σίμων θέλησε να πει κάτι αλλά ο Ιησούς σήκωσε το χέρι του και, σταματώντας τον, συνέχισε να μιλάει: «Κανένας από τους αποστόλους μου δεν είναι πιο τίμιος και ειλικρινής στην καρδιά από σένα, αλλά κανένας τους δεν θα αναστατωθεί και δεν θα αποκαρδιωθεί τόσο όσο εσύ, μετά την αναχώρησή μου. Το πνεύμα μου θα μείνει μαζί σου σε όλη την αποθάρρυνσή σου, και αυτοί, οι αδελφοί σου, δεν θα σε εγκαταλείψουν. Μην ξεχνάς ότι σε δίδαξα αναφορικά με τη σχέση των πολιτικών δικαιωμάτων στη γη και τη συγγένεια στην πνευματική βασιλεία του Πατέρα. Μελέτησε καλά όλα όσα σου έχω πει για να αποδίδεις στον Καίσαρα τα πράγματα που ανήκουν στον Καίσαρα και στο Θεό αυτά που ανήκουν στο Θεό. Αφιέρωσε τη ζωή σου, Σίμωνα, στο να δείξεις πόσο δεκτικά ο θνητός άνθρωπος μπορεί να εκπληρώσει την εντολή μου, που αφορά την αναγνώριση των εγκόσμιων καθηκόντων προς τις πολιτικές αρχές ταυτόχρονα με την πνευματική υπηρεσία στην αδελφότητα της βασιλείας. Αν διδαχθείς από το Πνεύμα της Αληθείας, ποτέ δεν θα υπάρξει διαμάχη μεταξύ των απαιτήσεων των πολιτικών δικαιωμάτων στη γη και της συγγένειας με τον ουρανό, εκτός και αν οι κυβερνήτες τολμήσουν να αξιώσουν από σένα το σεβασμό και τη λατρεία που ανήκουν μόνο στο Θεό.
(1957.1) 181:2.11 Και τώρα, Σίμων, όταν τελικά καταλάβεις όλα αυτά, και αφού θα έχεις τινάξει από πάνω σου την κατήφεια και θα έχεις προχωρήσει κηρύσσοντας το ευαγγέλιο με μεγάλη δύναμη, ποτέ να μην ξεχάσεις ότι εγώ ήμουν μαζί σου όλη την περίοδο της αποθάρρυνσής σου, και ότι θα συνεχίσω να είμαι μαζί σου μέχρι το τέλος. Θα είσαι πάντα ο απόστολός μου, και μετά, όταν πια θα είσαι πρόθυμος να κοιτάξεις με το μάτι του πνεύματος και θα υποχωρήσεις το θέλημά σου για το θέλημα του ουράνιου Πατέρα, τότε θα εργαστείς σαν πρεσβευτής μου, και κανένας δεν θα πάρει από σένα την εξουσία που σου απένειμα, επειδή άργησες να κατανοήσεις τις αλήθειες που σου δίδαξα. Και έτσι, Σίμων, σε προειδοποιώ για μια ακόμα φορά ότι αυτοί που πολεμούν με το σπαθί πεθαίνουν από σπαθί, ενώ αυτοί που εργάζονται με το πνεύμα θα κερδίσουν με χαρά την αιώνια ζωή στη βασιλεία που θα έρθει, και ειρήνη στη βασιλεία που υπάρχει σήμερα. Και όταν το έργο που δόθηκε στα χέρια σου στη γη τελειώσει, εσύ, Σίμων, θα καθίσεις μαζί μου στη βασιλεία εκεί ψηλά. Θα δεις πραγματικά τη βασιλεία που λαχτάρησες, αλλά όχι σ’ αυτή τη ζωή. Συνέχισε να πιστεύεις σε μένα και σε αυτό που σου αποκάλυψα, και θα λάβεις το δώρο της αιώνιας ζωής».
(1957.2) 181:2.12 Όταν ο Ιησούς τελείωσε την ομιλία του στο Σίμωνα το Ζηλωτή, προχώρησε στο Ματθαίο Λεβή και είπε: «Δεν θα σου ανατεθεί πια το καθήκον να εφοδιάζεις το ταμείο της αποστολικής ομάδας. Σύντομα, πολύ σύντομα, όλοι θα διασκορπιστείτε. Δεν θα σου επιτρέπεται να χαρείς την ενθαρρυντική και παρηγορητική συντροφιά ούτε ενός από τους αδελφούς σου. Καθώς θα προχωράς κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας, θα πρέπει να βρεις καινούργιους συντρόφους. Σας απέστειλα ανά δυο κατά την περίοδο της εκπαίδευσής σας, αλλά τώρα που σας αφήνω, όταν θα συνέλθετε από το χτύπημα, θα πάτε μόνοι σας, και μέχρι τα πέρατα της γης, κηρύττοντας τα καλά νέα: Ότι οι αναζωογονημένοι από την πίστη θνητοί είναι τα παιδιά του Θεού».
(1957.3) 181:2.13 Τότε μίλησε ο Ματθαίος: «Όμως, Κύριε, ποιος θα μας στείλει, και πώς θα ξέρουμε πού να πάμε; Θα μας δείξει ο Ανδρέας το δρόμο;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Όχι, Λεβή, ο Ανδρέας δεν θα σας κατευθύνει πια στη διακήρυξη του ευαγγελίου. Θα συνεχίσει, όντως, να είναι φίλος και σύμβουλός σας μέχρι την ημέρα εκείνη που θα έρθει ο καινούργιος διδάσκαλος, και τότε το Πνεύμα της Αληθείας θα οδηγήσει τον καθένα σας μακριά, για την επέκταση της βασιλείας. Πολλές αλλαγές έγιναν πάνω σου από την ημέρα εκείνη στο τελωνείο, όταν για πρώτη φορά ανέλαβες να με ακολουθήσεις. Αλλά πολλές ακόμη πρέπει να έρθουν πριν καταστείς ικανός να δεις το όραμα της αδελφότητας στην οποία οι εθνικοί θα κάθονται παρέα με τους Εβραίους σε αδελφική συνύπαρξη. Συνέχισε όμως με την ορμή που έχεις για να κερδίσεις τους Εβραίους αδελφούς σου μέχρις ότου ικανοποιηθείς εντελώς και μετά στρέψου με δύναμη προς τους εθνικούς. Για ένα πράγμα μπορείς να είσαι σίγουρος, Λεβή: Έχεις κερδίσει την εμπιστοσύνη και την αγάπη των αδελφών σου. Όλοι σε αγαπάνε». (Και οι δέκα δήλωσαν τη συγκατάθεσή τους στα λόγια του Κυρίου).
(1958.1) 181:2.14 Λεβή, γνωρίζω πολλά για τις αγωνίες σου, τις θυσίες σου, και τις προσπάθειές σου να κρατήσεις το ταμείο γεμάτο, τις οποίες δεν γνωρίζουν οι αδελφοί σου, και χαίρομαι που, αν και αυτός που κουβαλούσε το σάκο απουσιάζει, ο τελώνης αντιπρόσωπος είναι εδώ στην αποχαιρετιστήρια σύναξη με τους αγγελιαφόρους της βασιλείας. Προσεύχομαι να μπορέσεις να διακρίνεις το νόημα της διδασκαλίας μου με τα μάτια του πνεύματος. Και όταν ο καινούργιος διδάσκαλος έρθει στην καρδιά σου, ακολούθησε όπου θα σε οδηγήσει και άσε τους αδελφούς σου να δούνε – ακόμα και όλος ο κόσμος – τι μπορεί να κάνει ο Πατέρας για ένα μισητό φοροεισπράχτορα που τόλμησε να ακολουθήσει το Γιο του Ανθρώπου και να πιστέψει στο ευαγγέλιο της βασιλείας. Από την αρχή ακόμα, Λεβή, σε αγάπησα όπως και τους άλλους Γαλιλαίους. Γνωρίζοντας λοιπόν τόσο καλά ότι ούτε ο Πατέρας ούτε ο Γιος είναι προσωπολήπτες, φρόντισε να μην κάνεις τέτοιες διακρίσεις ανάμεσα σε εκείνους που θα γίνουν πιστοί του ευαγγελίου από την υπηρεσία σου. Και έτσι, Ματθαίε, αφιέρωσε όλη τη μέλλουσα υπηρεσία της ζωής σου για να δείξεις σε όλους τους ανθρώπους ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολάτρης. Ότι ενώπιον του Θεού και της συναδελφοσύνης της βασιλείας, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, όλοι οι πιστοί είναι παιδιά του Θεού».
(1958.2) 181:2.15 Ο Ιησούς μετά προχώρησε προς τον Ιάκωβο Ζεβεδαίο, που στεκόταν σιωπηλός καθώς ο Κύριος απευθυνόταν σ’ αυτόν, λέγοντας: «Ιάκωβε, όταν εσύ και ο μικρότερος αδελφός σου ήλθατε κάποτε σε μένα αναζητώντας πρωτεία στη βασιλεία, και σας είπα ότι τέτοια πρωτεία τα παρέχει ο Πατέρας, σας ρώτησα αν ήσασταν ικανοί να πιείτε το ποτήρι μου, και οι δυο μου απαντήσατε ότι ήσασταν. Ακόμα και αν τότε δεν ήσασταν ικανοί, και αν τώρα δεν είστε ικανοί, σύντομα θα προετοιμαστείτε για μια τέτοια υπηρεσία από τα βιώματα που πρόκειται να περάσετε. Με τέτοια συμπεριφορά εξοργίσατε τότε τους αδελφούς σας. Αν δεν σας έχουν ήδη συγχωρήσει τελείως, θα το κάνουν όταν θα σας δουν να πίνετε το ποτήρι μου. Είτε η υπηρεσία σου είναι μακριά ή σύντομη, να έχεις υπομονή στην ψυχή σου. Όταν έρθει ο καινούργιος διδάσκαλος, άφησέ τον να σε διδάξει τη νηφαλιότητα της ευσπλαχνίας και εκείνη τη συμπονετική ανοχή που γεννιέται από την απόλυτη εμπιστοσύνη σε μένα και από την τέλεια υποταγή στο θέλημα του Πατέρα. Αφιέρωσε τη ζωή σου στο να επιδεικνύεις το συνδυασμό της ανθρώπινης αγάπης και της θεϊκής αξιοπρέπειας του μαθητή που γνωρίζει το Θεό και πιστεύει στο Γιο. Και όσοι ζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο θα αποκαλύψουν το ευαγγέλιο ακόμα και με τον τρόπο του θανάτου τους. Εσύ και ο αδελφός σου ο Ιωάννης θα πάρετε διαφορετικούς δρόμους, και ο ένας εκ των δυο σας θα καθίσει μαζί μου στο αιώνιο βασίλειο αρκετά νωρίτερα από τον άλλο. Θα σε βοηθούσε πολύ να μάθαινες ότι η αληθινή σοφία περιλαμβάνει σύνεση και κουράγιο. Θα πρέπει να μάθεις να συνδυάζεις τη σύνεση με την επιθετικότητα. Θα έρθουν μεγάλες ώρες όπου οι μαθητές μου δεν θα διστάσουν να δώσουν τις ζωές τους για το ευαγγέλιο, αλλά σε όλες τις συνηθισμένες περιστάσεις θα ήταν πολύ προτιμότερο να καταπραΰνεις την οργή των απίστων ώστε να ζήσεις και να συνεχίσεις να κηρύττεις τα καλά νέα. Όσον εναπόκειται στη δύναμή σου, ζήσε πολλά χρόνια στη γη ώστε η πολύχρονη ζωή σου να είναι καρποφόρα σε κερδισμένες ψυχές για την ουράνια βασιλεία».
(1958.3) 181:2.16 Όταν ο Κύριος τελείωσε την ομιλία του στον Ιάκωβο Ζεβεδαίο, προχώρησε προς το τέλος του τραπεζιού όπου καθόταν ο Ανδρέας και κοιτάζοντας τον πιστό βοηθό του στα μάτια, είπε: «Ανδρέα, με εκπροσώπησες πιστά ενεργώντας σαν αρχηγός των πρεσβευτών της ουράνιας βασιλείας. Αν και μερικές φορές αμφέβαλες και άλλες φορές έδειξες επικίνδυνη δειλία, όμως πάντα ήσουν δίκαιος και εξαιρετικά έντιμος στις σχέσεις σου με τους συντρόφους σου. Από την εποχή της χειροτονίας σου και των αδελφών σου σαν αγγελιαφόροι της βασιλείας, διηύθυνες μόνος σου τις διοικητικές αποθέσεις της ομάδας, εκτός που σε διόρισα εγώ να ενεργείς σαν αρχηγός αυτών των εκλεγμένων. Σε καμία άλλη εγκόσμια υπόθεση δεν ενήργησα έτσι ώστε να κατευθύνω ή να επηρεάσω τις αποφάσεις σας. Και αυτό το έκανα για να προνοήσω για την αρχηγία στη διεύθυνση όλων των επακόλουθων συσκέψεων της ομάδας. Στο δικό μου σύμπαν και στα σύμπαντα του Πατέρα μου, οι γιοι-αδελφοί διεκπεραιώνουν σαν ξεχωριστά άτομα, όλες τις πνευματικές σχέσεις τους, αλλά σε όλες τις ομαδικές σχέσεις αδιαλείπτως συμφωνούμε ρητώς σε μια ορισμένη αρχηγία. Η βασιλεία μας είναι κράτος τάξης και εκεί που δυο ή περισσότερες υπάρξεις δρουν σε συνεργασία, πάντοτε θεωρείται απαραίτητο το κύρος ενός αρχηγού.
(1959.1) 181:2.17 Και τώρα, Ανδρέα, μια και είσαι ο αρχηγός των αδελφών σου επειδή εγώ καθόρισα έτσι, και μια και υπηρέτησες έτσι, σαν προσωπικός μου εκπρόσωπος, και εφόσον πρόκειται να αναχωρήσω και να πάω στον Πατέρα μου, σε απαλλάσσω από όλες τις ευθύνες σου, όσον αφορά τις εγκόσμιες διοικητικές υποθέσεις. Από δω και στο εξής μπορείς να μην ασκείς δικαιοδοσία πάνω στους αδελφούς σου εκτός από εκείνη που κέρδισες με την ικανότητά σου σαν πνευματικός αρχηγός, και την οποία αναγνωρίζουν ελεύθερα οι αδελφοί σου. Από αυτή την ώρα δεν θα ασκείς εξουσία πάνω στ’ αδέλφια σου εκτός και αν αυτοί επαναφέρουν αυτή τη δικαιοδοσία σε σένα με καθορισμένη νομοθετική πράξη, μετά που θα έχω πάει στον Πατέρα. Αυτή όμως η απαλλαγή από κάθε ευθύνη σαν διοικητική κεφαλή της ομάδας, δεν υποβαθμίζει κατ’ ουδένα τρόπο την ηθική σου ευθύνη να κάνεις το παν με τις δυνάμεις σου για να κρατήσεις ενωμένους τους αδελφούς σου, μ’ ένα γερό και τρυφερό χέρι, κατά τις δύσκολες ώρες που βρίσκονται ακριβώς μπροστά, εκείνες τις μέρες που θα μεσολαβήσουν από την αναχώρησή μου από το θνητό κόσμο μέχρι την αποστολή του καινούργιου δασκάλου που θα ζήσει στις καρδιές σας, και ο οποίος τελικά θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια. Καθώς ετοιμάζομαι να σε αφήσω, θα σε απαλλάξω από κάθε διοικητική ευθύνη που έχει την αρχή και την εξουσία της σε μένα, σαν ένας μεταξύ υμών. Από δω και πέρα θα ασκώ μόνο πνευματική εξουσία πάνω σας και μεταξύ σας.
(1959.2) 181:2.18 Αν τα αδέλφια σου επιθυμούν να σε κρατήσουν σα σύμβουλό τους, σου δίνω την εντολή ότι θα πρέπει, σε κάθε θέμα εγκόσμιο ή πνευματικό, να κάνεις το υπέρτατο ώστε να προάγεις την ειρήνη και την αρμονία μεταξύ των διαφόρων ομάδων των ειλικρινών πιστών του ευαγγελίου. Αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής σου για να προωθήσεις τις πρακτικές πλευρές της αδελφικής αγάπης μεταξύ των αδελφών σου. Να είσαι ευγενικός με τους γήινους αδελφούς μου όταν θα πιστέψουν ολοκληρωτικά στο ευαγγέλιο. Να εκφράσεις τρυφερή και αμέριστη αγάπη προς τους Έλληνες στη δύση και προς τον Άμπνερ στην ανατολή. Αν και αυτοί, οι απόστολοί μου, σύντομα θα διασκορπιστούν στις τέσσερις γωνιές της γης, για να διακηρύξουν τα καλά νέα της σωτηρίας και της συγγένειας με το Θεό, πρέπει να τους κρατήσεις ενωμένους κατά τον καιρό της δοκιμασίας που είναι μπροστά, την περίοδο των έντονων απαιτήσεων, κατά τη διάρκεια των οποίων πρέπει να μάθετε να πιστεύετε το ευαγγέλιο χωρίς τη δική μου παρουσία, ενώ θα περιμένετε υπομονετικά την άφιξη του νέου διδασκάλου, του Πνεύματος της Αληθείας. Και έτσι, Ανδρέα, αν και δεν θα είσαι εσύ που θα κάνεις τα πιο δύσκολα έργα, ιδωμένα από τη μεριά των ανθρώπων, να είσαι ευτυχής που θα είσαι ο δάσκαλος και ο σύμβουλος εκείνων που θα κάνουν τα έργα αυτά. Συνέχισε μέχρι τέλους το έργο σου στη γη, και μετά θα συνεχίσεις την υπηρεσία αυτή στο αιώνιο βασίλειο, γιατί δεν σου είπα πολλές φορές ότι έχω κι άλλα πρόβατα αλλά όχι από αυτό το κοπάδι;».
(1959.3) 181:2.19 Ο Ιησούς μετά κατευθύνθηκε προς τους διδύμους γιους του Αλφαίου, και αφού στάθηκε στο μέσον τους, είπε: «Μικρά μου παιδιά, είστε μια από τις τρεις ομάδες αδελφών που διάλεξαν να με ακολουθήσουν. Και οι έξι κάνατε καλά και εργαστήκατε ειρηνικά με τους εξ αίματος αδελφούς σας, αλλά κανείς δεν έπραξε καλύτερα από σας. Δύσκολες ώρες βρίσκονται ακριβώς μπροστά μας. Μπορεί να μην καταλάβετε όλα όσα θα συμβούν σε σας και στ’ αδέλφια σας, αλλά ποτέ να μην αμφιβάλετε ότι κάποτε κληθήκατε για να επιτελέσετε το έργο της βασιλείας. Για κάμποσο διάστημα δεν θα υπάρχουν πλήθη να ασχοληθείτε μαζί τους, αλλά να μην απογοητευθείτε. Όταν το έργο σας στη γη τελειώσει, θα σας υποδεχτώ εκεί ψηλά, όπου με δόξα θα πείτε για τη σωτηρία σας στα Σεραφείμ και στα πλήθη των υψηλών Γιων του Θεού. Αφιερώστε τη ζωή σας στον εμπλουτισμό του καθημερινού μόχθου. Δείξτε σε όλους τους ανθρώπους της γης και τους αγγέλους του ουρανού με πόση χαρά και πόσο κουράγιο ο θνητός άνθρωπος, αφού κληθεί να εργασθεί για κάποιο διάστημα στην ειδική υπηρεσία του Θεού, επιστρέφει μετά στις δουλειές της κάθε μέρας. Αν, για την ώρα, η εργασία σας στις εξωτερικές υποθέσεις της βασιλείας ολοκληρωθεί, να γυρίσετε πίσω στις προηγούμενες δουλειές σας μαζί με το νέο φωτισμό από την εμπειρία της συγγένειας με τον Θεό και με τη γνώση ότι, για εκείνον που γνώρισε το Θεό, δεν υπάρχει συνηθισμένη δουλειά ή επίγειος μόχθος. Για σας που εργαστήκατε μαζί μου, όλα τα πράγματα είναι ιερά πλέον, και κάθε επίγεια εργασία έχει γίνει υπηρεσία προς τον Θεό και Πατέρα. Και όταν θα ακούτε τις ειδήσεις των πεπραγμένων των πρώην συντρόφων σας αποστόλων, χαρείτε μαζί τους και συνεχίστε την καθημερινή εργασία σας όπως εκείνοι που περιμένουν το Θεό και υπηρετούν ενόσω περιμένουν. Είστε οι απόστολοί μου, και θα είστε για πάντα, και θα σας θυμηθώ στην βασιλεία που θα έρθει».
(1960.1) 181:2.20 Μετά ο Ιησούς κατευθύνθηκε προς το Φίλιππο, ο οποίος, όρθιος, άκουσε αυτό το μήνυμα από τον Κύριό του: «Φίλιππε, μου έκανες πολλές παιδαριώδεις ερωτήσεις, αλλά έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να σου απαντήσω σε κάθε μία, και τώρα θα απαντήσω στην τελευταία από αυτές τις ερωτήσεις που ανέκυψαν στο πολύ τίμιο αλλά μη πνευματικό μυαλό σου. Όλη την ώρα που βρισκόμουν τριγύρω σου, δεν αναρωτιόσουν ‘Τι θα κάνω αν ο Κύριος φύγει και μας αφήσει μόνους στον κόσμο;’. Ω, εσύ, μικρόψυχε! Αν και έχεις σχεδόν την ίδια πίστη με πολλούς από τους αδελφούς σου. Ήσουν καλός διαχειριστής Φίλιππε. Απέτυχες μόνο λίγες φορές, και μια από αυτές τις αποτυχίες την χρησιμοποιήσαμε για να δείξουμε τη δόξα του Πατέρα. Το διαχειριστικό έργο σου έφτασε στο τέλος. Σύντομα πρέπει να κάνεις πιο ολοκληρωμένα το έργο που κλήθηκες να κάνεις – δηλαδή να κηρύξεις το ευαγγέλιο της βασιλείας. Φίλιππε, ήθελες πάντα να επιδεικνύεσαι, και πολύ σύντομα θα δεις μεγάλα πράγματα. Καλύτερα θα ήταν να είχες δει όλα αυτά δια της πίστεως, αλλά αφού είσαι τουλάχιστον ειλικρινής με το βλέμμα της ύλης, θα ζήσεις για να δεις τα λόγια μου να εκπληρώνονται. Και ύστερα, όταν θα έχεις ευλογηθεί με πνευματική όραση, προχώρησε για να επιτελέσεις το έργο σου, αφιερώνοντας τη ζωή σου στο σκοπό να οδηγήσεις το ανθρώπινο είδος να αναζητήσει το Θεό και να ψάξει αιώνιες αλήθειες με το μάτι της πνευματικής πίστης και όχι με τα μάτια του υλικού νου. Θυμήσου, Φίλιππε, έχεις μια μεγάλη αποστολή στη γη, γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από εκείνους που κοιτάζουν τη ζωή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχες την τάση κι εσύ. Έχεις μεγάλο έργο να επιτελέσεις, και όταν ολοκληρωθεί με πίστη, θα έρθεις σε μένα στη βασιλεία, και θα χαρώ πολύ να σου δείξω εκείνο, που το μάτι δεν είδε, το αυτί δεν άκουσε ούτε ο θνητός νους κατάλαβε. Εν τω μεταξύ, να γίνεις σαν μικρό παιδί στη βασιλεία του πνεύματος και επίτρεψέ μου, όπως το πνεύμα του νέου δασκάλου, να σε οδηγήσω εμπρός στο πνευματικό βασίλειο. Και με τον τρόπο αυτό θα μπορώ να κάνω πολλά για σένα τα οποία δεν μπορούσα να εκπληρώσω ενόσω παρέμενα μαζί σας σαν θνητός. Και να θυμάσαι πάντα, Φίλιππε, αυτός που είδε εμένα έχει δει τον Πατέρα».
(1960.2) 181:2.21 Μετά ο Κύριος κατευθύνθηκε προς το μέρος του Ναθαναήλ. Καθώς ο Ναθαναήλ σηκώθηκε, ο Ιησούς του είπε να καθίσει και καθισμένος και αυτός πλάι του, είπε: «Ναθαναήλ, έμαθες να ζεις υπεράνω της προκατάληψης και να φέρεσαι με αρκετή επιείκεια αφότου έγινες απόστολός μου. Αλλά υπάρχει πολύ περισσότερο για σένα να μάθεις. Ήσουν ευλογία για τους συνανθρώπους σου επειδή πάντοτε νουθετήθηκαν από την συνεπή εντιμότητά σου. Όταν φύγω, ίσως η ειλικρίνειά σου να δημιουργήσει προβλήματα και να μην τα πας καλά με τους αδελφούς σου, παλιούς και νέους. Πρέπει να μάθεις ότι η έκφραση ακόμα και μιας καλής σκέψης πρέπει να προσαρμοστεί σύμφωνα με το διανοητικό επίπεδο και την πνευματική ανάπτυξη του ακροατή. Η ειλικρίνεια χρησιμεύει περισσότερο στο έργο της βασιλείας όταν συνδυάζεται με τη διακριτικότητα.
(1961.1) 181:2.22 Αν μάθεις να συνεργάζεσαι με τους αδελφούς σου, θα καταφέρεις πράγματα πιο μόνιμα, αλλά αν βρεθείς να υποχωρείς αναζητώντας εκείνους που σκέφτονται όπως εσύ, στην περίπτωση αυτή αφιέρωσε τη ζωή σου για ν’ αποδείξεις ότι ο μαθητής που έχει γνωρίσει το Θεό μπορεί να γίνει οικοδόμος της βασιλείας ακόμη και όταν είναι μόνος στον κόσμο και εντελώς απομονωμένος από τους συντρόφους του πιστούς. Γνωρίζω ότι θα είσαι πιστός μέχρι τέλους, και μια μέρα θα σε καλωσορίσω στη μεγάλη υπηρεσία της βασιλείας στον ουρανό».
(1961.2) 181:2.23 Μετά μίλησε ο Ναθαναήλ, ρωτώντας τον Ιησού: «Παρακολούθησα τη διδασκαλία σου από τότε που με κάλεσες για πρώτη φορά στην υπηρεσία της βασιλείας, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω όλο το νόημα αυτών που μας λες. Δεν ξέρω τι να περιμένω στη συνέχεια, και νομίζω ότι οι περισσότεροι αδελφοί μου είναι το ίδιο μπλεγμένοι, αλλά διστάζουν να ομολογήσουν τη σύγχυσή τους. Μπορείς να με βοηθήσεις;». Ο Ιησούς, βάζοντας το χέρι του στον ώμο του Ναθαναήλ, είπε: «Φίλε μου, δεν είναι περίεργο που συναντάς σύγχυση στην προσπάθειά σου να καταλάβεις το νόημα των πνευματικών διδασκαλιών μου, αφού έχεις τόσες ελλείψεις εξαιτίας των προκαταλήψεων της ιουδαϊκής παράδοσης και είσαι τόσο μπερδεμένος από την επίμονη κλίση σου να ερμηνεύεις το ευαγγέλιό μου σύμφωνα με τις διδασκαλίες των γραμματέων και των Φαρισαίων.
(1961.3) 181:2.24 Σου έχω διδάξει πολλά με λόγια του στόματος, και έζησα ανάμεσά σας. Έχω κάνει όσα μπορούσα να κάνω για να διαφωτίσω τα μυαλά σας και να ελευθερώσω τις ψυχές σας, και ό,τι δεν μπορέσατε να πάρετε από τις διδασκαλίες μου και τη ζωή μου, πρέπει τώρα να προετοιμαστείτε να αποκτήσετε από το χέρι του δασκάλου όλων των δασκάλων – της αληθινής εμπειρίας. Και σε όλη αυτή την καινούργια εμπειρία που τώρα σας αναμένει, θα βρίσκομαι εμπρός σας και το Πνεύμα της Αληθείας θα είναι μαζί σας. Μη φοβάσαι, αυτό που τώρα δεν καταφέρνεις να καταλάβεις, ο νέος δάσκαλος, όταν έρθει, θα το αποκαλύψει σε σένα στην υπόλοιπη ζωή σου στη γη και στην εκπαίδευσή σου στην αιωνιότητα».
(1961.4) 181:2.25 Και μετά ο Κύριος, στράφηκε σε όλους τους και είπε: «Μη φοβάσθε ότι δεν θα κατορθώσετε να αντιληφθείτε το πλήρες μήνυμα το ευαγγελίου. Δεν είστε παρά πεπερασμένοι, θνητοί άνθρωποι, και αυτό που σας δίδαξα είναι άπειρο, θεϊκό και αιώνιο. Να είστε υπομονετικοί και με κουράγιο καθόσον έχετε μια αιωνιότητα μπροστά σας στην οποία θα συνεχίσετε το προοδευτικό επίτευγμα της εμπειρίας να γίνετε τέλειοι, όπως τέλειος είναι ο Πατέρας σας στον Παράδεισο».
(1961.5) 181:2.26 Και μετά ο Ιησούς προχώρησε προς το Θωμά, που όρθιος τον άκουσε να λέγει: «Θωμά, πολλές φορές σου έλειψε η πίστη, όμως, όταν περνούσες περιόδους αμφιβολίας, δεν σου έλειψε ποτέ το κουράγιο. Γνωρίζω καλά ότι οι ψεύτικοι προφήτες και οι κίβδηλοι δάσκαλοι δεν θα σε εξαπατήσουν. Όταν φύγω, οι αδελφοί σου θα εκτιμήσουν περισσότερο τον κριτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεις τις καινούργιες διδασκαλίες. Και όταν όλοι θα έχετε διασκορπισθεί στα πέρατα της γης στα χρόνια που θα έρθουν, να θυμάσαι ότι ακόμα θα είσαι ο πρεσβευτής μου. Αφιέρωσε τη ζωή σου στο μεγάλο έργο του να δείξεις πώς ο κριτικός υλικός νους του ανθρώπου μπορεί να θριαμβεύσει πάνω στην αδράνεια της διανοητικής αμφιβολίας, όταν αντιμετωπίζει τη φανέρωση της ζωντανής αλήθειας, όπως αυτή ενεργεί στη ζωή των ανδρών και των γυναικών που έχουν αναγεννηθεί από το πνεύμα και αποφέρουν τους καρπούς του πνεύματος στις ζωές τους, και αγαπούν ο ένας τον άλλον, όπως σας αγάπησα εγώ. Θωμά, είμαι ευτυχής που είσαι μαζί μας, και γνωρίζω ότι μετά από μια σύντομη περίοδο σύγχυσης, θα συνεχίσεις στην υπηρεσία της βασιλείας. Οι αμφιβολίες σου μπέρδεψαν τους αδελφούς σου, αλλά ποτέ δεν δημιούργησαν πρόβλημα σε μένα. Σου έχω εμπιστοσύνη, και θα βρίσκομαι εμπρός σου ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα μέρη της γης».
(1962.1) 181:2.27 Μετά ο Κύριος κατευθύνθηκε προς το Σίμωνα Πέτρο, που σηκώθηκε καθώς ο Ιησούς απευθύνθηκε σ’ αυτόν: «Πέτρο, γνωρίζω πως με αγαπάς, και πως θα αφιερώσεις τη ζωή σου στη δημόσια διακήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας στους Ιουδαίους και τους εθνικούς, αλλά στενοχωριέμαι που τα χρόνια μιας τόσο στενής συνεργασίας μαζί μου δεν πρόσθεσαν κάτι ώστε να σε βοηθήσουν να σκέπτεσαι πριν μιλήσεις. Από ποια εξάσκηση πρέπει να περάσεις πριν μάθεις να βάζεις φύλακα μπροστά στα χείλη σου; Πόσα βάσανα δεν μας δημιούργησε η απερίσκεπτη ομιλία σου, από την αλαζονική αυτοπεποίθησή σου! Και είσαι προορισμένος να κάνεις περισσότερο κακό στον εαυτό σου αν δεν καταπολεμήσεις αυτή την αδυναμία. Γνωρίζεις ότι οι αδελφοί σου σε αγαπάνε παρόλο το ελάττωμα αυτό, και θα πρέπει να καταλαβαίνεις επίσης ότι αυτή η ατέλεια δεν μειώνει καθόλου την αγάπη μου για σένα, αλλά υποβαθμίζει τη χρησιμότητά σου και ποτέ δεν θα σταματήσει να σου δημιουργεί μπελάδες. Αλλά αναμφίβολα θα ωφεληθείς πολύ από την εμπειρία που θα περάσεις την ίδια αυτή νύχτα. Και τώρα αυτό που θα πω σε σένα, Σίμωνα Πέτρο, παρόμοια το λέγω σε όλους τους αδελφούς σου που είναι εδώ μαζεμένοι: Αυτή τη νύχτα όλοι θα βρεθείτε σε μεγάλο κίνδυνο να αμαρτήσετε για μένα. Γνωρίζετε πως είναι γραμμένο, ‘Ο βοσκός θα σκοτωθεί και τα πρόβατα θα διασκορπισθούν’. Όταν θα είμαι απών, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, μερικοί από σας να παραδοθούν σε αμφιβολίες και να σφάλλουν γι αυτό που θα μου συμβεί. Αλλά σας υπόσχομαι τώρα ότι θα γυρίσω σε σας για λίγο χρόνο και θα μεταβώ πριν από σας στη Γαλιλαία».
(1962.2) 181:2.28 Τότε είπε ο Πέτρος, βάζοντας το χέρι του στον ώμο του Ιησού: «Ακόμα και αν όλοι οι αδελφοί μου περιπέσουν σε αμφιβολίες για σένα, υπόσχομαι ότι δεν θα κλονισθώ από ό,τι και αν κάνεις. Θα έρθω μαζί σου και, αν χρειαστεί, θα πεθάνω για σένα».
(1962.3) 181:2.29 Καθώς ο Πέτρος στεκόταν εκεί εμπρός από τον Κύριό του, όλοι να τρέμουν από το έντονο συναίσθημα και πλημμυρισμένοι από γνήσια αγάπη γι αυτόν, ο Ιησούς κοίταξε μέσα στα υγρά του μάτια καθώς είπε: «Πέτρο, αλήθεια, αλήθεια σου λέγω, αυτή τη νύχτα πριν ο πετεινός λαλήσει θα με έχεις αρνηθεί τρεις ή τέσσερις φορές. Και έτσι αυτό που απέτυχες να μάθεις από την ειρηνική συνεργασία σου μαζί μου, θα το μάθεις μέσα από πολλά βάσανα και θλίψεις. Και αφού θα έχεις μάθει αυτό το χρήσιμο μάθημα, θα στηρίξεις τους αδελφούς σου και θα συνεχίσεις να ζεις μια ζωή αφιερωμένη στο κήρυγμα του ευαγγελίου, αν και θα φυλακιστείς και, ίσως, με ακολουθήσεις πληρώνοντας την υψίστη τιμή της πολύτιμης υπηρεσίας για την οικοδόμηση της βασιλείας του Πατέρα.
(1962.4) 181:2.30 Να θυμάσαι όμως την υπόσχεσή μου: Όταν αναστηθώ, θα παραμείνω κοντά σας για ένα διάστημα πριν πάω στον Πατέρα. Ακόμα και αυτή τη νύχτα θα εκλιπαρήσω τον Πατέρα να στηρίξει τον καθένα εξ υμών, σε αυτό που πρέπει τώρα, τόσο σύντομα να περάσετε. Σας αγαπώ όλους με την αγάπη που με αγαπάει ο Πατέρας και συνεπώς στο εξής θα πρέπει να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως εγώ σας αγάπησα».
(1962.5) 181:2.31 Και ύστερα, όταν έψαλλαν έναν ύμνο, αναχώρησαν για την κατασκήνωση στο Όρος των Ελαιών.
(1963.1) 182:0.1 Ήταν δέκα περίπου τη νύχτα της Πέμπτης όταν ο Ιησούς οδήγησε τους ένδεκα αποστόλους από το σπίτι του Ηλία και της Μαρίας Μάρκου στο δρόμο πίσω για την κατασκήνωση της Γεθσημανής. Από την ημέρα εκείνη στους λόφους, ο Ιωάννης Μάρκος είχε κάνει έργο του να επαγρυπνεί για τον Ιησού. Ο Ιωάννης, επειδή χρειαζόταν ύπνο, κατόρθωσε να αναπαυθεί αρκετές ώρες, ενώ ο Κύριος βρισκόταν με τους αποστόλους του στο υπερώο, αλλά ακούγοντάς τους να κατεβαίνουν, σηκώθηκε και γρήγορα, ρίχνοντας ένα λινό σεντόνι γύρω του, τους ακολούθησε μέσα από την πόλη, πέρασε το χείμαρρο της Κιδρών, και συνέχισε στην ιδιωτική τους κατασκήνωση που γειτόνευε με τον Κήπο της Γεθσημανής. Και ο Ιωάννης Μάρκος παρέμεινε τόσο κοντά στον Κύριο καθ’ όλη τη νύχτα αυτή αλλά και την άλλη μέρα ώστε παραβρέθηκε σαν μάρτυρας σε όλα και άκουσε πολλά από όσα είπε ο Κύριος από αυτή τη στιγμή μέχρι την ώρα της σταύρωσης.
(1963.2) 182:0.2 Καθώς ο Ιησούς και οι ένδεκα επέστρεφαν πίσω στην κατασκήνωση, οι απόστολοι άρχισαν να αναρωτιόνται για το νόημα της παρατεταμένης απουσίας του Ιούδα, και μιλούσαν μεταξύ τους σχετικά με την πρόβλεψη του Κυρίου ότι ένας από αυτούς θα τον πρόδιδε, και για πρώτη φορά υποπτεύθηκαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Αλλά δεν ασχολήθηκαν να σχολιάζουν ανοιχτά για τον Ιούδα μέχρι που έφτασαν στην κατασκήνωση και παρατήρησαν ότι δεν ήταν εκεί, περιμένοντας να τους υποδεχτεί. Όταν όλοι πολιόρκησαν τον Ανδρέα για να μάθουν τι είχε απογίνει ο Ιούδας, ο αρχηγός τους παρατήρησε μόνο, «Δεν γνωρίζω πού είναι ο Ιούδας, αλλά φοβάμαι ότι μας εγκατέλειψε».
(1963.3) 182:1.1 Λίγα λεπτά μετά την άφιξή τους στην κατασκήνωση, ο Ιησούς τους είπε: «Φίλοι και αδελφοί μου, ο καιρός που θα βρίσκομαι μαζί σας είναι πολύ λίγος, και επιθυμώ να αποτραβηχτούμε μόνοι μας ενώ θα προσευχηθούμε στον ουράνιο Πατέρα μας για δύναμη να μας στηρίζει αυτή την ώρα και εφεξής, σε όλο το έργο που πρέπει να κάνουμε στο όνομά του».
(1963.4) 182:1.2 Όταν ο Ιησούς μίλησε έτσι, βάδισε για λίγο προς τον Ελαιώνα, και με πανοραμική θέα της Ιερουσαλήμ τους είπε να γονατίσουν σ’ ένα φαρδύ επίπεδο βράχο, κυκλικά γύρω του όπως έκαναν την ημέρα της χειροτονίας τους. Και μετά, καθώς στεκόταν εκεί στο μέσον τους ακτινοβολώντας στο γλυκό φως του φεγγαριού, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και προσευχήθηκε:
(1963.5) 182:1.3 «Πατέρα, ήρθε η ώρα μου, δόξασε τώρα το Γιο σου για να μπορέσει να σε δοξάσει κι ο Γιος σου. Γνωρίζω ότι μου έδωσες πλήρη εξουσία επί όλων των ζωντανών πλασμάτων του κόσμου μου, και θα δώσω αιώνια ζωή σε όλους που θα γίνουν πιστοί γιοι του Θεού. Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, τα πλάσματά μου να γνωρίσουν εσένα σαν το μοναδικό αληθινό Θεό και Πατέρα όλων, και να πιστέψουν σ’ αυτόν που με έστειλε στον κόσμο. Πατέρα, σε εξύψωσα στη γη και ολοκλήρωσα το έργο που μου έδωσες να κάνω. Έχω σχεδόν τελειώσει την αποστολή μου στα παιδιά της δικής μας δημιουργίας. Υπολείπεται μόνο σε μένα να δώσω τη θνητή ζωή μου. Και τώρα, ω, Πατέρα μου, δόξασέ με με τη δόξα που είχα μαζί σου πριν να υπάρξει ο κόσμος και υποδέξου με γι ακόμα μια φορά στο δεξί σου χέρι.
(1964.1) 182:1.4 Φανέρωσα το όνομά σου στους ανθρώπους που διάλεξες από τον κόσμο και μου έδωσες. Είναι δικοί σου – όπως κάθε ζωή είναι στα χέρια σου – μου τους έδωσες και έζησα ανάμεσά τους, διδάσκοντάς τους τον τρόπο της ζωής, και αυτοί πίστεψαν. Αυτοί οι άνδρες μαθαίνουν ότι όλα όσα έχω προέρχονται από εσένα, και πως η ζωή που ζω είναι για να κάνω γνωστό τον Πατέρα μου στους κόσμους. Την αλήθεια που μου έδωσες την αποκάλυψα σε αυτούς. Αυτοί, οι φίλοι και πρεσβευτές μου θέλησαν ειλικρινά να λάβουν το λόγο σου. Τους είπα ότι ήρθα από εσένα, ότι με έστειλες στον κόσμο, και ότι πρόκειται να επιστρέψω σε σένα. Πατέρα, προσεύχομαι αληθινά γι αυτούς τους διαλεχτούς ανθρώπους. Και προσεύχομαι γι αυτούς όχι όπως θα προσευχόμουν για τον κόσμο, αλλά όπως για εκείνους που διάλεξα από τον κόσμο για να με εκπροσωπήσουν στον κόσμο μετά που θα επιστρέψω στο έργο σου, όπως εγώ σε εκπροσώπησα στον κόσμο αυτό κατά την παραμονή μου στη σάρκα. Αυτοί οι άνδρες είναι δικοί μου. Μου τους έδωσες. Αλλά όσα είναι δικά μου είναι δικά σου για πάντα, και όσα ήταν δικά σου τώρα τα έκανες δικά μου. Εξυψώθηκες μέσα από μένα, και τώρα προσεύχομαι για να μπορώ να αναγνωριστώ μέσα από αυτούς τους άνδρες. Δεν μπορώ να είμαι πλέον στον κόσμο, πρόκειται να επιστρέψω στο έργο που μου έδωσες να κάνω. Πρέπει να αφήσω τους άνδρες αυτούς πίσω να εκπροσωπήσουν εμάς και τη βασιλεία μας ανάμεσα στους ανθρώπους. Πατέρα, φύλαξε πιστούς αυτούς τους ανθρώπους καθώς ετοιμάζομαι να παραδώσω τη ζωή μου. Βοήθησε αυτούς, τους φίλους μου, να είναι ένα όπως είμαστε εμείς ένα. Όσο διάστημα είμαι μαζί τους, τους προσέχω και τους καθοδηγώ, αλλά τώρα θα φύγω. Να είσαι κοντά τους, Πατέρα, έως ότου στείλουμε το νέο διδάσκαλο που θα τους παρηγορήσει και θα τους εμψυχώσει.
(1964.2) 182:1.5 Μου έδωσες δώδεκα άνδρες, και τους φύλαξα όλους εκτός από έναν, το γιο της εκδίκησης, ο οποίος δεν θα βρίσκεται πια στη συντροφιά μας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι αδύνατοι και εύθραυστοι, αλλά ξέρω ότι μπορούμε να τους εμπιστευθούμε. Το έχω αποδείξει. Με αγαπάνε, όπως σέβονται εσένα. Μια και πρέπει να υποφέρουν πολύ για χάρη μου, επιθυμώ να είναι και αυτοί γεμάτοι από τη χαρά της βεβαιότητας για τη συγγένειά τους μαζί σου, στην ουράνια βασιλεία. Έδωσα το λόγο σου σε αυτούς τους άνδρες και τους δίδαξα την αλήθεια. Ο κόσμος ίσως τους μισήσει, όπως μίσησε εμένα, αλλά δεν σου ζητώ να τους πάρεις από τον κόσμο, μόνο να τους φυλάξεις από το κακό του κόσμου. Αγίασέ τους με την αλήθεια, ο λόγος σου είναι αλήθεια. Και όπως έστειλες εμένα στον κόσμο, έτσι θα στείλω κι εγώ αυτούς τους άνδρες στον κόσμο. Για χάρη τους έζησα ανάμεσα στους ανθρώπους και αφιέρωσα τη ζωή μου στην υπηρεσία σου για να τους εμπνεύσω να καθαριστούν με την αλήθεια που τους δίδαξα και την αγάπη που τους αποκάλυψα. Ξέρω καλά, Πατέρα μου, πως δεν χρειάζεται να σου ζητώ να προσέχεις τους αδελφούς αυτούς μετά που θα έχω φύγει. Ξέρω πως τους αγαπάς όπως εγώ, αλλά το κάνω αυτό για να μπορέσουν να αντιληφθούν καλύτερα ότι ο Πατέρας αγαπάει τους θνητούς ανθρώπους όπως και ο Γιος.
(1964.3) 182:1.6 Και τώρα, Πατέρα μου, θα προσευχηθώ όχι μόνο για τους ένδεκα αυτούς αλλά και για όλους τους άλλους που πιστεύουν σε μένα, ή που θα πιστέψουν μετέπειτα στο ευαγγέλιο της βασιλείας δια του λόγου της μελλοντικής υπηρεσίας τους. Θέλω να είναι όλοι ένα, όπως εσύ και εγώ είμαστε ένα. Είσαι εντός μου και είμαι εντός σου, και επιθυμώ αυτοί οι πιστοί να είναι παρόμοια εντός μας. Το πνεύμα και των δυο μας να κατοικεί εντός τους. Αν τα παιδιά μου είναι ένα όπως εμείς είμαστε ένα, και αν αγαπάνε ο ένας τον άλλο όπως τους αγάπησα, όλοι οι άνθρωποι τότε θα πιστέψουν ότι ήρθα από εσένα και θα είναι πρόθυμοι να λάβουν την αποκάλυψη της αλήθειας και της δόξας που έχω κάνει. Τη δόξα που μου έδωσες την έχω αποκαλύψει σ’ αυτούς τους πιστούς. Όπως ζεις μαζί μου εν πνεύματι, έτσι έζησα μαζί τους εν σαρκί. Όπως ήσουν ένα με μένα, έτσι έγινα ένα μαζί τους, και έτσι ο νέος διδάσκαλος θα είναι για πάντα ένα μαζί τους και μέσα τους. Και όλα αυτά τα έκανα ώστε οι θνητοί αδελφοί μου να γνωρίζουν ότι ο Πατέρας τους αγαπάει όπως ο Γιος, και πως τους αγαπάς όπως αγαπάς εμένα. Πατέρα, εργάσου μαζί μου για να σώσεις αυτούς τους πιστούς ώστε να μπορέσουν σύντομα να έρθουν μαζί μου με δόξα και μετά να συνεχίσουν και να σε συναντήσουν στην αγκαλιά του Παραδείσου. Εκείνοι που υπηρετούν ταπεινά μαζί μου, θα τους πάρω μαζί μου με δόξα, ώστε να μπορέσουν να δουν όλα όσα έδωσες στα χέρια μου σαν τον αιώνιο θερισμό του σπόρου που φυτεύτηκε μέσα στο χρόνο της θνητής ύπαρξης. Λαχταράω να δείξω στα γήινα αδέλφια μου τη δόξα που είχα μαζί σου πριν τη δημιουργία αυτού του κόσμου. Ο κόσμος αυτός γνωρίζει πολύ λίγα για σένα, δίκαιε Πατέρα, αλλά σε γνωρίζω, και σε έκανα γνωστό στους πιστούς αυτούς και θα κάνουν γνωστό το όνομά σου στις άλλες γενιές. Και τώρα τους υπόσχομαι ότι θα είσαι μαζί τους στον κόσμο όπως ήσουν μαζί μου – Αμήν».
(1965.1) 182:1.7 Οι ένδεκα παρέμειναν γονατιστοί σε κύκλο γύρω από τον Ιησού για αρκετά λεπτά πριν σηκωθούν και σιωπηλά επιστρέψουν πίσω στην κοντινή κατασκήνωση.
(1965.2) 182:1.8 Ο Ιησούς προσευχήθηκε για ενότητα μεταξύ των οπαδών του, αλλά δεν επιθυμούσε την ομοιομορφία. Η αμαρτία δημιουργεί ένα νεκρό επίπεδο αδράνειας, αλλά η δικαιοσύνη τρέφει το δημιουργικό πνεύμα της εξατομικευμένης εμπειρίας με τη ζωντανή αιώνια αλήθεια και την προοδευτική κοινωνία των θεϊκών πνευμάτων του Πατέρα και του Γιου. Στην πνευματική συντροφιά του πιστού γιου με το θεϊκό Πατέρα δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει δογματισμός και σεχταρική ανωτερότητα στη συλλογική συνειδητότητα.
(1965.3) 182:1.9 Ο Κύριος, στη διάρκεια αυτής της τελευταίας προσευχής με τους αποστόλους του, υπαινίχθηκε το γεγονός ότι είχε φανερώσει το όνομα του Πατέρα στον κόσμο. Και εκείνο είναι αληθινά αυτό που έκανε με την αποκάλυψη του Θεού, μέσα από την τέλεια ζωή του στον κόσμο. Ο ουράνιος Πατέρας είχε ζητήσει να αποκαλύψει τον εαυτό του στο Μωυσή, αλλά δεν προχώρησε περισσότερο από το να πει, «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ». Και όταν πιέστηκε για να αποκαλύψει περισσότερο τον εαυτό του, αποκάλυψε μόνο, «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ο ΩΝ». Όταν όμως ο Ιησούς τελείωσε τη ζωή του στη γη, το όνομα του Πατέρα είχε αποκαλυφθεί τόσο ώστε ο Κύριος, που ήταν η ενσάρκωση του Πατέρα, μπόρεσε αληθινά να πει:
(1965.4) 182:1.10 Είμαι ο άρτος της ζωής.
(1965.5) 182:1.11 Είμαι το ζωντανό ύδωρ.
(1965.6) 182:1.12 Είμαι το φως του κόσμου.
(1965.7) 182:1.13 Είμαι η επιθυμία όλων των εποχών.
(1965.8) 182:1.14 Είμαι η ανοιχτή πόρτα για την αιώνια σωτηρία.
(1965.9) 182:1.15 Είμαι η πραγματικότητα της απείρου ζωής.
(1965.10) 182:1.16 Είμαι ο βοσκός ο καλός.
(1965.11) 182:1.17 Είμαι το μονοπάτι για την απεριόριστη τελειότητα.
(1965.12) 182:1.18 Είμαι η ανάσταση και η ζωή.
(1965.13) 182:1.19 Είμαι το μυστικό της αιώνιας επιβίωσης.
(1965.14) 182:1.20 Είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή.
(1965.15) 182:1.21 Είμαι ο άπειρος Πατέρας των πεπερασμένων παιδιών μου.
(1965.16) 182:1.22 Είμαι η άμπελος η αληθινή, εσείς είστε τα κλαδιά.
(1965.17) 182:1.23 Είμαι η ελπίδα όλων που γνωρίζουν τη ζωντανή αλήθεια.
(1965.18) 182:1.24 Είμαι η ζωντανή γέφυρα από τον ένα κόσμο στον άλλο.
(1965.19) 182:1.25 Είμαι ο ζωντανός δεσμός μεταξύ του χρόνου και της αιωνιότητας.
(1965.20) 182:1.26 Με τον τρόπο αυτό ο Ιησούς μεγέθυνε τη ζωντανή αποκάλυψη του ονόματος του Θεού σε όλες τις γενιές. Όπως η θεϊκή αγάπη αποκαλύπτει τη φύση του Θεού, η αιώνια αλήθεια αποκαλύπτει το όνομά του με αντίστοιχες μεγεθυσμένες αναλογίες.
(1966.1) 182:2.1 Οι απόστολοι ξαφνιάστηκαν πολύ όταν επέστρεψαν στην κατασκήνωση και είδαν να απουσιάζει ο Ιούδας. Ενόσω οι ένδεκα είχαν απασχοληθεί με μια θερμή συζήτηση για τον προδότη σύντροφό τους απόστολο, ο Δαβίδ Ζεβεδαίος και ο Ιωάννης Μάρκος πήραν τον Ιησού σε μιαν άκρη και αποκάλυψαν ότι παρατηρούσαν αρκετές μέρες τον Ιούδα, και ότι γνώριζαν ότι σκόπευε να τον προδώσει στα χέρια των εχθρών του. Ο Ιησούς τους άκουσε αλλά είπε μόνο: «Φίλοι μου, τίποτα δεν μπορεί να συμβεί στο Γιο του Ανθρώπου εκτός και αν ο ουράνιος Πατέρας έτσι επιθυμεί. Ας μην ταράζονται οι καρδιές σας. Όλα τα πράγματα θα εργαστούν μαζί για τη δόξα του Θεού και τη σωτηρία του ανθρώπου».
(1966.2) 182:2.2 Η χαρούμενη διάθεση του Ιησού ήταν αδύναμη. Καθώς περνούσαν οι ώρες, γινόταν όλο και περισσότερο σοβαρός, ακόμα και λυπημένος. Οι απόστολοι, όντας πολύ ταραγμένοι, ήταν απρόθυμοι να γυρίσουν στις τέντες τους ακόμα και όταν τους το ζήτησε να το κάνουν ο ίδιος ο Κύριος. Επιστρέφοντας από την κουβέντα με το Δαυίδ και τον Ιωάννη, απηύθυνε τα τελευταία λόγια του στους ένδεκα, λέγοντας: «Φίλοι μου, πηγαίνετε να αναπαυθείτε. Ετοιμαστείτε για το αυριανό έργο. Θυμηθείτε, πρέπει όλοι μας να υποτασσόμαστε στο θέλημα του ουράνιου Πατέρα. Αφήνω την ειρήνη μου μαζί σας». Και έχοντας μιλήσει έτσι, τους κατεύθυνε προς τις σκηνές τους, αλλά καθώς περπατούσαν, φώναξε τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, λέγοντας, «Θέλω να μείνετε για λίγο ακόμα μαζί μου».
(1966.3) 182:2.3 Οι απόστολοι έπεσαν να κοιμηθούν μόνο επειδή ήταν κυριολεκτικά εξαντλημένοι. Είχαν να κοιμηθούν κανονικά, από την άφιξή τους στην Ιερουσαλήμ. Πριν πάνε στα ξεχωριστά καταλύματά τους για να κοιμηθούν, ο Σίμων ο Ζηλωτής τους οδήγησε όλους στη σκηνή του, όπου ήταν φυλαγμένα τα ξίφη και άλλα όπλα, και εφοδίασε τον καθένα τους με πολεμικό εξοπλισμό. Όλοι τους πήραν τα όπλα αυτά και ζώστηκαν με αυτά εκτός από τον Ναθαναήλ. Ο Ναθαναήλ, αρνούμενος να οπλιστεί, είπε: «Αδέλφια μου, ο Κύριος μας είπε επανειλημμένα ότι η βασιλεία του δεν είναι του κόσμου αυτού, και ότι οι μαθητές του δεν πρέπει να πολεμούν με ξίφος για να επιφέρουν την εδραίωσή της. Το πιστεύω αυτό. Δεν νομίζω ότι ο Κύριος έχει την ανάγκη μας να χρησιμοποιήσουμε το ξίφος για την υπεράσπισή του. Έχουμε όλοι δει την τεράστια δύναμή του και γνωρίζουμε ότι θα υπερασπιζόταν τον εαυτό του από τους εχθρούς του αν το επιθυμούσε. Αν δεν αντισταθεί στους εχθρούς του, σημαίνει ότι μια τέτοια συμπεριφορά αντιπροσωπεύει την προσπάθειά του να εκπληρώσει το θέλημα του Πατέρα του. Θα προσευχηθώ αλλά δεν θα κρατήσω το ξίφος». Όταν ο Ανδρέας άκουσε την ομιλία του Ναθαναήλ, έδωσε πίσω το ξίφος στα χέρια του Σίμωνα Ζηλωτή. Και έτσι εννέα από αυτούς οπλίστηκαν καθώς χωρίστηκαν για τη νύχτα.
(1966.4) 182:2.4 Η προσβολή από την προδοσία του Ιούδα προς στιγμή επισκίασε κάθε άλλο από τη σκέψη των αποστόλων. Το σχόλιο του Κυρίου σχετικά με τον Ιούδα, που ειπώθηκε κατά την τελευταία προσευχή, άνοιξε τα μάτια τους στο γεγονός ότι τους είχε εγκαταλείψει.
(1966.5) 182:2.5 Όταν οι οκτώ απόστολοι πήγαν τελικά στις σκηνές τους, και ενώ ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης περίμεναν να λάβουν τις οδηγίες του Κυρίου, ο Ιησούς φώναξε το Δαυίδ Ζεβεδαίο, «Στείλε μου τον πιο γρήγορο και αξιόπιστο αγγελιαφόρο σου». Όταν ο Δαυίδ έφερε στον Κύριο κάποιον Ιακώβ, κάποτε δρομέα κατά την ολονύκτια υπηρεσία αγγελιαφόρων μεταξύ Ιερουσαλήμ και Βηθσαϊδά, ο Ιησούς, απευθυνόμενος προς αυτόν, είπε: «Με πολύ βιασύνη, πήγαινε στον Άμπνερ στη Φιλαδέλφεια και πες: ‘Ο Κύριος στέλνει χαιρετισμούς ειρήνης σε σένα και λέγει ότι η ώρα έφτασε που θα παραδοθεί στα χέρια των εχθρών του, που θα τον θανατώσουν, αλλά αυτός θα αναστηθεί από τους νεκρούς και θα εμφανιστεί σε σένα σύντομα, πριν πάει στον Πατέρα, και ότι θα σου δώσει καθοδήγηση μέχρι την ώρα που θα έρθει ο νέος διδάσκαλος για να ζήσει στις καρδιές σας». Και όταν ο Ιακώβ επανέλαβε το μήνυμα προς ικανοποίηση του Κυρίου, ο Ιησούς τον άφησε να φύγει λέγοντας: «Μη φοβάσαι ότι κάποιος άνδρας μπορεί να σε βλάψει Ιακώβ, γιατί απόψε ένας αόρατος αγγελιαφόρος θα τρέχει στο πλάι σου».
(1967.1) 182:2.6 Μετά ο Ιησούς στράφηκε στον αρχηγό των Ελλήνων επισκεπτών οι οποίοι είχαν κατασκηνώσει μαζί τους, και είπε: «Αδελφέ μου, μη στενοχωριέσαι γι’ αυτά που πρόκειται να συμβούν, εφόσον σε έχω ήδη προειδοποιήσει. Ο Γιος του Ανθρώπου θα θανατωθεί από τους εχθρούς του, τους αρχιερείς και τους αρχηγούς των Ιουδαίων, αλλά θα αναστηθώ για να είμαι λίγο καιρό μαζί σας πριν πάω στον Πατέρα μου. Και όταν θα δεις να συμβαίνουν όλα αυτά, δόξασε το Θεό και στήριξε τους αδελφούς σου».
(1967.2) 182:2.7 Σε κανονικές καταστάσεις οι απόστολοι θα είχαν απευθύνει στον Κύριο μια προσωπική καληνύχτα, αλλά αυτό το βράδυ ήταν τόσο απορροφημένοι από την ξαφνική συνειδητοποίηση της λιποταξίας του Ιούδα και τόσο καταβεβλημένοι από την ασυνήθιστη φύση της αποχαιρετιστήριας προσευχής τού Κυρίου, ώστε άκουσαν το χαιρετισμό της καληνύχτας του και αναχώρησαν σιωπηλά.
(1967.3) 182:2.8 Ο Ιησούς είπε πράγματι στον Ανδρέα αυτό, καθώς αυτός αναχωρούσε από δίπλα του εκείνη τη νύχτα: «Ανδρέα, κάνε ό,τι μπορείς για να κρατήσεις τους αδελφούς σου ενωμένους μέχρι να επιστρέψω πάλι σε σένα, αφού πιω αυτό το ποτήρι. Ενδυνάμωσε τους αδελφούς σου, δεδομένου ότι σου τα έχω πει όλα. Ειρήνη μαζί σου».
(1967.4) 182:2.9 Κανένας από τους αποστόλους δεν περίμενε να συμβεί κάτι έξω από τα συνηθισμένα εκείνη τη νύχτα αφού ήταν ήδη πολύ αργά. Προσπάθησαν να κοιμηθούν ώστε να σηκωθούν νωρίς το πρωί και να ετοιμαστούν για το χειρότερο. Σκέφτηκαν ότι οι αρχιερείς θα προσπαθούσαν να συλλάβουν τον Κύριό τους νωρίς το πρωί καθώς καμία λαϊκή εργασία δεν γινόταν ποτέ μετά το μεσημέρι, κατά την προπαρασκευαστική ημέρα του Πάσχα. Μόνο ο Δαυίδ Ζεβεδαίος και ο Ιωάννης Μάρκος κατάλαβαν ότι οι εχθροί του Ιησού ερχόντουσαν με τον Ιούδα εκείνη την ίδια νύχτα.
(1967.5) 182:2.10 Ο Δαυίδ είχε ορίσει να φυλάει σκοπός εκείνη τη νύχτα στο πάνω μονοπάτι που οδηγούσε στο δρόμο Βηθανίας-Ιερουσαλήμ, ενώ ο Ιωάννης Μάρκος θα παραφύλαγε κατά μήκος του δρόμου που πήγαινε από την Κιδρών στη Γεθσημανή. Πριν αναχωρήσει ο Δαυίδ για το καθήκον του στο προκεχωρημένο φυλάκιο, που μόνος είχε αναθέσει στον εαυτό του, χαιρέτησε τον Ιησού, λέγοντας: «Κύριε, πήρα μεγάλη χαρά από την υπηρεσία μου μαζί σου. Οι αδελφοί μου είναι απόστολοι δικοί σου, αλλά έχω κατευχαριστηθεί που έκανα τα μικρότερης σημασίας πράγματα όπως έπρεπε να γίνουν, και θα μου λείψεις από την καρδιά μου όταν θα φύγεις». Και τότε είπε ο Ιησούς στο Δαυίδ: «Δαυίδ, παιδί μου, άλλοι έκαναν αυτό που τους είχε δοθεί εντολή να κάνουν, αλλά την υπηρεσία αυτή εσύ την έκανες με την καρδιά σου και δεν υπήρξα αδιάφορος από την αφοσίωσή σου. Κι εσύ επίσης, μια μέρα θα υπηρετήσεις μαζί μου στην ουράνια βασιλεία».
(1967.6) 182:2.11 Και τότε, καθώς ετοιμαζόταν να πάει για επιτήρηση στο πάνω μονοπάτι, ο Δαυίδ είπε στον Ιησού: «Γνωρίζεις, Κύριε, ότι έστειλα μήνυμα στην οικογένειά σου και έχω είδηση από ένα αγγελιαφόρο ότι απόψε θα είναι στην Ιεριχώ. Θα είναι εδώ αύριο νωρίς το πρωί μια και θα ήταν επικίνδυνο γι αυτούς να έρθουν από τον κακοτράχαλο δρόμο νυχτιάτικα». Και ο Ιησούς, κοιτώντας προς το μέρος του Δαυίδ, είπε μόνο: «Ας γίνει έτσι, Δαυίδ».
(1967.7) 182:2.12 Όταν ο Δαυίδ πήγε στον Ελαιώνα, ο Ιωάννης Μάρκος εγκαταστάθηκε στο παρατηρητήριό του κοντά στο δρόμο που έβγαζε από το χείμαρρο κάτω στην Ιερουσαλήμ. Και ο Ιωάννης θα είχε παραμείνει στο πόστο αυτό αλλά είχε μεγάλη επιθυμία να είναι κοντά στον Ιησού και να μαθαίνει τι συνέβαινε. Σύντομα, μετά την αναχώρηση του Δαυίδ, και ενώ ο Ιωάννης Μάρκος παρακολουθούσε την απομάκρυνση του Ιησού με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη σε μια ρεματιά εκεί κοντά, κατακλύστηκε από τόση αφοσίωση σε συνδυασμό με περιέργεια, ώστε εγκατέλειψε το πόστο του και ακολούθησε μετά από αυτούς, κρυβόμενος μέσα στους θάμνους, από όπου είδε και κρυφάκουσε όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια εκείνων των τελευταίων λεπτών στον κήπο και λίγο πριν ο Ιούδας και οι οπλισμένοι φρουροί εμφανιστούν για να συλλάβουν τον Ιησού.
(1968.1) 182:2.13 Ενόσω όλα αυτά βρισκόντουσαν σε εξέλιξη στην κατασκήνωση του Κυρίου, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης συσκεπτόταν με το λοχαγό των φρουρών του ναού, που είχε συγκεντρώσει τους άνδρες του, πριν ξεκινήσουν κάτω από την αρχηγία του προδότη, για να συλλάβουν τον Ιησού.
(1968.2) 182:3.1 Εφόσον όλα γύρω από την κατασκήνωση ήταν ήρεμα και ήσυχα, ο Ιησούς, παίρνοντας τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, προχώρησε λίγο δρόμο προς μια κοντινή ρεματιά όπου συχνά πήγαινε εκεί για να προσευχηθεί και να επικοινωνήσει με τον Πατέρα του. Οι τρεις απόστολοι δεν μπορούσαν να βοηθήσουν αντιλαμβανόμενοι ότι ήταν βαθύτατα λυπημένος. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν παρατηρήσει τον Κύριό τους να είναι τόσο βαρυφορτωμένος και θλιμμένος. Όταν έφτασαν στο μέρος της προσευχής, είπε στους τρεις να καθίσουν κάτω και να αγρυπνούν μαζί του ενώ θα απομακρυνόταν όσο το πέταγμα μιας πέτρας για να προσευχηθεί. Και αφού έπεσε κάτω με το πρόσωπο στο έδαφος, προσευχήθηκε: «Πατέρα μου, ήρθα στον κόσμο αυτό για να πράξω το θέλημά σου, και έτσι έκανα. Ξέρω ότι έφτασε η ώρα να παραδώσω τη ζωή μου, και δεν οπισθοχωρώ από αυτό, αλλά θα ήθελα να ξέρω αν το θέλημα σου είναι να πιω αυτό το ποτήρι. Στείλε μου τη βεβαιότητα ότι θα σε ευχαριστήσω με το θάνατό μου όπως και με τη ζωή μου».
(1968.3) 182:3.2 Ο Κύριος παρέμεινε σε στάση προσευχής για λίγα λεπτά, και μετά, γυρίζοντας στους τρεις αποστόλους τους βρήκε να κοιμόνται, επειδή τα μάτια τους ήταν βαριά και δεν μπορούσαν να μείνουν ξύπνιοι. Καθώς ο Ιησούς τους ξύπνησε, είπε: «Πώς! Δεν μπορείτε να αγρυπνείτε μαζί μου ούτε μια ώρα; Δεν βλέπετε ότι η ψυχή μου είναι υπερβολικά θλιμμένη, μέχρι θανάτου, και ότι αναζητώ τη συντροφιά σας;». Όταν οι τρεις σηκώθηκαν από τον ύπνο, ο Κύριος πάλι πήγε μόνος του και, πέφτοντας στο έδαφος προσευχήθηκε ξανά: «Πατέρα, γνωρίζω ότι είναι δυνατό να αποφύγω αυτό το ποτήρι – τα πάντα είναι δυνατά σε σένα – αλλά ήρθα για να κάνω το θέλημά σου και ενώ είναι ένα πικρό ποτήρι, θα το πιω αν αυτό είναι το θέλημά σου». Και όταν προσευχήθηκε έτσι, ένας ισχυρός άγγελος ήρθε στο πλευρό του και μιλώντας του, τον ακούμπησε και τον ενδυνάμωσε.
(1968.4) 182:3.3 Όταν ο Ιησούς επέστρεψε για να μιλήσει με τους τρεις αποστόλους, τους βρήκε πάλι να κοιμόνται. Τους ξύπνησε, λέγοντας: «Τέτοια ώρα χρειάζομαι να αγρυπνείτε και να προσεύχεστε μαζί μου – πιο πολύ χρειάζεται να προσευχηθείτε για να μην περιπέσετε σε πειρασμό – για πιο σκοπό λοιπόν κοιμάσθε όταν σας αφήνω;».
(1968.5) 182:3.4 Και μετά, για τρίτη φορά, ο Κύριος απομακρύνθηκε και προσευχήθηκε: «Πατέρα, βλέπεις τους κοιμισμένους αποστόλους μου; Να έχεις έλεος γι αυτούς. Το πνεύμα είναι όντως πρόθυμο, αλλά η σάρκα είναι ασθενής. Και τώρα, ω Πατέρα, αν το ποτήρι αυτό δεν περάσει, τότε θα το πιω. Όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου να γίνει». Και όταν τελείωσε την προσευχή, έμεινε για ένα λεπτό ξαπλωμένος στο έδαφος. Όταν σηκώθηκε και γύρισε στους αποστόλους, για μια φορά ακόμα τους βρήκε να κοιμούνται. Τους επιθεώρησε και με μια λυπημένη χειρονομία, είπε τρυφερά : «Συνεχίστε να κοιμάστε λοιπόν, αναπαυθείτε, η ώρα της απόφασης πέρασε. Η ώρα είναι τώρα που ο Γιος του Ανθρώπου θα προδοθεί στα χέρια των εχθρών του». Καθώς έσκυψε κάτω για να τους κουνήσει ώστε να τους ξυπνήσει, είπε: «Σηκωθείτε, ας γυρίσουμε στην κατασκήνωση, γιατί προσέξτε, αυτός που με προδίδει είναι πλησίον, και η ώρα ήρθε που το κοπάδι μου θα διασκορπισθεί. Αλλά σας έχω ήδη μιλήσει γι αυτά τα πράγματα».
(1968.6) 182:3.5 Κατά τη διάρκεια των χρόνων που ο Ιησούς ζούσε με τους οπαδούς του, είχαν, όντως, πολλές αποδείξεις της θεϊκής φύσης του, αλλά ακριβώς τώρα θα γινόντουσαν μάρτυρες νέων αποδείξεων για την ανθρώπινη. Ακριβώς λίγο πριν τη μεγαλύτερη από όλες τις αποκαλύψεις της θεϊκότητάς του, την ανάστασή του, πρέπει να συμβούν οι μεγαλύτερες αποδείξεις της θνητής φύσης του, ο εξευτελισμός και η σταύρωσή του.
(1969.1) 182:3.6 Κάθε φορά που προσευχόταν στον κήπο, η ανθρώπινη φύση του ακουμπούσε γερά πάνω στην πίστη της θεϊκότητάς του. Το ανθρώπινο θέλημά του γινόταν πιο ολοκληρωμένα ένα με το θεϊκό θέλημα του Πατέρα. Ανάμεσα στα λόγια που ειπώθηκαν από τον ισχυρό άγγελο ήταν το μήνυμα ότι ο Πατέρας επιθυμούσε ο Γιος του να τελειώσει τη γήινη αποστολή του περνώντας μέσα από την ανθρώπινη εμπειρία του θανάτου, ακριβώς όπως όλες οι θνητές υπάρξεις πρέπει να βιώσουν την υλική αποσύνθεση περνώντας από την ύπαρξη του χρόνου στην ακολουθία της αιωνιότητας.
(1969.2) 182:3.7 Νωρίτερα το βράδυ, δεν φαινόταν τόσο δύσκολο να πιει το ποτήρι, αλλά καθώς ο θνητός Ιησούς αποχαιρέτησε τους αποστόλους του και τους έστειλε να αναπαυθούν, η δοκιμασία παρουσιάστηκε πιο φοβερή. Ο Ιησούς βίωσε εκείνο το φυσικό σκαμπανέβασμα αισθημάτων που είναι κοινό σε όλα τα ανθρώπινα βιώματα, και ακριβώς τώρα ήταν αποκαμωμένος από τη δουλειά, εξαντλημένος από τις πολλές ώρες του εντατικού μόχθου και της επίπονης ανησυχίας σχετικά με την ασφάλεια των αποστόλων του. Ενώ κανείς θνητός δεν μπορεί να τολμήσει να καταλάβει τις σκέψεις και τα αισθήματα του ενσαρκωμένου Γιου του Θεού σε μια τέτοια ώρα σαν κι αυτή, γνωρίζουμε ότι υπέφερε μεγάλη αγωνία και υπέμεινε ανείπωτη θλίψη, επειδή ο ιδρώτας κυλούσε στο πρόσωπό του σε μεγάλες σταγόνες. Ήταν τελικά πεπεισμένος ότι ο Πατέρας σκόπευε να επιτρέψει τα φυσικά γεγονότα να πάρουν το δρόμο τους. Ήταν απόλυτα αποφασισμένος να μη χρησιμοποιήσει καμία ανώτερη δύναμη σαν ύψιστος κυβερνήτης ενός σύμπαντος για να σώσει τον εαυτό του.
(1969.3) 182:3.8 Τα συγκεντρωμένα πνεύματα μιας ευρύτατης δημιουργίας περιίπτανται της σκηνής κάτω από την προσωρινή διεύθυνση του Γαβριήλ και του Προσωπικού Ρυθμιστή του Ιησού. Οι διοικητές των μεραρχιών των στρατιών του ουρανού, προειδοποιήθηκαν επανειλημμένα να μην ανακατευτούν στις διεργασίες της γης εκτός και αν ο ίδιος ο Ιησούς τους διάτασσε να παρέμβουν.
(1969.4) 182:3.9 H εμπειρία να αποχωριστεί από τους αποστόλους ήταν μεγάλο άγχος για την ανθρώπινη καρδιά του Ιησού. Αυτή η θλίψη της αγάπης τον ξεπερνούσε και έκανε πιο δύσκολη την αντιμετώπιση ενός τέτοιου θανάτου, όπως γνώριζε καλά ότι τον περίμενε. Αντιλήφθηκε πόσο αδύναμοι και πόσο αδαείς ήταν οι απόστολοι, και φοβήθηκε να τους αφήσει. Γνώριζε καλά ότι η ώρα της αναχώρησής του είχε φτάσει, αλλά η ανθρώπινη καρδιά του λαχταρούσε να ανακαλύψει αν μπορούσε να υπάρξει πιθανότητα για κάποιο νόμιμο δρόμο αποφυγής αυτής της τρομερής δέσμευσης του πόνου και της θλίψης. Και όταν προσπάθησε να το αποφύγει με τον τρόπο αυτό, και απέτυχε, ήταν πρόθυμος να πιει το ποτήρι. Ο θεϊκός νους του Μιχαήλ γνώριζε ότι είχε κάνει το καλύτερο για τους δώδεκα αποστόλους. Αλλά η ανθρώπινη καρδιά του Ιησού επιθυμούσε να γινόντουσαν περισσότερα γι αυτούς πριν μείνουν μόνοι στον κόσμο. Η καρδιά του Ιησού είχε σχιστεί. Αγαπούσε πραγματικά τους αδελφούς του. Είχε απομονωθεί από τη γήινη οικογένειά του. Ένας από τους διαλεγμένους συντρόφους του τον πρόδιδε. Ο λαός του πατέρα του Ιωσήφ τον είχε απαρνηθεί και με αυτό τον τρόπο υπέγραψαν την καταδίκη τους σαν λαός με μια ειδική αποστολή στη γη. Η ψυχή του βασανιζόταν από συγχυσμένη αγάπη και απαρνημένο έλεος. Ήταν ακριβώς μια από εκείνες τις φοβερές ανθρώπινες στιγμές όταν τα πάντα φαίνονται να γκρεμίζονται με συντριπτική σκληρότητα και τρομερή αγωνία.
(1969.5) 182:3.10 Η ανθρώπινη φύση του Ιησού δεν ήταν αδιάφορη για την κατάσταση αυτή της προσωπικής μοναξιάς, της δημόσιας ατίμωσης και της φαινομενικής αποτυχίας του σκοπού του. Όλα αυτά τα συναισθήματα τον καταρράκωναν με απερίγραπτη βαρύτητα. Στη μεγάλη αυτή θλίψη ο νους του γύρναγε πίσω στις μέρες της παιδικής του ηλικίας στη Ναζαρέτ και στα πρώτα χρόνια του έργου του στη Γαλιλαία. Τη στιγμή της μεγάλης αυτής δοκιμασίας ήρθαν στο νου του πολλές από τις ευχάριστες σκηνές της γήινης υπηρεσίας του. Και ήταν από τις αναμνήσεις του παρελθόντος στη Ναζαρέτ, την Καπερναούμ, το Όρος Ερμών και των ανατολών και των δύσεων της φεγγοβόλου Θάλασσας της Γαλιλαίας, που τον απάλυναν, καθώς δυνάμωνε και ετοίμαζε την καρδιά του να αντιμετωπίσει τον προδότη που γρήγορα θα τον παρέδιδε.
(1970.1) 182:3.11 Πριν φτάσουν ο Ιούδας και οι στρατιώτες, ο Κύριος είχε κερδίσει πλήρως τη συνηθισμένη του αυτοκυριαρχία. Το πνεύμα είχε θριαμβεύσει πάνω στη σάρκα. Η πίστη είχε επιβεβαιωθεί πάνω σε κάθε ανθρώπινη κλίση φόβου ή αμφιβολίας. Η ύψιστη δοκιμασία της πλήρους συναίσθησης της ανθρώπινης φύσης είχε βιωθεί και είχε ξεπεραστεί με επιτυχία. Για μια ακόμα φορά ο Γιος του Ανθρώπου ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του με ηρεμία και με την πλήρη βεβαιότητα ότι ήταν ανίκητος σαν θνητός που ήταν αφιερωμένος ανεπιφύλακτα στην εκτέλεση του θελήματος του Πατέρα του.1 [2]
(1971.1) 183:0.1 Όταν ο Ιησούς τελικά ξύπνησε τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, πρότεινε να πάνε στις σκηνές τους και να προσπαθήσουν να κοιμηθούν για να προετοιμαστούν για τα καθήκοντα της επομένης. Αλλά την ώρα αυτή οι απόστολοι είχαν ξυπνήσει πια για τα καλά. Είχαν ξεκουραστεί από το σύντομο υπνάκο τους και εκτός των άλλων, είχαν κεντριστεί και σηκωθεί από την άφιξη στην περιοχή, δυο ξαναμμένων αγγελιαφόρων που ρωτούσαν για τον Δαυίδ Ζεβεδαίο και γρήγορα πήγαν σε αναζήτησή του όταν ο Πέτρος τους πληροφόρησε για το μέρος όπου φύλαγε βάρδια.
(1971.2) 183:0.2 Αν και οκτώ από τους αποστόλους βρισκόντουσαν σε πλήρη εγρήγορση, οι Έλληνες που είχαν στρατοπεδεύσει κατά μήκος των σκηνών των αποστόλων, φοβόντουσαν περισσότερο τις ταραχές, τόσο, που είχαν τοποθετήσει ένα φρουρό για να τους δώσει το σήμα σε περίπτωση που θα εμφανιζόταν ο κίνδυνος. Όταν οι δυο αγγελιαφόροι έφτασαν τρέχοντας στην κατασκήνωση, ο Έλληνας φρουρός ξεσήκωσε όλους τους συμπατριώτες του, που ξεχύθηκαν από τις σκηνές τους, ντυμένοι και με όλο τον οπλισμό τους. Όλο το στρατόπεδο ήταν τώρα στο πόδι εκτός από τους οκτώ αποστόλους. Ο Πέτρος επιθυμούσε να καλέσει τους συντρόφους του, αλλά ο Ιησούς τους το απαγόρευσε οριστικά. Ο Κύριος τους συμβούλεψε ήπια να επιστρέψουν όλοι στις σκηνές τους, αλλά αυτοί δεν ήταν πρόθυμοι να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις του.
(1971.3) 183:0.3 Αφού δεν κατάφερε να διαλύσει τους οπαδούς του, ο Κύριος τους άφησε και περπάτησε προς το ελαιοτριβείο, κοντά στην είσοδο του Κήπου της Γεθσημασνής. Αν και οι τρεις απόστολοι, οι Έλληνες και τα άλλα μέλη της κατασκήνωσης δίστασαν να τον ακολουθήσουν αμέσως, ο Ιωάννης Μάρκος πήγε βιαστικά μέσα στα ελαιόδενδρα και κρύφτηκε σε μια μικρή παράγκα κοντά στο ελαιοτριβείο. Ο Ιησούς απομακρύνθηκε από την κατασκήνωση και από τους φίλους του ώστε αυτοί που θα τον συλλάμβαναν, όταν θα έφταναν, να έπιαναν αυτόν χωρίς να ενοχλήσουν τους αποστόλους του. Ο Κύριος φοβόταν να είναι οι απόστολοί του ξύπνιοι και παρόντες τη στιγμή της σύλληψής του μήπως και το θέαμα του Ιούδα, τη στιγμή που θα τον παρέδιδε, τους δημιουργούσε τέτοια εχθρότητα που θα αντιστεκόντουσαν στους στρατιώτες και μπορεί να τους έπαιρναν και αυτούς στη φυλακή μαζί του. Φοβόταν ότι, αν συλλαμβανόντουσαν μαζί του, ίσως να πέθαιναν μαζί του.
(1971.4) 183:0.4 Αν και ο Ιησούς γνώριζε ότι το σχέδιο του θανάτου του προερχόταν από τα συμβούλια των αρχηγών των Ιουδαίων, ήταν επίσης ενήμερος ότι όλη αυτή η αισχρή συνομωσία είχε την έγκριση του Λούσιφερ, του Σατανά και του Καλιγάστια. Και ήξερε καλά ότι αυτοί οι επαναστάτες του θεϊκού βασιλείου θα χαιρόντουσαν αν έβλεπαν και τους αποστόλους να πεθαίνουν μαζί του.
(1971.5) 183:0.5 Ο Ιησούς κάθισε, μόνος, πάνω στις πέτρες που σύνθλιβαν τις ελιές, και εκεί περίμενε τον ερχομό του προδότη, και την ώρα εκείνη τον έβλεπε μόνο ο Ιωάννης Μάρκος και ένα αναρίθμητο πλήθος ουρανίων παρατηρητών.
(1971.6) 183:1.1 Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος παρανόησης της σημασίας των πολυάριθμων ρητών και των πολλών γεγονότων που σχετίζονται με τον τερματισμό της σταδιοδρομίας του Κυρίου στον κόσμο. Η απάνθρωπη μεταχείριση του Ιησού από τους αμαθείς υπηρέτες και τους σκληρούς στρατιώτες, η άδικη διεξαγωγή της δίκης του και η αναίσθητη συμπεριφορά των δηλωμένων θρησκευτικών αρχηγών, δεν πρέπει να μπερδεύεται με το γεγονός ότι ο Ιησούς, δεχόμενος αδιαμαρτύρητα με υπομονή όλο αυτό τον πόνο και την ταπείνωση, έκανε πράγματι το θέλημα του Πατέρα του στον Παράδεισο. Ήταν, όντως και αλήθεια, θέλημα του Πατέρα, ο Γιος του να πιει μέχρι τέλους το ποτήρι της θνητής εμπειρίας, από τη γέννηση έως το θάνατο, αλλά ο ουράνιος Πατέρας δεν είχε τίποτε να κάνει με την προκλητική και βάρβαρη συμπεριφορά εκείνων των υποτιθέμενων πολιτισμένων ανθρώπινων υπάρξεων, οι οποίες τόσο βάναυσα βασάνισαν τον Κύριο και τόσο φριχτά επισυσσώρευσαν διαδοχικές προσβολές σ’ ένα μη αντιστεκόμενο πρόσωπο. Αυτές οι απάνθρωπες και τρομερές εμπειρίες τις οποίες ο Ιησούς κλήθηκε να υπομείνει τις τελευταίες ώρες της θνητής ζωής του, κατ’ ουδένα λόγο δεν αποτελούσαν τμήμα του θεϊκού θελήματος του Πατέρα, το οποίο η ανθρώπινη φύση του είχε δεσμευτεί να φέρει εις πέρας τόσο θριαμβευτικά, κατά την ώρα της τελικής υποταγής του ανθρώπου στο Θεό, όπως εκφράστηκε τρεις φορές στην προσευχή που ο Ιησούς είπε στον κήπο, ενώ οι εξουθενωμένοι απόστολοι κοιμόντουσαν από τη σωματική εξάντληση.
(1972.1) 183:1.2 Ο ουράνιος Πατέρας επιθυμούσε ο ενσαρκωμένος Γιος να τελειώσει τη γήινη σταδιοδρομία του φυσιολογικά, ακριβώς όπως όλοι οι θνητοί τελειώνουν τη γήινη ζωή τους στον κόσμο. Οι συνηθισμένοι άνδρες και γυναίκες δεν μπορούν να προσδοκούν οι τελευταίες ώρες τους στη γη και το επερχόμενο επεισόδιο του θανάτου να γίνουν εύκολα με ειδικό τρόπο απαλλαγής από τη σάρκα. Επομένως, ο Ιησούς διάλεξε να δώσει τη ζωή του με τον τρόπο που ήταν σύμφωνος προς τα φυσικά γεγονότα, και αρνήθηκε σταθερά να απαλλάξει τον εαυτό του από τις φριχτές επιπτώσεις της άνομης συνομωσίας των απάνθρωπων γεγονότων που έλαβαν χώρα και αναπόφευκτα τον οδήγησαν στον απίστευτο εξευτελισμό και στον ατιμωτικό θάνατο. Και κάθε κομμάτι όλης αυτής της εκπληκτικής εκδήλωσης έχθρας και αυτή η πρωτάκουστη επίδειξη σκληρότητας ήταν έργο κακών ανθρώπων και διεφθαρμένων θνητών. Ο ουράνιος Θεός δεν το ήθελε, ούτε το υπαγόρευσαν οι πρωταρχικοί εχθροί του Ιησού, αν και αυτοί έκαναν πολλά για να εξασφαλίσουν ότι άφρονες και απαίσιοι θνητοί θα απαρνιόντουσαν κατ’ αυτό τον τρόπο τον ενσαρκωμένο Γιο. Ακόμα και ο πατέρας της αμαρτίας απέστρεψε το πρόσωπό του από τη βασανιστική φρίκη της σκηνής της σταύρωσης.
(1972.2) 183:2.1 Όταν ο Ιούδας άφησε τόσο αιφνίδια το τραπέζι ενώ έτρωγαν κατά το Μυστικό Δείπνο, πήγε αμέσως στο σπίτι του ξαδέλφου του και μετά οι δυο πήγαν κατ’ ευθείαν στον αρχηγό των φρουρών του ναού. Ο Ιούδας ζήτησε από τον αρχηγό να συγκεντρώσει τους φρουρούς και τον πληροφόρησε ότι ήταν έτοιμος να τους οδηγήσει στον Ιησού. Ο Ιούδας είχε παρουσιαστεί σ’ αυτούς λίγο ενωρίτερα απ’ ό,τι τον περίμεναν, και καθυστέρησαν κάπως να ξεκινήσουν για το σπίτι του Μάρκου, όπου ο Ιούδας προσδοκούσε να βρει τον Ιησού να φλυαρεί ακόμα με τους αποστόλους. Ο Κύριος και οι ένδεκα άφησαν το σπίτι του Ηλία Μάρκου δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά πριν αφιχθούν ο προδότης και οι φρουροί. Την ώρα που οι στρατιώτες έφτασαν στο σπίτι του Μάρκου, ο Ιησούς και οι ένδεκα ήταν ήδη αρκετά μακριά από τα τείχη της πόλης και καθ’ οδόν προς την κατασκήνωση στον Ελαιώνα.
(1972.3) 183:2.2 Ο Ιούδας θορυβήθηκε πολύ από αυτή την αποτυχία να βρει τον Ιησού στην κατοικία του Μάρκου με τη συνοδεία των ένδεκα ανδρών, εκ των οποίων μόνο δυο ήταν οπλισμένοι για αντίσταση. Έτυχε να γνωρίζει ότι, το απόγευμα όταν άφησαν την κατασκήνωση, μόνο ο Σίμων Πέτρος και ο Σίμων ο Ζηλωτής ήταν ζωσμένοι με ξίφη. Ο Ιούδας έλπιζε να συλλάβει τον Ιησού όταν η πόλη θα ήταν ήσυχη, και όταν θα υπήρχαν λίγες πιθανότητες για αντίσταση. Ο προδότης φοβόταν ότι, αν περίμενε να επιστρέψουν στην κατασκήνωσή τους, θα αντιμετώπιζε περισσότερους από εξήντα αφοσιωμένους μαθητές και ήξερε επίσης ότι ο Σίμων ο Ζηλωτής είχε ένα μεγάλο απόθεμα όπλων στην κατοχή του. Ο Ιούδας γινόταν ολονέν και περισσότερο νευρικός καθώς αναλογιζόταν πόσο θα τον μισούσαν οι ένδεκα πιστοί απόστολοι, και φοβόταν ότι θα προσπαθούσαν όλοι να τον σκοτώσουν. Δεν ήταν μόνο άπιστος αλλά και πραγματικά δειλός.
(1973.1) 183:2.3 Όταν δεν κατάφεραν να βρούνε τον Ιησού στο υπερώο, ο Ιούδας ζήτησε από τον αρχηγό της φρουράς να επιστρέψουν στο ναό. Την ώρα αυτή οι αρχηγοί των Ιουδαίων είχαν αρχίσει να μαζεύονται στο σπίτι του αρχιερέα πριν υποδεχθούν τον Ιησού, δεδομένου ότι η συμφωνία τους με τον προδότη έλεγε ότι η σύλληψη του Ιησού θα γινόταν κατά τα μεσάνυχτα εκείνης της μέρας. Ο Ιούδας εξήγησε στους συνεργάτες του ότι είχε χάσει τον Ιησού από το σπίτι του Μάρκου και ότι θα ήταν απαραίτητο να πάνε στη Γεθσημανή για να τον συλλάβουν. Ο προδότης μετά συνέχισε να αφηγείται ότι περισσότεροι από εξήντα αφοσιωμένοι οπαδοί είχαν στρατοπεδεύσει μαζί του και ότι όλοι ήταν καλά οπλισμένοι. Οι αρχηγοί των Ιουδαίων υπενθύμισαν στον Ιούδα ότι ο Ιησούς κήρυττε πάντα μη-αντίσταση, αλλά ο Ιούδας αποκρίθηκε ότι δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι πως όλοι οι οπαδοί του Ιησού υπάκουαν σε μια τέτοια διδασκαλία. Φοβόταν πραγματικά για τον εαυτό του και έτσι πήρε το θάρρος να ζητήσει συνοδεία σαράντα οπλισμένων στρατιωτών. Επειδή οι ιουδαϊκές αρχές δεν είχαν μια τόση δύναμη οπλισμένων στρατιωτών στη δικαιοδοσία τους, πήγαν αμέσως στο φρούριο της Αντώνια και παρακάλεσαν το Ρωμαίο διοικητή να τους δώσει αυτή τη φρουρά. Όταν όμως αυτός έμαθε ότι σκόπευαν να συλλάβουν τον Ιησού, αρνήθηκε γοργά να αποδεχτεί την παράκλησή τους και αποτάθηκε στον ανώτερό του αξιωματούχο. Έτσι περισσότερο από μια ώρα καταναλώθηκε, πηγαίνοντας από την μια αρχή στην άλλη, έως ότου τελικά εξαναγκάστηκαν να πάνε στον ίδιο τον Πιλάτο για να πάρουν την άδεια να χρησιμοποιήσουν τους οπλισμένους Ρωμαίους φρουρούς. Ήταν αργά όταν έφτασαν στο σπίτι του Πιλάτου και αυτός είχε αποσυρθεί στα ιδιαίτερα διαμερίσματα με τη σύζυγό του. Δίστασε να ανακατευθεί με το εγχείρημα, και πιο πολύ επειδή η γυναίκα του τού ζήτησε να μην συγκατατεθεί στο αίτημα. Αλλ’ εφόσον ήταν παρών ο προεδρεύων αξιωματούχος του ιουδαϊκού Σανχεντρίν και έκανε προσωπική έκκληση για βοήθεια, ο κυβερνήτης θεώρησε σοφό να συγκατανεύσει στην παράκληση, σκεπτόμενος ότι αργότερα θα μπορούσε να διορθώσει κάθε λάθος που αυτοί ίσως να ήταν διατεθειμένοι να διαπράξουν.
(1973.2) 183:2.4 Συνεπώς, όταν ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ξεκίνησε από το ναό, μισή ώρα περίπου μετά τις ένδεκα το βράδυ, συνοδευόταν από περισσότερα από εξήντα άτομα – φρουρούς του ναού, Ρωμαίους στρατιώτες και περίεργους υπηρέτες των αρχιερέων και των αρχηγών των Ιουδαίων.
(1973.3) 183:3.1 Καθώς η συνοδεία των οπλισμένων στρατιωτών και φρουρών, που έφεραν δαυλούς και φανούς, πλησίαζε στον κήπο, ο Ιούδας προχώρησε αρκετά μπροστά από την ομάδα ώστε να είναι έτοιμος να αναγνωρίσει γρήγορα τον Ιησού για να μπορέσουν οι στρατιώτες εύκολα να τον πιάσουν πριν συσπειρωθούν οι σύντροφοί του για να τον υπερασπιστούν. Και υπήρχε ένας ακόμα λόγος γιατί ο Ιούδας διάλεξε να είναι μπροστά από τους εχθρούς του Ιησού: Σκέφτηκε ότι έτσι θα φαινόταν πως είχε φτάσει στην περιοχή πριν από τους στρατιώτες, ώστε οι απόστολοι και οι άλλοι συγκεντρωμένοι γύρω από τον Ιησού να μην τον συνέδεαν άμεσα με τους οπλισμένους φρουρούς που ακολουθούσαν τόσο κοντά τα βήματά του. Ο Ιούδας είχε ακόμα σκεφτεί να μπλοφάρει σαν να είχε τρέξει να τους προειδοποιήσει για τον ερχομό των στρατιωτών, αλλά το σχέδιό του χάλασε από το σκαιό χαιρετισμό του Ιησού προς τον προδότη. Αν και ο Κύριος μίλησε ευγενικά στον Ιούδα, τον υποδέχτηκε σαν προδότη.
(1973.4) 183:3.2 Μόλις ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, μαζί με καμιά τριανταριά συντρόφους κατασκηνωτές, είδαν την οπλισμένη ομάδα με τους δαυλούς να κινείται γύρω από την άκρη του λόφου, κατάλαβαν ότι αυτοί οι στρατιώτες ερχόντουσαν να συλλάβουν τον Ιησού, και όλοι τους όρμηξαν προς τη λιόπετρα, όπου ο Κύριος ήταν καθισμένος μόνος, λουσμένος από το φεγγαρόφωτο. Καθώς η παρέα των στρατιωτών πλησίαζε από το ένα μέρος, οι τρεις απόστολοι και οι σύντροφοί τους πλησίαζαν από το άλλο. Καθώς ο Ιούδας δρασκέλισε εμπρός για να πλησιάσει τον Κύριο, οι δυο ομάδες στάθηκαν εκεί, ακίνητες, με τον Κύριο ανάμεσά τους και τον Ιούδα έτοιμο να δώσει το φιλί της προδοσίας στο μέτωπό του.
(1974.1) 183:3.3 Ο προδότης έλπιζε ότι θα μπορούσε, μετά την οδήγηση των φρουρών στη Γεθσημανή, να δείξει απλά στους στρατιώτες τον Ιησού, ή τουλάχιστον να εκτελέσει την υπόσχεσή του χαιρετώντας τον Ιησού με ένα φιλί, και ύστερα γρήγορα να αποσυρθεί από την περιοχή. Ο Ιούδας φοβόταν πολύ ότι οι απόστολοι θα ήταν όλοι παρόντες, και ότι θα επικέντρωναν την επίθεσή τους πάνω του σαν τιμωρία που τόλμησε να προδώσει τον αγαπημένο τους δάσκαλο. Αλλά όταν ο Κύριος τον υποδέχτηκε σαν προδότη, ταράχτηκε τόσο που δεν προσπάθησε να το σκάσει.
(1974.2) 183:3.4 Ο Ιησούς έκανε μια τελευταία προσπάθεια να σώσει τον Ιούδα από το να τον προδώσει, γιατί πριν προλάβει ο προδότης να τον φτάσει, προχώρησε προς το ένα μέρος και απευθυνόμενος στον πιο σπουδαίο στρατιώτη από αριστερά, το Ρωμαίο λοχαγό, είπε, «Ποιον ζητάτε;» και ο λοχαγός αποκρίθηκε, «Τον Ιησού το Ναζωραίο». Τότε ο Ιησούς προωθήθηκε αμέσως μπροστά στον αξιωματικό και όρθιος εκεί με την ήρεμη μεγαλοπρέπεια του Θεού όλης αυτής της πλάσης, είπε, «Εγώ είμαι». Πολλοί από την οπλισμένη ομάδα είχαν ακούσει τον Ιησού να διδάσκει στο ναό, άλλοι είχαν μάθει τα παντοδύναμα έργα του και όταν τον άκουσαν τόσο θαρραλέα να αναγγέλλει την ταυτότητά του, εκείνοι που βρίσκονταν στις μπροστινές σειρές έπεσαν ξαφνικά προς τα πίσω. Τους κατέλαβε έκπληξη με την ηρεμία και τη μεγαλοπρέπεια της αναγγελίας της ταυτότητας. Δεν υπήρξε επομένως ανάγκη για τον Ιούδα να συνεχίσει το σχέδιο της προδοσίας του. Ο Κύριος είχε αποκαλυφθεί θαρρετά στους εχθρούς του και αυτοί μπορούσαν να τον είχαν πάρει χωρίς τη βοήθεια του Ιούδα. Αλλά ο προδότης έπρεπε να κάνει κάτι για να εξηγήσει την παρουσία του με την οπλισμένη ομάδα, και εκτός αυτού, ήθελε να κάνει μια επίδειξη εκτέλεσης του δικού του τμήματος από τη συμφωνία της προδοσίας που έκανε με τους αρχηγούς των Ιουδαίων, ώστε να δικαιολογήσει τη μεγάλη αμοιβή και τις τιμές που πίστευε ότι θα συσσωρεύονταν επάνω του σαν αποζημίωση για την υπόσχεσή του να παραδώσει τον Ιησού στα χέρια τους.
(1974.3) 183:3.5 Καθώς οι φρουροί ανασυντάχθηκαν από το πρώτο τρίκλισμά τους στο αντίκρισμα του Ιησού και στον ήχο της ασυνήθιστης φωνής του, και καθώς οι απόστολοι και οι μαθητές ήρθαν πιο κοντά, ο Ιούδας προχώρησε προς τον Ιησού και, φιλώντας τον στο μέτωπο, είπε, «Χαίρε, Κύριε και Διδάσκαλε». Και καθώς ο Ιούδας φίλησε έτσι τον κύριό του, ο Ιησούς είπε, «Φίλε, δεν είναι αρκετό αυτό! Με φίλημα θα παραδώσεις το Γιο του Ανθρώπου;».
(1974.4) 183:3.6 Οι απόστολοι και οι μαθητές κυριολεκτικά τα έχασαν από αυτό που είδαν. Για ένα λεπτό κανείς δεν κουνήθηκε. Κατόπιν ο Ιησούς, απαλλασσόμενος από τον προδοτικό εναγκαλισμό του Ιούδα, πλησίασε τους φρουρούς και τους στρατιώτες και ξαναρώτησε, «Ποιον ζητάτε;». και πάλι ο λοχαγός είπε, «Ιησού το Ναζωραίο». Και πάλι ρώτησε ο Ιησούς: «Σας είπα ότι εγώ είμαι. Αν, επομένως, ζητάτε εμένα, αφήστε τους άλλους να φύγουν. Είμαι έτοιμος να έρθω μαζί σας».
(1974.5) 183:3.7 Ο Ιησούς ήταν έτοιμος να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ με τους φρουρούς και ο αρχηγός των στρατιωτών ήταν ολότελα πρόθυμος να αφήσει τους τρεις αποστόλους και τους συνεργάτες τους να φύγουν ήσυχα. Αλλά πριν ξεκινήσουν, καθώς ο Ιησούς στεκόταν περιμένοντας τις διαταγές του αρχηγού, κάποιος Μάλχος, ο Σύριος σωματοφύλακας του αρχιερέα, προχώρησε προς τον Ιησού και ετοιμάστηκε να του δέσει τα χέρια πίσω από την πλάτη του, αν και ο Ρωμαίος αρχηγός δεν είχε διατάξει ότι έπρεπε να δεθεί ο Ιησούς μ’ αυτό τον τρόπο. Όταν ο Πέτρος και οι σύντροφοί του είδαν τον Κύριό τους να υφίσταται αυτή την προσβολή, δεν μπόρεσαν να συγκρατηθούν περισσότερο. Ο Πέτρος τράβηξε το ξίφος του και με τους άλλους όρμηξε μπροστά να χτυπήσει το Μάλχο. Αλλά πριν προλάβουν οι στρατιώτες να έρθουν προς υπεράσπιση του δούλου του αρχιερέα, ο Ιησούς ύψωσε απαγορευτικά το χέρι του στον Πέτρο και μιλώντας αυστηρά, είπε: «Πέτρο, πάρε το ξίφος σου. Αυτοί που κρατούν ξίφος θα χαθούν από ξίφος. Δεν καταλαβαίνεις ότι είναι επιθυμία του Πατέρα να πιω αυτό το ποτήρι; Και πάλι δεν γνωρίζεις ότι θα μπορούσα ακόμα και τώρα να διατάξω περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων και συνεργατών τους, που θα με ελευθέρωναν από τα χέρια αυτών των λιγοστών ανθρώπων;».
(1975.1) 183:3.8 Αν και ο Ιησούς έτσι αποτελεσματικά έδωσε τέρμα στην επίδειξη σωματικής αντίστασης των οπαδών του, ήταν αρκετό να δημιουργήσει φόβο στον αρχηγό των φρουρών, ο οποίος τώρα, με τη βοήθεια των στρατιωτών του, έπιασε άγρια τον Ιησού και τον έδεσε τάχιστα. Και καθώς έδεναν τα χέρια του με χοντρά σχοινιά, ο Ιησούς τους είπε: «Γιατί έρχεστε να με πιάσετε με σπαθιά και ρόπαλα σαν να ήμουν κανένας ληστής; Ήμουν καθημερινά στο ναό, διδάσκοντας δημόσια τους ανθρώπους, και δεν κάνατε καμιά προσπάθεια να με συλλάβετε».
(1975.2) 183:3.9 Όταν έδεσαν τον Ιησού, ο αρχηγός, φοβούμενος ότι οι οπαδοί του Κυρίου μπορεί να προσπαθούσαν να τον γλιτώσουν, έδωσε διαταγή να τους συλλάβουν. Αλλά οι στρατιώτες δεν έκαναν αρκετά γρήγορα, αφού ακούγοντας κρυφά τη διαταγή του αρχηγού για τη σύλληψή τους, οι οπαδοί του Ιησού το έσκασαν βιαστικά μέσα στη ρεματιά. Όλο αυτό το διάστημα ο Ιωάννης Μάρκος είχε παραμείνει αποκλεισμένος στην κοντινή παράγκα. Όταν οι φρουροί κίνησαν για να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ με τον Ιησού, ο Ιωάννης Μάρκος προσπάθησε να φύγει κρυφά από την παράγκα για να προφθάσει τους αποστόλους και τους μαθητές που το έσκαγαν. Αλλά μόλις βγήκε, ένας από τους τελευταίους στρατιώτες, που είχε κυνηγήσει τους μαθητές, καθώς αυτοί έτρεχαν, περνούσε από εκεί κοντά και βλέποντας το νεαρό άνδρα με το λινό κάλυμμα, τον κυνήγησε και σχεδόν τον έπιασε. Στην πράξη, ο στρατιώτης πλησίασε αρκετά κοντά τον Ιωάννη για να τον πιάσει από το κάλυμμα, αλλά ο νεαρός πέταξε από πάνω του το ρούχο, και δραπέτευσε γυμνός ενώ ο στρατιώτης κρατούσε το άδειο κάλυμμα. Ο Ιωάννης Μάρκος έκανε τρέχοντας όλο το δρόμο μέχρι το Δαυίδ Ζεβεδαίο που βρισκόταν στο πάνω μονοπάτι. Όταν είπε στο Δαυίδ τι είχε συμβεί, έτρεξαν και οι δυο πίσω στις σκηνές των κοιμισμένων αποστόλων και ενημέρωσαν και τους οκτώ για την προδοσία και τη σύλληψη του Κυρίου.
(1975.3) 183:3.10 Εκείνη την ώρα οι οκτώ απόστολοι είχαν ξυπνήσει, εκείνοι που το έσκαγαν από τη ρεματιά επέστρεφαν, και όλοι μαζί συγκεντρώθηκαν κοντά στο ελαιοτριβείο για να συζητήσουν τι έπρεπε να γίνει. Εν τω μεταξύ, ο Σίμων Πέτρος και ο Ιωάννης Ζεβεδαίος, που είχαν κρυφτεί ανάμεσα στα ελαιόδενδρα, ακολούθησαν το πλήθος των στρατιωτών, φρουρών και υπηρετών, οι οποίοι οδηγούσαν τον Ιησού πίσω στην Ιερουσαλήμ, όπως θα οδηγούσαν έναν απελπισμένο εγκληματία. Ο Ιωάννης ακολουθούσε από κοντά πίσω από το πλήθος, αλλά ο Πέτρος ακολουθούσε από μακριά. Μετά την απόδραση του Ιωάννη Μάρκου από την αρπάγη του στρατιώτη, αυτός προμηθεύτηκε ένα μανδύα που βρήκε στη σκηνή του Σίμωνα Πέτρου και του Ιωάννη Ζεβεδαίου. Υποψιάστηκε ότι οι φρουροί θα έπαιρναν τον Ιησού στο σπίτι του Άννα, του επίτιμου αρχιερέα. Έτσι γυρόφερνε εκεί κοντά ανάμεσα στο δεντρόκηπο με τις ελιές και βρισκόταν εκεί μπροστά από το πλήθος, κρυμμένος κοντά στην είσοδο της πύλης του ανακτόρου του αρχιερέα.
(1975.4) 183:4.1 Ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος βρέθηκε χώρια από το Σίμωνα Πέτρο και τον αδελφό του Ιωάννη, και τώρα είχε ενωθεί με τους άλλους αποστόλους και τους άλλους κατασκηνωτές στο ελαιοτριβείο για να συσκεφθούν πάνω στο τι θα έπρεπε να γίνει εν όψει της σύλληψης του Κυρίου.
(1975.5) 183:4.2 Ο Ανδρέας είχε απαλλαγεί από κάθε ευθύνη για τη διοίκηση της ομάδας των φίλων του αποστόλων. Συνεπώς, στη μεγαλύτερη από όλες τις κρίσεις της ζωής τους, αυτός ήταν σιωπηλός. Μετά από μια σύντομη άτυπη συζήτηση, ο Σίμων ο Ζηλωτής στάθηκε στον πέτρινο τοίχο του ελαιοτριβείου και κάνοντας μια φλογερή έκκληση για πίστη στον Κύριο και την υπόθεση της βασιλείας, προέτρεψε τους συναδέλφους του αποστόλους και τους άλλους μαθητές να βιαστούν και να πάνε πίσω από το πλήθος για να πετύχουν τη διάσωση του Ιησού. Η πλειονότητα της ομάδας θα είχε συγκατανεύσει να ακολουθήσει την επιθετική αρχηγία του, αν δεν υπήρχε η συμβουλή του Ναθαναήλ, ο οποίος σηκώθηκε τη στιγμή που ο Σίμωνας τελείωνε την ομιλία του και ζήτησε την προσοχή τους στην τόσο συχνά επαναλαμβανόμενη διδασκαλία του Ιησού που αφορούσε τη μη αντίσταση. Επιπλέον τους υπενθύμισε ότι ο Ιησούς τους είχε δώσει εντολή εκείνη την ίδια νύχτα να φυλάξουν τις ζωές τους για την ώρα που θα πήγαιναν στον κόσμο να κηρύξουν τα καλά νέα του ευαγγελίου της ουράνιας βασιλείας. Και ο Ναθαναήλ υποστηρίχτηκε στη θέση αυτή από τον Ιάκωβο Ζεβεδαίο, που τώρα διηγήθηκε πώς ο Πέτρος και οι άλλοι τράβηξαν τα ξίφη τους για να υπερασπιστούν τον Κύριο από τη σύλληψη και πώς ο Ιησούς είπε στο Σίμωνα Πέτρο και στους συντρόφους του ξιφομάχους να κρύψουν τα σπαθιά τους. Ο Ματθαίος και ο Φίλιππος έβγαλαν λόγους επίσης , αλλά τίποτε το οριστικό δεν βγήκε από τη συζήτηση αυτή έως ότου ο Θωμάς, εφιστώντας την προσοχή τους στο γεγονός ότι ο Ιησούς είχε συμβουλέψει το Λάζαρο να μην εκθέτει τη ζωή του στο θάνατο, τόνισε ότι αυτοί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε για να σώσουν τον Κύριό τους, καθόσον είχε αρνηθεί να επιτρέψει στους φίλους του να τον υπερασπιστούν, και εφόσον συνέχιζε να αποφεύγει τη χρήση των θεϊκών του δυνάμεων για να εκμηδενίσει τους εχθρούς του. Ο Θωμάς τους έπεισε να διασκορπιστούν, καθένας για τον εαυτό του, με τη συνεννόηση ότι ο Δαυίδ Ζεβεδαίος θα παρέμενε στην κατασκήνωση για να διατηρηθεί η επαφή της ομάδας με το αρχηγείο των αγγελιαφόρων. Στις δυο το πρωί, η κατασκήνωση ήταν έρημη. Μόνο ο Δαυίδ παρέμενε παρών με τρεις ή τέσσερις αγγελιαφόρους, οι άλλοι είχαν σταλεί σε υπηρεσία για να εξασφαλίσουν πληροφορίες για το πού είχε μεταφερθεί ο Ιησούς και τι θα γινόταν με αυτόν.
(1976.1) 183:4.3 Πέντε από τους αποστόλους, ο Ναθαναήλ, ο Ματθαίος, ο Φίλιππος και οι δίδυμοι, πήγαν να κρυφτούν στη Βηθφαγία και τη Βηθανία. Ο Θωμάς, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Σίμων ο Ζηλωτής κρύφτηκαν στην πόλη. Ο Σίμων Πέτρος και ο Ιωάννης Ζεβεδαίος ακολούθησαν και πήγαν στο σπίτι του Άννα.
(1976.2) 183:4.4 Νωρίς μετά το χάραμα, ο Σίμων Πέτρος περιφερόταν πίσω στην κατασκήνωση της Γεθσημανής, μια θλιμμένη φιγούρα σε βαθιά απόγνωση. Ο Δαυίδ τον έστειλε, με την επίβλεψη ενός αγγελιαφόρου, να συναντήσει τον αδελφό του Ανδρέα, που βρισκόταν στο σπίτι του Νικόδημου στην Ιερουσαλήμ.
(1976.3) 183:4.5 Μέχρι και τη σταύρωση, ο Ιωάννης Ζεβεδαίος παρέμεινε, όπως τον είχε διατάξει ο Ιησούς, πάντα κοντά του, και ήταν αυτός που εφοδίαζε τους αγγελιαφόρους του Δαυίδ με πληροφορίες κάθε ώρα, τις οποίες μετέφεραν στο Δαυίδ στον κήπο της κατασκήνωσης, και οι οποίες μετά αναμεταδίδοντο στους κρυμμένους αποστόλους και στην οικογένεια του Ιησού.
(1976.4) 183:4.6 Σίγουρα, ο βοσκός σκοτώνεται και τα πρόβατα διασκορπίζονται! Ενώ όλοι σιωπηλά αντιλαμβάνονται ότι ο Ιησούς τους έχει προειδοποιήσει για την κατάσταση αυτή, είναι όλοι τόσο σοκαρισμένοι από την ξαφνική εξαφάνιση του Κυρίου που δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους κανονικά.
(1976.5) 183:4.7 Ήταν λίγο μετά το φως της ημέρας και ακριβώς μετά την αποστολή του Πέτρου στον αδελφό του, που ο Ιούδας, ο αδελφός του Ιησού έφτασε στην κατασκήνωση, σχεδόν ξέπνοος και πριν από την υπόλοιπη οικογένεια του Ιησού, για να μάθει μόνο ότι ο Κύριος είχε ήδη συλληφθεί. Και έτρεξε πίσω στο δρόμο της Ιεριχούς για να μεταφέρει αυτή την πληροφορία στη μητέρα του και στ’ αδέλφια του. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος ειδοποίησε την οικογένεια του Ιησού, με τον Ιούδα, να συναθροιστούν στο σπίτι της Μάρθας και της Μαρίας στη Βηθανία και εκεί να περιμένουν ειδήσεις που θα τους έφερναν τακτικά οι αγγελιαφόροι του.
(1976.6) 183:4.8 Έτσι είχε η κατάσταση κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού της νύχτας της Πέμπτης και τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής όσον αφορά τους αποστόλους, τους κυριότερους μαθητές και τη γήινη οικογένεια του Ιησού. Και όλες αυτές οι ομάδες και τα άτομα βρισκόντουσαν σε επαφή μεταξύ τους με την υπηρεσία των αγγελιαφόρων που ο Δαυίδ Ζεβεδαίος συνέχιζε να χειρίζεται από το αρχηγείο του στην κατασκήνωση της Γεθσημανής.
(1977.1) 183:5.1 Πριν ξεκινήσουν από τον κήπο μαζί με τον Ιησού, προέκυψε μια διαφωνία ανάμεσα στον Ιουδαίο αρχηγό των φρουρών του ναού και το Ρωμαίο αρχηγό της ομάδας των στρατιωτών, για το πού να πήγαιναν τον Ιησού. Ο αρχηγός των φρουρών του ναού έδωσε οδηγίες να τον πάρουν στον Καϊάφα, τον εν ενεργεία αρχιερέα. Ο αρχηγός των Ρωμαίων στρατιωτών διέταξε να πάρουν τον Ιησού στο ανάκτορο του Άννα, του πρώην αρχιερέα και πεθερού τού Καϊάφα. Και αυτό έκαναν επειδή οι Ρωμαίοι είχαν τη συνήθεια να έχουν απ’ ευθείας δοσοληψίες με τον Άννα σε όλα τα θέματα που είχαν να κάνουν με την επιβολή των ιουδαϊκών εκκλησιαστικών νόμων. Και οι διαταγές του Ρωμαίου αρχηγού εκτελέστηκαν. Πήραν τον Ιησού στο σπίτι του Άννα για την προκαταρκτική εξέταση.
(1977.2) 183:5.2 Ο Ιούδας βάδιζε μαζί με τους αρχηγούς, κρυφακούγοντας όσα έλεγαν, αλλά δεν πήρε μέρος στη φιλονικία, γιατί ούτε ο Ιουδαίος αρχηγός ούτε ο Ρωμαίος αξιωματικός καταδέχονταν να μιλήσουν στον προδότη – τον περιφρονούσαν τόσο.
(1977.3) 183:5.3 Την ώρα αυτή περίπου ο Ιωάννης Ζεβεδαίος, ενθυμούμενος τις οδηγίες του Κυρίου να παραμένει πάντα κοντά του, έτρεξε κοντά στον Ιησού καθώς βάδιζε ανάμεσα στους δυο αρχηγούς. Ο διοικητής των φρουρών του ναού, βλέποντας τον Ιωάννη να έρχεται δίπλα, είπε στον υπασπιστή του: «Πάρε αυτό τον άνδρα και δέσε τον. Είναι ένας από τους οπαδούς του». Αλλά όταν ο Ρωμαίος αρχηγός το άκουσε αυτό, κοιτάζοντας γύρω είδε τον Ιωάννη, διέταξε να έρθει ο απόστολος κοντά του και να μην τον πειράξει κανένας. Ύστερα ο Ρωμαίος αρχηγός είπε στον Ιουδαίο αρχηγό: «Αυτός ο άνδρας δεν είναι ούτε προδότης ούτε δειλός. Τον είδα στον κήπο, και δεν τράβηξε ξίφος για να μας αντισταθεί. Έχει το θάρρος να έρχεται εμπρός για να είναι με τον Κύριό του και κανένας δεν θα βάλει χέρι πάνω του. Ο ρωμαϊκός νόμος επιτρέπει σε κάθε κατάδικο να μπορεί να έχει τουλάχιστον ένα φίλο για να του συμπαραστέκεται στο εδώλιο, και αυτός ο άνδρας δεν θα εμποδιστεί από το να σταθεί στο πλευρό του Κυρίου του, του υπό κράτηση». Και όταν ο Ιούδας το άκουσε αυτό, ντράπηκε τόσο πολύ και εξευτελίστηκε που έμεινε πίσω από τους προελαύνοντες, και πήγε στο ανάκτορο του Άννα μόνος.
(1977.4) 183:5.4 Και αυτό εξηγεί γιατί ο Ιωάννης Ζεβεδαίος επετράπη να παραμείνει κοντά στον Ιησού καθ’ όλη τη διάρκεια των δοκιμασιών αυτή τη νύχτα και την επόμενη. Οι Ιουδαίοι φοβήθηκαν να πουν κάτι στον Ιωάννη ή να τον πειράξουν κατά οποιονδήποτε τρόπο, επειδή είχε περίπου την ιδιότητα του Ρωμαίου δικηγόρου, που ήταν προορισμένος να ενεργεί σαν παρατηρητής των διεργασιών του ιουδαϊκού εκκλησιαστικού δικαστηρίου. Η προνομιακή θέση του Ιωάννη έγινε πιο ασφαλής όταν, παραδίνοντας τον Ιησού στον αρχηγό των φρουρών του ναού στην πύλη του ανακτόρου του Άννα, ο Ρωμαίος, απευθυνόμενος στον υπασπιστή του, είπε: «Πήγαινε μαζί με αυτό τον κατάδικο και διαπίστωσε ότι οι Ιουδαίοι δεν θα τον σκοτώσουν χωρίς την συγκατάθεση του Πιλάτου. Να επαγρυπνείς ότι δεν θα τον δολοφονήσουν και φρόντισε ο φίλος του, ο Γαλιλαίος, να επιτραπεί να σταθεί κοντά του και να παρατηρήσει όλα όσα συμβαίνουν». Και έτσι ο Ιωάννης μπόρεσε να βρίσκεται κοντά στον Ιησού μέχρι την ώρα του θανάτου του στο σταυρό, ενώ οι άλλοι δέκα απόστολοι εξαναγκάστηκαν να παραμείνουν κρυμμένοι. Ο Ιωάννης ενεργούσε κάτω από τη ρωμαϊκή προστασία και οι Ιουδαίοι δεν τόλμησαν να τον πειράξουν μέχρι και μετά το θάνατο του Κυρίου.
(1977.5) 183:5.5 Και σε όλο το δρόμο μέχρι το ανάκτορο του Άννα, ο Ιησούς δεν άνοιξε το στόμα του. Από τη στιγμή της σύλληψής του μέχρι τη στιγμή της παρουσίασής του μπροστά στον Άννα, ο Γιος του Ανθρώπου δεν είπε λέξη.
(1978.1) 184:0.1 Αντιπρόσωποι του Άννα είχαν κρυφά δώσει εντολή στον αρχηγό των Ρωμαίων στρατιωτών να φέρει τον Ιησού στο ανάκτορο του Άννα αμέσως μετά τη σύλληψη. Ο πρώην αρχιερέας επιθυμούσε να διατηρήσει το κύρος του ως εκκλησιαστική εξουσία των Ιουδαίων. Είχε επίσης άλλο σκοπό που κράτησε τον Ιησού στο σπίτι του μερικές ώρες, και αυτός ήταν για να περάσει η ώρα ώστε να συγκαλέσει νομότυπα το δικαστικό σώμα Σανχεντρίν. Δεν ήταν νόμιμο να συνέλθει σε σώμα το δικαστήριο Σανχεντρίν πριν από την ώρα της προσφοράς κατά την πρωινή λειτουργία στο ναό, και αυτή η λειτουργία γινόταν περίπου στις τρεις το πρωί.
(1978.2) 184:0.2 Ο Άννας γνώριζε ότι ένα τμήμα των δικαστών του Σανχεντρίν ανάμενε στο ανάκτορο του γαμπρού του, Καϊάφα. Τριάντα περίπου μέλη του Σανχεντρίν είχαν συγκεντρωθεί στο σπίτι του αρχιερέα από τα μεσάνυχτα ώστε να είναι έτοιμοι να δικάσουν τον Ιησού όταν θα το έφερναν ενώπιόν τους. Είχαν συγκεντρωθεί μόνο τα μέλη που ήταν έντονα και ανοιχτά αντίθετοι προς τον Ιησού και τη διδασκαλία του, εφόσον απαιτούντο μόνο εικοσιτρία για να συσταθεί μια δίκη.
(1978.3) 184:0.3 Ο Ιησούς πέρασε τρεις ώρες περίπου στο ανάκτορο του Άννα στο Όρος των Ελαιών, όχι μακριά από τον κήπο της Γεθσημανής, όπου τον συνέλαβαν. Ο Ιωάννης Ζεβεδαίος ήταν ελεύθερος και ασφαλής στο ανάκτορο του Άννα όχι μόνο εξαιτίας του λόγου του Ρωμαίου αρχηγού, αλλά επίσης επειδή αυτός και ο αδελφός του Ιάκωβος ήταν γνωστοί των παλαιότερων υπηρετών, όντας πολλές φορές προσκαλεσμένοι στο ανάκτορο, καθώς ο πρώην αρχιερέας ήταν μακρινός συγγενής της μητέρας τους Σαλώμης.
(1978.4) 184:1.1 Ο Άννας, έχοντας πλουτίσει από τα έσοδα του ναού, ο γαμπρός του να είναι ο εν ενεργεία αρχιερέας και έχοντας σχέσεις με τις Ρωμαϊκές αρχές, ήταν όντως το μοναδικό πιο ισχυρό πρόσωπο όλων των Ιουδαίων. Ήταν μειλίχιος και μηχανορραφούσε πολιτικές συνομωσίες. Επιθυμούσε να διευθύνει την υπόθεση της αποπομπής του Ιησού. Φοβόταν να εμπιστευθεί ένα τόσο σπουδαίο εγχείρημα στον καθ’ ολοκληρία απότομο και επιθετικό γαμπρό του. Ο Άννας ήθελε να βεβαιωθεί ότι η δίκη του Κυρίου θα παρέμενε στα χέρια των Σαδδουκαίων. Φοβόταν την πιθανή συμπάθεια μερικών Φαρισαίων, βλέποντας ότι σχεδόν όλα τα μέλη του Σανχεντρίν που είχαν υιοθετήσει την υπόθεση του Ιησού ήταν Φαρισαίοι.
(1978.5) 184:1.2 Ο Άννας δεν είχε δει τον Ιησού για κάμποσα χρόνια, από τότε που ο Κύριος είχε κληθεί στο σπίτι του και αμέσως είχε αναχωρήσει παρατηρώντας την ψυχρότητα και την επιφύλαξή του να τον υποδεχτεί. Ο Άννας σκέφτηκε να αναφερθεί στην πρώτη αυτή γνωριμία και ως εκ τούτου να προσπαθήσει να πείσει τον Ιησού να εγκαταλείψει τις απαιτήσεις του και να φύγει από την Παλαιστίνη. Ήταν ενάντιος στο να λάβει μέρος στο φόνο ενός καλού ανθρώπου και έκρινε ότι ο Ιησούς θα ήταν καλύτερο να άφηνε τη χώρα παρά να υποστεί το θάνατο. Αλλά όταν ο Άννας στάθηκε ενώπιον τού ακλόνητου και αποφασισμένου Γαλιλαίου, έμαθε αμέσως ότι θα ήταν άχρηστο να κάνει μια τέτοια πρόταση. Ο Ιησούς ήταν ακόμα πιο μεγαλοπρεπής και πιο καλά συγκροτημένος απ’ ότι θυμόταν ο Άννας.
(1979.1) 184:1.3 Όταν ο Ιησούς ήταν νέος, ο Άννας είχε ενδιαφερθεί πολύ γι αυτόν, αλλά τώρα τα έσοδά του απειλούνταν από αυτό που ο Ιησούς είχε κάνει πρόσφατα, διώχνοντας τους αργυραμοιβούς και τους άλλους εμπόρους έξω από το ναό. Αυτή η πράξη είχε προκαλέσει την έχθρα του πρώην αρχιερέα πολύ περισσότερο από ό,τι οι διδασκαλίες του Ιησού.
(1979.2) 184:1.4 Ο Άννας εισήλθε στην ευρύχωρη αίθουσα ακροάσεων, κάθισε σε μια μεγάλη πολυθρόνα και διέταξε να μεταφερθεί ο Ιησούς ενώπιόν του. Μετά λίγα λεπτά σιωπηλής επιθεώρησης του Κυρίου, είπε: «Αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι πρέπει να γίνει με τη διδασκαλία σου εφόσον διαταράσσεις την ειρήνη και την τάξη της χώρας σου». Καθώς ο Άννας κοίταζε ερευνητικά τον Ιησού, ο Κύριος τον κοίταζε κατευθείαν μέσα στα μάτια αλλά δεν απάντησε. Ο Άννας μίλησε ξανά, «Ποια είναι τα ονόματα των μαθητών σου, εκτός του Σίμωνα του Ζηλωτή, του ταραχοποιού;». Πάλι ο Ιησούς τον κοίταζε αλλά δεν απάντησε.
(1979.3) 184:1.5 Ο Άννας ενοχλήθηκε σημαντικά από την άρνηση του Ιησού να απαντήσει στις ερωτήσεις του, τόσο που του είπε: «Δεν σε νοιάζει κατά πόσον είμαι φιλικός απέναντί σου ή όχι; Δεν λαμβάνεις υπ’ όψη σου τη δύναμη που έχω να καθορίσω την έκβαση της προσεχούς δίκης σου;». Όταν ο Ιησούς το άκουσε αυτό, είπε: «Άννα, γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να έχεις δύναμη πάνω μου αν αυτό δεν επιτρεπόταν από τον Πατέρα μου. Μερικοί θα καταστρέψουν το Γιο του Ανθρώπου επειδή είναι αμαθείς. Δεν γνωρίζουν τίποτα περισσότερο, αλλά εσύ, φίλε, γνωρίζεις τι κάνεις. Πώς εσύ, λοιπόν, απαρνείσαι το φως του Θεού;».
(1979.4) 184:1.6 Ο ευγενικός τρόπος με τον οποίο μίλησε ο Ιησούς στον Άννα σχεδόν τον μπέρδεψε. Αλλά είχε ήδη αποφασίσει στο νου του ότι ο Ιησούς έπρεπε είτε να φύγει από την Παλαιστίνη ή να πεθάνει. Έτσι μάζεψε όλο το κουράγιο του και ρώτησε: «Τι είναι ακριβώς αυτό που προσπαθείς να διδάξεις στον κόσμο; Τι ισχυρίζεσαι ότι είσαι;». Ο Ιησούς απάντησε: «Γνωρίζεις πολύ καλά ότι στον κόσμο μιλούσα ανοιχτά. Δίδαξα στις συναγωγές και πολλές φορές στο ναό, όπου με άκουσαν όλοι οι Ιουδαίοι και πολλοί εθνικοί. Στα κρυφά δεν είπα τίποτε. Γιατί λοιπόν με ερωτάς για τη διδασκαλία μου; Γιατί δεν καλείς και να ερωτήσεις εκείνους που με άκουσαν; Πρόσεξε, όλη η Ιερουσαλήμ άκουσε όσα είπα ακόμα και αν εσύ ο ίδιος δεν άκουσες τις διδασκαλίες αυτές». Πριν όμως προλάβει να απαντήσει ο Άννας, ο αρχι-διαχειριστής του ανακτόρου, που στεκόταν κοντά, χτύπησε τον Ιησού στο πρόσωπο με το χέρι του, λέγοντας, «Πώς τολμάς και απαντάς στον αρχιερέα με αυτά τα λόγια;». Ο Άννας δεν είπε τίποτε για να επιπλήξει το διαχειριστή του, αλλά ο Ιησούς απευθύνθηκε σ’ αυτόν, λέγοντας, «Φίλε μου, αν μίλησα άσχημα, να φέρεις μαρτυρία για τα άσχημα, αλλά αν μίλησα την αλήθεια, τότε γιατί με χτυπάς;».
(1979.5) 184:1.7 Αν και ο Άννας λυπήθηκε που ο διαχειριστής του χτύπησε τον Ιησού, ήταν πολύ υπερήφανος για να προσέξει το ζήτημα. Στη σύγχυσή του πήγε στο άλλο δωμάτιο αφήνοντας τον Ιησού ήσυχο με τους ακόλουθους του σπιτιού και τους φρουρούς του ναού για σχεδόν μια ώρα.
(1979.6) 184:1.8 Όταν επέστρεψε, πηγαίνοντας προς το μέρος του Κυρίου, είπε, «Ισχυρίζεσαι ότι είσαι ο Μεσσίας, ο ελευθερωτής του Ισραήλ;». Είπε ο Ιησούς: «Άννα, με ξέρεις από τα χρόνια της νιότης μου. Γνωρίζεις πως ισχυρίζομαι ότι δεν είμαι τίποτε εκτός από αυτό που ο Πατέρας μου με έχρισε, και ότι στάλθηκα σε όλους τους ανθρώπους, εθνικούς και Ιουδαίους». Τότε είπε ο Άννας: «Μου είπαν ότι ισχυρίστηκες πως είσαι ο Μεσσίας, είναι αλήθεια;». Ο Ιησούς κοίταξε τον Άννα αλλά είπε μόνο, «Εσύ είπες έτσι».
(1980.1) 184:1.9 Κατ’ αυτή την ώρα οι αγγελιαφόροι έφθασαν από το παλάτι του Καϊάφα να ρωτήσουν τι ώρα θα μεταφερόταν ο Ιησούς ενώπιον του σώματος των Σανχεντρίν, και επειδή πλησίαζε το χάραμα, ο Άννας σκέφτηκε καλύτερα να στείλει τον Ιησού δεμένο και με τη συνοδεία των φρουρών του ναού στον Καϊάφα. Ο ίδιος τους ακολούθησε σύντομα.
(1980.2) 184:2.1 Καθώς η ομάδα των φρουρών και των στρατιωτών πλησίαζε την είσοδο του ανακτόρου του Άννα, ο Ιωάννης Ζεβεδαίος βάδιζε στο πλευρό του αρχηγού των Ρωμαίων στρατιωτών. Ο Ιούδας είχε μείνει σε κάποια απόσταση πίσω και ο Σίμων Πέτρος ακολουθούσε από μακριά. Μετά την είσοδο του Ιωάννη στον περίβολο του ανακτόρου με τον Ιησού και τους φρουρούς, ο Ιούδας ήρθε μέχρι την πύλη αλλά, βλέποντας τον Ιησού και τον Ιωάννη, πήγε πίσω στο σπίτι του Καϊάφα, όπου γνώριζε ότι θα γινόταν η πραγματική δίκη του Κυρίου. Λίγο μετά την αναχώρηση του Ιούδα, ο Σίμων Πέτρος έφτασε και καθώς στεκόταν μπροστά στην πύλη, ο Ιωάννης τον είδε ακριβώς τη στιγμή που ετοιμαζόντουσαν να πάρουν τον Ιησού μέσα στο παλάτι. Η θυρωρός που φύλαγε την πύλη γνώριζε τον Ιωάννη και όταν αυτός της μίλησε, ζητώντας της να αφήσει τον Πέτρο να εισέλθει, αυτή συγκατένευσε με ευχαρίστηση.
(1980.3) 184:2.2 Ο Πέτρος, εισερχόμενος στον περίβολο, πήγε προς το μέρος της φωτιάς και προσπάθησε να ζεσταθεί, γιατί η νύχτα ήταν παγωμένη. Αισθανόταν πολύ έξω από τα νερά του εδώ, ανάμεσα στους εχθρούς του Ιησού, και όντως ήταν έξω από τα νερά του. Ο Κύριος δεν του είχε δώσει εντολή να παραμείνει πλησίον του όπως είχε υποδείξει στον Ιωάννη. Ο Πέτρος ανήκε με τους λοιπούς αποστόλους, οι οποίοι είχαν προειδοποιηθεί ιδιαζόντως, να μην διακινδυνέψουν τις ζωές τους κατά τη διάρκεια αυτών των ωρών της δίκης και της σταύρωσης του Κυρίου τους.
(1980.4) 184:2.3 Ο Πέτρος πέταξε μακριά το ξίφος του λίγο πριν έρθει στην πύλη του παλατιού έτσι ώστε να μπει στον περίβολο του Άννα άοπλος. Ο νους του στριφογύριζε με σύγχυση. Μόλις και μετά βίας μπορούσε να εννοήσει ότι ο Ιησούς είχε συλληφθεί. Δεν μπορούσε να καταλάβει την πραγματικότητα της κατάστασης – ότι βρισκόταν στον περίβολο του Άννα, ζεσταίνοντας τον εαυτό του δίπλα στους υπηρέτες του αρχιερέα. Αναρωτιόταν τι να έκαναν οι άλλοι απόστολοι, και στριφογυρίζοντας στο μυαλό του πώς ο Ιωάννης επιτράπηκε να εισέλθει στο παλάτι, συμπέρανε ότι αυτό έγινε επειδή ήταν γνωστός στους υπηρέτες, εφόσον του είχε απαγορεύσει του ίδιου η φύλακας της πύλης να μπει μέσα.
(1980.5) 184:2.4 Λίγο μετά που η θυρωρός άφησε τον Πέτρο να εισέλθει, και ενόσω αυτός ζεσταινόταν κοντά στη φωτιά, αυτή τον πλησίασε και πονηρά είπε, «Δεν είσαι κι εσύ ένας από τους μαθητές αυτού του ανθρώπου;». Ο Πέτρος λοιπόν δεν έπρεπε να ξαφνιαστεί από την αναγνώριση αυτή, γιατί ήταν ο Ιωάννης που είχε ζητήσει από το κορίτσι να τον αφήσει να περάσει από τις πύλες του ανακτόρου. Αλλά ήταν σε τόσο έντονη νευρική κατάσταση που αυτή η αναγνώριση ως μαθητή τον έβγαλε από την ισορροπία του και με μια σκέψη μόνο να υπερισχύει στο μυαλό του – τη σκέψη να γλιτώσει τη ζωή του – απάντησε γοργά στην ερώτηση της κοπέλας λέγοντας, «Δεν είμαι».
(1980.6) 184:2.5 Πολύ σύντομα ένας άλλος υπηρέτης ήρθε προς τον Πέτρο και ρώτησε: «Δεν σε είδα στον κήπο όταν συνέλαβαν αυτό τον άνθρωπο; Δεν είσαι κι εσύ ένας από τους οπαδούς του;». Ο Πέτρος τώρα θορυβήθηκε για τα καλά. Δεν έβλεπε τρόπο να ξεφύγει με ασφάλεια από αυτούς τους κατήγορους. Έτσι αρνήθηκε σφοδρά κάθε σχέση με τον Ιησού, λέγοντας, «Δεν γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε είμαι οπαδός του».
(1980.7) 184:2.6 Εκείνη τη στιγμή η θυρωρός της πύλης έσπρωξε τον Πέτρο στο πλευρό και είπε: «Είμαι σίγουρη ότι είσαι μαθητής αυτού του Ιησού, όχι μόνο επειδή ένας από τους οπαδούς του μου είπε να σε αφήσω να μπεις στον περίβολο, αλλά η αδελφή μου εδώ σε είδε στο ναό μαζί με αυτό τον άνδρα. Γιατί το αρνείσαι;». Όταν ο Πέτρος άκουσε την κοπέλα να τον κατηγορεί, αρνήθηκε κάθε γνώση για τον Ιησού με κατάρες και όρκους, λέγοντας πάλι, «Δεν είμαι οπαδός του άνδρα, ούτε που τον γνωρίζω, ποτέ δεν άκουσα γι αυτόν πριν».
(1981.1) 184:2.7 Ο Πέτρος άφησε τη φωτιά, για ένα διάστημα, ενώ βγήκε έξω από τον περίβολο. Θα ήθελε να το έσκαγε, αλλά φοβόταν μην τραβήξει την προσοχή πάνω του. Επειδή έκανε κρύο ξαναγύρισε στη φωτιά και ένας από τους άνδρες που στεκόταν δίπλα του είπε: «Σίγουρα είσαι ένας από τους μαθητές αυτού του άνδρα. Αυτός ο Ιησούς είναι Γαλιλαίος και η ομιλία σου σε προδίδει, γιατί μιλάς σα Γαλιλαίος». Και πάλι ο Πέτρος αρνήθηκε κάθε σχέση με τον Κύριό του.
(1981.2) 184:2.8 Ο Πέτρος είχε τόσο ταραχτεί που προσπάθησε να αποφύγει την επαφή με τους κατηγόρους του απομακρυνόμενος από τη φωτιά και παραμένοντας μόνος του στο μπαλκόνι. Μετά από μια ώρα και πλέον απομόνωσης, η φύλακας της πύλης και η αδελφή της τον συνάντησαν τυχαία και οι δυο πειρακτικά τον κατηγόρησαν ότι ήταν οπαδός του Ιησού. Και πάλι αυτός αρνήθηκε την κατηγορία. Ακριβώς μόλις αρνήθηκε για μια φορά ακόμα κάθε σχέση με τον Ιησού, ο πετεινός λάλησε και ο Πέτρος θυμήθηκε τα λόγια της προειδοποίησης που του είπε ο Κύριός του νωρίτερα εκείνη την ίδια νύχτα. Καθώς στεκόταν εκεί, με βαριά καρδιά και συντριμμένος από το αίσθημα της ενοχής, οι πόρτες του ανακτόρου άνοιξαν και οι φρουροί οδήγησαν τον Ιησού στο δρόμο για τον Καϊάφα. Καθώς ο Κύριος προσπερνούσε τον Πέτρο, είδε, στο φως των δαυλών, το βλέμμα της απελπισίας στο πρόσωπο του πρώην επιπόλαιου και γεμάτου αυτοπεποίθηση γενναίου αποστόλου, και στράφηκε και κοίταξε τον Πέτρο. Ο Πέτρος δεν ξέχασε ποτέ εκείνο το βλέμμα όσο ζούσε. Ήταν ένα τέτοιο βλέμμα συνδυασμένης συμπόνιας και αγάπης όσο κανένας θνητός δεν διέκρινε ποτέ στο πρόσωπο του Κυρίου.
(1981.3) 184:2.9 Όταν ο Ιησούς και οι φρουροί πέρασαν τις πύλες του ανακτόρου, ο Πέτρος ακολούθησε, αλλά για μικρή απόσταση μόνο. Δεν μπορούσε να πάει μακρύτερα. Κάθισε κάτω, στην άκρη του δρόμου και έκλαψε πικρά. Και όταν πια έχυσε δάκρυα αγωνίας, γύρισε τα βήματά του πίσω προς την κατασκήνωση, ελπίζοντας να βρει τον αδελφό του Ανδρέα. Φτάνοντας στην κατασκήνωση, βρήκε το Δαυίδ Ζεβεδαίο, που έστειλε έναν αγγελιαφόρο να τον οδηγήσει εκεί που είχε πάει να κρυφτεί στην Ιερουσαλήμ ο αδελφός του.
(1981.4) 184:2.10 Ολόκληρη η εμπειρία του Πέτρου συνέβη στον περίβολο του ανακτόρου του Άννα στο Όρος των Ελαιών. Δεν ακολούθησε τον Ιησού στο ανάκτορο του αρχιερέα Καϊάφα. Το γεγονός ότι ο Πέτρος αντιλήφθηκε ότι είχε επανειλημμένα αρνηθεί τον Κύριό του με το λάλημα του πετεινού, φανερώνει ότι όλα αυτά συνέβαιναν έξω από την Ιερουσαλήμ, εφόσον ήταν παράνομο να κατέχουν πουλερικά μέσα στην ίδια την πόλη.
(1981.5) 184:2.11 Μέχρι να επαναφέρει το λάλημα του πετεινού τον Πέτρο στις πραγματικές του αισθήσεις, σκεφτόταν μόνο, καθώς βάδιζε πάνω-κάτω στη βεράντα για να διατηρηθεί ζεστός, πόσο έξυπνα είχε ξεγλιστρήσει από τις κατηγορίες των υπηρετών, και πόσο είχε ματαιώσει το σκοπό τους να τον αναγνωρίσουν μαζί με τον Ιησού. Για την ώρα, σκεφτόταν μόνο ότι οι υπηρέτες δεν είχαν ηθικό ή νόμιμο δικαίωμα να τον ανακρίνουν έτσι, και συγχάρηκε πραγματικά τον εαυτό του για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτηκε να αποφύγει να αναγνωρισθεί και πιθανότατα να κινδυνέψει να συλληφθεί και να φυλακιστεί. Μέχρι το λάλημα του πετεινού δεν είχε καταλάβει ο Πέτρος ότι είχε απαρνηθεί τον Κύριό του. Μέχρι το κοίταγμα του Ιησού, δεν είχε αντιληφθεί ότι είχε αποτύχει να ζει σύμφωνα με τα προνόμιά του σαν ένας πρεσβευτής της βασιλείας.
(1981.6) 184:2.12 Έχοντας κάνει το πρώτο βήμα στο μονοπάτι του συμβιβασμού και της ελάχιστης αντίστασης, τίποτε άλλο δεν ήταν φανερό στον Πέτρο παρά να προχωρήσει με τη συμπεριφορά που είχε αποφασίσει. Απαιτείται σπουδαίος και ευγενικός χαρακτήρας, έχοντας ξεκινήσει λάθος, για να στραφείς και να βαδίσεις σωστά. Πολύ συχνά το μυαλό ενός ανθρώπου τείνει να δικαιολογεί τη συνέχιση πάνω στο μονοπάτι του λάθους, όταν κάποτε εισήλθε σ’ αυτό.
(1982.1) 184:2.13 Ο Πέτρος δεν πίστεψε ποτέ τελείως ότι θα μπορούσε να συγχωρεθεί, έως τη στιγμή που συνάντησε τον Κύριό του, μετά την ανάσταση, και είδε ότι τον υποδέχτηκε ακριβώς όπως και πριν τις εμπειρίες της τραγικής νύχτας των αρνήσεων.
(1982.2) 184:3.1 Ήταν κατά τις τρεις το πρωί της Παρασκευής όταν ο αρχιερέας, Καϊάφας, συγκάλεσε το ανακριτικό σώμα των Σανχεντρίν για να συνεδριάσει και ζήτησε να μεταφερθεί ο Ιησούς ενώπιόν τους για την επίσημη δίκη. Σε τρεις προηγούμενες περιπτώσεις το Σανχεντρίν, με μεγάλη πλειοψηφία, είχε ψηφίσει το θάνατο του Ιησού, είχε αποφανθεί ότι ήταν άξιος θανάτου με την ανεπίσημη κατηγορία ότι παραβίαζε το νόμο, ήταν βλάσφημος και χλεύαζε τις παραδόσεις των πατέρων του Ισραήλ.
(1982.3) 184:3.2 Αυτή δεν ήταν μια κανονική συνάθροιση του Σανχεντρίν και δεν είχε συγκληθεί στο συνηθισμένο τόπο, την αίθουσα της πελεκητής πέτρας του ναού. Ήταν μια ειδική δικαστική συγκέντρωση περίπου τριάντα μελών και είχε συνέλθει σε σώμα στο παλάτι του αρχιερέα. Ο Ιωάννης Ζεβεδαίος ήταν παρών με τον Ιησού καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της υποτιθέμενης δίκης.
(1982.4) 184:3.3 Πόσο κολακευόντουσαν αυτοί οι αρχιερείς, οι γραμματείς, οι Σαδδουκαίοι και μερικοί Φαρισαίοι που ο Ιησούς, αυτός που διατάρασσε τη θέση τους και αμφισβητούσε την εξουσία τους, ήταν τώρα σίγουρα στα χέρια τους! Και ήταν αποφασισμένοι να μη ζήσει και ξεφύγει από τις εκδικητικές τανάλιες τους.
(1982.5) 184:3.4 Κανονικά, οι Ιουδαίοι, όταν δίκαζαν κάποιον με βαριά κατηγορία, προχωρούσαν με μεγάλη προσοχή και παρείχαν κάθε εγγύηση δίκαιης επιλογής μαρτύρων και συνολικής διεξαγωγής της δίκης. Αλλά στην περίπτωση αυτή, ο Καϊάφας ήταν περισσότερο ένας δημόσιος κατήγορος παρά ένας αμερόληπτος δικαστής.
(1982.6) 184:3.5 Ο Ιησούς εμφανίστηκε ενώπιον του δικαστηρίου ντυμένος με τα συνηθισμένα του ρούχα και με τα χέρια του δεμένα πίσω από την πλάτη του. Όλοι οι δικαστές αιφνιδιάστηκαν και κάπως μπερδεύτηκαν από τη μεγαλοπρεπή του παρουσία. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν ατενίσει τέτοιο υπόδικο ούτε είχαν παραστεί μάρτυρες τόσης αυτοκυριαρχίας σε άνθρωπο που δικαζότανε για τη ζωή του.
(1982.7) 184:3.6 Ο Ιουδαϊκός νόμος απαιτούσε ότι τουλάχιστον δυο μάρτυρες πρέπει να είναι σύμφωνοι για κάποιο θέμα πριν αποδοθεί κατηγορία σε κάποιον υπόδικο. Ο Ιούδας δεν μπορούσε να χρησιμεύσει σαν μάρτυρας κατά του Ιησού γιατί ο Ιουδαϊκός νόμος απαγόρευε τη μαρτυρία ειδικά ενός προδότη. Περισσότεροι από καμιά εικοσαριά ψευδομάρτυρες ήταν έτοιμοι να μαρτυρήσουν κατά του Ιησού, αλλά η κατάθεσή τους ήταν τόσο αντιφατική και τόσο φανερά κατασκευασμένη που τα ίδια τα μέλη του Σανχεντρίν ντρεπόντουσαν πολύ από την παρουσίαση. Ο Ιησούς στάθηκε εκεί, κοιτάζοντας ευγενικά τους ψευδομάρτυρες αυτούς, και η ήρεμη έκφρασή του τους μπέρδεψε. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ψευδούς μαρτυρίας ο Κύριος δεν είπε λέξη. Δεν απάντησε στις πολλές ψεύτικες κατηγορίες τους.
(1982.8) 184:3.7 Την πρώτη φορά που δυο από τους μάρτυρές τους πλησίασαν κοντά και συμφώνησε η κατάθεσή τους ήταν όταν δυο άνδρες κατέθεσαν ότι είχαν ακούσει τον Ιησού να λέγει, στην πορεία μιας ομιλίας του στο ναό, ότι θα «κατέστρεφε το ναό που είχε κάνει με τα χέρια του και σε τρεις μέρες θα έφτιαχνε άλλο ναό χωρίς χέρια». Αυτό δεν ήταν εκείνο ακριβώς που είπε ο Ιησούς, αδιάφορα από το γεγονός ότι υποδείκνυε το δικό του σώμα όταν έκανε το σχόλιο στο οποίο αναφέρθηκαν.
(1982.9) 184:3.8 Αν και ο αρχιερέας φώναξε στον Ιησού, «Δεν απαντάς σε καμία από αυτές τις κατηγορίες;», ο Ιησούς δεν άνοιξε το στόμα του. Στεκόταν εκεί αμίλητος ενώ όλοι οι ψευδομάρτυρες κατέθεταν. Μίσος, φανατισμός και ασυνείδητη υπερβολή χαρακτήριζε τα λόγια των ψευδομαρτύρων σε τέτοιο βαθμό που η κατάθεσή τους υπέπεσε σε αντιφάσεις. Η καλύτερη αναίρεση των ψευδών κατηγοριών τους ήταν η ήρεμη και μεγαλειώδης σιωπή του Κυρίου.
(1983.1) 184:3.9 Λίγο μετά το ξεκίνημα των καταθέσεων των ψευδομαρτύρων, ο Άννας έφτασε και πήρε τη θέση του δίπλα στον Καϊάφα. Ο Άννας λοιπόν σηκώθηκε και είπε ότι αυτή η απειλή του Ιησού να καταστρέψει το ναό ήταν αρκετή για να βεβαιώσει τρεις κατηγορίες εναντίον του:
(1983.2) 184:3.10 1. Ότι ήταν επικίνδυνος συκοφάντης για το λαό. Ότι τους δίδασκε αδύνατα πράγματα και τους εξαπατούσε με διαφορετικούς τρόπους.
(1983.3) 184:3.11 2. Ότι ήταν φανατικός επαναστάτης επειδή συνηγόρησε ότι θα επιτεθεί με βάναυσα χέρια στον ιερό ναό, διαφορετικά πώς θα μπορούσε να τον καταστρέψει;
(1983.4) 184:3.12 3. Ότι δίδασκε μαγεία καθόσον υποσχέθηκε να χτίσει ένα καινούργιο ναό, και μάλιστα χωρίς χέρια.
(1983.5) 184:3.13 Όλο το σώμα των Σανχεντρίν συμφώνησε ήδη ότι ο Ιησούς ήταν ένοχος της ποινής του θανάτου για παράβαση των Ιουδαϊκών νόμων, αλλά τώρα ασχολήθηκαν περισσότερο με την ανάπτυξη κατηγοριών σχετικά με τη συμπεριφορά και τη διδασκαλία του, οι οποίες θα δικαιολογούσαν να απαγγείλει ο Πιλάτος την καταδίκη σε θάνατο του υποδίκου τους. Γνώριζαν ότι έπρεπε να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεση του Ρωμαίου κυβερνήτη πριν θανατώσουν νόμιμα τον Ιησού. Και ο Άννας ήταν διατεθειμένος να προχωρήσει τη διαδικασία, κάνοντας να φανεί ότι ο Ιησούς ήταν ένας επικίνδυνος διδάσκαλος για να είναι ελεύθερος ανάμεσα στο λαό.
(1983.6) 184:3.14 Ο Καϊάφας όμως δεν μπορούσε άλλο να υποφέρει το θέαμα του Κυρίου που στεκόταν εκεί σε τέλεια ηρεμία και αδιατάρακτη σιωπή. Σκέφτηκε πως γνώριζε τουλάχιστον ένα τρόπο με τον οποίο ο κατάδικος θα πειθόταν να μιλήσει. Συνεπώς, όρμηξε προς το μέρος του Ιησού και, κουνώντας απειλητικά το δάκτυλό του στο πρόσωπο του Κυρίου, είπε: «Σ’ εξορκίζω στο όνομα του ζωντανού Θεού, να μας πεις αν είσαι ο Λυτρωτής, ο Γιος του Θεού». Ο Ιησούς απάντησε στον Καϊάφα: «Είμαι. Σύντομα θα πάω στον Πατέρα, και χωρίς καθυστέρηση ο Γιος του Ανθρώπου θα ενδυθεί με δύναμη και θα βασιλεύσει πάλι πάνω στα ουράνια πνεύματα».
(1983.7) 184:3.15 Όταν ο αρχιερέας άκουσε τον Ιησού να εκστομίζει αυτά τα λόγια, θύμωσε υπερβολικά και ξεσκίζοντας τα ρούχα του, αναφώνησε: «Τι ανάγκη περαιτέρω έχουμε από μάρτυρες; Προσέξτε, τώρα μόλις ακούσατε όλοι τη βλασφημία του ανθρώπου αυτού. Τι σκέφτεστε ότι πρέπει να γίνει με αυτό τον παραβάτη και βλάσφημο;». Και όλοι αποκρίθηκαν ομόφωνα, «Του αξίζει ο θάνατος, να σταυρωθεί».
(1983.8) 184:3.16 Ο Ιησούς δεν έδειξε ενδιαφέρον για καμία ερώτηση που του έγινε όταν ήταν ενώπιον του Άννα ή των υπολοίπων μελών του Σανχεντρίν εκτός από την ερώτηση τη σχετική με την αποστολή του. Όταν ρωτήθηκε αν ήταν ο Γιος του Θεού, αμέσως και χωρίς αμφιβολία απάντησε καταφατικά.
(1983.9) 184:3.17 Ο Άννας επιθυμούσε να προχωρήσει η δίκη παρακάτω, και να διατυπωθούν καθοριστικές κατηγορίες σχετικά με τη σχέση του Ιησού προς το Ρωμαϊκό νόμο και τους Ρωμαϊκούς θεσμούς για να παρουσιαστεί στη συνέχεια στον Πιλάτο. Οι σύνεδροι ανυπομονούσαν να τελειώνουν γρήγορα με την υπόθεση, όχι μόνο επειδή ήταν η προπαρασκευαστική μέρα για το Πάσχα και δεν έπρεπε να γίνεται καμία κοσμική εργασία μετά το μεσημέρι, αλλά επίσης επειδή φοβόντουσαν ότι ο Πιλάτος θα επέστρεφε στη Ρωμαϊκή πρωτεύουσα της Ιουδαίας, την Καισάρεια, αφού βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ μόνο για το γιορτασμό του Πάσχα.
(1983.10) 184:3.18 Ο Άννας όμως δεν κατόρθωσε να κρατήσει τον έλεγχο στο δικαστήριο. Μετά την τόσο απροσδόκητη απάντηση του Ιησού στον Καϊάφα, ο αρχιερέας, κατευθύνθηκε προς αυτόν και τον κτύπησε στο πρόσωπο με το χέρι του. Ο Άννας σοκαρίστηκε αληθινά όταν τα άλλα μέλη του δικαστηρίου, βγαίνοντας από το δωμάτιο, έφτυσαν τον Ιησού στο πρόσωπο και πολλοί τον χαστούκισαν χλευαστικά με τις παλάμες τους. Και έτσι με αταξία και τόσο εξωφρενική αναταραχή έληξε η πρώτη συνεδρίαση της δίκης του Ιησού από το Σανχεντρίν, στις τέσσερις και μισή.
(1984.1) 184:3.19 Τριάντα προκατειλημμένοι και τυφλωμένοι από την παράδοση ψεύτικοι δικαστές, με ψευδομάρτυρες, τολμούν να δικάσουν το δίκαιο Δημιουργό του σύμπαντος. Και οι παθιασμένοι αυτοί κατήγοροι εξοργίστηκαν από τη μεγαλειώδη σιωπή και την έξοχη συμπεριφορά του Θεανθρώπου. Η σιωπή του είναι φοβερή να την υπομείνεις. Ο λόγος του είναι άφοβα ανυπάκουος. Είναι ασυγκίνητος από τις απειλές τους και ατρόμητος στις επιθέσεις τους. Ο άνθρωπος φέρνει σε δίκη το Θεό, αλλά ακόμα και τότε αυτός τους αγαπάει και θα τους έσωζε αν μπορούσε.
(1984.2) 184:4.1 Ο Ιουδαϊκός νόμος απαιτούσε, σε περίπτωση θανατικής καταδίκης, να υπάρχουν δυο συνεδριάσεις του δικαστηρίου. Η δεύτερη συνεδρίαση θα συγκαλείτο την ημέρα που ακολουθούσε την πρώτη, και ο ενδιάμεσος χρόνος θα περνούσε με νηστεία και προσευχή των μελών του δικαστηρίου. Οι άνδρες αυτοί όμως δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι την επομένη για την επικύρωση της απόφασής τους, ότι ο Ιησούς έπρεπε να πεθάνει. Περίμεναν μόνο μια ώρα. Εν τω μεταξύ ο Ιησούς αφέθηκε στην αίθουσα των ακροάσεων με τη συνοδεία των φρουρών του ναού, οι οποίοι, με τους υπηρέτες του αρχιερέα, διασκέδαζαν ξεστομίζοντας κάθε είδους προσβολή στο Γιο του ανθρώπου. Τον κορόιδευαν, τον έφτυναν και τον γρονθοκοπούσαν ανελέητα. Τον χτυπούσαν στο πρόσωπο με μια ράβδο και μετά έλεγαν, «Προφήτεψε σε μας, εσύ ο Λυτρωτής, ποιος σε χτύπησε». Και έτσι συνέχιζαν επί μία γεμάτη ώρα, βρίζοντας και εξευτελίζοντας αυτόν τον μη ανθιστάμενο άνθρωπο από τη Γαλιλαία.
(1984.3) 184:4.2 Όλη αυτή την τραγική ώρα του πόνου και των εμπαιγμών ενώπιον των αμαθών και αναίσθητων φρουρών και υπηρετών, ο Ιωάννης Ζεβεδαίος περίμενε μόνος κι έντρομος σ’ ένα διπλανό δωμάτιο. Όταν πρωτάρχισαν οι βρισιές, ο Ιησούς υπέδειξε στον Ιωάννη, με ένα νεύμα του κεφαλιού του, ότι έπρεπε να αποσυρθεί. Ο Κύριος γνώριζε καλά ότι, αν επέτρεπε στον απόστολό του να παραμείνει στο δωμάτιο και να παρευρεθεί σ’ αυτές τις προσβολές, θα είχε προκληθεί τόσο έντονο συναίσθημα προσβολής στον Ιωάννη και θα προκαλούσε ένα τέτοιο ξέσπασμα διαμαρτυρίας που πιθανόν να είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατό του.
(1984.4) 184:4.3 Όλη αυτή την τρομακτική ώρα ο Ιησούς δεν έβγαλε λέξη. Σε αυτή την ευγενική και ευαίσθητη ψυχή του ανθρώπινου είδους, ενωμένη σε προσωπική συγγένεια με το Θεό όλου του σύμπαντος, δεν υπήρχε πιο πικρό τμήμα στο ποτήρι της ταπείνωσης από αυτή τη φοβερή ώρα στο έλεος των αγράμματων και ανελέητων φρουρών και υπηρετών, που είχαν ερεθιστεί με το να τον κακοποιούν κατά το παράδειγμα των μελών του υποτιθέμενου δικαστηρίου Σανχεντρίν.
(1984.5) 184:4.4 Η ανθρώπινη καρδιά δεν μπορεί πιθανόν να φανταστεί το ρίγος της αγανάκτησης που διαπερνούσε ένα τεράστιο σύμπαν ουρανίων δυνάμεων, που ήταν αυτόπτες μάρτυρες του θεάματος του αγαπημένου τους Άρχοντα, που υποτασσόταν στο θέλημα των αδαών και παραπλανημένων δημιουργημάτων του, πάνω στη σκοτεινή από την αμαρτία σφαίρα της δύσμοιρης Ουράντια.
(1984.6) 184:4.5 Ποιο είναι αυτό το ζωώδες γνώρισμα του ανθρώπου που τον οδηγεί να θέλει να προσβάλλει και να βιάζει σωματικά εκείνο που δεν μπορεί να φτάσει πνευματικά ή να πετύχει διανοητικά; Στον μισο-πολιτισμένο άνθρωπο παραφυλάει ακόμη μια μοχθηρή κτηνωδία που προσπαθεί να ξεσπάει πάνω σε εκείνους που είναι ανώτεροι σε γνώση και πνευματικά επιτεύγματα. Παρατηρείστε τη μοχθηρή τραχύτητα και την κτηνώδη θηριωδία των υποτιθέμενων πολιτισμένων ανθρώπων πώς αποκομίζουν ιδιαίτερη μορφή ζωώδους ευχαρίστησης από την επίθεση πάνω στο Γιο του Ανθρώπου που δεν έφερε αντίσταση. Καθώς αυτοί προσβάλλουν, σαρκάζουν και επιτίθενται με αγριότητα στον Ιησού, αυτός δεν υπερασπιζόταν τον εαυτό του αλλά δεν ήταν ανυπεράσπιστος. Ο Ιησούς δεν ήταν νικημένος, σχεδόν ασυναγώνιστος κατά την υλική έννοια.
(1985.1) 184:4.6 Αυτά είναι τα λεπτά της μεγαλύτερης νίκης του Κυρίου σε όλη τη μακριά και γεμάτη γεγονότα σταδιοδρομία του σαν δημιουργού, υπερασπιστή και σωτήρα ενός ευρύτατου και εκτεταμένου σύμπαντος. Έχοντας ζήσει μέχρι τέλους τη ζωή του αποκαλυμμένου Θεού προς τον άνθρωπο, ο Ιησούς ανέλαβε να κάνει τώρα μια καινούργια και πρωτάκουστη αποκάλυψη του ανθρώπου προς το Θεό. Ο Ιησούς αποκαλύπτει τώρα στον κόσμο τον τελικό θρίαμβο πάνω σε όλους του φόβους απομόνωσης της προσωπικότητας του δημιουργήματος. Ο Γιος του ανθρώπου κατόρθωσε οριστικά να αναγνωριστεί σαν Γιος του Θεού. Ο Ιησούς δεν διστάζει να βεβαιώσει ότι αυτός και ο Πατέρας είναι ένα. Και με βάση το γεγονός και την αλήθεια αυτής της ύψιστης και ουράνιας εμπειρίας, παροτρύνει κάθε πιστό της βασιλείας να γίνει ένα με αυτόν, όπως αυτός και ο Πατέρας είναι ένα. Η ζωντανή εμπειρία στη θρησκεία του Ιησού γίνεται έτσι η σίγουρη και ασφαλής τεχνική απ’ όπου οι πνευματικά απομονωμένοι και κοσμικά μοναχικοί θνητοί της γης μπορούν να αποφύγουν την απομόνωση, με όλα τα συνεπακόλουθα αισθήματα του φόβου και της αδυναμίας. Στην αδελφική πραγματικότητα της βασιλείας των ουρανών τα πιστά παιδιά του Θεού βρίσκουν τελικά τη λύτρωση από την απομόνωση του εαυτού, προσωπική και πλανητική. Ο πιστός που γνωρίζει το Θεό βιώνει σταδιακά την έκσταση και το μεγαλείο της πνευματικής κοινωνικοποίησης σε ένα σύμπαν με κλιμακωτά πολιτικά δικαιώματα στον ουρανό , σε συνδυασμό με την αιώνια πραγματικότητα του θεϊκού πεπρωμένου της επίτευξης της τελειότητας.
(1985.2) 184:5.1 Στις πεντέμισι το δικαστήριο συνεκλήθη εκ νέου, και ο Ιησούς οδηγήθηκε στο παρακείμενο δωμάτιο, όπου περίμενε ο Ιωάννης. Εδώ οι Ρωμαίοι στρατιώτες και οι φρουροί του ναού φύλαγαν τον Ιησού ενώ το δικαστήριο άρχισε τη διατύπωση των κατηγοριών που θα υποβαλλόντουσαν στον Πιλάτο. Ο Ιούδας ήταν παρών κατά τη διάρκεια της δεύτερης σύσκεψης του δικαστηρίου, αλλά δεν κατέθεσε.
(1985.3) 184:5.2 Η συνεδρίαση αυτή του δικαστηρίου διήρκεσε μόνο μισή ώρα, και όταν διέκοψαν για να παραστούν ενώπιον του Πιλάτου, είχαν εκδώσει το κατηγορητήριο του Ιησού, ότι ήταν ένοχος θανάτου, αποτελούμενο από τρία κύρια σημεία:
(1985.4) 184:5.3 1. Ήταν διαφθορέας του Ιουδαϊκού έθνους. Εξαπατούσε το λαό και τους υποκινούσε σε επανάσταση.
(1985.5) 184:5.4 2. Δίδασκε το λαό να αρνείται να πληρώνει φόρο στον Καίσαρα.
(1985.6) 184:5.5 3. Με το να ισχυρίζεται ότι ήταν βασιλιάς και ιδρυτής ενός νέου είδους βασιλείας, υποκινούσε την προδοσία στο πρόσωπο του αυτοκράτορα.
(1985.7) 184:5.6 Η όλη διαδικασία ήταν παράτυπη και εντελώς αντίθετη προς τους Ιουδαϊκούς νόμους. Δυο μάρτυρες δεν συμφώνησαν σε κανένα ζήτημα εκτός από εκείνους που κατέθεσαν σχετικά με την αναφορά του Ιησού για την καταστροφή του ναού και την ανακατασκευή του σε τρεις μέρες. Και ακόμα, αναφορικά με εκείνο το θέμα, κανένας μάρτυρας δεν υπήρξε υπεράσπιση, και ούτε ο Ιησούς ζήτησε να εξηγήσει το προτιθέμενο νόημα.
(1985.8) 184:5.7 Το μόνο σημείο, για το οποίο το δικαστήριο τον καταδίκασε, ήταν η βλασφημία, και αυτό εναπέκειτο εξ ολοκλήρου στην κατάθεση του δικαστηρίου. Ακόμα και σε σχέση με τη βλασφημία, δεν κατόρθωσαν να πάρουν μια επίσημη ψήφο για την καταδίκη σε θάνατο.
(1985.9) 184:5.8 Και τώρα τόλμησαν να διατυπώσουν τρεις κατηγορίες, με τις οποίες θα παρουσιαζόντουσαν ενώπιον του Πιλάτου, για τις οποίες δεν είχε καταθέσει κανένας μάρτυρας και οι οποίες συμφωνήθηκαν, ενώ ο κατηγορούμενος φυλακισμένος ήταν απών. Όταν έγινε αυτό, τρεις από τους Φαρισαίους αποχώρησαν. Ήθελαν να δουν τον Ιησού να πεθαίνει, αλλά δεν ήθελαν να διατυπώσουν κατηγορίες εναντίον του χωρίς μάρτυρες και εν τη απουσία του.
(1986.1) 184:5.9 Ο Ιησούς δεν παρουσιάστηκε ξανά ενώπιον του δικαστηρίου Σανχεντρίν. Δεν ήθελαν να κοιτάξουν ξανά το πρόσωπό του καθώς καταδίκαζαν την αθώα ζωή του. Ο Ιησούς δεν γνώριζε (σαν άνθρωπος) τις επίσημες κατηγορίες τους έως ότου τις άκουσε να τις εκφωνεί ο Πιλάτος.
(1986.2) 184:5.10 Ενώ ο Ιησούς βρισκόταν στο δωμάτιο με τον Ιωάννη και τους φρουρούς, και ενώ το δικαστήριο βρισκόταν στη δεύτερη συνεδρία του, μερικές γυναίκες από το παλάτι του αρχιερέα, μαζί με τους φίλους τους, ήρθαν για να δουν τον παράξενο κατάδικο, και μια από αυτές τον ρώτησε, «Είσαι ο Μεσσίας, ο Γιος του Θεού;». Και ο Ιησούς απάντησε: «Αν σας πω δεν θα με πιστέψετε και αν σας ρωτήσω δεν θα απαντήσετε».
(1986.3) 184:5.11 Στις έξι εκείνο το πρωί ο Ιησούς οδηγήθηκε από το σπίτι του Καϊάφα για να παρουσιαστεί ενώπιον του Πιλάτου για επιβεβαίωση της θανατικής καταδίκης την οποία το δικαστικό σώμα των Σανχεντρίν είχε τόσο άδικα και παράνομα αποφασίσει.
(1987.1) 185:0.1 Λίγο μετά τις έξι το πρωί της Παρασκευής, 7 Απριλίου 30 μ.Χ., ο Ιησούς μεταφέρθηκε ενώπιον του Πιλάτου, του Ρωμαίου έπαρχου που κυβερνούσε την Ιουδαία, τη Σαμάρεια και την Ιδουμαία κάτω από την άμεση επίβλεψη του Ρωμαίου κυβερνήτη της Συρίας. Ο Κύριος οδηγήθηκε ενώπιον του Ρωμαίου κυβερνήτη από τους φρουρούς του ναού, δεμένος και συνοδευόταν από πενήντα περίπου κατηγόρους, συμπεριλαμβανομένου του σώματος των Σανχεντρίν (κυρίως Σαδδουκαίους), τον Ιούδα τον Ισκαριώτη και τον αρχιερέα Καϊάφα, και από τον απόστολο Ιωάννη. Ο Άννας δεν παρουσιάστηκε ενώπιον του Πιλάτου.
(1987.2) 185:0.2 Ο Πιλάτος είχε σηκωθεί και ήταν έτοιμος να υποδεχτεί την ομάδα αυτή των πρωινών επισκεπτών, όντας ενημερωμένος από εκείνους που είχαν εξασφαλίσει τη συγκατάθεσή του το προηγούμενο βράδυ, για να χρησιμοποιήσουν τους Ρωμαίους στρατιώτες στη σύλληψη του Γιου του Ανθρώπου, ότι θα έφερναν τον Ιησού ενώπιόν του νωρίς το πρωί. Η δική είχε οριστεί να λάβει χώρα μπροστά από το πραιτώριο, μια προσθήκη στο φρούριο της Αντώνια, όπου ο Πιλάτος και η σύζυγός του είχαν κάνει αρχηγείο τους όταν σταμάτησαν στην Ιερουσαλήμ.
(1987.3) 185:0.3 Αν και ο Πιλάτος διεξήγαγε μεγάλο μέρος της ανάκρισης του Ιησού μέσα στις αίθουσες του πραιτωρίου, η δημόσια δίκη έγινε έξω στα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην κύρια είσοδο. Αυτό ήταν μια παραχώρηση προς τους Ιουδαίους, που αρνιόντουσαν να εισέλθουν σε οποιοδήποτε κτίριο των εθνικών, όπου μπορεί να χρησιμοποιούσαν μαγιά την ημέρα αυτή της προετοιμασίας για το Πάσχα. Τέτοια συμπεριφορά θα τους καθιστούσε όχι μόνο ακάθαρτους και ως εκ τούτου θα τους εμπόδιζε να συμμετάσχουν στην απογευματινή γιορτή των ευχαριστιών, αλλά θα τους εξανάγκαζε να υποστούν τελετουργίες καθαρμού μετά τη δύση του ήλιου, προτού αποκτήσουν το δικαίωμα να συμμετάσχουν στο δείπνο του Πάσχα.
(1987.4) 185:0.4 Καίτοι αυτοί οι Ιουδαίοι δεν ενοχλούντο καθόλου από τη συνείδησή τους, καθώς μηχανορραφούσαν για να πετύχουν το δικαστικό φόνο του Ιησού, ήταν παρ’ όλα αυτά προσεκτικοί, αναφορικά με αυτά τα θέματα της τελετουργικής καθαρότητας και της παραδοσιακής ομαλότητας. Και οι Ιουδαίοι δεν ήταν οι μόνοι που απέτυχαν να αναγνωρίσουν τις ουράνιες και ιερές υποχρεώσεις μιας θεϊκής φύσης, ενώ έδιναν σχολαστική προσοχή σε πράγματα μηδαμινής σημασίας για την ανθρώπινη ευημερία μέσα στο χρόνο και την αιωνιότητα.
(1987.5) 185:1.1 Αν ο Πόντιος Πιλάτος δεν είχε υπάρξει ένας μετριοπαθής καλός κυβερνήτης των ελασσόνων επαρχιών, ο Τιβέριος μετά βίας θα τον άφηνε να παραμένει έπαρχος της Ιουδαίας επί δέκα χρόνια. Αν και ήταν ένας αρκετά καλός διοικητής, ήταν ηθικά δειλός. Δεν ήταν αρκετά μεγάλος άνδρας για να καταλάβει τη φύση του καθήκοντός του σαν κυβερνήτη των Ιουδαίων. Απέτυχε να αντιληφθεί το γεγονός ότι οι Εβραίοι είχαν μια αληθινή θρησκεία, μια πίστη για την οποία ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν, και ότι εκατομμύρια εκατομμυρίων από αυτούς, σκορπισμένοι εδώ κι εκεί σε όλη την αυτοκρατορία, θεωρούσαν την Ιερουσαλήμ σαν τον ιερό τόπο της πίστης τους και εκτιμούσαν το Σανχεντρίν σαν το ανώτατο δικαστήριο στη γη.
(1988.1) 185:1.2 Ο Πιλάτος δεν αγαπούσε τους Ιουδαίους, και αυτή η βαθιά εδραιωμένη έχθρα άρχισε να εκδηλώνεται από νωρίς. Από όλες τις Ρωμαϊκές επαρχίες, καμία δεν ήταν περισσότερο δύσκολη στη διακυβέρνηση από την Ιουδαία. Ο Πιλάτος δεν κατάλαβε ποτέ αληθινά τα προβλήματα που προέκυπταν από τη διαχείριση των Ιουδαίων και, επομένως, πολύ γρήγορα κατά τη διάρκεια που διετέλεσε κυβερνήτης, διέπραξε μια σειρά σχεδόν μοιραίων και παρ’ ολίγον φονικών γκαφών. Και ήταν οι γκάφες αυτές που έδωσαν τόση δύναμη στους Ιουδαίους επάνω του. Όταν ήθελαν να επηρεάσουν τις αποφάσεις του, το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να απειλήσουν με μια εξέγερση και ο Πιλάτος αμέσως συνθηκολογούσε. Και αυτή η προφανής αναποφασιστικότητα ή έλλειψη ηθικού αναστήματος, του έπαρχου οφειλόταν κυρίως στην ανάμνηση ενός πλήθους αντιπαραθέσεων που είχε παλαιότερα με τους Ιουδαίους και επειδή κάθε φορά τον είχαν κατά τον χειρότερο τρόπο συντρίψει. Οι Ιουδαίοι γνώριζαν ότι ο Πιλάτος τους φοβόταν και φοβόταν για τη θέση του μπροστά στον Τιβέριο, και αυτοί χρησιμοποιούσαν αυτή τη γνώση, φέρνοντας σε πολύ μειονεκτική θέση τον κυβερνήτη, σε πολλές περιστάσεις.
(1988.2) 185:1.3 Η δυσαρέσκεια του Πιλάτου για τους Ιουδαίους προερχόταν από έναν αριθμό άτυχων αντιπαραθέσεων. Πρώτον, απέτυχε να πάρει σοβαρά τη βαθιά εδραιωμένη προκατάληψή τους εναντίον όλων των εικόνων σαν συμβόλων ειδωλολατρικής λατρείας. Συνεπώς επέτρεψε στους στρατιώτες του να εισβάλλουν στην Ιερουσαλήμ χωρίς να αφαιρέσουν τις εικόνες του Καίσαρα από τα λάβαρά τους, όπως ήταν πρακτική των Ρωμαίων στρατιωτών από τους προκατόχους του. Μια μεγάλη αντιπροσωπεία Ιουδαίων περίμενε τον Πιλάτο επί πέντε μέρες, εκλιπαρώντας τον να αφαιρέσει τις εικόνες αυτές από τα στρατιωτικά λάβαρα. Αρνήθηκε απερίφραστα να υποχωρήσει στην παράκλησή τους και τους απείλησε με άμεσο θάνατο. Ο ίδιος ο Πιλάτος, όντας σκεπτικιστής, δεν κατάλαβε ότι οι άνθρωποι με βαθιά θρησκευτικά αισθήματα δεν δίσταζαν να πεθάνουν για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Και έτσι φοβήθηκε όταν οι Ιουδαίοι παρατάχθηκαν απείθαρχα μπροστά στο παλάτι του, έσκυψαν το κεφάλι τους στο έδαφος και προειδοποίησαν ότι ήταν έτοιμοι να πεθάνουν. Ο Πιλάτος κατάλαβε τότε ότι είχε κάνει μια απειλή την οποία δεν ήταν πρόθυμος να εκτελέσει. Υποχώρησε, διέταξε να αφαιρέσουν τις εικόνες από τα λάβαρα των στρατιωτών της Ιερουσαλήμ, και από εκείνη την ημέρα βρέθηκε σε μεγάλο βαθμό υποχείριο των παραξενιών των Ιουδαίων αρχηγών, που με αυτό τον τρόπο ανακάλυψαν την αδυναμία του να κάνει απειλές τις οποίες φοβόταν να εκτελέσει.
(1988.3) 185:1.4 Ο Πιλάτος στη συνέχεια αποφάσισε να κερδίσει πάλι το χαμένο κύρος του και έτσι τοποθέτησε τους θυρεούς του αυτοκράτορα, όπως συνήθιζαν να χρησιμοποιούν στη λατρεία του Καίσαρα, στα τείχη του ανακτόρου του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ. Όταν οι Ιουδαίοι διαμαρτυρήθηκαν, ήταν ανένδοτος. Όταν αρνήθηκε να ακούσει τις διαμαρτυρίες τους, αυτοί έκαναν γρήγορα έκκληση στη Ρώμη και ο αυτοκράτορας διέταξε να αφαιρεθούν αμέσως οι θυρεοί. Και τότε είχαν τον Πιλάτο σε λιγότερη υπόληψη από πρωτύτερα.
(1988.4) 185:1.5 Κάτι άλλο που τον έφερε σε μεγάλη δυσμένεια στους Ιουδαίους ήταν ότι τόλμησε να πάρει χρήματα από το ταμείο του ναού για να πληρώσει την κατασκευή ενός νέου υδραγωγείου ώστε να εφοδιάσει με περισσότερο νερό τα εκατομμύρια επισκεπτών της Ιερουσαλήμ την εποχή των μεγάλων θρησκευτικών εορτών. Οι Ιουδαίοι διατηρούσαν την πεποίθηση ότι μόνο το Σανχεντρίν μπορούσε να δαπανήσει τα έσοδα του ναού, και δεν έπαψαν ποτέ να καταφέρονται κατά του Πιλάτου για τη θρασύτατη διακυβέρνησή του. Καμιά εκατοστή βίαιες στάσεις και αιματοχυσίες προκλήθηκαν από αυτή την απόφαση. Το τελευταίο από αυτά τα σοβαρά ξεσπάσματα είχε να κάνει με τη σφαγή μιας μεγάλης ομάδας Γαλιλαίων καθώς αυτοί προσεύχονταν στο βωμό.
(1988.5) 185:1.6 Είναι σημαντικό ότι, ενώ αυτός ο αμφιταλαντευόμενος Ρωμαίος κυβερνήτης θυσίασε τον Ιησού από το φόβο του για τους Ιουδαίους και για να προστατεύσει τη θέση του, τελικά εκθρονίστηκε, εξ αιτίας της αχρείαστης σφαγής των Σαμαρειτών σε συνδυασμό με την πρόφαση του ψεύτικου Μεσσία, επειδή έστειλε στρατεύματα στο Όρος Γεριζίμ, όπου ισχυριζόταν ότι ήταν θαμμένη η Κιβωτός της Διαθήκης. Και ξέσπασαν άγριες διαδηλώσεις όταν απέτυχε να αποκαλύψει τη μυστική θέση της ιερής Κιβωτού, όπως είχε υποσχεθεί. Εξ αιτίας αυτού του επεισοδίου ο κυβερνήτης της Συρίας διέταξε την επιστροφή του Πιλάτου στη Ρώμη. Ο Τιβέριος πέθανε ενόσω ο Πιλάτος όδευε προς τη Ρώμη, και δεν ξανατοποθετήθηκε έπαρχος της Ιουδαίας. Ποτέ δεν συνήλθε από τη θλιβερή αποδοκιμασία ότι είχε συγκατανεύσει στη σταύρωση του Ιησού. Κι επειδή δεν είχε την εύνοια του νέου αυτοκράτορα, αποσύρθηκε στην επαρχία της Λωζάννης, όπου στη συνέχεια αυτοκτόνησε.
(1989.1) 185:1.7 Η Κλαυδία Πρόκουλα, η γυναίκα του Πιλάτου, είχε ακούσει πολλά για τον Ιησού από τις πληροφορίες της παρακοιμώμενης δούλας της, που ήταν Φοίνισσα πιστή του ευαγγελίου της βασιλείας. Μετά το θάνατο του Πιλάτου, η Κλαυδία καταφανώς ασχολήθηκε με τη διάδοση των καλών νέων.
(1989.2) 185:1.8 Και όλα αυτά εξηγούν πολύ αυτά που συνέβησαν αυτό το τραγικό απόγευμα της Παρασκευής. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι Ιουδαίοι τόλμησαν να διατάξουν τον Πιλάτο – να τον σηκώσουν από τις έξι για να δικάσει τον Ιησού – και γιατί επίσης δεν δίστασαν να τον απειλήσουν ότι θα τον κατηγορούσαν για προδοσία στον αυτοκράτορα αν τολμούσε να αρνηθεί την απαίτησή τους για το θάνατο του Ιησού.
(1989.3) 185:1.9 Ένας αξιόλογος Ρωμαίος κυβερνήτης που δεν είχε ανακατευθεί με μειονεκτικό τρόπο με τους άρχοντες των Ιουδαίων δεν θα επέτρεπε ποτέ στους διψασμένους για αίμα φανατικούς της θρησκείας να φέρουν κοντά στο θάνατο έναν άνθρωπο, τον οποίο ο ίδιος είχε ανακοινώσει αθώο των ψευδών κατηγοριών τους και χωρίς παράπτωμα. Η Ρώμη έκανε μια μεγάλη γκάφα, ένα σφάλμα μεγάλης σημασίας για τις ανθρώπινες υποθέσεις, όταν απέστειλε το μετριοπαθή Πιλάτο να κυβερνήσει την Παλαιστίνη. Ο Τιβέριος θα έπρεπε να είχε στείλει στους Ιουδαίους τον καλύτερο επαρχιακό διοικητή της αυτοκρατορίας.
(1989.4) 185:2.1 Όταν ο Ιησούς και οι κατήγοροί του μαζεύτηκαν μπροστά στην ανακριτική αίθουσα του Πιλάτου, ο Ρωμαίος κυβερνήτης βγήκε έξω και απευθυνόμενος στην ομάδα που είχε συγκεντρωθεί, ρώτησε, «Ποια κατηγορία φέρετε εναντίον του ανθρώπου αυτού;». Οι Σαδδουκαίοι και οι σύνεδροι που είχαν αναλάβει να εξολοθρεύσουν τον Ιησού, αποφάσισαν να πάνε μπροστά στον Πιλάτο και να ζητήσουν την επιβεβαίωση της καταδικαστικής απόφασης που είχε απαγγελθεί στον Ιησού, χωρίς να παρουσιάσουν εθελοντικά καμία οριστική κατηγορία. Έτσι ο εκπρόσωπος του δικαστικού σώματος των Σανχεντρίν αποκρίθηκε στον Πιλάτο: «αν ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν κακοποιός, δεν θα τον παραδίδαμε σε σένα».
(1989.5) 185:2.2 Όταν ο Πιλάτος παρατήρησε πως αυτοί ήταν απρόθυμοι να εκφράσουν κατηγορία κατά του Ιησού, αν και ήξερε ότι όλη τη νύχτα ήταν απασχολημένοι με συσκέψεις σχετικά με την ενοχή του, τους απάντησε: «Εφόσον δεν συμφωνήσατε σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία, γιατί δεν παίρνετε τον άνθρωπο αυτό και να τον δικάσετε σύμφωνα με τους δικούς σας νόμους;».
(1989.6) 185:2.3 Τότε μίλησε ο γραμματέας των Σανχεντρίν στον Πιλάτο: «Δεν είναι νόμιμο για μας να θανατώσουμε κανένα, και αυτός ο ταραχοποιός του έθνους μας αξίζει να πεθάνει για πράγματα που είπε και έκανε. Επομένως ήρθαμε μπροστά σε σένα για επιβεβαίωση αυτού του ψηφίσματος».
(1989.7) 185:2.4 Το να έρθουν ενώπιον του Ρωμαίου κυβερνήτη με το επιχείρημα αυτό σαν υπεκφυγή, αποκαλύπτει την κακή πρόθεση και την κακή διάθεση των μελών του Σανχεντρίν προς τον Ιησού καθώς επίσης και την έλλειψη σεβασμού προς τη δικαιοσύνη, την τιμή και την αξιοπρέπεια του Πιλάτου. Οποίο θράσος για τους υποτελείς αυτούς πολίτες να εμφανιστούν ενώπιον του επαρχιακού κυβερνήτη ζητώντας την εκτέλεση ψηφίσματος εναντίον ενός ανθρώπου, πριν να του παρέξουν μια τίμια δίκη και χωρίς καν να προτείνουν συγκεκριμένη κατηγορία εναντίον του!
(1989.8) 185:2.5 Ο Πιλάτος γνώριζε κάτι από το έργο του Ιησού ανάμεσα στους Ιουδαίους, και υπέθεσε ότι οι κατηγορίες που ίσως είχαν εναντίον του να είχαν να κάνουν με παραβάσεις των Ιουδαϊκών εκκλησιαστικών νόμων. Επομένως προσπάθησε να αναπέμψει την υπόθεση στο δικό τους δικαστήριο. Ξανά, ο Πιλάτος μπήκε στον κόπο να τους ομολογήσει δημόσια ότι δεν είχαν το δικαίωμα να απαγγείλουν και να εκτελέσουν τη θανατική καταδίκη ούτε σε κάποιον από τη δική τους φυλή, τον οποίο συνέβαινε να περιφρονούν και να εχθρεύονται ζηλότυπα.
(1990.1) 185:2.6 Λίγες ώρες πρωτύτερα και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όταν τους έδωσε την άδεια να χρησιμοποιήσουν Ρωμαίους στρατιώτες για να επιτύχουν την κρυφή σύλληψη του Ιησού, ο Πιλάτος άκουσε περισσότερα για τον Ιησού και τη διδασκαλία του από τη γυναίκα του, Κλαυδία, που ήταν εν μέρει προσηλυτισμένη στον Ιουδαϊσμό, και η οποία αργότερα έγινε μια γεμάτη ζήλο πιστή του ευαγγελίου του Ιησού.
(1990.2) 185:2.7 Ο Πιλάτος θα προτιμούσε να είχε αναβάλει την ακροαματική διαδικασία, αλλά είδε ότι οι Ιουδαίοι αρχηγοί ήταν αποφασισμένοι να προχωρήσουν με την υπόθεση. Ήξερε ότι όχι μόνο βρισκόντουσαν στο πρωινό της προετοιμασίας για το Πάσχα, αλλά και ότι εκείνη την ημέρα, την Παρασκευή, ήταν και η μέρα προετοιμασίας για το Ιουδαϊκό Σάββατο της ανάπαυσης και της λατρείας.
(1990.3) 185:2.8 Ο Πιλάτος, όντας έντονα ευαίσθητος με τον ασεβή τρόπο προσέγγισης των Ιουδαίων, δεν ήταν πρόθυμος να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις τους να καταδικάσουν τον Ιησού σε θάνατο χωρίς δίκη. Αφού λοιπόν περίμενε λίγα λεπτά για να παρουσιάσουν τις κατηγορίες τους εναντίον του φυλακισμένου, μετά στράφηκε σ’ αυτούς και είπε: «Δεν θα καταδικάσω τον άνθρωπο αυτό σε θάνατο χωρίς δίκη, ούτε θα δεχτώ να τον ανακρίνω μέχρις ότου παρουσιάσετε τις κατηγορίες εναντίον του γραπτώς».
(1990.4) 185:2.9 Όταν ο αρχιερέας και οι άλλοι άκουσαν τον Πιλάτο να λέγει αυτό, έγνεψαν στον γραμματέα του σώματος, που έδωσε στον Πιλάτο τις γραπτές κατηγορίες κατά του Ιησού. Και αυτές οι κατηγορίες ήταν:
(1990.5) 185:2.10 Εμείς, στο δικαστήριο του Σανχεντρίν, βρίσκουμε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι κακοποιός και διαταράσσει το έθνος μας και είναι ένοχος επειδή:
(1990.6) 185:2.11 1. Διαφθείρει το έθνος και εξεγείρει το λαό σε επανάσταση.
(1990.7) 185:2.12 2. Απαγορεύει στο λαό να πληρώνει φόρους στον Καίσαρα.
(1990.8) 185:2.13 3. Αποκαλεί τον εαυτό του βασιλιά των Ιουδαίων και διδάσκει την ίδρυση μιας καινούργιας βασιλείας.
(1990.9) 185:2.14 Ο Ιησούς δεν είχε δικαστεί αξιόπιστα ούτε είχε καταδικαστεί νόμιμα για καμία από αυτές τις κατηγορίες. Ούτε είχε ακούσει τις κατηγορίες αυτές όταν εκφράστηκαν πρώτη φορά, αλλά ο Πιλάτος τον έφερε από το πραιτώριο, όπου τον φύλαγαν οι φρουροί και επέμεινε να επαναληφθούν οι κατηγορίες αυτές και να τις ακούσει ο Ιησούς.
(1990.10) 185:2.15 Όταν ο Ιησούς άκουσε τις κατηγορίες, ήξερε καλά ότι δεν είχε ξανακούσει τα θέματα αυτά από το Ιουδαϊκό δικαστήριο, το ίδιο και ο Ιωάννης Ζεβεδαίος και οι κατήγοροί του, αλλά δεν απάντησε για τις ψεύτικες κατηγορίες τους. Ακόμα και όταν ο Πιλάτος του είπε να αντικρούσει τους κατηγόρους του, δεν άνοιξε το στόμα του. Ο Πιλάτος είχε τόσο εκπλαγεί από το ανάρμοστο της όλης διαδικασίας και τόσο εντυπωσιάστηκε από τη σιωπή του Ιησού και το επιβλητικό παρουσιαστικό του, που αποφάσισε να πάρει το φυλακισμένο μέσα στον προθάλαμο και να τον ανακρίνει ιδιαιτέρως.
(1990.11) 185:2.16 Ο Πιλάτος είχε μπερδευτεί, από τη μια φοβόταν τους Ιουδαίους και από την άλλη είχε ταραχτεί έντονα το πνεύμα του από το θέαμα του Ιησού, που στεκόταν εκεί με μεγαλοπρέπεια μπροστά στους αιμοδιψείς κατηγόρους του και κοιτάζοντάς τους, όχι περιφρονώντας τους σιωπηλά, αλλά με μια έκφραση αυθεντικής συμπόνιας και θλιμμένης αγάπης.
(1991.1) 185:3.1 Ο Πιλάτος πήρε τον Ιησού και τον Ιωάννη Ζεβεδαίο σε μια ιδιαίτερη αίθουσα, αφήνοντας τους φρουρούς έξω στον προθάλαμο, και ζητώντας από τον φυλακισμένο να καθίσει, κάθισε δίπλα του και έκανε αρκετές ερωτήσεις. Ο Πιλάτος άρχισε τη συζήτησή του με τον Ιησού, βεβαιώνοντάς τον ότι δεν πίστευε την πρώτη αποτίμηση εναντίον του: ότι ήταν διαφθορέας του έθνους και υποκινητής επανάστασης. Ύστερα ρώτησε, «Δίδαξες ποτέ να μην πληρώνουν φόρους στον Καίσαρα;». Ο Ιησούς, δείχνοντας τον Ιωάννη, είπε, «Ρώτησε αυτόν ή κάποιον άλλο άνθρωπο που άκουσε τη διδασκαλία μου». Τότε ο Πιλάτος εξέτασε τον Ιωάννη για το θέμα αυτό των φόρων, και ο Ιωάννης κατάθεσε σχετικά με τη διδασκαλία του Κυρίου του και εξήγησε ότι ο Ιησούς και οι απόστολοί του πλήρωναν φόρους και στον Καίσαρα και στο ναό. Αφού ο Πιλάτος εξέτασε τον Ιωάννη, είπε, «Πρόσεχε να μην πεις σε κανένα ότι μίλησα μαζί σου». Και ο Ιωάννης δεν αποκάλυψε ποτέ αυτό το θέμα.
(1991.2) 185:3.2 Μετά ο Πιλάτος στράφηκε πίσω για να εξετάσει τον Ιησού περισσότερο, λέγοντας: «Και τώρα για την τρίτη κατηγορία εναντίον σου, είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων;». Επειδή υπήρχε ένας τόνος πιθανής ειλικρινούς έρευνας στη φωνή του Πιλάτου, ο Ιησούς χαμογέλασε στον έπαρχο και είπε: «Πιλάτε, αυτό το ρωτάς για τον εαυτό σου, ή κάνεις την ερώτηση εκ μέρους των άλλων, των κατηγόρων μου;». Πάνω σε αυτό, με τόνο μερικής αγανάκτησης, ο κυβερνήτης απάντησε: «Είμαι Ιουδαίος; Ο λαός σου και οι αρχιερείς σε παρέδωσαν και μου ζήτησαν να σε καταδικάσω σε θάνατο. Ρωτάω για την αξιοπιστία των κατηγοριών τους και προσπαθώ μόνο να ανακαλύψω για τον εαυτό μου τι έκανες. Πες μου, έχεις πει ότι είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων και προσπάθησες να ιδρύσεις ένα καινούργιο βασίλειο;».
(1991.3) 185:3.3 Τότε είπε ο Ιησούς στον Πιλάτο: «Δεν διακρίνεις ότι η βασιλεία μου δεν είναι του κόσμου τούτου; Αν η βασιλεία μου ήταν του κόσμου τούτου, σίγουρα οι μαθητές μου θα πολεμούσαν για να μην παραδοθώ στα χέρια των Ιουδαίων. Η παρουσία μου εδώ μπροστά σου με τα δεσμά αυτά είναι αρκετή για να δείξει σε κάθε άνθρωπο ότι η βασιλεία μου είναι μια πνευματική κυριαρχία, δηλαδή η αδελφότητα των ανθρώπων που, με πίστη και αγάπη, έγιναν παιδιά του Θεού. Και αυτή η σωτηρία είναι και για τους εθνικούς αλλά και για τους Ιουδαίους».
(1991.4) 185:3.4 «Τότε τελικά είσαι βασιλιάς;», είπε ο Πιλάτος. Και ο Ιησούς απάντησε: «Ναι, είμαι ένας βασιλιάς και βασίλειό μου είναι η οικογένεια των πιστών παιδιών του Πατέρα μου που είναι στον ουρανό. Για το σκοπό αυτό γεννήθηκα στον κόσμο αυτό, για να δείξω τον Πατέρα μου σε όλο τον κόσμο και να μαρτυρήσω για την αλήθεια του Θεού. Ακόμα και τώρα δηλώνω σε σένα ότι όποιος αγαπάει την αλήθεια ακούει τη φωνή μου».
(1991.5) 185:3.5 Τότε είπε ο Πιλάτος, μισοαστεία μισοσοβαρά, «Αλήθεια, τι είναι αλήθεια – ποιος ξέρει;».
(1991.6) 185:3.6 Ο Πιλάτος δεν στάθηκε ικανός να βυθομετρήσει τα λόγια του Ιησού, ούτε μπόρεσε να καταλάβει τη φύση της πνευματικής βασιλείας του, αλλά ήταν σίγουρος τώρα ότι ο φυλακισμένος δεν είχε κάνει τίποτε άξιο θανάτου. Ένα κοίταγμα στον Ιησού, πρόσωπο με πρόσωπο, ήταν αρκετό να πείσει ακόμα και τον Πιλάτο ότι αυτός ο ευγενής και κουρασμένος, αλλά μεγαλοπρεπής και ευθυτενής άνδρας δεν ήταν ούτε άγριος ούτε επικίνδυνος επαναστάτης που φιλοδοξούσε να εγκαταστήσει τον εαυτό του στο θρόνο του Ισραήλ. Ο Πιλάτος σκέφτηκε ότι κατάλαβε κάτι από αυτό που εννοούσε ο Ιησούς, όταν αποκαλούσε τον εαυτό του βασιλιά, επειδή ήταν εξοικειωμένος με τη διδασκαλία των Στωικών, που δήλωναν ότι «ο σοφός άνθρωπος είναι βασιλιάς». Ο Πιλάτος πείστηκε πλήρως ότι, αντί να είναι ένας επικίνδυνος στασιαστής, ο Ιησούς δεν ήταν τίποτε περισσότερο ή τίποτε λιγότερο από έναν άκακο οραματιστή, έναν αθώο φανατικό.
(1991.7) 185:3.7 Αφού ανέκρινε τον Κύριο, ο Πιλάτος επέστρεψε στους αρχιερείς και τους κατηγόρους του Ιησού και είπε: «Εξέτασα τον άνδρα αυτό, και δεν του βρίσκω παράπτωμα. Δεν πιστεύω ότι είναι ένοχος των κατηγοριών που κάνατε εναντίον του. Πιστεύω ότι πρέπει να αφεθεί ελεύθερος». Όταν οι Ιουδαίοι άκουσαν αυτό το πράγμα, κινήθηκαν με μεγάλο θυμό, τόσο πολύ που κραύγαζαν ότι ο Ιησούς πρέπει να πεθάνει, και κάποιος από τους Σανχεντρίν ανέβηκε με θράσος δίπλα στον Πιλάτο, λέγοντας: «Αυτός ο άνδρας ξεσηκώνει το λαό, αρχίζοντας από τη Γαλιλαία και συνεχίζοντας σε όλη την Ιουδαία. Είναι πονηρός και κακοποιός. Θα μετανιώσεις πολύ αν αφήσεις τον αχρείο αυτό ελεύθερο».
(1992.1) 185:3.8 Ο Πιλάτος πιέστηκε πολύ για να δει τι θα κάνει με τον Ιησού, κι έτσι, όταν τους άκουσε να λένε ότι άρχισε το έργο του από τη Γαλιλαία, σκέφτηκε να αποφύγει την ευθύνη της απόφασης για την υπόθεση, τουλάχιστον να κερδίσει χρόνο για σκέψη, στέλνοντας τον Ιησού να παρουσιαστεί μπροστά στον Ηρώδη, που βρισκόταν τότε στην πόλη για να παραστεί στο Πάσχα. Ο Πιλάτος σκέφτηκε επίσης ότι αυτή η κίνηση θα τον βοηθούσε να εξομαλύνει μερικά πικρά αισθήματα που υπήρχαν για αρκετό διάστημα ανάμεσα σ’ αυτόν και στον Ηρώδη, και που οφείλονταν σε πολυάριθμες παρεξηγήσεις για θέματα δικαιοδοσίας.
(1992.2) 185:3.9 Ο Πιλάτος καλώντας τους φρουρούς, είπε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι Γαλιλαίος. Πάρτε τον στον Ηρώδη και όταν τον εξετάσει, αναφέρατέ μου τα ευρήματά του». Και πήραν τον Ιησού στον Ηρώδη.
(1992.3) 185:4.1 Όταν ο Ηρώδης Αντύπας σταμάτησε στην Ιερουσαλήμ, διέμεινε στο αρχαίο παλάτι των Μακκαβαίων του Ηρώδη του Μεγάλου, και ήταν στην οικία αυτή του πρώην βασιλιά, που μεταφέρθηκε ο Ιησούς από τους φρουρούς του ναού και ακολουθήθηκε από τους κατηγόρους του και ένα αυξανόμενο πλήθος. Ο Ηρώδης είχε από παλιά ακούσει για τον Ιησού και είχε μεγάλη περιέργεια γι αυτόν. Όταν ο Γιος του Ανθρώπου στάθηκε μπροστά του, το πρωί της Παρασκευής αυτής, ο διεφθαρμένος Ιδουμαίος ούτε για ένα λεπτό δεν έφερε στη μνήμη του το αγόρι των προηγούμενων χρόνων που είχε εμφανιστεί μπροστά του στη Σεφφώρα, παρακαλώντας για μια δίκαιη απόφαση σχετικά με τα χρήματα που αυτός όφειλε στον πατέρα του, που είχε σκοτωθεί από ατύχημα ενώ εργαζόταν σε ένα από τα δημόσια κτίρια. Απ’ όσο γνώριζε ο Ηρώδης, δεν είχε δει ποτέ τον Ιησού, αν και είχε ανησυχήσει πολύ γι αυτόν όταν το έργο του είχε σαν επίκεντρο τη Γαλιλαία. Τώρα που ήταν στην επιτήρηση του Πιλάτου και των Ιουδαίων, ο Ηρώδης επιθυμούσε να τον δει, αισθανόμενος ασφαλής από κάθε μελλοντική ενόχληση εκ μέρους του Ιησού. Ο Ηρώδης είχε ακούσει πολλά για τα θαύματα που έκανε ο Ιησούς και έλπιζε πραγματικά να τον δει κάποτε να κάνει κάποιο θαύμα.
(1992.4) 185:4.2 Όταν έφεραν τον Ιησού μπροστά στον Ηρώδη, ο τετράρχης ξαφνιάστηκε από την επιβλητική παρουσία του και την ήρεμη αυτοκυριαρχία της όψης του. Για κάποια δεκαπέντε λεπτά ο Ηρώδης ρώταγε τον Ιησού, άλλά ο Κύριος δεν απαντούσε. Ο Ηρώδης τον σάρκαζε και τον προκαλούσε να εκτελέσει ένα θαύμα, αλλά ο Ιησούς δεν απάντησε στις πολλές ερωτήσεις του ούτε αντέδρασε στους σαρκασμούς του.
(1992.5) 185:4.3 Μετά ο Ηρώδης στράφηκε στον αρχιερέα και τους Σαδδουκαίους και, δίνοντας προσοχή στις κατηγορίες τους, έμαθε όλα και ακόμα περισσότερα από όσα είχε ακούσει ο Πιλάτος σχετικά με τις υποτιθέμενες κακές πράξεις του Γιου του Ανθρώπου. Τελικά, έχοντας πεισθεί ότι ο Ιησούς ούτε θα μιλούσε ούτε θα εκτελούσε ένα θαύμα γι αυτόν, ο Ηρώδης, αφού τον γελοιοποίησε για κάμποσο διάστημα, του φόρεσε ένα παλιό πορφυρό βασιλικό ένδυμα και τον έστειλε πίσω στον Πιλάτο. Ο Ηρώδης ήξερε ότι δεν είχε δικαιοδοσία στην Ιουδαία για τον Ιησού. Αν και ήταν χαρούμενος που πίστευε ότι τελικά είχε απαλλαγεί από τον Ιησού στη Γαλιλαία, ήταν ευγνώμονας που ήταν ο Πιλάτος που είχε την ευθύνη για τη θανάτωσή του. Ο Ηρώδης δεν είχε συνέλθει ποτέ τελείως από το φόβο που τον στοίχειωνε εξ αιτίας της δολοφονίας του Ιωάννη του Βαπτιστή. Ο Ηρώδης μερικές φορές φοβήθηκε ότι ο Ιησούς ήταν ο Ιωάννης που είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Τώρα απαλλάχτηκε από εκείνο το φόβο αφού πρόσεξε ότι ο Ιησούς ήταν ένα πολύ διαφορετικό είδος ανθρώπου από τον ειλικρινή και ευερέθιστο προφήτη που τολμούσε να ξεσκεπάζει και να καταγγέλλει την ιδιωτική του ζωή.
(1993.1) 185:5.1 Όταν οι φρουροί έφεραν τον Ιησού πίσω στον Πιλάτο, αυτός βγήκε στο κεφαλόσκαλο του πραιτώριου, όπου είχε τοποθετηθεί η ανακριτική πολυθρόνα του και φωνάζοντας τους αρχιερείς και τα μέλη του Σανχεντρίν, τους είπε: «Φέρατε τον άνδρα αυτό ενώπιόν μου με κατηγορίες ότι διαφθείρει το λαό, απαγορεύει την πληρωμή φόρων και ισχυρίζεται ότι είναι βασιλιάς των Ιουδαίων. Τον εξέτασα και δεν κατόρθωσα να τον βρω ένοχο αυτών των κατηγοριών. Γεγονός είναι ότι δεν βρίσκω ενοχή πάνω του. Μετά τον έστειλα στον Ηρώδη, και ο τετράρχης πρέπει να έχει βγάλει το ίδιο συμπέρασμα αφού τον έστειλε πίσω σε μας. Βεβαίως, τίποτε άξιο θανάτου δεν έχει διαπραχθεί από τον άνθρωπο αυτό. Αν εσείς πιστεύετε ακόμα ότι πρέπει να τιμωρηθεί, είμαι πρόθυμος να τον τιμωρήσω πριν τον αφήσω ελεύθερο».
(1993.2) 185:5.2 Τη στιγμή που οι Ιουδαίοι άρχισαν να κραυγάζουν την αντίθεσή τους για την απελευθέρωση του Ιησού, ένα μεγάλο πλήθος ήρθε βαδίζοντας προς το πραιτώριο με σκοπό να ζητήσουν από τον Πιλάτο την απελευθέρωση ενός φυλακισμένου προς τιμήν της γιορτής του Πάσχα. Για κάποιο χρόνο ήταν συνήθεια των Ρωμαίων κυβερνητών να επιτρέπουν στον όχλο να διαλέγει ένα φυλακισμένο ή καταδικασμένο και να του δίνουν χάρη την περίοδο του Πάσχα. Και τώρα που το πλήθος είχε έρθει μπροστά του για να του ζητήσουν να ελευθερώσει ένα φυλακισμένο, και εφόσον ο Ιησούς είχε μέχρι πολύ πρόσφατα την εύνοια του πλήθους, σκέφτηκε ο Πιλάτος ότι ίσως πιθανόν να ξέμπλεκε από τη δυσάρεστη θέση του προτείνοντας στην ομάδα, αφού ο Ιησούς ήταν φυλακισμένος και καθόταν στο εδώλιο, να τους ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη Γαλιλαία σαν το σύμβολο της Πασχαλινής καλής θέλησης.
(1993.3) 185:5.3 Καθώς το πλήθος ορμούσε πάνω στα σκαλοπάτια του κτιρίου, ο Πιλάτος τους άκουσε να ξεφωνίζουν το όνομα κάποιου Βαραββά. Ο Βαραββάς ήταν ένας διάσημος πολιτικός υποκινητής και φονιάς ληστής, παιδί ιερέα, ο οποίος είχε πρόσφατα συλληφθεί διαπράττοντας ληστεία και φόνο στο δρόμο της Ιεριχούς. Ο άνδρας αυτός είχε καταδικαστεί σε θάνατο μόλις τελείωναν οι εορτές του Πάσχα.
(1993.4) 185:5.4 Ο Πιλάτος σηκώθηκε και εξήγησε στο πλήθος ότι ο Ιησούς είχε μεταφερθεί από τους αρχιερείς σ’ αυτόν, οι οποίοι προσπαθούσαν να τον θανατώσουν με κάποιες κατηγορίες και ότι πίστευε ότι ο άνδρας δεν άξιζε το θάνατο. Είπε ο Πιλάτος: «Ποιον λοιπόν προτιμάτε να ελευθερώσω, το Βαραββά, το φονιά ή τον Ιησού το Γαλιλαίο;». Και όταν ο Πιλάτος σταμάτησε να μιλάει, ο αρχιερέας και οι σύνεδροι του Σανχεντρίν φώναξαν με όλη τη δύναμη της φωνής τους, «Βαραββάν, Βαραββάν!». Όταν το πλήθος είδε ότι οι αρχιερείς θέλανε να θανατωθεί ο Ιησούς, γρήγορα ενώθηκε με τις κραυγές τους κατά της ζωής του ενώ φώναζε δυνατά για την απελευθέρωση του Βαραββά.
(1993.5) 185:5.5 Λίγες μέρες πριν από αυτό, το πλήθος σεβόταν τον Ιησού, αλλά ο όχλος δεν ενδιαφερόταν για κάποιον που, έχοντας ισχυριστεί ότι είναι Γιος του Θεού, βρισκόταν τώρα δέσμιος των αρχιερέων και των αρχηγών και δικαζόταν ενώπιον του Πιλάτου για τη ζωή του. Ο Ιησούς μπορεί να ήταν ήρωας στα μάτια του όχλου όταν έδιωχνε τους αργυραμοιβούς και τους εμπόρους από το ναό, αλλά όχι όταν ήταν ένας μη ανθιστάμενος φυλακισμένος στα χέρια των εχθρών του και δικαζόμενος για τη ζωή του.
(1993.6) 185:5.6 Ο Πιλάτος θύμωσε με το θέαμα των αρχιερέων που κραύγαζαν να δοθεί χάρη στον περιβόητο φονιά ενώ φώναζαν να πάρουν το αίμα του Ιησού. Είδε την κακία και την έχθρα τους και διέκρινε την προκατάληψη και το φθόνο τους. Έτσι τους είπε: «Πώς μπορέσατε και διαλέξατε τη ζωή ενός φονιά από του ανδρός αυτού, του οποίου το χειρότερο έγκλημα είναι ότι αποκαλεί μεταφορικά τον εαυτό του βασιλιά των Ιουδαίων;». Αυτή όμως δεν ήταν γνωστική κουβέντα για τον Πιλάτο. Οι Ιουδαίοι ήταν περήφανος λαός, υπόδουλοι στο Ρωμαϊκό ζυγό αλλά προσδοκούσαν τον ερχομό του Μεσσία που θα τους ελευθέρωνε από την ειδωλολατρική αιχμαλωσία με εντυπωσιακή επίδειξη δύναμης και δόξας. Προσβλήθηκαν, περισσότερο από όσο μπορούσε να γνωρίζει ο Πιλάτος, με τον υπαινιγμό ότι αυτός ο δάσκαλος παράξενων θεωριών με τους μειλίχιους τρόπους, συλληφθείς και κατηγορούμενος με εγκλήματα που άξιζαν την ποινή του θανάτου, αναφέρθηκε σαν «ο βασιλιάς των Ιουδαίων». Τον κοίταξαν με τέτοια έκφραση που έδειχνε ότι προσβλήθηκε ό,τι θεωρούσαν πιο ιερό και τιμημένο για την ύπαρξή τους σαν έθνος και έτσι άφησαν ελεύθερες τις δυνατές κραυγές τους υπέρ της απελευθέρωσης του Βαραββά και του θανάτου του Ιησού.
(1994.1) 185:5.7 Ο Πιλάτος ήξερε ότι ο Ιησούς ήταν αθώος των κατηγοριών που του είχαν προσάψει, και αν ήταν δίκαιος και θαρραλέος δικαστής, θα τον είχε απαλλάξει και θα τον είχε αφήσει ελεύθερο. Αλλά φοβόταν να αψηφήσει τους θυμωμένους Ιουδαίους, και ενώ δίσταζε να κάνει το καθήκον του, ένας αγγελιαφόρος ήρθε και του παρουσίασε ένα σφραγισμένο μήνυμα από τη γυναίκα του την Κλαυδία.
(1994.2) 185:5.8 Ο Πιλάτος δήλωσε στους συγκεντρωμένους μπροστά του, ότι επιθυμούσε να διαβάσει το σημείωμα που είχε λάβει πριν από λίγο, πριν προχωρήσει παρακάτω με την υπόθεση που είχε μπροστά του. Όταν ο Πιλάτος άνοιξε το γράμμα από τη γυναίκα του, διάβασε: «Σε παρακαλώ να μην ανακατευτείς με αυτό τον αθώο και δίκαιο άνθρωπο που αποκαλούν Ιησού. Υπέφερα πολύ από ένα όνειρο απόψε εξ αιτίας του». Αυτό το σημείωμα από την Κλαυδία όχι μόνο τάραξε πολύ τον Πιλάτο και έτσι καθυστέρησε τη δικαστική επικύρωση του ζητήματος, αλλά δυστυχώς παρείχε σημαντικό χρόνο κατά τον οποίο οι Ιουδαίοι αρχηγοί κυκλοφόρησαν άνετα μέσα στο πλήθος και εξώθησαν το λαό να απαιτεί την ελευθέρωση του Βαραββά και να κραυγάζει για τη σταύρωση του Ιησού.
(1994.3) 185:5.9 Τελικά, ο Πιλάτος επιδόθηκε για μια ακόμα φορά στην επίλυση του προβλήματος που αντιμετώπιζε, ρωτώντας την ανάμεικτη συγκέντρωση των Ιουδαίων αρχηγών και του πλήθους, «Τι θα κάνω με αυτόν που αποκαλείται βασιλιάς των Ιουδαίων;». Και όλοι φώναξαν με μια φωνή, «Σταύρωσέ τον! Σταύρωσέ τον!». Η ομοφωνία της απαίτησης από το ανάμεικτο πλήθος ξάφνιασε και θορύβησε τον Πιλάτο, τον άδικο και βασανιζόμενο από φόβο δικαστή.
(1994.4) 185:5.10 Ύστερα πάλι ο Πιλάτος είπε: «Γιατί σταυρώνετε αυτόν τον άνδρα; Τι κακό έχει κάνει; Ποιος θα έρθει εδώ να καταθέσει εναντίον του;». Όταν όμως αυτοί άκουσαν τον Πιλάτο να μιλάει υπερασπιζόμενος τον Ιησού, φώναζαν όλο και πιο πολύ, «Σταύρωσέ τον! Σταύρωσέ τον!».
(1994.5) 185:5.11 Μετά πάλι ο Πιλάτος έκανε έκκληση σ’ αυτούς σχετικά με την απελευθέρωση του φυλακισμένου για το Πάσχα, λέγοντας: «Σας ερωτώ μια φορά ακόμα, ποιον από τους φυλακισμένους να ελευθερώσω για το Πάσχα;». Και πάλι ο όχλος φώναξε, «Δώσε μας το Βαραββά!».
(1994.6) 185:5.12 Τότε είπε ο Πιλάτος: «Αν ελευθερώσω το φονιά, το Βαραββά, τι να κάνω τον Ιησού;». Και μια φορά πάλι ο όχλος φώναξε ομόφωνα, «Σταύρωσέ τον! Σταύρωσέ τον!».
(1994.7) 185:5.13 Ο Πιλάτος είχε τρομοκρατηθεί από την επίμονη φωνή του όχλου, που ενεργούσε κάτω από την άμεση καθοδήγηση των αρχιερέων και των συνέδρων του Σανχεντρίν. Παρ’ όλα αυτά αποφάσισε τουλάχιστον μια ακόμα προσπάθεια για να κατευνάσει τον όχλο και να σώσει τον Ιησού.
(1994.8) 185:6.1 Σε όλα αυτά που συμβαίνουν νωρίς το πρωί της Παρασκευής ενώπιον του Πιλάτου, παίρνουν μέρος μόνο οι εχθροί του Ιησού. Οι πολλοί φίλοι του είτε δεν γνωρίζουν ακόμα τη νυχτερινή σύλληψή του και την πρωινή δίκη του ή κρύβονται από φόβο μήπως συλληφθούν και αυτοί και τους κρίνουν άξιους θανάτου επειδή πιστεύουν στη διδασκαλία του Ιησού. Μέσα στο πλήθος που φωνάζει τώρα για το θάνατο του Κυρίου βρίσκονται μόνο οι ορκισμένοι εχθροί του και ο εύκολα καθοδηγούμενος και απερίσκεπτος όχλος.
(1995.1) 185:6.2 Ο Πιλάτος θα έκανε μια τελευταία έκκληση της συμπόνιας τους. Φοβούμενος να αψηφήσει τις φωνές αυτού του παρασυρμένου όχλου που κραύγαζε για το αίμα του Ιησού, διέταξε τους Ιουδαίους φρουρούς και τους Ρωμαίους στρατιώτες να πάρουν τον Ιησού και να τον μαστιγώσουν. Αυτή ήταν αφ’ εαυτού μια άδικη και παράνομη διαδικασία, εφόσον ο ρωμαϊκός νόμος προέβλεπε ότι μόνο εκείνοι που είχαν καταδικαστεί σε σταύρωση υπεβάλλοντο σε μαστίγωση. Οι φρουροί πήραν τον Ιησού για τη δοκιμασία αυτή στο ανοιχτό προαύλιο του πραιτωρίου. Αν και οι εχθροί του δεν παρευρίσκοντο στη μαστίγωση, ο Πιλάτος διέταξε τους μαστιγωτές, πριν τελειώσουν το απαίσιο αυτό έργο, να σταματήσουν και απαίτησε να φέρουν τον Ιησού μπροστά του. Πριν οι μαστιγωτές σηκώσουν τα ροζιασμένα μαστίγιά τους από τον Ιησού, καθώς ήταν δεμένος στο μέρος του μαστιγώματος, του έβαλαν πάλι το πορφυρό ρούχο, και πλέκοντας ένα αγκάθινο στεφάνι, το τοποθέτησαν στο μέτωπό του. Και αφού έβαλαν ένα καλάμι στο χέρι του σαν περιπαιχτικό σκήπτρο, γονάτισαν μπροστά του και τον ενέπαιζαν λέγοντας, «Χαίρε, βασιλιά των Ιουδαίων!». Και τον έφτυναν και τον κτυπούσαν στο πρόσωπο με τα χέρια τους. Και κάποιος, πριν τον φέρουν πίσω στον Πιλάτο, πήρε το καλάμι από το χέρι του και τον κτύπησε στο κεφάλι.
(1995.2) 185:6.3 Ύστερα ο Πιλάτος οδήγησε μπροστά τον αιμορραγούντα και καταταλαιπωρημένο κατάδικο και παρουσιάζοντάς τον στο ανάμεικτο πλήθος, είπε: «Προσέξτε τον άνθρωπο: Σας δηλώνω πάλι ότι δεν βρίσκω κανένα έγκλημα πάνω του και αφού τον μαστίγωσα θα τον ελευθερώσω».
(1995.3) 185:6.4 Εκεί πάνω, στεκόταν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, ντυμένος με ένα παλιό πορφυρό βασιλικό ρούχο, με ένα στέμμα από αγκάθια που τρύπαγε το ευγενικό του μέτωπο. Το πρόσωπό του ήταν κηλιδωμένο με αίμα και η μορφή του γερμένη με πόνο και θλίψη. Αλλά τίποτε δεν μπορεί να συγκινήσει τις αναίσθητες καρδιές εκείνων που είναι θύματα σφοδρού συναισθηματικού μίσους και δούλοι της θρησκευτικής προκατάληψης. Το θέαμα αυτό έστειλε ένα τρεμούλιασμα φρίκης σε όλο το χώρο ενός ευρύτατου σύμπαντος, αλλά δεν άγγιξε τις καρδιές εκείνων που είχαν βάλει στο μυαλό τους να πετύχουν την καταστροφή του Ιησού.
(1995.4) 185:6.5 Όταν συνήλθαν από το πρώτο σοκ βλέποντας την κακή κατάσταση του Κυρίου, ξεφώνιζαν πάλι δυνατότερα και για περισσότερο χρόνο, «Σταύρωσέ τον! Σταύρωσέ τον! Σταύρωσέ τον!».
(1995.5) 185:6.6 Τώρα ο Πιλάτος αντελήφθη ότι ήταν μάταιο να κάνει έκκληση στα υποτιθέμενα αισθήματα οίκτου τους. Προχώρησε μπροστά και είπε: «Βλέπω ότι είστε αποφασισμένοι να θανατώσετε αυτό τον άνδρα, αλλά τι έκανε για να αξίζει το θάνατο; Ποιος θα αναγγείλει το έγκλημά του;».
(1995.6) 185:6.7 Κατόπιν ο αρχιερέας ο ίδιος προχώρησε εμπρός και, πηγαίνοντας προς τον Πιλάτο, δήλωσε θυμωμένα: «Έχουμε ένα ιερό νόμο και σύμφωνα με το νόμο αυτός ο άνδρας οφείλει να πεθάνει επειδή έκανε τον εαυτό του Γιο του Θεού». Όταν ο Πιλάτος το άκουσε αυτό, φοβήθηκε ακόμα περισσότερο, όχι μόνο τους Ιουδαίους, αλλά θυμήθηκε το σημείωμα της γυναίκας του και την ελληνική μυθολογία των θεών που ερχόντουσαν στη γη, τώρα έτρεμε στη σκέψη ότι ο Ιησούς μπορεί να ήταν ένα θεϊκό πρόσωπο. Έγνεψε στον όχλο να ηρεμήσει ενώ πήρε τον Ιησού από το χέρι και τον οδήγησε ξανά μέσα στο κτίριο για να μπορέσει να τον εξετάσει περισσότερο. Ο Πιλάτος είχε τώρα συγχυστεί από το φόβο, ζαλιστεί από την προκατάληψη και εξαντληθεί από την ισχυρογνώμονα στάση του όχλου.
(1995.7) 185:7.1 Καθώς ο Πιλάτος, τρέμοντας από τα συναισθήματα φόβου, κάθισε δίπλα στον Ιησού, ρώτησε: «Από πού έρχεσαι; Ποιος είσαι πραγματικά; Τι είναι αυτό που λένε, ότι είσαι ο Γιος του Θεού;».
(1996.1) 185:7.2 Αλλά ο Ιησούς μετά βίας μπορούσε να απαντήσει σε τέτοιες ερωτήσεις, που έκανε ένας αδύναμος, διστακτικός και φοβούμενος τους ανθρώπους δικαστής που ήταν τόσο άδικος ώστε να τον υποβάλει σε μαστίγωση ακόμα και μετά τη δήλωσή του ότι τον έβρισκε αθώο από κάθε έγκλημα, και προτού καταδικαστεί δεόντως σε θάνατο. Ο Ιησούς κοίταξε τον Πιλάτο κατ’ ευθείαν στο πρόσωπο αλλά δεν του απάντησε. Τότε είπε ο Πιλάτος: «Αρνείσαι να μου μιλήσεις; Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι έχω ακόμα τη δύναμη να σε ελευθερώσω ή να σε σταυρώσω;». Τότε μίλησε ο Ιησούς: «Δεν μπορείς να έχεις δύναμη πάνω μου εκτός και αν επιτρέπεται άνωθεν. Δεν μπορείς να ασκήσεις εξουσία πάνω στο Γιο του Ανθρώπου εκτός και το επιτρέψει ο ουράνιος Πατέρας. Αλλά δεν είσαι τόσο ένοχος εφόσον δεν γνωρίζεις το ευαγγέλιο. Αυτός που με πρόδωσε και αυτός που με παρέδωσε σε σένα, αυτοί έχουν μεγαλύτερη αμαρτία».
(1996.2) 185:7.3 Η τελευταία συζήτηση με τον Ιησού τρομοκράτησε εντελώς τον Πιλάτο. Αυτός ο ηθικά δειλός και από δικαστική άποψη ανθρωπάκι, κοπίαζε τώρα κάτω από το διπλό βάρος του δεισιδαιμονικού φόβου του, αφενός για τον Ιησού και αφ’ ετέρου για τον φοβερό τρόμο των Ιουδαίων αρχηγών.
(1996.3) 185:7.4 Πάλι εμφανίστηκε ο Πιλάτος μπροστά στο πλήθος, λέγοντας: «Είμαι βέβαιος ότι αυτός ο άνδρας είναι μόνο παραβάτης της θρησκείας. Πρέπει να τον πάρετε και να τον κρίνετε σύμφωνα με το νόμο σας. Γιατί ελπίζετε ότι θα συγκατανεύσω στο θάνατό του επειδή συγκρούστηκε με τις παραδόσεις σας;».
(1996.4) 185:7.5 Ο Πιλάτος ήταν σχεδόν έτοιμος να ελευθερώσει τον Ιησού όταν ο Καϊάφας, ο αρχιερέας, πλησίασε το δειλό Ρωμαίο δικαστή και σείοντας απειλητικά το δάχτυλο στο πρόσωπο του Πιλάτου, είπε με οργισμένα λόγια που μπόρεσε να ακούσει όλο το πλήθος: «Αν ελευθερώσεις τον άνδρα, δεν είσαι φίλος του Καίσαρα και θα κοιτάξω να τα μάθει όλα ο αυτοκράτορας». Αυτή η δημόσια απειλή ήταν πολύ για τον Πιλάτο. Ο φόβος για την προσωπική περιουσία του επισκίασε όλες τις άλλες σκέψεις και ο δειλός κυβερνήτης διέταξε να φέρουν τον Ιησού μπροστά στη θέση του. Καθώς ο Κύριος στάθηκε εκεί, ενώπιόν τους, έδειξε προς αυτόν και σαρκαστικά είπε, «Να ο βασιλιάς σας». Και οι Ιουδαίοι απάντησαν, «Άρον, σταύρωσέ τον!». Και τότε ο Πιλάτος είπε, με πολύ ειρωνεία και σαρκασμό, «Να σταυρώσω το βασιλιά σας;». Και οι Ιουδαίοι αποκρίθηκαν, «Ναι, σταύρωσέ τον! Δεν έχουμε βασιλιά παρά μόνο τον Καίσαρα». Και τότε ο Πιλάτος κατάλαβε ότι δεν υπήρχε ελπίδα να σώσει τον Ιησού καθόσον ήταν απρόθυμος να αψηφήσει τους Ιουδαίους.
(1996.5) 185:8.1 Εδώ στάθηκε ο Γιος του Θεού ενσαρκωμένος σαν Γιος του Ανθρώπου. Συνελήφθη χωρίς κατηγορία. Κατηγορήθηκε χωρίς αποδείξεις. Κρίθηκε χωρίς μάρτυρες. Τιμωρήθηκε χωρίς ετυμηγορία. Και σύντομα καταδικάστηκε να πεθάνει από έναν άδικο δικαστή που ομολόγησε ότι δεν εύρισκε σφάλμα σε αυτόν. Αν ο Πιλάτος σκέφτηκε να κάνει έκκληση στον πατριωτισμό τους αναφερόμενος στον Ιησού σαν «βασιλιάς των Ιουδαίων», απέτυχε πλήρως. Οι Ιουδαίοι δεν περίμεναν κανένα παρόμοιο βασιλιά. Η δήλωση των αρχιερέων και των Σαδδουκαίων, «Δεν έχουμε βασιλιά παρά μόνο τον Καίσαρα», ήταν ξαφνική ακόμα και για τον απερίσκεπτο όχλο, αλλά ήταν πολύ αργά τώρα για να σώσει τον Ιησού ακόμα και αν ο όχλος είχε τολμήσει να πάρει το μέρος του Κυρίου.
(1996.6) 185:8.2 Ο Πιλάτος φοβόταν κάποια αναταραχή ή στάση. Δεν τόλμησε να διακινδυνεύσει μια ταραχή κατά τη διάρκεια του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ. Είχε ήδη λάβει μια επίπληξη από τον Καίσαρα και δεν ρισκάριζε άλλη. Ο όχλος ζητωκραύγασε όταν διέταξε να ελευθερωθεί ο Βαραββάς. Μετά διέταξε να φέρουν μια λεκάνη και λίγο νερό και εκεί, μπροστά στο πλήθος έπλυνε τα χέρια του, λέγοντας: «Είμαι αθώος από το αίμα του ανθρώπου. Εσείς αποφασίσατε να τον θανατώσετε αλλά εγώ δεν βρίσκω ενοχή πάνω του. Φροντίστε εσείς γι αυτό. Οι στρατιώτες θα τον οδηγήσουν». Και τότε ο όχλος επευφήμησε και απάντησε, «Το αίμα του ας είναι πάνω σε μας και στα παιδιά μας».
(1997.1) 186:0.1 Καθώς ο Ιησούς και οι κατήγοροί του ξεκίνησαν για να επισκεφθούν τον Ηρώδη, ο Κύριος γύρισε στον απόστολο Ιωάννη και είπε: «Ιωάννη, δεν μπορείς να κάνεις τίποτε πια για μένα. Πήγαινε στη μητέρα μου και φέρτην να με δει προτού πεθάνω». Όταν ο Ιωάννης άκουσε την παράκληση του Κυρίου του, αν και απρόθυμος να τον αφήσει μόνο ανάμεσα στους εχθρούς του, έσπευσε στη Βηθανία, όπου όλη η οικογένεια του Ιησού είχε συγκεντρωθεί περιμένοντας, στο σπίτι της Μάρθας και της Μαρίας, τις αδελφές του Λαζάρου τον οποίο ο Ιησούς είχε αναστήσει από τους νεκρούς.
(1997.2) 186:0.2 Αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του πρωινού, αγγελιαφόροι είχαν φέρει νέα στη Μάρθα και τη Μαρία σχετικά με την πορεία της δίκης του Ιησού. Αλλά η οικογένεια του Ιησού δεν έφτασε στη Βηθανία παρά λίγα μόλις λεπτά πριν την άφιξη του Ιωάννη που μετέφερε την παράκληση του Ιησού να δει τη μητέρα του πριν τον θανατώσουν. Όταν ο Ιωάννης Ζεβεδαίος τους ανέφερε όλα όσα είχαν συμβεί μέχρι τη νυχτερινή σύλληψη του Ιησού, η Μαρία η μητέρα του πήγε αμέσως με τη συνοδεία του Ιωάννη για να δει το μεγαλύτερο γιο της. Την ώρα που η Μαρία και ο Ιωάννης πλησίαζαν στην πόλη, ο Ιησούς, συνοδευόμενος από τους Ρωμαίους στρατιώτες που θα τον σταύρωναν, είχε ήδη φτάσει στο Γολγοθά.
(1997.3) 186:0.3 Όταν η Μαρία η μητέρα του Ιησού ξεκίνησε με τον Ιωάννη να πάει στο γιο της, η αδελφή του Ρουθ αρνήθηκε να μείνει πίσω με την υπόλοιπη οικογένεια. Αφού λοιπόν ήταν αποφασισμένη να ακολουθήσει τη μητέρα της, ο αδελφός της Ιούδας πήγε μαζί της. Η υπόλοιπη οικογένεια του Κυρίου παρέμεινε στη Βηθανία κάτω από τις οδηγίες του Ιακώβου, και σχεδόν κάθε ώρα οι αγγελιαφόροι του Δαυίδ Ζεβεδαίου τους έφερναν ειδήσεις σχετικά με την πορεία εκείνης της φριχτής υπόθεσης, της θανάτωσης του μεγαλύτερου αδελφού τους, Ιησού από τη Ναζαρέτ.
(1997.4) 186:1.1 Ήταν περίπου οκτώ και μισή το πρωί της Παρασκευής αυτής, όταν η ακρόαση του Ιησού ενώπιον του Πιλάτου είχε τελειώσει και ο Κύριος τέθηκε στη φρούρηση των Ρωμαίων στρατιωτών που θα τον σταύρωναν. Μόλις οι Ρωμαίοι πήραν τον Ιησού, ο αρχηγός των Ιουδαίων φρουρών γύρισε με τους άνδρες του πίσω στο αρχηγείο τους στο ναό. Ο αρχιερέας και οι συνεργάτες του μέλη του Σανχεντρίν ακολούθησαν από κοντά τους φρουρούς, πηγαίνοντας κατευθείαν στο συνηθισμένο τόπο συνεδριάσεών τους, στην αίθουσα από πελεκητή πέτρα στο ναό. Εδώ βρήκαν πολλά άλλα μέλη του Σανχεντρίν που περίμεναν να μάθουν τι είχε γίνει με τον Ιησού. Καθώς ο Καϊάφας ήταν απασχολημένος με το να κάνει την αναφορά του στο Σανχεντρίν σχετικά με τη δίκη και την καταδίκη του Ιησού, εμφανίστηκε ο Ιούδας μπροστά τους για να απαιτήσει την ανταμοιβή του για το ρόλο που έπαιξε στη σύλληψη και καταδίκη σε θάνατο του Κυρίου του.
(1997.5) 186:1.2 Όλοι αυτοί οι Ιουδαίοι απεχθάνονταν τον Ιούδα. Αντιμετώπιζαν τον προδότη με μόνα αισθήματα πλήρους περιφρόνησης. Σε όλη τη διάρκεια της δίκης του Ιησού ενώπιον του Καϊάφα και κατά την παρουσία του ενώπιον του Πιλάτου, ο Ιούδας σουβλιζόταν από τη συνείδησή του για την προδοτική συμπεριφορά του. Και είχε αρχίσει να βγαίνει κάπως από την πλάνη του σχετικά με την ανταμοιβή που επρόκειτο να λάβει σαν πληρωμή για τις υπηρεσίες του ως προδότη του Ιησού. Δεν του άρεσε η ψυχρότητα και η ακαταδεξία των Ιουδαϊκών αρχών. Ωστόσο περίμενε να ανταμειφθεί απλόχερα για τη δειλή συμπεριφορά του. Είχε προεξοφλήσει ότι θα τον καλούσαν ενώπιον της πλήρους σύνθεσης του Σανχεντρίν και εκεί θα άκουγε να εκθειάζουν το άτομό του, ενώ θα του απένειμαν αρμόζουσες τιμές σαν ένδειξη της μεγάλης υπηρεσίας, με την οποία κολάκευε τον εαυτό του, ότι είχε προσφέρει στο έθνος του. Φαντασθείτε λοιπόν, τη μεγάλη έκπληξη τού εγωπαθούς προδότη όταν ένας υπηρέτης του αρχιερέα, κτυπώντας τον ελαφρά στον ώμο, τον κάλεσε έξω ακριβώς από την αίθουσα και είπε: «Ιούδα, μου ανάθεσαν να σε πληρώσω για την προδοσία του Ιησού. Εδώ είναι η αμοιβή σου». Και μιλώντας έτσι, ο υπηρέτης του Καϊάφα παρέδωσε στα χέρια του Ιούδα ένα σάκο που περιείχε τριάντα ασημένια νομίσματα – την τρέχουσα τιμή ενός καλού, υγιούς δούλου.
(1998.1) 186:1.3 Ο Ιούδας ξαφνιάστηκε, αποστομωμένος. Όρμηξε να μπει στην αίθουσα αλλά εμποδίστηκε από το θυρωρό. Ήθελε να απευθυνθεί στο Σανχεντρίν, αλλά δεν του επέτρεψαν την είσοδο. Ο Ιούδας δεν μπορούσε να πιστέψει ότι οι αρχηγοί των Ιουδαίων δέχτηκαν να προδώσει τους φίλους του και τον Κύριό του και μετά να του προσφέρουν σαν αμοιβή τριάντα ασημένια νομίσματα. Εξευτελίστηκε, βγήκε από την πλάνη του και καταρρακώθηκε πέρα ως πέρα. Απομακρύνθηκε περπατώντας από το ναό, σαν να ήταν σε ύπνωση. Αυτόματα πέταξε το σάκο με τα χρήματα στη βαθιά τσέπη του, εκείνη την ίδια τσέπη που μέσα της μετέφερε για τόσο πολύ καιρό το σάκο που περιείχε τα αποστολικά έσοδα. Και περιπλανιόταν μέσα στην πόλη πίσω από τα πλήθη που πήγαιναν να παραστούν στις σταυρώσεις.
(1998.2) 186:1.4 Από απόσταση ο Ιούδας τους είδε να υψώνουν το σταυρό με τον Ιησού καρφωμένο επάνω του, και με αυτό το θέαμα ξεχύθηκε πίσω στο ναό και, σπρώχνοντας με δύναμη το θυρωρό, βρέθηκε να στέκεται μπροστά από το Σανχεντρίν, που συνεδρίαζε ακόμα. Ο προδότης ήταν σχεδόν ξέπνοος και σε μεγάλο βαθμό αλλόφρων, αλλά κατάφερε να τραυλίσει αυτά τα λόγια: «Αμάρτησα γιατί πρόδωσα αθώο αίμα. Με προσβάλατε. Μου προσφέρατε σαν ανταμοιβή για την υπηρεσία μου χρήματα – την αξία ενός δούλου. Μετάνιωσα που έκανα αυτό το πράγμα, να τα χρήματά σας. Θέλω να αποφύγω την ενοχή από αυτή την πράξη».
(1998.3) 186:1.5 Όταν οι αρχηγοί των Ιουδαίων άκουσαν τον Ιούδα, τον χλεύασαν. Ένας από αυτούς που καθόταν κοντά εκεί που στεκόταν ο Ιούδας, έκανε νόημα ότι έπρεπε να βγει από την αίθουσα και είπε: «Ο Κύριός σου έχει ήδη θανατωθεί από τους Ρωμαίους, και όσο για την ενοχή σου, τι σχέση έχει με μας; Εσύ ευθύνεσαι γι αυτή – και φύγε!».
(1998.4) 186:1.6 Καθώς ο Ιούδας βγήκε από την αίθουσα του Σανχεντρίν, έβγαλε τα τριάντα αργύρια από το σάκο και τα σκόρπισε στο πάτωμα του ναού. Όταν ο προδότης άφησε το ναό, ήταν σχεδόν εκτός εαυτού. Ο Ιούδας πέρναγε τώρα από την εμπειρία της συνειδητοποίησης της αληθινής φύσης της αμαρτίας. Όλη η αίγλη, η γοητεία και η μέθη του ανομήματος είχε εξαφανιστεί. Τώρα ο αμαρτωλός βρισκόταν μόνος πρόσωπο με πρόσωπο με την ετυμηγορία της γεμάτης αυταπάτη και απογοήτευση ψυχής του. Η αμαρτία ήταν μαγευτική και τυχοδιωκτική όταν τη διέπραττε, αλλά τώρα πρέπει να αντιμετωπίσει το θερισμό από τα γυμνά και πεζά γεγονότα.
(1998.5) 186:1.7 Αυτός ο αλλοτινός πρεσβευτής της βασιλείας του ουρανού στη γη βάδιζε τώρα μέσα στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, εγκαταλειμμένος και μόνος. Η απόγνωσή του ήταν απελπιστική και σχεδόν απόλυτη. Περιπλανώμενος μέσα στην πόλη και στη συνέχεια έξω από τα τείχη, έφτασε μέχρι τη φοβερή ερημιά της κοιλάδας Εννώμ, όπου σκαρφάλωσε στους απόκρημνους βράχους και, παίρνοντας τη ζώνη τού μανδύα του, στερέωσε τη μια άκρη σ’ ένα μικρό δέντρο, έδεσε την άλλη γύρω από το λαιμό του και ρίχτηκε πάνω από το γκρεμό. Πριν πεθάνει, ο κόμπος που είχε δέσει το τρεμάμενο του χέρι του λύθηκε και το σώμα τού προδότη εκσφενδονίστηκε σε κομμάτια, καθώς έπεφτε πάνω στα σουβλερά βράχια από κάτω.
(1999.1) 186:2.1 Όταν ο Ιησούς συνελήφθη, ήξερε ότι το έργο του στη γη, σαν άνθρωπος, είχε τελειώσει. Κατάλαβε πλήρως το είδος του θανάτου που θα είχε, και λίγο τον απασχολούσαν οι λεπτομέρειες τις υποτιθέμενης δίκης του.
(1999.2) 186:2.2 Μπροστά στο δικαστήριο των Σανχεντρίν ο Ιησούς αρνήθηκε να δώσει απαντήσεις στην κατάθεση των ψευδομαρτύρων. Υπήρχε μία μόνο ερώτηση που πάντα θα αποσπούσε την απάντησή του, είτε είχε γίνει από φίλο είτε από εχθρό, και ήταν εκείνη που αφορούσε τη φύση και τη θεϊκότητα της αποστολής του στη γη. Όταν ρωτήθηκε αν ήταν ο Γιος του Θεού, απάντησε με σιγουριά. Αρνήθηκε ακλόνητα να μιλήσει όταν βρέθηκε μπροστά στον περίεργο και διεστραμμένο Ηρώδη. Μπροστά στον Πιλάτο μίλησε μόνο όταν πίστευε ότι ο Πιλάτος ή κάποιο άλλο ειλικρινές πρόσωπο θα βοηθιόταν να γνωρίσει καλύτερα την αλήθεια από αυτά που έλεγε. Ο Ιησούς είχε διδάξει τους αποστόλους του πόσο ανώφελο ήταν να πετούν τα μαργαριτάρια τους στους χοίρους, και τώρα τολμούσε να βάλει σε πράξη όσα είχε διδάξει. Η συμπεριφορά του την ώρα αυτή έδινε το παράδειγμα της υπομονετικής υποταγής της ανθρώπινης φύσης που ήταν ενωμένη με τη μεγαλειώδη σιωπή και τη σοβαρή αξιοπρέπεια της θεϊκής φύσης. Ήταν εντελώς πρόθυμος να συζητήσει με τον Πιλάτο κάθε ερώτημα σχετικό με τις πολιτικές κατηγορίες που επέρριπταν εναντίον του, – κάθε ερώτημα που παραδεχόταν ότι ανήκε στη δικαιοδοσία του κυβερνήτη.
(1999.3) 186:2.3 Ο Ιησούς είχε πεισθεί ότι ήταν το θέλημα του Πατέρα να υποστεί τη φυσική και κανονική πορεία των ανθρώπινων γεγονότων, όπως ακριβώς οφείλει και κάθε άλλη θνητή ύπαρξη, και επομένως αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει ακόμα και τις καθαρά ανθρώπινες δυνάμεις του, την πειστική ευγλωττία του, για να επηρεάσει το αποτέλεσμα των ραδιουργιών των κοινωνικά κοντόφθαλμων και πνευματικά τυφλών συνανθρώπων του. Αν και ο Ιησούς έζησε και πέθανε στην Ουράντια, όλη η ανθρώπινη σταδιοδρομία του, από την αρχή μέχρι το τέλος, ήταν ένα θέαμα σχεδιασμένο να επηρεάσει και να διδάξει όλο το σύμπαν της δημιουργίας του που φρόντιζε ακατάπαυστα.
(1999.4) 186:2.4 Αυτοί οι κοντόφθαλμοι Ιουδαίοι φωνασκούσαν με απρέπεια για το θάνατο του Κυρίου, ενόσω στεκόταν εκεί, σε φοβερή σιωπή, παρατηρώντας τη θανατική σκηνή ενός έθνους – το λαό του γήινου πατέρα του.
(1999.5) 186:2.5 Ο Ιησούς κατείχε εκείνο τον τύπο ανθρώπινου χαρακτήρα, ο οποίος μπορούσε να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία του και να επιβεβαιώσει την αξιοπρέπειά του μπροστά σε μια συνεχόμενη και δωρεάν διδόμενη προσβολή. Δεν μπορούσε να τρομοκρατηθεί. Όταν για πρώτη φορά τον προσέβαλε ο υπηρέτης του Άννα, είχε προτείνει μόνο ότι ήταν σωστό να καλέσει μάρτυρες που θα κατέθεταν δεόντως εναντίον του.
(1999.6) 186:2.6 Από την αρχή μέχρι το τέλος, της υποτιθέμενης δίκης του μπροστά στον Πιλάτο, οι ουράνιοι θεατές δεν μπόρεσαν να αποφύγουν και να μη γνωστοποιήσουν στο σύμπαν την απεικόνιση της σκηνής του «Πιλάτου σε δίκη ενώπιον του Ιησού».
(1999.7) 186:2.7 Όταν ήταν ενώπιον του Καϊάφα, και όταν όλες οι ψεύτικες καταθέσεις είχαν καταρρεύσει, ο Ιησούς δεν δίστασε να απαντήσει στην ερώτηση του αρχιερέα, παρέχοντας έτσι με τη δική του κατάθεση εκείνο που επιθυμούσαν σαν βάση για να τον καταδικάσουν για βλασφημία.
(1999.8) 186:2.8 Ο Κύριος δεν επέδειξε το ελάχιστο ενδιαφέρον για τις καλοπροαίρετες αλλά χλιαρές προσπάθειες του Πιλάτου να επιτύχει την ελευθέρωσή του. Λυπόταν πραγματικά τον Πιλάτο και προσπάθησε ειλικρινά να φωτίσει το σκοτεινιασμένο νου του. Έμεινε ολοκληρωτικά απαθής σε όλες τις εκκλήσεις του Ρωμαίου κυβερνήτη προς τους Ιουδαίους να αποσύρουν τις εγκληματικές κατηγορίες τους εναντίον του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της θλιβερής δοκιμασίας συμπεριφέρθηκε με απλή αξιοπρέπεια και διακριτική μεγαλοπρέπεια. Δεν μπορούσε λοιπόν παρά να δημιουργήσει σκέψεις ανειλικρίνειας στους επίδοξους δολοφόνους του, όταν ρώτησαν αν ήταν «βασιλιάς των Ιουδαίων». Με λίγο τροποποιημένη την ερμηνεία αποδέχτηκε το χαρακτηρισμό, γνωρίζοντας ότι, αν και είχαν επιλέξει να τον απορρίψουν, ήταν ο τελευταίος που μπορούσε να τους παράσχει αληθινή εθνική αρχηγία, ακόμα και με την πνευματική έννοια.
(2000.1) 186:2.9 Ο Ιησούς μίλησε λίγο κατά τη διάρκεια αυτών των δικών, αλλά είπε αρκετά για να δείξει σε όλους τους θνητούς το είδος του χαρακτήρα που ο άνθρωπος μπορεί να τελειοποιήσει σε συνεργασία με το Θεό και να αποκαλύψει σε όλο το σύμπαν τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός μπορεί να εκδηλωθεί στη ζωή της ύπαρξης όταν μια τέτοια ύπαρξη επιλέγει αληθινά να πράττει το θέλημα του Πατέρα, και έτσι να γίνει ενεργό παιδί του ζωντανού Θεού.
(2000.2) 186:2.10 Η αγάπη του για τους αδαείς θνητούς αποκαλύπτεται στην εντέλεια από την υπομονή του και τη μεγάλη αυτοκυριαρχία του μπροστά στους χλευασμούς, τις βίαιες επιθέσεις και τα χτυπήματα των χοντροκομμένων στρατιωτών και των απερίσκεπτων υπηρετών. Δεν θύμωσε ούτε όταν του έδεσαν τα μάτια και κτυπώντας τον χλευαστικά στο πρόσωπο, αναφωνούσαν: «Προφήτεψε ποιος ήταν που σε χτύπησε».
(2000.3) 186:2.11 Ο Πιλάτος μίλησε πιο αληθινά απ’ όσο γνώριζε όταν, αφού ο Ιησούς είχε μαστιγωθεί, τον παρουσίασε μπροστά στον όχλο, αναφωνώντας, «Ιδού ο άνθρωπος!». Πραγματικά, ο κυριευμένος από φόβο Ρωμαίος κυβερνήτης λίγο φαντάστηκε ότι ακριβώς τη στιγμή εκείνη η πλάση στεκόταν προσοχή, παρακολουθώντας τη μοναδική σκηνή του αγαπημένου της Άρχοντα, εκτεθειμένου με αυτό τον τρόπο σε εξευτελισμό από τις σαρκαστικές προσβολές και τα χτυπήματα των θολωμένων και εξαχρειωμένων θνητών υπηκόων του. Και καθώς μιλούσε ο Πιλάτος, αντηχούσε σε ολόκληρο το Νέβαδον, «Ιδού ο Θεάνθρωπος!». Από εκείνη την ημέρα σε όλο το σύμπαν, ανυπολόγιστα εκατομμύρια συνεχίζουν να παρατηρούν εκείνο τον άνθρωπο, ενώ ο Θεός της Χαβόνα, ο ανώτατος κυβερνήτης όλων των συμπάντων, παραδέχεται τον άνθρωπο της Ναζαρέτ σαν την ικανοποίηση του ιδεώδους των θνητών υπάρξεων του τοπικού αυτού σύμπαντος μέσα στο χρόνο και το χώρο. Στην απαράμιλλη ζωή του δεν παρέλειψε ποτέ να αποκαλύπτει το Θεό στον άνθρωπο. Τώρα, σ’ αυτά τα τελευταία επεισόδια της θνητής σταδιοδρομίας του και με τον επακόλουθο θάνατό του, έκανε μια νέα και συγκινητική αποκάλυψη του ανθρώπου στο Θεό.
(2000.4) 186:3.1 Λίγο μετά την παράδοση του Ιησού στους Ρωμαίους στρατιώτες με τη λήξη της ακρόασης μπροστά στον Πιλάτο, ένα απόσπασμα από φρουρούς του ναού έτρεξε στη Γεθσημανή για να διαλύσει ή να συλλάβει τους οπαδούς του Κυρίου. Αλλά πολύ πριν την άφιξή τους οι οπαδοί αυτοί είχαν διασκορπιστεί. Οι απόστολοι είχαν αποσυρθεί για να διαλέξουν κρυψώνες, οι Έλληνες είχαν χωριστεί και καταφύγει σε διάφορα σπίτια στην Ιερουσαλήμ. Οι άλλοι μαθητές είχαν εξαφανιστεί με παρόμοιο τρόπο. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος πίστευε ότι οι εχθροί του Ιησού θα επέστρεφαν, έτσι νωρίς απομάκρυνε κάποιες πέντε ή έξι σκηνές από τη ρεματιά κοντά εκεί όπου ο Κύριος κατέφευγε τόσο συχνά για να προσευχηθεί και να λατρέψει το Θεό. Εδώ είχε σκοπό να κρυφτεί και συγχρόνως να διατηρήσει ένα κέντρο, ή ένα συντονιστικό σταθμό, για την υπηρεσία των αγγελιαφόρων του. Ο Δαυίδ είχε μόλις εγκαταλείψει την κατασκήνωση όταν έφτασαν οι φρουροί του ναού. Μη βρίσκοντας κανέναν εκεί, ικανοποιήθηκαν καίγοντας τον καταυλισμό και μετά γύρισαν βιαστικά στο ναό. Ακούγοντας την αναφορά τους, τα μέλη του Σανχεντρίν ευχαριστήθηκαν που οι οπαδοί του Ιησού ήταν τόσο ολοκληρωτικά φοβισμένοι και υποταγμένοι, ώστε δεν υπήρχε κίνδυνος από εξέγερση ή καμία προσπάθεια να διασώσουν τον Ιησού από τα χέρια των εκτελεστών του. Μπορούσαν επιτέλους να αναπνεύσουν άνετα, και έτσι διέκοψαν τη συνεδρίαση, για να πάει το κάθε μέλος να προετοιμαστεί για το Πάσχα.
(2000.5) 186:3.2 Μόλις ο Ιησούς παραδόθηκε στους Ρωμαίους στρατιώτες από τον Πιλάτο για τη σταύρωση, ένας αγγελιαφόρος έσπευσε στη Γεθσημανή για να ενημερώσει το Δαυίδ και μέσα σε πέντε λεπτά δρομείς έτρεχαν στους δρόμους για τη Βηθσαϊδά, την Πέλλα, τη Φιλαδέλφεια, τη Σιδώνα, τη Συχέμ, τη Χεβρώνα, τη Δαμασκό και την Αλεξάνδρεια. Και οι αγγελιαφόροι αυτοί μετέδωσαν τις ειδήσεις ότι ο Ιησούς επρόκειτο να σταυρωθεί από τους Ρωμαίους μετά από την επίμονη διαταγή των αρχηγών των Ιουδαίων.
(2001.1) 186:3.3 Όλη αυτή την τραγική μέρα, μέχρι τελικά να φτάσει το μήνυμα ότι ο Κύριος είχε τοποθετηθεί στο μνήμα, ο Δαυίδ έστελνε αγγελιαφόρους περίπου κάθε μισή ώρα με αναφορές στους αποστόλους, στους Έλληνες και τη γήινη οικογένεια του Ιησού, που ήταν μαζεμένη στο σπίτι του Λάζαρου στη Βηθανία. Όταν οι αγγελιαφόροι αναχώρησαν με το μήνυμα ότι ο Ιησούς είχε ενταφιαστεί, ο Δαυίδ απέλυσε το σώμα των τοπικών δρομέων του για τον εορτασμό του Πάσχα και για το προσεχές Σάββατο της ανάπαυσης, δίνοντάς τους οδηγίες να του δώσουν αναφορά ήσυχα την Κυριακή το πρωί, στο σπίτι του Νικόδημου, όπου είχε σκοπό να πάει να κρυφτεί για λίγες μέρες μαζί με τον Ανδρέα και το Σίμωνα Πέτρο.
(2001.2) 186:3.4 Ο ιδιόρρυθμα σκεπτόμενος Δαυίδ Ζεβεδαίος ήταν ο μοναδικός από τους ηγετικούς μαθητές του Ιησού που είχε την προδιάθεση να πάρει στην κυριολεξία και χωρίς αμφισβήτηση της πραγματικότητας, τον ισχυρισμό του Ιησού ότι θα πέθαινε και «θα ανασταινόταν την τρίτη ημέρα». Ο Δαυίδ τον είχε ακούσει κάποτε να κάνει αυτή την πρόρρηση και, επειδή πάντα σκεπτόταν κυριολεκτικά, σκόπευε να συγκεντρώσει τους αγγελιαφόρους του νωρίς το πρωί της Κυριακής στο σπίτι του Νικόδημου, έτσι ώστε να βρίσκονται διαθέσιμοι για να διαδώσουν τα νέα στην περίπτωση που ο Ιησούς ανασταινόταν. Ο Δαυίδ ανακάλυψε γρήγορα ότι κανένας από τους οπαδούς του Ιησού δεν περίμενε με ελπίδα να επιστρέψει τόσο γρήγορα από τον τάφο. Έτσι είπε λίγο για το πιστεύω του και τίποτα για την κινητοποίηση όλης της δύναμης των αγγελιαφόρων νωρίς το πρωί της Κυριακής, παρά μόνο στους δρομείς που είχαν αποσταλεί την Παρασκευή το απόγευμα σε απομακρυσμένες πόλεις και κέντρα πιστών.
(2001.3) 186:3.5 Και έτσι οι οπαδοί του Ιησού, διασκορπισμένοι σε όλη την Ιερουσαλήμ και τα περίχωρα, τη νύχτα εκείνη γεύτηκαν το δείπνο του Πάσχα και την επόμενη μέρα παρέμειναν σε απομόνωση.
(2001.4) 186:4.1 Αφού ο Πιλάτος έπλυνε τα χέρια του μπροστά στον όχλο, ζητώντας να αποφύγει με αυτό τον τρόπο την ενοχή από την παράδοση ενός αθώου ανθρώπου για να σταυρωθεί, επειδή ακριβώς φοβόταν να αντισταθεί στις διαμαρτυρίες των αρχηγών των Ιουδαίων, διέταξε να παραδοθεί ο Κύριος στους Ρωμαίους στρατιώτες και έδωσε την εντολή στον αρχηγό τους ότι έπρεπε να σταυρωθεί αμέσως. Όταν ανέλαβαν την ευθύνη του Ιησού, οι στρατιώτες τον οδήγησαν πίσω στο προαύλιο του πραιτωρίου, και αφού έβγαλαν το ένδυμα που είχε βάλει πάνω του ο Ηρώδης, τον έντυσαν με τα δικά του ρούχα. Οι στρατιώτες τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν, αλλά δεν του επέβαλαν άλλη σωματική τιμωρία. Ο Ιησούς ήταν τώρα μόνος με τους Ρωμαίους στρατιώτες. Οι φίλοι του είχαν κρυφτεί. Οι εχθροί του είχαν φύγει. Ακόμη και ο Ιωάννης Ζεβεδαίος δεν ήταν πια στο πλευρό του.
(2001.5) 186:4.2 Ήταν λίγο μετά τις οκτώ, όταν ο Πιλάτος παράδωσε τον Ιησού στους στρατιώτες και λίγο πριν τις εννιά όταν ξεκίνησαν για τον τόπο της σταύρωσης. Κατά της διάρκεια αυτής της περιόδου της περισσότερης από μισή ώρα, ο Ιησούς δεν είπε λέξη. Το διοικητικό έργο ενός μεγάλου σύμπαντος ήταν πρακτικά σε στασιμότητα. Ο Γαβριήλ και οι κυριότεροι κυβερνήτες του Νέβαδον είτε είχαν μαζευτεί εδώ στην Ουράντια, ή άλλως παρακολουθούσαν από πολύ κοντά τις διαστημικές αναφορές των αρχαγγέλων, σε μια προσπάθεια να τους κρατούν ενήμερους για το τι συνέβαινε στο Γιο του Ανθρώπου στην Ουράντια.
(2001.6) 186:4.3 Την ώρα που οι στρατιώτες ήταν έτοιμοι να αναχωρήσουν με τον Ιησού για το Γολγοθά, είχαν αρχίσει ήδη να εντυπωσιάζονται από την ασυνήθιστη ηρεμία του και την εκπληκτική αξιοπρέπειά του, με την αδιαμαρτύρητη σιωπή του.
(2001.7) 186:4.4 Πολλή από την καθυστέρηση να ξεκινήσουν με τον Ιησού για τον τόπο της σταύρωσης, οφειλόταν στην απόφαση της τελευταίας στιγμής του αρχηγού να πάρει μαζί του δυο κλέφτες που είχαν καταδικαστεί να πεθάνουν. Εφόσον ο Ιησούς επρόκειτο να σταυρωθεί εκείνο το πρωί, ο Ρωμαίος αρχηγός σκέφτηκε να θανατωθούν και αυτοί οι δυο μαζί του αντί να περιμένουν να τελειώσει ο εορτασμός του Πάσχα.
(2002.1) 186:4.5 Μόλις λοιπόν οι κλέφτες ετοιμάστηκαν, οδηγήθηκαν στον περίβολο, όπου παρατηρούσαν τον Ιησού, ο ένας εξ αυτών για πρώτη φορά, αλλά ο άλλος τον είχε ακούσει συχνά να μιλάει, όταν ήταν και οι δυο στο ναό και πολλούς μήνες πριν στην κατασκήνωση της Πέλλας.
(2002.2) 186:5.1 Δεν υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ του θανάτου του Ιησού και του Ιουδαϊκού Πάσχα. Πράγματι ο Κύριος παρέδωσε τη ζωή του αυτή τη μέρα, την ημέρα της προετοιμασίας για το Ιουδαϊκό Πάσχα, και την ώρα περίπου που θυσίαζαν τα πασχαλινά αρνιά στο ναό. Αυτό όμως το τυχαίο περιστατικό δεν υποδεικνύει κατά κανένα τρόπο ότι ο θάνατος του Γιου του Ανθρώπου στη γη έχει καμιά σχέση με το ιουδαϊκό θυσιαστικό σύστημα. Ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος, αλλά σαν Γιος του Ανθρώπου ήταν θνητός. Τα γεγονότα που ήδη αφηγηθήκαμε και οδηγούν στην ώρα αυτή της επικείμενης σταύρωσης είναι επαρκή για να δείξουν ότι ο θάνατός του εκείνη την ώρα ήταν μια καθαρά φυσική και κατευθυνόμενη από τον άνθρωπο υπόθεση.
(2002.3) 186:5.2 Ήταν ο άνθρωπος και όχι ο Θεός που σχεδίασε και εκτέλεσε το θάνατο του Ιησού στο σταυρό. Αληθώς, ο Πατέρας αρνήθηκε να επέμβει στην πρόοδο των ανθρώπινων γεγονότων στην Ουράντια, αλλά ο Πατέρας στον Παράδεισο δεν διέταξε, αξίωσε ή απαίτησε το θάνατο του Γιου του έτσι όπως εκτελέστηκε στη γη. Είναι γεγονός ότι κατά κάποιο τρόπο, νωρίτερα ή αργότερα, ο Ιησούς θα έπρεπε να απεκδυθεί το θνητό σώμα του, την ενσάρκωσή του σαν άνθρωπος, αλλά θα μπορούσε να είχε εκτελέσει ένα τέτοιο έργο με αμέτρητους τρόπους χωρίς να πεθάνει στο σταυρό ανάμεσα σε δυο κλέφτες. Όλα αυτά ήταν έργα ανθρώπων και όχι του Θεού.
(2002.4) 186:5.3 Τη στιγμή της βάφτισής του ο Κύριος είχε ήδη ολοκληρώσει την τεχνική της εμπειρίας που απαιτείτο στη γη σαν άνθρωπος, η οποία ήταν απαραίτητη για τη συμπλήρωση της έβδομης και τελευταίας ενσάρκωσής του. Αυτή την ώρα το χρέος του Ιησού στη γη είχε επιτελεστεί. Όλη η ζωή που έζησε έκτοτε, ακόμα και ο τρόπος του θανάτου του, ήταν καθαρά μια υπηρεσία εκ μέρους του για την ευημερία και την ανύψωση των θνητών υπάρξεων σ’ αυτό και σε άλλους κόσμους.
(2002.5) 186:5.4 Το ευαγγέλιο των καλών νέων ότι ο θνητός άνθρωπος μπορεί δια της πίστεως να αποκτήσει συνείδηση του πνεύματος ότι είναι γιος του Θεού, δεν εξαρτάτο από το θάνατο του Ιησού. Αληθώς, όντως, όλο το ευαγγέλιο της βασιλείας φωτίστηκε τρομακτικά από το θάνατο του Κυρίου, αλλά ακόμα περισσότερο από τη ζωή του.
(2002.6) 186:5.5 Όλα όσα είπε ή έκανε ο Γιος του Ανθρώπου στη γη διάνθισαν σπουδαία τις θεωρίες της συγγένειας με το Θεό και την αδελφότητα των ανθρώπων, αλλά αυτές οι σημαντικές σχέσεις του Θεού με τους ανθρώπους είναι έμφυτες στα συμπαντικά γεγονότα της αγάπης του Θεού προς τα πλάσματά του και της έμφυτης ευσπλαχνίας των θεϊκών Γιων. Αυτές οι συγκινητικές και θεϊκά όμορφες σχέσεις μεταξύ του ανθρώπου και του Δημιουργού του στον κόσμο αυτό και σε όλους τους άλλους σε όλο το σύμπαν υπάρχουν στην αιωνιότητα. Και δεν εξαρτώνται κατά καμία έννοια από τις περιοδικές ενσαρκώσεις των Δημιουργών Γιων του Θεού, οι οποίοι με τον τρόπο αυτό προσλαμβάνουν τη φύση και την ομοιότητα των δημιουργημένων διανοιών, σαν μέρος της τιμής που πρέπει να πληρώσουν για την τελική απόκτηση απεριόριστης κυριότητας πάνω στα αντίστοιχα τοπικά σύμπαντά τους.
(2002.7) 186:5.6 Ο ουράνιος Πατέρας αγάπησε το θνητό άνθρωπο στη γη το ίδιο όπως και πριν από τη ζωή και το θάνατο του Ιησού στην Ουράντια, όπως έκανε και μετά την υπερβατική επίδειξη της συνεργασίας του ανθρώπου με το Θεό. Η πολύ ισχυρή διαδικασία της ενσάρκωσης του Θεού του Νέβαδον σαν ανθρώπου της Ουράντια δεν μπορούσε να αυξήσει τα χαρακτηριστικά του αιώνιου, άπειρου και συμπαντικού Θεού, αλλά όντως πλούτισε και διαφώτισε όλους τους άλλους διοικητές και πλάσματα του σύμπαντος Νέβαδον. Αν και ο ουράνιος Πατέρας δεν μας αγαπάει περισσότερο εξαιτίας της ενσάρκωσης του Μιχαήλ, όλα τα άλλα ουράνια πλάσματα το κάνουν. Και αυτό γίνεται επειδή ο Ιησούς όχι μόνο αποκάλυψε το Θεό στον άνθρωπο, αλλά επίσης επειδή έκανε κατά παρόμοιο τρόπο μια νέα αποκάλυψη του ανθρώπου στους Θεούς και στις ουράνιες οντότητες όλων των συμπάντων.
(2003.1) 186:5.7 Ο Ιησούς δεν πρόκειται να πεθάνει σαν θυσία για την αμαρτία. Δεν θα εξιλεωθεί για την έμφυτη θνητή ενοχή της ανθρώπινης ράτσας. Το ανθρώπινο είδος δεν έχει τέτοια φυλετική ενοχή μπροστά στο Θεό. Η ενοχή είναι καθαρά θέμα προσωπικής αμαρτίας και γνώσης, σκόπιμη εξέγερση κατά του θελήματος του Θεού και της διοίκησης των Γιων του.
(2003.2) 186:5.8 Η αμαρτία κι η εξέγερση δεν έχουν να κάνουν με το θεμελιώδες σχέδιο της ενσάρκωσης των Γιων του Παραδείσου, μολονότι φαίνεται σε μας ότι το σχέδιο της διάσωσης είναι προσωρινό χαρακτηριστικό του σχεδίου της ενσάρκωσης.
(2003.3) 186:5.9 Η σωτηρία του Θεού για τους θνητούς της Ουράντια θα ήταν το ίδιο αποτελεσματική και άψογα βέβαιη ακόμα και αν ο Ιησούς δεν είχε θανατωθεί από τα φρικτά χέρια των αμαθών θνητών. Αν ο Κύριος είχε γίνει δεκτός με ευνοϊκό τρόπο από τους θνητούς της γης και είχε αναχωρήσει από την Ουράντια με την εθελοντική εγκατάλειψη της ζωής του, το γεγονός της αγάπης του Θεού και της ευσπλαχνίας των Γιων – το γεγονός της συγγένειας με το Θεό – δεν θα είχε επηρεαστεί καθόλου. Εσείς οι θνητοί είστε τα παιδιά του Θεού, και μόνο ένα πράγμα απαιτείται για να γίνει αυτή η αλήθεια πραγματική στην προσωπική εμπειρία σας, και αυτό είναι η γεννημένη από το πνεύμα πίστη σας.
(2004.1) 187:0.1 Όταν οι δυο ληστές ετοιμάστηκαν, οι στρατιώτες, κάτω από τις διαταγές του εκατόνταρχου, ξεκίνησαν για τον τόπο της σταύρωσης. Ο εκατόνταρχος που είχε την ευθύνη των δώδεκα στρατιωτών ήταν ο ίδιος αρχηγός που είχε οδηγήσει τους Ρωμαίους στρατιώτες την προηγούμενη νύχτα να συλλάβουν τον Ιησού στη Γεθσημανή. Ήταν ρωμαϊκή συνήθεια να ορίζουν τέσσερις στρατιώτες σε κάθε άτομο που θα σταυρωνόταν. Οι δυο ληστές μαστιγώθηκαν όπως άρμοζε πριν τους πάρουν για να τους σταυρώσουν, αλλά στον Ιησού δεν επέβαλλαν άλλη σωματική τιμωρία. Ο αρχηγός αναμφίβολα θα σκέφτηκε ότι είχε ήδη μαστιγωθεί αρκετά, ακόμα και πριν την καταδίκη του.
(2004.2) 187:0.2 Οι δυο κλέφτες που σταυρώθηκαν με τον Ιησού ήταν συνεργάτες του Βαραββά και θα θανατώνονταν αργότερα με τον αρχηγό τους, αν αυτός δεν είχε αφεθεί ελεύθερος με την απόδοση χάρητος του Πιλάτου για το Πάσχα. Ο Ιησούς έτσι σταυρώθηκε στη θέση του Βαραββά.
(2004.3) 187:0.3 Αυτό που ο Ιησούς πρόκειται να πάθει, να υπομείνει το σταυρικό θάνατο, το κάνει με δική του ελεύθερη βούληση. Προλέγοντας αυτή την εμπειρία, είπε: «Ο Πατέρας με αγαπάει και με υποστηρίζει επειδή είμαι πρόθυμος να δώσω τη ζωή μου. Αλλά θα την πάρω πάλι πίσω. Κανένας δεν παίρνει τη ζωή μου – εγώ την παραδίδω. Έχω την εξουσία να την παραδώσω, και έχω την εξουσία να την πάρω πίσω. Έχω λάβει τέτοια εξουσία από τον Πατέρα μου».
(2004.4) 187:0.4 Ήταν μόλις πριν τις εννιά το πρωί όταν οι στρατιώτες οδήγησαν τον Ιησού από το πραιτώριο στο δρόμο για το Γολγοθά. Τους ακολουθούσαν πολλοί που συμπαθούσαν κρυφά τον Ιησού, αλλά οι περισσότεροι από το σύνολο των διακοσίων περίπου και πλέον ήταν είτε εχθροί ή περίεργοι αργόσχολοι που ήθελαν να απολαύσουν τη συναισθηματική ταραχή από την παρακολούθηση των σταυρώσεων. Λίγοι μόνο από τους Ιουδαίους αρχηγούς πήγαν να δουν τον Ιησού να πεθαίνει στο σταυρό. Γνωρίζοντας ότι είχε παραδοθεί στους Ρωμαίους στρατιώτες από τον Πιλάτο, και πως είχε καταδικαστεί σε θάνατο, απασχολήθηκαν με τη συνεδρίασή τους στο ναό όπου συζήτησαν τι έπρεπε να γίνει με τους οπαδούς του.
(2004.5) 187:1.1 Πριν αφήσουν τον περίβολο του πραιτωρίου, οι στρατιώτες έβαλαν το δοκάρι του σταυρού στους ώμους του Ιησού. Ήταν συνήθεια να υποχρεώνουν τον καταδικασμένο να μεταφέρει το σταυρό στον τόπο της σταύρωσης. Ο καταδικασμένος δεν μετέφερε ολόκληρο το σταυρό αλλά μόνο το κοντύτερο δοκάρι. Τα μακρύτερα και κατακόρυφα κομμάτια ξύλου για τους τρεις σταυρούς είχαν ήδη μεταφερθεί στο Γολγοθά και, κατά την άφιξη των στρατιωτών και των φυλακισμένων, ήταν ήδη τοποθετημένα μέσα στο χώμα.
(2004.6) 187:1.2 Σύμφωνα με το έθιμο ο αρχηγός που οδηγούσε την πομπή, μετέφερε μικρές άσπρες πινακίδες πάνω στις οποίες είχαν γραφτεί με κάρβουνο τα ονόματα των καταδίκων και η φύση των εγκλημάτων για τα οποία είχαν καταδικαστεί. Για τους δυο κλέφτες ο εκατόνταρχος είχε σημειώσεις που ανέφεραν το όνομά τους, κάτω από τα οποία ήταν γραμμένη η λέξη «Ληστής». Ήταν έθιμο, αφού το θύμα καρφωνόταν στο ξύλινο δοκάρι και ανυψωνόταν στη θέση του πάνω στο κατακόρυφο ξύλο, να καρφώνουν αυτή τη σημείωση στο ανώτερο σημείο του σταυρού, ακριβώς πάνω από το κεφάλι του εγκληματία, ώστε όλοι οι μάρτυρες να γνωρίζουν για ποιο έγκλημα σταυρωνόταν ο καταδικασμένος άνδρας. Το υπόμνημα που μετέφερε ο εκατόνταρχος για να τοποθετήσει στο σταυρό του Ιησού είχε γραφτεί από τον ίδιο τον Πιλάτο στα Λατινικά, Ελληνικά και Αραμαϊκά και έλεγε: «Ιησούς Ναζωραίος – ο Βασιλεύς των Ιουδαίων».
(2005.1) 187:1.3 Μερικοί από τους άρχοντες των Ιουδαίων που ήταν παρόντες όταν ο Πιλάτος έγραψε το υπόμνημα διαμαρτυρήθηκαν έντονα που αποκάλεσε τον Ιησού «βασιλιά των Ιουδαίων». Αλλά ο Πιλάτος τους υπενθύμισε ότι αυτή η κατηγορία ήταν μέρος αυτής που οδήγησε στην καταδίκη του. Όταν οι Ιουδαίοι είδαν ότι δεν μπορούσαν να πείσουν τον Πιλάτο να αλλάξει τη γνώμη του, τον παρακάλεσαν τουλάχιστον να το τροποποιήσει και να λέει: «Αυτός είπε ‘είμαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων’». Αλλά ο Πιλάτος ήταν ανένδοτος, δεν άλλαζε το υπόμνημα. Σε κάθε περαιτέρω παράκληση απάντησε μόνο: «Ό,τι έγραψα, έγραψα».
(2005.2) 187:1.4 Κανονικά, ήταν συνήθεια να βαδίζουν προς το Γολγοθά από τον μακρύτερο δρόμο με σκοπό ένας μεγάλος αριθμός ατόμων να μπορεί να κοιτάξει τον καταδικασμένο εγκληματία, αλλά αυτή την ημέρα πήγαν από τον πιο σύντομο δρόμο προς την πύλη της Δαμασκού, που οδηγούσε έξω από την πόλη, βόρεια, και ακολουθώντας αυτό τα δρόμο έφτασαν γρήγορα στο Γολγοθά, τον επίσημο τόπο σταύρωσης στην Ιερουσαλήμ. Πέρα από το Γολγοθά ήταν οι επαύλεις των πλουσίων και από την άλλη πλευρά του δρόμου ήταν τα μνήματα πολλών πλουσίων Ιουδαίων.
(2005.3) 187:1.5 Η σταύρωση δεν ήταν Ιουδαϊκή μέθοδος τιμωρίας. Αμφότεροι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι έμαθαν αυτή τη μέθοδο εκτέλεσης από τους Φοίνικες. Ακόμα και ο Ηρώδης, παρόλη τη σκληρότητά του δεν προσέφευγε στη σταύρωση. Οι Ρωμαίοι δεν σταύρωναν ποτέ Ρωμαίο πολίτη. Μόνο δούλοι και οι υποτελείς λαοί υπέκειντο σε αυτή την ατιμωτική μέθοδο θανάτου. Κατά την πολιορκία της Ιερουσαλήμ, σαράντα χρόνια μετά τη σταύρωση του Ιησού, όλος ο Γολγοθάς ήταν καλυμμένος από χιλιάδες χιλιάδων σταυρούς πάνω στους οποίους, από μέρα σε μέρα, χανόταν το άνθος της Ιουδαϊκής φυλής. Ένας φοβερός θερισμός, όντως, της σποράς αυτής της εποχής.
(2005.4) 187:1.6 Καθώς η θανατική πομπή περνούσε από τους στενούς δρόμους της Ιερουσαλήμ, πολλές από τις πονόψυχες Ιουδαίες γυναίκες που είχαν ακούσει τα λόγια του Ιησού για καλή διάθεση και συμπόνια, και που γνώριζαν τη γεμάτη αγάπη υπηρεσία της ζωής του, δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους όταν τον είδαν να οδηγείται σε αυτό τον επαίσχυντο θάνατο. Καθώς περνούσε, πολλές από τις γυναίκες αυτές θρηνούσαν και έκλαιγαν. Και όταν μερικές από αυτές τόλμησαν να ακολουθήσουν μαζί στο πλευρό του, ο Κύριος έστρεψε το κεφάλι του προς αυτές και είπε: «Κόρες της Ιερουσαλήμ, μην κλαίτε για μένα, αλλά κλάψτε καλύτερα για σας και για τα παιδιά σας. Το έργο μου τελείωσε – σύντομα θα πάω στον Πατέρα μου – αλλά οι ώρες της φοβερής δυστυχίας της Ιερουσαλήμ τώρα αρχίζουν. Να, οι μέρες έρχονται που θα λέτε: Ευλογημένες είναι οι στείρες και εκείνες των οποίων τα στήθη δεν βύζαξαν ποτέ τα παιδιά τους. Εκείνες τις μέρες θα παρακαλάτε τους βράχους των λόφων να πέσουν πάνω σας για να σας απαλλάξουν από τη φρίκη των βασάνων σας».
(2005.5) 187:1.7 Οι γυναίκες αυτές ήταν πραγματικά θαρραλέες που εκδήλωναν τη συμπόνια τους στον Ιησού, γιατί ήταν εντελώς παράνομο να δείχνουν φιλικά αισθήματα σε κάποιον που οδηγείτο στη σταύρωση. Στον όχλο επιτρεπόταν να χλευάζει, να περιγελά και να σαρκάζει τον καταδικασμένο, αλλά δεν επιτρεπόταν να εκφράζεται καμία συμπόνια. Αν και ο Ιησούς εκτίμησε την εκδήλωση της συμπόνιας αυτή τη μαύρη ώρα, όταν οι φίλοι του κρυβόντουσαν, δεν ήθελε αυτές οι πονόψυχες γυναίκες να προκαλέσουν τη δυσαρέσκεια των αρχών με το να τολμήσουν να δείξουν συμπόνια γι αυτόν. Ακόμα και σε μια τέτοια ώρα, όπως αυτή, ο Ιησούς σκεφτόταν λίγο για τον εαυτό του, μόνο για τις φριχτές μέρες της τραγωδίας που βρίσκονταν μπροστά για την Ιερουσαλήμ και όλο το Ιουδαϊκό έθνος.
(2006.1) 187:1.8 Καθώς ο Ιησούς έσερνε βαριά τα βήματά του στο δρόμο για τη σταύρωση, είχε κουραστεί. Ήταν σχεδόν εξαντλημένος. Δεν είχε φάει ούτε πιει τίποτε από το Μυστικό Δείπνο στο σπίτι του Ηλία Μάρκου. Ούτε του επιτράπηκε να απολαύσει ένα λεπτό ύπνου. Επιπροσθέτως, η μια ακρόαση διαδεχόταν την άλλη μέχρι την ώρα της καταδίκης του, χωρίς να λάβουμε υπ’ όψη το προσβλητικό μαστίγωμα με το συνεπακόλουθο σωματικό πόνο και το χάσιμο αίματος. Και πάνω απ’ όλα η ακραία νοητική αγωνία, η οξύτατη πνευματική έντασή του και ένα φοβερό συναίσθημα ανθρώπινης μοναξιάς.
(2006.2) 187:1.9 Γρήγορα, μετά το πέρασμα της πύλης για το δρόμο έξω από την πόλη, καθώς ο Ιησούς κλονίστηκε από το κουβάλημα του ξύλου του σταυρού, η σωματική του δύναμη τον εγκατέλειψε στιγμιαία, και έπεσε κάτω από το βάρος του δύσκολου φορτίου του. Οι στρατιώτες τού φώναξαν και τον κλώτσησαν αλλά δεν μπορούσε να σηκωθεί. Όταν ο αρχηγός το είδε αυτό, γνωρίζοντας τι είχε υποστεί ήδη ο Ιησούς, πρόσταξε τους στρατιώτες να σταματήσουν. Μετά διέταξε έναν περαστικό, κάποιο Σίμωνα από την Κυρήνη, να πάρει το ξύλο του σταυρού από τους ώμους του Ιησού και τον ανάγκασε να τον μεταφέρει στον υπόλοιπο δρόμο για το Γολγοθά.
(2006.3) 187:1.10 Αυτός ο άνδρας, ο Σίμων, είχε κάνει όλο το δρόμο από την Κυρήνη, στη βόρεια Αφρική, για να παρευρεθεί στο Πάσχα. Είχε σταθμεύσει με άλλους Κυρηναίους ακριβώς έξω από τα τείχη της πόλης και κατευθυνόταν προς τις λειτουργίες του ναού όταν ο Ρωμαίος αρχηγός τον διέταξε να μεταφέρει το σταυρό του Ιησού. Ο Σίμων άργησε να φύγει, παραμένοντας όλες τις ώρες του σταυρικού θανάτου του Κυρίου, μιλώντας με πολλούς φίλους του και με τους εχθρούς του. Μετά την ανάσταση και πριν αφήσει την Ιερουσαλήμ, έγινε γενναίος πιστός του ευαγγελίου της βασιλείας και όταν γύρισε στην πατρίδα, οδήγησε την οικογένειά του στην ουράνια βασιλεία. Οι δυο γιοι του, ο Αλέξανδρος και ο Ρούφος, έγιναν ουσιαστικοί δάσκαλοι του νέου ευαγγελίου στην Αφρική. Αλλά ο Σίμων δεν έμαθε ποτέ ότι ο Ιησούς, του οποίου μετέφερε το φορτίο, και ο Ιουδαίος παιδαγωγός που κάποτε φέρθηκε σαν φίλος στον πληγωμένο του γιο, ήταν το ίδιο πρόσωπο.
(2006.4) 187:1.11 Ήταν λίγο μετά τις εννιά όταν η πομπή του θανάτου έφτασε στο Γολγοθά, και οι Ρωμαίοι στρατιώτες καταπιάστηκαν με το έργο να καρφώσουν τους δυο ληστές και το Γιο του Ανθρώπου στους αντίστοιχους σταυρούς τους.
(2006.5) 187:2.1 Οι στρατιώτες έδεσαν πρώτα τα χέρια του Κυρίου με σχοινιά στο ξύλινο δοκάρι και μετά κάρφωσαν τα χέρια του στο ξύλο. Όταν ανύψωσαν το ξύλινο δοκάρι στη θέση του, και αφού το στερέωσαν με καρφιά στο κατακόρυφο ξύλο του σταυρού, έδεσαν και κάρφωσαν τα πόδια του στο ξύλο, χρησιμοποιώντας ένα μακρύ καρφί για να διαπεράσει και τα δυο πόδια. Το κατακόρυφο ξύλο είχε ένα φαρδύ ξύλινο πείρο, χωμένο στο κατάλληλο ύψος, που χρησίμευε σαν στήριγμα για να κρατάει το βάρος του σώματος. Ο σταυρός δεν ήταν ψηλός, τα πόδια του Κυρίου ήταν μόνο ενενήντα πόντους πάνω από το έδαφος. Μπορούσε λοιπόν να ακούει όλα όσα έλεγαν γι αυτόν περιγελώντας τον και μπορούσε να βλέπει καθαρά την έκφραση στα πρόσωπα όλων εκείνων που τόσο απερίσκεπτα τον χλεύαζαν. Και επίσης μπορούσαν οι παρόντες να ακούνε άνετα όλα όσα έλεγε ο Ιησούς όλες αυτές τις ώρες του παρατεινόμενου μαρτυρίου και του αργού θανάτου.
(2007.1) 187:2.2 Ήταν συνήθεια να αφαιρούν όλα τα ρούχα από εκείνους που επρόκειτο να σταυρωθούν, αλλά επειδή οι Ιουδαίοι ήταν πολύ αντίθετοι με τη δημόσια έκθεση του γυμνού σώματος, οι Ρωμαίοι παρείχαν πάντοτε ένα κατάλληλο ύφασμα για τους γλουτούς, σε όλα τα άτομα που σταυρώνονταν στην Ιερουσαλήμ. Συνεπώς, όταν αφαιρέθηκαν τα ρούχα του Ιησού, τον έντυσαν με αυτό το ρούχο πριν τον ανεβάσουν στο σταυρό.
(2007.2) 187:2.3 Κατέφευγαν στη σταύρωση για να παρέχουν μια σκληρή και παρατεταμένη τιμωρία, το θύμα πολλές φορές δεν πέθαινε για αρκετές μέρες. Στην Ιερουσαλήμ υπήρχε σημαντικό αίσθημα κατά της σταύρωσης γενικά, και ήταν μια κοινότητα από Ιουδαίες γυναίκες που έστελναν πάντα έναν εκπρόσωπο στις σταυρώσεις για να προσφέρουν κρασί με ναρκωτικό στο θύμα ώστε να ελαφρύνουν τον πόνο του. Όταν όμως ο Ιησούς δοκίμασε αυτό το κρασί με το ναρκωτικό, όσο και αν διψούσε, αρνήθηκε να το πιει. Ο Κύριος προτίμησε να διατηρήσει την ανθρώπινη συνείδησή του μέχρι το τέλος. Επιθυμούσε να συναντήσει το θάνατο, ακόμα και με αυτή τη σκληρή και απάνθρωπη μορφή, και να τον κατακτήσει με εθελοντική υποταγή σε όλη την ανθρώπινη εμπειρία.
(2007.3) 187:2.4 Πριν τοποθετηθεί στο σταυρό του ο Ιησούς, οι δυο ληστές είχαν ήδη τεθεί στους σταυρούς τους, βλαστημώντας και φτύνοντας τους εκτελεστές τους. Η μόνες λέξεις του Ιησού, καθώς τον κάρφωναν στο δοκάρι, ήταν, «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν γνωρίζουν τι κάνουν». Δεν θα μπορούσε να μεσολαβήσει με τόση ευσπλαχνία και αγάπη για τους εκτελεστές του, αν αυτές οι σκέψεις τρυφερής αφοσίωσης δεν είχαν υπάρξει το σπουδαιότερο κίνητρο όλης της ανιδιοτελούς υπηρεσίας της ζωής του. Οι ιδέες, τα κίνητρα και οι επιθυμίες μιας ζωής αποκαλύπτονται ξεκάθαρα σε μια δύσκολη κατάσταση.
(2007.4) 187:2.5 Όταν ο Κύριος ανυψώθηκε στο σταυρό, ο αρχηγός κάρφωσε τον τίτλο πάνω από το κεφάλι του, που έλεγε σε τρεις γλώσσες, «Ιησούς Ναζωραίος – ο Βασιλιάς των Ιουδαίων». Οι Ιουδαίοι ήταν έξαλλοι από αυτή τη προσβολή. Αλλά ο Πιλάτος είχε ερεθιστεί από τον αναιδή τρόπο συμπεριφοράς τους, αισθανόταν ότι τον είχαν εκφοβίσει και ταπεινώσει και χρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο για να πετύχει μια μηδαμινή εκδίκηση. Θα μπορούσε να είχε γράψει «Ιησούς, ένας επαναστάτης». Αλλά ήξερε καλά πόσο μισούσαν οι Ιουδαίοι της Ιερουσαλήμ το ίδιο το όνομα Ναζωραίος, και είχε αποφασίσει να τους ταπεινώσει με αυτό τον τρόπο. Ήξερε ότι θα τους πλήγωνε στο ευαίσθητό τους σημείο βλέποντας αυτόν τον Γαλιλαίο να ονομάζεται «Ο Βασιλιάς των Ιουδαίων».
(2007.5) 187:2.6 Πολλοί από τους αρχηγούς των Ιουδαίων, όταν έμαθαν πώς ο Πιλάτος είχε προσπαθήσει να τους περιγελάσει θέτοντας αυτή την επιγραφή στο σταυρό του Ιησού, έτρεξαν στο Γολγοθά, αλλά δεν τόλμησαν να την αφαιρέσουν καθόσον φρουρούσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Αφού λοιπόν δεν μπόρεσαν να αφαιρέσουν τον τίτλο, αυτοί οι αρχηγοί ανακατεύτηκαν με τον όχλο και έκαναν το παν για να υποδαυλίσουν το χλευασμό και το σαρκασμό, από φόβο μήπως και δώσουν μεγάλη σημασία στην επιγραφή.
(2007.6) 187:2.7 Ο απόστολος Ιωάννης, με τη Μαρία τη μητέρα του Ιησού, τη Ρουθ, και τον Ιούδα, έφτασαν στην περιοχή ακριβώς μετά την ανύψωση του Ιησού στη θέση του, στο σταυρό, και τη στιγμή που ο αρχηγός κάρφωνε τον τίτλο πάνω από το κεφάλι του Κυρίου. Ο Ιωάννης ήταν ο μόνος από τους ένδεκα αποστόλους που παρέστη μάρτυρας στη σταύρωση, και πάλι δεν ήταν παρών όλη την ώρα, αφού έτρεξε στην Ιερουσαλήμ για να φέρει τη μητέρα του και τους φίλους του πίσω, αμέσως μετά που έφερε τη μητέρα του Ιησού στην περιοχή.
(2007.7) 187:2.8 Όταν ο Ιησούς είδε τη μητέρα του με τον Ιωάννη και τον αδελφό και την αδελφή του, χαμογέλασε αλλά δεν είπε τίποτε. Εν τω μεταξύ οι τέσσερις στρατιώτες που τους είχαν αναθέσει τη σταύρωση του Κυρίου, σύμφωνα με το έθιμο, μοίρασαν τα ρούχα του μεταξύ τους, ένας παίρνοντας τα σανδάλια, άλλος το κάλυμμα της κεφαλής, άλλος τη ζώνη και ο τέταρτος το μανδύα. Αυτός άφησε το χιτώνα ή παρόμοιο ένδυμα, που έφτανε μέχρι κάτω κοντά στα γόνατα, για να κοπεί σε τέσσερα κομμάτια, αλλά όταν είδαν οι στρατιώτες πόσο ασυνήθιστο ρούχο ήταν, αποφάσισαν να το βάλουν σε κλήρο. Ο Ιησούς τους κοίταζε ενόσω μοίραζαν τα ρούχα του, και το απερίσκεπτο πλήθος τον περιγελούσε.
(2008.1) 187:2.9 Ήταν καλά που πήραν οι Ρωμαίοι στρατιώτες τα ρούχα του Κυρίου στην κατοχή τους. Διαφορετικά, αν οι οπαδοί του είχαν αποκτήσει αυτά τα ρούχα, θα είχαν πέσει στον πειρασμό να τα μετατρέψουν σε δεισιδαιμονικά ενθύμια λατρείας. Ο Κύριος επιθυμούσε οι οπαδοί του να μην έχουν τίποτε υλικό να συνδέσουν με ζωή του στη γη. Ήθελε να αφήσει στην ανθρωπότητα μόνο την ανάμνηση μιας ζωής αφιερωμένης στο ύψιστο πνευματικό ιδεώδες του να είναι αφιερωμένος στο να κάνει το θέλημα του Πατέρα.
(2008.2) 187:3.1 Στις εννιά και μισή περίπου το πρωί της Παρασκευής, ο Ιησούς είχε κρεμαστεί στο σταυρό. Πριν από τις ένδεκα, περισσότερα από χίλια άτομα είχαν συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσουν το θέαμα της σταύρωσης του Γιου του Ανθρώπου. Όλες αυτές τις φοβερές ώρες τα αόρατα πνεύματα ενός σύμπαντος στεκόντουσαν σιωπηλά ενώ παρακολουθούσαν το ασυνήθιστο φαινόμενο του Δημιουργού να υφίσταται το θάνατο σαν να ήταν δημιούργημα, και μάλιστα τον πιο επαίσχυντο θάνατο ενός εγκληματία κατάδικου.
(2008.3) 187:3.2 Στέκονταν πλάι στο σταυρό, πότε τη μια στιγμή και πότε την άλλη κατά τη διάρκεια της σταύρωσης, η Μαρία, η Ρουθ, ο Ιούδας, ο Ιωάννης, η Σαλώμη (η μητέρα του Ιωάννη) και μια ομάδα γυναικών, ένθερμων πιστών, συμπεριλαμβανομένης της Μαρίας, γυναίκα του Κλωπά και αδελφή της μητέρας του Ιησού, της Μαρίας της Μαγδαληνής και της Ρεβέκκας που κάποτε έμενε στη Σεφφώρα. Αυτοί και άλλοι φίλοι του Ιησού κρατούσαν την ηρεμία τους ενόσω ήταν μάρτυρες της μεγάλης υπομονής και της καρτερίας του και παρακολουθούσαν τον έντονο πόνο του.
(2008.4) 187:3.3 Πολλοί που περνούσαν από δίπλα κούναγαν το κεφάλι τους και τον επέκριναν, λέγοντας: «Εσύ που θα κατέστρεφες το ναό και θα τον ξανάχτιζες σε τρεις μέρες, σώσε τον εαυτό σου. Αν είσαι γιος του Θεού, γιατί δεν κατεβαίνεις από το σταυρό;». Με παρόμοιο τρόπο μερικοί από τους αρχηγούς των Ιουδαίων τον περιγελούσαν, λέγοντας, «Έσωσε άλλους, αλλά τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει». Άλλοι έλεγαν, «Αν είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων, κατέβα από το σταυρό και θα σε πιστέψουμε». Και αργότερα τον κορόιδευαν πάλι, λέγοντες: «Εμπιστεύτηκε το Θεό για να τον ελευθερώσει. Ισχυρίστηκε ακόμα και πως ήταν ο Γιος του Θεού – κοιτάξτε τον τώρα – σταυρωμένο ανάμεσα σε δυο κλέφτες». Ακόμα και οι δυο κλέφτες τον χλεύαζαν και τον κατάκριναν.
(2008.5) 187:3.4 Επειδή ο Ιησούς δεν απαντούσε στις προσβολές τους και μια και κόντευε το μεσημέρι αυτής της ειδικής προπαρασκευαστικής ημέρας, κατά τις ενδεκάμισι οι περισσότεροι, από το πλήθος που τον γιουχάιζε και τον χλεύαζε, είχαν φύγει, και λιγότερα από πενήντα άτομα είχαν μείνει στην περιοχή. Οι στρατιώτες ετοιμάζονταν τώρα να φάνε μεσημεριανό και να πιουν το φτηνό, ξινό κρασί τους καθώς τακτοποιήθηκαν για τη μακρόχρονη θανατική φρούρηση. Καθώς γεύονταν το κρασί τους, έκαναν κοροϊδευτικά μια πρόποση στον Ιησού, λέγοντας, «Χαίρε και καλή τύχη! Στο βασιλιά των Ιουδαίων». Και εξεπλάγησαν από το ανεκτικό βλέμμα του Κυρίου για τις κοροϊδίες και τους χλευασμούς τους.
(2008.6) 187:3.5 Όταν ο Ιησούς τους είδε να τρώνε και να πίνουν, τους κοίταξε και είπε, «Διψώ». Όταν ο αρχηγός της φρουράς άκουσε τον Ιησού να λέγει, «Διψώ», πήρε λίγο κρασί από το μπουκάλι του και, βάζοντας το διαποτισμένο σπόγγινο βούλωμα πάνω στη μύτη ενός ακοντίου, το σήκωσε προς τον Ιησού για να μπορέσει να βρέξει τα ξεραμένα χείλη του.
(2008.7) 187:3.6 Ο Ιησούς είχε επιδιώξει να ζήσει χωρίς να καταφύγει στην υπερφυσική δύναμή του, και κατά τον ίδιο τρόπο επέλεξε να πεθάνει σαν κοινός θνητός πάνω στο σταυρό. Έζησε σαν άνθρωπος και θα πέθαινε σαν άνθρωπος – πράττοντας το θέλημα του Πατέρα.
(2008.8) 187:4.1 Ένας από τους ληστές επέκρινε τον Ιησού, λέγοντας, «Αν είσαι ο Γιος του Θεού, γιατί δεν σώζεις τον εαυτό σου κι εμάς;». Αλλά όταν κατάκρινε τον Ιησού, ο άλλος ληστής, που είχε ακούσει πολλές φορές τον Κύριο να διδάσκει, είπε: «Δεν φοβάσαι ούτε το Θεό; Δεν βλέπεις ότι εμείς υποφέρουμε δίκαια για τις πράξεις μας, αλλά αυτός ο άνθρωπος υποφέρει άδικα; Καλύτερα να ζητήσουμε συγχώρεση για τις αμαρτίες μας και σωτηρία για τις ψυχές μας». Όταν ο Ιησούς άκουσε τον κλέφτη να μιλάει έτσι, γύρισε το κεφάλι του προς αυτόν και χαμογέλασε συγκαταβατικά. Όταν ο κακοποιός είδε το πρόσωπο του Ιησού να είναι γυρισμένο προς αυτόν, μάζεψε το κουράγιο του, άναψε η φλόγα της πίστης του που τρεμόσβηνε και είπε, «Κύριε, θυμήσου με όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Και τότε ο Ιησούς είπε, «Αληθώς, αληθώς, σου λέγω σήμερα, θα είσαι κάποτε μαζί μου στον Παράδεισο».
(2009.1) 187:4.2 Ο Κύριος είχε χρόνο ανάμεσα στις σουβλιές του θανάτου να προσέξει την ομολογία πίστης τού πιστεύοντος ληστή. Όταν ο κλέφτης αυτός αναζήτησε τη σωτηρία, βρήκε τη λύτρωση. Πολλές φορές πριν από αυτή την ώρα είχε παρεμποδιστεί να πιστέψει στον Ιησού, αλλά μόνο αυτές τις τελευταίες ώρες της συνειδητοποίησης στράφηκε με όλη του την καρδιά προς τη διδασκαλία του Κυρίου. Όταν είδε τον τρόπο με τον οποίο ο Ιησούς αντιμετώπιζε το θάνατο πάνω στο σταυρό, ο κλέφτης αυτός δεν μπόρεσε να αντισταθεί περισσότερο στην πεποίθηση ότι αυτός ο Γιος του Ανθρώπου ήταν όντως ο Γιος του Θεού.
(2009.2) 187:4.3 Κατά το επεισόδιο αυτό της αλλαγής και της υποδοχής του κλέφτη στη βασιλεία, από τον Ιησού, ο απόστολος Ιωάννης ήταν απών, έχοντας πάει στην πόλη για να φέρει τη μητέρα του και τις φίλες της στον τόπο της σταύρωσης. Ο Λουκάς ακολούθως, άκουσε την ιστορία αυτή από τον προσηλυτισμένο Ρωμαίο αρχηγό της φρουράς.
(2009.3) 187:4.4 Ο απόστολος Ιωάννης εξιστόρησε τα περί της σταύρωσης, όπως αυτός θυμόταν το γεγονός μετά από δυο τρίτα του αιώνα αφότου συνέβη. Οι άλλες αναφορές βασίστηκαν στην αφήγηση του Ρωμαίου εκατόνταρχου που ήταν υπηρεσία, ο οποίος εξαιτίας αυτών που είδε και άκουσε, πίστεψε ακολούθως στον Ιησού και εισήλθε πλήρως στη συντροφιά της ουράνιας βασιλείας στη γη.
(2009.4) 187:4.5 Ο νέος αυτός άνδρας, ο μετανιωμένος ληστής, είχε οδηγηθεί στη ζωή της βίας και των κακών πράξεων από εκείνους που εκθείαζαν τα ληστρικά έργα σαν αποτελεσματική πατριωτική διαμαρτυρία κατά της πολιτικής καταπίεσης και της κοινωνικής αδικίας. Και αυτού του είδους η διδαχή, συν η ώθηση για την περιπέτεια, οδήγησε πολλούς, κατά τα άλλα καλοπροαίρετους νέους, να στρατολογηθούν σε αυτές τις ριψοκίνδυνες ληστρικές αποστολές. Ο νεαρός άνδρας θεωρούσε το Βαραββά ήρωα. Τώρα είδε ότι είχε σφάλλει. Εδώ στο σταυρό δίπλα του είδε έναν πραγματικά μεγάλο άνδρα, έναν αληθινό ήρωα. Εδώ βρισκόταν ο ήρωας που πυροδοτούσε το ζήλο του και του ενέπνεε τις υψηλότερες ιδέες του για τον αυτοσεβασμό και αναζωογονούσε όλα τα ιδεώδη του για το θάρρος, την ανδρεία και τη γενναιότητα. Παρατηρώντας τον Ιησού, ξεπετάχτηκε στην καρδιά του μια υπερβολική αίσθηση αγάπης, πίστης και αυθεντικής μεγαλοσύνης.
(2009.5) 187:4.6 Και εάν κάποιο άλλο άτομο, ανάμεσα στο πλήθος που χλεύαζε, είχε γευθεί την εμπειρία της γέννησης της πίστης μέσα στην ψυχή του, και είχε επικαλεστεί την ευσπλαχνία του Ιησού, θα είχε γίνει δεκτό με την ίδια αγαπητή θεώρηση που επιδείχθηκε και προς το ληστή που πίστεψε.
(2009.6) 187:4.7 Ακριβώς μετά, που ο μετανιωμένος ληστής άκουσε την υπόσχεση του Κυρίου, ότι θα συναντιόντουσαν κάποια μέρα στον Παράδεισο, ο Ιωάννης γύρισε από την πόλη, φέρνοντας μαζί του τη μητέρα του και μια ομάδα από περίπου δώδεκα πιστές γυναίκες. Ο Ιωάννης πήρε τη θέση του κοντά στη Μαρία τη μητέρα του Ιησού, υποβαστάζοντάς την. Ο γιος της Ιούδας στεκόταν από το άλλο πλευρό. Καθώς ο Ιησούς κοίταξε τη σκηνή αυτή, ήταν μεσημέρι, είπε στη μητέρα του, «Γυναίκα, ιδού ο γιος σου!», και μιλώντας στον Ιωάννη, είπε, «Παιδί μου, ιδού η μητέρα σου!». Και μετά απευθύνθηκε και στους δυο, λέγοντας, «Επιθυμώ να φύγετε από αυτό το μέρος». Κι έτσι ο Ιωάννης και ο Ιούδας οδήγησαν τη Μαρία μακριά από το Γολγοθά. Ο Ιωάννης πήρε τη μητέρα του Ιησού στο μέρος όπου διέμενε στην Ιερουσαλήμ και μετά έτρεξε πίσω στο μέρος της σταύρωσης. Μετά το Πάσχα η Μαρία γύρισε στη Βηθσαϊδά, όπου έζησε στο σπίτι του Ιωάννη την υπόλοιπη ζωή της. Η Μαρία δεν έζησε έναν ολόκληρο χρόνο μετά το θάνατο του Ιησού.
(2010.1) 187:4.8 Μετά την αναχώρηση της Μαρίας, οι άλλες γυναίκες αποτραβήχτηκαν σε μικρή απόσταση και παρέμειναν να παρακολουθούν τον Ιησού μέχρι που εξέπνευσε στο σταυρό, και βρισκόντουσαν εκεί δίπλα όταν πήραν το σώμα του Κυρίου για να το θάψουν.
(2010.2) 187:5.1 Αν και ήταν νωρίς ακόμα η εποχή για ένα τέτοιο φαινόμενο, απότομα μετά τις δώδεκα ο ουρανός σκοτείνιασε από λεπτή άμμο στην ατμόσφαιρα. Ο λαός της Ιερουσαλήμ ήξερε ότι αυτό σήμαινε τον ερχομό μιας από εκείνες τις καυτές αμμοθύελλες από την Αραβική έρημο. Πριν τη μία ο ουρανός ήταν πολύ σκοτεινός, ο ήλιος είχε κρυφτεί, και ο εναπομείνας όχλος έτρεξε πίσω στην πόλη. Όταν ο Κύριος παρέδωσε τη ζωή του λίγο μετά από αυτή την ώρα, λιγότεροι από τριάντα άνθρωποι ήταν παρόντες, μόνο οι δεκατρείς Ρωμαίοι στρατιώτες και μια ομάδα δεκαπέντε περίπου πιστών. Οι πιστοί ήταν όλες γυναίκες εκτός από δυο, τον Ιούδα, τον αδελφό του Ιησού και τον Ιωάννη Ζεβεδαίο, που επέστρεψε στην περιοχή λίγο πριν εκπνεύσει ο Κύριος.
(2010.3) 187:5.2 Σύντομα μετά τη μία, μέσα στην αυξανόμενη σκοτεινιά από τη μανιώδη αμμοθύελλα, ο Ιησούς άρχισε να πέφτει σε ανθρώπινη συνειδητοποίηση. Τα τελευταία λόγια του για ευσπλαχνία, συγχώρεση και παραίνεση ειπώθηκαν εκείνη την ώρα. Εξέφρασε την τελευταία επιθυμία του – σχετικά με τη φροντίδα της μητέρας του. Αυτή την ώρα που πλησίαζε ο θάνατος, ο ανθρώπινος νους του Ιησού κατέφυγε στην επανάληψη πολλών εδαφίων από τις Εβραϊκές Γραφές, ειδικά τους Ψαλμούς. Η τελευταία συνειδητή σκέψη του ανθρώπου Ιησού είχε σχέση με την επανάληψη στο νου του ενός τμήματος από το Βιβλίο των Ψαλμών, σήμερα γνωστό σαν ο εικοστός, εικοστός πρώτος και εικοστός δεύτερος ψαλμός. Αν και τα χείλη του κινούντο συχνά, ήταν πολύ αδύναμος να εκστομίσει τις λέξεις όπως ήταν σε αυτά τα εδάφια, τα οποία τόσο καλά ήξερε απ’ έξω, και περνούσαν από το μυαλό του. Λίγες φορές μόνο κατάφεραν εκείνοι που στεκόντουσαν πλάι του ν’ αρπάξουν κάποιες εκφράσεις, όπως, «Ξέρω ότι ο Κύριος θα σώσει το χρισμένο του», «Το χέρι σου θα ανακαλύψει όλους τους εχθρούς μου» και «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;». Ο Ιησούς ούτε για ένα λεπτό δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι δεν έζησε σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα και ποτέ δεν αμφισβήτησε ότι παρέδιδε τη θνητή ζωή του σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα του. Δεν αισθάνθηκε ότι ο Πατέρας τον είχε εγκαταλείψει, απάγγελλε στις ώρες που έχανε τη συνείδησή του κομμάτια από πολλές Γραφές, μεταξύ των οποίων τον εικοστό δεύτερο ψαλμό, που αρχίζει με το «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;». Και αυτό έτυχε να είναι ένα από τα τρία εδάφια που έλεγε με επαρκή καθαρότητα ώστε να ακούγεται από εκείνους που βρίσκονταν κοντά.
(2010.4) 187:5.3 Η τελευταία παράκληση που έκανε ο θνητός Ιησούς στους συντρόφους του ήταν κατά τη μιάμιση, όταν για δεύτερη φορά είπε, «Διψώ» και ο ίδιος αρχηγός της φρουράς ύγρανε πάλι τα χείλη του με τον ίδιο μουσκεμένο σπόγγο στο ξινό κρασί, που εκείνη την εποχή λεγόταν κοινά ξύδι.
(2010.5) 187:5.4 Η αμμοθύελλα δυνάμωσε σε ένταση και ο ουρανός σκοτείνιασε περισσότερο. Οι στρατιώτες και η μικρή ομάδα πιστών βρίσκονταν πλησίον. Οι στρατιώτες είχαν σκύψει κοντά στο σταυρό, στριμωγμένοι όλοι μαζί για να προστατευθούν από την άμμο που έκοβε. Η μητέρα του Ιωάννη και οι άλλες παρακολουθούσαν από απόσταση, όπου είχαν βρει κάποιο καταφύγιο σε ένα προεξέχοντα βράχο. Όταν ο Κύριος τελικά ξεψύχησε βρίσκονταν κοντά στο κάτω μέρος του σταυρού του ο Ιωάννης Ζεβεδαίος, ο αδελφός του Ιούδας, η αδελφή του Ρουθ, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Ρεβέκκα κάποτε από τη Σεφφώρα.
(2011.1) 187:5.5 Ήταν ακριβώς πριν τις τρεις όταν ο Ιησούς, με δυνατή φωνή φώναξε, «Τελείωσε! Πατέρα, στα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου». Και όταν μίλησε έτσι, έσκυψε το κεφάλι του και εγκατέλειψε τον αγώνα της ζωής. Όταν ο Ρωμαίος εκατόνταρχος είδε πώς πέθανε ο Ιησούς, χτύπησε το στήθος του και είπε: «Ήταν όντως δίκαιος άνθρωπος, αληθινά πρέπει να ήταν Γιος του Θεού». Και από εκείνη την ώρα άρχισε να πιστεύει στον Ιησού.
(2011.2) 187:5.6 Ο Ιησούς πέθανε με βασιλικό τρόπο – όπως έζησε. Παραδέχτηκε τη βασιλική συμπεριφορά του και παρέμεινε κύριος της κατάστασης καθ’ όλη την τραγική ημέρα. Βάδισε πρόθυμα προς τον ατιμωτικό του θάνατο, αφού εξασφάλισε τους εκλεγμένους του απόστολους. Με σοφό τρόπο συγκράτησε το βίαιο χαρακτήρα του Πέτρου και προέβλεψε ότι ο Ιωάννης μπορούσε να βρίσκεται κοντά του μέχρι το τέλος της θνητής του ύπαρξης. Αποκάλυψε την αληθινή του φύση στο φονικό Σανχεντρίν και υπενθύμισε στον Πιλάτο την αρχή της κυριαρχικής του εξουσίας σαν Γιος του Θεού. Κίνησε για το Γολγοθά μεταφέροντας το δικό του σταυρό και ολοκλήρωσε τη γεμάτη αγάπη ενσάρκωσή του παραδίνοντας το πνεύμα της θνητής του απόκτησης στα χέρια του Παραδεισένιου Πατέρα. Μετά από μια τέτοια ζωή – και με τέτοιο θάνατο – ο Κύριος μπορούσε αλήθεια να πει, «Τελείωσε».
(2011.3) 187:5.7 Επειδή αυτή ήταν η προπαρασκευαστική ημέρα και για το Πάσχα αλλά και για το Σάββατο, οι Ιουδαίοι δεν ήθελαν να παραμείνουν τα σώματα αυτά εκτεθειμένα στο Γολγοθά. Έτσι πήγαν στον Πιλάτο ζητώντας να σπάσουν τα πόδια των τριών ανδρών, να τους αποτελειώσουν δηλαδή, ώστε να τους κατεβάσουν από τους σταυρούς και να τους πετάξουν στους τάφους-λάκκους για τους εγκληματίες πριν τη δύση του ήλιου. Όταν ο Πιλάτος άκουσε το αίτημα, έστειλε εκεί τρεις στρατιώτες για να σπάσουν τα πόδια και να αποτελειώσουν τον Ιησού και τους δυο ληστές.
(2011.4) 187:5.8 Όταν οι στρατιώτες αυτοί έφτασαν στο Γολγοθά, έπραξαν κατά τα συμφωνηθέντα με τους δυο κλέφτες, αλλά βρήκαν τον Ιησού πεθαμένο ήδη, προς μεγάλη τους έκπληξη. Για να βεβαιωθούν όμως για το θάνατό του, ένας στρατιώτης τρύπησε το αριστερό του πλευρό με τη λόγχη του. Αν και ήταν κοινό στα θύματα της σταύρωσης να παρατείνεται η ζωή τους πάνω στο σταυρό για δυο και τρεις μέρες, η υπερβολική συναισθηματική αγωνία και η οξύτατη πνευματική οδύνη του Ιησού έφεραν τέλος στη θνητή του ζωή σε λίγο λιγότερο από πεντέμισι ώρες.
(2011.5) 187:6.1 Στο μέσον της σκοτεινιάς από την αμμοθύελλα, κατά τις τρεισήμισι, ο Δαυίδ Ζεβεδαίος απέστειλε τον τελευταίο αγγελιαφόρο που μετέφερε την είδηση του θανάτου του Κυρίου. Ο τελευταίος δρομέας του στάλθηκε στο σπίτι της Μάρθας και της Μαρίας στη Βηθανία, όπου πίστευε ότι είχε καταλύσει η μητέρα του Ιησού με τη λοιπή οικογένειά της.
(2011.6) 187:6.2 Μετά το θάνατο του Κυρίου, ο Ιωάννης έστειλε τις γυναίκες, με την επίβλεψη του Ιούδα, στο σπίτι του Ηλία Μάρκου, όπου παρέμειναν όλη την ημέρα του Σαββάτου. Ο ίδιος ο Ιωάννης, επειδή τον γνώριζε ήδη καλά μέχρι τότε ο Ρωμαίος εκατόνταρχος, έμεινε στο Γολγοθά μέχρι που ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος έφτασαν στην περιοχή με διαταγή από τον Πιλάτο, που τους εξουσιοδοτούσε να πάρουν στην κατοχή τους το σώμα του Ιησού.
(2011.7) 187:6.3 Έτσι τελείωσε μια μέρα τραγωδίας και θλίψης για ένα ευρύτατο σύμπαν του οποίου μυριάδες νοήμονα όντα ριγούσαν από το απαίσιο θέαμα της σταύρωσης της ανθρώπινης ενσάρκωσης του αγαπημένου τους Άρχοντα. Είχαν εκπλαγεί από αυτή την επίδειξη θνητής σκληρότητας και ανθρώπινης δυστροπίας.
(2012.1) 188:0.1 Τη μια και μισή μέρα που έμεινε το θνητό σώμα του Ιησού στο μνήμα του Ιωσήφ, η περίοδος μεταξύ του θανάτου του στο σταυρό και της ανάστασής του, είναι ένα κεφάλαιο της γήινης σταδιοδρομίας τού Μιχαήλ που λίγο είναι γνωστό σε μας. Μπορούμε να διηγηθούμε τον ενταφιασμό του Γιου του Ανθρώπου και να βάλουμε στην αναφορά αυτή τα γεγονότα που συνδέθηκαν με την ανάστασή του, αλλά δεν μπορούμε να παράσχουμε πολλές αυθεντικές πληροφορίες για το τι πραγματικά συνέβη στο διάστημα των τριάντα έξι ωρών, από τις τρεις το απόγευμα της Παρασκευής μέχρι τις τρεις το πρωί της Κυριακής. Αυτή η περίοδος της σταδιοδρομίας του Κυρίου άρχισε λίγο πριν τον κατεβάσουν από το σταυρό οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Κρεμόταν στο σταυρό μια ώρα περίπου μετά το θάνατό του. Θα τον είχαν κατεβάσει συντομότερα αλλά καθυστέρησαν με το να αποτελειώσουν τους δυο ληστές.
(2012.2) 188:0.2 Οι αρχηγοί των Ιουδαίων είχαν σχεδιάσει να πετάξουν το σώμα του Ιησού στους ανοιχτούς λάκκους-τάφους της Γέεννας, στα νότια της πόλης. Ήταν συνήθεια να ξεκάνουν με αυτό τον τρόπο τα θύματα της σταύρωσης. Αν είχε ακολουθηθεί αυτό το σχέδιο, το σώμα του Κυρίου θα είχε εκτεθεί στα άγρια θηρία.
(2012.3) 188:0.3 Εν τω μεταξύ, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, συνοδευόμενος από το Νικόδημο, είχε πάει στον Πιλάτο και ζήτησε να παραδοθεί το σώμα του Ιησού σ’ αυτούς για τον αρμόζοντα ενταφιασμό. Δεν ήταν ασυνήθιστο οι φίλοι των σταυρωμένων ατόμων να δωροδοκούν τις Ρωμαϊκές αρχές για να έχουν το προνόμιο να πάρουν στην κατοχή τους τέτοια σώματα. Ο Ιωσήφ παρουσιάστηκε στον Πιλάτο με ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, σε περίπτωση που θα χρειαζόταν να πληρώσει για την άδεια να μεταφέρει το σώμα του Ιησού σ’ ένα ιδιωτικό μνήμα. Αλλά ο Πιλάτος δεν πήρε χρήματα γι αυτό. Όταν άκουσε το αίτημα, υπέγραψε γρήγορα τη διαταγή που εξουσιοδοτούσε τον Ιωσήφ να πάει στο Γολγοθά και να πάρει αμέσως στην κατοχή του το σώμα του Κυρίου. Εν τω μεταξύ, η αμμοθύελλα είχε κοπάσει σημαντικά και μια ομάδα Ιουδαίων που εκπροσωπούσαν το Σανχεντρίν πήγαν στο Γολγοθά με σκοπό να βεβαιωθούν ότι το σώμα του Ιησού είχε ακολουθήσει εκείνα των ληστών, στον ανοιχτό δημόσιο τάφο.
(2012.4) 188:1.1 Όταν ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος έφτασαν στο Γολγοθά, βρήκαν τους στρατιώτες να κατεβάζουν τον Ιησού από το σταυρό και τους εκπροσώπους του Σανχετρίν να στέκονται παραδίπλα για να διαπιστώσουν ότι κανένας από τους οπαδούς του Ιησού δεν εμπόδισε να μεταφερθεί το σώμα του στο λάκκο για τους εγκληματίες. Όταν ο Ιωσήφ έδειξε τη διαταγή του Πιλάτου για το σώμα του Ιησού στον εκατόνταρχο, οι Ιουδαίοι έκαναν φασαρία και διαμαρτυρήθηκαν για την κυριότητά του. Στο παραλήρημά τους προσπάθησαν να αποκτήσουν βίαια το σώμα, και όταν το έκαναν αυτό, ο εκατόνταρχος διέταξε τέσσερις στρατιώτες από δίπλα του, και αυτοί με τραβηγμένα τα ξίφη στάθηκαν πάνω από το σώμα του Κυρίου καθώς κειτόταν πάνω στο έδαφος. Ο εκατόνταρχος διέταξε τους άλλους στρατιώτες να αφήσουν τους δυο ληστές ενώ ωθούσαν πίσω τον οργισμένο όχλο των έξαλλων Ιουδαίων. Όταν αποκαταστάθηκε η τάξη, ο εκατόνταρχος διάβασε την έγγραφη άδεια του Πιλάτου στους Ιουδαίους και, παραμερίζοντας, είπε στον Ιωσήφ: «Το σώμα αυτό είναι δικό σου για να κάνεις ό,τι αρμόζει. Εγώ και οι άνδρες μου θα σταθώ στο πλευρό σου για να εξακριβώσω ότι κανένας δεν θα παρέμβει».
(2013.1) 188:1.2 Ένας σταυρωμένος δεν μπορούσε να ενταφιαστεί στο Ιουδαϊκό νεκροταφείο. Υπήρχε αυστηρός νόμος εναντίον μιας τέτοιας διαδικασίας. Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος γνώριζαν το νόμο, και πηγαίνοντας στο Γολγοθά, αποφάσισαν να ενταφιάσουν τον Ιησού στο νέο οικογενειακό τάφο του Ιωσήφ, που ήταν λαξευμένος μέσα σε συμπαγή βράχο, ευρισκόμενος σε μικρή απόσταση βόρεια του Γολγοθά και απέναντι από το δρόμο που οδηγούσε στη Σαμάρεια. Κανένας ποτέ δεν είχε θαφτεί στο μνήμα αυτό, και σκέφτηκαν πως ήταν κατάλληλο για να αναπαυθεί ο Κύριος εκεί. Ο Ιωσήφ πίστευε αληθινά ότι ο Ιησούς θα ανασταινόταν, αλλά ο Νικόδημος αμφέβαλλε πολύ. Τα πρώην αυτά μέλη του Σανχεντρίν είχαν κρατήσει την πίστη τους στον Ιησού λίγο-πολύ κρυφή, αν και οι συνάδελφοί τους στο Σανχεντρίν τους υποπτεύονταν από καιρό, πολύ πριν αποχωρήσουν από το συμβούλιο. Από δω και μπρος ήταν οι πιο ειλικρινείς μαθητές του Ιησού σε όλη την Ιερουσαλήμ.
(2013.2) 188:1.3 Κατά τις τεσσερισήμισι η νεκρική πομπή του Ιησού του Ναζωραίου ξεκίνησε από το Γολγοθά για το μνήμα του Ιωσήφ δια μέσου της οδού. Το σώμα είχε τυλιχτεί με λινό σεντόνι, καθώς το μετέφεραν οι τέσσερις άνδρες, συνοδευόμενοι από τις πιστές γυναίκες θεατές από τη Γαλιλαία. Οι θνητοί που κράταγαν το υλικό σώμα του Ιησού στο μνήμα ήταν: ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος, ο Ιωάννης και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος.
(2013.3) 188:1.4 Μετέφεραν το σώμα στο μνήμα, μια αίθουσα τριών τετραγωνικών μέτρων περίπου, την οποία βιαστικά είχαν προετοιμάσει για την ταφή. Οι Ιουδαίοι δεν έθαβαν αληθινά τους νεκρούς τους. Στην πραγματικότητα τους βαλσάμωναν. Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος είχαν φέρει μαζί τους μεγάλες ποσότητες μύρου και αλόης, και τώρα τύλιγαν το σώμα με ταινίες διαποτισμένες με αυτά τα διαλύματα. Όταν ολοκληρώθηκε το βαλσάμωμα, έδεσαν ένα μαντήλι γύρω από το πρόσωπο, τύλιξαν το σώμα σ’ ένα λινό σεντόνι και με σεβασμό το τοποθέτησαν σε μια εσοχή του βράχου.
(2013.4) 188:1.5 Αφού τοποθέτησαν το σώμα στο μνήμα, ο εκατόνταρχος έγνεψε στους στρατιώτες του να βοηθήσουν στο κύλισμα της πέτρας για την πόρτα, μπροστά από την είσοδο του μνήματος. Οι στρατιώτες μετά αναχώρησαν για τη Γέεννα με τα σώματα των κλεφτών ενώ οι άλλοι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, λυπημένοι, για να παρακολουθήσουν τον εορτασμό του Πάσχα σύμφωνα με τους νόμους του Μωυσή.
(2013.5) 188:1.6 Ο ενταφιασμός του Ιησού έγινε με αρκετή σπουδή και βιασύνη επειδή ήταν η προπαρασκευαστική μέρα και το Σάββατο ερχόταν γοργά. Οι άνδρες γύρισαν βιαστικά στην πόλη, αλλά οι γυναίκες καθυστέρησαν μένοντας κοντά στο μνήμα μέχρι που σκοτείνιασε για τα καλά.
(2013.6) 188:1.7 Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, οι γυναίκες κρύφτηκαν εκεί κοντά και έτσι τα είδαν όλα και πρόσεξαν που είχε ενταφιαστεί ο Κύριος. Είχαν κρυφτεί έτσι επειδή δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να συναναστρέφονται με άνδρες τέτοια ώρα. Οι γυναίκες πίστευαν ότι ο Ιησούς δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για την ταφή, και συμφώνησαν μεταξύ τους να γυρίσουν στο σπίτι του Ιωσήφ, να αναπαυθούν το Σάββατο, να ετοιμάσουν αρώματα και αλοιφές και να επιστρέψουν την Κυριακή το πρωί για να περιποιηθούν όπως άρμοζε το σώμα του Κυρίου για την ανάπαυση του θανάτου. Οι γυναίκες που παρέμεινα κοντά στο μνήμα την Παρασκευή το απόγευμα ήταν: η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά, η Μάρθα μια άλλη αδελφή της μητέρας του Ιησού και η Ρεβέκκα από τη Σεφφώρα.
(2013.7) 188:1.8 Εκτός από το Δαυίδ Ζεβεδαίο και τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, πολλοί λίγοι από τους μαθητές του Ιησού πίστευαν πραγματικά ή καταλάβαιναν ότι επρόκειτο να σηκωθεί από το μνήμα την τρίτη ημέρα.
(2014.1) 188:2.1 Αν οι οπαδοί του Ιησού είχαν ξεχάσει την υπόσχεσή του ότι θα σηκωνόταν από τον τάφο την τρίτη ημέρα, οι εχθροί του δεν το είχαν. Οι αρχιερείς, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι θυμήθηκαν ότι είχαν λάβει αναφορές των λεγομένων του ότι θα ανασταινόταν.
(2014.2) 188:2.2 Την Παρασκευή το βράδυ, μετά το δείπνο του Πάσχα, κατά τα μεσάνυχτα μια ομάδα Ιουδαίων αρχηγών συγκεντρώθηκε στο σπίτι του Καϊάφα, όπου συζητούσαν τους φόβους τους σχετικά με τους ισχυρισμούς του Κυρίου ότι θα ανασταινόταν την τρίτη ημέρα. Η σύσκεψη τελείωσε με το διορισμό μιας επιτροπής από μέλη του Σανχεντρίν η οποία θα επισκεπτόταν τον Πιλάτο νωρίς την άλλη μέρα, μεταφέροντας το επίσημο αίτημα του Σανχεντρίν να τοποθετηθεί Ρωμαϊκή φρουρά μπροστά από το μνήμα του Ιησού για να εμποδίσει τους φίλους του να επιχειρήσουν κάτι με αυτό. Ο εκπρόσωπος της επιτροπής είπε στον Πιλάτο: «Κύριε, θυμόμαστε ότι αυτός ο απατεώνας, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, είπε, ενόσω ήταν ακόμα ζωντανός, ‘Μετά τρεις μέρες θα αναστηθώ’. Ήρθαμε λοιπόν εδώ για να ζητήσουμε να εκδώσεις τέτοιες διαταγές που θα εξασφαλίσουν τον τάφο από τους οπαδούς του, τουλάχιστον μέχρι την τρίτη ημέρα. Φοβούμαστε πολύ μήπως οι μαθητές του έρθουν και το κλέψουν τη νύχτα και μετά ανακοινώσουν στο λαό ότι αναστήθηκε. Αν επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, αυτό το σφάλμα θα είναι πολύ χειρότερο από το να του επιτρέπαμε να ζήσει».
(2014.3) 188:2.3 Όταν ο Πιλάτος άκουσε το αίτημα των Σανχεντρίν, είπε: «Θα σας δώσω μια φρουρά από δέκα στρατιώτες. Πηγαίνετε και ασφαλίστε το μνήμα». Αυτοί επέστρεψαν στο ναό, εξασφάλισαν δέκα από τους δικούς τους φρουρούς και μετά βάδισαν μέχρι το μνήμα του Ιωσήφ με αυτούς τους δέκα Ιουδαίους φρουρούς και τους δέκα Ρωμαίους στρατιώτες, και μάλιστα το πρωί του Σαββάτου, για να τους βάλουν φύλακες στο μνήμα. Οι άνδρες αυτοί κύλησαν και άλλη μια πέτρα μπροστά στο μνήμα και έβαλαν τη σφραγίδα του Πιλάτου πάνω και γύρω από αυτές τις πέτρες, μήπως και μετακινηθούν χωρίς να το γνωρίζουν. Και αυτοί οι είκοσι άνδρες παρέμειναν φυλάττοντας μέχρι την ώρα της ανάστασης, ενώ οι Ιουδαίοι τους έφεραν φαγητό και ποτό.
(2014.4) 188:3.1 Όλη τη μέρα του Σαββάτου οι μαθητές και οι απόστολοι παρέμειναν κρυμμένοι, ενώ όλη η Ιερουσαλήμ συζήταγε το θάνατο του Ιησού πάνω στο σταυρό. Υπήρχαν σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο Ιουδαίοι παρόντες στην Ιερουσαλήμ εκείνο τον καιρό, προερχόμενοι από όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και από τη Μεσοποταμία. Ήταν η αρχή της εβδομάδας του Πάσχα, και όλοι αυτοί οι προσκυνητές που ήταν στην πόλη θα μάθαιναν για την ανάσταση του Ιησού και θα μετέφεραν την πληροφορία πίσω στις πατρίδες τους.
(2014.5) 188:3.2 Αργά το Σαββατόβραδο, ο Ιωάννης Μάρκος προσκάλεσε τους ένδεκα αποστόλους να έρθουν κρυφά στο σπίτι του πατέρα του, όπου, ακριβώς πριν τα μεσάνυχτα, μαζεύτηκαν όλοι στο υπερώο εκεί που είχαν γευτεί το Μυστικό Δείπνο με τον Κύριό τους δυο νύχτες πρωτύτερα.
(2014.6) 188:3.3 Η Μαρία η μητέρα του Ιησού, με τη Ρουθ και τον Ιούδα, γύρισαν στη Βηθανία για να συναντήσουν την οικογένειά τους το βράδυ του Σαββάτου πριν τη δύση του ήλιου. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος παρέμεινε στο σπίτι του Νικόδημου, όπου είχε κανονίσει να συγκεντρωθούν οι αγγελιαφόροι του νωρίς το πρωί της Κυριακής. Οι γυναίκες από τη Γαλιλαία, που ετοίμασαν αρώματα για να αλείψουν με αυτά περισσότερο το σώμα του Ιησού, έμειναν στο σπίτι του Ιωσήφ από την Αριμαθαία.
(2014.7) 188:3.4 Δεν είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε τι ακριβώς συνέβη στον Ιησού το Ναζωραίο κατά την περίοδο της μιας και μισής μέρας που υποτίθεται ότι αναπαυόταν στο καινούργιο μνήμα του Ιωσήφ. Προφανώς πέθανε με τον ίδιο φυσικό θάνατο όπως οι άλλοι θνητοί στις ίδιες περιστάσεις. Τον ακούσαμε να λέγει, «Πατέρα, στα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου». Δεν καταλαβαίνουμε πλήρως τη σημασία μιας τέτοιας δήλωσης, καθόσον ο Ρυθμιστής Σκέψης του είχε προσωποποιηθεί από καιρό και έτσι η ύπαρξή του διατηρείτο χώρια από τη θνητή προσωπικότητα του Ιησού. Ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Κυρίου δεν μπορούσε κατ’ ουδένα τρόπο να επηρεαστεί από το φυσικό θάνατό του στο σταυρό. Εκείνο που ο Ιησούς έβαλε στα χέρια του Πατέρα για την ώρα πρέπει να ήταν το ισοδύναμο πνεύμα του πρώτου έργου του Ρυθμιστή για την πνευματοποίηση του θνητού μυαλού ώστε αυτό να εξασφαλίσει τη μεταβίβαση της ανθρώπινης εμπειρίας στους πλανητικούς κόσμους. Πρέπει να υπήρχε κάποια πνευματική αντίληψη στην εμπειρία του Ιησού η οποία ήταν ανάλογη με τη φύση του πνεύματος, ή της ψυχής των θνητών των άλλων σφαιρών που μεγαλώνουν με πίστη. Αυτή όμως είναι απλά η γνώμη μας – δεν γνωρίζουμε πραγματικά τι παρέδωσε ο Ιησούς στον Πατέρα του.
(2015.1) 188:3.5 Γνωρίζουμε ότι φυσική μορφή του Κυρίου κείτονταν εκεί στο μνήμα του Ιωσήφ μέχρι τις τρεις περίπου το πρωί της Κυριακής, αλλά είμαστε τελείως αβέβαιοι σχετικά με την κατάσταση της προσωπικότητας του Ιησού στη διάρκεια εκείνης της περιόδου των τριάντα έξη ωρών. Τολμήσαμε κάποιες φορές να εξηγήσουμε αυτά τα πράγματα μεταξύ μας κάπως όπως στη συνέχεια:
(2015.2) 188:3.6 1. Η Δημιουργική συνειδητότητα του Μιχαήλ πρέπει να ήταν ευρέως και πλήρως ανεξάρτητη από το συνδεδεμένο θνητό μυαλό της σωματικής ενσάρκωσης.
(2015.3) 188:3.7 2. Ο τέως Ρυθμιστής Σκέψης του Ιησού γνωρίζουμε ότι ήταν παρών στη γη στη διάρκεια αυτής της περιόδου και έλεγχε προσωπικά τα ουράνια πνεύματα.
(2015.4) 188:3.8 3. Η αποκτηθείσα πνευματική ταυτότητα του ανθρώπου από τη Ναζαρέτ που χτίστηκε κατά τη διάρκεια της γήινης ζωής του, πρώτα από τις άμεσες προσπάθειες του Ρυθμιστή Σκέψης του και αργότερα από τη δική του τέλεια ρύθμιση μέσα από τις σωματικές ανάγκες και τις πνευματικές απαιτήσεις της ιδεώδους θνητής ύπαρξης, όπως αυτή έγινε εφικτή από την ακατάπαυστη επιλογή του θελήματος του Πατέρα, πρέπει να παραδόθηκε στη φύλαξη του Πατέρα του Παραδείσου. Είτε ναι είτε όχι αυτή η πνευματική αντίληψη επέστρεψε για να γίνει τμήμα της αναστημένης προσωπικότητας, δεν γνωρίζουμε, αλλά πιστεύουμε ότι έγινε. Υπάρχουν κι εκείνοι στο σύμπαν που πιστεύουν ότι αυτή η πνευματική ταυτότητα του Ιησού αναπαύεται τώρα στην «αγκαλιά του Πατέρα», για να αποδεσμευτεί στη συνέχεια και να κυβερνήσει την Ομάδα του Νέβαδον στο Τέλος των Εποχών, στο πεπρωμένο που δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα σε συνδυασμό με τα σύμπαντα που δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμα στα μη οργανωμένα βασίλεια του μεσοαστρικού διαστήματος.
(2015.5) 188:3.9 4. Πιστεύουμε ότι η ανθρώπινη ή θνητή συνειδητότητα του Ιησού κοιμήθηκε στις τριάντα έξι αυτές ώρες. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος-Ιησούς δεν γνώριζε τίποτε από αυτά που συνέβαιναν στο σύμπαν όλη αυτή την περίοδο. Για τη θνητή συνειδητότητα δεν υπήρξε κενό χρόνου, η ανάσταση ακολούθησε τον ύπνο του θανάτου σαν να έγινε στιγμιαία.
(2015.6) 188:3.10 Και αυτά είναι όλα όσα μπορούμε να αναφέρουμε σχετικά με την κατάσταση του Ιησού κατά την περίοδο στο μνήμα. Υπάρχει ένας αριθμός από συσχετιζόμενα γεγονότα τα οποία μπορούμε να υπαινιχθούμε, αν και δεν είμαστε τόσο αρμόδιοι ώστε να αναλάβουμε αυτή την ερμηνεία.
(2015.7) 188:3.11 Στην ευρύτατη αυλή των αιθουσών της ανάστασης του πρώτου πλανητικού κόσμου της Σατάνιας, μπορεί να παρατηρήσει κανείς τώρα μια υπέροχη υλικο-μοροντιανή κατασκευή γνωστή σαν το «Μνημείο του Μιχαήλ», που φέρει τη σφραγίδα του Γαβριήλ. Αυτό το μνημείο κατασκευάστηκε λίγο μετά την αναχώρηση του Μιχαήλ από τον κόσμο αυτό, και φέρει αυτή την επιγραφή: «Εις ανάμνησιν της θνητής μετάβασης του Ιησού του Ναζωραίου στην Ουράντια».
(2016.1) 188:3.12 Υπάρχουν σωζόμενες αναφορές που δείχνουν ότι κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής το ανώτατο συμβούλιο του Σάλβινγκτον, που αριθμούσε εκατό μέλη, συγκάλεσε μια σύσκεψη διοικητικών στελεχών στην Ουράντια υπό την προεδρία του Γαβριήλ. Υπάρχουν επίσης αναφορές που δείχνουν ότι οι Αρχαίοι των Ημερών της Ουβέρσα επικοινώνησαν με τον Γαβριήλ σχετικά με την κατάσταση του σύμπαντος του Νέβαδον αυτή την εποχή.
(2016.2) 188:3.13 Γνωρίζουμε ότι τουλάχιστον ένα μήνυμα πέρασε μεταξύ του Μιχαήλ και του Εμμανουήλ στο Σάλβινγκτον ενόσω το σώμα του Κυρίου βρισκόταν στο μνήμα.
(2016.3) 188:3.14 Υπάρχει μια καλή αιτία για να πιστεύουμε ότι κάποια οντότητα κάθισε στη θέση του Καλιγάστια στο συμβούλιο των Πλανητικών Πριγκίπων στην Τζερουζέμ, το οποίο συνεστήθη σε σώμα ενόσω το σώμα του Ιησού αναπαυόταν στο μνήμα.
(2016.4) 188:3.15 Οι αναφορές της Εντέντια δεικνύουν ότι ο Αστερώδης Πατέρας του Νορλατιαντέκ ήταν στην Ουράντια και ότι πήρε εντολές από τον Μιχαήλ κατά την περίοδο στο μνήμα.
(2016.5) 188:3.16 Και υπάρχουν πολλές άλλες αποδείξεις που υποδηλώνουν ότι δεν κοιμόταν και δεν ήταν χωρίς συνείδηση όλη η προσωπικότητα του Ιησού το διάστημα αυτό του φαινομενικού σωματικού θανάτου.
(2016.6) 188:4.1 Αν και ο Ιησούς δεν πέθανε στο σταυρό για να εξιλεώσει τη φυλετική αμαρτία του θνητού ανθρώπου, ούτε για να εξασφαλίσει κάποιο τρόπο εφικτής πρόσβασης προς ένα θιγμένο και αμετάπειστο από άλλη αιτία Θεό, αν και ο Γιος του Ανθρώπου δεν προσέφερε τον εαυτό του θυσία για να κατευνάσει την οργή του Θεού και να ανοίξει ένα δρόμο στον αμαρτωλό άνθρωπο ώστε να λάβει τη σωτηρία, παρόλο που αυτές οι ιδέες για εξιλέωση και κατευνασμό είναι σφαλερές, παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν νοήματα που συνδέονται με το θάνατο του Ιησού στο σταυρό που δεν πρέπει να αγνοηθούν. Είναι γεγονός ότι η Ουράντια έγινε γνωστή ανάμεσα στους άλλους γειτνιάζοντες κατοικημένους πλανήτες σαν «Ο Κόσμος του Σταυρού».
(2016.7) 188:4.2 Ο Ιησούς ήθελε να ζήσει μια πλήρη θνητή ζωή στην Ουράντια. Ο θάνατος είναι, κανονικά, μέρος της ζωής. Ο θάνατος είναι η τελευταία πράξη του θνητού δράματος. Στις καλοπροαίρετες προσπάθειές σας να αποφύγετε λάθη δεισιδαιμονίας από τη λανθασμένη ερμηνεία της σημασίας του σταυρικού θανάτου, θα πρέπει να προσέξετε να μη διαπράξετε το μεγάλο λάθος και αποτύχετε να διακρίνετε το αληθινό νόημα και την αυθεντική σημασία του θανάτου του Κυρίου.
(2016.8) 188:4.3 Ο θνητός άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ ιδιοκτησία των αρχι-απατεώνων. Ο Ιησούς δεν πέθανε για να απολυτρώσει τον άνθρωπο από την αρπάγη των αποστατών αρχηγών και πεπτωκότων πριγκίπων των ουρανίων σφαιρών. Ο ουράνιος Πατέρας ποτέ δεν ενστερνίστηκε μια τόσο χοντρή αδικία όπως να καταραστεί μια θνητή ψυχή ένεκα της αμαρτίας των προγόνων της. Ούτε ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου ήταν μια θυσία που συνίστατο στην προσπάθεια να ξεπληρώσει στο Θεό ένα χρέος που έτυχε να του οφείλει το γένος των ανθρώπων.
(2016.9) 188:4.4 Πριν ζήσει ο Ιησούς στη γη, μπορούσατε να είστε δικαιολογημένοι από την πίστη σας σε ένα τέτοιο Θεό, αλλά όχι αφότου ο Κύριος έζησε και πέθανε ανάμεσα στους συνανθρώπους σας. Ο Μωυσής δίδαξε την εξουσία και τη δικαιοσύνη ενός Δημιουργού Θεού, αλλά ο Ιησούς περιέγραψε την αγάπη και την ευσπλαχνία ενός ουράνιου Πατέρα.
(2016.10) 188:4.5 Η ζωώδης φύση – η ροπή προς την αμαρτία – μπορεί να είναι κληρονομική, αλλά η αμαρτία δεν μεταβιβάζεται από τον πατέρα στο παιδί. Αμαρτία είναι η πράξη της συνειδητής και σκόπιμης εξέγερσης, κατά του θελήματος του Πατέρα και των νόμων του Γιου, από ένα δημιούργημα με ξεχωριστό θέλημα.
(2017.1) 188:4.6 Ο Ιησούς έζησε και πέθανε για ένα ολόκληρο σύμπαν, και όχι μόνο για τις φυλές αυτού του ενός κόσμου. Αν και οι θνητοί των κόσμων είχαν τη σωτηρία και πριν ζήσει και πεθάνει ο Ιησούς στην Ουράντια, είναι παρ’ όλα αυτά γεγονός ότι η ενσάρκωσή του στον κόσμο αυτό φώτισε έντονα το δρόμο της σωτηρίας. Ο θάνατός του συνεισέφερε πολύ στο να γίνει για πάντα καταφανής η βεβαιότητα της επιβίωσης του θνητού μετά το σαρκικό θάνατο.
(2017.2) 188:4.7 Αν και δεν είναι σωστό να μιλάμε για τον Ιησού σαν να ήταν κάποιος που θυσιάστηκε ή λύτρωσε, είναι απόλυτα σωστό να αναφερόμαστε σε αυτόν σαν σωτήρα. Έκανε για πάντα την οδό της σωτηρίας (επιβίωσης) πιο ξεκάθαρη και σίγουρη. Έδειξε το δρόμο για τη σωτηρία με καλύτερο και πιο ασφαλή τρόπο για όλους τους θνητούς όλων των κόσμων του σύμπαντος του Νέβαδον.
(2017.3) 188:4.8 Όταν κάποτε κατανοήσετε την ιδέα για το Θεό ότι είναι ένας αληθινός και τρυφερός Πατέρας, το μοναδικό σχέδιο που δίδαξε ποτέ ο Ιησούς, πρέπει αμέσως, με κάθε δυνατότητα, να εγκαταλείψετε πέρα για πέρα όλες εκείνες τις πρωτόγονες αντιλήψεις περί του Θεού σαν ένα θιγμένο μονάρχη, ένα στυγνό και πανίσχυρο κυβερνήτη, του οποίου η κύρια απόλαυση είναι να παρακολουθεί τους υπηκόους του στις κακές τους πράξεις και να βλέπει αν τιμωρήθηκαν επαρκώς, εκτός και μερικά όντα, σχεδόν όμοια με αυτόν, θα υπέφεραν εθελοντικά αντί γι αυτούς, και θα πέθαιναν σαν αντικαταστάτες στη θέση τους. Όλη η ιδέα των λύτρων και η εξιλέωση είναι ασύμβατη με το σχέδιο του Θεού , όπως αυτό διδάχτηκε και δόθηκε σαν παράδειγμα από τον Ιησού το Ναζωραίο. Η απέραντη αγάπη του Θεού δεν είναι υποδεέστερη κανενός στη θεϊκή φύση.
(2017.4) 188:4.9 Όλο αυτό το σχέδιο εξιλέωσης και θυσιαστικής σωτηρίας έχει τη ρίζα του και βασίζεται στον εγωισμό. Ο Ιησούς δίδαξε ότι η υπηρεσία προς το συνάνθρωπο είναι το μεγαλύτερο σχέδιο της αδελφότητας των πιστών του πνεύματος. Τη σωτηρία έπρεπε να τη θεωρούν δεδομένη εκείνοι που πιστεύουν στην πατρότητα του Θεού. Το κύριο ενδιαφέρον του πιστού δεν θα έπρεπε να είναι η εγωιστική επιθυμία για προσωπική σωτηρία αλλά αντίθετα η ανιδιοτελής παρόρμηση να αγαπάει και επομένως να υπηρετεί το συνάνθρωπό του όπως ο Ιησούς αγάπησε και υπηρέτησε τους θνητούς ανθρώπους.
(2017.5) 188:4.10 Ούτε αυτοβασανίζονται πολύ οι αυθεντικοί πιστοί από τη μελλοντική τιμωρία της αμαρτίας. Ο αληθινός πιστός ενδιαφέρεται μόνο για το σημερινό χωρισμό από το Θεό. Οι πραγματικοί, γνωστικοί πατεράδες μπορούν να τιμωρούν τα παιδιά τους, αλλά το κάνουν με αγάπη και για παιδαγωγικούς σκοπούς. Δεν τιμωρούν από θυμό, ούτε τιμωρούν από αντεκδίκηση.
(2017.6) 188:4.11 Ακόμα και αν ο Θεός ήταν ο στυγνός και νομιμόφρων μονάρχης ενός σύμπαντος, στο οποίο κυριαρχούσε η δικαιοσύνη πάνω από όλα, ασφαλώς και δεν θα ήταν ικανοποιημένος από το παιδαριώδες σχέδιο αντικατάστασης του ένοχου αμαρτωλού από έναν αθώο πάσχοντα.
(2017.7) 188:4.12 Το μεγαλείο του θανάτου του Ιησού, όπως αυτός συνδέεται με τον εμπλουτισμό της ανθρώπινης εμπειρίας και τη διεύρυνση της οδού της σωτηρίας, δεν είναι το ίδιο το γεγονός του θανάτου του αλλά αντίθετα ο υπέροχος τρόπος και το απαράμιλλο πνεύμα που αντιμετώπισε το θάνατο.
(2017.8) 188:4.13 Η όλη ιδέα των λύτρων εξιλέωσης τοποθετεί τη σωτηρία σ’ ένα μη πραγματικό επίπεδο, τέτοια σκέψη είναι καθαρά φιλοσοφική. Η ανθρώπινη σωτηρία είναι πραγματική. Βασίζεται σε δυο πραγματικότητες οι οποίες μπορούν να γίνουν αντιληπτές από την πίστη του δημιουργήματος και έτσι να ενσωματωθεί στην ξεχωριστή ανθρώπινη εμπειρία: την πραγματικότητα της πατρότητας του Θεού και την αλήθεια που σχετίζεται με αυτήν, δηλαδή την αδελφικότητα του ανθρώπου. Είναι αλήθεια, τελικά, ότι «θα συγχωρεθούν οι οφειλές σας, όπως εσείς συγχωρείτε τους οφειλέτες σας».
(2017.9) 188:5.1 Ο σταυρός του Κυρίου απεικονίζει όλο το μέγεθος της ύψιστης αφοσίωσης του αληθινού βοσκού ακόμα και για τα ανάξια μέλη του κοπαδιού του. Θέτει για πάντα όλες τις σχέσεις μεταξύ Θεού και ανθρώπου πάνω σε οικογενειακή βάση. Ο Θεός είναι ο Πατέρας, ο άνθρωπος είναι το παιδί. Η αγάπη, η αγάπη ενός πατέρα για το παιδί του, γίνεται η κεντρική αλήθεια στις συμπαντικές σχέσεις του Δημιουργού και του δημιουργήματος – όχι η δικαιοσύνη ενός βασιλιά που αναζητά την ικανοποίηση με τους πόνους και τις τιμωρίες του αμαρτωλού υπηκόου.
(2018.1) 188:5.2 Ο σταυρός δείχνει για πάντα ότι η διάθεση του Ιησού προς τους αμαρτωλούς δεν ήταν ούτε η καταδίκη ούτε η συγχώρεση, αλλά η αιώνια και στοργική σωτηρία. Ο Ιησούς είναι πράγματι ένας σωτήρας με την έννοια ότι η ζωή και ο θάνατός του παίρνουν τους ανθρώπους με το μέρος της καλοσύνης και της δίκαιης επιβίωσης. Ο Ιησούς αγαπάει τους ανθρώπους τόσο πολύ που η αγάπη του αφυπνίζει την ανταπόκριση της αγάπης στην ανθρώπινη καρδιά. Η αγάπη είναι μεταδοτική πάντα και αιώνια δημιουργική. Ο θάνατος του Ιησού στο σταυρό δίνει το παράδειγμα της αγάπης που είναι αρκετά δυνατή και θεϊκή ώστε να συγχωρεί την αμαρτία και να καταπίνει τις ανομίες. Ο Ιησούς αποκάλυψε στον κόσμο αυτό μια ανώτερη ποιότητα δικαιοσύνης από τη νομιμότητα – την τεχνική άποψη του δίκαιου και του άδικου. Η θεϊκή αγάπη δεν συγχωρεί μερικώς τα σφάλματα. Τα απορροφά και τα καταστρέφει. Η συγχώρεση της αγάπης υπερβαίνει τελείως τη συγχώρεση του ελέους. Το έλεος βάζει στην άκρη την ενοχή από την αμαρτία, αλλά η αγάπη καταστρέφει για πάντα την αμαρτία και κάθε αδυναμία που προκύπτει από αυτή. Ο Ιησούς έφερε ένα καινούργιο τρόπο ζωής στην Ουράντια. Μας δίδαξε να μην αντιστεκόμαστε στο κακό αλλά να βρίσκουμε μέσα από αυτό την καλοσύνη που στο τέλος καταστρέφει το κακό. Η συγχώρεση του Ιησού δεν είναι συγνώμη, είναι σωτηρία από την καταδίκη. Η σωτηρία δεν παραβλέπει τα λάθη, τα διορθώνει. Η αληθινή αγάπη δεν συμβιβάζεται ούτε συγχωρεί το μίσος, το καταστρέφει. Η αγάπη του Ιησού δεν ικανοποιείται με μερική συγχώρεση. Η αγάπη του Κυρίου υποδηλώνει την αναμόρφωση, την αιώνια επιβίωση. Αρμόζει να μιλάτε για τη σωτηρία σαν επανόρθωση, αν, με αυτήν, υπονοείτε την αιώνια αναμόρφωση.
(2018.2) 188:5.3 Ο Ιησούς, με τη δύναμη της προσωπικής του αγάπης για τους ανθρώπους, μπόρεσε να σπάσει τα δεσμά της αμαρτίας και του κακού. Με αυτό τον τρόπο ελευθέρωσε τους ανθρώπους για να επιλέγουν καλύτερους τρόπους ζωής. Ο Ιησούς απεικόνισε τη λύτρωση από το παρελθόν η οποία υποσχέθηκε θρίαμβο για το μέλλον. Έτσι η συγχώρεση παρέσχε τη σωτηρία. Η ομορφιά της θεϊκής αγάπης, άπαξ και γίνει τελείως παραδεκτή στην ανθρώπινη καρδιά, καταστρέφει για πάντα τη γοητεία της αμαρτίας και τη δύναμη του κακού.
(2018.3) 188:5.4 Ο πόνος του Ιησού δεν περιορίστηκε μόνο στη σταύρωση. Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς ο Ναζωραίος ξόδεψε πάνω από εικοσιπέντε χρόνια στο σταυρό μιας αληθινής και έντονης θνητής ύπαρξης. Η πραγματική αξία του σταυρού συνίσταται στο γεγονός ότι υπήρξε η ύψιστη και τελική έκφραση της αγάπης του, η ολοκληρωμένη αποκάλυψη της ευσπλαχνίας του.
(2018.4) 188:5.5 Σε εκατομμύρια κατοικημένους κόσμους, δεκάδες τρισεκατομμύρια εξελισσόμενων πλασμάτων που ίσως να είχαν μπει στον πειρασμό να παρατήσουν τον ηθικό αγώνα και να εγκαταλείψουν τον αγώνα τον καλό της πίστης, κοίταξαν πάλι τον Ιησού στο σταυρό και μετά σφυρηλατημένοι προχώρησαν μπροστά, εμπνεόμενοι από το θέαμα του Θεού που παρέδιδε την ενσαρκωμένη ζωή στην αφοσίωση της ανιδιοτελούς υπηρεσίας προς τον άνθρωπο.
(2018.5) 188:5.6 Ο θρίαμβος του σταυρικού θανάτου συνοψίζεται ολόκληρος στο πνεύμα της στάσης του Ιησού προς εκείνους που τον προσέβαλαν. Έκανε το σταυρό αιώνιο σύμβολο του θριάμβου της αγάπης πάνω στο μίσος και της νίκης της αλήθειας πάνω στο κακό καθώς προσευχόταν, «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν γνωρίζουν τι κάνουν». Αυτή η αφοσίωση της αγάπης μεταδόθηκε σ’ ένα εκτεταμένο σύμπαν απ’ άκρη σ’ άκρη. Οι μαθητές το κατάλαβαν από τον Κύριό τους. Ο ίδιος ο πρώτος δάσκαλος του ευαγγελίου του, που κλήθηκε να θυσιάσει τη ζωή του σ’ αυτή την υπηρεσία, είπε, καθώς τον κτυπούσαν μέχρι θανάτου, «Μην υπολογίσεις αυτή την αμαρτία εις βάρος τους».
(2018.6) 188:5.7 Ο σταυρός κάνει ύψιστη έκκληση στο καλύτερο που έχει μέσα του ο άνθρωπος, επειδή αποκαλύπτει έναν που ήταν πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του στην υπηρεσία του συνανθρώπου του. Μεγαλύτερη αγάπη δεν μπορεί να δείξει κανένας άνθρωπος από αυτή: να είναι δηλαδή πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του για τους φίλους του – και ο Ιησούς είχε αυτή την αγάπη αφού ήταν πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του για τους εχθρούς του, μιαν αγάπη μεγαλύτερη από οτιδήποτε είχε μέχρι τώρα γίνει γνωστό στη γη.
(2019.1) 188:5.8 Σε άλλους κόσμους, καθώς και στην Ουράντια, το ανυπέρβλητο θέαμα του θανάτου του ανθρώπου Ιησού στο σταυρό του Γολγοθά συντάραξε τα αισθήματα των θνητών, ενώ αφύπνισε την ύψιστη αφοσίωση των αγγέλων.
(2019.2) 188:5.9 Ο σταυρός είναι το ύψιστο σύμβολο της αφιερωμένης υπηρεσίας, η αφοσίωση της ζωής κάποιου για την ευημερία και τη σωτηρία των συνανθρώπων του. Ο σταυρός δεν είναι το σύμβολο της θυσίας του αθώου Γιου του Θεού στη θέση των αμαρτωλών και για να κατευνάσει την οργή ενός θιγμένου Θεού, αλλά στέκεται πάντοτε, στη γη και σε όλο το εκτεταμένο σύμπαν, σαν το ιερό σύμβολο των καλών που σαν δώρο μπαίνουν πάνω στους κακούς και με αυτό τον τρόπο τους σώζουν με αυτή την αφοσίωση της αγάπης. Ο σταυρός στέκεται σαν το έμβλημα της ανώτατης μορφής ανιδιοτελούς υπηρεσίας, η ύψιστη αφοσίωση μιας ενσάρκωσης στη δίκαιη ζωή και στην υπηρεσία της ολόκαρδης φροντίδας, ακόμα και στο θάνατο, το θάνατο στο σταυρό. Και αυτή η θέα του μεγάλου συμβόλου της ενσάρκωσης της ζωής του Ιησού εμπνέει όλους μας να πράττουμε τα ίδια.
(2019.3) 188:5.10 Όταν οι σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες ατενίζουν τον Ιησού, καθώς προσφέρει τη ζωή του στο σταυρό, πολύ δύσκολα επιτρέπουν ξανά στον εαυτό τους να παραπονεθεί ακόμα και για τις σκληρότερες συνθήκες ζωής, πολύ λιγότερο για ασήμαντες ενοχλήσεις και για τις πολλές καθαρά φανταστικές τους στενοχώριες. Η ζωή του ήταν τόσο ένδοξη και ο θάνατός του τόσο θριαμβευτικός που όλοι μας δελεαζόμαστε να μετέχουμε πρόθυμα και στα δυο. Υπάρχει αληθινή κατευθυντήρια δύναμη σε όλη την ενσάρκωση του Μιχαήλ, από τις ημέρες της νιότης του μέχρι το μεγαλειώδες θέαμα του σταυρικού του θανάτου.
(2019.4) 188:5.11 Να είστε βέβαιοι λοιπόν, όταν θεωρείτε το σταυρό σαν αποκάλυψη του Θεού, να μην κοιτάζετε με τα μάτια του πρωτόγονου ανθρώπου ούτε με την άποψη που είχε ο μετέπειτα βάρβαρος, που και οι δυο θεωρούσαν το Θεό σαν έναν αμείλικτο Άρχοντα με στυγνή δικαιοσύνη και άκαμπτη επιβολή νόμων. Αντίθετα, να είστε βέβαιοι ότι στο σταυρό βλέπετε την τελική εκδήλωση της αγάπης και της αφοσίωσης του Ιησού στην αποστολή της ζωής του, που αφορούσε όλες τις φυλές του εκτεταμένου του σύμπαντος. Να δείτε στο θάνατο του Γιου του Ανθρώπου την κορύφωση του ξεδιπλώματος της θεϊκής αγάπης του Πατέρα για τα παιδιά του στις θνητές σφαίρες. Έτσι ο σταυρός απεικονίζει την αφοσίωση της πρόθυμης αγάπης και της οικειοθελούς σωτηρίας για εκείνους που είναι πρόθυμοι να λάβουν τέτοια δώρα και αφοσίωση. Δεν υπήρχε στο σταυρό κάτι που ο Πατέρας απαίτησε – μόνο εκείνο που ο Ιησούς έδωσε τόσο πρόθυμα και το οποίο αρνήθηκε να αποφύγει.
(2019.5) 188:5.12 Αν ο άνθρωπος δεν μπορεί με άλλο τρόπο να εκτιμήσει τον Ιησού και να κατανοήσει τη σημασία της ενσάρκωσής του στη γη, μπορεί τουλάχιστον να αντιληφθεί τη συναδελφικότητα των θνητών πόνων του. Κανένας δεν μπορεί ποτέ να φοβηθεί ότι ο Δημιουργός δεν γνωρίζει τη φύση ή την έκταση των γήινων βασάνων του.
(2019.6) 188:5.13 Γνωρίζουμε ότι ο σταυρικός θάνατος δεν έγινε για να επιτευχθεί η συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό αλλά για να κεντριστεί η αντίληψη του ανθρώπου για την άπειρη αγάπη του Πατέρα και το χωρίς τέλος έλεος του Γιου, και για να γνωστοποιηθούν αυτές οι παγκόσμιες αλήθειες σ’ ένα ολόκληρο σύμπαν.
(2020.1) 189:0.1 Λίγο μετά τον ενταφιασμό του Ιησού την Παρασκευή το απόγευμα, ο αρχηγός των αρχαγγέλων τού Νέβαδον, ευρισκόμενος τότε στην Ουράντια, συγκάλεσε το δικό του συμβούλιο ανάστασης των υπάρξεων που οι συνειδήσεις τους βρίσκονται σε ύπνο και εισήγαγε το θέμα μιας λογικής τεχνικής για την επαναφορά του Ιησού. Τα συγκεντρωμένα παιδιά του τοπικού σύμπαντος, τα πλάσματα του Μιχαήλ, το έπραξαν αυτό με δική τους υπευθυνότητα. Δεν τους είχε συγκεντρώσει ο Γαβριήλ. Γύρω στα μεσάνυχτα είχαν βγάλει συμπέρασμα ότι το δημιούργημα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε για να διευκολύνει την ανάσταση του Δημιουργού. Ήταν διατεθειμένοι να δεχτούν τη συμβουλή του Γαβριήλ, που τους έδωσε τις οδηγίες ότι, αφού ο Μιχαήλ είχε «θυσιάσει τη ζωή του με τη δική του ελεύθερη βούληση, είχε τη δύναμη επίσης, να την πάρει πάλι πίσω ανάλογα με τη δική του απόφαση». Λίγο μετά τη διακοπή του συμβουλίου των αρχαγγέλων, οι Φορείς της Ζωής, και οι ποικίλοι συνεργάτες τους στο έργο της αποκατάστασης των δημιουργημάτων και της μοροντιανής δημιουργίας, ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Ιησού, έχοντας τότε προσωπικά τη διοίκηση των συγκεντρωμένων ουράνιων πνευμάτων στην Ουράντια, είπε αυτά τα λόγια στους ανυπόμονους παρατηρητές που περίμεναν:
(2020.2) 189:0.2 «Κανένας σας δεν μπορεί να κάνει κάτι για να συμπαρασταθεί στην επιστροφή στη ζωή του Δημιουργού-πατέρα σας. Σαν θνητός της πλάσης, βίωσε το θνητό θάνατο, σαν Άρχοντας ενός σύμπαντος ζει ακόμα. Εκείνο που παρατηρείτε είναι η θνητή μεταφορά του Ιησού του Ναζωραίου από τη ζωή της σάρκας στη ζωή στη μορόντια. Η πνευματική μεταφορά του Ιησού ολοκληρώθηκε την ώρα που εγώ αποχώρησα από την προσωπικότητά του και έγινα προσωρινός διευθύνων σε σας. Ο Δημιουργός-πατέρας διάλεξε να περάσει από όλη την εμπειρία των θνητών πλασμάτων του, από τη γέννηση στους υλικούς κόσμους, μέσα από το σωματικό θάνατο και την ανάσταση στη μορόντια, στην κατάσταση της αληθινής πνευματικής ύπαρξης. Εσείς παρατηρείτε κάποια φάση από αυτή την εμπειρία, αλλά δεν συμμετέχετε. Τα πράγματα εκείνα που κανονικά κάνετε για τα δημιουργήματα, δεν μπορείτε να τα κάνετε για το Δημιουργό. Ένας Γιος Δημιουργός έχει μέσα του τη δύναμη να εμφανίζεται σαν ένα οποιοδήποτε από τα δημιουργημένα παιδιά του. Έχει μέσα του τη δύναμη να παραδίνει τη ζωή του στις αισθήσεις και να την παίρνει πάλι πίσω. Και έχει αυτή τη δύναμη ένεκα της άμεσης διαταγής του Πατέρα του Παραδείσου, και γνωρίζω γι αυτά που σας λέγω».
(2020.3) 189:0.3 Όταν άκουσαν τον Προσωπικό Ρυθμιστή να μιλάει, όλοι άρχισαν να αγωνιούν από την προσδοκία, από το Γαβριήλ μέχρι το πιο ταπεινό χερουβείμ. Είδαν το θνητό σώμα του Ιησού στο μνήμα, αναζητούσαν αποδείξεις από τη συμπαντική δραστηριότητα του αγαπημένου τους Άρχοντα, και επειδή δεν κατανοούσαν τέτοιου είδους φαινόμενα, περίμεναν υπομονετικά για τις εξελίξεις.
(2020.4) 189:1.1 Στις τρεις παρά τέταρτο το πρωί της Κυριακής, η επιτροπή της ενσάρκωσης του Παραδείσου, αποτελούμενη από επτά μη αναγνωρισμένες οντότητες του Παραδείσου, έφτασαν στην περιοχή και παρατάχθηκαν γύρω από το μνήμα. Δέκα λεπτά πριν τις τρεις, σφοδρές δονήσεις από ανάμεικτες υλικές και μοροντιανές δραστηριότητες άρχισαν να εκρέουν από το καινούργιο μνήμα του Ιωσήφ, και στις τρεις και δυο λεπτά, το πρωί της Κυριακής, 9 Απριλίου 30 μ.Χ., η αναστημένη μορφή και προσωπικότητα του Ιησού του Ναζωραίου εξήλθε από το μνήμα.
(2021.1) 189:1.2 Όταν ο αναστημένος Ιησούς πρόβαλε από το μνήμα που είχε ενταφιαστεί, το σάρκινο σώμα μέσα στο οποίο είχε ζήσει και εργαστεί στη γη για σχεδόν τριάντα έξι χρόνια βρισκόταν ακόμα, στην εσοχή του τάφου, απείραχτο και τυλιγμένο με το λινό σεντόνι, όπως ακριβώς είχε τοποθετηθεί για ανάπαυση από τον Ιωσήφ και τους συνεργάτες του το απόγευμα της Παρασκευής. Ούτε η πέτρα μπροστά από την είσοδο του τάφου είχε πειραχτεί. Η σφραγίδα του Πιλάτου ήταν ακόμα άθικτη. Οι στρατιώτες ήταν ακόμα επιφυλακή. Οι φρουροί του ναού παρέμεναν συνεχώς στο καθήκον τους. Η Ρωμαϊκή φρουρά είχε αλλάξει τα μεσάνυχτα. Κανένας από αυτούς τους φύλακες δεν υποπτεύθηκε ότι το αντικείμενο της φρούρησής τους είχε αναστηθεί σε μια νέα και υψηλότερη μορφή ύπαρξης, και πως το σώμα που φύλαγαν ήταν τώρα ένα εξωτερικό κάλυμμα που είχε απορριφθεί και το οποίο δεν είχε καμία περαιτέρω σχέση με την απελευθερωμένη μοροντιανή προσωπικότητα του Ιησού.
(2021.2) 189:1.3 Η ανθρωπότητα αργεί να καταλάβει πως, για ό,τι είναι προσωπικό, η ύλη είναι ο σκελετός της μοροντιανής φύσης, και ότι αμφότερες είναι η αντανακλαστική σκιά της συνεχούς πνευματικής πραγματικότητας. Πόσο καιρό θα πάρει πριν εσείς αναγνωρίσετε το χρόνο σαν την κινούμενη εικόνα της αιωνιότητας και το χώρο σαν τη φευγαλέα σκιά των αληθειών του Παραδείσου;
(2021.3) 189:1.4 Καθ’ όσον μπορούμε να κρίνουμε, καμία ύπαρξη του σύμπαντος αυτού ούτε καμία οντότητα από άλλο σύμπαν είχε σχέση με την μοροντιανή ανάσταση του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Την Παρασκευή παρέδωσε τη ζωή του σαν ένας θνητός της πλάσης, την Κυριακή το πρωί την ανέκτησε σαν μια μοροντιανή ύπαρξη του συστήματος της Σατάνια στο Νορλατιαντέκ. Υπάρχουν πολλά σχετικά με την ανάσταση του Ιησού που δεν καταλαβαίνουμε. Αλλά γνωρίζουμε ότι συνέβη όπως αναφέραμε και την ενδεδειγμένη ώρα περίπου. Επίσης μπορούμε να αναφέρουμε ότι όλα τα γνωστά φαινόμενα που συνδέονται με αυτή τη θνητή μεταφορά, ή μοροντιανή ανάσταση, έλαβε χώρα ακριβώς εκεί στο καινούργιο μνήμα του Ιωσήφ, όπου τα υλικά υπολείμματα της θνητής φύσης του Ιησού κείτονταν τυλιγμένα σε νεκρικά ρούχα.
(2021.4) 189:1.5 Γνωρίζουμε ότι καμία ύπαρξη από το τοπικό σύμπαν δεν συμμετείχε στην μοροντιανή αφύπνιση. Διακρίναμε τις επτά οντότητες του Παραδείσου να περιβάλλουν το μνήμα, αλλά δεν τις είδαμε να κάνουν κάτι σχετικά με την αφύπνιση του Κυρίου. Μόλις ο Ιησούς εμφανίστηκε στο πλευρό του Γαβριήλ, ακριβώς πάνω από τον τάφο, οι επτά οντότητες από τον Παράδεισο επισήμαναν την πρόθεσή τους για άμεση αναχώρηση για την Ουβέρσα.
(2021.5) 189:1.6 Ας ξεκαθαρίσουμε για πάντα την αρχή της ανάστασης του Ιησού κάνοντας τις ακόλουθες παρατηρήσεις:
(2021.6) 189:1.7 1. Το υλικό ή φυσικό σώμα του δεν αποτέλεσε τμήμα της αναστημένης προσωπικότητάς του. Όταν ο Ιησούς εξήλθε από το μνήμα, το σάρκινο σώμα του παρέμεινε απείραχτο στον τάφο. Αναφάνηκε από το μνήμα χωρίς να μετακινήσει τις πέτρες μπροστά στην είσοδο και χωρίς να σπάσει τη σφραγίδα του Πιλάτου.
(2021.7) 189:1.8 2. Δεν αναφάνηκε από το μνήμα σαν πνεύμα ούτε σαν Μιχαήλ του Νέβαδον, δεν εμφανίστηκε με τη μορφή του Κυβερνήτη Δημιουργού, την οποία είχε πριν ενσαρκωθεί μοιάζοντας με ένα θνητό της Ουράντια.
(2021.8) 189:1.9 3. Εξήλθε από το μνήμα του Ιωσήφ με το παρουσιαστικό των μοροντιανών οντοτήτων εκείνων που, σαν αναστημένα μοροντιανά ανερχόμενα όντα, αναφαίνονται από τις αίθουσες της ανάστασης του πρώτου πλανητικού κόσμου αυτού του τοπικού συστήματος της Σατάνια. Και η παρουσία του μνημείου του Μιχαήλ στο κέντρο της εκτεταμένης αυλής των αιθουσών ανάστασης της μανσόνια , μας οδηγεί στην εικασία ότι η ανάσταση του Κυρίου στην Ουράντια καλλιεργήθηκε σ’ αυτόν τον πρώτο από τους πλανητικούς κόσμους.
(2022.1) 189:1.10 Η πρώτη πράξη του Ιησού καθώς σηκώθηκε από το μνήμα ήταν να χαιρετήσει το Γαβριήλ και να του δώσει τις οδηγίες να συνεχίσει να είναι διοικητικός υπεύθυνος των συμπαντικών υποθέσεων υπό τον Εμμανουήλ, και μετά έδωσε εντολή στον αρχηγό των Μελχισεδέκ να μεταφέρει τους αδελφικούς χαιρετισμούς του στον Εμμανουήλ. Αμέσως μετά ζήτησε από τον Ύψιστο της Εντέντια τη βεβαίωση των Αρχαίων των Ημερών σχετικά με το θνητό πέρασμά του και στρεφόμενος έπειτα στη συγκεντρωμένη μοροντιανή ομάδα των επτά πλανητικών κόσμων, που είχαν μαζευτεί εδώ για να χαιρετίσουν και να καλωσορίσουν το Δημιουργό τους σαν ύπαρξη της δικής τους τάξης, ο Ιησούς είπε τα πρώτα λόγια της μετα-θνητής σταδιοδρομίας του. Είπε ο μοροντιανός Ιησούς: «Έχοντας τερματίσει τη ζωή μου στη σάρκα, θα παραμείνω για ένα διάστημα σε μεταβατική μορφή ώστε να μπορέσω να γνωρίσω πληρέστερα τη ζωή των ανερχομένων πλασμάτων μου και να αποκαλύψω περαιτέρω το θέλημα του Πατέρα μου στον Παράδεισο».
(2022.2) 189:1.11 Όταν μίλησε ο Ιησούς, έγνεψε στον Προσωπικό του Ρυθμιστή και όλες οι συμπαντικές οντότητες που είχαν συγκεντρωθεί στην Ουράντια για να παρευρεθούν στην ανάσταση έσπευσαν αμέσως στις αντίστοιχες συμπαντικές αποστολές τους.
(2022.3) 189:1.12 Ο Ιησούς άρχισε τώρα τις επαφές στο μοροντιανό επίπεδο, και παρουσιάστηκε, σαν ύπαρξη, με τις ανάγκες της ζωής που είχε επιλέξει να ζήσει για σύντομο διάστημα στην Ουράντια. Αυτή η μύηση στο μοροντιανό κόσμο απαίτησε περισσότερο από μια γήινη ώρα και διακόπηκε δυο φορές από την επιθυμία του να επικοινωνήσει με τους πρώην θνητούς συνεργάτες του, καθώς αυτοί ήρθαν από την Ιερουσαλήμ με κατάπληξη να περιεργαστούν τον άδειο τάφο για να ανακαλύψουν όσα θεωρούσαν απόδειξη της ανάστασής του.
(2022.4) 189:1.13 Τώρα το θνητό πέρασμα του Ιησού – η μοροντιανή ανάσταση του Γιου του Ανθρώπου – ολοκληρώθηκε. Η μεταβατική εμπειρία του Κυρίου σαν ενδιάμεση οντότητα ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα ξεκίνησε. Και τα επιτέλεσε όλα αυτά με δύναμη έμφυτη μέσα του. Καμία οντότητα δεν του έδωσε κάποια βοήθεια. Τώρα ζει σαν μοροντιανός Ιησούς, και καθώς αρχίζει τη μοροντιανή ζωή του, το υλικό του σώμα βρίσκεται εκεί απείραχτο στο μνήμα. Οι στρατιώτες είναι επιφυλακή ακόμα και η σφραγίδα του κυβερνήτη στους βράχους δεν έχει ακόμα σπάσει.
(2022.5) 189:2.1 Δέκα λεπτά μετά τις τρεις, καθώς ο αναστημένος Ιησούς αδελφωνόταν με τις συγκεντρωμένες μοροντιανές οντότητες από τους επτά πλανητικούς κόσμους της Σατάνια, ο αρχηγός των αρχαγγέλων – των αγγέλων της ανάστασης – πλησίασε το Γαβριήλ και ζήτησε το θνητό σώμα του Ιησού. Είπε ο αρχηγός των αρχαγγέλων: «Μπορεί να μη συμμετέχουμε στη μοροντιανή ανάσταση της ενσαρκωμένης εμπειρίας του Μιχαήλ του άρχοντά μας, αλλά θέλουμε να πάρουμε τα θνητά κατάλοιπά του στη φύλαξή μας για άμεση διάλυση. Δεν προτείνουμε να χρησιμοποιήσουμε την τεχνική μας της εξαΰλωσης, επιθυμούμε απλά να θέσουμε σε λειτουργία τη διαδικασία της επιτάχυνσης του χρόνου. Αρκετό είναι που είδαμε τον Άρχοντα να ζει και να πεθαίνει στην Ουράντια. Τα πνεύματα του ουρανού θα αποφύγουν τη θύμηση από την ανοχή της θέας της αργής αποσύνθεσης της θνητής μορφής του Δημιουργού και Υποστηρικτή ενός σύμπαντος. Στο όνομα των ουράνιων οντοτήτων όλου του Νέβαδον, ζητώ την εντολή που θα μου δώσει την επιτήρηση του θνητού σώματος του Ιησού από τη Ναζαρέτ και που θα μας εξουσιοδοτήσει να προχωρήσουμε στην άμεση διάλυσή του».
(2023.1) 189:2.2 Και όταν ο Γαβριήλ συσκέφθηκε με το γηραιότερο Ύψιστο της Εντέντια, έδωσε στον αρχάγγελο-εκπρόσωπο των ουράνιων πνευμάτων την άδεια να διευθετήσει με τον τρόπο που αποφάσισε τα σωματικά κατάλοιπα του Ιησού.
(2023.2) 189:2.3 Όταν παραχωρήθηκε αυτό το αίτημα στον αρχηγό των αρχαγγέλων, αυτός κάλεσε προς βοήθειά του πολλούς από τους συντρόφους του, μαζί και ένα πλήθος πνευμάτων εκπροσώπων όλων των τάξεων των ουράνιων οντοτήτων και μετά, με τη βοήθεια των ενδιάμεσων της Ουράντια, προχώρησε στην κατοχή του φυσικού σώματος του Ιησού. Το σώμα αυτό του θανάτου ήταν καθαρά ένα υλικό κατασκεύασμα. Φυσικά και κυριολεκτικά. Δεν μπορούσε να μετακινηθεί από το μνήμα όπως η μοροντιανή μορφή της ανάστασης είχε δυνηθεί να ξεφύγει από το σφραγισμένο τάφο. Με την αρωγή αρκετών μοροντιανών βοηθητικών οντοτήτων, η μοροντιανή μορφή μπορεί τη μια στιγμή να γίνει πνευματική και έτσι αδιάφορη για τα συνηθισμένα υλικά πράγματα ενώ την άλλη στιγμή μπορεί να γίνει ορατή και απτή για τα υλικά όντα, όπως ακριβώς οι θνητοί της πλάσης.
(2023.3) 189:2.4 Καθώς ετοιμαζόντουσαν να μεταφέρουν το σώμα του Ιησού από το μνήμα, πριν του παράσχουν την τιμητική και γεμάτη σεβασμό στιγμιαία διάλυση, ανατέθηκε στους υποδεέστερους ενδιάμεσους της Ουράντια να κυλήσουν μακριά τις πέτρες από την είσοδο του μνήματος. Η μεγαλύτερη από αυτές τις δυο πέτρες ήταν μια τεράστια στρογγυλεμένη πέτρα, που έμοιαζε πολύ με μυλόπετρα, και μεταφέρθηκε από ένα λαξευμένο κοίλωμα του βράχου, ώστε να μπορεί να κυλίεται πάλι μπρος και πίσω για να ανοίγει ή να κλείνει το μνήμα. Όταν οι Ιουδαίοι φρουροί που φύλαγαν καθώς και οι Ρωμαίοι στρατιώτες, στο θαμπό φως του πρωινού, είδαν την τεράστια πέτρα να κυλάει από την είσοδο του μνήματος, φαινομενικά με δική της δύναμη – χωρίς κάποιο ορατό μέσον να εξηγεί αυτή την κίνηση – καταλήφθηκαν από τρόμο και πανικό και το έσκασαν τρέχοντας από την περιοχή. Οι Ρωμαίοι κατέφυγαν στο οχυρό της Αντώνιας και ανέφεραν ό,τι είχαν δει στον εκατόνταρχο, μόλις εκείνος ανέλαβε υπηρεσία.
(2023.4) 189:2.5 Οι Ιουδαίοι αρχηγοί ξεκίνησαν το πρόστυχο έργο προσποιούμενοι ότι ήθελαν να ξεφορτωθούν τον Ιησού δωροδοκώντας τον προδοτικό Ιούδα, και τώρα, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με αυτή την ενοχλητική κατάσταση, αντί να σκεφτούν να τιμωρήσουν τους φρουρούς που εγκατέλειψαν τη θέση τους, κατέφυγαν στη δωροδοκία των φρουρών και των Ρωμαίων στρατιωτών. Έδωσαν στον καθένα από τους είκοσι αυτούς άνδρες ένα χρηματικό ποσό και τους διέταξαν να πουν σε όλους: «Ενώ κοιμόμασταν, κατά τη διάρκεια της νύχτας, οι μαθητές του μας έπιασαν και πήραν το σώμα του». Και οι Ιουδαίοι αρχηγοί έδωσαν σοβαρές υποσχέσεις στους στρατιώτες ότι θα τους υπερασπιζόντουσαν ενώπιον του Πιλάτου, σε περίπτωση που συνέβαινε να πέσει στην αντίληψη του κυβερνήτη, πως είχαν δεχτεί φιλοδώρημα.
(2023.5) 189:2.6 Το χριστιανικό πιστεύω για την ανάσταση του Ιησού βασίστηκε στο γεγονός του «άδειου τάφου». Ήταν όντως ένα γεγονός το ότι ο τάφος ήταν άδειος, αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια της ανάστασης. Το μνήμα ήταν πραγματικά άδειο όταν αφίχθησαν οι πρώτοι πιστοί, και το γεγονός αυτό, συνδυασμένο με την αναμφίβολη ανάσταση του Κυρίου, οδήγησε στη διατύπωση ενός πιστεύω που δεν ήταν αληθινό: τη διδασκαλία ότι το υλικό και θνητό σώμα του Ιησού αναστήθηκε από τον τάφο. Η αλήθεια, όταν έχει να κάνει με πνευματικές πραγματικότητες και αιώνιες αξίες, δεν μπορεί πάντα να στηρίζεται σε ένα συνδυασμό προφανών γεγονότων. Αν και ξεχωριστά γεγονότα μπορεί να είναι από υλική πλευρά αληθινά, δεν συνεπάγεται ότι ο σύνδεσμος ενός συνόλου γεγονότων πρέπει απαραίτητα να οδηγήσει σε αληθώς πνευματικά συμπεράσματα.
(2023.6) 189:2.7 Το μνήμα του Ιωσήφ ήταν άδειο, όχι επειδή το σώμα του Ιησού είχε αναμορφωθεί ή αναστηθεί, αλλά επειδή είχε εισακουσθεί η παράκληση των ουρανίων πνευμάτων να του προσφέρουν μια ειδική και μοναδική διάλυση, μια επιστροφή της «σκόνης στη σκόνη», χωρίς την παρέμβαση της καθυστέρησης του χρόνου και χωρίς τη δράση των συνηθισμένων και ορατών διαδικασιών της θνητής αλλοίωσης και της υλικής αποσύνθεσης.
(2024.1) 189:2.8 Τα θνητά κατάλοιπα του Ιησού πέρασαν από την ίδια φυσική διαδικασία της στοιχειακής αποσύνθεσης που χαρακτηρίζει όλα τα ανθρώπινα σώματα στη γη, εκτός του ότι, από άποψη χρόνου, αυτή η φυσική μέθοδος διάλυσης επιταχύνθηκε τα μέγιστα, επισπεύσθηκε μέχρι του σημείου εκείνου ώστε να γίνει σχεδόν στιγμιαία.
(2024.2) 189:2.9 Οι αληθινές αποδείξεις της ανάστασης του Μιχαήλ είναι στη φύση πνευματικές, μολονότι η διδαχή αυτή επιβεβαιώθηκε από τη μαρτυρία πολλών θνητών της οικουμένης που συνάντησαν, αναγνώρισαν και επικοινώνησαν με τον αναστημένο μοροντιανό Κύριο. Αυτό το γεγονός έγινε τμήμα της προσωπικής εμπειρίας σχεδόν χιλίων ανθρώπινων υπάρξεων, πριν αυτός αναχωρήσει οριστικά από την Ουράντια.
(2024.3) 189:3.1 Λίγο μετά τις τέσσερις και μισή το πρωί της Κυριακής, ο Γαβριήλ κάλεσε τους αρχαγγέλους στο πλευρό του και ετοιμάστηκε να εγκαινιάσει τη γενική ανάσταση της λήξης της Αδαμικής κατανομής στην Ουράντια. Όταν τα αχανή πνεύματα των Σεραφείμ και Χερουβείμ που εμπλέκοντο στο μεγάλο αυτό γεγονός παρατάχθηκαν σε κατάλληλο σχηματισμό, ο μοροντιανός Μιχαήλ παρουσιάστηκε μπροστά στον Γαβριήλ, λέγοντας: «Όπως ο Πατέρας μου έχει ζωή μέσα του, έτσι την έδωσε και στο Γιο για να έχει ζωή μέσα του. Αν και δεν έχω ακόμα ξαναρχίσει πλήρως την άσκηση της συμπαντικής δικαιοδοσίας, αυτός ο αυτοπεριορισμός δεν εμποδίζει καθόλου την εμφάνιση της ζωής στα παιδιά μου που βρίσκονται σε ύπνο. Ας αρχίσει το προσκλητήριο της πλανητικής ανάστασης».
(2024.4) 189:3.2 Το κύκλωμα των αρχαγγέλων τότε εργάστηκε για πρώτη φορά από την Ουράντια. Ο Γαβριήλ και τα αρχαγγελικά πνεύματα μεταφέρθηκαν στο μέρος της πνευματικής πολικότητας του πλανήτη, και όταν ο Γαβριήλ έδωσε το σύνθημα, έλαμψε στο πρώτο πλανητικό σύστημα των κόσμων η φωνή του Γαβριήλ, που έλεγε: «Κατόπιν εντολής του Μιχαήλ, ας σηκωθούν οι νεκροί της κατανομής στην Ουράντια!». Τότε όλοι όσοι επιβίωσαν από το ανθρώπινο γένος της Ουράντια, που είχαν κοιμηθεί από την εποχή του Αδάμ, και οι οποίοι δεν είχαν ακόμα κριθεί, εμφανίστηκαν στις αίθουσες ανάστασης της μανσόνια έτοιμοι για να ενδυθούν τη μοροντιανή φύση. Και σε μια στιγμή τα Σεραφείμ και οι συνεργάτες τους ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν για τους πλανητικούς κόσμους. Κανονικά, αυτοί οι σεραφικοί φρουροί, που είχαν επιφορτισθεί με την επιτήρηση του συνόλου των επιζησάντων θνητών, θα ήταν παρόντες τη στιγμή της αφύπνισής τους, στις αίθουσες της ανάστασης του μανσονικού κόσμου, αλλά βρισκόντουσαν στον κόσμο αυτό αυτή την ώρα εξαιτίας της ανάγκης της παρουσίας του Γαβριήλ εδώ σε συνδυασμό με τη μοροντιανή ανάσταση του Ιησού.
(2024.5) 189:3.3 Παρόλον ότι αμέτρητα άτομα που είχαν προσωπικούς σεραφικούς φρουρούς και εκείνοι που είχαν κατορθώσει το απαραίτητο επίτευγμα της προσωπικής πνευματικής προόδου είχαν συνεχίσει στο μανσονικό κόσμο κατά τη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν την εποχή του Αδάμ και της Εύας, αν και υπήρξαν πολλές ειδικές και χιλιετείς αναστάσεις παιδιών της Ουράντια, αυτό ήταν το τρίτο πλανητικό προσκλητήριο, ή ολοκληρωμένες αναστάσεις κατανομής. Η πρώτη συνέβη την εποχή της άφιξης του Πλανητικού Πρίγκιπα, η δεύτερη στα χρόνια του Αδάμ, και αυτή, η τρίτη, επεσήμανε τη μοροντιανή ανάσταση, το θνητό πέρασμα, του Ιησού από τη Ναζαρέτ.
(2024.6) 189:3.4 Όταν ελήφθη το σύνθημα της πλανητικής ανάστασης από τον αρχηγό των αρχαγγέλων, ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Γιου του Ανθρώπου εκχώρησε την εξουσία του στα ουράνια πνεύματα που είχαν συγκεντρωθεί στην Ουράντια, επιστρέφοντας όλα αυτά τα παιδιά του τοπικού σύμπαντος στη δικαιοδοσία των αντίστοιχων διοικητών τους. Και όταν το έκανε αυτό, αναχώρησε για το Σάλβιγκτον για να καταγράψει με τον Εμμανουήλ τη συμπλήρωση του θνητού περάσματος του Μιχαήλ. Και αμέσως ακολουθήθηκε από όλα τα ουράνια πνεύματα που δεν είχαν αποστολή στην Ουράντια. Αλλά ο Γαβριήλ παρέμεινε στην Ουράντια με το μοροντιανό Ιησού.
(2025.1) 189:3.5 Και αυτή είναι η αφήγηση των γεγονότων της ανάστασης του Ιησού ιδωμένα από εκείνους που τα είδαν όπως πραγματικά συνέβησαν, ελεύθεροι από τα εμπόδια της μερικής και περιορισμένης ανθρώπινης όρασης.
(2025.2) 189:4.1 Καθώς πλησιάζουμε την ώρα της ανάστασης του Ιησού νωρίς το πρωί της Κυριακής, πρέπει να θυμηθούμε ότι οι δέκα απόστολοι διέμεναν στο σπίτι του Ηλία και της Μαρίας Μάρκου, όπου είχαν κοιμηθεί στο υπερώο, αναπαυόμενοι στους ίδιους καναπέδες που είχαν ακουμπήσει και στη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου με τον Κύριό τους. Αυτή την Κυριακή το πρωί βρισκόντουσαν όλοι μαζεμένοι εκεί εκτός από το Θωμά. Ο Θωμάς ήταν για λίγα λεπτά μαζί τους αργά το Σάββατο το βράδυ όταν για πρώτη φορά συγκεντρώθηκαν, αλλά το θέαμα των αποστόλων, σε συνδυασμό με τη σκέψη αυτού που είχε συμβεί στον Ιησού, ήταν πάρα πολύ γι αυτόν. Κοίταξε τους συντρόφους του και αμέσως άφησε το δωμάτιο, πηγαίνοντας στο σπίτι του Σίμωνα στη Βηθφαγία, εκεί που πίστευε ότι θα θρηνούσε για τη δυστυχία του στη μοναξιά. Όλοι οι απόστολοι υπέφεραν, όχι τόσο από αμφιβολία και απογοήτευση όσο από φόβο, θλίψη και ντροπή.
(2025.3) 189:4.2 Στο σπίτι του Νικόδημου είχαν μαζευτεί μαζί με το Δαυίδ Ζεβεδαίο και τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, κάπου δώδεκα ή δεκαπέντε από τους πιο διακεκριμένους μαθητές του Ιησού. Στο σπίτι του Ιωσήφ από την Αριμαθαία βρίσκονταν κάπου δεκαπέντε ή είκοσι από τις προεξέχουσες πιστές γυναίκες. Μονάχα αυτές οι γυναίκες διέμεναν στο σπίτι του Ιωσήφ και παρέμειναν κλεισμένες μέσα, στη διάρκεια των ωρών της ημέρας του Σαββάτου και το βράδυ μετά το Σάββατο, κι έτσι δεν γνώριζαν για τη στρατιωτική φρουρά που φύλαγε το μνήμα. Ούτε γνώριζαν ότι μια δεύτερη πέτρα είχε τοποθετηθεί μπροστά από το μνήμα, και πως και οι δυο πέτρες έφεραν τη σφραγίδα του Πιλάτου.
(2025.4) 189:4.3 Λίγο πριν τις τρεις το πρωί της Κυριακής, όταν άρχισαν να φαίνονται στην ανατολή τα πρώτα σημάδια της μέρας, πέντε γυναίκες ξεκίνησαν για τον τάφο του Ιησού. Είχαν ετοιμάσει άφθονα ειδικά μείγματα για επάλειψη και έφεραν πολλούς επιδέσμους από λινό μαζί τους. Είχαν σκοπό να προσφέρουν πιο σχολαστική περιποίηση στο σώμα του Ιησού και να το τυλίξουν πιο προσεκτικά με τους νέους επιδέσμους.
(2025.5) 189:4.4 Οι γυναίκες που πήγαιναν σε αυτή την αποστολή της επάλειψης του σώματος του Ιησού ήταν: η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα των διδύμων του Αλφαίου, η Σαλώμη η μητέρα των αδελφών Ζεβεδαίου, η Ιωάννα η γυναίκα του Χουζά και η Σουζάννα η κόρη του Έζρα από την Αλεξάνδρεια.
(2025.6) 189:4.5 Ήταν περίπου τρεις και μισή όταν οι πέντε γυναίκες, φορτωμένες με τις αλοιφές τους, έφτασαν μπροστά στον άδειο τάφο. Καθώς προσπέρασαν την πύλη της Δαμασκού, συνάντησαν έναν αριθμό στρατιωτών που έτρεχαν προς την πόλη, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο πανικοβλημένοι, και αυτό τις έκανε να σταθούν για λίγα λεπτά. Αλλά όταν δεν συνέβη τίποτε περισσότερο, συνέχισαν την πορεία τους.
(2025.7) 189:4.6 Εξεπλάγησαν πολύ όταν είδαν την πέτρα μετακινημένη από την είσοδο του μνήματος, καθόσον έλεγαν μεταξύ τους στο δρόμο, «Ποιος θα μας βοηθήσει να μετακινήσουμε την πέτρα;». Άφησαν κάτω τα φορτία τους και άρχισαν να περιεργάζονται η μια την άλλη με φόβο και με μεγάλη κατάπληξη. Ενόσω στεκόντουσαν εκεί, τρέμοντας από το φόβο, η Μαρία η Μαγδαληνή επιχείρησε να πλησιάσει τη μικρότερη πέτρα και τόλμησε να εισέλθει στον ανοιχτό τάφο. Ο τάφος αυτός του Ιωσήφ ήταν στον κήπο του, στην πλευρά του λόφου προς την ανατολική μεριά του δρόμου, και κοίταζε προς την ανατολή. Την ώρα εκείνη υπήρχε αρκετό φως από την αυγή της καινούργιας μέρας και η Μαρία μπόρεσε να κοιτάξει προς το μέρος όπου είχε τοποθετηθεί το σώμα του Κυρίου και να διακρίνει ότι έλειπε. Στο πετρώδες κοίλωμα όπου είχαν εναποθέσει τον Ιησού, η Μαρία είδε μόνο το αναδιπλωμένο μαντήλι όπου αναπαυόταν το κεφάλι του και οι επίδεσμοι με τους οποίους είχαν τυλίξει τον Ιησού, βρίσκονταν ανέπαφοι όπως είχαν τοποθετηθεί πάνω στην πέτρα, πριν μετακινήσουν το σώμα του τα ουράνια πνεύματα. Το σεντόνι που τον κάλυπτε βρισκόταν στα πόδια της ταφικής εσοχής.
(2026.1) 189:4.7 Αφού η Μαρία στάθηκε στην πόρτα του μνήματος λίγα λεπτά (δεν έβλεπε καθαρά όταν πρωτομπήκε στο μνήμα), είδε ότι το σώμα του Ιησού έλειπε και στη θέση του βρίσκονταν μόνο τα νεκρικά ρούχα, και έβγαλε μια κραυγή πανικού και αγωνίας. Όλες οι γυναίκες ήταν υπερβολικά ταραγμένες. Ήταν εκνευρισμένες από τότε που συνάντησαν τους τρομαγμένους στρατιώτες στην πύλη της πόλης, και όταν η Μαρία έβγαλε αυτή τη στριγκλιά της αγωνίας, τρόμαξαν πολύ και έφυγαν τρέχοντας. Και δεν σταμάτησαν παρά όταν διέτρεξαν όλο το δρόμο μέχρι την πύλη της Δαμασκού. Τη στιγμή εκείνη η Ιωάννα συνειδητοποίησε ότι είχαν παρατήσει τη Μαρία. Ενεθάρρυνε τις συντρόφισσές της και ξεκίνησαν πίσω για το μνήμα.
(2026.2) 189:4.8 Καθώς πλησίαζαν στο μνήμα, η φοβισμένη Μαγδαληνή, που τρομοκρατήθηκε ακόμα περισσότερο καθώς δεν κατάφερε να βρει τις αδελφές της να περιμένουν όταν βγήκε από τον τάφο, όρμηξε τρέχοντας προς αυτές, αναφωνώντας με έξαψη: «Δεν είναι εκεί – τον πήραν!». Και τις οδήγησε στο μνήμα, και εισήλθαν όλες και είδαν ότι ήταν άδειο.
(2026.3) 189:4.9 Και οι πέντε γυναίκες κάθισαν τότε πάνω στην πέτρα, κοντά στην είσοδο και συζητούσαν για την κατάσταση. Δεν είχαν καταλάβει ακόμα ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί. Ήταν μόνες τους όλο το Σάββατο, και συμπέραναν ότι το σώμα είχε μεταφερθεί σε άλλο μέρος για να αναπαυθεί. Όταν όμως μελέτησαν καλύτερα αυτή τη λύση για το δίλημμά τους, μπερδεύτηκαν στους υπολογισμούς τους από τα βαλμένα με τάξη νεκρικά ρούχα. Πώς ήταν δυνατό το σώμα να είχε μεταφερθεί, αφού οι επίδεσμοι με τους οποίους ήταν τυλιγμένο είχαν αφεθεί στη θέση τους και προφανώς άθικτοι στη νεκρική εσοχή;
(2026.4) 189:4.10 Καθώς οι γυναίκες καθόντουσαν εκεί τις πρώτες ώρες της αυγής της νέας μέρας, κοίταξαν από τη μια πλευρά και πρόσεξαν ένα σιωπηλό και ακίνητο άγνωστο. Για μια στιγμή τρόμαξαν πάλι, αλλά η Μαρία η Μαγδαληνή, τρέχοντας και απευθυνόμενη σ’ αυτόν καθώς πίστεψε ότι ήταν ίσως ο φύλακας του κήπου, είπε, «Πού πήγατε τον Κύριο; Πού τον έβαλαν; Πες μας γιατί πρέπει να πάμε και να τον πάρουμε». Όταν ο άγνωστος δεν απάντησε στη Μαρία, αυτή άρχισε να κλαίει. Ύστερα ο Ιησούς μίλησε σ’ αυτές λέγοντας, «Ποιον ζητάτε;». Η Μαρία είπε: «Ζητάμε τον Ιησού που τον έθαψαν στο μνήμα του Ιωσήφ, αλλά λείπει. Γνωρίζεις που τον πήραν;». Τότε είπε ο Ιησούς: «Δεν σας είπε αυτός ο Ιησούς, στη Γαλιλαία ακόμα, ότι θα πέθαινε αλλά ότι θα ανασταινόταν πάλι;». Τα λόγια αυτά αιφνιδίασαν τις γυναίκες, αλλά ο Κύριος ήταν τόσο αλλαγμένος που ακόμη δεν τον είχαν αναγνωρίσει έτσι καθώς η πλάτη του ήταν στραμμένη στο αχνό φως. Και καθώς αναλογιζόντουσαν τα λόγια του, αυτός απευθύνθηκε στη Μαγδαληνή με μια οικεία φωνή, λέγοντας, «Μαρία». Και όταν αυτή άκουσε εκείνη τη λέξη με τη γνώριμη συμπάθεια και τον τρυφερό χαιρετισμό, κατάλαβε ότι ήταν η φωνή του Κυρίου, και έσπευσε να γονατίσει στα πόδια του ενώ αναφωνούσε, «Κύριέ μου!». Και όλες οι άλλες γυναίκες αναγνώρισαν ότι ήταν ο Κύριος που στεκόταν ενώπιόν τους με μορφή δόξας, και αμέσως γονάτισαν μπροστά του.
(2027.1) 189:4.11 Τα ανθρώπινα αυτά μάτια δεν μπορούσαν να δουν τη μοροντιανή μορφή του Ιησού εξαιτίας της ειδικευμένης φροντίδας των μεταμορφωτών και των ενδιαμέσων με τη συνεργασία αρκετών μοροντιανών οντοτήτων που συνόδευαν τότε τον Ιησού.
(2027.2) 189:4.12 Καθώς η Μαρία προσπάθησε να αγκαλιάσει τα πόδια του, ο Ιησούς είπε: «Μη με αγγίζεις Μαρία, γιατί δεν είμαι όπως με γνώριζες στη σάρκα. Με τη μορφή αυτή θα παραμείνω μαζί σας για λίγο πριν ανέλθω στον Πατέρα. Αλλά πηγαίνετε, όλες σας, και πείτε τώρα στους αποστόλους μου – και στον Πέτρο – ότι αναστήθηκα, και ότι μιλήσατε μαζί μου».
(2027.3) 189:4.13 Όταν οι γυναίκες συνήλθαν από το σοκ της έκπληξής τους, επέστρεψαν βιαστικά στην πόλη και στο σπίτι του Ηλία Μάρκου, όπου εξιστόρησαν στους δέκα αποστόλους όλα όσα είχαν συμβεί σ’ αυτές. Αλλά οι απόστολοι δεν ήταν διατεθειμένοι να τις πιστέψουν. Στην αρχή πίστεψαν ότι οι γυναίκες είχαν δει όραμα, αλλά όταν η Μαρία η Μαγδαληνή επανέλαβε τα λόγια με τα οποία ο Ιησούς τους είχε μιλήσει, και όταν ο Πέτρος άκουσε το όνομά του, βγήκε τρέχοντας από το υπερώο, ακολουθούμενος κοντά από τον Ιωάννη, για να φτάσει με μεγάλη βιασύνη στο μνήμα και να δει αυτά τα πράγματα για τον εαυτό του.
(2027.4) 189:4.14 Οι γυναίκες επανέλαβαν την ιστορία της συνομιλίας με τον Ιησού στους άλλους αποστόλους, αλλά αυτοί δεν πίστεψαν. Και δεν πήγαν να το εξακριβώσουν για τους ίδιους όπως έκαναν ο Πέτρος και ο Ιωάννης.
(2027.5) 189:5.1 Καθώς οι δυο απόστολοι έτρεχαν στο Γολγοθά και στο μνήμα του Ιωσήφ, οι σκέψεις του Πέτρου εναλλάσσονταν μεταξύ φόβου και ελπίδας. Φοβόταν να συναντήσει τον Κύριο, αλλά η ελπίδα του είχε φουντώσει από το γεγονός ότι ο Ιησούς είχε κάνει ειδική μνεία γι αυτόν. Είχε κατά το ήμισυ πεισθεί ότι ο Ιησούς ήταν πράγματι ζωντανός. Θυμόταν την υπόσχεση ότι θα ανασταινόταν την τρίτη μέρα. Παράξενο να λεχθεί, αυτή η υπόσχεση δεν είχε περάσει από το μυαλό του, από τη σταύρωση μέχρι αυτή τη στιγμή που πήγαινε βιαστικά στα βόρεια της Ιερουσαλήμ. Καθώς ο Ιωάννης έφτασε γρήγορα έξω από την πόλη, μια παράξενη έκσταση χαράς και ελπίδας ανάβλυσε στην ψυχή του. Πίστεψε σχεδόν ότι οι γυναίκες είχαν δει πραγματικά τον αναστημένο Κύριο.
(2027.6) 189:5.2 Ο Ιωάννης, όντας νεότερος από τον Πέτρο, τον ξεπέρασε και έφτασε πρώτος στον τάφο. Ο Ιωάννης στάθηκε στην πόρτα, θωρώντας το μνήμα και αυτό ήταν όπως ακριβώς το περιέγραψε η Μαρία. Πολύ γρήγορα ο Σίμων Πέτρος έφτασε τρέχοντας και μπαίνοντας μέσα, είδε τον ίδιο άδειο τάφο με τα νεκρικά ρούχα τακτοποιημένα τόσο παράδοξα. Και όταν ο Πέτρος βγήκε, ο Ιωάννης μπήκε κι αυτός μέσα και τα είδε όλα από μόνος του, και ύστερα κάθισαν πάνω στην πέτρα αναλογιζόμενοι τη σημασία όσων είχαν δει και ακούσει. Και ενόσω καθόντουσαν εκεί, στριφογύριζαν στο μυαλό τους όλα όσα είπαν για τον Ιησού, αλλά δεν μπορούσαν να διακρίνουν ξεκάθαρα τι είχε συμβεί.
(2027.7) 189:5.3 Ο Πέτρος υπέθεσε κατ’ αρχάς ότι ο τάφος είχε συληθεί, ότι εχθροί είχαν κλέψει το σώμα, δωροδωκούντες πιθανόν τους φρουρούς. Αλλά ο Ιωάννης εξήγησε ότι ο τάφος δεν θα είχε αφεθεί τόσο τακτοποιημένος αν είχε κλαπεί το σώμα, και του γεννήθηκε η απορία και αυτού επίσης πώς οι επίδεσμοι είχαν μείνει εκεί, φανερά άθικτοι. Και ξανά εισήλθαν και οι δυο στο μνήμα για να εξετάσουν από πιο κοντά τα νεκρικά ρούχα. Καθώς εξήλθαν από το μνήμα για δεύτερη φορά, βρήκαν τη Μαρία τη Μαγδαληνή που είχε επιστρέψει και θρηνούσε μπροστά στην είσοδο. Η Μαρία είχε πάει στους αποστόλους επειδή πίστευε ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί, αλλά όταν όλοι αρνήθηκαν να πιστέψουν την αναφορά της, αποθαρρύνθηκε και απελπίστηκε. Λαχτάρησε να γυρίσει κοντά στο μνήμα, όπου πίστευε ότι είχε ακούσει την οικεία φωνή του Ιησού.
(2027.8) 189:5.4 Καθώς η Μαρία καθυστέρησε εκεί, μετά την αναχώρηση του Πέτρου και του Ιωάννη, ο Κύριος εμφανίστηκε πάλι σ’ αυτήν, λέγοντας: «Μην αμφιβάλεις, να έχεις τη δύναμη να πιστεύεις ό,τι είδες και άκουσες. Γύρισε πίσω στους αποστόλους και ξαναπές τους ότι εγώ αναστήθηκα και θα εμφανιστώ σ’ αυτούς, και ότι τώρα θα πάω πριν από αυτούς στη Γαλιλαία όπως υποσχέθηκα».
(2028.1) 189:5.5 Η Μαρία βιάστηκε να γυρίσει στο σπίτι του Μάρκου και είπε στους αποστόλους ότι ξαναμίλησε με τον Ιησού, αλλά αυτοί δεν την πίστεψαν. Όταν όμως ο Πέτρος και ο Ιωάννης επέστρεψαν, σταμάτησαν να περιγελούν και γέμισαν με φόβο και κατανόηση.
(2029.1) 190:0.1 Ο αναστημένος Ιησούς ετοιμάζεται τώρα να περάσει μια σύντομη περίοδο στην Ουράντια με σκοπό να βιώσει την ανερχόμενη μοροντιανή πορεία ενός θνητού των σφαιρών επιρροής. Αν και το χρόνο αυτό της μοροντιανής ζωής θα τον περάσει στον κόσμο της θνητής του ενσάρκωσης, θα είναι όμως, από κάθε άποψη, ισοδύναμος της εμπειρίας των θνητών της Σατάνια, που περνούν από την προοδευτική μοροντιανή ζωή των επτά μανσονικών κόσμων της Τζερουζέμ.
(2029.2) 190:0.2 Όλη αυτή η δύναμη που είναι έμφυτη στον Ιησού – το χάρισμα της ζωής – και η οποία τον κατέστησε ικανό να αναστηθεί από του νεκρούς, είναι το πραγματικό δώρο της αιώνιας ζωής που αυτός παρέχει στους πιστούς της βασιλείας, και η οποία ακόμα και τώρα κάνει βέβαιη την ανάστασή τους από τα δεσμά του φυσικού θανάτου.
(2029.3) 190:0.3 Οι θνητοί των σφαιρών επιρροής θα σηκωθούν το πρωινό της ανάστασης με τον ίδιο τύπο μετάβασης ή μοροντιανό σώμα, που ο Ιησούς είχε όταν αναστήθηκε από το μνήμα το πρωί της Κυριακής. Τα σώματα αυτά δεν έχουν αίμα που να κυκλοφορεί, και τέτοια όντα δεν λαμβάνουν κανονική υλική τροφή. Παρόλα αυτά, αυτές οι μοροντιανές μορφές είναι πραγματικές. Όταν οι ποικίλοι πιστοί είδαν τον Ιησού μετά την ανάστασή του, τον είδαν πραγματικά. Δεν ήταν τα αυτοεξαπατούμενα θύματα οραμάτων ή παραισθήσεων.
(2029.4) 190:0.4 Η σταθερή πίστη στην ανάσταση του Ιησού ήταν το βασικό χαρακτηριστικό της πίστης όλων των κλάδων της πρώτης ευαγγελικής διδασκαλίας. Στην Ιερουσαλήμ, την Αλεξάνδρεια, την Αντιόχεια και τη Φιλαδέλφεια όλοι οι διδάσκαλοι του ευαγγελίου ενώθηκαν σ’ αυτή την αναμφίβολη πίστη στην ανάσταση του Κυρίου.
(2029.5) 190:0.5 Εκτιμώντας το χαρακτηριστικό τμήμα που έλαβε η Μαρία η Μαγδαληνή διακηρύσσοντας την ανάσταση του Κυρίου, πρέπει να αναφερθεί ότι η Μαρία ήταν η κύρια εκπρόσωπος του γυναικείου σώματος, όπως ήταν ο Πέτρος για τους αποστόλους. Η Μαρία δεν ήταν αρχηγός των εργατριών, αλλά η κύρια διδάσκαλός τους και δημόσια εκπρόσωπος. Η Μαρία είχε γίνει πολύ προσεκτική γυναίκα, έτσι ώστε η τόλμη της να μιλήσει σ’ έναν άνδρα που θεώρησε ότι ήταν ο φύλακας του κήπου του Ιωσήφ, δείχνει μόνο πόσο τρομοκρατημένη ήταν που βρήκε το μνήμα κενό. Ήταν το βάθος και η αγωνία της αγάπης της, η πληρότητα της αφοσίωσής της, που την έκανε να ξεχάσει, για ένα λεπτό, τους συμβατικούς περιορισμούς που είχε το πλησίασμα μιας Ιουδαίας γυναίκας προς έναν άγνωστο άνδρα.
(2029.6) 190:1.1 Οι απόστολοι δεν ήθελαν να τους αφήσει ο Ιησούς, επομένως είχαν περιφρονήσει όλες τις αναφορές του περί θανάτου, μαζί και με τις υποσχέσεις του ότι θα ανασταινόταν πάλι. Δεν προσδοκούσαν την ανάσταση όπως συνέβη, και αρνήθηκαν να πιστέψουν έως ότου αντιμετώπισαν την επιταγή της αδιαμφισβήτητης απόδειξης και της απόλυτης πιστοποίησης των δικών τους εμπειριών.
(2030.1) 190:1.2 Όταν οι απόστολοι αρνήθηκαν να πιστέψουν την αναφορά των πέντε γυναικών που περιέγραψαν ότι είχαν δει τον Ιησού και μίλησαν μαζί του, η Μαρία η Μαγδαληνή επέστρεψε στο μνήμα και οι άλλες γύρισαν στην οικία του Ιωσήφ, όπου αφηγήθηκαν τις εμπειρίες τους στην κόρη του και τις άλλες γυναίκες. Και οι γυναίκες πίστεψαν την αναφορά τους. Λίγο μετά τις έξη η κόρη του Ιωσήφ από την Αριμαθαία και οι τέσσερις γυναίκες που είχαν δει τον Ιησού, πήγαν στο σπίτι του Νικόδημου, όπου αφηγήθηκαν όλα αυτά τα συμβάντα στον Ιωσήφ, το Νικόδημο, το Δαυίδ Ζεβεδαίο και τους άλλους άνδρες που ήσαν μαζεμένοι εκεί. Ο Νικόδημος και οι άλλοι αμφισβήτησαν την ιστορία τους, αμφισβήτησαν ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, υπέθεσαν ότι οι Ιουδαίοι είχαν μετακινήσει το σώμα. Ο Ιωσήφ και ο Δαυίδ είχαν διάθεση να πιστέψουν την αναφορά, τόσο πολύ που έσπευσαν να εξετάσουν το μνήμα, και βρήκαν τα πάντα ακριβώς όπως τα είχαν περιγράψει οι γυναίκες. Και αυτοί ήταν οι τελευταίοι που είδαν έτσι τον τάφο, επειδή ο αρχιερέας έστειλε τον αρχηγό των φρουρών του ναού στο μνήμα στις επτά και μισή για να αφαιρέσει τα νεκρικά ρούχα. Ο αρχηγός τα τύλιξε όλα μέσα στο λινό σεντόνι και τα πέταξε πάνω από ένα διπλανό βράχο.
(2030.2) 190:1.3 Από το μνήμα ο Δαυίδ και ο Ιωσήφ πήγαν απευθείας στο σπίτι του Ηλία Μάρκου, όπου έκαναν σύσκεψη με τους δέκα αποστόλους στο υπερώο. Μόνο ο Ιωάννης Ζεβεδαίος ήταν πρόθυμος να πιστέψει, έστω και αμυδρά, ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Ο Πέτρος στην αρχή είχε πιστέψει αλλά, όταν δεν κατόρθωσε να βρει τον Κύριο, έπεσε σε μεγάλη αμφιβολία. Όλοι ήταν πρόθυμοι να πιστέψουν ότι οι Ιουδαίοι είχαν μετακινήσει το σώμα. Ο Δαυίδ δεν διαφώνησε μαζί τους, αλλά όταν έφυγε, είπε: «Εσείς είστε οι απόστολοι, και οφείλετε να καταλαβαίνετε αυτά τα πράγματα. Δεν θα διαφωνήσω μαζί σας, παρόλα αυτά, πηγαίνω τώρα πίσω στο σπίτι του Νικόδημου, όπου έχω ορίσει με τους αγγελιαφόρους να συναντηθούμε σήμερα, και όταν μαζευτούν όλοι, θα τους στείλω στην τελευταία τους αποστολή, σαν προάγγελους της ανάστασης του Κυρίου. Άκουσα τον Κύριο να το λέγει αυτό, αφού θα πέθαινε, θα ανασταινόταν την τρίτη ημέρα, και τον πιστεύω». Και μιλώντας έτσι στους αποκαρδιωμένους και δυστυχισμένους πρεσβευτές της βασιλείας, ο αυτοδιορισμένος αρχηγός επικοινωνίας και πληροφορίας αποχαιρέτησε τους αποστόλους. Καθώς κατέβαινε από το υπερώο πέταξε το σάκο του Ιούδα, που περιείχε όλα τα αποστολικά έσοδα, στα γόνατα του Ματθαίου Λεβή.
(2030.3) 190:1.4 Ήταν κατά τις εννιά και μισή όταν οι τελευταίοι από τους είκοσι έξι αγγελιαφόρους του Δαυίδ έφταναν στο σπίτι του Νικόδημου. Ο Δαυίδ τους συγκέντρωσε γρήγορα στην ευρύχωρη αυλή και απευθύνθηκε προς αυτούς:
(2030.4) 190:1.5 «Άνδρες και αδέλφια, όλο αυτό τον καιρό με υπηρετήσατε σύμφωνα με τον όρκο σας σε μένα και σε κάθε ένα σας, και σας καλώ να μαρτυρήσετε ότι ποτέ δεν διένειμα ψευδείς πληροφορίες στα χέρια σας. Πρόκειται να σας στείλω στην τελευταία σας αποστολή σαν εθελοντές αγγελιαφόρους της βασιλείας, και κάνοντας αυτό σας απαλλάσσω από τους όρκους σας και εφεξής διαλύω το σώμα των αγγελιαφόρων. Άνδρες, σας δηλώνω ότι τελειώσαμε το έργο μας. Ο Κύριος δεν έχει πια ανάγκη από θνητούς αγγελιαφόρους. Αναστήθηκε από τους νεκρούς. Μας είπε πριν τον συλλάβουν ότι θα πέθαινε και θα ανασταινόταν πάλι την τρίτη μέρα. Είδα το μνήμα – είναι άδειο. Μίλησα με τη Μαρία τη Μαγδαληνή και τέσσερις άλλες γυναίκες που μίλησαν με τον Ιησού. Τώρα σας απολύω, σας αποχαιρετώ, και σας στέλνω στο έργο του καθενός σας, και το μήνυμα που θα μεταφέρετε στους πιστούς είναι: ‘Ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς, ο τάφος είναι κενός’».
(2030.5) 190:1.6 Η πλειονότητα των εκεί παρευρισκομένων προσπάθησαν να πείσουν το Δαυίδ να μην το κάνει αυτό. Αλλά δεν μπόρεσαν να τον επηρεάσουν. Μετά προσπάθησαν να αποτρέψουν τους αγγελιαφόρους, αλλά αυτοί δεν έλαβαν υπόψη τους τα λόγια της αμφιβολίας. Και έτσι, λίγο πριν τις δέκα αυτή την Κυριακή το πρωί, οι είκοσι έξι δρομείς αναχώρησαν σαν οι πρώτοι προάγγελοι του εξαιρετικού αληθινού γεγονότος του αναστημένου Ιησού. Και ξεκίνησαν για την αποστολή αυτή όπως είχαν κάνει για πολλές άλλες, προς εκπλήρωση του όρκου τους στο Δαυίδ Ζεβεδαίο και στον κάθε ένα τους. Οι άνδρες αυτοί είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στο Δαυίδ. Αναχώρησαν για το ανατεθειμένο αυτό έργο χωρίς καν να περιμένουν να μιλήσουν με εκείνους που είχαν δει τον Ιησού. Δέχτηκαν το λόγο του Δαυίδ. Η πλειονότητα αυτών πίστεψε όσα τους είπε ο Δαυίδ, και ακόμα και εκείνοι που αμφέβαλαν κάπως, μετέφεραν το μήνυμα με την ίδια σιγουριά όσο και γρηγοράδα.
(2031.1) 190:1.7 Οι απόστολοι, το πνευματικό σώμα της βασιλείας, βρίσκονται σήμερα συγκεντρωμένοι στο υπερώο, όπου εκδηλώνουν φόβο και εκφράζουν αμφιβολίες, ενόσω αυτοί οι άσχετοι με αυτά, αντιπροσωπεύοντας την πρώτη προσπάθεια για κοινωνικοποίησης του ευαγγελίου του Κυρίου περί της αδελφότητας του ανθρώπου, υπό τις διαταγές του ατρόμητου και ικανού αρχηγού τους, αναχωρούν για να διακηρύξουν τον αναστημένο Σωτήρα ενός κόσμου και ενός σύμπαντος. Και εμπλέκονται με αυτή την αξιοσημείωτη υπηρεσία προτού οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του προθυμοποιηθούν να πιστέψουν το λόγο του ή να δεχτούν την κατάθεση των αυτοπτών μαρτύρων.
(2031.2) 190:1.8 Αυτοί οι είκοσι έξι στάλθηκαν στο σπίτι του Λαζάρου στη Βηθανία και σε όλα τα κέντρα πιστών, από τη Βηρσεβά στο νότο μέχρι τη Δαμασκό και τη Σιδώνα στο βορρά, και από τη Φιλαδέλφεια στην ανατολή μέχρι την Αλεξάνδρεια στη δύση.
(2031.3) 190:1.9 Όταν ο Δαυίδ αποχαιρέτησε τ’ αδέλφια του, πήγε στο σπίτι του Ιωσήφ για τη μητέρα του, και μετά μαζί πήγαν στη Βηθανία για να συναντήσουν την οικογένεια του Ιησού που περίμενε. Ο Δαυίδ κατέλυσε εκεί στη Βηθανία μαζί με τη Μάρθα και τη Μαρία, μέχρι να πουλήσουν αυτές την κτηματική περιουσία τους και τις συνόδευσε στο ταξίδι τους για να συναντήσουν τον αδελφό τους, Λάζαρο, στη Φιλαδέλφεια.
(2031.4) 190:1.10 Περίπου μια βδομάδα από την ώρα αυτή, ο Ιωάννης Ζεβεδαίος πήρε τη Μαρία τη μητέρα του Ιησού στο σπίτι του στη Βηθσαϊδά. Ο Ιάκωβος, ο μεγαλύτερος αδελφός του Ιησού, παρέμεινε με την οικογένειά του στην Ιερουσαλήμ. Η Ρουθ παρέμεινε στη Βηθανία με τις αδελφές του Λαζάρου. Η λοιπή οικογένεια του Ιησού επέστρεψε στη Γαλιλαία. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος έφυγε από τη Βηθανία μαζί με τη Μάρθα και τη Μαρία, για τη Φιλαδέλφεια, νωρίς τον Ιούνιο, την επόμενη μέρα του γάμου του με τη Ρουθ, τη μικρότερη αδελφή του Ιησού.
(2031.5) 190:2.1 Από την ώρα της μοροντιανής ανάστασης μέχρι την ώρα της ανόδου του πνεύματός του στα ύψη, ο Ιησούς έκανε δεκαεννιά ξεχωριστές εμφανίσεις σε ορατή μορφή στους πιστούς του στη γη. Δεν εμφανίστηκε στους εχθρούς του ούτε σε εκείνους που δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν πνευματικά την εκδήλωσή του με ορατή μορφή. Η πρώτη του εμφάνιση ήταν στις πέντε γυναίκες στο μνήμα, η δεύτερή του στη Μαρία τη Μαγδαληνή επίσης στο μνήμα.
(2031.6) 190:2.2 Η τρίτη εμφάνιση συνέβη κατά το μεσημέρι της Κυριακής αυτής στη Βηθανία. Λίγο μετά το μεσημέρι, ο μεγαλύτερος αδελφός του Ιησού, ο Ιάκωβος, στεκόταν στον κήπο του Λαζάρου μπροστά στον κενό τάφο του αναστημένου αδελφού της Μάρθας και της Μαρίας, γυρίζοντας στο μυαλό του τα νέα που τους είχε φέρει περίπου μια ώρα πρωτύτερα ο αγγελιαφόρος του Δαυίδ. Ο Ιάκωβος είχε πάντα την τάση να πιστεύει στην αποστολή του μεγαλύτερου αδελφού του στη γη, αλλά από καιρό είχε χάσει την επαφή του με το έργο του Ιησού και είχε παρασυρθεί σε σοβαρή αμφισβήτηση που αφορούσε τους μετέπειτα ισχυρισμούς των αποστόλων ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Ολόκληρη η οικογένεια αιφνιδιάστηκε και σχεδόν αναστατώθηκε από τα νέα που έφερε ο αγγελιαφόρος. Ενώ ο Ιάκωβος στεκόταν μπροστά από τον κενό τάφο του Λαζάρου, η Μαρία η Μαγδαληνή έφτασε στην περιοχή και με έξαψη αφηγήθηκε στην οικογένεια τις εμπειρίες της από τις πρώτες πρωινές ώρες στο μνήμα του Ιωσήφ. Πριν τελειώσει, έφτασαν ο Δαυίδ Ζεβεδαίος και η μητέρα του. Η Ρούθ, φυσικά, πίστεψε την αναφορά και το ίδιο έκανε και ο Ιούδας μετά τη συνομιλία του με το Δαυίδ και τη Σαλώμη.
(2032.1) 190:2.3 Εν τω μεταξύ, καθώς έψαχναν για τον Ιάκωβο και πριν τον βρουν, ενώ στεκόταν εκεί στον κήπο κοντά στον τάφο, αυτός αντιλήφθηκε μια κοντινή παρουσία, σαν κάποιος να τον άγγιξε στον ώμο, και όταν γύρισε να κοιτάξει, πρόσεξε τη βαθμιαία εμφάνιση μιας παράξενης μορφής πλάι του. Ήταν πολύ έκπληκτος για να μιλήσει και πολύ έντρομος για να το σκάσει. Και τότε η παράξενη μορφή μίλησε, λέγοντας: «Ιάκωβε, ήρθα για να σε καλέσω στην υπηρεσία της βασιλείας. Συνεργάσου θερμά με τα αδέλφια σου και ακολούθησέ με». Όταν ο Ιάκωβος άκουσε να λέγεται το όνομά του, αναγνώρισε ότι ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Ιησούς, που είχε απευθυνθεί σ’ αυτόν. Όλοι είχαν λίγο πολύ δυσκολία στο να αναγνωρίζουν τη μοροντιανή μορφή του Κυρίου, αλλά λίγοι είχαν τη δυσκολία να αναγνωρίσουν τη φωνή του ή αλλιώς να αντιληφθούν τη γοητευτική προσωπικότητά του, όταν άρχιζε να επικοινωνεί μαζί τους.
(2032.2) 190:2.4 Όταν ο Ιάκωβος παρατήρησε ότι ο Ιησούς απευθυνόταν σ’ αυτόν, βάλθηκε να γονατίσει, αναφωνώντας, «Πατέρα μου και αδελφέ μου», αλλά ο Ιησούς του είπε να σταθεί όρθιος ενόσω μιλούσε μαζί του. Και περπάτησαν μέσα στον κήπο και συζήτησαν για περίπου τρία λεπτά. Μίλησαν για τις εμπειρίες των προηγούμενων ημερών και προσχεδίασαν τα γεγονότα του κοντινού μέλλοντος. Καθώς πλησίαζαν στο σπίτι, ο Ιησούς είπε, «Έχε γεια, Ιάκωβε, έως ότου σας υποδεχτώ όλους μαζί».
(2032.3) 190:2.5 Ο Ιάκωβος όρμηξε μέσα στο σπίτι, ενώ τον αναζητούσαν ακόμα στη Βηθφαγία, κραυγάζοντας: «Μόλις είδα τον Ιησού και μίλησα μαζί του, φλυάρησα μαζί του. Δεν είναι νεκρός, αναστήθηκε! Χάθηκε από μπροστά μου, λέγοντας, ‘Έχε γεια έως ότου σας χαιρετήσω όλους μαζί». Δεν είχε καλά-καλά σταματήσει να μιλάει όταν επέστρεψε ο Ιούδας, και ξαναείπε την εμπειρία της συνάντησης με τον Ιησού στον κήπο, προς όφελος του Ιούδα. Και όλοι άρχισαν να πιστεύουν στην ανάσταση του Ιησού. Ο Ιάκωβος ανήγγειλε τώρα ότι δεν θα επέστρεφε στη Γαλιλαία, και ο Δαυίδ αναφώνησε: «Τον είδαν όχι μόνο εξημμένες γυναίκες, ακόμα και ανεπηρέαστοι άνδρες μπόρεσαν να τον δουν. Προσδοκώ να τον δω και ο ίδιος».
(2032.4) 190:2.6 Και ο Δαυίδ δεν περίμενε πολύ, γιατί η τέταρτη εμφάνιση του Ιησού σε θνητή αναγνώριση συνέβη λίγο πριν τις δυο στο ίδιο αυτό σπίτι της Μάρθας και της Μαρίας, όταν εμφανίστηκε ορατός ενώπιον της γήινης οικογενείας του και των φίλων τους, συνολικά είκοσι. Ο Κύριος εμφανίστηκε στην ανοιχτή πίσω πόρτα, λέγοντας: «Ειρήνη σε σας. Χαιρετώ εκείνους που κάποτε ήταν δικοί μου στη σάρκα και εύχομαι συντροφικότητα για τους αδελφούς μου και τις αδελφές μου στη βασιλεία των ουρανών. Πώς μπορείτε και αμφιβάλετε; Γιατί αργοπορήσατε τόσο πολύ προτού διαλέξετε να ακολουθήσετε το φως της αλήθειας με όλη σας την καρδιά; Ελάτε, λοιπόν, όλοι σας στη συντροφιά του Πνεύματος της Αληθείας στο βασίλειο του Πατρός». Καθώς άρχισαν να συνέρχονται από το πρώτο ξάφνιασμα της έκπληξής τους και κινήθηκαν γύρω του για να τον αγκαλιάσουν, αυτός χάθηκε από τα μάτια τους.
(2032.5) 190:2.7 Όλοι ήθελαν να τρέξουν στην πόλη και να πουν στους δυσπιστούντες αποστόλους τι είχε συμβεί, αλλά ο Ιάκωβος τους συγκράτησε. Η Μαρία η Μαγδαληνή, μόνο, επετράπη να γυρίσει στο σπίτι του Ιωσήφ. Ο Ιάκωβος απαγόρευσε να δημοσιοποιήσουν προς τα έξω το γεγονός της μοροντιανής αυτής επίσκεψης εξαιτίας ορισμένων πραγμάτων που του είπε ο Ιησούς καθώς συζήτησαν στον κήπο. Αλλά ο Ιάκωβος δεν αποκάλυψε ποτέ περισσότερα για την ομιλία του με τον αναστημένο Κύριο αυτή τη μέρα στο σπίτι του Λαζάρου στη Βηθανία.
(2033.1) 190:3.1 Η πέμπτη μοροντιανή εκδήλωση του Ιησού που αναγνώρισαν θνητά μάτια συνέβη μπροστά σε καμιά εικοσιπενταριά πιστές γυναίκες που είχαν συγκεντρωθεί στο σπίτι του Ιωσήφ από την Αριμαθαία, δεκαπέντε λεπτά περίπου μετά τις τέσσερις την ίδια ημέρα την Κυριακή το απόγευμα. Η Μαρία η Μαγδαληνή είχε επιστρέψει στο σπίτι του Ιωσήφ λίγα μόλις λεπτά πριν από την εμφάνιση αυτή. Ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Ιησού, είχε παρακαλέσει να μη λεχθεί τίποτε στους αποστόλους σχετικά με την εμφάνιση του Κυρίου στη Βηθανία. Δεν ζήτησε από τη Μαρία να μην αναφέρει το συμβάν στις πιστές αδελφές της. Επομένως, αφού η Μαρία έκανε έκκληση σε όλες τις γυναίκες για μυστικότητα, προχώρησε να αφηγείται τι είχε τόσο πρόσφατα συμβεί, ενώ βρισκόταν με την οικογένεια του Ιησού στη Βηθανία. Και ήταν στη μέση ακριβώς αυτής της συνταραχτικής αφήγησης όταν μια ξαφνική και κατανυκτική σιωπή έπεσε πάνω τους. Παρατήρησαν ακριβώς στο μέσον τους την τέλεια ορατή μορφή του αναστημένου Ιησού. Τις χαιρέτησε, λέγοντας: «Ειρήνη σε σας. Στη συντροφιά της βασιλείας δεν θα υπάρχει ούτε Ιουδαίος ούτε εθνικός, πλούσιος ή φτωχός, ελεύθερος ή δούλος, άνδρας ή γυναίκα. Καλείστε κι εσείς να δημοσιοποιήσετε τα καλά νέα της ελευθερίας της ανθρωπότητας μέσα από το ευαγγέλιο της συγγένειας με το Θεό στη βασιλεία των ουρανών. Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο κηρύσσοντας το ευαγγέλιο αυτό και επικυρώνοντας πιστούς στην πίστη τούτου. Και κάνοντας αυτό, να μην ξεχνάτε να υπηρετείτε τους άρρωστους και να ενδυναμώνετε εκείνους που είναι μικρόψυχοι και βασανίζονται από φόβο. Και θα είμαι μαζί σας πάντοτε μέχρι και τα πέρατα της γης». Και όταν μίλησε με τον τρόπο αυτό, χάθηκε από τα μάτια τους, ενώ οι γυναίκες χαμήλωσαν τα πρόσωπά τους και επιδόθηκαν σε λατρεία σιωπηλά.
(2033.2) 190:3.2 Από τις πέντε μοροντιανές εμφανίσεις του Ιησού που συνέβησαν μέχρι αυτή την ώρα, η Μαρία η Μαγδαληνή είχε παραστεί σε τέσσερις.
(2033.3) 190:3.3 Σαν αποτέλεσμα της αποστολής των αγγελιαφόρων κατά τη διάρκεια του πρωινού και από την ασυνείδητη διαρροή υπαινιγμών σχετικά με την εμφάνιση του Ιησού στο σπίτι του Ιωσήφ, άρχισε να καταφθάνει η πληροφορία στους αρχηγούς των Ιουδαίων στη διάρκεια των πρώτων ωρών της νύχτας, ότι στην πόλη αναφερόταν πως ο Ιησούς είχε αναστηθεί, και πως πολλά άτομα ισχυρίζονταν ότι τον είχαν δει. Τα μέλη του Σανχεντρίν ταράχτηκαν τελείως με αυτές τις φήμες. Μετά από μια εσπευσμένη σύσκεψη με τον Άννα, ο Καϊάφας κάλεσε μια σύσκεψη του Σανχεντρίν να λάβει χώρα στις οκτώ εκείνο το βράδυ. Ήταν σε αυτό το συμβούλιο που πήραν την απόφαση να πετάξουν έξω από τις συναγωγές κάθε άτομο που θα ανέφερε την ανάσταση του Ιησού. Μάλιστα προτάθηκε να θανατώνεται οποιοσδήποτε ισχυριζόταν ότι τον είχε δει. Αυτή η πρόταση, όμως, δεν ψηφίστηκε εφόσον το συμβούλιο διαλύθηκε με σύγχυση που έφτανε στα όρια του συνηθισμένου πανικού. Είχαν τολμήσει να πιστέψουν ότι είχαν ξεμπερδέψει με τον Ιησού. Ανακάλυψαν όμως ότι τα πραγματικά βάσανά τους με τον άνθρωπο από τη Ναζαρέτ είχαν μόλις αρχίσει.
(2033.4) 190:4.1 Περίπου κατά τις τέσσερις και μισή, στο σπίτι κάποιου Φλάβιου, ο Κύριος έκανε την έκτη μοροντιανή του εμφάνιση σε περίπου σαράντα Έλληνες πιστούς που ήταν μαζεμένοι εκεί. Ενώ ήταν απασχολημένοι με τη συζήτηση των αναφορών για την ανάσταση του Κυρίου, παρουσιάστηκε ανάμεσά τους, παρόλο που οι πόρτες ήταν ασφαλισμένες, και μιλώντας τους, είπε: «Ειρήνη σε σας. Αν και ο Γιος του Ανθρώπου εμφανίστηκε στη γη ανάμεσα στους Ιουδαίους, ήρθε για να υπηρετήσει όλους τους ανθρώπους. Στη βασιλεία του Πατρός μου δεν θα υπάρχει ούτε Ιουδαίος ούτε εθνικός, θα είστε όλοι αδέλφια – τα παιδιά του Θεού. Πηγαίνετε, επομένως, σε όλο τον κόσμο, κηρύσσοντας το ευαγγέλιο αυτό της σωτηρίας όπως το λάβατε από τους πρεσβευτές της βασιλείας, και εγώ θα σας συντροφεύω στην αδελφότητα της πίστης και της αλήθειας των παιδιών του Πατρός». Και όταν τους ανέθεσε το έργο αυτό, αποχαιρέτησε και δεν τον είδαν πια. Παρέμειναν στο σπίτι μέσα όλο το βράδυ. Ήταν καταβεβλημένοι από το δέος και το φόβο για να ριψοκινδυνέψουν να βγούνε. Ούτε κανένας από τους Έλληνες αυτούς κοιμήθηκε εκείνη τη νύχτα. Έμειναν άγρυπνοι συζητώντας αυτά τα πράγματα και ελπίζοντας ότι ο Κύριος θα τους επισκεπτόταν ξανά. Μέσα στην ομάδα αυτή βρίσκονταν πολλοί από τους Έλληνες που ήταν στη Γεθσημανή, όταν οι στρατιώτες συνέλαβαν τον Ιησού και ο Ιούδας τον πρόδωσε με ένα φιλί.
(2034.1) 190:4.2 Φήμες της ανάστασης του Ιησού και αναφορές σχετικές με τις πολλές εμφανίσεις του στους οπαδούς του διαδίδονταν γρήγορα και όλη η πόλη έφτασε στο ζενίθ της υπερδιέγερσης. Ο Κύριος είχε ήδη εμφανιστεί στην οικογένειά του, στις γυναίκες, και στους Έλληνες και τώρα παρουσιάζεται στο μέσον των αποστόλων. Το Σανχεντρίν πρόκειται να αρχίσει σύντομα τη μελέτη των νέων αυτών προβλημάτων που τόσο ξαφνικά επιβλήθηκαν στους Ιουδαίους αρχηγούς. Ο Ιησούς σκέφτεται πολύ τους αποστόλους του αλλά επιθυμεί να παραμείνουν ήσυχοι για λίγες ακόμα ώρες κατανυκτικής σκέψης και σχολαστικής αντίληψης πριν τους επισκεφθεί.
(2034.2) 190:5.1 Στους Εμμαούς, έντεκα χιλιόμετρα περίπου δυτικά της Ιερουσαλήμ, ζούσαν δυο αδελφοί, βοσκοί, που είχαν περάσει την εβδομάδα του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ παρευρισκόμενοι στις θυσίες, ιεροτελεστίες και γιορτές. Ο Κλεόπας, ο μεγαλύτερος, ήταν εν μέρει πιστός του Ιησού, τουλάχιστον είχε εκδιωχθεί από τη συναγωγή. Ο αδελφός του, Ιακώβ, δεν ήταν πιστός, αν και του είχαν κινήσει την περιέργεια όσα είχε ακούσει για τη διδασκαλία και τα έργα του Κυρίου.
(2034.3) 190:5.2 Αυτή την Κυριακή το απόγευμα, πέντε χιλιόμετρα περίπου έξω από την Ιερουσαλήμ και λίγα λεπτά πριν από τις πέντε, καθώς οι δυο αυτοί αδελφοί περπατούσαν βαριεστημένα κατά μήκος του δρόμου προς τους Εμμαούς, συζητούσαν με μεγάλο ζήλο για τον Ιησού, τις διδασκαλίες του, το έργο του, και ειδικότερα σχετικά με τις φήμες ότι το μνήμα του ήταν άδειο και ότι ορισμένες γυναίκες είχαν μιλήσει μαζί του. Ο Κλεώπας ήταν σχεδόν έτοιμος να πιστέψει αυτές τις αναφορές, αλλά ο Ιακώβ επέμενε ότι η όλη υπόθεση ήταν απάτη. Καθώς αυτοί διαφωνούσαν και φιλονικούσαν έτσι καθοδόν προς το σπίτι τους, η μοροντιανή παρουσία του Ιησού, η έβδομη εμφάνισή του, ήρθε δίπλα τους καθώς βάδιζαν. Ο Κλεώπας άκουγε συχνά τον Ιησού να διδάσκει και είχε φάει μαζί του στα σπίτια πιστών της Ιερουσαλήμ σε αρκετές περιστάσεις. Αλλά δεν αναγνώρισε τον Κύριο ακόμα και όταν αυτός μίλησε ανεπιφύλακτα μαζί τους.
(2034.4) 190:5.3 Αφού περπάτησε λίγο δρόμο μαζί τους, ο Ιησούς είπε: «Τι ήταν τα λόγια που ανταλλάσσατε τόσο ζωηρά όταν ήρθα σε σας;». Και όταν μίλησε έτσι ο Ιησούς, αυτοί στάθηκαν ακίνητοι και τον κοίταξαν με λυπημένη έκπληξη. Είπε ο Κλεώπας: «Είναι δυνατόν να κατοικείς στην Ιερουσαλήμ και να μην γνωρίζεις τα πράγματα που συνέβησαν πρόσφατα;». Τότε ρώτησε ο Κύριος, «Ποια πράγματα;». Ο Κλεώπας αποκρίθηκε: «Αν δεν γνωρίζεις γι’ αυτά τα θέματα είσαι ο μόνος στην Ιερουσαλήμ που δεν άκουσε τις φήμες σχετικά με τον Ιησού το Ναζωραίο, που ήταν προφήτης δυνατός στα λόγια και στα έργα ενώπιον του Θεού και όλων των ανθρώπων. Οι αρχιερείς και οι αρχηγοί μας τον παρέδωσαν στους Ρωμαίους και απαίτησαν να τον σταυρώσουν. Τώρα πολλοί από μας είχαν ελπίσει ότι ήταν αυτός που θα ελευθέρωνε το Ισραήλ από το ζυγό των εθνικών. Αλλά δεν είναι αυτά μόνο. Είναι σήμερα η τρίτη μέρα από τότε που σταυρώθηκε και ορισμένες γυναίκες μας κατέπληξαν αυτή τη μέρα δηλώνοντας ότι πολύ νωρίς το πρωί πήγαν στο μνήμα του και το βρήκαν κενό. Και αυτές οι ίδιες γυναίκες επιμένουν ότι μίλησαν μαζί με αυτόν τον άνδρα. Ισχυρίζονται ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς. Και όταν οι γυναίκες ανάφεραν αυτό στους άνδρες, δυο από τους αποστόλους του έτρεξαν στο μνήμα και παρόμοια το βρήκαν κενό» – και εδώ ο Ιακώβ διέκοψε τον αδελφό του για να πει, «αλλά δεν είδαν τον Ιησού».
(2035.1) 190:5.4 Καθώς βάδιζαν μαζί, ο Ιησούς τους είπε: «Πόσο αργείτε να εννοήσετε την αλήθεια! Όταν μου λέτε ότι οι συζητήσεις σας που κάνατε, αφορούσαν τις διδασκαλίες και το έργο αυτού του άνθρώπου, τότε μπορώ να σας διαφωτίσω εφόσον εγώ είμαι πιο εξοικειωμένος με αυτές τις διδασκαλίες. Δεν θυμάστε ότι αυτός ο Ιησούς δίδασκε πάντα ότι η βασιλεία του δεν ήταν από τον κόσμο αυτό, και ότι όλοι οι άνθρωποι, όντας παιδιά του Θεού, θα βρουν ελευθερία και ανεξαρτησία στην πνευματική χαρά της συντροφιάς της αδελφότητας, υπηρετώντας με αγάπη, στο νέο αυτό βασίλειο της αλήθειας της αγάπης του ουράνιου Πατέρα; Δεν θυμάστε πώς ο Γιος του Ανθρώπου διακήρυττε τη σωτηρία του Θεού για όλους τους ανθρώπους, που υπηρετούν τους άρρωστους και τους πάσχοντες και ελευθερώνουν εκείνους που ήταν δέσμιοι του φόβου και σκλάβοι του πονηρού; Δεν γνωρίζετε ότι αυτός ο άνδρας από τη Ναζαρέτ είπε στους μαθητές του ότι έπρεπε να πάει στην Ιερουσαλήμ, να παραδοθεί στους εχθρούς του, που θα τον θανάτωναν, και ότι θα ανασταινόταν την τρίτη μέρα; Δεν σας τα είπε όλα αυτά; Και δεν διαβάσατε ποτέ στις Γραφές σχετικά με αυτή την ημέρα της σωτηρίας για τους Ιουδαίους και τους εθνικούς, όπου λέγει ότι μέσα από αυτόν όλες οι οικογένειες της γης θα ευλογηθούν; Ότι θα ακούσει την κραυγή του αναξιοπαθούντος και θα σώσει τις ψυχές των φτωχών που τον αναζητούν; Ότι όλα τα έθνη θα τον αποκαλούν ευλογημένο; Ότι ένας τέτοιος Λυτρωτής θα είναι όπως η σκιά ενός μεγάλου βράχου σ’ έναν εξοντωτικό τόπο. Ότι θα ταΐσει το κοπάδι του σαν καλός βοσκός, μαζεύοντας τα πρόβατα με τα χέρια του και φέροντάς τα τρυφερά στην αγκαλιά του. Ότι θα ανοίξει τα μάτια τού πνευματικά τυφλού και θα φέρει τους δέσμιους της απόγνωσης έξω στην ελευθερία και το φως. Ότι όλοι όσοι βρίσκονται στο σκοτάδι θα δουν το υπέροχο φως της αιώνιας σωτηρίας. Ότι θα συγκρατήσει τον απελπισμένο, θα διακηρύξει την ελευθερία των αιχμαλώτων της αμαρτίας και θα ανοίξει τις φυλακές σ’ εκείνους που είναι σκλάβοι του φόβου και δέσμιοι του πονηρού. Ότι θα παρηγορήσει εκείνους που θρηνούν και θα τους προσφέρει τη χαρά της σωτηρίας στη θέση της θλίψης και της βαρυθυμίας. Ότι θα γίνει η επιθυμία όλων των εθνών και η παντοτινή χαρά εκείνων που αναζητούν τη δικαιοσύνη. Ότι ο Γιος αυτός της αλήθειας και της δικαιοσύνης θα υψωθεί πάνω από τον κόσμο, με θεραπευτικό φως και σωτήρια δύναμη, ακόμα ότι θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες του, ότι θα αναζητήσει πραγματικά και θα σώσει εκείνους που έχουν χαθεί. Ότι δεν θα καταστρέψει τον αδύνατο αλλά θα φροντίσει για τη σωτηρία όλων όσων πεινούν και διψούν για τη δικαιοσύνη. Ότι όλοι όσοι πιστεύουν σε αυτόν θα έχουν ζωή αιώνιο. Ότι θα εκχύσει το πνεύμα του σε κάθε ύπαρξη, και ότι το Πνεύμα της Αληθείας θα είναι σε κάθε πιστό σαν ένα πηγάδι νερού, που θα αναβλύζει στην αιώνια ζωή. Δεν καταλαβαίνετε πόσο μεγαλειώδες είναι το ευαγγέλιο της βασιλείας που σας παρέδωσε αυτός ο άνδρας; Δεν αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλη σωτηρία ήρθε σε σας;».
(2035.2) 190:5.5 Μέχρι την ώρα αυτή είχαν πλησιάσει το χωριό όπου κατοικούσαν οι δυο αδελφοί. Ούτε μια λέξη δεν είχαν πει αυτοί οι δυο άνδρες αφότου ο Ιησούς άρχισε να τους διδάσκει, καθώς βάδιζαν κατά μήκος του δρόμου. Σύντομα έφτασαν μπροστά στο ταπεινό μέρος που κατοικούσαν και ο Ιησούς ετοιμαζόταν να τους αποχαιρετήσει, συνεχίζοντας παρακάτω το δρόμο, αλλά τον δέσμευσαν να έρθει μέσα και να μείνει μαζί τους. Επέμεναν ότι ήταν σχεδόν βράδυ, και να παραμείνει κοντά τους. Τελικά ο Ιησούς συγκατατέθηκε και πολύ γρήγορα αφού μπήκαν στο σπίτι, κάθισαν να φάνε. Του έδωσαν να ευλογήσει το ψωμί και καθώς άρχισε να το κόβει και να τους το δίνει, τα μάτια τους άνοιξαν και ο Κλεώπας αναγνώρισε ότι ο φιλοξενούμενός τους ήταν ο ίδιος ο Κύριος. Και όταν είπε, «Είναι ο Κύριος –», ο μοροντιανός Ιησούς χάθηκε από μπροστά τους.
(2036.1) 190:5.6 Και τότε είπαν ο ένας στον άλλο, «Καθόλου παράξενο που οι καρδιές μας φλεγόντουσαν μέσα μας καθώς μας μιλούσε ενόσω βαδίζαμε στο δρόμο! Και όταν ξεδιάλυνε στην κατανόησή μας τις διδασκαλίες των Γραφών!».
(2036.2) 190:5.7 Δεν στάθηκαν να φάνε. Είχαν δει το μοροντιανό Κύριο, και πετάχτηκαν από το σπίτι, να πάνε βιαστικά πίσω στην Ιερουσαλήμ για να διαδώσουν τα καλά νέα του αναστημένου Σωτήρα.
(2036.3) 190:5.8 Κατά τις εννιά εκείνο το βράδυ και λίγο πριν ο Κύριος εμφανιστεί στους δέκα, αυτοί οι δυο ξαναμμένοι αδελφοί εισέβαλλαν στο υπερώο που ήταν οι απόστολοι, δηλώνοντας ότι είχαν δει τον Ιησού και μίλησαν μαζί του. Και τους είπαν όλα όσα τους είχε πει ο Ιησούς και πώς δεν αντιλήφθηκαν ποιος ήταν μέχρι τη στιγμή που μοίρασε το ψωμί.
(2037.1) 191:0.1 Η αναστάσιμη Κυριακή ήταν μια φοβερή μέρα στη ζωή των αποστόλων. Δέκα από αυτούς πέρασαν το μεγαλύτερο τμήμα της μέρας στο υπερώο πίσω από φραγμένες πόρτες. Θα είχαν απομακρυνθεί από την Ιερουσαλήμ, αλλά φοβόντουσαν μήπως συλληφθούν από τους πράκτορες του Σανχεντρίν, αν τους έβρισκαν έξω. Ο Θωμάς διαλογιζόταν τα βάσανά του μόνος, στη Βηθφαγία. Θα τα είχε καταφέρει καλύτερα αν είχε μείνει με τους συντρόφους του αποστόλους, και τους είχε βοηθήσει να κατευθύνουν τις συνομιλίες τους σε πιο ωφέλιμα θέματα.
(2037.2) 191:0.2 Όλη την ημέρα ο Ιωάννης διατηρούσε την ιδέα ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Αφηγήθηκε όχι λιγότερες από πέντε ξεχωριστές φορές που ο Κύριος είχε επιβεβαιώσει ότι θα ανασταινόταν πάλι και τουλάχιστον τρεις φορές που υπαινίχθηκε την τρίτη μέρα. Η στάση του Ιωάννη είχε σημαντική επίδραση πάνω τους, ιδιαίτερα στον αδελφό του Ιάκωβο και στο Ναθαναήλ. Ο Ιωάννης θα τους είχε επηρεάσει περισσότερο αν δεν ήταν το νεαρότερο μέλος της ομάδας.
(2037.3) 191:0.3 Η απομόνωσή τους είχε πολύ να κάνει με τα βάσανά τους. Ο Ιωάννης Μάρκος τους κράτησε σε επαφή με εξελίξεις στο ναό και τους πληροφορούσε για τις πολλές φήμες που επικρατούσαν στην πόλη, αλλά δεν του έτυχε να συλλέξει ειδήσεις από τις διαφορετικές ομάδες πιστών στους οποίους είχε ήδη εμφανιστεί ο Ιησούς. Αυτό ήταν το είδος της υπηρεσίας που μέχρι τώρα επιτελούσαν οι αγγελιαφόροι του Δαυίδ, αλλά όλοι απουσίαζαν στην τελευταία αποστολή τους σαν προάγγελοι της ανάστασης στις ομάδες των πιστών που κατοικούσαν μακριά από την Ιερουσαλήμ. Για πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια οι απόστολοι κατάλαβαν πόσο πολύ εξαρτιόνταν από τους αγγελιαφόρους του Δαυίδ για την καθημερινή τους πληροφόρηση σχετικά με τις υποθέσεις της βασιλείας.
(2037.4) 191:0.4 Όλη την ημέρα αυτή ο Πέτρος χαρακτηριστικά ταλαντευόταν συναισθηματικώς, μεταξύ πίστης και αμφιβολίας, σχετικά με την ανάσταση του Κυρίου. Ο Πέτρος δεν μπορούσε να ξεφύγει από τη θέα των νεκρικών ρούχων που παρέμειναν εκεί στον τάφο, καθώς το σώμα του Ιησού είχε πριν λίγο εξαερωθεί από μέσα τους. «Αλλά», εξήγησε ο Πέτρος μέσα του, «αν έχει αναστηθεί και μπορεί να δείχνει τον εαυτό του στις γυναίκες, γιατί δεν δείχνεται και σε μας, τους αποστόλους του;». Ο Πέτρος θλίφτηκε όταν σκέφτηκε ότι ίσως ο Ιησούς δεν ήρθε σ’ αυτούς εξαιτίας της δικής του παρουσίας ανάμεσα στους αποστόλους, επειδή τον είχε αρνηθεί εκείνη τη νύχτα στον περίβολο του Άννα. Και μετά χάρηκε με την είδηση που έφεραν οι γυναίκες, «Πηγαίνετε και πείτε στους αποστόλους μου – και τον Πέτρο». Αλλά για να αντλήσει κουράγιο από το μήνυμα αυτό συνεπαγόταν ότι έπρεπε να πιστέψει ότι οι γυναίκες είχαν δει πραγματικά και ακούσει τον αναστημένο Κύριο. Έτσι ο Πέτρος εναλλασσόταν μεταξύ πίστης και αμφιβολίας όλη τη διάρκεια της μέρας, μέχρι λίγο μετά τις οκτώ το βράδυ, όταν ρισκάρισε να βγει στην αυλή. Ο Πέτρος σκέφτηκε να μετακινηθεί από τους αποστόλους ώστε να μην εμποδίζει τον Ιησού να έρθει σ’ αυτούς εξαιτίας της δικής του άρνησης του Κυρίου.
(2037.5) 191:0.5 Ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος κατ’ αρχήν συνηγόρησε να πάνε όλοι στο μνήμα. Ήταν πολύ υπέρ του να κάνουν κάτι για να φτάσουν στο βάθος του μυστηρίου. Ήταν ο Ναθαναήλ που τους εμπόδισε να βγούνε έξω δημόσια, σε απάντηση του καλέσματος του Ιακώβου, και το έκανε αυτό υπενθυμίζοντάς τους την προειδοποίηση του Ιησού να μη διακινδυνεύσουν αδικαιολόγητα τις ζωές τους αυτό τον καιρό. Κατά το μεσημέρι ο Ιάκωβος είχε κατασταλάξει με τους άλλους αποστόλους να περιμένουν άγρυπνοι. Είπε λίγα. Ήταν τρομαχτικά απογοητευμένος επειδή ο Ιησούς δεν εμφανίστηκε σ’ αυτούς, και δεν γνώριζε για τις πολλές εμφανίσεις του Κυρίου σε άλλες ομάδες και άτομα.
(2038.1) 191:0.6 Ο Ανδρέας την ημέρα αυτή άκουσε πολύ. Ήταν υπερβολικά μπερδεμένος από την κατάσταση και είχε παραπάνω από ο δικό του μερίδιο αμφιβολιών, αλλά τουλάχιστον απολάμβανε κάποια αίσθηση ελευθερίας από την ευθύνη της καθοδήγησης των συντρόφων του αποστόλων. Ήταν όντως ευγνώμων που ο Κύριος τον είχε απαλλάξει από τα φορτία της αρχηγίας πριν πέσουν πάνω του αυτοί οι ζαλισμένοι καιροί.
(2038.2) 191:0.7 Περισσότερο από μια φορά κατά τη διάρκεια των πολλών και εξαντλητικών ωρών της τραγικής αυτής μέρας, η μόνη υποστήριξη της ομάδας ήταν η συχνή συμβολή της χαρακτηριστικής φιλοσοφικής δράσης του Ναθαναήλ. Ήταν πραγματικά η ελεγχόμενη επιρροή μέσα στους δέκα, ολόκληρη τη μέρα. Ούτε μια φορά δεν εκφράστηκε είτε με πίστη είτε με απιστία σχετικά με την ανάσταση του Κυρίου. Αλλά καθώς η μέρα περνούσε, έτεινε να πιστεύει όλο και περισσότερο ότι ο Ιησούς είχε κρατήσει την υπόσχεσή του να αναστηθεί.
(2038.3) 191:0.8 Ο Σίμων ο Ζηλωτής ήταν πολύ συντριμμένος για να συμμετέχει στις συζητήσεις. Τον περισσότερο χρόνο ήταν καθισμένος σ’ ένα καναπέ στη γωνιά του δωματίου με το πρόσωπό του προς τον τοίχο. Δεν μίλησε έξι φορές σε όλη τη διάρκεια της ημέρας. Το σχέδιό του για τη βασιλεία είχε συντριβεί, και δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι μπορούσε η ανάσταση του Κυρίου να αλλάξει υλικά την κατάσταση. Η απογοήτευσή του ήταν πολύ προσωπική και ολοκληρωτικά σφοδρή για να συνέλθει από τη μικρή αναφορά, ακόμα και ενός τόσο καταπληκτικού γεγονότος όπως η ανάσταση.
(2038.4) 191:0.9 Περίεργο να αναφερθεί, ο συνήθως ανέκφραστος Φίλιππος έκανε πολλές συζητήσεις όλο το απόγευμα της ημέρας αυτής. Στη διάρκεια του πρωινού δεν είπε πολλά, αλλά το απόγευμα έκανε ερωτήσεις στους άλλους αποστόλους. Ο Πέτρος ενοχλήθηκε πολλές φορές από τις ερωτήσεις του Φιλίππου, αλλά οι άλλοι εξέλαβαν τις απορίες του καλοπροαίρετα. Ο Φίλιππος λαχταρούσε ιδιαίτερα να γνωρίζει, δεδομένου ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από το μνήμα, αν το σώμα του έφερε τα φυσικά σημάδια της σταύρωσης.
(2038.5) 191:0.10 Ο Ματθαίος ήταν πολύ μπερδεμένος. Πρόσεχε τις συζητήσεις των συντρόφων του αλλά περνούσε τον περισσότερο καιρό στριφογυρίζοντας στο μυαλό του το πρόβλημα των μελλοντικών οικονομικών τους. Άσχετα με την υποτιθέμενη ανάσταση του Ιησού, ο Ιούδας είχε φύγει, ο Δαυίδ είχε επιστρέψει τις οικονομίες ανεπίσημα σ’ αυτόν, και βρίσκονταν χωρίς ένα καθοδηγητή αρχηγό. Πριν προλάβει ο Ματθαίος να σκεφτεί σοβαρά τη συζήτησή τους για την ανάσταση, είχε ήδη δει πρόσωπο με πρόσωπο τον Κύριο.
(2038.6) 191:0.11 Οι δίδυμοι του Αλφαίου, πήραν μικρό μέρος σ’ αυτές τις σοβαρές συζητήσεις. Ήταν αρκετά απασχολημένοι με τις συνηθισμένες φροντίδες τους. Ένας από αυτούς εξέφρασε τη στάση και των δυο τους όταν είπε, σαν απάντηση σε μια ερώτηση του Φίλιππου: «Δεν γνωρίζουμε για την ανάσταση, αλλά η μητέρα μας λέγει ότι μίλησε με τον Κύριο, και την πιστεύουμε».
(2038.7) 191:0.12 Ο Θωμάς βρισκόταν στο μέσον μιας τυπικής περιόδου κατάθλιψης από απελπισία. Κοιμόταν ένα τμήμα της μέρας και περπάταγε στους λόφους τον υπόλοιπο καιρό. Αισθανόταν την παρόρμηση να συναντήσει τους συντρόφους του αποστόλους, αλλά η επιθυμία να μείνει μόνος του ήταν μεγαλύτερη.
(2038.8) 191:0.13 Ο Κύριος ανέβαλλε τη πρώτη μοροντιανή εμφάνισή του στους αποστόλους για ένα σωρό λόγους. Πρώτα, ήθελε να έχουν χρόνο, μετά που άκουσαν για την ανάστασή του, για να ξανασκεφθούν καλά όσα τους είχε πει για το θάνατο και την ανάστασή του όταν ήταν ακόμα μαζί τους ζωντανός. Ο Κύριος ήθελε ο Πέτρος να παλέψει με μερικές από τις παράξενες δυσκολίες του προτού παρουσιαστεί ενώπιον όλων. Δεύτερον, επιθυμούσε να βρίσκεται ο Θωμάς μαζί τους την ώρα της πρώτης εμφάνισής του. Ο Ιωάννης Μάρκος εντόπισε το Θωμά στο σπίτι του Σίμωνα στη Βηθφαγία, νωρίς το πρωί της Κυριακής, μεταφέροντας την είδηση αυτή στους αποστόλους κατά τις έντεκα. Οποιαδήποτε στιγμή εκείνη την ημέρα ο Θωμάς θα είχε γυρίσει σ’ αυτούς αν ο Ναθαναήλ ή δυο από τους λοιπούς αποστόλους είχαν πάει να τον βρουν. Ήθελε πραγματικά να επιστρέψει, αλλά έχοντας αναχωρήσει, όπως έκανε το προηγούμενο βράδυ, ήταν πολύ περήφανος να γυρίσει με δικό του συμβιβασμό τόσο γρήγορα. Την επόμενη μέρα ήταν τόσο συντετριμμένος που χρειάστηκε σχεδόν μια βδομάδα ο ίδιος για να αποφασίσει να γυρίσει. Οι απόστολοι τον περίμεναν, και αυτός περίμενε τ’ αδέλφια του να τον ψάξουν και να του ζητήσουν να γυρίσει σ’ αυτούς. Έτσι ο Θωμάς παρέμενε μακριά από τους συνεργάτες του μέχρι το επόμενο Σάββατο βράδυ, όταν, αφού έπεσε το σκοτάδι, ο Πέτρος και ο Ιωάννης πήγαν στη Βηθφαγία και τον έφεραν πίσω μαζί τους. Και αυτός είναι επίσης ο λόγος που δεν πήγαν κατ’ ευθείαν στη Γαλιλαία, μετά την εμφάνιση του Ιησού σ’ αυτούς. Δεν θα πήγαιναν χωρίς το Θωμά.
(2039.1) 191:1.1 Κόντευε οκτώ και μισή το βράδυ της Κυριακής όταν ο Ιησούς εμφανίστηκε στο Σίμωνα Πέτρο στον κήπο της οικίας του Μάρκου. Αυτή ήταν η όγδοη μοροντιανή του εμφάνιση. Ο Πέτρος ζούσε με ένα βαρύ φορτίο αμφιβολίας και ενοχής από τότε που αρνήθηκε τον Κύριο. Όλη τη μέρα του Σαββάτου και την Κυριακή αυτή πάλευε με το φόβο ότι, ίσως, δεν ήταν πια ένας απόστολος. Ανατρίχιαζε από το τέλος του Ιούδα και σκεπτόταν ακόμα ότι, κι αυτός, είχε προδώσει τον Κύριό του. Όλο το απόγευμα σκεφτόταν ότι μπορεί να ήταν η παρουσία του με τους αποστόλους που εμπόδιζε τον Ιησού να εμφανιστεί σ’ αυτούς, δεδομένου, φυσικά, ότι είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Και ήταν στον Πέτρο, με τέτοιο σχέδιο μυαλού και με τέτοια ψυχική κατάσταση, που παρουσιάστηκε ο Ιησούς καθώς ο θλιμμένος απόστολος περιφερότανε ανάμεσα στα λουλούδια και τους θάμνους.
(2039.2) 191:1.2 Όταν ο Πέτρος σκέφτηκε το αγαπημένο βλέμμα του Κυρίου καθώς πέρναγε από το διάδρομο του Άννα, και καθώς στριφογύριζε στο μυαλό του εκείνο το υπέροχο μήνυμα που έφεραν νωρίς εκείνο το πρωί οι γυναίκες που επέστρεψαν από το κενό μνήμα, «Πηγαίνετε να πείτε στους αποστόλους μου – και στον Πέτρο» – καθώς μελετούσε αυτές τις ενδείξεις του ελέους, η πίστη του άρχισε να υπερνικά τις αμφιβολίες του και στάθηκε ακίνητος, σφίγγοντας τις παλάμες του, καθώς μίλησε δυνατά: «Πιστεύω ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς, θα πάω και θα το πω στους αδελφούς μου». Και μόλις το είπε αυτό, εμφανίστηκε εκεί μπροστά του η μορφή ενός άνδρα, που μίλησε μαζί του με οικείο τρόπο, λέγοντας: «Πέτρο, ο εχθρός επιθυμούσε να σε πάρει, αλλά εγώ δεν σε παρέδωσα. Ήξερα ότι δεν ήταν από την καρδιά σου που με απαρνήθηκες, κι έτσι σε συγχώρησα πριν ακόμα μου το ζητήσεις. Αλλά τώρα πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου και τα βάσανα της ώρας, αφού ετοιμάζεσαι να μεταφέρεις τα καλά νέα του ευαγγελίου σ’ εκείνους που βρίσκονται στο σκοτάδι. Ούτε πρέπει να ενδιαφέρεσαι πια για το τι μπορείς να πάρεις από τη βασιλεία αλλά αντίθετα να εξασκηθείς για αυτά που μπορείς να δώσεις σε εκείνους που ζουν σε φρικτή πνευματική ένδεια. Ζώσου, Σίμωνα, για τη μάχη μιας νέας μέρας, τον αγώνα με το πνευματικό σκοτάδι, και τις πονηρές αμφιβολίες του φυσικού μυαλού των ανθρώπων».
(2039.3) 191:1.3 Ο Πέτρος και ο μοροντιανός Ιησούς βάδισαν μέσα στον κήπο και μίλησαν για πράγματα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος για σχεδόν πέντε λεπτά. Μετά ο Κύριος χάθηκε από το βλέμμα του, λέγοντας, «Έχε γεια, Πέτρο, μέχρι να σε ξαναδώ με τους αδελφούς σου».
(2039.4) 191:1.4 Για μια στιγμή, στον Πέτρο υπερίσχυσε η αντίληψη ότι είχε μιλήσει με τον αναστημένο Κύριο, και ότι μπορούσε να είναι βέβαιος ότι ακόμα ήταν πρεσβευτής της βασιλείας. Είχε μόλις ακούσει το δοξασμένο Κύριο να τον προτρέπει να συνεχίσει το κήρυγμα του ευαγγελίου. Και με όλα αυτά να ξεχειλίζουν μέσα στην καρδιά του, έτρεξε στο υπερώο και μπροστά στους συντρόφους του αποστόλους, αναφώνησε με ξέπνοη έξαψη: «Είδα τον Κύριο, ήταν στον κήπο. Μίλησα μαζί του και με συγχώρησε».
(2040.1) 191:1.5 Η δήλωση του Πέτρου ότι είχε δει τον Ιησού στον κήπο έκανε βαθύτατη εντύπωση στους συντρόφους του αποστόλους και ήταν έτοιμοι να αφήσουν τις αμφιβολίες τους, όταν ο Ανδρέας σηκώθηκε και τους προειδοποίησε να μην επηρεάζονται τόσο πολύ από την αναφορά του αδελφού του. Ο Ανδρέας υπαινίχθηκε ότι ο Πέτρος είχε δει πράγματα πρωτύτερα που δεν ήταν αληθινά. Αν και ο Ανδρέας δεν αναφέρθηκε άμεσα στο όραμα της νύχτας στη Θάλασσα της Γαλιλαίας, όπου ο Πέτρος είχε ισχυριστεί πως είχε δει τον Κύριο να έρχεται προς αυτούς περπατώντας πάνω στο νερό, είπε αρκετά για να υποδηλώσει ότι είχε αυτό το περιστατικό στο μυαλό. Ο Σίμων Πέτρος πληγώθηκε πολύ από τους υπαινιγμούς του αδελφού του και αμέσως υποχώρησε ντροπιασμένος με σιωπή. Οι δίδυμοι λυπήθηκαν πολύ για τον Πέτρο, και αμφότεροι πήγαν να του εκφράσουν τη συμπάθειά τους και να πουν ότι τον πίστευαν και να τον βεβαιώσουν ότι η ίδια τους η μάνα είχε δει επίσης τον Κύριο.
(2040.2) 191:2.1 Λίγο μετά τις εννέα εκείνο το βράδυ, μετά την αναχώρηση του Κλεώπα και του Ιακώβ, ενόσω οι δίδυμοι Αλφαίοι παρηγορούσαν τον Πέτρο, και ενόσω ο Ναθαναήλ διαμαρτυρόταν στον Ανδρέα, και καθώς οι δέκα απόστολοι ήταν μαζεμένοι στο υπερώο με όλες τις πόρτες μανταλωμένες από το φόβο της σύλληψης, ο Κύριος, με μοροντιανή μορφή, εμφανίστηκε ξαφνικά στο μέσον τους, λέγοντας: «Ειρήνη σε σας. Γιατί φοβόσαστε τόσο όταν εμφανίζομαι, σαν να βλέπετε φάντασμα; Δεν σας μίλησα γι’ αυτά τα πράγματα όταν βρισκόμουν μαζί σας; Δεν σας είπα ότι οι αρχιερείς και οι αρχηγοί θα με παρέδιδαν για να με θανατώσουν, ότι ένας από σας θα με πρόδιδε και ότι την τρίτη μέρα θα ανασταινόμουν; Προς τι λοιπόν όλες οι αμφιβολίες σας και όλη αυτή η συζήτηση για τις αναφορές των γυναικών, του Κλεώπα και του Ιακώβ, ακόμα και του Πέτρου; Πόσο ακόμα θα αμφιβάλετε τα λόγια μου και θα αρνείστε να πιστέψετε τις υποσχέσεις μου; Και τώρα που με βλέπετε κανονικά, θα πιστέψετε; Ακόμα και τώρα ένας από εσάς είναι απών. Όταν θα μαζευτείτε όλοι μαζί πάλι, και όταν όλοι σας θα γνωρίζετε με βεβαιότητα ότι ο Γιος του Ανθρώπου αναστήθηκε από τον τάφο, πηγαίνετε από εδώ στη Γαλιλαία. Πιστεύετε στο Θεό. Πιστεύετε ο ένας τον άλλο, και με τον τρόπο αυτό θα εισέλθετε στη νέα υπηρεσία της βασιλείας των ουρανών. Θα μείνω μαζί σας στην Ιερουσαλήμ, μέχρις ότου είστε έτοιμοι να πάτε στη Γαλιλαία. Σας αφήνω την ειρήνη μου».
(2040.3) 191:2.2 Όταν ο μοροντιανός Ιησούς τους μίλησε , εξαφανίστηκε στη στιγμή από τα μάτια τους. Και όλοι έπεσαν με το πρόσωπο κάτω, προσευχόμενοι στο Θεό και λατρεύοντας τον εξαφανισμένο Κύριο. Αυτή ήταν η ένατη μοροντιανή εμφάνιση του Κυρίου.
(2040.4) 191:3.1 Την επομένη, τη Δευτέρα, την πέρασε εξ ολοκλήρου με τις μοροντιανές υπάρξεις που ήταν παρούσες τότε στην Ουράντια. Σαν συμμετέχοντες στην εμπειρία της μετάβασης του Κυρίου στη μορόντια, είχαν έρθει στην Ουράντια περισσότεροι από ένα εκατομμύριο διευθυντές και συνεργάτες, μαζί με μεταβατικούς θνητούς από ποικίλες τάξεις των επτά μανσονικών κόσμων της Σατάνια. Ο μοροντιανός Ιησούς παρέμεινε με αυτές τις υπέροχες οντότητες σαράντα μέρες. Τους έδωσε οδηγίες και έμαθε από τους διευθυντές τους τη ζωή της μοροντιανής μετάβασης όπως την διέρχονται οι θνητοί των κατοικημένων κόσμων της Σατάνια, καθώς αυτοί περνούν μέσα από το μοροντιανό σύστημα των σφαιρών.
(2041.1) 191:3.2 Κατά τα μεσάνυχτα, αυτής της Δευτέρας, η μοροντιανή μορφή του Κυρίου προσαρμόστηκε για τη μετάβαση στο δεύτερο επίπεδο της μοροντιανής προόδου. Όταν μετά εμφανίστηκε στα θνητά παιδιά του στη γη, ήταν σαν ένα μοροντιανό ον δευτέρου επιπέδου. Καθώς ο Κύριος προόδευε στη μοροντιανή σταδιοδρομία του, γινόταν, τεχνικά, όλο και πιο δύσκολο για τις μοροντιανές οντότητες και τους μετατροπείς βοηθούς τους να κάνουν ορατό τον Κύριο στα θνητά και υλικά μάτια.
(2041.2) 191:3.3 Ο Ιησούς έκανε τη μετάβασή του στο τρίτο επίπεδο της μορόντια την Παρασκευή, 14 Απριλίου. Στο τέταρτο επίπεδο τη Δευτέρα, 17η, στο πέμπτο επίπεδο το Σάββατο, 22η, στο έκτο επίπεδο την Πέμπτη, 27η, στο έβδομο επίπεδο την Τρίτη, 2 Μαΐου, στους πολίτες της Τζερουζέμ την Κυριακή, στις 7, και εισήλθε στην αγκαλιά των Υψίστων της Εντέντια την Κυριακή στις 14.
(2041.3) 191:3.4 Με τον τρόπο αυτό ο Μιχαήλ του Νέβαδον συμπλήρωσε την υπηρεσία του στη συμπαντική εμπειρία εφόσον είχε ήδη, σε συνδυασμό με τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του, βιώσει ολοκληρωτικά τη ζωή των ανερχόμενων θνητών του χρόνου και του χώρου, από την παραμονή στο αρχηγείο του αστερισμού μέχρι και μέσα από την υπηρεσία στο αρχηγείο του υπερσύμπαντος. Και ήταν με αυτές τις μοροντιανές εμπειρίες που ο Δημιουργός Γιος του Νέβαδον τελείωσε πραγματικά και τερμάτισε αποδεκτά την έβδομη και τελική συμπαντική του φανέρωση.
(2041.4) 191:4.1 Η δέκατη μοροντιανή εμφάνιση του Ιησού σε θνητή αναγνώριση συνέβη λίγο χρόνο μετά τις οκτώ, την Τρίτη, 11 Απριλίου, στη Φιλαδέλφεια, όπου εμφανίστηκε στον Άμπνερ και στο Λάζαρο και σε εκατόν πενήντα περίπου συνεργάτες τους, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων των πενήντα από το σώμα των εβδομήντα ευαγγελιστών. Η εμφάνιση αυτή συνέβη ακριβώς μετά το ξεκίνημα μιας συνεδρίασης της συναγωγής την οποία είχε συγκαλέσει ο Άμπνερ για να συζητήσει τη σταύρωση του Ιησού και την τελευταία αναφορά της ανάστασης που μεταφέρθηκε από τον αγγελιαφόρο του Δαυίδ. Εφόσον ο αναστημένος Λάζαρος ήταν τώρα μέλος της ομάδας αυτής των πιστών, δεν ήταν δύσκολο γι αυτούς να πιστέψουν την αναφορά ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς.
(2041.5) 191:4.2 Η συνεδρίαση στη συναγωγή είχε μόλις αρχίσει από τον Άμπνερ και το Λάζαρο, που στεκόντουσαν μαζί στον άμβωνα, όταν ολόκληρο το ακροατήριο των πιστών είδε τη μορφή του Κυρίου να εμφανίζεται ξαφνικά. Προχώρησε μπροστά, από εκεί που εμφανίστηκε, ανάμεσα στον Άμπνερ και το Λάζαρο, κανένας των οποίων δεν τον είχε παρατηρήσει, και χαιρετώντας τη συντροφιά, είπε:
(2041.6) 191:4.3 «Ειρήνη σε σας. Όλοι σας γνωρίζετε ότι έχουμε ένα Πατέρα στον ουρανό, και ότι δεν υπάρχει παρά μόνο ένα ευαγγέλιο της βασιλείας – τα καλά νέα του δώρου της αιώνιας ζωής το οποίο οι άνθρωποι λαμβάνουν με την πίστη. Καθώς αγαλλιάζετε με τη πίστη σας στο ευαγγέλιο, παρακαλέστε τον Πατέρα της αλήθειας να εκχύσει στις καρδιές σας μια νέα και μεγαλύτερη αγάπη για τους αδελφούς σας. Να αγαπήσετε όλους τους ανθρώπους όπως εγώ σας αγάπησα. Να υπηρετήσετε όλους τους ανθρώπους όπως σας υπηρέτησα. Με κατανόηση, συμπάθεια και αδελφική αγάπη, κάνετε αδελφούς σας όλους τους αδελφούς σας που έχουν αφιερωθεί στη διακήρυξη των καλών νέων, είτε είναι Ιουδαίοι είτε εθνικοί, Έλληνες ή Ρωμαίοι, Πέρσες ή Αιθίοπες. Ο Ιωάννης διακήρυξε τη βασιλεία προκαταβολικά. Εσείς κηρύξατε το ευαγγέλιο με δύναμη. Οι Έλληνες διδάσκουν ήδη τα καλά νέα, και εγώ σύντομα θα στείλω το Πνεύμα της Αληθείας μέσα στις ψυχές όλων αυτών, αδελφοί μου, που έχουν τόσο αλτρουιστικά αφιερώσει τις ζωές τους για τη διαφώτιση των συντρόφων τους που βρίσκονται σε πνευματικό σκοτάδι. Είστε όλοι παιδιά του φωτός. Επομένως μη σκοντάφτετε μέσα στα μπλεξίματα των παρεξηγήσεων της θνητής υποψίας και της ανθρώπινης μισαλλοδοξίας. Αν έχετε εξευγενιστεί από τη χάρη της πίστης, και αγαπάτε του άπιστους, δεν πρέπει επίσης παρόμοια να αγαπάτε εκείνους που είναι πιστοί συνάνθρωποί σας μέσα στην ευρύτατη οικογένεια της πίστης; Θυμηθείτε, καθώς θα αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όλοι οι άνθρωποι θα μάθουν ότι είστε μαθητές μου.
(2042.1) 191:4.4 Πηγαίνετε, λοιπόν, σε όλο τον κόσμο διακηρύσσοντας το ευαγγέλιο αυτό της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας του ανθρώπου σε όλα τα έθνη και ράτσες και να είστε πάντα γνωστικοί στην επιλογή των μεθόδων για την παρουσίαση των καλών νέων στις διαφορετικές ράτσες και φυλές της ανθρωπότητας. Δωρεάν λάβατε το ευαγγέλιο της βασιλείας, και δωρεάν θα δώσετε τα καλά νέα σε όλα τα έθνη. Μην φοβηθείτε την αντίσταση του πονηρού γιατί θα είμαι μαζί σας πάντα, και μέχρι το τέλος των εποχών. Και την ειρήνη μου αφήνω μαζί σας».
(2042.2) 191:4.5 Όταν είπε, «Την ειρήνη μου αφήνω μαζί σας», χάθηκε από τα μάτια τους. Με την εξαίρεση μιας εμφάνισής του στη Γαλιλαία, όπου πάνω από πεντακόσια άτομα τον είδαν συγχρόνως, αυτή η ομάδα στη Φιλαδέλφεια περιέκλειε το μεγαλύτερο αριθμό θνητών που τον είδαν σε μια μόνη περίπτωση.
(2042.3) 191:4.6 Νωρίς το επόμενο πρωί, ενώ οι απόστολοι έμεναν ακόμα στην Ιερουσαλήμ, περιμένοντας τη συναισθηματική ανάκαμψη του Θωμά, οι πιστοί αυτοί στη Φιλαδέλφεια βγήκαν να διακηρύξουν ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είχε αναστηθεί από τους νεκρούς.
(2042.4) 191:4.7 Την επομένη, τη Τετάρτη, ο Ιησούς την πέρασε χωρίς διακοπή με την παρέα των μοροντιανών συνεργατών, και κατά τη διάρκεια των απογευματινών ωρών δέχτηκε την επίσκεψη μοροντιανών απεσταλμένων από τους μανσονικούς κόσμους κάθε τοπικού συστήματος κατοικημένων σφαιρών σε όλο τον αστερισμό του Νορλατιαντέκ. Και όλοι αγαλλίασαν μαθαίνοντας ότι ο Δημιουργός τους ήταν σαν μια, από τη δική τους τάξη, συμπαντική οντότητα.
(2042.5) 191:5.1 Ο Θωμάς πέρασε μια μοναχική εβδομάδα ολομόναχος στους λόφους γύρω από τον Ελαιώνα. Όλο αυτό το διάστημα είδε μονάχα τους οικείους του σπιτιού του Σίμωνα και τον Ιωάννη Μάρκο. Ήταν περίπου εννιά το Σάββατο 15 Απριλίου, όταν οι δυο απόστολοι τον βρήκαν και τον πήραν μαζί τους πίσω στον τόπο της συνάντησής τους στο σπίτι του Μάρκου. Την επομένη ο Θωμάς άκουσε να του λένε τις ιστορίες των ποικίλων εμφανίσεων του Κυρίου, αλλά αυτός αρνιόταν πεισματικά να πιστέψει. Υποστήριζε ότι ο Πέτρος τους είχε ενθουσιάσει και πίστευαν ότι είδαν τον Κύριο. Ο Ναθαναήλ του εξήγησε, αλλά δεν έβγαλε αποτέλεσμα. Υπήρχε μια συναισθηματική επιμονή σε συνδυασμό με τη συνηθισμένη του αμφιβολία, και αυτή η στάση του μυαλού του, ενωμένη με τη θλίψη του, που είχε φύγει μακριά τους, συνωμότησαν για να δημιουργήσουν μια κατάσταση απομόνωσης την οποία ακόμα και ο ίδιος ο Θωμάς δεν κατάλαβε τελείως. Είχε απομακρυνθεί από τους συντρόφους του, είχε πάρει το δικό του δρόμο, και τώρα, που επέστρεψε ανάμεσά τους, είχε ακόμα την τάση να παίρνει ασυνείδητα μια θέση διαφωνίας. Αργούσε να υποκύψει, αποστρεφόταν να ενδώσει. Χωρίς να έχει την πρόθεση, απολάμβανε την προσοχή που του έδιναν. Αποκόμιζε ασυνείδητη ικανοποίηση από τις προσπάθειες όλων των συντρόφων του να τον πείσουν και να του αλλάξουν γνώμη. Τους είχε χάσει για μια ολόκληρη βδομάδα, και απολάμβανε σημαντική ευχαρίστηση από τη συνεχή προσοχή τους.
(2042.6) 191:5.2 Έπαιρναν το βραδινό φαγητό τους λίγο μετά τις έξι, με τον Πέτρο καθισμένο στο ένα πλευρό του Θωμά και το Ναθαναήλ στο άλλο, όταν ο άπιστος απόστολος είπε: «Δεν θα πιστέψω εκτός και δω τον Κύριο με τα ίδια μου τα μάτια και βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι των καρφιών». Καθώς ήταν καθισμένοι έτσι στο δείπνο, και ενόσω οι πόρτες ήταν κλεισμένες με ασφάλεια και μανταλωμένες, ο μοροντιανός Κύριος ξαφνικά παρουσιάστηκε μέσα στην καμπύλη του τραπεζιού και στεκόμενος ακριβώς μπροστά από το Θωμά, είπε:
(2043.1) 191:5.3 «Ειρήνη σε σας. Μια ολόκληρη εβδομάδα περίμενα να εμφανιστώ πάλι όταν θα ήσασταν όλοι παρόντες για να ακούσετε την εντολή να πάτε σε όλο τον κόσμο και να κηρύξετε το ευαγγέλιο αυτό της βασιλείας. Σας λέγω και πάλι: Όπως με έστειλε ο Πατέρας στον κόσμο, έτσι σας στέλνω κι εγώ. Όπως εγώ αποκάλυψα τον Πατέρα, έτσι εσείς θα αποκαλύψετε τη θεϊκή αγάπη, όχι απλά με λόγια, αλλά με την καθημερινή ζωή σας. Σας στέλνω όχι για να αγαπήσετε τις ψυχές των ανθρώπων αλλά αντίθετα να αγαπήσετε τους ανθρώπους. Δεν θα διακηρύξετε απλά τις χαρές του ουρανού αλλά θα δείξετε επίσης με την καθημερινή εμπειρία σας τις πνευματικές αλήθειες της θεϊκής ζωής εφόσον έχετε ήδη αιώνια ζωή, σαν δώρο Θεού, δια της πίστης. Όταν πιστεύετε, όταν η δύναμη από ψηλά, το Πνεύμα της Αληθείας, έρθει πάνω σας, δεν θα κρύβετε το φως σας εδώ, πίσω από κλειστές πόρτες. Θα κάνετε γνωστή την αγάπη και το έλεος του Θεού σε όλη την ανθρωπότητα. Μέσα από το φόβο τώρα αποφεύγετε τα γεγονότα δυσάρεστων εμπειριών, αλλά όταν θα βαφτισθείτε με το Πνεύμα της Αλήθειας, θα προχωρήσετε με θάρρος και χαρά για να συναντήσετε τις καινούργιες εμπειρίες από τη διακήρυξη των καλών νέων της αιώνιας ζωής στη βασιλεία του Θεού. Μπορείτε να παραμείνετε εδώ και στη Γαλιλαία για ένα σύντομο διάστημα, καθόσον θα συνέρχεστε από το σοκ της μετάβασης από τη ψεύτικη βεβαιότητα της εξουσίας της παράδοσης στη νέα τάξη της εξουσίας των γεγονότων, της αλήθειας και της πίστης μέσα στις ύψιστες αλήθειες της ζωντανής εμπειρίας. Η αποστολή σας στη γη στηρίζεται στο γεγονός ότι έζησα μια ζωή που αποκάλυψα το Θεό σε σας, πάνω στην αλήθεια ότι εσείς και οι άλλοι άνθρωποι είστε τα παιδιά του Θεού. Και θα συνίσταται στη ζωή που θα ζήσετε ανάμεσα στους ανθρώπους – την καθημερινή και ζωντανή εμπειρία να αγαπάτε τους ανθρώπους και να τους υπηρετείτε, όπως σας αγάπησα και σας υπηρέτησα εγώ. Αφήστε την πίστη σας να αποκαλύψει στον κόσμο το φως σας. Αφήστε την αποκάλυψη της αλήθειας να ανοίξει τα μάτια που είναι τυφλά από την παράδοση. Αφήστε την αγαπημένη υπηρεσία σας να καταστρέψει με επιτυχία την προκατάληψη που γεννά η άγνοια. Με το να έρθετε έτσι κοντά στους συνανθρώπους σας με συμπάθεια και κατανόηση και με ανιδιοτελή αφοσίωση, θα τους οδηγήσετε στη σωτήρια γνώση της αγάπης του Θεού. Οι Ιουδαίοι εκθειάζουν την καλοσύνη, οι Έλληνες εξυμνούν την ομορφιά, οι Χίντι κηρύττουν την αφοσίωση, οι μακρινοί ασκητές διδάσκουν την ευλάβεια, οι Ρωμαίοι απαιτούν νομιμοφροσύνη, αλλά εγώ απαιτώ από τη ζωή των μαθητών μου, μια ζωή γεμάτη από υπηρεσία με αγάπη για τους θνητούς αδελφούς σας».
(2043.2) 191:5.4 Όταν ο Κύριος μίλησε έτσι, κοίταξε μέσα στα μάτια το Θωμά και είπε: «Κι εσύ, Θωμά, που είπες ότι δεν θα πιστέψεις αν δεν με δεις και βάλεις το δάχτυλό σου στο σημάδι των καρφιών του χεριού μου, παρατήρησέ με τώρα και άκου τα λόγια μου, και εφόσον δεν βλέπεις σημάδια καρφιών στα χέρια μου, αφού αναστήθηκα με τη μορφή που θα έχετε κι εσείς επίσης όταν αναχωρήσετε από αυτό τον κόσμο, τι θα πεις στους αδελφούς σου; Θα ομολογήσεις την αλήθεια, γιατί ήδη μέσα στην καρδιά σου έχεις αρχίσει να πιστεύεις ακόμα και όταν με τόσο πείσμα διεκδικείς την απιστία σου. Οι αμφιβολίες σου, Θωμά, πάντα διεκδικούν το μερίδιό τους με περισσότερο πείσμα ακριβώς την ώρα που αρχίζουν να συντρίβονται. Θωμά, σε προσκαλώ να είσαι πιστός και όχι άπιστος – και ξέρω ότι θα πιστέψεις και μάλιστα με όλη σου την καρδιά».
(2043.3) 191:5.5 Όταν ο Θωμάς άκουσε αυτά τα λόγια, έπεσε στα γόνατά του μπροστά στο μοροντιανό Κύριο και αναφώνησε, «Πιστεύω! Κύριέ μου!». Κατόπιν είπε ο Ιησούς στο Θωμά: «Πίστεψες Θωμά, επειδή με είδες και με άκουσες. Ευλογημένοι είναι εκείνοι στα χρόνια που θα έλθουν που θα πιστεύουν παρόλο που δεν θα βλέπουν με τα μάτια της σάρκας ούτε θα ακούνε με τα θνητά αυτιά».
(2043.4) 191:5.6 Και τότε, καθώς η μορφή του Κυρίου κινήθηκε προς την άκρη του τραπεζιού, απευθύνθηκε σε όλους λέγοντας: «Και τώρα πηγαίνετε όλοι σας στη Γαλιλαία, όπου σύντομα θα εμφανιστώ σε σας». Όταν είπε αυτό, εξαφανίστηκε από τα μάτια τους.
(2044.1) 191:5.7 Οι ένδεκα απόστολοι ήταν τώρα τελείως πεπεισμένοι ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, και πολύ νωρίς το επόμενο πρωί, πριν από το χάραμα, ξεκίνησαν για τη Γαλιλαία.
(2044.2) 191:6.1 Ενόσω οι ένδεκα απόστολοι ήταν καθοδόν προς τη Γαλιλαία, φτάνοντας στο τέλος του ταξιδιού τους, την Τρίτη το βράδυ, 18 Απριλίου, κατά τις οκτώ και μισή, ο Ιησούς εμφανίστηκε στο Ροδάν και σε άλλους ογδόντα περίπου πιστούς, στην Αλεξάνδρεια. Αυτή ήταν η δωδέκατη εμφάνιση του Κυρίου σε μοροντιανή μορφή. Ο Ιησούς εμφανίστηκε ενώπιον αυτών των Ελλήνων και Ιουδαίων στο τέλος της αναφοράς του αγγελιαφόρου του Δαυίδ σχετικά με τη σταύρωση. Ο αγγελιαφόρος αυτός, όντας ο πέμπτος στη σειρά των δρομέων Ιερουσαλήμ-Αλεξάνδρειας, είχε φτάσει στην Αλεξάνδρεια αργά το απόγευμα, και όταν παρέδωσε το μήνυμά του στο Ροδάν, αποφασίστηκε να καλέσουν τους πιστούς όλους για να πάρουν το τραγικό νέο από τον ίδιο τον αγγελιαφόρο. Περίπου στις οκτώ, ο αγγελιαφόρος, ο Νάθαν από τη Βούσιρη, ήρθε ενώπιον της ομάδας αυτής και τους είπε με λεπτομέρειες όλα όσα του είχε πει ο προηγούμενος δρομέας. Ο Νάθαν τελείωσε τη συγκινητική αφήγησή του με αυτά τα λόγια: «Αλλά ο Δαυίδ, που μας έστειλε αυτό το νέο, αναφέρει ότι ο Κύριος, προλέγοντας το θάνατό του, δήλωσε ότι θα ανασταινόταν πάλι». Όταν ο Νάθαν μίλησε, ο μοροντιανός Κύριος εμφανίστηκε εκεί τελείως ορατός απ’ όλους. Και όταν ο Νάθαν κάθισε, ο Ιησούς είπε:
(2044.3) 191:6.2 «Ειρήνη σε σας. Εκείνο που ο Πατέρας μου με έστειλε να ιδρύσω στον κόσμο δεν ανήκει σε μια ράτσα, ένα έθνος, ούτε μια ειδική ομάδα δασκάλων ή ιεροκηρύκων. Το ευαγγέλιο της βασιλείας ανήκει και σε Ιουδαίους και εθνικούς, πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους, άνδρες και γυναίκες, ακόμα και στα μικρά παιδιά. Και όλοι σας θα κηρύξετε το ευαγγέλιο αυτό της αγάπης και της αλήθειας με τη ζωή που ζείτε σαν θνητοί. Να αγαπήσετε ο ένας τον άλλο με μια νέα και αιφνιδιαστική αγάπη, όπως σας αγάπησα εγώ. Να υπηρετήσετε την ανθρωπότητα με μια νέα και εκπληκτική αφοσίωση, όπως σας υπηρέτησα εγώ. Και όταν οι άνθρωποι δούνε να τους αγαπάτε τόσο, και όταν παρατηρήσουν πόσο θερμά τους υπηρετείτε, θα καταλάβουν ότι γίνατε πιστοί οπαδοί της βασιλείας των ουρανών και θα ακολουθήσουν το Πνεύμα της Αλήθειας που θα βλέπουν στις ζωές σας, για να βρούνε την αιώνια σωτηρία.
(2044.4) 191:6.3 Όπως με έστειλε ο Πατέρας στον κόσμο, έτσι σας στέλνω τώρα εγώ. Καλείστε όλοι σας να μεταφέρετε τα καλά νέα σε εκείνους που βρίσκονται στο σκοτάδι. Το ευαγγέλιο της βασιλείας ανήκει σε όλους που το πιστεύουν, δεν θα δοθεί στη φύλαξη απλών ιερέων. Σύντομα το Πνεύμα της Αληθείας θα έρθει πάνω σας και θα σας οδηγήσει στην αλήθεια. Πηγαίνετε, λοιπόν, σε όλο τον κόσμο κηρύττοντας το ευαγγέλιο και ω! θα είμαι μαζί σας για πάντα, μέχρι το τέλος των εποχών».
(2044.5) 191:6.4 Όταν ο Κύριος μίλησε έτσι, χάθηκε από τα μάτια τους. Όλη εκείνη τη νύχτα οι πιστοί παρέμειναν εκεί μαζί, αφηγούμενοι τις εμπειρίες τους σαν πιστοί της βασιλείας και προσέχοντας στα λόγια του Ροδάν και των συνεργατών του. Και όλοι πίστεψαν ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Φανταστείτε την έκπληξη του προάγγελου της ανάστασης του Δαυίδ, που έφτασε τη δεύτερη μέρα μετά από αυτό το γεγονός, όταν απάντησαν στην αναγγελία του, λέγοντας: «Ναι, γνωρίζουμε, γιατί τον είδαμε. Εμφανίστηκε σε μας προχθές».
(2045.1) 192:0.1 Τον καιρό που οι απόστολοι άφηναν την Ιερουσαλήμ για τη Γαλιλαία, οι Ιουδαίοι αρχηγοί είχαν ησυχάσει αξιοσημείωτα. Εφόσον ο Ιησούς εμφανίστηκε μόνο στη δική του οικογένεια πιστών, και εφόσον οι απόστολοι κρυβόντουσαν και δεν έκαναν δημόσιο κήρυγμα, οι αρχηγοί των Ιουδαίων συμπέραναν ότι το κίνημα του ευαγγελίου τελικά συντρίφτηκε. Φυσικά, είχαν συγχυστεί από την αυξανόμενη έκταση των φημών ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, αλλά στηρίζονταν αποτελεσματικά στους δωροδοκημένους φρουρούς για να αντιμετωπίσουν όλες αυτές τις αναφορές επαναλαμβάνοντας την ιστορία ότι μια ομάδα οπαδών του είχε μετακινήσει το σώμα.
(2045.2) 192:0.2 Από την ώρα αυτή και μετά, μέχρι τη διάλυση των αποστόλων από το κύμα της καταδίωξης που σηκώθηκε, ο Πέτρος αναγνωρίστηκε γενικά σαν η κεφαλή του αποστολικού σώματος. Ο Ιησούς δεν του έδωσε ποτέ τέτοια εξουσιοδότηση, και οι σύντροφοί του απόστολοι δεν τον εξέλεξαν ποτέ επίσημα σε μια τέτοια υπεύθυνη θέση. Την ανέλαβε αυθόρμητα και τη διατήρησε με κοινή αποδοχή και επειδή ήταν επίσης ο αρχι-ιεροκήρυκάς τους. Από δω και πέρα το δημόσιο κήρυγμα απέβη η κύρια εργασία των αποστόλων. Μετά την επιστροφή τους από τη Γαλιλαία, ο Ματθίας, τον οποίο εξέλεξαν για τη θέση του Ιούδα, έγινε ο ταμίας τους.
(2045.3) 192:0.3 Κατά τη διάρκεια της βδομάδας που παρέμειναν στην Ιερουσαλήμ, η Μαρία η μητέρα του Ιησού πέρασε τον περισσότερο καιρό με τις γυναίκες πιστές που έμεναν στο σπίτι του Ιωσήφ από την Αριμαθαία.
(2045.4) 192:0.4 Νωρίς τη Δευτέρα το πρωί, όταν οι απόστολοι αναχώρησαν για τη Γαλιλαία, ο Ιωάννης Μάρκος πήγε μαζί τους. Τους ακολούθησε έξω από την πόλη, και όταν αυτοί είχαν προχωρήσει αρκετά πέρα από τη Βηθανία, ήρθε με θράσος ανάμεσά τους, αισθανόμενος σίγουρος ότι δεν θα τον έστελναν πίσω.
(2045.5) 192:0.5 Οι απόστολοι σταμάτησαν αρκετές φορές πηγαίνοντας για τη Γαλιλαία για να πουν την ιστορία του αναστημένου Κυρίου τους και έτσι δεν έφτασαν στη Βηθσαϊδά παρά πολύ αργά την Τετάρτη το βράδυ. Ήταν μεσημέρι της Πέμπτης, όταν όλοι ξύπνησαν και ετοιμάστηκαν να πάρουν πρωινό.
(2045.6) 192:1.1 Κατά τις έξι το πρωί της Παρασκευής, 21 Απριλίου, ο μοροντιανός Κύριος έκανε τη δέκατη τρίτη εμφάνισή του, την πρώτη στη Γαλιλαία, στους δέκα αποστόλους, καθώς το πλοίο τους πλησίαζε στην ακτή κοντά στο συνηθισμένο αραξοβόλι στη Βηθσαϊδά.
(2045.7) 192:1.2 Αφού οι απόστολοι είχαν περάσει το απόγευμα και τις πρώτες βραδινές ώρες της Πέμπτης σε αναμονή, στο σπίτι του Ζεβεδαίου, ο Σίμων Πέτρος εισηγήθηκε να πάνε για ψάρεμα. Όταν ο Πέτρος πρότεινε τη βόλτα για ψάρεμα, όλοι οι απόστολοι αποφάσισαν να πάνε μαζί. Όλη νύχτα μοχθούσαν με τα δίχτυα αλλά δεν έπιασαν ψάρια. Δεν πήραν κατάκαρδα την αποτυχία τους για μια ψαριά, επειδή είχαν πολλές ενδιαφέρουσες εμπειρίες να συζητήσουν, πράγματα που τόσο πρόσφατα τους είχαν συμβεί στην Ιερουσαλήμ. Αλλά όταν ήρθε η αυγή, αποφάσισαν να επιστρέψουν στη Βηθσαϊδά. Καθώς πλησίαζαν την ακτή, είδαν κάποιον στην παραλία, κοντά στο αραξοβόλι του πλοίου, να στέκεται κοντά σε μια φωτιά. Στην αρχή σκέφτηκαν ότι ήταν ο Ιωάννης Μάρκος, που είχε κατέβει να τους καλωσορίσει πίσω με την ψαριά τους, αλλά καθώς ήρθαν πλησιέστερα στην ακτή, είδαν πως είχαν κάνει λάθος – ο άνδρας ήταν πολύ ψηλός για τον Ιωάννη. Κανένας δεν φαντάστηκε ότι το άτομο στην ακτή ήταν ο Κύριος. Δεν καταλάβαιναν καθόλου γιατί ο Ιησούς ήθελε να τους συναντήσει στις περιοχές της πρωτύτερης συνεργασίας τους και έξω στο ύπαιθρο σε επαφή με τη φύση, μακριά από το κλειστό περιβάλλον της Ιερουσαλήμ με τις τραγικές συνεργασίες του φόβου, της προδοσίας και του θανάτου. Τους είχε πει ότι, αν πήγαιναν στη Γαλιλαία, θα τους συναντούσε εκεί, και ήταν έτοιμος να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του.
(2046.1) 192:1.3 Καθώς έριξαν άγκυρα και ετοιμάστηκαν να μπούνε στο μικρό πλοιάριο για να βγούνε στην ακτή, ο άνδρας στην παραλία τους φώναξε, «Φίλοι, πιάσατε τίποτε;». Και όταν αυτοί αποκρίθηκαν, «Όχι», μίλησε πάλι. «Ρίξτε το δίχτυ στη δεξιά πλευρά του πλοίου και θα βρείτε ψάρια». Αν και δεν κατάλαβαν ότι ήταν ο Ιησούς που τους μίλησε, με συγκατάθεση έριξαν το δίχτυ όπως τους είχαν πληροφορήσει, και αυτό αμέσως γέμισε, τόσο πολύ μάλιστα που ήταν σχεδόν αδύνατο να το τραβήξουν πάνω. Όμως, ο Ιωάννης Ζεβεδαίος είχε μια γρήγορη διαίσθηση, και όταν είδε το βαρυφορτωμένο δίχτυ, κατάλαβε ότι ήταν ο Κύριος που τους είχε μιλήσει. Όταν πέρασε αυτή η σκέψη από το μυαλό του, έσκυψε και ψιθύρισε στον Πέτρο, «Είναι ο Κύριος». Ο Πέτρος ήταν πάντα άνθρωπος δράσης χωρίς σκέψη και παράφορης αφοσίωσης, έτσι όταν ο Ιωάννης ψιθύρισε αυτό στο αυτί του, σηκώθηκε γρήγορα και έπεσε στο νερό για να μπορέσει να φτάσει γρηγορότερα στο πλευρό του Κυρίου. Οι αδελφοί του πλησίασαν πολύ κοντά του, φτάνοντας στην ακτή με το μικρό πλοιάριο, σέρνοντας το δίχτυ με τα ψάρια πίσω τους.
(2046.2) 192:1.4 O Ιωάννης Μάρκος μέχρι την ώρα αυτή είχε σηκωθεί και, βλέποντας τους αποστόλους να έρχονται στην ακτή με το βαρυφορτωμένο δίχτυ, έτρεξε κάτω στην παραλία για να τους υποδεχτεί. Και όταν είδε έντεκα άνδρες αντί για δέκα, μάντεψε ότι ο άγνωστος ήταν ο αναστημένος Ιησούς, και καθώς οι δέκα έκπληκτοι παραμέναν σιωπηλοί, ο νεαρός έτρεξε προς τον Κύριο και πέφτοντας στα πόδια του, είπε, «Κύριέ μου». Και τότε ο Ιησούς μίλησε, όχι όπως είχε κάνει στην Ιερουσαλήμ, όταν τους χαιρέτησε με το «Ειρήνη σε σας», αλλά με συνηθισμένο τόνο απευθύνθηκε στον Ιωάννη Μάρκο: «Λοιπόν, Ιωάννη, είμαι ευτυχής που σε ξαναβλέπω και στη ξέγνοιαστη Γαλιλαία, όπου θα κάνουμε μια καλή επίσκεψη. Μείνε μαζί μας Ιωάννη, και πάρε πρωινό».
(2046.3) 192:1.5 Καθώς ο Ιησούς μιλούσε με το νέο άνδρα, οι δέκα είχαν εκπλαγεί και αιφνιδιαστεί τόσο ώστε ξέχασαν να σύρουν το δίχτυ με τα ψάρια στην παραλία. Τώρα μίλησε ο Ιησούς: «Φέρτε τα ψάρια σας και ετοιμάστε κάτι για πρωινό. Έχουμε ήδη τη φωτιά και πολύ ψωμί».
(2046.4) 192:1.6 Ενόσω ο Ιωάννης Μάρκος τιμούσε τον Κύριο, ο Πέτρος ξαφνιάστηκε από τη θέα των κάρβουνων που κοκκίνιζαν εκεί πάνω στην παραλία. Η σκηνή του υπενθύμισε πολύ ζωηρά τη φωτιά τα μεσάνυχτα στην αυλή του Άννα, όπου είχε αρνηθεί τον Κύριο, αλλά ταράχτηκε και, γονατίζοντας στα πόδια του Κυρίου, αναφώνησε, «Κύριέ μου!».
(2046.5) 192:1.7 Ο Πέτρος μετά ενώθηκε με τους συντρόφους του που έσερναν το δίχτυ. Όταν εναπόθεσαν τη ψαριά τους, μέτρησαν τα ψάρια και υπήρχαν 153 μεγάλα. Και πάλι έγινε το λάθος λέγοντας ότι αυτή ήταν άλλη μια θαυματουργική ψαριά. Δεν υπήρξε θαύμα που να συνδέθηκε με το επεισόδιο αυτό. Ήταν απλά μια άσκηση της προγνωστικής ικανότητας του Κυρίου. Ήξερε ότι τα ψάρια ήταν εκεί και ανάλογα κατεύθυνε τους αποστόλους πού να ρίξουν το δίχτυ.
(2047.1) 192:1.8 Ο Ιησούς τους μίλησε, λέγοντας: «Ελάτε τώρα, όλοι σας, να προγευματίσετε. Ακόμα και οι δίδυμοι να καθίσουν κάτω ενόσω μιλάω μαζί σας. Ο Ιωάννης Μάρκος θα φτιάξει τα ψάρια». Ο Ιωάννης Μάρκος έφερε επτά ευμεγέθη ψάρια, τα οποία ο Κύριος έβαλε στη φωτιά, και όταν ψήθηκαν, το αγόρι τα σερβίρισε στους δέκα. Ύστερα ο Ιησούς έκοψε το ψωμί και το έδωσε στον Ιωάννη, που με τη σειρά το σερβίρισε στους πεινασμένους αποστόλους. Όταν πήραν όλοι, ο Ιησούς είπε στον Ιωάννη Μάρκο να καθίσει κάτω ενώ ο ίδιος σέρβιρε ψάρι και ψωμί στο αγόρι. Καθώς έτρωγαν, ο Ιησούς φλυάρησε μαζί τους και διηγήθηκε τις πολλές εμπειρίες τους στη Γαλιλαία εκεί στην ίδια λίμνη.
(2047.2) 192:1.9 Αυτή ήταν η τρίτη φορά που ο Ιησούς παρουσιάστηκε στους αποστόλους σαν σύνολο. Όταν ο Ιησούς απευθύνθηκε την πρώτη φορά σ’ αυτούς, ρωτώντας τους αν είχαν πιάσει κανένα ψάρι, δεν υποπτεύθηκαν ποιος ήταν γιατί αυτή ήταν μια συνηθισμένη εμπειρία των ψαράδων της Θάλασσας της Γαλιλαίας, όταν έβγαιναν στην ακτή να τους πλευρίζουν με τον τρόπο αυτό οι έμποροι ψαριών της Ταρίχεας, που συνήθως ήταν διαθέσιμοι να αγοράσουν τα φρέσκα ψάρια για τα εργαστήρια αποξήρανσης.
(2047.3) 192:1.10 Ο Ιησούς φλυάρησε με τους δέκα αποστόλους και τον Ιωάννη Μάρκο περισσότερο από μια ώρα, και μετά περπάτησε πάνω και κάτω στην παραλία, μιλώντας ανά δυο μαζί τους – όχι όμως τα ίδια ζευγάρια που είχε πρωτοστείλει να διδάξουν. Και οι έντεκα απόστολοι είχαν έρθει μαζί από την Ιερουσαλήμ, αλλά ο Σίμων ο Ζηλωτής απελπιζόταν όλο και πιο πολύ καθώς πλησίαζαν στη Γαλιλαία, και έτσι, όταν έφτασαν στη Βηθσαϊδά, εγκατέλειψε τους αδελφούς του και γύρισε σπίτι του.
(2047.4) 192:1.11 Πριν τους αποχαιρετήσει το πρωί, ο Ιησούς έδωσε οδηγία δυο απόστολοι να προσφερθούν να πάνε στο Σίμωνα το Ζηλωτή και να τον φέρουν πίσω εκείνη την ίδια μέρα. Και το έκαναν ο Πέτρος και ο Ανδρέας.
(2047.5) 192:2.1 Όταν αποτέλειωσαν το πρωινό, και ενόσω οι άλλοι καθόντουσαν γύρω από τη φωτιά, ο Ιησούς ένευσε στον Πέτρο και στον Ιωάννη να πάνε μαζί του μια βόλτα στην παραλία. Καθώς βάδιζαν μαζί, ο Ιησούς είπε στον Ιωάννη, «Ιωάννη, με αγαπάς;». Και όταν ο Ιωάννης απάντησε, «Ναι, Κύριε, με όλη μου την καρδιά», ο Κύριος είπε: «Τότε, Ιωάννη, άφησε την αδιαλλαξία σου και μάθε να αγαπάς τους ανθρώπους όπως σε αγάπησα εγώ. Αφιέρωσε τη ζωή σου στην απόδειξη ότι η αγάπη είναι το μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο. Είναι η αγάπη του Θεού που ωθεί τους ανθρώπους να αναζητούν τη σωτηρία. Η αγάπη είναι ο πρόγονος κάθε πνευματικής καλοσύνης, το άρωμα της αλήθειας και της ομορφιάς».
(2047.6) 192:2.2 Ο Ιησούς μετά στράφηκε προς τον Πέτρο και ρώτησε, «Πέτρο, με αγαπάς;». Ο Πέτρος απάντησε, «Κύριε, γνωρίζεις ότι σε αγαπώ με όλη τη ψυχή μου». Τότε είπε ο Ιησούς: «Αν με αγαπάς, Πέτρο, βόσκε τα αρνιά μου. Μην παραμελήσεις να υπηρετείς τους αδύνατους, τους φτωχούς και τους νέους. Κήρυξε το ευαγγέλιο χωρίς φόβο ή όφελος. Να θυμάσαι πάντα ότι ο Θεός δεν είναι λάτρης προσώπων. Υπηρέτησε τους συνανθρώπους σου όπως σε υπηρέτησα εγώ. Να συγχωρείς τους θνητούς συνανθρώπους σου όπως σε συγχώρησα εγώ. Άσε την εμπειρία να σε διδάσκει την αξία του διαλογισμού και τη δύναμη του λογικού στοχασμού».
(2047.7) 192:2.3 Αφού περπάτησαν μαζί λίγο παρά κάτω, ο Ιησούς γύρισε στον Πέτρο και ρώτησε, «Πέτρο, με αγαπάς αληθινά;». Και τότε είπε ο Σίμων, «Ναι, Κύριε, γνωρίζεις ότι σε αγαπώ». Και πάλι είπε ο Ιησούς: «Τότε ποίμαινε τα πρόβατά μου. Να είσαι ένας καλός και αληθινός βοσκός για το κοπάδι. Να μην προδώσεις την εμπιστοσύνη τους σε σένα. Να μη πέσεις εξ απήνης στα χέρια του εχθρού. Να είσαι επιφυλακή όλο τον καιρό – να προσέχεις και να προσεύχεσαι».
(2047.8) 192:2.4 Όταν περπάτησαν λίγα βήματα παραπέρα, ο Ιησούς γύρισε στον Πέτρο και, για τρίτη φορά, ρώτησε, «Πέτρο, μ’ αγαπάς πραγματικά;». Και τότε ο Πέτρος, θλιβόμενος ελαφρά από τη φαινόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης του Κυρίου, είπε με αρκετή συγκίνηση, «Κύριε, γνωρίζεις όλα τα πράγματα, και επομένως γνωρίζεις ότι αληθινά και πραγματικά σ’ αγαπώ». Τότε είπε ο Ιησούς: «Βόσκε τα πρόβατά μου. Μην εγκαταλείψεις το κοπάδι. Γίνε παράδειγμα και έμπνευση για όλους τους συντρόφους σου βοσκούς. Αγάπησε το κοπάδι όπως σε αγάπησα εγώ και αφιέρωσε τον εαυτό σου για την ευημερία τους όπως αφιέρωσα τη ζωή μου για την ευημερία σου. Και ακολούθησέ με ακόμα και μέχρι το τέλος».
(2048.1) 192:2.5 Ο Πέτρος εξέλαβε την τελευταία αναφορά κυριολεκτικά – ότι έπρεπε να συνεχίσει να τον ακολουθεί – και γυρίζοντας στον Ιησού, έδειξε τον Ιωάννη, ρωτώντας, «Αν σε ακολουθήσω, τι θα κάνει αυτός ο άνδρας;». Και τότε, καταλαβαίνοντας ότι ο Πέτρος είχε παρεξηγήσει τα λόγια του, ο Ιησούς είπε: «Πέτρο, μην ενδιαφέρεσαι για το τι θα κάνουν τ’ αδέλφια σου. Αν θέλω να παραμείνει ο Ιωάννης μετά τη δική σου αναχώρηση, ακόμα και έως ότου γυρίσω πάλι, τι σημαίνει αυτό για σένα; Μόνο να είσαι σίγουρος ότι με ακολουθείς».
(2048.2) 192:2.6 Αυτή η παρατήρηση διαδόθηκε μέσα στους αδελφούς και το εξέλαβαν σαν μια δήλωση του Ιησού με την έννοια ότι ο Ιωάννης δεν θα πέθαινε πριν από την επιστροφή του Κυρίου, όπως πολλοί πίστευαν και ήλπιζαν ότι θα ίδρυε τη βασιλεία με δύναμη και δόξα. Ήταν αυτή η ερμηνεία των λόγων του Ιησού που συνετέλεσε πολύ στο γυρισμό του Σίμωνα του Ζηλωτή πίσω στην υπηρεσία, και τον κράτησε στο έργο.
(2048.3) 192:2.7 Όταν επέστρεψαν στους άλλους, ο Ιησούς πήγε για μια βόλτα και συζήτηση με τον Ανδρέα και τον Ιάκωβο. Όταν απομακρύνθηκαν λιγάκι, ο Ιησούς είπε στον Ανδρέα, «Ανδρέα, με εμπιστεύεσαι;». Και όταν ο πρώην αρχηγός των αποστόλων άκουσε τον Ιησού να κάνει αυτή την ερώτηση, στάθηκε ακίνητος και αποκρίθηκε, «Ναι, Κύριε, βέβαια σε εμπιστεύομαι, και το ξέρεις». Τότε είπε ο Ιησούς: «Ανδρέα, αν με εμπιστεύεσαι, εμπιστέψου περισσότερο τ’ αδέλφια σου – ακόμα και τον Πέτρο. Κάποτε σου εμπιστεύτηκα την αρχηγία των αδελφών σου. Τώρα πρέπει να εμπιστεύεσαι άλλους καθώς θα σε αφήσω και θα πάω στον Πατέρα. Όταν τ’ αδέλφια σου αρχίσουν να διασκορπίζονται εξαιτίας σφοδρών διωγμών, να είσαι συνετός και γνωστικός σύμβουλος για τον Ιάκωβο, τον εξ αίματος αδελφό μου, όταν θα βάλουν βαριά φορτία πάνω του, τα οποία δεν θα είναι προετοιμασμένος από την πείρα, να κουβαλήσει. Και ύστερα συνέχισε να εμπιστεύεσαι, γιατί δεν θα σε απογοητεύσω. Όταν τελειώσεις με τη γη, θα έρθεις σε μένα».
(2048.4) 192:2.8 Ύστερα ο Ιησούς γύρισε στον Ιάκωβο, ρωτώντας, «Ιάκωβε, με εμπιστεύεσαι;». Και βέβαια ο Ιάκωβος απάντησε, «Ναι, Κύριε, σε εμπιστεύομαι με όλη μου την καρδιά». Τότε είπε ο Ιησούς: «Ιάκωβε, αν με εμπιστευθείς περισσότερο, θα είσαι λιγότερο ανυπόμονος με τους αδελφούς σου. Αν με εμπιστευθείς, θα σε βοηθήσει να γίνεις πιο ευγενής με την αδελφότητα των πιστών. Μάθε να υπολογίζεις τις συνέπειες των λόγων και των πράξεών σου. Να θυμάσαι ότι ο θερισμός είναι ανάλογος με τη σπορά. Να προσεύχεσαι για ηρεμία του πνεύματος και να καλλιεργείς την υπομονή. Αυτές οι χάρες, μαζί με τη ζωντανή πίστη, θα σε υποστηρίξουν όταν θα έρθει η ώρα να πιεις το ποτήρι της θυσίας. Αλλά μη δειλιάσεις ποτέ, όταν θα τελειώσεις με τη γη, θα έρθεις κι εσύ για να είσαι μαζί μου».
(2048.5) 192:2.9 Ο Ιησούς μετά μίλησε με το Θωμά και το Ναθαναήλ. Είπε στο Θωμά, «Θωμά, με υπηρετείς;». Ο Θωμάς απάντησε, «Ναι, Κύριε, σε υπηρετώ τώρα και πάντα». Τότε είπε ο Ιησούς: «Αν με υπηρετείς, υπηρέτησε τους θνητούς αδελφούς μου όπως σε υπηρέτησα. Και μη βαρεθείς να κάνεις αυτές τις καλές πράξεις αλλά να επιμένεις σαν ένας που έχει χειροτονηθεί από το Θεό στην υπηρεσία της αγάπης. Όταν τελειώσεις την υπηρεσία σου σχετικά με μένα στη γη, θα υπηρετείς μαζί μου με δόξα. Θωμά πρέπει να σταματήσεις να αμφιβάλεις. Πρέπει να αυξήσεις την πίστη σου και τη γνώση της αλήθειας. Πίστευε στο Θεό όπως ένα παιδί αλλά σταμάτησε να αντιδράς τόσο παιδαριώδη. Να έχεις θάρρος, να είσαι δυνατός στην πίστη και ισχυρός στη βασιλεία του Θεού».
(2049.1) 192:2.10 Μετά είπε ο Κύριος στο Ναθαναήλ, «Ναθαναήλ, με υπηρετείς;». Και ο απόστολος απάντησε, «Ναι, Κύριε, και με αμέριστη αγάπη». Τότε είπε ο Ιησούς: «Αν, λοιπόν, με υπηρετείς με όλη σου την καρδιά, βεβαιώσου ότι θα αφιερωθείς στην ευημερία των αδελφών μου στη γη με ακούραστη αγάπη. Ανακάτεψε φιλικότητα στις συμβουλές σου και πρόσθεσε αγάπη στη φιλοσοφία σου. Υπηρέτησε τους συνανθρώπους σου όπως σε υπηρέτησα εγώ. Να είσαι πιστός στους ανθρώπους όπως σας φύλαγα κι εγώ. Να είσαι λιγότερο επικριτικός. Να περιμένεις λιγότερα από κάποιους ανθρώπους και έτσι να ελαττώνεις το μέγεθος της απογοήτευσής σου. Και όταν το έργο εδώ κάτω τελειώσει, θα υπηρετείς μαζί μου στα ύψη».
(2049.2) 192:2.11 Μετά από αυτό ο Κύριος μίλησε με το Ματθαίο και το Φίλιππο. Στο Φίλιππο είπε, «Φίλιππε, με υπακούς;». Ο Φίλιππος αποκρίθηκε, «Ναι, Κύριε, θα σε υπακούω και με τη ζωή μου ακόμα». Τότε είπε ο Ιησούς: «Αν με υπακούς, πήγαινε τότε στις χώρες των εθνικών και κήρυξε το ευαγγέλιο. Οι προφήτες σάς είπαν ότι η υπακοή είναι καλύτερη από τη θυσία. Με πίστη έχεις γίνει ένα παιδί της βασιλείας που γνωρίζει το Θεό. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας νόμος που πρέπει να υπακούσεις – κι αυτός είναι η εντολή να πας και να κηρύξεις το ευαγγέλιο της βασιλείας. Πάψε να φοβάσαι τους ανθρώπους. Γίνε ατρόμητος στο κήρυγμα των καλών νέων της αιώνιας ζωής για τους συνανθρώπους σου που μαραζώνουν στο σκοτάδι και πεινάνε για το φως της αλήθειας. Μην απασχοληθείς περισσότερο, Φίλιππε, με χρήματα και αγαθά. Είσαι τώρα ελεύθερος να κηρύξεις τις καλές ειδήσεις όπως είναι και τ’ αδέλφια σου. Και θα πηγαίνω μπροστά σου και θα είμαι μαζί σου μέχρι το τέλος».
(2049.3) 192:2.12 Και μετά, μιλώντας στο Ματθαίο, ο Κύριος ρώτησε, «Ματθαίε, το έχεις μέσα σου να με υπακούς;». Ο Ματθαίος απάντησε, «Ναι, Κύριε, έχω αφιερωθεί τελείως στο να κάνω το θέλημά σου». Τότε είπε ο Κύριος: «Ματθαίε, αν με υπακούς, πήγαινε να διδάξεις σε όλους τους λαούς το ευαγγέλιο της βασιλείας. Δεν θα προσφέρεις άλλο στους αδελφούς σου τα υλικά πράγματα της ζωής. Από δω και πέρα θα κηρύττεις τα καλά νέα της πνευματικής σωτηρίας. Από τώρα και μετά να έχεις μάτια για να εκτελείς μόνο την εντολή να κηρύττεις το ευαγγέλιο της βασιλείας του Πατέρα. Όπως εγώ έκανα το θέλημα του Πατέρα στη γη, έτσι να εκπληρώσεις τη θεϊκή εντολή. Να θυμάσαι, και οι Ιουδαίοι αλλά και οι εθνικοί είναι αδέλφια σου. Μη φοβάσαι κανένα όταν κηρύττεις τις σωτήριες αλήθειες του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Και εκεί που πηγαίνω, θα έρθεις γρήγορα’.
(2049.4) 192:2.13 Μετά περπάτησε και μίλησε με τους δίδυμους Αλφαίους, τον Ιάκωβο και τον Ιούδα, και μιλώντας και στους δυο, ρώτησε, «Ιάκωβε και Ιούδα, πιστεύετε σε μένα;». Και όταν και οι δυο απάντησαν, «Ναι, Κύριε, πιστεύουμε», αυτός είπε: «Γρήγορα θα σας αφήσω. Βλέπετε ότι ήδη σας έχω αφήσει με τη θνητή μορφή. Θα μείνω για λίγο διάστημα με τη μορφή αυτή πριν πάω στον Πατέρα μου. Πιστεύετε σε μένα – είστε οι απόστολοί μου, και πάντα θα είστε. Συνεχίστε να πιστεύετε και να θυμάστε τη συνεργασία σας μαζί μου, όταν θα έχω φύγει, και όταν ίσως, επιστρέψετε στην εργασία που κάνατε, πριν έρθετε να ζήσετε μαζί μου. Μην επιτρέψετε ποτέ μια αλλαγή της εργασίας σας να επηρεάσει την πίστη σας. Πιστεύετε στο Θεό μέχρι το τέλος των ημερών σας στη γη. Ποτέ μην ξεχνάτε ότι, όταν είστε πιστά παιδιά του Θεού, κάθε έντιμη εργασία του κόσμου είναι ιερή. Τίποτε δεν μπορεί να είναι κοινό όταν το κάνει ένα παιδί του Θεού. Κάντε, λοιπόν, τη δουλειά σας από την ώρα αυτή, σαν να είναι για το Θεό. Και όταν θα έχετε τελειώσει με τον κόσμο αυτό, έχω άλλους και καλύτερους κόσμους όπου παρόμοια θα εργάζεστε για μένα. Και σε όλη αυτή την εργασία, σ’ αυτό τον κόσμο ή σε άλλους, θα εργάζομαι μαζί σας, και το πνεύμα μου θα κατοικεί μέσα σας».
(2049.5) 192:2.14 Ήταν σχεδόν δέκα όταν ο Ιησούς γύρισε από τη συνομιλία του με τους διδύμους Αλφαίους, και καθώς άφηνε τους αποστόλους, είπε: «Έχετε γεια, μέχρι να σας συναντήσω όλους στο βουνό της χειροτονίας σας αύριο το μεσημέρι». Όταν μίλησε έτσι, χάθηκε από τα μάτια τους.
(2050.1) 192:3.1 Το μεσημέρι του Σαββάτου, 22 Απριλίου, οι έντεκα απόστολοι μαζεύτηκαν στην καθορισμένη συνάντηση στο λόφο κοντά στην Καπερναούμ, και ο Ιησούς εμφανίστηκε ανάμεσά τους. Η συνάντηση αυτή έγινε στο ίδιο βουνό όπου ο Κύριος τους είχε χρίσει αποστόλους του και πρεσβευτές της βασιλείας του Πατέρα στη γη. Και αυτή ήταν η δέκατη τέταρτη μοροντιανή εμφάνιση του Κυρίου.
(2050.2) 192:3.2 Την ώρα εκείνη οι έντεκα απόστολοι γονάτισαν σε κύκλο γύρω από τον Κύριο και τον άκουσαν να επαναλαμβάνει τις ευθύνες και τον είδαν να ξαναθεσπίζει τη σκηνή της χειροτονίας όπως τότε που πρωτοχρίστηκαν για το ειδικό έργο της βασιλείας. Και όλα αυτά ήταν σαν μια ανάμνηση της πρώτης αφιέρωσής τους στην υπηρεσία του Πατέρα, εκτός από την προσευχή του Κυρίου. Όταν ο Κύριος – ο μοροντιανός Ιησούς – προσευχήθηκε τώρα, έγινε με μεγαλοπρεπή τρόπο και με λέξεις δύναμης τέτοιες που οι απόστολοι δεν είχαν ακούσει ξανά. Ο Κύριός τους μίλησε τώρα με τους αρχηγούς του σύμπαντος σαν ένας που, στο δικό του σύμπαν, είχε όλη τη δύναμη και την εξουσία επιφορτισμένη στα χέρια του. Και αυτοί οι έντεκα άνδρες δεν ξέχασαν ποτέ την εμπειρία αυτή της μοροντιανής επαναφιέρωσης, από τις προηγούμενες δεσμεύσεις σαν πρεσβευτές. Ο Κύριος πέρασε μια ώρα σε αυτό το βουνό με τους πρεσβευτές του, και αφού τους αποχαιρέτησε τρυφερά χάθηκε από το βλέμμα τους.
(2050.3) 192:3.3 Και κανείς δεν είδε τον Ιησού για μια ολόκληρη βδομάδα. Οι απόστολοι δεν είχαν πραγματικά ιδέα τι να πράξουν, ούτε γνώριζαν αν ο Κύριος είχε πάει στον Πατέρα του. Σ’ αυτή την κατάσταση της αβεβαιότητας έμειναν στη Βηθσαϊδά. Φοβόντουσαν να πάνε για ψάρεμα μήπως κι ερχόταν να τους μιλήσει και παρέλειπαν να τον δουν. Κατά τη διάρκεια όλης της βδομάδας ο Ιησούς ήταν απασχολημένος με τις μοροντιανές υπάρξεις στη γη και με τις υποθέσεις της μοροντιανής μετάβασης την οποία βίωνε στον κόσμο.
(2050.4) 192:4.1 Η είδηση των εμφανίσεων του Ιησού εξαπλώθηκε σε όλη τη Γαλιλαία, και κάθε μέρα μεγαλύτεροι αριθμοί πιστών έφταναν στην οικία του Ζεβεδαίου για να ρωτήσουν για την ανάσταση του Κυρίου και να ανακαλύψουν την αλήθεια γύρω από αυτές τις φημισμένες εμφανίσεις. Ο Πέτρος, στην αρχή της βδομάδας, ειδοποίησε ότι θα συγκαλούσε δημόσια συγκέντρωση στην άκρη της λίμνης το επόμενο Σάββατο στις τρεις το απόγευμα.
(2050.5) 192:4.2 Συνεπώς, το Σάββατο 29 Απριλίου, στις τρεις, περισσότεροι από πεντακόσιοι πιστοί από τα περίχωρα της Καπερναούμ μαζεύτηκαν στη Βηθσαϊδά για να ακούσουν τον Πέτρο να βγάζει τον πρώτο δημόσιο λόγο του μετά την ανάσταση. Ο απόστολος ήταν στην καλύτερη φόρμα του, και αφού τελείωσε την ευχάριστη ομιλία του, λίγοι από τους ακροατές του αμφισβήτησαν ότι ο Κύριος είχε αναστηθεί από τους νεκρούς.
(2050.6) 192:4.3 Ο Πέτρος τελείωσε το λόγο του, λέγοντας: «Επιβεβαιώνουμε ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος δεν είναι νεκρός. Δηλώνουμε ότι αναστήθηκε από το μνήμα. Διακηρύσσουμε ότι τον είδαμε και μιλήσαμε μαζί του». Μόλις έκανε τη διακήρυξη αυτή της πίστης, εκεί στο πλευρό του, τελείως ορατός από όλους τους ανθρώπους, ο Κύριος εμφανίστηκε με μοροντιανή μορφή και, μιλώντας τους με οικεία προφορά, είπε, «Ειρήνη σε σας, και σας αφήνω την ειρήνη μου». Αφού εμφανίστηκε μ’ αυτό τον τρόπο και τους μίλησε έτσι, χάθηκε από μπροστά τους. Αυτή ήταν η δέκατη πέμπτη μοροντιανή εμφάνιση του αναστημένου Ιησού.
(2051.1) 192:4.4 Εξαιτίας ορισμένων πραγμάτων που ελέχθησαν στους έντεκα καθόσο διάστημα βρίσκονταν σε σύσκεψη με τον Κύριο, στο βουνό της χειροτονίας, οι απόστολοι είχαν την εντύπωση ότι ο Κύριός τους θα έκανε σύντομα μια δημόσια εμφάνιση μπροστά σε μια ομάδα Γαλιλαίων πιστών, και ότι, αφού θα το έκανε, θα επέστρεφε στην Ιερουσαλήμ. Συνεπώς, νωρίς την άλλη μέρα, την Κυριακή 30 Απριλίου, οι έντεκα άφησαν τη Βηθσαϊδά και γύρισαν στην Ιερουσαλήμ. Έκαναν αξιοσημείωτη διδασκαλία και κήρυγμα στο δρόμο κάτω για τον Ιορδάνη, έτσι δεν έφτασαν στην οικία του Μάρκου στην Ιερουσαλήμ παρά αργά την Τετάρτη 3 Μαΐου.
(2051.2) 192:4.5 Ήταν μια θλιβερή επιστροφή για τον Ιωάννη Μάρκο. Λίγες ώρες πριν φτάσει σπίτι, ο πατέρας του, Ηλίας Μάρκος, πέθανε ξαφνικά από αιμορραγία στο κεφάλι. Αν και η σκέψη της βεβαιότητας της ανάστασης των νεκρών συνετέλεσε πολύ για να παρηγορήσει τους αποστόλους στη θλίψη τους, συγχρόνως θρηνούσαν αληθινά για το χαμό του καλού τους φίλου, που υπήρξε ακλόνητος υποστηρικτής ακόμα και στις ώρες των μεγάλων βασάνων και της απογοήτευσης. Ο Ιωάννης Μάρκος έκανε ό,τι μπορούσε για να παρηγορήσει τη μητέρα του και, μιλώντας αντί για κείνη, κάλεσε τους αποστόλους να συνεχίσουν να θεωρούν σπιτικό τους το σπίτι της. Και οι έντεκα έκαναν το υπερώο αρχηγείο τους μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής.
(2051.3) 192:4.6 Οι απόστολοι είχαν σκόπιμα εισέλθει στην Ιερουσαλήμ μετά που έπεσε η νύχτα, ώστε να μη γίνουν ορατοί από τις Ιουδαϊκές αρχές. Ούτε εμφανίστηκαν δημόσια σε συνδυασμό με την κηδεία του Ηλία Μάρκου. Όλη την επόμενη ημέρα παρέμειναν ήσυχα σε απομόνωση στο επεισοδιακό υπερώο.
(2051.4) 192:4.7 Την Πέμπτη το βράδυ οι απόστολοι είχαν μια υπέροχη συνάντηση στο υπερώο και όλοι δεσμεύτηκαν να κηρύξουν δημόσια το νέο ευαγγέλιο του αναστημένου Κυρίου εκτός από το Θωμά, το Σίμωνα το Ζηλωτή και τους δίδυμους Αλφαίους. Είχαν ήδη αρχίσει τα πρώτα βήματα της αλλαγής του ευαγγελίου της βασιλείας – της συγγένειας με το Θεό και την αδελφότητα των ανθρώπων – με τη διακήρυξη της ανάστασης του Ιησού. Ο Ναθαναήλ είχε αντίρρηση για την αλλαγή αυτή του κυρίου θέματος του δημόσιου μηνύματός τους, αλλά δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην ευγλωττία του Πέτρου, ούτε μπόρεσε να υπερνικήσει τον ενθουσιασμό των μαθητών, ιδιαίτερα των γυναικών πιστών.
(2051.5) 192:4.8 Και έτσι, κάτω από τη δυναμική αρχηγεία του Πέτρου και πριν ο Κύριος ανεβεί στον πατέρα του, οι καλοπροαίρετοι αντιπρόσωποί του άρχισαν την επιδέξια διαδικασία της σταδιακής και σίγουρης αλλαγής της θρησκείας του Ιησού σε μια νέα και μεταλλαγμένη μορφή θρησκείας περί τον Ιησού.
(2052.1) 193:0.1 Η δέκατη έκτη μοροντιανή εμφάνιση του Ιησού συνέβη την Παρασκευή, 5 Μαΐου, στην αυλή του Νικόδημου, κατά τις εννέα το βράδυ. To βράδυ αυτό, οι πιστοί της Ιερουσαλήμ έκαναν την πρώτη προσπάθειά τους να μαζευτούν όλοι από την ανάσταση. Συγκεντρωμένοι εδώ, αυτή την ώρα, ήταν οι έντεκα απόστολοι, το γυναικείο σώμα και οι συνεργάτες τους, και περίπου πενήντα άλλοι ηγετικοί μαθητές του Κυρίου, συμπεριλαμβανομένου και ενός αριθμού Ελλήνων. Αυτή η συντροφιά πιστών συζήταγε ανεπίσημα για πάνω από μισή ώρα όταν, ξαφνικά, ο μοροντιανός Κύριος εμφανίστηκε πλήρως ορατός και άρχισε αμέσως να τους εκπαιδεύει. Είπε ο Ιησούς:
(2052.2) 193:0.2 «Ειρήνη σε σας. Αυτό είναι το πιο αντιπροσωπευτικό σύνολο πιστών – απόστολοι και μαθητές, άνδρες και γυναίκες – στο οποίο εμφανίστηκα από την ώρα της ελευθέρωσής μου από τη σάρκα. Σας καλώ τώρα να μαρτυρήσετε ότι σας είπα εκ των προτέρων ότι η παραμονή μου ανάμεσά σας πρέπει να τελειώσει. Σας είπα ότι σύντομα θα επιστρέψω στον Πατέρα. Και μετά σας είπα καθαρά πώς οι αρχιερείς και οι αρχηγοί των Ιουδαίων θα με παρέδιδαν για να με θανατώσουν, και ότι θα ανασταινόμουν από το μνήμα. Γιατί, λοιπόν, επιτρέπετε στον εαυτό σας να συγχύζεται τόσο από όλα αυτά όταν πρέπει να συμβεί; Και γιατί εκπλαγήκατε τόσο όταν αναστήθηκα από το μνήμα την τρίτη ημέρα; Αποτύχατε να με πιστέψετε επειδή ακούσατε τα λόγια μου χωρίς να καταλαβαίνετε τη σημασία τους.
(2052.3) 193:0.3 Και τώρα πρέπει να προσέξετε τα λόγια μου μήπως και κάνετε πάλι το λάθος και ακούσετε τη διδασκαλία μου με το νου ενώ στις καρδιές σας δεν καταφέρνετε να αντιληφθείτε τη σημασία. Από την αρχή της παρεπιδημίας μου σαν ένας εξ υμών, σας δίδαξα ότι μοναδικός σκοπός μου ήταν να αποκαλύψω τον ουράνιο Πατέρα μου στα παιδιά του στη γη. Έζησα αποκαλύπτοντας τον Θεό για να μπορέσετε να βιώσετε τη γνώση του Θεού στη ζωή σας. Αποκάλυψα το Θεό σαν ουράνιο Πατέρα σας. Αποκάλυψα εσάς σαν παιδιά του στη γη. Είναι γεγονός ότι ο Θεός αγαπάει εσάς, τα παιδιά του. Με πίστη στα λόγια μου, αυτό το γεγονός γίνεται μια αιώνια και ζωντανή αλήθεια στις καρδιές σας. Όταν δια της ζωντανής πίστης, αποκτήσετε θεϊκή συνειδητότητα του Θεού, τότε θα είστε γεννημένοι από το πνεύμα σαν παιδιά φωτός και ζωής, επιπλέον η αιώνια ζωή μέσα σας θα ανέλθει στα σύμπαντα των συμπάντων και θα αποκτήσει την εμπειρία της εύρεσης του Θεού του Πατέρα στον Παράδεισο.
(2052.4) 193:0.4 Σας προτρέπω να θυμάστε πάντοτε ότι η αποστολή σας ανάμεσα στους ανθρώπους είναι η κήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας – την πραγματικότητα της πατρότητας του Θεού και την αλήθεια της συγγένειας του ανθρώπου. Να κηρύττετε όλη την αλήθεια των καλών νέων, όχι ένα μόνο μέρος του ευαγγελίου της σωτηρίας. Το μήνυμά σας δεν άλλαξε από την εμπειρία της ανάστασής μου. Η συγγένεια με το θεό, δια της πίστης, παραμένει ακόμα η σωτήρια αλήθεια του ευαγγελίου της βασιλείας. Να πηγαίνετε κηρύττοντας την αγάπη του Θεού και την υπηρεσία του ανθρώπου. Εκείνο που χρειάζεται να γνωρίζει ο κόσμος είναι: Οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού, και δια της πίστης μπορούν να πραγματώσουν αληθινά και να βιώνουν καθημερινά αυτή την εξευγενιστική αλήθεια. Η εμφάνισή μου στη γη θα βοηθήσει όλους τους ανθρώπους να μάθουν ότι είναι τα παιδιά του Θεού, αλλά αυτή η γνώση δεν θα επαρκέσει, αν προσωπικά αποτύχουν να κατανοήσουν δια της πίστης τη σωτήρια αλήθεια ότι είναι τα παιδιά του ζωντανού πνεύματος του αιώνιου Πατέρα. Το ευαγγέλιο της βασιλείας αφορά την αγάπη του Πατρός και την υπηρεσία των παιδιών του στη γη.
(2053.1) 193:0.5 Ανάμεσά σας, εδώ, μοιράζεστε τη γνώση ότι αναστήθηκα από τους νεκρούς, αλλά αυτό δεν είναι περίεργο. Έχω τη δύναμη να παραδίνω τη ζωή μου και να την παίρνω πάλι πίσω. Ο Πατέρας δίνει αυτή τη δύναμη στο Γιο του Παραδείσου. Θα πρέπει καλύτερα να αναδευτεί η καρδιά σας από τη γνώση ότι οι νεκροί μιας εποχής εισχώρησαν στην αιώνια ανάβαση αμέσως μετά που άφησα το μνήμα του Ιωσήφ. Έζησα τη ζωή μου σαν θνητός για να δείξω πως μπορείτε, μέσα από την με αγάπη υπηρεσία, να αποκαλύψετε το Θεό στους συνανθρώπους σας, όπως εγώ με το να σας αγαπώ και να σας υπηρετώ, αποκάλυψα το Θεό σε σας. Έζησα ανάμεσά σας σαν Γιος του Ανθρώπου ώστε εσείς και όλοι οι άλλοι άνθρωποι να μπορέσετε να μάθετε ότι είστε όλοι όντως τα παιδιά του Θεού. Επομένως, πηγαίνετε τώρα σε όλο τον κόσμο κηρύττοντας το ευαγγέλιο αυτό της βασιλείας του ουρανού σε όλους τους ανθρώπους. Αγαπάτε όλους τους ανθρώπους όπως εγώ σας αγάπησα. Υπηρετείτε τους θνητούς συνανθρώπους σας όπως εγώ σας υπηρέτησα. Δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώστε. Παραμείνετε μόνο εδώ στην Ιερουσαλήμ ενώ εγώ θα πάω στον Πατέρα και έως ότου σας στείλω το Πνεύμα της Αλήθειας. Αυτό θα σας οδηγήσει στη διευρυμένη αλήθεια, και εγώ θα είμαι μαζί σας σε όλο τον κόσμο. Είμαι μαζί σας πάντα και σας αφήνω την ειρήνη μου».
(2053.2) 193:0.6 Όταν ο Κύριος τους μίλησε έτσι, εξαφανίστηκε από τα μάτια τους. Ήταν σχεδόν χάραμα όταν διαλύθηκαν αυτοί οι πιστοί. Όλη νύχτα παρέμειναν μαζί, συζητώντας με ζήλο τις προτροπές του Κυρίου και διαλογιζόμενοι όλα όσα τους είχαν συμβεί. Ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος και άλλοι απόστολοι τους είπαν τις εμπειρίες τους από τη μοροντιανή εμφάνιση του Κυρίου στη Γαλιλαία και αφηγήθηκαν πώς είχε εμφανιστεί τρεις φορές σ’ αυτούς.
(2053.3) 193:1.1 Κατά τις τέσσερις το απόγευμα του Σαββάτου, 13 Μαΐου, ο Κύριος εμφανίστηκε στη Νάλντα και σε περίπου εβδομήντα πέντε Σαμαρείτες πιστούς κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ, στη Συχάρ. Οι πιστοί είχαν τη συνήθεια να μαζεύονται σ’ αυτό το μέρος, εκεί κοντά που ο Ιησούς είχε μιλήσει με τη Νάλντα σχετικά με το ύδωρ της ζωής. Τη μέρα αυτή, μόλις είχαν τελειώσει τις συζητήσεις τους για την αναφερθείσα ανάσταση, ο Ιησούς εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά τους, λέγοντας:
(2053.4) 193:1.2 «Ειρήνη σε σας. Αγαλλιάστε που γνωρίζετε ότι είμαι η ανάσταση και η ζωή, αλλά αυτό δεν θα σας ωφελήσει σε τίποτα, αν πρώτα δεν γεννηθείτε από το αιώνιο πνεύμα, με αυτό τον τρόπο θα αποκτήσετε, δια της πίστης, το δώρο της αιώνιας ζωής. Αν είστε τα πιστά παιδιά του Πατέρα μου, δεν θα πεθάνετε ποτέ, δεν θα χαθείτε. Το ευαγγέλιο της βασιλείας σας δίδαξε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι τα παιδιά του Θεού. Και το χαρμόσυνο αυτό νέο που αφορά την αγάπη του ουράνιου Πατέρα για τα παιδιά του στη γη πρέπει να μεταφερθεί σ’ όλο τον κόσμο. Ήρθε ο καιρός που δεν θα λατρεύετε το Θεό ούτε στο όρος Γεριζίμ ούτε στην Ιερουσαλήμ, αλλά εκεί που είστε, όπως είστε, εν πνεύματι και αληθεία. Είναι η πίστη που σώζει τις ψυχές σας. Η σωτηρία είναι το άπλετο δώρο του Θεού προς όλους όσους πιστεύουν ότι είναι παιδιά του. Αλλά μην εξαπατάσθε. Ενώ η σωτηρία είναι το άπλετο δώρο του Θεού και δίνεται σε όλους που το δέχονται με την πίστη, ακολουθεί η εμπειρία της αποδοχής των καρπών της πνευματικής αυτής ζωής με τον τρόπο που αυτή βιώνεται στη σάρκα. Η παραδοχή της θεωρίας της πατρότητας του Θεού συνεπάγεται ότι δέχεστε επίσης δωρεάν τη συνυφασμένη αλήθεια της αδελφότητας του ανθρώπου. Κι αν ο άνθρωπος είναι αδελφός σας, είναι κάτι περισσότερο από πλησίον, τον οποίο ο Πατέρας απαιτεί να αγαπάτε σαν τον εαυτό σας. Τον αδελφό σας, που είναι από τη δική σας οικογένεια, θα τον αγαπάτε όχι μόνο με οικογενειακή αγάπη, αλλά θα τον υπηρετείτε όπως θα υπηρετούσατε τον εαυτό σας. Και με τον τρόπο αυτό θα αγαπάτε και θα υπηρετείτε τον αδελφό σας επειδή εσείς, όντες αδελφοί μου, αγαπηθήκατε και υπηρετηθήκατε από εμένα. Πηγαίνετε λοιπόν, σε όλο τον κόσμο να πείτε τα χαρμόσυνα νέα σε όλα τα πλάσματα κάθε ράτσας, φυλής και έθνους. Το πνεύμα θα βρίσκεται μπροστά σας, και εγώ θα είμαι πάντα μαζί σας».
(2054.1) 193:1.3 Οι Σαμαρείτες αυτοί εξεπλάγησαν πολύ με την εμφάνιση του Κυρίου και έσπευσαν στις κοντινές πόλεις και χωριά, όπου διέδωσαν τα νέα ότι είχαν δει τον Ιησού και ότι τους είχε μιλήσει. Και αυτή ήταν η δέκατη έβδομη μοροντιανή εμφάνιση του Κυρίου.
(2054.2) 193:2.1 Η δέκατη όγδοη μοροντιανή εμφάνιση του Κυρίου έγινε στην Τύρο, την Τρίτη 16 Μαΐου, λίγο πριν τις εννιά το βράδυ. Εμφανίστηκε και πάλι στο τέλος μιας συγκέντρωσης πιστών, καθώς ήταν έτοιμοι να διαλυθούν, λέγοντας:
(2054.3) 193:2.2 «Ειρήνη σε σας. Αγαλλιάσθε που γνωρίζετε ότι ο Γιος του Ανθρώπου αναστήθηκε από τους νεκρούς, επειδή εκ τούτου γνωρίζετε ότι εσείς και οι αδελφοί σας επίσης θα επιβιώσουν από το θνητό θάνατο. Αλλά μια τέτοια επιβίωση βασίζεται στηνδική σας πρότερη αναγέννηση από το πνεύμα της αλήθειας που αναζητά και βρίσκει το Θεό. Ο άρτος της ζωής και το ύδωρ τούτης δίνονται μόνο σ’ εκείνους που πεινάνε για την αλήθεια και διψάνε για τη δικαιοσύνη – για το Θεό. Το γεγονός ότι ο νεκρός ανασταίνεται δεν είναι το ευαγγέλιο της βασιλείας. Οι μεγάλες αυτές αλήθειες και τα συμπαντικά αυτά γεγονότα συνδέονται όλα με αυτό το ευαγγέλιο, επειδή αποτελούν τμήμα αυτού που απορρέει από την πίστη στα χαρμόσυνα νέα και εμπεριέχονται στην επακόλουθη εμπειρία εκείνων που, δια της πίστης, γίνονται, στην πράξη και αληθινά, τα αιώνια παιδιά του αιώνιου Θεού. Ο Πατέρας μου με έστειλε στον κόσμο για να αναγγείλω τη σωτηρία της συγγένειας αυτής σε όλους τους ανθρώπους. Με τον ίδιο τρόπο σας αποστέλλω στον κόσμο για να κηρύξετε τη σωτηρία αυτή της θεϊκής συγγένειας. Η σωτηρία είναι το δώρο του Θεού, αλλά εκείνοι που γεννιόνται εκ πνεύματος θα αρχίσουν αμέσως να δείχνουν προς τα έξω τους καρπούς του πνεύματος υπηρετώντας με αγάπη τις συντροφικές υπάρξεις τους. Και οι καρποί του θεϊκού πνεύματος που παράγονται στις ζωές των αναγεννημένων από το πνεύμα θνητών που γνωρίζουν το Θεό, είναι: η υπηρεσία με αγάπη, η ανιδιοτελής αφοσίωση, η θαρραλέα πίστη, η ειλικρινής εντιμότητα, η φωτισμένη τιμιότητα, η αθάνατη ελπίδα, η σίγουρη εμπιστοσύνη, η σπλαχνική φροντίδα, η αστείρευτη καλοσύνη, η συγχωρητική ανεκτικότητα και η διαρκής ειρήνη. Αν όσοι, που επαγγέλλονται ότι είναι πιστοί, δεν φέρουν αυτούς τους καρπούς του θεϊκού πνεύματος στις ζωές τους, είναι νεκροί. Το Πνεύμα της Αληθείας δεν είναι μέσα τους, είναι άχρηστοι κλάδοι της ζωντανής αμπέλου, και πολύ σύντομα θα αφαιρεθούν. Ο Πατέρας μου απαιτεί από τα παιδιά της πίστης να φέρουν πολύ πνευματικό καρπό. Αν, λοιπόν, δεν παράγετε καρπό, θα σκάψει τις ρίζες σας και θα κόψει τους άκαρπους κλάδους σας. Πρέπει διαρκώς όλο και περισσότερο να αποφέρετε καρπούς πνευματικούς καθώς προοδεύετε προς τον ουρανό στη βασιλεία του Θεού. Μπορείτε να εισέλθετε στη βασιλεία σαν παιδί, αλλά ο Πατέρας απαιτεί να αυξάνεστε με τη χάρη, μέχρι το πλήρες ανάστημα της πνευματικής ενηλικίωσης. Και όταν θα βγείτε στον κόσμο για να πείτε σε όλα τα έθνη τα χαρμόσυνα νέα του ευαγγελίου, θα είμαι μπροστά σας, και το Πνεύμα της Αληθείας θα κατοικεί στις καρδιές σας. Αφήνω την ειρήνη μου μαζί σας».
(2054.4) 193:2.3 Και τότε ο Κύριος χάθηκε από τα μάτια τους. Την άλλη μέρα έφυγαν από την Τύρο εκείνοι που μετέφεραν την ιστορία αυτή στη Σιδώνα και ακόμα στην Αντιόχεια και τη Δαμασκό. Ο Ιησούς είχε βρεθεί με αυτούς τους πιστούς όταν ήταν στη ζωή της σάρκας, και αυτοί τον αναγνώρισαν γρήγορα όταν άρχισε να τους διδάσκει. Ενώ οι φίλοι του δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν εύκολα τη μοροντιανή μορφή του όταν γινόταν ορατή, ποτέ δεν αργούσαν να αναγνωρίσουν την προσωπικότητά του όταν τους μίλαγε.
(2055.1) 193:3.1 Νωρίς την Πέμπτη το πρωί, 18 Μαΐου, ο Ιησούς έκανε την τελευταία του εμφάνιση στη γη σαν μοροντιανή οντότητα. Καθώς οι έντεκα απόστολοι καθόντουσαν και έπαιρναν πρωινό στο υπερώο της οικίας της Μαρίας Μάρκου, ο Ιησούς εμφανίστηκε σ’ αυτούς και είπε:
(2055.2) 193:3.2 «Ειρήνη σε σας. Σας ζήτησα να παραμείνετε εδώ στην Ιερουσαλήμ μέχρι να ανέλθω στον Πατέρα, και μέχρι να σας στείλω το Πνεύμα της Αληθείας, που γρήγορα θα εκχυθεί σε όλα τα πλάσματα, και που θα σας προικίσει με δύναμη από ψηλά». Ο Σίμων ο Ζηλωτής διέκοψε τον Ιησού, ρωτώντας, «Τότε, Κύριε, θα αποκαταστήσεις τη βασιλεία και θα δούμε τη δόξα του Θεού να εκδηλώνεται στη γη;». Όταν ο Ιησούς άκουσε την ερώτηση του Σίμωνα, απάντησε: «Είσαι ακόμα προσκολλημένος στις παλιές σου ιδέες για τον Ιουδαίο Μεσσία και την υλιστική βασιλεία. Αλλά θα λάβεις πνευματική βοήθεια όταν το πνεύμα θα κατέβει επάνω σου, και αμέσως θα πας σε όλο τον κόσμο κηρύττοντας το ευαγγέλιο αυτό της βασιλείας. Όπως με έστειλε ο Πατέρας στον κόσμο, έτσι σε στέλνω κι εγώ. Και εύχομαι να αγαπάτε και να εμπιστεύεσθε ο ένας τον άλλο. Ο Ιούδας δεν είναι πια ανάμεσά σας επειδή η αγάπη του κρύωσε και επειδή αρνήθηκε να εμπιστευθεί εσάς, τους πιστούς αδελφούς του. Δεν διαβάσατε στις Γραφές όπου είναι γραμμένο: ‘Δεν είναι καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος. Κανένας δεν ζει για τον εαυτό του;’. Και επίσης εκεί που λέει: ‘Αυτός που έχει φίλους πρέπει να δείχνεται φιλικός;’. Και δεν σας έστειλα στον κόσμο να διδάξετε, ανά δυο, ότι δεν πρέπει να γίνεστε μοναχικοί και να πέφτετε στη μιζέρια της απομόνωσης;. Ξέρετε επίσης καλά ότι , όταν βρισκόμουν στη σάρκα, δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να είναι μόνος για μεγάλες περιόδους. Από την πρώτη στιγμή της συνεργασίας μας είχα πάντα δυο ή τρεις σας συνεχώς στο πλάι μου ή πολύ κοντά μου διαθέσιμους, όταν επικοινωνούσα με τον Πατέρα. Εμπιστευθείτε λοιπόν και βασιστείτε ο ένας στον άλλο. Και αυτό είναι το πιο απαραίτητο εφόσον πρόκειται σήμερα να σας αφήσω μόνους στον κόσμο. Ήρθε η ώρα. Είμαι έτοιμος να πάω στον Πατέρα».
(2055.3) 193:3.3 Όταν μίλησε, τους έγνεψε να πάνε μαζί του και τους οδήγησε έξω στο Όρος των Ελαιών, όπου τους αποχαιρέτησε προετοιμαζόμενος να αναχωρήσει από την Ουράντια. Ήταν ένα κατανυκτικό ταξίδι μέχρι τον Ελαιώνα. Ούτε λέξη δεν ειπώθηκε από κανένα τους από τη στιγμή που άφησαν το υπερώο, έως ότου ο Ιησούς σταμάτησε μαζί τους στο Όρος των Ελαιών.
(2055.4) 193:4.1 Ήταν στο πρώτο τμήμα του αποχαιρετιστήριου μηνύματος του Κυρίου προς τους αποστόλους, που υπαινίχθηκε το χάσιμο του Ιούδα και παρουσίασε την τραγική μοίρα του προδότη συντρόφου τους σαν επίσημη προειδοποίηση κατά των κινδύνων της κοινωνικής και αδελφικής απομόνωσης. Ίσως να βοηθήσει τους πιστούς αυτής αλλά και των μελλοντικών εποχών, να επαναλάβουμε εν συντομία τους λόγους της πτώσης του Ιούδα υπό το φως των παρατηρήσεων του Κυρίου και λαμβανομένης υπόψη της συσσωρευμένης διαφώτισης των διαδοχικών αιώνων.
(2055.5) 193:4.2 Καθώς κοιτάζουμε πίσω σ’ αυτή την τραγωδία, καταλαβαίνουμε ότι ο Ιούδας έσφαλε, πρώτιστα επειδή ήταν αξιοπρόσεκτα μια απομονωμένη προσωπικότητα, μια προσωπικότητα κλειστή και μακριά από συνηθισμένες κοινωνικές επαφές. Αρνιόταν επίμονα να εμπιστεύεται ή να αισθάνεται άπλετη αδελφικότητα με τους συντρόφους του αποστόλους. Αλλά το να είναι μοναχικός τύπος προσωπικότητας, αυτό από μόνο του, δεν θα προξενούσε τόση βλάβη στον Ιούδα, αν δεν αποτύγχανε επίσης να αυξήσει την αγάπη και να μεγαλώσει την πνευματική χάρη. Και ύστερα, για να κάνει ένα κακό χειρότερο, έβρισκε καταφύγιο στην κακεντρέχεια και υπέθαλπε τόσους ψυχολογικούς εχθρούς, όπως εκδίκηση και τη γενικευμένη επιθυμία να «ανταποδώσει τα ίσα» σε κάποιον για όλες τις απογοητεύσεις του.
(2056.1) 193:4.3 Αυτός ο ατυχής συνδυασμός, των ατομικών ιδιορρυθμιών και των νοητικών ροπών, συνωμότησε για να καταστρέψει έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο που απέτυχε να χαλιναγωγήσει αυτά τα κακά με την αγάπη, την πίστη και την εμπιστοσύνη. Το ότι ο Ιούδας δεν χρειαζόταν να έχει σφάλλει, αποδεικνύεται καλά από τις περιπτώσεις του Θωμά και του Ναθαναήλ, που και οι δυο είχαν την κατάρα της ίδιας μορφής καχυποψία και υπερανάπτυξη της ατομιστικής ροπής. Ακόμα ο Ανδρέας και ο Ματθαίος είχαν μεγάλη κλίση προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά όλοι αυτοί οι άνδρες αύξαιναν την αγάπη τους προς τον Ιησού και τους συντρόφους τους αποστόλους περισσότερο και όχι λιγότερο, καθώς περνούσε ο καιρός. Μεγάλωναν στη χάρη και στη γνώση της αλήθειας. Εμπιστευόντουσαν όλο και περισσότερο τους αδελφούς τους και αργά ανάπτυξαν την ικανότητα να βασίζονται στους συντρόφους τους. Ο Ιούδας αρνιόταν με επιμονή να βασιστεί στ’ αδέλφια του. Όταν η συσσώρευση των συναισθηματικών του συγκρούσεων τον ωθούσε να ψάξει για ανακούφιση εκφράζοντας τα συναισθήματά του, ζητούσε σταθερά τη συμβουλή και λάμβανε την απερίσκεπτη παρηγοριά των μη πνευματικών συγγενών του ή εκείνων των τυχαίων γνωστών που είτε ήσαν αδιάφοροι, είτε πραγματικά εχθρικοί, για την ευημερία και ανάπτυξη των πνευματικών αληθειών της ουράνιας βασιλείας, της οποίας ήταν ένας από τους δώδεκα αφιερωμένους πρεσβευτές στη γη.
(2056.2) 193:4.4 Ο Ιούδας συνάντησε την ήττα στις μάχες των γήινων αγώνων του εξαιτίας των ακόλουθων παραγόντων προσωπικών τάσεων και αδυναμίας χαρακτήρα:
(2056.3) 193:4.5 1. Ήταν μοναχικός τύπος ανθρώπινης ύπαρξης. Ήταν υπερβολικά ατομικιστής και προτίμησε να μεγαλώνει σαν ένα επιβεβαιωμένο «κλειστό» και ακοινώνητο είδος ατόμου.
(2056.4) 193:4.6 2. Σαν παιδί, η ζωή του ήταν πολύ εύκολη γι αυτόν. Δυσανασχετούσε άσχημα όταν κατέπνιγε φιλοδοξίες. Πάντα προσδοκούσε να κερδίζει. Ήταν πολύ κακός σαν χαμένος.
(2056.5) 193:4.7 3. Δεν απέκτησε ποτέ μια φιλοσοφική τεχνική για να αντιμετωπίζει την απογοήτευση. Αντί να αποδέχεται τις απογοητεύσεις σαν κανονικό και συνηθισμένο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης, σταθερά κατέφευγε στην πρακτική να ρίχνει το φταίξιμο σε κάποιον συγκεκριμένο, ή στους συντρόφους του σαν σύνολο, για όλες τις προσωπικές δυσκολίες και απογοητεύσεις.
(2056.6) 193:4.8 4. Γαντζωνόταν από κακεντρέχεια, πάντα φιλοξενούσε την ιδέα της εκδίκησης.
(2056.7) 193:4.9 5. Δεν του άρεσε να αντιμετωπίζει ειλικρινά τα γεγονότα. Ήταν ανέντιμος στη στάση του προς τις καταστάσεις της ζωής.
(2056.8) 193:4.10 6. Αντιπαθούσε να συζητάει τα προσωπικά του προβλήματα με τους άμεσους συνεργάτες του, αρνιόταν να μιλάει για τις δυσκολίες του με τους αληθινούς φίλους του και εκείνους που πραγματικά αγαπούσε. Όλα τα χρόνια της συνεργασίας τους δεν πήγε ποτέ στον Κύριο με ένα καθαρά προσωπικό πρόβλημα.
(2056.9) 193:4.11 7. Δεν έμαθε ποτέ ότι η αληθινή ανταμοιβή για μια ευγενική ζωή είναι, τελικά, τα πνευματικά βραβεία, τα οποία δεν απονέμονται πάντα στη διάρκεια αυτής της μοναδικής σύντομης ζωής στη σάρκα.
(2056.10) 193:4.12 Σαν αποτέλεσμα της επίμονης απομόνωσης της προσωπικότητάς του, οι δυστυχίες του πολλαπλασιάστηκαν, οι θλίψεις του αυξήθηκαν, οι ανησυχίες του μεγάλωσαν και η απελπισία του βάθυνε σχεδόν πέρα από κάθε αντοχή.
(2057.1) 193:4.13 Ενώ ο εγωκεντρικός και υπερατομικιστής απόστολος είχε πολλά ψυχικά, συναισθηματικά και πνευματικά βάσανα, οι κύριες δυσκολίες του ήταν: Στην προσωπικότητα, ήταν απομονωμένος. Στο μυαλό, ήταν καχύποπτος και εκδικητικός. Στο χαρακτήρα, ήταν δύστροπος και μνησίκακος. Συναισθηματικά, δεν έδινε αγάπη και δεν συγχωρούσε. Κοινωνικά, δεν έδειχνε εμπιστοσύνη και ήταν επιφυλακτικός. Πνευματικά, έγινε αλαζών και εγωιστικά φιλόδοξος. Στη ζωή, αγνοούσε εκείνους που τον αγαπούσαν και στο θάνατο, ήταν άφιλος.
(2057.2) 193:4.14 Αυτοί, λοιπόν, είναι οι παράγοντες του μυαλού και οι επιδράσεις του κακού οι οποίοι, όλοι μαζί, εξηγούν γιατί ένας καλοπροαίρετος και κατά τ’ άλλα ειλικρινής κάποτε, πιστός του Ιησού, μετά από αρκετά χρόνια πολύ στενής συνεργασίας με τη μεταβλητή προσωπικότητά του, εγκατέλειψε τους συντρόφους του, αποκήρυξε μια ιερή υπόθεση, απαρνήθηκε το ιερό κάλεσμά του και πρόδωσε το θεϊκό Κύριό του.
(2057.3) 193:5.1 Ήταν σχεδόν επτάμισι το πρωί της Πέμπτης, 18 Μαΐου, όταν ο Ιησούς έφτασε στη δυτική πλευρά του Όρους των Ελαιών μαζί με τους έντεκα αμίλητους και κάπως ζαλισμένους αποστόλους του. Από αυτό το μέρος, στα δυο τρίτα της απόστασης μέχρι το βουνό πάνω, μπορούσαν να κοιτάζουν γύρω την Ιερουσαλήμ και προς τα κάτω τη Γεθσημανή. Ο Ιησούς ετοιμάστηκε να πει τον τελευταίο χαιρετισμό του στους αποστόλους πριν αναχωρήσει από την Ουράντια. Καθώς στεκόταν εκεί μπροστά τους, χωρίς να τους έχει δώσει καμία εντολή, γονάτισαν γύρω του σε κύκλο, και ο Κύριος είπε:
(2057.4) 193:5.2 «Σας παρακαλώ να παραμείνετε στην Ιερουσαλήμ μέχρις ότου προικιστείτε με δύναμη από ψηλά. Είμαι έτοιμος να σας αφήσω. Είμαι έτοιμος να ανεβώ στον Πατέρα μου, και σύντομα, πολύ σύντομα, θα στείλουμε στον κόσμο αυτό της διαμονής μου, το Πνεύμα της Αληθείας, και όταν έρθει πάνω σας, θα αρχίσετε τη νέα διακήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας, πρώτα στην Ιερουσαλήμ και μετά στα πιο απομακρυσμένα μέρη του κόσμου. Αγαπάτε τους ανθρώπους με την αγάπη που σας αγάπησα και υπηρετείτε τους θνητούς συνανθρώπους σας όπως σας υπηρέτησα εγώ. Με τους καρπούς του πνεύματος των ζωών σας παρακινείστε ψυχές να πιστέψουν στην αλήθεια ότι ο άνθρωπος είναι παιδί του Θεού και ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια. Θυμηθείτε όλα όσα σας δίδαξα και τη ζωή που έζησα ανάμεσά σας. Η αγάπη μου σας επισκιάζει, το πνεύμα μου θα κατοικήσει μέσα σας και η ειρήνη μου θα μείνει σε σας. Σας χαιρετώ».
(2057.5) 193:5.3 Όταν ο μοροντιανός Κύριος μίλησε έτσι, χάθηκε από τα μάτια τους. Αυτή η επονομαζόμενη ανάληψη του Ιησού δεν ήταν κατ’ ουδένα τρόπο διαφορετική από τις άλλες του εξαφανίσεις από τη θνητή όραση κατά τη διάρκεια των σαράντα ημερών της μοροντιανής του σταδιοδρομίας στην Ουράντια.
(2057.6) 193:5.4 Ο Κύριος πήγε στην Εντέντια μέσω της Τζερουζέμ, όπου οι Ύψιστοι, υπό την εποπτεία του Γιου του Παραδείσου, ελευθέρωσαν τον Ιησού της Ναζαρέτ από τη μοροντιανή κατάσταση και, δια μέσου των πνευματικών διαύλων της ανάληψης, επέστρεψε στην ιδιότητα της συγγένειας του Παραδείσου και της ύψιστης κυριαρχίας στο Σάλβινγκτον.
(2057.7) 193:5.5 Ήταν γύρω στις οκτώ παρά τέταρτο το πρωί όταν ο μοροντιανός Ιησούς εξαφανίστηκε από την παρατήρηση των έντεκα αποστόλων για να αρχίσει την άνοδο στο δεξί χέρι του Πατέρα του, για να λάβει επίσημη επιβεβαίωση της ολοκληρωμένης κυριαρχίας του στο σύμπαν του Νέβαδον.
(2057.8) 193:6.1 Ενεργώντας κατά διαταγή του Πέτρου, ο Ιωάννης Μάρκος και άλλοι αναχώρησαν για να καλέσουν τους ηγετικούς μαθητές στο σπίτι της Μαρίας Μάρκου. Κατά τις δέκα και μισή, εκατόν είκοσι από τους σημαντικότερους μαθητές του Ιησού που ζούσαν στην Ιερουσαλήμ συναθροίστηκαν για να ακούσουν την αναφορά τού αποχαιρετιστήριου μηνύματος του Κυρίου και να μάθουν για την ανάληψή του. Ανάμεσα σε αυτή τη συντροφιά βρισκόταν η Μαρία η μητέρα του Ιησού. Είχε επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ με τον Ιωάννη Ζεβεδαίο, όταν οι απόστολοι επέστρεψαν από την πρόσφατη παραμονή τους στη Γαλιλαία. Αμέσως μετά την Πεντηκοστή γύρισε στο σπίτι της Σαλώμης στη Βηθσαϊδά. Ο Ιάκωβος ο αδελφός του Ιησού ήταν κι αυτός παρών στο συμβούλιο αυτό, την πρώτη σύσκεψη των μαθητών του Κυρίου, που συνεκλήθη μετά την ολοκλήρωση της πλανητικής του σταδιοδρομίας του.
(2058.1) 193:6.2 Ο Σίμων Πέτρος ανέλαβε ο ίδιος να μιλήσει στους συντρόφους του αποστόλους και έκανε μια συγκλονιστική αναφορά της τελευταίας συνάντησης των έντεκα με τον Κύριό τους, και με συγκινητικότατο τρόπο απέδωσε τον τελευταίο χαιρετισμό του Κυρίου και την εξαφάνιση με την ανάληψή του. Ήταν ένα συμβούλιο που όμοιό του δεν είχε συμβεί ποτέ πριν στον κόσμο. Αυτό το μέρος της σύσκεψης κράτησε λιγότερο από μια ώρα. Ο Πέτρος τότε εξήγησε ότι είχαν αποφασίσει να διαλέξουν ένα διάδοχο του Ιούδα του Ισκαριώτη, και θα δινόταν στους αποστόλους ένα διάλειμμα για να μπορέσουν να αποφασίσουν μεταξύ των δυο ανθρώπων που προτάθηκαν γι αυτή τη θέση, το Ματθία και τον Ιούστο.
(2058.2) 193:6.3 Οι έντεκα μαθητές ύστερα κατέβηκαν κάτω, όπου συμφώνησαν να ρίξουν κλήρο για να οριστεί ποιος από αυτούς τους άνδρες θα γινόταν απόστολος για να καλύψει τη θέση του Ιούδα. Ο κλήρος έπεσε στο Ματθία, και αυτός ανακοινώθηκε ότι ήταν ο νέος απόστολος. Αυτός οδηγήθηκε δεόντως στο γραφείο του και μετά διορίστηκε ταμίας. Αλλά ο Ματθίας έλαβε λίγο μέρος στις επακόλουθες δραστηριότητες των αποστόλων.
(2058.3) 193:6.4 Αμέσως μετά την Πεντηκοστή οι δίδυμοι επέστρεψαν στα σπίτια τους στη Γαλιλαία. Ο Σίμων ο Ζηλωτής είχε αποσυρθεί αρκετό χρόνο πριν αναχωρήσει για την κήρυξη του ευαγγελίου. Ο Θωμάς βασανίστηκε λιγότερο διάστημα και μετά επανέλαβε τη διδασκαλία του. Ο Ναθαναήλ ήρθε σε μεγάλη αντιπαράθεση με τον Πέτρο, που αφορούσε το κήρυγμα γύρω από τον Ιησού αντί για το κήρυγμα του προτέρου ευαγγελίου της βασιλείας. Αυτή η κόντρα έγινε τόσο έντονη μέχρι τα μέσα του επόμενου μήνα που ο Ναθαναήλ αποχώρησε, πηγαίνοντας στη Φιλαδέλφεια για να επισκεφθεί τον Άμπνερ και το Λάζαρο. Και αφού παρέμεινε εκεί περισσότερο από ένα χρόνο, συνέχισε πηγαίνοντας στις χώρες πέρα από τη Μεσοποταμία κηρύττοντας το ευαγγέλιο όπως το είχε εννοήσει αυτός.
(2058.4) 193:6.5 Με αυτό, έμειναν έξι από τους αρχικούς δώδεκα αποστόλους για να γίνουν οι πρωταγωνιστές στη σκηνή της πρώτης διακήρυξης του ευαγγελίου στην Ιερουσαλήμ: ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Φίλιππος και ο Ματθαίος.
(2058.5) 193:6.6 Γύρω στο μεσημέρι οι απόστολοι επέστρεψαν στους αδελφούς τους στο υπερώο και ανήγγειλαν ότι ο Ματθίας είχε εκλεγεί σαν νέος απόστολος. Και τότε ο Πέτρος κάλεσε όλους τους πιστούς να εντρυφήσουν στην προσευχή, την προσευχή που θα τους προετοίμαζε να λάβουν το δώρο του πνεύματος το οποίο ο Κύριος είχε υποσχεθεί να στείλει.
(2059.1) 194:0.1 Κατά τη μία, καθώς οι εκατόν είκοσι πιστοί είχαν εντρυφήσει στην προσευχή, αντιλήφθηκαν όλοι μια παράξενη παρουσία στο δωμάτιο. Συγχρόνως όλοι αυτοί οι μαθητές συνειδητοποίησαν μια καινούργια και βαθιά αίσθηση πνευματικής χαράς, σιγουριάς και εμπιστοσύνης. Αυτή η νέα συνειδητότητα πνευματικής δύναμης ακολουθήθηκε αμέσως από μια ισχυρή παρόρμηση να βγούνε έξω και να κηρύξουν δημόσια το ευαγγέλιο της βασιλείας και τα χαρμόσυνα νέα ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς.
(2059.2) 194:0.2 Ο Πέτρος σηκώθηκε και δήλωσε ότι αυτός πρέπει να είναι ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας που τους είχε υποσχεθεί ο Κύριος και πρότεινε να πάνε στο ναό και ν’ αρχίσουν την επίσημη αναγγελία των χαρμόσυνων νέων που εμπιστεύθηκαν στα χέρια τους. Και αυτοί έπραξαν ακριβώς ό,τι πρότεινε ο Πέτρος.
(2059.3) 194:0.3 Οι άνδρες αυτοί είχαν εκπαιδευτεί και διδαχθεί ότι το ευαγγέλιο που θα κήρυτταν ήταν η πατρότητα του Θεού και η συγγένεια του ανθρώπου, αλλά αυτήν ακριβώς τη στιγμή της πνευματικής έκστασης και του προσωπικού θριάμβου, οι καλύτερες ειδήσεις, τα μεγαλύτερα νέα, που μπορούσαν να σκεφτούν αυτοί οι άνδρες, ήταν το γεγονός του αναστημένου Κυρίου. Κι έτσι ξεκίνησαν, προικισμένοι με δύναμη από ψηλά, κηρύττοντας χαρμόσυνες ειδήσεις στο λαό – ακόμα και σωτηρία δια του Ιησού – αλλά άθελά τους, υπέπεσαν στο σφάλμα και μερικά από τα γεγονότα που συνδέονταν με το ευαγγέλιο υποκατέστησαν το ίδιο το μήνυμα του ευαγγελίου. Ο Πέτρος ασυναίσθητα ξεκίνησε αυτό το λάθος και άλλοι ακολούθησαν μετά από αυτόν μέχρι τον Παύλο, που δημιούργησε μια νέα θρησκεία από την καινούργια εκδοχή των καλών ειδήσεων.
(2059.4) 194:0.4 Το ευαγγέλιο της βασιλείας είναι: το γεγονός της πατρότητας του Θεού, ενωμένο με την επακόλουθη αλήθεια της συγγένειας-αδελφότητας των ανθρώπων. Ο Χριστιανισμός, έτσι όπως αναπτύχθηκε από εκείνη την ημέρα, είναι: το γεγονός του Θεού σαν τον Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού, σε συνδυασμό με την εμπειρία από τη συντροφιά των πιστών με τον αναστημένο και δοξασμένο Χριστό.
(2059.5) 194:0.5 Δεν είναι παράξενο που αυτοί οι γεμάτοι με πνεύμα άνδρες αρπάχτηκαν από την ευκαιρία αυτή για να εκφράσουν τα συναισθήματα τού θριάμβου τους επί των δυνάμεων που είχαν προσπαθήσει να καταστρέψουν τον Κύριό τους και να τερματίσουν την επίδραση των διδαχών του. Σε μιαν εποχή σαν κι αυτή, ήταν ευκολότερο να θυμούνται την προσωπική σχέση τους με τον Ιησού και να δονούνται από τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος ζούσε ακόμα, ότι η φιλία τους δεν είχε τελειώσει και ότι το πνεύμα είχε ήδη έρθει επάνω τους όπως αυτός είχε υποσχεθεί.
(2059.6) 194:0.6 Οι πιστοί αυτοί ένιωσαν να μεταφέρονται ξαφνικά σ’ έναν άλλο κόσμο, σε μια νέα διάσταση χαράς, δύναμης και δόξας. Ο Κύριος τους είχε πει ότι η βασιλεία θα ερχόταν με δύναμη και μερικοί εξ αυτών πίστεψαν ότι είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι εννοούσε.
(2059.7) 194:0.7 Και όταν λάβει κανείς υπόψη του όλα αυτά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει πώς αυτοί οι άνθρωποι συνέβη να κηρύττουν ένα καινούργιο ευαγγέλιο γύρω από τον Ιησού στη θέση του πρότερου μηνύματος της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας των ανθρώπων.
(2060.1) 194:1.1 Οι απόστολοι κρυβόντουσαν επί σαράντα μέρες. Η σημερινή μέρα έτυχε να είναι η Ιουδαϊκή γιορτή της Πεντηκοστής και χιλιάδες επισκέπτες από όλα τα μέρη του κόσμου ήταν στην Ιερουσαλήμ. Πολλοί έφταναν για τη γιορτή, αλλά μια πλειοψηφία είχε παραμείνει στην πόλη από το Πάσχα. Οι φοβισμένοι τώρα απόστολοι πρόβαλαν από τις βδομάδες του αποκλεισμού τους για να εμφανιστούν τολμηρά στο ναό, όπου άρχισαν να κηρύττουν το νέο μήνυμα ενός αναστημένου Μεσσία. Και όλοι οι μαθητές είχαν συνειδητοποιήσει ότι είχαν λάβει κάποιο πνευματικό χάρισμα επίγνωσης και δύναμης.
(2060.2) 194:1.2 Ήταν περίπου δυο η ώρα, όταν ο Πέτρος στάθηκε στο ίδιο ακριβώς μέρος όπου είχε διδάξει ο Κύριός του τελευταία στο ναό αυτό, και εκφώνησε εκείνη την παθιασμένη έκκληση που είχε σαν αποτέλεσμα να κερδηθούν περισσότερες από δυο χιλιάδες ψυχές. Ο Κύριος είχε φύγει, αλλά αυτοί ανακάλυψαν ξαφνικά ότι αυτή η ιστορία γι αυτόν, είχε μεγάλη απήχηση στο λαό. Δεν είναι περίεργο που οδηγήθηκαν στην περαιτέρω διακήρυξη εκείνου που δικαίωνε την προηγούμενη αφοσίωσή τους στον Ιησού και συγχρόνως την τόση τους δέσμευση να πιστεύουν σ’ αυτόν. Έξι από τους αποστόλους συμμετείχαν σε αυτή τη σύσκεψη: ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Φίλιππος και ο Ματθαίος. Μίλησαν περισσότερο από μιάμιση ώρα και εκφώνησαν μηνύματα στα Ελληνικά, Εβραϊκά και Αραμαϊκά, καθώς επίσης και λίγα λόγια σε άλλες γλώσσες με τις οποίες είχαν λεκτική εξοικείωση.
(2060.3) 194:1.3 Οι αρχηγοί των Ιουδαίων ήταν κατάπληκτοι με τη θρασύτητα των αποστόλων, αλλά φοβήθηκαν να τους ενοχλήσουν εξαιτίας του μεγάλου αριθμού (ανθρώπων) που πίστευαν την ιστορία τους.
(2060.4) 194:1.4 Κατά τις τέσσερις και μισή περισσότεροι από δυο χιλιάδες νέοι πιστοί ακολούθησαν τους αποστόλους προς την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, όπου ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης τους βάφτιζαν στο όνομα του Κυρίου. Και είχε σκοτεινιάσει όταν τελείωσαν να βαφτίζουν αυτό το πλήθος.
(2060.5) 194:1.5 Η Πεντηκοστή ήταν η μεγάλη γιορτή της βάφτισης, ο καιρός για να γίνουν μέλη οι προσήλυτοι της εξώθυρας 1 [3], εκείνοι οι εθνικοί που επιθυμούσαν να υπηρετήσουν το Γιαχβέ. Ήταν, επομένως, το πλέον εύκολο για τα μεγάλα πλήθη των Ιουδαίων και των εθνικών που πίστεψαν, να υποβληθούν στη βάφτιση εκείνη την ημέρα. Κάνοντας αυτό, δεν αποσυνδέονταν καθόλου από την Ιουδαϊκή πίστη. Για αρκετό διάστημα ακόμα μετά από αυτό, οι πιστεύοντες στον Ιησού αποτελούσαν μια αίρεση μέσα στον Ιουδαϊσμό. Όλοι τους, συμπεριλαμβανομένων και των αποστόλων, ήταν ακόμα πιστοί στις ουσιαστικές απαιτήσεις του Ιουδαϊκού τελετουργικού συστήματος.
(2060.6) 194:2.1 Ο Ιησούς έζησε στη γη και δίδαξε ένα ευαγγέλιο που λύτρωσε τον άνθρωπο από την προκατάληψη ότι ήταν παιδί του διαβόλου και τον ανύψωσε στο αξίωμα ενός πιστού παιδιού του Θεού. Το μήνυμα του Ιησού, όπως το κήρυξε και το έζησε στην εποχή του, ήταν μια αποτελεσματική λύση για τις πνευματικές δυσκολίες του ανθρώπου την εποχή της παρουσίασής του. Και τώρα που άφησε προσωπικά τον κόσμο, στέλνει στη θέση του το Πνεύμα του της Αληθείας, που είναι προορισμένο να ζει μέσα στον άνθρωπο και, σε κάθε νέα γενεά, να επαναλαμβάνει το μήνυμα του Ιησού ώστε κάθε καινούργια ομάδα θνητών που εμφανίζεται πάνω στη γη να έχει μια νέα και σύγχρονη προσαρμογή του ευαγγελίου, ακριβώς μια τόσο προσωπική διαφώτιση και ομαδική καθοδήγηση, που θα αποδειχθεί ότι είναι δραστική λύση για τις πάντα νέες και ποικίλες πνευματικές ανησυχίες του ανθρώπου.
(2060.7) 194:2.2 Η πρώτη αποστολή του πνεύματος αυτού είναι, φυσικά, να καλλιεργήσει και να προσωποποιήσει την αλήθεια, γιατί είναι η κατανόηση της αλήθειας που απαρτίζει την υψηλότερη μορφή ανθρώπινης ελευθερίας. Στη συνέχεια, σκοπός του πνεύματος αυτού είναι να καταστρέψει την αίσθηση ορφάνιας του πιστού. Επειδή ο Ιησούς βρισκόταν ανάμεσα στους ανθρώπους, όλοι οι πιστοί θα βίωναν μιαν αίσθηση μοναξιάς αν το Πνεύμα της Αληθείας δεν ερχόταν να κατοικήσει στις καρδιές των ανθρώπων.
(2061.1) 194:2.3 Αυτή η φανέρωση του πνεύματος του Υιού προετοίμασε αποτελεσματικά τα μυαλά όλων των κανονικών ανθρώπων για την επακολουθούσα παγκόσμια φανέρωση του πνεύματος του Πατέρα (του Προσαρμοστή) σε όλη την ανθρωπότητα. Κατά μια έννοια, αυτό το Πνεύμα της Αληθείας είναι το πνεύμα αμφοτέρων, και του Συμπαντικού Πατέρα και του Δημιουργού Υιου.
(2061.2) 194:2.4 Μην κάνετε το λάθος και προσδοκάτε να γίνετε δυνατά διανοητικά ενσυνείδητοι του εκχεομένου Πνεύματος της Αληθείας. Το πνεύμα δεν δημιουργεί ποτέ συνειδητότητα για τον εαυτό του, μόνο συνειδητότητα για τον Μιχαήλ, τον Υιο. Εξ αρχής ο Ιησούς δίδαξε ότι το πνεύμα δεν θα μίλαγε για το ίδιο. Η απόδειξη, επομένως, της συντροφιάς σας με το Πνεύμα της Αληθείας δεν βρίσκεται στη συνειδητοποίησή σας για το ίδιο το πνεύμα αλλά αντίθετα στην εμπειρία σας της προηγμένης συντροφικότητας με τον Μιχαήλ.
(2061.3) 194:2.5 Το πνεύμα ήλθε επίσης για να βοηθήσει τον άνθρωπο να θυμηθεί και να κατανοήσει τα λόγια του Κυρίου, καθώς επίσης για να διαφωτίσει και να ερμηνεύσει τη ζωή του στη γη.
(2061.4) 194:2.6 Ακολούθως, το Πνεύμα της Αληθείας, ήρθε για να βοηθήσει τον πιστό να βεβαιωθεί για τις αλήθειες των διδαχών και της ζωής του Ιησού, όπως την έζησε στη σάρκα, και όπως τώρα ζει πάλι εκ νέου στον κάθε πιστό κάθε περαστικής γενιάς των γεμάτων με πνεύμα παιδιών του Θεού.
(2061.5) 194:2.7 Έτσι, φαίνεται ότι το Πνεύμα της Αληθείας έρχεται αληθινά να οδηγήσει όλους τους πιστούς σε όλη την αλήθεια, μέσα στην εκτεταμένη γνώση της εμπειρίας της ζωντανής και αυξανόμενης πνευματικής συνειδητοποίησης της πραγματικότητας της αιώνιας και ανοδικής συγγένειας με το Θεό.
(2061.6) 194:2.8 Ο Ιησούς έζησε μια ζωή που είναι μια αποκάλυψη του υποταγμένου στο θέλημα του Θεού ανθρώπου, όχι ένα παράδειγμα για να προσπαθήσει κυριολεκτικά να ακολουθήσει κάθε άνθρωπος. Αυτή η ζωή στη σάρκα, μαζί με το σταυρικό του θάνατο και την επακόλουθη ανάσταση, έγινε τελευταία ένα νέο ευαγγέλιο των λύτρων, που πληρώθηκαν με τον τρόπο αυτό, ώστε να εξαγοραστεί ο άνθρωπος από την αρπάγη του πονηρού – από την καταδίκη ενός προσβεβλημένου Θεού. Παρόλα αυτά, αν και το ευαγγέλιο υπέστη μεγάλη διαστροφή, παραμένει γεγονός ότι αυτό το νέο μήνυμα για τον Ιησού μετέφερε μαζί του πολλές από τις θεμελιώδεις αλήθειες και διδαχές του πρώτου του ευαγγελίου της βασιλείας. Και, αργά ή γρήγορα, αυτές οι κρυμμένες αλήθειες της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας των ανθρώπων θα αναδυθούν για να μεταμορφώσουν εντυπωσιακά τον πολιτισμό όλης της ανθρωπότητας.
(2061.7) 194:2.9 Αλλά τα λάθη αυτά της διανόησης δεν συγκρούστηκαν καθόλου με τη μεγάλη πρόοδο του πιστού στην ανάπτυξη του πνεύματος. Σε λιγότερο από ένα μήνα από την έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας, οι απόστολοι έκαναν περισσότερη ατομική πνευματική πρόοδο από ό,τι κατά τη διάρκεια των τεσσάρων σχεδόν χρόνων προσωπικής και αγαπημένης συνεργασίας με τον Κύριο. Ούτε αυτή η αντικατάσταση με το γεγονός της ανάστασης του Ιησού, αντί για τη σωτήρια αλήθεια του ευαγγελίου της συγγένειας με το Θεό, εμπόδισε καθόλου την ταχύτατη διάδοση των διδασκαλιών τους. Αντίθετα, αυτή η επισκίαση του μηνύματος του Ιησού από τις νέες διδασκαλίες γύρω από το άτομό του και την ανάστασή του φάνηκε ότι διευκόλυνε τα μέγιστα το κήρυγμα των καλών ειδήσεων.
(2061.8) 194:2.10 Ο όρος «βάπτισμα με πνεύμα», που χρησιμοποιήθηκε τόσο γενικά εκείνο τον καιρό, σήμαινε απλά τη συνειδητή αποδοχή του δώρου αυτού του Πνεύματος της Αληθείας και την προσωπική αναγνώριση της νέας αυτής πνευματικής δύναμης σαν μια αύξηση όλων των πνευματικών επιρροών που είχαν βιώσει πρωτύτερα οι ψυχές με γνώση του Θεού.
(2061.9) 194:2.11 Από την έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας, ο άνθρωπος υφίσταται τη διδασκαλία και την καθοδήγηση ενός τριπλού πνευματικού χαρίσματος: του πνεύματος του Πατέρα, ο Προσαρμοστής Σκέψης, του πνεύματος του Υιού, το Πνεύμα της Αληθείας, του πνεύματος του Πνεύματος, το Άγιο Πνεύμα.
(2062.1) 194:2.12 Κατά κάποιο τρόπο, η ανθρωπότητα υφίσταται τη διπλή επιρροή της επταπλής έλξης των συμπαντικών πνευματικών επιρροών. Οι πρώτες εξελικτικές ράτσες θνητών υπόκεινται στην προοδευτική επαφή των επτά υποδεεστέρων νοητικών πνευμάτων του Μητρικού Πνεύματος του τοπικού σύμπαντος. Καθώς ο άνθρωπος προοδεύει προς τα επάνω στη σκάλα της διανόησης και της πνευματικής αντίληψης, έρχονται τελικά και ίπτανται πάνω του και κατοικούν μέσα του οι επτά ανώτερες πνευματικές επιρροές. Και αυτά τα επτά πνεύματα των προοδευτικών κόσμων είναι:
(2062.2) 194:2.13 1. Το εκχεόμενο πνεύμα του Συμπαντικού Πατέρα – οι Προσαρμοστές Σκέψης.
(2062.3) 194:2.14 2. Η πνευματική παρουσία του Αιώνιου Υιού – η πνευματική έλξη του σύμπαντος των συμπάντων και το βέβαιο κανάλι όλης της πνευματικής επικοινωνίας.
(2062.4) 194:2.15 3. Η πνευματική παρουσία του Απείρου Πνεύματος – το συμπαντικό πνεύμα-νους όλων των δημιουργημάτων, η πνευματική πηγή της νοητικής συγγένειας όλων των προοδευτικών διανοιών.
(2062.5) 194:2.16 4. Το πνεύμα του Συμπαντικού Πατέρα και του Δημιουργού Υιού – το Πνεύμα της Αληθείας, θεωρούμενο γενικά σαν το πνεύμα του Συμπαντικού Υιού.
(2062.6) 194:2.17 5. Το πνεύμα του Απείρου Πνεύματος και το Μητρικό Συμπαντικό Πνεύμα – το Άγιο Πνεύμα, γενικά θεωρούμενο σαν το πνεύμα του Συμπαντικού Πνεύματος.
(2062.7) 194:2.18 6. Το πνεύμα-νους του Μητρικού Συμπαντικού Πνεύματος, – τα επτά υποδεέστερα πνεύματα-νόες του τοπικού σύμπαντος.
(2062.8) 194:2.19 7. Το πνεύμα του Πατέρα, των Υιών και των Πνευμάτων, – το νεο-ονομαζόμενο πνεύμα των ανοδικών θνητών των κόσμων μετά τη συγχώνευση της θνητής, αναγεννημένης από το πνεύμα, ψυχής με τον Προσαρμοστή Σκέψης του Παραδείσου και ύστερα από το επακόλουθο επίτευγμα της θέωσης και της δοξασμού της κατάστασης του Παραδείσιου Σώματος της Τελείωσης.
(2062.9) 194:2.20 Και έτσι η έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας έφερε στον κόσμο και στους λαούς του το τελευταίο χάρισμα του πνεύματος που προορίστηκε να βοηθάει στην ανοδική αναζήτηση για το Θεό.
(2062.10) 194:3.1 Πολλές αλλόκοτες και παράξενες διδαχές συνδυάστηκαν με τις πρώτες αφηγήσεις της ημέρας της Πεντηκοστής. Σε επόμενους καιρούς τα γεγονότα αυτής της ημέρας, κατά τα οποία το Πνεύμα της Αληθείας, ο νέος διδάσκαλος, ήρθε να κατοικήσει με την ανθρωπότητα, μπερδεύτηκαν με τα ανόητα ξεσπάσματα αχαλίνωτου συναισθηματισμού. Η κύρια αποστολή του εκχεομένου πνεύματος του Πατέρα και του Υιού, είναι να διδάξει τους ανθρώπους σχετικά με τις αλήθειες της αγάπης του Πατέρα και του ελέους του Υιού. Αυτές είναι οι αλήθειες της θεότητας τις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει πληρέστερα από όλα τα άλλα θεϊκά γνωρίσματα του χαρακτήρα. Το Πνεύμα της Αληθείας πρώτιστα ενδιαφέρεται για την αποκάλυψη της φύσης του πνεύματος του Πατέρα και τον ηθικό χαρακτήρα του Υιού. Ο Δημιουργός Υιός, στη σάρκα, αποκάλυψε το Θεό στους ανθρώπους, το Πνεύμα της Αληθείας, στην καρδιά, αποκαλύπτει το Δημιουργό Υιό στους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος φέρει τους «καρπούς του πνεύματος» στη ζωή του, απλά δείχνει προς τα έξω τα γνωρίσματα που ο Κύριος φανέρωσε στη δική του γήινη ζωή. Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, έζησε τη ζωή του σαν μια προσωπικότητα – του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Σαν το πνεύμα του «νέου διδασκάλου», που διαμένει μέσα στον άνθρωπο, ο Κύριος δυνήθηκε από την Πεντηκοστή και μετά, να ζήσει τη ζωή του εκ νέου μέσα από την εμπειρία κάθε διδασκομένου την αλήθεια πιστού.
(2062.11) 194:3.2 Πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην πορεία μιας ανθρώπινης ζωής είναι δύσκολο να κατανοηθούν, δύσκολο να συμβιβαστεί κανείς με την ιδέα ότι αυτό είναι ένα σύμπαν στο οποίο η αλήθεια υπερισχύει και στο οποίο θριαμβεύει η δικαιοσύνη. Συμβαίνει τόσο συχνά η συκοφαντία, τα ψέματα, η ατιμία και η αδικία – αμαρτία – να υπερισχύουν. Τελικά, η πίστη θριαμβεύει πάνω στο κακό, την αμαρτία και την αδικία; Θριαμβεύει. Και η ζωή και ο θάνατος του Ιησού είναι η αιώνια απόδειξη ότι η αλήθεια της καλοσύνης και η πίστη, της οδηγούμενης από το πνεύμα ύπαρξης, πάντα δικαιώνονται. Περιγελούσαν τον Ιησού στο σταυρό, λέγοντας, «Ας δούμε αν έρθει ο Θεός και τον ελευθερώσει». Φαινόταν μαύρη εκείνη η μέρα της σταύρωσης, αλλά έφεξε θριαμβευτικά το πρωί της ανάστασης. Ήταν ακόμα πιο φωτεινά και πιο χαρούμενα τη μέρα της Πεντηκοστής. Οι θρησκείες της πεσιμιστικής απελπισίας αναζητούν να πετύχουν τη λύτρωση από το φορτίο της ζωής. Λαχταρούν τον αφανισμό στον αιώνιο λήθαργο και την ανάπαυση. Αυτές είναι οι θρησκείες του πρωτόγονου φόβου και τρόμου. Η θρησκεία του Ιησού είναι ένα καινούργιο ευαγγέλιο πίστης που θα αναγγελθεί στην αγωνιζόμενη ανθρωπότητα. Αυτή η καινούργια θρησκεία θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη.
(2063.1) 194:3.3 Στον Ιησού, η θνητή ζωή μοίρασε τα σκληρότερα, φρικτότερα και πικρότερα κτυπήματα. Και ο άνδρας αυτός αντιμετώπισε τις καταστάσεις της απελπισίας με πίστη, θάρρος και την απαρέγκλιτη αποφασιστικότητα να κάνει το θέλημα του Πατέρα του. Ο Ιησούς αντιμετώπισε τη ζωή με όλες της τις τρομερές αλήθειες και τη δάμασε – ακόμα και το θάνατο. Δεν χρησιμοποίησε τη θρησκεία σαν απαλλαγή από τη ζωή. Η θρησκεία του Ιησού δεν αναζητά να αποφύγει τη ζωή αυτή για να απολαύσει την τέλεια αναμενόμενη ευτυχία μιας άλλης ύπαρξης. Η θρησκεία του Ιησού παρέχει τη χαρά και την ειρήνη μιας άλλης συνάμα πνευματικής ύπαρξης για να εμπλουτίσει και να εξευγενίσει τη ζωή που οι άνθρωποι ζούνε τώρα στη σάρκα.
(2063.2) 194:3.4 Αν η θρησκεία είναι όπιο για το λαό, αυτή δεν είναι η θρησκεία του Ιησού. Στο σταυρό αρνήθηκε να πιει το ποτό που περιείχε ναρκωτικό, και το πνεύμα του, που εκχύθηκε σε κάθε πλάσμα, αποτελεί παγκόσμια ισχυρή επιρροή που οδηγεί τον άνθρωπο προς τα άνω και τον ωθεί προς τα εμπρός. Η πνευματική ώθηση προς τα εμπρός είναι η πλέον ισχυρή οδηγητική δύναμη παρούσα στον κόσμο. Ο πιστός που σπουδάζει την αλήθεια είναι μια προοδευτική και επιθετική ψυχή στη γη.
(2063.3) 194:3.5 Τη μέρα της Πεντηκοστής η θρησκεία του Ιησού διέσπασε όλους τους εθνικούς περιορισμούς και τα φυλετικά εμπόδια. Είναι για πάντα αλήθεια, «Εκεί που υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου, υπάρχει ελευθερία». Τη μέρα αυτή το Πνεύμα της Αληθείας έγινε το προσωπικό δώρο του Κυρίου για κάθε θνητό. Το πνεύμα αυτό δωρίθηκε με σκοπό να προετοιμάσει τους πιστούς να κηρύξουν πιο αποτελεσματικά το ευαγγέλιο της βασιλείας, αλλά αυτοί εξέλαβαν λανθασμένα την εμπειρία της πρόσληψης του εκχεομένου πνεύματος, σαν ένα μέρος του νέου ευαγγελίου το οποίο σχηματοποιούσαν ασυνείδητα.
(2063.4) 194:3.6 Μην παραβλέψετε το γεγονός ότι το Πνεύμα της Αληθείας δωρίθηκε σε όλους τους ειλικρινείς πιστούς. Το δώρο αυτό του πνεύματος δεν δόθηκε μόνο στους αποστόλους. Οι εκατόν είκοσι άνδρες και γυναίκες που συγκεντρώθηκαν στο υπερώο, έλαβαν όλοι το νέο διδάσκαλο, όπως έκαναν όλοι, οι ειλικρινείς τη καρδία, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο νέος αυτός διδάσκαλος φανερώθηκε στην ανθρωπότητα, και κάθε ψυχή τον έλαβε σύμφωνα με την αγάπη για την αλήθεια και την ικανότητα να αντιληφθεί και να κατανοήσει τις πνευματικές αλήθειες. Τελικά, η αληθινή θρησκεία ελευθερώνεται από την κηδεμονία των ιερέων και όλων των ιερών τάξεων και βρίσκει την πραγματική εκδήλωσή της στην ψυχή κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.
(2063.5) 194:3.7 Η θρησκεία του Ιησού καλλιεργεί τον ανώτερο τύπο ανθρώπινου πολιτισμού επειδή δημιουργεί τον ανώτερο τύπο πνευματικής προσωπικότητας και αναγγέλλει την ιερότητα εκείνου του ατόμου.
(2063.6) 194:3.8 Ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας έκανε δυνατή μια θρησκεία η οποία δεν είναι ούτε ριζοσπαστική ούτε συντηρητική. Δεν είναι ούτε η παλιά ούτε η καινούργια, δεν κυριαρχείται ούτε από το παλιό ούτε από το νέο. Το γεγονός της γήινης ζωής του Ιησού προμηθεύει με ένα καθορισμένο σημείο την άγκυρα του χρόνου, ενώ η δωρεά του Πνεύματος της Αληθείας εξασφαλίζει την αιώνια επέκταση και την ατέρμονη αύξηση της θρησκείας που έζησε αυτός και του ευαγγελίου που αυτός κήρυξε. Το πνεύμα οδηγεί σε όλη την αλήθεια. Είναι ο διδάσκαλος μιας επεκτεινόμενης και πάντα αυξανόμενης θρησκείας, μιας αστείρευτης προόδου και θεϊκής αποκάλυψης. Ο νέος αυτός διδάσκαλος θα αποκαλύπτει πάντα στον πιστό, που αναζητά την αλήθεια, εκείνο που τόσο θεϊκά αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο και τη φύση του Γιου του Ανθρώπου.
(2064.1) 194:3.9 Οι εκδηλώσεις που συνδυάζονται με τη δωρεά του «νέου διδασκάλου», και η αποδοχή του κηρύγματος των αποστόλων από τους ανθρώπους κάθε ράτσας και εθνικότητας που είχαν συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ, δεικνύουν την παγκοσμιότητα της θρησκείας του Ιησού. Το ευαγγέλιο της βασιλείας επρόκειτο να ταυτιστεί με κάθε ράτσα, παιδεία ή γλώσσα. Η μέρα αυτή της Πεντηκοστής μαρτύρησε τη μεγάλη προσπάθεια του πνεύματος να ελευθερώσει τη θρησκεία του Ιησού από τους κληρονομημένους ιουδαϊκούς περιορισμούς της. Ακόμα και μετά αυτή την επίδειξη της έκχυσης του πνεύματος σε κάθε πλάσμα, οι απόστολοι κατ’ αρχάς προσπάθησαν να επιβάλλουν τις αξιώσεις τού Ιουδαϊσμού στους προσυλήτους τους. Ακόμα και ο Παύλος είχε προβλήματα με τους αδελφούς του στην Ιερουσαλήμ επειδή αρνήθηκε να υποβάλλει τους εθνικούς σε αυτές τις ιουδαϊκές πρακτικές. Καμία αποκαλυμμένη θρησκεία δεν μπορεί να διαδοθεί σε όλο τον κόσμο όταν κάνει το σοβαρό λάθος και την διαπεράσουν ορισμένες εθνικιστικές κουλτούρες ή συνδεθεί με εγκατεστημένες ρατσιστικές, κοινωνικές ή οικονομικές πρακτικές.
(2064.2) 194:3.10 Η δωρεά του Πνεύματος της Αληθείας ήταν ανεξάρτητη από κάθε μορφή τελετουργίας, ιερών τοποθεσιών και ειδικών συμπεριφορών από εκείνους που λάμβαναν την πληρότητα της εκδήλωσής της. Όταν το πνεύμα ήρθε σ’ εκείνους που ήταν συγκεντρωμένοι στο υπερώο, αυτοί βρίσκονταν απλά καθισμένοι εκεί, έχοντας εντρυφήσει σε σιωπηλή προσευχή. Το πνεύμα δωρίθηκε στην ύπαιθρο όπως και στην πόλη. Δεν ήταν απαραίτητο οι απόστολοι να αποτραβηχτούν σ’ ένα απομονωμένο μέρος και να ασχοληθούν χρόνια με μοναχικό διαλογισμό για να λάβουν το πνεύμα. Για όλες τις εποχές, η Πεντηκοστή διαχωρίζει την ιδέα της πνευματικής εμπειρίας από την έννοια ειδικών ευνοϊκών περιγύρων.
(2064.3) 194:3.11 Η Πεντηκοστή, με το πνευματικό χάρισμά της, προορίστηκε να ελαφρύνει για πάντα τη θρησκεία του Κυρίου από κάθε εξάρτηση που οφείλεται σε φυσική δύναμη. Οι διδάσκαλοι της νέας αυτής θρησκείας είναι εφοδιασμένοι τώρα με πνευματικά όπλα. Πρόκειται να βγούνε να κατακτήσουν τον κόσμο με αστείρευτη πίστη, ασυναγώνιστη καλή θέληση και άφθονη αγάπη. Είναι εφοδιασμένοι να υπερισχύσουν του κακού με το καλό, να συντρίψουν το μίσος με την αγάπη, να καταστρέψουν το φόβο με θαρραλέα και ζωντανή πίστη για την αλήθεια. Ο Ιησούς δίδαξε ήδη στους οπαδούς του ότι η θρησκεία δεν ήταν ποτέ παθητική. Πάντα οι μαθητές του έπρεπε να είναι δραστικοί και κατηγορηματικοί στην υπηρεσία του ελέους και στις εκδηλώσεις της αγάπης τους. Οι πιστοί δεν θα θεωρούσαν πια το Γιαχβέ σαν «Κύριο των Πνευμάτων». Τώρα ατένιζαν τη Θεότητα σαν το «Θεό και Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού». Έκαναν αυτή την πρόοδο, τουλάχιστον, ακόμα και αν εν μέρει απέτυχαν να εννοήσουν τέλεια την αλήθεια ότι ο Θεός είναι επίσης ο πνευματικός Πατέρας κάθε ατόμου.
(2064.4) 194:3.12 Η Πεντηκοστή προίκισε το θνητό άνθρωπο με τη δύναμη να συγχωρεί τα προσωπικά λάθη, να παραμένει ευχάριστος στο μέσον της χειρότερης αδικίας, να στέκεται ακίνητος μπροστά σε φοβερό κίνδυνο και να αντικρούει τις κακίες του μίσους και του θυμού με ατρόμητες πράξεις αγάπης και υπομονής. Η Ουράντια πέρασε μέσα από την ερήμωση μεγάλων και καταστροφικών πολέμων της ιστορία της. Όλοι όσοι συμμετείχαν σ’ αυτούς τους τρομερούς αγώνες συνάντησαν την ήττα. Μόνο ένας νικητής υπήρξε. Μόνο ένας υπήρξε που βγήκε από αυτούς τους δύσκολους αγώνες με προηγμένη υπόληψη – ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ και το ευαγγέλιό του που υπερνικούσε το κακό με το καλό. Το μυστικό ενός βελτιωμένου πολιτισμού περικλείεται στη διδασκαλία του Κυρίου για την αδελφότητα του ανθρώπου, την καλή προαίρεση της αγάπης και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
(2065.1) 194:3.13 Μέχρι την Πεντηκοστή, η θρησκεία αποκάλυψε μόνο τον άνθρωπο που αναζητούσε το Θεό, από την Πεντηκοστή, ο άνθρωπος ψάχνει ακόμα για το Θεό, αλλά λάμπει σε όλο τον κόσμο το θέαμα του Θεού που επίσης αναζητά τον άνθρωπο και στέλνει το πνεύμα του να κατοικήσει μέσα του όταν τον βρει.
(2065.2) 194:3.14 Πριν από τις διδασκαλίες του Ιησού που μεσουράνησαν την Πεντηκοστή, οι γυναίκες είχαν λίγη ή καθόλου πνευματική θέση στα δόγματα των παλαιότερων θρησκειών. Μετά την Πεντηκοστή, στην αδελφότητα της βασιλείας η γυναίκα στάθηκε ενώπιον του Θεού σε ισότητα με τον άνδρα. Ανάμεσα στους εκατόν είκοσι, που έλαβαν την ειδική επίσκεψη του πνεύματος, βρίσκονταν πολλές γυναίκες μαθήτριες, και μοιράστηκαν τις ευλογίες αυτές εξίσου με τους άνδρες πιστούς. Δεν μπορεί πια ο άνδρας να μονοπωλεί τη θρησκευτική υπηρεσία. Ο Φαρισαίος μπορούσε να συνέχιζε να ευχαριστεί το Θεό που δεν γεννήθηκε «γυναίκα, λεπρός, ή εθνικός», αλλά ανάμεσα στους οπαδούς του Ιησού η γυναίκα ελευθερώθηκε για πάντα από κάθε θρησκευτική διάκριση βασισμένη στο φύλο. Η Πεντηκοστή εξάλειψε κάθε θρησκευτική διάκριση που στηριζόταν σε ρατσιστική διάκριση, διαφορές παιδείας, κοινωνικής θέσης ή προκατάληψης φύλου. Με δέος αυτοί οι πιστοί της νέας θρησκείας θα αναφωνήσουν, «Εκεί που υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου, υπάρχει ελευθερία».
(2065.3) 194:3.15 Και οι δύο, η μητέρα και ο αδελφός του Ιησού, ήταν παρόντες ανάμεσα στους εκατόν είκοσι πιστούς, και σαν μέλη αυτής της κοινής ομάδας μαθητών, δέχτηκαν επίσης τη δωρεά του πνεύματος. Δεν έλαβαν περισσότερο καλό δώρο από τους συντρόφους τους. Δεν δωρίθηκε ειδικό δώρο στα μέλη της γήινης οικογένειας του Ιησού. Η Πεντηκοστή σηματοδότησε το τέλος των ιερατείων και κάθε πίστης σε ιερές οικογένειες.
(2065.4) 194:3.16 Πριν από την Πεντηκοστή οι απόστολοι είχαν παρατήσει πολλά για τον Ιησού. Είχαν θυσιάσει σπιτικά, οικογένειες, φίλους, εγκόσμια αγαθά και δουλειές. Κατά την Πεντηκοστή έδωσαν τους εαυτούς τους στο Θεό, και ο Πατέρας και ο Γιος ανταπάντησαν δίνοντας τους εαυτούς τους στον άνθρωπο – στέλνοντας το πνεύμα τους να ζήσει μέσα στους ανθρώπους. Αυτή η εμπειρία του να χάσεις τον εαυτό και να βρεις το πνεύμα δεν ήταν κάτι συναισθηματικό. Ήταν μια πράξη λογικής αυτο-παράδοσης και ανεπιφύλακτης αφιέρωσης.
(2065.5) 194:3.17 Η Πεντηκοστή ήταν το κάλεσμα για πνευματική ενότητα ανάμεσα στους πιστούς του ευαγγελίου. Όταν το πνεύμα κατέβηκε στους μαθητές στην Ιερουσαλήμ, το ίδιο συνέβη στη Φιλαδέλφεια, στην Αλεξάνδρεια και σε όλα τα άλλα μέρη όπου διέμεναν οι αληθινοί πιστοί. Ήταν κυριολεκτικά αλήθεια ότι «υπήρχε μόνο μια καρδιά και μια ψυχή ανάμεσα στα πλήθη των πιστών». Η θρησκεία του Ιησού είναι η πιο ισχυρή ενοποιητική επιρροή που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.
(2065.6) 194:3.18 Η Πεντηκοστή προορίστηκε να ελαττώσει την αυτοεπιβεβαίωση των ατόμων, ομάδων, εθνών και φυλών. Είναι το πνεύμα της αυτοεπιβεβαίωσης που αυξάνει τόσο την έντασή του ώστε περιοδικά να εκτονώνεται με καταστροφικούς πολέμους. Η ανθρωπότητα μπορεί να ενοποιηθεί μόνο με πνευματικό πλησίασμα, και το Πνεύμα της Αληθείας είναι μια κοσμική επιρροή που η επίδρασή της είναι συμπαντική.
(2065.7) 194:3.19 Ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας καθαρίζει την ανθρώπινη καρδιά και οδηγεί το υποκείμενο ώστε να φτιάξει ένα σκοπό ζωής αποκλειστικά για το θέλημα του Θεού και την ευημερία των ανθρώπων. Το υλιστικό πνεύμα του εγωισμού απορροφήθηκε από τη νέα αυτή πνευματική δωρεά της ανιδιοτέλειας. Η Πεντηκοστή, τότε και τώρα, σημαίνει ότι ο ιστορικός Ιησούς έγινε ο θεϊκός Γιος της ζωντανής εμπειρίας. Η χαρά του πνεύματος αυτού, όταν βιώνεται συνειδητά στην ανθρώπινη ζωή, είναι τονωτικό για την υγεία, διεγερτικό για το μυαλό και αστείρευτη ενέργεια για την ψυχή.
(2065.8) 194:3.20 Η προσευχή δεν έφερε το πνεύμα τη μέρα της Πεντηκοστής, αλλά συνετέλεσε πολύ στο να καθοριστεί η ικανότητα της δεκτικότητας η οποία χαρακτήριζε τους επί μέρους πιστούς. Η προσευχή δεν κινεί τη θεϊκή καρδιά προς τη γενναιοδωρία της προσφοράς, αλλά συχνά ξετρυπώνει ευρύτερα και βαθύτερα κανάλια από τα οποία οι θεϊκές δωρεές μπορούν να ρεύσουν στις καρδιές και στις ψυχές εκείνων που θυμούνται να διατηρούν ανέπαφη την επικοινωνία με το Δημιουργό τους μέσα από την ειλικρινή προσευχή και την αληθινή λατρεία.
(2066.1) 194:4.1 Όταν ο Ιησούς συνελήφθη τόσο ξαφνικά από τους εχθρούς του και τόσο γρήγορα σταυρώθηκε ανάμεσα σε δυο κλέφτες, οι απόστολοί του αποθαρρύνθηκαν εντελώς. Η σκέψη του Κυρίου, συλληφθέντος, δέσμιου, μαστιγωμένου και σταυρωμένου, ήταν υπερβολική ακόμα και για τους αποστόλους. Ξέχασαν τις διδασκαλίες του και τις προειδοποιήσεις του. Θα μπορούσε, όντως, να είναι «ένας προφήτης ισχυρός σε έργα και λόγια ενώπιον του Θεού και όλων των ανθρώπων», αλλά μετά βίας μπορούσε να είναι ο Μεσσίας που ήλπιζαν ότι θα αποκαθιστούσε το κράτος του Ισραήλ.
(2066.2) 194:4.2 Μετά έρχεται η ανάσταση, με τη λύτρωσή της από την απελπισία και την επιστροφή της πίστης τους στη θεϊκότητα του Κυρίου. Ξανά και ξανά τον βλέπουν και του μιλάνε, και τους παίρνει έξω στον Ελαιώνα, όπου τους αποχαιρετά και τους λέγει ότι θα επιστρέψει στον Πατέρα. Τους είπε να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ μέχρι να προικισθούν με δύναμη – μέχρι το Πνεύμα της Αληθείας να έρθει. Και τη μέρα της Πεντηκοστής αυτός ο καινούργιος διδάσκαλος έρχεται, και αυτοί βγαίνουν αμέσως στον κόσμο για να κηρύξουν το ευαγγέλιό τους με νέα δύναμη. Είναι οι τολμηροί και θαρραλέοι οπαδοί ενός ζωντανού Κυρίου, όχι ενός νεκρού και ηττημένου αρχηγού. Ο Κύριος ζει στις καρδιές αυτών των ευαγγελιστών. Ο Θεός δεν είναι θεωρία στα μυαλά τους, έχει γίνει μια ζωντανή παρουσία στις ψυχές τους.
(2066.3) 194:4.3 «Μέρα με τη μέρα, συνέχισαν να προσέρχονται σταθερά και με μια ψυχή στο ναό και έκοβαν τον άρτον στα σπίτια. Έπαιρναν την τροφή τους με χαρά και απλότητα καρδιάς, δοξολογούντες το Θεό και απολαμβάνοντας εύνοια από όλο το λαό. Ήταν όλοι γεμάτοι από το πνεύμα και μιλούσαν το λόγο του Θεού με τόλμη. Και τα πλήθη εκείνων που πίστεψαν είχαν μια καρδιά και μια ψυχή. Και κανένας τους δεν είπε ότι κάτι από τα πράγματα που κατείχε ήταν δικό του, και είχαν όλα τα πράγματα από κοινού».
(2066.4) 194:4.4 Τι είχε συμβεί σ’ εκείνους τους ανθρώπους που ο Ιησούς είχε διατάξει να πάνε στον κόσμο και να κηρύξουν το ευαγγέλιο της βασιλείας, την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα του ανθρώπου; Έχουν καινούργιο ευαγγέλιο, φλέγονται από μια νέα εμπειρία, είναι πλήρεις από νέα πνευματική ενεργητικότητα. Το μήνυμά τους άλλαξε ξαφνικά στην αναγγελία του αναστημένου Χριστού: «Τον Ιησού το Ναζωραίο, άνθρωπο που ο Θεός απέδειξε με ισχυρά έργα και θαύματα, αυτόν, που παραδόθηκε σύμφωνα με την ορισμένη απόφαση και πρόγνωση του Θεού, εσείς σταυρώσατε και συντρίψατε. Τα πράγματα που ο Θεός προμήνυσε δια του στόματος όλων των προφητών, αυτός τοιουτοτρόπως εκπλήρωσε. Τούτον τον Ιησού ανέστησε ο Θεός. Ο Θεός τον έκανε Κύριο και Χριστό. Αφού λοιπόν υψώθηκε δια της δεξιάς χειρός του Θεού και έλαβε από τον Πατέρα την υπόσχεση του πνεύματος, εξέχυσε αυτό το οποίο βλέπετε και ακούτε. Μετανοείτε, για να εξαλειφθούν οι αμαρτίες σας, για να στείλει ο Πατέρας το Χριστό, που ορίστηκε για σας, τον Ιησού, που θα δεχτούν οι ουρανοί μέχρι τον καιρό της παλινόρθωσης όλων των πραγμάτων».
(2066.5) 194:4.5 Το ευαγγέλιο της βασιλείας, το μήνυμα του Ιησού, είχε ξαφνικά μετατραπεί στο ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Διακήρυσσαν τώρα τα γεγονότα της ζωής, του θανάτου και της ανάστασής του και κήρυτταν την ελπίδα της σύντομης επιστροφής του σε αυτόν τον κόσμο για να τελειώσει το έργο που ξεκίνησε. Έτσι το μήνυμα των πρώτων πιστών είχε να κάνει με το κήρυγμα των γεγονότων του πρώτου ερχομού του και με τη διδασκαλία της ελπίδας του δεύτερου ερχομού του, ένα γεγονός που πίστευαν ότι ήταν πολύ κοντά.
(2067.1) 194:4.6 Ο Χριστός επρόκειτο να γίνει το σύμβολο της ταχύτατα σχηματιζόμενης εκκλησίας. Ο Ιησούς ζει, πέθανε για τους ανθρώπους, παρέδωσε το πνεύμα, έρχεται ξανά. Ο Ιησούς γέμισε όλες τις σκέψεις τους και προσδιόρισε όλα τα καινούργια σχέδιά τους για το Θεό και κάθε τι άλλο. Είχαν τόσο πολύ ενθουσιαστεί από τη νέα θεωρία ότι «ο Θεός είναι ο Πατέρας του Κυρίου Ιησού» που δεν ενδιαφέρθηκαν για το παλιό μήνυμα ότι «ο Θεός είναι ο αγαπητός Πατέρας όλων των ανθρώπων», ακόμα και κάθε ξεχωριστού ατόμου. Αλήθεια, μια υπέροχη εκδήλωση αδελφικής αγάπης και πρωτάκουστης καλής θέλησης ξεπετάχτηκε από αυτές τις πρώτες κοινότητες πιστών. Αλλά ήταν μια συντροφιά πιστών του Ιησού, όχι μια συντροφιά αδελφών στην οικογένεια της βασιλείας του ουράνιου Πατέρα. Η καλή τους θέληση αναδύθηκε από την αγάπη που γεννήθηκε από το σχέδιο της εμφάνισης του Ιησού και όχι από την αναγνώριση της αδελφοσύνης του θνητού ανθρώπου. Παρόλα αυτά, ήταν γεμάτοι χαρά, και έζησαν τόσο νέες και μοναδικές ζωές ώστε όλοι οι άνθρωποι προσαρτήθηκαν στη διδασκαλία τους για τον Ιησού. Έκαναν το μεγάλο λάθος να χρησιμοποιήσουν τα ζωντανά και επεξηγηματικά ερμηνευτικά σχόλια του ευαγγελίου της βασιλείας για εκείνο το ευαγγέλιο, αλλά ακόμα κι εκείνο εκπροσώπησε τη μεγαλύτερη θρησκεία που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.
(2067.2) 194:4.7 Καταφανώς, μια καινούργια συντροφιά αναδύθηκε στον κόσμο. «Τα πλήθη που πίστεψαν προσηλώθηκαν σταθερά στη διδασκαλία και στη συντροφιά των αποστόλων, στο κόψιμο του άρτου και στις προσευχές». Καλούσαν ο ένας τον άλλο αδελφό και αδελφή, χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο μ’ ένα αγνό φιλί, φρόντιζαν τους φτωχούς. Ήταν μια συντροφιά ζωής αλλά και λατρείας. Τα είχαν κοινόχρηστα όχι από κάποιο διάταγμα αλλά από την επιθυμία να μοιραστούν τα αγαθά τους με τους συντρόφους τους πιστούς. Περίμεναν με πίστη ότι ο Ιησούς θα επέστρεφε για να ολοκληρώσει την ίδρυση της βασιλείας του Πατέρα στη διάρκεια της γενιάς τους. Αυτή η αυθόρμητη μοιρασιά των γήινων αγαθών τους δεν ήταν άμεσο γνώρισμα της διδασκαλίας του Ιησού, συνέβη επειδή αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες πίστευαν με πολλή ειλικρίνεια και σιγουριά ότι κάποια μέρα θα γύριζε για να τελειώσει το έργο του και να τελειοποιήσει τη βασιλεία. Αλλά τα τελικά αποτελέσματα του καλοπροαίρετου βιώματος της απερίσκεπτης αυτής αδελφικής αγάπης ήταν καταστροφικά και γέννησαν θλίψεις. Χιλιάδες ενθέρμων πιστών πούλησαν την περιουσία τους και διέθεσαν όλα τα κεφάλαιά τους και άλλα αποδοτικά περιουσιακά στοιχεία. Με το πέρασμα του χρόνου, τα λίγα έσοδα των Χριστιανών «που διένειμαν εξίσου» τελείωσαν – αλλά ο κόσμος όχι. Πολύ γρήγορα οι πιστοί στην Αντιόχεια ανέλαβαν να κάνουν έρανο για να προστατέψουν τους πιστούς συντρόφους τους στην Ιερουσαλήμ από τη λιμοκτονία.
(2067.3) 194:4.8 Τις μέρες εκείνες γιόρταζαν το Δείπνο του Κυρίου σύμφωνα με τον τρόπο ίδρυσής του. Δηλαδή, συγκεντρώνονταν για ένα κοινωνικό γεύμα καλής συντροφικότητας και μετείχαν στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας στο τέλος του γεύματος.
(2067.4) 194:4.9 Στην αρχή βαφτίζονταν στο όνομα του Ιησού. Πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια πριν αρχίσουν να βαφτίζουν στο «όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Η βάφτιση ήταν το μόνο που απαιτείτο για να εισέλθουν στη συντροφιά των πιστών. Ακόμα δεν είχαν οργανωθεί. Ήταν απλά η αδελφότητα του Ιησού.
(2067.5) 194:4.10 Αυτή η αίρεση του Ιησού αύξανε ταχύτατα, και για μια φορά ακόμα οι Σαδδουκαίοι τους έλαβαν σοβαρά υπόψη. Οι Φαρισαίοι λίγο ενοχλήθηκαν από την κατάσταση, δεδομένου ότι καμία από τις διδασκαλίες δεν συγκρουόταν με την τήρηση των ιουδαϊκών νόμων. Αλλά οι Σαδδουκαίοι άρχισαν να φυλακίζουν τους αρχηγούς της αίρεσης του Ιησού έως ότου μεταπείσθηκαν και δέχτηκαν τη συμβουλή ενός από τους πρώτους ραβίνους, του Γαμαλιήλ, ο οποίος τους ειδοποίησε: «Αποφύγετε αυτούς τους ανθρώπους και αφήστε τους ήσυχους, επειδή αν αυτή η δράση τους ή αυτό το έργο είναι ανθρώπινο, θα ανατραπεί, αν όμως είναι από το Θεό, δεν θα μπορέσετε να τους ανατρέψετε, και μάλιστα μπορεί να βρεθείτε μαχόμενοι κατά του Θεού». Αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη συμβουλή του Γαμαλιήλ, και ακολούθησε ένα διάστημα ειρήνης και ηρεμίας στην Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια της οποίας το καινούργιο ευαγγέλιο για τον Ιησού επεκτάθηκε ταχύτατα.
(2068.1) 194:4.11 Και έτσι όλα πήγαιναν καλά στην Ιερουσαλήμ μέχρι τον καιρό του ερχομού των Ελλήνων, κατά μεγάλους αριθμούς, από την Αλεξάνδρεια. Δυο από τους μαθητές του Ροδάν έφτασαν στην Ιερουσαλήμ και προσηλύτισαν πολλούς από τους Ελληνιστές. Ανάμεσα στους πρώτους προσήλυτους ήταν ο Στέφανος και ο Βαρνάβας. Αυτοί οι ικανοί Έλληνες δεν μοιράζονταν πολύ την άποψη των Ιουδαίων, και δεν συμμορφώθηκαν απόλυτα με τον ιουδαϊκό τρόπο λατρείας και άλλων τελετουργικών πρακτικών. Και ήταν τα έργα αυτών των Ελλήνων πιστών που έβαλαν τέλος στις ειρηνικές σχέσεις μεταξύ της αδελφότητας του Ιησού και των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Ο Στέφανος και ο Έλληνας σύντροφός του άρχισαν να διδάσκουν περισσότερο όπως δίδασκε ο Ιησούς, και αυτό τους έφερε σε άμεση ρήξη με τους Ιουδαίους αρχηγούς. Σ’ έναν από τους δημόσιους λόγους του Στεφάνου, όταν άγγιξε το ενοχλητικό τμήμα της συζήτησης, απέρριψαν κάθε τυπικότητα δίκης και προχώρησαν σε λιθοβολισμό μέχρι θανάτου επί τόπου.
(2068.2) 194:4.12 Ο Στέφανος, ο αρχηγός της Ελληνικής αποικίας των πιστών του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, έγινε με τον τρόπο αυτό ο πρώτος μάρτυρας της νέας πίστης και η ειδοποιός διαφορά για την επίσημη διοργάνωση της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Αυτή η νέα απόφαση ελήφθη από την αναγνώριση ότι οι πιστοί δεν μπορούσαν πια να συνεχίσουν σαν αίρεση μέσα στην ιουδαϊκή πίστη. Όλοι συμφώνησαν ότι πρέπει να αποχωριστούν από αυτούς που δεν πίστευαν. Και μέσα σ’ ένα μήνα από το θάνατο του Στεφάνου, η εκκλησία στην Ιερουσαλήμ οργανώθηκε υπό την αρχηγία του Πέτρου, και ο Ιάκωβος ο αδελφός του Ιησού τοποθετήθηκε επίτιμος αρχηγός.
(2068.3) 194:4.13 Και ύστερα ξέσπασε ο νέος και αμείλικτος διωγμός από τους Ιουδαίους, έτσι ώστε οι δραστήριοι διδάσκαλοι της νέας θρησκείας για τον Ιησού, η οποία στη συνέχεια ονομάστηκε στην Αντιόχεια Χριστιανισμός, πήγαν μέχρι τα πέρατα της αυτοκρατορίας κηρύττοντας τον Ιησού. Στη διάδοση του μηνύματος αυτού, πριν από την εποχή του Παύλου, η αρχηγία ήταν σε Ελληνικά χέρια, και αυτοί οι πρώτοι ιεραπόστολοι, όπως και οι μετέπειτα, ακολούθησαν την πορεία του Αλεξάνδρου της προηγούμενης εποχής, πηγαίνοντας από τη Γάζα και την Τύρο στην Αντιόχεια και μετά από τη Μικρά Ασία στη Μακεδονία, μετά συνέχισαν στη Ρώμη και στα πιο απομακρυσμένα μέρη της αυτοκρατορίας.
(2069.1) 195:0.1 Τα αποτελέσματα του κηρύγματος του Πέτρου κατά την ημέρα της Πεντηκοστής ήταν τέτοια ώστε να αποφασιστούν οι μελλοντικές τακτικές, και να καθοριστούν τα σχέδια, της πλειονότητας των αποστόλων, στις προσπάθειές τους να κηρύξουν το ευαγγέλιο της βασιλείας. Ο Πέτρος ήταν ο πραγματικός θεμελιωτής της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Παύλος μετέδωσε το χριστιανικό μήνυμα στους εθνικούς, και οι Έλληνες πιστοί το μετέφεραν σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
(2069.2) 195:0.2 Αν και οι δέσμιοι της παράδοσης και φοβούμενοι τους ιερείς, Εβραίοι, σαν λαός, αρνήθηκαν να δεχτούν είτε το ευαγγέλιο του Ιησού για την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα του ανθρώπου είτε τη διακήρυξη του Πέτρου και του Παύλου για την ανάσταση και ανάληψη του Χριστού (τον επακόλουθο Χριστιανισμό), η λοιπή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρέθηκε να είναι δεκτική των εξελισσόμενων Χριστιανικών διδαχών. Ο δυτικός πολιτισμός ήταν τον καιρό εκείνο διανοητικός, καταπονημένος από πολέμους και τελείως σκεπτικιστικός προς όλες τις υπάρχουσες θρησκείες και παγκόσμιες φιλοσοφίες. Οι λαοί του δυτικού κόσμου, οι κληρονόμοι της Ελληνικής παιδείας, είχαν μια σεβαστή παράδοση ενός λαμπρού παρελθόντος. Μπορούσαν να στοχάζονται πάνω στην κληρονομιά μεγάλων επιτευγμάτων στη φιλοσοφία, την τέχνη, τη λογοτεχνία και την πολιτική εξέλιξη. Αλλά παρόλα αυτά τα κατορθώματα, δεν είχαν θρησκεία που να ικανοποιεί την ψυχή. Οι πνευματικές τους ανησυχίες παρέμεναν ανικανοποίητες.
(2069.3) 195:0.3 Για μια τέτοια βαθμίδα ανθρώπινης κοινωνίας, οι διδασκαλίες του Ιησού, που περικλείονταν στο Χριστιανικό μήνυμα, ήταν ξαφνική επίθεση. Μια νέα τάξη ζήσης παρουσιαζόταν έτσι στις πεινασμένες καρδιές των δυτικών λαών. Αυτή η κατάσταση σήμαινε άμεση σύγκρουση μεταξύ των παλιών θρησκευτικών πρακτικών και της νέας χριστιανοποιημένης εκδοχής του μηνύματος του Ιησού στον κόσμο. Μια τέτοια σύγκρουση πρέπει να καταλήξει είτε σε αποφασιστική νίκη για το νέο ή το παλιό, είτε σε κάποιο βαθμό συμβιβασμού. Η ιστορία δείχνει ότι ο αγώνας τελείωσε με συμβιβασμό. Ο Χριστιανισμός υποτίθεται ότι περιελάμβανε υπερβολικά πολλά, για να μπορέσει ένας λαός να τα αφομοιώσει σε μια ή δυο γενιές. Δεν ήταν μια απλή πνευματική πρόκληση, όπως ο Ιησούς είχε παρουσιάσει στις ψυχές των ανθρώπων. Από νωρίς επέδρασε με αποφασιστική στάση στα θρησκευτικά τυπικά, την εκπαίδευση, τη μαγεία, την ιατρική, την τέχνη, τη λογοτεχνία, το δίκαιο, τη διακυβέρνηση, την ηθική, τις ρυθμίσεις γύρω από το σεξ, την πολυγαμία, και σε περιορισμένο βαθμό ακόμα και τη δουλεία. Ο Χριστιανισμός δεν ήρθε απλά σαν μια νέα θρησκεία – κάτι που όλη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και όλη η Ανατολή ανάμενε – αλλά σαν μια καινούργια τάξηανθρώπινης κοινωνίας. Και με τέτοια αξίωση γρήγορα επιτάχυνε την κοινωνικο-ηθική σύγκρουση των εποχών. Τα ιδεώδη του Ιησού, όπως αυτά ερμηνεύτηκαν εκ νέου από την Ελληνική φιλοσοφία και σχημάτισαν την κοινωνική βάση του Χριστιανισμού, τώρα προκαλούσαν με τόλμη τις παραδόσεις της ανθρώπινης ράτσας που είχαν ενσωματωθεί στην ηθική, στη συμπεριφορά και στις θρησκείες του Δυτικού πολιτισμού.
(2069.4) 195:0.4 Κατ’ αρχάς, ο Χριστιανισμός κέρδισε σαν προσήλυτους μόνο τις κατώτερες κοινωνικά και οικονομικά τάξεις. Όμως με την αρχή του δεύτερου αιώνα η αφρόκρεμα της Ελληνο-Ρωμαϊκής παιδείας στρεφόταν όλο και περισσότερο προς αυτή τη νέα τάξη του Χριστιανικού πιστεύω, αυτού του νέου σχεδίου του σκοπού της ζωής και του στόχου της ύπαρξης.
(2070.1) 195:0.5 Πώς αυτό το νέο μήνυμα Ιουδαϊκής προέλευσης, το οποίο είχε σχεδόν αποτύχει στη χώρα της γέννησής του, κατέκτησε τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά τα καλύτερα μυαλά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Ο θρίαμβος του Χριστιανισμού πάνω στις φιλοσοφικές θρησκείες και τις μυστικές λατρείες οφειλόταν σε:
(2070.2) 195:0.6 1. Οργάνωση. Ο Παύλος ήταν μεγάλος διοργανωτής και οι διάδοχοί του διατήρησαν το παράδειγμα που έδωσε.
(2070.3) 195:0.7 2. Ο Χριστιανισμός εξελληνίστηκε ολοκληρωτικά. Περιέλαβε το απαύγασμα της Ελληνικής φιλοσοφίας καθώς επίσης και την κορυφή της Εβραϊκής θεολογίας.
(2070.4) 195:0.8 3. Αλλά καλύτερο απ’ όλα, περιείχε ένα νέο και μεγάλο ιδανικό, τον απόηχο της ζωής του Ιησού και την αντανάκλαση του μηνύματός του για τη σωτηρία όλης της ανθρωπότητας.
(2070.5) 195:0.9 4. Οι Χριστιανοί ηγέτες ήταν πρόθυμοι να κάνουν τέτοιου είδους συμβιβασμούς με το Μιθραϊσμό, του οποίου οι μισοί από τους θερμότερους οπαδούς είχαν προσχωρήσει στης λατρεία της Αντιόχειας.
(2070.6) 195:0.10 5. Παρόμοια, οι επόμενες και μετέπειτα γενιές Χριστιανών ηγετών έκαναν επί πλέον τέτοιους συμβιβασμούς με τον παγανισμό ώστε ακόμα και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προσχώρησε στη νέα θρησκεία.
(2070.7) 195:0.11 Αλλά οι Χριστιανοί έκαναν ένα εύστοχο παζάρι με τους ειδωλολάτρες στο ότι υιοθέτησαν το μυσταγωγικό θέαμα των ειδωλολατρών, ενώ ανάγκαζαν τους ειδωλολάτρες να δεχτούν την εξελληνισμένη εκδοχή του Χριστιανισμού του Παύλου. Παζάρεψαν καλύτερα με τους παγανιστές παρά με τη Μιθραϊκή λατρεία, αλλά ακόμα και με εκείνο τον πρώτο συμβιβασμό τα κατάφεραν περισσότερο σαν κατακτητές στο ότι πέτυχαν να μειώσουν τις χυδαίες ανηθικότητες καθώς και πολλές άλλες κατακριτέες πρακτικές του Περσικού μυστικισμού.
(2070.8) 195:0.12 Σωστά ή λάθος, αυτοί οι πρώτοι ηγέτες του Χριστιανισμού συμβίβασαν σκόπιμα τα ιδεώδη του Ιησού σε μια προσπάθεια να σώσουν και να προαγάγουν πολλές από τις ιδέες του. Και είχαν εξαιρετική επιτυχία. Αλλά μην εξαπατάστε! Αυτά τα συμβιβασμένα ιδεώδη του Κυρίου υποβόσκουν στο ευαγγέλιό του, και τελικά θα διεκδικήσουν την απόλυτη ισχύ τους πάνω στον κόσμο.
(2070.9) 195:0.13 Με αυτή την ειδωλολατροποίηση του Χριστιανισμού η παλιά τάξη κέρδισε πολλές μικρότερες νίκες τελετουργικής φύσης, αλλά οι Χριστιανοί κέρδισαν την υπεροχή στο ότι:
(2070.10) 195:0.14 1. Επικυρώθηκε μια καινούργια και κολοσσιαία υψηλότερη ποιότητα ανθρώπινης ηθικής.
(2070.11) 195:0.15 2. Δόθηκε στον κόσμο μια καινούργια και ευρύτερη γνώση για το Θεό.
(2070.12) 195:0.16 3. Η ελπίδα της αθανασίας έγινε τμήμα της βεβαιότητας μιας αναγνωρισμένης θρησκείας.
(2070.13) 195:0.17 4. Ο Ιησούς ο Ναζωραίος αποδόθηκε στην πεινασμένη ψυχή του ανθρώπου.
(2070.14) 195:0.18 Πολλές από τις μεγάλες αλήθειες που δίδαξε ο Ιησούς χάθηκαν σχεδόν σ’ αυτούς τους πρώτους συμβιβασμούς, αλλά βρίσκονται εν υπνώσει στη θρησκεία αυτή του παγανιστικού Χριστιανισμού, η οποία ήταν στη σειρά η Παυλιανή εκδοχή της ζωής και της διδασκαλίας του Γιου του Ανθρώπου. Και ο Χριστιανισμός, πριν ακόμα ειδωλολατροποιηθεί, εξελληνίστηκε πρώτα ολοκληρωτικά. Ο Χριστιανισμός οφείλει πολλά, πάρα πολλά στους Έλληνες. Ήταν ένας Έλληνας από την Αίγυπτο, που τόσο θαρραλέα αντιμετώπισε, ακλόνητα στη Νίκαια, και τόσο άφοβα αντίκρουσε τη σύνοδο που τόλμησε να συσκοτίσει τόσο τη γνώση για τη φύση του Ιησού ώστε η πραγματική αλήθεια της εμφάνισής του κινδύνευε να χαθεί από τον κόσμο. Το όνομα αυτού του Έλληνα ήταν Αθανάσιος, και αν δεν ήταν η ευγλωττία και η λογική του πιστού αυτού, οι πεποιθήσεις του Άρειου θα είχαν θριαμβεύσει.
(2071.1) 195:1.1 Ο εξελληνισμός του Χριστιανισμού άρχισε με ζήλο εκείνη τη σημαντική μέρα όταν ο απόστολος Παύλος στάθηκε ενώπιον του συμβουλίου του Αρείου Πάγου στην Αθήνα και είπε στους Αθηναίους για τον «Άγνωστο Θεό». Εκεί, κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, αυτός ο Ρωμαίος πολίτης διακήρυξε σ’ εκείνους τους Έλληνες τη δική του εκδοχή για τη νέα θρησκεία που προερχόταν από την Ιουδαϊκή γη της Γαλιλαίας. Και υπήρχε κάτι παράξενα όμοιο στην Ελληνική φιλοσοφία και σε πολλές από τις διδαχές του Ιησού. Είχαν ένα κοινό σκοπό – και οι δυο στόχευαν στην ανάδυση τηςπροσωπικότητας. Οι Έλληνες , στην κοινωνική και πολιτική ανάδυση, ο Ιησούς, στην ηθική και πνευματική ανάδυση. Οι Έλληνες δίδασκαν διανοητικό φιλελευθερισμό που οδηγεί στην πολιτική ελευθερία. Ο Ιησούς δίδασκε πνευματικό φιλελευθερισμό που οδηγεί στη θρησκευτική ελευθερία. Αυτές οι δυο ιδέες μαζί, συνέστησαν ένα νέο και ισχυρό κανονισμό για την ανθρώπινη ελευθερία. Προοιώνιζαν την κοινωνική, πολιτική και πνευματική ελευθερία του ανθρώπου.
(2071.2) 195:1.2 Ο Χριστιανισμός δημιουργήθηκε και θριάμβευσε όλων των αντιμαχόμενων θρησκειών αρχικά για δυο πράγματα:
(2071.3) 195:1.3 1. Η Ελληνική σκέψη ήταν πρόθυμη να δανειστεί νέες και καλές ιδέες ακόμα και από τους Εβραίους.
(2071.4) 195:1.4 2. Ο Παύλος και οι διάδοχοί του ήταν πρόθυμοι αλλά καπάτσοι και οξυδερκείς συμβιβαστές, ήταν έξυπνοι θρησκευτικοί διαπραγματευτές.
(2071.5) 195:1.5 Τον καιρό που ο Παύλος στάθηκε στην Αθήνα κηρύττοντας «Χριστόν τον Εσταυρωμένο», οι Έλληνες πεινούσαν πνευματικά. Ρωτούσαν, ενδιαφερόντουσαν και έψαχναν στην πράξη για πνευματική αλήθεια. Μην ξεχνάτε ότι στην αρχή οι Ρωμαίοι πολέμησαν το Χριστιανισμό, ενώ οι Έλληνες τον αγκάλιασαν και ήταν οι Έλληνες που κυριολεκτικά ανάγκασαν τους Ρωμαίους να δεχτούν στη συνέχεια αυτή τη νέα θρησκεία, όπως είχε τροποποιηθεί τότε, σαν μέρος της Ελληνικής παιδείας.
(2071.6) 195:1.6 Οι Έλληνες τιμούσαν την ομορφιά, οι Ιουδαίοι την ιερότητα, αλλά και οι δυο λαοί αγαπούσαν την αλήθεια. Επί αιώνες οι Έλληνες στοχαζόντουσαν σοβαρά και εξέταζαν με ζήλο όλα τα ανθρώπινα προβλήματα – κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και φιλοσοφικά – εκτός από τη θρησκεία. Λίγοι Έλληνες είχαν δώσει μεγάλη σημασία στη θρησκεία, δεν έπαιρναν ούτε τη δική τους θρησκεία πολύ στα σοβαρά. Επί αιώνες οι Ιουδαίοι είχαν παραμελήσει όλους τους άλλους τομείς σκέψης ενώ αφιέρωσαν το μυαλό τους στη θρησκεία. Πήραν τη θρησκεία τους πολύ σοβαρά, υπερβολικά σοβαρά. Όπως εκφράζεται από το περιεχόμενο του μηνύματος του Ιησού, το συνδυασμένο προϊόν αιώνων της σκέψης των δυο αυτών λαών τώρα έγινε η κινητήρια δύναμη μιας νέας τάξης ανθρώπινης κοινωνίας και, σε ένα βαθμό, μιας νέας τάξης ανθρώπινης θρησκευτικής πίστης και πρακτικής.
(2071.7) 195:1.7 Η επίδραση της Ελληνικής παιδείας είχε ήδη διεισδύσει στις χώρες της δυτικής Μεσογείου όταν ο Αλέξανδρος διέδωσε τον Ελληνιστικό πολιτισμό σε όλο τον κόσμο της Εγγύς Ανατολής. Οι Έλληνες τα πήγαιναν πολύ καλά με τη θρησκεία τους και την πολιτική τους όσο διάστημα έμεναν σε μικρές πόλεις-κράτη, αλλά όταν ο Μακεδόνας βασιλιάς τόλμησε να επεκτείνει την Ελλάδα σε Αυτοκρατορία, απλώνοντάς την από την Αδριατική μέχρι τον Ινδό, άρχισε το πρόβλημα. Η τέχνη και η φιλοσοφία της Ελλάδας, τελείως ισοδύναμα, ακολούθησαν την επέκταση της αυτοκρατορίας, αλλά δεν έγινε το ίδιο με την Ελληνική πολιτική διοίκηση ή τη θρησκεία. Μετά την επέκταση των πόλεων – κρατών της Ελλάδας σε αυτοκρατορία, οι τοπικοί θεοί τους έμοιαζαν λίγο αλλόκοτοι. Οι Έλληνες αναζητούσαν πραγματικά ένα Θεό, ένα μεγαλύτερο και καλύτερο Θεό, όταν η Χριστιανική εκδοχή της παλιότερης Ιουδαϊκής θρησκείας τους επισκέφθηκε.
(2072.1) 195:1.8 Η Ελληνιστική Αυτοκρατορία, σαν τέτοια, δεν μπόρεσε να διαρκέσει. Η επιβολή της παιδείας της συνεχίστηκε, αλλά μόνο μετά την εξασφάλιση από τη Δύση της Ρωμαϊκής πολιτικής μεγαλοφυίας στη διοίκηση της αυτοκρατορίας και αφού απέκτησε από την Ανατολή μια θρησκεία της οποίας ο ένας Θεός κατείχε αυτοκρατορική αξιοπρέπεια.
(2072.2) 195:1.9 Τον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν, η Ελληνιστική παιδεία είχε ήδη φτάσει στα ανώτερα επίπεδά της. Η οπισθοδρόμηση είχε αρχίσει. Η γνώση προχωρούσε αλλά η μεγαλοφυία εξασθένιζε. Ήταν εκείνη ακριβώς την εποχή που οι ιδέες και τα ιδεώδη του Ιησού, οι οποίες εν μέρει ενσωματώνονταν στο Χριστιανισμό, έγιναν μέρος της διάσωσης της Ελληνικής παιδείας και γνώσης.
(2072.3) 195:1.10 Ο Αλέξανδρος είχε επιβάλλει στην Ανατολή το μορφωτικό δώρο του πολιτισμού της Ελλάδας. Ο Παύλος βίασε τη Δύση με τη Χριστιανική εκδοχή του ευαγγελίου του Ιησού. Και οπουδήποτε στη Δύση επικράτησε η ελληνική παιδεία, εκεί ρίζωσε ο εξελληνισμένος Χριστιανισμός.
(2072.4) 195:1.11 Η Ανατολική εκδοχή του μηνύματος του Ιησού, παρόλο που παρέμεινε πιο πιστή στις διδασκαλίες του, συνέχισε να ακολουθεί την ασυμβίβαστη στάση του Άμπνερ. Δεν προόδευσε ποτέ όπως έκανε η εξελληνισμένη εκδοχή και τελικά χάθηκε στο Ισλαμικό κίνημα.
(2072.5) 195:2.1 Οι Ρωμαίοι έγιναν κυρίαρχοι του συνόλου της Ελληνικής παιδείας, βάζοντας την αντιπροσωπευτική κυβέρνηση στη θέση της κυβέρνησης δια κλήρου. Και γρήγορα αυτή η αλλαγή ωφέλησε το Χριστιανισμό στο ότι η Ρώμη έφερε σε όλο το Δυτικό κόσμο μια νέα ανεκτικότητα για τις ξένες γλώσσες, τους λαούς, ακόμα και τις θρησκείες.
(2072.6) 195:2.2 Μεγάλο μέρος των πρώτων διωγμών των Χριστιανών στη Ρώμη, οφείλετο αποκλειστικά στην ατυχή χρήση του όρου «βασιλεία» στο κήρυγμά τους. Οι Ρωμαίοι ήταν ανεκτικοί προς όλες τις θρησκείες αλλά ενοχλούντο πολύ από κάθε τι που μύριζε πολιτικό ανταγωνισμό. Και έτσι, όταν αυτές οι πρώτες διώξεις, που οφείλονταν σε μεγάλο βαθμό σε παρεξήγηση, έσβησαν, ανοίχτηκε ευρύ το πεδίο για θρησκευτική προπαγάνδα. Οι Ρωμαίοι ενδιαφέρονταν πολύ για την πολιτική διοίκηση, αλλά λίγο για τέχνη ή για θρησκεία, ήταν όμως ασυνήθιστα ανεκτικοί και για τις δυο.
(2072.7) 195:2.3 Το Ανατολικό δίκαιο ήταν αμείλικτο και αυταρχικό, το Ελληνικό δίκαιο ήταν ρευστό και αριστοτεχνικό, το Ρωμαϊκό δίκαιο ήταν αξιοπρεπές και απέπνεε σεβασμό. Η Ρωμαϊκή εκπαίδευση ήταν εμποτισμένη από μια ανήκουστη και χωρίς αίσθημα νομιμοφροσύνη. Οι πρώτοι Ρωμαίοι ήταν από πολιτική άποψη αφοσιωμένα και ανυπέρβλητα αφιερωμένα άτομα. Ήταν έντιμοι, γεμάτοι ζήλο και αφιερωμένοι στα ιδανικά τους, αλλά χωρίς κάποια αντάξια θρησκεία. Δεν ήταν πολύ περίεργο που οι Έλληνες διδάσκαλοί τους κατάφεραν να τους πείσουν να δεχτούν το Χριστιανισμό του Παύλου.
(2072.8) 195:2.4 Και αυτοί οι Ρωμαίοι ήταν μεγάλος λαός. Μπόρεσαν να κυβερνήσουν τη Δύση επειδή κυβερνούσαν τους εαυτούς τους. Τέτοια απαράμιλλη εντιμότητα, αφοσίωση και ακλόνητος αυτοέλεγχος ήταν το ιδανικό έδαφος για την αποδοχή και την ανάπτυξη του Χριστιανισμού.
(2072.9) 195:2.5 Ήταν εύκολο για αυτούς τους Ελληνο-Ρωμαίους να γίνουν το ίδιο πνευματικά αφοσιωμένοι σε μια κατεστημένη εκκλησία όπως ήταν πολιτικά αφοσιωμένοι στο κράτος. Οι Ρωμαίοι πολέμησαν την εκκλησία μόνον όταν τη φοβήθηκαν σαν ανταγωνιστική του κράτους. Η Ρώμη, έχοντας λίγη εθνική φιλοσοφία ή ντόπια παιδεία, εξαγόρασε την ελληνική παιδεία για δική της και υιοθέτησε τολμηρά το Χριστό σαν δική της ηθική φιλοσοφία. Ο Χριστιανισμός έγινε η ηθική παιδεία της Ρώμης αλλά όχι η θρησκεία της, με την έννοια της ατομικής εμπειρίας της πνευματικής ανάπτυξης εκείνων που αγκάλιασαν χωρίς διακρίσεις τη νέα θρησκεία. Αλήθεια, όντως, πολλά άτομα εισχώρησαν κάτω από την επιφάνεια αυτής της εθνικής θρησκείας και ανακάλυψαν για τροφή των ψυχών τους τις πραγματικές αξίες των κρυμμένων εννοιών, που υπήρχαν μέσα στις άδηλες αλήθειες του εξελληνισμένου και παγανιστικού Χριστιανισμού.
(2073.1) 195:2.6 Οι Στωικοί και η ισχυρή έκκλησή τους στη «φύση και τη συνείδηση» είχαν προετοιμάσει με τον καλύτερο τρόπο όλη τη Ρώμη για να δεχτεί το Χριστό, τουλάχιστον με νοητική έννοια. Οι Ρωμαίοι ήταν εκ φύσεως και παιδείας νομικοί, σέβονταν ακόμα και τους νόμους της φύσης. Και τώρα, στο Χριστιανισμό, διέκριναν στους νόμους της φύσης τους νόμους του Θεού. Ένας λαός που γέννησε τον Κικέρωνα και το Βιργίλιο ήταν ώριμος για τον εξελληνισμένο Χριστιανισμό του Παύλου.
(2073.2) 195:2.7 Και έτσι αυτοί οι Ρωμαιοποιημένοι Έλληνες ανάγκασαν τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς να φιλοσοφοποιήσουν τη θρησκεία τους, να συντονίσουν τις ιδέες τους και να συστηματοποιήσουν τα ιδανικά τους, να προσαρμόσουν θρησκευτικές πρακτικές στο υπάρχον ρεύμα της ζωής. Και όλο αυτό υποβοηθήθηκε τα μέγιστα από τη μετάφραση των Εβραϊκών Γραφών στα Ελληνικά και από την μετέπειτα συγγραφή της Καινής Διαθήκης στην Ελληνική γλώσσα.
(2073.3) 195:2.8 Οι Έλληνες, σε αντίθεση με τους Ιουδαίους και πολλούς άλλους λαούς, από παλιά πίστευαν διορατικά στην αθανασία, σε κάποια μορφή επιβίωσης μετά το θάνατο, και αφού αυτή ήταν η καρδιά της διδασκαλίας του Ιησού, ήταν βέβαιο ότι ο Χριστιανισμός θα μπορούσε να τους αγγίξει δυνατά.
(2073.4) 195:2.9 Μια εναλλαγή από νίκες Ελληνικής παιδείας και Ρωμαϊκής πολιτικής, είχαν συγχωνεύσει τις χώρες της Μεσογείου σε μια αυτοκρατορία, με μια γλώσσα και μια παιδεία, και είχαν προετοιμάσει το Δυτικό κόσμο για τον ένα Θεό. Ο Ιουδαϊσμός παρείχε αυτό το Θεό, αλλά ο Ιουδαϊσμός δεν ήταν αποδεκτός σαν θρησκεία από τους Ρωμαιοποιημένους Έλληνες. Ο Φίλων βοήθησε μερικώς να απαλύνουν οι ενστάσεις τους, ο Χριστιανισμός όμως τους αποκάλυψε μια ακόμα καλύτερη γνώση για τον ένα Θεό, και τον αγκάλιασαν πρόθυμα.
(2073.5) 195:3.1 Μετά τη συνένωση της Ρωμαϊκής εξουσίας και μετά τη διασπορά του Χριστιανισμού, οι Χριστιανοί βρέθηκαν με ένα Θεό, μια μεγάλη θρησκευτική γνώση, αλλά χωρίς αυτοκρατορία. Οι Ελληνο-Ρωμαίοι βρέθηκαν με μια μεγάλη αυτοκρατορία αλλά χωρίς Θεό να υπηρετούν, σαν την κατάλληλη θρησκευτική γνώση για λατρεία και πνευματική ενοποίηση της αυτοκρατορίας. Οι Χριστιανοί αποδέχτηκαν την αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία υιοθέτησε το Χριστιανισμό. Οι Ρωμαίοι παρείχαν ενότητα πολιτικής εξουσίας, οι Έλληνες ενότητα παιδείας και μάθησης, ο Χριστιανισμός ενότητα θρησκευτικής σκέψης και πρακτικής.
(2073.6) 195:3.2 Η Ρώμη υπερέβη την παράδοση του εθνικισμού με την αυτοκρατορική παγκοσμιοποίηση και για πρώτη φορά στην ιστορία κατέστη δυνατό σε διαφορετικές ράτσες και έθνη να δεχτούν τουλάχιστον ονομαστικά μια θρησκεία.
(2073.7) 195:3.3 Ο Χριστιανισμός άκμασε στη Ρώμη σε μια εποχή που υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των ορμητικών διδασκαλιών των Στωικών και των υποσχέσεων σωτηρίας των μυστικιστικών θρησκειών. Ο Χριστιανισμός ήρθε με αναζωογονητική παρηγοριά και λυτρωτική δύναμη σε έναν πεινασμένο πνευματικά λαό του οποίου η γλώσσα δεν είχε λέξη για την «ανιδιοτέλεια».
(2073.8) 195:3.4 Εκείνο που έδωσε τη μεγαλύτερη δύναμη στο Χριστιανισμό ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι πιστοί του ζούσαν ζωές εξυπηρέτησης ακόμα και ο τρόπος που πέθαιναν για την πίστη τους κατά τη διάρκεια των πρώτων καιρών των φοβερών διωγμών.
(2073.9) 195:3.5 Η διδασκαλία αναφορικά με την αγάπη του Χριστού για τα παιδιά έθεσε γρήγορα τέρμα στη διαδεδομένη πρακτική της έκθεσης παιδιών στο θάνατο, όταν δεν ήταν επιθυμητά, ιδιαίτερα τα κορίτσια βρέφη.
(2074.1) 195:3.6 Το πρώτο σχέδιο της χριστιανικής λατρείας πάρθηκε στο μεγαλύτερο μέρος από την Ιουδαϊκή συναγωγή, τροποποιήθηκε από τη Μιθραϊκή μυσταγωγία κι αργότερα, προστέθηκε πολύ παγανιστικό θέαμα. Η ραχοκοκαλιά της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας αποτελείτο από προσήλυτους στον Ιουδαϊσμό Έλληνες που έγιναν Χριστιανοί.
(2074.2) 195:3.7 Ο δεύτερος αιώνας μετά Χριστόν ήταν η καλύτερη εποχή στη ιστορία όλου του κόσμου για να προοδεύσει μια καλή θρησκεία στο Δυτικό κόσμο. Κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα ο Χριστιανισμός προετοιμαζόταν, με αγώνα και συμβιβασμό, να ριζώσει και να διαδοθεί ταχύτατα. Ο Χριστιανισμός υιοθέτησε τον αυτοκράτορα, αργότερα, αυτός υιοθέτησε το Χριστιανισμό. Αυτή ήταν μια σημαντική εποχή για τη διάδοση της νέας θρησκείας. Υπήρχε θρησκευτική ελευθερία, τα ταξίδια ήταν παγκόσμια και η σκέψη ήταν ανεμπόδιστη.
(2074.3) 195:3.8 Η πνευματική ώθηση εκείνων που ονομαστικά αποδέχτηκαν τον εξελληνισμένο Χριστιανισμό ήρθε στη Ρώμη πολύ αργά, για να εμποδίσει την ηθική κατάπτωση που είχε αρχίσει για τα καλά, ή για να εξουδετερώσει την ήδη καλά εγκατεστημένη και αυξανόμενη φυλετική χειροτέρευση. Η νέα θρησκεία ήταν μια πολιτιστική αναγκαιότητα για την αυτοκρατορική Ρώμη, και είναι υπερβολικά ατυχές που δεν έγινε το μέσον πνευματικής σωτηρίας με μια ευρύτερη έννοια.
(2074.4) 195:3.9 Ακόμη και μια καλή θρησκεία δεν μπόρεσε να σώσει μια μεγάλη αυτοκρατορία από τα σίγουρα αποτελέσματα της έλλειψης ατομικής συμμετοχής στις υποθέσεις της κυβέρνησης, από υπέρμετρο πατερναλισμό, υπερφορολόγηση και σωρό ογκωδών καταχρήσεων, μη εξισορροπημένο εμπόριο με την Ανατολή το οποίο εξανέμισε το χρυσό, παραφροσύνη για διασκέδαση, ρωμαϊκή τυποποίηση, υποβάθμιση της γυναίκας, δουλεία και φυλετική παρακμή, φυσικές μάστιγες και μια κρατική εκκλησία που τυποποιήθηκε μέχρι του σημείου της πνευματικής στειρότητας.
(2074.5) 195:3.10 Οι συνθήκες, όμως, δεν ήταν τόσο άσχημες στην Αλεξάνδρεια. Οι πρώτες σχολές συνέχισαν να διατηρούν μεγάλο μέρος από τις διδασκαλίες του Ιησού μακριά από συμβιβασμούς. Ο Πάνταινος δίδαξε τον Κλήμη και μετά αυτοί συνέχισαν ακολουθώντας το Ναθαναήλ που κήρυξε το Χριστό στην Ινδία. Αν και μερικά από τα ιδεώδη του Ιησού θυσιάστηκαν για τη στερέωση του Χριστιανισμού, πρέπει να αναφερθεί με πάσα αμεροληψία ότι κατά το τέλος του δεύτερου αιώνα, όλοι οι μεγάλοι νόες του Ελληνο-Ρωμαϊκού κόσμου είχαν γίνει Χριστιανοί. Ο θρίαμβος πλησίαζε την ολοκλήρωσή του.
(2074.6) 195:3.11 Και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διατηρήθηκε για αρκετό χρόνο ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση του Χριστιανισμού ακόμα και όταν η αυτοκρατορία κατέρρευσε. Έχουμε διατυπώσει συχνά εικασίες για το τι θα συνέβαινε στη Ρώμη και στον κόσμο εάν ήταν το ευαγγέλιο της βασιλείας αυτό που θα είχε γίνει αποδεκτό αντί του Ελληνικού Χριστιανισμού.
(2074.7) 195:4.1 Η εκκλησία, ούσα βοηθός της κοινωνίας και ο σύμμαχος της πολιτικής, καταδικάστηκε να μοιραστεί τη διανοητική και πνευματική παρακμή του ονομαζόμενου Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Στη διάρκεια αυτής της εποχής, η θρησκεία γινόταν όλο και περισσότερο μοναστική, ασκητική και τυπολατρική. Σε πνευματική έννοια ο Χριστιανισμός είχε πέσει σε νάρκη. Όλη αυτή την περίοδο υπήρχε, παράλληλα με αυτή τη μισοκοιμισμένη και κοσμική θρησκεία, ένα συνεχές ρεύμα μυστικισμού, μια απίστευτη πνευματική εμπειρία που συνόρευε με το φανταστικό και φιλοσοφικά συγγενής του πανθεϊσμού.
(2074.8) 195:4.2 Κατά τη διάρκεια των σκοτεινών και απελπιστικών αιώνων, η θρησκεία περιήλθε ουσιαστικά σε δεύτερη μοίρα πάλι. Το άτομο ήταν σχεδόν χαμένο μπροστά στην επιβλητική εξουσία, την παράδοση και την αυταρχικότητα της εκκλησίας. Μια νέα πνευματική απειλή αναδύθηκε με τη δημιουργία ενός γαλαξία «αγίων» που υποτίθεται ότι είχαν ειδική επιρροή στις θεϊκές αυλές, και οι οποίοι, επομένως, αν τους επεκαλείτο κανείς αποτελεσματικά, θα μπορούσαν να μεσολαβήσουν εκ μέρους του ανθρώπου ενώπιον των Θεών.
(2075.1) 195:4.3 Αλλά ο Χριστιανισμός ήταν αρκετά κοινωνικοποιημένος και ειδολωλατροποιημένος ώστε, αν και ήταν ανίκανος να αναχαιτίσει τον επερχόμενο Μεσαίωνα, όμως προετοιμάστηκε κατά το καλύτερο δυνατό, για να επιβιώσει σε αυτή τη μεγάλη περίοδο του ηθικού σκοταδισμού και της πνευματικής στασιμότητας. Και πραγματικά παρέμεινε ακλόνητος μέσα στη μακριά νύχτα του Δυτικού πολιτισμού και λειτούργησε σαν ηθική επιρροή στον κόσμο όταν ανέτειλε η Αναγέννηση. Η ανάπλαση του Χριστιανισμού, που ακολούθησε μετά το πέρας του Μεσαίωνα, είχε σαν αποτέλεσμα να φέρει στην επιφάνεια πολυάριθμες αιρέσεις των Χριστιανικών διδασκαλιών, δοξασιών που ταίριαζαν σε ειδικούς διανοητικούς, συναισθηματικούς και πνευματικούς τύπους ανθρώπινης προσωπικότητας. Και πολλές από τις ειδικές αυτές Χριστιανικές ομάδες ή θρησκευτικές οικογένειες, επιμένουν ακόμα και την εποχή που γίνεται αυτή η παρουσίαση.
(2075.2) 195:4.4 Ο Χριστιανισμός επιδεικνύει την υπόθεση ότι προέρχεται από την απρομελέτητη μετατροπή της θρησκείας του Ιησού σε μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού. Επιπλέον εμφανίζει την υπόθεση ότι υπέστη εξελληνισμό, ειδωλολατροποίηση, κοσμικοποίηση, τυποποίηση, διανοητική χειροτέρευση, πνευματική παρακμή, ηθική νάρκη, επαπειλούμενη εξαφάνιση, κατοπινό ξανάνιωμα, κατακερματισμό και πολύ πρόσφατα σχετική αποκατάσταση. Ένα τέτοιο πιστοποιητικό καταγωγής είναι ενδεικτικό έμφυτης ανθεκτικότητας και κατοχής ευρύτατων αποθεραπευτικών μέσων. Και ο ίδιος αυτός Χριστιανισμός είναι σήμερα παρών στον πολιτισμένο κόσμο των λαών της Δύσης και αντιμετωπίζει κατάφατσα τον αγώνα για ύπαρξη, ο οποίος είναι ακόμα πιο δυσοίωνος από εκείνες τις σημαντικές κρίσεις που χαρακτήριζαν τις παρελθούσες μάχες του για επικράτηση.
(2075.3) 195:4.5 Η θρησκεία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με την πρόκληση μιας νέας εποχής επιστημονικής σκέψης και υλιστικών τάσεων. Σ’ αυτό το γιγαντιαίο αγώνα ανάμεσα στο κοσμικό και το πνευματικό, η θρησκεία του Ιησού τελικά θα θριαμβεύσει.
(2075.4) 195:5.1 Ο εικοστός αιώνας έφερε καινούργια προβλήματα για να λύσουν ο Χριστιανισμός και όλες οι άλλες θρησκείες. Όσο υψηλότερα ανέρχεται ένας πολιτισμός τόσο περισσότερο γίνεται αναγκαίο το καθήκον να «αναζητηθούν πρώτα οι αλήθειες του ουρανού» σε όλες τις προσπάθειες του ανθρώπου για να σταθεροποιήσει την κοινωνία και να διευκολύνει την επίλυση των υλιστικών προβλημάτων της.
(2075.5) 195:5.2 Η αλήθεια είναι συχνά μπερδεμένη ακόμα και παραπλανητική όταν διαμελίζεται, διαχωρίζεται, απομονώνεται και αναλύεται υπερβολικά. Η ζωντανή αλήθεια διδάσκει σωστά τον αληθινό αναζητητή μόνο όταν λαμβάνεται εξολοκλήρου και σαν μια ζωντανή πνευματική πραγματικότητα, όχι σαν γεγονός υλιστικής επιστήμης ή σαν έμπνευση παρεμβατικής τέχνης.
(2075.6) 195:5.3 Η θρησκεία είναι η αποκάλυψη στον άνθρωπο του θεϊκού και αιώνιου πεπρωμένου του. Η θρησκεία είναι αμιγώς προσωπική και πνευματική εμπειρία και πρέπει πάντοτε να ξεχωρίζει από τις άλλες ανώτερες μορφές σκέψης του ανθρώπου, όπως είναι:
(2075.7) 195:5.4 1. Η λογική νοοτροπία του ανθρώπου απέναντι στα υλικά πράγματα.
(2075.8) 195:5.5 2. Η αισθητική εκτίμηση του ανθρώπου για την ομορφιά σε αντιπαραβολή με την ασχήμια.
(2075.9) 195:5.6 3. Η ηθική αναγνώριση του ανθρώπου για τις κοινωνικές υποχρεώσεις και τις πολιτικές ευθύνες.
(2075.10) 195:5.7 4. Ακόμα και η έννοια του ανθρώπου για την ηθική δεν είναι, εξ ορισμού, θρησκευτική.
(2075.11) 195:5.8 Η θρησκεία προορίζεται να βρει εκείνες τις αξίες στο σύμπαν που αποκαλεί πίστη, εμπιστοσύνη και σιγουριά. Η θρησκεία μεσουρανεί με τη λατρεία. Η θρησκεία ανακαλύπτει για την ψυχή εκείνες τις ύψιστες αξίες που βρίσκονται σε αντίθεση με τις ανάλογες αξίες που ανακαλύπτει το μυαλό. Τέτοια υπεράνθρωπη επίγνωση μπορεί να αποκτηθεί μόνο μέσα από γνήσια θρησκευτική εμπειρία.
(2075.12) 195:5.9 Ένα διαρκές κοινωνικό σύστημα χωρίς ηθική στηριζόμενη σε πνευματικές αλήθειες δεν μπορεί να διατηρηθεί περισσότερο από ένα ηλιακό σύστημα χωρίς βαρύτητα.
(2076.1) 195:5.10 Μην προσπαθείτε να ικανοποιήσετε την περιέργεια ή να ευχαριστήσετε κάθε λανθάνουσα τάση για περιπέτεια που ξεπετάγεται από την ψυχή στη σύντομη ζωή στη σάρκα. Να έχετε υπομονή! Μην μπείτε στον πειρασμό και επιδοθείτε αχαλίνωτα σε φτηνή και πρόστυχη περιπέτεια. Χαλιναγωγείστε την ενεργητικότητά σας και ελέγξτε τα πάθη σας. Να είστε ήρεμοι ενόσω περιμένετε το μεγαλοπρεπές ξεδίπλωμα μιας ατέρμονης καριέρας προοδευτικής περιπέτειας και συγκλονιστικής ανακάλυψης.
(2076.2) 195:5.11 Μπερδεμένοι από την προέλευση του ανθρώπου, μη χάσετε το θέαμα του αιώνιου πεπρωμένου του. Μην ξεχνάτε ότι ο Ιησούς αγαπούσε ακόμα και τα μικρά παιδιά, και ότι ξεκαθάρισε για πάντα τη μεγάλη αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας.
(2076.3) 195:5.12 Καθώς θα επιθεωρείτε τον κόσμο, να θυμάστε ότι οι μαύρες κηλίδες του κακού, που θα παρατηρείτε, κάνουν την εμφάνισή τους πάνω στο λευκό υπόβαθρο του απόλυτου καλού. Να μη βλέπετε απλά λευκές κηλίδες καλού να δείχνουν τρισάθλιες πάνω στο μαύρο υπόβαθρο του κακού.
(2076.4) 195:5.13 Όταν υπάρχει τόσο πολύ και καλή αλήθεια προς δημοσιοποίηση και διακήρυξη, γιατί πρέπει οι άνθρωποι να ασχολούνται τόσο πολύ με το κακό του κόσμου απλά και μόνο επειδή φαίνεται ότι υπάρχει; Οι ομορφιές των πνευματικών αξιών της αλήθειας προκαλούν μεγαλύτερη χαρά και ηθική εξύψωση από το φαινόμενο της φαυλότητας.
(2076.5) 195:5.14 Στη θρησκεία, ο Ιησούς συνηγόρησε και ακολούθησε την εμπειρική μέθοδο, όπως η σύγχρονη επιστήμη επιδιώκει την τεχνική του πειραματισμού. Ανακαλύπτουμε το Θεό μέσα από τις οδηγίες της πνευματικής επίγνωσης, αλλά προσεγγίζουμε αυτή την επίγνωση της ψυχής μέσα από την αγάπη για το ωραίο, την επιδίωξη της αλήθειας, την πίστη στο καθήκον και τη λατρεία της θεϊκής καλοσύνης. Αλλά από όλες τις αξίες, η αγάπη είναι ο πραγματικός οδηγός προς την αληθινή επίγνωση.
(2076.6) 195:6.1 Οι επιστήμονες έσπρωξαν ακούσια την ανθρωπότητα σ’ έναν υλιστικό πανικό. Ξεκίνησαν έναν απερίσκεπτο αγώνα δρόμου πάνω στην ηθική τράπεζα των αιώνων, αλλά αυτή η τράπεζα ανθρώπινης εμπειρίας έχει ευρύτατα πνευματικά αποθέματα. Μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις που γίνονται γι αυτήν. Μόνο απερίσκεπτοι άνθρωποι πανικοβάλλονται για τους πνευματικούς πόρους της ανθρώπινης ράτσας. Όταν τελειώσει ο υλιστικός-κοσμικός πανικός, η θρησκεία του Ιησού δεν θα είναι χρεοκοπημένη. Η πνευματική τράπεζα της βασιλείας των ουρανών θα ξεπληρώνει την πίστη, την ελπίδα και την ηθική σιγουριά όλων εκείνων που την χρησιμοποίησαν σαν πηγή τους «στο Όνομά Του».
(2076.7) 195:6.2 Άσχετα με το ποια μπορεί να είναι η φαινομενική διαμάχη μεταξύ του υλισμού και της διδασκαλίας του Ιησού, εσείς μπορείτε να αισθάνεστε σίγουροι ότι, στις επερχόμενες εποχές, η διδασκαλία του Κυρίου θα θριαμβεύσει ολοκληρωτικά. Στην πραγματικότητα, η αληθινή θρησκεία δεν μπορεί να αναμειχθεί σε οποιαδήποτε αμφισβήτηση με την επιστήμη, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα πράγματα της ύλης. Η θρησκεία είναι απλά ουδέτερη, αλλά και φιλική με την επιστήμη, ενώ ενδιαφέρεται στον υπέρτατο βαθμό για τους επιστήμονες.
(2076.8) 195:6.3 Η επιδίωξη της απλής γνώσης, χωρίς την επακόλουθη εξήγηση της ορθότητας και την πνευματική επίγνωση της θρησκευτικής εμπειρίας, τελικά οδηγεί σε απαισιοδοξία και απόγνωση. Λίγη γνώση δημιουργεί αληθινή σύγχυση.
(2076.9) 195:6.4 Τον καιρό που γράφονται αυτά, το χειρότερο της υλιστικής εποχής πέρασε. Η μέρα μιας καλύτερης κατανόησης έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει. Τα μεγαλύτερα μυαλά του επιστημονικού κόσμου δεν είναι τελείως υλιστικά στη φιλοσοφία τους αλλά οι μέσοι άνθρωποι κλίνουν προς αυτή την κατεύθυνση σαν αποτέλεσμα προηγούμενων διδαχών. Όμως η εποχή αυτή του φυσικού ρεαλισμού αποτελεί μόνο ένα περαστικό συμβάν στη γήινη ζωή του ανθρώπου. Η σύγχρονη επιστήμη άφησε την αληθινή θρησκεία – τις διδαχές του Ιησού όπως αυτές ερμηνεύονται στη ζωή των πιστών της – ανέγγιχτη. Κάθε επιστήμη το κάνει αυτό για να καταστρέφει τις παιδιάστικες φαντασιώσεις των παρερμηνειών της ζωής.
(2077.1) 195:6.5 Η επιστήμη είναι μια ποσοτική εμπειρία, η θρησκεία είναι μια ποιοτική εμπειρία, όσον αφορά τη ζωή του ανθρώπου στη γη. Η επιστήμη ασχολείται με τα φαινόμενα, η θρησκεία με προελεύσεις, αξίες και στόχους. Το να προσδιορίσει κανείς τις αιτίες για την εξήγηση των φυσικών φαινομένων είναι σαν να ομολογεί άγνοια των θεμελιωδών αρχών και στο τέλος ο επιστήμονας οδηγείται κατευθείαν πίσω στην πρώτη μεγάλη αιτία – τον Παγκόσμιο Πατέρα του Παραδείσου.
(2077.2) 195:6.6 Η ορμητική πορεία, από την εποχή των θαυμάτων σε μια εποχή μηχανών, αποδείχτηκε συνταρακτική για τον άνθρωπο. Η ευφυΐα και η επιτηδειότητα των ψεύτικων φιλοσοφιών της μηχανοκρατίας αποδεικνύουν λανθασμένους τους μηχανιστικούς καβγάδες τους. Η μοιρολατρική ευστροφία του νου ενός υλιστή διαψεύδει πάντα τους ισχυρισμούς του ότι το σύμπαν είναι ένα τυφλό και χωρίς σκοπό ενεργειακό φαινόμενο.
(2077.3) 195:6.7 Ο μηχανοκρατικός νατουραλισμός μερικών υποτιθέμενων μορφωμένων ανθρώπων και ο απερίσκεπτος υλισμός του απλοϊκού ανθρώπου ενδιαφέρονται και οι δυο αποκλειστικά για τα πράγματα. Στερούνται κάθε πραγματικής αξίας, επιδοκιμασίας και ικανοποίησης πνευματικής φύσης, όντας επίσης απαλλαγμένοι από πίστη, ελπίδα και αιώνια σιγουριά. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης ζωής είναι ότι ο άνθρωπος νομίζει πως είναι πολύ απασχολημένος να βρει χρόνο για πνευματικό στοχασμό και θρησκευτική αφοσίωση.
(2077.4) 195:6.8 Ο υλισμός μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα άψυχο αυτόματο και τον σχηματίζει απλά σε αριθμητικό σύμβολο που προσπαθεί να βρει μια αδύναμη θέση στη μαθηματική φόρμουλα ενός πεζού και μηχανοκρατικού σύμπαντος. Αλλά από πού προέρχεται αυτό το ευρύτατο σύμπαν των μαθηματικών χωρίς έναν Αφέντη Μαθηματικό; Η επιστήμη μπορεί να μακρηγορήσει για τη διατήρηση της ύλης, αλλά η θρησκεία επικυρώνει τη διατήρηση της ψυχής των ανθρώπων – ενδιαφέρεται για την εμπειρία τους με τις πνευματικές πραγματικότητες και τις αιώνιες αξίες.
(2077.5) 195:6.9 Ο σημερινός υλιστής κοινωνιολόγος αξιολογεί μια κοινότητα, κάνει μια αναφορά γι αυτή και αφήνει τους ανθρώπους όπως τους βρήκε. Χίλια εννιακόσια χρόνια πριν, αμόρφωτοι Γαλιλαίοι αξιολόγησαν τον Ιησού, που έδινε τη ζωή του σαν πνευματική συνεισφορά για την εσωτερική εμπειρία του ανθρώπου, και μετά βγήκαν στον κόσμο και περιφέρθηκαν σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
(2077.6) 195:6.10 Όμως, οι θρησκευτικοί ηγέτες κάνουν μεγάλο λάθος όταν προσπαθούν να καλέσουν το σύγχρονο άνθρωπο στην πνευματική μάχη με τους ήχους της σάλπιγγας του Μεσαίωνα. Η θρησκεία πρέπει να εφοδιαστεί με νέα και σύγχρονα συνθήματα. Ούτε η δημοκρατία αλλά ούτε καμία άλλη πολιτική πανάκεια θα πάρει τη θέση της πνευματικής προόδου. Οι ψεύτικες θρησκείες μπορεί να αντιπροσωπεύουν μια υπεκφυγή από την πραγματικότητα, αλλά ο Ιησούς με το ευαγγέλιό του έβαλε το θνητό άνθρωπο στην είσοδο για μια αιώνια πραγματικότητα πνευματικής προόδου.
(2077.7) 195:6.11 Το να λένε ότι ο νους «ξεπήδησε» από την ύλη δεν εξηγεί τίποτε. Αν το σύμπαν ήταν απλά ένας μηχανισμός και ο νους μέρος της ύλης, δεν θα είχαμε ποτέ δυο διαφοροποιημένες ερμηνείες για κάθε φαινόμενο που παρατηρούμε. Η γνώση για την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη δεν είναι έμφυτη ούτε για τη φυσική ούτε για τη χημεία. Μια μηχανή δεν μπορεί να γνωρίζει, πολύ λιγότερο να γνωρίζει την αλήθεια, να πεινάει για τη δικαιοσύνη και να αγαπά την καλοσύνη.
(2077.8) 195:6.12 Η επιστήμη μπορεί να είναι φυσική, αλλά ο νους του επιστήμονα που διακρίνει την αλήθεια είναι υπερφυσικός. Η ύλη δεν γνωρίζει την αλήθεια, ούτε μπορεί να αγαπήσει το έλεος ούτε να χαίρεται με τις πνευματικές αλήθειες. Οι ηθικές πεποιθήσεις που βασίζονται στην πνευματική διαφώτιση και έχουν τη ρίζα τους στην ανθρώπινη εμπειρία είναι το ίδιο αληθινές και βέβαιες, όσο τα μαθηματικά πορίσματα που βασίζονται σε φυσικές παρατηρήσεις, αλλά σε κάποιο άλλου και ανώτερο επίπεδο.
(2077.9) 195:6.13 Αν οι άνθρωποι ήταν μόνο μηχανές, θα αντιδρούσαν λιγότερο ή περισσότερο ομοιόμορφα σε ένα υλικό σύμπαν. Η ατομικότητα, πολύ λιγότερο η προσωπικότητα, δεν θα υπήρχαν.
(2077.10) 195:6.14 Το γεγονός της απόλυτης μηχανοκρατίας του Παραδείσου στο κέντρο του σύμπαντος των συμπάντων, μπροστά στην απεριόριστη θέληση της Δεύτερης Πηγής και Κέντρου, κάνει βέβαιο για πάντα ότι οι καθορίζοντες δεν είναι ο αποκλειστικός κανόνας του Κόσμου. Ο υλισμός είναι εκεί, αλλά δεν έχει την αποκλειστικότητα, ο μηχανισμός είναι εκεί, αλλά δεν είναι απεριόριστος, ο ντετερμινισμός είναι εκεί, αλλά δεν είναι μόνος.
(2078.1) 195:6.15 Το πεπερασμένο σύμπαν της ύλης θα μπορούσε τελικά να γίνει ομοιόμορφο και καθοριστικό αλλά με τη συνδυασμένη παρουσία του νου και του πνεύματος. Η επίδραση του κοσμικού νου εγχέει αδιάλειπτα αυθορμητισμό ακόμα και στους υλικούς κόσμους.
(2078.2) 195:6.16 Η ελευθερία ή η πρωτοβουλία σε κάθε περιοχή της ύπαρξης είναι άμεσα ανάλογη με το βαθμό της πνευματικής επιρροής και του ελέγχου του κοσμικού νου. Δηλαδή, σε ανθρώπινη εμπειρία, το βαθμό της πραγματικότητας της εκτέλεσης του «θελήματος του Πατέρα». Και έτσι, όταν ξεκινήσετε κάποτε για να ανακαλύψετε το Θεό, αυτή είναι η τελειωτική απόδειξη ότι ο Θεός σας έχει ήδη ανακαλύψει.
(2078.3) 195:6.17 Η ειλικρινής επιδίωξη της καλοσύνης, της ομορφιάς και της αλήθειας οδηγεί στο Θεό. Και κάθε επιστημονική ανακάλυψη επιδεικνύει την ύπαρξη της ελευθερίας και της ομοιομορφίας στο σύμπαν. Ο εξερευνητής ήταν ελεύθερος να κάνει την ανακάλυψη. Το ανακαλυφθέν πράγμα είναι πραγματικό και προφανώς ομοιογενές, διαφορετικά δεν θα μπορούσε να είχε γίνει γνωστό σαν πράγμα.
(2078.4) 195:7.1 Πόσο ανόητο είναι για τον υλιστή άνθρωπο να επιτρέπει σε τόσο τρωτές θεωρίες, όπως εκείνες του μηχανοκρατικού σύμπαντος, να τον αποστερούν από τα τεράστια πνευματικά αποθέματα της προσωπικής εμπειρίας με την αληθινή θρησκεία. Τα γεγονότα δεν φιλονικούν με την αληθινή πνευματική πίστη, οι θεωρίες μπορεί. Καλύτερα η επιστήμη να είναι αφοσιωμένη στην καταστροφή της δεισιδαιμονίας παρά να επιχειρεί την ανατροπή της θρησκευτικής πίστης – της ανθρώπινης πίστης στις πνευματικές πραγματικότητες και στις θείες αξίες.
(2078.5) 195:7.2 Η επιστήμη θα πρέπει να κάνει από υλιστικής άποψης στον άνθρωπο ό,τι κάνει η θρησκεία γι αυτόν πνευματικά: να επεκτείνει τον ορίζοντά του και να διευρύνει την προσωπικότητά του. Η αληθινή επιστήμη μπορεί να μην φιλονικεί επί μακρόν με την αληθινή θρησκεία. Η «επιστημονική μέθοδος» είναι απλά μια πνευματική μετρική ράβδος με την οποία μετράμε τις υλικές περιπέτειες και τα φυσικά επιτεύγματα. Αλλά το να είναι κανείς υλιστής και ολοκληρωτικά διανοούμενος, είναι εντελώς άχρηστο για την αποτίμηση των πνευματικών αληθειών και των θρησκευτικών εμπειριών.
(2078.6) 195:7.3 Η ασυνέπεια του σύγχρονου μηχανοκράτη είναι: Αν αυτό ήταν απλά ένα υλικό σύμπαν και ο άνθρωπος μόνο μια μηχανή, ένας τέτοιος άνθρωπος θα ήταν εντελώς ανίκανος να αναγνωρίσει τον εαυτό του σαν μια τέτοια μηχανή, και παρόμοια ένας τέτοιος άνθρωπος-μηχανή δεν θα είχε καθόλου συνείδηση του γεγονότος της ύπαρξης ενός τέτοιου υλικού σύμπαντος. Ο υλιστικός φόβος και η απόγνωση μιας μηχανοκρατικής επιστήμης απέτυχε να αναγνωρίσει το γεγονός ότι ο νους του επιστήμονα κατοικείται από το πνεύμα και του οποίου η σούπερ-υλιστική επίγνωση δημιουργεί αυτές τις λανθασμένες και αντιφατικές γνώσεις ενός μηχανοκρατικού σύμπαντος.
(2078.7) 195:7.4 Οι αξίες του Παράδεισου για την αιωνιότητα και το άπειρο, την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη, είναι κρυμμένες μέσα στα φαινόμενα των συμπάντων του χωροχρόνου. Αλλά χρειάζεται το μάτι της πίστης ενός αναγεννημένου θνητού για να ανιχνεύσει και να διακρίνει αυτές τις πνευματικές αξίες.
(2078.8) 195:7.5 Οι αλήθειες και οι αξίες της πνευματικής προόδου δεν είναι «ψυχολογική προέκταση» - μια απλή ακτινοβόλα ονειροπόληση του υλικού νου. Αυτά τα πράγματα είναι οι πνευματικοί προσχεδιασμοί του ενοικούντος Προσαρμοστή, του πνεύματος του Θεού που ζει στο νου του ανθρώπου. Και μην αφήνετε τα επιπόλαια ενδιαφέροντά σας με τα ανεπαίσθητα φευγαλέα ευρήματα της «σχετικότητας» να διαταράξουν τη γνώση σας για την αιωνιότητα και την απεραντοσύνη του Θεού. Και σε κάθε σας ερέθισμα που αφορά την αναγκαιότητα της αυτο-έκφρασης, μην κάνετε το λάθος και παραλείψετε να παράσχετε για τη δήλωση του Προσαρμοστή, την εκδήλωση του πραγματικού και καλύτερου εαυτού σας.
(2079.1) 195:7.6 Αν αυτό ήταν μόνο ένα υλικό σύμπαν, ο υλικός άνθρωπος δεν θα ήταν ποτέ ικανός να φτάσει στη θεωρία του μηχανοκρατικού χαρακτήρα μιας τόσο αποκλειστικά υλικής ύπαρξης. Αυτή η πολύ μηχανοκρατική θεωρία του σύμπαντος είναι αφ’ εαυτής, ένα μη υλιστικό φαινόμενο του νου, και όλος ο νους έχει μη υλιστική καταγωγή, άσχετα με το πόσο επιμελώς εμφανίζεται ότι είναι προετοιμασμένος υλιστικά και μηχανοκρατικά ελεγχόμενος.
(2079.2) 195:7.7 Ο επί μέρους εξελισσόμενος διανοητικός μηχανισμός του θνητού ανθρώπου δεν υπερπροικίζεται με συνέπεια και σοφία. Η έπαρση του ανθρώπου συχνά ξεπερνά ή ξεγλιστρά από τη λογική του.
(2079.3) 195:7.8 Η τέλεια απαισιοδοξία του πιο πεσιμιστή υλιστή είναι, από μόνη της, επαρκής απόδειξη ότι το σύμπαν του πεσιμιστή δεν είναι πλήρως υλιστικό. Η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία είναι γνωστικές αντιδράσεις ενός νου συνειδητού αξιών καθώς επίσης και γεγονότων. Αν το σύμπαν ήταν πραγματικά αυτό που θεωρεί ο υλιστής πως είναι, ο άνθρωπος, σαν ανθρώπινη μηχανή, θα ήταν απαλλαγμένος από κάθε συνειδητή αντίληψη αυτού του γεγονότος. Χωρίς τη συνειδητοποίηση της θεωρίας των αξιών μέσα στον αναγεννημένο από το πνεύμα νου, το γεγονός του υλιστικού σύμπαντος και τα μηχανοκρατικά φαινόμενα της συμπαντικής λειτουργίας δεν θα ήταν καθόλου αναγνωρίσιμα από τον άνθρωπο. Μια μηχανή δεν μπορεί να έχει συνείδηση της φύσης ή της αξίας μιας άλλης μηχανής.
(2079.4) 195:7.9 Μια μηχανοκρατική φιλοσοφία ζωής και το σύμπαν δεν μπορούν να είναι επιστημονικά επειδή απλά η επιστήμη αναγνωρίζει και συναναστρέφεται μόνο με υλικά και γεγονότα. Η φιλοσοφία είναι αναπόφευκτα πάνω από την επιστήμη, ο άνθρωπος είναι ένα υλικό γεγονός της φύσης, αλλά η ζωή του είναι ένα φαινόμενο που ξεπερνάει τα υλικά επίπεδα της φύσης στο ότι παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ελέγχου του νου και τις δημιουργικές ιδιότητες του πνεύματος.
(2079.5) 195:7.10 Η ειλικρινής προσπάθεια του ανθρώπου να γίνει μηχανοκρατικός απεικονίζει το τραγικό φαινόμενο της μάταιης προσπάθειας, του ανθρώπου εκείνου, να αυτοκτονήσει νοητικά και ηθικά. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει.
(2079.6) 195:7.11 Αν το σύμπαν ήταν μόνο ύλη και ο άνθρωπος μόνο μηχανή, δεν θα υπήρχε επιστήμη να ενθαρρύνει τον επιστήμονα ώστε να διεκδικεί αυτή τη μηχανοποίηση του σύμπαντος. Οι μηχανές δεν μπορούν να μετρούν, να αρχειοθετούν, ούτε αποτιμούν τους εαυτούς τους. Ένα τέτοιο επιστημονικό έργο μπορεί να εκτελεστεί μόνο από μερικές οντότητες πάνω από την κατάσταση της μηχανής.
(2079.7) 195:7.12 Αν η πραγματικότητα του σύμπαντος είναι μόνο μια μεγάλη μηχανή, τότε ο άνθρωπος πρέπει να είναι έξω από το σύμπαν και χώρια από αυτό για να αναγνωρίζει ένα τέτοιο γεγονός και να έχει επίγνωση μιας τέτοιας αποτίμησης.
(2079.8) 195:7.13 Αν ο άνθρωπος είναι μόνο μια μηχανή, με ποια τεχνική πιστεύει ή ισχυρίζεται αυτός ο άνθρωπος ότι γνωρίζει πως είναι μόνο μηχανή; Η εμπειρία τού να έχει κανείς επίγνωση της αποτίμησης του εαυτού του δεν είναι ποτέ χαρακτηριστικό μιας απλής μηχανής. Ένας συνειδητοποιημένος και δηλωμένος μηχανικός είναι η καλύτερη δυνατή απάντηση στη μηχανοκρατία. Αν ο υλισμός ήταν γεγονός, δεν θα υπήρχε μηχανικός με επίγνωση. Αληθεύει επίσης ότι κανείς πρέπει πρώτα να είναι ηθικό άτομο πριν μπορέσει να εκτελέσει ανήθικες πράξεις.
(2079.9) 195:7.14 Ο απόλυτος ισχυρισμός του υλισμού υπαινίσσεται μια σούπερ υλική συνείδηση του νου η οποία υποτίθεται ότι επιβεβαιώνει αυτό το δόγμα. Η μηχανοκρατία μπορεί να χειροτερεύει, αλλά δεν μπορεί να προοδεύει. Οι μηχανές δεν σκέπτονται, δεν δημιουργούν, δεν ονειρεύονται, δεν έχουν φιλοδοξίες, δεν έχουν ιδανικά, δεν πεινούν για την αλήθεια, ή δεν διψούν για τη δικαιοσύνη. Δεν υποκινούνται οι ζωές του από το πάθος να υπηρετήσουν άλλες μηχανές και δεν διαλέγουν σαν σκοπό αιώνιας προόδου το εξαίσιο καθήκον της εύρεσης του Θεού και της προσπάθειας να γίνουν σαν κι αυτόν. Οι μηχανές δεν έχουν διανόηση, συναίσθημα, αισθητική, ηθική ή πνευματικότητα.
(2079.10) 195:7.15 Η τέχνη αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή, αλλά δεν αποδεικνύει ότι είναι πνευματικά αθάνατος. Η τέχνη είναι μοροντιανά θνητή, το ενδιάμεσο πεδίο μεταξύ του ανθρώπου της ύλης, και του ανθρώπου του πνεύματος. Η ποίηση είναι μια προσπάθεια να ξεφύγει από την υλική πραγματικότητα προς τις πνευματικές αξίες.
(2080.1) 195:7.16 Σε ένα ανώτερο πολιτισμό, η τέχνη εξανθρωπίζει την επιστήμη, ενώ με τη σειρά της αυτή αποπνευματοποιείται από την αληθινή θρησκεία – την επίγνωση των πνευματικών και αιώνιων αξιών. Η τέχνη εκφράζει την ανθρώπινη αποτίμηση μέσα στο χωρόχρονο της πραγματικότητας. Η θρησκεία είναι ο θεϊκός εναγκαλισμός των κοσμικών αξιών και συνεπάγεται την αιώνια πρόοδο μέσα στην πνευματική άνοδο και επέκταση. Η τέχνη του χρόνου είναι επικίνδυνη μόνο όταν γίνεται τυφλή στα πνευματικά κριτήρια των θεϊκών προτύπων, τα οποία αντανακλά η αιωνιότητα σαν σκιές τής πραγματικότητας του χρόνου. Η αληθινή τέχνη είναι αποτελεσματική παραποίηση των υλικών πραγμάτων της ζωής. Η θρησκεία είναι η εξευγενιστική μεταμόρφωση των υλικών γεγονότων της ζωής, και δεν σταματά ποτέ να αποτιμά πνευματικά την τέχνη.
(2080.2) 195:7.17 Πόσο ανόητο να υποθέτετε ότι ένα αυτόματο μπορεί να καταλάβει τη φιλοσοφία του αυτοματισμού, και πόσο γελοίο ότι θα μπορέσει να αποκτήσει παρόμοια γνώση για άλλα αυτόματα συντρόφους!
(2080.3) 195:7.18 Οποιαδήποτε επιστημονική ερμηνεία του υλικού σύμπαντος είναι χωρίς αξία εκτός και αν παρέχει την πρέπουσα αναγνώριση για τον επιστήμονα. Καμία εκτίμηση τέχνης δεν είναι γνήσια εκτός και αν παρέχει αναγνώριση και για τον καλλιτέχνη. Καμία αποτίμηση ηθικής δεν αξίζει εκτός και αν περιλαμβάνει και τον ηθικοδιδάσκαλο. Καμία αναγνώριση φιλοσοφίας δεν εποικοδομεί ηθικά εάν αγνοεί τον φιλόσοφο, και η θρησκεία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την πραγματική εμπειρία του θρησκευόμενου, ο οποίος δια μέσου αυτής της απόλυτης εμπειρίας, αναζητά να βρει το Θεό και να τον γνωρίσει. Παρόμοια και το σύμπαν των συμπάντων είναι άνευ σημασίας χωρίς το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, τον άπειρο Θεό που το έφτιαξε και το διευθύνει χωρίς σταματημό.
(2080.4) 195:7.19 Οι μηχανοκράτες – ανθρωπιστές – τείνουν να παρασυρθούν με τα υλιστικά ρεύματα. Οι ιδεολόγοι και οι πνευματικοί άνθρωποι τολμούν να χρησιμοποιήσουν τα κουπιά τους με εξυπνάδα και σθένος για να τροποποιήσουν την φαινομενικά καθαρά υλιστική πορεία των ενεργειακών ρευμάτων.
(2080.5) 195:7.20 Η επιστήμη ζει από τους μαθηματικούς του νου. Η μουσική εκφράζει το ρυθμό των συναισθημάτων. Η θρησκεία είναι ο πνευματικός ρυθμός της ψυχής μέσα στην αρμονία του χωροχρόνου με τα υψηλότερα και αιώνια μελωδικά μέτρα του Απείρου. Η θρησκευτική εμπειρία είναι κάτι στην ανθρώπινη ζωή που είναι αληθινά υπεράνω των μαθηματικών.
(2080.6) 195:7.21 Στη γλώσσα, ένα αλφάβητο παριστάνει το μηχανισμό του υλισμού, ενώ οι λέξεις που εκφράζουν το νόημα χιλιάδων σκέψεων, μεγάλων ιδεών και ευγενικών ιδανικών – αγάπης και μίσους, δειλίας και θάρρους – παριστάνουν τις επιδόσεις του νου μέσα στην εμβέλεια που καθορίζεται από τον υλικό και πνευματικό νόμο, κατευθύνεται από τη δήλωση της επιθυμίας της προσωπικότητας και ορίζεται από το έμφυτο χάρισμα το σχετικό με την κατάσταση.
(2080.7) 195:7.22 Το σύμπαν δεν είναι όπως οι νόμοι, οι μηχανισμοί και οι σταθερές που ανακαλύπτει ο επιστήμονας, και τους οποίους θεωρεί σαν επιστήμη, αλλά αντίθετα σαν τον περίεργο, σκεπτόμενο, επιλεκτικό, δημιουργικό, συνεργαζόμενο και οξυδερκή επιστήμονα που παρατηρεί με τον τρόπο αυτό συμπαντικά φαινόμενα και καταχωρεί τα μαθηματικά γεγονότα που είναι έμφυτα στις μηχανοκρατούμενες φάσεις της υλικής πλευράς της δημιουργίας. Ούτε είναι το σύμπαν σαν την τέχνη του καλλιτέχνη, αλλά αντίθετα σαν τον αγωνιζόμενο, ονειροπόλο, φιλόδοξο και προοδευτικό καλλιτέχνη που αναζητά να ξεπεράσει τα όρια του κόσμου των υλικών πραγμάτων σε μια προσπάθεια να επιτύχει ένα πνευματικό στόχο.
(2080.8) 195:7.23 Ο επιστήμονας, όχι η επιστήμη, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ενός εξελισσόμενου και προοδευτικού σύμπαντος από ενέργεια και ύλη. Ο καλλιτέχνης, όχι η τέχνη, επιδεικνύει την ύπαρξη του μεταβατικού μοροντιανού κόσμου που μεσολαβεί μεταξύ της υλικής ύπαρξης και της πνευματικής ελευθερίας. Ο θρησκευόμενος, όχι η θρησκεία, αποδεικνύει την ύπαρξη του πνεύματος και των θεϊκών αξιών που θα συναντήσει κανείς στην πρόοδο της αιωνιότητας.
(2081.1) 195:8.1 Όμως ακόμα και μετά τη λίγο ή πολύ συντριβή του υλισμού και της μηχανοκρατίας, η καταστρεπτική επίδραση του υλισμού του εικοστού αιώνα θα καταρρακώνει την πνευματική εμπειρία εκατομμυρίων ανυποψίαστων ψυχών.
(2081.2) 195:8.2 Ο σύγχρονος υλισμός καλλιεργήθηκε από δυο παγκόσμιες επιρροές. Πατέρας του υλισμού ήταν η στενόμυαλη και αθεϊστική νοοτροπία της επιστήμης του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα – η επονομαζόμενη επιστήμη της αθεΐας. Η μητέρα του σύγχρονου υλισμού ήταν η δεσποτική μεσαιωνική Χριστιανική εκκλησία. Ο υλισμός έκανε την αρχή του σαν μια αυξανόμενη διαμαρτυρία κατά της σχεδόν απόλυτης κυριαρχίας του Δυτικού πολιτισμού από την κατεστημένη Χριστιανική εκκλησία.
(2081.3) 195:8.3 Την εποχή της αποκάλυψης αυτής, το επικρατούν διανοητικό και φιλοσοφικό κλίμα της Ευρωπαϊκής και της Αμερικανικής ζωής είναι αποφασιστικά εγκόσμιο – ουμανιστικό. Επί τριακόσια χρόνια η Δυτική σκέψη σταδιακά εκλαϊκεύτηκε. Η θρησκεία έγινε όλο και πιο πολύ μια ονομαστική επιρροή, κατά μεγάλο μέρος μια τυπολατρική άσκηση. Η πλειονότητα αυτών που ονομάζονται Χριστιανοί του Δυτικού πολιτισμού είναι, ασυνείδητοι μεν, πραγματικοί δε λαϊκιστές.
(2081.4) 195:8.4 Χρειάζεται μεγάλη δύναμη, μια ισχυρή επιρροή, για να ελευθερωθεί η σκέψη και η ζωή των Δυτικών ανθρώπων από το μαραμένο αγκάλιασμα του δεσποτισμού της εκκλησιαστικής κυριαρχίας. Ο λαϊκισμός πράγματι έσπασε τα δεσμά του ελέγχου της εκκλησίας και τώρα με τη σειρά του απειλεί να εγκαθιδρύσει ένα νέο και άθεο τύπο επιβολής στην καρδιά και τη σκέψη του σύγχρονου ανθρώπου. Το τυραννικό και δικτατορικό πολιτικό κράτος είναι ο άμεσος απόγονος του επιστημονικού υλισμού και του φιλοσοφικού λαϊκισμού. Ο υλισμός μόλις ελευθερώσει τον άνθρωπο από την κυριαρχία της κατεστημένης εκκλησίας, θα τον ξεπουλήσει παραδίνοντάς τον στη δουλική αιχμαλωσία του ολοκληρωτικού κράτους. Ο υλισμός ελευθερώνει τον άνθρωπο από την εκκλησιαστική δουλεία μόνο και μόνο για να τον εγκαταλείψει στην τυραννία της πολιτικής και οικονομικής δουλείας.
(2081.5) 195:8.5 Ο υλισμός αρνείται το Θεό, ο λαϊκισμός απλά τον αγνοεί. Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόσφατη στάση του. Πιο τελευταία, ο λαϊκισμός προσέλαβε μια περισσότερο επιθετική στάση, αξιώνοντας να πάρει τη θέση της θρησκείας της οποίας η δεσποτική αιχμαλωσία του αντιστάθηκε κάποτε. Ο λαϊκισμός του εικοστού αιώνα τείνει να επιβεβαιώσει ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται το Θεό. Αλλά προσέξτε! Αυτή η άθεη φιλοσοφία της ανθρώπινης κοινωνίας θα οδηγήσει μόνο σε αναβρασμό, εχθρότητα, δυστυχία, πόλεμο και παγκόσμια καταστροφή.
(2081.6) 195:8.6 Ο λαϊκισμός δεν μπορεί να φέρει ποτέ ειρήνη στην ανθρωπότητα. Τίποτα δεν μπορεί να πάρει τη θέση του Θεού στην ανθρώπινη κοινωνία. Αλλά σημειώστε καλά! Μη βιαστείτε να υποκύψετε στα προνομιακά κέρδη της λαϊκής εξέγερσης από τον εκκλησιαστικό δεσποτισμό. Ο Δυτικός πολιτισμός σήμερα απολαμβάνει πολλές ελευθερίες και ικανοποιήσεις σαν αποτέλεσμα της λαϊκής εξέγερσης. Το μεγάλο σφάλμα του λαϊκισμού ήταν αυτό: αντιδρώντας ενάντια στον σχεδόν ολοκληρωτικό έλεγχο της ζωής από την εκκλησιαστική εξουσία, και μετά την επίτευξη της απελευθέρωσης από μια τέτοια εκκλησιαστική τυραννία, οι λαϊκιστές συνέχισαν την εξέγερσή τους κατά του ίδιου του Θεού, μερικές φορές σιωπηρά και μερικές φορές ανοιχτά.
(2081.7) 195:8.7 Στην ανταρσία των λαϊκιστών εσείς οφείλετε την καταπληκτική δημιουργικότητα της Αμερικανικής βιομηχανίας και την πρωτάκουστη υλική πρόοδο του Δυτικού πολιτισμού. Και επειδή η ανταρσία των λαϊκιστών το παράκανε και έχασε την επαφή με το Θεό και την αληθινή θρησκεία, ακολούθησαν επίσης οι απροσδόκητοι παγκόσμιοι πόλεμοι και η διεθνής αστάθεια.
(2081.8) 195:8.8 Δεν είναι απαραίτητο να θυσιάσετε την πίστη στο Θεό για να απολαύσετε τα επιτεύγματα της σύγχρονης λαϊκής εξέγερσης: ανεκτικότητα, κοινωνική πρόνοια, δημοκρατική διακυβέρνηση, και αστική ελευθερία. Δεν ήταν απαραίτητο για τους λαϊκιστές να ανταγωνιστούν την αληθινή θρησκεία για να προωθήσουν την επιστήμη και να προαγάγουν την εκπαίδευση.
(2082.1) 195:8.9 Ο λαϊκισμός όμως δεν είναι ο μοναδικός γονιός όλων αυτών των πρόσφατων επιτευγμάτων στην καλυτέρευση της ζωής. Πίσω από τα επιτεύγματα του εικοστού αιώνα δεν είναι μόνο η επιστήμη και ο λαϊκισμός αλλά επίσης το παραγνωρισμένο και ανομολόγητο πνευματικό έργο και η ζωή και η διδασκαλία του Ιησού του Ναζωραίου.
(2082.2) 195:8.10 Χωρίς Θεό, χωρίς θρησκεία, ο επιστημονικός λαϊκισμός δεν μπορεί ποτέ να συντονίσει τις δυνάμεις του, να εναρμονίσει τα αποκλίνοντα και ανταγωνιστικά του ενδιαφέροντα, φυλές και εθνικισμούς. Η λαϊκή αυτή ανθρώπινη κοινωνία, παρόλα τα ασύγκριτα υλικά επιτεύγματά της, βαθμιαία αποσυντίθεται. Η κύρια συνεκτική δύναμη που ανθίσταται σε αυτή την αποσύνθεση του ανταγωνισμού είναι ο εθνικισμός. Και ο εθνικισμός είναι το κύριο εμπόδιο για την παγκόσμια ειρήνη.
(2082.3) 195:8.11 Η έμφυτη αδυναμία του λαϊκισμού είναι ότι απορρίπτει την ηθική και τη θρησκεία για την πολιτική και την εξουσία. Δεν μπορείτε να εδραιώσετε την αδελφότητα των ανθρώπων ενόσω αγνοείτε ή αρνείστε την πατρότητα του Θεού.
(2082.4) 195:8.12 Ο λαϊκός κοινωνικός και πολιτικός οπτιμισμός είναι μια ψευδαίσθηση. Χωρίς Θεό, ούτε ελευθερία και ανεξαρτησία, ούτε φτώχια και πλούτος θα οδηγήσουν στην ειρήνη.
(2082.5) 195:8.13 Ο απόλυτος υλισμός της επιστήμης, της εκπαίδευσης, της βιομηχανίας και της κοινωνίας μπορεί να οδηγήσει μόνο στην καταστροφή. Κατά τη διάρκεια του πρώτου τρίτου του εικοστού αιώνα οι Ουραντιανοί σκότωσαν περισσότερα ανθρώπινα πλάσματα από όσους σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια όλης της χριστιανικής περιόδου μέχρι σήμερα. Και αυτή είναι μόνο η αρχή του φριχτού θερισμού του υλισμού και του λαϊκισμού. Θα επέλθει ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή.
(2082.6) 195:9.1 Μη παραβλέψετε την αξία της πνευματικής κληρονομιάς σας, τον ποταμό της αλήθειας που κατεβαίνει δια μέσου των αιώνων, ακόμα και στα στείρα χρόνια της υλιστικής και λαϊκιστικής εποχής. Σε όλες τις επάξιες προσπάθειές σας να απαλλαγείτε από τα δεισιδαίμονα δόγματα των παρελθόντων καιρών, σιγουρευτείτε ότι κρατάτε γερά την αιώνια αλήθεια. Αλλά έχετε υπομονή! Όταν η παρούσα δεισιδαιμονική εξέγερση τερματισθεί, οι αλήθειες του ευαγγελίου του Ιησού θα παραμείνουν μεγαλοπρεπείς για να φωτίζουν ένα καινούργιο και καλύτερο δρόμο.
(2082.7) 195:9.2 Αλλά ο παγανιστικός και προσαρμοσμένος στις κοινωνικές ανάγκες Χριστιανισμός βοηθά στην ανάγκη της νέας σύνδεσης με την ασυμβίβαστη διδασκαλία του Ιησού. Μαραζώνει από την έλλειψη ενός νέου οράματος της γήινης ζωής του Κυρίου. Μια νέα και πιο ολοκληρωμένη αποκάλυψη της θρησκείας του Ιησού προορίζεται να κυριεύσει μια αυτοκρατορία υλισμού και λαϊκισμού και να ανατρέψει μια παγκόσμια επικράτεια μηχανοκρατικού νατουραλισμού. Η Ουράντια ριγεί τώρα ευρισκόμενη στο απόλυτο χείλος μιας από τις πιο εκπληκτικές και γοητευτικές εποχές κοινωνικής επαναρύθμισης, κοινωνικής αναζωογόνησης και πνευματικής διαφώτισης.
(2082.8) 195:9.3 Οι διδασκαλίες του Ιησού, αν και τα μέγιστα τροποποιημένες, επιβίωσαν των μυστικιστικών θρησκειών της εποχής της γέννησής τους, της δεισιδαιμονίας του Μεσαίωνα και ακόμα και σήμερα επιβάλλονται αργά του υλισμού, της μηχανοκρατίας και του λαϊκισμού του εικοστού αιώνα. Και τέτοιες εποχές μεγάλων δοκιμασιών και επαπειλούμενης ήττας είναι πάντοτε εποχές μεγάλων αποκαλύψεων.
(2082.9) 195:9.4 Η θρησκεία όντως χρειάζεται καινούργιους ηγέτες, πνευματικούς άνδρες και γυναίκες που θα τολμήσουν να βασιστούν μόνο στον Ιησού και στις ασύγκριτες διδασκαλίες του. Αν ο Χριστιανισμός επιμείνει στο να παραμελεί την πνευματική αποστολή του ενώ θα συνεχίζει να ασχολείται με κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, η πνευματική αναγέννηση πρέπει να περιμένει τον ερχομό αυτών των νέων διδασκάλων της θρησκείας του Ιησού, που θα είναι αποκλειστικά αφιερωμένοι στην πνευματική ανάπλαση των ανθρώπων. Και μετά αυτές οι αναγεννημένες από το πνεύμα ψυχές γρήγορα θα αποτελέσουν τα εφόδια για την αρχηγία και την απαραίτητη έμπνευση για την κοινωνική, ηθική, οικονομική και πολιτική αναδιοργάνωση του κόσμου.
(2083.1) 195:9.5 Η σύγχρονη εποχή θα αρνηθεί να δεχτεί μια θρησκεία που θα είναι ασύμβατη με γεγονότα και δεν θα εναρμονίζεται με τις υψηλότερες αρχές της για αλήθεια, ομορφιά και καλοσύνη. Η ώρα σημαίνει για μιαν εκ νέου ανακάλυψη των αληθινών και αυθεντικών θεμελίων του σημερινού παραλλαγμένου και συμβιβασμένου Χριστιανισμού – την πραγματική ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού.
(2083.2) 195:9.6 Ο πρωτόγονος άνθρωπος ζούσε μια ζωή στη δεισιδαιμονική αιχμαλωσία του θρησκευτικού φόβου. Οι σύγχρονοι, πολιτισμένοι άνθρωποι φοβούνται τη σκέψη να βρεθούν κάτω από την κυριαρχία ισχυρών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος φοβόταν πάντα μήπως γαντζωθεί από μια θρησκεία. Όταν μια ισχυρή και δραστήρια θρησκεία απειλεί να τον κυριεύσει, αυτός προσπαθεί σταθερά να το αιτιολογήσει, να το περιβάλλει με παραδόσεις και να το θεωρήσει σαν κατεστημένο ελπίζοντας να πάρει πάλι τον έλεγχο. Αλλά με μια τέτοια διαδικασία, ακόμα και μια εξ αποκαλύψεως θρησκεία γίνεται κατασκεύασμα του ανθρώπου και ελεγχόμενη από τον άνθρωπο. Οι σύγχρονοι άνδρες και γυναίκες της διανόησης αποφεύγουν με επιδεξιότητα τη θρησκεία του Ιησού εξαιτίας των φόβων τους για το τι αυτή θα κάνει σε αυτούς – και με αυτούς. Και όλοι αυτοί οι φόβοι καλώς είναι υπαρκτοί. Η θρησκεία του Ιησού, πραγματικά, κυριεύει και μεταμορφώνει τους πιστούς της, απαιτώντας οι άνθρωποι να αφιερώσουν τις ζωές τους στην αναζήτηση της γνώσης του θελήματος του ουράνιου Πατέρα και αξιώνοντας να καταναλώσουν την ενεργητικότητα της ζωής τους στην ανιδιοτελή υπηρεσία της αδελφότητας του ανθρώπου.
(2083.3) 195:9.7 Εγωιστές άνδρες και γυναίκες απλά δεν θα πληρώσουν αυτό το τίμημα, ακόμα και για το μεγαλύτερο πνευματικό θησαυρό που μπορεί να προσφερθεί σε θνητό άνθρωπο. Μόνον όταν ο άνθρωπος έχει βγει ικανοποιητικά από την πλάνη του, εξαιτίας των θλιβερών απογοητεύσεων, που είναι επακόλουθες της ανόητης και απατηλής επιδίωξης του εγωισμού, και της συνεπαγόμενης ανακάλυψης της στειρότητας της τυπικής θρησκείας, τότε μόνο θα είναι διατεθειμένος να επιστρέψει με όλη του την καρδιά στο ευαγγέλιο της βασιλείας, τη θρησκεία του Ιησού του Ναζωραίου.
(2083.4) 195:9.8 Ο κόσμος χρειάζεται περισσότερο μια θρησκεία από πρώτο χέρι. Ακόμα και ο Χριστιανισμός – η καλύτερη από τις θρησκείες του εικοστού αιώνα – δεν είναι μόνο μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού, αλλά είναι τόσο πολύ μία (θρησκεία) που οι άνθρωποι βιώνουν από δεύτερο χέρι. Παίρνουν πλήρως τη θρησκεία τους, όπως τους μεταβιβάζεται από τους παραδεκτούς θρησκευτικούς αρχηγούς τους. Ποια αφύπνιση θα βίωνε ο κόσμος αν μπορούσε μόνο να δει τον Ιησού όπως πραγματικά έζησε στη γη και να γνωρίσει από πρώτο χέρι τη διδασκαλία του για την οποία έδωσε τη ζωή του! Περιγραφικά λόγια ωραίων πραγμάτων δεν μπορούν να συγκινήσουν το ίδιο όπως η οπτική αντίληψη γι αυτά, ούτε μπορούν δογματικές κουβέντες να εμπνεύσουν τις ανθρώπινες ψυχές όπως η εμπειρία της γνωριμίας με το Θεό. Η προσδοκούσα πίστη όμως θα κρατήσει για πάντα ανοιχτή την πόρτα της ελπίδας της ανθρώπινης ψυχής για την είσοδο των αιώνιων πνευματικών αληθειών των θεϊκών αξιών του υπερπέραν.
(2083.5) 195:9.9 Ο Χριστιανισμός είχε το θάρρος να χαμηλώσει τα ιδανικά του μπροστά στην πρόκληση της ανθρώπινης απληστίας, της πολεμικής τρέλας και της λαχτάρας για δύναμη, αλλά η θρησκεία του Ιησού παραμένει σαν η άσπιλη και υπερβατική πνευματική πρόσκληση, που καλεί την καλύτερη πλευρά του ανθρώπου να υψωθεί πάνω από όλα αυτά τα κληροδοτήματα της ζωικής εξέλιξης και με τη χάρη, να αγγίξει τα ηθικά ύψη του αληθινού ανθρώπινου πεπρωμένου.
(2083.6) 195:9.10 Ο Χριστιανισμός απειλείται με αργό θάνατο από την τυπολατρία, την υπεροργάνωση, το διανοουμενίστικο κίνημα, και άλλες μη πνευματικές τάσεις. Η σύγχρονη Χριστιανική εκκλησία δεν είναι αυτή η αδελφότητα των δυναμικών πιστών, όπως παράγγελνε συνεχώς ο Ιησούς, για να πραγματοποιηθεί η πνευματική μεταμόρφωση των διαδοχικών γενεών της ανθρωπότητας.
(2083.7) 195:9.11 Ο επονομαζόμενος Χριστιανισμός έχει γίνει ένα κοινωνικό και πολιτιστικό κίνημα καθώς επίσης και ένα θρησκευτικό πιστεύω και πρακτική. Το ποτάμι του σύγχρονου Χριστιανισμού αποξηραίνει πολλά αρχαία παγανιστικά τέλματα και πολλά βάρβαρα έλη. Πολλά απαρχαιωμένα πολιτισμικά λιμνάζοντα ύδατα παροχετεύονται στο σημερινό πολιτισμικό ποτάμι, καθώς επίσης και στα υψίπεδα της Γαλιλαίας τα οποία είναι η υποτιθέμενη αποκλειστική πηγή του.
(2084.1) 195:10.1 Ο Χριστιανισμός έχει κάνει όντως μεγάλη εξυπηρέτηση στον κόσμο αυτό, αλλά αυτό που περισσότερο χρειάζεται ο κόσμος είναι ο Ιησούς. Ο κόσμος χρειάζεται να δει τον Ιησού να ζει πάλι στη γη μέσα στην εμπειρία των αναγεννημένων από το πνεύμα θνητών που αποκαλύπτουν αποτελεσματικά τον Κύριο σε όλους τους ανθρώπους. Είναι μάταιο να μιλάει κανείς για αναβίωση του πρωταρχικού Χριστιανισμού. Πρέπει να προχωρήσετε από εκεί που βρίσκεστε. Ο σύγχρονος πολιτισμός πρέπει να βαφτιστεί πνευματικά με μια καινούργια αποκάλυψη της ζωής του Ιησού και να φωτιστεί με μια καινούργια κατανόηση του ευαγγελίου του για την αιώνια σωτηρία. Και όταν ο Ιησούς ανυψωθεί με τον τρόπο αυτό, θα ελκύσει όλους τους ανθρώπους προς αυτόν. Οι μαθητές του Ιησού πρέπει να είναι περισσότερο από κατακτητές, (να είναι) πηγές που πλημμυρίζουν από έμπνευση και εμπλουτίζουν τη ζωή όλων των ανθρώπων. Η θρησκεία είναι μόνο εξυψωμένος ουμανισμός μέχρι να γίνει θεϊκή με την ανακάλυψη της πραγματικότητας της παρουσίας του Θεού στην προσωπική εμπειρία.
(2084.2) 195:10.2 Η ομορφιά και η μεγαλοπρέπεια, η ανθρωπιά και η θεϊκότητα, η απλότητα και η μοναδικότητα της ζωής του Ιησού στη γη παρουσιάζουν μια τόσο εντυπωσιακή και ελκυστική εικόνα του ανθρώπου που σώζει και αποκαλύπτει το Θεό, ώστε οι θεολόγοι και οι φιλόσοφοι όλων των εποχών πρέπει να συγκρατηθούν αποτελεσματικά και να μην τολμήσουν να σχηματίσουν δογματισμούς ή να δημιουργήσουν θεολογικά συστήματα πνευματικής αιχμαλωσίας από την τόσο υπερβατική ενσάρκωση του Θεού με τη μορφή ανθρώπου. Με τον Ιησού το σύμπαν δημιούργησε ένα θνητό στον οποίο το πνεύμα της αγάπης θριάμβευσε πάνω από τα υλικά μειονεκτήματα του χρόνου και υπερέβη το γεγονός της φυσικής καταγωγής.
(2084.3) 195:10.3 Να έχετε πάντα κατά νου – Θεός και άνθρωπος χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Είναι αμοιβαία αναγκαίοι για την πλήρη και οριστική επίτευξη της αιώνιας προσωπικής εμπειρίας στο θεϊκό πεπρωμένο της συμπαντικής τελείωσης.
(2084.4) 195:10.4 «Η βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας» ήταν προφανώς η μεγαλύτερη εξαγγελία που έκανε ποτέ ο Ιησούς, μαζί με την ανακοίνωση ότι ο Πατέρας του είναι ένα ζωντανό και αγαπητό πνεύμα.
(2084.5) 195:10.5 Για να κερδιθούν ψυχές για τον Κύριο, δεν είναι το πρώτο μίλι καταναγκασμού, καθήκοντος ή συμφωνίας που θα μεταμορφώσει τον άνθρωπο και τον κόσμο του, αλλά αντίθετα το δεύτερο μίλι της δωρεάν υπηρεσίας και της αφοσίωσης που προαναγγέλλει το πλησίασμα του Ιησού για να αγκαλιάσει τον αδελφό του με αγάπη και να τον φέρει κάτω από την πνευματική καθοδήγηση προς τον υψηλότερο και θεϊκότερο σκοπό της θνητής ύπαρξης. Ο Χριστιανισμός ακόμα και σήμερα κάνει πρόθυμα το πρώτο μίλι, αλλά η ανθρωπότητα μαραζώνει και παραπατάει στο ηθικό σκοτάδι επειδή υπάρχουν τόσο λίγοι γνήσιοι οπαδοί που θα κάνουν το δεύτερο μίλι, τόσο λίγοι επαγγελματίες οπαδοί του Ιησού που ζούνε και αγαπούν πραγματικά όπως αυτός δίδαξε τους μαθητές του να ζούνε και να αγαπούν και να υπηρετούν.
(2084.6) 195:10.6 Η κλήση στην περιπέτεια του χτισίματος μίας νέας και μεταμορφωμένης ανθρώπινης κοινωνίας με τη βοήθεια της πνευματικής αναγέννησης της αδελφότητας του Ιησού της βασιλείας, θα δονεί όλους όσους πιστεύουν σε αυτόν, όπως ποτέ δεν δονήθηκαν οι άνθρωποι από τις μέρες που περπατούσαν στη γη σαν σύντροφοί του στη σάρκα.
(2084.7) 195:10.7 Κανένα κοινωνικό σύστημα ή πολιτικό καθεστώς που αρνείται την πραγματικότητα του Θεού δεν μπορεί να συνεισφέρει με κανένα εποικοδομητικό και διαρκή τρόπο στην πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού. Αλλά ο Χριστιανισμός, όπως έχει υποδιαιρεθεί και εκλαϊκευτεί σήμερα, παρουσιάζει το μεγαλύτερο εμπόδιο για την περαιτέρω πρόοδό του, αυτό ειδικότερα είναι αλήθεια για την Ανατολή.
(2084.8) 195:10.8 Η εκκλησιαστική τυπολατρία είναι άμεσα και παντοτινά ασύμβατη με εκείνη τη ζωντανή πίστη, το αναπτυσσόμενο πνεύμα και την από πρώτο χέρι εμπειρία των συντρόφων πίστης του Ιησού μέσα στην αδελφότητα του ανθρώπου και εντός της πνευματικής συνεργασίας της βασιλείας των ουρανών. Η αξιέπαινη επιθυμία να διατηρήσετε τις παραδόσεις των επιτευγμάτων του παρελθόντος οδηγεί συχνά στο να υπερασπίζεστε τα υπερβολικά μεγεθυσμένα συστήματα λατρείας. Η καλώς εννοούμενη επιθυμία για την καλλιέργεια παλαιών συστημάτων σκέψης εμποδίζει αποτελεσματικά την ανάληψη νέων και επαρκών μέσων και μεθόδων που προορίζονται αποκλειστικά για να ικανοποιήσουν τις πνευματικές επιθυμίες του διευρυμένου και προοδευτικού νου του σύγχρονου ανθρώπου. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι χριστιανικές εκκλησίες του εικοστού αιώνα κείνται σαν μεγάλα, αλλά τελείως ασυνείδητα, εμπόδια για την άμεση πρόοδο του αληθινού ευαγγελίου – τη διδασκαλία του Ιησού του Ναζωραίου.
(2085.1) 195:10.9 Πολλά άτομα με ζήλο, που με μεγάλη χαρά θα ενέδιδαν στην πίστη του Χριστού του ευαγγελίου, βρίσκουν πολύ δύσκολο να υποστηρίξουν με ενθουσιασμό μια εκκλησία η οποία επιδεικνύει τόσο λίγο από το πνεύμα της ζωής και της διδασκαλίας του, και την οποία διδάχθηκαν λανθασμένα ότι ίδρυσε. Ο Ιησούς δεν ίδρυσε την επονομαζόμενη Χριστιανική εκκλησία, αλλά την έχει, με κάθε τρόπο συνεπή προς τη φύση του, περιθάλψει σαν τον καλύτερο υπάρχοντα αντιπροσωπευτικό τύπο του έργου της ζωής του στη γη.
(2085.2) 195:10.10 Αν η Χριστιανική εκκλησία μπορούσε να τολμήσει μόνο να υιοθετήσει το πρόγραμμα του Κυρίου, χιλιάδες φαινομενικά αδιάφορων νέων θα προσέτρεχαν να καταταγούν σε ένα τέτοιο εγχείρημα, και δεν θα δίσταζαν να ακολουθήσουν σε όλο το δρόμο αυτή τη μεγάλη περιπέτεια.
(2085.3) 195:10.11 Ο Χριστιανισμός αντιμετωπίζεται σοβαρά με το θέσφατο που εμπεριέχεται σε ένα από τα δικά του συνθήματα: «Ένα σπίτι χωρισμένου κατά του ίδιου δεν μπορεί να σταθεί». Ο μη Χριστιανικός κόσμος πολύ δύσκολα θα συνθηκολογήσει με ένα διαιρεμένο από αιρέσεις Χριστιανικό κόσμο. Ο ζωντανός Ιησούς είναι η μόνη ελπίδα για μια δυνατή ενοποίηση του Χριστιανισμού. Η αληθινή εκκλησία – η αδελφότητα του Ιησού – είναι αόρατη, πνευματική και χαρακτηρίζεται από ενότητα, όχι απαραίτητα από ομοιομορφία. Η ομοιομορφία είναι το γνώρισμα του φυσικού κόσμου της μηχανοκρατικής φύσης. Η πνευματική ενότητα είναι ο καρπός τής με πίστη ενότητας με το ζωντανό Ιησού. Η ορατή εκκλησία θα αρνηθεί να βάζει δυσκολίες επί μακρόν στην πρόοδο της αόρατης και πνευματικής αδελφότητας της βασιλείας του Θεού. Και αυτή η αδελφότητα προορίζεται να γίνει ένας ζωντανός οργανισμός σε αντίθεση με τον κατεστημένο κοινωνικό οργανισμό. Μπορεί να χρησιμοποιεί καλά τέτοιους οργανισμούς αλλά δεν πρέπει να παραγκωνίζεται από αυτούς.
(2085.4) 195:10.12 Ο Χριστιανισμός όμως, ακόμα και του εικοστού αιώνα, δεν πρέπει να περιφρονείται. Είναι το προϊόν της συνδυασμένης ηθικής μεγαλοφυίας των ανθρώπων που γνωρίζουν το Θεό, πολλών διαφορετικών φυλών κατά τη διάρκεια των αιώνων, και αποτελεί αληθινά μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις για το καλό πάνω στη γη, και επομένως κανένας δεν μπορεί να το πάρει υπόψη του επιπόλαια, παρ’ όλες τις έμφυτες και αποκτηθείσες ατέλειές του. Ο Χριστιανισμός καταφέρνει ακόμα να συγκινεί τις σκέψεις των στοχαστικών ανθρώπων με πολύ δυνατά συναισθήματα ηθικής φύσεως.
(2085.5) 195:10.13 Δεν υπάρχει όμως δικαιολογία για την ανάμειξη της εκκλησίας με το εμπόριο και την πολιτική. Τέτοιοι ανόσιοι συνεταιρισμοί είναι κατάφωρη προδοσία του Κυρίου. Και οι γνήσιοι εραστές της αλήθειας θα αργήσουν να ξεχάσουν ότι αυτή η πανίσχυρη κατεστημένη εκκλησία συχνάκις τόλμησε να καταπνίξει νεογέννητη πίστη και να καταδιώξει φορείς της αλήθειας που έτυχε να εμφανιστούν με ανορθόδοξη ενδυμασία.
(2085.6) 195:10.14 Είναι παντελώς αλήθεια ότι τέτοια εκκλησία δεν θα επιζούσε αν δεν υπήρχαν άνθρωποι στον κόσμο που προτιμούσαν αυτό το είδος λατρείας. Πολλές πνευματικά νωθρές ψυχές επιθυμούν πολύ μια παλιά και εξουσιαστική θρησκεία τελετουργικών και σεβαστών παραδόσεων. Η ανθρώπινη εξέλιξη και η πνευματική πρόοδος μετά βίας επαρκούν για να πείσουν τους ανθρώπους να κάνουν χωρίς θρησκευτική εξουσία. Και η αόρατη αδελφότητα της βασιλείας μπορεί καλώς να συμπεριλάβει αυτές τις οικογενειακές ομάδες των διαφόρων κοινωνικών και ιδιόρρυθμων τάξεων αν είναι πρόθυμες να γίνουν πραγματικά τα οδηγούμενα από το πνεύμα παιδιά του Θεού. Αλλά σε αυτή την αδελφότητα του Ιησού δεν υπάρχει θέση για αιρετική αντιζηλία, κακή συνεργασία των ομάδων, ούτε ισχυρισμοί ηθικής ανωτερότητας και πνευματικού αλάθητου.
(2086.1) 195:10.15 Αυτές οι ποικίλες ομάδες Χριστιανών μπορούν να εξυπηρετήσουν για να συμφιλιώσουν πολυάριθμους τύπους επίδοξων πιστών ανάμεσα στους διάφορους λαούς του Δυτικού πολιτισμού, αλλά μια τέτοια διαίρεση του χριστιανικού κόσμου παρουσιάζει σοβαρή αδυναμία όταν θα προσπαθήσει να μεταφέρει το ευαγγέλιο του Ιησού στους λαούς της Ανατολής. Αυτές οι φυλές δεν καταλαβαίνουν ακόμα ότι υπάρχει μια θρησκεία του Ιησού χωριστή, και κάπως μακριά από το Χριστιανισμό, ο οποίος γίνεται όλο και πιο πολύ μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού.
(2086.2) 195:10.16 Η μεγάλη ελπίδα της Ουράντια βρίσκεται στην πιθανότητα μιας νέας αποκάλυψης του Ιησού με μια νέα και διευρυμένη παρουσίαση του σωτήριου μηνύματος το οποίο θα ενώσει πνευματικά με υπηρεσία γεμάτη αγάπη, τις πολυάριθμες οικογένειες των σημερινών δηλωμένων οπαδών του.
(2086.3) 195:10.17 Ακόμα και η λαϊκή εκπαίδευση θα βοηθούσε σε αυτή την πνευματική αναγέννηση, αν έδινε περισσότερη προσοχή στο έργο της διδασκαλίας των νέων, για το πώς θα ενασχοληθούν με τον προγραμματισμό της ζωής και την πρόοδο του χαρακτήρα. Ο σκοπός όλης της εκπαίδευσης θα έπρεπε να είναι η καλλιέργεια και η προαγωγή του ανώτατου σκοπού της ζωής, την ανάπτυξη μιας υπέροχης και καλά ισορροπημένης προσωπικότητας. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για τη διδασκαλία ηθικής πειθαρχίας αντί των τόσων πολλών αυτό-ικανοποιήσεων. Για μια τέτοια δημιουργία, η θρησκεία μπορεί να συνεισφέρει με το πνευματικό της κίνητρο για τη διεύρυνση και τον εμπλουτισμό της ηθικής ζωής, ακόμα και για τη σιγουριά και τον εμπλουτισμό της αιώνιας ζωής.
(2086.4) 195:10.18 Ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία που αυτοσχεδιάζει, και επομένως πρέπει να λειτουργεί με χαμηλή ταχύτητα. Οι υψηλών ταχυτήτων πνευματικές επιτεύξεις πρέπει να περιμένουν τη νέα αποκάλυψη και την πιο γενική αποδοχή της αληθινής θρησκείας του Ιησού. Ο Χριστιανισμός όμως είναι μια πανίσχυρη θρησκεία, δεδομένου ότι οι απλοί μαθητές ενός σταυρωμένου ξυλουργού έθεσαν σε κίνηση εκείνες τις διδασκαλίες, οι οποίες κατέκτησαν το Ρωμαϊκό κόσμο μέσα σε τριακόσια χρόνια και μετά συνέχισαν τη θριαμβευτική πορεία επί των βαρβάρων που ανέτρεψαν τη Ρώμη. Ο ίδιος αυτός Χριστιανισμός κατέκτησε – αφομοίωσε και προήγαγε – όλο το ρεύμα της Εβραϊκής θεολογίας και της Ελληνικής φιλοσοφίας. Και ύστερα, όταν αυτός ο Χριστιανισμός έπεσε σε κωματώδη κατάσταση για πάνω από χίλια χρόνια, σαν αποτέλεσμα υπερβολικής δόσης μυστικισμού και παγανισμού, αναστήθηκε και ουσιαστικά ξανακατέκτησε όλο το Δυτικό κόσμο. Ο Χριστιανισμός περιέχει αρκετές από τις διδασκαλίες του Ιησού για να τον κάνουν αθάνατο.
(2086.5) 195:10.19 Αν ο Χριστιανισμός μπορούσε μόνο να αντιληφθεί περισσότερες διδασκαλίες του Ιησού, θα ήταν σε θέση να κάνει πολλά περισσότερο για να βοηθήσει το σύγχρονο άνθρωπο να επιλύσει τα καινούργια και αυξανόμενα πολύπλοκα προβλήματά του.
(2086.6) 195:10.20 Ο Χριστιανισμός δοκιμάζεται από ένα μεγάλο μειονέκτημα επειδή έχει ταυτιστεί στο μυαλό όλου του κόσμου σαν μέρος του κοινωνικού συστήματος, της βιομηχανικής ζωής και των ηθικών προτύπων του Δυτικού πολιτισμού. Και έτσι φαίνεται ο Χριστιανισμός να υποστηρίζει αθέλητα μια κοινωνία που κλονίζεται κάτω από την ενοχή μιας ανεκτικής επιστήμης χωρίς ιδεώδη, πολιτικής χωρίς αρχές, πλούτου χωρίς εργασία, απόλαυσης χωρίς περιορισμούς, γνώσης χωρίς χαρακτήρα, δύναμης χωρίς συνείδηση και βιομηχανίας χωρίς ηθική.
(2086.7) 195:10.21 Η ελπίδα του σύγχρονου Χριστιανισμού είναι ότι πρέπει να σταματήσει να υποστηρίζει τα κοινωνικά συστήματα και τη βιομηχανική τακτική του Δυτικού πολιτισμού ενώ θα σκύψει ταπεινά μπροστά στο σταυρό που εκθειάζει τόσο θαρραλέα, για να μάθει από κει εκ νέου από τον Ιησού το Ναζωραίο τις μεγαλύτερες αλήθειες που μπορεί να ακούσει θνητός – το ζωντανό ευαγγέλιο της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας του ανθρώπου.
(2087.1) 196:0.1 Ο Ιησούς διέθετε μιαν ανυπέρβλητη και ολόψυχη πίστη στο Θεό. Βίωνε τα συνηθισμένα σκαμπανεβάσματα της θνητής ύπαρξης, αλλά δεν αμφέβαλε ποτέ για τη βεβαιότητα της φροντίδας και της καθοδήγησης του Θεού. Η πίστη του ήταν το παράγωγο της επίγνωσης που είχε γεννηθεί από τη δράση της θεϊκής παρουσίας, τον εντός του διαμένοντα Προσαρμοστή. Η πίστη του δεν προερχόταν από την παράδοση ούτε ήταν εν μέρει διανοητική. Ήταν εξολοκλήρου προσωπική και καθαρά πνευματική.
(2087.2) 196:0.2 Ο άνθρωπος-Ιησούς είδε το Θεό σαν άγιο, δίκαιο, και μεγάλο, καθώς επίσης σαν αληθινό, όμορφο και καλό. Όλες αυτές οι ιδιότητες της θεότητας εστιαζόντουσαν στο μυαλό του σαν «το θέλημα του ουράνιου Πατέρα». Ο Θεός του Ιησού ήταν συγχρόνως και «Ο Άγιος του Ισραήλ», και «Ο ζωντανός αγαπημένος ουράνιος Πατέρας». Η γνώση του Θεού σαν Πατέρα δεν ήταν αρχέτυπη στον Ιησού, αλλά προήγαγε και εξύψωσε την ιδέα μέσα από την ανυπέρβλητη εμπειρία επιτυγχάνοντας μια νέα αποκάλυψη για το Θεό και διακηρύσσοντας ότι κάθε θνητή ύπαρξη είναι παιδί αυτού του Πατέρα της αγάπης, ένα παιδί του Θεού.
(2087.3) 196:0.3 Ο Ιησούς δεν προσκολλήθηκε στην πίστη στο Θεό όπως θα έκανε μια αγωνιζόμενη ψυχή σε πόλεμο με το σύμπαν και πιασμένη θανατερά σ’ έναν εχθρικό και αμαρτωλό κόσμο. Δεν κατέφυγε στην πίστη απλά σαν παρηγοριά εν μέσω δυσκολιών ή σαν υποστήριξη σε μια απειλητική απόγνωση. Η πίστη δεν ήταν μια απατηλή αποζημίωση για τη δυσάρεστη πραγματικότητα και τις θλίψεις της ζωής. Ενώπιον όλων των φυσικών δυσκολιών και των εγκόσμιων αντιφάσεων της θνητής ύπαρξης, αυτός βίωνε την ηρεμία της ύψιστης και αδιαφιλονίκητης εμπιστοσύνης στο Θεό και ζούσε τις φοβερές συγκινήσεις της ζωής με πίστη, στην παρουσία του ουράνιου Πατέρα. Και αυτή η θριαμβευτική πίστη ήταν η ζωντανή απόδειξη του πραγματικού πνευματικού επιτεύγματος. Η μεγάλη συνεισφορά του Ιησού στις αξίες της ανθρώπινης εμπειρίας δεν ήταν ότι αποκάλυψε τόσες πολλές νέες ιδέες για τον ουράνιο Πατέρα, αλλά ότι με μεγαλειώδη ανθρώπινο τρόπο υπέδειξε ένα νέο και υψηλότερο είδος ζωντανής πίστης στο Θεό. Ποτέ άλλοτε σε όλους τους κόσμους αυτού του σύμπαντος, στη ζωή κάποιου θνητού, δεν έγινε ο Θεός μια τόσο ζωντανή πραγματικότητα όπως στην ανθρώπινη εμπειρία του Ιησού του Ναζωραίου.
(2087.4) 196:0.4 Στη ζωή του Κυρίου στην Ουράντια, αυτός και όλοι οι άλλοι κόσμοι της τοπικής δημιουργίας ανακαλύπτουν ένα νέο και ανώτερο είδος θρησκείας, θρησκείας βασισμένης στις προσωπικές πνευματικές σχέσεις με το Συμπαντικό Πατέρα και επικυρωμένη εξ ολοκλήρου από την ύψιστη εξουσία της γνήσιας προσωπικής εμπειρίας. Αυτή η ζωντανή πίστη του Ιησού ήταν περισσότερο από μια διανοητική αντανάκλαση και δεν ήταν μυστικιστικός διαλογισμός.
(2087.5) 196:0.5 Η θεολογία μπορεί να διορθώσει, σχηματοποιήσει, προσδιορίσει και δογματοποιήσει την πίστη, αλλά στην ανθρώπινη ζωή του Ιησού η πίστη ήταν προσωπική, ζώσα, πρωτότυπη, αυθεντική και καθαρά πνευματική. Η πίστη αυτή δεν ήταν σεβασμός στην παράδοση ούτε ένα απλό διανοητικό πιστεύω που κρατούσε σαν απαράβατο δόγμα, αλλά αντίθετα μια εξαιρετική εμπειρία και μια βαθιά πεποίθηση οι οποίες τον κατείχαν με βεβαιότητα. Η πίστη του ήταν τόσο αληθινή και ολοκληρωτική που με απόλυτο τρόπο σάρωνε μακριά κάθε πνευματική αμφιβολία και κατέστρεφε αποτελεσματικά κάθε αντιτιθέμενη επιθυμία. Τίποτε δεν μπορούσε να τον τραβήξει μακριά από το πνευματικό αγκυροβόλιο αυτής της ένθερμης, θαυμάσιας και ατρόμητης πίστης. Ακόμα και μπροστά σε μια προφανή ήττα ή στις σουβλιές της απογοήτευσης και την απειλούμενη απόγνωση, αυτός στεκόταν ήρεμος μέσα στη θεϊκή παρουσία, ελεύθερος από φόβο και έχοντας τελείως συνείδηση του πνευματικού αήττητου. Ο Ιησούς απολάμβανε την αναζωογονητική ασφάλεια της κατοχής της ακλόνητης πίστης, και σε κάθε δοκιμασία της ζωής επιδείκνυε αδιάλειπτα αδιαφιλονίκητη πίστη στο θέλημα του Πατέρα. Και αυτή η έξοχη πίστη ήταν ατρόμητη ακόμα και μπροστά στη φοβερή και συντριπτική απειλή ενός ατιμωτικού θανάτου.
(2088.1) 196:0.6 Σε μια θρησκευτική μεγαλοφυία, η δυνατή πνευματική πίστη πολλές φορές οδηγεί κατευθείαν σε καταστροφικό φανατισμό, σε υπερβολή του θρησκευτικού εγώ, αλλά αυτό δεν συνέβη με τον Ιησού. Δεν είχε επηρεαστεί αρνητικά στην πρακτική ζωή του από τη θαυμάσια πίστη του και το πνευματικό του κατόρθωμα, επειδή αυτή η πνευματική ανύψωση ήταν μια εξ ολοκλήρου ασυνείδητη και αυθόρμητη έκφραση ψυχής της προσωπικής του εμπειρίας με το Θεό.
(2088.2) 196:0.7 Η ολοκληρωτική και αδάμαστη πνευματική πίστη του Ιησού δεν έγινε ποτέ φανατική, γιατί ποτέ δεν επεχείρησε η πίστη του να κλέψει την παράσταση από την καλά ισορροπημένη διανοητική του κρίση σχετικά με τις ανάλογες αξίες των πρακτικών και κοινότοπων κοινωνικών, οικονομικών και ηθικών καταστάσεων της ζωής. Ο Υιός του Ανθρώπου ήταν μια σπουδαία ενοποιημένη προσωπικότητα, ήταν ένα τέλειο χαρισματικό θεϊκό πλάσμα. Ήταν επίσης με θαυμαστό τρόπο συντονισμένος ως ενωμένο ανθρώπινο και θεϊκό πλάσμα, που λειτουργούσε στη γη σαν μια μοναδική προσωπικότητα. Ο Κύριος πάντοτε συντόνιζε την πίστη της ψυχής με τις εκτιμήσεις της γνώσης από την εμπεδωμένη εμπειρία. Η προσωπική πίστη, η πνευματική ελπίδα και η ηθική αφοσίωση ήταν πάντα συσχετισμένες σε μια ασυναγώνιστη θρησκευτική ενότητα αρμονικής συνεργασίας με την εξαιρετική αντίληψη για την πραγματικότητα και το σεβασμό όλων των ανθρώπινων αξιών – προσωπική τιμή, οικογενειακή αγάπη, θρησκευτική υποχρέωση, κοινωνικό καθήκον και οικονομική χρεία.
(2088.3) 196:0.8 Η πίστη του Ιησού απεικόνιζε νοερά όλες τις πνευματικές αξίες σαν να βρισκόταν στη βασιλεία του Θεού. Συνεπώς είπε, «Αναζητήστε πρώτα τη βασιλεία τ’ ουρανού». Ο Ιησούς είδε μέσα από την προωθημένη και ιδεώδη συντροφιά της βασιλείας την επίτευξη και εκπλήρωση του «θελήματος του Θεού». Η ίδια η βάση της προσευχής που δίδαξε στους μαθητές του ήταν, «Ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου». Έχοντας φαντασθεί έτσι τη βασιλεία σαν να αποτελούσε το θέλημα του Θεού, αφιέρωσε τον εαυτό του στο ζήτημα της πραγματοποίησής του, με θαυμαστή αίσθηση μετριοφροσύνης και ανεξάντλητο ενθουσιασμό. Σε όλη όμως την έντονη αποστολή του και μέσα από την καταπληκτική ζωή του δεν φάνηκε ποτέ η μανία του φανατικού ούτε η επιπόλαιη λύσσα του θρησκόληπτου εγωιστή.
(2088.4) 196:0.9 Ολόκληρη η ζωή του Κυρίου ήταν προετοιμασμένη με συνέπεια από αυτή τη ζωντανή πίστη, αυτή την ανήκουστη θρησκευτική πίστη. Αυτή η πνευματική στάση κυριαρχούσε εξ ολοκλήρου τη σκέψη του και τα αισθήματά του, τα πιστεύω του και τις προσευχές του, τη διδασκαλία του και το κήρυγμά του. Η προσωπική αυτή πίστη ενός γιου στη βεβαιότητα και τη σιγουριά της καθοδήγησης και προστασίας του ουράνιου Πατέρα μετέδιδε στη μοναδική ζωή του μια βαθιά εδραιωμένη ικανότητα πνευματικής αντίληψης. Και ακόμα, εκτός από αυτή την πολύ βαθιά συναίσθηση της κοντινής σχέσης με τη θεότητα, αυτός ο Γαλιλαίος, ο Γαλιλαίος του Θεού, όταν τον προσφωνούσαν Καλό Διδάσκαλο, ακαριαία απαντούσε, «Γιατί με αποκαλείτε καλό;». Όταν βρισκόμαστε ενώπιον μιας τέτοιας υπέροχης μετριοφροσύνης, αρχίζουμε να κατανοούμε πώς ο Συμπαντικός Πατέρας κατέστη δυνατό να εκδηλωθεί τόσο τέλεια σ’ αυτόν και να αποκαλύψει τον εαυτό του μέσα από αυτόν στους θνητούς της πλάσης.
(2088.5) 196:0.10 Ο Ιησούς έφερε στο Θεό, σαν άνθρωπος, τη μεγαλύτερη από όλες τις προσφορές: την αφιέρωση και την αφοσίωση του δικού του θελήματος στη μεγαλειώδη υπηρεσία της εκτέλεσης του θεϊκού θελήματος. Ο Ιησούς πάντα και με συνέπεια ερμήνευε τη θρησκεία με όρους του θελήματος του Πατέρα. Όταν μελετάτε τη σταδιοδρομία του Κυρίου, αναφορικά με την προσευχή ή κάποιο άλλο χαρακτηριστικό της θρησκευτικής ζωής, να μην προσέχετε τόσο πολύ αυτό που δίδαξε όσο αυτό που έκανε. Ο Ιησούς δεν προσευχήθηκε ποτέ από θρησκευτικό καθήκον. Γι αυτόν η προσευχή ήταν μια ειλικρινής έκφραση πνευματικής νοοτροπίας, δήλωση νομιμοφροσύνης της ψυχής, ρεσιτάλ προσωπικής αφοσίωσης, έκφραση ευχαριστίας, αποφυγή συναισθηματικής φόρτισης, αποφυγή διαμάχης, εξύψωση σκέψης, εξευγενισμός επιθυμίας, υπεράσπιση ηθικής απόφασης, εμπλουτισμός του νου, αναζωογόνηση ανώτερης προδιάθεσης, καθαγιασμός παρόρμησης, διευκρίνιση άποψης, δήλωση πίστης, υπερβατική εκχώρηση θελήματος, ανυπέρβλητη διαβεβαίωση εμπιστοσύνης, αποκάλυψη κουράγιου, αναγγελία ανακάλυψης, ομολογία ύψιστης αφοσίωσης, επικύρωση αφιέρωσης, τεχνική για ρύθμιση δυσκολιών και πανίσχυρη κινητοποίηση των ενωμένων δυνάμεων της ψυχής για να αντισταθεί σε όλες τις ανθρώπινες τάσεις εγωισμού, φαυλότητας και αμαρτίας. Έζησε μια ζωή αφιερωμένη στην προσευχή και στο θέλημα του Πατέρα του και τελείωσε τη ζωή του θριαμβευτικά με μια τέτοια προσευχή. Το μυστικό αυτής της απαράμιλλης θρησκευτικής ζωής ήταν η συνειδητοποίηση της παρουσίας του Θεού και την κατόρθωσε με νοητική προσευχή και ειλικρινή λατρεία – αδιάσπαστη επικοινωνία με το Θεό – και όχι με καθηγεσίες, φωνές, οράματα ή ασυνήθιστες θρησκευτικές πρακτικές.
(2089.1) 196:0.11 Στην αρχή της ζωής του Ιησού, η θρησκεία ήταν μια ζωντανή εμπειρία, μια άμεση και προσωπική κινητοποίηση οφειλόμενη σε πνευματικό σεβασμό για πρακτική δικαιοσύνη. Η πίστη του Ιησού απέδωσε τους υπερβατικούς καρπούς του θεϊκού πνεύματος. Η πίστη του δεν ήταν ανώριμη και εύπιστη όπως αυτή ενός παιδιού, αλλά έμοιαζε κατά πολύ με την ανυποψίαστη εμπιστοσύνη του παιδικού μυαλού. Ο Ιησούς εμπιστευόταν το Θεό όπως το παιδί εμπιστεύεται ένα γονιό. Είχε πολύ βαθιά εμπιστοσύνη στο σύμπαν – την ίδια εμπιστοσύνη που ένα παιδί έχει για το πατρικό του περιβάλλον. Η ολόψυχη πίστη του Ιησού στη θεμελιώδη καλοσύνη του σύμπαντος έμοιαζε πολύ στην εμπιστοσύνη που δείχνει ένα παιδί στην ασφάλεια του γήινου περιγύρου του. Βασιζόταν στον ουράνιο Πατέρα όπως ένα παιδί ακουμπά στους γήινους γονείς του, και η διακαής πίστη του ούτε για ένα λεπτό δεν αμφέβαλε για τη σιγουριά της φροντίδας του ουράνιου Πατέρα. Δεν ταράχτηκε σοβαρά από φόβους, αμφιβολίες, και σκεπτικισμό. Η απιστία δεν αναχαίτισε την απρόσκοπτη και γνήσια έκφραση της ζωής του. Συνδύαζε το ρωμαλέο και επιδέξιο θάρρος ενός ώριμου άνδρα με την ειλικρινή και έμπιστη αισιοδοξία ενός παιδιού που πιστεύει. Η πίστη του έφτασε σε τέτοια ύψη εμπιστοσύνης ώστε ήταν απαλλαγμένος φόβου.
(2089.2) 196:0.12 Η πίστη του Ιησού άγγιζε την καθαρότητα της εμπιστοσύνης ενός παιδιού. Η πίστη του ήταν τόσο απόλυτη και μη αμφιβάλλουσα ώστε ανταποκρινόταν στη γοητεία της επαφής των συνανθρώπων και στα θαύματα του σύμπαντος. Η αίσθησή του της εξάρτησης από τη θεότητα ήταν τόσο πλήρης και τόσο σίγουρη ώστε απέφερε τη χαρά και την εγγύηση της απόλυτης προσωπικής ασφάλειας. Δεν υπήρχε καμία διστακτική πρόφαση στη θρησκευτική του εμπειρία. Στη γιγαντιαία νοημοσύνη τού ώριμου άνδρα κυριαρχούσε η πίστη του παιδιού, πάνω σε όλα τα θέματα που σχετίζονταν με τη θρησκευτική του συνείδηση. Δεν είναι περίεργο που είπε κάποτε, «Αν δεν γίνετε σαν μικρό παιδί, δεν θα εισέλθετε στη βασιλεία». Παρόλο που η πίστη του Ιησού έμοιαζε με ενός παιδιού, δεν ήταν κατά καμία έννοια παιδαριώδης.
(2089.3) 196:0.13 Ο Ιησούς δεν απαίτησε από τους μαθητές του να πιστεύουν σε αυτόν αλλά να πιστεύουν μαζί με αυτόν, να πιστεύουν στην πραγματικότητα της αγάπης του Θεού και με πλήρη εμπιστοσύνη να αποδεχτούν τη σιγουριά της ασφάλειας της συγγένειας με τον ουράνιο Πατέρα. Ο Κύριος επιθυμεί όλοι οι οπαδοί του να συμμερίζονται την υπερβατική του πίστη. Ο Ιησούς με πολύ συγκινητικό τρόπο έκανε έκκληση στους οπαδούς του, όχι μόνο να πιστεύουν ό,τι πίστευε αυτός, αλλά επίσης να πιστεύουν όπως αυτός πίστευε. Αυτή είναι η πλήρης σημασία της μόνης ύψιστης αξίωσής του «Ακολουθείστε με».
(2090.1) 196:0.14 Η γήινη ζωή του Ιησού ήταν αφιερωμένη σε ένα μεγάλο σκοπό. Να κάνει το θέλημα του Πατέρα, ζώντας την ανθρώπινη ζωή με θρησκευτικότητα και πίστη. Η πίστη του Ιησού ήταν γεμάτη εμπιστοσύνη, όπως αυτή ενός παιδιού, αλλά ήταν τελείως ελεύθερη από παράλογη τόλμη. Έπαιρνε σοβαρές αντρίκειες αποφάσεις, αντιμετώπιζε με θάρρος πολύπλευρες απογοητεύσεις, ξεπερνούσε αποφασιστικά ασυνήθιστες δυσκολίες και αντιμετώπιζε ακλόνητα τις αμείλικτες αξιώσεις του καθήκοντος. Χρειαζόταν ισχυρή θέληση και σταθερή εμπιστοσύνη για να πιστεύει κανείς αυτό που πίστευε ο Ιησούς και όπως αυτός πίστευε.
(2090.2) 196:1.1 Η αφοσίωση του Ιησού στο θέλημα του Πατέρα και η υπηρέτηση του ανθρώπου ήταν παραπάνω από ανθρώπινη απόφαση και ανθρώπινος προσδιορισμός. Ήταν μια ολόψυχη αφιέρωση του εαυτού του σε μια τόσο ανεπιφύλακτη εμφάνιση αγάπης. Άσχετα με το πόσο μεγάλο είναι το γεγονός της επίδρασης του Μιχαήλ, δεν πρέπει να πάρετε μακριά τον άνθρωπο Ιησού από τους ανθρώπους. Ο Κύριος ανήλθε στον ουρανό σαν άνθρωπος, όπως και σαν Θεός. Ανήκει στους ανθρώπους, οι άνθρωποι ανήκουν σ’ αυτόν. Πόσο ατυχές που η ίδια η θρησκεία παρεξηγήθηκε τόσο ώστε έβγαλε τον άνθρωπο Ιησού από τους αγωνιζόμενους θνητούς! Ας μην αφήσετε τις συζητήσεις για την ανθρώπινη ή τη θεϊκή φύση του Χριστού να αμαυρώσουν τη σωτήρια αλήθεια ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος ήταν ένας θρήσκος που, με την πίστη, κατόρθωσε να γνωρίζει και να πράττει το θέλημα του Θεού, ήταν ο πιο αληθινά θρήσκος άνθρωπος που έζησε ποτέ στην Ουράντια.
(2090.3) 196:1.2 Ο καιρός είναι ώριμος για να επιβεβαιώσει τη μεταφορική ανάσταση του ανθρώπου Ιησού από το μνήμα του μέσα από τις θεολογικές παραδόσεις και τα θρησκευτικά δόγματα δεκαεννέα αιώνων. Ο Ιησούς ο Ναζωραίος δεν πρέπει να θυσιάζεται άλλο ούτε ακόμα και για το θαυμαστό σχέδιο του δοξασμένου Χριστού. Οποία υπερβατική υπηρεσία, εάν, μέσα από αυτή την αποκάλυψη, ο Γιος του Ανθρώπου ξαναπάρει τη θέση του από το μνήμα της θρησκευτικής θεολογίας και παρουσιαστεί ως ο ζωντανός Ιησούς στην εκκλησία που φέρει το όνομά του, και σε όλες τις άλλες θρησκείες! Ασφαλώς οι Χριστιανοί πιστοί δεν θα διστάσουν να κάνουν τις αρμόζουσες ρυθμίσεις στην πίστη και στις πρακτικές της ζωής ώστε να δυνηθούν να «ακολουθήσουν» τον Κύριο στην επίδειξη της δικής του αληθινής ζωής της θρησκευτικής αφιέρωσης στην εκτέλεση του θελήματος του Πατέρα του και της αφιέρωσης στην ανιδιοτελή υπηρεσία προς τον άνθρωπο. Μήπως οι δηλωμένοι Χριστιανοί φοβούνται την αποκάλυψη μιας αυτάρκους και μη αφιερωμένης συνεργασίας κοινωνικού καθωσπρεπισμού και εγωιστικής οικονομικής κακής ρύθμισης; Μήπως ο κατεστημένος Χριστιανισμός φοβάται τον πιθανό κίνδυνο ή ακόμα τον παραμερισμό, της παραδοσιακής εκκλησιαστικής εξουσίας εάν ο Ιησούς ο Γαλιλαίος επανατοποθετηθεί στη σκέψη και τις ψυχές των θνητών ανθρώπων σαν το ιδεώδες προσωπικό θρησκευτικό βίωμα; Πράγματι, οι κοινωνικές αναπροσαρμογές, οι οικονομικές μετατροπές, η ηθική ανανέωση και η θρησκευτική αναθεώρηση του Χριστιανικού πολιτισμού θα ήταν δραστικές και επαναστατικές εάν η ζωντανή θρησκεία του Ιησού αντικαθιστούσε ξαφνικά τη θεολογική θρησκεία γύρω από τον Ιησού.
(2090.4) 196:1.3 Το «ακολούθα τον Ιησού» σημαίνει να συμμερίζεσαι προσωπικά τη θρησκευτική πίστη του και να εισέρχεσαι στο πνεύμα της ζωής του Κυρίου, δηλαδή την ανιδιοτελή υπηρεσία προς τον άνθρωπο. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στην ανθρώπινη ζωή είναι να ανακαλύψετε τι πίστευε ο Ιησούς, να βρείτε τα ιδανικά του και να αγωνιστείτε για την επίτευξη του εξυψωμένου σκοπού της ζωής του. Από όλη την ανθρώπινη γνώση, εκείνη που έχει τη μεγαλύτερη αξία είναι να μάθετε τη θρησκευτική ζωή του Ιησού και πώς τη ζούσε.
(2090.5) 196:1.4 Οι απλοί άνθρωποι άκουγαν ευχάριστα τον Ιησού, και θα ανταποκριθούν εκ νέου στην παρουσίαση της ειλικρινούς ανθρώπινης ζωής του, υποκινούμενης από θρησκευτική αφιέρωση, εάν αυτές οι αλήθειες αναγγελθούν πάλι στον κόσμο. Ο κόσμος τον άκουγε ευχάριστα επειδή ήταν ένας εξ αυτών, ένας απλοϊκός λαϊκός. Ο μεγαλύτερος θρησκευτικός διδάσκαλος ήταν όντως ένας λαϊκός.
(2091.1) 196:1.5 Δεν θα πρέπει να είναι σκοπός των πιστών της βασιλείας να μιμηθούν κυριολεκτικά τη ζωή του Ιησού αλλά να μοιραστούν την πίστη του. Να εμπιστευθούν το Θεό όπως αυτός εμπιστευόταν το Θεό και να πιστέψουν στους ανθρώπους όπως αυτός πίστευε στους ανθρώπους. Ο Ιησούς δεν αμφισβήτησε ποτέ είτε την πατρότητα του Θεού είτε την αδελφότητα των ανθρώπων. Ήταν ζωντανή εικόνα του ενός και πλήρης επίδειξη του άλλου.
(2091.2) 196:1.6 Όπως ακριβώς οι άνθρωποι πρέπει να προοδεύουν από την ανθρώπινη συνειδητότητα στη θεϊκή πραγματικότητα, έτσι ο Ιησούς ανέβηκε από την ανθρώπινη φύση στη συνειδητότητα της φύσης του Θεού. Και ο Κύριος έκανε αυτή τη μεγάλη ανάβαση από τα ανθρώπινα στα θεϊκά με το συνδυασμένο κατόρθωμα της πίστης της θνητής του νόησης και των ενεργειών του εντός του διαμένοντος Προσαρμοστή. Το γεγονός της πραγματοποίησης της επίτευξης ολόκληρης της θεϊκότητας ( μαζί με την πλήρη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας της ανθρώπινης φύσης) συνοδεύτηκε από επτά στάδια συνειδητότητας πίστης της προοδευτικής θεοποίησης. Αυτά τα στάδια της προοδευτικής αυτό-πραγμάτωσης χαράκτηκαν από τα ακόλουθα καταπληκτικά συμβάντα στην εμπειρία της ζωής του Κυρίου:
(2091.3) 196:1.7 1. Η άφιξη του Προσαρμοστή Σκέψης.
(2091.4) 196:1.8 2. Ο απεσταλμένος του Εμμανουήλ, που εμφανίστηκε σ’ αυτόν στην Ιερουσαλήμ όταν ήταν περίπου δώδεκα χρονών.
(2091.5) 196:1.9 3. Οι εκδηλώσεις που συνόδευσαν τη βάφτισή του.
(2091.6) 196:1.10 4. Οι εμπειρίες πάνω στο Όρος της Μεταμόρφωσης.
(2091.7) 196:1.11 5. Η μοροντιανή ανάσταση.
(2091.8) 196:1.12 6. Η πνευματική ανάληψη.
(2091.9) 196:1.13 7. Η τελική αποδοχή από τον Πατέρα του Παραδείσου, που απένειμε απεριόριστη εξουσία στο σύμπαν του.
(2091.10) 196:2.1 Κάποια μέρα θα γίνει ανασχηματισμός της Χριστιανικής εκκλησίας αρκετά μεγάλος και θα επιστρέψετε πίσω στις ανόθευτες θρησκευτικές διδασκαλίες του Ιησού, τον πρωτουργό και ολοκληρωτή της πίστης σας. Μπορεί να κηρύττετε μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού αλλά, πρέπει κατ’ ανάγκη να ζείτε τη θρησκεία του Ιησού. Μέσα στον ενθουσιασμό της Πεντηκοστής, ο Πέτρος εγκαινίασε χωρίς να το θέλει μια νέα θρησκεία, τη θρησκεία του αναστημένου και δοξασμένου Χριστού. Αργότερα, ο απόστολος Παύλος μεταμόρφωσε αυτό το νέο ευαγγέλιο σε Χριστιανισμό, μια θρησκεία που ενσωμάτωνε τις δικές του θεολογικές απόψεις και απεικόνιζε τη δική του προσωπική εμπειρία με τον Ιησού στο δρόμο για τη Δαμασκό. Το ευαγγέλιο της βασιλείας είναι θεμελιωμένο πάνω στην προσωπική θρησκευτική εμπειρία του Ιησού του Γαλιλαίου. Ο Χριστιανισμός είναι θεμελιωμένος σχεδόν αποκλειστικά πάνω στην προσωπική θρησκευτική εμπειρία του αποστόλου Παύλου. Σχεδόν ολόκληρη η Καινή Διαθήκη είναι αφιερωμένη, όχι στην αναπαράσταση της σημαντικής και εμπνευσμένης θρησκευτικής ζωής του Ιησού, αλλά στη συζήτηση της θρησκευτικής εμπειρίας του Παύλου και στην αναπαράσταση των δικών του προσωπικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Οι μόνες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις αυτής της αναφοράς, εκτός από μερικά τμήματα του Ματθαίου, του Μάρκου και του Λουκά, είναι το Βιβλίο των Εβραίων και η Επιστολή του Ιακώβου. Ακόμη και ο Πέτρος, στα γραπτά του, μόνο μια φορά επανήλθε στην προσωπική θρησκευτική ζωή του Κυρίου του. Η Καινή Διαθήκη είναι ένα υπέροχο Χριστιανικό έγγραφο, αλλά λίγη έχει σχέση με τη ζωή του Ιησού.
(2091.11) 196:2.2 Η γήινη ζωή του Ιησού περιγράφει μια υπερβατική θρησκευτική ανάπτυξη, από τις πρώτες γνώσεις του πρωτόγονου φόβου και της ανθρώπινης ευλάβειας δια μέσου ετών προσωπικής πνευματικής επικοινωνίας, μέχρι την τελική άφιξή του στο προωθημένο και εξυψωμένο επίπεδο συνειδητότητας της ενότητάς του με τον Πατέρα. Και έτσι, σε μια σύντομη ζωή, ο Ιησούς διέσχισε εκείνη την εμπειρία της θρησκευτικής πνευματικής προόδου την οποία αρχίζει ο άνθρωπος στη γη και κανονικά επιτυγχάνει μόνο στο τέλος της μακριάς παραμονής του στα πνευματικά σχολεία εκπαίδευσης των διαδοχικών επιπέδων της προ-Παραδείσιας σταδιοδρομίας. Ο Ιησούς προόδευσε από μια καθαρά ανθρώπινη συνείδηση για τις βεβαιώσεις της πίστης της προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας μέχρι τα απόλυτα πνευματικά ύψη της θετικής αντίληψης της θεϊκής φύσης του και στη συνειδητοποίηση της στενής σχέσης του με το Συμπαντικό Πατέρα στη διαχείριση ενός σύμπαντος. Προόδευσε από το ταπεινό επίπεδο της θνητής εξάρτησης, η οποία τον παρακίνησε αυθόρμητα να πει σε αυτόν που τον αποκάλεσε Καλό Διδάσκαλο, «Γιατί με αποκαλείς καλό; Κανένας δεν είναι καλός παρά μόνον ο Θεός», σ’ εκείνη την απόλυτη συνείδηση της επιτευγμένης θεϊκότητας η οποία τον οδήγησε να αναφωνήσει, «Ποιος με καταδικάζει γι αμαρτία;». Κι αυτή η προοδευτική άνοδος από το ανθρώπινο στο θεϊκό ήταν αποκλειστικά θνητό επίτευγμα. Και όταν έφτασε με τον τρόπο αυτό στη θεϊκότητα, ήταν ακόμα ο ίδιος ανθρώπινος Ιησούς, ο Γιος του Ανθρώπου όπως και ο Γιος του Θεού.
(2092.1) 196:2.3 Ο Μάρκος, ο Ματθαίος και ο Λουκάς κρατούν κάτι από την εικόνα του ανθρώπινου Ιησού καθώς είχε αναμειχθεί με το θαυμάσιο αγώνα να εξακριβώσει το θεϊκό θέλημα και να κάνει αυτό το θέλημα. Ο Ιωάννης παρουσιάζει μια εικόνα του θριαμβεύοντος Ιησού καθώς περπατούσε στη γη με την πλήρη επίγνωση θεϊκότητας. Το μέγα σφάλμα που έγινε από εκείνους που μελέτησαν τη ζωή του Κυρίου είναι ότι μερικοί τον κατάλαβαν σαν τέλειο άνθρωπο, ενώ άλλοι τον σκέφτηκαν σαν θεϊκό μόνο. Σε όλη τη διάρκεια της εμπειρίας του ήταν αληθινά και τα δυο, ανθρώπινος και θεϊκός, όπως είναι ακόμη.
(2092.2) 196:2.4 Αλλά το μεγαλύτερο λάθος έγινε στο ότι ενώ ο άνθρωπος Ιησούς είχε αναγνωριστεί ότι είχε μια θρησκεία, ο θεϊκός Ιησούς (ο Χριστός ) σχεδόν εν μια νυκτί έγινε θρησκεία. Ο Χριστιανισμός του Παύλου επιβεβαιώθηκε για τη λατρεία του θεϊκού Χριστού, αλλά έχασε σχεδόν την αντίληψη τού αγωνιζόμενου και γενναίου ανθρώπου-Ιησού του Γαλιλαίου, ο οποίος, με την ανδρεία της προσωπικής θρησκευτικής του πίστης και του ηρωισμού του ενοικούντος Προσαρμοστή, ανήλθε από τα χαμηλότερα επίπεδα της ανθρώπινης φύσης για να γίνει ένα με τη θεότητα, και έτσι να καταστεί ο νέος ζωντανός δρόμος δια του οποίου όλοι οι θνητοί μπορούν να ανέλθουν από την ανθρώπινη στη θεία φύση. Οι θνητοί σε όλα τα στάδια της πνευματικότητας και σε όλους τους κόσμους μπορούν να βρουν στην προσωπική ζωή του Ιησού εκείνο που θα τους ενδυναμώσει και θα τους εμπνεύσει καθώς θα προοδεύουν από τα χαμηλότερα επίπεδα του πνεύματος στις υψηλότερες θείες αξίες, από την αρχή μέχρι το τέλος όλης της προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας.
(2092.3) 196:2.5 Την εποχή που γράφτηκε η Καινή Διαθήκη, οι συγγραφείς όχι μόνο πίστευαν πολύ βαθιά στη θεϊκή φύση του αναστημένου Χριστού, αλλά πίστευαν με αφοσίωση και ειλικρινά στην άμεση επιστροφή του στη γη για να αποτελειώσει την ουράνια βασιλεία του. Αυτή η δυνατή πίστη στην άμεση επιστροφή του Κυρίου είχε να κάνει πολύ με την τάση να παραλειφθούν από τα κείμενα εκείνες οι αναφορές που απεικόνιζαν τις καθαρά ανθρώπινες εμπειρίες και στάσεις του Κυρίου. Το όλο Χριστιανικό κίνημα έκλινε μακριά από την ανθρώπινη εικόνα του Ιησού του Ναζωραίου και προς την εξύψωση του αναστημένου Χριστού, του δοξασμένου και γρήγορα επιστρέφοντος Κυρίου Ιησού Χριστού.
(2092.4) 196:2.6 Ο Ιησούς ίδρυσε τη θρησκεία της προσωπικής εμπειρίας εκτελώντας το θέλημα του Θεού και υπηρετώντας την ανθρώπινη αδελφότητα. Ο Παύλος ίδρυσε μια θρησκεία στην οποία ο δοξασμένος Ιησούς απέβη το αντικείμενο λατρείας και η αδελφότητα συνίστατο από πιστούς οπαδούς του θεϊκού Χριστού. Στην εμφάνιση του Ιησού στη γη αυτά τα δυο σχέδια ήταν εν δυνάμει μέσα στη θεϊκή-ανθρώπινη ζωή του, και είναι όντως κρίμα που οι οπαδοί του απέτυχαν να δημιουργήσουν μια ενωμένη θρησκεία η οποία θα αναγνώριζε ορθά αμφότερες, την ανθρώπινη και τη θεϊκή φύση του Κυρίου, όπως ήταν αδιαχώριστα ενωμένες στη γήινη ζωή του και τόσο θαυμαστά διατυπωμένες στο πρωτότυπο ευαγγέλιο της βασιλείας.
(2093.1) 196:2.7 Δεν θα σας ξάφνιαζαν ούτε θα σας ενοχλούσαν κάποιες σπουδαίες αναγγελίες του Ιησού, εάν απλά θυμόσασταν ότι ήταν ο πλέον ειλικρινής και αφοσιωμένος πιστός του κόσμου. Ήταν ένας τέλεια αφιερωμένος θνητός, ανεπιφύλακτα αφοσιωμένος στο να κάνει το θέλημα του Πατέρα του. Πολλά από τα φαινομενικά σκληρά λόγια του ήταν περισσότερο μια προσωπική ομολογία πίστης και απόδειξη αφοσίωσης παρά εντολές στους οπαδούς του. Και αυτή η απόλυτη μοναδικότητα του σκοπού και η ανιδιοτελής αφοσίωση τον καθιστούσε ικανό να επιτελεί τόσο καταπληκτική πρόοδο στην κατάκτηση του ανθρώπινου μυαλού σε μία σύντομη ζωή. Πολλές από τις ανακοινώσεις του πρέπει να θεωρηθούν σαν ομολογία τού τι απαιτούσε από τον εαυτό του παρά τού τι αξίωνε από τους οπαδούς του. Στην αφοσίωσή του στο θέμα της βασιλείας, ο Ιησούς έκαψε όλες τις γέφυρες πίσω του. Παρέκαμψε κάθε εμπόδιο για να κάνει το θέλημα του Πατέρα του.
(2093.2) 196:2.8 Ο Ιησούς ευλογούσε τους φτωχούς επειδή ήταν συνήθως ειλικρινείς και ευλαβείς. Αποδοκίμαζε τους πλούσιους επειδή ήταν συνήθως ακόλαστοι και άθρησκοι. Θα αποδοκίμαζε το ίδιο τους άθρησκους φτωχούς και θα επιδοκίμαζε τους αφιερωμένους και έντιμους πλούσιους.
(2093.3) 196:2.9 Ο Ιησούς έκανε τους ανθρώπους να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους ευρισκόμενοι στον κόσμο. Τους απελευθέρωσε από τη σκλαβιά των ταμπού και τους έμαθε ότι ο κόσμος δεν ήταν βασικά φαύλος. Δεν λαχτάρησε να ξεφύγει από τη γήινη ζωή του, έγινε κάτοχος μιας τεχνικής να κάνει αποδεκτά το θέλημα του Πατέρα ενόσω βρισκόταν στη σάρκα. Επέτυχε μια ιδεώδη θρησκευτική ζωή μέσα σ’ ένα ρεαλιστικό κόσμο. Ο Ιησούς δεν συμμεριζόταν την απαισιόδοξη άποψη του Παύλου για την ανθρωπότητα. Ο Κύριος θεωρούσε τους ανθρώπους σαν παιδιά του Θεού και προείδε ένα λαμπρό και αιώνιο μέλλον για εκείνους που διάλεξαν την επιβίωση. Δεν ήταν ένας ηθικολόγος σκεπτικιστής, έβλεπε τον άνθρωπο θετικά όχι αρνητικά. Είδε τους περισσότερους ανθρώπους σαν αδύναμους παρά σαν αμαρτωλούς, περισσότερο αλλόφρονες παρά διεστραμμένους. Αλλά άσχετα με την κατάστασή τους, ήταν όλοι παιδιά του Θεού και αδέλφια του.
(2093.4) 196:2.10 Δίδαξε τους ανθρώπους να βάζουν μια μεγάλη αξία γι αυτούς, στο χρόνο και την αιωνιότητα. Εξαιτίας της μεγάλης υπόληψης που είχε ο Ιησούς για τους ανθρώπους, ήταν πρόθυμος να καταναλωθεί στην ακατάπαυστη υπηρέτηση της ανθρωπότητας. Και ήταν αυτή η άπειρη αξία του πεπερασμένου που έκανε τον χρυσό κανόνα ένα ζωντανό παράγοντα της θρησκείας του. Πώς να μην καταφέρει ο θνητός άνθρωπος να εμψυχωθεί από την καταπληκτική εμπιστοσύνη που έχει ο Ιησούς σ’ αυτόν;
(2093.5) 196:2.11 Ο Ιησούς δεν προσέφερε κανόνες για κοινωνική προαγωγή. Η δική του ήταν θρησκευτική αποστολή, και θρησκεία είναι μια αποκλειστικά ατομική εμπειρία. Ο απώτατος σκοπός τού πιο προοδευτικού επιτεύγματος της κοινωνίας δεν μπορεί ποτέ να ελπίζει ότι θα φτάσει την υπερβατική αδελφότητα του Ιησού που είναι βασισμένη στην αναγνώριση της πατρότητας του Θεού. Το ιδανικό κάθε κοινωνικής επιτυχίας μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο με τον ερχομό της θείας βασιλείας.
(2093.6) 196:3.1 Η προσωπική, πνευματική θρησκευτική εμπειρία δίνει αποτελεσματική λύση στις περισσότερες δυσκολίες των θνητών. Ταξινομεί δραστικά, αποτιμά και ρυθμίζει όλα τα ανθρώπινα προβλήματα. Η θρησκεία δεν απαλείφει ή δεν καταστρέφει τις ανθρώπινες δυσκολίες, αλλά τις διαλύει,τις απορροφά, τις διαφωτίζει και τις υπερσκελίζει. Η αληθινή θρησκεία ενοποιεί την προσωπικότητα για την αποτελεσματική ρύθμιση όλων των θνητών αξιώσεων. Η θρησκευτική πίστη – η θετική καθοδήγηση της θεϊκής παρουσίας που διαμένει μέσα στον άνθρωπο – καθιστά διαρκώς ικανό τον άνθρωπο που γνωρίζει το Θεό να γεφυρώνει το κενό που υπάρχει ανάμεσα στη λογική της διανόησης που αναγνωρίζει τη Συμπαντική Πρώτη Αιτία σαν Αυτό και στις κατηγορηματικές βεβαιώσεις της ψυχής οι οποίες δηλώνουν αυτή την Πρώτη Αιτία σαν Αυτόν, τον ουράνιο Πατέρα του ευαγγελίου του Ιησού, τον προσωπικό Θεό της ανθρώπινης σωτηρίας.
(2094.1) 196:3.2 Υπάρχουν ακριβώς τρία στοιχεία συμπαντικής πραγματικότητας: γεγονός, ιδέα και σχέση. Η θρησκευτική συνειδητότητα αναγνωρίζει αυτές τις πραγματικότητες σαν επιστήμη, φιλοσοφία και αλήθεια. Η φιλοσοφία θα είχε την τάση να θεωρήσει αυτές τις ενέργειες σαν αιτία, σοφία και πίστη – φυσική πραγματικότητα, νοητική πραγματικότητα και πνευματική πραγματικότητα. Συνηθίζουμε να ονομάζουμε αυτές τις πραγματικότητες σαν πράγμα, έννοια και αξία.
(2094.2) 196:3.3 Η προοδευτική κατανόηση της πραγματικότητας είναι το ισοδύναμο της προσέγγισης του Θεού. Η εύρεση του Θεού, η συνειδητοποίηση της ομοιότητας με την πραγματικότητα, είναι το ισοδύναμο της εμπειρίας της αυτο-συμπλήρωσης, της αυτο-τελειοποίησης, της αυτο-ολοκλήρωσης. Το να έχετε την εμπειρία της ολικής πραγματικότητας σημαίνει να έχετε πλήρη αντίληψη του Θεού, αυτό είναι και η τελική εμπειρία της γνώσης του Θεού.
(2094.3) 196:3.4 Η πλήρης συνόψιση της ανθρώπινης ζωής είναι η γνώση, που ο άνθρωπος μαθαίνει από τα γεγονότα, εξωραϊζεται δια της σοφίας και διασώζεται – δικαιώνεται – από τη θρησκευτική πίστη.
(2094.4) 196:3.5 Η φυσική σιγουριά συνίσταται από τη λογική της επιστήμης. Η ηθική σιγουριά από τη γνώση της φιλοσοφίας, η πνευματική σιγουριά από την αλήθεια της γνήσιας θρησκευτικής εμπειρίας.
(2094.5) 196:3.6 Ο νους του ανθρώπου μπορεί να φτάσει σε υψηλά επίπεδα πνευματικής επίγνωσης και σε αντίστοιχες σφαίρες θεϊκότητας αξιών επειδή δεν είναι εξολοκλήρου υλικός. Υπάρχει ένας πυρήνας πνευματικός στο νου του ανθρώπου – ο Προσαρμοστής της θεϊκής παρουσίας. Υφίστανται τρεις ξεχωριστές αποδείξεις για την ύπαρξη αυτού του πνεύματος στον ανθρώπινο νου:
(2094.6) 196:3.7 1. Ανθρώπινη συναδελφικότητα – αγάπη. Ο καθαρά ζωώδης νους μπορεί να ζει σε αγέλες (κοινωνία), για αυτοπροστασία, αλλά μόνο η διανόηση που κατοικείται από το πνεύμα είναι ανιδιοτελώς αλτρουιστική και απεριόριστα φιλόστοργη.
(2094.7) 196:3.8 2. Εξήγηση του σύμπαντος – σοφία. Μόνο ο νους που κατοικείται από το πνεύμα μπορεί να κατανοήσει ότι το σύμπαν είναι φιλικό προς το άτομο.
(2094.8) 196:3.9 3. Πνευματική εξέλιξη της ζωής – λατρεία. Μόνο ο άνθρωπος που κατοικείται από το πνεύμα μπορεί να αντιληφθεί τη θεϊκή παρουσία και να αναζητήσει να επιτύχει μια πληρέστερη εμπειρία μέσα και με αυτή την πρόγευση της θεϊκότητας.
(2094.9) 196:3.10 Ο ανθρώπινος νους δεν δημιουργεί αληθινές αξίες, η ανθρώπινη εμπειρία δεν παράγει συμπαντική επίγνωση. Αναφορικά με την επίγνωση, για την αναγνώριση των ηθικών αξιών και τη διάκριση των πνευματικών εννοιών, όλα όσα μπορεί να κάνει ο ανθρώπινος νους είναι μόνο να ανακαλύψει, αναγνωρίσει, εξηγήσει και επιλέξει.
(2094.10) 196:3.11 Οι ηθικές αξίες του σύμπαντος γίνονται νοητικές κατακτήσεις με την άσκηση των τριών βασικών κριτικών ή επιλογών, του θνητού νου:
(2094.11) 196:3.12 1. Αυτοκριτική – επιλογή του σωστού.
(2094.14) 196:3.15 Έτσι φαίνεται ότι κάθε ανθρώπινη πρόοδος επιτυγχάνεται από μια τεχνική συνενωμένης αποκαλυπτικής εξέλιξης.
(2094.15) 196:3.16 Αν ένας θεϊκός εραστής, ζούσε σαν άνθρωπος, αυτός μόνο θα μπορούσε να αγαπήσει με ανιδιοτελή και πνευματική αγάπη. Αν ζούσε ένας ερμηνευτής στο νου, τότε μόνο θα μπορούσε ο άνθρωπος να αντιληφθεί πραγματικά την ενότητα του σύμπαντος. Αν ένας εκτιμητής διέμενε μέσα στον άνθρωπο, τότε μόνο ο άνθρωπος θα μπορούσε να αποτιμήσει τις ηθικές αξίες και να αναγνωρίσει τις πνευματικές έννοιες. Και αυτός ο εραστής πέφτει σαν χαλάζι από την ίδια την πηγή της άπειρης αγάπης, αυτός ο ερμηνευτής είναι μέρος της Παγκόσμιας Ενότητας, αυτός ο εκτιμητής είναι το παιδί του Κέντρου και της Πηγής όλων των απόλυτων αξιών της θεϊκής και της αιώνιας πραγματικότητας.
(2095.1) 196:3.17 Η ηθική εξέλιξη με θρησκευτική σημασία – πνευματική επίγνωση – συνδυάζει την επιλογή του ατόμου ανάμεσα στο καλό και το φαύλο, την αλήθεια και το σφάλμα, το υλικό και το πνευματικό, το ανθρώπινο και το θεϊκό, το χρόνο και την αιωνιότητα. Η ανθρώπινη επιβίωση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αφιέρωση της ανθρώπινης θέλησης στην επιλογή εκείνων των αξιών που διαλέγει το πνεύμα – ο ερμηνευτής και συνενωτής που διαμένει μέσα στον ανθρώπινο νου. Η προσωπική θρησκευτική εμπειρία αποτελείται από δυο φάσεις: την ανακάλυψη μέσα στον ανθρώπινο νου και την αποκάλυψη από το θεϊκό ενοικούν πνεύμα. Μέσα από την υπερβολική απόκτηση κουλτούρας ή σαν αποτέλεσμα της άθρησκης συμπεριφοράς των δηλωμένων θρησκευομένων, ένας άνθρωπος, ή ακόμα και μια γενιά ανθρώπων, μπορεί να επιλέξουν να αναβληθεί η προσπάθειά τους προς την ανακάλυψη του Θεού που κατοικεί μέσα τους. Μπορεί να αποτύχουν να προοδεύσουν και να πετύχουν τη θεϊκή αποκάλυψη. Τέτοιες όμως νοοτροπίες μη πνευματικής προόδου δεν μπορούν να επιμείνουν επί πολύ εξαιτίας της παρουσίας και της επίδρασης του διαμένοντος Προσαρμοστή Σκέψης.
(2095.2) 196:3.18 Αυτή η βαθιά εμπειρία της πραγματικότητας του θεϊκού ενοίκου εξυψώνει για πάντα την ακατέργαστη ματεριαλιστική τεχνική των φυσικών επιστημών. Δεν μπορείτε να βάλετε την πνευματική χαρά κάτω από ένα μικροσκόπιο, δεν μπορείτε να μετρήσετε την αγάπη με ζυγαριά, δεν μπορείτε να μετρήσετε τις ηθικές αξίες, ούτε μπορείτε να εκτιμήσετε την ποιότητα της πνευματικής λατρείας.
(2095.3) 196:3.19 Οι Εβραίοι είχαν θρησκεία ηθικής υπεροχής, οι Έλληνες ανέπτυξαν μια θρησκεία κάλλους, ο Παύλος και οι συνεργάτες του ίδρυσαν μια θρησκεία πίστης, ελπίδας και ελεημοσύνης. Ο Ιησούς αποκάλυψε και έδωσε το παράδειγμα μιας θρησκείας αγάπης: σιγουριά στην αγάπη του Πατέρα, που συνοδεύεται από τη χαρά και την ικανοποίηση να θέτει κανείς αυτή την αγάπη στην υπηρεσία της ανθρώπινης αδελφότητας.
(2095.4) 196:3.20 Κάθε φορά που κάνει ο άνθρωπος μια στοχαστική ηθική επιλογή, αμέσως βιώνει μια νέα θεϊκή εισβολή στην ψυχή του. Η ηθική επιλογή κάνει τη θρησκεία να είναι το κίνητρο της εσωτερικής απάντησης προς τις εξωτερικές συνθήκες. Όμως μια τέτοια αληθινή θρησκεία δεν είναι καθαρά υποκειμενική εμπειρία. Εκφράζει όλη την υποκειμενικότητα του ατόμου εγκολπωμένη σε μια γεμάτη νόημα και λογική απάντηση προς την ολική αντικειμενικότητα – το σύμπαν και το Δημιουργό του.
(2095.5) 196:3.21 Η εξαιρετική και υπερβατική εμπειρία του να αγαπάς και να αγαπιέσαι δεν είναι ψυχική ψευδαίσθηση επειδή είναι τόσο καθαρά υποκειμενική. Η μόνη αληθινή θεϊκή και αντικειμενική πραγματικότητα που συνδέεται με τα θνητά πλάσματα, ο Προσαρμοστής Σκέψης, λειτουργεί στην ανθρώπινη παρατήρηση προφανώς σαν αποκλειστικά υποκειμενικό φαινόμενο. Η επαφή του ανθρώπου με την υψηλότερη αντικειμενική πραγματικότητα, το Θεό, γίνεται μόνο μέσα από την καθαρά υποκειμενική εμπειρία της γνώσης του, της λατρείας του, της αντίληψης της συγγένειας μαζί του.
(2095.6) 196:3.22 Η αληθινή θρησκευτική λατρεία δεν είναι άχρηστος μονόλογος αυταπάτης. Η λατρεία είναι προσωπική επικοινωνία με αυτό που είναι θεϊκά αληθινό, με αυτό που είναι η αληθινή πηγή της πραγματικότητας. Ο άνθρωπος με τη λατρεία φιλοδοξεί να γίνει καλύτερος και με αυτό τον τρόπο τελικά επιτυγχάνει το κάλλιστο.
(2095.7) 196:3.23 Η εξιδανίκευση και η προσπάθεια για την υπηρέτηση της αλήθειας, ομορφιάς και καλοσύνης δεν είναι υποκατάστατο για τη γνήσια θρησκευτική εμπειρία – τη πνευματική πραγματικότητα. Η ψυχολογία και ο ιδεαλισμός δεν είναι το ισοδύναμο της θρησκευτικής πραγματικότητας. Οι προβολές της ανθρώπινης διανόησης μπορεί όντως να δημιουργήσουν ψεύτικους θεούς – θεούς κατ’ εικόνα του ανθρώπου – αλλά αυτός που έχει αληθινή συνείδηση του Θεού δεν κάνει τέτοιες δημιουργίες. Ο έχων συνείδηση του Θεού κατοικεί μαζί με το πνεύμα. Πολλά από τα θρησκευτικά συστήματα του ανθρώπου προέρχονται από τα κατασκευάσματα της ανθρώπινης διανόησης, αλλά ο έχων συνείδηση του Θεού δεν αποτελεί απαραίτητα τμήμα αυτών των αλλόκοτων συστημάτων θρησκευτικής υποδούλωσης.
(2095.8) 196:3.24 Ο Θεός δεν είναι η απλή ανακάλυψη του ιδεαλισμού του ανθρώπου. Είναι η απόλυτη πηγή όλων των επιγνώσεων και αξιών που βρίσκονται πάνω από τη ζωώδη φύση. Ο Θεός δεν είναι μια υπόθεση που διατυπώθηκε για να ενώσει τα ανθρώπινα σχέδια για την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη. Είναι η προσωποποίηση της αγάπης από την οποία προέρχονται όλες αυτές οι εκδηλώσεις του σύμπαντος. Η αλήθεια, η ομορφιά και η καλοσύνη του ανθρώπινου κόσμου ενοποιούνται από την αυξανόμενη πνευματικότητα της εμπειρίας των θνητών που ανεβαίνουν προς τις πραγματικότητες του Παραδείσου. Η ενότητα της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης μπορούν να γίνουν αντιληπτές μόνο στην πνευματική εμπειρία της προσωπικότητας που γνωρίζει το Θεό.
(2096.1) 196:3.25 Η ηθική συμπεριφορά είναι το ουσιώδες προϋπάρχον έδαφος της προσωπικής συνείδησης του Θεού, η προσωπική αντίληψη της εσώτερης παρουσίας του Προσαρμοστή, αλλά μια τέτοια ηθική συμπεριφορά δεν είναι πηγή θρησκευτικής εμπειρίας και επακόλουθης πνευματικής επίγνωσης. Η ηθική φύση είναι πάνω από τη ζωώδη αλλά κάτω από την πνευματική. Η ηθική συμπεριφορά είναι ισοδύναμη με την αναγνώριση του καθήκοντος, την αντίληψη της ύπαρξης του δικαίου και του αδίκου. Η ηθική περιοχή μπαίνει ανάμεσα στον ζωώδη και τον ανθρώπινο τύπο του νου, όπως η μοροντιανή κατάσταση λειτουργεί ανάμεσα στις υλικές και πνευματικές σφαίρες της προσωπικής επίτευξης.
(2096.2) 196:3.26 Ο εξελικτικός νους είναι ικανός να ανακαλύψει το νόμο, και την ηθική. Αλλά το πνεύμα, ο διαμένων Προσαρμοστής, αποκαλύπτει στον εξελισσόμενο ανθρώπινο νου αυτόν που δίνει το νόμο, τον Πατέρα-Πηγή όλων όσων είναι αληθινά, όμορφα και καλά. Και ένας τόσο φωτισμένος άνθρωπος έχει μια θρησκεία και είναι εφοδιασμένος πνευματικά για να αρχίσει τη μακριά και περιπετειώδη αναζήτηση για το Θεό.
(2096.3) 196:3.27 Η ηθική συμπεριφορά δεν είναι απαραίτητα πνευματική, μπορεί να είναι ολοκληρωτικά και καθαρά ανθρώπινη, μολονότι η αληθινή θρησκεία προάγει κάθε ηθική αξία, τις κάνει να έχουν περισσότερο νόημα. Η ηθική συμπεριφορά χωρίς θρησκεία αποτυγχάνει να αποκαλύψει την ύψιστη καλοσύνη και επίσης αποτυγχάνει να εξασφαλίσει την επιβίωση ακόμα και των δικών της ηθικών αξιών. Η θρησκεία εξασφαλίζει την προαγωγή, τη δόξα και τη βέβαιη επιβίωση κάθε πράγματος που η ηθική συμπεριφορά αναγνωρίζει και επιδοκιμάζει.
(2096.4) 196:3.28 Η θρησκεία βρίσκεται υπεράνω της επιστήμης, της τέχνης, της φιλοσοφίας, και της ηθικής αλλά δεν είναι ανεξάρτητη από αυτές. Είναι όλες ακατάλυτα αλληλοσυσχετισμένες με την ανθρώπινη εμπειρία, προσωπική και κοινωνική. Η θρησκεία είναι η ύψιστη εμπειρία του ανθρώπου στη θνητή φύση, αλλά η πεπερασμένη γλώσσα κάνει για πάντα ακατόρθωτο στη θεολογία να περιγράψει επαρκώς μια αληθινή θρησκευτική εμπειρία.
(2096.5) 196:3.29 H θρησκευτική επίγνωση κατέχει τη δύναμη να μετατρέπει την ήττα σε υψηλότερες επιθυμίες και νέες αποφάσεις. Η αγάπη είναι το υψηλότερο κίνητρο που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος στην συμπαντική ανάβασή του. Αλλά η αγάπη, απογυμνωμένη από την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη, είναι μόνο ένα αίσθημα, μια φιλοσοφική διαστροφή, μια ψυχική ψευδαίσθηση, μια πνευματική πλάνη. Η αγάπη πρέπει πάντα να επανεξετάζεται στα διαδοχικά επίπεδα της μοροντιανής και πνευματικής προόδου.
(2096.6) 196:3.30 Η τέχνη πηγάζει από την προσπάθεια του ανθρώπου να ξεφύγει από την έλλειψη ομορφιάς στο υλιστικό του περιβάλλον. Είναι μια κίνηση προς το μοροντιανό επίπεδο. Η επιστήμη είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να λύσει τα αινίγματα του υλιστικού σύμπαντος. Η φιλοσοφία είναι η προσπάθεια του ανθρώπου για την ενοποίηση της ανθρώπινης εμπειρίας. Η θρησκεία είναι η υπέρτατη κίνηση του ανθρώπου, η θαυμαστή του έκταση προς την τελική πραγματικότητα, η αποφασιστικότητά του να βρει το Θεό και να του μοιάσει.
(2096.7) 196:3.31 Στον κόσμο της θρησκευτικής εμπειρίας, η πνευματική δυνατότητα είναι εν δυνάμει πραγματικότητα. Η προς τα μπροστά ώθηση του ανθρώπου δεν είναι ψυχική ψευδαίσθηση. Όλη η συμπαντική εποποιία του ανθρώπου μπορεί να μην είναι απτή, είναι όμως πολύ πολύ αληθινή.
(2096.8) 196:3.32 Οι ζωές μερικών ανθρώπων είναι πολύ μεγάλες και εξευγενισμένες για να κατέλθουν στο χαμηλότερο επίπεδο τού να είναι απλά επιτυχημένες. Το ζώο πρέπει να προσαρμοστεί στο περιβάλλον, αλλά ο θρησκευόμενος άνθρωπος υπερβαίνει το περιβάλλον του και με τον τρόπο αυτό ξεφεύγει από τους περιορισμούς του παρόντος υλικού κόσμου δια μέσου αυτής της επίγνωσης της θεϊκής αγάπης. Αυτό το σχέδιο της αγάπης γεννάει στην ψυχή του ανθρώπου εκείνη την προσπάθεια ώστε να βρει την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη. Και όταν πραγματικά τις βρει, δοξάζεται μέσα στην αγκαλιά τους, κατακλύζεται από την επιθυμία να τις ζήσει, να πράξει το δίκαιο.
(2097.1) 196:3.33 Μην απογοητεύεσθε, η ανθρώπινη εξέλιξη ακόμα προοδεύει, και η αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο, δια του Ιησού, δεν θα αποτύχει.
(2097.2) 196:3.34 Η μεγάλη πρόκληση του σύγχρονου ανθρώπου είναι να επιτύχει καλύτερη επικοινωνία με τον θεϊκό Ελεγκτή που κατοικεί μέσα στο ανθρώπινο μυαλό. Η μεγαλύτερη περιπέτεια του ανθρώπου στη σάρκα συνίσταται στην εξισορροπημένη και υγιή προσπάθεια να επεκτείνει τα όρια της αυτό-συνείδησης δια μέσου των σκοτεινών κόσμων της εμβρυϊκής συνειδητότητας της ψυχής με την ολόψυχη προσπάθεια να φτάσει στην παραμεθόρια περιοχή της πνευματικής συνειδητότητας – στην επαφή με τη θεϊκή παρουσία. Μια τέτοια εμπειρία αποτελεί τη συνειδητοποίηση του Θεού, μια εμπειρία δυνατά επιβεβαιωτική της προϋπάρχουσας αλήθειας της θρησκευτικής εμπειρίας της γνώσης του Θεού. Τέτοια πνευματική συνειδητοποίηση είναι το ισοδύναμο της γνώσης της πραγματικότητας της συγγένειας με το Θεό. Διαφορετικά, η εγγύηση της συγγένειας είναι η εμπειρία της πίστης.
(2097.3) 196:3.35 Και η συνείδηση περί Θεού είναι ισοδύναμη με την ενσωμάτωση του εαυτού με το σύμπαν, και τα υψηλότερα επίπεδα πνευματικής πραγματικότητας. Μόνο το πνεύμα που είναι ικανοποιημένο από κάθε αξία είναι άφθαρτο. Ακόμα και εκείνο που είναι αληθινό, όμορφο και καλό μπορεί να μη χαθεί στην ανθρώπινη εμπειρία. Αν ο άνθρωπος δεν επιλέξει να επιβιώσει, τότε ο επιζών Προσαρμοστής διατηρεί εκείνες τις πραγματικότητες που προήλθαν από την αγάπη και ανατράφηκαν με την υπηρεσία. Και όλα αυτά τα πράγματα είναι τμήμα του Συμπαντικού Πατέρα. Ο Πατέρας είναι ζώσα αγάπη, και η ζωή αυτή του Πατέρα βρίσκεται στα Παιδιά του. Και το πνεύμα του Πατέρα βρίσκεται στα παιδιά των Παιδιών του – τους θνητούς ανθρώπους. Όταν όλα ειπώθηκαν και έγιναν, η ιδέα του Πατέρα παραμένει το υψηλότερο ανθρώπινο σχέδιο του Θεού.
Links:
[1] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U141_9_1
[2] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U182_3_11
[3] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U194_1_5