τα φύλλα αυτά υποστηρίχθηκαν από ένα σώμα προσωπικοτήτων του τοπικού σύμπαντος, οι οποίες ενεργούν εξουσιοδοτημένες από τον γαβριήλ του σάλβινγκτον.
(651.1) 57:0.1 Παρουσιάζοντας αποσπάσματα από τα αρχεία της Τζερουζέμ για τα πεπραγμένα1 [1] της Ουράντια σχετικά με το παρελθόν και την πρώιμη ιστορία της, έχουμε λάβει οδηγίες να υπολογίσουμε το χρόνο σύμφωνα με την παρούσα χρήση του – με το παρόν μη ολοκληρωμένου έτους ημερολόγιο των 365.1/4 ημερών κατ’ έτος. Γενικά δεν θα γίνει προσπάθεια να αποδοθούν ακριβή έτη, αν και αυτά είναι καταγεγραμμένα. Θα χρησιμοποιήσουμε τους πλησιέστερους ακέραιους αριθμούς, ως την καλύτερη μέθοδο παρουσίασης των ιστορικών αυτών γεγονότων.
(651.2) 57:0.2 Όταν αναφερόμαστε σε ένα γεγονός που συνέβη ένα, ή δύο εκατομμύρια χρόνια πριν, θέλουμε να προσδιορίσουμε τη χρονολογία ενός τέτοιου περιστατικού στο παρελθόν με το συγκεκριμένο αριθμό των ετών, μετρώντας από τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα της Χριστιανικής εποχής. Με τον τρόπο αυτό, παρουσιάζουμε τα, πολύ μακρινά στο παρελθόν, αυτά γεγονότα, ως συμβάντα σε ακριβείς περιόδους χιλιάδων, εκατομμυρίων, ή δισεκατομμυρίων ετών.
(651.3) 57:1.1 Η Ουράντια έλκει την προέλευσή της από τον ήλιο σας και ο ήλιος σας είναι ένας από τους πολυποίκιλους γόνους του νεφελώματος του Αντρονόβερ, το οποίο κάποτε συγκροτήθηκε ως ένα συστατικό μέρος της φυσικής δύναμης και της υλικής ουσίας του τοπικού σύμπαντος του Νέβαδον. Και το ίδιο αυτό το μεγάλο νεφέλωμα προήλθε από την συμπαντική δυναμική φόρτιση του διαστήματος στο υπερσύμπαν του Όρβοντον, πριν από πάρα, πάρα πολύ καιρό.
(651.4) 57:1.2 Τον καιρό της απαρχής αυτής της αφήγησης, Οι Οργανωτές της Πρωταρχικής Κυρίαρχης Δύναμης του Παραδείσου έλεγχαν, ήδη, από μακρού τις διαστημικές ενέργειες, οι οποίες αργότερα συγκροτήθηκαν ως το νεφέλωμα του Αντρονόβερ.
(651.5) 57:1.3 987,000,000,000 χρόνια πριν, ο συνδεδεμένος οργανωτής της δύναμης και τότε ενεργός επιθεωρητής υπ’ αριθμόν 811,307 της σειράς του Όρβοντον, ενώ ταξίδευε μακριά από την Ουβέρσα, ανέφερε στους Αρχαίους των Ημερών ότι οι διαστημικές συνθήκες ήσαν ευνοϊκές για την εγκαινίαση φαινομένων υλοποίησης σε ένα συγκεκριμένο τομέα του, τότε, ανατολικού τμήματος του Όρβοντον.
(651.6) 57:1.4 900,000,000,000 χρόνια πριν, τα αρχεία της Ουβέρσα μαρτυρούν ότι καταχωρήθηκε μία άδεια, η οποία εκδόθηκε από το Συμβούλιο Εξισορρόπησης της Ουβέρσα προς την κυβέρνηση του υπερσύμπαντος, το οποίο εξουσιοδοτούσε την αποστολή ενός οργανωτή δύναμης καθώς και προσωπικού, στον τομέα ο οποίος προηγούμενα είχε υποδειχθεί από τον επιθεωρητή υπ’ αριθμόν 811,307. Οι αρχές του Όρβοντον ανέθεσαν στον αρχικό εξερευνητή του εν δυνάμει αυτού σύμπαντος να εκτελέσει την οδηγία των Αρχαίων των Ημερών, δίνοντας την εντολή για τη συγκρότηση μιας νέας υλικής δημιουργίας.
(652.1) 57:1.5 Η καταγραφή της άδειας αυτής σημαίνει ότι ο οργανωτής της δύναμης και το προσωπικό του είχαν ήδη φύγει από την Ουβέρσα, για το μακρύ ταξίδι προς αυτό τον ανατολικό διαστημικό τομέα όπου επρόκειτο στη συνέχεια να ασχοληθούν μ’ αυτές τις μακραίωνες δραστηριότητες που θα κατέληγαν στην εμφάνιση μιας νέας φυσικής δημιουργίας στον Όρβοντον.
(652.2) 57:1.6 875,000,000,000 χρόνια πριν, το πελώριο νεφέλωμα του Αντρονόβερ υπ’ αριθμόν 876,926 εγκαινιάσθηκε δεόντως. Μόνο η παρουσία του οργανωτή της δύναμης και του προσωπικού του απαιτήθηκε για να εγκατασταθεί η ενεργειακή δίνη, η οποία τελικά εξελίχθηκε σ’ αυτόν τον απέραντο κυκλώνα του διαστήματος. Έπειτα από την εκκίνηση αυτών των περιστροφών του νεφελώματος, οι οργανωτές της ζώσας δύναμης απλά απομακρύνονται σε ορθές γωνίες προς το επίπεδο του περιστροφικού δίσκου και, από τη στιγμή αυτή και μετά, οι εγγενείς ιδιότητες της ενέργειας εξασφαλίζουν την προοδευτική και κανονική εξέλιξη ενός τέτοιου, νέου, φυσικού συστήματος.
(652.3) 57:1.7 Την εποχή αυτή, περίπου, η αφήγηση περνά στη λειτουργία των προσωπικοτήτων του υπερσύμπαντος. Στην πραγματικότητα, η ιστορία αρχίζει ουσιαστικά από το σημείο αυτό – την στιγμή ακριβώς κατά την οποία οι Παραδείσιοι οργανωτές της δύναμης ετοιμάζονται να αποσυρθούν, έχοντας προετοιμάσει τις διαστημικές-ενεργειακές συνθήκες για τη δραστηριοποίηση των διευθυντών της δύναμης και των φυσικών ελεγκτών του υπερσύμπαντος του Όρβοντον.
(652.4) 57:2.1 Όλες οι εξελικτικές, υλικές δημιουργίες γεννώνται από κυκλικά και σε αεριώδη μορφή ευρισκόμενα νεφελώματα και όλα αυτά τα πρωτογενή νεφελώματα είναι κυκλικά σ’ ολόκληρη τη διάρκεια του πρώτου μέρους της αεριώδους ύπαρξής τους. Καθώς μεγαλώνουν, συνήθως γίνονται σπειραματοειδή και όταν η διαδικασία σχηματισμού των ήλιων ολοκληρώσει την πορεία της, συχνά καταλήγουν ως συμπλέγματα αστέρων, ή ως πελώριοι ήλιοι περιβαλλόμενοι από ένα μεταβλητό αριθμό πλανητών, δορυφόρων καθώς και μικρότερων συγκεντρώσεων ύλης, που κατά πολλούς τρόπους μοιάζουν με το δικό σας, μικροσκοπικό, ηλιακό σύστημα.
(652.5) 57:2.2 800,000,000,000 χρόνια πριν η δημιουργία του Αντρονόβερ είχε πλέον εγκατασταθεί ως ένα από τα μεγαλειώδη πρωταρχικά νεφελώματα του Όρβοντον. Καθώς οι αστρονόμοι των γειτονικών συμπάντων παρατηρούσαν αυτό το φαινόμενο του διαστήματος, ελάχιστα είδαν που να τους κινήσουν την προσοχή. Οι υπολογισμοί της βαρύτητας που έγιναν σε όμορες δημιουργίες έδειξαν ότι διαστημικές υλοποιήσεις ελάμβαναν χώρα σε περιοχές του Αντρονόβερ κι’ αυτό ήταν όλο.
(652.6) 57:2.3 700,000,000,000 χρόνια πριν το σύστημα του Αντρονόβερ έλαβε γιγάντιες διαστάσεις, ενώ απεστάλησαν επιπλέον φυσικοί ελεγκτές σε εννέα υλικές δημιουργίες που τον πλαισίωναν για να παράσχουν υποστήριξη και να προσφέρουν συνεργασία στα κέντρα της δύναμης αυτού του νέου υλικού συστήματος που εξελισσόταν τόσο γρήγορα. Σ’ εκείνη την μακρινή εποχή, όλα τα υλικά κληροδοτήματα για τις επόμενες δημιουργίες παρέμεναν μέσα στα όρια αυτού του γιγάντιου διαστημικού τροχού, που συνέχιζε να περιστρέφεται και, αφού έφθασε το μέγιστο της διαμέτρου του, να περιστρέφεται ολοένα και ταχύτερα, καθώς συνέχιζε να συμπυκνώνεται και να συστέλλεται.
(652.7) 57:2.4 600,000,000,000 χρόνια πριν η περίοδος της ενεργειακής κινητοποίησης του Αντρονόβερ έφθασε στο αποκορύφωμά της. Το νεφέλωμα είχε αποκτήσει το μέγιστο της μάζας του. Την εποχή αυτή ήταν ένα γιγάντιο κυκλικό νέφος αερίων που στο σχήμα έμοιαζε κάπως σαν επίπεδο σφαιροειδές. Αυτή ήταν η πρώτη περίοδος του διαφορικού μαζικού σχηματισμού και της μεταβλητής περιστροφικής ταχύτητας. Η βαρύτητα, αλλά και άλλες δυνάμεις, επρόκειτο να αρχίσουν το έργο τους της μετατροπής των διαστημικών αερίων σε συγκροτημένη ύλη.
(653.1) 57:3.1 Το πελώριο νεφέλωμα άρχισε, πλέον, σταδιακά να παίρνει τη μορφή σπειράματος και να γίνεται καθαρά ορατό στους αστρονόμους ακόμη και των απομακρυσμένων συμπάντων. Αυτή είναι η φυσική ιστορία των περισσότερων νεφελωμάτων. Πριν αρχίσουν να εκτοξεύουν ήλιους και πριν ξεκινήσουν τη διαδικασία της δημιουργίας ενός σύμπαντος, αυτά τα δευτερογενή διαστημικά νεφελώματα παρατηρούνται ως σπειραματοειδή φαινόμενα.
(653.2) 57:3.2 Οι σπουδαστές των άστρων που βρίσκονταν κοντά, τη μακρινή εκείνη εποχή, καθώς παρατηρούσαν τη μεταμόρφωση αυτή του νεφελώματος του Αντρονόβερ, είδαν ακριβώς αυτό που βλέπουν οι αστρονόμοι του εικοστού αιώνα, όταν στρέφουν τα τηλεσκόπιά τους προς το διάστημα και παρατηρούν τα σημερινά σπειραματοειδή νεφελώματα του όμορου εξωτερικού διαστήματος.
(653.3) 57:3.3 Την εποχή περίπου της απόκτησης του μέγιστου της μάζας, ο βαρυτικός έλεγχος επί του αεριώδους περιεχομένου άρχισε να εξασθενεί και ακολούθησε το στάδιο της διαφυγής αερίων, με τα αέρια να ξεχύνονται σαν δυο γιγάντιοι, ευδιάκριτοι βραχίονες, που ξεκινούσαν από τις δύο αντίθετες πλευρές της μητρικής μάζας. Οι ταχείες περιστροφές αυτού του πελώριου κεντρικού πυρήνα γρήγορα έδωσαν μια σπειραματοειδή εμφάνιση σ’ αυτά τα δύο προβαλλόμενα αέρια ρεύματα. Η ψύξη και η επακόλουθη συμπύκνωση τμημάτων αυτών των βραχιόνων που προεξείχαν, τους προσέδωσαν, τελικά, την «κομπιασμένη»2 [2] τους εμφάνιση. Τα πυκνότερα αυτά τμήματα ήταν απέραντα συστήματα και υποσυστήματα φυσικής ύλης που στροβιλίζονταν στο διάστημα, μέσα στην αεριώδη μάζα3 [2] του νεφελώματος, ενώ συγκρατούνταν με ασφάλεια μέσα στο βαρυτικό πεδίο του μητρικού τροχού.
(653.4) 57:3.4 Το νεφέλωμα, όμως, είχε αρχίσει να συστέλλεται και η αύξηση της ταχύτητας περιστροφής μείωσε περισσότερο τον έλεγχο της βαρύτητας. Και σύντομα, τα εξωτερικά αεριώδη τμήματα άρχισαν ουσιαστικά να διαφεύγουν από την άμεση περίπτυξη του πυρήνα του νεφελώματος, να χάνονται στο διάστημα σε κύκλους ακανόνιστου περιγράμματος, να επιστρέφουν στην περιοχή του πυρήνα για να ολοκληρώσουν τους κύκλους τους, και ούτω καθεξής. Αυτό, ωστόσο, υπήρξε ένα προσωρινό στάδιο της προοδευτικής μεταβολής του νεφελώματος. Ο διαρκώς αυξανόμενος ρυθμός περιστροφής επρόκειτο σύντομα να εκτοξεύσει πελώριους ήλιους στο διάστημα, σε ανεξάρτητες τροχιές.
(653.5) 57:3.5 Και αυτό ακριβώς είναι που συνέβη στον Αντρονόβερ αιώνες αιώνων πριν. Ο ενεργειακός τροχός ολοένα μεγάλωνε μέχρις ότου έφθασε το μέγιστο της διεύρυνσής του και τότε, όταν άρχισε η συστολή, περιστρεφόταν ολοένα και πιο γρήγορα μέχρις ότου, τελικά, έφθασε στο κρίσιμο φυγοκεντρικό στάδιο και άρχισε η μεγάλη διάσπαση.
(653.6) 57:3.6 500,000,000,000 χρόνια πριν, γεννήθηκε ο πρώτος ήλιος του Αντρονόβερ. Η εκθαμβωτική αυτή φωτεινή λωρίδα αποσπάσθηκε από την μητρική βαρυτική αγκάλη και αποκόπηκε στο διάστημα σε μία ανεξάρτητη πορεία, μέσα στον κόσμο της δημιουργίας. Η τροχιά του καθορίσθηκε από την πορεία της διαφυγής του. Τέτοιοι νεαροί ήλιοι γρήγορα γίνονται σφαιρικοί και αρχίζουν την μακρόχρονη και επεισοδιακή διαδρομή τους ως αστέρες του διαστήματος. Με εξαίρεση τους ακραίους πυρήνες των νεφελωμάτων, η άπειρη πλειονότητα των ήλιων του Όρβοντον είχε ανάλογη γέννηση. Αυτοί οι διαφεύγοντες ήλιοι περνούν από διάφορα στάδια εξέλιξης και συνακόλουθη πορεία στο σύμπαν.
(653.7) 57:3.7 400,000,000,000 χρόνια πριν άρχισε η περίοδος ανάκτησης του νεφελώματος του Αντρονόβερ. Πολλοί από τους κοντινούς και μικρότερους ήλιους επανεκτήθησαν, ως αποτέλεσμα της σταδιακής διεύρυνσης και περαιτέρω συμπύκνωσης του μητρικού πυρήνα. Πολύ γρήγορα άρχισε η τελική φάση της συμπύκνωσης του πυρήνα, η περίοδος η οποία πάντα προηγείται του τελικού διαχωρισμού αυτών των πελώριων διαστημικών συσσωρεύσεων ενέργειας και ύλης.
(654.1) 57:3.8 Ήταν μόλις ένα εκατομμύριο χρόνια μετά την εποχή αυτή, που ο Μιχαήλ του Νέβαδον, ένας Δημιουργός Υιός του Παραδείσου, επέλεξε το διασκορπισμένο αυτό νεφέλωμα ως χώρο του εγχειρήματός του για τη δημιουργία του σύμπαντος. Σχεδόν αμέσως δημιουργήθηκαν οι αρχιτεκτονικοί κόσμοι του Σάλβινγκτον και οι ομάδες των αρχηγικών πλανητών των εκατό αστερισμών. Απαιτήθηκαν σχεδόν ένα εκατομμύριο χρόνια για να ολοκληρωθούν αυτά τα συμπλέγματα των ειδικά δημιουργημένων κόσμων. Οι πλανήτες αρχηγεία του τοπικού συστήματος δημιουργήθηκαν σε μία περίοδο που εκτείνεται από τότε, μέχρι πέντε εκατομμύρια χρόνια πριν.
(654.2) 57:3.9 300,000,000,000 χρόνια πριν οι τροχιές των ήλιων του Αντρονόβερ είχαν, πλέον, παγιωθεί και το σύστημα του νεφελώματος πέρασε από μια προσωρινή περίοδο σχετικής φυσικής σταθερότητας. Την εποχή περίπου αυτή, το επιτελείο του Μιχαήλ έφθασε στον Σάλβινγκτον και η κυβέρνηση του Όρβοντον στην Ουβέρσα παρέσχε φυσική αναγνώριση στο τοπικό σύμπαν του Νέβαδον.
(654.3) 57:3.10 200,000,000,000 χρόνια πριν έλαβε χώρα η πρόοδος της συστολής και της συμπύκνωσης με την παραγωγή άπειρης θερμότητας στο κεντρικό σύμπλεγμα του Αντρονόβερ, ή πυρηνική μάζα. Σχετικό κενό εμφανίσθηκε ακόμη και σε περιοχές κοντά στον κεντρικό τροχό του μητρικού ήλιου. Οι εξωτερικές περιοχές σταθεροποιήθηκαν ακόμη περισσότερο και συγκροτήθηκαν καλύτερα. Ορισμένοι πλανήτες που περιστρέφονταν γύρω από τους νεοδημιουργημένους ήλιους είχαν ψυχθεί αρκετά ώστε να γίνουν κατάλληλοι για την εμφύτευση της ζωής. Οι παλαιότεροι κατοικημένοι πλανήτες του Νέβαδον χρονολογούνται από εκείνη την εποχή.
(654.4) 57:3.11 Τώρα, ο ολοκληρωμένος συμπαντικός μηχανισμός του Νέβαδον αρχίζει σε πρώτη φάση να λειτουργεί και η δημιουργία του Μιχαήλ καταχωρείται στην Ουβέρσα ως ένα σύμπαν εγκατάστασης και προοδευτικής ανέλιξης των θνητών.
(654.5) 57:3.12 100,000,000,000 χρόνια πριν η ένταση της συμπύκνωσης του νεφελώματος έφθασε στο αποκορύφωμά της. Είχε επιτευχθεί το σημείο της μέγιστης θερμικής έντασης. Αυτό το κρίσιμο στάδιο της αντίθεσης μεταξύ της βαρύτητας και της θερμότητας μπορεί, ορισμένες φορές, να κρατήσει αιώνες, αλλά αργά, ή γρήγορα, η θερμότητα κερδίζει τον αγώνα έναντι της βαρύτητας και η θεαματική περίοδος της διασκόρπισης ενός ήλιου αρχίζει. Και τούτο σημειοδοτεί το τέλος του δεύτερου σταδίου ενός διαστημικού νεφελώματος.
(654.6) 57:4.1 Το αρχικό στάδιο ενός νεφελώματος είναι κυκλικό. Το δεύτερο, σπειραματοειδές. Το τρίτο στάδιο είναι εκείνο της πρώτης ηλιακής διασποράς, ενώ το τέταρτο περιλαμβάνει την δεύτερη και τελική φάση της ηλιακής διασποράς, με τον μητρικό πυρήνα να καταλήγει είτε ως σφαιρικό σύμπλεγμα, είτε ως μοναχικός ήλιος, που λειτουργεί ως το κέντρο ενός τερματικού, ηλιακού συστήματος.
(654.7) 57:4.2 75,000,000,000 χρόνια πριν το νεφέλωμα αυτό έφθασε στο μέγιστο της φάσης της δημιουργίας ήλιων. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα της πρώτης περιόδου απώλειας των ήλιων. Η πλειονότητα των ήλιων αυτών διαθέτουν από τότε εκτεταμένα συστήματα πλανητών, δορυφόρων, σκοτεινών νησιών, κομητών, μετεωριτών και νεφών κοσμικής σκόνης.
(654.8) 57:4.3 50,000,000,000 χρόνια πριν η πρώτη αυτή περίοδος της διασποράς των ήλιων ολοκληρώθηκε. Το νεφέλωμα τελείωνε γοργά τον τρίτο κύκλο ύπαρξής του, κατά τη διάρκεια του οποίου δημιούργησε 876,926 ηλιακά συστήματα.
(654.9) 57:4.4 25,000,000,000 χρόνια πριν, έλαβε χώρα η ολοκλήρωση του τέταρτου κύκλου της ζωής του νεφελώματος το οποίο επέφερε τη συγκρότηση και τη σχετική σταθεροποίηση των αχανών αστρικών συστημάτων τα οποία προήλθαν από το γονικό αυτό νεφέλωμα. Η διαδικασία, ωστόσο της φυσικής συστολής και της παραγωγής αυξημένης θερμότητας συνεχίσθηκε στην κεντρική μάζα του κατάλοιπου του νεφελώματος.
(655.1) 57:4.5 10,000,000,000 χρόνια πριν άρχισε ο τέταρτος κύκλος του Αντρονόβερ. Το μέγιστο της θερμοκρασίας της μάζας του πυρήνα επετεύχθηκε. Το κρίσιμο σημείο συμπύκνωσης πλησίαζε. Ο αρχικός μητρικός πυρήνας συγκλονιζόταν κάτω από τη συνδυασμένη πίεση της έντασης της ίδιας του της συμπύκνωσης εξ αιτίας της εσωτερικής θερμότητας και της αυξημένης βαρυτικής, παλιρροϊκής έλξης των απελευθερωμένων ηλιακών συστημάτων που τον περιέβαλαν. Οι πυρηνικές εκρήξεις οι οποίες επρόκειτο να εγκαινιάσουν τον δεύτερο κύκλο των ήλιων του νεφελώματος ήταν επικείμενες. Ο τέταρτος κύκλος της ύπαρξης του νεφελώματος άρχιζε.
(655.2) 57:4.6 8,000,000,000 χρόνια πριν η τρομερή τελική έκρηξη άρχισε. Μόνο τα εξωτερικά συστήματα είναι ασφαλή σε περιόδους τέτοιων κοσμικών αναταραχών. Και αυτή ήταν η αρχή του τέλους του νεφελώματος. Η τελική αυτή ηλιακή διάσπαση διήρκεσε για μία περίοδο δύο, σχεδόν, εκατομμυρίων χρόνων.
(655.3) 57:4.7 7,000,000,000 χρόνια πριν η τελική διάσπαση του Αντρονόβερ έφθασε στο αποκορύφωμά της. Αυτή ήταν η περίοδος της δημιουργίας των μεγαλύτερων ακραίων ήλιων και το μέγιστο των τοπικών φυσικών αναταραχών.
(655.4) 57:4.8 6,000,000,000 χρόνια αργότερα σημειοδοτείται το τέλος της τελικής διάσπασης και της γέννησης του ήλιου σας, του πεντηκοστού έκτου από την τελευταία δευτερογενή ηλιακή οικογένεια του Αντρονόβερ. Η τελική αυτή έκρηξη του πυρήνα του νεφελώματος δημιούργησε 136,702 ήλιους, τους περισσότερους των οποίων σε μοναχικές τροχιές. Ο συνολικός αριθμός των ήλιων και των ηλιακών συστημάτων που προήλθαν από το νεφέλωμα του Αντρονόβερ ήταν 1,013,628. Το σύνολο των ηλιακών συστημάτων είναι 1,013,572.
(655.5) 57:4.9 Και τώρα, το μεγάλο νεφέλωμα του Αντρονόβερ δεν υπάρχει πια, αλλά ζει μέσα στους πολλούς ήλιους και τις πλανητικές τους οικογένειες, οι οποίοι προήλθαν από αυτό το μητρικό διαστημικό νέφος. Το υπόλειμμα του πυρήνα που απέμεινε από το μεγαλειώδες αυτό νεφέλωμα καίγεται ακόμη με μία κοκκινωπή λάμψη και εξακολουθεί να εκπέμπει λίγο φως και θερμότητα στην πλανητική οικογένεια που του απέμεινε, των εξήντα πέντε κόσμων, οι οποίοι πλέον περιστρέφονται γύρω από την σεβάσμια αυτή μητέρα των δύο εξαιρετικών γενεών των μοναρχών του φωτός.
(655.6) 57:5.1 5,000,000,000 χρόνια πριν ο ήλιος σας ήταν ένα συγκριτικά απομονωμένο ουράνιο σώμα, που είχε συγκεντρώσει κοντά του το μεγαλύτερο μέρος της διαστημικής ύλης που κυκλοφορούσε κοντά, απομεινάρια της πρόσφατης αναταραχής την οποία ακολούθησε η γέννησή του.
(655.7) 57:5.2 Σήμερα, ο ήλιος σας έχει επιτύχει μία σχετική σταθερότητα, αλλά οι κηλίδες του, σε κύκλους των ενδεκάμισι χρόνων, προδίδουν ότι στα νιάτα του ήταν ένας μεταβλητός αστέρας. Κατά τις αρχικές εποχές του ήλιου σας, η συνεχιζόμενη συστολή και η σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας που ακολούθησε, δημιούργησαν τρομακτικές διαταραχές στην επιφάνειά του. Οι τιτάνιες αυτές ανυψώσεις απαιτούσαν τρεισήμισι μέρες για να ολοκληρώσουν ένα κύκλο μεταβαλλόμενης λαμπρότητας. Η μεταβλητή αυτή κατάσταση, η περιοδική αυτή διακύμανση, έκανε τον ήλιο σας εξαιρετικά ευαίσθητο σε ορισμένες εξωτερικές επιδράσεις, τις οποίες επρόκειτο σύντομα να αντιμετωπίσει.
(655.8) 57:5.3 Έτσι ήταν διαμορφωμένο το τοπικό σύμπαν για τη μοναδική δημιουργία της Μονμέιτια, αυτό είναι το όνομα της πλανητικής οικογένειας του ήλιου σας, του ηλιακού συστήματος στο οποίο ανήκει ο κόσμος σας. Λιγότερα από το ένα τοις εκατό των πλανητικών συστημάτων του Όρβοντον είχαν παρόμοια προέλευση.
(655.9) 57:5.4 4,500,000,000 χρόνια πριν το πελώριο σύστημα της Ανγκόνα άρχισε να πλησιάζει στην γειτονιά του μοναχικού αυτού ήλιου. Το κέντρο αυτού του μεγάλου συστήματος ήταν ένας σκοτεινός γίγας του διαστήματος, συμπαγής, πολύ φορτισμένος, ο οποίος διέθετε τρομακτική βαρυτική έλξη.
(656.1) 57:5.5 Καθώς η Ανγκόνα πλησίαζε όλο και πιο κοντά στον ήλιο, τις στιγμές της μέγιστης διεύρυνσης κατά τη διάρκεια των ηλιακών διακυμάνσεων, εκτοξεύονταν στο διάστημα ρεύματα υλικών σε αέρια μορφή, σαν γιγάντιες ηλιακές γλώσσες. Αρχικά, αυτές οι πυρακτωμένες αέριες γλώσσες έπεφταν σταθερά πίσω στον ήλιο, καθώς, όμως, η Ανγκόνα ερχόταν όλο και πιο κοντά, η βαρυτική έλξη του γιγάντιου επισκέπτη έγινε τόσο μεγάλη, ώστε αυτές οι γλώσσες των αερίων διασπάσθηκαν σε ορισμένα σημεία, με τα χαμηλότερα μέρη τους να πέφτουν πίσω, μέσα στον ήλιο, ενώ τα εξωτερικά τους τμήματα να αποσπώνται για να σχηματίσουν υλικά σώματα, ηλιακά μετέωρα, τα οποία αμέσως άρχισαν να περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο στις δικές τους ελλειπτικές τροχιές.
(656.2) 57:5.6 Καθώς το σύστημα της Ανγκόνα πλησίαζε πιο κοντά, οι ηλιακές προεξοχές γίνονταν ολοένα μεγαλύτερες. Όλο και περισσότερη ύλη αποσπάτο από τον ήλιο για να μεταβληθεί σε ανεξάρτητα, περιστρεφόμενα σώματα στον περιβάλλοντα χώρο. Η κατάσταση αυτή εξελίχθηκε για περίπου πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια, μέχρις ότου η Ανγκόνα έκανε τη στενότερη προσέγγισή της προς τον ήλιο. Οπότε ο ήλιος, ταυτόχρονα με μία από τις περιοδικές, εσωτερικές του αναταραχές, υπέστη μερική διάσπαση. Από τις αντίθετες πλευρές, ταυτόχρονα, πελώριοι όγκοι ύλης αποσπάσθηκαν. Από την πλευρά που βρισκόταν η Ανγκόνα αφαιρέθηκε μία πελώρια στήλη ηλιακών αερίων, περισσότερο λεπτή στα άκρα και φανερά διογκωμένη στο κέντρο, η οποία αποσπάσθηκε μόνιμα από τον άμεσο βαρυτικό έλεγχο του ήλιου.
(656.3) 57:5.7 Η μεγάλη αυτή στήλη των ηλιακών αερίων, που με τον τρόπο αυτό χωρίσθηκε από τον ήλιο, εξελίχθηκε αργότερα στους δώδεκα πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Η επακόλουθη εκτίναξη αερίων από την αντίθετη πλευρά του ήλιου, σε παλιρροϊκή αντιστοιχία4 [3] με την εξώθηση του γιγάντιου αυτού προγόνου του ηλιακού συστήματος, συμπυκνώθηκε από τότε στους μετεωρίτες και τη διαστημική σκόνη του ηλιακού συστήματος, αν και πολλή, πάρα πολλή από την ύλη αυτή επανακτήθηκε στη συνέχεια από την ηλιακή βαρύτητα, καθώς το σύστημα της Ανγκόνα αποσύρθηκε στο μακρινό διάστημα.
(656.4) 57:5.8 Αν και η Ανγκόνα επέτυχε να παρασύρει μακριά το προγονικό υλικό των πλανητών του ηλιακού συστήματος και τον πελώριο όγκο της ύλης που πλέον κυκλοφορεί γύρω από τον ήλιο ως αστεροειδείς και μετεωρίτες, δεν εξασφάλισε για λογαριασμό της ένα μέρος αυτού του ηλιακού υλικού. Το σύστημα-επισκέπτης δεν πλησίασε αρκετά κοντά ώστε πραγματικά να κλέψει ένα μέρος της ουσίας του ήλιου, ωστόσο στροβιλίσθηκε σε αρκετά μικρή απόσταση5 [4] ώστε να παρασύρει στο μεσολαβούν διάστημα όλα τα υλικά που αποτελούν το σημερινό ηλιακό σύστημα.
(656.5) 57:5.9 Οι πέντε εσωτερικοί και οι πέντε εξωτερικοί πλανήτες γοργά σχηματίσθηκαν, σε μικρογραφία, από τους ψυχόμενους και συμπυκνούμενους πυρήνες στα λιγότερο συμπαγή και μειούμενα άκρα του γιγάντιου βαρυτικού εξογκώματος, το οποίο η Ανγκόνα είχε επιτύχει να αποσπάσει από τον ήλιο, ενώ ο Κρόνος και ο Δίας σχηματίσθηκαν από τα περισσότερο συμπαγή και εξογκωμένα κεντρικά τμήματα. Η ισχυρή βαρυτική έλξη του Δία και του Κρόνου γρήγορα αιχμαλώτισε το μεγαλύτερο μέρος των υλικών που είχαν κλαπεί από την Ανγκόνα, καθώς η μαρτυρά η ανάδρομη κίνηση ορισμένων από τους δορυφόρους τους.
(656.6) 57:5.10 Ο Δίας και ο Κρόνος, προερχόμενοι από το ίδιο το κέντρο της πελώριας στήλης των υπερθερμασμένων ηλιακών αερίων, περιείχαν τόσο πολύ θερμασμένο ηλιακό υλικό, ώστε έλαμπαν με εκθαμβωτικό φως και εξέπεμπαν πελώριες ποσότητες θερμότητας. Υπήρξαν, στην πραγματικότητα, δευτερογενείς ήλιοι για μία σύντομη περίοδο μετά το σχηματισμό τους ως ανεξάρτητα διαστημικά σώματα. Αυτοί οι δύο μεγαλύτεροι πλανήτες του ηλιακού συστήματος έχουν παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αεριώδεις έως σήμερα, μη έχοντας ψυχθεί ακόμη μέχρι του σημείου της πλήρους συμπύκνωσης, ή στερεοποίησης.
(656.7) 57:5.11 Οι αεριώδεις πυρήνες των άλλων δέκα πλανητών που υπέστησαν συστολή γρήγορα έφθασαν στο στάδιο της στερεοποίησης και άρχισαν να έλκουν κοντά τους αυξανόμενες ποσότητες της μετεωρικής ύλης που κυκλοφορούσε στο κοντινό διάστημα. Έτσι, λοιπόν, οι κόσμοι του ηλιακού συστήματος έχουν διττή προέλευση: Οι αποτελούμενοι από συμπυκνωμένα αέρια πυρήνες διογκώθηκαν, αργότερα, δια της σύλληψης πελώριων ποσοτήτων μετεωριτών. Πράγματι, ακόμη εξακολουθούν να αιχμαλωτίζουν μετεωρίτες, αλλά σε πολύ μικρότερους αριθμούς.
(657.1) 57:5.12 Οι πλανήτες δεν κινούνται γύρω από τον ήλιο στο επίπεδο του ισημερινού της ηλιακής μητέρας τους, πράγμα που θα έκαναν εάν είχαν αποσπασθεί εξ αιτίας της περιστροφής του ήλιου. Μάλλον, ταξιδεύουν στο επίπεδο της ηλιακής προεξοχής της Ανγκόνα, η οποία βρισκόταν σε μεγάλη γωνία σε σχέση προς το επίπεδο του ισημερινού του ήλιου.
(657.2) 57:5.13 Ενώ η Ανγκόνα δεν ήταν σε θέση να αιχμαλωτίσει ένα μέρος της ηλιακής μάζας, ο ήλιος σας πρόσθεσε στην μεταμορφούμενη πλανητική του οικογένεια ένα μέρος από το κυκλοφορούν διαστημικό υλικό του συστήματος-επισκέπτη. Εξ αιτίας του ισχυρού βαρυτικού πεδίου της Ανγκόνα, η τριτογενής πλανητική του οικογένεια ακολούθησε τροχιές σε μεγάλη απόσταση από τον σκοτεινό γίγαντα. Και σύντομα, μετά την εκβολή της προγονικής μάζας του ηλιακού συστήματος και, ενώ η Ανγκόνα βρισκόταν ακόμη κοντά στον ήλιο, τρεις από τους μεγαλύτερους πλανήτες του συστήματος της Ανγκόνα κινήθηκαν τόσο κοντά στον συμπαγή πρόγονο του ηλιακού συστήματος, ώστε η βαρυτική του έλξη, αυξημένη από αυτήν του ήλιου, ήταν αρκετή για να υπερκαλύψει τη βαρυτική έλξη της Ανγκόνα και να αποσπάσει για πάντα τους τρεις αυτούς υποτελείς του ουράνιου περιπλανώμενου.
(657.3) 57:5.14 Το σύνολο της ύλης του ηλιακού συστήματος που βγήκε από τον ήλιο, χαρακτηριζόταν, αρχικά, από ομοιογένεια στην κατεύθυνση της κίνησης της τροχιάς του και εάν δεν είχαν εισβάλλει αυτά τα τρία ξένα διαστημικά σώματα, το σύνολο της ύλης του ηλιακού συστήματος θα διατηρούσε την ίδια κατεύθυνση της κίνησης της τροχιάς του. Όπως εξελίχθηκε, όμως, η επίδραση των τριών υποτελών της Ανγκόνα ενέβαλε νέες και ξένες δυνάμεις κατεύθυνσης στο δημιουργούμενο ηλιακό σύστημα, με την επακόλουθη εμφάνιση της ανάδρομης κίνησης. Η ανάδρομη κίνηση, σε οποιοδήποτε αστρονομικό σύστημα, είναι πάντα συμπτωματική και πάντα εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της επίδρασης της πρόσκρουσης με ξένα διαστημικά σώματα. Τέτοιες προσκρούσεις μπορεί να μην δημιουργούν πάντα ανάδρομη κίνηση, αλλά καμία ανάδρομη κίνηση δεν παρουσιάζεται εκτός των συστημάτων τα οποία περιέχουν μάζες που έχουν διαφορετική προέλευση.
(657.4) 57:6.1 Μετά τη γέννηση του ηλιακού συστήματος, επακολούθησε μία περίοδος ελαττούμενης ηλιακής εκροής. Με φθίνοντα ρυθμό, για άλλες πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια, ο ήλιος συνέχισε να αποβάλλει μειούμενες ποσότητες ύλης στο περιβάλλον διάστημα. Κατά τη διάρκεια, ωστόσο, αυτών των πρώτων εποχών των ακανόνιστων τροχιών, όταν τα περιβάλλοντα σώματα έκαναν την πλησιέστερη προσέγγισή τους προς τον ήλιο, ο ηλιακός γονέας μπόρεσε να επανακτήσει ένα μεγάλο μέρος του μετεωρικού αυτού υλικού.
(657.5) 57:6.2 Οι πλησιέστεροι προς τον ήλιο πλανήτες ήταν οι πρώτοι των οποίων οι περιστροφές ελαττώθηκαν δια της παλιρροϊκής τριβής. Τέτοιες βαρυτικές επιδράσεις συνεισφέρουν, επίσης, στη σταθεροποίηση των πλανητικών τροχιών, ενώ λειτουργούν ως τροχοπέδη επί της ταχύτητας των αξονικών περιστροφών ενός πλανήτη, κάνοντας τον πλανήτη αυτόν να περιστρέφεται ακόμη αργότερα, έως ότου η αξονική περιστροφή σταματήσει, αφήνοντας το ένα ημισφαίριο του πλανήτη πάντα στραμμένο προς τον ήλιο, ή προς ένα μεγαλύτερο σώμα, όπως φαίνεται στον πλανήτη Ερμή και τη σελήνη, η οποία πάντα στρέφει την ίδια όψη προς την Ουράντια.
(657.6) 57:6.3 Όταν οι παλιρροϊκές τριβές της σελήνης και της γης εξισωθούν, η γη θα στρέφει πάντα το ίδιο ημισφαίριο προς τη σελήνη ενώ η ημέρα και ο μήνας θα γίνουν αναλογικοί – με διάρκεια περίπου σαράντα επτά ημερών. Όταν επιτευχθεί μία τέτοια τροχιακή σταθερότητα, οι παλιρροϊκές τριβές θα αντιστραφούν, δεν θα διώχνουν, πλέον, τη σελήνη από τη γη, αλλά σταδιακά θα έλκουν το δορυφόρο προς τον πλανήτη. Και τότε, σ’ αυτό το μακρινό μέλλον, όταν η σελήνη θα πλησιάσει περίπου στα δεκαεπτάμισι χιλιάδες χιλιόμετρα από τη γη, η βαρυτική επίδραση της τελευταίας θα κάνει τη σελήνη να διασπασθεί και αυτή η έκρηξη της παλιρροϊκής βαρύτητας θα θρυμματίσει τη σελήνη σε μικρά σωματίδια, τα οποία μπορεί να συναθροιστούν γύρω από τον πλανήτη ως δακτύλιοι ύλης, μοιάζοντας μ’ εκείνα του Κρόνου, ή μπορεί σταδιακά να πέσουν στη γη ως μετεωρίτες.
(658.1) 57:6.4 Αν τα διαστημικά σώματα είναι παρόμοια ως προς το μέγεθος και την πυκνότητα, μπορεί να λάβουν χώρα συγκρούσεις. Αν, όμως, δύο διαστημικά σώματα με παρόμοια πυκνότητα είναι σχετικά ανόμοια ως προς το μέγεθος, τότε, εάν το μικρότερο πλησιάσει προοδευτικά το μεγαλύτερο, η διάσπαση του μικρότερου σώματος θα επισυμβεί όταν η ακτίνα της τροχιάς του γίνει δυόμισι φορές μικρότερη από την ακτίνα του μεγαλύτερου σώματος. Συγκρούσεις μεταξύ των γιγάντων του διαστήματος είναι, πράγματι, σπάνιες, αυτές, όμως, οι παλιρροϊκής βαρύτητας, εκρήξεις των μικρότερων σωμάτων είναι πολύ κοινές.
(658.2) 57:6.5 Οι διάττοντες αστέρες σχηματίζουν σμήνη επειδή είναι τμήματα μεγαλύτερων σωμάτων ύλης, η οποία διασπάσθηκε εξ αιτίας της παλιρροϊκής βαρύτητας, που ασκήθηκε από γειτονικά και ακόμη μεγαλύτερα διαστημικά σώματα. Οι δακτύλιοι του Κρόνου είναι τα τμήματα ενός διασπασμένου δορυφόρου. Ένα από τα φεγγάρια του Δία πλησιάζει επικίνδυνα, πλέον, την κρίσιμη ζώνη της παλιρροϊκής διάσπασης και, σε λίγα εκατομμύρια χρόνια, είτε θα διεκδικηθεί από τον πλανήτη, είτε θα υποστεί διάσπαση εξ αιτίας της παλιρροϊκής βαρύτητας. Ο πέμπτος πλανήτης του ηλιακού συστήματος, ο οποίος επί μακρόν ακολούθησε ακανόνιστη τροχιά, γρήγορα θρυμματίσθηκε και μεταβλήθηκε στο σημερινό σύμπλεγμα των αστεροειδών.
(658.3) 57:6.6 4,000,000,000 χρόνια πριν έλαβε χώρα η συγκρότηση των συστημάτων του Δία και του Κρόνου σε μεγάλο βαθμό όπως φαίνονται σήμερα, εκτός από τα φεγγάρια τους, που εξακολούθησαν να αυξάνουν σε μέγεθος για αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια. Στην πραγματικότητα, όλοι οι πλανήτες και οι δορυφόροι του ηλιακού συστήματος μεγαλώνουν ακόμη, ως αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων αλώσεων των μετεωριτών.
(658.4) 57:6.7 3,500,000,000 χρόνια πριν οι συμπυκνωμένοι πυρήνες των άλλων δέκα πλανητών είχαν πλέον σχηματισθεί καλά και οι πυρήνες των περισσότερων φεγγαριών ήταν άθικτοι, αν και ορισμένοι από τους μικρότερους δορυφόρους ενώθηκαν αργότερα για να σχηματίσουν τα σημερινά μεγαλύτερα φεγγάρια. Η εποχή αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως η εποχή της πλανητικής συγκέντρωσης.
(658.5) 57:6.8 3,000,000,000 χρόνια πριν το ηλιακό σύστημα λειτουργούσε σχεδόν όπως λειτουργεί σήμερα. Τα μέλη του εξακολούθησαν να αυξάνουν σε μέγεθος καθώς οι μετεωρίτες του διαστήματος εξακολούθησαν να πέφτουν πάνω στους πλανήτες και τους δορυφόρους τους με πολύ μεγάλη ταχύτητα.
(658.6) 57:6.9 Την εποχή περίπου αυτή το ηλιακό σας σύστημα μπήκε στα φυσικά μητρώα του Νέβαδον και πήρε το όνομά του, Μονμέιτια.
(658.7) 57:6.10 2,500,000,000 χρόνια πριν οι πλανήτες είχαν αποκτήσει τεράστιο μέγεθος. Η Ουράντια ήταν μια αρκετά ανεπτυγμένη σφαίρα, περίπου το ένα δέκατο της τωρινής μάζας της και εξακολουθούσε να μεγαλώνει αλματωδώς εξ αιτίας της προσθήκης των μετεωριτών.
(658.8) 57:6.11 Όλη αυτή η τρομακτική δραστηριότητα αποτελεί φυσιολογικό μέρος της δημιουργίας ενός εξελικτικού κόσμου της κατηγορίας της Ουράντια και συνιστά τα αστρονομικά προκαταρκτικά για το στήσιμο της σκηνής, για την έναρξη της φυσικής εξέλιξης τέτοιων κόσμων του διαστήματος, στην προετοιμασία της περιπέτειας της ζωής στο χρόνο.
(658.9) 57:7.1 Καθ’ όλη τη διάρκεια των αρχικών αυτών εποχών, οι διαστημικές περιοχές του ηλιακού συστήματος ήταν κατάμεστες από μικρά διασπασμένα και συμπυκνωμένα σώματα και, απουσία μιας προστατευτικής ατμόσφαιρας ανάφλεξης, τέτοια διαστημικά σώματα προσέκρουαν κατ’ ευθείαν πάνω στην επιφάνεια της Ουράντια. Οι ακατάπαυστες αυτές συγκρούσεις διατήρησαν την επιφάνεια του πλανήτη λίγο-πολύ θερμή και τούτο, μαζί με την αυξημένη δραστηριότητα της βαρύτητας, καθώς η σφαίρα μεγάλωνε, άρχισαν να θέτουν σε λειτουργία τις επιδράσεις εκείνες οι οποίες σταδιακά έκαναν τα βαρύτερα στοιχεία, όπως ο σίδηρος, να εγκαθίστανται όλο και περισσότερο προς το κέντρο του πλανήτη.
(659.1) 57:7.2 2,000,000,000 χρόνια πριν η γη άρχισε οριστικά να έλκει τη σελήνη. Ο πλανήτης πάντα ήταν μεγαλύτερος από το δορυφόρο του, αλλά δεν υπήρχε και τόσο μεγάλη διαφορά στο μέγεθός τους ως εκείνη περίπου την εποχή, όταν πελώρια διαστημικά σώματα αιχμαλωτίσθηκαν από τη γη. Η Ουράντια τότε είχε περίπου το ένα πέμπτο του σημερινού μεγέθους της και είχε γίνει αρκετά μεγάλη ώστε να συγκρατεί την πρωτόγονη ατμόσφαιρα, η οποία είχε αρχίσει να εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της εσωτερικής αντίθεσης των στοιχείων, μεταξύ του θερμού εσωτερικού και της ψυχόμενου φλοιού.
(659.2) 57:7.3 Σαφής ηφαιστειακή δραστηριότητα χρονολογείται από την εποχή εκείνη. Η εσωτερική θερμότητα της γης συνέχισε να αυξάνεται εξ αιτίας της όλο και βαρύτερης ταφής των ραδιενεργών, ή βαρύτερων στοιχείων που είχαν έλθει από το διάστημα με τους μετεωρίτες. Η μελέτη αυτών των ραδιενεργών στοιχείων θα αποκαλύψει ότι η επιφάνεια της Ουράντια έχει ηλικία μεγαλύτερη του ενός δισεκατομμυρίου ετών. Η καταμέτρηση του ραδίου είναι το πλέον αξιόπιστο σύστημα μέτρησης του χρόνου που διαθέτετε για να γίνουν επιστημονικοί υπολογισμοί της ηλικίας του πλανήτη, όλοι αυτοί, όμως, οι υπολογισμοί είναι εντελώς ανεπαρκείς επειδή τα ραδιενεργά υλικά που είναι στη διάθεσή σας για να τα εξετάσετε, προέρχονται όλα από την γήινη επιφάνεια και εξ αυτού αντιπροσωπεύουν τα πρόσφατα, σχετικά, αποκτήματα της Ουράντια, από τα στοιχεία αυτά.
(659.3) 57:7.4 1,500,000,000 χρόνια πριν η γη είχε τα δύο τρίτα του σημερινού μεγέθους της, ενώ η σελήνη πλησίαζε την παρούσα μάζα της. Η αλματώδης αύξηση του μεγέθους της γης έναντι της σελήνης την κατέστησε ικανή να αρχίσει την αργή αρπαγή της λίγης ατμόσφαιρας που είχε, αρχικά, ο δορυφόρος της.
(659.4) 57:7.5 Η ηφαιστειακή δραστηριότητα βρίσκεται, τώρα, στο αποκορύφωμά της. Ολόκληρη η γη είναι ένα πραγματικό πύρινο ηφαίστειο, με την επιφάνεια να μοιάζει με το προηγούμενο, λιωμένο της, στάδιο, πριν τα βαρύτερα μέταλλα κινηθούν προς το κέντρο. Αυτή είναι η εποχή των ηφαιστείων. Παρ’ όλ’ αυτά, ένας φλοιός, αποτελούμενος κυρίως από τον συγκριτικά ελαφρότερο γρανίτη, σχηματίζεται σταδιακά. Η βάση έχει τεθεί για έναν πλανήτη που μπορεί, κάποτε, να συντηρήσει τη ζωή.
(659.5) 57:7.6 Η πρωτόγονη ατμόσφαιρα του πλανήτη εξελίσσεται αργά, έχοντας, πλέον, λίγους υδρατμούς, μονοξείδιο του άνθρακα, διοξείδιο του άνθρακα και υδροχλώριο, ωστόσο δεν υπάρχει παρά ελάχιστο, ή καθόλου ελεύθερο άζωτο, ή ελεύθερο οξυγόνο. Η ατμόσφαιρα ενός κόσμου κατά την ηφαιστειακή εποχή παρουσιάζει ένα αλλόκοτο θέαμα. Εκτός των αερίων που απαριθμούνται, είναι εξαιρετικά φορτισμένη με πάρα πολλά ηφαιστειακά αέρια και, καθώς το περίβλημα του αέρα ωριμάζει, με τα προϊόντα, επίσης, της καύσης των δυνατών καταιγισμών των μετεωριτών, που διαρκώς προσκρούουν στην επιφάνεια του πλανήτη. Μία τέτοια καύση των μετεωριτών εξαντλεί, σχεδόν, το οξυγόνο της ατμόσφαιρας, ενώ ο ρυθμός του βομβαρδισμού των μετεωριτών είναι ακόμη τρομακτικός.
(659.6) 57:7.7 Τώρα πλέον, η ατμόσφαιρα έγινε πιο σταθερή και ψύχθηκε αρκετά ώστε να αρχίσει η βροχόπτωση στην καυτή, βραχώδη επιφάνεια του πλανήτη. Για χιλιάδες χρόνια η Ουράντια ήταν τυλιγμένη μ’ ένα πελώριο και συνεχές κάλυμμα ατμών. Και κατά τη διάρκεια των εποχών αυτών, ο ήλιος δεν έλαμπε ποτέ στην επιφάνεια της γης.
(659.7) 57:7.8 Μεγάλο μέρος του άνθρακα της ατμόσφαιρας διαχωρίσθηκε για να σχηματίσει τα άλατα του ανθρακικού οξέος των διαφόρων μετάλλων, τα οποία αφθονούσαν στα επιφανειακά στρώματα του πλανήτη. Αργότερα, πολύ μεγαλύτερες ποσότητες αυτών των ανθρακούχων αερίων αναλώθηκαν από την πρώιμη και γόνιμη φυτική ζωή.
(660.1) 57:7.9 Ακόμη και τις επόμενες περιόδους η συνεχιζόμενη ροή της λάβας και οι μετεωρίτες που εισέρχονταν εξαντλούσαν, σχεδόν εντελώς, το οξυγόνο του αέρα. Ακόμη και τα αρχικά αποθέματα των γοργά εμφανιζόμενων πρωτόγονων ωκεανών δεν περιείχαν χρωματιστές πέτρες, ή σχιστόλιθους. Και για πολύ καιρό, αφού εμφανίσθηκε ο ωκεανός αυτός, δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου ελεύθερο οξυγόνο στην ατμόσφαιρα. Και δεν εμφανίσθηκε σε μεγάλες ποσότητες, μέχρις ότου δημιουργήθηκε αργότερα από τα θαλάσσια φυτά, αλλά και τις άλλες μορφές της φυτικής ζωής.
(660.2) 57:7.10 Η πρωτόγονη ατμόσφαιρα του πλανήτη της ηφαιστειακής εποχής παρείχε λίγη προστασία έναντι των επιδράσεων των συγκρούσεων με τα σμήνη των μετεωριτών. Εκατομμύρια εκατομμυρίων μετεωρίτες μπορούν να διαπεράσουν ένα τέτοιο περίβλημα αέρα για να συντριβούν πάνω στο φλοιό του πλανήτη, ως στερεά σώματα. Καθώς όμως ο χρόνος περνά, όλο και λιγότεροι αποδεικνύονται αρκετά μεγάλοι για να αντισταθούν στο ολοένα ισχυρότερο, προστατευτικό κατά της τριβής, κάλυμμα της εμπλουτισμένης σε οξυγόνο ατμόσφαιρας των μετέπειτα εποχών.
(660.3) 57:8.1 1,000,000,000 χρόνια πριν χρονολογείται η ουσιαστική απαρχή της ιστορίας της Ουράντια. Ο πλανήτης είχε αποκτήσει περίπου στο σημερινό του μέγεθος. Και την εποχή περίπου αυτή, μπήκε στα φυσικά μητρώα του Νέβαδον και του εδόθη το όνομά του, Ουράντια.
(660.4) 57:8.2 Η ατμόσφαιρα, μαζί με την ακατάπαυστη καθίζηση της υγρασίας, διευκόλυναν την ψύξη του φλοιού της γης. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα σύντομα ισοστάθμισε την πίεση της εσωτερικής θερμότητας και την συστολή των κρυστάλλων. Και ενώ τα ηφαίστεια έφθιναν ραγδαία, οι σεισμοί έκαναν την εμφάνισή τους, καθώς η περίοδος αυτή της ψύξης και της προσάρμοσης των κρυστάλλων προχωρούσε.
(660.5) 57:8.3 Η πραγματική γεωλογική ιστορία της Ουράντια αρχίζει με την ψύξη του φλοιού της γης, αρκετά, ώστε να προκαλέσει το σχηματισμό του πρώτου ωκεανού. Η συμπύκνωση των υδρατμών στην ψυχόμενη επιφάνεια της γης, που άρχισε κάποια στιγμή, συνεχίσθηκε μέχρις ότου ολοκληρώθηκε σχεδόν απόλυτα. Μέχρι το τέλος της περιόδου αυτής, ο ωκεανός είχε καταλάβει ολόκληρο τον πλανήτη με ένα μέσο βάθος μεγαλύτερο από 1.6 χιλιόμετρα. Οι παλίρροιες παρουσιάζονταν περίπου όπως παρατηρούνται και σήμερα, αλλά ο πρωτόγονος αυτός ωκεανός δεν ήταν αλμυρός. Ήταν πρακτικά ένα κάλυμμα του κόσμου από γλυκό νερό. Τις μέρες εκείνες, το μεγαλύτερο μέρος του χλωρίου ήταν ενωμένο με διάφορα μέταλλα, υπήρχε, ωστόσο αρκετό, ενωμένο με υδρογόνο, για να κάνει το νερό αυτό ελαφρά όξινο.
(660.6) 57:8.4 Κατά την έναρξη της μακρινής αυτής εποχής, πρέπει να φανταστούμε την Ουράντια σαν έναν πλανήτη περιβαλλόμενο από νερό. Αργότερα, προερχόμενα από βαθύτερα στρώματα και γι’ αυτό πυκνότερα κύματα λάβας ανέβηκαν στον βυθό του σημερινού Ειρηνικού Ωκεανού και η περιοχή αυτή της καλυμμένης με νερό επιφάνειας κατεθλίβη σε μεγάλο βαθμό. Η πρώτη μάζα της ηπειρωτικής ξηράς αναδύθηκε από τον παγκόσμιο ωκεανό, ως αντισταθμιστική προσαρμογή της εξισορρόπησης του σταδιακά διογκούμενου γήινου φλοιού.
(660.7) 57:8.5 950,000,000 χρόνια πριν η Ουράντια παρουσιάζει την εικόνα μιας μεγάλης ηπειρωτικής ξηράς και ενός μεγάλου όγκου νερού, του Ειρηνικού Ωκεανού. Τα ηφαίστεια βρίσκονται, ακόμη, παντού και οι σεισμοί είναι συχνοί αλλά και ισχυροί. Οι μετεωρίτες εξακολουθούν να βομβαρδίζουν τη γη, φθίνουν, όμως, ως προς τη συχνότητα, αλλά και το μέγεθος. Η ατμόσφαιρα καθαρίζει, η ποσότητα όμως του διοξειδίου του άνθρακα εξακολουθεί να είναι μεγάλη. Ο φλοιός της γης σταδιακά σταθεροποιείται.
(660.8) 57:8.6 Ήταν εκείνη, περίπου, την εποχή που η Ουράντια ανατέθηκε στο σύστημα της Σατάνια για πλανητική διοίκηση και μπήκε στα μητρώα ζωής του Νορλάτιαντεκ. Τότε άρχισε η διοικητική αναγνώριση της μικρής και ασήμαντης σφαίρας, η οποία προορίζετο να γίνει ο πλανήτης όπου ο Μιχαήλ θα ανελάμβανε, αργότερα, το φοβερό εγχείρημα της πλήρωσης των θνητών, θα συμμετείχε στις εμπειρίες εκείνες που από τότε έκαναν την Ουράντια να γίνει τοπικά γνωστή ως ο «κόσμος του σταυρού.»
(661.1) 57:8.7 900,000,000 χρόνια πριν βεβαιώθηκε η άφιξη στην Ουράντια της πρώτης αναγνωριστικής ομάδας από τη Σατάνια, η οποία εστάλη από την τζερουζέμ για να εξετάσει τον πλανήτη και να κάνει μία αναφορά πάνω στην προσαρμογή του σε σταθμό πειραμάτων ζωής. Η επιτροπή αυτή συνίστατο σε είκοσι τέσσερα μέλη, περιλαμβάνοντας Φορείς της Ζωής, Υιούς Λανονάντεκ, Μελχισεδέκ, σεραφείμ, καθώς και άλλες τάξεις ουράνιας ζωής, που είχαν σχέση με τις αρχικές περιόδους της συγκρότησης και της διοίκησης του πλανήτη.
(661.2) 57:8.8 Αφού έκανε μία προσεκτική επιθεώρηση στον πλανήτη, η επιτροπή αυτή επέστρεψε στην Τζερουζέμ και έκανε μία ευμενή αναφορά στον Κυρίαρχο του Συστήματος, συνιστώντας να μπει η Ουράντια στα μητρώα των πειραμάτων ζωής. Ο κόσμος σας στη συνέχεια καταχωρήθηκε στην Τζερουζέμ ως δεκαδικός πλανήτης και οι γνωστοποιήθηκε στους Φορείς της Ζωής ότι θα τους εδίδετο άδεια για να θεσπίσουν νέα πρότυπα μηχανικής, χημικής και ηλεκτρικής κινητοποίησης, την εποχή της επόμενης άφιξής τους, με τις επιταγές της μεταμόσχευσης και της εμφύτευσης της ζωής.
(661.3) 57:8.9 Σε εύλογο χρόνο οι διεργασίες για την κατάληψη του πλανήτη ολοκληρώθηκαν από την μικτή επιτροπή των δώδεκα στην Τζερουζέμ και εγκρίθηκαν από την πλανητική επιτροπή των εβδομήκοντα στην Εντέντια. Τα σχέδια αυτά, τα οποία προτάθηκαν από τους εισηγητές συμβούλους των Φορέων της Ζωής, έγιναν, τελικά, αποδεκτά στον Σάλβινγκτον. Αμέσως μετά οι εκπομπές του Νέβαδον μετέφεραν την αναγγελία ότι η Ουράντια θα γινόταν η σκηνή όπου οι Φορείς της Ζωής θα εκτελούσαν το εξηκοστό πείραμά τους στη Σατάνια, το οποίο ήταν σχεδιασμένο για να ενισχύσει και να βελτιώσει τα, τύπου της Σατάνια, πρότυπα ζωής του Νέβαδον.
(661.4) 57:8.10 Σύντομα, αφού η Ουράντια αναγνωρίσθηκε πρώτα μέσω των συμπαντικών εκπομπών σ’ ολόκληρο τον Νέβαδον, της παραχωρήθηκε πλήρες συμπαντικό κύρος. Αμέσως μετά καταχωρήθηκε στα αρχεία των αρχηγικών πλανητών του ελάσσονος και του μείζονος τομέα του υπερσύμπαντος. Και πριν τελειώσει η περίοδος αυτή, η Ουράντια είχε καταχωρηθεί στα μητρώα πλανητικής ζωής της Ουβέρσα.
(661.5) 57:8.11 Ολόκληρη η εποχή αυτή χαρακτηριζόταν από συχνές και βίαιες καταιγίδες. Ο αρχικός φλοιός της γης βρισκόταν σε μία κατάσταση συνεχών διακυμάνσεων. Η ψύξη της επιφάνειας εναλλάσσονταν με πελώρια κύματα λάβας. Πουθενά, στην επιφάνεια του κόσμου, δεν μπορεί να βρεθεί οποιοδήποτε μέρος αυτού του αρχικού φλοιού του πλανήτη. Έχει ολόκληρος αναμειχθεί τόσες πολλές φορές με την λάβα που ξεχυνόταν από βαθιά, αλλά και ξανά ανακατευθεί με τα μετέπειτα αποθέματα του αρχικού, παγκόσμιου ωκεανού.
(661.6) 57:8.12 Πουθενά στην επιφάνεια του κόσμου δεν θα βρεθούν περισσότερα από τα τροποποιημένα κατάλοιπα των αρχαίων αυτών, των προ της εμφάνισης του ωκεανού, βράχων, από όσα στον βορειοανατολικό Καναδά, γύρω από τον Κόλπο του Χάντσον. Η εκτεταμένη αυτή από γρανίτη έξαρση του εδάφους αποτελείται από πέτρες που ανήκουν στις προ της εμφάνισης του ωκεανού εποχές. Τα στρώματα αυτά των βράχων έχουν θερμανθεί, έχουν λυγίσει, έχουν συστραφεί, έχουν πιεσθεί και έχουν πολλές φορές περάσει από τις διαστρεβλωτικές αυτές, μεταμορφωτικές εμπειρίες.
(661.7) 57:8.13 Σ’ ολόκληρη τη διάρκεια των ωκεάνιων εποχών, πελώρια επίπεδα στρωματοποιημένης, χωρίς απολιθώματα, πέτρας εναποτέθηκαν στο βυθό αυτού του αρχαίου ωκεανού. (Ο ασβεστόλιθος μπορεί να σχηματισθεί ως αποτέλεσμα χημικής επιτάχυνσης. Δεν παρήχθη ολόκληρη η ποσότητα των παλαιότερων ασβεστόλιθων από εναποθέσεις θαλάσσιας ζωής.) Σε κανέναν από τους αρχαίους αυτούς σχηματισμούς βράχων δεν θα βρεθεί ίχνος ζωής. Δεν περιέχουν απολιθώματα εκτός εάν, εξ αιτίας κάποιας συγκυρίας, μετέπειτα εναποθέσεις της ωκεάνιας περιόδου αναμείχθηκαν με αυτά τα παλαιότερα προ-ζωικά στρώματα.
(662.1) 57:8.14 Ο αρχικός φλοιός της γης ήταν πολύ ασταθής αλλά δεν είχαν αρχίσει να σχηματίζονται βουνά. Ο πλανήτης συστελλόταν υπό την πίεση της βαρύτητας, καθώς έπαιρνε μορφή. Τα βουνά δεν είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης του ψυχόμενου φλοιού μιας συστελλόμενης σφαίρας. Εμφανίζονται αργότερα ως αποτέλεσμα της δράσης της βροχής, της βαρύτητας και της διάβρωσης.
(662.2) 57:8.15 Η ηπειρωτική μάζα της ξηράς της εποχής αυτής αυξανόταν, μέχρις ότου κάλυψε το δέκα τοις εκατό, περίπου, της επιφάνειας της γης. Οι ισχυροί σεισμοί δεν άρχισαν ει μη μόνον όταν η ηπειρωτική μάζα της ξηράς αναδύθηκε αρκετά από το νερό. Από όταν άρχισαν, αυξάνονταν σε συχνότητα και ισχύ για αιώνες. Για εκατομμύρια εκατομμυρίων ετών οι σεισμοί έχουν μειωθεί, η Ουράντια, όμως, έχει ακόμη ένα μέσο όρο δεκαπέντε σεισμών την ημέρα.
(662.3) 57:8.16 850,000,000 χρόνια πριν, η πρώτη, πραγματική εποχή της σταθεροποίησης του γλοιού της γης άρχισε. Τα περισσότερα από τα βαρύτερα μέταλλα είχαν κατακαθίσει προς το κέντρο της σφαίρας. Ο συστελλόμενος φλοιός είχε παύσει να καταρρέει σε τόσο μεγάλη κλίμακα, όσο σε προηγούμενες εποχές. Είχε επιτευχθεί καλύτερη ισορροπία μεταξύ των προεξοχών της ξηράς και του βαρύτερου ωκεάνιου πυθμένα. Η ροή της λάβας κάτω από την επιφάνεια είχε καλύψει σχεδόν ολόκληρη τη γη και το γεγονός αυτό ισοστάθμισε και σταθεροποίησε τις διακυμάνσεις που οφείλονταν στην ψύξη, τη συστολή και την επιφανειακή μετατόπιση.
(662.4) 57:8.17 Οι ηφαιστειακές εκρήξεις και οι σεισμοί συνέχισαν να μειώνονται σε συχνότητα και σοβαρότητα. Η ατμόσφαιρα καθάριζε από τα ηφαιστειακά αέρια και τους υδρατμούς, το ποσοστό, ωστόσο, του διοξειδίου του άνθρακα ήταν ακόμη υψηλό.
(662.5) 57:8.18 Οι ηλεκτρικές διαταραχές στον αέρα και τη γη μειώνονταν επίσης. Τα κύματα της λάβας είχαν φέρει στην επιφάνεια ένα μείγμα στοιχείων τα οποία διαφοροποίησαν το φλοιό και απομόνωσαν καλύτερα τον πλανήτη από ορισμένες διαστημικές ενέργειες. Και όλα τούτα συνετέλεσαν πολύ στο να διευκολυνθεί ο έλεγχος της γήινης ενέργειας και να ρυθμισθεί η ροή του, όπως αποκαλύπτεται από τη λειτουργία των μαγνητικών πόλων.
(662.6) 57:8.19 800,000,000 χρόνια πριν έγινε η απαρχή της εποχής της πρώτης μεγάλης ξηράς, η εποχή της αυξημένης ανάδυσης των ηπείρων.
(662.7) 57:8.20 Από την εποχή της συμπύκνωσης της υδρόσφαιρας της γης, πρώτα στον παγκόσμιο ωκεανό και στη συνέχεια στον Ειρηνικό Ωκεανό, ο τελευταίος αυτός όγκος του νερού πρέπει να θεωρηθεί ότι, τότε, κάλυπτε τα εννέα δέκατα της επιφάνειας της γης. Οι μετεωρίτες που έπεφταν στη θάλασσα συγκεντρώνονταν στο βυθό του ωκεανού και οι μετεωρίτες αποτελούνται, γενικά μιλώντας, από βαρέα μέταλλα. Εκείνοι που έπεφταν στην ξηρά οξειδώνονταν σε μεγάλο βαθμό, στη συνέχεια φθείρονταν από τη διάβρωση και κατέληγαν στις ωκεάνιες λεκάνες. Έτσι, ο βυθός του ωκεανού γινόταν ολοένα βαρύτερος, ενώ επιπλέον, υπήρχε το βάρος ενός όγκου νερού που είχε σε ορισμένα σημεία βάθος δέκα έξι χιλιόμετρα.
(662.8) 57:8.21 Η αυξημένη καταβύθιση του Ειρηνικού Ωκεανού συνετέλεσε περαιτέρω στην ανύψωση της ηπειρωτικής μάζας της ξηράς. Η Ευρώπη και η Ασία άρχισαν να βγαίνουν από τα βάθη του Ειρηνικού μαζί με τις μάζες εκείνες που τώρα αποκαλούνται Αυστραλία, Βόρεια και Νότια Αμερική, αλλά και η ήπειρος της Ανταρκτικής, ενώ ο βυθός του Ειρηνικού Ωκεανού προχωρούσε σε μία ακόμη προσαρμογή αντισταθμιστικής βύθισης. Με το τέλος της περιόδου αυτής, το ένα τρίτο της επιφάνειας της γης αποτελείτο από ξηρά, σε ένα και μοναδικό ηπειρωτικό σχηματισμό.
(662.9) 57:8.22 Με την αύξηση αυτή της ανύψωσης της ξηράς, εμφανίσθηκαν οι πρώτες κλιματολογικές διαφορές του πλανήτη. Η ανύψωση της ξηράς, τα κοσμικά νέφη και οι επιδράσεις του ωκεανού είναι οι κύριοι παράγοντες για τις διακυμάνσεις του κλίματος. Η κύρια οροσειρά της Ασιατικής ξηράς έφθασε σ’ ένα ύψος σχεδόν δεκατεσσεράμισυ χιλιομέτρων την εποχή της μέγιστης ανάδυσης της ξηράς. Αν υπήρχε περισσότερη υγρασία, που να αιωρείται πάνω από τις υψηλές αυτές περιοχές, θα είχαν σχηματισθεί πελώρια στρώματα πάγου. Η εποχή των παγετώνων θα είχε έλθει πολύ νωρίτερα από όσο ήλθε. Μεσολάβησαν αρκετές εκατοντάδες εκατομμυρίων χρόνων προτού μια τόσο μεγάλη ξηρά εμφανισθεί και πάλι πάνω από το νερό.
(663.1) 57:8.23 750,000,000 χρόνια πριν τα πρώτα ρήγματα στην μάζα της ηπειρωτικής ξηράς άρχισαν, όπως το μεγάλο από βορρά προς νότο ρήγμα, το οποίο αργότερα υποδέχθηκε τα νερά των ωκεανών και ετοίμασε το δρόμο για την προς δυσμάς κίνηση των ηπείρων της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής, περιλαμβανομένης της Γροιλανδίας. Η μακριά, με ανατολική-δυτική κατεύθυνση, αποκοπή διαχώρισε την Αφρική από την Ευρώπη και απέκοψε τις μάζες της ξηράς, που απετέλεσαν την Αυστραλία, τα Νησιά του Ειρηνικού και την Ανταρκτική, από την Ασιατική ήπειρο.
(663.2) 57:8.24 700,000,000 χρόνια πριν η Ουράντια πλησίαζε την ωρίμανση των συνθηκών που ήταν κατάλληλες για τη συντήρηση της ζωής. Η κίνηση ηπειρωτικής ξηράς συνεχιζόταν. Ο ωκεανός διείσδυε στην ξηρά όλο και περισσότερο, σαν ένα μακρύ δάκτυλο από θάλασσα, δημιουργώντας τα αβαθή εκείνα νερά και τους προφυλαγμένους κόλπους που τόσο είναι κατάλληλοι ως κατοικία της θαλάσσιας ζωής.
(663.3) 57:8.25 650,000,000 χρόνια έγινε ο περαιτέρω διαχωρισμός των μαζών της ξηράς και εν συνεχεία μία περαιτέρω διεύρυνση των ηπειρωτικών θαλασσών. Και τα νερά αυτά γρήγορα απέκτησαν το βαθμό εκείνο αλμυρότητας που ήταν απαραίτητος για τη ζωή στην Ουράντια.
(663.4) 57:8.26 Ήταν αυτές οι θάλασσες, καθώς και αυτές που τις ακολούθησαν, εκείνες που θέσπισαν τις καταγραφές της ζωής στην Ουράντια, όπως στη συνέχεια ανεκαλύφθη σε καλά διατηρημένες πέτρινες σελίδες, σε ατέλειωτους τόμους, καθώς οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη και οι αιώνες περνούσαν ο ένας μετά τον άλλο. Οι εσωτερικές αυτές θάλασσες των παλαιότερων χρόνων ήταν πραγματικά το λίκνο της εξέλιξης.
(663.5) 57:8.27 [Παρουσιάσθηκε από ένα Φορέα της Ζωής, ένα μέλος του αρχικού Σώματος της Ουράντια και νυν μόνιμου παρατηρητού.]
(664.1) 58:0.1 Σ’ ολόκληρη τη Σατάνια υπάρχουν εξήντα ένας, μόνο, κόσμοι παρόμοιοι με την Ουράντια, πλανήτες που τροποποιούνται για να εγκατασταθεί η ζωή.1 [5] Η πλειονότητα των κατοικημένων κόσμων οικούνται σύμφωνα με παγιωμένες τεχνικές. Σε τέτοιες σφαίρες ελάχιστη παρέκκλιση επιτρέπεται στους Φορείς της Ζωής, πάνω στα πρότυπά τους για την εμφύτευση της ζωής. Ωστόσο, ένας περίπου κόσμος στους δέκα, ορίζεται ως δεκαδικός πλανήτης και ανατίθεται στην ειδική καταγραφή των Φορέων της Ζωής. Και σε τέτοιους πλανήτες, μας επιτρέπεται να αναλαμβάνουμε ορισμένα πειράματα ζωής, σε μία προσπάθεια να τροποποιήσουμε, ή να βελτιώσουμε, κατά το δυνατόν, τους συνήθεις τύπους των ζωντανών υπάρξεων.
(664.2) 58:1.1 600,000,000 χρόνια πριν η επιτροπή των Φορέων της Ζωής που εστάλη από την τζερουζέμ, έφθασε στην Ουράντια και άρχισε τη μελέτη των φυσικών συνθηκών πριν το ξεκίνημα της ζωής στον κόσμο υπ’ αριθμόν 606 του συστήματος της Σατάνια. Αυτή επρόκειτο να γίνει η εξακοσιοστή έκτη εμπειρία μας με την έναρξη των προτύπων ζωής του Νέβαδον στη Σατάνια και η εξηκοστή ευκαιρία μας να πραγματοποιήσουμε αλλαγές και να καθιερώσουμε τροποποιήσεις στα βασικά και συνηθισμένα πρότυπα ζωής του τοπικού σύμπαντος.
(664.3) 58:1.2 Πρέπει να καταστεί σαφές ότι οι Φορείς της Ζωής δεν μπορούν να εγκαινιάσουν τη ζωή, μέχρις ότου μία σφαίρα είναι ώριμη για την έναρξη του κύκλου εξέλιξης. Ούτε μπορούμε να παράσχουμε μια ταχύτερη εξέλιξη της ζωής από όση μπορεί να υποστηριχθεί και να φιλοξενηθεί βάσει της φυσικής προόδου του πλανήτη.
(664.4) 58:1.3 Οι Φορείς της Ζωής στη Σατάνια είχαν ετοιμάσει ένα πρότυπο ζωής βασισμένο στο χλωριούχο νάτριο. Γι’ αυτό δεν μπορούσαν να γίνουν βήματα προς την κατεύθυνση της εμφύτευσής του, μέχρις ότου τα νερά των ωκεανών έγιναν αρκετά αρμυρά. Ο τύπος του πρωτοπλάσματος της Ουράντια μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε ένα κατάλληλο διάλυμα αλάτων. Το σύνολο της προηγούμενης ζωής – φυτικής και ζωικής – εξελίχθηκε σε περιβάλλον διαλυμάτων άλατος. Ακόμη και τα πλέον οργανωμένα ζώα της ξηράς δεν θα μπορούσαν να εξακολουθήσουν να ζουν εάν το ίδιο αυτό βασικό διάλυμα αλάτων δεν κυκλοφορούσε στα σώματά τους, μέσα στο αίμα τους, που ελεύθερα λούζει, που κυριολεκτικά πλημμυρίζει κάθε μικροσκοπικό ζωντανό κύτταρο α’ αυτή την «αλμυρή θάλασσα.»
(664.5) 58:1.4 Οι πρωτόγονοι προπάτορές σας κυκλοφορούσαν ελεύθερα στον αλμυρό ωκεανό. Σήμερα, το ίδιο, σαν του ωκεανού, διάλυμα κυκλοφορεί ελεύθερα μέσα στα σώματά σας, λούζοντας κάθε κύτταρο ξεχωριστά μ’ ένα χημικό υγρό, καθ’ όλα τα βασικά συγκρίσιμο με το αλμυρό νερό, το οποίο διήγειρε τις αρχικές πρωτοπλασματικές αντιδράσεις των πρώτων ζώντων κυττάρων ώστε να λειτουργήσουν στον πλανήτη.
(664.6) 58:1.5 Καθώς αρχίζει, όμως, αυτή η εποχή, η Ουράντια με κάθε τρόπο εξελίσσεται προς μία κατάσταση ευμενή για τη συντήρηση των αρχικών μορφών της θαλάσσιας ζωής. Αργά αλλά σταθερά, οι φυσικές εξελίξεις στην γη, καθώς και σε όμορες περιοχές του διαστήματος προετοιμάζουν το έδαφος για τα ης μετέπειτα προσπάθειες να εγκατασταθούν τέτοιες μορφές ζωής, όπως αυτές για τις οποίες είχαμε αποφασίσει ότι θα προσαρμόζονταν καλύτερα στο εξελισσόμενο φυσικό περιβάλλον – τόσο το γήινο, όσο και το διαστημικό.
(665.1) 58:1.6 Εν συνεχεία, η επιτροπή των Φορέων της Ζωής της Σατάνια επέστρεψε στην Τζερουζέμ, προτιμώντας να περιμένει την περαιτέρω διάσπαση της μάζας της ηπειρωτικής ξηράς, η οποία θα παρείχε ακόμη περισσότερες εσωτερικές θάλασσες και προφυλαγμένους κόλπους, πριν αρχίσει, ουσιαστικά, η εμφύτευση της ζωής.
(665.2) 58:1.7 Σ’ έναν πλανήτη όπου η ζωή έχει θαλάσσια προέλευση, οι ιδανικές συνθήκες για την εμφύτευση της ζωής διασφαλίζονται από ένα μεγάλο αριθμό εσωτερικών θαλασσών, από μία εκτεταμένη σειρά ακτών με αβαθή νερά και προφυλαγμένους κόλπους. Και μία τέτοια, ακριβώς, κατανομή των νερών της γης εξελίχθηκε ραγδαία. Οι αρχαίες αυτές εσωτερικές θάλασσες σπάνια είχαν βάθος μεγαλύτερο από δέκα έξι, ή είκοσι μέτρα και το ηλιακό φως μπορεί να διαπεράσει το νερό της θάλασσας σε μεγαλύτερο των είκοσι μέτρων βάθος.
(665.3) 58:1.8 Και ήταν από τέτοιες ακτές, με κλίμα εύκρατο και σταθερό μιας μεταγενέστερης εποχής, που η πρωτόγονη φυτική ζωή βρήκε το δρόμο της στην ξηρά. Εκεί, οι μεγάλες ποσότητες του άνθρακα στην ατμόσφαιρα έδωσαν στις καινούργιες ποικιλίες της ξηράς την δυνατότητα να ζήσουν, να παρουσιάσουν μια γοργή και πλούσια ανάπτυξη. Αν και η ατμόσφαιρα αυτή ήταν τότε ιδανική για την ανάπτυξη των φυτών, περιείχε τόσο μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, που κανένα ζώο, πολύ λιγότερο ο άνθρωπος, δεν θα μπορούσε να ζήσει στην επιφάνεια της γης.
(665.4) 58:2.1 Η πλανητική ατμόσφαιρα φιλτράρει ως τη γη περίπου το ένα δις-δισεκατομμυριοστό της συνολικής εκπομπής του ηλιακού φωτός. Αν το φως που πέφτει στη Βόρεια Αμερική αποτιμάτο προς δύο σεντς ανά κιλοβατώρα, ο ετήσιος λογαριασμός για το φως θα ανερχόταν σε 800 τετράκις εκατομμύρια δολάρια την ημέρα. Και πρέπει να θυμάστε ότι δέχεστε από τον ήλιο όλες τις άλλες μορφές ενέργειας – το φως δεν είναι η μοναδική ηλιακή συμμετοχή που φθάνει την ατμόσφαιρά σας. Άπειρη ηλιακή ενέργεια εισρέει στην Ουράντια, περιλαμβάνοντας κύματα με μήκος που εκτείνεται πάνω, αλλά και κάτω από το φάσμα αναγνώρισης της ανθρώπινης όρασης.
(665.5) 58:2.2 Η ατμόσφαιρα της γης κάθε άλλο παρά αδιαφανής είναι, για το μεγαλύτερο μέρος της ηλιακής ακτινοβολίας, στο ακραίο υπεριώδες μέρος του φάσματος. Τα περισσότερα από αυτά τα μικρού μήκους κύματα απορροφώνται από ένα στρώμα όζοντος, το οποίο καλύπτει2 [6] ένα επίπεδο περίπου δέκα έξι χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της γης και το οποίο εκτείνεται προς το διάστημα για άλλα δέκα έξι χιλιόμετρα. Το όζον που διαπερνά την περιοχή αυτή, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στην επιφάνεια της γης, σχηματίζει ένα στρώμα πάχους είκοσι πέντε μόνο χιλιοστών. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτή η σχετικά μικρή και φαινομενικά ασήμαντη ποσότητα του όζοντος, προστατεύει τους κατοίκους της Ουράντια από το πλεόνασμα αυτών των επικίνδυνων και καταστροφικών υπεριωδών ακτινοβολιών, οι οποίες υπάρχουν στο φως του ήλιου. Αν, όμως, το στρώμα αυτό του όζοντος ήταν ελάχιστα παχύτερο, θα εστερείστο τις εξαιρετικά σημαντικές και απαραίτητες για την υγεία υπεριώδεις ακτίνες, οι οποίες τώρα φθάνουν στην επιφάνεια της γης και από τις οποίες προέρχεται μία από τις πλέον βασικές βιταμίνες σας.
(665.6) 58:2.3 Και, παρ’ όλ’ αυτά, κάποιοι από τους λιγότερο ευφάνταστους θνητούς οπαδούς του μηχανικισμού επιμένουν να θεωρούν την υλική δημιουργία και την ανθρώπινη εξέλιξη ως τυχαίο γεγονός. Οι μεσοδιάστατοι της Ουράντια έχουν συγκεντρώσει περισσότερα από πενήντα χιλιάδες περιστατικά σχετικά με τη φυσική και τη χημεία, τα οποία θεωρούν ότι είναι ασύμβατα με τους νόμους των συμπτώσεων και πάνω σ’ αυτό αγωνίζονται καταφανώς να αποδείξουν την παρουσία ευφυούς σκοπού στην υλική δημιουργία. Και όλ’ αυτά, χωρίς να λαμβάνεται υπ΄ όψιν ο κατάλογός τους με περισσότερες από εκατό χιλιάδες διαπιστώσεις, πέραν του χώρου της φυσικής και της χημείας, οι οποίες, υποστηρίζουν, αποδεικνύουν την παρουσία της ευφυΐας στο σχεδιασμό, τη δημιουργία και τη συντήρηση του υλικού κόσμου.
(666.1) 58:2.4 Ο ήλιος σας ξεχύνει μια πραγματική πλημμύρα φονικών ακτίνων και η ευχάριστη ζωή σας οφείλεται στη «γενναία» επίδραση περισσότερων από δύο, φαινομενικά τυχαίων, προστατευτικών λειτουργιών, παρόμοιων με τη δράση του μοναδικού αυτού στρώματος του όζοντος.
(666.2) 58:2.5 Αν δεν υπήρχε η τα κατώτερα «καλυπτική» επίδραση της ατμόσφαιρας τη νύχτα, η θερμότητα θα χανόταν εξ αιτίας της ακτινοβολίας τόσο ραγδαία, ώστε η ζωή θα ήταν αδύνατο να διατηρηθεί, εκτός εάν παρείχετο τεχνητά.
(666.3) 58:2.6 Τα κατώτερα οκτώ, ή δέκα χιλιόμετρα της γήινης ατμόσφαιρας αποτελούν την τροπόσφαιρα. Αυτή είναι η περιοχή των ανέμων και των αέριων ρευμάτων, τα οποία προκαλούν τα καιρικά φαινόμενα. Πάνω από την περιοχή αυτή βρίσκεται η εσωτερική ιονόσφαιρα και αμέσως από πάνω βρίσκεται η στρατόσφαιρα. Ανερχόμενη από την επιφάνεια της γης, η θερμοκρασία πέφτει σταθερά για δέκα, ή δέκα τρία χιλιόμετρα, ύψος στο οποίο φθάνει περίπου τους 40 βαθμούς υπό το μηδέν. Η θερμοκρασία εκεί κυμαίνεται από 35 έως 40 βαθμούς υπό το μηδέν. Παραμένει αμετάβλητη για άλλα εξήντα πέντε χιλιομέτρων. Αυτή η περιοχή της σταθερής θερμοκρασίας είναι η στρατόσφαιρα. Σ’ ένα ύψος εβδομήντα, ή ογδόντα χιλιομέτρων η θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει και η αύξηση αυτή συνεχίζεται μέχρις ότου, στο ύψος όπου εμφανίζεται το σέλας, επιτυγχάνεται μία θερμοκρασία 650 βαθμών και είναι αυτή ακριβώς η έντονη θερμότητα εκείνη που ιονίζει το οξυγόνο. Η θερμοκρασία, όμως, σε μία τόσο αραιή ατμόσφαιρα δεν συγκρίνεται με την θερμότητα όπως υπολογίζεται στην επιφάνεια της γης. Έχετε κατά νου ότι το ήμισυ του συνόλου της ατμόσφαιράς σας βρίσκεται στα πέντε πρώτα χιλιόμετρα. Το ύψος της γήινης ατμόσφαιρας υποδηλώνεται από τις ανώτερες εκλάμψεις του σέλαος – περίπου εξακόσια σαράντα χιλιόμετρα.
(666.4) 58:2.7 Τα φαινόμενα του σέλαος έχουν άμεση σχέση με τις ηλιακές κηλίδες, τους ηλιακούς εκείνους κυκλώνες που περιστρέφονται προς αντίθετες κατευθύνσεις πάνω και κάτω από τον ισημερινό του ήλιου, ακριβώς όπως γίνεται με τους γήινους τροπικούς τυφώνες. Τέτοιες ατμοσφαιρικές διαταραχές περιστρέφονται προς αντίθετες κατευθύνσεις, όταν γίνονται πάνω, ή κάτω από τον ισημερινό.
(666.5) 58:2.8 Η δύναμη των ηλιακών κηλίδων να μεταβάλλουν τις συχνότητες του φωτός αποδεικνύει ότι τα κέντρα των ηλιακών αυτών καταιγίδων λειτουργούν ως πελώριοι μαγνήτες. Τέτοια μαγνητικά πεδία μπορούν να εκσφενδονίσουν φορτισμένα σωματίδια από τους κρατήρες των ηλιακών κηλίδων μέσω του διαστήματος προς την εξωτερική ατμόσφαιρα της γης, όπου η ιονίζουσα επίδρασή τους δημιουργεί τις φαντασμαγορικές αυτές εκδηλώσεις του σέλαος. Για το λόγο αυτό, έχετε τα μεγαλύτερα φαινόμενα σέλαος όταν οι ηλιακές κηλίδες είναι στο αποκορύφωμά τους – ή αμέσως μετά – στιγμή κατά την οποία οι κηλίδες βρίσκονται, γενικότερα, τοποθετημένες στον ισημερινό.
(666.6) 58:2.9 Ακόμη και η βελόνα της πυξίδας αντιδρά στην ηλιακή επίδραση, αφού στρέφεται ελαφρά προς την ανατολή, καθώς ο ήλιος ανατέλλει και ελαφρά προς τη δύση, όταν ο ήλιος κοντεύει να βασιλέψει. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα, κατά τη διάρκεια του αποκορυφώματος, όμως, των κύκλων των ηλιακών κηλίδων, η μεταβολή αυτή της πυξίδας είναι δυο φορές μεγαλύτερη. Αυτές οι ημερήσιες αποκλίσεις της πυξίδας είναι η αντίδραση στον αυξημένο ιονισμό της ανώτερης ατμόσφαιρας, ο οποίος δημιουργείται από τον ήλιο.
(666.7) 58:2.10 Είναι η παρουσία δύο διαφορετικών επιπέδων ηλεκτρισμένων περιοχών μεταφοράς στην υπερ-στρατόσφαιρα που λαμβάνεται υπ΄ όψιν για την μετάδοση, σε μεγάλες αποστάσεις, των ραδιοφωνικών σας εκπομπών σε μακρά και βραχέα κύματα. Οι εκπομπές σας διαταράσσονται ορισμένες φορές από τρομακτικές καταιγίδες που κατά καιρούς λυσσομανούν στο χώρο αυτής της εξωτερικής ιονόσφαιρας.
(666.8) 58:3.1 Κατά τους αρχικούς χρόνους της υλοποίησης του σύμπαντος, οι χώροι του διαστήματος ήταν διάσπαρτοι με πελώρια νέφη υδρογόνου, τέτοιες ακριβώς δέσμες αστρονομικής σκόνης, όπως αυτές που χαρακτηρίζουν τώρα πολλές περιοχές σ’ ολόκληρο το απομακρυσμένο διάστημα. Μεγάλο μέρος της οργανωμένης ύλης, το οποίο οι φλεγόμενοι ήλιοι διέλυσαν και διασκόρπισαν ως ακτινοβολούσα ενέργεια, δημιουργήθηκε αρχικά σ’ αυτά τα πρώιμα εμφανιζόμενα νέφη του υδρογόνου στο διάστημα. Υπό ορισμένες, ασυνήθιστες συνθήκες λαμβάνει χώρα, επίσης, ατομική διάσπαση στον πυρήνα των μεγαλύτερων μαζών του υδρογόνου. Και όλα αυτά τα φαινόμενα της συγκρότησης και της διάλυσης του ατόμου, όπως στα υπερθερμασμένα νεφελώματα, ακολουθούνται από την εμφάνιση παλιρροϊκών πλημμυρίδων βραχέων διαστημικών ακτίνων εκπεμπόμενης ενέργειας. Συνοδεύοντας τις διαφορετικές αυτές ακτινοβολίες, υπάρχει ένας σχηματισμός διαστημικής ενέργειας άγνωστης στην Ουράντια.
(667.1) 58:3.2 Αυτή η μικρού μήκους ενεργειακή φόρτιση του διαστήματος στο σύμπαν είναι τετρακόσιες φορές μεγαλύτερη από όλες τις άλλες μορφές ακτινοβολούσας ενέργειας, η οποία υπάρχει τους χώρους του οργανωμένου διαστήματος. Η έκλυση των μικρού μήκους διαστημικών ακτίνων, είτε προέρχεται από φλεγόμενα νεφελώματα, είτε από έντονα ηλεκτρικά πεδία, είτε από το εξώτερο διάστημα, είτε από τα πελώρια νέφη σκόνης υδρογόνου, τροποποιείται ως προς την ποιότητα και την ποσότητα από διακυμάνσεις και αιφνίδιες μεταβολές της έντασης της θερμοκρασίας, της βαρύτητας και των ηλεκτρονικών πιέσεων.
(667.2) 58:3.3 Τα επακόλουθα αυτά στη γένεση των διαστημικών ακτίνων καθορίζονται από πολλά κοσμικά περιστατικά, καθώς επίσης και από τις τροχιές της κυκλοφορούσας ύλης, οι οποίες ποικίλουν από τροποποιημένους κύκλους έως εκτεταμένες ελλείψεις. Οι φυσικές συνθήκες μπορεί επίσης να μεταβληθούν σε μεγάλο βαθμό, επειδή η περιστροφή των ηλεκτρονίων βρίσκεται, ορισμένες φορές, προς την αντίθετη κατεύθυνση εκείνης την οποία ακολουθεί η περισσότερο ογκώδης ύλη, έστω και αν βρίσκεται στην ίδια φυσική ζώνη.
(667.3) 58:3.4 Τα πελώρια νέφη υδρογόνου είναι πραγματικά κοσμικά χημικά εργαστήρια, που περικλείουν όλες τις φάσεις της εξελισσόμενης ενέργειας και της μεταμορφούμενης της ύλης. Μεγάλες ενεργειακές δραστηριοποιήσεις λαμβάνουν, επίσης, χώρα στα οριακά αέρια των μεγάλων δυαδικών αστέρων τα οποία τόσο συχνά επικαλύπτονται και εξ αυτού αναμειγνύονται σε μεγάλο βαθμό. Καμία, όμως, από τις τρομακτικέ αυτές και εκτεταμένες ενεργειακές δραστηριότητες του διαστήματος δεν ασκεί την παραμικρή επίδραση επί των φαινομένων της οργανωμένης ζωής – του πρωτοπλασματικού σπέρματος όλων των ζώντων πλασμάτων και υπάρξεων. Οι ενεργειακέ αυτές συνθήκες του διαστήματος είναι κατάλληλες για το βασικό περιβάλλον της εγκατάστασης της ζωής, αλλά δεν επιδρούν στην μετέπειτα τροποποίηση των κληρονομούμενων παραγόντων του πρωτοπλασματικού σπέρματος, όπως ορισμένες μεγαλύτερου κύματος ακτίνες εκπεμπόμενης ενέργειας. Η εμφυτευμένη ζωή των Φορέων της Ζωής είναι απολύτως ανθεκτική έναντι όλης αυτής της εκπληκτικής πλημμυρίδας των βραχέων διαστημικών ακτίνων της συμπαντικής ενέργειας.
(667.4) 58:3.5 Όλες αυτές οι βασικές κοσμικές συνθήκες έπρεπε να εξελιχθούν ευνοϊκά πριν οι Φορείς της Ζωής αρχίσουν ουσιαστικά την εγκατάσταση της ζωής στην Ουράντια.
(667.5) 58:4.1 Το ότι αποκαλούμεθα Φορείς της Ζωής δεν πρέπει να σας συγχύζει. Μπορούμε και πράγματι μεταφέρουμε τη ζωή στους πλανήτες, αλλά δεν φέραμε εμείς τη ζωή στην Ουράντια. Η ζωή της Ουράντια είναι μοναδική, αυθεντική, μαζί με τον πλανήτη. Η σφαίρα αυτή είναι ένας κόσμος τροποποιημένος για τη ζωή. Το σύνολο της ζωής που εμφανίσθηκε σ’ αυτόν πήρε μορφή από εμάς, εδώ, πάνω στον πλανήτη. Και δεν υπάρχει άλλος κόσμος, σ’ ολόκληρη τη Σατάνια, Ούτε καν σ’ ολόκληρο τον Νέβαδον όπου να υπάρχει ζωή, ακριβώς όπως αυτή της Ουράντια.
(667.6) 58:4.2 550,000,000 χρόνια πριν το σώμα των Φορέων της Ζωής επέστρεψε στην Ουράντια. Σε συνεργασία με πνευματικές επιρροές και υπεράνω του φυσικού δυνάμεις οργανώσαμε και εγκαινιάσαμε τα αρχικά ζωικά πρότυπα του κόσμου τούτου και τα εμφυτεύσαμε στα φιλόξενα νερά του κόσμου. Το σύνολο της ζωής του πλανήτη (πέραν των εξωπλανητικών προσωπικοτήτων), από την εποχή ακόμη του Καλιγκάστια, του Πλανητικού Πρίγκιπα, προήλθε από τις τρεις αυθεντικές, ταυτόσημες και ταυτόχρονες εμφυτεύσεις μας, της θαλάσσιας ζωής. Αυτές οι τρεις εμφυτεύσεις της ζωής καθορίσθηκαν ως: η κεντρική, ή Ευρασιατική-Αφρικανική, η ανατολική, ή Αυστραλασιατική και η δυτική, η οποία περιλαμβάνει τη Γροιλανδία και τη Βόρεια και Νότια Αμερική.
(668.1) 58:4.3 500,000,000 χρόνια πριν η πρωτόγονη θαλάσσια φυτική ζωή είχε ήδη εγκατασταθεί στην Ουράντια. Η Γροιλανδία και η μάζα της αρκτικής ξηράς, μαζί με την Βόρεια και τη Νότια Αμερική, άρχιζαν τη μακρόχρονη και αργή κίνησή τους προς δυσμάς. Η Αφρική μετακινήθηκε ελαφρά προς το νότο, δημιουργώντας μία τάφρο με κατεύθυνση από τα ανατολικά προς τα δυτικά, τη λεκάνη της Μεσογείου, μεταξύ της ίδιας και της μητρικής ξηράς. Η Ανταρκτική, η Αυστραλία καθώς και η ξηρά που ορίζεται από τα νησιά του Ειρηνικού αποκόπησαν στα νότια και ανατολικά και μεταφέρθηκαν πολύ μακριά από τότε.
(668.2) 58:4.4 Εμφυτεύσαμε την πρωτόγονη μορφή της θαλάσσιας ζωής στους προφυλαγμένους τροπικούς κόλπους των κεντρικών θαλασσών του, από ανατολάς προς δυσμάς, χωρίσματος της διασπούμενης μάζας της ηπειρωτικής ξηράς. Ο λόγος που κάναμε τρεις εμφυτεύσεις θαλάσσιας ζωής ήταν να διασφαλίσουμε ότι κάθε μεγάλη μάζα ξηράς θα μπορούσε να φέρει τη ζωή αυτή μαζί της, στα θερμά νερά των θαλασσών της, καθώς η ξηρά εν συνεχεία διαχωριζόταν. Διαβλέψαμε ότι στην μετέπειτα εποχή της δημιουργίας της επίγειας ζωής, μεγάλοι ωκεανοί θα διαχώριζαν αυτές τις κινούμενες μάζες της ηπειρωτικής ξηράς.
(668.3) 58:5.1 Η κίνηση της ηπειρωτικής ξηράς συνεχίσθηκε. Ο πυρήνας της γης είχε γίνει συμπαγής και άκαμπτος σαν ατσάλι, δεχόμενος μία πίεση σχεδόν 10,000 τόνων3 [7] ανά τετραγωνικό εκατοστό, ενώ εξ αιτίας της υπερβολικής πίεσης της βαρύτητας, ήταν και είναι ακόμη πολύ θερμός στα βάθη του. Η θερμοκρασία αυξάνει από την επιφάνεια προς τα κάτω μέχρις ότου στο κέντρο γίνεται κατά τι μικρότερη από τη θερμοκρασία της επιφάνειας του ήλιου.
(668.4) 58:5.2 Τα εξωτερικά χίλια εξακόσια χιλιόμετρα της γήινης μάζας συνίστανται κυρίως σε διαφορετικά είδη βράχων. Από κάτω βρίσκονται τα πυκνότερα και βαρύτερα μεταλλικά στοιχεία. Σ’ ολόκληρη τη διάρκεια των αρχικών και προ της εμφάνισης της ατμόσφαιρας εποχών, ο κόσμος ήταν σε τέτοια, σχεδόν υγρή, κατάσταση, στην λειωμένη και υπερθερμασμένη μορφή του, ώστε τα βαρύτερα μέταλλα κατακάθισαν βαθιά στο εσωτερικό. Εκείνα που βρέθηκαν κοντά στην επιφάνεια, σήμερα αντιπροσωπεύουν την έκχυση των αρχαίων ηφαιστείων, των μετέπειτα, εκτεταμένων ροών της λάβας, καθώς και τις πλέον πρόσφατες εναποθέσεις των μετεωριτών.
(668.5) 58:5.3 Ο εξωτερικός φλοιός είχε πάχος περίπου εξήντα τέσσερα χιλιόμετρα. Το εξωτερικό αυτό κέλυφος υποστηριζόταν και ακουμπούσε πάνω ακριβώς σε μία λειωμένη θάλασσα από βασάλτη μεταβλητής πυκνότητας, ένα κινητό στρώμα λειωμένης λάβας που συγκρατείτο υπό υψηλή πίεση, αλλά που πάντα είχε την τάση να κυλήσει προς πάσα κατεύθυνση, εξισώνοντας την πίεση της κίνησης του πλανήτη, βοηθώντας, με τον τρόπο αυτό, στη σταθεροποίηση του γήινου φλοιού.
(668.6) 58:5.4 Ακόμη και σήμερα οι ήπειροι εξακολουθούν να επιπλέουν πάνω σ’ αυτή την μη κρυσταλλοποιημένη, μαλακή θάλασσα από λειωμένο βασάλτη. Αν δεν βρισκόταν η προστατευτική αυτή προϋπόθεση, οι πλέον ισχυροί σεισμοί για κομμάτιαζαν, κυριολεκτικά, τον κόσμο. Οι σεισμοί προκαλούνται από την ολίσθηση και την κίνηση του στερεού, εξωτερικού φλοιού και όχι από τα ηφαίστεια.
(668.7) 58:5.5 Τα στρώματα της λάβας στον γήινο φλοιό, όταν κρυώσουν σχηματίζουν γρανίτη. Η μέση πυκνότητα της Ουράντια είναι λίγο μεγαλύτερη από πεντέμισι φορές εκείνης του νερού. Η πυκνότητα του γρανίτη είναι μικρότερη από το τριπλάσιο της πυκνότητας του νερού. Ο πυρήνας της γής είναι δώδεκα φορές πυκνότερος από το νερό.
(668.8) 58:5.6 Ο βυθός των θαλασσών είναι πυκνότερος από τις μάζες της ξηράς και αυτό είναι που κρατά τις ηπείρους πάνω από το νερό. Όταν ο θαλάσσιος βυθός εξέχει πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, βρέθηκε ότι αποτελείται από βασάλτη, μία μορφή λάβας πολύ βαρύτερη από τον γρανίτη των μαζών της ξηράς. Και πάλι, αν οι ήπειροι δεν ήταν ελαφρύτερες από τους βυθούς των ωκεανών, η βαρύτητα θα είλκυε τις παρυφές του ωκεανού μέσα στην ξηρά, τέτοια, όμως, φαινόμενα δεν παρατηρούνται.
(668.9) 58:5.7 Το βάρος των ωκεανών είναι επίσης ένας παράγων που αυξάνει την πίεση στους θαλάσσιους βυθούς. Ο χαμηλότερος, αλλά συγκριτικά βαρύτερος βυθός των ωκεανών, μαζί με το βάρος του υπερκείμενου νερού, προσεγγίζουν το βάρος των υψηλότερα ευρισκόμενων αλλά κατά πολύ ελαφρύτερων μαζών της ξηράς. Όλες, ωστόσο, οι ήπειροι έχουν την τάση να μπαίνουν στον ωκεανό. Η πίεση των ηπείρων στα στρώματα των ωκεάνιων βυθών είναι περίπου 3,500 κιλά ανά τετραγωνικό εκατοστό. Δηλαδή, αυτή θα ήταν η πίεση μιας ηπειρωτικής μάζας που θα βρισκόταν πεντακόσια μέτρα πάνω από τον ωκεάνιο βυθό. Η πίεση του νερού πάνω στο βυθό του ωκεανού είναι μόνο 925, περίπου, ανά τετραγωνικό εκατοστό. Οι διαφορετικές αυτές πιέσεις τείνουν να κάνουν τις ηπείρους να γλιστρούν προς τους βυθούς των ωκεανών.
(669.1) 58:5.8 Η πίεση του ωκεάνιου βυθού κατά τις, προ της εμφάνισης της ζωής εποχές, ανύψωσε μια μοναχική ηπειρωτική μάζα ξηράς σε τέτοιο ύψος, ώστε η πλευρική της πίεση έτεινε να κάνει τις ανατολικές, δυτικές και νότιες οριακές περιοχές να γλιστρήσουν προς τα κάτω, πάνω στα υποκείμενα ημικολλώδη στρώματα της λάβας, μέσα στα νερά του περιβάλλοντα Ειρηνικού Ωκεανού. Αυτό αντιστάθμισε τόσο απόλυτα την πίεση της ηπείρου, ώστε δεν δημιουργήθηκε κάποιο ευρύ ρήγμα στην ανατολική ακτή αυτής της αρχαίας Ασιατικής ηπείρου, αλλά από τότε η ανατολική ακτογραμμή αιωρείται πάνω από το βάραθρο των γειτονικών ωκεάνιων εγκάτων, απειλώντας να γλιστρήσει σ’ ένα υδάτινο μνήμα.
(669.2) 58:6.1 450,000,000 χρόνια πριν έγινε η η μετάβαση από την φυτική στη ζωική μορφή ζωής. Η μεταμόρφωση αυτή έλαβε χώρα στα αβαθή νερά των προφυλαγμένων τροπικών κόλπων και λιμνών των εκτεταμένων ακτογραμμών των διαχωρισμένων ηπείρων. Και η εξέλιξη αυτή, το σύνολο της οποίας ήταν εγγενές στα αρχικά ζωικά πρότυπα, διαδραματίσθηκε σταδιακά. Υπήρξαν πολλά μεταβατικά στάδια μεταξύ των αρχικών, πρωτόγονων μορφών ζωής και των μετέπειτα σαφώς προσδιορισμένων ζωικών οργανισμών. Ακόμη και σήμερα οι μεταβατικοί ζωομύκητες εξακολουθούν να υπάρχουν και δεν μπορούν να ταξινομηθούν ούτε ως φυτά, ούτε ως ζώα.
(669.3) 58:6.2 Αν και η εξέλιξη της φυτικής ζωής μπορεί να ανιχνευθεί στα ζώα και, παρά το ότι έχουν βρεθεί διαβαθμισμένες σειρές φυτών και ζώων τα οποία προοδευτικά προχωρούν από τους απλούστερους προς τους πολυπλοκότερους και πλέον προηγμένους οργανισμούς, δεν θα μπορέσετε να βρείτε τέτοιους συνδετικούς κρίκους μεταξύ των μεγάλων υποδιαιρέσεων του ζωικού βασιλείου, ούτε μεταξύ των ανώτερων, προ της εμφάνισης του ανθρώπου, τύπων ζώων, ή των πρώτων εκπροσώπων των ανθρώπινων φυλών. Αυτοί οι λεγόμενοι «χαμένοι κρίκοι» θα μείνουν για πάντα χαμένοι, για τον απλό λόγο ότι ουδέποτε υπήρξαν.
(669.4) 58:6.3 Από την μία εποχή στην άλλη καινούργια είδη ζώων, με θεμελιώδεις διαφορές, δημιουργήθηκαν. Δεν εξελίχθηκαν ως αποτέλεσμα της σταδιακής συγκέντρωσης μικρών παραλλαγών. Εμφανίσθηκαν ως πλήρως ανεπτυγμένες και νέες κατηγορίες ζωής και εμφανίσθηκαν αιφνίδια.
(669.5) 58:6.4 Η αιφνίδια εμφάνιση των νέων ειδών και των διαφοροποιημένων κατηγοριών των ζώντων οργανισμών είναι εντελώς βιολογική, αυστηρά φυσική. Δεν υπάρχει τίποτε το υπερφυσικό που να συνδέεται με τις γενετικές αυτές μεταλλάξεις.
(669.6) 58:6.5 Η εμφάνιση των ζώων εξελίχθηκε όταν να νερά των ωκεανών έφθασαν στον κατάλληλο βαθμό αλμυρότητας και ήταν σχετικά απλό το να μπορέσει το αλμυρό νερό να κυκλοφορήσει στα σώματα των οργανισμών της θαλάσσιας ζωής. Όταν όμως οι ωκεανοί περιορίσθηκαν και το ποσοστό του άλατος μειώθηκε πολύ, τα ίδια αυτά ζώα ανέπτυξαν την ικανότητα να μειώνουν την αλμυρότητα των σωματικών υγρών τους, όπως ακριβώς οι οργανισμοί εκείνοι οι οποίοι έμαθαν να ζουν σε γλυκό νερό, αποκτώντας την ικανότητα να διατηρούν τη σωστή ποσότητα χλωριούχου νατρίου στα σωματικά τους υγρά, με έξυπνες τεχνικές διατήρησης του άλατος.
(669.7) 58:6.6 Η μελέτη των περικλειόμενων σε βράχους απολιθωμάτων της θαλάσσιας ζωής αποκαλύπτει τις αρχικές προσπάθειες προσαρμογής των πρωτόγονων αυτών οργανισμών. Τα φυτά και τα ζώα δεν παύουν ποτέ να κάνουν αυτά τα πειράματα προσαρμογής. Ακόμη και το περιβάλλον αλλάζει και πάντα οι ζώντες οργανισμοί προσπαθούν να προσαρμοσθούν στις ατέλειωτες αυτές διακυμάνσεις.
(670.1) 58:6.7 Ο φυσιολογικός εξοπλισμός και η ανατομική δομή όλων των νέων τάξεων της ζωής αποτελούν αντίδραση στη δράση των φυσικών νόμων, το συνακόλουθο, όμως, χάρισμα της διάνοιας αποτελεί την πλήρωση των συνοδών διανοητικών πνευμάτων σύμφωνα με την έμφυτη εγκεφαλική ικανότητα. Η διάνοια, ενώ δεν είναι μία φυσική εξέλιξη, εξαρτάται απόλυτα από τις ικανότητες του εγκεφάλου, η οποία παρέχεται από την καθαρά φυσική και εξελικτική ανάπτυξη.
(670.2) 58:6.8 Μέσω ατέλειωτων, σχεδόν, κύκλων κατακτήσεων και απωλειών, προσαρμογών και αναπροσαρμογών, όλοι οι ζώντες οργανισμοί αιωρούνται μπρος-πίσω από εποχή σε εποχή. Εκείνοι οι οποίοι κατακτούν την κοσμική ενότητα παραμένουν, ενώ εκείνοι οι οποίοι δεν επιτυγχάνουν το στόχο αυτό, παύουν να υπάρχουν.
(670.3) 58:7.1 Η πελώρια ομάδα των βραχωδών συστημάτων τα οποία συνιστούσαν τον εξωτερικό φλοιό του κόσμου κατά την εποχή της απαρχής της ζωής, ή Προτεροζωική περίοδο δεν φαίνεται πλέον σε πολλά σημεία της γήινης επιφάνειας. Και όταν παρουσιασθεί, κάτω από όλες τις συσσωρεύσεις των μετέπειτα εποχών, θα βρεθούν μόνο τα απολιθώματα των φυτών και των αρχικών, πρωτόγονων ζώων. Ορισμένοι από τους παλαιότερους αυτούς, κατακαθισμένους στο νερό, βράχους, είναι αναμεμειγμένοι με μεταγενέστερα στρώματα και ορισμένες φορές περιέχουν τα απολιθώματα μερικών αρχικών μορφών φυτικής ζωής, ενώ στα ανώτερα στρώματα είναι δυνατόν, ενίοτε, να βρεθούν μερικές από τις πλέον πρωτόγονες μορφές των πρώτων θαλάσσιων-ζωικών οργανισμών. Σε πολλές περιοχές, τα στρωματοποιημένα αυτά επίπεδα των βράχων, όπου υπάρχουν τα απολιθώματα της πρώιμης θαλάσσιας ζωής, φυτικής αλλά και ζωικής, μπορεί να βρεθούν ακριβώς πάνω από τα παλαιότερα, αδιαφοροποίητα πετρώματα.
(670.4) 58:7.2 Τα απολιθώματα της περιόδου αυτής είναι άλγες, φυτά που μοιάζουν με κοράλλια, πρωτόγονα Πρωτόζωα καθώς επίσης και σπογγοειδείς μεταβατικοί οργανισμοί. Η απουσία, ωστόσο, τέτοιων απολιθωμάτων στα παλαιότερα στρώματα των βράχων, δεν αποδεικνύει κατ’ ανάγκην ότι δεν υπήρχαν κάπου αλλού ζώντα πλάσματα, την εποχή της ιζηματοποίησής τους. Η ζωή ήταν σποραδική καθ’ όλη τη διάρκεια των αρχικών αυτών εποχών και μόνο με πολύ αργό ρυθμό βρήκε το δρόμο της πάνω στην επιφάνεια της γης.
(670.5) 58:7.3 Οι βράχοι της παλαιότερης εκείνης εποχής βρίσκονται πλέον στην επιφάνεια της γης, ή πολύ κοντά στην επιφάνεια, σε μεγαλύτερο μέρος από το ένα όγδοο, περίπου, της έκτασης που καταλαμβάνει τώρα η ξηρά. Το μέσο πάχος των ενδιάμεσων αυτών πετρωμάτων, των παλαιότερων στρωματοποιημένων επιπέδων των βράχων, είναι περίπου 1.6 και 2.4 χιλιόμετρα. Σε ορισμένα σημεία, τα αρχαία αυτά συστήματα βράχων έχουν πάχος έως και εξήμισι χιλιόμετρα, πολλά όμως από τα επίπεδα που αποδίδονται σ’ εκείνη την εποχή ανήκουν σε μεταγενέστερες περιόδους.
(670.6) 58:7.4 Στην Βόρεια Αμερική, το αρχαίο αυτό, γεμάτο πρωτόγονα απολιθώματα στρώμα πετρωμάτων φθάνει ως την επιφάνεια στις ανατολικές, κεντρικές και βόρειες περιοχές του Καναδά. Επιπλέον υπάρχει μία διακοπτόμενη, με κατεύθυνση ανατολική-δυτική, κορυφογραμμή των βράχων αυτών, η οποία εκτείνεται από την Πενσυλβάνια και τα αρχαία Όρη Αντιρόντακ στα δυτικά και διασχίζει το Μίτσιγκαν, το Γουισκόνσιν και τη Μινεσότα. Άλλες κορυφογραμμές εκτείνονται από το Νιουφάουντλαντ ως την Αλαμπάμα και από την Αλάσκα ως το Μέξικο.
(670.7) 58:7.5 Οι βράχοι της εποχής αυτής βρίσκονται εκτεθειμένοι εδώ κι’ εκεί, σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αλλά για κανένα τους δεν είναι τόσο εύκολο να δοθεί ερμηνεία, όσο για εκείνους κοντά στη Λίμνη Σουπήριορ, καθώς και το Γκράντ Κάνυον του Ποταμού Κολοράντο, όπου οι γεμάτοι με πρωτόγονα απολιθώματα βράχοι, που υπάρχουν σε διάφορα στρώματα, πιστοποιούν τις αναστατώσεις και τις διακυμάνσεις των μακρινών εκείνων καιρών.
(670.8) 58:7.6 Το στρώμα αυτό των πετρωμάτων, η παλαιότερη φέρουσα απολιθώματα διαστρωμάτωση στο φλοιό της γης, έχει πιεσθεί, έχει καταρρεύσει, και έχει με τρόπο αλλόκοτο συστραφεί, ως αποτέλεσμα των αναστατώσεων των σεισμών και των πρώτων ηφαιστείων. Οι ποταμοί της λάβας κατά την εποχή αυτή έφεραν μεγάλες ποσότητες σιδήρου, χαλκού και μολύβδου κοντά στην επιφάνεια του πλανήτη.
(670.9) 58:7.7 Λίγα μέρη υπάρχουν στη γη όπου τέτοιες δραστηριότητες παρουσιάζονται πιο γραφικά, απ’ όσο στην κοιλάδα του Σαιντ Κρουά, του Γουισκόνσιν. Στην περιοχή αυτή κύλησαν εκατόν είκοσι επτά διαδοχικά ποτάμια λάβας στην ξηρά με επακόλουθη πλημμύρα και συνακόλουθη εναπόθεση λίθων. Αν και μεγάλο μέρος της ιζηματοποίησης των επιφανειακών λίθων και της διακοπτόμενης ροής της λάβας δεν υπάρχουν σήμερα και, παρά το ότι το πυθμένας του συστήματος είναι θαμμένος βαθιά στη γη, παρά ταύτα, περίπου εξήντα πέντε, ή εβδομήντα από τους στρωματοποιημένους αυτούς βράχους των περασμένων εποχών βρίσκονται τώρα σε κοινή θέα.
(671.1) 58:7.8 Κατά τη διάρκεια αυτών των πρώιμων εποχών, όταν μεγάλο μέρος της ξηράς βρισκόταν κοντά στο επίπεδο της θάλασσας, έλαβαν χώρα πολλές διαδοχικές πλημμύρες και αναδύσεις. Ο φλοιός της γης άρχιζε, τότε, την μετέπειτα περίοδο της σχετικής σταθεροποίησης. Οι πτυχώσεις, ανυψώσεις και καταβυθίσεις, της πρώιμης κίνησης των ηπείρων συνεισέφεραν στη συχνότητα των περιοδικών πλημμυρών των μεγάλων μαζών ξηράς.
(671.2) 58:7.9 Κατά τις εποχές αυτές της πρωτόγονης θαλάσσιας ζωής, εκτεταμένες περιοχές ηπειρωτικών ακτών βυθίστηκαν στη θάλασσα, από λίγα μέτρα, έως και οκτακόσια μέτρα. Μεγάλο μέρος των παλαιότερων αμμόλιθων και των κροκαλοπαγών αντιπροσωπεύει τις ιζηματογενείς συσσωρεύσεις αυτών των αρχαίων ακτών. Οι ιζηματογενείς βράχοι που ανήκουν στην πρώιμη αυτή διαστρωμάτωση βρίσκονται πάνω ακριβώς στα επίπεδα αυτά, τα οποία χρονολογούνται πολύ πριν από την απαρχή της ζωής, πίσω, στην αρχική εμφάνιση του παγκόσμιου ωκεανού.
(671.3) 58:7.10 Ορισμένα από τα ανώτερα στρώματα των ενδιάμεσων αυτών βραχωδών εναποθέσεων περιέχουν μικρές ποσότητες σχιστόλιθου, ή σκουρόχρωμες πλάκες, πράγμα που υποδηλώνει την παρουσία οργανικού άνθρακα και πιστοποιεί την ύπαρξη των προγόνων των μορφών αυτών της φυτικής ζωής, οι οποίες είχαν καταλάβει τη γη κατά τη μεταγενέστερη Ανθρακούχο εποχή, ή εποχή του άνθρακα. Μεγάλο μέρος του χαλκού σ’ αυτά τα στρώματα των βράχων προέρχεται από εναποθέσεις νερού. Ένα μέρος βρίσκεται στα σημεία ρήξης των παλαιότερων βράχων και αποτελεί τη συγκέντρωση των δυσκίνητων, τελματωμένων νερών κάποιας αρχαίας, προφυλαγμένης ακτογραμμής. Τα ορυχεία σιδήρου της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης βρίσκονται σε αποθέσεις και προεκβολές, κείμενες εν μέρει στους παλαιότερους, μη στρωματοποιημένους, βράχους και εν μέρει στους μετέπειτα αυτούς στρωματοποιημένους βράχους των μεταβατικών περιόδων του σχηματισμού της ζωής.
(671.4) 58:7.11 Η εποχή αυτή έγινε μάρτυρας της εξάπλωσης της ζωής σ’ ολόκληρη την έκταση των ωκεανών του κόσμου. Η θαλάσσια ζωή έχει εγκατασταθεί, πλέον, στην Ουράντια. Οι πυθμένες των αβαθών και εκτεταμένων εσωτερικών θαλασσών καταλαμβάνονται σταδιακά από μία πλούσια και περίτεχνη ανάπτυξη της βλάστησης, ενώ τα νερά των ακτογραμμών κατακλύζονται από τις απλές μορφές των ζώων.
(671.5) 58:7.12 Ολόκληρη η ιστορία τούτη δίνεται γραφικά μέσα στις σελίδες των απολιθωμάτων του πελώριου «πέτρινου βιβλίου» των αρχείων του κόσμου. Και οι σελίδες του γιγάντιου αυτού βιο-γεωλογικού αρχείου αλάνθαστα λένε την αλήθεια, απαιτείται όμως τέχνη για την ερμηνεία τους. Πολλοί από τους θαλάσσιους αυτούς πυθμένες έχουν τώρα ανυψωθεί πάνω στην ξηρά και οι εναποθέσεις ατέλειωτων αιώνων λένε την ιστορία των προσπαθειών της ζωής εκείνες τις πρώτες μέρες. Είναι κυριολεκτικά αλήθεια, όπως είπε και ο ποιητής σας. «Η σκόνη που πάνω της περπατάμε, κάποτε ήταν ζωντανή.»
(671.6) 58:7.13 [Παρουσιάσθηκε από ένα μέλος του Σώματος των Φορέων της Ζωής της Ουράντια, κατοίκου, τώρα, του πλανήτη.]
(672.1) 59:0.1 Θεωρούμε ότι η ιστορία της Ουράντια αρχίζει περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια πριν και εκτείνεται μέσα από πέντε μείζονες εποχές:
(672.2) 59:0.2 1. Η προ της εμφάνισης της ζωής (προζωική) εποχή περιλαμβάνει τα πρώτα τετρακόσια πενήντα εκατομμύρια χρόνια, από την εποχή, περίπου, κατά την οποία ο πλανήτης έφθασε στο σημερινό του μέγεθος μέχρι την εποχή της εγκατάστασης της ζωής. Οι σπουδαστές σας έχουν ορίσει την περίοδο αυτή ως Αρχαιοζωική.
(672.3) 59:0.3 2. Η εποχή της εμφάνισης της ζωής περιλαμβάνει τα επόμενα εκατόν πενήντα εκατομμύρια χρόνια. Η εποχή αυτή μεσολαβεί μεταξύ της προηγούμενης, προζωικής εποχής, ή εποχής του κατακλυσμού και της επόμενης περιόδου της περισσότερο ανεπτυγμένης θαλάσσιας ζωής. Η εποχή αυτή είναι γνωστή στους ερευνητές σας ως Προτεροζωική.
(672.4) 59:0.4 3. Η εποχή της θαλάσσιας ζωής καλύπτει τα επόμενα διακόσια πενήντα εκατομμύρια χρόνια και είναι περισσότερο γνωστή σ’ εσάς ως Παλαιοζωική.
(672.5) 59:0.5 4. Η εποχή της πρώιμης επίγειας ζωής περιλαμβάνει τα επόμενα εκατό εκατομμύρια χρόνια και είναι γνωστή ως Μεσοζωική.
(672.6) 59:0.6 5. Η εποχή των θηλαστικών καταλαμβάνει τα τελευταία πενήντα εκατομμύρια χρόνια. Αυτή η πρόσφατη εποχή είναι γνωστή ως Καινοζωική.
(672.7) 59:0.7 Η εποχή της θαλάσσιας ζωής, επομένως, καλύπτει περίπου το ένα τέταρτο της πλανητικής σας ιστορίας. Μπορεί να υποδιαιρεθεί σε έξι μακρές περιόδους, κάθε μία των οποίων χαρακτηρίζεται από ορισμένες σαφώς προσδιορισμένες εξελίξεις τόσο στο γεωλογικό, όσο και το βιολογικό χώρο.
(672.8) 59:0.8 Καθώς αυτή η εποχή αρχίζει, οι πυθμένες των θαλασσών, οι εκτεταμένες ηπειρωτικές υφαλοκρηπίδες και οι πολυάριθμες, κοντά στις ακτές λεκάνες καλύπτονται από γόνιμη βλάστηση. Οι απλούστερες και περισσότερο πρωτόγονες μορφές των ζώων έχουν ήδη εξελιχθεί από προηγούμενους φυτικούς οργανισμούς και οι πρώτοι ζωικοί οργανισμοί έχουν σταδιακά προχωρήσει κατά μήκος των εκτεταμένων ακτογραμμών των διαφόρων μαζών ξηράς, μέχρις ότου οι πολλές εσωτερικές θάλασσες γεμίζουν με πρωτόγονη θαλάσσια ζωή. Επειδή ελάχιστοι από τους πρώιμους αυτούς οργανισμούς είχαν κέλυφος, δεν έχουν διατηρηθεί πολλά, ως απολιθώματα. Παρ’ όλ’ αυτά, η βάση έχει ετοιμασθεί για τα πρώτα κεφάλαια του μεγάλου εκείνου «πέτρινου βιβλίου» της διατήρησης των καταγραφών της ζωής, που τόσο μεθοδικά εναποτέθηκε κατά τους επόμενους αιώνες.
(672.9) 59:0.9 Η ήπειρος της Βόρειας Αμερικής είναι θαυμαστά πλούσια σε γεμάτα απολιθώματα ιζήματα ολόκληρης της περιόδου της θαλάσσιας ζωής. Τα αρχικά και παλαιότερα στρώματα χωρίζονται από τις μετέπειτα διαστρωματώσεις της προηγηθείσας περιόδου από εκτεταμένα διαβρωμένα ιζήματα, τα οποία διαχωρίζουν σαφώς τα δύο αυτά στάδια της πλανητικής εξέλιξης.
(673.1) 59:1.1 Με την αυγή της περιόδου αυτής, της σχετικής ηρεμίας στην επιφάνεια της γης, η ζωή περιορίζεται στις διάφορες εσωτερικές θάλασσες και τις ωκεάνιες ακτογραμμές. Μέχρι στιγμής ουδείς οργανισμός ξηράς έχει αναπτυχθεί. Τα πρωτόγονα θαλάσσια ζώα έχουν πλέον εγκατασταθεί και προετοιμάζονται για την επόμενη εξελικτική ανάπτυξη. Η αμοιβάδα είναι τυπικό επιζήσαν είδος του αρχικού αυτού σταδίου της δημιουργίας των ζώων, έχοντας εμφανισθεί προς το τέλος της προηγηθείσας μεταβατικής περιόδου.
(673.2) 59:1.2 400,000,000 χρόνια πριν η θαλάσσια ζωή, τόσο των φυτών όσο και των ζώων έχει διαδοθεί αρκετά καλά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Το παγκόσμιο κλίμα γίνεται ελαφρά θερμότερο και πιο σταθερό. Όλες οι ακτές, ιδιαίτερα της Βόρειας και Νότιας Αμερικής, πλημμυρίζουν. Καινούργιοι ωκεανοί εμφανίζονται και οι παλαιότερες θάλασσες διευρύνονται σε μεγάλο βαθμό.
(673.3) 59:1.3 Η βλάστηση πλέον, για πρώτη φορά έρπει στην ξηρά και γρήγορα κάνει σημαντικές προόδους προσαρμογής στο μη θαλάσσιο περιβάλλον.
(673.4) 59:1.4 Αιφνίδια και χωρίς προηγούμενες διαβαθμίσεις, τα πρώτα πολυκύτταρα ζώα κάνουν την εμφάνισή τους. Οι τριλοβίτες εξελίσσονται και για αιώνες κυριαρχούν στις θάλασσες. Από την άποψη της θαλάσσιας ζωής, αυτή είναι η εποχή των τριλοβιτών.
(673.5) 59:1.5 Κατά το επόμενο διάστημα της χρονικής αυτής περιόδου, μεγάλο μέρος της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης αναδύθηκε από τη θάλασσα. Ο φλοιός της γης σταθεροποιήθηκε προσωρινά. Βουνά, ή, μάλλον, μεγάλες εξάρσεις του εδάφους υψώθηκαν κατά μήκος των ακτών του Ατλαντικού και του Ειρηνικού, στις Δυτικές Ινδίες και τη Νότια Ευρώπη. Ολόκληρη η περιοχή της Καραϊβικής ανυψώθηκε σε μεγάλο βαθμό.
(673.6) 59:1.6 390,000,000 χρόνια πριν η ξηρά εξακολουθούσε να ανυψώνεται. Σε περιοχές της ανατολικής και δυτικής Αμερικής, καθώς και της δυτικής Ευρώπης μπορούν να βρεθούν οι διαστρωματώσεις των πετρωμάτων που σχηματίσθηκαν την περίοδο αυτή και οι οποίες είναι οι αρχαιότερες πέτρες που περιέχουν απολιθώματα τριλοβιτών. Υπήρχαν πολλοί, σαν δάκτυλα, κόλποι που χώνονταν στις μάζες της ξηράς, στους οποίους εναποτέθηκαν αυτοί οι γεμάτοι απολιθώματα βράχοι.
(673.7) 59:1.7 Μέσα σε λίγα εκατομμύρια χρόνια, ο Ειρηνικός Ωκεανός άρχισε να εισβάλλει στις Αμερικανικές ηπείρους. Η καταβύθιση της ξηράς οφείλετο κυρίως στην προσαρμογή του φλοιού, αν και η εξάπλωση της παράπλευρης ξηράς, ή η αργή μετακίνηση των ηπείρων απετέλεσε άλλον ένα παράγοντα.
(673.8) 59:1.8 380,000,000 η Ασία βυθιζόταν και όλες οι άλλες ήπειροι υπέκειντο σε μία σύντομη ανάδυση. Καθώς, όμως, προχωρούσε η περίοδος αυτή, ο νεοεμφανιζόμενος Ατλαντικός Ωκεανός έκανε εκτεταμένες εισβολές σε όλες τις παρακείμενες ακτογραμμές. Ο Βόρειος Ατλαντικός, ή Αρκτική θάλασσα συνδέονταν τότε με τα νερά του νότιου Κόλπου. Όταν η νότια αυτή θάλασσα εισέβαλε στην τάφρο των Αππαλαχίων, τα κύματά της έσπασαν στα ανατολικά πάνω σε βουνά ψηλά σαν τις Άλπεις, γενικά, όμως, οι ήπειροι ήταν χωρίς ενδιαφέρον πεδιάδες, χωρίς καμία φυσική ομορφιά.
(673.9) 59:1.9 Οι ιζηματογενείς εναποθέσεις των εποχών αυτών είναι τεσσάρων ειδών:
(673.10) 59:1.10 1. Κροκαλοπαγείς – ύλη εναποτεθείσα κοντά στις ακτές.
(673.11) 59:1.11 2. Αμμόλιθοι – εναποθέσεις που έγιναν σε αβαθή νερά, αλλά όπου τα κύματα ήταν αρκετά για να εμποδίσουν το κατακάθισμα της λάσπης.
(673.12) 59:1.12 3. Σχιστόλιθοι – εναποθέσεις που έγιναν σε βαθύτερα και περισσότερο ήρεμα νερά.
(673.13) 59:1.13 4. Ασβεστόλιθοι – που περιλαμβάνουν τις εναποθέσεις των κελυφών των τριλοβιτών σε βαθιά νερά.
(673.14) 59:1.14 Τα απολιθώματα των τριλοβιτών της εποχής εκείνης παρουσιάζουν ορισμένες βασικές ανομοιομορφίες μαζί με ορισμένες αξιοσημείωτες παραλλαγές. Τα πρώτα ζώα που εξελίχθηκαν από τις τρεις αρχικές εμφυτεύσεις της ζωής ήταν χαρακτηριστικά: εκείνα που εμφανίσθηκαν στο δυτικό ημισφαίριο ήταν λίγο διαφορετικά από εκείνα της Ευρωπαϊκής ομάδας, καθώς και από τους Αυστραλασιατικούς, ή Αυστραλιανούς-Ανταρκτικούς τύπους.
(674.1) 59:1.15 370,000,000 χρόνια πριν, έλαβε χώρα η μεγάλη και σχεδόν καθολική καταβύθιση της Βόρειας και Νότιας Αμερικής, ακολουθούμενη από την βύθιση της Αφρικής και της Αυστραλίας. Μόνο ορισμένα μέρη της Βόρειας Αμερικής παρέμειναν πάνω από τις αβαθείς αυτές Καμβριανές θάλασσες. Πέντε εκατομμύρια χρόνια αργότερα οι θάλασσες υποχώρησαν εξ αιτίας της ανύψωσης της ξηράς. Και όλα αυτά τα φαινόμενα της βύθισης της ξηράς και της ανύψωσής της δεν ήταν δραματικά, αφού έγιναν αργά, στη διάρκεια πέντε εκατομμυρίων χρόνων.
(674.2) 59:1.16 Οι γεμάτες απολιθώματα τριλοβιτών διαστρωματώσεις της εποχής αυτής εμφανίζονται σε διάφορες περιοχές, σε όλες τις ηπείρους, εκτός της κεντρικής Ασίας. Σε πολλές περιοχές τα πετρώματα αυτά είναι οριζόντια, στα βουνά, όμως, είναι κεκλιμένα και στρεβλωμένα εξ αιτίας της πίεσης και των πτυχώσεων. Και τέτοια πίεσε, έχει, σε πολλές περιοχές, μεταβάλει την αρχική δομή αυτών των εναποθέσεων. Ο αμμόλιθος έχει μετατραπεί σε χαλαζία, ο σχιστόλιθος έχει μετατραπεί σε πλακίδια, ενώ ο ασβεστόλιθος έχει μετατραπεί σε μάρμαρο.
(674.3) 59:1.17 360,000,000 χρόνια πριν η ξηρά εξακολουθούσε να ανυψώνεται. Η Βόρια και η Νότια Αμερική ήταν ήδη ανυψωμένες. Η δυτική Ευρώπη και τα Βρετανικά Νησιά αναδύονταν, εκτός ορισμένων περιοχών της Ουαλίας οι οποίες καταβυθίσθηκαν. Δεν υπήρχαν μεγάλα στρώματα πάγου τις εποχές αυτές. Οι υποτιθέμενες εναποθέσεις των παγετώνων που εμφανίζονται σε σχέση με τις διαστρωματώσεις αυτές στην Ευρώπη, την Αφρική, την Κίνα και την Αυστραλία οφείλονται σε μεμονωμένους ορεινούς παγετώνες, ή στην μετατόπιση των παγετωνικών θραυσμάτων που δημιουργήθηκαν αργότερα. Το παγκόσμιο κλίμα ήταν ωκεάνιο, όχι ηπειρωτικό. Οι νότιες θάλασσες ήταν θερμότερες από ό,τι τώρα και εκτείνονταν προς βορράν, πάνω από τη Βόρεια Αμερική, μέχρι τις πολικές περιοχές. Το Ρεύμα του Κόλπου διέσχιζε το κεντρικό τμήμα της Βόρειας Αμερικής αποκλίνοντας προς τα ανατολικά για να περιβρέξει και να θερμάνει τις ακτές της Γροιλανδίας, κάνοντας αυτήν την καλυμμένη με πάγους, τώρα, ήπειρο έναν πραγματικό τροπικό Παράδεισο.
(674.4) 59:1.18 Η θαλάσσια ζωή ήταν παρόμοια σ’ ολόκληρο τον κόσμο και συνίστατο σε φύκια, μονοκύτταρους οργανισμούς, απλούς σπόγγους, τριλοβίτες και άλλα οστρακόδερμα – γαρίδες, καβούρια και αστακούς. Τρεις χιλιάδες ποικιλίες βραχιόποδων εμφανίσθηκαν κατά το τέλος της περιόδου αυτής, από τα οποία μόνο διακόσια επέζησαν. Τα ζώα αυτά αντιπροσωπεύουν μία ποικιλομορφία της πρώιμης ζωής, η οποία έφθασε ως τις μέρες μας πρακτικά αμετάβλητη.
(674.5) 59:1.19 Ωστόσο οι τριλοβίτες ήταν τα κυριαρχούντα ζώντα πλάσματα. Ήταν ζώα με φύλο και υπήρχαν σε διάφορες μορφές. Όντας κακοί κολυμβητές, επέπλεαν νωθρά στο νερό, ή σέρνονταν στον βυθό των θαλασσών, κουλουριάζοντας το σώμα τους για να προστατευθούν, όταν τους επετίθεντο οι μετέπειτα εμφανισθέντες εχθροί. Απέκτησαν μεγαλύτερο μήκος, από τα δυόμισι εκατοστά στα τριάντα και εξελίχθηκαν σε τέσσερις ξεχωριστές κατηγορίες: τα σαρκοφάγα, τα φυτοφάγα, τα παμφάγα και τα «λασποφάγα.» Η ικανότητα της τελευταίας κατηγορίας να συντηρούνται σε μεγάλο βαθμό από ανόργανη ύλη – όντας τα τελευταία πολυκύτταρα ζώα που μπορούσαν να το κάνουν αυτό – εξηγεί τη μεγάλη τους αύξηση και την μακρόχρονη επιβίωση.
(674.6) 59:1.20 Αυτή ήταν η βιολογική εικόνα της Ουράντια στο τέλος αυτής της μακρόχρονης περιόδου της ιστορίας του κόσμου, που περιλαμβάνει πενήντα εκατομμύρια χρόνια, και που ονομάζεται από τους γεωλόγους σας Κάμβρια.
(674.7) 59:2.1 Τα περιοδικά φαινόμενα της ανύψωσης και της βύθισης της ξηράς, χαρακτηριστικά των εποχών αυτών, ήταν όλα σταδιακά και όχι φαντασμαγορικά, συνοδευόμενα από ελάχιστη ή και καθόλου ηφαιστειακή δράση. Καθ’ όλη τη διάρκεια των διαδοχικών αυτών ανυψώσεων και καταβυθίσεων της ξηράς, η Ασιατική μητρική ήπειρος δεν μοιράσθηκε απόλυτα την ιστορία των άλλων μαζών της ξηράς. Υπέστη πολλές πλημμύρες, βυθιζόμενη πρώτα προς μία κατεύθυνση και κατόπιν προς μία άλλη, ειδικότερα κατά τους αρχικούς χρόνους της ιστορίας της, αλλά δεν παρουσιάζει τις ομοιόμορφες ιζηματοποιήσεις των πετρωμάτων που μπορούν να βρεθούν στις άλλες ηπείρους. Σε πρόσφατες εποχές, η Ασία υπήρξε η πλέον σταθερή από όλες τις μάζες της ξηράς.
(675.1) 59:2.2 350,000,000 είδαν την αρχή της μεγάλης περιόδου των κατακλυσμών, πάνω σε όλες τις ηπείρους, εκτός της κεντρικής Ασίας. Οι μάζες της ξηράς επανειλημμένα καλύφθηκαν από νερά. Μόνο τα παράκτια υψίπεδα παρέμειναν πάνω από αυτές τις αβαθείς, αλλά εκτεταμένες, περιοδικά μεταβαλλόμενες, εσωτερικές θάλασσες. Τρεις μείζονες πλημμύρες χαρακτήρισαν την περίοδο αυτή, πριν τελειώσει, όμως, οι ήπειροι και πάλι αναδύθηκαν, με το σύνολο της ξηράς που ανεδύθη να είναι κατά δέκα πέντε τοις εκατό μεγαλύτερο από όσο είναι σήμερα. Η περιοχή της Καραϊβικής είχε σε μεγάλο βαθμό ανυψωθεί. Η περίοδος αυτή δεν είναι ιδιαίτερα εμφανής στην Ευρώπη, επειδή οι αυξομειώσεις της ξηράς ήταν μικρότερες, ενώ η ηφαιστειακή δραστηριότητα πιο σταθερή.
(675.2) 59:2.3 340,000,000 χρόνια πριν έλαβε χώρα άλλη μία εκτεταμένη καταβύθιση της ξηράς, εκτός της Ασίας και της Αυστραλίας. Τα νερά των ωκεανών του κόσμου, γενικά, αναμείχθηκαν. Αυτή ήταν η μεγάλη ασβεστολιθική εποχή, μεγάλο μέρος των πετρωμάτων της οποίας εναποτέθηκε από τις ασβεστούχες εκκρίσεις των αλγών.
(675.3) 59:2.4 Λίγα εκατομμύρια χρόνια αργότερα, μεγάλα τμήματα των Αμερικανικών ηπείρων και της Ευρώπης άρχισαν να αναδύονται από το νερό. Στο Δυτικό Ημισφαίριο μόνο ένας βραχίονας του Ειρηνικού Ωκεανού παρέμεινε πάνω από το Μεξικό και τις σημερινές περιοχές των Βραχωδών Ορέων, ωστόσο, προς το τέλος της εποχής αυτής, οι ακτές του Ατλαντικού και του Ειρηνικού άρχισαν πάλι να βυθίζονται.
(675.4) 59:2.5 330,000,000 χρόνια πριν σημειοδοτείται η απαρχή μιας χρονικής περιόδου σχετικής ηρεμίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο, με μεγάλο μέρος της ξηράς και πάλι πάνω από το νερό. Η μοναδική εξαίρεση σ’ αυτή την κυριαρχία της ηρεμίας στη γη υπήρξε η έκρηξη του μεγάλου Βορειοαμερικανικού ηφαιστείου του ανατολικού Κεντάκι, μιας από τις μεγαλύτερες, μεμονωμένες ηφαιστειακές δραστηριότητες που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Οι στάχτες αυτού του ηφαιστείου κάλυψαν οκτακόσια τετραγωνικά χιλιόμετρα, σ’ ένα βάθος από τεσσεράμισι, έως έξι μέτρα.
(675.5) 59:2.6 320,000,000 χρόνια πριν έλαβε χώρα ο τρίτος μεγάλος κατακλυσμός της περιόδου αυτής. Τα νερά της πλημμύρας αυτής κάλυψαν ολόκληρη την ξηρά η οποία είχε βυθιστεί από τον προηγούμενο κατακλυσμό, ενώ εκτεινόταν περισσότερο, προς πολλές κατευθύνσεις, σ’ ολόκληρες τις Αμερικανικές ηπείρους και την Ευρώπη. Η ανατολική Βόρεια Αμερική και η δυτική Ευρώπη βρίσκονταν από τρεις χιλιάδες μέτρα έως τεσσεράμισι χιλιάδες μέτρα κάτω από το νερό.
(675.6) 59:2.7 310,000,000 χρόνιας πριν, οι μάζες της ξηράς του κόσμου αναδύθηκαν και πάλι με εξαίρεση τις νότιες περιοχές της Βόρειας Αμερικής. Το Μεξικό αναδύθηκε σχηματίζοντας έτσι τον ομώνυμο Κόλπο, που από τότε διατήρησε την ταυτότητά του.
(675.7) 59:2.8 Η ζωή της περιόδου αυτής εξακολουθεί να εξελίσσεται. Ο κόσμος είναι για μία ακόμη φορά ήρεμος και σχετικά ειρηνικός. Το κλίμα παραμένει ήπιο και σταθερό. Τα φυτά της ξηράς μεταναστεύουν ολοένα μακρύτερα από τις ακτές. Τα πρότυπα της ζωής έχουν πλέον εξελιχθεί, αν και νέα φυτικά απολιθώματα των καιρών εκείνων πρόκειται να βρεθούν.
(675.8) 59:2.9 Αυτή ήταν η μεγάλη εποχή της εξέλιξης των ξεχωριστών ζωικών οργανισμών, αν και πολλές από τις βασικές μεταβολές, όπως η μετάβαση από τα φυτά στα ζώα, είχε γίνει νωρίτερα. Η θαλάσσια πανίδα εξελίχθηκε μέχρι του σημείου όπου κάθε ζωικός τύπος κάτω από την βαθμίδα των σπονδυλωτών αντιπροσωπευόταν στα απολιθώματα των πετρωμάτων εκείνων που αποτέθηκαν κατά την περίοδο αυτή. Όλα, όμως, τα ζώα αυτά ήταν θαλάσσιοι οργανισμοί. Κανένα χερσαίο ζώο δεν έχει ακόμη εμφανισθεί, εκτός λίγων τύπων σκουληκιών, που φώλιαζαν κατά μήκος των ακτών, ούτε είχαν ακόμη τα χερσαία φυτά κατακλύσει τις ηπείρους. Υπήρχε ακόμη πάρα πολύ διοξείδιο του άνθρακα στον αέρα για να επιτρέψει την ύπαρξη ζώων που αναπνέουν. Αρχικά, όλα τα ζώα, εκτός ορισμένων από τα πλέον πρωτόγονα, εξαρτώντο άμεσα, ή έμμεσα από τη φυτική ζωή για να υπάρξουν.
(676.1) 59:2.10 Οι τριλοβίτες κυριαρχούσαν ακόμη. Τα μικρά αυτά ζώα υπήρχαν σε δεκάδες, ή χιλιάδες σχεδίων και ήταν οι πρόγονοι των σημερινών οστρακόδερμων. Μερικοί από τους τριλοβίτες είχαν από είκοσι πέντε, έως σαράντα χιλιάδες μικροσκοπικές οπές. Άλλοι δεν είχαν μάτια. Με το πέρας της εποχής αυτής, οι τριλοβίτες μοιράσθηκαν την κυριαρχία με αρκετές άλλες μορφές ασπόνδυλων ζώων. Τελικά, όμως, χάθηκαν στην αρχή της επόμενης περιόδου.
(676.2) 59:2.11 Οι άλγες με τις ασβεστούχες εκκρίσεις είχαν εξαπλωθεί. Υπήρχαν χιλιάδες είδη των πρώιμων προγόνων των κοραλλιών. Τα θαλάσσια σκουλήκια αφθονούσαν ενώ υπήρχαν πολλές ποικιλίες μεδουσών, οι οποίες από τότε εξολοθρεύθηκαν. Εξελίχθηκαν τα κοράλλια και οι μεταγενέστεροι τύποι των σπόγγων. Τα κεφαλόποδα είχαν ήδη εξελιχθεί και επέζησαν, όπως ο σύγχρονος μαργαριτοφόρος ναυτίλος, το χταπόδι, η σουπιά και το καλαμάρι.
(676.3) 59:2.12 Υπήρχαν πολλές ποικιλίες οστρακόδερμων ζώων, τα κελύφη τους, όμως, δεν τους χρειάζονταν τόσο πολύ για προστασία όσο τις επόμενες εποχές. Τα γαστερόποδα βρίσκονταν στα νερά των αρχαίων ωκεανών και περιελάμβαναν οργανισμούς μονού κελύφους, λιττορίνες και σαλιγκάρια. Τα γαστερόποδα των οποίων το κέλυφος αποτελείτο από δύο μισά δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια των εκατομμυρίων χρόνων που μεσολάβησαν, όπως ακριβώς υπάρχουν από τότε και περιλαμβάνουν τα μύδια, τις αχιβάδες, τα στρείδια και τα χτένια. Οι μονού κελύφους οργανισμοί εξελίχθηκαν επίσης και τα βραχιόποδα αυτά έζησαν στα αρχαία αυτά νερά περίπου όπως ζουν και σήμερα. Από τότε είχαν αρμούς, εγκοπές καθώς και άλλα είδη προστατευτικών διατάξεων στα κελύφη τους.
(676.4) 59:2.13 Έτσι τελειώνει η εξελικτική ιστορία της δεύτερης μεγάλης περιόδου της θαλάσσιας ζωής, η οποία είναι γνωστή στους γεωλόγους σας ως Ορδοβισιανή.
(676.5) 59:3.1 300,000,000 χρόνια πριν άρχισε μία άλλη μεγάλη περίοδος καταβύθισης της ξηράς. Η προς βορρά και προς νότο καταπάτηση της αρχαίας Σιλούριας θάλασσας ήταν έτοιμη να καταποντίσει το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Η ξηρά δεν είχε ανυψωθεί πολύ πάνω από τη θάλασσα, έτσι δεν είχαν γίνει μεγάλες ιζηματοποιήσεις κοντά στις ακτογραμμές. Οι θάλασσες ήταν γεμάτες με ζώα τα οποία είχαν ασβεστούχα κελύφη και η πτώση των αυτών των κελυφών στον βυθό της θάλασσας δημιούργησε σταδιακά πολύ πυκνά στρώματα ασβεστόλιθου. Αυτή είναι η πρώτη εκτεταμένη ιζηματοποίηση του ασβεστόλιθου και καλύπτει πρακτικά ολόκληρη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, αλλά παρουσιάζεται στην επιφάνεια της γης μόνο σε λίγα μέρη. Το πάχος του αρχαίου αυτού στρώματος βράχων είναι κατά μέσον όρο τριακόσια μέτρα, πολλές από τις ιζηματοποιήσεις αυτές, ωστόσο, έχουν παραμορφωθεί από τότε σε μεγάλο βαθμό, εξ αιτίας της κλίσης που πήραν, των αναταραχών και των ρηγματώσεων, ενώ πολλές έχουν μεταβληθεί σε χαλαζία, σχιστόλιθο και μάρμαρο.
(676.6) 59:3.2 Δεν βρίσκονται πυρίτης, ή λάβα στα στρώματα των πετρωμάτων της περιόδου αυτής, εκτός εκείνων των μεγάλων ηφαιστείων της νότιας Ευρώπης και του ανατολικού Μαίην, καθώς και οι ποταμοί της λάβας του Κεμπέκ. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα είχε κατά μέγα μέρος περάσει. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα της μεγάλης εγκατάστασης του νερού. Η δημιουργία των βουνών ήταν ελάχιστη, ή μηδενική.
(676.7) 59:3.3 200,000,000 χρόνια πριν η θάλασσα είχε σε μεγάλο βαθμό αποτραβηχτεί από τις ηπείρους και οι πυθμένες των ωκεανών που τις περιέβαλαν βυθίζονταν. Οι μάζες της ξηράς ελάχιστα είχαν αλλάξει, μέχρις ότου καταβυθίστηκαν και πάλι. Οι πρώιμες μετακινήσεις των βουνών όλων των ηπείρων άρχιζαν και οι μεγαλύτερες από τις αναταράξεις αυτές του φλοιού ήταν τα Ιμαλάια στην Ασία και τα μεγάλα Όρη της Καληδονίας, τα οποία εκτείνονται από την Ιρλανδία, μέσω της Σκοτίας και φθάνουν ως το Σπίτζμπεργκεν.
(677.1) 59:3.4 Είναι στις ιζηματοποιήσεις της εποχής αυτής που βρίσκεται μεγάλο μέρος του φυσικού αερίου, του πετρελαίου, του ψευδαργύρου και του μολύβδου. Το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο προέρχονται από τις πελώριες συσσωρεύσεις της φυτικής και της ζωικής ύλης, οι οποίες μεταφέρθηκαν στον πυθμένα κατά την εποχή της προηγούμενης καταβύθισης της ξηράς, ενώ οι εναποθέσεις των μετάλλων αντιπροσωπεύουν την ιζηματοποίηση δυσκίνητων όγκων νερού. Πολλές από τις εναποθέσεις άλατος στους βράχους ανήκουν στην περίοδο αυτή.
(677.2) 59:3.5 Οι τριλοβίτες παρήκμασαν ταχύτατα και το προσκήνιο κατελήφθη από μεγαλύτερα μαλάκια, ή κεφαλόποδα. Τα ζώα αυτά έφθασαν σε μήκος τα τεσσεράμισι μέτρα με διάμετρο τριάντα εκατοστών και έγιναν οι κύριοι των θαλασσών. Το είδος αυτό των ζώων εμφανίσθηκε αιφνίδια και ανέλαβε την κυριαρχία της θαλάσσιας ζωής.
(677.3) 59:3.6 Η μεγάλη ηφαιστειακή δραστηριότητα της εποχής αυτής ήταν στον Ευρωπαϊκό τομέα. Εκατομμύρια επί εκατομμυρίων χρόνων δεν είχαν τόσο βίαιες και εκτεταμένες ηφαιστειακές εκρήξεις, όσο αυτές που γίνονταν τώρα γύρω από την Μεσογειακή τάφρο και ειδικότερα στην περιοχή των Βρετανικών Νήσων. Η εκροή αυτή της λάβας, σ’ ολόκληρη την περιοχή των Βρετανικών Νήσων, σήμερα παρουσιάζεται ως εναλλασσόμενα στρώματα λάβας και πετρωμάτων, πάχους 835 μέτρων. Τα πετρώματα αυτά κατέπεσαν από τα διακεκομμένα κύματα της λάβας, που απλώθηκαν πάνω από ένα αβαθή θαλάσσιο πυθμένα, διασκορπίζοντας, έτσι, τις εναποθέσεις των πετρωμάτων και όλα τούτα, εν συνεχεία, ανυψώθηκαν αρκετά πάνω από τη θάλασσα. Βίαιοι σεισμοί έλαβαν χώρα στη βόρεια Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Σκοτία.
(677.4) 59:3.7 Το ωκεάνιο κλίμα παρέμεινε ήπιο και σταθερό και οι ζεστές θάλασσες έβρεχαν τις ακτές της πολικής γης. Βραχιόποδα, καθώς και άλλα απολιθώματα θαλάσσιων ζώων βρίσκονται στις εναποθέσεις αυτές μέχρι ψηλά, στο Βόρειο Πόλο. Τα γαστερόποδα, τα βραχιόποδα, οι σπόγγοι και τα κοράλλια που σχηματίζουν υφάλους εξακολούθησαν να αυξάνονται.
(677.5) 59:3.8 Το τέλος της εποχής αυτής γίνεται μάρτυρας της δεύτερης προέλασης των Σιλουριανών θαλασσών, με άλλη μία ανάμειξη των νερών του βόρειου και του νότιου ωκεανού. Τα κεφαλόποδα κυριαρχούν στη θαλάσσια ζωή, ενώ συνδεδεμένες μορφές ζωής προοδευτικά εξελίσσονται και διαφοροποιούνται.
(677.6) 59:3.9 280,000,000 χρόνια πριν οι ήπειροι είχαν σε μεγάλο βαθμό αναδυθεί από το δεύτερο Σιλούριο κατακλυσμό. Οι αποθέσεις των πετρωμάτων της κατάδυσης αυτής είναι γνωστές στη Βόρεια Αμερική ως οι ασβεστόλιθοι του Νιαγάρα, επειδή αποτελούν το στρώμα των πετρωμάτων πάνω στο οποίο κυλούν οι καταρράκτες του Νιαγάρα. Αυτό το στρώμα των πετρωμάτων εκτείνεται από τα ανατολικά βουνά ως την περιοχή της κοιλάδας του Μισισιπή, δεν προχωρεί, όμως, δυτικότερα, μόνο νότια. Αρκετά στρώματα εκτείνονται στον Καναδά, σε περιοχές της Νότιας Αμερικής, της Αυστραλίας και στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, με το μέσο πάχος της σειράς αυτής του Νιαγάρα να φθάνει περίπου τα εκατόν ογδόντα μέτρα. Ακριβώς επάνω από τις εναποθέσεις του Νιαγάρα, σε πολλές περιοχές βρίσκεται μία συλλογή από κροκαλοπαγή, σχιστόλιθο και αλάτι. Αυτή είναι η συσσώρευση δευτερογενών εναποθέσεων. Το αλάτι αυτό κατακάθισε σε μεγάλες λιμνοθάλασσες οι οποίες αρχικά επικοινωνούσαν με τη θάλασσα, στη συνέχεια αποκόπηκαν κι έτσι άρχισε η εξάτμιση, με εναπόθεση του αλατιού, μαζί με άλλα υλικά που υπήρχαν διαλυμένα. Σε ορισμένες περιοχές τα γεμάτα αλάτι αυτά πετρώματα στους βυθούς έχουν πάχος είκοσι μέτρα.
(677.7) 59:3.10 Το κλίμα είναι ομοιόμορφο και ήπιο και τα θαλάσσια απολιθώματα εναποτίθενται στις αρκτικές περιοχές. Με το τέλος της εποχής αυτής οι θάλασσες είναι τόσο πολύ αλμυρές, ώστε ελάχιστα ζώα επιβιώνουν.
(677.8) 59:3.11 Προς το πέρας της τελευταίας Σιλούριας καταβύθισης λαμβάνει χώρα μία μεγάλη αύξηση των εχινόδερμων – των απολιθωμένων κρίνων – όπως προκύπτει από τα κρινοειδή ασβεστολιθικά ιζήματα. Οι τριλοβίτες έχουν σχεδόν εξαφανισθεί και τα μαλάκια εξακολουθούν να άρχουν στις θάλασσες. Ο σχηματισμός κοραλλιογενών υφάλων αυξάνεται εξαιρετικά. Κατά την εποχή αυτή στις περισσότερο ευνοϊκές περιοχές των πρωτόγονων νερών εξελίσσονται πρώτα οι σκορπιοί. Αμέσως μετά, και αιφνίδια, οι αληθινοί σκορπιοί – που πραγματικά αναπνέουν – κάνουν την εμφάνισή τους.
(678.1) 59:3.12 Οι εξελίξεις αυτές τερματίζουν την τρίτη περίοδο της θαλάσσιας ζωής, που καλύπτει είκοσι πέντε εκατομμύρια χρόνια και είναι γνωστή στους ερευνητές σας ως Σιλούρια.
(678.2) 59:4.1 Στον μακραίωνο αγώνα ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα, για μεγάλες περιόδους η θάλασσα ήταν συγκριτικά νικήτρια, ο καιρός όμως της νίκης της ξηράς μόλις αρχίζει. Και οι μετακινήσεις των ηπείρων δεν προχώρησαν περισσότερο από όσο, κατά καιρούς, χρειάσθηκε ώστε όλες, πρακτικά, οι στεριές του κόσμου να συνδεθούν με λεπτούς ισθμούς και στενές γέφυρες ξηράς.
(678.3) 59:4.2 Καθώς η ξηρά αναδύεται από τον τελευταίο Σιλούριο κατακλυσμό, μια σημαντική περίοδος για την ανάπτυξη του κόσμου και την εξέλιξη της ζωής τελειώνει. Είναι η αυγή μιας καινούργιας εποχής στη γη. Το γυμνό και άχαρο τοπίο των προηγούμενων καιρών ντύνεται με περίτεχνη βλάστηση και τα πρώτα θαυμάσια δάση σύντομα θα εμφανισθούν.
(678.4) 59:4.3 Η θαλάσσια ζωή της εποχής αυτής ήταν πολύ διαφορετική, εξ αιτίας του πρώιμου διαχωρισμού των φυτών, αργότερα, όμως, υπήρξε ελεύθερη ανάμειξη και σύνδεση όλων αυτών των διαφορετικών τύπων. Τα βραχιόποδα έφθασαν νωρίς στο αποκορύφωμά τους και τα διαδέχθηκαν τα αρθρόποδα, ενώ οι πεταλίδες έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση. Το σπουδαιότερο, όμως, όλων συμβάν ήταν η αιφνίδια εμφάνιση της οικογένειας των ψαριών. Αυτή έγινε η εποχή των ψαριών, η περίοδος εκείνη της ιστορίας του κόσμου που χαρακτηρίζεται από το σπονδυλωτό τύπο των ζώων.
(678.5) 59:4.4 270,000,000 χρόνια πριν όλες οι ήπειροι βρίσκονταν πάνω από το νερό. Τόση πολλή ξηρά δεν είχε ποτέ βρεθεί πάνω από το νερό την ίδια εποχή, για εκατομμύρια εκατομμυρίων χρόνων. Ήταν μία από τις εποχές με τη μεγαλύτερη ανάδυση ξηράς σ’ ολόκληρη την ιστορία του κόσμου.
(678.6) 59:4.5 Πέντε εκατομμύρια χρόνια αργότερα οι ξηρές της Βόρειας και Νότιας Αμερικής, της Ευρώπης, της Αφρικής, της βόρειας Ασίας και της Αυστραλίας πλημμύρισαν για λίγο, με την καταβύθιση της Βόρειας Αμερικής, για μία περίοδο, ή για κάποια άλλη, να είναι σχεδόν απόλυτη. Και τα στρώματα του ασβεστόλιθου που σχηματίσθηκαν είχαν πάχος από δέκα επτά, έως εκατόν εξήντα πέντε μέτρα. Οι διάφορες αυτές Δεβόνιες θάλασσες επεκτάθηκαν αρχικά προς μία κατεύθυνση και κατόπιν προς μία άλλη, έτσι ώστε η πελώρια αρκτική, Βορειοαμερικανική εσωτερική θάλασσα βρήκε έξοδο προς τον Ειρηνικό Ωκεανό μέσω της βόρειας Καλιφόρνιας.
(678.7) 59:4.6 260,000,000 χρόνια πριν, προς το τέλος αυτής της εποχής καταβύθισης της ξηράς, η Βόρεια Αμερική ήταν εν μέρει κατακλυσμένη από τη θάλασσα, που επικοινωνούσε ταυτόχρονα με τα νερά του Ατλαντικού, του Ειρηνικού, του Αρκτικού Ωκεανού και του Κόλπου. Οι εναποθέσεις των μεταγενέστερων αυτών περιόδων του πρώτου Δεβόνιου κατακλυσμού έχουν μέσο πάχος περίπου τριακόσια τριάντα μέτρα. Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι που χαρακτηρίζουν τις εποχές αυτές υποδηλώνουν ότι οι εσωτερικές θάλασσες ήταν καθαρές και αβαθείς. Τέτοιες κοραλλιογενείς εναποθέσεις βρίσκονται στις όχθες του Ποταμού Οχάιο, κοντά στο Λούισβιλ, το Κεντάκι και έχουν πάχος περίπου τριάντα μέτρα, περιλαμβάνοντας περισσότερες από διακόσιες ποικιλίες. Οι κοραλλιογενείς αυτοί σχηματισμοί εκτείνονται μέσω του Καναδά και της βόρειας Ευρώπης προς τις αρκτικές περιοχές.
(678.8) 59:4.7 Μετά τις καταβυθίσεις αυτές, πολλές από τις ακτογραμμές υψώθηκαν σημαντικά, έτσι ώστε οι προηγούμενες εναποθέσεις καλύφθηκαν από λάσπη, ή σχιστόλιθους. Υπάρχει επίσης ένα στρώμα κόκκινου αμμόλιθου που χαρακτηρίζει μία από τις Δεβόνιες πλημμύρες και το κόκκινο αυτό στρώμα εκτείνεται σε μεγάλο μέρος της επιφάνειας της γης, ευρισκόμενο στη Βόρεια και Νότια Αμερική, την Ευρώπη, τη Ρωσία, την Κίνα, την Αφρική και την Αυστραλία. Τέτοιες κόκκινες εναποθέσεις υποδηλώνουν άνυδρες, ή ημι-άνυδρες συνθήκες, το κλίμα, ωστόσο, της εποχής αυτής εξακολουθούσε να είναι ήπιο και σταθερό.
(679.1) 59:4.8 Σ’ ολόκληρη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η ξηρά νοτιοανατολικά του Νησιού Σινσινάτι παρέμεινε έξω από το νερό. Μεγάλο μέρος, όμως, της δυτικής Ευρώπης, περιλαμβανομένων των Βρετανικών Νήσων, καταβυθίσθηκε. Στην Ουαλία, τη Γερμανία καθώς και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, τα Δεβόνια πετρώματα έχουν πάχος 670 μέτρα.
(679.2) 59:4.9 250,000,000 χρόνια πριν έλαβε χώρα η εμφάνιση της πρώτης οικογένειας των ψαριών, των σπονδυλωτών, ενός από τα πλέον σημαντικά στάδια σ’ ολόκληρη την, προ της εμφάνισης του ανθρώπου, εξέλιξης.
(679.3) 59:4.10 Τα αρθρόποδα, ή οστρακόδερμα, ήταν οι πρόγονοι των πρώτων σπονδυλωτών. Οι προάγγελοι της οικογένειας των ψαριών ήταν δύο τροποποιημένοι αρθρόποδες πρόγονοι. Το ένα είχε μακρύ κορμό που ένωνε ένα κεφάλι και μία ουρά, ενώ το άλλο ήταν ένα χωρίς σπονδυλική στήλη, χωρίς σιαγόνες προ-ψάρι. Οι πρώιμοι, ωστόσο, αυτοί τύποι εξαφανίσθηκαν γρήγορα όταν τα ψάρια, τα πρώτα σπονδυλωτά του κόσμου των ζώων, έκαναν στην αιφνίδια εμφάνισή τους από το βορρά.
(679.4) 59:4.11 Πολλά από τα μεγαλύτερα πραγματικά ψάρια ανήκουν σ’ αυτή την εποχή, με ορισμένες από τις ποικιλίες με δόντια να φθάνουν σε μήκος τα ογδόντα εκατοστά, έως ένα μέτρο. Οι σημερινοί καρχαρίες είναι τα επιζήσαντα από τα αρχαία αυτά ψάρια. Τα ψάρια που διαθέτουν πνεύμονες και θωράκιση φθάνουν στο εξελικτικό τους αποκορύφωμα και πριν τελειώσει η εποχή αυτή, τα ψάρια είχαν προσαρμοστεί τόσο στο γλυκό, όσο και στο αλμυρό νερό.
(679.5) 59:4.12 Πραγματικά στρώματα οστών από δόντια και σκελετούς ψαριών βρίσκονται στα ιζήματα που αποτέθηκαν προς το τέλος της περιόδου αυτής, ενώ πλούσια στρώματα απολιθωμάτων βρίσκονται κατά μήκος των ακτών της Καλιφόρνια, αφού πολλοί προφυλαγμένοι κόλποι του Ειρηνικού Ωκεανού εκτείνονταν μέσα στην ξηρά της περιοχής αυτής.
(679.6) 59:4.13 Η γη κυριευόταν γρήγορα από τις καινούργιες κατηγορίες των χερσαίων φυτών. Μέχρι τότε λίγα φυτά αναπτύσσονταν στην ξηρά, και μόνο στις παρυφές του νερού. Τώρα, και ξαφνικά, η γόνιμη οικογένεια της φτέρης εμφανίσθηκε και γρήγορα εξαπλώθηκε στην επιφάνεια της ταχύτατα αναδυόμενης ξηράς, σε όλα τα μέρη του κόσμου. Είδη δένδρων με εξήντα πόντους πάχος και ενάμισι μέτρο ύψος αναπτύχθηκαν γρήγορα. Αργότερα, εξελίχθηκαν τα φύλλα, οι πρώιμες, όμως, αυτές ποικιλίες είχαν ατροφικό μόνο φύλλωμα. Υπήρχαν πολλά μικρότερα φυτά, τα απολιθώματά τους, ωστόσο, δεν βρίσκονται, εφ’ όσον συνήθως καταστρέφονταν από τα ακόμη νωρίτερα εμφανιζόμενα βακτήρια.
(679.7) 59:4.14 Καθώς η ξηρά υψωνόταν, η Βόρεια Αμερική ενώθηκε με την Ευρώπη με γέφυρες ξηράς που εκτείνονταν ως τη Γροιλανδία. Και η Γροιλανδία σήμερα διατηρεί τα κατάλοιπα των πρώιμων αυτών φυτών της ξηράς, κάτω από το μανδύα του πάγου.
(679.8) 59:4.15 240,000,000 χρόνια πριν οι θάλασσες συνέχισαν την υποχώρησή τους. Μεγάλο μέρος της Βόρειας Αμερικής βρισκόταν πάνω από το νερό, ενώ έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα ελάμβανε χώρα στην περιοχή του Αγίου Λαυρεντίου. Το Μάουντ Ρόγιαλ στο Μόντρεαλ είναι ο διαβρωμένος αυχένας ενός από τα ηφαίστεια αυτά. Οι εναποθέσεις ολόκληρης αυτής της εποχής φαίνονται καλά στα Αππαλάχια Όρη της Βόρειας Αμερικής όπου ο Ποταμός Σιουσκεάννα έχει διαχωρίσει μία κοιλάδα αποκαλύπτοντας τα διαδοχικά αυτά επίπεδα, τα οποία έφθασαν σε πάχος πάνω από 430 μέτρα.
(679.9) 59:4.16 MISSING PARAGRAPH
(680.1) 59:4.17 Η ανύψωση των ηπείρων συνεχίσθηκε και η ατμόσφαιρα εμπλουτίσθηκε με οξυγόνο. Η γη εκαλύπτετο με απέραντα δάση φτέρης που έφθασε σε ύψος τα τριάντα μέτρα, καθώς και από τα παράξενα δένδρα εκείνων των καιρών, τα σιωπηλά δάση. Κανείς ήχος δεν ακουγόταν, ούτε καν το θρόισμα ενός φύλλου, αφού τα δένδρα αυτά δεν είχαν φύλλα.
(680.2) 59:4.18 Κι’ έτσι φθάσαμε στο τέλος μιας από τις πλέον μακραίωνες περιόδους της εξέλιξης της θαλάσσιας ζωής, της εποχής των ψαριών. Η περίοδος αυτή της ιστορίας του κόσμου διήρκεσε σχεδόν πενήντα εκατομμύρια χρόνια. Είναι γνωστή στους ερευνητές σας ως Δεβόνια.
(680.3) 59:5.1 Η εμφάνιση των ψαριών κατά την προηγούμενη περίοδο σημειοδοτεί το αποκορύφωμα της εξέλιξης της θαλάσσιας ζωής. Από το σημείο αυτό και μετά η εξέλιξη των χερσαίων ζώων γίνεται όλο και περισσότερο σημαντική. Και η περίοδος αυτή αρχίζει με τη σκηνή σχεδόν ιδανικά στημένη για την εμφάνιση των πρώτων χερσαίων ζώων.
(680.4) 59:5.2 220,000,000 χρόνια πριν, πολλές από τις ηπειρωτικές περιοχές, περιλαμβανομένου του μεγαλύτερου μέρους της Βόρειας Αμερικής, βρίσκονταν πάνω από το νερό. Η ξηρά είχε κατακλυσθεί από περίτεχνη βλάστηση. Αυτός ήταν πραγματικά ο αιώνας της φτέρης. Το διοξείδιο του άνθρακα ήταν ακόμη παρόν στην ατμόσφαιρα, σε ελαττούμενη όμως πυκνότητα.
(680.5) 59:5.3 Λίγο καιρό αργότερα, το κεντρικό τμήμα της Βόρειας Αμερικής πλημμύρισε, δημιουργώντας δύο μεγάλες εσωτερικές θάλασσες. Τα παράκτια υψίπεδα του Ατλαντικού και του Ειρηνικού βρίσκονταν λίγο μακρύτερα από τις σημερινές ακτογραμμές. Οι δύο αυτές θάλασσες, ενωμένες σήμερα, ανέμειξαν τις διαφορετικές μορφές ζωής που περιείχαν και η ένωση αυτών των ειδών της θαλάσσιας πανίδας σηματοδότησε την απαρχή της ταχείας και παγκόσμιας έκπτωσης της θαλάσσιας ζωής και την έναρξη της επακόλουθης περιόδου των χερσαίων ζώων.
(680.6) 59:5.4 210,000,000 χρόνια πριν οι γεμάτες θερμά νερά αρκτικές θάλασσες κάλυψαν το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης. Τα νερά του νότιου πόλου κατέκλυσαν τη Νότια Αμερική και την Αυστραλία, ενώ η Αφρική και η Ασία υψώθηκαν πολύ.
(680.7) 59:5.5 Όταν οι θάλασσες βρίσκονταν στο υψηλότερο σημείο τους, ένα καινούργιο εξελικτικό γεγονός συνέβη ξαφνικά. Αιφνίδια, εμφανίσθηκε το πρώτο από τα χερσαία ζώα. Υπήρχαν πολυάριθμα είδη των ζώων αυτών, που μπορούσαν να ζουν στην ξηρά και στο νερό. Αυτά τα αναπνέοντα αμφίβια εξελίχθηκαν από τα αρθρόποδα, των οποίων οι νηκτικές κύστεις είχαν εξελιχθεί σε πνεύμονες.
(680.8) 59:5.6 Από τα αλμυρά νερά των θαλασσών βγήκαν έρποντας στην ξηρά σαλιγκάρια, σκορπιοί και βάτραχοι. Οι βάτραχοι σήμερα εξακολουθούν να αποθέτουν τα αυγά τους το νερό και τα μωρά τους ζουν αρχικά σαν μικρά ψάρια, σαν αμφίβιες κάμπιες. Η περίοδος αυτή θα μπορούσε να γίνει γνωστή ως η εποχή των βατράχων.
(680.9) 59:5.7 Πολύ σύντομα μετά απ’ αυτό, πρωτοεμφανίστηκαν τα έντομα και, μαζί με τις αράχνες, τους σκορπιούς, τις κατσαρίδες, τα τριζόνια και τις ακρίδες, γρήγορα κατέκλυσαν τις ηπείρους του κόσμου. Τα ανισόπτερα είχαν άνοιγμα φτερών επτάμισυ μέτρα. Χίλια είδη κατσαρίδας αναπτύχθηκαν και μερικά έφθασαν σε μέγεθος το ένα μέτρο και είκοσι εκατοστά.
(680.10) 59:5.8 Δύο κατηγορίες εχινόδερμων αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα καλά και αυτές αποτελούν στην πραγματικότητα τα απολιθώματα-οδηγούς για την εποχή αυτή. Οι μεγάλοι καρχαρίες που τρέφονταν με κελύφη επίσης εξελίχθηκαν πολύ και για περισσότερα από πέντε εκατομμύρια χρόνια κυριαρχούσαν στους ωκεανούς. Το κλίμα εξακολουθούσε να είναι ήπιο και σταθερό. Η θαλάσσια ζωή είχε αλλάξει λίγο. Ψάρια του γλυκού νερού αναπτύσσονταν και οι τριλοβίτες είχαν σχεδόν εξαφανισθεί. Τα κοράλλια έγιναν σπάνια και μεγάλο μέρος του ασβεστόλιθου δημιουργήθηκε από τα κρινοειδή. Οι καλύτερα δομημένοι ασβεστόλιθοι εναποτέθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής.
(681.1) 59:5.9 Τα νερά πολλών εσωτερικών θαλασσών γέμισαν τόσο πολύ με ασβέστιο και άλλα μέταλλα, ώστε επέδρασαν σε μεγάλο βαθμό στην πρόοδο και την ανάπτυξη πολλών θαλάσσιων ειδών. Τελικά οι θάλασσες καθάρισαν, ως αποτέλεσμα μιας εκτεταμένης ιζηματοποίησης των πετρωμάτων, τα οποία σε ορισμένα σημεία περιέχουν ψευδάργυρο και μόλυβδο.
(681.2) 59:5.10 Οι εναποθέσεις της πρώιμης αυτής εποχής του Άνθρακα έχουν πάχος από 16.5 έως 66.5 μέτρα και αποτελούνται από αμμόλιθο, σχιστόλιθο και ασβεστόλιθο. Τα παλαιότερα στρώματα περιέχουν τα απολιθώματα θαλάσσιων αλλά και χερσαίων ζώων και φυτών, μαζί με μεγάλες ποσότητες άμμου και ιζημάτων. Λίγος κατεργάσιμος γαιάνθρακας βρίσκεται στα παλαιότερα αυτά στρώματα. Οι ιζηματοποιήσεις αυτές, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη μοιάζουν πολύ με εκείνες που έχουν εναποτεθεί σ’ όλη τη Βόρεια Αμερική.
(681.3) 59:5.11 Προς το τέλος της εποχής αυτής, η ξηρά της Βόρειας Αμερικής αρχίζει να ανυψώνεται. Έγινε μια μικρή διακοπή και η θάλασσα επέστρεψε για να καλύψει περίπου το μισό των προηγούμενων βυθών της. Αυτή υπήρξε μία σύντομη πλημμύρα και το μεγαλύτερο μέρος της ξηράς γρήγορα ξαναβρέθηκε πάνω από το νερό. Η Νότια Αμερική ήταν ακόμη συνδεδεμένη με την Ευρώπη όπως η Αφρική.
(681.4) 59:5.12 Η εποχή αυτή έγινε μάρτυρας της δημιουργίας του Βοζ, του Μαύρου Δάσους και των Ουραλίων ορέων. Υπολείμματα άλλων και παλαιότερων βουνών βρίσκονται σ’ ολόκληρη τη Μεγάλη Βρετανία και την Ευρώπη.
(681.5) 59:5.13 200,000,000 άρχισαν τα πραγματικά δυναμικά στάδια της περιόδου του Άνθρακα. Για είκοσι εκατομμύρια χρόνια πριν από την εποχή αυτή, τα παλαιότερα κοιτάσματα γαιάνθρακα βρίσκονταν αποθηκευμένα, τώρα όμως βρίσκονταν σε εξέλιξη δραστηριότητες που οδήγησαν σε περισσότερο εκτεταμένο σχηματισμό γαιάνθρακα. Η διάρκεια της εποχής κατά την οποία έγινε ουσιαστική εναπόθεση γαιάνθρακα ήταν λίγο μεγαλύτερη από είκοσι πέντε εκατομμύρια χρόνια.
(681.6) 59:5.14 Η γη ανυψωνόταν και βυθιζόταν κατά περιόδους εξ αιτίας του μεταβαλλόμενου επιπέδου των θαλασσών, το οποίο προκαλείτο από δραστηριότητες στους βυθούς των ωκεανών. Αυτή η αστάθεια του φλοιού – το κατακάθισμα και η ανύψωση της ξηράς – σε συνδυασμό με την πλούσια βλάστηση των παράκτιων ελών, συνετέλεσαν στην παραγωγή εκτεταμένων κοιτασμάτων γαιάνθρακα, τα οποία ήταν η αιτία ώστε η περίοδος αυτή να γίνει γνωστή ως Εποχή του Άνθρακα. Και το κλίμα, εξακολουθούσε να είναι ήπιο σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
(681.7) 59:5.15 Τα στρώματα του γαιάνθρακα, εναλλάσσονται με σχιστόλιθο, πέτρα και κροκαλοπαγή. Τα στρώματα αυτά του γαιάνθρακα στις κεντρικές και ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες ποικίλουν ως προς το πάχος από 1.3 έως 1.6 μέτρα. Πολλά ωστόσο από τα κοιτάσματα αυτά παρασύρθηκαν κατά τις μεταγενέστερες ανυψώσεις της ξηράς. Σε ορισμένα μέρη της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης τα γαιανθρακοφόρα στρώματα έχουν πάχος 6,000 μέτρα.
(681.8) 59:5.16 Η παρουσία των ριζών των δένδρων, καθώς αυτά μεγάλωναν, στο χώμα που βρίσκεται κάτω από τα σημερινά κοιτάσματα γαιάνθρακα αποδεικνύει ότι ο γαιάνθρακας σχηματίσθηκε εκεί ακριβώς όπου βρίσκεται σήμερα. Ο γαιάνθρακας αποτελεί τα προφυλαγμένα από το νερό και τροποποιημένα από την πίεση κατάλοιπα της υπερανεπτυγμένης βλάστησης που μεγάλωνε στις όχθες των βάλτων και των ελών εκείνης της μακρινής εποχής. Τα στρώματα του γαιάνθρακα συχνά περιέχουν φυσικό αέριο αλλά και πετρέλαιο. Τα κοιτάσματα τύρφης, των κατάλοιπων της βλάστησης του παρελθόντος, θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ένα τύπο γαιάνθρακα αν υπέκειντο στην κατάλληλη πίεση και θερμότητα. Ο ανθρακίτης έχει υποστεί μεγαλύτερη πίεση και θερμότητα από όσο άλλοι τύποι γαιάνθρακα.
(681.9) 59:5.17 Στη Βόρεια Αμερική ο αριθμός των στρωμάτων του γαιάνθρακα στα διάφορα κοιτάσματα, που υποδηλώνουν πόσες φορές η ξηρά βυθίστηκε και ανυψώθηκε, ποικίλουν από δέκα στο Ιλλινόις, είκοσι στην Πενσυλβάνια, τριάντα πέντε στην Αλαμπάμα, μέχρι και εβδομήντα πέντε στον Καναδά. Στα κοιτάσματα γαιάνθρακα βρίσκονται απολιθώματα οργανισμών του γλυκού και του αλμυρού νερού.
(682.1) 59:5.18 Όλη αυτή την εποχή τα βουνά της Βόρειας και Νότιας Αμερικής ήταν δραστήρια, τόσο οι Άνδεις όσο και η νότια, προγονική έξαρση των Βραχωδών Ορέων. Τα μεγάλα, παράκτια υψίπεδα του Ατλαντικού και του Ειρηνικού άρχισαν να βυθίζονται, και τελικά διαβρώθηκαν και καταβυθίστηκαν τόσο πολύ, ώστε οι ακτογραμμές και των δύο ωκεανών αποτραβήχτηκαν στις σημερινές, περίπου, θέσεις τους. Οι αποθέσεις της πλημμύρας αυτής έχουν πάχος περίπου τριάντα τρία μέτρα.
(682.2) 59:5.19 190,000,000 πριν έλαβε χώρα μία προς δυσμάς διεύρυνση της Βορειοαμερικανικής ανθρακούχου θάλασσας πάνω από την σημερινή περιοχής των Βραχωδών Ορέων, με έξοδο προς τον Ειρηνικό Ωκεανό μέσω της βόρειας Καλιφόρνιας. Ο γαιάνθρακας συνέχισε να εναποτίθεται σ’ ολόκληρη τη Βόρεια και Νότια Αμερική καθώς και στην Ευρώπη, το ένα στρώμα επάνω στο άλλο, καθώς οι παράκτιες ξηρές υψώνονταν και βυθίζονταν, κατά τη διάρκεια των αιώνων αυτών, των περιοδικών μεταβολών των ακτών.
(682.3) 59:5.20 180,000,000 χρόνια πριν ήλθε το τέλος της εποχής του Άνθρακα, κατά τη διάρκεια της οποίας ο γαιάνθρακας είχε σχηματισθεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο – στην Ευρώπη, την Ινδία, την Κίνα, τη Βόρεια Αφρική και τις Αμερικανικές ηπείρους. Με το τέλος της περιόδου σχηματισμού του γαιάνθρακα, η Βόρεια Αμερική, ανατολικά της κοιλάδας του Μισισιπή υψώθηκε και το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής αυτής έχει μείνει από τότε πάνω από το νερό. Η περίοδος αυτή της ανύψωσης της ξηράς σηματοδοτεί την απαρχή των σύγχρονων ορέων της Βόρειας Αμερικής, τόσο στις περιοχές των Αππαλαχίων, όσο και στη δύση. Τα ηφαίστεια ήταν ενεργά στην Αλάσκα και την Καλιφόρνια, όπως και στις περιοχές ορογένεσης της Ευρώπης και της Ασίας. Η ανατολική Αμερική και η δυτική Ευρώπη συνδέονταν δια της ηπείρου της Γροιλανδίας.
(682.4) 59:5.21 Η ανύψωση της ξηράς άρχισε να τροποποιεί το ωκεάνιο κλίμα των προηγούμενων εποχών και να το αντικαθιστά με την απαρχή του λιγότερο ήπιου και περισσότερο μεταβλητού ηπειρωτικού κλίματος.
(682.5) 59:5.22 Τα φυτά των εποχών αυτών αναπαράγονταν με σπόρους, τους οποίους ο άνεμος μπορούσε να διασκορπίσει παντού. Οι κορμοί των δένδρων της εποχής του Άνθρακα είχαν συνήθως διάμετρο είκοσι πέντε εκατοστών και συχνά ύψος 4.2 μέτρα. Οι σύγχρονες φτέρες είναι, πραγματικά, υπολείμματα των περασμένων εκείνων καιρών.
(682.6) 59:5.23 Γενικά, αυτές ήταν οι εποχές της ανάπτυξης των οργανισμών του γλυκού νερού. Μικρές αλλαγές έγιναν στην προηγούμενη θαλάσσια ζωή. Το σημαντικό, όμως, χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου υπήρξε η αιφνίδια εμφάνιση των βατράχων και των πολλών εξαδέλφων τους. Οι εξέχουσες μορφές ζωής της εποχής του γαιάνθρακα ήταν οι φτέρες και οι βάτραχοι.
(682.7) 59:6.1 Η περίοδος αυτή σηματοδοτεί το τέλος της κρίσιμης εξελικτικής ανάπτυξης της θαλάσσιας ζωής και την αρχή της μεταβατικής περιόδου, που οδηγεί στις μεταγενέστερες εποχές των χερσαίων ζώων.
(682.8) 59:6.2 Η εποχή αυτή υπήρξε εποχή μεγάλης ζωικής αποδυνάμωσης. Χιλιάδες θαλάσσιων ειδών χάθηκαν, ενώ η ζωή δεν είχε ακόμη εγκατασταθεί στην ξηρά. Ήταν μία εποχή βιολογικής δοκιμασίας, η εποχή κατά την οποία η ζωή σχεδόν εξαφανίσθηκε από την επιφάνεια της γης και από τα βάθη των ωκεανών. Προς το τέλος της μακρόχρονης εποχής της θαλάσσιας ζωής υπήρχαν περισσότερα από εκατό χιλιάδες είδη ζώντων πλασμάτων στη γη. Στο τέλος της μεταβατικής περιόδου είχαν επιβιώσει λιγότερα από πέντε χιλιάδες.
(682.9) 59:6.3 Οι ιδιαιτερότητες της περιόδου αυτής δεν οφείλονταν τόσο πολύ στην ψύξη του φλοιού της γης, ή στην μακρά απουσία ηφαιστειακής δραστηριότητας, όσο σε ένα ασυνήθιστο συνδυασμό κοινότοπων και προϋπαρχουσών επιδράσεων – στον περιορισμό των θαλασσών και την ανύψωση πελώριων μαζών ξηράς. Το ήπιο ωκεάνιο κλίμα των προηγούμενων περιόδων εξαφανιζόταν και ο δριμύτερος μεσογειακός τύπος κλίματος αναπτύσσετο γρήγορα.
(683.1) 59:6.4 170,000,000 χρόνιας πριν μεγάλες εξελικτικές αλλαγές και προσαρμογές ελάμβαναν χώρα σ’ ολόκληρη την επιφάνεια της γης. Η ξηρά ανυψωνόταν σ’ ολόκληρο τον κόσμο, καθώς οι πυθμένες των ωκεανών βυθίζονταν. Μεμονωμένες οροσειρές εμφανίσθηκαν. Το ανατολικό μέρος της Βόρειας Αμερική βρισκόταν ψηλά, πάνω από τη θάλασσα. Το δυτικό υψωνόταν αργά. Οι ήπειροι καλύπτονταν από μεγάλες και μικρές αλμυρές λίμνες και πολυάριθμες εσωτερικές θάλασσες, οι οποίες συνδέονταν με τους ωκεανούς μέσω στενών πορθμών. Οι διαστρωματώσεις της μεταβατικής αυτής περιόδου ποικίλουν σε πάχος από 33.3 έως 233.3 μέτρα.
(683.2) 59:6.5 Ο φλοιός της γης αναδιπλώνετο σε μεγάλη έκταση, κατά τη διάρκεια αυτών των ανυψώσεων της ξηράς. Ήταν μια εποχή ανάδυσης των ηπείρων, εκτός ορισμένων γεφυρών ξηράς, περιλαμβανομένων των ηπείρων, που για τόσο καιρό συνέδεαν την Νότια Αμερική με την Αφρική και τη Βόρεια Αμερική με την Ευρώπη.
(683.3) 59:6.6 Σταδιακά οι εσωτερικές θάλασσες και οι λίμνες αποξηράνθηκαν σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Μεμονωμένα βουνά και τοπικοί παγετώνες άρχισαν να εμφανίζονται, ιδιαίτερα στο Νότιο Ημισφαίριο και σε πολλές περιοχές, μπορούν να βρεθούν οι παγετωνικές αποθέσεις αυτών των τοπικών σχηματισμών πάγου, ακόμη και ανάμεσα ανώτερα και μεταγενέστερα κοιτάσματα γαιάνθρακα. Δύο νέοι κλιματολογικοί παράγοντες εμφανίσθηκαν – ο σχηματισμός παγετώνων και η ξηρασία. Πολλές από τις υψηλότερες περιοχές της γης έγιναν άγονες και έρημες.
(683.4) 59:6.7 Ολόκληρη αυτή την περίοδο της κλιματολογικής μεταβολής, μεγάλες διαφοροποιήσεις έγιναν και στα χερσαία φυτά. Τα σπερματόφυτα πρωτοεμφανίσθηκαν και απετέλεσαν μια καλύτερη πηγή τροφής για τα χερσαία ζώα που στη συνέχεια αυξήθηκαν. Τα έντομα υπέστησαν ριζικές αλλαγές. Τα μη ενεργά στάδια 1 [8] εξελίχθηκαν για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της προσωρινής νάρκης κατά τη διάρκεια του χειμώνα και κατά τις εποχές της ξηρασίας.
(683.5) 59:6.8 Μεταξύ των χερσαίων ζώων, οι βάτραχοι έφθασαν στο μεσουράνημά τους κατά την προηγούμενη περίοδο και ραγδαία εξασθένησαν, ωστόσο, επέζησαν, επειδή μπορούσαν να ζήσουν για καιρό ακόμη και στις αποξηραινόμενες λίμνες και γούρνες των μακρινών αυτών και εξαιρετικά ξηρών εποχών. Κατά την περίοδο αυτή της εξασθένησης των βατράχων, στην Αφρική, έγινε το πρώτο βήμα στην εξέλιξη των βατράχων σε αμφίβια. Και, αφού οι μάζες της ξηράς ήταν ακόμη συνδεδεμένες, αυτό το προ-αμφίβιο πλάσμα που ανέπνεε εξαπλώθηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ως την εποχή αυτή, η ατμόσφαιρα είχε αλλάξει τόσο πολύ, ώστε βοηθούσε θαυμάσια στην υποστήριξη της λειτουργίας της αναπνοής των ζώων. Ήταν σύντομα μετά την άφιξη αυτών των προ-αμφίβιων βατράχων που η Βόρεια Αμερική απομονώθηκε προσωρινά, αποκόπηκε από την Ευρώπη, την Ασία και τη Νότια Αμερική.
(683.6) 59:6.9 Η σταδιακή ψύξη των νερών των ωκεανών συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό στον περιορισμό της ωκεάνιας ζωής. Τα θαλάσσια ζώα των καιρών εκείνων βρήκαν προσωρινό άσυλο σε τρία ευνοϊκά καταφύγια: Την περιοχή του σημερινού Κόλπου του Μεξικού, τον Κόλπο του Γάγγη, στην Ινδία και τον Κόλπο της Σικελίας, στη λεκάνη της Μεσογείου. Και ήταν από τις τρεις αυτές περιοχές, που τα καινούργια θαλάσσια είδη, γεννημένα για να πολεμήσουν,2 [9] ξεχύθηκαν αργότερα για να ξαναγεμίσουν τις θάλασσες.
(683.7) 59:6.10 160,000,000 χρόνια πριν μεγάλο μέρος της ξηράς εκαλύπτετο με βλάστηση προσαρμοσμένη να συντηρήσει την ύπαρξη των χερσαίων ζώων, ενώ η ατμόσφαιρα είχε γίνει ιδανική για την αναπνοή των ζώων. Έτσι τελειώνει η περίοδος της περιστολής της θαλάσσιας ζωής και των δοκιμαστικών εκείνων χρόνων της βιολογικής εναντιότητας, η οποία εξάλειψε όλες τις μορφές της ζωής εκτός εκείνων που άξιζε να επιβιώσουν και στις οποίες εδόθη το δικαίωμα να λειτουργήσουν ως πρόγονοι της ταχύτερα εξελισσόμενης και εξαιρετικά διαφοροποιημένης ζωής των επόμενων εποχών της πλανητικής εξέλιξης.
(684.1) 59:6.11 Το τέλος αυτής της περιόδου της βιολογικής δοκιμασίας, γνωστής στους μελετητές σας ως Περμίου, επίσης σηματοδοτεί το τέλος της μακρόχρονης Παλαιοζωικής εποχής, η οποία καλύπτει το ένα τέταρτο της ιστορίας του πλανήτη, διακόσια πενήντα εκατομμύρια χρόνια.
(684.2) 59:6.12 Το απέραντο ωκεάνιο φυτώριο της ζωής στην Ουράντια είχε εξυπηρετήσει το σκοπό του. Κατά τις μακρόχρονες εποχές, όταν η ξηρά ήταν ακατάλληλη για να υποστηρίξει τη ζωή, προτού η ατμόσφαιρα αποκτήσει αρκετό οξυγόνο για να συντηρήσει τα χερσαία ζώα των υψηλότερων περιοχών, η θάλασσα γέννησε και έθρεψε την πρώιμη ζωή του κόσμου. Τώρα πλέον η βιολογική σημασία της θάλασσας σταδιακά μειώνεται, καθώς το δεύτερο στάδιο της εξέλιξης αρχίζει να αναπτύσσεται στην ξηρά.
(684.3) 59:6.13 [Υποστηρίχθηκε από έναν Φορέα της Ζωής, έναν από το αρχικό σώμα που αποσπάσθηκε στην Ουράντια.]
(685.1) 60:0.1 Η εποχή της αποκλειστικής θαλάσσιας ζωής έχει τελειώσει. Η ανύψωση της ξηράς, ο ψυχόμενος φλοιός και οι ψυχόμενοι ωκεανοί, η ελάττωση των θαλασσών και η επακόλουθη βάθυνση, μαζί με τη μεγάλη αύξηση της ξηράς στα βόρεια πλάτη, όλα συνωμότησαν σε μεγάλο βαθμό για να αλλάξει το κλίμα του κόσμου σε όλες τις απομακρυσμένες από την ζώνη του ισημερινού περιοχές.
(685.2) 60:0.2 Οι καιροί των προηγούμενων περιόδων που τελείωσαν ήταν πράγματι ο αιώνας των βατράχων, οι πρόγονοι όμως αυτοί των χερσαίων σπονδυλωτών δεν κυριαρχούσαν πλέον, έχοντας επιζήσει σε πολύ μειωμένους αριθμούς. Ελάχιστοι τύποι επέζησαν από τις δύσκολες δοκιμασίες της προηγούμενης περιόδου της βιολογικής ταλαιπωρίας. Ακόμη και τα σπερματόφυτα σχεδόν εξοντώθηκαν.
(685.3) 60:1.1 Οι, εξ αιτίας της διάβρωσης, αποθέσεις της περιόδου αυτής ήταν ως επί το πλείστον κροκαλοπαγή, σχιστόλιθοι και αμμόλιθοι. Ο γύψος και οι κόκκινες διαστρωματώσεις σ’ όλη την έκταση αυτών των ιζηματοποιήσεων, σε περιοχές της Βόρειας Αμερικής αλλά και της Ευρώπης, υποδηλώνουν ότι το κλίμα αυτών των ηπείρων ήταν ξηρό. Οι ξηρές περιοχές υπέστησαν μεγάλη διάβρωση από τους βίαιους, περιοδικούς κατακλυσμούς στα υψίπεδα που τις περιέβαλαν.
(685.4) 60:1.2 Ελάχιστα απολιθώματα βρίσκονται στα στρώματα αυτά, αλλά παρατηρούνται πάρα πολλά αποτυπώματα των χερσαίων αμφίβιων πάνω στους αμμόλιθους. Σε πολλές περιοχές, τα τριακόσια μέτρα των αποθέσεων του κόκκινου αμμόλιθου της περιόδου αυτής δεν περιέχουν απολιθώματα. Η ζωή των χερσαίων ζώων υπήρξε συνεχής μόνο σε ορισμένα μέρη της Αφρικής.
(685.5) 60:1.3 Οι αποθέσεις αυτές ποικίλουν ως προς το πάχος, από 100 μέτρα έως 334 μέτρα, φθάνοντας ακόμη και τα 600 μέτρα στις ακτές του Ειρηνικού. Η λάβα αναγκάστηκε αργότερα να εισχωρήσει ανάμεσα σε πολλά από τα στρώματα αυτά. Τα Πάλισεηντς, του Ποταμού Χάντσον, σχηματίσθηκαν από την εξώθηση της βασαλτικής λάβας ανάμεσα στις Τριασικές αυτές διαστρωματώσεις. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα ήταν εκτεταμένη σε διαφορετικές περιοχές του κόσμου.
(685.6) 60:1.4 Σε περιοχές της Ευρώπης, ιδιαίτερα στη Γερμανία και τη Ρωσία μπορούν να βρεθούν εναποθέσεις αυτής της περιόδου. Στην Αγγλία, ο Νέος Κόκκινος Αμμόλιθος ανήκει σ’ αυτή την περίοδο. Ο ασβεστόλιθος είχε εναποτεθεί στις νότιες Άλπεις, ως αποτέλεσμα της εισβολής της θάλασσας και τώρα πλέον παρουσιάζεται ως οι ασυνήθιστες πλαγιές, κορυφές και στύλοι από ασβεστολιθικό δολομίτη, στις περιοχές αυτές. Το στρώμα αυτό βρίσκεται παντού στην Αφρική και την Αυστραλία. Το μάρμαρο της Καράρα προέρχεται από τέτοιο παραλλαγμένο ασβεστόλιθο. Τίποτε προερχόμενο από την περίοδο αυτή δεν θα βρεθεί στις νότιες περιοχές της Νότιας Αμερικής, αφού το μέρος αυτό της ηπείρου παρέμεινε βυθισμένο και γι’ αυτό, παρουσιάζει μόνο υδάτινες, ή θαλάσσιες εναποθέσεις που συνεχίσθηκαν από την προηγούμενη στην επόμενη περίοδο.
(686.1) 60:1.5 150,000,000 χρόνια πριν οι πρώιμες περίοδοι της χερσαίας ζωής στην ιστορία του κόσμου άρχισαν. Η ζωή, γενικά, δεν τελείωσε, αλλά έκανε κάτι καλύτερο απ’ αυτό, απέναντι στη σφοδρή και εχθρική ολοκλήρωση της εποχής της θαλάσσιας ζωής.
(686.2) 60:1.6 Καθώς αρχίζει η εποχή αυτή, οι ανατολικές και οι κεντρικές περιοχές της Βόρειας Αμερικής, το βόρειο μισό της Νότιας Αμερικής, το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και ολόκληρη η Ασία βρίσκονται αρκετά πάνω από το νερό. Η Βόρεια Αμερική για πρώτη φορά είναι γεωγραφικά απομονωμένη, αλλά όχι για πολύ, καθώς η γέφυρα της ξηράς στον Βερίγγειο Πορθμό γρήγορα αναδύθηκε και πάλι συνδέοντας την ήπειρο με την Ασία.
(686.3) 60:1.7 Μεγάλες τάφροι δημιουργήθηκαν στη Βόρεια Αμερική, παραλληλίζοντας τις ακτές του Ατλαντικού και του Ειρηνικού. Το μεγάλο ρήγμα του ανατολικού Κοννέκτικατ εμφανίσθηκε, με τη μία του πλευρά, τελικά να βυθίζεται 3.2 χιλιόμετρα. Πολλές από αυτές τις Βορειοαμερικανικές τάφρους γέμισαν αργότερα με ιζήματα εξ αιτίας της διάβρωσης, όπως γέμισαν, επίσης, πολλές από τις κοιλότητες των λιμνών γλυκού και αλμυρού νερού των ορεινών περιοχών. Αργότερα, οι πλημμυρισμένες αυτές καταβυθίσεις της ξηράς υψώθηκαν σημαντικά εξ αιτίας των ποταμών της λάβας που βρίσκονταν υπόγεια. Τα απολιθωμένα δάση πολλών περιοχών ανήκουν σ’ αυτή την εποχή.
(686.4) 60:1.8 Οι ακτές του Ειρηνικού, συνήθως πάνω από το νερό κατά τις πλημμύρες των ηπείρων, βυθίστηκαν, εκτός του νότιου τμήματος της Καλιφόρνιας και ενός μεγάλου νησιού που τότε υπήρχε εκεί που τώρα βρίσκεται ο Ειρηνικός Ωκεανός. Η αρχαία αυτή θάλασσα Καλιφόρνια ήταν πλούσια σε θαλάσσια ζωή και εκτεινόταν προς τα ανατολικά για να συνδεθεί με την παλαιά θαλάσσια λεκάνη της μεσοδυτικής περιοχής.
(686.5) 60:1.9 140,000,000 χρόνια πριν, ξαφνικά και μόνo με την ένδειξη των δύο προ-αμφίβιων προγόνων που εξελίχθηκαν στην Αφρική κατά την προηγούμενη περίοδο, τα ερπετά εμφανίσθηκαν σε πλήρως ανεπτυγμένη μορφή. Εξελίχθηκαν ραγδαία, περιλαμβάνοντας σε μικρό διάστημα τους κροκοδείλους, τα φολιδωτά ερπετά και, τελικά, τα θαλάσσια φίλια, αλλά και τα ιπτάμενα ερπετά. Οι μεταβατικοί τους πρόγονοι γρήγορα εξαφανίσθηκαν.
(686.6) 60:1.10 Αυτοί οι ραγδαία εξελισσόμενοι έρποντες δεινόσαυροι γρήγορα έγιναν οι μονοκράτορες της εποχής αυτής. Γεννούσαν αυγά και ξεχώριζαν από όλα τα άλλα ζώα για τον μικρό τους εγκέφαλο, που ζύγιζε λιγότερο από μισό κιλό και ήλεγχε σώματα που αργότερα ζύγιζαν έως και σαράντα τόνους. Τα προηγούμενα, ωστόσο, ερπετά ήταν μικρότερα, σαρκοβόρα και περπατούσαν σαν τα καγκουρό, στα πίσω πόδια τους. Είχαν κοίλα οστά, όπως τα πτηνά και αργότερα ανέπτυξαν τρία μόνο δάκτυλα στα πίσω πόδια τους και πολλά από τα απολιθωμένα αποτυπώματα των ποδιών τους έχουν εκληφθεί λανθασμένα ως ανήκοντα σε γιγάντια πτηνά. Αργότερα, αναπτύχθηκαν οι φυτοφάγοι δεινόσαυροι. Περπατούσαν με τα τέσσερα και ένας κλάδος της κατηγορίας αυτής ανέπτυξε προστατευτική θωράκιση.
(686.7) 60:1.11 Αρκετά εκατομμύρια χρόνια αργότερα εμφανίσθηκαν τα πρώτα θηλαστικά. Δεν εγκυμονούσαν και γρήγορα εξέπεσαν. Κανένα δεν επέζησε. Αυτή ήταν μία πειραματική προσπάθεια για τη βελτίωση των θηλαστικών μοντέλων, αλλά δεν επέτυχε στην Ουράντια.
(686.8) 60:1.12 Η θαλάσσια ζωή αυτής της περιόδου ήταν πενιχρή, αλλά βελτιώθηκε ραγδαία με την καινούργια εισβολή της θάλασσας, η οποία και πάλι δημιούργησε εκτεταμένες ακτογραμμές αβαθών υδάτων. Εφ’ όσον υπήρχαν περισσότερα αβαθή νερά γύρω από την Ευρώπη και την Ασία, τα πλουσιότερα κοιτάσματα απολιθωμάτων βρίσκονται σ’ αυτές τις ηπείρους. Αν μελετάτε σήμερα τη ζωή αυτής της περιόδου, εξετάστε τις περιοχές των Ιμαλαΐων, της Σιβηρίας και της Μεσογείου, όπως επίσης και της Ινδίας και των νησιών της λεκάνης του νότιου Ειρηνικού. Ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό της θαλάσσιας ζωής ήταν η παρουσία πλήθους όμορφων αμμονιτών, τα απολιθώματα των οποίων βρίσκονται παντού στον κόσμο.
(686.9) 60:1.13 130,000,000 χρόνια πριν οι θάλασσες ελάχιστα είχαν αλλάξει. Η Σιβηρία και η Βόρεια Αμερική συνδέονταν μέσω της γέφυρας της ξηράς στον Βερίγγειο Πορθμό. Μίας πλούσια και μοναδική θαλάσσια ζωή εμφανίσθηκε στην Καλιφορνέζικη ακτή του Ειρηνικού, όπου περισσότερα από χίλια είδη αμμονιτών αναπτύχθηκαν από τους ανώτερους τύπους των κεφαλόποδων. Οι αλλαγές της ζωής αυτής της περιόδου ήταν, πράγματι, επαναστατικές, παρά το ότι ήταν προσωρινές και σταδιακές.
(687.1) 60:1.14 Η περίοδος αυτή διήρκεσε περισσότερα από είκοσι πέντε εκατομμύρια χρόνια και είναι γνωστή ως Τριασική.
(687.2) 60:2.1 120,000,000 χρόνια πριν, μια καινούργια φάση της εποχής των ερπετών άρχισε. Το μέγα γεγονός της περιόδου αυτής υπήρξε η εξέλιξη και η πτώση των δεινοσαύρων. Η χερσαία ζωή έφθασε στη μεγαλύτερη ανάπτυξή της, από πλευράς μεγέθους και, ουσιαστικά, χάθηκε από το πρόσωπο της γης με το πέρας της εποχής αυτής. Οι δεινόσαυροι εξελίχθησαν σε όλα τα μεγέθη, από ένα είδος μικρότερο από εξήντα εκατοστά, έως τους πελώριους μη σαρκοφάγους δεινοσαύρους, με μήκος δυόμισι μέτρα, τους οποίους ποτέ, από τότε, δεν έφθασε σε όγκο κανένα από τα ζώντα πλάσματα.
(687.3) 60:2.2 Οι μεγαλύτεροι δεινόσαυροι προήλθαν από την δυτική Βόρεια Αμερική. Τα τερατώδη αυτά ερπετά είναι θαμμένα παντού στην περιοχή των Βραχωδών Ορέων, μαζί στο σύνολο των ακτών της Βόρειας Αμερικής, παντού στη δυτική Ευρώπη, τη Νότια Αφρική και την Ινδία, όχι όμως στην Αυστραλία.
(687.4) 60:2.3 Τα ογκώδη αυτά πλάσματα γίνονταν λιγότερο δραστήρια και δυνατά καθώς μεγάλωναν σε διαστάσεις. Χρειάζονταν, όμως, τόσο πελώριες ποσότητες τροφής και η γη ήταν τόσο γεμάτη απ’ αυτά, ώστε στερήθηκαν την τροφή και εξαφανίσθηκαν – δεν είχαν την ευφυΐα να αντιμετωπίσουν με επιτυχία την κατάσταση.
(687.5) 60:2.4 Μέχρι την εποχή αυτή, το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής πλευράς της Βόρειας Αμερικής, η οποία από πολλούς αιώνες είχε ανυψωθεί, είχε χαμηλώσει και βυθιστεί στον Ατλαντικό Ωκεανό, έτσι ώστε οι ακτές εκτείνονταν αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρύτερα από όσο τώρα. Το δυτικό μέρος της ηπείρου ήταν ακόμη ανυψωμένο, αλλά ακόμη και αυτές οι περιοχές δέχθηκαν αργότερα την εισβολή τόσο της βόρειας θάλασσας όσο και του Ειρηνικού, ο οποίος επεκτάθηκε προς ανατολάς, ως την περιοχή των μαύρων Λόφων της Ντακότα.
(687.6) 60:2.5 Επρόκειτο για μια εποχή του γλυκού νερού, χαρακτηριζόμενη από πολλές εσωτερικές λίμνες, όπως φαίνεται από τα άφθονα απολιθώματα του γλυκού νερού των αποκαλούμενων κοιτασμάτων Μόρρισον, στο Κολοράντο, τη Μοντάνα και το Γουάιομινγκ. Το πάχος των σύνθετων αυτών των από αλμυρό και γλυκό νερό αποθέσεων ποικίλει από 66.5 έως 166.5 μέτρα. Ελάχιστος, ωστόσο, ασβεστόλιθος υπάρξει στα στρώματα αυτά.
(687.7) 60:2.6 Η ίδια πολική θάλασσα που εκτεινόταν τόσο προς τα κάτω, στη Βόρεια Αμερική, με τον ίδιο τρόπο κάλυψε ολόκληρη τη Νότια Αμερική, εκτός από τα Όρη των Άνδεων που σύντομα εμφανίσθηκαν. Το μεγαλύτερο μέρος της Κίνας και της Ρωσίας είχε πλημμυρίσει, η εισβολή, ωστόσο, του νερού ήταν μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της καταβύθισης που οι όμορφες λιθογραφικές πέτρες της νότιας Γερμανίας εναποτέθηκαν, τα στρώματα εκείνα στα οποία απολιθώματα, όπως τα λεπτεπίλεπτα φτερά των παλαιότερων εντόμων, διατηρήθηκαν, σαν να ήταν μόλις χθες.
(687.8) 60:2.7 Η χλωρίδα της εποχής αυτής έμοιαζε πολύ μ’ αυτήν της προηγούμενης. Οι φτέρες διατηρούνταν, ενώ τα κωνοφόρα και τα πεύκα έμοιαζαν όλο και περισσότερο με τις σημερινές ποικιλίες. Ένα μέρος του γαιάνθρακα εξακολουθούσε να σχηματίζεται κατά μήκος των βόρειων ακτών της Μεσογείου.
(687.9) 60:2.8 Η επιστροφή των θαλασσών βελτίωσε τον καιρό. Τα κοράλλια εξαπλώθηκαν στις θάλασσες της Ευρώπης, επιβεβαιώνοντας ότι το κλίμα εξακολουθούσε να είναι ήπιο και σταθερό, αλλά ποτέ δεν ξαναφάνηκαν στις αργά ψυχόμενες πολικές θάλασσες. Η θαλάσσια ζωή των καιρών αυτών βελτιώθηκε και αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό, ειδικά στις Ευρωπαϊκές θάλασσες. Τα κοράλλια, αλλά και τα κρινοειδή εμφανίσθηκαν προσωρινά σε μεγαλύτερους αριθμούς απ΄ όσο μέχρι τότε, οι αμμονίτες, όμως, κυριαρχούσαν στην ασπόνδυλη ζωή των ωκεανών, με το μέσο τους μέγεθος να κυμαίνεται από επτάμισυ έως δέκα εκατοστά, αν και ένα είδος έφθασε σε μία διάμετρο δυόμισι μέτρων. Οι σπόγγοι βρίσκονταν παντού ενώ και οι σουπιές και τα στρείδια εξακολούθησαν να εξελίσσονται.
(688.1) 60:2.9 110,000,000 χρόνια πριν οι δυναμικές της θαλάσσιας ζωής εξακολουθούσαν να αναπτύσσονται. Ο θαλάσσιος αχινός ήταν μία από τις αξιοσημείωτες μεταλλάξεις της εποχής εκείνης. Τα καβούρια, οι αστακοί, καθώς και οι σύγχρονοι τύποι των οστρακόδερμων ωρίμαζαν. Σημαντικές συνέβησαν στην οικογένεια των ψαριών, με ένα τύπο οξύρρυγχου να εμφανίζεται, τα άγρια, ωστόσο, θαλάσσια ερπετά, που κατάγονταν από τα χερσαία ερπετά, εξακολουθούσαν να λυμαίνονται τις θάλασσες και απειλούσαν να καταστρέψουν ολόκληρη την οικογένεια των ψαριών.
(688.2) 60:2.10 Αυτή συνέχιζε να είναι, σε μεγάλο βαθμό, η εποχή των δεινοσαύρων. Είχαν τόσο κατακλύσει την ξηρά, ώστε δύο είδη κατέφυγαν στη θάλασσα για να συντηρηθούν, κατά την προηγούμενη περίοδο του θαλάσσιου κατακλυσμού. Τα θαλάσσια αυτά ερπετά αντιπροσωπεύουν μία οπισθοχώρηση στην εξέλιξη. Ενώ μερικά καινούργια είδη προοδεύουν, ορισμένα γένη παραμένουν στατικά και άλλα έλκονται προς τα πίσω, οπισθοχωρώντας σε μία προτεραία κατάσταση. Και αυτό ακριβώς συνέβη όταν οι δύο αυτοί τύποι των ερπετών εγκατέλειψαν την ξηρά.
(688.3) 60:2.11 Καθώς περνούσε ο καιρός, τα θαλάσσια ερπετά μεγάλωσαν τόσο πολύ, ώστε έγιναν δυσκίνητα και τελικά χάθηκαν, επειδή δεν είχαν εγκέφαλο αρκετά μεγάλο ώστε να παράσχει προστασία στα πελώρια σώματά τους. Ο εγκέφαλός τους ζύγιζε λιγότερο από εξήντα γραμμάρια, παρά το γεγονός ότι οι πελώριοι αυτοί ιχθυόσαυροι έφθαναν ορισμένες φορές τα δέκα πέντε μέτρα μήκος, με την πλειονότητά τους να έχει μήκος μεγαλύτερο των 10.5 μέτρων. Τα θαλάσσια κροκοδειλοειδή απετέλεσαν, επίσης, μια οπισθοδρόμηση από τον χερσαίο τύπο των ερπετών, επανερχόμενα σε μία προηγούμενη κατάσταση, ωστόσο, αντίθετα προς τα θαλάσσια ερπετά, τα ζώα αυτά πάντα επέστρεφαν στην ξηρά για να αποθέσουν τα αυγά τους.
(688.4) 60:2.12 Σύντομα αφού τα δύο είδη των δεινοσαύρων μετανάστευσαν στη θάλασσα, σε μία μάταιη προσπάθεια να αυτοσυντηρηθούν, δύο άλλοι τύποι οδηγήθηκαν στον αέρα εξ αιτίας του άσπονδου ανταγωνισμού της χερσαίας ζωής. Όμως, οι ιπτάμενοι αυτοί πτερόσαυροι δεν ήταν οι πρόγονοι των αληθινών πτηνών των καιρών που ακολούθησαν. Εξελίχθησαν από τους δεινοσαύρους με τα κοίλα οστά, που πηδούσαν και τα φτερά τους έμοιαζαν στη διάπλαση με τα φτερά των νυκτερίδων, με άνοιγμα από έξι έως επτάμισυ μέτρα. Τα αρχαία αυτά ιπτάμενα ερπετά έφθασαν σε μήκος τα 3.3 μέτρα και είχαν διαχωριζόμενες σιαγόνες, παρόμοιες μ’ αυτές των σημερινών φιδιών. Για αρκετό καιρό τα ιπτάμενα αυτά ερπετά φαίνονταν ότι επέτυχαν, αλλά δεν κατόρθωσαν να εξελιχθούν με τρόπο που θα τα καθιστούσε ικανά να επιζήσουν ως ιπτάμενα. Αντιπροσωπεύουν τον μη επιζήσαντα κλάδο των προγόνων των πτηνών.
(688.5) 60:2.13 Οι χελώνες αυξήθηκαν κατά την περίοδο αυτή, εμφανιζόμενες αρχικά στη Βόρεια Αμερική. Οι πρόγονοί τους προήλθαν από την Ασία μέσω μιας βόρειας λωρίδας ξηράς.
(688.6) 60:2.14 Ένα εκατομμύριο χρόνια πριν η εποχή των ερπετών πλησίαζε στο τέλος της. Οι δεινόσαυροι, παρά τον πελώριο όγκο τους, ήταν ζώα ανεγκέφαλα, που δεν είχαν την ευφυία να βρουν αρκετή τροφή για να θρέψουν τέτοια πελώρια σώματα. Και έτσι χάθηκαν τα δυσκίνητα αυτά χερσαία ερπετά σε ολοένα μεγαλύτερους αριθμούς. Η εξέλιξη εφεξής θα ακολουθήσει την ανάπτυξη του εγκεφάλου, όχι του σωματικού μεγέθους και η ανάπτυξη του εγκεφάλου θα χαρακτηρίζει κάθε διαδοχική εποχή της εξέλιξης των ζώων και της προόδου του πλανήτη.
(688.7) 60:2.15 Αυτή η περίοδος, η οποία περιλαμβάνει το αποκορύφωμα και την αρχόμενη πτώση των ερπετών, διήρκεσε σχεδόν είκοσι πέντε εκατομμύρια χρόνια και είναι γνωστή ως Ιουράσιος.
(688.8) 60:3.1 Η μεγάλη κρητιδική περίοδος παίρνει το όνομά της από την κυριαρχία των γόνιμων κρητιδογόνων1 [10] θαλάσσιων μικροοργανισμών με ασβεστούχο κέλυφος στους ωκεανούς. Η περίοδος αυτή φέρει την Ουράντια κοντά στο τέλος της μακραίωνης κυριαρχίας των ερπετών και γίνεται μάρτυρας της εμφάνισης των ανθοφόρων φυτών και των πτηνών τη γη. Αυτή είναι, επίσης, η εποχή του τερματισμού της προς δυσμάς και νότο κίνησης των ηπείρων, που συνοδεύθηκε από τρομακτικές παραμορφώσεις του φλοιού και ταυτόχρονη εξάπλωση ποταμών λάβας και έντονης ηφαιστειακής δράσης.
(689.1) 60:3.2 Κοντά στο τέλος της προηγηθείσας γεωλογικής περιόδου, μεγάλο μέρος της ξηράς των ηπείρων βρισκόταν πάνω από το νερό, αν και, μέχρι τότε, δεν υπήρχαν βουνοκορφές. Καθώς, όμως, η κίνηση της ηπειρωτικής ξηράς συνεχιζόταν, η ξηρά συναντήθηκε με το πρώτο μεγάλο εμπόδιο στον βαθύ πυθμένα του Ειρηνικού. Ο ανταγωνισμός αυτός των γεωλογικών δυνάμεων έδωσε την ώθηση για να σχηματισθούν όλες οι πελώριες βόρειες και δυτικές οροσειρές, οι οποίες εκτείνονται από την Αλάσκα, μέσω του Μεξικού, προς τα κάτω, έως το Ακρωτήριο Χορν.
(689.2) 60:3.3 Η περίοδος αυτή γίνεται έτσι η φάση της δημιουργίας των σύγχρονων βουνών της γεωλογικής ιστορίας. Πριν από την εποχή αυτή υπήρχαν λίγες βουνοκορφές, απλά, ανυψωμένες λωρίδες ξηράς μεγάλου εύρους. Η περιοχή της ακτής του Ειρηνικού άρχιζε, πλέον, να ανυψώνεται, αλλά βρισκόταν χίλια εκατό χιλιόμετρα δυτικότερα από τη σημερινή ακτογραμμή. Τα βουνά της Σιέρα άρχιζαν να σχηματίζονται, με τα χρυσοφόρα τους κοιτάσματα από χαλαζία να αποτελούν το προϊόν της ροής της λάβας εκείνου του καιρού. Στο ανατολικό μέρος της Βόρειας Αμερικής, η πίεση του Ατλαντικού ωκεανού συνέβαλε, επίσης, στην ανύψωση της ξηράς.
(689.3) 60:3.4 100,000,000 χρόνια πριν η Βορειοαμερικανική ήπειρος και ένα μέρος της Ευρώπης βρίσκονταν αρκετά πάνω από το νερό. Η στρέβλωση των Αμερικανικών ηπείρων συνεχιζόταν, προκαλώντας τη μεταμόρφωση των Νοτιοαμερικανικών Άνδεων και τη σταδιακή ανύψωση των δυτικών πεδιάδων της Βόρειας Αμερικής. Το μεγαλύτερο μέρος του Μεξικού βυθίστηκε κάτω από τη θάλασσα και ο νότιος Ατλαντικός κατέλαβε την ανατολική ακτή της Νότιας Αμερικής, φθάνοντας, τελικά, στη σημερινή ακτογραμμή. Ο Ατλαντικός και ο Ινδικός Ωκεανός ήταν τότε περίπου όπως είναι σήμερα.
(689.4) 60:3.5 95,000,000 χρόνια πριν οι Αμερικανικές και οι Ευρωπαϊκές μάζες ξηράς άρχισαν και πάλι να βυθίζονται. Οι νότιες θάλασσες άρχισαν να εισβάλουν στη Βόρεια Αμερική και σταδιακά επεκτάθηκαν προς βορράν, για να ενωθούν με τον Αρκτικό Ωκεανό, αποτελώντας τη δεύτερη μεγαλύτερη καταβύθιση της ηπείρου. Όταν η εποχή αυτή, τελικά, ολοκληρώθηκε, άφησε την ήπειρο όπως περίπου είναι τώρα. Προτού αρχίσει η μεγάλη αυτή καταβύθιση, τα υψίπεδα των ανατολικών Αππαλαχίων είχαν φθαρεί σχεδόν εντελώς, ως το επίπεδο της θάλασσας. Τα πολλά χρωματιστά στρώματα καθαρού πηλού που τώρα χρησιμοποιούνται για την κατασκευή των πήλινων σκευών βρίσκονταν παντού στις περιοχές των ακτών του Ατλαντικού κατά την περίοδο αυτή, με το μέσο πάχος τους να είναι περίπου 66.5 μέτρα.
(689.5) 60:3.6 Έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα ελάμβανε χώρα νότια των Άλπεων και κατά μήκος των παράκτιων βουνών της σημερινής Καλιφόρνιας. Μεγάλες παραμορφώσεις του φλοιού για εκατομμύρια εκατομμυρίων χρόνων γίνονταν στο Μεξικό. Μεγάλες αλλαγές συνέβησαν επίσης στην Ευρώπη, τη Ρωσία, την Ιαπωνία και το νότιο μέρος της Νότιας Αμερικής. Το κλίμα διαφοροποιείτο όλο και περισσότερο.
(689.6) 60:3.7 90,000,000 χρόνια πριν, τα αγγειόσπερμα αναδύθηκαν από τις πρώιμες αυτές Κρητιδικές θάλασσες και γρήγορα γέμισαν τις ηπείρους. Τα χερσαία αυτά φυρά εμφανίσθηκαν ξαφνικά μαζί με τις συκιές, τις μανόλιες και τις τουλίπες. Αμέσως μετά την εποχή αυτή οι συκιές, τα ψωμόδενδρα2 [11] και οι φοίνικες εξαπλώθηκαν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη και τις δυτικές πεδιάδες της Βόρειας Αμερικής. Δεν εμφανίσθηκαν νέα χερσαία ζώα.
(689.7) 60:3.8 85,000,000 χρόνια πριν ο Βερίγγειος Πορθμός έκλεισε, διακόπτοντας τη ροή των ψυχόμενων υδάτων των βόρειων θαλασσών. Μέχρι τότε, η θαλάσσια ζωή του Ατλαντικού Ωκεανού και του Κόλπου και αυτή του Ειρηνικού Ωκεανού ήταν πολύ διαφορετικές, εξ αιτίας της θερμοκρασιακής διαφοράς των δύο αυτών ωκεανών, οι οποία τώρα έγινε ομοιόμορφη.
(689.8) 60:3.9 Τα κρητιδικά και αργιλασβεστολιθικά από πράσινη άμμο ιζήματα γίνουν το όνομα στην περίοδο αυτή. Οι ιζηματοποιήσεις του καιρού αυτού είναι πολύχρωμες, αποτελούμενες από κρητίδες, σχιστόλιθους, αμμόλιθους, και μικρές ποσότητες ασβεστόλιθων, μαζί με κατώτερης ποιότητας γαιάνθρακα, ή λιγνίτη ενώ σε πολλές περιοχές περιέχουν πετρέλαιο. Τα στρώματα αυτά ποικίλουν ως προς το πάχος, από 6.5 μέτρα, σε ορισμένες περιοχές, έως 334 μέτρα στη δυτική Βόρεια Αμερική, καθώς και σε πάρα πολλές Ευρωπαϊκές τοποθεσίες. Κατά μήκος των ανατολικών ορίων των Βραχωδών Ορέων τα ιζήματα αυτά παρατηρούνται στις κεκλιμένες υπώρειες.
(690.1) 60:3.10 Σ’ ολόκληρο τον κόσμο, σ’ αυτές τις διαστρωματώσεις έχουν διεισδύσει κρητίδες και τα στρώματα αυτά του μαλακού, πορώδους πετρώματος απορροφούν νερό από ανεστραμμένες προεξοχές και το μεταφέρουν προς τα κάτω, για να εφοδιάσουν με υδάτινα αποθέματα μεγάλο μέρος των σημερινών άνυδρων περιοχών της γης.
(690.2) 60:3.11 80,000,000 χρόνια πριν μεγάλες αναταραχές έλαβαν χώρα στο φλοιό της γης. Η προς δυσμάς πρόοδος της ηπειρωτικής πορείας σχεδόν ακινητοποιήθηκε, ενώ η τεράστια ενέργεια της δυσκίνητης κεκτημένης ταχύτητας της μάζας της ηπειρωτικής ενδοχώρας έκανε τις ακτές του Ειρηνικού να ανυψωθούν, τόσο στη Βόρεια όσο και στη Νότια Αμερική και εγκαινίασε βαθιές αλυσιδωτές αλλαγές κατά μήκος των Ασιατικών ακτών του Ειρηνικού. Αυτή η ανύψωση της πέριξ του Ειρηνικού ξηράς, η οποία κατέληξε στις σημερινές οροσειρές, έχει μήκος μεγαλύτερο από σαράντα χιλιάδες χιλιόμετρα. Και οι αναταραχές που ακολούθησαν τη γέννησή της δημιούργησαν τις μεγαλύτερες παραμορφώσεις της επιφάνειας που έγιναν από όταν εμφανίσθηκε η ζωή στην Ουράντια. Οι ποταμοί της λάβας, τόσο πάνω στο έδαφος όσο και κάτω από αυτό, ήταν εκτεταμένοι και βρίσκονταν παντού.
(690.3) 60:3.12 75,000,000 χρόνια πριν σηματοδοτούν το τέλος της κίνησης των ηπείρων. Από την Αλάσκα έως το Ακρωτήριο Χορν, οι μακριές οροσειρές των ακτών του Ειρηνικού ολοκληρώθηκαν, ωστόσο, λίγες κορυφές υπήρχαν ως τότε.
(690.4) 60:3.13 Η προς τα πίσω πίεση της κίνησης των ηπείρων η οποία είχε πλέον σταματήσει, έκανε να συνεχισθεί η ανύψωση των δυτικών πεδιάδων της Βόρειας Αμερικής, ενώ στα ανατολικά, τα φθαρμένα Αππαλάχια Όρη της περιοχής των ακτών του Ατλαντικού προεκτάθηκαν ίσια επάνω, με ελάχιστη, ή καθόλου κλίση.
(690.5) 60:3.14 70,000,000 χρόνια πριν έλαβαν χώρα οι παραμορφώσεις του φλοιού που συσχετίζονται με το μέγιστο της ανύψωσης της περιοχής των Βραχωδών Ορέων. Ένα μεγάλο κομμάτι βράχου εξωθήθηκε είκοσι πέντε χιλιόμετρα στην επιφάνεια στη Βρετανική Κολούμπια. Εδώ, τα Κάμβρια πετρώματα έχουν πεταχτεί λοξά πάνω από τα Κρητιδικά στρώματα. Στις ανατολικές πλαγιές των Βραχωδών Ορέων, κοντά στα Καναδικά σύνορα, υπήρχε άλλη μία φαντασμαγορική εξώθηση. Εδώ μπορούν να βρεθούν προζωικά στρώματα πετρωμάτων που εξωθήθηκαν πάνω από τις, τότε, πρόσφατες Κρητιδικές αποθέσεις.
(690.6) 60:3.15 Αυτή ήταν μία εποχή ηφαιστειακής δραστηριότητας σ’ ολόκληρο τον κόσμο, που έκανε να ανυψωθούν πολλοί, μικροί, μεμονωμένοι ηφαιστειακοί κώνοι. Υποβρύχια ηφαίστεια εξερράγησαν στην καταβυθισμένη περιοχή των Ιμαλαΐων. Μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Ασίας, περιλαμβανομένης της Σιβηρίας, βρισκόταν ακόμη κάτω από το νερό.
(690.7) 60:3.16 65,000,000 χρόνια πριν έγινε μία από τις μεγαλύτερες εκροές λάβας όλων των εποχών. Τα ιζηματογενή στρώματα αυτών, αλλά και των προηγούμενων εκροών λάβας βρίσκονται παντού στις Αμερικανικές ηπείρους, τη Βόρεια και τη Νότια Αφρική, την Αυστραλία και σε μέρη της Ευρώπης.
(690.8) 60:3.17 Τα χερσαία ζώα ελάχιστα είχαν αλλάξει, εξ αιτίας, όμως, της μεγαλύτερης ανάδυσης των ηπείρων, ειδικότερα στη Βόρεια Αμερική, πολλαπλασιάσθηκαν ραγδαία. Η Βόρεια Αμερική υπήρξε το θαυμάσιο πεδίο της εξέλιξης των χερσαίων ζώων εκείνων των καιρών, με το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης να βρίσκεται κάτω από το νερό.
(690.9) 60:3.18 Το κλίμα εξακολουθούσε να είναι θερμό και ομοιόμορφο. Οι αρκτικές περιοχές απολάμβαναν ένα κλίμα που έμοιαζε πολύ με το σημερινό κλίμα των κεντρικών και νότιων περιοχών της Βόρειας Αμερικής.
(690.10) 60:3.19 Μεγάλη εξέλιξη στα φυτά λάμβανε χώρα. Μεταξύ των χερσαίων φυτών κυριαρχούσαν τα αγγειόσπερμα ενώ πολλά σημερινά δένδρα πρωτοεμφανίσθηκαν, στα οποία περιλαμβάνονται η οξιά, η σημύδα, η βαλανιδιά, η καρυδιά, ο πλάτανος, ο σφένδαμνος και οι σύγχρονοι φοίνικες. Τα φρούτα, τα χόρτα και τα σιτηρά αφθονούσαν και τα χόρτα αυτά, που είχαν σπόρους, καθώς και τα δένδρα ήταν για το φυτικό κόσμο, ό,τι ήταν οι πρόγονοι του ανθρώπου για τον κόσμο των ζώων – ήταν δεύτεροι σε εξελικτική σημασία, μόνο σε σχέση με την εμφάνιση του ίδιου του ανθρώπου. Ξαφνικά και χωρίς προηγούμενη διαβάθμιση, μεταλλάχθηκε η μεγάλη οικογένεια των ανθοφόρων φυτών. Και η καινούργια αυτή χλωρίδα γρήγορα εξαπλώθηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
(691.1) 60:3.20 60,000,000 χρόνια πριν, αν και τα χερσαία ερπετά ήδη έφθιναν, οι δεινόσαυροι συνέχισαν ως μονάρχες του κόσμου, με την αρχηγία τώρα να αναλαμβάνεται από τους περισσότερο ευκίνητους και δραστήριους τύπους των μικρότερων ποικιλιών των, σαν καγκουρό μετακινούμενων, σαρκοβόρων δεινοσαύρων. Λίγο καιρό νωρίτερα, όμως, είχαν εμφανισθεί καινούργιοι τύποι φυτοφάγων δεινοσαύρων, των οποίων η ραγδαία αύξηση οφειλόταν στην εμφάνιση της οικογένειας των χόρτων των χερσαίων φυτών. Ένας από τους φυτοφάγους αυτούς δεινοσαύρους ήταν ένα πραγματικό τετράποδο, που είχε δύο κέρατα και ένα κολάρο στους ώμους που έμοιαζε με κάπα. Ο χερσαίος τύπος της χελώνας, με εγκάρσιο μήκος έξι μέτρα, εμφανίσθηκε, όπως εμφανίσθηκαν και οι σύγχρονοι κροκόδειλοι και τα πραγματικά φίδια σύγχρονου τύπου. Μεγάλες αλλαγές γίνονταν, επίσης, μεταξύ των ψαριών, αλλά και των άλλων τύπων θαλάσσιας ζωής.
(691.2) 60:3.21 Τα προ-πτηνά των προηγούμενων καιρών που περπατούσαν και κολυμπούσαν δεν επέτυχαν στον αέρα, ούτε οι ιπτάμενοι δεινόσαυροι επέτυχαν. Ήταν ένα είδος που έζησε για λίγο και που γρήγορα χάθηκε. Κι’ αυτοί, επίσης, υπέστησαν την καταδίκη των δεινοσαύρων, τον αφανισμό, επειδή είχαν ελάχιστη εγκεφαλική ουσία σε σύγκριση με το μέγεθος του σώματός τους. Η δεύτερη αυτή προσπάθεια να δημιουργηθούν ζώα που θα μπορούσαν να ταξιδεύσουν στην ατμόσφαιρα απέτυχε, όπως είχε αποτύχει η θνησιγενής προσπάθεια να δημιουργηθούν θηλαστικά κατά τη διάρκεια αυτής, αλλά και της προηγούμενης περιόδου.
(691.3) 60:3.22 55,000,000 χρόνια πριν η εξελικτική προέλαση σημαδεύτηκε από την αιφνίδια εμφάνιση του πρώτου από τα πραγματικά πτηνά, ένα μικρό πλάσμα που έμοιαζε με περιστέρι, το οποίο υπήρξε ο πρόγονος όλων των πτηνών. Αυτός ήταν ο τρίτος τύπος ιπτάμενου πλάσματος που εμφανίσθηκε στη γη το οποίο προήλθε απ’ ευθείας από την κατηγορία των ερπετών, όχι από τους σύγχρονους ιπτάμενους δεινόσαυρους, ούτε από τους προγενέστερους τύπους των οδοντοφόρων χερσαίων πτηνών. Και έτσι, αυτή γίνεται γνωστή ως η εποχή των πτηνών, όπως επίσης ως η εποχή της έκπτωσης των ερπετών.
(691.4) 60:4.1 Η μεγάλη Κρητιδική περίοδος πλησίαζε στο τέλος της και η ολοκλήρωση αυτή σηματοδοτεί το πέρας των μεγάλων θαλάσσιων εισβολών στις ηπείρους. Τούτο αληθεύει ιδιαίτερα για τη Βόρεια Αμερική, όπου είχαν λάβει χώρα είκοσι τέσσερις ακριβώς κατακλυσμοί. Και παρά το ότι ακολούθησαν μικρότερες καταβυθίσεις, καμία από αυτές δεν μπορεί να συγκριθεί με τις εκτεταμένες και μακρόχρονες θαλάσσιες εισβολές αυτής, αλλά και των προηγούμενων εποχών. Οι εναλλασσόμενες αυτές περίοδοι της κυριαρχίας της θάλασσας και της ξηράς γίνονταν σε κύκλους εκατομμυρίων ετών. Υπάρχει ένας προαιώνιος ρυθμός που συνδέεται με την ανάδυση αυτή και την πτώση του βυθού των ωκεανών και των επιπέδων της ηπειρωτικής ξηράς. Και οι ίδιες αυτές ρυθμικές κινήσεις του βυθού θα συνεχίσουν από την εποχή αυτή σ’ ολόκληρη την ιστορία της γης, με μειούμενη, ωστόσο, συχνότητα και έκταση.
(691.5) 60:4.2 Η περίοδος αυτή, γίνεται επιπλέον μάρτυρας του τέλους της κίνησης των ηπείρων και του σχηματισμού των σύγχρονων βουνών της Ουράντια. Η πίεση, όμως, των ηπειρωτικών μαζών και η αντίθετη ροπή της προαιώνιας κίνησής τους, δεν αποτελούν τη μοναδική επενέργεια στη δημιουργία των βουνών. Ο κύριος και βασικός παράγων στον καθορισμό της τοποθεσίας μιας οροσειράς είναι η προϋπάρχουσα πεδιάδα, ή η τάφρος, η οποία έχει πληρωθεί με τα, συγκριτικά ελαφρότερα, ιζήματα της διάβρωσης της ξηράς και της κίνησης των θαλασσών των προηγουμένων καιρών. Οι ελαφρότερες αυτές περιοχές της ξηράς έχουν μερικές φορές πάχος 4,500 έως 6,000 μέτρα. Γι’ αυτό, όταν ο φλοιός υπόκειται σε πίεση, οποιασδήποτε αιτιολογίας, οι ελαφρότερες αυτές περιοχές είναι οι πρώτες που θα πιεσθούν προς τα πάνω, θα αναδιπλωθούν και θα ανυψωθούν για να παράσχουν αντισταθμιστική ρύθμιση στις ανταγωνιστικές και συγκρουόμενες δυνάμεις και πιέσεις που λειτουργούν στην επιφάνεια της γης, ή κάτω από την επιφάνεια. Ορισμένες φορές, οι προς τα πάνω αυτές προβολές της ξηράς γίνονται χωρίς αναδίπλωση. Σχετικά όμως με την ανύψωση των Βραχωδών Ορέων, έλαβε χώρα μία μεγάλη αναδίπλωση και ταλάντωση, που συμπληρώθηκε με κολοσσιαίες προβολές των διαφόρων στρωμάτων, τόσο στο υπέδαφος όσο και στην επιφάνεια.
(692.1) 60:4.3 Τα αρχαιότερα βουνά του κόσμου βρίσκονται στην Ασία, τη Γροιλανδία και τη Βόρεια Ευρώπη, μεταξύ εκείνων των παλαιότερων, με ανατολική-δυτική κατεύθυνση συστημάτων. Τα μέσης ηλικίας βουνά βρίσκονται στην πέριξ του Ειρηνικού ομάδα, καθώς και στο δεύτερο Ευρωπαϊκό, με ανατολική-δυτική κατεύθυνση σύστημα, το οποίο δημιουργήθηκε την ίδια περίπου εποχή. Η γιγάντια αυτή ανύψωση έχει μήκος περίπου δέκα έξι χιλιάδες χιλιόμετρα, εκτεινόμενη από την Ευρώπη μέχρι τις ανυψώσεις της ξηράς στις Δυτικές Ινδίες. Τα νεώτερα βουνά βρίσκονται στο σύστημα των Βραχωδών Ορέων, όπου, για αιώνες, οι ανυψώσεις της ξηράς είχαν συμβεί μόνο για να καλυφθούν αργότερα από τη θάλασσα, αν και μερικές από τις υψηλότερες ξηρές παρέμειναν ως νησιά. Στη συνέχεια του σχηματισμού των μέσης ηλικίας βουνών, ένα πραγματικό ορεινό υψίπεδο δημιουργήθηκε, το οποίο προορίσθηκε, εν συνεχεία να σμιλευθεί στα σημερινά Βραχώδη Όρη από τη συνδυασμένη μαστοριά των στοιχείων της φύσης.
(692.2) 60:4.4 Η σημερινή Βορειοαμερικανική περιοχή των Βραχωδών Ορέων δεν είναι η αρχική ανύψωση της ξηράς. Η ανύψωση εκείνη είχε από μακρού ισοπεδωθεί εξ αιτίας της διάβρωσης και, αργότερα, υψωθεί και πάλι. Η σημερινή μετωπική οροσειρά είναι ό,τι έχει απομείνει από τα κατάλοιπα της αρχικής οροσειράς που είχε ανυψωθεί και πάλι. Το Πάικς Πηκ και το Λονγκς Πηκ είναι αξιοσημείωτα παραδείγματα της δραστηριότητας αυτής των βουνών, που εκτείνεται για περισσότερες από δύο γενεές της ζωής των βουνών. Οι δύο αυτές κορυφές κράτησαν τα κεφάλια τους έξω από το νερό κατά τη διάρκεια αρκετών από τους προηγούμενους κατακλυσμούς.
(692.3) 60:4.5 Βιολογικά, αλλά και γεωλογικά, επίσης, αυτή ήταν μια γεμάτη επεισόδια, δραστήρια εποχή στην ξηρά και κάτω από το νερό. Οι θαλάσσιοι αχινοί αυξήθηκαν, ενώ τα κοράλλια και τα κρινοειδή μειώθηκαν. Οι αμμονίτες, των οποίων η επίδραση επικρατούσε κατά την προγενέστερη εποχή, εξέπεσαν το ίδιο ραγδαία. Στην ξηρά τα δάση της φτέρης αντικαταστάθηκαν σε μεγάλη έκταση από τα πεύκα καθώς και άλλα σύγχρονα δένδρα, στα οποία περιλαμβάνονται οι γιγάντιες σεκόιες. Με το τέλος αυτής της περιόδου, ενώ τα εγκυμονούντα θηλαστικά δεν είχαν ακόμη εξελιχθεί, η βιολογική σκηνή είναι απόλυτα έτοιμη για την εμφάνιση, σε μια μεταγενέστερη εποχή, των πρώιμων προγόνων των μελλοντικών θηλαστικών τύπων.
(692.4) 60:4.6 Και έτσι τελειώνει η μακρόχρονη εποχή της εξέλιξης του κόσμου, που κράτησε από την πρώιμη εμφάνιση της χερσαίας ζωής, ως τους πλέον πρόσφατους χρόνους των άμεσων προγόνων του ανθρώπινου είδους και των συγγενών του κλάδων. Αυτή, η Κρητιδική εποχή, καλύπτει πενήντα εκατομμύρια χρόνια και φέρει το πέρας της, προ των θηλαστικών, εποχής της χερσαίας ζωής, η οποία εκτείνεται για μία περίοδο ενός εκατομμυρίου χρόνων και είναι γνωστή ως Μεσοζωική.
(692.5) 60:4.7 [Παρουσιάσθηκε από ένα Φορέα της Ζωής του Νέβαδον αποσπασμένου στη Σατάνια και λειτουργούντος, τώρα, στην Ουράντια.]
(693.1) 61:0.1 Η εποχή των θηλαστικών εκτείνεται από τους χρόνους της δημιουργίας των εγκυμονούντων θηλαστικών, έως το τέλος της εποχής των παγετώνων, καλύπτοντας ελάχιστα λιγότερα από πενήντα εκατομμύρια χρόνια.
(693.2) 61:0.2 Κατά την Καινοζωική αυτή εποχή, το τοπίο του κόσμου παρουσίαζε μια ελκυστική εμφάνιση – κυματιστοί λόφοι, εκτεταμένες κοιλάδες, μεγάλα ποτάμια και απέραντα δάση. Δύο φορές, κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, ο ισθμός του Παναμά ανυψώθηκε και βυθίστηκε. Τρεις φορές η γέφυρα της ξηράς στον Βερίγγειο Πορθμό έκανε το ίδιο. Οι τύποι των ζώων ήταν πολλοί, αλλά και ποικίλοι. Τα δένδρα ήταν γεμάτα πουλιά και ολόκληρος ο κόσμος ήταν ένας παράδεισος για τα ζώα, παρά τον ακατάπαυστο αγώνα των εξελισσόμενων ζωικών ειδών για υπεροχή.
(693.3) 61:0.3 Τα συσσωρευμένα ιζήματα των πέντε περιόδων της εποχής αυτής που διήρκεσε πενήντα εκατομμύρια χρόνια περιέχουν τις μαρτυρίες των απολιθωμάτων των διαδοχικών δυναστειών των θηλαστικών και οδηγούν κατ’ ευθείαν στην εποχή της εμφάνισης του ίδιου του ανθρώπου.
(693.4) 61:1.1 50,000,000 χρόνια πριν, οι χερσαίες περιοχές του κόσμου ήταν, πολύ γενικά, πάνω από το νερό, ή ελαφρά βυθισμένες. Οι σχηματισμοί και τα ιζήματα της περιόδου αυτής είναι χερσαία, αλλά και θαλάσσια, κυρίως όμως χερσαία. Για πάρα πολύ καιρό η ξηρά σταδιακά υψωνόταν, αλλά ταυτόχρονα κατρακυλούσε προς τα κατώτερα επίπεδα και προς τη θάλασσα.
(693.5) 61:1.2 Νωρίς, κατά την περίοδο αυτή και στη Βόρεια Αμερική ο τύπος των εγκυμονούντων θηλαστικών εμφανίσθηκε ξαφνικά και απετέλεσε την μεγαλύτερη εξελικτική ανάπτυξη ως εκείνη την εποχή. Είχαν υπάρξει προηγούμενες κατηγορίες των μη εγκυμονούντων θηλαστικών, αλλά ο καινούργιος αυτός τύπος προήλθε απ’ ευθείας και αιφνίδια από τους προϋπάρχοντες έρποντες προγόνους, οι απόγονοι των οποίων διατηρήθηκαν καθ’ όλο το διάστημα της έκπτωσης των δεινοσαύρων. Ο πατέρας των εγκυμονούντων θηλαστικών ήταν ένας μικρός, εξαιρετικά δραστήριος σαρκοφάγος, αναπηδώντος τύπου, δεινόσαυρος.
(693.6) 61:1.3 Τα βασικά ένστικτα των θηλαστικών άρχισαν να εκδηλώνονται σ’ αυτούς τους πρωτόγονους τύπους των θηλαστικών. Τα θηλαστικά διαθέτουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα επιβίωσης σε σχέση με όλες τις άλλες μορφές ζωής, στο ότι μπορούν:
(693.7) 61:1.4 1. Να γεννούν σχετικά ώριμα και καλοανεπτυγμένους απογόνους.
(693.8) 61:1.5 2. Να διατρέφουν, να ανατρέφουν και να προστατεύουν τους απογόνους τους με τρυφερή φροντίδα
(693.9) 61:1.6 3. Να χρησιμοποιούν τη δύναμη του ανώτερου εγκεφάλου τους για την αυτόματη διαιώνιση
(693.10) 61:1.7 4. Να χρησιμοποιούν την αυξημένη ευστροφία τους για να ξεφεύγουν από τους εχθρούς τους
(693.11) 61:1.8 5. Να εφαρμόζουν ανώτερη ευφυία για τον περιβαλλοντικό συντονισμό και την προσαρμογή τους.
(694.1) 61:1.9 45,000,000 χρόνια πριν οι κύριες οροσειρές των ηπείρων ανυψώθηκαν σε συνδυασμό με μία πολύ γενική καταβύθιση των ακτογραμμών. Η ζωή των θηλαστικών εξελίσσετο ραγδαία. Ένας μικρός έρπων, ωοτόκος τύπος, θηλαστικού άκμασε και οι πρόγονοι των μεταγενέστερων καγκουρό πλανώνταν στην Αυστραλία. Γρήγορα δημιουργήθηκαν μικρά άλογα, γοργοπόδαροι ρινόκεροι, τάπιροι με προβοσκίδες, πρωτόγονοι χοίροι, σκίουροι, λεμούριοι, διδέλφιδες και διάφορες φυλές πιθηκοειδών πλασμάτων. Όλα ήταν μικρά, πρωτόγονα και καλά προσαρμοσμένα για να ζουν μέσα στα δάση των ορεινών περιοχών. Ένα μεγάλο, χερσαίο πουλί που έμοιαζε με στρουθοκάμηλο εξελίχθηκε σε ύψος τριών μέτρων και τριάντα εκατοστών και γεννούσε ένα αυγό είκοσι τρία επί τριάντα τρία εκατοστά. Αυτοί ήταν οι πρόγονοι των μεταγενέστερων γιγάντιων πουλιών-μεταφορέων που ήταν τόσο ευφυή, ώστε κάποτε μετέφεραν ανθρώπινε υπάρξεις στον αέρα.
(694.2) 61:1.10 Τα θηλαστικά της πρώιμης Καινοζωικής εποχής ζούσαν στην ξηρά, κάτω από το νερό, στον αέρα, καθώς και πάνω στις κορυφές των δένδρων. Διέθεταν από ένα έως ένδεκα ζεύγη μαζικών αδένων1 [12] και ήταν όλα καλυμμένα με μεγάλη ποσότητα τριχώματος. Από κοινού με τις μεταγενέστερα εμφανισθείσες κατηγορίες, ανέπτυξαν δύο διαδοχικές σειρές δόντια και διέθεταν ογκώδεις εγκεφάλους σε σχέση με το μέγεθος του σώματος. Μεταξύ όλων τους, ωστόσο, δεν υπήρχαν σύγχρονες μορφές.
(694.3) 61:1.11 40,000,000 χρόνια πριν οι εκτάσεις της ξηράς του Βόρειου Ημισφαίριου άρχισαν να ανυψώνονται και τούτο ακολουθήθηκε από νέες, εκτεταμένες εναποθέσεις της ξηράς, καθώς και άλλες γήινες δραστηριότητες, περιλαμβανομένων των εκροών της λάβας, των στρεβλώσεων, του σχηματισμού των λιμνών και της διάβρωσης.
(694.4) 61:1.12 Κατά το τελευταίο μέρος της εποχής αυτής, το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης ήταν βυθισμένο. Μετά από μία ελαφρά ανύψωση της ξηράς, η ήπειρος ήταν καλυμμένη με λίμνες και κόλπους. Ο Αρκτικός Ωκεανός, δια της καταβύθισης των Ουραλίων, κυλούσε προς το νότο, για να ενωθεί με τη Μεσόγειο Θάλασσα, όπως αυτή εκτεινόταν τότε προς βορρά, με τα υψίπεδα των Άλπεων, τα Καρπάθια, τα Απέννινα και τα Πυρηναία να βρίσκονται έξω από το νερό, σαν νησιά στη θάλασσα. Ο ισθμός του Παναμά ήταν έξω από το νερό. Ο Ατλαντικός και ο Ειρηνικός Ωκεανός ήταν διαχωρισμένοι. Η Βόρεια Αμερική συνδεόταν με την Ασία μέσω της γέφυρας της ξηράς στο Βερίγγειο Πορθμό και με την Ευρώπη μέσω της Γροιλανδίας και της Ισλανδίας. Το γήινο κύκλωμα της ξηράς στο Βόρειο Ημισφαίριο διεκόπτετο μόνο από τον Πορθμό των Ουραλίων, ο οποίος συνέδεε την αρκτική θάλασσα με την διευρυμένη Μεσόγειο.
(694.5) 61:1.13 Σημαντικές ποσότητες, περιέχοντος θαλάσσιους μικροοργανισμούς, ασβεστόλιθου ιζηματοποιούνταν στις Ευρωπαϊκές θάλασσες. Σήμερα, τα ίδια αυτά πετρώματα έχουν ανυψωθεί φθάνοντας τα 3,000 μέτρα στις Άλπεις, τα 4,800 μέτρα στα Ιμαλάια και τα 6,000 στο Θιβέτ. Τα κρητιδικά ιζήματα της περιόδου αυτής βρίσκονται κατά μήκος των ακτών της Αφρικής και της Αυστραλίας, στην δυτική ακτή της Νότιας Αμερικής και γύρω από τις Δυτικές Ινδίες.
(694.6) 61:1.14 Καθ’ όλη τη διάρκεια της αποκαλούμενης Ηώκαινου περιόδου, η εξέλιξη των θηλαστικών και των άλλων, σχετικών μορφών ζωής συνεχίσθηκε με μικρές, ή καθόλου διακοπές. Η Βόρεια Αμερική συνδεόταν, τότε, δια ξηράς με κάθε ήπειρο, εκτός της Αυστραλίας και ο κόσμος σταδιακά κυριευόταν από πρωτόγονη πανίδα θηλαστικών διαφόρων τύπων.
(694.7) 61:2.1 Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζετο από την μεγαλύτερη και ραγδαία εξέλιξη των εγκυμονούντων θηλαστικών, με τις πλέον εξελιγμένες μορφές των θηλαστικών ζώων να αναπτύσσονται κατά τους καιρούς αυτούς.
(694.8) 61:2.2 Αν και τα πρώιμα, εγκυμονούντα θηλαστικά προήλθαν από σαρκοβόρους προγόνους, πολύ σύντομα φυτοφάγοι κλάδοι αναπτύχθηκαν και, σύντομα, εμφανίσθηκαν επίσης οικογένειες παμφάγων θηλαστικών. Τα αγγειόσπερμα αποτελούσαν την κύρια τροφή για τα ραγδαία αυξανόμενα θηλαστικά, με τη σύγχρονη χερσαία χλωρίδα, περιλαμβανομένης της πλειονότητας των σημερινών φυτών και δένδρων, να έχουν ήδη εμφανισθεί κατά τη διάρκεια προηγούμενων περιόδων.
(695.1) 61:2.3 35,000,000 χρόνια πριν σηματοδοτείται η απαρχή της εποχής της κυριαρχίας στον κόσμο των εγκυμονούντων θηλαστικών. Η νότια γέφυρα ξηράς ήταν εκτεταμένη, επανασυνδέοντας την τότε απέραντη Ανταρκτική ήπειρο με τη Νότια Αμερική, τη Νότια Αφρική και την Αυστραλία. Παρά τον όγκο της ξηράς στα μεγαλύτερα γεωγραφικά πλάτη, το παγκόσμιο κλίμα παρέμενε σχετικά ήπιο εξ αιτίας της τρομακτικής αύξησης σε μέγεθος των τροπικών θαλασσών, αλλά ούτε και η ξηρά είχε ανυψωθεί αρκετά ώστε να δημιουργηθούν παγετώνες. Εκτεταμένες εκροές λάβας λάμβαναν χώρα στη Γροιλανδία και την Ισλανδία, με μια ποσότητα γαιάνθρακα να εναποτίθεται μεταξύ των στρωμάτων αυτών.
(695.2) 61:2.4 Αξιοσημείωτες αλλαγές συνέβαιναν στην πανίδα του πλανήτη. Η θαλάσσια ζωή υφίστατο μεγάλες τροποποιήσεις. Οι περισσότερες από τις σημερινές κατηγορίες των θαλάσσιων ζώων υπήρχαν και οι θαλάσσιοι μικροοργανισμοί εξακολουθούσαν να παίζουν σημαντικό ρόλο. Τα έντομα έμοιαζαν πολύ μ’ εκείνα της προηγούμενης περιόδου. Τα στρώματα απολιθωμάτων στο Φλόρισαντ του Κολοράντο ανήκουν στους μεταγενέστερους, αυτών των μακρινών καιρών, χρόνους. Οι περισσότερες από τις υπάρχουσες οικογένειες των εντόμων ανάγονται σ’ αυτή την περίοδο, αλλά πολλές που τότε υπήρχαν έχουν πλέον εκλείψει, αν και τα απολιθώματά τους διατηρούνται.
(695.3) 61:2.5 Στην ξηρά, αυτή ήταν εξαιρετικά η εποχή της ανανέωσης και επέκτασης των θηλαστικών. Από τα προγενέστερα και περισσότερο πρωτόγονα θηλαστικά, περισσότερα από εκατό είδη εξέλιπαν προτού τελειώσει η περίοδος αυτή. Ακόμη και τα μεγάλου μεγέθους και μικρού εγκεφάλου θηλαστικά γρήγορα χάθηκαν. Ο εγκέφαλος και η ευστροφία είχαν αντικαταστήσει τη θωράκιση και το μέγεθος στην πρόοδο της επιβίωσης των ζώων. Και με την οικογένεια των δεινοσαύρων να εκπίπτει, τα θηλαστικά λίγο-λίγο κατέλαβαν την κυριαρχία της γης, καταστρέφοντας γοργά το υπόλοιπο των ερπόντων προγόνων τους.
(695.4) 61:2.6 Μαζί με την εξαφάνιση των δεινοσαύρων, έλαβαν χώρα διάφορες, μεγάλες αλλαγές στους διάφορους κλάδους της οικογένειας των σαυροειδών. Τα επιζώντα μέλη των πρώιμων οικογενειών των ερπετών είναι οι χελώνες, τα φίδια και οι κροκόδειλοι, μαζί με τον μεγαλόσχημο βάτραχο, τον μόνο εναπομείναντα εκπρόσωπο της ομάδας των παλαιότερων προγόνων του ανθρώπου.
(695.5) 61:2.7 Διάφορες ομάδες θηλαστικών έλκουν την καταγωγή τους από ένα μοναδικό ζώο που τώρα έχει εκλείψει. Το σαρκοβόρο αυτό πλάσμα ήταν κάτι ανάμεσα σε αίλουρο και φώκια. Μπορούσε να ζήσει στην ξηρά, ή στο νερό, ενώ ήταν εξαιρετικά έξυπνο και πολύ δραστήριο. Στην Ευρώπη εξελίχθηκε ο πρόγονος της οικογένειας των κυνιδών, δίνοντας γρήγορα ζωή σε πολλά είδη μικρών σκύλων. Την ίδια περίπου εποχή τα τρωκτικά, που περιλαμβάνουν τους κάστορες, τους σκίουρους, τους μοσχοπόντικες, τους ποντικούς και τους λαγούς εμφανίσθηκαν και σύντομα έγιναν μια διακεκριμένη μορφή ζωής, έχοντας αλλάξει ελάχιστα από όταν δημιουργήθηκε η οικογένεια αυτή. Οι μεταγενέστερες αποθέσεις αυτής της περιόδου περιέχουν τα απολιθώματα των σωμάτων σκύλων, γάτων, ρακούν και κουναβιών στην προγονική τους μορφή.
(695.6) 61:2.8 30,000,000 χρόνια πριν οι σύγχρονοι τύποι των θηλαστικών άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Παλαιότερα, τα θηλαστικά είχαν ζήσει κατά το πλείστον σε λόφους, ανήκοντας στους ορεισίβιους τύπους. Ξαφνικά άρχισε η εξέλιξη του πεδινού, ή χηλοφόρου2 [13] τύπου, του είδους που έβοσκε, όπως διαφοροποιήθηκε από τα σαρκοβόρα είδη που διέθεταν νύχια. Τα ζώα αυτά που βόσκουν προήλθαν από ένα αδιαφοποποίητο πρόγονο που είχε πέντε δάκτυλα και είκοσι τέσσερα δόντια, ο οποίος χάθηκε πριν το τέλος της περιόδου. Η ανάπτυξη των δακτύλων δεν προχώρησε πέραν του σταδίου των τριών δακτύλων, καθ’ όλη την περίοδο αυτή.
(695.7) 61:2.9 Το άλογο, ένα εξαιρετικό παράδειγμα εξέλιξης, υπήρχε κατά τους χρόνους αυτούς στη Βόρεια Αμερική αλλά και στην Ευρώπη, αν και η ανάπτυξή του δεν είχε απόλυτα ολοκληρωθεί ως τη μεταγενέστερη εποχή των παγετώνων. Ενώ η οικογένεια των ρινόκερων εμφανίσθηκε στο τέλος αυτής της περιόδου, υπέστη τη μεγαλύτερη επέκτασή της αργότερα. Ένα μικρό, χοιρόμορφο πλάσμα επίσης αναπτύχθηκε, το οποίο έγινε ο πρόγονος των πολλών ειδών χοίρων, καθώς και των ιπποπόταμων. Οι καμήλες και τα λάμα εμφανίσθηκαν στη Βόρεια Αμερική στο μέσον, περίπου, αυτής της περιόδου και κατέκλυσαν τις δυτικές πεδιάδες. Αργότερα, τα λάμα μετανάστευσαν στη Νότια Αμερική, οι καμήλες στην Ευρώπη, ενώ σύντομα και τα δύο εξαφανίσθηκαν από τη Βόρεια Αμερική, αν και λίγες καμήλες επέζησαν ως την εποχή των παγετώνων.
(696.1) 61:2.10 Την εποχή περίπου αυτή κάτι το αξιοσημείωτο συνέβη στη δυτική, Βόρεια Αμερική: Οι πρώιμοι πρόγονοι των αρχαίων λεμούριων3 [14] έκαναν πρώτοι την εμφάνισή τους. Ενώ η οικογένεια αυτή δεν μπορεί να θεωρηθεί ως πραγματική λεμούρια, η έλευσή της σήμανε την εγκαθίδρυση της σειράς από την οποία ξεπήδησαν αργότερα οι πραγματικοί λεμούριοι.
(696.2) 61:2.11 Όπως τα χερσαία φίδια μιας προηγούμενης εποχής μετακινήθηκαν στη θάλασσα, τώρα μια ολόκληρη φυλή εγκυμονούντων θηλαστικών εγκατέλειψε την ξηρά και μετέφερε την κατοικία της στους ωκεανούς, δημιουργώντας τις σύγχρονες φάλαινες, τα δελφίνια, τις φωκοειδείς φάλαινες, τις φώκιες και τους θαλάσσιους λέοντες.
(696.3) 61:2.12 Τα πτηνά του πλανήτη εξακολούθησαν να αναπτύσσονται, με ελάχιστες, όμως, εξελικτικές αλλαγές. Τα περισσότερα από τα σύγχρονα πτηνά υπήρχαν, περιλαμβάνοντας τους γλάρους, τους ερωδιούς, τα φλαμίνγκο, τα αρπακτικά, τα γεράκια, τους αετούς, τις κουκουβάγιες, τα ορτύκια και τις στρουθοκαμήλους.
(696.4) 61:2.13 Ως το τέλος αυτής της Ολιγόκαινης αυτής περιόδου που κάλυψε δέκα εκατομμύρια, τα φυτά, μαζί με τα θαλάσσια και τα χερσαία ζώα είχαν εξελιχθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και βρίσκονταν σ’ ολόκληρη τη γη, κατά το πλείστον όπως είναι και τώρα. Αξιοσημείωτη εξειδίκευση είχε παρουσιασθεί στη συνέχεια, οι προγονικοί, όμως, τύποι των περισσότερων έμβιων όντων ήταν από τότε ζωντανοί.
(696.5) 61:3.1 Η ανύψωση της γης και ο διαχωρισμός των θαλασσών άλλαζαν σιγά-σιγά τις καιρικές συνθήκες στον κόσμο, ψύχοντάς τον σταδιακά, το κλίμα, ωστόσο, ήταν ακόμη ήπιο. Οι σεκόιες και οι μανόλιες μεγάλωναν στη Γροιλανδία, αλλά τα υποτροπικά φυτά άρχισαν να μεταναστεύουν προς το νότο. Ως το τέλος της περιόδου αυτής αυτά τα θερμού κλίματος φυτά και δένδρα είχαν σε μεγάλο βαθμό εξαφανισθεί από τα βόρεια πλάτη, με τη θέση τους να καταλαμβάνεται από περισσότερο ανθεκτικά φυτά, αλλά και τα φυλλοβόλα δένδρα.
(696.6) 61:3.2 Υπήρξε μια μεγάλη αύξηση των ποικιλιών των χόρτων ενώ τα δόντια πολλών θηλαστικών ειδών άλλαξαν σταδιακά για να διαμορφωθούν στον σημερινό τύπο των φυτοφάγων.
(696.7) 61:3.3 25,000,000 χρόνια πριν έγινε μια ελαφρά καταβύθιση της ξηράς, μετά την μακρόχρονη εποχή της ανύψωσης της ξηράς. Η περιοχή των Βραχωδών Ορέων παρέμεινε εξαιρετικά ανυψωμένη, έτσι ώστε η εναπόθεση των διαβρωμένων υλικών συνεχίσθηκε σε ολόκληρη των έκταση των πεδιάδων προς ανατολάς. Τα βουνά της Σιέρας είχαν επανυψωθεί αρκετά. Στην πραγματικότητα, εξακολουθούν να ψηλώνουν από τότε. Το μεγάλο μήκους έξι χιλιομέτρων κάθετο ρήγμα στην περιοχή της Καλιφόρνια χρονολογείται από τότε.
(696.8) 61:3.4 20,000,000 χρόνια πριν ήταν πράγματι η χρυσή εποχή των θηλαστικών. Η γέφυρα της ξηράς στον βερίγγειο Πορθμό ήταν έξω από το νερό και πολλές ομάδες ζώων μετανάστευσαν στη Βόρεια Αμερική από την Ασία, περιλαμβάνοντας τα μαστόδοντα με τους τέσσερις χαυλιόδοντες, τους μικροσκελείς ρινόκερους, και πολλές ποικιλίες της οικογένειας των αιλουροειδών.
(696.9) 61:3.5 Το πρώτο ελάφι εμφανίσθηκε και η Βόρεια Αμερική γρήγορα κατακλύσθηκε από μηρυκαστικά – ελάφια, βόδια, καμήλες, βίσωνες και διάφορα είδη ρινόκερων – οι γιγάντιοι, ωστόσο, χοίροι χάθηκαν.
(697.1) 61:3.6 Οι πελώριοι ελέφαντες αυτής αλλά και των επόμενων περιόδων διέθεταν μεγάλους εγκεφάλους, όσο και μεγάλα σώματα και σύντομα κατέκλυσαν ολόκληρο τον κόσμο εκτός της Αυστραλίας. Για μια φορά ο κόσμος κυριαρχείτο από ένα μεγαλόσωμο ζώο με εγκέφαλο αρκετά μεγάλο ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Αντιμέτωπο με τα υψηλής ευφυΐας ζώα της εποχής εκείνης, κανένα ζώο στο μέγεθος του ελέφαντα δεν θα είχε επιβιώσει, αν δεν διέθετε εγκέφαλο μεγάλου μεγέθους και ανώτερης ποιότητας. Ως προς την ευφυία και την προσαρμοστικότητα, ο ελέφαντας προσεγγίζεται μόνο από το άλογο και τον ξεπερνά μόνον ο ίδιος ο άνθρωπος. Ακόμα κι’ έτσι, από τα πενήντα είδη ελεφάντων που υπήρχαν στην αρχή αυτής της περιόδου, μόνο δύο έχουν επιβιώσει.
(697.2) 61:3.7 15,000,000 χρόνια πριν οι ορεινές περιοχές της Ευρασίας ανυψώνονταν, ενώ υπήρχε και κάποια ηφαιστειακή δραστηριότητα σ’ ολόκληρη την έκταση των περιοχών αυτών, αλλά τίποτα που να συγκρίνεται με τις εκροές της λάβας του Δυτικού Ημισφαιρίου. Οι ασταθείς αυτές συνθήκες επικρατούσαν σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
(697.3) 61:3.8 Τα Στενά του Γιβραλτάρ έκλεισαν και η Ισπανία συνδέετο με την Αφρική μέσω της παλιάς γέφυρας της ξηράς, η Μεσόγειος, ωστόσο, κυλούσε στον Ατλαντικό μέσω ενός στενού διαύλου ο οποίος εκτείνετο κατά μήκος της Γαλλίας, με τις κορυφές των βουνών και τα υψίπεδα να φαίνονται σαν νησιά, πάνω από την αρχαία αυτή θάλασσα. Αργότερα, οι Ευρωπαϊκές αυτές θάλασσες άρχισαν να αποτραβιούνται. Πολύ αργότερα, η Μεσόγειος συνδέθηκε με τον Ινδικό Ωκεανό, ενώ με το πέρας αυτής της περιόδου, η περιοχή του Σουέζ ανυψώθηκε, έτσι ώστε η Μεσόγειος έγινε, για κάποιο διάστημα, μια εσωτερική, αλμυρή θάλασσα.
(697.4) 61:3.9 Η Ισλανδική γέφυρα της ξηράς καταβυθίστηκε και τα αρκτικά νερά αναμείχθηκαν μ’ εκείνα του Ατλαντικού Ωκεανού. Η ακτή του Ατλαντικού στη Βόρεια Αμερική ψύχθηκε ραγδαία, αλλά η ακτή του Ειρηνικού παρέμεινε θερμότερη απ΄ όσο είναι σήμερα. Τα μεγάλα ωκεάνια ρεύματα ήταν εν δράσει και επηρέαζαν το κλίμα εν πολλοίς όπως σήμερα.
(697.5) 61:3.10 Τα θηλαστικά ζώα εξακολούθησαν να εξελίσσονται. Πολύ μεγάλες αγέλες αλόγων ενώθηκαν με τις καμήλες στις δυτικές πεδιάδες της Βόρειας Αμερικής. Αυτή ήταν, πράγματι, η εποχή των αλόγων, όπως επίσης και των ελεφάντων. Ο εγκέφαλος του αλόγου είναι ο επόμενος, ως προς την ποιότητα, εκείνου του ελέφαντα, αλλά από μία άποψη, είναι αποφασιστικά κατώτερος, διότι το άλογο ουδέποτε αντιπαρήλθε την βαθιά εδραιωμένη κλίση του να δραπετεύει όταν φοβάται. Το άλογο δεν έχει το συναισθηματικό έλεγχο του ελέφαντα, ενώ ο ελέφαντας εμποδίζεται πάρα πολύ από το μέγεθός του και στερείται ευκινησίας. Κατά την περίοδο αυτή εξελίχθηκε ένα ζώο που ήταν κάπως σαν ελέφαντας και άλογο μαζί. Εξοντώθηκε, όμως, γρήγορα, από την ραγδαία αυξανόμενη οικογένεια των αιλουροειδών.
(697.6) 61:3.11 Καθώς η Ουράντια εισήρχετο στην αποκαλούμενη «χωρίς άλογα εποχή,» σταματήστε και αναλογισθείτε τι σήμαινε αυτό για τους προγόνους σας. Οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν, αρχικά, τα άλογα για τροφή, έπειτα για να ταξιδεύουν και αργότερα στη γεωργία και τον πόλεμο. Το άλογο έχει για πάρα πολύ καιρό υπηρετήσει το ανθρώπινο είδος και έχει παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού.
(697.7) 61:3.12 Οι βιολογικές εξελίξεις αυτής της περιόδου συνετέλεσαν πολύ στην προετοιμασία της σκηνής για την επακόλουθη εμφάνιση του ανθρώπου. Στην κεντρική Ασία, εξελίχθηκαν οι πραγματικοί τύποι των πρωτόγονων πιθήκων αλλά και του γορίλα, έχοντας ένα κοινό πρόγονο, χαμένο πλέον. Κανένα από τα είδη, όμως, αυτά δεν περιλαμβάνεται στη γραμμή των ζωντανών υπάρξεων οι οποίες επρόκειτο, αργότερα, να γίνουν οι πρόγονοι της ανθρώπινης φυλής.
(697.8) 61:3.13 Η οικογένεια των κυνιδών αντιπροσωπευόταν από διάφορες ομάδες, κυρίως λύκους και αλεπούδες. Η φυλή των αιλουροειδών από τους πάνθηρες και τις μεγάλες, με μακριούς κοφτερούς κυνόδοντες, τίγρεις, οι οποίες εξελίχθηκαν πρώτα στη Βόρεια Αμερική. Οι σύγχρονες οικογένειες των αίλουρων και των κυνιδών αυξήθηκαν αριθμητικά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Κουνάβια, νυφίτσες, ενυδρίδες και ρακούν αναπτύχθηκαν και εξελίχθηκαν παντού στα βόρεια πλάτη.
(698.1) 61:3.14 Τα πουλιά εξακολούθησαν να εξελίσσονται, αν και ελάχιστες αξιοσημείωτες αλλαγές έγιναν. Τα ερπετά ήταν παρόμοια με τους σημερινούς τύπους – τα φίδια, τους κροκόδειλους και τις χελώνες.
(698.2) 61:3.15 Έτσι έφθασε στο τέλος της μια γεμάτη συμβάντα και ενδιαφέρουσα περίοδος της ιστορίας του κόσμου. Η εποχή αυτή του ελέφαντα και του αλόγου είναι γνωστή ως Μειόκαινος.
(698.3) 61:4.1 Αυτή είναι η περίοδος της, προ των παγετώνων, ανύψωσης της ξηράς στη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία. Η ξηρά είχε αλλάξει τοπογραφία σε μεγάλο βαθμό. Οροσειρές δημιουργούνταν, ποτάμια άλλαζαν την πορεία τους και μεμονωμένα ηφαίστεια εκρήγνυντο παντού στον κόσμο.
(698.4) 61:4.2 10,000,000 χρόνια πριν άρχισε μία εποχή εκτεταμένων αποθέσεων εντόπιας ξηράς στις πεδιάδες των ηπείρων, οι περισσότερες, ωστόσο, από τις ιζηματοποιήσεις αυτές απαλείφθηκαν αργότερα. Μεγάλο μέρος της Ευρώπης, εκείνο τον καιρό, βρισκόταν ακόμη κάτω από το νερό, περιλαμβάνοντας μέρη της Αγγλίας, του Βελγίου και της Γαλλίας, ενώ η Μεσόγειος Θάλασσα κάλυπτε μεγάλο μέρος της Βόρειας Αφρικής. Στη Βόρεια Αμερική, εκτεταμένες αποθέσεις γίνονταν στα κρηπιδώματα των βουνών, σε λίμνες και στα μεγάλα λεκανοπέδια. Οι αποθέσεις αυτές έχουν μέσο πάχος μόνο εξήντα, περίπου, μέτρα είναι λίγο-πολύ χρωματισμένες, ενώ τα απολιθώματα είναι σπάνια. Δύο μεγάλες, με γλυκό νερό, λίμνες υπήρχαν στη δυτική Βόρεια Αμερική. Τα βουνά της Σιέρας ανυψώνονταν. Η Σάστα, το Χουντ και το Ρενιέ άρχισαν την ύπαρξή τους σαν βουνά. Αλλά δεν ήταν ει μη μόνο κατά την εποχή των παγετώνων που ακολούθησε, που η Βόρεια Αμερική άρχισε να σύρεται προς την κοιλότητα του Ατλαντικού.
(698.5) 61:4.3 Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα το σύνολο της ξηράς του κόσμου ήταν συνδεδεμένο και πάλι, εκτός της Αυστραλίας και η τελευταία μεγάλη, παγκόσμια μετανάστευση των ζώων ελάμβανε χώρα. Η Βόρεια Αμερική ήταν συνδεδεμένη τόσο με τη Νότια Αμερική όσο και με την Ασία και η ανταλλαγή των ζώων ήταν ελεύθερη. Ασιατικά δενδρόβια σλοθ,4 [15] αρμαντίγιος, αντιλόπες και αρκούδες μπήκαν στη Βόρεια Αμερική, ενώ οι Βορειοαμερικανικές καμήλες πήγαν στην Κίνα. Οι ρινόκεροι μετανάστευσαν σ’ ολόκληρο τον κόσμο εκτός της Αυστραλία και της Νότιας Αμερικής, εξαλείφθηκαν, ωστόσο, στο Δυτικό Ημισφαίριο ως το τέλος αυτής της περιόδου.
(698.6) 61:4.4 Γενικά, η ζωή της προηγούμενης περιόδου εξακολούθησε να εξελίσσεται και να εξαπλώνεται. Η οικογένεια των αιλουροειδών κυριαρχούσε μεταξύ των ζώων και η θαλάσσια ζωή είχε σχεδόν ακινητοποιηθεί. Πολλά από τα άλογα έφεραν ακόμη τρία δάκτυλα, αλλά οι σύγχρονοι τύποι έφθαναν. Τα λάμα και οι καμήλες που έμοιαζαν με καμηλοπαρδάλεις ανακατεύθηκαν με τα άλογα στα βοσκοτόπια. Η καμηλοπάρδαλη εμφανίσθηκε στην Αφρική, έχοντας τόσο μακρύ λαιμό, όσο και σήμερα. Στη Νότια Αμερική δενδρόβια θηλαστικά, αρμαντίγιος, μυρμηγκοφάγοι και Νοτιοαμερικανικοί τύποι πρωτόγονων πιθήκων εξελίχθηκαν. Προτού οι ήπειροι απομονωθούν, τελικά, τα ογκώδη αυτά θηλαστικά, τα μαστόδοντα, μετανάστευσαν παντού, εκτός της Αυστραλίας.
(698.7) 61:4.5 5,000,000 χρόνια πριν το άλογο εξελίχθηκε όπως είναι τώρα και από τη Βόρεια Αμερική μετανάστευσε σε ολόκληρο τον κόσμο. Το άλογο, όμως, είχε εξαλειφθεί στην ήπειρο της καταγωγής του πολύ καιρό προτού φθάσει ο κόκκινος άνθρωπος.
(698.8) 61:4.6 Το κλίμα εψύχετο σταδιακά. Τα χερσαία φυτά κινούνταν αργά προς το νότο. Αρχικά ήταν το αυξανόμενο ψύχος στο βορρά που σταμάτησε τις μεταναστεύσεις των ζώων από τους βόρειους ισθμούς. Στη συνέχεια, οι Βορειοαμερικανικές αυτές γέφυρες της ξηράς καταβυθίστηκαν. Αμέσως μετά, η σύνδεση της ξηράς μεταξύ της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής, τελικά, βυθίστηκε και το Δυτικό Ημισφαίριο απομονώθηκε εν πολλοίς όπως είναι σήμερα. Από την εποχή αυτή και μετά, ξεχωριστοί τύποι ζώων αναπτύχθηκαν στο Ανατολικό και το Δυτικό Ημισφαίριο.
(699.1) 61:4.7 Και έτσι, η περίοδος αυτή διάρκειας δέκα, σχεδόν, εκατομμυρίων ετών φθάνει στο τέλος της και δεν έχει ακόμη εμφανισθεί ο πρόγονος του ανθρώπου. Αυτή είναι η εποχή που συνήθως ορίζεται ως Πλειόκαινος.
(699.2) 61:5.1 Με το κλείσιμο της προηγούμενης περιόδου, οι ξηρές του βορειοανατολικού τμήματος της Βόρειας Αμερικής και της βόρειας Ευρώπης είχαν ανυψωθεί πολύ σε εκτεταμένη κλίμακα, με απέραντες περιοχές στη Νότια Αμερική να ανυψώνονται ως τα 9,000 μέτρα και περισσότερο. Ήπιο κλίμα είχε προηγούμενα επικρατήσει στις βόρειες αυτές περιοχές και οι αρκτικές θάλασσες εξατμίζονταν, ενώ εξακολουθούσαν να μην έχουν πάγους ως το τέλος, σχεδόν, της εποχής των παγετώνων.
(699.3) 61:5.2 Ταυτόχρονα με τις ανυψώσεις αυτές της ξηράς, τα ωκεάνια ρεύματα άλλαξαν κατεύθυνση και οι εποχικοί άνεμοι άλλαξαν διεύθυνση. Οι συνθήκες αυτές δημιούργησαν, τελικά, μία σχεδόν συνεχή ιζηματοποίηση της υγρασίας από την κίνηση της εξαιρετικά κορεσμένης ατμόσφαιρας πάνω από τα βόρεια υψίπεδα. Χιόνι άρχισε να πέφτει στις ανυψωμένες και γι’ αυτό ψυχρές αυτές περιοχές και συνέχισε να πέφτει μέχρις ότου έφθασε σε βάθος 7,500 μέτρων. Οι περιοχές με το μεγαλύτερο βάθος του χιονιού, μαζί με το υψόμετρό τους, καθόρισαν τα κεντρικά σημεία πίεσης των μεταγενέστερων ποταμών των παγετώνων. Και η εποχή των παγετώνων διήρκεσε ακριβώς όσο η υπερβολική ιζηματοποίηση συνέχιζε να καλύπτει αυτά τα βόρεια υψίπεδα με το απέραντο αυτό κάλυμμα του χιονιού, που σύντομα μεταμορφώθηκε σε συμπαγή, αλλά αργά μετακινούμενο πάγο.
(699.4) 61:5.3 Τα μεγάλα στρώματα πάγου της εποχής αυτής βρίσκονταν όλα στα ανυψωμένα υψίπεδα, όχι στις ορεινές περιοχές όπου βρίσκονται σήμερα. Το ήμισυ του παγετωνικού πάγου ήταν στη Βόρεια Αμερική, το ένα τέταρτο στην Ευρώπη και το ένα τέταρτο αλλού, κυρίως στην Ανταρκτική. Η Αφρική ελάχιστα επηρεάσθηκε από τον πάγο, αλλά η Αυστραλία σχεδόν καλύφθηκε από το στρώμα πάγου της Ανταρκτικής.
(699.5) 61:5.4 Οι βόρειες περιοχές του κόσμου αυτού έχουν γνωρίσει έξι ξεχωριστές και ευδιάκριτες επιδρομές πάγου, αν και υπήρξαν περιπτώσεις προέλασης και υποχώρησης οι οποίες συνδέονταν με τη δραστηριότητα του κάθε μεμονωμένου στρώματος πάγου. Ο πάγος στην Βόρεια Αμερική συγκεντρώθηκε σε δύο και, αργότερα, σε τρία κέντρα. Η Γροιλανδία ήταν καλυμμένη και η Ισλανδία ήταν εντελώς θαμμένη κάτω από το ποτάμι του πάγου. Στην Ευρώπη ο πάγος κάλυψε πολλές φορές τα Βρετανικά Νησιά εκτός των ακτών της νότιας Αγγλίας και εξαπλώθηκε στην δυτική Ευρώπη ως τη Γαλλία.
(699.6) 61:5.5 2,000,000 χρόνια πριν ο πρώτος Βορειοαμερικανικός παγετώνας άρχισε την προς το νότο προέλασή του. Η εποχή των παγετώνων άρχιζε τώρα και ο παγετώνας αυτός χρειάσθηκε σχεδόν ένα εκατομμύριο χρόνια για την προέλασή του από, και την υποχώρησή του προς, τα βόρεια κέντρα πίεσης. Το κεντρικό στρώμα του πάγου εκτείνετο προς το νότο ως το Κάνσας. Το ανατολικό και το δυτικό κέντρο του πάγου δεν ήταν, τότε, τόσο εκτεταμένα.
(699.7) 61:5.6 1,500,000 χρόνια πριν ο πρώτος μεγάλος παγετώνας υποχώρησε προς βορράν. Εν τω μεταξύ, πελώριες ποσότητες χιονιού είχαν πέσει στη Γροιλανδία και στο βορειοανατολικό τμήμα της Βόρειας Αμερικής και σύντομα η ανατολική αυτή μάζα του πάγου άρχισε να κυλά προς νότον. Αυτή ήταν η δεύτερη επιδρομή του πάγου.
(699.8) 61:5.7 Αυτές οι δύο πρώτες επιδρομές του πάγου δεν ήταν εκτεταμένες στην Ευρασία. Κατά τις πρώιμες αυτές περιόδους της εποχής των παγετώνων η Βόρεια Αμερική ήταν γεμάτη με μαστόδοντα, δασύτριχα μαμμούθ, άλογα, καμήλες, ελάφια, άγρια βόδια, βίσωνες, χερσαία σλοθ, γιγάντιοι κάστορες, τίγρεις με μακριούς κυνόδοντες, σλοθ μεγάλα σαν ελέφαντες και πολλές ομάδες της οικογένειας των αιλουροειδών και των κυνιδών. Από την εποχή, όμως, αυτή και μετά ο αριθμός τους μειώθηκε ραγδαία εξ αιτίας του αυξανόμενου ψύχους της εποχής των παγετώνων. Προς το τέλος της εποχής των παγετώνων η πλειονότητα των άγριων αυτών ειδών είχε εξαλειφθεί από τη Βόρεια Αμερική.
(700.1) 61:5.8 Μακριά από τους πάγους, η χερσαία και η θαλάσσια ζωή του κόσμου ελάχιστα είχε αλλάξει. Μεταξύ των επιδρομών του πάγου το κλίμα ήταν περίπου τόσο ήπιο όσο και σήμερα, ίσως λίγο θερμότερο. Οι παγετώνες ήταν, εξ άλλου, τοπικά φαινόμενα, αν και είχαν εξαπλωθεί για να καλύψουν απέραντες περιοχές. Το παράκτιο κλίμα είχε μεγάλες διακυμάνσεις μεταξύ των εποχών της παγετωνικής απραξίας και των εποχών εκείνων όταν πελώρια παγόβουνα τεμάχιζαν τις ακτές του Μέιν και τις έριχναν στον Ατλαντικό, όταν γλιστρούσαν μέσω του Πάτζετ Σάουντ στον Ειρηνικό και όταν γκρέμιζαν με βροντές τα Νορβηγικά φιόρδ στη Βόρεια Θάλασσα.
(700.2) 61:6.1 Το κυρίαρχο γεγονός αυτής της περιόδου των παγετώνων υπήρξε η εξέλιξη του πρωτόγονου ανθρώπου. Λίγο προς τα δυτικά της Ινδίας, σε μια ξηρά που τώρα βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού και μεταξύ των απογόνων των Ασιατών μεταναστών των αρχαιότερων τύπων των Αμερικανικών λεμούριων, τα πρώτα θηλαστικά εμφανίσθηκαν ξαφνικά. Τα μικρόσωμα αυτά ζώα περπατούσαν κατά το πλείστον στα πίσω πόδια τους και διέθεταν μεγάλους εγκεφάλους ανάλογα με το μέγεθός τους και σε σύγκριση με τους εγκεφάλους άλλων ζώων. Στην εβδομηκοστή γενεά της κατηγορίας αυτής των πλασμάτων, μια καινούργια και ανώτερη ομάδα ζώων διαφοροποιήθηκε αιφνίδια. Αυτά τα νέα μεσο-θηλαστικά – σχεδόν διπλάσια σε μέγεθος και ύψος από τους προγόνους τους, τα οποία διέθεταν αυξημένη αναλογικά διανοητική ικανότητα – δεν εγκαταστάθηκαν καλά, ει μη μόνο όταν τα Πρωτεύοντα, η τρίτη ζωτικής σημασίας μετάλλαξη, εμφανίσθηκαν ξαφνικά. (Κατά την ίδια αυτή εποχή μία ανάδρομη εξέλιξη εντός του γένους των μεσο-θηλαστικών δημιούργησε τους προγόνους των πιθήκων. Και από εκείνη την εποχή έως σήμερα, ο ανθρώπινος κλάδος αναπτύχθηκε δια της προοδευτικής εξέλιξης, ενώ τα είδη των πιθήκων παρέμειναν στατικά, ή ουσιαστικά οπισθοδρόμησαν.)
(700.3) 61:6.2 1,000,000 χρόνια πριν η Ουράντια είχε καταχωρηθεί στα μητρώα ως κατοικημένος κόσμος. Μία μετάλλαξη εντός του γένους των εξελισσόμενων Πρωτευόντων παρήγαγε αιφνίδια δύο πρωτόγονες ανθρώπινες υπάρξεις, τους πραγματικούς προγόνους του ανθρώπινου είδους.
(700.4) 61:6.3 Το γεγονός αυτό συνέβη περίπου τον καιρό που άρχιζε η τρίτη επιδρομή των παγετώνων. Μπορεί, λοιπόν, να θεωρηθεί ότι οι πρώιμοι πρόγονοί σας γεννήθηκαν και γονιμοποιήθηκαν σ’ ένα διεγερτικό, ενδυναμωτικό και δύσκολο περιβάλλον. Και οι μόνοι επιζήσαντες των πρωτόγονων αυτών ιθαγενών της Ουράντια, οι Εσκιμώοι, ακόμη και σήμερα προτιμούν να κατοικούν στο παγωμένο, βόρειο κλίμα.
(700.5) 61:6.4 Τα ανθρώπινα πλάσματα δεν εμφανίσθηκαν στο Δυτικό Ημισφαίριο ως το τέλος, σχεδόν, της εποχής των παγετώνων. Κατά τη διάρκεια, όμως, των μεταξύ των παγετώνων εποχών, κινήθηκαν δυτικά, γύρω από τη Μεσόγειο και σύντομα κατέκλυσαν την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Στις σπηλιές της δυτικής Ευρώπης μπορεί να βρει κανείς ανθρώπινα οστά ανακατεμένα με υπολείμματα τροπικών, αλλά και αρκτικών ζώων, τα οποία επιβεβαιώνουν το ότι ο άνθρωπος έζησε στις περιοχές αυτές καθ’ όλη τη διάρκεια των εποχών που ακολούθησαν τους προελαύνοντες και υποχωρούντες παγετώνες.
(700.6) 61:7.1 Καθ’ όλη τη διάρκεια της εποχής των παγετώνων, άλλες δραστηριότητες βρίσκονταν σε εξέλιξη, η δράση, ωστόσο, των πάγων επισκιάζει όλα τα άλλα φαινόμενα στα βόρεια πλάτη. Ουδεμία άλλη γήινη δραστηριότητα αφήνει τόσο χαρακτηριστικά σημάδια στην τοπογραφία. Οι ξεχωριστοί ογκόλιθοι και οι επιφανειακές πτυχώσεις, όπως οι λάκκοι, οι λίμνες, τα μετατοπισμένα πετρώματα και οι κονιορτοποιημένοι βράχοι δεν μπορούν να βρεθούν σε σχέση με κανένα άλλο φαινόμενο στη φύση. Ο πάγος είναι επιπλέον υπεύθυνος για τα μαλακά κελύφη, ή επιφανειακές πτυχώσεις, γνωστές ως «ντράμλιν».5 [16] Και ένας παγετώνας, καθώς προχωρεί, μετατοπίζει ποταμούς και αλλάζει ολόκληρη την επιφάνεια της γης. Μόνο οι παγετώνες αφήνουν πίσω τους εκείνες τις ενδεικτικές κινήσεις – τους εδαφικούς, πλευρικούς και καταληκτικούς σωρούς χωμάτων και πετρωμάτων. Οι κινήσεις αυτές, κυρίως οι επί του εδάφους συσσωρεύσεις χώματος και πετρωμάτων, εκτείνονται από την ανατολική ακτή προς βορράν και δυσμάς στη Βόρεια Αμερική και βρίσκονται επίσης στην Ευρώπη και τη Σιβηρία.
(701.1) 61:7.2 750,000 χρόνια πριν το τέταρτο στρώμα πάγου, μία συνένωση των κεντρικών και ανατολικών στρωμάτων πάγου της Βόρειας Αμερικής, είχε ήδη αρχίσει την προς νότον πορεία του. Στο μέγιστο του μεγέθους του έφθανε στο νότιο Ιλλινόϊς, μετατοπίζοντας το ποτάμι του Μισισιπή ογδόντα χιλιόμετρα προς δυσμάς, ενώ στα ανατολικά εκτείνετο νότια, ως τον Ποταμό Οχάιο και την κεντρική Πενσυλβάνια.
(701.2) 61:7.3 Στην Ασία, το στρώμα πάγου της Σιβηρίας επέδραμε προς τα νοτιοανατολικά, ενώ στην Ευρώπη ο προελαύνων πάγος σταμάτησε πολύ κοντά στον ορεινό φράκτη των Άλπεων.
(701.3) 61:7.4 500,000 χρόνια πριν, κατά την πέμπτη προέλαση των πάγων, ένα καινούργιο συμβάν επετάχυνε την πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης. Ξαφνικά και σε μία γενεά, οι έξι έγχρωμες φυλές μεταλλάχθηκαν από το αρχέγονο γένος των ανθρώπων. Αυτή είναι μία διπλά σημαντική στιγμή, αφού σηματοδοτεί επιπλέον την άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα.
(701.4) 61:7.5 Στη Βόρεια Αμερική, ο προελαύνων πέμπτος παγετώνας απετέλεσες τη συνδυασμένη επιδρομή και των τριών κέντρων πάγου. Ο κεντρικός λοβός, πάντως, εκτείνετο σε μικρή απόσταση, μόνο, από την κοιλάδα του Αγίου Λαυρεντίου, ενώ το δυτικό στρώμα πάγου προχώρησε λίγο προς νότον. Ο κεντρικός λοβός, όμως, έφθασε νότια για να καλύψει για να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της Πολιτείας της Αιόβα. Στην Ευρώπη η επιδρομή αυτή του πάγου δεν ήταν τόσο εκτεταμένη, όσο η προηγούμενη.
(701.5) 61:7.6 250,000 χρόνια πριν, άρχισε η έκτη και τελευταία κάλυψη με παγετώνες. Και παρά το γεγονός ότι τα βόρεια υψίπεδα είχαν αρχίσει να βυθίζονται ελαφρά, αυτή υπήρξε μία περίοδος μέγιστης εναπόθεσης χιονιού στα βόρεια στρώματα των πάγων.
(701.6) 61:7.7 Κατά την εισβολή αυτή, τα τρία μεγάλα στρώματα πάγου συνενώθηκαν σε μία πελώρια μάζα πάγου και το σύνολο των δυτικών βουνών συμμετέσχε στην παγετωνική αυτή δραστηριότητα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη από όλες τις επιδρομές πάγου στη Βόρεια Αμερική. Ο πάγος κινήθηκε προς νότον για περισσότερα από δύο χιλιάδες τετρακόσια χιλιόμετρα από τα κέντρα πίεσής του και η Βόρεια Αμερική γνώρισε τις χαμηλότερες θερμοκρασίες της.
(701.7) 61:7.8 200,000 χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια της προέλασης του τελευταίου παγετώνα, έλαβε χώρας ένα επεισόδιο το οποίο είχε μεγάλη σχέση με την πρόοδο των γεγονότων στην Ουράντια – η εξέγερση του Εωσφόρου.
(701.8) 61:7.9 150,000 χρόνια πριν ο έκτος και τελευταίος παγετώνας έφθασε στη μέγιστη προς νότο προέκτασή του, με το δυτικό στρώμα πάγου να φθάνει ως τα Καναδικά σύνορα, το κεντρικό να κατεβαίνει ως το Κάνσας, το Μισούρι και το Ιλλινόϊς και το ανατολικό να προχωρεί προς νότο και να καλύπτει το μεγαλύτερο τμήμα της Πενσυλβάνια και του Οχάιο.
(701.9) 61:7.10 Αυτός είναι ο παγετώνας που προεξέτεινε πολλές γλώσσες, ή λοβούς πάγου, οι οποίες σμίλεψαν τις σημερινές λίμνες, μεγάλες και μικρές. Κατά την υποχώρησή του δημιουργήθηκε το σύστημα των μεγάλων Λιμνών στη Βόρεια Αμερική. Και οι Ουραντιανοί γεωλόγοι έχουν με μεγάλη ακρίβεια υπολογίσει τα διάφορα στάδια της εξέλιξης αυτής και έχουν, σωστά, εικάσει ότι οι όγκοι αυτοί του νερού εξέβαλαν, σε διάφορες χρονικές στιγμές, αρχικά στην κοιλάδα του Μισισιπή, κατόπιν ανατολικά, στην κοιλάδα του Χάντσον και τελικά, από μία βόρεια διαδρομή, στον Άγιο Λαυρέντιο. Είναι τριάντα επτά χιλιάδες χρόνια αφ’ ότου το σύστημα των συνδεδεμένων μεγάλων Λιμνών άρχισε να εκβάλει στη σημερινή πορεία του Νιαγάρα.
(702.1) 61:7.11 100,000 χρόνια πριν, κατά την υποχώρηση του τελευταίου παγετώνα, τα πελώρια πολικά στρώματα πάγου άρχισαν να σχηματίζονται και το κέντρο του συσσωρευμένου πάγου κινήθηκε σε μεγάλο βαθμό προς βορράν. Και όσο οι πολικές περιοχές εξακολουθούν να καλύπτονται με πάγους, είναι αδύνατο να έλθει μία νέα εποχή παγετώνων, ανεξάρτητα από τις μελλοντικές ανυψώσεις της ξηράς, ή της τροποποίησης των ωκεάνιων ρευμάτων.
(702.2) 61:7.12 Ο τελευταίος αυτός παγετώνας προήλαυνε για εκατό χιλιάδες χρόνια και χρειάσθηκε άλλος τόσος καιρός για να ολοκληρώσει τη βόρεια υποχώρησή του. Οι εύκρατες περιοχές ελευθερώθηκαν από τους πάγους λίγο πριν από πενήντα χιλιάδες χρόνια.
(702.3) 61:7.13 Η σκληρή περίοδος των παγετώνων κατέστρεψε πολλά είδη και μετέβαλε δραστικά πάρα πολλά άλλα. Πολλά υποχρεώθηκαν να σταματήσουν, με τρόπο οδυνηρό, την παλινδρομική μετανάστευσή τους, που είχε γίνει απαραίτητη εξ αιτίας της προέλασης και της υποχώρησης των πάγων. Τα ζώα εκείνα που ακολούθησαν τους παγετώνες πίσω-μπρος πάνω στην ξηρά ήταν οι αρκούδες, οι βίσωνες, οι τάρανδοι, τα άγρια βόδια, τα μαμούθ και τα μαστόδοντα.
(702.4) 61:7.14 Τα μαμούθ αναζητούσαν τους ανοικτούς λειμώνες, αλλά τα μαστόδοντα προτιμούσαν τις προφυλαγμένες υπώρειες των δασωμένων περιοχών. Τα μαμούθ, έως πολύ αργότερα, εξαπλώνονταν από το Μεξικό έως τον Καναδά. Η Σιβηριανή ποικιλία καλύφθηκε με τρίχωμα. Τα μαστόδοντα παρέμειναν στη Βόρεια Αμερική, έως ότου εξοντώθηκαν από τον κόκκινο άνθρωπο, εν πολλοίς όπως ο λευκός άνθρωπος, αργότερα, εξόντωσε τους βίσωνες.
(702.5) 61:7.15 Στη Βόρεια Αμερική, κατά τη διάρκεια της τελευταίας παγετωνικής κάλυψης, τα άλογα, οι τάπιροι, τα λάμα και οι μακρόδοντες τίγρεις εξέλιπαν. Στη θέση τους ήλθαν τα σλοθ, οι αρμαντίγιος και οι χοίροι του νερού από τη Νότια Αμερική.
(702.6) 61:7.16 Η αναγκαστική μετανάστευση των ζώων προ του επελαύνοντος πάγου οδήγησε σε μία ασυνήθιστη ανάμειξη φυτών και ζώων, ενώ με την υποχώρηση της τελευταίας εισβολής του πάγου, πολλά αρκτικά είδη τόσο των φυτών όσο και των ζώων εγκαταλείφθηκαν ψηλά, πάνω σε κάποιες βουνοκορφές, όπου είχαν πάει για να γλιτώσουν από την καταστροφή εξ αιτίας του παγετώνα. Και έτσι, σήμερα, τα εκτοπισμένα αυτά φυτά και ζώα μπορούν να βρεθούν ψηλά στις Ευρωπαϊκές Άλπεις, ακόμη και στα Αππαλάχια Όρη της Βόρειας Αμερικής.
(702.7) 61:7.17 Η εποχή των παγετώνων είναι η τελευταία ολοκληρωμένη γεωλογική περίοδος, η αποκαλούμενη Πλειστόκαινος, με διάρκεια μεγαλύτερη των δύο εκατομμυρίων χρόνων.
(702.8) 61:7.18 35,000 χρόνια πριν σημαδεύουν το πέρας της μεγάλης εποχής των παγετώνων, εκτός των πολικών περιοχών του πλανήτη. Η εποχή αυτή είναι επίσης σημαντική στο ότι πλησιάζει την άφιξη ενός Υλικού Υιού και μιας Θυγατέρας, καθώς και την απαρχή της Αδαμικής απονομής, η οποία αντιστοιχεί, περίπου, στην αρχή της Ολόκαινου, ή μεταπαγετωνικής περιόδου.
(702.9) 61:7.19 Η αφήγηση αυτή, που εκτείνεται από την δημιουργία των θηλαστικών ζώων ως την υποχώρηση του πάγου και φθάνει στους ιστορικούς χρόνους, καλύπτει ένα διάστημα πενήντα, σχεδόν, εκατομμυρίων χρόνων. Αυτή είναι η τελευταία –η τρέχουσα – γεωλογική περίοδος και είναι γνωστή στους ερευνητές σας ως η Καινοζωική, ή σύγχρονη εποχή.
(702.10) 61:7.20 [Υποστηρίχθηκε από ένα Αρμοστή Φορέα της Ζωής.]
(703.1) 62:0.1 Περίπου ένα εκατομμύριο χρόνια πριν, οι άμεσοι πρόγονοι του ανθρώπινου είδους έκαναν την εμφάνισή τους μέσω τριών διαδοχικών, αιφνίδιων μεταλλάξεων, οι οποίες προήλθαν από το αρχικό γένος του λεμούριου τύπου των εγκυμονούντων θηλαστικών. Τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των πρώιμων αυτών λεμούριων αντλήθηκαν από τη δυτική, ή μεταγενέστερη Αμερικανική ομάδα του εξελισσόμενου ζωικού πλάσματος. Αλλά πριν την εγκατάσταση της άμεσης γραμμής της ανθρώπινης γενεαλογίας, ο κλάδος αυτός ενισχύθηκε από συνεισφορές της κεντρικής εμφύτευσης της ζωής η οποία εξελίχθηκε στην Αφρική. Η ανατολική ομάδα των ζώων ελάχιστα, ή καθόλου δεν συνεισέφερε στην ουσιαστική δημιουργία των ανθρώπινων ειδών.
(703.2) 62:1.1 Οι πρώιμοι λεμούριοι που εμπλέκονται στη γενεαλογία των ανθρώπινων ειδών δεν σχετίζονταν άμεσα με τις προϋπάρχουσες φυλές του γίββωνα1 [17] και του πιθήκου που ζούσαν, τότε, στην Ευρασία και τη βόρεια Αφρική, οι απόγονοι των οποίων έχουν επιζήσει ως τις μέρες μας. Ούτε ήταν οι απόγονοι του σύγχρονου τύπου του λεμούριου, αν και προέρχονται από ένα πρόγονο κοινό και για τους δύο, αλλά προ πολλού εκλιπόντα.
(703.3) 62:1.2 Ενώ οι πρώιμοι αυτοί λεμούριοι εξελίχθηκαν στο Δυτικό Ημισφαίριο, η εγκατάσταση των θηλαστικών που απετέλεσαν την άμεση γενεαλογία του ανθρώπινου είδους έλαβε χώρα στην νοτιοδυτική Ασία, στην αρχική περιοχή της κεντρικής εμφύτευσης της ζωής, στα όρια, όμως, των ανατολικών περιοχών. Αρκετά εκατομμύρια χρόνια πριν, οι Βορειοαμερικανικοί τύποι του λεμούριου μετανάστευσαν προς δυσμάς πάνω από τη γέφυρα ξηράς του Βερίγγειου και σιγά-σιγά προχώρησαν προς τα νοτιοδυτικά, κατά μήκος της Ασιατικής ακτής. Οι φυλές αυτές των μεταναστών έφθασαν, τελικά, στην ευμενή για την υγεία περιοχή που βρίσκεται μεταξύ της, τότε, διευρυμένης Μεσογείου και των ανυψωνόμενων ορεινών περιοχών της Ινδικής χερσονήσου. Σ’ αυτά τα εδάφη, δυτικά της Ινδίας, ενώθηκαν με άλλα, πλεονεκτικά γένη, εγκαθιδρύοντας έτσι τη γενεαλογία της ανθρώπινης φυλής.
(703.4) 62:1.3 Με την πάροδο του χρόνου οι ακτές της Ινδίας νοτιοδυτικά των βουνών, σταδιακά, βυθίστηκαν, απομονώνοντας απόλυτα τα ζώα της περιοχής αυτής. Δεν υπήρχε δρόμος προσέγγισης, ή διαφυγής από αυτή τη Μεσοποτάμια, ή Περσική χερσόνησο, ει μη μόνο από το βορρά και αυτός είχε διακοπεί επανειλημμένα από τις νότιες εισβολές των παγετώνων. Και ήταν σ’ αυτήν την, τότε, σχεδόν παραδείσια χώρα και από τους ανώτερους απογόνους του λεμούριου αυτού τύπου των θηλαστικών, που ξεπήδησαν δύο μεγάλες ομάδες, οι φυλές των σύγχρονων πιθήκων και τα σημερινά ανθρώπινα είδη.
(703.5) 62:2.1 Λίγο περισσότερο από ένα εκατομμύριο χρόνια, πριν τα πρώτα θηλαστικά της Μεσοποταμίας, οι άμεσοι απόγονοι του Βορειοαμερικανικού του λεμούριου τύπου των εγκυμονούντων θηλαστικών εμφανίσθηκαν ξαφνικά. Ήσαν δραστήρια, μικρόσωμα πλάσματα, σχεδόν ένα μέτρο ψηλά. Και ενώ δεν περπατούσαν τακτικά στα πίσω πόδια τους, εύκολα μπορούσαν να στέκουν όρθια. Ήταν μαλλιαρά, ευκίνητα και φλυαρούσαν όπως οι πίθηκοι, αντίθετα όμως προς τα είδη των πιθήκων, ήσαν σαρκοφάγα. Διέθεταν έναν πρωτόγονο αντιτιθέμενο αντίχειρα, καθώς επίσης και ένα πολύ χρήσιμο μεγάλο δάκτυλο του ποδιού, με το οποίο μπορούσαν να πιάνουν. Από το σημείο αυτό και μετά, τα προανθρώπινα είδη ανέπτυξαν διαδοχικά τον αντίχειρα, ενώ προοδευτικά έχασαν την ικανότητα τα πιάνουν με το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού. Οι μεταγενέστερες φυλές των πιθήκων διατήρησαν το χρηστικό2 [18] μεγάλο δάκτυλο του ποδιού, αλλά ποτέ δεν ανέπτυξαν τον ανθρώπινο τύπο αντίχειρα.
(704.1) 62:2.2 Τα πρώιμα αυτά θηλαστικά έφθαναν σε πλήρη ανάπτυξη όταν γίνονταν τριών, ή τεσσάρων χρόνων, έχοντας μια προσδοκώμενη μέση διάρκεια ζωής είκοσι, περίπου, χρόνων. Κατά κανόνα γεννούσαν ένα μικρό, αν και περιστασιακά υπήρχαν δίδυμα.
(704.2) 62:2.3 Τα μέλη του νέου αυτού είδους διέθεταν το μεγαλύτερο εγκέφαλο, για το μέγεθός τους, από οποιοδήποτε ζώο είχε υπάρξει ως τότε στη γη. Βίωναν πολλά από τα συναισθήματα και μοιράζονταν πάμπολλα ένστικτα, τα οποία χαρακτήριζαν, αργότερα, τον πρωτόγονο άνθρωπο, όντας εξαιρετικά περίεργα και επιδεικνύοντας αξιοσημείωτη αγαλλίαση όταν επετύγχαναν οποιοδήποτε εγχείρημα. Η πείνα για τροφή και η επιθυμία για σεξ ήταν αρκετά ανεπτυγμένες, ενώ μία σαφής σεξουαλική επιλογή εκδηλωνόταν με μια πρωτόγονη μορφή ερωτοτροπίας και επιλογής συντρόφων. Μπορούσαν να πολεμήσουν με μανία για να υπερασπισθούν τους ομοίους τους και ήταν πολύ τρυφεροί στις οικογενειακές τους σχέσεις, διαθέτοντας μία αίσθηση αυτοταπείνωσης που πλαισίωνε τη ντροπή και τη μεταμέλεια. Ήταν πολύ στοργικοί και συγκινητικά πιστοί στους συντρόφους τους, αν όμως, οι περιστάσεις τους χώριζαν, διάλεγαν άλλους συντρόφους.
(704.3) 62:2.4 Όντας μικρού αναστήματος και έχοντας κοφτερό μυαλό ώστε να αντιλαμβάνονται τους κινδύνους του να κατοικούν στα δάση, ανέπτυξαν ένα ασυνήθιστο φόβο, που τους οδήγησε σ’ εκείνα τα συνετά μέτρα προφύλαξης, τα οποία τόσο πολύ συνέβαλαν στην επιβίωση, όπως το ότι έφτιαξαν πρωτόγονα καταλύματα σε ψηλές δεντροκορφές, που εξάλειψαν πολλούς από τους κινδύνους της ζωής στο έδαφος. Η απαρχή της τάσης του ανθρώπινου είδους να φοβάται χρονολογείται, περισσότερο συγκεκριμένα, από τις μέρες εκείνες.
(704.4) 62:2.5 Τα πρώτα αυτά θηλαστικά ανέπτυξαν μεγαλύτερο φυλετικό πνεύμα, απ’ όσο είχε παρουσιασθεί προηγούμενα. Ήταν, πράγματι, αγελαία, αλλά παρά ταύτα, εξαιρετικά μαχητικά όταν καθ’ οιονδήποτε τρόπο ενοχλούνταν κατά τη συνήθη πορεία της καθημερινής τους ζωής και επεδείκνυαν άγριες διαθέσεις όταν εξοργίζονταν. Η φιλοπόλεμη φύση τους, πάντως, εξυπηρέτησε ένα καλό σκοπό. Οι ανώτερες ομάδες δεν δίστασαν να πολεμήσουν τους κατώτερους γείτονές τους και έτσι, δια της επιλεκτικής επιβίωσης, το είδος εξελίχθηκε προοδευτικά. Πολύ γρήγορα κυριάρχησαν επί των μικρότερων πλασμάτων της περιοχής αυτής και ελάχιστες από τις παλαιότερες, μη σαρκοβόρες, πιθηκοειδείς φυλές επιβίωσαν.
(704.5) 62:2.6 Τα επιθετικά αυτά μικρόσωμα ζώα πολλαπλασιάσθηκαν και εξαπλώθηκαν στη χερσόνησο της Μεσοποταμίας για περισσότερα από χίλια χρόνια, βελτιωνόμενα ως προς το φυσικό τύπο και τη γενική ευφυία. Και ήταν ακριβώς εβδομήντα γενεές αφ’ ότου η καινούργια αυτή φυλή δημιουργήθηκε από τον ανώτερο τύπο των λεμούριων προγόνων, που έλαβε χώρας η επόμενη εξέλιξη, η οποία διαμόρφωσε μία εποχή3 [19] - η αιφνίδια διαφοροποίηση των προγόνων του επόμενου ζωτικής σημασίας βήματος στην εξέλιξη των ανθρώπινων υπάρξεων στην Ουράντια.
(704.6) 62:3.1 Νωρίς στη διαδρομή των πρώτων θηλαστικών, στην κατοικία, πάνω σε μια δεντροκορφή, ενός ανώτερου ζεύγους αυτών των εύστροφων πλασμάτων, δύο δίδυμα γεννήθηκαν, ένα αρσενικό και ένα θηλυκό. Συγκρινόμενα με τους προγόνους τους, ήταν πραγματικά όμορφα πλασματάκια. Είχαν λιγοστό τρίχωμα στο σώμα τους, αλλ’ αυτό δεν αποτελούσε αναπηρία, γιατί ζούσαν σ’ ένα ζεστό και σταθερό κλίμα.
(705.1) 62:3.2 Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν για να φθάσουν λίγο παραπάνω από 1.20 μέτρα στο ύψος. Ήταν από κάθε άποψη πιο μεγαλόσωμα από τους γονείς τους, έχοντας μακρύτερα πόδια και κοντύτερα χέρια. Είχαν σχεδόν τέλεια αντιτιθέμενους αντίχειρες, τόσο καλά προσαρμοσμένους για διαφορετικές δουλειές, όσο περίπου είναι ο σημερινός ανθρώπινος αντίχειρας. Περπατούσαν όρθια, έχοντας πέλματα σχεδόν τόσο καλά κατάλληλα για να περπατούν, όσο εκείνα των μεταγενέστερων ανθρώπινων φυλών.
(705.2) 62:3.3 Ο εγκέφαλός τους ήταν κατώτερος και μικρότερος εκείνου των ανθρώπων, αλλά πολύ ανώτερος και συγκριτικά πολύ μεγαλύτερος εκείνου των προγόνων τους. Τα δίδυμα επέδειξαν από νωρίς ανώτερη ευφυία και σύντομα αναγνωρίσθηκαν ως οι αρχηγοί ολόκληρης της φυλής των πρώτων θηλαστικών, εγκαθιδρύοντας πραγματικά μια πρωτόγονη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, καθώς και μια χονδροειδή οικονομική κατανομή της εργασίας. Αυτά τα αδέλφια ζευγάρωσαν και σύντομα απόλαυσαν τη συντροφιά είκοσι ενός παιδιών που τους έμοιαζαν πολύ, όλα ψιλότερα από 1.20 μέτρα και από κάθε άποψη ανώτερα του προγονικού είδους. Η καινούργια αυτή ομάδα σχημάτισε τον πυρήνα των ενδιάμεσων θηλαστικών.
(705.3) 62:3.4 Όταν η καινούργια και ανώτερη αυτή ομάδα αυξήθηκε αριθμητικά, ξέσπασε ο πόλεμος, ο αδυσώπητος πόλεμος. Και όταν ο τρομακτικός αγώνας τέλειωσε, ούτε ένα μέλος της προϋπάρχουσας, προγονικής φυλής των πρώτων θηλαστικών δεν έμεινε ζωντανό. Οι λιγότεροι σε αριθμό, αλλά περισσότερο ισχυροί και ευφυείς βλαστοί του είδους επέζησαν εις βάρος των προγόνων τους.
(705.4) 62:3.5 Και τώρα, για σχεδόν δέκα πέντε χιλιάδες χρόνια (εξακόσιες γενεές), το πλάσμα αυτό έγινε ο τρόμος αυτής της πλευράς του κόσμου. Όλα τα μεγάλα και άγρια ζώα των προηγούμενων καιρών είχαν χαθεί. Τα μεγάλα κτήνη, αυτόχθονα στις περιοχές αυτές, δεν ήταν σαρκοβόρα, ενώ τα μεγαλύτερα είδη της οικογένειας των αιλουροειδών, λιοντάρια και τίγρεις, δεν είχαν ακόμη εισβάλει σ’ αυτή την, ξεχωριστά προφυλαγμένη, κόχη της επιφάνειας της γης. Γι’ αυτό τα ενδιάμεσα θηλαστικά αυτά έγιναν θαρραλέα και υπέταξαν τα πάντα σ’ αυτή τη γωνιά της δημιουργίας.
(705.5) 62:3.6 Συγκρινόμενα με τα προγονικά είδη, τα ενδιάμεσα θηλαστικά απετέλεσαν βελτίωση από κάθε άποψη. Ακόμα και η προσδοκώμενη διάρκεια της ζωής τους ήταν μεγαλύτερη, όντας περίπου είκοσι πέντε χρόνια. Ένας αριθμός θεμελιακών ανθρώπινων χαρακτηριστικών εμφανίσθηκε στο καινούργιο αυτό είδος. Πέραν των εγγενών κλίσεων που επεδείχθησαν από τους προγόνους τους, αυτά τα ενδιάμεσα θηλαστικά ήταν ικανά να δείχνουν απώθηση έναντι ορισμένων αποκρουστικών καταστάσεων. Διέθεταν, επιπλέον, ένα σαφές ένστικτο αποταμίευσης. Έκρυβαν την τροφή τους για να τη χρησιμοποιήσουν αργότερα και επιδίδονταν μετά μανίας στη συλλογή λείων, στρογγυλών χαλικιών και ορισμένων τύπων στρογγυλής πέτρας κατάλληλης για αμυντικά και επιθετικά όπλα.
(705.6) 62:3.7 Αυτά τα ενδιάμεσα θηλαστικά ήταν τα πρώτα που επέδειξαν μία σαφή κλίση προς τις κατασκευές, όπως φαίνεται από το συναγωνισμό τους στην κατασκευή τόσο των κατοικιών τους στις κορυφές των δένδρων, όσο και στα πολυδαίδαλα, υπόγεια καταφύγιά τους. Ήταν το πρώτο είδος θηλαστικών που προνόησε για ασφαλή καταλύματα τόσο επάνω στα δένδρα, όσο και κάτω από την επιφάνεια της γης. Εγκατέλειψαν, σε μεγάλο βαθμό, τα δένδρα ως τόπους κατοικίας, ζώντας στο έδαφος κατά τη διάρκεια της ημέρας και πηγαίνοντας να κοιμηθούν στις δεντροκορφές, τη νύχτα.
(705.7) 62:3.8 Καθώς περνούσε ο καιρός, η φυσική αριθμητική αύξηση είχε, τελικά, ως αποτέλεσμα σκληρό ανταγωνισμό για την τροφή, αλλά και σεξουαλική αντιζηλία, που αποκορυφώθηκαν σε μία σειρά αλληλοεξοντωτικών μαχών, οι οποίες σχεδόν αφάνισαν ολόκληρο το είδος. Οι αγώνες αυτοί εξακολούθησαν μέχρις ότου μόνο μια ομάδα με λιγότερα από εκατό άτομα έμεινε ζωντανή. Ωστόσο η ειρήνη επεκράτησε άλλη μία φορά και αυτή η μοναδική επιζήσασα φυλή έφτιαξε και πάλι τα υπνοδωμάτιά της στις κορυφές των δέντρων και για άλλη μία φορά ξανάρχισε μια φυσιολογική και σχεδόν ειρηνική ζωή.
(705.8) 62:3.9 Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο κοντά στην εξάλειψη έφθαναν οι προανθρώπινοι πρόγονοί σας από καιρό σε καιρό. Αν ο πρόγονος ολόκληρης της ανθρωπότητας βάτραχος είχε πηδήσει πέντε εκατοστά λιγότερο κάποια δεδομένη στιγμή, ολόκληρη η πορεία της εξέλιξης θα ήταν πάρα πολύ διαφορετική. Η ίδια η πιθηκόμορφη μητέρα του είδους των πρώτων θηλαστικών γλίτωσε από το θάνατο όχι λιγότερες από πέντε φορές, παρά τρίχα, πριν γεννήσει τον πατέρα της καινούργιας και ανώτερης τάξης των θηλαστικών. Το χειρότερο απ’ όλα όμως ήταν όταν κεραυνός κτύπησε το δένδρο πάνω στο οποίο κοιμόταν η μελλοντική μητέρα των πρωτευόντων διδύμων. Και οι δύο γονείς αυτών των ενδιάμεσων θηλαστικών ταράχθηκαν πολύ και κάηκαν άσχημα. Τρία από τα επτά παιδιά τους σκοτώθηκαν από το κτύπημα αυτό του κεραυνού που ήλθε από τον ουρανό. Τα εξελισσόμενα αυτά ζώα ήταν σχεδόν δεισιδαίμονα. Το ζευγάρι αυτό, του οποίου το δεντρόσπιτο κτυπήθηκε, ήταν πράγματι οι αρχηγοί της πιο προοδευτικής ομάδας του είδους των ενδιάμεσων θηλαστικών. Και ακολουθώντας το παράδειγμά τους, περισσότερο από το μισό της φυλής, που περιελάμβανε τις ευφυέστερες οικογένειες, μετακινήθηκε περισσότερο από τρία χιλιόμετρα από την τοποθεσία αυτή και άρχισαν την κατασκευή της καινούργιας τους κατοικίας πάνω στις δεντροκορφές και των καινούργιων καταφυγίων στο έδαφος – των προσωρινών τους κρησφύγετων σε καιρό αιφνίδιου κινδύνου.
(706.1) 62:3.10 Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του σπιτικού τους, το ζευγάρι αυτό, οι βετεράνοι τόσο πολλών αγώνων, βρέθηκαν να είναι οι περήφανοι γονείς των διδύμων, των πιο σπουδαίων και σημαντικών ζώων που γεννήθηκαν ποτέ στον κόσμο μέχρι τότε, αφού αυτοί ήταν οι πρώτοι από το καινούργιο είδος των Πρωτευόντων Θηλαστικών, τα οποία θα συνιστούσαν το επόμενο, ζωτικής σημασίας στάδιο για την προανθρώπινη εξέλιξη.
(706.2) 62:3.11 Συγχρόνως με τη γέννηση των Πρωτευόντων αυτών διδύμων, ένα άλλο ζευγάρι – ένα εξαιρετικά καθυστερημένο αρσενικό και ένα θηλυκό της φυλής των ενδιάμεσων θηλαστικών, ένα ζευγάρι το οποίο ήταν διανοητικά αλλά και σωματικά κατώτερο – γέννησε, επίσης, δίδυμα. Τα δίδυμα αυτά, ένα αρσενικό και ένα θηλυκό, αδιαφορούσαν για τις κατακτήσεις. Ενδιαφέρονταν μόνο για να βρουν τροφή και, εφ’ όσον δεν ήταν σαρκοφάγα, σύντομα έχασαν κάθε ενδιαφέρον για το κυνήγι. Τα καθυστερημένα αυτά δίδυμα έγιναν οι ιδρυτές των σύγχρονων ειδών των πιθήκων. Οι απόγονοί τους αναζήτησαν τις θερμότερες νότιες περιοχές με το ήπιο κλίμα τους και την αφθονία των τροπικών φρούτων, όπου εξακολούθησαν να ζουν από τότε, εκτός των κλάδων εκείνων οι οποίοι ζευγάρωσαν με τα πρώιμα είδη των γιββώνων και των πιθήκων και κατά συνέπειαν εκφυλίσθηκαν σε μεγάλο βαθμό.
(706.3) 62:3.12 Και έτσι, εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι ο άνθρωπος και ο πίθηκος συνδέονται μόνο στο ότι προήλθαν από τα ενδιάμεσα θηλαστικά, ένα είδος στο οποίο έλαβε χώρα η ταυτόχρονη γέννηση και ο μετέπειτα διαχωρισμός δύο ζευγαριών διδύμων: το κατώτερο ζευγάρι κατέληξε στο να δημιουργήσει τα σύγχρονα είδη πιθήκων, του μπαμπουίνου, του χιμπαντζή και του γορίλα. Το ανώτερο ζευγάρι προορίσθηκε να συνεχίσει το δρόμο της προόδου, που εξελίχθηκε στον ίδιο τον άνθρωπο.
(706.4) 62:3.13 Ο σύγχρονος άνθρωπος και τα πιθηκοειδή πράγματι προήλθαν από το ίδιο είδος και γένος, αλλά όχι από τους ίδιους γονείς. Οι πρόγονοι του ανθρώπου προέρχονται από την ανώτερη γενιά των επιλεγμένων καταλοίπων αυτού του είδους των ενδιάμεσων θηλαστικών, ενώ τα σύγχρονα πιθηκοειδή (εκτός ορισμένων ειδών λεμούριων, γιββώνων, πιθήκων καθώς και άλλων πιθηκοειδών πλασμάτων που προϋπήρξαν), είναι οι απόγονοι του κατώτερου ζευγαριού της ομάδας αυτής των θηλαστικών, ενός ζευγαριού που επέζησε μόνο κρυπτόμενο σ΄ ένα υπόγειο κρησφύγετο-κελάρι για περισσότερες από δύο εβδομάδες, κατά τη διάρκεια της τελευταίας σκληρής μάχης της φυλής τους και που βγήκε μόνον όταν οι εχθροπραξίες είχαν πλέον τελειώσει.
(706.5) 62:4.1 Ας επιστρέψουμε στη γέννηση των ανώτερων διδύμων, ενός αρσενικού και ενός θηλυκού, στα δύο ηγετικά μέλη του είδους των ενδιάμεσων θηλαστικών: Τα μωρά αυτά ανήκαν σε μία σπάνια κατηγορία. Είχαν ακόμη λιγότερο τρίχωμα στο σώμα τους απ’ όσο οι γονείς τους και όταν ήσαν πολύ μικρά επέμεναν να περπατούν όρθια. Οι πρόγονοί τους είχαν μάθει να περπατούν στα πίσω πόδια τους, αλλά τα Πρωτεύοντα αυτά δίδυμα στέκονταν όρθια από την αρχή. Έφθασαν σ’ ένα ύψος πάνω από ενάμισι μέτρο και τα κεφάλια τους μεγάλωσαν περισσότερο σε σύγκριση με των άλλων μελών της φυλής. Ενώ γρήγορα έμαθαν να επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω συμβόλων και ήχων, δεν κατάφεραν να κάνουν τη φυλή τους να κατανοήσει τα νέα αυτά σύμβολα.
(707.1) 62:4.2 Όταν έγιναν περίπου δεκατεσσάρων χρόνων εγκατέλειψαν τη φυλή πηγαίνοντας δυτικά για να φτιάξουν την οικογένειά τους και να ιδρύσουν το καινούργιο είδος των Πρωτευόντων. Και τα καινούργια αυτά πλάσματα πολύ σωστά ονομάσθηκαν Πρωτεύοντα αφού υπήρξαν οι σε ευθεία γραμμή, άμεσοι πρόγονοι της ίδιας της ανθρώπινης οικογένειας.
(707.2) 62:4.3 Έτσι έγινε και τα Πρωτεύοντα έφθασαν να καταλάβουν μια περιοχή στη δυτική ακτή της χερσονήσου της Μεσοποταμίας, όπως προέβαλε τότε στη νότια θάλασσα, ενώ τα λιγότερο ευφυή και στενά συνδεόμενα είδη έζησαν στο άκρο της χερσονήσου και στην ανατολική ακτογραμμή.
(707.3) 62:4.4 Τα Πρωτεύοντα ήσαν περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο ζώα από όσο τα προηγηθέντα ενδιάμεσα θηλαστικά. Οι σκελετικές αναλογίες αυτού του νέου είδους ήσαν ίδιες σχεδόν μ’ αυτές των πρωτόγονων ανθρώπινων φυλών. Ο ανθρώπινος τύπος χεριού και πέλματος είχε αναπτυχθεί πλήρως και τα πλάσματα αυτά μπορούσαν να περπατούν, ακόμη και να τρέχουν τόσο καλά, όσο και οποιοσδήποτε από τους μετέπειτα ανθρώπους-απογόνους τους. Εγκατέλειψαν τη δενδρόβια ζωή σε μεγάλο βαθμό, αν και εξακολούθησαν να καταφεύγουν στις δεντροκορφές, ως μέτρο ασφάλειας τη νύκτα, αφού, όπως ακριβώς οι πρώιμοι πρόγονοί τους, ήταν εξαιρετικά υποκείμενα στο φόβο. Η αυξημένη χρήση των χεριών τους συνέτεινε πολύ στο να αναπτύξουν τις εγγενείς δυνάμεις του εγκεφάλου τους, ωστόσο δεν διέθεταν ακόμη νου που θα μπορούσε πραγματικά να ονομασθεί ανθρώπινος.
(707.4) 62:4.5 Αν και η συγκινησιακή φύση των Πρωτευόντων ελάχιστα διέφερε εκείνης των προγόνων τους, επεδείκνυαν περισσότερες ανθρώπινες τάσεις σε όλες τους τις ιδιότητες. Ήταν, πράγματι, θαυμάσια και ανώτερα ζώα, που έφθαναν στην ωριμότητα περίπου στα δέκα χρόνια τους και είχαν μία φυσιολογική διάρκεια ζωής περίπου σαράντα χρόνια. Δηλαδή θα μπορούσαν να είχαν ζήσει τόσο, αν είχαν πεθάνει από φυσικό θάνατο, αλλά τους παλιούς εκείνους καιρούς ελάχιστα ζώα πέθαιναν με φυσιολογικό θάνατο. Ο αγώνας για την ύπαρξη ήταν πάρα πολύ έντονος.
(707.5) 62:4.6 Και τώρα, μετά από σχεδόν εννιακόσιες γενιές εξέλιξης, οι οποίες κάλυψαν περίπου είκοσι μία χιλιάδες χρόνια από την δημιουργία των πρώτων θηλαστικών, τα Πρωτεύοντα γέννησαν ξαφνικά δύο αξιοπρόσεκτα πλάσματα, τις πρώτες αληθινά ανθρώπινες υπάρξεις.
(707.6) 62:4.7 Έτσι έγινε και τα πρώτα θηλαστικά τα οποία προήλθαν από το Βορειοαμερικανικό λεμούριο είδος γέννησαν τα ενδιάμεσα θηλαστικά και τα ενδιάμεσα αυτά θηλαστικά παρήγαγαν τα δύο ανώτερα Πρωτεύοντα, τα οποία έγιναν οι άμεσοι πρόγονοι της πρωτόγονης ανθρώπινης φυλής. Τα είδη των πρωτευόντων υπήρξαν ο τελευταίος ζωτικός κρίκος στην εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά σε λιγότερα από πέντε χιλιάδες χρόνια ούτε ένα από τα ασυνήθιστα αυτά είδη δεν είχε απομείνει.
(707.7) 62:5.1 Από το έτος 1934 μ.Χ. πηγαίνοντας προς τα πίσω, ως τη γέννηση των πρώτων δύο ανθρώπινων υπάρξεων είναι ακριβώς 993,419 χρόνια.
(707.8) 62:5.2 Τα δύο αυτά αξιοπρόσεκτα πλάσματα ήταν αληθινές ανθρώπινες υπάρξεις. Διέθεταν τέλειους ανθρώπινους αντίχειρες, όπως είχαν πολλοί από τους προγόνους τους, ενώ διέθεταν τόσο τέλεια πέλματα όσο και οι σημερινές φυλές των ανθρώπων. Περπατούσαν και έτρεχαν, δεν αναρριχώνταν. Η ελκτική λειτουργία του μεγάλου δακτύλου του ποδιού δεν υπήρχε καθόλου. Όταν ο κίνδυνος τα οδηγούσε στις δεντροκορφές, σκαρφάλωναν ακριβώς όπως σκαρφαλώνουν οι σημερινοί άνθρωποι. Μπορούσαν να σκαρφαλώνουν ψηλά στον κορμό ενός δένδρου σαν αρκούδες και όχι όπως θα σκαρφάλωνε ένας χιμπαντζής, ή ένας γορίλας, αιωρούμενος στα κλαδιά.
(708.1) 62:5.3 Αυτές οι πρώτες ανθρώπινες υπάρξεις (και οι απόγονοί τους) έφθασαν σε πλήρη ωριμότητα στα δώδεκα χρόνια τους και είχαν μια προσδοκώμενη μέση διάρκεια ζωής περίπου εβδομήντα πέντε χρόνια.
(708.2) 62:5.4 Πολλά καινούργια συναισθήματα εμφανίσθηκαν γρήγορα σ’ αυτά τα ανθρώπινα δίδυμα. Ένοιωθαν θαυμασμό για πράγματα, αλλά και για άλλες υπάρξεις και επεδείκνυαν αξιοσημείωτη ματαιοδοξία. Η πλέον αξιοσημείωτη, ωστόσο, πρόοδος στη συναισθηματική τους εξέλιξη ήταν η αιφνίδια εμφάνιση μιας νέας κατηγορίας ανθρώπινων αισθημάτων, των αισθημάτων σεβασμού, τα οποία περιελάμβαναν το δέος, την ευλάβεια, την ταπεινοφροσύνη, ακόμα και μια πρωτόγονη μορφή ευγνωμοσύνης. Ο φόβος, συνδεόμενος με την άγνοια των φυσικών φαινομένων, επρόκειτο να δημιουργήσει τις πρωτόγονες θρησκείες.
(708.3) 62:5.5 Δεν είναι μόνον αυτές οι ανθρώπινες ευαισθησίες που εκδηλώθηκαν σ’ αυτούς τους πρωτόγονους ανθρώπους, αλλά και πολλά, κατά πολύ ανώτερα, εξελιγμένα συναισθήματα ήταν επίσης παρόντα σε στοιχειώδη μορφή. Είχαν αμυδρή γνώση του οίκτου, της ντροπής και της επίπληξης, ενώ είχαν σαφή αντίληψη της αγάπης, του μίσους και της εκδίκησης, όντας επίσης επιρρεπή σε έντονα συναισθήματα ζηλοτυπίας.
(708.4) 62:5.6 Αυτοί οι δύο πρώτοι άνθρωποι – τα δίδυμα – απετέλεσαν μεγάλη δοκιμασία για τους Πρωτεύοντες γονείς τους. Ήταν τόσο περίεργοι και ριψοκίνδυνοι, ώστε παρ’ ολίγο να χάσουν τη ζωή τους πολλές φορές, πριν γίνουν οκτώ χρονών. Πάντως, είχαν φοβηθεί μάλλον αρκετά μέχρι να γίνουν δώδεκα χρονών.
(708.5) 62:5.7 Πολύ νωρίς έμαθαν να επικοινωνούν δια της ομιλίας. Μέχρις ότου φθάσουν στα δέκα τους χρόνια, είχαν επεξεργασθεί μια βελτιωμένη γλώσσα συμβόλων και λέξεων για πενήντα περίπου έννοιες, ενώ είχαν σε μεγάλο βαθμό βελτιώσει και διευρύνει την πρωτόγονη επικοινωνιακή τεχνική των προγόνων τους. Παρά τις προσπάθειές τους, όμως, ελάχιστα μόνο από τα καινούργια τους σύμβολα και σήματα μπόρεσαν να διδάξουν στους γονείς τους.
(708.6) 62:5.8 Όταν ήταν περίπου εννέα χρόνων, ταξίδεψαν πέρα από το ποτάμι, μια ωραία ημέρα και έκαναν μια βαρυσήμαντη συζήτηση. Κάθε ουράνια ευφυής ύπαρξη που βρισκόταν στην Ουράντια, περιλαμβανομένου του εαυτού μου, ήταν παρούσα ως παρατηρητής των διαμειβομένων στο μεσημεριανό αυτό ραντεβού. Αυτή τη σημαντική μέρα συμφώνησαν να ζήσουν ο ένας με τον άλλο και ο ένας για τον άλλο και αυτή ήταν η πρώτη από μία σειρά παρόμοιων συμφωνιών, οι οποίες αποκορυφώθηκαν, τελικά, με την απόφαση να απομακρυνθούν από τους κατώτερους συντρόφους τους και να ταξιδέψουν προς βορράν, μη γνωρίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα θεμελίωναν την ανθρώπινη φυλή.
(708.7) 62:5.9 Ενώ όλους μας απασχολούσε πάρα πολύ το τι σχεδίαζαν αυτοί οι δύο άγριοι, ήμασταν ανίκανοι να ελέγξουμε τη λειτουργία του νου τους. Δεν επηρεάσαμε – δεν μπορούσαμε να επηρεάσουμε – αυθαίρετα τις αποφάσεις τους. Ωστόσο, μέσα στα αποδεκτά όρια της πλανητικής λειτουργίας, εμείς, οι Φορείς της Ζωής, μαζί με τους συνεργάτες μας, συνωμοτήσαμε όλοι για να καθοδηγήσουμε τα ανθρώπινα δίδυμα προς το βορρά και μακριά από τον τριχωτό και εν μέρει δενδρόβιο λαό τους. Και έτσι, εξ αιτίας της ευφυούς επιλογής τους, οι δίδυμοι πραγματικά μετανάστευσαν και εξ αιτίας της εποπτείας μας μετανάστευσαν προς βορράν, σε μία προκαθορισμένη περιοχή όπου απέφυγαν την πιθανότητα της βιολογικής υποβάθμισης δια της ανάμειξης με τους κατώτερους συγγενείς των φυλών των Πρωτευόντων.
(708.8) 62:5.10 Λίγο καιρό πριν την αναχώρησή τους από τα πάτρια δάση, έχασαν τη μητέρα τους σε μία επιδρομή γιββώνων. Ενώ δεν διέθετε την ευφυΐα τους, ένοιωθε πράγματι μια αξιοσημείωτη, χαρακτηριστική των θηλαστικών, στοργή ανώτερου βαθμού για τα μικρά της και χωρίς να φοβηθεί έδωσε τη ζωή της προσπαθώντας να σώσει το θαυμάσιο ζευγάρι. Και η θυσία της δεν ήταν μάταιη, γιατί αντιστάθηκε στον εχθρό μέχρις ότου έφθασε ο πατέρας με ενισχύσεις και έτρεψε τους εισβολείς σε φυγή.
(709.1) 62:5.11 Σύντομα, αφ’ ότου το νεαρό αυτό ζευγάρι εγκατέλειψε τους συντρόφους του για να θεμελιώσει την ανθρώπινη φυλή, ο Πρωτεύων πατέρας τους ήταν απαρηγόρητος – του είχε ραγίσει η καρδιά. Αρνιόταν να φάει, ακόμα και όταν του έφερναν τροφή τα άλλα του παιδιά. Με τους εξέχοντες απογόνους του χαμένους, η ζωή δεν φαινόταν να αξίζει ανάμεσα στους κοινούς συντρόφους του. Έτσι, περιπλανήθηκε στο δάσος, όπου του επετέθησαν οι γίββωνες και τον χτύπησαν μέχρι θανάτου.
(709.2) 62:6.1 Εμείς, οι Φορείς της Ζωής στην Ουράντια, είχαμε περάσει τη μακρόχρονη επιφυλακή της άγρυπνης αναμονής, από την ημέρα που πρωτοφυτέψαμε το πλάσμα της ζωής στα νερά του πλανήτη και, φυσικά, η εμφάνιση των πρώτων αληθινά ευφυών και αυτόβουλων υπάρξεων μας έφερε μεγάλη χαρά και υπέρτατη αγαλλίαση.
(709.3) 62:6.2 Παρακολουθούσαμε τα δίδυμα να αναπτύσσονται διανοητικά, παρατηρώντας τη λειτουργία των επτά συνοδών διανοητικών πνευμάτων που είχαν αποσπασθεί στην Ουράντια στην εποχή της άφιξής μας στον πλανήτη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς εξελικτικής ανάπτυξης της πλανητικής ζωής, αυτοί οι ακάματοι διανοητικοί λειτουργοί προσάρμοζαν την αυξανόμενη δυνατότητά τους να επικοινωνούν με τις συνεχώς διευρυνόμενες εγκεφαλικές ικανότητες των προοδευτικά ανώτερων πλασμάτων.
(709.4) 62:6.3 Αρχικά μόνο το πνεύμα της διαισθητικότητας μπορούσε να λειτουργήσει στην ενστικτώδη και ανακλαστική συμπεριφορά του πρωταρχικού ζώου. Με τη διαφοροποίηση ανώτερων τύπων, το πνεύμα της αντίληψης μπόρεσε να πληρώσει τα πλάσματα αυτά με το δώρο της αυτόματης συσχέτισης των εννοιών. Αργότερα είδαμε να λειτουργεί το πνεύμα του θάρρους. Τα εξελισσόμενα ζώα ανέπτυξαν, πράγματι, μια πρωτόγονη μορφή προστατευτικής αυτεπίγνωσης. Μετά την εμφάνιση των ομάδων των θηλαστικών, είδαμε το πνεύμα της γνώσης να εκδηλώνεται με αυξανόμενους ρυθμούς. Και η εξέλιξη των ανώτερων θηλαστικών έφερε τη λειτουργία του πνεύματος της εισήγησης, που είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη των αγελαίων ενστίκτων και την απαρχή της πρωτόγονης κοινωνικής ανάπτυξης.
(709.5) 62:6.4 Όλο και περισσότερο, από την αρχή της ζωής ως τα πρώτα θηλαστικά, τα ενδιάμεσα θηλαστικά και τα Πρωτεύοντα, παρατηρούσαμε την αυξανόμενη λειτουργία των πρώτων πέντε συνοδών. Ποτέ, ωστόσο, τα δύο που απέμειναν, οι λειτουργοί της ανώτερης διάνοιας, δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν στον Ουραντιανό τύπο της εξελικτικής διάνοιας.
(709.6) 62:6.5 Φαντασθείτε τη χαρά μας, μια μέρα – τα δίδυμα ήταν περίπου δέκα χρόνων – όταν το πνεύμα της λατρείας έκανε την πρώτη του επαφή με το νου του θηλυκού διδύμου και σύντομα, κατόπιν, με του αρσενικού. Γνωρίσαμε ότι κάτι στενά συγγενές προς τον ανθρώπινο νου πλησίαζε το αποκορύφωμά του. Και όταν, περίπου ένα χρόνο αργότερα, τελικά αποφάσισαν, ως αποτέλεσμα στοχαστικής σκέψης και σκόπιμης απόφασης να εγκαταλείψουν την εστία τους και τα ταξιδέψουν προς βορράν, τότε πράγματι το πνεύμα της σοφίας άρχισε να λειτουργεί στην Ουράντια και σ’ αυτές τις δύο, ανεγνωρισμένες πλέον, ανθρωπινές διάνοιες.
(709.7) 62:6.6 Αυτή υπήρξε μια άμεση και νέου βαθμού κινητοποίηση των επτά συνοδών διανοητικών πνευμάτων. Ζούσαμε στην αναμονή. Αντιλαμβανόμασταν ότι η ώρα που τόσο καιρό περιμέναμε πλησίαζε. Γνωρίζαμε ότι βρισκόμασταν στο κατώφλι της πραγμάτωσης της σχεδιασμένης μας προσπάθειας να εξελίξουμε τα αυτόβουλα πλάσματα στην Ουράντια.
(709.8) 62:7.1 Δεν χρειάσθηκε να περιμένουμε πολύ. Το μεσημέρι, μια μέρα μετά τη φυγή των διδύμων, έγινε η δοκιμαστική, αρχική εκπομπή των σημάτων των συμπαντικών κυκλωμάτων στην πλανητική εστία υποδοχής της Ουράντια. Ήμασταν, φυσικά, όλοι επί ποδός με τη συναίσθηση του ότι ένα μεγάλο γεγονός επέκειτο. Εφ’ όσον, όμως, ο κόσμος αυτός ήταν ένας πειραματικός σταθμός ζωής, δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα για το πώς θα πληροφορούμασταν την αναγνώριση της ευφυούς ζωής στον πλανήτη. Δεν περιμέναμε, όμως, πολύ. Την τρίτη ημέρα μετά τη φυγή των διδύμων και πριν αναχωρήσει το σώμα των Φορέων της Ζωής, έφθασε ο αρχάγγελος του Νέβαδον για την εγκαθίδρυση του πρώτου πλανητικού κυκλώματος.
(710.1) 62:7.2 Ήταν μια γεμάτη συμβάντα ημέρα όταν η μικρή μας ομάδα συγκεντρώθηκε γύρω από τον πόλο διαστημικής επικοινωνίας του πλανήτη και έλαβε το πρώτο μήνυμα από τον Σάλβινγκτον μέσω του νεοεγκατεστημένου διανοητικού κυκλώματος του πλανήτη. Και το πρώτο αυτό μήνυμα, υπαγορευμένο από τον προϊστάμενο του σώματος των αρχαγγέλων, έλεγε:
(710.2) 62:7.3 «Προς τους Φορείς της Ζωής στην Ουράντια – Χαίρετε! Μεταβιβάζουμε τη διαβεβαίωση μεγάλης χαράς στον Σάλβινγκτον, την Εντέντια και την Τζερουζέμ προς τιμήν της καταχώρησης στο αρχηγείο του Νέβαδον του σήματος της ύπαρξης στην Ουράντια αυτόβουλης διάνοιας. Η σκόπιμη απόφαση των διδύμων να φύγουν προς βορράν και να διαχωρίσουν τους απογόνους τους από τους κατώτερους προγόνους τους σημειώθηκε. Αυτή είναι η πρώτη διανοητική απόφαση – του ανθρώπινου είδους διάνοιας – στην Ουράντια και αυτόματα εγκαθιστά το κύκλωμα της επικοινωνίας πάνω στο οποίο μεταδίδεται το πρώτο αυτό μήνυμα αναγνώρισης.»
(710.3) 62:7.4 Κατόπιν, μέσω αυτού του νέου κυκλώματος ήλθε ο χαιρετισμός των Μέγιστων της Εντέντια, το οποίο περιείχε οδηγίες για τους διαμένοντες Φορείς της Ζωής, απαγορεύοντάς μας να επέμβουμε στο πρότυπο της ζωής που είχαμε εγκαταστήσει. Μας δόθηκε η εντολή να μην παρέμβουμε στα θέματα της ανθρώπινης προόδου. Δεν πρέπει να συναχθεί ότι οι Φορείς της Ζωής επεμβαίνουν ποτέ, αυθαίρετα και μηχανικά στη φυσική ολοκλήρωση των εξελικτικών σχεδίων του πλανήτη, διότι δεν επεμβαίνουμε. Ωστόσο, ως την ώρα εκείνη, μας είχε επιτραπεί να χειρισθούμε το περιβάλλον και να θωρακίσουμε το πλάσμα της ζωής μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο και ήταν αυτή η ασυνήθιστη, αλλά απόλυτα φυσική, εποπτεία που επρόκειτο να διακοπεί.
(710.4) 62:7.5 Και δεν είχαν ακόμα σταματήσει οι Μέγιστοι να μιλούν, όταν το όμορφο μήνυμα του Εωσφόρου, τότε κυρίαρχου του συστήματος της Σατάνια, άρχισε να μεταδίδεται στον πλανήτη. Τώρα οι Φορείς της Ζωής άκουγαν το καλωσόρισμα του προϊσταμένου τους και έλαβαν την άδειά του να επιστρέψουν στην Τζερουζέμ. Το μήνυμα αυτό από τον Εωσφόρο περιείχε την επίσημη αποδοχή του έργου των Φορέων της Ζωής στην Ουράντια και μας απάλλασσε από κάθε μελλοντική κριτική των προσπαθειών μας για να βελτιώσουμε τα πρότυπα ζωής του Νέβαδον, όπως καταρτίσθηκαν στο σύστημα της Σατάνια.
(710.5) 62:7.6 Τα μηνύματα αυτά από τον Σάλβινγκτον, την Εντέντια και την Τζερουζέμ σήμαναν επίσημα τον τερματισμό της μακραίωνης εποπτείας των Φορέων της Ζωής στον πλανήτη. Για αιώνες υπηρετούσαμε, βοηθούμενοι μόνο από τα επτά συνοδά διανοητικά πνεύματα και τους Κυρίαρχους Φυσικούς Ελεγκτές. Και τώρα, με τη βούληση, τη δύναμη να επιλέγουν τη λατρεία και την ανέλιξη, να έχει εμφανισθεί στα εξελικτικά πλάσματα του πλανήτη, αντιληφθήκαμε ότι το έργο μας είχε ολοκληρωθεί και η ομάδα μας ετοιμάσθηκε να αναχωρήσει. Με την Ουράντια να είναι ένας κόσμος όπου τροποποιήθηκε η ζωή, μας δόθηκε η άδεια να αφήσουμε πίσω δύο από τους αρχαιότερους Φορείς της Ζωής, με δώδεκα βοηθούς και εγώ ήμουν ένας από την ομάδα που επελέγη και από τότε διαμένω στην Ουράντια.
(710.6) 62:7.7 Είναι ακριβώς 993,408 χρόνια πριν (από το έτος 1934 μ.Χ.) που η Ουράντια αναγνωρίσθηκε επίσημα ως πλανήτης κατοικούμενος από ανθρώπους στο σύμπαν του Νέβαδον. Η βιολογική εξέλιξη είχε για άλλη μία φορά επιτύχει τα ανθρώπινα επίπεδα της ανώτερης βούλησης. Ο άνθρωπος είχε φθάσει στον πλανήτη 606 της Σατάνια.
(710.7) 62:7.8 [Υποστηρίχθηκε από ένα Φορέα της Ζωής του Νέβαδον που διαμένει στην Ουράντια.]
(711.1) 63:0.1 Η Ουράντια είχε καταχωρηθεί στα μητρώα ως κατοικημένος πλανήτης όταν οι πρώτες δύο ανθρώπινες υπάρξεις – τα δίδυμα – ήταν ένδεκα χρονών και πριν γίνουν γονείς του πρωτότοκου της δεύτερης γενεάς των πραγματικών ανθρώπινων υπάρξεων. Και το μήνυμα του αρχαγγέλου από τον Σάλβινγκτον, με την ευκαιρία αυτή της επίσημης αναγνώρισης του πλανήτη, έκλεισε με αυτά τα λόγια:
(711.2) 63:0.2 «Η ανθρώπινη διάνοια εμφανίσθηκε στον 606 της Σατάνια και οι γονείς αυτοί της καινούργιας φυλής θα ονομασθούν Άντον και Φόντα. Και όλοι οι αρχάγγελοι προσεύχονται ώστε τα πλάσματα αυτά να πληρωθούν σύντομα με την προσωπική ενοίκηση του δώρου του πνεύματος του Πατέρα του Σύμπαντος.»
(711.3) 63:0.3 Άντον είναι το όνομα του Νέβαδον που σημαίνει «το πρώτο καθ’ ομοίωση του Πατέρα πλάσμα που επιδεικνύει έντονη επιθυμία για την ανθρώπινη τελειότητα.» Φόντα σημαίνει «το πρώτο καθ’ ομοίωση του Υιού πλάσμα που επιδεικνύει έντονη επιθυμία για την ανθρώπινη τελειότητα.» Ο Άντον και η Φόντα δεν έμαθαν ποτέ αυτά τα ονόματα, μέχρις ότου επληρώθησαν σ’ αυτούς, την εποχή της συγχώνευσής τους με τους Προσαρμοστές της Σκέψης. Καθ’ όλη τη διάρκεια της θνητής παραμονής τους στην Ουράντια αποκαλούνταν μεταξύ τους Σόντα-αν και Σόντα-εν, με το Σόντα αν να σημαίνει «εκείνο που τον αγαπά η μητέρα» και Σόντα-εν να σημαίνει «εκείνον που τον αγαπά ο πατέρας.» Έδωσαν στους εαυτούς τους αυτά τα ονόματα και οι έννοιες που είχαν εκφράζουν τον αμοιβαίο σεβασμό και τη στοργή τους.
(711.4) 63:1.1 Από πολλές απόψεις, ο Άντον και η Φόντα ήταν το πιο αξιόλογο ζευγάρι ανθρώπινων υπάρξεων που έζησαν ποτέ στο πρόσωπο της γης. Το θαυμάσιο αυτό ζευγάρι, οι πραγματικοί γονείς ολόκληρης της ανθρωπότητας, ήταν από κάθε άποψη ανώτεροι πολλών από τους άμεσους απογόνους τους, ενώ ήταν θεμελιωδώς διαφορετικοί από όλους τους προγόνους τους, τόσο τους άμεσους, όσο και τους παλαιότερους.
(711.5) 63:1.2 Οι γονείς αυτού του πρώτου ανθρώπινου ζευγαριού ήταν, φαινομενικά, ελάχιστα διαφορετικοί από το μέσο όρο της φυλής τους, αν και βρίσκονταν μεταξύ των πλέον ευφυών μελών της, στην ομάδα εκείνη που πρώτη έμαθε να πετά πέτρες και να χρησιμοποιεί ρόπαλα στη μάχη. Έκαναν, επίσης, χρήση αιχμηρών λογχών από πέτρα, πυρόλιθο και κόκαλα.
(711.6) 63:1.3 Ενώ ζούσε ακόμα με τους γονείς του, ο Άντον είχε στερεώσει ένα αιχμηρό κομμάτι πυρόλιθου στο άκρο ενός ρόπαλου, χρησιμοποιώντας τένοντες ζώων για το σκοπό αυτό και σε όχι λιγότερες από μια ντουζίνα φορές, έκανε σωστή χρήση του όπλου αυτού σώζοντας τη ζωή του αλλά και τη ζωή της εξ ίσου ριψοκίνδυνης και περίεργης αδελφής του, που πάντα τον συνόδευε, σε όλες τις εξερευνητικές του περιηγήσεις.
(711.7) 63:1.4 Η απόφαση του Άντον και της Φόντα να απομακρυνθούν από τις φυλές των πρωτευόντων υποδηλώνει μια διανοητική ποιότητα κατά πολύ ανώτερη της ταπεινότερης διάνοιας η οποία χαρακτήριζε τόσους πολλούς από τους μετέπειτα απογόνους τους, που υποβαθμίστηκαν για να ζευγαρώσουν με τα καθυστερημένα ξαδέλφια τους, των πιθηκοειδών φυλών. Η ακαθόριστη αίσθησή τους όμως ότι ήταν κάτι περισσότερο από απλά ζώα, οφείλετο στο ότι διέθεταν προσωπικότητα και μεγάλωσε με την ενοικούσα παρουσία των Προσαρμοστών της Σκέψης.
(712.1) 63:2.1 Ενώ ο Άντον και η Φόντα είχαν αποφασίσει να εξαφανισθούν, για ένα διάστημα υπέκυψαν στους φόβους τους, ειδικώτερα στο φόβο του να δυσαρεστήσουν τον πατέρα τους και την άμεση οικογένεια. Φαντάσθηκαν ότι τους επετίθεντο εχθρικοί συγγενείς και αναγνώρισαν, έτσι, την πιθανότητα να βρουν το θάνατο από τα χέρια των ήδη ζηλόφθονων μελών της φυλής τους. Σαν παιδιά, τα δίδυμα είχαν περάσει τον περισσότερο χρόνο τους ο ένας με τη συντροφιά του άλλου και για το λόγο αυτό δεν είχαν γίνει ποτέ σε μεγάλο βαθμό δημοφιλείς στα ζωώδους υπόστασης εξαδέλφια τους της φυλής των Πρωτευόντων. Ούτε είχαν βελτιώσει το κύρος τους στη φυλή, φτιάχνοντας ένα ξεχωριστό και πολύ ανώτερο δεντρόσπιτο.
(712.2) 63:2.2 Και ήταν σ’ αυτό το καινούργιο σπίτι, ανάμεσα στις δεντροκορφές, μια νύκτα, αφού τους ξύπνησε μια βίαιη καταιγίδα, καθώς κρατούσαν το ένα το άλλο σ’ ένα τρομαγμένο και τρυφερό αγκάλιασμα, που τελικά και απόλυτα αποφάσισαν να δραπετεύσουν από το περιβάλλον της φυλής και τις πάτριες δεντροκορφές.
(712.3) 63:2.3 Είχαν ήδη ετοιμάσει ένα πρωτόγονο καταφύγιο στην κορυφή ενός δένδρου, περίπου μισή μέρα ταξίδι προς βορράν. Αυτό ήταν το μυστικό τους και το ασφαλές τους κρησφύγετο για την πρώτη τους μέρα μακριά από τα δάση της πατρίδας. Παρά το γεγονός ότι τα δίδυμα μοιράζονταν το θανάσιμο φόβο των Πρωτευόντων να βρίσκονται στο έδαφος κατά τη διάρκεια της νύκτας, έφυγαν αμέσως πριν πέσει το σκοτάδι για το προς βορράν ταξίδι τους. Ενώ χρειαζόταν ασυνήθιστο θάρρος για να κάνουν το νυκτερινό αυτό ταξίδι, ακόμη και με πανσέληνο, συμπέραναν σωστά ότι ήταν απίθανο να τους χάσουν και να τους κυνηγήσουν τα μέλη της φυλής και οι συγγενείς. Και έκαναν με ασφάλεια τη συνάντηση που είχαν ήδη προετοιμάσει, αμέσως μετά τα μεσάνυκτα.
(712.4) 63:2.4 Καθώς ταξίδευαν προς βορράν, ανεκάλυψαν ένα εκτεθειμένο κοίτασμα πυρόλιθου και, βρίσκοντας πολλές πέτρες κατάλληλα διαμορφωμένες για διάφορες χρήσεις, συγκέντρωσαν αποθέματα για το μέλλον. Προσπαθώντας να κόψουν αυτούς τους πυρόλιθους ώστε να ταιριάζουν καλύτερα σε ορισμένες επιδιώξεις τους, ο Άντον ανεκάλυψε την ιδιότητά τους να παράγουν σπινθήρες και συνέλαβε την ιδέα να ανάψει φωτιά. Η ιδέα, ωστόσο, δεν τον απασχόλησε πάρα πολύ εκείνη τη στιγμή, εφ’ όσον το κλίμα ήταν ακόμη υγιεινό και υπήρχε ελάχιστη ανάγκη για φωτιά.
(712.5) 63:2.5 Ο φθινοπωρινός ήλιος, όμως, χαμήλωνε στον ουρανό και καθώς ταξίδευαν προς τα βόρεια, οι νύκτες γίνονταν ολοένα πιο κρύες. Είχαν ήδη υποχρεωθεί να χρησιμοποιήσουν δέρματα ζώων για να ζεσταθούν. Προτού συμπληρώσουν ένα φεγγάρι μακριά από το σπίτι, ο Άντον δήλωσε στη σύντροφό του ότι μπορούσε να ανάψει φωτιά με τον πυρόλιθο. Προσπάθησαν για δύο μήνες να χρησιμοποιήσουν τις σπίθες του πυρόλιθου για να ανάψουν τη φωτιά, αλλά συνάντησαν την αποτυχία. Κάθε μέρα το ζευγάρι αυτό κτυπούσε τους πυρόλιθους και προσπαθούσε να βάλει φωτιά στα ξύλα. Τελικά, ένα βράδυ, την ώρα περίπου που έδυε ο ήλιος, το μυστικό της τεχνικής αποκαλύφθηκε, όταν σκέφθηκε η Φόντα να σκαρφαλώσει σ’ ένα κοντινό δέντρο για να ασφαλίσει μια εγκαταλειμμένη φωλιά πουλιών. Η φωλιά ήταν στεγνή και πολύ εύφλεκτη και κατά συνέπεια πήρε φωτιά σα λαμπάδα τη στιγμή που έπεσε επάνω της η σπίθα. Εξεπλάγησαν και αιφνιδιάστηκαν τόσο πολύ με την επιτυχία τους ώστε σχεδόν τους έσβησε η φωτιά, αλλά τη γλίτωσαν, προσθέτοντας το κατάλληλο καύσιμο και τότε άρχισε η πρώτη αναζήτηση καυσόξυλων από τους γονείς ολόκληρης της ανθρωπότητας.
(712.6) 63:2.6 Αυτή ήταν μία από τις πιο χαρούμενες στιγμές στη σύντομη, αλλά γεμάτη συμβάντα ζωή τους. Όλη τη νύκτα κάθονταν και κοιτούσαν τη φωτιά τους να καίει, αντιλαμβανόμενοι αμυδρά ότι είχαν κάνει μια ανακάλυψη, η οποία θα τους έδινε τη δυνατότητα να αψηφήσουν το κλίμα και έτσι να γίνουν για πάντα ανεξάρτητοι από τους, ζωώδους υπόστασης, συγγενείς τους στις νότιες περιοχές. Μετά από ανάπαυση τριών ημερών και αφού απόλαυσαν τη φωτιά, συνέχισαν το ταξίδι τους.
(712.7) 63:2.7 Οι πρωτεύοντες πρόγονοι του Άντον και είχαν συχνά συντηρήσει φωτιά που είχε ανάψει από κεραυνό, αλλά ποτέ πριν τα πλάσματα της γης δεν διέθεταν μία μέθοδο για να ανάβουν φωτιά κατά βούληση. Πέρασε, όμως, πολύς καιρός μέχρις ότου να μάθουν τα δίδυμα ότι τα ξερά βρύα καθώς και άλλα υλικά μπορούσαν να ανάψουν φωτιά το ίδιο καλά όσο οι φωλιές των πουλιών.
(713.1) 63:3.1 Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από τη νύκτα της αναχώρησης των διδύμων από το σπίτι προτού να γεννηθεί το πρώτο τους παιδί. Το ονόμασαν Σοντάντ. Και ο Σοντάντ ήταν το πρώτο πλάσμα που γεννήθηκε στην Ουράντια, το οποίο τυλίχθηκε σε προστατευτικά σκεπάσματα τη στιγμή της γέννησής του. Η ανθρώπινη φυλή είχε αρχίσει και με την καινούργια αυτή εξέλιξη, εμφανίσθηκε το ένστικτο να φροντίζει κατάλληλα τα εξασθενούντα, σε αυξανόμενο βαθμό, βρέφη, τα οποία θα χαρακτήριζαν την προοδευτική εξέλιξη της διάνοιας της ευφυούς τάξης, σε αντίθεση με τον περισσότερο καθαρά ζωώδη τύπο.
(713.2) 63:3.2 Ο Άντον και η Φόντα είχαν συνολικά δέκα εννέα παιδιά και έζησαν για να απολαύσουν τη συντροφιά πενήντα σχεδόν εγγονών και μισής ντουζίνας δισέγγονων. Η οικογένεια κατοικούσε σε τέσσερα πέτρινα καταφύγια που εφάπτονταν μεταξύ τους, σχεδόν σαν σπηλιές, τρία από τα οποία συνδέονταν μεταξύ τους με διαδρόμους, που είχαν σκαφτεί στο μαλακό ασβεστόλιθο με εργαλεία από πυρόλιθο σχεδιασμένα από τα παιδιά του Άντον.
(713.3) 63:3.3 Οι πρώτοι αυτοί Αντονίτες1 [20] εκδήλωναν ένα πολύ τονισμένο φυλετικό πνεύμα. Κυνηγούσαν σε ομάδες και ποτέ δεν περιπλανούνταν μακριά από το σπίτι. Φαίνεται πως αντιλαμβάνονταν ότι ήταν μια απομονωμένη και μοναδική ομάδα ζωντανών υπάρξεων και γι’ αυτό απέφευγαν να χωρίζονται. Το αίσθημα αυτό της στενής συγγένειας αναμφίβολα οφείλετο στην βελτιωμένη διανοητική λειτουργία των συνοδών πνευμάτων.
(713.4) 63:3.4 Ο Άντον και η Φόντα εργάζονταν ακατάπαυστα για την ανατροφή και τον εξευγενισμό της οικογένειας. Έζησαν μέχρι τα σαράντα δύο, όταν και οι δύο σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια ενός σεισμού, από την πτώση ενός επικρεμάμενου βράχου. Πέντε από τα παιδιά τους και έντεκα εγγόνια τους χάθηκαν, μαζί τους και είκοσι, σχεδόν, από τους απογόνους τους τραυματίσθηκαν σοβαρά.
(713.5) 63:3.5 Με το θάνατο των γονιών του, ο Σοντάντ, παρά το σοβαρά τραυματισμένο πόδι του, ανέλαβε αμέσως την αρχηγία της οικογένειας, ενώ είχε την αμέριστη βοήθεια της συζύγου του, της μεγαλύτερης αδελφής του. Η πρώτη τους δουλειά ήταν να συσσωρεύσουν πέτρες για να θάψουν τους νεκρούς γονείς τους, τα αδέλφια τους, τις αδελφές και τα παιδιά τους. Δεν πρέπει να δοθεί υπερβολική σημασία στην πράξη αυτή της ταφής. Οι απόψεις τους για τη μετά θάνατον σωτηρία ήταν πολύ ασαφείς και αόριστες, προερχόμενες κατά μέγα μέρος από τα φανταστικά και έντονα όνειρά τους.
(713.6) 63:3.6 Η οικογένεια αυτή του Άντον και της Φόντα έμεινε ενωμένη μέχρι την εικοστή γενεά, όταν ο συνδυασμός ανταγωνισμού για την τροφή και κοινωνικών προστριβών προκάλεσαν την απαρχή του διασκορπισμού.
(713.7) 63:4.1 Οι πρωτόγονοι άνθρωποι – οι Αντονίτες – είχαν μαύρα μάτια και μελαψό δέρμα, κάτι μεταξύ κόκκινου και κίτρινου. Η μελανίνη είναι μία χρωστική ουσία η οποία βρίσκεται στο δέρμα όλων των ανθρώπινων υπάρξεων. Είναι η αρχική χρωστική ουσία του Αντονικού δέρματος. Στη γενική εμφάνιση και το χρώμα του δέρματος οι πρώιμοι αυτοί Αντονίτες έμοιαζαν περισσότερο με τους σημερινούς Εσκιμώους, απ΄ όσο με οποιοδήποτε άλλο τύπο σύγχρονων ανθρώπινων υπάρξεων. Ήταν τα πρώτα πλάσματα που χρησιμοποίησαν δέρματα ζώων ως προστασία κατά του κρύου. Είχαν λίγο περισσότερο τρίχωμα στο σώμα τους από τους σύγχρονους ανθρώπους.
(713.8) 63:4.2 Η ζωή της φυλής των ζωώδους υπόστασης προγόνων αυτών των πρώιμων ανθρώπων προανήγγειλε την απαρχή πολυάριθμων κοινωνικών συμβάσεων, ενώ με τα διευρυμένα συναισθήματα και τις αυξημένες εγκεφαλικές δυνάμεις των πλασμάτων αυτών, υπήρξε μία άμεση εξέλιξη στην κοινωνική οργάνωση και ένας νέος καταμερισμός των εργασιών στην φυλή. Ήταν εξαιρετικά μιμητικοί, το ένστικτο, όμως, της υποκρισίας ήταν ελάχιστα ανεπτυγμένο και η αίσθηση του χιούμορ ήταν απόλυτα, σχεδόν, απούσα. Ο πρωτόγονος άνθρωπος χαμογελούσε περιστασιακά, αλλά ποτέ δεν παραδόθηκε σ’ ένα εγκάρδιο γέλιο. Το χιούμορ υπήρξε η κληρονομιά της μεταγενέστερης Αδαμικής φυλής. Αυτές οι πρώιμες ανθρώπινες υπάρξεις δεν ήταν τόσο ευαίσθητοι στον πόνο, ούτε αντιδρούσαν τόσο έντονα στις δυσάρεστες καταστάσεις, όσο πολλοί από τους μετέπειτα εξελισσόμενους θνητούς. Η γέννηση των παιδιών δεν αποτελούσε οδυνηρή και εξαντλητική δοκιμασία για τη Φόντα και τις άμεσες απογόνους της.
(714.1) 63:4.3 Ήταν μια θαυμάσια φυλή. Τα αρσενικά μάχονταν ηρωικά για την ασφάλεια των συντρόφων τους και των παιδιών τους. Τα θηλυκά ήταν τρυφερά αφοσιωμένα στα παιδιά τους. Ο πατριωτισμός τους, όμως, περιορίζετο αποκλειστικά στην άμεση οικογένεια. Ήταν πολύ πιστοί στις οικογένειές τους. Πέθαιναν χωρίς δισταγμό για να υπερασπίσουν τα παιδιά τους, αλλά δεν ήταν ικανοί να συλλάβουν την ιδέα να προσπαθήσουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο για τα εγγόνια τους. Ο αλτρουισμός ήταν ακόμη αγέννητος στην ανθρώπινη καρδιά, παρά το ότι όλα τα συναισθήματα τα απαραίτητα για τη γέννηση της θρησκείας ήταν ήδη παρόντα σ’ αυτούς τους ιθαγενείς της Ουράντια.
(714.2) 63:4.4 Οι πρώιμοι αυτοί άνθρωποι διέθεταν μια συγκινητική στοργή για τους συντρόφους τους και σίγουρα είχαν μια πραγματική, αν και χονδροειδή, αντίληψη της φιλίας. Ήταν κοινό θέαμα, σε μεταγενέστερους καιρούς, κατά τις διαρκώς επαναλαμβανόμενες μάχες τους με κατώτερες φυλές, να βλέπει κανείς έναν από τους πρωτόγονους αυτούς ανθρώπους να μάχεται θαρραλέα με το ένα χέρι, ενώ αγωνιζόταν μαζί, προσπαθώντας να προστατεύσει και να γλιτώσει ένα πληγωμένο συμπολεμιστή. Πολλές από τις πλέον ευγενείς και ανώτερες ανθρώπινες ιδιότητες της μετέπειτα εξελικτικής ανάπτυξης, προαγγέλλονταν συγκινητικά σ’ αυτούς τους πρωτόγονους λαούς.
(714.3) 63:4.5 Η αρχική Αντονική φυλή διατήρησε μια αδιάσπαστη γραμμή αρχηγίας ως την εικοστή έβδομη γενεά, όταν, χωρίς αρσενικό απόγονο να υπάρχει μεταξύ των άμεσων απογόνων του Σοντάντ, δύο αντίπαλοι υποψήφιοι αρχηγοί της φυλής άρχισαν πάσει δυνάμει να πολεμούν για την κυριαρχία.
(714.4) 63:4.6 Πριν την εκτεταμένη διασπορά των Αντονικών φυλών, μια αρκετά εξελιγμένη γλώσσα είχε αναπτυχθεί από τις αρχικές τους προσπάθειες να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Η γλώσσα αυτή συνέχισε να αναπτύσσεται και καθημερινές, σχεδόν, προσθήκες γίνονταν σ’ αυτήν εξ αιτίας των νέων εφευρέσεων και προσαρμογών στο περιβάλλον, οι οποίες αναπτύχθηκαν από αυτούς τους δραστήριους, ακούραστους και περίεργους λαούς. Και η γλώσσα αυτή έγινε ο λόγος της Ουράντια, η γλώσσα της αρχικής ανθρώπινης οικογένειας, ως τη μεταγενέστερη εμφάνιση των έγχρωμων φυλών.
(714.5) 63:4.7 Καθώς περνούσε ο καιρός, οι Αντονικές φυλές αυξάνονταν αριθμητικά και η επαφή των διασκορπισμένων οικογενειών δημιούργησε προστριβές και παρανοήσεις. Δύο μόνο πράγματα απασχολούσαν το νου αυτών των ανθρώπων: Το κυνήγι για να βρουν τροφή και ο πόλεμος για να εκδικηθούν κάποια πραγματική, ή υποθετική αδικία, ή προσβολή εκ μέρους των γειτονικών φυλών.
(714.6) 63:4.8 Τα οικογενειακά τιμάρια2 [21] αυξήθηκαν, ξέσπασαν πόλεμοι μεταξύ των φυλών, ενώ οι ευγενέστερες και προηγμένες ομάδες υπέστησαν σημαντικές απώλειες μεταξύ των καλύτερων στοιχείων τους. Ορισμένα από τα πολυτιμότερα γένη με ικανότητες και ευφυία χάθηκαν για πάντα από τον κόσμο. Η πρώιμη αυτή φυλή και ο πρωτόγονος πολιτισμός της απειλήθηκαν με εξόντωση από τον αδιάκοπό αυτό πόλεμο των φυλών.
(714.7) 63:4.9 Είναι αδύνατο να παρακινήσει κανείς τέτοιες πρωτόγονες υπάρξεις να ζήσουν μαζί ειρηνικά για πολύ καιρό. Ο άνθρωπος είναι απόγονος των μαχόμενων ζώων και, όταν έρχονταν σε στενή επαφή, οι απολίτιστοι άνθρωποι εξόργιζαν και προσέβαλλαν ο ένας τον άλλο. Οι Φορείς της Ζωής γνωρίζουν αυτή την τάση μεταξύ των εξελικτικών πλασμάτων και αναλόγως προνοούν για τον τελικό διαχωρισμό των αναπτυσσόμενων ανθρώπινων υπάρξεων σε τουλάχιστον τρεις, και συχνότερα σε έξι, ευδιάκριτες και ξεχωριστές φυλές.
(715.1) 63:5.1 Οι πρώιμες φυλές του Άντον δεν διείσδυσαν βαθιά στην Ασία και δεν πήγαν, αρχικά, στην Αφρική. Η γεωγραφία εκείνων των καιρών τους έδειχνε το βορρά και οι άνθρωποι αυτοί ταξίδεψαν όλο και μακρύτερα, προς το βορρά, μέχρις ότου τους σταμάτησε ο αργά προελαύνων πάγος του τρίτου παγετώνα.
(715.2) 63:5.2 Πριν το εκτεταμένο στρώμα πάγου φθάσει στη Γαλλία και τα Βρετανικά Νησιά, οι απόγονοι του Άντον και της Φόντα είχαν προχωρήσει δυτικά στην Ευρώπη και είχαν ιδρύσει περισσότερες από χίλιες ξεχωριστές αποικίες κατά μήκος μεγάλων ποταμών, που οδηγούσαν στα ζεστά νερά της Βόρειας Θάλασσας.
(715.3) 63:5.3 Αυτές οι Αντονικές φυλές ήταν οι πρώιμοι κάτοικοι των ποταμών της Γαλλίας. Ζούσαν κατά μήκος του ποταμού Σομ για δεκάδες χιλιάδων χρόνων. Ο Σομ είναι το μοναδικό ποτάμι που δεν άλλαξε από τους παγετώνες, κυλώντας προς τη θάλασσα εκείνους τους καιρούς, ακριβώς όπως και σήμερα. Και τούτο εξηγεί το λόγο που τόσα πολλά στοιχεία των απογόνων του Άντον βρίσκονται κατά μήκος της πορείας του ποταμού στην κοιλάδα αυτή.
(715.4) 63:5.4 Οι ιθαγενείς αυτοί της Ουράντια δεν ήσαν δενδρόβιοι, αν και σε επείγουσες περιπτώσεις εξακολουθούσαν να ανεβαίνουν στις δεντροκορφές. Συνήθως κατοικούσαν στα καταφύγια που τους προσέφεραν επικρεμάμενοι βράχοι κατά μήκος των ποταμών, καθώς και σε σπηλιές στα πρανή των λόφων, οι οποίες τους προσέφεραν καλή θέα οποιουδήποτε πλησίαζε και τους προφύλασσαν από τα στοιχεία της φύσης. Μπορούσαν, έτσι, να απολαμβάνουν την άνεση της φωτιάς τους, χωρίς να ενοχλούνται πάρα πολύ από τον καπνό. Ούτε ήταν πραγματικοί άνθρωποι των σπηλαίων, αν και τους χρόνους που ακολούθησαν, τα μεταγενέστερα στρώματα του πάγου ήλθαν πιο νότια και οδήγησαν τους απογόνους τους στις σπηλιές. Προτιμούσαν να στρατοπεδεύουν κοντά στις παρυφές ενός δάσους και πλάι σ’ ένα ποτάμι.
(715.5) 63:5.5 Πολύ γρήγορα έγιναν αξιοπρόσεκτα επιτήδειοι στο να κρύβουν τις εν μέρει προφυλαγμένες κατοικίες τους και επεδείκνυαν μεγάλη επιδεξιότητα στο να φτιάχνουν πέτρινα υπνοδωμάτια, θολωτές πέτρινες καλύβες, μέσα στις οποίες έμπαιναν έρποντας τη νύκτα. Η είσοδος σε μια τέτοια καλύβα έκλεινε με μία πέτρα που κυλούσαν μπροστά της, μια μεγάλη πέτρα που είχε τοποθετηθεί στο εσωτερικό για το σκοπό αυτό, πριν μπουν τελικά στη θέση τους οι πέτρες της στέγης.
(715.6) 63:5.6 Οι Αντονίτες ήταν ατρόμητοι και επιτυχημένοι κυνηγοί και, με εξαίρεση τα άγρια μούρα και ορισμένα φρούτα των δένδρων, ζούσαν αποκλειστικά με σάρκα. Όπως ο Άντον είχε εφεύρει το πέτρινο τσεκούρι, έτσι και οι απόγονοί του ανεκάλυψαν γρήγορα και χρησιμοποίησαν αποτελεσματικά τη ρίψη του ρόπαλου και του καμακιού. Επιτέλους, ένας νους που έφτιαχνε εργαλεία λειτουργούσε σε συνδυασμό με ένα χέρι που μπορούσε να τα χειρισθεί και οι πρώιμοι αυτοί άνθρωποι έγιναν πολύ επιδέξιοι στην κατασκευή εργαλείων από πυρόλιθο. Ταξίδευαν προς κάθε κατεύθυνση αναζητώντας πυρόλιθο, εν πολλοίς όπως οι σύγχρονοι άνθρωποι ταξιδεύουν στα πέρατα της γης σε αναζήτηση χρυσού, πλατίνας και διαμαντιών.
(715.7) 63:5.7 Και με πολλούς άλλους τρόπους, αυτές οι Αντονικές φυλές εκδήλωναν ένα βαθμό ευφυΐας, την οποία οι οπισθοδρομούντες απόγονοί τους δεν επέτυχαν σε μισό εκατομμύριο χρόνια, αν και επανανεκάλυψαν πολλές φορές διάφορες μεθόδους για να ανάβουν φωτιά.
(715.8) 63:6.1 Καθώς η Αντονική διασπορά διευρύνετο, το πολιτιστικό και πνευματικό επίπεδο των φυλών οπισθοχώρησε για σχεδόν δέκα χιλιάδες χρόνια, μέχρι την εποχή του Όναγκαρ, ο οποίος ανέλαβε την αρχηγία των φυλών αυτών, έφερε την ειρήνη μεταξύ τους και για πρώτη φορά, τους οδήγησε όλους στη λατρεία του «Δότη της Αναπνοής σε ανθρώπους και ζώα.»
(716.1) 63:6.2 Η φιλοσοφία του Άντον ήταν πολύ μπερδεμένη. Μετά βίας είχε αποφύγει το να λατρεύει τη φωτιά, εξ αιτίας της μεγάλης ανακούφισης που έπαιρνε από την τυχαία ανακάλυψη της φωτιάς. Η λογική, ωστόσο, τον οδήγησε από τη δική του ανακάλυψη στον ήλιο, ως ανώτερη πηγή θερμότητας και φωτός που ενέπνεε μεγαλύτερο δέος, αλλά ήταν πολύ μακρινός κι’ έτσι ο Άντον δεν λάτρεψε τον ήλιο.
(716.2) 63:6.3 Οι Αντονίτες γρήγορα ανέπτυξαν ένα φόβο έναντι των στοιχείων της φύσης – της βροντής, της αστραπής, της βροχής, του χιονιού, του χαλαζιού και του πάγου. Η πείνα, ωστόσο, ήταν η συνεχώς επαναλαμβανόμενη παρόρμηση των καιρών εκείνων και εφ’ όσον σε μεγάλο βαθμό συντηρούνταν από τα ζώα, ανέπτυξαν, τελικά, ένα είδος λατρείας των ζώων. Για τον Άντον, τα μεγαλύτερα ζώα που χρησίμευαν για τροφή, αποτελούσαν σύμβολα δημιουργικού σθένους και υποστηρικτικής δύναμης. Από καιρό σε καιρό, έγινε συνήθεια να ορίζουν διάφορα από τα μεγαλύτερα ζώα ως αντικείμενα λατρείας. Όσο καιρό ένα ζώο ήταν δημοφιλές, χονδροειδή σκίτσα του σχεδιάζονταν στους τοίχους των σπηλαίων και, αργότερα, καθώς εξακολουθούσε η πρόοδος στις τέχνες, αυτοί οι θεοί-ζώα σκαλίζονταν σε διάφορα κοσμήματα.
(716.3) 63:6.4 Πολύ νωρίς οι Αντονικοί λαοί απέκτησαν τη συνήθεια να απέχουν από τη βρώση της σάρκας του ζώου που λάτρευε η φυλή. Τώρα πλέον, για να εντυπωσιάσουν περισσότερο το νου των νέων τους, ανέπτυξαν μια ευλαβική τελετουργία που ελάμβανε χώρα γύρω από το σώμα ενός από τα λατρευόμενα αυτά ζώα. Και ακόμη αργότερα, η πρωτόγονη αυτή παράσταση εξελίχθηκε στις περισσότερο περίτεχνες εξιλαστήριες τελετουργίες των απογόνων τους. Και αυτή είναι η απαρχή της θυσίας ως μέρους της λατρείας. Αυτή η ιδέα εκπονήθηκε από τον Μωυσή στην Εβραϊκή ιεροτελεστία και διατηρήθηκε, κατ’ αρχήν, από τον Απόστολο Παύλο ως το δόγμα για την εξιλέωση από την αμαρτία δια της «ρύσης του αίματος.»
(716.4) 63:6.5 Το ότι η τροφή ήταν αυτό που είχε τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα στη ζωή αυτών των πρωτόγονων ανθρώπινων υπάρξεων, φαίνεται από την προσευχή που διδάσκονταν οι απλοϊκοί αυτοί άνθρωποι από τον Όναγκαρ, το μεγάλο τους δάσκαλο. Και η προσευχή αυτή, έλεγε:
(716.5) 63:6.6 «Ω, Ανάσα της Ζωής, δώσε μας και σήμερα την τροφή της ημέρας, απάλλαξέ μας από την κατάρα του πάγου, σώσε μας από τους εχθρούς μας στο δάσος και με ευσπλαγχία δέξου μας στο Μεγάλο Επέκεινα.»
(716.6) 63:6.7 Ο Όναγκαρ είχε το αρχηγείο του στις βόρειες ακτές της αρχαίας Μεσογείου, στην περιοχή της σημερινής Κασπίας Θάλασσας, σε μία αποικία που ονομαζόταν Ομπάν, τον τόπο στάσης κατά την προς βορρά στροφή της διαδρομής που οδηγούσε βόρεια της γης της Μεσοποταμίας στο νότο. Από το Ομπάν έστειλε δάσκαλους στις απομακρυσμένες αποικίες για να διαδώσουν το νέο του δόγμα περί της μοναδικής Θεότητας, καθώς και την άποψή του για τη μέλλουσα ζωή, την οποία αποκαλούσε το Μεγάλο Επέκεινα. Αυτοί οι απεσταλμένοι του Όναγκαρ ήταν οι πρώτοι ιεραπόστολοι του κόσμου. Επιπλέον ήταν οι πρώτες ανθρώπινες υπάρξεις που μαγείρευαν το κρέας, οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν συστηματικά τη φωτιά για την παρασκευή της τροφής. Μαγείρευαν το κρέας στην άκρη μιας βέργας, καθώς επίσης και σε καυτές πέτρες. Αργότερα έψηναν μεγάλα κομμάτια στη φωτιά, οι απόγονοί τους, όμως, επανήλθαν σχεδόν ολοκληρωτικά στη χρήση του ωμού κρέατος.
(716.7) 63:6.8 Ο Όναγκαρ γεννήθηκε 983,323 χρόνια πριν (από το έτος 1934 μ.Χ.) και έζησε για να φθάσει εξήντα εννέα χρονών. Η καταγραφή των επιτευγμάτων αυτού του κυρίαρχου νου και πνευματικού αρχηγού της προ του Πλανητικού Πρίγκιπα εποχής αποτελεί μια συναρπαστική εξιστόρηση της οργάνωσης αυτών των πρωτόγονων ανθρώπων σε μια πραγματική κοινωνία. Ίδρυσε μια δυναμική κυβέρνηση της φυλής, παρόμοια της οποίας δεν επιτεύχθηκε από τις μετέπειτα γενεές για πολλές χιλιετίες. Ποτέ ξανά, μέχρι την άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα, δεν υπήρξε τέτοιος ανώτερος πνευματικός πολιτισμός στη γη. Οι απλοϊκός αυτός λαός διέθετε μία αληθινή, αν και πρωτόγονη θρησκεία, η οποία, όμως, χάθηκε από τους εκφυλιζόμενους απογόνους τους.
(717.1) 63:6.9 Παρά το ότι τόσο ο Άντον όσο και η Φόντα είχαν δεχθεί τους Προσαρμοστές της Σκέψης, όπως και πολλοί από τους απογόνους τους, δεν ήταν παρά ως τις μέρες του Όναγκαρ που οι Προσαρμοστές και τα σεραφείμ-φρουροί ήλθαν στην Ουράντια σε μεγάλους αριθμούς. Αυτός ήταν, πράγματι, ο χρυσός αιώνας του πρωτόγονου ανθρώπου.
(717.2) 63:7.1 Ο Άντον και η Φόντα, οι θαυμάσιοι ιδρυτές της ανθρώπινης φυλής, αναγνωρίσθηκαν την εποχή της κρίσης της Ουράντια, με την άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα και σε εύθετο χρόνο εμφανίσθηκαν από το καθεστώς των κόσμων-δωμάτων, με την ιδιότητα των πολιτών της Τζερουζέμ. Αν και δεν τους επετράπη ποτέ να επιστρέψουν στην Ουράντια, είναι γνώστες της ιστορίας της φυλής την οποία θεμελίωσαν. Εθλίβησαν για την προδοσία του Καλιγκάστια, πικράθηκαν εξ αιτίας της αποτυχίας του Αδάμ, αλλά αγαλλίασαν εξαιρετικά όταν ελήφθη η αναγγελία ότι ο Μιχαήλ είχε επιλέξει τον κόσμο τους ως σκηνή της τελικής του επιφοίτησης.
(717.3) 63:7.2 Στη Τζερουζέμ ο Άντον και η Φόντα συγχωνεύθηκαν με τους Προσαρμοστές τους της Σκέψης, όπως και αρκετά από τα παιδιά τους, περιλαμβανομένου του Σοντάντ, η πλειονότητα, όμως, ακόμη και των άμεσων απογόνων τους, επέτυχε μόνο τη δια του Πνεύματος συγχώνευση.
(717.4) 63:7.3 Ο Άντον και η Φόντα, αμέσως μετά την άφιξή τους στην Τζερουζέμ, έλαβαν την άδεια από τον Κυρίαρχο του Συστήματος να επιστρέψουν στον πρώτο κόσμο-δώμα για να υπηρετήσουν με τις μοροντιανές προσωπικότητες, οι οποίες καλωσόρισαν τους οδοιπόρους του χρόνου από την Ουράντια στις ουράνιες σφαίρες. Και η υπηρεσία αυτή τους ανετέθη επ’ αόριστον. Ζήτησαν να στείλουν χαιρετισμούς στην Ουράντια, σχετικά με τις αποκαλύψεις αυτές, αλλά αυτή η παράκλησή τους, συνετά, δεν έγινε δεκτή.
(717.5) 63:7.4 Και αυτή είναι η εξιστόρηση του πλέον ηρωικού και συναρπαστικού κεφαλαίου σ’ ολόκληρη την ιστορία της Ουράντια, η ιστορία της εξέλιξης, οι αγώνες της ζωής, ο θάνατος και η αιώνια σωτηρία των μοναδικών γονέων ολόκληρης της ανθρωπότητας.
(717.6) 63:7.5 [Παρουσιάσθηκε από έναν Φορέα της Ζωής, ο οποίος διαμένει στην Ουράντια.]
(718.1) 64:0.1 Αυτή είναι η ιστορία των εξελικτικών φυλών της Ουράντια από τις μέρες του Άντον και της Φόντα, σχεδόν ένα εκατομμύριο χρόνια πριν, τους καιρούς του Πλανητικού Πρίγκιπα, ως το τέλος της εποχής των παγετώνων.
(718.2) 64:0.2 Η ανθρώπινη φυλή έχει ηλικία σχεδόν ενός εκατομμυρίου χρόνων και το πρώτο ήμισυ της ιστορίας αυτής αντιστοιχεί, πρόχειρα, στις προ του Πλανητικού Πρίγκιπα μέρες της Ουράντια. Το δεύτερο ήμισυ της ιστορίας της ανθρωπότητας αρχίζει την εποχή της άφιξης του Πλανητικού Πρίγκιπα και την εμφάνιση των έξι εγχρώμων φυλών και πρόχειρα αντιστοιχεί στην περίοδο που κοινά θεωρείται ως η Παλαιολιθική Εποχή.
(718.3) 64:1.1 Ο πρωτόγονος άνθρωπος έκανε την εξελικτική του εμφάνιση στη γη κατά τι λιγότερο από ένα εκατομμύριο χρόνια και είχε μια δυναμική διαδρομή. Ενστικτωδώς προσπάθησε να διαφύγει τον κίνδυνο να αναμειχθεί με τις κατώτερες πιθηκοειδείς φυλές. Δεν μπορούσε, όμως, να μεταναστεύσει προς ανατολάς, εξ αιτίας των άνυδρων ορέων του Θιβέτ, 9,000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ούτε μπορούσε να προχωρήσει προς δυσμάς, ή προς νότον, εξ αιτίας της διευρυμένης Μεσογείου Θαλάσσης, η οποία τότε εκτείνετο προς τα ανατολικά, ως τον Ινδικό Ωκεανό. Και όπως προχώρησε βόρεια, συνάντησε τον προελαύνοντα πάγο. Αλλά ακόμη και όταν η περαιτέρω μετανάστευση εμποδίστηκε από τον πάγο και, παρά το γεγονός ότι οι διεσπαρμένες φυλές γίνονταν ολοένα περισσότερο εχθρικές, στις πλέον ευφυείς ομάδες ποτέ δεν άρεσε η ιδέα να πάνε προς νότον, να ζήσουν μεταξύ των τριχωτών, δενδρόβιων εξαδέλφων τους με την κατώτερη διάνοια.
(718.4) 64:1.2 Πολλά από τα αρχαιότερα θρησκευτικά συναισθήματα του ανθρώπου εξελίχθηκαν από την αίσθηση της αδυναμίας του στο απομονωμένο περιβάλλον της γεωγραφικής αυτής περιοχής – βουνά στα δεξιά, θάλασσα στα αριστερά και πάγος μπροστά του. Αλλά οι προοδευτικοί αυτοί Αντονίτες δεν θα επέστρεφαν στους κατώτερους, δενδρόβιους συγγενείς τους στο νότο.
(718.5) 64:1.3 Οι Αντονίτες αυτοί απέφυγαν τα δάση, σε αντίθεση με τις συνήθειες των μη ανθρώπινων συγγενών τους. Στα δάση ο άνθρωπος πάντα εκφυλιζόταν. Η ανθρώπινη εξέλιξη είχε κάνει πρόοδο μόνο σε ανοικτούς χώρους και σε υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη. Το κρύο και η πείνα των ανοικτών περιοχών διεγείρει τη δράση, την εφευρετικότητα και τη επινοητικότητα. Ενώ αυτές οι Αντονικές φυλές εξελίσσονταν στους πρωτοπόρους της σύγχρονης ανθρώπινης φυλής, μέσα στις κακουχίες και τις στερήσεις αυτών των άγριων, βόρειων κλιμάτων, τα υποανάπτυκτα εξαδέλφια τους εντρυφούσαν στα νότια τροπικά δάση της γης της αρχικής, κοινής καταγωγής τους.
(718.6) 64:1.4 Τα γεγονότα αυτά συνέβησαν κατά την περίοδο του τρίτου παγετώνα, του πρώτου σύμφωνα με τη άποψη των γεωλόγων. Οι δύο πρώτοι παγετώνες δεν ήταν εκτεταμένοι στη νότια Ευρώπη.
(718.7) 64:1.5 Κατά το μεγαλύτερο μέρος της εποχής των παγετώνων η Αγγλία συνδέετο δια ξηράς με τη Γαλλία, ενώ αργότερα η Αφρική ενώθηκε με την Ευρώπη δια της Σικελικής γέφυρας της ξηράς. Την εποχή των Αντονικών μεταναστεύσεων υπήρχε ένας συνεχής δρόμος ξηράς από την Αγγλία, στη δύση, μέσω της Ευρώπης και της Ασίας, ως την Ιάβα, στην ανατολή. Η Αυστραλία, ωστόσο, ήταν και πάλι απομονωμένη, πράγμα το οποίο εξήρε την ανάπτυξη της δικής της, ιδιάζουσας πανίδας.
(719.1) 64:1.6 950,000 χρόνια πριν, οι απόγονοι του Άντον και της Φόντα είχαν μεταναστεύσει μακριά στην ανατολή και τη δύση. Προς δυσμάς, πέρασαν στην Ευρώπη προς τη Γαλλία και την Αγγλία. Σε κατοπινούς χρόνους διείσδυσαν ανατολικά ως την Ιάβα, όπου πολύ πρόσφατα βρέθηκαν τα οστά τους – του αποκαλούμενου ανθρώπου της Ιάβα – και έπειτα ταξίδεψαν ως την Τασμανία.
(719.2) 64:1.7 Οι ομάδες που πήγαν δυτικά μολύνθηκαν λιγότερο από τα υποανάπτυκτα γένη της κοινής προγονικής καταγωγής, απ’ όσο εκείνες που πήγαν ανατολικά, οι οποίες τόσο ελεύθερα αναμείχθηκαν με τα καθυστερημένα, ζωώδους υπόστασης, εξαδέλφια τους. Αυτά τα μη προοδευτικά άτομα περιπλανήθηκαν προς νότον και γρήγορα ζευγάρωσαν με κατώτερες φυλές. Αργότερα, αυξημένοι αριθμοί των μιγάδων απογόνων τους επέστρεψαν στο βορρά για να ζευγαρώσουν με τους ραγδαία εξαπλούμενους Αντονικούς λαούς και αυτές οι ατυχείς συνευρέσεις εκφύλισαν σίγουρα το ανώτερο γένος. Όλο και λιγότερες από τις πρωτόγονες αποικίες διατήρησαν τη λατρεία του Δότη της Αναπνοής. Αυτός ο πρώιμος, αρχικός πολιτισμός απειλείτο με αφανισμό.
(719.3) 64:1.8 Και έτσι γινόταν στην Ουράντια. Πολλά υποσχόμενοι πολιτισμοί εκφυλίσθηκαν στη συνέχεια και εξοντώθηκαν, τελικά, από την αφροσύνη του να επιτρέπουν στους ανώτερους να τεκνοποιούν με τους κατώτερους.
(719.4) 64:2.1 900,000 χρόνια πριν οι τέχνες του Άντον και της Φόντα, αλλά και ο πολιτισμός του Όναγκαρ εξαφανίζονταν από το πρόσωπο της γης. Πολιτισμός, θρησκεία, ακόμη και η επεξεργασία του πυρόλιθου ήταν στη μεγαλύτερή τους ύφεση.
(719.5) 64:2.2 Αυτές ήταν οι εποχές κατά τις οποίες μεγάλοι αριθμοί κατώτερων ομάδων από μιγάδες κατέφθαναν στην Αγγλία από τη νότια Γαλλία. Οι φυλές αυτές είχαν σε τόσο μεγάλο βαθμό αναμειχθεί με τα πιθηκόμορφα πλάσματα των δασών ώστε, μετά βίας θεωρούνταν άνθρωποι. Δεν είχαν θρησκεία, αλλά κατεργάζονταν πρωτόγονα τον πυρόλιθο και διέθεταν αρκετή ευφυία για να ανάβουν φωτιά.
(719.6) 64:2.3 Στην Ευρώπη τους ακολούθησε ένας κάπως ανώτερος και γόνιμος λαός, οι απόγονοι των οποίων γρήγορα σκορπίστηκαν σ’ ολόκληρη την ήπειρο, από τους πάγους στο βορρά, ως τις Άλπεις και τη Μεσόγειο στο νότο. Οι φυλές αυτές αποτελούν την αποκαλούμενη Φυλή της Χαϊδελβέργης.
(719.7) 64:2.4 Κατά τη μακρόχρονη αυτή περίοδο της παρακμής του πολιτισμού οι λαοί του Φόξχωλλ της Αγγλίας και οι φυλές Μπάντοναν βορειοδυτικά της Ινδίας εξακολούθησαν να διατηρούν μερικές από τις παραδόσεις του Άντον και κάποια υπολείμματα της κουλτούρας του Όναγκαρ.
(719.8) 64:2.5 Οι λαοί του Φόξχωλλ πήγαν ακόμη πιο δυτικά και επέτυχαν να διατηρήσουν μεγάλο μέρος της κουλτούρας του Άντον. Διατήρησαν, επίσης, τη γνώση της κατεργασίας του πυρόλιθου, την οποία μετέδωσαν στους απογόνους τους, τους αρχαίους προγόνους των Εσκιμώων.
(719.9) 64:2.6 Αν και τα κατάλοιπα των λαών του Φόξχωλλ ήταν τα τελευταία που ανακαλύφθηκαν στην Αγγλία, αυτοί οι Αντονίτες ήταν πραγματικά οι πρώτες ανθρώπινες υπάρξεις που έζησαν σ’ αυτές τις περιοχές. Την εποχή εκείνη η γέφυρα της ξηράς ένωνε τη Γαλλία με την Αγγλία. Και αφού οι περισσότερες από τις πρώιμες αποικίες των απογόνων του Άντον βρίσκονταν κατά μήκος των ποταμών και των ακτών εκείνης της παλιάς εποχής, τώρα είναι κάτω από τα νερά του Αγγλικού Διαύλου και της Βόρειας Θάλασσας, αλλά τρεις, ή τέσσερις είναι ακόμη πάνω από το νερό, στις Αγγλικές ακτές.
(720.1) 64:2.7 Πολλοί από τους περισσότερο ευφυείς και πνευματικούς λαούς του Φόξχωλλ διατήρησαν τη φυλετική τους υπεροχή και διαιώνισαν τα πρωτόγονα θρησκευτικά τους έθιμα. Και αυτοί οι λαοί, καθώς αργότερα αναμείχθηκαν με τα επόμενα γένη, ταξίδεψαν δυτικά από την Αγγλία, μετά την τελευταία δοκιμασία των πάγων και επέζησαν ως οι σημερινοί Εσκιμώοι.
(720.2) 64:3.1 Εκτός των λαών του Φόξχωλλ στη δύση, ένα άλλο κέντρο αγώνα του πολιτισμού διατηρήθηκε στην ανατολή. Η ομάδα αυτή διέμενε στις υπώρειες των υψιπέδων της βορειοδυτικής Ινδίας, μεταξύ των φυλών του Μπάντοναν, τρισέγγονου του Άντον. Οι λαοί αυτοί ήταν οι μοναδικοί απόγονοι του Άντον οι οποίοι δεν έκαναν ποτέ ανθρωποθυσίες.
(720.3) 64:3.2 Αυτοί οι Μπαντονίτες των υψιπέδων κατέλαβαν ένα εκτεταμένο οροπέδιο που το περιτριγύριζαν δάση, το διέσχιζαν ποτάμια και όπου αφθονούσε το κυνήγι. Όπως μερικά από τα εξαδέλφια τους στο Θιβέτ, ζούσαν σε πρωτόγονες πέτρινες καλύβες, σε σπηλιές στα πρανή των λόφων και σε ημιυπόγεια περάσματα.
(720.4) 64:3.3 Ενώ οι φυλές του βορρά ανέπτυσσαν όλο και μεγαλύτερο φόβο για τους πάγους, εκείνοι που ζούσαν κοντά στην κοιτίδα της προέλευσής τους κατέληξαν να φοβούνται υπερβολικά το νερό. Έβλεπαν τη χερσόνησο της Μεσοποταμίας να βυθίζεται σιγά-σιγά στον ωκεανό και, παρά το ότι ξαναβγήκε μερικές φορές, οι παραδόσεις των πρωτόγονων αυτών φυλών ωρίμασαν γύρω από τους κινδύνους της θάλασσας και το φόβο του περιοδικού καταποντισμού. Και ο φόβος αυτός, μαζί με την εμπειρία τους από τις πλημμύρες των ποταμών, εξηγεί το γιατί αναζήτησαν τα υψίπεδα, ως ασφαλές μέρος για να ζήσουν.
(720.5) 64:3.4 Προς τα ανατολικά των λαών του Μπάντοναν, στους Λόφους του Σίγουαλικ στη βόρεια Ινδία βρίσκονται απολιθώματα, τα οποία πλησιάζουν περισσότερο τους μεταβατικούς τύπους ανθρώπου, καθώς και τις διάφορες προανθρώπινες ομάδες, παρά οποιεσδήποτε άλλες στη γη.
(720.6) 64:3.5 850,000 χρόνια πριν οι ανώτερες Μπαντόνιες φυλές άρχισαν εξοντωτικό πόλεμο εναντίον των κατώτερων, ανιμαλιστών γειτόνων τους. Σε λιγότερα από εκατό χρόνια, οι περισσότερες από τις παραμεθόριες ζωώδεις ομάδες των περιοχών αυτών είχαν είτε εξοντωθεί, είτε οπισθοχωρήσει στα νοτιότερα δάση. Η εκστρατεία αυτή για την εξόντωση των κατώτερων επέφερε μία ελαφρά βελτίωση στις φυλές των λόφων, της εποχής εκείνης. Και οι μικτοί απόγονοι αυτού του βελτιωμένου γένους των Μπαντονιτών εμφανίσθηκε στο πεδίο της δράσης ως ένας φαινομενικά καινούργιος λαός – η φυλή του Νεάντερταλ.
(720.7) 64:4.1 Οι άνθρωποι του Νεάντερταλ ήταν εξαίρετοι μαχητές και ταξίδευαν πολύ. Σταδιακά εξαπλώθηκαν από τα κέντρα τους στα υψίπεδα της Βορειοδυτικής Ινδίας ως τη Γαλλία, προς τα δυτικά, την Κίνα, προς τα ανατολικά, ακόμα και προς τα κάτω, στη βόρεια Αφρική. Κυριάρχησαν στον κόσμο σχεδόν για μισό εκατομμύριο χρόνια, ως την εποχή της μετανάστευσης των έγχρωμων φυλών.
(720.8) 64:4.2 800,000 χρόνια πριν το κυνήγι ήταν πλούσιο. Πολλά είδη ελαφιών, όπως επίσης ελέφαντες και ιπποπόταμοι περιπλανώντο στην Ευρώπη. Τα βοοειδή ήταν άφθονα. Τα άλογα και οι λύκοι βρίσκονταν παντού. Οι Νεαντερτάλιοι ήταν σπουδαίοι κυνηγοί και οι φυλές στη Γαλλία ήταν οι πρώτες που υιοθέτησαν την πρακτική του να αφήνουν τους πλέον επιτυχημένους κυνηγούς να διαλέγουν τις γυναίκες που ήθελαν ως συζύγους.
(721.1) 64:4.3 Οι τάρανδοι ήταν πάρα πολύ χρήσιμοι σ’ αυτούς τους Νεαντερτάλιους λαούς χρησιμεύοντας ως τροφή, ένδυση, αλλά και για την κατασκευή εργαλείων, αφού χρησιμοποιούσαν ποικιλοτρόπως τα κέρατα και τα οστά τους. Είχαν ελάχιστη καλλιέργεια, αλλά είχαν βελτιώσει πολύ την κατεργασία του πυρόλιθου, μέχρις ότου έφθασαν, σχεδόν, τα επίπεδα των ημερών του Άντον. Τα μεγάλα κομμάτια πυρόλιθου που προσδένονταν σε ξύλινες λαβές χρησιμοποιούνταν και πάλι σαν τσεκούρια και αξίνες.
(721.2) 64:4.4 750,000 χρόνια πριν, το τέταρτο στρώμα των πάγων είχε ήδη αρχίσει το ταξίδι του προς το νότο. Με τα βελτιωμένα εργαλεία τους οι Νεαντερτάλιοι έκαναν τρύπες στον πάγο που κάλυπτε τους βόρειους ποταμούς και μπορούσαν, έτσι, να καμακώσουν τα ψάρια που έρχονταν ως αυτά τα ανοίγματα. Ακόμη κι’ αυτές οι φυλές υποχώρησαν μπροστά στον προελαύνοντα πάγο, ο οποίος εκείνη την εποχή έκανε την πλέον εκτεταμένη εισβολή του στην Ευρώπη.
(721.3) 64:4.5 Εκείνους τους καιρούς ο Σιβηριανός παγετώνας έκανε την μεγαλύτερη προέλασή του προς το νότο, υποχρεώνοντας τους πρώιμους ανθρώπους να μετακινηθούν ακόμη νοτιότερα, πίσω προς τις περιοχές προέλευσής τους. Τα ανθρώπινα είδη, όμως, είχαν τόσο πολύ διαφοροποιηθεί, ώστε ο κίνδυνος της περαιτέρω ανάμιξής τους με τους μη προοδευτικούς πιθηκοειδείς συγγενείς είχε κατά πολύ μειωθεί.
(721.4) 64:4.6 700,000 χρόνια πριν ο τέταρτος παγετώνας, ο μεγαλύτερος απ’ όλους στην Ευρώπη, υποχώρησε. Άνθρωποι και ζώα επέστρεψαν στο βορρά. Το κλίμα ήταν ψυχρό και υγρό και ο πρωτόγονος άνθρωπος ευδοκίμησε και πάλι στην Ευρώπη και τη δυτική Ασία. Σταδιακά τα δάση εξαπλώθηκαν βόρεια, στα εδάφη που τόσο πρόσφατα είχαν καλυφθεί από τον παγετώνα.
(721.5) 64:4.7 Τα θηλαστικά ελάχιστα είχαν αλλάξει εξ αιτίας του μεγάλου παγετώνα. Τα ζώα αυτά παρέμειναν στην στενή αυτή ζώνη της ξηράς μεταξύ του πάγου και των Άλπεων και, με την υποχώρηση του παγετώνα, εξαπλώθηκαν και πάλι, ραγδαία, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Ήλθαν από την Αφρική, μέσω της Σικελικής γέφυρας της ξηράς, ελέφαντες με μακριούς χαυλιόδοντες, ρινόκεροι με μεγάλες μύτες, ύαινες και Αφρικανικοί λέοντες και τα καινούργια αυτά ζώα κυριολεκτικά εξόντωσαν τις μακρόδοντες τίγρεις και τους ιπποπόταμους.
(721.6) 64:4.8 650,000 χρόνια πριν βεβαιώνουν τη συνέχιση του ήπιου κλίματος. Μέχρι το μέσον της μεταξύ των παγετώνων περιόδου, το κλίμα είχε γίνει τόσο θερμό, ώστε οι Άλπεις είχαν σχεδόν απογυμνωθεί από τους πάγους και το χιόνι.
(721.7) 64:4.9 600,000 χρόνια πριν οι πάγοι έχουν φθάσει στο, τότε, βορειότερο σημείο της υποχώρησής τους και, μετά μία παύση μερικών χιλιάδων χρόνων, άρχισαν πάλι την πέμπτη εισβολή τους προς το νότο. Ελάχιστη, ωστόσο, ήταν η μεταβολή του κλίματος για πενήντα χιλιάδες χρόνια. Οι άνθρωποι και τα ζώα της Ευρώπης πολύ λίγο είχαν αλλάξει. Η ασήμαντη ξηρασία της προηγούμενης περιόδου ελαττώθηκε και οι αλπικοί παγετώνες κατέβηκαν χαμηλά, ως τις κοιλάδες των ποταμών.
(721.8) 64:4.10 550,000 χρόνια πριν, ο προελαύνων πάγος ώθησε και πάλι τον άνθρωπο και τα ζώα προς το νότο. Αλλά αυτή τη φορά, ο άνθρωπος είχε άφθονο χώρο στην ευρεία ζώνη της ξηράς, η οποία εκτείνεται βορειοανατολικά στην Ασία και βρίσκεται μεταξύ του στρώματος πάγου και της, τότε, μεγάλης, προς τη Μαύρη Θάλασσα, προέκτασης της Μεσογείου.
(721.9) 64:4.11 Εκείνοι οι καιροί του τέταρτου και του πέμπτου παγετώνα έγιναν μάρτυρες της περαιτέρω εξάπλωσης του πρωτόγονου πολιτισμού των Νεαντερτάλιων φυλών. Η πρόοδος, όμως, ήταν τόσο μικρή, ώστε πράγματι φάνηκε ότι η προσπάθεια να δημιουργηθεί ένας καινούργιος και τροποποιημένος τύπος ευφυούς ζωής στην Ουράντια θα αποτύγχανε. Για διακόσιες πενήντα, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια αυτοί οι πρωτόγονοι λαοί περιπλανώντο, κυνηγώντας και πολεμώντας, βελτιωνόμενοι, ως εκ θαύματος, σε ορισμένους τομείς, αλλά συνολικά, οπισθοδρομώντας σταθερά, συγκρινόμενοι με τους ανώτερους Αντονικούς προγόνους.
(721.10) 64:4.12 Κατά τη διάρκεια αυτών των σκοτεινών, πνευματικά, εποχών, ο πολιτισμός της γεμάτης δεισιδαιμονίες ανθρωπότητας έφθασε στο κατώτερο σημείο του. Οι Νεαντερτάλιοι δεν είχαν, πράγματι, καμιά θρησκεία, πέρα από μία επαίσχυντη δεισιδαιμονία. Φοβούνταν έως θανάτου τα σύννεφα, ιδιαίτερα την καταχνιά και την ομίχλη. Μια πρωτόγονη θρησκεία φόβου για τις φυσικές δυνάμεις αναπτύχθηκε σταδιακά, ενώ η λατρεία των ζώων εγκαταλείφθηκε, αφού η βελτίωση των εργαλείων και η αφθονία του κυνηγιού έκαναν αυτούς τους λαούς να ζουν με λιγότερη αγωνία για την τροφή τους. Οι σεξουαλικές ανταμοιβές στο κυνήγι συνέτειναν πολύ στο να βελτιωθεί η κυνηγετική δεινότητα. Η καινούργια αυτή θρησκεία του φόβου οδήγησε σε προσπάθειες να εξευμενίσουν τις αόρατες δυνάμεις πίσω από τα φυσικά αυτά στοιχεία και κορυφώθηκε, αργότερα, με τις ανθρωποθυσίες για να ικανοποιήσουν αυτές τις αόρατες και άγνωστες φυσικές δυνάμεις. Και η φοβερή αυτή πρακτική της ανθρωποθυσίας διαιωνίσθηκε στους περισσότερους υποανάπτυκτους λαούς της Ουράντια έως και τον εικοστό αιώνα.
(722.1) 64:4.13 Οι πρώιμοι αυτοί Νεαντερτάλιοι δεν μπορούσαν να αποκληθούν λάτρεις του ήλιου. Ζούσαν, μάλλον, με το φόβο του σκότους. Ένοιωθαν θανάσιμο φόβο όταν νύχτωνε. Όσο το φεγγάρι έλαμπε λίγο, τα κατάφερναν, όταν όμως δεν είχε φεγγάρι πανικοβάλλονταν και άρχιζαν τις θυσίες των καλύτερων ανδρών και γυναικών τους σε μια προσπάθεια να πείσουν το φεγγάρι να ξαναλάμψει. Γρήγορα έμαθαν ότι ο ήλιος θα επέστρεφε και πάλι, για το φεγγάρι, όμως, πίστευαν, ότι ερχόταν μόνο επειδή θυσίαζαν τους συντρόφους τους από τη φυλή. Καθώς η φυλή εξελίσσετο, το αντικείμενο και ο σκοπός της θυσίας προοδευτικά άλλαξαν, η προσφορά ωστόσο της ανθρωποθυσίας ως μέρος θρησκευτικών τελετουργιών διατηρήθηκε για πάρα πολύ καιρό.
(722.2) 64:5.1 500,000 χρόνια πριν οι Μπαντόνιες φυλές των βορειοδυτικών υψιπέδων της Ινδίας ενεπλάκησαν σ’ έναν άλλο μεγάλο, φυλετικό αγώνα. Για περισσότερα από εκατό χρόνια μαινόταν ο αδυσώπητος αυτός πόλεμος και όταν οι μακρόχρονες μάχες τέλειωσαν, μόνο εκατό, περίπου, οικογένειες είχαν απομείνει. Οι επιζήσαντες, ωστόσο, αυτοί ήταν οι πλέον ευφυείς και καλοί από όλους τους απογόνους του Άντον και της Φόντα που ζούσαν τότε.
(722.3) 64:5.2 Και τώρα, μεταξύ αυτών των Μπαντονιτών των υψιπέδων, συνέβη ένα καινούργιο και παράξενο γεγονός. Ένας άνδρα και μία γυναίκα που ζούσαν στο βορειοανατολικό τμήμα της τότε κατοικημένης περιοχής των υψιπέδων, άρχισαν ξαφνικά να δημιουργούν μία γενιά ασυνήθιστα ευφυών παιδιών. Αυτή ήταν η γενιά του Σαντζίκ, οι πρόγονοι και των έξι έγχρωμων φυλών της Ουράντια.
(722.4) 64:5.3 Αυτά τα παιδιά του Σαντζίκ, δεκαεννέα τον αριθμό, δεν ήταν μόνο περισσότερο ευφυή από τους συντρόφους τους, αλλά το δέρμα τους παρουσίαζε μια μοναδική τάση να αλλάζει διάφορα χρώματα με την έκθεση στον ήλιο. Μεταξύ των δεκαεννέα αυτών παιδιών υπήρχαν πέντε κόκκινα, δύο πορτοκαλόχρωμα, τέσσερα κίτρινα, δύο πράσινα, τέσσερα γαλάζια και δύο μπλε-μοβ.1 [22] Τα χρώματα αυτά τονίζονταν περισσότερο καθώς τα παιδιά μεγάλωναν και όταν οι νέοι αυτοί ζευγάρωσαν με τα μέλη της φυλής τους, όλοι οι απόγονοί τους έτειναν προς το χρώμα του δέρματος του γονέα Σαντζίκ.
(722.5) 64:5.4 Και τώρα, θα διακόψω τη χρονολογική αφήγηση, αφού επιστήσω την προσοχή σας στην άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα εκείνη, περίπου, την εποχή, ενώ θα εξετάζουμε χωριστά τις έξι φυλές της γενιάς του Σαντζίκ της Ουράντια.
(722.6) 64:6.1 Σ’ έναν μέσο εξελικτικό πλανήτη οι έξι εξελικτικές έγχρωμες φυλές εμφανίζονται ανά μία. Ο κόκκινος άνθρωπος είναι ο πρώτος που εξελίσσεται και για αιώνες πλανάται στον κόσμο, προτού οι επόμενες έγχρωμες φυλές κάνουν την εμφάνισή τους. Η ταυτόχρονη εμφάνιση και των έξι φυλών στην Ουράντια και σε μία γενεά, ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη.
(723.1) 64:6.2 Η εμφάνιση των πρώτων Αντονιτών στην Ουράντια υπήρξε, επίσης, κάτι νέο στην Σατάνια. Ουδείς άλλος κόσμος στο τοπικό σύστημα διέθετε τέτοια φυλή αυτόβουλων πλασμάτων που να έχουν εξελιχθεί πριν από τις εξελικτικές έγχρωμες φυλές.
(723.2) 64:6.3 1. Ο κόκκινος άνθρωπος. Οι λαοί αυτοί υπήρξαν αξιοπρόσεκτα δείγματα της ανθρώπινης φυλής, από πολλές απόψεις ανώτεροι του Άντον και της Φόντα. Ήταν μια εξαιρετικά ευφυής ομάδα και υπήρξαν τα πρώτα από τα παιδιά του Σαντζίκ τα οποία ανέπτυξαν ένα φυλετικό πολιτισμό και κυβέρνηση. Ήταν πάντα μονογαμικοί. Ακόμη και οι μικτοί απόγονοί τους σπάνια έκαναν πολλαπλούς γάμους.
(723.3) 64:6.4 Σε μεταγενέστερους χρόνους είχαν σοβαρά και μακρόχρονα προβλήματα με τους κίτρινους αδελφούς τους στην Ασία. Τους βοήθησε η πρώιμη εφεύρεση του τόξου και του βέλους, αλλά, ατυχώς, είχαν κληρονομήσει μεγάλο μέρος της τάσης των προγόνων τους να πολεμούν μεταξύ τους και αυτό τους εξασθένησε τόσο πολύ, ώστε οι κίτρινες φυλές κατόρθωσαν να τους διώξουν από την Ασιατική ήπειρο.
(723.4) 64:6.5 Περίπου ογδόντα πέντε χιλιάδες χρόνια πριν, τα, σχετικώς, αμιγή κατάλοιπα της κόκκινης φυλής πέρασαν μαζικά στη Βόρεια Αμερική και σύντομα μετά από αυτό, ο ισθμός ξηράς του Βερίγγειου βυθίστηκε, απομονώνοντάς τους έτσι. Ουδείς κόκκινος άνθρωπος επέστρεψε ποτέ στην Ασία. Σ’ ολόκληρη, όμως, τη Σιβηρία, την Κίνα, την κεντρική Ασία και την Ευρώπη άφησαν πίσω πολλούς από το γένος τους, αναμεμειγμένους με φυλές άλλων χρωμάτων.
(723.5) 64:6.6 Όταν ο κόκκινος άνθρωπος πέρασε αντίπερα, στην Αμερική, έφερε μαζί του πολλές από τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της αρχικής του προέλευσης. Οι άμεσοι πρόγονοί του είχαν επαφή με τις μετέπειτα δραστηριότητες του αρχηγικού κόσμου του Πλανητικού Πρίγκιπα. Σε σύντομο, όμως, χρονικό διάστημα μετά την άφιξή τους στην Αμερική, οι κόκκινοι άνθρωποι άρχισαν να χάνουν την επαφή με τις διδασκαλίες αυτές, ενώ συνέβη μία μεγάλη εξασθένηση στην διανοητική και πνευματική καλλιέργεια. Πολύ σύντομα οι λαοί αυτοί άρχισαν να πολεμούν με τόσο μένος μεταξύ τους, ώστε φαινόταν ότι οι αυτοί πόλεμοι μέσα στη φυλή θα κατέληγαν στην γρήγορη εξόντωση των καταλοίπων αυτών της, σχετικά, αμιγούς κόκκινης φυλής.
(723.6) 64:6.7 Εξ αιτίας αυτής της οπισθοδρόμησης, ο κόκκινος άνθρωπος φαινόταν καταδικασμένος όταν, εξήντα πέντε, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν, ο Οναμοναλόντον παρουσιάσθηκε ως αρχηγός και πνευματικός απελευθερωτής τους. Έφερε προσωρινή ειρήνη μεταξύ των Αμερικανών κόκκινων ανθρώπων και αναβίωσε τη λατρεία τους του «Μεγάλου Πνεύματος.» Ο Οναμοναλόντον έζησε για να γίνει ενενήντα έξι χρόνων και διατήρησε το αρχηγείο του μέσα στις μεγάλες σεκόιες της Καλιφόρνιας. Πολλοί από τους μετέπειτα απογόνους του έφθασαν ως τους σύγχρονους καιρούς, μεταξύ των Μαυροπόδαρων Ινδιάνων.
(723.7) 64:6.8 Καθώς ο καιρός περνούσε, οι διδασκαλίες του Οναμοναλόντον έγιναν θολές παραδόσεις. Αλληλοεξοντωτικοί πόλεμοι ξανάρχισαν και ποτέ μετά τις μέρες αυτού του μεγάλου δάσκαλου δεν επέτυχε άλλος αρχηγός να φέρει παγκόσμια ειρήνη ανάμεσά τους. Ολοένα και περισσότερο, οι πιο ευφυείς κλάδοι χάθηκαν σ’ αυτούς τους φυλετικούς πολέμους. Σε διαφορετική περίπτωση θα είχε δημιουργηθεί ένας μεγάλος πολιτισμός στη Βορειοαμερικανική ήπειρο από αυτούς τους ικανούς και ευφυείς κόκκινους ανθρώπους.
(723.8) 64:6.9 Αφού πέρασαν απέναντι στην Αμερική, από την Κίνα, οι βόρειοι κόκκινοι άνθρωποι δεν ήλθαν ποτέ ξανά σε επαφή με επιδράσεις από τον υπόλοιπό κόσμο (εκτός των Εσκιμώων) μέχρις ότου ανακαλύφθησαν αργότερα από τους λευκούς. Ήταν εντελώς ατυχές το ότι ο κόκκινος άνθρωπος έχασε σχεδόν τελείως την ευκαιρία να αναβαθμιστεί δια της ανάμειξης με το μεταγενέστερο Αδαμικό γένος. Όπως έγινε, ο κόκκινος άνθρωπος δεν κατόρθωσε να κυριαρχήσει στο λευκό άνθρωπο και δεν μπορούσε να τον υπηρετήσει εκούσια. Σε μια τέτοια περίπτωση, αν δύο φυλές δεν αναμειχθούν, η μία, ή η άλλη είναι καταδικασμένη.
(723.9) 64:6.10 2. Ο πορτοκαλόχρωμος άνθρωπος. Το εξαιρετικό χαρακτηριστικό αυτής της φυλής ήταν η ιδιαίτερη τάση τους να κατασκευάζουν, να κατασκευάζουν οτιδήποτε και τα πάντα, ακόμη και το να συσσωρεύουν πελώριους σωρούς από πέτρες, μόνο και μόνο για να δουν ποια φυλή θα έφτιαχνε το μεγαλύτερο σωρό. Αν και δεν ήταν προοδευτικός λαός, ωφελήθηκαν πολύ από τα σχολεία του Πρίγκιπα και έστειλαν εκεί αντιπροσώπους για οδηγίες.
(724.1) 64:6.11 Η πορτοκαλόχρωμη φυλή ήταν η πρώτη που ακολούθησε την ακτογραμμή προς νότον, προς την Αφρική, καθώς η Μεσόγειος Θάλασσα αποτραβήχτηκε προς τη δύση. Ποτέ, ωστόσο, δεν έβαλαν γερά θεμέλια στην Αφρική και εξολοθρεύτηκαν από την πράσινη φυλή, που έφθασε αργότερα.
(724.2) 64:6.12 Πριν να έλθει το τέλος, ο λαός αυτός έχασε μεγάλο μέρος των πνευματικών και πολιτιστικών του γνώσεων. Έγινε, ωστόσο, μια μεγάλη ανανέωση της ανώτερης ζωής, ως αποτέλεσμα της συνετής αρχηγίας του Πορσιούντα, της κυρίαρχης διάνοιας της άτυχης αυτής φυλής, ο οποίος λειτούργησε επ’ αυτών όταν στον τόπο τους δινόταν η μεγάλη μάχη του καλού και του κακού,2 [23] περίπου τριακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν.
(724.3) 64:6.13 Ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος μεταξύ των πορτοκαλόχρωμων και των πράσινων ανθρώπων έλαβε χώρα στην περιοχή της κοιλάδας του κάτω Νείλου στην Αίγυπτο. Αυτή η από αιώνες ξεχασμένη μάχη διήρκεσε για εκατό, σχεδόν, χρόνια και προς το τέλος της, ελάχιστοι από την πορτοκαλόχρωμη φυλή είχαν μείνει ζωντανοί. Τα σκόρπια υπολείμματα των λαών αυτών απορροφήθηκαν από την πράσινη φυλή καθώς και από τους μετέπειτα αφιχθέντες μαύρους ανθρώπους. Η φυλή, όμως, αυτή του πορτοκαλόχρωμου ανθρώπου έπαψε να υπάρχει περίπου εκατό χιλιάδες χρόνια πριν.
(724.4) 64:6.14 3. Ο κίτρινος άνθρωπος. Οι πρωτόγονες κίτρινες φυλές ήταν οι πρώτες που εγκατέλειψαν το κυνήγι, ίδρυσαν σταθερές κοινότητες και ανέπτυξαν μια κοινωνία βασισμένη την γεωργία. Διανοητικά ήταν λίγο κατώτεροι από τον κόκκινο άνθρωπο, κοινωνικά, όμως και συλλογικά απεδείχθησαν ανώτεροι όλων των λαών του Σαντζίκ, όσον αφορά στην υπόθαλψη του φυλετικού πολιτισμού. Επειδή ανέπτυξαν αδελφικό πνεύμα, με τις διάφορες φυλές να μαθαίνουν να ζουν μαζί σε σχετική ειρήνη, μπόρεσαν να διώξουν την κόκκινη φυλή που προηγήθηκε, καθώς σταδιακά προεκτείνονταν στην Ασία.
(724.5) 64:6.15 Ταξίδεψαν μακριά από τις επιδράσεις του πνευματικού αρχηγείου του κόσμου και περιπλανήθηκαν στη μεγάλη άγνοια που ακολούθησε την αποστασία του Καλιγκάστια. Ήλθε, όμως, μια θαυμάσια εποχή για το λαό αυτό, όταν ο Σίνγκλανγκτον, εκατό, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν, ανέλαβε την αρχηγεία των φυλών αυτών και κήρυξε τη λατρεία της «Μιας Αλήθειας.»
(724.6) 64:6.16 Η επιβίωση σχετικά μεγάλων αριθμών της κίτρινης φυλής οφείλεται στην ειρήνη μεταξύ των μελών της. Από τις μέρες του Σίνγκλανγκτον μέχρι την εποχή της σύγχρονης Κίνας, η κίτρινη φυλή θεωρείται από τις πλέον ειρηνικές των εθνών της Ουράντια. Η φυλή αυτή έλαβε μια μικρή, αλλά δυνατή κληρονομιά του μετέπειτα εισαχθέντος Αδαμικού γένους.
(724.7) 64:6.17 4. Ο πράσινος άνθρωπος. Η πράσινη φυλή ήταν μία από τις λιγότερο ικανές ομάδες των πρωτόγονων ανθρώπων, ενώ εξασθένησαν σημαντικά εξ αιτίας των εκτεταμένων μεταναστεύσεων σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Πριν τη διασπορά τους, οι φυλές αυτές οι φυλές αυτές βίωσαν μια μεγάλη αναγέννηση του πολιτισμού τους υπό την αρχηγία του Φάνταντ, κάπου τριακόσιες πενήντα χιλιάδες χρόνια πριν.
(724.8) 64:6.18 Η πράσινη φυλή χωρίσθηκε σε τρεις μείζονες υποδιαιρέσεις: Οι βόρειες φυλές υποτάχθηκαν, έγιναν σκλάβοι και απορροφήθηκαν από τις κίτρινες και τις γαλάζιες φυλές. Η ανατολική ομάδα συγχωνεύθηκε με τους Ινδιάνικους λαούς των καιρών εκείνων, ενώ κατάλοιπα εξακολουθούν να υπάρχουν ανάμεσά τους. Το έθνος του νότου εισέβαλε στην Αφρική, όπου κατέστρεψαν τα σχεδόν εξίσου με τους ίδιους κατώτερα πορτοκαλόχρωμα ξαδέλφια τους.
(724.9) 64:6.19 Με πολλούς τρόπους και οι δύο ομάδες βρέθηκαν ισόπαλες σ’ αυτόν τον αγώνα, αφού κάθε μια τους περιείχε γένη της τάξης των γιγάντων, με πολλούς από τους αρχηγούς τους να φθάνουν σε ύψος τα δυόμισι, ή και τα τρία μέτρα. Τα γιγάντια αυτά γένη των πράσινων ανθρώπων περιορίσθηκαν κυρίως στη νότια αυτή περιοχή του Αιγυπτιακού έθνους.
(725.1) 64:6.20 Τα κατάλοιπα των τροπαιούχων πράσινων ανθρώπων απορροφήθηκαν στη συνέχεια από τους μαύρους, λαούς για να αναπτυχθούν και να μεταναστεύσουν από το αρχικό κέντρο των Σαντζίκ, απ΄ όπου έγινε η εξάπλωση των φυλών.
(725.2) 64:6.21 5. Ο γαλάζιος άνθρωπος. Οι γαλάζιοι άνθρωποι υπήρξαν σπουδαίος λαός. Νωρίς εφηύραν το δόρυ και αργότερα ανέπτυξαν τις βασικές γνώσεις πολλών από τις τέχνες του σύγχρονου πολιτισμού. Ο γαλάζιος άνθρωπος είχε τη δύναμη του μυαλού του κόκκινου ανθρώπου συνδυασμένη με την ψυχή και το συναίσθημα του κίτρινου ανθρώπου. Οι απόγονοι του Αδάμ τους προτιμούσαν από όλες τις μεταγενέστερα διατηρηθείσες έγχρωμες φυλές.
(725.3) 64:6.22 Οι πρώιμοι γαλάζιοι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στις ιδέες των δασκάλων του επιτελείου του Πρίγκιπα Καλιγκάστια και υπέστησαν μεγάλη σύγχυση από τις μετέπειτα διαστρεβλωμένες διδασκαλίες αυτών των προδοτικών αρχηγών. Όπως και άλλες πρωτόγονες φυλές, ουδέποτε ανένηψαν απόλυτα από την αναταραχή που προκλήθηκε από την προδοσία του Καλιγκάστια, ούτε ξεπέρασαν ολοκληρωτικά την τάση τους να μάχονται μεταξύ τους.
(725.4) 64:6.23 Περίπου πεντακόσια χρόνια μετά την πτώση του Καλιγκάστια, μια ευρύτατη αναβίωση των γνώσεων και της θρησκείας ενός πρωτόγονου τύπου – αλλά καθ’ όλα πραγματικής και ευεργετικής - έλαβε χώρα. Ο Ορλάντοφ έγινε ένας σπουδαίος διδάσκαλος για το γαλάζιο γένος και οδήγησε πολλές από τις επί μέρους φυλές πίσω, στη λατρεία του αληθινού Θεού, τον οποίον ονόμαζαν «Υπέρτατο Αρχηγό.» Αυτή υπήρξε η μεγαλύτερη πρόοδος του γαλάζιου ανθρώπου ως τους μεταγενέστερους εκείνους χρόνους, όταν η φυλή αυτή αναβαθμίστηκε εξαιρετικά δια της ανάμειξής της με το γένος του Αδάμ.
(725.5) 64:6.24 Οι Ευρωπαϊκές έρευνες και εξερευνήσεις της Παλαιολιθικής Εποχής έχουν σε μεγάλο βαθμό να κάνουν με τις ανασκαφές των εργαλείων, των οστών και των τεχνών των αρχαίων αυτών γαλάζιων ανθρώπων, εφ’ όσον αυτοί διατηρήθηκαν στην Ευρώπη ως τους πρόσφατους χρόνους. Οι αποκαλούμενες λευκές φυλές της Ουράντια είναι οι απόγονοι αυτών των γαλάζιων ανθρώπων, όπως τροποποιήθηκαν αρχικά δια της ελαφράς ανάμιξής τους με τους κίτρινους και τους κόκκινους, αλλά και καθώς, αργότερα, σε μεγάλο βαθμό αναβαθμίσθηκαν αφομοιώνοντας το μεγαλύτερο μέρος της ιώδους φυλής.
(725.6) 64:6.25 6. Μαύρη φυλή. Όπως ο κόκκινος άνθρωπος ήταν ο πλέον προηγμένος απ’ όλους τους λαούς του Σαντζίκ, έτσι και οι μαύροι άνθρωποι ήταν οι λιγότερο προοδευτικοί. Υπήρξαν οι τελευταίοι που μετανάστευσαν από τις εστίες τους στα υψίπεδα. Ταξίδεψαν στην Αφρική, καταλαμβάνοντας την ήπειρο και από τότε έχουν παραμείνει εκεί, εκτός από όταν υποχρεώθηκαν να φύγουν δια της βίας, κατά διαστήματα, ως σκλάβοι.
(725.7) 64:6.26 Απομονωμένοι στην Αφρική, οι μαύροι αυτοί λαοί, όπως και οι κόκκινοι άνθρωποι δέχθηκαν ελάχιστη, ή καθόλου από την έξαρση, η οποία θα είχε προκύψει από την ενστάλαξη του Αδαμικού γένους. Μόνη στην Αφρική, η μαύρη φυλή έκανε ελάχιστη πρόοδο, ως τις ημέρες του Όρβονον, όταν υπέστησαν μία μεγάλη πνευματική αφύπνιση. Ενώ αργότερα λησμόνησαν σχεδόν εντελώς τον «Θεό των Θεών», που κηρύχθηκε από τον Όρβονον, δεν απώλεσαν ολοκληρωτικά την επιθυμία να λατρέψουν το Άγνωστο. Διατήρησαν τουλάχιστον μια μορφή λατρείας ως πριν λίγες χιλιάδες χρόνια.
(725.8) 64:6.27 Παρά την οπισθοδρόμησή τους, οι μαύροι αυτοί λαοί έχουν την ίδια υπόληψη από τις ουράνιες δυνάμεις, όπως ακριβώς οποιαδήποτε άλλη γήινη φυλή.
(725.9) 64:6.28 Αυτές ήταν περίοδοι έντονων αγώνων μεταξύ των διαφόρων φυλών, κοντά, όμως, στο αρχηγείο του Πλανητικού Πρίγκιπα, οι πλέον φωτισμένες ομάδες, καθώς και εκείνες οι οποίες είχαν πιο πρόσφατα διδαχθεί, έζησαν σε σχετική αρμονία, αν και ουδεμία μεγάλη πνευματική κατάκτηση των φυλών του κόσμου επετεύχθη ποτέ, ως την εποχή της σοβαρής διάσπασης του καθεστώτος αυτού από την έκρηξη της εξέγερσης του Εωσφόρου.
(726.1) 64:6.29 Από καιρό σε καιρό, όλοι αυτοί οι διαφορετικοί λαοί βίωναν πολιτιστική και πνευματική ανανέωση. Ο Μάνσαντ υπήρξε ένας σπουδαίος δάσκαλος της μετά τον Πλανητικό Πρίγκιπα εποχής. Μνεία, ωστόσο, γίνεται μόνο για τους εξέχοντες αρχηγούς και διδασκάλους οι οποίοι επηρέασαν εμφανώς και ενέπνευσαν ολόκληρες φυλές. Με την πάροδο του χρόνου, πολλοί κατώτεροι διδάσκαλοι εμφανίσθηκαν στις διάφορες περιοχές. Και, συνολικά, συνεισέφεραν τα μέγιστα στο ολικό άθροισμα των σωτήριων αυτών επιδράσεων, οι οποίες εμπόδισαν την ολική κατάρρευση του πολιτισμού, ιδιαίτερα κατά τη μακρόχρονη και σκοτεινή περίοδο μεταξύ της εξέγερσης του Καλιγκάστια και της άφιξης του Αδάμ.
(726.2) 64:6.30 Υπάρχουν πολλοί καλοί και επαρκείς λόγοι για το σχέδιο εξέλιξης είτε τριών, είτε έξι έγχρωμων φυλών στους κόσμους του διαστήματος. Αν και οι θνητοί της Ουράντια μπορεί να μην είναι σε θέση να εκτιμήσουν απολύτως όλους αυτούς τους λόγους, θα εφιστούσαμε την προσοχή σας στα εξής:
(726.3) 64:6.31 1. Η ποικιλία είναι απαραίτητη για να δοθεί η ευκαιρία να λειτουργήσει σε μεγάλη κλίμακα η φυσική επιλογή, η διαφορική επιβίωση των ανώτερων γενών.
(726.4) 64:6.32 2. Δυνατότερες και καλύτερες φυλές αναμένονται από την διασταύρωση διαφορετικών πληθυσμών, όταν αυτές οι διαφορετικές φυλές είναι φορείς ανώτερων κληρονομικών χαρακτηριστικών. Και οι φυλές της Ουράντια θα επωφελούντο από μια τέτοια πρώιμη ανάμιξη, με την προϋπόθεση ότι ένας παρόμοιος μικτός πληθυσμός, θα αναβαθμίζετο εν συνεχεία αποτελεσματικά μέσω μιας πλήρους ανάμειξης με το γένος του Αδάμ. Η προσπάθεια να εκτελεσθεί ένα τέτοιο σχέδιο στην Ουράντια υπό τις παρούσες φυλετικές συνθήκες θα ήταν εξαιρετικά καταστροφικό.
(726.5) 64:6.33 3. Ο συναγωνισμός διεγείρεται υγιώς με τη διαφοροποίηση των φυλών.
(726.6) 64:6.34 4. Οι διαφορές στην κατάσταση των φυλών και των ομάδων μέσα σε κάθε φυλή είναι βασικές για την εξέλιξη.
(726.7) 64:6.35 5. Η ομοιογένεια της ανθρώπινης φυλής δεν είναι επιθυμητή, έως ότου οι λαοί ενός εξελισσόμενου κόσμου φθάσουν σε συγκριτικά υψηλά επίπεδα πνευματικής ανάπτυξης.
(726.8) 64:7.1 Όταν οι έγχρωμοι απόγονοι της γενιάς του Σαντζίκ άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και καθώς αναζητούσαν ευκαιρία να επεκταθούν σε γειτονικές περιοχές, ο πέμπτος παγετώνας, ο τρίτος κατά τη γεωλογική μέτρηση, είχε προωθηθεί αρκετά, κατά την προς νότο πορεία του στην Ευρώπη και την Ασία. Αυτές οι πρώιμες, έγχρωμες φυλές δοκιμάστηκαν ασυνήθιστα από τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες της εποχής των παγετώνων της περιοχής απ’ όπου κατάγονταν. Ο παγετώνας αυτός ήταν τόσο εκτεταμένος στην Ασία, που για χιλιάδες χρόνια η μετανάστευση προς την ανατολική Ασία είχε διακοπεί. Και ως την μετέπειτα υποχώρηση της Μεσογείου Θάλασσας, που ακολούθησε την ανύψωση της Αραβίας, δεν τους ήταν δυνατόν να φθάσουν στην Αφρική.
(726.9) 64:7.2 Έτσι γινόταν και για, σχεδόν, εκατό χιλιάδες χρόνια οι λαοί αυτοί του Σαντζίκ εξαπλώθηκαν γύρω από τους πρόποδες των λόφων και αναμείχθηκαν λίγο-πολύ, παρά την παράξενη, αλλά φυσιολογική αντιπάθεια η οποία εκδηλώθηκε νωρίς μεταξύ των διαφόρων φυλών.
(726.10) 64:7.3 Ανάμεσα στην εποχή του Πλανητικού Πρίγκιπα και του Αδάμ, η Ινδία έγινε η πατρίδα του πλέον κοσμοπολίτικου πληθυσμού που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί στο πρόσωπο της γης. Ήταν, όμως, ατυχές το ότι η ανάμιξη αυτή έφθασε να περιέχει πολύ μεγάλο μέρος από τις πράσινες, πορτοκαλόχρωμες και μαύρες φυλές. Οι υποδεέστεροι αυτοί πληθυσμοί της γενιάς του Σαντζίκ αναπτύχθηκαν ευκολότερα και ανετότερα στις νότιες περιοχές ενώ πολλοί από αυτούς μετανάστευσαν εν συνεχεία στην Αφρική. Οι αρχικοί πληθυσμοί της γενιάς του Σαντζίκ, οι ανώτερες φυλές απέφυγαν τους τροπικούς, με τον κόκκινο άνθρωπο να πηγαίνει βορειοανατολικά στην Ασία, ακολουθούμενο στενά από τον κίτρινο άνθρωπο, ενώ η γαλάζια φυλή κινήθηκε βορειοδυτικά στην Ευρώπη.
(727.1) 64:7.4 Ο κόκκινος άνθρωπος γρήγορα άρχισε να μεταναστεύει προς τα βορειοανατολικά, στα όρια του πάγου που υποχωρούσε, περνώντας γύρω από τα υψίπεδα της Ινδίας και καταλαμβάνοντας ολόκληρη τη βορειοανατολική Ασία. Τους ακολούθησαν από κοντά οι κίτρινες φυλές , οι οποίες στη συνέχεια τους έδιωξαν από την Ασία προς τη Βόρεια Αμερική.
(727.2) 64:7.5 Όταν τα σχετικά αμιγούς σειράς κατάλοιπα της κόκκινης φυλής εγκατέλειψαν την Ασία, ήταν μόνο έντεκα φυλετικές ομάδες και αριθμούσαν λίγο περισσότερο από επτά χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Οι φυλές αυτές συνοδεύονταν από τρεις μικρές ομάδες μικτών προγόνων, η μεγαλύτερη των οποίων ήταν συνδυασμός της πορτοκαλόχρωμης και της γαλάζιας φυλής. Οι τρεις αυτές ομάδες δεν συναδελφώθηκαν ποτέ απόλυτα με τον κόκκινο άνθρωπο και νωρίς ταξίδεψαν νότια προς το Μεξικό και την Κεντρική Αμερική, όπου αργότερα ενώθηκαν με μία μικρή ομάδα ανάμικτων κόκκινων και κίτρινων. Οι λαοί αυτοί παντρεύτηκαν μεταξύ τους και δημιούργησαν μια νέα, ανάμικτη φυλή, μια φυλή η οποία ήταν πολύ λιγότερο φιλοπόλεμη απ’ όσο οι γνήσιοι κόκκινοι άνθρωποι. Μέσα σε πέντε χιλιάδες χρόνια, η ανάμικτη αυτή φυλή διασπάσθηκε σε τρεις ομάδες, ιδρύοντας τους πολιτισμούς, αντίστοιχα, του Μεξικού, της Κεντρικής Αμερικής και της Νότιας Αμερικής. Ο Νοτιοαμερικανικός κλάδος είχε πράγματι ένα αμυδρό ίχνος από το αίμα του Αδάμ.
(727.3) 64:7.6 Ως ένα ορισμένο σημείο, οι πρώτοι κόκκινοι και κίτρινοι άνθρωποι αναμείχθηκαν στην Ασία και οι απόγονοι της ένωσης αυτής ταξίδεψαν προς τα ανατολικά καθώς και κατά μήκος της νότιας ακτογραμμής και τελικά εξωθήθηκαν από την ραγδαία αυξανόμενη κίτρινη φυλή στις χερσονήσους και τα κοντινά νησιά, στη θάλασσα. Είναι οι σημερινοί καφέ άνθρωποι.
(727.4) 64:7.7 Η κίτρινη φυλή εξακολούθησε να καταλαμβάνει τις κεντρικές περιοχές της ανατολικής Ασίας. Είχε επιβιώσει σε μεγαλύτερους αριθμούς και από τις έξι έγχρωμες φυλές. Ενώ οι κίτρινοι άνθρωποι διεξήγαγαν περιστασιακά πολέμους μεταξύ τους, δεν εμπλέκονταν σε συνεχείς και αδυσώπητους, εξοντωτικούς πολέμους όπως διεξήγοντο από τους κόκκινους, κίτρινους και πορτοκαλόχρωμους ανθρώπους. Αυτές οι τρεις φυλές κυριολεκτικά αυτοκαταστράφηκαν προτού τις εξοντώσουν οι εχθροί τους, από τις άλλες φυλές.
(727.5) 64:7.8 Εφ’ όσον ο πέμπτος παγετώνας δεν επεκτάθηκε πολύ νότια στην Ευρώπη, ο δρόμος ήταν εν μέρει ανοικτός για τους πληθυσμούς αυτούς της γενιάς του Σαντζίκ για να μεταναστεύσουν προς τα βορειοδυτικά. Και με την υποχώρηση των πάγων, οι γαλάζιοι άνθρωποι, μαζί με λίγες άλλες μικρές ομάδες φυλών, μετανάστευσαν προς δυσμάς, πάνω στα παλιά ίχνη των φυλών του Άντον. Εισέβαλαν στην Ευρώπη σε διαδοχικά κύματα, καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου.
(727.6) 64:7.9 Στην Ευρώπη σύντομα συνάντησαν τους απογόνους του Νεάντερταλ, με τους οποίους είχαν κοινό, αρχικό πρόγονο τον Άντον. Αυτοί οι αρχαιότεροι Ευρωπαίοι Νεαντερτάλιοι διώχθηκαν προς τα νότια και ανατολικά από τον παγετώνα και έτσι βρέθηκαν γρήγορα σε θέση να συναντήσουν και να απορροφήσουν τα εισβάλλοντα εξαδέλφια τους από τις φυλές του Σαντζίκ.
(727.7) 64:7.10 Γενικά και για ν’ αρχίσουμε, οι φυλές της γενιάς του Σαντζίκ ήταν περισσότερο ευφυείς και, κατά πολλούς τρόπους, ανώτερες των εκφυλισμένων απογόνων των πρώτων Αντονικών κατοίκων των πεδιάδων. Και η ανάμιξη των φυλών αυτών του Σαντζίκ με τους Νεαντερτάλιους λαούς οδήγησε στην άμεση βελτίωση της παλαιότερης φυλής. Ήταν η έκχυση αυτή του αίματος της γενιάς του Σαντζίκ, ειδικότερα εκείνη του γαλάζιου ανθρώπου που δημιούργησε την αξιοσημείωτη εκείνη βελτίωση στους λαούς του Νεάντερταλ, η οποία παρουσιάσθηκε στα διαδοχικά κύματα των ολοένα και περισσότερο ευφυών φυλών οι οποίες κατέκλυσαν την Ευρώπη από την ανατολή.
(727.8) 64:7.11 Κατά τη διάρκεια της επόμενης, της μεταξύ των παγετώνων, περιόδου, η καινούργια αυτή φυλή του Νεάντερταλ εξαπλώθηκε από την Αγγλία ως την Ινδία. Τα κατάλοιπα της γαλάζιας φυλής που είχαν μείνει στην παλιά Περσική χερσόνησο αναμείχθηκαν αργότερα με ορισμένες άλλες φυλές, κυρίως την κίτρινη. Και η ανάμειξη που προέκυψε, αναβαθμισμένη στη συνέχεια, κατά κάποιο τρόπο, από την ιώδη φυλή του Αδάμ, παρέμεινε ως οι μελαψές, νομαδικές φυλές των σύγχρονων Αράβων.
(728.1) 64:7.12 Όλες οι προσπάθειες να αναγνωρισθεί η γενεαλογία του Σαντζίκ στους σύγχρονους πληθυσμούς, πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν την μεταγενέστερη βελτίωση των φυλετικών γενών δια της μετέπειτα πρόσμιξης του Αδαμικού αίματος.
(728.2) 64:7.13 Οι ανώτερες φυλές αναζήτησαν βόρεια, ή εύκρατα κλίματα, ενώ οι πορτοκαλόχρωμες, πράσινες και μαύρες φυλές συγκεντρώθηκαν διαδοχικά στην Αφρική, πάνω στην πρόσφατα ανυψωμένη γέφυρα της ξηράς που χώριζε την προς τα δυτικά υποχωρούσα Μεσόγειο από τον Ινδικό Ωκεανό.
(728.3) 64:7.14 Ο τελευταίος από τους λαούς της γενιάς του Σαντζίκ που μετανάστευσε από το κέντρο καταγωγής της φυλής ήταν ο μαύρος άνθρωπος. Την εποχή περίπου κατά την οποία ο πράσινος άνθρωπος κατέστρεφε μαζικά την πορτοκαλόχρωμη φυλή στην Αίγυπτο εξασθενώντας ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό κάνοντάς το αυτό, άρχισε η μεγάλη μαύρη έξοδος προς το νότο μέσω της Παλαιστίνης, κατά μήκος της ακτής. Και αργότερα, όταν οι, από φυσικής πλευράς, ισχυροί αυτοί μαύρους άνθρωποι κατέκλυσαν την Αίγυπτο, εξόντωσαν τον πράσινο άνθρωπο με την αριθμητική τους δύναμη και μόνο. Οι μαύρες αυτές φυλές απορρόφησαν τα κατάλοιπα του πορτοκαλόχρωμου ανθρώπου και μεγάλο μέρος του γένους του πράσινου ανθρώπου, ενώ ορισμένες από τις μαύρες φυλές βελτιώθηκαν σημαντικά δια της φυλετικής αυτής ανάμιξης.
(728.4) 64:7.15 Και έτσι φαίνεται ότι η Αίγυπτος κυριαρχήθηκε, αρχικά, από τον πορτοκαλόχρωμο άνθρωπο, κατόπιν από τον πράσινο, στη συνέχεια από τον μαύρο άνθρωπο και ακόμη αργότερα από μια μιγαδική φυλή αποτελούμενη από μαύρους, γαλάζιους και τροποποιημένους πράσινους ανθρώπους. Πολύ πριν, ωστόσο, φθάσει ο Αδάμ, οι γαλάζιοι άνθρωποι της Ευρώπης και οι μικτές φυλές της Αραβίας είχαν εκδιώξει τη μαύρη φυλή από την Αίγυπτο, στις νότιες περιοχές της Αφρικανικής ηπείρου.
(728.5) 64:7.16 Καθώς οι μεταναστεύσεις της γενιάς του Σαντζίκ φθάνει στο τέλος της, η πράσινη και η πορτοκαλόχρωμη φυλή εξαφανίζονται, ο κόκκινος άνθρωπος διατηρεί τη Βόρεια Αμερική, ο κίτρινος άνθρωπος την ανατολική Ασία, ο γαλάζιος άνθρωπος την Ευρώπη, ενώ η μαύρη φυλή έχει εγκατασταθεί στην Αφρική. Η Ινδία φιλοξενεί ένα ανακάτεμα των δευτερογενών φυλών της γενιάς του Σαντζίκ, ενώ ο καφέ άνθρωπος, ένα κράμα κόκκινου και κίτρινου παραμένει στα νησιά πέρα από την Ασιατική ακτή. Μία ανάμικτη φυλή ανώτερων σχετικά δυνατοτήτων καταλαμβάνει τα υψίπεδα της Νότιας Αμερικής. Οι γνησιότεροι Αντονίτες ζουν στις βόρειες εσχατιές της Ευρώπης και της Ισλανδίας, στη Γροιλανδία και το βορειοανατολικό τμήμα της Βόρειας Αμερικής.
(728.6) 64:7.17 Κατά τις περιόδους της μεγαλύτερης παγετωνικής προέλασης, οι Αντονικές φυλές οι οποίες ζούσαν στις δυτικές εσχατιές πλησίασαν πολύ κοντά, οδηγούμενες στη θάλασσα. Έζησαν για χρόνια πάνω σε μια λεπτή λωρίδα στα νότια του σημερινού νησιού της Αγγλίας. Και ήταν η παράδοση αυτών των επαναλαμβανόμενων παγετωνικών εισβολών που τους έκανε να πάνε προς τη θάλασσα, όταν ο έκτος και ο έβδομος παγετώνας εμφανίσθηκαν, τελικά. Υπήρξαν οι πρώτοι θαλασσοπόροι. Ναυπήγησαν σκάφη και άρχισαν να ψάχνουν για καινούργιες στεριές, οι οποίες, πίστευαν, μπορεί να ήταν απαλλαγμένες από τις τρομακτικές εισβολές του πάγου. Και μερικοί από αυτούς έφθασαν στην Ισλανδία, άλλοι στη Γροιλανδία, αλλά οι περισσότεροι χάθηκαν από την πείνα και τη δίψα στο πέλαγος.
(728.7) 64:7.18 Λίγο περισσότερο από ογδόντα χιλιάδες χρόνια πριν, αμέσως αφού ο κόκκινος άνθρωπος εισέβαλε στο βορειοδυτικό τμήμα της Βόρειας Αμερικής, η παγωνιά πάνω από τις βόρειες θάλασσες και η προέλαση των τοπικών στρωμάτων πάγου στη Γροιλανδία οδήγησαν τους Εσκιμώους αυτούς απογόνους των ιθαγενών της Ουράντια να αναζητήσουν μια καλύτερη γη, μια καινούργια πατρίδα. Και πέτυχαν, διασχίζοντας με ασφάλεια τον στενό πορθμό που χώριζε, τότε, τη Γροιλανδία από τις βορειοανατολικές μάζες ξηράς της Βόρειας Αμερικής. Έφθασαν στην ήπειρο περίπου δύο χιλιάδες εκατό χρόνια αφού ο κόκκινος άνθρωπος έφθασε στην Αλάσκα. Στη συνέχεια, ένα μέρος του μικρού γένους του γαλάζιου ανθρώπου ταξίδεψε προς δυσμάς και αναμίχθηκε με τους αργότερα εμφανισθέντες Εσκιμώους και η ένωση αυτή ήταν κάπως ευεργετική για τις φυλές των Εσκιμώων.
(728.8) 64:7.19 Περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια πριν έγινε μία τυχαία συνάντηση μεταξύ μιας Ινδιάνικης φυλής και μιας μοναχικής ομάδας Εσκιμώων στις νοτιοανατολικές ακτές του Κόλπου του Χάντσον.
(729.1) 64:7.20 Οι δύο αυτές φυλές δυσκολεύτηκαν να επικοινωνήσουν η μία με την άλλη, αλλά πολύ σύντομα παντρεύτηκαν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα οι Εσκιμώοι αυτοί να απορροφηθούν, τελικά, από τους πολυαριθμότερους κόκκινους ανθρώπους. Και τούτο αντιπροσωπεύει τη μοναδική επαφή του κόκκινου ανθρώπου της Βόρειας Αμερικής με οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο γένος, ως και μέχρι πριν χίλια χρόνια πριν, όταν οι λευκοί τυχαία πάτησαν στις ακτές του Ατλαντικού. Οι αγώνες των πρώιμων αυτών εποχών χαρακτηρίζονταν από θάρρος, ανδρεία, ακόμη και ηρωισμό. Και λυπόμαστε που τόσοι πολλοί από τα εξαιρετικά και ρωμαλέα εκείνα γένη των αρχικών προγόνων σας χάθηκαν από τις μετέπειτα εμφανισθείσες φυλές. Ενώ εκτιμούμε την αξία πολλών βελτιώσεων του πολιτισμού που προοδεύει, μας λείπει η υπέροχη εγκαρτέρηση και η έξοχη αφοσίωση των αρχικών προγόνων σας, που συχνά έφθανε στα όρια του μεγαλειώδους και του υπέρτατου.
(729.2) 64:7.21 [Παρουσιάσθηκε από ένα Φορέα της Ζωής, διαμένοντα στην Ουράντια.]
(730.1) 65:0.1 Η βασική εξελικτική υλική ζωή – η προ της διάνοιας ζωή – είναι ο σχηματισμός των Κυρίαρχων Φυσικών Ελεγκτών και η λειτουργία της μετάδοσης της ζωής των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων, σε συνδυασμό με το λειτούργημα των διατεταγμένων Φορέων της Ζωής. Ως αποτέλεσμα της ισότιμης λειτουργίας της τρίπτυχης αυτής δημιουργικότητας, αναπτύσσεται εκ του οργανισμού φυσική ικανότητα για τους διανοητικούς-υλικούς μηχανισμούς που απαιτούνται για την ευφυή αντίδραση στα εξωτερικά περιβαλλοντικά ερεθίσματα και, αργότερα, στα εσωτερικά ερεθίσματα, επιδράσεις προερχόμενες από την ίδια τη διάνοια του οργανισμού.
(730.2) 65:0.2 Υπάρχουν, λοιπόν, τρία ευδιάκριτα επίπεδα δημιουργία της ζωής και εξέλιξης:
(730.3) 65:0.3 1. Ο χώρος της φυσικής ενέργειας – η δημιουργία της διανοητικής ικανότητας
(730.4) 65:0.4 2. Η διανοητική λειτουργία των συνοδών πνευμάτων – η οποία προστίθεται στην πνευματική λειτουργία
(730.5) 65:0.5 3. Η πνευματική ιδιότητα της ανθρώπινης διάνοιας – κορυφούμενη στην πλήρωση των Προσαρμοστών της Σκέψης
(730.6) 65:0.6 Τα μηχανικά, μη δεκτικά στη μάθηση, επίπεδα της ανταπόκρισης του οργανισμού προς το περιβάλλον είναι ο χώρος των φυσικών ελεγκτών. Τα συνοδά διανοητικά πνεύματα δραστηριοποιούν και ρυθμίζουν τους προσαρμόσιμους, ή μη δεκτικούς στη μάθηση τύπους διανοίας – εκείνους τους μηχανισμούς αντίδρασης των οργανισμών, οι οποίοι μπορούν να διδαχθούν από την πείρα. Και, όπως οι πνευματικοί συνοδοί χειρίζονται, με τον τρόπο αυτό, τις διανοητικές δυναμικές, έτσι και οι Φορείς της Ζωής ασκούν σημαντικό, διακριτικό έλεγχο επί των περιβαλλοντικών χαρακτηριστικών των εξελικτικών διαδικασιών, μέχρι τη στιγμή της εμφάνισης της ανθρώπινης βούλησης – της ικανότητας να γνωρίσει κανείς το Θεό και τη δύναμη του να επιλέξει να τον λατρεύει.
(730.7) 65:0.7 Είναι η ολοκληρωμένη λειτουργία των Φορέων τη Ζωής, των φυσικών ελεγκτών και των πνευματικών συνοδών, εκείνη η οποία διέπει τη λειτουργία της οργανικής εξέλιξης στους κατοικημένους κόσμους. Και αυτός είναι ο λόγος που η εξέλιξη – στην Ουράντια, ή αλλού – είναι πάντα σκόπιμη και ποτέ συμπτωματική.
(730.8) 65:1.1 Οι Φορείς της Ζωής διαθέτουν δυνατότητες μεταμόρφωσης της προσωπικότητας τις οποίες ελάχιστες κατηγορίες πλασμάτων διαθέτουν. Αυτοί οι Υιοί του τοπικού σύμπαντος είναι ικανοί να λειτουργούν σε τρεις διαφορετικές φάσεις της ύπαρξης. Συνήθως ασκούν τα καθήκοντά τους ως ενδιάμεσης φάσης Υιοί, όντας στο επίπεδο αυτό από καταγωγή. Ένας Φορέας της Ζωής, όμως, σε μία τέτοια φάση ύπαρξης, δεν θα ήταν δυνατόν να λειτουργήσει στον ηλεκτροχημικό χώρο ως κατασκευαστής/συνενωτής των φυσικών ενεργειών και των υλικών σωματιδίων σε μονάδες ζώσας ύπαρξης.
(730.9) 65:1.2 Οι Φορείς της Ζωής μπορούν να λειτουργούν και πράγματι λειτουργούν στα εξής τρία επίπεδα:
(730.10) 65:1.3 1. Το φυσικό, ηλεκτροχημικό επίπεδο.
(730.11) 65:1.4 2. Τη συνήθη ενδιάμεση φάση της σχεδόν μοροντιανής ύπαρξης.
(731.1) 65:1.6 Όταν οι Φορείς της ζωής ετοιμασθούν για να αρχίσουν την εμφύτευση της ζωής και αφού επιλέξουν τον τόπο ενός τέτοιου εγχειρήματος, συγκαλούν την αρχαγγελική επιτροπή της μεταστοιχείωσης των Φορέων της Ζωής. Η ομάδα αυτή αποτελείται από δέκα τάξεις διαφορετικών οντοτήτων, περιλαμβανομένων των φυσικών ελεγκτών και των συνεργατών τους και προεδρεύεται από τον προϊστάμενο των αρχαγγέλων, ο οποίος λειτουργεί υπό την ιδιότητα αυτή, με την εντολή του Γαβριήλ και την άδεια των Αρχαίων των Ημερών. Όταν οι υπάρξεις αυτές τεθούν σε κύκλωμα σωστά, μπορούν να επιτύχουν τέτοιες τροποποιήσεις στους Φορείς της Ζωής, ώστε να τους κάνουν να λειτουργήσουν αμέσως στα φυσικά ηλεκτροχημικά επίπεδα.
(731.2) 65:1.7 Αφού δομηθούν τα πρότυπα της ζωής και ολοκληρωθούν δεόντως οι υλικές συγκροτήσεις, οι υπεράνω της ύλης δυνάμεις που εμπλέκονται στην εξάπλωση της ζωής δραστηριοποιούνται αμέσως και δημιουργείται η ζωή. Κατόπιν αυτού οι Φορείς της Ζωής επιστρέφουν αμέσως στην φυσιολογική, ενδιάμεση φάση της υπόστασής τους, ως οντότητες, έστω και αν αποκοπούν από κάθε ικανότητα να οργανώνουν – να δημιουργούν – καινούργια πρότυπα ζώσας ύλης.
(731.3) 65:1.8 Αφού η οργανική εξέλιξη ακολουθήσει μια συγκεκριμένη πορεία και η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου εμφανισθεί στους ανώτερους εξελισσόμενους οργανισμούς, οι Φορείς της Ζωής πρέπει είτε να εγκαταλείψουν τον πλανήτη, είτε να δώσουν όρκο αποποίησης. Δηλαδή, πρέπει να δεσμευθούν ότι θα απόσχουν κάθε προσπάθειας να επηρεάσουν περαιτέρω την πορεία της οργανικής εξέλιξης. Και όταν παρόμοιοι όρκοι δοθούν εκούσια από τους Φορείς της Ζωής, που επιλέγουν να παραμείνουν στον πλανήτη ως μελλοντικοί σύμβουλοι εκείνων στους οποίους θα εμπιστευθεί η υπόθαλψη των πρόσφατα εξελισσόμενων αυτόβουλων πλασμάτων, συγκαλείται μία δωδεκαμελής επιτροπή, της οποίας προΐσταται ο αρχηγός των Εσπερινών Αστέρων, ο οποίος ενεργεί έχοντας λάβει το δικαίωμα αυτό από τον Κυρίαρχο του Συστήματος καθώς και με την άδεια του Γαβριήλ. Και μετά από αυτό, οι Φορείς της Ζωής μεταστοιχειώνονται στην τρίτη φάση της υπόστασής τους – το ημι-πνευματικό επίπεδο υπόστασης. Έχω κι΄ εγώ υπηρετήσει στην Ουράντια, σ’ αυτή την τρίτη φάση της ύπαρξης, από την εποχή του Άντον και της Φόντα.
(731.4) 65:1.9 Ανυπομονούμε να έλθει η εποχή, όπου το σύμπαν θα εγκατασταθεί στο φως και τη ζωή, σ’ ένα πιθανό τέταρτο στάδιο ύπαρξης, όπου θα γίνουμε απόλυτα πνευματικοί, δεν μας έχει, όμως, αποκαλυφθεί ποτέ με ποιο τρόπο μπορούμε να επιτύχουμε αυτό τον επιθυμητό και προηγμένο βαθμό.
(731.5) 65:2.1 Η ιστορία της ανέλιξης του ανθρώπου από το στάδιο των φυκιών στην κυριαρχία της επί της γης δημιουργίας είναι, πράγματι, μια εποποιία βιολογικού αγώνα και διανοητικής επιβίωσης. Οι αρχικοί πρόγονοι του ανθρώπου ήταν κυριολεκτικά ο βούρκος και η λάσπη του βυθού στους κόλπους και τις λιμνοθάλασσες με τα νωθρά, ζεστά νερά των απέραντων ακτογραμμών των αρχαίων εσωτερικών θαλασσών, των ίδιων εκείνων των νερών στα οποία οι Φορείς της Ζωής εγκατέστησαν τις τρεις ανεξάρτητες εμφυτεύσεις της ζωής στην Ουράντια.
(731.6) 65:2.2 Ελάχιστα είδη των πρώιμων ειδών της θαλάσσιας βλάστησης που συμμετείχαν σ’ εκείνες τις εποχιακές αλλαγές, οι οποίες κατέληξαν στους ζωόμορφους, ασαφούς φύσης οργανισμούς, υπάρχουν σήμερα. Οι σπόγγοι είναι τα επιζώντα ενός εκ των πρώιμων αυτών ενδιάμεσων ειδών, των οργανισμών εκείνων δια των οποίων συντελέσθηκε η σταδιακή μετάβαση από τα φυτά στα ζώα. Οι αρχικές αυτές μεταβατικές μορφές, ενώ δεν ήταν ίδιες με τους σημερινούς σπόγγους, έμοιαζαν πολύ μ’ αυτούς. Υπήρχαν πραγματικοί, ασαφούς φύσης οργανισμοί – ούτε φυτά, ούτε ζώα – αλλά οδηγήθηκαν τελικά στην ανάπτυξη των αληθινών ζωικών μορφών.
(732.1) 65:2.3 Τα βακτήρια, απλοί, φυτικοί οργανισμοί πολύ πρωτόγονης φύσης, ελάχιστα έχουν αλλάξει από την απαρχή της ζωής. Παρουσιάζουν, επιπλέον, ένα βαθμό οπισθοδρόμησης στην παρασιτική τους συμπεριφορά. Πολλοί από τους μύκητες αντιπροσωπεύουν επίσης μία οπισθοδρόμηση στην εξέλιξη, όντας φυτά που έχασαν την ικανότητα να παράγουν χλωροφύλλη και έγιναν περισσότερο, ή λιγότερο παρασιτικά. Η πλειονότητα των νοσογόνων βακτηρίων και των συνεπικουρούντων ομάδων των ιών ανήκουν σ’ αυτή την ομάδα των αποστατών, παρασιτικών μυκήτων. Κατά τις εποχές που μεσολάβησαν, ολόκληρο το απέραντο βασίλειο των φυτών εξελίχθηκε από προγόνους από τους οποίους προέρχονται, επίσης, τα βακτήρια.
(732.2) 65:2.4 Ο ανώτερος πρωτοζωικός τύπος ζώου εμφανίσθηκε και εμφανίσθηκε ξαφνικά. Και από τους μακρινούς αυτούς καιρούς, η αμοιβάδα, ο τυπικός μονοκύτταρος ζωικός οργανισμός, ελάχιστα έχει εξελιχθεί. Διασκεδάζει σήμερα ακριβώς όπως όταν ήταν το τελευταίο και μέγιστο επίτευγμα στην εξέλιξη της ζωής. Το ελαχιστότατο αυτό πλάσμα και τα πρωτόζωα εξαδέλφια του είναι για τη ζωική δημιουργία ό,τι είναι τα βακτήρια για το φυτικό βασίλειο. Αντιπροσωπεύουν την επιβίωση των αρχικών εξελικτικών βημάτων στη διαφοροποίηση της ζωής μαζί με την αποτυχία της συνακόλουθης εξέλιξης.
(732.3) 65:2.5 Σύντομα τα πρώιμα είδη των μονοκύτταρων οργανισμών συνενώθηκαν σε κοινότητες, αρχικά στο πρότυπο του μαστιγοφόρου volvox1 [24] και τώρα πλέον στο πρότυπο της Ύδρας2 [24] και της μέδουσας. Ακόμη αργότερα αναπτύχθηκαν οι αστερίες, τα απολιθωμένα κρινάκια, οι αχινοί, τα άλλα εχινόδερμα, οι εκατόποδες, τα έντομα, οι αράχνες, τα οστρακόδερμα, καθώς και οι στενά συνδεόμενες ομάδες των χερσαίων σκουληκιών και της βδέλλας, τις οποίες γρήγορα ακολούθησαν τα μαλάκια – τα στρείδια, τα χταπόδια και τα σαλιγκάρια. Εκατοντάδες εκατοντάδων ειδών παρεμβλήθηκαν και χάθηκαν. Αναφορά γίνεται μόνο σ’ εκείνα που επέζησαν κατά τον μακραίωνο αγώνα. Τέτοια μη προοδευτικά είδη, μαζί με την μετέπειτα εμφανισθείσα οικογένεια των ψαριών, αντιπροσωπεύουν σήμερα τους στάσιμους τύπους των πρώιμων και κατώτερων ζώων, κλάδους του δένδρου της ζωής που απέτυχαν να εξελιχθούν.
(732.4) 65:2.6 Η σκηνή ήταν, λοιπόν, έτοιμη για την εμφάνιση των πρώτων σπονδυλωτών ζώων, των ψαριών. Από αυτή την οικογένεια των ψαριών αναπτύχθηκαν δύο μοναδικές παραλλαγές, ο βάτραχος και η σαλαμάνδρα. Και ήταν ο βάτραχος εκείνος που άρχισε τη σειρά αυτή των προοδευτικών διαφοροποιήσεων στην εξέλιξη των ζώων3 [25] η οποία κορυφώθηκε στον ίδιο τον άνθρωπο.
(732.5) 65:2.7 Ο βάτραχος είναι ένας από τους παλαιότερους επιζώντες προγόνους της ανθρώπινης φυλής, αλλά και εκείνος απέτυχε να εξελιχθεί, παραμένοντας σήμερα εν πολλοίς όπως ήταν εκείνους τους μακρινούς καιρούς. Ο βάτραχος είναι το μοναδικό είδος προγόνου των πρώιμων φυλών που ζει σήμερα στην επιφάνεια της γης. Η ανθρώπινη φυλή δεν έχει επιζώντες προγόνους μεταξύ του βατράχου και των Εσκιμώων.
(732.6) 65:2.8 Οι βάτραχοι οδήγησαν στη δημιουργία των Ερπετών, μιας μεγάλης οικογένειας ζώων η οποία έχει, σχεδόν, εκλείψει, αλλά που πριν χαθεί δημιούργησε ολόκληρη την οικογένεια των πτηνών, καθώς και πολυάριθμες κατηγορίες θηλαστικών.
(732.7) 65:2.9 Το μεγαλύτερο, πιθανόν, μεμονωμένο άλμα σ’ ολόκληρη την προ του ανθρώπου εξέλιξη έγινε όταν τα ερπετά έγιναν πουλιά. Τα σημερινά είδη των πουλιών – οι αετοί, οι πάπιες, τα περιστέρια και οι στρουθοκάμηλοι –όλα κατάγονται από τα πελώρια ερπετά του πολύ μακρινού παρελθόντος.
(732.8) 65:2.10 Το βασίλειο των ερπετών, που προήλθε από την γενιά των βατράχων, αντιπροσωπεύεται σήμερα από τέσσερις επιζήσασες κατηγορίες: δύο μη προοδευτικές, τα φίδια και τις σαύρες, μαζί με τα ξαδέλφια τους, τους αλιγάτορες και τις χελώνες. Μία εν μέρει προοδευτική, την οικογένεια των πουλιών καθώς και από μία τέταρτη, τους προγόνους των θηλαστικών και τους άμεσους απογόνους του ανθρώπινου είδους. Αν και έχει, ωστόσο, από μακρού χαθεί, το μέγεθος των περαστικών ερπετών αντηχεί στους ελέφαντες και τα μαστόδοντα, ενώ οι παράξενες μορφές τους διαιωνίσθηκαν στα καγκουρό, που προχωρούν πηδώντας.
(733.1) 65:2.11 Μόνο δεκατέσσερις ομάδες ταξινόμησης εμφανίσθηκαν στην Ουράντια, με τα ψάρια να είναι η τελευταία, ενώ δεν εξελίχθηκαν νέες κατηγορίες από όταν εμφανίσθηκαν τα πουλιά και τα θηλαστικά.
(733.2) 65:2.12 Ήταν από ένα ευκίνητο, μικρό, έρποντα δεινόσαυρο με σαρκοβόρες ορέξεις, ο οποίος, όμως, διέθετε μεγάλο εγκέφαλο, που τα εγκυμονούντα θηλαστικά εμφανίσθηκαν ξαφνικά. Τα θηλαστικά αυτά εξελίχθηκαν ραγδαία και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, όχι μόνο δημιουργώντας τις συνήθεις, σύγχρονες ποικιλίες, αλλά εξελισσόμενα επίσης σε θαλάσσια είδη, όπως είναι οι φάλαινες και οι φώκιες, καθώς και σε ιπτάμενα, όπως η οικογένεια των νυκτερίδων.
(733.3) 65:2.13 Έτσι, λοιπόν, εξελίχθηκε ο άνθρωπος από τα ανώτερα θηλαστικά, εκπορευόμενος κυρίως από την εμφύτευση της ζωής που έγινε στη δύση, στις αρχαίες, από ανατολάς προς δυσμάς προστατευμένες θάλασσες. Οι ανατολικές και κεντρικές ομάδες των ζώντων οργανισμών γρήγορα αναπτύχθηκαν καλά, προς την κατάκτηση των προ του ανθρώπου επιπέδων της ζωικής υπόστασης. Καθώς, όμως, οι αιώνες περνούσαν, η ανατολική εστία της τοποθέτησης της ζωής απέτυχε να φθάσει σ’ ένα ικανοποιητικό επίπεδο ευφυούς, προ-ανθρώπινης κατάστασης, έχοντας υποστεί τέτοιες επανειλημμένες και ανεπανόρθωτες απώλειες των ανώτερων ειδών του σπέρματος-πλάσματος, ώστε αποκόπηκε για πάντα από τη δύναμη να αποκαταστήσει τις ανθρώπινες ικανότητες.
(733.4) 65:2.14 Εφ’ όσον η ποιότητα της διανοητικής ικανότητας για ανάπτυξη σ’ αυτή την ανατολική ομάδα ήταν τόσο συγκεκριμένα κατώτερη εκείνης των δύο άλλων ομάδων, οι Φορείς της Ζωής, με τη συναίνεση των ανωτέρων τους, διαμόρφωσαν4 [26] έτσι το περιβάλλον ώστε να περιορίσουν περαιτέρω τους κατώτερους αυτούς προ-ανθρώπινους γόνους της εξελισσόμενης ζωής. Σε όλες τις φαινομενικές εκδηλώσεις, η εξαφάνιση αυτών των κατώτερων ομάδων των πλασμάτων ήταν συμπτωματική, στην πραγματικότητα, όμως, ήταν απολύτως σκόπιμη.
(733.5) 65:2.15 Αργότερα στην εξελικτική ανάπτυξη της διάνοιας, οι λεμούριοι πρόγονοι του ανθρώπινου είδους προόδευσαν πολύ περισσότερο στη Βόρεια Αμερική από όσο σε άλλες περιοχές. Και γι’ αυτό κατέληξαν να μεταναστεύσουν από τη σκηνή της εμφύτευσης της ζωής στα δυτικά, πάνω από τη γέφυρα ξηράς του Βερίγγειου και να κατηφορίσουν την ακτή προς τη νοτιοδυτική Ασία, όπου εξακολούθησαν να εξελίσσονται και να επωφελούνται από την προσθήκη ορισμένων γενών της κεντρικής ομάδας της ζωής. Έτσι ο άνθρωπος εξελίχθηκε από ορισμένα γένη δυτικής και κεντρικής ζωής, αλλά στις κεντρικές ως τις σχεδόν ανατολικές περιοχές.
(733.6) 65:2.16 Με τον τρόπο αυτό, η ζωή που εμφυτεύθηκε στην Ουράντια εξελίχθηκε μέχρι την εποχή των πάγων, όταν ο άνθρωπος καθ’ εαυτός εμφανίσθηκε και άρχισε τη γεμάτη απρόοπτα διαδρομή του στον πλανήτη. Και η εμφάνιση αυτή του πρωτόγονου ανθρώπου στη γη κατά την εποχή των πάγων δεν ήταν απλώς σύμπτωση. Ήταν σχεδιασμένη. Οι κακουχίες και η δριμύτητα του κλίματος υπήρξαν από κάθε άποψη προσαρμοσμένες στο σκοπό της υπόθαλψης της δημιουργίας ενός σκληραγωγημένου τύπου ανθρώπινων υπάρξεων με τρομακτική ικανότητα επιβίωσης.
(733.7) 65:3.1 Δύσκολα θα γίνει δυνατόν να εξηγήσουμε στο σημερινό ανθρώπινο νου πολλά από τα παράξενα και φαινομενικά αφύσικα περιστατικά της πρώιμης εξελικτικής προόδου. Ένα σκόπιμο σχέδιο βρισκόταν σε λειτουργία σ’ όλες αυτές τις, φαινομενικά παράξενες, εξελίξεις των ζώντων οργανισμών, αλλά δεν μας επιτρέπεται, αυθαίρετα, να αναμιχθούμε στην εξέλιξη των προτύπων της ζωής, αφού τεθούν σε λειτουργία.
(733.8) 65:3.2 Οι Φορείς της Ζωής μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάθε δυνατό φυσικό πόρο και να αξιοποιήσουν οποιαδήποτε και όλες τις τυχαίες περιστάσεις, οι οποίες θα βελτιώσουν την εξελικτική πρόοδο του πειράματος της ζωής, αλλά δεν μας επιτρέπεται να παρέμβουμε από μηχανικής πλευράς, ή να χειρισθούμε αυθαίρετα τη καθοδήγηση και την πορεία της εξέλιξης είτε των φυτών, είτε των ζώων.
(733.9) 65:3.3 Έχετε μάθει ότι οι θνητοί της Ουράντια εξελίχθηκαν δια της ανάπτυξης του πρωτόγονου βατράχου και ότι αυτό το ανελισσόμενο γένος, μεταφέρθηκε εν δυνάμει σ’ ένα μοναδικό βάτραχο, που μετά βίας διέφυγε την εξόντωση σε μία δεδομένη στιγμή. Ωστόσο, δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι η εξέλιξη της ανθρωπότητας θα είχε τερματισθεί από ένα ατύχημα στο σημείο αυτό. Την ίδια εκείνη τη στιγμή παρατηρούσανε και υποθάλπαμε όχι λιγότερα από χίλια διαφορετικά και σε απομακρυσμένες περιοχές ευρισκόμενα, μεταλλασσόμενα ζωικά γένη τα οποία θα μπορούσαν να έχουν κατευθυνθεί σε πολλά διαφορετικά πρότυπα προ-ανθρώπινης εξέλιξης. Ο συγκεκριμένος αυτός προγονικός βάτραχος αντιπροσώπευε την τρίτη μας επιλογή, με τα δύο προηγούμενα ζωικά γένη να έχουν χαθεί παρ’ όλες μας τις προσπάθειες να τα διατηρήσουμε.
(734.1) 65:3.4 Επιπλέον, η απώλεια του Άντον και της Φόντα πριν αποκτήσουν απογόνους, αν και θα καθυστερούσε την ανθρώπινη εξέλιξη, δεν θα την είχε εμποδίσει. Μετά την εμφάνιση του Άντον και της Φόντα και πριν οι μεταλλασσόμενες δυναμικές της ζωής για τη δημιουργία του ανθρώπου εξαντληθούν, εξελίχθηκαν όχι λιγότερα από επτά χιλιάδες ευνοϊκά γένη που θα μπορούσαν να επιτύχουν ένα είδος ανθρώπινου τύπου εξέλιξης. Και πολλά από τα καλύτερα αυτά γένη αφομοιώθηκαν εν συνεχεία από τους διάφορους κλάδους του διευρυνόμενου ανθρώπινου είδους.
(734.2) 65:3.5 Πολύ πριν ο Υλικός Υιός και η Θυγατέρα, οι βιολογικοί εξευγενιστές, φθάσουν σ’ έναν πλανήτη, οι δυναμικές των εξελισσόμενων ζωικών ειδών για τη δημιουργία του ανθρώπου έχουν εξαντληθεί. Η βιολογική αυτή κατάσταση της ζωής αποκαλύπτεται στους φορείς της Ζωής από το φαινόμενο της τρίτης φάσης της συνοδού πνευματικής κινητοποίησης, η οποία επισυμβαίνει αυτόματα, ταυτόχρονα με την εξάντληση της δυνατότητας του συνόλου της ζωής να δημιουργήσει τις μεταλλαγμένες δυναμικές των προ-ανθρώπινων όντων.
(734.3) 65:3.6 Η ανθρώπινη φυλή στην Ουράντια πρέπει να επιλύσει τα προβλήματα της ηθικής ανάπτυξης με τα γένη που διαθέτει – δεν πρόκειται να εξελιχθούν άλλες φυλές από προ-ανθρώπινους πόρους, σε όλους τους μέλλοντες καιρούς. Το γεγονός, ωστόσο, αυτό δεν αποκλείει την δυνατότητα της κατάκτησης απείρως ανώτερων επιπέδων ανθρώπινης ανάπτυξης δια της ευφυούς υπόθαλψης των εξελικτικών δυναμικών οι οποίες ακόμη ενυπάρχουν στις ανθρώπινες φυλές. Εκείνοι το οποίο εμείς, οι Φορείς της Ζωής, πράττουμε για την υπόθαλψη και διατήρηση των ζωικών γενών πριν την εμφάνιση της ανθρώπινης βούλησης, πρέπει ο άνθρωπος να το κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του μετά από ένα τέτοιο γεγονός και κατόπιν της αποχώρησής μας από την ενεργό συμμετοχή στην εξέλιξη. Μ’ ένα γενικό τρόπο, το εξελικτικό πεπρωμένο του ανθρώπου βρίσκεται στα ίδια του τα χέρια και η επιστημονική έρευνα πρέπει, αργά ή γρήγορα, να υπερκεράσει την απρογραμμάτιστη λειτουργία της ανεξέλεγκτης φυσικής επιλογής και της τυχαίας επιβίωσης.
(734.4) 65:3.7 Και μιλώντας για την υπόθαλψη της εξέλιξης, να μην παραλείψουμε να τονίσουμε ότι, στο μακραίωνο μέλλον που έρχεται όταν, κάποια στιγμή, προσαρτηθείτε στο σώμα των Φορέων της Ζωής, θα έχετε άφθονες και μεγάλες ευκαιρίες να προσφέρετε υποδείξεις και να κάνετε κάθε δυνατή βελτίωση στα σχέδια και την τεχνική της διαχείρισης και της μεταφύτευσης της ζωής. Κάνετε υπομονή! Αν έχετε καλές ιδέες, αν ο νους σας γεννήσει καινούργιες μεθόδους διαχείρισης για οποιοδήποτε σημείο του συμπαντικού χώρου, τότε σίγουρα θα έχετε την ευκαιρία να τις παρουσιάσετε στους συνεργάτες και συντρόφους σας διαχειριστές, τα χρόνια που θα έλθουν.
(734.5) 65:4.1 Μην παραβλέπετε το γεγονός ότι η Ουράντια ανετέθη σ’ εμάς ως πειραματικός για τη ζωή κόσμος. Σ’ αυτόν τον πλανήτη κάναμε την εξηκοστή μας απόπειρα να τροποποιήσουμε και, ει δυνατόν, να βελτιώσουμε την προσαρμογή της Σατάνια στα πρότυπα ζωής του Νέβαδον, ενώ έχει καταγραφεί ότι επιτύχαμε πολυάριθμες ευεργετικές τροποποιήσεις των τυπικών προτύπων της ζωής. Για να γίνω σαφής, στην Ουράντια επεξεργασθήκαμε και περιγράψαμε ικανοποιητικά όχι λιγότερα από είκοσι οκτώ χαρακτηριστικά τροποποίησης της ζωής, τα οποία θα εξυπηρετήσουν ολόκληρο τον Νέβαδον, σε όλους τους μελλοντικούς καιρούς.
(735.1) 65:4.2 Η εγκαθίδρυση, ωστόσο, της ζωής δε κανένα κόσμο εν είναι ποτέ πειραματική, με την έννοια ότι επιχειρείται κάτι αδόκιμο και άγνωστο. Η εξέλιξη της ζωής είναι μια τεχνική πάντα προοδευτική, διαφορετική και μεταβλητή αλλά ποτέ επικίνδυνη, ανεξέλεγκτη, ούτε εντελώς εμπειρική, με την έννοια του τυχαίου.
(735.2) 65:4.3 Πολλά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ζωής παρέχουν άφθονες αποδείξεις ότι το φαινόμενο της ύπαρξης των θνητών είχε ευφυώς σχεδιασθεί, ότι η οργανική εξέλιξη δεν είναι ένα απλό κοσμικό ατύχημα. Όταν ένα ζωντανό κύτταρο τραυματισθεί, διαθέτει την ικανότητα να επεξεργάζεται ορισμένες χημικές ουσίες οι οποίες είναι έτσι δομημένες, ώστε να διεγείρουν και να δραστηριοποιούν τα γειτονικά, φυσιολογικά κύτταρα, ώστε να μπορέσουν αμέσως να αρχίσουν την έκκριση συγκεκριμένων ουσιών οι οποίες διευκολύνουν τις επουλωτικές διαδικασίες στο τραύμα. Και την ίδια στιγμή, τα φυσιολογικά αυτά, μη τραυματισμένα κύτταρα αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται – ουσιαστικά αρχίζουν να λειτουργούν δημιουργώντας νέα κύτταρα για να αντικαταστήσουν οποιαδήποτε συντροφικά κύτταρα καταστράφηκαν, πιθανόν, από το ατύχημα.
(735.3) 65:4.4 Αυτή η χημική δράση και αντίδραση που λαμβάνουν μέρος στην επούλωση των πληγών και την αναπαραγωγή των κυττάρων αντιπροσωπεύει την επιλογή από τους Φορείς της Ζωής μιας φόρμουλας που περιλαμβάνει περισσότερες από εκατό χιλιάδες φάσεις και χαρακτηριστικά πιθανών χημικών αντιδράσεων και βιολογικών επιπτώσεων. Περισσότερα από μισό εκατομμύριο συγκεκριμένα πειράματα είχαν γίνει από τους Φορείς της Ζωής στα εργαστήριά τους, πριν τελικά κατασταλάξουν σ’ αυτή τη φόρμουλα για το πείραμα της ζωής στην Ουράντια.
(735.4) 65:4.5 Όταν οι επιστήμονες της Ουράντια μάθουν περισσότερα για τις θεραπευτικές αυτές χημικές ουσίες, θα γίνουν περισσότερο αποτελεσματικοί στην επούλωση των τραυμάτων και, έμμεσα, θα μάθουν περισσότερα πάνω στον έλεγχο ορισμένων σοβαρών ασθενειών.
(735.5) 65:4.6 Απ’ όταν η ζωή εγκαταστάθηκε στην Ουράντια, οι Φορείς της Ζωής βελτίωσαν την θεραπευτική αυτή τεχνική, όπως παρουσιάσθηκε σ’ έναν άλλο κόσμο της Σατάνια, στο ότι παρέχει μεγαλύτερη ανακούφιση από τον πόνο και ασκεί καλύτερο έλεγχο στην ικανότητα πολλαπλασιασμού των συνδεόμενων φυσιολογικών κυττάρων.
(735.6) 65:4.7 Υπήρχαν πολλές μοναδικές ιδιαιτερότητες στο πείραμα της ζωής στην Ουράντια, τα δύο επεισόδια, όμως, που ξεχωρίζουν ήταν η εμφάνιση της Αντονικής φυλής πριν από την εξέλιξη των έξι έγχρωμων φυλών και η μετέπειτα ταυτόχρονη εμφάνιση των μεταλλαγμένων του γένους του Σαντζίκ σε μία μοναδική οικογένεια. Η Ουράντια είναι ο πρώτος κόσμος στη Σατάνια όπου οι έξι έγχρωμες φυλές εμφανίσθηκαν από την ίδια ανθρώπινη οικογένεια. Κανονικά παρουσιάζονται σε διαφορετικά γένη, από ανεξάρτητες μεταλλάξεις, μέσα από το προ-ανθρώπινο ζωικό απόθεμα και συνήθως εμφανίζονται μία-μία, διαδοχικά, κατά τη διάρκεια μεγάλων χρονικών περιόδων, αρχίζοντας από τον κόκκινο άνθρωπο και περνώντας από τα διάφορα χρώματα ως το μαύρο.
(735.7) 65:4.8 Μία άλλη αξιοσημείωτη παραλλαγή της διαδικασίας ήταν η καθυστερημένη άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα. Κατά κανόνα, ο Πρίγκιπας εμφανίζεται σ’ έναν πλανήτη την εποχή περίπου της ανάπτυξης της θέλησης. Και αν είχε ακολουθηθεί ένα τέτοιο σχέδιο, ο Καλιγκάστια θα μπορούσε να είχε έλθει στην Ουράντια ακόμη και την εποχή που ζούσαν ο Άντον και η Φόντα, αντί για πεντακόσιες, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια αργότερα, ταυτόχρονα με την εμφάνιση των έξι έγχρωμων φυλών.
(735.8) 65:4.9 Σ’ ένα κανονικό, κατοικημένο κόσμο, ο Πλανητικός Πρίγκιπας θα είχε παραχωρηθεί με το αίτημα των Φορέων της Ζωής, με την εμφάνιση του Άντον και της Φόντα, ή λίγο αργότερα. Με την Ουράντια, όμως, καθορισμένη ως πλανήτη τροποποίησης της ζωής, ήταν προσυμφωνημένο οι παρατηρητές Μελχισεδέκ, δώδεκα τον αριθμό, να σταλούν ως σύμβουλοι των Φορέων της Ζωής και ως επόπτες του πλανήτη ως την μετέπειτα άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα. Οι Μελχισεδέκ αυτοί ήλθαν την εποχή που ο Άντον και η Φόντα πήραν τις αποφάσεις εκείνες οι οποίες κατέστησαν τους Προσαρμοστές της Σκέψης ικανούς να ενοικήσουν τις θνητές τους διάνοιες.
(736.1) 65:4.10 Στην Ουράντια οι προσπάθειες των Φορέων της Ζωής να βελτιώσουν τα πρότυπα ζωής της Σατάνια κατέληξαν αναγκαστικά στη δημιουργία πολλών φαινομενικά άχρηστων μεταβατικών μορφών ζωής. Αλλά τα οφέλη που είχαν ήδη προκύψει ήταν αρκετά για να δικαιώσουν τις τροποποιήσεις των τυπικών σχεδίων ζωής στην Ουράντια.
(736.2) 65:4.11 Πρόθεσή μας ήταν να δημιουργήσουμε μια πρώιμη εκδήλωση της βούλησης στην εξελικτική ζωή της Ουράντια και το πετύχαμε. Κανονικά, η βούληση δεν εμφανίζεται ει μη μόνο αφού περάσει πολύς καιρός από την δημιουργία των έγχρωμων φυλών, εμφανιζόμενες, συνήθως πρώτα μεταξύ των ανώτερων τύπων των κόκκινων ανθρώπων. Ο κόσμος σας είναι ο μοναδικός πλανήτης στη Σατάνια όπου ο ανθρώπινος τύπος της βούλησης εμφανίσθηκε σε μία προ των έγχρωμων φυλή.
(736.3) 65:4.12 Στην προσπάθειά μας, όμως, να φροντίσουμε για το συνδυασμό και το συσχετισμό αυτό των κληρονομικών παραγόντων, που τελικά δημιούργησαν τους εκ των θηλαστικών προγόνους της ανθρώπινης φυλής, αντιμετωπίσαμε την αναγκαιότητα να αφήσουμε εκατοντάδες και χιλιάδες άλλων και συγκριτικά άχρηστων συνδυασμών και συσχετισμών κληρονομικών παραγόντων να επισυμβούν. Πολλά από τα, φαινομενικά παράξενα, αυτά υποπροϊόντα των προσπαθειών μας είναι βέβαιο ότι θα πέσουν στην αντίληψή σας, καθώς διερευνάτε το παρελθόν του πλανήτη και μπορώ πολύ καλά να αντιληφθώ πόσο αινιγματικά πρέπει να είναι ορισμένα από τα πράγματα αυτά από την περιορισμένη ανθρώπινη σκοπιά.
(736.4) 65:5.1 Υπήρξε πηγή απογοήτευσης για τους Φορείς της Ζωής το ότι οι ιδιαίτερες προσπάθειές μας να τροποποιήσουμε την ευφυή ζωή στην Ουράντια έπρεπε να δυσκολευθούν από τραγικές διαστρεβλώσεις πέρα από τον έλεγχό μας: Την προδοσία του Καλιγκάστια και την Αδαμική παράβαση.
(736.5) 65:5.2 Καθ’ όλη τη διάρκεια, ωστόσο, αυτού του βιολογικού εγχειρήματος, η μεγαλύτερη απογοήτευσή μας δημιουργήθηκε από την οπισθοδρόμηση ορισμένων πρωτόγονων φυτών στα προ της χλωροφύλλης επίπεδα των παρασιτικών βακτηρίων σε πολύ εκτεταμένη και απρόσμενη κλίμακα. Το γεγονός αυτό στην εξέλιξη των φυτών προκάλεσε πολλές ενοχλητικές ασθένειες στα ανώτερα θηλαστικά, ιδιαίτερα στο περισσότερο ευάλωτο ανθρώπινο είδος. Όταν ήλθαμε αντιμέτωποι με την περίπλοκη αυτή κατάσταση, υποβαθμίσαμε, κάπως, τις δυσκολίες που υπήρχαν, επειδή γνωρίζαμε ότι η μετέπειτα πρόσμιξη με το πλάσμα της Αδαμικής ζωής θα ενίσχυε τόσο πολύ τις δυνάμεις αντίστασης της προκύπτουσας μικτής φυλής, ώστε να την καταστήσουν πρακτικά άνοση σε όλες τις ασθένειες οι οποίες δημιουργούνται από τους φυτικού τύπου οργανισμούς. Οι προσδοκίες μας, όμως, ήταν καταδικασμένες να γνωρίσουν την απογοήτευση εξ αιτίας της ατυχίας της Αδαμικής παράβασης.
(736.6) 65:5.3 Το σύμπαν των συμπάντων, το οποίο περιλαμβάνει τον μικρό αυτό κόσμο που ονομάζεται Ουράντια, δεν κυβερνάται απλά για να το εγκρίνουμε, ούτε μόνο για να εξυπηρετήσει την άνεσή μας, πολύ λιγότερο για να ευχαριστήσει τις ιδιοτροπίες μας, ή να ικανοποιήσει την περιέργειά μας. Οι σοφές και παντοδύναμες υπάρξεις οι οποίες είναι υπεύθυνες για τη διακυβέρνηση του σύμπαντος, αναμφίβολα γνωρίζουν ακριβώς τι κάνουν. Και έτσι δημιουργούνται οι Φορείς της Ζωής και αναγκάζεται ο θνητός νους να περιμένει υπομονητικά και να συνεργάζεται ολόψυχα με τους κανόνες της σοφίας, την κυριαρχία της δύναμης και την εξέλιξη της προόδου.
(736.7) 65:5.4 Υπάρχουν, φυσικά, ορισμένες ανταμοιβές για τις δοκιμασίες, όπως η πλήρωση του Μιχαήλ στην Ουράντια. Ανεξάρτητα, όμως, από όλους αυτούς τους παράγοντες, οι μεταγενέστεροι ουράνιοι επόπτες αυτού του πλανήτη εκφράζουν πλήρη εμπιστοσύνη στον ύπατο εξελικτικό θρίαμβο της ανθρώπινης φυλής και την τελική δικαίωση των αρχικών σχεδίων μας και των προτύπων της ζωής.
(737.1) 65:6.1 Είναι αδύνατο να προσδιορίσει κανείς με ακρίβεια τον ακριβή τόπο και ταυτόχρονα την ταχύτητα ενός κινούμενου αντικειμένου. Οποιαδήποτε απόπειρα μέτρησης ενός εκ των δύο αναπόφευκτα συνεπάγεται αλλαγή στο άλλο. Το ίδιο είδος αντίφασης αντιμετωπίζει ο θνητός άνθρωπος όταν επιχειρεί τη χημική ανάλυση του πρωτοπλάσματος. Ο χημικός μπορεί να αποσαφηνίσει τη χημεία του νεκρού πρωτοπλάσματος, αλλά δεν μπορεί να διακρίνει ούτε τη φυσική συγκρότηση, ούτε τη δυναμική λειτουργικότητα του ζώντος πρωτοπλάσματος. Οι επιστήμονες θα πλησιάζουν ολοένα περισσότερο τα μυστικά της ζωής, αλλά ποτέ δεν θα τα βρουν και όχι για άλλο λόγο, από το ότι πρέπει να σκοτώσουν το πρωτόπλασμα για να το αναλύσουν. Το νεκρό πρωτόπλασμα ζυγίσει όσο και το ζων πρωτόπλασμα, αλλά δεν είναι το ίδιο.
(737.2) 65:6.2 Υπάρχει ένα ανεπανάληπτο χάρισμα προσαρμογής στα ζώντα πράγματα και πλάσματα, Σε κάθε ζωντανό φυτικό, ή ζωικό κύτταρο, σε κάθε ζώντα οργανισμό – υλικό, ή πνευματικό – υπάρχει μια ακόρεστη λαχτάρα για την κατάκτηση της αιώνια αυξανόμενης τελειότητας της περιβαλλοντικής ρύθμισης, της προσαρμογής των οργανισμών και της αυξημένης συνειδητοποίησης της ζωής. Οι ατέρμονες αυτές προσπάθειες όλων των ζώντων πλασμάτων αποδεικνύουν την ύπαρξη εντός τους ενός εγγενούς αγώνα προς την τελειότητα.
(737.3) 65:6.3 Το πλέον σημαντικό βήμα στην εξέλιξη των φυτών υπήρξε η ανάπτυξη της ικανότητας παραγωγής χλωροφύλλης ενώ η δεύτερη μεγαλύτερη πρόοδος ήταν η εξέλιξη των σπορίων5 [27] στους σύνθετους σπόρους. Το σπόριο είναι εξαιρετικά ικανό ως αναπαραγωγικός παράγων, αλλά στερείται των δυναμικών της ποικιλίας και της προσαρμοστικότητας οι οποίες εγγενώς υπάρχουν στους σπόρους.
(737.4) 65:6.4 Ένα από τα πλέον χρήσιμα και σύνθετα επεισόδια στην εξέλιξη των ανώτερων τύπων των ζώων συνίστατο στην ανάπτυξη της ικανότητας του σιδήρου, μέσα στα κυκλοφορούντα κύτταρα του αίματος, να παίζει διπλό ρόλο: να μεταφέρει το οξυγόνο και να απομακρύνει το διοξείδιο του άνθρακα. Και η λειτουργία αυτή των ερυθρών κυττάρων του αίματος καταδεικνύει πώς οι εξελισσόμενοι οργανισμοί μπορούν να προσαρμόσουν τις λειτουργίες τους σε τροποποιούμενο, ή μεταβλητό περιβάλλον. Τα ανώτερα ζώα, περιλαμβανομένου του ανθρώπου, οξυγονώνουν τους ιστούς τους δια της λειτουργίας του σιδήρου των ερυθρών κυττάρων του αίματος, ο οποίος μεταφέρει οξυγόνο στα ζωντανά κύτταρα και το ίδιο αποτελεσματικά απομακρύνει το διοξείδιο του άνθρακα. Και άλλα μέταλλα, ωστόσο, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον ίδιο σκοπό. Η σουπιά επιστρατεύει το χαλκό για τη λειτουργία αυτή και άλλα μικροσκοπικά μαλάκια6 [28] χρησιμοποιούν το βανάδιο.
(737.5) 65:6.5 Η συνέχιση τέτοιων βιολογικών προσαρμογών φαίνεται στην εξέλιξη των δοντιών των ανώτερων θηλαστικών της Ουράντια. Αυτά έφθασαν τα τριάντα έξι στους μακρινούς προγόνους του ανθρώπου και κατόπιν άρχισε μια σταδιακή αναπροσαρμογή στα τριάντα δύο, στους πρώτους ανθρώπους και τους κοντινούς του συγγενείς. Τώρα το ανθρώπινο είδος τείνει αργά προς τα είκοσι οκτώ. Η διαδικασία της εξέλιξης βρίσκεται ακόμη, ενεργά και προσαρμοσμένα, σε πρόοδο, σ’ αυτόν τον πλανήτη.
(737.6) 65:6.6 Πολλές, ωστόσο, φαινομενικά μυστηριώδεις, προσαρμογές των ζώντων οργανισμών είναι καθαρά χημικές, απόλυτα φυσικές. Οποιαδήποτε χρονική στιγμή, στο αίμα οποιασδήποτε ανθρώπινης ύπαρξης υπάρχει η πιθανότητα να γίνονται περισσότερες από 15,000,000 χημικές αντιδράσεις, σχετικές με την έκλυση των ορμονών μιας δωδεκάδας ενδοκρινών αδένων.
(737.7) 65:6.7 Οι κατώτερες μορφές των φυτών αντιδρούν απόλυτα στο φυσικό, χημικό και ηλεκτρικό περιβάλλον. Καθώς, όμως, η κλίμακα της ζωής ανέρχεται, μία προς μία οι διανοητικές λειτουργίες των επτά συνοδών πνευμάτων αρχίζουν να δραστηριοποιούνται, ενώ ο νους γίνεται όλο και περισσότερο προσαρμοστικός, δημιουργικός, συνεργάσιμος και κυριαρχικός. Η ικανότητα των ζώων να προσαρμόζονται στον αέρα, το νερό και την ξηρά δεν είναι υπερφυσικό χάρισμα, αλλά μια υπεράνω της φύσης προσαρμογή.
(738.1) 65:6.8 Η φυσική και η χημεία μόνες τους δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς μια ανθρώπινη ύπαρξη εξελίχθηκε από το πανάρχαιο πρωτόπλασμα των πρώτων θαλασσών. Η ικανότητα της μάθησης, της μνήμης και της διαφορετικής αντίδρασης προς το περιβάλλον είναι ιδιότητα του νου. Οι νόμοι της φυσικής δεν αντιδρούν στη διδασκαλία. Είναι αμετάβλητοι και αναλλοίωτοι. Οι χημικές αντιδράσεις δεν αλλάζουν με την παιδεία. Είναι ομοιόμορφες και αξιόπιστες. Ο νους όμως μπορεί να επωφεληθεί από την εμπειρία, μπορεί να μάθει από τις αντιδραστικές έξεις της συμπεριφοράς, σε απόκριση της επανάληψης των ερεθισμάτων.
(738.2) 65:6.9 Οι προ της εμφάνισης της διάνοιας οργανισμοί αντιδρούν στα περιβαλλοντικά ερεθίσματα, αλλά οι οργανισμοί εκείνοι οι οποίοι αντιδρούν στην λειτουργία επί της διανοίας μπορούν να προσαρμόσουν και να χειρισθούν το ίδιο το περιβάλλον.
(738.3) 65:6.10 Ο φυσικός εγκέφαλος, με το συνδεδεμένο μ’ αυτόν νευρικό σύστημα διαθέτει εγγενή ικανότητα να ανταποκρίνεται στη διανοητική λειτουργία, όπως ακριβώς η εξελισσόμενη διάνοια μιας προσωπικότητας διαθέτει μία ορισμένη εγγενή ικανότητα να δέχεται το πνεύμα και επομένως να εμπεριέχει τις δυναμικές της πνευματικής προόδου και επιτεύγματος. Η διανοητική, κοινωνική, ηθική και πνευματική εξέλιξη εξαρτώνται από την λειτουργία επί της διανοίας των επτά συνοδών πνευμάτων και των υπεράνω της φύσης συνεργατών τους.
(738.4) 65:7.1 Τα επτά συνοδά διανοητικά πνεύματα είναι οι πολύπλευροι διανοητικοί λειτουργοί των κατώτερων ευφυών-0 υπάρξεων ενός τοπικού σύμπαντος. Η κατηγορία αυτή της διάνοιας κυβερνάται από το αρχηγείο του τοπικού σύμπαντος, ή από έναν κόσμο συνδεδεμένο μ’ αυτό, υπάρχει όμως μια σημαίνουσα καθοδήγηση της λειτουργίας της κατώτερης διάνοιας από τις πρωτεύουσες του συστήματος.
(738.5) 65:7.2 Σ’ έναν εξελικτικό κόσμο πολλά, πάρα πολλά, εξαρτώνται από το έργο των επτά αυτών συνοδών. Είναι, όμως, διανοητικοί λειτουργοί. Δεν ασχολούνται με τη φυσική εξέλιξη, το χώρο κυριαρχίας των Φορέων της Ζωής. Παρ’ όλα ταύτα, η τέλεια ενσωμάτωση αυτών των πνευματικών ιδιοτήτων με την προκαθορισμένη και φυσική διαδικασία του αναπτυσσόμενου και εγγενούς συστήματος των Φορέων της Ζωής είναι υπεύθυνη για την ανικανότητα του ανθρώπου να διακρίνει, στο φαινόμενο της διάνοιας, τίποτα περισσότερο από το χέρι της φύσης και το έργο των φυσικών διαδικασιών, αν και μερικές φορές μπερδεύεστε με την εξήγηση όλων των θεμάτων που σχετίζονται με τις φυσικές αντιδράσεις της διάνοιας, καθώς αυτή συνδέεται με την ύλη. Και αν η Ουράντια λειτουργούσε περισσότερο σύμφωνα με τα αρχικά σχέδια, θα παρατηρούσατε ακόμη λιγότερα πράγματα που θα μπορούσαν να κρατήσουν την προσοχή σας πάνω στο φαινόμενο της διάνοιας.
(738.6) 65:7.3 Τα επτά συνοδά πνεύματα μοιάζουν περισσότερο μ’ ένα κύκλωμα, απ’ όσο με οντότητες και σε κανονικούς κόσμους είναι διακυκλωμένα με άλλες συνοδές λειτουργίες, σ’ ολόκληρη την έκταση του τοπικού σύμπαντος. Σε πλανήτες όπου διεξάγεται το πείραμα της ζωής, πάντως, είναι σχετικά απομονωμένα. Και στην Ουράντια, εξ αιτίας της μοναδικής φύσης των προτύπων της ζωής, οι κατώτεροι συνοδοί αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερη δυσκολία στην επικοινωνία με τους εξελικτικούς οργανισμούς, απ’ όσο θα αντιμετώπιζαν σε ένα περισσότερο τυποποιημένο είδος ζωικών ιδιοτήτων.
(738.7) 65:7.4 Και πάλι, σ’ έναν μέσο εξελικτικό κόσμο τα επτά συνοδά πνεύματα είναι πολύ καλύτερα συγχρονισμένα με τα προηγμένα στάδια της ανάπτυξης των ζώων απ’ όσο ήταν στην Ουράντια. Με μία μοναδική εξαίρεση, οι συνοδοί αντιμετωπίζουν τη μέγιστη δυσκολία στην επικοινωνία με τις εξελισσόμενες διάνοιες των οργανισμών της Ουράντια που αντιμετώπισαν ποτέ σε όλη τους τη λειτουργία, σ’ ολόκληρο το σύμπαν του Νέβαδον. Σ’ αυτόν τον κόσμο αναπτύχθηκαν πολλές μορφές οριακών φαινομένων – συνδυασμοί των μηχανικών-μη διδασκόμενων και των μη μηχανικών-διδασκόμενων τύπων αντίδρασης των οργανισμών - τα οποία προκαλούν σύγχυση.
(739.1) 65:7.5 Τα επτά συνοδά πνεύματα δεν επικοινωνούν με τις αμιγώς μηχανικές κατηγορίες της περιβαλλοντικής αντίδρασης των οργανισμών. Τέτοιες, προδιανοητικές αντιδράσεις των ζώντων οργανισμών αφορούν καθαρά στον ενεργειακό χώρο των κέντρων δύναμης, των φυσικών ελεγκτών και των συνεργατών τους.
(739.2) 65:7.6 Η απόκτηση της δυναμικής της ικανότητας να μαθαίνει κανείς από την εμπειρία σηματοδοτεί την απαρχή της λειτουργίας των συνοδών πνευμάτων και αυτά λειτουργούν από τις ταπεινότερες διάνοιες των πρωτόγονων και αόρατων υπάρξεων ως τους ανώτερους τύπους της εξελικτικής κλίμακας των ανθρώπινων υπάρξεων. Είναι η αρχή και το πρότυπο για την κατά τα άλλα λίγο-πολύ μυστηριώδη συμπεριφορά και τις ελλιπώς κατανοητές, γρήγορες αντιδράσεις του νου προς το υλικό περιβάλλον. Για πάρα πολύ καιρό πρέπει αυτές οι πιστές και πάντα έγκυρες επιδράσεις να φέρουν την προκαταρκτική τους λειτουργία πριν η ζωώδης διάνοια φθάσει στα ανθρώπινα επίπεδα πνευματικής δεκτικότητας.
(739.3) 65:7.7 Οι συνοδοί λειτουργούν αποκλειστικά επί της εξέλιξης της αποκτώσας πείρα διάνοιας ως το επίπεδο της έκτης φάσης, του πνεύματος της λατρείας. Στο επίπεδο αυτό λαμβάνει χώρα η αναπόφευκτη εκείνη υπέρθεση της λειτουργίας – το φαινόμενο του ανώτερου που κατέρχεται για να συντονισθεί με το κατώτερο, προσδοκώντας τη επακόλουθη κατάκτηση των προηγμένων επιπέδων εξέλιξης. Και επιπλέον, πρόσθετη πνευματική λειτουργία συνοδεύει τη δράση του έβδομου και τελευταίου συνοδού, του πνεύματος της σοφίας. Σ’ ολόκληρη τη λειτουργία του πνευματικού κόσμου, το άτομο ποτέ δεν βιώνει αιφνίδιες μεταπτώσεις της πνευματικής συνεργασίας. Πάντα οι αλλαγές αυτές είναι σταδιακές και αμφίδρομες.
(739.4) 65:7.8 Πάντα πρέπει οι χώροι των φυσικών (ηλεκτροχημικών) και διανοητικών αντιδράσεων στα περιβαλλοντικά ερεθίσματα να είναι διαφοροποιημένοι και εναλλακτικά πρέπει όλοι να αναγνωρίζονται ως φαινόμενα πέραν των πνευματικών δραστηριοτήτων. Οι χώροι της φυσικής, διανοητικής και πνευματικής βαρύτητας είναι ξεχωριστά βασίλεια κοσμικής πραγματικότητας, παρά τους στενούς τους συσχετισμούς.
(739.5) 65:8.1 Ο χρόνος και το διάστημα είναι ακατάλυτα δεμένοι. Υπάρχει μία εγγενής σχέση. Οι χρονικές καθυστερήσεις είναι αναπόφευκτες υπό την παρουσία συγκεκριμένων διαστημικών συνθηκών.
(739.6) 65:8.2 Αν η ανάλωση τόσο πολύ χρόνου για την πραγματοποίηση των αλλαγών της εξέλιξης της ζωής γίνεται αιτία σύγχυσης, θα έλεγα ότι δεν μπορούμε να συγχρονίσουμε τις διαδικασίες της ζωής ώστε να αναπτυχθούν ταχύτερα από όσο επιτρέπουν οι φυσικές μεταμορφώσεις ενός πλανήτη. Πρέπει να περιμένουμε τη φυσιολογική, υλική ανάπτυξη ενός πλανήτη. Δεν έχουμε απολύτως κανένα έλεγχο πάνω στη γεωλογική εξέλιξη. Αν οι φυσικές συνθήκες το επέτρεπαν, θα κανονίζαμε για την ολοκληρωμένη εξέλιξη της ζωής σε πολύ λιγότερα από ένα εκατομμύριο χρόνια. Αλλά είμαστε όλοι υπό τη δικαιοδοσία των Υπέρτατων Κυβερνητών του Παραδείσου και ο χρόνος είναι ανύπαρκτος στον Παράδεισο.
(739.7) 65:8.3 Η βαθμολογημένη ράβδος του ατόμου για τη μέτρηση του χρόνου είναι η διάρκεια της ζωής του. Γι’ αυτό το λόγο, όλα τα πλάσματα περιορίζονται από το χρόνο και έτσι θεωρούν πράγματι την εξέλιξη ως μία μακρά, αφαιρετική διαδικασία. Σ’ εκείνους από εμάς των οποίων η διάρκεια της ζωής δεν περιορίζεται από την επίγεια υπόσταση, η εξέλιξη δεν φαίνεται να είναι τόσο παρατεταμένη διεργασία. Στον Παράδεισο, όπου ο χρόνος είναι ανύπαρκτος, οι καταστάσεις αυτές αποτελούν όλες παρόν για τη διάνοια του Απόλυτου και τα έργα της Αιωνιότητας.
(739.8) 65:8.4 Καθώς η διανοητική εξέλιξη εξαρτάται και καθυστερείται από την αργή ανάπτυξη των φυσικών συνθηκών, έτσι και η πνευματική πρόοδος εξαρτάται από την διανοητική διεύρυνση και πάντα καθυστερεί από τη διανοητική καθυστέρηση. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι η πνευματική εξέλιξη εξαρτάται από την εκπαίδευση, την καλλιέργεια, ή τη σοφία. Η ψυχή μπορεί να εξελιχθεί ανεξάρτητα από την διανοητική καλλιέργεια, αλλά όχι υπό την απουσία της διανοητικής ικανότητας και επιθυμίας – της επιλογής της σωτηρίας και της απόφασης να φθάσει κανείς στην πάντα αυξανόμενη τελειότητα – να πράττει το θέλημα του Πατέρα εν ουρανοίς. Αν και η σωτηρία μπορεί να μην εξαρτάται από την κατοχή της γνώσης και της σοφίας, η πρόοδος οπωσδήποτε εξαρτάται.
(740.1) 65:8.5 Στα κοσμικά, εξελικτικά εργαστήρια ο νους πάντα κυριαρχεί επί της ύλης και το πνεύμα συνδέεται πάντα με τη διάνοια. Αποτυχία των διαφορετικών αυτών ιδιοτήτων να συγχρονισθούν και να συνεργασθούν μπορεί να προκαλέσει χρονικές καθυστερήσεις, αν όμως το άτομο πραγματικά γνωρίζει τον θεό και επιθυμεί να τον βρει και να γίνει σαν κι’ αυτόν, τότε η σωτηρία είναι βέβαιη, ανεξάρτητα από τα μειονεκτήματα του χρόνου. Η φυσική κατάσταση μπορεί να δυσκολέψει το νου και η διανοητική δυστροπία μπορεί να καθυστερήσει το πνευματικό επίτευγμα, αλλά κανένα από τα εμπόδια αυτά δεν μπορεί να νικήσει την ολόψυχη επιλογή της βούλησης.
(740.2) 65:8.6 Όταν οι φυσικές συνθήκες ωριμάσουν, μπορεί να λάβουν χώρα αιφνίδιες διανοητικές εξελίξεις. Όταν η διανοητική κατάσταση είναι ευνοϊκές, αιφνίδιες πνευματικές μεταμορφώσεις μπορεί να επισυμβούν. Όταν οι πνευματικές αξίες λάβουν την προσήκουσα αναγνώριση, τότε οι κοσμικές ιδέες γίνονται ευδιάκριτες και με αυξανόμενο ρυθμό η προσωπικότητα απαλλάσσεται από τα εμπόδια του χρόνου και ελευθερώνεται από τους περιορισμούς του διαστήματος.
(740.3) 65:8.7 [Υποστηρίχθηκε από ένα Φορέα της Ζωής διαμένοντα στην Ουράντια.]
(741.1) 66:0.1 Η έλευση ενός Υιού Λανονάντεκ σ’ ένα μέσο κόσμο δηλοί ότι η βούληση, η ικανότητα να επιλέγει κανείς το δρόμο της αιώνιας σωτηρίας, έχει αναπτυχθεί στο νου του πρωτόγονου ανθρώπου. Στην Ουράντια, όμως, ο Πλανητικός Πρίγκιπας έφθασε σχεδόν μισό εκατομμύριο χρόνια μετά την εμφάνιση της ανθρώπινης βούλησης.
(741.2) 66:0.2 Περίπου πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν και ταυτόχρονα με την εμφάνιση των έξι έγχρωμων φυλών, ή φυλών του Σαντζίκ, ο Καλιγκάστια, ο Πλανητικός Πρίγκιπας έφθασε στην Ουράντια. Υπήρχαν σχεδόν μισό δισεκατομμύριο πρωτόγονες ανθρώπινες υπάρξεις στη γη την εποχή της άφιξης του Πρίγκιπα και βρίσκονταν για καλά σκορπισμένοι στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Το αρχηγείο του Πρίγκιπα, εγκατεστημένο στην Μεσοποταμία, βρισκόταν περίπου στο κέντρο του ανθρώπινου πληθυσμού.
(741.3) 66:1.1 Ο Καλιγκάστια ήταν ένας Υιός Λανονάντεκ, ο υπ’ αριθμόν 9,344 της δευτερεύουσας τάξης. Ήταν έμπειρος στη διακυβέρνηση των θεμάτων του τοπικού σύμπαντος, γενικά και, κατά τη διάρκεια των μεταγενέστερων εποχών, στη διοίκηση του τοπικού συστήματος της Σατάνια, ειδικώτερα.
(741.4) 66:1.2 Πριν από την ηγεμονία του Εωσφόρου στη Σατάνια, ο Καλιγκάστια ήταν αποσπασμένος στο συμβούλιο των εισηγητών των Φορέων της Ζωής στην Τζερουζέμ. Ο Εωσφόρος προβίβασε τον Καλιγκάστια σε μία θέση στο προσωπικό του επιτελείο και εκείνος εξετέλεσε με τρόπο αποδεκτό πέντε διαδοχικές αποστολές εντιμότητας και εμπιστοσύνης.
(741.5) 66:1.3 Ο Καλιγκάστια από πολύ νωρίς ζήτησε εξουσιοδότηση ως Πλανητικός Πρίγκιπας, επανειλημμένα, όμως, όταν το αίτημά του παρουσιάσθηκε για έγκριση στο συμβούλιο του αστερισμού, απέτυχε να λάβει τη συγκατάθεση των Πατέρων του Αστερισμού. Ο Καλιγκάστια φαινόταν να επιθυμεί ιδιαίτερα να αποσταλεί ως πλανητικός κυβερνήτης σ’ έναν δεκαδικό, ή ζωικής τροποποίησης κόσμο. Η αίτησή του είχε απορριφθεί αρκετές φορές πριν, τελικά, του ανατεθεί η Ουράντια.
(741.6) 66:1.4 Ο Καλιγκάστια έφυγε από την Τζερουζέμ για να κυριαρχήσει στον κόσμο που του εμπιστεύθηκαν μ’ έναν αξιοζήλευτο φάκελο πίστης και αφοσίωσης στην ευημερία του σύμπαντος της καταγωγής και προσωρινής διαμονής του, παρά την ύπαρξη μιας χαρακτηριστικής ανυπομονησίας η οποία συμπληρώνετο με μία τάση να διαφωνεί με την καθεστηκυία τάξη σε ορισμένα ήσσονα θέματα.
(741.7) 66:1.5 Ήμουν παρών στην Τζερουζέμ όταν ο λαμπρός Καλιγκάστια έφυγε από την πρωτεύουσα του συστήματος. Ουδείς πρίγκιπας των πλανητών ξεκίνησε ποτέ την σταδιοδρομία του κυβερνήτη ενός κόσμου με πλουσιότερη προκαταρκτική εμπειρία, ή με καλύτερες προοπτικές από όσο ο Καλιγκάστια, τη σπουδαία εκείνη ημέρα πριν μισό δισεκατομμύριο χρόνια. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Καθώς εκτελούσα την αποστολή μου να βάλω την αφήγηση αυτή στις εκπομπές του τοπικού σύμπαντος, ούτε για μια στιγμή δεν μου πέρασε, ούτε κατ’ ελάχιστον η ιδέα ότι ο μεγαλειώδης αυτός Υιός Λανονάντεκ θα πρόδιδε τόσο σύντομα την ιερή παρακαταθήκη της επιτήρησης του πλανήτη και θα κηλίδωνε τόσο φριχτά το έντιμο όνομα της ανώτερης τάξης του, των υιών του σύμπαντος. Πραγματικά θεωρούσα την Ουράντια ως ανήκουσα στους πέντε, ή έξι ιδιαίτερα μακάριους πλανήτες σ’ ολόκληρη τη Σατάνια, επειδή επρόκειτο να έχει μία τόσο έμπειρη, λαμπρή και ανεπανάληπτη διάνοια επικεφαλής των υποθέσεων του κόσμου. Δεν κατάλαβα τότε ότι ο Καλιγκάστια ύπουλα ερωτευόταν τον εαυτό του. Δεν είχα, τότε, αντιληφθεί απόλυτα τις ύπουλες εκφάνσεις της ατομικής έπαρσης.
(742.1) 66:2.1 Ο Πλανητικός Πρίγκιπας της Ουράντια δεν απεστάλη μόνος στο έργο του, αλλά συνοδευόταν από το σύνηθες σώμα των βοηθών και διοικητικών αρωγών.
(742.2) 66:2.2 Επικεφαλής της ομάδας αυτής ήταν ο Νταλιγκάστια, ο σύντροφος-βοηθός του Πλανητικού Πρίγκιπα. Ο Νταλιγκάστια ήταν επίσης ένας δευτερεύων Υιός Λανονάντεκ, ο αριθμός 319,407 της τάξης εκείνης. Είχε το βαθμό του βοηθού την εποχή της αποστολής του, ως συνεργάτης του Καλιγκάστια.
(742.3) 66:2.3 Το πλανητικό επιτελείο περιελάμβανε ένα μεγάλο αριθμό αγγελικών συνεργατών και ένα πλήθος άλλων ουράνιων υπάρξεων, επιφορτισμένων να προωθήσουν τα συμφέροντα και να προαγάγουν την ευημερία των ανθρώπινων φυλών. Από τη δική σας άποψη, όμως, η πλέον ενδιαφέρουσα ομάδα όλων ήταν τα υλικά μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα – οι οποίοι αναφέρονται ορισμένες φορές ως Οι εκατό του Καλιγκάστια.
(742.4) 66:2.4 Αυτά τα εκατό επανυλοποιημένα μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα επιλέχθηκαν από τον Καλιγκάστια μέσα από περισσότερους από 785,000 ανερχόμενους πολίτες της Τζερουζέμ, οι οποίοι προσφέρθηκαν εθελοντικά να λάβουν μέρος στο εγχείρημα της Ουράντια. Κάθε ένας από τους επιλεγμένους εκατό ήταν από διαφορετικό πλανήτη και κανείς τους δεν ήταν από την Ουράντια.
(742.5) 66:2.5 Οι Τζερουζεμίτες αυτοί εθελοντές ήλθαν δια της σεραφικής μεταφοράς απ’ ευθείας από την πρωτεύουσα του συστήματος στην Ουράντια και όταν έφθασαν παρέμειναν σεραφοποιημένοι μέχρις ότου μπορέσουν να αποκτήσουν ατομικές μορφές της διττής φύσης της ειδικής πλανητικής υπηρεσίας, πραγματικά σώματα, αποτελούμενα από σάρκα και αίμα, αλλά επιπλέον εναρμονισμένα στα κυκλώματα ζωής του συστήματος.
(742.6) 66:2.6 Λίγο καιρό πριν από την άφιξη αυτών των εκατό πολιτών της Τζερουζέμ, οι δύο εποπτεύοντες Φορείς της Ζωής οι οποίοι διέμεναν στην Ουράντια, έχοντας προηγουμένως τελειοποιήσει τα σχέδιά τους, αιτήθηκαν στην Τζερουζέμ και την Εντέντια την άδεια να μεταφυτεύσουν το πλάσμα της ζωής των εκατό επιλεγμένων διασωθέντων της γενιάς του Άντον και της Φόντα στα υλικά σώματα που επρόκειτο να δημιουργηθούν για τα υλικά μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα. Η αίτηση ικανοποιήθηκε στην Τζερουζέμ και επικυρώθηκε στην Εντέντια.
(742.7) 66:2.7 Κατόπιν αυτού, πενήντα άνδρες και πενήντα γυναίκες εκ των απογόνων του Άντον και της Φόντα, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τη σωτηρία των καλύτερων γόνων αυτής της μοναδικής φυλής, επελέγησαν από τους Φορείς της Ζωής. Με μία, ή δύο εξαιρέσεις, οι Αντονίτες αυτοί που συνέβαλαν στην βελτίωση της φυλής, ήταν ξένοι ο ένας προς τον άλλο. Συγκεντρώθηκαν από περιοχές που απείχαν πολύ μεταξύ τους μέσω των συντονισμένων οδηγιών των Προσαρμοστών της Σκέψης και της σεραφικής καθοδήγησης στο κατώφλι του πλανητικού αρχηγείου του Πρίγκιπα. Εδώ, τα εκατό ανθρώπινα υποκείμενα παραδόθηκαν στα χέρια της εξαιρετικά επιδέξιας εθελοντικής επιτροπής από τον Άβαλον, η οποία διηύθυνε την υλική απόσπαση ενός μέρους του πλάσματος της ζωής αυτών των απογόνων του Άντον. Το ζωντανό αυτό υλικό μεταφέρθηκε, κατόπιν, στα υλικά σώματα που φτιάχτηκαν για να χρησιμοποιηθούν από τα εκατό μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα από την Τζερουζέμ. Εν τω μεταξύ, αυτοί οι νεοφερμένοι πολίτες της πρωτεύουσας του συστήματος παρέμειναν κοιμισμένη για τη σεραφική μεταφορά.
(742.8) 66:2.8 Οι διεργασίες αυτές, μαζί με την πραγματική δημιουργία ειδικών σωμάτων για τους εκατό του Καλιγκάστια, γέννησαν άπειρους μύθους, πολλοί από τους οποίους συγχύσθηκαν στη συνέχεια με μεταγενέστερες παραδόσεις, πάνω στην εγκατάσταση του Αδάμ και της Εύας στον πλανήτη.
(743.1) 66:2.9 Ολόκληρη η διαδικασία της επαναπροσωποποίησης, από τη στιγμή της άφιξης των σεραφικών μεταφορέων που έφεραν τους εκατό εθελοντές από την Τζερουζέμ, μέχρις ότου αυτοί έγιναν συνειδητοποιημένες, τρίπτυχες υπάρξεις, απαίτησε ακριβώς δέκα ημέρες.
(743.2) 66:3.1 Το αρχηγείο του Πλανητικού Πρίγκιπα βρισκόταν στην περιοχή του Περσικού Κόλπου εκείνων των ημερών, στην περιοχή που αντιστοιχεί στην μετέπειτα Μεσοποταμία.
(743.3) 66:3.2 Το κλίμα και το τοπίο στη Μεσοποταμία εκείνων των καιρών ήταν από κάθε άποψη ευνοϊκό για το έργο του επιτελείου του Πρίγκιπα και των συνεργατών τους, πολύ διαφορετικό από τις συνθήκες που επικρατούν, μερικές φορές, από τότε. Ήταν απαραίτητο να έχουν τόσο ευνοϊκό κλίμα ως μέρος του φυσικού περιβάλλοντος, που είχε σχεδιασθεί για να παρακινήσει τους Ουραντιανούς να κάνουν ορισμένες αρχικές προόδους στην παιδεία και τον πολιτισμό. Το μοναδικό μεγάλο επίτευγμα εκείνου του καιρού ήταν η μεταμόρφωση του ανθρώπου από κυνηγό σε βοσκό, με την ελπίδα ότι αργότερα θα εξελίσσετο σε φιλειρηνικό, έχοντα εστία, γεωργό.
(743.4) 66:3.3 Το αρχηγείο του Πλανητικού Πρίγκιπα στην Ουράντια ήταν τυπικό για τέτοιους σταθμούς, σε μία νέα και αναπτυσσόμενη σφαίρα. Ο πυρήνας των εγκαταστάσεων του Πρίγκιπα ήταν μια πολύ απλή, μα όμορφη πόλη, η οποία περιβαλλόταν από ένα τείχος δώδεκα μέτρα ψηλό. Αυτό το παγκόσμιο κέντρο κουλτούρας ονομαζόταν Νταλαμέιτια προς τιμήν του Νταλιγκάστια.
(743.5) 66:3.4 Η πόλη ήταν χωρισμένη σε δέκα τομείς με τα αρχηγικά δώματα των δέκα συμβούλων του υλικού επιτελείου να βρίσκονται στο κέντρο των τομέων αυτών. Στο κέντρο της πόλης υπήρχε ο ναός του αθέατου Πατέρα. Η διοικητική έδρα του Πρίγκιπα και των συνεργατών του ήταν διαρρυθμισμένη σε δώδεκα αίθουσες που βρίσκονταν συγκεντρωμένες ακριβώς γύρω από τον ίδιο το ναό.
(743.6) 66:3.5 Τα κτίρια της Νταλαμέιτια είχαν όλα ένα όροφο, εκτός του αρχηγείου των συμβούλων, το οποίο είχε δύο ορόφους και του κεντρικού ναού του Πατέρα των πάντων, ο οποίος ήταν μικρός, αλλά είχε τρεις ορόφους ύψος.
(743.7) 66:3.6 Η πόλη αντιπροσώπευε την καλύτερη τεχνική του καιρού εκείνου όσον αφορά στα δομικά υλικά – τα τούβλα. Ελάχιστη πέτρα, ή ξύλο χρησιμοποιείτο. Η κατασκευή των σπιτιών και η αρχιτεκτονική των πόλεων μεταξύ των λαών που περιέβαλαν την πόλη βελτιώθηκε πάρα πολύ από το παράδειγμα της Νταλαμέιτια.
(743.8) 66:3.7 Κοντά στο αρχηγείο του Πρίγκιπα κατοικούσαν όλα τα χρώματα και τα στρώματα των ανθρώπινων υπάρξεων. Και ήταν από τις γειτονικές αυτές φυλές οι πρώτοι μαθητές που στελέχωσαν τα σχολεία του Πρίγκιπα. Αν και τα πρώιμα αυτά σχολεία της Νταλαμέιτια ήταν χονδροειδή, παρείχαν όλα όσα θα μπορούσαν να γίνουν για τους άνδρες και τις γυναίκες της πρωτόγονης εκείνης εποχής.
(743.9) 66:3.8 Το υλικό επιτελείο του Πρίγκιπα συνεχώς συγκέντρωνε γύρω του τα ανώτερα άτομα των γειτονικών φυλών και, αφού εκπαίδευε και ενέπνεε αυτούς τους μαθητές, τους έστειλε πίσω ως διδάσκαλους και αρχηγούς των λαών τους.
(743.10) 66:4.1 Η άφιξη του επιτελείου του Πρίγκιπα δημιούργησε βαθιά εντύπωση. Ενώ χρειάζονταν χίλια, σχεδόν, χρόνια για να διαδοθεί το νέο, εκείνες οι φυλές κοντά στο αρχηγείο της Μεσοποταμίας επηρεάσθηκαν τρομακτικά από τις διδασκαλίες και την καθοδήγηση των εκατό νέων παρεπιδημούντων στην Ουράντια. Και μεγάλο μέρος της μετέπειτα μυθολογίας σας δημιουργήθηκε από τους διαστρεβλωμένους μύθους των πρώτων αυτών ημερών, όταν τα, μέλη αυτά του επιτελείου του Πρίγκιπα επαναπροσωποποιήθηκαν στην Ουράντια ως υπεράνθρωποι.
(744.1) 66:4.2 Το μεγαλύτερο κώλυμα στην καλή επίδραση των εξωπλανητικών αυτών διδασκάλων είναι η τάση των ανθρώπων να τους θεωρούν θεούς, πέραν όμως της τεχνικής της εμφάνισής τους στη γη, οι εκατό του Καλιγκάστια – πενήντα άνδρες και πενήντα γυναίκες – δεν κατέφυγαν σε υπερφυσικές μεθόδους, ούτε σε υπεράνθρωπους χειρισμούς.
(744.2) 66:4.3 Το υλικό, ωστόσο, επιτελείο ήταν, παρά ταύτα, υπεράνθρωπο. Άρχισαν την αποστολή τους στην Ουράντια ως έκτακτες, τρίπτυχες υπάρξεις:
(744.3) 66:4.4 1. Διέθεταν σώματα και ήταν κατά μία έννοια άνθρωποι, αφού ενσωμάτωναν το πραγματικό ζωικό πλάσμα μιας εκ των ανθρώπινων φυλών, το Αντονικό ζωικό πλάσμα της Ουράντια.
(744.4) 66:4.5 Αυτά τα εκατό μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα ήσαν εξ ίσου χωρισμένοι, όσον αφορά στο φύλο, αλλά και σύμφωνα με την προηγούμενη κατάστασή τους, ως θνητοί. Κάθε άτομο της ομάδας αυτής ήταν ικανό να γίνει ο ένας εκ των δύο γονέων μιας καινούργιας τάξης φυσικών υπάρξεων, αλλά είχαν λάβει προσεκτικές οδηγίες να καταφύγουν στην ιδιότητα του γονέα μόνο υπό ορισμένες συνθήκες. Ήταν σύνηθες για το υλικό επιτελείο του Πρίγκιπα να αναπαράγουν τους διαδόχους τους λίγο καιρό πριν αποσυρθούν από την ειδική υπηρεσία επί του πλανήτη. Συνήθως αυτό γινόταν κατά τη στιγμή της άφιξης του Πλανητικού Αδάμ και της Εύας, ή λίγο αργότερα.
(744.5) 66:4.6 Ως εκ τούτου, οι ξεχωριστές αυτές υπάρξεις είχαν ελάχιστη, ή καθόλου ιδέα ως προς το τι είδους τύπος υλικού πλάσματος θα δημιουργείτο με τη σεξουαλική τους ένωση. Και πραγματικά, δεν το έμαθαν ποτέ. Πριν έλθει η εποχή για ένα τέτοιο βήμα στην εκτέλεση του έργου τους στο κόσμο, ολόκληρο το σύστημα ανετράπη από την εξέγερση και εκείνοι οι οποίοι αργότερα λειτούργησαν στο ρόλο του γονέα είχαν απομονωθεί από τα κυκλώματα ζωής του συστήματος.
(744.6) 66:4.7 Ως προς το χρώμα του δέρματος και τη γλώσσα, τα υλοποιημένα αυτά μέλη του επιτελείου του Καλιγκάστια ακολούθησαν την Αντονική φυλή. Προσλάμβαναν την τροφή όπως οι θνητοί του κόσμου με την εξής διαφορά: Τα επαναδημιουργημένα σώματα της ομάδας αυτής ικανοποιούνταν απόλυτα από μια διατροφή χωρίς κρέας. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που καθόρισαν την κατοικία τους σε μια περιοχή ζεστή, με αφθονία φρούτων και καρπών. Η πρακτική του να συντηρείται κανείς με μία χωρίς κρέας διατροφή χρονολογείται από την εποχή των εκατό του Καλιγκάστια, αφού η συνήθεια αυτή διαδόθηκε σε μικρές και μεγάλες αποστάσεις για να επηρεάσει τις διατροφικές συνήθειες πολλών γειτονικών φυλών, ομάδων με προέλευση από τις κάποτε αποκλειστικά σαρκοβόρες εξελικτικές φυλές.
(744.7) 66:4.8 2. Οι εκατό ήταν υλικές, αλλά υπερανθρώπινες υπάρξεις, αφού είχαν ανακατασκευασθεί στην Ουράντια ως μοναδικοί άνδρες και γυναίκες ανώτερης και μοναδικής τάξης.
(744.8) 66:4.9 Η ομάδα αυτή, ενώ απολάμβανε την προσωρινή ιδιότητα του πολίτη στη Τζερουζέμ, ήταν, ως τότε, συγχωνευμένη ακόμη με τους Προσαρμοστές της Σκέψης. Και όταν προσφέρθηκαν εθελοντικά και έγιναν δεκτοί για υπηρεσία επί του πλανήτη σε σύνδεση με τις σειρές των απογόνων των υιών, οι Προσαρμοστές τους αποσπάσθηκαν. Οι Τζερουζεμίτες, όμως, αυτοί ήταν υπερανθρώπινες υπάρξεις – διέθεταν ψυχή κυρίαρχης προέλευσης. Κατά την ανθρώπινη ζωή τους στη σάρκα η ψυχή βρίσκεται σε εμβρυϊκό στάδιο. Γεννάται (ανασταίνεται) στη μοροντιανή ζωή και βιώνει την ανάπτυξή της μέσω των διαδοχικών μοροντιανών κόσμων. Και οι ψυχές των εκατό του Καλιγκάστια διευρύνθηκαν, έτσι, μέσω των προοδευτικών εμπειριών των επτά κόσμων-δωμάτων κι’ έφθασαν στο στάδιο των πολιτών στην Τζερουζέμ.
(744.9) 66:4.10 Υπακούοντας στις οδηγίες που είχαν λάβει, τα μέλη του επιτελείου δεν ενεπλάκησαν σε αναπαραγωγή για της σεξουαλικής οδού, αλλά μελέτησαν προσεκτικά την ατομική τους ιδιοσυστασία και διερεύνησαν προσεκτικά κάθε φάση που μπορούσαν να φαντασθούν διανοητικού (νοητικού) και μοροντιανού (ψυχικού) συνδέσμου. Και ήταν κατά τη διάρκεια του τριακοστού έτους της παραμονής τους στην Νταλαμέιτια, πολύ πριν ολοκληρωθεί το τείχος, που ο αριθμός δύο και ο αριθμός επτά της ομάδας των Δανιτών συμπτωματικά ανεκάλυψε ένα φαινόμενο το οποίο ακολούθησε το σύνδεσμο των μοροντιανών εαυτών τους (υποθετικά χωρίς φύλο και χωρίς υλική υπόσταση). Και το αποτέλεσμα της περιπέτειας αυτής απεδείχθη ότι ήταν το πρώτο από τα αρχικά μεσοδιάστατα πλάσματα. Η καινούργια αυτή ύπαρξη ήταν απόλυτα ορατή στο επιτελείο του πλανήτη και τους ουράνιους συνεργάτες τους, αλλά δεν ήταν ορατή στους άνδρες και τις γυναίκες των διάφορων ανθρώπινων φυλών. Με εξουσιοδότηση του Πλανητικού Πρίγκιπα, ολόκληρο το υλικό επιτελείο ανέλαβε την παραγωγή αντίστοιχων μ’ αυτούς υπάρξεων και επέτυχαν όλοι, ακολουθώντας τις οδηγίες του πρωτοπόρου ζεύγους των Δανιτών. Έτσι δημιούργησε, τελικά, το επιτελείο του Πρίγκιπα το αρχικό σώμα των 50,000 πρωτογενών μεσοδιάστατων.
(745.1) 66:4.11 Αυτά τα ενδιάμεσου τύπου πλάσματα προσέφεραν μεγάλες υπηρεσίες στην διεξαγωγή των υποθέσεων του αρχηγείου του κόσμου. Ήταν αόρατα στις ανθρώπινες υπάρξεις, αλλά οι πρωτόγονοι παρεπιδημούντες στην Νταλαμέιτια διδάχθηκαν για τα αόρατα αυτά ημι-πνεύματα και για αιώνες τα πλάσματα αυτά απετέλεσαν το σύνολο του πνευματικού κόσμου για τους εξελισσόμενους αυτούς θνητούς.
(745.2) 66:4.12 3. Οι εκατό του Καλιγκάστια ήταν προσωπικά αθάνατοι, ή μη θνήσκοντες. Μέσα στις υλικές μορφές τους κυκλοφορούσαν τα συμπληρωματικά αντίδοτα των ζωικών ρευμάτων του συστήματος και, εάν δεν είχαν χάσει την επαφή τους με τα ζωικά κυκλώματα εξ αιτίας της εξέγερσης, θα ζούσαν απεριόριστα, ως την άφιξη ενός επόμενου Υιού του Θεού, ή ως την απαλλαγή τους, κάποια στιγμή αργότερα, για να συνεχίσουν το ταξίδι τους που διεκόπη προς τη Χαβόνα και τον Παράδεισο.
(745.3) 66:4.13 Τα συμπληρωματικά αυτά αντίδοτα των ζωικών ρευμάτων της Σατάνια προέρχονταν από τον καρπό του δένδρου της ζωής, ενός θάμνου της Εντέντια που απεστάλη στην Ουράντια από τους Μέγιστους του Νορλάτιαντεκ στην εποχή της άφιξης του Καλιγκάστια. Την εποχή της Νταλαμέιτια το δένδρο αυτό μεγάλωσε στην κεντρική αυλή του ναού του αθώρητου Πατέρα και ήταν ο καρπός του δένδρου της ζωής που έκανε τις υλικές και κατά τα λοιπά θνητές υπάρξεις του επιτελείου του Πρίγκιπα να ζήσουν ατέλειωτα για όσο καιρό θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σ’ αυτόν.
(745.4) 66:4.14 Αν και δεν είχε αξία για τις εξελικτικές φυλές, αυτή η υπερ-ουσία ήταν απολύτως επαρκής για να προσφέρει διαρκή ζωή στους εκατό του Καλιγκάστια, καθώς επίσης στους εκατό τροποποιημένους Αντονίτες που συνδέονταν μαζί τους.
(745.5) 66:4.15 Πρέπει να εξηγήσουμε στο σημείο αυτό ότι, την εποχή κατά την οποία οι εκατό συνεισέφεραν το ανθρώπινο σπέρμα-πλάσμα τους στα μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα, οι Φορείς της Ζωής εισήγαγαν στα θνητά τους σώματα το συμπλήρωμα των κυκλωμάτων του συστήματος. Και έτσι μπόρεσαν να ζήσουν παράλληλα με το επιτελείο, τον ένα αιώνα μετά τον άλλο, περιφρονώντας το φυσικό θάνατο.
(745.6) 66:4.16 Τελικά, οι εκατό Αντονίτες ενημερώθηκαν για τη συνεισφορά τους στις νέες μορφές των ανωτέρων τους και τα ίδια αυτά τα εκατό παιδιά των φυλών του Άντον παρέμειναν στο αρχηγείο ως οι προσωπικοί ακόλουθοι του υλικού επιτελείου του Πρίγκιπα.
(745.7) 66:5.1 Οι εκατό ήταν οργανωμένοι για να υπηρετούν σε δέκα αυτόνομα συμβούλια με δέκα μέλη το καθένα. Όταν δύο, ή περισσότερα από τα δέκα αυτά συμβούλια συναντώνταν σε κοινή συνεδρίαση, οι συνδεδεμένες αυτές συγκεντρώσεις προεδρεύονταν από τον Νταλιγκάστια. Οι δέκα αυτές ομάδες είχαν την εξής σύνθεση:
(745.8) 66:5.2 1. Το συμβούλιο επί της διατροφής και της υλικής ευημερίας. Η ομάδα αυτή είχε πρόεδρο τον Ανγκ. Η διατροφή, η ύδρευση, ο ρουχισμός και η υλική πρόοδος του ανθρώπινου είδους υποστηρίζονταν από το επιδέξιο αυτό σώμα. Δίδασκαν την εκσκαφή των πηγαδιών, τον έλεγχο των πηγών και την άρδευση. Δίδασκαν εκείνους που ζούσαν σε υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη και στο βορρά βελτιωμένες μεθόδους κατεργασίας του δέρματος για χρήση στην ένδυση, ενώ ύφανση παρουσιάσθηκε αργότερα από τους διδασκάλους της τέχνης και της επιστήμης.
(746.1) 66:5.3 Μεγάλες πρόοδοι έγιναν στις μεθόδους αποθήκευσης των τροφίμων. Η τροφή διετηρείτο με το μαγείρεμα, την ξήρανση και το κάπνισμα. Απετέλεσε, έτσι, την πρώτη περιουσία. Ο άνθρωπος διδάχθηκε να προνοεί για τους κινδύνους του λιμού, ο οποίος κατά περιόδους αποδεκάτιζε τον κόσμο.
(746.2) 66:5.4 2. Το συμβούλιο εξημέρωσης και εκμετάλλευσης των ζώων. Το συμβούλιο αυτό ήταν αφιερωμένο στο έργο της επιλογής και εκτροφής των ζώων εκείνων των καλύτερα προσαρμοσμένων για να βοηθούν τις ανθρώπινες υπάρξεις με το να κουβαλούν βάρη, να μεταφέρουν τους ίδιους, να τους προμηθεύουν τροφή και, αργότερα, να χρησιμοποιούνται στην καλλιέργεια του εδάφους. Το επιτήδειο αυτό σώμα διευθύνετο από τον Μπον.
(746.3) 66:5.5 Διάφορα είδη χρήσιμων ζώων, τα οποία τώρα έχουν εκλείψει, είχαν εξημερωθεί, μαζί με ορισμένα άλλα τα οποία συνεχίζουν ως εξημερωμένα μέχρι σήμερα. Ο άνθρωπος είχε από μακρού ζήσει με το σκύλο και ο γαλάζιος άνθρωπος είχε ήδη επιτύχει να εξημερώσει τον ελέφαντα. Η αγελάδα είχε τόσο πολύ βελτιωθεί με την προσεκτική εκτροφή, ώστε είχε γίνει μια πολύτιμη πηγή τροφής. Το βούτυρο και το τυρί έγιναν καθημερινά είδη της ανθρώπινης διατροφής. Οι άνθρωποι έμαθαν να χρησιμοποιούν τα βόδια για να κουβαλούν βάρη, τα άλογα, όμως, δεν εξημερώθηκαν κει μη μόνο αργότερα. Τα μέλη αυτής της ομάδας έμαθαν στον άνθρωπο να χρησιμοποιεί τον τροχό για τη διευκόλυνση της έλξης.
(746.4) 66:5.6 Ήταν εκείνους τους καιρούς που τα ταχυδρομικά περιστέρια πρωτοχρησιμοποιήθηκαν, πηγαίνοντας μακρινά ταξίδια με σκοπό να στείλουν μηνύματα, ή να ζητήσουν βοήθεια. Η ομάδα του Μπον επέτυχε να εκπαιδεύσει τα μεγάλα φάντορς1 [29] ως για να μεταφέρουν ανθρώπους, αλλά αυτά έχουν εκλείψει για περισσότερα από τριάντα χιλιάδες χρόνια.
(746.5) 66:5.7 3. Οι σύμβουλοι πάνω στην κατάκτηση των αρπακτικών ζώων. Δεν αρκούσε το ότι ο πρώιμος άνθρωπος έπρεπε να προσπαθήσει να εξημερώσει ορισμένα ζώα, αλλά έπρεπε επίσης να μάθει πώς να προστατεύεται από την καταστροφή μέσα στον υπόλοιπο αφιλόξενο κόσμο των ζώων. Η ομάδα αυτή είχε αρχηγό τον Νταν.
(746.6) 66:5.8 Ο σκοπός των τειχών μιας αρχαίας πόλης ήταν να προστατεύει από τα άγρια ζώα, καθώς επίσης και να εμποδίζει απρόσμενες επιθέσεις από τους εχθρούς. Εκείνοι που ζούσαν χωρίς τείχη και στα δάση, εξαρτώντο από τις κατοικίες πάνω στα δένδρα, τις πέτρινες καλύβες και τη συντήρηση της νυχτερινής φωτιάς. Για το λόγο αυτό, ήταν πολύ φυσικό το ότι οι δάσκαλοι αυτοί έπρεπε να αφιερώσουν πολύ χρόνο για να καθοδηγήσουν τους μαθητές τους πάνω στη βελτίωση των κατοικιών τους. Εφαρμόζοντας βελτιωμένες τεχνικές, αλλά και με τη χρήση των παγίδων, έγινε μεγάλη πρόοδος στην καθυπόταξη των ζώων.
(746.7) 66:5.9 4. Οι καθηγητές για τη διασπορά και τη διατήρηση της γνώσης. Η ομάδα αυτή συγκροτούσε και διηύθυνε τις αμιγώς εκπαιδευτικές προσπάθειες των πρώιμων εκείνων ημερών. Προεδρεύετο από τον Φαντ. Οι εκπαιδευτικές μέθοδοι του Φαντ συνίσταντο στην εποπτεία της απασχόλησης, ακολουθούμενης από οδηγίες πάνω σε βελτιωμένες μεθόδους εργασίας. Ο Φαντ σχηματοποίησε το πρώτο αλφάβητο και εισήγαγε ένα σύστημα γραφής. Το αλφάβητο αυτό περιείχε είκοσι πέντε χαρακτήρες. Ως γραφική ύλη οι πρώιμοι αυτοί λαοί χρησιμοποιούσαν φλοιούς δέντρων, πήλινες πινακίδες, πέτρινες πλάκες, ένα είδος περγαμηνής φτιαγμένης από επεξεργασμένα δέρματα και ένα πρωτόγονο είδος υλικού που έμοιαζε με χαρτί φτιαγμένο από φωλιές σφηκών. Η βιβλιοθήκη της Νταλαμέιτια, η οποία καταστράφηκε αμέσως μετά την αλλοτρίωση του Καλιγκάστια, περιείχε περισσότερα από δύο εκατομμύρια χωριστές καταγραφές και ήταν γνωστή ως ο «οίκος του Φαντ.»
(746.8) 66:5.10 Ο γαλάζιος άνθρωπος έδειξε προτίμηση στην αλφαβητική γραφή και έκανε τη μεγαλύτερη πρόοδο προς την κατεύθυνση αυτή. Ο κόκκινος άνθρωπος προτιμούσε την εικονική γραφή, ενώ οι κίτρινες φυλές κατευθύνθηκαν προς τη χρήση συμβόλων για λέξεις και ιδέες, που μοιάζουν πολύ μ’ αυτά που χρησιμοποιούν σήμερα. Το αλφάβητο, όμως, αλλά και πολλά περισσότερα, χάθηκαν στη συνέχεια από τον κόσμο κατά την αναταραχή που ακολούθησε την εξέγερση. Η αποστασία του Καλιγκάστια κατέστρεψε την προσδοκία του κόσμου για μια παγκόσμια γλώσσα, τουλάχιστον για ανείπωτους αιώνες.
(747.1) 66:5.11 5. Η επιτροπή για τη βιομηχανία και το εμπόριο. Το συμβούλιο αυτό ασχολείτο με την υποστήριξη της βιομηχανίας στο εσωτερικό των φυλών και την προώθηση του εμπορίου μεταξύ των διαφόρων φιλειρηνικών ομάδων. Αρχηγός του ήταν ο Νοντ. Κάθε είδος πρωτόγονης κατασκευής ενθαρρύνετο από την ομάδα αυτή. Συνέβαλαν άμεσα στην βελτίωση των προτύπων διαβίωσης παρέχοντας πολλά καινούργια προϊόντα για να ελκύσουν την προτίμηση των πρωτόγονων ανθρώπων. Διεύρυναν πολύ το εμπόριο του βελτιωμένου αλατιού που παρήγετο από το συμβούλιο της επιστήμης και της τέχνης.
(747.2) 66:5.12 Ήταν μεταξύ των φωτισμένων αυτών ομάδων, των εκπαιδευμένων στα σχολεία της Νταλαμέιτια όπου εφαρμόσθηκε η πρώτη εμπορική πίστωση. Από μία κεντρική ανταλλαγή πιστώσεων εξασφάλιζαν κουπόνια τα οποία γίνονταν δεκτά δίκην πραγματικών ανταλλάξιμων αντικειμένων. Ο κόσμος δεν βελτίωσε τις επιχειρηματικές αυτές μεθόδους για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.
(747.3) 66:5.13 6. Το κολέγιο της αποκαλυφθείσας θρησκείας. Το σώμα αυτό ήταν αργό στη λειτουργία του. Ο πολιτισμός της Ουράντια κυριολεκτικά σφυρηλατήθηκε μεταξύ του αμονιού της αναγκαιότητας και των σφυριών του φόβου. Η ομάδα, ωστόσο, αυτή είχε κάνει αξιοσημείωτη πρόοδο προσπαθώντας να υποκαταστήσουν το φόβο του Δημιουργού με το φόβο των πλασμάτων (τη λατρεία του πνεύματος) πριν το έργο τους διακοπεί από τη μετέπειτα σύγχυση που ακολούθησε την αναταραχή της αποστασίας. Ο επικεφαλής του συμβουλίου αυτού ήταν ο Χαπ.
(747.4) 66:5.14 Ουδείς από το επιτελείο του Πρίγκιπα θα παρουσίαζε την αποκάλυψη για να περιπλέξει την εξέλιξη. Παρουσίαζαν την αποκάλυψη μόνο ως την κορύφωση της εξάντλησης των δυνάμεών τους της εξέλιξης. Ο Χαπ, ωστόσο, ενέδωσε στην επιθυμία των κατοίκων της πόλης για την ίδρυση ενός είδους θρησκευτικής τελετουργίας. Η ομάδα του προμήθευσε στους Νταλαμειτιανούς με τους επτά ύμνους της λατρείας και τους έδωσε επίσης την καθημερινή δοξαστική φράση, ενώ στο τέλος τους δίδαξε «την προσευχή του Πατέρα,» που έλεγε:
(747.5) 66:5.15 «Πατέρα των πάντων, που τον Υιό σου τιμούμε, σκέψου μας με ευμένεια. Απάλλαξέ μας από το φόβο για όλα εκτός από εσένα. Κάνε να χαίρονται μαζί μας οι θείοι μας διδάσκαλοι και για πάντα βάλε την αλήθεια στα χείλη μας. Απάλλαξέ μας από τη βία και την οργή. Δώσε μας το σεβασμό για τους γηραιότερους και γι’ αυτό που ανήκει στο γείτονά μας. Δώσε μας την εποχή αυτή πράσινες βοσκές και καρπερά κοπάδια να χαρεί η καρδιά μας. Προσευχόμαστε για να έλθει γρήγορα ο εμψυχωτής που μας υποσχέθηκες και θα κάνουμε το θέλημά σου στον κόσμο αυτό, όπως άλλοι το κάνουν σε κόσμους μακρινούς.»
(747.6) 66:5.16 Αν και το επιτελείο του Πρίγκιπα ήταν περιορισμένο στα φυσικά μέσα και τις συνήθεις μεθόδους βελτίωσης της φυλής, διατήρησε την υπόσχεση του Αδαμικού δώρου μιας καινούργιας φυλής, ως τον στόχο μετέπειτα εξελικτικής ανάπτυξης, με την κατάκτηση του αποκορυφώματος της βιολογικής εξέλιξης.
(747.7) 66:5.17 7. Οι φρουροί της υγείας και της ζωής. Αυτό το συμβούλιο ασχολείτο με την εισαγωγή της απολύμανσης και την προώθηση της υγιεινής και αρχηγός του ήταν ο Λιουτ.
(747.8) 66:5.18 Τα μέλη του δίδαξαν πολλά πράγματα που χάθηκαν μέσα στην σύγχυση των μετέπειτα εποχών, για να μην ανακαλυφθούν ξανά, μέχρι τον εικοστό αιώνα. Έμαθαν στο ανθρώπινο είδος ότι το μαγείρεμα, το βράσιμο και το ψήσιμο, ήταν ένα μέσο αποφυγής των ασθενειών. Επίσης ότι το καλό μαγείρεμα ελάττωνε τη θνησιμότητα των νεογνών και διευκόλυνε τον πρώιμο απογαλακτισμό.
(747.9) 66:5.19 Πολλά από τα αρχικά διδάγματα των φρουρών του Λιουτ διατηρήθηκαν μεταξύ των φυλών της γης ως τις μέρες του Μωυσή αν και διαστρεβλώθηκαν πολύ και άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό.
(748.1) 66:5.20 Το μεγάλο εμπόδιο στη διαδικασία προώθησης της υγιεινής μεταξύ των αδαών αυτών λαών συνίστατο στο γεγονός ότι τα πραγματικά αίτια πολλών ασθενειών ήταν πάρα πολύ μικρά για να γίνουν αντιληπτά με γυμνό μάτι, αλλά και στο ότι πυροδοτούσαν τη δεισιδαιμονία τους. Χρειάσθηκαν χιλιάδες χρόνια για να πεισθούν να καίνε τα σκουπίδια. Εν τω μεταξύ παρακινούνταν για να θάβουν τα αποσυντιθέμενα απορρίμματα. Η μεγαλύτερη υγειονομική πρόοδος της εποχής εκείνης ήλθε από τη διάδοση της γνώσης σχετικά με τις ιδιότητες του ήλιου, που χαρίζουν υγεία και εξαφανίζουν τις ασθένειες.
(748.2) 66:5.21 Πριν την άφιξη του Πρίγκιπα, το μπάνιο ήταν μία αποκλειστικά θρησκευτική τελετή. Υπήρξε, πράγματι, δύσκολο να πεισθούν οι πρωτόγονοι άνθρωποι να πλένουν το σώμα τους για λόγους υγιεινής. Ο Λιουτ έπεισε τελικά τους ιεροδιδάσκαλους να περιλάβουν τον καθαρισμό με νερό ως μέρος των τελετών εξαγνισμού που έπρεπε να εφαρμόζεται σε σχέση με τις μεσημβρινές τους προσευχές, μία φορά την εβδομάδα, στη λατρεία του Πατέρα των πάντων.
(748.3) 66:5.22 Αυτοί οι φρουροί της υγείας προσπάθησαν, επίσης, να εισαγάγουν τη χειραψία σε αντικατάσταση της ανταλλαγής σάλιου, ή της πόσης του αίματος, ως επισφράγιση της ατομικής φιλίας, ή ως ένδειξη νομιμοφροσύνης προς την ομάδα. Όταν, όμως, βρίσκονταν πέρα από την επιτακτική πίεση των διδαχών των ανώτερων αρχηγών τους, οι πρωτόγονοι αυτοί λαοί δεν αργούσαν να γυρίσουν στις παλαιότερες, καταστροφικές για την υγεία και ευνοϊκές για τις ασθένειες, πρακτικές της άγνοιας και της προκατάληψης.
(748.4) 66:5.23 8. Το πλανητικό συμβούλιο επί της τέχνης και της επιστήμης. Το σώμα αυτό έκανε πολλά για να βελτιώσει τη βιομηχανική τεχνική του πρώιμου ανθρώπου και να εξάρει την αντίληψή του για την ομορφιά. Ο αρχηγός τους ήταν ο Μεκ.
(748.5) 66:5.24 Η τέχνη και η επιστήμη βρίσκονταν σε παρακμή σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αλλά οι αρχές της φυσικής και της χημείας διδάχθηκαν στους Νταλαμειτιανούς. Η αγγειοπλαστική προόδευσε, οι διακοσμητικές τέχνες βελτιώθηκαν όλες και τα ιδανικά της ανθρώπινης ομορφιάς εμπλουτίσθηκαν πολύ. Η μουσική, ωστόσο, ελάχιστη πρόοδο έκανε έως και μετά την άφιξη της ιώδους φυλής.
(748.6) 66:5.25 Αυτοί οι πρωτόγονοι άνθρωποι δεν συναινούσαν να πειραματισθούν με τη δύναμη του ατμού, παρά τις επανειλημμένες προτροπές των διδασκάλων τους, ούτε ποτέ μπόρεσαν να ξεπεράσουν το μεγάλο τους φόβο για την εκρηκτική δύναμη του υπό πίεση ατμού.2 [30] Πάντως, πείσθηκαν, τελικά, να κατεργασθούν το μέταλλο, αν και ένα κομμάτι κόκκινου από τη φωτιά μετάλλου ήταν αντικείμενο τρόμου για τους πρώτους ανθρώπους.
(748.7) 66:5.26 Ο Μεκ έκανε πολλά για να προωθήσει την κουλτούρα των Αντονιτών και να βελτιώσει την τέχνη του γαλάζιου ανθρώπου. Μία ανάμιξη του γαλάζιου ανθρώπου με το γένος του Άντον δημιούργησε ένα προικισμένο καλλιτεχνικά είδος και πολλοί από αυτούς έγιναν μέγιστοι γλύπτες. Δεν σκάλιζαν την πέτρα, ή το μάρμαρο, αλλά τα έργα τους από πηλό, σκληρυμένα με το ψήσιμο, κοσμούσαν τους κήπους της Νταλαμέιτια.
(748.8) 66:5.27 Μεγάλη πρόοδος έγινε και στη διακόσμηση των σπιτιών, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας χάθηκε κατά τις μακρόχρονες και ζοφερές εποχές της εξέγερσης, για να μην επανανακαλυφθούν παρά μόνο κατά τη σύγχρονη εποχή.
(748.9) 66:5.28 9. οι κυβερνήτες των προηγμένων φυλετικών σχέσεων. Αυτή ήταν η ομάδα στην οποία είχαν εμπιστευθεί το έργο του να φέρει την κοινωνία των ανθρώπων στο επίπεδο πολιτείας.3 [31] Ο αρχηγός τους ήταν ο Τιουτ.
(748.10) 66:5.29 Οι αρχηγοί αυτοί συνεισέφεραν πολύ στο να γίνουν γάμοι μεταξύ των φυλών. Υπέθαλψαν την ερωτοτροπία και το γάμο, μετά τις δέουσες επιφυλάξεις και αφού είχε δοθεί κάθε ευκαιρία για να γνωρισθούν οι μελλόνυμφοι. Οι καθαρά πολεμικοί χοροί εξευγενίσθηκαν και εξυπηρετούσαν πλέον σημαντικούς κοινωνικούς σκοπούς. Πολλά ανταγωνιστικά παιγνίδια εισήχθησαν, οι αρχαίες, όμως, αυτές φυλές ήταν σοβαροί λαοί. Ελάχιστο χιούμορ ομόρφαινε τις πρώιμες αυτές φυλές. Λίγες από τις πρακτικές αυτές επέζησαν από την αποδιοργάνωση εξ αιτίας της πλανητικής εξέγερσης που ακολούθησε.
(749.1) 66:5.30 Ο Τιουτ και οι συνεργάτες του εργάσθηκαν σκληρά για να προάγουν ειρηνικές ομαδικές σχέσεις, να ρυθμίσουν και να εξανθρωπίσουν τον πόλεμο, να συντονίσουν τις σχέσεις μεταξύ των φυλών και να βελτιώσουν τις κυβερνήσεις των φυλών. Στα περίχωρα της Νταλαμέιτια αναπτύχθηκε ένας περισσότερο προηγμένος πολιτισμός και οι βελτιωμένες αυτές κοινωνικές σχέσεις ήταν πολύ χρήσιμες στο να επηρεάσουν τις πλέον απομακρυσμένες φυλές. Το πρότυπο, ωστόσο, του πολιτισμού που επικρατούσε στο αρχηγείο του Πρίγκιπα ήταν εντελώς διαφορετικό από την βαρβαρική κοινωνία που εξελίσσετο αλλού, ακριβώς όπως η κοινωνία του εικοστού αιώνα στο Κέιπταουν, στη Νότια Αφρική, είναι εντελώς ανόμοια με την πρωτόγονη κουλτούρα των λιλιπούτειων Βουσμάνων στο βορρά.
(749.2) 66:5.31 10. Το ανώτατο δικαστήριο του φυλετικού συντονισμού και της εθνικής συνεργασίας. Το ανώτατο αυτό συμβούλιο διευθύνετο από τον Βαν και αποτελούσε το εφετείο όλων των υπόλοιπων εννέα ειδικών επιτροπών των επιφορτισμένων με την εποπτεία των ανθρώπινων υποθέσεων. Αυτό το συμβούλιο ήταν συμβούλιο διευρυμένων λειτουργιών, όντας εμπιστευμένο με όλα τα θέματα που αφορούσαν στη γη, τα οποία δεν είχαν ανατεθεί συγκεκριμένα στις άλλες ομάδες. Το επιλεγμένο αυτό σώμα είχε εγκριθεί από τους Πατέρες του Αστερισμού της Εντέντια, πριν εξουσιοδοτηθεί να αναλάβει τις δραστηριότητες του ανώτατου δικαστηρίου της Ουράντια.
(749.3) 66:6.1 Ο βαθμός του πολιτισμού ενός κόσμου μετράται από την κοινωνική κληρονομία των αυτόχθονων υπάρξεων και ο λόγος της πολιτιστικής εξάπλωσης εξαρτάται απόλυτα από την ικανότητα των κατοίκων του να κατανοούν καινούργιες και προηγμένες έννοιες.
(749.4) 66:6.2 Η υποταγή στην παράδοση δημιουργεί σταθερότητα και συνεργασία συνδέοντας συναισθηματικά το παρελθόν με το παρόν, αλλά επίσης αποθαρρύνει την πρωτοβουλία και υποδουλώνει τις δημιουργικές δυνάμεις της προσωπικότητας. Ολόκληρος ο κόσμος είχε πιαστεί στο αδιέξοδο των προσκολλημένων στην παράδοση ηθών, όταν οι εκατό του Καλιγκάστια έφθασαν και άρχισαν την κήρυξη του καινούργιου ευαγγελίου της ιδιωτικής πρωτοβουλίας εντός των κοινωνικών ομάδων του καιρού εκείνου. Η αγαθοεργή, όμως, αυτή αρχή διεκόπη τόσο γρήγορα, ώστε οι φυλές δεν απηλλάγησαν ποτέ ολοκληρωτικά από τη σκλαβιά της συνήθειας. Η συνήθεια εξακολουθεί να κυριαρχεί, αδικαιολόγητα, στην Ουράντια.
(749.5) 66:6.3 Οι εκατό του Καλιγκάστια – απόφοιτοι των κόσμων-δωμάτων της Σατάνια – γνώριζαν καλά τις τέχνες και τον πολιτισμό της Τζερουζέμ, αλλά τέτοιες γνώσεις είναι σχεδόν άχρηστες σ’ ένα βαρβαρικό πλανήτη κατοικούμενο από πρωτόγονους ανθρώπους. Οι συνετές αυτές υπάρξεις γνώριζαν περισσότερα από το να αναλάβουν τον αιφνίδιο μετασχηματισμό, ή την μαζική αναβάθμιση των πρωτόγονων φυλών του καιρού εκείνου. Καταλάβαιναν καλά την αργή εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και σοφά απέφυγαν κάθε ριζοσπαστική απόπειρα να τροποποιήσουν την κατάσταση της ανθρώπινης ζωής στη γη.
(749.6) 66:6.4 Κάθε μία από τις δέκα πλανητικές επιτροπές ανέλαβε αργά και φυσικά να προαγάγει τα συμφέροντα που της είχαν εμπιστευθεί. Το σχέδιό τους συνίστατο στο να προσελκύσουν τις καλύτερες διάνοιες των γειτονικών φυλών και, αφού τις εκπαιδεύσουν, να τις στείλουν πίσω στους λαούς τους ως αντιπροσώπους για την κοινωνική αναβάθμιση.
(749.7) 66:6.5 Ξένοι αντιπρόσωποι ουδέποτε εστάλησαν σε μία φυλή, εκτός εάν η φυλή εκείνη το ζητούσε ρητά. Εκείνοι οι οποίοι εργάζονταν για την αναβάθμιση και την προώθηση μιας συγκεκριμένης φυλής, ή έθνους, κατάγονταν πάντα από τη συγκεκριμένη φυλή, ή έθνος. Πάντα εργάζονταν υπομονετικά για να αναβαθμίσουν και να προάγουν τα δοκιμασμένα από το χρόνο ήθη κάθε έθνους. Οι απλοί άνθρωποι της Ουράντια μετέφεραν τα έθιμά τους στην Νταλαμέιτια όχι για να τα ανταλλάξουν με καινούργιες και καλύτερες πρακτικές, αλλά για να τα αναβαθμίσουν δια της επαφής μ’ έναν ανώτερο πολιτισμό και δια της συνεργασίας με ανώτερες διάνοιες. Η διαδικασία ήταν αργή, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματική.
(750.1) 66:6.6 Οι διδάσκαλοι της Νταλαμέιτια προσπάθησαν να προσθέσουν συνειδητές κοινωνικές επιλογές στις αμιγώς φυσικές επιλογές της βιολογικής εξέλιξης. Δεν διατάραξαν την ανθρώπινη κοινωνία, αλλά επετάχυναν σημαντικά την φυσιολογική και υλική της εξέλιξη. Το κίνητρό τους ήταν πρόοδος δια της εξέλιξης και όχι εξέγερση δια της αποκάλυψης. Η ανθρώπινη φυλή είχε περάσει αιώνες για να αποκτήσει την ελάχιστη θρησκεία και το ήθος που διέθετε και οι υπεράνθρωποι αυτοί γνώριζαν περισσότερα από το να κλέψουν από το ανθρώπινο είδος την ελάχιστη αυτή πρόοδο με τη σύγχυση και το φόβο που πάντα εμφανίζεται όταν φωτισμένες και ανώτερες υπάρξεις αναλαμβάνουν να αναβαθμίσουν τις υποανάπτυκτες φυλές διδάσκοντάς τες και διαφωτίζοντάς τες υπερβολικά.
(750.2) 66:6.7 Όταν οι Χριστιανοί ιεραπόστολοι πήγαν στην καρδιά της Αφρικής, όπου οι γιοι και οι θυγατέρες υποτίθεται ότι πρέπει να παραμένουν υπό τον έλεγχο και την καθοδήγηση των γονέων τους καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής των γονέων, δημιούργησαν μόνο σύγχυση, αλλά και την κατάρρευση κάθε εξουσίας, όταν προσπάθησαν, σε μία μοναδική γενεά, να εκτοπίσουν την τεχνική αυτή διδάσκοντας ότι τα παιδιά αυτά έπρεπε να απαλλαγούν από κάθε γονικό περιορισμό, όταν έφθαναν στην ηλικία των είκοσι ενός ετών.
(750.3) 66:7.1 Το αρχηγείο του Πρίγκιπα, αν και εξαιρετικά όμορφο και σχεδιασμένο για να προκαλεί δέος στους πρωτόγονους ανθρώπους της εποχής εκείνης, ήταν συνολικά ταπεινό. Τα κτίρια δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλα, αφού το κίνητρο εκείνων των εισαχθέντων διδασκάλων ήταν να ενθαρρύνουν την τελική ανάπτυξη στης γεωργίας, δια της εισαγωγής της χρήσης των ζώων. Η έκταση της γης μέσα στα τείχη της πόλης ήταν αρκετή για να εξασφαλίζει βοσκοτόπια και κήπους για τη συντήρηση ενός πληθυσμού είκοσι χιλιάδων περίπου.
(750.4) 66:7.2 Το εσωτερικό του κεντρικού ναού της λατρείας και τα δώματα των δέκα συμβουλίων των εποπτευουσών ομάδων των υπερανθρώπων ήταν πράγματι θαυμάσια έργα τέχνης. Και ενώ τα κτίρια των κατοικιών ήταν πρότυπα τάξης και καθαριότητας, τα πάντα ήταν πολύ απλά και εντελώς πρωτόγονα σε σύγκριση με τις μετέπειτα εξελίξεις. Στο αρχηγείο αυτό του πολιτισμού δεν εφαρμόζονταν μέθοδοι οι οποίες δεν ανήκαν φυσιολογικά στην Ουράντια.
(750.5) 66:7.3 Το υλικό επιτελείο του Πρίγκιπα διέμενε σε απλές και υποδειγματικές κατοικίες, τις οποίες διατηρούσε ως εστίες σχεδιασμένες να εμπνέουν και να επηρεάζουν ευνοϊκά τους σπουδαστές-μελετητές που παρεπιδημούσαν στο κοινωνικό κέντρο του κόσμου και στην εκπαιδευτική έδρα.
(750.6) 66:7.4 Η συγκεκριμένη διάταξη της οικογενειακής ζωής και η διαβίωση των μελών μιας οικογένειας μαζί, σε μία κατοικία, η οποία βρίσκεται σε μία συγκριτικά μόνιμη τοποθεσία, χρονολογείται από την εποχή εκείνη της Νταλαμέιτια και οφείλετο κυρίως στο παράδειγμα και τις διδαχές των εκατό και των μαθητών τους. Το σπίτι, ως κοινωνική μονάδα δεν είχε ποτέ επιτύχει, μέχρις ότου οι υπεράνδρες και οι υπεργυναίκες της Νταλαμέιτια καθοδήγησαν το ανθρώπινο είδος στο να αγαπά και να προνοεί για τα εγγόνια του και για τα παιδιά των εγγονιών του. Ο άγριος άνθρωπος αγαπά τα παιδιά του, ο πολιτισμένος άνθρωπος, όμως, αγαπά επίσης και τα εγγόνια του.
(750.7) 66:7.5 Τα μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα ζούσαν μαζί, ως πατέρες και μητέρες. Πράγματι, δεν είχαν δικά τους παιδιά, αλλά οι πενήντα πρότυπες εστίες της Νταλαμέιτια ουδέποτε φιλοξένησαν λιγότερα από πέντε χιλιάδες υιοθετημένα παιδιά, συγκεντρωμένα από τις ανώτερες οικογένειες των Αντονιτών και των φυλών του Σαντζίκ. Πολλά από αυτά τα παιδιά ήταν ορφανά. Ευτύχησαν να δεχθούν την πειθαρχία και την εκπαίδευση αυτών των υπεργονέων. Και έπειτα, μετά από τρία χρόνια στα σχολεία του Πρίγκιπα (φοιτούσαν εκεί από τα δεκατρία ως τα δεκαπέντε), εδικαιούντο να παντρευτούν και ήταν έτοιμα να αναλάβουν την εντολή ως αντιπρόσωποι του Πρίγκιπα προς τις ενδεείς φυλές των οικείων εθνών τους.
(751.1) 66:7.6 Ο Φαντ υποστήριξε το σχέδιο της Νταλαμέιτια για τη διδασκαλία, η οποία εκτελείτο ως τεχνικό μάθημα, στο οποίοι οι μαθητές διδάσκονταν δια του έργου και μέσω του οποίου εξασκούνταν δια της καθημερινής εκτέλεσης χρήσιμων έργων. Το εκπαιδευτικό αυτό σχέδιο δεν αγνοούσε την κρίση και το συναίσθημα στην διάπλαση του χαρακτήρα. Έδινε, ωστόσο, προτεραιότητα στη χειρωνακτική εξάσκηση. Οι οδηγίες ήταν ατομικές και συλλογικές. Οι μαθητές διδάσκονταν από άνδρες, από γυναίκες αλλά και από άνδρα και γυναίκα μαζί. Το ήμισυ αυτής της ομαδικής διδασκαλίας γινόταν κατά φύλο. Το άλλο ήμισυ ήταν σε μικτές τάξεις. Οι μαθητές διδάσκονταν τη χειρωνακτική επιδεξιότητα ατομικά και κοινωνικοποιούνταν σε ομάδες, ή τάξεις. Εξασκούνταν στο να συναδελφώνονται με ομάδες νεώτερων και ομάδες μεγαλύτερων, καθώς και ενηλίκων, καθώς επίσης και στην ομαδική εργασία με άτομα της ηλικίας τους. Επιπλέον ήταν εξοικειωμένοι σε σχέσεις όπως οι οικογενειακές ομάδες, αθλητικές ομάδες και σχολικές τάξεις.
(751.2) 66:7.7 Μεταξύ των μεταγενέστερων μαθητών που εκπαιδεύθηκαν στη Μεσοποταμία για να εργασθούν με τις οικείες φυλές τους ήταν Αντονίτες από τα υψίπεδα της δυτικής Ινδίας μαζί με εκπροσώπους των κόκκινων ανθρώπων και των γαλάζιων ανθρώπων. Ακόμη αργότερα, ένας μικρός αριθμός της κίτρινης φυλής έγινε, επίσης, δεκτός.
(751.3) 66:7.8 Ο Χαπ δώρισε στις πρώιμες φυλές ένα ηθικό νόμο. Ο κώδικας αυτός ήταν γνωστός ως «Το Θέλημα του Πατέρα» και συνίστατο στις ακόλουθες επτά εντολές:
(751.4) 66:7.9 1. Δεν θα φοβηθείτε ποτέ, ούτε θα υπηρετήσετε άλλο Θεό, εκτός του Πατέρα των πάντων.
(751.5) 66:7.10 2. Δεν θα παρακούσετε τον Υιό του Πατέρα, τον κυβερνήτη του κόσμου, ούτε θα δείξετε ασέβεια στους πάνω από τον άνθρωπο συνεργάτες του.
(751.6) 66:7.11 3. Δεν θα πείτε ψέματα όταν κληθείτε μπροστά στους δικαστές του λαού.
(751.7) 66:7.12 4. Δεν θα δολοφονήσετε άνδρες, γυναίκες, ή παιδιά.
(751.8) 66:7.13 5. Δεν θα κλέψετε τα αγαθά, ή τα ζώα του γείτονά σας.
(751.9) 66:7.14 6. Δεν θα αγγίξετε τη γυναίκα του φίλου σας.
(751.10) 66:7.15 7. Δεν θα δείξετε ασέβεια στους γονείς σας, ή στους γηραιότερους της φυλής.
(751.11) 66:7.16 Αυτός υπήρξε ο νόμος της Νταλαμέιτια για τριακόσιες, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια. Και πολλές από τις πέτρες πάνω στις οποίες ήταν χαραγμένος αυτός ο νόμος κείνται, τώρα, κάτω από τα νερά έξω από τις ακτές της Μεσοποταμίας και της Περσίας. Έγινε συνήθεια να έχει κανείς στο νου του τις εντολές αυτές κάθε ημέρα της εβδομάδας, να τις χρησιμοποιεί για χαιρετισμό και για την προσευχή κατά την ώρα του γεύματος.
(751.12) 66:7.17 Το μέτρο του χρόνου εκείνων των καιρών ήταν ο σεληνιακός μήνας, μία περίοδος είκοσι οκτώ ημερών. Αυτή, με την εξαίρεση της ημέρας και της νύκτας, ήταν η μόνη θεώρηση του χρόνου που γνώριζαν οι πρώιμοι λαοί. Η εβδομάδα των επτά ημερών εισήχθη από τους διδασκάλους της Νταλαμέιτια και δημιουργήθηκε από το γεγονός ότι το επτά ήταν το ένα τέταρτο του είκοσι οκτώ. Η σημασία του αριθμού επτά στο υπερσύμπαν αναμφίβολα τους έδωσε την ευκαιρία να εισαγάγουν μία πνευματική υπόμνηση στην συνήθη θεώρηση του χρόνου. Δεν υπάρχει, ωστόσο, φυσική προέλευση για την περίοδο της εβδομάδας.
(751.13) 66:7.18 Η περιοχή γύρω από την πόλη ήταν καλά τακτοποιημένη σε μία ακτίνα εκατόν εξήντα χιλιομέτρων. Ακριβώς έξω από την πόλη, εκατοντάδες αποφοίτων των σχολείων του Πρίγκιπα ασχολούνταν με την κτηνοτροφία και κατά τα λοιπά εφάρμοζαν τη διδασκαλία που είχαν δεχθεί από το επιτελείο του και τους πολυάριθμους βοηθούς του εκ των ανθρώπων.
(751.14) 66:7.19 Το ανθρώπινο είδος δεν δεσμεύθηκε με τη σκληρή, αγροτική δουλειά για να τιμωρηθεί για κάποια υποθετική αμαρτία. Το: «Με τον ιδρώτα του προσώπου σας θα φάγετε τους καρπούς των αγρών» δεν ήταν μία καταδίκη η οποία ανηγγέλθη εξ αιτίας της συμμετοχής του ανθρώπου στην αφροσύνη της εξέγερσης του Εωσφόρου, υπό την κυριαρχία του προδότη Καλιγκάστια. Η καλλιέργεια της γης είναι συμφυής με την παγίωση του προαγόμενου πολιτισμού στους εξελικτικούς κόσμους και η εντολή αυτή υπήρξε ο πυρήνας του συνόλου της διδασκαλίας του Πλανητικού Πρίγκιπα και του επιτελείου του καθ’ όλη τη διάρκεια των τριακοσίων χιλιάδων χρόνων που μεσολάβησαν μεταξύ της άφιξής τους στην Ουράντια και των τραγικών εκείνων ημερών, όταν ο Καλιγκάστια συνεργάσθηκε, μαζί με τους ανθρώπους του, με τον στασιαστή Εωσφόρο. Η δουλειά της γης δεν είναι κατάρα. Μάλλον είναι η ανώτερη ευλογία προς όλους εκείνους στους οποίους επιτρέπεται, έτσι, να απολαύσουν την πλέον ανθρώπινη από όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
(752.1) 66:7.20 Με την έναρξη της εξέγερσης, η Νταλαμέιτια είχε ένα μόνιμο πληθυσμό έξι σχεδόν χιλιάδων. Ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει τους τακτικούς μαθητές αλλά δεν περικλείει τους επισκέπτες και τους παρατηρητές, ο αριθμός των οποίων ήταν, πάντα, μεγαλύτερος των χιλίων. Δεν μπορείτε, όμως, να έχετε ει μη μόνο ελάχιστη, ή καθόλου άποψη για τη θαυμάσια πρόοδο των μακρινών εκείνων ημερών. Πρακτικά, όλες οι θαυμάσιες ανθρώπινες κατακτήσεις των ημερών εκείνων σβήσθηκαν από την τρομακτική σύγχυση και την άθλια πνευματική τυφλότητα που ακολούθησε την καταστροφή εξ αιτίας της απάτης και της ανταρσίας του Καλιγκάστια.
(752.2) 66:8.1 Κοιτάζοντας προς τα πίσω, την μακρόχρονη πορεία του Καλιγκάστια, δεν βρίσκουμε παρά ένα μόνο εξαιρετικό χαρακτηριστικό στην πολιτεία του, το οποίο θα μπορούσε να ελκύσει την προσοχή. Ήταν υπερατομικιστής. Είχε την τάση να υποστηρίζει κάθε κίνηση διαμαρτυρίας και συνήθως ήταν φιλικός με εκείνους οι οποίοι εξέφραζαν ήπια υποδηλούμενη κριτική. Διακρίνουμε την πρώιμη εμφάνιση αυτής της τάσης να γίνεται ανήσυχη κάτω από την εξουσία, να δυσανασχετεί, ήπια, σε κάθε μορφή επιστασίας. Ενώ δυσανασχετούσε ελαφρά έναντι των γηραιότερων συμβούλων και ήταν λίγο ανυπότακτος έναντι της ανώτερης εξουσίας, παρ’ όλ’ αυτά, οποτεδήποτε προέκυπτε κάποια δοκιμασία, απεδεικνύετο πάντα νομιμόφρων προς τους κυβερνήτες του σύμπαντος και υπάκουος στις εντολές των Πατέρων του Αστερισμού. Κανένα ελάττωμα δεν είχε βρεθεί σ’ αυτόν, ως τη στιγμή της επονείδιστης προδοσίας της Ουράντια.
(752.3) 66:8.2 Πρέπει να σημειωθεί ότι τόσο στον Εωσφόρο όσο και στον Καλιγκάστια είχαν δοθεί με υπομονή οδηγίες και τους είχαν με τρόπο στοργικό επιστήσει την προσοχή πάνω στις επικίνδυνες τάσεις τους και την ύπουλη ανάπτυξη της φιλαυτίας τους και της συνακόλουθης μεγαλοποίησης του αισθήματος της αλαζονείας. Όλες, όμως, αυτές οι προσπάθειες να τους βοηθήσουν παρερμηνεύθηκαν ως αθέμιτη κριτική και ως αδικαιολόγητη παρέμβαση στις ατομικές τους ελευθερίες. Και οι δύο τους, ο Καλιγκάστια και ο Εωσφόρος, θεώρησαν τους φιλικούς τους συμβούλους ως υποκινούμενους από τα ίδια αυτά τα αξιόμεμπτα κίνητρα που άρχιζαν να κυριαρχούν στη δική τους διεστραμμένη σκέψη και τη λανθασμένη τους μεθόδευση. Έκριναν τους ανιδιοτελείς συμβούλους με το δικό τους αναπτυσσόμενο εγωισμό.
(752.4) 66:8.3 Από την άφιξη του Πρίγκιπα Καλιγκάστια, ο πολιτισμός του πλανήτη προόδευσε με αρκετά φυσιολογικό τρόπο για τριακόσιες, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια. Πέραν του να είναι μία σφαίρα τροποποίησης της ζωής και ως εκ τούτου υποκείμενη σε πολυάριθμες ανωμαλίες και ασυνήθιστα επεισόδια εξελικτικών διακυμάνσεων, η Ουράντια προόδευσε πολύ ικανοποιητικά στην πλανητική της διαδρομή ως την εποχή της εξέγερσης του Εωσφόρου και της παράλληλης προδοσίας του Καλιγκάστια. Το σύνολο της μετέπειτα ιστορίας έχει σαφώς τροποποιηθεί από το καταστροφικό αυτό λάθος, όπως επίσης και από την μεταγενέστερη αποτυχία του Αδάμ και της Εύας να εκπληρώσουν την πλανητική τους αποστολή.
(752.5) 66:8.4 Ο Πρίγκιπας της Ουράντια περιέπεσε στο σκότος την εποχή της εξέγερσης του Εωσφόρου, διαιωνίζοντας, έτσι, τη μακραίωνη σύγχυση του πλανήτη. Στη συνέχεια του αφαιρέθηκε η κυριαρχική εξουσία από τη συντονισμένη δράση των κυβερνητών του αστερισμού και άλλων συμπαντικών αξιωματούχων. Μοιράσθηκε την αναπόφευκτη μεταβλητότητα της απομονωμένης Ουράντια ως την εποχή της προσωρινής παραμονής του Αδάμ στον πλανήτη και συνέβαλε, σε κάποιο βαθμό, στην αποτυχία του σχεδίου ανύψωσης των θνητών φυλών δια της ενστάλαξης του αίματος της καινούργιας ιώδους φυλής – των απογόνων του Αδάμ και της Εύας.
(753.1) 66:8.5 Η δύναμη του εκπεσόντος Πρίγκιπα να διασαλεύει τις ανθρώπινες υποθέσεις περιορίσθηκε τρομακτικά από την ενσάρκωση ως θνητού του Μελχισεδέκ Ματσιβέντα την εποχή του Αβραάμ. Και εν συνεχεία, κατά την εποχή της ένσαρκης ζωής του Μιχαήλ, ο προδότης αυτός Πρίγκιπας αποκόπηκε από κάθε εξουσία στην Ουράντια.
(753.2) 66:8.6 Το δόγμα ενός ατομικού δαίμονα στην Ουράντια, αν και είχε κάποια βάση στην πλανητική παρουσία του προδότη και άδικου Καλιγκάστια, υπήρξε παρά ταύτα εντελώς ψευδές στις διδαχές του, ότι ένας τέτοιος «διάβολος» θα μπορούσε να επηρεάσει το φυσιολογικό ανθρώπινο νου εναντίον της ελεύθερης και φυσικής επιλογής του. Ακόμη και πριν την επιφοίτηση του Μιχαήλ στην Ουράντια, ούτε ο Καλιγκάστια, ούτε ο Νταλιγκάστια υπήρξαν ποτέ ικανοί να καταδυναστεύσουν τους θνητούς, ή να εξαναγκάσουν οποιοδήποτε φυσιολογικό άτομο να κάνει οτιδήποτε εναντίον της ανθρώπινης βούλησης. Η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου είναι ανώτερη σε ηθικά θέματα. Ακόμη και ο ενοικών Προσαρμοστής της Σκέψης αρνείται να υποχρεώσει τον άνθρωπο να κάνει έστω και μία σκέψη, ή να πραγματοποιήσει μια μοναδική ενέργεια εναντίον της επιλογής της ελεύθερης βούλησής του.
(753.3) 66:8.7 Και τώρα, αυτός ο στασιαστής του κόσμου, αποκομμένος από κάθε δύναμη να βλάψει τους προηγούμενους υπηκόους του, περιμένει την τελική κρίση, από τους Αρχαίους των Ημερών της Ουβέρσα, για όλους όσους συμμετείχαν στην εξέγερση του Εωσφόρου.
(753.4) 66:8.8 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(754.1) 67:0.1 Τα προβλήματα που συνδέονται με την ύπαρξη του ανθρώπου στην Ουράντια είναι αδύνατον να γίνουν κατανοητά χωρίς τη γνώση ορισμένων μεγάλων εποχών του παρελθόντος, κυρίως την εμφάνιση και τις συνέπειες της πλανητικής εξέγερσης. Αν και η αναταραχή αυτή δεν υπεισήλθε σοβαρά στην πρόοδο της οργανικής εξέλιξης, τροποποίησε σημαντικά την πορεία της κοινωνικής εξέλιξης και της πνευματικής ανάπτυξης. Ολόκληρη η υπερφυσική ιστορία του πλανήτη επηρεάσθηκε βαθιά από την σαρωτική θεομηνία.
(754.2) 67:1.1 Για τριακόσιες χιλιάδες χρόνια ο Καλιγκάστια ήταν ο υπεύθυνος στην Ουράντια, όταν ο Σατανάς, ο συνεργάτης του Εωσφόρου, έκανε μία από τις περιοδικές του επιθεωρήσεις. Και όταν ο Σατανάς έφθασε στον πλανήτη, η εμφάνισή του κατ’ ουδένα τρόπο δεν έμοιαζε με τις καρικατούρες της φαύλης μεγαλειότητάς του. Ήταν κι’ ακόμα είναι, ένας Υιός Λανονάντεκ μεγάλης λαμπρότητας. «Και μην απορείτε, γιατί ο ίδιος ο Σατανάς είναι ένα λαμπρό πλάσμα του φωτός.»
(754.3) 67:1.2 Στην πορεία της επιθεώρησής του ο Σατανάς ενημέρωσε τον Καλιγκάστια για την «Διακήρυξη της Ελευθερίας» που τότε είχε προτείνει ο Εωσφόρος και, όπως γνωρίζουμε, ο Πρίγκιπας συμφώνησε να προδώσει τον πλανήτη μόλις θα γινόταν η αναγγελία της εξέγερσης. Οι πιστές προσωπικότητες του σύμπαντος αντιμετώπισαν με ιδιαίτερη αποστροφή τον Πρίγκιπα Καλιγκάστια εξ αιτίας της εσκεμμένης αυτής προδοσίας της εμπιστοσύνης τους. Ο Δημιουργός Υιός εξέφρασε την περιφρόνησή του όταν είπε: «Είσαι σαν τον αρχηγό σου, Εωσφόρε, και αμαρτωλά έχεις διαιωνίσει το ανόμημά του. Ήταν απατεώνας από την απαρχή της ματαιοδοξίας του, γιατί δεν κατοικεί στην αλήθεια.»
(754.4) 67:1.3 Στο σύνολο του διοικητικού έργου ενός τοπικού σύμπαντος δεν θεωρείται παρακαταθήκη πιο ιερή από εκείνη που εναποτίθεται στον Πλανητικό Πρίγκιπα, ο οποίος αναλαμβάνει την ευθύνη για την ευημερία και την καθοδήγηση των εξελισσόμενων θνητών σ’ ένα νεοκατοικημένο κόσμο. Και απ’ όλες τις μορφές του κακού, καμία δεν είναι περισσότερο καταστροφική για το κύρος της προσωπικότητας, από την προδοσία της εμπιστοσύνης και την απείθεια κάποιου έναντι των φίλων που τον εμπιστεύονται. Διαπράττοντας το εσκεμμένο αυτό ανόμημα, ο Καλιγκάστια διέστρεψε την προσωπικότητά του τόσο απόλυτα, ώστε ο νους του δεν κατόρθωσε από τότε να επανακτήσει πλήρως την ισορροπία του.
(754.5) 67:1.4 Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εξετάσει κανείς την αμαρτία, ωστόσο, από τη φιλοσοφική άποψη του σύμπαντος η αμαρτία είναι η θέση μιας προσωπικότητας, η οποία εν γνώσει της ανθίσταται στην κοσμική πραγματικότητα. Το σφάλμα μπορεί να θεωρηθεί ως παρανόηση, ή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Το κακό είναι μία εν μέρει συνειδητοποίηση των συμπαντικών πραγματικοτήτων, ή μία κακή προσαρμογή σ’ αυτές. Η αμαρτία, όμως, αποτελεί σκόπιμη αντίσταση στη θεία πραγματικότητα – μία συνειδητή επιλογή να αντιτεθεί κανείς στην πνευματική πρόοδο – ενώ το ανόμημα συνίσταται σε μία ανοικτή και σταθερή περιφρόνηση της αναγνωρισμένης πραγματικότητας και εκφράζει μία τέτοια αποσύνθεση της προσωπικότητας, ώστε να φθάνει στα όρια της κοσμικής τρέλας.
(755.1) 67:1.5 Το σφάλμα υποδηλώνει έλλειψη διανοητικής οξύτητας. Το κακό, έλλειμμα σύνεσης. Η αμαρτία, άθλια πνευματική πενία. Η ανομία, όμως, καταδεικνύει μηδενισμό του ελέγχου επί της προσωπικότητας.
(755.2) 67:1.6 Και όταν η αμαρτία έχει τόσες πολλές φορές επιλεγεί και τόσο συχνά επαναληφθεί, μπορεί να γίνει συνήθεια. Οι καθ’ έξιν αμαρτωλοί μπορούν εύκολα να γίνουν άνομοι, να γίνουν ολόψυχοι στασιαστές κατά του σύμπαντος και όλων των θείων πραγματικοτήτων του. Ενώ όλες οι μορφές της αμαρτίας μπορεί να συγχωρηθούν, αμφιβάλλουμε εάν ο εγνωσμένος άνομος θα νοιώσει θλίψη για τα παραπτώματά του, ή αν θα δεχθεί συγχώρεση για τις αμαρτίες του.
(755.3) 67:2.1 Σύντομα μετά την επιθεώρηση του Σατανά και όταν η πλανητική διοίκηση βρισκόταν στα πρόθυρα της πραγμάτωσης μεγάλων επιτευγμάτων στην Ουράντια, μια μέρα, στην καρδιά του χειμώνα των βόρειων ηπείρων, ο Καλιγκάστια είχε μια μακρά συνομιλία με το συνεργάτη του, τον Νταλιγκάστια, μετά την οποία ο τελευταίος συνεκάλεσε τα δέκα συμβούλια της Ουράντια σε έκτακτη σύσκεψη. Η συνάθροιση αυτή άνοιξε με την δήλωση ότι ο Πρίγκιπας Καλιγκάστια επρόκειτο να αυτοανακηρυχθεί απόλυτος κυρίαρχος της Ουράντια και απαίτησε από όλα τα διοικητικά κλιμάκια να παραιτηθούν, παραδίδοντας όλες τις λειτουργίες και τις δυνάμεις τους στα χέρια του Νταλιγκάστια ως θεματοφύλακα, εν αναμονή της επαναδιοργάνωσης της κυβέρνησης του πλανήτη και την επακόλουθη ανακατανομή των αξιωμάτων αυτών της διοικητικής εξουσίας.
(755.4) 67:2.2 Η παρουσίαση αυτής της εκπληκτικής αυτής απαίτησης ακολουθήθηκε από την αριστοτεχνική προσφυγή του Βαν, προέδρου του ανώτατου συμβουλίου συντονισμού. Ο διακεκριμένος αυτός διοικητής και άξιος νομοδιδάσκαλος χαρακτήρισε την διαδικασία που υπέδειξε ο Καλιγκάστια ως πράξη εγγίζουσα τα όρια της πλανητικής εξέγερσης και έκανε έκκληση στους συμμετέχοντες στο συμβούλιο να απόσχουν από κάθε συμμετοχή, έως ότου μία τέτοια προσφυγή διακομισθεί στον Εωσφόρο, τον Κυρίαρχο του Συστήματος της Σατάνια. Και κέρδισε την υποστήριξη ολόκληρου του επιτελείου. Στη συνέχεια, η προσφυγή διεβιβάσθη στην Τζερουζέμ και από εκεί ήλθαν οι εντολές οι οποίες καθόριζαν τον Καλιγκάστια ως ανώτατο κυρίαρχο στην Ουράντια και επέτασσαν απόλυτη και αναντίρρητη πίστη στις εντολές του. Και ήταν σε απάντηση του εκπληκτικού αυτού μηνύματος που ο επιβλητικός Βαν έκανε την αξιομνημόνευτη αγόρευσή του διάρκειας επτά ωρών στην οποία επίσημα κατηγόρησε τον Καλιγκάστια, τον Νταλιγκάστια και τον Εωσφόρο ως περιφρονούντες την κυριαρχία του σύμπαντος του Νέβαδον. Και προσέφυγε στους Μέγιστους της Εντέντια για υποστήριξη και επικύρωση.
(755.5) 67:2.3 Εν τω μεταξύ, τα κυκλώματα του συστήματος είχαν διακοπεί. Η Ουράντια είχε απομονωθεί. Κάθε ομάδα ουράνιας ζωής στον πλανήτη βρέθηκε αιφνίδια και χωρίς προειδοποίηση απομονωμένη, εντελώς αποκομμένη από κάθε εξωτερική εισήγηση και συμβουλή.
(755.6) 67:2.4 Ο Νταλιγκάστια επίσημα ανακήρυξε τον Καλιγκάστια «Θεό της Ουράντια και υπέρτατο όλων». Με την διακήρυξη αυτή εμπρός τους, καθόρισαν τα θέματα. Και κάθε ομάδα κινήθηκε μόνη της και άρχισε τις διαβουλεύσεις, συζητήσεις που είχαν σκοπό να προσδιορίσουν τελικά τη μοίρα της κάθε, υπεράνω του ανθρώπινου, προσωπικότητας στον πλανήτη.
(755.7) 67:2.5 Τα σεραφείμ και τα χερουβείμ καθώς και οι άλλες ουράνιες υπάρξεις αναμίχθηκαν στις αποφάσεις αυτού του πικρού αγώνα, αυτής της μακρόχρονης και αμαρτωλής αντιπαράθεσης. Πολλές, υπεράνω του ανθρώπινου, ομάδες που έτυχε να βρίσκονται στην Ουράντια υποχρεώθηκαν να διαλέξουν μεταξύ του κακού και του καλού – μεταξύ των μεθόδων του Εωσφόρου και του θελήματος του αόρατου Πατέρα.
(756.1) 67:2.6 Ο αγώνας αυτός συνεχίσθηκε για περισσότερα από επτά χρόνια. Οι αρχές της Εντέντια δεν επρόκειτο να επέμβουν, ή να μεσολαβήσουν μέχρις ότου κάθε αναμεμειγμένη προσωπικότητα φθάσει σε μία τελική απόφαση. Ούτε ο Βαν και οι πιστοί του σύντροφοι επρόκειτο να δικαιωθούν και να απαλλαγούν από τη μακρόχρονη αγωνία τους και την αφόρητη αβεβαιότητα, ως τη στιγμή αυτή.
(756.2) 67:3.1 Το ξέσπασμα της εξέγερσης στην Τζερουζέμ, την πρωτεύουσα της Σατάνια, μεταδόθηκε από το συμβούλιο των Μελχισεδέκ. Οι Μελχισεδέκ που ήσαν υπεύθυνοι για περιπτώσεις επείγουσας ανάγκης μεταφέρθηκαν αμέσως στην Τζερουζέμ και ο Γαβριήλ προσφέρθηκε να ενεργήσει ως εκπρόσωπος του Δημιουργού Υιού, η εξουσία του οποίου είχε αμφισβητηθεί. Με την εκπομπή αυτή του δεδομένου της εξέγερσης στη Σατάνια το σύστημα απομονώθηκε, τέθηκε σε καραντίνα, από τα αδελφά του συστήματα. Γινόταν «πόλεμος στον ουρανό», στο αρχηγείο της Σατάνια και εξαπλώθηκε σε κάθε πλανήτη στο τοπικό σύστημα.
(756.3) 67:3.2 Στην Ουράντια σαράντα μέλη του υλικού επιτελείου των εκατό (περιλαμβανομένου και του Βαν) αρνήθηκαν να ενταχθούν στην εξέγερση. Πολλοί από τους εξ ανθρώπων βοηθοί του επιτελείου (τροποποιημένοι, ή όχι) στάθηκαν επίσης γενναίοι και ανώτεροι υπερασπιστές του Μιχαήλ και της συμπαντικής κυβέρνησης. Υπήρξε μια τρομακτική απώλεια προσωπικοτήτων μεταξύ των σεραφείμ και των χερουβείμ. Το ήμισυ σχεδόν των διοικητικών και μεταφορικών σεραφείμ των αποσπασμένων στον πλανήτη ενώθηκαν με τον αρχηγό τους και τον Νταλιγκάστια υποστηρίζοντας την υπόθεση του Εωσφόρου. Σαράντα χιλιάδες εκατόν δέκα εννέα πρωταρχικών μεσοδιάστατων πλασμάτων έδωσαν τα χέρια με τον Καλιγκάστια, οι υπόλοιπες, ωστόσο, από τις υπάρξεις αυτές έμειναν πιστές στα καθήκοντά τους.
(756.4) 67:3.3 Ο προδότης Πρίγκιπας παρέταξε τα απειθή μεσοδιάστατα πλάσματα και τις άλλες ομάδες των επαναστατημένων προσωπικοτήτων και τους οργάνωσε για να εκτελέσουν τις εντολές του, ενώ ο Βαν συγκέντρωσε τους πιστούς μεσοδιάστατους καθώς και τις άλλες πιστές ομάδες και άρχισε τη μεγάλη μάχη για τη σωτηρία του επιτελείου του πλανήτη, αλλά και των άλλων εξόριστων ουράνιων προσωπικοτήτων.
(756.5) 67:3.4 Κατά την εποχή αυτού του αγώνα οι πιστοί οπαδοί έμεναν σ’ έναν απερίφρακτο και ελάχιστα προστατευόμενο καταυλισμό, λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Νταλαμέιτια, οι κατοικίες τους, ωστόσο φυλάσσονταν μέρα και νύκτα από τα άγρυπνα και πάντα προσεκτικά, πιστά, μεσοδιάστατα πλάσματα, ενώ είχαν στην κατοχή τους το ανεκτίμητο δένδρο της ζωής.
(756.6) 67:3.5 Με την έκρηξη της εξέγερσης, τα πιστά χερουβείμ και σεραφείμ, με τη βοήθεια των τριών πιστών μεσοδιάστατων, ανέλαβαν την επιτήρηση του δένδρου της ζωής και επέτρεπαν μόνο στους σαράντα πιστούς του επιτελείου και τους συνεργαζόμενους μ’ αυτούς τροποποιημένους θνητούς να παίρνουν τους καρπούς και τα φύλλα του γεμάτου ενέργεια αυτού φυτού. Υπήρχαν πενήντα έξι από αυτούς τους τροποποιημένους Αντονίτες συνεργάτες του επιτελείου, με δέκα έξι από τους Αντονίτες συνοδούς του άπιστου επιτελείου να αρνούνται να προσχωρήσουν στην εξέγερση μαζί με τους κυρίους τους.
(756.7) 67:3.6 Κατά τη διάρκεια των επτά κρίσιμων χρόνων της εξέγερσης του Καλιγκάστια, ο Βαν αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά το έργο της λειτουργίας επί του πιστού του στρατού των ανθρώπων, των μεσοδιάστατων και των αγγέλων. Η πνευματική ενόραση και η ηθική σταθερότητα η οποία κατέστησε τον Βαν ικανό να διατηρήσει μία τέτοια απαρασάλευτη στάση πίστης προς την κυβέρνηση του σύμπαντος, ήταν το προϊόν καθαρής σκέψης, συνετής κρίσης, λογικής απόφασης, ειλικρινών κινήτρων, ανιδιοτελών προθέσεων, ευφυούς πίστης, εμπειρικής μνήμης, πειθαρχημένου χαρακτήρα και αναμφισβήτητης αφοσίωσης της προσωπικότητάς του στο να πράττει το θέλημα του εν Παραδείσω Πατέρα.
(756.8) 67:3.7 Τα επτά αυτά χρόνια της αναμονής ήταν η εποχή της εξέτασης της προσωπικότητας και της ψυχικής πειθαρχίας. Τέτοιες κρίσεις στις υποθέσεις ενός σύμπαντος καταδεικνύουν την τρομακτική επίδραση της διάνοιας ως παράγοντα πνευματικής επιλογής. Η παιδεία, η εξάσκηση και η εμπειρία αποτελούν σταθερούς όρους στο πλείστον των ζωτικών αποφάσεων όλων των εξελικτικών, ηθικής υπόστασης, πλασμάτων. Είναι, ωστόσο, απολύτως πιθανό για το ενοικούν πνεύμα να επικοινωνήσει άμεσα με τις δυνάμεις της ανθρώπινης προσωπικότητας οι οποίες καθορίζουν τις αποφάσεις, έτσι ώστε να ενισχύσει την πλήρως καθαγιασμένη βούληση του πλάσματος να πραγματοποιήσει εκπληκτικές πράξεις πιστής αφοσίωσης στο θέλημα και την άποψη του εν Παραδείσω Πατέρα. Και αυτό είναι που συνέβη στην εμπειρία του Άμαντον, του τροποποιημένου εκ των ανθρώπων συντρόφου του Βαν.
(757.1) 67:3.8 Ο Άμαντον είναι ο διακεκριμένος εξ ανθρώπων ήρως της εξέγερσης του Εωσφόρου. Ο άνδρας αυτός απόγονος του Άντον και της Φόντα ήταν ένας από τους εκατό οι οποίοι συνεισέφεραν ζωτικό πλάσμα στο επιτελείο του Πρίγκιπα και από το γεγονός αυτό και μετά προσαρτήθηκε στον Βαν ως συνεργάτης και εξ ανθρώπων βοηθός του. Ο Άμαντον επελέγη για να μείνει μαζί με τον αρχηγό του καθ’ όλη τη διάρκεια του πολύχρονου και δύσκολου αγώνα. Κι’ ήταν θέαμα που προκαλούσε τον ενθουσιασμό το να βλέπει κανείς τον απόγονο αυτό των εξελικτικών φυλών να παραμένει αμετακίνητος από τις σοφιστείες του Νταλιγκάστια, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του επτάχρονου αγώνα, ο ίδιος και οι πιστοί σύντροφοί του αντιστάθηκαν με άκαμπτη καρτερία σε όλες τις απατηλές διδαχές του λαμπρού Καλιγκάστια.
(757.2) 67:3.9 Ο Καλιγκάστια, διαθέτοντας ένα μέγιστο ευφυΐας και απέραντη εμπειρία στα συμπαντικά θέματα, παραστράτησε - ενστερνίσθηκε την αμαρτία. Ο Άμαντον, με ελάχιστη ευφυΐα και στερούμενος εντελώς συμπαντικής εμπειρίας, παρέμεινε σταθερός στην υπηρεσία του σύμπαντος και πιστός στο συνεργάτη του. Ο Βαν αξιοποίησε τόσο τη διάνοια όσο και το πνεύμα σ’ ένα μεγαλειώδη και δραστικό συνδυασμό διανοητικής αποφασιστικότητας και πνευματικής ενόρασης, επιτυγχάνοντας με τον τρόπο αυτό ένα εμπειρικό επίπεδο συναίσθησης της προσωπικότητας, του μέγιστου δυνατού είδους. Η διάνοια και το πνεύμα, όταν ενωθούν πλήρως, έχουν τη δυνατότητα της δημιουργίας υπεράνω του ανθρώπινου αξιών, ακόμη και μοροντιανών πραγματικοτήτων.
(757.3) 67:3.10 Δεν υπάρχει τέλος στην αφήγηση των συναρπαστικών γεγονότων εκείνων των τραγικών ημερών. Στο τέλος, όμως, ελήφθη η οριστική απόφαση και της τελευταίας προσωπικότητας και τότε, αλλά μόνο τότε, έφθασε ένας Μέγιστος από την Εντέντια μαζί με τους επειγουσών περιστάσεων Μελχισεδέκ για να καταλάβει την εξουσία στην Ουράντια. Οι πανοραμικές καταγραφές της κυριαρχίας του Καλιγκάστια στην Τζερουζέμ απαλείφθηκαν και άρχισε η δοκιμαστική εποχή της αποκατάστασης του πλανήτη.
(757.4) 67:4.1 Όταν έγινε το τελικό προσκλητήριο, τα υλικά μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα βρέθηκαν να έχουν ευθυγραμμισθεί ως εξής: Ο Βαν και ολόκληρο το νομοθετικό σώμα συντονισμού είχαν παραμείνει πιστοί. Ο Ανγκ και τρία μέλη του συμβουλίου σίτισης είχαν διασωθεί. Τα μέλη του συμβουλίου κτηνοτροφίας είχαν όλα παρασυρθεί στην εξέγερση, όπως επίσης και όλοι οι σύμβουλοι απόκτησης ζώων. Ο Φαντ και πέντε μέλη του προσωπικού των εκπαιδευτικών είχαν διασωθεί. Ο Νοντ και ολόκληρη η επιτροπή βιομηχανίας και εμπορίου προσχώρησαν στον Καλιγκάστια. Ο Χαπ και ολόκληρο το σώμα κληρικών αποκαλυφθείσας θρησκείας παρέμειναν πιστοί μαζί με τον Βαν και την ανώτερη ομάδα του. Ο Λιουτ και ολόκληρο το συμβούλιο υγείας χάθηκαν. Το συμβούλιο τέχνης και επιστήμης παρέμεινε πιστό στο σύνολό του, αλλά ο Τιουτ και η επιτροπή των φυλετικών κυβερνήσεων είχαν όλοι παρασπονδήσει. Έτσι, οι σαράντα από τους εκατό διασώθηκαν, για να μεταφερθούν αργότερα στην Τζερουζέμ, απ’ όπου συνέχισαν την πορεία τους προς τον Παράδεισο.
(757.5) 67:4.2 Τα εξήντα μέλη του πλανητικού επιτελείου που προσχώρησαν στην εξέγερση, επέλεξαν τον Νοντ ως αρχηγό τους. Εργάσθηκαν ολόψυχα για τον επαναστάτη Πρίγκιπα, αλλά γρήγορα ανεκάλυψαν ότι τους είχαν στερήσει την υποστήριξη των κυκλωμάτων ζωής του συστήματος. Συνειδητοποίησαν1 [32] το γεγονός ότι είχαν υποβαθμισθεί σε θνητές υπάρξεις. Ήταν, πράγματι, υπεράνω του ανθρώπινου, αλλά, ταυτόχρονα, υλικοί και θνητοί. Σε μία προσπάθεια να αυξήσει τον αριθμό τους, ο Νταλιγκάστια διέταξε άμεση προσφυγή στη σεξουαλική αναπαραγωγή, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά ότι οι αρχικοί εξήντα και οι σαράντα τέσσερις τροποποιημένοι Αντονίτες συνεργάτες τους ήταν καταδικασμένοι να υποστούν εξάλειψη δια του θανάτου, αργά, ή γρήγορα. Μετά την άλωση της Νταλαμέιτια, το άπιστο επιτελείο μετανάστευσε στο βορρά και την ανατολή. Οι απόγονοί τους ήταν για αιώνες γνωστοί ως Νοδίτες και ο τόπος όπου κατοικούσαν ως «η γη του Νοντ.»
(758.1) 67:4.3 Η παρουσία των εξαιρετικών αυτών υπερ-ανδρών και υπερ-γυναικών που εγκαταλείφθηκαν εξ αιτίας της εξέγερσης και ζευγάρωναν, πλέον, με τους γιους και τις θυγατέρες της γης, εύκολα δημιούργησε τις παραδοσιακές εκείνες ιστορίες για τους θεούς που ήλθαν στη γη για να ζευγαρώσουν με τους θνητούς. Και έτσι άρχισαν οι χίλιοι και ένας θρύλοι, που ανήκουν στη σφαίρα του μύθου, αλλά που βασίζονται στα γεγονότα των μετά την εξέγερση ημερών, οι οποίες αργότερα βρήκαν θέση στους λαϊκούς μύθους και τις παραδόσεις των διάφορων λαών, των οποίων οι πρόγονοι είχαν λάβει μέρος στις επαφές αυτές με τους Νοδίτες και τους απογόνους τους.
(758.2) 67:4.4 Οι εκ του επιτελείου στασιαστές, στερημένοι από την πνευματική υποστήριξη, βρήκαν, τελικά, φυσικό θάνατο. Και μεγάλο μέρος της μετέπειτα ειδωλολατρίας των ανθρώπινων φυλών δημιουργήθηκε από την επιθυμία να διαιωνίσουν τη μνήμη αυτών εξαιρετικά τιμώμενων υπάρξεων της εποχής του Καλιγκάστια.
(758.3) 67:4.5 Όταν το επιτελείο των εκατό ήλθε στην Ουράντια, αποσπάσθηκε προσωρινά από τους Προσαρμοστές της Σκέψης. Αμέσως μόλις έφθασαν οι επίτροποι Μελχισεδέκ, οι πιστές προσωπικότητες (εκτός του Βαν) επέστρεψαν στην Τζερουζέμ και επανενώθηκαν με τους Προσαρμοστές που τους περίμεναν. Δεν γνωρίζουμε τη μοίρα των εξήντα στασιαστών του επιτελείου. Οι Προσαρμοστές τους βρίσκονται ακόμη στην Τζερουζέμ. Τα πράγματα θα μείνουν αναμφίβολα ως έχουν μέχρις ότου ολόκληρη η εξέγερση του Εωσφόρου κριθεί, τελικά, και αποφασισθεί η μοίρα όλων των συμμετασχόντων.
(758.4) 67:4.6 Ήταν πολύ δύσκολο για τέτοιες υπάρξεις, όπως είναι οι άγγελοι και οι μεσοδιάστατοι να κατανοήσουν το ότι ευφυείς και έμπιστοι αρχηγοί, όπως ο Καλιγκάστια και ο Νταλιγκάστια ξεστράτισαν – διαπράττοντας την αμαρτία της προδοσίας. Οι υπάρξεις εκείνες οι οποίες υπέπεσαν στην αμαρτία – που δεν προσχώρησαν εσκεμμένα, ή προσχεδιασμένα – παραπλανήθηκαν από τους ανωτέρους τους, εξαπατήθηκαν από τους αρχηγούς τους που εμπιστεύονταν. Ήταν εξ ίσου εύκολο να κερδίσουν την υποστήριξη των πρωτόγονης διάνοιας εξελικτικών θνητών.
(758.5) 67:4.7 Η μεγάλη πλειονότητα όλων των ανθρώπων και των υπεράνω του ανθρώπινου υπάρξεων που έπεσαν θύματα της εξέγερσης του Εωσφόρου στην Τζερουζέμ και τους διάφορους παραπλανημένους πλανήτες έχουν ολόψυχα, από καιρό, μετανοήσει για την αφροσύνη τους. Και πραγματικά πιστεύουμε ότι όλοι αυτοί οι ειλικρινά μετανοήσαντες θα αποκατασταθούν, κατά κάποιο τρόπο και θα επανέλθουν σε κάποια φάση συμπαντικής υπηρεσίας, όταν οι Αρχαίοι των Ημερών ολοκληρώσουν, τελικά, την κρίση των υποθέσεων της εξέγερσης της Σατάνια, την οποία άρχισαν μόλις πρόσφατα.
(758.6) 67:5.1 Μεγάλη σύγχυση επεκράτησε στην Νταλαμέιτια και γύρω απ’ αυτήν για σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρόκληση της εξέγερσης. Επιχειρήθηκε η ολοκληρωτική και ριζοσπαστική αναδιοργάνωση ολόκληρου του κόσμου. Η επανάσταση υποσκέλισε την εξέλιξη ως τακτική πολιτισμικής προόδου και φυλετικής βελτίωσης. Μεταξύ των ανώτερων και εν μέρει εκπαιδευμένων παρεπιδημούντων μέσα και γύρω από την Νταλαμέιτια εμφανίσθηκε μια αιφνίδια πρόοδος στην πολιτισμική κατάσταση, όταν όμως οι καινούργιες αυτές και ριζοσπαστικές μέθοδοι δοκιμάσθηκαν στους εκτός της πόλης πληθυσμούς, το άμεσο αποτέλεσμα ήταν απερίγραπτη σύγχυση και φυλετικό πανδαιμόνιο. Η ελευθερία γρήγορα μετατράπηκε σε ασυδοσία από τους ημιεξελιγμένους πρωτόγονους ανθρώπους εκείνων των ημερών.
(758.7) 67:5.2 Πολύ γρήγορα μετά την εξέγερση ολόκληρο το επιτελείο της ανταρσίας ασχολήθηκε με την ενεργητική υπεράσπιση της πόλης εναντίον των ορδών των ημιάγριων που πολιόρκησαν τα τείχη της, ως αποτέλεσμα των δογμάτων περί ελευθερίας τα οποία τους είχαν πρόωρα διδαχθεί. Και χρόνια πριν το όμορφο αρχηγείο χαθεί στα κύματα του νότου, οι παραπλανημένες και λανθασμένα καθοδηγημένες φυλές της ενδοχώρας της Νταλαμέιτια είχαν ήδη επιπέσει, σε μια ημιάγρια επίθεση, στην θαυμάσια πόλη, οδηγώντας τους αποσκιρτήσαντες επιτελείς και τους συνεργάτες τους στο βορρά.
(759.1) 67:5.3 Το σχέδιο του Καλιγκάστια για άμεση αναδόμηση της ανθρώπινης κοινωνίας σύμφωνα με τις απόψεις του περί ατομικής ελευθερίας και ομαδικών ελευθεριών απεδείχθη άμεση και λίγο-πολύ απόλυτη αποτυχία. Η κοινωνία γρήγορα βυθίστηκε πάλι στο παλιό βιολογικό της επίπεδο και ο αγώνας προς τα εμπρός ξεκίνησε πάλι από την αρχή, από ένα σημείο όχι πολύ μακριά από εκείνο που βρισκόταν κατά την απαρχή της κυριαρχίας του Καλιγκάστια, με την αναταραχή αυτή να έχει αφήσει τον κόσμο σε σύγχυση πολύ χειρότερα από πριν.
(759.2) 67:5.4 Εκατόν εξήντα δύο χρόνια μετά την εξέγερση, ένα παλιρροϊκό κύμα επέπεσε στην Νταλαμέιτια και το αρχηγείο του πλανήτη βυθίστηκε κάτω από τα νερά της θάλασσας. Η γη αυτή δεν αναδύθηκε ποτέ ξανά, μέχρις ότου κάθε ίχνος, σχεδόν, του ανώτερου πολιτισμού εκείνων των θαυμάσιων καιρών χάθηκε.
(759.3) 67:5.5 Όταν η πρώτη πρωτεύουσα του κόσμου καταποντίσθηκε, φιλοξενούσε μόνο τους κατώτερους τύπους των φυλών του Σαντζίκ της Ουράντια, αποστάτες που είχαν ήδη μετατρέψει το ναό του Πατέρα σε βωμό αφιερωμένο στον Νογκ, τον ψεύτικο θεό του φωτός και της ζωής.
(759.4) 67:6.1 Οι οπαδοί του Βαν γρήγορα αποσύρθηκαν στα υψίπεδα δυτικά της Ινδίας, όπου απηλλάγησαν από τις επιθέσεις των συγχυσμένων φυλών των κάμπων και, από τη θέση αυτή στην οποία είχαν αποσυρθεί, σχεδίαζαν την αποκατάσταση του κόσμου, όπως ακριβώς οι παλιοί Μπαντονίτες προκάτοχοί τους είχαν, κάποτε, εντελώς ασυναίσθητα, εργασθεί για την ευημερία του ανθρώπινου είδους πριν ακριβώς από τις μέρες της δημιουργίας των φυλών του Σαντζίκ.
(759.5) 67:6.2 Πριν από την άφιξη των επιτρόπων Μελχισεδέκ, ο Βαν ανέθεσε τη διαχείριση των ανθρώπινων υποθέσεων στα χέρια των δέκα τετραμελών επιτροπών, ομάδων ταυτόσημων εκείνων του καθεστώτος του Πρίγκιπα. Οι ανώτεροι διαμένοντες Φορείς της Ζωής ανέλαβαν προσωρινά την αρχηγία αυτού του συμβουλίου των σαράντα, το οποίο λειτούργησε καθ’ όλη τη διάρκεια των επτά ετών της αναμονής. Παρόμοιες ομάδες Αμαντονιτών ανέλαβαν τις ευθύνες αυτές, όταν τα τριάντα εννέα πιστά μέλη του επιτελείου επέστρεψαν στην Τζερουζέμ.
(759.6) 67:6.3 Αυτοί οι Αμαντονίτες προήλθαν από την ομάδα των 144 πιστών Αντονιτών στους οποίους ανήκε ο Άμαντον και οι οποίοι έγιναν γνωστοί με το όνομά του. Η ομάδα αυτή περιελάμβανε τριάντα εννέα άνδρες και εκατόν πέντε γυναίκες. Πενήντα έξι από το σύνολο αυτό ήσαν αθάνατοι και όλοι (εκτός του Άμαντον) μετασχηματίσθηκαν μαζί με τα πιστά μέλη του επιτελείου. Το υπόλοιπο της ανώτερης αυτής ομάδας εξακολούθησε να ζει στη γη ως το τέλος των ημερών τους ως θνητοί υπό την αρχηγία του Βαν και του Άμαντον. Ήταν η βιολογική μαγιά, που πολλαπλασιάσθηκε και συνέχισε να προσφέρει την αρχηγία στον κόσμο, μέσα στις πολύχρονες, σκοτεινές εποχές της μετά την εξέγερση περιόδου.
(759.7) 67:6.4 Ο Βαν έμεινε στην Ουράντια ως την εποχή του Αδάμ, διατελώντας τιμητικός επικεφαλής όλων των υπεράνω του ανθρώπινου προσωπικοτήτων οι οποίες λειτουργούσαν στον πλανήτη. Αυτός και ο Άμαντον συντηρήθηκαν με την τεχνική του δένδρου της ζωής, σε συνδυασμό με την εξειδικευμένη ζωτική λειτουργία των Μελχισεδέκ για περισσότερα από εκατόν πενήντα χιλιάδες χρόνια.
(759.8) 67:6.5 Τις υποθέσεις της Ουράντια διαχειρίσθηκε για πάρα πολύ καιρό ένα συμβούλιο πλανητικών επιτρόπων, δώδεκα Μελχισεδέκ, επικυρωμένων με εντολή του ανώτερου κυβερνήτη του αστερισμού, του Μέγιστου Πατέρα του Νορλάτιαντεκ. Σε συνεργασία με τους επιτρόπους Μελχισεδέκ ήταν ένα εισηγητικό συμβούλιο αποτελούμενοι από: έναν από τους πιστούς βοηθούς του εκπεσόντος Πρίγκιπα, τους δύο διαμένοντες Φορείς της Ζωής, ένα Τριαδοποιημένο Υιό ο οποίος μαθήτευε εκπαιδευόμενος, ένα εθελοντή Διδάσκαλο Υιό, έναν Υπέρλαμπρο Εσπερινό Αστέρα του Άβαλον (κατά περιόδους), τους αρχηγούς των σεραφείμ και των χερουβείμ, συμβούλους από δύο γειτονικούς πλανήτες, τον γενικό διευθυντή των υφισταμένων αγγέλων και τον Βαν, τον αρχηγό διοικητή των μεσοδιάστατων πλασμάτων. Έτσι εκυβερνάτο και εδιοικείτο η Ουράντια ως την άφιξη του Αδάμ. Δεν είναι περίεργο το ότι ο γενναίος και πιστός Βαν πήρε μία θέση στο συμβούλιο των πλανητικών επιτρόπων, το οποίο για τόσο πολύ καιρό διεχειρίζετο τις υποθέσεις της Ουράντια.
(760.1) 67:6.6 Οι δώδεκα επίτροποι Μελχισεδέκ της Ουράντια επετέλεσαν έργο ηρωικό. Διέσωσαν τα υπολείμματα του πολιτισμού και οι πλανητικές τους τακτικές εκτελέσθηκαν πιστά από τον Βαν. Μέσα σε χίλια χρόνια μετά την εξέγερση ο Βαν είχε περισσότερες από τριακόσιες πενήντα προηγμένες ομάδες, διασκορπισμένες έξω στον κόσμο. Οι εμπροσθοφυλακές αυτές του πολιτισμού αποτελούνταν κατά μέγα μέρος από τους απογόνους των πιστών Αντονιτών, ελαφρά αναμεμιγμένων με τις φυλές του Σαντζίκ, ιδιαίτερα με τους γαλάζιους ανθρώπους, όπως επίσης και με τους Νοδίτες.
(760.2) 67:6.7 Παρά την τρομερή οπισθοδρόμηση εξ αιτίας της εξέγερσης, υπήρχαν πολλά καλά γένη βιολογικά υποσχόμενων στη γη. Υπό την εποπτεία των επιτρόπων Μελχισεδέκ, ο Βαν και ο Άμαντον συνέχισαν το έργο της υπόθαλψης της φυσικής εξέλιξης της ανθρώπινης φυλής, προωθώντας τη βιολογική εξέλιξη του ανθρώπου έως ότου έφθασε στο αποκορύφωμα αυτό του επιτεύγματος, το οποίο δικαιολόγησε την αποστολή ενός Υλικού Υιού και Θυγατέρας στην Ουράντια.
(760.3) 67:6.8 Ο Βαν και ο Άμαντον παρέμειναν στη γη έως και λίγο μετά την άφιξη του Αδάμ και της Εύας. Λίγα χρόνια μετά μεταφέρθηκαν στην Τζερουζέμ, όπου ο Βαν ενώθηκε και πάλι με τον Προσαρμοστή του που περίμενε. Ο Βαν πλέον υπηρετεί για λογαριασμό της Ουράντια, περιμένοντας την εντολή να προχωρήσει το μακρύ, ατέλειωτο μονοπάτι προς την τελειότητα του Παραδείσου και το άγνωστο πεπρωμένο του συναθροιζόμενου Σώματος της Τελικότητας των Θνητών.
(760.4) 67:6.9 Πρέπει να καταγραφεί ότι, όταν ο Βαν προσέφυγε στους Μέγιστους της Εντέντια, αφού ο Εωσφόρος είχε υποστηρίξει τον Καλιγκάστια στην Ουράντια, οι Πατέρες του Αστερισμού απέστειλαν μια άμεση απόφαση υποστηρίζοντας τον Βαν σε κάθε σημείο της διένεξής του. Η ετυμηγορία αυτή δεν κατόρθωσε να τον φθάσει, επειδή τα πλανητικά κυκλώματα επικοινωνίας είχαν διακοπεί ενώ η αποστολή βρισκόταν καθ’ οδόν. Μόνο πρόσφατα ανακαλύφθηκε η πραγματικά επίσημη αυτή απόφαση να βρίσκεται στην κατοχή ενός ενδιάμεσου ενεργειακού αναμεταδότη, όπου είχε εξοβελισθεί από την εποχή της απομόνωσης της Ουράντια. Χωρίς αυτή την ανακάλυψη, η οποία έγινε ως αποτέλεσμα των ερευνών των μεσοδιάστατων της Ουράντια, η ανακοίνωση της απόφασης αυτής θα περίμενε την αποκατάσταση της Ουράντια στα κυκλώματα του αστερισμού. Και το προφανές αυτό ατύχημα της διαπλανητικής επικοινωνίας κατέστη δυνατόν επειδή οι ενεργειακοί αναμεταδότες μπορούν να λαμβάνουν και να μεταδίδουν πληροφορίες, αλλά δεν μπορούν να εκκινήσουν την επικοινωνία.
(760.5) 67:6.10 Το νομικό κύρος του Βαν στα νόμιμα αρχεία της Σατάνια δεν σταθεροποιήθηκε ουσιαστικά και τελικά, ει μη μόνο όταν η επίσημη αυτή απόφαση των πατέρων της Εντέντια κατεγράφη στην Τζερουζέμ.
(760.6) 67:7.1 Οι ατομικές (κεντρομόλες) επιπτώσεις της εκούσιας και σταθερής απόρριψης από τα πλάσματα του φωτός είναι αναπόφευκτες, αλλά και ατομικές και ενδιαφέρουν μόνο τη θεότητα και το συγκεκριμένο πλάσμα. Ένας τέτοιος, καταστροφικός για την ψυχή καρπός της ανομίας είναι η εσωτερική ωρίμανση του άνομου αυτόβουλου πλάσματος.
(761.1) 67:7.2 Δεν συμβαίνει, ωστόσο, το ίδιο και με τις εξωτερικές επιπτώσεις της αμαρτίας: Οι απρόσωπες (κεντρόφυγες) επιπτώσεις της ενστερνιζόμενης αμαρτίας είναι αναπόφευκτες, αλλά και συλλογικές και αφορούν σε κάθε πλάσμα που λειτουργεί μέσα στην ακτίνα δράσης τέτοιων γεγονότων.
(761.2) 67:7.3 Πενήντα χιλιάδες χρόνια μετά την κατάρρευση της πλανητικής διοίκησης, οι υποθέσεις της γης ήταν τόσο αποδιοργανωμένες και επιβραδυμένες, ώστε η ανθρώπινη φυλή ελάχιστα είχε κερδίσει σε σχέση με τη γενική εξελικτική κατάσταση η οποία επικρατούσε κατά την εποχή της άφιξης του Καλιγκάστια, πριν από τριακόσιες πενήντα χιλιάδες χρόνια. Από ορισμένες απόψεις είχε γίνει κάποια πρόοδος. Από άλλες πλευρές, πολύ έδαφος είχε χαθεί.
(761.3) 67:7.4 Η αμαρτία δεν έχει ποτέ τοπικές, μόνο, επιπτώσεις. Οι διοικητικοί τομείς των συμπάντων είναι σαν οργανισμοί. Η κακή κατάσταση μιας προσωπικότητας πρέπει, ως ένα βαθμό, να καταμερισθεί σε όλους. Η αμαρτία, όντας θέση ενός ατόμου προς την πραγματικότητα, είναι προορισμένη να επιδείξει τους εγγενείς, αρνητικούς καρπούς της σε κάθε ένα και σε όλα τα σχετικά επίπεδα των συμπαντικών αξιών. Οι πλήρεις επιπτώσεις, ωστόσο, της λανθασμένης σκέψης, της διάπραξης του κακού, ή του αμαρτωλού σχεδιασμού βιώνονται μόνο στο επίπεδο του ουσιαστικού επιτεύγματος. Η καταστρατήγηση του συμπαντικού νόμου μπορεί να αποβεί μοιραία στο φυσικό χώρο, χωρίς να εμπλέκει σοβαρά τη διάνοια, ή να βλάπτει την πνευματική εμπειρία. Η αμαρτία είναι γεμάτη με μοιραίες επιπτώσεις για τη σωτηρία της προσωπικότητας μόνο όταν αποτελεί θέση του συνόλου της ύπαρξης, όταν συμβολίζει την επιλογή της διάνοιας και τη βούληση της ψυχής.
(761.4) 67:7.5 Το κακό και η αμαρτία φέρουν επιπτώσεις στους υλικούς και κοινωνικούς χώρους και μπορούν, ορισμένες φορές, ακόμη και να καθυστερήσουν την πνευματική πρόοδο σε ορισμένα επίπεδα συμπαντικής πραγματικότητας, αλλά ποτέ η αμαρτία οποιασδήποτε ύπαρξης δεν αποστερεί μία άλλη από την συνειδητοποίηση του θείου δικαιώματος της ατομικής σωτηρίας. Η αιώνια σωτηρία μπορεί να απειληθεί μόνο με τις αποφάσεις του νου και τις επιλογές της ψυχής του κάθε ατόμου.
(761.5) 67:7.6 Η αμαρτία στην Ουράντια ελάχιστα συνέβαλε στο να καθυστερήσει η βιολογική εξέλιξη, αλλά ασφαλώς λειτούργησε για να αποστερήσει τις ανθρώπινες φυλές από τα πλήρη προνόμια της Αδαμικής κληρονομιάς. Η αμαρτία καθυστερεί απέραντα την διανοητική εξέλιξη, την ανθρώπινη ανάπτυξη, την κοινωνική πρόοδο και το μαζικό πνευματικό επίτευγμα. Δεν εμποδίζει, όμως, το ανώτερο πνευματικό επίτευγμα οποιουδήποτε ατόμου, το οποίο επιλέγει να γνωρίσει τον Θεό και ειλικρινά να πράξει το θείο του θέλημα.
(761.6) 67:7.7 Ο Καλιγκάστια στασίασε, ο Αδάμ και η Εύα υπέπεσαν σε σφάλμα, αλλά κανένας θνητός που γεννήθηκε αργότερα στην Ουράντια δεν δοκιμάσθηκε, όσον αφορά στην προσωπική, πνευματική του εμπειρία εξ αιτίας αυτών των παραστρατημάτων. Κάθε θνητός που γεννήθηκε στην Ουράντια από την εποχή της εξέγερσης του Καλιγκάστια έχει, κατά κάποιο τρόπο, τιμωρηθεί μέσα στο χρόνο, αλλά η μέλλουσα ευημερία των ψυχών αυτών ουδέποτε διακινδύνευσε κατ’ ελάχιστο την αιωνιότητα. Ουδείς άνθρωπος δημιουργήθηκε για να υποστεί ζωτική πνευματική αποστέρηση εξ αιτίας της αμαρτίας ενός άλλου. Η αμαρτία είναι απόλυτα προσωπική, ως προς την ηθική ενοχή, ή τις πνευματικές επιπτώσεις, παρά τον εκτεταμένο της αντίκτυπο στους διοικητικούς, διανοητικούς και κοινωνικούς χώρους.
(761.7) 67:7.8 Ενώ δεν μπορούμε να προσμετρήσουμε τη σοφία που επιτρέπει τέτοιες καταστροφές, μπορούμε πάντα να διακρίνουμε το ευεργετικό έργο των τοπικών αυτών αναταραχών, καθώς ανακλώνται, γενικά, στο σύμπαν.
(761.8) 67:8.1 Στην εξέγερση του Εωσφόρου αντιστάθηκαν πολλές θαρραλέες υπάρξεις στους διάφορους κόσμους της Σατάνια. Τα αρχεία, ωστόσο, του Σάλβινγκτον παρουσιάζουν τον Άμαντον ως τον υπέροχο χαρακτήρα ολόκληρου του συστήματος, μέσα στην μεγαλειώδη του απόρριψη της παλίρροιας της ανταρσίας και στην σταθερή αφοσίωσή του στον Βαν – παρέμειναν μαζί, αμετακίνητοι στην νομιμοφροσύνη τους προς την υπεροχή του αόρατου Πατέρα και του Υιού του, του Μιχαήλ.
(762.1) 67:8.2 Κατά την περίοδο των κοσμοϊστορικών αυτών γεγονότων βρισκόμουν στην Εντέντια και έχω ακόμη ζωντανή την ευφροσύνη που ένοιωσα, καθώς μελετούσα προσεκτικά τις εκπομπές του Σάλβινγκτον, που μιλούσαν από μέρα σε μέρα για την απίστευτη σταθερότητα, την υπερβατική αφοσίωση και την εξαίρετη νομιμοφροσύνη αυτού του, κάποτε, ημιάγριου απόγονου από το πειραματικό και αρχέτυπο γένος της Αντονικής φυλής.
(762.2) 67:8.3 Από την Εντέντια, πάνω, μέσω του Σάλβινγκτον κι’ ακόμα ως την Ουβέρσα, για επτά ατέλειωτα χρόνια, η πρώτη ερώτηση όλων των δευτερευόντων ουράνιων πλασμάτων σχετικά με την εξέγερση στη Σατάνια, ήταν πάντα: «Τι γίνεται με τον Άμαντον της Ουράντια, παραμένει ακόμη ακλόνητος;»
(762.3) 67:8.4 Αν η εξέγερση του Εωσφόρου έχει δημιουργήσει προβλήματα στο τοπικό σύστημα και τους εκπεσόντες κόσμους του, αν η απώλεια αυτού του Υιού και των παραπλανημένων συνεργατών του έχει προσωρινά εμποδίσει την πρόοδο του αστερισμού του Νορλάτιαντεκ, τότε, υπολογίστε τις επιπτώσεις της απέραντης παρουσίασης της εγκαρδιωτικής επίτευξης του μοναδικού αυτού παιδιού της φύσης και της αποφασιστικής του ομάδας των 143 συντρόφων να παραμείνουν σταθεροί για τις ανώτερες ιδέες της συμπαντικής διεύθυνσης και διοίκησης υπό το κράτος μιας τόσο τρομακτικής και εχθρικής πίεσης που ασκήθηκε από τους άπιστους ανωτέρους του. Και σας διαβεβαιώνω, αυτό έχει ήδη κάνει μεγαλύτερο καλό στο σύμπαν του Νέβαδον και το υπερσύμπαν του Όρβοντον από όσο μπορεί ποτέ να κάνει το σύνολο του κακού και της πίκρας εξ αιτίας της εξέγερσης του Εωσφόρου.
(762.4) 67:8.5 Και όλα τούτα είναι μια συγκινητική και υπέροχα μεγαλειώδης αποσαφήνιση της σοφίας του συμπαντικού σχεδίου του Πατέρα για την κινητοποίηση του Σώματος της Τελικότητας των Θνητών στον Παράδεισο και τη στελέχωση της πελώριας αυτής ομάδας των μυστηριωδών υπηρετών του μέλλοντος, κατά μέγα μέρος από τον κοινό πηλό των θνητών της ανελικτικής προόδου – τέτοιων ακριβώς θνητών, σαν τον ακαταμάχητο Άμαντον.
(762.5) 67:8.6 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(763.1) 68:0.1 Αυτή είναι η αρχή της αφήγησης του μακρού, ατέλειωτου προς τα εμπρός αγώνα του ανθρώπινου είδους, από μία κατάσταση που ήταν λίγο καλύτερη από την υπόσταση ενός ζώου, μέσα στις εποχές που μεσολάβησαν κι’ ως τους πρόσφατους χρόνους, όταν ένας πραγματικός, αν και ατελής, πολιτισμός εξελίχθηκε μεταξύ των ανώτερων φυλών της ανθρωπότητας.
(763.2) 68:0.2 Ο πολιτισμός αποτελεί φυλετικό απόκτημα. Δεν είναι βιολογικά εγγενής. Για το λόγο αυτό, πρέπει όλα τα παιδιά να ανατρέφονται σ’ ένα περιβάλλον πολιτισμένο, ενώ κάθε διαδοχική γενιά νέων πρέπει να εκπαιδεύεται από την αρχή. Οι ανώτερες ιδιότητες του πολιτισμού – επιστημονικές, φιλοσοφικές και θρησκευτικές – δεν μεταδίδονται από τη μία γενεά στην άλλη κληρονομικά. Τα πολιτισμικά αυτά επιτεύγματα διατηρούνται μόνο δια της φωτισμένης συντήρησης της κοινωνικής κληρονομιάς.
(763.3) 68:0.3 Η κοινωνική εξέλιξη δια της συνεργασίας εγκαινιάσθηκε από τους διδασκάλους της Νταλαμέιτια και για τριακόσιες χιλιάδες χρόνια η ανθρωπότητα εξέθρεψε την ιδέα των ομαδικών δραστηριοτήτων. Ο γαλάζιος άνθρωπος, περισσότερο απ’ όλους, επωφελήθηκε από τις διδαχές αυτές, ο κόκκινος άνθρωπος ως ένα σημείο και ο μαύρος άνθρωπος λιγότερο από όλους. Στους πλέον πρόσφατους χρόνους η κίτρινη φυλή και η λευκή φυλή παρουσίασαν την πλέον προηγμένη κοινωνική εξέλιξη στην Ουράντια.
(763.4) 68:1.1 Όταν έλθουν πολύ κοντά, οι άνθρωποι μαθαίνουν να αγαπούν ο ένας τον άλλο, αλλά ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν ήταν από τη φύση του πλημμυρισμένος από το πνεύμα του αδελφικού αισθήματος και την επιθυμία κοινωνικής επαφής με τους συντρόφους του. Οι πρώιμες φυλές έμαθαν, μάλλον, μέσω θλιβερών εμπειριών το «η ισχύς εν τη ενώσει.» Και είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη της φυσικής αδελφικής έλξης που εμποδίζει τώρα την άμεση πραγμάτωση της αδελφοσύνης του ανθρώπου στην Ουράντια.
(763.5) 68:1.2 Η συνεργασία έγινε από νωρίς το τίμημα της σωτηρίας. Ο μοναχικός άνθρωπος ήταν αβοήθητος, εκτός εάν έφερε κάποιο φυλετικό σημάδι, το οποίο πιστοποιούσε ότι ανήκε σε μία ομάδα που με βεβαιότητα θα εκδικείτο οποιαδήποτε επίθεση εναντίον του. Ακόμη και την εποχή του Κάιν ήταν μοιραίο το να πηγαίνει κάποιος στο εξωτερικό χωρίς ένα σημάδι φυλετικής αναγνώρισης.1 [33] Ο πολιτισμός είχε γίνει η διασφάλιση του ανθρώπου εναντίον του βίαιου θανάτου, ενώ το τίμημα πληρώνεται δια της υπαγωγής στις πολυάριθμες νομικές απαιτήσεις της κοινωνίας.
(763.6) 68:1.3 Η πρωτόγονη κοινωνία θεμελιώθηκε, λοιπόν, στην αμοιβαιότητα της ανάγκης και την μεγαλύτερη ασφάλεια που προσέφεραν οι σχέσεις. Και η ανθρώπινη κοινωνία έχει εξελιχθεί σε ατέλειωτους κύκλους, ως αποτέλεσμα του απομονωτικού αυτού φόβου, όπως, επίσης, μέσω της απρόθυμης συνεργασίας.
(763.7) 68:1.4 Οι πρωτόγονες ανθρώπινες υπάρξεις έμαθαν νωρίς ότι οι ομάδες είναι κατά πολύ καλύτερες και ισχυρότερες από όσο το απλό σύνολο των ατόμων που τις αποτελούν. Εκατό άνθρωποι ενωμένοι, οι οποίοι ενεργούν με ομοφωνία μπορούν να μετακινήσουν ένα μεγάλο βράχο. Μια εικοσάδα καλά εκπαιδευμένων φρουρών της ειρήνης μπορούν να αναχαιτίσουν ένα εξαγριωμένο πλήθος. Και έτσι δημιουργήθηκε η κοινωνία, όχι εξ αιτίας απλού συσχετισμού των αριθμών, αλλά μάλλον ως αποτέλεσμα της συγκρότησης των ευφυών συνεργατών. Η συνεργασία, ωστόσο, δεν αποτελεί φυσικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Ο άνθρωπος μαθαίνει να συνεργάζεται, αρχικά από φόβο και αργότερα επειδή ανακαλύπτει ότι έτσι είναι κατά πολύ ευκολότερο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του χρόνου και να προστατευθεί έναντι των υποθετικών κινδύνων της αιωνιότητας.
(764.1) 68:1.5 Οι λαοί που έμαθαν έτσι νωρίς να οργανώνονται σε μια πρωτόγονη κοινωνία επέτυχαν περισσότερο στις εφόδους τους απέναντι στη φύση, καθώς επίσης και στην άμυνά τους κατά των συντρόφων τους. Είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να επιβιώσουν. Έτσι ο πολιτισμός προόδευσε σταθερά στην Ουράντια, παρά τις πολλές παλινωδίες του. Και τούτο συνέβη μόνο εξ αιτίας του ότι μεγάλωσε η αξία της επιβίωσης σε συσχετισμό με το γεγονός ότι πολλές από τις ανθρώπινες ανοησίες δεν κατόρθωσαν να σταματήσουν, ή να καταστρέψουν τον ανθρώπινο πολιτισμό.
(764.2) 68:1.6 Το ότι η σύγχρονη πολιτισμική κοινωνία είναι ένα μάλλον πρόσφατο φαινόμενο αποδεικνύεται περίτρανα από την ως τις μέρες μας επιβίωση τέτοιων πρωτόγονων κοινωνικών συνθηκών, όπως είναι αυτές που χαρακτηρίζουν τους Αυστραλούς ιθαγενείς, καθώς, επίσης, τους Βουσμάνους και τους Πυγμαίους της Αφρικής. Μεταξύ των υποανάπτυκτων αυτών λαών μπορεί να δει κανείς κάτι από την πρωτινή εχθρότητα της ομάδας, την ατομική καχυποψία, καθώς και άλλα αντικοινωνικά γνωρίσματα, που τόσο ήταν χαρακτηριστικά όλων των πρωτόγονων φυλών. Τα αξιολύπητα αυτά κατάλοιπα των μη κοινωνικοποιημένων λαών των αρχαίων καιρών εύγλωττα μαρτυρούν το γεγονός ότι η φυσική, ατομιστική τάση του ανθρώπου δεν μπορεί να ανταγωνισθεί με επιτυχία την αποτελεσματικότερη και ισχυρότερη οργάνωση και τις σχέσεις της κοινωνικής προόδου. Αυτές οι υποανάπτυκτες και καχύποπτες αντικοινωνικές φυλές, οι οποίες μιλούν από μια διαφορετική διάλεκτο κάθε εξήντα πέντε, ή ογδόντα χιλιόμετρα, δείχνουν σε τι κόσμο θα μπορούσατε να ζείτε αν δεν υπήρχε η συνδυασμένη διδασκαλία του υλικού επιτελείου του Πλανητικού Πρίγκιπα και οι μεταγενέστεροι εργάτες της Αδαμικής ομάδας των εξευγενιστών των φυλών.
(764.3) 68:1.7 Η σύγχρονη φράση, «πίσω στη φύση,» είναι μία αυταπάτη οφειλόμενη σε άγνοια, μία πίστη στο γεγονός του, κάποτε, φανταστικού «χρυσού αιώνα.» Η μοναδική βάση για το μύθο του χρυσού αιώνα είναι το ιστορικό γεγονός της Νταλαμέιτια και της Εδέμ. Αλλά οι βελτιωμένες αυτές κοινωνίες απείχαν μακράν των ουτοπικών ονείρων.
(764.4) 68:2.1 Η πολιτισμένη κοινωνία είναι το αποτέλεσμα των πρώιμων προσπαθειών του ανθρώπου να αντιπαρέλθει την απαρέσκειά του για την απομόνωση. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην αμοιβαία αφοσίωση και η παρούσα βίαιη κατάσταση ορισμένων πρωτόγονων ομάδων καταδεικνύει σαφώς από ποια στάδια πέρασαν οι πρώιμες φυλές. Ωστόσο, αν και τα άτομα που απαρτίζουν ένα πολιτισμό μπορεί να συγκρούονται μεταξύ τους και να πολεμούν ο ένας τον άλλο, έστω κι’ αν ο πολιτισμός ο ίδιος φαίνεται σαν ένα ανακόλουθο πλήθος που παλεύει και αγωνίζεται, τούτο αποδεικνύει την ύπαρξη ένθερμου αγώνα, όχι τη θανάσιμη μονοτονία του μαρασμού.
(764.5) 68:2.2 Ενώ το επίπεδο της διάνοιας συνεισέφερε σημαντικά στο βαθμό της πολιτισμικής προόδου, η κοινωνία έχει βασικά σχεδιασθεί για να ελαχιστοποιεί το στοιχείο του κινδύνου στον τρόπο διαβίωσης των ατόμων και έχει προοδεύσει αρκετά γρήγορα, ώστε να επιτύχει την ελάττωση του πόνου και την αύξηση του στοιχείου της απόλαυσης στη ζωή. Έτσι, λοιπόν, πορεύεται ολόκληρο το κοινωνικό σώμα, αργά, προς τον προορισμό του πεπρωμένου – την απάλειψη, ή τη σωτηρία – αναλόγως του εάν ο στόχος αυτός είναι η αυτοσυντήρηση, ή η ατομική ικανοποίηση. Η αυτοσυντήρηση είναι η απαρχή της κοινωνίας, ενώ η υπερβολική ατομική ικανοποίηση καταστρέφει τον πολιτισμό.
(764.6) 68:2.3 Η κοινωνία ασχολείται με την αυτοδιαιώνιση, την αυτοσυντήρηση και την ατομική ευχαρίστηση, αλλά η αυτοπραγμάτωση αξίζει να γίνει ο άμεσος στόχος πολλών πολιτισμικών ομάδων.
(765.1) 68:2.4 Το ένστικτο της αγέλης στον απολίτιστο άνθρωπο δεν αρκεί για να ερμηνεύσει την ανάπτυξη μιας τέτοιας κοινωνικής συγκρότησης, όπως αυτή που τώρα υπάρχει στην Ουράντια. Παρά το ότι η αγελαία αυτή τάση βρίσκεται στην καρδιά της ανθρώπινης κοινωνίας, μεγάλο μέρος της κοινωνικότητας του ανθρώπου είναι επίκτητο. Δύο σημαντικοί παράγοντες οι οποίοι συνέβαλαν στις πρώιμες σχέσεις των ανθρώπινων υπάρξεων ήταν η πείνα για τροφή και η αγάπη για το σεξ. Ο άνθρωπος μοιράζεται τις ενστικτώδεις αυτές παρορμήσεις με τον κόσμο των ζώων. Δύο άλλα συναισθήματα που έκαναν τους ανθρώπους να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο και τους κράτησαν μαζί ήταν η ματαιοδοξία και ο φόβος, ειδικότερα ο φόβος των πνευμάτων.2 [34]
(765.2) 68:2.5 Η ιστορία δεν είναι παρά η καταγραφή του αιώνιου αγώνα του ανθρώπου για την τροφή. Ο πρωτόγονος άνθρωπος σκεφτόταν μόνο όταν πεινούσε. Η φύλαξη της τροφής ήταν η πρώτη του αυταπάρνηση, η πρώτη του αυτοπειθαρχία. Με την εξέλιξη της κοινωνίας η πείνα για τροφή έπαψε να αποτελεί το μοναδικό κίνητρο για συνύπαρξη. Πάμπολλα άλλα είδη πείνας, η συνειδητοποίηση των διαφόρων αναγκών, όλα οδήγησαν την ανθρωπότητα σε στενότερες σχέσεις. Ωστόσο, σήμερα η κοινωνία είναι βαρυφορτωμένη με την υπερανάπτυξη των υποτιθέμενων ανθρωπίνων αναγκών. Ο δυτικός πολιτισμός του εικοστού αιώνα στενάζει κάτω από το τρομακτικό βάρος της πολυτέλειας και τον άμετρο πολλαπλασιασμό των ανθρωπίνων επιθυμιών και προσδοκιών. Η σύγχρονη κοινωνία υφίσταται την ένταση μιας εκ των πλέον επικίνδυνων φάσεων της εκτεταμένης αλληλοδιασύνδεσης και της περίπλοκης αλληλεξάρτησης.
(765.3) 68:2.6 Η πείνα, η ματαιοδοξία και ο φόβος των πνευμάτων ήσαν διαρκείς όσον αφορά στην κοινωνική πίεση, αλλά η σεξουαλική ικανοποίηση ήταν παροδική και σπασμωδική. Η σεξουαλική παρόρμηση από μόνη της δεν εξώθησε τους πρωτόγονους άνδρες και γυναίκες να αναλάβουν τα βάρη της συντήρησης του σπιτιού. Ο αρχικός οίκος βασίστηκε στην σεξουαλική αβεβαιότητα του αρσενικού, όταν στερήθηκε τη συχνή ικανοποίηση, καθώς επίσης και στην αφοσιωμένη μητρική στοργή του ανθρώπινου θηλυκού, την οποία ως ένα σημείο μοιράζεται με τα θηλυκά όλων των ανώτερων ζώων. Η παρουσία ενός αδύναμου βρέφους καθόρισε την πρώιμη διαφοροποίηση των δραστηριοτήτων του αρσενικού και του θηλυκού. Η γυναίκα έπρεπε να διατηρεί ένα μόνιμο σπιτικό, όπου θα μπορούσε να καλλιεργεί το έδαφος. Και από τους πρώτους κι’ όλας χρόνους, εκεί όπου βρισκόταν η γυναίκα, εθεωρείτο πάντα ότι είναι το σπίτι.
(765.4) 68:2.7 Έτσι η γυναίκα έγινε απαραίτητη στο αναπτυσσόμενο κοινωνικό πλαίσιο, όχι τόσο πολύ εξ αιτίας του παροδικού σεξουαλικού πάθους, όσο ως συνέπεια της ανάγκης για τροφή. Ήταν ένας βασικός εταίρος στην αυτοσυντήρηση. Ήταν η προμηθεύτρια της τροφής, υποζύγιο, αλλά και ο σύντροφος, που ανεχόταν μεγάλη κακομεταχείριση χωρίς βίαιη δυσφορία, ενώ επιπλέον όλων αυτών των επιθυμητών τάσεων, ήταν ένα αεί παρόν μέσο σεξουαλικής ικανοποίησης.
(765.5) 68:2.8 Σχεδόν οτιδήποτε σταθερής αξίας στον πολιτισμό έχει τις ρίζες του στην οικογένεια. Η οικογένεια υπήρξε η πρώτη επιτυχής ειρηνική ομάδα, με τον άνδρα και τη γυναίκα να μαθαίνουν πώς να διευθετούν τις ανταγωνιστικές τους τάσεις, ενώ ταυτόχρονα να διδάσκουν την επιδίωξη της ειρήνης στα παιδιά τους.
(765.6) 68:2.9 Η λειτουργία του γάμου στην εξέλιξη αποτελεί τη διασφάλιση της επιβίωσης της φυλής, όχι απλά την πραγματοποίηση της ατομικής ευτυχίας. Η αυτοσυντήρηση και η αυτοδιαιώνιση είναι τα ουσιαστικά αντικείμενα της οικογένειας. Η ατομική ικανοποίηση είναι συμπτωματική και όχι βασική, εκτός του ότι αποτελεί ένα κίνητρο το οποίο διασφαλίζει τη σεξουαλική συνεύρεση. Η φύση απαιτεί την επιβίωση, τα έργα, όμως, του πολιτισμού εξακολουθούν να αυξάνουν τις ηδονές του γάμου και τις ικανοποιήσεις της οικογενειακής ζωής.
(765.7) 68:2.10 Αν η ματαιοδοξία διευρυνθεί ώστε να καλύψει την υπερηφάνεια, τη φιλοδοξία και την τιμή, τότε μπορούμε να διακρίνουμε όχι μόνο πώς οι τάσεις αυτές συνεισφέρουν στο σχηματισμό των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά πώς μπορούν επίσης να ενώσουν τους ανθρώπους, αφού παρόμοια συναισθήματα είναι μάταια χωρίς κοινό για να επιδειχθούν εμπρός του. Σύντομα η ματαιοδοξία ενώθηκε με άλλα συναισθήματα και παρορμήσεις, οι οποίες απαιτούσαν την κοινωνική σκηνή όπου θα μπορούσαν να παρουσιασθούν και ικανοποιηθούν. Το σύνολο αυτό των συναισθημάτων δημιούργησε την πρώιμη απαρχή όλων των τεχνών, των τελετουργιών και όλες τις μορφές των αθλητικών παιγνιδιών και αγωνισμάτων.
(766.1) 68:2.11 Η ματαιοδοξία συνέβαλε πάρα πολύ στη γέννηση της κοινωνίας. Την εποχή, όμως, αυτών των αποκαλύψεων, οι ύπουλοι αγώνες μιας κενόδοξης γενεάς απείλησαν να τελματώσουν και να καταβυθίσουν ολόκληρη την περίπλοκη διάρθρωση ενός εξαιρετικά εξειδικευμένου πολιτισμού. Η απαίτηση για ηδονή έχει από καιρό υπερκεράσει την απαίτηση για τροφή. Οι εύλογες κοινωνικές επιδιώξεις για αυτοσυντήρηση μετατρέπονται ραγδαία σε βασικές και απειλητικές μορφές ατομικής ικανοποίησης. Η αυτοσυντήρηση οικοδομεί την κοινωνία. Η αχαλίνωτη ατομική ικανοποίηση καταστρέφει, αλάθητα, τον πολιτισμό.
(766.2) 68:3.1 Οι πρωτόγονες διαθέσεις δημιούργησαν την αρχέτυπη κοινωνία, αλλά ο φόβος του αγνώστου την κράτησε σε συνοχή και μετέδωσε μία πέραν του ανθρώπινου άποψη στην ύπαρξή της. Ο κοινός φόβος είχε φυσιολογική προέλευση. Ο φόβος για τον σωματικό πόνο, την ανικανοποίητη πείνα, ή κάποια εγκόσμια θεομηνία. Ο φόβος, όμως, των πνευμάτων ήταν ένα καινούργιο και ανώτερο είδος τρόμου.
(766.3) 68:3.2 Πιθανόν ο μεγαλύτερος μεμονωμένος παράγων στην εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας ήταν ο φόβος των πνευμάτων. Παρά το ότι τα περισσότερα όνειρα συντάραζαν εξαιρετικά τον πρωτόγονο νου, τα όνειρα με πνεύματα ουσιαστικά τρομοκρατούσαν τους πρωτόγονους ανθρώπους. Οδηγώντας αυτούς τους προληπτικούς ονειροπόλους τον ένα στην αγκαλιά του άλλου σε μια εκούσια και ένθερμη συναναστροφή για την αμοιβαία προστασία τους έναντι των ασαφών και αόρατων ονειρικών κινδύνων του πνευματικού κόσμου. Τα όνειρα με πνεύματα απετέλεσαν μία από τις νωρίτερα εμφανισθείσες διαφορές μεταξύ του ζωώδους και του ανθρώπινου τύπου διάνοιας. Τα ζώα δεν οραματίζονται τη μετά θάνατο σωτηρία.
(766.4) 68:3.3 Πέραν αυτού του φόβου3 [35] των πνευμάτων, ολόκληρη η κοινωνία βασίστηκε σε θεμελιακές ανάγκες και δομικές βιολογικές παρορμήσεις. Ο φόβος, όμως, των πνευμάτων εισήγαγε ένα καινούργιο παράγοντα στον πολιτισμό, ένα φόβο ο οποίος υπερβαίνει κατά πολύ τις στοιχειώδεις ανάγκες του ατόμου και που ορθώνεται πολύ ψηλότερα ακόμα και από τις προσπάθειες να διατηρηθεί η ομάδα. Ο τρόμος των πνευμάτων που εγκατέλειψαν τους νεκρούς έφερε στο φως ένα καινούργιο και εκπληκτικό είδος φόβου, ένα φρικτό και πανίσχυρο τρόμο, που συνέβαλε στο να συγκεντρωθούν οι χαλαρές κοινωνικές ορδές των πρώιμων καιρών στις περισσότερο πειθαρχημένες και καλύτερα ελεγχόμενες πρωτόγονες ομάδες των αρχαίων χρόνων. Η παράλογη αυτή πρόληψη, μέρος της οποίας ακόμη διατηρείται, προετοίμασε το νου των ανθρώπων, δια του προληπτικού φόβου, για το εξωπραγματικό και το υπερφυσικό, για την μετέπειτα ανακάλυψη του «φόβου του Κυρίου, που συνιστά την αρχή της σοφίας.» Οι αβάσιμοι φόβοι της εξέλιξης είναι φτιαγμένοι για να αντικαθίστανται από το δέος προς το Θείο, το οποίο εμπνέεται από την αποκάλυψη. Η πρώιμη πίστη στο φόβο των πνευμάτων έγινε ένας ισχυρός κοινωνικός δεσμός και από εκείνη την τόσο μακρινή εποχή η ανθρωπότητα αγωνίζεται λιγότερο, ή περισσότερο, για την κατάκτηση της πνευματικότητας.
(766.5) 68:3.4 Η πείνα και η αγάπη έκαναν τους ανθρώπους να μείνουν μαζί. Η ματαιοδοξία και ο φόβος των πνευμάτων τους κράτησαν μαζί. Τα συναισθήματα, όμως, αυτά από μόνα τους, χωρίς την επίδραση των προαγουσών την ειρήνη αποκαλύψεων, είναι ανίκανα να αντέξουν την ένταση της καχυποψίας και την παρόξυνση των ανθρώπινων αλληλοσυσχετισμών. Χωρίς βοήθεια από υπερανθρώπινες πηγές, η κοινωνική ένταση καταρρέει μόλις φθάσει σε συγκεκριμένα όρια και αυτές καθ’ εαυτές οι επιρροές της κοινωνικής κινητοποίησης – η πείνα, η αγάπη, η ματαιοδοξία και ο φόβος – συνωμοτούν για να κάνουν την ανθρωπότητα να βυθιστεί στον πόλεμο και την αιματοχυσία.
(766.6) 68:3.5 Η κλίση προς την ειρήνη της ανθρώπινης φυλής δεν αποτελεί φυσική ιδιότητα. Αντλείται από τα διδάγματα της αποκαλυφθείσας θρησκείας, από τη συσσωρευμένη εμπειρία των προοδευτικών φυλών, αλλά ειδικότερα, από τη διδασκαλία του Ιησού, του Πρίγκιπα της Ειρήνης.
(767.1) 68:4.1 Το σύνολο της σύγχρονης κοινωνικής παιδείας προκύπτει από την εξέλιξη των πρωτόγονων ηθών των άγριων προγόνων σας. Οι σημερινές συμβάσεις είναι τα τροποποιημένα και διευρυμένα έθιμα του χθες. Ό,τι είναι η συνήθεια για το άτομο, είναι τα έθιμα για την ομάδα. Και τα ομαδικά έθιμα εξελίσσονται σε λαϊκές, ή φυλετικές παραδόσεις – σε μαζικές συνήθειες. Από την πρώιμη αυτή απαρχή είναι που έλκει την προέλευσή του το σύνολο της παιδείας της ανθρώπινης κοινωνίας του σήμερα.
(767.2) 68:4.2 Πρέπει να σημειωθεί ότι τα ήθη προήλθαν από την προσπάθεια του να προσαρμοσθεί η ομαδική διαβίωση στις συνθήκες της μαζικής ύπαρξης. Τα ήθη απετέλεσαν την αρχική κοινωνική διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου. Και όλες αυτές οι αντιδράσεις των φυλών αναπτύχθηκαν από την προσπάθεια τα αποφευχθεί ο πόνος και η ταπείνωση, ενώ ταυτόχρονα οι φυλές προσπαθούσαν να απολαύσουν τις ηδονές και τη δύναμη. Η προέλευση των λαϊκών παραδόσεων, όπως και η προέλευση των γλωσσών, είναι πάντα ασυνείδητη και ακούσια και, εξ αυτού, πάντα καλυμμένη με μυστήριο.
(767.3) 68:4.3 Ο φόβος των πνευμάτων οδήγησε τον πρωτόγονο άνθρωπο να οραματισθεί το υπερφυσικό και εξ αυτού να θέσει με ασφάλεια τα θεμέλια των ισχυρών εκείνων κοινωνικών επιρροών της ηθικής και της θρησκείας, οι οποίες εν συνεχεία διατήρησαν απαραβίαστα τα ήθη και τα έθιμα της κοινωνίας από γενεά σε γενεά. Το πράγμα εκείνο που από νωρίς καθιέρωσε και αποκρυστάλλωσε τα ήθη ήταν η πεποίθηση ότι οι νεκροί φθονούσαν τον τρόπο με τον οποίο είχαν ζήσει και πεθάνει. Γι’ αυτό θα επέβαλαν τρομερές ποινές στους ζώντες εκείνους θνητούς, που τόλμησαν να αντιμετωπίσουν με αδιάφορη καταφρόνια τους κανόνες διαβίωσης, τους οποίους εκείνοι είχαν τιμήσει όταν ζούσαν. Όλα αυτά φαίνονται καλύτερα στον σημερινό σεβασμό της κίτρινης φυλής προς τους προγόνους της. Η μετέπειτα αναπτυχθείσα πρωτόγονη θρησκεία ενίσχυσε πάρα πολύ το φόβο προς τα πνεύματα σταθεροποιώντας τα ήθη, ο πολιτισμός, όμως, που προόδευε απάλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό την ανθρωπότητα από τα δεσμά του φόβου και τη σκλαβιά της δεισιδαιμονίας.
(767.4) 68:4.4 Πριν από την διαφώτιση των διδασκάλων της Νταλαμέιτια για απαλλαγή και φιλελευθεροποίηση, ο αρχαίος άνθρωπος παρέμενε αδύναμο θύμα των εθιμικών τελετουργιών. Ο πρωτόγονος άγριος βρισκόταν περικυκλωμένος από ατέλειωτες τελετουργίες. Κάθε τι που έκανε, από την ώρα που ξυπνούσε το πρωί, ως τη στιγμή που πήγαινε να κοιμηθεί στη σπηλιά του τη νύκτα, έπρεπε να γίνεται έτσι ακριβώς – σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις της φυλής. Ήταν σκλάβος της τυραννίας της συνήθειας. Η ζωή του δεν περιελάμβανε τίποτα το ελεύθερο, αυθόρμητο, ή αυθεντικό. Δεν υπήρχε φυσική πρόοδος προς μία ανώτερη διανοητική, ηθική, ή κοινωνική υπόσταση.
(767.5) 68:4.5 Ο πρώιμος άνθρωπος ήταν πιασμένος γερά στη συνήθεια. Ο άγριος ήταν πραγματικός σκλάβος των εθίμων. Είχαν εμφανισθεί, ωστόσο και πάλι οι παραλλαγές εκείνες από το πρότυπο που τόλμησαν να εγκαινιάσουν καινούργιους τρόπους σκέψης και βελτιωμένες μεθόδους διαβίωσης. Παρά ταύτα, η αδράνεια του πρωτόγονου ανθρώπου συνιστά τη βιολογική τροχοπέδη ασφαλείας κατά του να περιπέσει εντελώς ξαφνικά στην καταστροφική, λανθασμένη εκτίμηση4 [36] ενός ταχύτατα αναπτυσσόμενου πολιτισμού.
(767.6) 68:4.6 Οι συνήθειες, ωστόσο, αυτές δεν συνιστούν το απόλυτο κακό. Η εξέλιξή τους συνεχίζεται. Είναι σχεδόν μοιραίο για τη συνέχιση του πολιτισμού να επιχειρήσει την ολοκληρωτική τους τροποποίηση δια της ριζοσπαστικής εξέλιξης. Η συνήθεια υπήρξε το νήμα της συνέχειας που κράτησε τον πολιτισμό σε συνοχή. Ο δρόμος της ανθρώπινης ιστορίας είναι στρωμένος με τα κατάλοιπα των εθίμων που απορρίφθηκαν και τις άχρηστες κοινωνικές πρακτικές. Κανείς, όμως, πολιτισμός δεν διήρκεσε, έχοντας εγκαταλείψει τα ήθη του, ει μη μόνο για να υιοθετήσει καλύτερα και περισσότερο αρμόζοντα έθιμα.
(767.7) 68:4.7 Η επιβίωση μιας κοινωνίας εξαρτάται κυρίως από την προοδευτική εξέλιξη των ηθών της. Η διαδικασία της εξέλιξης των ηθών αναπτύσσεται από την επιθυμία για πειραματισμό. Νέες ιδέες προτείνονται – με επακόλουθο τον ανταγωνισμό. Ένας αναπτυσσόμενος5 [37] πολιτισμός αγκαλιάζει τις προοδευτικές ιδέες και διαρκεί. Ο χρόνος και οι συνθήκες, τελικά, ξεχωρίζουν την καταλληλότερη ομάδα που θα επιβιώσει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι κάθε ξεχωριστή και μεμονωμένη αλλαγή στη σύνθεση της ανθρώπινης κοινωνίας έγινε για το καλύτερο. Όχι! Πραγματικά όχι! Διότι έχουν γίνει πολλές, πάρα πολλές οπισθοδρομήσεις στον μακρόχρονο, προς τα εμπρός, αγώνα του πολιτισμού της Ουράντια.
(768.1) 68:5.1 Η γη είναι το προσκήνιο της κοινωνίας. Οι άνθρωποι είναι οι ηθοποιοί. Και ο άνθρωπος πρέπει πάντα να προσαρμόζει τις προσπάθειές του ώστε να συμμορφώνονται προς την κατάσταση της γης. Η εξέλιξη των ηθών εξαρτάται πάντα από την αναλογία γης-ανθρώπου. Τούτο είναι γεγονός, παρά τη δυσκολία που παρουσιάζει στο να γίνει κατανοητό. Ο τρόπος που ο άνθρωπος καλλιεργεί τη γη, ή η τέχνη της διατροφής, συν τα βιοτικά του πρότυπα ισούνται με το σύνολο των λαϊκών παραδόσεων, των εθίμων. Και το σύνολο της προσαρμογής του ανθρώπου προς τις απαιτήσεις της ζωής ισούται με το πολιτιστικό του επίπεδο.
(768.2) 68:5.2 Οι παλαιότεροι ανθρώπινοι πολιτισμοί εμφανίσθηκαν κατά μήκος των ποταμών του Ανατολικού Ημισφαιρίου και υπήρξαν τέσσερα μεγάλα βήματα στην εξέλιξη του πολιτισμού. Αυτά ήταν:
(768.3) 68:5.3 1. Το στάδιο της συλλογής. Η ανάγκη για τροφή, η πείνα, οδήγησαν στην αρχική μορφή της βιομηχανικής συγκρότησης, στις πρωτόγονες γραμμές συλλογής της τροφής. Μερικές φορές, μία τέτοια γραμμή πορείας εξ αιτίας της πείνας μπορούσε να φθάσει σε μήκος τα δεκαπέντε χιλιόμετρα καθώς προχωρούσε πάνω στη γη συλλέγοντας τροφή. Αυτό υπήρξε το πρωτόγονο νομαδικό στάδιο του πολιτισμού και είναι ο τρόπος ζωής που ακολουθείται σήμερα από τους Αφρικανούς Βουσμάνους.
(768.4) 68:5.4 2. Το στάδιο του κυνηγιού. Η ανακάλυψη των εξοπλισμού έκανε τον άνθρωπο να γίνει κυνηγός και έτσι να κερδίσει μεγάλη ελευθερία από τη σκλαβιά της τροφής. Ένας συνετός Αντονίτης, που είχε κτυπήσει άσχημα τη γροθιά του σε μια σοβαρή μάχη, επανανεκάλυψε την ιδέα να χρησιμοποιήσει μια μακριά βέργα αντί για το μπράτσο του και ένα κομμάτι σκληρού πυρόλιθου, δεμένο στις άκρες με τένοντες, αντί για τη γροθιά του. Πολλές φυλές έκαναν ανεξάρτητες ανακαλύψεις αυτού του είδους και οι διάφορες αυτές μορφές σφυριού αντιπροσωπεύουν ένα από τα μεγαλύτερα προς τα εμπρός βήματα στον ανθρώπινο πολιτισμό. Σήμερα, κάποιοι Αυστραλοί ιθαγενείς έχουν ελάχιστα προοδεύσει πέρα από το στάδιο αυτό.
(768.5) 68:5.5 Οι γαλάζιοι άνθρωποι έγιναν δεξιοτέχνες κυνηγοί και παγιδευτές. Φράσσοντας τα ποτάμια έπιαναν ψάρια σε μεγάλους αριθμούς, ξεραίνοντας τα πλεονάζοντα για να τα χρησιμοποιήσουν το χειμώνα. Πολλά έξυπνα δόκανα και παγίδες χρησιμοποιούνταν στο παιγνίδι της σύλληψης, οι περισσότερο πρωτόγονες, ωστόσο, φυλές δεν κυνηγούσαν τα μεγαλύτερα ζώα.
(768.6) 68:5.6 3. Το βουκολικό στάδιο. Η φάση αυτή του πολιτισμού κατέστη εφικτή δια της εξημέρωσης των ζώων. Οι Άραβες και οι ιθαγενείς της Αφρικής είναι μεταξύ των πλέον πρόσφατων βουκολικών λαών.
(768.7) 68:5.7 Η βουκολική ζωή επέτρεψε την περαιτέρω ανακούφιση από τη δουλεία της τροφής. Ο άνθρωπος έμαθε να ζει με τον τόκο του κεφαλαίου του, την αύξηση των κοπαδιών του. Και τούτο του παρέσχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο για παιδεία και πρόοδο.
(768.8) 68:5.8 Η προβουκολική κοινωνία υπήρξε κοινωνία σεξουαλικής συνεργασίας, η εξάπλωση, όμως, της εκτροφής των ζώων περιόρισε τις γυναίκες στα βάθη της κοινωνικής δουλείας. Στους παλαιότερους καιρούς ήταν δουλειά του άνδρα να εξασφαλίσει το ζώο-τροφή και δουλειά των γυναικών να εξασφαλίσουν τα βρώσιμα λαχανικά. Γι’ αυτό, όταν ο άνθρωπος εισήλθε στη βουκολική εποχή ως οντότητα, η αξία της γυναίκας έπεσε σε μεγάλο βαθμό. Πρέπει ακόμη να μοχθεί για να προμηθεύεται τα απαραίτητα για τη ζωή λαχανικά, ενώ ο άνδρας χρειάζεται μόνο να πάει στα κοπάδια του για να προμηθευθεί άφθονη τροφή από τα ζώα. Έτσι ο άνδρας ανεξαρτητοποιήθηκε, ως ένα σημείο, από τη γυναίκα. Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της βουκολικής εποχής το κύρος της γυναίκας έφθινε σταθερά. Με το πέρας αυτής της εποχής ήταν ελάχιστα καλύτερη από ένα ανθρώπινο ζώο, προορισμένο να δουλεύει και να γεννά ανθρώπινα μικρά, ακριβώς όπως περίμεναν από τα ζώα του κοπαδιού να γεννούν και να μεγαλώνουν τα μικρά τους. Οι άνθρωποι της βουκολικής εποχής έτρεφαν μεγάλη αγάπη για τα γελάδια τους. Και το χειρότερο, δεν μπορούσαν να νοιώσουν μεγαλύτερη αγάπη για τις γυναίκες τους.
(769.1) 68:5.9 4. Το γεωργικό στάδιο. Η εποχή αυτή αναπτύχθηκε με την καλλιέργεια των φυτών και αντιπροσωπεύει τον ανώτερο τύπο υλικού πολιτισμού. Τόσον ο Καλιγκάστια όσο και ο Αδάμ προσπάθησαν να διδάξουν την φυτοκομία και τη γεωργία. Ο Αδάμ και η Εύα ήταν κηπουροί, όχι βοσκοί και η κηπευτική αποτελούσε προηγμένη κουλτούρα, εκείνες τις μέρες. Η καλλιέργεια7 [39] των φυτών ασκεί μια εξευγενισμένη επίδραση σε όλες τις φυλές της ανθρωπότητας.
(769.2) 68:5.10 Η γεωργία υπερτετραπλασίασε την αναλογία γης και ανθρώπων του κόσμου. Μπορεί να συνδυασθεί με τις βουκολικές ενασχολήσεις του προηγούμενου πολιτισμικού σταδίου. Όταν τα τρία στάδια επικαλύπτονται, οι άνδρες κυνηγούν και οι γυναίκες καλλιεργούν το έδαφος.
(769.3) 68:5.11 Υπήρχαν ανέκαθεν τριβές μεταξύ των βοσκών και των καλλιεργητών του εδάφους. Ο κυνηγός και ο βοσκός είναι μαχητικοί, φιλοπόλεμοι. Ο γεωργός είναι περισσότερο τύπος φιλειρηνικός. Η συνύπαρξη με τα ζώα υποδηλοί αγώνα και δύναμη. Η συνύπαρξη με τα φυτά ενσταλάζει υπομονή, ηρεμία και γαλήνη. Η γεωργία και η οργάνωση της βιομηχανικής κοινωνίας είναι οι δραστηριότητες της ειρήνης. Η αδυναμία, ωστόσο, και των δύο, ως παγκόσμιων κοινωνικών δραστηριοτήτων, είναι το ότι τους λείπει η διέγερση και η περιπέτεια.
(769.4) 68:5.12 Η ανθρώπινη κοινωνία έχει εξελιχθεί από το στάδιο του κυνηγιού, μέσω εκείνου των βοσκών, στο εδαφικό στάδιο της γεωργίας. Και κάθε στάδιο του προοδευτικού αυτού πολιτισμού συνοδευόταν ολοένα και λιγότερο από το νομαδισμό. Όλο και περισσότερο, ο άνθρωπος άρχισε να ζει στο σπίτι.
(769.5) 68:5.13 Και τώρα, είναι η βιομηχανία που συμπληρώνει τη γεωργία, με αυξανόμενη, κατά συνέπεια, αστικοποίηση και πολλαπλασιασμό των μη γεωργικών ομάδων των τάξεων των πολιτών. Μία βιομηχανική εποχή, ωστόσο, δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα επιζήσει αν οι αρχηγοί της δεν κατορθώσουν να αναγνωρίσουν ότι ακόμη και τα ανώτερα κοινωνικά επιτεύγματα πρέπει πάντα να στηρίζονται σε μία σταθερή γεωργική βάση.
(769.6) 68:6.1 Ο άνθρωπος είναι πλάσμα της γης, ένα παιδί της φύσης. Δεν έχει σημασία πόσο σκληρά μπορεί να προσπαθήσει να ξεφύγει από τη γη, στο τέλος είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει. «Χους ει και εις χουν απελεύσει» - είναι κυριολεκτικά αληθές για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Οι βασικοί αγώνες του ανθρώπου ήταν, είναι και θα είναι πάντα για τη γη. Οι πρώτες κοινωνικές συνεργασίες των πρωτόγονων ανθρώπινων υπάρξεων έγιναν με το σκοπό να κερδίσουν αυτούς τους αγώνες για τη γη. Η σχέση γης-ανθρώπου βρίσκεται κάτω από το σύνολο του ανθρώπινου πολιτισμού.
(769.7) 68:6.2 Η ευφυία του ανθρώπου, μέσω των τεχνών και της επιστήμης, αύξησε την απόδοση της γης. Ταυτόχρονα, η φυσική αύξηση των απογόνων ετέθη, κάπως, υπό έλεγχο και έτσι εξασφαλίσθηκε η τροφή και ο ελεύθερος χρόνος για να οικοδομηθεί ο πολιτισμός.
(769.8) 68:6.3 Η ανθρώπινη κοινωνία ελέγχεται από ένα νόμο ο οποίος επιβάλλει ότι ο πληθυσμός πρέπει να μεταβάλλεται ευθέως σύμφωνα με την καλλιέργεια της γης και αντιστρόφως με ένα δεδομένο πρότυπο διαβίωσης. Καθ’ όλη τη διάρκεια των πρώιμων αυτών εποχών και ακόμη περισσότερο σήμερα, ο νόμος της παροχής και της ζήτησης, όσον αφορά στον άνθρωπο και στη γη, προσδιόρισε την υπολογιζόμενη αξία και των δύο. Κατά τις εποχές που η γη ήταν άφθονη – μη κατακτημένα εδάφη – η ανάγκη για άνδρες ήταν μεγάλη, γι’ αυτό η αξία της ανθρώπινης ζωής είχε κατά πολύ υπερτιμηθεί. Για το λόγο αυτό, η απώλεια της ζωής ήταν περισσότερο τρομακτική. Κατά τις περιόδους σπανιότητας της γης και συνδυασμένου υπερπληθυσμού, η ανθρώπινη ζωή έγινε συγκριτικά ευτελέστερη, έτσι ώστε ο πόλεμος, ο λιμός και ο λοιμός να αντιμετωπίζονται λιγότερο σοβαρά.
(770.1) 68:6.4 Όταν η απόδοση της γης μειώνεται, ή ο πληθυσμός αυξάνεται, ο αναπόφευκτος αγώνας ανανεώνεται. Οι χειρότερες ιδιότητες της ανθρώπινης φύσης έρχονται στην επιφάνεια. Η βελτίωση της απόδοσης της γης, η επέκταση των μηχανολογικών τεχνικών και η μείωση του πληθυσμού, όλα τείνουν να υποθάλψουν την εξέλιξη της καλύτερης πλευράς της ανθρώπινης φύσης.
(770.2) 68:6.5 Η μεθοριακή κοινωνία αναπτύσσει την μη εξειδικευμένη πλευρά της ανθρωπότητας. Οι καλές τέχνες και η πραγματική επιστημονική πρόοδος, μαζί με την πνευματική καλλιέργεια, άκμασαν όλες στα μεγαλύτερα κέντρα διαβίωσης, όταν ενισχύονταν από έναν γεωργικό και βιομηχανικό πληθυσμό ελάχιστα μικρότερο της αναλογίας γης-ανθρώπου. Οι πόλεις πάντα πολλαπλασιάζουν τη δύναμη των κατοίκων τους για το καλό, ή για το κακό.
(770.3) 68:6.6 Το μέγεθος τη οικογένειας επηρεάζετο πάντα από τα πρότυπα διαβίωσης. Όσο υψηλότερα ήταν τα πρότυπα, τόσο μικρότερη ήταν η οικογένεια, ως το σημείο της παγίωσης μιας κατάστασης, ή της σταδιακής εξαφάνισης.
(770.4) 68:6.7 Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων, τα πρότυπα διαβίωσης καθόρισαν την ποιότητα του επιβιούντος πληθυσμού σε αντίθεση με το απλό μέγεθός του. Τα κατά τόπους ταξικά πρότυπα διαβίωσης δημιούργησαν νέες φυλετικές κάστες, νέα έθιμα. Όταν τα πρότυπα διαβίωσης έγιναν σε μεγάλο βαθμό περίπλοκα, ή εξαιρετικά πολυτελή, γρήγορα απέβησαν αυτοκτονικά. Η κάστα είναι το άμεσο αποτέλεσμα της υψηλής κοινωνικής πίεσης του έντονου ανταγωνισμού, ο οποίος δημιουργήθηκε από τον υπερπληθυσμό.
(770.5) 68:6.8 Οι πρώιμες φυλές συχνά κατέφευγαν σε πρακτικές σχεδιασμένες να περιορίζουν τον πληθυσμό. Όλες οι πρωτόγονες φατρίες θανάτωναν τα παραμορφωμένα και ασθενικά παιδιά. Τα θηλυκά μωρά συχνά θανατώνονταν πριν από την εποχή όπου αγόραζαν τις συζύγους. Πολλές φορές τα παιδιά στραγγαλίζονταν τη στιγμή της γέννησης, αλλά η αγαπημένη τους μέθοδος ήταν η εγκατάλειψη. Όταν ένας πατέρας αποκτούσε δίδυμα, συνήθως επέμενε να θανατωθεί το ένα, αφού οι πολύδυμες κυήσεις επιστεύετο ότι προκαλούνταν από μαγεία, είτε απιστία. Κατά κανόνα, πάντως, τα δίδυμα του ιδίου φύλου γλίτωναν. Ενώ οι προκαταλήψεις αυτές σχετικά με τους διδύμους υπήρξαν κάποτε παγκόσμιες, δεν απετέλεσαν ποτέ μέρος των εθίμων των Αντονιτών. Οι λαοί αυτοί πάντα θεωρούσαν τα δίδυμα ως οιωνούς καλοτυχίας.
(770.6) 68:6.9 Πολλές φυλές έμαθαν την τεχνική της άμβλωσης και η πρακτική αυτή έγινε πολύ κοινή μετά την παγίωση της προκατάληψης πάνω στις γεννήσεις μεταξύ αγάμων. Για αιώνες ήταν σύνηθες για μια άγαμη να θανατώνει το παιδί της, ωστόσο, μεταξύ των περισσότερο πολιτισμένων ομάδων, τα παράνομα αυτά παιδιά κηδεμονεύονταν από τις μητέρες που είχαν κορίτσια. Πολλές πρωτόγονες φατρίες κυριολεκτικά αφανίσθηκαν εξ αιτίας της εφαρμογής τόσο των αμβλώσεων, όσο και της βρεφοκτονίας. Ανεξάρτητα, όμως, από τις επιταγές των ηθών, ελάχιστα παιδιά θανατώνονταν από την εποχή του θηλασμού και μετά. Η μητρική αγάπη είναι πάρα πολύ δυνατή.
(770.7) 68:6.10 Ακόμα και στον εικοστό αιώνα διατηρούνται κατάλοιπα του πρωτόγονου αυτού ελέγχου των πληθυσμών. Υπάρχει μία φυλή στην Αυστραλία, οι μητέρες της οποίας αρνούνται να μεγαλώσουν περισσότερα από δύο, ή τρία παιδιά. Πριν από όχι πολλά χρόνια, μία φυλή κανιβάλων έτρωγε ένα παιδί στα πέντε που γεννιόταν. Στη Μαδαγασκάρη, κάποιες φυλές εξακολουθούν να θανατώνουν όλα τα παιδιά που γεννώνται σε ορισμένες όχι τυχερές μέρες, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο του είκοσι πέντε περίπου τοις εκατό όλων των βρεφών.
(770.8) 68:6.11 Από μία παγκόσμια άποψη, ο υπερπληθυσμός δεν απετέλεσε ποτέ σοβαρό πρόβλημα κατά το παρελθόν, αλλά, εάν οι πόλεμοι μειωθούν και η επιστήμη ελέγξει σε μεγάλο βαθμό τις ανθρώπινες ασθένειες, μπορεί να αποτελέσει πραγματικό πρόβλημα στο εγγύς μέλλον. Σε μία τέτοια περίπτωση, θα πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη δοκιμασία της σύνεσης του κόσμου. Θα έχουν οι κυβερνήτες της Ουράντια την οξυδέρκεια και το θάρρος να υποθάλψουν τον πολλαπλασιασμό της μέσης, ή κανονικής ανθρώπινης ύπαρξης, αντί των ακραίων υπεράνω του φυσιολογικού, ή των απέραντα αυξανόμενων, κατώτερων του φυσιολογικού, ομάδων; Ο μέσος άνθρωπος πρέπει να υποστηριχθεί. Είναι η σπονδυλική στήλη του πολιτισμού και η πηγή των μεταλλαγμένων ιδιοφυϊών της φυλής. Ο κατώτερος του φυσιολογικού άνθρωπος πρέπει να μείνει υπό τον έλεγχο της κοινωνίας. Δεν πρέπει να δημιουργούνται περισσότεροι από όσους χρειάζονται για να απασχολούνται στα κατώτερα επίπεδα της βιομηχανίας, στα έργα εκείνα που απαιτούν μεν ευφυία ανώτερη από εκείνη των ζώων, αλλά που δεν έχουν απαιτήσεις τόσες ώστε να γίνουν πραγματικοί σκλάβοι και δέσμιοι των ανώτερων ανθρώπινων τύπων.
(771.1) 68:6.12 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ, ο οποίος κάποτε διέμενε στην Ουράντια.]
(772.1) 69:0.1 Συναισθηματικά, ο άνθρωπος υπερβαίνει τους εκ των ζώων προγόνους του με την ικανότητά του να εκτιμά το χιούμορ, την τέχνη και τη θρησκεία. Κοινωνικά, ο άνθρωπος επιδεικνύει την ανωτερότητά του στο ότι φτιάχνει εργαλεία, επικοινωνεί και δημιουργεί θεσμούς.
(772.2) 69:0.2 Όταν οι ανθρώπινες υπάρξεις διατηρούν μακροχρόνια κοινωνικές ομάδες, οι συγκεντρώσεις αυτές έχουν πάντα ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ορισμένων ροπών δραστηριοτήτων οι οποίες κορυφώνονται στην δημιουργία θεσμών. Οι περισσότεροι από τους θεσμούς του ανθρώπου απεδείχθησαν ότι σχεδιάσθηκαν για να απαλλάσσουν από τον μόχθο, ενώ ταυτόχρονα συνεισφέρουν κάτι στην αύξηση της ασφάλειας της ομάδας.
(772.3) 69:0.3 Ο πολιτισμένος άνθρωπος είναι πολύ υπερήφανος για το χαρακτήρα, τη σταθερότητα και τη συνέχιση των παγιωμένων θεσμών του, ωστόσο, όλοι οι ανθρώπινοι θεσμοί αποτελούν, απλά, τα συσσωρευμένα έθιμα του παρελθόντος, όπως αυτά διατηρήθηκαν μέσα από τις προκαταλήψεις και εξυψώθηκαν από τη θρησκεία. Παρόμοιες κληρονομιές γίνονται παραδόσεις και οι παραδόσεις, τελικά, μεταμορφώνονται σε κατεστημένο.
(772.4) 69:1.1 Όλοι οι ανθρώπινοι θεσμοί εξυπηρετούν κάποια κοινωνική ανάγκη, παρελθούσα, ή παρούσα, παρά το ότι η υπερανάπτυξή τους σταθερά μειώνει την αξία του ατόμου, στο ότι η προσωπικότητα επισκιάζεται και η πρωτοβουλία φθίνει. Ο άνθρωπος πρέπει να ελέγχει τους θεσμούς του μάλλον, από το να αφήνει τον εαυτό του να κυριαρχείται από τις δημιουργίες αυτές του προοδεύοντος πολιτισμού.
(772.5) 69:1.2 Οι ανθρώπινοι θεσμοί ανήκουν σε τρεις γενικές κατηγορίες:
(772.6) 69:1.3 1. Οι θεσμοί της αυτοσυντήρησης. Οι θεσμοί αυτοί περικλείουν τις πρακτικές εκείνες οι οποίες αναπτύσσονται εξ αιτίας της πείνας για τροφή και τα σχετικά μ’ αυτήν ένστικτα της αυτοσυντήρησης. Περιλαμβάνουν τη βιομηχανία, την ιδιοκτησία, τους κατακτητικούς πολέμους και όλους τους ρυθμιστικούς μηχανισμούς της κοινωνίας. Αργά, ή γρήγορα, το ένστικτο του φόβου υποθάλπει την παγίωση αυτών των θεσμών επιβίωσης δια των προκαταλήψεων, των κοινωνικών συμβάσεων και των θρησκευτικών περιορισμών.1 [40] Ο φόβος, ωστόσο, η άγνοια και η δεισιδαιμονία έχουν παίξει κυριαρχικό ρόλο στην αρχική δημιουργία και την μετέπειτα εξέλιξη όλων των ανθρώπινων θεσμών.
(772.7) 69:1.4 2. Οι θεσμοί της αυτοδιαιώνισης. Αυτό είναι το κοινωνικό κατεστημένο που δημιουργήθηκε εξ αιτίας της σεξουαλικής επιθυμίας, του μητρικού ενστίκτου και των ανώτερων στοργικών συναισθημάτων των φυλών. Σ’ αυτό εντάσσεται η κοινωνική κατοχύρωση της εστίας και του σχολείου, της οικογενειακής ζωής, της εκπαίδευσης, των εθίμων και της θρησκείας. Περιλαμβάνει τα έθιμα του γάμου, τους αμυντικούς πολέμους και την δημιουργία των εστιών.
(772.8) 69:1.5 3. Οι θεσμοί της αυτό-ευαρέσκειας. Πρόκειται για τις πρακτικές που δημιουργούνται εξ αιτίας των εγωιστικών τάσεων και των αισθημάτων υπεροψίας. Και περιλαμβάνουν τα έθιμα στην ένδυση και τον ατομικό στολισμό, τα κοινωνικά ήθη, τους πολέμους για τη δόξα, το χορό, τη διασκέδαση, τα αθλήματα, καθώς και άλλες εκφάνσεις τέρψης των αισθήσεων. Ο πολιτισμός, όμως, ποτέ δεν ανέπτυξε διακριτικούς θεσμούς αυτό-ευαρέσκειας.
(773.1) 69:1.6 Οι τρεις αυτές κατηγορίες των κοινωνικών πρακτικών είναι στενά συνδεδεμένες και λεπτομερώς αλληλεξαρτώμενες η μία με την άλλη. Στην Ουράντια αντιπροσωπεύουν μία περίπλοκη οργάνωση η οποία λειτουργεί ως ένας μοναδικός κοινωνικός μηχανισμός.
(773.2) 69:2.1 Η πρωτόγονη βιομηχανία αναπτύχθηκε αργά ως διασφάλιση έναντι του τρόμου του λιμού. Από όταν άρχισε να υπάρχει, ο πρωτόγονος άνθρωπος άρχισε να παίρνει μαθήματα από ορισμένα ζώα πάνω στο ότι σε περιόδους αφθονίας, πρέπει να αποθηκεύει τρόφιμα για τις εποχές της ένδειας.
(773.3) 69:2.2 Πριν από την εμφάνιση της πρώιμης λιτότητας και της πρωτόγονης βιομηχανίας, η μοίρα μιας μέσης φυλής ήταν μοίρα ένδειας και δυστυχίας. Ο πρώιμος άνθρωπος είχε να παλέψει με ολόκληρο το ζωικό βασίλειο για την τροφή του. Η βαρύτητα του ανταγωνισμού έλκει πάντα τον άνθρωπο προς το επίπεδο του ζώου. Η πενία είναι η φυσική και τυραννική του περιουσία. Η ευμάρεια δεν αποτελεί φυσικό δώρο. Είναι αποτέλεσμα της σκληρής εργασίας, της γνώσης και της συγκρότησης.
(773.4) 69:2.3 Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν άργησε να αναγνωρίσει τα πλεονεκτήματα της συνεργασίας. Η συνεργασία οδήγησε στην οργάνωση και το άμεσο αποτέλεσμα της οργάνωσης ήταν ο καταμερισμός της εργασίας , με άμεση οικονομία στο χρόνο και τα υλικά. Οι εξειδικεύσεις αυτές της εργασίας δημιουργήθηκαν δια της προσαρμογής στις ανάγκες – την επιδίωξη τρόπων λιγότερης αντίστασης. Οι πρωτόγονοι άγριοι ουδέποτε έκαναν μια πραγματική δουλειά χαρούμενα και εκούσια. Γι’ αυτούς η υπακοή οφείλετο τον εξαναγκασμό της νομοτέλειας.
(773.5) 69:2.4 Ο πρωτόγονος άνθρωπος αποστρεφόταν τη σκληρή δουλειά και δεν βιαζόταν ποτέ, εκτός εάν αντιμετώπιζε σοβαρό κίνδυνο. Το στοιχείο του χρόνου την εργασία, η ιδέα του να επιτελέσει ένα δεδομένο έργο εντός ορισμένων χρονικών πλαισίων, είναι μία εντελώς σύγχρονη αντίληψη. Οι αρχαίοι δεν βιάζονταν ποτέ. Ήταν οι διττές απαιτήσεις του έντονου αγώνα για επιβίωση και των διαρκώς βελτιούμενων συνθηκών διαβίωσης που οδήγησαν τις εκ φύσεως αδρανείς φυλές του πρώιμου ανθρώπου στις λεωφόρους της εκβιομηχάνισης.
(773.6) 69:2.5 Η σκληρή εργασία, οι προσπάθειες σχεδιασμού, ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από το ζώο, του οποίου η δράση είναι σε μεγάλο βαθμό ενστικτώδης. Η αναγκαιότητα της εργασίας είναι η υπέρτατη ευλογία του ανθρώπου. Το επιτελείο του Πρίγκιπα εργαζόταν στο σύνολό του. Έκαναν πάρα πολλά για να εξευγενίσουν την φυσική εργασία στην Ουράντια. Ο Αδάμ ήταν κηπουρός. Ο Θεός των Εβραίων εργαζόταν. Ήταν ο δημιουργός και ο υποστηρικτής των πάντων. Οι Εβραίοι υπήρξαν η πρώτη φυλή που έθεσε υψηλή αμοιβή στην εργασία. Υπήρξαν ο πρώτος λαός που θέσπισε ότι «ο μη εργαζόμενος μη εσθιέτω.» Πολλές, όμως, από τις θρησκείες του κόσμου επέστρεψαν στο παλιό ιδεώδες της αδράνειας. Ο Δίας ήταν γλεντοκόπος και ο Βούδας έγινε ο στοχαστικός ζηλωτής της αργίας.
(773.7) 69:2.6 Οι φυλές του Σαντζίκ είχαν αρκετά ανεπτυγμένη βιομηχανία όταν κατοικούσαν μακριά από τους τροπικούς. Ένας ατέλειωτος, ωστόσο, αγώνας διεξήγετο μεταξύ των αδρανών οπαδών της μαγείας και των αποστόλων της εργασίας – εκείνων οι οποίοι ασκούσαν την πρόνοια.
(773.8) 69:2.7 Η πρώτη ανθρώπινη πρόνοια είχε αντικείμενο την διατήρηση της φωτιάς, του νερού και της τροφής. Ο πρωτόγονος, όμως, άνθρωπος ήταν ένας εκ φύσεως παίκτης. Ήθελε πάντα να κερδίζει κάτι χωρίς κόπο και πάρα πολύ συχνά, κατά τους πρώιμους αυτούς καιρούς, η επιτυχία που προέκυπτε δια της υπομονητικής πρακτικής απεδίδετο σε μαγγανεία. Η μαγεία επρόκειτο αργά-αργά να δώσει τη θέση της στην πρόνοια, την αυταπάρνηση και τη βιομηχανοποίηση.
(773.9) 69:3.1 Οι κατηγοριοποιήσεις Της εργασίας στην πρωτόγονη κοινωνία καθορίζονταν πρώτα από τη φύση και κατόπιν από τις κοινωνικές συνθήκες. Η αρχική κατηγοριοποίηση της εξειδίκευσης στην εργασία ήταν:
(774.1) 69:3.2 1. Εξειδίκευση βασιζόμενη στο φύλο. Η εργασία της γυναίκας πήγαζε από την επιλεκτική παρουσία του παιδιού. Οι γυναίκες από τη φύση τους αγαπούν τα μωρά περισσότερο από όσο τα αγαπούν οι άνδρες. Έτσι η γυναίκα ασχολήθηκε με τις συνηθισμένες εργασίες, ενώ ο άνδρας έγινε κυνηγός και πολεμιστής, περνώντας σαφώς διαχωρισμένες περιόδους εργασίας και αργίας.
(774.2) 69:3.3 Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων οι απαγορεύσεις λειτούργησαν στο να κρατήσουν τη γυναίκα αυστηρά στο χώρο της. Ο άνδρας είχε εντελώς εγωιστικά επιλέξει τις πιο ευχάριστες ασχολίες, αφήνοντας τις αγγαρείες στη γυναίκα. Ο άνδρας πάντοτε ντρεπόταν να κάνει γυναικείες δουλειές, αλλά η γυναίκα δεν είχε ποτέ δείξει απροθυμία στο να κάνει ανδρικές δουλειές. Κατά περίεργο, όμως, τρόπο που αξίζει να σημειωθεί, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες εργάσθηκαν πάντα μαζί στην κατασκευή και τον εξοπλισμό του σπιτιού.
(774.3) 69:3.4 2. Διαφοροποιήσεις σύμφωνα με την ηλικία και τη φυσική κατάσταση.2 [41] Οι διαφορές αυτές καθόρισαν τον επόμενο καταμερισμό εργασίας. Οι γηραιότεροι και οι ανάπηροι από νωρίς ασχολήθηκαν με την κατασκευή εργαλείων και όπλων. Αργότερα τους ανετέθη η κατασκευή αρδευτικών έργων.
(774.4) 69:3.5 3. Διαφοροποίηση βασιζόμενη στη θρησκεία. Εκείνοι που ασκούσαν την ιατρική ήταν οι πρώτοι οι οποίοι εξαιρέθηκαν από τη φυσική εργασία. Αποτελούσαν την πρωτοπόρο επαγγελματική τάξη. Οι μεταλλουργοί ήταν μια μικρή ομάδα που ανταγωνιζόταν τους γιατρούς στη μαγεία. Η ικανότητά τους να δουλεύουν με τα μέταλλα έκανε τον κόσμο να τους φοβάται. Οι «λευκοί μεταλλουργοί»3 [42] και οι «μαύροι μεταλλουργοί»4 [42] δημιούργησαν τις πανάρχαιες δοξασίες για τη λευκή και τη μαύρη μαγεία. Και οι δοξασίες αυτές συνδέθηκαν αργότερα με τις δεισιδαιμονίες περί καλών και κακών στοιχειών, καλών και κακών πνευμάτων.
(774.5) 69:3.6 Οι μεταλλουργοί ήταν η πρώτη, μη θρησκευτική, ομάδα που απολάμβανε ιδιαίτερα προνόμια. Θεωρούνταν ουδέτεροι σε περιόδους πολέμου και η επιπλέον αυτή άνεση τους έκανε να γίνουν, ως τάξη, οι πολιτικοί της πρωτόγονης κοινωνίας. Επειδή, όμως, έκαναν κακή χρήση των προνομίων τους αυτών σε πολύ μεγάλο βαθμό, οι σιδηρουργοί έγιναν μισητοί σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ οι γιατροί δεν έχασαν χρόνο και υπέθαλψαν το μίσος προς τους ανταγωνιστές τους. Σ’ αυτή την πρώτη αναμέτρηση ανάμεσα στην επιστήμη και τη θρησκεία, η θρησκεία (οι δεισιδαιμονίες) επεκράτησε. Αφού εκδιώχθηκαν από τα χωριά, οι σιδηρουργοί έφτιαξαν τα πρώτα πανδοχεία, χώρους κοινής ενδιαίτησης, στα προάστια των οικισμών.
(774.6) 69:3.7 4. Αφέντες και δούλοι. Η επόμενη διαφοροποίηση της εργασίας δημιουργήθηκε βάσει των σχέσεων των νικητών προς τους ηττημένους και τούτο σήμανε την απαρχή της ανθρώπινης δουλείας.
(774.7) 69:3.8 5. Διαφοροποίηση βάσει διαφορετικών φυσικών και διανοητικών ιδιοτήτων. Περαιτέρω καταμερισμός της εργασίας έγιναν χάριν των εγγενών διαφορών των ανθρώπων. Δεν έχουν γεννηθεί ίσες όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις.
(774.8) 69:3.9 Οι πρώτοι σπεσιαλίστες στην βιομηχανία ήταν εκείνοι που έκοβαν σε νιφάδες τον πυρόλιθο και οι λιθοξόοι. Έπειτα έρχονταν οι μεταλλουργοί. Στη συνέχεια εξελίχθηκε η ομαδική εξειδίκευση. Ολόκληρες οικογένειες και φυλές αφοσιώθηκαν σε ορισμένα είδη εργασίας. Η γένεση μιας από τις παλαιότερες κάστες των ιερέων, πέραν του ότι ήταν οι γιατροί της φυλής, οφείλετο στην δεισιδαίμονα εξύψωση μιας οικογένειας εξειδικευμένων κατασκευαστών σπαθιών.
(774.9) 69:3.10 Οι πρώτοι σπεσιαλίστες που ανήκαν σε ομάδα ήταν οι εξαγωγείς αλατιού από τους βράχους και οι αγγειοπλάστες. Οι γυναίκες έφτιαχναν τα απλά πήλινα σκεύη και οι άνδρες τα περίτεχνα. Σε ορισμένες φυλές το ράψιμο και η υφαντουργία γίνονταν από τις γυναίκες, σε άλλες, από τους άνδρες.
(774.10) 69:3.11 Οι πρώτοι έμποροι ήταν γυναίκες. Λειτουργούσαν ως κατάσκοποι, κάνοντας εμπόριο ως πάρεργο. Σήμερα που το εμπόριο έχει διευρυνθεί οι γυναίκες εργάζονται ως ενδιάμεσοι – για το «μεροκάματο». Αργότερα αναπτύχθηκε η επιχειρηματική τάξη, η οποία επέβαλε προμήθεια, κέρδος, για τις υπηρεσίες της. Η ανάπτυξη των ομαδικών ανταλλαγών εξελίχθηκε στο εμπόριο. Και μετά την ανταλλαγή των αγαθών ήλθε η ανταλλαγή ειδικευμένης εργασίας.
(775.1) 69:4.1 Όπως ακριβώς ο γάμος δια συμβολαίου ακολούθησε το γάμο δια της αρπαγής, έτσι και οι ομαδικές ανταλλαγές ακολούθησαν τις καταλήψεις από εισβολείς. Ωστόσο, μια μακρά περίοδος πειρατείας μεσολάβησε μεταξύ των πρώιμων πρακτικών των σιωπηρών ανταλλαγών και των μετέπειτα εμπορικών συναλλαγών, με τις σύγχρονες μεθόδους ανταλλαγής.
(775.2) 69:4.2 Η πρώτη ανταλλαγή διεξήχθη από οπλισμένους εμπόρους που άφηναν τα αγαθά τους σ’ ένα ουδέτερο σημείο. Οι γυναίκες διατηρούσαν τις πρώτες αγορές. Υπήρξαν οι πρώτοι έμποροι και τούτο συνέβη επειδή εκείνες κουβαλούσαν τα βάρη. Οι άνδρες ήταν οι πολεμιστές. Από πολύ νωρίς δημιουργήθηκε ο πάγκος των εμπόρων, ένας τοίχος αρκετά μεγάλος, ώστε να εμποδίζει τους εμπόρους να φθάνουν ο ένας τον άλλο με τα όπλα.
(775.3) 69:4.3 Ένα είδωλο χρησιμοποιείτο για να φρουρεί τις αποθήκες των αγαθών έναντι των σιωπηρών ανταλλαγών. Τέτοιες αγορές ήσαν ασφαλείς κατά της κλοπής. Τίποτε δεν μπορούσε να απομακρυνθεί πέραν της ανταλλαγής, ή της αγοράς. Με ένα είδωλο ως φρουρό, τα αγαθά ήταν πάντοτε ασφαλή. Οι πρώιμοι έμποροι ήταν απολύτως έντιμοι απέναντι στις φυλές τους, αλλά θεωρούσαν ότι ήταν εντάξει το να εξαπατούν εμπόρους που έρχονταν από μακριά. Ακόμη και οι πρώτοι Εβραίοι αναγνώριζαν ένα ξεχωριστό κώδικα ηθικής στις συναλλαγές τους με τους ειδωλολάτρες.
(775.4) 69:4.4 Για αιώνες η σιωπηρή ανταλλαγή συνεχίσθηκε πριν οι άνθρωποι συναντήσουν ο ένας τον άλλο, άοπλοι, στις ιερές αγορές. Οι ίδιες αυτές οι πλατείες της αγοράς έγιναν οι πρώτοι χώροι λατρείας και σε μερικές χώρες έγιναν αργότερα γνωστοί ως «πόλεις καταφυγής.» Οποιοσδήποτε δραπέτης έφθανε στην αγορά, ήταν προφυλαγμένος και ασφαλής έναντι των επιθέσεων.
(775.5) 69:4.5 Οι πρώτες μονάδες βάρους ήταν κόκκοι σταριού και άλλων δημητριακών. Το πρώτο μέσο συναλλαγής ήταν ένα ψάρι, ή μία κατσίκα. Αργότερα, έγινε η αγελάδα μονάδα ανταλλαγής.
(775.6) 69:4.6 Η σύγχρονη γραφή προήλθε από τις πρώιμες εμπορικές καταγραφές. Το πρώτο λογοτέχνημα του ανθρώπου υπήρξε ένα έγγραφο εμπορικής προώθησης, μια διαφήμιση αλατιού. Πολλοί από τους αρχικούς πολέμους διεξήχθησαν για τα φυσικά κοιτάσματα, όπως είναι ο πυρόλιθος, το αλάτι και τα μέταλλα. Η πρώτη επίσημη συνθήκη μεταξύ των φυλών αφορούσε στην διαφυλετική εκμετάλλευση ενός κοιτάσματος αλατιού. Οι συνθήκες αυτές έδιναν την ευκαιρία για φιλική και ειρηνική ανταλλαγή ιδεών, καθώς και την ανάμιξη διαφόρων φυλών.
(775.7) 69:4.7 Η γραφή εξελίχθηκε περνώντας από τα στάδια της «ράβδου μηνυμάτων,» των δεμένων σχοινιών, της αναπαράστασης με εικόνες, των ιερογλυφικών και των ιμάντων με χάντρες5 [43] ως τα πρώτα συμβολικά αλφάβητα. Η αποστολή μηνυμάτων εξελίχθηκε από τα πρωτόγονα σήματα καπνού, τους αγγελιαφόρους, τους αναβάτες ζώων, τα τρένα και τα αεροπλάνα, όπως επίσης και με τον τηλέγραφο, το τηλέφωνο και τις ασύρματες επικοινωνίες.
(775.8) 69:4.8 Νέες ιδέες και καλύτερες μέθοδοι μεταφέρονταν παντού στον κατοικημένο κόσμο από τους αρχαίους εμπόρους. Το εμπόριο, συνδεδεμένο με την περιπέτεια, οδήγησε στις εξερευνήσεις και τις ανακαλύψεις. Και όλα αυτά δημιούργησαν τις μεταφορές. Το εμπόριο υπήρξε ο μέγας εκπολιτιστής δια της προώθησης της αλληλεπίδρασης των ιδεών του πολιτισμού.
(775.9) 69:5.1 Το κεφάλαιο είναι το προϊόν εργασίας το οποίο χρησιμοποιείται ως αποκήρυξη του παρόντος προς χάριν του μέλλοντος. Η αποταμίευση αντιπροσωπεύει μία μορφή διασφάλισης της συντήρησης και της επιβίωσης. Η συσσώρευση της τροφής ανέπτυξε τον αυτοέλεγχο και δημιούργησε τα πρώτα προβλήματα κεφαλαίου και εργασίας. Ο άνθρωπος που διέθετε τροφή, με την προϋπόθεση ότι μπορούσε να την προστατεύσει από τους κλέφτες, είχε ένα σαφές πλεονέκτημα έναντι του ανθρώπου ο οποίος δεν διέθετε τροφή.
(775.10) 69:5.2 Ο πρώτος τραπεζίτης ήταν ο γενναίος άνδρας της φυλής. Κρατούσε αποθηκευμένα τα πλούτη της ομάδας, ενώ ολόκληρη η φυλή υπερασπιζόταν την καλύβα του στην περίπτωση επίθεσης. Έτσι, η συσσώρευση του ιδιωτικού κεφαλαίου και του ομαδικού πλούτου οδήγησε άμεσα στη στρατιωτική οργάνωση. Αρχικά, παρόμοιες προφυλάξεις προορίζονταν για να υπερασπίσουν την ιδιοκτησία από τους ξένους εισβολείς, αλλά αργότερα έγινε συνήθεια να διατηρούν τη στρατιωτική οργάνωση σε ετοιμότητα, πραγματοποιώντας εισβολές στην ιδιοκτησία και τα πλούτη γειτονικών φυλών.
(776.1) 69:5.3 Οι βασικές ανάγκες οι οποίες οδήγησαν στη συσσώρευση κεφαλαίου ήταν:
(776.2) 69:5.4 1. Η πείνα – συνδεδεμένη με την πρόνοια. Η φύλαξη και η συντήρηση της τροφής σήμαιναν δύναμη και άνεση για εκείνους που διέθεταν αρκετή προνοητικότητα ώστε να μεριμνήσουν για τις μελλοντικές ανάγκες. Η αποθήκευση της τροφής αποτελούσε ικανοποιητική εξασφάλιση κατά του λιμού και της θεομηνίας. Και το σύνολο των πρωτόγονων εθίμων ήταν πραγματικά προορισμένο να βοηθήσει τον άνθρωπο να δεσμεύσει το παρόν χάριν του μέλλοντος.
(776.3) 69:5.5 2. Η αγάπη της οικογένειας – η επιθυμία να φροντίσει για τις ανάγκες της. Το κεφάλαιο αντιπροσωπεύει την εξοικονόμηση της περιουσίας παρά την πίεση των αναγκών του σήμερα, ώστε να υπάρξει εξασφάλιση έναντι των αναγκών του μέλλοντος. Ένα μέρος αυτών των μελλοντικών αναγκών μπορεί να έχει σχέση με τους απογόνους ενός ανθρώπου.
(776.4) 69:5.6 3. Η αλαζονεία – η επιθυμία να επιδείξει κάποιος τη συσσώρευση του πλούτου του. Ο επιπλέον ρουχισμός ήταν ένα από τα πρώτα σημεία που ξεχώριζαν. Η κενοδοξία που οδηγεί στη συλλογή από νωρίς σαγήνευσε την αλαζονεία του ανθρώπου.
(776.5) 69:5.7 4. Η θέση - ο ζήλος να αποκτήσει κάποιος κοινωνικό και πολιτικό γόητρο. Από νωρίς δημιουργήθηκε μια βασισμένη στο εμπόριο αριστοκρατία, η είσοδος στην οποία εξηρτάτο από την πραγματοποίηση κάποιας ιδιαίτερης υπηρεσίες προς την άρχουσα τάξη, ή παρεχωρείτο απλά έναντι χρημάτων.
(776.6) 69:5.8 5. Η δύναμη - η έντονη επιθυμία να γίνει κανείς κυρίαρχος. Ο δανεισμός του πλούτου συνεχιζόταν ως μέσο υποδούλωσης, με το ποσοστό του ενός τοις εκατό το χρόνο να είναι η αποτίμηση του δανεισμού εκείνους τους αρχαίους χρόνους. Οι δανειστές γίνονταν βασιλείς δημιουργώντας ένα μόνιμο στρατό οφειλετών. Οι δούλοι ήταν μεταξύ των πρώτων μορφών ιδιοκτησίας που συσσωρεύονταν και σε παλαιότερους καιρούς η δουλεία εξ αιτίας χρεών έφθανε ως το σημείο να εξουσιάζεται το σώμα ακόμη και μετά θάνατον.
(776.7) 69:5.9 6. Ο φόβος των πνευμάτων των νεκρών – τα τέλη των ιερέων για την παροχή προστασίας. Οι άνθρωποι άρχισαν από νωρίς να προσφέρουν μεταθανάτια δώρα στους ιερείς με σκοπό να χρησιμοποιήσουν την περιουσία τους για να διευκολύνουν την πρόοδό τους στην επόμενη ζωή. Ο κλήρος έγινε, με τον τρόπο αυτό, πολύ πλούσιος. Ήταν οι κυριότεροι μεταξύ των αρχαίων κεφαλαιούχων.
(776.8) 69:5.10 7. Η σεξουαλική παρόρμηση – η επιθυμία να αγοράσουν μία, ή περισσότερες γυναίκες. Η πρώτη μορφή εμπορίου του ανθρώπου ήταν η ανταλλαγή γυναικών. Προηγήθηκε κατά πολύ την ανταλλαγή των αλόγων. Ουδέποτε, ωστόσο, η ανταλλαγή σεξουαλικών σκλάβων έκανε την κοινωνία να προοδεύσει. Παρόμοιες αγοραπωλησίες ήταν και είναι ατίμωση για τη φυλή, αφού ταυτόχρονα εμπόδιζε την ανάπτυξη της οικογένειας και μόλυνε τη βιολογική υγεία των ανώτερων λαών.
(776.9) 69:5.11 8. Πάμπολλές μορφές αυτο-ευαρέσκειας. Πολλοί αναζητούσαν τα πλούτη επειδή τους έδιναν δύναμη, άλλοι μοχθούσαν για να αποκτήσουν περιουσία επειδή τούτο σήμαινε άνεση. Οι πρώτοι άνθρωποι (και ορισμένοι από τους μεταγενέστερους) είχαν την τάση να σπαταλούν τους πόρους τους ζώντας πολυτελώς. Τα οινοπνευματώδη και τα ναρκωτικά διήγειραν την περιέργεια των πρωτόγονων φυλών.
(776.10) 69:5.12 Καθώς ο πολιτισμός αναπτύσσετο, ο άνθρωπος απέκτησε νέα κίνητρα για αποταμίευση. Καινούργιες ανάγκες προστέθηκαν ταχύτατα στην αρχική επιθυμία για τροφή. Η πενία έγινε τόσο μισητή, ώστε μόνον οι πλούσιοι επρόκειτο να πάνε κατ΄ ευθείαν στον παράδεισο όταν πέθαιναν. Η ιδιοκτησία απέκτησε τόσο μεγάλη αξία, ώστε το να δίνει κανείς μια φιλόδοξη γιορτή, απομάκρυνε την ατίμωση από το όνομά του.
(777.1) 69:5.13 Η συσσώρευση του πλούτου έγινε από νωρίς το έμβλημα της κοινωνικής υπεροχής. Οι ιδιώτες, σε ορισμένες φυλές, συσσώρευαν πλούτη για χρόνια μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν εντύπωση καίγοντάς τα σε κάποια γιορτή, ή μοιράζοντάς τα ελεύθερα τους συντρόφους τους από τη φυλή. Τούτο τους έκανε μεγάλους. Ακόμη και οι σύγχρονοι λαοί βρίσκουν ικανοποίηση στο σπάταλο μοίρασμα δώρων τα Χριστούγεννα, ενώ οι πλούσιοι συντηρούν μεγάλα φιλανθρωπικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα. Οι τεχνικές του ανθρώπου αλλάζουν, αλλά οι τάσεις του παραμένουν εντελώς αναλλοίωτες.
(777.2) 69:5.14 Πρέπει, ωστόσο, να αναφέρουμε ότι πολλοί από τους αρχαίους εύπορους διάνειμαν μεγάλο μέρος της περιουσίας τους εξ αιτίας του φόβου ότι θα τους σκοτώσουν εκείνοι που εποφθαλμιούσαν τα πλούτη τους. Οι εύποροι συχνά θυσίαζαν εικοσάδες σκλάβων για να δείξουν την περιφρόνησή τους προς τα πλούτη.
(777.3) 69:5.15 Παρά το ότι το κεφάλαιο έτεινε να απελευθερώσει τον άνθρωπο, έχει περιπλέξει σε πολύ μεγάλο βαθμό την κοινωνική και βιομηχανική του οργάνωση. Η κακή χρήση του κεφαλαίου από κακόπιστους κεφαλαιούχους δεν αναιρεί το γεγονός ότι τούτο αποτελεί τη βάση της σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας. Μέσω του κεφαλαίου και των εφευρέσεων η σημερινή γενιά απολαμβάνει ένα μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας από οποιαδήποτε άλλη προηγήθηκε ποτέ επί της γης. Τούτο καταγράφεται ως γεγονός και όχι ως νομιμοποίηση των πολλών καταχρήσεων του κεφαλαίου από απερίσκεπτους και ιδιοτελείς φύλακές του.
(777.4) 69:6.1 Η πρωτόγονη κοινωνία με τις τέσσερις υποδιαιρέσεις της – κατασκευαστική, ρυθμιστική, θρησκευτική και στρατιωτική – αναπτύχθηκε δια της συνδρομής της φωτιάς, των ζώων, των σκλάβων και της ιδιοκτησίας.
(777.5) 69:6.2 Το άναμμα της φωτιάς, με ένα μοναδικό άλμα, διαχώρισε για πάντα τον άνθρωπο από τα ζώα. Είναι η βασική ανθρώπινη επινόηση, ή ανακάλυψη. Η φωτιά κατέστησε τον άνθρωπο ικανό να παραμένει στο έδαφος κατά τη διάρκεια της νύκτας, αφού όλα τα ζώα την φοβούνταν. Η φωτιά ενθάρρυνε τη βραδυνή κοινωνική συναναστροφή. Δεν προστάτευε μόνο από το κρύο και τα άγρια ζώα, αλλά χρησίμευε και ως ασφάλεια έναντι των πνευμάτων. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε περισσότερο για φως και έπειτα για θέρμανση. Πολλές υποανάπτυκτες φυλές αρνούνται να κοιμηθούν αν δεν καίει η φωτιά όλη νύκτα.
(777.6) 69:6.3 Η φωτιά υπήρξε μέγας εκπολιτιστής, παρέχοντας στον άνθρωπο τα μέσα να γίνει αλτρουιστής χωρίς απώλειες, κάνοντάς τον ικανό να γίνει αναμμένα κάρβουνα στο γείτονα χωρίς να στερεί τον εαυτό του. Η φωτιά της εστίας, την οποία πρόσεχε η μητέρα, ή η μεγαλύτερη κόρη, υπήρξε ο πρώτος παιδαγωγός, αφού απαιτούσε προσοχή και αξιοπιστία. Η πρώτη εστία δεν αποτελούσε οικοδόμημα, αλλά η οικογένεια συγκεντρωνόταν γύρω από τη φωτιά, την οικογενειακή εστία. Όταν ένας από τους γιους έφτιαχνε καινούργιο σπίτι, έφερνε σ’ αυτό ένα δαυλό από την οικογενειακή εστία.
(777.7) 69:6.4 Αν και ο Άντον, εκείνος που ανακάλυψε τη φωτιά, απέφυγε να την αντιμετωπίσει ως αντικείμενο λατρείας, πολλοί από τους απογόνους του θεώρησαν τη φλόγα ως είδωλο, ή ως πνεύμα. Δεν κατόρθωσαν να αποκομίσουν τα εξυγιαντικά οφέλη της φωτιάς επειδή δεν έκαιγαν τα σκουπίδια. Ο πρωτόγονος άνθρωπος φοβόταν τη φωτιά και πάντα προσπαθούσε να την εξευμενίζει, εξ ου και η χρήση του λιβανιού. Οι αρχαίοι σε καμία περίπτωση δεν έφτυναν μέσα στη φωτιά, ούτε ποτέ περνούσαν ανάμεσα σε κάποιον και την αναμμένη φωτιά. Ακόμη και ο σιδηροπυρίτης, και ο πυρόλιθος που χρησιμοποιούνταν για το άναμμα της φωτιάς θεωρούνταν ιεροί από τους πρώτους ανθρώπους.
(777.8) 69:6.5 Ήταν αμαρτία να σβήσει κανείς μια φλόγα. Αν μια καλύβα έπιανε φωτιά, την άφηναν να καεί. Οι φωτιές των ναών και των βωμών ήσαν ιερές και δεν τις άφηναν ποτέ να σβήσουν, εκτός των περιπτώσεων όπου το έθιμο απαιτούσε να ανάβουν καινούργιες φωτιές κάθε χρόνο, ή έπειτα από μια θεομηνία. Οι γυναίκες επιλέγονταν ως ιέρειες, επειδή εκείνες συντηρούσαν τη φωτιά της εστίας.
(778.1) 69:6.6 Οι αρχικοί μύθοι σχετικά με το πώς προήλθε η φωτιά από τους θεούς δημιουργήθηκαν παρατηρώντας τη φωτιά που προκαλείτο από τους κεραυνούς. Οι ιδέες αυτές περί της υπερφυσικής της προέλευσης οδήγησαν άμεσα στη λατρεία της φωτιάς και η λατρεία της φωτιάς οδήγησε στο έθιμο του «να περνούν μέσα από τη φωτιά,» μια συνήθεια που εξακολούθησε ως την εποχή του Μωυσή. Ακόμη και σήμερα διατηρείται η άποψη του περάσματος μέσα από τη φωτιά μετά θάνατον. Ο μύθος της φωτιάς απετέλεσε ένα μεγάλο δεσμό στους πρώιμους χρόνους και διατηρείται ακόμη στο συμβολισμό των Ζωροαστριστών.6 [44]
(778.2) 69:6.7 Η φωτιά οδήγησε στο μαγείρευμα και ο όρος «αυτός που τρώει ωμές τροφές» έγινε κοροϊδευτικός. Και το μαγείρευμα μείωσε την κατανάλωση της φυσικής ενέργειας που ήταν απαραίτητη για την πέψη των τροφών και έτσι άφηνε δυνάμεις στον πρώιμο άνθρωπο για κοινωνικές συναναστροφές,7 [45] ενώ η κτηνοτροφία, μειώνοντας τις προσπάθειες που χρειάζονταν για την εξασφάλιση τροφής, έδωσε το χρόνο για κοινωνικές δραστηριότητες.
(778.3) 69:6.8 Πρέπει να θυμόμαστε ότι η φωτιά άνοιξε τις πόρτες στη μεταλλουργία και οδήγησε στην μετέπειτα ανακάλυψη της δύναμης του ατμού και τις σημερινές χρήσεις του ηλεκτρισμού.
(778.4) 69:7.1 Για να ξεκινήσουμε, ολόκληρος ο κόσμος των ζώων αποτελούσε εχθρό του ανθρώπου. Οι ανθρώπινες υπάρξεις έπρεπε να μάθουν να προστατεύονται από τα θηρία. Αρχικά ο άνθρωπος έτρωγε τα ζώα, αργότερα, όμως, έμαθε να τα εξημερώνει και να τα κάνει να τον υπηρετούν.
(778.5) 69:7.2 Η εξημέρωση των ζώων έγινε τυχαία. Ο άγριος άνθρωπος κυνηγούσε αγέλες ζώων, όπως ακριβώς οι Ινδιάνοι της Αμερικής κυνηγούσαν τους βίσωνες. Περικυκλώνοντας την αγέλη μπορούσαν να ελέγχουν τα ζώα, κατορθώνοντας να τα σκοτώνουν, αφού τα ήθελαν για τροφή. Αργότερα, δημιουργήθηκαν οι στάνες και έτσι μπορούσαν να συλληφθούν ολόκληρες αγέλες.
(778.6) 69:7.3 Ήταν εύκολο να δαμαστούν ορισμένα ζώα, αλλά όπως ο ελέφαντας, πολλά από αυτά δεν αναπαράγονται σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Επιπλέον ανεκαλύφθη ότι ορισμένα είδη ζώων υποτάσσονταν στην παρουσία του ανθρώπου και αναπαράγονταν σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Η εξημέρωση των ζώων προωθήθηκε, λοιπόν, με την επιλεκτική εκτροφή, μία τέχνη η οποία έχει κάνει μεγάλη πρόοδο από τις μέρες της Νταλαμέιτια.
(778.7) 69:7.4 Ο σκύλος ήταν το πρώτο ζώο που εξημερώθηκε και η δύσκολη εμπειρία της εξημέρωσης άρχισε όταν ένας σκύλος, αφού είχε ακολουθήσει ένα κυνηγό ολόκληρη την ημέρα, γύρισε, ουσιαστικά, σπίτι μαζί του. Για αιώνες οι σκύλοι χρησιμοποιούνταν για τροφή, κυνήγι, μεταφορά και συντροφιά. Αρχικά οι σκύλοι ούρλιαζαν μόνο, αργότερα, όμως, έμαθαν να γαβγίζουν. Η οξεία αίσθηση της όσφρησης του σκύλου οδήγησε στην άποψη ότι μπορούσε να δει τα πνεύματα και έτσι δημιουργήθηκε η λατρεία του ειδώλου του σκύλου. Η χρησιμοποίηση σκύλων-φυλάκων κατέστησε αρχικά δυνατόν, για ολόκληρη τη φυλή, το να κοιμάται τη νύκτα. Κατόπιν έγινε συνήθεια να χρησιμοποιούνται σκύλοι-φύλακες για να προστατεύουν το σπίτι από τα πνεύματα, αλλά και από τους υπαρκτούς εχθρούς. Όταν ο σκύλος γάβγιζε, σήμαινε ότι πλησίαζε άνθρωπος, ή θηρίο, όταν όμως ο σκύλος ούρλιαζε, σήμαινε ότι κοντά βρίσκονταν πνεύματα. Ακόμη και σήμερα πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το ουρλιαχτό του σκύλου τη νύκτα προαναγγέλλει θάνατο.
(778.8) 69:7.5 Όταν οι άνδρες ήταν κυνηγοί, ήταν αρκετά ευγενικοί με τις γυναίκες, ωστόσο, μετά την εξημέρωση των ζώων, μαζί με την αναταραχή του Καλιγκάστια, πολλές φυλές μεταχειρίζονταν τις γυναίκες τους με τρόπο αισχρό. Τις αντιμετώπιζαν συνολικά με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπιζαν τα ζώα. Η κτηνώδης μεταχείριση της γυναίκας από τον άνδρα αποτελεί ένα από τα θλιβερότερα κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας.
(778.9) 69:8.1 Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν δίστασε ποτέ να εξανδραποδίσει τους συντρόφους του. Η γυναίκα ήταν ο πρώτος σκλάβος, ο σκλάβος της οικογένειας. Οι άνδρες της βουκολικής εποχής έκαναν τις γυναίκες σκλάβες, ως κατώτερες σεξουαλικές συντρόφους. Το είδος αυτό της σεξουαλικής δουλείας δημιουργήθηκε καθώς μειωνόταν η εξάρτηση του άνδρα από τη γυναίκα.
(779.1) 69:8.2 Όχι πριν πάρα πολύ καιρό, η υποδούλωση ήταν η μοίρα εκείνων των αιχμαλώτων πολέμου οι οποίοι αρνούνταν να αποδεχθούν τη θρησκεία του νικητή. Σε παλαιότερους καιρούς, τους αιχμαλώτους τους έτρωγαν, τους βασάνιζαν έως θανάτου, τους έβαζαν να πολεμούν ο ένας τον άλλον, τους θυσίαζαν στα πνεύματα, ή τους υποδούλωναν. Η δουλεία απετέλεσε μεγάλη πρόοδο έναντι του σφαγιασμού και του κανιβαλισμού.
(779.2) 69:8.3 Η δουλεία ήταν ένα βήμα μπροστά για την σπλαγχνική μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου. Η ενέδρα του Άϊ, με την ομαδική σφαγή ανδρών, γυναικών και παιδιών και με το βασιλιά να έχει σωθεί, μόνο, για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του νικητή, αποτελεί πιστή εικόνα του βάρβαρου μακελειού που γινόταν ακόμη και από λαούς που θεωρούνταν πολιτισμένοι. Η εισβολή κατά του Ογκ, του βασιλιά της Μπασάν,8 [46] ήταν τόσο κτηνώδης, όσο και αποτελεσματική. Οι Εβραίοι «κατέστρεψαν ολοκληρωτικά» τους εχθρούς τους, παίρνοντας όλη τους την περιουσία ως λάφυρα. Έβαλαν σε όλες τις πόλεις φόρο υποτελείας, με την ποινή «αφανισμού όλων των ανδρών.» Πολλές, όμως, από τις σύγχρονές τους φυλές, έχοντας λιγότερο φυλετικό εγωισμό, είχαν καιρό πριν αρχίσει να εγκολπώνονται τους ανώτερους αιχμαλώτους.
(779.3) 69:8.4 Ο κυνηγός, όπως οι Αμερικανοί Ερυθρόδερμοι, δεν υποδούλωνε. Είτε αποδεχόταν είτε σκότωνε τους αιχμαλώτους του. Η δουλεία δεν ήταν διαδεδομένη μεταξύ των βουκολικών λαών, αφού ελάχιστους εργάτες χρειάζονταν. Σε περιόδους πολέμου οι βοσκοί συνήθιζαν να σκοτώνουν όλους τους άνδρες αιχμαλώτους και να παίρνουν σκλάβους μόνο γυναίκες και παιδιά. Ο Μωσαϊκός νόμος περιελάμβανε συγκεκριμένες οδηγίες σχετικά με το να κάνουν συζύγους τους τις αιχμάλωτες αυτές γυναίκες. Αν δεν τους ικανοποιούσαν μπορούσαν να τις διώξουν, αλλά οι Εβραίοι δεν είχαν το δικαίωμα να πωλούν τις απορριφθείσες αυτές συζύγους ως σκλάβες – αυτό, τουλάχιστον, ήταν μία πρόοδος στον πολιτισμό. Αν και τα κοινωνικά πρότυπα των Εβραίων ήταν πρωτόγονα, βρίσκονταν μακράν εκείνων των φυλών που τους περιέβαλαν.
(779.4) 69:8.5 Οι βοσκοί ήταν οι πρώτοι κεφαλαιοκράτες. Τα κοπάδια τους αντιπροσώπευαν κεφάλαια και εκείνοι ζούσαν από τους τόκους – τη φυσική αύξηση. Και δεν τους άρεσε να εμπιστεύονται τον πλούτο αυτό στη φύλαξη είτε των σκλάβων, είτε των γυναικών. Αργότερα, όμως, έπαιρναν άνδρες αιχμαλώτους και τους υποχρέωναν να καλλιεργούν τη γη. Αυτή είναι η πρώιμη απαρχή της δουλοπαροικίας – ο άνθρωπος προσαρτημένος στη γη. Οι Αφρικανοί μάθαιναν εύκολα να καλλιεργούν το έδαφος. Γι΄ αυτό έγιναν η μεγάλη φυλή των σκλάβων.
(779.5) 69:8.6 Η δουλεία υπήρξε ο απαραίτητος κρίκος στην αλυσίδα του ανθρώπινου πολιτισμού. Ήταν η γέφυρα, πάνω από την οποία η κοινωνία πέρασε από το χάος και την οκνηρία στην τάξη και τις πολιτισμένες δραστηριότητες. Υποχρέωσε τους υποανάπτυκτους και νωθρούς λαούς να εργασθούν και έτσι να εξασφαλίσουν πλούτη και ελεύθερο χρόνο για την κοινωνική εξέλιξη των ανωτέρων τους.
(779.6) 69:8.7 Ο θεσμός της δουλείας υποχρέωσε τον άνθρωπο να εφεύρει το ρυθμιστικό μηχανισμό της πρωτόγονης κοινωνίας. Δημιούργησε την απαρχή της διακυβέρνησης. Η δουλεία απαιτεί ισχυρή ρύθμιση και κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα κυριολεκτικά εξαφανίσθηκε επειδή οι φεουδάρχες δεν μπορούσαν να ελέγξουν τους σκλάβους. Οι υποανάπτυκτες φυλές των αρχαίων καιρών, όπως ακριβώς οι ιθαγενείς της Αυστραλίας σήμερα, δεν είχαν ποτέ σκλάβους.
(779.7) 69:8.8 Πράγματι, η δουλεία ήταν τυραννική, ήταν όμως στα σχολεία της τυραννίας όπου ο άνθρωπος έμαθε την παραγωγή. Στο τέλος οι σκλάβοι συμμετείχαν στην ευλογία μιας ανώτερης κοινωνίας, την οποία εντελώς παρά τη θέλησή τους είχαν βοηθήσει να δημιουργηθεί. Η δουλεία δημιουργεί μια πολιτισμική οργάνωση και μια κοινωνική επίτευξη, αλλά γρήγορα και ύπουλα επιτίθεται στην κοινωνία εκ των έσω, ως η σοβαρότερη από όλες τις καταστροφικές κοινωνικές ασθένειες.
(779.8) 69:8.9 Οι σύγχρονες μηχανολογικές εφευρέσεις έκαναν τους σκλάβους άχρηστους. Η δουλεία, όπως και η πολυγαμία, παρέρχεται επειδή δεν αποφέρει όφελος. Ωστόσο, έχει αποδειχθεί ότι είναι πάντα καταστροφικό το να απελευθερώνονται μεγάλοι αριθμοί σκλάβων. Λιγότερα προβλήματα προκύπτουν όταν χειραφετούνται σταδιακά.
(780.1) 69:8.10 Σήμερα, οι άνθρωποι δεν είναι κοινωνικοί σκλάβοι, ωστόσο χιλιάδες αφήνουν τη φιλοδοξία να τους υποδουλώσει στο χρέος. Η ακούσια υποδούλωση άνοιξε το δρόμο τη δημιουργία μιας καινούργιας και βελτιωμένης μορφής παραλλαγμένης κοινωνικής σκλαβιάς.
(780.2) 69:8.11 Ενώ το ιδανικό της κοινωνίας είναι η παγκόσμια ελευθερία, η ανεργία δεν πρέπει να γίνει ποτέ ανεκτή. Όλα τα αρτιμελή άτομα πρέπει να υποχρεώνονται να κάνουν, για την συντήρησή τους, τουλάχιστον, μία ποσότητα έργου.
(780.3) 69:8.12 Η σύγχρονη κοινωνία βρίσκεται σε αντίστροφη κίνηση. Η δουλεία έχει σχεδόν εξαφανισθεί. Τα εξημερωμένα ζώα χάνονται. Ο πολιτισμός γυρίζει πίσω στη φωτιά – τον ανόργανο κόσμο – για δύναμη. Ο άνθρωπος βγήκε από την άγρια κατάσταση μέσω της φωτιάς, των ζώων και της δουλείας. Σήμερα οπισθοδρομεί, απορρίπτοντας τη βοήθεια των σκλάβων και την αρωγή των ζώων, ενώ προσπαθεί να αποσπάσει καινούργια μυστικά και πηγές πλούτου και δύναμης από την αποθήκη των στοιχείων της φύσης.
(780.4) 69:9.1 Ενώ η πρωτόγονη κοινωνία ήταν ουσιαστικά κοινόκτητη, ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν έγινε οπαδός των σύγχρονων δογμάτων του κομμουνισμού. Ο κομμουνισμός των πρώιμων εκείνων ημερών δεν ήταν απλά θεωρία, ή κοινωνικό δόγμα. Ήταν μια απλή και αυτόματη προσαρμογή. Ο κομμουνισμός απέτρεπε την ένδεια και τις ελλείψεις. Η επαιτεία και η πορνεία ήταν σχεδόν άγνωστες μεταξύ των αρχαίων αυτών φυλών.
(780.5) 69:9.2 Ο πρωτόγονος κομμουνισμός δεν υποβίβαζε τους ανθρώπους, ούτε εξήρε τις μετριότητες, αλλά έδινε ένα επίδομα στην αδράνεια και την ανεργία, ενώ, πράγματι, αποθάρρυνε την παραγωγή και κατέστρεφε τις φιλοδοξίες. Ο κομμουνισμός υπήρξε απαραίτητη σκαλωσιά στην ανάπτυξη της πρωτόγονης κοινωνίας, ωστόσο υποχώρησε στην εξέλιξη μιας ανώτερης κοινωνικής τάξης, επειδή υπήρξε αντίθετος σε τέσσερις δυνατές ανθρώπινες τάσεις:
(780.6) 69:9.3 1. Την οικογένεια. Ο άνθρωπος δεν λαχταρά μόνο να αποκτήσει περιουσία. Επιθυμεί να κληροδοτήσει τα κεφάλαια και τα αγαθά του στους απογόνους του. Στην αρχική, όμως, κοινωνία της κοινοκτημοσύνης, η περιουσία ενός ανθρώπου είτε αναλίσκετο άμεσα, είτε διεμοιράζετο μεταξύ των μελών της ομάδας με το θάνατό του. Δεν υπήρχε κληρονομία της περιουσίας – ο φόρος κληρονομίας ήταν εκατό τοις εκατό. Τα μεταγενέστερα έθιμα συσσώρευσης κεφαλαίων και κληρονομιάς της περιουσίας απετέλεσαν μία σαφή κοινωνική πρόοδο. Και τούτο είναι αληθές, παρά την μετέπειτα εκμετάλλευση που ακολούθησε τις καταχρήσεις των κεφαλαίων.
(780.7) 69:9.4 2. Τις θρησκευτικές τάσεις. Ο πρωτόγονος άνθρωπος ήθελε, επιπλέον, να διαφυλάξει την περιουσία του ως πυρήνα, για να αρχίσει τη ζωή στην επόμενη υπόστασή του. Το κίνητρο αυτό εξηγεί το γιατί επεκράτησε για τόσο πολύ καιρό το έθιμο να θάβουν τα ατομικά υπάρχοντα ενός ανθρώπου μαζί του. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι μόνον οι πλούσιοι διασώζονταν μετά θάνατο, μαζί με όλες τις άμεσες απολαύσεις και το κύρος τους. Οι διδάσκαλοι των αποκαλυφθεισών θρησκειών, πιο συγκεκριμένα οι Χριστιανοί διδάσκαλοι, ήσαν οι πρώτοι που κήρυξαν ότι και φτωχοί θα έβρισκαν τη σωτηρία, το ίδιο ακριβώς με τους πλούσιους.
(780.8) 69:9.5 3. Την επιθυμία για ελευθερία και άνεση. Τις πολύ παλιές μέρες της κοινωνικής εξέλιξης ο καταμερισμός των ατομικών κερδών μεταξύ της ομάδας αποτελούσε, ουσιαστικά, ένα είδος σκλαβιάς. Ο εργαζόμενος γινόταν σκλάβος του αργόσχολου. Τούτο ήταν η αυτοκτονική αδυναμία του κομμουνισμού: Οι επιμηθείς9 [47] συνήθως ζούσαν καλά εις βάρος των προνοητικών. Ακόμη και στους σύγχρονους καιρούς οι μη λαμβάνοντες πρόνοια εξαρτώνται από το κράτος (τους προνοητικούς φορολογούμενους) να τους φροντίσει. Εκείνοι που δεν διαθέτουν χρήματα εξακολουθούν να περιμένουν από εκείνους που έχουν να τους συντηρήσουν.
(780.9) 69:9.6 4. Το ένστικτο για ασφάλεια και δύναμη. Ο κομμουνισμός καταστράφηκε, τελικά, από τις απατηλές πρακτικές των προοδευτικών και επιτυχημένων ατόμων, οι οποίοι κατέφυγαν σε διάφορα τεχνάσματα, σε μία προσπάθεια να διαφύγουν την υποδούλωση στους ανίκανους αργόσχολους των φυλών τους. Αρχικά, όμως, το σύνολο της αποθησαύρισης γινόταν κρυφά. Η πρωτόγονη ανασφάλεια εμπόδιζε την εμφανή συσσώρευση πλούτου. Και σε μεταγενέστερους, ακόμη, χρόνους ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο να συγκεντρώνει κανείς μεγάλο πλούτο. Ο βασιλιάς σίγουρα θα μηχανευόταν κάποια κατηγορία για να κατάσχει την περιουσία ενός πλουσίου και όταν ένας πλούσιος πέθαινε, δεν γινόταν η κηδεία του, έως ότου η οικογένεια δωρίσει ένα μεγάλο ποσό στην κοινωνική πρόνοια, ή στον βασιλιά, ένα φόρο κληρονομίας.
(781.1) 69:9.7 Τα πολύ παλιά χρόνια οι γυναίκες ήσαν ιδιοκτησία της κοινότητας και η μητέρα κυβερνούσε την οικογένεια. Οι πρώιμοι αρχηγοί κατείχαν το σύνολο της γης και ήσαν οι ιδιοκτήτες όλων των γυναικών. Ο γάμος απαιτούσε τη συναίνεση του κυβερνήτη της φυλής. Όταν τέλειωσε η κοινοκτημοσύνη, η γυναίκα ανήκε σε έναν μόνο και ο πατέρας, σταδιακά, ανέλαβε τον έλεγχο της οικογένειας. Έτσι ξεκίνησε η έννοια της εστίας και τα επικρατούντα έθιμα πολυγαμίας υποσκελίσθηκαν, σταδιακά, από τη μονογαμία. (Η πολυγαμία αποτελεί διατήρηση του στοιχείου της υποδούλωσης του θηλυκού στο γάμο. Η μονογαμία είναι το, χωρίς υπόδουλο μέλος, ιδεώδες της μοναδικής σχέσης ενός άνδρα και μιας γυναίκας στο έξοχο εγχείρημα του να φτιάξουν ένα σπίτι, να μεγαλώσουν παιδιά, να εξελιχθούν μαζί και να βελτιωθούν ο καθένας χωριστά.)
(781.2) 69:9.8 Αρχικά, το σύνολο της ιδιοκτησίας, περιλαμβανομένων των εργαλείων και των όπλων, αποτελούσε κοινό κτήμα της φυλής. Η ατομική περιουσία αποτελείτο, στην αρχή, από όλα τα πράγματα που μπορούσε να αγγίξει κανείς. Αν ένας ξένος έπινε από μια κούπα, η κούπα γινόταν, μετά απ’ αυτό, δική του. Κατόπιν, οποιοδήποτε μέρος που πάνω του είχε χυθεί αίμα γινόταν ιδιοκτησία του πληγωμένου ατόμου, ή ομάδας.
(781.3) 69:9.9 Η ατομική περιουσία έγινε εξ αυτού, αρχικά, αξιοσέβαστη επειδή υποτίθεται ότι είχε πληρωθεί με ένα κομμάτι της προσωπικότητας του κατόχου της. Η ακεραιότητα της περιουσίας ήταν ασφαλής εξ αιτίας αυτού του είδους της πρόληψης. Δεν χρειαζόταν αστυνομία για να φρουρεί την ατομική περιουσία. Δεν γίνονταν κλοπές μέσα στην ομάδα, αν και οι άνθρωποι δεν δίσταζαν να σφετερίζονται τα αγαθά άλλων φυλών. Οι ιδιοκτησιακές σχέσεις δεν τερματίζονταν με το θάνατο. Αρχικά, τα ατομικά υπάρχοντα καίγονταν, αργότερα θάβονταν με το νεκρό και αργότερα, κληρονομούνταν από την επιζήσασα οικογένεια, ή από τη φυλή.
(781.4) 69:9.10 Τα διακοσμημένα προσωπικά είδη προήλθαν από τη χρήση των φυλακτών. Η ματαιοδοξία μαζί με τον φόβο των πνευμάτων έκαναν τον πρώιμο άνθρωπο να αντισταθεί σε όλες τις προσπάθειες για να απαλλαγεί από τα αγαπημένα του φυλακτά, αποδίδοντας σε μια τέτοια ιδιοκτησία αξία πάνω από τα απαραίτητα.
(781.5) 69:9.11 Ο χώρος του ύπνου απετέλεσε μία από τις πρώτες ιδιοκτησίες του ανθρώπου. Αργότερα, οι τόποι όπου υπήρχαν τα σπίτια ορίζονταν από τους αρχηγούς της φυλής, οι οποίοι διαχειρίζονταν το σύνολο της ακίνητης περιουσίας για την ομάδα. Τώρα πλέον, το μέρος όπου βρισκόταν η φωτιά θεωρείτο ιδιοκτησία. Και ακόμη αργότερα, ένα πηγάδι συνιστούσε τίτλο τιμής για τη γειτονική γη.
(781.6) 69:9.12 Οι κοιλότητες με νερό και τα πηγάδια ήταν μεταξύ των πρώτων ατομικών ιδιοκτησιών. Το σύνολο των εθίμων γύρω από τα φετίχ10 [48] χρησιμοποιήθηκε για να φρουρήσει τις γούρνες με το νερό, τα [πηγάδια, τα δένδρα, τα σπαρτά και το μέλι. Μετά την απώλεια της πίστης προς τα φετίχ, δημιουργήθηκαν οι νόμοι για να προστατεύουν την ατομική ιδιοκτησία. Ωστόσο οι σχετικοί με το κυνήγι νόμοι, το δικαίωμα του κυνηγιού προηγήθηκαν κατά πολύ των νόμων για τη γη. Ο Αμερικανός Ερυθρόδερμος ποτέ δεν κατάλαβε την ατομική ιδιοκτησία της γης. Δεν μπορούσε να κατανοήσει την άποψη του λευκού.
(781.7) 69:9.13 Η ατομική ιδιοκτησία σημαδεύτηκε από νωρίς με το οικογενειακό έμβλημα και τούτο αποτελεί την πρώιμη καταγωγή των οικοσήμων. Η κτηματική περιουσία μπορούσε, επίσης, να τεθεί υπό τη φύλαξη των πνευμάτων. Οι ιερείς «καθαγίαζαν» ένα κομμάτι γης και εφεξής το κομμάτι αυτό τελούσε υπό την προστασία των μαγικών απαγορεύσεων που εφαρμόσθηκαν σ’ αυτό. Οι ιδιοκτήτες ενός τέτοιου κομματιού γης ελέγετο ότι διέθεταν έναν «τίτλο ιδιοκτησίας από τον ιερέα.» Οι Εβραίοι έτρεφαν μεγάλο σεβασμό για τα οικογενειακά αυτά ορόσημα: «Ας είναι κατηραμένος όποιος μετακινεί το ορόσημο του γείτονά του.» Αυτά τα πέτρινα σημάδια έτρεφαν τα αρχικά του ιερέα. Ακόμη και δένδρα, όταν έφεραν μονόγραμμα, γίνονταν ατομική ιδιοκτησία.
(782.1) 69:9.14 Αρχικά μόνο τα σπαρτά ήσαν ατομικά, αλλά οι αλλεπάλληλες σπορές προσέφεραν τίτλο ιδιοκτησίας. Η γεωργία απετέλεσε, έτσι, τη γένεση της ατομικής ιδιοκτησίας της γης. Στα μεμονωμένα άτομα δινόταν αρχικά μόνο μία ισόβια μίσθωση. Με το θάνατό τους η γη επεστρέφετο στη φυλή. Οι πρώτοι τίτλοι ιδιοκτησίας της γης που δωρίσθηκαν από τη φυλή σε άτομα ήσαν τάφοι – τόποι ταφής της οικογένειας. Σε μεταγενέστερους χρόνους η γη ανήκε σ’ εκείνους που την περιέφραζαν. Οι πόλεις, ωστόσο, πάντα διατηρούσαν ορισμένα τμήματα γης για την κοινή βοσκή, αλλά και για χρήση σε περίπτωση πολιορκίας. Αυτά τα «δημόσια κτήματα» αντιπροσωπεύουν την επιβίωση της προγενέστερης μορφής της συλλογικής ιδιοκτησίας.
(782.2) 69:9.15 Με τον καιρό, η πολιτεία παρείχε την ιδιοκτησία στο άτομο, διατηρώντας το δικαίωμα φορολόγησης. Έχοντας εξασφαλίσει τους τίτλους ιδιοκτησίας, οι γαιοκτήμονες συγκέντρωναν μισθώματα και η γη έγινε πηγή εισοδήματος – κεφαλαίου. Τελικά, η γη έγινε αληθινά μέσο διαπραγμάτευσης, με πωλήσεις, μεταβιβάσεις, υποθήκες και κατασχέσεις.
(782.3) 69:9.16 Η ατομική ιδιοκτησία έφερε μεγαλύτερη ελευθερία και περισσότερη σταθερότητα. Η ατομική ιδιοκτησία, ωστόσο, της γης έγινε κοινωνικά αποδεκτή μόνο μετά την αποτυχία του ελέγχου και της διεύθυνσης από την κοινότητα ενώ γρήγορα ακολουθήθηκε από μία σειρά σκλάβων, δουλοπάροικων και ακτημόνων τάξεων. Τα μηχανήματα, ωστόσο, που βελτιώνονται απαλλάσσουν, σταδιακά, τον άνθρωπο από τον δουλικό μόχθο.
(782.4) 69:9.17 Το δικαίωμα στην ιδιοκτησία δεν είναι απόλυτο. Είναι καθαρά κοινωνικό. Όλες οι μορφές διακυβέρνησης, όμως, οι νόμοι, η τάξη, τα πολιτικά δικαιώματα, οι κοινωνικές ελευθερίες, οι συνθήκες, η ειρήνη και η ευτυχία, έτσι όπως τα απολαμβάνουν οι σύγχρονοι λαοί, δημιουργήθηκαν γύρω από την ατομική ιδιοκτησία της περιουσίας.
(782.5) 69:9.18 Η παρούσα κοινωνική δομή δεν είναι κατ’ ανάγκην ορθό – ούτε θείο, ή ιερό – ωστόσο η ανθρωπότητα θα πράξει σωστά αν κινηθεί αργά-αργά για να κάνει αλλαγές. Αυτό που διαθέτετε είναι άπειρα καλύτερο από οποιοδήποτε σύστημα ήταν γνωστό στους προγόνους σας. Βεβαιωθείτε ότι όταν αλλάζετε την κοινωνική δομή, την αλλάζετε προς το καλύτερο. Μην πεισθείτε να κάνετε πειράματα με τα απορριφθέντα πρότυπα των προπατόρων σας. Πηγαίνετε εμπρός, όχι πίσω! Αφήστε την εξέλιξη να προχωρήσει! Μην κάνετε οπισθοδρομικά βήματα!
(782.6) 69:9.19 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(783.1) 70:0.1 Ο άνθρωπος δεν έλυσε, εν μέρει, το πρόβλημα της διαβίωσης, ει μη μόνο αφού αντιμετώπισε το έργο της ρύθμισης των ανθρώπινων επαφών. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας απαιτούσε νόμους, τάξη και κοινωνική προσαρμογή. Η ιδιωτική περιουσία είχε την ανάγκη διακυβέρνησης.
(783.2) 70:0.2 Σ’ έναν εξελικτικό κόσμο, οι ανταγωνισμοί είναι φυσικοί. Η ειρήνη διασφαλίζεται μόνο με κάποιο είδος κοινωνικού ρυθμιστικού συστήματος. Η κοινωνική ρύθμιση είναι αδιαχώριστη από την κοινωνική οργάνωση. Η συνεργασία συνεπάγεται κάποια αρχή ελέγχου. Η διακυβέρνηση επιτάσσει τον συντονισμό του ανταγωνισμού των φυλών, των φατριών, των οικογενειών και των ατόμων.
(783.3) 70:0.3 Η διακυβέρνηση αποτελεί ασύνειδη εξέλιξη. Προχωρεί μέσα από δοκιμές και λάθη. Δεν διαθέτει αξία για την επιβίωση. Γι’ αυτό γίνεται παραδοσιακή. Η αναρχία διόγκωσε τη δυστυχία. Έτσι, η διακυβέρνηση, ο σχετικός νόμος και η τάξη, αργά-αργά δημιουργήθηκαν, ή δημιουργούνται. Οι πιεστικές απαιτήσεις του αγώνα για την ύπαρξη κυριολεκτικά οδήγησαν την ανθρώπινη φυλή στον προοδευτικό δρόμο προς τον πολιτισμό.
(783.4) 70:1.1 Ο πόλεμος αποτελεί τη φυσική κατάσταση και κληρονομία του εξελισσόμενου ανθρώπου. Η ειρήνη είναι το κοινωνικό μέτρο που προσμετρά την πρόοδο του πολιτισμού. Πριν από την εν μέρει κοινωνικοποίηση των προοδευουσών φυλών, ο άνθρωπος υπήρξε υπερβολικά ατομικιστής, εξαιρετικά καχύποπτος και απίστευτα εριστικός. Η βία είναι ο νόμος της φύσης, η εχθρότητα είναι η αυτόματη αντίδραση των παιδιών της φύσης, ενώ ο πόλεμος δεν είναι παρά οι ίδιες αυτές δραστηριότητες, διεξαγόμενες συλλογικά. Και, οπουδήποτε και οποτεδήποτε η δομή του πολιτισμού πιέζεται από τις περιπλοκές της εξέλιξης της κοινωνίας, γίνεται πάντα μια άμεση και καταστροφική επιστροφή στις πανάρχαιες αυτές μεθόδους της βίαιης ρύθμισης των παροξύνσεων των ανθρώπινων διασυσχετισμών.
(783.5) 70:1.2 Ο πόλεμος είναι μία ζωώδης αντίδραση έναντι των διαφωνιών και των παροξύνσεων. Η ειρήνη εξυπηρετεί την πολιτισμένη επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων και δυσκολιών. Οι φυλές του Σαντζίκ, μαζί με τους μετέπειτα εκφυλισμένους Αδαμίτες και Νοδίτες, ήσαν όλοι φιλοπόλεμοι. Οι Αντονίτες διδάχθηκαν από νωρίς το χρυσό κανόνα και, ακόμη και σήμερα, οι Εσκιμώοι απόγονοί τους ζουν εν πολλοίς βάσει αυτού του κώδικα. Τα έθιμα είναι πολύ ισχυρά ανάμεσά τους, ενώ είναι σε μεγάλο βαθμό απαλλαγμένοι από βίαιους ανταγωνισμούς.
(783.6) 70:1.3 Ο Άντον δίδαξε τα παιδιά του να διευθετούν τις διαφορές τους ο καθένας κτυπώντας ένα δένδρο με ένα ραβδί, ενώ ταυτόχρονα καταριόνταν το δένδρο. Εκείνος του οποίου το ραβδί έσπαζε πρώτο ήταν ο νικητής. Οι μεταγενέστεροι Αντονίτες συνήθιζαν να διευθετούν τις διαφορές τους κάνοντας μια δημόσια παράσταση, κατά την οποία οι αντίπαλοι γελοιοποιούσαν και σάρκαζαν ο ένας τον άλλο, ενώ το κοινό αποφαινόταν για το ποιος ήταν ο νικητής με το χειροκρότημά του.
(783.7) 70:1.4 Δεν υπήρχαν, όμως, φαινόμενα τέτοια όπως ο πόλεμος, έως ότου η κοινωνία εξελίχθηκε αρκετά, ώστε να βιώσει ουσιαστικά περιόδους ειρήνης και να καθιερώσει πρακτικές πολέμου. Αυτή καθ’ εαυτή η αρχή του πολέμου συνεπάγεται ένα βαθμό οργάνωσης.
(784.1) 70:1.5 Με την δημιουργία των κοινωνικών ομάδων, οι ατομικές αιτίες εμπλοκής άρχισαν να εξαφανίζονται μέσα στα αισθήματα της ομάδας και τούτο προώθησε τη διαφυλετική ηρεμία, αλλά εις βάρος της ειρήνης μεταξύ των φυλών. Η ειρήνη, λοιπόν, εφαρμόσθηκε αρχικά μέσα στην ομάδα, ή τη φυλή, η οποία πάντα αντιπαθούσε και μισούσε τις άλλες φυλές, τους ξένους. Ο πρώιμος άνθρωπος θεωρούσε αρετή να χύνει το αίμα των ξένων.
(784.2) 70:1.6 Ακόμη κι’ αυτό, ωστόσο, δεν λειτούργησε από την αρχή. Όταν οι πανάρχαιοι αρχηγοί προσπαθούσαν να διευθετήσουν τις διαφωνίες, έβρισκαν συχνά απαραίτητο, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, να επιτρέψουν τους λιθοβολισμούς μέσα στη φυλή. Η φατρία διαιρείτο σε δύο ομάδες και έδινε μάχη όλη την ημέρα. Και τούτο για κανένα άλλο λόγο, ει μη μόνο επειδή τους άρεσε. Πραγματικά απολάμβαναν τις μάχες.
(784.3) 70:1.7 Οι πόλεμοι συνεχίζονται επειδή ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, επειδή εξελίχθηκε από τα ζώα και όλα τα ζώα είναι φιλοπόλεμα. Μεταξύ των πανάρχαιων αιτίων πολέμου περιλαμβάνονταν:
(784.4) 70:1.8 1. Η πείνα, η οποία οδηγούσε σε επιδρομές για την τροφή. Η σπανιότητα της γης κατέληγε πάντα σε πόλεμο και κατά τη διάρκεια των αγώνων αυτών οι πρώιμες φιλειρηνικές φυλές πρακτικά εξοντώθηκαν.
(784.5) 70:1.9 2. Η έλλειψη των γυναικών – μια προσπάθεια να ανακουφισθούν από την έλλειψη βοήθειας στο σπίτι. Η αρπαγή των γυναικών πάντα προκαλούσε πόλεμο.
(784.6) 70:1.10 3. Η ματαιοδοξία – η επιθυμία να επιδειχθεί η γενναιότητα της φυλής. Οι ανώτερες ομάδες πολεμούσαν για να επιβάλλουν τον τρόπο της ζωής τους στους κατώτερους λαούς.
(784.7) 70:1.11 4. Οι δούλοι – η ανάγκη διατήρησης του αριθμού των εργατικών τάξεων
(784.8) 70:1.12 5. Η εκδίκηση αποτελούσε αιτία πολέμου, όταν μία φυλή πίστευε ότι μία γειτονική φυλή είχε προκαλέσει το θάνατο ενός συντρόφου από τη φυλή. Το πένθος συνεχιζόταν έως ότου φέρουν το κεφάλι του εχθρού στη φυλή. Οι εκδικητικοί πόλεμοι συνεχίσθηκαν ως τους, σχετικά, σύγχρονους καιρούς.
(784.9) 70:1.13 6. Ευχαρίστηση – ο πόλεμος εθεωρείτο διασκέδαση από τους νεαρούς άνδρες εκείνων των πανάρχαιων καιρών. Αν δεν ανεφύετο μια εύλογη και ικανοποιητική αφορμή για πόλεμο, όταν η ειρήνη γινόταν τυραννική, οι γειτονικές φυλές συνήθιζαν να αρχίζουν ημι-φιλικούς πολέμους και να λεηλατούν σαν να πήγαιναν σε γιορτή, να απολαμβάνουν μια εικονική μάχη.
(784.10) 70:1.14 7. Η θρησκεία – η επιθυμία να κάνουν προσηλυτισμούς στη θρησκεία. Όλες οι πρωτόγονες θρησκείες επιδοκίμαζαν τον πόλεμο. Μόνο κατά τους πρόσφατους χρόνους άρχισε η θρησκεία να αντιμετωπίζει τον πόλεμο με σκεπτικισμό. Οι αρχαίοι ιερείς συμμαχούσαν, δυστυχώς, με τις στρατιωτικές δυνάμεις. Ένα από τα μεγαλύτερα ειρηνιστικά κινήματα όλων των εποχών υπήρξε η προσπάθεια να διαχωρισθεί η εκκλησία από το κράτος.
(784.11) 70:1.15 Οι αρχαίες αυτές φυλές πάντα έκαναν πολέμους κατά διαταγήν των θεών τους, κατόπιν εντολής των αρχηγών, ή των μάγων τους. Οι Εβραίοι πίστευαν σ’ ένα τέτοιο «Θεό των πολέμων». Και η αφήγηση της επιδρομής τους κατά των Μιδιανιτών αποτελεί τυπική εξιστόρηση ειδεχθούς σκληρότητας των αρχαίων πολέμων των φυλών. Η επίθεση αυτή, με τη σφαγή όλων των ανδρών και την μετέπειτα θανάτωση όλων των αρσενικών παιδιών καθώς και όλων των γυναικών που δεν ήσαν παρθένες, αποτελούσε τιμή για τα ήθη ενός φύλαρχου, δυο χιλιάδες χρόνια πριν. Και όλα αυτά γίνονταν στο όνομα του «Κυρίου Θεού του Ισραήλ.»
(784.12) 70:1.16 Αυτή είναι μία αφήγηση της εξέλιξης της κοινωνίας – η φυσική επίλυση των προβλημάτων των φυλών - ο άνθρωπος που φτιάχνει μόνος του το πεπρωμένο του στη γη. Τέτοιες φρικαλεότητες δεν προκαλούνται από το Θείο, παρά την τάση του ανθρώπου να αποθέτει την ευθύνη στους θεούς του.
(784.13) 70:1.17 Η ευσπλαχνία του στρατού άργησε να έλθει στην ανθρωπότητα. Ακόμη και όταν μία γυναίκα, η Δεββώρα, κυβερνούσε τους Εβραίους, η ίδια συνολικά σκληρότητα επικρατούσε. Ο στρατηγός της με τη νίκη του επί των απίστων έκανε «όλο το στρατό να σκοτωθεί από τα ξίφη. Κανείς δεν γλίτωσε.»
(785.1) 70:1.18 Από πολύ νωρίς στην ιστορία της φυλής χρησιμοποιήθηκαν δηλητηριασμένα όπλα. Εφαρμόσθηκαν όλα τα είδη ακρωτηριασμών. Ο Σαούλ δεν δίστασε να απαιτήσει εκατό ακροβυστίες1 [49] Φιλισταίων ως προίκα την οποία έπρεπε να πληρώσει ο Δαυίδ για την θυγατέρα του, την Μιχάλ.
(785.2) 70:1.19 Οι πολύ αρχαίοι πόλεμοι γίνονταν μεταξύ των φυλών, συνολικά, αλλά, σε μεταγενέστερους χρόνους, όταν δύο άτομα από διαφορετικές φυλές είχαν μία διαφωνία, αντί να πολεμούν και οι δύο φυλές, μονομαχούσαν οι δύο διαφωνούντες. Έγινε, επίσης, έθιμο δύο στρατοί να στοιχηματίζουν τα πάντα στο αποτέλεσμα της αναμέτρησης μεταξύ των αντιπροσώπων οι οποίοι εκλέγονταν ένας από κάθε πλευρά, όπως στην περίπτωση του Δαυίδ και του Γολιάθ.
(785.3) 70:1.20 Ο πρώτος εξευγενισμός του πολέμου υπήρξε η σύλληψη αιχμαλώτων. Στη συνέχεια, εξαιρέθηκαν οι γυναίκες από τις εχθροπραξίες και αργότερα ήλθε η αναγνώριση των αμάχων. Οι στρατιωτικές κάστες και οι μόνιμες στρατιές των μισθοφόρων σύντομα ανέπτυξαν την ικανότητα να συμβαδίζουν με την αυξανόμενη πολυπλοκότητα του πολέμου. Στους πολεμιστές αυτούς από νωρίς απαγορεύθηκε να σχετίζονται με γυναίκες και οι γυναίκες είχαν από καιρού πάψει τα πολεμούν, αν και είχαν πάντα προσφέρει τροφή και φροντίδα στους στρατιώτες και τους παρότρυναν στη μάχη.
(785.4) 70:1.21 Η πρακτική της κήρυξης πολέμου απετέλεσε μεγάλη πρόοδο. Τέτοιες διακηρύξεις πρόθεσης πολέμου προανήγγειλαν την απαρχή μιας αίσθησης δικαιοσύνης και τούτο ακολουθήθηκε από τη σταδιακή ανάπτυξη των κανόνων του «πολιτισμένου» πολέμου. Πολύ νωρίς έγινε συνήθεια να μην γίνονται μάχες κοντά σε ναούς και, ακόμη αργότερα, να μην γίνονται μάχες κατά τη διάρκεια ορισμένων ιερών ημερών.2 [50] Αργότερα ήλθε η γενική αναγνώριση του δικαιώματος του ασύλου. Οι πολιτικοί φυγάδες προστατεύονταν.
(785.5) 70:1.22 Έτσι εξελίχθηκε σταδιακά η τέχνη του πολέμου από το πρωτόγονο ανθρωποκυνηγητό ως το κάπως πιο μεθοδικό σύστημα των μεταγενέστερων «πολιτισμένων» εθνών. Ωστόσο, η κοινωνική θέση της φιλίας αντικατέστησε σιγά-σιγά εκείνη της εχθρότητας.
(785.6) 70:2.1 Σε παλαιότερες εποχές, ένας λυσσαλέος πόλεμος συνιστούσε κοινωνικές αλλαγές και διευκόλυνε την υιοθέτηση καινούργιων ιδεών, όπως δεν θα είχαν αναπτυχθεί φυσιολογικά σε δέκα χιλιάδες χρόνια. Το φοβερό τίμημα που πληρωνόταν για τα βέβαια αυτά πλεονεκτήματα του πολέμου ήταν ότι η κοινωνία, προσωρινά, γύριζε πίσω, στον πρωτογονισμό. Η πολιτισμένη λογική εγκαταλείπετο. Ο πόλεμος είναι ακριβό γιατρικό, πολύ ακριβό και εξαιρετικά επικίνδυνο. Ενώ συχνά θεραπεύει ορισμένες κοινωνικές ταραχές, πολλές φορές σκοτώνει τον ασθενή, καταστρέφει την κοινωνία.
(785.7) 70:2.2 Η διαρκής ανάγκη εθνικής άμυνας δημιουργεί πολλές καινούργιες και προηγμένες κοινωνικές προσαρμογές. Η κοινωνία σήμερα απολαμβάνει το πλεονέκτημα ενός μεγάλου καταλόγου χρήσιμων καινοτομιών οι οποίες, αρχικά, ήσαν στο σύνολό τους στρατιωτικές, ενώ χρωστά στον πόλεμο ακόμη και το χορό, μία από τις πρώτες μορφές του οποίου ήταν στρατιωτική άσκηση.
(785.8) 70:2.3 Ο πόλεμος διέθετε κοινωνική αξία στους πολιτισμούς του παρελθόντος, διότι:
(785.9) 70:2.4 1. Επέβαλε πειθαρχία, ενίσχυε τη συνεργασία.
(785.10) 70:2.5 2. Επιβράβευε τη γενναιότητα και το θάρρος.
(785.11) 70:2.6 3. Υπέθαλπε και σταθεροποιούσε τον εθνικισμό.
(785.12) 70:2.7 4. Αφάνιζε τους αδύναμους και ανίκανους λαούς.
(785.13) 70:2.8 5. Διέλυε την αυταπάτη της πρωτόγονης ισότητας και επιλεκτικά στρωματοποιούσε την κοινωνία.
(785.14) 70:2.9 Ο πόλεμος διαθέτει μία συγκεκριμένη εξελικτική και επιλεκτική αξία, ωστόσο, όπως η δουλεία, πρέπει να εγκαταλειφθεί, καθώς ο πολιτισμός εξελίσσεται αργά-αργά. Οι πόλεμοι, κάποτε, προωθούσαν τα ταξίδια και τις πολιτιστικές επαφές. Οι σκοποί αυτοί εξυπηρετούνται, πλέον, καλύτερα δια των σύγχρονων μεθόδων μεταφοράς και επικοινωνίας. Οι πόλεμοι, κάποτε, ενίσχυαν τα έθνη, οι σύγχρονοι, όμως, αγώνες διαλύουν τον πολιτισμό. Οι αρχαίοι πόλεμοι κατέληγαν στον αποδεκατισμό των κατώτερων λαών. Το καθαρό αποτέλεσμα των σύγχρονων συγκρούσεων είναι η επιλεκτική καταστροφή των καλύτερων ανθρώπινων γόνων. Οι πανάρχαιοι πόλεμοι προήγαγαν την συγκρότηση και την αποτελεσματικότητα, αλλά αυτά αποτελούν, πλέον, επιδίωξη της σύγχρονης βιομηχανίας. Κατά τη διάρκεια παλαιότερων εποχών, ο πόλεμος ήταν η κοινωνική μαγιά που ωθούσε τον πολιτισμό προς τα εμπρός. Το αποτέλεσμα αυτό επιτυγχάνεται, πλέον, καλύτερα δια της φιλοδοξίας και των ανακαλύψεων. Οι αρχαίοι πόλεμοι υποστήριζαν την αντίληψη ενός Θεού του πολέμου, αλλά ο σύγχρονος άνθρωπος γνωρίζει ότι ο Θεός είναι αγάπη. Ο πόλεμος εξυπηρέτησε πολλούς και μεγάλης αξιας σκοπούς στο παρελθόν, υπήρξε το απαραίτητο έρεισμα στην οικοδόμηση του πολιτισμού, αλλά μετατρέπεται ραγδαία σε πολιτισμική χρεοκοπία – ανίκανος να εξασφαλίσει μερίσματα κοινωνικού κέρδους, τα οποία να αναλογούν, με οποιοδήποτε τρόπο, προς τις τρομακτικές απώλειες που ακολουθούν την επίκλησή του.
(786.1) 70:2.10 Κάποτε οι γιατροί πίστευαν στην αφαίμαξη ως θεραπεία για πολλές παθήσεις, αλλά από τότε ανακάλυψαν καλύτερα φάρμακα για τις περισσότερες από αυτές τις διαταραχές. Και έτσι πρέπει η παγκόσμια αιματοχυσία του πολέμου να αντικατασταθεί, σίγουρα, από την ανακάλυψη καλύτερων μεθόδων θεραπείας των προβλημάτων μεταξύ των εθνών.
(786.2) 70:2.11 Τα έθνη της Ουράντια έχουν ήδη εμπλακεί στο γιγάντιο αγώνα μεταξύ του εθνικιστικού μιλιταρισμού και της οργάνωσης της βιομηχανικής κοινωνίας. και με πολλούς τρόπους, η σύγκρουση αυτή είναι ανάλογη με τον πανάρχαιο αγώνα μεταξύ των βοσκών-κυνηγών και των αγροτών. Ωστόσο, αν η οργάνωση της βιομηχανικής κοινωνίας πρόκειται να θριαμβεύσει επί του μιλιταρισμού, πρέπει να αποφύγει τους κινδύνους που την περιστοιχίζουν. Οι κίνδυνοι της αναπτυσσόμενης εκβιομηχάνισης στην Ουράντια είναι:
(786.3) 70:2.12 1. Το ισχυρό ρεύμα προς τον υλισμό, η πνευματική τυφλότητα.
(786.4) 70:2.13 2. Η λατρεία της δύναμης του πλούτου, η παραποίηση των αξιών.
(786.5) 70:2.14 3. Η διαφθορά της πολυτέλειας, η πολιτισμική ανωριμότητα.
(786.6) 70:2.15 4. Οι αυξανόμενοι κίνδυνοι της νωθρότητας, της κοινωνικής αναισθησίας.
(786.7) 70:2.16 5. Η ανάπτυξη της ανεπιθύμητης φυλετικής μαλθακότητας, η βιολογική φθορά.
(786.8) 70:2.17 6. Η απειλή της τυποποιημένης βιομηχανικής σκλαβιάς, ο μαρασμός της προσωπικότητας. Η εργασία εξευγενίζει, αλλά η σκλαβιά ναρκώνει.
(786.9) 70:2.18 Ο μιλιταρισμός είναι δεσποτικός και σκληρός – άγριος. Προάγει την κοινωνική συγκρότηση μεταξύ των νικητών, αλλά αποσαθρώνει τους ηττημένους. Η οργάνωση της βιομηχανικής κοινωνίας είναι περισσότερο πολιτισμένη και θα έπρεπε να διεξάγεται έτσι ώστε να προωθεί την πρωτοβουλία και να ενθαρρύνει την ατομικότητα. Η κοινωνία πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να υποθάλψει την πρωτοτυπία.
(786.10) 70:2.19 Μην κάνετε το λάθος να θεοποιήσετε τον πόλεμο. Είναι προτιμότερο να διακρίνετε το τι έχει κάνει για την κοινωνία, ώστε να μπορείτε με μεγαλύτερη ακρίβεια να φαντασθείτε τι πρέπει να διασφαλίσουν τα υποκατάστατά του, ώστε να συνεχισθεί η πρόοδος του πολιτισμού. Και αν δεν εξασφαλισθούν τέτοια, ικανοποιητικά υποκατάστατα, τότε να είστε βέβαιοι ότι οι πόλεμοι θα συνεχίζονται στο διηνεκές.
(786.11) 70:2.20 Ο άνθρωπος ποτέ δεν θα αποδεχθεί την ειρήνη ως φυσιολογικό τρόπο διαβίωσης, έως ότου πεισθεί βαθιά και επανειλημμένα ότι η ειρήνη είναι προτιμότερη για την υλική του ευημερία, αλλά και έως ότου η κοινωνία διασφαλίσει με σύνεση ειρηνικά υποκατάστατα για την ικανοποίηση της εγγενούς εκείνης τάσης, ώστε, κατά διαστήματα, να εκτονώνεται μια συλλογική παρόρμηση, η οποία είναι σχεδιασμένη για να απελευθερώνει τα αεί συσσωρευόμενα συναισθήματα και την ενέργεια που ανήκουν στις αντιδράσεις αυτοσυντήρησης του ανθρώπινου είδους.
(786.12) 70:2.21 Έστω, όμως, και αν παρέλθει, ο πόλεμος πρέπει να τιμάται ως το σχολείο της εμπειρίας, το οποίο ανάγκασε μία φυλή αλαζόνων ατομικιστών να υποταχθούν σε μία εξαιρετικά συγκεντρωτική εξουσία – έναν κυβερνήτη. Οι παλιομοδίτικοι πόλεμοι πράγματι επέλεγαν τους εκ φύσεως καλύτερους άνδρες για αρχηγούς, οι σύγχρονοι, όμως, πόλεμοι δεν το κάνουν πλέον. Για να βρει αρχηγούς, η κοινωνία πρέπει τώρα να στραφεί προς τις ειρηνικές κατακτήσεις: τη βιομηχανία, την επιστήμη και τα κοινωνικά επιτεύγματα.
(787.1) 70:3.1 Στην πλέον πρωτόγονη κοινωνία, η ορδή είναι τα πάντα. Ακόμη και τα παιδιά αποτελούν από κοινού ιδιοκτησία. Η εξελισσόμενη οικογένεια αντικατέστησε την ορδή στην ανατροφή των παιδιών, ενώ οι δημιουργούμενες φατρίες και φυλές πήραν τη θέση της ως κοινωνικές μονάδες.
(787.2) 70:3.2 Η σεξουαλική πείνα και η μητρική αγάπη ίδρυσαν την οικογένεια. Η πραγματική διακυβέρνηση, όμως, δεν εμφανίσθηκε ει μη μόνο όταν άρχισαν να σχηματίζονται υπερ-οικογενειακές ομάδες. Την προ της δημιουργίας της οικογένειας εποχή των ορδών, η αρχηγία εξασφαλίζετο δια των ανεπίσημα επιλεγόμενων ατόμων. Οι Αφρικανοί Βουσμάνοι ουδέποτε προόδευσαν πέραν του πρωτόγονου αυτού σταδίου. Δεν έχουν αρχηγούς στις ορδές τους.
(787.3) 70:3.3 Οι οικογένειες ενώθηκαν με δεσμούς αίματος σε φατρίες, συναθροίσεις συγγενών. Και αυτές αργότερα εξελίχθηκαν σε φυλές, τοπικές κοινωνίες. Ο πόλεμος και η εξωτερική πίεση έσπρωξαν τη συγκρότηση της φυλής προς τη δημιουργία συγγενικών ομάδων, αλλά ήταν το εμπόριο και οι συναλλαγές που κράτησαν αυτές τις πρώιμες και πρωτόγονες ομάδες ενωμένες, με κάποιο βαθμό εσωτερικής ειρήνης.
(787.4) 70:3.4 Η ειρήνη στην Ουράντια θα προωθηθεί πολύ περισσότερο μέσω των οργανώσεων διεθνούς εμπορίου, παρά με όλες τις συναισθηματικές σοφιστείες των χιμαιρικών ειρηνικών σχεδιασμών. Οι εμπορικές σχέσεις έχουν διευκολυνθεί από την εξέλιξη των γλωσσών και τις βελτιωμένες μεθόδους επικοινωνίας, καθώς επίσης και τις καλύτερες μεταφορές.
(787.5) 70:3.5 Η απουσία μιας κοινής γλώσσας πάντοτε εμπόδιζε την ανάπτυξη ειρηνικών ομάδων, αλλά το χρήμα έχει γίνει η παγκόσμια γλώσσα του σύγχρονου εμπορίου. Η σύγχρονη κοινωνία διατηρείται ενωμένη, σε μεγάλο βαθμό, εξ αιτίας της αγοράς της βιομηχανίας. Το κίνητρο του κέρδους είναι μέγας εκπολιτιστής όταν προσαυξάνεται από την επιθυμία της υπηρεσίας.
(787.6) 70:3.6 Κατά τους πρώιμους καιρούς, κάθε φυλή ήταν τριγυρισμένη από ομόκεντρους κύκλους φόβου και καχυποψίας. Από εκεί ξεκίνησε και η συνήθεια να σκοτώνουν όλους τους ξένους και, αργότερα, να τους κάνουν σκλάβους. Η αρχαία αντίληψη της φιλίας σήμαινε υιοθεσία από τη φατρία. Και η ιδιότητα του μέλους της φατρίας επιστεύετο ότι επιζούσε του θανάτου - μία από τις αρχαιότερες απόψεις περί αιώνιας ζωής.
(787.7) 70:3.7 Η τελετουργία της υιοθεσίας συνίστατο στην πόση του αίματος του ενός από τον άλλο. Σε ορισμένες ομάδες γινόταν ανταλλαγή σάλιου τη θέση της πόσης του αίματος και αυτή είναι η πανάρχαιη προέλευση του εθίμου του κοινωνικού φιλιού. Και όλες οι τελετουργίες που αφορούσαν στις σχέσεις, είτε γάμου, είτε υιοθεσίας, κατέληξαν πάντα σε γιορτή.
(787.8) 70:3.8 Σε μεταγενέστερους χρόνους, χρησιμοποιείτο αίμα αραιωμένο με κόκκινο κρασί και τελικά έπιναν μόνο κρασί για να επισφραγίσουν την τελετουργία της υιοθεσίας, η οποία εκφράζετο με το άγγιγμα των ποτηριών του κρασιού και ολοκληρώνετο με την κατάποση του ποτού. Οι Εβραίοι εφάρμοζαν μία τροποποιημένη μορφή αυτής της τελετουργίας υιοθεσίας. Οι Άραβες πρόγονοί τους έκαναν χρήση ενός όρκου που δινόταν ενώ το χέρι του υποψήφιου ακουμπούσε στο γεννητικό όργανο του αυτόχθονα της φυλής. Οι Εβραίοι μεταχειρίζονταν τους ξένους που είχαν υιοθετηθεί ευγενικά και αδελφικά. «Ο ξένος που κατοικεί μαζί σας θα είναι σαν να έχει γεννηθεί ανάμεσά σας και θα τον αγαπάτε όπως τον εαυτό σας.»
(787.9) 70:3.9 «Η φιλία με τους ξένους» υπήρξε σχέση προσωρινής φιλοξενίας. Όταν οι φιλοξενούμενοι επισκέπτες έφευγαν, έσπαζαν ένα πιάτο στα δύο, με το ένα κομμάτι να δίδεται στον αναχωρούντα φίλο, ώστε να χρησιμοποιηθεί ως πρόσφορη σύσταση για έναν τρίτο που θα ερχόταν αργότερα. Ήταν συνηθισμένο για τους φιλοξενούμενους να ξεπληρώνουν την παραμονή τους λέγοντας ιστορίες για τα ταξίδια και τις περιπέτειές τους. Οι παραμυθάδες των παλαιότερων καιρών έγιναν τόσο δημοφιλείς, ώστε, τελικά, το έθιμο τους απαγόρευε να λένε ιστορίες σε περιόδους κυνηγιού, ή συγκομιδής.
(788.1) 70:3.10 Οι πρώτες συνθήκες ειρήνης ήταν οι «δεσμοί αίματος.» Οι πρεσβευτές της ειρήνης δύο φυλών που βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους συναντιόνταν, υπέβαλαν τα σέβη τους και στη συνέχεια τρυπούσαν το δέρμα τους ώσπου να ματώσει. Τότε, ρουφούσαν ο ένας το αίμα του άλλου και κήρυσσαν την ειρήνη.
(788.2) 70:3.11 Οι πρώτες ειρηνικές αποστολές συνίσταντο σε αντιπροσωπείες ανδρών οι οποίοι έφεραν τις παρθένες που είχαν επιλέξει για τη σεξουαλική ικανοποίηση των πάλαι ποτέ εχθρών τους, με τη σεξουαλική επιθυμία να χρησιμοποιείται για να καταστείλει3 [51] την παρόρμηση για πόλεμο. Η φυλή που τόσο πολύ τιμήθηκε, έκανε μία επίσκεψη ανταπόδοσης, με τη δική της προσφορά παρθένων. Μετά ταύτα, η ειρήνη είχε πλέον ακλόνητα παγιωθεί. Και γρήγορα επικυρώνονταν οι γάμοι μεταξύ των οικογενειών των αρχηγών των φυλών.
(788.3) 70:4.1 Η πρώτη ομάδα ειρήνης υπήρξε η οικογένεια, αργότερα η φατρία, η φυλή και ακόμη αργότερα το έθνος, το οποίο τελικά έγινε το σύγχρονο τοπικό κράτος. Το γεγονός ότι οι σημερινές ομάδες ειρήνης έχουν από μακρού διευρυνθεί πέραν των δεσμών του αίματος για να περιλάβουν έθνη είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό, παρά το ότι τα έθνη της Ουράντια εξακολουθούν να δαπανούν τεράστια ποσά για πολεμικούς εξοπλισμούς.
(788.4) 70:4.2 Οι φατρίες ήταν ομάδες ενωμένες με δεσμούς αίματος, μέσα στη φυλή και όφειλαν την ύπαρξή τους σε ορισμένα κοινά ενδιαφέροντα, όπως:
(788.5) 70:4.3 1. Κατάγονταν από έναν κοινό πρόγονο.
(788.6) 70:4.4 2. Πίστευαν σ’ ένα κοινό, θρησκευτικό τοτέμ.
(788.7) 70:4.5 3. Μιλούσαν την ίδια διάλεκτο.
(788.8) 70:4.6 4. Μοιράζονταν μία κοινόχρηστη κατοικία.
(788.11) 70:4.9 Οι αρχηγοί της φατρίας ήσαν πάντα υφιστάμενοι του αρχηγού της φυλής, έτσι ώστε οι πρώιμες φυλετικές κυβερνήσεις να αποτελούν μια χαλαρή συνομοσπονδία φατριών. Οι ιθαγενείς Αυστραλοί ουδέποτε ανέπτυξαν μια φυλετική μορφή διακυβέρνησης.
(788.12) 70:4.10 Οι αρχηγοί των φατριών που ασχολούνταν με τη διατήρηση της ειρήνης κυβερνούσαν συνήθως από την γραμμή5 [53] της μητέρας. Οι πολεμικοί αρχηγοί των φυλών εγκαθίδρυσαν την πατρική γραμμή. Τα δικαστήρια των αρχηγών των φυλών, όπως και οι πρώτοι βασιλείς αποτελούνταν από τους αρχηγούς των φατριών, τους οποίους ήταν σύνηθες να προσκαλούν σε ακρόαση από τον βασιλιά αρκετές φορές το χρόνο. Τούτο έδινε στον βασιλιά τη δυνατότητα να τους επιτηρεί και να διασφαλίζει καλύτερα τη συνεργασία τους. Οι φατρίες υπηρετούσαν ένα πολύτιμο σκοπό στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά καθυστέρησαν σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξη μεγάλων και ισχυρών εθνών.
(788.13) 70:5.1 Κάθε ανθρώπινος θεσμός έχει μία αρχή και η πολιτική διακυβέρνηση αποτελεί το προϊόν της προοδευτικής εξέλιξης, όπως ακριβώς και ο γάμος, η βιομηχανία και η θρησκεία. Από τις πανάρχαιες φατρίες και τις πρωτόγονες φυλές σταδιακά εξελίχθηκαν οι διαδοχικές κατηγορίες της ανθρώπινης κυβέρνησης, οι οποίες ήλθαν και παρήλθαν ως οι μορφές εκείνες της κοινωνικής και πολιτικής προσαρμογής οι οποίες χαρακτηρίζουν το δεύτερο τρίτο του εικοστού αιώνα.
(788.14) 70:5.2 Με τη σταδιακή εμφάνιση των οικογενειακών μονάδων μπήκαν τα θεμέλια της διακυβέρνησης στην οργάνωση των φατριών, την ομαδοποίηση των οικογενειών που είχαν το ίδιο αίμα. Το πρώτο πραγματικό κυβερνητικό σώμα ήταν το συμβούλιο των γερόντων. Η ρυθμιστική αυτή ομάδα αποτελείτο από γέροντες οι οποίοι είχαν διακριθεί με κάποιο δυναμικό τρόπο. Η σύνεση και η εμπειρία από νωρίς εκτιμήθηκαν, ακόμη και από τους βαρβάρους, έτσι, ακολούθησε μια μακραίωνη περίοδος γεροντοκρατίας. Η κυριαρχία αυτή της ολιγαρχίας των ηλικιωμένων σταδιακά εξελίχθηκε στην έννοια της πατριαρχίας.
(789.1) 70:5.3 Στα αρχικά συμβούλια των γερόντων βρισκόταν η δυναμική όλων των διακυβερνητικών λειτουργιών: η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική. Όταν το συμβούλιο ερμήνευε τα κρατούντα έθιμα, ήταν δικαστήριο. Όταν κατάρτιζε νέες μεθόδους κοινωνικής εφαρμογής, ήταν νομοθετικό. Ως το βαθμό όπου τέτοιες αποφάσεις και θεσπίσματα επιβάλλονταν, ήταν εκτελεστικό. Ο πρόεδρος του συμβουλίου ήταν ένας από τους προπομπούς των μεταγενέστερων αρχηγών της φυλής.
(789.2) 70:5.4 Ορισμένες φυλές είχαν συμβούλια αποτελούμενα από γυναίκες και από καιρό σε καιρό πολλές φυλές διέθεταν γυναίκες κυβερνήτες. Μερικές φυλές των κόκκινων ανθρώπων διατήρησαν τη διδασκαλία του Οναμοναλόντον, ακολουθώντας την ομόφωνη κυβέρνηση του «συμβουλίου των επτά.»
(789.3) 70:5.5 Υπήρξε δύσκολο για την ανθρωπότητα να μάθει ότι ούτε η ειρήνη, ούτε ο πόλεμος μπορούν να λειτουργήσουν σε μια διαφωνούσα κοινωνία. Οι πρωτόγονες «διασκέψεις» σπάνια ήταν χρήσιμες. Η φυλή έμαθε από νωρίς ότι ένα στράτευμα που διοικείται από μία ομάδα αρχηγών των φατριών δεν είχε καμία ευκαιρία έναντι ενός στρατού που διοικείται από έναν. Ο πόλεμος υπήρξε πάντα ο δημιουργός των βασιλέων.
(789.4) 70:5.6 Αρχικά, οι στρατιωτικοί αρχηγοί6 [54] εκλέγονταν μόνο για στρατιωτική υπηρεσία και παραιτούνταν από ένα μέρος της εξουσίας τους σε περιόδους ειρήνης, όταν τα καθήκοντά τους ήταν περισσότερο κοινωνικής φύσης. Σταδιακά, όμως, άρχισαν να σφετερίζονται τα ειρηνικά διαλείμματα, τείνοντας να συνεχίσουν να κυβερνούν από τον ένα πόλεμο ως τον επόμενο. Συχνά διαπίστωναν ότι ο ένας πόλεμος δεν απείχε πολύ από τον άλλο. Αυτοί οι πρώιμοι κύριοι του πολέμου δεν επιθυμούσαν την ειρήνη.
(789.5) 70:5.7 Σε μεταγενέστερους χρόνους μερικοί αρχηγοί εκλέχθηκαν για άλλη, εκτός της στρατιωτικής, υπηρεσία, επιλεχθέντες εξ αιτίας των ασυνήθιστων φυσικών, ή εξαιρετικών ατομικών ικανοτήτων τους. Οι κόκκινοι άνθρωποι διέθεταν συχνά δύο ομάδες αρχηγών – τους σάτσεμ,7 [55] ή αρχηγούς της ειρήνης και τους κληρονομικούς πολεμικούς αρχηγούς. Οι κυβερνήτες των περιόδων ειρήνης ήσαν επίσης δικαστές και δάσκαλοι.
(789.6) 70:5.8 Ορισμένες πρώιμες κοινότητες κυβερνώνταν από μάγους, οι οποίοι λειτουργούσαν συχνά ως αρχηγοί. Ο ίδιος άνθρωπος μπορούσε να λειτουργεί ως ιερέας, γιατρός και κυβερνήτης. Πολύ συχνά τα πολύ παλαιά βασιλικά εμβλήματα ήταν αρχικά σύμβολα, ή εμβλήματα των ιερατικών στολών.
(789.7) 70:5.9 Και ήταν μέσα από τα στάδια αυτά, που δημιουργήθηκε ο εκτελεστικός κλάδος της διακυβέρνησης. Τα συμβούλια των φατριών και των φυλών συνέχισαν να έχουν συμβουλευτική ισχύ και να είναι οι προπομποί των μετέπειτα εμφανισθέντων νομοθετικών και δικαστικών κλάδων. Στην Αφρική, σήμερα, όλες αυτές οι μορφές πρωτόγονης διακυβέρνησης εξακολουθούν να υφίστανται, ουσιαστικά, μεταξύ των διαφόρων φυλών.
(789.8) 70:6.1 Η αποτελεσματική κρατική διακυβέρνηση προέκυψε με την άφιξη ενός αρχηγού με πλήρη εκτελεστική εξουσία. Ο άνθρωπος ανεκάλυψε ότι αποτελεσματική κυβέρνηση μπορεί να έχει μόνο δίδοντας δύναμη σε μία προσωπικότητα, όχι υιοθετώντας μία ιδέα.
(789.9) 70:6.2 Η κυριαρχία αναπτύχθηκε από την αντίληψη της οικογενειακής εξουσίας, ή του πλούτου. Όταν ένας πατριαρχικός βασιλίσκος γινόταν πραγματικός βασιλιάς, αποκαλείτο, ορισμένες φορές, «πατέρας του λαού του.» Αργότερα, επιστεύετο ότι οι βασιλείς προέρχονταν από ήρωες. Και, ακόμη αργότερα, η κυριαρχία έγινε κληρονομική, εξ αιτίας της πίστης στη θεία προέλευση των βασιλέων.
(789.10) 70:6.3 Η κληρονομική βασιλεία απομάκρυνε την αναρχία η οποία είχε προηγούμενα δημιουργήσει τόσο μεγάλη καταστροφή, ανάμεσα στο θάνατο ενός βασιλιά και την εκλογή του διαδόχου του. Η οικογένεια είχε ένα βιολογικό αρχηγό. Η φατρία έναν εκλεγμένο φυσικό αρχηγό. Η φυλή και αργότερα το κράτος δεν είχαν φυσικό αρχηγό και τούτος υπήρξε ένας επιπλέον λόγος για να γίνουν οι αρχηγοί-βασιλείς κληρονομικοί. Η αντίληψη των βασιλικών οικογενειών και της αριστοκρατίας βασίζετο, επίσης, στα έθιμα της «ιδιοκτησίας του ονόματος» των φατριών.
(790.1) 70:6.4 Η διαδοχή των βασιλέων θεωρήθηκε, τελικά, ως υπερφυσική, με το βασιλικό αίμα να πιστεύεται ότι πηγαίνει πίσω στον καιρό του υλοποιημένου επιτελείου του Πρίγκιπα Καλιγκάστια. Έτσι, οι βασιλείς έγιναν προσωπικότητες-είδωλα και προκαλούσαν υπερβολικό φόβο, ενώ υπήρχε μια ειδική μορφή λόγου που χρησιμοποιείτο στις βασιλικές αυλές.8 [56] Ακόμη και σε πρόσφατους χρόνους, επιστεύετο ότι το άγγιγμα του βασιλιά θεράπευε τις ασθένειες και μερικοί λαοί της Ουράντια θεωρούν ακόμη τους κυβερνήτες τους ως έχοντες θεία προέλευση.
(790.2) 70:6.5 Ο πανάρχαιος βασιλέας-είδωλο συχνά κρατείτο απομονωμένος. Θεωρείτο πολύ ιερός για να τον βλέπουν, εκτός των εορτών, ή των αγίων ημερών. Συνήθως επελέγετο ένας εκπρόσωπος για να τον εκπροσωπήσει και τούτο αποτελεί την προέλευση των πρωθυπουργών. Ο πρώτος υπουργός υπήρξε ένας διαχειριστής τροφίμων. Σύντομα ακολούθησαν και άλλοι. Οι κυβερνήτες γρήγορα διόρισαν εκπροσώπους για να αναλάβουν το εμπόριο και τη θρησκεία. Και η δημιουργία ενός υπουργείου υπήρξε ένα άμεσο βήμα προς την κατεύθυνση της αποπροσωποποίησης της εκτελεστικής εξουσίας. Οι βοηθοί αυτοί των πρώιμων βασιλέων απετέλεσαν την αποδεκτή αριστοκρατία, ενώ οι σύζυγος του βασιλέα σταδιακά ανήλθε στη θέση της βασίλισσας, καθώς οι γυναίκες έφθασαν να εκτιμώνται περισσότερο.
(790.3) 70:6.6 Οι αδίστακτοι κυβερνήτες απέκτησαν μεγάλη δύναμη με την ανακάλυψη των δηλητηρίων. Η πρώτη μαγεία των βασιλικών αυλών ήταν διαβολική. Οι εχθροί του βασιλιά πέθαιναν γρήγορα. Αλλά, ακόμη και ο πλέον δεσποτικός τύραννος υπέκειτο σε ορισμένους περιορισμούς. Περιορίζετο, τουλάχιστον, από τον πανταχού παρόντα φόβο της δολοφονίας. Οι μάγοι, οι θεραπευτές και οι ιερείς ασκούσαν πάντοτε ισχυρό έλεγχο στους βασιλείς. Εν συνεχεία, οι γαιοκτήμονες, η αριστοκρατία, άσκησαν περιοριστική επιρροή. Και, από καιρό σε καιρό, οι φατρίες και οι φυλές ορθώνονταν, απλά, και ανέτρεπαν τους δεσπότες και τους τυράννους τους. Στους καθαιρεμένους κυβερνήτες, όταν καταδικάζονταν σε θάνατο, δινόταν συχνά η δυνατότητα να αυτοκτονήσουν, πράγμα το οποίο απετέλεσε την προέλευση της αρχαίας κοινωνικής μόδας της αυτοκτονίας σε ορισμένες περιπτώσεις.
(790.4) 70:7.1 Η εξ αίματος συγγένεια προσδιόρισε τις πρώτες κοινωνικές ομάδες. Οι σχέσεις διεύρυναν τη φατρία του βασιλιά. Οι μεταξύ τους γάμοι ήσαν το επόμενο στάδιο στη διεύρυνση της ομάδας και η προκύψασα σύνθετη φυλή υπήρξε το πρώτο, πραγματικό, πολιτικό σώμα. Το επόμενο βήμα προόδου στην κοινωνική ανάπτυξη ήταν η εξέλιξη των θρησκειών και των πολιτικών συλλόγων. Εμφανίσθηκαν, πρώτα, ως μυστικές εταιρίες και αρχικά ήσαν καθ’ ολοκληρίαν θρησκευτικές. Εν συνεχεία έγιναν ρυθμιστικές. Στην αρχή ήσαν σύλλογοι ανδρών. Αργότερα εμφανίσθηκαν και οι σύλλογοι γυναικών. Σήμερα έχουν χωρισθεί σε δύο κατηγορίες. Τους κοινωνικοπολιτικούς και τους θρησκευτικούς-μυστικιστικούς.
(790.5) 70:7.2 Υπήρχαν πολλοί λόγοι για τη μυστικότητα των εταιριών αυτών, όπως:
(790.6) 70:7.3 1. Ο φόβος ότι θα συναντούσαν την δυσαρέσκεια των κυβερνητών, εξ αιτίας της καταστρατήγησης ορισμένων απαγορεύσεων.
(790.7) 70:7.4 2. Για να πραγματοποιήσουν θρησκευτικές τελετές που αφορούσαν στη μειοψηφία.
(790.8) 70:7.5 3. Με το σκοπό της διατήρησης πολύτιμου «πνεύματος», ή μυστικών του εμπορίου.
(790.9) 70:7.6 4. Για την απόλαυση ορισμένων ειδικών φυλακτών, ή μαγικών.
(790.10) 70:7.7 Η μυστικότητα αυτή καθ’ εαυτή των εταιριών αυτών προσέδωσε σε όλα τα μέλη τους τη δύναμη του μυστηρίου έναντι των υπολοίπων της φυλής. Η μυστικότητα, επιπλέον, γοητεύει τη ματαιοδοξία. Οι μύστες αποτελούσαν την κοινωνική αριστοκρατία του καιρού τους. Μετά τη μύηση, τα αγόρια κυνηγούσαν με τους άνδρες, ενώ πριν μάζευαν λαχανικά μαζί με τις γυναίκες. Και αποτελούσε υπέρτατη ταπείνωση, ατίμωση της φυλής, το να αποτύχει κανείς να περάσει τις δοκιμασίες της εφηβείας και να υποχρεωθεί, ως εκ τούτου, να μείνει έξω από τον οίκο των ανδρών, με τις γυναίκες και τα παιδιά, να θεωρείται εκθηλυμένος. Εξάλλου, οι μη μυημένοι δεν επετρέπετο να παντρευτούν.
(791.1) 70:7.8 Οι πρωτόγονοι λαοί δίδασκαν από νωρίς τους εφήβους τους το σεξουαλικό έλεγχο. Έγινε έθιμο να απομακρύνουν τα αγόρια από τους γονείς, από την εφηβεία έως το γάμο, με την εκπαίδευση και την εξάσκησή τους εμπιστευμένες στις μυστικές εταιρίες των ανδρών. Και μία από τις κύριες λειτουργίες των συλλόγων αυτών ήταν να ελέγχουν τους νεαρούς εφήβους, εμποδίζοντας, έτσι, τα παράνομα παιδιά.
(791.2) 70:7.9 Η εμπορευματοποιημένη πορνεία άρχισε όταν αυτοί οι ανδρικοί σύλλογοι πλήρωναν χρήματα για τη χρήση γυναικών από άλλες φυλές. Οι πρωιμότερες, ωστόσο, ομάδες ήταν απαλλαγμένες από τη χαλάρωση των σεξουαλικών ηθών.
(791.3) 70:7.10 Η τελετουργία μύησης των εφήβων διαρκούσε, συνήθως, μία περίοδο πέντε χρόνων. Πολύς αυτοβασανισμός και οδυνηρές εγχαράξεις εντάχθηκαν στις τελετουργίες αυτές. Η περιτομή εφαρμόσθηκε αρχικά ως τελετουργία μύησης σε μία από τις μυστικές αυτές αδελφότητες. Το σημάδι της φυλής εγχαράσσετο στο σώμα, ως μέρος της εφηβικής μύησης. Το τατουάζ προήλθε ως ένα τέτοιο έμβλημα μέλους. Παρόμοια μαρτύρια, μαζί με μεγάλη στέρηση, είχαν δημιουργηθεί για να σκληραγωγήσουν τους νέους αυτούς, να τους μάθουν την πραγματικότητα της ζωής και τις αναπόφευκτες δυσκολίες της. Ο σκοπός αυτός επιτυγχάνεται καλύτερα με τους μετέπειτα εμφανισθέντες αθλητικούς αγώνες και τα σωματικά αθλήματα.
(791.4) 70:7.11 Οι μυστικές, ωστόσο, εταιρίες αποσκοπούσαν στη βελτίωση του ήθους των εφήβων. Ένας από τους κύριους σκοπούς των τελετουργιών της εφηβείας ήταν να μάθει το αγόρι ότι πρέπει να αφήνει ήσυχες τις γυναίκες των άλλων.
(791.5) 70:7.12 Μετά τα χρόνια αυτά της αυστηρής πειθαρχίας και εξάσκησης και ακριβώς πριν το γάμο, οι νέοι άνδρες αποδεσμεύονταν για μια μικρή περίοδο ανάπαυσης και ελευθερίας, μετά την οποία επέστρεφαν για να παντρευτούν και να υποταχθούν σε ισόβια υπακοή στις απαγορεύσεις της φυλής. Και αυτό το αρχαίο έθιμο συνεχίσθηκε μέχρι τη σύγχρονη εποχή, ως η ανόητη δοξασία της «σποράς άγριας βρώμης.»
(791.6) 70:7.13 Πολλές μεταγενέστερες φυλές καθιέρωσαν τη δημιουργία γυναικείων μυστικών συλλόγων, σκοπός των οποίων ήταν να προετοιμάσουν τις έφηβες κοπέλες για τα καθήκοντα της συζύγου και της μητέρας. Μετά την μύηση, τα κορίτσια μπορούσαν νόμιμα να προχωρήσουν σε γάμο και τους επετρέπετο να παρευρεθούν στην «παρουσίαση της νύφης,» τη δημόσια γιορτή εκείνης της εποχής. Πολύ νωρίς εμφανίσθηκαν γυναικείες αδελφότητες οι οποίες δεσμεύονταν κατά του γάμου.
(791.7) 70:7.14 Τώρα πλέον, εμφανίσθηκαν οι μη μυστικοί σύλλογοι, όταν ομάδες ανύμφευτων ανδρών και ομάδες ανέγγιχτων γυναικών σχημάτισαν τις ξεχωριστές οργανώσεις τους. Οι όμιλοι αυτοί υπήρξαν, πραγματικά, τα πρώτα σχολεία. Και ενώ οι σύλλογοι ανδρών και γυναικών καταδυνάστευαν συχνά ο ένας τον άλλο, ορισμένες προοδευτικές φυλές, μετά την επαφή τους με τους διδάσκαλους της Νταλαμέιτια, πειραματίσθηκαν με τη μικτή εκπαίδευση, δημιουργώντας οικοτροφεία και για τα δύο φύλα.
(791.8) 70:7.15 Οι μυστικές εταιρίες συνεισέφεραν στη δημιουργία των κοινωνικών τάξεων κυρίως μέσω του μυστικιστικού χαρακτήρα των μυήσεών τους. Τα μέλη αυτών των εταιριών αρχικά φορούσαν μάσκες για να φοβίζουν τους περίεργους και να τους κρατούν μακριά από τις πένθιμες τελετές τους – τη λατρεία των προγόνων. Αργότερα, η τελετουργία αυτή εξελίχθηκε σε μία ψευδο-συνεδρία κατά την οποία θεωρείτο ότι εμφανίζονταν τα πνεύματα. Οι αρχαίες εταιρίες της «νέας γέννησης» χρησιμοποιούσαν σύμβολα και μιλούσαν μία ειδική, μυστική γλώσσα. Επιπλέον ορκίζονταν να μην χρησιμοποιήσουν ορισμένες τροφές και ποτά. Δρούσαν ως νυκτερινή αστυνομία και κατά τα λοιπά λειτουργούσαν σε μία ευρεία κλίμακα κοινωνικών δραστηριοτήτων.
(792.1) 70:7.16 Όλες οι μυστικές εταιρίες επέβαλλαν έναν όρκο, επέτασσαν εχεμύθεια και δίδασκαν τη φύλαξη των μυστικών. Οι αδελφότητες αυτές φόβιζαν και έλεγχαν τα πλήθη. Ενεργούσαν, επίσης, ως εταιρίες εγρήγορσης, εφαρμόζοντας, έτσι, το νόμο του λυντς.9 [57] Υπήρξαν οι πρώτοι κατάσκοποι όταν οι φυλές βρίσκονταν σε πόλεμο και η πρώτη μυστική αστυνομία σε περιόδους ειρήνης. Περισσότερο απ’ όλα κρατούσαν τους ασυνείδητους βασιλείς σε αμφιβολία για το θρόνο τους. Για να τους εξουδετερώσουν, οι βασιλείς υπέθαλψαν τη δική τους μυστική αστυνομία.
(792.2) 70:7.17 Οι εταιρίες αυτές δημιούργησαν τα πρώτα πολιτικά κόμματα. Το πρώτο κόμμα που έγινε κυβέρνηση ήταν το «ισχυρό» κατά του «αδύναμου.» Στους αρχαίους καιρούς μια αλλαγή στη διοίκηση ακολουθούσε μόνο έναν εμφύλιο πόλεμο, επαρκέστατη απόδειξη ότι ο αδύναμος είχε γίνει ισχυρός.
(792.3) 70:7.18 Οι σύλλογοι αυτοί χρησιμοποιούνταν από τους εμπόρους για να συγκεντρώνουν οφειλές και από τους κυβερνήτες για να συγκεντρώνουν φόρους. Η φορολογία υπήρξε μια μακραίωνη προσπάθεια, με μία από τις παλαιότερες μορφές να είναι η δεκάτη, το ένα δέκατο, δηλαδή, του κυνηγιού, ή των λαφύρων. Οι φόροι επεβλήθησαν αρχικά για να συντηρήσουν το βασιλικό οίκο, αλλά διαπιστώθηκε ότι ήταν ευκολότερο να συγκεντρωθούν αν μεταμφιέζονταν σε προσφορά για την συντήρηση της υπηρεσίας των ναών.
(792.4) 70:7.19 Με τον καιρό, οι μυστικές αυτές εταιρίες έγιναν οι πρώτοι φιλανθρωπικοί οργανισμοί και αργότερα εξελίχθηκαν στις αρχικές θρησκευτικές εταιρίες – τους προπομπούς των εκκλησιών. Τελικά ορισμένες από τις εταιρίες αυτές έγιναν διαφυλετικές, οι πρώτες διεθνείς αδελφότητες.
(792.5) 70:8.1 Η διανοητική και φυσική ανισότητα των ανθρώπινων υπάρξεων εξασφαλίζει το ότι θα εμφανισθούν οι κοινωνικές τάξεις. Οι μόνοι κόσμοι χωρίς κοινωνικές διαστρωματώσεις είναι οι περισσότερο πρωτόγονοι και οι περισσότερο προηγμένοι. Ένας αρχόμενος πολιτισμός δεν έχει ακόμη αρχίσει τη διαφοροποίηση των κοινωνικών στρωμάτων, ενώ ένας κόσμος παγιωμένος στο φως και τη ζωή έχει, σε μεγάλο βαθμό, εξαλείψει τους διαχωρισμούς αυτούς της ανθρωπότητας, οι οποίοι τόσο είναι χαρακτηριστικοί όλων των ενδιάμεσων εξελικτικών σταδίων.
(792.6) 70:8.2 Καθώς η κοινωνία εξελίσσετο από την αγριότητα στον βαρβαρισμό, τα ανθρώπινα πλάσματα που την αποτελούσαν έτειναν να ομαδοποιηθούν σε τάξεις για τους ακόλουθους, γενικούς λόγους:
(792.7) 70:8.3 1. Φυσικούς - την επικοινωνία, τη συγγένεια, το γάμο. Οι πρώτες κοινωνικές διακρίσεις βασίζονταν στο φύλο, την ηλικία και την καταγωγή – τη συγγένεια προς τον αρχηγό.
(792.8) 70:8.4 2. Προσωπικούς – την αναγνώριση των ικανοτήτων, της αντοχής, της επιδεξιότητας και της γενναιότητας. Ακολουθήθηκαν γρήγορα από την αναγνώριση της δεξιοτεχνίας της γλώσσας, των γνώσεων και της γενικής ευφυΐας.
(792.9) 70:8.5 3. Τυχαίους – ο πόλεμος και η μετανάστευση είχαν ως αποτέλεσμα το διαχωρισμό των ανθρώπινων ομάδων. Η εξέλιξη των τάξεων επηρεάσθηκε δυναμικά από τις κατακτήσεις, τη σχέση του νικητή προς τον ηττημένο, ενώ η δουλεία δημιούργησε τον πρώτο διαχωρισμό της κοινωνίας σε ελεύθερους και σκλάβους.
(792.10) 70:8.6 4. Οικονομικούς – πλούσιοι και φτωχοί. Ο πλούτος και η κατοχή δούλων υπήρξε η γενετική βάση για μία κοινωνική τάξη.
(792.11) 70:8.7 5. Γεωγραφικούς - τάξεις δημιουργήθηκαν μετά την αστική, ή αγροτική εγκατάσταση. Οι πόλεις και η εξοχή έχουν αντίστοιχα συμβάλλει στη διαφοροποίηση των βοσκών-αγροτών και των εμπόρων-επαγγελματιών, με τις αποκλίνουσες απόψεις και αντιδράσεις.
(792.12) 70:8.8 6. Κοινωνικούς - οι τάξεις δημιουργήθηκαν σταδιακά σύμφωνα με την κοινή εκτίμηση περί κοινωνικής αξίας των διαφόρων ομάδων. Μεταξύ των αρχαιότερων διαχωρισμών του είδους αυτού υπήρξαν οι οροθεσίες μεταξύ ιερέων-διδασκάλων, κυβερνητών-πολεμιστών, κεφαλαιοκρατών-εμπόρων, εργατών και σκλάβων. Ο σκλάβος δεν μπορούσε ποτέ να γίνει κεφαλαιούχος, αν και ορισμένες φορές εκείνος που αμοίβετο με μισθό μπορούσε να διαλέξει να ενωθεί με τις τάξεις των κεφαλαιούχων.
(793.1) 70:8.9 7. Επαγγελματικούς. Καθώς τα επαγγέλματα πολλαπλασιάζονταν, έτειναν να καθιερώσουν κάστες και συντεχνίες. Οι εργάτες χωρίζονταν σε τρεις ομάδες: τις τάξεις των επαγγελματιών, που περιελάμβαναν και τους μάγους, έπειτα τους ειδικευμένους εργάτες, που ακολουθούνταν από τους ανειδίκευτους εργάτες.
(793.2) 70:8.10 8. Θρησκευτικούς – οι πρώιμοι θρησκευτικοί σύλλογοι δημιουργούσαν τις δικές τους τάξεις μέσα στις φατρίες και τις φυλές, ενώ η θρησκοληψία και ο μυστικισμός των ιερέων τους κατέστησαν για αιώνες ξεχωριστή, κοινωνική ομάδα.
(793.3) 70:8.11 9. Φυλετικούς - η παρουσία δύο, ή περισσότερων φυλών σ’ ένα συγκεκριμένο έθνος, ή τοπική μονάδα, συνήθως δημιουργεί έγχρωμες κάστες. Το αρχικό σύστημα των κοινωνικών τάξεων της Ινδίας βασίστηκε στο χρώμα, όπως και αυτό της αρχαίας Αιγύπτου.
(793.4) 70:8.12 10. Ηλικίας - νεότητας και ωριμότητας. Μέσα στις φυλές, το αγόρι παρέμενε υπό την επιτήρηση του πατέρα του όσο ζούσε ο πατέρας, ενώ το κορίτσι αφηνόταν στη φροντίδα της μητέρας έως ότου παντρευτεί.
(793.5) 70:8.13 Οι ευέλικτες και μετακινούμενες κοινωνικές τάξεις είναι αναπόσπαστες από έναν εξελισσόμενο πολιτισμό, αλλά όταν η τάξη γίνεται κάστα, όταν τα κοινωνικά επίπεδα απολιθώνονται, η αύξηση της κοινωνικής σταθερότητας στηρίζεται στη μείωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η κοινωνική κάστα επιλύει το πρόβλημα του να βρει κανείς τη θέση του στην παραγωγή, αλλά επίσης περικόπτει δραστικά την ιδιωτική ανάπτυξη και κυριολεκτικά εμποδίζει την κοινωνική συνεργασία.
(793.6) 70:8.14 Οι τάξεις στην κοινωνία, αν έχουν σχηματισθεί φυσιολογικά, θα διατηρηθούν, έως ότου ο άνθρωπος σταδιακά επιτύχει την εξελικτική τους διαγραφή δια της ευφυούς διαχείρισης των βιολογικών, διανοητικών και πνευματικών πόρων ενός προοδεύοντος πολιτισμού, όπως:
(793.7) 70:8.15 1. Την βιολογική ανανέωση των φυλετικών γενών – την επιλεκτική εξάλειψη των κατώτερων ανθρώπινων γενών. Τούτο θα κατατείνει στην απάλειψη πολλών ανθρώπινων ανισοτήτων.
(793.8) 70:8.16 2. Την εκπαιδευτική εξάσκηση της αυξημένης εγκεφαλικής δύναμης η οποία θα προκύψει από μία τέτοια βιολογική βελτίωση.
(793.9) 70:8.17 3. Την θρησκευτική επιτάχυνση των αισθημάτων της ανθρώπινης συγγένειας και συναδέλφωσης
(793.10) 70:8.18 Ωστόσο, τα μέτρα αυτά μπορούν να δώσουν τους πραγματικούς τους καρπούς μόνο στις μακρινές χιλιετίες του μέλλοντος, αν και μεγάλο μέρος της κοινωνικής βελτίωσης θα προκύψει άμεσα από τον ευφυή, συνετό και υπομονητικό χειρισμό αυτών των παραγόντων επιτάχυνσης της πολιτισμικής προόδου. Η θρησκεία είναι ο κύριος μοχλός που ανεβάζει τον πολιτισμό από το χάος, είναι, όμως, ανίσχυρη χωρίς το υπομόχλιο του υγιούς και φυσιολογικού νου που στηρίζεται με ασφάλεια σε μια υγιή και φυσιολογική κληρονομικότητα.
(793.11) 70:9.1 Η φύση δεν προσφέρει δικαιώματα στον άνθρωπο, μόνο τη ζωή κι’ ένα κόσμο για να ζει. Η φύση δεν του προσφέρει καν το δικαίωμα να ζει, όπως μπορεί να συναχθεί, αν αναλογισθούμε τι θα μπορούσε ίσως να συμβεί αν ένας άοπλος άνθρωπος συναντάτο με μία πεινασμένη τίγρη πρόσωπο με πρόσωπο, σ’ ένα πρωτόγονο δάσος. Το κυριότερο δώρο της κοινωνίας προς τον άνθρωπο είναι η ασφάλεια.
(793.12) 70:9.2 Σταδιακά, η κοινωνία επιβεβαίωσε τα δικαιώματά της και, σήμερα πλέον, αυτά είναι:
(793.13) 70:9.3 1. Η διασφάλιση της παροχής τροφής.
(793.14) 70:9.4 2. Η στρατιωτική άμυνα – η ασφάλεια μέσω της προετοιμασίας.
(793.15) 70:9.5 3. Η διατήρηση της εσωτερικής ειρήνης – η απότρεψη προσωπικής βίας και κοινωνικής αταξίας.
(794.1) 70:9.6 4. Ο σεξουαλικός έλεγχος – ο γάμος, ο θεσμός της οικογένειας.
(794.2) 70:9.7 5. Η ιδιοκτησία – το δικαίωμα ενός να κατέχει.
(794.3) 70:9.8 6. Η υπόθαλψη του ατομικού, ή ομαδικού ανταγωνισμού.
(794.4) 70:9.9 7. Η φροντίδα για την εκπαίδευση και την εξάσκηση των νέων.
(794.5) 70:9.10 8. Η προώθηση των συναλλαγών και του εμπορίου – βιομηχανική ανάπτυξη.
(794.6) 70:9.11 9. Η βελτίωση των συνθηκών εργασίας και οι ανταμοιβές.
(794.7) 70:9.12 10. Η εγγύηση της ελευθερίας των θρησκευτικών καθηκόντων, μέχρι του σημείου όπου όλες αυτές οι διαφορετικές δραστηριότητες μπορούν να εξαρθούν αποκτώντας πνευματικά κίνητρα.
(794.8) 70:9.13 Όταν τα δικαιώματα είναι παλιά και δεν είναι γνωστή η προέλευσή τους, συχνά αποκαλούνται φυσικά δικαιώματα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, όμως, δεν είναι πράγματι φυσικά. Είναι καθ’ ολοκληρίαν κοινωνικά. Είναι σχετικά και μεταβάλλονται συνεχώς, δεν είναι τίποτε περισσότερο από τους κανόνες του παιγνιδιού – αναγνωρισμένες προσαρμογές των σχέσεων που διέπουν τα συνεχώς μεταβαλλόμενα φαινόμενα του ανθρώπινου ανταγωνισμού.
(794.9) 70:9.14 Αυτό που μπορεί να θεωρηθεί δικαίωμα για μία ηλικία, μπορεί να μην θεωρείται το ίδιο σε μία άλλη. Η επιβίωση μεγάλων αριθμών διανοητικά καθυστερημένων και εκφυλισμένων δεν είναι επειδή αυτοί έχουν οποιοδήποτε φυσικό δικαίωμα να επιβαρύνουν με τον τρόπο αυτό τον πολιτισμό του εικοστού αιώνα, αλλά απλά, επειδή η κοινωνία της εποχής, τα ήθη, το επιτάσσουν.
(794.10) 70:9.15 Ελάχιστα ανθρώπινα δικαιώματα αναγνωρίζονταν κατά τον Ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Τότε, κάθε άνθρωπος ανήκε σε κάποιον άλλο και τα δικαιώματα ήταν μόνο προνόμια, ή χάρες που γίνονταν από το κράτος, ή την εκκλησία. Και η αποστασιοποίηση από το λάθος αυτό ήταν εξ ίσου εσφαλμένη στο ότι οδήγησε στην πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι γεννημένοι ίσοι.
(794.11) 70:9.16 Οι αδύναμοι και οι κατώτεροι αγωνίσθηκαν πάντα για ίσα δικαιώματα. Επέμεναν πάντα ότι το κράτος πρέπει να υποχρεώνει τους ισχυρούς και ανώτερους να καλύπτουν τις ανάγκες τους και κατά τα λοιπά να αποκαθιστά τις ανεπάρκειες εκείνες, οι οποίες, πολύ συχνά, είναι το φυσικό αποτέλεσμα της ίδιας τους της αδιαφορίας και αβελτηρίας.
(794.12) 70:9.17 Το ιδεώδες, όμως, αυτό της ισότητας είναι παιδί του πολιτισμού. Δεν βρίσκεται στη φύση. Ακόμη και ο ίδιος ο πολιτισμός καταδεικνύει συμπερασματικά την εγγενή ανισότητα των ανθρώπων μέσα από τις ίδιες τις άνισες ικανότητές τους γι’ αυτόν. Η αιφνίδια και μη εξελικτική πραγμάτωση της υποτιθέμενης φυσικής ισότητας θα έκανε γρήγορα τον πολιτισμένο άνθρωπο να οπισθοδρομήσει στις σκληρές συνήθειες των πρωτόγονων εποχών. Η κοινωνία δεν μπορεί να προσφέρει ίσα δικαιώματα σε όλους, αλλά μπορεί να υποσχεθεί ότι θα διαχειρισθεί τα διαφορετικά δικαιώματα του καθενός με δικαιοσύνη και ισότητα. Είναι το έργο και το καθήκον της κοινωνίας να παράσχει στο παιδί της φύσης δίκαιη και ειρηνική ευκαιρία ώστε να επιδιώξει την αυτοσυντήρησή του, να συμμετάσχει στη διαιώνισή του, ενώ ταυτόχρονα να απολαύσει ένα βαθμό ικανοποίησης – και το σύνολο των τριών αυτών παραγόντων συνιστά την ανθρώπινη ευτυχία.
(794.13) 70:10.1 Η δικαιοσύνη της φύσης είναι μία θεωρία φτιαγμένη από τον άνθρωπο. Δεν αποτελεί πραγματικότητα. Στη φύση, η δικαιοσύνη είναι καθαρά θεωρητική, καθ’ ολοκληρίαν φανταστική. Η φύση δεν εξασφαλίζει παρά ένα είδος δικαιοσύνης – αναπόφευκτη συμμόρφωση του αποτελέσματος στην αιτία.
(794.14) 70:10.2 Η δικαιοσύνη, όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, σημαίνει την απόκτηση δικαιωμάτων και έχει, εξ αυτού, γίνει θέμα της προοδευτικής εξέλιξης. Η ιδέα της δικαιοσύνης μπορεί να είναι εποικοδομητική σε μια υπό του πνεύματος πληρούμενη διάνοια, αλλά δεν υφίσταται διάχυτη στους κόσμους του διαστήματος.
(794.15) 70:10.3 Ο πρωτόγονος άνθρωπος απέδωσε όλα τα φαινόμενα σε ένα πρόσωπο. Σε περίπτωση θανάτου ο άγριος ρωτούσε όχι τι τον σκότωσε, αλλά ποιος; Για το λόγο αυτό, δεν αναγνωρίζετο μία κατά τύχην δολοφονία και κατά την τιμωρία του εγκλήματος το κίνητρο του εγκληματία δεν λαμβάνετο καθόλου υπ’ όψιν. Η δικαιοσύνη απεδίδετο ανάλογα με τη βλάβη που είχε προκληθεί.
(795.1) 70:10.4 Στην αρχική, πρωτόγονη κοινωνία η κοινή γνώμη λειτουργούσε άμεσα. Δεν χρειάζονταν δικαστές. Δεν υπήρχε ιδιωτικότητα στη πρωτόγονη ζωή. Οι γείτονες ενός ανθρώπου ήταν υπεύθυνοι για τη διαγωγή του. Εξ αυτού και το δικαίωμα να αναμειγνύονται στα προσωπικά του. Η κοινωνία εδιοικείτο βάσει της θεωρίας ότι τα μέλη μιας ομάδας πρέπει να ενδιαφέρονται και, ως ένα βαθμό να ελέγχουν, τη συμπεριφορά των ιδιωτών.
(795.2) 70:10.5 Από πολύ νωρίς επιστεύετο ότι τα πνεύματα απέδιδαν δικαιοσύνη μέσω των μάγων και των ιερέων. Τούτο κατέστησε τις τάξεις αυτές τους πρώτους ανιχνευτές του εγκλήματος και τους πρώτους δικαστές. Οι αρχικές τους μέθοδοι στην ανίχνευση του εγκλήματος συνίσταντο στη διεξαγωγή δοκιμασιών με δηλητήριο, φωτιά και πόνο. Αυτές οι άγριες δοκιμασίες δεν ήταν τίποτε περισσότερο από σκληρές τεχνικές διαιτησίας. Δεν επέλυαν, κατ’ ανάγκην, μία διαφορά με τρόπο δίκαιο. Για παράδειγμα: Όταν έδιναν δηλητήριο σε κάποιον και αυτός έκανε εμετό, ήταν αθώος.
(795.3) 70:10.6 Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει μία από τις δοκιμασίες αυτές, μια δοκιμασία απιστίας στο γάμο: Αν ένας άνδρας υποπτευόταν ότι η γυναίκα του ήταν άπιστη, την πήγαινε στον ιερέα και του ανέφερε τις υποψίες του. Μετά από αυτό ο ιερέας ετοίμαζε ένα παρασκεύασμα αποτελούμενο από αγιασμένο νερό και σκουπίδια από το πάτωμα του ναού. Μετά από τη δέουσα τελετουργία, στην οποία περιλαμβάνονταν απειλητικές κατάρες, η κατηγορούμενη σύζυγος έπρεπε να πιει το αηδιαστικό ποτό. Αν ήταν ένοχη, «το νερό που επισύρει την κατάρα θα εισέλθει εντός της και θα γίνει πικρό και η κοιλιά της θα πρηστεί και οι μηροί της θα σαπίσουν και η γυναίκα θα έχει την κατάρα του λαού της.» Αν, κατά τύχην, μία γυναίκα κατάπινε το σιχαμένο ποτό και δεν έδειχνε συμπτώματα φυσικής αρρώστιας, απαλλάσσετο από τις κατηγορίες που είχαν γίνει από το ζηλότυπο σύζυγό της.
(795.4) 70:10.7 Οι φρικαλέες αυτές μέθοδοι ανίχνευσης του εγκλήματος εφαρμόζονταν από όλες σχεδόν τις εξελισσόμενες φυλές, τη μία, ή την άλλη εποχή. Η μονομαχία αποτελεί πιο σύγχρονη εκδοχή της δοκιμασίας μέσα από δεινοπαθήματα.
(795.5) 70:10.8 Δεν είναι άξιον απορίας το ότι οι Εβραίοι, αλλά και άλλες ημι-πολιτισμένες φυλές εφάρμοζαν τέτοιες πρωτόγονες τεχνικές απόδοσης της δικαιοσύνης τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά είναι απολύτως εκπληκτικό το ότι σκεπτόμενοι άνθρωποι διατήρησαν, στη συνέχεια, ένα τέτοιο κατάλοιπο βαρβαρισμού μέσα στις σελίδες μιας συλλογής ιερών γραφών. Μια στοχαστική θεώρηση θα καθιστούσε σαφές ότι καμία θεία ύπαρξη δεν έδωσε ποτέ στο θνητό άνθρωπο τόσο άδικες εντολές σχετικά με την ανίχνευση και την τιμωρία υποθετικής απιστίας στο γάμο.
(795.6) 70:10.9 Η κοινωνία υιοθέτησε από νωρίς την άποψη της ανταπόδοσης αντιποίνων: οφθαλμόν αντί οφθαλμού, ζωή αντί ζωής. Οι εξελισσόμενες φυλές αναγνώριζαν όλες το δικαίωμα αυτό της δια του αίματος εκδίκησης. Η εκδίκηση έγινε σκοπός για τους πρωτόγονους, ωστόσο η θρησκεία έχει από τότε μεταβάλλει σε μεγάλο βαθμό αυτές τις πανάρχαιες πρακτικές των φυλών. Οι διδάσκαλοι της αποκαλυφθείσας θρησκείας κήρυσσαν πάντα, «’Η εκδίκηση είναι δική μου’, λέγει ο Κύριος.» Ο φόνος από εκδίκηση κατά τους πανάρχαιους καιρούς δεν ήταν εντελώς διαφορετικός από τις σημερινές δολοφονίες υπό το πρόσχημα του άγραφου νόμου.
(795.7) 70:10.10 Η αυτοκτονία αποτελούσε κοινή πρακτική αντεκδίκησης. Αν κάποιος δεν μπορούσε να πάρει εκδίκηση εν ζωή, πέθαινε, απολαμβάνοντας την πεποίθηση ότι, ως πνεύμα, θα επέστρεφε και θα εκδικείτο τον εχθρό του. Και, εφ’ όσον η πεποίθηση αυτή ήταν γενικευμένη, η απειλή της αυτοκτονίας στο κατώφλι του εχθρού, αρκούσε συνήθως για να επιτευχθεί συμφωνία. Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν θεωρούσε τη ζωή πολύτιμη. Η αυτοκτονία για ασήμαντες αφορμές ήταν συνηθισμένη, οι διδασκαλίες, ωστόσο, των Νταλαμεϊτιανών ελάττωσαν σε μεγάλο βαθμό το έθιμο αυτό, ενώ σε πιο πρόσφατους καιρούς, ο ελεύθερος χρόνος, οι ανέσεις, η θρησκεία και η φιλοσοφία ενώθηκαν για να κάνουν τη ζωή πιο γλυκειά και πιο επιθυμητή. ΟΙ απεργίες πείνας, πάντως, αποτελούν μία σύγχρονη αναλογία αυτού του παλιοκαιρίτικου τρόπου αντιποίνων.
(796.1) 70:10.11 Μία από τις πρώτες διατυπώσεις του προηγμένου νόμου των φυλών είχε να κάνει με την ανάληψη της βεντέτας αίματος από τη φυλή, ως υπόθεση που την αφορούσε. Είναι παράξενο, ωστόσο, να αναφέρουμε, ότι ακόμη και τότε, ένας άνδρας μπορούσε να σκοτώσει τη γυναίκα του χωρίς τιμωρία, με την προϋπόθεση ότι είχε πληρώσει ολόκληρο το ποσό που απαιτείτο γι’ αυτήν. Οι σημερινοί Εσκιμώοι, πάντως, εξακολουθούν να αφήνουν την ποινή για ένα έγκλημα, ακόμη και για φόνο, να ορισθεί και να εφαρμοσθεί από την οικογένεια που προκάλεσε τη βλάβη.
(796.2) 70:10.12 Μία επιπλέον πρόοδος ήταν η επιβολή προστίμων για παραβιάσεις των απαγορεύσεων, η διάταξη κυρώσεων. Τα πρόστιμα αυτά απετέλεσαν τα πρώτα δημόσια έσοδα. Η πρακτική της πληρωμής του «χρήματος του αίματος» έγινε, επίσης, της μόδας ως υποκατάστατο της δια του αίματος εκδίκησης. Τέτοιες βλάβες πληρώνονταν συνήθως σε γυναίκες, ή κοπάδια. Πέρασε πάρα πολύς καιρός πριν επιβληθούν πραγματικά πρόστιμα, χρηματικές αποζημιώσεις, ως ποινή για το έγκλημα. Και, εφ’ όσον η έννοια της ποινής ήταν, βασικά, η αποζημίωση, κάθε τι, περιλαμβανομένης και της ανθρώπινης ζωής, έφθασε, τελικά, να έχει μία τιμή με την οποία μπορούσε να πληρώσει τις βλάβες. Οι Εβραίοι ήταν οι πρώτοι που κατήργησαν την πρακτική της πληρωμής του χρήματος του αίματος. Ο Μωυσής δίδαξε ότι «δεν έπρεπε να αποζημιώνονται για τη ζωή ενός δολοφόνου, ενός που είναι ένοχος θανάτου. Είναι βέβαιο ότι θα θανατωθεί.»
(796.3) 70:10.13 Έτσι, λοιπόν, η δικαιοσύνη αρχικά απονεμήθηκε από την οικογένεια, κατόπιν από τη φατρία και πολύ αργότερα από την φυλή. Η εφαρμογή της πραγματικής δικαιοσύνης χρονολογείται από την εποχή όπου η εκδίκηση έφυγε από τα χέρια των ιδιωτικών και συγγενικών ομάδων και εναποτέθηκε στα χέρια της κοινωνικής ομάδας, του κράτους.
(796.4) 70:10.14 Η τιμωρία με το θάνατο στην πυρά υπήρξε κάποτε κοινή πρακτική. Αναγνωρίζετο από πολλούς αρχαίους κυβερνήτες, του Χαμουραμπί και του Μωυσή περιλαμβανομένων, με τον τελευταίο να επιτάσσει ότι πολλά εγκλήματα, ιδίως εκείνα τα σοβαρής σεξουαλικής φύσης, έπρεπε να τιμωρούνται με θάνατο στην πυρά, πάνω σ’ ένα πάσσαλο. Αν «η θυγατέρα ενός ιερέα», ή άλλου επιφανούς πολίτη εστρέφετο στην πορνεία, ήταν Εβραϊκό έθιμο να «την καίνε στην πυρά.»
(796.5) 70:10.15 Η προδοσία – το «πούλημα», ή το «κάρφωμα» των συντρόφων κάποιου μέσα στη φυλή – υπήρξε το πρώτο έγκλημα που τιμωρήθηκε με θάνατο. Η κλοπή των κοπαδιών τιμωρείτο παγκοσμίως με άμεσο θάνατο, ενώ ακόμη και πρόσφατα, η κλοπή των αλόγων τιμωρείτο με παρόμοιο τρόπο. Καθώς, όμως, περνούσε ο καιρός έγινε σαφές ότι η σοβαρότητα της ποινής δεν είχε τόσο μεγάλη αξία για την αποθάρρυνση του εγκλήματος, όσο είχε η βεβαιότητα της τιμωρίας και η ταχύτητά της.
(796.6) 70:10.16 Όταν η κοινωνία δεν κατορθώνει να τιμωρήσει το έγκλημα, η ομαδική προσβολή εκφράζει τη διαμαρτυρία της ως νόμος του Λυντς. Η παροχή ασύλου ήταν ένας τρόπος για να διαφύγει κάποιος την αιφνίδια αυτή οργή της ομάδας. Το λυντσάρισμα και η μονομαχία αντιπροσωπεύουν την απροθυμία του ατόμου να εναποθέσει την προσωπική του αποκατάσταση στην πολιτεία.
(796.7) 70:11.1 Είναι τόσο δύσκολο το να τεθεί σαφής διαχωρισμός μεταξύ νόμων και εθίμων, όσο το να προσδιορισθεί ποια στιγμή ακριβώς, την αυγή, τη νύκτα διαδέχεται η ημέρα. Τα έθιμα είναι νόμος αλλά και αστυνομικές διατάξεις εν τω γίγνεσθαι. Όταν παγιωθούν για πάρα πολύ καιρό, τα απροσδιόριστα έθιμα τείνουν να αποκρυσταλλωθούν σε ακριβείς νόμους, άκαμπτους κανονισμούς και σαφώς καθορισμένες κοινωνικές συνθήκες.
(796.8) 70:11.2 Ο νόμος αρχικά είναι πάντα αρνητικός και απαγορευτικός. Σε προοδευμένους πολιτισμούς γίνεται όλο και περισσότερο θετικός και κατευθυντήριος. Η αρχική κοινωνία λειτουργούσε αρνητικά, παραχωρώντας στο άτομο το δικαίωμα να ζει, με την επιβολή εφ’ όλων των άλλων της εντολής «δεν θα σκοτώσεις.» Κάθε παραχώρηση δικαιωμάτων, ή ελευθεριών προς το άτομο συνεπάγεται περιστολή των ελευθεριών των άλλων και τούτο επιτυγχάνεται δια των απαγορεύσεων, του πρωτόγονου νόμου. Ολόκληρη η άποψη περί απαγορευμένου είναι εγγενώς αρνητική, επειδή η πρωτόγονη κοινωνία υπήρξε καθ’ ολοκληρίαν αρνητική στην οργάνωσή της και εφαρμογή, αρχικά, της δικαιοσύνης συνίστατο στην ενίσχυση των απαγορεύσεων. Ωστόσο αρχικά, οι νόμοι αυτοί εφαρμόζονταν μόνο στα μέλη της φυλής, όπως φαίνεται στους μετέπειτα Εβραίους, οι οποίοι είχαν ένα διαφορετικό κώδικα δεοντολογίας για τις συναλλαγές τους με τους μη Εβραίους.
(797.1) 70:11.3 Ο όρκος πρωτάρχισε την εποχή της Νταλαμέιτια σε μία προσπάθεια να καταστήσει την κατάθεση περισσότερο ειλικρινή. Τέτοιοι όρκοι συνίσταντο στην απαγγελία κατάρας πάνω σε κάποιον. Προηγούμενα, κανείς δεν κατέθετε εις βάρος της φυλής του.
(797.2) 70:11.4 Το έγκλημα αποτελούσε προσβολή των εθίμων της φυλής, η αμαρτία ήταν καταστρατήγηση των απαγορεύσεων εκείνων οι οποίες ετύγχαναν της επιδοκιμασίας των πνευμάτων, ενώ υπήρχε μεγάλη σύγχυση, οφειλόμενη στην αδυναμία να διαχωρισθεί το έγκλημα από την αμαρτία.
(797.3) 70:11.5 Η ιδιοτέλεια καθιέρωσε την απαγόρευση στη δολοφονία, η κοινωνία επικύρωσε την απαγόρευση ως παραδοσιακή ηθική, ενώ η θρησκεία καθαγίασε το έθιμο ως ηθικό νόμο και έτσι οι τρεις αυτοί παράγοντες συνωμότησαν στο να καταστεί η ανθρώπινη ζωή ασφαλέστερη και ιερή. Η κοινωνία δεν θα μπορούσε να μείνει συγκροτημένη κατά τους πρώιμους χρόνους αν τα δικαιώματα δεν είχαν την επιδοκιμασία της θρησκείας. Η πρόληψη ήταν η ηθική και κοινωνική αστυνομική δύναμη των μακραίωνων εξελικτικών εποχών. Όλοι οι αρχαίοι ισχυρίζονταν ότι οι παλαιότεροι νομοι τους, οι απαγορεύσεις, είχαν δοθεί στους προγόνους τους από τους θεούς.
(797.4) 70:11.6 Ο νόμος αποτελεί την κωδικοποιημένη καταγραφή της μακράς ανθρώπινης εμπειρίας, της κοινής γνώμης αποκρυσταλλωμένης και νομιμοποιημένης. Τα έθιμα ήσαν η πρώτη ύλη της συσσωρευμένης εμπειρίας, από την οποία αργότερα, οι άρχουσες διάνοιες διατύπωσαν τους γραπτούς νόμους. Ο αρχαίος δικαστής δεν είχε νόμους. Όταν έβγαζε μία απόφαση, απλά έλεγε: «Είναι το έθιμο.»
(797.5) 70:11.7 Η αναφορά σε προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις αντιπροσωπεύει την προσπάθεια των δικαστών να προσαρμόσουν τους γραπτούς νόμους στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της κοινωνίας. Τούτο διασφαλίζει την προοδευτική προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες, σε συνδυασμό με την εντύπωση που δημιουργεί η παραδοσιακή συνέχιση.
(797.6) 70:11.8 Οι σχετικές με την ιδιοκτησία διαφωνίες αντιμετωπίζονταν με πολλούς τρόπους, όπως:
(797.7) 70:11.9 1. Με την καταστροφή της επίμαχης ιδιοκτησίας.
(797.8) 70:11.10 2. Δια της βίας – οι αντιμαχόμενοι την διεκδικούσαν.
(797.9) 70:11.11 3. Με διαιτησία – ένας τρίτος αποφάσιζε.
(797.10) 70:11.12 4. Με έφεση στους γεροντότερους- αργότερα στα δικαστήρια.
(797.11) 70:11.13 Τα πρώτα δικαστήρια ήταν οργανωμένες πυγμαχίες. Οι δικαστές ήταν απλά κριτές, ή διαιτητές. Φρόντιζαν ώστε ο αγώνας να διεξάγεται σύμφωνα με αποδεκτούς κανόνες. Όταν εμπλέκονταν σε δικαστικό αγώνα, κάθε μέρος έκανε μια κατάθεση στο δικαστή να πληρώσει το κόστος και το πρόστιμο αφού ο ένας θα είχε ηττηθεί από τον άλλο. «Ο ισχυρός είχε πάντα δίκιο.» Αργότερα, οι φραστικές αντιδικίες υποκατέστησαν τα σωματικά κτυπήματα.
(797.12) 70:11.14 Η όλη αντίληψη της πρωτόγονης δικαιοσύνης δεν ήταν τόσο το να είναι σωστή, όσο το να διευθετήσει τη διαφωνία και εξ αυτού να αποτρέψει τη δημόσια αταξία και την ατομική βία. Ο πρωτόγονος, όμως, άνθρωπος δεν δυσανασχετούσε μ’ αυτό που τώρα θεωρείται αδικία. Ήταν δεδομένο ότι εκείνοι που διέθεταν δύναμη θα τη χρησιμοποιούσαν ιδιοτελώς. Παρά ταύτα, η κατάσταση του κάθε πολιτισμού μπορεί να προσδιορισθεί με ακρίβεια από την πληρότητα και την αμεροληψία των δικαστηρίων του, αλλά και από την ακεραιότητα των δικαστών του.
(797.13) 70:12.1 Ο μεγάλος αγώνας στην εξέλιξη της διακυβέρνησης αφορούσε στη συγκέντρωση της δύναμης. Οι διοικητές του σύμπαντος έχουν μάθει από πείρα ότι οι εξελικτικοί λαοί στους κατοικημένους κόσμους κυβερνώνται καλύτερα με τον δι’ αντιπροσώπων τύπο πολιτικής κυβέρνησης, όταν διατηρείται σωστή ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των σωστά συντονισμένων εκτελεστικών, νομοθετικών και δικαστικών κλάδων.
(798.1) 70:12.2 Ενώ η πρωτόγονη εξουσία βασίζετο στην ισχύ, την φυσική δύναμη, η ιδανική κυβέρνηση είναι το δι’ αντιπροσώπων σύστημα όπου η αρχηγία βασίζεται στην ικανότητα, την εποχή, όμως, του βαρβαρισμού γίνονταν, συνολικά, πάρα πολλοί πόλεμοι, ώστε να επιτραπεί σε μία κυβέρνηση αντιπροσώπων να λειτουργήσει ικανοποιητικά. Κατά τον μακραίωνο αγώνα μεταξύ της κατανομής της εξουσίας και της ενότητας της ηγεσίας, νίκησαν οι δικτάτορες. Οι αρχικές και διάχυτες δυνάμεις του πρωτόγονου συμβουλίου των γερόντων συγκεντρώθηκαν σταδιακά στο πρόσωπο του απόλυτου μονάρχη. Μετά την εμφάνιση των πραγματικών βασιλέων οι ομάδες των γερόντων παρέμειναν ως ημι-νομοθετικά, ημι-δικαστικά συμβουλευτικά σώματα. Αργότερα εμφανίσθηκε η συντονισμένη νομοθετική εξουσία και τελικά τα ανώτατα δικαστήρια κρίσης ιδρύθηκαν χωριστά από το νομοθετικό σώμα.
(798.2) 70:12.3 Ο βασιλιάς ήταν εκείνος που εφάρμοζε τα έθιμα, τον αρχικό, ή άγραφο νόμο. Αργότερα επέβαλε τις νομοθετικές πράξεις, την αποκρυστάλλωση της κοινής γνώμης. Η λαϊκή συγκέντρωση, ως έκφραση της κοινής γνώμης, αν και άργησε να εμφανισθεί, σηματοδότησε μεγάλη κοινωνική πρόοδο.
(798.3) 70:12.4 Οι πρώτοι βασιλείς περιορίζονταν σε μεγάλο βαθμό από τα έθιμα – από την παράδοση, ή από την κοινή γνώμη. Σε πρόσφατους χρόνους, ορισμένα έθνη της Ουράντια κωδικοποίησαν τα έθιμα αυτά σε τεκμηριωμένα θεμέλια για την κυβέρνηση.
(798.4) 70:12.5 Οι θνητοί της Ουράντια έχουν δικαίωμα στην ελευθερία. Πρέπει να δημιουργήσουν δικά τους συστήματα διακυβέρνησης. Πρέπει να προσαρμόσουν τους θεσμούς τους, ή τις άλλες συμβάσεις δημόσιας εξουσίας και διοικητικής δικονομίας. Και αφού το κάνουν αυτό, πρέπει να επιλέξουν τους πλέον ικανούς και αξιόλογους συνανθρώπους τους, ως διοικητές. Ως αντιπροσώπους στον νομοθετικό κλάδο πρέπει να επιλέξουν μόνον εκείνους οι οποίοι έχουν τα εφόδια διανοητικά και ηθικά για να εκπληρώσουν αυτές τις ιερές ευθύνες. Ως δικαστές των ανώτερων και ανώτατων δικαστηρίων τους, μόνον εκείνοι οι οποίοι διαθέτουν φυσική ικανότητα και που έχουν αποκτήσει σοφία μέσα από μεγάλη εμπειρία πρέπει να εκλέγονται.
(798.5) 70:12.6 Αν οι άνθρωποι επιθυμούν να διατηρήσουν την ελευθερία τους, πρέπει, αφού επιλέξουν το σύνταγμα της ελευθερίας αυτής, να μεριμνήσουν για τη συνετή, ευφυή και θαρραλέα ερμηνεία της, μέχρι του σημείου όπου μπορεί να αποτραπεί:
(798.6) 70:12.7 1. Η ιδιοποίηση αθέμιτης δύναμης είτε από τον εκτελεστικό, είτε από τον νομοθετικό κλάδο.
(798.7) 70:12.8 2. Οι σκευωρίες αδαών και προληπτικών ταραξιών.
(798.8) 70:12.9 3. Η καθυστέρηση της επιστημονικής προόδου.
(798.9) 70:12.10 4. Το αδιέξοδο της κυριαρχίας των μετριοτήτων.
(798.10) 70:12.11 5. Η επικράτηση διεφθαρμένων μειονοτήτων.
(798.11) 70:12.12 6. Ο έλεγχος από φιλόδοξους και επιτήδειους υποψήφιους δικτάτορες.
(798.12) 70:12.13 7. Η καταστροφική διάσπαση εξ αιτίας του φόβου.
(798.13) 70:12.14 8. Η εκμετάλλευση από τους ασυνείδητους.
(798.14) 70:12.15 9. Η υποδούλωση εξ αιτίας της φορολογίας των πολιτών από το κράτος.
(798.15) 70:12.16 10. Η αποτυχία της κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης.
(798.18) 70:12.19 Αυτοί είναι οι σκοποί και οι επιδιώξεις των συνταγματικών δικαστηρίων τα οποία λειτουργούν ως ελεγκτές των μηχανισμών των δι’ αντιπροσώπων κυβερνήσεων σ’ έναν εξελικτικό κόσμο.
(799.1) 70:12.20 Ο αγώνας της ανθρωπότητας να τελειοποιήσει τη διακυβέρνηση στην Ουράντια έχει να κάνει με την τελειοποίηση των μέσων διοίκησης, με την προσαρμογή τους στο διαρκώς μεταβαλλόμενο ρεύμα των αναγκών, με τη βελτιούμενη κατανομή δυνάμεων μέσα στους κόλπους των κυβερνήσεων και, κατόπιν, με την επιλογή αρχηγών διοίκησης πραγματικά συνετών. Ενώ υπάρχει μία θεία και ιδανική μορφή κυβέρνησης, αυτή δεν μπορεί να αποκαλυφθεί, αλλά πρέπει αργά και με κόπο να την ανακαλύψουν οι άνδρες και οι γυναίκες κάθε πλανήτη, σ’ ολόκληρη την έκταση των συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος.
(799.2) 70:12.21 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(800.1) 71:0.1 Το κράτος αποτελεί μία χρήσιμη εξέλιξη του πολιτισμού. Αντιπροσωπεύει το καθαρό κέρδος της κοινωνίας από τις καταστροφές και τα δεινά του πολέμου. Η ομαλή πολιτική δεξιοτεχνία είναι απλά η συσσωρευμένη τεχνική για τη ρύθμιση της ανταγωνιστικής αναμέτρησης των δυνάμεων μεταξύ των αγωνιζόμενων φυλών και εθνών.
(800.2) 71:0.2 Το σύγχρονο κράτος είναι ο θεσμός που επέζησε κατά τον μακραίωνο αγώνα για την ομαδική δύναμη. Η ανώτερη δύναμη, τελικά, επεκράτησε και δημιούργησε μία πραγματικότητα – το κράτος – μαζί με τον ηθικό μύθο της απόλυτης υποχρέωσης του πολίτη να ζει και να πεθαίνει για το κράτος. Το κράτος, ωστόσο, δεν έχει θεία γένεση. Δεν δημιουργήθηκε καν από την εκούσια ευφυή ανθρώπινη δράση. Είναι καθαρά ένας εξελικτικός θεσμός και η προέλευσή του υπήρξε απολύτως αυτόματη.
(800.3) 71:1.1 Το κράτος είναι ένας τοπικός, κοινωνικός ρυθμιστικός οργανισμός και το ισχυρότερο, δυναμικότερο και μακροβιότερο κράτος αποτελείται από ένα και μόνον έθνος, ο λαός του οποίου έχει κοινή γλώσσα, έθιμα και θεσμούς.
(800.4) 71:1.2 Τα αρχικά κράτη ήταν μικρά και όλα προήλθαν από κατακτήσεις. Δεν δημιουργήθηκαν από εκούσιες ενώσεις. Πολλά ιδρύθηκαν από κατακτητές νομάδες, που εφορμούσαν εναντίον φιλήσυχων βοσκών, ή μόνιμα εγκατεστημένων γεωργών, για να τους εξουδετερώσουν και να τους υποδουλώσουν. Τέτοια κράτη, προκύπτοντα από κατακτήσεις, ήταν, κατ’ ανάγκην, στρωματοποιημένα. ΟΙ τάξεις ήταν αναπόφευκτες και οι ταξικοί αγώνες πάντα ήταν επιλεκτικοί.
(800.5) 71:1.3 Οι βόρειες φυλές των Αμερικανών ερυθρόδερμων ουδέποτε απέκτησαν πραγματικό κράτος. Ουδέποτε προόδευσαν πέραν μιας χαλαρής συνομοσπονδίας φυλών, μιας πολύ πρωτόγονης μορφής κράτους. Η πλησιέστερη προσέγγισή τους ήταν η ομοσπονδία των Ιροκή, αλλά η ομάδα αυτή των έξι εθνών δεν λειτούργησε ποτέ θετικά ως κράτος και δεν κατόρθωσε να επιζήσει εξ αιτίας της απουσίας ορισμένων βασικών στοιχείων της σύγχρονης εθνικής ζωής, όπως είναι:
(800.6) 71:1.4 1. Η απόκτηση και η κληρονομιά της ατομικής περιουσίας.
(800.7) 71:1.5 2. Οι πόλεις, μαζί με τη γεωργία και τη βιομηχανία.
(800.8) 71:1.6 3. Τα χρήσιμα οικόσιτα ζώα.
(800.9) 71:1.7 4. Η πρακτική, οικογενειακή συγκρότηση. Οι ερυθρόδερμοι ήταν προσκολλημένοι στην οικογένεια της μητέρας και τις κληρονομιές των ανιψιών.
(800.10) 71:1.8 5. Οι οριοθετημένες περιοχές.
(800.11) 71:1.9 6. Ένας ισχυρός, εκτελεστικός επικεφαλής.
(800.12) 71:1.10 7. Η υποδούλωση των αιχμαλώτων – είτε τους υιοθετούσαν, είτε τους σφαγίαζαν.
(800.14) 71:1.12 Οι ερυθρόδερμοι ήταν πολύ δημοκρατικοί. Διέθεταν καλή διακυβέρνηση, η οποία όμως απέτυχε. Τελικά θα είχαν δημιουργήσει κράτος, αν δεν είχαν πρόωρα συναντηθεί με τον περισσότερο προηγμένο πολιτισμό των λευκών, οι οποίοι ακολουθούσαν τις μεθόδους διακυβέρνησης των Ελλήνων και των Ρωμαίων.
(801.1) 71:1.13 Το επιτυχημένο Ρωμαϊκό κράτος βασίστηκε στα εξής:
(801.2) 71:1.14 1. Την πατρική οικογένεια.
(801.3) 71:1.15 2. Τη γεωργία και την εξημέρωση των ζώων.
(801.4) 71:1.16 3. Τη συμπύκνωση του πληθυσμού – τις πόλεις.
(801.5) 71:1.17 4. Την ατομική περιουσία και γη.
(801.6) 71:1.18 5. Τη δουλεία – τις τάξεις των πολιτών.
(801.7) 71:1.19 6. Τις κατακτήσεις και την αναδιοργάνωση των αδύναμων και υποανάπτυκτων λαών.
(801.8) 71:1.20 7. Τις οριοθετημένες περιοχές με οδικό δίκτυο.
(801.10) 71:1.22 Η μεγάλη αδυναμία στο Ρωμαϊκό πολιτισμό, αλλά και ένας παράγων στην τελική κατάρρευση της αυτοκρατορίας, υπήρξε η υποτιθέμενη φιλελεύθερη και προηγμένη διάταξη για τη χειραφέτηση των αγοριών στα είκοσι ένα καθώς και η απεριόριστη ελευθερία των κοριτσιών, τα οποία ήταν έτσι ελεύθερα να παντρευτούν τον άνδρα της επιλογής τους, ή να πάνε αλλού και να γίνουν ανήθικες.1 [58] Η ζημία στην κοινωνία συνίστατο όχι στις συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις καθ’ εαυτές, αλλά μάλλον στον ξαφνικό και εκτεταμένο τρόπο εφαρμογής τους. Η κατάρρευση της Ρώμης δείχνει το τι μπορεί να αναμένεται όταν ένα κράτος υφίσταται πολύ γρήγορη διεύρυνση, που συνοδεύεται από εσωτερικό εκφυλισμό.
(801.11) 71:1.23 Το εμβρυϊκό κράτος κατέστη δυνατόν να υπάρξει εξ αιτίας της ελάττωσης των δεσμών αίματος, προς χάριν των δεσμών γης και οι ομοσπονδίες αυτές των φυλών ενώνονταν, συνήθως, σταθερά δια των κατακτήσεων. Ενώ η εθνική κυριαρχία που αντιπαρέρχεται όλους τους δευτερεύοντες αγώνες και τις διαφορές των ομάδων χαρακτηρίζει το αληθινό κράτος, παρά ταύτα, πολλές τάξεις και κάστες διατηρούνται στις μετέπειτα κρατικές δομές, ως κατάλοιπα των φατριών και των φυλών των παλαιότερων καιρών. Τα μεταγενέστερα και μεγαλύτερα σε έκταση κράτη διεξήγαγαν μακρόχρονους και σκληρούς αγώνες με τις μικρότερες αυτές ομάδες των φατριών με το ίδιο αίμα, με τις κυβερνήσεις των φυλών να διασφαλίζουν μία πολύτιμη μετάβαση από την εξουσία της οικογένειας στην εξουσία του κράτους. Κατά τους μεταγενέστερους χρόνους πολλές φατρίες αναπτύχθηκαν μέσα από τις εμπορικές και τις άλλες παραγωγικές σχέσεις.
(801.12) 71:1.24 Η αδυναμία της ενοποίησης του κράτους έχει ως αποτέλεσμα την οπισθοδρόμηση σε τεχνικές διακυβέρνησης οι οποίες ίσχυαν πριν την εμφάνιση του κράτους, όπως ο φεουδαλισμός του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Κατά τις ζοφερές αυτές εποχές το εδαφικό κράτος κατέρρευσε, ενώ υπήρξε επιστροφή στις μικρές ομάδες που ζούσαν μέσα στα κάστρα, επανεμφανίσθηκαν τα στάδια ανάπτυξης των φατριών και των φυλών. Παρόμοια ημι-κράτη υπάρχουν ακόμη και τώρα στην Ασία και την Αφρική αλλά δεν αποτελούν όλα εξελικτικές οπισθοδρομήσεις. Πολλά είναι οι εμβρυϊκοί πυρήνες των κρατών του μέλλοντος.
(801.13) 71:2.1 Η δημοκρατία, αν και ιδεώδης, είναι προϊόν του πολιτισμού, όχι της εξέλιξης. Προχωρήστε αργά! Επιλέξτε προσεκτικά! Γιατί οι κίνδυνοι της δημοκρατίας είναι:
(801.14) 71:2.2 1. Αποθέωση της μετριότητας.
(801.15) 71:2.3 2. Επιλογή κατώτερων και αδαών κυβερνητών.
(801.16) 71:2.4 3. Αδυναμία να αναγνωρισθούν τα βασικά δεδομένα της κοινωνικής εξέλιξης.
(801.17) 71:2.5 4. Κίνδυνος να περιέλθει το δικαίωμα ψήφου, σε παγκόσμιο επίπεδο, στα χέρια απαίδευτων και ασυνείδητων πλειονοτήτων.
(801.18) 71:2.6 5. Υποδούλωση στην κοινή γνώμη. Η πλειοψηφία δεν έχει πάντα δίκιο.
(802.1) 71:2.7 Η γνώμη του κόσμου, η κοινή γνώμη, επιβράδυνε πάντα την κοινωνία. Παρά ταύτα είναι πολύτιμη, διότι, ενώ καθυστερεί την κοινωνική εξέλιξη, συντηρεί, πράγματι, τον πολιτισμό. Η εκπαίδευση της κοινής γνώμης είναι η μοναδική ασφαλής και πραγματική μέθοδος επιτάχυνσης του πολιτισμού. Η δύναμη χρησιμεύει μόνο προσωρινά και η πολιτισμική ανάπτυξη θα επιταχύνεται όλο και περισσότερο, καθώς τα όπλα δίνουν τη θέση τους στις ψήφους. Η κοινή γνώμη, τα έθιμα, είναι η βασική και στοιχειώδης ενέργεια στην κοινωνική εξέλιξη και την κρατική ανάπτυξη, αλλά για να αποκτήσει αξία ως συστατικό του κράτους, πρέπει να μην εκφράζεται βίαια.
(802.2) 71:2.8 Το μέτρο της κοινωνικής προόδου καθορίζεται άμεσα από το βαθμό στον οποίο η κοινή γνώμη μπορεί να ελέγχει την ατομική συμπεριφορά και τον κρατικό συντονισμό δια της μη βίαιης έκφρασης. Η πραγματικά πολιτισμένη διακυβέρνηση εμφανίσθηκε όταν η κοινή γνώμη διέθετε τη δύναμη των ατομικών προνομίων. Οι λαϊκές εκλογές μπορεί να μην κρίνουν πάντα τα πράγματα σωστά, αλλά αντιπροσωπεύουν το σωστό τρόπο για να γίνει ακόμη και το λάθος. Η εξέλιξη δεν διασφαλίζει μονομιάς υπέρτατη τελειότητα, αλλά μάλλον σχετική και προοδευτική πρακτική προσαρμογή.
(802.3) 71:2.9 Υπάρχουν δέκα βήματα, ή στάδια, στην εξέλιξη μιας πρακτικής και αποτελεσματικής μορφής διακυβέρνησης δι’ αντιπροσώπων, τα οποία είναι:
(802.4) 71:2.10 1. Η ατομική ελευθερία. Η υποδούλωση, η υποτέλεια και όλες οι μορφές ανθρώπινης δουλείας πρέπει να εξαφανισθούν
(802.5) 71:2.11 2. Η διανοητική ελευθερία. Έως ότου ένας λαός ελεύθερος εκπαιδευθεί – διδαχθεί να σκέπτεται έξυπνα και να σχεδιάζει με σύνεση – η ελευθερία κάνει συνήθως μεγαλύτερο κακό, παρά καλό.
(802.6) 71:2.12 3. Η κυριαρχία του νόμου. Την ελευθερία την απολαμβάνουμε καλύτερα όταν οι αποφάσεις και οι ιδιοτροπίες των κυβερνώντων τους ανθρώπους αντικαθίστανται από τις νομοθετικές πράξεις, σύμφωνα με τους αποδεκτούς θεμελιώδεις νόμους.
(802.7) 71:2.13 4. Η ελευθερία του λόγου. Η δι’ αντιπροσώπων κυβέρνηση είναι αδιανόητη χωρίς ελευθερία όλων των μορφών της έκφρασης των ανθρώπινων ιδανικών και απόψεων.
(802.8) 71:2.14 5. Η διασφάλιση της ιδιοκτησίας. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ αν αποτύχει να διασφαλίσει το δικαίωμα να απολαμβάνει κάποιος την ιδιοκτησία του με κάποιο τρόπο. Ο άνθρωπος επιθυμεί το δικαίωμα να χρησιμοποιεί, να ελέγχει, να δωρίζει, να πωλεί, να εκμισθώνει και να κληροδοτεί την ατομική του ιδιοκτησία.
(802.9) 71:2.15 6. Το δικαίωμα της ένστασης. Η κυβέρνηση των αντιπροσώπων αναγνωρίζει το δικαίωμα των πολιτών να ακούγονται. Το προνόμιο της ένστασης είναι εγγενές στην ελεύθερη πολιτεία.
(802.10) 71:2.16 7. Το δικαίωμα στην διακυβέρνηση. Δεν είναι αρκετό το να ακούγεται κάποιος. Η δύναμη της ένστασης πρέπει να προοδεύσει ως την πραγματική διαχείριση της κυβέρνησης.
(802.11) 71:2.17 8. Το παγκόσμιο δικαίωμα ψήφου. Η κυβέρνηση των αντιπροσώπων προϋποθέτει ένα ευφυές, αποτελεσματικό και παγκόσμιο εκλογικό σώμα. Η αξιοπιστία2 [59] μιας τέτοιας κυβέρνησης θα προσδιορίζεται πάντα από την αξιοπιστία και το κύρος εκείνων οι οποίοι την απαρτίζουν. Καθώς ο πολιτισμός προοδεύει, το δικαίωμα ψήφου, ενώ παραμένει παγκόσμιο και για τα δύο φύλα, θα τροποποιηθεί και θα αναδιοργανωθεί δραστικά, ενώ θα διαφοροποιηθεί και με άλλους τρόπους.
(802.12) 71:2.18 9. Ο έλεγχος των δημόσιων λειτουργών. Καμία πολιτική κυβέρνηση δεν είναι χρήσιμη και αποτελεσματική, ει μη μόνον εάν οι πολίτες διαθέτουν και εφαρμόζουν συνετές τεχνικές καθοδήγησης και ελέγχου των αξιωματούχων και των δημόσιων λειτουργών.
(802.13) 71:2.19 10. Ευφυής και εξασκημένη αντιπροσώπευση. Η επιβίωση της δημοκρατίας εξαρτάται από την επιτυχημένη κυβέρνηση δι’ αντιπροσώπων. Τούτο προϋποθέτει την πρακτική επιλογής σε δημόσια αξιώματα μόνο των ατόμων εκείνων τα οποία είναι από τεχνικής πλευράς εκπαιδευμένα, διανοητικά επαρκή, κοινωνικά νομιμόφρονα και ηθικά κατάλληλα. Μόνο κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί μία κυβέρνηση ανθρώπων, από τους ανθρώπους και για τους ανθρώπους να διατηρηθεί.
(803.1) 71:3.1 Η πολιτική, ή διαχειριστική μορφή μιας κυβέρνησης έχει ελάχιστες επιπτώσεις, με την προϋπόθεση ότι παρέχει τα απαραίτητα για την κοινωνική πρόοδο – ελευθερία, ασφάλεια, παιδεία και κοινωνικό συντονισμό. Σημασία δεν έχει το τι είναι το κράτος, αλλά το τι κάνει, εκείνο που καθορίζει την πορεία της κοινωνικής εξέλιξης. Και τελικά, κανένα κράτος δεν μπορεί να αγνοήσει3 [60] τις ηθικές αξίες των πολιτών του, όπως παραδειγματίζονται από τους εκλεγμένους ηγέτες τους. Η άγνοια και η ιδιοτέλεια θα εξασφαλίσουν την πτώση ακόμη και του ανώτερου τύπου κυβέρνησης.
(803.2) 71:3.2 Παρά το ότι είναι πολύ λυπηρό, ο εθνικός εγωισμός υπήρξε βασικός στην κοινωνική επιβίωση. Το δόγμα του εκλεκτού λαού υπήρξε βασικός παράγων στη συνένωση των φυλών και τη δόμηση του έθνους, ως τη σύγχρονη εποχή. Κανένα κράτος, ωστόσο, δεν μπορεί να φθάσει τα ιδανικά επίπεδα λειτουργίας, έως ότου κάθε μορφή μισαλλοδοξίας νικηθεί. Είναι αιώνια βλαπτική για την πρόοδο των ανθρώπων. Και η μισαλλοδοξία καταπολεμάται καλύτερα με τη συνεργασία της επιστήμης, του εμπορίου, του αθλητισμού και της θρησκείας.
(803.3) 71:3.3 Το ιδανικό κράτος λειτουργεί υπό την ώθηση των τριών ισχυρών και σύντονων δυναμικών:
(803.4) 71:3.4 1. Της αγάπης προς τη νομιμοφροσύνη, από τη συνειδητοποίηση της αδελφοσύνης των ανθρώπων
(803.5) 71:3.5 2. Του ευφυούς πατριωτισμού ο οποίος βασίζεται σε συνετά ιδεώδη
(803.6) 71:3.6 3. Της κοσμικής ενόρασης, η οποία ερμηνεύεται σε όρους πλανητικών δεδομένων, αναγκών και στόχων
(803.7) 71:3.7 Οι νόμοι του ιδανικού κράτους είναι λίγοι σε αριθμό και έχουν διέλθει από την εποχή των αρνητικών απαγορεύσεων, προς την εποχή της θετικής προόδου της ατομικής ελευθερίας, η οποία ακολουθεί τον αυξημένο αυτοέλεγχο. Το προηγμένο κράτος δεν υποχρεώνει μόνο τους πολίτες του να εργάζονται, αλλά τους ελκύει, επιπλέον, σε επωφελή και εξευγενιστική αξιοποίηση του αυξανόμενου ελεύθερου χρόνου, ο οποίος είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης από τη βαριά εργασία, εξ αιτίας της προοδεύουσας μηχανικής εποχής. Ο ελεύθερος χρόνος πρέπει να παράγει όσο και να αναλίσκει.
(803.8) 71:3.8 Καμία κοινωνία δεν προοδεύει πολύ, όταν επιτρέπει την αδράνεια, ή ανέχεται την πενία. Η πενία, όμως, και η εξάρτηση δεν θα εξαλειφθούν ποτέ, εάν τα καθυστερημένα και εκφυλισμένα γένη υποστηρίζονται ελεύθερα και τους επιτρέπεται να αναπαράγονται χωρίς περιορισμούς.
(803.9) 71:3.9 Μία ηθική κοινωνία πρέπει να προσπαθεί να διατηρεί τον αυτοσεβασμό των πολιτών της και να τους παρέχει κάθε φυσιολογική, επαρκή, ατομική ευκαιρία για αυτοπραγμάτωση. Ένα τέτοιο πλάνο κοινωνικού επιτεύγματος θα απαιτούσε πολιτισμένη κοινωνία ανώτατης κατηγορίας. Η κοινωνική εξέλιξη πρέπει να ενθαρρύνεται από την κυβερνητική εποπτεία, η οποία ασκεί ένα ελάχιστο ρυθμιστικό έλεγχο. Καλύτερο είναι το κράτος εκείνο το οποίο περισσότερο συντονίζει και λιγότερο κυβερνά.
(803.10) 71:3.10 Τα ιδεώδη του κράτους πρέπει να επιτυγχάνονται δια της εξέλιξης, δια της αργής ανάπτυξης της αστικής συνείδησης, της αναγνώρισης της υποχρέωσης και προνομίου της κοινωνικής υπηρεσίας. Αρχικά οι άνθρωποι αναλαμβάνουν τα βάρη της κυβέρνησης ως καθήκον, όταν τελειώσει η διακυβέρνηση των πολιτικών ρουσφετολόγων, αλλά αργότερα επιζητούν μία τέτοια λειτουργία ως προνόμιο, ως τη μεγαλύτερη τιμή. Η κατάσταση οποιουδήποτε επιπέδου πολιτισμού απεικονίζεται πιστά από το κύρος των πολιτών του, που προσφέρονται να αποδεχθούν τις ευθύνες του κράτους.
(803.11) 71:3.11 Σε μία πραγματική κοινοπολιτεία το έργο διακυβέρνησης των πόλεων και των επαρχιών γίνεται από ειδικούς και διοικείται όπως ακριβώς όλες οι άλλες μορφές οικονομικών και εμπορικών σχέσεων του λαού.
(803.12) 71:3.12 Σε προηγμένα κράτη, η υπηρεσία προς την πολιτεία εκτιμάται ως η ύψιστη αφοσίωση των πολιτών. Η μέγιστη φιλοδοξία των πλέον συνετών και ευγενών πολιτών είναι να κερδίσουν τη δημόσια αναγνώριση, να εκλεγούν, ή να διορισθούν σε μία θέση κυβερνητικής εμπιστοσύνης και τέτοιες κυβερνήσεις προσφέρουν τις ανώτερες τιμές αναγνώρισης για υπηρεσία στους πολιτικούς και κοινωνικούς τους λειτουργούς. Οι τιμές στη συνέχεια χαρίζονται με τη σειρά στους φιλοσόφους, τους εκπαιδευτικούς, τους επιστήμονες, τους κατασκευαστές και τους στρατιωτικούς. Οι γονείς ανταμείβονται δεόντως με την λαμπρότητα των παιδιών τους και οι αμιγώς θρησκευτικοί ηγέτες, όντας πρεσβευτές ενός πνευματικού βασιλείου λαμβάνουν την πραγματική τους ανταμοιβή σ’ έναν άλλο κόσμο.
(804.1) 71:4.1 Η οικονομία, η κοινωνία και η κυβέρνηση πρέπει να εξελίσσονται, αν πρόκειται να διατηρηθούν. Οι στατικές συνθήκες σ’ έναν εξελικτικό κόσμο είναι ενδεικτικές μαρασμού. Μόνον οι θεσμοί αυτοί που πάνε μπροστά με το ρεύμα της εξέλιξης διατηρούνται.
(804.2) 71:4.2 Το προοδευτικό πρόγραμμα ενός διευρυνόμενου πολιτισμού περιλαμβάνει:
(804.3) 71:4.3 1. Διατήρηση των ατομικών ελευθεριών.
(804.4) 71:4.4 2. Προστασία της οικογένειας.
(804.5) 71:4.5 3. Προώθηση της οικονομικής ασφάλειας.
(804.6) 71:4.6 4. Πρόληψη των ασθενειών.
(804.7) 71:4.7 5. Αναγκαστική εκπαίδευση.
(804.8) 71:4.8 6. Αναγκαστική απασχόληση.
(804.9) 71:4.9 7. Επωφελή αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου.
(804.10) 71:4.10 8. Φροντίδα για τους αναξιοπαθείς.
(804.11) 71:4.11 9. Βελτίωση της φυλής.
(804.12) 71:4.12 10. Προώθηση της επιστήμης και της τέχνης.
(804.13) 71:4.13 11. Προώθηση της φιλοσοφίας – σοφία.
(804.14) 71:4.14 12. Αύξηση της κοσμικής ενόρασης – πνευματικότητα.
(804.15) 71:4.15 Και η πρόοδος αυτή στην τέχνη του πολιτισμού οδηγεί κατ’ ευθείαν στην πραγμάτωση των ανώτατων ανθρώπινων και θείων στόχων των προσπαθειών των θνητών – το κοινωνικό επίτευγμα της συναδέλφωσης των ανθρώπων και της συνειδητοποίησης του Θεού από το άτομο, η οποία αποκαλύπτεται στην υπέρτατη επιθυμία του κάθε ατόμου να κάνει το θέλημα του Πατέρα εν ουρανοίς.
(804.16) 71:4.16 Η εμφάνιση της γνήσιας αδελφοσύνης σημαίνει ότι έχει επέλθει κοινωνική ευρυθμία στην οποία όλοι οι άνθρωποι ευαρεστούνται να φέρουν ο ένας τα βάρη του άλλου. Πραγματικά επιθυμούν να εφαρμόσουν το χρυσό κανόνα. Μία τέτοια ιδανική κοινωνία, όμως, δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν είτε οι αδύναμοι, είτε οι άνομοι περιμένουν να αποκομίσουν αθέμιτα και ανόσια πλεονεκτήματα έναντι εκείνων οι οποίοι κυρίως ωθούνται από αφοσίωση στην υπηρεσία της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης. Σε μία τέτοια κατάσταση ένας μόνο δρόμος είναι σωστός: Οι «χρυσοί κυβερνήτες» μπορούν να ιδρύσουν μία προοδευτική κοινωνία στην οποία να ζουν σύμφωνα με τα ιδανικά τους, ενώ διατηρούν μια επαρκή άμυνα έναντι των συντρόφων τους που ζουν στο σκοτάδι και που μπορεί να προσπαθήσουν είτε να εκμεταλλευθούν την παθητική τους στάση, η να καταστρέψουν τον προοδεύοντα πολιτισμό τους.
(804.17) 71:4.17 Ο ιδεαλισμός δεν μπορεί ποτέ να επιζήσει σ’ έναν εξελισσόμενο πλανήτη αν οι ιδεαλιστές κάθε γενιάς επιτρέπουν στους εαυτούς τους να εξολοθρεύονται από τις κατώτερες τάξεις της ανθρωπότητας. Και εδώ είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία του ιδεαλισμού: Μπορεί μία προηγμένη κοινωνία να διατηρήσει τη στρατιωτική ετοιμότητα που τη διασφαλίζει από κάθε επίθεση εκ μέρους των φιλοπόλεμων γειτόνων της, χωρίς να υποπέσει στον πειρασμό να χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική αυτή δύναμη σε επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον άλλων λαών, με σκοπό το ιδιοτελές κέρδος, ή την εθνική επέκταση. Η επιβίωση του έθνους απαιτεί ετοιμότητα και ο θρησκευτικός ιδεαλισμός, μόνος του, μπορεί να αποτρέψει τον εξευτελισμό της επέκτασης σε επίθεση. Μόνο η αγάπη, η συναδέλφωση, μπορούν να αποτρέψουν το δυνατό από το να συνθλίψει τον αδύναμο.
(805.1) 71:5.1 Ο ανταγωνισμός είναι βασικός για την κοινωνική πρόοδο, αλλά ο ανεξέλεγκτος ανταγωνισμός γεννά τη βία. Στην παρούσα κοινωνία, ο ανταγωνισμός αντικαθιστά σιγά-σιγά τον πόλεμο στο ότι προσδιορίζει τη θέση του ατόμου στην παραγωγή, ενώ επίσης αποφασίσει την επιβίωση των παραγωγικών μονάδων αυτών καθ’ εαυτών. (Ο φόνος και ο πόλεμος διαφέρουν ως προς το κύρος, όσον αφορά στο πώς αντιμετωπίζονται από τα έθιμα, με το φόνο να θεωρείται παράνομος από όταν πρωτοδημιουργήθηκε η κοινωνία, ενώ ο πόλεμος δεν έχει ακόμη θεωρηθεί παράνομος από την ανθρωπότητα συνολικά.)
(805.2) 71:5.2 Το ιδεώδες κράτος αναλαμβάνει να συντονίσει την κοινωνική συμπεριφορά τόσο, όσο χρειάζεται για να ελαχιστοποιήσει τη βία του ατομικού ανταγωνισμού και να αποτρέψει την αδικία στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα στο κράτος: Πώς μπορείτε να εγγυηθείτε την ειρήνη και την ηρεμία στην παραγωγή, να πληρώσετε τους φόρους για να ενισχύσετε τη δύναμη του κράτους και ταυτόχρονα να αποτρέψετε τη φορολογία από το να εμποδίσει την παραγωγή και να προφυλάξετε το κράτος από το να γίνει παρασιτικό, ή τυραννικό;
(805.3) 71:5.3 Καθ’ όλη τη διάρκεια των πρώιμων χρόνων του κάθε κόσμου, ο ανταγωνισμός είναι βασικός για τον προοδευτικό πολιτισμό. Καθώς η εξέλιξη του ανθρώπου προχωρεί, η συνεργασία γίνεται όλο και περισσότερο αποτελεσματική. Σε προηγμένους πολιτισμούς η συνεργασία είναι περισσότερο αποτελεσματική από τον ανταγωνισμό. Ο πρώιμος άνθρωπος διεγείρεται από τον ανταγωνισμό. Η πρώιμη εξέλιξη χαρακτηρίζεται από την επιβίωση του βιολογικά κατάλληλου, αλλά οι μετέπειτα πολιτισμοί προάγονται καλύτερα δια της ευφυούς συνεργασίας, της γεμάτης κατανόησης συναδέλφωσης και της πνευματικής συνάφειας.4 [61]
(805.4) 71:5.4 Πράγματι, ο ανταγωνισμός στην παραγωγή είναι εντελώς περιττός και πάρα πολύ αναποτελεσματικός, αλλά καμία απόπειρα να εξαλειφθεί αυτή η λανθασμένη οικονομική κίνηση δεν πρέπει να ενθαρρυνθεί, αν μία τέτοια ρύθμιση συνεπάγεται την ελάχιστη, έστω, ακύρωση οποιασδήποτε των βασικών ελευθεριών του ατόμου.
(805.5) 71:6.1 Η σημερινή κερδοσκοπική οικονομία είναι καταδικασμένη εκτός εάν τα κίνητρα του κέρδους διευρυνθούν από τα κίνητρα προσφοράς υπηρεσίας. Ο ανελέητος ανταγωνισμός που βασίζεται στη στενόμυαλη ιδιοτέλεια είναι, τελικά, καταστροφικός ακόμη και για τα πράγματα εκείνα που προσπαθεί να διατηρήσει. Το αποκλειστικό και ιδιοτελές κίνητρο του κέρδους δεν συνάδει με τα Χριστιανικά ιδανικά – πολύ λιγότερο συνάδει με τη διδασκαλία του Ιησού.
(805.6) 71:6.2 Στην οικονομία, το κίνητρο του κέρδους είναι για το κίνητρο προσφοράς υπηρεσίας ό,τι είναι ο φόβος για την αγάπη στη θρησκεία. Το κίνητρο του κέρδους, όμως, δεν πρέπει να απαλειφθεί, ή να αφανισθεί, ξαφνικά. Κάνει πολλούς, κατά τα άλλα νωθρούς, ανθρώπους να δουλεύουν σκληρά. Δεν είναι απαραίτητο, πάντως, αυτός ο αφυπνιστής της κοινωνικής δραστηριότητας να μείνει για πάντα εγωιστικός στις επιδιώξεις του.
(805.7) 71:6.3 Το κίνητρο του κέρδους στις οικονομικές δραστηριότητες είναι εντελώς ποταπό και ολότελα ανάξιο μιας, προηγμένης τάξης, κοινωνίας. Παρά ταύτα, αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο καθ’ όλη τη διάρκεια των πρώιμων φάσεων του πολιτισμού. Το κίνητρο του κέρδους δεν πρέπει να αφαιρείται από τον άνθρωπο, μέχρις ότου αποκτήσουν σταθερά ανώτερους τύπους μη κερδοσκοπικών κινήτρων για την οικονομική διαπάλη και την κοινωνική εξυπηρέτηση – τις υπερβατικές παροτρύνσεις της υπέρτατης σοφίας, της ενδιαφέρουσας συναδέλφωσης και της λαμπρότητας του πνευματικού επιτεύγματος.
(806.1) 71:7.1 Το κράτος που διαρκεί βασίζεται στον πολιτισμό, διέπεται από ιδανικά και παροτρύνεται από την προσφορά υπηρεσίας. Ο σκοπός της εκπαίδευσης πρέπει να είναι η απόκτηση ικανοτήτων, η επιδίωξη της σοφίας, η συνειδητοποίηση του εαυτού και η κατάκτηση των πνευματικών αξιών.
(806.2) 71:7.2 Στο ιδανικό κράτος, η εκπαίδευση συνεχίζεται ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής και η φιλοσοφία γίνεται, μερικές φορές, η κύρια επιδίωξη των πολιτών του. Οι πολίτες μιας τέτοιας κοινοπολιτείας επιδιώκουν τη σοφία, ως επίταση της ενόρασης για τη σπουδαιότητα των ανθρώπινων σχέσεων, τις έννοιες της πραγματικότητας, την ευγένεια των αξιών, τους στόχους της ζωής και τη δόξα του κοσμικού πεπρωμένου.
(806.3) 71:7.3 Οι Ουραντιανοί πρέπει να αποκτήσουν το όραμα μιας καινούργιας και ανώτερης πολιτισμένης κοινωνίας. Η εκπαίδευση θα κάνει άλμα σε νέα επίπεδα αξιών, με την πάροδο του, καθαρά κερδοσκοπικών κινήτρων, οικονομικού συστήματος. Η οικονομία έχει παραμείνει για πάρα πολύ καιρό τοπικιστική, μιλιταριστική, εγωιστική και καιροσκοπική. Πρέπει τελικά να γίνει παγκόσμια, ιδεαλιστική, να αποκτήσει αυτοσυνείδηση και κοσμική αντίληψη.
(806.4) 71:7.4 Η εκπαίδευση πέρασε πρόσφατα από τον έλεγχο του κλήρου σ’ εκείνον των δικηγόρων και των επιχειρηματιών. Πρέπει, τελικά, να δοθεί στους φιλοσόφους και τους επιστήμονες. Οι δάσκαλοι πρέπει να γίνουν υπάρξεις ελεύθερες, πραγματικοί ηγέτες, μέχρι του σημείου που η φιλοσοφία, η αναζήτηση της σοφίας, μπορεί να καταστεί η κύρια εκπαιδευτική επιδίωξη.
(806.5) 71:7.5 Η εκπαίδευση αποτελεί σκοπό ζωής. Πρέπει να συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής, έτσι ώστε η ανθρωπότητα να μπορέσει σταδιακά να βιώσει τα ανελισσόμενα επίπεδα της σοφίας των θνητών, τα οποία είναι:
(806.6) 71:7.6 1. Η γνώση των πραγμάτων.
(806.7) 71:7.7 2. Η συνειδητοποίηση των εννοιών.
(806.8) 71:7.8 3. Η εκτίμηση των αξιών.
(806.9) 71:7.9 4. Η ευγένεια της εργασίας – το καθήκον.
(806.10) 71:7.10 5. Το κίνητρο των στόχων – η ηθική αντίληψη.
(806.11) 71:7.11 6. Η αγάπη για την προσφορά υπηρεσίας – ο χαρακτήρας.
(806.12) 71:7.12 7. Η κοσμική ενόραση – η ικανότητα να διακρίνει κανείς το πνεύμα.
(806.13) 71:7.13 Και τότε, δια των επιτευγμάτων αυτών, πολλοί θα ανέλθουν στο ανώτατο για τους θνητούς σημείο του διανοητικού επιτεύγματος, τη συνειδητοποίηση του Θεού.
(806.14) 71:8.1 Το μοναδικό σεβαστό χαρακτηριστικό οποιασδήποτε ανθρώπινης κυβέρνησης είναι η διαίρεση του κράτους σε τρεις χώρους εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. Το σύμπαν διοικείται σύμφωνα με ένα παρόμοιο σχέδιο διαχωρισμού λειτουργιών και εξουσίας. Πέραν αυτής της θείας άποψης για τον αποτελεσματικό κοινωνικό συντονισμό, ή την πολιτική κυβέρνηση, ελάχιστη σημασία έχει το ποια μορφή κράτους θα επιλέξει ένας λαός να έχει, με την προϋπόθεση ότι οι πολίτες εξελίσσονται πάντα προς τον στόχο του αυξημένου αυτοελέγχου και της περισσότερης κοινωνικής προσφοράς. Η διανοητική ικανότητα5 [62] η οικονομική σύνεση, η κοινωνική εξυπνάδα και η ηθική καρτερία ενός λαού, όλα ανακλώνται πιστά στο κράτος.
(806.15) 71:8.2 Η εξέλιξη του κράτους απαιτεί πρόοδο, από το ένα επίπεδο στο άλλο, ως εξής:
(806.16) 71:8.3 1. Τη δημιουργία μιας τρίπτυχης κυβέρνησης με εκτελεστικό, νομοθετικό και δικαστικό κλάδο.
(806.17) 71:8.4 2. Την ελευθερία των κοινωνικών, πολιτικών και θρησκευτικών δραστηριοτήτων.
(807.1) 71:8.5 3. Την κατάλυση όλων των μορφών της σκλαβιάς και της ανθρώπινης δουλείας.
(807.2) 71:8.6 4. Την ικανότητα των πολιτών να ελέγχουν την επιβολή των φόρων.
(807.3) 71:8.7 5. Την ίδρυση παγκόσμιας εκπαίδευσης – μάθησης που να αρχίζει στην κούνια και να τελειώνει στο μνήμα.
(807.4) 71:8.8 6. Τον σωστό συντονισμό μεταξύ τοπικής και εθνικής κυβέρνησης.
(807.5) 71:8.9 7. Την υπόθαλψη των επιστημών και το θρίαμβο επί των ασθενειών.
(807.6) 71:8.10 8. Τη δέουσα αναγνώριση της ισότητας των φύλων και τη συντονισμένη δραστηριοποίηση ανδρών και γυναικών στο σπίτι, στο σχολείο και την εκκλησία, με εξειδίκευση των γυναικών στην παραγωγή και την κυβέρνηση.
(807.7) 71:8.11 9. Την απάλειψη της επίπονης σκλαβιάς εξ αιτίας των μηχανικών εφευρέσεων και την συνακόλουθη βαθιά γνώση της μηχανικής εποχής.
(807.8) 71:8.12 10. Τη νίκη επί των διαλέκτων - το θρίαμβο μιας παγκόσμιας γλώσσας.
(807.9) 71:8.13 11. Το τέλος του πολέμου – τη διεθνή επιδίκαση εθνικών και φυλετικών διαφορών από δικαστήρια που θα αποτελούνται από τα κράτη κάθε ηπείρου και θα προεδρεύονται από ένα ανώτατο πλανητικό δικαστήριο, το οποίο θα στελεχώνεται αυτόματα από τους κατά περιόδους παραιτούμενους επικεφαλής των ηπειρωτικών δικαστηρίων. Τα δικαστήρια των ηπείρων ασκούν εξουσία. Τα παγκόσμια δικαστήρια είναι συμβουλευτικά – ηθικά.
(807.10) 71:8.14 12. Την παγκόσμια τάση επιδίωξης της σοφίας – την έξαρση της φιλοσοφίας. Την εξέλιξη ενός παγκόσμιου έθνους, που θα προαναγγέλλει την είσοδο του πλανήτη στις πρώιμες φάσεις της παγίωσης στο φως και τη ζωή.
(807.11) 71:8.15 Αυτές είναι οι προϋποθέσεις μιας προοδευτικής κυβέρνησης και τα γνωρίσματα μιας ιδανικής πολιτείας. Η Ουράντια βρίσκεται μακράν της πραγμάτωσης αυτών των ανώτερων ιδανικών, αλλά οι πολιτισμένες φυλές έχουν κάνει μία αρχή – η ανθρωπότητα προχωρεί προς τα ανώτερα εξελικτικά πεπρωμένα.
(807.12) 71:8.16 [Υποστηρίχθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(808.1) 72:0.1 Με την άδεια του Λέιναφορτζ και την έγκριση των Μέγιστων της Εντέντια, είμαι εξουσιοδοτημένος να σας αφηγηθώ κάτι από την κοινωνική, ηθική και πολιτική ζωή της πλέον προηγμένης ανθρώπινης φυλής η οποία ζει σ’ έναν όχι πολύ μακρινό πλανήτη, που ανήκει στο σύστημα της Σατάνια.
(808.2) 72:0.2 Απ’ όλους τους κόσμους της Σατάνια οι οποίοι απομονώθηκαν εξ αιτίας της συμμετοχής τους στην εξέγερση του Εωσφόρου, ο πλανήτης αυτός έχει βιώσει μία ιστορία η οποία μοιάζει πολύ μ’ εκείνην της Ουράντια. Η ομοιότητα των δύο σφαιρών αναμφίβολα εξηγεί το γιατί μου δόθηκε η άδεια για κάνω την εξαιρετική αυτή παρουσίαση, αφού είναι εντελώς ασύνηθες για τους κυβερνήτες του συστήματος να συναινούν στην εξιστόρηση σ’ έναν πλανήτη των θεμάτων ενός άλλου.
(808.3) 72:0.3 Ο πλανήτης αυτός, όπως ακριβώς η Ουράντια, εκμαυλίσθηκε εξ αιτίας της απιστίας του Πλανητικού του Πρίγκιπα που συνδέθηκε με την εξέγερση του Εωσφόρου. Υποδέχθηκε έναν Υλικό Υιό λίγο μετά την άφιξη του Αδάμ στην Ουράντια και ο Υιός αυτός επίσης περιέπεσε σε σφάλμα, αφήνοντας τη σφαίρα απομονωμένη, αφού κανείς Υιός Μάγιστρος δεν επεφοίτησε ποτέ στις θνητές της φυλές.
(808.4) 72:1.1 Παρ’ όλα αυτά τα πλανητικά μειονεκτήματα, ένας πραγματικά ανώτερος πολιτισμός αναπτύσσεται σε μια απομονωμένη ήπειρο, στο μέγεθος περίπου της Αυστραλίας. Το έθνος αυτό αριθμεί περίπου 140 εκατομμύρια. Ο λαός του είναι μια μικτή φυλή, με δεσπόζουσες την γαλάζια και την κίτρινη, ο οποίος διαθέτει ένα μεγαλύτερο ποσοστό της ιώδους φυλής, από όσο η επονομαζόμενη λευκή φυλή της Ουράντια. Οι διαφορετικές αυτές φυλές δεν έχουν ακόμη αναμιχθεί πλήρως, αλλά είναι αδελφωμένες και διατηρούν κοινωνικές σχέσεις σε αρκετά αποδεκτό βαθμό. Η μέση διάρκεια της ζωής στην ήπειρο αυτή είναι τώρα ενενήντα χρόνια, δεκαπέντε τοις εκατό μεγαλύτερη από εκείνην οποιουδήποτε άλλου λαού στον πλανήτη.
(808.5) 72:1.2 Ο βιομηχανικός μηχανισμός του έθνους αυτού απολαμβάνει ένα αδιαφιλονίκητο, μεγάλο πλεονέκτημα το οποίο πηγάζει από τη μοναδική τοπογραφία της ηπείρου. Τα ψηλά βουνά, στα οποία δυνατές βροχές πέφτουν οκτώ μήνες το χρόνο, βρίσκονται στο κέντρο ακριβώς της χώρας. Η φυσική αυτή τοποθέτηση ευνοεί τη χρήση της δύναμης του νερού και διευκολύνει τα μέγιστα την άρδευση του πλέον ξηρού δυτικού τμήματος της ηπείρου.
(808.6) 72:1.3 Οι λαοί αυτοί είναι αυτοσυντήρητοι, δηλαδή, μπορούν να ζουν απεριόριστα χωρίς να εισάγουν τίποτε από τα γειτονικά έθνη. Οι φυσικοί τους πόροι είναι άφθονοι, ενώ με επιστημονικές τεχνικές έχουν μάθει πώς να εξισορροπούν τις ελλείψεις τους στα βασικά της ζωής. Απολαμβάνουν ένα ζωηρό εσωτερικό εμπόριο, αλλά έχουν ελάχιστες εμπορικές σχέσεις με το εξωτερικό, εξ αιτίας της επικρατούσας εχθρότητας των λιγότερο προοδευτικών γειτόνων τους.
(808.7) 72:1.4 Το ηπειρωτικό αυτό έθνος, γενικά, ακολούθησε την εξελικτική τάση του πλανήτη: Η εξέλιξη από το στάδιο της φυλής έως την εμφάνιση ισχυρών κυβερνητών και βασιλέων απαίτησε χιλιάδες χρόνια. Τους απόλυτους μονάρχες διαδέχθηκαν πολλές διαφορετικές κατηγορίες κυβερνήσεων – θνησιγενείς δημοκρατίες, κομμουνιστικά κράτη και δικτάτορες ήλθαν και πέρασαν σε μια ατέλειωτη αφθονία. Η ανάπτυξη αυτή συνεχίσθηκε έως πεντακόσια, περίπου, χρόνια πριν, όταν, σε μία περίοδο πολιτικού αναβρασμού, ένας από τους ισχυρούς δικτάτορες της τριανδρίας που κυβερνούσε το έθνος υπέστη μια βαθιά αλλαγή. Προσφέρθηκε να παραιτηθεί, υπό τον όρο ότι ο ένας από τους άλλους κυβερνήτες, ο κατώτερος των υπολοίπων δύο θα εγκατέλειπε, επίσης, τη δικτατορία του. Έτσι, η κυριαρχία της ηπείρου πέρασε στα χέρια ενός κυβερνήτη. Η ενωμένη πολιτεία προόδευσε υπό την ισχυρά μοναρχική κυβέρνηση για περισσότερα από εκατό χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων αναπτύχθηκε ένα πανίσχυρο σύνταγμα ελευθερίας.
(809.1) 72:1.5 Η μετέπειτα μετάβαση από τη μοναρχία σε ένα είδος κυβέρνησης των αντιπροσώπων ήταν σταδιακή, με τους βασιλείς να παραμένουν ως απλές κοινωνικές, ή συναισθηματικές μορφές και τελικά να εξαφανίζονται όταν οι άρρενες απόγονοί τους πέθαναν. Η παρούσα δημοκρατία υφίσταται τώρα ακριβώς διακόσια χρόνια, στη διάρκεια των οποίων γίνεται συνεχής πρόοδος προς την κατεύθυνση των κυβερνητικών τεχνικών οι οποίες πρόκειται να εξιστορηθούν, με τις τελευταίες εξελίξεις στους χώρους της βιομηχανίας και της πολιτικής να έχουν γίνει κατά τα τελευταία δέκα χρόνια.
(809.2) 72:2.1 Το ηπειρωτικό αυτό έθνος έχει, πλέον, μία κυβέρνηση αντιπροσώπων με μία πρωτεύουσα που βρίσκεται στο κέντρο του. Η κεντρική κυβέρνηση συνίσταται σε μία ισχυρή ομοσπονδία εκατό, ανεξάρτητων, συγκριτικά, πολιτειών. Οι πολιτείες αυτές εκλέγουν τους κυβερνήτες και τους νομοθέτες τους για δέκα χρόνια και ουδείς δικαιούται να επανεκλεγεί. Οι πολιτειακοί δικαστές διορίζονται ισόβια από τους κυβερνήτες και επικυρώνονται από τα νομοθετικά σώματα, τα οποία αποτελούνται από έναν αντιπρόσωπο για κάθε εκατό χιλιάδες πολιτών.
(809.3) 72:2.2 Υπάρχουν πέντε διαφορετικοί τύποι μητροπολιτικής κυβέρνησης, αναλόγως του μεγέθους της πόλης, αλλά καμία πόλη δεν επιτρέπεται να έχει περισσότερους από ένα εκατομμύριο κατοίκους. Συνολικά, αυτά τα δημοτικά κυβερνητικά σχήματα είναι πολύ απλά, άμεσα και οικονομικά. Οι λίγοι αξιωματούχοι της διοίκησης της πόλης ανευρίσκονται με προσοχή μεταξύ των ανώτερων τύπων των πολιτών.
(809.4) 72:2.3 Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση περιλαμβάνει τρεις ισότιμους τομείς: τον εκτελεστικό, το νομοθετικό και το δικαστικό. Ο ομοσπονδιακός κυβερνήτης εκλέγεται κάθε έξι χρόνια με γενική τοπική ψηφοφορία. Δεν δικαιούται να επανεκλεγεί, εκτός εάν τούτο αιτηθεί από εβδομήντα πέντε, τουλάχιστον, πολιτειακά νομοθετικά σώματα, τα οποία συνταυτίζονται με τους αντίστοιχους κυβερνήτες των πολιτειών, αλλά μόνο για μία φορά. Ενημερώνεται από ένα υπερ-υπουργείο, αποτελούμενο από όλους τους εν ζωή τέως ομοσπονδιακούς κυβερνήτες.
(809.5) 72:2.4 Το νομοθετικό τμήμα περιλαμβάνει τρεις συνελεύσεις:
(809.6) 72:2.5 1. Η ανώτερη συνέλευση εκλέγεται από βιομηχανικούς εργάτες, επαγγελματίες, γεωργούς, αλλά και άλλες ομάδες εργαζομένων οι οποίοι ψηφίζουν σύμφωνα με τις οικονομικές συνθήκες.
(809.7) 72:2.6 2. Η κατώτερη συνέλευση εκλέγεται από ορισμένες κοινωνικές οργανώσεις οι οποίες περιλαμβάνουν τις κοινωνικές, πολιτικές και φιλοσοφικές ομάδες οι οποίες δεν περικλείονται στη βιομηχανία, ή τα επαγγέλματα. Όλοι οι ευυπόληπτοι πολίτες συμμετέχουν στην εκλογή και των δύο τάξεων των αντιπροσώπων, αλλά ομαδοποιούνται διαφορετικά, αναλόγως του εάν η εκλογή αφορά στην ανώτερη, ή κατώτερη συνέλευση.
(809.8) 72:2.7 3. Η τρίτη συνέλευση - οι γηραιότεροι κυβερνητικοί – περιλαμβάνει τους παλαίμαχους της αστικής υπηρεσίας και περικλείει πολλά εξέχοντα άτομα τα οποία διορίζονται από τον ομοσπονδιακό κυβερνήτη, από τους περιφερειακούς (υπομοσπονδιακούς) διοικητές, από τον προϊστάμενο του ανώτατου δικαστηρίου, καθώς και από τους προεδρεύοντες αξιωματούχους του ενός εκ των δύο άλλων νομοθετικών συνελεύσεων. Το κλιμάκιο αυτό περιορίζεται σε εκατό μέλη και τα μέλη αυτά εκλέγονται με πράξη της πλειονότητας των ίδιων των γηραιότερων πολιτειακών παραγόντων. Η ιδιότητα του μέλους είναι ισόβια και όταν υπάρχουν χηρεύουσες θέσεις, εκλέγεται με τον δέοντα τρόπο το πρόσωπο εκείνο το οποίο συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη ψηφοφορία από τη λίστα των υποψηφίων. Το αντικείμενο του σώματος αυτού είναι καθαρά συμβουλευτικό, αποτελεί, ωστόσο, ισχυρό ρυθμιστή της κοινής γνώμης και ασκεί μεγάλη επιρροή σε όλους τους κλάδους της κυβέρνησης.
(810.1) 72:2.8 Πολύ μεγάλο μέρος του ομοσπονδιακού διοικητικού έργου επιτελείται από τις δέκα περιφερειακές (υπομοσπονδιακές) εξουσίες, κάθε μία από τις οποίες συνίσταται στη συνεργασία δέκα πολιτειών. Αυτές οι περιφερειακές υποδιαιρέσεις είναι καθ’ ολοκληρίαν εκτελεστικές και διοικητικές, μη έχοντας ούτε νομοθετικές, ούτε δικαστικές λειτουργίες. Οι δέκα περιφερειακοί διοικητές είναι διορισμένοι προσωπικά από τον ομοσπονδιακό κυβερνήτη και ο χρόνος υπηρεσίας τους είναι ταυτόχρονος με το χρόνο της δικής του – έξι χρόνια. Το ομοσπονδιακό ανώτατο δικαστήριο εγκρίνει το διορισμό αυτών των δέκα περιφερειακών διοικητών και, ενώ μπορεί να μην επαναδιορισθούν, ο αποχωρών διοικητής γίνεται αυτόματα συνεργάτης και σύμβουλος του διαδόχου του. Κατά τα λοιπά, οι περιφερειακοί αυτοί προϊστάμενοι επιλέγουν τα υπουργεία τους που αποτελούνται από διοικητικούς αξιωματούχους.
(810.2) 72:2.9 Το έθνος αυτό διαθέτει1 [63] δύο μείζονα δικαστικά συστήματα – τα νομικά δικαστήρια και τα κοινωνικο-οικονομικά δικαστήρια. Τα νομικά δικαστήρια λειτουργούν στα ακόλουθα τρία επίπεδα:
(810.3) 72:2.10 1. Τα ελάσσονα δικαστήρια δημοτικής και τοπικής δικαιοδοσίας, οι αποφάσεις των οποίων μπορούν να εφεσιβληθούν στα ανώτατα πολιτειακά δικαστήρια.
(810.4) 72:2.11 2. Τα πολιτειακά, ανώτατα δικαστήρια, οι αποφάσεις των οποίων είναι τελεσίδικες για όλα τα θέματα τα οποία δεν εμπλέκουν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ή δεν θέτουν σε κίνδυνο τα δίκαια και την ελευθερία των πολιτών.
(810.5) 72:2.12 3. Το ομοσπονδιακό ανώτατο δικαστήριο – το ανώτατο δικαστήριο για την εκδίκαση των εθνικών διενέξεων και των εφεσίβλητων υποθέσεων οι οποίες προέρχονται από τα πολιτειακά δικαστήρια. Το ανώτατο αυτό δικαστήριο αποτελείται από δώδεκα άνδρες άνω των σαράντα και κάτω των εβδομήντα πέντε ετών, οι οποίοι έχουν υπηρετήσει δύο, ή περισσότερα χρόνια σε ένα πολιτειακό δικαστήριο και έχουν διορισθεί στην υψηλή αυτή θέση από τον ομοσπονδιακό κυβερνήτη, με την έγκριση της πλειονότητας του υπερυπουργείου και της τρίτης συνέλευσης του νομοθετικού σώματος. Όλες οι αποφάσεις αυτού του ανώτατου δικαστικού σώματος απαιτούν την ψήφο τουλάχιστον των δύο τρίτων.
(810.6) 72:2.13 Τα κοινωνικο-οικονομικά δικαστήρια λειτουργούν στις εξής τρεις υποδιαιρέσεις:
(810.7) 72:2.14 1. Τα γονικά δικαστήρια, τα σχετιζόμενα με τους νομοθετικούς και εκτελεστικούς τομείς του οικογενειακού και κοινωνικού συστήματος.
(810.8) 72:2.15 2. Τα εκπαιδευτικά δικαστήρια – τα δικαστικά σώματα τα οποία συνδέονται με τα πολιτειακά και περιφερειακά συστήματα των σχολείων και σχετίζονται με τους εκτελεστικούς και νομοθετικούς κλάδους του εκπαιδευτικού διοικητικού μηχανισμού.
(810.9) 72:2.16 3. Τα εργατικά δικαστήρια – τα δικαιοδοτικά εργαστήρια στα οποία έχει δοθεί πλήρης εξουσία για τη ρύθμιση όλων των οικονομικών διαφωνιών.
(810.10) 72:2.17 Το ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο δεν εκδικάζει κοινωνικο-οικονομικές υποθέσεις εκτός εκείνων που έλαβαν την ψήφο των τριών τετάρτων του τρίτου νομοθετικού κλάδου της εθνικής κυβέρνησης, της συνέλευσης των γηραιοτέρων κυβερνητικών. Κατά τα άλλα, όλες οι αποφάσεις των γονικών, εκπαιδευτικών και εργατικών δικαστηρίων είναι τελεσίδικες.
(811.1) 72:3.1 Στην ήπειρο αυτή είναι παράνομο για δύο οικογένειες να ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Και εφ’ όσον η ομαδική κατοίκηση έχει τεθεί εκτός νόμου, οι περισσότεροι τύποι κτιρίων με διαμερίσματα έχουν κατεδαφιστεί. Οι ανύπανδροι, ωστόσο, εξακολουθούν να ζουν σε λέσχες, ξενοδοχεία και άλλες ομαδικές κατοικίες. Το μικρότερο οικόπεδο που επιτρέπεται πρέπει να διαθέτει 15000 τετραγωνικά μέτρα γης. Το σύνολο της γης, αλλά και οι άλλες ιδιοκτησίες που χρησιμοποιούνται για κατοικία απαλλάσσονται από τη φορολογία, για εκτάσεις έως και δέκα φορές μεγαλύτερες του ελάχιστου μεριδίου κατοικίας.
(811.2) 72:3.2 Η οικογενειακή ζωή του λαού αυτού βελτιώθηκε πολύ κατά τον τελευταίο αιώνα. Η φοίτηση των γονέων, των πατέρων αλλά και των μητέρων, στα γονικά σχολεία είναι υποχρεωτική. Ακόμη και οι γεωργοί, που διαμένουν σε μικρούς οικισμούς επιτελούν το έργο αυτό δι’ αλληλογραφίας, πηγαίνοντας στα γειτονικά κέντρα προφορικής διδασκαλίας μία φορά κάθε δέκα ημέρες – κάθε δύο εβδομάδες, αφού ακολουθούν εβδομάδα των πέντε ημερών.
(811.3) 72:3.3 Ο μέσος αριθμός των παιδιών σε κάθε οικογένεια είναι πέντε και όλα βρίσκονται υπό τον πλήρη έλεγχο των γονέων τους, ή, σε περίπτωση θανάτου του ενός, ή και των δύο, υπό τον έλεγχο των κηδεμόνων οι οποίοι ορίζονται από τα γονικά δικαστήρια. Θεωρείται μεγάλη τιμή για μια οικογένεια το να της απονεμηθεί η κηδεμονία ενός παιδιού ορφανού και από τους δύο γονείς. Διαγωνιστικές εξετάσεις γίνονται μεταξύ των γονέων και το ορφανό ανατίθεται στην οικογένεια εκείνων που επιδεικνύουν τα καλύτερα γονικά πιστοποιητικά.
(811.4) 72:3.4 Ο λαός αυτός θεωρεί την οικογένεια ως το βασικό θεσμό του πολιτισμού του. Προσδοκάται ότι το πολυτιμότερο μέρος της εκπαίδευσης ενός παιδιού και της άσκησης του χαρακτήρα του θα εξασφαλισθεί από τους γονείς, στο σπίτι, ενώ οι πατέρες αφιερώνουν τόση, σχεδόν, προσοχή στην καλλιέργεια ενός παιδιού, όση και οι μητέρες.
(811.5) 72:3.5 Ολόκληρη η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση γίνεται στο σπίτι από τους γονείς, ή από νόμιμους κηδεμόνες. Η διδασκαλία των ηθών προσφέρεται από διδάσκαλους κατά τη διάρκεια των περιόδων αναπαύσεως στα σχολικά εργαστήρια, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τη θρησκευτική διδασκαλία, η οποία θεωρείται ότι είναι αποκλειστικό προνόμιο των γονιών, εφ’ όσον η θρησκεία θεωρείται αναπόσπαστο μέρος της οικογενειακής ζωής. Η αμιγώς θρησκευτική διδασκαλία γίνεται δημόσια μόνο στους ναούς της φιλοσοφίας. Δεν έχουν δημιουργηθεί τέτοια αποκλειστικά θρησκευτικά ιδρύματα, όπως είναι οι εκκλησίες της Ουράντια, για το λαό αυτό. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία τους, θρησκεία είναι ο αγώνας να γνωρίσει κανείς το Θεό και να εκδηλώσει την αγάπη προς τον πλησίον δια της υπηρεσίας του προς αυτόν, τούτο όμως δεν αποτελεί την τυπική θρησκευτική κατάσταση των άλλων εθνών του πλανήτη. Η θρησκεία είναι ένα τόσο αποκλειστικά οικογενειακό θέμα για το λαό αυτό, ώστε δεν υπάρχουν δημόσιοι χώροι αφιερωμένοι αποκλειστικά σε θρησκευτικές συγκεντρώσεις. Από πολιτικής πλευράς, η εκκλησία και η πολιτεία, όπως συνηθίζουν να λένε οι Ουραντιανοί, είναι εντελώς ξεχωριστές, υπάρχει, ωστόσο, μία περίεργη υπέρθεση της θρησκείας και της φιλοσοφίας.
(811.6) 72:3.6 Μέχρι πριν είκοσι χρόνια οι πνευματικοί διδάσκαλοι (που μπορούν να συγκριθούν με τους πάστορες της Ουράντια), οι οποίοι επισκέπτονται κάθε οικογένεια περιοδικά για να εξετάσουν τα παιδιά και να βεβαιωθούν ότι έχουν κατάλληλα διδαχθεί από τους γονείς τους, βρίσκονταν υπό κυβερνητική εποπτεία. Οι πνευματικοί αυτοί σύμβουλοι και εξεταστές είναι τώρα υπό τη διεύθυνση ενός νεοδημιουργηθέντος Ιδρύματος Πνευματικής Προόδου, ενός ιδρύματος το οποίο υποστηρίζεται από εθελοντικές εισφορές. Το ίδρυμα αυτό πιθανόν να μην εξελιχθεί περαιτέρω, έως και μετά την άφιξη ενός εκ του Παραδείσου Μάγιστρου Υιού.
(811.7) 72:3.7 Τα παιδιά παραμένουν νομικά υποκείμενα στους γονείς τους μέχρις ότου γίνουν δέκα πέντε χρονών, οπότε λαμβάνει χώρα η πρώτη μύηση στην αστική ευθύνη. Μετά από αυτό, κάθε πέντε χρόνια, για πέντε διαδοχικές περιόδους γίνονται παρόμοιες δημόσιες ασκήσεις για ομάδες τέτοιας ηλικίας, κατά τις οποίες οι υποχρεώσεις προς τους γονείς ελαττώνονται, ενώ νέες αστικές και κοινωνικές ευθύνες προς την πολιτεία αναλαμβάνονται. Η ψηφοφορία απονέμεται στα είκοσι, το δικαίωμα γάμου χωρίς την γονική συναίνεση δεν δίδεται μέχρι τα είκοσι πέντε και τα παιδιά πρέπει να εγκαταλείψουν το σπίτι μόλις φθάσουν την ηλικία των τριάντα.
(812.1) 72:3.8 Οι νόμοι που αφορούν στο γάμο και το διαζύγιο είναι ομοιόμορφοι σ’ ολόκληρο το έθνος. Ο γάμος πριν τα είκοσι – την ηλικία της πολιτικής απελευθέρωσης – δεν επιτρέπεται. Άδεια γάμου δίδεται μόνο μετά από αναγγελία πρόθεσης ένα χρόνο πριν και αφού τόσο η νύφη όσο και ο γαμπρός παρουσιάσουν πιστοποιητικά τα οποία να δηλώνουν ότι έχουν δεόντως διδαχθεί στα γονικά σχολεία τα σχετικά με τις ευθύνες της έγγαμης ζωής.
(812.2) 72:3.9 Οι νόμοι που αφορούν στο διαζύγιο είναι κάπως χαλαροί, οι αποφάσεις, όμως, για τη διάζευξη μπορεί να μην εκδοθούν έως και ένα χρόνο από όταν καταγραφεί η αίτηση – και ο χρόνος στον πλανήτη αυτόν είναι σημαντικά μεγαλύτερος από όσο στην Ουράντια. Παρά τους εύκολους για το διαζύγιο νόμοι τους, η παρούσα αναλογία των διαζυγίων είναι μόνο το ένα δέκατο εκείνων των πολιτισμένων φυλών της Ουράντια.
(812.3) 72:4.1 Το εκπαιδευτικό σύστημα αυτού του έθνους είναι υποχρεωτικό και μικτό στα προ του κολεγίου σχολεία, τα οποία ο μαθητής παρακολουθεί από τα πέντε έως τα δεκαοκτώ. Τα σχολεία αυτά είναι απέραντα διαφορετικά από εκείνα της Ουράντια. Δεν υπάρχουν αίθουσες μαθημάτων, μόνο ένα θέμα μελετάται κάθε φορά και μετά τα τρία πρώτα χρόνια, όλοι οι μαθητές γίνονται βοηθοί διδάσκαλοι καθοδηγώντας εκείνους που βρίσκονται σε κατώτερες τάξεις. Τα βιβλία χρησιμοποιούνται μόνο για να εξασφαλίσουν πληροφορίες οι οποίες θα βοηθήσουν στην επίλυση των προβλημάτων που ανακύπτουν στα σχολικά εργαστήρια και τα σχολικά συγκροτήματα. Μεγάλο μέρος των επίπλων που χρησιμοποιούνται στην ήπειρο, όπως επίσης και οι πολλές μηχανικές συσκευές – τούτη είναι μια λαμπρή εποχή ανακαλύψεων και μηχανοποίησης – φτιάχνονται στα εργαστήρια αυτά. Δίπλα σε κάθε εργαστήριο υπάρχει μία βασική βιβλιοθήκη όπου ο μαθητής μπορεί να συμβουλευθεί τα απαραίτητα σχετικά βιβλία. Η γεωργία και η κηπουρική διδάσκονται επίσης καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπαιδευτικής περιόδου στα εκτεταμένα αγροκτήματα που συνορεύουν με κάθε τοπικό σχολείο.
(812.4) 72:4.2 Οι διανοητικά καθυστερημένοι ασκούνται μόνο στη γεωργία και την κτηνοτροφία και παραδίδονται δια βίου σε ειδικές κηδεμονικές αποικίες, όπου διαχωρίζονται αναλόγως του φύλου για να αποφευχθεί η πιθανότητα να γίνουν γονείς,2 [64] κάτι που απαγορεύεται σε όλους τους κατώτερους του κανονικού3 [64] ανθρώπους. Τα περιοριστικά αυτά μέτρα είναι σε λειτουργία για εβδομήντα πέντε χρόνια. Οι αποφάσεις εγκλεισμού μεταβιβάζονται από τα γονικά δικαστήρια.
(812.5) 72:4.3 Όλοι παίρνουν ένα μήνα διακοπές το χρόνο. Τα προκολεγιακά σχολεία λειτουργούν για εννέα μήνες στους δέκα, με τις διακοπές να περνούν με τους γονείς, ή τους φίλους σε ταξίδια. Τα ταξίδια αυτά αποτελούν μέρος του προγράμματος εκπαίδευσης ενηλίκων και συνεχίζονται σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής, ενώ τα χρήματα που απαιτούνται για την αντιμετώπιση των εξόδων αυτών συγκεντρώνονται με τις ίδιες μεθόδους οι οποίες εφαρμόζονται για την ασφάλιση γήρατος.
(812.6) 72:4.4 Το ένα τέταρτο του σχολικού χρόνου αφιερώνεται στο παιγνίδι – στα ανταγωνιστικά αθλήματα – με τους μαθητές να προχωρούν στους αγώνες αυτούς από το τοπικό επίπεδο, στο πολιτειακό και περιφερειακό, ως τους εθνικούς αγώνες επιδεξιότητας και γενναιότητας. Ωσαύτως, ρητορικοί και μουσικοί διαγωνισμοί, όπως επίσης διαγωνισμοί στην επιστήμη και τη φιλοσοφία, απορροφούν την προσοχή των μαθητών, από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις, ως τους διαγωνισμούς για τα κρατικά βραβεία.
(812.7) 72:4.5 Η διοίκηση των σχολείων είναι πανομοιότυπη της εθνικής κυβέρνησης, με τους τρεις συσχετιζόμενους κλάδους της και το διδακτικό προσωπικό να λειτουργεί ως ο τρίτος, ή συμβουλευτικός νομοθετικός τομέας. Το κύριο αντικείμενο της εκπαίδευσης σ’ αυτή την ήπειρο είναι το να γίνει ο κάθε μαθητής ένας αυτοσυντηρούμενος πολίτης.
(813.1) 72:4.6 Κάθε παιδί που αποφοιτά από το σύστημα των προκολεγιακών σχολείων είναι ένας επιδέξιος τεχνουργός. Κατόπιν αρχίζει η μελέτη των βιβλίων και η αναζήτηση των ειδικών γνώσεων, είτε στα σχολεία ενηλίκων, είτε στα κολέγια. Όταν ένας ευφυής μαθητής ολοκληρώσει την εργασία του νωρίτερα από το προγραμματισμένο, παίρνει ένα βραβείο χρόνου, καθώς και τους πόρους για να εκτελέσει κάποιο ευνοούμενο έργο δικής του επινόησης. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σχεδιασμένο ώστε να διδάσκει επαρκώς τα άτομα.
(813.2) 72:5.1 Η κατάσταση των εργατών του λαού αυτού μακράν απέχει των ιδανικών του. Το κεφάλαιο και η εργατική τάξη εξακολουθούν να έχουν προβλήματα, αλλά και οι δύο αρχίζουν να προσαρμόζονται στο σχέδιο ειλικρινούς συνεργασίας. Στη μοναδική αυτή ήπειρο οι εργαζόμενοι γίνονται μέτοχοι με αυξανόμενο ρυθμό σε όλες τις βιομηχανίες. Κάθε ικανός εργάτης γίνεται, αργά-αργά, ένας μικρός κεφαλαιοκράτης.
(813.3) 72:5.2 Ο κοινωνικός ανταγωνισμός μειώνεται και η καλή θέληση αναπτύσσεται γοργά. Δεν έχουν αναφυεί σοβαρά οικονομικά προβλήματα εξ αιτίας της κατάργησης της δουλείας (περισσότερα από εκατό χρόνια πριν), εφ’ όσον η ρύθμιση αυτή έγινε σταδιακά με την απελευθέρωση ενός ποσοστού δύο τοις εκατό κάθε χρόνο. Στους δούλους εκείνους οι οποίοι πέρασαν ικανοποιητικά τις διανοητικές, ηθικές και φυσικές δοκιμασίες δόθηκε η ιδιότητα του πολίτη. Πολλοί από τους ανώτερους αυτούς δούλους ήσαν αιχμάλωτοι πολέμου, ή παιδιά τέτοιων αιχμαλώτων. Κάπου πενήντα χρόνια πριν απέλασαν τον τελευταίο από τους κατώτερους δούλους και ακόμη πιο πρόσφατα αφοσιώθηκαν στο έργο του να μειώσουν τους αριθμούς των εκφυλισμένων και μειονεκτικών φυλών τους.
(813.4) 72:5.3 Οι λαοί αυτοί ανέπτυξαν πρόσφατα νέες τεχνικές για τη ρύθμιση των εργατικών διαφωνιών, καθώς και για την αποκατάσταση οικονομικών καταχρήσεων, τεχνικές οι οποίες αποτελούν αξιοσημείωτες βελτιώσεις σε σχέση με τις παλαιότερες μεθόδους αντιμετώπισης τέτοιων προβλημάτων. Η βία έχει τεθεί εκτός νόμου, ως τρόπος για τη ρύθμιση είτε προσωπικών, είτε εργατικών διαφορών. Οι μισθοί, τα κέρδη και τα άλλα οικονομικά προβλήματα δεν επιλύονται αυστηρά, αλλά γενικά ελέγχονται από τα εργατικά νομοθετικά σώματα, ενώ όλες οι διαφωνίες οι οποίες προκύπτουν εξ αιτίας εργατικών θεμάτων εκδικάζονται από τα εργατικά δικαστήρια.
(813.5) 72:5.4 Τα εργατικά δικαστήρια έχουν ηλικία μόνο τριάντα χρόνων, αλλά λειτουργούν πολύ ικανοποιητικά. Η πλέον πρόσφατη εξέλιξη προβλέπει ότι από τούδε και στο εξής, τα εργατικά δικαστήρια θα αναγνωρίζουν τις νομικές αποζημιώσεις, ως εμπίπτουσες σε τρεις κατηγορίες:
(813.6) 72:5.5 1. Νόμιμη αναλογία τόκου σε επενδυμένα κεφάλαια
(813.7) 72:5.6 2. Εύλογες αποδοχές για ικανότητες που εφαρμόζονται στην εργασία
(813.8) 72:5.7 3. Επαρκείς και δίκαιους μισθούς για την εργασία
(813.9) 72:5.8 Αυτά θα εφαρμόζονται αρχικά βάσει συμβολαίου, ή, στην περίπτωση μειωμένων κερδών, θα καταμερίζονται αναλογικά σε προσωρινές μειώσεις. Και, σύμφωνα με αυτά, όλα τα κέρδη πλέον των καθορισμένων αυτών εξόδων, θα θεωρούνται μερίσματα και θα διανέμονται αναλογικά και στους τρεις τομείς: το κεφάλαιο, την εξειδίκευση και την εργασία.
(813.10) 72:5.9 Κάθε δέκα χρόνια οι περιφερειακοί διοικητές προσαρμόζουν και ορίζουν τις κατά το νόμο ημερήσιες ώρες επικερδούς εργασίας. Η βιομηχανία λειτουργεί, πλέον, σε μία εβδομάδα πέντε ημερών, με τέσσερις ημέρες εργασίας και μία ανάπαυσης. Οι λαοί αυτοί εργάζονται έξι ώρες κάθε εργάσιμη ημέρα και, όπως οι μαθητές, εννέα μήνες σε ένα έτος δέκα μηνών. Οι διακοπές αναλίσκονται, συνήθως, σε ταξίδια και νέες μέθοδοι μεταφοράς έχουν τόσο εξελιχθεί πρόσφατα, ώστε ολόκληρο το έθνος να είναι βατό. Το κλίμα ευνοεί τα ταξίδια περίπου οκτώ μήνες το χρόνο και οι κάτοικοι επωφελούνται όσο μπορούν περισσότερο.
(813.11) 72:5.10 Διακόσια χρόνια πριν το κίνητρο του κέρδους κυριαρχούσε απόλυτα στη βιομηχανία, σήμερα, όμως, αντικαθίσταται ραγδαία από άλλες, ανώτερες κατευθυντήριες δυνάμεις. Ο ανταγωνισμός είναι έντονος στην ήπειρο αυτή, μεγάλο μέρος του, ωστόσο, έχει μεταφερθεί από τη βιομηχανία στα παιγνίδια, την επίδειξη ικανοτήτων, τα επιστημονικά επιτεύγματα και τα διανοητικά κατορθώματα. Είναι εξαιρετικά ενεργοποιημένος στις κοινωνικές υπηρεσίες και την νομιμοφροσύνη προς την κυβέρνηση. Ανάμεσα στο λαό αυτό η κοινωνική υπηρεσία μετατρέπεται γοργά σε κύριο στόχο φιλοδοξίας. Ο πλουσιότερος άνθρωπος στην ήπειρο εργάζεται έξι ώρες την ημέρα στο εργαστήριό του και έπειτα τρέχει στο τοπικό παράρτημα του πολιτειακού σχολείου, όπου προσπαθεί να αποκτήσει τα εφόδια4 [65] για κοινωνική υπηρεσία.
(814.1) 72:5.11 Η εργασία γίνεται ολοένα περισσότερο έντιμη στην ήπειρο αυτή και όλοι οι αρτιμελείς πολίτες άνω των δεκαοκτώ εργάζονται είτε στο σπίτι και στα αγροκτήματα, σε κάποια αναγνωρισμένη μονάδα, ή στα δημόσια έργα, όπου απορροφώνται οι προσωρινά άνεργοι, ή στα σώματα των υποχρεωτικά εργαζόμενων στα ορυχεία.
(814.2) 72:5.12 Οι λαοί αυτοί αρχίζουν, επιπλέον, να υιοθετούν μία νέα μορφή κοινωνικής απαρέσκειας – απαρέσκεια τόσο για την οκνηρία, όσο και για τον μη δεδουλευμένο πλούτο. Αργά αλλά βέβαια νικούν τα ορμέμφυτά τους.5 [66] Κάποτε, κι’ εκείνοι αγωνίζονταν για πολιτική ελευθερία και συνακόλουθη οικονομική ελευθερία. Τώρα αρχίζουν να τα απολαμβάνουν και τα δύο, ενώ επιπλέον αρχίζουν να εκτιμούν τον σωστά κερδισμένο ελεύθερο χρόνο τους, ο οποίος μπορεί να αφιερωθεί στην μεγαλύτερου βαθμού αυτοπραγμάτωση.
(814.3) 72:6.1 Το έθνος αυτό κάνει μία σαφή προσπάθεια να αντικαταστήσει την, καταστροφική για τον αυτοσεβασμό, φιλανθρωπία με την αξιοπρεπή εξασφάλιση της κρατικής ασφάλειας στην γεροντική ηλικία. Το έθνος αυτό παρέχει μόρφωση σε κάθε παιδί και εργασία σε κάθε άτομο. Ως εκ τούτου, μπορεί με επιτυχία να φέρει εις πέρας ένα τέτοιο ασφαλιστικό σχέδιο για την προστασία των αδύναμων και των γερόντων.
(814.4) 72:6.2 Ανάμεσα στο λαό αυτό, όλα τα άτομα πρέπει να αποσυρθούν από την επικερδή απασχόληση στα εξήντα πέντε, εκτός αν εξασφαλίσουν άδεια από τον επίτροπο εργασίας της πολιτείας, η οποία θα τους επιτρέπει να παραμείνουν στην εργασία τους ως την ηλικία των εβδομήντα. Το όριο αυτό της ηλικίας δεν ισχύει για τους κυβερνητικούς ταγούς, ή τους φιλοσόφους. Οι σωματικά ανίκανοι, ή οι μόνιμα ανάπηροι μπορούν να περιληφθούν στον κατάλογο αποχώρησης σε οποιαδήποτε ηλικία κατόπιν δικαστικής εντολής, επικυρωμένης από τον επίτροπο συντάξεων της περιφερειακής κυβέρνησης.
(814.5) 72:6.3 Τα κεφάλαια για τις συντάξεις γήρατος αντλούνται από τέσσερις πηγές:
(814.6) 72:6.4 1. Τα έσοδα μιας ημέρας κάθε μήνα επιτάσσονται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για το σκοπό αυτό - και στη χώρα αυτή όλοι εργάζονται.
(814.7) 72:6.5 2. Από τα κληροδοτήματα – πολλοί εύποροι πολίτες αφήνουν χρήματα γι’ αυτό το σκοπό.
(814.8) 72:6.6 3. Από τα κέρδη της υποχρεωτικής εργασίας στα κρατικά ορυχεία. Μετά τη στρατολόγησή τους, οι εργάτες συντηρούν τον εαυτό τους και βάζουν κατά μέρος τις εισφορές για τη σύνταξή τους. Όλα τα επιπλέον κέρδη από την εργασία τους παραδίδονται σ’ αυτό το συνταξιοδοτικό κεφάλαιο.
(814.9) 72:6.7 4. Από το εισόδημα εκ των φυσικών πόρων. Ολόκληρος ο φυσικός πλούτος της ηπείρου παραμένει ως κοινωνική παρακαταθήκη από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και το εισόδημα από αυτούς χρησιμοποιείται για κοινωνικούς σκοπούς, όπως είναι η πρόληψη των ασθενειών, η εκπαίδευση των ιδιοφυών και τα έξοδα των ειδικά προικισμένων ατόμων στα κρατικά σχολεία. Το ήμισυ του εισοδήματος από τους φυσικούς πόρους πηγαίνει στις συντάξεις γήρατος.
(814.10) 72:6.8 Παρά το ότι τα κρατικά και περιφερειακά ασφαλιστικά ιδρύματα παρέχουν πολλούς τύπους προστατευτικής ασφάλισης, οι γέροντες λαμβάνουν τις παροχές τους αποκλειστικά από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, μέσω των δέκα περιφερειακών υπουργείων.
(814.11) 72:6.9 Η διαχείριση αυτών των κυβερνητικών κεφαλαίων είναι έντιμη από πάρα πολλά χρόνια. Μετά την προδοσία και το έγκλημα, οι βαρύτερες ποινές που απονέμονται από τα δικαστήρια αφορούν στην κατάχρηση της κοινής περιουσίας. Η κοινωνική και η πολιτική απιστία θεωρούνται πλέον ως τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων.
(815.1) 72:7.1 Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι πατριαρχική μόνο στη διαχείριση των συντάξεων γήρατος και την υπόθαλψη της ιδιοφυούς και δημιουργικής πρωτοτυπίας. Οι κρατικές κυβερνήσεις ενδιαφέρονται λίγο περισσότερο με τους πολίτες ατομικά, ενώ οι τοπικές κυβερνήσεις είναι πολύ περισσότερο πατριαρχικές, ή σοσιαλιστικές. Η πόλη (ή κάποια υποδιαίρεσή της) ασχολείται με θέματα όπως η υγεία, η αποχέτευση, οι κανονισμοί των κτιρίων, ο καλλωπισμός, η ύδρευση, ο φωτισμός, η θέρμανση, η αναψυχή, η μουσική και οι επικοινωνίες.
(815.2) 72:7.2 Σε όλα τα εργοστάσια, άμεση προτεραιότητα δίδεται στην υγεία. Ορισμένες φάσεις σωματικής υγείας θεωρούνται απαραίτητες προϋποθέσεις για την βιομηχανία και την κοινότητα, αλλά τα ατομικά και οικογενειακά προβλήματα υγείας είναι θέματα προσωπικής ευθύνης και μόνο. Στην ιατρική, όπως και σε όλα τα αμιγώς προσωπικά θέματα, αποτελεί σχέδιο της κυβέρνησης, που εφαρμόζεται με αυξανόμενο ρυθμό, να αποφεύγει να αναμιγνύεται.
(815.3) 72:7.3 Οι πόλεις δεν έχουν δυνατότητα να φορολογούν, ούτε μπορούν να γίνουν οφειλέτες. Λαμβάνουν παροχές κατά κεφαλήν από το Υπουργείο Οικονομικών και οφείλουν να συμπληρώνουν το εισόδημα αυτό από τα κέρδη των κοινωνικών τους επιχειρήσεων και τη χορήγηση αδειών για διάφορες εμπορικές δραστηριότητες.
(815.4) 72:7.4 Οι ταχείας διέλευσης δυνατότητες, οι οποίες καθιστούν πρακτικά σπουδαίο το να επεκτείνονται τα όρια των πόλεων, βρίσκονται υπό δημοτικό έλεγχο. Οι πυροσβεστικές υπηρεσίες των πόλεων ενισχύονται από ιδρύματα για την πρόληψη της πυρκαϊάς και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, ενώ όλα τα κτίρια, στις πόλεις, ή την εξοχή, είναι ασφαλή απέναντι στη φωτιά – είναι έτσι για περισσότερα από εβδομήντα πέντε χρόνια.
(815.5) 72:7.5 Δεν υπάρχουν από το δήμο διορισμένοι αστυνομικοί. Οι αστυνομικές δυνάμεις συντηρούνται από τις κρατικές κυβερνήσεις. Το τμήμα αυτό στελεχώνεται σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν από ανύπανδρους άνδρες μεταξύ είκοσι πέντε και πενήντα. Οι περισσότερες πολιτείες επιβάλλουν ένα μάλλον βαρύ φόρο αγαμίας, ο οποίος αποδίδεται σε όλους τους άνδρες που υπηρετούν στην κρατική αστυνομία. Σε μία μέση πολιτεία, η αστυνομική δύναμη έχει πλέον το ένα δέκατο του μεγέθους που είχε πριν από πενήντα χρόνια.
(815.6) 72:7.6 Υπάρχει ελάχιστη, ή καθόλου ομοιομορφία μεταξύ των φορολογικών πλαισίων των εκατό συγκριτικά ανεξάρτητων και κυριαρχικών πολιτειών, αφού οι οικονομικές αλλά και οι λοιπές συνθήκες ποικίλουν πάρα πολύ στις διάφορες περιοχές της ηπείρου. Κάθε πολιτεία διαθέτει δέκα βασικές, συνταγματικές διατάξεις οι οποίες δεν μπορούν να τροποποιηθούν, εκτός και αν λάβουν την έγκριση του ανώτατου ομοσπονδιακού δικαστηρίου και ένα από τα άρθρα αυτά αποτρέπει την είσπραξη φόρου μεγαλύτερου του ενός τοις εκατό επί της αξίας οποιασδήποτε ιδιοκτησίας σ’ ένα χρόνο, ενώ εξαιρούνται τα οικόπεδα, είτε βρίσκονται στην πόλη, είτε στην εξοχή.
(815.7) 72:7.7 Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν μπορεί να γίνει οφειλέτης και ένα δημοψήφισμα που απαιτεί τα τρία τέταρτα των ψήφων πρέπει να διεξάγεται, πριν η κάθε πολιτεία μπορέσει να δανείσει, εκτός αν πρόκειται για πολεμικούς σκοπούς. Εφ’ όσον η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν μπορεί να προκαλέσει οφειλή, σε περίπτωση πολέμου, το Εθνικό Συμβούλιο Αμύνης εξουσιοδοτείται να δασμολογήσει τις πολιτείες για τη συγκέντρωση χρημάτων, όπως επίσης να ζητήσει άνδρες και πολεμοφόδια, αναλόγως των αναγκών. Καμία οφειλή, ωστόσο, δεν μπορεί να υπάρχει για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια.
(815.8) 72:7.8 Το εισόδημα για τη συντήρηση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης αντλείται από τις εξής πέντε πηγές:
(815.9) 72:7.9 1. Τους εισαγωγικούς δασμούς. Όλα τα εισαγόμενα προϊόντα υπόκεινται σε δασμό μελετημένο για να προστατεύει το μέσο επίπεδο διαβίωσης σ’ αυτή την ήπειρο, το οποίο είναι μακράν υψηλότερο εκείνου οποιουδήποτε άλλου έθνους στον πλανήτη. Οι δασμοί αυτοί καθορίζονται από το ανώτατο εργατικό δικαστήριο, αφού και οι δύο συνελεύσεις του εργατικού συνεδρίου επικυρώσουν τις εισηγήσεις του διοικητού των οικονομικών υποθέσεων, ο οποίος διορίζεται από κοινού από τα δύο αυτά νομοθετικά σώματα.
(816.1) 72:7.10 2. Τα πνευματικά δικαιώματα. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ενθαρρύνει τις εφευρέσεις και την αυθεντική δημιουργία στα δέκα περιφερειακά εργαστήρια, βοηθώντας κάθε είδος ιδιοφυΐας – καλλιτέχνες, συγγραφείς και επιστήμονες – και προστατεύοντας τις ευρεσιτεχνίες τους. Σε αντάλλαγμα, η κυβέρνηση παίρνει το ήμισυ των εσόδων που πραγματοποιούνται από όλες αυτές τις εφευρέσεις και τις δημιουργίες, είτε αφορούν σε μηχανήματα, βιβλία, τέχνες, φυτά, ή ζώα.
(816.2) 72:7.11 3. Τον φόρο κληρονομίας. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση εισπράττει ένα διαβαθμισμένο φόρο κληρονομίας κυμαινόμενο από ένα έως πενήντα τοις εκατό, ο οποίος εξαρτάται από το μέγεθος της περιουσίας, καθώς και από άλλες συνθήκες.
(816.3) 72:7.12 4. Τον στρατιωτικό εξοπλισμό. Η κυβέρνηση κερδίζει ένα σημαντικό ποσό από την ενοικίαση στρατιωτικού και ναυτικού εξοπλισμού για εμπορική, ή ψυχαγωγική χρήση.
(816.4) 72:7.13 5. Τους φυσικούς πόρους. Το εισόδημα από φυσικούς πόρους, όταν δεν απαιτείται εξ ολοκλήρου για τους συγκεκριμένους σκοπούς, που καθορίζονται από το σύνταγμα της ομόσπονδης πολιτείας, επιστρέφεται στο κρατικό θησαυροφυλάκιο.
(816.5) 72:7.14 Τα ομοσπονδιακά κονδύλια, εκτός των κεφαλαίων πολέμου τα οποία εισπράττονται από το Εθνικό Συμβούλιο Αμύνης, προέρχονται από την ανώτατη νομοθετική συνέλευση, με συναίνεση της κατώτερης συνέλευσης, την έγκριση του διοικητή και τέλος την επικύρωση της εκατονταμελούς ομοσπονδιακής επιτροπής προϋπολογισμού. Τα μέλη της επιτροπής αυτής ορίζονται από τους κυβερνήτες των πολιτειών και εκλέγονται από τα νομοθετικά σώματα των πολιτειών για να υπηρετήσουν για είκοσι τέσσερα χρόνια, ενώ κάθε το τέταρτο της επιτροπής εκλέγεται κάθε έξι χρόνια. Κάθε έξι χρόνια, το σώμα αυτό, με την ψηφοφορία των τριών τετάρτων του εκλογικού σώματος, εκλέγει ένα από τα μέλη του ως προϊστάμενο, ο οποίος γίνεται έτσι διευθυντής-ελεγκτής του ομοσπονδιακού υπουργείου οικονομικών.
(816.6) 72:8.1 Πέραν του βασικού, υποχρεωτικού, εκπαιδευτικού προγράμματος που εκτείνεται από τα πέντε ως τα δέκα οκτώ, υπάρχουν ειδικά σχολεία, ως εξής:
(816.7) 72:8.2 1. Σχολές πολιτικών επιστημών. Οι σχολές αυτές ανήκουν σε τρεις κατηγορίες: εθνικές, περιφερειακές και πολιτειακές. Οι δημόσιες υπηρεσίες του έθνους χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία των δημοσίων υπηρεσιών αφορά κυρίως στην εθνική διοίκηση και όλοι οι αξιωματούχοι της ομάδας αυτής πρέπει να είναι απόφοιτοι των περιφερειακών αλλά και των εθνικών σχολείων πολιτικών επιστημών. Οι ιδιώτες μπορούν να καταλάβουν μία πολιτική θέση δι’ εκλογής, ή διορισμού στη δεύτερη κατηγορία, μόλις αποφοιτήσουν από οποιοδήποτε εκ των δέκα περιφερειακών σχολών πολιτικών επιστημών. Τα καθήκοντά τους αφορούν σε θέματα περιφερειακής διοίκησης και πολιτειακών κυβερνήσεων. Η κατηγορία υπ’ αριθμόν τρία περιλαμβάνει πολιτειακά καθήκοντα και τέτοιοι αξιωματούχοι χρειάζονται μόνο πτυχίο πολιτειακής σχολής. Η τέταρτη και τελευταία κατηγορία αξιωματούχων δεν χρειάζεται να διαθέτει πτυχίο σχολής πολιτικών επιστημών, αφού οι αξιωματούχοι αυτοί είναι όλοι διορισμένοι. Καταλαμβάνουν κατώτερες θέσεις βοηθών, γραμματέων και τεχνικών συμβούλων, στις οποίες διορίζονται σύμφωνα με τις επαγγελματικές τους σπουδές και τη δυνατότητα που έχουν για να ασχοληθούν με τη δημόσια διοίκηση.6 [67]
(816.8) 72:8.3 Οι δικαστές των κατώτερων δικαστηρίων και των πολιτειακών δικαστηρίων έχουν πτυχία από τις πολιτειακές σχολές πολιτικών επιστημών. Οι δικαστές των περιφερειακών δικαστηρίων που αφορούν σε κοινωνικά, εκπαιδευτικά και εργατικά θέματα έχουν πτυχία από τις περιφερειακές σχολές. Οι δικαστές του ανώτατου ομοσπονδιακού δικαστηρίου πρέπει να έχουν πτυχία από όλες αυτές τις σχολές των πολιτικών επιστημών.
(817.1) 72:8.4 2. Φιλοσοφικές σχολές. Οι σχολές αυτές συνδέονται με τους ναούς της φιλοσοφίας και σχετίζονται περισσότερο, ή λιγότερο με τη θρησκεία ως κοινωνική εκδήλωση.
(817.2) 72:8.5 3. Επιστημονικά ιδρύματα. Οι τεχνικές αυτές σχολές σχετίζονται περισσότερο με τη βιομηχανία από όσο με το εκπαιδευτικό σύστημα και διοικούνται σε δεκαπέντε τμήματα.
(817.3) 72:8.6 MISSING PARAGRAPH
(817.4) 72:8.7 5. Στρατιωτικές και ναυτικές σχολές. Κοντά στην κρατική έδρα και στα εικοσιπέντε παράκτια στρατιωτικά κέντρα βρίσκονται τα ιδρύματα αυτά, τα αφιερωμένα στη στρατιωτική εκπαίδευση των εθελοντών πολιτών που φοιτούν από τα δέκα οκτώ έως τα τριάντα τους χρόνια. Απαιτείται γονική συναίνεση πριν τα είκοσι πέντε για να εισαχθούν στις σχολές αυτές.
(817.5) 72:9.1 Αν και οι υποψήφιοι για όλες τις κρατικές θέσεις περιορίζονται στους αποφοίτους των πολιτειακών, περιφερειακών, ή ομοσπονδιακών σχολών πολιτικών επιστημών, οι φιλοπρόοδοι αρχηγοί του έθνους αυτού ανεκάλυψαν μία σοβαρή αδυναμία στη διαδικασία της καθολικής ψηφοφορίας και πριν από πενήντα χρόνια περίπου θέσπισαν μία συνταγματική διάταξη για ένα τροποποιημένο πλαίσιο ψηφοφορίας το οποίο περιλαμβάνει τα εξής χαρακτηριστικά:
(817.6) 72:9.2 1. Κάθε άνδρας και γυναίκα από τα είκοσι και πάνω διαθέτει μία ψήφο. Μόλις φθάσουν σ’ αυτή την ηλικία, όλοι οι πολίτες οφείλουν να αποδεχθούν την ένταξή τους ως μέλη σε δύο ομάδες ψηφοφορίας: Εντάσσονται στην πρώτη σύμφωνα με την οικονομική τους δραστηριότητα – βιομηχανία, ελεύθερα επαγγέλματα, γεωργία, ή εμπόριο. Εντάσσονται στη δεύτερη κατηγορία σύμφωνα με την πολιτική, φιλοσοφική και κοινωνική τους προδιάθεση. Έτσι, όλοι οι εργάτες ανήκουν σε μία οικονομική ομάδα με δικαίωμα ψήφου και οι συντεχνίες αυτές, όπως και οι μη οικονομικοί συνεταιρισμοί, διοικούνται κατά το πλείστον όπως η εθνική κυβέρνηση, με την τριπλή διαίρεση εξουσίας. Η καταχώρηση στις ομάδες αυτές δεν μπορεί να αλλάξει για δώδεκα χρόνια.
(817.7) 72:9.3 2. Με την ανάδειξή τους από τους κυβερνήτες των πολιτειών, ή τους περιφερειακούς διοικητές και κατόπιν εντολής των περιφερειακών ανώτατων δικαστηρίων, οι ιδιώτες οι οποίοι έχουν προσφέρει σημαντικές κοινωνικές υπηρεσίες, ή έχουν επιδείξει εξαιρετική σύνεση σε κυβερνητική υπηρεσία, μπορούν να αποκτήσουν επιπλέον ψήφους, οι οποίες τους προσφέρονται όχι συχνότερα από πέντε χρόνια, ενώ τέτοιες πρόσθετες ψήφοι δεν μπορούν να υπερβούν τις εννέα. Το μέγιστο δικαίωμα ψήφου οποιουδήποτε πολλαπλού ψηφοφόρου είναι δέκα ψήφοι. Οι επιστήμονες, οι εφευρέτες, οι διδάσκαλοι, οι φιλόσοφοι και οι πνευματικοί ηγέτες αναγνωρίζονται δια του τρόπου αυτού και τιμώνται με αυξημένη πολιτική δύναμη. Τα προηγμένα αυτά πολιτικά προνόμια προσφέρονται από τα πολιτειακά και τα περιφερειακά ανώτατα δικαστήρια, σχεδόν όπως τα διπλώματα απονέμονται από τα ειδικά κολέγια και οι αποδέκτες νοιώθουν περήφανοι να επισυνάπτουν τα σύμβολα μιας τέτοιας πολιτικής αναγνώρισης μαζί με τα άλλα τους διπλώματα, στους καταλόγους των προσωπικών τους επιτευγμάτων.
(817.8) 72:9.4 3. Όλοι οι ιδιώτες οι οποίοι έχουν καταδικασθεί σε υποχρεωτική εργασία στα ορυχεία, καθώς και όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί οι οποίοι συντηρούνται από τη φορολογία δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, για τις περιόδους παρόμοιας υπηρεσίας. Τούτο δεν εφαρμόζεται στους ηλικιωμένους οι οποίοι μπορούν να συνταξιοδοτηθούν στα εξήντα πέντε.
(817.9) 72:9.5 4. Υπάρχουν πέντε κατηγορίες ψηφοφορίας αναλόγως του μέσου ετήσιου φόρου που καταβάλλεται για κάθε περίοδο πέντε χρόνων. Στους βαριά φορολογούμενους επιτρέπονται επιπλέον ψήφοι έως τις πέντε. Το προνόμιο αυτό είναι ανεξάρτητο οποιασδήποτε άλλης αναγνώρισης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ένα άτομο να διαθέσει περισσότερες από δέκα ψήφους.
(818.1) 72:9.6 5. Την εποχή που υιοθετήθηκε αυτός ο τρόπος δικαιώματος ψήφου, το κατά περιοχές σύστημα ψηφοφορίας εγκαταλείφθηκε προς χάριν του οικονομικού, ή υπηρεσιακού συστήματος. Όλοι οι πολίτες, πλέον, ψηφίζουν ως μέλη εργατικών, κοινωνικών, ή επαγγελματικών ομάδων, ανεξαρτήτως του τόπου κατοικίας τους. Έτσι, το σώμα των εκλεκτόρων συνίσταται σε σταθερές, ενωμένες και ευφυείς ομάδες οι οποίες εκλέγουν τα καλύτερα μόνο μέλη τους σε θέσεις κυβερνητικής εμπιστοσύνης και ευθύνης. Υπάρχει μία μόνο εξαίρεση στο πλαίσιο αυτό της υπηρεσιακής, ή ομαδικής ψηφοφορίας: Η εκλογή ενός ομοσπονδιακού διοικητή κάθε έξι χρόνια γίνεται με εθνική ψηφοφορία και ουδείς πολίτης δικαιούται ψήφους επιπλέον της μιας.
(818.2) 72:9.7 Με τον τρόπο αυτό, εκτός της εκλογής του παραπάνω διοικητή, το δικαίωμα ψήφου ασκείται από οικονομικές, επαγγελματικές, διανοητικές και κοινωνικές ομάδες πολιτών. Το ιδανικό κράτος είναι συστηματοποιημένο και κάθε ελεύθερη και ευφυής ομάδα πολιτών αντιπροσωπεύει ένα ζωτικό και ενεργό όργανο μέσα σ’ ένα μεγαλύτερο κυβερνητικό οργανισμό.
(818.3) 72:9.8 Οι σχολές πολιτικών επιστημών έχουν τη δύναμη να αρχίσουν τις διαδικασίες στα πολιτειακά δικαστήρια προς την κατεύθυνση της στέρησης του δικαιώματος ψήφου οποιουδήποτε διανοητικά καθυστερημένου, αδρανούς, αδιάφορου, ή ποινικά διωκόμενου πολίτη. Οι άνθρωποι αυτοί αναγνωρίζουν ότι, όταν το πενήντα τοις εκατό ενός έθνους είναι κατώτεροι, ή καθυστερημένοι και διαθέτουν δικαίωμα ψήφου, το συγκεκριμένο έθνος είναι καταδικασμένο. Πιστεύουν ότι η επικράτηση των μετριοτήτων σημαίνει την πτώση οποιουδήποτε έθνους. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική, ενώ βαριά πρόστιμα επιβάλλονται έναντι όλων εκείνων οι οποίοι παραλείπουν να δώσουν την ψήφο τους.
(818.4) 72:10.1 Οι μέθοδοι του λαού αυτού στην αντιμετώπιση του εγκλήματος, του ακαταλόγιστου και του εκφυλισμού, ενώ από ορισμένες απόψεις θα άρεσαν, από άλλες, θα αποδεικνύονταν, αναμφίβολα, ειδεχθείς στους περισσότερους Ουραντιανούς. Συνήθως οι εγκληματίες και οι διανοητικά καθυστερημένοι τοποθετούνται κατά φύλο σε διαφορετικές αγροτικές αποικίες και είναι απολύτως αυτοσυντηρούμενοι. Οι περισσότερο σοβαροί καθ’ έξιν εγκληματίες καθώς και οι ανίατα παράφρονες καταδικάζονται σε θάνατο σε θαλάμους αερίων από τα δικαστήρια. Πάμπολλα εγκλήματα, πέραν της δολοφονίας, περιλαμβανομένης της προδοσίας κατά της κυβέρνησης, επισύρουν την ποινή του θανάτου, ενώ η εφαρμογή της δικαιοσύνης είναι βέβαιη και άμεση.
(818.5) 72:10.2 Οι άνθρωποι αυτοί περνούν από την αρνητική στη θετική εποχή του νόμου. Πρόσφατα προχώρησαν τόσο, ώστε να επιχειρήσουν την πρόληψη του εγκλήματος καταδικάζοντας εκείνους οι οποίοι πιστεύεται ότι είναι εν δυνάμει εγκληματίες, καθώς και τους μεγαλύτερους κακοποιούς σε ισόβια κάθειρξη σε αποικίες περιορισμού. Αν οι κατάδικοι αυτοί, αποδείξουν στη συνέχεια ότι έγιναν περισσότερο φυσιολογικοί, μπορούν είτε να αποφυλακισθούν με εγγύηση, είτε να αμνηστευθούν. Η αναλογία ανθρωποκτονιών στην ήπειρο αυτή είναι μόνο το ένα τοις εκατό εκείνης των άλλων εθνών.
(818.6) 72:10.3 Οι προσπάθειες για την αποφυγή της υπόθαλψης των εγκληματιών και των καθυστερημένων έχουν αρχίσει πριν από εκατό και περισσότερα χρόνια και έχουν ήδη δώσει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Δεν υπάρχουν φυλακές, η νοσοκομεία για τους παράφρονες. Αν μη τι άλλο, οι κατηγορίες αυτές είναι περίπου το ένα δέκατο εκείνων οι οποίες υπάρχουν στην Ουράντια.
(818.7) 72:11.1 Οι απόφοιτοι των ομοσπονδιακών στρατιωτικών σχολών μπορούν να τοποθετηθούν ως «φύλακες πολιτισμού» σε επτά βαθμούς, αναλόγως της ικανότητας κα της εμπειρίας τους, από τον πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Αμύνης. Το συμβούλιο αυτό αποτελείται από είκοσι πέντε μέλη, τα οποία ορίζονται από τα ανώτατα γονικά, εκπαιδευτικά και εργατικά δικαστήρια, επικυρώνονται από το ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο και προεδρεύονται τιμητικά από τον προϊστάμενο του επιτελείου των συντονισμένων στρατιωτικών υποθέσεων. Τα μέλη αυτά υπηρετούν ως την ηλικία των εβδομήντα χρόνων.
(819.1) 72:11.2 Η εξέλιξη που ακολουθούν οι εντεταλμένοι αυτοί αξιωματούχοι έχει διάρκεια τεσσάρων ετών και σχετίζεται σταθερά με την άριστη γνώση κάποιας πρακτικής, ή επαγγέλματος. Η στρατιωτική εκπαίδευση δεν παρέχεται ποτέ χωρίς αυτή τη συσχετιζόμενη εργατική, επιστημονική, ή επαγγελματική μαθητεία. Όταν ολοκληρωθεί η στρατιωτική εκπαίδευση, το άτομο έχει λάβει, κατά την τετραετή θητεία του, το ήμισυ της εκπαίδευσης η οποία δίδεται σε οποιαδήποτε από τις ειδικές σχολές, όπου τα μαθήματα έχουν επίσης διάρκεια τεσσάρων ετών. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγεται η δημιουργία μιας επαγγελματικής στρατιωτικής τάξης, εφ’ όσον δίδεται η ευκαιρία αυτή σ’ ένα μεγάλο αριθμό ανδρών να συντηρηθούν, ενώ εξασφαλίζουν το ήμισυ της τεχνικής, ή επαγγελματικής τους εκπαίδευσης.
(819.2) 72:11.3 Οι στρατιωτικές υπηρεσίες, σε περιόδους ειρήνης, είναι απολύτως εθελοντικές και η κατάταξη σε όλους τους κλάδους υπηρεσίας είναι για τέσσερα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων κάθε άνδρας ακολουθεί μία ειδική γραμμή σπουδών επιπλέον της επιστήμης της στρατιωτικής τακτικής. Η εκπαίδευση στη μουσική είναι μία από τις κύριες επιδιώξεις των κεντρικών στρατιωτικών σχολών και των είκοσι πέντε εκπαιδευτικών εγκαταστάσεων οι οποίες είναι διεσπαρμένες στην περιφέρεια της ηπείρου. Σε περιόδους εργατικής υποτονικότητας, χιλιάδες ανέργων χρησιμοποιούνται αυτόματα στην εποικοδόμηση της στρατιωτικής άμυνας της ηπείρου κατά ξηρά, θάλασσα και αέρα.
(819.3) 72:11.4 Παρά το ότι οι άνθρωποι αυτοί διατηρούν έναν ισχυρό πολεμικό μηχανισμό ως άμυνα έναντι των επιδρομών από τους περιβάλλοντες εχθρικούς λαούς, μπορεί να καταχωρηθεί στα υπέρ τους ότι για περισσότερα από εκατό χρόνια δεν έχουν χρησιμοποιήσει τις στρατιωτικές αυτές δυνάμεις για επιθετικούς σκοπούς. Έχουν εκπολιτισθεί μέχρι του σημείου εκείνου, από το οποίο μπορούν να υπερασπισθούν σθεναρά τον πολιτισμό τους χωρίς να υποκύπτουν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν τις πολεμικές τους δυνάμεις για επίθεση. Δεν έχουν γίνει εμφύλιοι πόλεμοι από την ίδρυση του ενωμένου ηπειρωτικού κράτους, κατά τη διάρκεια, ωστόσο, των τελευταίων διακοσίων χρόνων, ο λαός αυτός εκλήθη να διεξαγάγει εννέα λυσσαλέους αμυντικούς πολέμους, τρεις από τους οποίους ήσαν εναντίον πανίσχυρων συμμαχικών δυνάμεων από όλον τον πλανήτη. Αν και το έθνος αυτό διατηρεί επαρκή άμυνα εναντίον των επιθέσεων εχθρικών γειτόνων, δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στην εκπαίδευση των πολιτικών, των επιστημόνων και των φιλοσόφων.
(819.4) 72:11.5 Όταν βρίσκεται σε ειρήνη με τον πλανήτη, όλοι οι κινητοί αμυντικοί μηχανισμοί ασχολούνται απολύτως με τις επιχειρήσεις, το εμπόριο και την αναψυχή. Όταν κηρύσσεται πόλεμος, κινητοποιείται ολόκληρο το έθνος. Καθ’ όλη την περίοδο των εχθροπραξιών ο μισθός των στρατιωτικών πληρώνεται από όλες τις επιχειρήσεις και οι αρχηγοί όλων των στρατιωτικών τομέων γίνονται μέλη του υπουργικού συμβουλίου του διοικητού.
(819.5) 72:12.1 Παρά το ότι η κοινωνία και η κυβέρνηση του μοναδικού αυτού λαού είναι από πολλές απόψεις ανώτερες εκείνων των εθνών της Ουράντια, πρέπει να σημειωθεί ότι στις άλλες ηπείρους (υπάρχουν ένδεκα στον πλανήτη αυτό), οι κυβερνήσεις είναι σαφώς κατώτερες εκείνων των περισσότερο προηγμένων εθνών της Ουράντια.
(819.6) 72:12.2 Ακριβώς τώρα, η ανώτερη αυτή κυβέρνηση προτίθεται να ιδρύσει διπλωματικές σχέσεις με τους κατώτερους λαούς και για πρώτη φορά παρουσιάσθηκε ένας μεγάλος θρησκευτικός ηγέτης ο οποίος συνηγορεί στην αποστολή ιεραποστόλων στα γειτονικά αυτά έθνη. Φοβούμαστε ότι πρόκειται να κάνουν το λάθος που τόσοι άλλοι έχουν κάνει, όταν επεχείρησαν να εισαγάγουν δια της βίας έναν ανώτερο πολιτισμό και μια ανώτερη θρησκεία σε άλλες φυλές. Πόσο θαυμάσιο θα ήταν για τον πλανήτη, αν το ηπειρωτικό αυτό έθνος με τον προηγμένο πολιτισμό έφερνε κοντά του τους καλύτερους από τους γειτονικούς λαούς και κατόπιν, αφού τους εκπαίδευε, να τους έστελνε πίσω ως αντιπροσώπους του πολιτισμού στους αδελφούς τους που ζουν στο σκοτάδι! Φυσικά, αν ένας Μάγιστρος Υιός επρόκειτο να έλθει σύντομα στο προηγμένο αυτό έθνος, αμέσως θα συνέβαιναν σπουδαία πράγματα σ’ αυτόν τον πλανήτη.
(820.1) 72:12.3 Η αφήγηση αυτή των υποθέσεων ενός γειτονικού πλανήτη έγινε κατόπιν ειδικής αδείας με πρόθεση την πρόοδο του πολιτισμού και την βελτίωση7 [68] της εξέλιξης των κυβερνήσεων στην Ουράντια. Πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να ειπωθούν, που αναμφίβολα θα ενδιέφεραν και θα συνάρπαζαν τους Ουραντιανούς, αλλά οι αποκαλύψεις αυτές καλύπτουν τα όρια που μας επιτρέπονται, σύμφωνα με τις εντολές μας.
(820.2) 72:12.4 Οι Ουραντιανοί, πάντως, πρέπει να σημειώσουν ότι ο αδελφός πλανήτης τους στην οικογένεια της Σατάνια δεν έχει ευεργετηθεί ούτε από την διοικητική, ούτε από την επιφοιτιστική αποστολή των Υιών του Παραδείσου. Ούτε οι διάφοροι λαοί της Ουράντια διακρίνονται ο ένας από τον άλλο από τόσο μεγάλη πολιτισμική ανακολουθία όπως αυτή που χωρίζει το ηπειρωτικό έθνος από τους επί του πλανήτη συντρόφους του.
(820.3) 72:12.5 Η άφθονη ροή του Πνεύματος της Αληθείας παρέχει την πνευματική βάση για την πραγματοποίηση σπουδαίων επιτευγμάτων προς τα συμφέροντα των ανθρώπινων φυλών του επιφοιτούμενου κόσμου. Ως εκ τούτου, η Ουράντια είναι πολύ καλύτερα προετοιμασμένη για την περισσότερο άμεση υλοποίηση μιας πλανητικής κυβέρνησης με τους νόμους, τους μηχανισμούς, τα σύμβολα, τις συνήθειες και τη γλώσσα του διαθέτει – και που όλα μπορούν να συμβάλουν τόσο σθεναρά στην εγκαθίδρυση της παγκόσμιας ειρήνης, σύμφωνα με τους νόμους και που θα οδηγούσαν στην απαρχή, κάποτε, μιας πραγματικής εποχής πνευματικών αγώνων. Και μία τέτοια εποχή αποτελεί το κατώφλι του πλανήτη προς τις ουτοπιστικές εποχές του φωτός και της ζωής.
(820.4) 72:12.6 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(821.1) 73:0.1 Η πολιτισμική παρακμή και η πνευματική πενία που προήλθαν από την πτώση του Καλιγκάστια και την επακόλουθη κοινωνική σύγχυση, ελάχιστες επιπτώσεις είχαν στη φυσική, ή τη βιολογική κατάσταση των λαών της Ουράντια. Η οργανική εξέλιξη προχώρησε γοργά, εντελώς ανεξάρτητα από την πολιτισμική και ηθική οπισθοδρόμηση, που τόσο γρήγορα ακολούθησε το σχίσμα του Καλιγκάστια και του Νταλιγκάστια. Και ήλθε ένας καιρός στην ιστορία του πλανήτη, σχεδόν σαράντα χιλιάδες χρόνια πριν, όταν οι υπηρετούντες Φορείς της Ζωής διεπίστωσαν ότι από καθαρά βιολογική άποψη, η εξελικτική πρόοδος των φυλών της Ουράντια έφθανε στο αποκορύφωμά της. Οι αποδέκτες Μελχισεδέκ, συμφωνώντας με την άποψη αυτή, συμφώνησαν αμέσως να κάνουν μαζί με τους Φορείς της Ζωής μία αίτηση στους Μέγιστους της Εντέντια ζητώντας τους να επιθεωρηθεί η Ουράντια, με σκοπό να εγκριθεί η αποστολή βιολογικών εξευγενιστών, ενός Υλικού Υιού και μιας Θυγατέρας.
(821.2) 73:0.2 Το αίτημα αυτό απευθύνθηκε στους Μέγιστους της Εντέντια, επειδή είχαν την άμεση δικαιοδοσία σε πολλές υποθέσεις της Ουράντια από την εποχή της πτώσης του Καλιγκάστια και την προσωρινή παραίτηση της εξουσίας στην Τζερουζέμ.
(821.3) 73:0.3 Ο Τέιμπαμεϊντια, ο κυρίαρχος επόπτης της σειράς των δεκαδικών, ή πειραματικών κόσμων, ήλθε για να επιθεωρήσει τον πλανήτη και, αφού εκτίμησε την πρόοδο των φυλών, συνέστησε δεόντως να παραχωρηθεί στην Ουράντια ένας Υλικός Υιός. Σε λιγότερο από εκατό χιλιάδες χρόνια από την εποχή της επιθεώρησής του, ο Αδάμ και η Εύα, ένας Υλικός Υιός και μια Θυγατέρα του τοπικού συστήματος, έφθασαν και άρχισαν το δύσκολο έργο του να επιχειρήσουν να διευθετήσουν τις μπερδεμένες υποθέσεις ενός πλανήτη που είχε επιβραδυνθεί εξ αιτίας της εξέγερσης και βρισκόταν καταδικασμένος σε πνευματική απομόνωση.
(821.4) 73:1.1 Σ’ έναν κανονικό πλανήτη η άφιξη ενός Υλικού Υιού αναγγέλλει συνήθως την προσέγγιση μιας σπουδαίας εποχής εφευρέσεων, υλικής προόδου και διανοητικού διαφωτισμού. Η μετά τον Αδάμ εποχή είναι η σπουδαία εποχή της επιστήμης για τους περισσότερους κόσμους, αλλά όχι και για την Ουράντια. Αν και ο πλανήτης κατοικείτο από φυλές κατάλληλες από φυσιολογική πλευρά, οι φατρίες εξασθένησαν στα βάθη της βαρβαρότητας και του ηθικού μαρασμού.
(821.5) 73:1.2 Δέκα χιλιάδες χρόνια μετά την εξέγερση, όλα, πρακτικά, τα οφέλη από τη διοίκηση του Πρίγκιπα είχαν εξαλειφθεί. Οι φυλές του κόσμου ήταν λίγο καλύτερα από όσο εάν αυτός ο πλανημένος Υιός δεν είχε έλθει ποτέ την Ουράντια. Μόνο μεταξύ των Νοδιτών και των Αμαντονιτών υπήρχε εμμονή στις παραδόσεις της Νταλαμέιτια και την κουλτούρα του Πλανητικού Πρίγκιπα.
(821.6) 73:1.3 Οι Νοδίτες ήσαν οι απόγονοι των επαναστατημένων μελών του επιτελείου του Πρίγκιπα και το όνομά τους προέρχεται από τον πρώτο τους ηγέτη, τον Νοντ, κάποτε πρόεδρο της επιτροπής της Νταλαμέιτια για τη βιομηχανία και το εμπόριο. Οι Αμαντονίτες ήσαν οι απόγονοι των Αντονιτών εκείνων που επέλεξαν να παραμείνουν πιστοί με τον Βαν και τον Άμαντον. Ο όρος «Αμαντονίτης» είναι περισσότερο πολιτισμικός και θρησκευτικός προσδιορισμός, απ’ όσο όρος που αφορά στη φυλή. Από φυλετικής πλευράς, οι Αμαντονίτες ήσαν, βασικά, Αντονίτες. Η λέξη «Νοδίτης» αποτελεί όρο πολιτισμικό αλλά και φυλετικό, εφ’ όσον οι ίδιοι οι Νοδίτες αποτελούσαν την όγδοη φυλή της Ουράντια.
(822.1) 73:1.4 Υπήρχε μία παραδοσιακή εχθρότητα μεταξύ των Νοδιτών και των Αμαντονιτών. Η βεντέτα αυτή ερχόταν διαρκώς στο προσκήνιο κάθε φορά που οι απόγονοι των δύο αυτών ομάδων προσπαθούσαν να συνεργασθούν1 [69] σε μία κοινή επιχείρηση. Ακόμη και αργότερα, στα θέματα της Εδέμ, ήταν εξαιρετικά δύσκολο γι’ αυτούς να συνεργασθούν ειρηνικά.
(822.2) 73:1.5 Σύντομα μετά την καταστροφή της Νταλαμέιτια, οι οπαδοί του Νοντ χωρίσθηκαν σε τρεις μείζονες ομάδες. Η κεντρική ομάδα παρέμεινε πολύ κοντά στην αρχική τους εστία, κοντά στο αρχηγείο του Περσικού Κόλπου. Η ανατολική ομάδα μετανάστευσε στην περιοχή των υψιπέδων του Ελάμ, ανατολικά της κοιλάδας του Ευφράτη. Η δυτική ομάδα εγκαταστάθηκε στις Μεσογειακές ακτές της βορειοανατολικής Συρίας και τη γειτονική περιοχή.
(822.3) 73:1.6 Οι Νοδίτες αυτοί ζευγάρωσαν ελεύθερα με τις φυλές του Σαντζίκ και άφησαν πίσω τους άφθονους απογόνους. Και ορισμένοι από τους απόγονους των στασιαστών Νταλαμεϊτιανών ενώθηκαν στη συνέχεια με τον Βαν και τους πιστούς οπαδούς του στις περιοχές βόρεια της Μεσοποταμίας. Εδώ, κοντά στη Λίμνη Βαν και την περιοχή της νότιας Κασπίας Θάλασσας, οι Νοδίτες αναμίχθηκαν και ενώθηκαν με τους Αμαντονίτες και λογίζονταν μεταξύ των «παλαιών κραταιών ανθρώπων.»
(822.4) 73:1.7 Πριν την άφιξη του Αδάμ και της Εύας, οι ομάδες αυτές – οι Νοδίτες και οι Αμαντονίτες – ήσαν οι πλέον προηγμένες και εκπολιτισμένες φυλές στη γη.
(822.5) 73:2.1 Εκατό, σχεδόν, χρόνια πριν την επιθεώρηση του Τέιμπαμεϊντια, ο Βαν και οι συνεργάτες του, από τα υψίπεδα όπου είχαν το αρχηγείο τους για την ηθική και τον πολιτισμό του κόσμου, κήρυτταν τον ερχομό ενός επαγγελθέντος Υιού του Θεού, ενός φυλετικού εξευγενιστή, ενός διδασκάλου της αλήθειας, άξιου διαδόχου του προδότη Καλιγκάστια. Παρά το ότι η πλειονότητα των κατοίκων του κόσμου εκείνου του καιρού επεδείκνυε ελάχιστο, ή καθόλου ενδιαφέρον για μία τέτοια προφητεία, εκείνοι οι οποίοι βρίσκονταν σε άμεση επαφή με τον Βαν και τον Άμαντον έπαιρναν τις διδασκαλίες αυτές σοβαρά και άρχισαν να κάνουν σχέδια για την ουσιαστική υποδοχή του επαγγελθέντος Υιού.
(822.6) 73:2.2 Ο Βαν είπε στους άμεσους συνεργάτες του την ιστορία του Υλικών Υιών της Τζερουζέμ. Αυτά που γνώριζε γι’ αυτούς, προτού καν έλθει στην Ουράντια. Γνώριζε καλά ότι αυτοί οι Αδαμικοί Υιοί ζούσαν πάντοτε σε απλούς, αλλά όμορφους κήπους-σπίτια και πρότεινε, ογδόντα τρία χρόνια πριν από την άφιξη του Αδάμ και της Εύας, να αφοσιωθούν στην εξαγγελία της άφιξής τους και στην προετοιμασία ενός κήπου-σπιτιού για την υποδοχή τους.
(822.7) 73:2.3 Από το αρχηγείο τους στα υψίπεδα και από εξήντα μία, σε μεγάλες αποστάσεις διασκορπισμένες, αποικίες, ο Βαν και ο Άμαντον στρατολόγησαν ένα σώμα αποτελούμενο από περισσότερους των τριών χιλιάδων αποφασισμένων και γεμάτων ενθουσιασμό εργατών, οι οποίοι, σε μία σοβαρή συνάθροιση, αφιερώθηκαν στην αποστολή αυτή της προετοιμασίας για τον επαγγελθέντα – αναμενόμενο, τουλάχιστον – Υιό.
(822.8) 73:2.4 Ο Βαν χώρισε τους εθελοντές του σε εκατό ομάδες με έναν αρχηγό η κάθε μία και ένα βοηθό, ο οποίος υπηρετούσε στο προσωπικό του επιτελείο ως αξιωματικός-σύνδεσμος, κρατώντας τον Άμαντον ως δικό του συνεργάτη. Οι ομάδες αυτές άρχισαν όλες με ζέση το προπαρασκευαστικό έργο τους και η επιτροπή για την εγκατάσταση στον Κήπο εξόρμησε για να βρει το ιδανικό σημείο.
(822.9) 73:2.5 Παρά το ότι ο Καλιγκάστια και ο Νταλιγκάστια είχαν εξ αιτίας του κακού στερηθεί μεγάλο μέρος της δύναμής τους, έκαναν κάθε τι που μπορούσαν για να αποθαρρύνουν και να παρεμποδίσουν το έργο της προετοιμασίας του Κήπου. Οι πονηρές δολοπλοκίες τους, όμως, αντισταθμίσθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις γεμάτες πίστη δραστηριότητες των δέκα, σχεδόν, χιλιάδων πιστών μεσοδιάστατων πλασμάτων που τόσο ακούραστα μόχθησαν για να προχωρήσουν την επιχείρηση.
(823.1) 73:3.1 Η επιτροπή εγκατάστασης έλειψε για τρία, σχεδόν, χρόνια. Έστειλε ευνοϊκές αναφορές για τρεις πιθανές τοποθεσίες: Η πρώτη ήταν ένα νησί στον Περσικό Κόλπο. Η δεύτερη ήταν η περιοχή του ποταμού που αργότερα κατοικήθηκε ως ο δεύτερος κήπος. Η τρίτη, μια μακριά, στενή χερσόνησος – σχεδόν νησί – που πρόβαλε προς τα δυτικά, από τις ανατολικές ακτές της Μεσογείου Θάλασσας.
(823.2) 73:3.2 Η επιτροπή, σχεδόν ομόφωνα, έκλινε υπέρ της τρίτης επιλογής. Ο τόπος αυτός διαλέχτηκε και δύο χρόνια χρειάσθηκαν για να μεταφερθεί το πολιτιστικό αρχηγείο του κόσμου, περιλαμβανομένου του δένδρου της ζωής, σ’ αυτή τη χερσόνησο της Μεσογείου. Δεν έφυγε παρά μια μικρή ομάδα κατοίκων της χερσονήσου, όταν έφθασαν ο Βαν και η ομάδα του.
(823.3) 73:3.3 Η μεσογειακή αυτή χερσόνησος διέθετε υγιεινό κλίμα και σταθερή θερμοκρασία. Αυτός ο σταθερός καιρός οφείλετο στα περιβάλλοντα όρη καθώς και στο γεγονός ότι αυτή η περιοχή ήταν ουσιαστικά νησί μέσα σε μια θάλασσα-νησί. Ενώ οι βροχές ήταν άφθονες στα γύρω υψώματα, σπάνια έβρεχε πολύ στην Εδέμ. Αλλά κάθε βράδυ, από το εκτεταμένο δίκτυο των τεχνητών αρδευτικών καναλιών, μια «ομίχλη σηκωνόταν» για να δροσίσει τη βλάστηση του Κήπου.
(823.4) 73:3.4 Η ακτογραμμή αυτού του τμήματος της ξηράς ήταν αρκετά υπερυψωμένη και ο λαιμός που την ένωνε με την κυρίως ξηρά είχε εύρος μόνο 43.5 χιλιόμετρα στο στενότερο σημείο του. Το μεγάλο ποτάμι που ύδρευε τον Κήπο κατέβαινε από τα υψώματα της χερσονήσου και κυλούσε προς τα ανατολικά, μέσω του λαιμού της χερσονήσου προς την κυρίως ξηρά και από εκεί μέσα από τις πεδιάδες της Μεσοποταμίας, προς τη θάλασσα, πέρα. Τροφοδοτείτο από τέσσερις παραπόταμους που ξεκινούσαν από τους παράκτιους λόφους της χερσονήσου της Εδέμ και αυτοί είναι οι «τέσσερις κεφαλές» που «έφευγαν από την Εδέμ» και που αργότερα συγχύσθηκαν με τους παραποτάμους που περιέβαλαν τον δεύτερο κήπο.
(823.5) 73:3.5 Τα βουνά που περιέβαλαν τον Κήπο διέθεταν άφθονους πολύτιμους λίθους και μέταλλα, αν και τους έδιναν μικρή σημασία. Η κυρίαρχη ιδέα ήταν η αποθέωση της κηπουρικής και η προαγωγή της γεωργίας.
(823.6) 73:3.6 Ο τόπος που επελέγη για τον Κήπο ήταν ίσως το ωραιότερο σημείο του είδους του σ’ ολόκληρο τον κόσμο και το κλίμα ήταν, τότε, ιδανικό. Πουθενά αλλού δεν υπήρχε τέτοιος τόπος, που να διατίθεται τόσο τέλεια για να γίνει ένας σωστός παράδεισος βοτανικής έκφρασης. Σ’ αυτό το ραντεβού, συναθροίστηκε η αφρόκρεμα του πολιτισμού της Ουράντια. Εκτός και πέραν του Κήπου, ο κόσμος βρισκόταν στο σκοτάδι, στην άγνοια και τη βαρβαρότητα. Η Εδέμ ήταν το μοναδικό φωτεινό σημείο στην Ουράντια. Ήταν από τη φύση ένα όνειρο ομορφιάς και γρήγορα έγινε ένα ποίημα έξοχης και τελειοποιημένης μεγαλοπρέπειας του τοπίου.
(823.7) 73:4.1 Όταν οι Υλικοί Υιοί, οι βιολογικοί εξευγενιστές, ξεκινούσαν τη διαμονή τους σ’ έναν εξελικτικό κόσμο, ο τόπος κατοικίας τους συχνά αποκαλείτο Κήπος της Εδέμ, επειδή χαρακτηρίζετο από τη λουλουδένια ομορφιά και το βοτανικό μεγαλείο της Εντέντια, της πρωτεύουσας του αστερισμού. Ο Βαν γνώριζε καλά τα έθιμα αυτά και επομένως φρόντισε ώστε ολόκληρη η χερσόνησος να αφιερωθεί στον Κήπο. Η βοσκή και η κτηνοτροφία μεταφέρθηκαν στη γειτονική κυρίως ξηρά. Απ’ όλα τα ζώα, μόνο τα πουλιά και τα διάφορα εξημερωμένα είδη βρίσκονταν στο πάρκο. Οι εντολές του Βαν ήταν να γίνει η Εδέμ κήπος και μόνο κήπος. Ποτέ δεν σκοτώθηκαν ζώα στην περιοχή του. Όλο το κρέας που έτρωγαν οι εργάτες του Κήπου, όλα τα χρόνια της κατασκευής του, μεταφερόταν από τα κοπάδια που διατηρούνταν φυλαγμένα στην κυρίως ξηρά.
(824.1) 73:4.2 Το πρώτο έργο ήταν η οικοδόμηση του τούβλινου τοίχου εγκάρσια στο λαιμό της χερσονήσου. Αφού ολοκληρώθηκε αυτό, το πραγματικό έργο της ωραιοποίησης του τοπίου και της οικοδόμησης των σπιτιών μπορούσε να προχωρήσει απρόσκοπτα.
(824.2) 73:4.3 Ένας ζωολογικός κήπος δημιουργήθηκε με το κτίσιμο ενός μικρότερου τοίχου, έξω ακριβώς από τον κυρίως τοίχο. Ο ενδιάμεσος χώρος κατελήφθη από όλα τα είδη των άγριων ζώων, που χρησίμευαν ως επιπλέον άμυνα έναντι των εχθρικών επιθέσεων. Το θηριοτροφείο αυτό ήταν συγκροτημένο σε δώδεκα μεγάλα τμήματα και περιτειχισμένα μονοπάτια οδηγούσαν, ανάμεσα από τα τμήματα αυτά, στις δώδεκα πύλες του Κήπου, τον ποταμό και τα γειτονικά του βοσκοτόπια που κατελάμβαναν την κεντρική περιοχή.
(824.3) 73:4.4 Στην προετοιμασία του Κήπου, μόνο εθελοντές εργάτες απασχολούνταν. Δεν χρησιμοποιήθηκαν, καν, μισθοφόροι. Καλλιεργούσαν τον Κήπο και φρόντιζαν τα κοπάδια τους για να συντηρούνται. Τρόφιμα λαμβάνονταν, επίσης, ως συνεισφορά από τους γείτονες πιστούς. Και η μεγάλη αυτή επιχείρηση ολοκληρώθηκε παρά τις δυσκολίες που ακολούθησαν την μπερδεμένη κατάσταση του κόσμου, κατά τους ταραγμένους αυτούς καιρούς.
(824.4) 73:4.5 Υπήρξε, όμως, αιτία για μεγάλη απογοήτευση όταν ο Βαν, μη γνωρίζοντας πόσο γρήγορα ο αναμενόμενος Υιός και η Θυγατέρα θα έρχονταν, πρότεινε να εκπαιδευτεί και η νεότερη γενιά στο έργο της συνέχισης της επιχείρησης, στην περίπτωση που η άφιξή τους καθυστερούσε. Τούτο έμοιαζε σαν αποδοχή της έλλειψης πίστης εκ μέρους του Βαν και δημιούργησε μέγα πρόβλημα, προκάλεσε πολλές λιποταξίες, ο Βαν, όμως, προχώρησε στο σχέδιο της προετοιμασίας, πληρώνοντας εν τω μεταξύ τις θέσεις των λιποτακτών με νεώτερους εθελοντές.
(824.5) 73:5.1 Στο κέντρο της χερσονήσου της Εδέμ βρισκόταν ο θαυμάσιος πέτρινος ναός του Πατέρα του Σύμπαντος, ο ιερός βωμός του Κήπου. Προς τα βόρεια ήταν εγκατεστημένη η έδρα διοίκησης. Προς τα νότια ήσαν κτισμένες οι κατοικίες για τους εργάτες και τις οικογένειές τους. Προς τα δυτικά είχε προβλεφθεί χώρος για τα μελλοντικά σχολεία του εκπαιδευτικού συστήματος του αναμενόμενου Υιού, ενώ προς τα «ανατολικά της Εδέμ» ήσαν κτισμένες οι κατοικίες που προορίζονταν για τον επαγγελθέντα Υιό και τους άμεσους απογόνους του. Τα αρχιτεκτονικά σχέδια της Εδέμ προέβλεπαν κατοικίες και άφθονη γη για ένα εκατομμύριο ανθρώπινων υπάρξεων.
(824.6) 73:5.2 Την εποχή της άφιξης του Αδάμ, αν και ο Κήπος ήταν μόνο κατά το ένα τέταρτο ολοκληρωμένος, διέθετε χιλιάδες χιλιόμετρα αρδευτικές τάφρους και περισσότερα από είκοσι χιλιάδες χιλιόμετρα πλακοστρωμένα μονοπάτια και δρόμους. Υπήρχαν λίγα περισσότερα από πέντε χιλιάδες τούβλινα κτίρια στους διάφορους τομείς, ενώ τα δένδρα και τα φυτά ήσαν, σχεδόν, άπειρα. Επτά ήταν ο μέγιστος αριθμός των κτιρίων που απάρτιζαν το κάθε σύμπλεγμα στον κήπο. Και παρά το ότι οι κατασκευές του Κήπου ήσαν απλές, ήσαν πολύ καλλιτεχνικά φτιαγμένες. Οι δρόμοι και τα μονοπάτια ήσαν καλοφτιαγμένα και το τοπίο μαγευτικό.
(824.7) 73:5.3 Οι εγκαταστάσεις υγιεινής του Κήπου ήσαν πολύ περισσότερο προηγμένες από οτιδήποτε είχε επιχειρηθεί ως τότε στην Ουράντια. Το πόσιμο νερό της Εδέμ διατηρείτο υγιεινό κάτω από την αυστηρή επιτήρηση των υγειονομικών κανονισμών οι οποίοι είχαν σχεδιασθεί για να προστατεύουν2 [70] την καθαρότητά του. Κατά τους πρώιμους αυτούς χρόνους πολλά προβλήματα προέρχονταν από αμέλεια των κανόνων αυτών, αλλά ο Βαν σταδιακά έκανε τους συνεργάτες του να κατανοήσουν τη σπουδαιότητα του να μην αφήνουν τίποτε να πέφτει στα αποθέματα νερού του Κήπου.
(825.1) 73:5.4 Πριν από την μετέπειτα εγκατάσταση αποχετευτικού συστήματος, οι Εδεμίτες εφάρμοζαν τη σχολαστική ταφή όλων των απορριμμάτων, ή των αποσυντιθέμενων υλικών. Οι επόπτες του Άμαντον έκαναν περιπολίες κάθε μέρα, ψάχνοντας για πιθανές αιτίες ασθενειών. Οι Ουραντιανοί και πάλι δεν αντελήφθησαν τη σπουδαιότητα της πρόληψης των ανθρωπονόσων, ει μη μόνο πολύ αργότερα, τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα. Πριν τη διάσπαση του Αδαμικού καθεστώτος είχε κατασκευασθεί ένα σύστημα αποχετευτικών αγωγών καλυμμένο με τούβλα, που βρισκόταν κάτω από τα τείχη και άδειαζε στον ποταμό της Εδέμ, σχεδόν ενάμισι χιλιόμετρο μακριά από το εξωτερικό, ή μικρότερο τείχος του Κήπου.
(825.2) 73:5.5 Ως την εποχή της άφιξης του Αδάμ τα περισσότερα φυτά αυτής της περιοχής του κόσμου μεγάλωναν στην Εδέμ. Ήδη, πολλά από τα φρούτα, τα δημητριακά και τους καρπούς είχαν βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό. Πολλά σύγχρονα λαχανικά και δημητριακά πρωτοκαλλιεργήθηκαν εκεί, μεγάλοι αριθμοί, ωστόσο, ποικιλιών βρώσιμων φυτών χάθηκαν στη συνέχεια από τον κόσμο.
(825.3) 73:5.6 Το πέντε, περίπου, τοις εκατό του Κήπου βρισκόταν υπό υψηλή, τεχνητή καλλιέργεια, το δεκαπέντε τοις εκατό καλλιεργείτο εν μέρει, ενώ το υπόλοιπο παρέμενε σε μία λίγο-πολύ φυσική κατάσταση, εν αναμονή της άφιξης του Αδάμ, με τη σκέψη ότι ήταν καλύτερα να ολοκληρωθεί ο κήπος σύμφωνα με τις απόψεις του.
(825.4) 73:5.7 Και έτσι ετοιμάσθηκε ο Κήπος της Εδέμ για την υποδοχή του επαγγελθέντος Αδάμ και της συντρόφου του. Και ο Κήπος αυτός θα ήταν τιμή για ένα κόσμο που θα διέθετε τελειοποιημένη διοίκηση και φυσιολογικό έλεγχο. Ο Αδάμ και η Εύα ευχαριστήθηκαν πολύ με το γενικό σχέδιο της Εδέμ, αν και έκαναν πολλές αλλαγές στον εξοπλισμό της προσωπικής κατοικίας τους.
(825.5) 73:5.8 Παρά το ότι το έργο του καλλωπισμού δεν είχε ολοκληρωθεί όταν έφθασε ο Αδάμ, ο χώρος ήταν ήδη ένα κόσμημα βοτανικού κάλλους. Και κατά τον αρχικό καιρό της παραμονής του στην Εδέμ, ολόκληρος ο Κήπος πήρε νέα μορφή και απέκτησε καινούργιες αναλογίες κάλλους και μεγαλείου. Ποτέ πριν από την εποχή αυτή, ούτε μετά, φιλοξένησε η Ουράντια μία τόσο όμορφη και πλούσια έκθεση κηπουρικής και γεωργίας.
(825.6) 73:6.1 Στο κέντρο του ναού του Κήπου ο Βαν φύτεψε το από μακρού φυλασσόμενο δένδρο της ζωής, τα φύλλα του οποίου χρησίμευαν για την «ίαση όλων των εθνών» και που οι καρποί του τον είχαν για πάρα πολύ καιρό συντηρήσει στη γη. Ο Βαν γνώριζε καλά ότι ο Αδάμ και η Εύα θα εξαρτώντο, επίσης, από το δώρο αυτό της Εντέντια για να διατηρηθούν στη ζωή, αφού θα είχαν εμφανισθεί στην Ουράντια με υλική μορφή.
(825.7) 73:6.2 Οι Υλικοί Υιοί των πρωτευουσών του συστήματος δεν χρειάζονται το δένδρο της ζωής για να συντηρηθούν. Μόνο οι επαναπροσωποποιούμενοι στους πλανήτες εξαρτώνται από τη βοήθεια αυτή για τη φυσική τους αθανασία.
(825.8) 73:6.3 Το «δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού» μπορεί να αποτελεί σχήμα λόγου, ένα συμβολικό προσδιορισμό που καλύπτει ένα πλήθος ανθρωπίνων εμπειριών, αλλά το «δένδρο της ζωής» δεν ήταν μύθος. Ήταν πραγματικό και για πολύ καιρό υπήρχε στην Ουράντια. Όταν οι Μέγιστοι της Εντέντια ενέκριναν την αποστολή του Καλιγκάστια ως Πλανητικού Πρίγκιπα στην Ουράντια και τους εκατό εκείνους πολίτες της Τζερουζέμ ως το διοικητικό επιτελείο του, έστειλαν στον πλανήτη, με τους Μελχισεδέκ, ένα θάμνο της Εντέντια και το φυτό αυτό μεγάλωσε για να γίνει το δένδρο της ζωής στην Ουράντια. Η μορφή αυτή της μη ευφυούς ζωής είναι γηγενής στις πρωτεύουσες σφαίρες του αστερισμού, ενώ επίσης βρίσκεται στους αρχηγικούς κόσμους του τοπικού σύμπαντος και του υπερσύμπαντος, καθώς επίσης και στις σφαίρες της Χαβόνα, αλλά όχι στις πρωτεύουσες του συστήματος.
(826.1) 73:6.4 Το υπερ-φυτό αυτό είχε εναποθηκευμένες ορισμένες διαστημικές ενέργειες οι οποίες αποτελούσαν αντίδοτο στα, εξ αιτίας της ηλικίας, παραγόμενα στοιχεία των ζωικών οργανισμών. Ο καρπός του δένδρου της ζωής ήταν σαν ένας υπερ-χημικός συσσωρευτής, που, όταν το έτρωγε κάποιος, με τρόπο μυστηριώδη απελευθέρωνε τη συμπαντική δύναμη παράτασης της ζωής. Το είδος αυτό συντήρησης ήταν απόλυτα άχρηστο για τα συνήθη, εξελικτικά πλάσματα της Ουράντια, αλλά ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο στα εκατό υλοποιημένα μέλη του επιτελείου του Καλιγκάστια και στους εκατό τροποποιημένους Αντονίτες που είχαν συνεισφέρει το ζωικό τους πλάσμα στο επιτελείο του Πρίγκιπα και που με τη σειρά τους έγιναν κάτοχοι του συμπληρώματος αυτού της ζωής, που έκανε γι’ αυτούς δυνατόν το να αξιοποιούν τον καρπό του δένδρου της ζωής για μια απεριόριστη επιμήκυνση της, άλλως, θνητής τους ύπαρξης.
(826.2) 73:6.5 Κατά την εποχή της κυριαρχίας του Πρίγκιπα το δένδρο μεγάλωνε από τη γη στην κεντρική, κυκλική αυλή του ναού του Πατέρα. Με την έκρηξη της εξέγερσης, ξαναμεγάλωσε από τον πυρήνα του, που φρόντιζε ο Βαν και οι συνεργάτες του στο προσωρινό τους στρατόπεδο. Αυτός ο θάμνος της Εντέντια μεταφέρθηκε στη συνέχεια στο ορεινό τους κρησφύγετο, όπου έθρεψε3 [71] τον Βαν και τον Άμαντον για περισσότερες από εκατόν πενήντα χιλιάδες χρόνια.
(826.3) 73:6.6 Όταν ο Βαν και οι συνεργάτες του ετοίμασαν τον Κήπο για τον Αδάμ και την Εύα, μεταφύτευσαν το δένδρο της Εντέντια στον Κήπο της Εδέμ, όπου, για άλλη μία φορά, μεγάλωσε σε μία κεντρική, κυκλική αυλή ενός άλλου ναού αφιερωμένου στον Πατέρα. Και ο Αδάμ με την Εύα έτρωγαν τον καρπό του από καιρό σε καιρό για τη διατήρηση της διττής μορφής της υλικής ζωής τους.
(826.4) 73:6.7 Όταν τα σχέδια του Υλικού Υιού οδήγησαν σε σφάλμα, δεν επετράπη στον Αδάμ και την οικογένειά του να βγάλουν το βασικό τμήμα του δένδρου από τον Κήπο. Όταν οι Νοδίτες εισέβαλαν στην Εδέμ, τους είπαν ότι θα γίνονταν «όπως οι θεοί, αν έτρωγαν τον καρπό του δένδρου.» Προς μεγάλη τους έκπληξη το βρήκαν αφύλακτο. Έτρωγαν ελεύθερα τους καρπούς για χρόνια, αλλά δεν τους έκαναν τίποτα. Ήταν όλοι τους θνητά πλάσματα του κόσμου. Τους έλειπε το χάρισμα εκείνο που λειτουργούσε ως συμπλήρωμα στο δένδρο της ζωής. Εξαγριώθηκαν με την ανικανότητά τους να επωφεληθούν από το δένδρο της ζωής και σε έναν από τους εμφύλιους πολέμους τους, ο ναός και το δένδρο καταστράφηκαν και τα δύο από φωτιά. Μόνον τα πέτρινα τείχη έμειναν, έως ότου ο Κήπος, στη συνέχεια, καταβυθίστηκε. Αυτός ήταν ο δεύτερος ναός του Πατέρα που χάθηκε.
(826.5) 73:6.8 Και τώρα όλοι οι θνητοί της Ουράντια πρέπει να ακολουθήσουν τη φυσική πορεία της ζωής και του θανάτου. Ο Αδάμ, η Εύα, τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους, μαζί με τους συνεργάτες τους, χάθηκαν όλοι με την πάροδο του χρόνου και έγιναν έτσι μέρος του σχεδίου ανέλιξης του τοπικού σύμπαντος, όπου η ανάσταση στους κόσμους-δώματα ακολουθεί τον υλικό θάνατο.
(826.6) 73:7.1 Αφού ο πρώτος κήπος εγκαταλείφθηκε από τον Αδάμ, καταλήφθηκε σε διαφορετικές στιγμές από τους Νοδίτες, τους Κουτίτες και τους Σαντίτες. Αργότερα έγινε τόπος κατοικίας των από βορράν Νοδιτών που αντιστάθηκαν στη συνεργασία με τους Αδαμίτες. Η χερσόνησος κατακλύσθηκε από τους κατώτερους αυτούς Νοδίτες για τέσσερις, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια αφ’ ότου εγκατέλειψε τον Κήπο ο Αδάμ, όταν, εξ αιτίας της βίαιης δραστηριότητας των τριγύρω ηφαιστείων και την καταβύθιση της γέφυρας της ξηράς που ένωνε τη Σικελία με την Αφρική, ο ανατολικός πυθμένας της Μεσογείου Θάλασσας καταβυθίστηκε, παρασύροντας κάτω από τη θάλασσα ολόκληρη τη χερσόνησο της Εδέμ. Ταυτόχρονα με την πελώρια αυτή καταβύθιση, η ακτογραμμή της ανατολικής Μεσογείου ανυψώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Και τούτο ήταν το τέλος της πιο όμορφης φυσικής δημιουργίας που είχε ποτέ υπάρξει στην Ουράντια. Η καταβύθιση δεν ήταν ξαφνική, χρειάσθηκαν αρκετές εκατοντάδες χρόνια για να βυθιστεί εντελώς ολόκληρη η χερσόνησος.
(827.1) 73:7.2 Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η εξαφάνιση αυτή του Κήπου υπήρξε, με οποιοδήποτε τρόπο, αποτέλεσμα της αποτυχίας των θείων σχεδίων, ή ότι προήλθε από τα σφάλματα του Αδάμ και της Εύας. Δεν θεωρούμε την καταβύθιση της Εδέμ τίποτε άλλο ει μη μόνο φυσικό φαινόμενο, πιστεύουμε, ωστόσο, ότι η βύθιση του Κήπου είχε προγραμματισθεί να συμβεί την εποχή περίπου της συγκέντρωσης μεγάλων εφεδρειών της ιώδους φυλής, με σκοπό το έργο της αναμόρφωσης των λαών του κόσμου.
(827.2) 73:7.3 Οι Μελχισεδέκ συμβούλευσαν τον Αδάμ να μην αρχίσει το πρόγραμμα φυλετικού εξευγενισμού και ανάμιξης έως ότου η οικογένειά του αριθμήσει μισό εκατομμύριο. Δεν υπήρξε ποτέ η πρόθεση να γίνει ο Κήπος μόνιμη κατοικία των Αδαμιτών. Επρόκειτο να γίνουν οι αντιπρόσωποι μιας καινούργιας ζωής σ’ όλο τον κόσμο. Επρόκειτο να κινητοποιηθούν για την ανιδιοτελή πλήρωση επί των ενδεών φυλών της γης.
(827.3) 73:7.4 Οι οδηγίες που είχε πάρει ο Αδάμ από τους Μελχισεδέκ υποδήλωναν ότι επρόκειτο να εγκαταστήσει φυλετικά, ηπειρωτικά και περιφερειακά αρχηγεία τα οποία θα διοικούσαν οι άμεσοι γιοι και θυγατέρες του, ενώ εκείνος και η Εύα θα μοίραζαν το χρόνο τους μεταξύ των διαφόρων πρωτευουσών του κόσμου ως σύμβουλοι και συντονιστές της παγκόσμιας διεξαγωγής4 [72] του βιολογικού εξευγενισμού, της διανοητικής προόδου και της ηθικής αναμόρφωσης.
(827.4) 73:7.5 [Παρουσιάσθηκε από τον Σολόνια, τη σεραφική «Φωνή του Κήπου.»]
(828.1) 74:0.1 Ο Αδάμ και η Εύα έφθασαν στην Ουράντια 37,848 χρόνια πριν το έτος 1934 μ.Χ. Ήταν στο μέσον της εποχής όπου ο Κήπος βρισκόταν στη μεγαλύτερή του άνθιση όταν έφθασαν. Το καταμεσήμερο και χωρίς αναγγελία, οι δύο σεραφικοί μεταφορείς, συνοδευόμενοι από το διαπιστευμένο με τη μεταφορά των βιολογικών εξευγενιστών στην Ουράντια επιτελείο της Τζερουζέμ, προσγειώθηκαν απαλά στην επιφάνεια του περιστρεφόμενου πλανήτη, κοντά στο ναό του Πατέρα του Σύμπαντος. Ολόκληρο το έργο της επανυλοποίησης των σωμάτων του Αδάμ και της Εύας πραγματοποιήθηκε μέσα στα όρια αυτού του καινουργιοφτιαγμένου βωμού. Και από τη στιγμή της άφιξής τους, πέρασαν δέκα μέρες πριν επαναδημιουργηθούν σε διττή ανθρώπινη μορφή, για να παρουσιασθούν ως οι νέοι κυβερνήτες του κόσμου. Επανέκτησαν τις αισθήσεις τους ταυτόχρονα. Οι Υλικοί Υιοί και οι Θυγατέρες πάντα υπηρετούν μαζί. Αποτελεί την ουσία της υπηρεσίας τους κάθε εποχή και σε κάθε τόπο να μην χωρίζουν ποτέ. Τους ανατίθεται να εργάζονται σε ζευγάρια. Σπάνια λειτουργούν μεμονωμένα.
(828.2) 74:1.1 Ο Πλανητικός Αδάμ και η Εύα της Ουράντια ήταν μέλη του αρχαιότερου σώματος των Υλικών Υιών στην Τζερουζέμ, έχοντας από κοινού τον αριθμό 14,311. Ανήκαν στην τρίτη φυσική σειρά και είχαν ύψος λίγο περισσότερο από δυόμισι μέτρα.
(828.3) 74:1.2 Όταν ο Αδάμ επελέγη για να έλθει στην Ουράντια, πέρασε,1 [73] μαζί με τη σύντροφό του, από τα υλικά εργαστήρια δοκιμασίας και ελέγχου της Τζερουζέμ. Για περισσότερες από δέκα πέντε χιλιάδες χρόνια ήσαν διευθυντές στο τμήμα πειραματικής ενέργειας, όπως αυτή εφαρμόζεται για την τροποποίηση των ζωντανών μορφών. Πολύ πριν από αυτό, ήσαν δάσκαλοι στα σχολεία των πολιτών για τους νεοαφικνούμενους στη Τζερουζέμ. Και όλα αυτά πρέπει να τα έχετε υπ’ όψιν σας σε σχέση με την διήγηση της μετέπειτα συμπεριφοράς τους στην Ουράντια.
(828.4) 74:1.3 Όταν δημοσιεύθηκε η αναγγελία που καλούσε εθελοντές για την αποστολή του Αδαμικού εγχειρήματος στην Ουράντια, ολόκληρο το αρχαιότερο σώμα των Υλικών Υιών και Θυγατέρων προσφέρθηκε εθελοντικά. Οι εξεταστές Μελχισεδέκ, με την έγκριση του Λέιναφορτζ και των Μέγιστων της Εντέντια, επέλεξαν, τελικά, τον Αδάμ και την Εύα, οι οποίοι εν συνεχεία ήλθαν για να λειτουργήσουν ως βιολογικοί εξευγενιστές στην Ουράντια.
(828.5) 74:1.4 Ο Αδάμ και η Εύα είχαν παραμείνει πιστοί στον Μιχαήλ κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Εωσφόρου. Παρά ταύτα, το ζευγάρι εκλήθη να παρουσιασθεί στον Κυρίαρχο του Συστήματος και ολόκληρο το υπουργικό του συμβούλιο για να εξετασθούν και να λάβουν οδηγίες. Οι λεπτομέρειες των θεμάτων της Ουράντια παρουσιάσθηκαν λεπτομερώς. Τους δόθηκαν εξαντλητικές οδηγίες πάνω στα σχέδια που επρόκειτο να εφαρμόσουν, αποδεχόμενοι τις ευθύνες της ηγεσίας σ’ έναν τέτοιο σπαρασσόμενο από τις συγκρούσεις κόσμο. Τους έβαλαν να δώσουν από κοινού όρκους υποταγής στους Μέγιστους της Εντέντια και στον Μιχαήλ του Σάλβινγκτον. Και τους συμβούλευσαν δεόντως να θεωρούν εαυτούς ως υποκείμενους στο σώμα των αποδεκτών Μελχισεδέκ της Ουράντια, έως ότου το κυβερνών αυτό σώμα θεωρήσει σωστό να τους εκχωρήσει την κυριαρχία στον κόσμο που τους ανετέθη.
(829.1) 74:1.5 Το ζευγάρι αυτό της Τζερουζέμ άφησε πίσω του στην πρωτεύουσα της Σατάνια, αλλά και αλλού, εκατό απογόνους – πενήντα γιους και πενήντα θυγατέρες - θαυμάσια πλάσματα που είχαν διαφύγει τις παγίδες της προόδου και που όλοι υπηρετούσαν ως πιστοί επόπτες των προσδοκιών του σύμπαντος, κατά την εποχή της αναχώρησης των γονέων τους για την Ουράντια. Και ήσαν όλοι παρόντες στον όμορφο ναό των Υλικών Υιών, παρακολουθώντας τις αποχαιρετιστήριες τελετές που σχετίζονταν με τις τελευταίες τελετουργίες της αποδοχής της επιφοίτησης. Τα παιδιά αυτά συνόδευσαν τους γονείς τους στο αρχηγείο αποϋλοποίησης της τάξης τους και ήταν οι τελευταίοι που τους αποχαιρέτησαν και τους ευχήθηκαν θεία ταχύτητα, καθώς εκείνοι κοιμούνταν στην προσωπική απώλεια της συνείδησης η οποία προηγείται της προετοιμασίας για τη σεραφική μεταφορά. Τα παιδιά πέρασαν λίγη ώρα μαζί, στον τόπο συνάντησης της οικογένειας, χαρούμενα που οι γονείς τους επρόκειτο σύντομα να γίνουν οι ορατοί ηγέτες, στην πραγματικότητα οι μοναδικοί κυβερνήτες, του πλανήτη 606 στο σύστημα της Σατάνια.
(829.2) 74:1.6 Και έτσι άφησαν τη Τζερουζέμ ο Αδάμ και η Εύα, εν μέσω επαίνων και ευχών από τους πολίτες της. Έφυγαν για τις καινούργιες τους ευθύνες, κατάλληλα εφοδιασμένοι και έχοντας πλήρεις οδηγίες πάνω σε κάθε καθήκον και κίνδυνο που θα συναντούσαν στην Ουράντια.
(829.3) 74:2.1 Ο Αδάμ και η Εύα κοιμήθηκαν στην Τζερουζέμ και όταν ξύπνησαν στο ναό του Πατέρα στην Ουράντια, παρουσία μεγάλου πλήθους που είχε συγκεντρωθεί για να τους καλωσορίσει, βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με δύο πλάσματα για τα οποία είχαν ακούσει πολλά, τον Βαν και τον πιστό του συνεργάτη τον Άμαντον. Αυτοί οι δύο ήρωες της αποστασίας του Καλιγκάστια ήσαν οι πρώτοι που τους καλωσόρισαν στο καινούργιο τους σπίτι, τον κήπο.
(829.4) 74:2.2 Η γλώσσα της Εδέμ ήταν μια Αντονική διάλεκτος, όπως τη μιλούσε ο Άμαντον. Ο Βαν και ο Άμαντον είχαν βελτιώσει σημαντικά τη γλώσσα αυτή, φτιάχνοντας ένα καινούργιο αλφάβητο με είκοσι τέσσερα γράμματα και έλπιζαν να τη δουν να γίνεται η γλώσσα της Ουράντια, καθώς ο πολιτισμός της Εδέμ θα εξαπλώνονταν σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο Αδάμ και η Εύα κατείχαν πλήρως την ανθρώπινη αυτή διάλεκτο πριν φύγουν από τη Τζερουζέμ, έτσι ώστε ο γιος αυτός του Άντον άκουσε τον ανώτερο κυβερνήτη του κόσμου του να του απευθύνεται στην ίδια του τη γλώσσα.
(829.5) 74:2.3 Και την ημέρα εκείνη υπήρχε μεγάλη υπερένταση και χαρά, σ’ ολόκληρη την Εδέμ καθώς οι αγγελιαφόροι πήγαιναν πολύ βιαστικά στον όπου βρίσκονταν τα περιστέρια-μεταφορείς, που είχαν συγκεντρωθεί από κοντά και μακριά, φωνάζοντας: «Αφήστε ελεύθερα τα πουλιά. Αφήστε τα να διαδώσουν το λόγο, ότι ο επαγγελθείς Υιός ήλθε.» Εκατοντάδες αποικίες οπαδών είχαν πιστά, χρόνο με το χρόνο, διατηρήσει τον αριθμό αυτών των οικόσιτων περιστεριών για μια τέτοια ακριβώς περίσταση.
(829.6) 74:2.4 Καθώς το νέο για την άφιξη του Αδάμ διαδόθηκε παντού, χιλιάδες μέλη των γειτονικών φυλών αποδέχθηκαν τη διδασκαλία του Βαν και του Άμαντον, ενώ για μήνες και μήνες, προσκυνητές συνέχιζαν να ξεχύνονται στην Εδέμ για να καλωσορίσουν τον Αδάμ και την Εύα και να δηλώσουν την υποταγή τους στον αόρατο Πατέρα τους.
(829.7) 74:2.5 Αμέσως μόλις ξύπνησαν ο Αδάμ και η Εύα πήγαν με συνοδεία για την τυπική υποδοχή στο μεγάλο ύψωμα, βόρεια του ναού. Ο φυσικός αυτός λόφος είχε διευρυνθεί και είχε ετοιμαστεί για την εγκατάσταση των καινούργιων κυβερνητών του κόσμου. Εδώ, το μεσημέρι, η επιτροπή υποδοχής της Ουράντια καλωσόρισε αυτό τον Υιό και τη Θυγατέρα του συστήματος της Σατάνια. Ο Άμαντον ήταν ο πρόεδρος της επιτροπής αυτής, που αποτελείτο από δώδεκα μέλη, στα οποία περιλαμβάνετο ένας εκπρόσωπος από κάθε μία από τις έξι φυλές του Σαντζίκ. Ο αναπληρωματικός προϊστάμενος των μεσοδιάστατων. Η Αννάν, μία κόρη πιστή, εκπρόσωπος των Νοδιτών. Ο Νώε, ο γιος του αρχιτέκτονα και κατασκευαστή του Κήπου και εκτελεστής των σχεδίων του νεκρού πατέρα του. Και οι δύο Φορείς της Ζωής που κατοικούσαν στην Ουράντια.
(830.1) 74:2.6 Η επόμενη πράξη ήταν η παράδοση της διεύθυνσης της εποπτείας του πλανήτη στον Αδάμ και την Εύα από τον αρχαιότερο Μελχισεδέκ, τον προϊστάμενο του συμβουλίου των υποδοχέων στην Ουράντια. Ο Υλικός Υιός και η Θυγατέρα έδωσαν όρκο υποταγής στους Μέγιστους του Νορλάτιαντεκ και στον Μιχαήλ του Νέβαδον και ανακηρύχθηκαν κυβερνήτες της Ουράντια από τον Βαν, ο οποίος έτσι εκχώρησε την ονομαστική εξουσία, την οποία είχε για περισσότερο από εκατόν πενήντα χιλιάδες χρόνια διατηρήσει συνεπεία της δράσης των υποδοχέων Μελχισεδέκ.
(830.2) 74:2.7 Έτσι ο Αδάμ και η Εύα φόρεσαν βασιλικούς μανδύες για την περίσταση αυτή, τη στιγμή που ανέλαβαν επίσημα την κυριαρχία του κόσμου. Δεν είχαν χαθεί όλες οι τέχνες της Νταλαμέιτια από τον κόσμο. Η υφαντουργία εξακολουθούσε να εξασκείται την εποχή της Εδέμ.
(830.3) 74:2.8 Τότε ακούσθηκε η αναγγελία των αρχαγγέλων και η εκπεμπόμενη φωνή του Γαβριήλ όρισε το δεύτερο προσκλητήριο κρίσης της Ουράντια και την ανάσταση των κοιμώμενων διασωθέντων της δεύτερης απονομής χάριτος και ελέους στον πλανήτη 606 της Σατάνια. Η απονομή του Πρίγκιπα είχε τελειώσει, η εποχή του Αδάμ, η τρίτη πλανητική εποχή, ανοίγει εν μέσω σκηνών άπειρου μεγαλείου. Και οι νέοι κυβερνήτες της Ουράντια αρχίζουν την κυριαρχία τους κάτω από φαινομενικά ευνοϊκές συνθήκες, παρά την παγκόσμια σύγχυση που προκλήθηκε εξ αιτίας της έλλειψης συνεργασίας των προκατόχων τους στην εξουσία επί του πλανήτη.
(830.4) 74:3.1 Και τώρα, μετά την τυπική τους εγκατάσταση, ο Αδάμ και η Εύα έμαθαν με τρόπο οδυνηρό για την πλανητική τους απομόνωση. Σίγησαν οι γνώριμες εκπομπές και έγιναν ανύπαρκτα τα κυκλώματα εξωπλανητικής επικοινωνίας. Οι σύντροφοί τους στην Τζερουζέμ είχαν πάει σε κόσμους που λειτουργούσαν ομαλά, με έναν σωστά εγκατεστημένο Πλανητικό Πρίγκιπα και ένα έμπειρο επιτελείο έτοιμο να τους υποδεχθεί και ικανό να συνεργασθεί μαζί τους κατά την αρχική τους εμπειρία σε τέτοιους κόσμους. Στην Ουράντια, όμως, η εξέγερση είχε αλλάξει τα πάντα. Εδώ ο Πλανητικός Πρίγκιπας ήταν περισσότερο από παρών και, παρά το ότι είχε αποκοπεί από το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής του να κάνει το κακό, ήταν ακόμη σε θέση να κάνει το έργο του Αδάμ και της Εύας δύσκολο και, ως ένα σημείο, επικίνδυνο. Ήταν ένας σοβαρός Υλικός Υιός και μια σοβαρή θυγατέρα της Τζερουζέμ, που είχαν χάσει τις ψευδαισθήσεις τους αυτοί που περπατούσαν εκείνη τη νύκτα μέσα στον Κήπο, κάτω από τη λάμψη του γεμάτου φεγγαριού, συζητώντας τα σχέδιά τους για την επόμενη μέρα.
(830.5) 74:3.2 Έτσι τέλειωσε η πρώτη μέρα του Αδάμ και της Εύας στην απομονωμένη Ουράντια, τον ευρισκόμενο σε σύγχυση πλανήτη της προδοσίας του Καλιγκάστια. Και περπατούσαν και μιλούσαν πολύ μέσα στη νύχτα, την πρώτη τους νύχτα στη γη – και ήταν τόσο μοναχική.
(830.6) 74:3.3 Η δεύτερη μέρα του Αδάμ στη γη πέρασε σε συνεδρίαση με τους πλανητικούς υποδοχείς και το συμβούλιο εισηγητών. Από τους Μελχισεδέκ και τους συνεργάτες τους, ο Αδάμ και η Εύα έμαθαν περισσότερα για τις λεπτομέρειες της εξέγερσης του Καλιγκάστια και το αποτέλεσμα της αναστάτωσης αυτής πάνω στην πρόοδο του κόσμου. Και ήταν, συνολικά, μια αποκαρδιωτική ιστορία, η μεγάλη αυτή αφήγηση της κακοδιαχείρισης των υποθέσεων του κόσμου. Έμαθαν όλα τα γεγονότα πάνω στην απόλυτη κατάρρευση του σχεδίου του Καλιγκάστια για την επιτάχυνση της διαδικασίας της κοινωνικής εξέλιξης. Έφθασαν, επίσης, στο να κατανοήσουν πλήρως την αφροσύνη του να επιχειρηθεί η επίτευξη πλανητικής εξέλιξης, ανεξάρτητα από το θείο σχέδιο προόδου. Και έτσι τέλειωσε μια θλιβερή αλλά διαφωτιστική μέρα – η δεύτερη μέρα τους στην Ουράντια.
(831.1) 74:3.4 Η τρίτη μέρα αφιερώθηκε στην επιθεώρηση του Κήπου. Από τα μεγάλα πουλιά που μετέφεραν επιβάτες – τα φάντορς – ο Αδάμ και η Εύα κοιτούσαν κάτω, τις απέραντες εκτάσεις του Κήπου, ενώ μεταφέρονταν στον αέρα πάνω από αυτό, το ωραιότερο σημείο στη γη. Η μέρα αυτή της επιθεώρησης τελείωσε με ένα πολύ μεγάλο επίσημο γεύμα προς τιμήν όλων εκείνων οι οποίοι είχαν μοχθήσει για να δημιουργήσουν τον κήπο αυτό με την ομορφιά και το μεγαλείο της Εντέντια.2 [74] Και πάλι, αργά τη νύκτα της τρίτης τους μέρας, ο Υιός και η σύντροφός του περπάτησαν μέσα στον Κήπο και μίλησαν για το άπειρο μέγεθος των προβλημάτων τους.
(831.2) 74:3.5 Την τέταρτη μέρα ο Αδάμ και η Εύα απευθύνθηκαν στη συνέλευση του Κήπου. Από το λόφο απ’ όπου ξεκίνησαν μίλησαν στον κόσμο σχετικά με τα σχέδιά τους για την αποκατάσταση του κόσμου και περιέγραψαν τις μεθόδους δια των οποίων θα προσπαθούσαν να ανασχηματίσουν την κοινωνική κουλτούρα της Ουράντια από τα χαμηλά επίπεδα στα οποία είχε πέσει, εξ αιτίας της αμαρτίας και της εξέγερσης. Τούτη ήταν μια σπουδαία μέρα και έκλεισε με μια γιορτή για το συμβούλιο των ανδρών και των γυναικών οι οποίοι είχαν επιλεγεί για να αναλάβουν υπεύθυνες θέσεις στην καινούργια διοίκηση των υποθέσεων του κόσμου. Σημειώστε! Οι γυναίκες, όπως και οι άνδρες συμμετείχαν σ’ αυτή την ομάδα και ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο στη γη, από την εποχή της Νταλαμέιτια. Ήταν ένας εκπληκτικός νεωτερισμός να βλέπει κανείς την Εύα, μια γυναίκα, να μοιράζεται τις τιμές και τις ευθύνες των υποθέσεων του κόσμου με έναν άνδρα. Κι’ έτσι τέλειωσε η τέταρτη μέρα στη γη.
(831.3) 74:3.6 Η πέμπτη μέρα γέμισε με την συγκρότηση της προσωρινής κυβέρνησης, τη διοίκηση η οποία επρόκειτο να λειτουργήσει έως ότου οι υποδοχείς Μελχισεδέκ θα εγκατέλειπαν την Ουράντια.
(831.4) 74:3.7 Η έκτη ημέρα αφιερώθηκε στην επιθεώρηση των πολυάριθμων τύπων ανθρώπων και ζώων. Κατά μήκος του τείχους, προς τα ανατολικά της Εδέμ, ο Αδάμ και η Εύα συνοδεύονταν όλη την ημέρα, παρατηρώντας τα ζώα του πλανήτη και αποκτώντας καλύτερη αντίληψη ως προς το τι πρέπει να γίνει ώστε να επέλθει η τάξη μέσα από τη σύγχυση, σ’ ένα κόσμο κατοικούμενο από τόσο μεγάλη ποικιλία ζώντων πλασμάτων.
(831.5) 74:3.8 Εξέπληξε σε μεγάλο βαθμό εκείνους που συνόδευαν τον Αδάμ και την Εύα σ’ αυτό το ταξίδι το να παρατηρούν πόσο απόλυτα κατανοούσε τη φύση και τη λειτουργία των χιλιάδων επί χιλιάδων ζώων που του έδειχναν. Τη στιγμή που κοιτούσε ένα ζώο, μπορούσε να υποδείξει τη φύση και τη συμπεριφορά του. Ο Αδάμ μπορούσε να δώσει ονόματα που να περιγράφουν την προέλευση, τη φύση και τη λειτουργία όλων των υλικών πλασμάτων που έβλεπε. Εκείνοι που τον οδηγούσαν σ’ αυτή την περιήγηση επιθεώρησης δεν γνώριζαν ότι ο καινούργιος κυβερνήτης του κόσμου ήταν ένας από τους πλέον έμπειρους ανατόμους ολόκληρης της Σατάνια. Και η Εύα ήταν εξ ίσου ειδήμων. Ο Αδάμ εξέπληξε τους συντρόφους του περιγράφοντας πλήθος ζώντων πλασμάτων, πάρα πολύ μικρά για να μπορεί να τα δει μάτι ανθρώπου.
(831.6) 74:3.9 Όταν η έκτη μέρα της προσωρινής τους παραμονής στη γη τελείωσε, ο Αδάμ και η Εύα αναπαύθηκαν για πρώτη φορά στο καινούργιο τους σπίτι, «ανατολικά της Εδέμ.» Οι πρώτες έξι μέρες της περιπέτειας στην Ουράντια ήταν πολυάσχολες και πρόσμεναν με μεγάλη ευχαρίστηση μια ολόκληρη μέρα απαλλαγής απ’ όλες τις δραστηριότητες.
(831.7) 74:3.10 Οι περιστάσεις, όμως, άλλα υπαγόρευαν. Η εμπειρία της ημέρας που μόλις είχε περάσει, κατά την οποία ο Αδάμ είχε με τόση ευφυία και τόσες λεπτομέρειες συζητήσει για τα ζώα της Ουράντια, μαζί με τον αριστοτεχνικό εναρκτήριο λόγο του και τους γοητευτικούς του τρόπους, είχαν σε τέτοιο βαθμό κερδίσει τις καρδιές και είχαν τόσο πολύ κατακτήσει το νου των κατοίκων του Κήπου, ώστε δεν ήσαν μόνο διατεθειμένοι να αποδεχθούν ολόψυχα τον νεοφερμένο Υιό και τη Θυγατέρα της Τζερουζέμ ως κυβερνήτες, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς ήταν έτοιμοι να γονατίσουν και να τους λατρέψουν σαν θεούς.
(832.1) 74:4.1 Τη νύκτα εκείνη, τη νύκτα που ακολούθησε την έκτη ημέρα, ενώ ο Αδάμ και η Εύα κοιμούνταν, πράγματα παράξενα συνέβαιναν κοντά στο ναό του Πατέρα, στον κεντρικό τομέα της Εδέμ. Εκεί, κάτω από τις ακτίνες ενός ώριμου φεγγαριού, εκατοντάδες ενθουσιασμένων και συνεπαρμένων ανδρών και γυναικών άκουγαν επί ώρες τις παθιασμένες εκκλήσεις των αρχηγών τους. Είχαν καλές προθέσεις, αλλά, απλώς, δεν μπορούσαν να καταλάβουν την απλότητα του αδελφικού και δημοκρατικού τρόπου των καινούργιων κυβερνητών τους. Και πολύ πριν το ξημέρωμα, οι νέοι και προσωρινοί διαχειριστές των θεμάτων του κόσμου έφθασαν σ’ ένα σχεδόν ομόφωνο συμπέρασμα, ότι ο Αδάμ και η σύντροφός του ήταν εντελώς μετριόφρονες και ανεπιτήδευτοι. Αποφάσισαν ότι η Θεότητα είχε κατέβει στη γη, με τη μορφή του σώματος, ότι ο Αδάμ και η Εύα ήταν στην πραγματικότητα θεοί, ή κάτι άλλο τόσο σχετικό με τέτοια ιδιότητα, ώστε να αξίζει την ταπεινή τους λατρεία.
(832.2) 74:4.2 Τα εκπληκτικά γεγονότα των πρώτων έξι ημερών του Αδάμ και της Εύας στη γη, ήταν στο σύνολό τους πάρα πολύ για τον απροετοίμαστο νου ακόμη και των καλύτερων ανθρώπων του κόσμου. Το κεφάλι τους στριφογύριζε. Είχαν παρασυρθεί από την πρόταση να φέρουν το επιβλητικό ζευγάρι στον ναό του Πατέρα το καταμεσήμερο, ώστε ο καθένας να μπορέσει να υποκλιθεί σε μία γεμάτη σεβασμό λατρεία και να πέσουν στη γη, δηλώνοντας ταπεινή υποταγή. Και οι κάτοικοι του Κήπου ήσαν πράγματι ειλικρινείς σε όλ’ αυτά.
(832.3) 74:4.3 Ο Βαν διαμαρτυρήθηκε. Ο Άμαντον έλειπε, όντας υπεύθυνος της τιμητικής φρουράς που είχε μείνει πίσω με τον Αδάμ και την Εύα κατά τη διάρκεια της νύκτας. Η διαμαρτυρία, όμως, του Βαν δεν ελήφθη υπ’ όψιν. Του είπαν ότι ήταν κι’ αυτός το ίδιο μετριοπαθής, το ίδιο ανεπιτήδευτος. Ότι δεν απείχε πολύ από το να είναι και ο ίδιος θεός, διαφορετικά πώς είχε ζήσει τόσο πολύ στη γη και πώς είχε προκαλέσει ένα τόσο σπουδαίο γεγονός, όπως ήταν ο ερχομός του Αδάμ; Και καθώς οι ξαναμμένοι Εδεμίτες ήταν έτοιμοι να τον πιάσουν και να τον πάνε στο ύψωμα για να τον λατρέψουν, ο Βαν άνοιξε το δρόμο του ανάμεσα στο πλήθος και, όντας σε θέση να επικοινωνεί με τους μεσοδιάστατους, έστειλε τον αρχηγό τους πολύ βιαστικά στον Αδάμ.
(832.4) 74:4.4 Ήταν κοντά στην αυγή της έβδομης ημέρας στη γη, όταν ο Αδάμ και η Εύα άκουσαν το απρόσμενο νέο της πρότασης αυτών των καλοπροαίρετων, αλλά παραπλανημένων θνητών. Και τότε, ενώ ακόμη τα μεταφορικά πουλιά πετούσαν γρήγορα για να τους μεταφέρουν στο ναό, οι μεσοδιάστατοι, όντας ικανοί να κάνουν παρόμοια πράγματα, μετέφεραν τον Αδάμ και την Εύα στο ναό του Πατέρα. Ήταν νωρίς το πρωί της έβδομης αυτής ημέρας και από το ύψωμα της τόσο πρόσφατης υποδοχής τους, απ’ όπου ο Αδάμ μίλησε για ώρα πολλή, εξηγώντας τις εντολές των θείων υιών και κατέστησε σαφές στις γήινες αυτές διάνοιες ότι μόνον ο Πατέρας και εκείνοι τους οποίους αυτός ορίζει μπορούν να λατρεύονται. Ο Αδάμ είπε με απλά λόγια ότι μπορούσε να δεχθεί κάθε τιμή και να έχει κάθε σεβασμό, αλλά λατρεία, ποτέ!
(832.5) 74:4.5 Ήταν μια κοσμοϊστορική μέρα και μόλις πριν το μεσημέρι, την ώρα περίπου της άφιξης του σεραφικού αγγελιαφόρου που μετέφερε την αναγνώριση της Τζερουζέμ για την εγκατάσταση των κυβερνητών του κόσμου, ο Αδάμ και η Εύα, ξεφεύγοντας από το πλήθος, έδειξαν προς το ναό του Πατέρα και είπαν: «Πηγαίνετε τώρα στο υλικό έμβλημα της αόρατης παρουσίας του Πατέρα και υποκλιθείτε για να δείξετε τη λατρεία σας γι’ αυτόν που μας δημιούργησε όλους και που μας κρατά στη ζωή. Και ας γίνει η πράξη αυτή η ειλικρινής υπόσχεση ότι ποτέ ξανά δεν θα υποκύψετε στον πειρασμό να λατρέψετε οποιονδήποτε εκτός του Θεού.» Όλοι έκαναν αυτό που τους διέταξε ο Αδάμ. Ο Υλικός Υιός και η Θυγατέρα έμειναν μόνοι στο ύψωμα, με το κεφάλι σκυμμένο, ενώ ο λαός έπεφτε καταγής γύρω από το ναό.
(832.6) 74:4.6 Και αυτή ήταν η απαρχή της παράδοσης της ημέρας του Σαββάτου. Πάντα στην Εδέμ η έβδομη ημέρα ήταν αφιερωμένη στη μεσημβρινή συγκέντρωση στο ναό. Για πάρα πολύ καιρό ήταν έθιμο να αφιερώνεται αυτή η ημέρα στην αυτοβελτίωση. Το πρωί ήταν αφιερωμένο στη φυσική βελτίωση, το μεσημέρι στην πνευματική λατρεία, το απόγευμα στη διανοητική καλλιέργεια ενώ το βράδυ περνούσε σε κοινωνικές συναναστροφές. Αυτό δεν έγινε ποτέ νόμος στην Εδέμ, αλλά ήταν έθιμο, για όσο καιρό η διακυβέρνηση του Αδάμ κυριαρχούσε στη γη.
(833.1) 74:5.1 Για επτά, σχεδόν, χρόνια μετά την άφιξη του Αδάμ, παρέμειναν υπεύθυνοι οι υποδοχείς Μελχισεδέκ, αλλά ήλθε τελικά η ώρα που παρέδωσαν τη διαχείριση των υποθέσεων του κόσμου στον Αδάμ και επέστρεψαν στην Τζερουζέμ.
(833.2) 74:5.2 Ο αποχαιρετισμός των υποδοχέων κράτησε ολόκληρη μέρα και προς το βράδυ κάθε ένας από τους Μελχισεδέκ έδινε στον Αδάμ και την Εύα καθώς έφευγε τις συμβουλές του και τις καλύτερες ευχές του. Ο Αδάμ είχε αρκετές φορές ζητήσει από τους συμβούλους του να μείνουν στη γη μαζί του, αλλά πάντα οι εκκλήσεις του αποκρούονταν. Είχε έλθει η στιγμή κατά την οποία οι Υλικοί Υιοί έπρεπε να αναλάβουν πλήρη δέσμευση για τη διαχείριση των θεμάτων του κόσμου. Και έτσι, τα μεσάνυχτα, οι σεραφικοί μεταφορείς της Σατάνια άφησαν τον πλανήτη με δεκατέσσερις υπάρξεις για την Τζερουζέμ, με την μεταφορά του Βαν και του Άμαντον να επισυμβαίνει ταυτόχρονα με την αναχώρηση των δώδεκα Μελχισεδέκ.
(833.3) 74:5.3 Όλα πήγαιναν αρκετά καλά για λίγο καιρό στην Ουράντια και φαινόταν ότι ο Αδάμ θα μπορούσε τελικά να αναπτύξει κάποιο σχέδιο για να προωθήσει τη σταδιακή επέκταση του Εδεμικού πολιτισμού. Ακολουθώντας τις συμβουλές των Μελχισεδέκ άρχισε να υποστηρίζει την τέχνη των κατασκευών με την ιδέα να αναπτύξει εμπορικές σχέσεις με τον εξωτερικό κόσμο. Όταν η Εδέμ διαλύθηκε, υπήρχαν περισσότερες από εκατό πρωτόγονες κατασκευαστικές εγκαταστάσεις σε λειτουργία, ενώ είχαν δημιουργηθεί εκτεταμένες εμπορικές σχέσεις με τις γειτονικές φυλές.
(833.4) 74:5.4 Για αιώνες ο Αδάμ και η Εύα είχαν διδαχθεί την τεχνική της βελτίωσης ενός κόσμου, ώστε να είναι έτοιμος για την εξειδικευμένη τους συνεισφορά στην πρόοδο του εξελικτικού πολιτισμού. Τώρα, όμως, βρίσκονταν πρόσωπο με πρόσωπο με προβλήματα πιεστικά, όπως η εγκαθίδρυση του νόμου και της τάξης σ’ έναν κόσμο αγρίων, βαρβάρων και ημιπολιτισμένων ανθρώπινων υπάρξεων. Εκτός από τους καλύτερους του πληθυσμού της γης, που είχαν συγκεντρωθεί στον Κήπο, λίγες μόνο ομάδες, εδώ κι’ εκεί, ήσαν έτοιμες για να δεχθούν τον Αδαμικό πολιτισμό.
(833.5) 74:5.5 Ο Αδάμ έκανε μια ηρωική και αποφασιστική προσπάθεια να ιδρύσει μια παγκόσμια κυβέρνηση, αλλά συναντούσε παντού πεισματική αντίδραση. Ο Αδάμ είχε ήδη θέσει σε λειτουργία ένα σύστημα ομαδικού ελέγχου σ’ ολόκληρη την Εδέμ και είχε συνδέσει ομοσπονδιακά όλες αυτές τις ομάδες στη λεγεώνα της Εδέμ. Ωστόσο προβλήματα, σοβαρά προβλήματα προέκυψαν όταν βγήκε έξω από τον Κήπο και επεχείρησε να εφαρμόσει τις ιδέες αυτές στις εξωτερικές φυλές. Τη στιγμή που οι συνεργάτες του Αδάμ άρχισαν να εργάζονται έξω από τον Κήπο, συνάντησαν την άμεση και καλοσχεδιασμένη αντίσταση του Καλιγκάστια και του Νταλιγκάστια. Ο εκπεσών Πρίγκιπας είχε εκθρονισθεί από παγκόσμιος κυβερνήτης, αλλά δεν είχε διωχθεί από τον πλανήτη. Βρισκόταν ακόμα στη γη και μπορούσε, τουλάχιστον μέχρις ενός σημείου, να αντισταθεί σε όλα τα σχέδια του Αδάμ για την αναμόρφωση της κοινωνίας των ανθρώπων. Ο Αδάμ προσπάθησε να προειδοποιήσει τις φυλές κατά του Καλιγκάστια, αλλά το έργο του αυτό έγινε πολύ δύσκολο, επειδή ο αρχιεχθρός του ήταν αόρατος στα μάτια των ανθρώπων.
(833.6) 74:5.6 Ακόμη και μεταξύ των Εδεμιτών υπήρχαν εκείνα τα μπερδεμένα μυαλά που έκλιναν προς τις διδαχές του Καλιγκάστια περί ανεξέλεγκτης ατομικής ελευθερίας. Και προκάλεσαν ατέλειωτα προβλήματα στον Αδάμ. Πάντα ανέτρεπαν τα τέλεια φτιαγμένα για κανονική πρόοδο και ουσιαστική εξέλιξη σχέδια. Υποχρεώθηκε, τελικά, να ανακαλέσει το πρόγραμμά του για άμεση κοινωνικοποίηση. Επέστρεψε στη μέθοδο οργάνωσης του Βαν, χωρίζοντας τους Εδεμίτες σε ομάδες των εκατό, με έναν αρχηγό η κάθε μία και με υπαρχηγούς υπεύθυνους για μικρότερες ομάδες των δέκα.
(834.1) 74:5.7 Ο Αδάμ και η Εύα είχαν έλθει για να ιδρύσουν κυβέρνηση αντιπροσώπων στη θέση της μοναρχίας, αλλά δεν βρήκαν κάποια κυβέρνηση που να αξίζει να λέγεται κυβέρνηση σ’ ολόκληρη την επιφάνεια της γης. Επί του παρόντος ο Αδάμ εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια να ιδρύσει κυβέρνηση αντιπροσώπων και πριν από την κατάρρευση του καθεστώτος της Εδέμ, επέτυχε να δημιουργήσει εκατό, σχεδόν, εξωτερικά εμπορικά και κοινωνικά κέντρα, όπου ισχυρά άτομα κυβερνούσαν επ’ ονόματί του. Τα περισσότερα από τα κέντρα αυτά είχαν συγκροτηθεί άλλοτε από τον Βαν και τον Άμαντον.
(834.2) 74:5.8 Η αποστολή αντιπροσώπων από τη μία φυλή στην άλλη χρονολογείται από την εποχή του Αδάμ. Τούτο ήταν ένα σπουδαίο βήμα προς τα εμπρός στην εξέλιξη της κυβέρνησης.
(834.3) 74:6.1 Ο χώρος της οικογένειας του Αδάμ περιελάμβανε λίγο περισσότερο από οκτώ τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ακριβώς γύρω από τον τόπο αυτό της κατοικίας τους, είχε ληφθεί μέριμνα για τη φροντίδα περισσότερων των τριακοσίων χιλιάδων αμιγών απογόνων τους. Όμως, μόνο η πρώτη μονάδα των προγραμματισμένων κτιρίων κατασκευάσθηκε ποτέ. Προτού το μέγεθος της οικογένειας του Αδάμ ξεπεράσει τις προβλέψεις αυτές, ολόκληρο το Αδαμικό σχέδιο διαλύθηκε και ο Κήπος εκκενώθηκε.
(834.4) 74:6.2 Ο Άνταμσαν υπήρξε ο πρωτότοκος της ιώδους φυλής της Ουράντια, ακολουθούμενος από την αδελφή του και τον Ήβσαν το δευτερότοκο γιο του Αδάμ και της Εύας. Η Εύα ήταν μητέρα πέντε παιδιών πριν φύγουν οι Μελχισεδέκ – τριών γιων και δύο θυγατέρων. Τα επόμενα δύο ήσαν δίδυμα. Γέννησε εξήντα τρία παιδιά, τριανταδύο κόρες και τριανταένα γιους, πριν το παραστράτημα. Όταν ο Αδάμ και η Εύα εγκατέλειψαν τον Κήπο, η οικογένειά τους αποτελείτο από τέσσερις γενιές που αριθμούσαν 1,647 καθαρούς απογόνους. Απέκτησαν σαράντα δύο παιδιά αφού έφυγαν από τον κήπο, εκτός των δύο απογόνων που απέκτησαν από κοινού με τα θνητά γένη της γης. Και σ’ αυτό δεν περιλαμβάνεται η γονική συμμετοχή του Αδάμ στους Νοδίτες και τις εξελικτικές φυλές.
(834.5) 74:6.3 Τα παιδιά του Αδάμ δεν έπιναν γάλα ζώων, όταν σταματούσαν να θηλάζουν τη μητέρα τους, σε ηλικία ενός χρόνου. Η Εύα είχε πρόσβαση στο γάλα μεγάλης ποικιλίας καρπών και στους χυμούς πολλών φρούτων και, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά τις χημικές ιδιότητες και την ενέργεια των τροφών αυτών, τις συνδύαζε κατάλληλα για τη διατροφή των παιδιών της, μέχρι να βγάλουν δόντια.
(834.6) 74:6.4 Ενώ οι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο μαγείρευαν, εκτός του άμεσου Αδαμικού τομέα της Εδέμ, τίποτε δεν μαγειρευόταν στο σπίτι του Αδάμ. Έβρισκαν την τροφή τους – φρούτα, καρπούς και δημητριακά – έτοιμα καθώς ωρίμαζαν. Έτρωγαν μία φορά την ημέρα, λίγο μετά το μεσημέρι. Ο Αδάμ και η Εύα απορροφούσαν «φως και ενέργεια» κατ’ ευθείαν από ορισμένες διαστημικές εκπομπές σε συνδυασμό με τη λειτουργία του δένδρου της ζωής.
(834.7) 74:6.5 Τα σώματα του Αδάμ και της Εύας φεγγοβολούσαν, αλλά πάντα φορούσαν ρούχα συμμορφούμενοι με το έθιμο των συντρόφων τους. Αν και ελάχιστα ρούχα φορούσαν κατά τη διάρκεια της ημέρας, το βράδυ τυλίγονταν με νυκτερινά ρούχα. Η προέλευση του παραδοσιακού φωτοστέφανου που περιβάλλει το κεφάλι των υποτιθέμενων ευσεβών και αγίων ανθρώπων χρονολογείται από τις μέρες του Αδάμ και της Εύας. Εφ’ όσον οι εκπομπές φωτός των σωμάτων τους κρύβονταν σε μεγάλο βαθμό από τα ρούχα τους, μόνο η ακτινοβολούσα λάμψη από το κεφάλι τους διακρίνετο. Οι απόγονοι του Άνταμσαν πάντα παρουσίαζαν με τον τρόπο αυτό την άποψή τους για τα άτομα που πιστεύετο ότι διέθεταν ασυνήθιστη πνευματική ανάπτυξη.
(834.8) 74:6.6 Ο Αδάμ και η Εύα μπορούσαν να επικοινωνούν μεταξύ τους αλλά και με τα άμεσα3 [75] παιδιά τους από μία απόσταση περίπου ογδόντα χιλιομέτρων. Αυτή η ανταλλαγή σκέψεων επιτυγχάνετο μέσω των μικροσκοπικών αεροθαλάμων που βρίσκονταν πολύ κοντά στον εγκέφαλό τους. Με τον μηχανισμό αυτό, μπορούσαν να αποστέλλουν και να λαμβάνουν κύματα σκέψεων. Η δύναμη, όμως, αυτή ανεστάλη ακαριαία, μόλις ο νους τους παραδόθηκε στην αταξία και την διάλυση του κακού.
(835.1) 74:6.7 Τα παιδιά του Αδάμ φοιτούσαν στα δικά τους σχολεία έως ότου γίνονταν δέκα έξι, με το μικρότερο να διδάσκεται από το μεγαλύτερο. Τα μικρά άλλαζαν ασχολία κάθε τριάντα λεπτά, τα μεγαλύτερα κάθε ώρα. Και ήταν σίγουρα ένα καινούργιο θέαμα στην Ουράντια να βλέπει κανείς αυτά τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας στο παιγνίδι, σε χαρούμενες και διασκεδαστικές δραστηριότητες, για την καθαρή χαρά του παιγνιδιού και μόνο. Η διασκέδαση και το χιούμορ των σημερινών φυλών προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από το γένος του Αδάμ. Οι Αδαμίτες έτρεφαν όλοι μεγάλη εκτίμηση για τη μουσική, ενώ διέθεταν επίσης έντονη αίσθηση του χιούμορ.
(835.2) 74:6.8 Η μέση ηλικία κατά την οποία μνηστεύονταν ήταν τα δέκα οκτώ και αυτοί οι νέοι εντάσσονταν στη συνέχεια σε διετή μαθητεία, προετοιμαζόμενοι για την ανάληψη των καθηκόντων του γάμου. Στα είκοσι είχαν το δικαίωμα να παντρευτούν. Και μετά το γάμο άρχιζαν την κύρια εργασία τους, ή ακολουθούσαν ειδική προετοιμασία γι’ αυτήν.
(835.3) 74:6.9 Η πρακτική ορισμένων μεταγενέστερων εθνών να επιτρέπουν στις βασιλικές οικογένειες που υποτίθεται ότι κατάγονται από τους θεούς να παντρεύονται αδέλφια μεταξύ τους, χρονολογείται από τις παραδόσεις των Αδαμικών απογόνων – που ζευγάρωναν, όταν ήταν αναγκαίο, μεταξύ τους. Οι τελετές του γάμου της πρώτης και της δεύτερης γενιάς του Κήπου γίνονταν πάντα από τον Αδάμ και την Εύα.
(835.4) 74:7.1 Τα παιδιά του Αδάμ, εκτός από φοίτηση τεσσάρων χρόνων στα σχολεία που βρίσκονταν δυτικά, ζούσαν και εργάζονταν «ανατολικά της Εδέμ.» Εκπαιδεύονταν διανοητικά μέχρις ότου γίνονταν δέκα έξι, σύμφωνα με τις μεθόδους των σχολείων της Τζερουζέμ. Από τα δέκα έξι ως τα είκοσι διδάσκονταν στα σχολεία της Ουράντια στην άλλη άκρη του Κήπου, υπηρετώντας επίσης ως δάσκαλοι στις μικρότερες τάξεις.
(835.5) 74:7.2 Ολόκληρη η επιδίωξη του συστήματος των δυτικών σχολείων του Κήπου ήταν η κοινωνικοποίηση. Οι πρωινές περίοδοι ανάπαυσης ήταν αφιερωμένες στην πρακτική κηπουρική και γεωργία, οι απογευματινές περίοδοι στα παιγνίδια συναγωνισμού. Τα βράδια περνούσαν με κοινωνικές συναναστροφές και την καλλιέργεια ατομικών φιλικών σχέσεων. Η θρησκευτική και η σεξουαλική εκπαίδευση θεωρούνταν δικαιοδοσία της οικογένειας, καθήκον των γονέων.
(835.6) 74:7.3 Η διδασκαλία στα σχολεία αυτά περιελάμβανε οδηγίες που αφορούσαν:
(835.7) 74:7.4 1. Στην υγεία και τη φροντίδα του σώματος.
(835.8) 74:7.5 2. Στον χρυσό κανόνα, το πρότυπο της κοινωνικής επαφής.
(835.9) 74:7.6 3. Στη σχέση των ατομικών δικαιωμάτων προς τα ομαδικά δικαιώματα και τις υποχρεώσεις προς την κοινότητα.
(835.10) 74:7.7 4. Στην ιστορία και τον πολιτισμό των διαφόρων φυλών της γης.
(835.11) 74:7.8 5. Στις μεθόδους προόδου και βελτίωσης του παγκόσμιου εμπορίου.
(835.12) 74:7.9 6. Στο συντονισμό αντικρουόμενων καθηκόντων και συναισθημάτων.
(835.13) 74:7.10 7. Στην καλλιέργεια του παιγνιδιού, του χιούμορ και των ανταγωνιστικών υποκατάστατων της φυσικής πάλης.
(835.14) 74:7.11 Τα σχολεία, στην πραγματικότητα κάθε δραστηριότητα του Κήπου, ήταν πάντα ανοικτά στους επισκέπτες. Άοπλοι παρατηρητές γίνονταν ελεύθερα δεκτοί στην Εδέμ για σύντομες επισκέψεις. Για να μείνει προσωρινά στον Κήπο, ένας Ουραντιανός έπρεπε να «υιοθετηθεί.» Λάμβανε οδηγίες πάνω στο σχέδιο και το σκοπό της επιφοίτησης του Αδάμ, δήλωνε την πρόθεσή του να προσχωρήσει στην αποστολή αυτή και έπειτα έκανε δήλωση νομιμοφροσύνης προς τους κοινωνικούς κανονισμούς του Αδάμ και της πνευματικής κυριαρχίας του Πατέρα του Σύμπαντος.
(836.1) 74:7.12 Οι νόμοι του Κήπου βασίζονταν στους παλαιούς κώδικες της Νταλαμέιτια και είχαν τεθεί σε ισχύ κάτω από πέντε ενότητες:
(836.2) 74:7.13 1. Τους νόμους για την υγεία και την υγιεινή.
(836.3) 74:7.14 2. Τους κοινωνικούς κανονισμούς του Κήπου.
(836.4) 74:7.15 3. Τον κώδικα των συναλλαγών και του εμπορίου.
(836.5) 74:7.16 4. Τους νόμους για δίκαιη μεταχείριση και ανταγωνισμό.
(836.6) 74:7.17 5. Τους νόμους της οικογενειακής ζωής.
(836.7) 74:7.18 6. Τους αστικούς κώδικες του χρυσού κανόνα.
(836.8) 74:7.19 7. Τις επτά εντολές του ανώτατου ηθικού κανόνα.
(836.9) 74:7.20 Ο ηθικός νόμος της Εδέμ ήταν λίγο διαφορετικός από τις επτά εντολές της Νταλαμέιτια. Οι Αδαμίτες, όμως, δίδασκαν πολλούς επιπλέον λόγους για τις εντολές αυτές. Για παράδειγμα, σχετικά με τις δικαστικές αποφάσεις εναντίον του φόνου, η ενοίκηση των Προσαρμοστών της Σκέψης παρουσιάζετο ως ένας επιπλέον λόγος για να μην καταστρέφεται η ανθρώπινη ζωή. Δίδασκαν ότι «Όποιος χύσει αίμα ανθρώπου, θα δει και το δικό του να χύνεται, γιατί ο άνθρωπος πλάσθηκε κατ’ εικόνα του Θεού.»
(836.10) 74:7.21 Η κοινή ώρα λατρείας ήταν το μεσημέρι. Το απόγευμα ήταν η ώρα της οικογενειακής λατρείας. Ο Αδάμ έκανε ό,τι μπορούσε για να αποθαρρύνει τη χρήση τυποποιημένων προσευχών, διδάσκοντας ότι η ουσιαστική προσευχή πρέπει να είναι εντελώς προσωπική, ότι πρέπει να αποτελεί «επιθυμία της ψυχής.» Οι Εδεμίτες, όμως, εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν προσευχές και τύπους που είχαν σχηματοποιηθεί από την εποχή της Νταλαμέιτια. Ο Αδάμ προσπάθησε, επίσης, να αντικαταστήσει με προσφορά των καρπών της γης τις θυσίες αίματος στις θρησκευτικές τελετές, αλλά ελάχιστη πρόοδο επέτυχε πριν από τη διάλυση του Κήπου.
(836.11) 74:7.22 Ο Αδάμ προσπάθησε να διδάξει στις φυλές την ισότητα των φύλων. Ο τρόπος με τον οποίον η Εύα εργαζόταν στο πλευρό του συζύγου της έκανε βαθιά εντύπωση σε όλους τους κατοίκους του Κήπου. Ο Αδάμ τους δίδαξε με σαφήνεια ότι η γυναίκα, εξ ίσου με τον άνδρα, συνεισφέρει τους ζωτικούς αυτούς παράγοντες που ενώνονται για να δημιουργήσουν μία νέα ύπαρξη. Ως τότε, η ανθρωπότητα πίστευε ότι ολόκληρη η διαδικασία της αναπαραγωγής βρισκόταν στις «λαγόνες του πατέρα.» Αντιμετώπιζαν τη μητέρα σαν να ήταν απλά εκείνη που μεριμνούσε για την κυοφορία των αγέννητων και την φροντίδα των νεογέννητων.
(836.12) 74:7.23 Ο Αδάμ δίδαξε τους συγχρόνους του όλα όσα θα μπορούσαν να κατανοήσουν, αλλ’ αυτά δεν ήταν και πάρα πολλά, συγκριτικά μιλώντας. Παρά ταύτα, οι πιο έξυπνες φυλές της γης δεν έβλεπαν την ώρα που θα τους επετρέπετο να τελέσουν γάμο με τα ανώτερα παιδιά της ιώδους φυλής. Και πόσο διαφορετικός κόσμος θα είχε γίνει η Ουράντια, αν το σχέδιο αυτό του εξευγενισμού των φυλών είχε ολοκληρωθεί! Αλλά, ακόμη κι’ έτσι, τρομακτικά κέρδη προέκυψαν από τη μικρή ποσότητα αίματος της εισαγόμενης αυτής φυλής, την οποία οι εξελικτικοί λαοί εξασφάλισαν συμπτωματικά.
(836.13) 74:7.24 Και έτσι εργάσθηκε ο Αδάμ για την ευημερία και τον εξευγενισμό του κόσμου της προσωρινής του διαμονής. Υπήρξε, όμως, έργο δύσκολο να οδηγήσει αυτές τις ανάμικτες και μπασταρδεμένες φυλές σ’ έναν καλύτερο δρόμο.
(836.14) 74:8.1 Η ιστορία της δημιουργίας της Ουράντια σε έξι μέρες βασίστηκε στην παράδοση ότι ο Αδάμ και η Εύα χρειάσθηκαν ακριβώς έξι μέρες για την αρχική τους επιθεώρηση στον Κήπο. Το γεγονός αυτό χάρισε σχεδόν ιερή σημασία4 [76] στη χρονική περίοδο της εβδομάδας, η οποία είχε αρχικά εισαχθεί από τους Νταλαμεϊτιανούς. Το ότι ο Αδάμ χρειάσθηκε έξι μέρες για να επιθεωρήσει τον Κήπο και να διατυπώσει τα προκαταρκτικά του σχέδια για ανασυγκρότηση δεν ήταν προαποφασισμένο. Εξελίσσετο από μέρα σε μέρα. Η επιλογή της έβδομης ημέρας για τη λατρεία ήταν εντελώς συμπτωματική προς τα γεγονότα που παρουσιάσθηκαν εδώ.
(837.1) 74:8.2 Ο μύθος της δημιουργίας του κόσμου σε έξι ημέρες ήταν μεταγενέστερος, στην πραγματικότητα δημιουργήθηκε περισσότερο από τριάντα χιλιάδες χρόνια αργότερα. Ένα χαρακτηριστικό του μύθου, η αιφνίδια εμφάνιση του ήλιου και της σελήνης, ίσως προήλθε από τις παραδόσεις σχετικά με την κατά το παρελθόν αιφνίδια ανάδυση του κόσμου μέσα από ένα πυκνό διαστημικό νέφος μορίων ύλης, που για πολύ καιρό είχε σκοτεινιάσει τον ήλιο και τη σελήνη.
(837.2) 74:8.3 Η ιστορία της δημιουργίας της Εύας από το πλευρό του Αδάμ είναι μια μπερδεμένη συμπύκνωση της Αδαμικής άφιξης και της ουράνιας επέμβασης για την ανταλλαγή ζωτικών ουσιών οι οποίες είχαν σχέση με την έλευση του υλικού επιτελείου του Πλανητικού Πρίγκιπα, περισσότερο από τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες χρόνια πριν.
(837.3) 74:8.4 Οι περισσότεροι από τους λαούς του κόσμου είχαν επηρεασθεί από την παράδοση ότι ο Αδάμ και η Εύα είχαν σώματα που φτιάχτηκαν γι’ αυτούς μόλις έφθασαν στην Ουράντια. Η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είχε φτιαχτεί από πηλό ήταν σχεδόν καθολική στο Ανατολικό Ημισφαίριο. Η παράδοση αυτή μπορεί να βρεθεί από τα νησιά των Φιλιππίνων, και γύρω στον κόσμο, ως την Αφρική. Και πολλοί λαοί αποδέχθηκαν την ιστορία αυτή ης προέλευσης του ανθρώπου από τον πηλό με κάποια μορφή ειδικής δημιουργίας, στη θέση των προγενέστερων πεποιθήσεων περί προοδευτικής δημιουργίας-εξέλιξης.
(837.4) 74:8.5 Μακριά από τις επιδράσεις της Νταλαμέιτια και της Εδέμ, η ανθρωπότητα έτεινε προς την πεποίθηση της σταδιακής ανέλιξης της ανθρώπινης φυλής. Το γεγονός της εξέλιξης δεν αποτελεί σύγχρονη ανακάλυψη. Οι αρχαίοι καταλάβαιναν τον αργό και εξελικτικό χαρακτήρα της ανθρώπινης προόδου. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν σαφείς απόψεις γι’ αυτό, παρά τη γειτνίασή τους με τη Μεσοποταμία. Αν και διάφορες φυλές της γης μπερδεύτηκαν θλιβερά, όσον αφορά στις αντιλήψεις τους για την εξέλιξη, παρά ταύτα πολλές από τις πρωτόγονες φυλές πίστευαν και δίδασκαν ότι ήσαν απόγονοι διάφορων ζώων. Οι πρωτόγονοι λαοί συνήθιζαν να διαλέγουν για τα «τοτέμ» τους τα ζώα που υποτίθεται ότι ήσαν πρόγονοί τους. Ορισμένες Βορειοαμερικανικές Ινδιάνικες φυλές πίστευαν ότι προέρχονταν από τους κάστορες και τα κογιότ. Μερικές Αφρικανικές φυλές διδάσκουν ότι είναι απόγονοι της ύαινας, μια φυλή της Μαλαισίας από τους κερκοπιθήκους, μια φυλή της Νέας Γουινέας από τον παπαγάλο.
(837.5) 74:8.6 Οι Βαβυλώνιοι, εξ αιτίας της άμεσης επαφής τους με τα κατάλοιπα του πολιτισμού των Αδαμιτών, μεγάλωσαν και ομόρφυναν την ιστορία της δημιουργίας του ανθρώπου. Δίδασκαν ότι ο άνθρωπος είχε προέλθει κατ’ ευθείαν από τους θεούς. Επέμεναν σε μία αριστοκρατική καταγωγή για τη φυλή τους, που ήταν ανακόλουθη ακόμα και προς το δόγμα της δημιουργίας από πηλό.
(837.6) 74:8.7 Η εκτίμηση της Παλαιάς Διαθήκης για τη δημιουργία χρονολογείται πολύ αργότερα από την εποχή του Μωυσή. Εκείνος ποτέ δεν δίδαξε τους Εβραίους μια τέτοια διαστρεβλωμένη ιστορία. Παρουσίασε, ωστόσο, μια απλή και συνοπτική αφήγηση της δημιουργίας στους Ισραηλίτες, ελπίζοντας μ’ αυτό να μεγιστοποιήσει την έκκλησή τους προς αυτούς να λατρεύουν τον Δημιουργό, τον Πατέρα του Σύμπαντος, τον οποίον αποκαλούσε ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ.
(837.7) 74:8.8 Στις πρώτες του διδασκαλίες, ο Μωυσής, με μεγάλη σύνεση, δεν επεχείρησε να γυρίσει πίσω, στην εποχή του Αδάμ και εφ’ όσον ο Μωυσής υπήρξε ο ανώτατος διδάσκαλος των Εβραίων, οι ιστορίες του Αδάμ συνδέθηκαν στενά με εκείνες της δημιουργίας. Το ότι οι παλαιότερες παραδόσεις αναγνώριζαν τον προ του Αδάμ πολιτισμό, φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι οι μεταγενέστεροι συντάκτες, με την πρόθεση να απαλείψουν όλες τις αναφορές στα προ της εποχής του Αδάμ ανθρώπινα θέματα, παρέλειψαν να αφαιρέσουν την διαδεδομένη αναφορά στη μετανάστευση του Κάιν στη γη του Νοντ, όπου βρήκε σύζυγο.
(838.1) 74:8.9 Οι Εβραίοι δεν είχαν γραπτή γλώσσα σε γενική χρήση για πάρα πολλούς αιώνες, αφού έφθασαν στην Παλαιστίνη. Έμαθαν τη χρήση ενός αλφαβήτου από τους γειτονικούς Φιλισταίους, οι οποίοι ήσαν πολιτικοί φυγάδες από τον ανώτερο πολιτισμό της Κρήτης. Οι Εβραίοι άφησαν ελάχιστα γραπτά μνημεία μέχρι περίπου το 900 π.Χ. και μη έχοντας γραπτή γλώσσα ως μία τόσο μεταγενέστερη εποχή, είχαν αρκετές διαφορετικές ιστορίες για τη δημιουργία σε χρήση, αλλά μετά την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα έκλιναν περισσότερο προς το να αποδεχθούν μια τροποποιημένη Μεσοποταμιακή εκδοχή.
(838.2) 74:8.10 Η Εβραϊκή παράδοση αποκρυσταλλώθηκε την εποχή του Μωυσή και, επειδή εκείνος προσπάθησε να βρει τη γενεαλογία του Αβραάμ ως την εποχή του Αδάμ, οι Εβραίοι υπέθεσαν ότι ο Αδάμ ήταν ο πρώτος από ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο Γιαχβέ ήταν ο δημιουργός και αφού ο Αδάμ υποτίθεται ότι ήταν ο πρώτος άνθρωπος, τότε ο Γιαχβέ πρέπει να είχε φτιάξει τον κόσμο ακριβώς πριν δημιουργήσει τον Αδάμ. Και τότε, η παράδοση των έξι ημερών του Αδάμ πλέχτηκε στην ιστορία, με αποτέλεσμα, χίλια σχεδόν χρόνια μετά την παραμονή του Μωυσή στη γη, να καταγραφεί η παράδοση της δημιουργίας σε έξι μέρες και στη συνέχεια να αποδοθεί σ’ αυτόν.
(838.3) 74:8.11 Όταν οι Εβραίοι ιερείς επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, είχαν ήδη ολοκληρώσει τη συγγραφή των κειμένων τους πάνω στην αρχή των πραγμάτων. Σύντομα ισχυρίσθηκαν ότι οι διηγήσεις αυτές ήταν μια πρόσφατα ανακαλυφθείσα εξιστόρηση της δημιουργίας γραμμένη από τον Μωυσή. Οι σύγχρονοί τους όμως Εβραίοι, του 500, περίπου π.Χ., δεν θεώρησαν τα κείμενα αυτά θείες αποκαλύψεις. Τα αντιμετώπισαν όπως περίπου οι μεταγενέστεροι λαοί αντιμετώπισαν τις μυθολογικές αφηγήσεις.
(838.4) 74:8.12 Αυτό το πλαστό έγγραφο, που πιστεύετο ότι ήταν οι διδασκαλίες του Μωυσή, ετέθη υπ’ όψιν του Πτολεμαίου, του Έλληνα βασιλέα της Αιγύπτου, ο οποίος έβαλε να το μεταφράσει στα Ελληνικά μία επιτροπή εβδομήντα φιλολόγων, για την καινούργια του βιβλιοθήκη στην Αλεξάνδρεια. Και έτσι, το κείμενο αυτό βρήκε τη θέση του μεταξύ των συγγραμμάτων εκείνων που αργότερα έγιναν μέρος της μετέπειτα συλλογής των «ιερών γραφών» της Εβραϊκής και της Χριστιανικής θρησκείας. Και δια της ταυτοποίησης με τα θεολογικά αυτά συστήματα, παρόμοιες απόψεις για αιώνες επηρέασαν βαθιά τη φιλοσοφία πολλών Δυτικών λαών.
(838.5) 74:8.13 Οι Χριστιανοί διδάσκαλοι διαιώνισαν την πίστη στην κατ’ εντολήν δημιουργία της ανθρώπινης φυλής και όλα αυτά οδήγησαν κατ’ ευθείαν στη διατύπωση της υπόθεσης ενός προγενέστερου χρυσού αιώνα ουτοπικής ευδαιμονίας και στη θεωρία της πτώσης του ανθρώπου, ή του υπερανθρώπου, η οποία εξηγούσε τη μη ουτοπική κατάσταση της κοινωνίας. Οι απόψεις αυτές για τη ζωή και τη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν ήταν στην καλύτερη περίπτωση αποθαρρυντικές, αφού στηρίζονταν στην πεποίθηση της οπισθοχώρησης, παρά της προόδου, ενώ επίσης υπαινίσσονταν μία εκδικητική Θεότητα που είχε ρίξει την οργή της επί της ανθρώπινης φυλής ως τιμωρία για τα σφάλματα κάποιων, προηγούμενων, πλανητικών διοικητών.
(838.6) 74:8.14 Ο «χρυσός αιώνας» είναι μύθος, αλλά η Εδέμ είναι γεγονός και ο πολιτισμός του Κήπου ανετράπη, πραγματικά. Ο Αδάμ και η Εύα διηύθυναν τον Κήπο για εκατόν δεκαεπτά χρόνια όταν, εξ αιτίας της ανυπομονησίας της Εύας και των σφαλμάτων κρίσης του Αδάμ, τόλμησαν να βγουν από τον δρόμο που τους είχε ορισθεί, καταστρέφοντας πολύ γρήγορα τον εαυτό τους και προκαλώντας ολέθρια καθυστέρηση στην εξελικτική πρόοδο ολόκληρης της Ουράντια.
(838.7) 74:8.15 [Παρουσιάσθηκε από τον Σολόνια, τη σεραφική «Φωνή στον Κήπο.»]
(839.1) 75:0.1 Ύστερα από περισσότερα από εκατό χρόνια προσπαθειών στην Ουράντια, ο Αδάμ ελάχιστη πρόοδο μπορούσε να δει έξω από τον Κήπο. Ο κόσμος, γενικά, δεν φαινόταν να προοδεύει πολύ. Η πραγματοποίηση της βελτίωσης της φυλής έμοιαζε να βρίσκεται πάρα πολύ μακριά και η κατάσταση φαινόταν τόσο απελπιστική, ώστε να χρειάζεται κάτι για βοήθεια, κάτι που δεν περιλαμβάνετο στα αρχικά σχέδια. Τουλάχιστον αυτό ήταν που συχνά περνούσε από το μυαλό του Αδάμ και που το είχε πει πολλές φορές στην Εύα. Ο Αδάμ και η σύντροφός του ήσαν πιστοί, αλλά ήσαν απομονωμένοι από τους ομοίους τους και επιπλέον ήσαν οδυνηρά δυστυχείς για την αξιοθρήνητη κατάσταση του κόσμου τους.
(839.2) 75:1.1 Η Αδαμική αποστολή στην πειραματική, καμένη από την εξέγερση και απομονωμένη Ουράντια ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα. Και ο Υλικός Υιός και η Θυγατέρα αντελήφθησαν αμέσως τις δυσκολίες και την αβεβαιότητα της πλανητικής τους αποστολής. Παρά ταύτα, καταπιάστηκαν θαρραλέα με το έργο της επίλυσης των πολύμορφων προβλημάτων τους. Όταν όμως αφοσιώθηκαν στο μέγιστης σπουδαιότητας έργο της εξάλειψης των καθυστερημένων και εκφυλισμένων από τα γένη των ανθρώπων, απογοητεύθηκαν πολύ. Δεν μπορούσαν να βρουν διέξοδο από το δίλημμα δεν μπορούσαν να συμβουλευθούν τους ανωτέρους τους, είτε στην Τζερουζέμ είτε στην Εντέντια. Βρίσκονταν εδώ, απομονωμένοι και, μέρα με την ημέρα, αντιμέτωποι με ένα καινούργιο και περίπλοκο μπέρδεμα, ένα πρόβλημα που φαινόταν να είναι άλυτο.
(839.3) 75:1.2 Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η πρώτη δουλειά ενός Πλανητικού Αδάμ και μιας Εύας θα ήταν ο συντονισμός και η ανάμιξη των φυλών. Στην Ουράντια, όμως, ένα τέτοιο σχέδιο φαινόταν σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθεί, επειδή οι φυλές, αν και βιολογικά έτοιμες, δεν είχαν ποτέ απαλλαγεί από τα καθυστερημένα και εκφυλισμένα γένη τους.
(839.4) 75:1.3 Ο Αδάμ και η Εύα βρέθηκαν σε μια σφαίρα καθ’ ολοκληρίαν απροετοίμαστη για την αναγγελία της αδελφοσύνης των ανθρώπων, σ’ έναν κόσμο που έψαχνε στα τυφλά, μέσα σε αξιοθρήνητο πνευματικό σκοτάδι, καταδικασμένο σε σύγχυση που γινόταν ακόμη χειρότερη από την αποτυχία της αποστολής της προηγούμενης διοίκησης. Η διάνοια και η ηθική βρίσκονταν στα κατώτατα επίπεδα και αντί να αρχίσουν το έργο της επίτευξης θρησκευτικής ενότητας, έπρεπε να ξαναρχίσουν το έργο του προσηλυτισμού των κατοίκων στις απλούστερες μορφές θρησκευτικής πίστης. Αντί να βρουν μια γλώσσα έτοιμη να αποδεχθούν, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την παγκόσμια σύγχυση εκατοντάδων επί εκατοντάδων τοπικών διαλέκτων. Κανείς Αδάμ πλανητικής υπηρεσίας δεν είχε ποτέ προσγειωθεί σε πιο δύσκολο κόσμο. Τα εμπόδια φαίνονταν αξεπέραστα και τα προβλήματα πέρα από τις λύσεις που θα μπορούσαν να δώσουν οι άνθρωποι.
(839.5) 75:1.4 Ήσαν απομονωμένοι και το φοβερό αίσθημα μοναξιάς που τους βάραινε γινόταν ακόμη μεγαλύτερο από την πρώιμη αναχώρηση των υποδοχέων Μελχισεδέκ. Μόνο έμμεσα, μέσω των τάξεων των αγγέλων, μπορούσαν να επικοινωνήσουν με οποιαδήποτε ύπαρξη εκτός του πλανήτη. Σιγά-σιγά το κουράγιο τους εξασθένιζε, το ηθικό τους έφθινε και κάποιες φορές η πίστη τους σχεδόν ταλαντεύετο.
(840.1) 75:1.5 Και αυτή είναι η πραγματική εικόνα της απελπισίας αυτών των δύο ευγενικών ψυχών, καθώς αναλογίζονταν τις δυσκολίες που τους περίμεναν. Γνώριζαν και οι δύο πάρα πολύ καλά την τερατώδη δέσμευση που συνεπάγετο η εκτέλεση της πλανητικής τους αποστολής.
(840.2) 75:1.6 Πιθανόν κανείς από τους Υλικούς Υιούς του Νέβαδον δεν είχε ποτέ αντιμετωπίσει ένα τόσο δύσκολο και φαινομενικά αδύνατο έργο σαν αυτό που αντιμετώπιζαν ο Αδάμ και η Εύα με την άθλια κατάσταση της Ουράντια. Θα μπορούσαν, όμως, να είχαν κάποτε επιτύχει, αν ήταν περισσότερο προβλεπτικοί και υπομονετικοί. Και οι δύο τους, ιδιαίτερα η Εύα, ήταν πάρα πολύ ανυπόμονοι. Δεν είχαν καμία διάθεση να υποστούν την πολύχρονη δοκιμασία αντοχής. Ήθελαν να δουν κάποια άμεσα αποτελέσματα και τα είδαν, τα αποτελέσματα, όμως, που εξασφάλισαν με τον τρόπο αυτό, απεδείχθησαν εντελώς καταστροφικά και για τους ίδιους και για τον κόσμο τους.
(840.3) 75:2.1 Ο Καλιγκάστια έκανε συχνές επισκέψεις στον Κήπο και είχε πολλές συζητήσεις με τον Αδάμ και την Εύα, εκείνοι, όμως, ήταν ανένδοτοι σε όλες τις προτάσεις του για συγκερασμό και άμεσα εγχειρήματα. Είχαν εμπρός τους αρκετά από τα αποτελέσματα της εξέγερσης να τους κάνουν δραστικά άτρωτους έναντι όλων αυτών των υπαινικτικών προτάσεων. Ακόμη και τα μικρά παιδιά του Αδάμ έμεναν ανεπηρέαστα από τις προτάσεις συμφωνίας του Νταλιγκάστια. Και φυσικά, ούτε ο Καλιγκάστια, ούτε ο συνεργάτης του είχαν δύναμη να επηρεάσουν οποιοδήποτε άτομο παρά τη θέλησή του, πολύ λιγότερο να πείσουν τα παιδιά του Αδάμ να πράξουν το κακό.
(840.4) 75:2.2 Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Καλιγκάστια ήταν ακόμη ο κατ’ όνομα Πλανητικός Πρίγκιπας της Ουράντια, ένας παραπλανημένος αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, ανώτερος Υιός του τοπικού σύμπαντος. Δεν εκθρονίσθηκε απόλυτα ως την εποχή του Χριστού Μιχαήλ στην Ουράντια.
(840.5) 75:2.3 Ο εκπεσών Πρίγκιπας, ωστόσο, ήταν επίμονος και αποφασισμένος. Γρήγορα σταμάτησε να ασχολείται με τον Αδάμ και αποφάσισε να προσπαθήσει μια πανούργα, πλάγια επίθεση στην Εύα. Ο πονηρός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μοναδική ελπίδα επιτυχίας βρισκόταν στην έξυπνη χρησιμοποίηση κατάλληλων ατόμων που ανήκαν στα ανώτερα στρώματα της φυλής των Νοδιτών, των απογόνων του αλλοτινού υλικού επιτελείου του. Και τα σχέδιά του ετοιμάσθηκαν ανάλογα για να παγιδεύσουν τη μητέρα της ιώδους φυλής.
(840.6) 75:2.4 Ήταν πέραν των προθέσεων της Εύας να κάνει οτιδήποτε θα αντιστρατεύετο στα σχέδια του Αδάμ, ή θα έθετε σε κίνδυνο την πλανητική τους αποστολή.1 [77] Γνωρίζοντας την τάση των γυναικών να επιδιώκουν άμεσα αποτελέσματα από το να σχεδιάζουν προνοητικά για αποτελέσματα στο απώτερο μέλλον, οι Μελχισεδέκ, προτού να φύγουν, είχαν ειδικά ενημερώσει την Εύα ως προς τους ιδιαίτερους κινδύνους που περικύκλωναν την απομονωμένη θέση τους στον πλανήτη και την είχαν ειδικώτερα προειδοποιήσει να μην απομακρυνθεί από το πλευρό του συντρόφου της, δηλαδή, να μην επιχειρήσει κανένα ατομικό, ή μυστικό τρόπο για να προαγάγει τις κοινές τους υποχρεώσεις. Η Εύα είχε ακολουθήσει τις οδηγίες τους με μεγάλη ευσυνειδησία για περισσότερα από εκατό χρόνια και ποτέ δεν είχε περάσει από το νου της ότι οποιοσδήποτε κίνδυνος μπορούσε να συνδεθεί με τις όλο και περισσότερο οικείες και εμπιστευτικές συζητήσεις που απολάμβανε με κάποιον Νοδίτη ηγέτη που λεγόταν Σεραπατέιτια. Ολόκληρη η υπόθεση εξελίχθηκε τόσο σταδιακά και φυσικά, ώστε η Εύα κατελήφθη εξ απίνης.
(840.7) 75:2.5 Οι κάτοικοι του Κήπου βρίσκονταν σε επαφή με τους Νοδίτες από τις αρχικές ημέρες της Εδέμ. Από τους μικτούς αυτούς απογόνους των παραστρατημένων μελών του επιτελείου του Καλιγκάστια είχαν δεχθεί μεγάλη και πολύτιμη βοήθεια και συνεργασία και μέσω αυτών το καθεστώς της Εδέμ επρόκειτο πλέον να αντιμετωπίσει την πλήρη του ανατροπή και την τελική του πτώση.
(841.1) 75:3.1 Ο Αδάμ μόλις είχε συμπληρώσει τα πρώτα του εκατό χρόνια στη γη όταν ο Σεραπατέιτια, με τον θάνατο του πατέρα του, έγινε αρχηγός της δυτικής Συριακής ομοσπονδίας των φυλών των Νοδιτών. Ο Σεραπατέιτια ήταν ένας άνθρωπος με χρώμα καφέ, ένας λαμπρός απόγονος του πάλαι ποτέ ηγέτη της επιτροπής υγείας της Νταλαμέιτια που πήρε για σύντροφό του μία από τις μεγαλύτερες θηλυκές διάνοιες της γαλάζιας φυλής εκείνων των μακρινών καιρών. Δια μέσου των αιώνων, η γενιά αυτή είχε διατηρήσει την εξουσία και ασκούσε μεγάλη επιρροή ανάμεσα στις προς δυσμάς φυλές των Νοδιτών.
(841.2) 75:3.2 Ο Σεραπατέιτια είχε κάνει αρκετές επισκέψεις στον Κήπο και είχε εντυπωσιασθεί βαθιά από την ορθότητα των σκοπών του Αδάμ. Και αμέσως αφού ανέλαβε την ηγεσία των Συρίων Νοδιτών, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να εδραιώσει μια σχέση με το έργο του Αδάμ και της Εύας στον Κήπο. Το μεγαλύτερο μέρος του λαού του τον ακολούθησε στο πρόγραμμα αυτό και ο Αδάμ χάρηκε με το νέο ότι η ισχυρότερη και ευφυέστερη από όλες τις γειτονικές φυλές είχε έλθει κοντά του, σχεδόν σύσσωμη, για να υποστηρίξει το πρόγραμμα για τη βελτίωση του κόσμου. Ήταν αποφασιστικά εγκαρδιωτικό. Και αμέσως μετά το σπουδαίο αυτό συμβάν, Ο Σεραπατέιτια και το καινούργιο του επιτελείο έγιναν δεκτοί από τον Αδάμ και την Εύα στο ίδιο τους το σπίτι.
(841.3) 75:3.3 Ο Σεραπατέιτια έγινε ένας από τους πιο ικανούς και δραστήριους υπαρχηγούς του Αδάμ. Ήταν απόλυτα έντιμος και βαθιά ειλικρινής σε όλες του τις δραστηριότητες. Δεν είχε συναίσθηση, ούτε καν αργότερα, ότι χρησιμοποιείτο ως περιστασιακό όργανο του δόλιου Καλιγκάστια.
(841.4) 75:3.4 Τώρα πλέον ο Σεραπατέιτια έγινε ο αντιπρόεδρος της Εδεμικής επιτροπής επί των φυλετικών σχέσεων και πολλά σχέδια καταστρώθηκαν για πιο δραστική εκτέλεση του έργου του να κερδίσουν τις μακρινές φυλές για χάρη της υπόθεσης του Κήπου.
(841.5) 75:3.5 Έκανε πολλές συσκέψεις με τον Αδάμ και την Εύα – ιδιαίτερα με την Εύα – και συζήτησαν για πολλά σχέδια πάνω στη βελτίωση των μεθόδων τους. Μια μέρα, ενώ συζητούσε με την Εύα, ο Σεραπατέιτια σκέφθηκε ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο αν, ενώ περίμεναν τη στρατολόγηση πάρα πολλών από την ιώδη φυλή, θα μπορούσε να γίνει κάτι ενδιάμεσα, ώστε να προαγάγει άμεσα τις ενδεείς φυλές που βρίσκονταν σε αναμονή. Ο Σεραπατέιτια ισχυρίσθηκε ότι, αν οι Νοδίτες, ως η πλέον προοδευτική και συνεργαζόμενη φυλή, είχαν ένα ηγέτη από τη φυλή τους, αλλά με μερική καταγωγή από την ιώδη γενεά, αυτό θα αποτελούσε ισχυρό δεσμό, ο οποίος θα ένωνε τους λαούς αυτούς πιο στενά με τον Κήπο. Και όλα τούτα, ήρεμα και ειλικρινά, θεωρήθηκε ότι ήταν για το καλό του κόσμου, αφού το παιδί αυτό, που επρόκειτο να ανατραφεί και να εκπαιδευθεί στον Κήπο, θα ασκούσε μεγάλη επιρροή για το καλό στο λαό του πατέρα του.
(841.6) 75:3.6 Πρέπει και πάλι να τονισθεί ότι ο Σεραπατέιτια ήταν απόλυτα έντιμος και εντελώς ειλικρινής για όλα όσα πρότεινε. Ούτε για μία φορά δεν υποπτεύθηκε ότι ήταν παιγνίδι στα χέρια του Καλιγκάστια και του Νταλιγκάστια. Ο Σεραπατέιτια ήταν απόλυτα πιστός στο σχέδιο της δημιουργίας ισχυρών εφεδρειών της ιώδους φυλής προτού επιχειρηθεί η παγκόσμια αναβάθμιση των σε σύγχυση ευρισκόμενων λαών της Ουράντια. Όλα αυτά, όμως, χρειάζονταν εκατοντάδες χρόνια για να ολοκληρωθούν κι’ αυτός ήταν ανυπόμονος. Ήθελε να δει κάποια άμεσα αποτελέσματα – κάτι, όσο ζούσε. Κατέστησε σαφές στην Εύα ότι και ο Αδάμ συχνά αποθαρρύνετο από τα λίγα που είχαν επιτευχθεί προς την κατεύθυνση της αναβάθμισης του κόσμου.
(841.7) 75:3.7 Για περισσότερα από πέντε χρόνια τα σχέδια αυτά ωρίμαζαν κρυφά. Τελικά, ωρίμασαν μέχρι του σημείου που η Εύα συναίνεσε να κάνει μια μυστική συνομιλία με τον Κάνο, τη λαμπρότερη διάνοια και δραστήριο ηγέτη της γειτονικής αποικίας φιλικών Νοδιτών. Ο Κάνο ήταν πολύ φιλικός προς το Αδαμικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα, ήταν ο αγνός πνευματικός ηγέτης εκείνων των γειτόνων Νοδιτών που διατηρούσαν φιλικές σχέσεις με τον Κήπο.
(842.1) 75:3.8 Η μοιραία συνάντηση έγινε στο μισόφωτο της φθινοπωρινής εσπέρας, όχι μακριά από το σπίτι του Αδάμ. Η Εύα δεν είχε ποτέ πριν συναντήσει τον όμορφο και γεμάτο ενθουσιασμό Κάνο – κι’ εκείνος ήταν ένα θαυμάσιο δείγμα της επιβίωσης της σωματικής δομής και της ασυνήθιστης ευφυΐας των μακρινών του προγόνων, που ανήκαν στο επιτελείο του Πρίγκιπα. Και ο Κάνο, επίσης, πίστεψε βαθιά στην ορθότητα του σχεδίου του Σεραπατέιτια. (Εκτός του Κήπου, οι πολλαπλές σχέσεις ήταν κοινή πρακτική.)
(842.2) 75:3.9 Επηρεασμένη από την κολακεία, τον ενθουσιασμό και τη μεγάλη προσωπική πεποίθηση, η Εύα συναίνεσε, εκεί και τότε, να ξεκινήσει το πολυσυζητημένο εγχείρημα, να προσθέσει το δικό της μικρό σχέδιο για τη σωτηρία του κόσμου στο ευρύτερο και περισσότερο μεγαλεπήβολο θείο σχέδιο. Προτού καταλάβει καλά τι συνέβαινε, το μοιραίο βήμα είχε γίνει. Ήταν πλέον γεγονός.
(842.3) 75:4.1 Η ουράνια ζωή του πλανήτη βρισκόταν σε αναβρασμό. Ο Αδάμ αντιλαμβάνετο ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και ζήτησε από την Εύα να έλθει μαζί του στον Κήπο. Και τώρα, για πρώτη φορά, ο Αδάμ άκουσε ολόκληρη την ιστορία του επί μακρόν προετοιμαζόμενου σχεδίου για την επιτάχυνση της βελτίωσης του κόσμου δια της λειτουργίας, ταυτόχρονα, προς δύο κατευθύνσεις: την εκτέλεση του θείου σχεδίου μαζί με την εκτέλεση του εγχειρήματος του Σεραπατέιτια.
(842.4) 75:4.2 Και καθώς ο Υλικός Υιός και η Θυγατέρα συζητούσαν, έτσι, στο φεγγαροφωτισμένο Κήπο, «η φωνή στον Κήπο» τους επέπληξε για ανυπακοή. Κι’ εκείνη η φωνή δεν ήταν άλλη από τη δική μου αναγγελία προς το ζευγάρι της Εδέμ ότι είχαν παραβιάσει τη σύμβαση του Κήπου. Ότι είχαν παρακούσει τις εντολές των Μελχισεδέκ. Ότι είχαν κάνει παράβαση κατά την εκτέλεση των όρκων πίστης που είχαν δώσει στον κυρίαρχο του συστήματος.
(842.5) 75:4.3 Η Εύα είχε συναινέσει να συμμετάσχει στην άσκηση του καλού και του κακού. Το καλό είναι η πραγματοποίηση των θείων σχεδίων. Η αμαρτία είναι η εσκεμμένη παραβίαση της θείας θέλησης. Το κακό είναι η κακή τακτοποίηση των σχεδίων και η λανθασμένη προσαρμογή των τεχνικών που κατέληξαν σε παγκόσμια δυσαρμονία και πλανητική σύγχυση.
(842.6) 75:4.4 Κάθε φορά που το ζευγάρι του Κήπου έτρωγε από τον καρπό του δένδρου της ζωής, προειδοποιείτο από τον αρχάγγελο συνοδό να αρνηθεί να παραδοθεί στις υποδείξεις του Καλιγκάστια, να συνδυάσει το καλό με το κακό. Τους είχαν προειδοποιήσει2 [78] ότι: «Την ημέρα που θα συνδέσετε το καλό με το κακό, να είσαστε βέβαιοι ότι θα γίνετε όπως οι θνητοί του κόσμου. Να είσαστε βέβαιοι ότι θα πεθάνετε.»
(842.7) 75:4.5 Η Εύα μίλησε στον Κάνο γι’ αυτήν την συχνά επαναλαμβανόμενη προειδοποίηση, τη μοιραία στιγμή της μυστικής τους συνάντησης, αλλά ο Κάνο, μη γνωρίζοντας τη σημασία, ή τη σπουδαιότητα μιας τέτοιας προειδοποίησης, την διαβεβαίωσε ότι οι άνδρες και οι γυναίκες με αγαθά κίνητρα και αγνές προθέσεις δεν μπορούσαν να κάνουν κακό. Ότι βέβαια δεν θα πέθαινε, αλλά μάλλον ότι θα ξαναζούσε στο πρόσωπο του παιδιού τους, που θα μεγάλωνε για να βοηθήσει και να σταθεροποιήσει τον κόσμο.
(842.8) 75:4.6 Αν και το σχέδιο αυτό της τροποποίησης του θείου σχεδίου είχε συλληφθεί και εκτελεσθεί με απόλυτη μυστικότητα και μόνο με τα ευγενέστερα κίνητρα για στην ευημερία του κόσμου, απετέλεσε πράξη κακή, διότι αντιπροσώπευε το λανθασμένο τρόπο δια του οποίου επιτυγχάνονται ορθά αποτελέσματα, αφού ξεφεύγει από τον ίσιο δρόμο, από το θείο σχέδιο.
(843.1) 75:4.7 Πράγματι, η Εύα είχε βρει τον Κάνο ελκυστικό στην όψη και θεώρησε όλα όσα της είπε ο εκμαυλιστής της ως «μία νέα και πληρέστερη γνώση των ανθρώπινων υποθέσεων, καθώς επίσης και μια ταχύτερη κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, ως συμπληρωματικής στην αντίληψη της Αδαμικής φύσης.»
(843.2) 75:4.8 Μίλησα στον πατέρα και τη μητέρα της ιώδους φυλής εκείνη τη νύκτα στον Κήπο, όπως επέτασσε το καθήκον μου υπό τις θλιβερές εκείνες συνθήκες. Άκουσα με προσοχή την αφήγηση όλων εκείνων που είχαν οδηγήσει στην παράβαση της Μητέρας Εύας και έδωσα και στους δύο συμβουλές και ορμήνιες πάνω στην παρούσα κατάσταση. Μερικές από τις συμβουλές μου τις ακολούθησαν. Μερικές τις αγνόησαν. Η συζήτηση αυτή εμφανίζεται στις καταγραφές σας ως «ο Κύριος και Θεός που φωνάζει τον Αδάμ και την Εύα στον Κήπο και ρωτά, ‘πού είσαστε;’» Ήταν πρακτική των μεταγενέστερων γενεών να αποδίδουν οτιδήποτε ασυνήθιστο και παράξενο, είτε υλικό, είτε πνευματικό, κατ’ ευθείαν στην προσωπική παρέμβαση των Θεών.
(843.3) 75:5.1 Η απογοήτευση της Εύας ήταν πράγματι παθητική. Ο Αδάμ κατάλαβε τη δυσάρεστη κατάσταση στο σύνολό της και, ενώ είχε πληγωθεί και αποθαρρυνθεί, ένοιωθε μόνο οίκτο και συμπόνια για τη σύντροφό του που έσφαλε.
(843.4) 75:5.2 Ήταν μέσα στην απελπισία της συνειδητοποίησης της αποτυχίας που ο Αδάμ, την επομένη του ολισθήματος της Εύας, αναζήτησε την Λαόττα, την ευφυή Νοδίτισσα που ήταν επικεφαλής των δυτικών σχολείων του Κήπου και εσκεμμένα διέπραξε την αφροσύνη της Εύας. Αλλά, μην το παρεξηγήσετε. Ο Αδάμ δεν εξαπατήθηκε. Γνώριζε ακριβώς τι έκανε. Σκόπιμα διάλεξε να μοιρασθεί τη μοίρα της Εύας. Αγαπούσε τη σύντροφό του, με μια πάνω από το ανθρώπινο αφοσίωση και η σκέψη της πιθανότητας μιας μοναχικής αγρυπνίας στην Ουράντια χωρίς αυτήν ήταν περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει.
(843.5) 75:5.3 Όταν έμαθαν τι είχε συμβεί στην Εύα, οι εξαγριωμένοι κάτοικοι του Κήπου έγιναν ανεξέλεγκτοι. Κήρυξαν πόλεμο στη γειτονική αποικία των Νοδιτών. Ξεχύθηκαν από τις πύλες της Εδέμ και έπεσαν πάνω στον απροετοίμαστο κόσμο καταστρέφοντάς τουν εντελώς – δεν άφησαν ούτ’ έναν άνδρα, γυναίκα, ή παιδί. Και ο Κάνο, ο πατέρας του αγέννητου ακόμη Κάιν, χάθηκε κι’ αυτός.
(843.6) 75:5.4 Μόλις αντελήφθη τι είχε συμβεί, ο Σεραπατέιτια κυριεύθηκε από κατάπληξη και γέμισε με φόβο και ενοχές. Την επομένη έπεσε και πνίγηκε στο μεγάλο ποτάμι.
(843.7) 75:5.5 Τα παιδιά του Αδάμ προσπάθησαν να παρηγορήσουν την απελπισμένη τους μητέρα, ενώ ο πατέρας τους περιπλανήθηκε μόνος για τριάντα μέρες. Στο τέλος αυτού του διαστήματος η σύνεση επεκράτησε και ο Αδάμ επέστρεψε στο σπίτι και άρχισε να σχεδιάζει το μελλοντικό τους πρόγραμμα δράσης.
(843.8) 75:5.6 Τις συνέπειες της αφροσύνης των παραπλανημένων γονιών τις υφίστανται συχνά και τα αθώα παιδιά τους. Οι ακέραιοι και ευγενικοί γιοι και θυγατέρες του Αδάμ και της Εύας εξουθενώθηκαν από την ανεξήγητη πίκρα της απίστευτης τραγωδίας, που τόσο ξαφνικά και άσπλαχνα είχε πέσει επάνω τους. Το μεγαλύτερο από τα παιδιά αυτά, ούτε μετά από πενήντα χρόνια δεν είχε συνέλθει από τη θλίψη και τη στενοχώρια των τραγικών εκείνων ημερών, από τον τρόμο, ιδιαίτερα, εκείνης της περιόδου των τριάντα ημερών, όταν ο πατέρας τους έφυγε από το σπίτι, ενώ η συγχυσμένη μητέρα τους είχε πλήρη άγνοια για το πού βρισκόταν εκείνος, ή για το τι του είχε συμβεί.
(843.9) 75:5.7 Και οι τριάντα μέρες αυτές ήταν ατέλειωτες σαν τριάντα χρόνια θλίψης και δυστυχίας για την Εύα. Η ευγενική αυτή ψυχή ποτέ δεν συνήλθε απόλυτα από τις επιπτώσεις αυτής της βασανιστικής περιόδου διανοητικού άλγους και πνευματικής θλίψης. Καμία ιδιαιτερότητα των μετέπειτα απωλειών, αλλά και των υποκειμενικών κακουχιών τους, μπόρεσε ποτέ να συγκριθεί στην μνήμη της Εύας με τις τρομερές εκείνες ημέρες και τις φριχτές νύκτες της μοναξιάς και της αβάσταχτης αβεβαιότητας. Έμαθε την απερίσκεπτη ενέργεια του Σεραπατέιτια και δεν γνώριζε αν ο σύντροφός της είχε σκοτωθεί μέσα στη λύπη του, ή αν είχε απαλειφθεί από τον κόσμο ως τιμωρία του ολισθήματός της. Και όταν γύρισε ο Αδάμ, η Εύα ένοιωσε μια γεμάτη ικανοποίηση χαρά και ευγνωμοσύνη, που ποτέ δεν ξεχάστηκε στη μακρόχρονη και δύσκολη στη διαβίωση σχέση τους της επίπονης υπηρεσίας.
(844.1) 75:5.8 Ο καιρός περνούσε, ο Αδάμ, ωστόσο, δεν ήταν βέβαιος για τη φύση της αμαρτίας τους, έως εβδομήντα μέρες μετά την παράβαση της Εύας, όταν οι υποδοχείς Μελχισεδέκ επέστρεψαν στην Ουράντια και ανέλαβαν τη δικαιοδοσία επί των υποθέσεων του κόσμου. Και τότε, ο Αδάμ έμαθε ότι είχαν αποτύχει.
(844.2) 75:5.9 Μεγαλύτερα προβλήματα, ωστόσο, βρίσκονταν σε εξέλιξη: Το νέο της εξόντωσης της αποικίας των Νοδιτών κοντά στην Εδέμ δεν άργησε να φθάσει στην πατρική φυλή του Σεραπατέιτια στο βορρά και τώρα, μια μεγάλη στρατιά συναθροιζόταν για να προελάσει στον Κήπο. Και αυτή ήταν η αρχή ενός μακρόχρονου και άσπονδου πολέμου μεταξύ των Αδαμιτών και των Νοδιτών, αφού οι εχθροπραξίες αυτές κράτησαν για καιρό, μετά την μετανάστευση του Αδάμ και των οπαδών του στον δεύτερο κήπο, στην κοιλάδα του Ευφράτη. Υπήρξε μία έντονη και μακρόχρονη «εχθρότητα ανάμεσα στον άνδρα αυτόν και στη γυναίκα, ανάμεσα στο σπόρο του και στον σπόρο της.»
(844.3) 75:6.1 Όταν ο Αδάμ έμαθε ότι οι Νοδίτες βρίσκονταν καθ’ οδόν, ζήτησε τη συμβουλή των Μελχισεδέκ, εκείνοι, όμως, αρνήθηκαν να τον συμβουλέψουν, λέγοντάς του μόνο να κάνει ό,τι νόμιζε καλύτερο και υποσχόμενοι τη φιλική τους συνεργασία, κατά το δυνατόν, σε οτιδήποτε εκείνος θα αποφάσιζε. Είχε απαγορευθεί στους Μελχισεδέκ να αναμιχθούν στα προσωπικά σχέδια του Αδάμ και της Εύας.
(844.4) 75:6.2 Ο Αδάμ γνώριζε ότι η Εύα είχε αποτύχει. Η παρουσία των υποδοχέων Μελχισεδέκ του το είπε, αν και δεν γνώριζε ακόμη τίποτα για την ατομική κατάληξη της μελλοντικής τους μοίρας. Έκανε μια ολονύκτια σύσκεψη με περίπου χίλιους διακόσιους πιστούς οπαδούς που υποσχέθηκαν να ακολουθήσουν τον αρχηγό τους και την επόμενη μέρα το μεσημέρι, οι οδοιπόροι αυτοί έφυγαν από την Εδέμ προς αναζήτηση νέας εστίας. Ο Αδάμ δεν αγαπούσε τον πόλεμο και ως εκ τούτου επέλεξε να εγκαταλείψει τον πρώτο κήπο στους Νοδίτες χωρίς να αντισταθεί.
(844.5) 75:6.3 Το καραβάνι της Εδέμ σταμάτησε την τρίτη ημέρα έξω από τον Κήπο εξ αιτίας της άφιξης των σεραφικών μεταφορέων από την Τζερουζέμ. Και για πρώτη φορά, ο Αδάμ και η Εύα πληροφορήθηκαν τι επρόκειτο να γίνουν να παιδιά τους. Ενώ οι μεταφορείς περίμεναν σε ετοιμότητα, σ’ εκείνα τα παιδιά που είχαν φθάσει στην ηλικία επιλογής (είκοσι χρόνων), δόθηκε η δυνατότητα να παραμείνουν στην Ουράντια με τους γονείς τους, ή να τεθούν υπό την προστασία των Μέγιστων του Νορλάτιαντεκ. Τα δύο τρίτα επέλεξαν να πάνε στην Εντέντια. Περίπου το ένα τρίτο επέλεξε να παραμείνει με τους γονείς τους. Όλα τα παιδιά που των οποίων η ηλικία ήταν μικρότερη από την ηλικία επιλογής μεταφέρθηκαν στην Εντέντια. Κανείς δεν μπορούσε να δει τη θλιβερή αναχώρηση αυτού του Υλικού Υιού, της Θυγατέρας και των παιδιών τους, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι η μοίρα του παραβάτη είναι σκληρή. Οι απόγονοι αυτοί του Αδάμ και της Εύας βρίσκονται πλέον στην Εντέντια. Δεν γνωρίζουμε τι πρόκειται να τους συμβεί.
(844.6) 75:6.4 Ήταν ένα θλιβερό, πολύ θλιβερό καραβάνι αυτό που ετοιμαζόταν να ταξιδέψει. Τι θα μπορούσε να είναι πιο τραγικό! Να έχουν έλθει σ’ έναν κόσμο, με τόσο μεγάλες προσδοκίες, να τους έχουν δεχθεί τόσο ευνοϊκά και μετά να φύγουν ατιμασμένοι από την Εδέμ, μόνο και μόνο για να χάσουν τα τρία τέταρτα των παιδικών τους, πριν ακόμη βρουν ένα καινούργιο τόπο για να μείνουν!
(845.1) 75:7.1 Ήταν όταν σταμάτησε το Εδεμικό καραβάνι, που ο Αδάμ και η Εύα πληροφορήθηκαν τη φύση της παράβασής τους και ενημερώθηκαν για την τύχη τους. Ο Γαβριήλ εμφανίσθηκε για να αναγγείλει την απόφαση. Και η ετυμηγορία ήταν αυτή: Ο Πλανητικός Αδάμ και η Εύα της Ουράντια είχαν κριθεί ένοχοι. Είχαν παραβιάσει τη συνθήκη της επιτροπείας τους, ως κυβερνήτες αυτού του κατοικημένου κόσμου.
(845.2) 75:7.2 Ενώ ήσαν καταβεβλημένοι από το αίσθημα ενοχής, ο Αδάμ και η Εύα ήσαν πολύ ευχαριστημένοι με την ανακοίνωση ότι οι κριτές τους στον Σάλβινγκτον τους είχαν απαλλάξει από όλες τις κατηγορίες για «περιφρόνηση της κυβέρνησης του σύμπαντος.» Δεν είχαν κριθεί ένοχοι για εξέγερση.
(845.3) 75:7.3 Το ζευγάρι της Εδέμ πληροφορήθηκε ότι είχαν υποβαθμιστεί στην κατάσταση των θνητών του κόσμου. Ότι πρέπει, εφεξής, να συμπεριφέρονται όπως οι άνδρες και οι γυναίκες της Ουράντια, να αναζητήσουν το μέλλον τους στο μέλλον των φυλών του κόσμου.
(845.4) 75:7.4 Πολύ καιρό προτού ο Αδάμ και η Εύα αφήσουν την Τζερουζέμ, οι εκπαιδευτές τους, τους είχαν εξηγήσει πλήρως τις συνέπειες οποιασδήποτε ζωτικής σημασίας απόκλισης από τα θεία σχέδια. Τους είχα προσωπικά και επανειλημμένα προειδοποιήσει, τόσο πριν, όσο και μετά την άφιξή τους στην Ουράντια, ότι η υποβάθμιση στην κατάσταση των θνητών ανθρώπων θα ήταν το βέβαιο αποτέλεσμα, η βέβαιη τιμωρία, που οπωσδήποτε θα ακολουθούσε την παράβαση στην εκτέλεση της αποστολής τους επί του πλανήτη. Η συνειδητοποίηση όμως, της αθανασίας των υιών υλικής τάξης είναι βασική για την σαφή κατανόηση των συνεπειών που ακολούθησαν την παράβαση του Αδάμ και της Εύας.
(845.5) 75:7.5 1. Ο Αδάμ και η Εύα, όπως και οι σύντροφοί τους στην Τζερουζέμ, διατήρησαν την αθάνατη φύση τους δια της διανοητικής σχέσης τους με το κύκλωμα διανοητικής βαρύτητας του Πνεύματος. Όταν η ζωτική αυτή συντήρηση διακοπεί, εξ αιτίας διανοητικής διάζευξης, τότε, ανεξάρτητα από το πνευματικό επίπεδο του συγκεκριμένου πλάσματος, η ιδιότητα της αθανασίας χάνεται. Η κατάσταση των θνητών, ακολουθούμενη από τη σωματική διάλυση, ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια της διανοητικής παράβασης του Αδάμ και της Εύας.
(845.6) 75:7.6 2. Ο Υλικός Υιός και η Θυγατέρα της Ουράντια, έχοντας επιπλέον προσωποποιηθεί ώστε να μοιάζουν με τους θνητούς αυτού του κόσμου, είχαν μεγαλύτερη εξάρτηση από τη διατήρηση ενός διπλού κυκλοφορικού συστήματος, το ένα μέρος του οποίου ξεκινούσε από την υλική τους φύση, το άλλο από την υπερ-ενέργεια που ήταν αποθηκευμένη στον καρπό του δένδρου της ζωής. Ο συνοδός αρχάγγελος πάντα προειδοποιούσε τον Αδάμ και την Εύα ότι κατάχρηση της εμπιστοσύνης θα μεγιστοποιούσε την υποβάθμιση της κατάστασής τους και η πρόσβαση σ’ αυτήν την ενεργειακή πηγή δεν θα τους επετρέπετο μετά την κατάχρηση.
(845.7) 75:7.7 Ο Καλιγκάστια πράγματι πέτυχε να παγιδεύσει τον Αδάμ και την Εύα αλλά δεν πέτυχε το σκοπό του, να τους οδηγήσει σε ανοικτή εξέγερση κατά της κυβέρνησης του σύμπαντος. Αυτό που είχαν κάνει ήταν αληθινά κακό, αλλά ποτέ δεν ήσαν ένοχοι για περιφρόνηση της αλήθειας, ούτε προσχώρησαν εσκεμμένα σε επανάσταση κατά της δίκαιης κυριαρχίας του Πατέρα του Σύμπαντος και του Δημιουργού Υιού του.
(845.8) 75:8.1 Ο Αδάμ και η Εύα πράγματι εξέπεσαν από την υψηλή θέση των υλικών υιών στην κατώτερη κατάσταση του θνητού ανθρώπου. Αυτό, όμως, δεν ήταν η πτώση του ανθρώπου. Η ανθρώπινη φυλή είχε εξευγενισθεί, παρά τις άμεσες συνέπειες της κατάχρησης του Αδάμ. Αν και το θείο σχέδιο του να δοθεί η ιώδης φυλή στους λαούς της Ουράντια διεκόπη, οι φυλές των ανθρώπων ωφελήθηκαν πάρα πολύ από την περιορισμένη συνεισφορά που ο Αδάμ και οι απόγονοί του έκαναν στις φυλές της Ουράντια.
(846.1) 75:8.2 Η πτώση του ανθρώπου δεν συνέβη. Η ιστορία της ανθρώπινης φυλής είναι μια ιστορία προοδευτικής εξέλιξης και η Αδαμική πλήρωση άφησε τους λαούς του κόσμου βελτιωμένους σε μεγάλο βαθμό, σε σχέση με την προηγούμενη βιολογική τους κατάσταση. Τα καλύτερα γένη της Ουράντια περιέχουν πλέον κληρονομικούς παράγοντες που προέρχονται από τέσσερις ξεχωριστές πηγές: Τους Αντονίτες, τους Σαντζίκ, τους Νοδίτες και τους Αδαμίτες.
(846.2) 75:8.3 Ο Αδάμ δεν πρέπει να θεωρηθεί ως αιτία κατάρας επί της ανθρώπινης φυλής. Ενώ πράγματι απέτυχε στο να επιτελέσει το θείο σχέδιο, ενώ πράγματι παρέβη τη συνθήκη του με τη θεότητα, ενώ αυτός και η σύντροφός του ασφαλώς υποβαθμίσθηκαν στην κατηγορία των πλασμάτων, παρ’ όλα ταύτα, η συμβολή τους στην ανθρώπινη φυλή βοήθησε πολύ για να προαχθεί ο πολιτισμός στην Ουράντια.
(846.3) 75:8.4 Εκτιμώντας τα αποτελέσματα της Αδαμικής αποστολής στον κόσμο σας, η δικαιοσύνη απαιτεί την αναγνώριση της κατάστασης του πλανήτη. Ο Αδάμ ήλθε αντιμέτωπος με ένα σχεδόν ακατόρθωτο έργο όταν, μαζί με την όμορφη σύντροφό του, μεταφέρθηκε από την Τζερουζέμ σ’ αυτό τον ζοφερό και σε σύγχυση ευρισκόμενο πλανήτη. Είχαν, ωστόσο, ενημερωθεί από το συμβούλιο των Μελχισεδέκ και των συνεργατών τους και αν είχαν περισσότερη υπομονή, θα είχαν τελικά επιτύχει. Αλλά η Εύα εισάκουσε τη δόλια προπαγάνδα περί ατομικής ελευθερίας και ελευθερίας δράσης του πλανήτη. Οδηγήθηκε στον πειραματισμό με το ζωτικό πλάσμα της υλικής τάξης των υιών, με το να επιτρέψει στην παρακαταθήκη αυτή της ζωής να αναμιχθεί πρόωρα με εκείνη της, τότε, μικτής τάξης του αυθεντικού σχεδίου των Φορέων της Ζωής, που είχε προηγούμενα συνδυασθεί μ’ εκείνο των αναπαραγομένων υπάρξεων, οι οποίες κάποτε είχαν προσαρτηθεί στο επιτελείο του Πλανητικού Πρίγκιπα.
(846.4) 75:8.5 Ποτέ, σ’ ολόκληρη την ανέλιξή σας προς τον Παράδεισο, δεν θα κερδίσετε οτιδήποτε επιχειρώντας ανυπόμονα να υπερκεράσετε το σταθερό και θείο σχέδιο, προσπαθώντας να συντομεύσετε τη διαδικασία, με ατομικές επινοήσεις, ή άλλα μέσα για να βελτιώσετε το δρόμο της τελειότητας, προς την τελειότητα και για την αιώνια τελειότητα.
(846.5) 75:8.6 Οπωσδήποτε, δεν έχει ίσως υπάρξει πιο αποκαρδιωτική κακοδιαχείριση της σοφίας σε οποιονδήποτε πλανήτη, σ’ ολόκληρο το Νέβαδον. Δεν πρέπει, όμως, να εκπλήσσει το ότι τα ολισθήματα αυτά συμβαίνουν στις υποθέσεις των εξελικτικών συμπάντων. Αποτελούμε μέρος μιας γιγάντιας δημιουργίας και δεν είναι παράξενο που δεν λειτουργούν όλα τέλεια. Το σύμπαν μας δεν δημιουργήθηκε τέλειο. Η τελειότητα αποτελεί τον αιώνιο στόχο μας, όχι την προέλευσή μας.
(846.6) 75:8.7 Αν τούτο ήταν ένα μηχανιστικό σύμπαν, αν η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο ήταν μόνο μια δύναμη και όχι μια οντότητα επίσης, αν ολόκληρη η δημιουργία ήταν μια άπειρη συγκέντρωση ανόργανης ύλης, κυριαρχούμενης από ακριβείς νόμους, που χαρακτηρίζονται από αμετάβλητη ενεργειακή δραστηριότητα, τότε ίσως μπορούσε να επιτευχθεί η τελειότητα, έστω και παρά την ατέλεια της κατάστασης του σύμπαντος. Δεν θα υπήρχε ανακολουθία, δεν θα υπήρχαν τριβές. Στο εξελισσόμενο, σχετικής τελειότητας και ατέλειας σύμπαν μας, όμως, χαιρόμαστε που είναι δυνατόν να υπάρχουν ανακολουθίες και πλάνες, διότι εξ αυτού αποδεικνύεται η πραγματικότητα και η δράση της προσωπικότητας στο σύμπαν. Και αν η δημιουργία μας αποτελεί ύπαρξη κυριαρχούμενη από την προσωπικότητα, τότε μπορείτε να είσαστε βέβαιοι για τις δυνατότητες της σωτηρίας, της προόδου και του επιτεύγματος της προσωπικότητας. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ανάπτυξη, την εμπειρία και τα εγχειρήματα της προσωπικότητας. Πόσο θαυμάσιο είναι το σύμπαν, όντας προσωπικό και προοδευτικό, όχι απλά μηχανικό, ή, έστω, παθητικά τέλειο!
(846.7) 75:8.8 [Παρουσιάσθηκε από τον Σολόνια, τη σεραφική «φωνή στον Κήπο.»]
(847.1) 76:0.1 Όταν ο Αδάμ επέλεξε να εγκαταλείψει τον πρώτο κήπο στους Νοδίτες χωρίς αντίσταση, εκείνος και οι οπαδοί του δεν μπορούσαν να πάνε δυτικά, αφού οι Εδεμίτες δεν είχαν σκάφη κατάλληλα για μια τέτοια θαλασσινή περιπέτεια. Δεν μπορούσαν να πάνε βόρεια. Οι προς βορράν Νοδίτες προήλαυναν ήδη εναντίον της Εδέμ. Φοβούνταν να πάνε νότια. Οι λόφοι της περιοχής αυτής μαστίζονταν από εχθρικές φυλές. Ο μοναδικός ανοικτός δρόμος ήταν προς ανατολάς και έτσι ταξίδεψαν ανατολικά προς τις, τότε, όμορφες περιοχές μεταξύ των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη. Και πολλοί από εκείνους που έμειναν πίσω ταξίδεψαν, αργότερα, για να ενωθούν με τους Αδαμίτες στην καινούργια τους εστία στην κοιλάδα.
(847.2) 76:0.2 Ο Κάιν η Σάνσα γεννήθηκαν και οι δύο προτού το Αδαμικό καραβάνι φθάσει στον προορισμό του, μεταξύ των ποταμών στην Μεσοποταμία. Η Λαόττα, η μητέρα της Σάνσα πέθανε στη γέννηση της κόρης της. Η Εύα υπέφερε πολύ αλλά επέζησε, εξ αιτίας της ανώτερης δύναμής της. Η Εύα πήρε τη Σάνσα, το παιδί της Λαόττα, στους κόλπους της και η Σάνσα ανατράφηκε μαζί με τον Κάιν. Η Σάνσα μεγάλωσε και έγινε γυναίκα με πολλές ικανότητες. Έγινε σύζυγος του Σαργκάν, του αρχηγού των βόρειων γαλάζιων φυλών και συνεισέφερε στην πρόοδο των γαλάζιων ανθρώπων εκείνων των καιρών.
(847.3) 76:1.1 Το καραβάνι του Αδάμ χρειάσθηκε ένα, σχεδόν, χρόνο για να φθάσει τον ποταμό Ευφράτη. Βρίσκοντάς τον σε ανερχόμενη παλίρροια, στρατοπέδευσαν στις πεδιάδες δυτικά του ρεύματος για έξι, σχεδόν, εβδομάδες πριν προχωρήσουν απέναντι, στη γη μεταξύ των ποταμών, που επρόκειτο να γίνει ο δεύτερος κήπος.
(847.4) 76:1.2 Όταν η είδηση έφθασε στους κατοίκους της περιοχής του δεύτερου κήπου ότι ο βασιλιάς και ο αρχιερέας του Κήπου της Εδέμ προχωρούσαν προς το μέρος τους, απομακρύνθηκαν βιαστικά προς τα ανατολικά βουνά. Ο Αδάμ βρήκε ολόκληρη την ζητούμενη περιοχή εκκενωμένη, όταν έφθασε. Και εδώ, σ’ αυτό τον καινούργιο τόπο, ο Αδάμ και οι βοηθοί του έπιασαν δουλειά, για να φτιάξουν καινούργιες εστίες και να ιδρύσουν ένα καινούργιο κέντρο πολιτισμού και θρησκείας.
(847.5) 76:1.3 Η περιοχή αυτή ήταν γνωστή στον Αδάμ ως μία από τις τρεις αρχικές επιλογές της επιτροπής που είχε επιφορτισθεί βρει πιθανές τοποθεσίες για τον Κήπο, οι οποίες είχαν προταθεί από τον Βαν και τον Άμαντον. Τα ίδια τα δύο ποτάμια αποτελούσαν μια καλή φυσική άμυνα εκείνες τις εποχές, ενώ λίγο βορειότερα από τον δεύτερο κήπο ο Ευφράτης και ο Τίγρης πλησίαζαν πολύ, έτσι ώστε μπορούσε να κτισθεί ένα αμυντικό τείχος που να εκτείνεται ενενήντα χιλιόμετρα, για την προστασία της περιοχής προς το νότο και μεταξύ των ποταμών.
(847.6) 76:1.4 Αφού εγκαταστάθηκαν στην καινούργια Εδέμ, χρειάσθηκε να υιοθετήσουν σκληρό τρόπο διαβίωσης. Φαινόταν απόλυτα πραγματικό ότι το έδαφος ήταν καταραμένο. Η φύση για άλλη μια φορά συνέχιζε την πορεία της. Τώρα οι Αδαμίτες υποχρεώθηκαν να αποσπάσουν τα αναγκαία για τη συντήρησή τους από ένα απροετοίμαστο έδαφος και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της ζωής, παρά την εχθρότητα της φύσης και τις αδυναμίες1 [79] της θνητής υπόστασης. Βρήκαν τον πρώτο κήπο έτοιμο γι’ αυτούς, αλλά ο δεύτερος έπρεπε να φτιαχτεί με το μόχθο των χεριών τους και με «τον ιδρώτα του προσώπου τους.»
(848.1) 76:2.1 Σε λιγότερο από δύο χρόνια μετά τη γέννηση του Κάιν γεννήθηκε ο Άβελ, το πρώτο παιδί του Αδάμ και της Εύας που επρόκειτο να γεννηθεί στον δεύτερο κήπο. Όταν ο Άβελ μεγάλωσε και έγινε δώδεκα χρόνων, αποφάσισε να γίνει βοσκός. Ο Κάιν είχε διαλέξει να ασχοληθεί με τη γεωργία.
(848.2) 76:2.2 Τώρα, την εποχή εκείνη ήταν συνηθισμένο να γίνονται προσφορές στον κλήρο από αυτά που διέθετε καθένας. Οι βοσκοί έφερναν τα κοπάδια τους, οι κτηματίες τους καρπούς των αγρών και σύμφωνα με το έθιμο αυτό, ο Κάιν και ο Άβελ έκαναν κι’ αυτοί κατά περιόδους προσφορές στους ιερείς. Τα δύο αγόρια είχαν πολλές φορές διαφωνήσει για τη σχετική αξία της δουλειάς του καθενός και ο Άβελ δεν άργησε να παρατηρήσει ότι υπήρχε προτίμηση στις θυσίες των ζώων που έκανε εκείνος. Μάταια ο Κάιν επικαλέσθηκε τις παραδόσεις της πρώτης Εδέμ, την προγενέστερη προτίμηση προς τους καρπούς των αγρών. Αυτό, όμως, δεν το επέτρεψε ο Άβελ και κορόιδεψε τον μεγαλύτερο αδελφό του για τη ματαίωση των σχεδίων του.
(848.3) 76:2.3 Την εποχή της πρώτης Εδέμ ο Αδάμ είχε, πράγματι, προσπαθήσει να αποθαρρύνει την προσφορά ζώων για θυσία, έτσι ώστε ο Κάιν να έχει ένα δικαιολογημένο προηγούμενο για τις διαφωνίες του. Ήταν, πάντως, δύσκολο να οργανωθεί η θρησκευτική ζωή της δεύτερης Εδέμ. Ο Αδάμ ήταν βεβαρημένος με χίλιες και μία λεπτομέρειες σχετικές με το έργο της οικοδόμησης, της άμυνας και της γεωργίας. Ευρισκόμενος σε βαθιά πνευματική κατάθλιψη, εμπιστεύθηκε την οργάνωση της λατρείας και της εκπαίδευσης στους από καταγωγή εκείνους Νοδίτες, οι οποίοι είχαν υπηρετήσει με τις ίδιες αρμοδιότητες στον πρώτο κήπο. Και σε εξ ίσου σύντομο διάστημα οι εκτελούντες υπηρεσία Νοδίτες ιερείς επέστρεψαν στα πρότυπα και τους κανονισμούς της προ του Αδάμ εποχής.
(848.4) 76:2.4 Τα δύο αγόρια ποτέ δεν τα πήγαν καλά και το θέμα αυτό των θυσιών συνέβαλε περισσότερο στο να μεγαλώσει το μίσος μεταξύ τους. Ο Άβελ γνώριζε ότι ήταν γιος του Αδάμ και της Εύας και ποτέ δεν παρέλειπε να τονίζει στον Κάιν ότι ο Αδάμ δεν ήταν δικός του πατέρας. Ο Κάιν δεν ήταν καθαρός ιώδης, αφού ο πατέρας του ήταν από τη φυλή των Νοδιτών, που αργότερα αναμίχθηκε με τον γαλάζιο και με τον κόκκινο άνθρωπο, αλλά και με το πρωτόγονο Αντονικό γένος. Και όλα αυτά, μαζί με την, εκ φύσεως, πολεμόχαρη κληρονομικότητα του Κάιν, τον έκαναν να καλλιεργήσει ένα αυξανόμενο μίσος προς τον νεώτερο αδελφό του.
(848.5) 76:2.5 Τα αγόρια ήσαν αντίστοιχα δέκα οκτώ και είκοσι χρόνων όταν η ένταση μεταξύ τους ξέσπασε, μια μέρα, όταν οι εμπαιγμοί του Άβελ εξαγρίωσαν τόσο τον πολεμοχαρή αδελφό του, ώστε ο Κάιν εστράφη εναντίον του οργισμένος και τον κατέσφαξε.
(848.6) 76:2.6 Η παρατήρηση της συμπεριφοράς του Άβελ επιβεβαιώνει την αξία του περιβάλλοντος και της παιδείας ως παράγοντες στην διάπλαση του χαρακτήρα. Ο Άβελ είχε ιδανική κληρονομικότητα και η κληρονομικότητα βρίσκεται στη βάση του κάθε χαρακτήρα. Η επίδραση, όμως, ενός κατώτερου περιβάλλοντος εξουδετέρωσε, σχεδόν, τη θαυμάσια αυτή κληρονομικότητα. Ο Άβελ, ιδιαίτερα κατά τα νεανικά του χρόνια, επηρεάσθηκε σε μεγάλο βαθμό από το αντίξοο περιβάλλον του. Θα μπορούσε να είχε γίνει ένα εντελώς διαφορετικό άτομο, αν είχε ζήσει ως τα είκοσι πέντε, ή τα τριάντα. Η ανώτερη κληρονομικότητά του θα είχε τότε φανεί. Ενώ ένα σωστό περιβάλλον δεν μπορεί να συμβάλει πολύ στο να υπερκερασθούν τα μειονεκτήματα ενός κατώτερης κληρονομικότητας χαρακτήρα, ένα κακό περιβάλλον μπορεί πολύ δραστικά να καταστρέψει μια εξαιρετική κληρονομικότητα, τουλάχιστον κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής. Το σωστό κοινωνικό περιβάλλον και η κατάλληλη παιδεία αποτελούν το απαραίτητο έδαφος και την ατμόσφαιρα για να αποδοθεί το μέγιστο μιας καλής κληρονομικότητας.
(849.1) 76:2.7 Ο θάνατος του Άβελ έγινε γνωστός στους γονείς όταν τα σκυλιά του έφεραν το κοπάδι του σπίτι χωρίς τον αφέντη τους. Για τον Αδάμ και την Εύα, ο Κάιν έγινε γρήγορα η μακάβρια υπενθύμιση της αφροσύνης τους και τον ενθάρρυναν στην απόφασή του να εγκαταλείψει τον κήπο.
(849.2) 76:2.8 Η ζωή του Κάιν στη Μεσοποταμία δεν ήταν ακριβώς ευτυχισμένη, αφού αποτελούσε, με τόσο χαρακτηριστικό τρόπο, σύμβολο της παράβασης. Δεν είναι το ότι οι σύντροφοί του ήταν σκληροί μαζί του, εκείνος όμως γνώριζε την υποσυνείδητη δυσφορία τους στην παρουσία του. Ο Κάιν, ωστόσο, γνώριζε ότι, εφ’ όσον δεν έφερε καμία φυλετική διάκριση, μπορούσε να σκοτωθεί από τα μέλη της πρώτης γειτονικής φυλής που κατά τύχη θα τον συναντούσαν. Ο φόβος και κάποιες ενοχές, τον έκαναν να μετανοήσει. Ο Κάιν ουδέποτε είχε ενοικηθεί από έναν Προσαρμοστή, υπήρξε πάντα ανυπάκουος απέναντι στην οικογενειακή πειθαρχία και περιφρονητικός απέναντι στη θρησκεία του πατέρα του. Τώρα, όμως, πήγε στην Εύα, τη μητέρα του και της ζήτησε πνευματική βοήθεια και καθοδήγηση και, όταν ειλικρινά ζήτησε τη θεία βοήθεια, τον ενοίκησε ένας Προσαρμοστής. Και αυτός ο Προσαρμοστής, κατοικώντας μέσα του και προσέχοντάς τον, έδωσε στον Κάιν ένα ξεχωριστό πλεονέκτημα ανωτερότητας, που τον εξομοίωσε με την πολύ φοβισμένη φυλή του Αδάμ.
(849.3) 76:2.9 Και έτσι ο Κάιν έφυγε για τη γη του Νοντ, ανατολικά της δεύτερης Εδέμ. Έγινε μεγάλος ηγέτης σε μία ομάδα της φυλής του πατέρα του και πράγματι, ως ένα βαθμό, εκπλήρωσε τις προφητείες του Σεραπατέιτια, αφού, πραγματικά, προώθησε την ειρήνη μεταξύ του τμήματος αυτού των Νοδιτών και των Αδαμιτών, για όλη του τη ζωή. Ο Κάιν παντρεύτηκε τη Ρεμόνα, μακρινή εξαδέλφη του, και ο πρώτος γιος τους, ο Ενώχ, έγινε ηγέτης των Νοδιτών της Ελάμ. Και για εκατοντάδες χρόνια, οι Ελαμίτες και οι Αδαμίτες συνέχισαν να ζουν ειρηνικά.
(849.4) 76:3.1 Καθώς περνούσε ο καιρός στο δεύτερο κήπο, οι συνέπειες της παράβασης γίνονταν ολοένα πιο φανερές. Ο Αδάμ και η Εύα νοσταλγούσαν πολύ την προηγούμενη εστία τους, τη γεμάτη ομορφιά και ηρεμία, όπως επίσης και τα παιδιά τους, που είχαν αποπεμφθεί στην Εντέντια. Ήταν πραγματικά θλιβερό να βλέπει κανείς το θαυμάσιο αυτό ζευγάρι να υποβαθμίζεται στην κατάσταση των κοινών θνητών του κόσμου. Αλλά υπέφεραν την υποβαθμισμένη τους θέση με ευπρέπεια και καρτερία.
(849.5) 76:3.2 Ο Αδάμ με σύνεση περνούσε τον περισσότερο καιρό του εκπαιδεύοντας τα παιδιά του και τους συντρόφους τους στην πολιτική διακυβέρνηση, τις εκπαιδευτικές μεθόδους και τη θρησκευτική λατρεία. Αν δεν υπήρχε αυτή η πρόνοια, πανδαιμόνιο θα είχε ξεσπάσει με το θάνατό του. Όπως ήταν όμως τα πράγματα, ο θάνατος του Αδάμ ελάχιστα διαφοροποίησε τη διεξαγωγή των υποθέσεων του λαού του. Πολύ καιρό, ωστόσο, πριν πεθάνουν ο Αδάμ και η Εύα, διεπίστωσαν ότι τα παιδιά και οι οπαδοί τους είχαν μάθει σταδιακά να ξεχνούν τις μέρες του μεγαλείου στην Εδέμ. Δεν επρόκειτο να αισθανθούν ανώφελη δυσαρέσκεια με το λιγότερο ευχάριστο περιβάλλον τους.
(849.6) 76:3.3 Οι πολιτικοί κυβερνήτες των Αδαμιτών προέρχονταν κληρονομικά από τους γιους του πρώτου κήπου. Ο πρώτος γιος του Αδάμ, ο Άνταμσαν (Αδάμ, γιος του Αδάμ), ίδρυσε ένα δευτερεύον κέντρο της ιώδους φυλής στα βόρεια του δεύτερου κήπου. Ο δεύτερος γιος του Αδάμ, ο Ήβσαν, έγινε επιδέξιος ηγέτης και διοικητής. Υπήρξε σπουδαίος βοηθός του πατέρα του. Ο Ήβσαν δεν έζησε τόσο πολύ όσο ο Αδάμ και ο μεγαλύτερος γιος του, ο Τζανσάντ, έγινε ο διάδοχος του Αδάμ, ως επικεφαλής των φυλών των Αδαμιτών.
(849.7) 76:3.4 Οι θρησκευτικοί ηγέτες, ή το ιερατείο, προήλθαν από τον Σεθ, τον μεγαλύτερο διασωθέντα γιο του Αδάμ και της Εύας που γεννήθηκε στον δεύτερο κήπο. Γεννήθηκε εκατόν είκοσι εννέα χρόνιας μετά την άφιξη του Αδάμ στην Ουράντια. Ο Σεθ απορροφήθηκε στο έργο της βελτίωσης της πνευματικής κατάστασης του λαού του πατέρα του και έγινε ο επικεφαλής του ιερατείου του δεύτερου κήπου. Ο γιος του, ο Ενώς, ίδρυσε τη νέα τάξη λατρείας και ο εγγονός του, ο Κενάν, ίδρυσε την εξωτερική ιεραποστολική υπηρεσία για τις τριγύρω φυλές, κοντινές και μακρινές.
(850.1) 76:3.5 Το ιερατείο των Σεθιτών είχε τριπλές υποχρεώσεις, που περιελάμβαναν τη θρησκεία, την υγεία και την παιδεία. Οι ιερείς αυτής της τάξης εκπαιδεύονταν για να χοροστατούν σε θρησκευτικές τελετές, να υπηρετούν ως γιατροί και επιθεωρητές υγείας και να λειτουργούν ως δάσκαλοι στα σχολεία του κήπου.
(850.2) 76:3.6 Το καραβάνι του Αδάμ είχε φέρει μαζί του, στη γη μεταξύ των ποταμών, τους σπόρους και τους βολβούς εκατοντάδων φυτών και σιτηρών του πρώτου κήπου. Είχαν φέρει, επίσης, μεγάλα κοπάδια καθώς και αρκετά από τα εξημερωμένα ζώα. Εξ αιτίας αυτού, διέθεταν μεγάλα πλεονεκτήματα έναντι των φυλών που τους περιέβαλαν. Απολάμβαναν πολλά από τα οφέλη του προηγούμενου πολιτισμού του αρχικού κήπου.
(850.3) 76:3.7 Ως την εποχή που εγκατέλειψαν τον πρώτο κήπο, ο Αδάμ και η οικογένειά του τρέφονταν πάντα με φρούτα, δημητριακά και καρπούς. Στο δρόμο για τη Μεσοποταμία έφαγαν, για πρώτη φορά, χόρτα και λαχανικά. Η βρώση του κρέατος εισήχθη νωρίς στο δεύτερο κήπο αλλά ο Αδάμ και η Εύα ποτέ δεν χρησιμοποίησαν κρέας, ως μέρος της συνήθους διατροφής τους. Ούτε ο Άνταμσαν, ούτε ο Ήβσαν, ούτε τα άλλα παιδιά της πρώτης γενιάς του πρώτου κήπου έτρωγαν κρέας.
(850.4) 76:3.8 Οι Αδαμίτες ξεπέρασαν σε μεγάλο βαθμό τους τριγύρω πληθυσμούς σε πολιτισμικά επιτεύγματα και διανοητική ανάπτυξη. Δημιούργησαν το τρίτο αλφάβητο και επιπλέον έθεσαν τα θεμέλια μεγάλου μέρους αυτού που απετέλεσε τον προπομπό της σύγχρονης τέχνης, της επιστήμης και της λογοτεχνίας. Εδώ, στη γη μεταξύ του Τίγρη και του Ευφράτη, διατήρησαν την τέχνη της γραφής, της κατεργασίας του μετάλλου, της αγγειοπλαστικής και της υφαντικής, ενώ δημιούργησαν ένα τύπο αρχιτεκτονικής που δεν ξεπεράστηκε για χιλιάδες χρόνια.
(850.5) 76:3.9 Η οικογενειακή ζωή του ιώδους λαού ήταν, για τα χρόνια και την εποχή τους, ιδανική. Τα παιδιά παρακολουθούσαν προγράμματα μαθημάτων σχετικά με τη γεωργία, τη χειροτεχνία και την κτηνοτροφία, ή, άλλως εκπαιδεύονταν για να ασκούν το τριπλό καθήκον των Σεθιτών: να γίνονται ιερείς, γιατροί και δάσκαλοι.
(850.6) 76:3.10 Και όταν αναφέρουμε το ιερατείο των Σεθιτών, να μην συγχέουμε τους ανώτερης ευφυΐας, ευγενείς αυτούς δασκάλους της υγείας και της θρησκείας, εκείνους τους πραγματικούς εκπαιδευτές, με τα διεφθαρμένα και εμπορευματοποιημένα ιερατεία των μετέπειτα φυλών και των γειτονικών εθνών. Οι θρησκευτικές τους απόψεις περί Θεότητας και σύμπαντος ήταν προηγμένες και λίγο-πολύ ακριβείς, η μέριμνα που ελάμβαναν για την υγεία ήταν, για την εποχή τους, εξαιρετική και οι εκπαιδευτικές τους μέθοδοι δεν έχουν ξεπερασθεί από τότε.
(850.7) 76:4.1 Ο Αδάμ και η Εύα υπήρξαν οι ιδρυτές της ιώδους φυλής των ανθρώπων, της ένατης ανθρώπινης φυλής που εμφανίσθηκε στην Ουράντια. Ο Αδάμ και οι απόγονοί του είχαν γαλάζια μάτια και οι ιώδεις λαοί χαρακτηρίζονταν από λευκό δέρμα και ανοικτόχρωμα μαλλιά – κίτρινα, κόκκινα και καστανά.
(850.8) 76:4.2 Η Εύα δεν υπέφερε όταν γεννούσε. Ούτε οι πρώτες εξελικτικές φυλές πονούσαν. Μόνον οι μικτές φυλές που δημιουργήθηκαν με την ένωση του εξελικτικού ανθρώπου και με τους Νοδίτες και αργότερα με τους Αδαμίτες ένοιωθαν τους φοβερούς πόνους της γέννας.
(851.1) 76:4.3 Ο Αδάμ και η Εύα, όπως και τα αδέλφια τους στην Τζερουζέμ, έπαιρναν ενέργεια με διπλή διατροφή, συντηρούμενη με τροφή και φως, που συμπληρώνονταν από ορισμένες υπερφυσικές ενέργειες άγνωστες στην Ουράντια. Οι απόγονοί τους στην Ουράντια δεν κληρονόμησαν το χάρισμα πρόσληψης ενέργειας και κυκλοφορίας του φωτός των γονέων τους. Είχαν μία μόνο κυκλοφορία, τη συντήρηση δια του αίματος, όπως οι άνθρωποι. Ήταν φτιαγμένοι για να πεθαίνουν, αν και ζούσαν πολλά χρόνια, παρά το γεγονός ότι η μακροβιότητά τους υποβαθμίζετο προς τον ανθρώπινο μέσο όρο με κάθε γενιά που ακολουθούσε.
(851.2) 76:4.4 Ο Αδάμ και η Εύα, όπως και η πρώτη γενεά των παιδιών τους δεν χρησιμοποιούσαν τη σάρκα των ζώων για τροφή. Συντηρούνταν καθ’ ολοκληρίαν από «τους καρπούς των δένδρων.» Μετά την πρώτη γενεά, όλοι οι απόγονοι του Αδάμ άρχισαν να χρησιμοποιούν γαλακτοκομικά προϊόντα, αλλά πολλοί από αυτούς συνέχισαν να ακολουθούν μια διατροφή χωρίς κρέας. Πολλές από τις φυλές που κατοικούσαν στο νότο, με τους οποίους αργότερα ενώθηκαν, δεν έτρωγαν, επίσης, κρέας. Αργότερα, οι περισσότεροι από τις χορτοφάγες αυτές φυλές μετανάστευσαν προς τα ανατολικά και επέζησαν, όπως είναι τώρα ανάμικτοι στις φυλές των Ινδιών.
(851.3) 76:4.5 Η διανοητική και πνευματική οξυδέρκεια του Αδάμ και της Εύας ήσαν μακράν ανώτερες εκείνων των σημερινών ανθρώπων. Οι μοναδικές τους αισθήσεις ήσαν πολύ περισσότερο οξυμένες και μπορούσαν να δουν τους μεσοδιάστατους και τα πλήθη των αγγέλων, τους Μελχισεδέκ και τον εκπεσόντα Πρίγκιπα Καλιγκάστια, ο οποίος αρκετές φορές ήλθε για να συζητήσει με τον ευγενικό του διάδοχο. Διατήρησαν την ικανότητα να βλέπουν τις ουράνιες αυτές υπάρξεις για περισσότερα από εκατό χρόνια μετά την παράβαση. Οι μοναδικές αυτές αισθήσεις δεν ήσαν με τόσο μεγάλη οξύτητα παρούσες στα παιδιά τους και έτειναν να φθίνουν σε κάθε διαδοχική γενιά.
(851.4) 76:4.6 Τα παιδιά του Αδάμ ενοικούνταν συνήθως από τους Προσαρμοστές, αφού όλα διέθεταν αδιαμφισβήτητες δυνατότητες σωτηρίας. Αυτοί οι ανώτεροι γόνοι δεν υπόκειντο στο φόβο τόσο πολύ, όσο τα παιδιά της εξέλιξης. Ο μεγάλος βαθμός φόβου που παραμένει στις σημερινές φυλές της Ουράντια είναι εξ αιτίας του ότι οι πρόγονοί σας δέχθηκαν ελάχιστο από το ζωτικό πλάσμα του Αδάμ, πράγμα που οφείλεται στην πρώιμη διακοπή των σχεδίων για τη φυσική αναβάθμιση των φυλών.
(851.5) 76:4.7 Τα σωματικά κύτταρα των Υλικών Υιών και των απογόνων τους είναι πολύ περισσότερο ανθεκτικά στα νοσήματα από εκείνα των εξελικτικών, αυτόχθονων υπάρξεων του πλανήτη. Τα σωματικά κύτταρα των γηγενών φυλών είναι συγγενή προς τους μικροσκοπικούς και υπερ-μικροσκοπικούς οργανισμούς του κόσμου που είναι υπεύθυνοι για τις ασθένειες. Τα δεδομένα αυτά εξηγούν γιατί οι λαοί της Ουράντια πρέπει να κάνουν τόσες πολλές επιστημονικές προσπάθειες για να αντισταθούν σε τόσες πολλές φυσικές παθογένειες. Θα είχατε πολύ μεγαλύτερη αντίσταση στις ασθένειες αν οι φυλές σας διέθεταν περισσότερη Αδαμική ζωτικότητα.
(851.6) 76:4.8 Αφού εγκαταστάθηκε στον δεύτερο κήπο στον Ευφράτη, ο Αδάμ αποφάσισε να αφήσει όσο περισσότερο από το ζωτικό πλάσμα του μπορούσε για να ωφελήσει τον κόσμο μετά το θάνατό του. Έτσι, η Εύα έγινε η επικεφαλής μιας δωδεκαμελούς επιτροπής επί της βελτίωσης της φυλής και πριν πεθάνει ο Αδάμ, η επιτροπή αυτή είχε επιλέξει 1,682 γυναίκες ανώτατου τύπου στην Ουράντια και αυτές οι γυναίκες έμειναν έγκυοι με το Αδαμικό ζωτικό πλάσμα. Τα παιδιά τους μεγάλωσαν όλα και έφθασαν στην ωριμότητα εκτός από 112, έτσι ώστε ο κόσμος, με τον τρόπο αυτό, ωφελήθηκε με την προσθήκη 1,570 ανώτερων ανδρών και γυναικών. Αν και οι υποψήφιες αυτές μητέρες είχαν επιλεγεί από όλες τις γειτονικές φατρίες και αντιπροσώπευαν τις περισσότερες φυλές της γης, η πλειονότητά τους επελέγη από τα ανώτερα γένη των Νοδιτών και απετέλεσαν την απαρχή της κραταιάς φυλής των Αντιτών. Τα παιδιά τους γεννήθηκαν και ανατράφηκαν στο αντίστοιχο φυλετικό περιβάλλον των μητέρων τους.
(851.7) 76:5.1 Σύντομα μετά την ίδρυση της δεύτερης Εδέμ, ο Αδάμ και η Εύα πληροφορήθηκαν δεόντως ότι η μεταμέλειά τους έγινε αποδεκτή και ότι, ενώ είχαν καταδικασθεί να υποφέρουν τη μοίρα των θνητών του κόσμου τους, τους δόθηκε το δικαίωμα να γίνουν δεκτοί στις τάξεις των κοιμώμενων διασωθέντων της Ουράντια. Πίστευαν απόλυτα στο ευαγγέλιο αυτό της ανάστασης και της αποκατάστασης, που οι Μελχισεδέκ τόσο συγκινητικά τους είχαν προαναγγείλει. Η παράβασή τους είχε θεωρηθεί σφάλμα κρίσης και όχι αμαρτία συνειδητής και εσκεμμένης εξέγερσης.
(852.1) 76:5.2 Ο Αδάμ και η Εύα δεν διέθεταν, ως πολίτες της Τζερουζέμ, Προσαρμοστές της Σκέψης, ούτε ενοικούνταν από Προσαρμοστές όταν υπηρετούσαν στην Ουράντια στον πρώτο Κήπο. Σύντομα, ωστόσο, μετά τον υποβιβασμό τους στην κατάσταση των θνητών, συνειδητοποίησαν μια καινούργια παρουσία εντός τους και διαπίστωσαν ότι η υπόσταση του ανθρώπου ενωμένη με την ειλικρινή μεταμέλεια είχε καταστήσει δυνατόν για τους Προσαρμοστές το να τους ενοικήσουν. Ήταν αυτή η γνώση του ότι ενοικούνται από τους Προσαρμοστές που ενθάρρυνε τον Αδάμ και την Εύα ως το τέλος της ζωής τους. Γνώριζαν ότι είχαν αποτύχει ως Υλικοί Υιοί της Σατάνια, γνώριζαν, όμως, επίσης ότι η προς τον Παράδεισο πορεία τους ήταν ακόμη ανοικτή, ως ανερχόμενοι υιοί του σύμπαντος.
(852.2) 76:5.3 Ο Αδάμ γνώριζε περί της απονεμητικής ανάστασης η οποία έλαβε χώρα ταυτόχρονα με την άφιξή του στον πλανήτη και πίστευε ότι ο ίδιος και η σύντροφός του θα επαναπροσωποποιούνταν, πιθανόν, με τον ερχομό της επόμενης τάξης των υιών. Δεν γνώριζε ότι ο Μιχαήλ, ο κυρίαρχος αυτού του σύμπαντος, επρόκειτο πολύ σύντομα να παρουσιασθεί στην Ουράντια. Πίστευε ότι ο επόμενος Υιός που θα ερχόταν θα ήταν της τάξης των Άβοναλ. Οπωσδήποτε, υπήρξε πάντα παρηγοριά για τον Αδάμ και την Εύα, αλλά και κάπως δύσκολο να το κατανοήσουν, να αντιληφθούν σε βάθος το μοναδικό μήνυμα που πήραν ποτέ από τον Μιχαήλ. Το μήνυμα αυτό, μεταξύ άλλων εκφράσεων φιλίας και παρηγοριάς, έλεγε: «Σκέφθηκα τις συνθήκες της παράβασής σας, θυμήθηκα την επιθυμία της καρδιάς σας να μείνετε πιστοί στο θέλημα του Πατέρα μου και θα ανακληθείτε από τον εναγκαλισμό του ύπνου των θνητών όταν έλθω στην Ουράντια, αν οι υφιστάμενοι Υιοί του κόσμου μου δεν σας ζητήσουν πριν από τη στιγμή αυτή.»
(852.3) 76:5.4 Και τούτο υπήρξε ένα μεγάλο μυστήριο για τον Αδάμ και την Εύα. Μπορούσαν να κατανοήσουν την κεκαλυμμένη υπόσχεση μιας πιθανής, ειδικής ανάστασης στο μήνυμα αυτό και μία τέτοια πιθανότητα τους χαροποίησε πολύ, δεν μπορούσαν, όμως, να αντιληφθούν το νόημα της εκμυστήρευσης ότι θα μπορούσαν να αναπαυθούν ως τη στιγμή μιας ανάστασης που θα είχε σχέση με την προσωπική εμφάνιση του Μιχαήλ στην Ουράντια. Και έτσι το ζευγάρι της Εδέμ κήρυσσε πάντα ότι ένας Υιός του Θεού πρόκειται να έλθει κάποτε και μετέδωσαν στους αγαπημένους τους την πίστη, τουλάχιστον τη μεγάλη τους επιθυμία και την ελπίδα, ότι ο κόσμος των σφαλμάτων και της θλίψης τους θα μπορούσε, ίσως, να γίνει ο κόσμος όπου ο κυβερνήτης του σύμπαντος τούτου θα επέλεγε να λειτουργήσει ως επιφοιτών Υιός του Παραδείσου. Φαινόταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό, ωστόσο ο Αδάμ απολάμβανε πραγματικά τη σκέψη ότι η διαλυμένη από τους πολέμους Ουράντια θα μπορούσε, τελικά, να μεταβληθεί στον πιο καλότυχο κόσμο του συστήματος της Σατάνια, στον πλανήτη που θα ζήλευαν όλοι στον Νέβαδον.
(852.4) 76:5.5 Ο Αδάμ έζησε 530 χρόνια και πέθανε από αυτό που θα λέγαμε γεράματα. Οι φυσικοί του μηχανισμοί απλά εφθάρησαν. Η διαδικασία της αποσύνθεσης νίκησε σταδιακά τη διαδικασία της αποκατάστασης και ήλθε το αναπόφευκτο τέλος. Η Εύα είχε πεθάνει δέκα εννέα χρόνια νωρίτερα, από καρδιακή ανεπάρκεια. Ετάφησαν και οι δύο στο κέντρο του ναού της ιερής λειτουργίας που είχε κτισθεί σύμφωνα με τα δικά τους σχέδια, αμέσως αφού ολοκληρώθηκε το τείχος της αποικίας. Και αυτή ήταν η απαρχή της πρακτικής του να θάβονται οι επιφανείς και ευσεβείς άνδρες και γυναίκες κάτω από το δάπεδο των χώρων λατρείας.
(852.5) 76:5.6 Η υπεράνω της ύλης κυβέρνηση της Ουράντια, υπό την διεύθυνση των Μελχισεδέκ, συνεχίσθηκε, αλλά η άμεση φυσική επαφή με τις εξελικτικές φυλές είχε διακοπεί. Από τις μακρινές μέρες της άφιξης του υλικού επιτελείου του Πλανητικού Πρίγκιπα, μέσα από την εποχή του Βαν και του Άμαντον ως την άφιξη του Αδάμ και της Εύας, οι φυσικοί εκπρόσωποι της συμπαντικής κυβέρνησης ήσαν σταθμευμένοι στον πλανήτη. Αλλά με την Αδαμική παράβαση το καθεστώς αυτό, που διήρκεσε για μια περίοδο μεγαλύτερη των τετρακοσίων πενήντα χιλιάδων ετών, έφθασε στο τέλος του. Στις πνευματικές σφαίρες, οι αγγελικοί βοηθοί εξακολούθησαν να αγωνίζονται σε συνεργασία με τους Προσαρμοστές της Σκέψης, μοχθώντας και οι δύο πλευρές ηρωικά για τη σωτηρία των ανθρώπων. Αλλά κανένα πολυσήμαντο σχέδιο για την μακροπρόθεσμη ευημερία του κόσμου δεν διακηρύχθηκε στους ανθρώπους της γης, ως την άφιξη του Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, την εποχή του Αβραάμ, ο οποίος, με τη δύναμη, την υπομονή και την εξουσία ενός Υιού του Θεού, έθεσε τα θεμέλια για την περαιτέρω αναβάθμιση και την πνευματική αποκατάσταση της κακότυχης Ουράντια.
(853.1) 76:5.7 Η κακοτυχία, ωστόσο, δεν υπήρξε η μοναδική μοίρα της Ουράντια. Τούτος ο πλανήτης υπήρξε, επίσης, ο ευτυχέστερος στο τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Οι Ουραντιανοί πρέπει όλα τούτα να θα θεωρήσουν θετικά, αν τα ατοπήματα των προγόνων τους και τα λάθη των πρώτων κυβερνητών του κόσμου τους καταβύθισαν τον πλανήτη σε μια τόσο αγιάτρευτη κατάσταση σύγχυσης, που επιπλέον καταστράφηκε από την αμαρτία και το κακό, που το ίδιο αυτό υπόβαθρο το ζόφου γοήτευσε τόσο πολύ τον Μιχαήλ του Νέβαδον, ώστε επέλεξε τον κόσμο αυτό ως αρένα στην οποία να αποκαλύψει τη γεμάτη αγάπη προσωπικότητα του Πατέρα εν ουρανοίς. Δεν είναι το ότι η Ουράντια είχε ανάγκη ενός Δημιουργού Υιού για να βάλει σε τάξη τις μπερδεμένες υποθέσεις της. Είναι, μάλλον, ότι το κακό και η αμαρτία στην Ουράντια εξασφάλισαν στον Δημιουργό Υιό ένα εντυπωσιακότερο υπόβαθρο έναντι του οποίου να αποκαλύψει την απαράμιλλη αγάπη, το έλεος και την υπομονή του εν Παραδείσω Πατέρα.
(853.2) 76:6.1 Ο Αδάμ και η Εύα κοιμήθηκαν σαν θνητοί με πίστη δυνατή στις υποσχέσεις που τους έδωσαν οι Μελχισεδέκ, ότι κάποτε θα ξυπνούσαν από τον ύπνο του θανάτου για να ξαναρχίσουν τη ζωή τους στους κόσμους-δώματα, κόσμους τόσο οικείους σ’ αυτούς από τις μέρες που προηγήθηκαν της αποστολής τους στη φθαρτή σάρκα της ιώδους φυλής της Ουράντια.
(853.3) 76:6.2 Δεν αναπαύθηκαν για πολύ στη λησμονιά του ασύνειδου ύπνου των θνητών του κόσμου. Την τρίτη μέρα μετά τον θάνατο του Αδάμ, τη δεύτερη μετά την ταπεινή του ταφή, τα τάγματα του Λέιναφορτζ, διατηρημένα από τον εν ενεργεία Μέγιστο της Εντέντια και συνεργαζόμενα με την Ενοποίηση των Ημερών στον Σάλβινγκτον, εξ ονόματος του Μιχαήλ, τοποθετήθηκαν στα χέρια του Γαβριήλ, διευθύνοντας το ειδικό προσκλητήριο των διακεκριμένων διασωθέντων της Αδαμικής παράβασης στην Ουράντια. Και σύμφωνα με την εντολή αυτή της ειδικής ανάστασης, την υπ’ αριθμόν είκοσι έξι της σειράς της Ουράντια, Ο Αδάμ και η Εύα επαναπροσωποποιήθηκαν και ξανασυναντήθηκαν στις αίθουσες ανάστασης των κόσμων-δωμάτων της Σατάνια μαζί με 1,316 από τους συντρόφους τους στην εμπειρία του πρώτου κήπου. Πολλές άλλες πιστές ψυχές είχαν ήδη μετασχηματισθεί την εποχή της άφιξης του Αδάμ, η οποία ακολουθήθηκε από μια απονεμητική κρίση τόσο των διασωθέντων, όσο και των ζώντων, άξιων ανερχομένων.
(853.4) 76:6.3 Ο Αδάμ και η Εύα γρήγορα πέρασαν από τους κόσμους της προοδευτικής ανέλιξης έως ότου απέκτησαν την ιδιότητα του πολίτη της Τζερουζέμ, για να γίνουν άλλη μία φορά κάτοικοι του πλανήτη καταγωγής τους, τη φορά, όμως, αυτή, ως μέλη μιας διαφορετικής τάξης συμπαντικών προσωπικοτήτων. Έφυγαν από την Τζερουζέμ ως μόνιμοι πολίτες – Υιοί του Θεού. Επέστρεψαν ως ανερχόμενοι πολίτες – υιοί του ανθρώπου. Προσαρτήθηκαν αμέσως στην υπηρεσία της Ουράντια στην πρωτεύουσα του συστήματος, ενώ αργότερα τους δόθηκε η ιδιότητα του μέλους των είκοσι τεσσάρων συμβούλων, οι οποίοι αποτελούν το σημερινό εισηγητικό-ελεγκτικό σώμα της Ουράντια.
(854.1) 76:6.4 Και έτσι τελειώνει η ιστορία του Πλανητικού Αδάμ και της Εύας της Ουράντια, μια ιστορία δοκιμασίας, τραγωδίας και θριάμβου, προσωπικού, τουλάχιστον, θριάμβου για τους καλοπροαίρετους αλλά παραπλανημένους Υλικό Υιό και Θυγατέρα και αναμφίβολα, στο τέλος, μια ιστορία απώτατου θριάμβου για τον κόσμο τους και τους κατοίκους του που κλυδωνίζονταν εξ αιτίας της εξέγερσης και είχαν εξαντληθεί από το κακό. Όταν όλα ανακεφαλαιώθηκαν, ο Αδάμ και η Εύα έκαναν μια γενναία συνεισφορά στον ραγδαίο πολιτισμό και επετάχυναν τη βιολογική πρόοδο της ανθρώπινης φυλής. Άφησαν μια σπουδαία κουλτούρα στη γη, δεν ήταν, όμως, δυνατόν για ένα τέτοιο προηγμένο πολιτισμό διασωθεί, αντιμέτωπος με την πρώιμη διάλυση και την μετέπειτα καταβύθιση της Αδαμικής κληρονομιάς. Είναι οι άνθρωποι που φτιάχνουν τον πολιτισμό, δεν φτιάχνει ο πολιτισμός τους ανθρώπους.
(854.2) 76:6.5 [Παρουσιάσθηκε από τον Σολόνια, τη σεραφική «φωνή στον Κήπο.»]
(855.1) 77:0.1 Οι περισσότεροι από τους κατοικημένους κόσμους του Νέβαδον φιλοξενούν μία, ή περισσότερες ομάδες μοναδικών πλασμάτων, τα οποία υπάρχουν σε ένα επίπεδο ζωής περίπου μεσοδιάστατο, μεταξύ των εκείνων θνητών των κόσμων και των τάξεων των αγγέλων. Εξ αυτού αποκαλούνται μεσοδιάστατα πλάσματα. Φαίνεται ότι είναι χρονικό ατύχημα, αλλά βρίσκονται τόσο ευρέως διεσπαρμένα και είναι τόσο πολύτιμα ως βοηθοί, που από την αρχή τα αποδεχθήκαμε ως μία από τις βασικές τάξεις της συνδυασμένης μας λειτουργίας επί των πλανητών.
(855.2) 77:0.2 Στην Ουράντια λειτουργούν δύο ξεχωριστές τάξεις μεσοδιάστατων: Το βασικό, ή πρεσβύτερο σώμα, το οποίο δημιουργήθηκε την εποχή της Νταλαμέιτια και το δευτερεύον, ή νεώτερο σώμα, η δημιουργία του οποίου χρονολογείται από την εποχή του Αδάμ.
(855.3) 77:1.1 Οι βασικοί μεσοδιάστατοι οφείλουν τη γένεσή τους σε μια μοναδική αλληλεπίδραση του υλικού και του πνευματικού στην Ουράντια. Γνωρίζουμε την ύπαρξη παρόμοιων πλασμάτων σε άλλους κόσμους και σε άλλα συστήματα, αλλ’ αυτά δημιουργήθηκαν με ανόμοιες τεχνικές.
(855.4) 77:1.2 Είναι πάντα καλό να θυμόμαστε ότι οι διαδοχικές επιφοιτήσεις των Υιών του Θεού σ’ έναν εξελισσόμενο πλανήτη δημιουργούν σημαντικές αλλαγές στην πνευματική οικονομία του χώρου και μερικές φορές τροποποιούν τόσο πολύ το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των υλικών και πνευματικών δράσεων σ’ ένα πλανήτη, ώστε να δημιουργούν καταστάσεις πραγματικά δυσχερείς στην ερμηνεία τους. Η κατάσταση των εκατό υλικών μελών του επιτελείου του Πρίγκιπα Καλιγκάστια δείχνει μια τέτοια ακριβώς αλληλεπίδραση: Ως ανερχόμενοι μοροντιανοί πολίτες της Τζερουζέμ, ήταν πλάσματα υπεράνω της ύλης, χωρίς δικαίωμα αναπαραγωγής. Ως κατερχόμενοι πλανητικοί λειτουργοί στην Ουράντια, ήταν υλικά πλάσματα που διέθεταν φύλο, ικανά να γεννήσουν υλικούς απογόνους (όπως έκαναν μερικοί από αυτούς αργότερα). Αυτό που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε ικανοποιητικά είναι το πώς αυτοί οι εκατό μπορούσαν να λειτουργούν ως γονείς σε ένα υπεράνω του υλικού επίπεδο, αλλά αυτό ακριβώς συνέβη. Ένας υπεράνω του υλικού (χωρίς φύλο) σύνδεσμος ενός αρσενικού και ενός θηλυκού μέλους του υλικού επιτελείου είχαν ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του πρωτότοκου εκ των βασικών μεσοδιάστατων.
(855.5) 77:1.3 Διεπιστώθη αμέσως ότι ένα πλάσμα αυτής της κατηγορίας, μεσοδιάστατο, ανάμεσα στο θνητό και το αγγελικό επίπεδο, θα μπορούσε να προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στη διεξαγωγή των υποθέσεων του αρχηγείου του πρίγκιπα και κάθε ζευγάρι του υλικού επιτελείου έλαβε, στη συνέχεια, άδεια για να δημιουργήσει μια παρόμοια ύπαρξη. Η προσπάθεια αυτή κατέληξε στην πρώτη ομάδα πενήντα μεσοδιάστατων πλασμάτων.
(855.6) 77:1.4 Μετά από ένα χρόνο παρατήρησης του έργου της μοναδικής αυτής ομάδας, ο Πλανητικός Πρίγκιπας εξουσιοδότησε την αναπαραγωγή των μεσοδιάστατων χωρίς περιορισμούς. Αυτό το σχέδιο εκτελείτο όσο εξακολουθούσε να υπάρχει η δύναμη της δημιουργίας και το αρχικό σώμα των 50,000 δημιουργήθηκε σύμφωνα μ’ αυτό.
(856.1) 77:1.5 Μία περίοδος ενάμισι χρόνου μεσολαβούσε μεταξύ της δημιουργίας δύο μεσοδιάστατων και όταν το κάθε ζευγάρι γέννησε χίλιες τέτοιες υπάρξεις, δεν δημιουργήθηκαν πλέον άλλες. Και καμία εξήγησε δεν υπάρχει ως προς το γιατί η δύναμη αυτή εξαντλήθηκε με την εμφάνιση του χιλιοστού απογόνου. Κανένα μέγεθος περαιτέρω πειραματισμού κατέληξε δεν ποτέ σε οτιδήποτε, ει μη μόνο σε αποτυχία.
(856.2) 77:1.6 Τα πλάσματα αυτά συνέστησαν το σώμα πληροφοριών της διοίκησης του Πρίγκιπα. Περιπλανήθηκαν1 [80] σε πάρα πολύ μεγάλες αποστάσεις μελετώντας και παρατηρώντας τις φυλές των κόσμων, προσφέροντας και άλλες, ανεκτίμητες υπηρεσίες στον Πρίγκιπα και το επιτελείο του πάνω στο έργο της επιρροής επί των ανθρωπίνων κοινωνιών που βρίσκονταν μακριά από το πλανητικό αρχηγείο.
(856.3) 77:1.7 Το καθεστώς αυτό συνεχίσθηκε ως τις τραγικές μέρες της πλανητικής εξέγερσης, η οποία παγίδευσε λίγο περισσότερα από τα τέσσερα πέμπτα των βασικών μεσοδιάστατων. Το πιστό σώμα εντάχθηκε στην υπηρεσία των υποδοχέων Μελχισεδέκ, λειτουργώντας υπό την ονομαστική ηγεσία του Βαν ως τις μέρες του Αδάμ.
(856.4) 77:2.1 Ενώ αυτή είναι η διήγηση της προέλευσης, της φύσης και της λειτουργίας των μεσοδιάστατων πλασμάτων στην Ουράντια, η συγγένεια μεταξύ των δύο τάξεων – της βασικής και της δευτερεύουσας – καθιστά αναγκαίο το να διακόψουμε την ιστορία των βασικών μεσοδιάστατων στο σημείο αυτό, για να ακολουθήσουμε ως το τέλος τη γραμμή καταγωγής, η οποία αρχίζει από τα μέλη του υλικού επιτελείου του Πρίγκιπα Καλιγκάστια που έλαβαν μέρος στην εξέγερση, από την εποχή που ξέσπασε στον πλανήτη, ως την εποχή του Αδάμ. Ήταν αυτή η κληρονομική σειρά εκείνη που, κατά την αρχική εποχή του δεύτερου κήπου, παρέσχε το ήμισυ των προγόνων της δευτερεύουσας τάξης των μεσοδιάστατων πλασμάτων.
(856.5) 77:2.2 Τα υλικά μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα είχαν την υπόσταση των πλασμάτων με φύλο, με σκοπό τη συμμετοχή στο σχέδιο της γέννησης απογόνων που να ενσωματώνουν τις συνδυασμένες ιδιότητες της μοναδικής τους σειράς με εκείνες του επιλεγμένου γένους των φυλών του Άντον και όλα τούτα γίνονταν εν αναμονή της μετέπειτα άφιξης του Αδάμ. Οι Φορείς της Ζωής είχαν σχεδιάσει ένα νέο τύπο θνητού, που να περιλαμβάνει την ένωση των από κοινού απογόνων του επιτελείου του Πρίγκιπα με τους πρώτης γενεάς απογόνους του Αδάμ και της Εύας. Είχαν, λοιπόν, ετοιμάσει ένα σχέδιο έχοντας υπ’ όψιν τους μια νέα τάξη πλασμάτων του πλανήτη, για τους οποίους έλπιζαν ότι θα γίνουν οι δάσκαλοι-κυβερνήτες της ανθρώπινης κοινωνίας. Τέτοιες υπάρξεις ήσαν σχεδιασμένες για κοινωνική κυριαρχία, όχι κυριαρχία του κακού. Αφού, όμως, το σχέδιο αυτό απέτυχε σχεδόν απόλυτα, δεν θα μάθουμε ποτέ τι είδους αριστοκρατία ευγενούς κυριαρχίας και απαράμιλλου πολιτισμού στερήθηκε, εξ αυτού, η Ουράντια. Διότι, όταν αργότερα το υλικό επιτελείο αναπαρήχθη, ήταν μετά την εξέγερση και αφού είχαν αποκοπεί από την σύνδεσή τους με τα ζωτικά ρεύματα του συστήματος.
(856.6) 77:2.3 Η μετά την εξέγερση εποχή στην Ουράντια έγινε μάρτυρας πολλών ασυνήθιστων συμβάντων. Ένας σπουδαίος πολιτισμός – ο πολιτισμός της Νταλαμέιτια – κατέρρεε. «Οι Νεφιλίμ (Νοδίτες) ζούσαν στη γη τις μέρες εκείνες και όταν οι υιοί των θεών πήγαν στις θυγατέρες των ανθρώπων και τους έκαναν παιδιά, τα παιδιά τους έγιναν οι ‘κραταιοί άνδρες της αρχαιότητας,’ οι ‘άνδρες οι ξακουστοί’,» ενώ μετά βίας θεωρούνταν τέτοιοι «υιοί των θεών», το επιτελείο και οι πρώτοι τους απόγονοι από τους εξελικτικούς θνητούς των μακρινών εκείνων ημερών. Ακόμη και το ανάστημά τους έφθασε να μεγαλώσει με τις παραδόσεις. Αυτή, λοιπόν, είναι η καταγωγή του σχεδόν συμπαντικού λαϊκού μύθου των θεών που κατέβηκαν στη γη και εκεί, με τις θυγατέρες των ανθρώπων, δημιούργησαν την αρχαία φυλή των ηρώων. Και ο μύθος αυτός στο σύνολό του συγχύστηκε αργότερα με την ανάμιξη των φυλών των μετέπειτα εμφανισθέντων Αδαμιτών στον δεύτερο κήπο.
(857.1) 77:2.4 Εφ’ όσον τα εκατό υλικά μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα έφεραν σπέρμα του πλάσματος των Αντονικών ανθρώπινων γόνων, θα αναμένετο, φυσιολογικά ότι, αν προχωρούσαν σε σεξουαλική αναπαραγωγή, οι απόγονοί τους θα έμοιαζαν συνολικά στους απογόνους άλλων Αντονιτών γονέων. Όταν, όμως, οι εξήντα στασιαστές του επιτελείου, οπαδοί του Νοντ, προχώρησαν ουσιαστικά στη σεξουαλική αναπαραγωγή, τα παιδιά τους απεδείχθησαν κατά πολύ ανώτερα, από κάθε σχεδόν άποψη, τόσο από το λαό των Αντονιτών, όσο και από το λαό του Σαντζίκ. Αυτή η απρόσμενη υπεροχή χαρακτήριζε όχι μόνο τις σωματικές και διανοητικές τους ιδιότητες, αλλά και τις πνευματικές τους δυνατότητες.
(857.2) 77:2.5 Οι μεταλλαγμένες αυτές ιδιότητες που εμφανίζονται στην πρώτη γενεά των Νοδιτών ήσαν αποτέλεσμα ορισμένων μεταβολών οι οποίες είχαν γίνει στην διαμόρφωση και τις χημικές συνιστώσες των κληρονομικών παραγόντων του πλάσματος του σπέρματος των Αντονιτών. Οι αλλαγές αυτές προκλήθηκαν εξ αιτίας της παρουσίας στα σώματα των μελών του επιτελείου των ισχυρών κυκλωμάτων διατήρησης της ζωής του συστήματος της Σατάνια. Τα ζωτικά αυτά κυκλώματα έκαναν τα χρωμοσώματα του ειδικού προτύπου της Ουράντια να αναδιοργανωθούν καλύτερα πάνω στα πρότυπα της τυποποιημένης οργανικής προσαρμογής της Σατάνια, σύμφωνα με την εντεταλμένη εκδήλωση της ζωής του Νέβαδον. Η τεχνική της μεταμόρφωσης αυτής του πλάσματος του σπέρματος δια της δράσης των ζωτικών ρευμάτων του συστήματος, δεν είναι ανόμοια με τις διαδικασίες εκείνες δια των οποίων οι επιστήμονες της Ουράντια τροποποιούν το σπερματικό πλάσμα των φυτών και των ζώων με τη χρήση ακτίνων Χ.
(857.3) 77:2.6 Έτσι, λοιπόν, εμφανίζονται οι λαοί των Νοδιτών, από μερικές παράξενες και απρόσμενες τροποποιήσεις που συνέβησαν στο ζωτικό πλάσμα, το οποίο είχε μεταφερθεί από τα σώματα των Αντονικών δοτών στα μέλη εκείνα του υλικού επιτελείου από τους χειρουργούς του Άβαλον.
(857.4) 77:2.7 Θα θυμηθούμε ότι οι εκατό Αντονίτες δότες του πλάσματος του σπέρματος έγιναν με τη σειρά τους κάτοχοι του οργανικού συμπληρώματος του δένδρου της ζωής, έτσι ώστε τα ζωτικά κυκλώματα της Σατάνια επίσης περιέβαλαν τα σώματά τους. Οι σαράντα τέσσερις τροποποιημένοι Αντονίτες που ακολούθησαν το επιτελείο στην εξέγερση, ζευγάρωσαν επίσης μεταξύ τους και έκαναν μια σπουδαία συνεισφορά για να γίνουν καλύτεροι οι γόνοι του λαού των Νοδιτών.
(857.5) 77:2.8 Αυτές οι δύο ομάδες, που περιελάμβαναν 104 άτομα, τα οποία έφεραν το τροποποιημένο πλάσμα του σπέρματος των Αντονιτών, αποτελούν τους προγόνους των Νοδιτών, την όγδοη φυλή που εμφανίσθηκε στην Ουράντια. Κι’ αυτό το νέο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ζωής στην Ουράντια αντιπροσωπεύει μια άλλη φάση της ολοκλήρωσης του αρχικού σχεδίου της χρησιμοποίησης αυτού του πλανήτη ως κόσμου τροποποίησης της ζωής, μόνο που αυτό ήταν μια απρόβλεπτη εξέλιξη.
(857.6) 77:2.9 Οι αμιγούς καταγωγής Νοδίτες ήσαν μια υπέροχη φυλή, αλλά σιγά-σιγά αναμίχθηκαν με τους εξελικτικούς λαούς της γης και σύντομα επήλθε η φθορά. Δέκα χιλιάδες χρόνια μετά την εξέγερση είχαν χάσει έδαφος ως το σημείο που η μέση διάρκεια ζωής τους ήταν λίγο μεγαλύτερη εκείνης των εξελικτικών φυλών.
(857.7) 77:2.10 Όταν οι αρχαιολόγοι ξεθάβουν τις καταγραφές των πήλινων πινακίδων των Σουμέριων απογόνων των Νοδιτών, ανακαλύπτουν καταλόγους Σουμέριων βασιλέων που χρονολογούνται αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν. Και καθώς τα αρχεία αυτά πάνε ακόμη παλιότερα, η ηγεμονία του κάθε βασιλιά ξεχωριστά διαρκεί2 [81] από περίπου εικοσιπέντε, ή τριάντα χρόνια έως εκατόν πενήντα χρόνια και περισσότερο. Αυτή η διάρκεια της ηγεμονίας των παλιότερων αυτών βασιλέων καταδεικνύει ότι ορισμένοι από τους πρώτους Νοδίτες κυβερνήτες (άμεσους απογόνους του επιτελείου του Πρίγκιπα) πράγματι ζούσαν περισσότερο από όσο οι μεταγενέστεροι διάδοχοί τους ενώ υποδηλώνει, επίσης, μια προσπάθεια να φθάσουν οι δυναστείες την εποχή της Νταλαμέιτια.
(857.8) 77:2.11 Οι καταγραφές τέτοιων μακρόβιων ατόμων οφείλονται επίσης στη σύγχυση των μηνών και των ετών ως χρονικών περιόδων. Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί, επίσης, στη Βιβλική γενεαλογία του Αβραάμ και τα πρώτα αρχεία των Κινέζων. Η σύγχυση του μήνα των είκοσι οκτώ ημερών, ή εποχής, με το μετέπειτα εισαχθέν έτος των περισσότερων των εκατόν πενήντα ημερών ευθύνεται για τις παραδόσεις ανθρώπινων ζωών με τόσο μεγάλη διάρκεια. Υπάρχουν αρχεία ανθρώπου ο οποίος έζησε πάνω από εννιακόσια «χρόνια.» Η περίοδος αυτή δεν αντιπροσωπεύει ούτε εβδομήντα χρόνια σωστά και ζωές τέτοιας διάρκειας θεωρούνταν για αιώνες ως πολύ μεγάλες, «τρεις εικοσάδες χρόνια και δέκα», όπως ονομάσθηκε αργότερα μια τέτοια διάρκεια ζωής.
(858.1) 77:2.12 Η μέτρηση του χρόνου με τον μήνα των είκοσι οκτώ ημερών διατηρήθηκε για αιώνες μετά την εποχή του Αδάμ. Όταν, όμως, οι Αιγύπτιοι ανέλαβαν να διορθώσουν το ημερολόγιο, πριν από επτά χιλιάδες χρόνια, περίπου, το έκαναν με μεγάλη ακρίβεια, εισάγοντας το έτος των 365 ημερών.
(858.2) 77:3.1 Μετά την καταβύθιση της Νταλαμέιτια οι Νοδίτες μετακινήθηκαν βόρεια και ανατολικά, ιδρύοντας τώρα την καινούργια πόλη του Ντιλμούν, ως φυλετικό και πολιτισμικό αρχηγείο τους. Και πενήντα, περίπου, χιλιάδες χρόνια μετά το θάνατο του Νοντ, όταν οι απόγονοι του επιτελείου του Πρίγκιπα είχαν γίνει πάρα πολλοί για να μπορούν να συντηρηθούν από τη γη που βρισκόταν γύρω από την καινούργια τους πόλη του Ντιλμούν, αφού είχαν καταλήξει να επιμειχθούν με τους Αντονίτες και τις φυλές των Σαντζίκ που γειτόνευαν με τα σύνορά τους, οι αρχηγοί τους σκέφθηκαν ότι κάτι έπρεπε να γίνει ώστε να διατηρηθεί η φυλετική τους ενότητα. Πάνω σ’ αυτό, συνεκλήθη ένα συμβούλιο των φυλών και μετά από μεγάλη περίσκεψη υποστηρίχθηκε το σχέδιο του Μπαμπλότ, ενός απόγονου του Νοντ.
(858.3) 77:3.2 Ο Μπαμπλότ πρότεινε να ανεγείρουν ένα φιλόδοξο ναό εξύμνησης της φυλής στο κέντρο της περιοχής που τότε είχαν καταλάβει. Ο ναός αυτός θα είχε ένα πύργο που όμοιό του δεν είχε δει ποτέ ο κόσμος. Θα ήταν ένα πελώριο μνημείο του παροδικού τους μεγαλείου. Ήταν πολλοί εκείνοι που εξέφρασαν την επιθυμία να ανεγερθεί το μνημείο αυτό στο Ντιλμούν, ισχυρίσθηκαν ότι ένα τόσο μεγάλο οικοδόμημα πρέπει να κτισθεί σε απόσταση ασφαλείας από τους κινδύνους της θάλασσας, ενθυμούμενοι τις παραδόσεις της καταβύθισης της αρχικής τους πρωτεύουσας, της Νταλαμέιτια.
(858.4) 77:3.3 Ο Μπαμπλότ σχεδίαζε το καινούργιο κτίριο να γίνει ο πυρήνας του μελλοντικού κέντρου της κουλτούρας και του πολιτισμού των Νοδιτών. Η άποψή του, τελικά, επεκράτησε και η κατασκευή άρχισε σύμφωνα με τα σχέδιά του. Η καινούργια πόλη επρόκειτο να ονομασθεί Μπαμπλότ, προς τιμήν του αρχιτέκτονα και κατασκευαστή του πύργου. Η περιοχή αυτή έγινε αργότερα γνωστή ως Μπαμπλόντ και τελικά ως Βαβέλ.
(858.5) 77:3.4 Οι Νοδίτες, ωστόσο, είχαν κάπως ανάμικτα συναισθήματα ως προς τα σχέδια και τους σκοπούς του εγχειρήματος αυτού. Ούτε οι ηγέτες τους συμφωνούσαν απόλυτα, είτε με τα κατασκευαστικά σχέδια, είτε με τη χρήση των κτιρίων, όταν αυτά θα τέλειωναν. Μετά από τεσσεράμισι χρόνια εργασιών μια έντονη διαφωνία ανεφύη σχετικά με το αντικείμενο και τα κίνητρα για την ανέγερση του πύργου. Οι διαμαρτυρίες έγιναν τόσο έντονες, ώστε ολόκληρο το έργο σταμάτησε. Εκείνοι που μετέφεραν τα τρόφιμα διέδωσαν το νέο της διαφωνίας και πάρα πολλές φατρίες άρχισαν να συγκεντρώνονται στην περιοχή των κατασκευών. Προτάθηκαν τρεις διαφορετικές απόψεις ως προς το σκοπό της οικοδόμησης του πύργου.
(858.6) 77:3.5 1. Η μεγαλύτερη ομάδα, σχεδόν οι μισοί, ήθελαν να δουν τον πύργο να κτίζεται ως μνημείο της ιστορίας των Νοδιτών και της φυλετικής υπεροχής. Σκέφθηκαν ότι έπρεπε να γίνει ένα μεγάλο και εντυπωσιακό οικοδόμημα που θα προκαλούσε το θαυμασμό όλων των μελλοντικών γενεών.
(858.7) 77:3.6 2. Η δεύτερη μεγάλη ομάδα ήθελε τον πύργο σχεδιασμένο ώστε να υπενθυμίζει την κουλτούρα του Ντιλμούν. Διέβλεψαν ότι η Μπαμπλότ θα γινόταν ένα σπουδαίο κέντρο εμπορίου, τέχνης και βιομηχανίας.
(859.1) 77:3.7 3. Η μικρότερη, μειοψηφική άποψη υποστήριξε ότι η δημιουργία του πύργου παρουσίαζε μιαν ευκαιρία για να επιτευχθεί η εξιλέωση της αφροσύνης των προπατόρων τους που συμμετείχαν στην εξέγερση του Καλιγκάστια. Υποστήριξαν ότι ο πύργος έπρεπε να αφιερωθεί στη λατρεία του Πατέρα των πάντων, ότι ο μοναδικός προορισμός της νέας πόλης έπρεπε να είναι το να πάρει τη θέση της Νταλαμέιτια – να λειτουργήσει ως πολιτισμικό και θρησκευτικό κέντρο για τους τριγύρω βαρβάρους.
(859.2) 77:3.8 Η θρησκευτική ομάδα γρήγορα καταψηφίσθηκε. Η πλειονότητα απέρριψε την άποψη ότι οι πρόγονοί τους είχαν υπάρξει ένοχοι εξέγερσης. Έφεραν βαρέως ένα τέτοιο φυλετικό στίγμα. Έχοντας διαθέσει έναν από τους τρεις αγγέλους στη διένεξη και έχοντας αποτύχει να ηρεμήσουν τις άλλες δύο με τη συζήτηση, άρχισαν τον πόλεμο. Οι πιστοί θρησκευόμενοι, ο άμαχος πληθυσμός, έτρεξαν γρήγορα στα χωριά τους στο νότο, ενώ οι σύντροφοί τους πολεμούσαν έως ότου, σχεδόν, εξαλείφθηκαν.
(859.3) 77:3.9 Δώδεκα, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν έγινε μία δεύτερη απόπειρα να ανεγερθεί ο πύργος της Βαβέλ. Οι μικτές φυλές των Αντιτών (Νοδίτες και Αδαμίτες) ανέλαβαν να ανεγείρουν ένα νέο ναό στα ερείπια του πρώτου οικοδομήματος, αλλά δεν υπήρξε επαρκής υποστήριξη στην επιχείρηση αυτή. Έπεσε από το ίδιο το βάρος της φιλοδοξίας της. Η περιοχή αυτή ήταν για πάρα πολλά χρόνια γνωστή ως η γη της Βαβέλ.
(859.4) 77:4.1 Η Ο διασκορπισμός των Νοδιτών υπήρξε άμεσο αποτέλεσμα του αλληλοκτόνου πολέμου για τον πύργο της Βαβέλ. Ο εμφύλιος αυτός πόλεμος μείωσε σε μεγάλο βαθμό τον αριθμό των αμιγών Νοδιτών και ήταν, κατά πολλούς τρόπους, υπεύθυνος για την αποτυχία τους να ιδρύσουν έναν μεγάλο πολιτισμό στην προ του Αδάμ εποχή. Από τότε και μετά, η κουλτούρα των Νοδιτών έφθινε για περισσότερες από εκατόν είκοσι χιλιάδες χρόνια, μέχρις ότου αναβαθμίσθηκε από την Αδαμική ενστάλαξη. Ακόμη, όμως, και την εποχή του Αδάμ οι Νοδίτες εξακολουθούσαν να είναι ένας άξιος λαός. Πολλοί από τους μικτούς απογόνους τους περιλαμβάνονταν μεταξύ των κτιστών του Κήπου και αρκετοί αρχηγοί από την ομάδα του Βαν ήσαν Νοδίτες. Μερικές από τις πλέον ικανές διάνοιες που υπηρετούσαν στο επιτελείο του Αδάμ ανήκαν στη φυλή αυτή.
(859.5) 77:4.2 Τα τρία από τα τέσσερα μεγάλα κέντρα των Νοδιτών ιδρύθηκαν αμέσως μετά τη σύγκρουση του Μπαμπλότ:
(859.6) 77:4.3 1. Οι δυτικοί, ή Σύριοι Νοδίτες. Τα υπολείμματα των εθνικιστών, ή των χρονικογράφων της φυλής ταξίδεψαν προς βορράν και ενώθηκαν με τους Αντονίτες για να ιδρύσουν τα μεταγενέστερα κέντρα των Νοδιτών βορειοδυτικά της Μεσοποταμίας. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη ομάδα των διασκορπιζόμενων Νοδιτών και συνεισέφεραν πολύ στο μετέπειτα εμφανισθέν γένος των Ασσυρίων.
(859.7) 77:4.4 2. Οι δυτικοί, ή Ελαμίτες Νοδίτες. Οι προασπιστές του πολιτισμού και του εμπορίου μετανάστευσαν σε μεγάλους αριθμούς ανατολικά, στην Ελάμ και εκεί ενώθηκαν με τις μικτές φατρίες των Σαντζίκ. Οι Ελαμίτες τριάντα, ή σαράντα χιλιάδες χρόνια πριν είχαν σε μεγάλο βαθμό γίνει Σαντζίκ κατά φύση, παρά το ότι εξακολουθούσαν να διατηρούν ένα πολιτισμό ανώτερο εκείνου των βαρβάρων που τους περιστοίχιζαν.
(859.8) 77:4.5 Μετά την ίδρυση του δεύτερου κήπου έγινε συνήθεια να αναφέρονται σ’ αυτό το γειτονικό κέντρο των Νοδιτών ως «τη γη του Νοντ». Και κατά τη μακρόχρονη περίοδο σχετικής ειρήνης μεταξύ της ομάδας αυτής των Νοδιτών και των Αδαμιτών, οι δύο φυλές αναμίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό, αφού συνηθίζετο όλο να επιμειγνύονται οι Υιοί του Θεού (οι Αδαμίτες) με τις θυγατέρες των ανθρώπων (τους Νοδίτες.)
(860.1) 77:4.6 3. Οι κεντρικοί, ή προ των Σουμέριων Νοδίτες. Μια μικρή ομάδα στις εκβολές του Τίγρη και του Ευφράτη διετήρησε περισσότερο τη φυλετική της ακεραιότητα. Παρέμειναν σταθεροί για χιλιάδες χρόνια και τελικά απετέλεσαν μέρος των προγόνων των Νοδιτών, οι οποίοι αναμίχθηκαν με τους Αδαμίτες για να δημιουργήσουν τους λαούς των Σουμέριων των ιστορικών χρόνων.
(860.2) 77:4.7 Και όλα αυτά εξηγούν πώς οι Σουμέριοι εμφανίσθηκαν εντελώς ξαφνικά και ανεξήγητα στο προσκήνιο της Μεσοποταμίας. Οι ερευνητές δεν θα μπορέσουν ποτέ να εντοπίσουν και να ακολουθήσουν τα ίχνη των φυλών αυτών προς τα πίσω, ως την απαρχή των Σουμερίων, οι οποίοι δημιουργήθηκαν διακόσιες χιλιάδες χρόνια μετά την καταβύθιση της Νταλαμέιτια. Χωρίς ίχνος προέλευσης σε άλλο μέρος του κόσμου, οι αρχαίες αυτές φυλές ανέτειλαν στον ορίζοντα του πολιτισμού με μία πλήρως ανεπτυγμένη και ανώτερη κουλτούρα, η οποία περιελάμβανε ναούς, μεταλλουργία, γεωργία, ζωοτροφία, κεραμική, υφαντουργία, εμπορικό δίκαιο, αστικούς κώδικες, θρησκευτικές τελετές και ένα παλαιό σύστημα γραφής. Όταν άρχισαν οι ιστορικοί χρόνοι, εκείνοι είχαν ήδη από μακρού απωλέσει το αλφάβητο της Νταλαμέιτια και είχαν υιοθετήσει το ιδιόμορφο σύστημα γραφής το οποίο προήρχετο από το Ντιλμούν. Η γλώσσα των Σουμερίων, αν και έχει ουσιαστικά χαθεί από τον κόσμο, δεν ήταν Σημιτική. Είχε πάρα πολλά κοινά με τις αποκαλούμενες γλώσσες των Αρίων.
(860.3) 77:4.8 Οι περίτεχνες καταγραφές που έμειναν από τους Σουμέριους περιγράφουν την περιοχή μιας αξιοπρόσεκτης αποικίας που βρισκόταν στον Περσικό Κόλπο, κοντά στην προγενέστερη πόλη του Ντιλμούν. Οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν την πόλη αυτή του αρχαίου μεγαλείου Ντιλμάτ, ενώ οι μεταγενέστεροι, Αδαμοποιημένοι3 [82] Σουμέριοι συνέχεαν την πρώτη, αλλά και τη δεύτερη πόλη των Νοδιτών με την Νταλαμέιτια και τις ονόμαζαν και τις τρεις Ντιλμούν. Και οι αρχαιολόγοι έχουν ήδη βρει αυτές τις αρχαίες πήλινες πινακίδες των Σουμερίων, οι οποίες μιλούν για τον επί της γης παράδεισο «όπου οι Θεοί για πρώτη φορά ευλόγησαν την ανθρωπότητα με το παράδειγμα της πολιτισμένης και καλλιεργημένης ζωής.» Και οι πινακίδες αυτές, που περιγράφουν το Ντιλμούν, τον παράδεισο των ανθρώπων και του Θεού, κείνται τώρα σιωπηλές στα σκονισμένα ράφια πολλών μουσείων.
(860.4) 77:4.9 Οι Σουμέριοι γνώριζαν καλά την πρώτη αλλά και τη δεύτερη Εδέμ, ωστόσο, παρά την εκτεταμένη επιμειξία με τους Αδαμίτες, εξακολούθησαν να θεωρούν τους κατοίκους του κήπου στο βορρά ξένη φυλή. Η περηφάνια των Σουμερίων για τον αρχαιότερο πολιτισμό των Νοδιτών τους έκανε να αγνοήσουν τη μεγαλοπρεπή αυτή προοπτική του μέλλοντος χάριν του μεγαλείου και των περί παραδείσου παραδόσεων της πόλης του Ντιλμούν.
(860.5) 77:4.10 4. Οι βόρειοι Νοδίτες και οι Αμαντονίτες – οι Βανίτες. Η ομάδα αυτή εμφανίσθηκε πριν από τη διαμάχη της Μπαμπλότ. Οι Νοδίτες αυτοί από τον απώτατο βορρά ήσαν απόγονοι εκείνων οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει την ηγεσία του Νοντ και των διαδόχων του χάριν εκείνης του Βαν και του Άμαντον.
(860.6) 77:4.11 Μερικοί από τους πολύ παλαιούς συνεργάτες του Βαν εγκαταστάθηκαν στη συνέχεια κοντά στις ακτές της λίμνης η οποία ακόμη έχει το όνομά του και μεγάλωσαν οι παραδόσεις τους για την περιοχή αυτή. Το Αραράτ έγινε το ιερό τους όρος, έχοντας κατά το πλείστον την ίδια σπουδαιότητα για τους μετέπειτα Βανίτες, με εκείνη που έχει το όρος Σινά για τους Εβραίους. Δέκα χιλιάδες χρόνια πριν, οι Βανίτες πρόγονοι των Ασσυρίων δίδασκαν ότι ο κώδικας ηθικής τους των επτά εντολών είχε δοθεί στον Βαν από τους Θεούς στο όρος Αραράτ. Πίστευαν ακράδαντα ότι ο Βαν και ο συνεργάτης του, ο Άμαντον είχαν αναληφθεί ζώντες από τον πλανήτη, ενώ βρίσκονταν στο βουνό τελώντας λειτουργία.
(860.7) 77:4.12 Το όρος Αραράτ υπήρξε το ιερό βουνό της βόρειας Μεσοποταμίας και εφ’ όσον μεγάλο μέρος των παραδόσεών σας για τους αρχαίους αυτούς καιρούς αποκτήθηκε εν σχέσει προς τη βαβυλωνιακή ιστορία περί κατακλυσμού, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι το Όρος Αραράτ και η περιοχή του εντάχθηκαν στην μεταγενέστερη Εβραϊκή ιστορία του Νώε και του παγκόσμιου κατακλυσμού.
(860.8) 77:4.13 35,000 περίπου χρόνια π.Χ. ο Άνταμσαν επισκέφθηκε μια από τις ανατολικότερες αποικίες των παλαιών Βανιτών για να ιδρύσει το κέντρο του πολιτισμού του.
(861.1) 77:5.1 Έχοντας σκιαγραφήσει τους Νοδίτες προπάτορες της γενεαλογίας των δευτερευόντων μεσοδιάστατων, η αφήγηση αυτή θα στρέψει, τώρα, την προσοχή της στο Αδαμικό ήμισυ της γενεαλογίας τους, επειδή οι μεσοδιάστατοι είναι επίσης οι εγγονοί του Άνταμσαν, το πρωτότοκου της ιώδους φυλής της Ουράντια.
(861.2) 77:5.2 Ο Άνταμσαν ανήκε στην ομάδα των παιδιών του Αδάμ και της Εύας που επέλεξαν να παραμείνουν στην γη με τον πατέρα και τη μητέρα τους. Τώρα, ο μεγαλύτερος αυτός γιος του Αδάμ, είχε συχνά ακούσει από τον Βαν και τον Άμαντον την ιστορία της πατρίδας τους στα υψίπεδα του βορρά και κάποια στιγμή, μετά την ίδρυση του δεύτερου κήπου, αποφάσισε να πάει για να βρει αυτή τη γη των ονείρων της νιότης του.
(861.3) 77:5.3 Ο Άνταμσαν ήταν 120 χρόνων εκείνη την εποχή και ήταν πατέρας τριάντα δύο αμιγούς καταγωγής παιδιών του πρώτου κήπου. Ήθελε να μείνει με τους γονείς του και να τους βοηθήσει στην ανάπτυξη του δεύτερου κήπου, αλλά ενοχλήθηκε πάρα πολύ από την απώλεια της συντρόφου και των παιδιών τους, που επέλεξαν να πάνε στην Εντέντια μαζί με τα άλλα εκείνα παιδιά του Αδάμ που διάλεξαν να τεθούν υπό την προστασία των Μέγιστων.
(861.4) 77:5.4 Ο Άνταμσαν δεν θα εγκατέλειπε ποτέ τους γονείς του στην Ουράντια, δεν ήθελε να αποφύγει τη σκληρή δουλειά, ή τους κινδύνους, αλλά έβρισκε τις συναναστροφές του δεύτερου κήπου μακράν του να είναι ικανοποιητικές. Έκανε πολλά για να προαγάγει τις αρχικές κινήσεις πάνω στην άμυνα και τις κατασκευές, αλλά αποφάσισε να φύγει για το βορρά με πρώτη ευκαιρία. Και, παρά το ότι η αναχώρησή του έγινε με τον καλύτερο απολύτως τρόπο, ο Αδάμ και η Εύα θλίβονταν για την απώλεια του μεγαλύτερου γιου τους, που πήγαινε σε ένα ξένο και εχθρικό, καθώς φοβούνταν, κόσμο, για να μην γυρίσει ποτέ.
(861.5) 77:5.5 Μια ομάδα είκοσι επτά ατόμων ακολούθησε τον Άνταμσαν προς το βορρά, αναζητώντας τους λαούς εκείνους της παιδικής του φαντασίας. Σε λίγο περισσότερο από τρία χρόνια, η παρέα του Άνταμσαν βρήκε το αντικείμενο του εγχειρήματός τους και, ανάμεσα στους ανθρώπους αυτούς, ο Άνταμσαν βρήκε μια θαυμάσια και όμορφη γυναίκα, είκοσι χρονών, η οποία ισχυρίζετο ότι ήταν η τελευταία αμιγούς καταγωγής απόγονος του επιτελείου του Πρίγκιπα. Αυτή η γυναίκα, η Ράττα, είπε ότι οι πρόγονοί της ήσαν όλοι απόγονοι δύο μελών του εκπεσόντος επιτελείου του Πρίγκιπα. Ήταν η τελευταία ζωντανή από τη φυλή της, μη έχοντας αδελφούς, ή αδελφές. Είχε, σχεδόν, αποφασίσει να μην ζευγαρώσει, είχε, σχεδόν, αποφασίσει να πεθάνει χωρίς απογόνους, αλλά έχασε το νου της με το μεγαλοπρεπή Άνταμσαν. Και όταν έμαθε την ιστορία της Εδέμ, πώς οι προφητείες του Βαν και του Άμαντον πραγματοποιήθηκαν, όπως άκουγε την αφήγηση της παράβασης του Κήπου, κατελήφθη από μία, μοναδική σκέψη – να παντρευτεί αυτό το γιο και κληρονόμο του Αδάμ. Και γρήγορα η ιδέα αυτή πέρασε και στον Άνταμσαν. Σε λίγο περισσότερο από τρεις μήνες παντρεύτηκαν.
(861.6) 77:5.6 Ο Άνταμσαν και η Ράττα απέκτησαν μια οικογένεια με εξήντα επτά παιδιά. Δημιούργησαν μια μεγάλη σειρά παγκόσμιων ηγετών, έκαναν, όμως, και κάτι περισσότερο. Να θυμηθούμε ότι και οι δύο αυτές υπάρξεις ήταν πράγματι υπερανθρώπινες. Κάθε τέταρτο παιδί που έκαναν ανήκε σε μια μοναδική τάξη. Συχνά ήταν αόρατο. Ποτέ στην ιστορία του κόσμου δεν είχε συμβεί τέτοιο πράγμα. Η Ράττα ήταν σε μεγάλο βαθμό ανήσυχη – ακόμη και προληπτική – αλλά ο Άνταμσαν γνώριζε καλά την ύπαρξη των βασικών μεσοδιάστατων και συμπέρανε ότι κάτι παρόμοιο γινόταν μπροστά στα μάτια του. Όταν γεννήθηκε και ο δεύτερος, με παράξενη συμπεριφορά, απόγονός του, ο Άνταμσαν αποφάσισε να τους κάνει ζευγάρι, καθώς ήταν ο ένας άνδρας και η άλλη γυναίκα και τούτη είναι η προέλευση της δευτερεύουσας τάξης των μεσοδιάστατων. Μέσα σε εκατό χρόνια, πριν σταματήσει το φαινόμενο αυτό, είχαν γεννηθεί σχεδόν δύο χιλιάδες.
(862.1) 77:5.7 Ο Άνταμσαν έζησε 396 χρόνια. Επέστρεψε πολλές φορές για να επισκεφθεί τον πατέρα και τη μητέρα του. Κάθε επτά χρόνια, αυτός και η Ράττα ταξίδευαν νότια, στο δεύτερο κήπο, ενώ οι μεσοδιάστατοι τον κρατούσαν ενήμερο για την ευημερία του λαού του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ‘Άνταμσαν, προσέφεραν μεγάλη υπηρεσία στην εποικοδόμηση ενός νέου και ανεξάρτητου παγκόσμιου κέντρου για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
(862.2) 77:5.8 Ο Άνταμσαν και η Ράττα είχαν, λοιπόν, στις διαταγές τους το σώμα αυτό των θαυμάσιων βοηθών, που μόχθησαν μαζί τους καθ’ όλη τη διάρκεια της μακρόχρονης ζωής τους για να βοηθήσουν στην εξάπλωση της προηγμένης αλήθειας και τη διάδοση των ανώτερων προτύπων της πνευματικής, διανοητικής και υλικής ζωής. Και τα αποτελέσματα της προσπάθειας αυτής για τη βελτίωση του κόσμου, ποτέ δεν έσβησαν εντελώς, από τις μετέπειτα οπισθοδρομήσεις.
(862.3) 77:5.9 Οι Ανταμσοντίτες διατήρησαν έναν ανώτερο πολιτισμό για επτά, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια από την εποχή του Άνταμσαν και της Ράττα. Αργότερα αναμίχθηκαν με τους γειτονικούς Νοδίτες και Αντονίτες ενώ επίσης περιελήφθησαν στους «κραταιούς άνδρες της αρχαιότητας.» Και ορισμένες από τις προόδους της εποχής εκείνης διατηρήθηκαν, για να αποτελέσουν άδηλο μέρος του πολιτισμικού δυναμικού το οποίο αργότερα άνθισε ως Ευρωπαϊκός πολιτισμός.
(862.4) 77:5.10 Το πολιτιστικό αυτό κέντρο βρισκόταν στην περιοχή ανατολικά από το νοτιότερο άκρο της Κασπίας Θάλασσας, κοντά στο Κοπέτ Νταγκ. Λίγο μακρύτερα, στις υπώρειες των λόφων του Τουρκεστάν υπάρχουν τα ίχνη αυτού που κάποτε υπήρξε η έδρα των Ανταμσονιτών της ιώδους φυλής. Στις ορεινές αυτές περιοχές, που βρίσκονται σε μια στενή και πανάρχαιη γόνιμη ζώνη, στις χαμηλότερες υπώρειες της περιοχής του Κοπέτ, αναπτύχθηκαν διαδοχικά, σε διαφορετικές περιόδους, τέσσερις διαφορετικοί πολιτισμοί οι οποίοι υποστηρίχθηκαν, αντίστοιχα, από τέσσερις διαφορετικές ομάδες των απογόνων του Άνταμσαν. Ήταν η δεύτερη από τις ομάδες αυτές εκείνη που μετανάστευσε δυτικά, στην Ελλάδα και τα νησιά της Μεσογείου. Οι υπόλοιποι απόγονοι του Άνταμσαν μετανάστευσαν βόρεια και δυτικά για να μπουν στην Ευρώπη, με το επιμεμειγμένο γένος του τελευταίου κύματος των Αντιτών να φεύγει από την Μεσοποταμία, ενώ απετέλεσαν, επίσης, μέρος των Αντιτών-Αρίων εισβολέων της Ινδίας.
(862.5) 77:6.1 Ενώ οι βασικοί μεσοδιάστατοι είχαν μια σχεδόν υπερφυσική καταγωγή, η δευτερεύουσα τάξη είναι οι απόγονοι του καθαρού Αδαμικού γένους που ενώθηκε με ένα εξανθρωπισμένο απόγονο, ο οποίος είχε κοινούς προγόνους με τους γονείς της βασικής ομάδας.
(862.6) 77:6.2 Μεταξύ των παιδιών του Άνταμσαν υπήρχαν δεκαέξι μόνο από τους ιδιόμορφους προπάτορες των δευτερευόντων μεσοδιάστατων. Τα μοναδικά αυτά παιδιά ήσαν εξ ίσου μοιρασμένα όσον αφορά στο φύλο και κάθε ζευγάρι μπορούσε να δημιουργήσει ένα δευτερεύοντα μεσοδιάστατο κάθε εβδομήντα μέρες, μέσω μιας συνδυασμένης τεχνικής σεξουαλικής και μη σεξουαλικής ένωσης. Και ένα τέτοιο φαινόμενο ουδέποτε υπήρξε δυνατό στη γη πριν από την εποχή εκείνη, ούτε επανελήφθη ποτέ από τότε.
(862.7) 77:6.3 Τα δεκαέξι αυτά παιδιά έζησαν και πέθαναν (αν εξαιρέσουμε τις ιδιαιτερότητές τους) όπως οι θνητοί του κόσμου, οι ηλεκτρικά ενεργοποιημένοι, όμως, απόγονοί τους έζησαν για πάντα, μη όντας υποκείμενοι στους περιορισμούς της θνητής σάρκας.
(862.8) 77:6.4 Κάθε ένα από τα οκτώ ζευγάρια γέννησε, τελικά, 248 μεσοδιάστατους και έτσι δημιουργήθηκε το αρχικό, δευτερεύον σώμα – 1,984 τον αριθμό. Υπάρχουν οκτώ υπο-ομάδες δευτερευόντων μεσοδιάστατων. Ορίζονται ως α-β-γ πρώτος, δεύτερος, τρίτος, και ούτω καθεξής. Επιπλέον υπάρχουν οι δ-ε-στ πρώτος, δεύτερος και ούτω καθεξής.
(862.9) 77:6.5 Μετά την παράβαση του Αδάμ, οι βασικοί μεσοδιάστατοι επέστρεψαν στην υπηρεσία των υποδοχέων Μελχισεδέκ, ενώ η δευτερεύουσα ομάδα προσαρτήθηκε στο κέντρο του Άνταμσαν ως το θάνατό του. Τριάντα τρεις από τους δευτερεύοντες αυτούς μεσοδιάστατους, οι αρχηγοί της οργάνωσής τους όταν πέθανε ο Άνταμσαν, προσπάθησαν να μεταφέρουν το σύνολο της τάξης στην υπηρεσία των Μελχισεδέκ, για να επιτύχουν, έτσι, ένα σύνδεσμο με το βασικό σώμα. Αδυνατώντας, όμως, να το επιτύχουν, εγκατέλειψαν τους συντρόφους τους και πήγαν σύσσωμοι στην υπηρεσία των πλανητικών υποδοχέων.
(863.1) 77:6.6 Μετά το θάνατο του Άνταμσαν οι υπόλοιποι από τους δευτερεύοντες μεσοδιάστατους έγιναν μια ξένη, ανοργάνωτη και αδιάφορη έμπνευση για την Ουράντια. Από την εποχή εκείνη ως τις μέρες του Μελχισεδέκ Ματσιβέντα έζησαν μια ζωή έκρυθμη και ανοργάνωτη. Ετέθησαν, εν μέρει, υπό έλεγχο από τον Μελχισεδέκ αυτό, αλλά συνέχισαν να δημιουργούν μεγάλη αταξία ως τις μέρες του Χριστού Μιχαήλ. Και κατά την προσωρινή του παραμονή στη γη, όλοι πήραν τις αποφάσεις τους πάνω στο μελλοντικό τους πεπρωμένο, οπότε η πιστή πλειοψηφία τους κατετάγη υπό την ηγεσία των βασικών μεσοδιάστατων.
(863.2) 77:7.1 Οι περισσότεροι από τους βασικούς μεσοδιάστατους υπέπεσαν σε αμάρτημα την εποχή της εξέγερσης του Εωσφόρου. Όταν μετρήθηκε η καταστροφή του πλανήτη εξ αιτίας της εξέγερσης, μεταξύ των άλλων απωλειών, απεκαλύφθη ότι από τους αρχικούς 50,000, οι 49,119 είχαν προσχωρήσει στην αποστασία του Καλιγκάστια.
(863.3) 77:7.2 Ο αρχικός αριθμός των δευτερευόντων μεσοδιάστατων ήταν 1,984 και 873 από αυτούς απέτυχαν να ευθυγραμμισθούν με τη διοίκηση του Μιχαήλ και φυλακίσθηκαν την ημέρα της Πεντηκοστής στο πλαίσιο της απονομής δικαιοσύνης στον πλανήτη. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον αυτών των εκπεσόντων πλασμάτων.
(863.4) 77:7.3 Και οι δύο ομάδες των στασιαστών μεσοδιάστατων κρατούνται πλέον υπό επιτήρηση περιμένοντας την τελική κρίση των θεμάτων της εξέγερσης στο σύστημα. Έκαναν, όμως, πολλά περίεργα πράγματα στη γη πριν την έναρξη της σημερινής πλανητικής απονομής.
(863.5) 77:7.4 Οι άπιστοι αυτοί μεσοδιάστατοι μπορούσαν να αποκαλυφθούν στα μάτια των θνητών κάτω από ορισμένες συνθήκες και τούτο ήταν κυρίως αληθές για τους συνεργάτες του Μπεελζεμπούμπ, του αρχηγού των αποστατών δευτερευόντων μεσοδιάστατων. Τα μοναδικά, όμως, αυτά πλάσματα δεν πρέπει να συγχέονται με ορισμένα από τα εξεγερθέντα χερουβείμ και σεραφείμ, τα οποία επίσης βρίσκονταν στη γη ως την εποχή του θανάτου και της ανάστασης του Χριστού. Ορισμένοι από τους αρχαιότερους συγγραφείς ονομάζουν τα επαναστατημένα, αυτά, μεσοδιάστατα πλάσματα πνεύματα του κακού και δαίμονες και τους αποστάτες σεραφείμ επίσης αγγέλους του κακού.
(863.6) 77:7.5 Σε κανένα κόσμο δεν μπορούν τα πνεύματα του κακού να διαθέτουν θνητή διάνοια μετά την ενσάρκωση ενός πληρούντος Υιού του παραδείσου. Αλλά πριν την εποχή του Χριστού Μιχαήλ στην Ουράντια – πριν την παγκόσμια έλευση των Προσαρμοστών της Σκέψης και την άφθονη ροή του πνεύματος του Κυρίου εφ’ όλων των θνητών – αυτοί οι στασιαστές μεσοδιάστατοι μπορούσαν, πράγματι, να επηρεάζουν τη διάνοια ορισμένων, κατώτερων, θνητών και να ελέγχουν, κάπως, τις ενέργειές τους. Τούτο επιτυγχάνετο εν πολλοίς με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο τα πιστά μεσοδιάστατα πλάσματα λειτουργούν όταν υπηρετούν ως άξιοι φύλακες επικοινωνίας των θνητών διανοιών του εφεδρικού σώματος του πεπρωμένου της Ουράντια κατά τις εποχές εκείνες όπου ο Προσαρμοστής είναι, ουσιαστικά, αποσπασμένος από την προσωπικότητα, κατά την εποχή επικοινωνίας με τις υπερανθρώπινες διάνοιες.
(863.7) 77:7.6 Δεν είναι απλό σχήμα λόγου όταν τα αρχεία δηλώνουν: «Και έφεραν σ’ Αυτόν όλα τα είδη των ασθενών, εκείνους που κατείχοντο από δαίμονες και εκείνους που ήσαν τρελοί.» Ο Ιησούς γνώριζε και αναγνώριζε τη διαφορά μεταξύ παράνοιας και δαιμονικής κατοχής, αν και οι καταστάσεις αυτές συγχέονταν σε μεγάλο βαθμό στο νου εκείνων που ζούσαν την εποχή του και στη γενιά του.
(863.8) 77:7.7 Ακόμη και πριν την Πεντηκοστή κανένα επαναστατημένο πνεύμα δεν μπορούσε να κυριεύσει μια φυσιολογική ανθρώπινη διάνοια και, από εκείνη την ημέρα, ακόμη και οι αδύναμες διάνοιες των κατώτερων θνητών είχαν απαλλαγεί από παρόμοιες πιθανότητες. Η υποθετική αποβολή των διαβόλων ως την άφιξη του Πνεύματος της Αλήθειας υπήρξε θέμα σύγχυσης της πίστης σε δαιμονική κατοχή με την υστερία, την παράνοια και την διανοητική καθυστέρηση. Αλλά, ακριβώς επειδή η επιφοίτηση του Μιχαήλ απάλλαξε για πάντα κάθε ανθρώπινη διάνοια στην Ουράντια από την πιθανότητα δαιμονικής κατοχής, μην φαντασθείτε ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε σε παλιότερους καιρούς.
(864.1) 77:7.8 Ολόκληρη η ομάδα των στασιαστών μεσοδιάστατων είναι σήμερα φυλακισμένη με εντολή των Μέγιστων της Εντέντια. Δεν περιπλανώνται πια στον κόσμο τούτο, αποφασισμένοι να κάνουν κακό. Ανεξάρτητα από την παρουσία των Προσαρμοστών της Σκέψης, η άφθονη ροή του Πνεύματος της Αλήθειας εφ’ όλων των θνητών κατέστησε για πάντα αδύνατο για τα άνομα πνεύματα κάθε είδους, ή περιγραφής, να εισβάλουν ποτέ ξανά ακόμη και στις πλέον αδύναμες ανθρώπινες διάνοιες. Από την ημέρα της Πεντηκοστής δεν μπορεί ποτέ να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, όπως η δαιμονική κατοχή.
(864.2) 77:8.1 Κατά την τελευταία απονομή δικαιοσύνης αυτού του κόσμου, όταν ο Μιχαήλ απομάκρυνε τους ευρισκόμενους σε λήθαργο διασωθέντες του χρόνου, τα μεσοδιάστατα πλάσματα έμειναν πίσω, έμειναν για να βοηθήσουν στο πνευματικό και ημιπνευματικό έργο επί του πλανήτη. Σήμερα λειτουργούν ως ένα μοναδικό σώμα, που περιλαμβάνει και τις δύο τάξεις και αριθμεί 10,992 μέλη. Οι Ενωμένοι μεσοδιάστατοι της Ουράντια κυβερνώνται επί του παρόντος εναλλακτικά από το αρχαιότερο μέλος της κάθε ομάδας. Το καθεστώς αυτό επετεύχθη από την εποχή της συγχώνευσής τους σε μία ομάδα, αμέσως μετά την Πεντηκοστή.
(864.3) 77:8.2 Τα μέλη της παλαιότερης, ή βασικής σειράς είναι εν γένει γνωστά με αριθμούς. Συχνά τους δίδονται ονόματα όπως 1-2-3 ο πρώτος, 4-5-6 ο πρώτος και ούτω καθεξής. Στην Ουράντια οι Αδαμικοί μεσοδιάστατοι ορίζονται αλφαβητικά ώστε να διακρίνονται από τον αριθμητικό προσδιορισμό των βασικών μεσοδιάστατων.
(864.4) 77:8.3 Και οι δύο τάξεις είναι μη-υλικές υπάρξεις, όσον αφορά στην πρόσληψη τροφής και ενέργειας, αλλά διαθέτουν πολλά ανθρώπινα χαρακτηριστικά και είναι σε θέση να απολαμβάνουν και να κατανοούν το χιούμορ σας, όπως επίσης και τη λατρεία σας. Όταν προσαρτώνται σε θνητούς, μπαίνουν στο πνεύμα του ανθρώπινου μόχθου, της ανάπαυσης και της διασκέδασης. Οι μεσοδιάστατοι, ωστόσο, δεν κοιμούνται, ούτε έχουν αναπαραγωγικές δυνάμεις. Κατά μία έννοια, η δευτερεύουσα ομάδα έχει διαφοροποιηθεί ως προς το φύλο σε άνδρες και γυναίκες, αναφερόμενη συχνά ως «αυτός» και «αυτή.» Συχνά λειτουργούν μαζί, σε ζευγάρια.
(864.5) 77:8.4 Οι μεσοδιάστατοι δεν είναι άνθρωποι, ούτε άγγελοι, αλλά οι δευτερεύοντες μεσοδιάστατοι είναι εκ φύσεως πλησιέστερα στον άνθρωπο, από όσο στους αγγέλους. Ανήκουν, κατά κάποιο τρόπο, στο είδος σας και είναι, εξ αυτού, γεμάτοι κατανόηση και φιλία στις επαφές τους με τις ανθρώπινες υπάρξεις. Είναι ανεκτίμητοι για τα σεραφείμ στο έργο τους για, και με, τις διάφορες φυλές των ανθρώπων, ενώ και οι δύο τάξεις είναι απαραίτητες στα τα σεραφείμ που υπηρετούν ως ατομικοί φρουροί στους θνητούς.
(864.6) 77:8.5 Οι Ενωμένοι Μεσοδιάστατοι της Ουράντια είναι οργανωμένοι για να υπηρετούν με τα πλανητικά σεραφείμ σύμφωνα με τα έμφυτα χαρακτηριστικά τους και τις αποκτηθείσες ικανότητές τους, στις εξής ομάδες:
(864.7) 77:8.6 1. Μεσοδιάστατοι αγγελιαφόροι. Η ομάδα αυτή έχει ονόματα. Είναι ένα μικρό σώμα και προσφέρουν σημαντική βοήθεια σ’ έναν εξελικτικό κόσμο στην υπηρεσία της ταχείας και αξιόπιστης προσωπικής επικοινωνίας.
(864.8) 77:8.7 2. Πλανητικοί φρουροί. Οι μεσοδιάστατοι είναι οι φύλακες, οι φρουροί, των κόσμων του διαστήματος. Εκτελούν το σπουδαίο καθήκον των παρατηρητών για όλα τα άπειρα φαινόμενα και είδη επικοινωνίας τα οποία είναι σημαντικά για τις υπερφυσικές υπάρξεις του κόσμου. Περιπολούν τον αόρατο πνευματικό χώρο του πλανήτη.
(865.1) 77:8.8 3. Προσωπικότητες επικοινωνίας. Στις επαφές που γίνονται με τις θνητές υπάρξεις των υλικών κόσμων, όπως αυτές με τις προσωπικότητες δια των οποίων μεταδίδονται οι επικοινωνίες, χρησιμοποιούνται πάντα τα μεσοδιάστατα πλάσματα. Αποτελούν βασικό παράγοντα σε παρόμοιους συνδέσμους των πνευματικών και υλικών επιπέδων.
(865.2) 77:8.9 4. Αρωγοί προόδου. Αυτά είναι τα πλέον πνευματικά των μεσοδιάστατων πλασμάτων και διανέμονται ως βοηθοί των διαφόρων τάξεων των σεραφείμ, τα οποία λειτουργούν σε ειδικές ομάδες επί του πλανήτη.
(865.3) 77:8.10 Οι μεσοδιάστατοι διαφέρουν πολύ ως προς την ικανότητά τους να έρχονται σε επαφή με τα σεραφείμ ψηλά και με τους ανθρώπους-εξαδέλφους τους κάτω. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, για παράδειγμα, για τους βασικούς μεσοδιάστατους να έλθουν σε άμεση επαφή με υλικούς αντιπροσώπους. Είναι πάρα πολύ πιο κοντά στον αγγελικό τύπο ύπαρξης και γι’ αυτό συνήθως τους ανατίθεται να εργασθούν με, και να λειτουργήσουν επί, των πνευματικών δυνάμεων που διαμένουν στον πλανήτη. Δραστηριοποιούνται ως σύντροφοι και οδηγοί των ουράνιων επισκεπτών και των σπουδαστών που έρχονται για λίγο, ενώ τα δευτερεύοντα πλάσματα είναι σχεδόν αποκλειστικά αφιερωμένα στη λειτουργία των υλικών υπάρξεων του κόσμου.
(865.4) 77:8.11 Οι 1,111 πιστοί δευτερεύοντες μεσοδιάστατοι είναι δεσμευμένοι σε σημαντικές αποστολές επί της γης. Συγκρινόμενοι με τους βασικούς τους συντρόφους, είναι σαφώς υλικοί. Υπάρχουν πέραν ακριβώς των ορίων της ανθρώπινης όρασης και διαθέτουν αρκετά μεγάλη προσαρμογή για να πραγματοποιούν, κατά βούληση, υλικές επαφές με αυτά που οι άνθρωποι ονομάζουν «υλικές καταστάσεις.» τα μοναδικά αυτά πλάσματα διαθέτουν ορισμένες καθοριστικές δυνάμεις επί των θεμάτων του χρόνου και του διαστήματος, μη εξαιρουμένων των ζώων του κόσμου.
(865.5) 77:8.12 Πολλά από τα πλέον αληθινά φαινόμενα που αποδίδονται σε αγγέλους έχουν επιτελεσθεί από τα δευτερεύοντα μεσοδιάστατα πλάσματα. Όταν οι πρώτοι διδάσκαλοι του ευαγγελίου του Ιησού φυλακίσθηκαν από τους αδαείς θρησκευτικούς ηγέτες εκείνου του καιρού, ένας πραγματικός «άγγελος Κυρίου» «άνοιξε νύκτα τις θύρες της φυλακής και τους έβγαλε.» Αλλά στην περίπτωση της απελευθέρωσης του Πέτρου μετά τη δολοφονία του Ιακώβου κατ΄ εντολήν του Ηρώδη, ήταν ένας δευτερεύων μεσοδιάστατος εκείνος που επετέλεσε το έργο που αποδίδεται στον άγγελο.
(865.6) 77:8.13 Το κύριο έργο τους σήμερα είναι εκείνο των απαρατήρητων βοηθών ατομικού συνδέσμου των ανδρών εκείνων και των γυναικών που συνιστούν το εφεδρικό σώμα του πεπρωμένου του πλανήτη. Ήταν το έργο αυτής της δευτερεύουσας ομάδας, βοηθούμενης πολύ από ορισμένους του βασικού σώματος, που προκάλεσε το συντονισμό των προσωπικοτήτων και των περιστάσεων στην Ουράντια, οι οποίες, τελικά, έκαναν τους ουράνιους επόπτες του πλανήτη να αρχίσουν τις αιτήσεις, οι οποίες κατέληξαν στο να δοθούν οι εντολές που έκαναν δυνατή τη σειρά των αποκαλύψεων των οποίων η αφήγηση αυτή αποτελεί μέρος. Πρέπει, ωστόσο, να γίνει σαφές ότι τα μεσοδιάστατα πλάσματα δεν έχουν σχέση με τις άθλιες διεργασίες που λαμβάνουν χώρα υπό το γενικό προσδιορισμό του «πνευματισμού.» Οι μεσοδιάστατοι που βρίσκονται σήμερα στην Ουράντια και που όλοι έχουν μεγάλη υπόληψη, δεν συνδέονται με τα φαινόμενα των αποκαλούμενων «μέντιουμ». Και δεν επιτρέπουν, κατά κανόνα, σε ανθρώπους να παρευρίσκονται στις, ορισμένες φορές, απαραίτητες φυσικές τους δραστηριότητες, ή τις άλλες επαφές με τον υλικό κόσμο, όπως αυτός γίνεται αντιληπτός από τις ανθρώπινες αισθήσεις.
(865.7) 77:9.1 Οι μεσοδιάστατοι μπορούν να θεωρηθούν ως η πρώτη ομάδα μόνιμων κατοίκων που βρίσκεται στα διάφορα είδη των κόσμων, σε όλα τα σύμπαντα, σε αντίθεση με τους εξελικτικούς ανερχόμενους, όπως είναι τα ανθρώπινα πλάσματα και οι αγγελικές ορδές. Τέτοιοι μόνιμοι πολίτες συναντώνται σε διάφορα σημεία κατά την προς τον Παράδεισο ανέλιξη.
(866.1) 77:9.2 Ανόμοια με τις διάφορες τάξεις των ουράνιων υπάρξεων, στις οποίες ανατίθεται το να λειτουργήσουν πάνω σ’ έναν πλανήτη, οι μεσοδιάστατοι ζουν σ’ έναν κατοικημένο κόσμο. Τα σεραφείμ έρχονται και φεύγουν, αλλά τα μεσοδιάστατα πλάσματα μένουν και θα μείνουν, αν και είναι, παρά ταύτα, λειτουργοί επί των αυτοχθόνων του πλανήτη και εξασφαλίζουν το μοναδικό σταθερό καθεστώς που εναρμονίζει και συνδέει τη μεταβαλλόμενη διοίκηση των σεραφικών στρατιών.
(866.2) 77:9.3 Σαν πραγματικοί πολίτες της Ουράντια, οι μεσοδιάστατοι έχουν ένα εγγενές ενδιαφέρον για το πεπρωμένο της σφαίρας αυτής. Είναι μια αποφασισμένη ομάδα που εργάζεται με επιμονή για την πρόοδο του πλανήτη όπου γεννήθηκαν. Η αποφασιστικότητά τους φαίνεται από το σύνθημα της τάξης τους: «Αυτό που αναλαμβάνουν οι Ενωμένοι Μεσοδιάστατοι, το πραγματοποιούν.»
(866.3) 77:9.4 Αν και η ικανότητά τους να διασχίζουν τα ενεργειακά κυκλώματα κάνει την αποχώρηση από τον πλανήτη εφικτή για κάθε μεσοδιάστατο, έχουν ο καθένας ξεχωριστά δεσμευθεί να μην εγκαταλείψουν τον πλανήτη, πριν από την, κάποτε, απαλλαγή τους από τις αρχές του σύμπαντος. Οι μεσοδιάστατοι παραμένουν σ’ έναν πλανήτη ως την εποχή του παγιωμένου φωτός και της ζωής. Με την εξαίρεση του 1-2-3 του πρώτου, κανένα πιστό μεσοδιάστατο πλάσμα δεν έφυγε, ποτέ, από την Ουράντια.
(866.4) 77:9.5 Ο 1-2-3 ο πρώτος, ο πρεσβύτερος της βασικής τάξης, απηλλάγη των άμεσων καθηκόντων του επί του πλανήτη αμέσως μετά την Πεντηκοστή. Ο ευγενής αυτός μεσοδιάστατος παρέμεινε ακλόνητος με τον Βαν και τον Άμαντον κατά τις τραγικές μέρες της πλανητικής εξέγερσης και η ατρόμητη ηγεσία του συνετέλεσε στο να μειωθούν τα θύματα της τάξης του. Τώρα υπηρετεί στην Τζερουζέμ, ως μέλος του συμβουλίου των είκοσι τεσσάρων, έχοντας ήδη λειτουργήσει ως γενικός κυβερνήτης της Ουράντια μία φορά, από την ημέρα της Πεντηκοστής.
(866.5) 77:9.6 Οι μεσοδιάστατοι είναι καθηλωμένοι στον πλανήτη, αλλά όπως ακριβώς οι άνθρωποι συζητούν πολύ με ταξιδιώτες από μακριά και έτσι μαθαίνουν για τις απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη, έτσι και οι μεσοδιάστατοι συζητούν με ουράνιους ταξιδιώτες και μαθαίνουν για τα μακρινά μέρη του σύμπαντος. Έτσι αποκτούν γνώσεις για το σύστημα και το σύμπαν αυτό, ακόμη και για τον Όρβοντον και τις αδελφές δημιουργίες του και έτσι προετοιμάζονται για την ιθαγένεια στα ανώτερα επίπεδα της υπόστασης των πλασμάτων.
(866.6) 77:9.7 Ενώ οι μεσοδιάστατοι δημιουργήθηκαν πλήρως ανεπτυγμένοι – χωρίς να βιώσουν περίοδο ανάπτυξης, ή εξέλιξης από την ανωριμότητα – δεν έπαψαν ποτέ να μεγαλώνουν σε σοφία και εμπειρία. Όπως και οι θνητοί, είναι εξελικτικά πλάσματα και διαθέτουν κουλτούρα η οποία αποτελεί γνήσιο εξελικτικό επίτευγμα. Υπάρχουν πολλές σπουδαίες διάνοιες και κραταιά πνεύματα μέσα στο σώμα των μεσοδιάστατων της Ουράντια.
(866.7) 77:9.8 Από μία ευρύτερη άποψη, ο πολιτισμός της Ουράντια είναι το κοινό προϊόν των θνητών της Ουράντια και των μεσοδιάστατων της Ουράντια και τούτο είναι αληθές, παρά την παρούσα δυσχέρεια μεταξύ των δύο επιπέδων πολιτισμού, μία διαφορικότητα που δεν θα εξουδετερωθεί πριν από τις εποχές του φωτός και της ζωής.
(866.8) 77:9.9 Η κουλτούρα των μεσοδιάστατων, όντας το προϊόν ενός αθάνατου πλανητικού σώματος πολιτών, είναι σχετικά άτρωτη στις προσωρινές εκείνες μεταλλαγές που καταπονούν τον ανθρώπινο πολιτισμό. Οι γενεές των ανθρώπων λησμονούν. Το σώμα των μεσοδιάστατων θυμάται και η μνήμη αυτή αποτελεί το θησαυροφυλάκιο των παραδόσεων του κατοικημένου σας κόσμου. Έτσι η κουλτούρα ενός πλανήτη μένει για πάντα ζωντανή στον συγκεκριμένο πλανήτη και σε κατάλληλες περιστάσεις, αυτές οι πλούσιες αναμνήσεις παρελθόντων γεγονότων είναι διαθέσιμες, όπως η ιστορία της ζωής και η διδασκαλία του Ιησού δόθηκε από τους μεσοδιάστατους της Ουράντια στα εξαδέλφια τους, τους ανθρώπους.
(867.1) 77:9.10 Οι μεσοδιάστατοι είναι οι άξιοι λειτουργοί, οι οποίοι αντισταθμίζουν το χάσμα εκείνο, μεταξύ των υλικών και των πνευματικών θεμάτων της Ουράντια, το οποίο εμφανίσθηκε με το θάνατο του Αδάμ και της Εύας. Είναι όπως οι μεγαλύτεροι αδελφοί σας, σύντροφοι στον μακρόχρονο αγώνα της κατάκτησης μιας μόνιμης κατάστασης φωτός και ζωής στην Ουράντια. Οι Ενωμένοι Μεσοδιάστατοι είναι ένα σώμα που δοκιμάστηκε κατά την εξέγερση και που όλοι θα παίξουν πιστά το ρόλο τους στην εξέλιξη του πλανήτη, έως ότου ο κόσμος αυτός επιτύχει το στόχο των αιώνων, ως τη μακρινή εκείνη μέρα που η πραγματική ειρήνη θα κυβερνήσει στη γη και ειλικρινά θα υπάρξει καλή θέληση στις καρδιές των ανθρώπων.
(867.2) 77:9.11 Εξ αιτίας του πολύτιμου έργου που επιτελείται από τους μεσοδιάστατους αυτούς, έχουμε συμπεράνει ότι αποτελούν ένα πραγματικά βασικό μέρος της οικονομίας του πνεύματος στους κόσμους. Και όπου η εξέγερση δεν έχει κηλιδώσει τα θέματα του κόσμου, προσφέρουν ακόμη μεγαλύτερη βοήθεια στα σεραφείμ.
(867.3) 77:9.12 Ολόκληρη η οργάνωση των ανώτερων πνευμάτων, των αγγελικών στρατιών και των μεσοδιάστατων συντρόφων είναι με ενθουσιασμό αφοσιωμένη στην διεύρυνση του Παραδείσιου σχεδίου για την προοδευτική ανέλιξη και για την επίτευξη της τελειότητας των εξελικτικών θνητών, μιας από τις ουράνιες αποστολές του σύμπαντος – του υπέροχου σχεδίου διάσωσης που φέρνει το Θεό στον άνθρωπο και τότε, με ένα ανυπέρβλητο είδος συνεργασίας, φέρει τον άνθρωπο ψηλά, στο Θεό και στην αιωνιότητα και στη θεία φύση του επιτεύγματος – όμοια τους θνητούς και τους μεσοδιάστατους.
(867.4) 77:9.13 [Παρουσιάσθηκε από έναν Αρχάγγελο του Νέβαδον.]
(868.1) 78:0.1 Η δεύτερη Εδέμ υπήρξε το λίκνο του πολιτισμού για τριάντα, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια. Εδώ, στη Μεσοποταμία, οι Αδαμικοί λαοί αναπτύχθηκαν, στέλλοντας τους απογόνους τους στα πέρατα της γης και αργότερα, καθώς συγχωνεύθηκαν με τους Νοδίτες και τις φυλές του Σαντζίκ, έγιναν γνωστοί ως Αντίτες. Από την περιοχή αυτή ξεκίνησαν εκείνοι οι άνδρες και οι γυναίκες που εγκαινίασαν τα έργα των ιστορικών χρόνων και που σε τόσο μεγάλη κλίμακα επετάχυναν την πολιτισμική πρόοδο στην Ουράντια.
(868.2) 78:0.2 Το φύλλο αυτό παρουσιάζει την πλανητική ιστορία της ιώδους φυλής, αρχίζοντας αμέσως μετά την παράβαση του Αδάμ γύρω στο 35,000 π.Χ. και προχωρώντας μέσω της συγχώνευσής της με τους Νοδίτες και τις φυλές του Σαντζίκ, το 15,000 περίπου π.Χ. για να σχηματίσει τους λαούς των Αντιτών, ως την τελική της εξαφάνιση από την πατρίδα τους στη Μεσοποταμία, γύρω στο 2,000 π.Χ.
(868.3) 78:1.1 Παρά το ότι η διάνοια και τα ήθη των φυλών βρίσκονταν σε χαμηλό επίπεδο την εποχή της άφιξης του Αδάμ, η φυσική εξέλιξη είχε προχωρήσει αρκετά, ανεπηρέαστη από τις πιέσεις της εξέγερσης του Καλιγκάστια. Η συνεισφορά του Αδάμ στη βιολογική κατάσταση των φυλών, παρά την μερική αποτυχία του εγχειρήματος, αναβάθμισε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό τον πληθυσμό της Ουράντια.
(868.4) 78:1.2 Ο Αδάμ και η Εύα συνέβαλαν, επίσης, στο πλείστον όσων είχαν αξία στην κοινωνική, ηθική και διανοητική πρόοδο της ανθρωπότητας. Ο πολιτισμός αναζωογονήθηκε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό με την παρουσία των απογόνων τους. Τριάντα πέντε χιλιάδες, όμως, χρόνια πριν, ο κόσμος γενικά διέθετε ελάχιστη κουλτούρα. Υπήρχαν μερικά κέντρα πολιτισμού εδώ κι’ εκεί, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της Ουράντια έφθινε μέσα στην αγριότητα. Η φυλετική και πολιτισμική κατανομή είχε ως εξής:
(868.5) 78:1.3 1. Η Ιώδης φυλή – οι Αδαμίτες και οι Ανταμσοντίτες. Το μεγαλύτερο κέντρο της Αδαμικής κουλτούρας ήταν στον δεύτερο κήπο, ο οποίος βρισκόταν στο τρίγωνο των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη. Τούτο υπήρξε, πράγματι, το λίκνο του Δυτικοευρωπαϊκού και του Ινδικού πολιτισμού. Το δευτερεύον, ή βόρειο κέντρο της ιώδους φυλής ήταν η έδρα των Ανταμσονιτών, η οποία βρισκόταν ανατολικά της δυτικής ακτής της Κασπίας Θάλασσας, κοντά στα όρη Κοπέτ. Από τα δύο αυτά κέντρα ξεχύθηκε προς τις τριγύρω πεδιάδες η κουλτούρα και το ζωτικό πλάσμα που τόσο άμεσα αναζωογόνησε όλες τις φυλές.
(868.6) 78:1.4 2. Οι προ-Σουμέριοι και οι άλλοι Νοδίτες. Στη Μεσοποταμία υπήρχαν επίσης, κοντά στις εκβολές των ποταμών, κατάλοιπα του αρχαίου πολιτισμού των ημερών της Νταλαμέιτια. Καθώς περνούσαν οι χιλιετίες, αυτή η ομάδα αναμίχθηκε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό με τους Αδαμίτες στο βορρά, αλλά ουδέποτε απώλεσαν τις Νοδιτικές τους παραδόσεις. Πολλές άλλες ομάδες Νοδιτών που είχαν εγκατασταθεί στην Ανατολή απορροφήθηκαν, γενικά, από την μετέπειτα διευρυνθείσα ιώδη φυλή.
(869.1) 78:1.5 3. Οι Αντονίτες διατήρησαν πέντε, ή έξι σχετικά αντιπροσωπευτικές αποικίες βόρεια και ανατολικά της έδρας του Άνταμσαν. Ήσαν, επίσης, διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρο το Τουρκεστάν, ενώ μεμονωμένες νησίδες τους διατηρούνταν σ’ ολόκληρη την Ευρασία, ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές. Αυτοί οι πρωτόγονοι κατείχαν ακόμη τις βόρειες εκτάσεις της Ευρασιανής ηπείρου, μαζί με την Ισλανδία και τη Γροιλανδία, αλλά είχαν από καιρό εκδιωχθεί από τις πεδιάδες της Ευρώπης από τον γαλάζιο άνθρωπο, αλλά και από τις παραποτάμιες κοιλάδες της μακρινής Ασίας από την διευρυνόμενη κίτρινη φυλή.
(869.2) 78:1.6 4. Ο κόκκινος άνθρωπος κατέλαβε τις Αμερικανικές ηπείρους, έχοντας εκδιωχθεί από την Ασία πάνω από πενήντα χιλιάδες χρόνια πριν την άφιξη του Αδάμ.
(869.3) 78:1.7 5. Η κίτρινη φυλή. Οι κινεζικοί πληθυσμοί είχαν αναλάβει για καλά τον έλεγχο της ανατολικής Ασίας. Οι πλέον προηγμένες τους αποικίες βρίσκονταν στα βορειοδυτικά της σύγχρονης Κίνας, σε περιοχές που συνορεύουν με το Θιβέτ.
(869.4) 78:1.8 6. Η γαλάζια φυλή. Οι γαλάζιοι άνθρωποι ήσαν διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά τα μεγαλύτερα πολιτισμικά τους κέντρα βρίσκονταν στις, τότε, γόνιμες πεδιάδες της Μεσογειακής λεκάνης και στη βορειοδυτική Ευρώπη. Η απορρόφηση των Νεαντερτάλιων καθυστέρησε σε μεγάλο βαθμό τον πολιτισμό του γαλάζιου ανθρώπου, ο οποίος κατά τα λοιπά ήταν ο πλέον επιθετικός, τυχοδιωκτικός και εξερευνητικός από όλες τους εξελικτικούς λαούς της Ευρασίας.
(869.5) 78:1.9 7. Η προ-Δραβιδιανή Ινδία. Ο πολύπλοκος συνδυασμός των φυλών στην Ινδία – ο οποίος περιελάμβανε όλες τις φυλές της γης, αλλά ιδιαίτερα την πράσινη, την πορτοκαλόχρωμη και τη μαύρη – διατήρησε μια κουλτούρα ελαφρώς ανώτερη εκείνης των εκτός αυτής περιοχών.
(869.6) 78:1.10 8. Ο πολιτισμός της Σαχάρα. Τα ανώτερα στοιχεία της μαύρης φυλής είχαν τις πλέον προοδευτικές αποικίες τους στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η μεγάλη έρημος της Σαχάρα. Αυτή η μωβ-μαύρη ομάδα έφερε μεγάλο αριθμό γόνων των χαμένων πορτοκαλόχρωμων και πράσινων φυλών.
(869.7) 78:1.11 9. Η Μεσογειακή λεκάνη. Η περισσότερο επιμεμειγμένη φυλή εκτός της Ινδίας κατελάμβανε την περιοχή της σημερινής Μεσογειακής λεκάνης. Εδώ οι γαλάζιοι άνθρωποι από τον βορρά και οι κάτοικοι της Σαχάρα από τον νότο συναντήθηκαν και επιμείχθηκαν με τους Νοδίτες και τους Αδαμίτες από την Ανατολή.
(869.8) 78:1.12 Αυτή ήταν η εικόνα του κόσμου πριν την απαρχή της μεγάλης επέκτασης της ιώδους φυλής, πριν από είκοσι πέντε, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν. Η ελπίδα ενός μελλοντικού πολιτισμού βρίσκεται στο δεύτερο κήπο, μεταξύ των ποταμών της Μεσοποταμίας. Εδώ, στη νοτιοδυτική Ασία, υπήρξε το δυναμικό ενός μεγάλου πολιτισμού, η δυνατότητα διάδοσης στον κόσμο των ιδεών και των ιδανικών που διασώθηκαν από την εποχή της Νταλαμέιτια και τους καιρούς της Εδέμ.
(869.9) 78:1.13 Ο Αδάμ και η Εύα άφησαν πίσω τους λίγους, αλλά δυναμικούς απογόνους και οι ουράνιοι παρατηρητές στην Ουράντια περίμεναν με αγωνία να διαπιστώσουν πώς αυτοί οι απόγονοι του σφάλλοντος Υλικού Υιού και της Θυγατέρας θα απαλλάσσονταν.
(869.10) 78:2.1 Για χιλιάδες χρόνια οι γιοι του Αδάμ μοχθούσαν κοντά στους ποταμούς της Μεσοποταμίας, μελετώντας προβλήματα άρδευσης και ελέγχου των πλημμυρών στο νότο, τελειοποιώντας τις άμυνές τους στο βορρά και προσπαθώντας να διαφυλάξουν τις παραδόσεις τους για το μεγαλείο της πρώτης Εδέμ.
(869.11) 78:2.2 Ο ηρωισμός που επεδείχθη στην ηγεσία του δεύτερου κήπου συνιστά ένα από τα εκπληκτικότερα και εμπνευσμένα έπη στην ιστορία της Ουράντια. Οι μεγαλειώδεις αυτές ψυχές ουδέποτε έχασαν από τα μάτια τους τον σκοπό της Αδαμικής αποστολής και γι’ αυτό πολέμησαν με θάρρος τις επιδράσεις των γειτονικών και κατώτερων φυλών, ενώ πρόθυμα απέστειλαν τους εκλεκτούς τους γιους και θυγατέρες σ΄ ένα σταθερό ρεύμα ως αντιπροσώπους στις φυλές της γης. Μερικές φορές, η επέκταση αυτή εξαντλούσε τον πολιτισμό στην πατρίδα, ωστόσο, πάντα αυτοί οι ανώτεροι λαοί αποκαθίσταντο.
(870.1) 78:2.3 Η πολιτισμική, κοινωνική και πολιτιστική κατάσταση των Αδαμιτών ήσαν μακράν ανώτερες του γενικού επιπέδου των εξελικτικών φυλών της Ουράντια. Μόνο μεταξύ των παλαιών αποικιών του Βαν, του Άμαντον και των Ανταμσονιτών υπήρχε κάποιος, κάπως, αντίστοιχος πολιτισμός. Ο πολιτισμός, όμως, της δεύτερης Εδέμ ήταν μια τεχνητή σύνθεση – δεν είχε εξελιχθεί – και ήταν, εξ αυτού, καταδικασμένος να εκφυλισθεί, έως ότου έφθασε το φυσιολογικό εξελικτικό επίπεδο.
(870.2) 78:2.4 Ο Αδάμ άφησε ένα μεγάλο διανοητικό και πνευματικό πολιτισμό πίσω του, ο οποίος, όμως, δεν είχε προοδεύσει ως προς τις μηχανικές εφαρμογές, αφού ο κάθε πολιτισμός περιορίζεται από τους διαθέσιμους φυσικούς πόρους, την εγγενή ευφυία και τον επαρκή ελεύθερο χρόνο ώστε να διασφαλισθεί η εφευρετική καρποφορία. Ο πολιτισμός της ιώδους φυλής στηρίζετο στην παρουσία του Αδάμ και στις παραδόσεις της πρώτης Εδέμ. Μετά τον θάνατο του Αδάμ και καθώς οι παραδόσεις ξεθώριαζαν με το πέρασμα των χιλιετιών, το πολιτισμικό επίπεδο των Αδαμιτών εκφυλίζετο σταθερά έως ότου έφθασε σε μία κατάσταση αμοιβαίας ισορροπίας με την κατάσταση των γειτονικών λαών και τις φυσιολογικά εξελισσόμενες πολιτισμικές ικανότητες της ιώδους φυλής.
(870.3) 78:2.5 Οι Αδαμίτες, ωστόσο, ήταν πραγματικό έθνος γύρω στο 19,000 π.Χ., αριθμώντας τεσσεράμισι εκατομμύρια ενώ είχαν, ήδη, ξεχυθεί εκατομμύρια απογόνων τους στους τριγύρω λαούς.
(870.4) 78:3.1 Η ιώδης φυλή διατήρησε τις ειρηνικές, Εδεμικές παραδόσεις για πολλές χιλιετίες, πράγμα που εξηγεί τη μεγάλη τους καθυστέρηση στο να κάνουν κατακτητικούς πολέμους. Όταν αντιμετώπιζαν πληθυσμιακή πίεση, αντί να κάνουν πόλεμο για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερα εδάφη, απέστελλαν τους πλεονάζοντες κατοίκους τους ως διδάσκαλους στις άλλες φυλές. Η πολιτισμική επίδραση των αρχικών αυτών μεταναστεύσεων δεν διήρκεσε, αλλά η απορρόφηση των Αδαμικών δασκάλων, των εμπόρων και των εξερευνητών υπήρξε από βιολογική άποψη αναζωογονητική για τους γειτονικούς πληθυσμούς.
(870.5) 78:3.2 Μερικοί από τους Αδαμίτες ταξίδεψαν από νωρίς δυτικά, προς την κοιλάδα του Νείλου. Άλλοι εισχώρησαν, ανατολικά, στην Ασία, αυτοί όμως ήσαν η μειονότητα. Η μαζική μετακίνηση των μετέπειτα ημερών έγινε κυρίως προς βορράν και από εκεί προς δυσμάς. Υπήρξε, κυρίως, μία σταδιακή αλλά αδιάλειπτη ώθηση προς βορράν, με το μεγαλύτερο αριθμό τους να πηγαίνει βόρεια και, κατόπιν, κάνοντας κύκλο, δυτικά, γύρω από την Κασπία Θάλασσα, στην Ευρώπη.
(870.6) 78:3.3 Είκοσι πέντε, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν, πολλά από τα πλέον αμιγή στοιχεία των Αδαμιτών είχαν ήδη ξεκινήσει το προς βορράν ταξίδι τους. Και καθώς εισχωρούσαν στο βορρά, έχαναν ολοένα περισσότερο την Αδαμική τους φύση, έως ότου, όταν πλέον κατέλαβαν το Τουρκεστάν, είχαν απόλυτα επιμειχθεί με τις άλλες φυλές, ιδιαίτερα με τους Νοδίτες. Ελάχιστοι από τους αμιγούς καταγωγής ιώδεις πληθυσμούς εισχώρησαν, ποτέ, σε βάθος στην Ευρώπη, ή την Ασία.
(870.7) 78:3.4 Από το 30,000, περίπου μέχρι το 10,000 π.Χ., οι φυλετικές επιμειξίες οι οποίες δημιουργούσαν τις ιστορικές περιόδους,1 [83] ελάμβαναν χώρα σ’ ολόκληρη την νοτιοανατολική Ασία. Οι κάτοικοι των υψιπέδων του Τουρκεστάν ήταν ένας δυναμικός και ρωμαλέος λαός. Στα βορειοδυτικά της Ινδίας, μεγάλο μέρος της κουλτούρας των ημερών του Βαν διατηρήθηκε. Ακόμη βορειότερα από αυτές τις αποικίες είχαν διατηρηθεί οι καλύτεροι από τους πρώτους Αντονίτες. Κι’ οι δυο αυτές οι ανώτερες φυλές, που διέθεταν πολιτισμό και ποιότητα απορροφήθηκαν από τους προς βορράν μετακινούμενους Αδαμίτες. Αυτή η συγχώνευση οδήγησε στην υιοθέτηση πολλών καινούργιων απόψεων. Διευκόλυνε την πρόοδο του πολιτισμού και προώθησε σε μεγάλο βαθμό όλες τις εκφάνσεις της τέχνης, της επιστήμης και της κοινωνικής κουλτούρας.
(871.1) 78:3.5 Καθώς η περίοδος των πρώτων Αδαμικών μεταναστεύσεων τελείωνε, το 15,000 περίπου π.Χ., υπήρχαν, ήδη, περισσότεροι απόγονοι του Αδάμ στην Ευρώπη και την κεντρική Ασία από οπουδήποτε αλλού στη Μεσοποταμία. Οι Ευρωπαϊκές γαλάζιες φυλές είχαν διαβρωθεί κατά πολύ. Οι χώρες που τώρα ονομάζονται Ρωσία και Τουρκεστάν είχαν καταληφθεί ως τις νοτιότερες εσχατιές τους από ένα μεγάλο αριθμό Αδαμιτών επιμεμειγμένων με Νοδίτες, Αντονίτες, καθώς επίσης από κόκκινους και κίτρινους Σαντζίκ. Η νότια Ευρώπη και τα όρια της Μεσογείου είχαν καταληφθεί από μία μικτή φυλή Αντονιτών και λαών του Σαντζίκ – πορτοκαλόχρωμων, πράσινων και μαύρων – με ένα μικρό ποσοστό Αδαμικών γόνων. Η Μικρά Ασία και η κεντροανατολικές Ευρωπαϊκές περιοχές κατοικούνταν από φυλές στις οποίες κυριαρχούσε το στοιχείο των Αντονιτών.
(871.2) 78:3.6 Μια μικτή, έγχρωμη φυλή, αυτή περίπου την εποχή, ενισχύθηκε κατά πολύ από προσελεύσεις από την Μεσοποταμία που προχώρησαν στην Αίγυπτο και ετοιμάσθηκαν να αναλάβουν τον φθίνοντα πολιτισμό της κοιλάδας του Ευφράτη. Οι μαύροι πληθυσμοί μετακινήθηκαν μακρύτερα στην Αφρική και, όπως η κόκκινη φυλή, τελικά απομονώθηκαν.
(871.3) 78:3.7 Ο πολιτισμός της Σαχάρα είχε διαλυθεί εξ αιτίας της ξηρασίας και εκείνος της Μεσογειακής λεκάνης εξ αιτίας των πλημμυρών. Οι γαλάζιες φυλές είχαν, ως τότε, αποτύχει να αναπτύξουν μια προηγμένη κουλτούρα. Οι Αντονίτες ήσαν ακόμη διασκορπισμένοι στις Αρκτικές και τις περιοχές της κεντρικής Ασίας. Οι πράσινες και οι πορτοκαλόχρωμες φυλές είχαν εξοντωθεί εντελώς. Η μαύρη φυλή μετακινείτο στην Αφρική, για να αρχίσει εκεί τον αργό αλλά μακρόχρονο φυλετικό της εκφυλισμό.
(871.4) 78:3.8 Οι πληθυσμοί της Ινδίας είχαν μείνει στάσιμοι, με ένα μη προοδεύοντα πολιτισμό. Ο κίτρινος άνθρωπος είχε σταθεροποιήσει τις κτήσεις του στην κεντρική Ασία. Ο καφέ άνθρωπος δεν είχε αρχίσει ακόμη τον πολιτισμό του στα γειτονικά νησιά του Ειρηνικού.
(871.5) 78:3.9 Αυτές οι φυλετικές κατανομές, συνδυαζόμενες με εκτεταμένες κλιματολογικές μεταβολές, ετοίμασαν το έδαφος για την έναρξη της εποχής των Αντιτών του πολιτισμού της Ουράντια. Αυτές οι πρώιμες μεταναστεύσεις διήρκεσαν για μία περίοδο δέκα χιλιάδων ετών, από το 25,000 ως το 15,000 π.Χ. Οι μετέπειτα μεταναστεύσεις των Αντιτών διήρκεσαν από το 15,000, περίπου, έως το 6,000 π.Χ.
(871.6) 78:3.10 Απαιτήθηκαν τόσα πολλά χρόνια για τα πρώτα κύματα των Αδαμιτών να διασχίσουν την Ευρασία, ώστε η κουλτούρα τους χάθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό κατά τη διέλευση. Μόνον οι μεταγενέστεροι Αντίτες κινήθηκαν με αρκετή ταχύτητα ώστε να διατηρήσουν την Εδεμική κουλτούρα έστω και σε μεγάλες αποστάσεις από την Μεσοποταμία.
(871.7) 78:4.1 Οι φυλές των Αντιτών ήσαν οι αρχικές συγχωνεύσεις της αμιγούς καταγωγής ιώδους φυλής, των Νοδιτών, και των εξελικτικών λαών. Γενικά, μπορεί να θεωρηθεί ότι οι Αντίτες διέθεταν ένα κατά πολύ μεγαλύτερο, από όσο οι σύγχρονες φυλές, ποσοστό Αδαμικού αίματος. Ουσιαστικά ο όρος Αντίτες χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τους πληθυσμούς εκείνους των οποίων η φυλετική κληρονομιά ήταν κατά το ένα όγδοο ως ένα το ένα έκτο ιώδης. Οι σύγχρονοι Ουραντιανοί, ακόμη και οι βορειότερες λευκές φυλές, περιέχουν πολύ μικρότερο από αυτό ποσοστό από το αίμα του Αδάμ.
(871.8) 78:4.2 Οι αρχικοί πληθυσμοί των Αντιτών προήλθαν από τις γειτονικές προς τη Μεσοποταμία περιοχές εδώ και περισσότερες από εικοσιπέντε χιλιάδες χρόνια και αποτελούντο από ένα κράμα Αδαμιτών και Νοδιτών. Ο δεύτερος κήπος ήταν τριγυρισμένος από ομόκεντρους κύκλους εκφυλιζόμενου ιώδους αίματος και ήταν στην περιφέρεια του φυλετικού αυτού χωνευτηρίου που δημιουργήθηκε η φυλή των Αντιτών. Αργότερα, όταν οι μεταναστεύοντες Αδαμίτες και Νοδίτες εισέβαλαν στις, τότε, γόνιμες περιοχές του Τουρκεστάν, γρήγορα αναμίχθηκαν με τους ανώτερους κατοίκους και η προκύψασα φυλετική ανάμιξη επεξέτεινε την φυλή των Αντιτών προς το βορρά.
(872.1) 78:4.3 Οι Αντίτες υπήρξαν το καλύτερο γένος που εμφανίσθηκε ποτέ σ΄ ολόκληρη την Ουράντια, μέχρι την εποχή των αμιγούς καταγωγής ιωδών λαών. Περιελάμβαναν τους περισσότερους από τους ανώτερους τύπους των διασωθέντων καταλοίπων των φυλών των Αδαμιτών και των Νοδιτών και, αργότερα, ορισμένα από τα γένη των κίτρινων, γαλάζιων και πράσινων ανθρώπων.
(872.2) 78:4.4 Αυτοί οι πρώιμοι Αντίτες δεν ήσαν Άριοι. Ήσαν προ-Άριοι. Δεν ήσαν λευκοί. Ήσαν προ-λευκοί. Δεν ήσαν ούτε Δυτικός, ούτε Ανατολικός λαός. Είναι, ωστόσο, η κληρονομιά των Αντιτών που δημιούργησε το πολυγλωσσικό κράμα των αποκαλούμενων λευκών φυλών, το οποίο γενίκευσε την ομοιογένεια, η οποία ονομάσθηκε Καυκασιανή.2 [84]
(872.3) 78:4.5 Τα καθαρότερα γένη της ιώδους φυλής είχαν διατηρήσει την Αδαμική παράδοση της επιδίωξης της ειρήνης, η οποία εξηγεί το γιατί οι αρχικές φυλετικές μετακινήσεις είχαν περισσότερο τη φύση ειρηνικών μεταναστεύσεων. Καθώς, όμως, οι Αδαμίτες αναμειγνύονταν με τα γένη των Νοδιτών, οι οποίοι, εκείνη την εποχή, ήσαν φιλοπόλεμη φυλή, οι Αντίτες απόγονοί τους έγιναν, για την εποχή και τον καιρό τους, οι ικανότεροι και οξυδερκέστεροι μιλιταριστές που έζησαν ποτέ στην Ουράντια. Από τότε, οι μετακινήσεις των κατοίκων της Μεσοποταμίας αποκτούσαν ολοένα περισσότερο μιλιταριστικό χαρακτήρα και έμοιαζαν περισσότερο με πραγματικές κατακτήσεις.
(872.4) 78:4.6 Αυτοί οι Αντίτες ήσαν τυχοδιώκτες. Είχαν την τάση να περιπλανώνται. Μια αύξηση των γόνων του Σαντζίκ, ή των Αντονιτών έτεινε να τους σταθεροποιήσει. Αλλά παρ’ όλα αυτά, οι μετέπειτα απόγονοί τους δεν σταμάτησαν ποτέ, έως ότου περιέπλευσαν τη σφαίρα και ανεκάλυψαν την τελευταία μακρινή ήπειρο.
(872.5) 78:5.1 Για είκοσι χιλιάδες χρόνια ο πολιτισμός του δεύτερου κήπου διατηρήθηκε, αλλά αντιμετώπισε ένα σταδιακό εκφυλισμό, έως περίπου το 15,000 π.Χ., οπότε η αναγέννηση του ιερατείου των Σεθιτών και η ηγεσία του Αμοσάντ εγκαινίασαν μια λαμπρή εποχή. Τα μαζικά κύματα του πολιτισμού τα οποία αργότερα εξαπλώθηκαν σ’ ολόκληρη την Ευρασία, ακολούθησαν αμέσως τη μεγάλη αναγέννηση του Κήπου, η οποία έλαβε χώρα μετά την εκτεταμένη ένωση των Αδαμιτών με τους γειτονικούς επιμεμειγμένους Νοδίτες ώστε να δημιουργηθούν οι Αντίτες.
(872.6) 78:5.2 Αυτοί οι Αντίτες εγκαινίασαν καινούργια πρόοδο σ’ ολόκληρη την Ευρασία και τη Βόρεια Αφρική. Από τη Μεσοποταμία ως το Σινκιάνγκ η κουλτούρα των Αντιτών κυριαρχούσε και η σταθερή μετανάστευση προς την Ευρώπη αντισταθμίζετο συνεχώς από νέες αφίξεις από την Μεσοποταμία. Δεν είναι, όμως, σωστό να αναφερόμαστε στους Αντίτες σαν να ήσαν μια πραγματική φυλή στη Μεσοποταμία, έως περίπου την απαρχή των τελευταίων μεταναστεύσεων των μικτών απογόνων του Αδάμ. Ως την εποχή αυτή, ακόμη και οι φυλές του δεύτερου κήπου είχαν επιμειχθεί τόσο πολύ, ώστε δεν μπορούσαν πλέον να θεωρούνται Αδαμίτες.
(872.7) 78:5.3 Ο πολιτισμός του Τουρκεστάν αναβίωνε συνεχώς και ανανεώνετο από τους νεοαφικνούμενους από τη Μεσοποταμία, ιδιαίτερα από τους μεταγενέστερους Αντίτες στρατιώτες του ιππικού. Η αποκαλούμενη μητρική γλώσσα των Αρίων βρισκόταν στη διαδικασία σχηματισμού στα υψίπεδα του Τουρκεστάν. Ήταν ένα κράμα της Αντονικής διαλέκτου της περιοχής εκείνης και της γλώσσας των Ανταμσονιτών και των μετέπειτα Αντιτών. Πολλές σύγχρονες γλώσσες προέρχονται από την αρχική αυτή λαλιά των φυλών αυτών της κεντρικής Ασίας που κατέκτησαν την Ευρώπη, την Ινδία και τις ψηλότερες περιοχές των πεδιάδων της Μεσοποταμίας. Αυτή η αρχαία γλώσσα έδωσε στις δυτικές γλώσσες όλες εκείνες τις ομοιότητες που αποκαλούνται Άριες.
(872.8) 78:5.4 Ως το 12,000 π.Χ., τα τρία τέταρτα του γένους των Αντιτών ολόκληρου του κόσμου κατοικούσαν στη Βόρεια και την Ανατολική Ευρώπη και όταν έλαβε χώρα η μετέπειτα, τελική έξοδος από τη Μεσοποταμία, το εξήντα πέντε τοις εκατό των τελευταίων αυτών κυμάτων των μεταναστών εισέβαλε στην Ευρώπη.
(873.1) 78:5.5 Οι Αντίτες όχι μόνο μετανάστευσαν στην Ευρώπη, αλλά και στη βόρεια Κίνα και την Ινδία, ενώ πολλές ομάδες προχώρησαν ως τα πέρατα της γης ως ιεραπόστολοι, δάσκαλοι και έμποροι. Συνεισέφεραν πάρα πολύ στη δημιουργία των σημερινών φυλών των πληθυσμών Σαντζίκ της Σαχάρα. Ελάχιστοι, ωστόσο, δάσκαλοι και έμποροι προχώρησαν, ποτέ, νοτιότερα στην Αφρική από τις πηγές του Νείλου. Αργότερα, επιμεμειγμένοι Αντίτες και Αιγύπτιοι ακολούθησαν τις ανατολικές αλλά και τις δυτικές ακτές της Αφρικής αρκετά κάτω από τον ισημερινό, αλλά δεν έφθασαν ως τη Μαδαγασκάρη
(873.2) 78:5.6 Αυτοί οι Αντίτες ήσαν οι αποκαλούμενοι Δραβιδιανοί και οι μετέπειτα Άριοι κατακτητές της Ινδίας. Και η παρουσία τους στην κεντρική Ασία αναβάθμισε κατά πολύ τους προγόνους των Τουρανιανών. Πολλοί από τη φυλή αυτή ταξίδεψαν στην Κίνα μέσω του Σινκιάνγκ και του Θιβέτ και προσέθεσαν πολλές θετικές ιδιότητες στα μεταγενέστερα Σινικά γένη. Από καιρό σε καιρό, μικρές ομάδες έφθαναν στην Ιαπωνία, στη Φορμόζα, τις Ανατολικές Ινδίες και τη νότια Κίνα, αν και ελάχιστες εισχώρησαν στη νότια Κίνα δια της παράκτιας οδού.
(873.3) 78:5.7 Εκατόν τριάντα δύο άτομα από τη φυλή αυτή, με ένα στόλο από μικρά σκάφη από την Ιαπωνία, έφθασαν τελικά στη νότια Αμερική και δια της επιγαμίας με τους αυτόχθονες των Άνδεων ίδρυσαν τη γενεαλογία των μετέπειτα κυβερνητών των Ίνκας. Διέσχισαν τον Ειρηνικό αργά-αργά, μένοντας στα πολλά νησιά που συναντούσαν στο δρόμο τους. Τα νησιά του συμπλέγματος της Πολυνησίας ήσαν περισσότερα αλλά και μεγαλύτερα από όσο είναι τώρα και αυτοί οι Αντίτες ναυτικοί, μαζί με τους λίγους που τους ακολούθησαν, τροποποίησαν βιολογικά τις ιθαγενείς φυλές που συναντούσαν. Πολλά ακμάζοντα κέντρα πολιτισμού αυτών των βυθισμένων, πλέον, νησιών αναπτύχθηκαν ως αποτέλεσμα της εισβολής των Αντιτών. Η Νήσος του Πάσχα υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια θρησκευτικό και διοικητικό κέντρο μιας από τις χαμένες αυτές ομάδες. Από τους Αντίτες, όμως, που περιέπλευσαν τον Ειρηνικό του παρελθόντος, κανείς, εκτός των εκατόν τριάντα δύο δεν έφθασε ποτέ στη στεριά των Αμερικανικών ηπείρων.
(873.4) 78:5.8 Οι μεταναστευτικές κατακτήσεις των Αντιτών εξακολούθησαν ως την τελική τους διασπορά, από το 8000 ως το 6000 π.Χ. καθώς ξεχύνονταν από τη Μεσοποταμία, μείωναν συνεχώς τα βιολογικά αποθέματα της πατρίδας τους, ενώ ενίσχυαν σημαντικά τους γειτονικούς πληθυσμούς. Και σε κάθε έθνος που πήγαιναν, συνεισέφεραν το χιούμορ, την τέχνη, την ευτολμία, τη μουσική και τις κατασκευές. Ήσαν επιδέξιοι εξημερωτές των ζώων και έμπειροι γεωργοί. Εκείνη την εποχή, τουλάχιστον, η παρουσία τους συνήθως βελτίωνε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τα έθιμα των παλαιότερων φυλών. Και έτσι, η κουλτούρα της Μεσοποταμίας, απλώθηκε ήσυχα σ’ όλη την Ευρώπη, την Ινδία, την Κίνα, τη βόρεια Αφρική και τα Νησιά του Ειρηνικού.
(873.5) 78:6.1 Τα τρία τελευταία κύματα των Αντιτών ξεχύθηκαν από τη Μεσοποταμία μεταξύ του 8000 και του 6000 π.Χ. τα τρία μεγάλα αυτά πολιτισμικά κύματα εκδιώχθηκαν από τη Μεσοποταμία εξ αιτίας της πίεσης των ορεινών φυλών προς τα ανατολικά, αλλά και εξ αιτίας των παρενοχλήσεων των πεδινών λαών στα δυτικά. Οι κάτοικοι της κοιλάδας του Ευφράτη και της γειτονικής περιοχής έκαναν την τελική τους έξοδο προς διαφορετικές κατευθύνσεις:
(873.6) 78:6.2 Το εξήντα πέντε τοις εκατό εισέβαλε στην Ευρώπη δια της οδού της Κασπίας Θάλασσας για να κατακτήσει και να συγχωνευθεί με τις πρόσφατα εμφανισθείσες λευκές φυλές – το κράμα των γαλάζιων ανθρώπων και των πρώτων Αντιτών.
(873.7) 78:6.3 Το δέκα τοις εκατό, που περιελάμβανε μια μεγάλη ομάδα Σεθιτών ιερέων, μετακινήθηκε προς ανατολάς μέσω των υψιπέδων της Ελάμ προς το οροπέδιο του Ιράν και το Τουρκεστάν. Πολλοί από τους απογόνους τους οδηγήθηκαν αργότερα στην Ινδία με τους Άριους αδελφούς τους από τις περιοχές του βορρά.
(874.1) 78:6.4 Δέκα τοις εκατό τα ων κατοίκων της Μεσοποταμίας στράφηκαν ανατολικά κατά το προς βορρά ταξίδι τους, εισβάλλοντας στο Σιανκιάνγκ, όπου αναμίχθηκαν με τους Αντίτες-κίτρινους κατοίκους. Η πλειονότητα των ικανών απογόνων της φυλετικής αυτής ένωσης εισέβαλε αργότερα στην Κίνα και συνέβαλε πολύ στην άμεση βελτίωση του προς βορρά τμήματος της κίτρινης φυλής.
(874.2) 78:6.5 Δέκα τοις εκατό των μετακινούμενων αυτών Αντιτών προχώρησαν μέσω της Αραβίας και μπήκαν στην Αίγυπτο.
(874.3) 78:6.6 Πέντε τοις εκατό των Αντιτών, ο πολύ καλύτερος πολιτισμός της παράκτιας περιοχής κοντά στις εκβολές του Τίγρη και του Ευφράτη οι οποίοι είχαν κρατηθεί μακριά από την επιγαμία με τους ανθρώπους των κατώτερων γειτονικών φυλών, αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Η ομάδα αυτή αποτελεί τους διασωθέντες πολλών ανώτερων γόνων των Νοδιτών και των Αδαμιτών.
(874.4) 78:6.7 Οι Αντίτες είχαν εκκενώσει, σχεδόν εντελώς, την περιοχή αυτή ως το 6000 π.Χ, αν και οι απόγονοί τους, σε μεγάλο βαθμό επιμεμειγμένοι με τις γειτονικές φυλές του Σαντζίκ και τους Αντονίτες της Μικράς Ασίας, έμειναν εκεί για να πολεμήσουν τους από βορρά και ανατολή εισβολείς σε μια πολύ μεταγενέστερη περίοδο.
(874.5) 78:6.8 Η εποχή του πολιτισμού του δεύτερου κήπου τερματίσθηκε εξ αιτίας της αυξανόμενης διείσδυσης των γειτονικών, κατώτερων φυλών. Ο πολιτισμός μετακινήθηκε δυτικά, προς το Νείλο και τα νησιά της Μεσογείου, όπου συνέχισε να παλεύει και να προοδεύει για πολύ καιρό αφού η πηγή του στη Μεσοποταμία είχε εκφυλισθεί. Και η ανεξέλεγκτη αυτή συρροή κατώτερων λαών προετοίμασε το δρόμο για τη μετέπειτα κατάκτηση ολόκληρης της Μεσοποταμίας από τους από βορρά βαρβάρους, οι οποίοι εκδίωξαν τους ικανούς γόνους που είχαν απομείνει. Ακόμη και σε μεταγενέστερα χρόνια, τα πολιτισμικά κατάλοιπα δυσανασχετούσαν με την παρουσία αυτών των αδαών και άξεστων εισβολέων.
(874.6) 78:7.1 Οι κάτοικοι των παραποτάμιων περιοχών είχαν συνηθίσει στις υπερχειλίσεις των ποταμών σε συγκεκριμένες εποχές του χρόνου. Αυτές οι περιοδικές πλημμύρες ήσαν ετήσια γεγονότα στη ζωή τους. Ωστόσο, καινούργιοι κίνδυνοι απειλούσαν την κοιλάδα της Μεσοποταμίας, ως αποτέλεσμα των προοδευτικών γεωλογικών μεταβολών στο βορρά.
(874.7) 78:7.2 Για χιλιάδες χρόνια μετά την καταβύθιση της πρώτης Εδέμ, τα βουνά γύρω από την ανατολική ακτή της Μεσογείου, καθώς και εκείνα που βρίσκονταν βορειοδυτικά και βορειοανατολικά της Μεσοποταμίας εξακολούθησαν να ανυψώνονται. Η ανύψωση αυτή των ορεινών όγκων επιταχύνθηκε πολύ γύρω στο 5000 π.Χ. και τούτο, μαζί με την κατά πολύ αυξημένη χιονόπτωση στα βουνά στο βορρά, προκαλούσε πρωτοφανείς πλημμύρες κάθε άνοιξη σ’ ολόκληρη την κοιλάδα του Ευφράτη. Οι ανοιξιάτικες αυτές πλημμύρες γίνονταν χειρότερες, έτσι ώστε, τελικά, οι κάτοικοι των παραποτάμιων περιοχών έφυγαν προς τα ανατολικά υψίπεδα. Για χίλια, σχεδόν, χρόνια εικοσάδες πόλεων εγκαταλείφθηκαν πρακτικά, εξ αιτίας αυτών των εκτεταμένων πλημμυρών.
(874.8) 78:7.3 Πέντε, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια αργότερα, ενώ οι Εβραίοι ιερείς, όντας αιχμάλωτοι των Βαβυλωνίων, προσπαθούσαν να ακολουθήσουν τα ίχνη του Εβραϊκού λαού προς τα πίσω, στον Αδάμ, αντιμετώπισαν μεγάλη δυσκολία στο να συνδυάσουν τα κομμάτια της ιστορίας και ένας τους σκέφθηκε να εγκαταλείψουν την προσπάθεια, να αφήσουν ολόκληρο τον κόσμο να πνιγεί στη διαστροφή της εποχής του κατακλυσμού του Νώε και έτσι εκείνοι να βρεθούν σε πλεονεκτικότερη θέση για να ακολουθήσουν την καταγωγή του Αβραάμ προς τα πίσω, σε έναν από τους τρεις επιζήσαντες γιους του Νώε.
(875.1) 78:7.4 Οι παραδόσεις για μια εποχή όπου το νερό εκάλυπτε ολόκληρη την επιφάνεια της γης είναι παγκόσμιες. Πολλές φυλές πιστεύουν την ιστορία ενός παγκόσμιας κλίμακας κατακλυσμού κάποτε, στο παρελθόν. Η Βιβλική ιστορία του Νώε, η κιβωτός και ο κατακλυσμός αποτελούν εφεύρεση του Εβραϊκού ιερατείου κατά την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Ποτέ δεν έγινε παγκόσμιας κλίμακας κατακλυσμός, από την εμφάνιση της ζωής στην Ουράντια. Η μοναδική φορά που η επιφάνεια της γης καλύφθηκε εντελώς από το νερό ήταν κατά τις Αρχαιοζωικές εκείνες εποχές, προτού αρχίσει να εμφανίζεται η ξηρά.
(875.2) 78:7.5 Ο Νώε, ωστόσο, έζησε πραγματικά. Ήταν οινοποιός στην Αράμ, μια παραποτάμια αποικία κοντά στην Ερέχ. Κρατούσε γραπτό αρχείο των εποχών που ανέβαινε η στάθμη του ποταμού, από χρόνο σε χρόνο. Τον κορόιδευαν πολύ, καθώς ανεβοκατέβαινε την κοιλάδα, ισχυριζόμενος ότι τα όλα σπίτια πρέπει να γίνουν ξύλινα, όπως οι βάρκες και ότι τα ζώα του σπιτιού πρέπει να μπαίνουν μέσα στα σκάφη αυτά κάθε βράδυ, καθώς πλησίαζε η εποχή των πλημμυρών. Πήγαινε στις γειτονικές παραποτάμιες αποικίες κάθε χρόνο και τους προειδοποιούσε ότι σε τόσες μέρες θα έρχονταν οι πλημμύρες. Τελικά, ήλθε μια χρονιά που οι ετήσιες πλημμύρες διογκώθηκαν πολύ εξ αιτίας των ισχυρών βροχοπτώσεων, έτσι ώστε η απότομη άνοδος του νερού κατέκλυσε ολόκληρη την κοιλάδα. Μόνον ο Νώε και η άμεση οικογένειά του σώθηκαν στο σπίτι τους-βάρκα.
(875.3) 78:7.6 Οι πλημμύρες αυτές ολοκλήρωσαν τη διάλυση του πολιτισμού των Αντιτών. Με το τέλος αυτής της περιόδου του κατακλυσμού, δεν υπήρχε πλέον δεύτερος κήπος. Μόνο στο νότο και ανάμεσα στους Σουμέριους διατηρήθηκαν ίχνη του παλαιότερου μεγαλείου.
(875.4) 78:7.7 Τα κατάλοιπα αυτού του πολιτισμού, ενός από τους αρχαιότερους, βρίσκονται στις περιοχές αυτές της Μεσοποταμίας, καθώς επίσης στα βορειοανατολικά και τα βορειοδυτικά. Υπάρχουν, όμως, και άλλα ίχνη των ημερών της Νταλαμέιτια κάτω από τα νερά του Περσικού Κόλπου, ενώ η πρώτη Εδέμ κείται βυθισμένη κάτω από το ανατολικό άκρο της Μεσογείου Θάλασσας.
(875.5) 78:8.1 Όταν η τελευταία διασπορά των Αντιτών έσπασε τη βιολογική σπονδυλική στήλη του πολιτισμού της Μεσοποταμίας, μια μικρή μειονότητα της ανώτερης αυτής φυλής παρέμεινε στην πατρίδα της κοντά στις εκβολές των ποταμών. Αυτοί ήσαν οι Σουμέριοι και ως το 6000 π.Χ. είχαν γίνει σε μεγάλο βαθμό Αντίτες στην καταγωγή, αν και ο πολιτισμός τους είχε σχεδόν αποκλειστικά το χαρακτήρα εκείνου των Νοδιτών, ενώ ήσαν προσκολλημένοι στις παραδόσεις της Νταλαμέιτια. Παρά ταύτα, οι Σουμέριοι των παράκτιων περιοχών υπήρξαν οι τελευταίοι Αντίτες στη Μεσοποταμία. Αλλά οι φυλές της Μεσοποταμίας είχαν ήδη συγχωνευθεί ως την μεταγενέστερη εκείνη εποχή, όπως αποδεικνύεται από τους τύπους των κρανίων που βρέθηκαν σε τάφους αυτής της περιόδου.
(875.6) 78:8.2 Ήταν κατά τη διάρκεια της εποχής των πλημμυρών που άκμασαν τόσο πολύ τα Σούσα. Η πρώτη και χαμηλότερα ευρισκόμενη πόλη πλημμύρισε και έτσι η δεύτερη, ή υψηλότερα ευρισκόμενη πόλη διαδέχθηκε την χαμηλότερα ευρισκόμενη ως η έδρα των ξεχωριστών τεχνουργημάτων εκείνης της εποχής. Με την μετέπειτα ελάττωση αυτών των πλημμυρών, η Ουρ έγινε το κέντρο της κεραμοποιίας. Περίπου επτά χιλιάδες χρόνια πριν η Ουρ βρισκόταν στον Περσικό Κόλπο, με τις προσχώσεις του ποταμού να έχουν ανυψώσει την ξηρά στα σημερινά της όρια. Οι αποικίες αυτές υπέφεραν λιγότερο από τις πλημμύρες, εξ αιτίας των καλύτερων έργων ελέγχου και της διεύρυνσης των εκβολών των ποταμών.
(875.7) 78:8.3 Οι φιλήσυχοι σιτοκαλλιεργητές των κοιλάδων του Τίγρη και του Ευφράτη είχαν ήδη εξαντληθεί από τις εισβολές των βαρβάρων του Τουρκεστάν και των Ιρανικών υψιπέδων. Τώρα, όμως, γινόταν μια οργανωμένη εισβολή στην κοιλάδα του Ευφράτη από την αυξανόμενη ξηρασία των ορεινών βοσκοτόπων. Και η εισβολή αυτή ήταν πολύ σοβαρότερη, επειδή οι γειτονικοί αυτοί βοσκοί και κυνηγοί είχαν στη διάθεσή τους μεγάλους αριθμούς εξημερωμένων αλόγων. Ήταν η κατοχή των αλόγων που τους έδωσε ένα τρομακτικό στρατιωτικό πλεονέκτημα έναντι των πλουσίων γειτόνων τους προς το νότο. Σε σύντομο διάστημα κατέκλυσαν ολόκληρη τη Μεσοποταμία εκδιώκοντας τα τελευταία κύματα πολιτισμού, τα οποία διασκορπίσθηκαν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, τη δυτική Ασία και τη βόρεια Αφρική.
(876.1) 78:8.4 Οι κατακτητές αυτοί της Μεσοποταμίας είχαν στις τάξεις τους πολλούς από τους καλύτερους Αντιτικούς γόνους των μικτών βόρειων φυλών του Τουρκεστάν, οι οποίες περιελάμβαναν λίγους από τους γόνους του Άνταμσαν. Αυτές οι λιγότερο προοδευμένες αλλά περισσότερο ρωμαλέες φυλές από το βορρά αφομοίωσαν εύκολα και πρόθυμα τα κατάλοιπα του πολιτισμού της Μεσοποταμίας και εξελίχθηκαν, πλέον, στους μικρούς εκείνους πληθυσμούς που βρίσκονταν στην κοιλάδα του Ευφράτη κατά την αρχή των ιστορικών χρονικών. Γρήγορα αναβίωσαν πολλές φάσεις του σύντομου πολιτισμού της Μεσοποταμίας, υιοθετώντας τις τέχνες των φυλών της κοιλάδας και μεγάλο μέρος του πολιτισμού των Σουμερίων. Επιπλέον προσπάθησαν να κτίσουν ένα τρίτο πύργο της Βαβέλ και αργότερα υιοθέτησαν τον όρο ως εθνικό τους όνομα.
(876.2) 78:8.5 Όταν οι βάρβαροι αυτοί ιππείς από το βορρά κατέκλυσαν ολόκληρη την κοιλάδα του Ευφράτη, δεν νίκησαν τα κατάλοιπα των Αντιτών που κατοικούσαν γύρω στις εκβολές του ποταμού στον Περσικό Κόλπο. Αυτοί οι Σουμέριοι ήταν ικανοί να υπερασπισθούν τον εαυτό τους εξ αιτίας της ανώτερης ευφυΐας τους, του καλύτερου οπλισμού, και του εκτεταμένου συστήματος στρατιωτικών καναλιών, τα οποία αποτελούσαν συμπλήρωμα του αρδευτικού τους δικτύου με τις αλληλοσυνδεόμενες λίμνες. Ήταν λαός ενωμένος, επειδή είχαν την ίδια θρησκεία ως ομάδα. Ήταν εξ αυτού ικανοί να διατηρήσουν τη φυλετική και εθνική τους ακεραιότητα για πολύ μετά την διάσπαση των γειτόνων τους στα βορειοδυτικά σε απομονωμένες πόλεις-κράτη. Κανένα από τα συμπλέγματα αυτά των πόλεων δεν κατόρθωσε να νικήσει τους ενωμένους Σουμέριους.
(876.3) 78:8.6 Και οι εισβολείς από το βορρά έμαθαν γρήγορα να εμπιστεύονται και να τιμούν τους φιλήσυχους αυτούς Σουμέριους ως άξιους δασκάλους και διοικητές. Ήσαν πολύ αξιοσέβαστοι και τους ήθελαν ως δασκάλους της τέχνης και της βιομηχανίας, ως εμπορικούς διευθυντές και ως πολιτικούς κυβερνήτες όλοι οι λαοί στο βορρά και από την Αίγυπτο στη δύση ως την Ινδία στην ανατολή.
(876.4) 78:8.7 Μετά τη διάσπαση της πρώτης ομοσπονδίας των Σουμερίων, οι μετέπειτα πόλεις-κράτη κυβερνώντο από τους αποστάτες απογόνους των Σεθιτών ιερέων. Μόνον όταν αυτοί οι ιερείς κατακτούσαν τις γειτονικές πόλεις αποκαλούσαν εαυτούς βασιλείς. Οι μεταγενέστεροι βασιλείς των πόλεων απέτυχαν να δημιουργήσουν ισχυρές ομοσπονδίες πριν από την εποχή του Σαργκόν εξ αιτίας της θρησκευτικής τους αντιζηλίας. Κάθε πόλη πίστευε ότι ο τοπικός θεός της ήταν ανώτερος από όλους τους άλλους θεούς και γι’ αυτό αρνήθηκαν να τεθούν κάτω από ένα κοινό ηγέτη.
(876.5) 78:8.8 Το τέλος της μακράς αυτής περιόδου της άτολμης διακυβέρνησης των πόλεων από τους ιερείς ολοκληρώθηκε από τον Σαργκόν, τον ιερέα της πόλης Κις, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς και ξεκίνησε για την κατάκτηση ολόκλήρης της Μεσοποταμίας και των γειτονικών γαιών. Και για την ώρα, αυτό σήμανε το τέλος των πόλεων-κρατών, που τις κυβερνούσαν και τις ταλαιπωρούσαν οι ιερείς, με κάθε πόλη να έχει τον τοπικό θεό της και τις τοπικές τελετουργικές πρακτικές.
(876.6) 78:8.9 Μετά τη διάσπαση της ομοσπονδίας αυτής της Κις, επακολούθησε μια μακρά περίοδος διαρκούς πολέμου ανάμεσα στις πόλεις αυτές της κοιλάδας για κυριαρχία. Και η ηγεσία πολλές φορές άλλαξε από την Σουμέρ, την Ακκάδ, την Κις, την Ερέχ, την Ουρ και τα Σούσα.
(876.7) 78:8.10 Γύρω στο 2500 π.Χ. οι Σουμέριοι υπέστησαν σοβαρές ατυχίες στα χέρια των Σουιτών και των Γουιτών του βορρά. Η Λαγκάς, η πρωτεύουσα των Σουμερίων που ήταν κτισμένη στις εκβολές του ποταμού, αλώθηκε. Η Ερέχ κράτησε για τριάντα χρόνια μετά την άλωση της Ακκάδ. Μέχρι την εποχή που ιδρύθηκε η κυβέρνηση του Χαμουραμπί, οι Σουμέριοι είχαν απορροφηθεί στις τάξεις των Σημιτών του βορρά και οι Αντίτες της Μεσοποταμίας χάθηκαν από τις σελίδες της ιστορίας.
(877.1) 78:8.11 Από το 2500 ως το 2000 π.Χ. οι νομάδες βρίσκονταν σε πορεία από τον Ατλαντικό στο Ειρηνικό. Οι Νερίτες απετέλεσαν την τελική έκρηξη της Κασπιανής ομάδας των απογόνων των μικτών φυλών των Αντονιτών και των Αντιτών από τη Μεσοποταμία. Αυτό που δεν κατόρθωσαν να κάνουν οι βάρβαροι για τον αφανισμό της Μεσοποταμίας, πέτυχαν να το κάνουν οι μετέπειτα κλιματολογικές μεταβολές.
(877.2) 78:8.12 Αυτή είναι, λοιπόν, η ιστορία της ιώδους φυλής μετά την εποχή του Αδάμ και της κατάληξης της πατρίδας τους μεταξύ του Τίγρη και του Ευφράτη. Ο αρχαίος πολιτισμός τους καταστράφηκε, τελικά, εξ αιτίας της μετανάστευσης των ανώτερων πληθυσμών και την εισβολή των κατώτερων γειτόνων τους. Αλλά πολύ καιρό πριν οι βάρβαροι ιππείς καταλάβουν την κοιλάδα, μεγάλο μέρος του πολιτισμού του Κήπου είχε διασκορπιστεί στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη, για να δημιουργήσουν εκεί τη μαγιά που κατέληξε στον πολιτισμό του εικοστού αιώνα της Ουράντια.
(877.3) 78:8.13 [Παρουσιάσθηκε από έναν Αρχάγγελο του Νέβαδον.]
(878.1) 79:0.1 Η Ασία είναι η πατρίδα της ανθρώπινης φυλής. Ήταν σε μια νότια χερσόνησο αυτής της ηπείρου που γεννήθηκαν ο Άντον και η Φόντα. Στα υψίπεδα του σημερινού Αφγανιστάν, ο απόγονός τους ο Μπαντονάν ίδρυσε ένα πρωτόγονο κέντρο πολιτισμού το οποίο διατηρήθηκε για περισσότερα από μισό εκατομμύρια χρόνια. Εδώ, σ’ αυτή την ανατολική εστία της ανθρώπινης φυλής, οι λαοί του Σαντζίκ διαφοροποιήθηκαν από το Αντονικό γένος και η Ασία έγινε η πρώτη τους πατρίδα, ο πρώτος τόπος όπου κυνήγησαν, το πρώτο πεδίο των μαχών τους. Η νοτιοδυτική Ασία έγινε μάρτυρας των διαδοχικών πολιτισμών των Νταλαμεϊτιανών, των Νοδιτών, των Αδαμιτών και των Ανδιτών και από τις περιοχές αυτές οι δυναμικές του σύγχρονου πολιτισμού διεσπάρησαν στον κόσμο.
(878.2) 79:1.1 Για περισσότερες από είκοσι πέντε χιλιάδες χρόνια, ως το 2000, σχεδόν, π.Χ., στην καρδιά της Ευρασίας δέσποζαν, αν και φθίνοντες, οι Ανδίτες. Στις πεδιάδες του Τουρκεστάν οι Ανδίτες εστράφησαν δυτικά, γύρω από τις εσωτερικές λίμνες προς την Ευρώπη, ενώ από τα υψίπεδα της περιοχής αυτής διείσδυσαν στα ανατολικά. Το ανατολικό Τουρκεστάν (το Σινκιάνγκ) και, σε μικρότερο βαθμό, το Θιβέτ υπήρξαν οι αρχαίες πύλες δια των οποίων οι πληθυσμοί αυτοί της Μεσοποταμίας διείσδυσαν στα βουνά, προς τις βόρειες γαίες των κίτρινων ανθρώπων. Η διείσδυση των Ανδιτών της Ινδίας προχώρησε από τα υψίπεδα του Τουρκεστάν στο Παντζάμπ και από τα βοσκοτόπια του Ιράν στο Βελουχιστάν. Οι πρώιμες αυτές μεταναστεύσεις δεν ήσαν, με καμία έννοια, κατακτήσεις. Απετέλεσαν, μάλλον, τη συνεχή περιπλάνηση των φυλών των Ανδιτών στη δυτική Ινδία και την κίνα.
(878.3) 79:1.2 Για σχεδόν δέκα πέντε χιλιάδες χρόνια τα κέντρα του μικτού πολιτισμού των Ανδιτών διατηρήθηκαν στο λεκανοπέδιο του ποταμού Ταρίμ στο Σινκιάνγκ και στα νότια των ορεινών περιοχών του Θιβέτ, όπου οι Ανδίτες και οι Αντονίτες συγχωνεύθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Η κοιλάδα του Ταρίμ ήταν το ανατολικότερο φυλάκιο του πραγματικού πολιτισμού των Ανδιτών. Εδώ έφτιαξαν τις αποικίες τους και δημιούργησαν εμπορικές σχέσεις με τους προοδευτικούς Κινέζους στην ανατολή και με τους Αντονίτες στο βορρά. Εκείνη την εποχή η περιοχή του Ταρίμ ήταν μια γόνιμη γη. Οι βροχοπτώσεις ήσαν άφθονες. Προς τα ανατολικά το Γκόμπι ήταν ένα ανοικτό λιβάδι, όπου οι βοσκοί σταδιακά στρέφονταν στη γεωργία. Ο πολιτισμός αυτός χάθηκε όταν οι βροχές μετακινήθηκαν νοτιοανατολικά, αλλά στον καιρό του ανταγωνίζετο την ίδια τη Μεσοποταμία.
(878.4) 79:1.3 Ως το 8000 π.Χ. η αργά αυξανόμενη ξηρασία των ορεινών περιοχών της κεντρικής Ασίας άρχισε να οδηγεί τους Ανδίτες στις κοίτες των ποταμών και τις ακτές της θάλασσας. Αυτή η αυξανόμενη ξηρασία δεν τους έσπρωξε μόνο προς τις κοιλάδες του Νείλου, του Ευφράτη, του Ινδού και του Κίτρινου ποταμού, αλλά δημιούργησε μια καινούργια εξέλιξη στον πολιτισμό των Ανδιτών. Μία νέα τάξη ανθρώπων, οι έμποροι, άρχισε να εμφανίζεται σε μεγάλους αριθμούς.
(879.1) 79:1.4 Όταν οι κλιματολογικές συνθήκες έκαναν το κυνήγι μη προσοδοφόρο για τους μεταναστεύοντες Ανδίτες, αυτοί δεν ακολούθησαν την εξελικτική πορεία των παλαιότερων φυλών μεταβαλλόμενοι σε βοσκούς. Το εμπόριο και η αστική ζωή έκαναν την εμφάνισή τους. Από την Αίγυπτο μέσω της Μεσοποταμίας και του Τουρκεστάν ως τους ποταμούς της Κίνας και της Ινδίας, οι περισσότερο πολιτισμένες φυλές άρχισαν να συγκεντρώνονται σε πόλεις αφιερωμένες στις κατασκευές και τις συναλλαγές. Η Αντόνια έγινε η εμπορική μητρόπολη της κεντρικής Ασίας, όντας κτισμένη κοντά στη σημερινή πόλη του Ασκαμπάντ. Το εμπόριο των λίθων, των μετάλλων, του ξύλου και των κεραμικών επιταχύνθηκε στην ξηρά αλλά και στη θάλασσα.
(879.2) 79:1.5 Η διαρκώς αυξανόμενη, όμως, ξηρασία οδήγησε, σταδιακά, στη μεγάλη έξοδο των Ανδιτών από τις περιοχές νότια και ανατολικά της Κασπίας Θάλασσας. Η παλίρροια της μετανάστευσης άρχισε να αλλάζει πορεία από τα βόρεια προς τα νότια και οι Βαβυλώνιοι ιππείς άρχισαν να μπαίνουν στη Μεσοποταμία.
(879.3) 79:1.6 Η αυξανόμενη ξηρασία στην κεντρική Ασία επέδρασε περαιτέρω στο να μειωθεί ο πληθυσμός και στο να γίνουν αυτοί οι λαοί λιγότερο φιλοπόλεμοι. Και όταν οι φθίνουσες βροχοπτώσεις στο βορρά ανάγκασαν τους νομάδες Αντονίτες να πάνε προς το νότο, έγινε μια τρομακτική έξοδος των Ανδιτών από το Τουρκεστάν. Αυτή είναι η τελευταία μετακίνηση των αποκαλούμενων Άριων στην Ανατολή και την Ινδία. Κορύφωσε τη μακρόχρονη αυτή διασπορά των μικτών απογόνων του Αδάμ κατά την οποία κάθε Ασιατικός λαός, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των λαών των νησιών του Ειρηνικού βελτιώθηκαν, ως ένα βαθμό, από τις ανώτερες αυτές φυλές.
(879.4) 79:1.7 Έτσι, ενώ διασπείρονταν στο Ανατολικό Ημισφαίριο, οι Ανδίτες εξορίσθηκαν από τις πατρίδες τους στη Μεσοποταμία και το Τουρκεστάν, αφού ήταν αυτή η εκτεταμένη προς νότο μετακίνηση των Αντονιτών που διέλυσε τους Ανδίτες στην κεντρική Ασία, ως το σημείο, σχεδόν, της εξαφάνισης.
(879.5) 79:1.8 Ωστόσο, ακόμα και κατά τον εικοστό, μετά Χριστόν, αιώνα, υπάρχουν ίχνη του αίματος των Ανδιτών μεταξύ των λαών του Τουράν και του Θιβέτ, όπως αυτό επιβεβαιώνεται από τους τύπους αίματος που κατά διαστήματα βρίσκονται σ’ αυτές τις περιοχές. Τα παλιά Κινεζικά χρονικά αναφέρουν την παρουσία κοκκινόμαλλων νομάδων στα βόρεια των φιλήσυχων αποικιών του Κίτρινου Ποταμού, ενώ επιπλέον υπάρχουν εικονογραφήσεις οι οποίες πιστά καταγράφουν την παρουσία τόσο των ξανθών Ανδιτών, όσο και των μελαχρινών Μογγολικών τύπων στη λεκάνη του Ταρίμ εκείνης της εποχής.
(879.6) 79:1.9 Η τελευταία μεγάλη εκδήλωση της χαμένης στρατιωτικής ιδιοφυΐας των Ανδιτών της κεντρικής Ασίας έγινε το 1200 μ.Χ., όταν οι Μογγόλοι, υπό τον Τζένκις Χαν άρχισαν την κατάκτηση του μεγαλύτερου τμήματος της Ασιατικής ηπείρου. Και, όπως οι Ανδίτες του παλιού καιρού, οι πολεμιστές αυτοί κήρυξαν την ύπαρξη «ενός θεού εν ουρανοίς». Η πρώιμη διάσπαση της αυτοκρατορίας τους καθυστέρησε για πάρα πολύ καιρό την πολιτισμική επαφή μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής και εμπόδισε σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξη της μονοθεϊστικής αντίληψης στην Ασία.
(879.7) 79:2.1 Η Ινδία είναι η μοναδική περιοχή όπου όλες οι φυλές της Ουράντια συγχωνεύθηκαν, με την εισβολή των Ανδιτών να προσθέτει τους τελευταίους γόνους. Στα υψίπεδα βορειοδυτικά της Ινδίας γεννήθηκαν οι φυλές Σαντζίκ και, χωρίς εξαίρεση, μέλη από την κάθε μία εισέβαλαν στην υπο-ήπειρο της Ινδίας των πρώιμων καιρών τους, αφήνοντας πίσω τους την πλέον ετερογενοποιημένη φυλετική ανάμιξη που υπήρξε ποτέ στην Ουράντια. Η αρχαία Ινδία λειτούργησε ως λεκάνη σύλληψης των φυλών που μετανάστευαν. Η βάση της χερσονήσου ήταν παλαιότερα κάπως στενότερη από όσο σήμερα, με μεγάλο μέρος των δέλτα του Γάγγη και του Ινδού να αποτελούν το έργο των τελευταίων πενήντα χιλιάδων χρόνων.
(879.8) 79:2.2 Οι παλαιότερες αναμίξεις των φυλών στην Ινδία αποτελούσαν συγχώνευση των κόκκινων και κίτρινων φυλών που μετανάστευαν με τους ιθαγενείς Αντονίτες. Η ομάδα αυτή εξασθένησε αργότερα απορροφώντας το μεγαλύτερο μέρος των χαμένων πράσινων ανθρώπων της ανατολής καθώς επίσης και μεγάλους αριθμούς της πορτοκαλόχρωμης φυλής, βελτιώθηκε ελαφρά με την περιορισμένη ανάμιξη με τους γαλάζιους ανθρώπους, αλλά υπέφερε εξαιρετικά από την αφομοίωση μεγάλων αριθμών της μαύρης φυλής. Ωστόσο, οι αποκαλούμενοι ιθαγενείς της Ινδίας δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν αντιπροσωπευτικοί αυτών των αρχικών πληθυσμών. Είναι, μάλλον, ο κατώτατος οριακός πληθυσμός στα νότια και ανατολικά, που δεν απορροφήθηκε ποτέ εντελώς είτε από τους Ανδίτες, είτε από αργότερα εμφανισθέντες Άριους εξαδέλφους τους.
(880.1) 79:2.3 Ως το 20,000 π.Χ. ο πληθυσμός της δυτικής Ινδίας είχε ήδη επηρεασθεί από το Αδαμικό αίμα και ποτέ στην ιστορία της Ουράντια, ένας πληθυσμός, δεν συμπεριέλαβε τόσες πολλές φυλές. Ήταν, ωστόσο, ατυχές το ότι κυριάρχησαν τα δευτερεύοντα γένη των Σαντζίκ και υπήρξε, πράγματι, ολέθριο το ότι και οι γαλάζιοι και οι κόκκινοι άνθρωποι χάθηκαν σε τόσο μεγάλο βαθμό από το φυλετικό αυτό χωνευτήρι του παρελθόντος. Περισσότερα από τα κύρια γένη των Σαντζίκ θα είχαν εξαιρετικά συνεισφέρει στην αύξηση αυτού που θα μπορούσε να είχε γίνει ένας ακόμη μεγαλύτερος πολιτισμός. Όπως εξελίχθηκε, ο κόκκινος άνθρωπος αυτοκατεστρέφετο στην Αμερική, ο γαλάζιος άνθρωπος περνούσε καλά στη Ευρώπη και οι αρχικοί απόγονοι του Αδάμ (και οι περισσότεροι από τους μεταγενέστερους) ελάχιστη επιθυμία εξεδήλωναν να αναμιχθούν με σκουρότερου χρώματος ανθρώπους, είτε βρίσκονταν στην Ινδία, την Αφρική, είτε αλλού.
(880.2) 79:2.4 Γύρω στο 15,000 π.Χ. η αυξανόμενη πληθυσμιακή πίεση σ’ ολόκληρο το Τουρκεστάν και το Ιράν προκάλεσε την πρώτη πραγματικά εκτεταμένη μετακίνηση των Ανδιτών προς την Ινδία. Για περισσότερα από χίλια πεντακόσια χρόνια οι ανώτεροι αυτοί λαοί ξεχύνονταν στα υψίπεδα του Βελουχιστάν και διασκορπίζονταν στις κοιλάδες του Ινδού και του Γάγγη , ενώ κινούνταν αργά προς το νότο, στο Ντεκκάν. Η πίεση αυτή των Ανδιτών από τα βορειοδυτικά οδήγησε πολλούς από τους κατώτερους λαούς των νότιων και ανατολικών περιοχών στην Βιρμανία και τη νότια Κίνα, αλλά όχι αρκετά, ώστε να διασωθούν οι εισβολείς από τη φυλετική εξάλειψη.
(880.3) 79:2.5 Η αδυναμία της Ινδίας να ηγεμονεύσει στην Ευρασία υπήρξε κατά μέγα μέρος θέμα τοπογραφίας. Η πληθυσμιακή πίεση από το βορρά συνώστισε, μόνο, την πλειονότητα του πληθυσμού προς το νότο, στη φθίνουσα περιοχή του Ντεκκάν, την οποία περιτριγύριζε από παντού η θάλασσα. Αν υπήρχαν γειτονικές περιοχές για να μεταναστεύσουν, τότε οι κατώτεροι θα είχαν διασκορπισθεί προς κάθε κατεύθυνση και τα ανώτερα γένη θα είχαν κατακτήσει έναν ανώτερο πολιτισμό.
(880.4) 79:2.6 Όπως ήταν, όμως, τα πράγματα, αυτοί οι πρώιμοι Ανδίτες κατακτητές έκαναν μία απελπισμένη προσπάθεια να διατηρήσουν την ταυτότητά τους και να αναχαιτίσουν το ρεύμα του φυλετικού καταποντισμού θεσπίζοντας αυστηρούς περιορισμούς σχετικά με την επιγαμία. Παρά ταύτα, Οι Ανδίτες είχαν εξαφανισθεί ως το 10,000 π.Χ., αλλά το σύνολο της μάζας του πληθυσμού βελτιώθηκε σημαντικά από την απορρόφηση αυτή.
(880.5) 79:2.7 Η φυλετική ανάμιξη είναι πάντα επωφελής στο ότι ευνοεί το πολύμορφο της κουλτούρας και προωθεί τον προοδευτικό πολιτισμό, αν όμως, κυριαρχήσουν τα κατώτερα φυλετικά γένη, τα επιτεύγματα αυτά θα είναι βραχύβια. Μία πολυγλωσσική κουλτούρα μπορεί να διατηρηθεί μόνον εάν τα ανώτερα γένη αναπαραχθούν σε ένα ασφαλές περιθώριο από τα κατώτερα. Ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός των κατώτερων, με φθίνουσα αναπαραγωγή των ανώτερων, είναι σαφώς αυτοκτονικός για τον εξανθρωπιστικό πολιτισμό.
(880.6) 79:2.8 Αν ο αριθμός των Ανδιτών κατακτητών ήταν τρεις φορές μεγαλύτερος από όσο υπήρξε, ή, αν είχαν εκδιώξει, ή τουλάχιστον καταστρέψει το, τουλάχιστον, ανεπιθύμητο, ένα τρίτο των μικτών πορτοκαλο-πράσινο-μαύρων κατοίκων, τότε η Ινδία θα είχε γίνει ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα εξανθρωπιστικού πολιτισμού στον κόσμο και αναμφίβολα θα είχε προσελκύσει περισσότερα από τα μεταγενέστερα ρεύματα των Μεσοποταμίων που έρευσαν στο Τουρκεστάν και από εκεί βόρεια, προς την Ευρώπη.
(881.1) 79:3.1 Η ανάμιξη των κατακτητών Ανδιτών στην Ινδία με το εντόπιο γένος είχε, τελικά, ως αποτέλεσμα το μικτό αυτό πληθυσμό που ονομάσθηκε Δραβιδιανός. Οι παλαιότεροι και καθαρότεροι Δραβιδιανή διέθεταν μεγάλες ικανότητες πολιτισμικών επιτευγμάτων, οι οποίες εξασθενούσαν καθώς η Αντιτική τους κληρονομιά έφθινε προοδευτικά. Και αυτό είναι που καταδίκασε τον αναπτυσσόμενο πολιτισμό της Ινδίας δώδεκα, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια πριν. Η έκχυση, όμως, έστω και αυτής της μικρής ποσότητας του αίματος του Αδάμ, προκάλεσε αξιοσημείωτη επιτάχυνση στην κοινωνική εξέλιξη. Το σύνθετο αυτό γένος δημιούργησε τον πλέον πολύμορφο πολιτισμό της εποχής του στη γη.
(881.2) 79:3.2 Σύντομα αφού κατέκτησαν την Ινδία, οι Δραβιδιανοί Ανδίτες έχασαν την φυλετική και την πολιτισμική τους επαφή με την Μεσοποταμία, ωστόσο, η μετέπειτα διεύρυνση των θαλάσσιων συγκοινωνιών και οι πορείες των καραβανιών αποκατέστησαν τις επαφές αυτές. Και καμία στιγμή, μέσα στα τελευταία δέκα χιλιάδες χρόνια, δεν διακόπηκε εντελώς η επικοινωνία της Ινδίας με τη Μεσοποταμία στη δύση και την Κίνα στην ανατολή, παρά το ότι τα βουνά που λειτουργούν ως φυσικά εμπόδια ευνόησαν πολύ την επαφή με τη δύση.
(881.3) 79:3.3 Ο ανώτερος πολιτισμός και οι θρησκευτική παιδεία των λαών της Ινδίας χρονολογούνται από τους πρώτους καιρούς της κυριαρχίας των Δραβιδιανών και οφείλονται, εν μέρει, στο γεγονός ότι πολύ μεγάλο μέρος του ιερατείου των Σεθιτών εισήλθε στην Ινδία, με τις εισβολές τόσο των Ανδιτών, αρχικά, όσο και των Αρίων, αργότερα. Το νήμα του μονοθεϊσμού που διέτρεξε ολόκληρη την ιστορία της θρησκείας στην Ινδία, αρχίζει, λοιπόν, από τις διδασκαλίες των Αδαμιτών στο δεύτερο κήπο.
(881.4) 79:3.4 Ήδη από το 16000 π.Χ., μια ομάδα εκατό Σεθιτών ιερέων πήγε στην Ινδία και πολύ γρήγορα επέτυχε την θρησκευτική κατάκτηση του δυτικού μισού αυτού του πολύγλωσσου λαού. Η θρησκεία τους, ωστόσο, δεν διήρκεσε. Μέσα σε πέντε χιλιάδες χρόνια τα δόγματά τους για την Αγία Τριάδα του Παραδείσου εκφυλίσθηκαν στο τριαδικό σύμβολο του θεού της φωτιάς.
(881.5) 79:3.5 Ωστόσο, για περισσότερα από επτά χιλιάδες χρόνια, ως το τέλος των μεταναστεύσεων των Ανδιτών, η θρησκευτική κατάσταση των κατοίκων της Ινδίας ήταν κατά πολύ ανώτερη από εκείνη του υπόλοιπου κόσμου. Κατά την εποχή αυτή φαίνεται ότι η Ινδία ανέπτυξε τον μεγαλύτερο ανθρωπιστικό, θρησκευτικό, φιλοσοφικό και εμπορικό πολιτισμό του κόσμου. Και αν δεν είχε επισυμβεί η ολοκληρωτική εξαφάνιση των Ανδιτών από τους λαούς του νότου, το πεπρωμένο αυτό θα είχε, πιθανότατα, ολοκληρωθεί.
(881.6) 79:3.6 Τα Δραβιδιανά κέντρα του πολιτισμού βρίσκονταν στις κοιλάδες των ποταμών, κυρίως του Ινδού και του Γάγγη, αλλά και την κοιλάδα Ντεκκάν, κατά μήκος των τριών ποταμών που κυλούν μέσα από το ανατολικό Γκατς προς τη θάλασσα. Οι αποικίες κατά μήκος των ακτογραμμών του Δυτικού Γκατς όφειλαν την κυριαρχία τους στις ναυτιλιακές σχέσεις με τη Σουμερία.
(881.7) 79:3.7 Οι Δραβιδιανοί ήσαν ανάμεσα στους πρώτους πληθυσμούς που έκτισαν πόλεις και που ασχολήθηκαν με εκτεταμένες εισαγωγικές και εξαγωγικές επιχειρήσεις, τόσο δια ξηράς, όσο και δια θαλάσσης. Ως το 7000 π.Χ. καραβάνια από καμήλες έκαναν τακτικά ταξίδια προς τη μακρινή Μεσοποταμία. Η Δραβιδιανή ναυτιλία προωθείτο προς τις ακτές, μέσω της Αραβικής Θάλασσας προς τις Σουμερικές πόλεις του Περσικού Κόλπου και αποτολμούσε επικίνδυνα ταξίδια στα νερά του Κόλπου της Βεγγάλης, ως τις Ανατολικές Ινδίες. Ένα αλφάβητο, μαζί με την τέχνη της γραφής, εισήχθη από τη Σουμερία από αυτούς τους θαλασσινούς και εμπόρους.
(881.8) 79:3.8 Οι εμπορικές αυτές σχέσεις συνέβαλαν πολύ στην περαιτέρω διαποίκιλση μιας κοσμοπολίτικης κουλτούρας, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την άμεση εμφάνιση πολλών από τις εκλεπτύνσεις, ακόμη και της πολυτέλειας της αστικής ζωής. Όταν οι μετέπειτα εμφανιζόμενοι Άριοι εισέβαλαν στην Ινδία δεν αναγνώρισαν στους Δραβιδιανούς τους μακρινούς Ανδίτες εξαδέλφους τους κάτω από τις φυλές Σαντζίκ, βρήκαν, όμως, ένα πολύ προηγμένο πολιτισμό. Παρά τους βιολογικούς περιορισμούς, οι Δραβιδιανοί ίδρυσαν έναν ανώτερο πολιτισμό. Διεσπάρη σε μεγάλο βαθμό σ’ ολόκληρη την Ινδία και επέζησε ως τους σύγχρονους καιρούς στο Ντεκκάν.
(882.1) 79:4.1 Η δεύτερη εισβολή των Ανδιτών στην Ινδία υπήρξε η εισβολή των Αρίων κατά τη διάρκεια μιας περιόδου πεντακοσίων, σχεδόν, ετών, στο μέσο της τρίτης προ Χριστού χιλιετίας. Αυτή η μετανάστευση σήμανε την τελική έξοδο των Ανδιτών από την πατρίδας τους, στο Τουρκεστάν.
(882.2) 79:4.2 Τα πρώτα κέντρα των Αρίων ήταν διασκορπισμένα στο βόρειο μισό της Ινδίας, κυρίως στα βορειοδυτικά. Οι εισβολείς αυτοί ουδέποτε ολοκλήρωσαν την κατάκτηση της χώρας και εξ αυτού1 [85] η εισβολή τους ακυρώθηκε αφού οι ελαττούμενοι αριθμοί τους, τους έκαναν ευάλωτους στην απορρόφηση από τους Δραβιδιανούς του νότου, που με τη σειρά τους κατέκλυσαν ολόκληρη τη χερσόνησο, εκτός της περιοχής των Ιμαλαΐων.
(882.3) 79:4.3 Οι Άριοι ελάχιστα επέδρασαν από φυλετικής πλευράς στην Ινδία, εκτός των βόρειων περιοχών. Στο Ντεκκάν η επίδρασή τους περισσότερο πολιτιστική και θρησκευτική παρά φυλετική. Η μεγαλύτερη διατήρηση του Άριου αίματος στη βόρεια Ινδία δεν οφείλεται μόνο στην παρουσία τους στις περιοχές αυτές σε μεγαλύτερους αριθμούς, αλλά επίσης στο ότι ενισχύθηκαν από μετέπειτα κατακτητές, εμπόρους και ιεραπόστολους. Έως τον πρώτο προ Χριστού αιώνα υπήρξε μία συνεχής διείσδυση Άριου αίματος στο Παντζάμπ, με την τελευταία εισροή να ακολουθείται από τις εκστρατείες των Ελληνιστικών λαών.
(882.4) 79:4.4 Στην πεδιάδα του Γάγγη οι Άριοι και οι Δραβιδιανοί αναμίχθηκαν, τελικά, για να δημιουργήσουν έναν ανώτερο πολιτισμό και το κέντρο αυτό ενισχύθηκε αργότερα δια της από βορράν συνεισφοράς η οποία ήλθε από την Κίνα.
(882.5) 79:4.5 Στην Ινδία άνθισαν πολλά είδη κοινωνικής οργάνωσης κατά καιρούς, από τα ημι-δημοκρατικά συστήματα των Αρίων, ως τις δεσποτικές και μοναρχικές μορφές διακυβέρνησης. Το εντονότερο, ωστόσο, χαρακτηριστικό της κοινωνίας ήταν η διατήρηση των μεγάλων κοινωνικών καστών οι οποίες θεσπίστηκαν από τους Άριους σε μια προσπάθεια να διαιωνίσουν την φυλετική τους ταυτότητα. Αυτό το περίτεχνο σύστημα κοινωνικού διαχωρισμού διατηρήθηκε μέχρι σήμερα.
(882.6) 79:4.6 Από τις τέσσερις μεγάλες κάστες οι υπήρχαν, όλες εκτός της πρώτης θεσπίσθηκαν στη μάταιη προσπάθεια να εμποδιστεί η φυλετική ανάμιξη των Άριων κατακτητών με τους κατώτερους υποτελείς τους. Η αρχαιότερη, όμως, κάστα, οι διδάσκαλοι-ιερείς, κατάγεται από τους Σεθίτες. Οι Βραχμάνοι του εικοστού, μετά Χριστόν, αιώνα είναι οι κατ’ ευθείαν πολιτισμικοί απόγονοι των ιερέων του δεύτερου κήπου, παρά το ότι οι διδασκαλίες τους διαφέρουν πάρα πολύ από εκείνες των ένδοξων προπατόρων τους.
(882.7) 79:4.7 Όταν οι Άριοι εισέβαλαν στην Ινδία, έφεραν μαζί τους τις απόψεις τους περί του Θείου, όπως αυτές είχαν διατηρηθεί στις αργοπορημένες θρησκευτικές παραδόσεις του δεύτερου κήπου. Οι Βραχμάνοι ιερείς, όμως, δεν μπόρεσαν ποτέ να αντισταθούν στην παγανιστική ορμή που διογκώθηκε από την αιφνίδια επαφή τους με τις κατώτερες θρησκείες της Ντεκκάν, μετά την φυλετική εξάλειψη των Αρίων. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού περιέπεσε στην εξάρτηση των εξανδραποδιστικών προλήψεων των κατώτερων θρησκειών. Και έτσι ήταν που η Ινδία απέτυχε να δημιουργήσει τον ανώτερο πολιτισμό, ο οποίος είχε προαναγγελθεί σε παλιότερους χρόνους.
(882.8) 79:4.8 Η πνευματική αφύπνιση του έκτου προ Χριστού αιώνα δεν διατηρήθηκε στην Ινδία και είχε χαθεί ήδη πριν από την εισβολή των Μωαμεθανών. Ωστόσο, μια μέρα μπορεί να εμφανισθεί ένας νέος Γκαουτάμα για να οδηγήσει την Ινδία στην αναζήτηση του ζώντος Θεού και τότε ο κόσμος θα δει τους καρπούς τους πολιτισμικού δυναμικού ενός πολύπλευρου λαού που για τόσους αιώνες βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση κάτω από την αδρανοποιητική επίδραση ενός μη προοδευτικού θρησκευτικού οράματος.
(883.1) 79:4.9 Ο πολιτισμός πράγματι στηρίζεται σε βιολογικό υπόβαθρο, αλλά η κάστα από μόνη της δεν μπόρεσε να διαιωνίσει τον πολιτισμό των Αρίων, αφού η θρησκεία, η πραγματική θρησκεία, είναι η απαραίτητη πηγή της ανώτερης εκείνης ενέργειας που οδηγεί τους ανθρώπους στο να εγκαθιδρύσουν έναν ανώτερο πολιτισμό βασισμένο στην αδελφοσύνη των ανθρώπων.
(883.2) 79:5.1 Ενώ η ιστορία της Ινδίας είναι αυτή της κατάκτησης των Ανδιτών και η τελική τους καταβύθιση στους παλαιότερους εξελικτικούς πληθυσμούς, η αφήγηση για την ανατολική Ασία αφορά περισσότερο στους αρχικούς Σαντζίκ, ιδιαίτερα στον κόκκινο άνθρωπο και τον κίτρινο άνθρωπο. Αυτές οι δύο φυλές διέφυγαν σε μεγάλο βαθμό την επιμειξία με το εκφυλισμένο γένος των Νεαντερτάλιων το οποίο καθυστέρησε πάρα πολύ τον γαλάζιο άνθρωπο στην Ευρώπη, προφυλάσσοντας, έτσι το ανώτερο δυναμικό του πρώιμου τύπου Σαντζίκ.
(883.3) 79:5.2 Ενώ οι πρώτοι Νεαντερτάλιοι είχαν εξαπλωθεί σ’ ολόκληρο το εύρος της Ευρασίας, η ανατολική πτέρυγα ήταν η πλέον μολυσμένη με εκφυλισμένα ζωικά γένη. Οι υπανθρώπινοι αυτοί τύποι ωθήθηκαν προς το νότο από τον πέμπτο παγετώνα, από το ίδιο στρώμα πάγου που για τόσα πολλά χρόνια εμπόδισε τη μετανάστευση των Σαντζίκ στην ανατολική Ασία. Και όταν ο κόκκινος άνθρωπος κινήθηκε νοτιοανατολικά, γύρω από τα υψίπεδα της Ινδίας, βρήκε την βορειοανατολική Ασία απαλλαγμένη από τους υπανθρώπινους αυτούς τύπους. Η συγκρότηση των φατριών των κόκκινων φυλών σχηματοποιήθηκε νωρίτερα από όσο οποιουδήποτε άλλου λαού, ενώ ήσαν οι πρώτοι που μετανάστευσαν από την εστία των Σαντζίκ στην κεντρική Ασία. Τα κατώτερα Νεαντερτάλια γένη εξοντώθηκαν, ή εκδιώχθηκαν από την ενδοχώρα, από τις μετέπειτα μεταναστεύσασες κίτρινες φυλές. Ο κόκκινος άνθρωπος, ωστόσο, είχε κυριαρχήσει στην ανατολική Ασία για εκατό, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια πριν την άφιξη των κίτρινων φυλών.
(883.4) 79:5.3 Περισσότερα από τριακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν, ο κύριος κορμός της κίτρινης φυλής εισέβαλε στην Κίνα από το νότο, ως μετανάστες των παράκτιων περιοχών. Κάθε χιλιετία εισχωρούσαν όλο και βαθύτερα προς την ενδοχώρα, αλλά δεν ήλθαν σε επαφή με τους μεταναστεύοντες Θιβετιανούς αδελφούς τους ωςε τους σχετικά πρόσφατους χρόνους.
(883.5) 79:5.4 Η αύξουσα πίεση του πληθυσμού προκάλεσε την προς τα βορειοδυτικά κινούμενη κίτρινη φυλή να μπει στους κυνηγότοπους του κόκκινου ανθρώπου. Η καταπάτηση αυτή, συμπληρούμενη με τον φυσιολογικό φυλετικό ανταγωνισμό, κορυφώθηκε σε έντονες εχθροπραξίες και έτσι άρχισε ο κρίσιμος αγώνας για τα γόνιμα εδάφη της μακρινής Ασίας.
(883.6) 79:5.5 Η ιστορία της μακραίωνης αναμέτρησης μεταξύ των κόκκινων και των κίτρινων φυλών αποτελεί έπος στην ιστορία της Ουράντια. Για περισσότερα από διακόσιες χιλιάδες χρόνια, αυτές οι δύο ανώτερες φυλές διεξήγαγαν σκληρούς και συνεχείς πολέμους. Κατά τους αρχικούς αγώνες οι κόκκινοι άνθρωποι ήσαν, γενικά, οι νικητές, με τα επιτιθέμενα στρατεύματά τους να σπέρνουν τον όλεθρο στα χωριά των κίτρινων. Ο κίτρινος, ωστόσο, άνθρωπος υπήρξε άξιος μαθητής στην τέχνη του πολέμου και από νωρίς εκδήλωσε για αξιοσημείωτη ικανότητα να ζει ειρηνικά με τους συμπατριώτες του. Οι κινέζοι υπήρξαν οι πρώτοι που έμαθαν ότι η ισχύς βρίσκεται στην ένωση. Οι κόκκινες φυλές συνέχισαν τις αλληλοκτόνες συγκρούσεις τους και άρχισαν, πλέον, να υφίστανται επανειλημμένες ήττες στα επιθετικά χέρια των άτεγκτων Κινέζων, οι οποίοι συνέχιζαν την ανελέητη πορεία τους προς το βορρά.
(883.7) 79:5.6 Εκατό χιλιάδες χρόνια πριν οι αποδεκατισμένες φατρίες της κόκκινης φυλής πολεμούσαν με τα νώτα προς τους υποχωρούντες πάγους του τελευταίου παγετώνα και όταν το πέρασμα της ξηράς προς τα ανατολικά, πάνω από τον Βερίγγειο πορθμό, έγινε βατό, οι φατρίες αυτές δεν άργησαν να εγκαταλείψουν τις αφιλόξενες ακτές της Ασιατικής ηπείρου. Πάνε ογδόντα πέντε χιλιάδες χρόνια από τότε που ο τελευταίοι καθαροί ερυθρόδερμοι εγκατέλειψαν την Ασία, ο μακραίωνος, όμως, πόλεμος άφησε το γενετικό του σημάδι στην νικήτρια κίτρινη φυλή. Οι πληθυσμοί της βόρειας Κίνας, μαζί με τους Αντονίτες της Σιβηρίας, αφομοιώθηκαν περισσότερο στο κίτρινο γένος και εξ αυτού ωφελήθηκαν σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό.
(884.1) 79:5.7 Οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής ποτέ δεν ήλθαν σε επαφή, ούτε καν με τους Ανδίτες απογόνους του Αδάμ και της Εύας, έχοντας εγκαταλείψει τις πατρίδες τους στην Ασία κάπου πενήντα χιλιάδες χρόνια πριν την άφιξη του Αδάμ. Κατά την εποχή των μεταναστεύσεων των Ανδιτών, τα αμιγή κόκκινα γένη εξαπλώθηκαν στη Βόρεια Αμερική ως νομαδικές φυλές, ως κυνηγοί που καλλιεργούσαν, επίσης, σε μικρό ποσοστό. Αυτές οι φυλές και οι πολιτιστικές ομάδες παρέμειναν σχεδόν απόλυτα απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, από την άφιξή τους στην Αμερική, ως το τέλος της πρώτης χιλιετίας της Χριστιανικής εποχής, οπότε τους ανακάλυψαν οι λευκές φυλές της Ευρώπης. Ως εκείνη την εποχή, οι Εσκιμώοι ήσαν πλησιέστερα στους λευκούς από όσο υπήρξαν ποτέ οι φυλές του κόκκινου ανθρώπου του βορρά.
(884.2) 79:5.8 Οι κόκκινες και οι κίτρινες φυλές αποτελούν τους μοναδικούς ανθρώπινους γόνους που κατέκτησαν έναν ανώτερο βαθμό πολιτισμού, πέραν των επιδράσεων των Ανδιτών. Η παλαιότερη Αμερικανο-ινδική κουλτούρα2 [86] ήταν το κέντρο Οναμοναλόντον στην Καλιφόρνια που χάθηκε, όμως, 35,000 χρόνια προ Χριστού. Στο Μεξικό, την Κεντρική Αμερική και τα βουνά της Νότιας Αμερικής ιδρύθηκαν μεταγενέστεροι και ανθεκτικότεροι πολιτισμοί από μία κατά το πλείστον κόκκινη φυλή, η οποία, όμως, περιείχε ένα σημαντικό ποσοστό κίτρινης, πορτοκαλόχρωμης και γαλάζιας.
(884.3) 79:5.9 Οι πολιτισμοί αυτοί υπήρξαν εξελικτικά προϊόντα των Σαντζίκ, παρά το ότι τα ίχνη του αίματος των Ανδιτών έφθασαν στο Περού. Εκτός των Εσκιμώων στην Βόρεια Αμερική και ελάχιστων Πολυνήσιων Ανδιτών στη Νότια Αμερική, οι πληθυσμοί του Δυτικού Ημισφαιρίου δεν είχαν επαφές με τον υπόλοιπο κόσμο ως το τέλος της πρώτης μετά Χριστόν χιλιετίας,. Στο αρχικό σχέδιο των Μελχισεδέκ για τη βελτίωση των φυλών της Ουράντια είχε ορισθεί ότι ένα εκατομμύριο αμιγών απογόνων του Αδάμ τα πήγαιναν για να αναβαθμίσουν τον κόκκινο άνθρωπο των Αμερικανικών Ηπείρων.
(884.4) 79:6.1 Κάποια στιγμή, αφού είχαν εκδιώξει τον κόκκινο άνθρωπο στη Βόρεια Αμερική, οι προελαύνοντες Κινέζοι έδιωξαν τους Αντονίτες από τις κοιλάδες των ποταμών της ανατολικής Ασίας ωθώντας τους βόρεια, στη Σιβηρία και δυτικά, στο Τουρκεστάν, όπου επρόκειτο να έλθουν σύντομα σε επαφή με τον ανώτερο πολιτισμό των Ανδιτών.
(884.5) 79:6.2 Στην Βιρμανία και στη χερσόνησο της Ινδοκίνας οι πολιτισμοί της Ινδίας και της Κίνας αναμίχθηκαν και ενώθηκαν για να σχηματίσουν τους μεταγενέστερους πολιτισμούς εκείνων των περιοχών. Εδώ η εξαφανισμένη πράσινη φυλή είχε διατηρηθεί σε μεγαλύτερο ποσοστό από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.
(884.6) 79:6.3 Πολλές διαφορετικές φυλές κατέλαβαν τα νησιά του Ειρηνικού. Γενικά, τα νοτιότερα και, τότε, μεγαλύτερα σε έκταση νησιά, είχαν καταληφθεί από λαούς οι οποίοι έφεραν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό πράσινου και μαύρου αίματος. Τα βόρεια νησιά αποτελούσαν κτήση των Αντονιτών και, αργότερα, φυλών οι οποίες περιελάμβαναν μεγάλα ποσοστά κίτρινων και κόκκινων γενών. Οι πρόγονοι των Γιαπωνέζων δεν εκδιώχθησαν από την ενδοχώρα έως το 12,000 π.Χ., όταν εκτοπίσθηκαν από μια ισχυρή επίθεση των Κινεζικών φυλών του βορρά, που κατευθύνονταν προς το νότο και τις ακτές. Η τελική τους έξοδος δεν οφείλετο τόσο στην πληθυσμιακή πίεση, όσο στην πρωτοβουλία ενός οπλαρχηγού, τον οποίο έφθασαν να θεωρούν ως προσωποποίηση του θείου.
(885.1) 79:6.4 Όπως οι φυλές της Ινδίας και της Μικράς Ασίας, νικήτριες φυλές κίτρινων ανθρώπων ίδρυσαν τα πρώτα τους κέντρα κατά μήκος των ακτών και των ποταμών. Τα παράκτια χωριά τους ελάχιστα εξελίχθηκαν τα μετέπειτα χρόνια, καθώς οι αυξανόμενες πλημμύρες και οι αλλαγές στην πορεία των ποταμών έκαναν τις πεδινές πόλεις μη κατοικήσιμες.
(885.2) 79:6.5 Είκοσι χιλιάδες χρόνια πριν, οι πρόγονοι των Κινέζων είχαν δημιουργήσει δώδεκα ισχυρά κέντρα πρωτόγονης κουλτούρας και μάθησης, κυρίως κατά μήκος του Κίτρινου Ποταμού και του Γιανγκτσέ. Και τώρα, τα κέντρα αυτά άρχισαν να ενισχύονται από την έλευση ενός σταθερού ρεύματος ανώτερα επιμεμειγμένων φυλών από το Σινκιάνγκ και το Θιβέτ. Η μετανάστευση από το Θιβέτ στην κοιλάδα του Γιανγκτσέ δεν ήταν τόσο εκτεταμένη, όσο η προς βορράν, ούτε τα Θιβετιανά κέντρα αναπτύχθηκαν τόσο, όσο αυτά του λεκανοπεδίου του Ταρίμ. Ωστόσο, και οι δύο μετακινήσεις έφεραν ένα ποσοστό Ανδιτικού αίματος ανατολικά, στις παραποτάμιες αποικίες.
(885.3) 79:6.6 Η ανωτερότητα της αρχαίας κίτρινης φυλής οφείλετο σε τέσσερις μείζονες παράγοντες:
(885.4) 79:6.7 1. Γενετικούς. Αντίθετα προς τους γαλάζιους εξαδέλφους τους στην Ευρώπη, τόσο η κόκκινη, όσο και η κίτρινη φυλή απέφυγαν σε πολύ μεγάλο βαθμό την επιμειξία με εκφυλισμένα ανθρώπινα γένη. Οι Κινέζοι του βορρά, ενισχυμένοι ήδη με μικρές ποσότητες ανώτερων και Αντονικών γενών, επρόκειτο σύντομα να επωφεληθούν από μια σημαντική εισροή Ανδιτικού αίματος. Οι Κινέζοι του νότου δεν τα κατάφεραν τόσο καλά ως προς αυτό και υπέφεραν για πάρα πολλά χρόνια από την απορρόφηση της πράσινης φυλής, ενώ αργότερα επρόκειτο να αποδυναμωθούν ακόμη περισσότερο εξ αιτίας της διάβρωσης από στίφη κατώτερων πληθυσμών που συνωστίζονταν έξω από την Ινδία, λόγω της εισβολής των Δραβιδιανών-Ανδιτών. Και σήμερα υπάρχει στην Κίνα μια σαφής διαφοροποίηση μεταξύ των φυλών του βορρά και του νότου.
(885.5) 79:6.8 2. Κοινωνικούς: Η κίτρινη φυλή έμαθε από νωρίς την αξία της ειρήνης μεταξύ τους. Η εσωτερική φιλειρηνικότητά τους συνεισέφερε τόσο πολύ στην αύξηση του πληθυσμού, ώστε να εξασφαλίσει την εξάπλωση του πολιτισμού τους μεταξύ πολλών εκατομμυρίων. Από το 25,000 ως το 5,000 π.Χ. ο ανώτερος μαζικός πολιτισμός στην Ουράντια βρισκόταν στην κεντρική και βόρεια Κίνα. Ο κίτρινος άνθρωπος ήταν ο πρώτος που επέτυχε μια φυλετική σταθερότητα – ο πρώτος που κατέκτησε έναν ευρείας κλίμακας ανθρωπιστικό, κοινωνικό και πολιτικό πολιτισμό.
(885.6) 79:6.9 Οι Κινέζοι του 15,000 π.Χ. ήσαν επιθετικοί μιλιταριστές. Δεν είχαν εξασθενήσει από την υπερβολική ευλάβεια προς το παρελθόν και, αριθμώντας λιγότερα από δώδεκα εκατομμύρια, είχαν δημιουργήσει ένα συμπαγές σώμα που μιλούσε την ίδια γλώσσα. Κατά την εποχή αυτή έφτιαξαν ένα πραγματικό έθνος, πολύ περισσότερο ενωμένο και ομοιογενές από τις πολιτικές συμμαχίες τους κατά τους ιστορικούς χρόνους.
(885.7) 79:6.10 3. Πνευματικούς. Κατά την εποχή των μεταναστεύσεων των Ανδιτών, οι Κινέζοι συγκαταλέγονταν μεταξύ των πλέον πνευματικών λαών της γης. Η μακρά προσκόλληση στη λατρεία της Μιάς Αλήθειας που αγγέλθηκε από τον Σίνγκλανγκτον, τους έκανε να προηγηθούν των περισσότερων άλλων φυλών. Το ερέθισμα μιας προοδευτικής και προηγμένης θρησκείας αποτελεί συχνά αποφασιστικό παράγοντα στην πολιτισμική εξέλιξη. Όπως η Ινδία εξασθενούσε, έτσι η Κίνα προόδευε υπό το αναζωογονητικό ερέθισμα μιας θρησκείας, στην οποία η αλήθεια διεφυλάσσετο ως το υπέρτατο Θείο.
(885.8) 79:6.11 Η λατρεία αυτή της αλήθειας προκάλεσε την έρευνα και την ατρόμητη διερεύνηση των νόμων της φύσης, αλλά και των δυναμικών του ανθρώπινου είδους. Ακόμη και οι Κινέζοι που ζούσαν έξι χιλιάδες χρόνια πριν ήσαν ενθουσιώδεις μαθητές και ορμητικοί στην αναζήτηση της αλήθειας.
(885.9) 79:6.12 4. Γεωγραφικοί. Η Κίνα προστατεύεται από τα βουνά προς τα δυτικά και από τον Ειρηνικό προς την ανατολή. Μόνο από το βορρά υπάρχει δρόμος ανοικτός για επιθέσεις και από τις μέρες του κόκκινου ανθρώπου έως την έλευση των μεταγενέστερων απογόνων των Ανδιτών, ο βορράς δεν κατακτήθηκε από κάποια επιθετική φυλή.
(886.1) 79:6.13 Και αν δεν υπήρχαν τα εμπόδια των βουνών και η μετέπειτα εξασθένηση του πνευματικού πολιτισμού, η κίτρινη φυλή θα είχε, αναμφίβολα, ελκύσει κοντά της το μεγαλύτερο μέρος των Ανδιτικών μεταναστεύσεων από το Τουρκεστάν και θα είχε αναντίρρητα κυριαρχήσει στον παγκόσμιο πολιτισμό.
(886.2) 79:7.1 Περίπου δέκα πέντε χιλιάδες χρόνια πριν, οι Ανδίτες, σε μεγάλους αριθμούς, διέσχιζαν το πέρασμα του Τι Ταό και εξαπλώνονταν σ’ ολόκληρη την άνω κοιλάδα του Κίτρινου Ποταμού, μέσα στα χωριά των Κινέζων του Κανσού. Είχα, πλέον, εισχωρήσει ανατολικά, στο Χονάν, όπου βρίσκονταν τα πλέον προοδευτικά χωριά. Οι διεισδύοντες αυτοί από τη δύση ήταν κατά το ήμισυ, περίπου, Αντονίτες και κατά το ήμισυ Ανδίτες.
(886.3) 79:7.2 Τα βόρεια πολιτισμικά κέντρα, κατά μήκος του Κίτρινου Ποταμού ανέκαθεν υπήρξαν προοδευτικότερα των χωριών νότια του Γιανγκτσέ. Μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια μετά την έλευση ακόμη και μικρών αριθμών των ανώτερων αυτών ανθρώπων, τα χωριά κατά μήκος του Κίτρινου Ποταμού είχαν προοδεύσει έναντι των χωριών του Γιανγκτσέ και είχαν φθάσει σε μια προηγμένη κατάσταση έναντι των αδελφών τους στο νότο, η οποία έκτοτε διατηρήθηκε.
(886.4) 79:7.3 Δεν είναι το ότι οι Ανδίτες ήσαν πάρα πολλοί, ούτε ότι ο πολιτισμός τους ήταν ανώτερος, αλλά η επιμειξία μαζί τους δημιούργησε ένα περισσότερο πολύπλευρο γένος. Οι Κινέζοι του βορρά δέχθηκαν αρκετούς γόνους Ανδιτών ώστε να διεγερθεί ήπια ο εγγενώς ικανός νους τους, αλλά όχι αρκετούς ώστε να τους πυροδοτήσουν με την ακάματη, διερευνητική περιέργεια, την τόσο χαρακτηριστική στις λευκές φυλές του βορρά. Τούτη η περισσότερο περιορισμένη εμφύσηση της Ανδιτικής κληρονομιάς προκάλεσε μικρότερες διαταραχές στην εγγενή σταθερότητα των τύπων Σαντζίκ.
(886.5) 79:7.4 Τα μεταγενέστερα κύματα των Ανδιτών έφεραν μαζί τους ένα μέρος της προηγμένης κουλτούρας της Μεσοποταμίας. Τούτο είναι κυρίως αληθές όσον αφορά στα τελευταία μεταναστευτικά κύματα από τη δύση. Βελτίωσαν πάρα πολύ τις οικονομικές και εκπαιδευτικές πρακτικές των Κινέζων του βορρά. Και ενώ η επίδρασή τους στην θρησκευτική κουλτούρα της κίτρινης φυλής δεν διήρκεσε πολύ, οι μετέπειτα απόγονοί τους συνεισέφεραν πάρα πολύ σε μια μεταγενέστερη πνευματική αφύπνιση. Οι παραδόσεις, ωστόσο, των Ανδιτών για την ομορφιά της Εδέμ και της Νταλαμέιτια πράγματι επηρέασαν τις Κινεζικές παραδόσεις. Οι πρώτοι Κινεζικοί μύθοι τοποθετούν «τη γη των θεών» στη δύση.
(886.6) 79:7.5 Ο Κινεζικός λαός δεν άρχισε να κτίζει πόλεις και να ασχολείται με τις κατασκευές έως και μετά το 10,000 π.Χ., έπειτα από τις κλιματολογικές αλλαγές στο Τουρκεστάν και την έλευση των τελευταίων Ανδιτών μεταναστών. Η ενστάλαξη του νέου αυτού αίματος δεν προσέθεσε τόσα πολλά στον πολιτισμό του κίτρινου ανθρώπου, όσο το ότι ενίσχυσε την περαιτέρω και ραγδαία εξέλιξη των άδηλων τάσεων των ανώτερων Κινεζικών γενών. Από το Χονάν στο Σενσί, οι δυναμικές ενός προηγμένου πολιτισμού καρποφορούσαν. Η μεταλλουργία και όλες οι τέχνες των κατασκευών χρονολογούνται από τις μέρες εκείνες.
(886.7) 79:7.6 Οι ομοιότητες μεταξύ ορισμένων από τις πρώτες Κινεζικές και Μεσοποτάμιες μεθόδους μέτρησης του χρόνου, αστρονομίας και διακυβέρνησης οφείλονταν στις εμπορικές σχέσεις μεταξύ των δύο αυτών, σε μεγάλη απόσταση ευρισκόμενων, κέντρων. Οι Κινέζοι έμποροι ταξίδευαν δια ξηράς, μέσω του Τουρκεστάν προς τη Μεσοποταμία ήδη από την εποχή των Σουμερίων. Και η ανταλλαγή αυτή δεν ήταν μονόπλευρη – η κοιλάδα του Ευφράτη επωφελήθηκε εξ αυτής σημαντικά, όπως και οι πληθυσμοί της πεδιάδας του Γάγγη. Οι κλιματολογικές, όμως, μεταβολές και οι νομαδικές επιδρομές της τρίτης προ Χριστού χιλιετίας μείωσαν σε μεγάλο βαθμό τον όγκο των εμπορευμάτων που ταξίδευαν πάνω στους δρόμους των καραβανιών της κεντρικής Ασίας.
(887.1) 79:8.1 Ενώ ο κόκκινος άνθρωπος υπέφερε πάρα πολύ εξ αιτίας των πολέμων, δεν είναι ολότελα άτοπο να πούμε ότι η εξέλιξη της έννοιας του κράτους μεταξύ των Κινέζων καθυστέρησε ένεκα της σε βάθος κατάκτησης από αυτούς της Ασίας. Διέθεταν ένα μεγάλο δυναμικό φυλετικής αλληλεγγύης, η οποία, όμως, απέτυχε να εξελιχθεί λόγω του ότι δεν υπήρχε η συνεχής δραστηριοποιητική διέγερση του αεί παρόντος κινδύνου μιας εξωτερικής επίθεσης.
(887.2) 79:8.2 Με την ολοκλήρωση της κατάκτησης της ανατολικής Ασίας, το αρχαίο μιλιταριστικό κράτος σταδιακά διαλύθηκε– οι πόλεμοι του παρελθόντος λησμονήθηκαν. Από τους επικούς αγώνες με την κόκκινη φυλή έμεινε μόνο η θολή παράδοση ενός αρχαίου πολέμου με τους λαούς που πολεμούσαν με τόξα. Οι Κινέζοι από νωρίς στράφηκαν στη γεωργία, η οποία τόνισε ακόμη περισσότερο τις φιλήσυχες τάσεις τους, ενώ ένας πληθυσμός αρκετά χαμηλότερα από την αναλογία καλλιεργήσιμης γης-ανθρώπων συνέβαλε ακόμη περισσότερο στην αναπτυσσόμενη ειρήνη στην περιοχή.
(887.3) 79:8.3 Η συνειδητοποίηση των επιτευγμάτων του παρελθόντος (λίγο μειωμένη πλέον), ο συντηρητισμός ενός υπερβολικά γεωργικού πληθυσμού και η πολύ ανεπτυγμένη οικογενειακή ζωή έφθασαν στη γέννηση της ευλάβειας προς τους προγόνους, η οποία κορυφώθηκε στο έθιμο να τιμώνται τόσο πολύ οι άνθρωποι του παρελθόντος, ώστε η ευλάβεια να φθάνει στα όρια της λατρείας. Μια πολύ παρόμοια νοοτροπία επεκράτησε μεταξύ των λευκών φυλών της Ευρώπης για πεντακόσια, περίπου, χρόνια μετά την κατάρρευση του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.
(887.4) 79:8.4 Η πίστη στην, και η λατρεία της «Μιας Αλήθειας» όπως αυτή διδάχθηκε από τον Σίνγκλανγκτον ουδέποτε έσβησε εντελώς. Καθώς, όμως, περνούσε ο καιρός, η αναζήτηση μιας νέας και ανώτερης αλήθειας επισκιάσθηκε από την αύξουσα τάση να τιμάται αυτό που ήδη αποτελούσε καθεστώς. Σιγά-σιγά, το δαιμόνιο της κίτρινης φυλής παρεξέκλινε από την αναζήτηση του αγνώστου στη διαφύλαξη του γνωστού. Και αυτός είναι ο λόγος για το μαρασμό αυτού που υπήρξε ο ταχύτερα αναπτυχθείς πολιτισμός του κόσμου.
(887.5) 79:8.5 Μεταξύ του 4,000 και του 500 π.Χ. η πολιτική επανένωση της κίτρινης φυλής είχε ολοκληρωθεί, αλλά και η πολιτισμική ένωση των κέντρων του ποταμού Γιανγκτσέ και του Κίτρινου Ποταμού είχε ήδη επιτευχθεί. Αυτή η πολιτική επανένωση των μεταγενέστερων φατριακών ομάδων δεν έγινε χωρίς συγκρούσεις, η κοινωνική, όμως, θεώρηση του πολέμου παρέμεινε αρνητική. Η λατρεία των προγόνων, η αύξηση των διαλέκτων και η απουσία στρατιωτικής δράσης για χιλιάδες χιλιάδων χρόνων είχαν κάνει τους λαούς αυτούς σε υπερβολικό βαθμό φιλειρηνικούς.
(887.6) 79:8.6 Παρά την αποτυχία της να εκπληρώσει την υπόσχεση μιας πρώιμης εξέλιξης προηγμένου κράτους, η κίτρινη φυλή, πράγματι, έφθασε προοδευτικά στην πραγμάτωση των τεχνών του πολιτισμού, ιδιαίτερα όσον αφορά στον τομέα της γεωργίας και της κηπουρικής. Τα προβλήματα ύδρευσης που αντιμετώπιζαν οι γεωργοί στο Σενσί και στο Χονάν απαιτούσαν ομαδική συνεργασία για να επιλυθούν. Παρόμοιες δυσκολίες στην άρδευση και τη συντήρηση του εδάφους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανάπτυξη της αλληλεξάρτησης, με την επακόλουθη προώθηση της ειρήνης μεταξύ των γεωργικών φυλών.
(887.7) 79:8.7 Γρήγορα η εξέλιξη της γραφής, μαζί με την ίδρυση των σχολείων, συνέβαλε στην διάδοση της γνώσης σε μια χωρίς προηγούμενο κλίμακα. Η δυσκίνητη, όμως, φύση του ιδεογραφικού συστήματος γραφής έθεσε ένα αριθμητικό όριο στις εγγράμματες τάξεις, παρά την γρήγορη εμφάνιση της τυπογραφίας. Και πέρα από οτιδήποτε άλλο, η διαδικασία της κοινωνικής τυποποίησης και του θρησκευτικού-φιλοσοφικού δογματισμού συνεχίσθηκε γοργή. Η θρησκευτική εξέλιξη της λατρείας των προγόνων έγινε ακόμα περισσότερο περίπλοκη με την πλημμύρα των προλήψεων οι οποίες πρέσβευαν τη λατρεία προς τη φύση, αλλά τα αργοπορημένα ίχνη μιας αληθούς αντίληψης του Θεού διατηρήθηκαν στην αυτοκρατορική λατρεία του Σανγ-τι.
(888.1) 79:8.8 Η μεγάλη αδυναμία της λατρείας των προγόνων είναι το ότι προωθεί μια οπισθοδρομική φιλοσοφία. Όσο κι’ αν είναι συνετό το να συλλέγεται η σοφία του παρελθόντος, είναι ανόητο να θεωρείται το παρελθόν ως αποκλειστική πηγή της αλήθειας. Η αλήθεια είναι σχετική και διευρυνόμενη. Ζει πάντα στο παρόν, αποκτώντας καινούργιες εκφράσεις με κάθε ανθρώπινη γενεά – ακόμα και με κάθε ανθρώπινη ζωή.
(888.2) 79:8.9 Η μεγάλη δύναμη στη λατρεία των προγόνων είναι η αξία την οποία η στάση αυτή προσδίδει στην οικογένεια. Η αξιοθαύμαστη σταθερότητα και εξακολούθηση της Κινέζικης κουλτούρας αποτελεί συνέπεια της κυρίαρχης θέσης που αποδόθηκε στην οικογένεια, αφού ο πολιτισμός εξαρτάται άμεσα από την αποτελεσματική λειτουργία της οικογένειας. Και την Κίνα, η οικογένεια απέκτησε μία κοινωνική σπουδαιότητα, ακόμα και θρησκευτική σημασία, που ελάχιστοι άλλοι λαοί προσέγγισαν.
(888.3) 79:8.10 Η υϊκή αφοσίωση και η νομιμοφροσύνη στην οικογένεια που απαιτούνταν εξ αιτίας της αυξανόμενης πίστης στη λατρεία των προγόνων διασφάλισαν τη δημιουργία ανώτερων οικογενειακών σχέσεων και ανθεκτικών οικογενειακών ομάδων, που όλες διευκόλυναν την ύπαρξη των ακόλουθων παραγόντων για τη διαφύλαξη του πολιτισμού:
(888.4) 79:8.11 1. Της διατήρησης της ιδιοκτησίας και του πλούτου.
(888.5) 79:8.12 2. Της συγκέντρωσης των εμπειριών περισσότερων της μιας γενεών.
(888.6) 79:8.13 3. Της αποτελεσματικής εκπαίδευσης των παιδιών στις τέχνες και τις επιστήμες του παρελθόντος.
(888.7) 79:8.14 4. Της ανάπτυξης μιας ισχυράς αίσθησης καθήκοντος, του τονισμού της ηθικής και της επαύξησης της εθιμικής ευαισθησίας.
(888.8) 79:8.15 Η περίοδος του σχηματισμού του Κινεζικού πολιτισμού, που άρχισε με την έλευση των Ανδιτών, εξακολουθεί ως τη μεγάλη εθιμική, ηθική και ημιθρησκευτική αφύπνιση του έκτου προ Χριστού αιώνα. Και η Κινεζική παράδοση διαφυλάσσει τις συγκεχυμένες καταγραφές του εξελικτικού παρελθόντος. Η μετάβαση από την μητριαρχία στην πατριαρχία, η εγκαθίδρυση της γεωργίας, η εξέλιξη της αρχιτεκτονικής, η απαρχή της βιομηχανίας – όλα τούτα εξιστορούνται διαδοχικά. Και η εικόνα αυτή παρουσιάζει, με ακρίβεια μεγαλύτερη οποιασδήποτε παρόμοιας περιγραφής, την εικόνα της μεγαλειώδους ανέλιξης ενός ανώτερου λαού από το επίπεδο του βαρβαρισμού. Κατά την εποχή αυτή πέρασαν από την πρωτόγονη, γεωργική κοινωνία σε μια ανώτερη κοινωνική οργάνωση, που περιλαμβάνει τη δημιουργία των πόλεων, τις κατασκευές, τη μεταλλουργία, τις εμπορικές συναλλαγές, τη διακυβέρνηση, τη γραφή, τα μαθηματικά, την τέχνη, την επιστήμη και την τυπογραφία.
(888.9) 79:8.16 Και έτσι διατηρήθηκε ο αρχαίος πολιτισμός της κίτρινης φυλής μέσα στους αιώνες. Είναι, σχεδόν, σαράντα χιλιάδες χρόνια από όταν έλαβαν χώρα οι αρχικές, σημαντικές πρόοδοι στην Κινεζική κουλτούρα και, παρά το ότι πολλές οπισθοδρομήσεις συνέβησαν, ο πολιτισμός των υιών του Χαν παρουσιάζει καλύτερα από κάθε άλλον την αδιάκοπη πρόοδο ως τον εικοστό αιώνα. Η τεχνική και η θρησκευτική εξέλιξη των λευκών φυλών είναι ανώτερης κατηγορίας, αλλά δεν ξεπέρασε ποτέ τους Κινέζους ως προς την νομιμοφροσύνη στην οικογένεια, τα ομαδικά έθιμα, ή την ατομική ηθική. Ο αρχαίος αυτός πολιτισμός συνεισέφερε πολλά στην ευτυχία των ανθρώπων.
(888.10) 79:8.17 Εκατομμύρια ανθρώπινων υπάρξεων έζησαν και πέθαναν έχοντας επωφεληθεί από τα επιτεύγματα αυτά. Για αιώνες, ο σπουδαίος αυτός πολιτισμός αναπαύθηκε στις δάφνες του παρελθόντος, τώρα, όμως επαναφυπνίζεται για να οραματισθεί και πάλι τους υπερβατικούς στόχους της ανθρώπινης υπόστασης, και να αναλάβει για άλλη μία φορά τον αδιάλειπτο αγώνα για την αιώνια πρόοδο.
(888.11) 79:8.18 [Παρουσιάσθηκε από έναν Αρχάγγελο του Νέβαδον]
(889.1) 80:0.1 Αν και ο Ευρωπαίος γαλάζιος άνθρωπος δεν επέτυχε ο ίδιος ένα μεγάλο ανθρωπιστικό πολιτισμό, εν τούτοις παρέσχε τη βάση η οποία, όταν οι Αδαμοποιημένοι γόνοι του αναμίχθηκαν με τους μεταγενέστερους Ανδίτες εισβολείς, δημιούργησε μία από τις ισχυρότερες γενιές για την επίτευξη του επιθετικότερου πολιτισμού που εμφανίσθηκε ποτέ στην Ουράντια, από την εποχή της ιώδους φυλής και των Ανδιτών διαδόχων τους.
(889.2) 80:0.2 Οι σύγχρονοι λευκοί άνθρωποι ενσωματώνουν τους επιζήσαντες γόνους της Αδαμικής γενεάς οι οποίοι επιμείχθηκαν με τις φυλές Σαντζίκ, ορισμένους κόκκινους και κίτρινους, αλλά κυρίως τους με γαλάζιους. Υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό γνήσιας Αντονικής γενιάς σε όλες τις λευκές φυλές και ένα ακόμη μεγαλύτερο από τη γενιά των πρώτων Νοδιτών.
(889.3) 80:1.1 Προτού οι τελευταίοι Ανδίτες εκδιωχθούν από την κοιλάδα του Ευφράτη, πολλοί από τους αδελφούς τους είχαν εισβάλλει στην Ευρώπη ως τυχοδιώκτες, δάσκαλοι, έμποροι και πολεμιστές. Κατά τις πρώιμες εποχές της ιώδους φυλής, η μεσογειακή λεκάνη προστατεύετο από τον ισθμό του Γιβραλτάρ και τη Σικελική γέφυρα ξηράς. Ένα μέρος του πρωταρχικού θαλάσσιου εμπορίου των ανθρώπων ιδρύθηκε σ΄ αυτές τις εσωτερικές λίμνες, όπου οι γαλάζιοι άνθρωποι από το βορρά και οι κάτοικοι της Σαχάρα από το νότο συνάντησαν τους Νοδίτες και τους Αδαμίτες από την ανατολή.
(889.4) 80:1.2 Στην ανατολική τάφρο της Μεσογείου οι Νοδίτες είχαν ιδρύσει έναν από τους πλέον εκτεταμένους πολιτισμούς και από τα κέντρα αυτά είχαν εισχωρήσει λίγο στη νότια Ευρώπη, αλλά περισσότερο στη βόρεια Αφρική. Οι ευρυκέφαλοι Σύριοι που κατάγονταν από τους Νοδίτες και τους Αντονίτες από πολύ νωρίς ασχολήθηκαν με την κεραμική και τη γεωργία, συνδεόμενοι με τα χωριά τους στο αργά δημιουργούμενο δέλτα του Νείλου. Έφεραν, επίσης, πρόβατα, κατσίκες, βοοειδή και άλλα οικόσιτα ζώα και εισήγαγαν πολύ βελτιωμένες μεθόδους μεταλλουργίας, με τη Συρία να είναι, τότε, το κέντρο αυτής της δραστηριότητας.1 [87]
(889.5) 80:1.3 Για περισσότερα από τριάντα χιλιάδες χρόνια η Αίγυπτος δεχόταν ένα σταθερό ρεύμα Μεσοποτάμιων, που έφεραν μαζί τους τις τέχνες και τον πολιτισμό τους για να εμπλουτίσουν τις τέχνες και τον πολιτισμό της κοιλάδας του Νείλου. Η είσοδος, όμως, μεγάλων αριθμών από τους πληθυσμούς της Σαχάρα εκφύλισε τον πρώιμο πολιτισμό κατά μήκος του Νείλου και έτσι η Αίγυπτος έφθασε στο χαμηλότερο πολιτισμικό της επίπεδο περίπου δέκα πέντε χιλιάδες χρόνια πριν.
(889.6) 80:1.4 Κατά τους πρώτους, όμως, χρόνους, ελάχιστα μπορούσαν να καθυστερήσουν την προς δυσμάς μετανάστευση των Αδαμιτών. Η Σαχάρα ήταν ένας ανοικτός βοσκότοπος που είχε κατακλυσθεί από βοσκούς και γεωργούς. Οι κάτοικοι αυτοί της Σαχάρα ουδέποτε ασχολήθηκαν με τις κατασκευές, ούτε έκτισαν πόλεις. Ήταν μια μοβ-μαύρη φυλή η οποία έφερε πολύ μεγάλο ποσοστό γόνων από τις χαμένες πράσινες και πορτοκαλόχρωμες φυλές. Ωστόσο δέχθηκαν μια πολύ μικρή ποσότητα της ιώδους κληρονομιάς, προτού η ανύψωση της ξηράς και η αλλαγή της πορείας των φορτωμένων με νερό ανέμων διασκορπίσουν τα κατάλοιπα αυτού του ακμάζοντος και ειρηνικού πολιτισμού.
(890.1) 80:1.5 Το αίμα του Αδάμ το μοιράσθηκαν οι περισσότερες ανθρώπινες φυλές, ορισμένες, όμως, εξασφάλισαν περισσότερο από άλλες. Οι μικτές φυλές της Ινδίας και οι περισσότερο σκούροι πληθυσμοί της Αφρικής δεν ήσαν ελκυστικοί για τους Αδαμίτες. Θα μπορούσαν, οι Αδαμίτες, να είχαν επιμειχθεί απεριόριστα με τον κόκκινο άνθρωπο, αν αυτός δεν είχε εκδιωχθεί μακριά, στην Αμερική, ενώ αντιμετώπιζαν ευνοϊκά τον κίτρινο άνθρωπο, ο οποίος, όμως, ήταν επίσης δυσπρόσιτος στη μακρινή Ασία. Έτσι λοιπόν, όταν υποκινούνταν είτε από τυχοδιωκτική διάθεση, είτε από αλτρουισμό, ή, όταν εκδιώχθηκαν από την κοιλάδα του Ευφράτη, πολύ φυσικά επέλεξαν την ένωση με τις γαλάζιες φυλές της Ευρώπης.
(890.2) 80:1.6 Οι γαλάζιοι άνθρωποι που κυριαρχούσαν τότε στην Ευρώπη, δεν είχαν θρησκευτικές πρακτικές δυσάρεστες2 [88] για τους πρώτους Αδαμίτες που μετανάστευσαν, ενώ υπήρξε μεγάλη σεξουαλική έλξη μεταξύ της ιώδους και της γαλάζιας φυλής. Οι καλύτεροι των γαλάζιων ανθρώπων θεωρούσαν μεγάλη τιμή το να τους επιτραπεί να δημιουργήσουν ερωτικές σχέσεις με τους Αδαμίτες. Ο κάθε γαλάζιος άνθρωπος απολάμβανε τη φιλοδοξία του να γίνει τόσο ικανός και πολιτισμένος,3 [88] ώστε να κερδίσει την αγάπη μιας Αδαμίτισσας, ενώ αποτελούσε τη μεγαλύτερη επιθυμία μιας ανώτερης γαλάζιας γυναίκας το να τραβήξει την προσοχή ενός Αδαμίτη.
(890.3) 80:1.7 Σιγά-σιγά, οι μεταναστεύοντες αυτοί υιοί της Εδέμ ενώθηκαν με τους ανώτερους τύπους της γαλάζιας φυλής, αναζωογονώντας τις πολιτισμικές τους πρακτικές, αφανίζοντας, ταυτόχρονα, τους καθυστερημένους γόνους της γενιάς του Νεάντερταλ. Η τεχνική αυτή της ανάμιξης των φυλών, συνδυασμένη με την εξαφάνιση κατώτερων γόνων, δημιούργησε μια δωδεκάδα ισχυρότερων και προοδευτικότερων ομάδων των ανώτερων γαλάζιων ανθρώπων, μια από τις οποίες έχετε ονομάσει Κρο-Μανιόν.
(890.4) 80:1.8 Για αυτούς, αλλά και για άλλους λόγους, που ούτε ο ελάχιστος από αυτούς δεν αφορά σε καλύτερες μεταναστευτικές πορείες, τα πρώτα κύματα του πολιτισμού της Μεσοποταμίας πήγαν σχεδόν αποκλειστικά, στην Ευρώπη. Και ήταν οι συνθήκες αυτές που καθόρισαν τους προγόνους του σύγχρονου Ευρωπαϊκού πολιτισμού.
(890.5) 80:2.1 Η πρώιμη εξάπλωση της ιώδους φυλής στην Ευρώπη διακόπηκε από ορισμένες, μάλλον αιφνίδιες, κλιματολογικές και γεωλογικές αλλαγές. Με την υποχώρηση των παγετώνων του βορρά, οι φορτωμένοι με νερό άνεμοι από τη δύση μετακινήθηκαν προς τα βόρεια, μεταβάλλοντας σταδιακά τους απέραντους ανοικτούς βοσκότοπους της Σαχάρα σε άγονη έρημο. Αυτή η ξηρασία διασκόρπισε τους μικρόσωμους, σκουρόχρωμους, με μαύρα μάτια, δολιχοκέφαλους κατοίκους του μεγάλου υψίπεδου της Σαχάρα.
(890.6) 80:2.2 Τα καθαρότερα μοβ στοιχεία μετακινήθηκαν προς το νότο, στα δάση της κεντρικής Αφρικής, όπου παρέμειναν από τότε. Οι περισσότερο επιμεμειγμένες ομάδες διασκορπίσθηκαν προς τρεις κατευθύνσεις: Οι ανώτερες φυλές της δύσης μετανάστευσαν στην Ισπανία και από εκεί στις γειτονικές περιοχές της Ευρώπης, σχηματίζοντας τον πυρήνα των μεταγενέστερων Μεσογειακών δολιχοκέφαλων, μελαχρινών φυλών. Η λιγότερο προοδευτική ομάδα που βρισκόταν στα ανατολικά του υψίπεδου της Σαχάρα μετανάστευσε στην Αραβία και από εκεί, μέσω της βόρειας Μεσοποταμίας και της Ινδίας, στη μακρινή Κεϋλάνη. Η κεντρική ομάδα μετακινήθηκε βόρεια και ανατολικά στην κοιλάδα του Νείλου και στην Παλαιστίνη.
(890.7) 80:2.3 Είναι αυτό, το δευτερεύον υπόστρωμα των Σαντζίκ, που υποδηλοί ένα ορισμένο βαθμό συγγένειας μεταξύ των σύγχρονων πληθυσμών που είναι διασκορπισμένοι από το Ντεκκάν, ως το Ιράν, τη Μεσοποταμία και κατά μήκος και των δύο ακτών της Μεσογείου Θάλασσας.
(890.8) 80:2.4 Την εποχή περίπου των κλιματολογικών αυτών αλλαγών στην Αφρική, η Αγγλία διαχωρίσθηκε από την ήπειρο και η Δανία αναδύθηκε από τη θάλασσα, ενώ ο ισθμός του Γιβραλτάρ, που προστάτευε τη δυτική τάφρο της Μεσογείου, υποχώρησε, ως αποτέλεσμα ενός σεισμού, ανυψώνοντας γοργά το επίπεδο της εσωτερικής αυτής λίμνης στο επίπεδο του Ατλαντικού Ωκεανού. Τώρα πλέον η Σικελική γέφυρα της ξηράς καταβυθίσθηκε, σχηματίζοντας μία Μεσόγειο Θάλασσα και ενώνοντάς την με τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο φυσικός αυτός κατακλυσμός πλημμύρισε εικοσάδες οικισμών και προκάλεσε τη μεγαλύτερη απώλεια ζωής εξ αιτίας πλημμυρών σ’ ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία.
(891.1) 80:2.5 Η καταβύθιση αυτή της Μεσογειακής λεκάνης σταμάτησε αμέσως τις μετακινήσεις των Αδαμιτών, ενώ η μεγάλη εισροή κατοίκων της Σαχάρα τους έκανε να αναζητήσουν εξόδους για τους αυξανόμενους αριθμούς τους προς τα βόρεια και τα ανατολικά της Εδέμ. Καθώς οι απόγονοι του Αδάμ ταξίδευαν βόρεια από τις κοιλάδες του Τίγρη και του Ευφράτη, συνάντησαν τη φραγή των βουνών και την, τότε, εκτεταμένη Κασπία Θάλασσα. Και για πολλές γενιές, οι Αδαμίτες κυνηγούσαν, έβοσκαν και καλλιεργούσαν τη γη γύρω απ’ τα χωριά τους, που βρίσκονταν σκορπισμένα σ’ ολόκληρο το Τουρκεστάν. Σιγά-σιγά, ο θαυμάσιος αυτός λαός επεξέτεινε τα εδάφη του στην Ευρώπη. Τώρα, όμως, πλέον οι Αδαμίτες εισέρχονται στην Ευρώπη από τα ανατολικά και βρίσκουν τον πολιτισμό του γαλάζιου ανθρώπου χιλιάδες χρόνια πίσω από αυτόν της Ασίας, αφού η περιοχή αυτή δεν είχε σχεδόν καμία επαφή με την Μεσοποταμία.
(891.2) 80:3.1 Τα αρχαία πολιτισμικά κέντρα του γαλάζιου ανθρώπου βρίσκονταν κατά μήκος των ποταμών της Ευρώπης, αλλά τώρα πλέον, μόνον ο Σομ κυλά στην ίδια κοίτη που ακολουθούσε κατά τις προ των παγετώνων εποχές.
(891.3) 80:3.2 Ενώ αναφερόμαστε στον γαλάζιο άνθρωπο ως εκείνον ο οποίος εξαπλώθηκε στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, υπήρχαν εικοσάδες φυλετικών τύπων. Ακόμη και πριν από τριάντα πέντε χιλιάδες χρόνια, οι Ευρωπαϊκές γαλάζιες φυλές αποτελούσαν ήδη έναν εξαιρετικά επιμεμειγμένο λαό, που έφερε γόνους κόκκινων αλλά και κίτρινων, ενώ στις ακτές του Ατλαντικού και τις περιοχές της σημερινής Ρωσίας είχε απορροφήσει μία σημαντική ποσότητα Αντονιτικού αίματος και από το νότο ευρίσκετο σε επαφή με τους λαούς της Σαχάρα. Θα ήταν, ωστόσο, αναποτελεσματικό το να προσπαθήσουμε να απαριθμήσουμε τις πολλές φυλετικές ομάδες.
(891.4) 80:3.3 Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός αυτής της πρώιμης μετά-Αδαμικής περιόδου απετέλεσε μια μοναδική ανάμιξη της ενεργητικότητας και του πολιτισμού των γαλάζιων ανθρώπων με την δημιουργική φαντασία των Αδαμιτών. Οι γαλάζιοι άνθρωποι υπήρξαν μια φυλή με μεγάλη ενεργητικότητα, αλλά έφθειραν, σε μεγάλο βαθμό, την κουλτούρα και την πνευματική κατάσταση των Αδαμιτών. Υπήρξε πολύ δύσκολο για τους τελευταίους να περάσουν τη θρησκεία τους στους Κρο-Μανιόν εξ αιτίας της τάσης πάρα πολλών να εξαπατούν και να αποπλανούν τις παρθένες. Για δέκα χιλιάδες χρόνια η θρησκεία στην Ευρώπη βρισκόταν σε παρακμή, συγκρινόμενη με τις εξελίξεις στην Ινδία και την Αίγυπτο.
(891.5) 80:3.4 Οι γαλάζιοι άνθρωποι ήσαν απολύτως έντιμοι σε όλες τις συναλλαγές τους και εντελώς απαλλαγμένοι από τη σεξουαλική έκλυση των επιμεμειγμένων Αδαμιτών. Σέβονταν την παρθενία, εφαρμόζοντας την πολυγαμία μόνον όταν ο πόλεμος προκαλούσε έλλειψη ανδρών.
(891.6) 80:3.5 Αυτοί οι λαού του Κρο-Μανιόν ήσαν φυλή γενναία και με σωστή κρίση. Διατήρησαν ένα αποτελεσματικό σύστημα εκπαίδευσης των παιδιών. Στο έργο αυτό συμμετείχαν και οι δύο γονείς και οι υπηρεσίες των μεγαλύτερων παιδιών αξιοποιούνταν πλήρως. Κάθε παιδί εκπαιδεύετο προσεκτικά στη φροντίδα της σπηλιάς, στην τέχνη και την κατασκευή τσακμακόπετρας. Από πολύ μικρή ηλικία οι γυναίκες εξοικειώνονταν με το νοικοκυριό και την καλλιέργεια των πρώτων υλών, ενώ οι άνδρες ήσαν επιδέξιοι κυνηγοί και ατρόμητοι πολεμιστές.
(891.7) 80:3.6 Οι γαλάζιοι άνθρωποι ήσαν κυνηγοί, ψαράδες και συλλέκτες τροφής. Ειδικεύονταν στην ναυπήγηση σκαφών. Έφτιαχναν πέτρινα τσεκούρια, έκοβαν δένδρα, οικοδομούσαν μεγάλες καλύβες, με ένα μέρος τους κάτω από το έδαφος και την σκεπή τους καλυμμένη με δέρματα. Και υπάρχουν λαοί που ακόμη κτίζουν παρόμοιες καλύβες στην Σιβηρία. Οι Κρο-Μανιόν του νότου ζούσαν σε σπηλιές και φυσικά κοιλώματα.
(892.1) 80:3.7 Δεν ήταν ασύνηθες, μέσα στις παγωνιές του χειμώνα, οι φύλακές τους, που έστεκαν ξάγρυπνοι τη νύκτα μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς, να πεθαίνουν από το κρύο. Είχαν θάρρος, αλλά πάνω απ’ όλα, ήσαν καλλιτέχνες. Η Αδαμική επιμειξία επετάχυνε ξαφνικά τη δημιουργική φαντασία. Η κορύφωση της τέχνης του γαλάζιου ανθρώπου συνέβη περίπου πριν δέκα πέντε χιλιάδες χρόνια, πριν από την εποχή κατά την οποία οι σκουρόχρωμες φυλές ήλθαν στο βορρά από την Αφρική μέσω της Ισπανίας.
(892.2) 80:3.8 Δέκα πέντε, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν, τα δάση των Άλπεων ήσαν πάρα πολύ εκτεταμένα. Οι Ευρωπαίοι κυνηγοί οδηγούνταν στις κοιλάδες των ποταμών και στις ακτές από τον ίδιο κλιματολογικό πειθαναγκασμό ο οποίος μετέτρεψε τους μακάριους κυνηγότοπους του κόσμου σε στεγνές και άγονες ερήμους. Καθώς οι άνεμοι της βροχής άλλαζαν πορεία προς το βορρά, οι μεγάλοι, ανοικτοί βοσκότοποι της Ευρώπης καλύφθηκαν με δάση. Αυτές οι σημαντικές και, σχετικά, αιφνίδιες αλλαγές του κλίματος έκαναν τις φυλές της Ευρώπης να μεταβληθούν από κυνηγούς της υπαίθρου σε βοσκούς και ως ένα σημείο σε ψαράδες και καλλιεργητές του εδάφους.
(892.3) 80:3.9 Αυτές οι αλλαγές, ενώ είχαν ως αποτέλεσμα πολιτισμική πρόοδο, δημιούργησαν ορισμένες βιολογικές οπισθοδρομήσεις. Κατά τις προηγούμενες εποχές του κυνηγιού, οι ανώτερες φυλές είχαν επιμειχθεί με τους ανώτερους τύπους των αιχμαλώτων πολέμου και είχαν απαράλλακτα εξοντώσει εκείνους που θεωρούσαν κατώτερους. Καθώς, όμως, άρχιζαν να ιδρύουν καταυλισμούς και να ασχολούνται με τη γεωργία και το εμπόριο, άρχισαν να κρατούν πολλούς από τους συνήθεις αιχμαλώτους ως σκλάβους. Και ήσαν οι απόγονοι εκείνων των σκλάβων που στη συνέχεια εκφύλισαν το σύνολο των Κρο-Μανιόν. Η οπισθοδρόμηση αυτή του πολιτισμού συνεχίσθηκε μέχρις ότου δέχθηκε μια καινούργια ώθηση από την ανατολή, όταν η τελική, μαζική εισβολή των Μεσοποτάμιων κατέκλυσε την Ευρώπη, απορροφώντας γοργά τον τύπο και την κουλτούρα των Κρο-Μανιόν και εγκαινιάζοντας τον πολιτισμό των λευκών φυλών.
(892.4) 80:4.1 Ενώ οι Ανδίτες ξεχύνονταν στην Ευρώπη σ’ ένα σταθερό ρεύμα, επτά μείζονες επιδρομές έλαβαν χώρα, με τις τελευταίες επελάσεις να γίνονται πάνω στις ράχες των αλόγων, σε τρία μεγάλα κύματα. Μερικοί μπήκαν στην Ευρώπη δια μέσου των νησιών του Αιγαίου και της κοιλάδας του Δούναβη, η πλειονότητα, όμως, των αρχικών και περισσότερο αμιγών γόνων, μετανάστευσε στη βορειοδυτική Ευρώπη από το δρόμο του βορρά, μέσα από τα βοσκοτόπια του Βόλγα και του Ντον.
(892.5) 80:4.2 Μεταξύ της τρίτης και της τέταρτης επιδρομής, μια ορδή Αντονιτών εισέβαλε στην Ευρώπη από το βορρά, έχοντας έλθει από τη Σιβηρία μέσω των ποταμών της Ρωσίας και της Βαλτικής. Αφομοιώθηκαν αμέσως από τις φυλές των Ανδιτών του βορρά.
(892.6) 80:4.3 Οι αρχικές προελάσεις της περισσότερο αμιγούς ιώδους φυλής ήταν μακράν ειρηνικότερες εκείνων των, μετέπειτα, ημι-στρατιωτικών και πολεμοχαρών απογόνων των Ανδιτών. Οι Αδαμίτες ήσαν φιλήσυχοι. Οι Νοδίτες ήσαν πολεμοχαρείς. Η ένωση των γενών αυτών, όπως επιμείχθησαν αργότερα με τις φυλές του Σαντζίκ, δημιούργησε τους επιδέξιους, επιθετικούς Ανδίτες που έκαναν πραγματικές, στρατιωτικές κατακτήσεις.
(892.7) 80:4.4 Το άλογο, ωστόσο, υπήρξε ο εξελικτικός παράγων που καθόρισε την κυριαρχία των Ανδιτών στη Δύση. Τα άλογα έδωσαν στους προελαύνοντες Ανδίτες το, μέχρι τότε, ανύπαρκτο πλεονέκτημα της ευκινησίας, καθιστώντας τις τελευταίες ομάδες των Ανδιτών ιππέων ικανές να προχωρήσουν γοργά γύρω από την Κασπία Θάλασσα για να κυριεύσουν ολόκληρη την Ευρώπη. Όλα τα προηγούμενα κύματα των Ανδιτών είχαν κινηθεί τόσο αργά, ώστε έτειναν να χάνουν τη συνοχή τους όταν απομακρύνονταν πολύ από τη Μεσοποταμία. Αυτά. Όμως, τα μεταγενέστερα κύματα κινήθηκαν τόσο γρήγορα, ώστε έφθασαν στην Ευρώπη ως συμπαγείς ομάδες, εξακολουθώντας να διατηρούν κάποιο βαθμό ανώτερης κουλτούρας.
(893.1) 80:4.5 Ολόκληρος ο κατοικημένος κόσμος, εκτός της Κίνας και της περιοχής του Ευφράτη, είχε κάνει πολύ περιορισμένη πολιτισμική πρόοδο για δέκα χιλιάδες χρόνια, όταν οι σκληροτράχηλοι Ανδίτες ιππείς έκαναν την εμφάνισή τους την έκτη και την έβδομη προ Χριστού χιλιετία. Καθώς κινούνταν προς τα δυτικά, μέσα από τις Ρωσικές πεδιάδες, απορροφώντας τους γαλάζιους ανθρώπους που είχαν απομείνει και εξοντώνοντας τους κατώτερους, αναμίχθηκαν σ’ ένα μοναδικό λαό. Αυτοί ήσαν οι πρόγονοι των αποκαλούμενων Νόρντικ,4 [89] οι προπάτορες των Σκανδιναβών, των Γερμανών και των Αγγλοσαξονικών πληθυσμών.
(893.2) 80:4.6 Δεν πέρασε καιρός πριν οι ανώτεροι γαλάζιοι γόνοι απορροφηθούν εντελώς από τους Ανδίτες σ’ ολόκληρη τη βόρεια Ευρώπη. Μόνο στη Λαπωνία (και ως ένα σημείο στη Βρετανία) διατήρησαν οι προγενέστεροι Αντονίτες μια, φαινομενική έστω, ταυτότητα.
(893.3) 80:5.1 Οι φυλές της Βόρειας Ευρώπης διαρκώς ενισχύονταν και αναβαθμίζονταν από το σταθερό ρεύμα των μεταναστών από την Μεσοποταμία, μέσω του Τουρκεστάν και των περιοχών της νότιας Ρωσίας και, όταν τα τελευταία κύματα των Ανδιτών ιππέων κατέκλυσαν την Ευρώπη, υπήρχαν ήδη περισσότεροι άνθρωποι που έφεραν πλέον την κληρονομιά των Ανδιτών σ’ αυτή την περιοχή, από όσο υπήρχαν στον υπόλοιπο τον κόσμο.
(893.4) 80:5.2 Για τρεις χιλιάδες χρόνια, η στρατιωτική βάση των Ανδιτών του βορρά ήταν στη Δανία. Από το κεντρικό αυτό σημείο έφυγαν τα διαδοχικά κύματα των κατακτητών, που γίνονταν λιγότερο Ανδίτες και περισσότερο λευκοί, καθώς οι αιώνες που περνούσαν έγιναν μάρτυρες της τελικής ανάμιξης των Μεσοποτάμιων κατακτητών με τους κατακτημένους λαούς.
(893.5) 80:5.3 Ενώ ο γαλάζιος άνθρωπος είχε απορροφηθεί στο βορρά και είχε τελικά υποκύψει στους λευκούς ιππείς επιδρομείς που εισέβαλαν από το νότο, οι προοδεύουσες φατρίες της μικτής λευκής φυλής συνάντησαν την πεισματική και παρατεταμένη αντίσταση από τους Κρο-Μανιόν, η ανώτερη, όμως, ευφυία και τα διαρκώς αυξανόμενα βιολογικά αποθέματα τους κατέστησαν ικανούς να εξοντώσουν την παλαιότερη φυλή.
(893.6) 80:5.4 Οι αποφασιστικοί πόλεμοι μεταξύ του λευκού ανθρώπου και του γαλάζιου ανθρώπου έγιναν στην κοιλάδα του Σομ. Εδώ, ο ανθός της γαλάζιας φυλής αναμετρήθηκε σκληρά με τους προς νότον προελαύνοντες Ανδίτες και για περισσότερα από πεντακόσια χρόνια, αυτοί οι Κρο-Μανιοειδείς υπερασπίσθηκαν με επιτυχία τα εδάφη τους, προτού υποκύψουν στην ανώτερη μιλιταριστική στρατηγική των λευκών επιδρομέων. Ο Θορ, ο θριαμβευτής διοικητής του στρατού του βορρά, στην τελική μάχη του Σομ, έγινε ο ήρωας των λευκών φυλών του βορρά και αργότερα ετιμάτο ως θεός από ορισμένες από αυτές.
(893.7) 80:5.5 Τα οχυρά του γαλάζιου ανθρώπου που διατηρήθηκαν περισσότερο βρίσκονταν στη νότια Γαλλία, αλλά η τελευταία μεγάλη στρατιωτική αντίσταση νικήθηκε στον Σομ. Η μετέπειτα κατάκτηση επεκτάθηκε με τη διείσδυση του εμπορίου, την πίεση των πληθυσμών κατά μήκος των ποταμών και την συνεχή επιμειξία με τους ανώτερους, μαζί με την ανελέητη εξόντωση των κατώτερων.
(893.8) 80:5.6 Όταν ένας κατώτερος αιχμάλωτος εκρίνετο από το συμβούλιο της φυλής των πρεσβύτερων των Ανδιτών ως ακατάλληλος, μετεφέρετο, με περίτεχνη τελετουργία, στους σαμάνους ιερείς, που τον συνόδευαν στο ποτάμι και έκαναν τη λειτουργία της εισαγωγής στους «μακάριους κυνηγότοπους» - τη θανάσιμη βύθιση. Με τον τρόπο αυτό, οι λευκοί εισβολείς της Ευρώ[ης εξόντωσαν όλους τους λαούς που συναντούσαν και που δεν απορροφώντο αμέσως στις τάξεις τους – και έτσι ήλθε το τέλος του γαλάζιου ανθρώπου. Και γρήγορα.
(893.9) 80:5.7 Ο Κρο-Μανιοειδής γαλάζιος άνθρωπος απετέλεσε το βιολογικό θεμέλιο των σύγχρονων Ευρωπαϊκών φυλών, αλλά επέζησε μόνο όπως απορροφήθηκε από τους μεταγενέστερους και σκληρούς κατακτητές των πατρίδων τους. Ο γαλάζιος γόνος συνεισέφερε με πολλές ισχυρές ιδιότητες και μεγάλη φυσική ενεργητικότητα στις λευκές φυλές της Ευρώπης, αλλά το χιούμορ και η φαντασία των μικτών Ευρωπαϊκών πληθυσμών προήλθαν από τους Ανδίτες. Αυτή η ένωση γαλάζιων-Ανδιτών, που είχε ως αποτέλεσμα τις λευκές φυλές του βορρά, επέφερε μια άμεση υποχώρηση του πολιτισμού των Ανδιτών, μια καθυστέρηση παροδικής φύσης. Τελικά, η λανθάνουσα ανωτερότητα των βαρβάρων, αυτών, του βορρά εκδηλώθηκε και κορυφώθηκε στο σημερινό Ευρωπαϊκό πολιτισμό.
(894.1) 80:5.8 Ως το 5000 π.Χ. οι εξελισσόμενες λευκές φυλές είχαν κυριαρχήσει σ’ ολόκληρη τη βόρεια Ευρώπη, που περιελάμβανε τη βόρεια Γερμανία, τη βόρεια Γαλλία και τα Βρετανικά Νησιά. Η κεντρική Ευρώπη παρέμεινε για λίγο καιρό υπό τον έλεγχο του γαλάζιου ανθρώπου και των στρογγυλοκέφαλων Αντονιτών. Οι τελευταίοι βρίσκονταν κυρίως στην κοιλάδα του Δούναβη και ουδέποτε υποσκελίσθηκαν εντελώς από τους Ανδίτες.
(894.2) 80:6.1 Από την εποχή των τελευταίων μεταναστεύσεων των Ανδιτών, ο πολιτισμός στην κοιλάδα του Ευφράτη παρήκμασε και το άμεσο κέντρο του πολιτισμού μετατοπίσθηκε στην κοιλάδα του Νείλου. Η Αίγυπτος έγινε η διάδοχος της Μεσοποταμίας ως η κοιτίδα της πλέον προηγμένης φυλής του κόσμου.
(894.3) 80:6.2 Η κοιλάδα του Νείλου άρχισε να υποφέρει από πλημμύρες αμέσως πριν τις κοιλάδες της Μεσοποταμίας, αλλά τα κατάφερε πολύ καλύτερα. Το πρώιμο αυτό εμπόδιο στην πρόοδο εξισορροπίσθηκε με το παραπάνω εξ αιτίας του συνεχούς ρεύματος των Ανδιτών μεταναστών, έτσι που ο πολιτισμός της Αιγύπτου, αν και στην πραγματικότητα προήρχετο από την περιοχή του Ευφράτη, φαινόταν να προχωρεί αφ’ εαυτού. Το 5,000, όμως, π.Χ., κατά τη διάρκεια των πλημμυρών στη Μεσοποταμία, υπήρχαν επτά ξεχωριστές φυλές ανθρώπων στην Αίγυπτο. Όλες τους, εκτός από μία, προέρχονταν από την Μεσοποταμία.
(894.4) 80:6.3 Όταν έλαβε χώρα η τελευταία έξοδος από την κοιλάδα του Ευφράτη, η Αίγυπτος ευτύχησε να κερδίσει πάρα πολλούς από τους πλέον επιδέξιους καλλιτέχνες και τεχνουργούς. Αυτοί οι Ανδίτες τεχνουργοί ένοιωσαν σαν στο σπίτι τους, διότι ήσαν εξοικειωμένοι με την παραποτάμια ζωή, τις πλημμύρες της, τις αρδεύσεις και τις ξηρασίες. Απολάμβαναν την προφυλαγμένη τοποθεσία της κοιλάδας του Νείλου. Εκεί ήσαν πολύ λιγότερο υποκείμενοι στις εχθρικές επιδρομές και τις επιθέσεις από όσο στον Ευφράτη. Και πρόσθεσαν πολλά στην επιδεξιότητα των Αιγύπτιων στη μεταλλουργία. Εδώ επεξεργάζονταν τα σιδηρομεταλλεύματα που έρχονταν από το Όρος Σινά, αντί εκείνων των περιοχών της Μαύρης Θάλασσας.
(894.5) 80:6.4 Οι Αιγύπτιοι από πολύ νωρίς συγκρότησαν τις τοπικές5 [90] τους θεότητες σ’ ένα περίτεχνοι εθνικό σύστημα θεών. Ανέπτυξαν μια εκτεταμένη θεολογία και διέθεταν ένα εξ ίσου εκτεταμένο, αλλά δύσκολο ιερατείο. Πολλοί διαφορετικοί ηγέτες προσπαθούσαν να αναβιώσουν τα υπολείμματα των πρώιμων θρησκευτικών διδαχών των Σεθιτών, οι προσπάθειές, όμως, αυτές διήρκεσαν λίγο. Οι Ανδίτες έφτιαξαν τις πρώτες πέτρινες κατασκευές στην Αίγυπτο. Η πρώτη και πλέον εξαίρετη από τις πέτρινες πυραμίδες ανεγέρθηκε από τον Ιμχοτέπ, έναν Ανδίτη μεγαλοφυή στην αρχιτεκτονική, κατά την εποχή που υπηρετούσε ως πρωθυπουργός. Τα προηγούμενα οικοδομήματα είχαν φτιαχτεί από τούβλα και ενώ πολλές πέτρινες οικοδομές είχαν ανεγερθεί σε διαφορετικά μέρη του κόσμου, αυτή ήταν η πρώτη στην Αίγυπτο. Η τέχνη όμως της οικοδόμησης εξασθένησε σταθερά από τις μέρες του σπουδαίου αυτού αρχιτέκτονα.
(894.6) 80:6.5 Η λαμπρή αυτή εποχή της κουλτούρας διεκόπη εξ αιτίας εσωτερικών πολέμων κατά μήκος του Νείλου και η χώρα γρήγορα κυριεύθηκε, όπως είχε κυριευθεί η Μεσοποταμία, από κατώτερες φυλές που έρχονταν από την αφιλόξενη Αραβία, αλλά και από τους μαύρους του νότου. Ως αποτέλεσμα αυτού, η κοινωνική πρόοδος έφθινε σταθερά για περισσότερα από πεντακόσια χρόνια.
(895.1) 80:7.1 Κατά την έκπτωση της κουλτούρας στη Μεσοποταμία, διατηρήθηκε, για αρκετό καιρό, ένας ανώτερος πολιτισμός στα νησιά της ανατολικής Μεσογείου.
(895.2) 80:7.2 Γύρω στο 12,000 π.Χ., μια λαμπρή ομάδα Ανδιτών μετανάστευσε στην Κρήτη. Αυτό ήταν το μοναδικό νησί που κατοικήθηκε τόσο νωρίς από μια τόσο ανώτερη ομάδα και πέρασαν, σχεδόν, δύο χιλιάδες χρόνια πριν οι απόγονοι αυτών των θαλασσοπόρων διασκορπισθούν στα γειτονικά νησιά. Η ομάδα αυτή ήταν οι δολιχοκέφαλοι, μικρόσωμοι Ανδίτες που επιμείχθησαν με την ομάδα6 [91] των Βανιτών που ανήκαν στους Νοδίτες του βορρά. Είχαν όλοι ύψος μικρότερο από 1.80 μέτρα και είχαν κυριολεκτικά εκδιωχθεί από την ενδοχώρα από τους πιο μεγαλόσωμους και κατώτερους συντρόφους τους. Αυτοί οι μετανάστες στην Κρήτη ήσαν πάρα πολύ επιδέξιοι στην υφαντουργία, τη μεταλλουργία, την κεραμική, την τέχνη του υδραυλικού και τη χρήση της πέτρας ως οικοδομικού υλικού. Ασχολούνταν με το γράψιμο και ζούσαν σαν βοσκοί και καλλιεργητές.
(895.3) 80:7.3 Σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια μετά τον εποικισμό της Κρήτης, μια ομάδα των ψηλόσωμων απογόνων του Άνταμσαν προχώρησαν από τα νησιά του βορρά στην Ελλάδα, ερχόμενοι σχεδόν κατ’ ευθείαν από την ορεινή πατρίδα τους βόρεια της Μεσοποταμίας. Αυτοί οι προπάτορες των Ελλήνων οδηγήθηκαν δυτικά από τον Σάτο, ένα κατ’ ευθείαν απόγονο του Άνταμσαν και της Ράττα.
(895.4) 80:7.4 Η ομάδα που τελικά εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα αποτελείτο από τριακόσια εβδομήντα πέντε άτομα του επίλεκτου και ανώτερου λαού οι οποίοι συνέστησαν το τέλος του δεύτερου πολιτισμού των Ανταμσονιτών. Αυτοί οι μετέπειτα υιοί του Άνταμσαν έφεραν τους, τότε, πλέον πολύτιμους γόνους των αναδυόμενων λευκών φυλών. Ανήκαν σε υψηλή διανοητική κατηγορία και, από σωματικής πλευράς, ήσαν οι πιο όμορφοι απ’ όλους τους ανθρώπους, από τις μέρες της πρώτης Εδέμ.
(895.5) 80:7.5 Τώρα, πλέον, η Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου διαδέχονταν τη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο ως κέντρα εμπορίου, τέχνης και πολιτισμού του Δυτικού κόσμου. Όπως, όμως, έγινε και στην Αίγυπτο, έτσι και πάλι, πρακτικά, το σύνολο των τεχνών και των επιστημών του κόσμου του Αιγαίου προέρχονταν από τη Μεσοποταμία, εκτός της κουλτούρας των Ανταμσονιτών προπατόρων των Ελλήνων. Το σύνολο της καλλιτεχνίας7 [92] και της ιδιοφυΐας του μεταγενέστερου αυτού λαού αποτελεί άμεση κληρονομία των απογόνων του Άνταμσαν, του πρώτου γιου του Αδάμ και της Εύας και της εξαίρετης δεύτερης συζύγου του, μιας θυγατέρας που προήρχετο από την αδιάσπαστη σειρά του αμιγώς Νοδιτικού επιτελείου του Πρίγκιπα Καλιγκάστια. Δεν είναι να απορεί κανείς που οι Έλληνες είχαν μυθολογικές παραδόσεις που προήρχοντο κατ’ ευθείαν από τους θεούς και τις υπερανθρώπινες υπάρξεις.
(895.6) 80:7.6 Η περιοχή του Αιγαίου διήλθε από πέντε ξεχωριστά πολιτισμικά στάδια, καθένα των οποίων ήταν λιγότερο πνευματικό από το προηγούμενο και σύντομα η τελευταία μεγαλειώδης εποχή χάθηκε κάτω από το βάρος των ραγδαία πολλαπλασιαζόμενων, μέτριων απογόνων των σκλάβων που είχαν φέρει από το Δούναβη οι μετέπειτα γενιές των Ελλήνων.
(895.7) 80:7.7 Ήταν κατά την εποχή αυτή στη Κρήτη που η θρησκεία της μητέρας των απογόνων του Κάιν απέκτησε τη μεγαλύτερη δημοτικότητά της. Η θρησκεία αυτή εξυμνούσε την Εύα στη λατρεία της «μεγάλης μητέρας.» Εικόνες της Εύας βρίσκονταν παντού. Χιλιάδες δημόσιων βωμών ανεγείρονταν σ’ ολόκληρη την Κρήτη και τη Μικρά Ασία. Και η μητρική αυτή θρησκεία διατηρήθηκε ως την εποχή του Χριστού, για να ενσωματωθεί αργότερα στην αρχική Χριστιανική θρησκεία υπό την μορφή της εξύμνησης και της λατρείας της Μαρίας, της γήινης μητέρας του Ιησού.
(895.8) 80:7.8 Γύρω στο 6,500 π.Χ. επήλθε μια σοβαρή έκπτωση στην πνευματική κληρονομιά των Ανδιτών. Οι απόγονοι του Αδάμ είχαν διασκορπισθεί πολύ μακριά και είχαν κυριολεκτικά καταβροχθιστεί από τις παλαιότερες και πολυπληθέστερες ανθρώπινες φυλές. Και η έκπτωση αυτή του πολιτισμού των Ανδιτών, μαζί με την εξαφάνιση των θρησκευτικών προτύπων τους, άφησε τις πνευματικά αποδυναμωμένες φυλές του κόσμου σε αξιοθρήνητη κατάσταση.
(896.1) 80:7.9 Ως το 5,000 π.Χ. οι τρεις περισσότερο αμιγείς γόνοι των απογόνων του Αδάμ βρίσκονταν στη Σουμερία, τη βόρεια Ευρώπη και την Ελλάδα. Το σύνολο της Μεσοποταμίας εκφυλίζετο αργά-αργά εξ αιτίας του ρεύματος των μικτών και σκουρότερων φυλών που παρεισέφρυαν από την Αραβία. Και η έλευση των κατώτερων αυτών λαών συνέβαλε ακόμη περισσότερο στο να διασκορπισθούν τα βιολογικά και πολιτισμικά κατάλοιπα των Ανδιτών. Από όλη τη γόνιμη αύξηση οι περισσότερο τυχοδιωκτικοί λαοί ξεχύθηκαν δυτικά, προς τα νησιά. Οι μετανάστες αυτοί καλλιεργούσαν δημητριακά αλλά και λαχανικά, ενώ έφεραν μαζί τους οικόσιτα ζώα.
(896.2) 80:7.10 Γύρω στο 5,000 π.Χ. μια κραταιά στρατιά προοδευτικών Μεσοποτάμιων έφυγε από την κοιλάδα του Ευφράτη και εγκαταστάθηκε στο νησί της Κύπρου. Ο πολιτισμός αυτός αφανίσθηκε δύο, περίπου, χιλιάδες χρόνια αργότερα από τις βαρβαρικές ορδές του βορρά.
(896.3) 80:7.11 Μια άλλη μεγάλη αποικία εγκαταστάθηκε στη Μεσόγειο, κοντά στην μετέπειτα πόλη της Καρθαγένης. Και από τη βόρεια Αφρική μεγάλοι αριθμοί Ανδιτών εισέβαλαν στην Ισπανία και αργότερα αναμίχθηκαν στην Ελβετία με τους αδελφούς τους που είχαν έλθει νωρίτερα στην Ιταλία από τα νησιά του Αιγαίου.
(896.4) 80:7.12 Όταν η Αίγυπτος ακολούθησε τη Μεσοποταμία στην πολιτισμική έκπτωση, πολλές από τις περισσότερο ικανές και προοδευτικές οικογένειες πήγαν στην Κρήτη, αυξάνοντας, έτσι, σε μεγάλο βαθμό αυτόν τον ήδη προηγμένο πολιτισμό. Και όταν η έλευση κατώτερων ομάδων από την Αίγυπτο απείλησε αργότερα τον πολιτισμό της Κρήτης, οι περισσότερο καλλιεργημένες οικογένειες μετακινήθηκαν δυτικά, στην Ελλάδα.
(896.5) 80:7.13 Οι Έλληνες δεν υπήρξαν μόνο μεγάλοι δάσκαλοι και καλλιτέχνες, υπήρξαν επίσης οι μεγαλύτεροι έμποροι και εποικιστές του κόσμου. Πριν υποκύψουν στην πλημμυρίδα της κατωτερότητας που τελικά καταπόντισε την τέχνη και το εμπόριό τους, επέτυχαν να εγκαταστήσουν τόσες πολλές πολιτισμικές βάσεις στη δύση, ώστε πάρα πολύ μεγάλο μέρος της προόδου του πρώιμου Ελληνικού πολιτισμού διατηρήθηκε στους μεταγενέστερους λαούς της νότιας Ευρώπης και πολλοί από τους επιμεμειγμένους απογόνους των Ανταμσονιτών αυτών ενσωματώθηκαν στις φατρίες των γειτονικών περιοχών.
(896.6) 80:8.1 Οι πληθυσμοί των Ανδιτών της κοιλάδας του Ευφράτη μετανάστευσαν βόρεια, προς την Ευρώπη για να επιμειχθούν με τους γαλάζιους ανθρώπους και δυτικά, στις περιοχές της Μεσογείου, για να αναμιχθούν με τα κατάλοιπα των μικτών κατοίκων της Σαχάρα και των γαλάζιων ανθρώπων του νότου. Και οι δύο αυτοί κλάδοι της λευκής φυλής υπήρξαν, και είναι ακόμη, εξαιρετικά διαχωρισμένοι από τους πλατυκέφαλους, ορεσίβιους επιζώντες των αρχικών Αντονιτικών φυλών, που είχαν από αιώνες κατοικήσει αυτές τις κεντρικές περιοχές.
(896.7) 80:8.2 Οι απόγονοι αυτοί του Άντον διασκορπίσθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος των ορεινών περιοχών της κεντρικής και της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Συχνά ενισχύονταν από τις αφίξεις από τη Μικρά Ασία, περιοχή την οποία κατείχαν με αξιοσημείωτη σταθερότητα. Οι αρχαίοι Χετίτες κατάγονταν απ’ ευθείας από το γένος των Αντονιτών. Το ανοικτόχρωμο δέρμα τους και τα μεγάλα κεφάλια τους ήταν τυπικά της φυλής αυτής. Ο γόνος αυτός μεταφέρθηκε στους προγόνους του Αβραάμ και συνέβαλε πολύ στη χαρακτηριστική εμφάνιση του προσώπου των μεταγενέστερων Εβραίων απογόνων του, οι οποίοι, ενώ διέθεταν πολιτισμό και θρησκεία προερχόμενη από τους Ανδίτες, μιλούσαν μια πολύ διαφορετική γλώσσα. Η γλώσσα τους ήταν σαφώς Αντονιτική.
(897.1) 80:8.3 Οι φυλές που κατοικούσαν σε σπίτια κτισμένα σε κολώνες, ή σε ξύλινους πασσάλους πάνω στις λίμνες της Ιταλίας, της Ελβετίας και της νότιας Ευρώπης αποτελούσαν τις εξαπλούμενες οριακές μεταναστεύσεις των λαών της Αφρικής, του Αιγαίου και, ειδικότερα, του Δούναβη.
(897.2) 80:8.4 Οι Δανουβιανοί8 [93] ήσαν Αντονίτες, γεωργοί και βοσκοί που είχαν εισέλθει στην Ευρώπη μέσω της Βαλκανικής χερσονήσου και κινούνταν αργά προς τα βόρεια, μέσω της κοιλάδας του Δούναβη. Έφτιαχναν κεραμικά και καλλιεργούσαν τη γη, προτιμώντας να ζουν στις κοιλάδες. Η βορειότερη αποικία των Δανουβιανών βρισκόταν στη Λιέγη, στο Βέλγιο. Οι φυλές αυτές εξέπεσαν ραγδαία καθώς μετακινούνταν μακριά από το κέντρο και την πηγή της κουλτούρας τους. Τα καλύτερα κεραμικά είναι προϊόντα των αρχικών αποικιών τους.
(897.3) 80:8.5 Οι Δανουβιανοί προσχώρησαν στη λατρεία της μητέρας, ως αποτέλεσμα του έργου των ιεραποστόλων από την Κρήτη. Οι φυλές αυτές αναμίχθησαν αργότερα με ομάδες Αντονιτών θαλασσοπόρων που έρχονταν με σκάφη από την ακτή της Μικράς Ασίας, οι οποίοι, επίσης, λάτρευαν τη μητέρα. Μεγάλο μέρος της κεντρικής Ευρώπης εποικήθηκε, με τον τρόπο αυτό, από νωρίς από τους μικτούς αυτούς τύπους των πλατυκέφαλων λευκών φυλών οι οποίες λάτρευαν τη μητέρα και έκαιγαν τελετουργικά τους νεκρούς, επειδή ήταν έθιμο εκείνων που λάτρευαν τη μητέρα να καίνε τους νεκρούς τους σε πέτρινες καλύβες.
(897.4) 80:9.1 Οι φυλετικές αναμίξεις στην Ευρώπη προς το τέλος των μεταναστεύσεων των Ανδιτών γενικεύθηκαν σε τρεις λευκές φυλές, ως εξής:
(897.5) 80:9.2 1. Η λευκή φυλή του βορρά. Αυτή η φυλή, η επονομαζόμενη Νόρντικ αποτελείτο, κυρίως, από τους γαλάζιους ανθρώπους και τους Ανδίτες, αλλά περιείχε, επίσης, μια σημαντική ποσότητα Αντονιτικού αίματος, μαζί με μικρότερες ποσότητες κόκκινου και κίτρινου Σαντζίκ. Οι βόρεια λευκή φυλή περιελάμβανε, λοιπόν, αυτά τους τέσσερις περισσότερο εκλεκτούς ανθρώπινους γόνους. Η μεγαλύτερη, όμως, κληρονομιά ήταν από τον γαλάζιο άνθρωπο. Ο τυπικός πρώιμος Νόρντικ ήταν δολιχοκέφαλος, ψηλός και ξανθός. Ωστόσο, από πολύ παλιά η φυλή αυτή επιμείχθηκε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό με όλους τους κλάδους των λευκών λαών.
(897.6) 80:9.3 Η πρωτόγονη κουλτούρα της Ευρώπης, η οποία αντιμετώπισε τους επελαύνοντες Νόρντικ, ήταν η κουλτούρα των οπισθοδρομούντων Δανουβιανών που είχαν επιμειχθεί με τους γαλάζιους ανθρώπους. Οι πολιτισμοί των Νόρντικ της Δανίας και των Δανουβιανών-Αντονιτών συναντήθηκαν και αναμίχθηκαν στο Ρήνο, όπως αποδεικνύεται από την ύπαρξη δύο φυλετικών ομάδων στη Γερμανία σήμερα.
(897.7) 80:9.4 Οι Νόρντικ συνέχισαν το εμπόριο του ήλεκτρου από τις ακτές της Βαλτικής, οικοδομώντας ένα σπουδαίο εμπόριο με τους πλατυκέφαλους της κοιλάδας του Δούναβη, μέσω του Περάσματος του Μπρέννερ. Η εκτεταμένη αυτή επικοινωνία με τους Δανουβιανούς οδήγησε αυτούς τους κατοίκους του βορρά στη λατρεία της μητέρας και για αρκετές χιλιάδες χρόνια η καύση των νεκρών ήταν σχεδόν γενικευμένη σ’ ολόκληρη τη Σκανδιναβία. Τούτο εξηγεί το γιατί δεν βρίσκονται λείψανα των πρώτων λευκών φυλών, αν και θάβονταν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη – μόνον οι τέφρα τους σε πέτρινες και πήλινες υδρίες. Αυτοί οι λευκοί έφτιαχναν, επίσης, κατοικίες. Ποτέ δεν έζησαν σε σπηλιές. Και πάλι, τούτο εξηγεί το γιατί υπάρχουν τόσο λίγα στοιχεία της πρώιμης κουλτούρας του λευκού ανθρώπου, αν και ο προηγηθείς Κρο-Μανιόν τύπος έχει διατηρηθεί καλά εκεί που είχε με ασφάλεια κλειστεί, σε σπηλιές και κοιλότητες. Όπως ήταν τα πράγματα, τη μία μέρα υπήρχε στην Ευρώπη μια πρωτόγονη κουλτούρα των οπισθοδρομούντων Δανουβιανών και των γαλάζιων ανθρώπων και την επόμενη εκείνη του αιφνίδια εμφανιζόμενου και απέραντα ανώτερου λευκού ανθρώπου.
(897.8) 80:9.5 2. Η κεντρική λευκή φυλή. Ενώ η ομάδα αυτή περιλαμβάνει γόνους γαλάζιων, κίτρινων και Ανδιτών, είναι κυρίως Αντονιτική. Οι λαοί αυτοί είναι πλατυκέφαλοι, μελαψοί και γεροδεμένοι. Κινούνται σαν έμβολο μεταξύ των Νόρντικ και των φυλών της Μεσογείου, με το μεγαλύτερο μέρος τους να βρίσκεται στην Ασία και την κορυφή τους να εισχωρεί στην ανατολική Γαλλία.
(898.1) 80:9.6 Για σχεδόν είκοσι χιλιάδες χρόνια οι Αντονίτες ωθούνταν ολοένα και μακρύτερα στα βόρεια της κεντρικής Ασίας από τους Ανδίτες. Ως το 3,000 π.Χ. η αυξανόμενη ξηρασία οδήγησε τους Αντονίτες αυτούς πίσω, στο Τουρκεστάν. Η κίνηση αυτή των Αντονιτών προς το νότο διήρκεσε περισσότερα από χίλια χρόνια και, διασκορπιζόμενοι γύρω από την Κασπία και τη Μαύρη Θάλασσα, εισέβαλαν στην Ευρώπη μέσω των Βαλκανίων και της Ουκρανίας. Η εισβολή αυτή περιελάμβανε τις υπόλοιπες ομάδες των απογόνων του Άνταμσαν και, κατά το τελευταίο ήμισυ της περιόδου της εισβολής, έφερε μαζί της σημαντικούς αριθμούς Ιρανών Ανδιτών, καθώς επίσης και πολλούς από τους απογόνους των Σεθιτών ιερέων.
(898.2) 80:9.7 Ως το 2,500 π.Χ. η προς δυσμάς προέλαση των Αντονιτών έφθασε στην Ευρώπη. Και η κατακυρίευση αυτή ολόκληρης της Μεσοποταμίας, της Μικράς Ασίας και της κοιλάδας του Δούναβη από τους βαρβάρους των υψωμάτων του Τουρκεστάν συνέστησε τη σοβαρότερη και πλέον μακρόχρονη πολιτισμική οπισθοδρόμηση ως εκείνη την εποχή. Οι εισβολείς αυτοί, σαφώς Αντονοποίησαν το χαρακτήρα των φυλών της κεντρικής Ευρώπης, οι οποίες από τότε παρέμειναν χαρακτηριστικά Αλπικές.
(898.3) 80:9.8 3. Η λευκή φυλή του νότου. Η μελαχρινή αυτή Μεσογειακή φυλή αποτελείτο από ένα μίγμα Ανδιτών και γαλάζιων ανθρώπων, με λιγότερους Αντονιτικούς γόνους από όσο οι του βορρά. Η ομάδα αυτή, επιπλέον, απορρόφησε μια σημαντική ποσότητα αίματος των δευτερευόντων Σαντζίκ, μέσω των κατοίκων της Σαχάρα. Σε μεταγενέστερους χρόνους, το νότιο αυτό παρακλάδι της λευκής φυλής δέχθηκε ισχυρά Ανδιτικά στοιχεία από την ανατολική Μεσόγειο.
(898.4) 80:9.9 Οι Μεσογειακές ακτές, πάντως, δεν κατελήφθησαν από τους Ανδίτες, ως την εποχή των μεγάλων νομαδικών εισβολών του 2500 π.Χ. Η δια ξηράς κίνηση και το εμπόριο είχαν, σχεδόν, διακοπεί κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων, όταν οι νομάδες εισέβαλαν στις περιοχές της ανατολικής Μεσογείου. Αυτή η παρεμβολή στα δια ξηράς ταξίδια προκάλεσε τη μεγάλη εξάπλωση των θαλάσσιων ταξιδιών και του εμπορίου. Το δια θαλάσσης εμπόριο στην περιοχή της Μεσογείου έφθασε σε πλήρη ακμή τεσσερισήμισι, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν. Και η ανάπτυξη αυτή της θαλάσσιας κίνησης είχε ως αποτέλεσμα την αιφνίδια εξάπλωση των απογόνων των Ανδιτών σε όλα τα παράκτια εδάφη της Μεσογειακής λεκάνης.
(898.5) 80:9.10 Οι φυλετικές αυτές αναμίξεις έθεσαν τα θεμέλια της νοτιοευρωπαϊκής φυλής, της ανώτερα επιμεμειγμένης από όλες. Και από τις μέρες αυτές, η συγκεκριμένη φυλή υπέστη ακόμη μεγαλύτερη ανάμιξη, κυρίως με τους γαλάζιους-κίτρινους πληθυσμούς των Ανδιτών της Αραβίας. Η Μεσογειακή αυτή φυλή είναι, στην πραγματικότητα, τόσο πολύ επιμεμειγμένη με τους γειτονικούς πληθυσμούς, ώστε να μην μπορεί να προσδιορισθεί ως ξεχωριστός τύπος, γενικά, ωστόσο, τα μέλη της είναι βραχύσωμοι, δολιχοκέφαλοι και μελαχρινοί.
(898.6) 80:9.11 Στο βορρά οι Ανδίτες, με τον πόλεμο και την επιμειξία, εξαφάνισαν τους γαλάζιους ανθρώπους, αλλά στο νότο αυτοί επέζησαν σε μεγαλύτερους αριθμούς. Οι Βάσκοι και οι Βέρβεροι αντιπροσωπεύουν την επιβίωση των δύο κλάδων της φυλής αυτής, ωστόσο ακόμη και αυτοί οι λαοί έχουν σε βάθος επιμειχθεί με τους κατοίκους της Σαχάρα.
(898.7) 80:9.12 Αυτή ήταν η εικόνα της ανάμιξης των φυλών που παρουσιάζετο στην κεντρική Ευρώπη γύρω στο 3000 π.Χ. Παρά την μερική Αδαμική παράβαση, οι ανώτεροι τύποι πράγματι αναμίχθηκαν.
(898.8) 80:9.13 Αυτοί ήταν οι καιροί της Νεολιθικής Εποχής που κάλυψε την επερχόμενη Εποχή του Χαλκού. Στη Σκανδιναβία η Εποχή του Χαλκού συνδέθηκε με τη λατρεία της μητέρας. Στη νότια Γαλλία και την Ισπανία η Νεολιθική Εποχή συνδέθηκε με τη λατρεία του ήλιου. Αυτή ήταν η εποχή της ανέγερσης των κυκλικών, χωρίς στέγη ναών του ήλιου. Οι Ευρωπαϊκές λευκές φυλές ήσαν δυναμικοί οικοδόμοι, που απολάμβαναν να τοποθετούν μεγάλες πέτρες τη μία πάνω στην άλλη σαν ηλιακό σύμβολο, όπως ακριβώς έκαναν οι μεταγενέστεροι απόγονοί τους στο Στόνχεντζ. Η εξάπλωση της λατρείας του ήλιου υποδηλώνει ότι υπήρξε μια μακρά περίοδος γεωργίας στη νότια Ευρώπη.
(899.1) 80:9.14 Οι προλήψεις αυτής της, σχετικά, πρόσφατης λατρείας του ήλιου διατηρούνται ακόμη και σήμερα στια λαϊκές δοξασίες της Βρετάνης. Αν και εκχριστιανίσθηκαν εδώ και περισσότερα από χίλια πεντακόσια χρόνια, αυτοί οι Βρετόνοι χρησιμοποιούν ακόμη τα ξόρκια της Νεολιθικής Εποχής για να φυλάγονται από το κακό μάτι. Κρατούν ακόμη μετεωρίτες στις καμινάδες τους ως προστασία από τους κεραυνούς. Οι Βρετόνοι ουδέποτε αναμίχθηκαν με τους Σκανδιναβούς Νόρντικ. Είναι οι επιζώντες των αυθεντικών Αντονιτών κατοίκων της δυτικής Ευρώπης, επιμεμειγμένων με τους γόνους της Μεσογείου.
(899.2) 80:9.15 Είναι, ωστόσο, σφάλμα το να αποτολμήσουμε να ταξινομήσουμε τους λευκούς πληθυσμούς ως Νόρντικ, Αλπίνους και Μεσογειακούς. Έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλη επιμειξία, συνολικά, για να επιτραπεί μια τέτοια ομαδοποίηση. Κάποτε ήταν δυνατός ένας αρκετά σαφής διαχωρισμός των λευκών φυλών σε τέτοιες κατηγορίες, αλλά έκτοτε έλαβε χώρα εκτεταμένη επιμειξία και δεν είναι πλέον δυνατό να αναγνωρίσθούν οι διαφορές αυτές με όποια σαφήνεια. Ακόμη και κατά το 3000 π.Χ. οι αρχαίες κοινωνικές ομάδες δεν αποτελούνταν, πλέον, από μία φυλή περισσότερο από όσο οι σημερινοί κάτοικοι της Βόρειας Αμερικής.
(899.3) 80:9.16 Αυτός ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός εξακολούθησε να αναπτύσσεται για περισσότερα από πέντε χιλιάδες χρόνια και ως ένα σημείο να αναμειγνύεται. Οι γλωσσικοί περιορισμοί, ωστόσο, εμπόδισαν την πλήρη αμφίδρομη επαφή των διάφορων εθνών της Δύσης. Κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα ο πολιτισμός αυτός είχε την καλύτερη ευκαιρία του να αναμιχθεί με τον κοσμοπολίτικο πληθυσμό της Βόρειας Αμερικής. Και το μέλλον αυτής της ηπείρου θα καθορισθεί από την ποιότητα των φυλετικών παραγόντων οι οποίοι είναι δυνατόν να υπεισέλθουν στους σημερινούς και μελλοντικούς πληθυσμούς της, καθώς επίσης και από το επίπεδο της κοινωνικής κουλτούρας που υπάρχει.
(899.4) 80:9.17 [Παρουσιάσθηκε από έναν Αρχάγγελο του Νέβαδον.]
(900.1) 81:0.1 Ανεξάρτητα από τις ταλαντεύσεις εξ αιτίας της διακοπής των σχεδίων για τη βελτίωση του κόσμου η οποία επερρίφθη στις αποστολές του Καλιγκάστια και του Αδάμ, η βασική οργανική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους εξακολούθησε να ανελίσσει τις φυλές στην κλίμακα της ανθρώπινης προόδου και της φυλετικής ανάπτυξης. Η εξέλιξη μπορεί να καθυστερήσει αλλά δεν μπορεί να σταματήσει.
(900.2) 81:0.2 Η επίδραση της ιώδους φυλής, αν και αριθμητικά μικρότερης από όσο είχε σχεδιασθεί, επέφερε μια πρόοδο στον πολιτισμό, η οποία, από τις μέρες του Αδάμ, υπερέβη κατά πολύ την πρόοδο της ανθρωπότητας για το διάστημα ολόκληρης της προηγούμενης ύπαρξής της του ενός, σχεδόν, εκατομμυρίου χρόνων.
(900.3) 81:1.1 Για περίπου τριάντα πέντε χιλιάδες χρόνια μετά την εποχή του Αδάμ, το λίκνο του πολιτισμού βρισκόταν στη νοτιοδυτική Ασία, εκτεινόμενο από την κοιλάδα του Νείλου προς τα ανατολικά και λίγο προς το βορρά, διασχίζοντας τη βόρεια Αραβία, περνώντας από τη Μεσοποταμία και φθάνοντας στο Τουρκεστάν. Και το κλίμα υπήρξε ο αποφασιστικός παράγων για την εγκαθίδρυση του πολιτισμού σ’ εκείνη την περιοχή.
(900.4) 81:1.2 Ήταν οι μεγάλες κλιματολογικές και γεωλογικές μεταβολές στην βόρεια Αφρική και τη δυτική Ασία που έφεραν το τέλος των μεταναστεύσεων των Αδαμιτών, αποκλείοντάς τους από την Ευρώπη εξ αιτίας της Μεσογείου που είχε διευρυνθεί και παροχετεύοντας το μεταναστευτικό ρεύμα βόρεια και ανατολικά στο Τουρκεστάν. Ως την εποχή της ολοκλήρωσης αυτών των εξάρσεων της ξηράς και των συναφών κλιματολογικών αλλαγών, 15,000 περίπου χρόνια π.Χ., ο πολιτισμός είχε φθάσει, κάπως, σε αδιέξοδο, με εξαίρεση τον πολιτισμικό πυρήνα και τα βιολογικά αποθέματα των Ανδιτών, τα οποία εξακολουθούσαν να περιορίζονται από τα βουνά, ανατολικά, προς την Ασία και από τα εξαπλούμενα δάση στην Ευρώπη, προς τη δύση.
(900.5) 81:1.3 Η κλιματολογική εξέλιξη επρόκειτο, πλέον, να ολοκληρώσει αυτό που όλες οι άλλες προσπάθειες είχαν αποτύχει να κάνουν, δηλαδή, να υποχρεώσει τον Ευρασιανό άνθρωπο να εγκαταλείψει το κυνήγι για χάρη των περισσότερο προηγμένων έργων της βοσκής και της καλλιέργειας. Η εξέλιξη μπορεί να είναι αργή, αλλά είναι φοβερά δυναμική.
(900.6) 81:1.4 Επειδή από νωρίς οι καλλιεργητές χρησιμοποιούσαν τόσο πολύ τους σκλάβους, περιφρονούνταν από τους κυνηγούς και τους βοσκούς. Για αιώνες η καλλιέργεια του εδάφους θεωρείτο ταπεινωτική. Εξ αυτού και η αντίληψη ότι η καλλιέργεια του εδάφους είναι κατάρα, ενώ αποτελεί τη μέγιστη ευλογία. Ακόμη και κατά την εποχή του Κάιν και του Άβελ οι θυσίες των βοσκών βρίσκονταν σε πολύ μεγαλύτερη υπόληψη από τις προσφορές των γεωργών.
(900.7) 81:1.5 Ο άνθρωπος κανονικά εξελίχθηκε σε καλλιεργητή από κυνηγό περνώντας από το στάδιο του βοσκού και τούτο αληθεύει και για τους Ανδίτες, επίσης, αλλά συχνότερα οι εξελικτικές απαιτήσεις των κλιματολογικών αναγκών έκαναν ολόκληρες φυλές να περνούν από το στάδιο των κυνηγών σ’ αυτό των επιτυχημένων καλλιεργητών. Το φαινόμενο, όμως, αυτό, του να περνούν κατ’ ευθείαν από το κυνήγι στην καλλιέργεια, συνέβη μόνο στις περιοχές αυτές, όπου η φυλή ήταν σε μεγάλο βαθμό επιμεμειγμένη με την ιώδη γενιά.
(901.1) 81:1.6 Οι εξελικτικοί λαοί (κυρίως οι Κινέζοι) έμαθαν από νωρίς να φυτεύουν σπόρους και να καλλιεργούν τα σπαρτά παρατηρώντας την ανάπτυξη των σπόρων που τυχαία είχαν υγρανθεί, ή, εκείνων του είχαν τοποθετηθεί σε τάφους ως τροφή για τους νεκρούς. Σ’ ολόκληρη, ωστόσο, την νοτιοδυτική Ασία, κατά μήκος των γόνιμων βυθών των ποταμών και των γειτονικών πεδιάδων, οι Ανδίτες ολοκλήρωσαν τις βελτιωμένες τεχνικές καλλιέργειας που είχαν κληρονομήσει από τους προγόνους τους, οι οποίοι είχαν κάνει την αγροτική και την κηπουρική τέχνη κύριες απασχολήσεις τους, μέσα στα όρια του δεύτερου κήπου.
(901.2) 81:1.7 Για χιλιάδες χρόνια οι απόγονοι του Αδάμ καλλιεργούσαν στάρι και κριθάρι, όπως αυτά είχαν βελτιωθεί στον Κήπο, σ’ ολόκληρη την έκταση των υψιπέδων των άνω συνόρων της Μεσοποταμίας. Οι απόγονοι του Αδάμ και του Άνταμσαν συναντήθηκαν, εμπορεύθηκαν και αναμίχθηκαν κοινωνικά σ’ αυτή την περιοχή.
(901.3) 81:1.8 Ήταν αυτές οι αναγκαστικές αλλαγές στις συνθήκες διαβίωσης που έκαναν ένα τόσο μεγάλο ποσοστό της ανθρώπινης φυλής να γίνει παμφάγο, όσον αφορά στις διατροφικές πρακτικές. Και ο διατροφικός συνδυασμός του σταριού, του ρυζιού και των λαχανικών και της σάρκας των ζώων των κοπαδιών έγινε η αφετηρία για ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός στην υγεία και την ευρωστία των αρχαίων αυτών λαών.
(901.4) 81:2.1 Η ανάπτυξη της κουλτούρας στηρίζεται στην εξέλιξη των εργαλείων του πολιτισμού. Και τα εργαλεία τα οποία χρησιμοποίησε ο άνθρωπος στην ανέλιξή του από την άγρια κατάσταση ήταν αποτελεσματικά, ως το σημείο όπου αποδέσμευσαν την ανθρώπινη δύναμη ώστε να επιτύχει ανώτερα έργα.
(901.5) 81:2.2 Εσείς που τώρα ζείτε στην εποχή του αναπτυσσόμενου πολιτισμού και στην αρχόμενη πρόοδο επί των κοινωνικών θεμάτων, που πραγματικά έχετε λίγο ελεύθερο χρόνο για να σκεφθείτε πάνω στην κοινωνία και τον πολιτισμό, δεν πρέπει να παραβλέπετε το γεγονός ότι οι παλιοί σας πρόγονοι διέθεταν ελάχιστο, ή καθόλου ελεύθερο χρόνο που θα μπορούσε να αφιερωθεί στο στοχαστικό αναλογισμό και την κοινωνική θεώρηση.
(901.6) 81:2.3 Οι πρώτες τέσσερις μεγάλες πρόοδοι στον ανθρώπινο πολιτισμό ήσαν:
(901.7) 81:2.4 1. Η τιθάσευση της φωτιάς
(901.8) 81:2.5 2. Η εξημέρωση των ζώων
(901.11) 81:2.8 Ενώ η φωτιά, η πρώτη μεγάλη ανακάλυψη, άνοιξε, τελικά, τις θύρες του επιστημονικού κόσμου, ελάχιστη αξία είχε, από την άποψη αυτή, για τον πρωτόγονο άνθρωπο. Αρνείτο να αναγνωρίσει φυσικές αιτίες ως ερμηνείες των κοινότοπων φαινομένων.
(901.12) 81:2.9 Όταν ρωτούνταν από πού ήλθε η φωτιά, η απλή ιστορία του Άντον και του πυρόλιθου γοργά αντικαταστάθηκε από το μύθο του πώς ο Προμηθέας την έκλεψε από τον Ουρανό. Οι αρχαίοι αναζητούσαν μια υπερφυσική ερμηνεία για όλα τα φυσικά φαινόμενα που δεν βρίσκονταν στην ακτίνα της προσωπικής τους κατανόησης. Και πολλοί σύγχρονοι εξακολουθούν να το κάνουν αυτό. Η αποπροσωποποίηση των αποκαλούμενων φυσικών φαινομένων χρειάσθηκε αιώνες και δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Ωστόσο, η ειλικρινής, γνήσια και χωρίς φόβο αναζήτηση των πραγματικών αιτίων δημιούργησε τη σύγχρονη επιστήμη. Μετέτρεψε την αστρολογία στην αστρονομία, την αλχημεία στην χημεία και τη μαγεία στην ιατρική.
(901.13) 81:2.10 Στην προ της εφεύρεσης των μηχανών εποχή, ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος μπορούσε να επιτύχει το έργο του, χωρίς να το κάνει ο ίδιος, ήταν να χρησιμοποιήσει ένα ζώο. Η εξημέρωση των ζώων του έδωσε ζωντανά εργαλεία, η ευφυής χρήση των οποίων προετοίμασε το δρόμο για τη γεωργία, αλλά και τις μεταφορές. Και χωρίς αυτά τα ζώα, ο άνθρωπος δεν θα είχε ανέλθει από την πρωτόγονη κατάσταση στα επίπεδα του μετέπειτα πολιτισμού.
(902.1) 81:2.11 Τα περισσότερα από τα ζώα που προσφέρονταν για εξημέρωση βρίσκονταν στην Ασία, ιδιαίτερα στις κεντρικές και νότιες περιοχές. Αυτός ήταν ο λόγος που ο πολιτισμός προόδευσε ταχύτερα στις περιοχές αυτές, απ’ όσο σε άλλα μέρη του κόσμου. Πολλά από τα ζώα αυτά είχαν εξημερωθεί δύο φορές στο παρελθόν και την εποχή των Ανδιτών εξημερώθηκαν άλλη μία φορά. Ωστόσο ο σκύλος είχε μείνει κοντά στους κυνηγούς από τότε που εξημερώθηκε από το γαλάζιο άνθρωπο πάρα πολλούς αιώνες πριν.
(902.2) 81:2.12 Οι Ανδίτες του Τουρκεστάν ήσαν οι πρώτοι λαοί που εξημέρωσαν σε μεγάλο βαθμό το άλογο και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που ο πολιτισμός τους κυριάρχησε για τόσα πολλά χρόνια. Ως το 5000 π.Χ., οι αγρότες της Μεσοποταμίας, του Τουρκεστάν και της Κίνας είχαν αρχίσει να εκτρέφουν πρόβατα, κατσίκες, αγελάδες, καμήλες, άλογα, όρνιθες και ελέφαντες. Χρησιμοποιούσαν ως υποζύγια τα βόδια, τις καμήλες, τα άλογα και τα γιακ.1 [94] Ο άνθρωπος υπήρξε, κάποτε, ο ίδιος υποζύγιο. Ένας αρχηγός της γαλάζιας φυλής είχε κάποτε εκατό χιλιάδες ανθρώπους στην κατοχή του ως υποζύγια.
(902.3) 81:2.13 Οι θεσμοί της δουλείας και της ατομικής ιδιοκτησίας της γης αναπτύχθηκαν μαζί με τη γεωργία. Η δουλεία ανέβασε τα πρότυπα διαβίωσης του αφέντη και του εξασφάλισε περισσότερο ελεύθερο χρόνο για κοινωνικές συναναστροφές.
(902.4) 81:2.14 Ο άγριος είναι σκλάβος της φύσης, ο επιστημονικός, όμως, πολιτισμός προσφέρει αυξανόμενη ελευθερία στην ανθρωπότητα. Με τη βοήθεια των ζώων, της φωτιάς, του ανέμου, του νερού, του ηλεκτρισμού αλλά και των άλλων, των άγνωστων ακόμη, πηγών ενέργειας, ο άνθρωπος απελευθερώθηκε και θα εξακολουθήσει να απελευθερώνεται από την αναγκαιότητα του αδιάλειπτου μόχθου. Ανεξάρτητα από τα παροδικά προβλήματα που δημιουργούνται εξ αιτίας της γόνιμης εφεύρεσης των μηχανών, τα απώτατα οφέλη που θα αποκομισθούν από τις μηχανολογικές αυτές εφευρέσεις είναι ανεκτίμητα. Ο πολιτισμός δεν μπορεί ποτέ να αναπτυχθεί, πολύ λιγότερο να παγιωθεί, έως ότου ο άνθρωπος διαθέσει ελεύθερο χρόνο για να σκεφθεί, να σχεδιάσει, να φαντασθεί καινούργιους και καλύτερους τρόπους για να κάνει πράγματα. Ο άνθρωπος, αρχικά, βρήκε απλά ένα καταφύγιο, έζησε κάτω από βράχους, ή κατοίκησε σε σπηλιές. Κατόπιν προσάρμοσε φυσικά υλικά, όπως το ξύλο και η πέτρα για να φτιάξει τις καλύβες της οικογένειάς του. Τέλος, εισήλθε στο δημιουργικό στάδιο της οικοδόμησης κατοικιών, έμαθε να φτιάχνει τούβλα και άλλα οικοδομικά υλικά.
(902.5) 81:2.15 Οι λαοί των υψιπέδων του Τουρκεστάν υπήρξαν οι πρώτοι από τις πιο σύγχρονες φυλές που έκτισαν ξύλινα σπίτια, σπίτια που δεν ήσαν διόλου διαφορετικά από τις αρχικές, από κορμούς φτιαγμένες, καλύβες των πρωτοπόρων Αμερικανών εποίκων. Σε όλες τις πεδινές εκτάσεις οι ανθρώπινες κατοικίες ήσαν φτιαγμένες από τούβλα. Αργότερα, από ψημένα τούβλα.
(902.6) 81:2.16 Οι παλαιότερες παραποτάμιες φυλές έφτιαχναν τις καλύβες τους τοποθετώντας μακριές κολώνες μέσα στο έδαφος, κυκλικά. Τα επάνω μέρη τους, στη συνέχεια, ενώνονταν, φτιάχνοντας το σκελετό της καλύβας, ο οποίος πλεκόταν με εγκάρσια καλάμια, κάνοντας ολόκληρη την κατασκευή να μοιάζει με πελώριο αναποδογυρισμένο καλάθι. Η κατασκευή αυτή επιχρίζετο, κατόπιν, με πηλό και, αφού στέγνωνε στον ήλιο, ήταν πλέον μια πολύ εξυπηρετική, αδιάβροχη κατοικία.
(902.7) 81:2.17 Ήταν από τις πολύ παλιές αυτές καλύβες που προήλθε η μεταγενέστερη έμπνευση για την ανεξάρτητη ύφανση όλων των ειδών των καλαθιών. Μέσα σε μια ομάδα, η έμπνευση της κατασκευής κεραμικών ξεπήδησε από την παρατήρηση των αποτελεσμάτων της επίχρισης αυτών των σκελετών με υγρό πηλό. Η πρακτική του να σκληραίνουν τα κεραμικά με το ψήσιμο ανεκαλύφθη όταν μια από τις καλυμμένες με πηλό, πρωτόγονες αυτές καλύβες κάηκε συμπτωματικά. Οι τέχνες των παλαιότερων καιρών ήσαν, πολλές φορές, απόρροια τυχαίων περιστατικών που συνόδευαν την καθημερινή ζωή των πρώτων ανθρώπων. Τουλάχιστον, αυτό ισχύει για ολόκληρη, σχεδόν, την εξελικτική πρόοδο της ανθρωπότητας μέχρι την έλευση του Αδάμ.
(902.8) 81:2.18 Ενώ η κεραμική είχε αρχικά εισαχθεί από το επιτελείο του Πρίγκιπα, μισό, περίπου, εκατομμύριο χρόνια πριν, η κατασκευή πήλινων αγγείων είχε ουσιαστικά σταματήσει για περισσότερο από εκατόν πενήντα χιλιάδες χρόνια. Μόνον οι προ-Σουμερικοί Νοδίτες που κατοικούσαν στις ακτές του Κόλπου εξακολούθησαν να φτιάχνουν πήλινα αγγεία. Η τέχνη της κατασκευής κεραμικών αναβίωσε την εποχή του Αδάμ. Η διασπορά της τέχνης αυτής ήταν ταυτόχρονη με την εξάπλωση των ερήμων της Αφρικής, της Αραβίας και της κεντρικής Ασίας και διαδόθηκε σε διαδοχικά κύματα βελτιούμενων τεχνικών από τη Μεσοποταμία και ολόκληρο το Ανατολικό Ημισφαίριο.
(903.1) 81:2.19 Οι πολιτισμοί αυτοί της εποχής των Ανδιτών δεν μπορούν πάντα να προσδιορισθούν από τα στάδια ανάπτυξης της κεραμικής, ή των άλλων τεχνών τους.
(903.2) 81:2.20 Η ομαλή πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης δυσκολεύτηκε τρομακτικά από τα καθεστώτα της Νταλαμέιτια και της Εδέμ. Συμβαίνει συχνά τα μεταγενέστερα αγγεία και τα σκεύη και είναι κατώτερα των παλαιότερων προϊόντων των γνησιότερων Ανδιτικών λαών.
(903.3) 81:3.1 Η εξ αιτίας του κλίματος καταστροφή των πλούσιων, απέραντων λιβαδιών που χρησιμοποιούνταν για κυνήγι και βοσκή του Τουρκεστάν, η οποία άρχισε περίπου το 12,000 π.Χ., ανάγκασε τους ανθρώπους των περιοχών αυτών να καταφύγουν σε νέες μορφές επινοήσεων και πρωτόγονων κατασκευών. Ορισμένοι στράφηκαν στην εκτροφή εξημερωμένων κοπαδιών, άλλοι έγιναν γεωργοί, ή συλλέκτες τροφών που μεγάλωναν στο νερό, ο ανώτερος, ωστόσο, τύπος της Ανδιτικής ευφυΐας διάλεξε να καταπιαστεί με το εμπόριο και τις κατασκευές. Έφθασε να γίνει έθιμο για ολόκληρες φατρίες να αφιερώνονται στην ανάπτυξη μιας και μόνης κατασκευής. Από την κοιλάδα του Νείλου ως το Χίντου Κας2 [95] και από τον Γάγγη ως τον Κίτρινο Ποταμό, κύρια ασχολία των ανώτερων φυλών έγινε η καλλιέργεια του εδάφους με το εμπόριο ως δευτερεύουσα δραστηριότητα.
(903.4) 81:3.2 Η αύξηση στις συναλλαγές και την μετασκευή των πρώτων υλών σε διάφορα εμπορεύσιμα αντικείμενα συνετέλεσε άμεσα στη δημιουργία των πρώιμων και ημιειρηνικών εκείνων κοινοτήτων οι οποίες άσκησαν μεγάλη επιρροή στην εξάπλωση της κουλτούρας και των τεχνών του πολιτισμού. Πριν την εποχή του εκτεταμένου παγκόσμιου εμπορίου, οι κοινότητες ήσαν φατριακές – διευρυμένες οικογενειακές ομάδες. Το εμπόριο συναδέλφωσε διαφορετικά είδη ανθρώπων, συμβάλλοντας έτσι στην ταχύτερη αλληλεπίδραση της κουλτούρας.
(903.5) 81:3.3 Περίπου δώδεκα χιλιάδες χρόνια πριν, άρχιζε η εποχή των ανεξάρτητων πόλεων. Και οι πρωτόγονες αυτές πόλεις του εμπορίου και των κατασκευών περιβάλλονταν, πάντα, από ζώνες αγροκαλλιέργειας και εκτροφής βοοειδών. Ενώ είναι γεγονός ότι οι κατασκευές προωθήθηκαν εξ αιτίας της έξαρσης των προτύπων διαβίωσης, δεν πρέπει να έχετε λανθασμένες απόψεις πάνω στην εκλέπτυνση της πρώιμης αστικής ζωής. Οι πρώτες φυλές δεν ήσαν σε μεγάλο βαθμό τακτικές και καθαρές και το ύψος μιας μέσης, πρωτόγονης κοινότητας μεγάλωνε από τριάντα έως εξήντα εκατοστά κάθε είκοσι πέντε χρόνια, ως αποτέλεσμα της συγκέντρωσης ρύπων και απορριμμάτων. Ορισμένες από τις παλαιότερες αυτές πόλεις ψήλωναν, επίσης, περισσότερο από το χώρο που τις περιέβαλλε πολύ γρήγορα, επειδή οι από άψητη λάσπη καλύβες ήταν βραχύβιες και ήταν έθιμο να κτίζουν καινούργιες κατοικίες πάνω στα ερείπια των παλιών.
(903.6) 81:3.4 Η ευρέως διαδεδομένη χρήση του μετάλλου ήταν χαρακτηριστικό της εποχής αυτής των αρχικών βιομηχανικών και εμπορικών πόλεων. Έχετε ήδη βρει έναν πολιτισμό χαλκού στο Τουρκεστάν, που χρονολογείται πριν το 9,000 π.Χ. και οι Ανδίτες από νωρίς έμαθαν να επεξεργάζονται, επίσης, τον σίδηρο, τον χρυσό και τον χαλκό. Οι συνθήκες, ωστόσο, ήσαν κατά πολύ διαφορετικότερες εκείνων των πλέον προηγμένων κέντρων του πολιτισμού. Δεν υπήρχαν ευδιάκριτες περίοδοι, όπως η Λίθινη Εποχή, η Εποχή του Χαλκού και η Εποχή του Σιδήρου. Και οι τρεις τους υπήρχαν την ίδια εποχή σε διαφορετικά μέρη.
(904.1) 81:3.5 Ο χρυσός ήταν το πρώτο μέταλλο που αναζήτησε ο άνθρωπος. Ήταν εύκολος στην επεξεργασία και, αρχικά, χρησιμοποιείτο μόνο ως διακοσμητικός. Ο χαλκός χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια, αλλά όχι σε μεγάλη έκταση, έως ότου αναμίχθηκε με τον κασσίτερο για να δημιουργήσει τον σκληρότερο ορείχαλκο. Η ανακάλυψη της ανάμιξης του χαλκού και του κασσίτερου για την κατασκευή ορείχαλκου έγινε από έναν από τους Ανταμσονίτες του Τουρκεστάν, του οποίου το ορυχείο χαλκού έτυχε να βρίσκεται δίπλα σ’ ένα κοίτασμα κασσίτερου.
(904.2) 81:3.6 Με την εμφάνιση των πρωτόγονων κατασκευών και την απαρχή της βιομηχανίας, το εμπόριο έγινε γοργά η ισχυρότερη επίδραση στην εξάπλωση του πολιτισμού. Το άνοιγμα εμπορικών διαύλων, χερσαίων και θαλάσσιων, διευκόλυνε τα μέγιστα τα ταξίδια και την ανάμιξη της κουλτούρας, καθώς επίσης και τη συγχώνευση των πολιτισμών. Ως το 5,000 π.Χ. το άλογο χρησιμοποιείτο γενικευμένα σ’ όλες τις πολιτισμένες και ημιπολιτισμένες χώρες. Οι μεταγενέστερες αυτές φυλές δεν διέθεταν μόνο το εξημερωμένο άλογο, αλλά επίσης διάφορους τύπους αμαξών και αρμάτων. Αιώνες πριν χρησιμοποιήθηκε ο τροχός, τώρα, όμως, τα οχήματα με τον εξοπλισμό αυτό χρησιμοποιούνταν σ’ ολόκληρο τον κόσμο για το εμπόριο αλλά και για τον πόλεμο.
(904.3) 81:3.7 Ο ταξιδευτής έμπορος και ο περιπλανώμενος εξερευνητής συνέβαλαν περισσότερο στην πρόοδο του ιστορικού πολιτισμού από όσο όλες οι άλλες επιδράσεις μαζί. Οι στρατιωτικές κατακτήσεις, ο εποικισμός και οι ιεραποστολικές επιχειρήσεις που υποστηρίχθηκαν από τις μεταγενέστερες θρησκείες υπήρξαν επίσης παράγοντες στην εξάπλωση της κουλτούρας. Όλα όμως αυτά ήταν δευτερεύοντα προς τις εμπορικές σχέσεις, οι οποίες διαρκώς επιταχύνονταν εξ αιτίας της ραγδαίας εξέλιξης των βιομηχανικών τεχνών και επιστημών.
(904.4) 81:3.8 Η ενστάλαξη των Αδαμικών γόνων στις ανθρώπινες φυλές όχι μόνο επετάχυνε το ρυθμό προόδου του πολιτισμού, αλλά επιπλέον διήγειρε την ροπή τους προς την περιπέτεια και την εξερεύνηση, ως το σημείο όπου το μεγαλύτερο μέρος της Ευρασίας και της βόρειας Αφρικής να έχει πλέον καταληφθεί από τους ταχύτατα πολλαπλασιαζόμενους, μικτούς απογόνους των Ανδιτών.
(904.5) 81:4.1 Καθώς φθάνουμε στην αυγή των ιστορικών χρόνων, το σύνολο της Ευρασίας, η βόρεια Αφρική και τα Νησιά του Ειρηνικού έχουν κατακλυσθεί από τις σύνθετες φυλές της ανθρωπότητας. Και οι σημερινές αυτές φυλές προέκυψαν από τη συγχώνευση και την επανασυγχώνευση των πέντε βασικών ανθρώπινων γενών της Ουράντια.
(904.6) 81:4.2 Κάθε μία από τις φυλές της Ουράντια προσδιορίζετο από ορισμένα ευδιάκριτα φυσικά χαρακτηριστικά. Οι Αδαμίτες και οι Νοδίτες ήσαν δολιχοκέφαλοι. Οι Αντονίτες ήταν ευρυκέφαλοι. Οι φυλές του Σαντζίκ είχαν μέτριου μεγέθους κεφαλές, με τους κίτρινους και γαλάζιους ανθρώπους να τείνουν προς τον ευρυκέφαλο τύπο. Οι γαλάζιες φυλές, όταν αναμίχθηκαν με το Αντονικό γένος, έγιναν οριστικά ευρυκέφαλοι. Οι δευτερογενείς Σαντζίκ είχαν μεσαίου μεγέθους κεφαλές, ή ήσαν δολιχοκέφαλοι.
(904.7) 81:4.3 Αν και οι διαστάσεις αυτές του κρανίου είναι χρήσιμες για την αποκρυπτογράφηση της φυλετικής προέλευσης, ο σκελετός, ως σύνολο, είναι πολύ περισσότερο αξιόπιστος. Κατά την αρχική εξέλιξη των φυλών της Ουράντια υπήρχαν, αρχικά, πέντε ευδιάκριτοι τύποι σκελετικής δομής:
(904.8) 81:4.4 1. η Αντονική, οι αυτόχθονες της Ουράντια.
(904.9) 81:4.5 2. Οι βασικοί Σαντζίκ, κόκκινοι, κίτρινοι και γαλάζιοι.
(904.10) 81:4.6 3. Οι δευτερεύοντες Σαντζίκ, πορτοκαλόχρωμοι, πράσινοι και μοβ.
(904.13) 81:4.9 Καθώς οι πέντε αυτές μεγάλες φυλετικές ομάδες επιμειγνύονταν σε μεγάλο βαθμό, η συνεχής ανάμιξη έτεινε να επισκιάσει τον τύπο των Αντονιτών με την κυριαρχία της κληρονομικότητας των Σαντζίκ. Οι Λάπωνες και οι Εσκιμώοι αποτελούν συγχωνεύσεις των Αντονιτών και των γαλάζιων φυλών του Σαντζίκ. Η σκελετική δομή τους πλησιάζει πολύ στη διατήρηση του αυτόχθονος Αντονικού τύπου. Οι Αδαμίτες, όμως, και οι Νοδίτες αναμίχθηκαν τόσο πολύ με τις άλλες φυλές, ώστε μπορούν να διακριθούν μόνο ως μια καθολική Καυκασοειδής κατηγορία.
(905.1) 81:4.10 Γενικά, λοιπόν, καθώς τα ανθρώπινα υπολείμματα των τελευταίων είκοσι χιλιάδων χρόνων έρχονται στο φως, είναι αδύνατο να διαχωρίσουμε τους πέντε αυθεντικούς τύπους. Η μελέτη των σκελετικών αυτών δομών θα αποκαλύψει ότι η ανθρωπότητα χωρίζεται, πλέον, σε τρεις, κατά προσέγγισιν, κατηγορίες:
(905.2) 81:4.11 1. Την Καυκασοειδή – την Ανδιτική πρόσμιξη των Νοδιτικών και Αδαμικών γόνων, τροποποιημένη περαιτέρω από την πρόσμιξη με τους βασικούς και (λίγο) με τους δευτερογενείς Σαντζίκ, καθώς και με σημαντική Αντονική συνεισφορά.3 [96] Οι λευκές φυλές της Δύσης, μαζί με ορισμένους Ινδικούς πληθυσμούς καθώς και πληθυσμούς των Ουραλίων-Αλτάι,4 [96] περιλαμβάνονται στην ομάδα αυτή.
(905.3) 81:4.12 2. Την Μογγολοειδή – τον βασικό Σαντζίκ τύπο, που περιλαμβάνει τις αρχικές κόκκινες, κίτρινες και γαλάζιες φυλές. Οι Κινέζοι και οι αυτόχθονες της Αμερικής5 [97] ανήκουν στην ομάδα αυτή. Στην Ευρώπη ο Μογγολοειδής τύπος τροποποιήθηκε από την πρόσμιξη των δευτερευόντων Σαντζίκ και των Αντονιτών. Ακόμη, δε, περισσότερο από την ενστάλαξη των Ανδιτών. Οι Μαλαίοι και οι άλλοι λαοί της Ινδονησίας περιλαμβάνονται στην ταξινόμηση αυτή, αν και περιέχουν ένα υψηλό ποσοστό αίματος δευτερογενών Σαντζίκ.
(905.4) 81:4.13 3. Τη Νεγροειδή – τον τύπο των δευτερευόντων Σαντζίκ, ο οποίος αρχικά περιελάμβανε την πορτοκαλόχρωμη, την πράσινη και την μαύρη φυλή. Αυτός είναι ο τύπος που απεικονίζεται καλύτερα από τους Νέγρους και βρίσκεται σ’ ολόκληρη την Αφρική, την Ινδία και την Ινδονησία, οπουδήποτε ήσαν εγκατεστημένες οι δευτερεύουσες φυλές του Σαντζίκ.
(905.5) 81:4.14 Στη Βόρεια Κίνα υπάρχει ένα ποσοστό συγχώνευσης Καυκασοειδών και Μογγολοειδών τύπων. Στην Εγγύς Ανατολή έχουν αναμιχθεί οι Καυκασοειδείς και οι Νεγροειδείς. Στην Ινδία, όπως και στη Νότια Αμερική, αντιπροσωπεύονται και οι τρεις τύποι. Και τα χαρακτηριστικά του σκελετού των τριών τύπων που επέζησαν διατηρούνται ακόμη και βοηθούν στο να αναγνωρίζεται η μετέπειτα γενεαλογία των σύγχρονων ανθρώπινων φυλών.
(905.6) 81:5.1 Η βιολογική εξέλιξη και ο ανθρωπιστικός πολιτισμός δεν συνδέονται απαραίτητα. Η οργανική εξέλιξη, σε οποιαδήποτε εποχή, μπορεί να προχωρήσει απρόσκοπτα ακόμη και σε πλήρη πολιτισμική έκπτωση. Όταν, όμως, εξετάζονται μακρόχρονες περίοδοι της ανθρώπινης ιστορίας, παρατηρείται ότι τελικά η εξέλιξη και η κουλτούρα σχετίζονται ως αίτιο και αποτέλεσμα. Η εξέλιξη μπορεί να προαχθεί απουσία της κουλτούρας, αλλά ο ανθρωπιστικός πολιτισμός δεν ανθεί χωρίς το κατάλληλο υπόβαθρο της προηγηθείσας φυλετικής προόδου. Ο Αδάμ και η Εύα ουδεμία τέχνη, ξένη προς την πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας, εισήγαγαν. Ωστόσο, το Αδαμικό αίμα πράγματι αύξησε την εγγενή ικανότητα των φυλών και αληθινά επετάχυνε το ρυθμό προόδου της οικονομικής ανάπτυξης και της βιομηχανικής προόδου. Η επιφοίτηση του Αδάμ βελτίωσε τη δύναμη του εγκεφάλου των φυλών, επισπεύδοντας, με τον τρόπο αυτό, κατά πολύ τη διαδικασία της φυσικής εξέλιξης.
(905.7) 81:5.2 Δια της γεωργίας, της εξημέρωσης των ζώων και της βελτιωμένης αρχιτεκτονικής, η ανθρωπότητα, σταδιακά, ξέφυγε από το χειρότερο μέρος του ακατάπαυτου αγώνα της επιβίωσης και άρχισε να καταστρώνει σχέδια για να βρει με ποιο τρόπο να κάνει ελκυστικότερη τη διαδικασία της ζωής. Και τούτη υπήρξε η απαρχή της προσπάθειας για τα ανώτερα και ακόμη ανώτερα πρότυπα της υλικής άνεσης. Με τις κατασκευές και τη βιομηχανία ο άνθρωπος βελτιώνει σταδιακά την αναλογία της απόλαυσης της θνητής ζωής.
(906.1) 81:5.3 Η πολιτισμική κοινωνία, ωστόσο, δεν είναι μια μεγάλη φιλανθρωπική λέσχη κληρονομικού δικαιώματος, στην οποία όλοι είναι εκ γενετής δωρεάν μέλη και απολύτως ίσοι. Μάλλον πρόκειται για μια προηγμένη και πάντα προοδεύουσα συντεχνία γήινων εργατών, που δέχεται στις τάξεις της μόνο την αριστοκρατία των εργαζομένων εκείνων που αγωνίζονται για να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος, όπου τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους θα ζήσουν και θα προοδεύσουν στους αιώνες που θα έλθουν. Και η συντεχνία αυτή του πολιτισμού απαιτεί ακριβά τέλη εισόδου, ζητά αυστηρή και σκληρή πειθαρχία, επιβάλλει βαριές ποινές σε όλους τους αμφισβητίες και τους αντικομφορμιστές, ενώ προσφέρει ελάχιστες ατομικές ελευθερίες, ή προνόμια, εκτός εκείνων της μεγαλύτερης ασφάλειας έναντι των κοινών κινδύνων και των φυλετικών απειλών.
(906.2) 81:5.4 Οι κοινωνικές σχέσεις αποτελούν μία μορφή διασφάλισης της επιβίωσης η οποία, όπως οι ανθρώπινες υπάρξεις έχουν μάθει, είναι επωφελής. Γι’ αυτό οι περισσότεροι είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τα ασφάλιστρα της αυτοθυσίας και του περιορισμού της ατομικής ελευθερίας, τα οποία η κοινωνία απαιτεί από τα μέλη της ανταμοιβή για τη βελτιωμένη αυτή ομαδική προστασία. Με λίγα λόγια, ο σύγχρονος κοινωνικός μηχανισμός αποτελεί ένα εμπειρικό πλάνο ασφάλισης, σχεδιασμένο να παρέχει ένα βαθμό σιγουριάς και προστασίας εναντίον της επιστροφής στις τρομερές και αντικοινωνικές συνθήκες που χαρακτήριζαν τις αρχικές εμπειρίες της ανθρώπινης φυλής.
(906.3) 81:5.5 Η κοινωνία, λοιπόν, γίνεται ένα συνεργικό περίγραμμα για να διασφαλίσει την αστική ελευθερία δια των θεσμών, την οικονομική ελευθερία δια του κεφαλαίου και των επενδύσεων, την κοινωνική ελευθερία δια της καλλιέργειας και την απαλλαγή από τη βία δια των αστυνομικών κανονισμών.
(906.4) 81:5.6 Η ισχύς δεν καθορίζει το δικαίωμα, αλλά, πράγματι, επιβάλλει τα κοινώς αναγνωρισμένα δικαιώματα κάθε επερχόμενης γενεάς. Η κύρια αποστολής μιας κυβέρνησης είναι ο καθορισμός των δικαιωμάτων, η δίκαιη και ορθή ρύθμιση των ταξικών διαφορών και η ενίσχυση της ισότητας των ευκαιριών υπό την αρχή του νόμου. Κάθε ανθρώπινο δικαίωμα συνδέεται με ένα κοινωνικό καθήκον. Το ομαδικό προνόμιο αποτελεί ασφαλιστικό μηχανισμό, ο οποίος απαιτεί απαρέγκλιτα την πλήρη εξόφληση των αναλογούντων ασφαλίστρων της ομαδικής υπηρεσίας. Και τα ομαδικά δικαιώματα, όπως και τα ατομικά, πρέπει να προστατεύονται, περιλαμβάνοντας ρυθμίσεις για τις σεξουαλικές κλίσεις.
(906.5) 81:5.7 Η υποκείμενη τους ομαδικούς κανονισμούς ελευθερία είναι ο έννομος στόχος της κοινωνικής εξέλιξης. Η χωρίς περιορισμούς ελευθερία αποτελεί το μάταιο και ευφάνταστο όνειρο του ανερμάτιστου και ασταθούς ανθρώπινου νου.
(906.6) 81:6.1 Ενώ η βιολογική εξέλιξη προχωρούσε πάντα ανοδικά, ένα μεγάλο μέρος της πολιτισμικής εξέλιξης βγήκε από την κοιλάδα του Ευφράτη κατά κύματα, τα οποία διαδοχικά εξασθενούσαν με το πέρασμα του χρόνου, ώσπου τελικά το σύνολο των αμιγούς καταγωγής Αδαμικών απογόνων έφυγε για να εμπλουτίσει τους πολιτισμούς στην Ασία και την Ευρώπη. Οι φυλές δεν αναμίχθηκαν πλήρως, αλλά οι πολιτισμοί τους αναμίχθηκαν σ’ ένα σημαντικό βαθμό. Η κουλτούρα εξαπλώθηκε αργά-αργά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Και τούτος ο πολιτισμός πρέπει να διατηρηθεί και να υποστηριχθεί, αφού πλέον δεν υπάρχουν πηγές κουλτούρας, ούτε Ανδίτες για να αναζωογονήσουν και να διεγείρουν την αργή πρόοδο της εξέλιξης του πολιτισμού.
(906.7) 81:6.2 Ο πολιτισμός ο οποίος τώρα εξελίσσεται στην Ουράντια αναπτύχθηκε και βασίσθηκε στους ακόλουθους παράγοντες:
(906.8) 81:6.3 1. Τις φυσικές συνθήκες. Η φύση και η έκταση ενός υλικού πολιτισμού είναι εν πολλοίς μέγεθος που καθορίζεται από τους διαθέσιμους φυσικούς πόρους. Το κλίμα, ο καιρός, αλλά και πολυάριθμες φυσικές συνθήκες αποτελούν παράγοντες στην εξέλιξη της κουλτούρας.
(907.1) 81:6.4 Την απαρχή της εποχής των Ανδιτών υπήρχαν μόνο δύο εκτεταμένοι και γόνιμοι ανοικτοί κυνηγότοποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο ένας ήταν στη Βόρεια Αμερική και είχε κατακλυσθεί από τους αυτόχθονες κατοίκους. Ο άλλος βρισκόταν στα βόρεια του Τουρκεστάν και ήταν εν μέρει κατειλημμένος από μια Αντονική-κίτρινη φυλή. ΟΙ αποφασιστικοί παράγοντες στην εξέλιξη μιας ανώτερης κουλτούρας στη νοτιοδυτική Ασία υπήρξαν η φυλή και το κλίμα. Οι Ανδίτες ήταν ένας σπουδαίος λαός, αλλά ο κρίσιμος παράγων που καθόρισε την πορεία του πολιτισμού τους ήταν η αυξανόμενη ξηρασία του Ιράν, του Τουρκεστάν και του Σινκιάνγκ, η οποία τους ανάγκασε να εφεύρουν και να υιοθετήσουν νέες και προηγμένες μεθόδους για να αποσπάσουν τα προς το ζην από τα όλο και λιγότερο εύφορα εδάφη τους.
(907.2) 81:6.5 Ο σχηματισμός των ηπείρων καθώς και των άλλων γεωλογικών καταστάσεων άσκησε μεγάλη επίδραση στην απόφαση για ειρήνη, ή για πόλεμο. Ελάχιστοι Ουραντιανοί είχαν ποτέ τόσο ευοίωνη ευκαιρία για συνεχή και ανεμπόδιστη ανάπτυξη, όσο αυτή που απόλαυσαν οι πληθυσμοί της Βόρειας Αμερικής – προστατευμένοι, πρακτικά, από όλες τις πλευρές, από απέραντους ωκεανούς.
(907.3) 81:6.6 2. Τα κεφαλαιουχικά αγαθά. Ο πολιτισμός δεν μπορεί ποτέ να αναπτυχθεί υπό συνθήκες πενίας. Ο ελεύθερος χρόνος είναι βασικός για την πρόοδο του πολιτισμού. Τα ατομικά χαρακτηριστικά με ηθική και πνευματική αξία μπορούν να αποκτηθούν απουσία υλικού πλούτου, αλλά ο ανθρωπιστικός πολιτισμός απορρέει μόνον από τις συνθήκες εκείνες της υλικής ευμάρειας, οι οποίες υποθάλπουν τον ελεύθερο χρόνο σε συνδυασμό με τη φιλοδοξία.
(907.4) 81:6.7 Κατά τους πρωτόγονους καιρούς η ζωή στην Ουράντια ήταν μια σοβαρή και ορθολογιστική υπόθεση. Και ήταν για να αποδράσει από τον αδιάλειπτο αυτό αγώνα και τον ατέλειωτο μόχθο που η ανθρωπότητα είχε πάντα την τάση να μετακινείται προς το υγιεινό κλίμα των τροπικών. Ενώ οι θερμότερες αυτές ζώνες εγκατάστασης προσέφεραν ένα βαθμό απαλλαγής από τον σκληρό αγώνα για την επιβίωση, οι φυλές και οι φατρίες που αναζήτησαν με τον τρόπο αυτό ανακούφιση, σπάνια αξιοποίησαν τον ελεύθερο χρόνο, που δεν τους άξιζε, για την προώθηση του πολιτισμού. Η κοινωνική πρόοδος ερχόταν σταθερά από τις προθέσεις και τα σχέδια των φυλών εκείνων οι οποίες έμαθαν, μέσω του συνετού μόχθου τους, πώς να αποσπούν τα προς το ζην από τη γη, με μικρότερες προσπάθειες και λιγότερες μέρες εργασίας και έγιναν, με τον τρόπο αυτό, ικανές να απολαμβάνουν ένα άξια κερδισμένο και επωφελές περιθώριο ελεύθερου χρόνου.
(907.5) 81:6.8 3. Την επιστημονική γνώση. Η υλική θεώρηση του πολιτισμού πρέπει πάντα να περιμένει τη συγκέντρωση επιστημονικών δεδομένων. Πέρασε πάρα πολύς καιρός, μετά την ανακάλυψη του τόξου και του βέλους και την αξιοποίηση των ζώων με σκοπό την κινητήρια δύναμη, πριν ο άνθρωπος μάθει πώς να τιθασεύει τον άνεμο και το νερό, για να ακολουθήσει η χρησιμοποίηση του ατμού και του ηλεκτρισμού. Σιγά-σιγά, όμως, τα εργαλεία του πολιτισμού βελτιώνονταν. Η υφαντουργία, η κεραμική, η εξημέρωση των ζώων και η μεταλλουργία ακολουθήθηκαν από μια εποχή γραφής και τυπογραφίας.
(907.6) 81:6.9 Η γνώση είναι δύναμη. Η εφεύρεση προηγείται πάντα της επιτάχυνσης του ανθρωπιστικού πολιτισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Η επιστήμη και η εφεύρεση ωφελήθηκαν κυρίως από το τυπογραφικό πιεστήριο και η αλληλεπίδραση όλων αυτών των πολιτισμικών και εφευρετικών δραστηριοτήτων επετάχυνε απέραντα το ρυθμό της πολιτισμικής προόδου.
(907.7) 81:6.10 Η επιστήμη διδάσκει τον άνθρωπο να μιλά στην καινούργια γλώσσα των μαθηματικών και εξασκεί τη σκέψη του ώστε να απαιτεί μεγάλη ακρίβεια. Επιπλέον η επιστήμη σταθεροποιεί τη φιλοσοφία δια της εξάλειψης του σφάλματος, ενώ εξαγνίζει τη θρησκεία δια της εξολόθρευσης των προλήψεων.
(907.8) 81:6.11 4. Τους ανθρώπινους πόρους. Η ανθρώπινη δύναμη είναι απαραίτητη για την εξάπλωση του πολιτισμού. Γενικά, ένας πολυπληθής λαός θα κυριαρχήσει στον πολιτισμό μιας μικρότερης φυλής. Επομένως, η αδυναμία ενός λαού να αυξηθεί αριθμητικά ως ένα ορισμένο σημείο εμποδίζει την πλήρη πραγμάτωση του εθνικού του πεπρωμένου, έρχεται, ωστόσο, ένα σημείο στην αύξηση του πληθυσμού, από το οποίο και μετά η περαιτέρω ανάπτυξη είναι αυτοκτονική. Ο αριθμητικός πολλαπλασιασμός πέραν του βέλτιστου της φυσιολογικής αναλογίας ανθρώπου-γης, σημαίνει είτε υποβάθμιση των προτύπων διαβίωσης, είτε άμεση επέκταση των εδαφικών συνόρων με ειρηνική εισχώρηση, ή με στρατιωτική κατάκτηση, βίαιη κατοχή.
(908.1) 81:6.12 Ταράζεστε, πολλές φορές, με τις καταστροφές του πολέμου, αλλά πρέπει να αναγνωρίσετε την ανάγκη της δημιουργίας μεγάλων αριθμών ανθρώπων, έτσι ώστε να υπάρξουν μεγάλες ευκαιρίες για κοινωνική και ηθική ανάπτυξη. Με μία τέτοια πλανητική γονιμότητα, σύντομα ανακύπτει το σοβαρό πρόβλημα του υπερπληθυσμού. Οι περισσότεροι από τους κατοικημένους κόσμους είναι μικροί. Η Ουράντια έχει μέσο μέγεθος, ίσως κατά τι μικρότερο του μέσου. Η βέλτιστη σταθεροποίηση του εθνικού πληθυσμού προάγει τον πολιτισμό και εμποδίζει τον πόλεμο. Και συνετό έθνος είναι εκείνο που ξέρει πότε να πάψει να αναπτύσσεται.
(908.2) 81:6.13 Ωστόσο η πλουσιώτερη σε φυσικά αποθέματα και σε πλέον προηγμένο μηχανολογικό εξοπλισμό ήπειρος είναι εκείνη η οποία ελάχιστη πρόοδο θα πραγματοποιήσει, αν η ευφυία του λαού της βρίσκεται σε έκπτωση. Η γνώση μπορεί να αποκτηθεί με την παιδεία, αλλά η σοφία, που είναι απαραίτητη για τον πραγματικό πολιτισμό, μπορεί να διασφαλισθεί μόνο μέσα από την εμπειρία και από άνδρες και γυναίκες εγγενώς ευφυείς. Ένας τέτοιος λαός μπορεί να διδαχθεί από τις εμπειρίες του. Μπορεί να γίνει πραγματικά σοφός.
(908.3) 81:6.14 5. Την λειτουργικότητα των υλικών πόρων. Πολλά εξαρτώνται από τη σύνεση που επιδεικνύεται στην αξιοποίηση των φυσικών πόρων, της επιστημονικής γνώσης, των κεφαλαιουχικών αγαθών και των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Ο κύριος παράγων στον πρώιμο πολιτισμό υπήρξε η ισχύς που ασκήθηκε από συνετούς κοινωνικούς εξουσιαστές. Ο πρωτόγονος άνθρωπος είχε τον πολιτισμό που, κυριολεκτικά, του επιβλήθηκε από τους ανώτερους συγχρόνους του. Οι καλο-οργανωμένες και ανώτερες μειονότητες κυβέρνησαν, κατά μέγα μέρος, τον κόσμο αυτό.
(908.4) 81:6.15 Η ισχύς δεν καθορίζει το δικαίωμα, αλλά η ισχύς, πράγματι, δημιουργεί αυτό που υπάρχει και αυτό που υπήρξε στην ιστορία. Μόνο πρόσφατα έφθασε η Ουράντια στο σημείο εκείνο, όπου η κοινωνία είναι πρόθυμη να εξετάσει την ηθική της ισχύος και των δικαιωμάτων.
(908.5) 81:6.16 6. Τη λειτουργικότητα της γλώσσας. Η διάδοση του πολιτισμού πρέπει να υπηρετεί τη γλώσσα. Οι ζωντανές και αναπτυσσόμενες γλώσσες διασφαλίζουν την εξάπλωση του πολιτισμένου στοχασμού και σχεδιασμού. Κατά τις πρώιμες εποχές έγιναν σημαντικές πρόοδοι στη γλώσσα. Σήμερα, μία μεγάλη ανάγκη υφίσταται για την περαιτέρω γλωσσολογική ανάπτυξη, ώστε να διευκολυνθεί η έκφραση της εξελισσόμενης σκέψης.
(908.6) 81:6.17 Η γλώσσα εξελίχθηκε μέσω των κοινωνικών σχέσεων, με κάθε τοπική ομάδα να αναπτύσσει το δικό της σύστημα ανταλλαγής των λέξεων. Η γλώσσα αναπτύχθηκε μέσω των χειρονομιών, των σημάτων, των κραυγών, των μιμητικών ήχων, του τονισμού της φωνής και της προφοράς της φωνητικής απόδοσης των μεταγενέστερων αλφαβήτων. Η γλώσσα αποτελεί το μεγαλύτερο και εξυπηρετικότερο εργαλείο της ανθρώπινης σκέψης, αλλά ουδέποτε ήκμασε, έως ότου οι κοινωνικές ομάδες εξασφάλισαν λίγο ελεύθερο χρόνο. Η τάση να παίζει κανείς με τη γλώσσα δημιούργησε καινούργιες λέξεις, την αργκό. Αν η πλειονότητα υιοθετήσει την αργκό, τότε η χρήση της την καθιστά γλώσσα. Η προέλευση των διαλέκτων φαίνεται από την αδυναμία στις «μωρουδίστικες κουβέντες» μέσα σε μια οικογένεια.
(908.7) 81:6.18 Οι γλωσσικές διαφορές υπήρξαν πάντα το μεγαλύτερο εμπόδιο στην εξάπλωση της ειρήνης. Η κατάκτηση των διαλέκτων πρέπει να προηγείται της διάδοσης της κουλτούρας σε μια φυλή, μια ήπειρο, ή σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Μια παγκόσμια γλώσσα προάγει την ειρήνη, διασφαλίζει τον πολιτισμό και αυξάνει την ευδαιμονία. Έστω και αν οι γλώσσες ενός κόσμου μειωθούν σε ελάχιστες, η απόλυτη γνώση τους από τους λαούς που ηγούνται του πολιτισμού επηρεάζει τα μέγιστα την επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης και ευημερίας.
(908.8) 81:6.19 Ενώ ελάχιστη πρόοδος έχει γίνει στην Ουράντια προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης μιας διεθνούς γλώσσας, πάρα πολλά έχουν επιτευχθεί με την καθιέρωση των διεθνών εμπορικών συναλλαγών. Και όλες αυτές οι διεθνείς σχέσεις πρέπει να υποστηριχθούν, είτε αφορούν στη γλώσσα, είτε στο εμπόριο, την τέχνη, την επιστήμη, τον αθλητισμό, ή την θρησκεία.
(909.1) 81:6.20 7. Την λειτουργικότητα των μηχανικών συσκευών. Η πρόοδος του πολιτισμού έχει άμεση σχέση με την ανάπτυξη και την κατοχή εργαλείων, μηχανημάτων και τρόπων διακίνησης. Βελτιωμένα εργαλεία, έξυπνες και αποδοτικές μηχανές, καθορίζουν την επιβίωση των ομάδων που συναγωνίζονται στην αρένα του προοδευτικού πολιτισμού.
(909.2) 81:6.21 Τους πολύ παλιούς καιρούς, η μοναδική ενέργεια που χρησιμοποιείτο στην καλλιέργεια της γης ήταν η ανθρώπινη δύναμη. Έγιναν μακραίωνοι αγώνες για να αντικατασταθούν οι άνθρωποι από τα βόδια, επειδή αυτό έδιωχνε τον άνθρωπο από την εργασία του. Τελευταία, οι μηχανές έχουν αρχίσει να εκτοπίζουν τον άνθρωπο και κάθε τέτοια πρόοδος συμβάλλει άμεσα στην πρόοδο της κοινωνίας, επειδή απελευθερώνει την ανθρώπινη δύναμη για την επίτευξη περισσότερο αξιόλογων έργων.
(909.3) 81:6.22 Η επιστήμη, καθοδηγούμενη από τη σύνεση, μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος κοινωνικός απελευθερωτής του ανθρώπου. Η εποχή των μηχανών μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική μόνο για το έθνος το διανοητικό επίπεδο του οποίου είναι πολύ χαμηλό για να ανακαλύψει τις συνετές αυτές μεθόδους και τις αλάθητες τεχνικές ώστε να προσαρμοσθεί με επιτυχία στις παροδικές δυσκολίες που αναφύονται εξ αιτίας της αιφνίδιας απώλειας της εργασίας πολλών ανθρώπων, που ακολουθούν την τόσο ραγδαία ανακάλυψη νέων τύπων μηχανημάτων, σχεδιασμένων για να απαλλάσσουν από τον μόχθο.
(909.4) 81:6.23 8. Την προσωπικότητα των πρωτοπόρων. Η κοινωνική κληρονομιά καθιστά τον άνθρωπο ικανό να στηρίζεται σε όλους εκείνους που προηγήθηκαν και που συνέβαλλαν με οποιοδήποτε τρόπο στο σύνολο της κουλτούρας και της γνώσης. Στο έργο αυτό της παράδοσης της δάδας του πολιτισμού στην επόμενη γενεά, η οικογένεια θα αποτελεί για πάντα το βασικό θεσμό. Η διασκέδαση και η κοινωνική ζωή έπονται, με το σχολείο να βρίσκεται τελευταίο, αλλά εξ ίσου απαραίτητο σε μία σύνθετη και σε μεγάλο βαθμό οργανωμένη κοινωνία.
(909.5) 81:6.24 Τα έντομα γεννώνται πλήρως εκπαιδευμένα και εφοδιασμένα για τη ζωή – στην πραγματικότητα, μια πολύ σύντομη και εντελώς ενστικτώδη υπόσταση. Το ανθρώπινο βρέφος γεννιέται χωρίς παιδεία. Γι’ αυτό ο άνθρωπος διαθέτει τη δύναμη, ελέγχοντας την εκπαιδευτική εξάσκηση της νεώτερης γενιάς, να τροποποιεί σε μεγάλο βαθμό την εξελικτική πορεία του πολιτισμού.
(909.6) 81:6.25 Οι μεγαλύτερες επιδράσεις του εικοστού αιώνα, οι οποίες συνεισφέρουν στην επέκταση του πολιτισμού και την πρόοδο της κουλτούρας είναι η αξιοσημείωτη αύξηση των ταξιδιών παγκοσμίως και οι χωρίς προηγούμενο βελτιώσεις στους τρόπους επικοινωνίας. Η βελτίωση, ωστόσο, στην εκπαίδευση δεν συμβαδίζει με την διευρυνόμενη κοινωνική δομή. Ούτε η σύγχρονη θεώρηση της ηθικής εξελίχθηκε σε αντιστοιχία με την ανάπτυξη πάνω σε περισσότερο αμιγή διανοητικά και επιστημονικά επίπεδα. Και ο σύγχρονος πολιτισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο όσον αφορά στην πνευματική ανάπτυξη και την διαφύλαξη του θεσμού της οικογένειας.
(909.7) 81:6.26 9. Τα ιδανικά της φυλής. Τα ιδανικά μιας γενιάς σμιλεύουν τους δρόμους του πεπρωμένου για την αμέσως επόμενη γενιά. Η ποιότητα των κοινωνικών πρωτοπόρων θα καθορίσει το εάν ο πολιτισμός προχωρεί, ή οπισθοδρομεί. Οι εστίες, οι εκκλησίες και τα σχολεία μιας γενιάς προκαθορίζουν τη ροπή του χαρακτήρα της επόμενης γενιάς. Η ηθική και η πνευματική ώθηση μιας φυλής, ή ενός έθνους προσδιορίζουν εν πολλοίς την πολιτισμική ταχύτητα του συγκεκριμένου πολιτισμού.
(909.8) 81:6.27 Τα ιδανικά εξαίρουν το πρότυπο του κοινωνικού ρεύματος. Και κανένα ρεύμα δεν μπορεί να ανέλθει υψηλότερα από την πηγή του, ανεξάρτητα από το ποια τεχνική πίεσης, ή κατευθυντήριου ελέγχου μπορεί να ασκηθεί. Η δύναμη καθοδήγησης ακόμη και των πλέων υλιστικών χαρακτηριστικών ενός ανθρωπιστικού πολιτισμού βρίσκεται στα λιγότερο υλιστικά επιτεύγματα της κοινωνίας. Η διάνοια μπορεί να ελέγξει τους μηχανισμούς του πολιτισμού, η σύνεση μπορεί να τον κατευθύνει, αλλά ο πνευματικός ιδεαλισμός αποτελεί την ενέργεια η οποία πραγματικά εξυψώνει και προάγει την ανθρώπινη κουλτούρα από το ένα επίπεδο επίτευξης στο άλλο.
(910.1) 81:6.28 Αρχικά η ζωή ήταν αγώνας για την ύπαρξη. Τώρα, για ένα πρότυπο διαβίωσης. Κατόπιν θα είναι αγώνας για την ποιότητα της σκέψης, τον επερχόμενο θνητό στόχο της ανθρώπινης υπόστασης.
(910.2) 81:6.29 10. Το συντονισμό των ειδικών. Ο πολιτισμός προήχθη σε τρομακτικό βαθμό δια του εξ αρχής καταμερισμού της εργασίας και το εν συνεχεία επακόλουθο της εξειδίκευσης. Ο πολιτισμός εξαρτάται, πλέον, από τον αποτελεσματικό συντονισμό των ειδικών. Καθώς η κοινωνία διευρύνεται, πρέπει να βρεθεί μια μέθοδος ώστε οι διάφοροι ειδικοί να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο.
(910.3) 81:6.30 Οι ειδικοί πάνω στην κοινωνία, την τέχνη, την τεχνολογία και τη βιομηχανία θα εξακολουθήσουν να πληθαίνουν και να διευρύνουν τις ικανότητες και τις εμπειρίες τους. Και η διαφοροποίηση αυτή των ικανοτήτων και η ανομοιογένεια στην εργασία θα εξασθενήσει, τελικά, και θα διαβρώσει την ανθρώπινη κοινωνία, εάν δεν αναπτυχθούν αποτελεσματικοί τρόποι συντονισμού και συνεργασίας. Η διάνοια, ωστόσο, η οποία είναι ικανή να εφευρίσκει και να εξειδικεύεται, πρέπει να μπορέσει να μηχανευθεί κατάλληλες μεθόδους ελέγχου και ρύθμισης όλων των προβλημάτων που προέρχονται από την ραγδαία ανάπτυξη των εφευρέσεων και τον επιταχυνόμενο ρυθμό της πολιτισμικής εξάπλωσης.
(910.4) 81:6.31 11. Τις τεχνικές εύρεσης της κατάλληλης θέσης. Ο επόμενος αιώνας της κοινωνικής ανάπτυξης θα συστηματοποιήσει μια καλύτερη και αποτελεσματικότερη συνεργασία και συντονισμό της διαρκώς αυξανόμενης και διευρυνόμενης εξειδίκευσης. Και καθώς η εργασία διαφοροποιείται όλο και περισσότερο, πρέπει να βρεθεί μια τεχνική για να κατευθύνει τα άτομα στην κατάλληλη εργασία. Οι μηχανές δεν αποτελούν τη μοναδική αιτία για την ανεργία στους πολιτισμένους λαούς της Ουράντια. Η οικονομική πολυπλοκότητα και η σταθερή αύξηση της βιομηχανικής και επαγγελματικής εξειδίκευσης προστίθενται στα προβλήματα της εύρεσης θέσεων εργασίας.
(910.5) 81:6.32 Δεν αρκεί να εκπαιδεύονται οι άνθρωποι για να εργασθούν. Σε μία σύνθετη κοινωνία πρέπει, επίσης, να παρέχονται αποτελεσματικές μέθοδοι εύρεσης εργασίας. Πριν οι πολίτες εκπαιδευθούν στις εξαιρετικά εξειδικευμένες τεχνικές για να κερδίσουν τα προς το ζην, πρέπει να εκπαιδευθούν σε μία, ή περισσότερες μεθόδους κοινότοπης εργασίας, συντεχνιακές, ή επαγγελματικές, τις οποίες θα αξιοποιήσουν, αν περιστασιακά δεν μπορούν να εργασθούν πάνω στην ειδικότητά τους. Ουδείς πολιτισμός μπορεί να διατηρηθεί προσφέροντας μακρόχρονο καταφύγιο σε πολυπληθείς6 [98] κατηγορίες ανέργων. Με τον καιρό, ακόμη και οι άριστοι των πολιτών θα διαστραφούν και θα διαφθαρούν δεχόμενοι υποστήριξη από την πολιτεία. Ακόμη και η ιδιωτική φιλανθρωπία γίνεται ολέθρια όταν παρέχεται για μεγάλα διαστήματα σε αρτιμελείς πολίτες.
(910.6) 81:6.33 Μία τέτοια πολύ εξειδικευμένη κοινωνία δεν πρέπει να βλέπει θετικά τις αρχαίες πρακτικές κοινοκτημοσύνης και φεουδαλισμού των παλιότερων λαών. Πράγματι, πολλές δημόσιες υπηρεσίες μπορούν να κοινωνικοποιηθούν σ’ ένα αποδεκτό και επωφελές επίπεδο, αλλά οι καλά εκπαιδευμένες και υπερ-εξειδικευμένες ανθρώπινες υπάρξεις μπορούν να κατευθυνθούν καλύτερα μέσω κάποιας τεχνικής ευφυούς συνεργασίας. Ο εκσυγχρονισμένος συντονισμός και οι συναδελφικές ρυθμίσεις θα αποδώσουν διαρκέστερη συνεργασία από ό,τι οι παλαιότερες και περισσότερο πρωτόγονες μέθοδοι του κομμουνισμού, ή των δικτατορικών ρυθμιστικών κανονισμών που βασίζονταν στη βία.
(910.7) 81:6.34 12. Την προθυμία για συνεργασία. Ένα από τα μεγαλύτερα προσκόμματα στην πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας είναι η αντιπαράθεση μεταξύ των συμφερόντων και της ευημερίας των μεγαλύτερων, περισσότερο κοινωνικοποιημένων ομάδων των ανθρώπων και των μικρότερων, αντίθετα διακείμενων, αντικοινωνικών ομάδων,7 [99] για να μην αναφέρουμε τα μεμονωμένα, αντικοινωνικά διακείμενα, άτομα.
(910.8) 81:6.35 Ουδείς εθνικός πολιτισμός διαρκεί για πολύ, εκτός εάν οι εκπαιδευτικές του μέθοδοι και τα θρησκευτικά ιδανικά του εμπνέουν έναν υψηλό είδος ευφυούς πατριωτισμού και εθνικής αφοσίωσης. Χωρίς το είδος αυτό του ευφυούς πατριωτισμού και της πολιτισμικής αλληλεγγύης, όλα τα έθνη τείνουν να αποσυντεθούν, ως αποτέλεσμα της επαρχιακής αντιζηλίας και της τοπικιστικής ιδιοτέλειας.
(911.1) 81:6.36 Η διατήρηση του παγκόσμιου πολιτισμού εξαρτάται από το να μάθουν οι άνθρωποι να συμβιώνουν εν ειρήνη και ομονοία. Χωρίς τον αποτελεσματικό συντονισμό, ο βιομηχανικός πολιτισμός αντιμετωπίζει τους κινδύνους8 [100] της υπερ-εξειδίκευσης: τη μονοτονία, τη στενότητα και την τάση να υποθάλπει την καχυποψία και τη ζήλια.
(911.2) 81:6.37 13. Τη δυναμική και συνετή ηγεσία. Στον πολιτισμό πολλά, πάρα πολλά, εξαρτώνται από το γεμάτο ενθουσιασμό και δυναμικό ηγετικό9 [101] πνεύμα. Δέκα άνθρωποι έχουν ελάχιστη παραπάνω αξία από έναν στο να σηκώσουν ένα βάρος, εκτός εάν το σηκώσουν μαζί – όλοι την ίδια στιγμή. Και μια τέτοια ομαδική εργασία – η κοινωνική συνεργασία – εξαρτάται από την ηγεσία. Οι ανθρωπιστικοί πολιτισμοί του παρελθόντος και του παρόντος βασίσθηκαν στην ευφυή συνεργασία των πολιτών με συνετούς και προοδευτικούς ηγέτες. Και έως ότου ο άνθρωπος εξελιχθεί σε ανώτερα επίπεδα, ο πολιτισμός θα εξακολουθήσει να εξαρτάται από τη συνετή και δυναμική ηγεσία.
(911.3) 81:6.38 Οι ανώτεροι πολιτισμοί δημιουργήθηκαν από τον οξυδερκή συσχετισμό του υλικού πλούτου, του διανοητικού μεγαλείου, των ηθικών αξιών, της κοινωνικής ευφυΐας και της κοσμικής ενόρασης.
(911.4) 81:6.39 14. Τις κοινωνικές αλλαγές. Η κοινωνία δεν αποτελεί θείο θεσμό. Είναι φαινόμενο της προοδευτικής εξέλιξης. Και ο προοδεύων πολιτισμός καθυστερεί, πάντα, όταν οι ηγέτες του αργούν να πραγματοποιήσουν τις αλλαγές εκείνες στην κοινωνική οργάνωση, οι οποίες είναι βασικές για να συμβαδίσει ο πολιτισμός με τις επιστημονικές εξελίξεις της εποχής. Παρ’ όλα ταύτα, δεν πρέπει να περιφρονούμε πράγματα μόνο και μόνο επειδή είναι παλιά, ούτε να υιοθετούμε μια άποψη ανεπιφύλακτα, μόνο και μόνο επειδή είναι καινούργια.
(911.5) 81:6.40 Ο άνθρωπος πρέπει να μη φοβηθεί να πειραματισθεί με τους μηχανισμούς της κοινωνίας. Πάντα, όμως, τα εγχειρήματα αυτά που αφορούν στην κοινωνική προσαρμογή πρέπει να ελέγχονται από εκείνους οι οποίοι είναι απόλυτοι γνώστες της ιστορίας της κοινωνικής εξέλιξης. Και πάντα, αυτοί οι νεωτεριστές πρέπει να έχουν σύμβουλο τη σοφία εκείνων που έχουν την πρακτική εμπειρία στο χώρο του σχεδιαζόμενου κοινωνικού, ή οικονομικού πειραματισμού. Καμία σημαντική κοινωνική, ή οικονομική αλλαγή δεν πρέπει να επιχειρείται με τρόπο αιφνίδιο. Ο χρόνος είναι βασικό στοιχείο σε όλα τα είδη της ανθρώπινης προσαρμογής – φυσικής, κοινωνικής, ή οικονομικής. Μόνον ηθικές και πνευματικές προσαρμογές μπορούν να γίνουν αυθόρμητα, αλλά ακόμα κι’ εκείνες χρειάζονται χρόνο για την πλήρη διευθέτηση των υλικών και κοινωνικών επιπτώσεων. Τα ιδανικά της φυλής αποτελούν την κύρια υποστήριξη και διασφάλιση σε κρίσιμους καιρούς, όταν ο πολιτισμός περά από το ένα επίπεδο στο άλλο.
(911.6) 81:6.41 15. Την πρόληψη παροδικής κατάρρευσης. Η κοινωνία είναι το προϊόν αιώνων επί αιώνων πειραματισμών. Είναι ό,τι επέζησε από τις επιλεκτικές προσαρμογές και αναπροσαρμογές στα διαδοχικά στάδια της μακραίωνης ανέλιξης της ανθρωπότητας από τα ζωώδη στα ανθρώπινα επίπεδα πλανητικής υπόστασης. Ο μέγας κίνδυνος οποιουδήποτε πολιτισμού – σε κάθε στιγμή – είναι η απειλή της κατάρρευσης κατά την εποχή της μετάβασης από τις παγιωμένες μεθόδους του παρελθόντος σ’ εκείνες τις καινούργιες και καλύτερες, αλλά αδόκιμες, διαδικασίες του μέλλοντος.
(911.7) 81:6.42 Η ηγεσία είναι ζωτικής σημασίας για την πρόοδο. Η σύνεση, η διορατικότητα και η πρόνοια είναι απαραίτητες για τη μακροημέρευση των εθνών. Ο πολιτισμός δεν θα απειληθεί ποτέ πραγματικά, αν δεν εξαφανισθεί η ικανή ηγεσία. Και το ποσοστό τέτοιων συνετών ηγετών δεν ξεπέρασε ποτέ το ένα τοις εκατό του πληθυσμού.
(911.8) 81:6.43 Και ήταν πάνω στα σκαλοπάτια αυτά της εξελικτικής κλίμακας που ο πολιτισμός σκαρφάλωσε στο σημείο εκείνο, όπου μπορούν να αρχίσουν οι εξαιρετικές εκείνες επιδράσεις, οι οποίες κορυφώθηκαν στην ραγδαία εξαπλούμενη κουλτούρα του εικοστού αιώνα. Και μόνο με εμμονή στα βασικά αυτά στοιχεία μπορεί να ελπίσει ο άνθρωπος ότι θα διατηρήσει το σύγχρονο πολιτισμό του, ενώ θα προνοεί για την συνεχή του εξέλιξη και τη βέβαιη επιβίωση.
(912.1) 81:6.44 Αυτή είναι η ουσία του μακραίωνου αγώνα των λαών της γης για την ίδρυση του πολιτισμού από την εποχή του Αδάμ. Η σύγχρονη κουλτούρα είναι το καθαρό αποτέλεσμα αυτής της επίμοχθης εξέλιξης. Πριν την ανακάλυψη της τυπογραφίας, η πρόοδος ήταν σχετικά αρχή, αφού η μία γενιά δεν μπορούσε να επωφεληθεί άμεσα από τα επιτεύγματα των προπατόρων της. Τώρα, όμως, η ανθρώπινη κοινωνία προχωρεί με τη δύναμη της συσσωρευμένης ώθησης όλων των αιώνων μέσα από τους οποίους αγωνίσθηκε ο πολιτισμός.
(912.2) 81:6.45 [Υποστηρίχθηκε από έναν Αρχάγγελο του Νέβαδον.]
(913.1) 82:0.1 Ο γάμος –η συνεύρεση – αναπτύσσεται μέσα από την αμφισεξουαλικότητα. Ο γάμος αποτελεί την αντιδραστική προσαρμογή του ανθρώπου σ’ αυτή την αμφισεξουαλικότητα, ενώ η οικογενειακή ζωή είναι το συνολικό αποτέλεσμα που απορρέει από όλες αυτές τις εξελικτικές και προσαρμοστικές διευθετήσεις. Ο γάμος είναι ανθεκτικός. Δεν είναι εγγενής στη βιολογική εξέλιξη, αλλά είναι η βάση κάθε κοινωνικής εξέλιξης και γι’ αυτό είναι βέβαιο ότι θα εξακολουθήσει να υφίσταται σε κάποια μορφή. Ο γάμος προσέφερε στην ανθρωπότητα την εστία και η εστία αποτελεί την κορωνίδα ολόκληρου του μακραίωνου και δύσκολου εξελικτικού αγώνα.
(913.2) 82:0.2 Ενώ οι θρησκευτικοί, κοινωνικοί και εκπαιδευτικοί θεσμοί είναι όλοι θεμελιακοί για την επιβίωση του ανθρωπιστικού πολιτισμού, η οικογένεια είναι ο ανώτερος εκπολιτιστής. Ένα παιδί μαθαίνει το μεγαλύτερο μέρος των βασικών της ζωής από την οικογένεια και τους γείτονές του.
(913.3) 82:0.3 Οι άνθρωποι των παλιότερων καιρών δεν διέθεταν πολύ πλούσιο κοινωνικό πολιτισμό, αλλά αυτόν που είχαν, τον μετέδωσαν πιστά και αποτελεσματικά στην επόμενη γενιά. Και πρέπει να αναγνωρίσετε ότι οι περισσότεροι από τους πολιτισμούς αυτούς του παρελθόντος συνέχισαν να εξελίσσονται με το ελάχιστο των άλλων απαραίτητων θεσμικών επιδράσεων, επειδή η οικογένεια λειτουργούσε αποτελεσματικά. Σήμερα οι ανθρώπινες φυλές διαθέτουν μια πλούσια κοινωνική και πολιτισμική κληρονομιά που πρέπει με σύνεση και αποφασιστικότητα να μεταδοθεί στις επόμενες γενιές. Η οικογένεια, ως εκπαιδευτικός θεσμός, πρέπει να διατηρηθεί.
(913.4) 82:1.1 Παρά το χάσμα μεταξύ των προσωπικοτήτων των ανδρών και των γυναικών, η ερωτική παρόρμηση αρκεί για να διασφαλίσει το σμίξιμό τους για την αναπαραγωγή του είδους. Το ένστικτο αυτό λειτουργούσε αποτελεσματικά πολύ πριν οι άνθρωποι γνωρίσουν μεγάλο μέρος αυτού που αργότερα ονομάσθηκε αγάπη, αφοσίωση και συζυγική πίστη. Η συνεύρεση αποτελεί εγγενή τάση και ο γάμος είναι το εξελικτικό, κοινωνικό της επακόλουθο.
(913.5) 82:1.2 Το ενδιαφέρον και η επιθυμία για έρωτα δεν ήσαν πάθη κυριαρχικά στους πρωτόγονους λαούς. Απλά τα θεωρούσαν δεδομένα. Ολόκληρη η αναπαραγωγική εμπειρία ήταν απαλλαγμένη από φανταστικές φιοριτούρες. Το απόλυτα συναρπαστικό ερωτικό πάθος των περισσότερο πολιτισμένων λαών οφείλεται κυρίως στις φυλετικές προσμίξεις, ιδιαίτερα εκεί όπου η εξελικτική φύση έχει διεγερθεί από την συνδετική φαντασία και την εκτίμηση της ομορφιάς των Νοδιτών και των Αδαμιτών. Η Ανδιτική, όμως, αυτή κληρονομιά απορροφήθηκε από τις εξελικτικές φυλές σε τόσο περιορισμένα ποσοστά, ώστε απέτυχε να παράσχει επαρκή αυτοέλεγχο επί των ζωωδών παθών και έτσι αυτά αναζωογονήθηκαν και εκδηλώθηκαν με την ικανότητα για εντονότερο σεξουαλικό ενδιαφέρον και σφοδρότερες ερωτικές επιθυμίες. Από τις εξελικτικές φυλές, ο κόκκινος άνθρωπος διαθέτει τον ανώτερο ερωτικό κώδικα.
(913.6) 82:1.3 Ο ερωτικός συντονισμός σε σχέση με το γάμο υποδηλώνει:
(913.7) 82:1.4 1. Τη σχετική πρόοδο του πολιτισμού. Ο πολιτισμός απαιτούσε όλο και περισσότερο από τον έρωτα να ικανοποιηθεί μέσα από χρήσιμες διόδους και σύμφωνα με τα έθιμα.
(914.1) 82:1.5 2. Το ποσοστό των Ανδιτικών γόνων σε οποιοδήποτε πληθυσμό. Μεταξύ τέτοιων ομάδων το σεξ έχει γίνει εκφραστής του ανώτερου αλλά και του κατώτερου τόσο στην σωματική, όσο και τη συναισθηματική φύση.
(914.2) 82:1.6 Οι φυλές Σαντζίκ διέθεταν φυσιολογικό ζωώδες πάθος, αλλά επεδείκνυαν ελάχιστη φαντασία, ή εκτίμηση για την ομορφιά και τη φυσική γοητεία του αντίθετου φύλου. Αυτό που αποκαλείται σεξουαλική γοητεία απουσιάζει, κυριολεκτικά, ακόμη και από τις σημερινές πρωτόγονες φυλές. Αυτοί οι μη επιμεμειγμένοι πληθυσμοί διαθέτουν σαφές ερωτικό ένστικτο, αλλά ανεπαρκή σεξουαλική έλξη, που να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα, τα οποία θα απαιτούσαν κοινωνικό έλεγχο.
(914.3) 82:1.7 Το ερωτικό ένστικτο είναι μία από τις κυρίαρχες φυσικές κατευθυντήριες δυνάμεις των ανθρώπινων υπάρξεων. Είναι το μοναδικό πάθος που, με το πρόσχημα της ατομικής ικανοποίησης, ξεγελά αποτελεσματικά τον εγωιστή άνθρωπο στο να τοποθετήσει την ευημερία και τη διαιώνιση της φυλής πολύ ψηλότερα από την προσωπική του ανακούφιση και την ατομική του απαλλαγή από τις ευθύνες.
(914.4) 82:1.8 Ως θεσμός, ο γάμος, από όταν εμφανίσθηκε ως τη σύγχρονη εποχή, απεικονίζει την κοινωνική εξέλιξη της βιολογικής τάσης για αυτοδιαιώνιση. Η διαιώνιση του εξελισσόμενου ανθρώπινου είδους εξασφαλίζεται δια της παρουσίας αυτής της συνευρετικής παρόρμησης της φυλής, ενός ενστίκτου που αόριστα ονομάζεται ερωτική έλξη. Το σπουδαίο αυτό βιολογικό ένστικτο γίνεται το παρορμητικό κομβικό σημείο για κάθε είδος συναφών ενστίκτων, συναισθημάτων και συνηθειών – σωματικών, διανοητικών, ηθικών και κοινωνικών.
(914.5) 82:1.9 Στους άγριους, η προμήθεια της τροφής ήταν το κίνητρο που τους παρότρυνε, όταν, όμως, ο πολιτισμός εξασφαλίσει αφθονία τροφής, το ερωτικό ένστικτο γίνεται, πολλές φορές, η κυρίαρχη παρόρμηση και ως εκ τούτου χρειάζεται πάντα κοινωνική παρέμβαση. Στα ζώα, η ενστικτώδης περιοδικότητα ελέγχει την τάση για ζευγάρωμα, αλλά επειδή ο άνθρωπος είναι σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτοελεγχόμενη ύπαρξη, η ερωτική επιθυμία δεν είναι, γενικά, περιοδική. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο για την κοινωνία να επιβάλλει τον αυτοέλεγχο στα άτομα.
(914.6) 82:1.10 Κανένα ανθρώπινο συναίσθημα, ή ένστικτο, αν μείνει ανεξέλεγκτο και ασυγκράτητο, δεν μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλο κακό και θλίψη όσο αυτό το πανίσχυρο ερωτικό ένστικτο. Η ευφυής υποταγή του ενστίκτου αυτού στις κοινωνικές επιταγές είναι η ανώτατη δοκιμασία της πραγματικότητας οποιουδήποτε πολιτισμού. Ο αυτοέλεγχος, ο ολοένα μεγαλύτερος αυτοέλεγχος είναι η συνεχώς αυξανόμενη απαίτηση του προοδεύοντος ανθρώπινου είδους. Η μυστικότητα, η ανειλικρίνεια και η υποκρισία μπορούν να καλύψουν τα ερωτικά προβλήματα, αλλά δεν παρέχουν λύσεις, ούτε προάγουν την ηθική.
(914.7) 82:2.1 Η ιστορία της εξέλιξης του γάμου είναι απλά η ιστορία του ελέγχου του σεξ μέσα από τις πιέσεις των κοινωνικών, των θρησκευτικών και των αστικών περιορισμών. Η φύση ουδόλως αναγνωρίζει τα άτομα. Δεν γνωρίζει τα αποκαλούμενα ήθη. Ενδιαφέρεται μόνο και αποκλειστικά για την αναπαραγωγή του είδους. Η φύση επιτακτικά επιμένει στην αναπαραγωγή, αλλά αδιάφορα αφήνει τα συνακόλουθα προβλήματα να επιλυθούν από την κοινωνία, δημιουργώντας, έτσι, ένα αεί παρόν και μείζον πρόβλημα για την εξελικτική ανθρωπότητα. Η κοινωνική αυτή σύγκρουση συνίσταται στον ατέλειωτο πόλεμο μεταξύ των βασικών ενστίκτων και της εξελισσόμενης ηθικής.
(914.8) 82:2.2 Μεταξύ των πρώιμων φυλών υπήρχε ελάχιστη, ή καμία ρύθμιση των σχέσεων των φύλων. Εξ αιτίας της ασυδοσίας αυτής στο σεξ, δεν υπήρχε καθόλου πορνεία. Σήμερα οι Πυγμαίοι, καθώς και άλλες υποανάπτυκτες ομάδες δεν έχουν το θεσμό του γάμου. Η μελέτη των λαών αυτών αποκαλύπτει τα απλά έθιμα της συνεύρεσης που ακολουθούνται από τις πρωτόγονες φυλές. Ωστόσο, όλοι οι αρχαίοι λαοί πρέπει πάντα να μελετώνται και να κρίνονται υπό το φως των ηθικών προτύπων των ηθών της εποχής τους.
(915.1) 82:2.3 Ο ελεύθερος έρωτας, πάντως, ουδέποτε βρισκόταν σε υπόληψη, από το επίπεδο των αγρίων και πάνω. Από τη στιγμή που άρχισαν να δημιουργούνται οι κοινωνικές ομάδες, άρχισαν να αναπτύσσονται οι κώδικες του γάμου και οι συζυγικοί περιορισμοί. Έτσι, λοιπόν, η εύρεση συντρόφου1 [102] προόδευσε μέσω ενός πλήθους μεταβολών, από μία κατάσταση απόλυτης, σχεδόν, ερωτικής ασυδοσίας, στα πρότυπα του εικοστού αιώνα, του, σχετικά απόλυτου, περιορισμού στο σεξ.
(915.2) 82:2.4 Κατά τα αρχικά στάδια της εξέλιξης των φατριών τα ήθη και οι περιοριστικές απαγορεύσεις ήσαν πολύ σκληρές, αλλά κρατούσαν, πράγματι, τα δύο φύλα χωρισμένα – τούτο ευνοούσε την ησυχία, την τάξη και την τεχνολογική πρόοδο – και έτσι άρχισε η μακραίωνη εξέλιξη του γάμου και της οικογένειας. Τα σεξουαλικά έθιμα της ένδυσης, του στολισμού, καθώς και οι θρησκευτικές πρακτικές προήλθαν από αυτά τα αρχικά ταμπού, τα οποία καθόρισαν το μέγεθος της σεξουαλικής ελευθερίας και τελικά δημιούργησαν τις έννοιες της ακολασίας, του εγκλήματος και της αμαρτίας. Αλλά για πάρα πολλούς αιώνες ήταν έθιμο να αναστέλλονται όλοι οι περί το σεξ κανονισμοί στις μεγάλες γιορτές, ιδιαίτερα την Πρώτη του Μάη2 [103]
(915.3) 82:2.5 Οι γυναίκες ανέκαθεν υφίσταντο μεγαλύτερα περιοριστικά ταμπού από τους άνδρες. Τα πολύ παλιά ήθη πρόσφεραν τον ίδιο βαθμό σεξουαλικής ελευθερίας στις άγαμες γυναίκες, όπως και στους άνδρες, ωστόσο ανέκαθεν απαιτείτο από τις συζύγους να είναι πιστές στους συζύγους τους. Ο πρωτόγονος γάμος δεν περιόριζε πολύ τις σεξουαλικές ελευθερίες στους άνδρες, αλλά επέβαλε μεγαλύτερους σεξουαλικούς περιορισμούς στη σύζυγο. Οι ύπανδρες γυναίκες έφεραν πάντα ένα σημάδι που τις απομόνωνε, ως τάξη, όπως π.χ. κτένισμα, ενδυμασία, πέπλο, απομόνωση, στόλισμα και δακτυλίδια.
(915.4) 82:3.1 Ο γάμος αποτελεί τη θεσμική απάντηση του κοινωνικού οργανισμού στην πανταχού παρούσα βιολογική τάση της ακατάπαυστης παρόρμησης του ανθρώπου να αναπαράγεται – να αυτοεξαπλώνεται. Η συνεύρεση είναι συμπαντικά φυσιολογική και όπως η κοινωνία εξελίσσετο από το απλό στο σύνθετο, μια αντίστοιχη εξέλιξη των ηθών της συνεύρεσης έλαβε χώρα, η γένεση του θεσμού του γάμου. Οπουδήποτε η κοινωνική εξέλιξη προοδεύει μέχρι του σημείου στο οποίο δημιουργούνται τα ήθη, εκεί θα βρεθεί ο γάμος, ως εξελικτικός θεσμός.
(915.5) 82:3.2 Ανέκαθεν υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν δύο ξεχωριστοί τομείς στο γάμο: τα ήθη, οι νόμοι που διέπουν τις κοινωνικές πλευρές της συνεύρεσης και οι διαμετρικά αντίθετες, απόρρητες, προσωπικές σχέσεις των ανδρών και των γυναικών. Πάντα το άτομο επαναστατούσε κατά των κανονισμών πάνω στον έρωτα που επέβαλλε η κοινωνία. Και τούτος είναι ο λόγος για το αιώνιο σεξουαλικό πρόβλημα: Η αυτοδιατήρηση είναι ατομική υπόθεση, αλλά διεξάγεται από την ομάδα. Η αυτοδιαιώνιση είναι κοινωνική πράξη, αλλά διασφαλίζεται από το ατομικό ένστικτο.
(915.6) 82:3.3 Τα ήθη, όταν γίνονται σεβαστά, έχουν πολύ μεγάλη δύναμη στο να περιορίσουν και να ελέγξουν τη σεξουαλική παρόρμηση, όπως φαίνεται σε όλες τις φυλές. Τα πρότυπα του γάμου ανέκαθεν υπήρξαν ουσιαστικός δείκτης της τρέχουσας δύναμης των ηθών και της λειτουργικής ακεραιότητας των πολιτικών κυβερνήσεων. Τα πρώιμα, ωστόσο, έθιμα ως προς το σεξ και τη συνεύρεση ήσαν ένα πλήθος αντιφατικών και σκληρών κανονισμών. Οι γονείς, τα παιδιά, οι συγγενείς και η κοινωνία, όλοι είχαν αντικρουόμενα συμφέροντα στους κανονισμούς του γάμου. Παρά ταύτα, όμως, οι φυλές εκείνες που εξήραν και εφάρμοσαν το γάμο φυσιολογικά εξελίχθησαν σε ανώτερα επίπεδα και επέζησαν σε μεγάλους αριθμούς.
(915.7) 82:3.4 Κατά τους πρωτόγονους καιρούς ο γάμος αποτελούσε το τίμημα της κοινωνικής υπόστασης. Η κατοχή μιας συζύγου ήταν διάκριση τιμητική. Ο άγριος θεωρούσε ότι η ημέρα του γάμου του σηματοδοτεί την είσοδό του στην υπευθυνότητα και την ανδρική υπόσταση. Κάποια εποχή, ο γάμος αντιμετωπίζετο ως κοινωνικό καθήκον. Σε κάποια άλλη, ως θρησκευτική υποχρέωση. Και σε μια άλλη ακόμη, ως πολιτική προϋπόθεση για να γεννήσει πολίτες για το κράτος.
(916.1) 82:3.5 Πολλές πολύ παλιές φυλές απαιτούσαν από κάποιον να διαπράξει κλοπή, ως προσόν για να παντρευτεί. Μεταγενέστεροι λαοί αντικατέστησαν την κλοπή με επιδρομές, αθλητικούς αγώνες και ανταγωνιστικά παιγνίδια. Οι νικητές των διαγωνισμών αυτών έπαιρναν το πρώτο βραβείο – την επιλογή της νύφης της χρονιάς. Μεταξύ των κεφαλοκυνηγών, ένας νέος δεν παντρεύετο, μέχρις ότου αποκτήσει τουλάχιστον μία κεφαλή, αν και τέτοιες κεφαλές μπορούσε, μερικές φορές, να αγοράσει. Καθώς η αγορά των συζύγων έφθινε, αυτές κερδίζονταν σε αγώνες αινιγμάτων, μια πρακτική που ακόμη διατηρείται σε πολλές φυλές μαύρων.
(916.2) 82:3.6 Με την πρόοδο του πολιτισμού, ορισμένες φυλές άφηναν τις σκληρές γαμήλιες δοκιμασίες, που αφορούσαν στην αντοχή του αρσενικού, στα χέρια των γυναικών. Έτσι αυτές μπορούσαν να δείξουν την εύνοιά τους στους άνδρες που επέλεγαν. Οι γαμήλιες αυτές δοκιμασίες περιελάμβαναν την επιδεξιότητα στο κυνήγι, την πάλη και την ικανότητα να φροντίζει κάποιος την οικογένεια. Ζητούσαν από το γαμπρό, από καιρό, να ενταχθεί στην οικογένεια της νύφης για τουλάχιστον ένα χρόνο, για να ζήσει και δουλέψει εκεί και να αποδείξει ότι άξιζε τη γυναίκα που ζητούσε.
(916.3) 82:3.7 Τα προσόντα μιας συζύγου ήσαν η ικανότητα να δουλεύει σκληρά και να γεννά παιδιά. Της ζητούσαν να εκτελέσει μια συγκεκριμένη αγροτική δουλειά σ’ ένα ορισμένο διάστημα. Και, αν είχε ήδη γεννήσει παιδί πριν το γάμο, τότε ήταν, πράγματι, πολύτιμη. Η γονιμότητα της ήταν εξασφαλισμένη.
(916.4) 82:3.8 Το γεγονός ότι οι αρχαίοι λαοί θεωρούσαν την αγαμία ντροπή, ή ακόμη και αμαρτία, εξηγεί την προέλευση των γάμων μεταξύ παιδιών. Εφ’ όσον κάποιος πρέπει να παντρευτεί, όσο νωρίτερα, τόσο το καλύτερο. Αποτελούσε, επίσης, γενική πεποίθηση ότι οι άγαμοι δεν θα γίνονταν δεκτοί στη γη των πνευμάτων και αυτό ήταν ένα επιπλέον ελατήριο για τους γάμους των παιδιών, ακόμη και από τη γέννησή τους και μερικές φορές πριν γεννηθούν, ανεξάρτητα από το φύλο. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι ακόμη και οι θεοί πρέπει να παντρεύονται. Οι πανάρχαιοι προξενητές προσλαμβάνονταν για να διαπραγματευθούν γάμους νεκρών ατόμων. Ένας γονέας μπορούσε να φροντίσει ώστε αυτοί οι μεσολαβητές να πραγματοποιήσουν το γάμο του νεκρού γιου του με τη νεκρή θυγατέρα μιας άλλης οικογένειας.
(916.5) 82:3.9 Στους μεταγενέστερους λαούς, η εφηβεία ήταν η κοινή ηλικία γάμου, ωστόσο, η ηλικία αυτή μεγάλωσε σε άμεση αντιστοιχία με την πρόοδο του πολιτισμού. Από νωρίς στην κοινωνική εξέλιξη ανεφύησαν εκκεντρικές και άγαμες τάξεις, ανδρών και γυναικών. Ιδρύθηκαν και διατηρήθηκαν από άτομα από τα οποία έλειπε η φυσική, σεξουαλική παρόρμηση.
(916.6) 82:3.10 Πολλές φυλές επέτρεπαν στα μέλη της κυβερνώσας ομάδας να έχουν ερωτικές σχέσεις με τη νύφη ακριβώς πριν αυτή παραδοθεί στο σύζυγό της. Κάθε ένας από τους άνδρες αυτούς προσέφερε στο κορίτσι δώρο και αυτή ήταν η προέλευση του εθίμου της προσφοράς γαμήλιων δώρων. Σε πολλές φυλές, αναμένετο να κερδίσει μια νεαρή γυναίκα την προίκα της, η οποία συνίστατο στα δώρα που δεχόταν ως ανταμοιβή για τις σεξουαλικές της υπηρεσίες στην αίθουσα όπου γινόταν η έκθεση της νύφης.
(916.7) 82:3.11 Ορισμένες φυλές πάντρευαν τους νεαρούς με χήρες και μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες και αργότερα, όταν αυτοί κάποια στιγμή έμεναν χήροι, τους επέτρεπαν να παντρευτούν τα νέα κορίτσια, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό, όπως το εξέφραζαν, ότι δεν θα ήσαν και οι δύο γονείς ανόητοι, όπως πίστευαν ότι θα γινόταν, αν επέτρεπαν σε δυο νέους να ζευγαρώσουν. Άλλες φυλές περιόριζαν τη συνεύρεση σε ομάδες με παρόμοια ηλικία. Ήταν ο περιορισμός του γάμου σε ορισμένες ηλικιακές ομάδες που δημιούργησε τις απόψεις περί αιμομιξίας. (Στην Ινδία, ακόμη και σήμερα, δεν υπάρχουν περιορισμοί ηλικίας για το γάμο.)
(916.8) 82:3.12 Σύμφωνα με ορισμένες παραδόσεις η χηρεία ήταν κάτι που έπρεπε να φοβούνται, με τις χήρες είτε να δολοφονούνται, είτε να τις αφήνουν να αυτοκτονούν στον τάφο του συζύγου τους, επειδή υποτίθεται ότι θα έφθαναν στη χώρα των πνευμάτων με τον σύζυγό τους. Η χήρα που γλίτωνε, σχεδόν πάντα, κατηγορείτο για το θάνατο του συζύγου της. Ορισμένες φυλές τις έκαιγαν ζωντανές. Αν μία χήρα εξακολουθούσε να ζει, η ζωή της ήταν ζωή συνεχούς πένθους και αφόρητων κοινωνικών περιορισμών, αφού ο δεύτερος γάμος, γενικά, αποδοκιμάζετο.
(917.1) 82:3.13 Σε παλιότερους καιρούς, πολλές πρακτικές που τώρα θεωρούνται ανήθικες ενθαρρύνονταν. Οι πρωτόγονες σύζυγοι, όχι σπάνια, καμάρωναν για τις σχέσεις του συζύγου τους με άλλες γυναίκες. Η αγνότητα των κοριτσιών αποτελούσε μέγα εμπόδιο στο γάμο. Η γέννηση ενός παιδιού πριν το γάμο αύξανε πάρα πολύ την επιθυμία να κάνουν σύζυγο το συγκεκριμένο κορίτσι, αφού ο άνδρας ήταν βέβαιος ότι θα είχε μια γόνιμη σύντροφο.
(917.2) 82:3.14 Πολλές πρωτόγονες φυλές επέτρεπαν το δοκιμαστικό γάμο έως ότου η γυναίκα μείνει έγκυος, οπότε ετελείτο η κανονική γαμήλια τελετή. Σε άλλες φυλές, ο γάμος δεν εορτάζετο μέχρις ότου γεννηθεί το πρώτο παιδί. Αν μία σύζυγος ήταν στείρα, έπρεπε να εξαγορασθεί από τους γονείς της και ο γάμος ακυρώνετο. Τα έθιμα απαιτούσαν κάθε ζευγάρι να έχει παιδιά.
(917.3) 82:3.15 Αυτοί οι πρωτόγονοι δοκιμαστικοί γάμοι ήσαν εντελώς απαλλαγμένοι από κάθε μορφή ακολασίας. Ήσαν, απλά, ειλικρινείς έλεγχοι γονιμότητας. Τα άτομα που έδιναν υπόσχεση γάμου παντρεύονταν για πάντα μόλις πιστοποιείτο η γονιμότητα. Ενώ τα σύγχρονα ζευγάρια παντρεύονται με τη σκέψη ενός εύκολου διαζυγίου στο πίσω μέρος του μυαλού τους, αν δεν είναι απόλυτα ευτυχείς στην έγγαμη ζωή τους, στην πραγματικότητα κάνουν ένα είδος δοκιμαστικού γάμου, ενός γάμου που βρίσκεται πολύ χαμηλότερα από το κύρος των έντιμων εγχειρημάτων των λιγότερο πολιτισμένων προγόνων τους.
(917.4) 82:4.1 Ο γάμος υπήρξε, ανέκαθεν, στενά συνδεδεμένος με την ιδιοκτησία αλλά και με τη θρησκεία. Η ιδιοκτησία σταθεροποίησε το γάμο. Η θρησκεία, του έδωσε ηθική υπόσταση.
(917.5) 82:4.2 Ο πρωτόγονος γάμος αποτελούσε επένδυση, οικονομική κερδοσκοπία. Ήταν περισσότερο επιχείρηση και λιγότερο ερωτοτροπία. Οι αρχαίοι παντρεύονταν για τα οφέλη και την ευημερία της ομάδας. Γι’ αυτό οι γάμοι τους προγραμματίζονταν και ρυθμίζονταν από την ομάδα, τους γονείς και τους πρεσβύτερους. Και το ότι τα έθιμα περί ιδιοκτησίας κατόρθωσαν να σταθεροποιήσουν το θεσμό του γάμου αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο γάμος διαρκούσε περισσότερο στις αρχαίες φυλές, απ’ όσο διαρκεί σε πολλούς σύγχρονος λαούς.
(917.6) 82:4.3 Καθώς ο πολιτισμός προόδευε και η ατομική ιδιοκτησία έχαιρε ακόμη μεγαλύτερης αναγνώρισης από τα έθιμα, η κλοπή έγινε το μεγαλύτερο έγκλημα. Η μοιχεία, αναγνωρίζετο ως ένα είδος κλοπής, ως παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας του συζύγου. Ως εκ τούτου, δεν αναφέρεται ειδικά στους πρώιμους κώδικες και ήθη. Η γυναίκα ξεκίνησε ως ιδιοκτησία του πατέρα της, ο οποίος εκχωρούσε την ιδιοκτησία του στον σύζυγό της και όλες οι νόμιμες σεξουαλικές σχέσεις αναπτύσσονταν μέσα από τα προϋπάρχοντα αυτά δικαιώματα επί της ιδιοκτησίας. Η Παλαιά Διαθήκη αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως είδος ιδιοκτησίας. Το Κοράνι διδάσκει την κατωτερότητά τους. Ο άνδρας είχε το δικαίωμα να δανείσει τη σύζυγό του σ’ ένα φίλο, ή φιλοξενούμενο και το έθιμο αυτό επικρατεί ακόμη μεταξύ ορισμένων λαών.
(917.7) 82:4.4 Η σύγχρονη ερωτική ζηλοτυπία δεν είναι εγγενής. Είναι προϊόν των εξελισσομένων ηθών. Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν ζήλευε τη γυναίκα του. Προστάτευε απλά την ιδιοκτησία του. Ο λόγος για τον οποίο η σύζυγος είχε μεγαλύτερη ευθύνη, όσον αφορά στην ερωτική συμπεριφορά, από τον άνδρα, ήταν το ότι η συζυγική της απιστία είχε σχέση με τους απογόνους και την κληρονομιά. Πολύ νωρίς στην πορεία του πολιτισμού το παράνομο παιδί περιέπεσε σε ανυποληψία. Αρχικά μόνον η γυναίκα τιμωρείτο για μοιχεία. Αργότερα, τα έθιμα θέσπισαν την τιμωρία του συντρόφου της, επίσης, και για πάρα πολλούς αιώνες ο προσβεβλημένος σύζυγος, ή ο προστάτης πατέρας είχε απόλυτο δικαίωμα να σκοτώσει τον άνδρα καταπατητή. Οι σύγχρονοι λαοί διατηρούν τα έθιμα αυτά, τα οποία επιτρέπουν τα αποκαλούμενα εγκλήματα τιμής βάσει άγραφων νόμων.
(917.8) 82:4.5 Εφ’ όσον το ταμπού της αγνότητας προέρχεται από μία φάση των περί την ιδιοκτησία εθίμων, εφαρμόσθηκε αρχικά στις παντρεμένες γυναίκες αλλά όχι στα άγαμα κορίτσια. Σε μεταγενέστερους χρόνους, η αγνότητα απαιτείτο περισσότερο από τον πατέρα, απ’ όσο απαιτείτο από τον μνηστήρα. Η παρθένα ήταν εμπορεύσιμο περιουσιακό στοιχείο για τον πατέρα – είχε μεγαλύτερη τιμή. Καθώς η παρθενία γινόταν όλο και περισσότερο απαιτητή, έγινε πρακτική το να πληρώνεται στον πατέρα μια αντιμισθία για τη νύφη σε αναγνώριση του ότι ανέθρεψε σωστά μια νύφη αγνή για τον μελλοντικό της σύζυγο. Από την στιγμή που άρχισε, η αντίληψη αυτή για τη γυναικεία παρθενία, παγιώθηκε τόσο πολύ στις φυλές, ώστε έγινε πρακτική το να εγκλωβίζουν, κυριολεκτικά, τα κορίτσια, στην ουσία να τα φυλακίζουν για χρόνια, ώστε να διασφαλίσουν την παρθενία τους. Και έτσι τα πιο πρόσφατα πρότυπα και οι έλεγχοι της παρθενίας αυτόματα δημιούργησαν τις τάξεις των επαγγελματιών πορνών. Επρόκειτο για τις νύφες που απορρίφθηκαν, τις γυναίκες εκείνες που βρέθηκαν από τη μητέρα του γαμπρού να μην είναι παρθένες.
(918.1) 82:5.1 Από πολύ νωρίς οι άγριοι διαπίστωσαν ότι η ανάμιξη της φυλής βελτίωνε την ποιότητα των απογόνων. Δεν είναι το ότι η ενδογαμία είναι πάντα κακή, αλλά η εξωγαμία ήταν πάντα συγκριτικά καλύτερη. Γι’ αυτό τα ήθη κατέληξαν στην απαγόρευση των ερωτικών σχέσεων μεταξύ στενών συγγενών. Αναγνωρίζετο ότι η εξωγαμία αύξανε σε μεγάλο βαθμό τις επιλεκτικές ευκαιρίες για εξελικτικές παραλλαγές και πρόοδο. Τα άτομα που προέρχονταν από εξωγαμία ήσαν περισσότερο ευπροσάρμοστα και είχαν μεγαλύτερες ικανότητες να επιβιώνουν σ’ έναν κόσμο εχθρικό. Τα άτιμα που εφάρμοζαν την ενδογαμία, μαζί με τα έθιμά τους, σταδιακά εξαφανίσθηκαν. Επρόκειτο για μια πάρα πολύ αργή εξέλιξη. Οι άγριοι δεν είχαν συναίσθηση αυτών των προβλημάτων. Οι μεταγενέστεροι, ωστόσο, και προοδευτικοί λαοί είχαν, ενώ επιπλέον παρατήρησαν ότι μια γενική αδυναμία ήταν πολλές φορές το αποτέλεσμα εκτεταμένης ενδογαμίας.
(918.2) 82:5.2 Ενώ η ενδογαμία σε ισχυρά γένη είχε, μερικές φορές, ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ισχυρών φατριών, τα θεαματικά περιστατικά ενδογαμίας με άσχημο επακόλουθο τις κληρονομικές ατέλειες, έκαναν εντονότερη εντύπωση στο νου των ανθρώπων, με αποτέλεσμα τα προαγόμενα ήθη να διατυπώνουν όλο και περισσότερα ταμπού κατά των γάμων μεταξύ στενών συγγενών.
(918.3) 82:5.3 Η θρησκεία είχε από καιρό γίνει δραστικός φραγμός κατά της εξωγαμίας. Πολλοί θρησκευτικοί δάσκαλοι είχαν απαγορεύσει το γάμο εκτός της πίστης. Οι γυναίκες ευνοούσαν συνήθως την πρακτική της ενδογαμίας, οι άνδρες, της εξωγαμίας. Η ιδιοκτησία επηρέαζε ανέκαθεν το γάμο και, μερικές φορές, σε μία προσπάθεια να παραμείνει η περιουσία μέσα στην οικογένεια, δημιουργήθηκαν έθιμα που υποχρέωναν τη γυναίκα να διαλέξει σύζυγο μέσα από την πατρική φυλή. Τα θεσπίσματα αυτού του είδους οδήγησαν στον μεγάλο πολλαπλασιασμό των γάμων μεταξύ εξαδέλφων. Η ενδογαμία εφαρμόσθηκε, επίσης, στην προσπάθεια να διαφυλαχθούν τα μυστικά της δεξιοτεχνίας. Οι επιδέξιοι τεχνίτες προσπαθούσαν να κρατήσουν τη γνώση της τέχνης τους μέσα στην οικογένεια.
(918.4) 82:5.4 Οι ανώτερες ομάδες, όταν απομονώνονταν, επέστρεφαν πάντα στην ομοαίματη συνεύρεση. Οι Νοδίτες, για περισσότερα από εκατόν πενήντα χιλιάδες χρόνια, ήσαν μία από τις μεγάλες ενδογαμικές ομάδες. Τα μεταγενέστερα ήθη επί της ενδογαμίας επηρεάσθηκαν τρομακτικά από τις παραδόσεις της ιώδους φυλής, στην οποία, αρχικά, οι γάμοι γίνονταν, αναγκαστικά, μεταξύ αδελφού και αδελφής. Και οι γάμοι μεταξύ αδελφού και αδελφής ήταν κοινοί στην αρχαία Αίγυπτο, τη Συρία, τη Μεσοποταμία και σ΄ όλες τις χώρες που κάποτε είχαν καταληφθεί από τους Ανδίτες. Οι Αιγύπτιοι από παλιά εφάρμοζαν τους γάμους μεταξύ αδελφού και αδελφής σε μία προσπάθεια να διατηρήσουν το βασιλικό αίμα καθαρό, ένα έθιμο το οποίο διατηρήθηκε ακόμη περισσότερο καιρό στην Περσία. Για τους κατοίκους της Μεσοποταμίας, πριν από την εποχή του Αβραάμ, οι γάμοι εξαδέλφων ήταν υποχρεωτικοί. Οι εξάδελφοι είχαν εκ των προτέρων γαμήλια δικαιώματα επί των εξαδέλφων. Ο ίδιος ο Αβραάμ παντρεύτηκε την ετεροθαλή αδελφή του, αλλά τέτοιες ενώσεις δεν επιτρέπονταν από τα μεταγενέστερα ήθη των Εβραίων.
(919.1) 82:5.5 Η πρώτη κίνηση για την απομάκρυνση από τους γάμους μεταξύ αδελφών έγινε υπό το καθεστώς της πολυγαμίας, επειδή η αδελφή-σύζυγος με αλαζονεία κυριαρχούσε επί της άλλης συζύγου, ή συζύγων. Τα έθιμα ορισμένων φυλών απαγόρευαν το γάμο με τη χήρα του νεκρού αδελφού, αλλά απαιτούσαν από τον ζώντα αδελφό να κάνει παιδιά για λογαριασμό του νεκρού αδελφού του. Δεν υπάρχει βιολογικό ένστικτο εναντίον οποιουδήποτε βαθμού ενδογαμίας. Οι περιορισμοί αυτοί αποτελούν εντελώς θέμα ταμπού.
(919.2) 82:5.6 Η εξωγαμία επεκράτησε τελικά, επειδή την προτιμούσαν οι άνδρες. Το να πάρουν γυναίκα απ’ έξω εξασφάλιζε μεγαλύτερη ελευθερία από τους συγγενείς. Η εξοικείωση γεννά την περιφρόνηση. Έτσι, λοιπόν, καθώς το στοιχείο της ατομικής επιλογής άρχισε να κυριαρχεί στο ζευγάρωμα, έγινε έθιμο να επιλέγονται σύντροφοι εκτός της φυλής.
(919.3) 82:5.7 Πολλές φυλές απαγόρευσαν, τελικά, το γάμο μέσα στην οικογένεια. Άλλες περιόρισαν τη συνεύρεση σε ορισμένες κάστες. Το ταμπού κατά του γάμου με μία γυναίκα που ανήκε στο ίδιο τοτέμ με κάποιον έδωσε ώθηση στο έθιμο να κλέβουν γυναίκες από γειτονικές φυλές. Αργότερα, οι γάμοι κανονίζονταν περισσότερο σύμφωνα με το χώρο κατοικίας παρά με τη συγγένεια. Έγιναν πολλά βήματα έως ότου η ενδογαμία εξελιχθεί στη σύγχρονη εξωγαμία. Ακόμα και όταν τα ταμπού απαγόρευαν την ενδογαμία στους κοινούς ανθρώπους, στους ηγέτες και τους βασιλείς επετρέπετο να παντρεύονται με στενές συγγενείς για να διατηρήσουν το βασιλικό αίμα συγκεντρωμένο και καθαρό. Τα έθιμα επέτρεπαν, συνήθως, στους κυρίαρχους κυβερνήτες ορισμένες ελευθεριότητες στα σεξουαλικά θέματα.
(919.4) 82:5.8 Η παρουσία των μεταγενέστερων λαών των Ανδιτών επέδρασε πολύ στην αυξανόμενη επιθυμία των φυλών του Σαντζίκ να συνευρίσκονται με άτομα εκτός των φυλών τους. Δεν ήταν, ωστόσο, δυνατόν να επικρατήσει η εξωγαμία, έως ότου οι γειτονικές φυλές μάθουν να συμβιώνουν με σχετική ειρήνη.
(919.5) 82:5.9 Η εξωγαμία καθ’ εαυτή προήγαγε την ειρήνη. Οι γάμοι μεταξύ των φυλών ελάττωναν τις εχθροπραξίες. Η εξωγαμία οδήγησε στο συντονισμό μεταξύ των φυλών και στις στρατιωτικές συμμαχίες. Επεκράτησε διότι παρείχε αυξημένη ισχύ. Έκτιζε έθνη. Η εξωγαμία ευνοήθηκε, επίσης, σημαντικά από τις αυξανόμενες εμπορικές επαφές. Οι περιπέτειες και οι εξερευνήσεις συνεισέφεραν στην διεύρυνση των ορίων συνεύρεσης και διευκόλυναν πολύ την αλληλεπίδραση των πολιτισμών των φυλών.
(919.6) 82:5.10 Οι κατά τα άλλα ανεξήγητες ανακολουθίες των εθίμων των σχετικών με τους φυλετικούς γάμους οφείλονται εν πολλοίς σ’ αυτό το έθιμο της εξωγαμίας, που συνοδεύετο από την κλοπή των γυναικών και την αγορά τους από τις ξένες φυλές, καταστάσεις που οδήγησαν σε ενοποίηση των επί μέρους φυλετικών εθίμων. Το ότι τα ταμπού αυτά τα σχετικά με την ενδογαμία ήσαν κοινωνικά και όχι βιολογικά, αποδεικνύεται από τα ταμπού πάνω στους γάμους μεταξύ συγγενών, στα οποία περιλαμβάνονται πολλοί βαθμοί εξ αγχιστείας συγγενειών, περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει καμία εξ αίματος συγγένεια.
(919.7) 82:6.1 Δεν υπάρχουν, πλέον, αμιγείς φυλές στον κόσμο σήμερα. Οι αρχικές και αυθεντικές εξελικτικές έγχρωμες φυλές έχουν δύο μόνο αντιπροσωπευτικές φυλές να διατηρούνται στον κόσμο, τους κίτρινους και τους μαύρους. Και, ακόμη και αυτές οι φυλές, είναι σε μεγάλο βαθμό επιμεμειγμένες με τους εξαφανισμένους έγχρωμους πληθυσμούς. Ενώ η αποκαλούμενη λευκή φυλή προέρχεται κυρίως από τον αρχαίο γαλάζιο άνθρωπο, έχει λίγο-πολύ επιμειχθεί με όλες τις άλλες φυλές, όπως, εν πολλοίς ο ερυθρόδερμος της Αμερικής.
(919.8) 82:6.2 Από τις έξι έγχρωμες φυλές του Σαντζίκ, τρεις ήσαν κύριες και τρεις δευτερεύουσες. Αν και οι κύριες φυλές – η γαλάζια, η κόκκινη και η κίτρινη – ήσαν από πολλές απόψεις ανώτερες των τριών δευτερευόντων λαών, πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτές οι δευτερεύουσες φυλές διέθεταν πολλά επιθυμητά χαρακτηριστικά, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν βελτιώσει τους βασικούς πληθυσμούς, αν είχαν απορροφηθεί τα καλύτερα γένη τους.
(920.1) 82:6.3 Η σημερινή προκατάληψη εναντίον των «μιγάδων», των «υβριδίων» και των «μικτών» προκύπτει επειδή η σύγχρονη φυλετική διασταύρωση είναι, κατά το μέγιστο μέρος της, μεταξύ των πολύ κατώτερων γόνων των συγκεκριμένων φυλών. Έχετε, επίσης, μη ικανοποιητικούς απογόνους όταν επιμειγνύονται εκφυλισμένοι γόνοι της ίδιας φυλής.
(920.2) 82:6.4 Αν οι σημερινές φυλές της Ουράντια μπορούσαν να απαλλαγούν από την κατάρα των χαμηλότερων στρωμάτων των εκφυλισμένων, αντικοινωνικών καθυστερημένων και απόβλητων ατόμων3 [104] ελάχιστη αντίρρηση θα υπήρχε για μία περιορισμένη ανάμιξη των φυλών. Και αν παρόμοιες φυλετικές αναμίξεις μπορούσαν να γίνουν μεταξύ των ανώτερων τύπων των διαφόρων φυλών, θα υπήρχαν ακόμη λιγότερες αντιρρήσεις.
(920.3) 82:6.5 Ο υβριδισμός των ανώτερων και ετερώνυμων γόνων αποτελεί το μυστικό της δημιουργίας νέων και περισσότερο εύρωστων γενών. Και τούτο αληθεύει για τα φυτά, τα ζώα, αλλά και το ανθρώπινο είδος. Ο υβριδισμός δίνει ευρωστία και αυξάνει τη γονιμότητα. Οι φυλετικές αναμίξεις του μέσου όρου των ανώτερων στρωμάτων των διαφόρων λαών αυξάνει κατά πολύ το δημιουργικό δυναμικό, όπως αποδεικνύεται στο σημερινό πληθυσμό των Ηνωμένων Πολιτειών της Βόρειας Αμερικής. Όταν τέτοιες ενώσεις γίνονται μεταξύ των χαμηλότερων, ή κατώτερων στρωμάτων, η δημιουργικότητα ελαττώνεται, όπως φαίνεται από τους σύγχρονους λαούς της νότιας Ινδίας.
(920.4) 82:6.6 Η ανάμιξη των φυλών συμβάλλει πολύ στην αιφνίδια εμφάνιση νέων χαρακτηριστικών και αν ένας τέτοιος υβριδισμός αποτελέσει την ένωση ανώτερων γόνων, τότε τα νέα αυτά χαρακτηριστικά θα αποτελέσουν, επίσης, ανώτερες ιδιότητες.
(920.5) 82:6.7 Όσο οι σύγχρονες φυλές υπερφορτώνονται με κατώτερους και εκφυλισμένους γόνους, η σε μεγάλη κλίμακα φυλετική ανάμιξη θα είναι εξαιρετικά επιζήμια, οι περισσότερες, ωστόσο, αντιρρήσεις για τα πειράματα αυτά βασίζονται μάλλον σε κοινωνικές και πολιτισμικές προκαταλήψεις, παρά σε βιολογικές αιτίες. Ακόμη και μεταξύ των κατώτερων γενών, τα υβρίδια αποτελούν συχνά βελτίωση σε σχέση με τους προγόνους τους. Ο υβριδισμός βελτιώνει τα είδη εξ αιτίας του ρόλου των κυρίαρχων γονιδίων. Η φυλετική επιμειξία αυξάνει την πιθανότητα παρουσίας μεγαλύτερου αριθμού επιθυμητών επικρατέστερων στοιχείων στο υβρίδιο.
(920.6) 82:6.8 Κατά τα τελευταία εκατό χρόνια έλαβε χώρα στην Ουράντια μεγαλύτερος φυλετικός υβριδισμός από όσον είχε γίνει σε χιλιάδες χρόνια. Ο κίνδυνος σοβαρών δυσαρμονιών, ως αποτέλεσμα της διασταύρωσης των ανθρώπινων γενών έχει μεγαλοποιηθεί πολύ. Τα κύρια προβλήματα των «μιγάδων» οφείλονται σε κοινωνικές προκαταλήψεις.
(920.7) 82:6.9 Το πείραμα του Πίτκερν4 [105] όπου αναμίχθηκαν η λευκή με την Πολυνησιακή φυλή πήγε αρκετά καλά, επειδή οι λευκοί άνδρες και οι Πολυνήσιες γυναίκες ανήκαν σε σχετικά καλά γένη. Η διασταύρωση μεταξύ ανώτερων τύπων της λευκής, κόκκινης και κίτρινης φυλής θα δημιουργούσε άμεσα πολλά νέα και βιολογικά δραστήρια χαρακτηριστικά. Οι τρεις αυτοί λαοί ανήκουν στις βασικές φυλές του Σαντζίκ. Η επιμειξία της λευκής με τη μαύρη φυλή δεν είναι και τόσο επιθυμητή, όσον αφορά στα άμεσα αποτελέσματά της, ούτε αυτοί οι «μουλάτοι»5 [105] απόγονοι είναι τόσο απαράδεκτοι, όσο οι κοινωνικές και φυλετικές προκαταλήψεις προσπαθούν να τους παρουσιάσουν. Φυσιολογικά, τέτοια ασπρόμαυρα υβρίδια αποτελούν εξαιρετικά δείγματα της ανθρωπότητας, παρά την ελαφρά κατωτερότητά τους από ορισμένες άλλες απόψεις.
(920.8) 82:6.10 Όταν μια βασική φυλή Σαντζίκ επιμειγνύεται με μια δευτερεύουσα φυλή Σαντζίκ, η τελευταία βελτιώνεται σημαντικά εις βάρος της πρώτης. Και σε μικρή κλίμακα – που εκτείνεται σε μεγάλο μήκος χρόνου – ελάχιστες σοβαρές αντιρρήσεις μπορούν να υπάρξουν για μία τέτοια εξιλαστήρια συνεισφορά των κύριων φυλών, για τη βελτίωση των δευτερευουσών ομάδων. Από βιολογική άποψη, οι δευτερεύοντες Σαντζίκ ήσαν, σε ορισμένα σημεία, ανώτεροι των κύριων φυλών.
(921.1) 82:6.11 Τελικά, ο πραγματικός κίνδυνος για το ανθρώπινο είδος βρίσκεται μάλλον στον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κατώτερων και εκφυλισμένων γόνων των διαφόρων πολιτισμένων λαών, παρά στον υποτιθέμενο κίνδυνο των φυλετικών διασταυρώσεών τους.
(921.2) 82:6.12 [Παρουσιάσθηκε από τον Αρχηγό των Σεραφείμ που διαμένουν στην Ουράντια.]
(922.1) 83:0.1 Αυτή είναι η αφήγηση της απαρχής του θεσμού του γάμου. Ο γάμος προόδευσε σταθερά, από τις χαλαρές και περιστασιακές συνευρέσεις της αγέλης, μέσα από πολλές παραλλαγές και προσαρμογές, ως την εμφάνιση των γαμήλιων εκείνων προτύπων, τα οποία, τελικά, κορυφώθηκαν στην πραγμάτωση της συνεύρεσης ανά ζεύγη, την ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας για να φτιάξουν οικογένεια του ανώτερου κοινωνικού είδους.
(922.2) 83:0.2 Ο γάμος απειλήθηκε πολλές φορές και τα γαμήλια ήθη χρησιμοποίησαν σε μεγάλο βαθμό τόσο την ιδιοκτησία, όσο και την εκκλησία, για υποστήριξη. Η πραγματική, ωστόσο, επιρροή, η οποία διαφυλάσσει για πάντα το γάμο και την προκύπτουσα οικογένεια είναι το απλό και συμφυές βιολογικό δεδομένο ότι ο άνδρας και η γυναίκα, κατηγορηματικά, δεν ζουν ο ένας χωρίς τον άλλο, είτε είναι οι πιο πρωτόγονοι άγριοι, είτε οι περισσότερο πολιτισμένοι των θνητών.
(922.3) 83:0.3 Είναι εξ αιτίας του ερωτικού ενστίκτου που ο εγωιστής άνθρωπος δελεάζεται στο να κάνει για τον εαυτό του κάτι καλύτερο από τα ζώα. Οι εξ αιτίας του ατομικού συμφέροντος και ικανοποίησης ερωτικές σχέσεις συνεπάγονται τις βέβαιες συνέπειες της αυταπάρνησης και διασφαλίζουν την ανάληψη αλτρουιστικών καθηκόντων και πολυάριθμων οικογενειακών ευθυνών που αφορούν στο όφελος της φυλής. Γι’ αυτό το σεξ υπήρξε ο άγνωστος και πέραν κάθε υποψίας εκπολιτιστής των αγρίων. Διότι αυτή καθ’ εαυτή η ερωτική παρόρμηση αυτόματα και αλάθητα υποχρεώνει τον άνθρωπο να σκεφθεί και, τελικά, τον κάνει να αγαπήσει.
(922.4) 83:1.1 Ο γάμος αποτελεί τον κοινωνικό μηχανισμό που σχεδιάσθηκε για να ρυθμίζει και να ελέγχει τις πολλές εκείνες ανθρώπινες σχέσεις οι οποίες αναφύονται από το φυσιολογικό δεδομένο της αμφισεξουαλικότητας. Ως θεσμός, ο γάμος λειτουργεί προς δύο κατευθύνσεις:
(922.5) 83:1.2 1. προς την κατεύθυνση της ρύθμισης των ατομικών ερωτικών σχέσεων.
(922.6) 83:1.3 2. Προς την κατεύθυνση της ρύθμισης των απογόνων, της κληρονομιάς, της διαδοχής και της κοινωνικής τάξης, με την τελευταία να είναι η παλαιότερη και αρχική λειτουργία του.
(922.7) 83:1.4 Η οικογένεια, η οποία αναπτύσσεται δια του γάμου σταθεροποιεί από μόνη της το θεσμό του γάμου, μαζί με τα περί την ιδιοκτησία έθιμα. Άλλοι δραστικοί παράγοντες για τη σταθερότητα του γάμου είναι η τιμή, η ματαιοδοξία, ο ιπποτισμός, η αίσθηση του καθήκοντος και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ενώ, όμως, οι γάμοι μπορεί να εγκρίνονται, ή να αποδοκιμάζονται άνωθεν, δεν γίνονται στον παράδεισο. Η ανθρώπινη οικογένεια είναι ένας καθαρά ανθρώπινος θεσμός, μια εξελικτική επέκταση. Ο γάμος είναι κοινωνικός θεσμός, όχι εκκλησιαστικός τομέας. Πράγματι, η θρησκεία ασφαλώς τον επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν πρέπει να αναλαμβάνει αποκλειστικά τον έλεγχο και τη ρύθμισή του.
(922.8) 83:1.5 Ο πρωτόγονος γάμος υπήρξε αρχικά εμπορικός. Ακόμα και στους σύγχρονους καιρούς, είναι συχνά κοινωνικό, ή επιχειρησιακό θέμα. Δια της επίδρασης της πρόσμιξης των Ανδιτικών γόνων και ως αποτέλεσμα των ηθών του προοδεύοντος πολιτισμού, ο γάμος γίνεται σιγά-σιγά αμοιβαίος, ρομαντικός, γονικός, ποιητικός, τρυφερός, ηθικός, ακόμη και ιδεαλιστικός. Ωστόσο, η επιλογή και η αποκαλούμενη ρομαντική αγάπη, ελάχιστα υπολογίζετο στην πρωτόγονη συνεύρεση. Κατά τους πρώιμους χρόνους ο σύζυγος και η σύζυγος δεν ήταν πάρα πολύ κοντά. Δεν έτρωγαν, καν, μαζί πολύ συχνά. Αλλά και στους αρχαίους, η ατομική αγάπη δεν ήταν στενά συνδεδεμένη με την ερωτική έλξη. Αγαπούσαν ο ένας τον άλλο κυρίως επειδή ζούσαν μαζί και εργάζονταν μαζί.
(923.1) 83:2.1 Οι πρωτόγονοι γάμοι σχεδιάζονταν, πάντα, από τους γονείς του αγοριού και του κοριτσιού. Το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα σ’ αυτό το έθιμο και την εποχή της ελεύθερης επιλογής καταλαμβάνετο από τους μεσολαβητές του γάμου, ή τους επαγγελματίες προξενητές. Οι προξενητές αυτοί ήσαν αρχικά οι κουρείς. Αργότερα, οι ιερείς. Ο γάμος ήταν, αρχικά, υπόθεση της φυλής, αργότερα οικογενειακό θέμα και μόνο πρόσφατα έγινε προσωπικό εγχείρημα.
(923.2) 83:2.2 Ο πρωτόγονος γάμος αντιμετωπίζετο ως εξαναγκασμός, όχι ως έλξη. Τους πολύ παλιούς καιρούς η γυναίκα δεν είχε ερωτική υπερηφάνεια,1 [106] μόνο ερωτική κατωτερότητα, όπως την εμφυσούσαν τα ήθη. Όπως οι επιδρομές προηγήθηκαν του εμπορίου, έτσι και ο γάμος δι’ αρπαγής προηγήθηκε του γάμου δια της υπόσχεσης. Πολλές γυναίκες εθελοτυφλούσαν στην αρπαγή, για να ξεφύγουν από την κυριαρχία των πρεσβύτερων ανδρών της φυλής τους. Προτιμούσαν να πέσουν στα χέρια ανδρών της ηλικίας τους από μιαν άλλη φυλή. Αυτή η ψευδο-απαγωγή υπήρξε το μεταβατικό στάδιο μεταξύ της δια της βίας αρπαγής και της μετέπειτα ερωτοτροπίας από ευχαρίστηση.
(923.3) 83:2.3 Ένας αρχικός τύπος γαμήλιας τελετουργίας ήταν μια απομίμηση φυγής, ένα είδος πρόβας της απαγωγής, η οποία κάποτε αποτελούσε κοινή πρακτική. Αργότερα, η εικονική αρπαγή έγινε μέρος της συνήθους γαμήλιας τελετουργίας. Η προσποίηση του σύγχρονου κοριτσιού να αντισταθεί στην «αρπαγή» να μην μιλά για γάμο, όλα είναι κατάλοιπα των παλιότερων εθίμων. Η μεταφορά της νύφης από το κατώφλι είναι απομεινάρι πολλών αρχαίων πρακτικών, των ημερών, μεταξύ άλλων, που έκλεβαν τις γυναίκες.
(923.4) 83:2.4 Στη γυναίκα είχαν από παλιά αρνηθεί πλήρη ελευθερία και αυτοδιάθεση στο γάμο, αλλά οι εξυπνότερες γυναίκες ήσαν πάντα ικανές να αντιπαρέρχονται τον περιορισμό αυτό, με την έξυπνη χρήση της ευστροφίας τους. Ο άνδρας είχε συνήθως τον πρώτο λόγο στην ερωτοτροπία, αλλά όχι πάντα. Η γυναίκα πολλές φορές επίσημα, αλλά και κρυφά, εγκαινιάζει τη διαδικασία του γάμου. Και καθώς ο πολιτισμός προόδευσε, οι γυναίκες απέκτησαν, πλέον, ένα μεγαλύτερο ρόλο σε όλες τις φάσεις της ερωτοτροπίας και του γάμου.
(923.5) 83:2.5 MISSING PARAGRAPH
(923.6) 83:2.6 Η αγάπη που μεγαλώνει, το ειδύλλιο και η προσωπική επιλογή στις προγαμιαίες ερωτοτροπίες αποτελούν συνεισφορά των Ανδιτών στις φυλές του κόσμου. Οι σχέσεις μεταξύ των φύλων εξελίσσονται ευνοϊκά. Πολλοί προοδευτικοί λαοί υποκαθιστούν σταδιακά, με κάπως εξιδανικευμένες απόψεις της ερωτικής έλξης, εκείνες που βασίζονταν στα παλιότερα κίνητρα της χρησιμότητας και της ιδιοκτησίας. Η ερωτική παρόρμηση και τα αισθήματα αγάπης αρχίζουν να εκτοπίζουν τους ψυχρούς υπολογισμούς στην επιλογή του συντρόφου της ζωής.
(923.7) 83:3.1 Οι αρχαίοι δυσπιστούσαν στον έρωτα και τις υποσχέσεις. Πίστευαν ότι οι σταθερές ενώσεις πρέπει να έχουν την εγγύηση μιας απτής διασφάλισης, ιδιοκτησίας. Για το λόγο αυτό, η τιμή αγοράς μιας συζύγου θεωρείτο ως το τίμημα, ή, η εγγύηση, την οποία ο σύζυγος ήταν καταδικασμένος να χάσει σε περίπτωση διαζυγίου, ή εγκατάλειψης. Από τη στιγμή που η τιμή αγοράς της νύφης είχε πληρωθεί, πολλές φυλές επέτρεπαν το μαρκάρισμα της γυναίκας με το σήμα του συζύγου της. Οι Αφρικανοί ακόμη αγοράζουν τις συζύγους τους. Μια γυναίκα που την αγαπούν, ή τη γυναίκα ενός λευκού τη συγκρίνουν με τη γάτα τους, επειδή δεν τους κοστίζει τίποτα.
(924.1) 83:3.2 Οι επιδείξεις των νυφών ήταν ευκαιρίες για τα κορίτσια να ντυθούν καλά και να στολιστούν για να επιδειχθούν δημόσια, με την ελπίδα να φέρουν μεγαλύτερη τιμή ως σύζυγοι. Δεν πωλούνταν, ωστόσο, σαν ζώα – στις μεταγενέστερες φυλές μια τέτοια σύζυγος δεν ήταν μεταβιβάσιμη. Ούτε η αγορά της αποτελούσε, απλά, μία εν ψυχρώ συναλλαγή. Η χρησιμότητα είχε ίση αξία με τα χρήματα στην αγορά μιας συζύγου. Αν ένας, κατά τα λοιπά επιθυμητός, άνδρας δεν πλήρωνε για τη σύζυγό του, μπορούσε να υιοθετηθεί σαν γιος από τον πατέρα του κοριτσιού και τότε παντρεύονταν. Και αν ένας φτωχός ζητούσε σύζυγο και δεν μπορούσε να πληρώσει την τιμή που απαιτείτο από έναν άπληστο πατέρα, οι πρεσβύτεροι ασκούσαν συχνά πίεση στον πατέρα που κατέληγε σε μια τροποποίηση των απαιτήσεών του, ή, διαφορετικά, μπορούσε να γίνει απαγωγή.
(924.2) 83:3.3 Καθώς προόδευε ο πολιτισμός, δεν άρεσε στους πατέρες να φαίνονται ότι πωλούν τις θυγατέρες τους κι’ έτσι, ενώ συνέχισαν να αποδέχονται το τίμημα για την αγορά της νύφης, εγκαινίασαν το έθιμο να δίνουν στο ζευγάρι πολύτιμα δώρα, που ισοδυναμούσαν με τα χρήματα της αγοράς. Και με την μετέπειτα διακοπή της πληρωμής για τη νύφη, τα δώρα αυτά έγιναν η προίκα της.
(924.3) 83:3.4 Η έννοια της προίκας ήταν να δημιουργήσει την εντύπωση της ανεξαρτησίας της νύφης, να υποδηλώσει ότι έχει προ πολλού παρέλθει η εποχή των συζύγων-σκλάβων και των ιδιόκτητων συντρόφων. Ένας άνδρας δεν μπορούσε να χωρίσει μια γυναίκα με προίκα χωρίς να εξοφλήσει την προίκα στο ακέραιο. Σε ορισμένες φυλές γινόταν μία αμοιβαία κατάθεση από τους γονείς της νύφης αλλά και του γαμπρού για να χρησιμεύσει ως πρόστιμο στην περίπτωση που κάποιος από τους δύο εγκατέλειπε τον άλλο, στην πραγματικότητα ένα γαμήλιο συμβόλαιο. Κατά την περίοδο της μετάβασης από την αγορά στην προίκα, αν η σύζυγος αγοράζετο, τα παιδιά ανήκαν στον πατέρα. Αν όχι, ανήκαν στην οικογένεια της συζύγου.
(924.4) 83:4.1 Η γαμήλια τελετή εξελίχθηκε από το γεγονός ότι ο γάμος υπήρξε αρχικά υπόθεση της κοινότητας, όχι απλά η κατάληξη μιας απόφασης δύο ατόμων. Η συνεύρεση απασχολούσε την ομάδα, ενώ ήταν, επίσης, μια προσωπική δραστηριότητα.
(924.5) 83:4.2 Η μαγεία, οι μυσταγωγίες και οι τελετουργίες περιέβαλαν ολόκληρο το βίο των αρχαίων και ο γάμος δεν αποτελούσε εξαίρεση. Καθώς προόδευε ο πολιτισμός, καθώς ο γάμος αντιμετωπίζετο πιο σοβαρά, η γαμήλια τελετή έγινε πιο φαντασμαγορική. Ο γάμος, αρχικά, ήταν μία συνιστώσα στα ιδιοκτησιακά συμφέροντα, όπως είναι και σήμερα και γι’ αυτό απαιτούσε νόμιμες διαδικασίες, ενώ η κοινωνική θέση των παιδιών που θα ακολουθούσαν απαιτούσε την ευρύτερη δυνατή δημοσιότητα. Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν είχε αρχεία. Γι’ αυτό, η γαμήλια τελετή έπρεπε να έχει πολλούς μάρτυρες.
(924.6) 83:4.3 Αρχικά η γαμήλια τελετή ανήκε περισσότερο στην κατηγορία της μνηστείας και συνίστατο στην δημοσιοποίηση της πρόθεσης του να ζήσουν δυο άνθρωποι μαζί. Αργότερα συνίστατο σε ένα επίσημο κοινό γεύμα. Σε ορισμένες φυλές, οι γονείς απλώς πήγαιναν τις κόρες τους στο σύζυγο. Σε άλλες περιπτώσεις, η μοναδική τελετή ήταν η επίσημη ανταλλαγή των δώρων, μετά την οποία ο πατέρας της νύφης την παρουσίαζε στο γαμπρό. Σε πολλούς λαούς της Εγγύς Ανατολής ήταν έθιμο να μην ακολουθούν καμία τελετή, με το γάμο να ολοκληρώνεται από τη σεξουαλική πράξη. Ο κόκκινος άνθρωπος ήταν ο πρώτος που ανέπτυξε την πιο περίτεχνη γαμήλια φιέστα.
(924.7) 83:4.4 Η ατεκνία ήταν κάτι που φοβούνταν πολύ και εφ’ όσον η στειρότητα απεδίδετο σε σκευωρίες των πνευμάτων, οι προσπάθειες να διασφαλισθεί η γονιμότητα οδήγησαν, επίσης, στη σύνδεση του γάμου με ορισμένες μαγικές, ή θρησκευτικές τελετουργίες. Και στην προσπάθεια αυτή να διασφαλισθεί ένας ευτυχισμένος και γόνιμος γάμος, επιστρατεύονταν μάγια πολλά. Ακόμα και τους αστρολόγους συμβουλεύονταν για να εξακριβώσουν το γενέθλιο πεπρωμένο των μελλονύμφων.2 [107] Κάποια εποχή, η ανθρωποθυσία αποτελούσε σύνηθες χαρακτηριστικό όλων των γάμων μεταξύ των ευκατάστατων ανθρώπων.
(925.1) 83:4.5 Αναζητούνταν οι τυχερές μέρες, με την Πέμπτη να θεωρείται η πλέον ευνοϊκή, ενώ οι γάμοι που τελούνταν στη γέμιση του φεγγαριού θεωρούνταν εξαιρετικά τυχεροί. Ήταν το έθιμο πολλών Μεσανατολικών λαών να πετούν σπόρους στους νεόνυμφους. Επρόκειτο για μια μαγική τελετουργία η οποία υποτίθεται ότι εξασφάλιζε τη γονιμότητα. Ορισμένοι Ανατολικοί λαοί χρησιμοποιούσαν ρύζι για τον ίδιο σκοπό.
(925.2) 83:4.6 Η φωτιά και το νερό θεωρούνταν ανέκαθεν τα καλύτερα μέσα για να αντισταθούν στα στοιχειά και τα πονηρά πνεύματα. Γι’ αυτό οι πυρές του βωμού και τα αναμμένα κεριά, καθώς επίσης και το ράντισμα κατά τη βάπτιση με αγιασμένο νερό, αποτελούσαν στοιχεία των γάμων. Για πάρα πολλά χρόνια συνηθίζετο να ορίζουν μια ψεύτικη ημερομηνία γάμου και στη συνέχεια να αναβάλουν το γεγονός ώστε να παραπλανήσουν τα στοιχειά και τα πνεύματα.
(925.3) 83:4.7 Τα πειράγματα προς τους νεόνυμφους και οι φάρσες που παίζονται σ’ αυτούς που ξεκινούν το μήνα του μέλιτος, όλα είναι κατάλοιπα αυτών των πολύ μακρινών ημερών, όταν πίστευαν ότι είναι καλύτερο να παρουσιάζεται κάποιος δυστυχής και ασθενής εν όψει των πνευμάτων, ώστε να αποφύγει να κεντρίσει τη ζήλια τους. Το να φορά η νύφη πέπλο είναι κατάλοιπο της εποχής κατά την οποία θεωρείτο απαραίτητο να κρύβουν τη νύφη, ώστε να στοιχειά να μην μπορούν να την αναγνωρίσουν, επιπλέον, δε, να κρύψουν την ομορφιά της από το βλέμμα των κατά τα λοιπά ζηλότυπων και φθονερών πνευμάτων. Τα πόδια της νύφης δεν πρέπει ποτέ να αγγίξουν το έδαφος, πριν ακριβώς από την τελετή. Ακόμη και στον εικοστό αιώνα, εξακολουθεί να αποτελεί έθιμο υπό τα Χριστιανικά ήθη, να απλώνονται χαλιά από το σημείο όπου βγαίνει η νύφη από το αμάξι ως το βωμό της εκκλησίας.
(925.4) 83:4.8 Μια από τις αρχαιότερες μορφές γαμήλιας τελετής ήταν να ευλογήσει ο ιερέας το γαμήλιο κρεβάτι ώστε να εξασφαλισθεί η γονιμότητα της ένωσης. Αυτό γινόταν αιώνες πριν καθιερωθεί η γαμήλια τελετή. Κατά την περίοδο αυτή, με την εξέλιξη των γαμήλιων εθίμων, περίμεναν από τους καλεσμένους στο γάμο να παρελάσουν από το υπνοδωμάτιο τη νύκτα, ώστε με τον τρόπο αυτό να αποτελέσουν νόμιμους μάρτυρες της ολοκλήρωσης του γάμου.
(925.5) 83:4.9 Το στοιχείο της τύχης, το ότι παρ’ όλους τους προγαμιαίους ελέγχους, ορισμένοι γάμοι κατέληγαν σε αποτυχία, έκανε τον πρωτόγονο άνθρωπο να αναζητά διασφάλιση και προστασία κατά της αποτυχίας του γάμου. Τον έκανε να αναζητά ιερείς και μάγους. Και η τάση αυτή κορυφώθηκε άμεσα στο σύγχρονο θρησκευτικό γάμο. Για πάρα πολλά, όμως, χρόνια, ο γάμος γενικά αναγνωρίζετο ως συνιστάμενος στις αποφάσεις των γονέων που έδιναν υπόσχεση γάμου – αργότερα του ζευγαριού – ενώ κατά τα τελευταία πεντακόσια χρόνια η εκκλησία και η πολιτεία έχουν αναλάβει τη δικαιοδοσία και εξακολουθούν να επικυρώνουν το γάμο.
(925.6) 83:5.1 Τους πρώτους καιρούς της ιστορίας του γάμου, οι ανύπανδρες γυναίκες ανήκαν στους άνδρες της φυλής. Αργότερα, η γυναίκα είχε ένα μόνο σύζυγο τη φορά. Η πρακτική αυτή του ενός συζύγου κάθε φορά απετέλεσε το πρώτο βήμα για την απομάκρυνση από το ασύδοτο αγελαίο σεξ. Ενώ στη γυναίκα δεν επετρέπετο παρά μόνο ένας άνδρας, ο σύζυγός της μπορούσε να απομακρυνθεί από μια τέτοια προσωρινή σχέση κατά βούληση. Ωστόσο αυτές, οι χαλαρά ρυθμισμένες, σχέσεις ήσαν το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της συμβίωσης ανά ζεύγη, σε αντιδιαστολή με την αγελαία ζωή. Σ’ αυτό το στάδιο της εξέλιξης του γάμου, τα παιδιά συνήθως ανήκαν στη μητέρα.
(925.7) 83:5.2 Το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της συμβίωσης ήταν ο ομαδικός γάμος. Η εταιρική αυτή φάση του γάμου έπρεπε να παρεμβληθεί στην εξέλιξη της οικογενειακής ζωής, επειδή τα έθιμα που αφορούσαν στο γάμο δεν ήσαν ακόμη αρκετά ισχυρά, ώστε να καταστήσουν τις σχέσεις του ζευγαριού μόνιμες. Οι γάμοι μεταξύ αδελφών ανήκαν σ’ αυτή την κατηγορία. Πέντε αδελφοί μιας οικογένειας μπορούσαν να παντρευτούν πέντε αδελφές μιας άλλης. Σ’ ολόκληρο τον κόσμο οι χαλαρότερες μορφές εταιρικών γάμων εξελίχθηκαν σταδιακά σε διάφορους τύπους ομαδικών γάμων. Και αυτές οι ομαδικές σχέσεις ρυθμίζονταν εν πολλοίς από τα έθιμα των τοτέμ.3 [108] Η οικογενειακή ζωή εξελίχθηκε αργά και σταθερά, επειδή οι ερωτικοί και γαμήλιοι κανονισμοί ευνοούσαν την επιβίωση της ίδιας της φυλής, διασφαλίζοντας την επιβίωση μεγαλύτερων αριθμών παιδιών.
(926.1) 83:5.3 Οι ομαδικοί γάμοι υποχώρησαν σταδιακά με την ανάδυση των πρακτικών πολυγαμίας – πολυγυνίας και πολυανδρίας – μεταξύ των περισσότερο προηγμένων φυλών. Η πολυανδρία, ωστόσο, ουδέποτε γενικεύθηκε, περιοριζόμενη στις βασίλισσες και τις εύπορες γυναίκες. Επιπλέον, αποτελούσε, κατ’ έθιμο, οικογενειακή υπόθεση το να ανήκει μία γυναίκα σε πολλά αδέλφια. Οι κάστες και οι οικονομικοί περιορισμοί καθιστούσαν ορισμένες φορές απαραίτητο σε πολλούς άνδρες να ικανοποιούνται με μία γυναίκα. Ακόμη και τότε, η γυναίκα παντρευόταν μόνον έναν, με τους υπόλοιπους να αντιμετωπίζονται χαλαρά ως «θείοι» των από κοινού απογόνων τους.
(926.2) 83:5.4 Το Εβραϊκό έθιμο που απαιτούσε από έναν άνδρα να γίνει σύζυγος της χήρας του αδελφού του για «να μεγαλώσει το σπόρο του αδελφού του,» ήταν επίσης έθιμο για τον περισσότερο από το μισό αρχαίο κόσμο. Αποτελούσε κατάλοιπο της εποχής όπου ο γάμος ήταν οικογενειακή, μάλλον, υπόθεση και όχι προσωπικό θέμα.
(926.3) 83:5.5 Ο θεσμός της πολυγαμίας αναγνώριζε, κατά καιρούς, τέσσερα είδη συζύγων:
(926.4) 83:5.6 1. Τις κατόπιν τελετής, ή νόμιμες συζύγους.
(926.5) 83:5.7 2. Τις συζύγους με τις οποίες ζούσαν από αγάπη και με την έγκρισή τους.
(926.8) 83:5.10 Η πραγματική πολυγυνία, όπου όλες οι σύζυγοι έχουν το ίδιο κύρος και όλα τα παιδιά είναι ισότιμα, ήταν πολύ σπάνια. Συνήθως, ακόμη και στους πολλαπλούς γάμους, η οικογένεια εκυβερνάτο από την πρώτη σύζυγο, τη νόμιμη σύντροφο. Μόνον αυτή είχε παντρευτεί με την τυπική, γαμήλια τελετή και μόνο τα παιδιά αυτής της αγορασμένης, ή διαθέτουσας προίκα συντρόφου κληρονομούσαν, εκτός και εάν εκείνη έκανε ειδικές διευθετήσεις.
(926.9) 83:5.11 Η νόμιμη σύζυγος δεν ήταν κατ’ ανάγκην η αγαπημένη. Στους πρώτους καιρούς, συνήθως δεν ήταν. Η γυναίκα που παντρεύονταν από έρωτα, η αγαπημένη τους, δεν εμφανίσθηκε ει μη μόνο όταν οι φυλές προόδευσαν αρκετά, ειδικότερα μετά την ανάμιξη των εξελικτικών φυλών με τους Νοδίτες και τους Αδαμίτες.
(926.10) 83:5.12 Η σύζυγος ταμπού – η επίσημη σύζυγος – δημιούργησε το έθιμο των παλλακίδων. Σύμφωνα με τα έθιμα αυτά, ένας άνδρας μπορούσε να έχει μία μόνο σύζυγο, αλλά μπορούσε να διατηρεί ερωτικές σχέσεις με οσεσδήποτε παλλακίδες. Η παλλακεία ήταν το σημείο εκκίνησης προς τη μονογαμία, η πρώτη κίνηση απομάκρυνσης από την ανοικτή πολυγαμία. Οι παλλακίδες των Εβραίων, των Ρωμαίων και των Κινέζων ήταν πολύ συχνά δούλες της νόμιμης συζύγου. Αργότερα, όπως έγινε με τους Εβραίους, η νόμιμη σύζυγος θεωρείτο μητέρα όλων των παιδιών που γεννώνταν από τον σύζυγό της.
(926.11) 83:5.13 Οι παλαιότερες απαγορεύσεις πάνω στις ερωτικές σχέσεις με μια έγκυο, ή θηλάζουσα σύζυγο επίσης κατέτειναν, σε μεγάλο βαθμό, στην υποστήριξη της πολυγαμίας. Οι πρωτόγονες γυναίκες γερνούσαν πολύ νωρίς εξ αιτίας της συχνής τεκνοποιίας σε συνδυασμό με τη σκληρή εργασία. (Αυτές οι υπερφορτωμένες σύζυγοι κατόρθωναν να επιζήσουν εξ αιτίας του γεγονότος ότι τις απομόνωναν μία εβδομάδα κάθε μήνα, όταν δεν εγκυμονούσαν.) Μία τέτοια σύζυγος συχνά κουραζόταν να εγκυμονεί και ζητούσε από το σύζυγό της να πάρει μία δεύτερη και νεότερη γυναίκα, μια γυναίκα ικανή να βοηθήσει τόσο στις εγκυμοσύνες, όσο και στις δουλειές του σπιτιού. Οι νέες σύζυγοι καλωσορίζονταν, γι’ αυτό, με χαρά από την μεγαλύτερη σύζυγο. Δεν υπήρχε τίποτα που να μοιάζει με ερωτική ζήλια.
(926.12) 83:5.14 Ο αριθμός των συζύγων περιορίζετο μόνο από την ικανότητα του συζύγου να τις φροντίζει. Οι εύποροι και δραστήριοι άνδρες επιθυμούσαν μεγάλους αριθμούς παιδιών και, αφού η βρεφική θνησιμότητα ήταν πολύ υψηλή, χρειάζονταν πολλές σύζυγοι για να στελεχώσουν μια μεγάλη οικογένεια. Πολλές από αυτές τις πολλαπλές συζύγους ήσαν απλές εργάτριες, σύζυγοι-σκλάβες.
(927.1) 83:5.15 Τα ανθρώπινα έθιμα εξελίσσονται, αλλά πολύ αργά. Ο σκοπός του χαρεμιού ήταν να δημιουργήσει ένα ισχυρό και πολυπληθές σώμα συγγενών εξ αίματος για την υποστήριξη του θρόνου. Κάποιος αρχηγός, κάποτε, πείσθηκε ότι δεν έπρεπε να διατηρεί χαρέμι, ότι έπρεπε να ικανοποιηθεί με μία μόνο σύζυγο. Έτσι, απέπεμψε γρήγορα το χαρέμι του. Οι δυσαρεστημένες σύζυγοι πήγαν στο σπίτι τους και οι προσβεβλημένοι συγγενείς τους συνέλαβαν τον αρχηγό και τον εκτέλεσαν επί τόπου, εκείνη τη στιγμή.
(927.2) 83:6.1 Η μονογαμία είναι μονοπώλιο. Είναι καλή γι’ αυτούς που φθάνουν στο επιθυμητό αυτό στάδιο, αλλά τείνει να δημιουργεί βιολογικά προβλήματα σ’ εκείνους που δεν είναι τόσο τυχεροί. Ανεξάρτητα, ωστόσο, από τον αντίκτυπο στο άτομο, η μονογαμία είναι αποφασιστικά καλύτερη για τα παιδιά.
(927.3) 83:6.2 Αρχικά η μονογαμία οφείλετο στην πίεση των συνθηκών, στη φτώχεια. Η μονογαμία είναι πολιτισμική και κοινωνική, τεχνητή και αφύσικη, δηλαδή αφύσικη για τον εξελισσόμενο άνθρωπο. Ήταν απόλυτα φυσιολογική για τους πλέον αμιγείς Νοδίτες και τους Αδαμίτες και αποτελούσε μεγάλη πολιτισμική αξία για όλες τις προηγμένες φυλές.
(927.4) 83:6.3 Οι φυλές των Χαλδαίων αναγνώριζαν το δικαίωμα μια συζύγου να επιβάλει προγαμιαία δέσμευση στο σύζυγό της, ώστε να μην πάρει δεύτερη γυναίκα, ή παλλακίδα. Τόσον οι Έλληνες, όσο και οι Ρωμαίοι ευνοούσαν τη μονογαμία. Η λατρεία των προγόνων υπέθαλπε, πάντα, τη μονογαμία, όπως και οι Χριστιανοί, που κάνουν το σφάλμα να θεωρούν το γάμο θείο μυστήριο. Επιπλέον, η άνοδος των προτύπων διαβίωσης διαρκώς συνηγορούσε4 [109] κατά των πολλών συζύγων. Ως την εποχή της έλευσης του Μιχαήλ στην Ουράντια, ολόκληρος, πρακτικά, ο πολιτισμένος κόσμος είχε φθάσει στο επίπεδο της θεωρητικής μονογαμίας. Η παθητική, όμως, αυτή μονογαμία δεν σήμαινε ότι η ανθρωπότητα είχε εξοικειωθεί με την πρακτική του πραγματικού γάμου ενός ζευγαριού.
(927.5) 83:6.4 Ενώ επιδιώκει το μονογαμικό στόχο του ιδανικού γάμου μεταξύ ενός ζευγαριού, πράγμα που σημαίνει, τελικά, μονοπωλιακή ερωτική σχέση, η κοινωνία δεν πρέπει να παραβλέπει την αναντίρρητη κατάσταση των άτυχων εκείνων ανδρών και γυναικών οι οποίοι απέτυχαν να βρουν μια θέση στ’ αυτή την νέα και βελτιωμένη κοινωνική τάξη, έστω και αφού είχαν κάνει το καλύτερο δυνατόν για να συνεργασθούν με, και να ακολουθήσουν τις, επιταγές της. Η αδυναμία του να βρει κάποιος σύντροφο στην κοινωνική αρένα του ανταγωνισμού μπορεί να αποδοθεί σε αξεπέραστες δυσκολίες, ή παμπληθείς περιορισμούς τους οποίους τα κρατούντα ήθη έχουν επιβάλλει.
(927.6) 83:6.5 Πράγματι, η μονογαμία είναι ιδανική για εκείνους οι οποίοι έχουν ένα σύντροφο, αλλά η ευνοημένη πλειονότητα πρέπει πάντα να αντιμετωπίζει με καλοσύνη και φροντίδα τους λιγότερο τυχερούς τους συνανθρώπους, που πρέπει να πληρώσουν το τίμημα της αποτυχίας για να ενταχθούν στις τάξεις των ιδανικών εκείνων ερωτικών σχέσεων, οι οποίες διασφαλίζουν την ικανοποίηση όλων των βιολογικών ενστίκτων, υπό την ευλογία των ανώτερων ηθών της προοδευτικής κοινωνικής εξέλιξης.
(927.7) 83:6.6 Η μονογαμία ανέκαθεν υπήρξε και θα είναι για πάντα ο ιδανικός στόχος της ανθρώπινης σεξουαλικής εξέλιξης. Το ιδανικό αυτό του πραγματικού γάμου ανάμεσα στο ζευγάρι συνεπάγεται αυταπάρνηση και γι’ αυτό συχνά αποτυγχάνει, ακριβώς επειδή το ένα, ή και τα δύο μέλη είναι ανεπαρκείς ως προς το αποκορύφωμα αυτό των ανθρώπινων αρετών, του σθεναρού αυτοελέγχου.
(927.8) 83:6.7 Η μονογαμία είναι το μέτρο που καθορίζει την πρόοδο του πολιτισμού στην κοινωνία, όπως αυτή διαχωρίζεται από την καθαρά βιολογική εξέλιξη. Η μονογαμία δεν είναι κατ’ ανάγκην βιολογική, ή φυσιολογική, αλλά είναι απαραίτητη για την άμεση διατήρηση και περαιτέρω εξέλιξη του πολιτισμού στην κοινωνία. Συμβάλλει ως ένα βαθμό στην ευαισθησία των αισθημάτων, την εκλέπτυνση των ηθικών ιδιοτήτων και την πνευματική πρόοδο, που είναι εντελώς αδύνατες στη πολυγαμία. Μία γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να γίνει ιδανική μητέρα, όταν διαρκώς υποχρεώνεται να ανταγωνίζεται μιαν άλλη για την αγάπη του συζύγου.
(928.1) 83:6.8 Ο γάμος ανάμεσα στο ζευγάρι ευνοεί και υποθάλπει την ιδιαίτερη αυτή κατανόηση και την αποτελεσματική συνεργασία, που είναι η άριστη για ευτυχισμένους γονείς, ευημερούντα παιδιά και κοινωνική λειτουργικότητα. Ο γάμος, που ξεκίνησε σαν σκληρός καταναγκασμός, εξελίσσεται σταδιακά σ’ ένα μεγαλειώδη θεσμό αυτοπολιτισμού, αυτοελέγχου, αυτοέκφρασης και αυτοδιαιώνισης.
(928.2) 83:7.1 Κατά την αρχική εξέλιξη των γαμήλιων εθίμων, ο γάμος αποτελούσε μια χαλαρή ένωση που μπορούσε να τερματισθεί κατά βούληση και τα παιδιά πάντα ακολουθούσαν τη μητέρα. Ο δεσμός μητέρας-παιδιού είναι ενστικτώδης και ανέκαθεν λειτουργούσε ανεξάρτητα από το εξελικτικό στάδιο των ηθών.
(928.3) 83:7.2 Μεταξύ των πρωτόγονων λαών μόνο το μισό περίπου των γάμων αποδεικνύονταν ικανοποιητικοί. Η συχνότερη αιτία για χωρισμό ήταν η στειρότητα, για την οποία πάντα κατηγορείτο η σύζυγος. Και οι άτεκνες γυναίκες επιστεύετο ότι γίνονταν φίδια στον κόσμο των πνευμάτων. Σύμφωνα με τα πλέον πρωτόγονα έθιμα, το διαζύγιο ήταν δικαίωμα του συζύγου και μόνο και τα πρότυπα αυτά διατηρήθηκαν ως τον εικοστό αιώνα μεταξύ ορισμένων λαών.
(928.4) 83:7.3 Καθώς τα ήθη εξελίσσονταν, ορισμένες φυλές ανέπτυξαν δύο μορφές γάμου: Τον κανονικό, ο οποίος επέτρεπε το διαζύγιο και τον θρησκευτικό5 [110] ο οποίος απαγόρευε το χωρισμό. Το ξεκίνημα της εποχής όπου οι γυναίκες αγοράζονταν, ή προικοδοτούνταν, η καθιέρωση κυρώσεων επί της περιουσίας σε περιπτώσεις αποτυχίας του γάμου, συνετέλεσε πολύ στο να μειωθούν οι χωρισμοί. Και, πράγματι, πολλές σύγχρονες ενώσεις σταθεροποιούνται εξ αιτίας αυτού του αρχαίου περιουσιακού παράγοντα.
(928.5) 83:7.4 Η κοινωνική πίεση των κρατούντων στην κοινότητα και τα περιουσιακά προνόμια ήσαν ανέκαθεν αποτελεσματικά στη διατήρηση των ταμπού και των ηθών του γάμου. Ο γάμος προόδευσε σταθερά μέσα στους αιώνες και βρίσκεται σε μεγάλη υπόληψη στο σύγχρονο κόσμο, παρά το ότι διασύρεται απειλητικά από την ευρύτατη δυσαρέσκεια μεταξύ των λαών εκείνους όπου η ατομική επιλογή – μια καινούργια ελευθερία – εμφανίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό. Ενώ οι αναταράξεις αυτές στις ρυθμίσεις εμφανίζονται περισσότερο μεταξύ των πλέον προοδευτικών φυλών, ως αποτέλεσμα της επιταχυνόμενης κοινωνικής εξέλιξης, μεταξύ των λιγότερο προηγμένων πληθυσμών ο γάμος εξακολουθεί να αγωνίζεται και να βελτιώνεται με αργό ρυθμό, υπό την καθοδήγηση των παλαιότερων εθίμων.
(928.6) 83:7.5 Η νέα και αιφνίδια αντικατάσταση των παλαιότερων και μακρόχρονα καθιερωμένων οικονομικών κινήτρων με τα ιδεαλιστικότερα, αλλά εξαιρετικά ιδιοτελή κίνητρα της αγάπης στο γάμο, έχουν αναπόφευκτα κάνει το θεσμό του γάμου να γίνει προσωρινά ασταθής. Τα κίνητρα του ανθρώπου για να παντρευτεί ανέκαθεν υπερέβαιναν τα πραγματικά γαμήλια έθιμα, ενώ στον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα, το ιδανικό του Δυτικού κόσμου για το γάμο ξεπέρασε, ξαφνικά, κατά πολύ τις εγωκεντρικές και εν μέρει μόνο ελεγχόμενες σεξουαλικές παρορμήσεις των φυλών. Η παρουσία μεγάλων αριθμών άγαμων ατόμων σε οποιαδήποτε κοινωνία καταδεικνύει την προσωρινή κατάρρευση, ή τη μεταβατικότητα των εθίμων.
(928.7) 83:7.6 Η πραγματική δοκιμασία στο γάμο, μέσα στους αιώνες, ήταν πάντα η συνεχής οικειότητα, που είναι αναπόφευκτη στην οικογενειακή ζωή. Δυο παραχαϊδεμένοι και κακομαθημένοι νέοι, μαθημένοι να περιμένουν κάθε επιείκεια και πλήρη ικανοποίηση της ματαιοδοξίας και του εγωισμού τους, δεν μπορούν να ελπίσουν ότι θα πετύχουν στο γάμο και τη δημιουργία οικογένειας – σε μια ισόβια σχέση αυθυποχώρησης, συμβιβασμού, αγάπης και ανιδιοτελούς αφοσίωσης στην ανατροφή των παιδιών.
(929.1) 83:7.7 Ο μεγάλος βαθμός φαντασίας και ιδανικού έρωτα που υπεισέρχεται στην ερωτοτροπία είναι εν πολλοίς υπεύθυνος για την αυξητική τάση των διαζυγίων μεταξύ των σύγχρονων Δυτικών λαών, ενώ όλα αυτά περιπλέκονται ακόμη περισσότερο από την μεγαλύτερη ατομική ελευθερία της γυναίκας, αλλά και την αυξημένη οικονομική ανεξαρτησία. Το εύκολο διαζύγιο, όταν είναι αποτέλεσμα έλλειψης αυτοελέγχου, ή αδυναμία φυσιολογικής προσαρμογής της προσωπικότητας, οδηγεί με βεβαιότητα κατ’ ευθείαν πίσω, σ’ εκείνα τα πρωτόγονα στάδια της κοινωνίας απ’ όπου ο άνθρωπος αναδύθηκε μόλις πρόσφατα, μέσα από τόσο μεγάλη προσωπική οδύνη και φυλετικό άλγος.
(929.2) 83:7.8 Όσο, όμως, η κοινωνία αδυνατεί να εκπαιδεύσει σωστά τα παιδιά και τους νέους, όσο οι κοινωνικές ρυθμίσεις αδυνατούν να παράσχουν επαρκή προγαμιαία παιδεία και όσο ο ασύνετος και ανώριμος νεανικός ιδεαλισμός είναι κριτής του γάμου, τόσο θα βασιλεύει το διαζύγιο. Και όσο καιρό η κοινωνία θα αδυνατεί να προετοιμάζει τους νέους για το γάμο, το διαζύγιο θα πρέπει να λειτουργεί ως κοινωνική δικλείδα ασφαλείας που θα αποτρέπει ακόμη χειρότερες καταστάσεις, στις εποχές της ραγδαίας ανάπτυξης των εξελισσόμενων ηθών.
(929.3) 83:7.9 Οι αρχαίοι φαίνεται ότι αντιμετώπιζαν το γάμο με την ίδια σοβαρότητα που τον αντιμετωπίζουν οι σημερινοί λαοί. Και δεν μοιάζει πολλοί από τους βιαστικούς και ανεπιτυχείς γάμους των σύγχρονων καιρών, να αποτελούν βελτίωση των αρχαίων πρακτικών, του να πιστοποιείται η καταλληλότητα των νεαρών ανδρών και γυναικών για γάμο. Η μεγάλη ανακολουθία της σύγχρονης κοινωνίας είναι το ότι εξαίρει τον έρωτα και εξιδανικεύει το γάμο, ενώ αποδοκιμάζει την πληρέστερη εξέταση και των δύο.
(929.4) 83:8.1 Ο γάμος που κορυφώνεται με την οικογένεια αποτελεί, πράγματι, τον ανώτερο θεσμό του ανθρώπου, είναι, ωστόσο, κατά βάσιν, ανθρώπινος. Δεν θα έπρεπε ποτέ να αποκαλείται μυστήριο. Οι Σεθίτες ιερείς έκαναν το γάμο θρησκευτική τελετουργία. Αλλά για χιλιάδες χρόνια μετά την Εδέμ, η σύζευξη συνεχίσθηκε ως καθαρά κοινωνικός και αστικός θεσμός.
(929.5) 83:8.2 Η παρομοίωση των ανθρώπινων σχέσεων προς τις θείες σχέσεις είναι εντελώς ατυχής. Η ένωση των συζύγων στη σχέση γάμου-οικογένειας, είναι μία φυσική λειτουργία για τους θνητούς των εξελικτικών κόσμων. Είναι πράγματι αλήθεια ότι μεγάλη πνευματική πρόοδος μπορεί να προκύψει ως συνέπεια των ειλικρινών προσπαθειών, στα ανθρώπινα πλαίσια, του και της συζύγου να προοδεύσουν, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι ο γάμος είναι κατ’ ανάγκην ιερός. Η πνευματική πρόοδος ακολουθεί την ειλικρινή αφοσίωση σε άλλες λεωφόρους ανθρώπινης προσπάθειας.
(929.6) 83:8.3 Ούτε μπορεί ο γάμος να συγκριθεί πραγματικά με τη σχέση του Προσαρμοστή προς τον άνθρωπο, ούτε με την αδελφική σχέση του Χριστού Μιχαήλ προς τους θνητούς αδελφούς του. Σε κανένα, σχεδόν, σημείο δεν μπορούν να συγκριθούν οι σχέσεις αυτές με τη σχέση των συζύγων μεταξύ τους. Και είναι απολύτως ατυχές το ότι η ανθρώπινη παρανόηση αυτών των σχέσεων έχει δημιουργήσει τόσο μεγάλη σύγχυση ως προς το κύρος του γάμου.
(929.7) 83:8.4 Είναι, επίσης, ατυχές το ότι ορισμένες ομάδες ανθρώπων έχουν την άποψη ότι ο γάμος ολοκληρώνεται με θεία επενέργεια. Οι πεποιθήσεις αυτές οδηγούν κατ’ ευθείαν στην άποψη στο ακατάλυτο του γάμου, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, ή τις επιθυμίες των δύο μερών. Το ίδιο το γεγονός, όμως, της διάλυσης του γάμου υποδηλώνει ότι το Θείο δεν είναι συμμέτοχο σε παρόμοιες ενώσεις. Αν ο Θεός ενώσει κάποτε δύο καταστάσεις, ή δύο άτομα, αυτά θα παραμείνουν ενωμένα, ως τη στιγμή κατά την οποία το θείο θέλημα θα αποφασίσει το χωρισμό τους. Όσον αφορά, όμως, στο γάμο, ο οποίος είναι ανθρώπινος θεσμός, ποιος θα τολμούσε να κρίνει, να αποφασίσει ποιοι γάμοι είναι ενώσεις που πρέπει να επικυρωθούν από τους επόπτες του σύμπαντος, εν αντιθέσει προς εκείνους οι οποίοι είναι καθαρά ανθρώπινοι στη φύση και την προέλευση;
(930.1) 83:8.5 Παρά ταύτα υπάρχει το ιδεώδες του γάμου στις ανώτερες σφαίρες. Στην πρωτεύουσα του κάθε τοπικού συστήματος οι Υλικοί Υιοί και Θυγατέρες του Θεού αντιπροσωπεύουν πραγματικά την κορύφωση των ιδεωδών της ένωσης ενός άνδρα και μιας γυναίκας με τα δεσμά του γάμου και με το σκοπό της δημιουργίας και της ανατροφής απογόνων. Τελικά, ο ιδανικός ανθρώπινος γάμος είναι για τους ανθρώπους ιερός.
(930.2) 83:8.6 Ο γάμος υπήρξε ανέκαθεν και εξακολουθεί να είναι το υπέρτατο ανθρώπινο όνειρο της εγκόσμιας εξιδανίκευσης. Αν και το όμορφο αυτό όνειρο σπάνια πραγματοποιείται στο σύνολό του, παραμένει ως μεγαλειώδες ιδανικό, προσελκύοντας πάντα την προοδεύουσα ανθρωπότητα σε μεγαλύτερους αγώνες για την ανθρώπινη ευτυχία. Οι νεαροί, όμως, άνδρες και γυναίκες πρέπει να μάθουν μερικά πράγματα για την πραγματικότητα του γάμου πριν εμπλακούν στις απαιτητικές αξιώσεις των διαπροσωπικών σχέσεων μέσα στην οικογένεια. Ο νεανικός ιδεαλισμός πρέπει να κατευνάζεται από κάποιο βαθμό προγαμιαίας απαλλαγής από την αυταπάτη.
(930.3) 83:8.7 Ωστόσο, ο νεανικός ιδεαλισμός για το γάμο δεν πρέπει να αποθαρρύνεται. Τα όνειρα αυτά αποτελούν την νοερή απεικόνιση του μελλοντικού στόχου της οικογενειακής ζωής. Η στάση αυτή είναι διεγερτική και χρήσιμη, με την προϋπόθεση ότι δεν δημιουργεί αναισθησία για την πραγμάτωση των πρακτικών και κοινότοπων απαιτήσεων του γάμου και της συνακόλουθης οικογενειακής ζωής.
(930.4) 83:8.8 Τα ιδεώδη του γάμου έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο στα πρόσφατα χρόνια. Σε ορισμένους λαούς η γυναίκα πράγματι απολαμβάνει ίσα δικαιώματα με το σύντροφό της. Ως έννοια, τουλάχιστον, η οικογένεια γίνεται ένας πιστός εταίρος στην ανατροφή των παιδιών, ακολουθούμενη από ερωτική αφοσίωση. Ακόμη, όμως, και αυτή η νεώτερη έκδοση του γάμου δεν χρειάζεται να θεωρεί δεδομένο ότι μπορεί να φθάσει στο ακραίο εκείνο σημείο, όπου οι σύζυγοι θα μονοπωλήσουν το σύνολο της προσωπικότητας και της ατομικότητας ο ένας του άλλου. Ο γάμος δεν είναι απλά ένα ιδιοτελές ιδανικό. Είναι η εξελισσόμενος κοινωνικός συνεταιρισμός ενός άνδρα και μιας γυναίκας, που υπάρχει και λειτουργεί σύμφωνα με τα κρατούντα ήθη, περιορισμένος από τα ταμπού και ενισχυμένος από τους νόμους και τους κανονισμούς της κοινωνίας.
(930.5) 83:8.9 Οι γάμοι του εικοστού αιώνα βρίσκονται πολύ ψηλά συγκρινόμενοι με εκείνους των περασμένων εποχών, παρά το ότι ο θεσμός της οικογένειας υφίσταται, πλέον, μια σοβαρή δοκιμασία, εξ αιτίας των προβλημάτων που τόσο ξαφνικά έπεσαν πάνω στον κοινωνικό μηχανισμό, με την επιταχυνόμενη αύξηση των γυναικείων ελευθεριών, δικαιωμάτων που για τόσο πολύ καιρό τους τα αρνήθηκαν κατά τη διάρκεια της αργής εξέλιξης των ηθών των περασμένων γενεών.
(930.6) 83:8.10 [Παρουσιάσθηκε από τον Αρχηγό των Σεραφείμ που σταθμεύουν στην Ουράντια.]
(931.1) 84:0.1 Η υλική αναγκαιότητα θεμελίωσε το γάμο, η σεξουαλική πείνα τον ομόρφυνε, η θρησκεία του προσέδωσε ιερότητα και τον εξύψωσε, η πολιτεία τον απαίτησε και τον ρύθμισε, ενώ σε μεταγενέστερους χρόνους η αγάπη που αναπτύσσεται αρχίζει να δικαιώνει και να μεγαλύνει το γάμο, ως πρόγονο και δημιουργό του πλέον χρήσιμου και ευγενικού θεσμού του πολιτισμού, της οικογένειας. Και η δημιουργία της οικογένειας πρέπει να είναι το κέντρο και η ουσία κάθε εκπαιδευτικής προσπάθειας.
(931.2) 84:0.2 Η συνεύρεση είναι καθαρά πράξη αυτοδιαιώνισης, συνδεδεμένης με ποικίλους βαθμούς αυτοπραγμάτωσης. Ο γάμος, η δημιουργία της οικογένειας, είναι εν πολλοίς θέμα αυτοσυντήρησης και συνεπάγεται την εξέλιξη της κοινωνίας. Η κοινωνία αυτή καθ’ εαυτή αποτελεί την αθροιστική δομή των οικογενειακών μονάδων. Τα άτομα είναι εντελώς προσωρινά, ως πλανητικοί παράγοντες – μόνον οι οικογένειες αποτελούν διαρκείς συνιστώσες στην κοινωνική εξέλιξη. Η οικογένεια είναι ο δίαυλος δια του οποίου το ποτάμι της κουλτούρας και της γνώσης κυλά από τη μία γενιά στην άλλη.
(931.3) 84:0.3 Η οικογένεια αποτελεί, βασικά, κοινωνιολογικό θεσμό. Ο γάμος εξελίχθηκε δια της συνεργασίας για την αυτοσυντήρηση και του συνεταιρισμού για την αυτοδιαιώνιση, με το στοιχείο της αυτοπραγμάτωσης να είναι εν πολλοίς συμπτωματικό. Παρά ταύτα, η οικογένεια πραγματικά περικλείει και τις τρεις βασικές λειτουργίες της ανθρώπινης υπόστασης, ενώ η εξάπλωση της ζωής την καθιστά βασικό ανθρώπινο θεσμό και ο έρωτας την ξεχωρίζει από όλες τις άλλες κοινωνικές δραστηριότητες.
(931.4) 84:1.1 Ο γάμος δεν βασίσθηκε στις σεξουαλικές σχέσεις. Αυτές ήσαν δευτερεύουσες. Ο γάμος δεν χρειαζόταν στον πρωτόγονο άνθρωπο, που ικανοποιούσε τις σεξουαλικές του επιθυμίες ελεύθερα, χωρίς να φορτώνεται με τις ευθύνες της συζύγου, των παιδιών και του σπιτιού.
(931.5) 84:1.2 Η γυναίκα, εξ αιτίας της φυσικής και συναισθηματικής προσκόλλησής της στα παιδιά της, εξαρτάται από τη συνεργασία με τον άνδρα και τούτο την ωθεί στο προστατευμένο καταφύγιο του γάμου. Ωστόσο, καμία βιολογική παρόρμηση δεν οδηγούσε τον άνδρα στο γάμο – πολύ λιγότερο να τον κρατήσει παντρεμένο. Δεν ήταν η αγάπη που έκανε ελκυστικό το γάμο για τον άνδρα, αλλά η πείνα για τροφή, η οποία αρχικά είλκυσε τον άγριο στη γυναίκα και το πρωτόγονο καταφύγιο, που μοιράζετο με τα παιδιά της.
(931.6) 84:1.3 Ο γάμος δεν προεκλήθη καν από τη συνειδητοποίηση των υποχρεώσεων της ερωτικής σχέσης. Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν έβλεπε καμία σχέση μεταξύ της ερωτικής ικανοποίησης και της επακόλουθης γέννησης των παιδιών. Κάποτε όλος ο κόσμος πίστευε ότι μια παρθένα μπορούσε να μείνει έγκυος. Ο άγριος άνθρωπος, από νωρίς, είχε την άποψη ότι τα παιδιά δημιουργούνταν στη χώρα των πνευμάτων. Πίστευαν ότι η εγκυμοσύνη ήταν το αποτέλεσμα της κατάληψης της γυναίκας από κάποιο πνεύμα, από ένα εξελισσόμενο στοιχειό. Πίστευαν, επίσης, ότι η διατροφή και το κακό μάτι ήταν σε θέση να προκαλέσουν εγκυμοσύνη σε μία παρθένα, ή ανύπαντρη γυναίκα, ενώ οι μεταγενέστερες πεποιθήσεις συνέδεαν την απαρχή της ζωής με την αναπνοή και το φως του ήλιου.
(932.1) 84:1.4 Πολλοί πρώιμοι λαοί συνέδεαν τα πνεύματα με τη θάλασσα. Για το λόγο αυτό, οι παρθένες ήσαν πολύ περιορισμένες όσον αφορούσε στην επαφή τους με τη θάλασσα. Οι νεαρές γυναίκες φοβούνταν πολύ περισσότερο να πλυθούν στη θάλασσα με τη φουσκονεριά, από όσο να κάνουν έρωτα. Τα παραμορφωμένα, ή πρόωρα μωρά θεωρούνταν μικρά ζώων, που μπήκαν στο σώμα της γυναίκας ως αποτέλεσμα απροσεξίας στο μπάνιο, ή κακής επίδρασης1 [111] των πνευμάτων. Οι άγριοι, φυσικά, δεν δίσταζαν καθόλου να πνίγουν τα μωρά αυτά μόλις γεννιούνταν.
(932.2) 84:1.5 Το πρώτο βήμα προς τη διαφώτιση έγινε με την πεποίθηση ότι οι σεξουαλικές σχέσεις άνοιξαν το δρόμο στο πνεύμα της εγκυμοσύνης να μπει στο σώμα της γυναίκας. Ο άνθρωπος είχε από τότε ανακαλύψει ότι ο πατέρας και η μητέρα συμμετείχαν εξ ίσου ως παράγοντες ζώσας κληρονομιάς, που δημιουργούσαν τη ζωή.
(932.3) 84:1.6 Μια πολύ απλής μορφής οικογένεια διασφαλιζόταν από το γεγονός ότι η αναπαραγωγική λειτουργία συνεπάγεται τη σχέση μητέρας-παιδιού. Η μητρική αγάπη είναι ενστικτώδης, δεν ξεκίνησε ως έθιμο, όπως ο γάμος. Σε όλα τα θηλαστικά η μητρική αγάπη είναι το σύμφυτο δώρο των συνοδών διανοητικών πνευμάτων του τοπικού σύμπαντος, ενώ σε δύναμη και αφοσίωση είναι πάντα ευθέως ανάλογη με τη διάρκεια της αδύναμης, νηπιακής ηλικίας του είδους.
(932.4) 84:1.7 Η σχέση μητέρας και παιδιού είναι φυσική, δυνατή και ενστικτώδης, μια σχέση που για τους λόγους αυτούς ανάγκαζε τις πρωτόγονες γυναίκες να υποτάσσονται σε πολλές περίεργες συνθήκες και να ανέχονται ανείπωτες δυσκολίες. Αυτή η επιτακτική μητρική αγάπη είναι το αποδυναμωτικό συναίσθημα που ανέκαθεν έβαζε τη γυναίκα σε μια τόσο τρομερά μειονεκτική θέση, σε όλους τους αγώνες της με τον άνδρα. Παρά ταύτα, το μητρικό ένστικτο στο ανθρώπινο είδος δεν είναι αξεπέραστο. Μπορεί να υπερκερασθεί από τη φιλοδοξία, τον εγωισμό και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις.
(932.5) 84:1.8 Ενώ η σχέση μητέρας-παιδιού δεν σημαίνει ούτε γάμο ούτε οικογένεια, υπήρξε ο πυρήνας από τον οποίο δημιουργήθηκαν και ο γάμος και η οικογένεια. Η μεγάλη πρόοδος στην εξέλιξη της συμβίωσης επήλθε όταν αυτές οι προσωρινές σχέσεις άρχισαν να διαρκούν αρκετά, ώστε να ανατραφούν τα παιδιά που γεννήθηκαν και αυτή ήταν η δημιουργία της οικογένειας.
(932.6) 84:1.9 Ανεξαρτήτως του ανταγωνισμού των πρωτόγονων αυτών ζευγαριών και παρά τη χαλαρότητα της σχέσης τους, οι ευκαιρίες για επιβίωση βελτιώθηκαν πάρα πολύ από τις σχέσεις αυτές μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Ένας άνδρας και μία γυναίκα που συνεργάζονται, ακόμη και αν δεν έχουν οικογένεια και παιδιά, είναι άπειρα ανώτεροι από κάθε, σχεδόν, άποψη, από όσο είναι δύο άνδρες μαζί, ή δύο γυναίκες. Το ζευγάρωμα, αυτό, των φύλων αύξησε την επιβίωση και απετέλεσε αυτή καθ’ εαυτή την απαρχή της ανθρώπινης κοινωνίας. Επιπλέον, ο καταμερισμός της εργασίας αναλόγως του φύλου συνέβαλε στην άνεση και αύξησε την απόλαυση.
(932.7) 84:2.1 Η περιοδική αιμορραγία της γυναίκας, καθώς επίσης και η περαιτέρω απώλεια αίματος κατά τον τοκετό, κατεδείκνυε το αίμα ως τον δημιουργό του παιδιού (περαιτέρω, δε, και ως έδρα της ψυχής), ενώ δημιούργησε την έννοια των δεσμών αίματος στις ανθρώπινες σχέσεις. Κατά τους πρώιμους χρόνους, όλοι οι απόγονοι εθεωρείτο ότι κατάγονταν από τη μητέρα και τούτο ήταν το μόνο μέρος της κληρονομικότητας που ήταν απόλυτα βέβαιο.
(932.8) 84:2.2 Η πρωτόγονη οικογένεια, αναπτυσσόμενη εκ του ενστικτώδους βιολογικού δεσμού αίματος μητέρας και παιδιού, υπήρξε, αναπόφευκτα, μητριαρχική. Και πάρα πολλές φυλές διατήρησαν τη σύνθεση αυτή. Η μητριαρχική οικογένεια υπήρξε η μοναδική δυνατή μετάβαση από τον ομαδικό γάμο στην ορδή, στην μεταγενέστερη και βελτιωμένη οικογενειακή ζωή της πολυγαμικής και μονογαμικής πατριαρχικής οικογένειας. Η μητριαρχική οικογένεια ήταν φυσική και βιολογική. Η πατριαρχική οικογένεια είναι κοινωνική, οικονομική και πολιτική. Η διατήρηση της μητριαρχίας μεταξύ των Βορειοαμερικανών Ερυθρόδερμων είναι ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους οι, κατά τα λοιπά προοδευτικοί, Ιροκή δεν έγιναν ποτέ πραγματικό κράτος.
(933.1) 84:2.3 Σύμφωνα με τα μητριαρχικά έθιμα, η μητέρα της συζύγου απολάμβανε κυριολεκτικά υπέρτατη εξουσία στην οικογένεια. Ακόμη και τα αδέλφια της συζύγου και τα παιδιά τους είχαν περισσότερο έλεγχο στην οικογένεια από όσο ο σύζυγος. Οι πατέρες έπαιρναν συχνά το όνομα των παιδιών τους.
(933.2) 84:2.4 Οι πρωιμότερες φυλές ελάχιστα υπολόγιζαν τον πατέρα, θεωρώντας το παιδί ως αποκλειστικά προερχόμενο από την μητέρα. Πίστευαν ότι τα παιδιά έμοιαζαν στον πατέρα εξ αιτίας της σχέσης με τον πατέρα, ή ότι «σημαδεύονταν» με τον τρόπο αυτό, επειδή η μητέρα τους ήθελε να μοιάζουν με τον πατέρα. Αργότερα, όταν η μητριαρχία έδωσε τη θέση της στην πατριαρχία, το παιδί απεδίδετο καθ’ ολοκληρίαν στον πατέρα, ενώ πολλά από τα ταμπού που ίσχυαν για τις εγκύους επεκτάθηκαν στη συνέχεια και περιέλαβαν και τον σύζυγο. Ο μέλλων πατέρας σταματούσε να εργάζεται όσο πλησίαζε η ώρα του τοκετού και την ώρα της γέννας έπεφτε στο κρεβάτι δίπλα στη γυναίκα του και έμενε εκεί από τρεις έως οκτώ ημέρες. Η σύζυγος μπορούσε να σηκωθεί την επόμενη μέρα και να ασχοληθεί με χειρωνακτική εργασία, αλλά ο σύζυγος παρέμενε στο κρεβάτι για να δεχθεί συγχαρητήρια. Όλα αυτά αποτελούσαν μέρος των πρώιμων εθίμων που αποσκοπούσαν στο να επικυρώσουν τα πατρικά δικαιώματα πάνω στο παιδί.
(933.3) 84:2.5 Αρχικά, συνηθιζόταν να πηγαίνει ο άνδρας στην οικογένεια της γυναίκας, σε μεταγενέστερους, ωστόσο, χρόνους, αφού ο άνδρας είχε πληρώσει, ή είχε καταλήξει στην τιμή της νύφης, μπορούσε να πάρει τη γυναίκα και τα παιδιά του στη φυλή του. Η μετάβαση από την μητριαρχική στην πατριαρχική οικογένεια εξηγεί τις κατά τα λοιπά χωρίς νόημα απαγορεύσεις ορισμένων τύπων γάμου μεταξύ εξαδέλφων, ενώ άλλοι τύποι γάμου μεταξύ συγγενών με τον ίδιο βαθμό συγγένειας επιτρέπονταν.
(933.4) 84:2.6 Όταν πέρασε η εποχή του κυνηγίου, όταν η βοσκή των ζώων έδωσε στον άνθρωπο τον έλεγχο της κύριας προμήθειας τροφής, η μητριαρχία γρήγορα έφθασε στο τέλος της. Απέτυχε επειδή, απλά, δεν μπορούσε να συναγωνισθεί με επιτυχία τη νεώτερη πατριαρχική οικογένεια. Η δύναμη την οποία κατείχαν οι άρρενες συγγενείς της μητέρας δεν μπορούσε να συναγωνισθεί τη δύναμη που συγκέντρωνε ο σύζυγος-πατέρας. Η μητέρα δεν μπορούσε, ισότιμα, να ασχοληθεί με το συνδυασμένο έργο της ανατροφής των παιδιών, της άσκησης συνεχούς εξουσίας και της αυξημένης δύναμης μέσα στο σπίτι. Η επερχόμενη κλοπή των συζύγων και η μεταγενέστερη αγορά τους επετάχυνε τη λήξη της μητριαρχίας.
(933.5) 84:2.7 Η τρομερή αλλαγή από τη μητριαρχία στην πατριαρχία είναι μια από τις πλέον ριζοσπαστικές και απόλυτα εμφανείς αλλαγές που πραγματοποίησε ποτέ η ανθρώπινη φυλή. Η αλλαγή αυτή οδήγησε άμεσα σε μεγαλύτερη κοινωνική έκφραση και αυξημένη οικογενειακή λειτουργικότητα.
(933.6) 84:3.1 Μπορεί το ένστικτο της μητρότητας να οδήγησε τη γυναίκα στο γάμο, αλλά ήταν η ανώτερη δύναμη του άνδρα, μαζί με την επίδραση των ηθών που, κυριολεκτικά, την υποχρέωνε να παραμένει στα δεσμά του. Η βουκολική ζωή έτεινε να δημιουργήσει ένα νέο σύστημα ηθών, τον πατριαρχικό τύπο οικογένειας. Και η βάση της οικογενειακής ενότητας υπό τον ποιμένα, μαζί με τα ήθη της αγροτικής κοινωνίας συνέστησαν την αδιαμφισβήτητη και αυθαίρετη εξουσία του πατέρα. Κάθε κοινωνία, εθνική, ή οικογενειακή, πέρασε από το στάδιο της δεσποτικής κυριαρχίας της πατριαρχίας.
(934.1) 84:3.2 Η ελάχιστη επιείκεια που επεδείκνυε το ανθρώπινο είδος την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τα ήθη των βοσκών. Οι Εβραίοι πατριάρχες ήσαν όλοι βοσκοί, όπως βεβαιώνεται από τη ρήση «Ο Κύριος είναι ο Ποιμένας μου.»
(934.2) 84:3.3 Ο άνδρας, ωστόσο, δεν πρέπει πλέον να κατηγορείται για την μικρή του εκτίμηση προς τη γυναίκα, τις παλιές εκείνες εποχές, από όσο η ίδια η γυναίκα. Η γυναίκα απέτυχε να κερδίσει κοινωνική αναγνώριση κατά τους πρωτόγονους καιρούς, επειδή δεν εδραστηριοποιείτο σε περιπτώσεις επείγουσας ανάγκης. Δεν υπήρξε εντυπωσιακή ηρωίδα, ή ηρωίδα σε στιγμές κρίσης. Η μητρότητα αποτελούσε μια σαφή αδυναμία στον αγώνα για επιβίωση. Η μητρική αγάπη δυσκόλευε τη γυναίκα στην άμυνα της φυλής.
(934.3) 84:3.4 Επιπλέον οι γυναίκες ακούσια δημιούργησαν την εξάρτησή τους από τον άνδρα, με το θαυμασμό και την επευφημία τους για την επιθετικότητα και την ανδρεία του. Η εξύμνηση αυτή του πολεμιστή εξήρε το ανδρικό εγώ, ενώ κατέστειλε εκείνο της γυναίκας και την έκανε περισσότερο εξαρτημένη. Μια στρατιωτική στολή ακόμη διεγείρει σε μεγάλο βαθμό τα γυναικεία συναισθήματα.
(934.4) 84:3.5 Στις περισσότερο προηγμένες φυλές, οι γυναίκες δεν είναι τόσο μεγαλόσωμες, ή δυνατές όσο οι άνδρες. Η γυναίκα, ως αδύνατο φύλο, έγινε η πιο διακριτική. Έμαθε από νωρίς να εκμεταλλεύεται τη σεξουαλική της γοητεία. Διέθετε μεγαλύτερη ετοιμότητα και ήταν πιο συντηρητική από τον άνδρα, αν και λιγότερο διορατική. Ο άνδρας ήταν ανώτερος της γυναίκας στο πεδίο της μάχης και στο κυνήγι. Στο σπίτι, όμως, η γυναίκα ξεπερνούσε, συνήθως, σε στρατηγική ακόμη και τον πλέον πρωτόγονο άνδρα.
(934.5) 84:3.6 Ο βοσκός προσέβλεπε στα κοπάδια του για να συντηρηθεί, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια των βουκολικών εκείνων εποχών, η γυναίκα πρέπει να προμηθεύσει τις φυτικές τροφές. Ο πρωτόγονος άνδρας απέφευγε την ενασχόληση με τη γη. Παραήταν ειρηνική και χωρίς ενδιαφέρον. Υπήρχε, επίσης, μια παλιά πρόληψη, ότι οι γυναίκες μπορούσαν να αναστήσουν καλύτερα τα φυτά. Ήσαν μητέρες. Σε πολλές υποανάπτυκτες φυλές σήμερα, οι άνδρες μαγειρεύουν το κρέας, οι γυναίκες τα λαχανικά και όταν οι πρωτόγονες φυλές της Αυστραλίας μετακινούνται, οι γυναίκες ποτέ δεν κυνηγούν ενώ οι άνδρες ποτέ δεν σκύβουν για να σκαλίσουν μια ρίζα.
(934.6) 84:3.7 Η γυναίκα έπρεπε πάντα να δουλεύει. Τουλάχιστον ως τη σύγχρονη εποχή, η γυναίκα υπήρξε ανέκαθεν πραγματικός παραγωγός. Ο άνδρας συνήθως επέλεγε τον εύκολο δρόμο και η ανισότητα αυτή υπήρχε πάντα, σ’ ολόκληρη την ιστορία της ανθρώπινης φυλής. Η γυναίκα ήταν εκείνη που ανέκαθεν σήκωνε τα βάρη, που κρατούσε την οικογενειακή περιουσία και ανέτρεφε τα παιδιά, αφήνοντας, έτσι τα χέρια του άνδρα ελεύθερα για να πολεμήσουν, ή να κυνηγήσουν.
(934.7) 84:3.8 Η πρώτη απελευθέρωση της γυναίκας επήλθε όταν ο άνδρας συναίνεσε να καλλιεργήσει τη γη, όταν συναίνεσε να κάνει αυτό που ως τότε εθεωρείτο γυναικεία δουλειά. Έγινε ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, όταν οι άνδρες αιχμάλωτοι δεν δολοφονούνταν, πλέον, αλλά κρατούνταν ως σκλάβοι για να καλλιεργήσουν τη γη. Αυτό απελευθέρωσε τη γυναίκα, ως προς το ότι μπορούσε να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στα θέματα του οίκου και την εκπαίδευση των παιδιών.
(934.8) 84:3.9 Η παροχή γάλακτος στους νέους οδήγησε στην πρόωρη εξάντληση των βρεφών και αυτό στο να εγκυμονούν οι μητέρες περισσότερα παιδιά, απαλλασσόμενες από την προσωρινή, μερικές φορές, στειρότητά τους, ενώ η χρήση γάλακτος αγελάδας, ή κατσίκας, μείωσε κατά πολύ την βρεφική θνησιμότητα. Πριν από τη βουκολική περίοδο της κοινωνίας, οι μητέρες συνήθιζαν να θηλάζουν τα μωρά τους ως τα τέσσερα, ή πέντε χρόνια τους.
(934.9) 84:3.10 Οι ελαττούμενοι πρωτόγονοι πόλεμοι μείωσαν κατά πολύ την ανομοιογένεια στον καταμερισμό της εργασίας βάσει του φύλου. Οι γυναίκες, όμως, έπρεπε ακόμη να κάνουν τις βαριές δουλειές, ενώ οι άνδρες εκτελούσαν χρέη φρουρών. Ουδείς καταυλισμός, ή χωριό μπορούσε να μείνει αφρούρητο μέρα, ή νύκτα, αλλά ακόμη και αυτό το έργο ελαφρύνθηκε με την εξημέρωση του σκύλου. Γενικά, η επέλευση της γεωργίας ενδυνάμωσε το γόητρο και το κοινωνικό κύρος της γυναίκας - αυτό ίσχυε, τουλάχιστον, ως την εποχή που ο ίδιος ο άνδρας έγινε καλλιεργητής. Και μόλις ο άνδρας αφοσιώθηκε στην καλλιέργεια της γης, αμέσως ακολούθησε μεγάλη βελτίωση στις μεθόδους της καλλιέργειας, η οποία συνεχίσθηκε στις επόμενες γενεές. Στο κυνήγι και τον πόλεμο ο άνδρας είχε μάθει την αξία της οργάνωσης και εισήγαγε αυτές τις τεχνικές στις κατασκευές και, αργότερα, όταν ανέλαβε μεγάλο μέρος του έργου των γυναικών, βελτίωσε κατά πολύ τις χαλαρές γυναικείες μεθόδους εργασίας.
(935.1) 84:4.1 Γενικά μιλώντας, σε οποιαδήποτε ηλικία, η θέση της γυναίκας αποτελεί επαρκές κριτήριο της εξελικτικής προόδου του γάμου, ως κοινωνικού θεσμού, ενώ η πρόοδος του ίδιου του γάμου είναι ένα σχετικά ακριβές μέτρο που αποκαλύπτει την πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού.
(935.2) 84:4.2 Η θέση της γυναίκας ήταν ανέκαθεν ένα κοινωνικό παράδοξο. Ήταν πάντα εκείνη που με πανουργία κατηύθυνε τον άνδρα. Ήταν εκείνη που πάντα εκμεταλλευόταν την μεγαλύτερη σεξουαλική παρόρμηση του άνδρα για τα συμφέροντά της και την πρόοδό της. Χρησιμοποιώντας έξυπνα τη σεξουαλική της γοητεία μπορούσε συχνά να ασκεί κυριαρχική δύναμη πάνω στον άνδρα, ακόμα και όταν ήταν ταπεινή του σκλάβα.
(935.3) 84:4.3 Οι πρωτόγονη γυναίκα δεν ήταν για τον άνδρα φίλη, αγαπημένη, ερωμένη και σύντροφος, αλλά μάλλον ένα κομμάτι της περιουσίας του, υπηρέτρια, ή σκλάβα και, αργότερα, συνεταίρος, παιγνίδι και εκείνη που εγκυμονούσε τα παιδιά. Παρά ταύτα, οι καλές και ικανοποιητικές σεξουαλικές σχέσεις ενείχαν πάντα το στοιχείο της επιλογής και της συνεργασίας από την πλευρά της γυναίκας και τούτο ανέκαθεν έδινε στις έξυπνες γυναίκες μεγάλη επιρροή, ως προς την άμεση, ατομική τους υπόσταση, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση, ως φύλο. Ωστόσο, η ανδρική δυσπιστία και καχυποψία δεν βοηθούνταν από το γεγονός ότι οι γυναίκες ανέκαθεν υποχρεώνονταν να καταφεύγουν στην πανουργία στην προσπάθειά τους να ελαφρύνουν τα δεσμά τους.
(935.4) 84:4.4 Τα φύλα αντιμετώπιζαν μεγάλη δυσκολία στο να καταλάβουν το ένα το άλλο. Ο άνδρας έβρισκε δύσκολο το να καταλάβει τη γυναίκα, αντιμετωπίζοντάς την μ’ ένα παράξενο μείγμα δύσπιστης άγνοιας και έντρομης σαγήνης, αν όχι με καχυποψία και περιφρόνηση. Πολλές φατριακές και φυλετικές παραδόσεις αποδίδουν τα προβλήματα στην Εύα, στην Πανδώρα, ή κάποια άλλη εκπρόσωπο των γυναικών. Οι αφηγήσεις αυτές πάντοτε διαστρέφονταν έτσι, ώστε να παρουσιάζουν ότι η γυναίκα προκάλεσε το κακό στον άνδρα και όλα τούτα καταδεικνύουν την, κάποτε παγκόσμια, δυσπιστία προς τη γυναίκα. Μεταξύ των λόγων που αναφέρονται για να υποστηριχθεί η αγαμία του κλήρου, ο κυριότερος ήταν η ευτέλεια των γυναικών. Το γεγονός ότι οι περισσότερες από τις υποτιθέμενες μάγισσες ήταν γυναίκες δεν βελτίωσε την παλαιότερη φήμη του φύλου.
(935.5) 84:4.5 Οι άνδρες από παλιά θεωρούσαν τις γυναίκες παράξενες, ακόμη και αφύσικες. Επιπλέον πίστευαν ότι οι γυναίκες δεν έχουν ψυχή. Γι’ αυτό αρνούνταν να τους δώσουν όνομα. Κατά τους πρώιμους καιρούς φοβούνταν πάρα πολύ την πρώτη σεξουαλική επαφή με τη γυναίκα. Εξ αυτού δημιουργήθηκε το έθιμο να έχει ο ιερέας την πρώτη σεξουαλική επαφή με μία παρθένα. Ακόμη και η σκιά της γυναίκας εθεωρείτο επικίνδυνη.
(935.6) 84:4.6 Η εγκυμοσύνη γενικά εθεωρείτο, κάποτε, ότι έκανε τη γυναίκα επικίνδυνη και ακάθαρτη. Και τα έθιμα πολλών φατριών όριζαν στη μητέρα να υποβληθεί σε διεξοδικές καθαρτήριες τελετουργίες μετά τη γέννηση του παιδιού. Εκτός των ομάδων εκείνων στις οποίες ο πατέρας συμμετείχε στον τοκετό μένοντας στο κρεβάτι, όλοι απέφευγαν τη μέλλουσα μητέρα, την εγκατέλειπαν. Οι αρχαίοι απέφευγαν ακόμη και το να αφήσουν να γεννηθεί ένα παιδί στο σπίτι. Τελικά, επετράπη στις μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες να φροντίζουν τη μητέρα κατά τον τοκετό και η πρακτική αυτή δημιούργησε το επάγγελμα της μαίας. Κατά τη διάρκεια του τοκετού, ένα σωρό ανόητα πράγματα λέγονταν και γίνονταν, στην προσπάθεια να διευκολυνθεί η γέννα. Ήταν συνήθεια να ραντίζουν το νεογέννητο με αγιασμένο νερό για να εμποδίζουν την παρέμβαση των πνευμάτων.
(935.7) 84:4.7 Στις μη επιμεμειγμένες φυλές, η γέννηση ενός παιδιού ήταν σχετικά εύκολη, διαρκώντας μόνο δύο, ή τρεις ώρες. Σπάνια είναι τόσο εύκολη στις μικτές φυλές. Αν μια γυναίκα πέθαινε κατά τον τοκετό, ειδικότερα στον τοκετό διδύμων, επιστεύετο ότι είχε διαπράξει μοιχεία με κάποιο πνεύμα. Αργότερα, οι ανώτερες φυλές θεωρούσαν το θάνατο κατά τον τοκετό ως θέλημα Θεού. Οι μητέρες αυτές εθεωρούντο ότι χάθηκαν για ένα υψηλό σκοπό.
(936.1) 84:4.8 Η αποκαλούμενη σεμνότητα των γυναικών ως προς την περιβολή τους και την έκθεση του προσώπου αναπτύχθηκε από το θανάσιμο φόβο του να την δουν να έχει περίοδο. Το να καταλάβουν ότι είχε περίοδο ήταν σοβαρό αμάρτημα, παραβίαση των ταμπού. Κατά τα ήθη των παλιότερων καιρών, κάθε γυναίκα, από την εφηβεία ως το τέλος της γόνιμης ζωής της, υπέκειτο σε απόλυτη οικογενειακή και κοινωνική απομόνωση μια εβδομάδα κάθε μήνα. Οτιδήποτε άγγιζε, οπουδήποτε καθόταν, ή ξάπλωνε ήταν «βεβηλωμένο.» Για πάρα πολλά χρόνια ήταν έθιμο να κτυπούν σκληρά το κορίτσι μετά την περίοδό του, προσπαθώντας να διώξουν το κακό πνεύμα από το σώμα της. Όταν όμως μια γυναίκα περνούσε τη γόνιμη ηλικία, αντιμετωπίζετο με περισσότερη φροντίδα, της έδιναν περισσότερα δικαιώματα και προνόμια. Κατόπιν όλων αυτών, δεν είναι περίεργο που οι γυναίκες περιφρονούνταν. Ακόμη και οι Έλληνες θεωρούσαν τις γυναίκες που είχαν περίοδο ως μία από τις τρεις μεγαλύτερες αιτίες μόλυνσης, οι άλλες δύο ήταν ο χοίρος και το σκόρδο.
(936.2) 84:4.9 Όσο ανόητες κι’ αν ήταν αυτές οι δοξασίες, επέφεραν κάτι καλό, αφού έδιναν στις γυναίκες που εργάζονταν υπερβολικά, τουλάχιστον στις νέες, μία εβδομάδα κάθε μήνα για ευπρόσδεκτη ανάπαυση και ευεργετική περισυλλογή. Έτσι οι γυναίκες μπορούσαν να ακονίσουν την ευστροφία τους για να συνδιαλλαγούν με τους άνδρες συντρόφους τους τον υπόλοιπο καιρό. Η απομόνωση αυτή των γυναικών προστάτευε και τους άνδρες επίσης από την υπερβολική ενασχόληση με το σεξ, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό έμμεσα στον περιορισμό του πληθυσμού και την βελτίωση του αυτοελέγχου.
(936.3) 84:4.10 Μεγάλη πρόοδος πραγματοποιήθηκε όταν ο άνδρας δεν είχε πλέον το δικαίωμα να σκοτώνει τη γυναίκα του κατά βούληση. Έγινε, επίσης, ένα προς τα εμπρός βήμα, όταν η γυναίκα μπορούσε να ορίζει τα δώρα του γάμου. Αργότερα, κέρδισε το νόμιμο δικαίωμα της κατοχής, του ελέγχου, ακόμη και της διάθεσης της περιουσίας. Στερήθηκε, ωστόσο, για αιώνες το δικαίωμα να αποκτά αξιώματα είτε στην εκκλησία, είτε στην πολιτεία. Τη γυναίκα τη μεταχειρίζονταν ανέκαθεν, λίγο-πολύ σαν περιουσία, μέχρι, και κατά τον εικοστό μετά Χριστόν αιώνα. Δεν έχει ακόμη κερδίσει σε παγκόσμιο επίπεδο την ελευθερία της από την απομόνωση του ανδρικού ελέγχου. Ακόμη και μεταξύ προηγμένων λαών, η προσπάθεια του άνδρα να προστατεύσει τη γυναίκα, υπήρξε πάντα μια σιωπηρή επιβεβαίωση ανωτερότητας.
(936.4) 84:4.11 Οι πρωτόγονες γυναίκες, ωστόσο, δεν αυτο-οικτίρονταν, όπως οι πιο πρόσφατα απελευθερωμένες αδελφές τους συνηθίζουν να κάνουν. Στο κάτω-κάτω ήταν χαρούμενες και ευχαριστημένες. Δεν τολμούσαν να ονειρευτούν ένα καλύτερο, ή διαφορετικό τρόπο ύπαρξης.
(936.5) 84:5.1 Στην αυτοδιαιώνιση η γυναίκα είναι ίση με τον άνδρα, αλλά στη συνεργασία για την αυτοσυντήρηση η γυναίκα επιβαρύνεται με ένα σαφές μειονέκτημα και το μειονέκτημα αυτό, της επιβεβλημένης μητρότητας, μπορεί να αντισταθμισθεί μόνο με τα διαφωτισμένα ήθη του προαγόμενου πολιτισμού, καθώς και με την αυξανόμενη αίσθηση του άνδρα περί κεκτημένων δικαιωμάτων.
(936.6) 84:5.2 Καθώς η κοινωνία εξελίσσετο, τα σεξουαλικά πρότυπα έγιναν υψηλότερα μεταξύ των γυναικών, επειδή εκείνες υπέφεραν περισσότερο από τις συνέπειες της παραβίασης των σεξουαλικών ηθών. Τα ανδρικά σεξουαλικά πρότυπα βελτιώνονται πάρα πολύ αργά, ως αποτέλεσμα της διαστρεβλωμένης αίσθησης της δικαιοσύνης εκείνης, την οποία απαιτεί ο πολιτισμός. Η φύση δεν γνωρίζει τίποτα περί δικαιοσύνης – κάνει τη γυναίκα να υποφέρει μόνη τις ωδίνες του τοκετού.
(936.7) 84:5.3 Η σύγχρονη άποψη περί της σεξουαλικής ισότητας είναι όμορφη και άξια ενός διευρυνόμενου πολιτισμού αλλά δεν υπάρχει στη φύση. Όταν η ισχύς είναι το δίκαιο, ο άνδρας συμπεριφέρεται σαν αφέντης προς τη γυναίκα. Όταν περισσότερη δικαιοσύνη, ειρήνη και καλοσύνη επικρατούν, η γυναίκα σταδιακά αναδύεται από τη δουλεία και την αφάνεια. Η θέση της γυναίκας έχει γενικά διαφοροποιηθεί αντίστροφα από το βαθμό του μιλιταρισμού, σε κάθε έθνος και κάθε εποχή.
(937.1) 84:5.4 Ωστόσο ο άνδρας δεν οικειοποιήθηκε, ενσυνείδητα, ή εκούσια τα δικαιώματα ης γυναίκας για να της τα αποδώσει, στη συνέχεια, σταδιακά και απρόθυμα. Όλα τούτα υπήρξαν ένα ασυνείδητο και απρογραμμάτιστο επεισόδιο της κοινωνικής εξέλιξης. Όταν ήλθε, πράγματι, για τη γυναίκα η ώρα να απολαύσει πρόσθετα δικαιώματα, τα πήρε και τούτο έγινε εντελώς ανεξάρτητα από τις συνειδητές προθέσεις του άνδρα. Αργά αλλά σίγουρα τα ήθη αλλάζουν έτσι ώστε να διασφαλίζουν τις κοινωνικές εκείνες ρυθμίσεις, οι οποίες αποτελούν μέρος της διαρκούς εξέλιξης του πολιτισμού. Τα ήθη που προοδεύουν με αργό ρυθμό εξασφάλισαν ολοένα καλύτερη μεταχείριση στις γυναίκες. Οι φυλές εκείνες οι οποίες επέμειναν να τις μεταχειρίζονται σκληρά δεν επέζησαν.
(937.2) 84:5.5 Οι Αδαμίτες και οι Νοδίτες παρείχαν μεγάλη αναγνώριση στις γυναίκες και οι ομάδες εκείνες οι οποίες επηρεάσθηκαν από τους μεταναστεύοντες Ανδίτες είχαν την τάση να επηρεάζονται από τις Εδεμικές διδαχές πάνω στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία.
(937.3) 84:5.6 Οι παλιοί Κινέζοι και οι Έλληνες συμπεριφέρονταν στις γυναίκες καλύτερα από όσο οι περισσότεροι από τους γειτονικούς λαούς. Ωστόσο οι Εβραίοι ήσαν εξαιρετικά δύσπιστοι προς τις γυναίκες. Στη Δύση η γυναίκα είχε μια δύσκολη ανοδική πορεία υπό το κράτος του δόγματος του Αποστόλου Παύλου, το οποίο προσαρτήθηκε στο Χριστιανισμό, αν και ο Χριστιανισμός πράγματι προήγαγε τα ήθη, επιβάλλοντας αυστηρότερους σεξουαλικούς περιορισμούς στον άνδρα. Η θέση της γυναίκας είναι χειρότερη από απελπιστική υπό τη χαρακτηριστική υποβάθμιση που της γίνεται στον Μωαμεθανισμό, ενώ αντιμετωπίζεται ακόμα χειρότερα υπό τις διδαχές αρκετών άλλων Ανατολικών θρησκειών.
(937.4) 84:5.7 Η επιστήμη, όχι η θρησκεία, χειραφέτησε, στην πραγματικότητα, τη γυναίκα. Ήταν η σύγχρονη βιομηχανική εποχή που την απελευθέρωσε, κατά μέγα μέρος, από τα όρια του σπιτιού. Οι φυσικές ικανότητες του άνδρα δεν ήσαν, πλέον, ζωτικής σημασίας στον καινούργιο μηχανισμό συντήρησης. Η επιστήμη άλλαξε τόσο πολύ τις συνθήκες διαβίωσης, ώστε η ανδρική δύναμη δεν ήταν πια ανώτερη της δύναμης της γυναίκας.
(937.5) 84:5.8 Οι αλλαγές αυτές έτειναν προς την απελευθέρωση της γυναίκας από τη σκλαβιά του σπιτιού και επέφεραν τόσο μεγάλη τροποποίηση στη θέση της, ώστε τώρα να απολαμβάνει ένα βαθμό ατομικής ελευθερίας και αποφασιστικότητας πάνω στο σεξ, που πρακτικά ισούται με την ελευθερία του άνδρα. Κάποτε η αξία της γυναίκας συνίστατο στην ικανότητά της να προμηθεύει την τροφή, οι εφευρέσεις, όμως, και η ευημερία την έφεραν σε θέση να δημιουργήσει ένα καινούργιο κόσμο στον οποίο να λειτουργεί – σφαίρες χάρης και γοητείας. Έτσι η εκβιομηχάνιση κέρδισε την ασυνείδητη και ακούσια μάχη της για την κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση της γυναίκας. Και πάλι η εξέλιξη επέτυχε να κάνει αυτό που ακόμα και η αποκάλυψη απέτυχε να πραγματοποιήσει.
(937.6) 84:5.9 Η αντίδραση των φωτισμένων λαών πάνω στα άδικα ήθη που εξουσιάζουν τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία υπήρξε πράγματι ακραία, σαν την κίνηση του εκκρεμούς. Στις εκβιομηχανισμένες φυλές η γυναίκα έχει πάρει όλα, σχεδόν, τα δικαιώματα και απολαμβάνει την εξαίρεσή της από πολλές υποχρεώσεις, όπως η στρατιωτική θητεία. Κάθε διευκόλυνση του αγώνα επιβίωσης καταλήγει στην απελευθέρωση της γυναίκας, η οποία έχει άμεσα ωφεληθεί από κάθε πρόοδο προς την κατεύθυνση της μονογαμίας. Ο πιο αδύναμος πάντα αποκομίζει δυσανάλογα οφέλη σε κάθε προσαρμογή των ηθών στην προοδευτική εξέλιξη της κοινωνίας.
(937.7) 84:5.10 Μέσα στα ιδανικά του γάμου άνδρα-γυναίκας, η γυναίκα κέρδισε, τελικά, αναγνώριση, αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία, ισότητα και παιδεία. Θα φανεί, όμως, αντάξια όλων αυτών των καινούργιων και χωρίς προηγούμενο επιτεύξεων; Σήμερα, στον εικοστό αιώνα η γυναίκα υποβάλλεται στην κρίσιμη δοκιμασία της μακραίωνης υπόστασής της στον κόσμο!
(938.1) 84:5.11 Η γυναίκα είναι ο ισότιμος σύντροφος του άνδρα στην αναπαραγωγή της φυλής και εξ αυτού εξ ίσου σημαντική στην ανάπτυξη της εξέλιξης της φυλής. Γι’ αυτό και η εξέλιξη, ολοένα περισσότερο, προχωρούσε προς την πραγμάτωση των γυναικείων δικαιωμάτων. Τα γυναικεία δικαιώματα, ωστόσο, κατ’ ουδένα τρόπο αποτελούν ανδρικά δικαιώματα. Η γυναίκα δεν μπορεί να αναπτυχθεί πάνω στα ανδρικά δικαιώματα περισσότερο από όσο ο άνδρας μπορεί να ευημερήσει πάνω στα δικαιώματα της γυναίκας
(938.2) 84:5.12 Κάθε φύλο διαθέτει την ξεχωριστή του σφαίρα ύπαρξης, μαζί με τα δικαιώματά του, μέσα στη σφαίρα αυτή. Αν η γυναίκα επιδιώξει κυριολεκτικά να απολαύσει όλα τα δικαιώματα του άνδρα, τότε, αργά, ή γρήγορα, ο ανελέητος και χωρίς αισθήματα ανταγωνισμός είναι βέβαιο ότι θα αντικαταστήσει τον ιπποτισμό και την ιδιαίτερη φροντίδα που πολλές γυναίκες τώρα απολαμβάνουν, πράγματα τα οποία πολύ πρόσφατα κέρδισαν από τους άνδρες.
(938.3) 84:5.13 Ο πολιτισμός ποτέ δεν μπορεί να εξαλείψει το χάσμα στην συμπεριφορά μεταξύ των φύλων. Από αιώνα σε αιώνα τα ήθη αλλάζουν, το ένστικτο, όμως, ποτέ. Η έμφυτη μητρική αγάπη δεν θα επιτρέψει ποτέ στη χειραφετημένη γυναίκα να γίνει σοβαρός αντίπαλος του άνδρα στην παραγωγή. Το κάθε φύλο θα παραμείνει για πάντα ανώτερο στον τομέα του, στο χώρο που καθορίζεται από τη βιολογική διαφοροποίηση και την διανοητική ανομοιότητα.
(938.4) 84:5.14 Κάθε φύλο θα διαθέτει πάντα τη δική του, ιδιαίτερη σφαίρα, παρά το ότι αυτές διαρκώς θα επικαλύπτονται. Μόνο κοινωνικά μπορούν ο άνδρας και η γυναίκα να συναγωνισθούν επί ίσοις όροις.
(938.5) 84:6.1 Το αναπαραγωγικό ένστικτο φέρνει αδιάκοπα κοντά τον άνδρα και τη γυναίκα για την αυτοδιαιώνιση, από μόνο του, όμως, δεν εξασφαλίζει το ότι θα μείνουν μαζί σε μια αμοιβαία συνεργασία – τη δημιουργία το κτίσιμο μιας οικογένειας.
(938.6) 84:6.2 Κάθε επιτυχημένος ανθρώπινος θεσμός περικλείει ανταγωνισμό ατομικών συμφερόντων, που πρέπει να διευθετηθούν σε μια πρακτική, λειτουργική αρμονία και η δημιουργία της οικογένειας δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο γάμος, η βάση του οικοδομήματος της οικογένειας είναι η ανώτερη εκδήλωση της ανταγωνιστικής εκείνης συνεργασίας που τόσο συχνά χαρακτηρίζει τις φυσικές και κοινωνικές επαφές. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Το ζευγάρωμα είναι συμφυές. Είναι φυσικό. Ο γάμος, όμως, δεν είναι βιολογικός. Είναι κοινωνιολογικός. Το πάθος διασφαλίζει το ότι ο άνδρας και η γυναίκα θα έλθουν κοντά, το ασθενέστερο, ωστόσο, γονικό ένστικτο και τα κοινωνικά ήθη τους κρατούν μαζί.
(938.7) 84:6.3 Ο άνδρας και η γυναίκα είναι, θεωρούνται πρακτικά, δυο ξεχωριστές παραλλαγές του ίδιου είδους, που ζουν σε στενή και προσωπική σχέση. Οι απόψεις τους και οι αντιδράσεις ολόκληρης της ζωής τους είναι κατά βάσιν διαφορετικές. Είναι απολύτως ανίκανοι να καταλάβουν σε βάθος και ουσιαστικά ο ένας τον άλλο. Η πλήρης κατανόηση μεταξύ των φύλων είναι ανέφικτη.
(938.8) 84:6.4 Οι γυναίκες φαίνεται ότι διαθέτουν μεγαλύτερη διαίσθηση από τους άνδρες, αλλά φαίνεται, επίσης, ότι είναι, ως ένα σημείο, λιγότερο λογικές. Πάντως η γυναίκα υπήρξε πάντα εκείνη που έφερε τα ηθικά πρότυπα και που ηγείτο πνευματικά της ανθρωπότητας. Το χέρι που κινεί το λίκνο συνεχίζει να έχει αδελφό το πεπρωμένο.
(938.9) 84:6.5 Οι διαφορές στη φύση, τις αντιδράσεις, τις απόψεις και τον τρόπο σκέψης μεταξύ ανδρών και γυναικών, πέραν του ότι προκαλούν το ενδιαφέρον, πρέπει να θεωρηθούν ως άκρως ευεργετικές για την ανθρωπότητα, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και συλλογικά. Πολλές κατηγορίες συμπαντικών πλασμάτων δημιουργούνται σε δισυπόστατες φάσεις εκδήλωσης της προσωπικότητας. Μεταξύ των θνητών, των Υλικών Υιών και των μεσοδιάστατων, η διαφορά αυτή περιγράφεται ως αρσενικό και θηλυκό. Μεταξύ των σεραφείμ, των χερουβείμ και των Μοροντιανών Συντρόφων έχει ονομασθεί θετική, ή επιθετική και αρνητική, ή υποχωρούσα. Τέτοιες δισυπόστατες σχέσεις αυξάνουν σε μεγάλο βαθμό την προσαρμοστικότητα και αντιπαρέρχονται τους εγγενείς περιορισμούς, όπως ακριβώς γίνεται με ορισμένες τρισυπόστατους συσχετισμούς στο σύστημα Παραδείσου-Χαβόνα.
(939.1) 84:6.6 Οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο στη μοροντιανή, την πνευματική, αλλά και την θνητή τους πορεία. Οι διαφορές στις απόψεις μεταξύ ανδρών και γυναικών διατηρούνται ακόμη και μετά την πρώτη ζωή, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της ανέλιξης στο τοπικό σύμπαν και το υπερσύμπαν. Ακόμη και στη Χαβόνα, οι οδοιπόροι που κάποτε υπήρξαν άνδρες και γυναίκες θα συνεχίσουν να βοηθούν ο ένας τον άλλο στην προς τον Παράδεισο ανέλιξη. Ποτέ, ακόμη και στα Σώματα της Τελικότητας, δεν θα μεταμορφωθεί ένα πλάσμα τόσο πολύ, ώστε να εξαλειφθούν οι τάσεις της προσωπικότητας που οι άνθρωποι αποκαλούν αρσενικό και θηλυκό. Πάντα οι δυο αυτές βασικές παραλλαγές του ανθρώπινου είδους θα εξακολουθήσουν να προκαλούν το ενδιαφέρον, να διεγείρουν, να ενθαρρύνουν και να βοηθούν η μία την άλλη. Πάντα θα εξαρτώνται και οι δύο από τη συνεργασία για την επίλυση των σύνθετων συμπαντικών προβλημάτων και για την αντιμετώπιση των πολυποίκιλων κοσμικών δυσκολιών.
(939.2) 84:6.7 Ενώ τα φύλα δεν μπορούν ποτέ να ελπίσουν ότι θα κατανοήσουν πλήρως το ένα το άλλο, είναι δραστικά συμπληρωματικά και παρά το ότι η συνεργασία τους συχνά είναι, λίγο-πολύ, ανταγωνιστική, είναι σε θέση να διατηρούν και να αναπαράγουν την κοινωνία. Ο γάμος είναι ένας θεσμός σχεδιασμένος να ενώνει τις διαφορές των φύλων, ενώ στο μεταξύ επιτελεί τη συνέχιση του πολιτισμού και εξασφαλίζει την αναπαραγωγή της φυλής.
(939.3) 84:6.8 Ο γάμος είναι η μητέρα όλων των ανθρώπινων θεσμών, διότι οδηγεί άμεσα στη δημιουργία και τη διατήρηση της οικογένειας, η οποία αποτελεί τη δομική βάση της κοινωνίας. Η οικογένεια είναι ζωτικά συνδεδεμένη με το μηχανισμό της αυτοσυντήρησης. Είναι η μοναδική ελπίδα της διαιώνισης της φυλής, μέσα στα ήθη του πολιτισμού, ενώ την ίδια στιγμή αποτελεσματικότατα διασφαλίζει ορισμένες εξαιρετικά ικανοποιητικές μορφές αυτοπραγμάτωσης. Η οικογένεια αποτελεί το μέγιστο, αμιγώς ανθρώπινο, επίτευγμα, συνδυάζοντας την εξέλιξη των βιολογικών σχέσεων του αρσενικού με το θηλυκό και των κοινωνικών σχέσεων του συζύγου με τη σύζυγο.
(939.4) 84:7.1 Η σεξουαλική συνεύρεση είναι ενστικτώδης, τα παιδιά είναι το φυσικό αποτέλεσμα και έτσι δημιουργείται αυτόματα η οικογένεια. Όπως είναι οι οικογένειες μιας φυλής, ή ενός έθνους, έτσι είναι και η κοινωνία τους. Αν οι οικογένεια είναι σωστή, η κοινωνία είναι το ίδιο σωστή. Η μεγάλη πολιτισμική σταθερότητα των λαών των Εβραίων και των Κινέζων έγκειται στη δύναμη των οικογενειών τους.
(939.5) 84:7.2 Το ένστικτο της γυναίκας να αγαπά και να φροντίζει τα παιδιά συνωμοτεί για να την κάνει να είναι εκείνη που ενδιαφέρεται για την προώθηση του γάμου και της πρωτόγονης οικογένειας. Ο άνδρας αναγκάσθηκε να δημιουργήσει οικογένεια από την πίεση των μεταγενέστερων ηθών και των κοινωνικών συμβάσεων. Άργησε να ενδιαφερθεί για την παγίωση του γάμου και της οικογένειας, επειδή η σεξουαλική πράξη δεν επιβάλλει σ’ αυτόν βιολογικές συνέπειες.
(939.6) 84:7.3 Η σεξουαλική σχέση είναι φυσική, ο γάμος, όμως, είναι κοινωνικός και ανέκαθεν ρυθμίζετο από τα ήθη. Τα ήθη (θρησκευτικά, ηθικά και δεοντολογικά), μαζί με την ιδιοκτησία, την υπερηφάνεια και τον ιπποτισμό, σταθεροποιούν τους θεσμούς του γάμου και της οικογένειας. Όποτε τα ήθη ταλαντεύονται, υπάρχει επίσης διακύμανση στη σταθερότητα του θεσμού γάμου-οικογένειας. Ο γάμος, πλέον, ξεπερνά το στάδιο της ιδιοκτησίας και μπαίνει στην προσωπική εποχή. Παλαιότερα ο άνδρας προστάτευε τη γυναίκα επειδή αυτή αποτελούσε περιουσιακό του στοιχείο και εκείνη υπάκουε για τον ίδιο λόγο. Ανεξάρτητα από την αξία του, το έθιμο αυτό διασφάλιζε σταθερότητα. Η γυναίκα, πλέον δεν θεωρείται περιουσία και νέα ήθη αναδύονται, φτιαγμένα να σταθεροποιήσουν το θεσμό του γάμου-οικογένειας:
(939.7) 84:7.4 1. Ο καινούργιος ρόλος της θρησκείας –το δόγμα ότι η γονική εμπειρία είναι θεμελιακή, η ιδέα της αναπαραγωγής κοσμικών πολιτών, η διευρυμένη κατανόηση του προνομίου της αναπαραγωγής – δίνει γιους στον Πατέρα.
(940.1) 84:7.5 2. Ο καινούργιος ρόλος της επιστήμης – η αναπαραγωγή γίνεται όλο και περισσότερο εκούσια, υποκείμενη στον έλεγχο του ανθρώπου. Κατά τους αρχαίους χρόνους, η έλλειψη κατανόησης εξασφάλιζε την ύπαρξη των παιδιών χωρίς να τα επιθυμούν διόλου.
(940.2) 84:7.6 3. Οι καινούργιες λειτουργίες των θελγήτρων της ηδονής – τούτο εισάγει ένα νέο παράγοντα στην επιβίωση της φυλής. Ο αρχαίος άνθρωπος άφηνε έκθετα τα ανεπιθύμητα παιδιά να πεθάνουν. Οι σύγχρονοι αρνούνται να τα φέρουν στον κόσμο.2 [112]
(940.3) 84:7.7 4. Ο τονισμός του γονικού ενστίκτου. Κάθε γενιά τείνει, πλέον, να εξαλείψει από το αναπαραγωγικό ρεύμα της φυλής τα άτομα εκείνα στα οποία το γονικό ένστικτο είναι ανεπαρκές, ώστε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή των παιδιών, των μελλοντικών γονιών της επόμενης γενεάς.
(940.4) 84:7.8 Η οικογένεια, όμως, ως θεσμός, ως συνεταιρισμός ενός άνδρα και μιας γυναίκας, χρονολογείται, πιο συγκεκριμένα, από την εποχή της Νταλαμέιτια, μισό περίπου εκατομμύριο χρόνια πριν, με τις μονογαμικές πρακτικές του Άντον και των άμεσων απογόνων του να έχουν εγκαταλειφθεί από καιρό. Η οικογένεια, πάντως, δεν ήταν κάτι για το οποίο εκαυχώντο πριν από την εποχή των Νοδιτών και των μεταγενέστερων Αδαμιτών. Ο Αδάμ και η Εύα άσκησαν μια αιώνια επίδραση σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου οι άνδρες και οι γυναίκες δούλευαν μαζί στον Κήπο. Το Εδεμικό ιδεώδες, με ολόκληρη την οικογένεια να εργάζονται ως κηπουροί, ήταν μια καινούργια ιδέα στην Ουράντια.
(940.5) 84:7.9 Η αρχική οικογένεια αποτελείτο από μια συνδεδεμένη ομάδα εργασίας, που περιελάμβανε και τους σκλάβους και ζούσαν όλοι μαζί σε μία κατοικία. Ο γάμος και η οικογένεια δεν ήσαν πάντα έννοιες ταυτόσημες, αλλά συνδέονταν, κατ’ ανάγκην, πολύ στενά. Η γυναίκα ανέκαθεν ήθελε τη δική της οικογένεια και στο τέλος τα κατάφερε.
(940.6) 84:7.10 Η αγάπη για τα παιδιά είναι, σχεδόν, συμπαντική και έχει ξεχωριστή αξία για την επιβίωση. Οι αρχαίοι πάντα θυσίαζαν τα συμφέροντα της μητέρας για την ευημερία του παιδιού. Μια Εσκιμώα μητέρα ακόμη και τώρα γλείφει το μωρό της δίκην πλυσίματος. Οι πρωτόγονες μητέρες, όμως, θήλαζαν και φρόντιζαν τα παιδιά τους μόνον όταν ήταν πολύ μικρά. Όπως τα ζώα, τα έδιωχναν μόλις μεγάλωναν. Οι διαρκείς και μόνιμες ανθρώπινες σχέσεις ποτέ δεν στηρίχθηκαν στη βιολογική αγάπη και μόνο. Τα ζώα αγαπούν τα παιδιά τους. Ο άνθρωπος – ο πολιτισμένος άνθρωπος – αγαπά τα παιδιά των παιδιών του. Όσο ανώτερος είναι ένας πολιτισμός, τόσο μεγαλύτερη είναι η χαρά των γονέων για την πρόοδο και την επιτυχία των παιδιών τους. Έτσι δημιουργήθηκε η καινούργια και ανώτερη συνειδητοποίηση της οικογενειακής υπερηφάνειας.3 [113]
(940.7) 84:7.11 Οι μεγάλες οικογένειες στους αρχαίους λαούς δεν ήσαν, κατ’ ανάγκην, φιλόστοργες. Ήθελαν πολλά παιδιά επειδή:
(940.8) 84:7.12 1. Ήταν πολύτιμοι εργάτες.
(940.9) 84:7.13 2. Αποτελούσαν ασφάλεια για τη γεροντική ηλικία.
(940.10) 84:7.14 3. Οι κόρες μπορούσαν να πωληθούν.
(940.11) 84:7.15 4. Η οικογενειακή τιμή απαιτούσε επέκταση του ονόματος.
(940.12) 84:7.16 5. Οι γιοι παρείχαν προστασία και άμυνα.
(940.13) 84:7.17 6. Ο φόβος των πνευμάτων τους έκανε να φοβούνται να μένουν μόνοι.
(940.14) 84:7.18 7. Ορισμένες θρησκείες απαιτούσαν απογόνους.
(940.15) 84:7.19 Εκείνοι που λάτρευαν τους προγόνους θεωρούσαν την αδυναμία να αποκτήσουν γιους ως την υπέρτατη συμφορά ως την αιωνιότητα. Επιθυμούσαν, πάνω από οτιδήποτε άλλο, να αποκτήσουν γιους για να ιερουργήσουν στις μεταθανάτιες τελετές, να προσφέρουν τις απαιτούμενες θυσίες για την εξέλιξη των ψυχών στη χώρα των πνευμάτων.
(941.1) 84:7.20 Στους αρχαίους άγριους η υπακοή των παιδιών άρχιζε πολύ νωρίς. Και το παιδί γρήγορα αντιλαμβάνετο ότι ανυπακοή σήμαινε αδυναμία, ή ακόμη και θάνατο, όπως ακριβώς σήμαινε για τα ζώα. Είναι η εξ αιτίας του πολιτισμού προστασία του παιδιού από τις φυσικές συνέπειες της ανόητης καθοδήγησης που συμβάλλει τόσο πολύ στη σύγχρονη απειθαρχία.
(941.2) 84:7.21 Τα παιδιά των Εσκιμώων δεν χρειάζονται μεγάλη πειθαρχία και τιμωρία, απλά επειδή είναι εκ φύσεως πειθήνια ζωάκια. Τα παιδιά των ερυθρόδερμων αλλά και των κίτρινων φυλών είναι σχεδόν το ίδιο βολικά. Στις φυλές, όμως, όπου υπάρχει η κληρονομιά των Ανδιτών, τα παιδιά δεν είναι πολύ ανεκτικά. Αυτοί οι πιο ευφάνταστοι και τυχοδιώκτες νέοι χρειάζονται μεγαλύτερη εκπαίδευση και υπακοή. Τα σύγχρονα προβλήματα της διάπλασης των παιδιών καθίστανται εξαιρετικά δύσκολα εξ αιτίας:
(941.3) 84:7.22 1. Του μεγάλου βαθμού ανάμιξης των φυλών.
(941.4) 84:7.23 2. Της τεχνητής και επιφανειακής εκπαίδευσης.
(941.5) 84:7.24 3. Της ανικανότητας του παιδιού να αποκτήσει παιδεία μιμούμενο τους γονείς – οι γονείς είναι απόντες από την οικογενειακή εικόνα τον περισσότερο καιρό.
(941.6) 84:7.25 Οι παλαιότερες απόψεις περί υπακοής στην οικογένεια ήταν βιολογικές, αναπτυσσόμενες από τη συνειδητοποίηση του ότι οι γονείς ήταν οι δημιουργοί της ύπαρξης του παιδιού. Τα προηγμένα ιδανικά της οικογένειας οδηγούν στην άποψη ότι το να φέρει κανείς ένα παιδί στον κόσμο, αντί του να προσφέρει ορισμένα δικαιώματα στους γονείς, συνεπάγεται υπέρτατη ευθύνη για την ανθρώπινη ύπαρξη.
(941.7) 84:7.26 Ο πολιτισμός θεωρεί ότι οι γονείς πρέπει να αναλαμβάνουν όλα τα καθήκοντα και το παιδί να απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα. Ο σεβασμός του παιδιού για τους γονείς δεν προκύπτει από τη γνώση της υποχρέωσης που εμπεριέχεται στη γονική αναπαραγωγή, αλλά μεγαλώνει φυσικά, ως αποτέλεσμα της φροντίδας, της παιδείας και της στοργής που με τρυφερότητα εκδηλώνονται βοηθώντας το παιδί να νικήσει στη μάχη της ζωής. Ο πραγματικός γονιός δεσμεύεται σε μια αέναη προσφορά υπηρεσίας-λειτουργία τις οποίες το συνετό παιδί καταλήγει να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει.
(941.8) 84:7.27 Στην παρούσα, εκβιομηχανισμένη, αστική εποχή, ο θεσμός του γάμου εξελίσσεται βάσει των νέων οικονομικών δεδομένων. Η οικογένεια γίνεται όλο και περισσότερο ακριβή, ενώ τα παιδιά, που κάποτε αποτελούσαν περιουσιακό στοιχείο, έχουν γίνει παθητικό, από οικονομικής πλευράς. Ωστόσο η ασφάλεια του ίδιου του πολιτισμού βασίζεται στην αυξανόμενη επιθυμία της μιας γενεάς να επενδύσει στην ευημερία των επόμενων, μελλοντικών γενεών. Και οποιαδήποτε προσπάθεια να μετατεθεί η γονική ευθύνη στην πολιτεία, ή στην εκκλησία θα αποδειχθεί αυτοκτονική για την ευημερία και την πρόοδο του πολιτισμού.
(941.9) 84:7.28 Ο γάμος, με τα παιδιά και τη συνακόλουθη οικογένεια, ενεργοποιεί τα ανώτερα δυναμικά της ανθρώπινης φύσης και ταυτόχρονα παρέχει τον ιδανικό τρόπο για την έκφραση αυτών των ενεργοποιημένων ιδιοτήτων της ανθρώπινης προσωπικότητας. Η οικογένεια παρέχει τη βιολογική διαιώνιση του ανθρώπινου είδους. Η οικογένεια αποτελεί τη φυσική, κοινωνική κονίστρα, όπου οι δεσμοί του αίματος μπορούν να γίνουν κατανοητοί από τα παιδιά που μεγαλώνουν. Η οικογένεια είναι η θεμελιακή μονάδα της αδελφότητας, όπου γονείς και παιδιά διδάσκονται τα μαθήματα εκείνα της υπομονής, του αλτρουισμού, της ανοχής και της μακροθυμίας, που τόσο είναι βασικά για την πραγμάτωση της συναδέλφωσης μεταξύ όλων των ανθρώπων.
(941.10) 84:7.29 Η ανθρώπινη κοινωνία θα βελτιώνετο πάρα πολύ αν οι πολιτισμένες φυλές επέστρεφαν γενικότερα στις πρακτικές των οικογενειακών συμβουλίων των Ανδιτών. Εκείνοι δεν διατήρησαν την πατριαρχική, ή δεσποτική μορφή της οικογενειακής εξουσίας. Ήσαν πολύ συναδελφωμένοι και συνδεδεμένοι μεταξύ τους, συζητώντας ελεύθερα και ειλικρινά κάθε πρόταση και ρύθμιση οικογενειακής φύσης. Είχαν ιδανικά αδελφικά συναισθήματα σε όλες τις εκφάνσεις του οικογενειακού ελέγχου. Σε μία ιδανική οικογένεια, η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς και των γονέων προς τα παιδιά μεγαλώνει μέσα από την αδελφική αφοσίωση.
(942.1) 84:7.30 Η οικογένεια είναι ο προπάτορας της πραγματικής ηθικής, ο πρόγονος της συνειδητοποίησης της πίστης προς το καθήκον. Οι ενισχυμένες οικογενειακές σχέσεις σταθεροποιούν την προσωπικότητα και διεγείρουν την ανάπτυξή της μέσω του εξαναγκασμού της απαραίτητης προσαρμογής σε άλλες, διαφορετικές προσωπικότητες. Ακόμη περισσότερο, όμως, μια πραγματική οικογένεια – μια σωστή οικογένεια – αποκαλύπτει στους γονείς δημιουργούς την στάση του Δημιουργού προς τα παιδιά του, ενώ την ίδια στιγμή τέτοιοι πραγματικοί γονείς, παρουσιάζουν στα παιδιά τους την πρώτη από μια μακρά σειρά ανελικτικών αποκαλύψεων της αγάπης του εν Παραδείσω γονέα όλων των παιδιών του σύμπαντος.
(942.2) 84:8.1 Η μεγάλη απειλή κατά της οικογένειας είναι η επικίνδυνη ανερχόμενη παλίρροια της αυτοπραγμάτωσης, η σύγχρονη μανία της ηδονής. Το πρώτο κίνητρο του γάμου υπήρξε οικονομικό. Η σεξουαλική έλξη ήταν δευτερεύουσα. Ο γάμος, θεμελιωμένος στην αυτοσυντήρηση, οδήγησε στην αυτοδιαιώνιση και ταυτόχρονα παρέσχε μία από τις πλέον επιθυμητές μορφές αυτοπραγμάτωσης. Είναι ο μοναδικός θεσμός της ανθρώπινης κοινωνίας που αγκαλιάζει και τα τρία μεγάλα κίνητρα της ζωής.
(942.3) 84:8.2 Αρχικά, η περιουσία ήταν ο βασικός θεσμός της αυτοσυντήρησης, ενώ ο γάμος λειτουργούσε ως ο μοναδικός θεσμός της αυτοδιαιώνισης. Αν και η ικανοποίηση της ανάγκης για τροφή, διασκέδαση και χιούμορ, μαζί με την περιστασιακή σεξουαλική ικανοποίηση, αποτελούσαν μέσα αυτοπραγμάτωσης, παραμένει γεγονός ότι τα εξελισσόμενα ήθη απέτυχαν να δημιουργήσουν ένα ξεχωριστό θεσμό αυτοπραγμάτωσης. Και οφείλεται σ’ αυτήν ακριβώς την αποτυχία του να αναπτυχθούν ειδικοί τρόποι ηδονικής απόλαυσης, το ότι όλοι οι ανθρώπινοι θεσμοί είναι τόσο ολοκληρωτικά αφιερωμένοι στην αναζήτηση αυτή της ηδονής. Η συγκέντρωση περιουσίας χρησιμοποιείται για την επαύξηση κάθε μορφής αυτοπραγμάτωσης, ενώ ο γάμος συχνά θεωρείται μόνο ως μέσο απόλαυσης. Και αυτή η άνευ όρων παράδοση, αυτή η ευρύτατα διαδεδομένη μανία για ηδονή συνιστά, πλέον, την μεγαλύτερη απειλή που παρουσιάσθηκε ποτέ στον κοινωνικό, εξελικτικό θεσμό της οικογένειας, το σπίτι.
(942.4) 84:8.3 Η ιώδης φυλή εισήγαγε ένα νέο και ελλιπώς, μόνο, κατανοηθέν χαρακτηριστικό στην εμπειρία της ανθρωπότητας - το ένστικτο της διασκέδασης μαζί με την αίσθηση του χιούμορ. Υπήρχε, ως ένα βαθμό, στους Σαντζίκ και τους Αντονίτες, αλλά οι Αδαμικοί γόνοι εξήραν την πρωτόγονη αυτή κλίση στη δυναμική της απόλαυσης, μια νέα και θαυμάσια μορφή αυτοπραγμάτωσης. Ο βασικός τύπος της αυτοπραγμάτωσης, εκτός του να κορέσει την πείνα, είναι η σεξουαλική ικανοποίηση, και η μορφή αυτή της αισθησιακής απόλαυσης επετάθη τρομακτικά από την ανάμιξη των Σαντζίκ και των Ανδιτών.
(942.5) 84:8.4 Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος στο συνδυασμό της ανυπομονησίας, της περιέργειας, του τυχοδιωκτισμού και της εγκατάλειψης στην απόλαυση, που χαρακτηρίζουν τις μετα-Ανδιτικές φυλές. Η πείνα της ψυχής δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με υλικές απολαύσεις. Η αγάπη για την οικογένεια και τα παιδιά δεν μεγαλώνει με την ασύνετη αναζήτηση της ηδονής. Αν και εξαντλείτε τους πόρους της τέχνης, των χρωμάτων, των ήχων, του ρυθμού, της μουσικής και του καλλωπισμού, δεν μπορείτε, απ’ αυτά, να ελπίσετε ότι θα εξάρετε την ψυχή, ή ότι θα θρέψετε το πνεύμα. Η ματαιοδοξία και η μόδα δεν μπορούν να λειτουργήσουν για την δημιουργία της οικογένειας και την καλλιέργεια των παιδιών. Η περηφάνια και η αντιπαλότητα είναι ανίσχυρες να εμπλουτίσουν τις δυνατότητες4 [114] επιβίωσης των επόμενων γενεών.
(942.6) 84:8.5 Οι Προοδεύουσες ουράνιες υπάρξεις απολαμβάνουν, όλες, την ανάπαυση και τη λειτουργία των διευθυντών αναστροφής. Κάθε προσπάθεια για την επίτευξη ωφέλιμης απόλαυσης και την ενασχόληση με ψυχωφελή διασκέδαση είναι νόμιμη. Ο αναζωογονητικός ύπνος, η ανάπαυση, η ψυχαγωγία και όλες οι ενασχολήσεις που αποτρέπουν την ανία της μονοτονίας είναι καλές. Τα ανταγωνιστικά παιγνίδια, η αφήγηση, ακόμη και η νοστιμιά του καλού φαγητού μπορούν να αξιοποιηθούν ως τρόποι αυτοπραγμάτωσης. (Όταν χρησιμοποιείτε αλάτι για να νοστιμίσετε το φαγητό, σταθείτε και σκεφθείτε ότι, για σχεδόν ένας εκατομμύριο χρόνια, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να βρει το αλάτι παρά μόνο βουτώντας την τροφή του στις στάχτες.)
(943.1) 84:8.6 Ας αφήσουμε τον άνθρωπο να ευχαριστηθεί. Ας αφήσουμε την ανθρώπινη φυλή να βρει την απόλαυση με χίλιους και ένα τρόπους. Ας αφήσουμε το εξελικτικό ανθρώπινο είδος να εξερευνήσει κάθε μορφή θεμιτής αυτοπραγμάτωσης, τους καρπούς του αιώνιου, ανοδικού βιολογικού αγώνα. Ο άνθρωπος έχει άξια κερδίσει μερικές από τις σημερινές του χαρές και απολαύσεις. Να βλέπετε, όμως, καλά το στόχο του πεπρωμένου! Οι ηδονές είναι πραγματικά αυτοκτονικές αν καταφέρουν να καταστρέψουν την περιουσία, που έχει γίνει ο θεσμός της αυτοδιατήρησης. Και η αυτοπραγμάτωση έχει, πράγματι, μοιραίο τίμημα αν πρόκειται να επιφέρει την κατάρρευση του γάμου, την έκπτωση της οικογένειας και την καταστροφή του σπιτιού – το υπέρτατο εξελικτικό απόκτημα του ανθρώπου και τη μοναδική ελπίδα επιβίωσης του πολιτισμού.
(943.2) 84:8.7 [Παρουσιάσθηκε από τον Αρχηγό των Σεραφείμ που διαμένουν στην Ουράντια.]
(944.1) 85:0.1 Η πρωτόγονη θρησκεία είχε μια βιολογική προέλευση, μια φυσική εξελικτική πορεία, εκτός των ηθικών συσχετισμών και πέραν κάθε πνευματικής επίδρασης. Τα ανώτερα ζώα έχουν φόβους, αλλά όχι ψευδαισθήσεις, και γι’ αυτό δεν έχουν θρησκεία. Ο άνθρωπος δημιουργεί τις πρωτόγονες θρησκείες του εξ αιτίας των φόβων του και μέσω των ψευδαισθήσεών του.
(944.2) 85:0.2 Στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους η λατρεία, στις πρωτόγονες εκδηλώσεις της, εμφανίζεται πολύ πριν ο ανθρώπινος νους γίνει ικανός να διατυπώσει τις περισσότερο πολύπλοκες έννοιες της παρούσας και της μέλλουσας ζωής, οι οποίες αξίζουν να ονομασθούν θρησκεία. Η πρώιμη θρησκεία ήταν εντελώς εγκεφαλική στη φύση της και στηρίζετο απόλυτα στις συνθήκες όπως προέκυπταν από τους συσχετισμούς. Τα αντικείμενα της λατρείας ήσαν καθ’ ολοκληρίαν ενδεικτικά. Συνίσταντο στα υλικά πράγματα που βρίσκονταν κοντά, ή που κυριαρχούσαν, σε μεγάλο βαθμό, στις κοινότοπες εμπειρίες των απλοϊκών πρωτόγονων Ουραντιανών.
(944.3) 85:0.3 Όταν η θρησκεία για πρώτη φορά εξελίχθηκε πέραν της λατρείας της φύσης, απέκτησε ρίζες πνευματικής προέλευσης, αλλά παρ’ όλα ταύτα πάντα περιορίζετο από το κοινωνικό περιβάλλον. Καθώς η λατρεία της φύσης εξελίσσετο, η ανθρώπινη σκέψη οραματίσθηκε ένα τομέα εργασίας στον υπεράνω των θνητών κόσμο. Υπήρχαν φυσικά πνεύματα για τις λίμνες, τα δένδρα, τους καταρράκτες, τη βροχή και για εκατοντάδες άλλα συνηθισμένα γήινα φαινόμενα.
(944.4) 85:0.4 Τη μία, ή την άλλη εποχή ο θνητός άνθρωπος λάτρεψε τα πάντα στην επιφάνεια της γης, περιλαμβανομένου του εαυτού του. Επιπλέον λάτρεψε οτιδήποτε, σχεδόν, μπορούσε να φαντασθεί στον ουρανό αλλά και κάτω από την επιφάνεια της γης. Ο πρωτόγονος άνθρωπος φοβόταν όλες τις εκδηλώσεις της δύναμης. Λάτρευε κάθε φυσικό φαινόμενο που δεν μπορούσε να κατανοήσει. Η παρατήρηση των φυσικών δυνάμεων, όπως είναι οι καταιγίδες, οι πλημμύρες, οι σεισμοί, οι κατολισθήσεις, τα ηφαίστεια, η φωτιά, η ζέστη και το κρύο εντυπωσίαζαν σε μεγάλο βαθμό τον διευρυνόμενο ανθρώπινο νου. Τα ανεξήγητα πράγματα στη ζωή ακόμη θεωρούνται «έργα του θεού» και «μυστηριώδεις βουλήσεις της Θείας Πρόνοιας.»
(944.5) 85:1.1 Το πρώτο αντικείμενο που λατρεύτηκε από τον άνθρωπο ήταν μια πέτρα. Σήμερα, οι λαοί Κατέρι στη νότια Ινδία εξακολουθούν να λατρεύουν μια πέτρα, όπως και πολυάριθμες φυλές στη βόρια Ινδία. Ο Ιακώβ κοιμήθηκε σε μια πέτρα επειδή την λάτρευε. Έφθασε ακόμα και να την ραίνει με μύρα. Η Ραχήλ έκρυβε πολλές ιερές πέτρες στη σκηνή της.
(944.6) 85:1.2 Οι πέτρες εντυπωσίασαν αρχικά τον πρώιμο άνθρωπο, θεωρούμενες αξιοπερίεργες, εξ αιτίας του τρόπου με τον οποίο μπορούσαν εντελώς ξαφνικά να παρουσιασθούν σ’ ένα καλλιεργημένο αγρό, ή βοσκότοπο. Ο άνθρωπος αδυνατούσε να υπολογίσει τη διάβρωση, ή τα αποτελέσματα της αναστροφής του εδάφους. Επιπλέον, οι πέτρες εντυπωσίαζαν σε μεγάλο βαθμό τους πρώιμους ανθρώπους, εξ αιτίας της συχνής ομοιότητάς τους προς τα ζώα. Η προσοχή του πολιτισμένου ανθρώπου προσελκύεται1 [115] από πολλούς λίθινους σχηματισμούς στα βουνά, που τόσο συχνά μοιάζουν με πρόσωπα ζώων, ακόμα και ανθρώπων. Την βαθύτερη, ωστόσο, εντύπωση την προκαλούσαν οι μετεωρίτες, τις οποίες ο πρωτόγονος άνθρωπος έβλεπε να εκσφενδονίζονται στην ατμόσφαιρα μέσα σε φλόγες μεγαλοπρεπείς. Οι διάττοντες αστέρες τρόμαζαν τον πρώιμο άνθρωπο, που εύκολα πίστεψε ότι αυτές οι φλεγόμενες δέσμες φωτός σήμαιναν το πέρασμα ενός πνεύματος που κατέβαινε στη γη. Δεν είναι να απορεί κανείς που οι άνθρωποι κατέληξαν να λατρεύουν τα φαινόμενα αυτά, ιδιαίτερα όταν στη συνέχεια ανεκάλυψαν τους μετεωρίτες. Και τούτο οδήγησε σε μεγαλύτερο σεβασμό προς όλες τις άλλες πέτρες. Στη Βεγγάλη πολλοί λατρεύουν ένα μετεωρίτη που έπεσε στη γη το 1880 μ. Χ.
(945.1) 85:1.3 Όλες οι αρχαίες φατρίες και φυλές είχαν τις ιερές τους πέτρες και πολλοί σύγχρονοι λαοί εκδηλώνουν ένα βαθμό σεβασμού προς ορισμένους τύπους πέτρας – τα κοσμήματά τους. Ένα σύνολο από πέντε πέτρες λατρεύετο στην Ινδία. Στην Ελλάδα ήταν ένα σύμπλεγμα από τριάντα. Στους ερυθρόδερμους ήταν συνήθως ένας πέτρινος κύκλος. Οι Ρωμαίοι πάντα πετούσαν μια πέτρα στον αέρα όταν ικέτευαν το Δία. Στην Ινδία, ακόμη και σήμερα, μια πέτρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μάρτυρας. Σε ορισμένα μέρη μια πέτρα μπορεί να χρησιμεύσει σύμβολο2 [116] του νόμου και με το κύρος της ο παραβάτης μπορεί να συρθεί στο δικαστήριο. Οι απλοί άνθρωποι, ωστόσο, δεν ταυτίζουν πάντα το Θείο μ’ ένα αντικείμενο ευλαβούς τελετουργίας. Τα φετίχ αυτά αποτελούν πολλές φορές απλά σύμβολα του πραγματικού αντικειμένου λατρείας.
(945.2) 85:1.4 Οι αρχαίοι είχαν μια ιδιαίτερη άποψη για τις τρύπες που υπήρχαν στις πέτρες. Τα πορώδη αυτά πετρώματα υποτίθεται ότι ήταν ασυνήθιστα δραστικά στην ίαση των ασθενειών. Δεν τρυπούσαν τα αυτιά τους για να φορέσουν πέτρες, αλλά έβαζαν τις πέτρες μέσα στα αυτιά τους για να διατηρούν τους αυλούς ανοικτούς. Ακόμη και στη σύγχρονη εποχή οι δεισιδαίμονες κάνουν τρύπες στα νομίσματα. Στην Αφρική οι ιθαγενείς κάνουν μεγάλη φασαρία γύρω από τις πέτρες-φετίχ. Στην πραγματικότητα, στις οπισθοδρομικές φυλές και λαούς οι πέτρες εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται με προληπτικό σεβασμό. Η λατρεία της πέτρας είναι ακόμη και σήμερα ευρύτατα διαδεδομένη στον κόσμο. Η ταφόπετρα αποτελεί ένα επιζήσαν σύμβολο των εικόνων και των ειδώλων που χαράσσονταν στην πέτρα, σε συνάρτηση με τις πεποιθήσεις τους περί των ψυχών και των πνευμάτων των νεκρών συνανθρώπων τους.
(945.3) 85:1.5 Η λατρεία των λόφων ακολούθησε τη λατρεία της πέτρας και οι πρώτοι λόφοι που λατρεύτηκαν ήσαν μεγάλοι λίθινοι σχηματισμοί. Είχε γίνει, πλέον, συνήθεια να πιστεύουν ότι οι θεοί κατοικούσαν στα βουνά και έτσι οι μεγάλες ανυψώσεις του εδάφους λατρεύονταν γι’ αυτόν τον επιπλέον λόγο. Καθώς περνούσε ο καιρός, ορισμένα βουνά συνδέθηκαν με συγκεκριμένους θεούς και έγιναν γι’ αυτό ιερά. Οι αδαείς και δεισιδαίμονες ιθαγενείς πίστευαν ότι οι σπηλιές οδηγούσαν στον κάτω κόσμο με τα πονηρά του πνεύματα και τους δαίμονες, σε αντίθεση με τα βουνά, που ταυτίσθηκαν με την μετέπειτα εξελιχθείσα άποψη των αγαθών πνευμάτων και των θεοτήτων.
(945.4) 85:2.1 Τα φυτά, αρχικά προκαλούσαν φόβο και στη συνέχεια λατρεύονταν εξ αιτίας των μεθυστικών ποτών που παράγονταν από αυτά. Ο πρωτόγονος άνθρωπος πίστευε ότι η μέθη καθιστούσε τον άνθρωπο θείο. Υποτίθεται ότι υπήρχε κάτι ασυνήθιστο και ιερό σε μια τέτοια εμπειρία. Ακόμη και στη σύγχρονη εποχή το αλκοόλ είναι γνωστό ως «πνεύμα».
(945.5) 85:2.2 Ο πρώιμος άνθρωπος αντιμετώπιζε το φύτρωμα των σπόρων με φόβο και γεμάτο δεισιδαιμονία δέος. Ο Απόστολος Παύλος δεν ήταν ο πρώτος που εξήγαγε βαθυστόχαστα πνευματικά μαθήματα από, και υποστήριξε θρησκευτικές πεποιθήσεις πάνω, στους σπόρους που φύτρωναν.
(945.6) 85:2.3 Οι πιστοί της λατρείας των δένδρων βρίσκονται μεταξύ των αρχαιότερων θρησκευτικών ομάδων. Όλοι οι πρώιμοι γάμοι γίνονταν κάτω από τα δένδρα και, όταν οι γυναίκες επιθυμούσαν παιδιά, βρίσκονταν πολλές φορές στο δάσος, για να αγκαλιάσουν τρυφερά μια ρωμαλέα βελανιδιά. Πολλά φυτά και δένδρα λατρεύονταν εξ αιτίας των πραγματικών, ή φανταστικών θεραπευτικών τους δυνάμεων.
(945.7) 85:2.4 Οι απόψεις για τα πνεύματα των δένδρων διέφεραν σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των διαφόρων φατριών και φυλών. Ορισμένα δένδρα κατοικούνταν από αγαθά πνεύματα. Άλλα φιλοξενούσαν τα απατηλά και σκληρά. Οι Φινλανδοί πίστευαν ότι τα περισσότερα δένδρα κατέχονταν από αγαθά πνεύματα. Οι Ελβετοί για πάρα πολλά χρόνια δυσπιστούσαν απέναντι στα δένδρα, πιστεύοντας ότι περιείχαν πονηρά πνεύματα. Οι κάτοικοι της Ινδίας και της ανατολικής Ρωσίας θεωρούσαν τα πνεύματα των δένδρων σκληρά. Οι κάτοικοι της Παταγονίας ακόμη λατρεύουν τα δένδρα, όπως τα λάτρευαν και οι αρχαίοι Σιμίτες. Πολύ αργότερα από όταν οι Εβραίοι έπαψαν να λατρεύουν τα δένδρα, εξακολούθησαν να τιμούν τις διάφορες θεότητές τους στα δάση. Εκτός της Κίνας, υπήρχε κάποτε μια παγκόσμια λατρεία του δένδρου της ζωής.
(946.1) 85:2.5 Η πεποίθηση ότι το νερό, ή τα πολύτιμα μέταλλα κάτω από την επιφάνεια της γης μπορούν να ανιχνευθούν με ένα ξύλινο ραβδί είναι κατάλοιπο της αρχαίας λατρείας προς τα δένδρα. Το γαϊτανάκι της Πρωτομαγιάς, το Δένδρο των Χριστουγέννων καθώς και η προληπτική τακτική του να κτυπάμε ξύλο διαιωνίζουν μερικά από τα αρχαία έθιμα της λατρείας των δένδρων και των μεταγενέστερων θρησκειών που πίστευαν σ’ αυτά.
(946.2) 85:2.6 Πολλές από τις πρώιμες αυτές μορφές λατρείας της φύσης αναμίχθηκαν με τις μετέπειτα εξελιχθείσες τεχνικές της λατρείας, αλλά τα παλαιότερα, μέσω των διανοητικών συνοδών, ενεργοποιημένα είδη λατρείας λειτουργούσαν πολύ πριν η πρόσφατα αφυπνισθείσα θρησκευτική φύση της ανθρωπότητας ανταποκριθεί πλήρως στο ερέθισμα των πνευματικών επιδράσεων.
(946.3) 85:3.1 Ο πρωτόγονος άνθρωπος είχε ένα ιδιόμορφο και συντροφικό συναίσθημα για τα ανώτερα ζώα. Οι πρόγονοί του ζούσαν μαζί τους, πολλές φορές ζευγάρωναν μ’ αυτά. Στη νότια Ασία από νωρίς πίστευαν ότι οι ψυχές των ανθρώπων επιστρέφουν με μορφή ζώου. Η πεποίθηση αυτή ήταν κατάλοιπο της ακόμη παλαιότερης πρακτικής του να λατρεύουν τα ζώα.
(946.4) 85:3.2 Οι πρωτόγονοι άνθρωποι σέβονταν τα ζώα για τη δύναμη και την πονηριά τους. Πίστευαν ότι η δυνατή μυρωδιά και η γερή όραση ορισμένων πλασμάτων σήμαινε πνευματική καθοδήγηση. Όλα τα ζώα λατρεύτηκαν από τη μία φυλή, ή την άλλη, σε μια εποχή, ή σε κάποια άλλη. Μεταξύ τέτοιων αντικειμένων λατρείας υπήρχαν πλάσματα που θεωρούνταν μισοί άνθρωποι και μισά ζώα, όπως οι Κένταυροι και οι σειρήνες.
(946.5) 85:3.3 Οι Εβραίοι λάτρευαν τα ερπετά ως την εποχή του Βασιλέα Εζεκία ενώ οι Ινδουιστές ακόμη διατηρούν φιλικές σχέσεις με τα φίδια των σπιτιών τους. Η κινέζικη λατρεία του δράκοντα είναι κατάλοιπο της λατρείας των φιδιών. Η σοφία του ερπετού υπήρξε το σύμβολο της Ελληνικής ιατρικής και χρησιμοποιείται ακόμη ως σύμβολο από τους σύγχρονους γιατρούς. Η τέχνη της γητειάς των φιδιών παραδόθηκε από την εποχή των γυναικών σαμάνων της θρησκείας της αγάπης προς τα φίδια, οι οποίες, ως αποτέλεσμα του καθημερινού δαγκώματος των φιδιών γίνονταν άνοσες, στην πραγματικότητα εθίζονταν αληθινά στο δηλητήριο και δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς αυτό.
(946.6) 85:3.4 Η λατρεία των εντόμων και των άλλων ζώων προήχθη από μία μεταγενέστερη παρερμηνεία του χρυσού κανόνα – το να κάνεις στους άλλους σε κάθε μορφή ζωής) αυτό που θα ήθελες να σου κάνουν. Οι αρχαίοι πίστευαν κάποτε ότι όλοι οι άνεμοι δημιουργούνταν από τα φτερά των πουλιών και γι’ αυτό φοβούνταν αλλά και λάτρευαν όλα τα φτερωτά πλάσματα. Οι αρχαίοι Νόρντικ3 [117] πίστευαν ότι οι εκλείψεις προκαλούνταν από ένα λύκο που καταβρόχθιζε ένα κομμάτι του ήλιου, ή της σελήνης. Οι Ινδουιστές συχνά παρουσιάζουν τον Βισνού με κεφάλι αλόγου. Πολλές φορές το σύμβολο ενός ζώου συμβολίζει τον ξεχασμένο θεό μιας χαμένης θρησκείας. Από νωρίς στις εξελικτικές θρησκείες ο αμνός έγινε το τυπικό ζώο θυσίας και το περιστέρι το σύμβολο της ειρήνης και της αγάπης.
(946.7) 85:3.5 Στη θρησκεία ο συμβολισμός μπορεί να είναι είτε καλός, είτε κακός, ως το σημείο όπου το σύμβολο εκτοπίζει, ή όχι την αρχική λατρευτική ιδέα. Και ο συμβολισμός δεν πρέπει να συγχέεται με την άμεση ειδωλολατρία, στην οποία λατρεύονται άμεσα και ουσιαστικά τα υλικά αντικείμενα.
(946.8) 85:4.1 Η ανθρωπότητα λάτρεψε τη γη, τον αέρα, το νερό και τη φωτιά. Οι πρωτόγονες φυλές τιμούσαν τις πηγές και λάτρευαν τα ποτάμια. Ακόμη και σήμερα, στη Μογγολία ανθεί μια σημαντική λατρεία των ποταμών. Η βάπτιση έγινε θρησκευτική τελετουργία στη Βαβυλώνα και οι Έλληνες εφάρμοζαν το ετήσιο τελετουργικό λουτρό. Ήταν εύκολο για τους αρχαίους να φαντασθούν ότι τα πνεύματα κατοικούσαν στις πηγές που πάφλαζαν, στις κρήνες που έρεαν, στα ποτάμια που κυλούσαν και στους βίαιους χειμάρρους. Τα κινούμενα νερά έκαναν ζωηρή εντύπωση στις απλοϊκές αυτές διάνοιες που πίστευαν στην ζωή των πνευμάτων και τις υπερφυσικές δυνάμεις. Μερικές φορές, αρνούνταν τη βοήθεια σε κάποιον που πνιγόταν από το φόβο μήπως προσβάλλουν κάποιο ποταμίσιο θεό.
(947.1) 85:4.2 Πολλές καταστάσεις και απειράριθμα γεγονότα λειτούργησαν ως θρησκευτικά ερεθίσματα στους διάφορους λαούς, σε διαφορετικές εποχές. Το ουράνιο τόξο ακόμη λατρεύεται από πολλές από τις φυλές της Ινδίας που κατοικούν στους λόφους. Τόσο στην Ινδία όσο και στην Αφρική το ουράνιο τόξο θεωρείται ότι είναι ένα γιγάντιο, ουράνιο φίδι. Οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί το θεωρούν ως «το τόξο της επαγγελίας.» Επιπλέον, επιδράσεις που θεωρούνται ευεργετικές σ’ ένα μέρος του κόσμου, μπορεί να αντιμετωπίζονται ως ολέθριες σε κάποιες άλλες περιοχές. Ο ανατολικός άνεμος είναι θεός στη Νότια Αμερική επειδή φέρνει βροχή. Στην Ινδία είναι δαίμονας, επειδή φέρνει σκόνη και προκαλεί ξηρασία. Οι αρχαίοι βεδουίνοι πίστευαν κάποιο πνεύμα της φύσης δημιουργούσε τις αμμοθύελλες, ενώ ακόμη και την εποχή του Μωυσή η πίστη στα πνεύματα της φύσης ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να εξασφαλίσει τη διαιώνισή τους στη στην Εβραϊκή θεολογία, ως αγγέλους της φωτιάς, του νερού και του αέρα.
(947.2) 85:4.3 Τα σύννεφα, η βροχή και το χαλάζι όλα προκαλούσαν φόβο και λατρεύονταν από πολλές πρωτόγονες φυλές και από πολλούς από τους πρώιμους πιστούς των στοιχείων της φύσης. Οι ανεμοθύελλες, με τους κεραυνούς και τις αστραπές φόβιζαν υπερβολικά τον πρωτόγονο άνθρωπο. Του έκαναν τόσο μεγάλη εντύπωση οι διαταραχές αυτές των στοιχείων, ώστε ο κεραυνός εθεωρείτο ως η φωνή ενός οργισμένου θεού. Η λατρεία της φωτιάς και ο φόβος της αστραπής συνδέθηκαν και εξαπλώθηκαν σε πολλές πρώιμες φυλές.
(947.3) 85:4.4 Η φωτιά αναμίχθηκε με τη μαγεία στο νου των πρωτόγονων, κυριαρχούμενων από το φόβο, ανθρώπων. Ένας λάτρης της μαγείας θα θυμηθεί ζωηρά μια θετική αλλαγή, αποτέλεσμα της ενάσκησης των μαγικών συνταγών του, ενώ αδιάφορα λησμονεί μια σειρά αρνητικών αποτελεσμάτων, ολοκληρωτικών αποτυχιών. Ο σεβασμός προς τη φωτιά έφθασε στην κορύφωσή του στην Περσία, όπου διατηρήθηκε για αιώνες. Ορισμένες φυλές λάτρευαν τη φωτιά ως θεότητα αυτή καθ’ εαυτή. Άλλες την τιμούσαν ως το φλεγόμενο σύμβολο του εξαγνιστικού και καθαρτήριου πνεύματος των θεοτήτων που τιμούσαν. Οι παρθένες της Εστίας ήσαν επιφορτισμένες με το καθήκον να προσέχουν τις ιερές πυρές και στον εικοστό αιώνα τα κεριά καίνε ακόμη ως μέρος του τελετουργικού πολλών θρησκευτικών λειτουργιών.
(947.4) 85:5.1 Η λατρεία των βράχων, των λόφων, των δένδρων και των ζώων εξελίχθηκε φυσιολογικά δια της γεμάτης φόβο λατρείας των στοιχείων, ως την θεοποίηση του ήλιου, της σελήνης και των αστέρων. Στην Ινδία αλλά και αλλού τα αστέρια θεωρούνταν θεοποιημένες ψυχές σπουδαίων ανθρώπων που είχαν φύγει από την υλική ζωή. Οι Χαλδαίοι που πίστευαν στα αστέρια θεωρούσαν τους εαυτούς τους παιδιά του πατέρα-ουρανού και της μητέρας-γης.
(947.5) 85:5.2 Η λατρεία της σελήνης προηγήθηκε της λατρείας του ήλιου. Η απότιση τιμής προς τη σελήνη έφθασε στο αποκορύφωμά της κατά την εποχή του κυνηγιού, ενώ η λατρεία του ήλιου έγινε η κύρια θρησκευτική τελετουργία κατά την επακολουθήσασα περίοδο της γεωργίας. Η Ηλιακή λατρεία γεννήθηκε πρώτα και εξαπλώθηκε στην Ινδία όπου και διατηρήθηκε περισσότερο. Στην Περσία η λατρεία του ήλιου δημιούργησε τη μετέπειτα Μιθραϊκή θρησκεία. Από πολλούς λαούς ο ήλιος εθεωρείτο πρόγονος των βασιλέων τους. Οι Χαλδαίοι τοποθετούσαν τον ήλιο στο κέντρο «των επτά κύκλων του σύμπαντος.» Μεταγενέστεροι πολιτισμοί τιμούσαν τον ήλιο δίνοντας το όνομά του στην πρώτη ημέρα της εβδομάδας.
(947.6) 85:5.3 Ο θεός-ήλιος υποτίθεται ότι ήταν ο κρυφός πατέρας των παρθενογέννητων υιών του πεπρωμένου, για τους οποίους επιστεύετο ότι πάντα και κατά διαστήματα επιφοιτούσαν ως σωτήρες σε ορισμένες περιούσιες φυλές. Αυτά τα υπερφυσικά νήπια εγκαταλείπονταν έρμαια σε κάποιο ιερό ποτάμι, για να διασωθούν με κάποιο ασυνήθιστο τρόπο, γεγονός μετά το οποίο μεγάλωναν για να γίνουν υπερφυσικές προσωπικότητες και απελευθερωτές των λαών τους.
(948.1) 85:6.1 Αφού λάτρεψε οτιδήποτε άλλο στην επιφάνεια της γης και ψηλά στους ουρανούς, ο άνθρωπος δεν δίστασε να τιμήσει και το ν εαυτό του με παρόμοια λατρεία. Οι απλοϊκοί άγριοι δεν έκαναν καμία διάκριση μεταξύ ζώων, ανθρώπων και θεών.
(948.2) 85:6.2 Ο πρωτόγονος άνθρωπος θεωρούσε όλα τα ασυνήθιστα άτομα ως υπεράνω του ανθρώπινου και γι’ αυτό φοβόταν τις υπάρξεις αυτές τόσο, ώστε να νοιώθει γι’ αυτές ευλαβικό δέος. Ως ένα σημείο, κυριολεκτικά, τις λάτρεψε. Ακόμη και το να έχει κανείς δίδυμα εθεωρείτο ότι τον έκανε είτε υπερβολικά τυχερό, είτε υπερβολικά κακότυχο. Οι ψυχασθενείς, οι επιληπτικοί και οι καθυστερημένοι συχνά λατρεύονταν από τους φυσιολογικούς συνανθρώπους τους, που πίστευαν ότι τέτοιες αφύσικες υπάρξεις ενοικούνταν από τους θεούς. Οι ιερείς, οι βασιλείς και οι προφήτες λατρεύονταν. Οι όσιοι γέροντες αντιμετωπίζονταν ως εμπνεόμενοι από τις θεότητες.
(948.3) 85:6.3 Οι αρχηγοί των φατριών πέθαιναν και θεοποιούνταν. Αργότερα, οι διακεκριμένες ψυχές αγιοποιούνταν μετά θάνατον. Η χωρίς βοήθεια εξέλιξη ουδέποτε δημιούργησε θεούς ανώτερους από τα θεοποιημένα, εξηρμένα και εξελιγμένα πνεύματα των νεκρών. Στην αρχική εξέλιξη, η θρησκεία δημιουργεί τους δικούς της θεούς. Στην πορεία της αποκάλυψης οι Θεοί δημιουργούν τη θρησκεία. Η εξελικτική θρησκεία δημιουργεί τους θεούς της κατ’ εικόνα και ομοίωση του θνητού ανθρώπου. Η δι’ αποκαλύψεως θρησκεία προσπαθεί να εξελίξει και να μετασχηματίσει το θνητό άνθρωπο σε εικόνα και ομοίωση του Θεού.
(948.4) 85:6.4 Τα πνεύματα-θεοί, οι οποίοι υποτίθεται είχαν ανθρώπινη προέλευση, έπρεπε να ξεχωρίζουν από τους θεούς της φύσης, αφού η λατρεία της φύσης εμπεριείχε ένα πάνθεον – φυσικά πνεύματα που ανελίχθηκαν στη θέση των θεών. Οι φυσιολατρικές θρησκείες συνέχισαν να εξελίσσονται μαζί με τις μετέπειτα εμφανισθείσες θρησκείες των πνευμάτων και κάθε μία από αυτές επέδρασε στην άλλη. Πολλά θρησκευτικά συστήματα περιλαμβάνουν μια διττή άποψη του θείου, τους θεούς της φύσης και τους θεούς των πνευμάτων. Σε ορισμένες θεολογίες οι απόψεις αυτές μπερδεύονται μεταξύ τους, όπως φαίνεται στην περίπτωση του Θορ, ενός πνεύματος το οποίο ήταν επίσης κύριος της αστραπής.
(948.5) 85:6.5 Η λατρεία, όμως, του ανθρώπου από τον άνθρωπο έφθασε στο αποκορύφωμά της όταν εγκόσμιοι κυβερνήτες απαίτησαν το είδος αυτό της λατρείας από τους υπηκόους τους και, για να υποστηρίξουν την απαίτηση αυτή, ισχυρίσθηκαν ότι κατάγονταν από τους θεούς.
(948.6) 85:7.1 Η λατρεία της φύσης μπορεί να φαίνεται ότι προήλθε φυσιολογικά και αυθόρμητα στο νου των πρωτόγονων ανδρών και γυναικών και πράγματι έτσι έγινε. Ωστόσο, στις ίδιες αυτές, πρωτόγονες διάνοιες, λειτουργούσε πάντα το έκτο συνοδό πνεύμα, το οποίο είχε πληρωθεί επί των λαών αυτών ως άμεση επενέργεια της συγκεκριμένης αυτής φάσης της ανθρώπινης εξέλιξης. Και το πνεύμα αυτό συνεχώς διήγειρε τον πόθο της λατρείας στο ανθρώπινο είδος, ανεξαρτήτως του πόσο πρωτόγονες μπορούσαν να είναι οι αρχικές του εκδηλώσεις. Το πνεύμα της λατρείας έδωσε σαφή προέλευση στο ανθρώπινο ορμέμφυτο της λατρείας, παρά τον ζωώδη εκείνο φόβο που υποκινούσε την λατρευτική έκφραση και παρά το ότι η πρώιμη αυτή πρακτική του επικεντρώθηκε σε πράγματα της φύσης.
(948.7) 85:7.2 Πρέπει να θυμάστε ότι το συναίσθημα, όχι η λογική ήταν η επίδραση που καθοδηγούσε και έλεγχε όλα τα εξελικτικά επιτεύγματα. Για τον πρωτόγονο νου ελάχιστη διαφορά υπάρχει μεταξύ του φόβου, της αποφυγής, της απότισης σεβασμού και της λατρείας.
(948.8) 85:7.3 Όταν η λατρευτική παρόρμηση παραινείται και κατευθύνεται από τη σοφία – τη στοχαστική και εμπειρική σκέψη – αρχίζει τότε να εξελίσσεται στο φαινόμενο της αληθούς θρησκείας. Όταν το έβδομο συνοδό πνεύμα, το πνεύμα της σοφίας, επιτύχει αποτελεσματική λειτουργία, τότε δια της λατρείας ο άνθρωπος αρχίζει να απομακρύνεται από τη φύση και τα φυσικά αντικείμενα και να πλησιάζει το Θεό της φύσης και τον αιώνιο Δημιουργό όλων των φυσικών καταστάσεων.
(949.1) 85:7.4 [Παρουσιάσθηκε από έναν Λαμπρό Εσπερινό Αστέρα του Νέβαδον.]
(950.1) 86:0.1 Η εξέλιξη της θρησκείας, από την προηγηθείσα, πρωτόγονη λατρευτική παρόρμηση δεν εξαρτάται από την αποκάλυψη. Η φυσιολογική λειτουργία της ανθρώπινης διάνοιας υπό την καθοδηγητική επίδραση των έκτου και έβδομου συνοδών πνευμάτων της συμπαντικής πνευματικής πλήρωσης είναι απολύτως επαρκής ώστε να διασφαλισθεί η εξέλιξη αυτή.
(950.2) 86:0.2 Ο πρώιμος, προ της εμφάνισης της θρησκείας, φόβος του ανθρώπου για τις δυνάμεις της φύσης σταδιακά μεταβλήθηκε σε θρησκευτικό, καθώς η φύση προσωποποιήθηκε, πνευματοποιήθηκε και, τελικά, θεοποιήθηκε στην ανθρώπινη συνείδηση. Η θρησκεία μιας πρωτόγονης μορφής υπήρξε, εξ αυτού, μία φυσιολογική, βιολογική συνέπεια της ψυχολογικής αδράνειας των εξελισσόμενων ζωωδών διανοιών, από όταν οι διάνοιες αυτές έφθασαν1 [118] για πρώτη φορά στις έννοιες του υπερφυσικού.
(950.3) 86:1.1 Πέραν της φυσιολογικής λατρευτικής παρόρμησης, η πρώιμη εξελικτική θρησκεία προήλθε από τις ανθρώπινες εμπειρίες του τυχαίου – της αποκαλούμενης τύχης, των συνηθισμένων περιστατικών. Ο πρωτόγονος άνθρωπος ήταν ο κυνηγός της τροφής. Τα αποτελέσματα του κυνηγιού είναι πάντα διαφορετικά και τούτο συντελεί στο να δημιουργηθούν οι εμπειρίες εκείνες, τις οποίες ο άνθρωπος ερμηνεύει ως καλοτυχία και κακοτυχία. Η ατυχία υπήρξε σημαντική συνιστώσα στη ζωή των ανδρών και των γυναικών που ζούσαν διαρκώς στο τραχύ όριο μιας αμφίβολης και εξαντλητικής ύπαρξης.
(950.4) 86:1.2 Ο περιορισμένος διανοητικός ορίζοντας των άγριων επικεντρώνει τόσο πολύ την προσοχή του στη σύμπτωση, ώστε η τύχη γίνεται μια σταθερά συνιστώσα στη ζωή του. Οι πρωτόγονοι Ουραντιανοί αγωνίζονταν για την ύπαρξή τους, όχι για ένα πρότυπο διαβίωσης. Η ζωή τους κινδύνευε και η τύχη έπαιζε σπουδαίο ρόλο. Ο διαρκής φόβος του άγνωστου και οι απρόβλεπτες συμφορές κρέμονταν πάνω από τους άγριους αυτούς, σαν ένα σύννεφο απελπισίας που δραστικά επισκίαζε κάθε χαρά τους. Ζούσαν με το διαρκή φόβο του να κάνουν κάτι που θα προκαλούσε κακοτυχία. Οι δεισιδαίμονες άγριοι πάντα φοβούνταν την καλή τους τύχη. Θεωρούσαν την καλοτυχία τους ως βέβαιο προάγγελο συμφοράς.
(950.5) 86:1.3 Ο πάντα παρών αυτός φόβος της κακοτυχίας ήταν παραλυτικός. Ποιος ο λόγος να εργάζεται κάποιος σκληρά και να εισπράττει κακοτυχία – τίποτα για το κάτι – όταν μπορεί να μην κάνει τίποτα και να συναντά την καλή του τύχη – κάτι για το τίποτα; Οι απερίσκεπτοι άνθρωποι ξεχνούν την καλή τους τύχη – τη θεωρούν δεδομένη – αλλά θυμούνται με οδύνη την κακοτυχία.
(950.6) 86:1.4 Ο πρωτόγονος άνθρωπος ζούσε στην αβεβαιότητα και το συνεχή φόβο της σύμπτωσης - της κακοτυχίας. Η ζωή ήταν ένα συναρπαστικό παιχνίδι της τύχης. Η ύπαρξη ήταν ρίσκο. Δεν είναι να απορεί κανείς που οι εν μέρει πολιτισμένοι άνθρωποι ακόμη πιστεύουν στην τύχη και παρουσιάζουν διαρκή προδιάθεση στο τζόγο. Ο πρωτόγονος άνθρωπος εναλλάσσετο μεταξύ δύο εν δυνάμει διεκδικήσεων: του πάθους του να κερδίσει κάτι χωρίς να δώσει τίποτε και του φόβου να μην κερδίσει τίποτα αφού θα είχε δώσει κάτι. Και το ρίσκο αυτό της ύπαρξης ήταν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και η υπέρτατη σαγήνη για τον πρωτόγονο νου του άγριου.
(951.1) 86:1.5 Οι μεταγενέστεροι βοσκοί διατήρησαν τις ίδιες απόψεις πάνω στη σύμπτωση και την τύχη, ενώ οι ακόμη μετέπειτα γεωργοί είχαν μεγαλύτερη συνείδηση του ότι τα σπαρτά επηρεάζονταν άμεσα από πολλές καταστάσεις πάνω στις οποίες ο άνθρωπος δεν είχε παρά ελάχιστο, ή και καθόλου έλεγχο. Ο κτηματίας βρέθηκε θύμα της ξηρασίας, των πλημμυρών, του χαλαζιού, των καταιγίδων, των λοιμών και των ασθενειών των φυτών, καθώς επίσης της ζέστης και του κρύου. Και καθώς όλοι αυτοί οι φυσικοί παράγοντες επηρέαζαν την ατομική περιουσία, θεωρούνταν ως καλοτυχία, ή κακοτυχία.
(951.2) 86:1.6 Η αντίληψη αυτή περί της σύμπτωσης και της τύχης επέδρασε δυναμικά στη φιλοσοφία όλων των αρχαίων λαών. Ακόμη και κατά τους πρόσφατους χρόνους, στη Σοφία του Σολομώντα αναφέρεται: «Επέστρεψα και είδα ότι η φυλή δεν ήταν σε εγρήγορση, ούτε νικούσε στη μάχη, ούτε είχε ψωμί ο συνετός, ούτε πλούτη ο καλός, ούτε χάρη ο άξιος. Αλλά η μοίρα και η σύμπτωση επέδρασαν σ’ όλους. Γιατί ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τη μοίρα του. Σαν τα ψάρια που πιάνονται στο δίχτυ το κακό και σαν τα πουλιά που πιάνονται στο δόκανο, έτσι και οι γιοι του ανθρώπου πιάνονται από την κακιά στιγμή, όταν ξαφνικά πέφτει πάνω τους.»
(951.3) 86:2.1 Η ανησυχία ήταν μια φυσική κατάσταση για τον άγριο νου. Όταν άνδρες και γυναίκες γίνονται θύματα υπερβολικής ανησυχίας, επιστρέφουν απλά στην φυσική κατάσταση των μακρινών προγόνων τους. Και όταν η ανησυχία γίνεται πράγματι οδυνηρή, αναστέλλει τη δραστηριότητα και αδιάκοπα θεσμοθετεί εξελικτικές αλλαγές και βιολογικές προσαρμογές. Ο πόνος και η δυστυχία είναι βασικοί παράγοντες στην προοδευτική εξέλιξη.
(951.4) 86:2.2 Ο αγώνας για την επιβίωση είναι τόσο οδυνηρός, ώστε μερικές υποανάπτυκτες φυλές ακόμη και τώρα κλαίνε και θρηνούν σε κάθε καινούργια ανατολή. Ο πρωτόγονος άνθρωπος συνεχώς ρωτούσε «Ποιος με βασανίζει;» Μη βρίσκοντας μια υλική πηγή για τη δυστυχία του, πίστεψε σε μια πνευματική ερμηνεία. Και έτσι γεννήθηκε η θρησκεία, από το φόβο του μυστηριώδους, το δέος του αόρατου, το φόβο του άγνωστου. Ο φόβος απέναντι στη φύση έγινε, έτσι, μία συνιστώσα στον αγώνα για την ύπαρξη, αρχικά εξ αιτίας της σύμπτωσης και στη συνέχεια εξ αιτίας του μυστηρίου.
(951.5) 86:2.3 Ο πρωτόγονος νους ήταν λογικός αλλά εμπεριείχε ελάχιστες απόψεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν λογικούς συνειρμούς. Ο πρωτόγονος νους ήταν απαίδευτος, εντελώς απλοϊκός. Αν ένα γεγονός ακολουθούσε ένα άλλο, ο άγριος τα θεωρούσε αίτιο και αιτιατό. Αυτό που ο πολιτισμένος άνθρωπος θεωρεί πρόληψη, αποτελούσε απλή άγνοια για τον άγριο. Η ανθρωπότητα άργησε να μάθει ότι δεν υφίσταται, απαραίτητα, σχέση μεταξύ του σκοπού και του αποτελέσματος. Οι άνθρωποι αρχίζουν μόλις να αντιλαμβάνονται ότι οι αντιδράσεις της ύπαρξης παρουσιάζονται ανάμεσα στις πράξεις και τις συνέπειές τους. Ο άγριος προσπαθεί να προσωποποιήσει οτιδήποτε άπιαστο και μακρινό και έτσι τόσο η φύση, όσο και η σύμπτωση, προσωποποιούνται, ως στοιχεία – πνεύματα – και αργότερα, ως θεοί.
(951.6) 86:2.4 Ο άνθρωπος τείνει, φυσιολογικά, να πιστέψει ότι αυτό που θεωρεί καλό για τον ίδιο είναι αυτό το οποίο βρίσκεται στα άμεσα, ή έμμεσα ενδιαφέροντά του. Η ιδιοτέλεια επισκιάζει σε μεγάλο βαθμό τη λογική. Η διαφορά στη διάνοια των αγρίων και των πολιτισμένων ανθρώπων είναι περισσότερο διαφορά περιεχομένου, απ’ όσο διαφορά στη φύση, περισσότερο διαφορά βαθμού, απ’ όσο ποιότητας.
(951.7) 86:2.5 Το να συνεχίσουμε, όμως, να αποδίδουμε πράγματα δύσκολα να κατανοηθούν, σε υπερφυσικά αίτια δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας βολικός και εύκολος τρόπος για να αποφύγουμε κάθε μορφή έντονου διανοητικού έργου. Η τύχη είναι απλά ένας όρος που επινοήθηκε για να καλύψει το ανεξήγητο σε κάθε εποχή της ανθρώπινης ύπαρξης. Προσδιορίζει τα φαινόμενα αυτά, στα οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί, ή δεν θέλει να εισχωρήσει. Η σύμπτωση είναι μια λέξη που σημαίνει ότι ο άνθρωπος πολύ αδαής, ή πολύ ανυπόμονος για να προσδιορίσει τα αίτια. Οι άνθρωποι θεωρούν ένα φυσιολογικό συμβάν ως ατύχημα, ή ως κακοτυχία μόνο όταν τους λείπει εντελώς η περιέργεια και η φαντασία, όταν οι φυλές στερούνται πρωτοβουλίας και αίσθησης περιπέτειας. Η εξερεύνηση των φαινομένων της ζωής, αργά, ή γρήγορα, καταστρέφει την πίστη του ανθρώπου στη σύμπτωση, την τύχη και τα αποκαλούμενα ατυχήματα, αντικαθιστώντας τα μ’ ένα σύμπαν νόμου και τάξης, όπου όλων των αποτελεσμάτων προηγούνται σαφείς αιτίες. Έτσι και ο φόβος της ύπαρξης αντικαθίσταται από τη χαρά της ζωής.
(952.1) 86:2.6 Ο άγριος αντιμετώπιζε το σύνολο της φύσης σαν να ήταν ζωντανό, σαν να κατείχετο από κάτι. Ο πολιτισμένος άνθρωπος εξακολουθεί να εναντιώνεται και να καταριέται τα άψυχα εκείνα πράγματα που μπαίνουν στο δρόμο του και συγκρούονται μαζί του. Ο πρωτόγονος άνθρωπος ουδέποτε θεώρησε κάτι ως συμπτωματικό. Πάντα υπήρχε κάτι σκόπιμο. Για τον πρωτόγονο άνθρωπο, ο χώρος της μοίρας, η λειτουργία της τύχης, ο κόσμος των πνευμάτων, ήταν το ίδιο ανοργάνωτος και ευκαιριακός όπως η πρωτόγονη κοινωνία. Η τύχη αντιμετωπίζετο ως η αλλοπρόσαλλη και ιδιόρρυθμη αντίδραση του κόσμου των πνευμάτων. Αργότερα, ως αστείο των θεών.
(952.2) 86:2.7 Δεν εξελίχθηκαν, όμως, όλες οι θρησκείες από τον ανιμισμό.2 [119] Άλλες απόψεις περί του υπερφυσικού υπήρξαν ταυτόχρονες με τον ανιμισμό και οι πεποιθήσεις αυτές οδήγησαν, επίσης, στη λατρεία. Ο νατουραλισμός3 [119] δεν είναι θρησκεία. Είναι απόρροια της θρησκείας.
(952.3) 86:3.1 Ο θάνατος ήταν η συγκλονιστικότερη εμπειρία4 [120] για τον εξελισσόμενο άνθρωπο, ο πιο περίπλοκος συνδυασμός σύμπτωσης και μυστηρίου. Δεν ήταν η ιερότητα της ζωής, αλλά ο συγκλονισμός του θανάτου που ενέπνεε το φόβο και δι΄ αυτού υπέθαλψε δραστικά τη θρησκεία. Μεταξύ των αγρίων λαών, ο θάνατος κανονικά ήταν αποτέλεσμα βίας, έτσι ώστε ο μη βίαιος θάνατος να γίνει περισσότερο μυστηριώδης. Ο θάνατος, ως φυσικό και αναμενόμενο τέλος της ζωής δεν ήταν προφανής στη συνείδηση των πρωτόγονων λαών και χρειάσθηκαν αιώνες αιώνων για να κατανοήσει ο άνθρωπος το αναπόφευκτο του θανάτου.
(952.4) 86:3.2 Ο πρώιμος άνθρωπος ελάμβανε τη ζωή ως γεγονός, ενώ θεωρούσε το θάνατο ως κάποιο είδος δοκιμασίας. Όλες οι φυλές έχουν τους μύθους τους για ανθρώπους που δεν πέθαναν, υπολείμματα παραδόσεων της αρχικής στάσης απέναντι στο θάνατο. Ήδη στον ανθρώπινο νου υπήρχε η νεφελώδης άποψη ενός ασαφούς και ανοργάνωτου πνευματικού κόσμου, ενός χώρου απ’ όπου προέρχονταν όλα όσα ήσαν ανεξήγητα στην ανθρώπινη ζωή και ο θάνατος προστέθηκε σ’ αυτό τον μακρύ κατάλογο των ανεξήγητων φαινομένων.
(952.5) 86:3.3 Όλες οι ανθρώπινες αρρώστιες και ο φυσικός θάνατος επιστεύετο, αρχικά, ότι οφείλονταν στην επίδραση των πνευμάτων. Ακόμη και σήμερα, μερικές πολιτισμένες φυλές θεωρούν ότι οι ασθένειες προέρχονται από τον «εχθρό» και βασίζονται σε θρησκευτικές τελετές για να πετύχουν την ίαση. Μεταγενέστερα και περισσότερο σύνθετα συστήματα θεολογίας συνεχίζουν να αποδίδουν το θάνατο στη δράση του κόσμου των πνευμάτων και όλα αυτά οδήγησαν σε δόγματα όπως η αρχική αμαρτία και η έκπτωση του ανθρώπου.
(952.6) 86:3.4 Ήταν η συνειδητοποίηση της αδυναμίας μπροστά στις πανίσχυρες δυνάμεις της φύσης, μαζί με την αναγνώριση της ανθρώπινης αδυναμίας μπροστά στις δοκιμασίες της αρρώστιας και του θανάτου, που ανάγκασαν τον άγριο να αναζητήσει βοήθεια από τον υπερφυσικό κόσμο, τον οποίο αμυδρά φαντάζετο ως την απαρχή αυτών των μυστηριωδών αλλαγών της ζωής.
(952.7) 86:4.1 Η ιδέα μιας υπερφυσικής φάσης της ανθρώπινης προσωπικότητας δημιουργήθηκε από τον ασύνειδο και καθαρά συμπτωματικό συσχετισμό περιστατικών της καθημερινής ζωής με τα όνειρα για τις ψυχές. Το να ονειρεύονται ταυτόχρονα τον νεκρό αργηχό τους πολλά μέλη της φυλής του, φαινόταν να αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο του ότι ο παλιός αρχηγός είχε πραγματικά επιστρέψει με κάποια μορφή. Όλα αυτά ήταν παραπάνω από πραγματικά για τους άγριους που ξυπνούσαν μετά από ένα τέτοιο όνειρο στάζοντας στον ιδρώτα, τρέμοντας και ουρλιάζοντας.
(953.1) 86:4.2 Η απαρχή των ονείρων πάνω στην πίστη για τη μέλλουσα ζωή εξηγεί την τάση του να φαντάζεται ο άνθρωπος, πάντα, τα αόρατα πράγματα συσχετίζοντάς τα πράγματα που γνωρίζει. Και τώρα πλέον, αυτή η καινούργια αντίληψη για τα όνειρα-τις ψυχές-τη μέλλουσα ζωή άρχισε δραστικά να λειτουργεί σαν αντίδοτο στο φόβο του θανάτου που σχετίζετο με το βιολογικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
(953.2) 86:4.3 Ο πρώιμος άνθρωπος ενδιαφέρετο, επίσης, πολύ για την αναπνοή του, ιδιαίτερα στα ψυχρά κλίματα, όπου έμοιαζε με σύννεφο, όταν έβγαινε. Η ανάσα της ζωής εθεωρείτο ως το μοναδικό φαινόμενο που διαχώριζε τους ζωντανούς από τους νεκρούς. Ο άνθρωπος γνώριζε ότι η ανάσα άφηνε το σώμα και τα όνειρά του, όπου έκανε κάθε είδους παράξενο πράγμα ενώ κοιμόταν, τον έπεισαν ότι υπάρχει κάτι μη υλικό σε μια ανθρώπινη ύπαρξη. Η πλέον πρωτόγονη άποψη πάνω στην ανθρώπινη ψυχή, το πνεύμα, του νεκρού, προήλθε από το σύνολο των ιδεών περί αναπνοής-ονείρου.
(953.3) 86:4.4 Με τον καιρό ο άγριος αντελήφθη τον εαυτό του ως διττής υπόστασης – σώματος και αναπνοής. Η αναπνοή χωρίς το σώμα εξισούτο με ένα πνεύμα, το πνεύμα του νεκρού.5 [121] Ενώ έχουν μια εντελώς σαφή ανθρώπινη προέλευση, τα φαντάσματα, ή πνεύματα, θεωρούνταν υπερανθρώπινα. Και η πίστη αυτή στην ύπαρξη των ασώματων πνευμάτων φαίνεται να εξηγεί την εμφάνιση του ασυνήθιστου, του εξαιρετικού, του σπάνιου και του ανεξήγητου.
(953.4) 86:4.5 Το πρωτόγονο δόγμα της μετά θάνατον σωτηρίας δεν αποτελούσε κατ’ ανάγκην πίστη στην αθανασία. Πλάσματα που δεν μπορούσαν να μετρήσουν πέρα από το είκοσι δεν μπορούσαν να συλλάβουν το άπειρο και την αιωνιότητα. Πίστευαν περισσότερο σε επαναλαμβανόμενες ενσαρκώσεις.
(953.5) 86:4.6 Η πορτοκαλόχρωμη φυλή είχε ιδιαίτερη πίστη στην μεταμόρφωση6 [122] και τη μετενσάρκωση. Η ιδέα αυτή της μετενσάρκωσης προήλθε από την παρατήρηση της ομοιότητας στην μορφή και τις τάσεις των απογόνων προς τους προγόνους τους. Το έθιμο να δίνουν στα παιδιά το όνομα του παππού τους καθώς και των άλλων προπατόρων τους οφείλετο στην πίστη στη μετενσάρκωση. Ορισμένες μεταγενέστερες φυλές πίστευαν ότι ο άνθρωπος πέθαινε από τρεις ως επτά φορές. Η πεποίθηση αυτή (κατάλοιπο των διδαχών του Αδάμ περί των κόσμων-δωμάτων) καθώς και πολλά άλλα κατάλοιπα της δι’ αποκαλύψεως θρησκείας, μπορούν να βρεθούν στα, κατά τα λοιπά ανόητα, δόγματα των βαρβάρων του εικοστού αιώνα.
(953.6) 86:4.7 Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν εμφορείτο από ιδέες περί κόλασης, ή μέλλουσας τιμωρίας. Ο άγριος αντιμετώπιζε τη μέλλουσα ζωή ακριβώς όπως την παρούσα, πλην της κακοτυχίας. Αργότερα, συνέλαβε ένα ξεχωριστό πεπρωμένο για τις καλές ψυχές και τις κακές ψυχές – τον παράδεισο και την κόλαση. Επειδή, όμως, πολλές πρωτόγονες φυλές πίστευαν ότι ο άνθρωπος εισέρχεται στην επόμενη ζωή, όπως ακριβώς εγκατέλειπε την παρούσα, δεν απολάμβαναν την ιδέα να γεράσουν και να φθαρούν. Οι ηλικιωμένοι προτιμούσαν καλύτερα να σκοτωθούν πριν καταβληθούν πολύ.
(953.7) 86:4.8 Σχεδόν κάθε φυλή είχε μια διαφορετική άποψη πάνω στη μοίρα της ψυχής. Οι Έλληνες πίστευαν ότι οι αδύναμοι άνθρωποι σίγουρα έχουν αδύναμη ψυχή. Έτσι εφηύραν τον Άδη ως το κατάλληλο μέρος για την υποδοχή αυτών των αδύναμων ψυχών. Αυτά τα χωρίς δύναμη είδη υποτίθεται, επίσης, ότι είχαν μικρότερες σκιές. Οι πρώιμοι Ανδίτες πίστευαν ότι η ψυχή τους επιστρέφει στην προγονική γη. Οι Κινέζοι και οι Αιγύπτιοι πίστευαν κάποτε ότι η ψυχή και το σώμα παραμένουν μαζί. Αυτό οδήγησε τους Αιγύπτιους στην προσεκτική κατασκευή των τύμβων και στην προσπάθεια διατήρησης του σώματος. Ακόμη και οι σύγχρονοι λαοί προσπαθούν να εμποδίσουν την αποσύνθεση των νεκρών. Οι Εβραίοι πίστευαν ότι ένα φασματικό αντίγραφο του ατόμου κατέβαινε στο Σεόλ.7 [123] Δεν μπορούσε να επιστρέψει στη γη των ζωντανών. Πραγματοποίησαν, έτσι, τη σημαντική αυτή πρόοδο στο δόγμα της εξέλιξης της ψυχής.
(953.8) 86:5.1 Το μη υλικό μέρος το ανθρώπου απεκλήθη με διάφορα ονόματα, πνεύμα του νεκρού, πνεύμα, σκιά, φάντασμα, όραμα και αργότερα, ψυχή. Η ψυχή ήταν το αντίστοιχο του πρώιμου ανθρώπου στα όνειρα. Ήταν, από κάθε άποψη, ακριβώς όπως ο ίδιος ο άνθρωπος, εκτός του ότι δεν ήταν απτή. Η πίστη στο ονειρικό δισυπόστατο οδήγησε άμεσα στην άποψη ότι όλα τα πράγματα, ζώντα και μη, διαθέτουν ψυχή, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι. Η άποψη αυτή έτεινε να διαιωνίσει τις πεποιθήσεις περί φύσης-πνεύματος. Οι Εσκιμώοι ακόμη πιστεύουν ότι τα πάντα στη φύση έχουν πνεύμα.
(954.1) 86:5.2 Το πνεύμα του νεκρού-ψυχή μπορεί να γίνει αντιληπτό δια της ακοής και της όρασης, αλλά όχι δια της αφής. Σταδιακά η ζωή στα όνειρα μιας φυλής ανέπτυξε και διεύρυνε τις δραστηριότητες του εξελισσόμενου αυτού πνευματικού κόσμου, ώστε ο θάνατος να θεωρηθεί, τελικά, ως «παράδοση του πνεύματος.» Όλες οι πρωτόγονες φυλές, εκτός των ελαχίστων εκείνων που βρίσκονταν μόλις πάνω από τα ζώα, ανέπτυξαν κάποια έννοια περί ψυχής. Καθώς ο πολιτισμός προοδεύει, η προληπτική αυτή άποψη της ψυχής χάνεται και ο άνθρωπος εξαρτάται απόλυτα από την αποκάλυψη και την ατομική θρησκευτική εμπειρία για τη νέα του άποψη περί ψυχής, ως την από κοινού δημιουργία του γνωρίζοντος το Θεό θνητού νου και του ενοικούντος θείου πνεύματος, του Προσαρμοστή της Σκέψης.
(954.2) 86:5.3 Οι πρώιμοι άνθρωποι αδυνατούσαν συνήθως να διαχωρίσουν την έννοια ενός ενοικούντος πνεύματος και μιας ψυχής εξελικτικής φύσης. Οι άγριοι ήσαν πολύ μπερδεμένοι ως προς το εάν το φάντασμα-ψυχή είχε δημιουργηθεί στο σώμα, ή αν ήταν μια εξωτερική επενέργεια που κατείχε το σώμα. Η απουσία λογικής σκέψης υπό την παρουσία της περιπλοκότητας εξηγεί τις σοβαρές ανακολουθίες της άποψης των αγρίων περί ψυχής, φαντασμάτων και πνευμάτων.
(954.3) 86:5.4 Η ψυχή επιστεύετο ότι σχετίζετο με το σώμα, όπως το άρωμα με το λουλούδι. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι η ψυχή μπορούσε να εγκαταλείψει το σώμα με διάφορους τρόπους, όπως:
(954.4) 86:5.5 1. Με την συνήθη, παροδική λιποθυμία.
(954.5) 86:5.6 2. με τον ύπνο, το φυσιολογικό όνειρο.
(954.6) 86:5.7 3. Με το κώμα και την έλλειψη συνείδησης που σχετίζεται με τις ασθένειες και τα ατυχήματα.
(954.8) 86:5.9 Οι άγριοι θεωρούσαν το φτάρνισμα ως ατελέσφορη προσπάθεια της ψυχής να φύγει από το σώμα. Μένοντας ξύπνιο και σε επιφυλακή, το σώμα μπορούσε να εμποδίσει την επιχειρούμενη φυγή της ψυχής. Αργότερα, το φτάρνισμα συνοδεύετο πάντα από μια θρησκευτική έκφραση, όπως, «με τις υγείες σου.»8 [124]
(954.9) 86:5.10 Από πολύ νωρίς στην εξέλιξη ο ύπνος θεωρήθηκε ως απόδειξη του ότι το φάντασμα-ψυχή μπορούσε να λείψει από το σώμα ενώ επιστεύετο ότι μπορούσε να ανακληθεί αν έλεγε, κάποιος, ή φώναζε το όνομα του κοιμώμενου. Σε άλλες μορφές ασυνειδησίας επιστεύετο ότι η ψυχή βρισκόταν ακόμη μακρύτερα, προσπαθώντας, ίσως, να φύγει για πάντα – ο επικείμενος θάνατος. Τα όνειρα θεωρούνταν εμπειρίες της ψυχής κατά τη διάρκεια του ύπνου, ενώ προσωρινά έλειπε από το σώμα. Ο άγριος πιστεύει ότι τα όνειρά του είναι εξ ίσου αληθινά με τις εμπειρίες του όταν είναι ξύπνιος. Οι αρχαίοι συνήθιζαν να ξυπνούν τους κοιμώμενους σταδιακά, ώστε η ψυχή να βρει το χρόνο να επιστρέψει το σώμα.
(954.10) 86:5.11 Σε όλους τους αιώνες οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν με δέος τα φαντάσματα της νύχτας, και οι Εβραίοι δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Πίστευαν πραγματικά ότι ο Θεός τους μιλούσε στα όνειρά τους, παρά τις νουθεσίες του Μωυσή εναντίον αυτής της άποψης. Και ο Μωυσής είχε δίκιο, αφού τα συνηθισμένα όνειρα δεν ανήκουν στις μεθόδους που μετέρχονται οι προσωπικότητες του πνευματικού κόσμου όταν προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τις υλικές υπάρξεις.
(954.11) 86:5.12 Οι αρχαίοι πίστευαν ότι οι ψυχές μπορούν να μπουν στα ζώα, ή ακόμη και σε άψυχα αντικείμενα. Τούτο αποκορυφώθηκε στην ιδέα της λυκανθρωπίας, όπου υπήρχε ταύτιση με το ζώο. Ένα άτομο μπορούσε την ημέρα να είναι ένας νομοταγής πολίτης, αλλά όταν κοιμόταν, η ψυχή του μπορούσε να μπει σ’ ένα λύκο, ή σε κάποιο άλλο ζώο για να βρει τη λεία της στις νυκτερινές αρπαγές.
(955.1) 86:5.13 Οι πρωτόγονοι άνθρωποι πίστευαν ότι η ψυχή συνδέετο με την αναπνοή και ότι οι ιδιότητές της μπορούσαν να μεταδοθούν, ή να μεταφερθούν δια της αναπνοής. Οι γενναίοι αρχηγοί ανάσαιναν πάνω από το νεογέννητο παιδί, μεταδίδοντάς του, έτσι, θάρρος. Στους πρώτους Χριστιανούς, η τελετή της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος συνοδεύετο από την εκπνοή επί των υποψηφίων. Λέει ο Ψαλμωδός: «Με το λόγο του Κυρίου έγιναν οι ουρανοί και όλα όσα τους κατοικούν με την αναπνοή του στόματός του.» Υπήρξε για αιώνες έθιμο οι μεγαλύτεροι γιοι να προσπαθούν να πιάσουν την τελευταία ανάσα του πατέρα τους που πέθαινε.
(955.2) 86:5.14 Η σκιά ήλθε, αργότερα, για να αποτελέσει αντικείμενο φόβου και να τιμηθεί εξ ίσου με την αναπνοή. Η αντανάκλαση ενός ανθρώπου στο νερό εθεωρείτο, επίσης, μερικές φορές ως απόδειξη του δισυπόστατου του εαυτού και οι καθρέπτες αντιμετωπίζονταν με προληπτικό δέος. Ακόμη και σήμερα, πολλοί πολιτισμένοι άνθρωποι γυρίζουν τους καθρέφτες προς τον τοίχο όταν πεθάνει κάποιος. Ορισμένες υποανάπτυκτες φυλές πιστεύουν ακόμη ότι το να φτιάχνει κανείς εικόνες, ζωγραφιές, μακέτες, ή απεικονίσεις αφαιρεί ένα μέρος, ή και ολόκληρη την ψυχή από το σώμα. Και γι’ αυτό, όλα τούτα απαγορεύονται.
(955.3) 86:5.15 Γενικά επιστεύετο ότι η ψυχή ταυτίζετο με την αναπνοή, αλλά εντοπίζετο, επίσης, από διάφορους λαούς στο κεφάλι, τα μαλλιά, την καρδιά, το συκώτι, το αίμα και το λίπος. Η «κραυγή του αίματος του Άβελ από τον τάφο» εκφράζει την αλλοτινή πεποίθηση στην παρουσία της ψυχής μέσα στο αίμα. Οι Σιμίτες δίδασκαν ότι η ψυχή κατοικούσε στο λίπος του σώματος και μεταξύ πολλών η βρώση του λίπους των ζώων ήταν απαγορευμένη. Το κυνήγι των κεφαλών ήταν μια μέθοδος για να συλληφθεί η ψυχή του εχθρού, όπως ήταν και η αφαίρεση του δέρματος του κρανίου. Τα πρόσφατους καιρούς τα μάτια θεωρούνταν τα παράθυρα της ψυχής.
(955.4) 86:5.16 Εκείνοι που υποστήριζαν το δόγμα των τριών, ή τεσσάρων ψυχών πίστευαν ότι η απώλεια μιας ψυχής σήμαινε δυσφορία, δύο ψυχών αρρώστια, τριών ψυχών, θάνατο. Μία ψυχή υπήρχε στην αναπνοή, μία στο κεφάλι μία στα μαλλιά και μία στην καρδιά. Οι ασθενείς ήσαν ψυχές που αμάρτησαν. Οι μεγαλύτεροι μάγοι υποτίθεται ότι αντάλλασσαν την άρρωστη ψυχή του νεκρού ατόμου με μία καινούργια, την «καινούργια γέννηση.»
(955.5) 86:5.17 Τα παιδιά των Μπαντονάν ανέπτυξαν την πίστη σε δύο ψυχές, την αναπνοή και τη σκιά. Οι πρώιμες φυλές των Νοδιτών θεωρούσαν τον άνθρωπο ως αποτελούμενοι από δύο πρόσωπα, την ψυχή και το σώμα. Αυτή η φιλοσοφία για την ανθρώπινη υπόσταση εκφράσθηκε αργότερα στην άποψη των Ελλήνων. Οι ίδιοι οι Έλληνες πίστευαν σε τρεις ψυχές. Η φυτική κατοικούσε στο στομάχι, η ζωώδης στην καρδιά και η πνευματική στο κεφάλι. Οι Εσκιμώοι πίστευαν ότι ο άνθρωπος έχει τρία μέρη: σώμα, ψυχή και όνομα.
(955.6) 86:6.1 Ο άνθρωπος κληρονόμησε ένα φυσικό περιβάλλον, απέκτησε κοινωνικό περιβάλλον και ονειρεύτηκε ένα περιβάλλον για τα πνεύματα των νεκρών. Το κράτος αποτελεί την αντίδραση του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον, η εστία στο κοινωνικό περιβάλλον και η εκκλησία στο ψευδαισθητικό περιβάλλον των φαντασμάτων.
(955.7) 86:6.2 Από πολύ νωρίς στην ιστορία της ανθρωπότητας οι πραγματικότητες του ψευδαισθητικού κόσμου των φαντασμάτων και των πνευμάτων έγιναν παγκόσμιες πεποιθήσεις και αυτός ο πρόσφατα δημιουργημένος πνευματικός κόσμος έγινε δύναμη στην πρωτόγονη κοινωνία. Η διανοητική και ηθική ζωή ολόκληρης της ανθρωπότητας άλλαξε για πάντα με την εμφάνιση αυτού του νέου παράγοντα στην ανθρώπινη σκέψη και δράση.
(955.8) 86:6.3 Μέσα σ’ αυτή τη μείζονα περιοχή της αυταπάτης και της άγνοιας, ο ανθρώπινος φόβος συγκέντρωσε όλες τις μετέπειτα προλήψεις και θρησκείες των πρωτόγονων λαών. Αυτή υπήρξε η μοναδική θρησκεία του ανθρώπου ως την εποχή της αποκάλυψης και σήμερα πολλές από τις φυλές του κόσμου διαθέτουν μόνο αυτή τη σκληρή θρησκεία της εξέλιξης.
(955.9) 86:6.4 Καθώς η εξέλιξη προχωρούσε, η καλή τύχη συνδέθηκε με τα καλά πνεύματα και η κακή τύχη με τα κακά πνεύματα. Η δυσφορία της αναγκαστικής προσαρμογής σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον θεωρήθηκε ως κακοτυχία, ως δυσαρέσκεια των πνευμάτων-φαντασμάτων. Ο πρωτόγονος άνθρωπος προήγαγε με αργό ρυθμό τη θρησκεία μέσα από την εγγενή παρόρμησή του για λατρεία και την παρανόησή του πάνω στην κακοτυχία. Ο πολιτισμένος άνθρωπος διαθέτει ασφαλιστικές δικλείδες για να αντιπαρέρχεται αυτά τα τυχαία συμβάντα. Η σύγχρονη επιστήμη τοποθετεί έναν λογιστή με μαθηματικούς υπολογισμούς στη θέση των φανταστικών πνευμάτων και των ιδιότροπων θεών.
(956.1) 86:6.5 Κάθε γενιά που περνά χαμογελά με τις ανόητες προλήψεις των προπατόρων της, ενώ εξακολουθεί να εμφορείται από τις πλάνες της σκέψης και της λατρείας που θα προκαλέσουν το χαμόγελο εκ μέρους των διαφωτισμένων απογόνων.
(956.2) 86:6.6 Τελικά, όμως, ο νους του πρωτόγονου ανθρώπου κατελήφθη από σκέψεις που υπερέβησαν όλες τις κληρονομικές, βιολογικές παρορμήσεις του. Τελικά ο άνθρωπος επρόκειτο να αναπτύξει ένα τρόπο ζωής βασισμένο σε κάτι περισσότερο από αντίδραση στα υλικά ερεθίσματα. Η απαρχή ενός τρόπου9 [125] πρωτόγονης φιλοσοφημένης ζωής ανεδύετο. Ένα υπερφυσικό πρότυπο ζωής επρόκειτο να εμφανισθεί, αφού, εάν το πνεύμα-φάντασμα επιβάλλει, όταν οργίζεται, κακοτυχία, ενώ όταν ευχαριστείται, καλοτυχία, τότε η ανθρώπινη συμπεριφορά πρέπει να ρυθμιστεί ανάλογα. Η έννοια του καλού και του κακού είχε, τουλάχιστον, αναπτυχθεί. Και όλα τούτα, πολύ πριν από την εποχή οποιασδήποτε αποκάλυψης στη γη.
(956.3) 86:6.7 Με την εμφάνιση αυτών των εννοιών, άρχισε ο μακραίωνος και μάταιος αγώνας να εξευμενισθούν τα πάντα δυσαρεστημένα πνεύματα, τα δουλικά δεσμά του εξελικτικού θρησκευτικού φόβου, η μακραίωνη αυτή σπατάλη της ανθρώπινης προσπάθειας σε τάφους, ναούς, θυσίες και κλήρο. Ήταν ένα τρομερό και φριχτό τίμημα που έπρεπε να πληρώσει, αλλά άξιζε τον κόπο, αφού ο άνθρωπος δι’ αυτού επέτυχε μία φυσική συνειδητοποίηση του σχετικού ορθού και λάθους. Η ανθρώπινη ηθική είχε γεννηθεί!
(956.4) 86:7.1 Ο πρωτόγονος ένοιωθε την ανάγκη της εξασφάλισης και γι’ αυτό εκούσια πλήρωνε το βαρύ τίμημα του φόβου, της πρόληψης, του τρόμου και των δώρων στον κλήρο για να αποκτήσει το συμβόλαιο της μαγικής ασφάλισης ενάντια στην κακοτυχία. Η πρωτόγονη θρησκεία ήταν απλά η πληρωμή των ασφαλίστρων για τη διασφάλιση έναντι των κινδύνων των δασών. Ο πολιτισμένος άνθρωπος πληρώνει υλικά ασφάλιστρα έναντι των εργατικών ατυχημάτων και των επειγουσών αναγκών του σύγχρονου τρόπου ζωής.
(956.5) 86:7.2 Η σύγχρονη κοινωνία αφαιρεί την ευθύνη της ασφάλειας από το χώρο των κληρικών και της θρησκείας, τοποθετώντας την στο χώρο της οικονομίας. Η θρησκεία απασχολείται η ίδια ολοένα και περισσότερο με την εξασφάλιση της μετά θάνατον ζωής. Οι σύγχρονοι άνθρωποι, οι σκεπτόμενοι, τουλάχιστον, δεν πληρώνουν, πλέον, μάταια ασφάλιστρα για να ελέγξουν την τύχη. Η θρησκεία ανελίσσεται αργά σε ανώτερα φιλοσοφικά επίπεδα σε αντίθεση με την παλαιότερη λειτουργία της, ως πλαίσιο ασφάλισης έναντι της κακοτυχίας.
(956.6) 86:7.3 Οι αρχαίες, όμως, αυτές απόψεις της θρησκείας απέτρεψαν τον άνθρωπο από το να γίνει μοιρολατρικά και χωρίς ελπίδα πεσιμιστής. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι μπορούσαν τουλάχιστον να κάνουν κάτι για να επηρεάσουν το πεπρωμένο. Η θρησκεία του φόβου των φαντασμάτων έδωσε την εντύπωση στους ανθρώπους ότι όφειλαν να προσαρμόσουν τη συμπεριφορά τους, ότι υπήρχε ένας υπεράνω της ύλης κόσμος ο οποίος ήλεγχε το ανθρώπινο πεπρωμένο.
(956.7) 86:7.4 Οι σύγχρονες πολιτισμένες φυλές αναδύονται μόλις από το φόβο των φαντασμάτων ως ερμηνεία της τύχης και των καθημερινών μεταβολών της ύπαρξης. Η ανθρωπότητα κατορθώνει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του να ερμηνεύουν την κακοτυχία με το φόβο των πνευμάτων. Όσο, όμως, οι άνθρωποι παραδίδονται στο εσφαλμένο δόγμα του πνευματικού αιτίου για τις μεταβολές της ζωής, επιδεικνύουν μία εκπληκτική προθυμία να αποδεχθούν μια σχεδόν εξ ίσου εσφαλμένη διδασκαλία, η οποία τους κάνει να αποδίδουν όλες τις ανθρώπινες ανισότητες σε πολιτική δυσπροσαρμοστικότητα, κοινωνική αδικία και επιχειρησιακό ανταγωνισμό. Ωστόσο η καινούργια νομοθεσία, η αυξανόμενη φιλανθρωπία και η μεγαλύτερη βιομηχανική αναδιοργάνωση, όσο και αν είναι καλές από μόνες τους, δεν θα επανορθώσουν το γεγονός της γέννησης και τα ατυχήματα της ζωής. Μόνο η κατανόηση των γεγονότων και ο συνετός χειρισμός εντός των φυσικών νόμων θα κάνει τον άνθρωπο ικανό να πάρει αυτό που θέλει και να αποφύγει εκείνο που δεν θέλει. Η επιστημονική γνώση, που οδηγεί στην επιστημονική δράση, είναι το μοναδικό αντίδοτο στις αποκαλούμενες συμπτωματικές κακοτυχίες.
(957.1) 86:7.5 Η βιομηχανία, ο πόλεμος, η δουλεία και οι πολιτικές κυβερνήσεις αναπτύχθηκαν ως απάντηση στην κοινωνική εξέλιξη του ανθρώπου μέσα στο φυσικό του περιβάλλον. Η θρησκεία με τρόπο παρόμοιο δημιουργήθηκε ως απάντηση στο απατηλό περιβάλλον του φανταστικού κόσμου των πνευμάτων. Η θρησκεία απετέλεσε την εξελικτική επέκταση της αυτοσυντήρησης και έτσι λειτούργησε, παρά το ότι υπήρξε, αρχικά, λανθασμένη ως προς τις απόψεις και απόλυτα παράλογη.
(957.2) 86:7.6 Η πρωτόγονη θρησκεία προετοίμασε το έδαφος για την ανθρώπινη διάνοια με την δραστική και γεμάτη δέος δύναμη του λανθασμένου φόβου, για την επιφοίτηση μιας καλόπιστης πνευματικής δύναμης υπερφυσικής προέλευσης, του Προσαρμοστή της Σκέψης. Και οι θείοι Προσαρμοστές μοχθούν από τότε για να μετουσιώσουν το Θεό-φόβο στον Θεό-αγάπη. Η εξέλιξη μπορεί να είναι αργή, αλλά είναι απόλυτα πραγματική.
(957.3) 86:7.7 [Παρουσιάσθηκε από ένα Λαμπρό Εσπερινό Αστέρα του Νέβαδον.]
(958.1) 87:0.1 Η λατρεία των πνευμάτων των νεκρών αναπτύχθηκε ως αντιστάθμισμα έναντι των κινδύνων της κακοτυχίας. Οι πρωτόγονες θρησκευτικές τελετές της υπήρξαν το αποτέλεσμα της αγωνίας για την κακοτυχία και του υπέρμετρου φόβου για τους νεκρούς. Καμία από αυτές τις πρώιμες θρησκείες δεν είχε μεγάλη σχέση με την αναγνώριση της Θεότητας, ή με το σεβασμό προς το υπερανθρώπινο. Οι τελετές τους ήσαν κυρίως αρνητικές, σχεδιασμένες για να αποφεύγουν, να εκδιώκουν, ή να εξουδετερώνουν τα πνεύματα. Η λατρεία των πνευμάτων δεν είναι τίποτα λιγότερο, ή περισσότερο από εξασφάλιση εναντίον της καταστροφής. Δεν είχε τίποτα να κάνει με επένδυση για ανώτερες και μελλοντικές αποδόσεις.
(958.2) 87:0.2 Ο άνθρωπος διεξήγαγε ένα μακραίωνο και δύσκολο αγώνα με τη λατρεία των πνευμάτων. Τίποτα στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπάρχει που να προκαλεί μεγαλύτερο οίκτο, από την αυτή εικόνα της αξιοθρήνητης ανθρώπινης δουλείας στο φόβο των πνευμάτων των νεκρών. Με τη γέννηση αυτού του ίδιου του φόβου, η ανθρωπότητα άρχισε την αναβάθμιση της θρησκευτικής εξέλιξης. Η ανθρώπινη φαντασία απομακρύνθηκε από τις ακτές του εγώ και δεν θα ξαναρίξει άγκυρα, έως ότου φθάσει στην έννοια μιας αληθούς θεότητας, ενός πραγματικού Θεού.
(958.3) 87:1.1 Ο θάνατος προκαλούσε φόβο, επειδή ο θάνατος σήμαινε την απελευθέρωση ενός ακόμη πνεύματος από το φυσικό του σώμα. Οι αρχαίοι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να εμποδίσουν το θάνατο, για να αποφύγουν την ανάγκη να παλέψουν με ένα ακόμη πνεύμα. Είχαν πάντα την αγωνία του να παρακινήσουν το πνεύμα να εγκαταλείψει τη σκηνή του θανάτου, να αρχίσει το ταξίδι για τη χώρα των νεκρών. Το πνεύμα προκαλούσε το μεγαλύτερο φόβο απ’ όλα κατά τη διάρκεια του υποτιθέμενου χρόνου διάβασης, μεταξύ της ανάδυσής του, κατά τη στιγμή του θανάτου και της μετέπειτα αναχώρησής του για τη χώρα των φαντασμάτων, μιας ασαφούς και πρωτόγονης άποψης ενός ψευδο-ουρανού.
(958.4) 87:1.2 Αν και οι άγριοι απέδιδαν στα πνεύματα υπερφυσικές δυνάμεις, δεν μπορούσαν να τα φαντασθούν ως έχοντα υπερφυσική διάνοια. Πολλά τεχνάσματα και στρατηγικές εφαρμόζονταν στην προσπάθεια να ξεγελάσουν και να παραπλανήσουν τα πνεύματα. Ο πολιτισμένος άνθρωπος εξακολουθεί να δίνει μεγάλη βάση στην ελπίδα ότι κάποια εξωτερική εκδήλωση ευλάβειας θα ξεγελάσει, με κάποιο τρόπο, ακόμη και μια παντογνώστρια Θεότητα.
(958.5) 87:1.3 Οι πρωτόγονοι φοβούνταν την αρρώστια, επειδή έβλεπαν ότι πολλές φορές ήταν προάγγελος θανάτου. Αν ο μάγος της φυλής δεν κατόρθωνε να κάνει καλά ένα τραυματισμένο άτομο, ο άρρωστος αυτός συνήθως απομακρύνετο από την οικογενειακή καλύβα, μεταφέρετο σε μία μικρότερη, ή εγκαταλείπετο στο ύπαιθρο για να πεθάνει μόνος. Το σπίτι όπου είχε συμβεί θάνατος συνήθως κατεστρέφετο. Αν όχι, το απέφευγαν πάντα και αυτός ο φόβος απέτρεπε τον πρωτόγονο άνθρωπο από το να κτίσει πραγματικές κατοικίες. Επιπλέον επέδρασε κατά της ίδρυσης μόνιμων οικισμών και πόλεων.
(958.6) 87:1.4 Όταν πέθαινε ένα μέλος της οικογένειας, οι άγριοι κάθονταν όλη τη νύκτα και μιλούσαν. Φοβούνταν ότι θα πέθαιναν, αν κοιμούνταν κοντά σ’ ένα νεκρό σώμα. Η μόλυνση από το πτώμα μεγάλωνε το φόβο του θανάτου και όλοι οι λαοί, τη μια εποχή, ή την άλλη, εφάρμοσαν πολύπλοκες καθαρτήριες τελετουργίες, με το σκοπό να αποκαθάρουν το άτομο μετά την επαφή του με το νεκρό. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι πρέπει πάντα να παρέχεται φως σ’ ένα πτώμα, δεν επετρέπετο ποτέ να μένει ένα νεκρό σώμα στο σκοτάδι. Στον εικοστό αιώνα εξακολουθούν να καίνε κεριά στους νεκρικούς θαλάμους και οι άνθρωποι να κάθονται με το νεκρό. Ο αποκαλούμενος πολιτισμένος άνθρωπος δεν έχει εξαλείψει απόλυτα το φόβο των νεκρών σωμάτων από τη φιλοσοφία του για τη ζωή.
(959.1) 87:1.5 Παρά το γεγονός, όμως, αυτό, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να προσπαθούν να ξεγελάσουν το πνεύμα του νεκρού. Αν η καλύβα όπου είχε επισυμβεί ο θάνατος δεν κατεστρέφετο, το πτώμα απομακρύνετο από μία οπή, ποτέ από την πόρτα. Τα μέτρα αυτά λαμβάνονταν για να παραπλανήσουν το πνεύμα του νεκρού, να αποτρέψουν την παραμονή του και να εξασφαλίσουν ότι δεν θα επιστρέψει. Οι πενθούντες επέστρεφαν από διαφορετικό δρόμο, από το φόβο μην τους ακολουθήσει το πνεύμα. Το να περπατούν προς τα πίσω, καθώς και πλήθος άλλα τεχνάσματα εφαρμόζονταν για να διασφαλίσουν ότι το πνεύμα δεν θα επέστρεφε από τον τάφο. Τα φύλα συχνά άλλαζαν ρούχα για να παραπλανήσουν το πνεύμα. Τα πένθιμα κοστούμια ήταν σχεδιασμένα ώστε να μεταμφιέζουν τους ζωντανούς. Αργότερα, για να δείχνουν σεβασμό προς το νεκρό και έτσι να εξευμενίζουν το πνεύμα του.
(959.2) 87:2.1 Στη θρησκεία η αρνητική διαδικασία της ειρήνευσης με τα πνεύματα των νεκρών προηγήθηκε κατά πολύ της θετικής διαδικασίας του πνευματικού πειθαναγκασμού και της ικεσίας. Οι πρώτες πράξεις της ανθρώπινης λατρείας ήσαν φαινόμενα άμυνας, όχι σεβασμού. Ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί σωστό το να ασφαλίζεται κατά της φωτιάς. Έτσι και ο άγριος πίστευε ότι το συνετότερο ήταν να εξασφαλισθεί εναντίον της κακοτυχίας εξ αιτίας των πνευμάτων των νεκρών. Η προσπάθεια να διασφαλίσει αυτή την προστασία συνιστούσε τις τεχνικές και τις τελετές της λατρείας των πνευμάτων.
(959.3) 87:2.2 Κάποτε επιστεύετο ότι η μεγαλύτερη επιθυμία ενός πνεύματος ήταν να «αναπαυθεί» γρήγορα, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει ανενόχλητο προς τη χώρα των νεκρών. Κάθε λάθος στην διαδικασία,1 [126] ή παράλειψη στις ενέργειες των ζώντων στο τελετουργικό της ανάπαυσης του πνεύματος, ήταν βέβαιο ότι θα καθυστερούσε την πορεία του προς τη χώρα των φαντασμάτων. Τούτο επιστεύετο ότι δυσαρεστούσε το πνεύμα και ένα εξοργισμένο πνεύμα υποτίθεται ότι αποτελούσε πηγή συμφοράς, κακοτυχίας και δυστυχίας.
(959.4) 87:2.3 Η κηδεία, ως διαδικασία, ξεκίνησε από την προσπάθεια του ανθρώπου να προτρέψει το πνεύμα του νεκρού να φύγει για τη μελλοντική του κατοικία και η επικήδεια λειτουργία είχε, αρχικά, σχεδιασθεί για να καθοδηγήσει το πνεύμα πώς να πάει εκεί. Υπήρχε το έθιμο να δίδεται τροφή και ρουχισμός για το ταξίδι του πνεύματος, με τα αντικείμενα αυτά να τοποθετούνται μέσα, ή κοντά στον τάφο. Ο άγριος πίστευε ότι χρειάζονταν από τρεις μέρες ως ένας χρόνος για να «αναπαυθεί το πνεύμα» - να απομακρυνθεί από τον τάφο. Οι Εσκιμώοι ακόμη πιστεύουν ότι η ψυχή μένει στο σώμα για τρεις μέρες.
(959.5) 87:2.4 Η σιωπή, ή το πένθος επικρατούσαν2 [127] μετά το θάνατο, έτσι ώστε το πνεύμα να μην επιθυμήσει3 [127] να επιστρέψει. Ο αυτοβασανισμός – οι τραυματισμοί – αποτελούσε μια συνηθισμένη μορφή πένθους. Πολλοί προηγμένοι δάσκαλοι προσπάθησαν να τον σταματήσουν, αλλά απέτυχαν. Η νηστεία, καθώς και άλλες μορφές αυταπάρνησης επιστεύετο ότι ευχαριστούσαν τα πνεύματα, που ευαρεστούνταν με την ταλαιπωρία των ζωντανών κατά την μεταβατική περίοδο που τα περίμεναν μέχρι να φύγουν στ’ αλήθεια για τη χώρα των νεκρών.
(959.6) 87:2.5 Οι μακρόχρονες και συχνές περίοδοι πένθιμης αδράνειας υπήρξαν ένα από τα μεγάλα εμπόδια στην πρόοδο του πολιτισμού. Εβδομάδες, ακόμη και μήνες κάθε χρόνο πήγαιναν χαμένοι κυριολεκτικά, γι’ αυτό το μη παραγωγικό και άχρηστο πένθος. Το γεγονός ότι επαγγελματίες του πένθους προσλαμβάνονταν στις κηδείες αποδεικνύει ότι ο θρήνος αποτελούσε τελετουργία, όχι απόδειξη θλίψης. Οι σύγχρονοι μπορεί να πενθούν το νεκρό από σεβασμό και εξ αιτίας της απώλειας, αλλά οι αρχαίοι πενθούσαν εξ αιτίας του φόβου.
(959.7) 87:2.6 Το όνομα του νεκρού δεν προφέρετο ποτέ. Στην πραγματικότητα, συχνά εκριζώνετο από τη γλώσσα. Τα ονόματα αυτά έγιναν ταμπού και με τον τρόπο αυτό, οι γλώσσες διαρκώς αποδυναμώνονταν. Τούτο κατέληξε στη δημιουργία πολλαπλών συμβολικών διαλέκτων και μεταφορικών εκφράσεων, όπως είναι «το όνομα, ή η μέρα που κανείς, ποτέ, δεν αναφέρει.»
(960.1) 87:2.7 Οι αρχαίοι ήσαν τόσο ανυπόμονοι να απαλλαγούν από το πνεύμα του νεκρού, ώστε του προσέφεραν οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει επιθυμήσει όσο ζούσε. Τα πνεύματα ήθελαν συζύγους και υπηρέτες. Ένας εύπορος άγριος περίμενε ότι τουλάχιστον μια σύζυγος-σκλάβα θα εθάβετο ζωντανή όταν εκείνος θα πέθαινε. Αργότερα έγινε έθιμο να αυτοκτονεί η χήρα στο μνήμα του συζύγου της. Όταν πέθαινε ένα παιδί, στραγγαλιζόταν συχνά η μητέρα, η θεία, ή η γιαγιά, ώστε ένα ενήλικο πνεύμα να συνοδεύσει και να φροντίσει το πνεύμα του παιδιού. Και εκείνοι που έδιναν με τον τρόπο αυτό τη ζωή τους, συνήθως το έκαναν εκούσια. Πράγματι, αν είχαν ζήσει παραβιάζοντας το έθιμο, ο φόβος τους για την οργή του πνεύματος του νεκρού θα τους απογύμνωνε τη ζωή από τις ελάχιστες ικανοποιήσεις που απολάμβαναν ως πρωτόγονοι.
(960.2) 87:2.8 Ήταν συνηθισμένο να σκοτώνουν ένα μεγάλο αριθμό υποτελών για να συνοδεύσουν το νεκρό αρχηγό. Οι σκλάβοι θανατώνονταν όταν πέθαινε ο κύριός τους για να τον υπηρετήσουν στη χώρα των φαντασμάτων. Οι κάτοικοι της Βόρνεο δίνουν ακόμη ένα σύντροφο-ξεναγό. Θυσιάζουν ένα σκλάβο για να ταξιδέψει ως πνεύμα μαζί με τον νεκρό του κύριο. Τα πνεύματα των δολοφονημένων επιστεύετο ότι ευαρεστούνταν να έχουν σκλάβους τα πνεύματα των δολοφόνων τους. Η αντίληψη αυτή ώθησε τους ανθρώπους στο κυνήγι των κεφαλών.
(960.3) 87:2.9 Τα πνεύματα των νεκρών υποτίθεται ότι απολάμβαναν τη μυρωδιά του φαγητού. Οι προσφορές τροφής στις επικήδειες τελετές ήσαν κάποτε παγκόσμιες. Η πρωτόγονη μέθοδος για να κάνουν μιαν ευχή ήταν να πετάξουν ένα κομμάτι τροφής στη φωτιά, με το σκοπό να εξευμενίσουν τα πνεύματα, ενώ μουρμούριζαν ένα ξόρκι.
(960.4) 87:2.10 Οι νεκροί υποτίθεται ότι χρησιμοποιούσαν τα πνεύματα των εργαλείων και των όπλων που τους ανήκαν όταν ζούσαν. Το να σπάσουν ένα αντικείμενο ήταν να «το σκοτώσουν», απελευθερώνοντας, έτσι το πνεύμα του ώστε να χρησιμεύσει στη χώρα των φαντασμάτων. Θυσίες περιουσίας γίνονταν επίσης δια της καύσης, ή της ταφής. Οι σπατάλες στις αρχαίες κηδείες ήσαν πολύ μεγάλες. Οι μεταγενέστερες φυλές έφτιαχναν χάρτινα αντίγραφα και αντικαθιστούσαν με ζωγραφιές τα πραγματικά αντικείμενα και πρόσωπα σ’ αυτές τις νεκρικές θυσίες. Υπήρξε μεγάλη πρόοδος για τον πολιτισμό, όταν οι κληρονομούντες συγγενείς σταμάτησαν4 [128] την καύση και την ταφή της περιουσίας. Οι Ινδιάνοι Ιροκή έκαναν πολλές μεταρρυθμίσεις στις επικήδειες σπατάλες. Και αυτή η διατήρηση της περιουσίας τους έκανε να γίνουν οι ισχυρότεροι από όλους τους βόρειους ερυθρόδερμους. Ο σύγχρονος άνθρωπος υποτίθεται ότι δεν φοβάται τα πνεύματα των νεκρών, το έθιμο, ωστόσο, είναι ισχυρό και μεγάλο μέρος της υλικής περιουσίας ακόμη αναλίσκεται σε επικήδειες ιεροπραξίες και νεκρικές τελετές.
(960.5) 87:3.1 Η προοδεύουσα λατρεία των πνευμάτων των νεκρών έκανε την λατρεία των προγόνων αναπόφευκτη, αφού έγινε ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των συνηθισμένων πνευμάτων και των ανώτερων πνευμάτων, των εξελισσόμενων θεών. Οι αρχικοί θεοί ήσαν απλά θεοποιημένοι θνητοί που έφυγαν.
(960.6) 87:3.2 Η λατρεία των προγόνων ήταν αρχικά περισσότερο φόβος, από όσο λατρεία, αλλά οι πεποιθήσεις αυτές συνεισέφεραν θετικά στην περαιτέρω εξάπλωση του φόβου και της λατρείας απέναντι στα φαντάσματα. Οι πιστοί της πρώιμης προγονολατρείας φοβούνταν ακόμη και να χασμουρηθούν για να μην αφήσουν ένα κακόβουλο φάντασμα να μπει στο σώμα τους τη στιγμή αυτή.
(960.7) 87:3.3 Ο έθιμο της υιοθεσίας των παιδιών καθιερώθηκε για να διασφαλισθεί ότι κάποιος θα έκανε μεταθανάτιες προσφορές για την ειρήνευση και την πρόοδο της ψυχής. Ο άγριος ζούσε με το φόβο των πνευμάτων των συνανθρώπων του και περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του προετοιμάζοντας την σωστή συμπεριφορά του δικού του πνεύματος μετά θάνατον.
(960.8) 87:3.4 Οι περισσότερες φυλές τελούσαν μια εορτή για όλες τις ψυχές, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Οι Ρωμαίοι είχαν δώδεκα εορτές και συναφείς τελετουργίες για τα πνεύματα ετησίως. Οι μισές μέρες του χρόνου ήσαν αφιερωμένες σε κάποιο είδος τελετής που σχετίζετο με τις αρχαίες αυτές λατρείες. Ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας προσπάθησε να μεταρρυθμίσει τις πρακτικές αυτές μειώνοντας τον αριθμό των εορτάσιμων ημερών σε 135 το χρόνο.
(961.1) 87:3.5 Η λατρεία των πνευμάτων των νεκρών ευρίσκετο σε συνεχή εξέλιξη. Όπως τα φαντάσματα υποτίθεται ότι περνούσαν από μια ατελή σε μία ανώτερη φάση υπόστασης, έτσι και η λατρεία προχώρησε, με τον καιρό, στη λατρεία των πνευμάτων, ακόμη και των θεών. Ανεξάρτητα, ωστόσο, από την μεταβαλλόμενη πίστη σε ανώτερα πνεύματα, όλες οι φατρίες και οι φυλές πίστευαν, κάποτε, στα φαντάσματα.
(961.2) 87:4.1 Ο φόβος των πνευμάτων των νεκρών υπήρξε η γενεσιουργός αιτία όλων των θρησκειών. Και για αιώνες πολλές φυλές έμειναν προσκολλημένες στην αρχαία πίστη σε μία κατηγορία πνευμάτων. Δίδασκαν ότι ο άνθρωπος είχε καλή τύχη όταν το πνεύμα ήταν ευχαριστημένο, κακή τύχη όταν ήταν εξοργισμένο.
(961.3) 87:4.2 Καθώς η λατρεία του φόβου των πνευμάτων εξαπλώνετο, ήλθε η αναγνώριση ανώτερων τύπων πνευμάτων, πνευμάτων όχι απόλυτα ταυτιζόμενων με κάποια ανθρώπινη ύπαρξη. Υπήρχαν διαβαθμισμένα, ή θεοποιημένα φαντάσματα, που είχαν προχωρήσει πέρα από την κυριαρχία της χώρας των φαντασμάτων, προς την ανώτερη κυριαρχία της χώρας των πνευμάτων.
(961.4) 87:4.3 Η άποψη περί δύο ειδών πνευμάτων έκανε μια αργή, αλλά βέβαιη πρόοδο σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αυτός ο καινούργιος, διττός πνευματισμός δεν χρειάσθηκε να εξαπλωθεί από φυλή σε φυλή. Διαδόθηκε ανεξάρτητα σ’ όλο τον κόσμο. Επηρεάζοντας την διευρυνόμενη, εξελικτική διάνοια, η δύναμη μιας ιδέας βρίσκεται όχι στην πραγματικότητα, ή την λογική της, αλλά περισσότερο στην ζωντάνια της και στην παγκοσμιότητα της άμεσης και απλής εφαρμογής της.
(961.5) 87:4.4 Ακόμη αργότερα, η φαντασία του ανθρώπου οραματίσθηκε την άποψη των καλών και των κακών υπερφυσικών επενεργειών. Μερικά φαντάσματα δεν εξελίχθηκαν ποτέ στο επίπεδο των καλών πνευμάτων. Ο αρχικός μονοπνευματισμός του φόβου των φαντασμάτων εξελίχθηκε, σταδιακά, σ’ ένα διττό πνευματισμό, μια νέα άποψη του αόρατου ελέγχου των γήινων θεμάτων. Επιτέλους, η καλή τύχη και η καλή τύχη περιγράφονταν ως έχουσες τους αντίστοιχους ελεγκτές τους. Και από τις δύο αυτές κατηγορίες, εκείνη που έφερνε την κακοτυχία επιστεύετο ότι ήταν η περισσότερο δραστήρια και πολυπληθής.
(961.6) 87:4.5 Όταν το δόγμα των καλών και των κακών πνευμάτων ωρίμασε, τελικά, απετέλεσε την πλέον διαδεδομένη και σταθερή απ’ όλες τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Αυτός ο δυϊσμός αντιπροσώπευσε μια μεγάλη θρησκευτική-φιλοσοφική πρόοδο, διότι έκανε τον άνθρωπο ικανό να ερμηνεύσει την καλοτυχία αλλά και την κακοτυχία, ενώ την ίδια στιγμή να πιστέψει σε υπεράνω των θνητών υπάρξεις, οι οποίες ήσαν, ως ένα βαθμό, συνεπείς ως προς τη συμπεριφορά τους. Τα πνεύματα μπορούσαν να υπολογίζονται είτε ως καλά, είτε ως κακά. Δεν θεωρούνταν, ωστόσο, εντελώς ιδιόρρυθμα, όσο τα πρώιμα φαντάσματα του μονοπνευματισμού των περισσότερο πρωτόγονων θρησκειών είχαν φαντασθεί ότι ήταν. Ο άνθρωπος έγινε, επιτέλους, ικανός να φαντασθεί υπερφυσικές δυνάμεις που είχαν συνεπή συμπεριφορά και τούτη ήταν μια από τις πλέον σημαντικές ανακαλύψεις της αλήθειας σ’ ολόκληρη την ιστορία της εξέλιξης της θρησκείας και τη διεύρυνση της ανθρώπινης φιλοσοφίας.
(961.7) 87:4.6 Η εξελικτική θρησκεία, πάντως, πλήρωσε ένα φοβερό τίμημα για την θεώρηση του διττού πνευματισμού. Η αρχική φιλοσοφία του ανθρώπου ήταν σε θέση να εναρμονίσει την πνευματική σταθερότητα με τη μεταβλητότητα της εγκόσμιας τύχης μόνο λαμβάνοντας ως αξίωμα την ύπαρξη δύο ειδών πνευμάτων, ενός καλού και του άλλου κακού. Και ενώ η πίστη αυτή κατέστησε, πράγματι, τον άνθρωπο ικανό να εναρμονίσει τις μεταβλητές της σύμπτωσης με την αρχή των αμετάβλητων υπερφυσικών δυνάμεων, το ίδιο αυτό δόγμα κατέστησε έκτοτε δύσκολο για τους θρησκειολόγους να συλλάβουν την κοσμική ενότητα. Οι θεοί της εξελικτικής θρησκείας είχαν, γενικά, αντίπαλους τις δυνάμεις του σκότους.
(962.1) 87:4.7 Η τραγωδία όλων αυτών έγκειται στο γεγονός ότι, όταν οι ιδέες αυτές ρίζωσαν στον πρωτόγονο νου των ανθρώπων, δεν υπήρχαν κακά, ή δυσαρμονικά πνεύματα σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η ατυχής αυτή κατάσταση δεν εξελίχθηκε ει μη μόνο μετά την εξέγερση του Καλιγκάστια και διατηρήθηκε μόνο ως την Πεντηκοστή. Η θεώρηση του καλού και του κακού ως κοσμικών συνιστωσών είναι, ακόμη και κατά τον εικοστό αιώνα, πολύ ζωντανή στην ανθρώπινη φιλοσοφία. Πολλές από τις θρησκείες του κόσμου φέρουν ακόμη αυτό το εκ γενετής πολιτισμικό σημάδι των μακρινών πλέον ημερών της ανάδυσης της λατρείας των φαντασμάτων.
(962.2) 87:5.1 Ο πρωτόγονος άνθρωπος πίστευε ότι τα πνεύματα και τα φαντάσματα είχαν σχεδόν απεριόριστα δικαιώματα αλλά όχι και καθήκοντα. Τα πνεύματα θεωρούνταν ότι αντιμετώπιζαν τους ανθρώπους ως έχοντες πολυποίκιλα καθήκοντα αλλά καθόλου δικαιώματα. Επιστεύετο ότι τα πνεύματα περιφρονούσαν τους ανθρώπους επειδή διαρκώς αποτύγχαναν στη διεξαγωγή των πνευματικών τους καθηκόντων. Ήταν καθολική πεποίθηση της ανθρωπότητας ότι τα φαντάσματα επέβαλαν ένα συνεχή φόρο υπηρεσίας ως τίμημα της μη ανάμιξής τους στις ανθρώπινες υποθέσεις και ότι η ελάχιστη ατυχία οδηγούσε στη δραστηριοποίηση των φαντασμάτων. Οι πρώιμοι άνθρωποι φοβούνταν τόσο πολύ ότι θα μπορούσαν να παραβλέψουν κάποια τιμή που οφείλετο στα φαντάσματα, ώστε, αφού είχαν προσφέρει θυσίες προς όλα τα γνωστά πνεύματα, προσέφεραν άλλη μία στους «άγνωστους θεούς», μόνο και μόνο για να είναι απόλυτα ασφαλείς.
(962.3) 87:5.2 Και τώρα, πλέον, η απλοϊκή λατρεία των πνευμάτων των νεκρών ακολουθείται από τις πρακτικές της περισσότερο προηγμένης και συγκριτικά περίπλοκης λατρείας των πνευμάτων-φαντασμάτων, την υπηρεσία και τη λατρεία των ανώτερων πνευμάτων, όπως αυτά εξελίχθηκαν στην πρωτόγονη φαντασία του ανθρώπου. Το θρησκευτικό τελετουργικό πρέπει να συμβαδίσει με την πνευματική εξέλιξη και πρόοδο. Η διευρυμένη λατρεία δεν ήταν παρά η διαδικασία5 [129] της αυτοσυντήρησης, η οποία επιτελείτο σε συσχετισμό προς την πίστη σε υπερφυσικές δυνάμεις, της αυτοπροσαρμογής στο πνευματικό περιβάλλον. Η βιομηχανική και η στρατιωτική συγκρότηση απετέλεσαν προσαρμογή στο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον. Και, όπως ο γάμος δημιουργήθηκε για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της αμφισεξουαλικότητας, έτσι και η θρησκευτική συγκρότηση εξελίχθηκε ως απάντηση στην πίστη σε ανώτερες πνευματικές δυνάμεις και πνευματικές υπάρξεις. Η θρησκεία αντιπροσωπεύει την προσαρμογή του ανθρώπου στις αυταπάτες του πάνω στο μυστήριο της σύμπτωσης. Ο φόβος των πνευμάτων και η συνακόλουθη λατρεία υιοθετήθηκαν ως διασφάλιση κατά της ατυχίας, ως πολιτική ευημερίας.
(962.4) 87:5.3 Ο άγριος φαντάζεται ότι τα καλά πνεύματα ασχολούνται με τα δικά τους, ζητώντας ελάχιστα από τους ανθρώπους. Είναι τα κακά φαντάσματα και πνεύματα που πρέπει να κρατούν σε καλή διάθεση. Συνεπώς, οι πρωτόγονοι λαοί έδιναν μεγαλύτερη σημασία στα κακόβουλα φαντάσματά τους, από όσο στα αγαθά πνεύματα.
(962.5) 87:5.4 Η ανθρώπινη ευημερία υποτίθεται ότι ήταν ιδιαίτερα προκλητική για τα ζηλόφθονα, ή κακόβουλα πνεύματα και η μέθοδός τους για να κάνουν κακό ήταν να εκδικούνται μέσω ενός ανθρώπινου παράγοντα, ή με το κακό μάτι. Η φάση αυτή της λατρείας που είχε να κάνει με την αποφυγή των πνευμάτων ασχολείτο πολύ με τις σκευωρίες του κακού ματιού. Ο φόβος γι’ αυτό έγινε σχεδόν παγκόσμιος. Οι όμορφες γυναίκες καλύπτονταν για να προστατευθούν από το κακό μάτι. Στη συνέχεια, πολλές γυναίκες που ήθελαν να θεωρούνται όμορφες υιοθέτησαν αυτή την πρακτική. Εξ αιτίας του φόβου αυτού των κακών πνευμάτων, σπάνια επετρέπετο στα παιδιά να βγαίνουν έξω όταν νύκτωνε, ενώ οι αρχικές προσευχές περιελάμβαναν πάντα την ικεσία «απάλλαξέ μας από το κακό μάτι.»
(962.6) 87:5.5 Το Κοράνι περιλαμβάνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο αφιερωμένο στο κακό μάτι και στα ξόρκια, ενώ οι Εβραίοι πιστεύουν απόλυτα σ’ αυτά. Η φαλλική λατρεία συνολικά αναπτύχθηκε ως άμυνα εναντίον του κακού ματιού. Τα αναπαραγωγικά όργανα θωρούνταν ότι ήσαν το μοναδικό φετίχ που θα μπορούσε να κάνει το κακό μάτι ανίσχυρο. Το κακό μάτι δημιούργησε τις πρώτες προλήψεις πάνω στο προ της γέννησης μαρκάρισμα των παιδιών, τις εντυπώσεις της μητέρας και η πεποίθηση αυτή ήταν, κάποτε, σχεδόν παγκόσμια.
(963.1) 87:5.6 Η ζήλια είναι μια βαθιά ριζωμένη ανθρώπινη ιδιότητα. Γι’ αυτό ο πρωτόγονος άνθρωπος την απέδιδε στους πρώιμους θεούς του. Και αφού ο άνθρωπος είχε κάποτε παραπλανήσει τα φαντάσματά του, γρήγορα άρχισε να παραπλανά και τα πνεύματα. Σκέφθηκε, λοιπόν, «Αν τα πνεύματα ζηλεύουν την ομορφιά και την ευημερία μας, θα γίνουμε άσχημοι και θα μιλάμε ελάχιστα για τις επιτυχίες μας.» Η αρχική ταπεινοφροσύνη δεν ήταν, λοιπόν, υποβάθμιση του εγώ, αλλά μάλλον μια προσπάθεια να νικήσουν και να παραπλανήσουν τα ζηλόφθονα πνεύματα.
(963.2) 87:5.7 Η μέθοδος που υιοθετήθηκε για να αποτρέψει τα πνεύματα από το να ζηλέψουν την ανθρώπινη ευημερία ήταν να εξυβρίζουν έντονα ένα τυχερό, ή αγαπημένο πράγμα, ή πρόσωπο. Το έθιμο των υποτιμητικών συνοδευτικών σχολίων για κάποιο άτομο, ή μια οικογένεια προέρχεται από τη μέθοδο αυτή και με τον καιρό εξελίχθηκε στην πολιτισμένη μετριοπάθεια, αυτοσυγκράτηση και ευγένεια. Ακολουθώντας την ίδια τακτική, έγινε μόδα να φαίνεται κάποιος άσχημος. Η ομορφιά ξυπνούσε τη ζήλια των πνευμάτων. Δήλωνε την αμαρτωλή περηφάνια του ανθρώπου. Ο άγριος αναζητούσε ένα άσχημο όνομα. Το χαρακτηριστικό αυτό της λατρείας απετέλεσε μεγάλο μειονέκτημα στην πρόοδο της τέχνης και για πολλούς αιώνες έκανε τον κόσμο σκοτεινό και άσχημο.
(963.3) 87:5.8 Υπό τη λατρεία των πνευμάτων, η ζωή ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ένα ρίσκο, το αποτέλεσμα του ελέγχου των πνευμάτων. Το μέλλον ενός ανθρώπου δεν ήταν το αποτέλεσμα των προσπαθειών, της εργατικότητας, ή του ταλέντου του, εκτός αν αυτά μπορούσαν να αξιοποιηθούν για να επηρεάσουν τα πνεύματα. Οι τελετουργίες του εξευμενισμού των πνευμάτων αποτελούσαν ένα μεγάλο βάρος, που έκανε τη ζωή βαρετή και κυριολεκτικά αφόρητη. Από αιώνα σε αιώνα και από γενεά σε γενεά, η μία φυλή μετά την άλλη προσπάθησε να βελτιώσει αυτό το δόγμα των υπερ-φαντασμάτων, αλλά καμία γενεά δεν τόλμησε ποτέ να το απορρίψει.
(963.4) 87:5.9 Η πρόθεση και η βούληση των πνευμάτων μελετήθηκαν δια των οιωνών, των χρησμών και των ζωδίων. Και τα μηνύματα αυτά των πνευμάτων ερμηνεύονταν με τη μαντική, την προφητεία, τη μαγεία, τις δοκιμασίες και την αστρολογία. Η λατρεία συνολικά αποτελούσε ένα πρότυπο φτιαγμένο για να καταπραΰνει, να ικανοποιεί και να εξαγοράζει τα πνεύματα μέσω της συγκεκαλυμμένης αυτής δωροδοκίας.
(963.5) 87:5.10 Και έτσι, δημιουργήθηκε μια νέα και παγκόσμια φιλοσοφία η οποία συνίστατο:
(963.6) 87:5.11 1. Στο καθήκον – τα πράγματα εκείνα που πρέπει να γίνουν για να κάνουν τα πνεύματα ευμενή, τουλάχιστον ουδέτερα.
(963.7) 87:5.12 2. Στο δίκαιο – τη σωστή συμπεριφορά και τις τελετές τις σχεδιασμένες για να κερδίζουν τη δραστηριοποίηση των πνευμάτων υπέρ των συμφερόντων ενός ατόμου.
(963.8) 87:5.13 3. Στην αλήθεια – την ορθή κατανόηση των, και τη σωστή στάση προς, τα πνεύματα και εξ αυτής προς τη ζωή και το θάνατο.
(963.9) 87:5.14 Δεν ήταν απλά από περιέργεια που οι αρχαίοι προσπαθούσαν να μάθουν το μέλλον. Ήθελαν να ξεφύγουν από την κακοτυχία. Η μαντική ήταν απλά μια προσπάθεια να αποφύγουν τις δυσκολίες. Τις εποχές αυτές τα όνειρα θεωρούνταν προφητικά, ενώ οτιδήποτε πέραν του συνήθους εθεωρείτο οιωνός. Και, ακόμη και σήμερα, οι πολιτισμένες φυλές φέρουν την κατάρα να πιστεύουν σε ζώδια, ενδείξεις, και άλλα προληπτικά κατάλοιπα της προηγμένης λατρείας των φαντασμάτων του παλιού καιρού. Αργά, πολύ αργά εγκαταλείπει ο άνθρωπος τις μεθόδους εκείνες δια των οποίων με τόσο αργό ρυθμό και τόση οδύνη ανελίχθηκε την εξελικτική κλίμακα της ζωής.
(963.10) 87:6.1 Όταν οι άνθρωποι πίστευαν μόνο στα φαντάσματα, οι θρησκευτικές τελετουργίες ήσαν περισσότερο προσωπικές, λιγότερο οργανωμένες, αλλά η αναγνώριση των ανώτερων πνευμάτων κατέστησε αναγκαία την χρήση «ανώτερων πνευματικών μεθόδων» για να τα αντιμετωπίσουν. Η προσπάθεια αυτή να βελτιώσουν και να επεξεργασθούν την τεχνική ης εξιλέωσης των πνευμάτων οδήγησε άμεσα στη δημιουργία άμυνας κατά των πνευμάτων. Ο άνθρωπος ένοιωθε, πράγματι, αδύναμος μπροστά στις ανεξέλεγκτες δυνάμεις που λειτουργούσαν στην επί της γης ζωή του και το αίσθημα αυτό της κατωτερότητας τον οδήγησε στο να προσπαθήσει να βρει κάποια αντισταθμιστική προσαρμογή, κάποια τεχνική για να εξισορροπήσει τις πιθανότητες επιτυχίας στον μονόπλευρο αγώνα του ανθρώπου εναντίον του σύμπαντος.
(964.1) 87:6.2 Κατά τους αρχικούς καιρούς της λατρείας, οι προσπάθειες του ανθρώπου να επηρεάσει τη δράση των φαντασμάτων περιορίζονταν στην εξιλέωση, προσπάθειες να εξαγοράσει με τη δωροδοκία την κακοτυχία του. Καθώς η εξέλιξη της λατρείας των φαντασμάτων προόδευσε ως την αντίληψη των καλών αλλά και των κακών πνευμάτων, οι τελετουργίες αυτές εστράφησαν σε μία προσπάθεια περισσότερο θετικής φύσης, προσπάθεια να κερδίσουν την καλή τύχη. Η θρησκεία του ανθρώπου δεν ήταν, πλέον, αποκλειστικά αρνητική, ούτε σταματούσε πια στην προσπάθεια να κερδίσει την καλή τύχη. Σύντομα άρχισε να επινοεί τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να υποχρεώσει το πνεύμα να συνεργασθεί. Ο πιστός δεν ήταν πια απροστάτευτος μπροστά στις ατέλειωτες απαιτήσεις των πνευμάτων-φαντασμάτων που ο ίδιος είχε επινοήσει. Ο άγριος άρχιζε να εφευρίσκει όπλα με τα οποία μπορούσε να εξαναγκάσει τη δράση των πνευμάτων και να τα υποχρεώσει να τον βοηθήσουν.
(964.2) 87:6.3 Οι πρώτες αμυντικές προσπάθειες του ανθρώπου κατευθύνονταν εναντίον των φαντασμάτων. Καθώς οι αιώνες περνούσαν, οι ζωντανοί άρχισαν να επινοούν μεθόδους αντίστασης κατά των νεκρών. Αναπτύχθηκαν πολλές τεχνικές για να εκφοβίσουν τα φαντάσματα και τα να διώξουν μακριά, μεταξύ των οποίων μπορούν να αναφερθούν οι ακόλουθες:
(964.3) 87:6.4 1. Αποκοπή του κεφαλιού και δέσιμο του σώματος στον τάφο.
(964.4) 87:6.5 2. Κτίσιμο με πέτρες του σπιτιού του νεκρού.
(964.5) 87:6.6 3. Ευνουχισμός, ή σπάσιμο των ποδιών του πτώματος.
(964.6) 87:6.7 4. Ταφή κάτω από πέτρες, πιθανή προέλευση των σύγχρονων επιτύμβιων πλακών.
(964.7) 87:6.8 5. Καύση, μια μεταγενέστερη επινόηση για την αποφυγή προβλημάτων εκ μέρους του φαντάσματος.
(964.8) 87:6.9 6. Ρίψη του σώματος στη θάλασσα.
(964.9) 87:6.10 7. Έκθεση του σώματος για να το φάνε τα άγρια ζώα.
(964.10) 87:6.11 Τα πνεύματα υποτίθεται ότι ενοχλούνταν και τρόμαζαν με το θόρυβο. Οι κραυγές, οι καμπάνες και τα τύμπανα τα έδιωχναν μακριά από τους ζωντανούς. Και οι αρχαίες αυτές μέθοδοι εφαρμόζονται ακόμα στις «αγρυπνίες» για τους νεκρούς. Παρασκευάσματα που μύριζαν όπως η τροφή χρησιμοποιούνταν για να διώξουν τα ανεπιθύμητα πνεύματα. Φτιάχνονταν αποκρουστικές εικόνες των πνευμάτων έτσι ώστε αυτά να φύγουν τρέχοντας μόλις αντίκριζαν τον εαυτό τους. Πίστευαν ότι τα σκυλιά μπορούσαν να εντοπίσουν τα φαντάσματα που πλησίαζαν και ότι προειδοποιούσαν τους ανθρώπους ουρλιάζοντας. Ότι τα κοκόρια έκρωζαν όταν πλησίαζαν φαντάσματα. Η χρησιμοποίηση του κόκορα ως ανεμοδείκτη διαιωνίζει την πρόληψη αυτή.
(964.11) 87:6.12 Το νερό θεωρείτο ως η καλύτερη προστασία κατά των φαντασμάτων. Το αγιασμένο νερό ήταν ανώτερο όλων των άλλων μορφών, το νερό στο οποίο οι ιερείς είχαν πλύνει τα πόδια τους. Τόσο η φωτιά, όσο και το νερό επιστεύετο ότι αποτελούσαν αδιαπέραστα εμπόδια για τα φαντάσματα. Οι Ρωμαίοι μετέφεραν νερό τρεις φορές γύρω από το σώμα του νεκρού. Στον εικοστό αιώνα το σώμα ραντίζεται με αγιασμό ενώ το πλύσιμο των χεριών στο κοιμητήριο αποτελεί ακόμη Εβραϊκή τελετουργία. Μόνο σε πρόσφατους χρόνους το πλύσιμο έγινε πρακτική υγιεινής.
(964.12) 87:6.13 Ο άνθρωπος, ωστόσο, δεν σταμάτησε στον πειθαναγκασμό των πνευμάτων. Μέσω των θρησκευτικών τελετουργιών καθώς και άλλων πρακτικών γρήγορα προσπάθησε να εξαναγκάσει τα πνεύματα να δράσουν. Ο εξορκισμός ήταν η χρησιμοποίηση ενός πνεύματος για να ελέγξει, ή να εκδιώξει κάποιο άλλο και οι τακτικές αυτές χρησιμοποιούνταν, επίσης, για να τρομάξουν τα φαντάσματα και τα πνεύματα. Η αρχή του διττού πνευματισμού των καλών και των κακών δυνάμεων προσέφερε στον άνθρωπο μεγάλες ευκαιρίες ώστε να προσπαθήσει να κάνει μια επίδραση να τα βάλει με μιαν άλλη, αφού, αν ένας δυνατός άνθρωπος μπορούσε να κατατροπώσει ένα αδύναμο, τότε σίγουρα ένα δυνατό πνεύμα μπορούσε να κυριαρχήσει σ΄ ένα κατώτερο φάντασμα. Η πρωτόγονη κατάρα αποτελούσε πρακτική εξαναγκασμού σχεδιασμένη για να τρομοκρατήσει τα κατώτερα πνεύματα. Αργότερα, το έθιμο αυτό επεκτάθηκε στην εκφορά αναθεμάτων κατά των εχθρών.
(965.1) 87:6.14 Για πάρα πολλά χρόνια επιστεύετο ότι επιστρέφοντας στις πρακτικές των αρχαιότερων εθίμων τα πνεύματα και οι ημίθεοι μπορούσαν να αναγκασθούν να κάνουν αυτό που οι άνθρωποι επιθυμούσαν. Ο σύγχρονος άνθρωπος κρίνεται ένοχος για την ίδια διαδικασία. Απευθύνεστε ο ένας στον άλλο στην κοινή, καθημερινή γλώσσα, αλλά όταν προσεύχεστε, καταφεύγετε στο παλιότερο ύφος, μιας άλλης γενιάς, το αποκαλούμενο σοβαρό ύφος.
(965.2) 87:6.15 Το δόγμα αυτό εξηγεί, επίσης, πολλές θρησκευτικές-τελετουργικές επανόδους σεξουαλικής φύσης, όπως η πορνεία των ναών. Οι επάνοδοι αυτές σε πρωτόγονα έθιμα θεωρούνταν ασφαλείς φύλακες εναντίον πολλών δεινών. Και για όλους αυτούς τους απλοϊκούς λαούς, αυτές οι παραστάσεις ήσαν εντελώς απαλλαγμένες από αυτό που ο πολιτισμένος άνθρωπος θα χαρακτήριζε ασυδοσία.
(965.3) 87:6.16 Έπειτα ήλθε η πρακτική των τελετουργικών υποσχέσεων, για να ακολουθηθεί γρήγορα από τις θρησκευτικές δεσμεύσεις και τους ιερούς όρκους. Οι περισσότεροι από τους όρκους αυτούς συνοδεύονταν από αυτοβασανισμούς και αυτοακρωτηριασμούς. Αργότερα από νηστεία και προσευχή. Η αυταπάρνηση αντιμετωπίζετο αργότερα ως πραγματικός εξαναγκασμός. Τούτο ήταν αλήθεια κυρίως όσον αφορούσε στη σεξουαλική καταστολή. Και έτσι ο πρωτόγονος άνθρωπος γρήγορα ανέπτυξε μια επιθυμητή αυστηρότητα στις θρησκευτικές πρακτικές του, μια πίστη στην αποτελεσματικότητα του αυτοβασανισμού και της αυταπάρνησης, ως τελετουργίες ικανές να εξαναγκάσουν τα απρόθυμα πνεύματα τα αντιδράσουν ευμενώς προς όλους αυτούς που υπέφεραν και στερούνταν.
(965.4) 87:6.17 Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν προσπαθεί πλέον να εξαναγκάσει ανοικτά τα πνεύματα, αν και ακόμη επιδεικνύει τη διάθεση να διαπραγματευθεί με το Θείο. Και εξακολουθεί να ορκίζεται, να κτυπά ξύλο, να σταυρώνει τα δάκτυλά του και να φτύνει λέγοντας κάποια τετριμμένη φράση, που κάποτε ήταν ξόρκι μαγικό.
(965.5) 87:7.1 Ο λατρευτικός τύπος της κοινωνικής οργάνωσης διατηρήθηκε επειδή παρείχε ένα συμβολισμό για τη διατήρηση και την ενεργοποίηση των αισθημάτων ηθικής και της θρησκευτικής πίστης. Η λατρεία δημιουργήθηκε από τις παραδόσεις των «παλιών οικογενειών» και διαιωνίσθηκε ως παγιωμένος θεσμός. Όλες οι φυλές διαθέτουν λατρεία κάποιου είδους. Κάθε εμπνευσμένο ιδανικό στηρίζεται σε κάποιο αέναο συμβολισμό – αναζητά μια τεχνική για λατρευτική εκδήλωση, η οποία θα διασφαλίσει τη σωτηρία και θα διευρύνει την πραγμάτωση – και η λατρεία φθάνει στο σημείο αυτό υιοθετώντας και μεγαλύνοντας το συναίσθημα.
(965.6) 87:7.2 Από την αυγή του πολιτισμού, κάθε κίνηση που απευθύνετο στον κοινωνικό πολιτισμό, ή τη θρησκευτική εξέλιξη ανέπτυξε ένα τελετουργικό, μια συμβολική τελετή. Όσο περισσότερο αυτό το τελετουργικό αναπτύσσετο ασυνείδητα, τόσο ισχυρότερα επιδρούσε στους πιστούς. Η λατρεία διατηρούσε το συναίσθημα και ικανοποιούσε το πάθος, αλλά αποτελούσε ανέκαθεν το μεγαλύτερο εμπόδιο για την κοινωνική αναδιάρθρωση και την πνευματική πρόοδο.
(965.7) 87:7.3 Παρά το ότι η λατρεία ανέκαθεν καθυστερούσε την κοινωνική πρόοδο, είναι λυπηρό το ότι τόσοι πολλοί σύγχρονοι πιστοί σε ηθικά πρότυπα και πνευματικά ιδανικά δεν διαθέτουν έναν επαρκή συμβολισμό – ούτε κοινώς αποδεκτή λατρεία – τίποτα στο οποίο να ανήκουν. Η θρησκευτική λατρεία, ωστόσο, δεν μπορεί να κατασκευασθεί. Πρέπει να αναπτυχθεί. Και δεν μπορούν δύο ομάδες να γίνουν ταυτόσημες εκτός εάν το τελετουργικό τους τυποποιηθεί αυθαίρετα από τις δυνάμεις εξουσίας.
(965.8) 87:7.4 Οι πρώτη Χριστιανική λατρεία ήταν η περισσότερο αποτελεσματική, ελκυστική και ανθεκτική από όλες τις τελετουργίες που φαντάσθηκε, ή επινόησε ποτέ ο άνθρωπος, αλλά μεγάλο μέρος της αξίας της καταστράφηκε στην εποχή της επιστήμης με την καταστροφή τόσο πολλών από τα αρχικά, υποκείμενα δόγματά της. Η Χριστιανική λατρεία αποδυναμώθηκε εξ αιτίας της απώλειας πάρα πολλών βασικών ιδεών.
(965.9) 87:7.5 Στο παρελθόν, η αλήθεια αναπτύχθηκε ραγδαία και εξαπλώθηκε ελεύθερα, όταν η λατρεία έγινε ελαστική και ο συμβολισμός μπόρεσε να επεκταθεί. Περίσσια αλήθεια καθώς και μία προσαρμοζόμενη λατρεία βοήθησαν την ταχύτητα της κοινωνικής προόδου. Μια χωρίς νόημα λατρεία διαστρέφει τη θρησκεία, όταν προσπαθεί να εκτοπίσει τη φιλοσοφία και να υποδουλώσει τη λογική. Μια γνήσια λατρεία αναπτύσσεται.
(966.1) 87:7.6 Ανεξάρτητα από τις παλινδρομήσεις και τα εμπόδια, κάθε νέα αποκάλυψη της αλήθειας δημιουργεί μια καινούργια λατρεία, ενώ η επανατοποθέτηση της θρησκείας του Ιησού πρέπει να αναπτύξει ένα νέο και κατάλληλο συμβολισμό. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να βρει ένα ικανοποιητικό συμβολισμό για τις καινούργιες και διευρυμένες απόψεις του, τα ιδανικά του και την πίστη του. Το βελτιωμένο αυτό σύμβολο πρέπει να δημιουργηθεί από τη θρησκευτική ζωή, την πνευματική εμπειρία. Και τούτος ο ανώτερος συμβολισμός ενός ανώτερου πολιτισμού πρέπει να στηριχθεί στην αρχή της Πατρότητας του Θεού και να κυοφορήσει τα μεγάλα ιδανικά της αδελφοσύνης των ανθρώπων.
(966.2) 87:7.7 Οι παλιές λατρείες ήσαν πολύ εγωκεντρικές. Η καινούργια πρέπει να είναι το επακόλουθο της εφαρμοσμένης αγάπης. Η καινούργια λατρεία πρέπει, όπως και η παλιά, να υποθάλπει το συναίσθημα, να ικανοποιεί το πάθος και να προωθεί την πίστη. Πρέπει, όμως, να κάνει κάτι περισσότερο: Πρέπει να διευκολύνει την πνευματική πρόοδο, να εμπλουτίζει τις κοσμικές έννοιες, να διευρύνει τις ηθικές αξίες, να ενθαρρύνει την κοινωνική ανάπτυξη και να διεγείρει ένα υψηλό τύπο ατομικής θρησκευτικής ζωής. Η καινούργια λατρεία πρέπει να παρέχει ανώτερους στόχους ζωής, οι οποίοι θα είναι εγκόσμιοι αλλά και αιώνιοι – κοινωνικοί και πνευματικοί.
(966.3) 87:7.8 Καμία λατρεία δεν μπορεί να διαρκέσει και να συμβάλλει στην πρόοδο του κοινωνικού πολιτισμού και της ατομικής πνευματικής επίτευξης εκτός εάν βασίζεται στη βιολογική, κοινωνιολογική και θρησκευτική σημασία της οικογένειας. Μια ζωντανή λατρεία πρέπει να συμβολίζει εκείνο το οποίο είναι μόνιμο μέσα στις ατέλειωτες αλλαγές. Πρέπει να μεγαλύνει εκείνο που ενώνει το ρεύμα της διαρκώς μεταβαλλόμενης κοινωνικής μεταμόρφωσης. Πρέπει να αναγνωρίζει τις πραγματικές έννοιες, να εξαίρει τις σωστές σχέσεις και να μεγαλύνει τις σωστές αξίες της πραγματικής ευγένειας.
(966.4) 87:7.9 Η μεγάλη δυσκολία, ωστόσο, στο να βρεθεί ένας νέος και ικανοποιητικός συμβολισμός βρίσκεται στο ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, ως ομάδα, προσκολλάται στην επιστημονική άποψη, αποφεύγει την πρόληψη και μισεί την άγνοια, ενώ, ως άτομο αναζητούν το μυστήριο και τιμούν το άγνωστο. Καμία λατρεία δεν μπορεί να διαρκέσει εκτός εάν περιλάβει ένα ισχυρό μυστήριο και αποκρύψει κάτι σημαντικά ανέφικτο. Και πάλι, ο νέος συμβολισμός δεν πρέπει να είναι σημαντικός μόνο για την ομάδα, αλλά επίσης σπουδαίος για το άτομο. Η μορφή οποιουδήποτε χρήσιμου συμβολισμού πρέπει να είναι εκείνη την οποία το άτομο μπορεί να εφαρμόσει με δική του πρωτοβουλία, αλλά και να απολαύσει με τους συνανθρώπους του. Αν η καινούργια λατρεία μπορούσε, μόνο, να είναι δυναμική αντί να είναι στατική, θα μπορούσε, πράγματι, να συνεισφέρει κάτι άξιο λόγου στην πρόοδο της ανθρωπότητας, τόσο σε εγκόσμιο, όσο και σε πνευματικό επίπεδο.
(966.5) 87:7.10 Μια λατρεία, όμως – ένας συμβολισμός τελετών, συνθημάτων, ή στόχων – δεν θα λειτουργήσει αν είναι πολύ σύνθετη. Επιπλέον πρέπει να υπάρχει η απαίτηση για αφοσίωση, η ανταπόκριση στην πίστη. Κάθε επιτυχημένη θρησκεία αναπτύσσει τέλεια έναν αξιόλογο συμβολισμό και οι πιστοί της θα έκαναν καλά να διαφυλάξουν την καθαρότητα ενός τέτοιου τελετουργικού από τους περιορισμούς, τις παραμορφώσεις και την ασφυξία των στερεότυπων τελετουργιών, που μόνο να εμποδίσουν και να καθυστερήσουν μπορούν κάθε κοινωνική, ηθική και πνευματική πρόοδο. Καμία λατρεία δεν μπορεί να διαρκέσει αν καθυστερεί την ηθική ανάπτυξη και αδυνατεί να υποθάλψει την πνευματική πρόοδο. Η λατρεία αποτελεί το δομικό στοιχείο γύρω από το οποίο αναπτύσσεται το ζωντανό και δυναμικό σώμα της ατομικής πνευματικής εμπειρίας – η πραγματική θρησκεία.
(966.6) 87:7.11 [Παρουσιάσθηκε από έναν Λαμπρό Εσπερινό Αστέρα του Νέβαδον.]
(967.1) 88:0.1 Η αντίληψη της εισόδου ενός πνεύματος σε ένα άψυχο αντικείμενο, ένα ζώο, ή ένα άνθρωπο είναι μια πολύ παλιά και αξιοσέβαστη πεποίθηση, η οποία επεκράτησε από την αρχή της εξέλιξης της θρησκείας. Το δόγμα αυτό της πνευματικής κατοχής δεν είναι τίποτα περισσότερο, ή λιγότερο από τον φετιχισμό. Ο άγριος δεν λάτρευε κατ’ ανάγκην το φετίχ. Πολύ λογικά, λάτρευε και τιμούσε το πνεύμα που κατοικούσε σ’ αυτό.
(967.2) 88:0.2 Αρχικά, το πνεύμα ενός φετίχ επιστεύετο ότι ήταν το πνεύμα ενός νεκρού ανθρώπου. Αργότερα, τα ανώτερα πνεύματα υποτίθεται ότι κατοικούσαν στα φετίχ. Και έτσι, η λατρεία των φετίχ περιέλαβε, με τον καιρό, όλες τις πρωτόγονες απόψεις περί φαντασμάτων, ψυχών, πνευμάτων και δαιμονικής κατοχής.
(967.3) 88:1.1 Ο πρωτόγονος άνθρωπος είχε πάντοτε ανάγκη να μετατρέπει οτιδήποτε ασυνήθιστο σε φετίχ. Η σύμπτωση, επομένως, δημιούργησε πολλά φετίχ. Κάποιος αρρωσταίνει, κάτι συμβαίνει και ο ασθενής γίνεται καλά. Το αυτό αληθεύει ως προς τη φήμη πολλών φαρμάκων και τις τυχαίες μεθόδους ίασης των ασθενειών. Αντικείμενα που συνδέονταν με τα όνειρα πιθανότατα μετατρέπονταν σε φετίχ. Ηφαίστεια, όχι όμως και βουνά, έγιναν φετίχ. Οι κομήτες, αλλά όχι τα’ αστέρια. Ο πρώιμος άνθρωπος θεωρούσε τους διάττοντες και τους μετεωρίτες ως ενδείξεις έλευσης στη γη ιδιαίτερα εκδικητικών πνευμάτων.
(967.4) 88:1.2 Τα πρώτα φετίχ ήσαν ξεχωριστά σημαδεμένα χαλίκια και οι άνθρωποι συνεχίζουν από τότε να αναζητούν τις «ιερές πέτρες.» Μια σειρά χάντρες ήταν κάποτε ένα σύνολο από πέτρες ιερές, ένας μαγικός συσσωρευτής. Πολλές φυλές είχαν πέτρες φετίχ, ελάχιστες όμως διασώθηκαν, όπως διασώθηκε η Καάμπα και η Πέτρα του Ψωμιού. Η φωτιά και το νερό επίσης περιλαμβάνονταν μεταξύ των πρώιμων φετίχ, ενώ η λατρεία της φωτιάς, μαζί με την πίστη στο αγιασμένο νερό ζουν ακόμη.
(967.5) 88:1.3 Τα φετίχ των δένδρων ήσαν μεταγενέστερη εξέλιξη, σε ορισμένες, ωστόσο, φυλές, η διατήρηση της λατρείας της φύσης οδήγησε στην πίστη στα φίλτρα, που ενοικούνταν από κάποιο είδος πνεύματος της φύσης. Όταν τα φυτά και οι καρποί έγιναν φετίχ, απαγορεύθηκε να χρησιμοποιούνται ως τροφή. Το μήλο υπήρξε μεταξύ των πρώτων που περιέπεσε σ’ αυτή την κατηγορία. Οι Λεβαντίνοι2 [131] δεν τα έτρωγαν ποτέ.
(967.6) 88:1.4 Αν ένα ζώο έτρωγε ανθρώπινη σάρκα, μετατρέπετο σε φετίχ. Έτσι ο σκύλος κατέληξε να γίνει το ιερό ζώο των Παρσί.3 [132] Αν το φετίχ ήταν ζώο και το φάντασμα κατοικούσε μόνιμα σ’ αυτό, τότε ο φετιχισμός μπορούσε να φθάσει στη μετενσάρκωση. Από πολλές απόψεις οι άγριοι ζήλευαν τα ζώα. Δεν αισθάνονταν ανώτεροι απέναντί τους και συχνά έπαιρναν τα ονόματα των αγαπημένων τους ζώων.
(967.7) 88:1.5 Όταν τα ζώα έγιναν φετίχ, ακολούθησαν οι απαγορεύσεις όσον αφορά στη βρώση της σάρκας αυτών των ζώων-φετίχ. Οι πίθηκοι και οι μαϊμούδες, εξ αιτίας της ομοιότητάς τους με τον άνθρωπο, έγιναν από νωρίς ζώα-φετίχ. Αργότερα τα φίδια, τα πουλιά και οι χοίροι αντιμετωπίσθηκαν με παρόμοιο τρόπο.
(968.1) 88:1.6 Κάποτε η αγελάδα αποτελούσε φετίχ, με το γάλα της να απαγορεύεται και τις ακαθαρσίες της να εκτιμώνται πολύ. Το φίδι ετιμάτο στην Παλαιστίνη, κυρίως από τους Φοίνικες, οι οποίοι, μαζί με τους Εβραίους, θεωρούσαν ότι ήταν το φερέφωνο των κακοποιών πνευμάτων. Ακόμη και πολλοί σύγχρονοι πιστεύουν στις μαγικές δυνάμεις των ερπετών. Από την Αραβία και την Ινδία ως το χορό των φιδιών της φυλής των ερυθρόδερμων Μόκι, το φίδι πάντα ελατρεύετο.
(968.2) 88:1.7 Ορισμένες ημέρες της εβδομάδας ήσαν φετίχ. Για αιώνες η Παρασκευή εθεωρείτο άτυχη ημέρα και ο αριθμός δεκατρία γρουσούζικος. Οι τυχεροί αριθμοί τρία και επτά προήλθαν από μεταγενέστερες αποκαλύψεις. Το τέσσερα ήταν ο τυχερός αριθμός των πρωτόγονων ανθρώπων και προήλθε από την πρώιμη αναγνώριση των τεσσάρων σημείων της πυξίδας. Εθεωρείτο άτυχος για την καταμέτρηση βοοειδών, ή άλλων περιουσιακών στοιχείων. Οι αρχαίοι ήσαν πάντα αντίθετοι με την έννοια της απογραφής, της «καταμέτρησης του πληθυσμού.»
(968.3) 88:1.8 Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν δημιούργησε ένα αδικαιολόγητο φετίχ για το σεξ. Ελάχιστη σημασία εδίδετο στην αναπαραγωγική λειτουργία. Ο νους του άγριου λειτουργούσε φυσιολογικά, όχι άσεμνα, ή λάγνα.
(968.4) 88:1.9 Το σάλιο αποτελούσε ένα εν δυνάμει φετίχ. Οι δαίμονες μπορούσαν να εκδιωχθούν αν κάποιος έφτυνε κάποιον άλλο. Το να φτύσει ένας πρεσβύτερος, ή ανώτερος κάποιον εθεωρείτο η ύψιστη φιλοφρόνηση. Ορισμένα μέρη του ανθρώπινου σώματος θεωρούντο εν δυνάμει φετίχ, κυρίως τα μαλλιά και τα νύχια. Τα μακριά νύχια των αρχηγών ήταν περιζήτητα και τα υπολείμματά τους αποτελούσαν πανίσχυρο φετίχ. Η πίστη στο φετίχ των κρανίων εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το μεταγενέστερο κυνήγι των κεφαλών. Ο ομφάλιος λώρος ήταν ένα εξαιρετικά περιζήτητο φετίχ. Ακόμη και σήμερα θεωρείται φετίχ στην Αφρική. Το πρώτο παιγνίδι του ανθρώπου υπήρξε ένας διατηρημένος ομφάλιος λώρος. Δεμένος με μαργαριτάρια, όπως γινόταν συχνά, υπήρξε το πρώτο περιδέραιο του ανθρώπου.
(968.5) 88:1.10 Τα καμπούρικα, ή ανάπηρα παιδιά θεωρούνταν φετίχ. Οι ψυχασθενείς εθεωρούντο «φεγγαροχτυπημένοι.»4 [133] Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την ιδιοφυΐα από την παράνοια. Τους ηλίθιους είτε τους κτυπούσαν μέχρι να πεθάνουν, είτε τους τιμούσαν ως προσωπικότητες-φετίχ. Η υστερία όλο και περισσότερο επιβεβαίωνε την κοινή πεποίθηση στη μαγεία. Οι επιληπτικοί συχνά ήσαν ιερείς και μάγοι. Η μέθη εθεωρείτο μια μορφή πνευματικής κατοχής. Όταν ο άγριος πήγαινε σε διασκέδαση έβαζε ένα φύλλο στα μαλλιά του με το σκοπό να μην θεωρηθεί υπεύθυνος για τις πράξεις του. Τα δηλητήρια και τα οινοπνευματώδη ποτά έγιναν φετίχ. Εθεωρείτο ότι κατέχονταν από κάποιο πνεύμα. Πολλοί λαοί αντιμετώπιζαν τους ιδιοφυείς ως προσωπικότητες-φετίχ, οι οποίες κατέχονταν από ένα πνεύμα. Και οι προικισμένοι αυτοί άνθρωποι γρήγορα έμαθαν να καταφεύγουν στην απάτη και τα τεχνάσματα για να προωθήσουν τις προσωπικές τους υποθέσεις. Ένας άνθρωπος-φετίχ επιστεύετο ότι ήταν ανώτερος από τον κοινό άνθρωπο. Ήταν θείος, ίσως και αλάθητος. Έτσι, λοιπόν, οι αρχηγοί, οι βασιλείς, οι ιερείς, οι προφήτες και οι θρησκευτικοί αρχηγοί απέκτησαν με τον καιρό μεγάλη δύναμη και άσκησαν απεριόριστη εξουσία.
(968.6) 88:2.1 Ήταν μια υποθετική προτίμηση των φαντασμάτων να κατοικούν σε ένα αντικείμενο που τους ανήκε, όταν ήσαν άνθρωποι ζωντανοί. Η πίστη αυτή εξηγεί την δραστικότητα πολλών σύγχρονων καταλοίπων. Οι αρχαίοι πάντα τιμούσαν τα οστά των αρχηγών τους και τα υπολείμματα των σκελετών των αγίων και των ηρώων αντιμετωπίζονται, ακόμη, από πολλούς με προληπτικό δέος. Ακόμη και σήμερα, γίνονται προσκυνήματα στους τάφους μεγάλων ανδρών.
(968.7) 88:2.2 Η πίστη στα υπολείμματα είναι το προϊόν της αρχαίας λατρείας των φετίχ. Τα κατάλοιπα των σύγχρονων θρησκειών αντιπροσωπεύουν μια προσπάθεια να αιτιολογηθούν τα φετίχ των αγρίων και εξ αυτού να αποκτήσουν κύρος και σεβασμό στα σύγχρονα θρησκευτικά συστήματα. Η πίστη στα φετίχ και τη μαγεία είναι ειδωλολατρική, αλλά υποτίθεται ότι δεν πειράζει να αποδεχθεί κανείς τα υπολείμματα και τα θαύματα.
(969.1) 88:2.3 Η εστία – η θέση της φωτιάς – έγινε, λίγο-πολύ, φετίχ, σημείο ιερό. Οι βωμοί και οι ναοί υπήρξαν αρχικά μέρη-φετίχ, επειδή εκεί θάβονταν οι νεκροί. Η καλύβα-φετίχ των Εβραίων εξήρθη από τον Μωυσή στον τόπο εκείνο, που φιλοξένησε ένα υπερ-φετίχ, την, τότε, ισχύουσα άποψη του νόμου του Θεού. Οι Ισραηλίτες, ωστόσο, ποτέ δεν εγκατέλειψαν την χαρακτηριστική πίστη των Χαναανιτών στον πέτρινο βωμό: «Και η πέτρα τούτη που ήγειρα ως στύλο, θα γίνει ο οίκος του Θεού.» Πίστευαν πραγματικά ότι το πνεύμα του Θεού τους ενοικούσε τέτοιους πέτρινους βωμούς, οι οποίοι ουσιαστικά ήσαν φετίχ.
(969.2) 88:2.4 Οι αρχικές απεικονίσεις δημιουργήθηκαν για να διαφυλάξουν την εμφάνιση και τη μνήμη των ένδοξων νεκρών. Ήσαν πραγματικά μνημεία. Τα είδωλα υπήρξαν η εκλέπτυνση του φετιχισμού. Οι πρωτόγονοι πίστευαν ότι μια τελετή καθαγιασμού έκανε το πνεύμα να μπει στην εικόνα. Πίστευαν επιπλέον, ότι όταν ορισμένα αντικείμενα καθαγιάζονταν, μετατρέπονταν σε φυλακτά.
(969.3) 88:2.5 Ο Μωυσής, πέραν της δεύτερης εντολής η οποία υπήρχε στον αρχαίο, Νταλαμεϊτιανό ηθικό κώδικα, έκανε μια προσπάθεια να θέσει υπό έλεγχο τη λατρεία των φετίχ στους Εβραίους. Τους νουθετούσε προσεκτικά ότι δεν έπρεπε να κάνουν κανενός είδους εικόνα, που θα μπορούσε να καθαγιασθεί ως φετίχ. Τους το είπε απλά, «Δεν θα φτιάξετε είδωλο, ούτε κάτι που να μοιάζει με οτιδήποτε βρίσκεται ψηλά στον ουρανό, ή κάτω στη γη, ή στις θάλασσες της γης.» Ενώ η εντολή αυτή συνέβαλε πολύ στο να επιβραδυνθεί η τέχνη στους Εβραίους, πράγματι περιόρισε τη λατρεία των φετίχ. Ωστόσο, ο Μωυσής ήταν πολύ συνετός για να προσπαθήσει να αποβάλει απότομα τα αρχαία φετίχ και έτσι συναίνεσε στο να περιβάλει ορισμένα υπολείμματα στην πεντάτευχο, στον κοινό βωμό του πολέμου και της θρησκείας, την Κιβωτό της Διαθήκης.
(969.4) 88:2.6 Ορισμένες λέξεις έγιναν, με τον καιρό, φετίχ, ιδιαίτερα εκείνες που θεωρούνταν λόγια του Θεού. Έτσι, τα ιερά βιβλία πολλών θρησκειών έγιναν φετιχιστικές φυλακές που περιόρισαν την πνευματική φαντασία του ανθρώπου. Η ίδια η προσπάθεια του Μωυσή κατά των φετίχ έγινε το υπέρτατο φετίχ. Η εντολή του χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να γελοιοποιήσει την τέχνη και να επιβραδύνει την τέρψη και την αγάπη προς το ωραίο.
(969.5) 88:2.7 Τους παλιούς καιρούς, η εξουσιαστική λέξη-φετίχ ήταν ένα δόγμα που προκαλούσε φόβο, ο φοβερότερος από όλους τους τυράννους που υποδουλώνουν τον άνθρωπο. Ένα δόγμα-φετίχ θα κάνει τον θνητό άνθρωπο να εγκαταλειφθεί στις αρπάγες της στενοκεφαλιάς, του φανατισμού, των προλήψεων, της μισαλλοδοξίας και της πλέον ειδεχθούς βαρβαρικής σκληρότητας. Ο σεβασμός του σύγχρονου ανθρώπου για τη σοφία και την αλήθεια δεν είναι παρά η πρόσφατη απόδραση από την τάση του να δημιουργεί φετίχ προς τα ανώτερα επίπεδα της σκέψης και της λογικής. Όσον αφορά στα κείμενα-φετίχ που έχουν συγκεντρωθεί, τα οποία πολλοί πιστοί θεωρούν ως ιερά βιβλία, δεν είναι μόνο ότι αυτά που υπάρχουν στα βιβλία θεωρούνται αληθή, αλλά και ότι κάθε αλήθεια εμπεριέχεται στα βιβλία. Αν κάποιο από τα ιερά αυτά βιβλία τύχει να αναφέρει ότι η γη είναι επίπεδη, τότε, για ατέλειωτες γενιές, άνδρες και γυναίκες, κατά τα λοιπά λογικοί, θα αρνηθούν να δεχθούν μια θετική απόδειξη του ότι ο πλανήτης είναι στρογγυλός.
(969.6) 88:2.8 Η πρακτική του να ανοίγει κάποιος ένα από τα ιερά αυτά βιβλία και να βρίσκει ένα κομμάτι, η συμμόρφωση προς το οποίο μπορεί να καθορίσει σημαντικές αποφάσεις, ή σχέδια ζωής, δεν είναι τίποτε λιγότερο, ή περισσότερο από καθαρός φετιχισμός. Το να ορκίζεται κάποιος σ’ ένα «ιερό βιβλίο», ή να επικαλείται ένα αντικείμενο υπέρτατης ευλάβειας αποτελεί μορφή εκλεπτυσμένου φετιχισμού.
(969.7) 88:2.9 Είναι, όμως, πράγματι πραγματικό εξελικτικό βήμα προς την πρόοδο από τον φετιχιστικό φόβο του άγριου για τα νύχια του αρχηγού, η λατρεία ενός συνόλου γραμμάτων, νόμων, θρύλων, αλληγοριών, μύθων, ποιημάτων και χρονικών, που, στο κάτω-κάτω αποτελούν το απάνθισμα της ηθικής σοφίας πολλών αιώνων, τουλάχιστον ως την εποχή και τις περιστάσεις που τα συγκέντρωσαν σε «ιερά βιβλία.»
(970.1) 88:2.10 Για να γίνουν οι λέξεις φετίχ έπρεπε να θεωρούνται εμπνευσμένες και η επίκληση των υποτιθεμένων από το θείο εμπνευσμένων γραφών οδήγησε άμεσα στην παγίωση της εξουσίας της εκκλησίας, ενώ η εξέλιξη των πολιτικών σχημάτων οδήγησε στην καρποφορία της εξουσίας της πολιτείας.
(970.2) 88:3.1 Ο φετιχισμός εξαπλώθηκε σε όλες τις πρωτόγονες λατρείες, από την πρωταρχική πίστη στις ιερές πέτρες, την ειδωλολατρία, τον κανιβαλισμό και τη λατρεία της φύσης, ως στον τοτεμισμό.
(970.3) 88:3.2 Ο τοτεμισμός είναι συνδυασμός κοινωνικών και θρησκευτικών κανόνων. Αρχικά εθεωρείτο ότι αφορούσε στο ζώο-τοτέμ βιολογικής, υποτίθεται, προέλευσης που διασφάλιζε την προμήθεια της τροφής. Τα τοτέμ υπήρξαν για μια συγκεκριμένη εποχή σύμβολα της φυλής και του θεού της. Ένας τέτοιος θεός ήταν η προσωποποίηση της φατρίας. Ο τοτεμισμός υπήρξε μία φάση της επιχειρούμενης κοινωνικοποίησης τη, κατά τα λοιπά, ατομικής θρησκείας. Το τοτέμ εξελίχθηκε, τελικά, στη σημαία, ή το εθνικό σύμβολο των διάφορων σύγχρονων λαών.
(970.4) 88:3.3 Ένα σακούλι-φετίχ, ένα μαγικό σακούλι, ήταν ένα σακίδιο που περιείχε μια ονομαστή ποικιλία αντικειμένων, που όλα είχαν σχέση με τα φαντάσματα και ο μάγος του παλιού καιρού δεν άφηνε ποτέ το σακούλι του, το σύμβολο της ισχύος του, να αγγίξει το έδαφος. Οι πολιτισμένοι λαοί του εικοστού αιώνα φροντίζουν ώστε οι σημαίες τους, εμβλήματα εθνικής συνείδησης, να μην αγγίζουν ποτέ τη γη.
(970.5) 88:3.4 Τα εμβλήματα του κλήρου και των εκκλησιαστικών αξιωματούχων θεωρήθηκαν με τον καιρό φετίχ και το φετίχ του υπέρτατου αξιώματος πέρασε από πολλά στάδια εξέλιξης, από τις μεγάλες οικογένειες στις φατρίες, από την επικυριαρχία στην κυριαρχία, από τα τοτέμ στις σημαίες. Οι βασιλείς-φετίχ κυβέρνησαν «θείω δικαιώματι» ενώ απέκτησαν πολλές άλλες μορφές εξουσίας. Οι άνθρωποι έκαναν, επίσης, φετίχ τη δημοκρατία, την εξύψωση και λατρεία των ιδανικών του κοινού ανθρώπου, όταν συλλογικά αποκαλούνται «κοινή γνώμη.» Η άποψη ενός ανθρώπου, όταν αφορά τον εαυτό του, δεν θεωρείται ότι έχει πολύ μεγάλη αξία, όταν, όμως, πολλοί άνθρωποι λειτουργούν συλλογικά ως δημοκρατία, τότε η ίδια αυτή η συνηθισμένη κρίση θεωρείται ότι είναι ο ρυθμιστής της δικαιοσύνης και το πρότυπο της αρετής.
(970.6) 88:4.1 Ο πολιτισμένος άνθρωπος εφορμά επί των προβλημάτων του πραγματικού περιβάλλοντος δια της επιστήμης. Ο άγριος προσπαθούσε να επιλύσει τα πραγματικά προβλήματα ενός φανταστικού περιβάλλοντος φαντασμάτων δια της μαγείας. Η μαγεία ήταν η τεχνική της χειραγώγησης του υποτιθέμενου πνευματικού περιβάλλοντος, οι μηχανορραφίες μάταια ερμήνευαν το ανερμήνευτο. Ήταν η τέχνη για να επιτύχει την εκούσια συνεργασία του πνεύματος και να υποχρεώσει το απρόθυμο πνεύμα να βοηθήσει με τη χρήση των φετίχ, ή άλλων, ισχυρότερων πνευμάτων.
(970.7) 88:4.2 Το αντικείμενο της μαγείας, της μαγγανείας και της νεκρομαντείας ήταν διττό:
(970.8) 88:4.3 1. Να εξασφαλίσει την πρόγνωση του μέλλοντος.
(970.10) 88:4.5 Τα αντικείμενα της επιστήμης είναι ταυτόσημα εκείνων της μαγείας. Η ανθρωπότητα προχωρεί από τη μαγεία στην επιστήμη, όχι δια της μελέτης και της λογικής, αλλά, μάλλον, δια της μακρόχρονης εμπειρίας, σταδιακά και επώδυνα. Ο άνθρωπος βρίσκει σιγά-σιγά την αλήθεια, αρχίζοντας με λάθη, προχωρώντας σε λάθη, φθάνοντας, τελικά, στο κατώφλι της αλήθειας. Μόνο φθάνοντας στις επιστημονικές μεθόδους βλέπει προς τα εμπρός. Ο πρωτόγονος άνθρωπος, όμως, έπρεπε να πειραματισθεί, ή να καταστραφεί.
(970.11) 88:4.6 Το θέλγητρο της πρώιμης πρόληψης υπήρξε η μητέρα της μετέπειτα επιστημονικής περιέργειας. Υπήρχε ένα προοδευτικό, δυναμικό συναίσθημα – ο φόβος μαζί με την περιέργεια – σ’ εκείνες τις πρωτόγονες προλήψεις. Υπήρχε προοδευτική, ορμητική δύναμη στην αρχαία μαγεία. Οι προλήψεις αυτές αντιπροσωπεύουν την ανάδυση της ανθρώπινης επιθυμίας να γνωρίσει και να ελέγξει το περιβάλλον του πλανήτη.
(971.1) 88:4.7 Η μαγεία απέκτησε τόσο μεγάλη επιρροή στον άγριο επειδή εκείνος δεν μπορούσε να συλλάβει την έννοια του φυσικού θανάτου. Η μετέπειτα δοξασία του προπατορικού αμαρτήματος βοήθησε πολύ στο να εξασθενήσει η επίδραση της μαγείας στη φυλή, κατά το ότι ερμήνευσε το φυσικό θάνατο. Δεν ήταν διόλου ασυνήθιστο κάποτε, δέκα αθώοι άνθρωποι να καταδικασθούν σε θάνατο εξ αιτίας της υποτιθέμενης ευθύνης τους για κάποιο θάνατο από φυσικά αίτια. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο οι αρχαίοι λαοί δεν αυξήθηκαν ταχύτερα και εξακολουθεί να ισχύει για ορισμένες Αφρικανικές φυλές. Το κατηγορούμενο άτομο ομολογούσε, συνήθως, την ενοχή του, ακόμη και όταν αντιμετώπιζε το θάνατο.
(971.2) 88:4.8 Η μαγεία είναι φυσική για τον άγριο. Πιστεύει ότι ένας εχθρός μπορεί πραγματικά να σκοτωθεί αν γίνουν μάγια στα μαλλιά που του έκοψαν, ή στα υπολείμματα των νυχιών του. Το θανατηφόρο δήγμα του φιδιού απεδίδετο στη μαγεία του γητευτή. Η δυσκολία στο να πολεμήσει κάποιος τη μαγεία προέρχεται από το γεγονός ότι ο φόβος μπορεί να σκοτώσει. Οι πρωτόγονοι λαοί φοβούνταν τόσο πολύ τη μαγεία, ώστε πραγματικά τους σκότωνε και το αποτέλεσμα αυτό ήταν αρκετό για να τεκμηριώσει αυτή την λανθασμένη πεποίθηση. Σε περίπτωση αποτυχίας υπήρχε πάντα κάποια εύλογη ερμηνεία. Η ίαση από τα μη αποτελεσματικά μάγια ήταν ακόμη μεγαλύτερα μάγια.
(971.3) 88:5.1 Εφ’ όσον οτιδήποτε που σχετίζετο με το σώμα μπορούσε να γίνει φετίχ, η πρώιμη μαγεία είχε να κάνει με τα μαλλιά και τα νύχια. Η μυστικότητα που συνόδευε την εκμηδένιση του σώματος δημιουργήθηκε από τον φόβο ότι ένας εχθρός θα μπορούσε να αποκτήσει κάτι που προήρχετο από το σώμα και να το χρησιμοποιήσει για καταστροφικά μαγικά. Όλες οι εκκρίσεις του σώματος θάβονταν, γι’ αυτό, προσεκτικά. Απαγορευόταν να φτύνει κανείς δημόσια, εξ αιτίας του φόβου ότι το σάλιο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε δηλητηριώδη μαγικά. Τα πτύελα θάβονταν πάντα. Ακόμη και τα υπολείμματα της τροφής, των ρούχων και των στολιδιών μπορούσαν να γίνουν όργανα μαγείας. Ο άγριος δεν άφηνε ποτέ, κανένα υπόλειμμα του φαγητού του στο τραπέζι. Και όλα τούτα γίνονταν από φόβο ότι οι εχθροί ενός ατόμου μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα αντικείμενα αυτά σε μαγικές τελετές, όχι επειδή εκτιμούσαν την αξία επί της υγιεινής αυτών των πρακτικών.
(971.4) 88:5.2 Τα μαγικά φίλτρα φτιάχνονταν από μία μεγάλη ποικιλία πραγμάτων: ανθρώπινη σάρκα, νύχια τίγρη, δόντια κροκοδείλου, δηλητηριώδεις σπόρους φυτών, δηλητήριο φιδιού και ανθρώπινα μαλλιά. Τα κόκαλα του νεκρού είχαν μεγάλη μαγική δύναμη. Ακόμη και η σκόνη από τα πατήματά του μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στη μαγεία. Οι αρχαίοι πίστευαν πάρα πολύ στα ερωτικά φίλτρα. Το αίμα, καθώς και άλλες μορφές σωματικών εκκρίσεων μπορούσαν να εξασφαλίσουν μαγική επίδραση στον έρωτα.
(971.5) 88:5.3 Οι εικόνες υποτίθεται ότι ήσαν αποτελεσματικές τη μαγεία. Φτιάχνονταν είδωλα και όταν τα μεταχειρίζονταν άσχημα, ή καλά, πίστευαν ότι τα ίδια αποτελέσματα θα εμφανισθούν στο πραγματικό πρόσωπο. Όταν έκαναν αγορές, οι προληπτικοί συνήθιζαν να μασούν ένα κομμάτι σκληρού ξύλου, για να μαλακώσουν την καρδιά του πωλητή.
(971.6) 88:5.4 Το γάλα της μαύρης αγελάδας είχε μεγάλη μαγική δύναμη. Το ίδιο και οι μαύρες γάτες. Η βακτηρία, ή ράβδος εθεωρείτο μαγική, μαζί με τα τύμπανα, τις καμπάνες και τους κόμπους. Όλα τα αρχαία αντικείμενα ήσαν μαγικά φυλαχτά. Οι πρακτικές ενός νέου και ανώτερου πολιτισμού αντιμετωπίζονταν με απαρέσκεια, εξ αιτίας της υποτιθέμενης κακοποιού μαγικής τους φύσης. Η γραφή, η τυπογραφία και ο κινηματογράφος αντιμετωπίσθηκαν με τον τρόπο αυτό για πολλά χρόνια.
(971.7) 88:5.5 Ο πρωτόγονος άνθρωπος πίστευε ότι τα ονόματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, ιδιαίτερα τα ονόματα των θεών. Το όνομα εθεωρείτο ως οντότητα ξεχωριστή από τη φυσική προσωπικότητα. Ετιμάτο εξ ίσου με την ψυχή και τη σκιά. Τα ονόματα δίνονταν ενέχυρα για δάνεια. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το όνομά του έως ότου εξοφλούσε την πληρωμή του δανείου του. Σήμερα, το άτομο υπογράφει με το όνομά του ένα γραμμάτιο. Το όνομα του ατόμου γρήγορα έγινε σημαντικό στη μαγεία. Ο άγριος είχε δύο ονόματα. Το σημαντικό όνομα εθεωρείτο πολύ ιερό για να χρησιμοποιηθεί σε συνήθεις δοσοληψίες, έτσι δημιουργήθηκε το δεύτερο, ή καθημερινό όνομα – το παρανόμι. Ποτέ δεν έλεγαν το πραγματικό τους όνομα σε ξένους. Οποιαδήποτε ασυνήθιστης φύσης εμπειρία τους έκανε να αλλάζουν όνομα. Ορισμένες φορές αυτό γινόταν προσπαθώντας να γιατρέψουν μια αρρώστια, ή να σταματήσουν την κακοτυχία. Ο άγριος μπορούσε να αποκτήσει καινούργιο όνομα αγοράζοντάς το από τον αρχηγό της φυλής. Οι άνθρωποι επενδύουν ακόμη σε τίτλους και βαθμούς. Στις πλέον πρωτόγονες φυλές, ωστόσο, όπως είναι οι Αφρικανοί Βουσμάνοι, ατομικά ονόματα δεν υπάρχουν.
(972.1) 88:6.1 Η μαγεία ασκείτο με τη χρήση των ράβδων, των «μαγικών» τελετών και των ψαλμών, ενώ ήταν σύνηθες για το μάγο να εργάζεται γυμνός. Οι γυναίκες ήσαν περισσότερες από τους άνδρες μεταξύ των πρωτόγονων μάγων. Στη μαγεία «φάρμακο» σημαίνει μυστήριο, όχι θεραπεία. Ο άγριος ποτέ δεν νοσηλεύετο. Ποτέ δεν χρησιμοποιούσε φάρμακα, εκτός και εάν τον συμβούλευαν οι ειδικοί στη μαγεία. Και οι γιατροί-βουντού του εικοστού αιώνα είναι τυπικοί μάγοι του παλιού καιρού.
(972.2) 88:6.2 Υπήρχε ένα δημόσιο και ένα ιδιωτικό επίπεδο στη μαγεία. Εκείνο που εκτελείτο από το τον μάγο, τον σαμάνο, ή τον ιερέα υποτίθεται ότι ήταν για το καλό ολόκληρης της φυλής. Μάγισσες, γητευτές και θαυματοποιοί ασκούσαν την ιδιωτική μαγεία, την ατομική και εγωιστική μαγεία που χρησιμοποιείτο ως μέθοδος πίεσης ώστε να προκληθεί κακό στους εχθρούς ενός ατόμου. Η αντίληψη του διττού πνευματισμού, των καλών και των κακών πνευμάτων, δημιούργησε τις μεταγενέστερες πεποιθήσεις στη λευκή και τη μαύρη μαγεία. Και καθώς η θρησκεία εξελίσσετο, η μαγεία έγινε μια έκφραση που αφορούσε σε πνευματικές λειτουργίες πέραν της λατρείας ενός ατόμου, ενώ επίσης ανεφέρετο σε παλαιότερες πεποιθήσεις περί φαντασμάτων.
(972.3) 88:6.3 Οι συνδυασμοί των λέξεων, οι τελετουργικοί ψαλμοί και τα ξόρκια, είχαν μεγάλη μαγική δύναμη. Ορισμένα πολύ παλιά ξόρκια εξελίχθηκαν σε προσευχές. Τώρα πλέον, γίνονταν απομιμήσεις μαγικών τελετών. Γίνονταν προσευχές. Οι μαγικοί χοροί δεν είναι άλλο από δραματοποιημένες προσευχές. Η προσευχή σταδιακά εκτόπισε τη μαγεία, ως συνοδό της θυσίας.
(972.4) 88:6.4 Οι χειρονομίες, όντας παλιότερες από το λόγο, θεωρούνταν περισσότερο ιερές και μαγικές και η παντομίμα επιστεύετο ότι είχε ισχυρή μαγική δύναμη. Οι ερυθρόδερμοι συχνά παρίσταναν το χορό του βούβαλου, όπου ένας από αυτούς έπαιζε το ρόλο του βούβαλου και, όταν τον έπιαναν, υποτίθεται ότι διασφάλιζε την επιτυχία του επικείμενου κυνηγιού. Οι αφιερωμένες στο σεξ γιορτές της πρώτης του Μάη ήσαν απλά μιμήσεις μαγικές, μια υπαινικτική επίκληση στα σεξουαλικά πάθη του φυτικού κόσμου. Οι κούκλες χρησιμοποιήθηκαν αρχικά ως μαγικό φυλακτό από τις στείρες συζύγους.
(972.5) 88:6.5 Η μαγεία υπήρξε παρακλάδι του δένδρου της εξελικτικής θρησκείας, που με τον καιρό γέννησε τον καρπό της επιστημονικής εποχής. Η πίστη στην αστρολογία οδήγησε στην εξέλιξη της αστρονομίας. Η πίστη στη φιλοσοφική λίθο οδήγησε στην κατανόηση των μετάλλων, ενώ η πίστη στους μαγικούς αριθμούς θεμελίωσε την επιστήμη των μαθηματικών.
(972.6) 88:6.6 Ωστόσο, ένας κόσμος, τόσο γεμάτος με φυλακτά συνέτεινε πάρα πολύ στο να καταστραφεί κάθε ατομική φιλοδοξία και πρωτοβουλία. Οι καρποί της παραπάνω εργασίας, ή της φιλοπονίας θεωρούνταν αποτέλεσμα μαγείας. Αν κάποιος είχε στο χωράφι του περισσότερα γεννήματα από το γείτονά του, μπορούσε να κληθεί μπροστά στον αρχηγό και να κατηγορηθεί ότι απέσπασε δόλια τον παραπάνω αυτό καρπό από το χωράφι του ράθυμου γείτονα. Πράγματι, την εποχή του βαρβαρισμού, ήταν επικίνδυνο να γνωρίζει κανείς πολλά. Υπήρχε πάντα η περίπτωση του να εκτελεσθεί ως κακός μάγος.
(972.7) 88:6.7 Σταδιακά η επιστήμη εκτοπίζει το στοιχείο του τζόγου από τη ζωή. Αν, ωστόσο, οι σύγχρονες μέθοδοι εκπαίδευσης αποτύχουν, θα γίνει μία σχεδόν άμεση επιστροφή στις πρωτόγονες πεποιθήσεις περί μαγείας. Οι προλήψεις αυτές υπάρχουν ακόμη στο νου πολλών πολιτισμένων, όπως αποκαλούνται, ανθρώπων. Η γλώσσα περιέχει πολλά κατάλοιπα που πιστοποιούν το ότι η φυλή έχει από αιώνες ποτιστεί με τις περί μαγείας προλήψεις, λέξεις όπως μάγια, ατυχία, κατοχή, έμπνευση, εκδίωξη των πνευμάτων, ιδιοφυΐα, εκστασιασμός, κεραυνόπληκτος και κατάπληκτος. Ένας έξυπνος άνθρωπος πιστεύει ακόμη στην καλή τύχη, το κακό μάτι και την αστρολογία.
(973.1) 88:6.8 Η αρχαία μαγεία υπήρξε το κουκούλι της σύγχρονης επιστήμης, απαραίτητη στον καιρό της, αλλά άχρηστη πλέον. Και έτσι τα φαντάσματα των γεμάτων άγνοια προλήψεων τάραζαν τον πρωτόγονο νου των ανθρώπων, έως ότου οι επιστημονικές απόψεις μπόρεσαν να γεννηθούν. Η Ουράντια βρίσκεται ακόμη στη ζώνη του λυκόφωτος, όσον αφορά στην διανοητική της εξέλιξη. Ο μισός κόσμος ανυπόμονα πιάνεται από το φως της αλήθειας και την πραγματικότητα των επιστημονικών ανακαλύψεων, ενώ ο άλλος μισός χάνεται στην αγκαλιά των αρχαίων προλήψεων και της ελάχιστα, μόνο, συγκεκαλυμμένης μαγείας.
(973.2) 88:6.9 [Παρουσιάσθηκε από ένα Λαμπρό Εσπερινό Αστέρα του Νέβαδον.]
(974.1) 89:0.1 Ο πρωτόγονος άνθρωπος πίστευε ότι χρωστούσε στα πνεύματα, αφού είχε ανάγκη τη λύτρωση. Όπως το αντιμετώπιζαν οι άγριοι, αποδίδοντας τα πνεύματα δικαιοσύνη, θα μπορούσαν να τους είχαν τιμωρήσει με μεγαλύτερη ακόμη κακοτυχία. Με το πέρασμα του χρόνου, η άποψη αυτή εξελίχθηκε στο δόγμα της αμαρτίας και της σωτηρίας. Η ψυχή αντιμετωπίζετο σαν να ερχόταν στον κόσμο χωρίς κανένα δικαίωμα – το προπατορικό αμάρτημα. Η ψυχή έπρεπε να λυτρωθεί. Έπρεπε να βρεθεί ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Ο κεφαλοκυνηγός, πέραν της άσκησης της λατρείας του κρανίου, μπορούσε, επίσης, να παράσχει ένα υποκατάστατο για τη ζωή του, ένα εξιλαστήριο θύμα.
(974.2) 89:0.2 Ο άγριος πίστεψε από νωρίς τη δοξασία ότι τα πνεύματα αντλούν υπέρτατη αγαλλίαση από το θέαμα της ανθρώπινης δυστυχίας, του πόνου και του εξευτελισμού. Αρχικά ο άνθρωπος ενδιαφέρετο μόνο για τις αμαρτίες που διέπραττε, αργότερα, όμως, ασχολήθηκε με τις αμαρτίες που έκανε παραλείποντας πράγματα. Και ολόκληρο το μεταγενέστερο σύστημα θυσιών αναπτύχθηκε γύρω από τις δύο αυτές τις κεντρικές έννοιες. Το καινούργιο αυτό τυπικό είχε να κάνει με την τήρηση των εξιλαστήριων τελετουργιών της θυσίας. Ο πρωτόγονος άνθρωπος πίστευε ότι πρέπει να γίνει κάτι ξεχωριστό για να κερδίσει την εύνοια των θεών. Μόνον ο προηγμένος πολιτισμός αναγνωρίζει έναν σταθερά ήρεμο και καλοκάγαθο Θεό. Η εξιλαστήρια θυσία αποτελούσε διασφάλιση κατά της άμεσης κακοτυχίας, μάλλον, παρά επένδυση στη μελλοντική ευδαιμονία. Και τα τελετουργικά της αποφυγής, του εξορκισμού, της πίεσης και της εξιλέωσης συγχωνεύονται, όλα, μεταξύ τους.
(974.3) 89:1.1 Η τήρηση των ταμπού υπήρξε η προσπάθεια του ανθρώπου να ξεφύγει από την κακή τύχη, να μην προσβάλει τα πνεύματα-φαντάσματα αποφεύγοντας να πράξει κάτι. Τα ταμπού αρχικά δεν είχαν σχέση με τη θρησκεία, αλλά συνδέθηκαν σύντομα με τα φαντάσματα, ή τα πνεύματα και, αφού ενισχύθηκαν εξ αυτού, έγιναν δημιουργοί των νόμων και πλάστες των θεσμών. Το ταμπού είναι η απαρχή των τελετουργικών προτύπων και ο πρόγονος του αυτοελέγχου του πρωτόγονου ανθρώπου. Υπήρξε η πρώτη μορφή κοινωνικού κανονισμού και για αιώνες του μοναδικού. Εξακολουθεί να αποτελεί, βασική μονάδα της κοινωνικής ρυθμιστικής δομής.
(974.4) 89:1.2 Ο σεβασμός, τον οποίο οι απαγορεύσεις αυτές επέβαλλαν, δημιουργούσε στο νου των αγρίων τον ίδιο ακριβώς φόβο με τις δυνάμεις οι οποίες υποτίθεται ότι τους ενίσχυαν. Τα ταμπού δημιουργήθηκαν, αρχικά, εξ αιτίας των συμπτωματικών εμπειριών με την κακοτυχία. Αργότερα, προτείνονταν από τους αρχηγούς και τους σαμάνους – φετιχιστές, για τους οποίους επιστεύετο ότι καθοδηγούνταν από ένα πνεύμα-φάντασμα, ακόμη κι’ από ένα θεό. Ο φόβος της εκδίκησης των πνευμάτων ήταν τόσο μεγάλος στο νου των πρωτόγονων, ώστε πολλές φορές πέθαιναν από το φόβο τους, αν παραβίαζαν ένα ταμπού και το δραματικό αυτό συμβάν ισχυροποιούσε φοβερά την επίδραση των ταμπού στο νου όσων είχαν επιζήσει.
(974.5) 89:1.3 Μεταξύ των αρχικών απαγορεύσεων, υπήρχαν οι περιορισμοί όσον αφορούσε στην κατοχή των γυναικών και των άλλων περιουσιακών στοιχείων. Καθώς η θρησκεία άρχισε να παίζει σημαντικότερο ρόλο στην εξέλιξη των ταμπού, το αντικείμενο εκείνο το οποίο τελούσε υπό απαγόρευση εθεωρείτο ακάθαρτο, συνεπώς ανόσιο. Τα αρχεία των Εβραίων είναι γεμάτα με αναφορές πραγμάτων καθαρών και ακάθαρτων, ιερών και ανίερων, οι πεποιθήσεις τους, ωστόσο, πάνω σ’ αυτά ήταν λιγότερο δυσκίνητες και εκτεταμένες, όσο εκείνες πολλών άλλων λαών.
(975.1) 89:1.4 Οι επτά εντολές της Νταλαμέιτια και της Εδέμ, καθώς επίσης και οι δέκα εντολές των Εβραίων ήσαν σαφείς απαγορεύσεις, εκφρασμένες όλες στην ίδια αρνητική μορφή που είχαν οι περισσότερες αρχαίες απαγορεύσεις. Οι νεώτεροι, ωστόσο, αυτοί κώδικες υπήρξαν πράγματι απελευθερωτικοί, κατά το ότι πήραν τη θέση χιλιάδων άλλων προϋπαρχόντων ταμπού. Επιπλέον, δε, αυτές οι μεταγενέστερες εντολές υπόσχονταν κάτι ως αντάλλαγμα της υπακοής.
(975.2) 89:1.5 Τα πρώιμα περί την τροφή ταμπού προήλθαν από τον φετιχισμό και τον τοτεμισμό. Ο χοίρος ήταν ιερός για τους Φοίνικες, η αγελάδα για τους Ινδουιστές. Το Αιγυπτιακό ταμπού για το χοίρο διαιωνίσθηκε δια της Εβραϊκής και Ισλαμικής πίστης. Μία παραλλαγή των περί την τροφή ταμπού ήταν η πεποίθηση ότι μια έγκυος μπορούσε να σκεφθεί τόσο έντονα μια συγκεκριμένη τροφή, ώστε το παιδί, όταν γεννιόταν, να γίνει ο αντίλαλος της τροφής αυτής. Τέτοια φαγητά, θα αποτελούσαν ταμπού για το παιδί.
(975.3) 89:1.6 Ο τρόπος φαγητού σύντομα έγινε ταμπού και έτσι δημιουργήθηκε η αρχαία και σύγχρονη ετικέτα στο τραπέζι. Το σύστημα της κάστας και των κοινωνικών επιπέδων είναι υποτυπώδη κατάλοιπα παλιότερων απαγορεύσεων. Τα ταμπού ήσαν εξαιρετικά αποτελεσματικά στην κοινωνική οργάνωση. Ήσαν, όμως, φοβερά επιβαρυντικά. Το αρνητικό σύστημα των απαγορεύσεων δεν διατήρησε μόνο χρήσιμους και εποικοδομητικούς κανονισμούς, αλλά επίσης παλιομοδίτικα, απαρχαιωμένα και άχρηστα ταμπού.
(975.4) 89:1.7 Καμία, ωστόσο, πολιτισμένη κοινωνία δεν πρέπει να ασκεί κριτική στον πρωτόγονο άνθρωπο, πέραν των διεσπαρμένων και πολυποίκιλων ταμπού, ενώ τα ταμπού δεν έπρεπε να διαρκούν περισσότερο από όσο απαιτείται για την υποστήριξη της καθιέρωσης της πρωτόγονης θρησκείας. Πολλοί από τους βασικούς στην εξέλιξη του ανθρώπου παράγοντες υπήρξαν πολυδάπανοι, είχαν άπειρο κόστος σε προσπάθεια, θυσίες και αυταπάρνηση, τα επιτεύγματα, όμως, αυτά του αυτοελέγχου υπήρξαν πραγματικά τα σκαλοπάτια, όπου πάνω τους ο άνθρωπος αναρριχήθηκε την ανελισσόμενη κλίμακα του πολιτισμού.
(975.5) 89:2.1 Ο φόβος της σύμπτωσης και ο τρόμος της κακοτυχίας έκαναν τον άνθρωπο να εφεύρει την πρωτόγονη θρησκεία ως υποθετική διασφάλιση εναντίον παρόμοιων συμφορών. Από τη μαγεία και τα φαντάσματα, η θρησκεία εξελίχθηκε δια των πνευμάτων και των φετίχ στα ταμπού. Κάθε πρωτόγονη φυλή διέθετε το δικό της δένδρο του απαγορευμένου καρπού, της μηλιάς, εν προκειμένω, που μεταφορικά, ωστόσο, είχε χιλιάδες κλαδιά που βάραιναν από κάθε είδους ταμπού. Και το απαγορευμένο δένδρο έλεγε πάντα «Δεν θα το κάνεις.»
(975.6) 89:2.2 Καθώς ο άγριος νους εξελίσσετο στο σημείο εκείνο όπου μπορούσε να φαντασθεί τα καλά, αλλά και τα κακά πνεύματα και όταν τα ταμπού έλαβαν τη σοβαρή επικύρωση της εξελισσόμενης θρησκείας, η σκηνή ήταν έτοιμη για την εμφάνιση της καινούργιας έννοιας της αμαρτίας. Η αντίληψη της αμαρτίας είχε εγκατασταθεί παντού στον κόσμο, πριν η δια της αποκάλυψης θρησκεία κάνει την είσοδό της. Ήταν μόνο δια της αντίληψης της αμαρτίας που κατανοήθηκε ο φυσικός θάνατος από τον πρωτόγονο νου. Η αμαρτία υπήρξε η υπέρβαση των ταμπού και ο θάνατος η τιμωρία για την αμαρτία.
(975.7) 89:2.3 Η αμαρτία ήταν θρησκευτική, όχι λογική. Ήταν πράξη, όχι σκέψη. Και ολόκληρη αυτή η έννοια της αμαρτίας καλλιεργήθηκε από τις ζωντανές ακόμη παραδόσεις του Ντιλμούν και την εποχή ενός μικρού παράδεισου στη γη. Οι παραδόσεις για τον Αδάμ και τον Κήπο της Εδέμ επίσης έδωσαν υπόσταση στο όνειρο του πάλαι ποτέ «χρυσού αιώνα», τότε που πρωτοεμφανίσθηκαν οι φυλές. Και όλα τούτα επιβεβαίωναν τις αντιλήψεις που αργότερα εκφράσθηκαν μέσα από την πίστη ότι ο άνθρωπος προήλθε από μια ξεχωριστή δημιουργία, ότι άρχισε την πορεία του στην τελειότητα και ότι η υπέρβαση των ταμπού – η αμαρτία – τον έριξε στην μεταγενέστερη αξιοθρήνητη κατάστασή του.
(976.1) 89:2.4 Η συνήθης παραβίαση των ταμπού έγινε ανηθικότητα. Ο πρωτόγονος νόμος μετέτρεψε το ελάττωμα σε έγκλημα. Η θρησκεία το έκανε αμάρτημα. Μεταξύ των πρώιμων φυλών, η παραβίαση ενός ταμπού ήταν συνδυασμένο έγκλημα και αμάρτημα. Η συμφορά στην κοινότητα θεωρείτο πάντα τιμωρία για τα αμαρτήματα της φυλής. Για εκείνους που πίστευαν ότι η ευημερία και η δικαιοσύνη πήγαιναν μαζί, η προφανής ευημερία των άνομων προκαλούσε τόσο μεγάλη πίκρα, που ήταν απαραίτητο να ανακαλυφθεί η κόλαση για την τιμωρία εκείνων που παραβίασαν τα ταμπού. Ο αριθμός των τόπων αυτών της μελλοντικής τιμωρίας εποίκιλαν από ένα έως πέντε.
(976.2) 89:2.5 Η έννοια της εξομολόγησης και της άφεσης εμφανίσθηκε γρήγορα στην πρωτόγονη θρησκεία. Ο άνθρωπος ζητούσε συγχώρεση δημόσια για τις αμαρτίες που επρόκειτο να διαπράξει την επόμενη εβδομάδα. Η εξομολόγηση ήταν, απλά, μία τελετή άφεσης, ήταν επίσης, μία δημόσια γνωστοποίηση μόλυνσης, μια τελετουργία κραυγών «ακάθαρτος, ακάθαρτος!» Στη συνέχεια ακολουθούσε όλο το τελετουργικό πρόγραμμα εξαγνισμού. Όλοι οι αρχαίοι λαοί εξασκούσαν αυτές, τις χωρίς νόημα, τελετουργίες. Πολλά, φαινομενικά υγιεινά, έθιμα των αρχαίων φυλών ήσαν κατά μέγα μέρος τελετουργικά.
(976.3) 89:3.1 Η απάρνηση ήλθε ως το επόμενο βήμα στην θρησκευτική εξέλιξη. Η νηστεία αποτελούσε κοινή πρακτική. Σύντομα έγινε συνήθεια να προηγούνται πολλά είδη σωματικής απόλαυσης, κυρίως σεξουαλικής φύσης. Το τελετουργικό της νηστείας ήταν βαθιά ριζωμένο σε πολλές αρχαίες θρησκείες και μεταβιβάσθηκε σε όλα, πρακτικά, τα σύγχρονα θεολογικά συλλογιστικά συστήματα.
(976.4) 89:3.2 Την εποχή περίπου κατά την οποία ο βάρβαρος άνθρωπος ανέκαμπτε από την άχρηστη πρακτική της καύσης και ταφής της περιουσίας του μαζί με το νεκρό, την εποχή ακριβώς που η οικονομική δομή των φυλών άρχιζε να αποκτά σχήμα, εμφανίσθηκε το νέο αυτό θρησκευτικό δόγμα της απάρνησης και δεκάδες χιλιάδων ένθερμων ψυχών άρχισαν να αναζητούν την πενία. Ο πλούτος θεωρήθηκε πνευματικό εμπόδιο. Οι δοξασίες αυτές περί των πνευματικών κινδύνων εκ της κατοχής υλικών αγαθών ήσαν ευρέως διαδεδομένες την εποχή του Φίλωνα1 [134] και του Αποστόλου Παύλου και επηρέασαν, έκτοτε, σε μεγάλο βαθμό την Ευρωπαϊκή φιλοσοφία.
(976.5) 89:3.3 Η πενία αποτελούσε μέρος του τελετουργικού του κολασμού της σάρκας, ο οποίος, ατυχώς, περιελήφθη στις γραφές και τη διδασκαλία πολλών θρησκειών, κυρίως του Χριστιανισμού. Η μετάνοια είναι η αρνητική μορφή αυτής της συχνά ανόητης τελετουργίας της απάρνησης. Ωστόσο, όλα αυτά δίδασκαν στον άγριο τον αυτοέλεγχο και αυτή υπήρξε μια αξιόλογη πρόοδος στην κοινωνική εξέλιξη. Η αυταπάρνηση και ο αυτοέλεγχος ήσαν δύο από τα μεγαλύτερα κοινωνικά κέρδη που προήλθαν από την πρώιμη εξελικτική θρησκεία. Ο αυτοέλεγχος έδωσε στον άνθρωπο μια καινούργια φιλοσοφία για τη ζωή. Τον δίδαξε την τέχνη του να αυξάνει το κλάσμα της ζωής μειώνοντας τον παρονομαστή των ατομικών απαιτήσεων, αντί του να προσπαθεί πάντα να αυξάνει τον αριθμητή του κλάσματος με την εγωιστική ικανοποίηση.
(976.6) 89:3.4 Οι αρχαίες αυτές απόψεις περί αυτοπειθαρχίας περιελάμβαναν το μαστίγωμα και κάθε είδος σωματικού βασανισμού. Οι ιερείς της λατρείας της μητέρας ήσαν ιδιαίτερα δραστήριοι στη διδασκαλία των αρετών του σωματικού πόνου, δίνοντας το παράδειγμα με τον ευνουχισμό τους. Οι Εβραίοι, οι Ινδουιστές και οι Βουδιστές ήσαν ένθερμοι πιστοί του δόγματος αυτού της σωματικής ταπείνωσης.
(976.7) 89:3.5 Καθ’ όλη τη διάρκεια των αρχαίων εποχών οι άνθρωποι αναζητούσαν, με τον τρόπο αυτό, επιπλέον πίστωση στα λογιστικά βιβλία αυταπάρνησης των θεών τους. Ήταν, κάποτε, έθιμο, όταν κάποιος βρισκόταν κάτω από συναισθηματική πίεση, να κάνει όρκους αυταπάρνησης και αυτοβασανισμού. Με τον καιρό, οι όρκοι αυτοί πήραν τη μορφή συμβολαίων με τους θεούς και, υπ’ αυτή την έννοια, αντιπροσώπευσαν πραγματική εξελικτική πρόοδο κατά το ότι οι θεοί υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνουν κάτι συγκεκριμένο ως ανταπόδοση αυτού του αυτοβασανισμού και της ταπείνωσης της σάρκας. Οι όρκοι ήσαν αρνητικοί αλλά και θετικοί. Δεσμεύσεις τέτοιας βλαπτικής και ακραίας φύσης παρατηρούνται καλύτερα στις μέρες μας μεταξύ ορισμένων φυλών στην Ινδία.
(977.1) 89:3.6 Ήταν εντελώς φυσικό το ότι η λατρεία της απάρνησης και της ταπείνωσης εστίασε την προσοχή της στη σεξουαλική ικανοποίηση. Η λατρεία της εγκράτειας προήλθε ως τελετουργία μεταξύ των στρατιωτών πριν πάνε στη μάχη. Αργότερα έγινε πρακτική των «αγίων.» Η λατρεία αυτή ανεχόταν το γάμο μόνον ως κακό μικρότερο από την μοιχεία. Πολλές από τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου επηρεάσθηκαν αρνητικά από την αρχαία αυτή λατρεία, καμία, όμως, τόσο εμφανώς όσο ο Χριστιανισμός. Ο Απόστολος Παύλος ήταν θιασώτης της λατρείας αυτής, και οι προσωπικές του απόψεις ανακλώνται στη διδασκαλία του, την οποία προσέδεσε στη Χριστιανική θεολογία: «Είναι καλό για τον άνδρα να μην αγγίζει γυναίκα.» «Θα επιθυμούσα όλοι οι άνθρωποι να είναι χωρίς πάθη, όπως εγώ.» «Λέγω, λοιπόν, στους ανύμφευτους και τις χήρες, ότι είναι καλό γι’ αυτούς να μένουν χωρίς πάθη, όπως εγώ.» Ο Παύλος εγνώριζε καλά ότι παρόμοιες διδαχές δεν αποτελούσαν μέρος του ευαγγελίου του Ιησού και η γνώση του αυτή απεικονίζεται στην αναφορά του: «Τα λέγω αυτά κατόπιν αδείας, όχι κατόπιν εντολής.» Η λατρεία, ωστόσο, αυτή έκανε τον Παύλο να περιφρονήσει τις γυναίκες. Και το λυπηρό με όλα αυτά είναι το ότι οι ατομικές του απόψεις επηρέασαν για αιώνες τη διδασκαλία μιας μεγάλης θρησκείας του κόσμου. Αν οι συμβουλές του σκηνοποιού-διδάσκαλου επρόκειτο να ακολουθηθούν κυριολεκτικά και σε επίπεδο παγκόσμιο, τότε η ανθρώπινη φυλή θα είχε φθάσει σε ένα ξαφνικό και άδοξο τέλος. Επιπλέον, η ανάμιξη μιας θρησκείας με την αρχαία λατρεία της εγκράτειας οδηγεί άμεσα σε πόλεμο κατά του γάμου και της οικογένειας, του πραγματικού θεμέλιου της κοινωνίας και βασικού θεσμού της ανθρώπινης προόδου. Και δεν είναι να απορεί κανείς για το ότι όλες αυτές οι πεποιθήσεις υπέθαλψαν τη δημιουργία άγαμου κλήρου σε πολλές θρησκείες διαφόρων λαών.
(977.2) 89:3.7 Κάποια μέρα ο άνθρωπος θα μάθει πώς να απολαμβάνει την ελευθερία του χωρίς ασυδοσία, την τροφή χωρίς τη λαιμαργία και την απόλαυση χωρίς τη διαφθορά. Ο αυτοέλεγχος είναι καλύτερη ανθρώπινη τακτική για τη ρύθμιση της συμπεριφοράς από όσο η ακραία αυταπάρνηση. Ούτε ο ίδιος ο Ιησούς δίδαξε ποτέ αυτές τις εξωφρενικές απόψεις στους μαθητές του.
(977.3) 89:4.1 Η θυσία ως μέρος της προσευχής, όπως και πολλές άλλες λατρευτικές τελετές, δεν είχε μία απλή και μοναδική προέλευση. Η τάση να υποκύπτει κανείς μπροστά στη δύναμη και να γονατίζει για να προσκυνήσει με ευλάβεια αντικρίζοντας το μυστήριο μοιάζει με τις χαρές2 [135] που κάνει ο σκύλος μόλις δει τον αφέντη του. Δεν είναι παρά ένα βήμα από την παρόρμηση της λατρείας ως την πράξη της θυσίας. Ο πρωτόγονος άνθρωπος μετρούσε την αξία της θυσίας του με τον πόνο τον οποίο υπέφερε. Όταν η έννοια της θυσίας προσαρτήθηκε για πρώτη φορά σε θρησκευτική τελετουργία, καμία προσφορά δεν μελετάτο που να μην προκαλεί πόνο. Οι πρώτες θυσίες ήσαν πράξεις όπως το ξερίζωμα των μαλλιών, το κόψιμο της σάρκας, οι ακρωτηριασμοί, οι γροθιές στα δόντια και το κόψιμο των δακτύλων. Καθώς ο πολιτισμός προόδευε, οι σκληρές αυτές αντιλήψεις περί θυσίας εξήρθησαν στο επίπεδο των τελετών της αυταπάρνησης, του ασκητισμού, της νηστείας, της αποστέρησης και του μετέπειτα Χριστιανικού δόγματος του καθαγιασμού δια της λύπης, του πόνου και της ταπείνωσης της σάρκας.
(977.4) 89:4.2 Από νωρίς στην εξέλιξη της θρησκείας υπήρξαν δύο απόψεις περί θυσίας: η άποψη της θυσίας-προσφοράς η οποία ενείχε τη θέση ευχαριστίας και η θυσία-οφειλή, η οποία ενστερνίζετο την έννοια της λύτρωσης. Αργότερα αναπτύχθηκε η αντίληψη της υποκατάστασης.
(977.5) 89:4.3 Ο άνθρωπος, πολύ αργότερα, σκέφθηκε ότι η θυσία του, οποιαδήποτε φύσης, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αγγελιαφόρος προς τους θεούς. Μπορούσε να είναι σαν άρωμα γλυκό στη μύτη της θεότητας. Έτσι δημιουργήθηκε το λιβάνισμα, όπως και άλλα αισθητικά χαρακτηριστικά των εξιλαστήριων τελετών, οι οποίες εξελίχθηκαν στις εξιλαστήριες γιορτές, που με τον καιρό έγιναν περισσότερο περίτεχνες και φανταχτερές.
(978.1) 89:4.4 Καθώς η θρησκεία εξελίσσετο, οι εξιλαστήριες τελετές συμβιβασμού και εξιλέωσης αντικατέστησαν τις παλαιότερες μεθόδους της αποφυγής, της ειρήνευσης και του εξορκισμού.
(978.2) 89:4.5 Η αρχική έννοια της θυσίας ήταν η έννοια του δασμού της ουδετερότητας που επεβάλλετο από τα προγονικά πνεύματα. Μόνον αργότερα αναπτύχθηκε η έννοια της εξιλέωσης. Καθώς ο άνθρωπος απομακρύνετο από την αντίληψη της εξελικτικής προέλευσης της φυλής, καθώς οι παραδόσεις γύρω από τον Πλανητικό Πρίγκιπα και την παραμονή στη γη του Αδάμ εξασθενούσαν με τον καιρό, η έννοια της αμαρτίας αλλά και του προπατορικού αμαρτήματος εξαπλώθηκαν παντού, έτσι ώστε η θυσία για το τυχαίο, ατομικό αμάρτημα εξελίχθηκε στο δόγμα της θυσίας για την εξιλέωση των αμαρτημάτων της φυλής. Η εξιλέωση δια της θυσίας ήταν ένα όργανο μικτής ασφάλειας, που κάλυπτε ακόμη και την δυσφορία και τη ζήλια ενός άγνωστου θεού.
(978.3) 89:4.6 Περικυκλωμένος από τόσα πολλά ευαίσθητα πνεύματα και άπληστους θεούς, ο πρωτόγονος άνθρωπος βρισκόταν αντιμέτωπος με ένα πλήθος θεοτήτων-πιστωτών, ώστε χρειαζόταν όλους τους ιερείς, όλες τις τελετουργίες και όλες τις θυσίες, για όλη του τη ζωή προκειμένου να απαλλαγεί από την πνευματική οφειλή. Το δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος, ή της φυλετικής ενοχής, έκανε κάθε άνθρωπο μεγάλο οφειλέτη στις πνευματικές δυνάμεις.
(978.4) 89:4.7 Οι προσφορές και οι δωροδοκίες είναι δεδομένες για τον άνθρωπο, όταν, όμως, προσφέρονται στους θεούς, χαρακτηρίζονται αφιερωμένες, ιερές, ή ονομάζονται θυσίες. Η απάρνηση ήταν η αρνητική μορφή της εξιλέωσης. Η θυσία έγινε η θετική μορφή. Η πράξη της εξιλέωσης περιελάμβανε εγκώμια, εξύμνηση, κολακεία, ακόμη και ψυχαγωγία. Και είναι τα κατάλοιπα αυτών των θετικών πρακτικών της αρχαίας λατρείας της εξιλέωσης που συνιστούν τις σύγχρονες μορφές της θείας λατρείας. Οι σύγχρονες μορφές λατρείας είναι, απλά, η εκτέλεση του τυπικού των αρχαίων αυτών εξιλαστήριων τεχνικών της θετικής εξιλέωσης.
(978.5) 89:4.8 Η θυσία των ζώων σήμαινε πολλά περισσότερα για τον πρωτόγονο άνθρωπο από ότι θα μπορούσε να σημαίνει για τις σύγχρονες φυλές. Οι βάρβαροι αυτοί θεωρούσαν τα ζώα ως πραγματικούς και στενούς συγγενείς τους. Με το πέρασμα του χρόνου, ο άνθρωπος έγινε πιο πρακτικός, όσον αφορά στις θυσίες του, σταματώντας να προσφέρει τα ζώα που του δούλευαν. Αρχικά θυσίαζε το καλύτερο από το κάθε τι, περιλαμβανομένων και των οικόσιτων ζώων.
(978.6) 89:4.9 Δεν ήταν απλή καυχησιολογία που έκανε κάποιος Αιγύπτιος κυβερνήτης, όταν δήλωσε ότι είχε θυσιάσει 113,433 σκλάβους, 493,386 βόδια, 88 σκάφη, 2,756 χρυσές εικόνες, 331,702 δοχεία με μέλι και λάδι, 228,380 δοχεία με κρασί, 680,714 χήνες, 6,744,428 καρβέλια ψωμί και 5,740,352 σάκους με νομίσματα. Και για να το κάνει αυτό πρέπει να φορολόγησε σκληρά τους μοχθούντες υποτελείς του.
(978.7) 89:4.10 Η καθαρή ανάγκη έκανε, με τον καιρό, αυτούς τους ημι-άγριους να τρώνε το υλικό μέρος της θυσίας τους, με τους θεούς να έχουν απολαύσει την ψυχή των ζώων που θυσίαζαν. Και το έθιμο αυτό δικαιώθηκε με το πρόσχημα του αρχαίου ιερού γεύματος, μιας θείας μετάληψης, σύμφωνα με τη σύγχρονη πρακτική.
(978.8) 89:5.1 Οι σύγχρονες απόψεις για τον πανάρχαιο κανιβαλισμό είναι εντελώς λανθασμένες. Ο κανιβαλισμός αποτελούσε μέρος των ηθών της πρώιμης κοινωνίας. Ενώ είναι, κατά παράδοση, φρικτός για τον σύγχρονο πολιτισμό, αποτελούσε μέρος της κοινωνικής και θρησκευτικής δομής της πρωτόγονης κοινωνίας. Τα συμφέροντα της φυλής υπαγόρευαν την πρακτική του κανιβαλισμού. Αναπτύχθηκε μέσα από την πίεση της ανάγκης και διατηρήθηκε εξ αιτίας της δουλείας στις προλήψεις και την άγνοια. Ήταν ένα κοινωνικό, οικονομικό, θρησκευτικό και στρατιωτικό έθιμο.
(979.1) 89:5.2 Ο πρώιμος άνθρωπος ήταν κανίβαλος. Απολάμβανε την ανθρώπινη σάρκα και γι’ αυτό την προσέφερε ως τροφή-δώρο στα πνεύματα και τους πρωτόγονους θεούς του. Αφού τα φαντάσματα-πνεύματα ήσαν παραλλαγμένοι άνθρωποι και αφού η τροφή ήταν η σπουδαιότερη ανάγκη του ανθρώπου, τότε η τροφή αυτή πρέπει, να είναι η σπουδαιότερη ανάγκη ενός πνεύματος, επίσης.
(979.2) 89:5.3 Ο κανιβαλισμός ήταν κάποτε σχεδόν παγκόσμιος μεταξύ των εξελισσόμενων φυλών. Οι Σαντζίκ ήσαν όλοι κανίβαλοι, οι Αντονίτες, όμως, αρχικά δεν ήσαν, ούτε οι Νοδίτες και οι Αδαμίτες. Ούτε οι Ανδίτες ήσαν, ει μη μόνο αφού αναμίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό με τις εξελικτικές φυλές.
(979.3) 89:5.4 Η προτίμηση για την ανθρώπινη σάρκα μεγαλώνει. Έχοντας ξεκινήσει από την πείνα, τη φιλία, την εκδίκηση, ή το θρησκευτικό τελετουργικό, η βρώση της ανθρώπινης σάρκας εξελίσσεται σε κανονικό κανιβαλισμό. Η βρώση της ανθρώπινης σάρκας άρχισε εξ αιτίας της έλλειψης τροφής, αν και τούτος σπάνια ήταν ο πραγματικός λόγος. Οι Εσκιμώοι και οι πρώιμοι Αντονίτες σπάνια γίνονταν κανίβαλοι, εκτός των περιόδων λιμού. Οι ερυθρόδερμοι, ειδικά στην Κεντρική Αμερική ήσαν κανίβαλοι. Αποτελούσε, κάποτε, γενικευμένη πρακτική για τις πρωτόγονες μητέρες να σκοτώνουν και να τρώνε τα ίδια τους τα παιδιά για να ανακτήσουν τη δύναμη που έχαναν κατά την εγκυμοσύνη, ενώ στο Κουήνσλαντ το πρωτότοκο παιδί ακόμη σκοτώνεται και καταβροχθίζεται με τον τρόπο αυτό. Σε πρόσφατους χρόνους, πολλές Αφρικανικές φυλές καταφεύγουν κυριολεκτικά στον κανιβαλισμό, ως πρακτική σε καιρό πολέμου, ένα είδος εκφοβισμού, για να τρομοκρατούν μ’ αυτό τους γείτονές τους.
(979.4) 89:5.5 Ο κανιβαλισμός υπήρξε, ως ένα σημείο, αποτέλεσμα του εκφυλισμού των, κάποτε, ανώτερων γενών, αλλά επικρατούσε κυρίως μεταξύ των εξελικτικών φυλών. Η βρώση του ανθρώπου άρχισε βαθμηδόν μια εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι βίωναν έντονα και άσχημα συναισθήματα έναντι των εχθρών τους. Η βρώση της ανθρώπινης σάρκας έγινε μέρος μιας επίσημης τελετής εκδίκησης. Επιστεύετο ότι το φάντασμα ενός εχθρού μπορούσε, έτσι, να εξοντωθεί, ή να συγχωνευθεί με το φάντασμα εκείνου που έτρωγε τον εχθρό. Αποτελούσε κάποτε ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση το ότι οι μάγοι αποκτούσαν τις δυνάμεις τους τρώγοντας ανθρώπινη σάρκα.
(979.5) 89:5.6 Ορισμένες ομάδες κανιβάλων κατανάλωναν μόνο μέλη της φυλής τους, σε μια ψευδο-διασταύρωση, η οποία υποτίθεται ότι εξήρε την αλληλεγγύη της φυλής. Ωστόσο, έτρωγαν και εχθρούς, επίσης, για εκδίκηση έχοντας την άποψη ότι έτσι σφετερίζονταν τη δύναμη τους. Θεωρείτο τιμή για την ψυχή ενός φίλου, ή συντρόφου από τη φυλή το να φαγωθεί το σώμα του, ενώ δεν ήταν παρά τιμωρία για τον εχθρό το να κατασπαραχθεί με τον τρόπο αυτό. Ο πρωτόγονος νους δεν προσποιείτο ότι ήταν συνεπής.
(979.6) 89:5.7 Σε ορισμένες φυλές, οι γέροντες γονείς επιθυμούσαν να φαγωθούν από τα παιδιά τους. Σε άλλες ήταν συνηθισμένο να μην τρώνε στενούς συγγενείς. Τα σώματά τους επωλούντο, ή ανταλλάσσονταν με εκείνα των ξένων. Γινόταν μεγάλο εμπόριο με γυναίκες και παιδιά που τα πάχαιναν για να τα σκοτώσουν. Όταν οι ασθένειες, ή ο πόλεμος δεν κατόρθωναν να ελέγξουν τον πληθυσμό, το περίσσευμα, ανεπίσημα, τρωγόταν.
(979.7) 89:5.8 Ο κανιβαλισμός σταδιακά εξαφανίσθηκε εξ αιτίας των εξής αιτίων:
(979.8) 89:5.9 1. Ορισμένες φορές, γινόταν μια ομαδική τελετή, η ανάληψη συλλογικής ευθύνης για την επιβολή της θανατικής ποινής σ’ ένα μέλος της φυλής. Η ενοχή του αίματος παύει να είναι έγκλημα για την κοινωνία, όταν όλοι είναι συμμέτοχοι σ’ αυτήν. Η τελευταία μορφή κανιβαλισμού στην Ασία ήταν αυτή η βρώση των εγκληματιών που εκτελέσθηκαν.
(979.9) 89:5.10 2. Από νωρίς έγινε θρησκευτική τελετή, αλλά η ανάπτυξη του φόβου προς τα φαντάσματα δεν λειτούργησε πάντα προς την κατεύθυνση της μείωσης της βρώσης της ανθρώπινης σάρκας.
(979.10) 89:5.11 3. Με τον καιρό, ο κανιβαλισμός προόδευσε ως το σημείο όπου ορισμένα, μόνο μέρη, ή όργανα του σώματος τρώγονταν, τα μέρη εκείνα τα οποία υποτίθεται ότι περιείχαν την ψυχή, ή τμήματα του πνεύματος. Η πόση του αίματος διαδόθηκε και ήταν σύνηθες να αναμιγνύουν τα «βρώσιμα» μέρη του σώματος με φάρμακα.
(980.1) 89:5.12 4. Ο κανιβαλισμός περιορίσθηκε στους άνδρες. Στις γυναίκες απαγορεύετο να τρώνε ανθρώπινη σάρκα
(980.2) 89:5.13 5. Στη συνέχεια περιορίσθηκε στους αρχηγούς, τους ιερείς και τους σαμάνους.
(980.3) 89:5.14 6. Αργότερα έγινε ταμπού μεταξύ των ανώτερων φυλών. Το ταμπού για τη βρώση της ανθρώπινης σάρκας πρωτοξεκίνησε στην Νταλαμέιτια και σιγά-σιγά εξαπλώθηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Οι Νοδίτες ενεθάρρυναν την καύση ως μέσο καταπολέμησης του κανιβαλισμού, αφού κάποτε αποτελούσε κοινή πρακτική το να ξεθάβουν τα σώματα και να τα τρώνε.
(980.4) 89:5.15 7. Η ανθρωποθυσία σήμανε το τέλος του κανιβαλισμού. Η ανθρώπινη σάρκα, έχοντας γίνει τροφή των ανώτερων ανθρώπων, των αρχηγών, φυλάχθηκε με τον καιρό για τα ακόμη ανώτερα πνεύματα. Και έτσι, η προσφορά ανθρωποθυσιών έθεσε δραστικά τέλος στον κανιβαλισμό, εκτός των κατώτερων φυλών. Όταν οι ανθρωποθυσίες παγιώθηκαν πλήρως, η βρώση του ανθρώπου έγινε ταμπού. Η ανθρώπινη σάρκα ήταν τροφή μόνο για τους θεούς. Ο άνθρωπος μπορούσε να φάει μόνο ένα μικρό, τελετουργικό κομμάτι, ένα αντίδωρο.
(980.5) 89:5.16 Τελικά τα υποκατάστατα ζώων χρησιμοποιήθηκαν γενικά για εξιλαστήριους σκοπούς, ενώ ακόμη και στις πλέον υποανάπτυκτες φυλές, η βρώση των σκύλων μείωσε σημαντικά τη βρώση των ανθρώπων. Ο σκύλος ήταν το πρώτο ζώο που εξημερώθηκε και εκτιμάτο πάρα πολύ τόσο ως εξημερωμένο ζώο, όσο και ως τροφή.
(980.6) 89:6.1 Η ανθρωποθυσία υπήρξε το έμμεσο αποτέλεσμα του κανιβαλισμού, όπως επίσης και η ίασή του. Η εξασφάλιση συνοδών πνευμάτων στον πνευματικό κόσμο οδήγησε, επίσης, στη μείωση της βρώσης του ανθρώπου, αφού δεν ήταν ποτέ έθιμο το να τρώνε τους νεκρούς αυτούς που θυσίαζαν. Καμία φυλή δεν απηλλάγη, ποτέ, εντελώς από την πρακτική της ανθρωποθυσίας, με κάποια μορφή και σε κάποια εποχή, παρά το ότι οι Αντονίτες, οι Νοδίτες και οι Αδαμίτες ήσαν οι λιγότερο εθισμένοι στον κανιβαλισμό.
(980.7) 89:6.2 Η ανθρωποθυσία υπήρξε κυριολεκτικά παγκόσμια. Διατηρήθηκε στα θρησκευτικά έθιμα των Κινέζων, των Ινδουιστών, των Αιγύπτιων, των Εβραίων, των Μεσοποταμίων, των Ελλήνων, των Ρωμαίων και πολλών άλλων λαών, ακόμη και ως τις πρόσφατες εποχές, μεταξύ των υποανάπτυκτων Αφρικανικών και Αυστραλιανών φυλών. Οι μεταγενέστεροι Ινδιάνοι της Αμερικής είχαν ένα πολιτισμό που αναδύθηκε από τον κανιβαλισμό και ως εκ τούτου επηρεάσθηκαν από τις ανθρωποθυσίες, κυρίως στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Οι Χαλδαίοι ήσαν μεταξύ των πρώτων που εγκατέλειψαν τις ανθρωποθυσίες για συνηθισμένες αιτίες, υποκαθιστώντας τες με τις θυσίες ζώων. Δύο, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν ένας καλόκαρδος Γιαπωνέζος αυτοκράτορας εισήγαγε τις πήλινες εικόνες στη θέση των ανθρωποθυσιών, είναι, όμως, λιγότερα από χίλια χρόνια από όταν οι ανθρωποθυσίες αυτές σταμάτησαν στη βόρεια Ευρώπη. Μεταξύ ορισμένων υποανάπτυκτων φυλών, γίνονται ακόμη ανθρωποθυσίες από εθελοντές, ένα είδος θρησκευτικής, ή τελετουργικής αυτοκτονίας. Ένας σαμάνος διέταξε, κάποτε, τη θυσία ενός αξιοσέβαστου γέροντα κάποιας φυλής. Ο λαός επαναστάτησε. Αρνήθηκε να υπακούσει. Κατόπιν αυτού, ο γέροντας έβαλε το γιο του να τον πάει. Οι αρχαίοι πίστευαν, πραγματικά, σ’ αυτό το έθιμο.
(980.8) 89:6.3 Δεν υπάρχει καταγεγραμμένη πιο τραγική και παθητική εμπειρία, που να παρουσιάζει τη θλιβερή διαμάχη μεταξύ των αρχαίων και καθιερωμένων από το χρόνο θρησκευτικών εθίμων και των αντίθετων απαιτήσεων του προοδεύοντος πολιτισμού, από εκείνη της Εβραϊκής ιστορίας του Τζεφθά και της μοναχοκόρης του. Σύμφωνα με το κοινό έθιμο, αυτός ο καλοκάγαθος άνθρωπος έδωσε τον ανόητο όρκο του, παζάρέψε με «το θεό των μαχών», συμφωνώντας να πληρώσει ένα ορισμένο τίμημα για τη νίκη του επί των εχθρών του. Και το τίμημα αυτό ήταν να θυσιάσει το πρώτο άτομο που θα έβγαινε από το σπίτι να τον προϋπαντήσει όταν θα επέστρεφε. Ο Τζεφθά πίστευε ότι κάποιος από τους πιστούς του σκλάβους θα ερχόταν να τον χαιρετήσει, αλλά συνέβη να βγει η θυγατέρα του και μοναδικό του παιδί να τον καλωσορίσει στο σπίτι. Και έτσι, ακόμη και εκείνη την μεταγενέστερη εποχή και σ’ ένα, υποτίθεται, πολιτισμένο λαό, αυτή η όμορφη παρθένα, αφού θρήνησε για δύο μήνες την τύχη της, προσφέρθηκε, ουσιαστικά, ως ανθρώπινη θυσία από τον πατέρα της και με την έγκριση των συντρόφων του από τη φυλή. Και όλα τούτα συνέβησαν όταν ήδη υπήρχαν οι αυστηροί νόμοι του Μωυσή κατά της ανθρωποθυσίας. Οι άνδρες, όμως και οι γυναίκες ήσαν εθισμένοι στο να κάνουν ανόητους και άχρηστους όρκους, ενώ οι άνθρωποι του παλιού καιρού θεωρούσαν τις υποσχέσεις αυτές απαραβίαστες.3 [136]
(981.1) 89:6.4 Σε παλιότερους καιρούς, όταν άρχιζε η οικοδόμηση ενός σημαντικού κτιρίου, ήταν έθιμο να σφαγιάζουν έναν άνθρωπο ως «θεμέλια θυσία.» Τούτο εξασφάλιζε ένα φάντασμα-πνεύμα για να επιβλέπει και να φροντίζει την οικοδομή. Όταν οι Κινέζοι έλιωναν το μέταλλο για να φτιάξουν μια καμπάνα, το έθιμο επέτασσε τη θυσία μιας, τουλάχιστον, παρθένας με το σκοπό να βελτιωθεί ο ήχος της καμπάνας. Το κορίτσι που είχε επιλεγεί ριχνόταν ζωντανό μέσα στο λιωμένο μέταλλο.
(981.2) 89:6.5 Ήταν για πάρα πολλά χρόνια πρακτική πολλών φυλών να κτίζουν σκλάβους ζωντανούς μέσα σε σημαντικά, γι’ αυτούς τείχη. Σε μεταγενέστερους χρόνους, οι φυλές της βόρειας Ευρώπης υποκατέστησαν το έθιμο αυτό του να θάβουν ζωντανούς ανθρώπους στα τείχη ενός νέου κτιρίου με το να καλύπτουν το τοίχο με τη σκιά κάποιου περαστικού. Οι Κινέζοι έθαβαν μέσα στον τοίχο τους εργάτες εκείνους που πέθαιναν κατά τη διάρκεια της οικοδόμησή του.
(981.3) 89:6.6 Ένας στενόμυαλος βασιλιάς στην Παλαιστίνη όταν έκτιζε τα τείχη της Ιεριχούς, «έθαψε στα θεμέλια τους τον Αμπιράμ, τον πρωτότοκο γιο του και έφτιαξε τις πύλες τους κάτω από τον νεώτερο γιο του, τον Σεγκούμπ.» Ακόμη και σ’ αυτή την μεταγενέστερη εποχή, ο πατέρας αυτός όχι μόνον έθαψε δύο από τους γιους του στα θεμέλια των πυλών της πόλης, αλλά η πράξη του καταγράφηκε, επιπλέον, ως «σύμφωνη με το λόγο του Κυρίου.» Ο Μωυσής είχε απαγορεύσει αυτές τις θυσίες στα θεμέλια, οι Ισραηλίτες, όμως, ξαναγύρισαν σ’ αυτές αμέσως μετά το θάνατό του. Το τυπικό του εικοστού αιώνα να μπαίνουν μικροπράγματα και ενθύμια στο θεμέλιο λίθο μιας καινούργιας οικοδομής είναι κατάλοιπο των πρωτόγονων θυσιών στα θεμέλια.
(981.4) 89:6.7 Υπήρξε για πολλούς αιώνες έθιμο πολλών λαών το να αφιερώνουν τους πρώτους καρπούς στα πνεύματα. Και οι καθιερωμένες αυτές τελετές, τώρα, πλέον, λίγο-πολύ συμβολικές, είναι κατάλοιπα των αρχικών τελετουργιών, κατά τις οποίες γίνονταν ανθρωποθυσίες. Η ιδέα να προσφέρουν το πρωτότοκο παιδί ως θυσία ήταν ευρέως διαδεδομένη μεταξύ των αρχαίων, ιδιαίτερα μεταξύ των Φοινίκων, οι οποίοι ήσαν οι τελευταίοι που την εγκατέλειψαν. Συνήθιζαν να λένε στον θυσιαζόμενο «ζωή για τη ζωή.» Τώρα λέτε, όταν πεθάνει κάποιος, «χους ει, εις χουν απελεύσει.»
(981.5) 89:6.8 Το θέαμα του Αβραάμ που υποχρεώθηκε να θυσιάσει το γιο του Ισαάκ, ενώ είναι συγκλονιστικό για την πολιτισμένη ευαισθησία, δεν αποτελούσε καινούργια, ή παράξενη ιδέα για τους ανθρώπους εκείνου του καιρού. Για αιώνες υπήρξε πάγια τακτική των πατέρων, σε περιόδους μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης, να θυσιάζουν τους πρωτότοκους γιους τους. Πολλοί λαοί έχουν παράδοση ανάλογη με την ιστορία αυτή, διότι κάποτε υπήρξε μια παγκόσμια και βαθιά πεποίθηση ότι ήταν απαραίτητο να προσφερθεί μια ανθρώπινη θυσία, όταν συνέβαινε κάτι ασυνήθιστο, ή παράξενο.
(981.6) 89:7.1 Ο Μωυσής προσπάθησε να θέσει τέλος στις ανθρωποθυσίες εγκαινιάζοντας τα λύτρα ως υποκατάστατο. Κατάρτισε ένα συστηματικό σχέδιο που έκανε το λαό του ικανό να ξεφύγει από τις χειρότερες επιπτώσεις των βιαστικών και ανόητων όρκων του. Η γη, η περιουσία και τα παιδιά μπορούσαν να εξαργυρωθούν σύμφωνα με καθιερωμένο ποσό, που έπρεπε να πληρωθεί στους ιερείς. Οι φυλές εκείνες που σταμάτησαν να θυσιάζουν τους πρωτότοκους γιους τους είχαν μεγάλα πλεονεκτήματα επί των λιγότερο προοδευτικών γειτόνων τους, που συνέχιζαν αυτές τις ειδεχθείς πράξεις. Πολλές τέτοιες υποανάπτυκτες φυλές όχι μόνον εξασθένησαν σε μεγάλο βαθμό εξ αιτίας της απώλειας των γιων τους, αλλά ακόμη και η ίδια η διαδοχή του αρχηγού συχνά διεκόπτετο.
(982.1) 89:7.2 Μια εξέλιξη της παροδικής θυσίας των παιδιών υπήρξε το έθιμο να επαλείφουν με αίμα τις κολώνες της πόρτας ενός σπιτιού για την προστασία του πρωτότοκου. Τούτο συχνά γινόταν σε σχέση με μία από τις ιερές γιορτές του χρόνου και η τελετουργία αυτή είχε κάποτε κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, από το Μεξικό, ως την Αίγυπτο.
(982.2) 89:7.3 Ακόμη και αφού οι περισσότερες φυλές είχαν σταματήσει τους τελετουργικούς φόνους των παιδιών, ήταν έθιμο να εγκαταλείπουν ένα βρέφος μόνο του, στην ερημιά, ή μέσα σ’ ένα σκάφος, στο νερό. Αν το παιδί επιζούσε, επιστεύετο ότι είχαν μεσολαβήσει οι θεοί για να το γλιτώσουν, όπως συμβαίνει στις παραδόσεις του Σαργκόν,4 [137] του Μωυσή, του Κύρου και του Ρωμύλου. Αργότερα εφαρμόσθηκε η πρακτική να αφιερώνουν τους πρωτότοκους γιους ως ιερούς, ή εξιλαστήριους, αφήνοντάς τους να ζήσουν και κατόπιν εξορίζοντάς τους δίκην θανάτου. Αυτή υπήρξε η απαρχή του εποικισμού. Οι Ρωμαίοι έμειναν πιστοί σ’ αυτό το έθιμο στο δικό τους πλάνο εποικισμού.
(982.3) 89:7.4 Πολλές από τις παράξενες σχέσεις της σεξουαλικής ελευθεριότητας με την πρωτόγονη λατρεία είχαν την απαρχή τους στις ανθρωποθυσίες. Σε παλιότερους χρόνους, αν μια γυναίκα συναντούσε κεφαλοκυνηγούς, εξαγόραζε τη ζωή της παραδιδόμενη σεξουαλικά. Αργότερα, μια παρθένα που ήταν αφιερωμένη στους θεούς ως εξιλαστήρια προσφορά, μπορούσε να επιλέξει να εξαργυρώσει τη ζωή της αφιερώνοντας το σώμα της ισόβια στην ιερή σεξουαλική υπηρεσία του ναού. Με τον τρόπο αυτό μπορούσε να κερδίσει τα χρήματα για την εξαγορά της. Οι αρχαίοι θεωρούσαν ως εξαιρετικά σημαντικό το να κάνουν σεξουαλικές σχέσεις με μία γυναίκα που είχε με τον τρόπο αυτό αναγκασθεί να εξαγοράσει τη ζωή της. Ήταν θρησκευτική τελετουργία το να συνευρεθεί κάποιος με τις ιερές αυτές παρθένες, ενώ επιπλέον, ολόκληρο αυτό το τελετουργικό παρείχε μια αποδεκτή δικαιολογία για συνηθισμένη σεξουαλική ικανοποίηση. Επρόκειτο για ένα ραφιναρισμένο είδος σεξουαλικής απάτης, την οποία τόσο οι παρθένες όσο και εκείνοι που συνευρίσκονταν μαζί τους απολάμβαναν να διαπράττουν. Τα ήθη πάντα παρέσυραν προς την οπισθοδρόμηση την εξελικτική πρόοδο των φυλών, εξασφαλίζοντας, εξ αυτού, την επικύρωση για τις προγενέστερες και περισσότερο βάρβαρες σεξουαλικές πρακτικές των εξελικτικών φυλών.
(982.4) 89:7.5 Η ιερή πορνεία5 [138] διαδόθηκε, τελικά, σ’ ολόκληρη τη νότια Ευρώπη και την Ασία. Τα χρήματα που κέρδιζαν οι ιερές πόρνες θεωρούνταν ιερά απ’ όλους τους λαούς – ένα ανώτερο δώρο να προσφέρουν στους θεούς. Οι ανώτεροι τύποι των γυναικών γέμιζαν τις αγορές του έρωτα των ναών και αφιέρωναν τα κέρδη τους σε κάθε είδους ιερή υπηρεσία και κοινωφελές έργο. Πολλές από τις καλύτερες τάξεις των γυναικών έφτιαχναν την προίκα τους με τις προσωρινές σεξουαλικές τους υπηρεσίες στους ναούς και οι περισσότεροι άνδρες προτιμούσαν αυτές τις γυναίκες για συζύγους.
(982.5) 89:8.1 Η εξιλαστήρια εξαγορά και η ιερή πορνεία ήσαν στην πραγματικότητα παραλλαγές της ανθρώπινης θυσίας. Στη συνέχεια ήλθε η εικονική θυσία των θυγατέρων. Το τελετουργικό αυτό συνίστατο στην αιματοχυσία, δια της οποίας η γυναίκα αφιερώνετο σε ισόβια παρθενία και αποτελούσε ηθική αντίδραση στην προγενέστερη ιερή πορνεία. Σε πιο πρόσφατες εποχές οι παρθένες αφιερώνονταν στην υπηρεσία του να φυλάσσουν τις ιερές πυρές των ναών.
(982.6) 89:8.2 Οι άνθρωποι με τον καιρό συνέλαβαν την ιδέα ότι η προσφορά ενός μέρους του σώματος μπορούσε να πάρει τη θέση της παλαιότερης και πλήρους ανθρωποθυσίας. Ο σωματικός ακρωτηριασμός επίσης θεωρείτο ένα αποδεκτό υποκατάστατο. Θυσιάζονταν μαλλιά, νύχια, αίμα, ακόμη και δάκτυλα χεριών και ποδιών. Το μεταγενέστερο και σχεδόν παγκόσμιο έθιμο της περιτομής, ήταν το αποτέλεσμα της λατρείας της μερικής θυσίας. Ήταν καθαρά εξιλαστήρια τελετή, χωρίς να υπάρχει σ’ αυτό ίχνος φροντίδας για την υγιεινή. Οι άνδρες έκαναν περιτομή. Οι γυναίκες τρυπούσαν τα αυτιά τους.
(983.1) 89:8.3 Αργότερα έγινε έθιμο το να δένουν τα δάκτυλα μαζί, αντί να τα κόβουν. Το ξύρισμα της κεφαλής και το κόψιμο των μαλλιών αποτελούσαν επίσης μορφές θρησκευτικής αφοσίωσης. Ο ευνουχισμός υπήρξε αρχικά παραλλαγή της έννοιας της ανθρωποθυσίας. Το τρύπημα της μύτης και των χειλιών εφαρμόζεται ακόμη στην Αφρική, ενώ το τατουάζ είναι η καλλιτεχνική εξέλιξη της προγενέστερης, σκληρής πρόκλησης ουλών στο σώμα.
(983.2) 89:8.4 Το έθιμο της θυσίας συνδέθηκε, με τον καιρό, ως αποτέλεσμα προοδευτικών διδαχών, με την έννοια του συμβολαίου. Επιτέλους, οι θεοί εθεωρούντο ότι έκαναν πραγματικές συμφωνίες με τους ανθρώπους. Και τούτο υπήρξε ένα σπουδαίο βήμα για τη σταθεροποίηση της θρησκείας. Ο νόμος, ένα συμβόλαιο, παίρνει τη θέση της τύχης, του φόβου και της πρόληψης.
(983.3) 89:8.5 Ο άνθρωπος δεν μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί ότι θα έκανε συμβόλαιο με το Θείο, ως την εποχή που η άποψή του για το Θεό είχε προχωρήσει στο επίπεδο εκείνο, όπου να φαντάζεται τους ελεγκτές του σύμπαντος ως αξιόπιστους. Και η αρχική άποψη του ανθρώπου για το Θεό υπήρξε τόσο ανθρωπομορφική, ώστε ήταν ανίκανος να συλλάβει την ιδέα μιας αξιόπιστης Θεότητας, έως ότου ο ίδιος έγινε, σχετικά, αξιόπιστος, δίκαιος και ηθικός.
(983.4) 89:8.6 Η ιδέα, όμως, του να κάνει κάποιος συμβόλαιο με τους θεούς ήλθε, επιτέλους. Ο εξελικτικός άνθρωπος επέτυχε, τελικά, τόσο μεγάλο ηθικό ανάστημα, ώστε τόλμησε να παζαρέψει με τους θεούς του. Και έτσι, η διαδικασία της προσφοράς θυσίας εξελίχθηκε σταδιακά στο παιγνίδι του φιλοσοφικού παζαρέματος του ανθρώπου με το Θεό. Και όλ’ αυτά αντιπροσωπεύουν ένα καινούργιο τρόπο εξασφάλισης εναντίον της κακοτυχίας, ή, μάλλον, μια βελτιωμένη τεχνική για μια θετικότερη αγορά ευημερίας. Μην βαυκαλίζεσθε με την εσφαλμένη άποψη ότι οι πρώιμες αυτές θυσίες αποτελούσαν εκούσιο δώρο προς τους θεούς, αυθόρμητη προσφορά ευγνωμοσύνης, ή ευχαριστίας. Δεν ήσαν εκφράσεις αληθούς λατρείας.
(983.5) 89:8.7 Οι πρωτόγονες μορφές προσευχής δεν ήσαν τίποτα λιγότερο, ή περισσότερο από παζάρι με τα πνεύματα, από διαφωνία με τους θεούς. Ήταν ένα είδος αγοραπωλησίας, στο οποίο η ικεσία και η πειθώ αντικατέστησαν κάτι περισσότερο απτό και ακριβό. Το αναπτυσσόμενο εμπόριο μεταξύ των φυλών είχε εμφυσήσει το πνεύμα της ανταλλαγής και είχες αναπτύξει την πονηριά του συναλλασσόμενου. Και τώρα, οι ιδιότητες αυτές άρχισαν να παρουσιάζονται στις λατρευτικές μεθόδους των ανθρώπων. Και όπως ορισμένοι άνθρωποι ήσαν καλύτεροι έμποροι από άλλους, έτσι ορισμένοι θεωρούνταν καλύτεροι στις προσευχές από άλλους. Η προσευχή ενός δίκαιου ανθρώπου ετιμάτο πολύ. Ένας δίκαιος άνθρωπος ήταν εκείνος που είχε εξοφλήσει όλους τους λογαριασμούς του με τα πνεύματα, που είχε εκτελέσει στο ακέραιο κάθε τελετουργική υποχρέωση προς τους θεούς.
(983.6) 89:8.8 Η αρχική προσευχή δεν ήταν λατρεία. Ήταν αίτηση συναλλαγής για υγεία, ευημερία και μακροζωία. Και από πολλές απόψεις οι προσευχές δεν έχουν αλλάξει πολύ με το πέρασμα των αιώνων. Διαβάζονται ακόμη μέσα από τα βιβλία, εκφέρονται τυπικά και γράφονται για να τοποθετηθούν σε τροχούς και να κρεμαστούν στα δένδρα, όπου το φύσημα του ανέμου θα απαλλάξει τον άνθρωπο από το μπελά να φυσήξει ο ίδιος.
(983.7) 89:9.1 Η ανθρωποθυσία, σ’ ολόκληρη τη διαδρομή της εξέλιξης των τελετουργικών της Ουράντια, προόδευσε από τις αιματοβαμμένες διαδικασίες της ανθρωποφαγίας σε ανώτερα και περισσότερο συμβολικά επίπεδα. Τα πρώιμα τελετουργικά της θυσίας δημιούργησαν τις μετέπειτα τελετές της θείας μετάληψης. Στους πιο πρόσφατους καιρούς μόνον ο ιερέας μετείχε, με ένα κομματάκι της κανιβαλιστικής θυσίας, ή μια σταγόνα ανθρώπινου αίματος και αργότερα, όλοι μετείχαν στη βρώση του ζώου υποκατάστατου. Αυτές οι πρώιμες απόψεις περί λύτρωσης, εξαγοράς και συμβολαίων εξελίχθηκαν στις μεταγενέστερες λειτουργίες της μετάληψης. Και όλη αυτή η τελετουργική εξέλιξη άσκησε μεγάλη, εξανθρωπιστική επιρροή.
(984.1) 89:9.2 Σε σχέση με τη λατρεία της Μητέρας του Θεού, στο Μεξικό αλλά και αλλού, η μετάληψη με γλυκό και κρασί χρησιμοποιήθηκε, με τον καιρό, στη θέση της σάρκας και του αίματος των παλαιότερων ανθρωποθυσιών. Οι Εβραίοι εφάρμοσαν για αιώνες το τυπικό αυτό, ως μέρος των τελετών τους για το Πάσχα και ήταν από την ιεροπραξία αυτή που δημιουργήθηκε η μετέπειτα Χριστιανική έκδοση της Θείας Μετάληψης.
(984.2) 89:9.3 Οι αρχαίες κοινωνικές αδελφότητες στηρίζονταν στο τελετουργικό της πόσης του αίματος. Οι πρώτες Εβραϊκές αδελφότητες αφορούσαν την εξιλαστήρια αιματοχυσία. Ο Απόστολος Παύλος άρχισε τη δημιουργία μιας νέας Χριστιανικής λατρείας επί «του αίματος του αιώνιου συμβολαίου.» Και ενώ μπορεί να επιβάρυνε, χωρίς λόγο, το Χριστιανισμό με διδασκαλίες πάνω στο αίμα και τη θυσία, έθεσε τέλος μία για πάντα στα δόγματα της λύτρωσης δια των θυσιών ανθρώπων, ή ζώων. Οι θεολογικοί συμβιβασμοί του καταδεικνύουν ότι ακόμη και η αποκάλυψη οφείλει να υποταχθεί στο σταδιακό έλεγχο της εξέλιξης. Σύμφωνα με τον Παύλο, ο Χριστός η τελευταία και υπεραρκετή ανθρωποθυσία. Και ο θείος Κριτής είναι, πλέον, απόλυτα και αιώνια ικανοποιημένος.
(984.3) 89:9.4 Και έτσι, μετά από ατέλειωτους αιώνες, η λατρεία της θυσίας εξελίχθηκε στη λατρεία της Θείας Μετάληψης. Οι ευχαριστίες των σύγχρονων θρησκειών, είναι, λοιπόν, γνήσιοι διάδοχοι των φοβερών εκείνων πρώιμων τελετών της ανθρωποθυσίας και των ακόμη παλαιότερων κανιβαλιστικών τελετουργικών. Πολλοί εξακολουθούσαν να εξαρτώνται από το αίμα για τη σωτηρία τους, αλλά αυτό αργότερα έγινε μεταφορικό, συμβολικό και απόκρυφο.
(984.4) 89:10.1 Ο αρχαίος άνθρωπος επετύγχανε την επίγνωση της χάρης του Θεού μόνο δια της θυσίας. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να αναπτύξει καινούργιες τεχνικές επίτευξης της αυτεπίγνωσης της σωτηρίας. Η έννοια της αμαρτίας διατηρείται στο θνητό νου, αλλά τα πρότυπα σκέψης πάνω στη σωτηρία έχουν διαρκέσει περισσότερο από όσο χρειάζεται και έχουν απαρχαιωθεί. Η πραγματικότητα των πνευματικών αναγκών παραμένει, αλλά η διανοητική πρόοδος έχει καταστρέψει τους παλιούς τρόπους διασφάλισης της γαλήνης και της παραμυθίας για το νου και την ψυχή.
(984.5) 89:10.2 Η αμαρτία πρέπει να επαναπροσδιορισθεί ως εκούσια απείθεια προς το Θείο. Υπάρχουν βαθμοί απείθειας: Η μερική ευπείθεια που οφείλεται σε δισταγμό. Η διαχωρισμένη ευπείθεια εξ αιτίας διχογνωμίας. Η θνήσκουσα ευπείθεια εξ αιτίας της αδιαφορίας. Και ο θάνατος της ευπείθειας που εμφανίζεται με την πίστη σε ιδανικά μακριά από το Θεό.
(984.6) 89:10.3 Η έννοια, ή το συναίσθημα της ενοχής είναι η επίγνωση της παραβίασης των ηθών. Δεν αποτελεί απαραίτητα αμαρτία. Δεν υφίσταται πραγματική αμαρτία όταν δεν υπάρχει ενσυνείδητη απείθεια προς το Θείο.
(984.7) 89:10.4 Η δυνατότητα αυτή της αναγνώρισης της έννοιας της ενοχής είναι δείγμα υπερβατικής διάκρισης για την ανθρωπότητα. Δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι κακός, αλλά, μάλλον, τον ξεχωρίζει ως πλάσμα δυνητικού μεγαλείου και αιώνια ανελισσόμενης λάμψης. Μια τέτοια αίσθηση ευτέλειας είναι το αρχικό ερέθισμα που οδηγεί γοργά και βέβαια στις κατακτήσεις εκείνες της πίστης, που μεταφέρουν τον θνητό νου στα υπέρτατα επίπεδα της ανθρώπινης ευγένειας, της κοσμικής ενόρασης και της πνευματικής ζωής. Έτσι, κάθε έννοια της ανθρώπινης υπόστασης μεταβάλλεται από το εγκόσμιο στο αιώνιο και όλες οι αξίες εξαίρονται από το ανθρώπινο στο θείο.
(984.8) 89:10.5 Η ομολογία της αμαρτίας αποτελεί θαρραλέα αποκήρυξη της απείθειας, αλλά με κανένα τρόπο δεν μετριάζει τις χωροχρονικές συνέπειες μιας τέτοιας αμαρτίας. Ωστόσο, η ομολογία – ειλικρινής αναγνώριση της φύσης της αμαρτίας - είναι απαραίτητη για τη θρησκευτική ανάπτυξη και την πνευματική πρόοδο.
(985.1) 89:10.6 Η συγχώρηση της αμαρτίας από τη Θεότητα είναι η ανανέωση των σχέσεων ευπείθειας μετά από μία περίοδο επίγνωσης από τον άνθρωπο της έκπτωσης αυτών των σχέσεων, ως συνέπεια ενσυνείδητης εξέγερσης. Η συγχώρηση δεν πρέπει να αναζητάται, μόνο να γίνεται δεκτή ως η επίγνωση της επανεγκαθίδρυσης των σχέσεων ευπείθειας μεταξύ του πλάσματος και του Δημιουργού. Και όλοι οι ευπειθείς υιοί του Θεού είναι ευτυχείς, προσφέρουν με την καρδιά τους και πάντα προχωρούν στην ανέλιξη προς τον Παράδεισο.
(985.2) 89:10.7 [Παρουσιάσθηκε από ένα Λαμπρό Εσπερινό Αστέρα του Νέβαδον.]
(986.1) 90:0.1 Η εξέλιξη των καθιερωμένων θρησκευτικών τελετών προόδευσε από την ειρήνευση, την αποφυγή, τον εξορκισμό, τον εξαναγκασμό, τη συμφιλίωση και την εξιλέωση ως τη θυσία, την επανόρθωση και τη λύτρωση. Η τεχνική των θρησκευτικών τελετουργικών πέρασε από τις μορφές της πρωτόγονης λατρείας, μέσω των φετίχ, στη μαγεία και τα θαύματα και καθώς οι τελετουργίες γίνονταν περισσότερο περίπλοκες, ανταποκρινόμενες στην ολοένα περισσότερο σύνθετη αντίληψη του ανθρώπου πάνω στους υπερφυσικούς χώρους, κυριαρχήθηκε, αναπόφευκτα, από τους μάγους, τους σαμάνους και τους ιερείς.
(986.2) 90:0.2 Σύμφωνα με τις προοδεύουσες απόψεις του πρωτόγονου ανθρώπου, ο κόσμος των πνευμάτων θεωρήθηκε, με τον καιρό, ως μη ανταποκρινόμενος στον μέσο θνητό. Μόνον στους εξαίρετους μεταξύ των ανθρώπων έτειναν ευήκοον ους οι θεοί. Μόνον ένας εξαιρετικός άνδρας, ή γυναίκα μπορούσε να εισακουσθεί από τα πνεύματα. Έτσι, λοιπόν, η θρησκεία εισέρχεται σε μία νέα φάση, ένα στάδιο εντός του οποίου σταδιακά γίνεται έμμεση. Πάντοτε ένας μάγος, ένας σαμάνος, ή ένας ιερέας παρεμβαίνει μεταξύ του πιστού και του αντικειμένου της λατρείας. Και σήμερα, τα περισσότερα συστήματα της οργανωμένης θρησκευτικής πίστης της Ουράντια περνούν από το επίπεδο αυτό της εξελικτικής ανάπτυξης.
(986.3) 90:0.3 Η εξελικτική θρησκεία γεννήθηκε ως απλός και πανίσχυρος φόβος, ο φόβος που διογκώνεται στον ανθρώπινο νου όταν συναντήσει το άγνωστο, το ανεξήγητο και το ακατανόητο. Η θρησκεία, τελικά, κατακτά την βαθιά απλή επίγνωση μιας παντοδύναμης αγάπης, της αγάπης που κατακλύζει χωρίς αντίσταση την ανθρώπινη ψυχή, όταν διεγερθεί από την αντίληψη της χωρίς όρια στοργής του Πατέρα του Σύμπαντος για τους υιούς του κόσμου. Μεταξύ, όμως, της απαρχής και της ολοκλήρωσης της θρησκευτικής εξέλιξης, μεσολαβούν οι ατέλειωτοι αιώνες των σαμάνων, που τολμούν να σταθούν μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού ως ενδιάμεσοι, ερμηνευτές και μεσολαβητές.
(986.4) 90:1.1 Ο σαμάνος ήταν ο σπουδαιότερος μάγος, εκείνος που εκτελούσε τις τελετές τις αφιερωμένες στα φετίχ, και η κύρια προσωπικότητα κάθε πρακτικής της εξελικτικής θρησκείας. Σε πολλές φυλές ο σαμάνος είχε μεγαλύτερο αξίωμα από τον πολέμαρχο, σηματοδοτώντας την κυριαρχία της εκκλησίας επί της πολιτείας. Ο σαμάνος, ορισμένες φορές, δρούσε ως ιερέας, ακόμη και ως ιερέας-βασιλιάς. Ορισμένες από τις μεταγενέστερες φυλές διέθεταν τους αρχικούς σαμάνους-μάγους (τους προφήτες) και τους μετέπειτα εμφανισθέντες σαμάνους-ιερείς. Και σε πολλές περιπτώσεις, το αξίωμα του σαμάνου ήταν κληρονομικό.
(986.5) 90:1.2 Από τους πολύ παλιούς καιρούς, οτιδήποτε ανώμαλο απεδίδετο σε πνευματική κατοχή, κάθε εντυπωσιακή διανοητική, ή σωματική ανωμαλία συνιστούσε προσόν για να γίνει κάποιος μάγος. Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς ήσαν επιληπτικοί, πολλές από τις γυναίκες υστερικές, ενώ και οι δύο αυτοί τύποι ερμήνευαν ένα μεγάλο μέρος της αρχαίας έμπνευσης, αλλά και της πνευματικής και δαιμονικής κατοχής. Ορισμένοι από τους πρώιμους αυτούς ιερείς ανήκαν σε μία κατηγορία η οποία από τότε ονομάσθηκε παρανοϊκή.
(987.1) 90:1.3 Ενώ μπορεί να διέπραττε απάτες σε ήσσονος σημασίας θέματα, η πλειονότητα των σαμάνων πίστευε στο γεγονός της κατοχής τους από ένα πνεύμα. Οι γυναίκες που μπορούσαν να πέφτουν σε έκσταση, ή καταληψία έγιναν πανίσχυρες σαμάνες. Αργότερα, οι γυναίκες αυτές έγιναν προφήτισσες και πνευματικές διάμεσοι.1 [139] Οι καταληπτικές τους εκστάσεις συνήθως περιελάμβαναν επικοινωνία, όπως ισχυρίζονταν, με τα πνεύματα των νεκρών. Πολλές γυναίκες σαμάνοι ήσαν επαγγελματίες χορεύτριες.
(987.2) 90:1.4 Δεν αυταπατώντο, όμως, όλοι οι σαμάνοι. Πολλοί ήσαν δόλιοι και ικανότατοι απατεώνες. Καθώς το επάγγελμα εξελίσσετο, ζητούσαν από τον υποψήφιο σαμάνο να υπηρετήσει ως μαθητευόμενος για δέκα χρόνια με πόνο και αυταπάρνηση για να πιστοποιηθεί ως μάγος. Οι σαμάνοι δημιούργησαν έναν επαγγελματικό τρόπο αμφίεσης και καλλιέργησαν μια γεμάτη μυστήριο συμπεριφορά. Συχνά χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά για να προκαλέσουν συγκεκριμένες σωματικές εκδηλώσεις,2 [140] οι οποίες εντυπωσίαζαν και έφερναν σε αμηχανία τα μέλη της φυλής. Τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα θεωρούνταν υπερφυσικά από τους συνηθισμένους ανθρώπους και η εγγαστριμυθική ομιλία πρωτοχρησιμοποιήθηκε από δόλιους ιερείς. Πολλοί από τους αρχαίους σαμάνους υπνωτίζονταν χωρίς να το θέλουν. Άλλοι αυτοϋπνωτίζονταν κοιτάζοντας για πολλές ώρες τον αφαλό τους.
(987.3) 90:1.5 Ενώ πολλοί κατέφευγαν σε δόλο και απάτη, η φήμη τους, ως τάξης, τελικά, έφθασε πάρα πολύ ψηλά. Όταν ένας σαμάνος αποτύγχανε σ’ αυτό που είχε αναλάβει, αν δεν μπορούσε να παράσχει κάποιο εύλογο άλλοθι, υποβιβάζετο, ή δολοφονείτο. Έτσι, οι έντιμοι σαμάνοι εξοντώθηκαν γρήγορα. Μόνο οι δόλιοι θεατρίνοι επέζησαν.
(987.4) 90:1.6 Ήταν ο σαμανισμός που πήρε την αποκλειστική καθοδήγηση των υποθέσεων της φυλής από τα χέρια των πρεσβύτερων και των ισχυρών και την εναπόθεσε στα χέρια των δόλιων, των έξυπνων και διορατικών.
(987.5) 90:2.1 Η επίκληση των πνευμάτων ήταν μία πολύ ακριβής και εξαιρετικά σύνθεση διαδικασία, η οποία μπορεί να συγκριθεί με τις σημερινές θρησκευτικές τελετές, οι οποίες διεξάγονται σε αρχαία γλώσσα. Η ανθρώπινη φυλή από πολύ νωρίς αναζήτησε την υπεράνω του ανθρώπου βοήθεια, την αποκάλυψη. Και οι άνθρωποι πίστευαν ότι ο σαμάνος δέχεται, πραγματικά, τέτοιες αποκαλύψεις. Ενώ οι σαμάνοι αξιοποιούσαν τη μεγάλη δύναμη της υποβολής στο έργο τους, επρόκειτο για σχεδόν σταθερά αρνητική υποβολή. Μόνο σε πολύ πρόσφατους χρόνους εφαρμόσθηκε η τεχνική της θετικής υποβολής. Κατά την αρχική εξέλιξη του επαγγέλματός τους, οι σαμάνοι άρχισαν να εξειδικεύονται σε έργα όπως η πρόκληση βροχής, η ίαση των ασθενειών, και η εξιχνίαση των εγκλημάτων. Η θεραπεία των ασθενειών δεν αποτελούσε, πάντως, το κύριο έργο ενός σαμάνου-μάγου. Το έργο του ήταν, μάλλον, το να γνωρίζει και να ελέγχει τα προβλήματα της ζωής.
(987.6) 90:2.2 Η αρχαία μαύρη μαγεία, τόσο η θρησκευτική, όσο και η λαϊκή ονομάζετο λευκή μαγεία όταν ασκείτο είτε από ιερείς, προφήτες, σαμάνους, ή μάγους-γιατρούς. Εκείνοι οι οποίοι εξασκούσαν τη μαύρη μαγεία ονομάζονταν μαγγανευτές, θαυματοποιοί, μάγοι, μάγισσες, γητευτές, νεκρομάντεις, πλανευτές, και σοφοί. Με το πέρασμα του χρόνου, όλη αυτή η υποτιθέμενη επαφή με το υπερφυσικό ταξινομείτο είτε ως μαγική τέχνη, είτε ως σαμανισμός.
(987.7) 90:2.3 Η μαγική τέχνη περιελάμβανε τη μαγεία, η οποία ασκείτο από παλαιότερα, άτακτα και άγνωστα πνεύματα. Ο σαμανισμός είχε να κάνει με θαύματα που γίνονταν από συνηθισμένα πνεύματα και γνώριμους θεούς της φυλής. Σε μεταγενέστερους χρόνους η μαγεία συνδέθηκε με το διάβολο και έτσι προετοιμάσθηκε η σκηνή για τις πολλές και σχετικά πρόσφατες εκδηλώσεις θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Η μαγεία υπήρξε θρησκεία για πολλές πρωτόγονες φυλές.
(987.8) 90:2.4 Οι σαμάνοι πίστευαν πάρα πολύ στην αποστολή της σύμπτωσης προκειμένου να αποκαλυφθεί το θέλημα των πνευμάτων. Συχνά έριχναν κλήρους για να φθάσουν σε μια απόφαση. Σύγχρονα κατάλοιπα της τάσης αυτής του να ρίχνει κανείς κλήρους παρουσιάζεται όχι μόνο στα πολλά τυχερά παιγνίδια, αλλά επίσης στα πασίγνωστα παιδικά παιγνίδια όπου ο «περιττός» «τα φυλάει». Κάποτε το άτομο που περίσσευε3 [141] έπρεπε να πεθάνει. Τώρα γίνεται μόνο αυτό στα παιδιάστικα παιγνίδια. Εκείνο που ήταν σοβαρή υπόθεση για τον πρωτόγονο άνθρωπο, έφθασε στις μέρες μας σαν παιγνίδι για να σύγχρονα παιδιά.
(988.1) 90:2.5 Οι μάγοι-γιατροί έδιναν μεγάλη σημασία σε σημάδια και οιωνούς, όπως «Όταν ακούσεις ήχο τριγμού στην κορυφή της μουριάς, τότε θα δραστηριοποιηθείς.» Από πολύ νωρίς στην ιστορία της φυλής οι σαμάνοι έστρεψαν την προσοχή τους στ’ αστέρια. Η πρωτόγονη αστρολογία αποτελούσε παγκόσμια πεποίθηση και πρακτική. Η ερμηνεία των ονείρων εξαπλώθηκε, επίσης. Όλα αυτά ακολουθήθηκαν γρήγορα από την εμφάνιση των θερμόαιμων, εκείνων, γυναικών σαμάνων, οι οποίες προσποιούνταν ότι μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τα πνεύματα των νεκρών.
(988.2) 90:2.6 Παρά την αρχαία τους προέλευση, οι βροχοποιοί, ή σαμάνοι του καιρού, διατηρήθηκαν μέσα στους αιώνες. Μια μεγάλη ξηρασία σήμαινε θάνατο για τους παλιούς καλλιεργητές. Ο έλεγχος του καιρού υπήρξε το αντικείμενο πολλών αρχαίων μαγικών. Ο πολιτισμένος άνθρωπος εξακολουθεί να κάνει τον καιρό κοινό θέμα συζήτησης. Οι παλαιότεροι λαοί πίστευαν όλοι στη δύναμη του σαμάνου ως βροχοποιού, αλλά ήταν συνηθισμένο να τον σκοτώνουν όταν αποτύγχανε, εκτός και αν μπορούσε να δώσει μια εύσχημη δικαιολογία για να εξηγήσει την αποτυχία του.
(988.3) 90:2.7 Πάρα πολλές φορές οι Καίσαρες εξόρισαν τους αστρολόγους, εκείνοι, όμως, πάντα επέστρεφαν, εξ αιτίας της πίστης του λαού στις δυνάμεις τους. Δεν μπορούσαν να τους εκδιώξουν, ενώ ακόμη και κατά τον δέκατο έκτο μετά Χριστόν αιώνα, οι προϊστάμενοι της Δυτικής εκκλησίας και πολιτείας υπήρξαν οι πάτρωνες ης αστρολογίας. Χιλιάδες ευφυών, υποτίθεται, ανθρώπων εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ένας άνθρωπος μπορεί να γεννηθεί κάτω από την κυριαρχία ενός τυχερού, ή άτυχου αστεριού. Ότι η τοποθέτηση των ουράνιων σωμάτων μεταξύ τους καθορίζει την έκβαση των διαφόρων γήινων υποθέσεων. Εκείνοι που λένε τη μοίρα εξακολουθούν να υποστηρίζονται από τους μωρόπιστους.
(988.4) 90:2.8 Η Έλληνες πίστευαν στην αποτελεσματικότητα των χρησμών, οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν τη μαγεία ως προστασία εναντίον των δαιμόνων, ο σαμανισμός άνθισε στην Ινδία και ακόμη παραμένει ευρέως διαδεδομένος στην κεντρική Ασία. Αποτελεί, για το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, μια πρόσφατα εγκαταλειφθείσα πρακτική.
(988.5) 90:2.9 Από καιρό σε καιρό, πραγματικοί προφήτες και διδάσκαλοι παρουσιάζονταν για να καταγγείλουν και να εκθέσουν το σαμανισμό. Ακόμη και οι εξαφανισμένοι ερυθρόδερμοι είχαν ένα τέτοιο προφήτη την περασμένη εκατονταετία, τον Σώνη Τενσκουατάουα, ο οποίος προέβλεψε την έκλειψη του ήλιου το 1808 και κατήγγειλε την ανηθικότητα των λευκών. Πολλοί πραγματικοί διδάσκαλοι έχουν εμφανισθεί στις διάφορες μικρές και μεγάλες φυλές καθ’ όλη τη διάρκεια των ατέλειωτων αιώνων της εξελικτικής ιστορίας. Και θα εξακολουθήσουν να εμφανίζονται για να προκαλέσουν τους σαμάνους και τους ιερείς οποιασδήποτε εποχής, που αντιτίθενται στη γενική εκπαίδευση και προσπαθούν να αποθαρρύνουν την επιστημονική πρόοδο.
(988.6) 90:2.10 Με πολλούς τρόπους και με ύπουλες μεθόδους οι αρχαίοι σαμάνοι καθιέρωσαν τη φήμη τους ως οι φωνές του Θεού και επιτηρητές της θείας πρόνοιας. Ράντιζαν τα νεογέννητα με νερό και τους έδιναν ονόματα. Έκαναν περιτομή στα αγόρια. Πρωτοστατούσαν σε όλες τις ταφικές τελετές και ανήγγελλαν δεόντως την ασφαλή άφιξη των νεκρών στη χώρα των πνευμάτων.
(988.7) 90:2.11 Οι σαμάνοι ιερείς και μάγοι συχνά γίνονταν πολύ πλούσιοι αυξάνοντας τις διάφορες αμοιβές τους, οι οποίες ήσαν, δήθεν, προσφορές στα πνεύματα. Όχι σπάνια ένας σαμάνος μπορούσε να συγκεντρώσει, πρακτικά, όλα τα υλικά αγαθά της φυλής του. Όταν ένας πλούσιος πέθαινε, ήταν σύνηθες το να μοιράζουν την περιουσία του εξ ίσου με τον σαμάνο και κάποια δημόσια επιχείρηση φιλανθρωπίας. Η πρακτική αυτή διατηρείται ακόμη σε ορισμένα μέρη του Θιβέτ, όπου το μισό του ανδρικού πληθυσμού ανήκει στην τάξη αυτή των μη παραγωγικών ατόμων.
(989.1) 90:2.12 Οι σαμάνοι ήσαν καλοντυμένοι και είχαν συνήθως πολλές γυναίκες. Αποτελούσαν την πραγματική αριστοκρατία, εξαιρούμενοι από όλους τους περιορισμούς της φυλής. Συχνά ήσαν χαμηλής νοημοσύνης και ηθικής. Υπέτασσαν τους αντιπάλους τους ονομάζοντάς τους μάγους, ή γητευτές και πολύ συχνά ανελίσσονταν σε θέσεις τέτοιας επιρροής και ισχύος, ώστε μπορούσαν να κυριαρχούν επί των ηγετών, ή των βασιλέων.
(989.2) 90:2.13 Ο πρωτόγονος άνθρωπος θεωρούσε το σαμάνο αναγκαίο κακό. Τον φοβόταν, αλλά δεν τον αγαπούσε. Ο πρώιμος άνθρωπος σεβόταν τη γνώση. Τιμούσε και επιβράβευε τη σοφία. Ο σαμάνος ήταν κατά το πλείστον απατεώνας, η ευλάβεια, ωστόσο, προς τον σαμανισμό δείχνει καλά το τίμημα της σοφίας στην εξέλιξη της φυλής.
(989.3) 90:3.1 Εφ’ όσον ο αρχαίος άνθρωπος πίστευε ότι ο ίδιος αλλά και το φυσικό του περιβάλλον επηρεάζονταν άμεσα από τις ιδιοτροπίες των φαντασμάτων και τα καπρίτσια των πνευμάτων, δεν είναι παράξενο το ότι η θρησκεία του ασχολήθηκε τόσο αποκλειστικά με τα υλικά προβλήματα. Ο σύγχρονος άνθρωπος αντιμετωπίζει τα υλικά του προβλήματα άμεσα. Αναγνωρίζει ότι το θέμα απαιτεί ευφυή διανοητικό χειρισμό. Ο πρωτόγονος άνθρωπος επιθυμούσε, επίσης, να αλλάξει, ακόμη και να ελέγξει την υπόσταση και την δραστηριότητα του φυσικού χώρου. Και εφ’ όσον η περιορισμένη αντίληψή του για το σύμπαν τον έκανε να πιστεύει ότι τα φαντάσματα, τα πνεύματα και οι θεοί ενδιαφέρονταν προσωπικά και άμεσα με τον λεπτομερή έλεγχο της ζωής και της ύλης, λογικά κατηύθυνε τις προσπάθειές του στο να κερδίσει την εύνοια και την υποστήριξη αυτών των υπερανθρώπινων παραγόντων.
(989.4) 90:3.2 Ιδωμένο υπ’ αυτή την άποψη, μεγάλο μέρος του ανεξήγητου και παράλογου στις αρχαίες λατρείες γίνεται κατανοητό. Οι λατρευτικές τελετουργίες αποτελούσαν την προσπάθεια του πρωτόγονου ανθρώπου να ελέγξει τον κόσμο της ύλης στον οποίο βρέθηκε. Και πολλές από τις προσπάθειές του οδηγούνταν προς την κατεύθυνση της παράτασης της ζωής και της εξασφάλισης της υγείας. Εφ’ όσον όλες οι ασθένειες, αλλά και ο ίδιος ο θάνατος θεωρούντο αρχικά πνευματικά φαινόμενα, ήταν αναπόφευκτο το ότι οι σαμάνοι, ενώ δρούσαν ως μάγοι και ιερείς, έπρεπε, επίσης, να λειτουργήσουν ως γιατροί και χειρουργοί.
(989.5) 90:3.3 Ο πρωτόγονος νους μπορεί να εμποδίζεται από την έλλειψη δεδομένων, αλλά παρ’ όλα ταύτα είναι λογικός. Όταν ο σκεπτόμενος άνθρωπος αντιμετωπίζει την ασθένεια και το θάνατο, προσπαθεί να προσδιορίσει τα αίτια αυτών των κακών και κατά την αντίληψή του, οι σαμάνοι και οι επιστήμονες έχουν προτείνει τις ακόλουθες θεωρίες για τις ατυχίες:
(989.6) 90:3.4 1. Τα πνεύματα των νεκρών – τις άμεσες πνευματικές επιρροές. Η αρχική υπόθεση που προτάθηκε για την ερμηνεία της ασθένειας και του θανάτου, ήταν ότι τα πνεύματα των νεκρών προκαλούσαν την ασθένεια, δελεάζοντας την ψυχή ώστε να βγει από το σώμα. Αν αποτύγχανε να επιστρέψει, τότε επακολουθούσε ο θάνατος. Οι αρχαίοι φοβούνταν τόσο πολύ την κακοποιό δράση των φαντασμάτων που προκαλούσαν τις αρρώστιες, ώστε τα άτομα που ασθενούσαν συχνά εγκαταλείπονταν χωρίς, έστω, τροφή και νερό. Ανεξάρτητα από τη λανθασμένη βάση αυτών των πεποιθήσεων, απομόνωναν αποτελεσματικά τα προσβεβλημένα άτομα και απέτρεπαν την εξάπλωση μεταδοτικών ασθενειών.
(989.7) 90:3.5 2. Τη βία – τα προφανή αίτια. Τα αίτια ορισμένων ατυχημάτων και θανάτων ήσαν τόσο εύκολο να αναγνωρισθούν, ώστε γρήγορα βγήκαν από την κατηγορία της δράσης των φαντασμάτων. Τα θανατηφόρα κτυπήματα και τα τραύματα που οφείλονταν στον πόλεμο, στις μάχες με τα ζώα, αλλά και σε άλλους άμεσα αναγνωρίσιμους παράγοντες θεωρούνταν φυσιολογικά επακόλουθα. Για πάρα πολλά χρόνια, ωστόσο, πίστευαν ότι τα πνεύματα εξακολουθούσαν να ευθύνονται για την καθυστερούσα ίαση, ή για τη μόλυνση των τραυμάτων, έστω και αν αυτή είχε προέλθει από «φυσικά» αίτια. Αν δεν μπορούσε να βρεθεί κάποιος απτός παράγων, τότε τα πνεύματα των νεκρών εξακολουθούσαν να θεωρούνται υπεύθυνα για την αρρώστια και το θάνατο.
(990.1) 90:3.6 Σήμερα, στην Αφρική αλλά και αλλού, μπορούν να βρεθούν πρωτόγονοι λαοί που σκοτώνουν κάποιον, κάθε φορά που θα συμβεί ένας μη βίαιος θάνατος. Οι μάγοι τους, τους υποδεικνύουν τους ενόχους. Αν μία μητέρα πεθάνει στον τοκετό, το παιδί στραγγαλίζεται αμέσως – μια ζωή πληρώνει για μια άλλη ζωή.
(990.2) 90:3.7 3. Την μαγεία – την επιρροή των εχθρών. Μεγάλο μέρος των ασθενειών θεωρείτο ότι προκαλείται από τα μάγια, την επίδραση του κακού ματιού και του μαγικού ραβδιού. Κάποτε ήταν πραγματικά επικίνδυνο το να δείξεις με το δάκτυλο κάποιον. Ακόμη θεωρείται κακή συμπεριφορά το να δείχνει κάποιος. Σε περίπτωση ασαφούς αιτιολογίας αρρώστιας και θανάτου, οι αρχαίοι έκαναν μία επίσημη έρευνα, ανέτεμαν το σώμα και θεωρούσαν τα όποια ευρήματα4 [142] ως αιτία θανάτου. Σε διαφορετική περίπτωση, ο θάνατος απεδίδετο στη μαγεία, καθιστώντας, εξ αυτού, απαραίτητη την εκτέλεση του μάγου ο οποίος ευθύνετο γι’ αυτόν. Οι αρχαίες αυτές ανακριτικές έρευνες έσωσαν τη ζωή πολλών υποτιθέμενων μάγων. Ορισμένοι πίστευαν ότι ένα μέλος της φυλής μπορούσε να πεθάνει εξ αιτίας της ίδιας του της μαγείας, περίπτωση για την οποία ουδείς κατηγορείτο.
(990.3) 90:3.8 4. Την αμαρτία – την τιμωρία για την παραβίαση των ταμπού. Σε σχετικά σύγχρονους καιρούς επιστεύετο ότι η αρρώστια αποτελεί τιμωρία για την αμαρτία, ατομική, ή φυλετική. Μεταξύ των λαών που περνούν από αυτό το επίπεδο εξέλιξης, η επικρατούσα θεωρία είναι ότι ένα άτομο δεν μπορεί να προσβληθεί, εκτός εάν έχει παραβιάσει κάποιο ταμπού. Το να θεωρήσουν την αρρώστια και τον πόνο ως «βέλη του Παντοδύναμου εντός τους,» είναι χαρακτηριστικό στις πεποιθήσεις αυτές. Οι Κινέζοι και οι Μεσοποτάμιοι για αιώνες θεωρούσαν τις ασθένειες ως αποτέλεσμα της δράσης κακοποιών δαιμόνων, αν και οι Χαλδαίοι πίστευαν ότι τα αστέρια προκαλούσαν τον πόνο. Η θεωρία αυτή, της ασθένειας ως συνέπειας της θείας οργής επικρατεί ακόμη μεταξύ πολλών, με μεγάλη υπόληψη, πολιτισμένων λαών της Ουράντια.
(990.4) 90:3.9 5. Τα φυσικά αίτια. Η ανθρωπότητα άργησε πολύ να μάθει τα υλικά μυστικά του συσχετισμού αιτίου και αιτιατού στους φυσικούς χώρους της ενέργειας, της ύλης και της ζωής. Οι αρχαίοι Έλληνες, έχοντας διατηρήσει τις παραδόσεις των διδαχών του Άνταμσαν, ήσαν μεταξύ των πρώτων που παραδέχθηκαν ότι όλες οι ασθένειες ήσαν αποτέλεσμα φυσικών αιτίων. Αργά και σταθερά, η εξέλιξη της επιστημονικής εποχής καταστρέφει τις προαιώνιες θεωρίες του ανθρώπου για την αρρώστια και το θάνατο. Ο πυρετός υπήρξε ένα από τα πρώτα ανθρώπινα ενοχλήματα που βγήκε από την κατηγορία των υπερφυσικών ανωμαλιών, ενώ προοδευτικά, η εποχή της επιστήμης έσπασε τα δεσμά της άγνοιας, που για τόσους αιώνες φυλάκιζαν την ανθρώπινη διάνοια. Η κατανόηση της γεροντικής ηλικίας και των μεταδοτικών ασθενειών εξαλείφει, σταδιακά, το φόβο του ανθρώπου για τα φαντάσματα, τα πνεύματα και τους θεούς, ως φυσικούς αυτουργούς της ανθρώπινης δυστυχίας και του πόνου των θνητών.
(990.5) 90:3.10 Η εξέλιξη φθάνει αλάθητα στην ολοκλήρωσή της: Διαποτίζει τον άνθρωπο με τον προληπτικό εκείνο φόβο και τον τρόμο για το αόρατο, που αποτελεί τη σκαλωσιά για την αντίληψη του θείου. Και έχοντας παρευρεθεί στη γέννηση μιας προηγμένης αντίληψης του Θείου, μέσω της σύντονης δράσης της αποκάλυψης, τότε, αυτή η ίδια η τεχνική της εξέλιξης κινητοποιεί αλάθητα τις δυνάμεις εκείνες της σκέψης, που αμείλικτα θα αφαιρέσουν τη σκαλωσιά, που επετέλεσε, πλέον, το σκοπό της.
(990.6) 90:4.1 Ολόκληρη η ζωή των αρχαίων ανθρώπων είχε σκοπό την προφύλαξη. Η θρησκεία τους ήταν, στο μέγιστο βαθμό, μια τεχνική για την προφύλαξη από τις αρρώστιες. Και ανεξάρτητα από τα λάθη στις θεωρίες τους, τις εφάρμοζαν ολόψυχα. Είχαν απεριόριστη πίστη στις μεθόδους τους για θεραπεία και τούτο, από μόνο του, αποτελεί πανίσχυρο γιατρικό.
(991.1) 90:4.2 Η πίστη που απαιτείτο για να γίνει κάποιος καλά με την ανόητη επέμβαση5 [143] ενός από τους αρχαίους αυτούς σαμάνους, δεν ήταν, τελικά, διαφορετική στην ουσία της από αυτήν που απαιτείται για να γίνει ένας άνθρωπος καλά στα χέρια ενός εκ των μετέπειτα απογόνων του, που χρησιμοποιεί μη επιστημονικά μέσα για τη θεραπεία της αρρώστιας.
(991.2) 90:4.3 Οι περισσότερο πρωτόγονες φυλές φοβούνταν πολύ τους ασθενείς και για πάρα πολλούς αιώνες τους απέφευγαν προσεκτικά, τους παραμελούσαν ελεεινά. Υπήρξε μεγάλη πρόοδος για τον ανθρωπισμό όταν η εξέλιξη του σαμανισμού δημιούργησε ιερείς και μάγους-γιατρούς που θέλησαν να θεραπεύσουν τις αρρώστιες. Αργότερα, έγινε έθιμο για ολόκληρη τη φυλή να συγκεντρώνεται στο δωμάτιο του ασθενούς για να βοηθήσει το σαμάνο να εκδιώξει, με τις κραυγές του, τα πνεύματα της αρρώστιας. Δεν ήταν ασύνηθες να κάνει τη διάγνωση μια γυναίκα σαμάνος ενώ ο άνδρας εφάρμοζε τη θεραπεία. Η συνήθης μέθοδος διάγνωσης της ασθένειας ήταν να εξετάσουν τα σπλάγχνα ενός ζώου.
(991.3) 90:4.4 Η αρρώστια θεραπεύετο με ξόρκια, κραυγές, επίθεση των χεριών, εκπνοής πάνω στον ασθενή, και πολλούς άλλους τρόπους. Σε μεταγενέστερους χρόνους διαδόθηκε ευρέως η καταφυγή στον ύπνο εντός των ναών, κατά τη διάρκεια του οποίου υποτίθεται ότι ελάμβανε χώρα η ίαση. Οι μάγοι-γιατροί αποτόλμησαν, με τον καιρό, πραγματικές χειρουργικές επεμβάσεις κατά τη διάρκεια του ύπνου στο ναό. Μια από τις πρώτες επεμβάσεις ήταν η αποκοπή δίσκου του κρανίου, ώστε να φύγει το πνεύμα που προκαλούσε πονοκέφαλο. Οι σαμάνοι έμαθαν να γιατρεύουν κατάγματα και εξαρθρώσεις, να ανοίγουν δοθιήνες και αποστήματα. Οι γυναίκες σαμάνοι έγιναν ειδικές στη μαιευτική.
(991.4) 90:4.5 Ήταν κοινή μέθοδος θεραπείας να μαλάζουν μια μαγική ουσία στο μέρος του σώματος που είχε φλεγμάνει, ή παραμορφωθεί, να ξεφορτώνονται τα φυλακτά και να γίνονται υποτίθεται καλά. Αν κάποιος τύχαινε να πιάσει το φυλακτό που είχε πεταχτεί, πίστευαν ότι θα αποκτούσε αμέσως τη φλεγμονή, ή την παραμόρφωση. Πέρασε πάρα πολύς καιρός μέχρις ότου εισαχθούν τα βότανα και τα άλλα πραγματικά ιάματα. Η μάλαξη εξελίχθηκε σε σχέση με τις μαγικές ρήσεις, όπου μάλαζαν για να βγει το πνεύμα από το σώμα, ενώ είχαν προηγηθεί προσπάθειες να κάνουν το φάρμακο να εισχωρήσει στο σώμα με τη μάλαξη, ακριβώς όπως τα σημερινά υγρά για τις εντριβές. Το να τοποθετούν βεντούζες στα προσβεβλημένα μέρη, μαζί με την αποβολή αίματος, θεωρείτο ότι ήταν αποτελεσματικό για την αποβολή του πνεύματος που προκαλούσε την αρρώστια.
(991.5) 90:4.6 Εφ’ όσον το νερό αποτελούσε ισχυρό φετίχ, χρησιμοποιείτο για την ίαση πολλών ασθενειών. Για πολύ καιρό επιστεύετο ότι το πνεύμα που προκαλούσε την αρρώστια μπορούσε να καταστραφεί με τον ιδρώτα. Τα ατμόλουτρα βρίσκονταν σε μεγάλη εκτίμηση. Φυσικές θερμοπηγές γρήγορα εξελίχθηκαν σε πρωτόγονα κέντρα υγείας. Ο πρωτόγονος άνθρωπος διεπίστωσε ότι η θερμότητα ανακουφίζει από τον πόνο. Χρησιμοποίησε το ηλιακό φως, νωπά όργανα ζώων, ζεστό πηλό και ζεστές πέτρες και πολλές από τις μεθόδους αυτές εφαρμόζονται ακόμη. Ο ρυθμός χρησιμοποιείτο στην προσπάθεια να επηρεασθούν τα πνεύματα. Τα ταμ-ταμ χρησιμοποιούνταν σε παγκόσμια κλίμακα.
(991.6) 90:4.7 Ορισμένοι λαοί πίστευαν ότι οι ασθένειες προκαλούνται εξ αιτίας μιας άνομης συνομωσίας μεταξύ πνευμάτων και ζώων. Τούτο δημιούργησε την πεποίθηση ότι υπήρχε ένα ευεργετικό φυσικό ίαμα για κάθε νόσο που προκαλείτο από τα ζώα. Οι ερυθρόδερμοι πίστευαν πάρα πολύ στη θεωρία ότι θα φυτά θεράπευαν κάθε νόσο. Έβαζαν πάντα μια σταγόνα αίματος στο άνοιγμα που έμενε όταν ξερίζωναν ένα φυτό.
(991.7) 90:4.8 Η νηστεία, η δίαιτα και τα αντιφλεγμονώδη χρησιμοποιούνταν συχνά ως φάρμακα. Οι ανθρώπινες εκκρίσεις, όντας σίγουρα μαγικές, ήταν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Έτσι το αίμα και τα ούρα ήσαν από τα πρώτα φάρμακα, ενώ γρήγορα προστέθηκαν σ’ αυτά ρίζες και διάφορα άλατα. Οι σαμάνοι πίστευαν ότι τα πνεύματα των ασθενειών μπορούσαν να εκδιωχθούν από το σώμα με τις άσχημες μυρωδιές και τα κακόγευστα γιατρικά. Ο εξαγνισμός έγινε γρήγορα θεραπεία ρουτίνας, ενώ η χρήση6 [144] του ωμού κακάο και της κινίνης ήταν από τις πρώτες φαρμακευτικές ανακαλύψεις.
(992.1) 90:4.9 Οι Έλληνες ήσαν οι πρώτοι που ανέπτυξαν πραγματικά λογικές μεθόδους θεραπείας των ασθενών. Τόσον οι Έλληνες όσο και οι Αιγύπτιοι πήραν τις ιατρικές τους γνώσεις από την κοιλάδα του Ευφράτη. Το λάδι και το κρασί ήσαν από τα πρώτα γιατρικά για τη θεραπεία των τραυμάτων. Το καστορέλαιο και το όπιο χρησιμοποιήθηκαν από τους Σουμέριους. Πολλά από αυτά τα αρχαία, δραστικά απόκρυφα γιατρικά έχασαν τη δύναμή τους όταν έγιναν γνωστά. Η μυστικότητα υπήρξε πάντα βασική για την επιτυχή άσκηση του δόλου και της πρόληψης. Μόνο η πραγματικότητα και η αλήθεια επιζητούν το άπλετο φως της κατανόησης και απολαμβάνουν τη διαφώτιση και τις διευκρινίσεις της επιστημονικής έρευνας.
(992.2) 90:5.1 Η ουσία του τελετουργικού είναι η τελειοποίηση της διεξαγωγής του. Μεταξύ των αγρίων πρέπει να εφαρμόζετο με ύψιστη ακρίβεια. Μόνο όταν το τελετουργικό εκτελείται σωστά αποκτά η τελετή τη δύναμη να εξαναγκάσει τα πνεύματα. Αν το τελετουργικό δεν είναι σωστό, προκαλεί μόνο την οργή και την προσβολή των θεών. Έτσι, λοιπόν, αφού ο αργά εξελισσόμενος νους του ανθρώπου σκέφθηκε ότι η τεχνική του τελετουργικού ήταν ο αποφασιστικός παράγων για την αποτελεσματικότητά του, ήταν αναπόφευκτο το ότι οι αρχαίοι σαμάνοι θα εξελίσσονταν, αργά, ή γρήγορα, σε κλήρο εκπαιδευμένο να κατευθύνει τη σχολαστική διαδικασία του τελετουργικού. Και έτσι, για δεκάδες χιλιάδων χρόνων, ατέλειωτες τελετουργίες επενέβαιναν στην κοινωνία και αναθεμάτιζαν τον πολιτισμό, γίνονταν αφόρητο βάρος σε κάθε εκδήλωση της ζωής, σε κάθε προσπάθεια της φυλής.
(992.3) 90:5.2 Το τελετουργικό είναι η τεχνική των εξαγνιστικών εθίμων. Το τελετουργικό δημιουργεί και διαιωνίζει τους μύθους, ενώ επίσης συμβάλλει στη διατήρηση των κοινωνικών και θρησκευτικών εθίμων. Το ίδιο το τελετουργικό, πάλι, δημιουργείται από τους μύθους. Οι τελετουργίες είναι συχνά κατ’ αρχήν κοινωνικές, αργότερα γίνονται κοινωνικές, αποκτώντας τελικά την ιερότητα και το κύρος της θρησκευτικής τελετής. ΤΗ τελετουργία μπορεί να ασκείται ατομικά, ή ομαδικά – ή και τα δύο – όπως φαίνεται από την προσευχή, το χορό και το δράμα.7 [145]
(992.4) 90:5.3 Οι λέξεις έγιναν μέρος του τελετουργικού, όπως και η χρήση όρων όπως το «αμήν,» και «σελάχ»8 [146] Το έθιμο του όρκου και της βωμολοχίας αντιπροσωπεύει την εκπόρνευση της παλαιότερης τελετουργικής επανάληψης θείων ονομάτων. Το προσκύνημα σε άγιους τόπους9 [146] είναι πανάρχαια τελετουργία. Το τελετουργικό στη συνέχεια εξελίχθηκε σε περίπλοκες τελετές εξαγνισμού, καθαρμού και καθαγιασμού. Οι τελετές μύησης στα μυστικά της φυλής των πρωτόγονων κοινωνιών ήταν, στην πραγματικότητα, άτεχνες θρησκευτικές τελετές. Ο τρόπος λατρείας των αρχαίων απόκρυφων θρησκειών δεν ήταν παρά μια ατέλειωτη διεξαγωγή συσσωρευμένων θρησκευτικών τελετών. Το τελετουργικό, τελικά, εξελίχθηκε στους σύγχρονους τύπους θρησκευτικών τελετών και λατρείας, σε λειτουργίες που περιλαμβάνουν την προσευχή, τους ύμνους, την ευαισθητοποιούσα ανάγνωση, καθώς επίσης πολλές ατομικές και ομαδικές πνευματικές προσφορές.
(992.5) 90:5.4 Οι ιερείς εξελίχθηκαν από σαμάνους σε χρησμολόγους, σε μάντεις, σε τραγουδιστές, χορευτές, βροχοποιούς, φρουρούς των θρησκευτικών καταλοίπων, επόπτες ναών και προφήτες, στη θέση των ουσιαστικών διευθυνόντων τη θρησκευτική λατρεία. Με τον καιρό το αξίωμα έγινε κληρονομικό. Δημιουργήθηκε μια διαρκής ιερατική κάστα.
(992.6) 90:5.5 Καθώς η θρησκεία εξελίσσετο, οι ιερείς άρχισαν να εξειδικεύονται σύμφωνα με τις εγγενείς κλίσεις τους, ή τις ιδιαίτερες προτιμήσεις τους. Μερικοί γίνονταν τραγουδιστές, άλλοι έλεγαν προσευχές, ενώ άλλοι γίνονταν θυσιαστές. Αργότερα εμφανίσθηκαν οι ρήτορες – οι κήρυκες. Και όταν η θρησκεία θεσμοθετήθηκε, οι ιερείς αυτοί ισχυρίσθηκαν ότι «κρατούν το κλειδί του παραδείσου.»
(992.7) 90:5.6 Οι ιερείς προσπαθούσαν πάντα να εντυπωσιάσουν και να τρομάξουν τον απλό κόσμο, κάνοντας τις θρησκευτικές τελετουργίες σε γλώσσα αρχαία, χρησιμοποιώντας ακαθόριστα μαγικά τροπάρια για να προκαλέσουν σύγχυση στους πιστούς, ώστε να ισχυροποιήσουν την ευλάβεια προς τους ίδιους και το κύρος τους. Ο μέγας κίνδυνος σε όλα αυτά είναι ότι το τελετουργικό τείνει να γίνει υποκατάστατο της θρησκείας.
(993.1) 90:5.7 Ο κλήρος έπραξε τα μέγιστα για να επιβραδύνει την επιστημονική εξέλιξη και να παρακωλύσει την πνευματική πρόοδο, συνέβαλε, ωστόσο στη σταθεροποίηση του πολιτισμού και τη βελτίωση ορισμένων τύπων κουλτούρας. Ωστόσο, πολλοί σύγχρονοι ιερείς έχουν πάψει να λειτουργούν ως κατευθυντές του τελετουργικού της λατρείας του Θεού, έχοντας στρέψει την προσοχή τους στη θεολογία – στην προσπάθεια να προσδιορίσουν το Θεό.
(993.2) 90:5.8 Δεν αρνείται κανείς το ότι οι ιερείς έγιναν μυλόπετρα στο λαιμό των φυλών, αλλά οι πραγματικοί θρησκευτικοί ηγέτες υπήρξαν ανεκτίμητοι στο να δείξουν το δρόμο προς υψηλότερες και καλύτερες πραγματικότητες.
(993.3) 90:5.9 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(994.1) 91:0.1 Η προσευχή, ως συνιστώσα της θρησκείας, εξελίχθηκε από την πρότερη έκφραση του μη θρησκευτικού μονολόγου, ή διαλόγου. Με την κατάκτηση της αυτεπίγνωσης από τον πρωτόγονο άνθρωπο, επήλθε το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επίγνωσης των άλλων, η διττή δυναμική της κοινωνικής αντίδρασης και της αναγνώρισης του Θεού.
(994.2) 91:0.2 Οι αρχικές μορφές προσευχής δεν απευθύνονταν στο Θείο. Οι εκφράσεις αυτές έμοιαζαν πολύ μ’ αυτά που θα λέγατε σ’ ένα φίλο, αν αρχίζατε ένα σημαντικό εγχείρημα. «Ευχήσου μου καλή τύχη.» Ο πρωτόγονος άνθρωπος ήταν υπόδουλος στη μαγεία. Η τύχη, καλή και κακή, υπεισέρχετο σε όλα τα θέματα της ζωής. Αρχικά, αυτές οι παρακλήσεις για καλοτυχία ήσαν μονόλογοι – κάτι σαν σκέψη που εκφράζεται μεγαλόφωνα από εκείνον που ασκεί τη μαγεία. Αργότερα, όλοι αυτοί που πίστευαν στην τύχη επετύγχαναν1 [147] την υποστήριξη των φίλων και των οικογενειών τους και έτσι, πλέον, διεξάγονταν ορισμένες μορφές τελετών οι οποίες περιελάμβαναν ολόκληρη την ευρύτερη οικογένεια, ή τη φυλή.
(994.3) 91:0.3 Όταν οι αντιλήψεις περί φαντασμάτων και πνευμάτων εξελίχθηκαν, οι παρακλήσεις αυτές απευθύνονταν στο υπερφυσικό και, με τη συνειδητοποίηση των θεών, οι εκφράσεις αυτές κατέκτησαν τα επίπεδα της γνήσιας προσευχής. Σαν παράδειγμα αυτού, σε ορισμένες Αυστραλιανές φυλές, οι πρωτόγονες θρησκευτικές επικλήσεις2 [148] προηγήθηκαν της πίστης τους στα πνεύματα και τις υπεράνω του ανθρώπινου οντότητες.
(994.4) 91:0.4 Η φυλή των Τόντα στην Ινδία τηρεί την πρακτική αυτή της προσευχής χωρίς να απευθύνεται σε κανένα συγκεκριμένα, ακριβώς όπως έκαναν οι πρώιμοι λαοί, πριν την εποχή της θρησκευτικής συνειδητοποίησης. Μόνο που, στους Τόντα, τούτο αντιπροσωπεύει την οπισθοδρόμηση της εκφυλισμένης θρησκείας τους σ’ αυτό το πρωτόγονο επίπεδο. Τα σύγχρονα τελετουργικά των γαλακτοκόμων ιερέων των Τόντα δεν αποτελούν θρησκευτικές τελετές, εφ’ όσον οι απρόσωπες αυτές προσευχές δεν συνεισφέρουν τίποτε στη διατήρηση, ή τη βελτίωση οιωνδήποτε κοινωνικών, ηθικών, ή πνευματικών αξιών.
(994.5) 91:0.5 Η προ της καθιέρωσης της θρησκείας προσευχή αποτελούσε μέρος της πρακτικής της μάνα3 [149] των Μελανησίων, τις πεποιθήσεις περί ουντάχ των Αφρικανών Πυγμαίων και τις προλήψεις περί Μανιτού4 [149] των Βορειοαμερικανών Ινδιάνων. Οι φυλές Μπαγκάντα της Αφρικής μόνο πρόσφατα αναδύθηκαν από το επίπεδο της μάνα της προσευχής. Κατά την πρώιμη αυτή εξελικτική σύγχυση, οι άνθρωποι προσεύχονταν στους θεούς - τοπικούς και εθνικούς – στα φετίχ, τα φυλακτά, τα φαντάσματα, τους κυβερνήτες και τους συνηθισμένους ανθρώπους.
(994.6) 91:1.1 Η λειτουργία της πρώιμης, εξελικτικής θρησκείας είναι να διατηρήσει και να προσαυξήσει τις θεμελιακές κοινωνικές, ηθικές και πνευματικές αξίες οι οποίες σιγά-σιγά παίρνουν μορφή. Η αποστολή αυτή της θρησκείας δεν γίνεται συνειδητά αντιληπτή από την ανθρωπότητα, ωστόσο, φέρεται εις πέρας κυρίως δια της λειτουργίας της προσευχής. Η πρακτική της προσευχής αντιπροσωπεύει την ακούσια, αλλά παρ’ όλα ταύτα ατομική και συλλογική, προσπάθεια οποιασδήποτε ομάδας να διασφαλίσει (να πραγματοποιήσει) αυτή τη διατήρηση των ανώτερων αξιών. Για τη διασφάλιση, ωστόσο, της προσευχής, όλες οι ιερές ημέρες επανέρχονται γοργά στην κατηγορία των απλών εορτών.
(995.1) 91:1.2 Η θρησκεία και οι συνιστώσες της, κύρια των οποίων είναι η προσευχή, συμμαχούν μόνο με τις αξίες εκείνες οι οποίες έχουν γενικότερη κοινωνική αναγνώριση, ομαδική επιδοκιμασία. Συνεπώς, όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος επιχειρούσε να ικανοποιήσει τις κατώτερες ορέξεις5 [150] του, ή να επιτύχει τις αμετρίαστες προσωπικές φιλοδοξίες του, εστερείτο της παραμυθίας της θρησκείας και της αρωγής της προσευχής. Αν το άτομο επιζητούσε να επιτύχει οτιδήποτε αντικοινωνικό, ήταν υποχρεωμένο να αναζητήσει την αρωγή της μη θρησκευτικής μαγείας, να καταφύγει στους μάγους, και έτσι να αποστερηθεί τη βοήθεια της προσευχής. Έτσι, λοιπόν, η προσευχή έγινε από πολύ νωρίς ισχυρός υποστηρικτής της κοινωνικής εξέλιξης , της ηθικής προόδου και της πνευματικής επίτευξης.
(995.2) 91:1.3 Ο πρωτόγονος νους, ωστόσο, δεν είναι ούτε λογικός, ούτε συνεπής. Οι πρώιμοι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονταν ότι τα προβλήματα της ύλης δεν ήσαν στη σφαίρα επιρροής της προσευχής. Οι απλοϊκές αυτές ψυχές θεωρούσαν ότι η τροφή, το καταφύγιο, η βροχή, το θήραμα, καθώς και άλλα υλικά αγαθά επέτειναν την κοινωνική ευημερία και έτσι άρχισαν προσεύχονται για τις φυσικές αυτές ευλογίες. Ενώ τούτο συνέστησε διαστρέβλωση της προσευχής, ενθάρρυνε την προσπάθεια του ανθρώπου να πραγματοποιήσει τις υλικές αυτές επιδιώξεις του, με ενέργειες κοινωνικές και ηθικές. Μια τέτοια εξαχρείωση της προσευχής, ενώ υποβαθμίζει τις πνευματικές αξίες ενός λαού, εξαίρει, παρά ταύτα, άμεσα, τα οικονομικά, κοινωνικά, και δεοντολογικά τους ήθη.
(995.3) 91:1.4 Η προσευχή αποτελεί μονόλογο μόνο για τον πλέον πρωτόγονο τύπο διάνοιας. Γρήγορα γίνεται διάλογος και ραγδαία εκτείνεται ως το επίπεδο της ομαδικής λατρείας. Η προσευχή καταδεικνύει ότι οι προ της μαγείας ψαλμωδίες της πρωτόγονης θρησκείας έχουν εξελιχθεί στο επίπεδο εκείνο, όπου ο νους του ανθρώπου αναγνωρίζει την πραγματικότητα των ελεημόνων δυνάμεων, ή υπάρξεων, οι οποίες είναι ικανές να εμπλουτίσουν τις κοινωνικές αξίες και να προσαυξήσουν τα ηθικά ιδεώδη ενώ πέραν αυτού, αναγνωρίζει ότι οι επιρροές αυτές είναι υπερανθρώπινες και διαχωρισμένες από το εγώ του συνειδητοποιημένου ανθρώπου και των θνητών συνανθρώπων του. Για το λόγο αυτό, η αληθινή προσευχή δεν εμφανίζεται ει μη μόνο όταν η επίδραση της θρησκευτικής λειτουργίας συλληφθεί νοερά ως ατομική.
(995.4) 91:1.5 Η προσευχή ελάχιστη σχέση έχει με τον ανιμισμό, παρόμοιες, ωστόσο, πεποιθήσεις μπορούν να συνυπάρξουν με τα αναδυόμενα θρησκευτικά συναισθήματα. Πολλές φορές η θρησκεία και ο ανιμισμός είχαν εντελώς ξεχωριστή προέλευση.
(995.5) 91:1.6 Για τους θνητούς εκείνους που δεν έχουν απελευθερωθεί από τα πρωτόγονα δεσμά του φόβου, υπάρχει ο πραγματικός κίνδυνος του ότι όλες οι προσευχές τους μπορεί να τους οδηγήσουν σε μια νοσηρή θεώρηση της αμαρτίας, αδικαιολόγητα αισθήματα6 [151] ενοχής, πραγματικά, ή πλασματικά. Στη σύγχρονη εποχή, όμως, δεν φαίνεται πιθανό ότι θα αφιερώσουν πολλοί αρκετό χρόνο στην προσευχή, ώστε να οδηγηθούν στην επιβλαβή αυτή ενδοσκόπηση7 [151] πάνω στην ευτέλεια, η την αμαρτία τους. Οι κίνδυνοι που ακολουθούν την παραποίηση και τη διαστρέβλωση της προσευχής συνίστανται στην άγνοια, τις προλήψεις, τις αμετακίνητες απόψεις,8 [151] την απονέκρωση, τον υλισμό και το φανατισμό.
(995.6) 91:2.1 Οι πρώτες προσευχές ήσαν, απλά, ευχές λεκτικά διατυπωμένες, εκφράσεις ειλικρινών επιθυμιών. Κατόπιν η προσευχή έγινε τρόπος επίτευξης της συνεργασίας των πνευμάτων. Και αργότερα επέτυχε την ανώτερη λειτουργία του να βοηθήσει τη θρησκεία στον διάλογο πάνω σ’ όλες τις πραγματικές αξίες.
(995.7) 91:2.2 Τόσον η προσευχή όσο και η μαγεία δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα των αδικαίωτων αντιδράσεων του ανθρώπου προς το περιβάλλον της Ουράντια. Πέραν, όμως, της γενικευμένης αυτής σχέσης, έχουν ελάχιστα κοινά μεταξύ τους. Η προσευχή σήμαινε πάντα θετική δράση από το προσευχόμενο άτομο. Υπήρξε ανέκαθεν εκδήλωση ψυχική και ορισμένες φορές πνευματική. Η μαγεία υποδήλωνε, συνήθως, την προσπάθεια της χειραγώγησης της πραγματικότητας χωρίς να επηρεασθεί το εγώ του χειραγωγούντος, εκείνου που ασκούσε τη μαγεία. Παρά την ανεξάρτητη προέλευσή τους, η μαγεία και η προσευχή συχνά συνδέθηκαν στα μεταγενέστερα στάδια της εξέλιξής τους. Η μαγεία εξήρθη ορισμένες φορές εξ αιτίας της ανέλιξης του ζητούμενου, από το επίπεδο του τυπικού, στις τελετές και τους ψαλμούς και από εκεί στο κατώφλι της αληθούς προσευχής. Η προσευχή έγινε, μερικές φορές, τόσο υλιστική, ώστε εκφυλίσθηκε σε ψευδο-μαγική τεχνική, για την αποφυγή της προσπάθειας η οποία απαιτείται για την επίλυση των προβλημάτων των Ουραντιανών.
(996.1) 91:2.3 Όταν ο άνθρωπος έμαθε ότι η προσευχή δεν μπορούσε να εξαναγκάσει τους θεούς, έκανε την προσευχή περισσότερο επίκληση, αίτηση χάρης. Η ειλικρινέστερη, ωστόσο, προσευχή αποτελεί στην πραγματικότητα την επικοινωνία μεταξύ του ανθρώπου και του Δημιουργού του.
(996.2) 91:2.4 Η εμφάνιση της έννοιας της θυσίας, σε οποιαδήποτε θρησκεία, μειώνει πάντα την ανώτερη δύναμη της αληθούς προσευχής, κατά το ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να υποκαταστήσει με προσφορές υλικών αγαθών την προσφορά της βούλησής του στο να πράττει το θέλημα του Θεού.
(996.3) 91:2.5 Όταν η θρησκεία χάσει τον προσωπικό Θεό, οι προσευχές της μεταφέρονται στα επίπεδα της θεολογίας και της φιλοσοφίας. Όταν η ανώτερη αντίληψη του Θεού μιας θρησκείας γίνει εκείνη μιας απρόσωπης Θεότητας, όπως σ’ ένα πανθεϊστικό ιδεαλισμό, παρά το ότι παρέχει τη βάση για ορισμένες μορφές μυστικιστικής επικοινωνίας, αποδεικνύεται μοιραία για την ισχύ της αληθούς προσευχής, η οποία πάντοτε συμβολίζει την επικοινωνία του ανθρώπου με μια προσωπική και ανώτερη ύπαρξη.
(996.4) 91:2.6 Κατά τους πρώιμους χρόνους της εξέλιξης των φυλών, ακόμη και κατά τη σύγχρονη εποχή, στην καθημερινή εμπειρία ενός μέσου ανθρώπου η προσευχή μοιάζει πάρα πολύ με το φαινόμενο της σχέσης ενός ανθρώπου με το ίδιο το υποσυνείδητό του. Αλλά υπάρχει, επίσης, και ένας χώρος προσευχής όπου ο ευρισκόμενος σε διανοητική ετοιμότητα και πνευματική πρόοδο άνθρωπος επιτυγχάνει λίγο-πολύ την επαφή με τα υπεράνω του συνειδητού επίπεδα της ανθρώπινης διάνοιας, το χώρο του ενοικούντος Προσαρμοστή της Σκέψης. Επιπλέον, υπάρχει μια σαφής πνευματική φάση στην πραγματική προσευχή, η οποία αφορά στην αποδοχή και την αναγνώρισή της από τις πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος και που είναι εντελώς ξεχωριστή από κάθε ανθρώπινη και διανοητική σχέση.
(996.5) 91:2.7 Η προσευχή συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη του θρησκευτικού συναισθήματος ενός εξελισσόμενου ανθρώπινου νου. Είναι μια ισχυρή επίδραση που επιτυγχάνει την αποφυγή της απομόνωσης της προσωπικότητας.
(996.6) 91:2.8 Η προσευχή αντιπροσωπεύει μια τεχνική που συνδέεται με τις φυσικές θρησκείες της εξέλιξης των φυλών, η οποία επίσης αποτελεί μέρος των εμπειρικών αξιών των ανώτερων θρησκειών που υπερέχουν ηθικά, των θρησκειών της αποκάλυψης.
(996.7) 91:3.1 Όταν τα παιδιά πρωτομάθουν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα, παρουσιάζουν την τάση να σκέπτονται μεγαλόφωνα, να εκφράζουν τις σκέψεις τους με λέξεις, έστω και αν δεν είναι κανείς εκεί να τα ακούσει. Με την εμφάνιση της δημιουργικής φαντασίας παρουσιάζουν την τάση να συζητούν με φανταστικούς συντρόφους. Με τον τρόπο αυτό το αναπτυσσόμενο εγώ αναζητά την επικοινωνία με ένα φανταστικό άλλο εγώ.9 [152] Με τον τρόπο αυτό, το παιδί μαθαίνει από νωρίς να μετατρέπει τους μονολόγους του σε ψευδο-διαλόγους, στους οποίους αυτό το άλλο εγώ του δίνει τις απαντήσεις στις διατυπωμένες με λόγια σκέψεις του και τις επιθυμίες που εκφράζει. Μεγάλο μέρος των σκέψεων ενός ενηλίκου γίνεται, διανοητικά, σε μορφή συζήτησης.
(996.8) 91:3.2 Η πρώιμη και πρωτόγονη μορφή προσευχής έμοιαζε πάρα πολύ με τις μισο-μαγικές απαγγελίες της σύγχρονης φυλής των Τόντα, προσευχές που δεν απευθύνονταν σε κανένα συγκεκριμένα. Τέτοιες τεχνικές, όμως, προσευχής τείνουν να εξελιχθούν στο είδος της μέσω του διαλόγου επικοινωνίας, με την ανάδυση της ιδέας ενός άλλου εγώ. Με τον καιρό, η αντίληψη του άλλου εγώ εξαίρεται στο ανώτερο επίπεδο της θείας επιβλητικότητας και εμφανίζεται η προσευχή, ως συνιστώσα της θρησκείας. Μέσω πολλών φάσεων και κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων ο πρωτόγονος αυτός τύπος προσευχής προορίζεται να εξελιχθεί προτού φθάσει το επίπεδο της λογικής και πραγματικά ηθικής προσευχής.
(997.1) 91:3.3 Όπως γίνεται αντιληπτό από διαδοχικές γενεές προσευχόμενων ανθρώπων, το άλλο εγώ αναπτύσσεται μέσα από τα φαντάσματα, τα φετίχ και τα πνεύματα στον πολυθεϊσμό και τελικά στον Ένα Θεό, μια θεία ύπαρξη που ενσωματώνει τα ανώτερα ιδανικά και τις υψηλότερες επιδιώξεις του προσευχόμενου εγώ. Και έτσι λειτουργεί η προσευχή, ως η πλέον ισχυρή συνιστώσα της θρησκείας στη διατήρηση των ύψιστων αξιών και ιδανικών εκείνων που προσεύχονται. Από τη στιγμή της αντίληψης ενός άλλου εγώ ως την εμφάνιση της έννοιας ενός θείου και ουράνιου Πατέρα η προσευχή είναι πάντα μια κοινωνικοποιητική, ηθικοποιητική και εξαγνιστική πρακτική.
(997.2) 91:3.4 Η απλή προσευχή της πίστης μαρτυρά μια μεγάλη εξέλιξη στην ανθρώπινη εμπειρία, δια της οποίας οι αρχαίοι διάλογοι με το φανταστικό σύμβολο του άλλου εγώ της πρωτόγονης θρησκείας εξήρθησαν στο επίπεδο της επικοινωνίας με το πνεύμα του Απείρου και σ’ εκείνο μιας γνήσιας συνειδητοποίησης της πραγματικότητας του αιώνιου Θεού και Παραδείσιου Πατέρα ολόκληρης ης ευφυούς δημιουργίας.
(997.3) 91:3.5 Πέραν όλων αυτών που αποτελούν το υπερεγώ στην εμπειρία της προσευχής, πρέπει να θυμόμαστε ότι η ηθική προσευχή αποτελεί θαυμάσιο τρόπο για να εξάρει κάποιος το εγώ του και να ενισχύσει τον εαυτό του για καλύτερη ζωή και ανώτερα επιτεύγματα. Η προσευχή προτρέπει το ανθρώπινο εγώ να εξετάσει και τους δύο τρόπους βοήθειας: Υλική βοήθεια στην υποσυνείδητη δεξαμενή της ανθρώπινης εμπειρίας, έμπνευση και καθοδήγηση στα υπερσυνειδητά όρια της επαφής του υλικού με το πνευματικό, με τον Ελεγκτή του Μυστηρίου.
(997.4) 91:3.6 Η προσευχή ήταν ανέκαθεν και θα είναι πάντα μια διττή ανθρώπινη εμπειρία: Μία ψυχολογική διαδικασία συνδεδεμένη με μία πνευματική τεχνική. Και οι δύο αυτές λειτουργίες της προσευχής δεν μπορούν ποτέ να διαχωρισθούν απόλυτα.
(997.5) 91:3.7 Η φωτισμένη προσευχή πρέπει να αναγνωρίζει όχι μόνο έναν εξωτερικό και προσωπικό Θεό, αλλά επίσης μια εσώτερη και απρόσωπη Θεότητα, τον ενοικούντα Προσαρμοστή. Είναι απολύτως σωστό ότι ο άνθρωπος, όταν προσεύχεται, πρέπει να προσπαθεί να κατανοήσει την αρχή του Πατέρα του Σύμπαντος εν Παραδείσω. Η πλέον αποτελεσματική, ωστόσο, τεχνική για περισσότερο πρακτικούς σκοπούς θα είναι να επιστρέψει στην άποψη ενός κοντινού άλλου εαυτού, όπως ακριβώς ο πρωτόγονος νους συνήθιζε να κάνει και τότε να αναγνωρίσει ότι η ιδέα αυτού του άλλου εγώ εξελίχθηκε από απλή φαντασίωση στην αλήθεια της ενοίκησης του Θεού εντός του θνητού ανθρώπου, δια της ουσιαστικής παρουσίας του Προσαρμοστή, έτσι ώστε να μπορεί να μιλά πρόσωπο με πρόσωπο, όπως είναι, με ένα πραγματικό, γνήσιο και θείο άλλο εγώ που κατοικεί εντός του και αποτελεί την ίδια την παρουσία του ζώντος Θεού, του Πατέρα του Σύμπαντος.
(997.6) 91:4.1 Καμία προσευχή δεν μπορεί να είναι ηθική όταν ο ικέτης επιζητεί εγωιστικά πλεονεκτήματα επί των συνανθρώπων του. Η ιδιοτελής και υλιστική προσευχή είναι ασύμβατη με τις ηθικές θρησκείες, οι οποίες στηρίζονται στην ανιδιοτελή και θεία αγάπη. Όλη η αυτή η ανήθικη προσευχή ξαναγυρίζει στα πρωτόγονα επίπεδα της ψευδομαγείας και είναι ανάξια του προοδεύοντος πολιτισμού και των πεφωτισμένων θρησκειών. Η ιδιοτελής προσευχή παραβιάζει το πνεύμα κάθε ηθικής που στηρίζεται στην στοργική δικαιοσύνη.
(997.7) 91:4.2 Η προσευχή δεν πρέπει ποτέ να εξευτελίζεται, ώστε να γίνεται υποκατάστατο της δράσης. Κάθε ηθική προσευχή αποτελεί ερέθισμα για δράση και οδηγό στον προοδευτικό αγώνα προς τους ιδανικούς στόχους της κατάκτησης του υπερεαυτού.
(998.1) 91:4.3 Σ’ όλες τις προσευχές σας να είστε δίκαιοι. Μην περιμένετε από το Θεό να δείξει μεροληψία, να αγαπήσει εσάς περισσότερο από τα άλλα παιδιά του, τους φίλους σας, τους γείτονες, ακόμη και τους εχθρούς σας. Η προσευχή, ωστόσο, των φυσικών, ή εξελιχθεισών θρησκειών δεν είναι, αρχικά, ηθική, όπως είναι στις μεταγενέστερες αποκαλυφθείσες θρησκείες. Κάθε προσευχή, είτε είναι ατομική, είτε ομαδική, μπορεί να είναι είτε ιδιοτελής, είτε αλτρουιστική. Η προσευχή, δηλαδή, μπορεί να επικεντρώνεται είτε στο άτομο, είτε στους άλλους. Όταν η προσευχή δεν ζητά τίποτε γι’ αυτόν που προσεύχεται, ούτε κάτι για τους φίλους του, τότε η στάση αυτή της ψυχής τείνει προς το επίπεδο της αληθούς λατρείας. Οι ιδιοτελείς προσευχές περιλαμβάνουν εξομολογήσεις και ικεσίες και συχνά συνίστανται σε αιτήματα για υλικές χάρες. Η προσευχή γίνεται κάτι περισσότερο ηθικό όταν πραγματεύεται τη συγγνώμη και επιζητά τη σοφία για να επιτευχθεί καλύτερος αυτοέλεγχος.
(998.2) 91:4.4 Ενώ ο ανιδιοτελής τύπος προσευχής είναι ενισχυτικός και παρηγορητικός, η υλιστική προσευχή προορίζεται να φέρει πίκρα και απογοήτευση, καθώς οι προηγμένες επιστημονικές ανακαλύψεις καταδεικνύουν ότι ο άνθρωπος ζει σ’ ένα φυσικό περιβάλλον νόμου και τάξης. Η παιδική ηλικία ενός ατόμου, ή μιας φυλής χαρακτηρίζεται από πρωτόγονη, ιδιοτελή και υλιστική προσευχή. Και, ως ένα σημείο, όλες αυτές οι παρακλήσεις είναι αποτελεσματικές στο ότι αλάθητα οδηγούν στις προσπάθειες και τους αγώνες εκείνους που συμβάλλουν στην επίτευξη της απόκρισης σ’ αυτές τις προσευχές. Η πραγματική προσευχή που γίνεται με πίστη πάντα συμβάλλει στην επαύξηση της τεχνικής του ζην, έστω και αν τέτοιες ικεσίες δεν είναι άξιες πνευματικής αναγνώρισης. Το πνευματικά προηγμένο άτομο, όμως, είναι πάρα πολύ προσεκτικό στην προσπάθειά του να αποθαρρύνει τον πρωτόγονο, ή ανώριμο νου πάνω στις προσευχές αυτές.
(998.3) 91:4.5 Να θυμάστε, έστω και αν η προσευχή δεν αλλάζει το Θεό, πολύ συχνά επιφέρει μεγάλες και μόνιμες αλλαγές σ’ αυτόν που προσεύχεται με πίστη και βέβαιες προσδοκίες. Η προσευχή υπήρξε ο πρόγονος μεγάλου μέρους της διανοητικής ηρεμίας, της χαράς, της γαλήνης, του θάρρους, της αυτοκυριαρχίας και της σωστής κρίσης των ανδρών και των γυναικών των εξελικτικών φυλών.
(998.4) 91:5.1 Στη λατρεία των προγόνων, η προσευχή οδηγεί στην καλλιέργεια των προγονικών ιδανικών. Η προσευχή όμως, ως χαρακτηριστικό της λατρείας του Θείου, υπερβαίνει όλες τις άλλες παρόμοιες πρακτικές, εφ’ όσον οδηγεί στην καλλιέργεια θείων ιδανικών. Καθώς η έννοια του άλλου εγώ της προσευχής γίνεται ανώτερη και θεία, έτσι και τα ανθρώπινα ιδανικά εξαίρονται ανάλογα, από το απλά ανθρώπινο, ως το ουράνιο και θείο επίπεδο, ενώ το αποτέλεσμα όλων αυτών των προσευχών είναι ο εμπλουτισμός του ανθρώπινου χαρακτήρα και η πλήρης ενοποίηση της ανθρώπινης προσωπικότητας.
(998.5) 91:5.2 Η προσευχή, ωστόσο, δεν χρειάζεται να είναι πάντα ατομική. Η ομαδική, ή εκκλησιαστική προσευχή είναι πολύ αποτελεσματική στο ότι επιφέρει εξαιρετικά εποικοδομητικές για την κοινωνία επιπτώσεις. Όταν μία ομάδα προσεύχεται από κοινού για ηθική βελτίωση και πνευματική εξύψωση, οι προσευχές αυτές επιδρούν στα άτομα που συνθέτουν την ομάδα. Γίνονται όλοι καλύτεροι εξ αιτίας της συμμετοχής τους. Ακόμη και μία ολόκληρη πόλη, ή ένα ολόκληρο έθνος μπορούν να βοηθηθούν με τις προσευχές αυτές. Η εξομολόγηση, η μετάνοια και η προσευχή οδήγησαν άτομα, πόλεις, έθνη, αλλά και ολόκληρες φυλές σε μεγάλες προσπάθειες ανασχηματισμού και θαρραλέους αγώνες με ανδρεία αποτελέσματα.
(998.6) 91:5.3 Αν πραγματικά επιθυμείτε να αντιπαρέλθετε τη συνήθεια του να κρίνετε ένα φίλο, ο συντομότερος και ασφαλέστερος τρόπος να επιτύχετε μια τέτοια αλλαγή στη συμπεριφορά σας είναι να αποκτήσετε τη συνήθεια να προσεύχεστε για το άτομο αυτό κάθε μέρα της ζωής σας. Οι κοινωνικές, όμως, επιπτώσεις μιας τέτοιας προσευχής εξαρτώνται κατά το πλείστον από δύο παράγοντες:
(998.7) 91:5.4 1. Το άτομο για το οποίο προσεύχεται κάποιος πρέπει να γνωρίζει ότι αποτελεί αντικείμενο προσευχής.
(999.1) 91:5.5 2. Το άτομο που προσεύχεται πρέπει να δημιουργήσει μια στενή κοινωνική σχέση με το άτομο για το οποίο προσεύχεται.
(999.2) 91:5.6 Η προσευχή είναι η τεχνική με την οποία, αργά ή γρήγορα, κάθε θρησκεία θεσμοποιείται. Και συν τω χρόνω, η προσευχή συνδέεται με πολυάριθμες δευτερεύουσες συνιστώσες, ορισμένες χρήσιμες, άλλες σαφώς επιβλαβείς, όπως είναι ο κλήρος, τα ιερά βιβλία, οι λατρευτικές τελετουργίες και οι ιεροπραξίες.
(999.3) 91:5.7 Όμως ο νους των ανώτερα διαφωτισμένων πνευματικά πρέπει να είναι υπομονετικός και επιεικής με εκείνες τις λιγότερο χαρισματικές διάνοιες, που εκλιπαρούν το συμβολισμό για την κινητοποίηση της αδύναμης πνευματικής τους ενόρασης. Ο δυνατός δεν πρέπει να περιφρονεί τον αδύναμο. Εκείνοι που συνειδητοποιούν την ύπαρξη του Θεού χωρίς συμβολισμούς δεν πρέπει να αρνούνται την ελεήμονα λειτουργία των συμβόλων σ’ εκείνους που θεωρούν δύσκολο να λατρέψουν τη Θεότητα, να τιμήσουν την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη χωρίς τύπους και τελετές. Στην δια της προσευχής λατρεία, οι περισσότεροι άνθρωποι οραματίζονται ένα σύμβολο του αντικειμένου-στόχου της προσευχής τους.
(999.4) 91:6.1 Η προσευχή, εκτός και αν συνδέεται με τη βούληση και τη δραστηριοποίηση των ατομικών πνευματικών δυνάμεων και των υλικών εποπτών ενός χώρου, δεν μπορεί να έχει άμεσες επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον ενός ατόμου. Ενώ υπάρχει ένα απολύτως σαφές όριο στη σφαίρα επιρροής της δια της προσευχής ικεσίας, το όριο αυτό δεν ισχύει εξ ίσου για την πίστη εκείνων που προσεύχονται.
(999.5) 91:6.2 Η προσευχή δεν αποτελεί τεχνική για την ίαση πραγματικών, οργανικών νοσημάτων, αλλά έχει συμβάλλει τρομακτικά στην απόλαυση πλήρους υγείας και στην ίαση απειράριθμων διανοητικών, συναισθηματικών και νευρολογικών ασθενειών. Ακόμη και στην πραγματική, προκαλούμενη από βακτήρια αρρώστια, η προσευχή έχει συντείνει πολλές φορές στην αποτελεσματικότητα των άλλων ιαματικών διαδικασιών. Η προσευχή έχει μεταβάλλει πολλά ευέξαπτα και παραπονούμενα, ανάξια άτομα σε πρότυπα υπομονής και έμπνευσης για άλλους ανθρώπους που υποφέρουν.
(999.6) 91:6.3 Ανεξάρτητα του πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να συμφιλιωθούν οι επιστημονικές αμφιβολίες πάνω στην αποτελεσματικότητα της προσευχής με την αεί-παρούσα παρόρμηση της αναζήτησης βοήθειας και καθοδήγησης από θείες πηγές, μην ξεχνάτε ποτέ ότι η ειλικρινής προσευχή που γίνεται με πίστη είναι μια πανίσχυρη δύναμη για την προώθηση της προσωπικής ευτυχίας του ατομικού αυτοελέγχου, της κοινωνικής αρμονίας, της ηθικής προόδου και της πνευματικής επίτευξης.
(999.7) 91:6.4 Η προσευχή, έστω και ως καθαρά ανθρώπινη πρακτική, ως διάλογος με το άλλο εγώ ενός ατόμου, συνιστά την τεχνική της πλέον αποτελεσματικής προσέγγισης προς τη συνειδητοποίηση των εφεδρικών εκείνων δυνάμεων της ανθρώπινης φύσης που συσσωρεύονται και παραμένουν στον υποσυνείδητο χώρο της ανθρώπινης διάνοιας. Η προσευχή αποτελεί μία ορθή ψυχολογική πρακτική, πέραν των θρησκευτικών της επιπτώσεων και της πνευματικής της σπουδαιότητας. Αποτελεί γεγονός της ανθρώπινης εμπειρίας το ότι τα περισσότερα άτομα, αν πιεσθούν αρκετά σκληρά, θα προσευχηθούν με κάποιο τρόπο, σε κάποια πηγή βοήθειας.
(999.8) 91:6.5 Μην είστε τόσο ράθυμοι, ώστε να ζητάτε από τον Θεό να επιλύσει τις δυσκολίες σας, αλλά ποτέ να μην διστάζετε να του ζητάτε σύνεση και πνευματική δύναμη για να σας καθοδηγήσει και να σας στηρίξει, όταν εσείς, ο ίδιος αποφασιστικά και θαρραλέα αντιμετωπίζετε τα προβλήματα που σας παρουσιάζονται.
(999.9) 91:6.6 Η προσευχή υπήρξε ένας απαραίτητος παράγων στην πρόοδο και διατήρηση του θρησκευτικού πολιτισμού και έχει ακόμη να συνεισφέρει πολλά για τον περαιτέρω εμπλουτισμό και εξαγνισμό της κοινωνίας, αν εκείνοι που προσεύχονται το κάνουν μόνον υπό το φως των επιστημονικών δεδομένων, της φιλοσοφικής σοφίας, της διανοητικής ειλικρίνειας και της πνευματικής πίστης. Προσευχηθείτε έτσι όπως ο Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του – έντιμα, χωρίς ιδιοτέλεια, με αμεροληψία και χωρίς αμφιβολίες.
(1000.1) 91:6.7 Η αποτελεσματικότητα, ωστόσο, της προσευχής στην ατομική, πνευματική εμπειρία εκείνου που προσεύχεται κατ’ ουδένα τρόπο εξαρτάται από την εγκεφαλική κατανόηση, την κοινωνική οξυδέρκεια, το κοινωνικό επίπεδο, την πολιτισμική κατάσταση, ή άλλα ανθρώπινα προσόντα του συγκεκριμένου λάτρη. Τα ψυχικά και πνευματικά αποτελέσματα της προσευχής που γίνεται με πίστη είναι άμεσα, ατομικά και εμπειρικά. Δεν υπάρχει άλλη τεχνική με την οποία να μπορεί ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από όλα τα άλλα ανθρώπινα επιτεύγματα, να προσεγγίζει τόσο αποτελεσματικά και άμεσα το κατώφλι του χώρου εκείνου, απ’ όπου μπορεί να επικοινωνήσει με τον Δημιουργό του, όπου το πλάσμα έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα του Δημιουργού, με τον ενοικούντα Προσαρμοστή της Σκέψης.
(1000.2) 91:7.1 Ο μυστικισμός, ως τεχνική της καλλιέργειας της συνειδητοποίησης της παρουσίας του Θεού, είναι καθ’ ολοκληρίαν αξιέπαινος, αλλά όταν τέτοιες πρακτικές οδηγούν σε κοινωνική απομόνωση και κορυφώνουν το θρησκευτικό φανατισμό, γίνονται εντελώς αξιόμεμπτες. Πάρα πολύ συχνά, εκείνο το οποίο ο εξαντλημένος μυστικιστής αξιολογεί ως θεία έμπνευση, είναι η ανάταση του ίδιου του υποσυνείδητου νου του. Η επαφή του ανθρώπινου νου με τον ενοικούντα σ’ αυτόν Προσαρμοστή, ενώ συχνά ωφελείται από τον γεμάτο προσήλωση διαλογισμό, συχνότερα διευκολύνεται από την ολόψυχη και τρυφερή ενάσκηση της ανιδιοτελούς υπηρεσίας ενός ατόμου επί των συνανθρώπων του.
(1000.3) 91:7.2 Οι μεγάλοι θρησκευτικοί διδάσκαλοι και οι προφήτες των περασμένων εποχών δεν ήσαν ακραίοι μυστικιστές. Ήσαν άνδρες και γυναίκες που είχαν γνωρίσει το Θεό δια της ανιδιοτελούς υπηρεσίας τους προς τους συνανθρώπους τους. Ο Ιησούς συχνά απομόνωνε τους αποστόλους του, για σύντομα χρονικά διαστήματα, ώστε να ασχοληθούν με το διαλογισμό και την προσευχή, αλλά τον περισσότερο καιρό τους κρατούσε σε υπηρεσία-επικοινωνία με τα πλήθη. Η ψυχή του ανθρώπου χρειάζεται πνευματική εξάσκηση, αλλά και πνευματική τροφή.
(1000.4) 91:7.3 Η θρησκευτική έκσταση είναι επιτρεπτή όταν προέρχεται από διανοητικά υγιείς προγόνους, παρόμοιες εμπειρίες, ωστόσο, αποτελούν συχνά προϊόν καθαρά συναισθηματικών επενεργειών, παρά εκδήλωση βαθιά πνευματικής φύσης. Τα θρησκευόμενα άτομα δεν πρέπει να εκλαμβάνουν κάθε ζωηρό ψυχολογικό προαίσθημα και κάθε δυνατή συναισθηματική εμπειρία ως θεία αποκάλυψη, ή ως πνευματική επικοινωνία. Η γνήσια πνευματική έκσταση συνοδεύεται συνήθως από έντονη εξωτερικά ηρεμία και σχεδόν τέλειο συναισθηματικό έλεγχο. Ωστόσο, ο πραγματικός προφητικός οραματισμός είναι ένα υπερ-ψυχολογικό προαίσθημα. Παρόμοιες δοκιμασίες δεν αποτελούν ψευδοπαραισθήσεις, ούτε μοιάζουν με καταληπτική έκσταση.
(1000.5) 91:7.4 Ο ανθρώπινος νους μπορεί να λειτουργήσει αντιδρώντας στην αποκαλούμενη έμπνευση όταν είναι ευαίσθητος είτε στην ανάταση του υποσυνειδήτου, ή στο ερέθισμα του υπερσυνειδήτου. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται στο άτομο ότι οι προσαυξήσεις αυτές του περιεχομένου της συνείδησης είναι λίγο-πολύ ξένες προς αυτό. Ο ανεξέλεγκτος μυστικιστικός ενθουσιασμός και η ασυγκράτητη θρησκευτική έκσταση δεν αποτελούν πιστοποιητικά έμπνευσης, θεία, υποτίθεται, πιστοποιητικά.
(1000.6) 91:7.5 Ο πρακτικός έλεγχος όλων αυτών των παράξενων θρησκευτικών εμπειριών του μυστικισμού, της έκστασης και της έμπνευσης συνίσταται στο να παρατηρήσει κάποιος αν τα φαινόμενα αυτά κάνουν ένα άτομο:
(1000.7) 91:7.6 1. Να απολαμβάνει καλύτερη και πληρέστερη σωματική υγεία.
(1000.8) 91:7.7 2. Να λειτουργεί περισσότερο αποτελεσματικά και πρακτικά σε διανοητικό επίπεδο.
(1000.9) 91:7.8 3. Να μοιράζεται με τους κοινωνικούς εταίρους του πληρέστερα και χαρούμενα τις θρησκευτικές του εμπειρίες.
(1000.10) 91:7.9 4. Να εξαγνίζει περισσότερο την καθημερινή ζωή του, ενώ με πίστη να επιτελεί τα συνήθη του καθήκοντα, που απορρέουν από την θνητή υπόστασή του.
(1001.1) 91:7.10 5. Να επαυξάνει την αγάπη του και την εκτίμησή του για την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη.
(1001.2) 91:7.11 6. Να διατηρεί τις ισχύουσες κοινωνικές, ηθικές, δεοντολογικές και πνευματικές αξίες.
(1001.3) 91:7.12 7. Να αυξάνει την πνευματική νου ενόραση – τη συνειδητοποίηση του Θεού.
(1001.4) 91:7.13 Η προσευχή, όμως, δεν έχει πραγματική σχέση με τις έκτακτες αυτές θρησκευτικές εμπειρίες. Όταν η προσευχή γίνεται υπέρμετρα καλαίσθητη, όταν συνίσταται σχεδόν αποκλειστικά σε όμορφη και μακάρια προσήλωση της θείας ουσίας του παραδείσου, χάνει μεγάλο μέρος της εποικοδομητικής κοινωνικά επιρροής της και τείνει προς το μυστικισμό και την απομόνωση των πιστών της. Υπάρχει ένα ποσοστό κινδύνου που συνδέεται με την υπέρμετρη ατομική προσευχή, ο οποίος απομακρύνεται και αποτρέπεται δια της ομαδικής προσευχής, της από κοινού ικεσίας.
(1001.5) 91:8.1 Υπάρχει μια πραγματικά αυθόρμητη έννοια της προσευχής, αφού ο πρωτόγονος άνθρωπος βρέθηκε να προσεύχεται πολύ πριν αποκτήσει οποιαδήποτε σαφή αντίληψη του Θεού. Ο πρώιμος άνθρωπος συνήθιζε να προσεύχεται σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις: Όταν βρισκόταν σε έσχατη ανάγκη, ένοιωθε την παρόρμηση να αναζητήσει βοήθεια. Και όταν ήταν χαρούμενος, παραδινόταν στην παρορμητική έκφραση της ευτυχίας.
(1001.6) 91:8.2 Η προσευχή δεν αποτελεί εξέλιξη της μαγείας. Η κάθε μία τους δημιουργήθηκε ανεξάρτητα. Η μαγεία ήταν η απόπειρα να προσαρμοσθεί το Θείο στις κρατούσες συνθήκες. Η προσευχή είναι η προσπάθεια να προσαρμοσθεί η προσωπικότητα στο θέλημα του Θείου. Η αληθής προσευχή είναι ηθική και θρησκευτική. Η μαγεία δεν είναι.
(1001.7) 91:8.3 Η προσευχή μπορεί να καθιερωθεί ως έθιμο. Πολλοί προσεύχονται επειδή και οι άλλοι προσεύχονται. Ακόμη περισσότεροι προσεύχονται επειδή φοβούνται ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί αν δεν προσφέρουν τις τακτικές τους παρακλήσεις.
(1001.8) 91:8.4 Για ορισμένα άτομα η προσευχή είναι ήρεμη έκφραση ευγνωμοσύνης. Για άλλα, είναι ομαδική έκφραση λατρείας, κοινωνική προσευχή. Ορισμένες φορές αποτελεί μίμηση της θρησκείας ενός άλλου, ενώ στην πραγματική προσευχή, είναι η ειλικρινής και γεμάτη εμπιστοσύνη επικοινωνία της πνευματικής φύσης του πλάσματος με την απανταχού παρουσία του πνεύματος του Δημιουργού.
(1001.9) 91:8.5 Η προσευχή μπορεί να είναι μία αυθόρμητη εκδήλωση της συνειδητοποίησης του Θεού, ή μια χωρίς σημασία απαγγελία θεολογικών τύπων. Μπορεί να είναι η εκστατική λατρεία μιας ψυχής που γνώρισε το Θεό, ή η δουλική υποταγή ενός κατακυριευμένου από φόβο ανθρώπου. Είναι, μερικές φορές, η παθητική έκφραση της πνευματικής επιθυμίας και άλλες φορές η αυθάδης κραυγή υποκριτικών φράσεων. Η προσευχή μπορεί να είναι ευφρόσυνη λατρεία, ή ταπεινή παράκληση για συγχώρεση.
(1001.10) 91:8.6 Η προσευχή μπορεί να είναι η παιδιάστικη παράκληση για το αδύνατο, ή η ώριμη ικεσία για ηθική ανάπτυξη και πνευματική δύναμη. Μια παράκληση μπορεί να γίνεται για τον άρτο τον επιούσιο, ή να περιλαμβάνει την ολόψυχη λαχτάρα να βρει κάποιος το Θεό και να πράξει το θέλημά του. Μπορεί να είναι ένα εντελώς ιδιοτελές αίτημα, ή μια αληθής, μεγαλειώδης χειρονομία προς την πραγμάτωση της ανιδιοτελούς αδελφοποίησης.
(1001.11) 91:8.7 Η προσευχή μπορεί να είναι μια οργισμένη κραυγή για εκδίκηση, ή μια γεμάτη έλεος μεσολάβηση για τους εχθρούς ενός ατόμου. Μπορεί να είναι η έκφραση της ελπίδας να αλλάξει ο Θεός, ή η πανίσχυρη τεχνική του να αλλάξει ένα άτομο τον εαυτό του. Μπορεί να είναι ταπεινή ικεασία ενός χαμένου αμαρτωλού μπροστά σ’ έναν δήθεν άτεγκτο Κριτή, ή η ευφρόσυνη έκφραση ενός απελευθερωμένου υιού του ζώντος και ελεήνομος ουράνιου Πατέρα.
(1001.12) 91:8.8 Ο σύγχρονος άνθρωπος σαστίζει με τη σκέψη να συζητήσει τα προβλήματά του με το Θεό, μ’ έναν καθαρά ατομικό τρόπο. Πολλοί εγκατέλειψαν τη συστηματική προσευχή. Προσεύχονται μόνο όταν βρίσκονται κάτω από ασυνήθιστη πίεση – σε περιπτώσεις ανάγκης. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται να μιλήσει με το Θεό, αλλά μόνο ένας που παρέμεινε παιδί πνευματικά θα αποτολμούσε να πείσει, ή να επιχειρήσει να αλλάξει τον Θεό.
(1002.1) 91:8.9 Η πραγματική προσευχή, όμως, κατακτά την πραγματικότητα. Έστω και όταν τα ρεύματα του αέρα είναι ανοδικά, κανένα πουλί δεν μπορεί να πετάξει ψηλά, αν δεν έχει ολάνοιχτα τα φτερά του. Η προσευχή ανυψώνει τον άνθρωπο διότι αποτελεί τεχνική εξέλιξης δια της αξιοποίησης των ανοδικών, πνευματικών ρευμάτων του σύμπαντος.
(1002.2) 91:8.10 Η γνήσια προσευχή προσθέτει πνευματική ανάπτυξη, αλλάζει τη νοοτροπία και προσφέρει την ικανοποίηση η οποία προέρχεται οπό την επικοινωνία με το θείο. Αποτελεί αυθόρμητο ξέσπασμα της συνειδητοποίησης του Θεού.
(1002.3) 91:8.11 Ο Θεός αποκρίνεται στην προσευχή του ανθρώπου προσφέροντάς του μιαν αυξανόμενη αποκάλυψη της αλήθειας, μια μεγαλύτερη εκτίμηση της ομορφιάς και μια προσαυξημένη αντίληψη της καλοσύνης. Η προσευχή είναι μια χειρονομία σημαντική, αλλά δημιουργεί επαφή με πανίσχυρες υπαρκτές πραγματικότητες στα πνευματικά επίπεδα της ανθρώπινης εμπειρίας. Αποτελεί σπουδαία προσέγγιση των υπεράνω του ανθρώπινου αξιών από τον άνθρωπο. Είναι το ισχυρότερο ερέθισμα για την πνευματική ανάπτυξη.
(1002.4) 91:8.12 Τα λόγια είναι άσχετα με την προσευχή, είναι απλά το διανοητικό κανάλι στο οποίο το ποτάμι της πνευματικής ικεσίας μπορεί να κυλήσει. Η αξία των λέξεων στην προσευχή είναι καθαρά αυτή της αυθυποβολής στην ατομική προσευχή και της κοινωνικής υποβολής προκειμένου για ομαδικές ικεσίες. Ο Θεός αποκρίνεται στη στάση της ψυχής, όχι στις λέξεις.
(1002.5) 91:8.13 Η προσευχή δεν αποτελεί τεχνική απόδρασης από έναν αγώνα, αλλά μάλλον ένα ερέθισμα για ανάπτυξη μέσα στον ίδιο τον αγώνα. Προσευχηθείτε μόνο για αξίες, όχι για υλικά πράγματα. Για ανάπτυξη, όχι για ικανοποίηση.
(1002.6) 91:9.1 Αν πρόκειται να επιδοθείτε σε αποτελεσματική προσευχή, πρέπει να έχετε κατά νου τους νόμους που διέπουν τις παρακλήσεις:
(1002.7) 91:9.2 1. Πρέπει να πιστοποιηθείτε ως ικανός ικέτης αντιμετωπίζοντας με ειλικρίνεια και θάρρος τα προβλήματα της συμπαντικής πραγματικότητας. Πρέπει να διαθέτετε κοσμική καρτερία.
(1002.8) 91:9.3 2. Πρέπει να έχετε ειλικρινά εξαντλήσει την ανθρώπινη ικανότητα για ανθρώπινη ρύθμιση. Πρέπει να έχετε υπάρξει εφευρετικός.
(1002.9) 91:9.4 3. Πρέπει να εγκαταλείψετε κάθε πόθο του νου και κάθε επιθυμία της ψυχής στο μεταμορφωτικό εναγκαλισμό της πνευματικής ανάπτυξης. Πρέπει να έχετε βιώσει έναν εμπλουτισμό των εννοιών και μια ανάταση των αξιών.
(1002.10) 91:9.5 4. Πρέπει να επιλέξετε ολόψυχα το θείο θέλημα. Πρέπει να σβήσετε το νεκρό κέντρο του δισταγμού.
(1002.11) 91:9.6 5. Δεν αναγνωρίζετε μόνο το θέλημα του Πατέρα και αποφασίζετε να το πράξετε, αλλά έχετε επιτύχει μια ανεπιφύλακτη καθοσίωση και μια δυναμική αφοσίωση στο να κάνετε ουσιαστικά το θέλημα του Πατέρα.
(1002.12) 91:9.7 6. Η προσευχή σας π[ρέπει να απευθύνεται αποκλειστικά στη θεία σοφία για να επιλύσετε τα συγκεκριμένα ανθρώπινα προβλήματα που συναντώνται στην προς τον Παράδεισο ανέλιξη – την επίτευξη της θείας τελειότητας.
(1002.14) 91:9.9 [Παρουσιάσθηκε από τον Αρχηγό των Μεσοδιάστατων στην Ουράντια.]
(1003.1) 92:0.1 Ο άνθρωπος διέθετε μια θρησκεία φυσικής προέλευσης, ως μέρος της εξελικτικής του εμπειρίας, πολύ πριν γίνει κάποια συστηματική αποκάλυψη στην Ουράντια. Αλλά η θρησκεία αυτή με τη φυσική προέλευση υπήρξε, αφ’ εαυτής, προϊόν των, υπεράνω του ζωώδους, ιδιοτήτων του ανθρώπου. Η εξελικτική θρησκεία δημιουργήθηκε αργά, μέσα στις χιλιετίες της εξελικτικής πορείας της ανθρωπότητας δια της λειτουργίας των ακόλουθων επενεργειών οι οποίες λειτουργούν εντός και εφορμούν επί των αγρίων, βαρβάρων και πολιτισμένων ανθρώπων:
(1003.2) 92:0.2 1. Του συνοδού της λατρείας – της εμφάνισης, στην ζωώδη συνείδηση, των υπεράνω του ζώου δυνατοτήτων για την αντίληψη της πραγματικότητας. Τούτο μπορεί να ορισθεί ως πρωταρχικό ένστικτο του ανθρώπου για τη Θεότητα.
(1003.3) 92:0.3 2. Του συνοδού της σοφίας – της εκδήλωσης, σε μια διάνοια που λατρεύει, της τάσης να διοχετεύσει τη λατρεία της σε ανώτερους διαύλους έκφρασης και προς την πάντα διευρυνόμενη αντίληψη της πραγματικότητας του Θείου.
(1003.4) 92:0.4 3. Του Αγίου Πνεύματος – τούτη είναι η αρχική επιφοίτηση του υπερνού και πάντα εμφανίζεται σε όλες τις γνήσιες ανθρώπινες προσωπικότητες. Η λειτουργία αυτή, πάνω σε μια διάνοια που λαχταρά τη λατρεία και επιθυμεί τη σοφία, δημιουργεί την ικανότητα της αυτοπραγμάτωσης του αξιώματος της ανθρώπινης σωτηρίας, τόσο υπό θεολογική άποψη, όσο και ως πραγματική και ουσιαστική εμπειρία της προσωπικότητας.
(1003.5) 92:0.5 Η σύντονη λειτουργία των τριών αυτών θείων επεμβάσεων είναι απολύτως επαρκής για να αρχίσει και να επιτελεσθεί η ανάπτυξη της εξελικτικής θρησκείας. Οι επενέργειες αυτές προσαυξάνονται αργότερα δια των Προσαρμοστών της Σκέψης, των σεραφείμ και του Πνεύματος της Αλήθειας και όλες μαζί επιταχύνουν το ρυθμό της θρησκευτικής εξέλιξης. Οι επενέργειες αυτές λειτουργούν από μακρού στην Ουράντια και θα συνεχίσουν εδώ, όσο καιρό ο πλανήτης αυτός παραμένει μια κατοικημένη σφαίρα. Μεγάλο μέρος του δυναμικού αυτών των θείων επενεργειών δεν βρήκε ακόμη την ευκαιρία να εκφρασθεί. Μεγάλο μέρος θα αποκαλυφθεί στους αιώνες που θα έλθουν, καθώς η θρησκεία των ανθρώπων ανελίσσεται, από το ένα επίπεδο στο άλλο, προς τα ουράνια ύψη της μοροντιανής αξίας και της πνευματικής αλήθειας.
(1003.6) 92:1.1 Η εξέλιξη της θρησκείας ερευνάται ιστορικά από τον πρωταρχικό φόβο και τα φαντάσματα, μέσω πολλών διαδοχικών σταδίων εξέλιξης, περιλαμβανομένων των προσπαθειών εκείνων αρχικά να αναγκασθούν και αργότερα να κολακευθούν τα πνεύματα. Τα φετίχ των φυλών εξελίχθηκαν σε τοτέμ και θεούς της φατρίας. Οι μαγικές συνταγές έγιναν σύγχρονες προσευχές. Η περιτομή, θυσία, αρχικά, έγινε διαδικασία υγιεινής.
(1003.7) 92:1.2 Η θρησκεία εξελίχθηκε από τη λατρεία της φύσης, μέσω της λατρείας των πνευμάτων των νεκρών στον φετιχισμό, κατά τη διάρκεια της άγριας παιδικής ηλικίας των φυλών. Με την αυγή του πολιτισμού η ανθρώπινη φυλή εντερνίσθηκε περισσότερο μυστικιστικές και συμβολικές πεποιθήσεις, ενώ τώρα, με την ωριμότητα να πλησιάζει, η ανθρωπότητα προετοιμάζεται για την εκτίμηση της αληθούς θρησκείας, ακόμη και την απαρχή της αποκάλυψης της ίδιας της αλήθειας.
(1004.1) 92:1.3 Η θρησκεία δημιουργείται ως βιολογική αντίδραση του νου έναντι των πνευματικών ιδεών και του περιβάλλοντος. Είναι το τελευταίο πράγμα που θα χαθεί, ή θα αλλάξει σε μία φυλή. Η θρησκεία είναι η προσαρμογή της κοινωνίας, σε κάθε εποχή, προς αυτό που αποτελεί μυστήριο. Ως κοινωνικός θεσμός, περικλείει τελετουργικά, σύμβολα, λατρείες, γραφές, βωμούς, ιερούς τόπους και ναούς. Το αγιασμένο νερό, τα ιερά ενθυμήματα, τα φετίχ, τα φυλακτά, τα άμφια, οι καμπάνες, τα τύμπανα και ο κλήρος είναι κοινά σε όλες τις θρησκείες. Και είναι αδύνατο να διαχωρισθεί εντελώς η αμιγώς εξελιχθείσα θρησκεία είτε από την μαγεία, είτε από την μαγγανεία.
(1004.2) 92:1.4 Το μυστήριο και η δύναμη ανέκαθεν διήγειραν τα θρησκευτικά συναισθήματα και τους φόβους, ενώ η έξαρση πάντα λειτουργούσε ως ισχυρός ρυθμιστικός παράγων για την εξέλιξή τους. Ο φόβος υπήρξε ανέκαθεν το βασικό θρησκευτικό ερέθισμα. Ο φόβος διαπλάθει τους θεούς της εξελικτικής θρησκείας και αποτελεί το κίνητρο των θρησκευτικών τελετουργιών των πρωτόγονων πιστών. Καθώς ο πολιτισμός προχωρεί, ο φόβος τροποποιείται από την ευλάβεια, το θαυμασμό, το σεβασμό και τη συμπόνια και τότε προσαρμόζεται περισσότερο από τα αισθήματα ενοχής και τη μετάνοια.
(1004.3) 92:1.5 Ένας Ασιατικός λαός δίδασκε ότι «Ο Θεός είναι ένας μέγας φόβος.» Αυτό είναι το προϊόν της αμιγώς εξελικτικής θρησκείας. Ο Ιησούς, η αποκάλυψη του ύψιστου τύπου θρησκευτικής αλήθειας, κήρυξε ότι «ο Θεός είναι αγάπη.»
(1004.4) 92:2.1 Η θρησκεία είναι ο πλέον άκαμπτος και δογματικός από όλους τους θεσμούς της ανθρωπότητας, αλλά προσαρμόζεται πολύ αργά στην μεταβαλλόμενη κοινωνία. Με τον καιρό, η εξελικτική θρησκεία πράγματι ανακλά τα μεταβαλλόμενα ήθη, τα οποία, με τη σειρά τους, μπορεί να έχουν επηρεασθεί από την εξ αποκαλύψεως θρησκεία. Αργά, σταθερά, αλλά απρόθυμα η θρησκεία (η λατρεία) ακολουθεί την αφύπνιση της σοφίας – τη γνώση που κατευθύνεται από την εμπειρική λογική και διαφωτίζεται από τη θεία αποκάλυψη.
(1004.5) 92:2.2 Η θρησκεία συνδέεται με τα ήθη. Εκείνο που υπήρξε είναι αρχαίο και δήθεν ιερό. Γι’ αυτόν και για κανένα άλλο λόγο, τα πέτρινα εργαλεία διατηρήθηκαν για πολύ καιρό, κατά την εποχή του χαλκού και του σιδήρου. Η παρακάτω δήλωση έχει καταγραφεί: «Κι’ αν μου φτιάξετε ένα πέτρινο βωμό, να μην τον φτιάξετε από πελεκημένη πέτρα, διότι αν χρησιμοποιήσετε τα εργαλεία σας για να τον φτιάξετε, θα τον βεβηλώσετε.» Ακόμη και σήμερα, οι Ινδουιστές ανάβουν τις πυρές των βωμών τους χρησιμοποιώντας ένα πρωτόγονο προσάναμμα. Στην πορεία της εξελικτικής θρησκείας, οι νεωτερισμοί αντιμετωπίζονταν πάντα ως ιεροσυλία. Το θείο μυστήριο πρέπει να συνίσταται όχι σε νέα και κατασκευασμένη τροφή, αλλά στα πιο πρωτόγονα υλικά: «Το ψημένο κρέας και το άζυμο ψωμί σερβίρονται με χόρτα πικρά.» Όλες οι μορφές των κοινωνικών εθίμων, ακόμη και των νομικών διαδικασιών συνδέονται με τις παλιές φόρμες.
(1004.6) 92:2.3 Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος απορεί με την παρουσίαση στις γραφές τόσο πολύ διαφορετικών θρησκειών, οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν άσεμνες, πρέπει να σταθεί και να σκεφθεί ότι οι γενεές που πέρασαν φοβούνταν να εξαλείψουν εκείνο που οι πρόγονοί τους θεωρούσαν ιερό και καθαγιασμένο. Πολλά από αυτά που μία γενιά θα μπορούσε να θεωρήσει άσεμνα, προηγούμενες γενιές θεωρούσαν μέρος των αποδεκτών ηθών τους, ακόμη και θρησκευτικές τελετές. Σημαντικό μέρος της θρησκευτικής αμφισβήτησης δημιουργήθηκε από τις συνεχείς προσπάθειες συγκερασμού παλαιών, αλλά κατακριτέων πρακτικών με την πρόσφατα εξελιχθείσα λογική, ώστε να βρεθούν αληθοφανείς θεωρίες για να δικαιολογήσουν την δογματική διαιώνιση των αρχαίων και άχρηστων εθίμων.
(1004.7) 92:2.4 Είναι, ωστόσο, κουτό το να επιχειρήσει κάποιος μια εντελώς αιφνίδια επιτάχυνση της θρησκευτικής εξέλιξης. Μία φυλή, ή ένα έθνος, μπορεί να αφομοιώσει από οποιαδήποτε προηγμένη θρησκεία μόνον εκείνο το οποίο είναι λογικά συνεπές και συμβατό προς την τρέχουσα εξελικτική της κατάσταση, μαζί με το ταλέντο της για προσαρμογή. Οι κοινωνικές, κλιματολογικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες σαφώς επιδρούν στον καθορισμό της πορείας και της ανάπτυξης της θρησκευτικής εξέλιξης. Η κοινωνική ηθική δεν καθορίζεται από τη θρησκεία, δηλαδή, από την εξελικτική θρησκεία. Οι μορφές, μάλλον, της θρησκείας υπαγορεύονται από την ηθική μιας φυλής.
(1005.1) 92:2.5 Οι φυλές των ανθρώπων μόνον επιφανειακά αποδέχονται μια ξένη και καινούργια θρησκεία. Την προσαρμόζουν, ουσιαστικά, στα ήθη τους και τους παλιούς τρόπους πίστης. Τούτο φαίνεται καθαρά από το παράδειγμα μιας συγκεκριμένης Νεοζηλανδικής φυλής της οποίας οι ιερείς, αφού αποδέχθηκαν, τυπικά, τον Χριστιανισμό, ισχυρίσθηκαν ότι είχαν λάβει την άμεση αποκάλυψη του Γαβριήλ ότι αυτή η ίδια φυλή είχε γίνει ο περιούσιος λαός του Θεού και δίδασκαν ότι τους είχε επιτραπεί να απολαμβάνουν ελεύθερα τις χαλαρές σεξουαλικές σχέσεις, καθώς και πολλά άλλα από τα παλαιά, αξιόμεμπτα έθιμά τους. Και βέβαια, όλοι αυτοί οι νεόκοποι Χριστιανοί προσχώρησαν σ’ αυτή την καινούργια και λιγότερο σωστή έκδοση του Χριστιανισμού.
(1005.2) 92:2.6 Η θρησκεία έχει, τη μια εποχή, ή την άλλη, καθαγιάσει κάθε είδος αντίθετης και ανακόλουθης συμπεριφοράς, έχει, κάποια στιγμή, επιδοκιμάσει πρακτικά όλα αυτά που θεωρούνται πλέον ανήθικα, ή αμαρτωλά. Η συνείδηση, που δεν διδάχθηκε από την εμπειρία και δεν βοηθήθηκε από τη λογική δεν υπήρξε ποτέ, ούτε ποτέ θα γίνει, ασφαλής και σωστός οδηγός της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η συνείδηση δεν είναι η θεία φωνή που μιλά στην ψυχή του ανθρώπου. Είναι απλά το σύνολο του ηθικού και δεοντολογικού περιεχομένου των ηθών ενός συγκεκριμένου επιπέδου υπόστασης. Αντιπροσωπεύει απλά το ανθρωπίνως αντιληπτό ιδεώδες της ανταπόκρισης σε οποιεσδήποτε διαμορφωμένες συνθήκες.
(1005.3) 92:3.1 Η μελέτη της ανθρώπινης θρησκείας είναι η εξέταση των απολιθωμένων κοινωνικών στρωμάτων των παλαιότερων εποχών. Τα ήθη των ανθρωπομορφικών θεών αποτελούν πιστή αντανάκλαση των ηθών των ανθρώπων που συνέλαβαν αρχικά την ιδέα αυτών των θεοτήτων. Οι αρχαίες θρησκείες και η μυθολογία αναπαριστούν πιστά τις δοξασίες και τις παραδόσεις των λαών που από πολλούς αιώνες έχουν χαθεί στη λησμονιά. Αυτοί οι παλιοί τρόποι λατρείας διατηρούνται παράλληλα με τα νεώτερα οικονομικά έθιμα και τις κοινωνικές εξελίξεις και, βεβαίως, μοιάζουν εξαιρετικά ανακόλουθα. Τα υπολείμματα της λατρείας παρουσιάζουν μια πραγματική εικόνα των θρησκειών των φυλών του παρελθόντος. Πάντα να θυμάστε, οι λατρείες δημιουργούνται όχι για να ανακαλύψουν την αλήθεια, αλλά μάλλον για να διακηρύξουν το δόγμα τους.
(1005.4) 92:3.2 Η θρησκεία ανέκαθεν υπήρξε, σε μεγάλο βαθμό, θέμα τελετουργικών, ιεροπραξιών, ιερατικών κανόνων, τυπικοτήτων και δογμάτων. Συνήθως διεφθείρετο από αυτό την, επίμονα διχαστική, πλάνη του περιούσιου λαού. Οι πρωτεύουσες θρησκευτικές έννοιες των ψαλμών, της έμπνευσης, της αποκάλυψης, της εξιλέωσης, της μετάνοιας, της επανόρθωσης, της μεσολάβησης, της θυσίας, της προσευχής, της εξομολόγησης, της λατρείας, της μετά θάνατον ζωής, των ιερών μυστηρίων, των τελετουργικών, της λύτρωσης, της σωτηρίας, της απελευθέρωσης, της επαγγελίας, της μιαρότητας, του εξαγνισμού, της προφητείας, του προπατορικού αμαρτήματος – όλα αρχίζουν από τους πρώιμους καιρούς του πρωταρχικού φόβου των πνευμάτων των νεκρών.
(1005.5) 92:3.3 Η πρωτόγονη θρησκεία δεν είναι τίποτε περισσότερο, ή λιγότερο από τον αγώνα για φυσική ύπαρξη, που προεκτείνεται για να συμπεριλάβει την ύπαρξη πέρα από το θάνατο. Η τήρηση των κανόνων ενός τέτοιου συμβόλου πίστης αντιπροσωπεύει την επέκταση του αγώνα για αυτοσυντήρηση στο χώρο ενός φανταστικού κόσμου με φαντάσματα και πνεύματα. Αν μπείτε, ωστόσο, στον πειρασμό να κρίνετε την εξελικτική θρησκεία, προσέξτε. Να θυμάστε ότι έτσι έγινε. Είναι ιστορικό γεγονός. Και επιπλέον να θυμάστε ότι η δύναμη κάθε ιδεολογίας έγκειται όχι στην βασιμότητα, ή την αλήθεια της, αλλά μάλλον στη ζωηρότητα με την οποία προσελκύει τον άνθρωπο.
(1006.1) 92:3.4 Η εξελικτική θρησκεία δεν μεριμνά για αλλαγές, ή αναθεωρήσεις. Αντίθετα με την επιστήμη, δεν μεριμνά για την ίδια της την προοδευτική διόρθωση. Η εξελιχθείσα θρησκεία επιτάσσει σεβασμό επειδή οι οπαδοί της πιστεύουν ότι αυτή είναι Η Αλήθεια. «Η πίστη που κάποτε παρεδόθη στους αγίους,» πρέπει, θεωρητικά, να είναι τελεσίδικη, αλλά και αλάθητη. Η λατρεία ανθίσταται στην εξέλιξη επειδή η πραγματική πρόοδος είναι βέβαιο ότι θα διαφοροποιήσει, ή θα καταστρέψει την ίδια τη λατρεία. Γι’ αυτό η αναθεώρηση πρέπει πάντα να επιβάλλεται στην λατρεία.
(1006.2) 92:3.5 Μόνον δύο επενέργειες μπορούν να τροποποιήσουν και να αναβαθμίσουν τα δόγματα της φυσικής θρησκείας: Η πίεση των βραδέως εξελισσόμενων ηθών και ο περιοδικός διαφωτισμός της κατά περιόδους αποκάλυψης. Και δεν είναι περίεργο το ότι η πρόοδος υπήρξε αργή. Στους αρχαίους καιρούς, το να είναι κανείς προοδευτικός, ή εφευρετικός σήμαινε ότι θα τον θανάτωναν ως μάγο. Η λατρεία προοδεύει αργά-αργά, σε διαστήματα γενεών και αιώνιους κύκλους. Δεν κινείται, ωστόσο, προς τα εμπρός. Η εξελικτική πίστη στα πνεύματα των νεκρών έθεσε τα θεμέλια για τη φιλοσοφία της αποκαλυφθείσας θρησκείας, η οποία τελικά θα καταστρέψει τις προλήψεις της προέλευσής της.
(1006.3) 92:3.6 Η θρησκεία παρεκώλυσε την κοινωνική εξέλιξη με πολλούς τρόπους, αλλά χωρίς τη θρησκεία δεν θα είχες υπάρξει ηθικότητα που να διαρκεί, ούτε δεοντολογία, ούτε άξιος λόγου πολιτισμός. Η θρησκεία περιέθαλψε μεγάλο μέρος της μη θρησκευτικής κουλτούρας.: Η γλυπτική προέρχεται από την κατασκευή των ειδώλων, η αρχιτεκτονική από την οικοδόμηση των ναών, η ποίηση από τους ψαλμούς, η μουσική από τους λατρευτικούς ύμνους, η δραματουργία από τις τελετές για πνευματική καθοδήγηση και ο χορός από τις εποχιακές λατρευτικές γιορτές.
(1006.4) 92:3.7 Ενώ, ωστόσο, εφιστάται η προσοχή στο γεγονός ότι η θρησκεία υπήρξε βασική στην εξέλιξη και διατήρηση του πολιτισμού, πρέπει να τονισθεί ότι η φυσική θρησκεία έχει, επίσης, κάνει πολλά για να περιορίσει και να παρεμποδίσει τον ίδιο τον πολιτισμό, τον οποίο κατά τα λοιπά υποστηρίζει και συντηρεί. Η θρησκεία έχει παρακωλύσει τις δημιουργικές δραστηριότητες και την οικονομική ανάπτυξη. Έχει απαιτήσει περιττό έργο και έχει κατασπαταλήσει το κεφάλαιο. Δεν υπήρξε πάντα χρήσιμη στην οικογένεια. Δεν υποστήριξε αρκετά την ειρήνη και την καλή θέληση. Παραμέλησε, ορισμένες φορές, την εκπαίδευση και καθυστέρησε την επιστήμη. Έχει αποδυναμώσει αδικαιολόγητα τη ζωή για τον υποθετικό1 [153] πλούτο του θανάτου. Η εξελικτική θρησκεία, η ανθρώπινη θρησκεία, είναι, πράγματι, ένοχη για όλα αυτά, αλλά και για πολλά περισσότερα σφάλματα, πλάνες και ολισθήματα. Παρά ταύτα, πράγματι διατήρησε τα πολιτισμικά ήθη, την πολιτισμένη ηθική και την κοινωνική συγκρότηση και κατέστησε δυνατό για την μετέπειτα θρησκεία της αποκάλυψης να εξισορροπήσει αυτές τις πολλές εξελικτικές ατέλειες.
(1006.5) 92:3.8 Η εξελικτική θρησκεία υπήρξε ο πλέον δαπανηρός, αλλά ασύγκριτα αποτελεσματικός ανθρώπινος θεσμός. Η ανθρώπινη θρησκεία μπορεί να δικαιωθεί μόνο υπό το φως του εξελικτικού πολιτισμού. Αν ο άνθρωπος δεν ήταν το ανελισσόμενο προϊόν της ζωικής εξέλιξης, τότε δεν θα υπήρχε δικαίωση για την πορεία αυτή της θρησκευτικής εξέλιξης.
(1006.6) 92:3.9 Η θρησκεία διευκόλυνε τη συσσώρευση κεφαλαίων. Υποστήριξε την εργασία ορισμένου είδους. Ο ελεύθερος χρόνος του κλήρου προώθησε τις τέχνες και τις γνώσεις. Η φυλή, τελικά, κέρδισε πολλά ως αποτέλεσμα όλων αυτών των αρχικών σφαλμάτων στη δεοντολογική τεχνική. Οι σαμάνοι, έντιμοι και ανέντιμοι, υπήρξαν τρομερά πολυδάπανοι, άξιζαν, όμως, απόλυτα το κόστος τους. Τα αποκτηθέντα δια της μάθησης επαγγέλματα και η ίδια η επιστήμη δημιουργήθηκαν από τον παρασιτικό κλήρο. Η θρησκεία υπέθαλψε τον πολιτισμό και παρέσχε κοινωνική συνέχιση. Υπήρξε η ηθική αστυνομική δύναμη όλων των αιώνων. Η θρησκεία παρέσχε την ανθρώπινη εκείνη πειθαρχία και τον αυτοέλεγχο που κατέστησαν τη σοφία δυνατή. Η θρησκεία αποτελεί το δυναμικό μαστίγιο της εξέλιξης που ανελέητα οδηγεί τη ράθυμη και δυστυχούσα ανθρωπότητα από τη φυσική της κατάσταση της διανοητικής αδράνειας προς τα εμπρός και προς τα πάνω, προς τα ανώτερα επίπεδα της λογικής και της σοφίας.
(1006.7) 92:3.10 Και η ιερή αυτή κληρονομιά της ζωώδους ανέλιξης, η εξελικτική θρησκεία, πρέπει πάντα να εξακολουθήσει να εξυψώνεται και να εξευγενίζεται δια της συνεχούς λογοκρισίας της εξ αποκαλύψεως θρησκείας και της φλογερής καμίνου της επιστήμης.
(1007.1) 92:4.1 Η αποκάλυψη είναι εξελικτική, αλλά πάντα προοδευτική. Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων της ιστορίας ενός κόσμου, οι αποκαλύψεις της θρησκείας διαρκώς εξαπλώνονται και διαδοχικά γίνονται περισσότερο διαφωτιστικές. Είναι η αποστολή της αποκάλυψης να ταξινομήσει και να ελέγξει τις διαδοχικές θρησκείες της εξέλιξης. Αν, όμως, η αποκάλυψη πρόκειται να εξάρει και να αναβαθμίσει τις θρησκείες της εξέλιξης, τότε, οι θείοι αυτοί έλεγχοι πρέπει να παρουσιάσουν διδασκαλίες που δεν βρίσκονται πάρα πολύ μακριά από το σκεπτικό και τις αντιδράσεις της εποχής κατά την οποία παρουσιάζονται. Έτσι πρέπει, και πάντα η αποκάλυψη διατηρεί την επαφή της με την εξέλιξη. Η εξ αποκαλύψεως θρησκεία πρέπει πάντα να περιορίζεται από την ικανότητα αντίληψης του ανθρώπου.
(1007.2) 92:4.2 Ανεξάρτητα, όμως, από τη φαινομενική σχέση, ή την προέλευση, οι εξ αποκαλύψεως θρησκείες χαρακτηρίζονται πάντα από την πίστη σε μία Θεότητα ανέκκλητης αξίας και κάποια έννοια της σωτηρίας της ταυτότητας προσωπικότητας μετά θάνατον.
(1007.3) 92:4.3 Η εξελικτική θρησκεία είναι συναισθηματική, όχι λογική. Είναι η αντίδραση του ανθρώπου στην πίστη σ’ ένα υποθετικό κόσμο φαντασμάτων-πνευμάτων – το αντανακλαστικό της ανθρώπινης πίστης εξημμένο από τη συνειδητοποίηση και το φόβο του αγνώστου. Η εξ αποκαλύψεως θρησκεία είναι η πρόταση του πραγματικού πνευματικού κόσμου. Είναι η απάντηση του υπεράνω της διάνοιας σύμπαντος στην άσβεστη επιθυμία του ανθρώπου να πιστέψει και να στηριχθεί στις Θεότητες του σύμπαντος. Η εξελικτική θρησκεία απεικονίζει το περιστροφικό ψηλάφισμα της ανθρωπότητας στην αναζήτηση της αλήθειας. Η εξ’ αποκαλύψεως θρησκεία είναι αυτή καθ’ εαυτή η αλήθεια.
(1007.4) 92:4.4 Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις θρησκευτικής αποκάλυψης, αλλά μόνο πέντε που σημάδεψαν ολόκληρες εποχές. Είναι οι εξής:
(1007.5) 92:4.5 1. Τα διδάγματα της Νταλαμέιτια. Η αληθής άποψη περί της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου κηρύχθηκε για πρώτη φορά στην Ουράντια από τα εκατό υλικά μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα Καλιγκάστια. Η εξαπλωθείσα αυτή αποκάλυψη του Θείου εξακολούθησε για περισσότερα από τριακόσιες χιλιάδες χρόνια, έως ότου τερματίσθηκε αιφνίδια εξ αιτίας της πλανητικής αποστασίας και της διάσπασης του καθεστώτος της διδασκαλίας. Εκτός του έργου του Βαν, η επιρροή της Νταλαμεϊτιανής αποκάλυψης πρακτικά χάθηκε για ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμη και οι Νοδίτες είχαν λησμονήσει αυτή την αλήθεια ως την εποχή της άφιξης του Αδάμ. Από όλους όσους δέχθηκαν τη διδασκαλία των εκατό, οι ερυθρόδερμοι τις διατήρησαν για περισσότερο καιρό, η ιδέα, ωστόσο, του Μεγάλου Πνεύματος δεν ήταν παρά μια ασαφής έννοια στην θρησκεία των Αμερικανών Ινδιάνων, όταν η επαφή με τον Χριστιανισμό την ξεκαθάρισε και την ενίσχυσε σε μεγάλο βαθμό.
(1007.6) 92:4.6 2. Οι Εδεμικές διδασκαλίες. Ο Αδάμ και η Εύα παρουσίασαν εκ νέου την αρχή του Πατέρα των πάντων στους εξελικτικούς λαούς. Η διάσπαση της πρώτης Εδέμ σταμάτησε την πορεία της Αδαμικής αποκάλυψης πριν καλά-καλά αρχίσει. Οι διακοπείσες, όμως, διδασκαλίες του Αδάμ συνεχίσθηκαν από τους Σεθίτες ιερείς και ορισμένες από τις αλήθειες αυτές δεν χάθηκαν εντελώς από τον κόσμο. Η συνολική ροπή της θρησκευτικής εξέλιξης των Λεβαντίνων τροποποιήθηκε από τις διδασκαλίες των Σεθιτών. Ως το 3500 π.Χ. η ανθρωπότητα είχε σε μεγάλο ποσοστό απολέσει την επαφή της με την αποκάλυψη που υποστηρίχθηκε την εποχή της Εδέμ.
(1007.7) 92:4.7 3. Ο Μελχισεδέκ του Σάλεμ. Τούτος ο επειγούσης ανάγκης υιός του Νέβαδον εγκαινίασε την τρίτη αποκάλυψη της αλήθειας στην Ουράντια. Οι κύριες αρχές των διδαχών του ήσαν η εμπιστοσύνη και η πίστη. Δίδαξε την εμπιστοσύνη στην παντοκράτειρα αγαθοεργία του Θεού και κήρυξε ότι η πίστη ήταν η πράξη δια της οποίας οι άνθρωποι κερδίζουν τη χάρη του Θεού. Οι διδαχές του σταδιακά αναμίχθησαν με τις δοξασίες και τις πρακτικές των διαφόρων εξελικτικών θρησκειών και τελικά εξελίχθησαν στα θεολογικά εκείνα συστήματα που υπήρχαν στην Ουράντια με το ξεκίνημα της πρώτης μετά Χριστόν χιλιετίας.
(1008.1) 92:4.8 4. Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ. Ο Χριστός Μιχαήλ παρουσίασε για τέταρτη φορά στην Ουράντια την έννοια του Θεού ως Πατέρα του Σύμπαντος και η διδασκαλία αυτή διατηρήθηκε, γενικά, από τότε. Η ουσία της διδασκαλίας του ήταν η αγάπη και η προσφορά υπηρεσίας, η στοργική λατρεία την οποία ένας δημιουργημένος γιος δίνει με την καρδιά του ως αναγνώριση της, και ανταπόκριση στην, στοργική λειτουργία του Θεού του Πατέρα. Την εκούσια υπηρεσία, την οποία τέτοιοι γιοι προσφέρουν στους αδελφούς τους στη χαρμόσυνη συνειδητοποίηση του ότι δια της υπηρεσίας αυτής, υπηρετούν, επίσης, τον Θεό τον Πατέρα.
(1008.2) 92:4.9 5. Τα Κείμενα της Ουράντια. Τα κείμενα, ένα εκ των οποίων είναι και τούτο, συνιστούν την πλέον πρόσφατη παρουσίαση της αλήθειας στους θνητούς της Ουράντια. Τα κείμενα αυτά διαφέρουν από όλες τις προηγούμενες αποκαλύψεις, διότι δεν αποτελούν έργο μιας και μόνο συμπαντικής προσωπικότητας, αλλά μία σύνθεση παρουσίαση από πολλές υπάρξεις. Ουδεμία αποκάλυψη, ωστόσο, που δεν φθάνει στον Πατέρα του Σύμπαντος μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί. Όλες οι άλλες ουράνιες δραστηριότητες δεν είναι παρά μονομερείς, παροδικές και πρακτικά προσαρμοσμένες στις κατά τόπους συνθήκες μέσα στο χρόνο και το διάστημα. Ενώ παρόμοιες καθομολογήσεις είναι δυνατόν να αποσπάσουν το άτομο από την άμεση ισχύ και από το κύρος όλων των αποκαλύψεων, έχει φθάσει στην Ουράντια η ώρα, όπου είναι φρόνιμο να γίνουν παρόμοιες ειλικρινείς παρουσιάσεις, έστω και με κίνδυνο να εξασθενήσει η μελλοντική επίδραση και το κύρος αυτής, της πλέον πρόσφατης από τις αποκαλύψεις της αλήθειας προς τις φυλές των ανθρώπων της Ουράντια.
(1008.3) 92:5.1 Στην εξελικτική θρησκεία οι θεοί εκλαμβάνονται ως υπάρχοντες κατ’ εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου: στην εξ αποκαλύψεως θρησκεία, οι άνθρωποι διδάσκονται ότι είναι υιοί του Θεού – πλασμένοι, επίσης, κατά την πεπερασμένη εικόνα του θείου. Στις σύνθετες πίστεις, τις αποτελούμενες από τις διδαχές της αποκάλυψης και τα προϊόντα της εξέλιξης, η έννοια του Θεού αποτελεί ανάμιξη των:
(1008.4) 92:5.2 1. προϋπαρχουσών αντιλήψεων των εξελικτικών θρησκειών
(1008.5) 92:5.3 2. ύψιστων ιδεωδών των αποκαλυφθεισών θρησκειών
(1008.6) 92:5.4 3. προσωπικών απόψεων των μεγάλων θρησκευτικών ηγετών, των προφητών και των διδασκάλων της ανθρωπότητας.
(1008.7) 92:5.5 Οι περισσότερες μεγάλες θρησκευτικές περίοδοι εγκαινιάσθηκαν με την ύπαρξη και τις διδασκαλίες κάποιας εξαιρετικής προσωπικότητας. Η ηγεσία δημιούργησε πλήθος αξιόλογων ηθικών κινημάτων στην ιστορία. Και οι άνθρωποι είχαν πάντα την τάση να τιμούν τον ηγέτη, έστω και εις βάρος των διδαχών του. Να σέβονται την προσωπικότητά του, χάνοντας, έστω, τις αλήθειες που εκείνος κήρυξε. Και τούτο δεν γίνεται χωρίς λόγο. Υπάρχει μια ενστικτώδης σφοδρή επιθυμία στην καρδιά του εξελικτικού ανθρώπου για βοήθεια από ψηλά και επέκεινα. Ο πόθος αυτός είναι φτιαγμένος για να προσμείνει την εμφάνιση στη γη του Πλανητικού Πρίγκιπα και των μετέπειτα Υλικών Υιών. Στην Ουράντια, ο άνθρωπος έχει αποστερηθεί αυτούς τους υπεράνω του ανθρώπινου ηγέτες και κυβερνήτες και γι’ αυτό επιζητεί διαρκώς να αναπληρώσει την έλλειψη αυτή περιβάλλοντας τους εξ ανθρώπων ηγέτες του με μύθους που αφορούν στην υπερφυσική τους καταγωγή και τη θαυμαστή τους πορεία.
(1008.8) 92:5.6 Πολλές φυλές φαντάσθηκαν ότι οι ηγέτες τους γεννήθηκαν από παρθένες. Η πορεία τους διανθίζεται έντονα2 [154] με θαύματα και η επιστροφή τους αναμένεται πάντα από τις αντίστοιχες ομάδες τους. Στην κεντρική Ασία οι φυλές περιμένουν ακόμη την επιστροφή του Τζένγκις Χαν. Στο Θιβέτ, την Κίνα και την Ινδία περιμένουν το Βούδα. Στο Ισλάμ τον Μωάμεθ. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής τον Χεζουνανίν Οναμοναλόντον Οι Εβραίοι, γενικά, περιμένουν την επιστροφή του Αδάμ ως φυσικού κυβερνήτη. Στη Βαβυλώνα ο θεός Μαρδούκ υπήρξε διαιώνιση του μύθου του Αδάμ, ή έννοια του υιού του Θεού, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Μετά την εμφάνιση του Αδάμ στη γη, οι αποκαλούμενοι υιοί του Θεού ήσαν συνηθισμένοι μεταξύ των φυλών του κόσμου.
(1009.1) 92:5.7 Ανεξάρτητα, όμως, από το προληπτικό δέος μέσα στο οποίο ζούσαν συχνά, γεγονός παραμένει ότι οι διδάσκαλοι αυτοί υπήρξαν τα υπομόχλια της προσωπικότητας επί του κόσμου τούτου, στα οποία στηρίχθηκαν οι μοχλοί της αποκαλυφθείσας θρησκείας για την πρόοδο της ηθικής, της φιλοσοφίας και της θρησκείας της ανθρωπότητας.
(1009.2) 92:5.8 Υπήρξαν εκατοντάδες εκατοντάδων θρησκευτικών ηγετών στο ένα εκατομμύριο χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας στην Ουράντια, από τον Όναγκαρ ως τον Γκουρού Νανάκ. Κατά την περίοδο αυτή υπήρξαν πολλές αμπώτιδες και πλημμυρίδες της παλίρροιας της θρησκευτικής αλήθειας και της πνευματικής πίστης και κάθε αναγέννηση Ουραντιανής θρησκείας ταυτίσθηκε, στο παρελθόν, με τη ζωή και τη διδασκαλία κάποιου θρησκευτικού ηγέτη. Εξετάζοντας τους διδασκάλους των πρόσφατων αιώνων, είναι ίσως χρήσιμο να τους κατατάξουμε στις επτά μείζονες θρησκευτικές περιόδους της μετα-Αδαμικής Ουράντια:
(1009.3) 92:5.9 1. Η περίοδος των Σεθιτών. Οι Σεθίτες ιερείς, όπως αναγεννήθηκαν υπό την ηγεσία του Αμοζάντ, έγιναν οι μεγάλοι μετά-Αδαμικοί διδάσκαλοι. Έδρασαν σ’ ολόκληρη την έκταση της περιοχής των Ανδιτών και η επιρροή τους διατηρήθηκε περισσότερο μεταξύ των Ελλήνων, των Σουμερίων και των Ινδουιστών. Μεταξύ των τελευταίων, συνέχισαν να υπάρχουν μέχρι τις μέρες μας, ως οι Βραχμάνοι του Ινδουισμού. Οι Σεθίτες και οι οπαδοί τους δεν έχασαν ποτέ εντελώς την έννοια της Τριάδας, που απεκαλύφθη από τον Αδάμ.
(1009.4) 92:5.10 2. Η εποχή των ιεραποστόλων Μελχισεδέκ. Η θρησκεία της Ουράντια αναγεννήθηκε κατά μέγα μέρος από τις προσπάθειες εκείνων των διδασκάλων που εστάλησαν από τον Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, τότε που εκείνος ζούσε και δίδασκε στο Σάλεμ, δύο, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια προ Χριστού. Οι ιεραπόστολοι αυτοί κήρυξαν την πίστη ως το τίμημα της χάρης του Θεού και η διδασκαλία του, αν και δεν παρουσίασε καμία άμεσα εμφανισθείσα θρησκεία, δημιούργησε, παρά ταύτα, τα θεμέλια πάνω στα οποία μεταγενέστεροι διδάσκαλοι της αλήθειας επρόκειτο να οικοδομήσουν τις θρησκείες της Ουράντια.
(1009.5) 92:5.11 3. Η μετά τους Μελχισεδέκ εποχή. Παρά το ότι ο Αμενεμόπ και ο Ίκνατον δίδαξαν και οι δύο την εποχή αυτή, η διακεκριμένη θρησκευτική ιδιοφυΐα της μετά τους Μελχισεδέκ εποχής υπήρξε ο ηγέτης μιας ομάδας Λεβαντίνων Βεδουίνων και ιδρυτής της Εβραϊκής θρησκείας – Ο Μωυσής. Ο Μωυσής δίδαξε τον μονοθεϊσμό. Είπε: «Άκουσε, ω Ισραήλ, ο Κύριος ο Θεός μας είναι ο μοναδικός Θεός.» «Ο Κύριος είναι ο Θεός. Δεν υπάρχει έτερος πλην αυτού.» Προσπάθησε επίμονα να ξεριζώσει τα κατάλοιπα της λατρείας των πνευμάτων των νεκρών από το λαό του, ορίζοντας ακόμη και την ποινή του θανάτου για τους ιερουργούς της. Ο μονοθεϊσμός του Μωυσή νοθεύτηκε από τους διαδόχους του, αλλά σε μεταγενέστερους χρόνους, αυτοί επέστρεψαν σε πολλές από τις διδαχές του. Το μεγαλείο του Μωυσή έγκειται στη σοφία και την σύνεσή του. Άλλοι άνθρωποι είχαν ανώτερη αντίληψη για το Θεό, αλλά κανείς δεν επέτυχε σε τόσο μεγάλο βαθμό να επηρεάσει μεγάλους αριθμούς ανθρώπων ώστε να υιοθετήσουν τόσο προηγμένες απόψεις.
(1009.6) 92:5.12 4. Ο έκτος προ Χριστού αιώνας. Πολλοί άνθρωποι άρχισαν να κηρύσσουν την αλήθεια τον αιώνα αυτόν, έναν από τους μεγαλύτερους αιώνες θρησκευτικής αφύπνισης που υπήρξαν ποτέ στην Ουράντια. Μεταξύ αυτών πρέπει να αναφερθούν ο Γκαουτάμα, ο Κομφούκιος, ο Λάο Τσε, Ο Ζωροάστρης, και οι διδάσκαλοι των Τζαϊνιστών.3 [155] Η διδασκαλία του Γκαουτάμα διαδόθηκε ευρέως στην Ασία και ετιμάτο ως Βούδας από εκατομμύρια. Ο Κομφούκιος υπήρξε για την Κινεζική ηθική ό,τι ο Πλάτωνας για την Ελληνική φιλοσοφία και, ενώ δημιουργήθηκαν θρησκευτικές επιπτώσεις με τις διδασκαλίες και των δύο, υπό τη στενή έννοια, κανείς τους δεν υπήρξε θρησκευτικός διδάσκαλος. Ο Λάο Τσε οραματίσθηκε περισσότερο τον θεό στο Ταό, από όσο ο Κομφούκιος στην ανθρωπότητα και ο Πλάτωνας στον ιδεαλισμό. Ο Ζωροάστρης, ενώ επηρεάσθηκε πάρα πολύ από την κρατούσα αντίληψη του διττού πνευματισμού, το καλό και το κακό, ταυτόχρονα εξήρε με σαφήνεια την έννοια μιας αιώνιας Θεότητας, καθώς και την τελική νίκη του φωτός επί του σκότους.
(1010.1) 92:5.13 5. Ο πρώτος μετά Χριστόν αιώνας. Ως θρησκευτικός διδάσκαλος, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ξεκίνησε με τη λατρεία που είχε καθιερωθεί από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και προχώρησε όσο μακρύτερα μπορούσε, πέρα από γεγονότα και φόρμες. Εκτός του Ιησού, ο Παύλος της Ταρσού και ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς υπήρξαν οι μεγαλύτεροι διδάσκαλοι εκείνης της εποχής. Οι απόψεις τους περί θρησκείας έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στην εξέλιξη της πίστης εκείνης, που φέρει το όνομα του Χριστού.
(1010.2) 92:5.14 6. Ο έκτος μετά Χριστόν αιώνας. Ο Μωάμεθ ίδρυσε μία θρησκεία η οποία υπήρξε ανώτερη από πολλά δόγματα του καιρού του. Ο ίδιος υπήρξε η διαμαρτυρία κατά των κοινωνικών απαιτήσεων της πίστης των ξένων και κατά της ανακολουθίας της θρησκευτικής ζωής του ίδιου του λαού του.
(1010.3) 92:5.15 7. Ο δέκατος πέμπτος μετά Χριστόν αιώνας. Η περίοδος αυτή έγινε μάρτυρας δύο θρησκευτικών κινημάτων: της διάσπασης της ενότητας του Χριστιανισμού στη Δύση και τη σύνθεση μιας νέας θρησκείας στην Ανατολή. Στην Ευρώπη, ο θεσμοθετημένος Χριστιανισμός είχε φθάσει σε τέτοιο βαθμό ανελαστικότητας, ώστε η περαιτέρω ανάπτυξη καθίστατο ασύμβατη με την ενότητα. Στην Ανατολή, οι συνδυασμένες διδασκαλίες του Ισλάμ, του Ινδουισμού και του Βουδισμού συνετέθησαν από τον Νανάκ και τους οπαδούς του στον Σιχισμό,4 [156] μια από τις πλέον προηγμένες θρησκείες της Ασίας.
(1010.4) 92:5.16 Το μέλλον της Ουράντια θα χαρακτηρισθεί, αναμφίβολα, από την εμφάνιση διδασκάλων της θρησκευτικής αλήθειας – της Πατρικής ιδιότητας του Θεού και της αδελφοσύνης όλων των πλασμάτων . Πρέπει, ωστόσο, να ελπίσουμε ότι οι φλογερές και ειλικρινείς προσπάθειες αυτών των μελλοντικών προφητών θα τείνουν λιγότερο προς την ενίσχυση των ενδοθρησκευτικών φραγμών και περισσότερο προς την επαύξηση της θρησκευτικής αδελφοσύνης της πνευματικής λατρείας μεταξύ των πολλών οπαδών των διαφορετικών διανοούμενων θεολογιών, που τόσο πολύ χαρακτηρίζουν την Ουράντια της Σατάνια.
(1010.5) 92:6.1 Οι θρησκείες του εικοστού αιώνα στην Ουράντια προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα μελέτη της κοινωνικής εξέλιξης της ανθρώπινης παρόρμησης για λατρεία. Πολλές πίστεις προχώρησαν ελάχιστα από την εποχή της λατρείας των πνευμάτων των νεκρών. Οι Πυγμαίοι της Αφρικής δεν διαθέτουν θρησκευτική απόκριση, ως τάξη, αν και αρκετοί μεταξύ τους πιστεύουν λίγο σ’ ένα πνευματικό περιβάλλον. Βρίσκονται σήμερα ακριβώς εκεί που βρισκόταν ο πρωτόγονος άνθρωπος όταν άρχισε η εξέλιξη της θρησκείας. Η βασική πίστη της πρωτόγονης θρησκείας ήταν η μετά θάνατον ζωή. Η έννοια της λατρείας ενός ατομικού Θεού δείχνει προηγμένη εξελικτική ανάπτυξη, ακόμη και το πρώτο στάδιο της αποκάλυψης. Οι Ντυάκ5 [157] ανέπτυξαν μόνο τις πλέον πρωτόγονες θρησκευτικές πρακτικές. Οι σχετικά σύγχρονοι Εσκιμώοι και οι Ινδιάνοι της Αμερικής είχαν πολύ πενιχρές απόψεις για τον Θεό. Πίστευαν στα πνεύματα των νεκρών και είχαν μια ασαφή άποψη για κάποιου είδους ζωή μετά θάνατον. Οι σύγχρονοι αυτόχθονες Αυστραλοί έχουν ένα μόνο φόβο απέναντι στα φαντάσματα, το φόβο του σκότους και μια χονδροκομμένη προγονική λατρεία. Οι Ζουλού μόλις τώρα αναπτύσσουν μια θρησκεία βασισμένη στο φόβο των φαντασμάτων και την θυσία. Πολλές Αφρικανικές φυλές, πέραν του ιεραποστολικού έργου των Χριστιανών και των Μωαμεθανών, δεν έχουν ξεφύγει ακόμη από το φετιχιστικό στάδιο της θρησκευτικής εξέλιξης. Μερικές, ωστόσο, φυλές έχουν από μακρού υιοθετήσει την ιδέα του μονοθεϊσμού, όπως οι πάλαι ποτέ Θράκες, οι οποίοι επίσης πίστευαν στην αθανασία.
(1010.6) 92:6.2 Στην Ουράντια η εξελικτική και η εξ αποκαλύψεως θρησκεία προοδεύουν παράλληλα, ενώ αναμιγνύονται και συνενώνονται στα διαφοροποιημένα θεολογικά συστήματα που υπάρχουν στον κόσμο, την εποχή που συντάσσονται αυτά τα κείμενα. Οι θρησκείες αυτές, οι θρησκείες της Ουράντια του εικοστού αιώνα, μπορούν να απαριθμισθούν ως εξής:
(1011.1) 92:6.3 1. Ο Ινδουισμός – η αρχαιότερη.
(1011.2) 92:6.4 2. Η Θρησκεία των Εβραίων.
(1011.3) 92:6.5 3. Ο Βουδισμός.
(1011.4) 92:6.6 4. Οι διδασκαλία του Κομφούκιου.
(1011.5) 92:6.7 5. Η πίστη των Ταοϊστών.
(1011.6) 92:6.8 6. Ο Ζωροαστρισμός.
(1011.8) 92:6.10 8. Ο Τζαϊνισμός.
(1011.9) 92:6.11 9. Ο Χριστιανισμός.
(1011.12) 92:6.14 Οι περισσότερο προηγμένες θρησκείες των αρχαίων χρόνων ήσαν ο Ιουδαϊσμός και ο Ινδουισμός και η κάθε μία τους επηρέασε αντίστοιχα σε μεγάλο βαθμό την διαδρομή της θρησκευτικής εξέλιξης στην Ανατολή και τη Δύση. Τόσον οι Ινδουιστές όσο και οι Εβραίοι πίστευαν ότι η θρησκεία τους ήταν προϊόν έμπνευσης και αποκάλυψης, πίστευαν δε, ότι όλες οι άλλες θρησκείες αποτελούσαν παρηκμασμένες μορφές της μοναδικής αληθούς πίστης.
(1011.13) 92:6.15 Η Ινδία είναι χωρισμένη στους Ινδουιστές, τους Σιχ, τους Μωαμεθανούς και τους Τζαίν, με την κάθε μία θρησκεία να φαντάζεται το Θεό, τον άνθρωπο και το σύμπαν με διαφορετικό τρόπο. Η Κίνα ακολουθεί τον Ταοϊσμό και τις διδασκαλίες του Κομφούκιου. Το Σίντο λατρεύεται στην Ιαπωνία.
(1011.14) 92:6.16 Οι μεγάλες διεθνείς, διαφυλετικές πίστεις είναι η Εβραϊκή, η Βουδιστική, η Χριστιανική και η Ισλαμική. Ο Βουδισμός εξαπλώνεται από την Κεϋλάνη και την Μπούρμα, μέσω του Θιβέτ και της Κίνας ως την Ιαπωνία. Έχει επιδείξει προσαρμοστικότητα προς τα ήθη πολλών λαών, που μόνο με αυτήν του Χριστιανισμού μπορεί να εξισωθεί.
(1011.15) 92:6.17 Η Εβραϊκή θρησκεία περιγράφει τη φιλοσοφική μετάβαση από τον πολυθεϊσμό στον μονοθεϊσμό. Είναι ο εξελικτικός κρίκος μεταξύ των θρησκειών της εξέλιξης και των θρησκειών της αποκάλυψης. Οι Εβραίοι υπήρξαν ο μοναδικός λαός της δύσης που κινήθηκε αργά από τους πρώιμους εξελικτικούς θεούς του, κατ’ ευθείαν στο Θεό της αποκάλυψης. Η αλήθεια, όμως, αυτή δεν έγινε ποτέ ευρέως αποδεκτή, ως την εποχή του Ησαΐα, που για άλλη μια φορά δίδαξε την μικτή άποψη μιας φυλετικής θεότητας συνδυασμένης με ένα Συμπαντικό Δημιουργό. «Ω, Κύριε του Πλήθους, Θεέ του Ισραήλ, συ ει ο Θεός, εσύ και μόνο. Δημιούργησες τον ουρανό και τη γη.» Κάποια εποχή, η ελπίδα της σωτηρίας του δυτικού πολιτισμού στηρίχθηκε στις ανώτερες Εβραϊκές απόψεις περί καλοσύνης και τις προηγμένες Ελληνικές απόψεις περί κάλλους.,
(1011.16) 92:6.18 Η Χριστιανική θρησκεία είναι η θρησκεία που πραγματεύεται τη ζωή και τη διδασκαλία του Χριστού, βασισμένη στην θεολογία του Ιουδαϊσμού, τροποποιημένη περαιτέρω δια της αφομοίωσης ορισμένων Ζωροαστρικών διδαχών, καθώς και της Ελληνικής φιλοσοφίας, και διατυπωμένη κυρίως από τρεις ανθρώπους: Τον Φίλωνα, τον Πέτρο και τον Παύλο. Πέρασε από πολλές φάσεις εξέλιξης από την εποχή του Παύλου και δυτικοποιήθηκε τόσο βαθιά, ώστε πολλοί μη Ευρωπαϊκοί λαοί, πολύ φυσικά, αντιμετωπίζουν το Χριστιανισμό ως μια ξένη αποκάλυψη ενός ξένου Θεού, για ξένους.
(1011.17) 92:6.19 Το Ισλάμ είναι η θρησκεία-κουλτούρα που συνδέει τη Βόρεια Αφρική, την Εγγύς Ανατολή και τη νοτιοανατολική Ασία. Ήταν η Ιουδαϊκή θεολογία συνδεδεμένη με τις μετέπειτα Χριστιανικές διδαχές που έκανε το Ισλάμ μονοθεϊστικό. Οι οπαδοί του Μωάμεθ δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν την προηγμένη διδασκαλία περί Αγίας Τριάδας. Δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το δόγμα των τριών θείων προσωπικοτήτων και της μιας Θεότητας. Πάντα είναι δύσκολο να πεισθεί ο εξελικτικός νους ξαφνικά να αποδεχθεί μια προηγμένη, αποκαλυφθείσα αλήθεια. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα της εξέλιξης και πρέπει, σε μεγάλο βαθμό, να δεχθεί τη θρησκεία του μέσω εξελικτικών τεχνικών.
(1012.1) 92:6.20 Η λατρεία των προγόνων συνέστησε, κάποτε, σαφή πρόοδο στην εξέλιξη της θρησκείας, είναι, ωστόσο εκπληκτικό αλλά και θλιβερό μαζί το ότι η πρωτόγονη αυτή άποψη διατηρείται στην Κίνα, την Ιαπωνία και την Ινδία, εν μέσω θρησκειών περισσότερο προηγμένων, συγκριτικά, όπως είναι ο Βουδισμός και ο Ινδουισμός. Στη Δύση, η λατρεία των προγόνων εξελίχθηκε στην ευλάβεια προς τους εθνικούς θεούς και το σεβασμό προς τους ήρωες. Στον εικοστό αιώνα, αυτή η εθνικιστική θρησκεία της ευλάβειας προς τους ήρωες κάνει την εμφάνισή της στις διάφορες ακραίες, εθνικιστικές υλιστικές θεωρίες οι οποίες χαρακτηρίζουν πολλές φυλές και έθνη της Δύσης. Μεγάλο μέρος της ίδιας αυτής στάσης βρίσκεται, επίσης, στα μεγάλα πανεπιστήμια και τις μείζονες βιομηχανικές κοινωνίες των Αγγλόφωνων λαών. Όχι πολύ διαφορετική από τις αντιλήψεις αυτές είναι η άποψη ότι η θρησκεία δεν είναι παρά η «από κοινού αναζήτηση καλύτερης ζωής.» Οι «εθνικές θρησκείες» δεν είναι τίποτε περισσότερο από παλινδρόμηση στην πρώιμη λατρεία του αυτοκράτορα των Ρωμαίων και στο Σίντο – τη λατρεία της πολιτείας μέσω της αυτοκρατορικής οικογένειας.
(1012.2) 92:7.1 Η θρησκεία δεν μπορεί να γίνει ποτέ επιστημονική πραγματικότητα. Η φιλοσοφία μπορεί, πράγματι, να σταθεί σε επιστημονική βάση, αλλά η θρησκεία θα παραμείνει για πάντα είτε εξελικτική, είτε αποκαλυπτική, ή ένας πιθανός συνδυασμός των δύο, όπως είναι στον κόσμο σήμερα.
(1012.3) 92:7.2 Νέες θρησκείες δεν μπορούν να εφευρεθούν. Είτε θα εξελιχθούν, είτε, κατ’ άλλο τρόπο, θα αποκαλυφθούν αιφνίδια. Όλες οι καινούργιες εξελικτικές θρησκείες είναι απλά προηγμένες εκφράσεις των παλαιών δοξασιών, νέες διασκευές και προσαρμογές. Το παλιό δεν έπαψε να υπάρχει. Συγχωνεύεται με το καινούργιο, όπως ο Σιχισμός μπολιάστηκε και άνθισε από το έδαφος και τις φόρμες του Ινδουισμού, του Βουδισμού, του Ισλάμ και άλλων σύγχρονων θρησκειών. Η πρωτόγονη θρησκεία ήταν πολύ δημοκρατική. Ο άγριος δάνειζε, ή δανειζόταν εύκολα. Μόνο με την αποκαλυφθείσα θρησκεία εμφανίσθηκαν ο ολοκληρωτισμός και ο εγωτισμός.
(1012.4) 92:7.3 Οι πολλές θρησκείες της Ουράντια είναι όλες καλές ως το σημείο που φέρνουν τον άνθρωπο κοντά στο Θεό και την συνειδητοποίηση του Πατέρα στον άνθρωπο. Είναι πλάνη για οποιαδήποτε ομάδα πιστών να εκλαμβάνουν το δόγμα της ως Την Αλήθεια. Τέτοιες θέσεις υποδηλώνουν περισσότερο θεολογική αλαζονεία παρά βεβαιότητα για την αλήθεια. Δεν υπάρχει θρησκεία στην Ουράντια που δεν θα μπορούσε ευεργετικά να μελετήσει και να αφομοιώσει το καλύτερο μέρος της αλήθειας που περιέχεται σε κάθε άλλη πίστη, αφού όλες εμπεριέχουν αλήθεια. Θα ήταν καλύτερο οι θρησκευόμενοι να δανειστούν το βέλτιστο από τη ζώσα πίστη των γειτόνων τους, αντί να καταγγέλλουν το χείριστο στις παρατεινόμενες προλήψεις τους και τα απαρχαιωμένα τελετουργικά τους.
(1012.5) 92:7.4 Όλες αυτές οι θρησκείες δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα της ποικιλόμορφης διανοητικής αντίδρασης του ανθρώπου στην ταυτόσημη πνευματική του καθοδήγηση. Δεν μπορούν ποτέ να ελπίσουν ότι θα αποκτήσουν ομοιομορφία στα σύμβολα, στο δόγμα και τα τελετουργικά – αυτά είναι αξίες διανοητικές. Μπορούν, όμως και μια μέρα θα το κάνουν, να πραγματοποιήσουν την ενότητα μέσα από την πραγματική λατρεία του Πατέρα των πάντων, αφού αυτή είναι αξία πνευματική και είναι πάντοτε αλήθεια ότι εν πνεύματι, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι.
(1012.6) 92:7.5 Η πρωτόγονη θρησκεία υπήρξε κατά το πλείστον ένα υλικής αξίας ενδιαφέρον, ο πολιτισμός όμως εξαίρει τις θρησκευτικές αξίες, διότι η αληθής θρησκεία είναι η πραγματική αφοσίωση του ατόμου στην υπηρεσία των σημαντικών και ανώτερων αξιών. Καθώς η θρησκεία εξελίσσεται, η δεοντολογία γίνεται η φιλοσοφία των ηθών και η ηθική γίνεται η πειθαρχία του ατόμου σύμφωνα με τα πρότυπα των ανώτερων ιδεών και των υπέρτατων αξιών - τα θεία και πνευματικά ιδεώδη. Έτσι, λοιπόν, η θρησκεία γίνεται αυθόρμητη και ύψιστη αφοσίωση, η ζώσα εμπειρία της πιστότητας της αγάπης.
(1013.1) 92:7.6 Η ποιότητα της θρησκείας καταδεικνύεται από:
(1013.2) 92:7.7 1. Το επίπεδο των αξιών – την πίστη.
(1013.3) 92:7.8 2. Το βάθος των ιδεών – την ευαισθητοποίηση του ατόμου προς την ιδεαλιστική εκτίμηση αυτών των ανώτερων αξιών.
(1013.4) 92:7.9 3. Την ένταση της καθοσίωσης – το βαθμό αφοσίωσης προς τις ζώσες αυτές αξίες.
(1013.5) 92:7.10 4. fΤην αδέσμευτη πρόοδο της προσωπικότητας σ΄ αυτό το κοσμικό μονοπάτι της ιδεαλιστικής πνευματικής ζωής, την συνειδητοποίηση της υϊκής σχέσης προς τον Θεό και της μηδέποτε λήγουσας, προοδευτικής ιθαγένειας στο σύμπαν.
(1013.6) 92:7.11 Οι θρησκευτικές ιδέες προχωρούν στην αυτοσυνείδηση όταν το παιδί μεταφέρει τις απόψεις του περί παντοδυναμίας των γονέων του στο Θεό. Και ολόκληρη η θρησκευτική εμπειρία του παιδιού αυτού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, από το εάν ο φόβος, ή η αγάπη κυριαρχούν στη σχέση γονέα-παιδιού. Οι σκλάβοι είχαν πάντα μεγάλες δυσκολίες στο να μεταβάλλουν το φόβο τους για τον αφέντη στην αντίληψη της αγάπης του Θεού. Ο πολιτισμός, η επιστήμη και οι προηγμένες θρησκείες πρέπει να απελευθερώσουν την ανθρωπότητα από τους φόβους εκείνους που γεννήθηκαν από τον τρόμο προς τα φυσικά φαινόμενα. Και έτσι, η μεγαλύτερη διαφώτιση θα ελευθερώσει τον πεπαιδευμένο άνθρωπο από όλες τις εξαρτήσεις του πάνω σε μεσιτεύοντες, για την επικοινωνία του με τη Θεότητα.
(1013.7) 92:7.12 Τα ενδιάμεσα αυτά στάδια της ειδωλολατρικής ταλάντευσης κατά τη μεταφορά της λατρείας από το ανθρώπινο και ορατό στο θείο και αόρατο είναι αναπόφευκτα, αλλά πρέπει να συντομεύονται από την επίγνωση της διευκολυντικής λειτουργίας του ενοικούντος θείου πνεύματος. Παρά ταύτα, ο άνθρωπος επηρεάσθηκε βαθιά, όχι μόνο από τις απόψεις του πάνω στο Θείο, αλλά επίσης από το χαρακτήρα των ηρώων που διάλεξε να τιμήσει. Είναι μεγάλη ατυχία το ότι εκείνοι που κατέληξαν να λατρεύσουν το θείο και αναστηθέντα Χριστό έπρεπε να παραβλέψουν τον άνθρωπο – τον ανδρείο και θαρραλέο ήρωα – τον Ιησού, υιό Ιωσήφ.6 [158]
(1013.8) 92:7.13 Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει επαρκή επίγνωση της θρησκείας τα λατρευτικά του, όμως, έθιμα είναι μπερδεμένα και ανυπόληπτα εξ αιτίας της επιταχυνόμενης κοινωνικής του μεταμόρφωσης και των χωρίς προηγούμενο επιστημονικών εξελίξεων. Οι σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες επιθυμούν τον επαναπροσδιορισμό της θρησκείας και η απαίτηση αυτή θα αναγκάσει τη θρησκεία να επανεκτιμηθεί.
(1013.9) 92:7.14 Ο σύγχρονος άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το έργο του να κάνει περισσότερες αναπροσαρμογές στις ανθρώπινες αξίες του σε μία γενιά, από όσες έχουν γίνει σε δύο χιλιάδες χρόνια. Και όλα τούτα επηρεάζουν την στάση της κοινωνίας απέναντι στη θρησκεία, αφού η θρησκεία είναι τρόπος ζωής, όπως επίσης και τρόπος σκέψης.
(1013.10) 92:7.15 Η αληθής θρησκεία πρέπει πάντα να είναι, ταυτόχρονα, η αιώνια βάση και το αστέρι που καθοδηγεί όλους τους πολιτισμούς που διαρκούν.
(1013.11) 92:7.16 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1014.1) 93:0.1 Οι Μελχισεδέκ είναι ευρέως γνωστοί ως οι Υιοί επειγούσης ανάγκης, επειδή ασχολούνται με ένα εκπληκτικό εύρος δραστηριοτήτων στους κόσμους ενός τοπικού σύμπαντος. Όταν αναφυεί οποιοδήποτε έκτακτο πρόβλημα, ή όταν πρόκειται να επιχειρηθεί κάτι ασυνήθιστο, είναι πολύ συχνά ένας Μελχισεδέκ εκείνος ο οποίος αποδέχεται την αποστολή. Η ικανότητα των Υιών Μελχισεδέκ να λειτουργούν σε περιπτώσεις επείγουσας ανάγκης και σε πολύ διαφορετικά επίπεδα του σύμπαντος, ακόμη και στο φυσικό επίπεδο εκδήλωσης της προσωπικότητας, είναι χαρακτηριστικό της τάξης τους. Μόνον οι Φορείς της Ζωής μοιράζονται ως ένα σημείο αυτό το εύρος μεταμόρφωσης της λειτουργίας της προσωπικότητας.
(1014.2) 93:0.2 Η τάξη των υιών του σύμπαντος Μελχισεδέκ έχει δραστηριοποιηθεί εξαιρετικά στην Ουράντια. Ένα δωδεκαμελές σώμα υπηρέτησε σε συνεργασία με τους Φορείς της Ζωής. Ένα μεταγενέστερο δωδεκαμελές σώμα έγιναν επίτροποι του κόσμου σας αμέσως μετά την αποστασία του Καλιγκάστια και συνέχισαν να κυριαρχούν έως την εποχή του Αδάμ και της Εύας. Αυτοί οι δώδεκα Μελχισεδέκ επέστρεψαν στην Ουράντια μόλις έλαβε χώρα η παράβαση του Αδάμ και της Εύας και συνέχισαν, μετά από αυτό, ως επίτροποι του πλανήτη ως την ημέρα που ο Ιησούς της Ναζαρέτ, ως Υιός του Ανθρώπου, έγινε ο κατ’ όνομα Πλανητικός Πρίγκιπας της Ουράντια.
(1014.3) 93:1.1 Η αποκαλυφθείσα αλήθεια απειλήθηκε με αφανισμό κατά τη χιλιετία που ακολούθησε την διακοπή της Αδαμικής αποστολής στην Ουράντια. Αν και προόδευσαν διανοητικά, οι φυλές των ανθρώπων έχαναν με βραδύ ρυθμό έδαφος πνευματικά. Περί το 3000 π.Χ. η έννοια του Θεού είχε γίνει εξαιρετικά ασαφής στο νου των ανθρώπων.
(1014.4) 93:1.2 Οι δώδεκα επόπτες Μελχισεδέκ γνώριζαν την επικείμενη επιφοίτηση του Μιχαήλ επί του πλανήτη τους, αλλά δεν γνώριζαν πόσο σύντομα επρόκειτο να γίνει. Για το λόγο αυτό συνεκάλεσαν ένα επίσημο συμβούλιο και ζήτησαν από τους Μέγιστους της Εντέντια να ληφθεί κάποια μέριμνα για τη διατήρηση του φωτός της αληθείας στην Ουράντια. Το αίτημά τους απερρίφθη με την απάντηση ότι «η διεξαγωγή των υποθέσεων στον υπ’ αριθμόν 606 πλανήτη της Σατάνια βρίσκεται απόλυτα στα χέρια των εποπτών Μελχισεδέκ.» Οι επίτροποι, τότε, αποτάθηκαν στον Πατέρα Μελχισεδέκ για βοήθεια, πήραν, όμως, μόνο την απάντηση ότι πρέπει να συνεχίσουν να στηρίζουν την αλήθεια με τον τρόπο της επιλογής τους, «ως την έλευση ενός επιφοιτούντος Υιού,» ο οποίος «θα περισώσει τα πλανητικά δικαιώματα από την έκπτωση και την αβεβαιότητα.»
(1014.5) 93:1.3 Και ήταν ως συνέπεια του ότι αφέθησαν έτσι, απόλυτα, στην τύχη τους, που ο Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, ένας εκ των δώδεκα επιτρόπων του πλανήτη, προσφέρθηκε εκούσια να πράξει αυτό που είχε γίνει μόνον έξι φορές σ’ ολόκληρη την ιστορία του Νέβαδον: να προσωποποιηθεί στη γη ως υλικός άνθρωπος του χώρου, να αποθέσει τον εαυτό του, ως Υιός επειγούσης ανάγκης στην υπηρεσία του κόσμου. Του δόθηκε η άδεια για το εγχείρημά του από τις αρχές του Σάλβινγκτον και η τελική ενσάρκωση του Μελχισεδέκ Ματσιβέντα ολοκληρώθηκε κοντά στην περιοχή όπου επρόκειτο να γίνει η πόλη του Σάλεμ, στην Παλαιστίνη. Ολόκληρη η διαδικασία της υλοποίησης αυτού του Υιού Μελχισεδέκ ολοκληρώθηκε από τους επιτρόπους του πλανήτη με τη συνεργασία των Φορέων της Ζωής, ορισμένους από τους Κυρίαρχους Φυσικούς Ελεγκτές, καθώς και άλλες ουράνιες προσωπικότητες που διέμεναν στην Ουράντια.
(1015.1) 93:2.1 Ήταν 1,973 χρόνια πριν τη γέννηση του Ιησού όταν ο Ματσιβέντα επεφοίτησε στις φυλές των ανθρώπων της Ουράντια. Η έλευσή του δεν ήταν εντυπωσιακή. Η υλοποίησή του δεν είχε μάρτυρες ανθρώπινα μάτια. Πρωτοεμφανίσθηκε στο θνητό άνθρωπο τη σημαντική εκείνη ημέρα, όταν μπήκε στη σκηνή του Άμντον, ενός Χαλδαίου βοσκού Σουμερικής καταγωγής. Και η προκήρυξη της αποστολής του συνοψίσθηκε στην απλή δήλωση που έκανε σ’ αυτό τον ποιμένα, «Είμαι ο Μελχισεδέκ, ο ιερέας του Ελ Ελυόν, του Μέγιστου, του ενός και μόνου Θεού.»
(1015.2) 93:2.2 Όταν ο βοσκός συνήλθε από την κατάπληξή του, και αφού είχε βομβαρδίσει τον ξένο αυτό με πολλές ερωτήσεις, ζήτησε από τον Μελχισεδέκ να δειπνήσει μαζί του και αυτή ήταν η πρώτη φορά στη μακραίωνη πορεία του σύμπαντος που ένας Μελχισεδέκ συμμετείχε σε υλική τροφή, την τροφή που επρόκειτο να τον συντηρήσει για μια περίοδο ενενήντα τεσσάρων χρόνων ζωής ως πλάσμα της ύλης.
(1015.3) 93:2.3 Και εκείνη τη νύχτα, καθώς μιλούσαν κάτω από τ’ αστέρια, ο Μελχισεδέκ άρχισε την αποστολή του της αποκάλυψης της αλήθειας της πραγματικότητας του Θεού, όταν, με μια κυκλική κίνηση του χεριού του, στράφηκε στον Άμντον λέγοντας, «Ο Ελ Ελυόν, ο Μέγιστος, είναι ο θείος δημιουργός των αστεριών του στερεώματος, ακόμα και της ίδιας αυτής της γης όπου ζούμε κι’ ακόμα είναι ο ύψιστος Θεός στον ουρανό.»
(1015.4) 93:2.4 Μέσα σε λίγα χρόνια ο Μελχισεδέκ είχε συγκεντρώσει γύρω του μια ομάδα σπουδαστών, μαθητών και πιστών, οι οποίοι σχημάτισαν τον πυρήνα της μετέπειτα κοινότητας του Σάλεμ. Γρήγορα έγινε γνωστός σ’ ολόκληρη την Παλαιστίνη ως ο ιερέας του Ελ Ελυόν, του Μέγιστου και ως ο σοφός του Σάλεμ. Στις γειτονικές φυλές συχνά ανεφέρετο ως ο Σεΐχης, ή βασιλιάς του Σάλεμ. Το Σάλεμ ήταν η πόλη η οποία μετά την εξαφάνιση του Μελχισεδέκ έγινε η πόλη του Τζεμπού, που αργότερα ονομάσθηκε Ιερουσαλήμ.
(1015.5) 93:2.5 Σε ατομική εμφάνιση ο Μελχισεδέκ έμοιαζε με τους τότε αναμεμειγμένους Νοδιτικούς και Σουμερικούς λαούς, όντας σχεδόν δύο μέτρα ψηλός και διαθέτοντας ηγετική φυσιογνωμία. Μιλούσε Χαλδαϊκά και μισή ντουζίνα άλλες γλώσσες. Ντυνόταν ακριβώς όπως οι Χαναανίτες ιερείς εκτός του ότι στο στήθος του φορούσε ένα έμβλημα αποτελούμενο από τρεις ομόκεντρους κύκλους, το σύμβολο της Παραδείσιας τριάδας της Σατάνια. Κατά την διάρκεια της λειτουργίας του το έμβλημα αυτό των τριών ομόκεντρων κύκλων θεωρήθηκε τόσο ιερό από τους οπαδούς του, ώστε δεν τόλμησαν ποτέ να το χρησιμοποιήσουν και γρήγορα ξεχάσθηκε όταν πέρασαν μερικές γενιές.
(1015.6) 93:2.6 Παρά το ότι ο Ματσιβέντα έζησε σύμφωνα με τον τρόπο που ζούσαν οι άνθρωποι της περιοχής, ουδέποτε παντρεύτηκε, ούτε θα μπορούσε να έχει αφήσει απογόνους στη γη. Το υλικό του σώμα, ενώ έμοιαζε μ’ εκείνο ενός άνδρα της γης, ανήκε, στην πραγματικότητα, στην κατηγορία εκείνων των ειδικά φτιαγμένων σωμάτων που χρησιμοποιήθηκαν από τα εκατό υλοποιημένα μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα Καλιγκάστια, εκτός του ότι δεν διέθετε το ζωτικό πλάσμα οποιασδήποτε ανθρώπινης φυλής. Ούτε ήταν διαθέσιμο στην Ουράντια το δέντρο της ζωής. Αν ο Ματσιβέντα είχε παραμείνει περισσότερο χρόνο στη γη, ο φυσικός μηχανισμός του θα εξέπιπτε σταδιακά. Έτσι όπως έγινε, τερμάτισε την επιφοιτιστική του αποστολή μετά από ενενήντα τέσσερα χρόνια, πολύ πριν το υλικό του σώμα αρχίσει να αποσυντίθεται.
(1016.1) 93:2.7 Ο ενσαρκωθείς αυτός Μελχισεδέκ δέχθηκε έναν Προσαρμοστή της Σκέψης, ο οποίος ενοίκησε αυτή την υπερανθρώπινη προσωπικότητα ως ελεγκτής του χρόνου και μέντορας της σάρκας, κερδίζοντας, εξ αυτού, την εμπειρία εκείνη και την πρακτική ενημέρωση επί των προβλημάτων της Ουράντια, καθώς επίσης και την τεχνική του να ενοικήσει έναν ενσαρκωθέντα Υιό, η οποία κατέστησε αυτό το πνεύμα του Πατέρα ικανό να λειτουργήσει τόσο σθεναρά στην ανθρώπινη διάνοια του μεταγενέστερου Υιού του Θεού, του Μιχαήλ, όταν εμφανίσθηκε στη γη, με τη μορφή της φθαρτής σάρκας. Και τούτος είναι ο μοναδικός Προσαρμοστής της Σκέψης που λειτούργησε ποτέ σε δύο διάνοιες στην Ουράντια, αλλά και οι δύο αυτές διάνοιες ήσαν θείες και ανθρώπινες μαζί.
(1016.2) 93:2.8 Κατά την ενσάρκωσή του, ο Ματσιβέντα ήταν σε πλήρη επαφή με τους ένδεκα συντρόφους του, του σώματος των πλανητικών εποπτών, αλλά δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με άλλες τάξεις ουράνιων προσωπικοτήτων. Πέραν των επιτρόπων Μελχισεδέκ, δεν είχε περισσότερη επαφή με υπερανθρώπινες διάνοιες, από όση έχει μια ανθρώπινη ύπαρξη.
(1016.3) 93:3.1 Μέσα σε μία δεκαετία, ο Μελχισεδέκ οργάνωσε τα σχολεία του στο Σάλεμ, συγκροτώντας τα στα πρότυπα του παλαιού συστήματος που είχε εξελιχθεί από τους πρώιμους Σεθίτες ιερείς της δεύτερης Εδέμ. Ακόμη και η ιδέα ενός συστήματος φόρου δεκάτης, το οποίο εισήχθη αργότερα, από τον προσήλυτό του Αβραάμ, προήρχετο από τις διασωθείσες παραδόσεις των μεθόδων των αρχαίων Σεθιτών.
(1016.4) 93:3.2 Ο Μελχισεδέκ δίδαξε την έννοια του ενός Θεού, μιας συμπαντικής Θεότητας, επέτρεψε, όμως, στον κόσμο να συσχετίσει τη διδασκαλία αυτή με τον Πατέρα του Αστερισμού του Νορλάτιαντεκ, τον οποίο ονόμασε Ελ Ελυόν – Μέγιστο. Ο Μελχισεδέκ δεν ανέφερε τίποτε για την κατάσταση του Εωσφόρου, καθώς και την κατάσταση των υποθέσεων στην Τζερουζέμ. Ο Λέιναφορτζ, ο Κυρίαρχος του Συστήματος, ελάχιστη σχέση είχε με την Ουράντια έως και μετά την ολοκλήρωση της επιφοίτησης του Μιχαήλ. Για την πλειονότητα των σπουδαστών του Σάλεμ η Εντέντια ήταν ο παράδεισος και ο Μέγιστος ήταν ο Θεός.
(1016.5) 93:3.3 Το σύμβολο των τριών ομόκεντρων κύκλων, το οποίο ο Μελχισεδέκ υιοθέτησε ως έμβλημα της επιφοίτησής του, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού το ερμήνευσε ως σύμβολο των τριών βασιλείων, των ανθρώπων, των αγγέλων και του Θεού. Και τους άφησε να εξακολουθήσουν να το πιστεύουν. Ελάχιστοι από τους οπαδούς του έμαθαν ποτέ ότι αυτοί οι τρεις κύκλοι ήσαν το έμβλημα του απείρου, της αιωνιότητας και της συμπαντικότητας της Παραδείσιας Τριάδας, με τη θεία διατήρηση και κατεύθυνση. Ακόμη και ο Αβραάμ θεωρούσε ότι το σύμβολο αυτό μάλλον αναπαριστούσε τους τρεις Μέγιστους της Εντέντια, αφού είχε μάθει ότι οι τρεις Μέγιστοι λειτουργούσαν ως ένας. Ως το σημείο όπου ο Μελχισεδέκ δίδαξε την έννοια της Τριάδας που συμβολίζετο στο έμβλημά του, το συσχέτιζε συνήθως με τους τρεις κυβερνήτες Βοροντάντεκ του αστερισμού του Νορλάτιαντεκ.
(1016.6) 93:3.4 Για την πλειονότητα των απλών οπαδών του1 [159] δεν έκανε καμία προσπάθεια να αναπτύξει τη διδασκαλία του πέραν του γεγονότος της κυριαρχίας των Μέγιστων της Εντέντια – των Θεών της Ουράντια. Σε ορισμένους, ωστόσο, ο Μελχισεδέκ δίδαξε την προηγμένη αλήθεια, περιλαμβάνοντας την διεύθυνση και τη συγκρότηση του τοπικού σύμπαντος, ενώ στον εξέχοντα οπαδό του Νόρνταν τον Κενίτη και την ομάδα του, των ένθερμων μαθητών του, δίδαξε τις αλήθειες του υπερσύμπαντος, ακόμη και της Χαβόνα.
(1016.7) 93:3.5 Τα μέλη της οικογένειας του Κάτρο, με τους οποίους ο Μελχισεδέκ έζησε για περισσότερα από τριάντα χρόνια, γνώριζαν πολλές από τις ανώτερες αυτές αλήθειες και τις διαιώνισαν για χρόνια στην οικογένεια, ακόμη και ως τις μέρες του επιφανούς απογόνου τους του Μωυσή, ο οποίος εξ αυτού ήδη είχε μια παράδοση να τον ωθήσει, από την εποχή του Μελχισεδέκ, η οποία του παραδόθηκε από την πλευρά του πατέρα του, αλλά επίσης και από άλλες πηγές, από την πλευρά της μητέρας του.
(1016.8) 93:3.6 Ο Μελχισεδέκ δίδαξε τους οπαδούς του όλα όσα μπορούσαν να κατανοήσουν και να αφομοιώσουν. Ακόμη και πολλές σύγχρονες αντιλήψεις περί ουρανού και γης, ανθρώπων, Θεού και αγγέλων δεν απέχουν πολύ από τις διδασκαλίες αυτές του Μελχισεδέκ. Ο μεγάλος, όμως, αυτός διδάσκαλος υπέταξε τα πάντα στο δόγμα του ενός Θεού, μιας συμπαντικής Θεότητας, ενός ουράνιου Δημιουργού, ενός θείου πατέρα. Δόθηκε έμφαση στη διδασκαλία αυτή, με το σκοπό να προκληθεί τη λατρεία του ανθρώπου και να προετοιμασθεί ο δρόμος για την μετέπειτα εμφάνιση του Μιχαήλ, ως του Υιού αυτού του ίδιου του Πατέρα του Σύμπαντος.
(1017.1) 93:3.7 Ο Μελχισεδέκ δίδαξε ότι σε κάποια άλλη μελλοντική στιγμή, ένας άλλος Υιός του Θεού θα έλθει σε υλική μορφή, όπως και ο ίδιος είχε έλθει, αλλά ότι εκείνος θα εγεννάτο από μια γυναίκα. Και τούτος είναι ο λόγος για τον οποίο πάρα πολλοί μεταγενέστεροι διδάσκαλοι υποστήριζαν ότι ο Ιησούς ήταν ιερέας, ή λειτουργός, «για πάντα ίδιος με την τάξη των Μελχισεδέκ.»
(1017.2) 93:3.8 Και έτσι ο Μελχισεδέκ προετοίμασε το δρόμο και παρέσχε τη μονοθεϊστική βάση προς την οποία έτεινε ο κόσμος για την επιφοίτηση ενός πραγματικού Παραδείσιου Υιού του μοναδικού Θεού, τον οποίο τόσο ζωντανά παρέστησε ως τον πατέρα των πάντων και τον οποίο παρουσίασε στον Αβραάμ ως ένα Θεό, ο οποίος θα απεδέχετο τον άνθρωπο με μοναδικό όρο την προσωπική του πίστη. Και ο Μιχαήλ, όταν εμφανίσθηκε στη γη, επιβεβαίωσε όλα όσα είχε διδάξει ο Μελχισεδέκ σχετικά με τον Πατέρα εν Παραδείσω.
(1017.3) 93:4.1 Οι τελετές της λατρείας του Σάλεμ ήσαν πολύ απλές. Κάθε ένας που υπέγραφε, ή σημείωνε στους πήλινους καταλόγους της εκκλησίας του Μελχισεδέκ, γνώριζε και προσυπέγραφε την ακόλουθη πίστη:
(1017.4) 93:4.2 1. Πιστεύω στον Ελ Ελυόν, τον Μέγιστο Θεό, τον μοναδικό Πατέρα του Σύμπαντος και Δημιουργό των πάντων
(1017.5) 93:4.3 2. Αποδέχομαι την σύμβαση του Μελχισεδέκ με τον Μέγιστο, η οποία πληροί τη χάρη του Θεού επί της πίστης μου, όχι με θυσίες και ψήσιμο ζώων.2 [160]
(1017.6) 93:4.4 3. Υπόσχομαι να υπακούω τις επτά εντολές του Μελχισεδέκ και να αποκαλύψω το ευαγγέλιο της σύμβασης αυτής με τον Μέγιστο σε όλους τους ανθρώπους.
(1017.7) 93:4.5 Κι’ αυτό ήταν όλο κι’ όλο το σύμβολο της πίστης της πόλης του Σάλεμ. Αλλά έστω και μια τέτοια σύντομη και απλή διακήρυξη της πίστης, ήταν ήδη πολύ μεγάλη και πολύ προχωρημένη για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Απλά δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την έννοια του να αποκτά κανείς τη θεία χάρη χωρίς να δίνει τίποτα – μόνο με την πίστη. Ήσαν πολύ βαθιά ποτισμένοι με την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος όφειλε στους θεούς από τη στιγμή της γέννησής του. Είχαν για πάρα πολύ καιρό και με τόση θέρμη θυσιάσει και προσφέρει δώρα στους ιερείς, ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν το καλό νέο ότι η σωτηρία, η θεία χάρη ήταν ένα χωρίς αντάλλαγμα δώρο σε όλους όσους πίστευαν την επαγγελία του Μελχισεδέκ. Ο Αβραάμ, όμως, πίστεψε απρόθυμα, αλλά ακόμη κι’ αυτό «θεωρήθηκε αρετή.»
(1017.8) 93:4.6 Οι επτά εντολές που διακηρύχθηκαν από τον Μελχισεδέκ τυποποιήθηκαν σύμφωνα με τον αρχαίο Νταλαμεϊτιανό υπέρτατο νόμο και έμοιαζαν πάρα πολύ με τις επτά εντολές που διδάχθηκαν στην πρώτη και τη δεύτερη Εδέμ. Οι εντολές αυτές της θρησκείας του Σάλεμ ήσαν:
(1017.9) 93:4.7 1. Δεν θα λατρέψεις άλλο Θεό από τον Μέγιστο Δημιουργό του ουρανού και της γης.
(1017.10) 93:4.8 2. Δεν θα αμφιβάλλεις ότι η πίστη είναι η μόνη απαίτηση για την αιώνια σωτηρία.
(1017.11) 93:4.9 3. Δεν θα ψευδομαρτυρήσεις.
(1017.12) 93:4.10 4. Δεν θα σκοτώσεις.
(1017.13) 93:4.11 5. Δεν τα κλέψεις.
(1018.1) 93:4.12 6. Δεν θα διαπράξεις μοιχεία.
(1018.2) 93:4.13 7. Δεν θα δείξεις ασέβεια για τους γονείς σου και τους γεροντότερους.
(1018.3) 93:4.14 Ενώ δεν επιτρέπονταν θυσίες στην περιοχή, ο Μελχισεδέκ γνώριζε καλά πόσο είναι δύσκολο να ξεριζώσει απότομα τα από αιώνες καθιερωμένα έθιμα και γ’ αυτό πρόσφερε, σοφά, στους ανθρώπους αυτούς το υποκατάστατο ενός ιερού μυστηρίου άρτου και οίνου στη θέση της παλαιότερης θυσίας της σάρκας και του αίματος. Έχει γραφεί ότι «ο Μελχισεδέκ, ο βασιλιάς του Σάλεμ, έφερε το ψωμί και το κρασί.» Αλλά ακόμη και αυτός ο προσεκτικός νεωτερισμός δεν υπήρξε απόλυτα επιτυχής. Οι διάφορες φυλές, όλες διατήρησαν δευτερεύοντα κέντρα στα περίχωρα του Σάλεμ, όπου προσέφεραν θυσίες και έψηναν ζώα. Ακόμη και ο Αβραάμ προσέφυγε σ’ αυτή την βάρβαρη πρακτική μετά τη νίκη του επί του Χεντορλαομέρ.3 [161] Απλά, δεν ένοιωθε εντελώς άνετα, μέχρις ότου προσέφερε μια συμβατική θυσία. Και ο Μελχισεδέκ δεν επέτυχε πολτέ απόλυτα να απαλείψει την τάση αυτή για θυσία από τις θρησκευτικές πρακτικές των οπαδών του, ακόμη και του Αβραάμ.
(1018.4) 93:4.15 Όπως ο Ιησούς, έτσι και ο Μελχισεδέκ αφοσιώθηκε αυστηρά στην εκπλήρωση της αποστολής του της επιφοίτησης. Δεν επεχείρησε να εξυγιάνει τα ήθη, τα αλλάξει τα έθιμα του κόσμου, ούτε να διακηρύξει έστω και προηγμένες πρακτικές υγιεινής, ή επιστημονικές αλήθειες. Ήλθε για να ολοκληρώσει δύο έργα: Να διατηρήσει ζωντανή επί της γης την αλήθεια του ενός Θεού και να προετοιμάσει το δρόμο για την επακόλουθη επιφοίτηση, ως θνητού, ενός Παραδείσιου Υιού αυτού του Πατέρα του Σύμπαντος.
(1018.5) 93:4.16 Ο Μελχισεδέκ δίδαξε στοιχειώδες μέρος της αποκαλυφθείσας αλήθειας στο Σάλεμ για ενενήντα τέσσερα χρόνια και κατά την εποχή αυτή, ο Αβραάμ παρακολούθησε το σχολείο του Σάλεμ τρεις διαφορετικές περιόδους. Προσηλυτίσθηκε, τελικά, στις διδασκαλίες του Σάλεμ και έγινε ένας από τους πλέον έξοχους μαθητές και κύριους υποστηρικτές του Μελχισεδέκ.
(1018.6) 93:5.1 Αν και είναι, ίσως, εσφαλμένο να μιλάμε για «περιούσιο λαό», δεν είναι λάθος να θεωρήσουμε τον Αβραάμ ως ένα επιλεγμένο άτομο. Ο Μελχισεδέκ πράγματι ανέθεσε στον Αβραάμ την ευθύνη να διατηρήσει ζωντανή την αλήθεια του ενός Θεού, όπως αυτός διεκρίνετο από την επικρατούσα πίστη σε πλήθος θεοτήτων.
(1018.7) 93:5.2 Η επιλογή της Παλαιστίνης ως τόπου των δραστηριοτήτων του Ματσιβέντα είχε, εν μέρει, υπαγορευθεί από την επιθυμία να δημιουργηθεί επαφή με μία ανθρώπινη γενιά στην οποία να περιλαμβάνεται ένας εν δυνάμει ηγέτης. Την εποχή της ενσάρκωσης του Μελχισεδέκ υπήρχαν πολλές γενεές στη γη, το ίδιο καλά προετοιμασμένες με εκείνη του Αβραάμ, για να δεχθούν το δόγμα του Σάλεμ. Υπήρχαν εξ ίσου προικισμένες γενεές μεταξύ των ερυθρών ανθρώπων, των κίτρινων ανθρώπων και των απογόνων των Ανδιτών, στη δύση και το βορρά. Αλλά και πάλι, καμία από τις τοποθεσίες αυτές δεν βρισκόταν σε τόσο ευνοϊκή θέση για την επακόλουθη εμφάνιση του Μιχαήλ στη γη, όσο βρισκόταν η ανατολική ακτή της Μεσογείου. Η αποστολή του Μελχισεδέκ στην Παλαιστίνη και η μετέπειτα εμφάνιση του Μιχαήλ στον Εβραϊκό λαό καθορίσθηκαν, εν πολλοίς, από τη γεωγραφία, από το γεγονός ότι η Παλαιστίνη βρισκόταν στο κέντρο του τότε υπάρχοντος εμπορίου, των μετακινήσεων και του πολιτισμού του κόσμου.
(1018.8) 93:5.3 Για αρκετό καιρό, οι επίτροποι Μελχισεδέκ παρατηρούσαν τους προγόνους του Αβραάμ και με εμπιστοσύνη περίμεναν τον απόγονο μιας γενιάς ο οποίος θα χαρακτηρίζετο από ευφυία, πρωτοβουλία, ευθυκρισία και ειλικρίνεια. Τα παιδιά του Τεράχ, του πατέρα του Αβραάμ, ανταποκρίνονταν από κάθε άποψη στις προσδοκίες αυτές. Ήταν η πιθανότητα αυτή της επικοινωνίας με τα πολυμήχανα παιδιά του Τεράχ που είχε πολύ να κάνει με την εμφάνιση του Ματσιβέντα στο Σάλεμ και όχι στην Αίγυπτο, την Κίνα, την Ινδία, ή μεταξύ των φυλών που κατοικούσαν στα βόρεια.
(1019.1) 93:5.4 Ο Τεράχ και ολόκληρη η γενιά του προσηλυτίσθηκαν απρόθυμα στη θρησκεία του Σάλεμ που είχε κηρυχθεί στη Χαλδαία. Έμαθαν για τον Μελχισεδέκ από τα κηρύγματα του Οβίδ, ενός Φοίνικα διδάσκαλου, ο οποίος κήρυξε τα δόγματα του Σάλεμ στην Ουρ. Έφυγαν από την Ουρ με σκοπό να πάνε κατ’ ευθείαν στο Σάλεμ, όμως ο Ναχώρ, ο αδελφός του Αβραάμ, μην έχοντας δει τον Μελχισεδέκ, ήταν απρόθυμος και τους έπεισε να παραμείνουν στην Χαράν. Και πέρασε πολύς καιρός, αφ’ ότου έφθασαν στην Παλαιστίνη, προτού αποφασίσουν να καταστρέψουν όλους τους εφέστιους θεούς που είχαν φέρει μαζί τους. Άργησαν πολύ να αποποιηθούν τους πολλούς θεούς της Μεσοποταμίας, για τον ένα Θεό του Σάλεμ.
(1019.2) 93:5.5 Λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατο του πατέρα του Αβραάμ, του Τεράχ, ο Μελχισεδέκ έστειλε έναν από τους μαθητές του, τον Τζαράμ, τον Χετίτη, για να διαβιβάσει την πρόσκλησή του στον Αβραάμ και τον Ναχώρ: «Ελάτε στο Σάλεμ, όπου θα ακούσετε τη διδασκαλία της αλήθειας για τον αιώνιο Δημιουργό και από τους φωτισμένους απογόνους των δυο σας, αδελφοί, θα ευλογηθεί ολόκληρος ο κόσμος.» Ο Ναχώρ τώρα, δεν είχε αποδεχθεί απόλυτα το ευαγγέλιο του Μελχισεδέκ. Έμεινε πίσω και έφτιαξε μια ισχυρή πόλη-κράτος που πήρε το όνομά του. Ο Λωτ, όμως, ο ανεψιός του Αβραάμ αποφάσισε να πάει με τον θείο του στο Σάλεμ.
(1019.3) 93:5.6 Μόλις έφθασαν στο Σάλεμ, ο Αβραάμ και ο Λωτ διάλεξαν ένα απομονωμένο μέρος πάνω σ’ ένα λόφο, κοντά στην πόλη, απ’ όπου θα μπορούσαν να υπερασπισθούν τον εαυτό τους έναντι των πολλών απροειδοποίητων επιθέσεων των επιδρομέων του βορρά. Την εποχή αυτή, οι Χετίτες, οι Ασσύριοι, οι Φιλισταίοι, αλλά και άλλες φυλές έκαναν συνεχείς επιδρομές κατά των φυλών της κεντρικής και νότιας Παλαιστίνης. Από το οχυρό τους στους λόφους, ο Αβραάμ και ο Λωτ έκαναν συχνά προσκυνήματα στο Σάλεμ.
(1019.4) 93:5.7 Σύντομα, αφού εγκαταστάθηκαν κοντά στο Σάλεμ, ο Αβραάμ και ο Λωτ ταξίδεψαν στην κοιλάδα του Νείλου, για να προμηθευτούν τρόφιμα, επειδή, τότε, η Παλαιστίνη είχε ξηρασία. Κατά το σύντομο ταξίδι του στην Αίγυπτο, ο Αβραάμ βρήκε έναν μακρινό συγγενή του στον Αιγυπτιακό θρόνο και υπηρέτησε ως διοικητής δύο πολύ επιτυχημένων στρατιωτικών εκστρατειών για τον βασιλέα αυτόν. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μέρους του ταξιδιού του στον Νείλο, ο ίδιος και η σύζυγός του η Σάρα, έζησαν στη βασιλική αυλή και όταν επρόκειτο να φύγουν από την Αίγυπτο τους έδωσαν ένα μέρος από τα λάφυρα των στρατιωτικών του εξορμήσεων.
(1019.5) 93:5.8 Χρειάσθηκε μεγάλη αποφασιστικότητα εκ μέρους του Αβραάμ για να αποποιηθεί4 [162] τις τιμές της Αιγυπτιακής αυλής και να επιστρέψει στο περισσότερο πνευματικό έργο που υποστήριζε ο Ματσιβέντα. Ο Μελχισεδέκ, ωστόσο, ετιμάτο ακόμη και στην Αίγυπτο και όταν ολόκληρη η ιστορία παρουσιάσθηκε στον Φαραώ, εκείνος προέτρεψε έντονα τον Αβραάμ να επιστρέψει για την εκτέλεση της υπόσχεσής του στην υπόθεση του Σάλεμ.
(1019.6) 93:5.9 Ο Αβραάμ είχε βασιλικές φιλοδοξίες και κατά την επιστροφή του από την Αίγυπτο εξέθεσε στον Λωτ το σχέδιό του να υποτάξει ολόκληρη τη Χαναάν και να συγκεντρώσει το λαό της υπό την διακυβέρνηση του Σάλεμ. Ο Λωτ είχε μεγαλύτερη κλίση στις επιχειρήσεις. Έτσι, ύστερα από μια μετέπειτα διαφωνία, πήγε στα Σόδομα για να ασχοληθεί με το εμπόριο και την εκμετάλλευση των ζώων. Δεν του άρεσε η ζωή του στρατιωτικού, ή του βοσκού.
(1019.7) 93:5.10 Μόλις επέστρεψε με την οικογένειά του στο Σάλεμ, ο Αβραάμ άρχισε να υλοποιεί τα στρατιωτικά του σχέδια. Σύντομα αναγνωρίσθηκε ως πολιτικός κυβερνήτης της περιοχής του Σάλεμ και ένωσε σε ομοσπονδία, υπό την ηγεσία του, επτά γειτονικές φυλές. Πραγματικά, με μεγάλη δυσκολία κατόρθωσε να περιορίσει ο Μελχισεδέκ τον Αβραάμ, που φλεγόταν από την επιθυμία να προελάσει και να συγκεντρώσει τις γειτονικές φυλές, υπό την απειλή του ξίφους, επειδή έτσι θα μπορούσαν να αποκτήσουν ταχύτερα γνώση των αληθειών του Σάλεμ.
(1019.8) 93:5.11 Ο Μελχισεδέκ διατήρησε ειρηνικές σχέσεις με όλες τις γειτονικές φυλές. Δεν ήταν μιλιταριστής και καμία ορδή από όσες πηγαινοέρχονταν δεν του επετέθηκε ποτέ. Συμφωνούσε απόλυτα με το ότι ο Αβραάμ έπρεπε να οργανώσει μια αμυντική πολιτική για το Σάλεμ, όπως αυτή που εφαρμόσθηκε αργότερα, αλλά δεν ενέκρινε τα φιλόδοξα σχέδια του μαθητή του για κατακτήσεις. Έτσι, διέκοψαν φιλικά τις σχέσεις τους, με τον Αβραάμ να πηγαίνει στη Χεβρώνα για να εγκαταστήσει τη στρατιωτική του έδρα.
(1020.1) 93:5.12 Ο Αβραάμ, εξ αιτίας της σχέσης του με τον επιφανή Μελχισεδέκ, διέθετε μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των ασήμαντων, γειτονικών βασιλέων. Όλοι τους τιμούσαν τον Μελχισεδέκ και φοβούνταν υπερβολικά τον Αβραάμ. Ο Αβραάμ γνώριζε το φόβο αυτό και περίμενε μόνο την κατάλληλη ευκαιρία για να επιτεθεί στους γείτονές του και η ευκαιρία αυτή ήλθε όταν μερικοί από τους βασιλείς αυτούς τόλμησαν να εισβάλουν στη γη του Λωτ, που έμενε στα Σόδομα. Μόλις το έμαθε ο Αβραάμ, επικεφαλής των επτά ομόσπονδων φυλών, επετέθη στον εχθρό. Η ίδια του η φρουρά διοικούσε το στράτευμα, που αριθμούσε πάνω από 4,000 άνδρες, όταν επετέθηκε.
(1020.2) 93:5.13 Όταν ο Μελχισεδέκ έμαθε ότι ο Αβραάμ κήρυξε πόλεμο προσπάθησε να τον μεταπείσει, αλλά τον πρόλαβε ο μαθητής, καθώς επέστρεφε νικητής από τη μάχη. Ο Αβραάμ ισχυρίσθηκε ότι ο Θεός του Σάλεμ του είχε χαρίσει τη νίκη επί των εχθρών του και επέμεινε να δώσει το ένα δέκατο από τα λάφυρά του στο ταμείο του Σάλεμ. Το υπόλοιπο ενενήντα τοις εκατό, το πήρε στην έδρα του, τη Χεβρώνα.
(1020.3) 93:5.14 Μετά τη μάχη αυτή στο Σιντίμ, ο Αβραάμ ηγήθηκε μιας δεύτερης συνομοσπονδίας αποτελούμενης από ένδεκα φυλές και όχι μόνο πλήρωνε φόρο δεκάτης στον Μελχισεδέκ, αλλά φρόντισε ώστε και όλοι οι άλλοι στην περιοχή να κάνουν το ίδιο. Οι διπλωματικές συμφωνίες του με τον βασιλέα των Σοδόμων, μαζί με τον φόβο που τόσο πολύ ενέπνεε, είχαν ως αποτέλεσμα ο βασιλέας των Σοδόμων καθώς και άλλοι να ενταχθούν στη στρατιωτική ομοσπονδία της Χεβρώνας. Ο Αβραάμ βρισκόταν, ήδη, καθ’ οδόν για την ίδρυση ενός ισχυρού κράτους στην Παλαιστίνη.
(1020.4) 93:6.1 Ο Αβραάμ οραματίζετο την κατάκτηση ολόκληρης της Χαναάν. Η αποφασιστικότητά του εξασθένιζε μόνον από το ότι ο Μελχισεδέκ δεν θα ενέκρινε το εγχείρημα. Ωστόσο, ο Αβραάμ είχε ήδη αποφασίσει να κάνει την επιχείρηση, όταν η σκέψη ότι δεν είχε γιο να τον διαδεχθεί ως ηγέτη του μελλοντικού του βασιλείου άρχισε να τον στενοχωρεί. Κανόνισε άλλη μία συνάντηση με τον Μελχισεδέκ. Και ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης που ο ιερέας του Σάλεμ, ο ορατός Υιός του Θεού, έπεισε τον Αβραάμ να εγκαταλείψει το σχέδιό του για υλικές κατακτήσεις και εγκόσμια ηγεσία, χάριν της πνευματικής αρχής της βασιλείας των ουρανών.
(1020.5) 93:6.2 Ο Μελχισεδέκ εξήγησε στον Αβραάμ τη ματαιότητα της διαπάλης του με τη συνομοσπονδία των Αμοριτών, αλλά κατέστησε εξ ίσου σαφές ότι αυτές οι υποανάπτυκτες φυλές αυτοκτονούσαν σίγουρα με τις ανόητες ενέργειές τους, έτσι ώστε σε λίγες γενεές, θα ήσαν τόσο εξασθενημένοι, ώστε οι απόγονοι του Αβραάμ, που στο μεταξύ θα είχαν αυξηθεί, θα μπορούσαν εύκολα να τους νικήσουν.
(1020.6) 93:6.3 Και ο Μελχισεδέκ έκανε μια τυπική συνθήκη με τον Αβραάμ στο Σάλεμ. Είπε στον Αβραάμ: «Κοίταξε, τώρα, στον ουρανό και μέτρησε τα’ αστέρια, αν μπορείς. Τόσο πολλούς θα βγάλει ο σπόρος σου.» Και ο Αβραάμ πίστεψε τον Μελχισεδέκ «και αυτό το θεώρησε δίκαιο.» Και τότε ο Μελχισεδέκ είπε στον Αβραάμ την ιστορία της μελλοντικής κατάκτησης της Χαναάν από τους απογόνους του, μετά την παραμονή τους στην Αίγυπτο.
(1020.7) 93:6.4 Η συνθήκη αυτή του Μελχισεδέκ με τον Αβραάμ αντιπροσωπεύει τη σπουδαία Ουραντιανή συμφωνία μεταξύ του θείου και της ανθρωπότητας, όπου ο Θεός συμφωνεί να κάνει τα πάντα. Ο άνθρωπος συμφωνεί, μόνο, να πιστέψει την υπόσχεση του Θεού και να ακολουθήσει τις εντολές του. Μέχρι τότε, επιστεύετο ότι η σωτηρία μπορούσε να εξασφαλισθεί μόνο με έργα – θυσίες και προσφορές. Τώρα, ο Μελχισεδέκ και πάλι έφερε στην Ουράντια το καλό νέο, ότι η σωτηρία, η εύνοια του Θεού, δίδεται με την πίστη. Το ευαγγέλιο, όμως, αυτό της απλής πίστης στο Θεό ήταν πολύ προχωρημένο. Οι φυλές των Σιμιτών προτίμησαν αργότερα να επιστρέψουν στις παλιές θυσίες και την εξιλέωση για τις αμαρτίες τους δια της αιματοχυσίας.
(1021.1) 93:6.5 Δεν πέρασε πολύς καιρός μετά την παγίωση της συνθήκης αυτής, που γεννήθηκε ο Ισαάκ, ο γιος του Αβραάμ, σύμφωνα με την υπόσχεση του Μελχισεδέκ. Μετά την γέννηση του Ισαάκ, ο Αβραάμ πήρε πολύ στα σοβαρά τη συνθήκη του με τον Μελχισεδέκ και πήγε στο Σάλεμ για να την πάρει γραπτή. Ήταν κατά την διάρκεια αυτής της δημόσιας και επίσημης αποδοχής της συνθήκης που άλλαξε το όνομά του από Αβράμ σε Αβραάμ.
(1021.2) 93:6.6 Οι περισσότεροι από τους πιστούς του Σάλεμ είχαν υποστεί περιτομή, αν και τούτο δεν είχε γίνει ποτέ υποχρεωτικό από τον Μελχισεδέκ. Τώρα, ο Αβραάμ που είχε πάντα αντιτεθεί έντονα στην περιτομή, με την ευκαιρία αυτή αποφάσισε να επισημοποιήσει το γεγονός, αποδεχόμενος επίσημα το τυπικό αυτό5 [163] ως ένδειξη της επικύρωσης της συνθήκης του Σάλεμ.
(1021.3) 93:6.7 Ήταν μετά την αληθινή αυτή και δημόσια εγκατάλειψη των ατομικών φιλοδοξιών του χάριν των μεγάλων σχεδίων του Μελχισεδέκ, που οι τρεις ουράνιες οντότητες παρουσιάσθηκαν σ’ αυτόν, στις πεδιάδες του Μάμρε. Επρόκειτο για μια πραγματική εμφάνιση, παρά το γεγονός του συσχετισμού της με τις μετέπειτα κατασκευασμένες αφηγήσεις πάνω στη φυσική καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων. Κι’ αυτοί οι μύθοι πάνω στα γεγονότα εκείνων των ημερών υποδηλώνουν πόσο καθυστερημένα ήσαν τα ήθη και τα έθιμα ακόμη κι’ αυτών των πρόσφατων χρόνων.
(1021.4) 93:6.8 Με την συμπλήρωση της επίσημης συνθήκης, η συμφιλίωση μεταξύ του Αβραάμ και του Μελχισεδέκ ολοκληρώθηκε. Ο Αβραάμ ανέλαβε και πάλι την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της αποικίας του Σάλεμ, η οποία την εποχή της ακμής της διέθετε εκατό χιλιάδες τακτικούς φορολογούμενους δεκάτης στους καταλόγους της αδελφότητας του Μελχισεδέκ. Ο Αβραάμ βελτίωσε πάρα πολύ το ναό του Σάλεμ και εφοδίασε με καινούργιες σκηνές ολόκληρο το σχολείο. Δεν επεξέτεινε μόνο το σύστημα της δεκάτης, αλλά θεσμοθέτησε, επίσης, πολλές καινούργιες μεθόδους διεξαγωγής των σχολικών εργασιών, πέραν του ότι συνεισέφερε τα μέγιστα στον καλύτερο χειρισμό του υπουργείου στρατιωτικής προπαγάνδας. Έκανε, επίσης, πολλά για να επιτύχει τη βελτίωση των κοπαδιών και την αναδιοργάνωση των γαλακτοκομικών προϊόντων του Σάλεμ. Ο Αβραάμ υπήρξε ένας δαιμόνιος και ικανός επιχειρηματίας, ένας μεγιστάνας του καιρού του. Δεν ήταν ιδιαίτερα ευσεβής, αλλά ήταν απόλυτα ειλικρινής και πραγματικά πίστευε στον Μελχισεδέκ Ματσιβέντα.
(1021.5) 93:7.1 Ο Μελχισεδέκ εξακολούθησε για αρκετά χρόνια να καθοδηγεί τους μαθητές του και να εκπαιδεύει τους ιεραπόστολους του Σάλεμ, οι οποίοι διείσδυσαν σ’ όλες τις γειτονικές φυλές, ιδιαίτερα στην Αίγυπτο, την Μεσοποταμία και τη Μικρά Ασία. Και καθώς οι δεκαετίες περνούσαν, οι διδάσκαλοι αυτοί ταξίδευαν όλο και πιο μακριά από το Σάλεμ, μεταφέροντας το ευαγγέλιο του Μελχισεδέκ για την ιδέα και την πίστη στο Θεό.
(1021.6) 93:7.2 Οι απόγονοι του Άνταμσαν, συγκεντρωμένοι στις ακτές της λίμνης Βαν, έτειναν ους ευήκοο στους Χετίτες διδασκάλους της λατρείας του Σάλεμ. Από αυτό το, κάποτε, κέντρο των Ανδιτών, οι διδάσκαλοι απεστάλησαν στις απομακρυσμένες περιοχές της Ευρώπης αλλά και της Ασίας. Οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ εισέδυσαν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμη και στα Βρετανικά Νησιά. Μία ομάδα πήγε μέσω των Φερόων στους Αντονίτες της Ισλανδίας,6 [164] ενώ μία άλλη διέσχισε την Κίνα και έφθασε στους Γιαπωνέζους των ανατολικών νησιών. Η ζωή και η εμπειρία των ανδρών και των γυναικών που τόλμησαν να προχωρήσουν από το Σάλεμ προς τη Μεσοποταμία και τη Λίμνη Βαν για να διαφωτίσουν τις φυλές του Ανατολικού Ημισφαιρίου συνιστούν ένα ηρωικό κεφάλαιο στα χρονικά της ανθρώπινης φυλής.
(1022.1) 93:7.3 Το έργο, ωστόσο, αυτό ήταν τόσο μεγάλο και οι φυλές τόσο υποανάπτυκτες, ώστε τα αποτελέσματα υπήρξαν αμυδρά και ασαφή. Από τη μια γενιά στην άλλη το ευαγγέλιο του Σάλεμ βρήκε θέση εδώ κι’ εκεί, αλλά εκτός της Παλαιστίνης, ποτέ η έννοια του ενός Θεού δεν κατάφερε να διεκδικήσει τη συνεχή υπακοή μιας ολόκληρης φατρίας, ή φυλής. Πολύ πριν την έλευση του Ιησού, οι διδασκαλίες των πρώιμων ιεραποστόλων του Σάλεμ είχαν, γενικά, βυθιστεί στις παλαιότερες και περισσότερο παγκόσμιες προλήψεις και δοξασίες. Το αυθεντικό ευαγγέλιο του Μελχισεδέκ είχε σχεδόν απόλυτα απορροφηθεί από τις δοξασίες της λατρείας της Μεγάλης Μητέρας, του Ήλιου, καθώς και άλλων λατρειών.
(1022.2) 93:7.4 Εσείς που σήμερα απολαμβάνετε τα πλεονεκτήματα της τέχνης της τυπογραφίας, ελάχιστα κατανοείτε πόσο ήταν δύσκολο να διαιωνισθεί η αλήθεια εκείνους τους παλιότερους καιρούς. Πόσο ήταν εύκολο να χαθεί από τα μάτια του ανθρώπου ένα καινούργιο δόγμα από τη μία γενιά στην άλλη. Υπήρχε ανέκαθεν η τάση το καινούργιο δόγμα να απορροφάται από το παλιό σώμα των θρησκευτικών διδαχών και των μαγικών πρακτικών. Μία νέα αποκάλυψη μολύνετο πάντα από τις παλαιότερες, εξελικτικές δοξασίες.
(1022.3) 93:8.1 Ήταν λίγο καιρό μετά την καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων που ο Ματσιβέντα αποφάσισε να τερματίσει την επείγουσα επιφοίτησή του στην Ουράντια. Η απόφαση του Μελχισεδέκ να τερματίσει την παραμονή του ως άτομο με σάρκα επηρεάσθηκε από πολλούς παράγοντες, κυριότερος των οποίων ήταν η αυξανόμενη τάση των γειτονικών φυλών, ακόμη και των άμεσων συνεργατών του, να τον θεωρούν ημίθεο, να πιστεύουν ότι είναι ύπαρξη πάνω από το ανθρώπινο, πράγμα που ασφαλώς ήταν. Εκείνοι, ωστόσο, άρχισαν να τον τιμούν υπερβολικά και με μεγάλο προληπτικό φόβο. Πέραν αυτών των λόγων, ο Μελχισεδέκ επιθυμούσε να εγκαταλείψει το προσκήνιο των επί της γης δραστηριοτήτων του αρκετό καιρό πριν το θάνατο του Αβραάμ, ώστε να διασφαλίσει το ότι η αλήθεια του ενός και μοναδικού Θεού θα εγκαθίστατο ακλόνητα στο νου των οπαδών του. Έτσι, λοιπόν, ο Ματσιβέντα αποσύρθηκε ένα βράδυ στη σκηνή του στο Σάλεμ, έχοντας καληνυχτίσει τους εξ ανθρώπων συντρόφους του και όταν εκείνοι πήγαν να τον φωνάξουν το πρωί, είχε φύγει, τον είχαν πάρει οι σύντροφοί του.
(1022.4) 93:9.1 Ήταν μεγάλη δοκιμασία για τον Αβραάμ όταν ο Μελχισεδέκ εξαφανίσθηκε, έτσι ξαφνικά. Παρά το ότι είχε σαφώς προειδοποιήσει τους οπαδούς του ότι έπρεπε κάποια στιγμή να φύγει, όπως είχε έλθει, εκείνοι ουδέποτε συμφιλιώθηκαν με την απώλεια του θαυμάσιου αρχηγού τους. Ο μεγάλος οργανισμός που είχε δημιουργηθεί στο Σάλεμ σχεδόν εξαφανίσθηκε, αν και οι παραδόσεις εκείνων των ημερών υπήρξαν αυτό, που πάνω του βασίσθηκε ο Μωυσής, όταν οδήγησε τους Εβραίους σκλάβους έξω από την Αίγυπτο.
(1022.5) 93:9.2 Η απώλεια του Μελχισεδέκ έφερε πίκρα στην καρδιά του Αβραάμ, που ποτέ δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει. Είχε φύγει από τη Χεβρώνα όταν εγκατέλειψε τη φιλοδοξία του να φτιάξει ένα γήινο βασίλειο. Και τώρα, με την απώλεια του συνεργάτη του στην οικοδόμηση του πνευματικού βασιλείου, έφυγε από το Σάλεμ πηγαίνοντας νότια, για να ζήσει κοντά στα συμφέροντά του, στο Γκεράρ.
(1022.6) 93:9.3 Ο Αβραάμ έγινε φοβητσιάρης και δειλός μετά την εξαφάνιση του Μελχισεδέκ. Απέκρυψε την ταυτότητά του όταν έφθασε στο Γκεράρ, έτσι ώστε ο Αμπιμελέχ του πήρε τη γυναίκα του. (Σύντομα μετά το γάμο του με την Σάρα, ο Αβραάμ κρυφάκουσε μια νύχτα μια συνομωσία με σκοπό να τον δολοφονήσουν για να του πάρουν τη θαυμάσια γυναίκα του. Ο φόβος αυτός έγινε τρόμος για τον κατά τα άλλα γενναίο και τολμηρό ηγέτη. Ολόκληρη τη ζωή του φοβόταν ότι κάποιος θα τον σκότωνε κρυφά για να πάρει τη Σάρα. Και τούτο εξηγεί το γιατί, σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις, ο γενναίος αυτός άνδρας επέδειξε πραγματική δειλία.)
(1023.1) 93:9.4 Ο Αβραάμ, ωστόσο, δεν επρόκειτο να αποτραπεί για πολύ από την αποστολή του ως διάδοχος του Μελχισεδέκ. Γοργά απέκτησε οπαδούς μεταξύ των Φιλισταίων και του λαού του Αμπιμελέχ, διαπραγματευόμενος μαζί τους και με τη σειρά του, μολύνθηκε με πολλές από τις προλήψεις τους, κυρίως με την πρακτική τους να θυσιάζουν τους πρωτότοκους γιους τους. Έτσι ξανάγινε ο Αβραάμ μεγάλος ηγέτης στην Παλαιστίνη. Τον σέβονταν όλες οι φυλές και τον τιμούσαν όλοι οι βασιλείς. Ήταν ο πνευματικός ηγέτης όλων των γειτονικών φυλών και η επιρροή του συνεχίσθηκε για αρκετό καιρό μετά το θάνατό του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του επέστρεψε για μια ακόμη φορά στη Χεβρώνα, τη σκηνή των παλαιότερων δραστηριοτήτων του, τον τόπο όπου είχε κοπιάσει συνεργαζόμενος με τον Μελχισεδέκ. Η τελευταία πράξη του Αβραάμ ήταν να στείλει έμπιστους υπηρέτες στην πόλη του αδελφού του, τη Ναχώρη, στα σύνορα της Μεσοποταμίας για να εξασφαλίσει γυναίκα από το λαό του ως σύζυγο του γιου του Ισαάκ. Ήταν μακρόχρονο έθιμο του λαού του Αβραάμ να παντρεύονται εξαδέλφες τους. Και ο Αβραάμ πέθανε πιστεύοντας στο Θεό, με την πίστη εκείνη που είχε διδαχθεί από τον Μελχισεδέκ στα χαμένα σχολειά του Σάλεμ.
(1023.2) 93:9.5 Ήταν δύσκολο για την επόμενη γενιά να κατανοήσει Την ιστορία του Μελχισεδέκ. Μέσα σε πεντακόσια χρόνια, πολλοί θεωρούσαν ολόκληρη την αφήγηση, μύθο. Ο Ισαάκ κράτησε καλά τη διδασκαλία του πατέρα του και καλλιέργησε το ευαγγέλιο της αποικίας του Σάλεμ, αλλά ήταν δυσκολότερο για τον Ιακώβ να αντιληφθεί τη σημασία αυτών των παραδόσεων. Ο Ιωσήφ πίστευε με όλη του τη δύναμη στον Μελχισεδέκ και θεωρείτο, κατά κύριο λόγο εξ αυτού, από τους αδελφούς του, ονειροπόλος. Η αναγνώριση του Ιωσήφ στην Αίγυπτο οφείλετο κυρίως στη μνήμη του προπάππου του, του Αβραάμ. Στον Ιωσήφ προσφέρθηκε η διοίκηση των Αιγυπτιακών στρατευμάτων, αλλά επειδή πίστευε τόσο πολύ στη διδασκαλία του Μελχισεδέκ και τις μεταγενέστερες διδαχές του Αβραάμ και του Ισαάκ, επέλεξε να υπηρετήσει ως πολιτικός διοικητής, πιστεύοντας ότι έτσι μπορούσε να εργασθεί καλύτερα για την πρόοδο της βασιλείας των ουρανών.
(1023.3) 93:9.6 Η διδασκαλία του Μελχισεδέκ υπήρξε πλήρης και μεγάλη, αλλά οι καταγραφές εκείνων των ημερών φαίνονταν αδύνατες και φανταστικές στους μεταγενέστερους Εβραίους ιερείς, παρά το ότι πολλοί είχαν κάπως κατανοήσει τις διεργασίες αυτές, τουλάχιστον ως την εποχή της μαζικής σύνταξης των αρχείων της Παλαιάς Διαθήκης στη Βαβυλώνα.
(1023.4) 93:9.7 Αυτό που τα αρχεία της Παλαιάς Διαθήκης περιγράφουν ως συνομιλίες μεταξύ του Αβραάμ και του Θεού, ήταν στην πραγματικότητα συζητήσεις μεταξύ του Αβραάμ και του Μελχισεδέκ. Μεταγενέστεροι γραφείς θεωρούν τον όρο Μελχισεδέκ συνώνυμο του Θεού. Τα αρχεία των τόσο πολλών επαφών μεταξύ του Αβραάμ και της Σάρας με τον «άγγελο του Κυρίου» αναφέρονται στις πολυάριθμες επισκέψεις τους στον Μελχισεδέκ.
(1023.5) 93:9.8 Οι Εβραϊκές αφηγήσεις για τον Ισαάκ, τον Ιακώβ και τον Ιωσήφ είναι πολύ περισσότερο αξιόπιστες από εκείνες για τον Αβραάμ, παρά το ότι και αυτές εμπεριέχουν πολλές αποκλίσεις από τα γεγονότα, παραλλαγές που έγιναν με και χωρίς πρόθεση την εποχή της μετάφρασης των αρχείων αυτών από τους Εβραίους ιερείς, κατά την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα. Η Κετουράχ δεν ήταν σύζυγος του Αβραάμ. Όπως η Χάγκαρ, ήταν απλά παλλακίδα του. Ολόκληρη η περιουσία του Αβραάμ πήγε στον Ισαάκ, το γιο της Σάρας, της επίσημης συζύγου του. Ο Αβραάμ δεν ήταν τόσο γέρος, όσο λένε τα αρχεία και η γυναίκα του ήταν πολύ νεότερη. Οι ηλικίες αυτές άλλαξαν σκόπιμα για να συμφωνήσουν με την μετέπειτα υπερφυσική, υποτίθεται, γέννηση του Ισαάκ.
(1023.6) 93:9.9 Το εθνικό εγώ των Εβραίων ταπεινώθηκε πολύ εξ αιτίας της αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα. Αντιδρώντας στην εθνική μειονεκτικότητα πήγαν στο άλλο άκρο του εθνικού και φυλετικού εγωτισμού, όπου διέστρεψαν και διέφθειραν τις παραδόσεις τους με την πρόθεση να εξάρουν εαυτούς υπεράνω όλων των φυλών, ως ο περιούσιος λαός του Θεού. Και γι’ αυτό, συνέταξαν προσεκτικά όλα τους τα αρχεία, με το σκοπό να εξάρουν τον Αβραάμ και τους άλλους εθνικούς τους ηγέτες ψηλότερα από κάθε άλλο πρόσωπο, μη εξαιρουμένου του ίδιου του Μελχισεδέκ. Γι’ αυτό οι Εβραίοι γραφείς κατέστρεψαν κάθε αρχείο των σπουδαίων αυτών καιρών που μπόρεσαν να βρουν, κρατώντας μόνο τις ιστορίες της συνάντησης του Αβραάμ με τον Μελχισεδέκ, μετά τη μάχη του Σιντίμ, την οποία θεωρούσαν εξαιρετικά τιμητική για τον Αβραάμ.
(1024.1) 93:9.10 Και έτσι, χάνοντας την επαφή με τον Μελχισεδέκ, έχασαν την επαφή με τη διδασκαλία αυτού του Υιού επειγούσης ανάγκης πάνω στην πνευματική αποστολή του επαγγελθέντος Υιού της επιφοίτησης. Έχασαν την επαφή με τη φύση της αποστολής αυτής τόσο ολοκληρωτικά και απόλυτα, ώστε ελάχιστοι από τους απογόνους τους μπορούσαν, ή επιθυμούσαν να αναγνωρίσουν και να αποδεχθούν τον Μιχαήλ όταν εμφανίσθηκε στη γη με ανθρώπινη μορφή, όπως είχε προείπει ο Μελχισεδέκ.
(1024.2) 93:9.11 Ένας, ωστόσο, από τους συγγραφείς της Βίβλου των Εβραίων αντελήφθη την αποστολή του Μελχισεδέκ, αφού υπάρχει γραμμένο: «Τούτος ο Μελχισεδέκ, ιερέας του Μέγιστου, υπήρξε επίσης βασιλέας της ειρήνης. Χωρίς πατέρα, χωρίς μητέρα, χωρίς οικογένεια, χωρίς αρχή των ημερών και χωρίς τέλος της ζωής του, αλλά φτιαγμένος ως Υιός του Θεού, είναι για πάντα ιερέας.» Ο συγγραφέας αυτός προσδιόρισε τον Μελχισεδέκ σαν ένα τύπο της μετέπειτα επιφοίτησης του Μιχαήλ, βεβαιώνοντας ότι ο Ιησούς ήταν «λειτουργός αιώνιος της τάξης των Μελχισεδέκ.» Ενώ η σύγκριση αυτή δεν ήταν απόλυτα επιτυχής, ήταν πράγματι αληθές το ότι ο Ιησούς πήρε προσωρινό αξίωμα στην Ουράντια «με εντολή των δώδεκα επιτρόπων Μελχισεδέκ», που υπηρετούσαν την εποχή της επιφοίτησής του στον κόσμο.
(1024.3) 93:10.1 Κατά την εποχή της ενσάρκωσης του Ματσιβέντα στην Ουράντια, οι επίτροποι Μελχισεδέκ λειτουργούσαν ως ένδεκα. Όταν ο Ματσιβέντα θεώρησε ότι η αποστολή του ως Υιού επειγούσης ανάγκης είχε τελειώσει, σηματοδότησε το γεγονός αυτό στους ένδεκα συνεργάτες του και εκείνοι αμέσως προετοίμασαν την τεχνική δια της οποίας επρόκειτο να απαλλαγεί από τη σάρκα και με ασφάλεια να αποκατασταθεί στην αρχική του κατάσταση ως Μελχισεδέκ. Και την τρίτη μέρα μετά την εξαφάνισή του από το Σάλεμ, εμφανίσθηκε μεταξύ των ένδεκα συντρόφων του που υπηρετούσαν στην Ουράντια και ανέλαβε εκ νέου τη διακοπείσα πορεία του ως ένας από τους επιτρόπους του πλανήτη 606 της Σατάνια.
(1024.4) 93:10.2 Ο Ματσιβέντα τερμάτισε την επιφοίτησή του ως πλάσμα από σάρκα και αίμα τόσο ξαφνικά και ανεπίσημα, όσο την είχε αρχίσει. Ούτε η εμφάνιση, ούτε η αναχώρησή του συνοδεύτηκαν από οποιαδήποτε ασυνήθιστη αναγγελία, ή εκδήλωση. Ούτε προσκλητήριο ανάστασης, ούτε πέρας της πλανητικής απονομής χαρακτήρισαν την εμφάνισή του στην Ουράντια. Ήταν μια επιφοίτηση επείγουσας ανάγκης. Ο Ματσιβέντα, ωστόσο, δεν τελείωσε την παραμονή του στη σάρκα των ανθρώπινων υπάρξεων ει μη μόνο όταν απηλλάγη δεόντως από τον Πατέρα Μελχισεδέκ και πληροφορήθηκε ότι η επειγούσης ανάγκης επιφοίτησή του είχε λάβει την έγκριση του διευθυντού του Νέβαδον, του Γαβριήλ του Σάλβινγκτον.
(1024.5) 93:10.3 Ο Μελχισεδέκ Ματσιβέντα εξακολούθησε να έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τις υποθέσεις των απογόνων των ανθρώπων εκείνων που είχαν πιστέψει στη διδασκαλία του, όταν είχε ενσαρκωθεί. Αλλά οι απόγονοι του Αβραάμ, μέσω του Ισαάκ, όπως επιμείχθησαν με τους Κενίτες, υπήρξαν η μοναδική σειρά που για καιρό εξακολούθησε να καλλιεργεί την όποια καθαρή άποψη της διδασκαλίας του Σάλεμ.
(1024.6) 93:10.4 Ο ίδιος αυτός ο Μελχισεδέκ εξακολούθησε να συνεργάζεται καθ’ όλη τη διάρκεια των επόμενων δέκα εννέα αιώνων με πολλούς προφήτες και οραματιστές, προσπαθώντας, έτι, να διατηρήσει ζωντανές τις αλήθειες του Σάλεμ, ως το πλήρωμα του χρόνου για την εμφάνιση του Μιχαήλ επί της γης.
(1025.1) 93:10.5 Ο Ματσιβέντα εξακολούθησε ως πλανητικός επίτροπος ως την εποχή του θριάμβου του Μιχαήλ στην Ουράντια. Έπειτα, προσαρτήθηκε στην υπηρεσία της Ουράντια στην Τζερουζέμ, ως ένας από τους είκοσι τέσσερις διευθυντές και μόνο πρόσφατα υψώθηκε στη θέση του προσωπικού πρεσβευτή στην Τζερουζέμ του Δημιουργού Υιού, φέροντας τον τίτλο του Πληρεξούσιου Πλανητικού Πρίγκιπα της Ουράντια. Πεποίθησή μας είναι ότι, όσο η Ουράνια παραμένει ένας κατοικημένος πλανήτης, ο Μελχισεδέκ Ματσιβέντα δεν θα επιστρέψει απόλυτα στα καθήκοντα των υιών της τάξης του, αλλά ότι θα παραμείνει, μιλώντας από χρονική σκοπιά, για πάντα ο πλανητικός λειτουργός, αντιπρόσωπος του Χριστού Μιχαήλ.
(1025.2) 93:10.6 Εφ’ όσον επρόκειτο για μία επείγουσα επιφοίτηση στην Ουράντια, δεν φαίνεται από τα αρχεία ποιο θα μπορούσε να είναι το μέλλον του Ματσιβέντα. Μπορεί να αποδειχθεί7 [165] ότι το σώμα των Μελχισεδέκ του Νέβαδον έχει υποστεί τη μόνιμη απώλεια ενός εκ των μελών του. Πρόσφατες αποφάσεις που ελήφθησαν από τους Μέγιστους της Εντέντια και αργότερα επικυρώθηκαν από τους Αρχαίους των Ημερών της Ουβέρσα, υποδηλώνουν σοβαρά ότι αυτός ο επιφοιτήσας Μελχισεδέκ προορίζεται να πάρει τη θέση του εκπεσόντος Πλανητικού Πρίγκιπα, του Καλιγκάστια. Αν οι εικασίες μας πάνω σ’ αυτό είναι σωστές, είναι σίγουρα πιθανόν ότι ο Μελχισεδέκ Ματσιβέντα μπορεί να εμφανισθεί και πάλι, προσωποποιημένος, στην Ουράντια και, με κάποιο διαφορετικό τρόπο, να αναλάβει το ρόλο του εκθρονισμένου Πλανητικού Πρίγκιπα, ή άλλως, να εμφανισθεί στη γη για να δράσει ως πληρεξούσιος Πλανητικός Πρίγκιπας, εκπροσωπώντας τον Χριστό Μιχαήλ, ο οποίος πλέον διατηρεί ουσιαστικά τον τίτλο του Πλανητικού Πρίγκιπα της Ουράντια. Ενώ απέχει πολύ από του να είναι σαφές σ’ εμάς ποιο θα είναι το μέλλον του Ματσιβέντα, παρά ταύτα, τα γεγονότα που τόσο πρόσφατα έλαβαν χώρα υποδηλώνουν σοβαρά ότι οι παραπάνω εικασίες δεν απέχουν πολύ από την αλήθεια.
(1025.3) 93:10.7 Κατανοούμε καλά πώς, με το θρίαμβό του στην Ουράντια, ο Μιχαήλ έγινε ο διάδοχος του Καλιγκάστια, αλλά και του Αδάμ. Πώς έγινε ο Πρίγκιπας της Ειρήνης και δεύτερος Αδάμ. Και πώς βλέπουμε την απονομή σ’ αυτόν τον Μελχισεδέκ του τίτλου του Πληρεξούσιου Πλανητικού Πρίγκιπα της Ουράντια. Θα εκλεγεί, επίσης, Πληρεξούσιος Υλικός Υιός της Ουράντια; Ή, υπάρχει πιθανότητα να συμβεί κάποιο απρόσμενο και απρόβλεπτο γεγονός, ή, η επιστροφή, κάποια στιγμή, του Αδάμ και της Εύας, ή κάποιων από τους απογόνους τους, ως εκπροσώπων του Μιχαήλ, με τον τίτλο των πληρεξούσιων του δεύτερου Αδάμ της Ουράντια;
(1025.4) 93:10.8 Και όλες αυτές οι υποθέσεις, που συνδέονται με τη βεβαιότητα της μελλοντικής εμφάνισης τόσο των Μαγίστρων Υιών, όσο και των Διδασκάλων Υιών της Τριάδας, σε συνδυασμό με την ρητή υπόσχεση του Δημιουργού Υιού ότι θα επιστέψει κάποτε, κάνουν την Ουράντια πλανήτη μελλοντικής αβεβαιότητας και τον καθιστούν μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες και αξιοπερίεργες σφαίρες σ’ ολόκληρο το σύμπαν του Νέβαδον. Είναι απολύτως πιθανόν ότι, σε κάποια μελλοντική εποχή, η Ουράντια θα πλησιάσει στην εποχή του φωτός και της ζωής, και, αφού εκδικασθούν, τελικά, τα θέματα της εξέγερσης του Εωσφόρου και της αποστασίας του Καλιγκάστια, να γίνουμε μάρτυρες της παρουσίας στην Ουράντια, ταυτόχρονα, του Ματσιβέντα, του Αδάμ και της Εύας και του Χριστού Μιχαήλ, καθώς επίσης, είτε ενός Υιού Μάγιστρου, ή, ακόμη κάποιων Διδασκάλων Υιών της Τριάδας.
(1025.5) 93:10.9 Είναι από μακρού άποψη της τάξης μας ότι η παρουσία του Ματσιβέντα στο σώμα των διευθυντών της Ουράντια, το οποίο βρίσκεται στην Τζερουζέμ, των είκοσι τεσσάρων συμβούλων, αποτελεί επαρκή απόδειξη που εγγυάται την πεποίθηση ότι πρόκειται να ακολουθήσει τους θνητούς της Ουράντια σε όλη τη διαδρομή του συμπαντικού σχεδίου προόδου και ανέλιξης, ακόμη κι’ ως το εν Παραδείσω Σώμα της Τελικότητας. Γνωρίζουμε ότι ο Αδάμ και η Εύα έχουν, έτσι, προορισμό να συνοδεύσουν τους γήινους συντρόφους τους στο προς τον Παράδεισο εγχείρημα, όταν η Ουράντια θα έχει εγκατασταθεί στο φως και στη ζωή.
(1025.6) 93:10.10 Λιγότερα από εκατό χρόνια πριν, αυτός ο ίδιος ο Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, ο κάποτε σοφός του Σάλεμ, ήταν ορατά παρών στην Ουράντια, για μία περίοδο εκατό χρόνων, δραστηριοποιούμενος ως μόνιμος γενικός κυβερνήτης του πλανήτη. Και αν το παρόν σύστημα διοίκησης των πλανητικών υποθέσεων συνεχισθεί, αναμένεται να επιστρέψει με την ίδια ισχύ, σε λίγο περισσότερα από χίλια χρόνια.
(1026.1) 93:10.11 Αυτή είναι η ιστορία του Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, ενός από τους πλέον μοναδικούς χαρακτήρες που θα συνδεθούν, ποτέ, με την ιστορία της Ουράντια, μιας προσωπικότητας η οποία μπορεί να προορίζεται για να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στις μελλοντικές εμπειρίες του έκρυθμου και ασυνήθιστου κόσμου σας.
(1026.2) 93:10.12 [Παρουσιάσθηκαν από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1027.1) 94:0.1 Οι πρώιμοι διδάσκαλοι της θρησκείας του Σάλεμ διείσδυσαν στις πλέον απομακρυσμένες φυλές της Αφρικής και της Ευρασίας, κηρύσσοντας, πάντα, το ευαγγέλιο του Ματσιβέντα ότι η πίστη και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στον μοναδικό Θεό του σύμπαντος, είναι το μοναδικό τίμημα για την απόκτηση της θείας χάρης. Η συνθήκη του Μελχισεδέκ με τον Αβραάμ υπήρξε το πρότυπο για το σύνολο της αρχικής προπαγάνδας που ξεκίνησε από το Σάλεμ και άλλα κέντρα. Ποτέ η Ουράντια δεν είχε περισσότερο ενθουσιώδεις και δυναμικούς ιεραπόστολους, οποιασδήποτε θρησκείας, από αυτούς τους ανώτερους άνδρες και τις γυναίκες που μετέφεραν τις διδαχές του Μελχισεδέκ σ’ ολόκληρο το Ανατολικό Ημισφαίριο. Οι ιεραπόστολοι αυτοί στρατολογήθηκαν από πολλούς λαούς και φυλές και διέδωσαν εν πολλοίς τις διδασκαλίες τους με τη μέθοδο του προσηλυτισμού των αυτοχθόνων. Ίδρυσαν κέντρα εκπαίδευσης σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπου δίδαξαν στους αυτόχθονες τη θρησκεία του Σάλεμ και εν συνεχεία ανέθεσαν στους μαθητές αυτούς να εργασθούν ως διδάσκαλοι του ίδιου του λαού τους.
(1027.2) 94:1.1 Την εποχή του Μελχισεδέκ η Ινδία ήταν μια κοσμοπολίτικη χώρα, που πρόσφατα είχε περιέλθει υπό την πολιτική και θρησκευτική κυριαρχία των Αριο-Ανδιτών, από βορρά και δύση, εισβολέων. Κατά την εποχή αυτή, μόνο το βόρειο και το δυτικό τμήμα της χερσονήσου είχαν σε μεγάλη έκταση διαπεραστεί από τους Αρίους. Αυτοί οι Βεδικοί αλλόφυλοι είχαν φέρει μαζί τους τις πολλές φατριακές τους θεότητες. Οι μορφές της θρησκευτικής τους λατρείας ακολουθούσαν στενά την τελετουργική πρακτική των προηγούμενων Ανδιτών προγόνων, κατά το ότι ο πατέρας λειτουργούσε ως ιερέας και η μητέρα ως ιέρεια, ενώ η οικογενειακή εστία χρησιμοποιείτο επίσης ως βωμός.
(1027.3) 94:1.2 Η Βεδική λατρεία ευρίσκετο, τότε, στη διαδικασία ανάπτυξης και μεταμόρφωσης υπό την καθοδήγηση της τάξης των Βραχμάνων διδασκάλων-ιερέων, οι οποίοι σταδιακά ανέλαβαν τον έλεγχο επί του διευρυνόμενου λατρευτικού τελετουργικού. Η ανάμιξη των προηγούμενων τριάντα τριών θεοτήτων των Αρίων είχε ήδη αρχίσει, όταν οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ διείσδυσαν στα βόρεια της Ινδίας.
(1027.4) 94:1.3 Ο πολυθεϊσμός αυτών των Αρίων αντιπροσώπευε την εκφύλιση του παλαιότερου μονοθεϊσμού τους, εξ αιτίας του διαχωρισμού τους σε φατριακές μονάδες, με κάθε φατρία να διαθέτει δικό της τιμώμενο θεό. Ο εκφυλισμός αυτός του αρχικού μονοθεϊσμού και της αντίληψης της Τριάδας1 [166] των Ανδιτών της Μεσοποταμίας ευρίσκετο στη διαδικασία της ανασύνθεσης κατά τους πρώτους αιώνες της δεύτερης προ Χριστού χιλιετίας. Οι πολλοί θεοί ήσαν οργανωμένοι σ’ ένα πάνθεον υπό την τριαδική ηγεσία του Ντιάους Πιτάρ,2 [166] του κυρίου των ουρανών. Τον Ίντρα, τον θυελλώδη θεό της ατμόσφαιρας. Και τον Άγκνι, τον τρικέφαλο θεό της φωτιάς, κύριο της γης και υποτυπώδες σύμβολο μιας προηγούμενης τριαδικής αντίληψης.
(1027.5) 94:1.4 Οι θετικές εξελίξεις προς τη λατρεία ενός ακόμη θεού, χωρίς άρνηση των υπαρχόντων3 [167] προετοίμαζαν το δρόμο για ένα εξελιγμένο μονοθεϊσμό. Ο Άγκνι, η αρχαιότερη θεότητα, εξήρετο συχνά ως ο πατέρας-κεφαλή ολόκληρου του πανθέου. Η αρχή του θεού-πατέρα, που πότε αποκαλείτο Πρατζαπάτι, πότε ονομάζετο Βράχμα, αναδύθηκε στη θεολογική μάχη την οποία έδωσαν αργότερα οι Βραχμάνοι ιερείς με τους διδάσκαλους του Σάλεμ. Ο Βραχμανισμός έγινε αντιληπτός ως η ενεργειακή-θεία αρχή, η οποία δραστηριοποιεί ολόκληρο το Βεδικό πάνθεον.
(1028.1) 94:1.5 Οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ δίδαξαν τον ένα Θεό του Μελχισεδέκ, τον Μέγιστο των ουρανών. Η παρουσίαση αυτή δεν ήταν εντελώς ασύμβατη4 [168] με την αναδυόμενη αντίληψη του Πατέρα-Βράχμα, ως απαρχή όλων των θεών, το δόγμα, όμως, του Σάλεμ ήταν μη τελετουργικό και γι’ αυτό εξελίχθηκε ευθέως αντίστροφα προς τα δόγματα, τις παραδόσεις και τις διδασκαλίες των Βραχμάνων ιερέων. Ποτέ δεν θα αποδέχονταν οι Βραχμάνοι ιερείς τη διδασκαλία του Σάλεμ, περί σωτηρίας δια της πίστης, για την εύνοια του Θεού χωρίς τελετουργική τήρηση κανόνων και εξιλαστήριες θυσίες.
(1028.2) 94:1.6 Η απόρριψη του ευαγγελίου του Μελχισεδέκ για την εμπιστοσύνη προς το Θεό και την δια της πίστης σωτηρία σηματοδότησε μια αποφασιστική καμπή για την Ινδία. Οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ είχαν συμβάλλει πολύ στην απώλεια της πίστης σε όλους τους αρχαίους βεδικούς θεούς, οι ηγέτες, όμως, οι ιερείς του Βεδισμού, αρνήθηκαν να αποδεχθούν τη διδασκαλία του Μελχισεδέκ περί ενός Θεού και μιας απλής πίστης.
(1028.3) 94:1.7 Οι Βραχμάνοι επέλεξαν τα καλύτερα μέρη των ιερών κειμένων της εποχής τους σε μια προσπάθεια να πολεμήσουν τους διδασκάλους του Σάλεμ και η συρραφή αυτή των κειμένων τους, όπως διορθώθηκε στη συνέχεια, έφθασε μέχρι τη σύγχρονη εποχή ως η Ριγκ-Βέδα, ένα από τα αρχαιότερα ιερά βιβλία. Ακολούθησε η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη Βέδα, καθώς οι Βραχμάνοι προσπαθούσαν να αποκρυσταλλώσουν, να διατυπώσουν και να καθορίσουν τις λατρευτικές και εξιλαστήριες τελετουργίες τους στους ανθρώπους εκείνου του καιρού. Στην καλύτερη περίπτωση, τα κείμενα αυτά είναι ισότιμα με οποιοδήποτε άλλο σύνολο παρόμοιου χαρακτήρα, όσον αφορά στην ομορφιά των εννοιών και την αλήθεια της κρίσης. Καθώς, όμως, η ανώτερη αυτή θρησκεία μολύνετο με τις χιλιάδες χιλιάδων προλήψεις, λατρείες και τελετουργίες της νότιας Ινδίας, μεταμορφώθηκε σταδιακά στο πλέον ποικιλόμορφο θεολογικό σύστημα που αναπτύχθηκε ποτέ από το θνητό άνθρωπο. Μια διερεύνηση των Βέδα θα αποκαλύψει μερικές από τις ανώτερες, αλλά και μερικές από τις πλέον υποβαθμισμένες απόψεις περί του Θείου, που συνέλαβε ποτέ ο άνθρωπος.
(1028.4) 94:2.1 Καθώς οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ διείσδυαν από το νότο στη Δραβιδιανή Ντεκκάν, ήλθαν αντιμέτωποι με ένα διευρυνόμενο σύστημα κάστας, το σχέδιο των Αρίων για να αποτρέψουν την απώλεια της φυλετικής τους ταυτότητας, εν όψει μιας αυξανόμενης παλίρροιας δευτερευόντων λαών του Σαντζίκ. Εφ’ όσον η κάστα των Βραχμάνων ιερέων αποτελούσε την ίδια την ουσία αυτού του συστήματος, η κοινωνική αυτή τάξη καθυστέρησε σε μεγάλο βαθμό την πρόοδο των διδασκάλων του Σάλεμ. Το σύστημα αυτό της κάστας απέτυχε να σώσει την Άρια φυλή, επέτυχε, όμως στο να διαιωνίσει τους Βραχμάνους, που με τη σειρά τους διατήρησαν τη θρησκευτική τους ηγεμονία στην Ινδία, ως τη σύγχρονη εποχή.
(1028.5) 94:2.2 Και τώρα, με την αποδυνάμωση του Βουδισμού εξ αιτίας της απόρριψης της ανώτερης αλήθειας, η λατρεία των Αρίων έγινε ευάλωτη στις αυξανόμενες εισβολές από την Ντεκκάν. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να αναχαιτίσει την παλίρροια της φυλετικής εξόντωσης και του θρησκευτικού εκμηδενισμού, η κάστα των Βραχμάνων επεχείρησε να εξάρει εαυτήν υπεράνω όλων. Δίδασκαν ότι η θυσία προς το θείο ήταν αφ’ εαυτής απολύτως δραστική, ότι η ισχύς της ήταν παντοδύναμη. Κήρυσσαν ότι, εκ των δύο βασικών, θείων αρχών του σύμπαντος, η μία ήταν ο Βράχμα η θεότητα και η άλλη οι Βραχμάνοι ιερείς. Σε κανένα άλλο λαό της Ουράντια δεν τόλμησαν ποτέ οι ιερείς να εξάρουν τόσο πολύ την τάξη τους, πάνω ακόμη κι’ από το θείο, να αποδώσουν στους εαυτούς τους τις τιμές που οφείλονται στους θεούς. Εκείνοι, όμως, προχώρησαν τόσο παράλογα μακριά με τους αλαζονικούς αυτούς ισχυρισμούς τους, ώστε ολόκληρο το επισφαλές σύστημα κατέρρευσε μπροστά στις υποβαθμισμένες λατρείες που εισέρευσαν από τους γειτονικούς και λιγότερο προηγμένους πολιτισμούς. Ο ίδιος ο τεράστιος Βεδικός κλήρος τρέκλισε και βυθίστηκε κάτω από τη μαύρη παλίρροια της αδράνειας και της απαισιοδοξίας, που το ίδιο το εγωιστικό και παράλογο θράσος τους είχε επιφέρει σ’ ολόκληρη την Ινδία.
(1029.1) 94:2.3 Η υπερβολική συγκέντρωση στον εαυτό κατέληξε με βεβαιότητα στο φόβο της με εξελικτικής διαιώνισης του εαυτού, σ’ ένα ατέρμονα κύκλο διαδοχικών ενσαρκώσεων ως άνθρωπος, ζώο, ή φυτό. Και από όλες οι μολυσματικές δοξασίες που θα μπορούσαν να προσκολληθούν σ’ αυτό που θα μπορούσε να γίνει αναδυόμενος μονοθεϊσμός, καμία προκάλεσε τόση γελοιοποίηση, όσο η πίστη αυτή στην περιπλάνηση5 [169] - το δόγμα της μετενσάρκωσης των ψυχών – που προήλθε από την Δραβιδιανή Ντεκκάν. Η πίστη αυτή στον ανιαρό και μονότονο κύκλο των επαναλαμβανόμενων ενσαρκώσεων λήστευσε από τους αγωνιζόμενους ανθρώπους την μακρόχρονα καλλιεργούμενη ελπίδα να βρουν την λύτρωση εκείνη και την πνευματική πρόοδο στο θάνατο, η οποία είχε αποτελέσει μέρος της παλαιότερης Βεδικής πίστης.
(1029.2) 94:2.4 Αυτή η από φιλοσοφική άποψη εξουθενωτική διδασκαλία ακολουθήθηκε γρήγορα από την ανακάλυψη του δόγματος της αιώνιας απόδρασης από τον εαυτό δια της βύθισης στη συμπαντική ανάπαυση και γαλήνη της απόλυτης ένωσης με τον Βράχμα, την υπερψυχή ολόκληρης της δημιουργίας. Οι υλικές επιθυμίες και οι ανθρώπινες φιλοδοξίες ληστεύθηκαν με επιτυχία και κυριολεκτικά καταστράφηκαν. Για περισσότερες από δύο χιλιάδες χρόνια, οι καλύτερες διάνοιες της Ινδίας προσπαθούσαν να αποδράσουν από κάθε επιθυμία και έτσι ορθάνοιξε η πόρτα για την είσοδο των μεταγενέστερων εκείνων λατρειών και διδαχών που κυριολεκτικά έδεσαν τις ψυχές πολλών Ινδουιστών λαών στις αλυσίδες της πνευματικής απελπισίας. Από όλους τους πολιτισμούς, Ο Βεδικο-Αριανός πλήρωσε το φρικτότερο τίμημα για την απόρριψη του ευαγγελίου του Σάλεμ.
(1029.3) 94:2.5 Η κάστα από μόνη της δεν μπορούσε να διαιωνίσει το θρησκευτικό-πολιτισμικό σύστημα των Αρίων και, καθώς οι κατώτερες θρησκείες της Ντεκκάν διείσδυσαν στο βορρά, ήλθε μια εποχή απόγνωσης και απελπισίας. Ήταν κατά τη διάρκεια των ζοφερών αυτών ημερών που παρουσιάσθηκε η θρησκευτική άποψη6 [170] να μην αφαιρείται καμία ζωή, η οποία διατηρήθηκε έκτοτε. Πολλές από τις καινούργιες απόψεις υπήρξαν απολύτως αθεϊστικές, ισχυριζόμενες ότι σωτηρία σαν αυτή που μπορούσε να επιτευχθεί, θα ερχόταν μόνο από τις ίδιες τις προσπάθειες του ανθρώπου, χωρίς βοήθεια. Σε μεγάλο μέρος, ωστόσο, όλης αυτής της ατυχούς φιλοσοφίας, μπορούν να εντοπισθούν διαστρεβλωμένα κατάλοιπα των διδαχών του Μελχισεδέκ, ακόμη και του Αδάμ.
(1029.4) 94:2.6 Αυτή ήταν η εποχή της συρραφής των μετέπειτα ιερών κειμένων της πίστης των Ινδουιστών, των Βραχμάνα και των Ουπανισάδ. Έχοντας απορρίψει τη διδασκαλία της ατομικής θρησκείας, δια της ατομικής εμπειρίας της πίστης προς τον ένα Θεό και έχοντας μολυνθεί από την πλημμύρα των υποβαθμισμένων και εξουθενωτικών πεποιθήσεων και θρησκειών από την Ντεκκάν, με τον ανθρωπομορφισμό και τις μετενσαρκώσεις τους, ο Βραχμανικός κλήρος παρουσίασε μια βίαιη αντίδραση εναντίον αυτών των ζημιογόνων πεποιθήσεων. Έκανε μια θετική προσπάθεια να αναζητήσει και να βρει την ουσιαστική πραγματικότητα. Οι Βραχμάνοι ετοιμάστηκαν για να απο-ανθρωπομορφοποιήσουν την Ινδική αντίληψη περί θείου, αλλά στην προσπάθειά τους αυτή περιέπεσαν στο θλιβερό λάθος της από-προσωποποίησης της έννοιας του Θεού, και κατέληξαν, όχι με μια ανώτερη, πνευματική άποψη για τον εν Παραδείσω Πατέρα, αλλά με μια απόμακρη και μεταφυσική ιδέα ενός τα πάντα περικλείοντος Απόλυτου.
(1029.5) 94:2.7 Στις προσπάθειές τους για αυτοδιατήρηση, οι Βραχμάνοι είχαν απορρίψει το μοναδικό Θεό του Μελχισεδέκ και τώρα βρίσκονταν με την υποθετική ύπαρξη του Βράχμα, του αόριστου εκείνου και φανταστικού εαυτού, του απρόσωπου εκείνου και ανίσχυρου αυτού, που άφησε την πνευματική ζωή της Ινδίας αδύναμη και εξασθενημένη, από την ατυχή εκείνη εποχή, ως τον εικοστό αιώνα.
(1029.6) 94:2.8 Ήταν κατά την εποχή που γράφονταν οι Ουπανισάδ, όταν αναδύθηκε ο Βουδισμός στην Ινδία. Παρά τη χιλιόχρονη, ωστόσο, επιτυχία του, δεν μπορούσε να συναγωνισθεί τον μεταγενέστερο Ινδουισμό. Παρά την ανώτερη ηθική του, η αρχική του παρουσίαση του Θεού ήταν ακόμη λιγότερο σαφής από εκείνη του Ινδουισμού, η οποία προέβλεπε ήσσονες, ατομικές θεότητες. Ο Βουδισμός, τελικά, παραχώρησε τη θέση του, στη βόρεια Ινδία, στην σφοδρή επίθεση ενός επιθετικού Ισλάμ, με τις σαφείς απόψεις του για τον Αλλάχ, ως υπέρτατο Θεό του σύμπαντος.
(1030.1) 94:3.1 Ενώ το ανώτερο επίπεδο του Βουδισμού δεν ήταν, σχεδόν, θρησκεία, υπήρξε πραγματικά μία από τις ευγενέστερες προσεγγίσεις του ανθρώπινου νου στους χώρους της φιλοσοφίας και της μεταφυσικής. Έχοντας αρχίσει να ανακαλύπτει την τελική πραγματικότητα, η Ινδική διάνοια δεν σταμάτησε, μέχρις ότου ερεύνησε κάθε, σχεδόν, φάση της θεολογίας, εκτός της βασικής διττής έννοιας της θρησκείας: την ύπαρξη του Συμπαντικού Πατέρα όλων των πλασμάτων του κόσμου και το γεγονός της ανελικτικής εμπειρίας μέσα στο σύμπαν, των ίδιων εκείνων πλασμάτων, καθώς προσπαθούν να φθάσουν τον αιώνιο Πατέρα, που τους έδωσε την εντολή να γίνουν τέλειοι, όπως εκείνος είναι τέλειος.
(1030.2) 94:3.2 Στην έννοια του Βράχμα, οι διάνοιες εκείνων των ημερών συνέλαβαν, πράγματι, την ιδέα ενός Απόλυτου που διεισδύει στα πάντα, αφού η πρόταση αυτή αναγνωρίσθηκε ταυτόχρονα ως δημιουργική ενέργεια και κοσμική αντίδραση. Ο Βράχμα θεωρήθηκε ότι ευρίσκετο πέραν κάθε προσδιορισμού, ικανός να γίνεται αντιληπτός μόνο δια της διαδοχικής άρνησης όλων των πεπερασμένων ιδιοτήτων. Επρόκειτο, σαφώς, για την πίστη σε μία απόλυτη, ακόμη και άπειρη ύπαρξη, αλλά η άποψη αυτή εστερείτο, σε μεγάλο βαθμό, των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας και γι’ αυτό δεν μπορούσε να αποτελέσει βίωμα των θρησκευόμενων ατόμων.
(1030.3) 94:3.3 Ο Βράχμα-Ναραγιάνα θεωρήθηκε το Απόλυτο, το άπειρο ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ, η πρωταρχική δημιουργική δύναμη του λανθάνοντος κόσμου, ο Συμπαντικός Εαυτός που υπάρχει ακίνητος και εν δυνάμει ευρισκόμενος στην αιωνιότητα. Αν οι φιλόσοφοι εκείνου του καιρού είχαν μπορέσει να κάνουν το επόμενο βήμα στην θεώρηση του Θείου, αν είχαν μπορέσει να φαντασθούν τον Βράχμα ως συνεργικό και δημιουργικό, ως προσωπικότητα που μπορεί να προσεγγισθεί από τις δημιουργημένες, εξελισσόμενες υπάρξεις, τότε, μια τέτοια διδασκαλία θα είχε αποτελέσει την πλέον προηγμένη παρουσίαση του Θείου στην Ουράντια, αφού θα περιελάμβανε τα πρώτα πέντε επίπεδα της συνολικής λειτουργίας του Θείου και θα μπορούσε ίσως να οραματισθεί τα υπόλοιπα δύο.
(1030.4) 94:3.4 Σε ορισμένες φάσεις, η έννοια της Μιας Συμπαντικής Υπερψυχής, ως του συνολικού αθροίσματος της ύπαρξης όλων των πλασμάτων οδήγησε τους Ινδούς φιλόσοφους πολύ κοντά στην αλήθεια του Υπέρτατου Όντος, η αλήθεια, όμως, αυτή δεν τους βοήθησε καθόλου, αφού απέτυχαν να αναπτύξουν οποιαδήποτε εύλογη, ή ορθολογιστική ατομική προσέγγιση προς την επίτευξη του θεωρητικού, μονοθεϊστικού τους στόχου, του Βράχμα-Ναραγιάνα.
(1030.5) 94:3.5 Η αρχή του Κάρμα περί της συνέχισης της αιτιότητας βρίσκεται, πάλι, πολύ κοντά στην αλήθεια της σύνθεσης των επιπτώσεων όλων των χωροχρονικών ενεργειών στην εντός του Θείου παρουσία του Υπέρτατου. Η υπόθεση, όμως, αυτή ουδέποτε μερίμνησε για τη σύντονη, ατομική κατάκτηση του Θείου από το θρησκευόμενο άτομο, αλλά μόνο για την τελική καταβύθιση κάθε προσωπικότητας στην Συμπαντική Υπερψυχή.
(1030.6) 94:3.6 Η φιλοσοφία του Βραχμανισμού έφθασε, επίσης, πολύ κοντά στην συνειδητοποίηση της ενοίκησης των Προσαρμοστών της Σκέψης, μόνο και μόνο για να διαστραφεί εξ αιτίας της παρανόησης της αλήθειας. Η διδαχή ότι η ψυχή αποτελεί κατοικία του Βράχμα θα μπορούσε να προετοιμάσει το δρόμο για μια προηγμένη θρησκεία αν η άποψη αυτή δεν είχε διαστραφεί από την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει ανθρώπινη ατομικότητα πέραν αυτής της ενοίκησης του Συμπαντικού Ενός.
(1030.7) 94:3.7 Σύμφωνα με το δόγμα της ένωσης του εαυτού-ψυχής με την Υπερψυχή, οι Ινδοί θεολόγοι απέτυχαν να κατοχυρώσουν τη σωτηρία για κάτι ανθρώπινο, κάτι νέο και μοναδικό, κάτι που θα γεννηθεί από την ένωση της ανθρώπινης βούλησης και της βούλησης του Θεού. Η διδασκαλία της επιστροφής της ψυχής στον Βράχμα είναι σαφώς παράλληλη προς την αλήθεια της επιστροφής του Προσαρμοστή στην αγκαλιά του Πατέρα του Σύμπαντος, υπάρχει όμως κάτι που ξεχωρίζει από τον Προσαρμοστή, κάτι που επίσης σώζεται, το μοροντιανό αντίστοιχο της θνητής προσωπικότητας. Και η ζωτική αυτή έννοια ήταν καταστροφικά απούσα από τη Βραχμανική φιλοσοφία.
(1031.1) 94:3.8 Η Βραχμανική φιλοσοφία έχει προσεγγίσει πολλά από τα δεδομένα του σύμπαντος, έχει πλησιάσει πολυάριθμες κοσμικές αλήθειες, αλλά έχει, πολύ συχνά, πέσει θύμα του σφάλματος της αποτυχίας του διαχωρισμού των διαφόρων επιπέδων της πραγματικότητας, όπως είναι το απόλυτο, το υπερβατικό και το πεπερασμένο. Απέτυχε να υπολογίσει ότι αυτό που μπορεί να είναι πεπερασμένο-απατηλό στο απόλυτο επίπεδο, μπορεί να είναι απολύτως πραγματικό στο πεπερασμένο επίπεδο. Και δεν έχει, επίσης, αναγνωρίσει την ουσιώδη προσωπικότητα του πατέρα του Σύμπαντος, ο οποίος επικοινωνεί προσωπικά σε όλα τα επίπεδα, από την περιορισμένη εμπειρία του εξελικτικού πλάσματος με το Θεό, ως την απεριόριστη εμπειρία του Αιώνιου Υιού με τον εν Παραδείσω Πατέρα.
(1031.2) 94:4.1 Με το πέρασμα των αιώνων στην Ινδία, οι μάζες επέστρεψαν, ως ένα σημείο, στα αρχαία τελετουργικά των Βέδα, όπως αυτά είχαν τροποποιηθεί από τις διδασκαλίες των ιεραποστόλων του Μελχισεδέκ και αποκρυσταλλωθεί από τον μετέπειτα κλήρο των Βραχμάνων. Αυτή, η παλαιότερη και περισσότερο κοσμοπολίτικη από όλες τις θρησκείες του κόσμου, είχε υποστεί περαιτέρω αλλαγές ως αντίδραση έναντι του Βουδισμού και του Τζαϊνισμού, αλλά και των επιδράσεων του Μωαμεθανισμού και του Χριστιανισμού, που εμφανίσθηκαν αργότερα. Αλλά την εποχή που έφθασαν σ’ αυτούς, οι διδαχές του Ιησού είχαν τόσο πολύ δυτικοποιηθεί, ώστε να είναι «η θρησκεία ενός λευκού ανθρώπου,» και γι’ αυτό παράξενη και ξένη για τον Ινδουιστικό νου.
(1031.3) 94:4.2 Η Ινδουιστική θεολογία, πλέον, απεικονίζει τέσσερα καθοδικά επίπεδα του θεού και της θείας υπόστασης:
(1031.4) 94:4.3 1. Τον Βράχμα, το Απόλυτο, το Άπειρο Ένα, το ΕΙΝΑΙ.
(1031.5) 94:4.4 2. Την Τριμούρτι, την υπέρτατη τριάδα του Ινδουισμού. Στο συσχετισμό αυτό, ο Βράχμα, το πρώτο μέλος, θεωρείται ότι δημιουργήθηκε αφ’ εαυτού, από το Βραχμάν – το άπειρο. Αν δεν ταυτίζετο στενά με το πανθεϊστικό Άπειρο Ένα, ο Βράχμα θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για την έννοια του Πατέρα του Σύμπαντος. Ο Βράχμα ταυτίζεται, επίσης, με το πεπρωμένο.
(1031.6) 94:4.5 Η λατρεία του δεύτερου και του τρίτου μέλους, του Σίβα και του Βισνού, δημιουργήθηκε την πρώτη μετά Χριστόν χιλιετία. Ο Σίβα είναι ο κύριος της ζωής και του θανάτου, ο θεός της γονιμότητας και κύριος της καταστροφής. Ο Βισνού είναι εξαιρετικά δημοφιλής εξ αιτίας της πεποίθησης ότι κατά περιόδους ενσαρκώνεται με ανθρώπινη μορφή. Έτσι ο Βισνού γίνεται αληθινός και υπαρκτός στη φαντασία των Ινδών. Ο Σίβα και ο Βισνού θεωρούνται, ο καθένας από ορισμένους, ανώτεροι όλων.
(1031.7) 94:4.6 3. Βεδικές και μετα-Βεδικές θεότητες. Πολλοί από τους αρχαίους θεούς των Αρίων, όπως είναι ο Άγκνι, ο Ίντρα, ο Σόμα, διατηρήθηκαν ως δευτερεύοντες προς τα τρία μέλη της Τριμούρτι. Πολυάριθμοι επιπλέον θεοί εμφανίσθηκαν από την εποχή της Βεδικής Ινδίας και επίσης ενσωματώθηκαν στο Ινδουιστικό πάνθεον.
(1031.8) 94:4.7 4. Οι Ημίθεοι: οι υπεράνθρωποι, οι εν μέρει θεοί, οι ήρωες, οι δαίμονες, τα φαντάσματα, τα κακοποιά πνεύματα, τα πνεύματα, τα τέρατα, τα ξωτικά και οι άγιοι των μεταγενέστερων λατρειών.
(1031.9) 94:4.8 Ενώ ο Ινδουισμός είχε ήδη αποτύχει εμψυχώσει το λαό της Ινδίας, υπήρξε ταυτόχρονα ανεκτική θρησκεία. Η μεγάλη του δύναμη έγκειται στο γεγονός ότι έχει αποδείξει ότι είναι η πλέον προσαρμόσιμη, αμορφική7 [171] θρησκεία που εμφανίσθηκε στην Ουράντια. Μπορεί να υποστεί απεριόριστες αλλαγές και διαθέτει ένα ασυνήθιστο εύρος εύκαμπτων προσαρμογών, από την υψηλή και ημι-μονοθεϊστική θεώρηση του διανοητικού Βραχμάν, ως τον απόλυτο φετιχισμό και τις πρακτικές της πρωτόγονης λατρείας των υποβαθμισμένων και καταπιεσμένων τάξεων των αγράμματων πιστών.
(1032.1) 94:4.9 Ο Ινδουισμός επέζησε επειδή αποτελεί, κατά βάσιν, αναπόσπαστο μέρος της βασικής κοινωνικής δομής της Ινδίας. Δεν έχει μεγάλη ιεραρχία, η οποία να μπορεί να διαταραχθεί, ή να καταστραφεί. Είναι συνυφασμένος με τα πρότυπα διαβίωσης του λαού. Διαθέτει προσαρμοστικότητα στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, η οποία υπερβαίνει όλες τις άλλες λατρείες και επιδεικνύει πνεύμα ανοχής έναντι πολλών άλλων θρησκειών, με τον Γκαουτάμα, τον Βούδα, ακόμη και τον ίδιο το Χριστό, να θεωρούνται, κατ’ ισχυρισμόν, ενσαρκώσεις του Βισνού.
(1032.2) 94:4.10 Σήμερα στην Ινδία, η μεγαλύτερη ανάγκη είναι η παρουσίαση του ευαγγελίου του Ιησού – της πατρικής ιδιότητας του Θεού, της υϊκής προς αυτόν σχέσης των ανθρώπων και της συνακόλουθης αδελφικής σχέσης όλων των ανθρώπων μεταξύ τους, η οποία γίνεται αντιληπτή σε προσωπικό επίπεδο δια της στοργικής λειτουργίας και της κοινωνικής προσφοράς υπηρεσίας. Στην Ινδία το φιλοσοφικό πλαίσιο υπάρχει, η λατρευτική δομή είναι παρούσα. Το μόνο που χρειάζεται είναι ο αναζωογονητικός σπινθήρας της δυναμικής αγάπης που παρουσιάζεται στο αυθεντικό ευαγγέλιο του Υιού του Ανθρώπου, χωρίς τα δυτικά δόγματα και τις δοξασίες που παρ’ ολίγο να κάνουν την επιφοίτηση ζωής του Μιχαήλ θρησκεία του λευκού ανθρώπου.
(1032.3) 94:5.1 Καθώς οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ προχωρούσαν στην Ασία, διαδίδοντας το δόγμα του Μέγιστου Θεού και τη σωτηρία δια της πίστης, απορρόφησαν μεγάλο μέρος της φιλοσοφίας και της θρησκευτικής σκέψης των διαφόρων χωρών που διέσχιζαν. Οι διδάσκαλοι, όμως, που εξουσιοδοτήθηκαν από τον Μελχισεδέκ και τους απογόνους του δεν πρόδωσαν την εμπιστοσύνη τους. Πράγματι, διείσδυσαν σε όλους τους λαούς της Ευρασιατικής ηπείρου και ήταν στο μέσον της δεύτερης προ Χριστού χιλιετίας που έφθασαν στην Κίνα. Στο Ση Φου, για περισσότερα από εκατό χρόνια, οι Σαλεμίτες διατήρησαν την έδρα τους, εκπαιδεύοντας εκεί τους Κινέζους διδασκάλους, οι οποίοι δίδαξαν σε όλες τις περιοχές της κίτρινης φυλής.
(1032.4) 94:5.2 Ήταν σε άμεση συνάρτηση με τη διδασκαλία αυτή που εμφανίσθηκε στην Κίνα η αρχική μορφή του Ταοϊσμού, μια εντελώς διαφορετική θρησκεία από αυτήν που φέρει το όνομα αυτό σήμερα. Ο αρχικός, ή πρωτο-Ταοϊσμός υπήρξε ο συνδυασμός των εξής επί μέρους στοιχείων:8 [172]
(1032.5) 94:5.3 1. Της διασωζόμενης διδασκαλίας του Σίνγκλανγκτον, η οποία διατηρήθηκε στην έννοια του Σανγκ-τι, του Θεού των Ουρανών. Την εποχή του Σίνγκλανγκτον ο Κινεζικός λαός έγινε ουσιαστικά μονοθεϊστικός. Εστίασαν τη λατρεία τους στην Μόνη Αλήθεια, αργότερα γνωστή ως Πνεύμα των Ουρανών, στον κυβερνήτη του σύμπαντος. Και η κίτρινη φυλή ουδέποτε έχασε εντελώς την αρχική αυτή αντίληψη του Θείου, παρά το ότι στους αιώνες που ακολούθησαν πολλοί κατώτεροι θεοί και πνεύματα εισχώρησαν ύπουλα στη θρησκεία τους.
(1032.6) 94:5.4 2. Της θρησκείας του Σάλεμ, περί μιας Μέγιστης Δημιουργού Θεότητας, η οποία θα πλήρωνε με τη χάρη της την ανθρωπότητα, ως απόκριση στην πίστη του ανθρώπου. Είναι, ωστόσο, απολύτως αληθές ότι, ως την εποχή κατά την οποία οι ιεραπόστολοι του Μελχισεδέκ διείσδυσαν στα εδάφη της κίτρινης φυλής, το αρχικό τους μήνυμα είχε αλλάξει κατά πολύ από τα απλά δόγματα του Σάλεμ, της εποχής του Ματσιβέντα.
(1032.7) 94:5.5 3. Της έννοιας του Βραχμάν-Απόλυτου των Ινδών φιλοσόφων, μαζί με την επιθυμία να σωθούν από κάθε κακό. Η μεγαλύτερη, ίσως, εξωτερική επίδραση στην προς ανατολάς εξάπλωση της θρησκείας του Σάλεμ ασκήθηκε από τους Ινδούς διδασκάλους της Βεδικής πίστης, οι οποίοι ενέβαλλαν την αρχή του Βραχμάν – του Απόλυτου – στην ευαγγελική θεώρηση των Σαλεμιτών.
(1033.1) 94:5.6 Αυτή η σύνθετη πίστη εξαπλώθηκε σε όλες τις περιοχές των κίτρινων και καφέ φυλών ως λανθάνουσα επίδραση στην θρησκευτική-φιλοσοφική τους θεώρηση. Στην Ιαπωνία, ο πρωτο-Ταοϊσμός αυτός είναι γνωστός ως Σίντο, ενώ στη χώρα αυτή, πολύ μακριά από το Σάλεμ της Παλαιστίνης, οι άνθρωποι διδάχθηκαν από την ενσάρκωση του Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, που κατοίκησε στη γη, ότι το όνομα του Θεού δεν θα λησμονηθεί από την ανθρωπότητα.
(1033.2) 94:5.7 Στην Κίνα, όλες αυτές οι πεποιθήσεις μπερδεύτηκαν, αργότερα, και αναμίχθηκαν με την συνεχώς διευρυνόμενη άποψη9 [173] της προγονικής λατρείας. Ωστόσο ποτέ, από την εποχή του Σίνγκλανγκτον, δεν περιήλθαν οι Κινέζοι στην εξουθενωτική δουλεία του κλήρου. Η κίτρινη φυλή υπήρξε η πρώτη που αναδύθηκε από τα δεσμά της βαρβαρότητας στον οργανωμένο πολιτισμό, επειδή ήταν η πρώτη που απέκτησε κάποιο βαθμό ελευθερίας από τον δουλικό φόβο προς τους θεούς, ενώ δεν φοβήθηκε ούτε καν τα πνεύματα των νεκρών, όπως τα φοβούνταν άλλες φυλές. Η Κίνα ηττήθηκε επειδή απέτυχε να προοδεύσει πέραν της αρχικής απελευθέρωσής της από τον κλήρο. Περιέπεσε σ’ μία σχεδόν εξ ίσου καταστροφική πλάνη, τη λατρεία των προγόνων.
(1033.3) 94:5.8 Οι Σαλεμίτες, ωστόσο, δεν μόχθησαν μάταια. Ήταν στη βάση του ευαγγελίου τους που οι Κινέζοι φιλόσοφοι του έκτου αιώνα στήριξαν τη διδασκαλία τους. Η ηθική ατμόσφαιρα και τα πνευματικά συναισθήματα της εποχής του Λάο Τσε και του Κομφούκιου αναπτύχθηκαν βάσει της διδασκαλίας των Σαλεμιτών ιεραποστόλων μιας προηγούμενης εποχής.
(1033.4) 94:6.1 Εξακόσια, περίπου, χρόνια πριν την άφιξη του Μιχαήλ, φάνηκε στον Μελχισεδέκ, που είχε ήδη εγκαταλείψει τη σάρκα, ότι η καθαρότητα της διδασκαλίας του στη γη ευρίσκετο σε μεγάλο κίνδυνο εξ αιτίας της γενικευμένης απορρόφησής της από τις παλαιότερες δοξασίες της Ουράντια. Φάνηκε, σε κάποια εποχή, ότι η αποστολή του ως προδρόμου του Μιχαήλ θα μπορούσε να απειληθεί, ή να αποτύχει. Και τον έκτο προ Χριστού αιώνα, μέσω ενός ασυνήθιστου συντονισμού πνευματικών επενεργειών, που δεν είναι όλες κατανοητές, ακόμη και από τους επόπτες του πλανήτη, η Ουράντια έγινε μάρτυρας μιας εξαιρετικά ασυνήθιστης παρουσίασης της πολύμορφης θρησκευτικής αλήθειας. Δια της επίδρασης πολλών εξ ανθρώπων διδασκάλων το ευαγγέλιο του Σάλεμ επανατοποθετήθηκε και ανανεώθηκε και, όπως παρουσιάσθηκε τότε, έτσι διατηρήθηκε εν πολλοίς ως την εποχή της παρούσας καταγραφής.
(1033.5) 94:6.2 Ο μοναδικός αυτός αιώνας της πνευματικής προόδου χαρακτηρίσθηκε από σπουδαίους θρησκευτικούς, ηθικούς και φιλοσοφικούς διδασκάλους, σ’ ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Στην Κίνα, οι δύο εξαίρετοι διδάσκαλοι υπήρξαν ο Λάο Τσε και ο Κομφούκιος.
(1033.6) 94:6.3 Ο Λάο Τσε έχτισε κατ’ ευθείαν πάνω στις ιδέες των παραδόσεων του Σάλεμ, όταν δήλωσε ότι το Ταό είναι η Μοναδική Γενεσιουργός Αιτία ολόκληρης της δημιουργίας. Ο Λάο υπήρξε άνθρωπος με μεγάλο πνευματικό όραμα. Δίδαξε ότι «το αιώνιο πεπρωμένο του ανθρώπου ήταν η παντοτινή ένωση με το Ταό, τον Υπέρτατο Θεό και Βασιλέα του Σύμπαντος.» Η αντίληψή του πάνω στην ύπατη αιτία ήταν πολύ ξεχωριστή, αφού έγραψε: «Η ενότητα δημιουργείται από το Απόλυτο Ταό και από την Ενότητα εμφανίζεται η κοσμική Δυαδικότητα και από την Δυαδικότητα αυτή προέρχεται η Τριαδικότητα και η Τριαδικότητα είναι η πρωταρχική αιτία ολόκληρης της πραγματικότητας.» «Όλη η αλήθεια10 [174] ισορροπεί μεταξύ των δυναμικών και των πραγματικοτήτων του σύμπαντος και εναρμονίζονται πάντα με το πνεύμα του θείου.»
(1033.7) 94:6.4 Ο Λάο Τσε έκανε επίσης μια από τις πρώτες παρουσιάσεις του δόγματος της ανταπόδοσης καλού για το κακό. «Η καλοσύνη γεννά την καλοσύνη, αλλά γι’ αυτόν που είναι πραγματικά καλός, και το κακό επίσης γεννά καλοσύνη.»
(1033.8) 94:6.5 Δίδαξε την επιστροφή των πλασμάτων στον Δημιουργό και παρουσίασε τη ζωή ως την ανάδυση μιας προσωπικότητας από τις κοσμικές δυναμικές, ενώ ο θάνατος ήταν σαν την επιστροφή στο σπίτι, γι’ αυτήν την προσωπικότητα του πλάσματος. Η άποψή του για την αληθή πίστη υπήρξε ασυνήθιστη, ενώ και αυτός επίσης την παρομοίασε με «την στάση ενός μικρού παιδιού.»
(1034.1) 94:6.6 Η αντίληψή του για τον αιώνιο σκοπό του Θεού υπήρξε σαφής, αφού είπε: «Το Απόλυτο Θείο δεν αγωνίζεται, αλλά είναι πάντα νικητής. Δεν εξαναγκάζει την ανθρωπότητα, αλλά είναι έτοιμο πάντα να ανταποκριθεί στις ειλικρινείς της επιθυμίες. Το θέλημα του Θεού έχει αιώνια υπομονή, είναι αιώνιο στο αναπόφευκτο της έκφρασής του.» Και για τον ειλικρινή θρησκευόμενο είπε, εκφράζοντας την αλήθεια ότι το να δίνεις είναι μεγαλύτερη ευλογία από το να λαμβάνεις: «Ο καλός άνθρωπος δεν επιζητεί να κρατήσει την αλήθεια για τον εαυτό του, αλλά μάλλον προσπαθεί να εναποθέσει τα πλούτη αυτά στους συνανθρώπους του, διότι αυτή είναι η πραγμάτωση της αλήθειας. Το θέλημα του Απόλυτου Θεού πάντα ευεργετεί, ποτέ δεν καταστρέφει. Ο στόχος του ειλικρινούς πιστού είναι πάντα να δρα, αλλά ποτέ να εξαναγκάζει.»
(1034.2) 94:6.7 Η διδασκαλία του Λάο περί μη αντίστασης και ο διαχωρισμός που έκανε μεταξύ δράσης και εξαναγκασμού διαστρεβλώθηκε, αργότερα, από τη δοξασία του «να μην βλέπεις, να μην κάνεις και να μην σκέφτεσαι τίποτα.» Ωστόσο, ο Λάο ουδέποτε δίδαξε παρόμοια πλάνη, αν και η θεωρία του περί μη αντίστασης υπήρξε σταθερός όρος στην περαιτέρω ανάπτυξη των ειρηνικών προτιμήσεων των Κινεζικών λαών.
(1034.3) 94:6.8 Ο δημοφιλής, ωστόσο, Ταοϊσμός της Ουράντια του εικοστού αιώνα έχει ελάχιστα κοινά με τα ανώτερα συναισθήματα και τις κοσμικές αντιλήψεις του αρχαίου φιλόσοφου, που δίδαξε την αλήθεια όπως την αντιλαμβάνετο και που ήταν: Ότι η πίστη στον Απόλυτο Θεό είναι η γενεσιουργός αιτία της θείας αυτής ενέργειας που θα ξαναφτιάξει τον κόσμο και δια της οποίας ο άνθρωπος ανελίσσεται στην πνευματική ένωσή του με το Ταό, το Αιώνιο Θείο και Δημιουργικό Απόλυτο11 [175] των συμπάντων.»
(1034.4) 94:6.9 Ο Κομφούκιος (Κουνγκ Φου-τσε) ήταν νεώτερος σε ηλικία, σύγχρονος του Λάο κατά τον έκτο αιώνα στην Κίνα. Ο Κομφούκιος στήριξε το δόγμα του στις καλύτερες ηθικές παραδόσεις της μακρόχρονης ιστορίας της κίτρινης φυλής, ενώ επηρεάσθηκε, επίσης, ως ένα σημείο από τις εμμένουσες παραδόσεις των ιεραποστόλων του Σάλεμ. Το κύριο έργο του συνίστατο στην συρραφή των σοφών ρήσεων των αρχαίων φιλοσόφων. Ως διδάσκαλος είχε απορριφθεί όταν ζούσε, αλλά τα κείμενά του και οι διδασκαλίες του άσκησαν έκτοτε μεγάλη επιρροή στην Κίνα και την Ιαπωνία. Ο Κομφούκιος άνοιξε ένα νέο δρόμο για τους σαμάνους, επειδή έβαλε την ηθική στη θέση της μαγείας. Έχτισε, όμως, καλύτερα από όσο χρειαζόταν. Δημιούργησε ένα καινούργιο φετίχ, άχρηστο και καθιέρωσε ένα σεβασμό προς την προγονική συμπεριφορά που ακόμη τιμάται από τους Κινέζους, τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.
(1034.5) 94:6.10 Το κήρυγμα του Κομφούκιου περί ηθικής στηρίχθηκε στη θεωρία ότι η κατάσταση επί της γης είναι η παραμορφωμένη σκιά της κατάστασης στον ουρανό. Ότι το αληθές πρότυπο του εγκόσμιου πολιτισμού είναι σαν αντανάκλαση στον καθρέφτη της αιώνιας τάξης στον ουρανό. Η εν δυνάμει αντίληψη του Θεού στον Κομφουκιανισμό υποτάχθηκε, σχεδόν ολοκληρωτικά, στην έμφαση που δόθηκε στην Επουράνια Ζωή, το πρότυπο του σύμπαντος.
(1034.6) 94:6.11 Οι διδασκαλίες του Λάο χάθηκαν για ολόκληρο τον κόσμο εκτός ολίγων στην ανατολή, αλλά τα γραπτά του Κομφούκιου συνέστησαν έκτοτε τη βάση της ηθικής δομής της κουλτούρας για το ένα τρίτο, σχεδόν, των Ουραντιανών. Οι Κομφουκιανικές αυτές αρχές, ενώ διατηρούν στους αιώνες τις καλύτερες απόψεις του παρελθόντος, υπήρξαν εν μέρει επιζήμιες για το ίδιο το ερευνητικό Κινεζικό πνεύμα, που δημιούργησε τα επιτεύγματα εκείνα που τιμήθηκαν τόσο πολύ. Η επιρροή των δογμάτων αυτών πολεμήθηκε ανεπιτυχώς τόσο από τις αυτοκρατορικές προσπάθειες του Τα’ ιν Σι Χουάνγκ Τι, αλλά και από τις διδασκαλίες του Μο Τι, ο οποίος κήρυξε μια αδελφότητα των ανθρώπων στηριγμένη όχι στο ηθικό καθήκον, αλλά στην αγάπη του Θεού. Προσπάθησε να αναβιώσει την αρχαία αναζήτηση για μια καινούργια αλήθεια, αλλά η διδασκαλία του απέτυχε μπροστά στην σθεναρή αντίδραση των μαθητών του Κομφούκιου.
(1034.7) 94:6.12 Όπως πολλοί άλλοι πνευματικοί και ηθικοί διδάσκαλοι, τόσο ο Κομφούκιος, όσο και ο Λάο Τσε θεοποιήθηκαν, στο τέλος, από τους οπαδούς τους, εκείνες τις από πνευματική άποψη ζοφερές εποχές στην Κίνα, που παρεμβλήθησαν μεταξύ της έκπτωσης και διάβρωσης της Ταοϊστικής πίστης και της έλευσης των Βουδιστών ιεραποστόλων από την Ινδία. Κατά τη διάρκεια των αιώνων αυτών της πνευματικής παρακμής η θρησκεία της κίτρινης φυλής εκφυλίσθηκε σε μια αξιοθρήνητη θεολογία, όπου εσμοί διαβόλων, δρακόντων και κακοποιών πνευμάτων εκδήλωναν τους φόβους του αδιαφώτιστου ανθρώπινου νου που επέστρεφαν. Και η Κίνα, που κάποτε ήταν στην κορυφή12 [176] της ανθρώπινης κοινωνίας λόγω της προηγμένης θρησκείας της, εξέπεσε, εξ αιτίας της πρόσκαιρης αδυναμίας της να προχωρήσει στο αληθινό μονοπάτι της εξέλιξης της συνειδητοποίησης εκείνης του Θεού, που είναι απαραίτητη για την αληθινή πρόοδο, όχι μόνο για το μεμονωμένο άτομο, αλλά επίσης και για τους πολύπλοκους και σύνθετους πολιτισμούς που χαρακτηρίζουν την πρόοδο της κουλτούρας και της κοινωνίας σ’ έναν εξελικτικά πλανήτη του χρόνου και του διαστήματος.
(1035.1) 94:7.1 Συγχρόνως με τον Λάο Τσε και τον Κομφούκιο στην Κίνα, ένας άλλος, μεγάλος διδάσκαλος της αλήθειας γεννήθηκε στην Ινδία. Ο Γκαουτάμα Σιντάρτα γεννήθηκε τον έκτο προ Χριστού αιώνα στη επαρχία του Νεπάλ, στη βόρεια Ινδία. Οι οπαδοί του, αργότερα, τον παρουσίασαν ως το γιο ενός εκπληκτικά πλούσιου ανθρώπου, αλλά, στην πραγματικότητα, ήταν ο επίδοξος κληρονόμος του θρόνου ενός φύλαρχου, που κυβέρνησε με επιείκεια μια μικρή και απομονωμένη ορεινή κοιλάδα στα νότια Ιμαλάια.
(1035.2) 94:7.2 Ο Γκαουτάμα διατύπωσε τις θεωρίες εκείνες που εξελίχθηκαν στη φιλοσοφία του Βουδισμού, μετά από έξι χρόνια μάταιης άσκησης της γιόγκα. Ο Σιντάρτα έδωσε μια αποφασισμένη, αλλά άκαρπη μάχη κατά του αναπτυσσόμενου συστήματος της κάστας. Υπήρχε μια ανώτερη ειλικρίνεια και μια μοναδική ανιδιοτέλεια σ’ αυτόν τον νεαρό προφήτη πρίγκιπα, που άσκησε μεγάλη έλξη στους ανθρώπους εκείνων των καιρών. Απομακρύνθηκε από την πρακτική της αναζήτησης της ατομικής σωτηρίας δια της σωματικής οδύνης και του ατομικού πόνου. Και προέτρεψε τους οπαδούς του να μεταδώσουν το ευαγγέλιό του σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
(1035.3) 94:7.3 Εν τω μέσω της σύγχυσης και των ακραίων πρακτικών λατρείας της Ινδίας, οι λογικότερες και μετριοπαθέστερες διδαχές του Γκαουτάμα ήλθαν σαν αναζωογονητική ανακούφιση. Αποκήρυξε τους θεούς, τον κλήρο και τις θυσίες τους, όμως κι’ εκείνος απέτυχε, επίσης, να συλλάβει την προσωπικότητα του Ενός Συμπαντικού. Μη πιστεύοντας στην ύπαρξη της ατομικής, ανθρώπινης ψυχής, ο Γκαουτάμα, όπως ανεμένετο, έδωσε μια γενναία κατά της, καθιερωμένης με τα χρόνια, δοξασίας της μετενσάρκωσης της ψυχής. Κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να απαλλάξει τους ανθρώπους από το φόβο, να τους κάνει να νοιώσουν άνετα και οικεία μέσα στο μεγάλο σύμπαν, αλλά απέτυχε να τους δείξει το δρόμο προς το αληθινό, εκείνο και ουράνιο σπίτι των ανελισσόμενων θνητών – τον Παράδεισο – καθώς και προς την εξαπλούμενη λειτουργία της αιώνιας ύπαρξης.
(1035.4) 94:7.4 Ο Γκαουτάμα υπήρξε πραγματικός προφήτης και, αν είχε λάβει υπ’ όψιν του τη συμβουλή του ερημίτη Γκοντάντ, θα είχε, ίσως, ανυψώσει ολόκληρη την Ινδία, εμπνέοντας την αναβίωση του ευαγγελίου του Σάλεμ, για τη σωτηρία δια της πίστης. Ο Γκοντάντ προήρχετο από μία οικογένεια που ποτέ δεν απώλεσε τις παραδόσεις των ιεραποστόλων του Μελχισεδέκ.
(1035.5) 94:7.5 Στη Μπενάρες ο Γκαουτάμα ίδρυσε το σχολείο του και ήταν κατά τη δεύτερη χρονιά της λειτουργίας του που ένας μαθητής, ο Μπαουτάν, μετέδωσε στο δάσκαλό του τις παραδόσεις των ιεραποστόλων του Σάλεμ για τη σύμβαση του Μελχισεδέκ με τον Αβραάμ. Και ενώ ο Σιντάρτα δεν είχε και πολύ σαφή αντίληψη του Πατέρα του Σύμπαντος, πήρε μια προχωρημένη θέση στο θέμα της σωτηρίας δια της πίστης – απλά πίστεψε. Αυτό δήλωσε για τον εαυτό του μπροστά στους οπαδούς του και άρχισε να αποστέλλει τους μαθητές του σε ομάδες των εξήντα να κηρύξουν στο λαό της Ινδίας «τα χαρούμενα μαντάτα για την χωρίς αντάλλαγμα σωτηρία. Ότι όλοι οι άνθρωποι, ανώτεροι και κατώτεροι, μπορούν να κατακτήσουν τον παράδεισο πιστεύοντας στην ορθότητα και τη δικαιοσύνη.»
(1035.6) 94:7.6 Η σύζυγος του Γκαουτάμα πίστεψε στο ευαγγέλιο του ανδρός της και ίδρυσε ένα τάγμα μοναχών. Ο γιος του έγινε διάδοχός του και διέδωσε πολύ τη λατρεία. Είχε κατανοήσει την καινούργια άποψη της δια της πίστης σωτηρίας, αλλά αργότερα κλονίσθηκε σχετικά με ευαγγέλιο του Σάλεμ περί θείας χάρης δια της πίστης και μόνο και γέροντας, πια, τα τελευταία του λόγια ήταν, «Φροντίστε για τη σωτηρία σας.»
(1036.1) 94:7.7 Αν εξετάσουμε τα καλύτερα σημεία του ευαγγελίου του Γκαουτάμα περί συμπαντικής σωτηρίας, χωρίς θυσίες, μαρτύρια, τελετές και κληρικούς, παρατηρούμε ότι τούτο υπήρξε ένα εξελικτικό και εκπληκτικό δόγμα για τον καιρό του. Και πλησίασε εκπληκτικά κοντά στο σημείο να αποτελέσει αναβίωση του ευαγγελίου του Σάλεμ. Προσέφερε ανακούφιση σε εκατομμύρια απελπισμένες ψυχές και παρά την αλλόκοτη διαστρέβλωση που υπέστη τους μετέπειτα αιώνες, διατηρείται ακόμη ως η ελπίδα για εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις.
(1036.2) 94:7.8 Ο Σιντάρτα δίδαξε πολύ μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας, από όσο διασώθηκε στη σύγχρονη λατρεία που φέρει το όνομά του. Ο σύγχρονος Βουδισμός δεν έχει περισσότερη σχέση με τη διδασκαλία του Γκαουτάμα, από όση έχει ο Χριστιανισμός με τη διδασκαλία του Ιησού της Ναζαρέτ.
(1036.3) 94:8.1 Για να γίνει κάποιος Βουδιστής, απλώς έκανε μια δημόσια ομολογία της πίστης του, απαγγέλλοντας την Καταφυγή:13 [177] «Βρίσκω την καταφυγή μου στον Βούδα. Βρίσκω την καταφυγή μου στο Δόγμα. Βρίσκω την καταφυγή μου στην αδελφότητα.»
(1036.4) 94:8.2 Ο Βουδισμός δημιουργήθηκε από ένα ιστορικό πρόσωπο, όχι από ένα μύθο. Οι οπαδοί του Γκαουτάμα τον αποκαλούσαν Σάστα, που σημαίνει κύριος, ή δάσκαλος. Ενώ δεν έκανε υπεράνθρωπους ισχυρισμούς είτε για τον εαυτό του, είτε για τη διδασκαλία του, οι μαθητές του από νωρίς άρχισαν να τον αποκαλούν ο φωτισμένος, ο Βούδας. Αργότερα, Σακυαμούνι Βούδα.
(1036.5) 94:8.3 Το αρχικό ευαγγέλιο του Γκαουτάμα βασίσθηκε σε τέσσερις ανώτερες αλήθειες:
(1036.6) 94:8.4 1. Την ανώτερη αλήθεια του πόνου
(1036.7) 94:8.5 2. Την προέλευση του πόνου
(1036.10) 94:8.8 Στενά συνδεδεμένη με το δόγμα του πόνου και την απόδραση από αυτόν υπήρξε η φιλοσοφία του Οκτάπτυχου Δρόμου: σωστές απόψεις, ιδανικά, επικοινωνία, συμπεριφορά, συντήρηση, προσπάθεια, περίσκεψη και αναγνώριση του θείου. Δεν ήταν πρόθεση του Γκαουτάμα να επιχειρήσει να καταστρέψει κάθε προσπάθεια, επιθυμία και συναίσθημα για την απόδραση από τον πόνο. Η διδασκαλία του επεδίωκε, μάλλον, να δείξει στο θνητό άνθρωπο το μάταιο του να βασίζει όλες τις προσδοκίες και τις επιθυμίες του αποκλειστικά σε εγκόσμιους στόχους και υλικές επιδιώξεις. Δεν ήταν τόσο ότι έπρεπε ο άνθρωπος να αποφεύγει ηθελημένα την αγάπη προς το συνάνθρωπο, όσο το ότι ο αληθινός πιστός έπρεπε, επίσης, να προσβλέπει πέραν των σχέσεων του υλικού τούτου κόσμου, στις πραγματικότητες του αιώνιου μέλλοντος.
(1036.11) 94:8.9 Οι ηθικές επιταγές του κηρύγματος του Γκαουτάμα ήσαν πέντε:
(1036.12) 94:8.10 1. Μην σκοτώσεις
(1036.13) 94:8.11 2. Μην κλέψεις
(1036.14) 94:8.12 3. Μην ασελγήσεις
(1036.17) 94:8.15 Υπήρχαν αρκετές επιπλέον, ή δευτερεύουσες εντολές, η τήρηση των οποίων ήταν προαιρετική για τους πιστούς.
(1036.18) 94:8.16 Ο Σιντάρτα δεν πίστευε στην αθανασία της ανθρώπινης ψυχής. Η φιλοσοφία του προέβλεπε μόνο ένα είδος λειτουργικής συνέχισης. Ουδέποτε προσδιόρισε με σαφήνεια τι σκόπευε να περιλάβει στο δόγμα της Νιρβάνα. Το γεγονός ότι τούτο μπορούσε, θεωρητικά, να βιωθεί κατά τη διάρκεια της θνητής υπόστασης, θα μπορούσε να σημαίνει ότι δεν θεωρείτο κατάσταση απόλυτης εκμηδένισης. Υποδήλωνε μια κατάσταση υπέρτατου διαφωτισμού και ουράνιας ευδαιμονίας, όπου όλα τα εμπόδια που κρατούσαν τον άνθρωπο δέσμιο στον υλικό κόσμο είχαν φύγει. Ήταν η απελευθέρωση από τις επιθυμίες της θνητής ζωής και η απαλλαγή από κάθε κίνδυνο μελλοντικής ενσάρκωσης.
(1037.1) 94:8.17 Σύμφωνα με την αυθεντική διδασκαλία του Γκαουτάμα, η σωτηρία επιτυγχάνεται με την προσπάθεια του ανθρώπου, πέραν της θείας αρωγής. Δεν υπάρχει χώρος για την πίστη που σώζει, ή για προσευχή σε υπερανθρώπινες δυνάμεις. Ο Γκαουτάμα, στην προσπάθειά του να ελαχιστοποιήσει τις προλήψεις στην Ινδία, επεχείρησε να στρέψει τον άνθρωπο μακριά από τους προσβλητικούς ισχυρισμούς περί της δια μαγείας σωτηρίας. Και κάνοντας την προσπάθεια αυτή, άφησε την πόρτα ορθάνοιχτη στους διαδόχους του να παρερμηνεύσουν τη διδασκαλία του και να κηρύξουν ότι όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου για ανέλιξη14 [178] είναι αηδιαστικές και οδυνηρές. Οι οπαδοί του παρέβλεψαν το γεγονός ότι η υπέρτατη ευτυχία είναι συνδεδεμένη με την ευφυή και γεμάτη ενθουσιασμό επιδίωξη υψηλών στόχων και ότι παρόμοια επιτεύγματα συνιστούν αληθινή πρόοδο στην κοσμική αυτοπραγμάτωση.
(1037.2) 94:8.18 Η μεγάλη αλήθεια της διδασκαλίας του Σιντάρτα ήταν η επαγγελία ενός σύμπαντος απόλυτης δικαιοσύνης. Δίδαξε την καλύτερη αθεϊστική φιλοσοφία που συνέλαβε ποτέ ο θνητός άνθρωπος. Υπήρξε ο ιδανικός ανθρωποκεντρισμός και απομάκρυνε δραστικά κάθε έρεισμα για προλήψεις, μαγικές τελετές και φόβο απέναντι στα φαντάσματα, ή τους δαίμονες.
(1037.3) 94:8.19 Η μεγάλη αδυναμία στο αυθεντικό ευαγγέλιο του Βουδισμού ήταν το ότι δεν δημιούργησε μια θρησκεία ανιδιοτελούς κοινωνικής υπηρεσίας. Η βουδιστική αδελφότητα υπήρξε, για μεγάλο χρονικό διάστημα, όχι μια αδελφότητα πιστών, αλλά μάλλον μια κοινότητα μαθητών διδασκάλων. Ο Γκαουτάμα τους απαγόρευσε να παίρνουν χρήματα και με τον τρόπο αυτό προσπάθησε να αποτρέψει την ανάπτυξη ιεραρχικών τάσεων. Ο ίδιος ο Γκαουτάμα υπήρξε εξαιρετικά κοινωνικός. Πράγματι, η ζωή του ήταν πολύ καλύτερη από το κήρυγμά του.
(1037.4) 94:9.1 Ο Βουδισμός ήκμασε επειδή προσέφερε σωτηρία δια της πίστης στον Βούδα, τον φωτισμένο. Αντιπροσώπευε τις αλήθειες του Μελχισεδέκ περισσότερο από κάθε άλλο θρησκευτικό σύστημα που θα μπορούσε να βρεθεί σ’ ολόκληρη την ανατολική Ασία. Ο Βουδισμός, ωστόσο, δεν εξαπλώθηκε ευρέως ως θρησκεία παρά μόνο όταν υιοθετήθηκε και υποστηρίχθηκε από τον Ασόκα, μονάρχη κατώτερης κάστας, ο οποίος, μαζί με τον Ίκνατον στην Αίγυπτο, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς κυβερνήτες μεταξύ του Μελχισεδέκ και του Μιχαήλ. Ο Ασόκα έκτισε μια μεγάλη Ινδική αυτοκρατορία μέσω της προπαγάνδας των Βουδιστών ιεραποστόλων του. Σε μια περίοδο είκοσι πέντε χρόνων εκπαίδευσε και απέστειλε περισσότερους από δέκα επτά χιλιάδες ιεραποστόλους στα πιο απομακρυσμένα σύνορα ολόκληρου του γνωστού κόσμου. Σε μία γενεά έκανε το Βουδισμό κυρίαρχη θρησκεία του μισού κόσμου. Ο Βουδισμός γρήγορα εγκαταστάθηκε στο Θιβέτ, το Κασμίρ, την Κεϋλάνη, την Μπούρμα, την Ιάβα, το Σιάμ, την Κορέα, την Κίνα και την Ιαπωνία. Και, γενικά μιλώντας, ήταν μια θρησκεία άπειρα ανώτερη εκείνων τις οποίες εκτόπισε, ή αναβάθμισε.
(1037.5) 94:9.2 Η εξάπλωση του Βουδισμού από την εστία του στην Ινδία σε ολόκληρη την Ασία είναι μια συναρπαστική ιστορία πνευματικής αφοσίωσης και ιεραποστολικής επιμονής των ειλικρινών πιτών. Οι διδάσκαλοι του ευαγγελίου του Γκαουτάμα όχι μόνο αντιμετώπισαν γενναία τους κινδύνους των δια ξηράς δρόμων των καραβανιών, αλλά και τους κινδύνους στη Θάλασσα της Κίνας, καθώς ακολουθούσαν την αποστολή τους πέρα από την Ασιατική ήπειρο, μεταφέροντας σ’ όλο τον κόσμο το μήνυμα της πίστης τους. Ο βουδισμός όμως, αυτός, δεν ήταν πλέον το απλό δόγμα του Γκαουτάμα. Ήταν το υπερφυσικοποιημένο15 [179] ευαγγέλιο που τον θεοποιούσε. Και όσο περισσότερο εξαπλώνετο ο Βουδισμός από την ορεινή πατρίδα του στην Ινδία, τόσο λιγότερο έμοιαζε με τη διδασκαλία του Γκαουτάμα, ενώ όλο και περισσότερο έμοιαζε με τις θρησκείες που εκτόπιζε.
(1038.1) 94:9.3 Ο Βουδισμός, αργότερα, επηρεάσθηκε πολύ από τον Ταοϊσμό στην Κίνα, το Σίντο στην Ιαπωνία και το Χριστιανισμό στο Θιβέτ. Μετά από χίλια χρόνια, ο Βουδισμός στην Ινδία απλά εξέπεσε και χάθηκε. Βραχμανοποιήθηκε και αργότερα με τρόπο ταπεινωτικό παραδόθηκε στο Ισλάμ, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος της Ανατολής εκφυλίσθηκε σ’ ένα τελετουργικό που ο Γκαουτάμα Σιντάρτα ποτέ δεν θα αναγνώριζε.
(1038.2) 94:9.4 Στο νότο, το αυστηρά τηρούμενο στερεότυπο της διδασκαλίας του Σιντάρτα διατηρήθηκε στην Κεϋλάνη, την Μπούρμα και τη χερσόνησο της Ινδοκίνας. Πρόκειται για την υποδιαίρεση του Βουδισμού Χιναγιάνα, η οποία ακολουθεί το αρχικό, ή αντικοινωνικό δόγμα.
(1038.3) 94:9.5 Ακόμη, όμως, και πριν την κατάρρευση στην Ινδία, οι ομάδες των Κινέζων και Ινδών του βορρά οπαδών του Γκαουτάμα είχαν αρχίσει την ανάπτυξη της διδασκαλίας της Μαχαγιάνα, του Μεγάλου Δρόμου προς τη σωτηρία, σε αντιδιαστολή προς τους ορθόδοξους16 [180] του νότου που εξακολούθησαν να πιστεύουν στη Χιναγιάνα, ή «Κατώτερο Δρόμο». Και οι πιστοί αυτοί της Μαχαγιάνα απελευθερώθηκαν από τους, εγγενείς στο Βουδιστικό δόγμα, κοινωνικούς περιορισμούς, ενώ από τότε η υποδιαίρεση αυτή του Βουδισμού του βορρά εξακολουθεί να αναπτύσσεται στην Κίνα και την Ιαπωνία.
(1038.4) 94:9.6 Ο Βουδισμός είναι μία ζώσα, αναπτυσσόμενη θρησκεία σήμερα, διότι επιτυγχάνει να διατηρήσει πολλές από τις ανώτερες ηθικές αξίες των υποστηρικτών της. Προάγει την ηρεμία και τον αυτοέλεγχο, αυξάνει τη γαλήνη και την ευτυχία, ενώ βοηθά πολύ στην αποφυγή της λύπης και του πένθους. Εκείνοι που πιστεύουν τη φιλοσοφία αυτή ζουν καλύτερα από πολλούς που δεν την πιστεύουν.
(1038.5) 94:10.1 Στο Θιβέτ μπορεί να βρεθεί ο πιο παράξενος συσχετισμός της διδασκαλίας του Μελχισεδέκ συνδυασμένης με τον Βουδισμό, τον Ινδουισμό, τον Ταοϊσμό και το Χριστιανισμό. Όταν οι Βουδιστές ιεραπόστολοι εισήλθαν στο Θιβέτ, συνάντησαν μία κατάσταση πρωτόγονης αγριότητας εν πολλοίς παρόμοια με εκείνη την οποία οι πρώιμοι Χριστιανοί ιεραπόστολοι βρήκαν μεταξύ των βόρειων φυλών της Ευρώπης.
(1038.6) 94:10.2 Οι απλοϊκοί αυτοί Θιβετιανοί δεν εγκατέλειψαν εντελώς την αρχαία μαγεία και τα φυλακτά τους. Η εξέταση των θρησκευτικών τελετουργιών της σύγχρονης Θιβετιανής λατρείας αποκαλύπτει μια υπερανεπτυγμένη αδελφότητα ιερέων με ξυρισμένα κεφάλια, οι οποίοι εξασκούν μια περίτεχνη λατρεία, που περιλαμβάνει καμπάνες, ψαλμούς, θυμιάματα, λιτανείες, ροζάρια, είδωλα, φυλακτά, εικόνες, αγιασμένο νερό, μεγαλοπρεπή άμφια, και περίπλοκες χορωδίες. Έχουν αυστηρό δόγμα και αποκρυσταλλωμένη πίστη, μυστικιστικές τελετουργίες και ειδικές νηστείες. Η ιεραρχία τους περιλαμβάνει μοναχούς, μοναχές, ηγούμενους και τον μεγάλο Λάμα. Προσεύχονται στους αγγέλους, τους αγίους, μια Αγία Μητέρα και τους θεούς. Εξομολογούνται και πιστεύουν στο καθαρτήριο. Τα μοναστήρια τους είναι απέραντα και οι καθεδρικοί τους ναοί μεγαλοπρεπείς. Διατηρούν μια ατέλειωτη επανάληψη ιερών τελετών και πιστεύουν ότι οι τελετουργίες αυτές τους φέρνουν τη σωτηρία. Οι προσευχόμενοι δένονται σ’ έναν τροχό και καθώς αυτός περιστρέφεται, πιστεύουν ότι οι ικεσίες τους έχουν αποτέλεσμα. Σε κανένα σύγχρονο λαό δεν μπορεί να βρεθεί η τήρηση τόσο πολλών κανόνων από τόσες πολλές θρησκείες. Και είναι αναπόφευκτο το ότι μια τέτοια αθροιστική θεία λειτουργία θα γίνει υπερβολικά δυσκίνητη και ανυπόφορα κουραστική.
(1038.7) 94:10.3 Οι Θιβετιανοί έχουν κάτι από όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου, εκτός της απλής διδασκαλίας του ευαγγελίου ου Ιησού. Την υϊκή σχέση προς τον Θεό, τη συναδέλφωση με τον άνθρωπο και την αεί ανελισσόμενη ιθαγένεια στο αιώνιο σύμπαν.
(1038.8) 94:11.1 Ο Βουδισμός εισήλθε στην Κίνα κατά την πρώτη μετά Χριστό χιλιετία και εναρμονίσθηκε καλά στα θρησκευτικά έθιμα της κίτρινης φυλής. Σύμφωνα με τη λατρεία των προγόνων για αιώνες προσεύχονταν στους νεκρούς. Τώρα θα μπορούσαν να προσεύχονται, επίσης, γι’ αυτούς. Ο Βουδισμός γοργά συγκεράσθηκε με τις διατηρούμενες τελετουργικές πρακτικές του αποσαθρούμενου Ταοϊσμού. Αυτή η νέα, συνθετική θρησκεία με τους ναούς της λατρείας και το σαφές θρησκευτικό τελετουργικό έγινε σύντομα η γενικά αποδεκτή λατρεία του λαού της Κίνας, της Κορέας και της Ιαπωνίας.
(1039.1) 94:11.2 Ενώ από ορισμένες απόψεις είναι ατυχές το ότι ο Βουδισμός δεν μεταδόθηκε στον κόσμο, ει μη μόνο αφού οι οπαδοί του Γκαουτάμα διαστρέβλωσαν τις παραδόσεις και τη διδασκαλία της λατρείας, για να κάνουν τον Γκαουτάμα θεία ύπαρξη, παρά ταύτα ο μύθος αυτός της ανθρώπινης ζωής, ποικιλμένος, όπως ήταν, με πλήθος θαυμάτων, απεδείχθη πολύ ελκυστικός στους ακροατές του Βουδιστικού ευαγγελίου του βορρά, ή Μαχαγιάνα.
(1039.2) 94:11.3 Ορισμένοι από τους μεταγενέστερους οπαδούς του, δίδαξαν ότι το πνεύμα του Σακυαμούνι Βούδα επέστρεφε κατά διαστήματα στη γη ως ζωντανός Βούδας, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μια ατέλειωτη διαιώνιση των ειδώλων του Βούδα, των ναών του, των τελετουργικών και των απατεώνων που παρίσταναν τον «ζωντανό Βούδα.» Έτσι, λοιπόν, η θρησκεία του μεγάλου Ινδού διαμαρτυρόμενου βρέθηκε αλυσοδεμένη με τις ίδιες εκείνες τελετουργικές πρακτικές και τα τυπολατρικά ξόρκια, τα οποία εκείνος τόσο ατρόμητα πολέμησε και τόσο σθεναρά απεκήρυξε.
(1039.3) 94:11.4 Η μεγάλη πρόοδος που έγινε στη Βουδιστική φιλοσοφία συνίστατο στην κατανόηση από αυτήν της σχετικότητας όλης της αλήθειας. Δια του μηχανισμού της υπόθεσης αυτής, οι Βουδιστές στάθηκαν ικανοί να συμφιλιώσουν και να συσχετίσουν τις αποκλίσεις μέσα στα ίδια τους τα θρησκευτικά κείμενα, όπως επίσης και τις διαφορές μεταξύ της θρησκείας τους και πολλών άλλων. Δίδασκαν ότι η μικρή αλήθεια ήταν για μικρές διάνοιες και η μεγάλη αλήθεια για σπουδαίες διάνοιες.
(1039.4) 94:11.5 Η φιλοσοφία αυτή υποστήριξε, επίσης, ότι η Βουδιστική (θεία) φύση κατοικεί εντός όλων των ανθρώπων. Ότι ο άνθρωπος, δια των ιδίων των προσπαθειών του, μπορεί να φθάσει στην πραγμάτωση της εσώτερης θείας του υπόστασης. Και η διδασκαλία αυτή αποτελεί μία από τις σαφέστερες παρουσιάσεις της αλήθειας των ενοικούντων Προσαρμοστών που έγιναν ποτέ από μία Ουραντιανή θρησκεία.
(1039.5) 94:11.6 Ένας μεγάλος, ωστόσο, περιορισμός στο αρχικό ευαγγέλιο του Σιντάρτα, όπως αυτό ερμηνεύθηκε από τους οπαδούς του, ήταν ότι επεχειρήθηκε η απόλυτη απελευθέρωση του ανθρώπινου εγώ από όλους τους περιορισμούς της θνητής φύσης, δια της τεχνικής της απομόνωσης του εαυτού από την αντικειμενική πραγματικότητα. Η αληθινή, κοσμική αυτοπραγμάτωση προκύπτει από την ταυτοποίηση με την κοσμική πραγματικότητα και το πεπερασμένο σύμπαν της ενέργειας, της διάνοιας και του πνεύματος, που δεσμεύεται από το διάστημα και περιορίζεται από το χρόνο.
(1039.6) 94:11.7 Ωστόσο, παρά το ότι οι τελετουργίες και οι κανόνες του Βουδισμού μολύνθηκαν χυδαία από τις τελετές και τους κανόνες των περιοχών όπου ταξίδεψε, δεν εκφυλίσθηκε απόλυτα η φιλοσοφική ζωή των μεγάλων στοχαστών, που από καιρό σε καιρό αγκάλιαζαν το σύστημα αυτό της σκέψης και της πίστης. Για περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια, πολλές από τις καλύτερες διάνοιες της Ασίας εστιάσθηκαν στο πρόβλημα της διασφάλισης της απόλυτης αλήθειας και της αλήθειας του Απόλυτου.
(1039.7) 94:11.8 Η εξέλιξη μιας ανώτερης αντίληψης του Απόλυτου επετεύχθη μέσω των πολλών διαύλων της σκέψης και των απατηλών ατραπών της λογικής. Η ανέλιξη κατά το δόγμα αυτό του απείρου δεν ήταν σαφώς προσδιορισμένη, όπως ήταν η εξέλιξη της έννοιας του Θεού στην Εβραϊκή θεολογία. Παρά ταύτα, υπήρξαν ορισμένα ευρέα επίπεδα στα οποία έφθασαν οι διάνοιες των Βουδιστών, στάθηκαν εκεί και προχώρησαν στο δρόμο του οραματισμού της Πρωταρχικής Γενεσιουργού Αιτίας των συμπάντων.
(1039.8) 94:11.9 1. Ο θρύλος του Γκαουτάμα. Στη βάση της ιδέας ευρίσκετο το ιστορικό γεγονός της ζωής και της διδασκαλίας του Σιντάρτα, του προφήτη πρίγκιπα της Ινδίας. Ο θρύλος αυτός εξελίχθηκε σε μύθο, καθώς ταξίδευε μέσα στους αιώνες και απ’ άκρη σ’ άκρη στις απέραντες περιοχές της Ασίας, έως ότου υπερέβη το επίπεδο της θεώρησης του Γκαουτάμα ως του πεφωτισμένου και άρχισε να του προσθέτει επιπλέον ιδιότητες.
(1040.1) 94:11.10 2. Οι πολλοί Βούδες. Ήταν λογικό το ότι, αν ο Γκαουτάμα είχε έλθει στους λαούς της Ινδίας, τότε, στο μακρινό παρελθόν, ή στο απώτερο μέλλον, οι φυλές της ανθρωπότητας είχαν ευλογηθεί και αναμφίβολα θα ευλογούνταν από άλλους δασκάλους της αλήθειας. Τούτο δημιούργησε τη διδασκαλία ότι υπήρχαν πολλοί Βούδες, ένας απεριόριστος και άπειρος αριθμός, ακόμη και ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορούσε να επιδιώξει να γίνει ένας – να κατακτήσει τη θεία υπόσταση ενός Βούδα.
(1040.2) 94:11.11 3. Ο Απόλυτος Βούδας. Ως τον καιρό που ο αριθμός των Βούδα πλησίασε το άπειρο, κατέστη αναγκαίο για τις διάνοιες εκείνων των ημερών να επανενώσουν αυτή την δύσχρηστη άποψη. Έτσι άρχισε να διδάσκεται ότι όλοι οι Βούδες δεν ήταν παρά η εκδήλωση μιας ανώτερης ουσίας, ενός Αιώνιου Ενός άπειρης και απεριόριστης υπόστασης, μιας Απόλυτης Γενεσιουργού Αιτίας όλης της πραγματικότητας. Από το σημείο αυτό και μετά, η έννοια του Θείου από τον Βουδισμό, στην ανώτερη μορφή του, διαχωρίζεται από το άτομο του Γκαουτάμα Σιντάρτα και απαλλάσσεται από τους ανθρωπομορφικούς περιορισμούς που την κρατούσαν δεμένη. Η τελική αυτή αντίληψη του Βουδιστικού Αιώνιου μπορεί ορθά να αναγνωρισθεί ως το Απόλυτο, ορισμένες δε φορές ακόμη και ως το άπειρο ΕΙΜΑΙ.
(1040.3) 94:11.12 Ενώ η έννοια αυτή του Απόλυτου Θείου δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλής στους λαούς της Ασίας, κατέστησε, πράγματι, ικανούς τους διανοούμενους των περιοχών αυτών να ενοποιήσουν τη φιλοσοφία τους και να εναρμονίσουν την κοσμολογία τους. Η έννοια του Βουδιστικού Απόλυτου είναι κατά καιρούς σχεδόν ατομική και κατά καιρούς εντελώς απρόσωπη – μόνο μία άπειρη δημιουργική δύναμη. Τέτοιες έννοιες, αν και χρήσιμες στη φιλοσοφία, δεν είναι ζωτικές για τη θρησκευτική εξέλιξη. Ακόμη και ένας ανθρωπόμορφος Γιαχβέ είναι μεγαλύτερης θρησκευτικής αξίας από ένα άπειρο, μακρινό Απόλυτο του Βουδισμού, ή του Βραχμανισμού.
(1040.4) 94:11.13 Κατά καιρούς το Απόλυτο εθεωρείτο, επίσης, ότι εμπεριείχετο εντός του απείρου ΕΙΜΑΙ. Αυτοί, όμως, οι συλλογισμοί ήσαν αποθαρρυντική ανακούφιση για τα πεινασμένα πλήθη που διψούσαν να ακούσουν λόγια επαγγελίας, να ακούσουν το απλό ευαγγέλιο του Σάλεμ, ότι η πίστη στο Θεό εξασφαλίζει τη θεία χάρη και την αιώνια σωτηρία.
(1040.5) 94:12.1 Η μεγάλη αδυναμία στην κοσμολογία του Βουδισμού είχε δύο πλευρές: την μόλυνσή της με πολλές από τις προλήψεις της Ινδίας και της Κίνας και την εξιδανίκευση του Γκαουτάμα, αρχικά ως του πεφωτισμένου και αργότερα ως του Αιώνιου Βούδα. Όπως ακριβώς ο Χριστιανισμός δοκιμάσθηκε από την απορρόφηση μεγάλου μέρους εσφαλμένης ανθρώπινης φιλοσοφίας, έτσι και ο Βουδισμός φέρει το ανθρώπινο σημάδι του. Η διδασκαλία, όμως, του Γκαουτάμα συνέχισε να εξελίσσεται κατά τις τελευταίες δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Η έννοια του Βούδα, για έναν φωτισμένο Βουδιστή, δεν είναι πλέον η ανθρώπινη προσωπικότητα του Γκαουτάμα, από όσο η έννοια του Ιεχωβά ταυτίζεται με το δαιμονικό πνεύμα του Χορέμπ, για έναν φωτισμένο Χριστιανό. Η ελαχιστότητα της ορολογίας, μαζί με τη συναισθηματική εμμονή της παλιάς ονοματολογίας, προκαλεί συχνά την αδυναμία της κατανόησης της αληθούς σημασίας της εξέλιξης των θρησκευτικών εννοιών.
(1040.6) 94:12.2 Σταδιακά, η έννοια του Θεού, αντιπαραβαλλόμενη με το Απόλυτο, άρχισε να εμφανίζεται στο Βουδισμό. Η απαρχή της βρίσκεται πίσω στις πρώτες μέρες της διαφοροποίησης αυτής των οπαδών του Κατώτερου Δρόμου και του Μεγάλου Δρόμου. Ήταν στην δεύτερη αυτή υποδιαίρεση του Βουδισμού, όπου η διττή αντίληψη του Θεού και του Απόλυτου ωρίμασε, τελικά. Βήμα με βήμα, από τον ένα αιώνα στον άλλο, η αντίληψη του Θεού εξελίχθηκε, έως ότου, με τη διδασκαλία του Ρυονίν, του Χονέν Σονίν και του Σινράν, στην Ιαπωνία, η αντίληψη αυτή, τελικά, καρποφόρησε στην πίστη προς τον Αμίντα Βούδα.
(1041.1) 94:12.3 Μεταξύ των πιστών αυτών διδάσκεται ότι η ψυχή, μόλις βιώσει τον θάνατο, μπορεί να επιλέξει να απολαύσει ένα σύντομο ταξίδι στον Παράδεισο πριν μπει στη Νιρβάνα, το απώτατο της ύπαρξης. Κηρύσσεται ότι η καινούργια αυτή σωτηρία επιτυγχάνεται δια της πίστης στο θείο έλεος και την τρυφερή στοργή του Αμίντα, του Θεού του Παραδείσου στη δύση. Στη φιλοσοφία τους, οι Αμιδιστές πιστεύουν σε μία Άπειρη Πραγματικότητα η οποία βρίσκεται πέραν πάσης πεπερασμένης ανθρώπινης αντίληψης. Κατά τη φιλοσοφία τους, εμμένουν στην πίστη προς τον παντελεήμονα Αμίντα, που αγαπά τον κόσμο τόσο πολύ, ώστε δεν θα ανεχθεί, ένας πιστός που καλεί το όνομά του με αληθή πίστη και καθαρή καρδιά, να αποτύχει στην επίτευξη της ουράνιας ευδαιμονίας του Παραδείσου.
(1041.2) 94:12.4 Η μεγάλη δύναμη του Βουδισμού έγκειται στο ότι οι πιστοί του είναι ελεύθεροι να επιλέξουν την αλήθεια από όλες τις θρησκείες. Τέτοια ελευθερία επιλογής σπάνια χαρακτήρισε μια Ουραντιανή πίστη. Από την άποψη αυτή, η αίρεση των Σιν, στην Ιαπωνία έγινε μία από τις προοδευτικότερες θρησκευτικές ομάδες στον κόσμο. Αναβίωσε το αρχαίο ιεραποστολικό πνεύμα των οπαδών του Γκαουτάμα και άρχισε να αποστέλλει δασκάλους σε άλλους λαούς. Η προθυμία αυτή, να οικειοποιηθεί την αλήθεια από όποια και όλες τις πηγές αποτελεί, πράγματι, μια αξιέπαινη τάση που εμφανίζεται μεταξύ των θρησκευόμενων πιστών κατά το πρώτο ήμισυ του εικοστού μετά Χριστόν αιώνα.
(1041.3) 94:12.5 Ο ίδιος ο Βουδισμός υφίσταται μια αναγέννηση κατά τον εικοστό αιώνα. Μέσω της επαφής του με το Χριστιανισμό, οι κοινωνικές αρχές του Βουδισμού έχουν εμπλουτισθεί πολύ. Η επιθυμία να μάθουν, έχει αναζωπυρωθεί στις καρδιές των μοναχών ιερέων της αδελφότητας και η εξάπλωση της εκπαίδευσης σ΄ ολόκληρο αυτό το θρήσκευμα είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει νέες προόδους στη θρησκευτική εξέλιξη.
(1041.4) 94:12.6 Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, μεγάλο μέρος της Ασίας εναποθέτει τις ελπίδες του στους Βουδιστές. Θα μπορέσει η ανώτερη αυτή θρησκεία, που τόσο σθεναρά διατηρήθηκε σ’ όλους τους σκοτεινούς αιώνες του παρελθόντος, να δεχθεί και πάλι την αλήθεια των διευρυμένων κοσμικών πραγματικοτήτων, έτσι όπως οι μαθητές του μεγάλου διδάσκαλου στην Ινδία, κάποτε, άκουσαν το κήρυγμά του για τη νέα αλήθεια; Θα ανταποκριθεί, η αρχαία αυτή θρησκεία, για άλλη μια φορά στο αναζωογονητικό ερέθισμα της παρουσίασης των νέων απόψεων για το Θεό και το Απόλυτο, πού τόσο καιρό αναζητούσε;
(1041.5) 94:12.7 Ολόκληρη η Ουράντια περιμένει την αναγγελία του εξευγενιστικού μηνύματος του Μιχαήλ, χωρίς να τη βαραίνουν τα συσσωρευμένα δόγματα και οι πεποιθήσεις δέκα εννέα αιώνων επαφής με τις εξελικτικής προέλευσης θρησκείες. Η ώρα φθάνει για να παρουσιασθεί στο Βουδισμό, στο Χριστιανισμό, στον Ινδουισμό, ακόμη και στους λαούς όλων των θρησκευμάτων, όχι το ευαγγέλιο περί του Ιησού, αλλά η ζώσα, πνευματική πραγματικότητα του ευαγγελίου του Ιησού.
(1041.6) 94:12.8 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1042.1) 95:0.1 Όπως στην Ινδία ανέτειλαν πολλές από τις θρησκείες και τις φιλοσοφίες της ανατολικής Ασίας, έτσι και η Ανατολική Μεσόγειος ήταν η πατρίδα της πίστης του Δυτικοευρωπαϊκού κόσμου. Οι απεσταλμένοι του Σάλεμ διασκορπίστηκαν σε όλη την νοτιοδυτική Ασία, μέσα από την Παλαιστίνη, την Μεσοποταμία, την Αίγυπτο, το Ιράν, και την Αραβία, διακηρύσσοντας παντού τα καλά νέα του ευαγγελίου του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ. Σε μερικές από αυτές τις χώρες οι διδασκαλίες τους απέφεραν καρπούς¨ και σε άλλες πέτυχαν κάποια πράγματα, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. Μερικές φορές η αποτυχία τους οφειλόταν σε έλλειψη σοφίας, και μερικές φορές εξαιτίας περιστάσεων που δεν μπορούσαν να ελέγξουν.
(1042.2) 95:1.1 Κατά το 2000 π.Χ οι θρησκείες της Μεσοποταμίας είχαν χάσει σχεδόν τις διδασκαλίες των Σεθιτών και βρισκόντουσαν κυρίως κάτω από την επίδραση των πρωτόγονων πίστεων δύο ομάδων εισβολέων, των Σημίτων Βεδουίνων που είχαν περάσει μέσα από την δυτική έρημο και των βαρβάρων καβαλάρηδων που είχαν έρθει από τον βορρά.
(1042.3) 95:1.2 Αλλά το έθιμο των πρώτων Αδαμιτών λαών να τιμούν την έβδομη μέρα της εβδομάδας ποτέ δεν εξαλείφθηκε εντελώς στην Μεσοποταμία. Μόνο την περίοδο του Μελχισεδέκ, η έβδομη μέρα θεωρείτο σαν η πιο κακότυχη. Ήταν ταμπού¨ ήταν παράνομο να πας ταξίδι, να μαγειρεύεις, ή να ανάβεις φωτιά την κακιά αυτή ημέρα. Οι Εβραίοι έφεραν πίσω στην Παλαιστίνη πολλά από τα ταμπού της Μεσοποταμίας που είχαν βρει στην τήρηση της έβδομης μέρας από τους Βαβυλώνιους, το Σάββατο.
(1042.4) 95:1.3 Παρόλο που οι δάσκαλοι του Σάλεμ έκαναν ότι μπορούσαν για να εξευγενίσουν και να εξυψώσουν τις θρησκείες της Μεσοποταμίας, δεν κατόρθωσαν να κάνουν τους διάφορους λαούς να αναγνωρίζουν μόνιμα ένα Θεό. Αυτές οι διδασκαλίες είχαν επίδραση για περισσότερο από 150 χρόνια και μετά σταδιακά υποχώρησαν μπροστά στην παλαιότερη πίστη σε πολλαπλές θεότητες.
(1042.5) 95:1.4 Οι δάσκαλοι του Σάλεμ μείωσαν κατά πολύ τον αριθμό των θεών της Μεσοποταμίας, και κατόρθωσαν να κατεβάσουν τον αριθμό των κύριων θεοτήτων σε επτά: Μπελ, Σαμάς, Ναμπού, Ανού,Έα, Μάρντουκ, και Σιν. Η νέα διδασκαλία εξύψωσε τρεις από αυτούς τους Θεούς έναντι όλων των άλλων, την Βαβυλωνιακή τριάδα: τον Μπελ, την Έα, και τον Ανού, τους Θεούς της γης της θάλασσας, και του ουρανού. Όμως και άλλες τριάδες αναπτύχθηκαν σε άλλες τοποθεσίες, και όλες θύμιζαν τις διδασκαλίες για την τριάδα των Ανδιτών και των Σουμερίων και βασιζόντουσαν στην πίστη των Σαλεμιτών στο έμβλημα του Μελχισεδέκ με τους τρεις κύκλους.
(1042.6) 95:1.5 Οι δάσκαλοι του Σάλεμ ποτέ δεν ξεπέρασαν απόλυτα την δημοτικότητα της Ιστάρ, της μητέρας όλων των θεών και το πνεύμα της σεξουαλικής γονιμότητας Έκαναν ότι μπορούσαν να για να εξευγενίσουν την λατρεία αυτής της θεάς, αλλά οι Βαβυλώνιοι και οι γείτονές τους ποτέ δεν απέβαλαν τις καλυμμένες μορφές σεξουαλικής λατρείας. Είχε γίνει ευρεία πρακτική σε όλη την Μεσοποταμία όλες οι γυναίκες να υποτάσσονται, τουλάχιστον μια φορά στα νεανικά τους χρόνια, στο αγκάλιασμα κάποιου ξένου¨ αυτό το θεωρούσαν ευλάβεια προς την Ιστάρ, και πίστευαν ότι η γονιμότητάς τους εξαρτιόταν κατά πολύ από αυτή την σεξουαλική θυσία.
(1043.1) 95:1.6 Η αρχική πρόοδος της διδασκαλίας του Μελχισεδέκ ήταν πολύ ικανοποιητική μέχρι που ο Μαβοδάντ, ο ηγέτης της σχολής στο Κις, αποφάσισε να κάνει μια συνολική επίθεση ενάντια στις επικρατούσες συνήθειες της πορνείας του ναού. Αλλά οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ απέτυχαν σε αυτή την προσπάθειά τους να επιφέρουν αυτή την κοινωνική μεταρρύθμιση, και με αυτή τους την αποτυχία παρασύρθηκαν σε κατάρρευση και οι πιο σημαντικές πνευματικές και φιλοσοφικές τους διδασκαλίες.
(1043.2) 95:1.7 Αυτή η ήττα του ευαγγελίου του Σάλεμ ακολουθήθηκε από μια μεγάλη αύξηση της λατρείας της Ιστάρ, ένα τελετουργικό που είχε ήδη εισβάλλει στην Παλαιστίνη σαν Αστορέθ, στην Αίγυπτο σαν Ίσιδα, στην Ελλάδα σαν Αφροδίτη, και στις βόρειες φυλές σαν Αστάρτη. Και ήταν σε σχέση με αυτή την αναβίωση της λατρείας της Ιστάρ που οι Βαβυλώνιοι ιερείς στράφηκαν πάλι προς την ερεύνα των άστρων¨ η αστρολογία είδε τότε την μεγάλη Μεσοποταμιακή της αναβίωση, η πρόβλεψη της μοίρας έγινε μόδα, και για πολλούς αιώνες οι ιερείς εκφυλιζόντουσαν όλο και περισσότερο.
(1043.3) 95:1.8 Ο Μελχισεδέκ είχε προειδοποιήσει τους οπαδούς του να διδάξουν για τον ένα Θεό, τον Πατέρα και Δημιουργό των πάντων, και να κηρύξουν μόνο το ευαγγέλιο της θείας χάρης μέσα από την πίστη μόνο. Αλλά συχνά οι διδάσκαλοι της νέας αλήθειας έπεσαν στο σφάλμα να προσπαθήσουν υπερβολικά, να επιχειρήσουν να υποσκελίσουν την αργή εξέλιξη με την αιφνίδια. Οι απεσταλμένοι του Μελχισεδέκ στην Μεσοποταμία έθεσαν ένα ηθικό κριτήριο πολύ ψηλό για τους ανθρώπους¨ προσπάθησαν να πετύχουν το ακατόρθωτο, και ο ευγενικός τους στόχος κατέρρευσε. Είχαν αναλάβει να κηρύξουν κάποιο ευαγγέλιο, να διακηρύξουν την αλήθεια του Συμπαντικού Πατέρα, αλλά καταπιάστηκαν με τον φαινομενικά αξιόλογη προσπάθεια να αναμορφώσουν τα ήθη, και έτσι η σπουδαία τους αποστολή παρέκκλινε από την πορεία της και στην ουσία καταδικάστηκε σε απογοήτευση και λησμονιά.
(1043.4) 95:1.9 Μέσα σε μια γενιά το αρχηγείο του Σάλεμ στο Κις έφτασε στο τέλος του, και η προπαγάνδα της πίστης σε ένα Θεό ουσιαστικά σταμάτησε σε όλη την Μεσοποταμία. Αλλά κάποια υπολείμματα των σχολών του Σάλεμ παρέμειναν. Μικρές ομάδες διασκορπισμένες εδώ και εκεί συνέχισαν την πίστη τους σε έναν Δημιουργό και μάχονταν ενάντια στην ειδωλολατρία και την ανηθικότητα των ιερέων της Μεσοποταμίας.
(1043.5) 95:1.10 Ήταν οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ, μετά την απόρριψη της διδασκαλία τους, που έγραψαν πολλούς από τους Ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης, χαράσσοντάς τους πάνω σε πέτρα, όπου αργότερα τους βρήκαν οι Εβραίοι ιερείς, κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας τους και έπειτα τους συμπεριέλαβαν στην συλλογή ύμνων και τους απέδωσαν σε Ιουδαίους συγγραφείς. Αυτοί οι όμορφοι ψαλμοί από την Βαβυλώνα δεν γράφτηκαν μέσα στους ναούς των Μπελ- Μαρντούκ¨ ήταν έργο των απογόνων των πρώτων απεσταλμένων του Σάλεμ, και είναι έρχονται σε μεγάλη αντίθεση με τους μαγικές συσσωρεύσεις των Βαβυλωνίων ιερέων. Το Βιβλίο του Ιώβ είναι μια αρκετά καλή αντανάκλαση των διδασκαλιών της σχολής του Σάλεμ στο Κις και σε όλη την Μεσοποταμία.
(1043.6) 95:1.11 Πολλή από την Μεσοποταμιακή θρησκευτική κουλτούρα διοχετεύτηκε στην Εβραϊκή λογοτεχνία και λειτουργία μέσα από την Αίγυπτο και το έργο του Αμενέμοπη και του Ιχνατόν. Οι Αιγύπτιοι διατήρησαν αξιοσημείωτα τις διδασκαλίες της κοινωνικής υποχρέωσης που προερχόντουσαν από τους πρώτους Ανδίτες Μεσοποτάμιους και χάθηκαν τόσο από τους μεταγενέστερους Βαβυλώνιους που κατέλαβαν την κοιλάδα του Ευφράτη.
(1043.7) 95:2.1 Οι αρχικές διδασκαλίες του Μελχισεδέκ ρίζωσαν πραγματικά βαθιά στην Αίγυπτο, από όπου έπειτα διαδόθηκαν και στην Ευρώπη. Η εξελικτική θρησκεία της κοιλάδας του Νείλου περιοδικά ενισχυόταν από την άφιξη ανώτερων φυλών Νοδιτών, Αδαμιτών, και αργότερα του Ανδιτικού λαού από την κοιλάδα του Ευφράτη. Από καιρό σε καιρό, πολλοί από τους αστικούς κυβερνήτες ήταν Σουμέριοι, όπως η Ινδία εκείνο τον καιρό δημιούργησε το υψηλότερο μίγμα παγκόσμιων φυλών, έτσι και η Αίγυπτος καλλιέργησε τον πιο ολοκληρωμένο τύπο θρησκευτικής φιλοσοφίας που υπήρχε στην Ουράντια, και από την κοιλάδα του Νείλου διαδόθηκε σε πολλά μέρη του κόσμου. Η Εβραίοι πήραν πολλές ιδέες για την δημιουργία του κόσμου από τους Βαβυλώνιους, αλλά την έννοια την Θείας Πρόνοιας την πήραν από τους Αιγυπτίους.
(1044.1) 95:2.2 Ήταν οι πολιτικές και ηθικές τάσεις, και όχι τόσο οι φιλοσοφικές ή οι θρησκευτικές, που έκαναν την Αίγυπτο πιο ευνοϊκή προς τις διδασκαλίες του Σάλεμ από την Μεσοποταμία. Κάθε φυλετικός αρχηγός στην Αίγυπτο, αφού μαχόταν για την απόκτηση του θρόνου, έπειτα προσπαθούσε να διαιωνίσει την δυναστεία του ανακηρύσσοντας τον φυλετικό θεό του πρωταρχική θεότητα και δημιουργό όλων των άλλων θεών. Με αυτό τον τρόπο οι Αιγύπτιοι σταδιακά συνήθιζαν στην ιδέα ενός υπερθεού, ένα σκαλοπάτι για την μεταγενέστερη διδασκαλία ενός συμπαντικού δημιουργού Θεού. Η ιδέα του μονοθεϊσμού αμφιταλαντευόταν για πολλούς αιώνες στην Αίγυπτο, η πίστη σε έναν Θεό πάντα κέρδιζε έδαφος αλλά ποτέ δεν κυριαρχούσε εντελώς πάνω από τις αναπτυσσόμενες πολυθεϊστικές αντιλήψεις.
(1044.2) 95:2.3 Για πολλούς αιώνες ο Αιγυπτιακός λαός επιδιδόταν στην λατρεία των θεών της φύσης¨ ιδιαίτερα η κάθε μία από τις ξεχωριστές φυλές είχε τον δικό της ομαδικό θεό, η μία λάτρευε τον ταύρο, η άλλη το λιοντάρι, η τρίτη το κριάρι, και ούτω καθεξής. Ακόμα πιο νωρίς ήταν φυλές τοτέμ, σαν τους Αμερίντες.
(1044.3) 95:2.4 Με τον καιρό οι Αιγύπτιοι παρατήρησαν ότι τα νεκρά σώματα που είχαν τοποθετηθεί σε τάφους χωρίς πλίνθους μπορούσαν να διατηρηθούν –βαλσαμωμένα- με άμμο που περιείχε σόδα, ενώ αυτά που έθαβαν σε πλινθόκτιστες κρύπτες αλλοιωνόντουσαν. Αυτές οι παρατηρήσεις οδήγησαν σε εκείνα τα πειράματα που κατάληξαν στην μεταγενέστερη βαλσάμωση των νεκρών. Οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι η συντήρηση του σώματος διευκόλυνε το πέρασμα προς την επόμενη ζωή. Για να μπορεί το άτομο να αναγνωρίζεται καλά για πολλά χρόνια μετά την φθορά την αποσύνθεση του σώματος, τοποθετούσαν ένα άγαλμά στον τάφο με το πτώμα, και χάρασσαν ένα πορτραίτο του πάνω στο φέρετρο. Η κατασκευή αυτών των αγαλμάτων συνετέλεσε κατά πολύ στην βελτίωση της Αιγυπτιακής τέχνης.
(1044.4) 95:2.5 Για πολλούς αιώνες οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι η τάφοι ήταν οι προστάτες του σώματος και εξασφάλιζαν ευχάριστη ζωή μετά τον θάνατο. Η μεταγενέστερη ανάπτυξη των μαγικών πρακτικών, ενώ ήταν επιβαρυντική κατά την διάρκεια της ζωής από την αρχή μέχρι το τέλος, τελικά όμως τους απελευθέρωσε αποτελεσματικά από την θρησκεία των τάφων. Οι ιερείς θα χάρασσαν πάνω στα φέρετρα προστατευτικά μαγικά λόγια που πίστευαν ότι θα ήταν προστασία από «την αφαίρεση της καρδιάς κάποιου ανθρώπου στον κάτω κόσμο.» Αργότερα έγινε μια ταξινόμηση αυτών των μαγικών κειμένων που συλλέχθηκε και διατηρήθηκε σαν η Βίβλος των Νεκρών. Αλλά στην κοιλάδα του Νείλου οι μαγικές τελετουργίες από νωρίς αναμείχθηκαν με τις σφαίρες της συνείδησης και του χαρακτήρα σε ένα βαθμό ασυνήθιστο για τα τελετουργικά εκείνων των ημερών. Και συνεπώς αυτά τα ηθικά ιδανικά, περισσότερο από τους περίτεχνους τάφους, βασίστηκαν στην σωτηρία.
(1044.5) 95:2.6 Οι προκαταλήψεις εκείνων των καιρών απεικονίζονται καλά από την γενική πίστη στην δύναμη του σάλιου σε θεραπευτική αξία, μια ιδέα που είχε τις ρίζες της στην Αίγυπτο και διαδόθηκε από εκεί στην Αραβία και την Μεσοποταμία. Στην θρυλική μάχη του Χόρου με τον Σετ ο νεαρός θεός έχασε το μάτι του, αλλά αφού κατατροπώθηκε ο Σετ, αυτό το μάτι αποκαταστάθηκε από τον σοφό θεό Τροθ, που έφτυσε πάνω στην πληγή και την θεράπευσε.
(1044.6) 95:2.7 Οι Αιγύπτιοι για πολύ καιρό πίστευαν ότι τα αστέρια που αναβόσβηναν στον ουρανό την νύχτα αντιπροσώπευαν την επιβίωση των ψυχών των άξιων νεκρών¨ οι άλλοι που επιβίωσαν, πίστευαν ότι απορροφιόντουσαν στον ήλιο. Μάλιστα, κάποια περίοδο, η απονομή σεβασμού στον ήλιο έγινε ένα είδος λατρείας προς τους προγόνους. Το επικλινές πέρασμα της εισόδου της μεγάλης πυραμίδας έδειχνε κατευθείαν προς τον Πολικό Αστέρα έτσι ώστε η ψυχή του βασιλιά όταν έβγαινε από τον τάφο, να πήγαινε κατευθείαν προς τους στάσιμους και καθιερωμένους αστερισμούς των σταθερών αστέρων, την υποτιθέμενη κατοικία των βασιλέων.
(1045.1) 95:2.8 Όταν παρατηρούσαν τις πλάγιες ακτίνες του ηλίου να διεισδύουν μέσα από ένα άνοιγμα μέσα από τα σύννεφα και να κατευθύνονται προς την γη, πίστευαν ότι προανάγγελλαν την κάθοδο μιας ουράνιας σκάλας από όπου ο βασιλιάς και άλλοι δίκαιες ψυχές θα μπορούσαν να ανέλθουν. «Ο βασιλέας Πέπι κατέβασε την ακτινοβολία του σαν σκάλα για τα πόδια του από όπου να μπορέσει να ανέλθει στην μητέρα του.»
(1045.2) 95:2.9 Όταν ο Μελχισεδέκ εμφανίστηκε στην σάρκα, οι Αιγύπτιοι είχαν μια θρησκεία κατά πολύ ανώτερη από τους γειτονικούς τους λαούς. Πίστευαν ότι μια ψυχή αποχωρισμένη από το σώμα, αν ήταν σωστά εφοδιασμένη με μαγικές φόρμουλες, θα μπορούσε να αποφύγει τα κακά πνεύματα που βρίσκονταν ενδιάμεσα και να κατευθυνθεί προς την αίθουσα κρίσης του Όσιρις, όπου, αν κρινόταν αθώος από «φόνο, ληστεία, ψεύδος, μοιχεία, κλεψιά, και ιδιοτέλεια,» θα της επιτρεπόταν η είσοδος στις σφαίρες της ευδαιμονίας. Αν αυτή η ψυχή σταθμιζόταν στις πλάστιγγες και βρισκόταν ελλειμματική, θα παραδιδόταν στην κόλαση, στον Ντέβουρις. Και αυτό ήταν, σχετικά, μια προχωρημένη αντίληψη για την μέλλουσα ζωή σε σχέση με τις πεποιθήσεις πολλών γειτονικών λαών.
(1045.3) 95:2.10 Η έννοια της κρίσης στην μέλλουσα ζωή για τις αμαρτίες στην ζωή κάποιου στην σάρκα στην γη μεταφέρθηκε και στην Ιουδαϊκή θεολογία από την Αίγυπτο. Η λέξη κρίση εμφανίζεται μόνο μια φορά σε ολόκληρο το Βιβλίο των Εβραϊκών Ψαλμών, και αυτός ο συγκεκριμένος ψαλμός γράφτηκε από έναν Αιγύπτιο.
(1045.4) 95:3.1 Παρόλο που η κουλτούρα και η θρησκεία της Αιγύπτου προερχόταν κυρίως από τους Ανδίτες της Μεσοποταμίας και διαδόθηκε εκτενώς στους μετέπειτα πολιτισμούς δια μέσου των Εβραίων και των Ελλήνων, πάρα πολύς από τον κοινωνικό και ηθικό ιδεαλισμό των Αιγυπτίων ανήλθε στην κοιλάδα του Νείλου σαν μια απλή εξέλιξη. Παρά την εισαγωγή πολλής αλήθειας και κουλτούρας Ανδιτικής προέλευσης, στην Αίγυπτο αναπτύχθηκε περισσότερη ηθική κουλτούρα σαν μια απλά ανθρώπινη εξέλιξη από ότι εμφανίστηκε από παρόμοιες φυσικές τεχνικές σε οποιαδήποτε άλλη γειτονική περιοχή πριν από την προσφορά του Μιχαήλ.
(1045.5) 95:3.2 Η ηθική εξέλιξη δεν εξαρτάται απόλυτα από την αποκάλυψη. Υψηλές ηθικές έννοιες μπορούν να προέλθουν από τις ίδιες τις εμπειρίες του ανθρώπου. Ο άνθρωπος μπορεί ακόμα και να αναπτύξει πνευματικές αξίες και να αντλήσει κοσμική ενόραση από τις ίδιες τις εμπειρίες της ζωής του επειδή κατοικεί μέσα του ένα θεϊκό πνεύμα. Τέτοιες φυσικές εξελίξεις της συνείδησης και του χαρακτήρα ενισχύθηκαν επίσης και από τις περιοδικές επισκέψεις διδασκάλων της αλήθειας, στα αρχαία χρόνια από την δεύτερη Εδέμ, και αργότερα από την έδρα του Μελχισεδέκ στον Σάλεμ.
(1045.6) 95:3.3 Χιλιάδες χρόνια πριν το ευαγγέλιο του Σάλεμ διεισδύσει στην Αίγυπτο, η ηθικοί ηγέτες δίδασκαν δικαιοσύνη, καλοσύνη, και την αποφυγή της φιλαργυρίας και πλεονεξίας. Τρεις χιλιάδες χρόνια πριν να γραφούν οι Εβραϊκές γραφές, το ρητό των Αιγυπτίων ήταν: «Καθιερωμένος είναι ο άνθρωπος του οποίου η αρχή είναι η δικαιοσύνη¨ αυτός που βαδίζει στον δρόμο της.». Δίδασκαν ηπιότητα και ευγένεια, μετριοπάθεια, και διακριτικότητα. Το μήνυμα ενός σπουδαίου διδασκάλου εκείνης της εποχής ήταν: «Πράττε το σωστό και να είσαι δίκαιος με όλους.» Η Αιγυπτιακή τριάδα εκείνης της εποχής ήταν Αλήθεια- Δικαιοσύνη- Ορθότητα. Από όλες της απλά ανθρώπινες θρησκείες της Ουράντια καμιά ποτέ δεν ξεπέρασε τα κοινωνικά ιδεώδη και το ηθικό μεγαλείο αυτού του κάποτε ουμανισμού της κοιλάδας του Νείλου.
(1045.7) 95:3.4 Στο χώμα αυτών των αναπτυσσόμενων ηθικών ιδεών και ηθικών ιδανικών οι επιζήσαντες θεωρίες της θρησκείας του Σάλεμ ευδοκίμησαν. Οι έννοιες του καλού και του κακού βρήκαν πρόθυμη ανταπόκριση στις καρδιές των ανθρώπων που πίστευαν ότι «Η ζωή δίνεται στους γαλήνιους και ο θάνατος στους ενόχους.» «Γαλήνιος είναι εκείνος που πράττει το αγαπητό¨ ένοχος είναι εκείνος που πράττει το μισητό.» Για αιώνες οι κάτοικοι της κοιλάδας του Νείλου ζούσαν με αυτές τις ανερχόμενες ηθικές και κοινωνικές αρχές πριν αποκτήσουν τις μεταγενέστερες αντιλήψεις του σωστού και του άδικου—το υ καλού και του κακού.
(1046.1) 95:3.5 Η Αίγυπτος ήταν διανοητική και ηθική αλλά όχι πνευματική σε μεγάλο βαθμό. Μέσα σε έξι χιλιάδες χρόνια μόνο τέσσερις μεγάλοι προφήτες αναδείχθηκαν από τους Αιγυπτίους. Τον Αμενέμοπη τον ακολούθησαν για κάποιο διάστημα¨ τον Οχμπάν τον δολοφόνησαν¨ τον Ιχνατόν τον αποδέχτηκαν αλλά με μισή καρδιά και για μικρό διάστημα¨ τον Μωυσή τον απέρριψαν. Πάλι ήταν οι πολιτικές και όχι τόσο οι θρησκευτικές περιστάσεις που διευκόλυναν τον Αβραάμ και, αργότερα, τον Ιωσήφ να ασκήσουν μεγάλη επιρροή στην Αίγυπτο για τις διδασκαλίες του Σάλεμ για τον ένα Θεό. Αλλά όταν οι απεσταλμένοι του Σάλεμ μπήκαν για πρώτη φορά στην Αίγυπτο, συνάντησαν αυτή την υψηλή ηθική κουλτούρα ανάπτυξης αναμιγμένη με τις τροποποιημένες αρχές των Μεσοποτάμιων μεταναστών. Αυτοί οι πρώτοι δάσκαλοι της κοιλάδας του Νείλου ήταν οι πρώτοι που κήρυξαν ότι η συνείδηση είναι εντολή του Θεού, η φωνή της Θεότητας.
(1046.2) 95:4.1 Ύστερα από κάποιο διάστημα γεννήθηκε στην Αίγυπτο ένα δάσκαλος που ονομάστηκε από πολλούς ο «υιός του ανθρώπου» και από άλλους Αμενέμοπης. Αυτή η προφητική εξυψωμένη συνείδηση στο αποκορύφωμα της διαιτησίας ανάμεσα στο σωστό και το ΄΄άδικο, δίδασκε την τιμωρία για την αμαρτία, και διακήρυσσε ότι η σωτηρία βρισκόταν στην ηλιακή θεότητα.
(1046.3) 95:4.2 Ο Αμενέμοπης δίδασκε ότι τα πλούτη και η τύχη ήταν δώρα από τον Θεό, και αυτή η αντίληψη χρωμάτισε την μεταγενέστερη Εβραϊκή φιλοσοφία. Αυτός ο ευγενικός διδάσκαλος πίστευε ότι η συνείδηση του Θεού ήταν ο καθοριστικός παράγοντας σε όλη την συμπεριφορά¨ ότι κάθε στιγμή θα έπρεπε να την ζει ο άνθρωπος με την συνειδητοποίηση της παρουσίας του Θεού, και της ευθύνης προς αυτόν. Οι διδασκαλίες αυτού του σοφού μεταφράστηκαν μεταγενέστερα στα Εβραϊκά και έγιναν το ιερό βιβλίο εκείνου του λαού πολύ πριν καταγραφεί η Παλαιά Διαθήκη. Η κύρια διδασκαλία αυτού του καλού ανθρώπου είχε να κάνει με την εκπαίδευση του γιου του στην αμεροληψία και εντιμότητα σε κυβερνητικές εμπιστευτικές θέσεις, και αυτά τα ευγενικά αισθήματα τα τόσο παλαιά θα τιμούσαν οποιοδήποτε σύγχρονο πολιτικό.
(1046.4) 95:4.3 Αυτός ο σοφός άνθρωπος του Νείλου δίδασκε ότι «τα πλούτη μπορούν να βγάλουν φτερά και να φύγουν»-- ότι όλα τα γήινα πράγματα είναι παροδικά. Η σπουδαιότερη προσευχή του ήταν για να «σωθεί από τον φόβο». Τους παρότρυνε όλους να στραφούν από τα «λόγια των ανθρώπων» προς «τις πράξεις του Θεού». Στην ουσία δίδαξε: Ο άνθρωπος προτείνει αλλά ο Θεός διαθέτει. Οι διδασκαλίες του μεταφρασμένες στα Εβραϊκά, καθόρισαν την φιλοσοφία του Βιβλίου των Παροιμιών της Παλαιάς Διαθήκης. Μεταφρασμένη στα ελληνικά, χρωμάτισε όλη τη μεταγενέστερη Ελληνική θρησκευτική φιλοσοφία. Ο μεταγενέστερος Αλεξανδρινός φιλόσοφος, ο Φίλων, είχε ένα αντίγραφο του Βιβλίου της Σοφίας.
(1046.5) 95:4.4 Ο Αμένοπης λειτούργησε για να συντηρήσει την ηθική της εξέλιξης και τα ήθη της αποκάλυψης και στα γραφτά του τα πέρασε και στους Εβραίους και στους Έλληνες. Δεν ήταν ο σπουδαιότερος από τους θρησκευτικούς διδασκάλους της εποχής του, αλλά ήταν αυτός που είχε την μεγαλύτερη επίδραση αφού μπόρεσε να επηρεάσει την μεταγενέστερη σκέψη δύο ζωτικών συνδέσμων του Δυτικού πολιτισμού—των Εβραίων, ανάμεσα στους οποίους άκμασε η Δυτική θρησκευτική πίστη, και των Ελλήνων, που ανάπτυξαν καθαρή φιλοσοφική σκέψη, την σπουδαιότερη στην Ευρώπη.
(1046.6) 95:4.5 Στο Βιβλίο των Εβραίικών Παροιμιών, τα κεφάλαια δεκαπέντε, δεκαεπτά, είκοσι, και στο κεφάλαιο είκοσι δύο, εδάφιο δεκαεπτά, μέχρι το κεφάλαιο είκοσι τέσσερα, εδάφιο είκοσι δύο, είναι παρμένα σχεδόν επί λέξει από το Βιβλίο της Σοφίας του Αμενέμοπη. Ο πρώτος Ψαλμός του Εβραϊκού Βιβλίου των Ψαλμών γράφτηκε από τον Αμενέμοπη και είναι η καρδιά της διδασκαλίας του Ιχνατόν.
(1047.1) 95:5.1 Οι διδασκαλίες του Αμενέμοπη άρχιζαν σιγά- σιγά να χάνει έδαφος στον νου των Αιγυπτίων όταν, χάρη στην επιρροή ενός Αιγυπτίου Σαλεμίτη γιατρού, μια γυναίκα από την βασιλική οικογένεια υιοθέτησε την διδασκαλία του Μελχισεδέκ. Αυτή η γυναίκα έπεισε τον γιο της, τον Ιχνατόν, τον Φαραώ της Αιγύπτου, να ασπαστεί τον Ένα Θεό.
(1047.2) 95:5.2 Μετά την εξαφάνιση του Μελχισεδέκ από την σάρκα, κανένας άνθρωπος μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε μια τόσο εκπληκτικά καθαρή αντίληψη της θρησκείας εξ αποκαλύψεως του Σάλεμ, όσο ο Ιχνατόν. Από κάποια άποψη αυτός ο νεαρός Αιγύπτιος βασιλέας υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ανθρώπινης ιστορίας. Όλη εκείνη την περίοδο της αυξανόμενης πνευματικής κρίσης στην Μεσοποταμία, κράτησε ζωντανή την διδασκαλία του Ελ Ελιών, του Ενός Θεού, στην Αίγυπτο, συντηρώντας έτσι το φιλοσοφικό μονοθεϊστικό κανάλι που ήταν ζωτικής σημασίας για το θρησκευτικό υπόβαθρο την μελλοντική προσφορά του Μιχαήλ. Και ήταν προς αναγνώριση αυτού του έργου, μαζί με κάποιους άλλους λόγους, που ο Ιησούς όταν ήταν παιδί πήγε στην Αίγυπτο, όπου κάποιοι πνευματικοί διάδοχοι του Ιχνατόν τον είδαν και κατάλαβαν σε κάποιο βαθμό κάποιες φάσεις της θεϊκής αποστολής του στην Ουράντια.
(1047.3) 95:5.3 Ο Μωυσής, ο σπουδαιότερος χαρακτήρας ανάμεσα στον Μελχισεδέκ και στον Ιησού, ήταν το ενωτικό δώρο στον κόσμο των Εβραίων και στην Αιγυπτιακή βασιλική οικογένεια¨ και αν ο Ιχνατόν είχε την ευστροφία και την ικανότητα του Μωυσή, αν είχε τέτοια πολιτική ευφυία ανάλογη με την εκπληκτική του θρησκευτική του ηγετική ικανότητα, τότε η Αίγυπτος θα γινόταν το σπουδαιότερο μονοθεϊστικό έθνος εκείνης της εποχής¨ και αν είχε συμβεί αυτό, θα ήταν πολύ πιθανόν ο Ιησούς να είχε ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της θνητής ζωής του στην Αίγυπτο.
(1047.4) 95:5.4 MISSING PARAGRPAH
(1047.5) 95:5.5 Αν είχε αυτός ο άνθρωπος με την εκπληκτική διορατικότητα και την ασυνήθιστη μοναδικότητα σκοπού την πολιτική σοφία του Μωυσή, θα είχε αλλάξει ολόκληρη την ιστορία της εξέλιξης της θρησκείας και της αποκάλυψης της αλήθειας στον Δυτικό κόσμο. Σε όλη του την ζωή ήταν ικανός να χαλιναγωγεί τις δραστηριότητες των ιερέων, τους οποίους γενικά δυσφήμησε, αλλά εκείνοι κράτησαν τις θρησκευτικές τους συνήθειες μυστικά και πέρασαν στην δράση μόλις ο νεαρός βασιλιάς τους έχασε την δύναμή του¨ και δεν άργησαν να συνδέσουν όλα τα μεταγενέστερα προβλήματα της Αιγύπτου με την καθιέρωση του μονοθεϊσμού κατά την διάρκεια της βασιλείας του Ιχνατόν.
(1047.6) 95:5.6 Πολύ σοφά ο Ιχνατόν προσπάθησε να καθιερώσει τον μονοθεϊσμό κάτω από το πρόσχημα του ήλιου – θεού. Αυτή η απόφασή του να προσεγγίσει την λατρεία του Συμπαντικού Πατέρα απορροφώντας όλους τους θεούς στην λατρεία του ηλίου οφειλόταν στην συμβουλή του Σαλεμίτη γιατρού. Ο Ιχνατόν πήρε τις γενικευμένες θεωρίες της τότε υπάρχουσας πίστης προς τον Άτονα για την πατρότητα και την μητρότητα της Θεότητας και δημιούργησε μια θρησκεία που αναγνώριζε μια προσωπική λατρευτική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό.
(1048.1) 95:5.7 Ο Ιχνατόν είχε την εξυπνάδα να κρατήσει εξωτερικά την λατρεία του Άτονα, του θεού – ήλιου, ενώ παράλληλα οδηγούσε τοπυς συνεργάτες του στην συγκαλυμμένη λατρεία του Ενός Θεού,, του δημιουργού του Άτονα και υπέρτατου Πατέρα των πάντων. Αυτός ο νέος δάσκαλος- βασιλέας ήταν παραγωγικός συγγραφέας, και ήταν αυτός που συνέγραψε το δοκίμιο με τίτλο «Ο Ένας Θεός», ένα βιβλίο με τριάντα ένα κεφάλαια, το οποίο οι ιερείς, μόλις επέστρεψαν στην εξουσία, κατέστρεψαν ολοσχερώς.
(1048.2) 95:5.8 Ο Ιχνατόν ακόμα έγραψε εκατόν τριανταεπτά ύμνους, δώδεκα από τους οποίους διατηρούνται στην Παλαιά Διαθήκη στο Βιβλίο των Ψαλμών, που αποδόθηκαν σε Εβραίους συγγραφείς. Η κυριότερη λέξη της θρησκείας του Ιχνατόν στην καθημερινή ζωή ήταν «δικαιοσύνη», και γρήγορα επέκτεινε την αντίληψη του να πράττεις το σωστό, για να συμπεριλάβει και την διεθνή ηθική, όπως και την εθνική ηθική. Αυτή ήταν μια γενιά καταπληκτικής προσωπικής ευσέβειας και χαρακτηριζόταν από μια γνήσια λαχτάρα των εξυπνότερων ανδρών και γυναικών να βρουν τον Θεό και να τον γνωρίσουν. Εκείνες τις μέρες η κοινωνική θέση ή ο πλούτος δεν έδιναν σε κανένα Εβραίο κανένα προνόμια στα μάτια του νόμου. Η οικογενειακή ζωή της Αιγύπτου προσέφερε πολλά για να διατηρήσει και να ενισχύσει την ηθική καλλιέργεια και ήταν η έμπνευση της μεταγενέστερης θαυμάσιας οικογενειακής ζωής των Εβραίων στην Παλαιστίνη.
(1048.3) 95:5.9 Η μοιραία αδυναμία του ευαγγελίου του Ιχνατόν ήταν η σπουδαιότερή του αλήθεια, η διδασκαλία ότι ο Ατόν δεν ήταν μόνο ο δημιουργός της Αιγύπτου αλλά και «ολόκληρου του κόσμου, των ανθρώπων και των κτηνών, και όλων των ξένων χωρών, ακόμα και της Συρίας και του Κους, εκτός από αυτή την χώρα της Αιγύπτου. Βάζει τα πάντα στην θέση τους και παρέχει σε όλους όσα χρειάζονται.» Αυτές οι αντιλήψεις για την Θεότητα ήταν υψηλές και προχωρημένες, αλλά δεν ήταν εθνικιστικές. Τέτοια αισθήματα διεθνισμού στην θρησκεία δεν βοηθούσαν να ενισχυθεί το ηθικό του Αιγυπτιακού στρατού στο πεδίο της μάχης, ενώ παράλληλα έδιναν τα κατάλληλα όπλα στους ιερείς για να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον του νεαρού βασιλέα και της νέας θρησκείας του. Είχε μια άποψη για την Θεότητα κατά πολύ πιο προχωρημένη και από τους μεταγενέστερους Εβραίους, αλλά ήταν υπερβολικά προχωρημένη για να μπορέσει να υπηρετήσει τους σκοπούς ενός ιδρυτή έθνους.
(1048.4) 95:5.10 Παρόλο που το μονοθεϊστικό ιδεώδες υπέφερε μετά τον Ιχνατόν, η ιδέα του ενός Θεού διατηρήθηκε στον νου πολλών ανθρώπων και ομάδων. Ο γαμπρός του Ιχνατόν πήγε με το μέρος των ιερέων, πίσω στην θρησκεία των παλιών θεών, και άλλαξε το όνομά του σε Τουταγχαμών. Η πρωτεύουσα γύρισε πάλι στις Θήβες, και οι ιερείς άλειψαν με λίπος το έδαφος, και τελικά κατέλαβαν το ένα έβδομο όλης της Αιγύπτου¨ και σύντομα ένας από αυτό το τάγμα των ιερέων τόλμησε και άρπαξε το στέμμα.
(1048.5) 95:5.11 Αλλά οι ιερείς δεν μπόρεσαν να κατανικήσουν εντελώς το κύμα του μονοθεϊσμού. Όλο και περισσότερο αναγκαζόντουσαν να προσαρμόζουν τους θεούς τους¨ όλο και πιο πολύ μίκραινε η οικογένεια των θεών τους. Ο Ιχνατόν είχε συνδέσει τον φλεγόμενο δίσκο στον ουρανό με τον δημιουργό Θεό, και αυτή η ιδέα συνέχισε να καιει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, ακόμα και των ιερέων, για πολύ μετά τον θάνατο του νεαρού μεταρρυθμιστή. Ποτέ δεν ξεριζώθηκε η έννοια του μονοθεϊσμού από τις καρδιές των ανθρώπων στην Αίγυπτο και στον άλλο κόσμο. Διατηρήθηκε ακόμα και μέχρι την άφιξη του Δημιουργού Υιού εκείνου του θεϊκού Πατέρα, του ενός Θεού, τον οποίο με τόσο ζήλο διακήρυξε ο Ιχνατόν για την λατρεία όλης την Αιγύπτου.
(1048.6) 95:5.12 Η αδυναμία της διδασκαλίας του Ιχνατόν βρισκόταν στο γεγονός ότι πρότεινε μια τόσο προωθημένη θρησκεία που μόνο οι μορφωμένοι Αιγύπτιοι μπορούσαν να καταλάβουν απόλυτα.. Η κοινωνική τάξη των αγροτών ποτέ δεν κατάλαβε πραγματικά το ευαγγέλιό του και γι αυτό, ήταν έτοιμοι να επιστρέψουν στην παλαιά λατρεία της Ίσιδος και του συζύγου της του Όσιρις, που υποτίθεται ότι αναστήθηκε με θαυμαστό τρόπο από ένα σκληρό θάνατο από τα χέρια του Σετ, του θεού του κακού και του σκότους.
(1049.1) 95:5.13 Η διδασκαλία της αθανασίας για όλους τους ανθρώπους ήταν υπερβολικά προχωρημένη για τους Αιγυπτίους. Μόνο οι βασιλείς και οι πλούσιοι είχαν κάποια υπόσχεση για ανάσταση¨ γι αυτό βαλσάμωναν τόσο προσεχτικά και διατηρούσαν τα σώματά τους σε τάφου για την ημέρα της κρίσης. Αλλά η δημοκρατία της σωτηρίας και της ανάστασης όπως την δίδαξε ο Ιχνατόν τελικά επικράτησε, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που οι Αιγύπτιοι αργότερα πίστευαν ακόμα και στην επιβίωση των κουτών ζώων.
(1049.2) 95:5.14 Αν και η προσπάθεια αυτού του Αιγυπτίου ηγέτη να επιβάλλει την λατρεία του ενός Θεού στον λαό του φαινομενικά απέτυχε, θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε και γραπτά ότι οι επιπτώσεις του έργου του κράτησαν για αιώνες και στην Παλαιστίνη και στην Ελλάδα, και έτσι η Αίγυπτος έγινε ο μεσάζων για την μετάδοση της συνδυασμένης κουλτούρας του Νείλου και της εξ αποκάλυψης θρησκείας του Ευφράτη σε όλους τους μεταγενέστερους λαούς της Δύσης.
(1049.3) 95:5.15 Η δόξα αυτής της σπουδαίας περιόδου ηθικής ανάπτυξης και πνευματικής εξέλιξης στην κοιλάδα του Νείλου περνούσε γρήγορα περίπου την περίοδο που άρχιζε η εθνική ζωή των Εβραίων, έτσι εξαιτίας της παραμονής τους στην Αίγυπτο αυτοί οι Βεδουίνοι πήραν μαζί τους πολλές από αυτές τις διδασκαλίες και συνέχισαν πολλές από τις θεωρίες του Ιχνατόν και στην δική τους φυλετική θρησκεία.
(1049.4) 95:6.1 Από την Μεσοποταμία μερικοί από τους απεσταλμένους του Μελχισεδέκ πέρασαν μέσα από την Μεσοποταμία προς το μεγάλο Ιρανικό οροπέδιο. Για περισσότερο από πέντε χιλιάδες χρόνια οι διδάσκαλοι του Σάλεμ έκαναν προόδους στο Ιράν, και όλο το έθνος αμφιταλαντευόταν προς την θρησκεία του Μελχισεδέκ όταν μια αλλαγή ηγετών προκάλεσε σκληρούς διωγμούς που έφεραν πρακτικά το τέλος στις μονοθεϊστικές διδασκαλίες της σχολής του Σάλεμ. Η διδασκαλία του συμβολαίου του Αβραάμ είχε ουσιαστικά εξαλειφθεί στην Περσία όταν, εκείνο τον αιώνα της ηθικής αναγέννησης, τον έκτο προ Χριστού, εμφανίστηκε ο Ζωροάστρης για να αναζωογονήσει τις κρυφοκαίουσες ιδέες του ευαγγελίου του Σάλεμ.
(1049.5) 95:6.2 Αυτός ο ιδρυτής μιας νέας θρησκείας ήταν ένας αρρενωπός και περιπετειώδης νέος, ο οποίος, στο πρώτο του προσκύνημα στο Ουρ στην Μεσοποταμία, έμαθε τις παραδόσεις για την εξέγερση του Καλιγάστια και του Λούσιφερ—αυτή και πολλές άλλες παραδόσεις—που είχαν βαθιά επίδραση στην θρησκευτική του φύση. Έτσι, με αφορμή ένα όνειρο που είδε όσο ήταν στην Ουρ, αποφάσισε γυρίζοντας στην πατρίδα του στον βορρά να αναλάβει να αναδομήσει την θρησκεία του λαού του. Είχε απορροφήσει την Εβραϊκή ιδέα ενός Θεού δικαιοσύνης, την Μωσαϊκή αντίληψη της θεϊκότητας. Η ιδέα ενός υπέρτατου Θεού ήταν ξεκάθαρη στο μυαλό του, και θεώρησε όλους τους άλλους θεούς διαβόλους, τους κατέταξε στις τάξεις των δαιμόνων για τους οποίους είχε μάθει στην Μεσοποταμία;. Άκουσε για την ιστορία των Επτά Κύριων Πνευμάτων σαν μια παράδοση που ακουγόταν στην Ουρ, έτσι, δημιούργησε ένα γαλαξία με επτά υπέρτατους θεούς με τον Αχούρα-Μάζντα επί κεφαλής τους. Αυτούς τους υφιστάμενους θεούς τους συνέδεσε με την εξιδανίκευση του Σωστού Νόμου, της Καλής Σκέψης, της Ευγενικής Κυβέρνησης, του Ιερού Χαρακτήρα, της Υγείας, και της Αθανασίας.
(1049.6) 95:6.3 Και αυτή η νέα θρησκεία ήταν θρησκεία δράσης—δουλειάς—όχι προσευχές και τελετουργίες. Ο Θεός της ήταν ένα ον υπέρτατης σοφίας και ο προστάτης του πολιτισμού¨ ήταν μια μαχητική θρησκευτική φιλοσοφία που τολμούσε να μάχεται με το κακό, την αδράνεια, και την οπισθοδρόμηση.
(1049.7) 95:6.4 Ο Ζωροάστρης δεν δίδασκε την λατρεία της φωτιάς αλλά προσπάθησε να αξιοποιήσει την φλόγα σαν σύμβολο ενός αγνού και σοφού Πνεύματος συμπαντικής και υπέρτατης κυριαρχίας. (Και είναι εντελώς αληθινό, ότι οι μεταγενέστεροι οπαδοί του και σεβόντουσαν και λάτρεψαν αυτή την συμβολική φωτιά) Τελικά, μετά την αλλαγή θρησκεύματος ενός Ιρανού πρίγκιπα, αυτή η νέα θρησκεία διαδόθηκε δια του ξίφους. Και ο Ζωροάστρης πέθανε ηρωικά στην μάχη γι αυτό που πίστευε ότι ήταν η «αλήθεια του Κυρίου του Φωτός.»
(1050.1) 95:6.5 Ο Ζωροαστρισμός είναι το μόνο δόγμα της Ουράντιας που διαιωνίζει τις Δαλαματικές και Εδενικές διδασκαλίες για τα Επτά Κύρια Πνεύματα. Αν και δεν μπόρεσε να αναπτύξει την ιδέα της Τριάδας, όμως κατά κάποιο τρόπο πλησίασε την ιδέα του Επτάπτυχου Θεού. Ο γνήσιος Ζωροαστρισμός δεν ήταν απλός δυαδισμός¨ αν και οι πρώτες διδασκαλίες του πραγματικά απεικόνιζαν το κακό σαν συνυπάρχον με το καλό, ήταν όμως απόλυτα βυθισμένο στην αιωνιότητα της απόλυτης πραγματικότητας του καλού. Μόνο αργότερα κέρδισε έδαφος η πίστη ότι το καλό και το κακό συναγωνιζόντουσαν με ίσους όρους.
(1050.2) 95:6.6 Οι Εβραϊκές παραδόσεις του παράδεισου και της κόλασης και η θεωρία των διαβόλων όπως καταγράφεται από τις Εβραϊκές Γραφές, ενώ βασιζόντουσαν στις υπάρχουσες παραδόσεις του Λούσιφερ και του Καλιγάστια, προερχόντουσαν κυρίως από τους Ζωροάστρες από τον καιρό που οι Εβραίοι βρισκόντουσαν κάτω από την πολιτική και πολιτιστική κυριαρχία των Περσών. Ο Ζωροάστρης, σαν τους Αιγυπτίους, δίδασκε την «ημέρα της κρίσης», αλλά συνέδεε αυτό το γεγονός με το τέλος του κόσμου.
(1050.3) 95:6.7 Ακόμα και η θρησκεία που διαδέχτηκε τον Ζωροαστρισμό στην Περσία ήταν έντονα επηρεασμένη από αυτόν. Όταν οι Ιρανοί ιερείς προσπάθησαν να καταργήσουν τις διδασκαλίες του Ζωροάστρη, ανάστησαν την αρχαία λατρεία του Μίθρα. Και ο Μιθραϊσμός διαδόθηκε σε όλη την Ανατολή και την Μεσόγειο, και κάποια στιγμή ήταν σύγχρονος και με τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό. Οι διδασκαλίες του Ζωροάστρη κατέληξαν να επηρεάζουν τρεις μεγάλες θρησκείες: τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό και, μέσα από αυτές, και τον Μωαμεθανισμό.
(1050.4) 95:6.8 Αλλά υπάρχει μεγάλο χάσμα ανάμεσα στις ανώτερες διδασκαλίες και τους ευγενικούς ψαλμούς του Ζωροάστρη και στις σύγχρονες παραμορφώσεις του ευαγγελίου του από τους Πέρσες με τον μεγάλο τους φόβο για τους νεκρούς, μαζί με τις διάφορες πίστεις τους σε σοφιστείες στις οποίες ο Ζωροάστρης ποτέ δεν είχε ξεπέσει.
(1050.5) 95:6.9 Αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος ήταν ένας από εκείνη την μοναδική ομάδα που ξεπήδησε τον έκτο αιώνα προ Χριστού που κράτησε το φως του Σάλεμ από το να μην σβήσει ολοκληρωτικά, έτσι αμυδρά που έκαιγε για να δείχνει στον άνθρωπο μέσα στον σκοτεινό κόσμο του το μονοπάτι του φωτός που οδηγούσε στην αιώνια ζωή.
(1050.6) 95:7.1 Οι διδασκαλίες του Μελχισεδέκ για τον ένα Θεό στην έρημο της Αραβίας καθιερώθηκαν σχετικά αργά. Όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στην Αραβία οι απεσταλμένοι του Σάλεμ απέτυχαν εξαιτίας της παρανόησης προς τις οδηγίες του Μαχιβέντα όσον αφορά την αναδιοργάνωση. Αλλά δεν εμποδίστηκαν από την ερμηνεία που έδωσαν στην νουθεσία του να αποφεύγονται όλες οι προσπάθειες διάδοσης του ευαγγελίου με στρατιωτική βία ή πολιτικές πιέσεις.
(1050.7) 95:7.2 Ούτε καν στην Κίνα ή στην Ρώμη δεν απέτυχαν τόσο ολοκληρωτικά οι διδασκαλίες του Μελχισεδέκ, όσο σε αυτή την έρημο που ήταν τόσο κοντά με το ίδιο το Σάλεμ. Για πολύ καιρό αφού η πλειοψηφία των λαών της Ανατολής και της Δύσης είχαν γίνει είτε Βουδιστές ή Χριστιανοί, η έρημο της Αραβίας συνέχισε στην κατάσταση που βρισκόταν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η κάθε φυλή λάτρευε το αρχαίο της είδωλο, και πολλές οικογένειες είχαν ξεχωριστά τους οικογενειακούς τους θεούς. Για πολύ καιρό συνεχιζόταν ο αγώνας ανάμεσα στην Βαβυλωνιακή Ιστάρ, τον Εβραίο Ιεχωβά, τον Ιρανό Αχούρα, και τον Χριστιανό Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ποτέ καμιά από αυτές τις αντιλήψεις δεν μπόρεσε να εκτοπίσει απόλυτα τις άλλες.
(1051.1) 95:7.3 Εδώ και εκεί σε όλη την Αραβία υπήρχαν οικογένειες και ομάδες που εξακολουθούσαν να κατέχουν κάποια συγκεχυμένη ιδέα για τον ένα Θεό. Αυτές οι ομάδες φυλούσαν σαν κόρη οφθαλμού τις παραδόσεις του Μελχισεδέκ, του Αβραάμ, του Μωυσή, και του Ζωροάστρη. Υπήρχαν πολλά κέντρα που θα μπορούσαν να έχουν ανταποκριθεί στο ευαγγέλιο του Ιησού, αλλά οι Χριστιανοί ιεραπόστολοι στην έρημο ήταν μια ομάδα πολύ αυστηρή και άκαμπτη σε σχέση με τους συμβιβαστές και ανανεωτές που λειτούργησαν σαν ιεραπόστολοι στις Μεσογειακές χώρες. Αν οι οπαδοί του Ιησού είχαν πάρει περισσότερο σοβαρά την προτροπή του να «πάνε σε όλο τον κόσμο και να κηρύξουν το ευαγγέλιο», και αν ήταν πιο λεπτοί στον τρόπο που κήρυτταν, λιγότερο αυστηροί στις κοινωνικές απαιτήσεις που έθεταν οι ίδιοι, τότε πολλές χώρες θα είχαν δεχτεί με χαρά το απλό ευαγγέλιο του γιου του ξυλουργού, και η Αραβία θα ήταν μια από αυτές.
(1051.2) 95:7.4 Παρά το γεγονός ότι οι σπουδαίοι Ανατολικοί μονοθεϊσμοί δεν μπόρεσαν να ριζώσουν στην Αραβία, αυτή η έρημος ήταν ικανή να παράγει μια πίστη, που αν και λιγότερο απαιτητική σε κοινωνικές απαιτήσεις, ήταν παρόλα αυτά μονοθεϊστική.
(1051.3) 95:7.5 Υπήρχε μόνο ένας παράγοντας φυλετικής, ή εθνικής φύσης για τις πρωτόγονες και ανοργάνωτες πεποιθήσεις της ερήμου, και αυτός ήταν ο ιδιόμορφος και γενικός σεβασμός που όλες οι Αραβικές φυλές ήταν πρόθυμες να υποβάλλουν προς κάποιο μαύρο πέτρινο φετίχ σε κάποιο ναό στην Μέκκα. Αυτό το σημείο κοινής επαφής και σεβασμού μετά οδήγησε στην ίδρυση της Ισλαμικής θρησκείας. Ότι ήταν ο Ιεχωβάς, το ηφαιστειακό πνεύμα, για τους Ιουδαίους Σημίτες, έγινε και η πέτρα του Καάμπα για τους Άραβες συγγενείς τους.
(1051.4) 95:7.6 Η δύναμη του Ισλάμ βρίσκεται στην ξεκάθαρη και σαφή παρουσίαση του Αλλάχ σαν την μία και μοναδική Θεότητα¨ η αδυναμία της, είναι η σύνδεση της στρατιωτικής βίας με την διακήρυξή της, καθώς και ο υποβιβασμός της γυναίκας. Αλλά έχει σταθερά επιμείνει στην παρουσίαση της Μιας Συμπαντικής Θεότητας των πάντων, «που γνωρίζει τα ορατά και τα αόρατα. Είναι ελεήμων και φιλεύσπλαχνη.» «Ο Θεός είναι έχει αληθινά άφθονη καλοσύνη για όλους τους ανθρώπους.» «Και όταν είναι άρρωστος, αυτός είναι που με θεραπεύει.» «Γιατί όπου μιλάνε τρεις μαζί, ο Θεός είναι ο τέταρτος,» γιατί δεν είναι μήπως «ο πρώτος και ο τελευταίος, ότι είναι φανερό ή κρυμμένο»;
(1051.5) 95:7.7 [Παραδόθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1052.1) 96:0.1 Όταν ο άνθρωπος συλλαμβάνει την ιδέα της Θεότητας, περιλαμβάνει όλους τους θεούς, μετά υποτάσσει όλους τους ξένους θεούς στην φυλετική του θεότητα, και τελικά καταλήγει να τους αποκλείσει όλους εκτός από τον ένα θεό τελικής και υπέρτατης αξίας. Οι Εβραίοι συνέθεσαν όλους τους θεούς στην πιο εξευγενισμένη αντίληψή τους για τον Κύριο και Θεό του Ισραήλ. Έτσι και οι Ινδουιστές συνδύασαν τις πολυποίκιλες θεότητες στην «μια πνευματικότητα των θεών» που απεικονίζεται στο Ριγκ- Βέδα, ενώ οι Μεσοποτάμιοι μείωσαν τους θεούς τους στις πιο συγκεντρωμένη έννοια του Μπελ- Μαρντούκ. Αυτές οι ιδέες του μονοθεϊσμού ωρίμασαν σε όλο τον κόσμο όχι πολύ αργότερα από την εμφάνιση του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ στο Σάλεμ στην Παλαιστίνη. Αλλά η σύλληψη του Μελχισεδέκ για την θεότητα ήταν διαφορετική από την εξελικτική φιλοσοφία του συνυπολογισμού, της υποταγής, και της απαγόρευσης¨ ήταν βασισμένη αποκλειστικά στην δημιουργική δύναμη και πολύ γρήγορα επηρέασε τις αντιλήψεις για την υπέρτατη θεότητα στην Μεσοποταμία, την Ινδία, και την Αίγυπτο.
(1052.2) 96:0.2 Η θρησκεία του Σάλεμ τιμήθηκε σαν παράδοση των Κενιτών και πολλών άλλων φυλών της Χαναάν. Και αυτός ήταν ένας από τους σκοπούς της ενσάρκωσης του Μελχισεδέκ: Ότι η θρησκεία για ένα Θεό θα πρέπει καλλιεργηθεί για να προετοιμάσει το έδαφος για την προσφορά στην γη ενός Υιού αυτού του ενός Θεού. Ο Μιχαήλ δεν θα μπορούσε να έρθει στην Ουράντια μέχρι την στιγμή που θα υπήρχε ένας λαός που να πίστευε στον Συμπαντικό Πατέρα, ανάμεσα στους οποίους να μπορούσε να εμφανιστεί.
(1052.3) 96:0.3 Η θρησκεία του Σάλεμ διατηρήθηκε στους Κενίτες στην Παλαιστίνη σαν σύμβολο πίστης, και αυτή η θρησκεία όπως υιοθετήθηκε αργότερα από τους Εβραίους επηρεάστηκε, πρώτα, από τις ηθικές διδασκαλίες των Αιγυπτίων¨ αργότερα, από την Βαβυλωνιακή θεολογική σκέψη¨ και τέλος, από τις Ιρανικές έννοιες του καλού και του κακού. Στην πραγματικότητα η Εβραϊκή θρησκεία στηρίζεται στο συμβόλαιο ανάμεσα στον Αβραάμ και τον Μαχιβέντα Μελχισεδέκ, εξελικτικά είναι το αποτέλεσμα πολλών μοναδικών καταστάσεων, αλλά πολιτιστικά δανείστηκε ελεύθερα από την θρησκεία, την ηθική, και την φιλοσοφία όλης της Ανατολής. Μέσα από την Εβραϊκή θρησκεία τελικά μεταδόθηκε και στους Δυτικούς λαούς, πολλή από την ηθική και την θρησκευτική σκέψη της Αιγύπτου, της Μεσοποταμίας, και του Ιράν.
(1052.4) 96:1.1 Οι πρώτοι Σημίτες πίστευαν ότι στα πάντα κατοικούσε ένα πνεύμα. Υπήρχαν πνεύματα του ζωικού και φυτικού κόσμου¨ ετήσια πνεύματα, ο κύριος των απογόνων¨ τα πνεύματα της φωτιάς, του νερού, και του αέρα¨ ένα πραγματικό πάνθεον πνευμάτων για να τα φοβούνται και να τα λατρεύουν. Και η διδασκαλία του Μελχισεδέκ για ένα Συμπαντικό Δημιουργό κατάστρεψε ολοσχερώς την πίστη σε αυτά τα δευτερεύοντα πνεύματα ή τους θεούς της φύσης.
(1052.5) 96:1.2 Η πρόοδος των Εβραίων από τον πολυθεϊσμό μέσα από την λατρεία του ενός θεού χωρίς την άρνηση του άλλου, στον μονοθεϊσμό δεν ήταν μια αδιάσπαστη και συνεχής θεμελιώδης εξέλιξη. Πέρασαν από πολλές ανακατατάξεις στις ιδέες τους για την Θεότητα, ενώ σε κάθε εποχή υπήρχαν και διαφορετικές ιδέες για τον Θεό ανάμεσα στην διαφορετικές Σημιτικές ομάδες πιστών. Περιστασιακά χρησιμοποιήθηκαν διάφοροι όροι για τις ιδέες τους για τον Θεό, και για να αποφευχθεί η σύγχυση αυτοί οι διάφοροι τίτλοι της Θεότητας θα προσδιοριστούν έτσι όπως αναφέρονται στην εξέλιξη της Εβραϊκής θεολογίας:
(1053.1) 96:1.3 1. Ο Ιαχουέ ήταν ο θεός των νότιων Παλαιστινιακών φυλών, που συνέδεαν αυτή την σύλληψη της θεότητας με το Όρος Χορέμπ, το ηφαίστειο του Σινά. Ο Ιαχουέ ήταν απλά ένας από τις εκατοντάδες χιλιάδες θεούς της φύσης που κρατούσαν την προσοχή και διεκδικούσαν την λατρεία των Σημιτικών φυλών και λαών.
(1053.2) 96:1.4 2. Ο Ελ Ελυών. Για αιώνες μετά την παραμονή του Μελχισεδέκ στο Σάλεμ η διδασκαλία του για την Θεότητα διατηρήθηκε σε διάφορες εκδοχές αλλά γενικά συνδυάστηκε με τον όρο Ελ Ελυών, ο Ύψιστος Θεός του ουρανού. Πολλοί Σημίτες, συμπεριλαμβανομένων και των άμεσων απογόνων του Αβραάμ, σε διάφορες εποχές λάτρευαν και τον Ιαχουέ και τον Ελ Ελυών.
(1053.3) 96:1.5 3. Ο Ελ Σαντάι. Είναι δύσκολο να εξηγηθεί τι εκπροσωπούσε ο Ελ Σαντάι. Αυτή η αντίληψη του Θεού ήταν μια σύνθετη έννοια που προερχόταν από τις διδασκαλίες του Βιβλίου της Σοφίας του Αμενοπή τροποποιημένη από την διδασκαλία του Ιχνατόν για τον Άτον και επηρέασε περαιτέρω τις διδασκαλίες του Μελχισεδέκ που περιλαμβάνονταν στην ιδέα του Ελ Ελυών. Αλλά όσο η ιδέα του Ελ Σαντάι διαπότιζε τον Εβραϊκό νου, χρωματίστηκε ολοκληρωτικά με τις πεποιθήσεις της Αιγύπτου για τον Ιαχουέ.
(1053.4) 96:1.6 Μια από τις κυρίαρχες ιδέες της θρησκείας εκείνης της εποχής ήταν η Αιγυπτιακή ιδέα για την θεία Πρόνοια, την διδασκαλία ότι η υλική ευημερία ήταν μια ανταμοιβή για τις υπηρεσίες προς τον Ελ Σαντάι.
(1053.5) 96:1.7 4. Ο Ελ. Μέσα σε όλη αυτή την σύγχυση ορολογιών και ασαφών ιδεών, πολλοί ευσεβείς πιστοί προσπαθούσαν ειλικρινά να λατρέψουν όλες αυτές τις αναπτυσσόμενες ιδέες για την θεότητα, και έτσι αναπτύχθηκε η συνήθεια να αναφέρονται σε αυτή την σύνθετη Θεότητα σαν Ελ. Και αυτός ο όρος περιλάμβανε και άλλους ακόμα θεούς της φύσης των Βεδουίνων.
(1053.6) 96:1.8 5. Οι Ελοχίμ. Στο Κις και το Ουρ διατηρήθηκαν για πολύ καιρό Σουμερικές- Χαλδαίες ομάδες που δίδασκαν ένα Θεό τρία-σε-ένα, μια ιδέα βασισμένη στις παραδόσεις των ημερών του Αδάμ και του Μελχισεδέκ. Αυτή η διδασκαλία μεταφέρθηκε στην Αίγυπτο, όπου αυτή η Τριάδα λατρευόταν με το όνομα Ελοχίμ, ή στον ενικό σαν Ελοάχ. Οι φιλοσοφικοί κύκλοι της Αιγύπτου και αργότερα Αλεξανδρινοί διδάσκαλοι Εβραϊκής καταγωγής δίδασκαν αυτή την ενοποίηση των πλουραλιστικών Θεών, και πολλοί σύμβουλοι του Μωυσή τον καιρό της εξόδου πίστευαν σε αυτή την Τριάδα. Αλλά η ιδέα του τριαδικού Ελοχίμ ποτέ δεν έγινε πραγματικό κομμάτι της Εβραϊκής θεολογίας μέχρι την στιγμή που μπήκαν κάτω από την πολιτική επιρροή των Βαβυλωνίων.
(1053.7) 96:1.9 6. Ετερόκλητες ονομασίες. Στους Σημίτες δεν άρεσε να λένε το όνομα της Θεότητάς τους, γι αυτό εύρισκαν διάφορες ονομασίες από καιρό σε καιρό, όπως: Το Πνεύμα του Θεού, Ο Κύριος, Ο Άγγελος του Κυρίου, Ο Παντοδύναμος, Ο Άγιος Ένας, Ο Ύψιστος, ο Αντονάι, Οι Αρχαίοι των Ημερών, ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ, Ο Δημιουργός του Ουρανού και της Γης, Κύριος, Ιάχ, Ο Κύριος Των Κυρίων, και Ο Πατέρας στον Ουρανό.
(1053.8) 96:1.10 Ο Ιεχωβάς είναι ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε πιο πρόσφατα για να προσδιορίσει πιο ολοκληρωμένα την ιδέα του Ιαχουέ που αναπτύχθηκε τελικά στην μακρά Εβραϊκή ιστορία. Αλλά η ονομασία Ιεχωβάς δεν χρησιμοποιήθηκε πριν περάσουν χίλια πεντακόσια χρόνια μετά τον Ιησού.
(1054.1) 96:1.11 Μέχρι περίπου το 2000 π.Χ, το όρος Σινά ήταν ένα περιοδικά ενεργό ηφαίστειο, με κάποιες εκρήξεις και κατά το διάστημα της παραμονής των Ισραηλιτών σε αυτήν την περιοχή. Η φωτιά και ο καπνός, μαζί με τις θορυβώδεις εκτονώσεις του ηφαιστείου αυτού, όλα αυτά εντυπωσίαζαν και προκαλούσαν δέος στους Βεδουίνους των γύρω περιοχών και τους έκαναν να φοβούνται πολύ τον Ιαχουέ. Αυτό το πνεύμα του Όρους Χορέμπ αργότερα έγινε ο θεός των Εβραίων Σημίτων, και τελικά πίστεψαν ότι ήταν ανώτερος από όλους τους άλλους θεούς.
(1054.2) 96:1.12 Οι κάτοικοι της Χαναάν σεβόντουσαν πολύ καιρό τον Ιαχουέ, και παρόλο που οι Κενίτες πίστευαν λίγο πολύ στον Ελ Ελυών, τον Υπερθεό της θρησκείας του Σάλεμ, μια πλειοψηφία των κατοίκων της Χαναάν επέμεναν στην λατρεία των παλαιών φυλετικών θεοτήτων. Δεν ήταν πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τις εθνικές τους θεότητες για χάρη ενός διεθνικού , αν όχι διαπλανητικού Θεού. Δεν ήταν ανοιχτοί για να αποδεχτούν μια συμπαντική θεότητα, γι αυτό αυτές οι φυλές συνέχισαν να λατρεύουν τις φυλετικές τους θεότητες, συμπεριλαμβανομένου και του Ιαχουέ και των ασημένιων και χρυσών μοσχαριών που συμβόλιζαν την σύλληψη των Βεδουίνων βοσκών για το πνεύμα του ηφαιστείου του Σινά.
(1054.3) 96:1.13 Οι Σύριοι, ενώ λάτρευαν και τους δικούς τους θεούς, πίστευαν και στον Ιαχουέ των Εβραίων, γιατί οι προφήτες τους είπαν στον Σύριο βασιλέα: «Οι θεοί τους είναι θεοί των λόφων¨ γι αυτό ήταν ισχυρότεροι από εμάς¨ αλλά ας παλέψουμε εναντίον τους στην πεδιάδα, και σίγουρα θα γίνουμε δυνατότεροι από αυτούς.»
(1054.4) 96:1.14 Όσο αναπτύσσεται η καλλιέργεια του ανθρώπου, οι κατώτεροι θεοί υποτάσσονται σε μια ανώτατη θεότητα¨ ο σπουδαίος Ζευς υπάρχει μόνο σαν αναφώνηση. Οι μονοθεϊστές κρατούν τους υποδεέστερους θεούς τους σαν πνεύματα, δαίμονες, μοίρες, Νηρηίδες, ξωτικά, νεράιδες, καλικάτζαρους, νάνους, αναθέματα, και το κακό μάτι. Οι Εβραίοι πέρασαν από μια φάση που αποδεχόντουσαν και την ύπαρξη θεών άλλων εκτός του Ιαχουέ, αλλά όλο και περισσότερο θεωρούσαν αυτές τις ξένες θεότητες υποδεέστερες του Ιαχουέ. Παραδεχόντουσαν την πραγματικότητα του Χεμός, του θεού των Αμοριτών, αλλά υποστήριζαν ότι ήταν κατώτερος από τον Ιαχουέ.
(1054.5) 96:1.15 Η ιδέα του Ιαχουέ έχει υποστεί την πιο ευρεία εξέλιξη από όλες τις θνητές θεωρίες για τον Θεό. Η προοδευτική του εξέλιξη μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ιδέα της μεταμόρφωσης του Βούδα στην Ασία, η οποία στο τέλος οδήγησε στην σύλληψη για τον Συμπαντικό Πατέρα. Αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό σαν ιστορικό γεγονός ότι, αν και οι Εβραίοι άλλαξαν κατ’ αυτόν τον τρόπο τις απόψεις τους για την Θεότητα από τον φυλετικό θεό του Όρους Χορέμπ στον μεταγενέστερο στοργικό και ελεήμονα Δημιουργό Πατέρα, δεν άλλαξαν το όνομά του¨ συνέχισαν να αποκαλούν αυτήν την εξελιγμένη σύλληψη της Θεότητα, Ιαχουέ.
(1054.6) 96:2.1 Οι Σημίτες της Ανατολής ήταν καλά οργανωμένοι καβαλάρηδες που εισέβαλαν στις ανατολικές περιοχές της εύφορης ημισελήνου και ενώθηκαν με τους Βαβυλώνιους. Οι Χαλδαίοι κοντά στην Ουρ ήταν από τους πιο προχωρημένους των ανατολικών Σημίτων. Οι Φοίνικες ήταν μια ανώτερη και καλά οργανωμένη ομάδα ανάμικτων Σημίτων που είχαν το δυτικό τμήμα της Παλαιστίνης, κατά μήκος της ακτής της Μεσογείου. Φυλετικά οι Σημίτες ήταν από τους πιο ανάμικτους λαούς της Ουράντια, και περιείχαν κληρονομικούς παράγοντες από όλες σχεδόν τις παγκόσμιες φυλές.
(1054.7) 96:2.2 Πολλές φορές οι Άραβες Σημίτες προσπαθούσαν να κερδίσουν έδαφος μέσα από μάχες στην βόρεια Γη της Επαγγελίας, στην γη που «έρεε μέλι και γάλα,»αλλά πάντα τους απωθούσαν οι πιο καλά οργανωμένοι και πολιτισμένοι Σημίτες και Χηττίτες. Αργότερα, κατά την διάρκεια ενός ισχυρότατου λιμού, ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς τους περιπλανώμενους Βεδουίνους εισήλθαν στην Αίγυπτο για να εργαστούν με σύμβαση στα Αιγυπτιακά δημόσια έργα, και τελικά βρέθηκαν υπέστησαν την πικρή εμπειρία της δουλείας στον καθημερινό σκληρό μόχθο των κοινών καταπιεσμένων εργατών στην κοιλάδα του Νείλου.
(1055.1) 96:2.3 Μόνο μετά τις μέρες του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ και του Αβραάμ κάποιες φυλές Σημίτων, εξαιτίας των ιδιόμορφων θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, ονομάστηκαν τα παιδιά του Ισραήλ και αργότερα Εβραίοι, Ιουδαίοι, και ο «εκλεκτός λαός». Ο Αβραάμ δεν ήταν ο φυλετικός ηγέτης όλων των Εβραίων¨ δεν ούτε καν ο πρόγονος όλων των Βεδουίνων Σημίτων που ήταν αιχμάλωτοι στην Αίγυπτο, είναι αλήθεια, οι απόγονοί του, βγαίνοντας από την Αίγυπτο, πραγματικά σχημάτισαν τον πυρήνα του μεταγενέστερου Ιουδαϊκού λαού, αλλά η τεράστια πλειοψηφία των ανδρών και γυναικών που ενσωματώθηκαν στις φυλές του Ισραήλ ποτέ δεν είχε κατοικήσει στην Αίγυπτο. Ήταν απλά και αυτοί νομάδες που επέλεξαν να ακολουθήσουν την ηγεσία του Μωυσή όπως τα παιδιά του Αβραάμ και οι Σημίτες σύμμαχοί τους από την Αίγυπτο ταξίδεψαν μέσα από την βόρεια Αραβία.
(1055.2) 96:2.4 Οι διδασκαλίες του Μελχισεδέκ για τον Ελ Ελυών, τον Ύψιστο, και το συμβόλαιο της θείας χάρης μέσα από την πίστη, είχε ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό μέχρι την στιγμή της Αιγυπτιακής σκλαβιάς των Σημιτικών λαών, αυτών που σύντομα θα ίδρυαν το Εβραϊκό έθνος. Αλλά σε όλη αυτή την περίοδο της αιχμαλωσίας αυτές οι Αραβικές νομάδες κράτησαν μια μακροχρόνια παραδοσιακή πίστη στον Ιαχουέ σαν την δική τους φυλετική θεότητα.
(1055.3) 96:2.5 Ο Ιαχουέ λατρευόταν από περισσότερο από χίλιες ξεχωριστές Αραβικές φυλές, και εκτός από την επιρροή της ιδέας του Μελχισεδέκ για τον Ελ Ελυών που διατηρήθηκε στις πιο μορφωμένες τάξεις της Αιγύπτου, συμπεριλαμβανόμενων και κάποιων ανάμικτων Εβραϊκών και Αιγυπτιακών ομάδων, η θρησκεία της κοινωνικής τάξης των Εβραίων σκλάβων ήταν μια τροποποιημένη εκδοχή των παλαιών τελετουργιών μαγείας και θυσίας του Ιαχουέ.
(1055.4) 96:3.1 Η αρχή της εξέλιξης των Εβραϊκών αντιλήψεων και ιδανικών για ένα Υπέρτατο Δημιουργό χρονολογείται από την αναχώρηση των Σημίτων από την Αίγυπτο κάτω από την καθοδήγηση εκείνου του σπουδαίου ηγέτη, διδασκάλου, και οργανωτή, του Μωυσή. Η μητέρα του ήταν από την βασιλική οικογένεια της Αιγύπτου¨ ο πατέρας του ήταν ένας Σημίτης αξιωματικός σύνδεσμος ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους Βεδουίνους αιχμαλώτους. Ο Μωυσής λοιπόν είχε προσόντα που προερχόντουσαν από υψηλού επιπέδου φυλές¨ η γενεαλογία του ήταν τόσο ανάμικτη που είναι αδύνατον να τον κατατάξουμε σε οποιαδήποτε φυλή. Αν δεν ήταν τόσο ανάμικτος φυλετικά, δεν θα μπορούσε να έχει επιδείξει τόσο ασυνήθιστη ευστροφία και προσαρμοστικότητα που του έδωσαν την ικανότητα να διοικήσει αυτό τις τόσο πολυποίκιλες ορδές που τελικά συνδέθηκαν με εκείνους τους Βεδουίνους Σημίτες που διέφυγαν από την Αίγυπτο για την Αραβική Έρημο κάτω από την ηγεσία του.
(1055.5) 96:3.2 Παρά τα θέλγητρα του πολιτισμού του βασιλείου του Νείλου, ο Μωυσής επέλεξε να ριψοκινδυνέψει με τον λαό του πατέρα του. Εκείνο τον καιρό που αυτός ο σπουδαίος οργανωτής διαμόρφωνε τα σχέδιά του για την τελική απελευθέρωση του λαού του πατέρα του, οι Βεδουίνοι αιχμάλωτοι δεν είχαν καμιά θρησκεία αξιόλογη¨ ήταν ουσιαστικά χωρίς πραγματική αντίληψη για τον Θεό και χωρίς ελπίδα στον κόσμο.
(1055.6) 96:3.3 Κανένας ηγέτης ποτέ δεν ανάλαβε να αναμορφώσει και να ανυψώσει πιο εγκαταλελειμμένους, καταπιεσμένους, μειωμένους, και αμόρφωτους ανθρώπους. Αλλά αυτοί οι σκλάβοι έφεραν λανθάνουσες δυνατότητες ανάπτυξης στα κληρονομικά τους κύτταρα, και υπήρχε επαρκής αριθμός μορφωμένων αρχηγών που είχαν εκπαιδευτεί από τον Μωυσή στην προετοιμασία για την ημέρα της εξέγερσης και τον αγώνα για την ελευθερία, για να αποτελέσουν ένα σώμα ικανών οργανωτών. Αυτοί οι ανώτεροι άνθρωποι είχαν διοριστεί τοπικοί επόπτες των ανθρώπων τους¨ είχαν πάρει και κάποια μόρφωση χάρη στην επιρροή του Μωυσή στους Αιγυπτίους κυβερνήτες.
(1056.1) 96:3.4 Ο Μωυσής προσπάθησε να διαπραγματευτεί διπλωματικά την ελευθερία των συμπατριωτών του Σημίτων. Αυτός και ο αδερφός του έκαναν μια συμφωνία με τον βασιλιά της Αιγύπτου σύμφωνα με την οποία τους δόθηκε άδεια να φύγουν ειρηνικά από την κοιλάδα του Νείλου για την Αραβική Έρημο. Θα έπαιρναν μια ταπεινή χρηματική αμοιβή και κάποια αγαθά για αποζημίωση της μακροχρόνιας υπηρεσίας τους στην Αίγυπτο. Οι Εβραίοι από την πλευρά τους έκαναν μια συμφωνία να κρατήσουν φιλικές σχέσεις με τους Φαραώ και να μην μπουν σε καμμιά συμμαχία εναντίον της Αιγύπτου. Αλλά αργότερα ο βασιλιάς θεώρησε πρέπον να προδώσει αυτή την συνθήκη, με την δικαιολογία ότι οι κατάσκοποί του είχαν ανακαλύψει απείθεια από τους Βεδουίνους σκλάβους. Ισχυρίστηκε ότι ήθελαν την ελευθερία τους με τον σκοπό να πάνε στην έρημο να οργανωθούν σε νομάδες εναντίον της Αιγύπτου.
(1056.2) 96:3.5 Αλλά ο Μωυσής δεν έχασε το θάρρος του¨ περίμενε να έρθει η κατάλληλη στιγμή, και σε λιγότερο από ένα χρόνο, όταν οι Αιγυπτιακές στρατιωτικές δυνάμεις ήταν πλήρως απασχολημένες στην αντίκρουση των παράλληλων σφοδρών επιθέσεων από τους Λίβυους στον νότο και μιας Ελληνικής ναυτικής εισβολής από τον βορρά, αυτός ο ατρόμητος οργανωτής οδήγησε τους συμπατριώτες του έξω από τον Αίγυπτο με μια εντυπωσιακή νυχτερινή έξοδο. Αυτή η έξοδος προς την ελευθερία σχεδιάστηκε προσεχτικά και εκτελέστηκε με επιδεξιότητα. Και είχαν μεγάλη επιτυχία , παρά το ότι καταδιώχτηκαν άγρια από τους Φαραώ και ένα μικρό σώμα Αιγυπτίων, που όλοι νικήθηκαν από την άμυνα των φυγάδων, παραδίνοντας πολλά λάφυρα, μαζί με όσα άλλα λάφυρα μάζεψαν οι φυγάδες σκλάβοι καθώς προχωρούσαν προς την προγονική τους γη στην έρημο.
(1056.3) 96:4.1 Η εξέλιξη και η προαγωγή της Μωσαϊκής διδασκαλίας έχει επηρεάσει σχεδόν το ένα ήμισυ όλου του κόσμου, και έχει επιρροή και τώρα στον εικοστό αιώνα. Αν και ο Μωυσής καταλάβαινε την πιο προχωρημένη Αιγυπτιακή θρησκευτική φιλοσοφία, οι Βεδουίνοι σκλάβοι πολύ λίγα γνώριζαν γι αυτές τις διδασκαλίες, αλλά ποτέ δεν είχαν ξεχάσει εντελώς τον θεό του Όρους Χορέμπ, τον οποίο οι πρόγονοί τους αποκαλούσαν Ιαχουέ.
(1056.4) 96:4.2 Ο Μωυσής είχε ακούσει για τις διδασκαλίες του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ και από τον πατέρα του και από την μητέρα του, αφού το κοινό της θρησκευτικής τους πίστης ήταν η μόνη εξήγηση για την ασυνήθιστη ένωση ανάμεσα σε μια γυναίκα με βασιλικό αίμα και σε ένα άνδρα από την φυλή των αιχμαλώτων. Ο πεθερός του Μωυσή ήταν ένας Κενίτης πιστός του Ελ Ελυών, αλλά οι γονείς του απελευθερωτή ήταν πιστοί του Ελ Σαντάι. Ο Μωυσής εκπαιδεύτηκε Ελ Σανταϊστής¨ επηρεασμένος από τον πεθερό του έγινε Ελ Ελυωνιστής¨ και μέχρι την στιγμή που στρατοπέδευσαν οι Εβραίοι στους πρόποδες του Όρους Σινά μετά την φυγή τους από την Αίγυπτο, είχε διαμορφώσει μια νέα διευρυμένη άποψη για την Θεότητα (που προερχόταν από όλες τις προηγούμενες πεποιθήσεις του), την οποία αποφάσισε να διακηρύξει με σοφό τρόπο στον λαό του σαν μια διευρυμένη αντίληψη του παλαιού φυλετικού τους θεού, του Ιαχουέ.
(1056.5) 96:4.3 Ο Μωυσής προσπάθησε να διδάξει σε αυτούς τους Βεδουίνους την ιδέα του Ελ Ελυών, αλλά πριν να φύγει από τον Αίγυπτο, είχε πεισθεί ότι ποτέ δεν μπορούσαν να καταλάβουν απόλυτα την διδασκαλία του. Γι αυτό σκόπιμα αποφάσισε κάποια συμβιβαστική λύση: να παρουσιάσει τον δικό τους φυλετικό θεό της ερήμου, τον Ιαχουέ, σαν τον ένα και μοναδικό θεό των οπαδών του. Ο Μωυσής δεν δίδαξε ότι οι άλλοι λαοί δεν θα μπορούσαν να έχουν άλλους θεούς, αλλά υποστήριξε ότι ο Ιαχουέ ήταν υπεράνω όλων, ειδικά στους Εβραίους. Αλλά πάντα τον βασάνιζε η δυσάρεστη παράδοξη κατάσταση να προσπαθεί να παρουσιάσει αυτή την νέα και ανώτερη ιδέα της Θεότητας σε αυτούς τους αμαθείς σκλάβους κάτω από την μεταμφίεση του αρχαίου όρου Ιαχουέ, που πάντα συμβολιζόταν από το χρυσό μοσχάρι των φυλών των Βεδουίνων.
(1056.6) 96:4.4 Το γεγονός ότι ο Ιαχουέ ήταν ο θεός των φυγάδων Εβραίων εξηγεί το λόγο που έμειναν τόσο πολύ κάτω από το ιερό βουνό του Σινά, και το γιατί εκεί έλαβαν τις Δέκα Εντολές τις οποίες διακήρυξε στο όνομα του Ιαχουέ, του θεού του Χορέμπ. Κατά την διάρκεια αυτής της παρατεταμένης παραμονής κάτω από το Σινά τελειοποιήθηκαν και τα θρησκευτικά τελετουργικά της νέας εξελισσόμενης Εβραϊκής λατρείας.
(1057.1) 96:4.5 Είναι πολύ πιθανόν ο Μωυσής να μην μπορούσε ποτέ να επιτύχει την καθιέρωση αυτής της κάπως προηγμένης τελετουργικές λατρείας και να κρατήσει τους οπαδούς του ανέπαφους για ένα τέταρτο του αιώνα αν δεν συνέβαινε μια βίαιη έκρηξη του Όρους Χορέμπ την Τρίτη εβδομάδα της λατρευτικής τους παραμονής στους πρόποδές του. «Το Όρος Ιαχουέ χάθηκε μέσα στην φωτιά, και ο καπνός κατέβαινε σαν καπνός από καμίνι, και όλο το βουνό έτρεμε σφοδρά.» Μπροστά σε αυτόν τον κατακλυσμό δεν είναι περίεργο που ο Μωυσής κατάφερε να εντυπώσει στο νου των αδερφών του ότι ο Θεός τους ήταν «ισχυρός, τρομερός, μια φωτιά που κατατρώγει τα πάντα, φοβερός, και πανίσχυρος.»
(1057.2) 96:4.6 Ο Μωυσής διακήρυξε ότι ο Ιαχουέ ήταν ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ, που ξεχώρισε τους Εβραίους σαν εκλεκτό του λαό¨ έκτιζε ένα καινούριο έθνος, και γι αυτό πολύ σοφά εθνικοποίησε τις θρησκευτικές του διδασκαλίες, λέγοντας στους οπαδούς του ότι ο Ιαχουέ ήταν ένας σκληρός αφέντης, ένας «ζηλιάρης Θεός.».Παρόλα αυτά προσπάθησε να διευρύνει την αντίληψή τους για την θεϊκότητα όταν τους δίδαξε ότι ο Ιαχουέ ήταν ο «Θεός των πνευμάτων όλης της σάρκας,» και όταν τους έλεγε, «Ο αιώνιος Θεός είναι το καταφύγιό σας, και εκεί βρίσκεται η αιώνια αγκαλιά του.» Ο Μωυσής δίδαξε ότι ο Ιαχουέ ήταν ένας Θεός που κρατούσε τις συμφωνίες του¨ «δεν θα σας απαρνηθεί, ούτε θα σας καταστρέψει, ούτε θα ξεχάσει την συμφωνία που έκανε με τους πατέρες σας επειδή ο Κύριος σας αγαπά και δεν θα ξεχάσει το όρκο που έδωσε στους πατέρες σας.»
(1057.3) 96:4.7 Ο Μωυσής έκανε μια ηρωική προσπάθεια να εξυψώσει τον Ιαχουέ και να του δώσει την αξιοπρέπεια μιας ανώτατης Θεότητας όταν τον παρουσίασε σαν τον «Θεό της αλήθειας, αναμάρτητο, δίκαιο και σωστό σε όλα του.» Και όμως, παρά αυτή την εξυψωμένη διδασκαλία, η περιορισμένη κατανόηση των οπαδών του έκανε απαραίτητο να μιλά για τον Θεό σαν είναι κατ’ εικόνα του ανθρώπου, που να παθαίνει κρίσεις θυμού, οργής, και αυστηρότητας, ακόμα και ότι ήταν εκδικητικός που επηρεάζεται εύκολα από την συμπεριφορά του ανθρώπου.
(1057.4) 96:4.8 Με την διδασκαλία του Μωυσή αυτός φυλετικός θεός της φύσης, ο Ιαχουέ, έγινε ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ, που τους ακολούθησε και στην ερημιά και ακόμα και στην εξορία, όπου σύντομα θεωρήθηκε Θεός όλων των λαών. Η τελευταία αιχμαλωσία που κράτησε τους Εβραίους υπόδουλους στην Βαβυλώνα τελικά απελευθέρωσε την εξελισσόμενη αντίληψη για τον Ιαχουέ για να είναι έτοιμος πια να αναλάβει τον μονοθείστικό ρόλο του Θεού όλων των εθνών.
(1057.5) 96:4.9 Το μοναδικό και καταπληκτικό χαρακτηριστικό της θρησκευτικής ιστορίας των Εβραίων είναι αυτή η συνεχής εξέλιξη της αντίληψης για την Θεότητα από τον πρωτόγονο θεό του Όρους Χορέμπ, στις διδασκαλίες των επόμενων πνευματικών τους ηγετών μέχρι το ψηλό επίπεδο ανάπτυξης που απεικονίζεται στις διδασκαλίες του Ησαία για την Θεότητα, που διακήρυσσε αυτή την σπουδαία σύλληψη του στοργικού και ελεήμονα Δημιουργού Πατέρα.
(1057.6) 96:5.1 Ο Μωυσής ήταν ένας ασυνήθιστος συνδυασμός στρατιωτικού ηγέτη, κοινωνικού οργανωτή, και θρησκευτικού διδασκάλου. Ήταν ο σημαντικότερος ατομικός παγκόσμιος διδάσκαλος και ηγέτης ανάμεσα στον Μαχιβέντα και τον Ιησού. Ο Μωυσής προσπάθησε να εισάγει πολλές μεταρρυθμίσεις στο Ισραήλ για τις οποίες δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες. Μέσα στο χρονικό διάστημα μιας ανθρώπινης ζωής έβγαλε τις πολύγλωσσες ορδές των αποκαλούμενων Εβραίων από την δουλεία και την πρωτόγονη απολίτιστη περιπλάνηση ενώ έθεσε και τα θεμέλια για την επόμενη γέννηση ενός έθνους και για την διαιώνιση μιας φυλής.
(1057.7) 96:5.2 Υπάρχουν τόσο λίγες γραπτές μαρτυρίες για το σπουδαίο έργο του Μωυσή επειδή οι Εβραίοι δεν είχαν γραπτή γλώσσα τον καιρό της εξόδου. Οι γραπτές μαρτυρίες των καιρών και πράξεων του Μωυσή προήλθε από τις παραδόσεις που σώθηκαν περισσότερο από χίλια χρόνια μετά τον θάνατο του σπουδαίου ηγέτη.
(1058.1) 96:5.3 Πολλά από τα βήματα που έκανε ο Μωυσής μπροστά από την θρησκεία των Αιγυπτίων και των γειτονικών Ανατολικών φυλών οφείλονταν στις παραδόσεις των Κενιτών για τον καιρό του Μελχισεδέκ. Χωρίς την διδασκαλία του Μελχισεδέκ στον Αβραάμ και τους συγχρόνους του, οι Εβραίοι θα είχαν βγει από την Αίγυπτο μέσα σε σκοτάδι χωρίς ελπίδα. Ο Μωυσής και ο πεθερός του, ο Ιέθρος, συνέλεξαν τις υπόλοιπες παραδόσεις των ημερών του Μελχισεδέκ, και αυτές οι διδασκαλίες μαζί με όσα έμαθε από τους Αιγυπτίους, οδήγησαν τον Μωυσή στην δημιουργία της βελτιωμένης θρησκείας και τελετουργίας των Ισραηλιτών. Ο Μωυσής ήταν οργανωτής¨ διάλεξε τα καλύτερα στοιχεία από την θρησκεία και τα ήθη της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης και, συνδέοντας αυτές τις συνήθειες με τις παραδόσεις για την διδασκαλία του Μελχισεδέκ, οργάνωσε το τελετουργικό Εβραϊκό σύστημα λατρείας.
(1058.2) 96:5.4 Ο Μωυσής πίστευε στην Πρόνοια¨ είχε εμποτιστεί με τις Αιγυπτιακές θεωρίες για τον υπερφυσικό έλεγχο του Νείλου και των άλλων στοιχείων της φύσης. Είχε υψηλά οράματα για τον Θεό, αλλά ήταν απόλυτα ειλικρινής όταν δίδαξε τους Εβραίους ότι, αν υπάκουαν τον Θεό, «Αυτός θα σας αγαπά, θα σας ευλογεί, και θα σας πολλαπλασιάζει. Θα πολλαπλασιάζει τους καρπούς στις μήτρες των γυναικών σας και τους καρπούς της γης σας—το καλαμπόκι, το κρασί, το λάδι, και τα κοπάδια σας. Θα ευημερείτε περισσότερο από όλους τους ανθρώπους, και ο Κύριος και Θεός σας θα σας απαλλάξει από κάθε ασθένεια και δεν θα αφήσει καμιά από τις κακές αρρώστιες της Αιγύπτου να σας προσβάλλει.» Ακόμα τους είπε: «Να θυμάστε τον Κύριο και Θεό σας, γιατί αυτός είναι που σας δίνει την δύναμη να αποκτάτε πλούτη.» «Θα δανείζετε σε πολλά έθνη, αλλά εσείς δεν θα χρειαστεί να δανείζεστε. Θα βασιλέψετε σε πολλά έθνη, αλλά κανένα έθνος δεν θα βασιλέψει σε εσάς.»
(1058.3) 96:5.5 Αλλά ήταν αληθινά λυπηρό να βλέπεις αυτό τον σπουδαίο νου του Μωυσή να προσπαθεί να προσαρμόσει την ουράνια σύλληψη του Ελ Ελυών, του Ύψιστου, στην αντίληψη των αμαθών και αγράμματων Εβραίων. Στους συγκεντρωμένους αρχηγούς του βροντοφώναζε, «Ο Κύριος και Θεός σας είναι ένας Θεός¨ δεν υπάρχει κανένας εκτός από αυτόν»¨ ενώ στο μικτό πλήθος δήλωνε, «Ποιος από όλους τους θεούς είναι σαν τον Θεό σας;» Ο Μωυσής έδωσε ένα γενναίο και σχεδόν πετυχημένο χτύπημα ενάντια στην ειδωλολατρία και τα φετίχ, δηλώνοντας, «Δεν είδατε ποτέ κάτι παρόμοιο με την μέρα που ο Θεός σας μίλησε στο Χορέμπ μέσα στην φωτιά.» Επίσης τους απαγόρεψε να φτιάχνουν εικόνες κανενός είδους.
(1058.4) 96:5.6 Ο Μωυσής φοβήθηκε να διακηρύξει το έλεος του Ιαχουέ, και προτίμησε να προκαλεί δέος στους ανθρώπους του με τον φόβο της δικαιοσύνης του Θεού, λέγοντας: «Ο Κύριος και Θεός σας είναι ο Θεός των Θεών, και Κύριος των Κυρίων, ένας σπουδαίος Θεός, ένας ισχυρός και τρομερός Θεός, που δεν λογαριάζει κανέναν άνθρωπο.» Και προσπαθούσε να ελέγξει τις ταραχοποιές ομάδες όταν δήλωνε ότι «ο Θεός σας σκοτώνει όταν δεν τον υπακούτε¨ θεραπεύει και δίνει ζωή όταν τον υπακούτε.» Αλλά ο Μωυσής δίδασκε αυτές τις φυλές ότι θα γινόντουσαν ο εκλεκτός λαός του Θεού μόνο υπό τον όρο ότι θα τηρούσαν όλες τις εντολές του και υπάκουαν όλα τα θεσπίσματά του.»
(1058.5) 96:5.7 Πολύ λίγα διδάχτηκαν οι Εβραίοι εκείνα τα χρόνια για το έλεος του Θεού. Έμαθαν τον Θεό σαν «Παντοδύναμο¨ ο Κύριος είναι πολεμικός, ο Θεός των μαχών, ένδοξος και δυνατός, που συντρίβει τους εχθρούς του.» «Ο Κύριος και Θεός σας περπατά στην μέση του στρατοπέδου για να σας απελευθερώσει.» Οι Ισραηλίτες θεωρούσαν τον Θεό τους σαν κάποιο που τους αγαπά, αλλά και κάποιον που «σκλήρυνε την καρδιά του Φαραώ» και «καταράστηκε τους εχθρούς τους.»
(1058.6) 96:5.8 Παρόλο που ο Μωυσής παρουσίασε στα παιδιά του Ισραήλ και κάποιες φευγαλέες εικόνες μιας συμπαντικής και αγαθοεργής Θεότητας, συνολικά, η καθημερινή τους ιδέα για τον Ιαχουέ ήταν για ένα Θεό κάπως καλύτερο από τους φυλετικούς θεούς των γειτονικών τους λαών. Η ιδέα τους για τον Θεό ήταν πρωτόγονη, ωμή, και ανθρωπομορφική¨ όταν πέθανε ο Μωυσής, αυτές οι φυλές των Βεδουίνων γρήγορα γύρισαν στις ημιβάρβαρες ιδέες για τους παλαιούς θεούς του Χορέμπ και της ερήμου. Η διευρυμένη και πιο ουράνια ιδέα του Θεού που παρουσίαζε που και που ο Μωυσής στους αξιωματούχους του σύντομα χάθηκε, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι γύρισαν στην λατρεία των φετίχ τους χρυσών μόσχων, το Παλαιστινιακό σύμβολο των ποιμένων για τον Ιαχουέ.
(1059.1) 96:5.9 Όταν ο Μωυσής παράδωσε την διακυβέρνηση των Εβραίων στον Ιησού, είχε ήδη συγκεντρώσει χιλιάδες ομογενών απογόνων του Αβραάμ, του Ναχώρ, και Λωτ, και άλλων από συγγενείς φυλές και τους μάζεψε σε ένα αύταρκες και μερικά αυτοδιοικούμενο έθνος ποιμένων και πολεμιστών.
(1059.2) 96:6.1 Με τον θάνατο του Μωυσή η υψηλή αντίληψή του για τον Θεό πολύ γρήγορα άρχισε να φθείρεται. Ο Ιησούς και οι ηγέτες του Ισραήλ συνέχισαν να κρατούν τις Μωσαϊκές παραδόσεις του πάνσοφου, αγαθοεργού, και παντοδύναμου Θεού, αλλά οι κοινοί άνθρωποι γρήγορα επανήλθαν στην παλιά ιδέα της ερήμου για τον Ιαχουέ. Και αυτό το πισωγύρισμα της αντίληψης για την Θεότητα συνέχισε να αυξάνεται όλο και περισσότερο κάτω από την ηγεσία διαφόρων διαδοχικών φυλετικών σείχηδων, των αποκαλούμενων Κριτών.
(1059.3) 96:6.2 Η μαγεία της ασυνήθιστης προσωπικότητας του Μωυσή κρατούσε ζωντανή μέσα στις καρδιές των οπαδών του την έμπνευση μιας ολοένα διευρυνόμενης ιδέας για τον Θεό¨ αλλά όταν έφτασαν στην εύφορη γη της Παλαιστίνης, σύντομα από νομαδικοί ποιμένες μετατράπηκαν σε τακτοποιημένους και κάπως νηφάλιους αγρότες. Και αυτή η εξέλιξη της ζωής τους και η αλλαγή στην θρησκεία τους απαιτούσε μια λίγο πολύ ολοκληρωτική αλλαγή στον χαρακτήρα της άποψής τους για την φύση του Θεού, του Ιαχουέ. Κατά τον καιρό της αρχής της μεταστοιχείωσης του αυστηρού, άξεστου, απαιτητικού, και τρομερού θεού του Σινά στην μεταγενέστερη ιδέα για ένα Θεό αγάπης, δικαιοσύνης, και ελέους, οι Εβραίοι έχασαν την επαφή τους με τις ανώτερες διδασκαλίες του Μωυσή. Παραλίγο να χάσουν όλη την αντίληψη του μονοθεϊσμού¨ σχεδόν έχασαν την ευκαιρία να γίνουν ο λαός που θα υπηρετούσε σαν σύνδεσμος στην πνευματική ανάπτυξη της Ουράντια, η φυλή που θα διατηρούσε την διδασκαλία του Μελχισεδέκ για τον ένα Θεό μέχρι την στιγμή της ενσάρκωσης μιας προσφοράς ενός Υιού του Πατέρα όλων.
(1059.4) 96:6.3 Ο Ιησούς προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατήσει την ιδέα του υπέρτατου Ιαχουέ στο νου των συμπατριωτών του, λέγοντας: «Όπως ήμουν με τον Μωυσή, θα είμαι και με εσάς¨ δεν θα σας απογοητεύσω και δεν θα σας απαρνηθώ.» Ο Ιησούς θεώρησε απαραίτητο να κηρύξει ένα αυστηρό ευαγγέλιο στον δύσπιστο λαό του, τον λαό τον τόσο πρόθυμο να πιστέψει στην παλιά εθνική του θρησκεία αλλά απρόθυμο να προοδεύσει στην θρησκεία της πίστης και της δικαιοσύνης. Το καθήκον που έθετε η διδασκαλία του Ιησού ήταν: «Ο Ιαχουέ είναι ένας ιερός Θεός¨ είναι ζηλιάρης Θεός¨ δεν συγχωρά τις παραβάσεις σας ούτε τις αμαρτίες σας.» Η υψηλότερη αντίληψη για τον Ιαχουέ εκείνη την εποχή απεικόνιζε τον Ιαχουέ σαν ένα «Θεό δύναμης, κρίσης, και δικαιοσύνης.»
(1059.5) 96:6.4 Αλλά ακόμα και εκείνα τα σκοτεινά χρόνια, θα παρουσιαζόταν περιστασιακά κάποιος μεμονωμένος διδάσκαλος που θα διακήρυσσε την αντίληψη του Μωυσή για το θείο: «Εσείς παιδιά του κακού δεν μπορείτε να υπηρετήσετε τον Κύριο, γιατί είναι ένας ιερός Θεός.» «Μπορεί ο θνητός άνθρωπος να είναι πιο δίκαιος από τον Θεό; Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι αγνότερος από Δημιουργός του; «Μπορείτε, αν ψάξετε, να βρείτε τον Θεό; Μπορείτε να βρείτε τον Παντοδύναμο ολοκληρωτικά; Προσέξτε, ο Θεός είναι σπουδαίος και δεν τον γνωρίζουμε. Τον αγγίζουμε, αλλά δεν τον βρίσκουμε.»
(1060.1) 96:7.1 Κάτω από την ηγεσία των σεΐχηδων και των ιερέων οι Εβραίοι εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη. Αλλά σύντομα πισωγύρισαν στις απλοϊκές πεποιθήσεις της ερήμου και μολύνθηκαν με τις λιγότερο προχωρημένες θρησκευτικές συνήθειες των Χαναανιτών. Έγιναν ειδωλολατρικοί και ακόλαστοι, και η άποψή τους για την θεότητα έπεσε κατά πολύ χαμηλότερα από τις Αιγυπτιακές και Μεσοποταμιακές ιδέες για τον Θεό που είχαν διατηρηθεί από κάποιες επιζώντες ομάδες του Σάλεμ, και που καταγράφονται σε μερικούς από τους Ψαλμούς και στο αποκαλούμενο Βιβλίο του Ιώβ.
(1060.2) 96:7.2 Οι Ψαλμοί είναι έργο πολλών συγγραφέων¨ πολλοί γράφτηκαν από Αιγυπτίους και Μεσοποτάμιους διδασκάλους. Εκείνο τον καιρό που η Ανατολή λάτρευε θεούς της φύσης, υπήρχαν ακόμα αρκετοί που πίστευαν στην υπεροχή του Ελ Ελυών, του Ύψιστου.
(1060.3) 96:7.3 Καμιά άλλη συλλογή θρησκευτικών συγγραμμάτων δεν δίνει έκφραση σε τόσο πλούτο αφοσίωσης και εμπνευσμένων ιδεών για τον Θεό όσο το Βιβλίο των Ψαλμών. Και θα ήταν πολύ χρήσιμο αν, μελετώντας αυτή την υπέροχη συλλογή λατρευτικής λογοτεχνίας, δίνατε προσοχή στην πηγή και χρονολογία κάθε ξεχωριστού ύμνου λατρείας και θαυμασμού, και είχατε στο μυαλό σας ότι καμιά άλλη συλλογή δεν καλύπτει τόσο μεγάλο χρονικό φάσμα. Αυτό το Βιβλίο των Ψαλμών είναι η καταγραφή των ποικίλων αντιλήψεων για τον Θεό των πιστών της θρησκείας του Σάλεμ σε όλη την Ανατολή και περιλαμβάνει ολόκληρη την περίοδο από τον Αμενοπή έως τον Ησαία. Στους ψαλμούς ο Θεός απεικονίζεται σε όλες τις φάσεις που τον συνέλαβε ο ανθρώπινος νους, από την άξεστη ιδέα μια φυλετικής θεότητας μέχρι το απέραντα διευρυμένο ιδανικό των μεταγενέστερων Εβραίων, όπου ο Ιαχουέ απεικονίζεται σαν ένας στοργικός ηγέτης και ελεήμων Πατέρας.
(1060.4) 96:7.4 Και όταν το εξετάσετε με αυτό τον τρόπο, αυτοί οι Ψαλμοί αποτελούν την πιο πολύτιμη και χρήσιμη απάνθισμα αισθημάτων αφοσίωσης που συγκέντρωσε ποτέ ο άνθρωπος μέχρι τον εικοστό αιώνα. Το λατρευτικό πνεύμα αυτής της ανθολογίας ύμνων υπερβαίνει όλα τα άλλα ιερά βιβλία του κόσμου.
(1060.5) 96:7.5 Αυτή η ποικιλόμορφη εικόνα της Θεότητας που παρουσιάζεται στο Βιβλίο του Ιώβ ήταν το προϊόν πολλών Μεσοποτάμιων θρησκευτικών διδασκάλων που έζησαν σε μια περίοδο σχεδόν τριακοσίων χρόνων. Και όταν διαβάζετε την υψηλή ιδέα για το θείο που βρίσκεται σε αυτή την συλλογή Μεσοποτάμιων πεποιθήσεων, θα αναγνωρίσετε ότι στην περιοχή της Ουρ της Χαλδαίας διατηρήθηκε καλύτερα η ιδέα ενός αληθινού Θεού εκείνες τις σκοτεινές μέρες στην Παλαιστίνη.
(1060.6) 96:7.6 Στην Παλαιστίνη η σοφία και η διεισδυτικότητα στα πάντα του Θεού συχνά έγινε αντιληπτή αλλά σπάνια με αγάπη και έλεος. Ο Ιαχουέ εκείνων των ημερών «στέλνει τα κακά πνεύματα να κυριεύσουν τις ψυχές των εχθρών του», δίνει ευημερία στα δικά του υπάκουα παιδιά, ενώ καταριέται και δικάζει πολύ αυστηρά όλους τους άλλους. «Ματαιώνει τα σχέδια των πονηρών¨ έχει τον τρόπο και τους ξεσκεπάζει την απάτη τους.»
(1060.7) 96:7.7 Μόνο στην Ουρ υψώθηκε μια φωνή για να διαλαλήσει το έλεος του Θεού, λέγοντας: «Θα προσευχηθεί στον Θεό και θα του δώσει χάρη και θα δει το πρόσωπο του με χαρά, γιατί ο Θεός θα δώσει στον άνθρωπο θεϊκή δικαιοσύνη.» Έτσι από την Ουρ διακηρύσσεται η σωτηρία, η θεία χάρη, μέσα από την πίστη: «Είναι φιλεύσπλαχνος προς τους μετανοούντες και λέγει, «Σώστε τον από την πτώση, γιατί έχω βρει τα λύτρα της σωτηρίας.» Αν κάποιος πει, «Έχω αμαρτήσει και διαστρεβλώσει το σωστό, και δεν ωφελήθηκα,¨ ο Θεός θα απελευθερώσει την ψυχή του από την καταστροφή, και θα δει το φως.» Από τον καιρό του Μελχισεδέκ είχε ο Ανατολικός κόσμος να ακούσει ένα τέτοιο χαρμόσυνο μήνυμα ανθρώπινης σωτηρίας όσο αυτή η θαυμάσια διδασκαλία του Ελιχού, του προφήτη της Ουρ και ιερέα των πιστών του Σάλεμ, δηλαδή, των υπολειμμάτων της κάποτε αποικίας του Μελχισεδέκ στην Μεσοποταμία.
(1061.1) 96:7.8 Και με αυτό τον τρόπο οι εναπομείναντες ιεραπόστολοι του Σάλεμ στην Μεσοποταμία κράτησαν το φως της αλήθειας όλη αυτή την περίοδο της αποδιοργάνωσης των Εβραίων μέχρι την εμφάνιση του πρώτου από εκείνη την μακροσκελή σειρά διδασκάλων του Ισραήλ που ποτέ δεν σταμάτησε ποτέ να οικοδομεί, λιθαράκι, λιθαράκι, ιδέα, ιδέα, μέχρι που πέτυχαν την συνειδητοποίηση του ιδανικού του Συμπαντικού και Δημιουργού Πατέρα τον πάντων, το αποκορύφωμα της εξέλιξης της ιδέα του Ιαχουέ.
(1061.2) 96:7.9 [Παραδόθηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον].
(1062.1) 97:0.1 Οι πνευματικοί ηγέτες των Εβραίων έκαναν αυτό που δεν κατάφερε ποτέ να πετύχει κανένας—αποανθρωπομορφοποίησαν την ιδέα τους για τον Θεό χωρίς να την μετατρέψουν σε μια αφηρημένη έννοια της Θεότητας που να είναι κατανοητή μόνο από τους φιλοσόφους. Ακόμα και οι κοινοί άνθρωποι μπορούσαν να συλλάβουν την ώριμη ιδέα του Ιαχουέ σαν Πατέρας, αν όχι του ατόμου, τουλάχιστον της φυλής.
(1062.2) 97:0.2 Η ιδέα της προσωπικότητας του Θεού, αν και διδάχτηκε ξεκάθαρα στο Σάλεμ τις μέρες του Μελχισεδέκ, ήταν ασαφής και συγκεχυμένη τον καιρό της εξόδου από την Αίγυπτο και μόνο σταδιακά μπόρεσε να αναπτυχθεί στον Εβραϊκό νου τους από γενεά σε γενεά ανταποκρινόμενοι στην διδασκαλία των πνευματικών τους ηγετών. Η έννοια της προσωπικότητας του Ιαχουέ ήταν πολύ πιο συνεχής στην προοδευτική της εξέλιξη από ότι ήταν για πολλές άλλες ιδιότητες της Θεότητας. Από τον Μωυσή έως τον Μαλαχία συνέβη μια σχεδόν αδιάσπαστη ιδεολογική ανάπτυξη για την προσωπικότητα του Θεού στον νου των Εβραίων, και αυτή η σύλληψη τελικά έφτασε στο λαμπρότερο αποκορύφωμά της με τις διδασκαλίες του Ιησού για τον Πατέρα στον ουρανό.
(1062.3) 97:1.1 Οι εχθρικές πιέσεις των γειτονικών λαών στην Παλαιστίνη πολύ σύντομα δίδαξαν τους Εβραίους σεΐχηδες ότι δεν θα μπορούσαν να επιζήσουν εκτός και αν ένωναν τις διάφορες φυλετικές τους οργανώσεις σε ένα συνασπισμό με μια κεντρική κυβέρνηση. Και αυτή η συγκέντρωση της διαχειριστικής εξουσίας προσέφερε στον Σαμουήλ μια καλύτερη ευκαιρία να λειτουργήσει σαν διδάσκαλος και μεταρρυθμιστής.
(1062.4) 97:1.2 Ο Σαμουήλ προερχόταν από μια μακρά σειρά διδασκάλων του Σάλεμ που είχαν διατηρήσει τις αλήθειες του Μελχισεδέκ σαν μέρος της μορφής λατρείας τους. Αυτός ο διδάσκαλος ήταν ένας αρρενωπός και αποφασιστικός άνθρωπος. Μόνο χάρη στη μεγάλη του αφοσίωση, μαζί με την ασυνήθιστη αποφασιστικότητά του, μπόρεσε να αντισταθεί στην σχεδόν καθολική αντίδραση που συνάντησε όταν ξεκίνησε να επαναφέρει όλο το Ισραήλ στην λατρεία του Υπέρτατου Ιαχουέ των Μωσαϊκών ημερών. Και ακόμα και τότε είχε περιορισμένη επιτυχία¨ κατάφερε να ξανακερδίσει στην υπηρεσία της ανώτερης έννοιας του Ιαχουέ μόνο τους πιο νοήμονες από τους Εβραίους¨ οι υπόλοιποι συνέχισαν να λατρεύουν τους φυλετικούς θεούς της χώρας και μόνο την βασικότερη αντίληψη για τον Ιαχουέ.
(1062.5) 97:1.3 Ο Σαμουήλ ήταν ένας τραχύς αλλά ικανός τύπος ανθρώπου, ένας πραχτικός μεταρρυθμιστής που μπορούσε να βγει μια μέρα με τους συνεργάτες του και να ανατρέψει κάμποσες τοποθεσίες του Βάαλ. Η πρόοδος που είχε επιτεύχθηκε με την δύναμη του καταναγκασμού¨ πολύ λίγο κήρυξε, και ακόμα λιγότερο δίδαξε, αλλά πραγματικά έδρασε. Την μια μέρα κορόιδευε τους ιερείς του Βάαλ¨ την άλλη, έκοβε κομμάτια ένα αιχμάλωτο βασιλιά. Πίστευε με αφοσίωση στον ένα Θεό, και είχε ξεκάθαρη αντίληψη αυτού του ενός Θεού σαν δημιουργός του ουρανού και της γης: «Οι κολώνες της γης είναι του Κυρίου, και έστησε τον κόσμο επάνω τους.»
(1063.1) 97:1.4 Αλλά η μεγάλη προσφορά του Σαμουήλ στην ανάπτυξη της ιδέας της Θεότητας ήταν η ξεκάθαρη εξαγγελία του ότι ο Ιαχουέ ήταν αμετάβλητος, η παντοτινά ίδια ενσωμάτωση μιας άψογης τελειότητας και θεϊκότητας. Εκείνο τον καιρό ο Ιαχουέ θεωρείτο ότι ήταν ένας Θεός με ιδιοτροπίες ζήλιας, και ότι μετάνιωνε για αυτό μετά¨ αλλά τώρα για πρώτη φορά από τότε που έφυγαν οι Εβραίοι από την Αίγυπτο, άκουγαν αυτά τα εκπληκτικά λόγια, «Η Δύναμη του Ισραήλ δεν ψεύδεται ούτε μετανιώνει, γιατί δεν είναι άνθρωπος για να μετανοεί.» Διακηρύχθηκε η σταθερότητα στην συμπεριφορά προς την Θεϊκότητα. Ο Σαμουήλ επανέλαβε το συμβόλαιο του Μελχισεδέκ με τον Αβραάμ και διακήρυξε ότι ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ ήταν η πηγή όλης της αλήθειας, της σταθερότητας, και της συνέπειας. Πάντα οι Εβραίοι έβλεπαν τον Θεό τους σαν ένα άνθρωπο, υπεράνθρωπο, ένα ανώτερο πνεύμα άγνωστης προέλευσης¨ αλλά τώρα άκουγαν το κάποτε πνεύμα του Χορέμπ να εξυψώνεται σε αμετάβλητο Θεό με τελειότητα Δημιουργού. Ο Σαμουήλ βοηθούσε την εξελισσόμενη έννοια του θεού να φτάσει σε επίπεδο ανώτερο από τον μεταβλητό νου του ανθρώπου και τις μεταστροφές της θνητής ύπαρξης. Κάτω από την διδασκαλία του, ο Θεός των Εβραίων άρχισε να ανέρχεται από την ιδέα της τάξης των φυλετικών θεών προς το ιδανικό ενός παντοδύναμου και αμετάβλητου Δημιουργού και επόπτη όλης της δημιουργίας.
(1063.2) 97:1.5 Και διακήρυξε εκ νέου την ιστορία της ειλικρίνειας του Θεού, και την αξιοπιστία του στην τήρηση των συμφωνιών. Είπε ο Σαμουήλ: «Ο Κύριος δεν θα εγκαταλείψει τον λαό του.» «Έχει συνάψει μαζί μας μια αιώνια συμφωνία, που ισχύει σε όλα τα πράγματα και είναι επιβεβαιωμένη.» Και έτσι, λοιπόν, σε όλη την Παλαιστίνη ήχησε πάλι το κάλεσμα προς την λατρεία του υπέρτατου Ιαχουέ. Πάντα αυτός ο δραστήριος δάσκαλος διακήρυσσε, «Είσαι μεγάλος, Ω Κύριε Θεέ, γιατί δεν υπάρχει κανένας σαν εσένα, ούτε υπάρχει και κανένας Θεός άλλος εκτός από εσένα.»
(1063.3) 97:1.6 Μέχρι εκείνη την στιγμή οι Εβραίοι θεωρούσαν την εύνοια του Ιαχουέ κυρίως με όρους υλικής ευημερίας. Ήταν μεγάλο σοκ για το Ισραήλ, και παραλίγο να κοστίσει στον Σαμουήλ την ζωή του, όταν τόλμησε να διακηρύξει: «Ο Κύριος δίνει τα πλούτη και την φτώχεια¨ αυτός υποβαθμίζει και εξυψώνει. Αυτός σηκώνει τους φτωχούς από τη σκόνη και ανεβάζει τους ζητιάνους και τους τοποθετεί ανάμεσα στους πρίγκιπες για να κληρονομήσουν τον θρόνο της δόξας.» Ποτέ ξανά από τον καιρό του Μωυσή δεν είχαν δοθεί τόσο ενθαρρυντικές υποσχέσεις για τους ταπεινούς και τους λιγότερο τυχερούς, και χιλιάδες απελπισμένοι από τους φτωχούς άρχισαν να έχουν ελπίδες ότι μπορούν να βελτιώσουν την πνευματική τους κατάσταση.
(1063.4) 97:1.7 Αλλά ο Σαμουήλ δεν προχώρησε πολύ πέρα από την αντίληψη ενός φυλετικού θεού. Διακήρυξε έναν Ιαχουέ που έφτιαξε όλους τους ανθρώπους αλλά ήταν απασχολημένος κυρίως με τους Εβραίους, τον εκλεκτό του λαό. Όμως, όπως στις μέρες του Μωυσή, για άλλη μια φορά η αντίληψη του Θεού απεικονίζει μια Θεότητα που είναι ιερή και ακέραιος. «Δεν υπάρχει κανένας τόσο ιερός όσο ο Θεός. Ποιος μπορεί να συγκριθεί με αυτόν τον ιερό Κύριο και Θεό;»
(1063.5) 97:1.8 Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο γκριζομάλλης γέρος ηγέτης προχωρούσε στην κατανόηση του θεού, αφού δήλωνε: «Ο Κύριος είναι ένας Θεός γνώσης, και οι πράξεις; ζυγίζονται από αυτόν. Ο Κύριος θα κρίνει το τέλος του κόσμου, και θα δείξει έλεος στους ελεήμονες, και με τους ακέραιους θα είναι και αυτός ακέραιος.» Ακόμα και εδώ βρίσκεται η αυγή του ελέους, μολονότι περιορίζεται σε εκείνους που είναι ελεήμονες. Αργότερα προχώρησε άλλο ένα βήμα όταν, παρά την εναντιότητα που του έδειχναν, αυτός παρότρυνε τον λαό του: «Ας πέσουμε τώρα στα χέρια του Κυρίου, γιατί το έλεός του είναι μεγάλο.» «Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στον Κύριο για το αν θα σώσει πολλούς ή λίγους.»
(1063.6) 97:1.9 Και αυτή η σταδιακή εξέλιξη της αντίληψης για τον χαρακτήρα του Ιαχουέ συνεχίστηκε και κάτω από την επίβλεψη των διαδόχων του Σαμουήλ. Προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Ιαχουέ σαν ένα Θεό που τηρεί τις συμφωνίες του αλλά δεν κατόρθωσαν να προσεγγίσουν το ρυθμό του Σαμουήλ¨ δεν κατάφεραν να αναπτύξουν την ιδέα του ελέους του θεού όπως την συνέλαβε ο Σαμουήλ τα τελευταία του χρόνια. Υπήρχε ένα σταθερό πισωγύρισμα προς την αναγνώριση των άλλων θεών, παρά την υποστήριξη ότι ο Ιαχουέ ήταν υπεράνω όλων.»
(1064.1) 97:1.10 Η βασική νότα εκείνης της περιόδου ήταν η θεία δύναμη¨ οι προφήτες αυτής της εποχής κήρυσσαν μια θρησκεία σχεδιασμένη να στηρίζει τον βασιλιά πάνω στον Εβραϊκό θρόνο. «Δικό σου, Κύριε, είναι το μεγαλείο και η δύναμη και η δόξα και η νίκη και η λαμπρότητα. Στα χέρια σου βρίσκεται η δύναμη και η ισχύς, και είσαι ικανός να δίνεις δύναμη και μεγαλείο σε όλους.» Και αυτή ήταν η κατάσταση της αντίληψης για τον Θεό τον καιρό του Σαμουήλ και των άμεσων διαδόχων του.
(1064.2) 97:2.1 Τον δέκατο αιώνα προ Χριστού το Εβραϊκό έθνος διαιρέθηκε σε δύο βασίλεια. Και στις δύο αυτές πολιτικές υποδιαιρέσεις πολλοί διδάσκαλοι της αλήθειας προσπάθησαν να αναχαιτίσουν το αντιδραστικό ρεύμα της πνευματικής παρακμής που είχε ξεκινήσει, και που συνεχίστηκε καταστροφικά μετά τον πόλεμο του διχασμού. Αλλά αυτές οι προσπάθειες να προοδεύσει η Εβραϊκή θρησκεία δεν καρποφόρησαν μέχρι που άρχισε την διδασκαλία του εκείνος ο ατρόμητος και αποφασισμένος πολεμιστής της δικαιοσύνης, ο Ηλίας. Ο Ηλίας αναστήλωσε μια έννοια του Θεού ανάλογη με εκείνη των ημερών του Σαμουήλ, στο βόρειο βασίλειο. Ο Ηλίας είχε λίγες ευκαιρίες να παρουσιάσει μια προχωρημένη αντίληψη για τον Θεό¨ ήταν συνεχώς απασχολημένος να αναποδογυρίζει τους βωμούς του Βάαλ και να κατεδαφίζει τα είδωλα των ψεύτικων θεών. Και συνέχισε τις μεταρρυθμίσεις του και μπροστά στα μάτια ενός ειδωλολάτρη μονάρχη¨ το έργο του ήταν ακόμα πιο γιγαντιαίο και δύσκολο από του Σαμουήλ.
(1064.3) 97:2.2 Όταν πέθανε ο Ηλίας, ο Ελισίας, ο πιστός του συνεργάτης, ανέλαβε το έργο του και, με την ανεκτίμητη βοήθεια του πολύ λίγο γνωστού Μιχαϊα, κράτησε την αλήθεια ζωντανή στην Παλαιστίνη.
(1064.4) 97:2.3 Αλλά αυτές δεν ήταν μέρες προόδου για την έννοια της Θεότητας. Δεν είχαν ούτε καν ανέλθει στο Μωσαϊκό ιδεώδες. Η περίοδος του Ηλία και του Ελισία έκλεισε με την επιστροφή των ανώτερων κοινωνικών τάξεων στην λατρεία του υπέρτατου Ιαχουέ και έγινε μάρτυρας της αναστήλωσης της ιδέας του Συμπαντικού Δημιουργού περίπου στο σημείο που την είχε αφήσει ο Σαμουήλ.
(1064.5) 97:3.1 Η μακροχρόνια εχθρότητα ανάμεσα στους πιστούς του Ιαχουέ και στους οπαδούς του Βάαλ ήταν περισσότερο κοινωνικοοικονομική σύγκρουση ιδεολογιών παρά διαφορά θρησκευτικών αντιλήψεων.
(1064.6) 97:3.2 Οι κάτοικοι της Παλαιστίνης είχαν διαφορές ως προς την στάση τους για την ατομική ιδιοκτησία γης. Οι νότιες ή οι περιπλανώμενες Αραβικές φυλές ( οι Ιαχουιστές) θεωρούσαν την γη αναπαλλοτρίωτη—σαν δώρο της Θεότητας στην φυλή. Υποστήριζαν ότι η γη δεν μπορούσε να πουληθεί ή να υποθηκευτεί. «Ο Ιαχουέ μίλησε, και είπε, «Η γη δεν θα πωλείται, γιατί είναι δική μου.»
(1064.7) 97:3.3 Οι βόρειοι και πιο τακτοποιημένοι Χαναανίτες (οι Βααλίτες) αγόραζαν και πουλούσαν ελεύθερα, και υποθήκευαν την γη τους. Η λέξη Βάαλ σημαίνει ιδιοκτήτης. Η λατρεία του Βάαλ βασιζόταν σε δύο κύριες θεωρίες: Πρώτα, την νομιμοποίηση της συναλλαγής περιουσίας, των συμβολαίων, και των συμφωνιών—το δικαίωμα και αγοράζουν και να πουλούν γη. Δεύτερον, ο Βάαλ υποτίθεται ότι έστελνε την βροχή—ήταν ένας θεός της γονιμότητας και του χώματος. Οι καλές σοδειές εξαρτιόντουσαν από την εύνοια του Βάαλ. Το δόγμα αυτό ασχολιόταν εκτενώς με την γη, την ιδιοκτησία της και την γονιμότητά της.
(1065.1) 97:3.4 Γενικά οι πιστοί του Βάαλ είχαν στην ιδιοκτησία τους σπίτια, γη, και σκλάβους. Ήταν οι αριστοκράτες γαιοκτήμονες και ζούσαν στις πόλεις. Ο κάθε Βάαλ είχε ένα ιερό τόπο, ένα ιερατείο, και τις «ιερές γυναίκες,» τις τελετουργικές εταίρες.
(1065.2) 97:3.5 Εξαιτίας αυτής της βασικής τους διαφοράς όσον αφορά την γη, αναπτύχθηκε και έντονος ανταγωνισμός στα κοινωνικές, οικονομικές, ηθικές, και θρησκευτικές τάσεις έτσι όπως αυτές εκδηλωνόντουσαν από τους Χαναανίτες και τους Εβραίους. Αυτή η κοινωνικοοικονομική αντίθεση δεν πήρε συγκεκριμένη θρησκευτική μορφή μέχρι τον καιρό του Ηλία. Από τις μέρες αυτού του δυναμικού προφήτη το θέμα αυτό πήρε αυστηρά θρησκευτική γραμμή—Ιαχουέ εναντίον Βάαλ—και έληξε με τον θρίαμβο του Ιαχουέ και της τάσης προς τον μονοθεϊσμό.
(1065.3) 97:3.6 Ο Ηλίας εξύψωσε το επίπεδο αντίθεσης Ιαχουέ – Βάαλ από το θέμα της γης στις θρησκευτικές ιδεολογίες των Χαναανιτών και Εβραίων. Όταν ο Αχάβ δολοφόνησε τους Ναβώθ για να βάλει στο χέρι την γη τους, ο Ηλίας δημιούργησε ηθικό θέμα από αυτά τα απαρχαιωμένα ήθη ιδιοκτησίας γης και ξεκίνησε την σθεναρή προπαγάνδα του εναντίον των Βααλιτών. Αυτός ήταν επίσης ένας αγώνας του λαού της επαρχίας ενάντια στην κυριαρχία των πόλεων. Κυρίως κάτω από την ηγεσία του Ηλία ο Ιαχουέ έγινε Ελοχίμ. Ο προφήτης ξεκίνησε σαν αγροτικός μεταρρυθμιστής και κατάληξε στην εξύψωση της Θεότητας. Οι Βάαλ ήταν πολλοί, ο Ιαχουέ ήταν ένας— ο μονοθεϊσμός που νίκησε τον πολυθεϊσμό.
(1065.4) 97:4.1 Ένα μεγάλο βήμα για το πέρασμα από τον φυλετικό θεό—τον θεό που υπηρετούσαν τόσο καιρό με θυσίες και τελετές, τον Ιαχουέ των πρώτων Εβραίων—σε ένα Θεό που τιμωρούσε το έγκλημα και την ανηθικότητα ακόμα και του δικού του λαού, το έκανε ο Αμώς, που ήρθε από τους νότιους λόφους για να αποκηρύξει την εγκληματικότητα, το μεθύσι, την καταπίεση, και την ανηθικότητα των βόρειων φυλών. Από τον καιρό του Μωυσή είχαν να διακηρυχτούν τέτοιες αλήθειες στην Παλαιστίνη.
(1065.5) 97:4.2 Ο Αμώς δεν ήταν απλά αναστηλωτής και μεταρρυθμιστής¨ ανακάλυψε και νέες έννοιες της Θεότητας. Διακήρυξε για τον Θεό πολλά πράγματα που είχαν πει και οι προκάτοχοί του και με θάρρος επιτέθηκε στην πίστη σε μια Θεϊκή Ύπαρξη που ανεχόταν την αμαρτία στον αποκαλούμενο εκλεκτό της λαό. Για πρώτη φορά από τον καιρό του Μελχισεδέκ άκουσαν τα αυτιά του ανθρώπου την αποκήρυξη της διπλής αρχής της εθνικής δικαιοσύνης και της ηθικής. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους άκουσαν οι Εβραίοι ότι ο δικός τους Θεός, ο Ιαχουέ, δεν θα ανεχόταν πια τις παραβιάσεις του νόμου και την αμαρτία στην δική τους ζωή, όπως και όλων των άλλων λαών. Ο Αμώς οραματίστηκε τον αυστηρό και δίκαιο Θεό του Σαμουήλ και του Ηλία, αλλά είδε και ένα Θεό που δεν έβλεπε διαφορετικά τους Εβραίους από οποιοδήποτε άλλο έθνος όταν χρειαζόταν να τιμωρήσει για την αδικία. Αυτή ήταν μια άμεση επίθεση στην εγωιστική θεωρία για τον «εκλεκτό λαό», και πολλοί Εβραίοι εκείνων των ημερών την απεχθανόντουσαν πικρά.
(1065.6) 97:4.3 Έλεγε ο Αμώς: «Αυτός είναι που δημιούργησε τα βουνά και τον άνεμο, αυτός που έφτιαξε τα επτά αστέρια και τον Ωρίωνα, αυτός που αποσύρει την σκιά του θανάτου το πρωί και κάνει την ημέρα σκοτεινή σαν την νύχτα.» Και κατηγορώντας τους μισό-θρήσκους, καιροσκόπους, και μερικές φορές ανήθικους συνανθρώπους του, προσπάθησε να απεικονίσει την αμείλικτη δικαιοσύνη ενός αμετάβλητου Ιαχουέ όταν αυτός έλεγε στους αδίκους: «Παρόλο που είναι βυθισμένοι στην κόλαση, από εκεί θα τους ανασύρω¨ και αυτοί που έχουν ανεβεί στα ουράνια, από εκεί μπορεί να τους κατεβάσω.» «Και αν και βρίσκονται σε αιχμαλωσία στους εχθρούς, τότε θα κατευθύνω το ξίφος της δικαιοσύνης, και θα τους συντρίψω.» Ο Αμώς εξέπληξε ακόμα περισσότερο τους ακροατές του όταν, δείχνοντάς τους με ένα αποδοκιμαστικό και επιπληκτικό δάχτυλο, δήλωσε στο όνομα του Ιαχουέ: «Σίγουρα δεν θα ξεχάσω κανένα από τα έργα σας.» «Και θα κοσκινίσω τον οίκο του Ισραήλ ανάμεσα σε όλα τα έθνη όπως το στάρι κοσκινίζεται σε ένα κόσκινο.»
(1066.1) 97:4.4 Ο Αμώς διακήρυξε τον Ιαχουέ σαν «Θεό όλων των εθνών» και προειδοποίησε τους Ισραηλίτες ότι οι τελετουργίες δεν πρέπει να παραγκωνίσουν την δικαιοσύνη. Και πριν αυτός ο θαρραλέος διδάσκαλος λιθοβοληθεί μέχρι θανάτου, είχε προλάβει να διαδώσει αρκετή μαγιά αλήθειας για να σωθεί η διδασκαλία του υπέρτατου Ιαχουέ¨ είχε διασφαλίσει την περαιτέρω εξέλιξη της αποκάλυψης του Μελχισεδέκ.
(1066.2) 97:4.5 Ο Ιωσίας ακολούθησε την διδασκαλία του Αμώς για ένα συμπαντικό Θεό δικαιοσύνης ανασταίνοντας την Μωσαϊκή σύλληψη ενός Θεού αγάπης. Ο Ιωσίας κήρυξε την συγχώρεση μέσα από την μετάνοια, και όχι με θυσίες. Διακήρυξε ένα ευαγγέλιο αγάπης και καλοσύνης και θείας χάρης, λέγοντας: «Θα λογοδοθώ με σας για πάντα¨ ναι, θα λογοδοθούμε στην δικαιοσύνη και την ορθότητα και στην καλοσύνη και την αγάπη, και στο έλεος. Και θα λογοδοθούμε στην πίστη.» «Θα τους αγαπώ ελεύθερα, γιατί ο θυμός μου έχει περάσει.»
(1066.3) 97:4.6 Ο Ιωσίας συνέχισε πιστά τις ηθικές προειδοποιήσεις του Αμώς, λέγοντας για τον Θεό, «Είναι επιθυμία μου να τους τιμωρήσω.» Αλλά οι Ισραηλίτες το θεώρησαν προδοσία όταν αυτός είπε: «Θα πω σε εκείνους που δεν ήταν ο λαός μου, ‘είστε ο λαός μου’¨ και αυτοί θα πουν, ‘είσαι ο Θεός μας’». Συνέχισε να διδάσκει μετάνοια και συγχώρεση, λέγοντας, «Θα θεραπεύσω το πισοκύλισμά τους¨ θα τους αγαπώ ελεύθερα, γιατί ο θυμός μου έχει περάσει.» Ο Ιωσίας πάντα διακήρυσσε την ελπίδα και την άφεση. Η ουσία του μηνύματος του πάντα ήταν: «Θα έχω έλεος για τον λαό του. Δεν θα γνωρίζουν κανένα άλλο Θεό εκτός από εμένα, γιατί δεν υπάρχει σωτηρία παρά μόνο κοντά σε μένα.»
(1066.4) 97:4.7 Ο Αμώς αφύπνισε την εθνική συνείδηση των Εβραίων προς την αναγνώριση ότι ο Ιαχουέ δεν συναινούσε στην παρανομία και την αμαρτία τους, μόνο και μόνο επειδή ήταν υποτίθεται ο εκλεκτός λαός του, ενώ ο Ιωσίας άγγιξε τις πρώτες νότες των μεταγενέστερων ελεημόνων χορδών θείας συμπόνιας, καλοσύνης και αγάπης που υμνήθηκαν τόσο υπέροχα από τον Ησαία και τους συνεργάτες του.
(1066.5) 97:5.1 Ήταν η περίοδος που άλλοι απειλούσαν τιμωρίες για τις προσωπικές αμαρτίες και το εθνικά εγκλήματα των βόρειων ομάδων ενώ άλλοι προέβλεπαν καταστροφές για την συνεισφορά στις παραβάσεις του νότιου βασιλείου. Σε αυτή την αφύπνιση του ξεσηκωμού της συνείδησης και της συναίσθησης στα Εβραϊκά έθνη, έκανε την εμφάνισή του ο πρώτος Ησαίας.
(1066.6) 97:5.2 Ο Ησαίας δίδασκε την αιώνια φύση του Θεού, την άπειρη σοφία του, και την αμετάβλητη τελειότητα της αξιοπιστίας του. Παρουσίαζε τον Θεό του Ισραήλ να λέγει: «Από την μια μεριά της στάθμης θα βάλω την κρίση και από την άλλη την δικαιοσύνη.» «Ο Κύριος θα σας αναπαύσει από τις θλίψεις και τον φόβο και από την σκληρή αιχμαλωσία στην οποία έχει υποχρεωθεί να υπηρετεί ο άνθρωπος». «Και τα αυτιά θα ακούσουν μια φωνή πίσω σας να λέγει, ‘αυτός είναι ο δρόμος, βαδίστε σε αυτόν’». «Προσέξτε ο Θεός είναι η σωτηρία μου¨ θα έχω πίστη και δεν θα φοβούμαι, γιατί ο Κύριος είναι η δύναμή μου και το τραγούδι μου.» «Ελάτε τώρα να σκεφτούμε μαζί, λέγει ο Κύριος, «αν και οι αμαρτίες σας μπορεί να είναι έχουν άλικο χρώμα, θα γίνουν λευκές σαν το χιόνι¨ ακόμα κι αν είναι βαθυκόκκινες, θα γίνουν κάτασπρες σαν το μαλλί του αρνιού.»
(1066.7) 97:5.3 Μιλώντας στους φοβισμένους και ψυχικά πεινασμένους Εβραίους, αυτός ο προφήτης έλεγε: «Σηκωθείτε και δείτε την λάμψη σας, γιατί έχει έρθει το φως σας, και η δόξα του Κυρίου έχει ανατείλει επάνω σας.» «Το πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω μου επειδή μου ανέθεσε να φέρω τα καλά νέα στους πράους¨ με έστειλε να παρηγορήσω αυτούς που έχουν ραγισμένη καρδιά, να διακηρύξω την ελευθερία στους αιχμαλώτους και το άνοιγμα της φυλακής σε εκείνους που είναι δέσμιοι.» «Ευφραίνομαι με τον Κύριο, η ψυχή μου θα αγαλλιάσει με τον Θεό μου, διότι με έντυσε με την ενδυμασία της σωτηρίας και με έχει καλύψει με τον χιτώνα της δικαιοσύνης.» «Είχε προσβληθεί από όλες τις ασθένειες, και ο άγγελος της παρουσίας του τον έσωσε. Με την αγάπη του και το έλεός του τον θεράπευσε.»
(1067.1) 97:5.4 Μετά τον Ησαία ακολούθησαν ο Μικάς και ο Οβαδίας, που στήριξαν και εμπλούτισαν αυτό το ευαγγέλιο που εύφραινε και ικανοποιούσε την ψυχή. Και αυτοί οι δύο γενναίοι αγγελιαφόροι με θάρρος αποκήρυσσαν το τις παπαδοκρατούμενες τελετές των Εβραίων και επιτέθηκαν άφοβα στο όλο σύστημα των θυσιών.
(1067.2) 97:5.5 Ο Μικάς αποκήρυξε «τους κυβερνήτες που κρίνουν για την αμοιβή και τους ιερείς που διδάσκουν με μίσθωση και οι προφήτες που προφητεύουν για χρήματα.» Δίδαξε για μια μέρα ελευθερίας από προλήψεις και τις ραδιουργίες των ιερέων, λέγοντας: «Αλλά κάθε άνθρωπος θα κάθεται κάτω από την δική του κληματαριά, και κανένας δεν θα τον φοβίζει, γιατί όλοι οι άνθρωποι θα ζουν, σύμφωνα με τον τρόπο που ο καθένας τους αντιλαμβάνεται τον Θεό.»
(1067.3) 97:5.6 Πάντα η ουσία του μηνύματος του Μικά ήταν: «Να παρουσιασθώ στον Κύριο με θυσίες; Θα ικανοποιηθεί ο Κύριος με χίλια κριάρια ή με δέκα χιλιάδες ποτάμια λαδιού; Να δώσω τον πρωτότοκό μου για τις αμαρτίες μου, τον καρπό του σώματός μου για τις αμαρτίες της ψυχής μου; Μου έχει δείξει, ω άνθρωπε, τι είναι καλό¨ και αυτό που σου ζητά ο Θεός είναι να πράττεις δίκαια και να αγαπάς το έλεος και να βαδίζεις ταπεινά με τον Θεό σου.» Και ήταν σπουδαία εποχή¨ ήταν πραγματικά δραστήριοι καιροί που οι θνητοί άκουγαν, και μερικοί μάλιστα πίστευαν, αυτά τα απελευθερωτικά μηνύματα περισσότερο από δυόμισι χιλιετίες πριν. Και αν δεν ήταν η επίμονη αντίσταση των ιερέων, αυτοί οι διδάσκαλοι θα είχαν καταργήσει ολόκληρο το αιματηρό τελετουργικό σύστημα της Εβραϊκής λατρείας.
(1067.4) 97:6.1 Ενώ πολλοί δάσκαλοι συνέχισαν να αναπτύσσουν το ευαγγέλιο του Ησαΐα, ο Ιερεμίας ήταν που έκανε το επόμενο θαρραλέο βήμα για την διεθνοποίηση του Ιαχουέ, του Θεού των Εβραίων.
(1067.5) 97:6.2 Ο Ιερεμίας διακήρυσσε άφοβα ότι ο Ιαχουέ δεν βρισκόταν στο πλευρό των Εβραίων στις στρατιωτικές μάχες με τα άλλα έθνη. Υποστήριζε ότι ο Ιαχουέ ήταν Θεός όλης της γης, όλων των εθνών και όλων των λαών. Η διδασκαλία του Ιερεμία ήταν το αποκορύφωμα του ανερχόμενου κύματος της διεθνοποίησης του Θεού του Ισραήλ¨ αυτός ο ατρόμητος κήρυκας διακήρυξε μια για πάντα ότι ο Ιαχουέ ήταν Θεός όλων των εθνών, και ότι δεν υπήρχε Όσιρις για τους Αιγυπτίους, Μπελ για τους Βαβυλώνιους, Άσσουρ για τους Ασσυρίους, ή Δάγων για τους Φιλισταίους. Και έτσι μοιράστηκε η θρησκεία των Εβραίων σε όλο τον κόσμο τότε σε εκείνη την αναγέννηση του μονοθεϊσμού, και στα χρόνια που ακολούθησαν¨ επιτέλους η έννοια του Ιαχουέ ανήλθε σε μια Θεότητα πλανητικού επιπέδου και κοσμικού αξιώματος. Αλλά πολλοί από τους συνεργάτες του Ιερεμία δυσκολεύτηκαν να αντιληφθούν τον Ιαχουέ ξέχωρα από το Εβραϊκό έθνος.
(1067.6) 97:6.3 Ο Ιερεμίας ακόμα κήρυξε για τον δίκαιο και στοργικό Θεό που περιέγραψε ο Ησαίας, δηλώνοντας: «Ναι, σας έχω αγαπήσει με αιώνια αγάπη¨ γι αυτό έφερα κοντά μου με αγάπη και καλοσύνη.» «Γιατί δεν στέλνει λύπες με την θέλησή του στα παιδιά των ανθρώπων.»
(1067.7) 97:6.4 Είπε αυτός ο ατρόμητος προφήτης: «Δίκαιος είναι ο Κύριός μας, σπουδαίες οι συμβουλές του και ισχυρά τα έργα του. Τα μάτια του είναι άγρυπνα σε όλους τους δρόμους που βαδίζουν όλοι οι γιοι των ανθρώπων, για να προσφέρει στον κάθε ένα σύμφωνα με τον δρόμο που ακολουθεί και σύμφωνα με τους καρπούς των πράξεών του.» Αλλά τότε θεωρήθηκε βλασφημία και προδοσία όταν, κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ, αυτός είπε: «Και τώρα παρέδωσα αυτή την γη στα χέρια του Ναβουχοδονώσορα, του βασιλέα της Βαβυλώνας, του υπηρέτη μου.» Και όταν ο Ιερεμίας συμβούλευε την παράδοση της πόλης, οι ιερείς και οι αστικοί ηγέτες τον έριξαν σε ένα λασπωμένο λάκκο μιας άθλιας και σκοτεινής φυλακής.
(1068.1) 97:7.1 Η καταστροφή του Εβραϊκού έθνους και η αιχμαλωσία τους στην Μεσοποταμία θα μπορούσε να είναι πολύ επωφελής για την επεκτεινόμενη θεολογία τους αν δεν ήταν οι αποφασιστικές πράξεις των ιερέων. Το έθνος τους είχε νικηθεί από τον στρατό της Βαβυλώνας, και ο εθνικιστικός τους Ιαχουέ υπέφερε από τα διεθνικά κηρύγματα των πνευματικών ηγετών. Ήταν η πικρία για την απώλεια του εθνικού τους Θεού που έκανε τους Ιουδαίους ιερείς να φτάσουν στην εφεύρεση διαφόρων μύθων και στον πολλαπλασιασμό φαινομενικά θαυμαστών γεγονότων στην Εβραϊκή ιστορία σε μια προσπάθεια να ξανακάνουν τους Εβραίους τον εκλεκτό λαό ακόμα και της νέας διευρυμένης ιδέας ενός διεθνοποιημένου Θεού όλων των εθνών.
(1068.2) 97:7.2 Κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας τους οι Εβραίοι επηρεάστηκαν πολύ από τις παραδόσεις και τους θρύλους των Βαβυλωνίων, αν και πρέπει να σημειωθεί ότι σίγουρα βελτίωσαν τον ηθικό τόνο και την πνευματική επίδραση των ιστοριών των Χαλδαίων που υιοθέτήσαν, παρά το γεγονός ότι παραποίησαν αυτούς τους θρύλους ούτως ώστε να αντανακλούν τιμή και δόξα για τους προγόνους και την ιστορία του Ισραήλ.
(1068.3) 97:7.3 Αυτοί οι Εβραίοι ιερείς και γραμματείς δεν είχαν παρά μόνο μια ιδέα στο νου τους, και αυτή ήταν η αποκατάσταση του Ιουδαϊκού έθνους, η δόξα των Εβραικών παραδόσεων, και η εξύψωση της φυλετικής τους ιστορίας. Αν υπάρχει κάποια δυσαρέσκεια για το γεγονός αυτό, που οι ιερείς περιλάμβαναν σε αυτές τις λανθασμένες ιδέες τους τόσο μεγάλο μέρος του Δυτικού κόσμου, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι δεν το έκαναν αυτό σκόπιμα¨ δεν ισχυρίστηκαν ότι έγραφαν κάτω από θεία έμπνευση¨ δεν ισχυρίστηκαν ότι έγραφαν κάποιο ιερό βιβλίο. Απλά προετοίμαζαν ένα βιβλίο κειμένων για να εμψυχώσουν το ηθικό των συμπατριωτών τους στην αιχμαλωσία. Είναι βέβαιο ότι σκόπευαν να βελτιώσουν το εθνικό πνεύμα και το ηθικό των συμπατριωτών τους. Άφησαν για τους μεταγενέστερους την συγκέντρωση αυτών αλλά και άλλων γραπτών σε ένα βιβλίο οδηγό με υποτιθέμενες αλάνθαστες διδασκαλίες.
(1068.4) 97:7.4 Οι Εβραίοι ιερείς έκαναν ελεύθερη χρήση αυτών των γραπτών μετά την αιχμαλωσία τους, αλλά η επιρροή τους στους άλλους συναιχμαλώτους τους παρεμποδίστηκε πολύ εξαιτίας της παρουσίας ενός νέου και άκαμπτου προφήτη, του Ησαία του δεύτερου, που ήταν είχε ολοκληρωτικά προσηλυτιστεί στον Θεό της δικαιοσύνης, της αγάπης, της δικαιοσύνης, και του ελέους, του άλλου παλαιότερου Ησαία. Ακόμα πίστευε μαζί με τον Ιερεμία ότι ο Ιαχουέ είχε γίνει Θεός όλων των εθνών. Και κήρυσσε αυτές τις θεωρίες για την φύση του Θεού με τέτοια πειστικότητα που προσηλύτισε και τόσους εχθρούς, όσους και Εβραίους. Και αυτός ο νέος κήρυκας άφησε την διδασκαλία του γραπτή, την οποία οι εχθρικοί και εκδικητικοί ιερείς προσπάθησαν να την διαχωρίσουν εντελώς από αυτόν, παρόλο που από θαυμασμό προς το μεγαλείο της και την ομορφιά της αναγκάστηκαν να την ενσωματώσουν με τα γραπτά του προηγούμενου Ησαία. Και έτσι βρίσκονται τα γραπτά αυτού του δεύτερου Ησαία στο βιβλίο με αυτό το όνομα, και περιλαμβάνει τα κεφάλαια από το σαράντα έως το πενήντα πέντε περιεκτικά.
(1068.5) 97:7.5 Κανένας προφήτης ή θρησκευτικός διδάσκαλος από την εποχή του Μελχισεδέκ μέχρι τον Ιησού δεν συνέλαβε την υψηλή ιδέα για τον Θεό που κήρυξε ο Ησαίας ο δεύτερος εκείνες τις ημέρες της αιχμαλωσίας. Δεν ήταν ο μικρός, ανθρωπόμορφος, ανθρωποδημιούργητος Θεός αυτός που διακήρυσσε αυτός πνευματικός ηγέτης. «Προσέξτε παίρνει τα νησιά σαν να είναι κάτι πολύ μικρό.» «Και αφού οι ουρανοί είναι ψηλότερα από την γη, έτσι και οι δρόμοι μου είναι ανώτεροι από τους δρόμους σας και οι σκέψεις μου ανώτερες από τις δικές σας σκέψεις.»
(1069.1) 97:7.6 Επιτέλους ο Μαχιβέντα Μελχισεδέκ μπόρεσε να δει ανθρώπινους διδασκάλους που διακήρυσσαν έναν πραγματικό Θεό στην θνητό άνθρωπο. Σαν τον Ησαία τον πρώτο, αυτός ο ηγέτης διακήρυσσε ένα Θεό συμπαντικής δημιουργίας και φροντίδας. «Έχω φτιάξει την γη και έβαλα τον άνθρωπο πάνω σε αυτή. Δεν την δημιούργησα μάταια¨ την έφτιαξα για να κατοικηθεί.» «Είμαι ο πρώτος και ο τελευταίος¨ δεν υπάρχει άλλος Θεός πλην εμού.» Μιλώντας για τον Κύριο και Θεό του Ισραήλ, αυτός ο νέος προφήτης είπε: «Ακόμα και να αφανιστούν οι ουρανοί και γεράσει η γη, η δικαιοσύνη μου θα αντέχει για πάντα και η σωτηρία μου θα υπάρχει από γενιά σε γενιά.» «Μην φοβάστε γιατί είμαι μαζί σας¨ μην δειλιάζετε, γιατί είμαι ο Θεός σας». «Δεν υπάρχει άλλος Θεός πλην εμού—ένας δίκαιος Θεός και Σωτήρας.»
(1069.2) 97:7.7 Και ενθάρρυνε τους Ιουδαίους αιχμαλώτους, όπως ενθάρρυνε και τόσες χιλιάδες ακόμα, από τότε, να ακούν λόγια σαν αυτά: «Είπε ο κύριος, ‘Σας δημιούργησα, σας έσωσα, σας κάλεσα με το όνομά σας¨ είσαστε δικοί μου.’» «Όταν περνάτε τα ύδατα, θα είμαι μαζί σας γιατί μου είστε πολύτιμοι.» «Μπορεί μια γυναίκα να ξεχάσει το μωρό που βύζαξε και να μην το συμπονά; Ναι, αυτή μπορεί να το ξεχάσει, όμως εγώ δεν ξεχνώ τα παιδιά μου, γιατί, κοιτάξτε, σας έχω χαράξει πάνω στην παλάμη μου¨ και σας έχω καλύψει με την σκιά των χεριών μου.» «Ο αμαρτωλός ας απαρνηθεί τον δρόμο του κακού που ακολουθεί και ο άδικος άνθρωπος ας αφήσει τις άδικες σκέψεις, και ας επιστρέψει στον Κύριο, και αυτός θα έχει έλεος γι αυτόν, και ας γυρίσει στον Θεό μας, γιατί αυτός διαθέτει περίσσια συγχώρεση.»
(1069.3) 97:7.8 Ακούστε πάλι το ευαγγέλιο αυτής της νέας αποκάλυψης του Θεού του Σάλεμ: «Θα τρέφει το ποίμνιό του σαν ποιμένας¨ θα συγκεντρώνει τα αρνιά του μέσα στην αγκαλιά του και θα τα φέρει στον κόρφο του. Δίνει δύναμη στους αδύναμους, και σε εκείνους που δεν έχουν δυνάμεις τους δυναμώνει¨ θα πετάξουν με φτερά σαν αετοί ¨ θα τρέχουν και δεν θα κουράζονται¨ θα περπατούν και δεν θα λιποψυχούν.»
(1069.4) 97:7.9 Αυτός ο Ησαίας έκανε μια πλατιά προπαγάνδα στο ευαγγέλιο της διευρυμένης αντίληψης ενός υπέρτατου Ιαχουέ. Συναγωνιζόταν με τον Μωυσή στην ευγλωττία και στην παραστατικότητα με την οποία απεικόνιζε τον Κύριο και Θεό του Ισραήλ σαν Συμπαντικό Δημιουργό. Ήταν ποιητικός ο τρόπος με τον οποίο περιέγραφε τις απεριόριστες ιδιότητες του Συμπαντικού Πατέρα. Δεν έχουν γίνει ποτέ τόσο όμορφες διατυπώσεις για τον ουράνιο Πατέρα. Τα γραφτά του Ησαία, όπως οι Ψαλμοί, ήταν από τις πιο θεσπέσιες και αληθινές παρουσιάσεις της πνευματικής έννοιας του Θεού που άκουσαν ποτέ οι άνθρωποι πριν την εμφάνιση του Μιχαήλ στην Ουράντια. Ακούστε πως περιγράφει την Θεότητα: «Είμαι ο υψηλός και ανώτερος που κατοικεί στην αιωνιότητα.» «Και το χέρι του Θεού δεν είναι ποτέ κοντό ώστε να μην μπορεί να σώζει, ούτε η ακοή του είναι βαριά που να μην μπορεί να ακούσει.» Και ήταν μια καινούρια διδασκαλία στον Εβραϊκό κόσμο όταν αυτός ήπιος προφήτης επέμενε να κηρύσσει την θεϊκή συνέπεια, την αξιοπιστία του Θεού. Δήλωνε ότι ο Θεός δεν ξεχνούσε, και δεν πρόδιδε.»
(1069.5) 97:7.10 Αυτός ο τολμηρός δάσκαλος διακήρυσσε ότι ο άνθρωπος είχε στενή σχέση με τον Θεό, και έλεγε: «Όποιον επικαλείται το όνομά μου, τον έχω δημιουργήσει για την δόξα μου, και θα με υμνεί. Εγώ, ακόμα και εγώ, είμαι αυτός που σβήνω τις ανομίες τους για χάρη μου, και δεν θα θυμούμαι τις αμαρτίες τους.»
(1069.6) 97:7.11 Ακούστε αυτόν τον σπουδαίο Εβραίο να καταρρίπτει την ιδέα ενός εθνικού Θεού ενώ διακήρυσσε με λαμπρότητα την θεϊκότητα του Συμπαντικού Πατέρα, για τον οποίο λέγει, «Οι ουρανοί είναι ο θρόνος μου, και η γη είναι το υποπόδιό μου.» Και ο Θεός του Ησαία δεν ήταν καθόλου λιγότερο ιερός, μεγαλοπρεπής, δίκαιος, και ανεξερεύνητος. Η αντίληψη του θυμωμένου, εκδικητικού, και ζηλόφθονα Ιαχουέ σχεδόν καταργήθηκε. Μια νέα αντίληψη για τον υπέρτατο και συμπαντικό Ιαχουέ εμφανίστηκε στο νου του ανθρώπου, που ποτέ δεν χάθηκε ξανά. Η συνειδητοποίηση της θεϊκής δικαιοσύνης άρχισε την καταστροφή της πρωτόγονης μαγείας και του βιολογικού φόβου. Επιτέλους, ο άνθρωπος εισάγεται σε ένα σύμπαν νόμου και τάξης και γνωρίζει ένα Θεό συμπαντικό με αξιόπιστα και απόλυτα χαρακτηριστικά.
(1070.1) 97:7.12 Και αυτός ο κήρυκας ενός υπέρτατου Θεού ποτέ δεν έπαψε να διακηρύσσει αυτόν τον Θεό της αγάπης. «Κατοικώ στον ανώτατο και ιερό τόπο, αλλά και μαζί με αυτόν που είναι μετανοημένος και ταπεινός στο πνεύμα.» Και ακόμα περισσότερα λόγια ενθαρρυντικά είπε αυτός ο σπουδαίος διδάσκαλος στους συγχρόνους του: «Και ο Κύριος θα σε οδηγεί πάντα και θα ευφραίνει την ψυχή σου. Θα είσαι σαν ποτισμένος κήπος και σαν πηγή που τα νερά της δεν στερεύουν ποτέ. Και αν έρθει ο εχθρός σαν πλημμύρα, το πνεύμα του Κυρίου θα υψώσει ένα φράγμα εναντίον του.» Και για άλλη μια φορά έλαμψε πάλι στην ανθρωπότητα η ευλογία του ευαγγελίου της κατάργησης του φόβου του Μελχισεδέκ και της θρησκείας του Σάλεμ.
(1070.2) 97:7.13 Ο προνοητικός και θαρραλέος Ησαίας επισκίασε τον εθνικιστικό Ιαχουέ με αυτή την υπέροχη περιγραφή του μεγαλείου και της συμπαντικής παντοδυναμίας του υπέρτατου Ιαχουέ, του Θεού της αγάπης, του κυβερνήτη του σύμπαντος, και του στοργικού Πατέρα όλης της ανθρωπότητας. Μετά από εκείνες τις σημαδιακές μέρες η αντίληψη για ένα ανώτατο Θεό στην Δύση, περιέλαβε συμπαντική δικαιοσύνη, θείο έλεος, και αιώνια δικαιοσύνη. Με υπέροχη γλώσσα και με απαράμιλλη χάρη αυτός ο μεγάλος δάσκαλος περίγραψε τον παντοδύναμο Δημιουργό σαν στοργικό Πατέρα.
(1070.3) 97:7.14 Αυτός ο προφήτης του καιρού της αιχμαλωσίας κήρυσσε στον λαό του και στους ανθρώπους από άλλα έθνη, καθώς τον άκουγαν δίπλα στο ποτάμι της Βαβυλώνας. Και αυτός ο δεύτερος Ησαίας έκανε πολλά για να αντιδράσει στις πολλές λανθασμένες και ρατσιστικές εγωιστικές αντιλήψεις για τον αναμενόμενο Μεσσία . Αλλά σε αυτή την προσπάθειά του δεν πέτυχε ολοκληρωτικά. Αν οι ιερείς δεν είχαν τόσο αφοσιωθεί στο έργο της καθιέρωσης ενός παρανοημένου εθνικισμού, οι διδασκαλίες των δύο Ησαίων θα είχαν προετοιμάσει τον δρόμο για την αναγνώριση και υποδοχή του αναμενόμενου Μεσσία.
(1070.4) 97:8.1 Η συνήθεια να θεωρούνται οι γραπτές μαρτυρίες των εμπειριών των Εβραίων ιερή ιστορία και οι γραπτές μαρτυρίες για τις πράξεις του υπόλοιπου κόσμου ανίερη ιστορία, ευθύνεται για πολλή από την σύγχυση που υπάρχει στον ανθρώπινο νου για την ερμηνεία της ιστορίας. Και αυτή δυσκολία προέρχεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει εγκόσμια ιστορία των Εβραίων. Αφού οι ιερείς της εποχής της Βαβυλωνιακής εξορίας προετοίμασαν την νέα τους γραπτή μαρτυρία για τις υποτιθέμενες θαυμαστές πράξεις του Θεού όσον αφορά τους Εβραίους, την ιερή ιστορία του Ισραήλ όπως περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη, αυτοί πολύ προσεχτικά και ολοκληρωτικά κατάστρεψαν τα υπάρχοντα γραπτά για τις Εβραϊκές υποθέσεις—βιβλία σαν «Οι Πράξεις των Βασιλέων του Ισραήλ» και «Οι Πράξεις των βασιλέων της Ιουδαίας,» όπως και πολλά άλλα λίγο πολύ ακριβή αρχεία της Εβραϊκής ιστορίας.
(1070.5) 97:8.2 Για να μπορέσετε να καταλάβετε πόσο η συντριπτική πίεση και ο αναπόφευκτος εξαναγκασμός της εγκόσμιας ιστορίας τρομοκρατούσε τους αιχμαλώτους και υπό ξένη διακυβέρνηση Εβραίους ώστε να επιχειρήσουν να ξαναγράψουν ολοκληρωτικά και να αναπλάσουν την ιστορία τους, θα κάνουμε μια σύντομη επισκόπηση στις μπερδεμένες τους εθνικές εμπειρίες. Πρέπει να θυμάστε ότι οι Εβραίοι δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν μια ικανοποιητική μη θεολογική φιλοσοφία της ζωής. Αγωνίστηκαν με την αρχική τους και την Αιγυπτιακή τους αντίληψη για θεϊκές ανταμοιβές για την δικαιοσύνη μαζί με τις σκληρές τιμωρίες για την αμαρτία. Το δράμα του Ιώβ ήταν ένα είδος διαμαρτυρίας γι αυτή την εσφαλμένη φιλοσοφία. Η ειλικρινής απαισιοδοξίας των Εκκλησιαστών ήταν μια εγκόσμια σοφή αντίδραση σε αυτές τις υπεραισιόδοξες πεποιθήσεις για την Πρόνοια.
(1071.1) 97:8.3 Αλλά πεντακόσια χρόνια κάτω από τον ζυγό ξένων κυβερνητών ήταν πολλά ακόμα και για τους υπομονετικούς και καρτερικούς Εβραίους. Οι προφήτες και οι ιερείς άρχισαν να φωνάζουν: «Για πόσο, ω Κύριε, για πόσο;» Και όσο ο τίμιος Εβραίος έψαχνε στις Γραφές, τόσο μεγάλωνε η σύγχυσή του. Ένας αρχαίος προφήτης υποσχέθηκε ότι ο Θεός θα προστάτευε και θα απελευθέρωνε τον «εκλεκτό του λαό». Ο Αμώς είχε απειλήσει ότι ο Θεός θα εγκατέλειπε το Ισραήλ εκτός αν επαναπροσδιόριζαν τα κριτήρια εθνικής δικαιοσύνης τους. Ο συγγραφέας της Δευτερονομίας είχε περιγράψει την Μεγάλη Επιλογή—ανάμεσα στο καλό και το κακό, την ευλογία και την κατάρα. Ο Ησαίας ο πρώτος κήρυξε για ένα καλόκαρδο βασιλέα-απελευθερωτή. Ο Ιερεμίας είχε διακηρύξει μια περίοδο εσωτερικής δικαιοσύνης—το συμβόλαιο που ήταν γραμμένο στα πινάκια της καρδιάς. Ο δεύτερος Ησαίας μίλησε για σωτηρία με θυσίες και μετάνοια. Ο Ιεζεκιήλ διακήρυξε την απελευθέρωση μέσα από την υπηρεσία της αφοσίωσης, και ο Έζρα υποσχέθηκε ευημερία μέσα από την υπακοή στον νόμο. Αλλά παρόλα αυτά παρέμεναν κάτω από τον ζυγό, και η απελευθέρωση καθυστερούσε. Μετά ο Δανιήλ παρουσίασε το δράμα της επικείμενης «κρίσης»—το πλήγμα στην σπουδαία εικόνα και στην άμεση εγκαθίδρυση της αιώνιας βασιλείας της δικαιοσύνης, του Μεσσιανικού βασιλείου.
(1071.2) 97:8.4 Και όλες αυτές οι ψεύτικες ελπίδες οδήγησαν σε ένα μεγάλο βαθμό φυλετικής απογοήτευσης και ματαίωσης τόσο μεγάλο που οι ηγέτες των Εβραίων μπερδεύτηκαν τόσο πολύ που δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν την αποστολή και την προσφορά ενός θεϊκού Υιού του Παραδείσου όταν αυτός τους παρουσιάστηκε με ανθρώπινη σάρκα—ενσαρκωμένος σαν Υιός του Ανθρώπου.
(1071.3) 97:8.5 Όλες οι σύγχρονες θρησκείες έχουν πέσει στο λάθος να επιχειρήσουν να δώσουν θαυμαστές ερμηνείες σε διάφορες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας. Αν και είναι αλήθεια ότι ο Θεός πολλές φορές έχει θέσει το Πατρικό του χέρι της Πρόνοιας για να παρέμβει στην ροή των ανθρώπινων υποθέσεων, είναι σφάλμα θεωρούνται θεολογικά δόγματα και θρησκευτικές προκαταλήψεις σαν κάτι υπερφυσικό που εμφανίστηκαν με θαυματουργές πράξεις στην ροή της ανθρώπινης ιστορίας. Το γεγονός ότι «Οι Ύψιστοι κυβερνούν στα βασίλεια των ανθρώπων» δεν μετατρέπει την εγκόσμια ιστορία σε ιερή.
(1071.4) 97:8.6 Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης και οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί συγγραφείς περιέπλεξαν ακόμα πιο πολύ την παραμόρφωση της Εβραϊκής ιστορίας με τις καλοπροαίρετες προσπάθειες τους να υπερβούν τους Εβραίους προφήτες. Έτσι την Εβραϊκή ιστορία την εκμεταλλεύτηκαν καταστροφικά και οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί συγγραφείς. Η εγκόσμια Εβραϊκή ιστορία έχει γίνει εξ ολοκλήρου δογματική. Έχει μετατραπεί σε λογοτεχνία ιερής ιστορίας και έχει δεθεί αξεδιάλυτα με τις ηθικές αντιλήψεις και τις θρησκευτικές διδασκαλίες των αποκαλούμενων Χριστιανικών εθνών.
(1071.5) 97:8.7 Μια σύντομη αναδρομή των κυριότερων σημείων της Εβραίκής ιστορίας θα μας δείξει πως τα γεγονότα στις γραπτές μαρτυρίες παραποιήθηκαν στην Βαβυλώνα από τους Εβραίους ιερείς για να μετατρέψουν την καθημερινή εγκόσμια ιστορία του λαού τους σε μια φανταστική και ιερή ιστορία.
(1071.6) 97:9.1 Ποτέ δεν υπήρξαν δώδεκα φυλές στους Ισραηλίτες—μόνο τρεις ή τέσσερις φυλές που εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη. Το Εβραϊκό έθνος έλαβε υπόσταση με την ένωση των ονομαζόμενων Ισραηλιτών και Χαναανιτών. «Και τα παιδιά του Ισραήλ έμειναν με τους κατοίκους της Χαναάν. Και πήραν τις κόρες τους για να τις κάνουν συζύγους τους και έδωσαν τις κόρες τους στους γιους των Χαναανιτών.» Οι Εβραίοι ποτέ δεν έδιωξαν τους κατοίκους της Χαναάν από την Παλαιστίνη, παρά το ότι οι γραπτές αναφορές των ιερέων τους γι αυτά τα πράγματα δήλωναν χωρίς δισταγμό ότι το έκαναν.
(1071.7) 97:9.2 Η Εβραϊκή συνείδηση έχει τις ρίζες της στην ορεινή χώρα του Εφραίμ¨ οι μεταγενέστερη Ιουδαική συνείδηση έχει τις ρίζες της στην νότια οικογένεια της Ιουδαίας. Οι Εβραίοι (οι Ιουδαίτες) πάντα προσπαθούσαν να σπιλώσουν και να αμαυρώσουν το μητρώο των βόρειων Ισραηλιτών (των Εφραιμιτών).
(1072.1) 97:9.3 Η φιλόδοξη Εβραϊκή ιστορία αρχίζει με την ανασύνταξη των βόρειων φυλών από τον Σαούλ για να βγάλουν πέρα με μια επίθεση των Αμμωνιτών εναντίον των άλλων συμπατριωτών τους—των Γιλεαδιτών—ανατολικά του Ιορδάνη. Με ένα στρατό κάτι παραπάνω από τρεις χιλιάδες νίκησε τους εχθρούς, και ήταν αυτό το κατόρθωμα που έκανε τις ορεινές φυλές να τον κάνουν βασιλιά. Όταν οι εξόριστοι ιερείς ξαναέγραψαν αυτή την ιστορία, ανέβασαν τον στρατό του Σαούλ σε 330.000 και προσέθεσαν και την «Ιουδαία» στον κατάλογο των φυλών που έλαβαν μέρος στην μάχη.
(1072.2) 97:9.4 Αμέσως μετά την ήττα των Αμμωνιτών, ο Σαούλ ανακηρύχθηκε βασιλέας μετά από λαϊκές εκλογές των στρατιωτών του. Κανένας ιερέας ή προφήτης δεν πήρε μέρος σε αυτές τις υποθέσεις. Αλλά οι ιερείς αργότερα κατέγραψαν ότι ο Σαούλ στέφθηκε βασιλιάς από τον προφήτη Σαμουήλ μετά από θεϊκέ οδηγίες. Αυτό το έκαναν για να καθιερώσουν μια «θεϊκή σειρά προγόνων» για την Ιουδαϊκή βασιλεία του Δαβίδ.
(1072.3) 97:9.5 Η μεγαλύτερη παραμόρφωση που συνέβη στην Εβραϊκή ιστορία ήταν για τον Δαβίδ. Μετά την νίκη του Σαούλ προς τους Αμμωνίτες (την οποία την απέδωσε στον Ιαχουέ) οι Φιλισταίοι ανησύχησαν και άρχισαν επιθέσεις προς τις βόρειες φυλές. Ο Δαβίδ και ο Σαούλ ποτέ δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν. Ο Δαβίδ με εξακόσιους άνδρες μπήκε σε μια συμμαχία με τους Φιλισταίους ανέβηκαν την ακτή μέχρι το Εσδραελόν. Στην Γκαθ οι Φιλισταίοι έστειλαν τον Δαβίδ έξω από την πεδιάδα¨ φοβόντουσαν ότι θα πήγαινε στον Σαούλ. Ο Δαβίδ υποχώρησε¨ οι Φιλισταίοι επιτέθηκαν και νίκησαν τον Σαούλ. Δεν θα μπορούσαν να το πετύχουν αυτό αν ο Δαβίδ είχε μείνει πιστός στο Ισραήλ. Ο στρατός του Δαβίδ ήταν ένα πολύγλωσσο συνοθύλευμα από αντάρτες, το μεγαλύτερο μέρος των οπίων αποτελείτο από περιθωριακούς και φυγάδες της δικαιοσύνης.
(1072.4) 97:9.6 Η τραγική ήττα του Σαούλ στο Γκιλμπόα από τους Φιλισταίους έφερε τον Ιαχουέ σε χαμηλή θέση ανάμεσα στους θεούς, στα μάτια των γειτονικών Χαναανιτών. Το αναμενόμενο θα ήταν να αποδιδόταν αυτή η ήττα σε αποστασία από τον Ιαχουέ, αλλά αυτή την φορά οι Ιουδαίοι εκδότες την απέδωσαν σε τελετουργικά σφάλματα. Χρειαζόντουσαν την παράδοση του Σαούλ και του Σαμουήλ σαν υπόβαθρο για την βασιλεία του Δαβίδ.
(1072.5) 97:9.7 Ο Δαβίδ με τον μικρό του στρατό έκανε το αρχηγείο του στην μη Εβραϊκή πόλη της Χεβρώνας. Σύντομα οι συμπατριώτες του τον ανακήρυξαν βασιλέα του νέου βασιλείου της Ιουδαίας. Η Ιουδαία αποτελείτο κυρίως από με Εβραϊκά στοιχεία—Κενίτες, Καλεβίτες, Ιεβουσίτες, και άλλους Χαναανίτες. Ήταν νομάδες—ποιμένες—και ήταν αφοσιωμένοι στην ιδέα της ιδιοκτησίας γης. Είχαν την ιδεολογία των φυλών της ερήμου.
(1072.6) 97:9.8 Η διαφορά ανάμεσα στην ιερή και την ανίερη ιστορία απεικονίζεται πολύ καλά από τις δύο διαφορετικές ιστορίες για τον βασιλιά Δαβίδ όπως βρίσκονται στην Παλαιά Διαθήκη. Ένα τμήμα της εγκόσμιας ιστορίας για το πώς οι άμεσοι οπαδοί του (ο στρατός του) τον έκαναν βασιλιά έμεινε στις καταγραφές από τους ιερείς άθελά τους, που αργότερα ετοίμασαν τον μακροσκελή και πεζό απολογισμό της ιερής ιστορίας όπου περιγράφεται πως ο προφήτης Σαμουήλ, με θεία καθοδήγηση, επέλεξε τον Δαβίδ ανάμεσα στους αδερφούς του και προχώρησε με τύπους και με περίπλοκες τελετές τον έχρισε βασιλέα των Εβραίων και τον ανακήρυξε διάδοχο του Σαούλ.
(1072.7) 97:9.9 Πόσες φορές οι ιερείς, αφού κατασκεύασαν τις φανταστικές τους διηγήσεις για τα θαυματουργά έργα του Θεού με το Ισραήλ, δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν πλήρως και τις απλές και πραγματικές δηλώσεις που βρισκόντουσαν ήδη στα ιστορικά αρχεία.
(1072.8) 97:9.10 Ο Δαβίδ προσπάθησε να καθιερωθεί πολιτικά με το να παντρευτεί πρώτα την κόρη του Σαούλ, έπειτα την χήρα του Ναμπάλ την πλούσια Εδομίτη, και μετά την κόρη του Ταλμάι, του βασιλέα του Γκεσούρ. Πήρε έξι συζύγους από τις γυναίκες της Ιεβούς, για να μη αναφέρουμε την Βαθσηδά, την σύζυγο του Χετίτη.
(1073.1) 97:9.11 Και με αυτές τις μεθόδους και με αυτούς τους ανθρώπους ο Δαβίδ οικοδόμησε τον μύθο ενός θεϊκού βασιλείου της Ιουδαίας σαν διάδοχος της κληρονομιάς και των παραδόσεων του χαμένου βόρειου βασιλείου του Ευφραιμιτικού Ισραήλ. Η κοσμοπολίτικη φυλή της Ιουδαίας του Δαβίδ ήταν περισσότερο αλλόθρησκη παρά Εβραϊκή¨ παρόλα αυτά οι καταπιεσμένοι πρεσβύτεροι του Εφραίμ κατέβηκαν και «τον έστεψαν βασιλέα του Ισραήλ». Μετά από στρατιωτική απειλή, ο Δαβίδ έκανε μια συνθήκη με τους Ιεβουσίτες και ίδρυσε την πρωτεύουσα του ενωμένου βασιλείου του στην Ιεβούς (Ιερουσαλήμ), η οποία ήταν μια πόλη με ισχυρά τείχη στην μέση, ανάμεσα στην Ιουδαία και το Ισραήλ. Οι Φιλισταίοι ξεσηκώθηκαν και γρήγορα επιτέθηκαν εναντίον του Δαβίδ. Μετά από μια φοβερή μάχη ηττήθηκαν, και για άλλη μια φορά ο Ιαχουέ καθιερώθηκε σαν «Ο Κύριος και Θεός του στρατού.»
(1073.2) 97:9.12 Αλλά ο Ιαχουέ πρέπει, αναγκαστικά, να μοιραστεί αυτή την δόξα με τους θεούς της Χαναάν, γιατί το μεγαλύτερο τμήμα του στρατού του Δαβίδ ήταν μη Εβραϊκό. Και έτσι εμφανίζεται στα γραπτά που έχετε στα χέρια σας (το παράβλεψαν οι Ιουδαίοι εκδότες) αυτή η πληροφορία: «Ο Ιαχουέ σύντριψε τους εχθρούς μου πριν από μένα. Γι αυτό ονόμασε το μέρος Βάαλ- Περαζίμ.» Και το έκανε αυτό γιατί το ογδόντα τοις εκατό των στρατιωτών του Δαβίδ ήταν λάτρεις του Βάαλ.
(1073.3) 97:9.13 Ο Δαβίδ εξήγησε την ήττα του Σαούλ στο Γκιλμπόα επισημαίνοντας ότι ο Σαούλ είχε επιτεθεί σε μια πόλη της Χαναάν, την Γκιβεόν, της οποίας οι κάτοικοι είχαν συνθήκη ειρήνης με τους Εφραιμίτες. Εξαιτίας αυτού ο Ιαχουέ τον εγκατέλειψε. Ακόμα και τον καιρό του Σαούλ ο Δαβίδ είχε υπερασπιστεί την πόλη της Χαναάν την Κεϊλάχ εναντίον των Φιλισταίων, και έπειτα εγκατέστησε την πρωτεύουσά του σε μια πόλη της Χαναάν. Και τηρώντας αυτή την πολιτική του συμβιβασμού με τους Χαναανίτες, ο Δαβίδ παρέδωσε επτά από τους απογόνους του Σαούλ στην Γκιμπεόν, για να απαγχονιστούν.
(1073.4) 97:9.14 Μετά την ήττα των Φιλισταίων, ο Δαβίδ κέρδισε την κατοχή «της κιβωτού του Ιαχουέ,» την έφερε στην Ιερουσαλήμ, και επισημοποίησε την λατρεία του Ιαχουέ στο βασίλειό του. Έπειτα έθεσε βαρείς φόρους στις γειτονικές φυλές—τους Εδομίτες, τους Μοαβίτες, τους Αμμωνίτες, και τους Σύριους.
(1073.5) 97:9.15 Η διεφθαρμένη πολιτική μηχανή του Δαβίδ άρχισε να καταπατά εδάφη στα βόρεια παραβιάζοντας τα Εβραϊκά ήθη και πολύ σύντομα απόκτησε και τον έλεγχο της εισφοράς των καραβανιών που προηγουμένως τον είχαν οι Φιλισταίοι. Και μετά συνέβη μια σειρά θηριωδιών που κορυφώθηκε με τον φόνο του Ουρία. Όλες οι δικαστικές υποθέσεις εκδικαζόντουσαν στην Ιερουσαλήμ¨ δεν μπορούσαν πια «οι πρεσβύτεροι» να απονέμουν την δικαιοσύνη. Δεν είναι παράξενο που προκλήθηκε εξέγερση. Σήμερα θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τον Αβεσαλώμ δημαγωγό¨ η μητέρα του ήταν από την Χαναάν. Υπήρχαν έξι διεκδικητές του θρόνου εκτός από τον υιό της Βαθσηδά—τον Σολομώντα.
(1073.6) 97:9.16 Μετά τον θάνατο του Δαβίδ ο Σολομώντας εκκαθάρισε την πολιτική μηχανή από όλες τις βόρειες επιδράσεις αλλά συνέχισε όλη την τυραννία και την φορολογία του βασιλείου του πατέρα του. Ο Σολομών οδήγησε σε οικονομικό αδιέξοδο το έθνος με την σπάταλη αυλή του και με το περίτεχνοι οικοδομικό του πρόγραμμα: Ήταν το σπίτι στον Λίβανο, το παλάτι της κόρης του Φαραώ, τον ναό του Ιαχουέ, το παλάτι του βασιλιά, και η αναστήλωση των τειχών πολλών πόλεων. Ο Σολομών δημιούργησε ένα πελώριο Εβραϊκό ναυτικό, που λειτουργούσε με Σύριους ναύτες και είχε εμπορικές σχέσεις με όλο τον κόσμο. Το χαρέμι του αριθμούσε σχεδόν χίλιες γυναίκες.
(1073.7) 97:9.17 Εκείνο τον καιρό ο ναός του Ιαχουέ στην Σιλό είχε χάσει πολύ από την υπόληψή του, και όλη η λατρεία του έθνους είχε επικεντρωθεί στην Ιεβού (Ιερουσαλήμ) στον πανέμορφο βασιλικό ναό. Το βόρειο βασίλειο επέστρεψε περισσότερο στην λατρεία του Ελοχίμ. Απολάμβαναν την εύνοια των Φαραώ, που αργότερα υποδούλωσαν την Ιουδαία, και επέβαλαν φόρους στο νότιο βασίλειο.
(1073.8) 97:9.18 Υπήρχαν σκαμπανεβάσματα—πόλεμοι ανάμεσα στο Ισραήλ και την Ιουδαία. Μετά τέσσερα χρόνια εμφυλίων πολέμων και τριών δυναστειών, το Ισραήλ έπεσε κάτω από την ηγεμονία των αστών δεσποτών που άρχισαν να εμπορεύονται γη. Ακόμα και ο βασιλιάς Όμρις επιχείρησε να αγοράσει το κτήμα του Σεμέρ. Αλλά το τέλος πλησίαζε όταν ο Σαλμανέσερ ο Γ΄ αποφάσισε να θέσει κάτω από τον έλεγχό του τα παράλια της Μεσογείου. Ο βασιλέας Αχάμπ του Εφραίμ μάζεψε άλλες τέσσερις ομάδες και αντιστάθηκε στο Καρκάρ¨ η μάχη ήταν ισοπαλία. Ο Ασσύριος αναχαιτίσθηκε αλλά οι σύμμαχοι αποδεκατίστηκαν. Αυτή η σπουδαία μάχη δεν αναφέρεται καν στην Παλαιά Διαθήκη.
(1074.1) 97:9.19 Νέα προβλήματα ξεκίνησαν όταν ο βασιλέας Αχάμπ προσπάθησε να αγοράσει γη από τον Ναμπόθ. Η Φοίνικας σύζυγός του πλαστογράφησε το όνομα του Αχάμπ στα χαρτιά και έδινε εντολές να δημευθεί η γη του Ναβόθ με την κατηγορία ότι αυτός είχε βλασφημήσει τα ονόματα του «Ελοχίμ και του βασιλιά.» Αυτός και οι γιοι του εκτελέστηκαν άμεσα. Ο ρωμαλέος Ηλίας παρουσιάστηκε στο σκηνικό κατηγορώντας τον Αχάμπ για τον φόνο των Ναμπόθ. Έτσι ο Ηλίας, ένας από τους σπουδαιότερους προφήτες, ξεκίνησε την διδασκαλία του σαν υπερασπιστής της παλιάς εδαφικής ηθικής ενάντια στην τάση για πώληση γης των Βααλίμ, και ενάντια στην προσπάθεια των πόλεων να κυριαρχήσουν στην επαρχία. Αλλά οι μεταρρυθμίσεις δεν πέτυχαν μέχρι που ο γαιοκτήμονας της επαρχίας Ιεχού ένωσε τις δυνάμεις του με τον τσιγγάνο οπλαρχηγό Ιεχοναβάμπ για να καταστρέψουν τους προφήτες (πραγματικούς πράκτορες ιδιοκτησίας γης) του Βάαλ στην Σαμάρεια.
(1074.2) 97:9.20 Νέα ζωή εμφανίστηκε όταν ο Ιεχοάς και ο γιος του Ιεροβοάμ απελευθέρωσαν το Ισραήλ από τους εχθρούς του. Αλλά εκείνο τον καιρό στην Σαμάρεια κυβερνούσε μια αριστοκρατία κακοποιών οι αρπαγές συναγωνιζόντουσαν εκείνες της δυναστείας του Δαβίδ τις παλιότερες μέρες. Κράτος και εκκλησία πήγαιναν χέρι- χέρι. Η προσπάθεια να καταπιέσουν την ελευθερία του λόγου οδήγησε τον Ηλία, τον Αμώς, και τον Ιωσία να αρχίσουν την μυστική τους συγγραφή, και αυτή ήταν η πραγματική αρχή των Ιουδαϊκών και Χριστιανικών Βίβλων.
(1074.3) 97:9.21 Αλλά το βόρειο βασίλειο δεν αφανίστηκε από την ιστορία; μέχρι που ο βασιλιάς του Ισραήλ συνωμότησε με τον βασιλιά της Αιγύπτου και αρνήθηκε να πληρώσει άλλους φόρους στην Ασσυρία. Τότε άρχισε η τρίχρονη πολιορκία που ακολουθήθηκε από την ολοκληρωτική διασπορά του βόρειου βασιλείου. Το Εφραίμ (Ισραήλ) λοιπόν, αφανίστηκε. Η Ιουδαία—οι Ιουδαίοι, «το υπόλοιπο του Ισραήλ»—είχε αρχίσει να συγκεντρώνει την γη στα χέρια των λίγων, όπως έλεγε ο Ησαίας, «Να προσθέτουν σπίτι στο σπίτι και χωράφι σε χωράφι». Σύντομα υπήρχε στην Ιερουσαλήμ και ένας ναός του Βάαλ δίπλα στον ναό του Ιαχουέ. Αυτό το βασίλειο του τρόμου έληξε με μια μονοθεϊστική εξέγερση κάτω από την ηγεσία του νεαρού βασιλιά Ιωάς που έκανε σταυροφορία για τον Ιαχουέ επί τριάντα πέντε χρόνια.
(1074.4) 97:9.22 Ο επόμενος βασιλιάς, ο Αμαζίας, είχε προβλήματα με τους εξεγερμένους φορολογούμενους Εδομίτες και τους γείτονές τους. Μετά από μια πανηγυρική νίκη στράφηκε προς τους νότιους γείτονές του από τους οποίους είχε μια το ίδιο πανηγυρική ήττα. Τότε ο αγροτικός πληθυσμός επαναστάτησε¨ δολοφόνησαν τον βασιλιά και έδωσαν τον θρόνο στον δεκαεξάχρονο γιο του. Αυτός ήταν ο Αζαρίας, που ο Ησαίας τον έλεγε Ουζζία. Μετά τον Ουζζία, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, και η Ιουδαία υπήρχε για εκατό χρόνια πληρώνοντας φόρους υποτέλειας στους βασιλείς της Ασσυρίας. Ο Ησαίας πρώτος τους είπε ότι η Ιερουσαλήμ, αφού ήταν η πόλη του Ιαχουέ, δεν θα έπεφτε ποτέ. Αλλά ο Ιερεμίας δεν δίστασε να τους προαναγγείλει την πτώση της.
(1074.5) 97:9.23 Η αληθινή καταστροφή της Ιερουσαλήμ επιτεύχθηκε από ένα διεφθαρμένο και πλούσιο κύκλο πολιτικών που λειτουργούσαν κάτω από την αρχηγεία ενός νεαρού βασιλέα, του Μανασσή. Η μεταβαλλόμενη οικονομία ευνοούσε την επιστροφή στην λατρεία του Βάαλ, του οποίου οι συναλλαγές για ιδιωτική γη ήταν ενάντια στην ιδεολογία του Ιαχουέ. Η πτώση της Ασσυρίας και η άνοδος της Αιγύπτου έφερε την απελευθέρωση στην Ιουδαία για κάποιο διάστημα, και ο αγροτικός πληθυσμός ανέλαβε. Με αρχηγό τον Ιωσία κατάστρεψαν τον διεφθαρμένο πολιτικό κύκλο της Ιερουσαλήμ.
(1074.6) 97:9.24 Αλλά αυτή η περίοδος είχε τραγικό τέλος όταν ο Ιωσίας τόλμησε να προσπαθήσει να αναχαιτίσει τον ισχυρό στρατό του Νέχωνα καθώς αυτός ερχόταν από τα παράλια από την Αίγυπτο για να βοηθήσει την Ασσυρία εναντίον της Βαβυλώνας. Εξολοθρεύτηκε , και η Ιουδαία έγινε υποτελής της Αιγύπτου. Το πολιτικό κόμμα του Βάαλ γύρισε στην εξουσία στην Ιερουσαλήμ, και έτσι άρχισε ο πραγματικός Αιγυπτιακός ζυγός. Μετά ακολούθησε μια περίοδος στην οποία οι πολιτικοί του Βααλίμ έλεγχαν και τις αυλές και τους ιερείς. Η λατρεία του Βάαλ ήταν ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που ασχολιόταν με δικαιώματα περιουσιακά όπως και με την γονιμότητα του χώματος.
(1075.1) 97:9.25 Με την εκθρόνιση του Νέχωνα από τον Νεμπουσαδνεζάρ, η Ιουδαία έπεσε στην Βαβυλωνιακό ζυγό και της δόθηκαν δέκα χρόνια χάριτος, αλλά σύντομα εξεγέρθηκαν. Όταν ο Νεμπουσαδνεζάρ πήγε εναντίον τους, οι Ιουδαίτες ξεκίνησαν κοινωνικούς μετασχηματισμούς, όπως απελευθέρωση σκλάβων, για να επηρεάσουν τον Ιαχουέ. Όταν ο Βαβυλωνιακός στρατός αποσύρθηκε προσωρινά, οι Εβραίοι χάρηκαν και πίστεψαν ότι η μαγική των μεταρρυθμίσεών τους είχε απελευθερώσει. Ήταν αυτή την περίοδο που ο Ιερεμίας τους είπε για την επικείμενη καταστροφή, και σύντομα ο Νεμπουσαδνεζάρ επέστρεψε.
(1075.2) 97:9.26 Και έτσι το τέλος της Ιουδαίας ήρθε ξαφνικά. Η πόλη καταστράφηκε και οι άνθρωποι μεταφέρθηκαν στην Βαβυλώνα. Ο αγώνας Βάαλ – Ιαχουέ έληξε με την αιχμαλωσία. Και η αιχμαλωσία κλόνισε το υπόλοιπο Ισραήλ και στράφηκαν προς τον μονοθεϊσμό.
(1075.3) 97:9.27 Στην Βαβυλώνα οι Εβραίοι κατάληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν σαν μια μικρή ομάδα στην Παλαιστίνη, έχοντας τα δικά τους κοινωνικά και οικονομικά έθιμα, και ότι αν ήθελαν να επικρατήσουν οι ιδεολογίες τους, θα πρέπει να προσηλυτίσουν τους αλλόθρησκους. Έτσι οργάνωσαν την νέα τους αντίληψη για τον προορισμό τους—την ιδέα ότι οι Εβραίοι πρέπει να γίνουν οι εκλεκτοί υπηρέτες του Ιαχουέ. Η Εβραϊκή θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης αναπτύχθηκε στην Βαβυλώνα κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας.
(1075.4) 97:9.28 Η θεωρία της αθανασίας διαμορφώθηκε και αυτή στην Βαβυλώνα. Οι Εβραίοι νόμιζαν ότι η ιδέα της μελλοντικής ζωής αφαιρούσε κάπως από την έμφαση του ευαγγελίου της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τώρα για πρώτη φορά η θεολογία εκτόπιζε την κοινωνιολογία και τα οικονομικά. Η θρησκεία διαμορφωνόταν σαν σύστημα ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς και διαχωριζόταν όλο και περισσότερο από την πολιτική, την κοινωνιολογία, και τα οικονομικά.
(1075.5) 97:9.29 Και έτσι η αλήθεια για τον Εβραϊκό λαό αποκαλύπτει ότι πολλά που έχουν θεωρηθεί σαν ιερή ιστορία δεν είναι άλλο από κάτι παραπάνω από το χρονικό κοινής ανίερης ιστορίας. Ο Ιουδαϊσμός ήταν το χώμα από το οποίο αναπτύχθηκε ο Χριστιανισμός, αλλά οι Εβραίοι δεν ήταν θαυματουργός λαός.
(1075.6) 97:10.1 Οι Ισραηλίτες είχαν διδαχθεί από τους ηγέτες τους ότι ήταν εκλεκτός λαός, όχι για ιδιαίτερη επιείκεια και μονοπώληση της θείας εύνοιας, αλλά για την ειδική υπηρεσία να μεταφέρουν την αλήθεια για τον ένα Θεό σε κάθε έθνος. Και τους είχαν υποσχεθεί ότι, αν εκπλήρωναν αυτόν τον προορισμό, θα γινόντουσαν οι πνευματικοί ηγέτες όλων των λαών, και ότι ο Μεσσίας που θα ερχόταν θα βασίλευε σε αυτούς και σε όλο τον κόσμο σαν Πρίγκιπας της Ειρήνης.
(1075.7) 97:10.2 Όταν οι Πέρσες ελευθέρωσαν τους Εβραίους, αυτοί επέστρεψαν στην Παλαιστίνη για να πέσουν κάτω από τον ζυγό των δικών τους παπαδοκρατούμενων νομικών κωδίκων, θυσιών, και τελετουργιών. Και όπως οι Εβραϊκές φυλές δεν δεχόντουσαν την υπέροχη ιστορία του Θεού όπως παρουσιάστηκε στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του Μωυσή για τα τελετουργικά των θυσιών και την μετάνοια, έτσι και αυτά τα υπολείμματα του Εβραϊκού έθνους δεν δέχτηκαν την υπέροχη σύλληψη του δεύτερου Ησαία για τους κανονισμούς, τους κανόνες, τις τελετουργίες και το αναπτυσσόμενο ιερατείο.
(1075.8) 97:10.3 Ο εθνικός εγωισμός, η λανθασμένη πίστη σε ένα παρεξηγημένο Μεσσία, και τα αυξανόμενα δεσμά και η τυραννία του ιερατείου επέβαλλε την σιωπή μια για πάντα στις φωνές των πνευματικών ηγετών (εκτός από τον Δανιήλ, τον Ιεζεκιήλ, τον Χαγκία και τον Μαλαχία)¨ και από εκείνη την ημέρα μέχρι τις μέρες του Ιωάννη του Βαπτιστή όλο το Ισραήλ πέρασε μια αυξανόμενη πνευματική παλινδρόμηση. Αλλά οι Εβραίοι ποτέ δεν έχασαν την αντίληψη του Συμπαντικού Πατέρα¨ ακόμα και μέχρι τον εικοστό αιώνα μετά Χριστό συνέχισαν αυτή την αντίληψη για την Θεότητα.
(1076.1) 97:10.4 Από τον Μωυσή έως τον Ιωάννη τον Βαπτιστή υπήρξε μια αδιάσπαστη σειρά πιστών διδασκάλων που περνούσαν τον μονοθεϊστικό δαυλό του φωτός από την μια γενιά στην άλλη ενώ συνεχώς επέπλητταν τους ανήθικους ηγέτες, αποκήρυσσαν τους εμπορικοποιημένους ιερείς, και πάντα παρότρυναν τους ανθρώπους να επιμένουν στην λατρεία του υπέρτατου Ιαχουέ, τον Κύριο και Θεό του Ισραήλ.
(1076.2) 97:10.5 Σαν έθνος οι Εβραίοι έχασαν τελικά την πολιτική τους ταυτότητα, αλλά η Εβραϊκή θρησκεία της ειλικρινούς πίστης στον ένα και συμπαντικό Θεό συνεχίζει να ζει στις καρδιές των διασκορπισμένων εξόριστων. Και αυτή η θρησκεία επιζεί επειδή έχει λειτουργήσει αποτελεσματικά για να διατηρήσει τις υψηλές αξίες των οπαδών της. Η Ιουδαϊκή θρησκεία διατήρησε τα ιδανικά ενός λαού, αλλά δεν μπόρεσε να υιοθετήσει την πρόοδο και να ενθαρρύνει την φιλοσοφική δημιουργική ανακάλυψη των σφαιρών της αλήθειας. Η Ιουδαϊκή θρησκεία είχε πολλά ψεγάδια—ήταν ανεπαρκής στην φιλοσοφία και δεν είχε σχεδόν καθόλου αισθητική—αλλά όμως πραγματικά διατήρησε τις ηθικές αξίες¨ γι αυτό κράτησε. Ο υπέρτατος Ιαχουέ, σε σύγκριση με τις άλλες αντιλήψεις για την Θεότητα, ήταν ξεκάθαρος, ζωντανός, προσωπικός, και ηθικός.
(1076.3) 97:10.6 Οι Εβραίοι αγαπούσαν την δικαιοσύνη, την σοφία, την αλήθεια, και την εντιμότητα όσο λίγοι λαοί, αλλά εισέβαλαν λιγότερο από όλους τους άλλους λαούς στην νοητική συνειδητοποίηση και την πνευματική κατανόηση αυτών των θεϊκών ιδιοτήτων. Αν και η Εβραϊκή θεολογία αρνήθηκε να επεκταθεί, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη δύο άλλων παγκόσμιων θρησκειών, του Χριστιανισμού και Μωαμεθανισμού.
(1076.4) 97:10.7 MISSING PARAGRAPH
(1076.5) 97:10.8 Και έτσι οι διαδοχικοί δάσκαλοι του Ισραήλ εκπλήρωσαν τον μεγαλύτερο άθλο στην εξέλιξη της θρησκείας που επιτεύχθηκε ποτέ στην Ουράντια: η σταδιακή αλλά συνεχής μεταμόρφωση της βαρβαρικής αντίληψης για τον άγριο δαίμονα Ιαχουέ, του ζηλιάρη και σκληρού θεού πνεύμα του φοβερού ηφαιστείου του Σινά, στην μεταγενέστερη εξυψωμένη και ουράνια αντίληψη για τον υπέρτατο Ιαχουέ, του δημιουργού όλων των πραγμάτων και στοργικού και ελεήμονα Πατέρα όλης της ανθρωπότητας. Και αυτή η Εβραϊκή αντίληψη για τον Θεό ήταν η ανώτατη ανθρώπινη νοερή σύλληψη για τον Συμπαντικό Πατέρα μέχρι την στιγμή που μεγενθύνθηκε κι άλλο και ενισχύθηκε τόσο ξεχωριστά από τις προσωπικές διδασκαλίες και το παράδειγμα της ζωής του Υιού του, του Μιχαήλ του Νέβαδον.
(1076.6) 97:10.9 [Παραδόθηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1077.1) 98:0.1 Οι διδασκαλίες του Μελχισεδέκ εισήλθαν στην Ευρώπη μέσα από διάφορες διόδους, αλλά κυρίως ήρθαν μέσα από την Αίγυπτο και συμπεριλήφθηκαν στην Δυτική φιλοσοφία αφού Ελληνοποιήθηκαν ολοκληρωτικά και αργότερα εκχριστιανίστηκαν. Τα ιδανικά του Δυτικού κόσμου ήταν βασικά Σωκρατικά, και η μεταγενέστερη θρησκευτική φιλοσοφία ήταν του Ιησού αφού πρώτα τροποποιήθηκε και συμβιβάστηκε μετά την επαφή με την εξελισσόμενη Δυτική φιλοσοφία και θρησκεία, και μεσουράνησε στην Χριστιανική εκκλησία.
(1077.2) 98:0.2 Για πολύ καιρό οι απεσταλμένοι του Σάλεμ στην Ευρώπη συνέχισαν τις δραστηριότητές τους, και σταδιακά απορροφήθηκαν από τις πολλές δοξασίες και τις τελετουργικές ομάδες που εμφανιζόντουσαν κατά καιρούς. Ανάμεσα σε εκείνους που υποστήριζαν τις διδασκαλίες του Σάλεμ στην αγνότερη μορφή τους ήταν οι Κυνικοί. Αυτοί οι κήρυκες της πίστης και της εμπιστοσύνης στον Θεό λειτουργούσαν ακόμα στην Ρωμαϊκή Ευρώπη τον πρώτο αιώνα μετά Χριστό, και αργότερα ενσωματώθηκαν στην νεοσχηματιζόμενη Χριστιανική θρησκεία.
(1077.3) 98:0.3 Πολύ από την διδασκαλία του Σάλεμ διαδόθηκε στην Ευρώπη από τους Εβραίους μισθοφόρους που πολέμησαν σε τόσο πολλές στρατιωτικές μάχες της Δύσης. Τα αρχαία χρόνια οι Εβραίοι ήταν το ίδιο φημισμένοι για την στρατιωτική τους ανδρεία όσο και για τις θεολογικές τους ιδιαιτερότητες.
(1077.4) 98:0.4 Οι βασικές θεωρίες της Ελληνικής φιλοσοφίας, της Εβραϊκής θεολογίας, και της Χριστιανικής ηθικής ήταν κυρίως τα αποτελέσματα των προγενέστερων διδασκαλιών του Μελχισεδέκ.
(1077.5) 98:1.1 Οι απεσταλμένοι του Σάλεμ θα μπορούσαν να οικοδομήσουν μια σπουδαία θρησκευτική δομή στους Έλληνες αν δεν υπήρχε αυτή η αυστηρή ερμηνεία για τον όρκο του χρίσματος, μια υποχρέωση που επέβαλε ο Μαχιβέντα που απαγόρευε την οργάνωση αποκλειστικών συναθροίσεων για λατρεία, και που απαιτούσε την υπόσχεση του κάθε διδασκάλου να μην λειτουργήσει ποτέ σαν ιερέας, ποτέ να μην δεχτεί πληρωμή για τις θρησκευτικές του υπηρεσίες, μόνο τροφή, ρουχισμό, και στέγη. Όταν οι διδάσκαλοι του Μελχισεδέκ διείσδυσαν στην προ- Ελληνική Ελλάδα, βρήκαν ένα λαό που ακόμα κρατούσε τις παραδόσεις του Αδάμ και των ημερών των Ανδιτών, αλλά αυτές οι διδασκαλίες είχαν νοθευτεί πολύ από τις αντιλήψεις και πίστεις των ορδών των κατώτερων σκλάβων που είχαν μεταφερθεί στις Ελληνικές ακτές με αυξανόμενους αριθμούς. Αυτή η νόθευση προκάλεσε μια υποτροπή σε ωμό ανιμισμό με αιματηρές τελετές, και οι κατώτερες τάξεις έκαναν μάλιστα και τελετές με την εκτέλεση καταδικασμένων εγκληματιών.
(1077.6) 98:1.2 Η πρώτη επίδραση των διδασκάλων του Σάλεμ καταστράφηκε σχεδόν από την αποκαλούμενη εισβολή των Αρίων από την νότια Ευρώπη και την Ανατολή. Αυτοί οι Ελληνικοί εισβολείς έφεραν μαζί τους ανθρωπόμορφες αντιλήψεις για τον Θεό παρόμοιες με εκείνες που έφεραν οι άλλοι Αρίοι στην Ινδία. Αυτή η εισαγωγή ενίσχυσε την ανάπτυξη της Ελληνικής οικογένειας από θεούς και θεές. Αυτή η νέα θρησκεία εν μέρει βασιζόταν στις δοξασίες των εισερχόμενων Ελλήνων βαρβάρων, αλλά μοιραζόταν και τους μύθους των παλαιοτέρων κατοίκων της Ελλάδας.
(1078.1) 98:1.3 Οι Έλληνες βρήκαν τον Μεσογειακό κόσμο να κυριαρχείται κατ’ εξοχήν από το μητριαρχικό δόγμα, και επέβαλαν σε αυτούς τους λαούς τον άνδρα θεό τους, τον Δία –Ζευς, που ήδη είχε γίνει, σαν τον Ιαχουέ των αποδεχόμενων και άλλους θεούς Σημίτων, η κεφαλή ολόκληρου του Ελληνικού πάνθεου των υποδεέστερων θεών. Και οι Έλληνες θα είχαν πετύχει ένα αληθινό μονοθεϊσμό στην αντίληψη για τον Δία εκτός από διατήρηση του υπερελέγχου της Μοίρας. Ένας Θεός με απόλυτη αξία θα πρέπει, ο ίδιος, να είναι ο καθοριστής της μοίρας και ο δημιουργός του προορισμού στην ζωή.
(1078.2) 98:1.4 Και σαν συνέπεια αυτών των παραγόντων στην θρησκευτική εξέλιξη, αναπτύχθηκε σύντομα η λαϊκή πίστη στους ξένοιαστους θεούς του Όρους Όλυμπος, θεοί περισσότερο ανθρώπινοι παρά θεϊκοί, και θεοί που οι νοήμονες Έλληνες ποτέ δεν πήραν πολύ στα σοβαρά. Ούτε αγαπούσαν πολύ ούτε φοβόντουσαν ιδιαίτερα αυτούς τους θεούς της δικής τους επινόησης. Είχαν ένα πατριωτικό και φυλετικό συναίσθημα για τον Δία και την οικογένεια του από μισούς ανθρώπους και ημίθεους, αλλά δεν τους σεβόντουσαν ούτε τους λάτρευαν ιδιαίτερα.
(1078.3) 98:1.5 Οι Έλληνες εμποτίστηκαν τόσο από τις αντί-ιερατικές διδασκαλίες των πρώτων διδασκάλων του Σάλεμ, ώστε δεν αναπτύχθηκε ποτέ κανένα ιδιαίτερα ισχυρό ιερατείο στην Ελλάδα. Ακόμα και η κατασκευή ομοιωμάτων των θεών ήταν περισσότερο έργο τέχνης παρά λατρείας.
(1078.4) 98:1.6 Οι θεοί του Ολύμπου απεικονίζουν των ανθρωπομορφισμό του ανθρώπου. Αλλά η Ελληνική μυθολογία ήταν περισσότερο αισθητική παρά ηθική. Η Ελληνική θρησκεία ήταν χρήσιμη στο ότι απεικόνιζε ένα σύμπαν που κυβερνείται από μια ομάδα θεοτήτων. Αλλά η Ελληνική ηθική, τα ήθη, και η φιλοσοφία σύντομα προχώρησαν πολύ πέρα από την αντίληψη για τους θεούς, και αυτή η έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στην διανοητική και πνευματική ανάπτυξη ήταν τόσο επικίνδυνη στην Ελλάδα όσο και στην Ινδία.
(1078.5) 98:2.1 Μια επιπόλαιη και επιφανειακή θρησκεία δεν μπορεί να διαρκέσει, ειδικά όταν δεν υπάρχουν ιερείς να ενισχύουν τις μορφές της και να γεμίζουν τις καρδιές των πιστών με δέος και φόβο. Η θρησκεία των Ολύμπιων θεών δεν υποσχόταν σωτηρία, ούτε έσβηνε την πνευματική δίψα των πιστών της¨ γι αυτό ήταν καταδικασμένη σε αφανισμό. Μέσα σε μια χιλιετία από την σύλληψή της είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος της, και οι Έλληνες ήταν χωρίς εθνική θρησκεία, αφού οι θεοί του Ολύμπου είχαν χάσει την επίδρασή τους στα καλύτερα μυαλά.
(1078.6) 98:2.2 Αυτή ήταν η κατάσταση όταν, τον έκτο αιώνα προ Χριστού, η Ανατολή και η Ανατολική Μεσόγειος βίωσαν μια αναβίωση πνευματικής συνείδησης και μια νέα αφύπνιση στην αναγνώριση του μονοθεϊσμού. Αλλά η Δύση δεν συμμετείχε σε αυτή την νέα εξέλιξη¨ ούτε η Ευρώπη ούτε η βόρεια Αφρική δεν είχαν ευρεία συμμετοχή σε αυτή την θρησκευτική αναγέννηση. Οι Έλληνες όμως, σημείωσαν μια αξιοσημείωτη διανοητική πρόοδο. Είχαν αρχίσει να κυριεύουν τον φόβο και δεν ΄’έψαχναν πια στην θρησκεία ένα αντίδοτο γι αυτόν, αλλά δεν αντιλήφθηκαν ότι η αληθινή θρησκεία είναι η θεραπεία για την ψυχική δίψα, την πνευματική ανησυχία, και την ηθική απελπισία. Αναζήτησαν για την παρηγοριά της ψυχής στην βαθιά σκέψη—την φιλοσοφία και την μεταφυσική. Στράφηκαν από την αντίληψη της αυτό-συντήρησης—σωτηρίας—στην αυτό- συνειδητοποίηση και την αυτογνωσία.
(1078.7) 98:2.3 Οι Έλληνες προσπάθησαν να πετύχουν αυτή την συνειδητοποίηση της ασφάλειας με την ακριβή σκέψη που θα λειτουργούσε σαν υποκατάστατο για την πίστη στην επιβίωση μετά θάνατο, αλλά απέτυχαν ολοκληρωτικά. Μόνο οι πιο έξυπνοι από τις ανώτερες τάξεις του Ελληνικού λαού μπορούσαν να αντιληφθούν αυτή την νέα διδασκαλία¨ η κοινωνική τάξη των απογόνων των σκλάβων των προηγούμενων γενεών δεν είχε την ικανότητα να δεχτεί αυτό το νέο υποκατάστατο της θρησκείας.
(1079.1) 98:2.4 Οι φιλόσοφοι περιφρονούσαν κάθε μορφής λατρεία, παρά το ότι όλοι τους επέμεναν χαλαρά στο πλαίσιο μιας πίστης της διδασκαλίας του Σάλεμ για «την Νοημοσύνη του σύμπαντος», την «ιδέα του Θεού,» και την «Μεγάλη Πηγή.» Στον βαθμό που οι Έλληνες φιλόσοφοι αναγνώριζαν τον θεϊκό και το απεριόριστο, ήταν πραγματικά μονοθεϊστές¨ πολύ λίγο αναγνώριζαν τον γαλαξία των Ολύμπιων θεών.
(1079.2) 98:2.5 Οι Έλληνες ποιητές του πέμπτου και έκτου αιώνα, ιδίως ο Πίνδαρος, επιχειρούσαν την αναμόρφωση της Ελληνικής θρησκείας. Εξύψωσαν τα ιδανικά της, αλλά ήταν περισσότερο καλλιτέχνες παρά πιστοί σε θρησκεία. Δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν μια τεχνική που να ενισχύει και να διατηρεί τις υπέρτατες αξίες..
(1079.3) 98:2.6 Ο Ξενοφάνης δίδασκε ένα Θεό, αλλά η αντίληψή του για την θεότητα ήταν πολύ πανθεϊστική για να συλλάβει ένα προσωπικό Πατέρα για κάθε θνητό. Ο Αναξαγόρας ήταν ένας μηχανικιστής εκτός από το ότι αναγνώριζε μια Πρώτη Αιτία, έναν Αρχικό Νου. Ο Σωκράτης και οι διάδοχοί του, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, δίδασκαν ότι η αρετή είναι γνώση¨ η καλοσύνη, υγεία της ψυχής¨ και ότι είναι καλύτερο να υπομένεις την αδικία παρά να είσαι ένοχος γι αυτήν, και ότι είναι λάθος να ανταποδίδεις το κακό, και ότι οι θεοί είναι σοφοί και καλοί. Οι βασικότερες αρετές τους ήταν: σοφία, θάρρος, εγκράτεια, και δικαιοσύνη.
(1079.4) 98:2.7 Η εξέλιξη της θρησκευτικής φιλοσοφίας στον Ελληνικό και Εβραϊκό λαό παρέχει μια διαφορετική απεικόνιση της λειτουργίας της εκκλησίας σαν θεσμός στον σχηματισμό της πολιτιστικής προόδου. Στην Παλαιστίνη, η ανθρώπινη σκέψη ήταν τόσο παπαδοκρατούμενη και κατευθυνόμενη από τις γραφές ώστε η φιλοσοφία και η αισθητική απορροφήθηκαν από την θρησκεία και την ηθική. Στην Ελλάδα, η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία των ιερέων και «ιερών γραφών» άφηνε τον ανθρώπινο νου ελεύθερο και αποδεσμευμένο, με αποτέλεσμα μια εκπληκτική ανάπτυξη στο βάθος της σκέψης. Αλλά η θρησκεία σαν προσωπική εμπειρία δεν μπόρεσε να συμβαδίσει με τις διανοητικές έρευνες στην φύση και την κοσμική πραγματικότητα.
(1079.5) 98:2.8 Στην Ελλάδα, η πίστη υποτασσόταν στην σκέψη¨ στην Παλαιστίνη, η σκέψη υποτασσόταν στην πίστη. Πολλή από την δύναμη του Χριστιανισμού οφείλεται στο ότι δανείστηκε πολλά στοιχεία και από την Εβραϊκή ηθική και από την Ελληνική σκέψη.
(1079.6) 98:2.9 Στην Παλαιστίνη, το θρησκευτικό δόγμα αποκρυσταλλώθηκε τόσο που έβαλε σε κίνδυνο την παραπέρα εξέλιξη¨ στην Ελλάδα, η ανθρώπινη σκέψη έγινε τόσο αφηρημένη ώστε η αντίληψη για τον Θεό διαλύθηκε σε μια θολή αερολογία πανθεϊστικών υποθέσεων καθόλου διαφορετική από το απρόσωπο Άπειρο των Βραχμάνων φιλοσόφων.
(1079.7) 98:2.10 Αλλά ο μέσος άνθρωπος εκείνων των καιρών δεν μπορούσε να κατανοήσει, ούτε ενδιαφερόταν πολύ για την Ελληνική φιλοσοφία της αυτογνωσίας και μιας αφηρημένης Θεότητας¨ περισσότερο διψούσαν για υποσχέσεις σωτηρίας, μαζί με έναν προσωπικό Θεό που θα άκουγε τις προσευχές τους. Εξόριζαν τους φιλοσόφους, καταδίωκαν τους εναπομείναντες της διδασκαλίας του Σάλεμ, αφού και οι δύο αυτές θεωρίες είχαν τόσο αναμειχθεί, και ετοιμαζόντουσαν για εκείνο το τρομερό οργιαστικό βύθισμα στις ανοησίες των μυστηριακών δογμάτων που εξαπλωνόντουσαν τότε στις χώρες της Μεσογείου. Τα Ελευσίνια μυστήρια αναπτύχθηκαν μέσα στο πάνθεο των Ολύμπιων θεών, μια Ελληνική εκδοχή της λατρείας της γονιμότητας¨ η Διονυσιακή λατρεία της φύσης ήκμασε¨ το καλύτερο δόγμα ήταν της Ορφικής αδερφότητας, της οποίας οι ηθικές διδασκαλίες και οι υποσχέσεις για σωτηρία προσήλκυσαν πολλούς.
(1080.1) 98:2.11 Όλη η Ελλάδα πήρε μέρος σε αυτές τις νέες μεθόδους επίτευξης της σωτηρίας, αυτές τις συναισθηματικές και φλογερές τελετές. Κανένα άλλο έθνος δεν πέτυχε ποτέ τέτοια ύψη καλλιτεχνικής φιλοσοφίας σε τόσο σύντομο διάστημα¨ κανένας ποτέ δεν δημιούργησε ένα τόσο προχωρημένο σύστημα ηθικής πρακτικά χωρίς Θεότητα και εντελώς χωρίς καμιά υπόσχεση για σωτηρία¨ κανένα άλλο έθνος δεν έφτασε ποτέ τόσο γρήγορα, βαθιά, και βίαια σε τέτοιο βαθμό νοητικής ακινησίας, ηθικής εξαχρείωσης, και πνευματικής πενίας όσο αυτοί οι Έλληνες που έπεσαν στην τρέλα των μυστηριακών δογμάτων.
(1080.2) 98:2.12 Οι θρησκείες υπέφεραν πολύ καιρό χωρίς φιλοσοφική υποστήριξη, αλλά λίγες φιλοσοφίες, σαν αυτή, επέμεναν χωρίς κάποια ταύτιση με την θρησκεία. Η φιλοσοφία είναι για την θρησκεία ότι είναι η σύλληψη για την δράση. Αλλά η ιδανική ανθρώπινη κατάσταση είναι αυτή που η φιλοσοφία, η θρησκεία, και η επιστήμη συγχωνεύονται σε μια σημαντική ενότητα με την συνδυασμένη δράση της σοφίας, την πίστης, και της εμπειρίας.
(1080.3) 98:3.1 Έχοντας ξεπεράσει τις παλαιές θρησκευτικές μορφές λατρείας των οικογενειακών θεών αντικαθιστώντας τις με τον φυλετικό σεβασμό προς τον Άρη, τον θεό του πολέμου, ήταν φυσικό που η μεταγενέστερη θρησκεία των Λατίνων ήταν περισσότερο κάτω από πολιτική επιτήρηση από ότι τα διανοητικά συστήματα των Ελλήνων και των Βραχμάνων ή οι πιο πνευματικές θρησκείες πολλών άλλων λαών.
(1080.4) 98:3.2 Κατά την μεγάλη μονοθεϊστική αναγέννηση του ευαγγελίου του Μελχισεδέκ τον έκτο αιώνα προ Χριστού, πολύ λίγοι απεσταλμένοι του Σάλεμ διείσδυσαν στην Ιταλία. Και εκείνοι που πέρασαν δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν την επιρροή του ταχύτατα επεκτεινόμενου Ετρουσκικού ιερατείου με τον νέο του γαλαξία από θεούς και ναούς, και όλα αυτά οργανώθηκαν στην Ρωμαϊκή κρατική θρησκεία. Αυτή η θρησκεία των Λατίνων φυλών δεν ήταν ανάλαφρη και παραδόπιστη σαν των Ελλήνων, ούτε ήταν αυστηρή και τυραννική σαν των Εβραίων¨ το μεγαλύτερο μέρος της αφορούσε την τήρηση σκέτων τύπων, όρκων, και ταμπού.
(1080.5) 98:3.3 Η Ρωμαϊκή θρησκεία επηρεάστηκε πολύ από την ευρεία πολιτισμική εισαγωγή από την Ελλάδα. Τελικά οι περισσότεροι από τους Ολύμπιους θεούς ενσωματώθηκαν στο Λατινικό πάνθεον. Οι Έλληνες για πολύ καιρό λάτρευαν την φωτιά της οικογενειακής εστίας—η Εστία ήταν η παρθένος θεά της εστίας΄ η Βέστα ήταν η Ρωμαία θεά του σπιτιού. Ο Ζευς έγινε Τζούπιτερ ¨ η Αφροδίτη έγινε Βένους¨ και ούτω κάθε εξής για πολλές Ολύμπιες θεότητες.
(1080.6) 98:3.4 Η θρησκευτική μύηση των Ρωμαίων παιδιών ήταν η τελετή της χειροτονίας τους στην υπηρεσία του κράτους. Οι όρκοι και η εισαγωγή στην ιδιότητα του πολίτη ήταν στην πραγματικότητα θρησκευτικές τελετές. Ο Λατινικός λαός διατηρούσε ναούς, βωμούς, και ιεροφυλάκια και, σε μια κρίση συμβουλευόντουσαν τα μαντεία. Διατηρούσαν τα οστά των ηρώων τους και αργότερα έκαναν το ίδιο και με τους Χριστιανούς αγίους.
(1080.7) 98:3.5 Αυτή η τυπική και χωρίς συναίσθημα μορφή ψευτοθρησκευτικού πατριωτισμού ήταν καταδικασμένη να καταρρεύσει, όπως και η υψηλή νοητική και καλλιτεχνική λατρεία των Ελλήνων είχε καταρρεύσει μπροστά στις θερμές και βαθιά συναισθηματικά λατρείες των μυστηριακών δογμάτων. Η σπουδαιότερη από αυτά τα καταστρεπτικά δόγματα ήταν η μυστικιστική αίρεση της θρησκείας της Μητέρας του Θεού, που είχε την έδρα της, εκείνες τις μέρες, στην ακριβή τοποθεσία της τωρινής εκκλησίας του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη.
(1080.8) 98:3.6 Το ανερχόμενο Ρωμαϊκό κράτος κυριάρχησε πολιτικά αλλά με την σειρά του κυριαρχήθηκε από τα αιρετικά δόγματα, τις τελετουργίες, τα μυστήρια, και τις αντιλήψεις για τον θεό από την Αίγυπτο, την Ελλάδα, και την Ανατολική Μεσόγειο. Αυτά τα εισαγόμενα αιρετικά δόγματα συνέχισαν να ακμάζουν σε όλο το Ρωμαϊκό κράτος μέχρι τα χρόνια του Αυγούστου ο οποίος, μόνο και μόνο για πολιτικούς και αστικούς λόγους, έκανε μια ηρωική και σχετικά πετυχημένη προσπάθεια να καταστρέψει τα μυστήρια και να αναζωογονήσει την παλαιότερη πολιτική θρησκεία.
(1081.1) 98:3.7 Ένας από τους ιερείς της κρατικής θρησκείας είπε στον Αύγουστο για τις παλαιότερες προσπάθειες των διδασκάλων του Σάλεμ να διαδώσουν την διδασκαλία του ενός Θεού, μια τελική Θεότητα που προέδρευε σε όλες τις υπεράνθρωπες υπάρξεις¨ και αυτή η ιδέα επηρέασε τόσο τον αυτοκράτορα ώστε να κτίσει πολλούς ναούς, τους στόλισε με όμορφες εικόνες, αναδιοργάνωσε το κρατικό ιερατείο, καθιέρωσε πάλι την κρατική θρησκεία, διόρισε τον εαυτό του αρχιερέα, και σαν αυτοκράτορας δεν δίστασε να αυτοανακηρυχθεί υπέρτατος θεός.
(1081.2) 98:3.8 Αυτή η νέα θρησκεία της λατρείας του Αυγούστου άνθισε και τηρήθηκε σε όλη την αυτοκρατορία κατά την διάρκεια της ζωής του εκτός από την Παλαιστίνη, την πατρίδα των Εβραίων. Και αυτή η περίοδος με τους ανθρώπινους θεούς συνεχίστηκε μέχρι που το επίσημο Ρωμαϊκό δόγμα περιλάμβανε ένα κατάλογο από πολλές ανθρώπινες θεότητες, που όλες διεκδικούσαν θαυματουργές γεννήσεις και άλλες υπεράνθρωπες ιδιότητες.
(1081.3) 98:3.9 Το τελευταίο βάθρο της όλο και πιο μικρής ομάδας του Σάλεμ δημιουργήθηκε από μια ομάδα ένθερμων κηρύκων, των Κυνικών. Που παρότρυναν τους Ρωμαίους να εγκαταλείψουν τα άγρια και παράλογα τελετουργικά και να επιστρέψουν σε μια μορφή λατρείας που να περιλαμβάνει το ευαγγέλιο του Μελχισεδέκ όπως αυτό είχε τροποποιηθεί και μολυνθεί με την επαφή του με την Ελληνική φιλοσοφία. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων απέρριπτε τους Κυνικούς¨ προτιμούσαν να βυθίζονται στις τελετουργίες των μυστηρίων, που τους προσέφεραν όχι μόνο ελπίδες προσωπικής σωτηρίας αλλά ακόμα ικανοποιούσε την επιθυμία τους για διασκέδαση, ένταση, και ψυχαγωγία.
(1081.4) 98:4.1 Η πλειοψηφία του Ελληνο-Ρωμαϊκού κόσμου, αφού έχασαν τις πρωτόγονες οικογενειακές και κρατικές θρησκείες και αφού είτε δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να κατανοήσουν την σημασία της Ελληνικής φιλοσοφίας, έστρεψαν την προσοχή τους στα εντυπωσιακά και συναισθηματικά μυστικιστικά δόγματα από την Αίγυπτο και την Ανατολική Μεσόγειο. Οι κοινοί άνθρωποι διψούσαν για υποσχέσεις σωτηρίας—θρησκευτική παρηγοριά για το παρόν και διαβεβαιώσεις ελπιδοφόρες για αθανασία μετά θάνατο.
(1081.5) 98:4.2 Οι τρεις μυστηριακές λατρείες που έγιναν πιο δημοφιλείς ήταν:
(1081.6) 98:4.3 1. Το δόγμα της Φρυγίας για την Κυβέλη και τον γιο της τον Άττη.
(1081.7) 98:4.4 2. Το Αιγυπτιακό δόγμα του Όσιρις και της μητέρα του Ίσις.
(1081.8) 98:4.5 3. Το Ιρανικό δόγμα της λατρείας του Μίθρα σαν σωτήρας της αμαρτωλής ανθρωπότητας.
(1081.9) 98:4.6 Τα μυστήρια της Αιγύπτου και της Φρυγίας δίδασκαν ότι ο θεϊκός υιός (ο Όρισις και ο Άττης αντίστοιχα) βίωσαν τον θάνατο και αναστήθηκαν από την θεία δύναμη, και ακόμα όλοι όσοι είχαν εισαχθεί στα μυστήρια, και που εόρταζε με σεβασμό την επέτειο του θανάτου του θεού και της ανάστασης, θα γινόντουσαν και αυτοί κοινωνοί της θείας του φύσης και της αθανασίας του.
(1081.10) 98:4.7 Οι Φρυγικές τελετές ήταν επιβλητικές αλλά εξευτελιστικές¨ οι αιματηρές γιορτές τους δείχνουν πόσο εξευτελιστικά και πρωτόγονα είχαν γίνει αυτά τα μυστήρια της Ανατολικής Μεσογείου. Η πιο ιερή μέρα ήταν η Μαύρη Παρασκευή, η «μέρα του αίματος,» προς τιμήν του αυτό-επιβαλλόμενου θανάτου του Άττη. Μετά από τρεις μέρες εορτασμού για την θυσία και τον θάνατο του Άττη η γιορτή γινόταν πανηγυρική προς τιμήν της ανάστασής του.
(1082.1) 98:4.8 Οι τελετές για την λατρεία του Όσιρη και της Ίσιδος ήταν πιο εξευγενισμένες και εντυπωσιακές από εκείνες της Φρυγίας. Αυτή η Αιγυπτιακή τελετουργία ήταν βασισμένη στον θρύλο του θεού του Νείλου, ένα θεό που πέθανε και αναστήθηκε, μια σύλληψη που προερχόταν από την παρατήρηση της ετήσιας παύσης στην ανάπτυξη της βλάστησης που ακολουθείται από την ανοιξιάτικη αναστήλωση όλων των ζωντανών φυτών. Η μανία της τήρησης όλων αυτών των μυστηριακών δοξασιών και οι οργιαστικές τελετές τους, που υποτίθεται ότι οδηγούσαν στον «ενθουσιασμό» της συνειδητοποίησης της θεϊκότητας, ήταν μερικές φορές πολύ αηδιαστικές.
(1082.2) 98:5.1 Τα μυστήρια της Φρυγίας και της Αιγύπτου τελικά υποχώρησαν μπροστά στο σπουδαιότερο από τα μυστηριακά δόγματα, την λατρεία του Μίθρα. Το Μιθραϊκό δόγμα προσήλκυσε ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων και σταδιακά εκτόπισε και τους δύο προκατόχους του. Ο Μιθραϊσμός διαδόθηκε σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με τον προσηλυτισμό των Ρωμαϊκών λεγεώνων στην Ανατολική Μεσόγειο, εκεί όπου αυτή η θρησκεία είχε μεγάλη δημοτικότητα, και αυτοί μετέφεραν αυτή την πίστη όπου πήγαιναν. Και αυτή η νέα θρησκευτική τελετουργία ήταν μεγάλη βελτίωση μπροστά στις άλλες μυστηριακές θρησκείες.
(1082.3) 98:5.2 Η λατρεία του Μίθρα ανάτειλε στο Ιράν και διατηρήθηκε για πολύ στην γενέτειρά του παρά την στρατιωτική αντίθεση των οπαδών του Ζωροάστρη. Αλλά μέχρι την στιγμή που ο Μιθραϊσμός έφτασε στην Ρώμη, είχε βελτιωθεί κατά πολύ χάρη στην ενσωμάτωση πολλών Ζωροαστρικών διδασκαλιών. Κυρίως μέσα από τον Μιθραϊσμό κατόρθωσε η Ζωροαστρική θρησκεία να ασκήσει κάποια επίδραση στον μεταγενέστερα εμφανιζόμενο Χριστιανισμό.
(1082.4) 98:5.3 Η Μιθραϊκή δοξασία απεικόνιζε ένα στρατιωτικό θεό που καταγόταν από ένα μεγάλο βράχο, καταπιανόταν με ανδρείες πράξεις και κατορθώματα, και έκανε το νερό να αναβλύζει από ένα βράχο όταν τον χτύπαγε με τα βέλη του. Έγινε μια πλημμύρα από την οποία σώθηκε ένας άνθρωπος σε μια ειδικά κατασκευασμένη βάρκα και υπήρχε και ένας τελευταίος δείπνος που ο Μίθρας γιόρτασε με τον θεό-ήλιο πριν ανέλθει στους ουρανούς. Αυτός ο θεός-ήλιος, ή Σολ Ινβίκτους, ήταν μια εκφυλισμένη παραλλαγή της θεότητας Αχούρα-Μάζντα του Ζωροαστρισμού. Και σε αναγνώριση για την σφαγή του μυθικού ιερού ταύρου, ο Μίθρας έγινε αθάνατος, εξυψώθηκε στο σταθμό τον ενδιάμεσο ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς στα ψηλά.
(1082.5) 98:5.4 Οι υποστηρικτές αυτής της δοξασίας ασκούσαν την λατρεία τους σε σπηλιές και σε άλλα μυστικά μέρη, ψέλνοντας ύμνους, μουρμουρίζοντας μαγικά ξόρκια, τρώγοντας την σάρκα των ζώων προς θυσία, και πίνοντας το αίμα. Τρεις φορές την ημέρα ασκούσαν την λατρεία τους, και υπήρχαν και ειδικές εβδομαδιαίες τελετές για την μέρα του θεού-ήλιου και η πιο εντυπωσιακή τήρηση του ετήσιου φεστιβάλ του Μίθρα, στις 25 Δεκεμβρίου. Πίστευαν ότι η συμμετοχή σε αυτό το μυστήριο κατοχύρωνε την αιώνιο ζωή, το άμεσο πέρασμα μετά τον θάνατο στον κόρφο του Μίθρα, όπου θα ζούσε μέσα στην ευδαιμονία μέχρι την ημέρα της κρίσης. Την ημέρα της κρίσης τα κλειδιά του Μίθρα για τον ουρανό θα ξεκλείδωναν τις θύρες του Παραδείσου για την υποδοχή των πιστών¨ ενώ όλοι οι αβάπτιστοι νεκροί και ζωντανοί θα εξολοθρευόντουσαν μόλις ο Μίθρας επέστρεφε στην γη. Δίδασκαν ότι, όταν πέθαινε ένας άνθρωπος, πήγαινε να κριθεί ενώπιον του Μίθρα, και ότι στο τέλος του κόσμου ο Μίθρας θα συγκέντρωνε όλους τους πεθαμένους από τους τάφους τους για να αντιμετωπίσουν την τελευταία κρίση. Οι κακοί θα καταστρεφόντουσαν με φωτιά, και οι δίκιαοι θα βασίλευαν μαζί με τον Μίθρα για πάντα.
(1082.6) 98:5.5 Στην αρχή ήταν μια θρησκεία μόνο για τους άνδρες, και υπήρχαν επτά διαφορετικά τάγμτατα στα οποία μπορούσαν να μυηθούν οι πιστοί. Αργότερα, οι γυναίκες οι κόρες των πιστών έγιναν δεκτές στους ναούς της Μεγάλης Μητέρας, που υπήρχε παράπλευρα στους Μιθραϊκούς ναούς. Η γυναικεία λατρεία ήταν ένα μίγμα Μιθραϊκών τελετουργιών και των τελετών του Φρυγικού δόγματος της Κυβέλης, της μητέρα του Άττη. Έχει δοξάσει τον Ιησού σαν Χριστό, τον Μεσσία που έστειλε ο Θεός, αλλά έχει κατά πολύ ξεχάσει το προσωπικό ευαγγέλιο του Κυρίου: η πατρότητα του Θεού και η συμπαντική αδερφοσύνη όλων των ανθρώπων. Και αυτή είναι η μεγάλη ιστορία των διδασκαλιών του Μελχισεδέκ στην Ουράντια. Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις χιλιάδες χρόνια από τότε που αυτος ο Υιός της επείγουσας ανάγκης πρόσφερε τον εαυτό του στην Ουράντια, και εκείνο τον καιρό οι διδασκαλίες του «ιερέα του Ελ Ελυών, του Ύψιστου Θεού,» έχουν εισχωρήσει σε όλες τις φυλές και σε όλους τους λαούς. Και ο Μαχιβέντα πέτυχε σε αυτόν τον σκοπό της ασυνήθιστης προσφοράς του¨ όταν ο Μιχαήλ ετοιμάστηκε να εμφανιστεί στην Ουράντια, η ιδέα του Θεού υπήρχε ήδη στις καρδιές των ανδρών και γυναικών, η ιδέα του ίδιου Θεού που καίει ακόμα στην ζωντανή πνευματική εμπειρία των πολλών και διαφόρων παιδιών του Συμπαντικού Πατέρα όταν ζουν τις ενδιαφέρουσες και προσωρινές ζωές τους στους στροβιλιζόμενους πλανήτες του διαστήματος.
(1083.1) 98:6.1 Πριν έρθουν οι μυστηριακές δοξασίες και ο Χριστιανισμός, δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου προσωπική θρησκεία σαν ανεξάρτητος θεσμός στις πολιτισμένες χώρες της Βόρειας Αφρικής και Ευρώπης¨ ήταν περισσότερο υπόθεση την οικογένειας, του κράτους, και του αυτοκράτορα. Οι Έλληνες ποτέ δεν ανάπτυξαν ένα επικεντρωμένο σύστημα λατρείας¨ η τελετουργία ήταν τοπική¨ δεν είχαν ιερείς, ούτε «ιερό βιβλίο». Σαν τους Ρωμαίους, οι θρησκευτικοί θεσμοί τους στερούνταν ισχυρής δραστήριας ενέργειας για την διατήρηση των υψηλών ηθικών και πνευματικών αξιών. Αν και είναι αληθές ότι η θεσμοθέτηση της θρησκείας συνήθως έβλαπτε την πνευματική της ποιότητα, είναι επίσης γεγονός ότι καμιά θρησκεία δεν έχει πετύχει μέχρι τώρα να επιβιώσει χωρίς την βοήθεια της θεσμοθετικής οργάνωσης σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
(1083.2) 98:6.2 Οι Δυτικές θρησκείες μαράζωναν μέχρι τις μέρες των Σκεπτικιστών, των Κυνικών, των Επικουρικών, και των Στωικών, αλλά κυρίως μέχρι τις μέρες του μεγάλου αγώνα ανάμεσα στον Μιθραϊσμό και την νέα θρησκεία του Χριστιανισμού του Παύλου.
(1083.3) 98:6.3 Κατά τον τρίτο αιώνα μετά Χριστό, οι Μιθραϊκές και Χριστιανικές εκκλησίες ήταν παρόμοιες σε εμφάνιση και σε τελετουργικό χαρακτήρα. Μια πλειοψηφία αυτών των τόπων λατρείας ήταν κάτω από το έδαφος, είχαν και οι δύο αγίες τράπεζες (βωμούς), πίσω από τις οποίες απεικονιζόταν τα μαρτύρια του σωτήρα τους που είχε φέρει την σωτηρία στην αμαρτωλή ανθρωπότητα.
(1083.4) 98:6.4 Πάντα ήταν συνήθεια των πιστών του Μίθρα, όταν έμπαιναν στον ναό να βουτάνε τα δάχτυλα τους σε αγιασμένο νερό. Και εφόσον σε κάποιες περιοχές υπήρχαν εκείνοι που κάποτε ανήκαν και στις δύο θρησκείες, εισήγαγαν και αυτή την συνήθεια και στην πλειοψηφία των Χριστιανικών εκκλησιών που βρισκόντουσαν κοντά στην Ρώμη. Και οι δύο αυτές θρησκείες χρησιμοποιούσαν την βάπτιση και συμμετείχαν στο μυστήριο του άρτου και του οίνου. Η μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Μιθραϊσμό και τον Χριστιανισμό, εκτός από τους χαρακτήρες του Μίθρα και του Ιησού, ήταν ότι η μια ενθάρρυνε τον μιλιταρισμό ενώ οι άλλοι ήταν υπερ-ειρηνική. Η ανεκτικότητα του Μιθραϊσμού προς τις άλλες θρησκείες (εκτός αργότερα προς τον Χριστιανισμό) οδήγησε στον τελικό του αφανισμό. Αλλά ο αποφασιστικός παράγοντας στον αγώνα ανάμεσα σε αυτές τις δύο θρησκείες ήταν η άδεια εισόδου προς τις γυναίκες στην πλήρη αδερφοσύνη της Χριστιανικής πίστης.
(1083.5) 98:6.5 Στο τέλος η κατά το όνομα Χριστιανική πίστη κυριάρχησε στην Δύση, η Ελληνική φιλοσοφία παρείχε τις ιδέες των ηθικών αξιών¨ ο Μιθραϊσμός, το τελετουργικό άσκησης της λατρείας¨ και ο Χριστιανισμός, την τεχνική για την διατήρηση των ηθικών και κοινωνικών αξιών.
(1083.6) 98:7.1 Ένας Δημιουργός Υιός δεν ενσαρκώθηκε στην θνητή σάρκα ούτε δώρισε τον εαυτό του στην ανθρωπότητα της Ουράντια για να συμφιλιώσει ένα θυμωμένο Θεό, αλλά για να κερδίσει όλη την ανθρωπότητα προς την συνειδητοποίηση της αγάπης του Πατέρα και προς την συνειδητοποίηση της ιδιότητας του υιού του Πατέρα.
(1084.1) 98:7.2 Εξάλλου, ακόμα και ο σπουδαίος συνήγορος της διδασκαλίας της εξιλέωσης συνειδητοποιούσε κάτι από αυτήν την αλήθεια, γιατί δήλωνε ότι «ο Θεός, στον Χριστό, συμφιλιωνόταν με τον κόσμο.» Δεν είναι στην δικαιοδοσία αυτού του εγγράφου να ασχοληθεί με την προέλευση και την διασπορά της Χριστιανικής θρησκείας. Είναι αρκετό να πούμε ότι είναι κτισμένη γύρω από το πρόσωπο του Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον ανθρώπινα ενσαρκωμένο Μιχαήλ Υιό του Νέβαδον, τον γνωστό στην Ουράντια σαν Χριστός, ο χρισμένος. Ο Χριστιανισμός διαδόθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Δύση από τους οπαδούς αυτού του Γαλιλαίου, και ο ιεραποστολικός τους ζήλος έφτανε με εκείνο των λαμπρών προκατόχων τους, των Σεθιτών και των Σαλεμιτών, καθώς και των ένθερμων Ασιατών συγχρόνων τους, των Βουδιστών διδασκάλων.
(1084.2) 98:7.3 Η Χριστιανική θρησκεία, σαν Ουραντιανό σύστημα πίστης, προήλθε από τον συνδυασμό των ακόλουθων διδασκαλιών, επιρροών, πίστεων, δογμάτων, και προσωπικών ατομικών διαθέσεων:
(1084.3) 98:7.4 1. Οι διδασκαλίες του Μελχισεδέκ, που είναι και ο βασικός παράγοντας σε όλες τις θρησκείες της Δύσης και Ανατολής που δημιουργήθηκαν τα τελευταία τέσσερις χιλιάδες χρόνια.
(1084.4) 98:7.5 2. Το Εβραϊκό σύστημα ηθικής, ηθών, θεολογίας, και πίστης στην Πρόνοια και στον υπέρτατο Ιεχωβά.
(1084.5) 98:7.6 3. Η Ζωροαστρική αντίληψη για την μάχη ανάμεσα στο κοσμικό καλό και το κακό, που είχαν ήδη εντυπωθεί και στον Ιουδαϊσμό και τον Μιθραϊσμό. Μέσα από παρατεταμένη επαφή με τους αγώνες ανάμεσα στον Μιθραϊσμό και τον Χριστιανισμό, οι διδασκαλίες του Ιρανού προφήτη έγιναν ένας ισχυρός παράγοντας για τον καθορισμό της θεολογικής και φιλοσοφικής φόρμας και δομής των δογμάτων, των αξιωμάτων, και της κοσμολογίας των Ελληνικών και Λατινικών εκδοχών των διδασκαλιών του Ιησού.
(1084.6) 98:7.7 4. Τα μυστηριακά δόγματα, ειδικά ο Μιθραϊσμός αλλά και η λατρεία της Μεγάλης Μητέρας στο Φρυγικό δόγμα. Ακόμα και οι θρύλοι για την γέννηση του Ιησού στην Ουράντια χρωματίστηκαν με την Ρωμαϊκή εκδοχή της θαυματουργής γέννησης ενός Ιρανού ήρωα- σωτήρα, του Μίθρα, του οποίου την εμφάνιση στην γη το είδαν μόνο μια χούφτα βοσκών που έφεραν δώρα και που είχαν πληροφορηθεί για αυτή το θαυματουργό γεγονός από αγγέλους.
(1084.7) 98:7.8 5. Το ιστορικό γεγονός της ανθρώπινης ζωής του Ιησού του Ιωσήφ, την αλήθεια για τον Ιησού από την Ναζαρέτ σαν ένδοξος Χριστός, ο Υιός του Θεού.
(1084.8) 98:7.9 6. Η προσωπική άποψη του Παύλου από την Ταρσό. Και θα έπρεπε να καταγραφεί ότι ο Μιθραϊσμό ήταν η κύρια θρησκεία της Ταρσού όταν αυτός βρισκόταν στην εφηβεία. Ο Παύλος δεν είχε φανταστεί ότι τα καλοπροαίρετα γράμματά του προς τους πιστούς του κάποια μέρα θα θεωρούνταν «ο λόγος του Θεού.» Τέτοιοι καλοπροαίρετοι διδάσκαλοι δεν πρέπει να θεωρούνται υπεύθυνοι για την χρήση που έγινε στα γραπτά τους από τους μεταγενέστερους απογόνους τους.
(1084.9) 98:7.10 7. Η φιλοσοφική σκέψη των Ελληνικών λαών, από την Αλεξάνδρεια και την Αντιόχεια και μέσα από την Ελλάδα προς τις Συρακούσες και την Ρώμη. Η φιλοσοφία των Ελλήνων ήταν περισσότερο εναρμονισμένη με την εκδοχή του Παύλου για τον Χριστιανισμό από ότι οποιοδήποτε άλλο θρησκευτικό σύστημα και ε΄γινε ένας σημαντικός παράγοντας στην επιτυχία του Χριστιανισμού στον Δυτικό κόσμο. Η Ελληνική φιλοσοφία, μαζί με την θεολογία του Παύλου, ακόμα διαμορφώνει την βάση της Ευρωπαϊκής ηθικής.
(1084.10) 98:7.11 Όπως οι αρχικές διδασκαλίες του Ιησού διείσδυσαν στην Δύση, Δυτικοποιήθηκαν, και καθώς Δυτικοποιήθηκαν, άρχισαν να χάνουν την ενδεχόμενη παγκόσμια επίδρασή τους σε όλες τις φυλές και τα είδη ανθρώπων. Ο Χριστιανισμός, σήμερα, έχει γίνει μια θρησκεία καλά προσαρμοσμένη στους κοινωνικούς, οικονομικούς, και πολιτικούς κανόνες της λευκής φυλής. Έπαψε από καιρό να είναι η θρησκεία του Ιησού, παρόλο που με θάρρος απεικονίζει μια όμορφη θρησκεία για τον Ιησού σε άτομα πραγματικά θέλουν να ακολουθήσουν τον δρόμο της διδασκαλίας του.
(1085.1) 98:7.12 MISSING PARAGRAPH
(1085.2) 98:7.13 [Παραδόθηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1086.1) 99:0.1 Η θρησκεία πετυχαίνει την υψηλότερη κοινωνική της υπηρεσία όταν έχει την όσο το δυνατόν μικρότερη σχέση με τους εγκόσμιους θεσμούς της κοινωνίας. Σε πιο παλιές εποχές, εφόσον οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις περιοριζόντουσαν στην ηθική σφαίρα, η θρησκεία δεν χρειαζόταν να προσαρμοστεί σε εκτενείς αλλαγές στα οικονομικά και πολιτικά συστήματα. Το κύριο πρόβλημα της θρησκείας ήταν η προσπάθεια να αντικαταστήσει το κακό με το καλό μέσα στην υπάρχουσα κοινωνική τάξη πολιτικής και οικονομικής κουλτούρας. Η θρησκεία έτσι είχε την τάση, έμμεσα, να διαιωνίζει την καθιερωμένη κοινωνική δομή, να ενισχύει την τήρηση του υπάρχοντος πολιτισμικού τύπου.
(1086.2) 99:0.2 Αλλά η θρησκεία δεν πρέπει άμεσα να ασχολείται ούτε με την δημιουργία νέας κοινωνικής τάξης ούτε με την διατήρηση της παλιάς. Η αληθινή θρησκεία πραγματικά αντιτίθεται προς την βία σαν τεχνική κοινωνικής εξέλιξης, αλλά δεν αντιτίθεται στις νοήμονες προσπάθειες της κοινωνίας να προσαρμόσει τις συνήθειές της και τους θεσμούς της στις νέες οικονομικές συνθήκες και στις πολιτιστικές απαιτήσεις.
(1086.3) 99:0.3 Η θρησκεία δεν ενέκρινε τις περιστασιακές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις των περασμένων αιώνων, αλλά τον εικοστό αιώνα επιβάλλεται να αντιμετωπίσει αναπροσαρμογές στις εκτενείς και συνεχείς κοινωνικές αναδομήσεις. Οι συνθήκες ζωής αλλάζουν τόσο γρήγορα που οι θεσμικές τροποποιήσεις πρέπει να επιταχυνθούν κατά πολύ, και η θρησκεία πρέπει ανάλογα να επιταχύνει την προσαρμογή της σε αυτή την νέα και συνεχώς μεταβαλλόμενη κοινωνική τάξη.
(1086.4) 99:1.1 Ο μηχανικές εφευρέσεις και η διασπορά της γνώσης κάνουν μετατροπές στον πολιτισμό¨ κάποιες οικονομικές προσαρμογές και κοινωνικές αλλαγές επιβάλλονται για να αποφευχθεί η καταστροφή του πολιτισμού. Αυτή η νέα επερχόμενη κοινωνική τάξη δεν πρόκειται να σταθεροποιηθεί για μια χιλιετία. Η ανθρωπότητα πρέπει να συμφιλιωθεί με μια σειρά αλλαγών, προσαρμογών, και αναπροσαρμογών. Η ανθρωπότητα βρίσκεται πρόσω ολοταχώς προς ένα νέο και άγνωστο πλανητικό προορισμό.
(1086.5) 99:1.2 Η θρησκεία πρέπει να γίνει μια ισχυρή επιρροή για την ηθική σταθερότητα και την πνευματική πρόοδο που να λειτουργεί δυναμικά στην μέση αυτών των συνεχώς μεταβαλλόμενων συνθηκών και ατελείωτων οικονομικών προσαρμογών.
(1086.6) 99:1.3 Η κοινωνία της Ουράντια δεν μπορεί ποτέ να ελπίζει σε σταθεροποίηση σαν αυτή των περασμένων εποχών. Το πλοίο της κοινωνίας έχει σαλπάρει και έχει απομακρυνθεί από τις προστατευμένες μέρες της κατεστημένης παράδοσης και έχει αρχίσει την περιοδεία του στις υψηλές θάλασσες του εξελικτικού προορισμού¨ και η ψυχή του ανθρώπου, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ανθρώπου, χρειάζεται να εξετάζει εξονυχιστικά τα διαγράμματα της ηθικής και να παρατηρεί πολύ προσεχτικά την πυξίδα της θρησκευτικής καθοδήγησης. Η κύρια αποστολή της θρησκείας σαν κοινωνική επίδραση είναι να σταθεροποιεί τα ιδεώδη της ανθρωπότητας αυτούς τους επικίνδυνους καιρούς της μετάβασης από την μια φάση του πολιτισμού στην άλλη, από το ένα επίπεδο του πολιτισμού στο άλλο.
(1087.1) 99:1.4 Η θρησκεία δεν έχει κανένα νέο καθήκον να εκτελέσει, αλλά άμεσα να λειτουργήσει σαν σοφός οδηγός και έμπειρος σύμβουλος σε όλες αυτές τις νέες και συνεχώς μεταβαλλόμενες ανθρώπινες καταστάσεις. Η κοινωνία γίνεται όλο και πιο μηχανική, πιο συμπαγής, πιο περίπλοκη, και πιο αποφασιστικά ανεξάρτητη. Η θρησκεία πρέπει να λειτουργήσει έτσι που να εμποδίσει αυτές τις νέες και βαθιές αμοιβαίες σχέσεις από το να γίνουν αμοιβαία οπισθοδρομικές ή ακόμα και καταστροφικές. Η θρησκεία πρέπει να δρα σαν κοσμικό αλάτι που εμποδίζει τους αναβρασμούς της προόδου να καταστρέψουν την πολιτιστική γεύση του πολιτισμού. Αυτές οι νέες κοινωνικές σχέσεις και οικονομικές αναστατώσεις μπορεί να επιφέρουν την διαρκή αδελφότητα μόνο με την βοήθεια της θρησκείας.
(1087.2) 99:1.5 Ένας άθεος ουμανισμός είναι, μιλώντας ανθρώπινα, μια ευγενική χειρονομία, αλλά η πραγματική θρησκεία είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να αυξάνει διαρκώς την δεκτικότητα μιας κοινωνικής ομάδας στις ανάγκες και τους πόνους άλλων ομάδων. Στο παρελθόν, η θεσμοθετημένη θρησκεία μπορούσε να παραμένει απαθής ενώ τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας αδιαφορούσαν για τις δυστυχίες και την καταπίεση των αβοήθητων κατώτερων στρωμάτων, αλλά την σύγχρονη εποχή αυτές οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις δεν είναι πια αξιοθρήνητα αμαθείς ούτε τόσο πολιτικά αβοήθητοι.
(1087.3) 99:1.6 Η θρησκεία δεν πρέπει να αναμιγνύεται οργανικά στο εγκόσμιο έργο της κοινωνικής αναδόμησης και της οικονομικής αναδιοργάνωσης. Αλλά θα πρέπει να συμβαδίζει δραστήρια με όλη αυτή την πρόοδο του πολιτισμού κάνοντας ξεκάθαρες και ουσιαστικές νέες τοποθετήσεις σχετικά με τις ηθικές προσταγές και τις πνευματικές αρχές, με την προοδευτική φιλοσοφία της ανθρώπινης ζωής και της υπερβατικής επιβίωσης μετά θάνατο. Το πνεύμα της θρησκείας είναι αιώνιο, αλλά η μορφή της έκφρασής της πρέπει να αναθεωρείται κάθε στιγμή που επανεξετάζεται το λεξικό της ανθρώπινης γλώσσας.
(1087.4) 99:2.1 Η θεσμοθετημένη θρησκεία δεν μπορεί να διαθέτει έμπνευση και να παρέχει καθοδήγηση σε αυτή την επικείμενη παγκόσμιας κλίμακας κοινωνική αναδόμηση και οικονομική αναδιοργάνωση επειδή δυστυχώς έχει γίνει λίγο πολύ ένα οργανικό τμήμα της κοινωνικής τάξης και του οικονομικού συστήματος που είναι προορισμένο να υποστεί αναδόμηση. Μόνο η πραγματική θρησκεία της προσωπικής πνευματικής εμπειρίας μπορεί να λειτουργήσει χρήσιμα και δημιουργικά στην παρούσα κρίση του πολιτισμού.
(1087.5) 99:2.2 Η θεσμοθετημένη θρησκεία βρίσκεται τώρα παγιδευμένη στο αδιέξοδο ενός φαύλου κύκλου. Δεν μπορεί να αναδομήσει την κοινωνία χωρίς πρώτα να αναδομηθεί και η ίδια¨ και αφού είναι ένα τόσο αφομοιωμένο κομμάτι του κατεστημένου, δεν μπορεί να αναδομηθεί μέχρι που να αναδομηθεί ριζικά η κοινωνία.
(1087.6) 99:2.3 Οι θρησκευόμενοι πρέπει να λειτουργούν στην κοινωνία, στην βιομηχανία, και στην πολιτική σαν άτομα, όχι σαν ομάδες, κόμματα, ή θεσμοί. Μια θρησκευτική ομάδα που θα τολμήσει έτσι, εκτός από τις θρησκευτικές δραστηριότητες, γίνεται αμέσως πολιτικό κόμμα., μια οικονομική οργάνωση, ή ένας κοινωνικός θεσμός. Η θρησκευτικός κολεκτιβισμός πρέπει να περιορίζει τις προσπάθειές του στην προαγωγή των θρησκευτικών υποθέσεων.
(1087.7) 99:2.4 Οι θρησκευόμενοι δεν έχουν μεγαλύτερη αξία στα έργα της κοινωνικής αναδόμησης από ότι η μη θρησκευόμενοι εκτός από τον βαθμό που η θρησκεία τους, τους έχει μεταφέρει την διευρυμένη κοσμική διορατικότητα και τους προικίσει με εκείνη την ανώτερη κοινωνική σοφία που γεννιέται από τον ειλικρινή πόθο να αγαπούν τον Θεό υπέρτατα και να αγαπούν τον κάθε άνθρωπο σαν αδερφό τους στο ουράνιο βασίλειο. Μια ιδανική κοινωνική τάξη είναι εκείνη στην οποία ο κάθε άνθρωπος αγαπά τον συνάνθρωπό του σαν τον εαυτό του.
(1087.8) 99:2.5 Η θεσμοθετημένη εκκλησία μπορεί να εμφανίστηκε για να υπηρετήσει την κοινωνία στο παρελθόν δοξάζοντας την κατεστημένη πολιτική και οικονομική τάξη, αλλά πρέπει γρήγορα να σταματήσει αυτή την δράση της αν θέλει να επιζήσει. Η μόνη σωστή της ιδιότητα είναι η διδασκαλία της μη βίας, της διδασκαλίας μιας ειρηνικής εξέλιξης στην θέση μιας βίαιης επανάστασης—ειρήνη επί της γης και καλή θέληση στους ανθρώπους (επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία).
(1088.1) 99:2.6 Η σύγχρονη θρησκεία δυσκολεύεται να προσαρμόσει την στάση της προς τις αστραπιαίες κοινωνικές αλλαγές, μόνο επειδή έχει επιτρέψει στον εαυτό της να γίνει τόσο βαθιά προσκολλημένη στις παραδόσεις, δογματική, και θεσμοποποιημένη. Η θρησκεία της ζώσης εμπειρίας δεν δυσκολεύεται καθόλου να βρίσκεται μπροστά από όλες τις κοινωνικές εξελίξεις και οικονομικές αναστατώσεις, ανάμεσα στις οποίες πάντα λειτουργεί σαν ηθικός σταθεροποιητής, κοινωνικός οδηγός, και πνευματικός καθοδηγητής. Η αληθινή θρησκεία μεταφέρει από εποχή σε εποχή τον αξιόλογο πολιτισμό και την σοφία που γεννιέται από την εμπειρία της γνώσης του Θεού και της προσπάθειας για εξομοίωση με αυτόν.
(1088.2) 99:3.1 Ο πρώτος Χριστιανισμός ήταν εξ ολοκλήρου ελεύθερος από κάθε αστική ανάμειξη, κοινωνικές υποχρεώσεις, και οικονομικές συμμαχίες. Μόνο αργότερα ο θεσμοθετημένος Χριστιανισμός έγινε οργανικό κομμάτι της πολιτικής και κοινωνικής δομής του Δυτικού πολιτισμού.
(1088.3) 99:3.2 Η βασιλεία των ουρανών δεν είναι ούτε κοινωνική ούτε οικονομική τάξη¨ είναι μια αποκλειστικά πνευματική αδελφότητα ατόμων που γνωρίζουν τον Θεό. Είναι αλήθεια, ότι μια τέτοια αδελφότητα είναι από μόνη της ένα νέο εκπληκτικό κοινωνικό φαινόμενο που το συνοδεύουν εντυπωσιακές πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις.
(1088.4) 99:3.3 Ο θρησκευόμενος δεν μένει απαθής στον κοινωνικό πόνο, ούτε είναι αδιάφορος για την αστική δικαιοσύνη, ούτε είναι απομονωμένος από την οικονομική σκέψη, ούτε αδιαφορεί για την πολιτική τυραννία. Η θρησκεία επηρεάζει την κοινωνική αναδόμηση άμεσα επειδή πνευματικοποιεί και δίνει ιδανικά στον κάθε πολίτη ατομικά. Έμμεσα, ο πολιτισμός και η κουλτούρα του επηρεάζεται από την στάση του κάθε ενός θρησκευόμενου ατομικά όταν αυτός δραστηριοποιείται και γίνονται ενεργά μέλη με επιρροή διαφόρων κοινωνικών, ηθικών, οικονομικών και πολιτικών ομάδων.
(1088.5) 99:3.4 Η επίτευξη ενός πολιτισμού υψηλού πολιτιστικού επιπέδου απαιτεί πρώτον, τον ιδανικό τύπο πολίτη και, έπειτα, ιδανικούς και επαρκείς κοινωνικούς μηχανισμούς, μέσα στους οποίους ένα τέτοιο σώμα πολιτών να μπορεί ελέγχει τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς μιας τέτοιας προχωρημένης ανθρώπινης κοινωνίας.
(1088.6) 99:3.5 Η εκκλησία, εξαιτίας υπέρμετρων ψεύτικων συναισθημάτων, έχει μεν προσφέρει στους μη προνομιούχους και δυστυχισμένους εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα, και όλα αυτά έγιναν καλώς, αλλά αυτά τα ίδια συναισθήματα έχουν οδηγήσει στην ασύνετη διαιώνιση φυλετικά εκφυλισμένων υλικών που έχουν καθυστερήσει φοβερά την πρόοδο του πολιτισμού.
(1088.7) 99:3.6 Πολλοί μεμονωμένοι κοινωνικοί αναμορφωτές, ενώ αποκήρυσσαν σθεναρά την θεσμοθετημένη θρησκεία, είναι, παρόλα αυτά, ένθερμα θρήσκοι στην προπαγάνδα των κοινωνικών τους μεταρρυθμίσεων. Γι αυτό το θρησκευτικό κίνητρο, προσωπικό και λίγο πολύ μη αναγνωρίσιμο, παίζει μεγάλο ρόλο στο πρόγραμμα των τωρινών ημερών της κοινωνικής αναδιάρθρωσης.
(1088.8) 99:3.7 Η μεγάλη αδυναμία όλου αυτού του μη αναγνωρίσιμου και ασυνείδητου τύπου θρησκευτικής δραστηριότητας είναι ότι δεν είναι ικανή να ωφεληθεί από την ανοιχτή θρησκευτική κριτική και να μπορέσει να πετύχει έτσι ωφέλιμα επίπεδα αυτό-διόρθωσης. Είναι γεγονός ότι η θρησκεία δεν αναπτύσσεται εκτός κι πειθαρχείται από εποικοδομητική κριτική, ενισχύεται από την φιλοσοφία, εξαγνίζεται από την επιστήμη, και τρέφεται από την πιστή αδελφοσύνη.
(1088.9) 99:3.8 Υπάρχει πάντα ο μεγάλος κίνδυνος να παραμορφωθεί η θρησκεία και να μετατραπεί σε επιδίωξη ψευδών στόχων, όπως σε καιρό πολέμου κάθε μαχόμενο έθνος εκπορνεύει την θρησκεία του σε στρατιωτική προπαγάνδα. Ο ζήλος χωρίς αγάπη είναι πάντα επιβλαβής για την θρησκεία, ενώ οι διώξεις εκτρέπουν τις δραστηριότητες της θρησκείας σε επιτεύγματα κάποιας κοινωνιολογικής ή θεολογικής φιλοδοξίας.
(1089.1) 99:3.9 Η θρησκεία μπορεί να κρατηθεί ελεύθερη από τις ανίερες εγκόσμιες συμμαχίες μόνο με τους εξής τρόπους:
(1089.2) 99:3.10 1. Με μια κριτική και διορθωτική φιλοσοφία
(1089.3) 99:3.11 2. Την ελευθερία από κάθε κοινωνική, οικονομική, και πολιτική συμμαχία.
(1089.4) 99:3.12 3. Με δημιουργικές, εμψυχωτικές, αδελφότητες που επεκτείνονται μέσα από την αγάπη.
(1089.5) 99:3.13 4. Την προοδευτική διεύρυνση της πνευματικής διορατικότητας και της εκτίμησης των κοσμικών αξιών.
(1089.6) 99:3.14 5. Την αποφυγή του φανατισμού με την αντιστάθμιση της επιστημονικής νοητικής διάθεσης.
(1089.7) 99:3.15 Οι πιστοί, σαν ομάδα, ποτέ δεν πρέπει να ασχοληθούν με τίποτα άλλο εκτός από την θρησκεία, μολονότι ο κάθε ένας ατομικά, σαν πολίτης, μπορεί να γίνει ένας εξέχων ηγέτης κάποιας κοινωνικής, οικονομικής, ή πολιτικής μεταρρυθμιστικής κίνησης.
(1089.8) 99:3.16 Δουλειά της θρησκείας είναι να δημιουργεί, να στηρίζει, και να εμπνέει μια τέτοια κοσμική πίστη στον κάθε πολίτη ατομικά που να τον καθοδηγεί στην επιτυχία της προόδου όλων αυτών των δύσκολων αλλά επιθυμητών κοινωνικών υπηρεσιών.
(1089.9) 99:4.1 Η γνήσια θρησκεία κάνει τον πιστό, στολίδι της κοινωνίας και δημιουργεί βαθιές γνώσεις στην ανθρώπινη αδελφοσύνη. Αλλά ο σχηματισμός θρησκευτικών ομάδων πολλές φορές καταστρέφει τις ίδιες τις αξίες για την προώθηση των οποίων οργανώθηκε αυτή η ομάδα. Η ανθρώπινη φιλία και η θεϊκή θρησκεία αλληλοβοηθούνται και διαφωτίζουν σημαντικά αν η ανάπτυξη της κάθε μιας εξισώνεται και εναρμονίζεται. Η θρησκεία δίνει νέα σημασία σε όλους τους ομαδικούς συνεταιρισμούς—οικογένειες, σχολεία, και συλλόγους. Μεταδίδει νέες αξίες στο παιχνίδι και εξυψώνει το αληθινό χιούμορ.
(1089.10) 99:4.2 Η κοινωνική ηγεσία μεταμορφώνεται από την πνευματική βαθιά γνώση¨ η θρησκεία εμποδίζει όλα τα συλλογικά κινήματα να χάσουν το πραγματικό τους αντικείμενο. Μαζί με τα παιδιά, η θρησκεία είναι ο μεγάλος συνενωτής της οικογενειακής ζωής, εφόσον βέβαια είναι μια ζωντανή και αναπτυσσόμενη πίστη. Οικογενειακή ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς παιδιά¨ μπορείτε να την ζήσετε χωρίς θρησκεία, αλλά μια τέτοια έλλειψη πολλαπλασιάζει κατά πολύ τις δυσκολίες αυτής της στενής προσωπικής σχέσης. Τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, η οικογενειακή ζωή, μετά την θρησκευτική ζωή, είναι αυτή που υποφέρει πιο πολύ από την παρακμή που επήλθε με την μετάβαση από τις παλαιές θρησκευτικές πεποιθήσεις στις νέες έννοιες και αξίες.
(1089.11) 99:4.3 Η αληθινή θρησκεία είναι ένας σημαντικός τρόπος αντιμετώπισης των κοινών αληθειών της καθημερινής ζωής. Αλλά για να προκαλέσει η θρησκεία την ατομική εξέλιξη του χαρακτήρα και ενισχύει την ολοκλήρωση της προσωπικότητας, δεν πρέπει να μπαίνει σε στερεότυπα. Για να προωθήσει η θρησκεία την υπέρτατη πίστη, δεν πρέπει να τυποποιείται.
(1089.12) 99:4.4 Άσχετα με τις όποιες αναταραχές που συνοδεύουν την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη του πολιτισμού, η θρησκεία είναι γνήσια και άξια όσο ενισχύει στο άτομο μια εμπειρία στην οποία επικρατεί η κυριαρχία της αλήθειας, του κάλους, και της καλοσύνης, γιατί αυτή είναι η πραγματική πνευματική ιδέα της υπέρτατης πραγματικότητας. Και μέσα από την αγάπη και την λατρεία αυτό αποκτά σημασία σαν αδελφοσύνη με τον άνθρωπο και ιδιότητα υιού του.
(1090.1) 99:4.5 Εξάλλου, αυτό που πιστεύει κάποιος και όχι αυτό που γνωρίζει , καθορίζει την συμπεριφορά και κυριαρχεί στην προσωπική έκφραση. Η σκέτη γνώση των γεγονότων ασκεί πολύ μικρή επιρροή στον μέσο άνθρωπο εκτός κι αν ενεργοποιηθεί συναισθηματικά. Αλλά η ενεργοποίηση της θρησκείας είναι υπέρ-συναισθηματική, και ενοποιεί ολόκληρη την ανθρώπινη εμπειρία σε υπερβατικά επίπεδα μέσα από την επαφή, και την απελευθέρωση, των πνευματικών ενεργειών του θνητού βίου.
(1090.2) 99:4.6 Κατά την διάρκεια των ψυχολογικά ανάστατων καιρών του εικοστού αιώνα, μέσα στις οικονομικές αναταραχές, και τις ηθικές συγκρούσεις, και τις κοινωνιολογικές ασωτίες των θυελλωδών μεταβάσεων μιας επιστημονικής εποχής, χιλιάδες άνδρες και γυναίκες έχουν περιθωριοποιηθεί¨ είναι ανήσυχοι, αγχωμένοι, και ανάστατοι¨ όσο ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία χρειάζονται την παρηγοριά και την σταθερότητα μιας γερής και ολοκληρωμένης θρησκείας. Μπροστά στα πρωτοφανή επιστημονικά επιτεύγματα και την μηχανική εξέλιξη, η ανθρωπότητα βρίσκεται σε πνευματικό τέλμα και φιλοσοφικό χάος.
(1090.3) 99:4.7 Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος αν η θρησκεία γίνεται όλο και περισσότερο προσωπική υπόθεση—προσωπικό βίωμα—φτάνει να μην χάνει τα κίνητρά της για ανιδιοτελή και κοινωνική υπηρεσία αγάπης. Η θρησκεία έχει υποφέρει από πολλές δευτερογενείς επιδράσεις: την ξαφνική ανάμειξη πολιτισμών, δογμάτων, την υποβάθμιση της εκκλησιαστικής εξουσίας, την αλλαγή της οικογενειακής ζωής, μαζί με την αστικοποίηση και την μηχανοποίηση.
(1090.4) 99:4.8 Ο μεγαλύτερος πνευματικός κίνδυνος του ανθρώπου είναι η μονομερής πρόοδος, η δυσχερής κατάσταση της ημιτελούς εξέλιξης: η κατάργηση των εξελικτικών θρησκειών που βασίζονται στον φόβο χωρίς την άμεση αντικατάστασή τους με την εξ αποκαλύψεως θρησκεία της αγάπης. Η σύγχρονη επιστήμη, ειδικά η ψυχολογία, έχει αποδυναμώσει μόνο εκείνες τις θρησκείες που βασιζόντουσαν στον φόβο, τις προλήψεις, και το συναίσθημα.
(1090.5) 99:4.9 Η μετάβαση πάντα συνοδεύεται από σύγχυση, και πολύ λίγη ηρεμία θα υπάρξει στον θρησκευτικό κόσμο μέχρι να λήξει η μεγάλη διαμάχη ανάμεσα στις τρεις ανταγωνιστικές θρησκευτικές φιλοσοφίες:
(1090.6) 99:4.10 1. Η πνευματιστική πίστη (σε μια Θεότητα πρόνοιας) πολλών θρησκειών.
(1090.7) 99:4.11 2. Η ουμανιστική και ιδεαλιστική πίστη πολλών φιλοσοφιών
(1090.8) 99:4.12 3. Οι μηχανιστικές και νατουραλιστικές αντιλήψεις πολλών επιστημών.
(1090.9) 99:4.13 Και αυτές οι μονομερείς προσεγγίσεις στην πραγματικότητα του κόσμου πρέπει τελικά να εναρμονιστούν από την αποκαλυπτική παρουσία της θρησκείας, της φιλοσοφίας, και της κοσμολογίας που απεικονίζει την τριαδική ύπαρξη του πνεύματος, του νου, και της ενέργειας που προέρχεται από την Τριάδα του Παραδείσου και αποκτά χρονική και χωρική ενότητα μέσα στην Θεότητα του Υπέρτατου.
(1090.10) 99:5.1 Ενώ η θρησκεία είναι αποκλειστικά προσωπικό πνευματικό βίωμα—το να γνωρίσεις τον Θεό σαν Πατέρα—το αποτέλεσμα αυτής του βιώματος—το να γνωρίζεις τον άνθρωπο σαν αδερφό—συνεπάγεται την προσαρμογή του εαυτού σε άλλους εαυτούς, και αυτό έχει να κάνει με την κοινωνική ή ομαδική άποψη της θρησκευτικής ζωής. Η θρησκεία είναι πρώτα μια εσωτερική ή προσωπική προσαρμογή, και μετά γίνεται θέμα κοινωνικής υπηρεσίας ή ομαδικής προσαρμογής. Το γεγονός της κοινωνικότητας του ανθρώπου με την βία έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία θρησκευτικών ομάδων. Το τι θα συμβαίνει σε αυτές τις θρησκευτικές ομάδες εξαρτάται κατά πολύ από την έξυπνη ηγεσία. Στην πρωτόγονη κοινωνία η θρησκευτική ομάδα δεν είναι πάντα διαφορετική από τις οικονομικές ή πολιτικές ομάδες. Η θρησκεία πάντα συντηρούσε τα ήθη και ενεργούσε σαν σταθεροποιητής της κοινωνίας. Και αυτό ισχύει ακόμα, παρά την αντίθετη διδασκαλία πολλών σύγχρονων κοινωνιολόγων και ουμανιστών.
(1091.1) 99:5.2 Πάντα να έχετε στο νου σας: Η αληθινή θρησκεία είναι να γνωρίζεις τον Θεό σαν Πατέρα σου και τον άνθρωπο σαν αδερφό σου. Η θρησκεία δεν είναι μια δουλική πίστη σε απειλές για τιμωρία ή σε μαγικές υποσχέσεις για μελλοντικές μυστικιστικές ανταμοιβές.
(1091.2) 99:5.3 Η θρησκεία του Ιησού είναι η πιο δυναμική επίδραση που ενεργοποίησε ποτέ την ανθρωπότητα. Ο Ιησούς σύντριψε την παράδοση, κατάστρεψε τα δόγματα, και κάλεσε την ανθρωπότητα να πετύχει τα υψηλότερα ιδανικά της στον χρόνο και στην αιωνιότητα—να γίνει κανείς τέλειος, όπως τέλειος είναι και ο Πατέρας στον ουρανό.
(1091.3) 99:5.4 Η θρησκεία δεν θα έχει πολλές ευκαιρίες να λειτουργήσει μέχρι να διαχωριστεί η θρησκευτική ομάδα από όλες τις άλλες—τον κοινωνικό συνετ6αιρισμό της πνευματικής συμμετοχής στο βασίλειο των ουρανών.
(1091.4) 99:5.5 Η διδασκαλία του προπατορικού αμαρτήματος κατάστρεψε πολύ από το δυναμικό της θρησκείας για την επίτευξη κοινωνικών αντίκτυπων εξυψωτικής φύσης και εμπνευσμένης αξίας. Ο Ιησούς προσπάθησε να αναστηλώσει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου όταν διακήρυξε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι τα παιδιά του Θεού.
(1091.5) 99:5.6 Οποιαδήποτε θρησκευτική πίστη που είναι αποτελεσματική στην πνευματικοποίηση του πιστού σίγουρα θα έχει και ισχυρό αντίκτυπο στην κοινωνική ζωή αυτού του πιστού. Η θρησκευτική εμπειρία πάντα αποδίδει «τους καρπούς του πνεύματος» στην καθημερινή ζωή του θνητού που καθοδηγείται από το πνεύμα.
(1091.6) 99:5.7 Με την ίδια βεβαιότητα που οι άνθρωποι μοιράζονται τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, δημιουργούν μια θρησκευτική ομάδα κάποιου είδους που τελικά δημιουργεί κοινούς στόχους. Κάποια μέρα οι πιστοί θα βρεθούν μαζί και πραγματικά θα πετύχουν συνεργασία στην βάση της ενότητας των ιδανικών και των σκοπών, πολύ περισσότερο από το να προσπαθούν να πετύχουν κάτι τέτοιο στην βάση ψυχολογικών απόψεων και θεολογικών πεποιθήσεων. Οι στόχοι ,και όχι το δόγμα ,θα πρέπει να ενοποιούν τους πιστούς. Αφού η θρησκεία είναι θέμα προσωπικής εμπειρίας, είναι αναπόφευκτο ότι κάθε πιστός θα πρέπει να ΄χει την δική του προσωπική ερμηνεία για την συνειδητοποίηση αυτής της πνευματικής εμπειρίας. Ο όρος «πίστη» ας σημαίνει την σχέση του ατόμου με τον Θεό και όχι την δογματική τυποποίηση στην οποία έχει καταλήξει κάποια ομάδα θνητών και την καθόρισαν σαν κοινή τους θρησκευτική στάση. «Έχεις πίστη; Τότε έχε την για τον εαυτό σου.»
(1091.7) 99:5.8 Το ότι η πίστη ασχολείται μόνο με την κατανόηση ιδανικών αξιών φαίνεται από τον ορισμό της Καινής Διαθήκης που δηλώνει ότι η πίστη είναι η ουσία των πραγμάτων που ελπίζουμε και η απόδειξη για τα πράγματα που δεν βλέπουμε.
(1091.8) 99:5.9 Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν προσπάθησε πολύ να αποτυπώσει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις σε λέξεις. Την θρησκεία του περισσότερο την «χόρευε», παρά την σκεπτόταν. Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν επινοήσει διάφορα δόγματα και δημιούργησαν πολλά δοκιμαστικά της θρησκευτικής πίστης. Οι μελλοντικοί πιστοί πρέπει να ζήσουν την θρησκεία τους, να αφοσιωθούν στην ολόκαρδη υπηρεσία της αδελφοσύνης των ανθρώπων. Είναι πια καιρός ο άνθρωπος να αποκτήσει μια θρησκευτική εμπειρία τόσο προσωπική και τόσο θεσπέσια που να μπορεί να εκφραστεί και να συνειδητοποιηθεί μόνο από «συναισθήματα που είναι πολύ βαθιά για να εκφραστούν με λόγια.»
(1091.9) 99:5.10 Ο Ιησούς δεν ζήτησε από τους οπαδούς του να συγκεντρώνονται περιοδικά και να απαγγέλλουν μια μορφή λόγων που δείχνουν την κοινή τους πίστη. Αυτός μόνο θέσπισε να συγκεντρώνονται για να κάνουν κάτι πραγματικά—να λάβουν μέρος στο κοινό δείπνο για την μνημόνευση της προσφοράς του στην Ουράντια.
(1091.10) 99:5.11 Τι λάθος που κάνουν οι Χριστιανοί όταν, παρουσιάζοντας τον Χριστό σαν το υπέρτατο ιδανικό θρησκευτικής ηγεσίας, τολμούν να ζητούν από τους άνδρες και γυναίκες που έχουν συνείδηση του να απορρίπτουν την ιστορική ηγεσία των ανθρώπων που γνώριζαν τον Θεό και που συνεισέφεραν στην διαφώτιση εκείνου το δικού τους έθνους, στο παρελθόν.
(1092.1) 99:6.1 Ο σεχταρισμός είναι μια ασθένεια της θεσμοθετημένης θρησκείας, και ο δογματισμός είναι μια υποδούλωση της πνευματικής φύσης. Είναι πολύ καλύτερο να έχουμε μια θρησκεία χωρίς εκκλησία παρά μια εκκλησία χωρίς θρησκεία. Οι θρησκευτικές ταραχές του εικοστού αιώνα δεν δηλώνουν, από μόνες τους, πνευματική παρακμή. Η σύγχυση προηγείται της ανάπτυξης αλλά και της καταστροφής.
(1092.2) 99:6.2 Υπάρχει ένας αληθινός σκοπός στην κοινωνικοποίηση της θρησκείας. Σκοπός των ομαδικών θρησκευτικών δραστηριοτήτων είναι να δραματοποιήσουν την πίστη της θρησκείας¨ να μεγεθύνουν τα θέλγητρα της αλήθειας, της ομορφιάς, και της καλοσύνης¨ να ενισχύσουν τις χάρες των υπέρτατων αξιών¨ να διευρύνουν την υπηρεσία της ανιδιοτελούς αδελφοσύνης¨ να δοξάσουν το δυναμικό της οικογενειακής ζωής¨ και να ενθαρρύνει την ομαδική λατρεία. Και όλες οι ζωντανές θρησκείες ενθαρρύνουν την ανθρώπινη φιλία, διατηρούν την ηθική, προωθούν την καλή σχέση με τους συνανθρώπους, και διευκολύνουν την διάδοση του βασικού ευαγγελίου με τα μηνύματα της αιώνιας σωτηρίας.
(1092.3) 99:6.3 Αλλά όσο θεσμοθετείται η θρησκεία, η δύναμή της για το καλό περικόπτεται, ενώ οι πιθανότητες για το κακό πολλαπλασιάζονται σε μεγάλο βαθμό. Οι κίνδυνοι της τυποποιημένης θρησκείας είναι: η στερεότυπη πίστη και η κρυστάλλωση των συναισθημάτων¨ η συσσώρευση κατεστημένων ενδιαφερόντων με αύξηση της κοσμικοποίησης¨ η τάση για τυποποίηση και απολιθωματοποίησης της αλήθειας¨ εκτροπή της θρησκείας από την υπηρεσία του Θεού προς την υπηρεσία της εκκλησίας¨ τάση των ηγετών να γίνονται διαχειριστές αντί για υπηρέτες της ανθρωπότητας¨ η τάση για σχηματισμό σχισμάτων και ανταγωνιστικών υποδιαιρέσεων¨ η καθιέρωση καταπιεστικής εκκλησιαστικής εξουσίας¨ η δημιουργία της στάσης του «αριστοκρατικού εκλεκτού λαού»¨ η ενίσχυση ψευδών και υπερβολικών ιδεών ιερότητας¨ η ρουτινοποίηση της θρησκείας και η απολίθωση της λατρείας¨ η τάση για υπερβολικό σεβασμό στο παρελθόν ενώ αγνοούνται οι ανάγκες του παρόντος¨ η αποτυχία να προσαρμόσει τις θρησκευτικές ερμηνείες στην σύγχρονη πραγματικότητα¨ η υπεραπασχόληση με λειτουργίες εγκόσμιων θεσμών¨ δημιουργεί την διεφθαρμένη διάκριση σε θρησκευτικές κάστες¨ γίνεται αδιάλλακτος κριτής της ορθοδοξίας¨ δεν μπορεί να κερδίσει και να κρατήσει το ενδιαφέρον της τολμηρής νιότης και σταδιακά χάνει το σωτήριο μήνυμα του ευαγγελίου της αιώνιας σωτηρίας.
(1092.4) 99:6.4 Η τυπική θρησκεία περιορίζει τους ανθρώπους όσον αφορά τις προσωπικές πνευματικές τους δραστηριότητες αντί να τους απελευθερώνει ώστε να μπορέσουν να προσφέρουν υψηλή υπηρεσία όπως θα έπρεπε να πράττει κάθε κτίστης της βασιλείας των ουρανών.
(1092.5) 99:7.1 Παρόλο που οι εκκλησίες και οι άλλες θρησκευτικές ομάδες θα πρέπει να βλέπουν από μακριά όλες τις εγκόσμιες δραστηριότητες, την ίδια στιγμή η θρησκεία δεν πρέπει να κάνει τίποτα για να εμποδίζει ή να καθυστερεί τον κοινωνικό συντονισμό των ανθρώπινων θεσμών. Η ζωή πρέπει να συνεχίσει να εξελίσσεται ουσιαστικά¨ ο άνθρωπος πρέπει να συνεχίσει την αναμόρφωση της φιλοσοφίας και την αποσαφήνιση της θρησκείας .
(1092.6) 99:7.2 Η πολιτική επιστήμη πρέπει να επιτυγχάνει την αναδόμηση της οικονομίας και της βιομηχανίας με τις τεχνικές που μαθαίνει από τις κοινωνικές επιστήμες και από την βαθιά γνώση και τα κίνητρα που της παρέχει ο θρησκευτικός βίος. Σε όλες τις κοινωνικές αναδομήσεις η θρησκεία παρέχει μια σταθεροποιητική πίστη σε ένα υπερβατικό αντικείμενο, ένα σταθερό στόχο πέρα και πάνω από το άμεσο και εγκόσμιο αντικείμενο. Στο μέσον της σύγχυσης ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος θνητός χρειάζεται την διατήρηση ενός παράγοντα κοσμικής προοπτικής.
(1093.1) 99:7.3 Η θρησκεία εμπνέει τον άνθρωπο να ζει με θάρρος και χαρά στην γη¨ ενώνει την υπομονή με το πάθος, την βαθιά γνώση με τον ζήλο, την συμπάθεια με την δύναμη, και τα ιδανικά με την ενέργεια.
(1093.2) 99:7.4 Ο άνθρωπος ποτέ δεν θα μπορεί να αποφασίζει σωστά για τα εγκόσμια θέματα ή να υπερβαίνει την ιδιοτέλεια των προσωπικών του ενδιαφερόντων εκτός και αν διαλογιστεί στην παρουσία της κυριαρχίας του Θεού και λάβει καλά υπόψη του τις αλήθειες των θείων εννοιών και των πνευματικών αξιών.
(1093.3) 99:7.5 Η οικονομική ανεξαρτησία και η κοινωνική αδελφοσύνη τελικά θα καταλήξει στην αδελφότητα. Ο άνθρωπος από φύση του ονειρεύεται, αλλά η επιστήμη τον συνεφέρνει έτσι ώστε η θρησκεία να μπορεί να τον ενεργοποιήσει σύντομα με πολύ λιγότερο κίνδυνο να προκληθούν φανατικές αντιδράσεις. Οι οικονομικές ανάγκες δένουν τον άνθρωπο με την πραγματικότητα, και τα θρησκευτικά βιώματα φέρνουν αυτόν τον ίδιο άνθρωπο μπροστά στις αιώνιες αλήθειες μιας αιώνια- διευρυνόμενης και προοδεύουσας ιδιότητας πολίτη.
(1093.4) 99:7.6 [Παραδόθηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1094.1) 100:0.1 Η εμπειρία της δυναμικής θρησκευτικής ζωής μεταμορφώνει το μέτριο άτομο σε μια προσωπικότητα ιδεαλιστικής δύναμης. Η θρησκεία προσφέρει στην πρόοδο όλων ενισχύοντας την πρόοδο του κάθε ατόμου, και η πρόοδος του καθενός βοηθιέται από τα επιτεύγματα του συνόλου.
(1094.2) 100:0.2 Η πνευματική ανάπτυξη διεγείρεται αμοιβαία από την στενή σχέση με άλλους πιστούς. Η αγάπη παρέχει το έδαφος για την θρησκευτική ανάπτυξη—ένα αντικειμενικό δέλεαρ στην θέση της υποκειμενικής ικανοποίησης—όμως, παρέχει και την υπέρτατη υποκειμενική ικανοποίηση. Η θρησκεία εξευγενίζει την κοινότυπη εργασία της καθημερινής ζωής.
(1094.3) 100:1.1 Ενώ η θρησκεία παράγει ανάπτυξη εννοιών και διεύρυνση αξιών, το κακό πάντα προκαλείται όταν οι απλά προσωπικές εκτιμήσεις εξυψώνονται σε επίπεδα απόλυτου. Ένα παιδί εκτιμά την εμπειρία ανάλογα με το περιεχόμενο ευχαρίστησης¨ η ωριμότητα είναι ανάλογη με το πόσο οι ανώτερες έννοιες παίρνουν την θέση της προσωπικής ευχαρίστησης, ακόμα και την πίστη στις ανώτατες έννοιες των διαφοροποιημένων καταστάσεων της ζωής και στις κοσμικές σχέσεις.
(1094.4) 100:1.2 Μερικοί άνθρωποι είναι πολύ απασχολημένοι για να μπορέσουν να εξελιχτούν και γι αυτό διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο να πέσουν σε πνευματική στερεοτυπική συμπεριφορά. Πρέπει να υπάρξει πρόνοια για την εξέλιξη των εννοιών σε διάφορες εποχές, σε διαδοχικούς πολιτισμούς, και σε όλα τα στάδια του πολιτισμού που προχωρά. Τα κύρια εμπόδια της εξέλιξης είναι η προκατάληψη και η άγνοια.
(1094.5) 100:1.3 Να δίνετε σε όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν μια ευκαιρία να αναπτύξουν την δική τους θρησκευτική εμπειρία¨ μην τους επιβάλλετε μια έτοιμη ενήλικη εμπειρία. Να θυμάστε, ότι η πρόοδος χρόνο με τον χρόνο μέσα από ένα καθιερωμένο εκπαιδευτικό σύστημα δεν σημαίνει οπωσδήποτε και διανοητική πρόοδο, και πολύ λιγότερο πνευματική ανάπτυξη. Η διεύρυνση του λεξιλογίου δεν σημαίνει και ανάπτυξη του χαρακτήρα. Η ανάπτυξη δεν δηλώνεται από απλά προϊόντα αλλά από την πρόοδο. Η πραγματική εκπαιδευτική ανάπτυξη δηλώνεται από την διεύρυνση των ιδανικών, την αυξημένη εκτίμηση των αξιών, νέες έννοιες αξιών, και ενισχυμένη πίστη σε υπέρτατες αξίες.
(1094.6) 100:1.4 Τα παιδιά εντυπωσιάζονται μόνιμα από την πίστη των ενήλικων συνανθρώπων τους¨ η αρχές ή ακόμα και ο παραδειγματισμός δεν έχουν διαρκή ισχύ. Οι πιστοί άνθρωποι είναι άνθρωποι αναπτυσσόμενοι, και η ανάπτυξη είναι μια εντυπωσιακή και εμπνευσμένη αλήθεια. Ζήσε πιστά σήμερα—αναπτύξου—και το αύριο θα φροντίσει για τον εαυτό του. Ο γρηγορότερος δρόμος για να γίνει ένας γυρίνος βάτραχος είναι να ζει πιστά την κάθε λεπτό σαν γυρίνος.
(1094.7) 100:1.5 Το βασικό έδαφος για την θρησκευτική ανάπτυξη προϋποθέτει προοδευτική ζωή αυτογνωσίας, τον συντονισμό των φυσικών κλίσεων, την άσκηση της περιέργειας και την χαρά κάποιου λογικού βαθμού περιπέτειας, την εμπειρία συναισθημάτων ικανοποίησης, την λειτουργία του φόβου σαν κίνητρο προσοχής και γνώσης, το θέλγητρο του θαυμασμού, και μια φυσιολογική συνείδηση της μικρότητας, της ταπεινοφροσύνης. Η ανάπτυξη ακόμα δηλώνεται με την ανακάλυψη της ιδιότητας του εαυτού μαζί με αυτό-κριτική—συνείδηση, γιατί η συνείδηση είναι πραγματικά η κριτική του καθενός προς τον εαυτό του σύμφωνα με τις αξίες τις δικές του, και τα προσωπικά του ιδανικά.
(1095.1) 100:1.6 Η θρησκευτική εμπειρία επηρεάζεται σημαντικά από την σωματική υγεία, την κληρονομημένη ιδιοσυγκρασία, και το κοινωνικό περιβάλλον. Αλλά αυτές οι εγκόσμιες συνθήκες δεν εμποδίζουν την εσωτερική πνευματική πρόοδο μιας ψυχής αφοσιωμένης στην πράξη του θελήματος του Πατρός στον ουρανό. Υπάρχουν σε όλους τους φυσιολογικούς θνητούς κάποια έμφυτα κίνητρα προς την ανάπτυξη και την αυτογνωσία που λειτουργούν αν δεν εμποδιστούν ιδιαίτερα. Η σίγουρη τεχνική της ενίσχυσης αυτών των χαρισμάτων για την δυνατότητα της πνευματικής προόδου είναι να διατηρείς μια στάση ειλικρινούς αφοσίωσης σε υπέρτατες αξίες.
(1095.2) 100:1.7 Η θρησκεία δεν μπορεί να χαριστεί, να ληφθεί, να δανειστεί, να μαθευτεί, ή να χαθεί. Είναι ένα προσωπικό βίωμα που αναπτύσσεται αναλογικά με την αυξανόμενη αναζήτηση για τελικές αξίες. Η κοσμική ανάπτυξη συμβάλλει στην συσσώρευση εννοιών και στην αιώνια διευρυνόμενης εξύψωσης αξιών. Αλλά η ίδια η ευγένεια είναι πάντα μια ασυνείδητη ανάπτυξη.
(1095.3) 100:1.8 Η θρησκευτικές συνήθειες σκέψης και δράσης συμβάλλουν στην οικονομία της πνευματικής ανάπτυξης. Κάποιος μπορεί να αναπτύξει θρησκευτικές προδιαθέσεις προς την ευνοϊκή αντίδραση στα πνευματικά κίνητρα, ένα είδος υποθετικού πνευματικού αντανακλαστικού. Οι συνήθειες που ευνοούν την θρησκευτική ανάπτυξη περιλαμβάνουν και την καλλιεργημένη ευαισθησία προς τις θεϊκές αξίες, την αναγνώριση της θρησκευτικής ζωής και σε άλλους, τον στοχαστικό διαλογισμό πάνω σε κοσμικές έννοιες, το λύσιμο των προβλημάτων μέσα από την λατρεία, το μοίρασμα της πνευματικής ζωής με τους συνανθρώπους του, την αποφυγή του εγωισμού, η άρνηση να κάνει κατάχρηση στο θείο έλεος, και να ζει στην παρουσία του Θεού .Οι παράγοντες της θρησκευτικής πίστης μπορεί να είναι εκούσιοι, αλλά η ανάπτυξη η ίδια είναι πάντα ασυνείδητη.
(1095.4) 100:1.9 Η ασυνείδητη φύση της θρησκευτικής ανάπτυξης δεν δηλώνει, όμως, ότι είναι μια δραστηριότητα που λειτουργεί στις υποτιθέμενες υποσυνείδητες σφαίρες της ανθρώπινης νοημοσύνης¨ δηλώνει όμως, δημιουργικές δραστηριότητες στα υπερσυνειδητά επίπεδα του ανθρώπινου νου. Η εμπειρία της συνειδητοποίησης της αλήθειας της ασυνείδητης θρησκευτικής ανάπτυξης είναι μια θετική απόδειξη της λειτουργικής ύπαρξης της υπερσυνείδησης.
(1095.5) 100:2.1 Η πνευματική εξέλιξη εξαρτάται, πρώτον, στην διατήρηση μιας ζωντανής πνευματικής σχέσης με τις αληθινές πνευματικές δυνάμεις και δεύτερον, στην συνεχή παραγωγή των πνευματικών καρπών: την παραχωρώντας αυτά τα πνευματικά ευεργετήματα σαν υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο. Η πνευματική ανάπτυξη βεβαιώνεται με την διανοητική αναγνώριση της πνευματικής πενίας μαζί με την αυτογνωσία του πόθου για την τελειότητα, την επιθυμία να γνωρίσει τον Θεό και να εξομοιωθεί με αυτόν, την ειλικρινή πρόθεση να πράττει το θέλημα του Πατρός στον ουρανό.
(1095.6) 100:2.2 Η πνευματική ανάπτυξη στην αρχή μια αφύπνιση στις ανάγκες, έπειτα μια αντίληψη εννοιών, και μετά μια ανακάλυψη αξιών. Η απόδειξη της αληθινής πνευματικής ανάπτυξης βρίσκεται στην παρουσίαση μιας ανθρώπινης προσωπικότητας που έχει σαν κίνητρό της την αγάπη, ενεργοποιείται σε ανιδιοτελή προσφορά, και κυριαρχείται από την ειλικρινή λατρεία των ιδανικών της τελειότητας του θείου. Και αυτή η όλη εμπειρία συντελείται στην αλήθεια της θρησκείας σε αντίθεση με τις σκέτες θεολογικές πεποιθήσεις.
(1095.7) 100:2.3 Η θρησκεία μπορεί να προοδεύσει σε ένα επίπεδο εμπειρίας όπου μπορεί να γίνει μια φωτισμένη και σοφή τεχνική πνευματικής ανταπόκρισης στο σύμπαν. Μια τέτοια λαμπρή θρησκεία μπορεί να λειτουργήσει σε τρία επίπεδα ανθρώπινης προσωπικότητας: το νοητικό, το μοροντιανό, και το πνευματικό¨ στον νου, στην εξελισσόμενη ψυχή, και το εσωτερικά διαμένον πνεύμα.
(1096.1) 100:2.4 Η πνευματικότητα γίνεται αμέσως ο δείκτης της εγγύτητας κάποιου προς τον Θεό και το μέτρο της χρησιμότητάς του προς τους συνανθρώπους του. Η πνευματικότητα διευρύνει την ικανότητα να ανακαλύπτεις την ομορφιά στα πράγματα, να αναγνωρίζεις την αλήθεια στις έννοιες, και να ανακαλύπτεις το καλό στις αξίες. Η πνευματική ανάπτυξη καθορίζεται από την επιδεξιότητα από τότε και στο εξής και είναι άμεσα ανάλογη με την μείωση των εγωιστικών ιδιοτήτων της αγάπης.
(1096.2) 100:2.5 Η πραγματική πνευματική κατάσταση είναι το μέτρο της επίτευξης της Θεότητας, του συντονισμού με τον Προσαρμοστή. Η επίτευξη της τελικότητας της πνευματικότητας ισοδυναμεί με την επίτευξη, στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, της πραγματικότητας, τον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό της εξομοίωσης με το Θεό. Η αιώνια ζωή είναι η ατέλειωτη αναζήτηση των άπειρων αξιών.
(1096.3) 100:2.6 Ο στόχος της ανθρώπινης αυτογνωσίας θα έπρεπε να είναι πνευματικός, και όχι υλικός. Οι μόνες αλήθειες για τις οποίες αξίζει να αγωνιστείς είναι οι θεϊκές, πνευματικές, και αιώνιες. Ο θνητός άνθρωπος έχει δικαίωμα στις σωματικές χαρές και στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αισθηματικών του προτιμήσεων¨ ωφελείται από την πίστη σε ανθρώπινες σχέσεις και εγκόσμιους θεσμούς¨ αλλά αυτές δεν είναι οι αιώνιες βάσεις πάνω στις οποίες θα κτιστεί η αθάνατη προσωπικότητα που πρέπει να υπερβεί το χώρο, να κατανικήσει τον χρόνο, και να πετύχει τον αιώνιο προορισμό της θεϊκής τελειότητας και τελικής υπηρεσίας.
(1096.4) 100:2.7 Ο Ιησούς απεικόνισε την πλήρη βεβαιότητα του θνητού που γνωρίζει τον Θεό όταν είπε: «Για ένα πιστό της βασιλείας των ουρανών που γνωρίζει τον Θεό, τι σημασία έχει αν όλα τα γήινα πράγματα καταστραφούν;» Οι εγκόσμιες εγγυήσεις είναι τρωτές και ευαίσθητες, αλλά οι πνευματικές εγγυήσεις είναι απόρθητες. Όταν οι τάσεις της ανθρώπινης εχθρότητας, του εγωισμού, της σκληρότητας, του μίσους, της κακίας, και της ζήλιας πλημμυρίζουν και κατανικούν την ανθρώπινη ψυχή, εσείς μπορείτε να είστε ήσυχοι με την βεβαιότητα ότι υπάρχει ένα εσώτερο οχυρό, το φρούριο του πνεύματος, που είναι απόλυτα απόρθητο¨ τουλάχιστον αυτό ισχύει για κάθε άνθρωπο που έχει αφιερώσει την φύλαξη της ψυχής του στο εσωτερικά διαμένον πνεύμα του αιώνιου Θεού.
(1096.5) 100:2.8 Μετά από ένα τέτοιο πνευματικό επίτευγμα, είτε διασφαλισμένο με την σταδιακή πρόοδο ή κάποια ιδιαίτερη κρίση, συμβαίνει ένας νέος προσανατολισμός της προσωπικότητας, και μια νέα εξέλιξη στις αρχές των αξιών. Τέτοια πνευματικά γεννημένα άτομα παρακινούνται εκ νέου στην ζωή και έτσι μπορούν να παραμένουν ήρεμα όσο βλέπουν να καταστρέφονται οι πιο προσφιλείς τους ελπίδες και τις πιο διακαείς τους ελπίδες να γίνονται κομμάτια¨ γνωρίζουν θετικά ότι τέτοιες καταστροφές δεν είναι παρά καταστροφές που τους ανακατευθύνουν και που καταστρέφουν τις εγκόσμιες μόνο δημιουργίες τους και προετοιμάζουν τις πιο ευγενείς και διαρκείς αλήθειες ενός νέου και πιο ουράνιου επιπέδου συμπαντικής επίτευξης.
(1096.6) 100:3.1 Η θρησκεία δεν είναι τεχνική για να επιτευχθεί μια στάσιμη και ευτυχισμένης γαλήνης του νου¨ είναι μια παρόρμηση για την οργάνωση της ψυχής για δυναμική υπηρεσία. Είναι η κατάταξη του συνόλου του εαυτού στην πιστή υπηρεσία του στοργικού Θεού και του ανθρώπου. Η θρησκεία πληρώνει οποιοδήποτε τίμημα είναι βασικό για την επίτευξη του υπέρτατου στόχου, του αιώνιου βραβείου. Υπάρχει μια συγκεντρωμένη πληρότητα στην θρησκευτική πίστη που είναι εξαιρετική. Και αυτές η πίστη είναι κοινωνικά αποτελεσματική και πνευματικά προοδευτική.
(1096.7) 100:3.2 Για τον πιστό η λέξη Θεός γίνεται σύμβολο που φανερώνει την προσέγγιση στην υπέρτατη αλήθεια και την αναγνώριση της θεϊκής αξίας. Τα ανθρώπινα γούστα δεν καθορίζουν το καλό και το κακό¨ οι ηθικές αξίες δεν αναπτύσσονται από την εκπλήρωση των επιθυμιών ή τις συναισθηματικές απογοητεύσεις.
(1096.8) 100:3.3 Στην μελέτη των αξιών πρέπει να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτό που είναι και αυτό που έχει αξία. Πρέπει να αναγνωρίζετε την σχέση ανάμεσα στις ευχάριστες δραστηριότητες και στην σημαντική τους ολοκλήρωση και στην διευρυμένη συνειδητοποίηση πάνω σε αιώνια προοδεύοντα ολοένα υψηλότερα επίπεδα ανθρώπινης εμπειρίας.
(1097.1) 100:3.4 Η σημασία είναι κάτι που προσθέτει η εμπειρία στην αξία¨ είναι η εκτιμητική συνείδηση των αξιών. Μια απομονωμένη και απλά εγωιστική ευχαρίστηση μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μια σημαντική υποτίμηση εννοιών, μια χωρίς νόημα απόλαυση που συνορεύει με το σχετικό κακό. Οι αξίες είναι εμπειρικές όταν οι αξίες έχουν νόημα και είναι νοητικά συνδεδεμένες, όταν αυτές οι σχέσεις αναγνωρίζονται και εκτιμώνται από το νου.
(1097.2) 100:3.5 Οι αξίες δεν μπορεί ποτέ να είναι στατικές¨ πραγματικότητα σημαίνει αλλαγή, ανάπτυξη. Η αλλαγή χωρίς την ανάπτυξη, διεύρυνση εννοιών και εξύψωση αξιών, δεν έχει αξία—είναι εν δυνάμει κακό. Όσο μεγαλύτερη είναι η ποιότητα της κοσμικής προσαρμογής, τόσο μεγαλύτερο νόημα αποκτά οποιαδήποτε εμπειρία. Οι αξίες δεν είναι θεμελιώδεις πλάνες¨ είναι πραγματικές, αλλά πάντα βασίζονται στο γεγονός των σχέσεων. Οι αξίες είναι και πραγματικές και δυναμικές—όχι αυτό που ήταν, αλλά αυτό που είναι και θα είναι.
(1097.3) 100:3.6 Η σχέση των πραγματικών και παρόντων με τα εν δυνάμει είναι ίση με την ανάπτυξη, την εμπειρική συνειδητοποίηση των αξιών. Αλλά η ανάπτυξη δεν είναι απλή πρόοδος. Η πρόοδος είναι πάντα σημαντική, αλλά είναι σχεδόν χωρίς αξία χωρίς την ανάπτυξη. Η υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται στην ανάπτυξη των αξιών, την πρόοδο των εννοιών, και την γνώση της κοσμικής διασύνδεσης και των δύο αυτών εμπειριών. Και μια τέτοια εμπειρία είναι ισοδύναμη με την συνειδητοποίηση του Θεού. Ένας τέτοιος θνητός, αν και δεν είναι υπερφυσικός, γίνεται πραγματικά υπεράνθρωπος¨ μια αιώνια ψυχή εξελίσσεται.
(1097.4) 100:3.7 Ο άνθρωπος δεν μπορεί να προκαλέσει ανάπτυξη, αλλά μπορεί να παρέχει ευνοϊκές συνθήκες. Η ανάπτυξη είναι πάντα ασυνείδητη, είτε είναι σωματική, διανοητική, ή πνευματική. Και η αγάπη έτσι αναπτύσσεται¨ δεν δημιουργείται, δεν κατασκευάζεται, ούτε αγοράζεται¨ πρέπει να αναπτυχθεί. Η εξέλιξη είναι μια κοσμική τεχνική ανάπτυξης. Η κοινωνική ανάπτυξη δεν μπορεί να διασφαλισθεί με νομοθεσία, και η ηθική ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει από βελτιωμένη διαχείριση. Ο άνθρωπος μπορεί να κατασκευάσει μια μηχανή, αλλά η πραγματική του αξία πρέπει να προέλθει από την ανθρώπινη κουλτούρα και προσωπική εκτίμηση. Η μοναδική συμβολή του ανθρώπου στην ανάπτυξη είναι η επιστράτευση όλων των δυνάμεων της προσωπικότητάς του—την ζώσα πίστη.
(1097.5) 100:4.1 Ο θρησκευτικός βίος είναι αφοσιωμένος βίος, και ο αφοσιωμένος βίος είναι δημιουργικός βίος, αυθεντικός και αυθόρμητος. Νέες θρησκευτικές βαθιές γνώσεις ξεπηδούν από τις συγκρούσεις που εγκαινιάζουν την επιλογή νέων και καλύτερων συνηθειών αντίδρασης στην θέση των παλαιότερων και κατώτερων προτύπων αντίδρασης. Οι νέες έννοιες αναδύονται μόνο αναμεσίς των συγκρούσεων¨ και οι συγκρούσεις επιμένουν μόνο μπροστά στην άρνηση να υιοθετηθούν οι ανώτερες αξίες που συνάγονται στις υψηλότερες έννοιες.
(1097.6) 100:4.2 Οι θρησκευτικές αβεβαιότητες είναι αναπόφευκτες¨ δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς την ψυχική σύγκρουση και την πνευματική ταραχή. Η οργάνωση ενός φιλοσοφικού κριτηρίου ζωής απαιτεί σημαντική αναστάτωση στις φιλοσοφικές σφαίρες του νου. Η πίστη δεν ασκείται για λογαριασμό του σπουδαίου, του καλού, του αληθινού, και του ευγενικού χωρίς αγώνα. Η προσπάθεια είναι απαραίτητη για την διασαφήνιση της πνευματικής όρασης και την διεύρυνση της κοσμικής ενόρασης. Και η ανθρώπινη διάνοια διαμαρτύρεται ενάντια στην αποξένωση από την συνέχιση των με πνευματικών ενεργειών της εγκόσμιας ύπαρξης. Ο οκνηρός ζωώδης νους επαναστατεί στην προσπάθεια που χρειάζεται για την επίλυση κοσμικών προβλημάτων.
(1097.7) 100:4.3 Αλλά το μεγάλο πρόβλημα του θρησκευτικού βίου συνίσταται στο έργο της ενοποίησης των ψυχικών δυνάμεων της προσωπικότητας με την κυριαρχία της ΑΓΑΠΗΣ. Η υγεία, η διανοητική ικανότητα, και η ευτυχία αναδύονται από την ενοποίηση των σωματικών συστημάτων, των νοητικών συστημάτων, και των πνευματικών. Για την υγεία και την λογική ο άνθρωπος καταλαβαίνει πολλά, αλλά για την ευτυχία γνωρίζει πραγματικά πολύ λίγα. Η ανώτερη ευτυχία είναι αδιάλυτα συνδεδεμένη με την πνευματική πρόοδο. Η πνευματική ανάπτυξη αποφέρει χαρά που διαρκεί, και γαλήνη που ξεπερνά την κατανόησή μας.
(1098.1) 100:4.4 Στην φυσική ζωή οι αισθήσεις μας λένε για την ύπαρξη των πραγμάτων¨ ο νους ανακαλύπτει την πραγματικότητα των εννοιών¨ αλλά η πνευματική εμπειρία αποκαλύπτει στο άτομο τις αληθινές αξίες της ζωής. Αυτά τα υψηλά επίπεδα ανθρώπινης ζωής επιτυγχάνονται με την υπέρτατη αγάπη του Θεού και με την ανιδιοτελή αγάπη του ανθρώπου. Αν αγαπάς τους συνανθρώπους σου, θα πρέπει να έχεις ανακαλύψει τις αξίες τους. Ο Ιησούς αγαπούσε τους ανθρώπους τόσο πολύ επειδή τους είχε δώσει τόσο μεγάλη αξία. Ο καλύτερος τρόπος να ανακαλύψεις τις αξίες των συνανθρώπων σου είναι να βρεις πρώτα τα κίνητρά τους. Αν κάποιος σας εκνευρίζει, σας προκαλεί συναισθήματα έχθρας, θα πρέπει να προσπαθήσετε να δείτε με κατανόηση την πλευρά του, και τους λόγους που έχει για να συμπεριφέρεται έτσι. Αν καταλάβεις τον συνάνθρωπό σου μια φορά, θα γίνεις ανεκτικός, και αυτή η ανεκτικότητα θα εξελιχθεί σε φιλία και θα ωριμάσει σε αγάπη.
(1098.2) 100:4.5 Με τα μάτια του νου σας φανταστείτε την εικόνα ενός πρωτόγονου προγόνου σας, τον καιρό των σπηλαίων—ένα κοντό, δύσμορφο, βρώμικο, ασουλούπωτο πλάσμα που γρύλιζε και στεκόταν με τα πόδια ανοιχτά, και με σηκωμένο το ξύλο, ξεφυσώντας με μίσος και έχθρα καθώς κοίταζε με θυμό μπροστά του. Μια τέτοια εικόνα δεν απεικονίζει βέβαια την θεϊκή αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Αλλά αφήστε μας να μεγεθύνουμε την εικόνα. Μπροστά από αυτόν τον άνθρωπο βρίσκεται μια τίγρη με κοφτερά δόντια. Πίσω του, μια γυναίκα και δύο παιδιά. Αμέσως καταλαβαίνετε ότι μια τέτοια εικόνα αντιπροσωπεύει την αρχή από πολλά από τα στοιχεία της ανθρώπινης φυλής που είναι ευγενή και εξευγενισμένα, αλλά ο άνθρωπος είναι ο ίδιος και στις δύο εικόνες. Μόνο που στην δεύτερη εικόνα έχετε το προνόμιο να έχετε ευρύτερη εικόνα. Εκεί μπορείτε να διακρίνετε το κίνητρο αυτού του εξελισσόμενου θνητού. Η στάση του γίνεται αξιέπαινη επειδή την καταλαβαίνετε. Αν μπορούσατε μόνο να εμβαθύνετε στα κίνητρα των συνανθρώπων σας, πόσο καλύτερα θα τους καταλαβαίνατε. Αν μόνο μπορούσατε να γνωρίζετε τους συνανθρώπους σας, τότε στο τέλος θα τους αγαπούσατε.
(1098.3) 100:4.6 Δεν μπορείτε να αγαπήσετε τους συνανθρώπους σας μόνο και μόνο με την δύναμη της θέλησής σας. Η αγάπη γεννιέται μόνο από την ολοκληρωτική κατανόηση των κίνητρων των συνανθρώπων σας και τα συναισθήματά τους. Δεν είναι τόσο σημαντικό να αγαπάς όλους τους ανθρώπους σήμερα όσο είναι να μαθαίνεις να αγαπάς ένα ακόμα άνθρωπο μέρα με την ημέρα. Αν κάθε μέρα ή κάθε βδομάδα καταφέρνεις να καταλάβεις έναν ακόμα συνάνθρωπό σου, και αν αυτό είναι το όριο των δυνατοτήτων σου, τότε πραγματικά κοινωνικοποιείς και πνευματικοποιείς την προσωπικότητά σου. Η αγάπη είναι μεταδοτική, και όταν η ανθρώπινη αφοσίωση είναι νοήμων και σοφή, η αγάπη είναι πιο δελεαστική από το μίσος. Αλλά μόνο η γνήσια και ανιδιοτελής αγάπη είναι αληθινά μεταδοτική. Αν κάθε θνητός μπορούσε να γίνει εστία δυναμικής στοργής, αυτός ο ήπιος ιός αγάπης σύντομα θα διαπότιζε το συναισθηματικό ρεύμα της ανθρωπότητας σε τέτοιο βαθμό που όλοι οι πολιτισμοί θα περικυκλωνόντουσαν από αγάπη, και αυτή θα ήταν η συναίσθηση της αδελφότητας των ανθρώπων.
(1098.4) 100:5.1 Ο κόσμος είναι γεμάτος με χαμένες ψυχές, όχι χαμένες με την θεολογική έννοια ,αλλά χαμένες με την έννοια της κατεύθυνσης, και περιπλανώνται συγχυσμένες ανάμεσα στα δόγματα και τις θεωρίες μιας απογοητευτικής φιλοσοφικής εποχής. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που έχουν μάθει να τοποθετήσουν μια φιλοσοφία ζωής στην θέση της θρησκευτικής εξουσίας. (Τα σύμβολα της κοινωνικοποιημένης θρησκείας δεν πρέπει να περιφρονούνται σαν κανάλια ανάπτυξης, μολονότι η κοίτη του ποταμού δεν είναι ο ποταμός.)
(1098.5) 100:5.2 Η πρόοδος της θρησκευτικής ανάπτυξης οδηγεί από το τέλμα, μέσα από συγκρούσεις στον συντονισμό, από την ανασφάλεια σε αναμφίβολη πίστη, από την σύγχυση της κοσμικής συνείδησης στην ενοποίηση της προσωπικότητας, από το προσωρινό αντικείμενο στο αιώνια, από τα δεσμά του φόβου στην ελευθερία της θεϊκής ιδιότητας του υιού.
(1099.1) 100:5.3 Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι οι ομολογίες πίστης στα υπέρτατα ιδανικά—τα ψυχικά, τα συναισθηματικά, και την πνευματική γνώση της συναίσθησης του Θεού—μπορεί να είναι μια φυσική και σταδιακή ανάπτυξη ή μερικές φορές μπορεί να βιωθεί σε κάποιες δύσκολες περιστάσεις, ή σε κάποια κρίση. Ο Απόστολος Παύλος βίωσε μια τέτοια αιφνίδια και θεαματική μεταστροφή εκείνη την επεισοδιακή μέρα στον δρόμο της Δαμασκού. Ο Γκοτάμα Σιντάρτα είχε και αυτός μια παρόμοια εμπειρία την νύχτα που καθόταν μόνος και προσπαθούσε να διεισδύσει στο μυστήριο της τελικής αλήθειας. Πολλοί άλλοι είχαν παρόμοιες εμπειρίες, και πολλοί αληθινοί πιστοί έχουν προοδεύσει πνευματικά χωρίς καμιά τέτοια ξαφνική μεταστροφή.
(1099.2) 100:5.4 Τα πιο θεαματικά φαινόμενα που έχουν σχέση με αυτές τις ονομαζόμενες θρησκευτικές μεταστροφές είναι εντελώς ψυχολογικής φύσης, αλλά που και που συμβαίνουν και εμπειρίες που έχουν πνευματική προέλευση. Όταν η πνευματική κινητοποίηση είναι απόλυτα ολοκληρωτική σε οποιοδήποτε επίπεδο ψυχικής ανάτασης προς την πνευματική επίτευξη, όταν υπάρχει τελειότητα των ανθρώπινων κινήτρων πίστης στην θεία ιδέα, τότε πολύ συχνά συμβαίνει μια αιφνίδια κατανόηση του εσωτερικά διαμένοντος πνεύματος για να συγχρονιστεί με την συγκεντρωμένο και αγιασμένο σκοπό του υπερσυνειδητού νου του πιστού θνητού. Και είναι αυτές οι εμπειρίες των ενοποιημένων νοητικών και πνευματικών φαινομένων που συντελούν την μεταστροφή που βρίσκεται στους παράγοντες ψυχολογικής εμπλοκής.
(1099.3) 100:5.5 Αλλά το συναίσθημα μόνο είναι μια ψευδής μεταστροφή¨ ο άνθρωπος πρέπει να έχει πίστη εκτός από συναίσθημα. Στον βαθμό που αυτή η ψυχική κινητοποίηση είναι μερική, και όσο αυτό το κίνητρο της ανθρώπινης πίστης είναι ατελές, σε αυτό το βαθμό η εμπειρία της μεταστροφής θα είναι ανάμικτη νοητική, συναισθηματική, και πνευματική.
(1099.4) 100:5.6 Αν κάποιος είναι διατεθειμένος να αναγνωρίσει ένα θεωρητικό υποσυνείδητο νου σαν μια υπόθεση πρακτικής λειτουργίας στην κατά τα άλλα ενοποιημένη νοητική ζωή, τότε, για να είναι συνεπής, πρέπει να υποθέτει σαν αξίωμα ένα παρόμοιο, αντίστοιχο τομέα ανερχόμενης διανοητικής δραστηριότητας στο υπερσυνειδητό επίπεδο, την ζώνη άμεσης επαφής με την εσωτερικά διαμένουσα πνευματική οντότητα, τον Προσαρμοστή Σκέψης. Ο μεγάλος κίνδυνος σε όλους αυτούς τους ψυχικούς συλλογισμούς είναι ότι τα οράματα και οι άλλες αποκαλούμενες μυστικιστικές εμπειρίες, μαζί με τα παράξενα όνειρα, μπορεί να θεωρηθούν σαν επικοινωνίες του ανθρώπινου νου με το θείο. Στο παρελθόν, θεϊκές υπάρξεις έχουν αποκαλυφθεί σε κάποιους ανθρώπους που είχαν συνείδηση του Θεού, όχι εξαιτίας των μυστικιστικών τους εκστάσεων ή των νοσηρών οραμάτων τους, αλλά αψηφώντας όλα αυτά τα φαινόμενα.
(1099.5) 100:5.7 Σε αντίθεση με την αναζήτηση της μεταστροφής, η καλύτερη προσέγγιση στις μοροντιακές ζώνες δυνατής επαφής με τον Προσαρμοστή Σκέψης θα ήταν μέσα από την ζωντανή πίστη και την ειλικρινή λατρεία, και την ολόκαρδη και ανιδιοτελή προσευχή. Είναι συνολικά υπερβολικά πολλές από τις αναμνήσεις του υποσυνείδητου ανθρώπινου νου, που έχουν παρερμηνευτεί σαν θεϊκές αποκαλύψεις και πνευματικές καθοδηγήσεις.
(1099.6) 100:5.8 Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος σε σχέση με την συνήθεια της θρησκευτικής ονειροπόλησης¨ ο μυστικισμός μπορεί να γίνει τεχνική αποφυγής της πραγματικότητας, μολονότι μερικές φορές έχει γίνει μέσο γνήσιας πνευματικής επικοινωνίας. Σύντομες στιγμές απόσυρσης από το θορυβώδες προσκήνιο της ζωής μπορεί να μην είναι και πολύ επικίνδυνες, αλλά η παρατεταμένη απομόνωση της προσωπικότητας πρέπει να αποφεύγεται. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούνται οι εκστατικές καταστάσεις οραμάτων, θρησκευτική εμπειρία.
(1099.7) 100:5.9 Τα χαρακτηριστικά της μυστικιστικής κατάστασης είναι η διάχυση της συνείδησης με ζωηρές νησίδες εστιακής προσοχής που λειτουργούν σε ένα σχετικά παθητικό νου Όλα αυτά τραβούν την συνείδηση προς το υποσυνείδητο παρά προς την κατεύθυνση της ζώνης της πνευματικής επαφής, το υπερσυνειδητό. Πολλοί μυστικιστές έχουν φτάσει με αυτό τον διανοητικό τους αποχωρισμό σε επίπεδα αφύσικης διανοητικής εκδήλωσης.
(1100.1) 100:5.10 Η πιο υγιής στάση πνευματικού διαλογισμού είναι η αντανακλαστική λατρεία και η προσευχή των ευχαριστιών. Η άμεση επικοινωνία με τον Προσαρμοστή Σκέψης, σαν αυτή που συνέβη τα μεταγενέστερα χρόνια της ζωής του Ιησού στην σάρκα, δεν θα πρέπει να συγχέονται με αυτές τις αποκαλούμενες μυστικιστικές εμπειρίες. Οι παράγοντες που συμβάλλουν για την έναρξη της μυστικιστικής κοινωνίας υποδεικνύουν τον κίνδυνο αυτών των ψυχικών καταστάσεων. Η μυστικιστική κατάσταση ευνοείται από πράγματα όπως: σωματική κούραση, νηστεία, ψυχική διάσπαση, έντονες αισθητικές εμπειρίες, ζωηρά σεξουαλικά ορμέμφυτα, φόβο, άγχος, οργή, και άγριο χορό. Πολύ από αυτό το υλικό που προέρχεται από αυτή την προετοιμασία έχει τις ρίζες του στον υποσυνείδητο νου.
(1100.2) 100:5.11 Όσο ευνοϊκές και να είναι οι συνθήκες για μυστικιστικά φαινόμενα, θα πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ ποτέ δεν χρησιμοποίησε τέτοιες μεθόδους για την κοινωνία του με τον Παραδείσιο Πατέρα. Ο Ιησούς δεν είχε υποσυνείδητες αυταπάτες ούτε υπερσυνειδητές παραισθήσεις.
(1100.3) 100:6.1 Οι εξελικτικές και οι εξ αποκάλυψης θρησκείες μπορεί να διαφέρουν πολύ στην μέθοδο, αλλά στο κίνητρο έχουν μεγάλη ομοιότητα. Η θρησκεία δεν είναι κάποια ιδιαίτερη λειτουργία ζωής¨ είναι μάλλον τρόπος ζωής. Η αληθινή θρησκεία είναι μια ειλικρινής αφοσίωση σε κάποια πραγματικότητα που ο πιστός θεωρεί ότι έχει υπέρτατη αξία γι αυτόν και για όλη την ανθρωπότητα. Και τα χαρακτηριστικά όλων των θρησκειών είναι: η τυφλή πίστη και η ειλικρινής αφοσίωση στις υπέρτατες αξίες. Αυτή η θρησκευτική αφοσίωση στις υπέρτατες αξίες φαίνεται στην σχέση την υποτιθέμενης άθρησκης μητέρας με το παιδί της και στην φλογερή πίστη άθρησκων ατόμων προς ένα κοινά υιοθετημένο σκοπό.
(1100.4) 100:6.2 Η αποδεκτή υπέρτατη αξία του πιστού μπορεί να είναι χαμηλή ή ακόμα και ψευδής, αλλά παρόλα αυτά είναι θρησκευτική. Μια θρησκεία είναι γνήσια στον βαθμό που η αξία που θεωρείται υπέρτατη είναι πραγματικά κοσμική αλήθεια γνήσιας πνευματικής αξίας.
(1100.5) 100:6.3 Τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ανταπόκρισης στη θρησκευτική παρόρμηση περιλαμβάνουν τις ιδιότητες της ευγένειας και του μεγαλείου. Ο ειλικρινής πιστός έχει συνείδηση της ιδιότητας του πολίτη στο σύμπαν και γνωρίζει πώς να έρχεται σε επαφή με πηγές υπεράνθρωπης δύναμης. Είναι ενθουσιασμένος και ενεργοποιείται με την βεβαιότητα του ότι ανήκει σε μια ανώτερη και εξευγενισμένη αδελφότητα των υιών του Θεού. Η συνείδησης της προσωπικής του αξίας είναι ενισχυμένη από το ερέθισμα για την αναζήτηση των ύψιστων συμπαντικών στόχων—των υπέρτατων σκοπών.
(1100.6) 100:6.4 Ο εαυτός έχει παραδοθεί στην ενδιαφέρουσα ώθηση ενός κινήτρου που περιλαμβάνει το σύνολο και που θέτει αυξημένη αυτοπειθαρχία, και μειώνει τις συναισθηματικές συγκρούσεις, και κάνει τον θνητό βίο πραγματικά άξιο να τον ζήσεις. Η αποκρουστική αναγνώριση των ανθρώπινων ορίων αλλάζει και γίνεται μια φυσιολογική συναίσθηση των θνητών αδυναμιών, μαζί με την ηθική αποφασιστικότητα και την πνευματική λαχτάρα για την επίτευξη των ανώτατων συμπαντικών και υπερσυμαποντικών στόχων. Και αυτός ο έντονος αγώνας για την επίτευξη υπερθνητών ιδανικών πάντα χαρακτηρίζεται από αυξανόμενη υπομονή, ανεκτικότητα, δύναμη, και ανοχή.
(1100.7) 100:6.5 Αλλά η αληθινή θρησκεία είναι ζωντανή αγάπη, ζωή υπηρεσίας. Η αποστασιοποίηση του πιστού από πολλά που είναι μόνο εγκόσμια και ασήμαντα ποτέ δεν οδηγεί σε κοινωνική απομόνωση, και δεν θα έπρεπε να καταστρέφει την αίσθηση του χιούμορ. Η γνήσια θρησκεία δεν στερεί καθόλου από τίποτα την ανθρώπινη ύπαρξη, προσθέτει όμως νέες σημασίες σε όλη την ζωή¨ γεννά νέους τύπους ενθουσιασμού, ζήλου , και θάρρους. Μπορεί ακόμα και να δημιουργήσει το πνεύμα του σταυροφόρου, που είναι πολύ επικίνδυνο αν δεν ελέγχεται από πνευματική βαθιά σκέψη και πιστή αφοσίωση στις κοινές κοινωνικές υποχρεώσεις των ανθρώπων.
(1101.1) 100:6.6 Ένα από τα πιο εκπληκτικά γνωρίσματα του θρησκευτικού βίου είναι αυτή η δυναμική και θεσπέσια γαλήνη, αυτή η γαλήνη που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη κατανόηση, αυτή η κοσμική αυτοκυριαρχία που δηλώνει την απουσία κάθε αμφιβολίας και αναταραχής. Τέτοια επίπεδα πνευματικής σταθερότητας είναι απρόσβλητα από τις απογοητεύσεις. Τέτοιοι πιστοί είναι σαν τον Απόστολο Παύλο, που είπε: «Είμαι πεισμένος ότι ούτε ο θάνατος, ούτε η ζωή, ούτε οι άγγελοι, ούτε οι ηγεμονίες, ούτε οι δυνάμεις, ούτε τα παρόντα πράγματα, ούτε τα μελλοντικά, ούτε το ύψος, ούτε το βάθος, ούτε τίποτα άλλο δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού.»
(1101.2) 100:6.7 Υπάρχει μια αίσθηση ασφάλειας, μαζί με την γνώση της ένδοξης νίκης, που κατοικεί στην συνείδηση του πιστού που έχει κατανοήσει την αλήθεια του Υπέρτατου, και που αναζητεί τον στόχο του Απόλυτου.
(1101.3) 100:6.8 Ακόμα και η εξελικτική θρησκεία είναι όλα αυτά σε πίστη και σε μεγαλείο επειδή είναι γνήσια εμπειρία. Αλλά η εξελικτική θρησκεία είναι θαυμάσια εκτός από γνήσια. Οι νέες πίστεις της μεγεθυσμένης πνευματικής ενόρασης δημιουργούν νέα επίπεδα αγάπης και αφοσίωσης, υπηρεσίας και αδερφοσύνης¨ και όλη αυτή η διευρυμένη κοινωνική όψη παράγει μια μεγεθυσμένη συνείδηση της Πατρότητας του Θεού και της αδελφοσύνης των ανθρώπων.
(1101.4) 100:6.9 Η χαρακτηριστική διαφορά ανάμεσα στην εξελικτική και την εξ αποκάλυψης θρησκεία είναι μια νέα ποιότητα θεϊκής σοφίας που προστίθεται στην απλά εμπειρική ανθρώπινη σοφία. Αλλά είναι η εμπειρία εντός και μαζί με τις ανθρώπινες θρησκείες που αναπτύσσει την ικανότητα για την επόμενη αποδοχή των αυξημένων προσφορών θείας σοφίας και κοσμικής ενόρασης.
(1101.5) 100:7.1 Αν και ο μέσος θνητός της Ουράντια δεν μπορεί να ελπίζει να πετύχει την υψηλή τελειότητα χαρακτήρα που απόκτησε ο Ιησούς όσο κατοικούσε στην σάρκα, είναι όμως εντελώς δυνατό για κάθε θνητό πιστό να αναπτύξει μια ισχυρή και ενοποιημένη προσωπικότητα που να φτάνει σε κάποιο βαθμό την τελειότητα της προσωπικότητας του Ιησού. Το μοναδικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Κυρίου δεν ήταν τόσο η τελειότητα του όσο η συμμετρία του, η εξαιρετική και ισορροπημένη του ενοποίηση. Η πιο αποτελεσματική παρουσίαση του Ιησού συντελείται στο παράδειγμα κάποιου που είπε, την στιγμή που έγνεψε προς τον Κύριο που στεκόταν μπροστά στους κατήγορούς του, «Κοιτάξτε τον άνθρωπο!»
(1101.6) 100:7.2 Η ανεξάντλητη καλοσύνη του Κυρίου άγγιζε τις καρδιές των ανθρώπων, αλλά η άκαμπτη δύναμη της προσωπικότητάς του κατέπλησσε τους οπαδούς του. Ήταν πραγματικά ειλικρινής¨ δεν υπήρχε τίποτα το υποκριτικό σε αυτόν. Ήταν ελεύθερος από κάθε επιτήδευση¨ ήταν πάντα τόσο γνήσιος. Ποτέ δεν ξέπεσε σε προσποίηση, και ποτέ κατέφυγε σε απατεωνιές. Ζούσε την αλήθεια, έτσι όπως την δίδασκε. Ήταν η αλήθεια. Ήταν αφοσιωμένος στην διακήρυξη της σωτήριας αλήθειας στην γενιά του, ακόμα και όταν αυτή η αλήθεια μερικές φορές προκαλούσε πόνο. Ήταν απόλυτα πιστός σε όλη την αλήθεια.
(1101.7) 100:7.3 Αλλά ο Κύριος ήταν τόσο λογικός, τόσο προσιτός. Σε όλη του την προσφορά ήταν τόσο πρακτικός, ενώ όλα του τα σχέδια τα χαρακτήριζε μια τόσο εξαγνισμένη κοινή λογική. Ήταν τόσο ελεύθερος από κάθε παράξενη, εσφαλμένη, και εκκεντρική τάση. Ποτέ δεν ήταν ιδιότροπος, παράξενος, ή υστερικός. Σε όλη του την διδασκαλία και σε ότι έκανε υπήρχε πάντα μια ξεχωριστή διακριτικότητα μαζί με μια ασυνήθιστη αίσθηση ευπρέπειας.
(1102.1) 100:7.4 Ο Υιός του Ανθρώπου είχε πολύ συγκροτημένη προσωπικότητα. Ακόμα και οι εχθροί του τον σεβόντουσαν¨ μάλιστα φοβόντουσαν την παρουσία του. Ο Ιησούς δεν φοβόταν. Είχε άφθονο θεϊκό ενθουσιασμό, αλλά ποτέ δεν ήταν φανατικός. Ήταν δραστήριος συναισθηματικά αλλά ποτέ δεν ήταν άστατος. Είχε φαντασία αλλά συγχρόνως ήταν πάντα πρακτικός. Αντιμετώπιζε κατά πρόσωπο την πραγματικότητα αλλά δεν ήταν ποτέ ανιαρός ή πεζός. Ήταν θαρραλέος αλλά ποτέ παράτολμος¨ συνετός αλλά όχι δειλός. Ήταν συμπονετικός αλλά δεν παρασυρόταν από συναισθηματισμούς¨ μοναδικός αλλά όχι εκκεντρικός. Ήταν ευσεβής αλλά όχι υποκριτικός. Και ήταν τόσο συγκροτημένος επειδή ήταν τόσο τέλεια ολοκληρωμένος.
(1102.2) 100:7.5 Η πρωτοτυπία του ήταν αστείρευτη. Δεν δεσμευόταν από παραδόσεις ούτε ήταν υπόδουλος της στενής τυπολατρίας. Μιλούσε με αναμφίβολη αυτοπεποίθηση και δίδασκε με απόλυτη εξουσία. Αλλά η αυτή η άφταστη πρωτοτυπία του δεν τον έκανε να παραβλέπει τις πολύτιμες αλήθειες στις διδασκαλίες των προκατόχων του και των συγχρόνων του. Και η πιο πρωτότυπη διδασκαλία του ήταν η έμφαση της αγάπης και του ελέους στην θέση του φόβου και της θυσίας.
(1102.3) 100:7.6 Ο Ιησούς είχε πολύ ευρύ πνεύμα. Παρότρυνε τους οπαδούς του να διδάσκουν το ευαγγέλιο σε όλους τους λαούς. Δεν ήταν καθόλου στενόμυαλος. Η συμπονετική του καρδιά αγκάλιαζε όλη την ανθρωπότητα, ακόμα και ένα σύμπαν. Πάντα το κάλεσμά του ήταν, «Όποιος θέλει, ας έλθει.»
(1102.4) 100:7.7 Σωστά έλεγαν για τον Ιησού, «Εμπιστευόταν τον Θεό.» Σαν ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους εμπιστευόταν απόλυτα τον Πατέρα στον ουρανό. Εμπιστευόταν τον Πατέρα του όπως ένα μικρό παιδί εμπιστεύεται τον επίγειο γονιό του. Η πίστη του ήταν τέλεια αλλά ποτέ επιδεικτική. Άσχετα με το πόσο σκληρή μπορεί να φαινόταν η φύση του ή πόσο αδιάφορος για την ευημερία των ανθρώπων στην γη, η πίστη του Ιησού ποτέ δεν εξασθένησε. Ήταν απρόσβλητος από απογοητεύσεις και ανεπηρέαστος από τις διώξεις. Δεν τον άγγιζε η προφανής αποτυχία.
(1102.5) 100:7.8 Αγαπούσε τους ανθρώπους σαν αδερφούς, και την ίδια στιγμή ήξερε ότι διέφεραν στα έμφυτά τους χαρίσματα και τις ικανότητες που είχαν αποκτήσει. «Γυρνούσε αποδώ και από εκεί και έκανε το καλό.»
(1102.6) 100:7.9 Ο Ιησούς ήταν ένα ασυνήθιστα εύθυμο άτομο, αλλά δεν ήταν ένας τυφλός και παράλογος οπτιμιστής. Η συνεχής του παρότρυνση ήταν, «Να έχετε καλή διάθεση.» Μπορούσε να κρατά αυτή την σιγουριά του χάρη στην απαρέγκλιτη πίστη του στον Θεό και την ακλόνητη εμπιστοσύνη του στον άνθρωπο. Πάντα νοιαζόταν για όλους τους ανθρώπους επειδή τους αγαπούσε και πίστευε σε αυτούς. Όμως, ήταν πάντα αληθινός στις πεποιθήσεις του και μεγαλόπρεπα σταθερός στην αφοσίωσή του στο να πράττει το θέλημα του Πατρός.
(1102.7) 100:7.10 Ο Κύριος ήταν πάντα γενναιόδωρος. Ποτέ δεν κουραζόταν να λεει, «Είναι πιο ευλογημένο να δίνεις παρά να παίρνεις.» Είπε, «Ελεύθερα λάβατε, ελεύθερα να δίνετε.» Και όμως, παρά την απεριόριστη γενναιοδωρία του, ποτέ δεν ήταν σπάταλος ή υπερβολικός. Δίδαξε ότι πρέπει να πιστεύεις για να λάβεις την σωτηρία. «Γιατί όποιος ζητήσει, θα λάβει.»
(1102.8) 100:7.11 Ήταν σοβαρός, αλλά πάντα ευγενικός. Είπε, «Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα σας το έλεγα.» Ήταν ειλικρινής αλλά πάντα φιλικός. Ήταν εκδηλωτικός στην αγάπη του για τους αμαρτωλούς και στην απέχθειά του για την αμαρτία. Αλλά και με όλη αυτή του την εκπληκτική του ειλικρίνεια ήταν πάντα δίκαιος.
(1102.9) 100:7.12 Ο Ιησούς είχε πάντα καλή διάθεση, παρά το γεγονός ότι μερικές φορές ήπιε πολύ από το πικρό ποτήρι της ανθρώπινης θλίψης. Άφοβα αντιμετώπιζε τις πραγματικότητες της ζωής, όμως, ήταν γεμάτος ενθουσιασμός για το ευαγγέλιο της βασιλείας. Αλλά αυτός έλεγχε τον ενθουσιασμό του, και όχι ο ενθουσιασμός του αυτόν. Ήταν ανενδοίαστα αφοσιωμένος στο «έργο του Πατέρα». Αυτός ο θείος ενθουσιασμός έκανε τα πνευματικά του αδέρφια να νομίζουν ότι είχε χαμένα τα λογικά του, αλλά το σύμπαν που έβλεπε τον επαινούσε σαν πρότυπο διανοητικής υγείας και υπέρτατης θνητής αφοσίωσης στα υψηλά κριτήρια του πνευματικού βίου. Και ο ελεγχόμενος ενθουσιασμός του ήταν μεταδοτικός¨ οι συνεργάτες του δεν μπορούσαν παρά να μοιρασθούν την θεϊκή του αισιοδοξία.
(1103.1) 100:7.13 Αυτός ο άνθρωπος από την Γαλιλαία δεν ήταν άνθρωπος θλιμμένος¨ ήταν χαρούμενη ψυχή. Πάντα έλεγε, «Να χαίρεστε και να αγαλλιάζετε.» Αλλά όταν το απαιτούσε το καθήκον, ήταν πρόθυμος να περπατήσει θαρραλέα «στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου.» Ήταν χαρούμενος αλλά και ταπεινός.
(1103.2) 100:7.14 Το θάρρος του το έφανε μόνο η υπομονή του. Όταν πιεζόταν να ενεργήσει πρώιμα, απαντούσε μόνο, «Η ώρα μου δεν έχει έρθει ακόμα.» Ποτέ δεν βιαζόταν¨ η αυτοκυριαρχία του ήταν ασύγκριτη. Αλλά συχνά οργιζόταν με το κακό και δεν ανεχόταν την αμαρτία. Συχνά αντιστεκόταν σθεναρά σε ότι ήταν επιβλαβές για το καλό των παιδιών του στην γη. Αλλά η οργή του ενάντια στην αμαρτία ποτέ δεν τον έκανε να θυμώσει με τον αμαρτωλό.
(1103.3) 100:7.15 Το θάρρος του ήταν μεγαλειώδες, αλλά ποτέ δεν παράτολμος. Το σύνθημά του ήταν «Μην φοβάστε.» Η γενναιότητά του ήταν ανώτερη και το θάρρος συχνά ηρωικό. Ήταν θάρρος γεννημένο από την πίστη, και όχι η απερισκεψία της τυφλής επίδειξης. Ήταν πραγματικά γενναίος αλλά ποτέ απερίσκεπτος.
(1103.4) 100:7.16 Ο Κύριος ήταν πρότυπο σεβασμού. Η προσευχή του, ακόμα και τότε που ήταν νέος, άρχιζε, «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου.» Σεβόταν ακόμα και αυτούς τους λανθασμένους λατρευτικούς τρόπους των συνανθρώπων του. Αλλά αυτό δεν τον απέτρεψε από το να κάνει επιθέσεις στις θρησκευτικές παραδόσεις ή στα σφάλματα της ανθρώπινης πίστης. Σεβόταν το αληθινά ιερό, και όμως έκανε έκκληση στους συνανθρώπους του, όταν έλεγε, «Ποιος από σας με καταδικάζει για αμαρτία;»
(1103.5) 100:7.17 Ο Ιησούς ήταν σπουδαίος επειδή ήταν καλός, και όμως συναδελφωνόταν με τα μικρά παιδιά. Ήταν ευγενής και ανεπιτήδευτος στην προσωπική του ζωή, και όμως ήταν ο τελειοποιημένος άνθρωπος ενός σύμπαντος. Οι συνεργάτες του τον αποκαλούσαν αυθόρμητα Κύριο.
(1103.6) 100:7.18 Ο Ιησούς ήταν η τέλεια ενοποιημένη ανθρώπινη προσωπικότητα. Και σήμερα, όπως στην Γαλιλαία, συνεχίζει να ενοποιεί την θνητή εμπειρία και να συντονίζει τις ανθρώπινες προσπάθειες. Ενοποιεί την ζωή, εξευγενίζει τον χαρακτήρα, και απλοποιεί την εμπειρία. Εισέρχεται στον ανθρώπινο νου για να τον εξυψώσει, να τον μεταμορφώσει , και να τον μετασχηματίσει. Είναι στην κυριολεξία αλήθεια: «Όποιος άνθρωπος έχει τον Ιησού Χριστό μέσα του, είναι ένα νέος πλάσμα¨ τα παλαιά πράγματα περνούν και φεύγουν¨ και κοιτάξτε, όλα γίνονται καινούρια.»
(1103.7) 100:7.19 [Παραδόθηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1104.1) 101:0.1 Η θρησκεία, ως ανθρώπινη εμπειρία, κυμαίνεται από την πρωτόγονη δουλεία του φόβου των εξελισσόμενων άγριων, ως την ανώτατη και μεγαλειώδη ελευθερία της πίστης των πολιτισμένων εκείνων θνητών, που έχουν, με τρόπο θαυμάσιο, επίγνωση1 [181] της υϊκής τους σχέσης προς τον αιώνιο Θεό.
(1104.2) 101:0.2 Η θρησκεία είναι ο πρόγονος της προηγμένης ηθικής και των ηθών της προοδευτικής κοινωνικής εξέλιξης. Ωστόσο, αυτή καθ’ εαυτή η θρησκεία δεν αποτελεί, απλά, ένα ηθικό κίνημα, παρά το ότι οι εξωτερικές, κοινωνικές εκδηλώσεις της θρησκείας επηρεάζονται πάρα πολύ από τη δεοντολογική και ηθική κεκτημένη ταχύτητα της ανθρώπινης κοινωνίας. Η θρησκεία είναι πάντα η έμπνευση της εξελισσόμενης φύσης του ανθρώπου, αλλά δεν είναι το μυστικό αυτής της εξέλιξης.
(1104.3) 101:0.3 Η θρησκεία, η πεποίθηση-πίστη της προσωπικότητας, μπορεί πάντα να θριαμβεύει επί της, επιφανειακά, αντιφατικής λογικής της απελπισίας, που γεννιέται στην άπιστη, υλική διάνοια. Υπάρχει, πράγματι, μια γνήσια και ειλικρινής εσώτερη φωνή, αυτό το «αληθινό φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο.» Και η πνευματική αυτή καθοδήγηση διαφέρει από την ηθική παρότρυνση της ανθρώπινης συνείδησης. Το αίσθημα της θρησκευτικής ασφάλειας είναι κάτι περισσότερο από συναίσθημα. Η σιγουριά της θρησκείας υπερβαίνει τη λογική της διάνοιας, ακόμη και τη λογική της φιλοσοφίας. Η θρησκεία είναι πίστη, εμπιστοσύνη και ασφάλεια.
(1104.4) 101:1.1 Η αληθής θρησκεία δεν αποτελεί σύστημα φιλοσοφικών πεποιθήσεων που μπορεί να εκλογικευθεί και να τεκμηριωθεί με φυσικές αποδείξεις, ούτε είναι μια φανταστική και μυστικιστική εμπειρία απερίγραπτων αισθημάτων έκστασης,, που μόνο οι ρομαντικοί οπαδοί του μυστικισμού μπορούν να απολαύσουν. Η θρησκεία δεν είναι προϊόν λογικής, αλλά εξεταζόμενη εκ των έσω, είναι απόλυτα λογική. Η θρησκεία δεν εκπορεύεται από τη λογική της ανθρώπινης φιλοσοφίας, αλλά ως εμπειρία των θνητών είναι εντελώς λογική. Η θρησκεία αποτελεί την εμπειρία του θείου στη συνείδηση μιας ηθικής ύπαρξης εξελικτικής προέλευσης. Αντιπροσωπεύει την αληθή εμπειρία με τις αιώνιες πραγματικότητες στο χρόνο, την πραγμάτωση των πνευματικών απολαύσεων, ενώ ο άνθρωπος βρίσκεται ακόμη στη σάρκα.
(1104.5) 101:1.2 Ο Προσαρμοστής της Σκέψης δεν διαθέτει ειδικό μηχανισμό, δια του οποίου να επιτυγχάνει την αυτοέκφραση. Δεν υπάρχει μυστικιστικό, θρησκευτικό χάρισμα για την υποδοχή, ή την έκφραση των θρησκευτικών αισθημάτων. Οι εμπειρίες αυτές γίνονται διαθέσιμες μέσω του φυσιολογικά επιβαλλόμενου μηχανισμού της θνητής διάνοιας. Κι’ εκεί ακριβώς βρίσκεται η εξήγηση της δυσκολίας που έχει ο Προσαρμοστής, στο να αποκτήσει άμεση επικοινωνία με την υλική διάνοια του πλάσματος στο οποίο μόνιμα ενοικεί.
(1104.6) 101:1.3 Το θείο πνεύμα έρχεται σε επαφή με τον θνητό άνθρωπο, όχι στο χώρο της ευαισθησίας και των συναισθημάτων, αλλά στο χώρο της ανώτερης και πλέον εξαγνισμένης σκέψης. Είναι οι σκέψεις σας, όχι τα συναισθήματά σας που σας οδηγούν προς τον Θεό. Η θεία φύση μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο με τα μάτια του νου. Ωστόσο ο νους που πραγματικά ξεχωρίζει τον Θεό, που ακούει τον ενοικούντα Προσαρμοστή, είναι ο καθαρός νους. «Χωρίς ιερότητα, κανείς δεν μπορεί να δει τον Κύριο.» Ολόκληρη αυτή η εσωτερική και πνευματική επικοινωνία ορίζεται ως πνευματική ενόραση. Παρόμοιες θρησκευτικές εμπειρίες απορρέουν από την επίδραση που ασκείται στην ανθρώπινη διάνοια μέσω της συνδυασμένης δραστηριότητας του Προσαρμοστή και του Πνεύματος της Αλήθειας, όπως λειτουργούν εντός, και επί των ιδεών, των ιδανικών, της ενόρασης και των πνευματικών προσπαθειών των εξελισσόμενων υιών του Θεού.
(1105.1) 101:1.4 Η θρησκεία, λοιπόν, ζει και ακμάζει όχι δια της λογικής και του συναισθήματος, αλλά μάλλον δια της πίστης και της ενόρασης. Συνίσταται όχι μόνο στην ανακάλυψη καινούργιων δεδομένων, ή την απόκτηση κάποιας μοναδικής εμπειρίας, αλλά μάλλον στην ανακάλυψη καινούργιων, πνευματικών νοημάτων σε δεδομένα ήδη καλά γνωστά στην ανθρωπότητα. Η ανώτατη θρησκευτική εμπειρία δεν εξαρτάται από πρότερες πράξεις πίστης, παράδοσης και κύρους. Ούτε είναι η θρησκεία προϊόν ανώτερων αισθημάτων και καθαρά μυστικιστικών εντάσεων. Είναι, μάλλον, μια έντονα βαθιά και ουσιαστική εμπειρία πνευματικής επικοινωνίας με τις πνευματικές επιδράσεις που κατοικούν εντός της ανθρώπινης διάνοιας και στο σημείο που οι εμπειρίες αυτές προσδιορίζονται με όρους της ψυχολογίας, πρόκειται απλά για την εμπειρία του να βιώνει κανείς την πραγματικότητα της πίστης προς τον Θεό, ως την πραγματικότητα μιας παρόμοιας καθαρά προσωπικής εμπειρίας.
(1105.2) 101:1.5 Ενώ η θρησκεία δεν αποτελει το προϊόν των ορθολογιστικών συλλογισμών μιας υλικής κοσμολογίας, είναι, παρά ταύτα, το δημιούργημα μιας απόλυτα λογικής ενόρασης, η οποία πηγάζει από την διανοητική εμπειρία του ανθρώπου. Η θρησκεία δεν γεννιέται ούτε από τον απόκρυφο διαλογισμό, ούτε από την μεμονωμένη μελέτη, αν και, συνεχώς, είναι λίγο-πολύ μυστηριώδης και πάντα απροσδιόριστη και ανεξήγητη από την άποψη της διανοητικής κρίσης και της φιλοσοφικής λογικής. Το σπέρμα της αληθούς θρησκείας προέρχεται από το χώρο της ηθικής συναίσθησης του ανθρώπου και αποκαλύπτεται στην ανάπτυξη της πνευματικής ανθρώπινης ενόρασης, αυτής της ικανότητας της ανθρώπινης προσωπικότητας, η οποία προκύπτει ως επακόλουθο της παρουσίας του αποκαλύπτοντος τον Θεό Προσαρμοστή της Σκέψης στη θνητή διάνοια που διψά να γνωρίσει τον Θεό.2 [182]
(1105.3) 101:1.6 Η πίστη ενώνει την ηθική ενόραση με τις ευσυνείδητες διακρίσεις των αξιών και η προϋπάρχουσα εξελικτική αίσθηση του καθήκοντος ολοκληρώνει την προέλευση της θρησκείας. Η θρησκευτική εμπειρία καταλήγει, τελικά, στην αναντίρρητη επίγνωση του Θεού και την αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα της σωτηρίας της προσωπικότητας που πιστεύει.
(1105.4) 101:1.7 Μπορεί, λοιπόν, να θεωρηθεί ότι τα θρησκευτικά ιδανικά και οι πνευματικές παροτρύνσεις δεν είναι της φύσης που απλώς θα έκανε τους ανθρώπους να θέλουν να γνωρίσουν τον Θεό, αλλά μάλλον η φύση και η δύναμή τους είναι τέτοια, που επηρεάζουν βαθιά τους ανθρώπους με την πεποίθηση ότι οφείλουν να πιστεύουν στον Θεό. Η αίσθηση του εξελικτικού καθήκοντος και οι υποχρεώσεις που απορρέουν από το διαφωτισμό της αποκάλυψης κάνουν τόσο βαθιά εντύπωση στην ηθική φύση του ανθρώπου, ώστε να φθάνει, τελικά, στη διανοητική αυτή κατάσταση και στην ψυχική εκείνη διάθεση, όπου συμπεραίνει ότι δεν έχει το δικαίωμα να μην πιστεύει στο Θεό. Η ανώτερη και υπέρ-φιλοσοφική σοφία τέτοιων φωτισμένων και πιστών ατόμων τους διδάσκει, εν τέλει, ότι το να αμφισβητούν τον Θεό, ή να δυσπιστούν στην καλοσύνη του, θα ήταν σαν να προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι είναι αναξιόπιστο το πιο αληθινό και πιο βαθύ πράγμα στην ανθρώπινη διάνοια και ψυχή – ο θείος Προσαρμοστής.
(1105.5) 101:2.1 Η ύπαρξη της θρησκείας συνίσταται απόλυτα στην θρησκευτική εμπειρία των λογικών, μέσων, ανθρώπινων υπάρξεων. Και αυτή είναι η μοναδική έννοια κατά την οποία μπορεί, ποτέ, η θρησκεία να θεωρηθεί επιστημονική, ή ακόμη και ψυχολογική. Η απόδειξη του ότι η αποκάλυψη είναι αποκάλυψη, είναι το ίδιο το γεγονός της ανθρώπινης εμπειρίας: Το γεγονός ότι η αποκάλυψη πράγματι συνθέτει τις φαινομενικά αποκλίνουσες επιστήμες της φύσης και της θεολογίας της θρησκείας σε μια συνεπή, και λογική συμπαντική φιλοσοφία, μια συντονισμένη και αδιάσπαστη ερμηνεία της επιστήμης αλλά και της θρησκείας, δημιουργώντας εξ αυτού αρμονία στο νου και ικανοποίηση στο πνεύμα, η οποία δίνει τις απαντήσεις, στην ανθρώπινη εμπειρία, για τα ερωτήματα εκείνα της θνητής διάνοιας, που διακαώς επιθυμεί να μάθει πώς το Άπειρο επεξεργάζεται τη βούληση και τα σχέδιά του στην ύλη, τις διάνοιες και το πνεύμα.
(1106.1) 101:2.2 Η αιτιολόγηση είναι η μέθοδος της επιστήμης. Η πίστη είναι η μέθοδος της θρησκείας. Η λογική είναι η επιχειρούμενη τεχνική της φιλοσοφίας. Η αποκάλυψη εξισορροπεί την απουσία της μοροντιανής άποψης, παρέχοντας μία τεχνική για να επιτευχθεί η ενότητα στην ισοστάθμιση της πραγματικότητας και των σχέσεων της ύλης και του πνεύματος, δια της μεσολάβησης της διάνοιας. Και η πραγματική αποκάλυψη δεν καθιστά ποτέ την επιστήμη μη φυσική, τη θρησκεία μη λογική ή την φιλοσοφία παράλογη.
(1106.2) 101:2.3 Η λογική, μέσω της επιστημονικής μελέτης, μπορεί να οδηγήσει δια των φυσικών οδών σε μία Γενεσιουργό Αιτία, αλλά απαιτείται η θρησκευτική πίστη για να μεταμορφώσει τη Γενεσιουργό Αιτία της επιστήμης στο Θεό της σωτηρίας. Επιπλέον, δε, απαιτείται η αποκάλυψη για την επικύρωση αυτής της πίστης, αυτής της πνευματικής ενόρασης.
(1106.3) 101:2.4 Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι για να πιστέψει κανείς σ’ ένα Θεό, που υποθάλπει τη σωτηρία των ανθρώπων:
(1106.4) 101:2.5 1. Η ανθρώπινη εμπειρία, η προσωπική βεβαιότητα, η, κατά κάποιο τρόπο, επίσημη ελπίδα και εμπιστοσύνη που εκπορεύονται από τον ενοικούντα Προσαρμοστή της Σκέψης
(1106.5) 101:2.6 2. Η αποκάλυψη της αλήθειας, είτε δια της άμεσης, προσωπικής λειτουργίας του Πνεύματος της Αληθείας, είτε δια της επιφοίτησης επί των κόσμων των θείων Υιών, είτε δια των αποκαλύψεων των γραφών.
(1106.6) 101:2.7 Η επιστήμη τερματίζει τη λογική της αναζήτηση στην υπόθεση μιας Γενεσιουργού Αιτίας. Η θρησκεία δεν σταματά την πορεία της πίστης μέχρις ότου βεβαιωθεί για την ύπαρξη ενός Θεού της σωτηρίας. Η οξυδερκής μελέτη της επιστήμης υποδηλοί, λογικά, την πραγματικότητα και την ύπαρξη ενός Απόλυτου. Η θρησκεία πιστεύει ανεπιφύλακτα στην ύπαρξη και την πραγματικότητα ενός Θεού, ο οποίος υποστηρίζει τη σωτηρία της προσωπικότητας. Αυτό που η μεταφυσική αποτυγχάνει, ολοκληρωτικά, να κάνει και αυτό που ακόμη και η φιλοσοφία αποτυγχάνει, εν μέρει, να πράξει, το πράττει η αποκάλυψη. Επιβεβαιώνει, δηλαδή, ότι αυτή η Γενεσιουργός Αιτία της επιστήμης και ο Θεός της σωτηρίας της θρησκείας είναι ή μοναδική και ή ίδια Θεότητα.
(1106.7) 101:2.8 Η αιτιολόγηση είναι η απόδειξη της επιστήμης, η πίστη είναι απόδειξη της θρησκείας, η λογική είναι η απόδειξη της φιλοσοφίας, αλλά η αποκάλυψη επικυρώνεται μόνο από την ανθρώπινη εμπειρία. Η επιστήμη προσφέρει τη γνώση. Η θρησκεία προσφέρει την ευτυχία. Η φιλοσοφία προσφέρει την ενότητα. Η αποκάλυψη επιβεβαιώνει την εμπειρική αρμονία της τριπλής αυτής προσέγγισης της κοσμικής πραγματικότητας.
(1106.8) 101:2.9 Η μελέτη της φύσης δεν μπορεί παρά να αποκαλύψει ένα Θεό της φύσης, ένα Θεό της κίνησης. Η φύση επιδεικνύει μόνο την ύλη, την κίνηση και την εμψύχωση – τη ζωή. Η ύλη, μαζί με την ενέργεια, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, εκδηλώνεται στα ζώντα πλάσματα. Ωστόσο, ενώ το υλικό μέρος της ζωής γίνεται, έτσι, σχετικά συνεχές ως φαινόμενο, είναι απόλυτα παροδικό όσον αφορά στα άτομα. Η φύση δεν παρέχει τη βάση για εκλογικευμένη πίστη στη σωτηρία της ανθρώπινης προσωπικότητας. Ο θρησκευόμενος άνθρωπος που ανακαλύπτει το Θεό στη φύση, έχει ήδη ανακαλύψει, αρχικά, τον ίδιο αυτό, προσωπικό Θεό στην ίδια την ψυχή του.
(1106.9) 101:2.10 Η πίστη αποκαλύπτει το Θεό στην ψυχή. Η αποκάλυψη, το υποκατάστατο της μοροντιανής ενόρασης σ’ έναν εξελικτικό κόσμο, καθιστά τον άνθρωπο ικανό να δει στη φύση τον ίδιο Θεό που η πίστη παρουσιάζει στην ψυχή. Έτσι, λοιπόν, η αποκάλυψη γεφυρώνει με επιτυχία το χάσμα μεταξύ της ύλης και του πνεύματος, ακόμη και μεταξύ του δημιουργήματος και του Δημιουργού, μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού.
(1107.1) 101:2.11 Η μελέτη της φύσης τείνει, λογικά, προς την κατεύθυνση της λογικής διαφώτισης, ακόμη και της ζώσας εποπτείας, αλλά κατά κανένα ικανοποιητικό τρόπο δεν αποκαλύπτει ένα προσωπικό Θεό. Από την άλλη πλευρά, η φύση δεν προδίδει τίποτε το οποίο θα απέκλειε το σύμπαν από το να θεωρηθεί ως το έργο του Θεού της θρησκείας. Ο Θεός δεν μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα στη φύση, ο άνθρωπος, όμως, έχοντας βρει το Θεό με άλλους τρόπους, κάνει τη μελέτη της φύσης απόλυτα συνεπή με μία ανώτερη και περισσότερο πνευματική ερμηνεία του σύμπαντος.
(1107.2) 101:2.12 Η αποκάλυψη, ως φαινόμενο μιας συγκεκριμένης εποχής είναι παροδική. Ως ατομική, ανθρώπινη εμπειρία είναι συνεχής. Το θείο λειτουργεί στη θνητή προσωπικότητα ως ο Προσαρμοστής-δώρο του Πατέρα, ως το Πνεύμα της Αληθείας του Υιού, ως το Άγιο Πνεύμα του Συμπαντικού Πνεύματος, ενώ οι τρεις υπερανθρώπινες αυτές ιδιότητες ενοποιούνται στην ανθρώπινη, δια της εμπειρίας, εξέλιξη, ως λειτουργία του Υπέρτατου.
(1107.3) 101:2.13 Η αληθής θρησκεία είναι μία ενορατική ματιά στην πραγματικότητα, είναι η πίστη-παιδί της ηθικής συνείδησης και όχι απλά η διανοητική συναίνεση σε οποιοδήποτε δογματικό σύνολο πεποιθήσεων.3 [183] Η αληθής θρησκεία συνίσταται στην εμπειρία ότι «το ίδιο το Πνεύμα διαπιστώνει, μέσα από το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά του Θεού.» Η θρησκεία δεν συνίσταται σε θεολογικές υποδείξεις, αλλά στην πνευματική ενόραση και την ανωτερότητα της ελπίδας της ψυχής.
(1107.4) 101:2.14 Η βαθύτερη φύση σας – ο θείος Προσαρμοστής - γεννά εντός σας την πείνα και τη δίψα για δικαιοσύνη, μια βέβαιη λαχτάρα για τη θεία τελειότητα. Η θρησκεία είναι η πράξη της πίστης της αναγνώρισης αυτής της εσώτερης ανάγκης για την κατάκτηση του θείου. Και έτσι δημιουργούνται στην ψυχή η ελπίδα και η βεβαιότητα, για τις οποίες συνειδητοποιείτε ότι αποτελούν το δρόμο της σωτηρίας, τον τρόπο της επιβίωσης της προσωπικότητας, αλλά και όλες εκείνες οι αξίες που καταλήγετε να θεωρείτε αληθείς και σωστές.
(1107.5) 101:2.15 Η συναίσθηση της θρησκείας ουδέποτε εξαρτήθηκε, ούτε ποτέ θα εξαρτηθεί από τις πολλές γνώσεις, ή την ευφυή λογική. Είναι πνευματική επίγνωση και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που μερικοί από τους μεγαλύτερους θρησκευτικούς διδασκάλους του κόσμου, ακόμη και οι προφήτες, κατείχαν, ορισμένες φορές, τόσο λίγη από τη σοφία του κόσμου. Η θρησκευτική πίστη είναι στη διάθεση του αδαούς, όσο και του μορφωμένου.
(1107.6) 101:2.16 Η θρησκεία πρέπει πάντα να γίνεται η ίδια ο κριτής του εαυτού της. Δεν μπορεί ποτέ να γίνει αντικείμενο παρατήρησης, πολύ λιγότερο, δε, κατανόησης, απ’ έξω. Η μόνη σας βεβαιότητα για την ύπαρξη ενός προσωπικού Θεού βρίσκεται στην ίδια σας την ενόραση, όσον αφορά στην πίστη σας προς, και την εμπειρία σας με, πνευματικά θέματα. Για όλους τους συνανθρώπους σας που είχαν μια παρόμοια εμπειρία, δεν χρειάζονται επιχειρήματα πάνω στην προσωπικότητα, ή την ύπαρξη του Θεού, ενώ για όλους τους άλλους ανθρώπους που δεν είναι το ίδιο βέβαιοι για τον Θεό, κανένα επιχείρημα δεν θα μπορούσε να γίνει πειστικό.
(1107.7) 101:2.17 Η ψυχολογία μπορεί, πράγματι, να επιχειρήσει να μελετήσει τα φαινόμενα των θρησκευτικών αντιδράσεων προς το κοινωνικό περιβάλλον, αλλά δεν μπορεί ποτέ να ελπίσει ότι θα εισχωρήσει στα πραγματικά και εσώτερα κίνητρα και στη λειτουργία της θρησκείας. Μόνο η θεολογία, ο χώρος της πίστης και η τεχνική της αποκάλυψης μπορούν να παράσχουν κάποιο είδος λογικής ερμηνείας για τη φύση και το περιεχόμενο της θρησκευτικής εμπειρίας.
(1107.8) 101:3.1 Η θρησκεία είναι τόσο ζωτικής σημασίας, ώστε παραμένει σταθερή, παρά την απουσία της γνώσης. Υπάρχει, παρά την νόθευσή της με εσφαλμένες κοσμολογίες και λανθασμένες φιλοσοφίες. Επιζεί ακόμη και μέσα στη σύγχυση της μεταφυσικής. Εντός και εν μέσω όλων των ιστορικών μεταλλαγών της θρησκείας, παραμένει εκείνο που είναι απαραίτητο για την ανθρώπινη πρόοδο και σωτηρία: η συνείδηση της ηθικής και η επίγνωση του σωστού.
(1108.1) 101:3.2 Η πίστη-ενόραση, ή πνευματική διαίσθηση, είναι το χάρισμα της κοσμικής διάνοιας σε συνεργασία με τον Προσαρμοστή της Σκέψης, ο οποίος αποτελεί το δώρο του Πατέρα προς τον άνθρωπο. Η λογική του πνεύματος, η ευφυία της ψυχής, είναι το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος, το δώρο του Δημιουργικού Πνεύματος προς τον άνθρωπο. Η πνευματική φιλοσοφία, η σοφία της πνευματικής πραγματικότητας, είναι το χάρισμα του Πνεύματος της Αληθείας, το συνδυασμένο δώρο των επιφοιτούντων Υιών στα παιδιά των ανθρώπων. Και ο συντονισμός και αλληλοσυσχετισμός των πνευματικών αυτών δώρων καθιστούν τον άνθρωπο προσωπικότητα πνευματική, στο εν δυνάμει πεπρωμένο του.
(1108.2) 101:3.3 Είναι η ίδια αυτή πνευματική προσωπικότητα, σε πρωτόγονη και εμβρυϊκή μορφή, το κομμάτι που κατέχει ο Προσαρμοστής, εκείνο που επιζεί μετά τον φυσικό θάνατο της σάρκας. Η σύνθετη αυτή οντότητα με την πνευματική προέλευση, σε συνδυασμό με την ανθρώπινη εμπειρία είναι σε θέση, μέσω του τρόπου ζωής που παρέχεται από τους θείους Υιούς, να διασωθεί (υπό την εποπτεία του Προσαρμοστή) μετά τη διάλυση του υλικού εγώ της διάνοιας και της ύλης, όταν η παροδική αυτή συνεργασία του υλικού και του πνευματικού διακοπεί, εξ αιτίας της παύσης του μηχανισμού της ζωής.
(1108.3) 101:3.4 Δια της θρησκευτικής πίστης, η ανθρώπινη ψυχή αποκαλύπτεται και επιδεικνύει την εν δυνάμει θεία υπόσταση της αναδυόμενης φύσης της με τον χαρακτηριστικό τρόπο δια του οποίου προτρέπει την ανθρώπινη προσωπικότητα να αντιδράσει έναντι ορισμένων σκληρών διανοητικών και απαιτητικών κοινωνικών καταστάσεων. Η γνήσια πνευματική πίστη (η αληθής ηθική συνείδηση) αποκαλύπτεται κατά το ότι:
(1108.4) 101:3.5 1. Κάνει το ήθος και την ηθική να προοδεύουν, παρά τις εγγενείς και αντίξοες ανιμαλιστικές τάσεις.
(1108.5) 101:3.6 2. Δημιουργεί μια ανώτερη εμπιστοσύνη στην καλοσύνη του Θεού, ακόμη και εν όψει πικρών απογοητεύσεων και απόλυτων ανατροπών.
(1108.6) 101:3.7 3. Γεννά μεγάλο θάρρος και αυτοπεποίθηση, παρά τις φυσικές αντιξοότητες και τις σωματικές απώλειες.
(1108.7) 101:3.8 4. Επιδεικνύει ανεξήγητη ισορροπία και διαρκή ηρεμία, παρά τις ασθένειες που προκαλούν σύγχυση, ή ακόμη και έντονο φυσικό πόνο.
(1108.8) 101:3.9 5. Διατηρεί μια μυστήρια ισορροπία και αυτοκυριαρχία της προσωπικότητας σε περιπτώσεις προσβολής και υπέρτατης αδικίας.
(1108.9) 101:3.10 6. Διατηρεί μια θεία εμπιστοσύνη στην τελική νίκη, παρά τη σκληρότητα της φαινομενικά τυφλής μοίρας και της προφανούς απόλυτης αδιαφορίας των φυσικών δυνάμεων για την ανθρώπινη ευημερία.
(1108.10) 101:3.11 7. Διατηρεί την ακράδαντη πίστη στον Θεό, παρ’ όλες τις αντίθετες εκδηλώσεις της λογικής και αντιστέκεται με επιτυχία σ’ όλες τις άλλες διανοητικές σοφιστείες.
(1108.11) 101:3.12 8. Συνεχίζει να επιδεικνύει άφοβη πίστη στη σωτηρία της ψυχής, ανεξάρτητα από τις απατηλές διδαχές της ψευδούς επιστήμης και τις πειστικές πλάνες της σαθρής φιλοσοφίας.
(1108.12) 101:3.13 9. Ζει και θριαμβεύει ανεξάρτητα από το συντριπτικό βάρος των σύνθετων και μονομερών πολιτισμών της σύγχρονης εποχής.
(1108.13) 101:3.14 10. Συνεισφέρει στη συνεχή παρουσία4 [184] του αλτρουισμού, σε πείσμα του ανθρώπινου εγωισμού, των κοινωνικών ανταγωνισμών, της παραγωγικής απληστίας και των λανθασμένων πολιτικών διευθετήσεων.5 [184]
(1108.14) 101:3.15 11. Προσκολλάται σταθερά σε μια ανώτερη πίστη στην ενότητα του σύμπαντος και τη θεία καθοδήγηση, ανεξάρτητα από την παρουσία του κακού και της αμαρτίας, που προκαλούν σύγχυση.
(1108.15) 101:3.16 12. Πορεύεται κατ’ ευθείαν προς τον Θεό που λατρεύει, σε πείσμα των πάντων. Τολμά να δηλώσει, «Ακόμα κι’ αν με συντρίψει, θα τον υπηρετώ.»
(1108.16) 101:3.17 Γνωρίζουμε, λοιπόν, από τρία φαινόμενα, ότι ο άνθρωπος διαθέτει θείο πνεύμα, ή πνεύματα που κατοικούν εντός του. Αρχικά, δια της προσωπικής εμπειρίας – της θρησκευτικής πίστης. Κατόπιν δια της αποκάλυψης – ατομικής και φυλετικής. Και τρίτον δια της εκπληκτικής επίδειξης τέτοιων εξαιρετικών και υπερφυσικών αντιδράσεων προς το φυσικό του περιβάλλον, όπως αυτές παρουσιάζονται από την προηγούμενη αφήγηση των δώδεκα πνευματικοφανών εκδηλώσεων κάτω από ουσιαστικές και σκληρές καταστάσεις της πραγματικής, ανθρώπινης υπόστασης. Και, υπάρχουν κι’ άλλες, ακόμη.
(1109.1) 101:3.18 Και τούτο είναι απλά μια τόσο ζωτικής σημασίας και σθεναρή εκδήλωση της πίστης στο χώρο της θρησκείας, που κάνει τον άνθρωπο ικανό να επιβεβαιώνει την προσωπική του κατοχή και την πνευματική πραγματικότητα της κορυφούμενης αυτής ιδιότητας της ανθρώπινης φύσης, της θρησκευτικής εμπειρίας.
(1109.2) 101:4.1 Επειδή ο κόσμος σας αγνοεί, γενικά, τις αρχές, ακόμη και τις φυσικές αρχές, θεωρήθηκε φρόνιμο, από καιρό σε καιρό να παρέχονται στοιχεία κοσμολογίας.6 [185] Και τούτο πάντα δημιουργεί πρόβλημα για το μέλλον. Οι νόμοι της αποκάλυψης με τις απαγορεύσεις τους μας εμποδίζουν σε μεγάλο βαθμό να μεταδώσουμε αδικαιολόγητες, ή πρόωρες γνώσεις. Οποιαδήποτε κοσμολογία, αν παρουσιασθεί ως μέρος της αποκαλυφθείσας θρησκείας, είναι καταδικασμένη να διογκωθεί υπερβολικά, σε πολύ σύντομο χρόνο. Συνεπώς, οι μελλοντικοί σπουδαστές μιας τέτοιας αποκάλυψης, μπαίνουν τον πειρασμό να απορρίψουν κάθε στοιχείο γνήσιας θρησκευτικής αλήθειας που μπορεί να περιέχει, επειδή ανακαλύπτουν λάθη στη σχετική κοσμολογία που παρουσιάζεται σ’ αυτήν.
(1109.3) 101:4.2 Η ανθρωπότητα πρέπει να κατανοήσει ότι εμείς, που συμμετέχουμε στην αποκάλυψη της αλήθειας περιοριζόμαστε πολύ αυστηρά από τις εντολές των ανωτέρων μας. Δεν έχουμε την ελευθερία να επισπεύσουμε τις ανακαλύψεις χιλίων ετών. Οι αποκαλυπτές πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με τις οδηγίες, οι οποίες αποτελούν μέρος της εντολής της αποκάλυψης. Δεν γνωρίζουμε πώς να αντιπαρέλθουμε αυτή τη δυσκολία είτε τώρα, είτε κάποτε, στο μέλλον. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι, ενώ τα ιστορικά γεγονότα και οι θρησκευτικές αλήθειες της σειράς αυτής των παρουσιάσεων της αποκάλυψης θα παραμείνουν στους αιώνες που θα έλθουν, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, πολλές από τις αναφορές μας πάνω στις φυσικές επιστήμες θα χρειασθούν αναθεώρηση, συνεπεία των πρόσθετων επιστημονικών εξελίξεων και των νέων ανακαλύψεων. Αυτές τις καινούργιες εξελίξεις τις διαβλέπουμε από τώρα, αλλά μας απαγορεύεται να περιλάβουμε τα δεδομένα αυτά, που δεν έχουν αποκαλυφθεί από την ανθρωπότητα, στα αρχεία της αποκάλυψης. Ας γίνει σαφές ότι οι αποκαλύψεις δεν είναι, αναγκαστικά, προϊόντα έμπνευσης. Ενώ η θεία, ή η πνευματική ενόραση αποτελεί δώρο, η ανθρώπινη σοφία πρέπει να εξελιχθεί.
(1109.4) 101:4.3 Η αλήθεια είναι πάντα αποκάλυψη: αυταποκάλυψη, όταν αναδύεται ως αποτέλεσμα του έργου του ενοικούντος Προσαρμοστή. Εποχική αποκάλυψη όταν παρουσιάζεται δια της λειτουργίας μιας άλλης ουράνιας επίδρασης, ομάδας, ή προσωπικότητας.
(1109.5) 101:4.4 Σε τελική ανάλυση, η θρησκεία θα κριθεί από τους καρπούς της, σύμφωνα με τον τρόπο και την έκταση που επιδεικνύει την ίδια της την εγγενή και θεία ανωτερότητα.
(1109.6) 101:4.5 Η αλήθεια μπορεί να είναι εν μέρει εμπνευσμένη, έστω και αν η αποκάλυψη αποτελεί πάντα πνευματικό φαινόμενο. Ενώ οι σχετικές με την κοσμολογία αναφορές δεν είναι ποτέ εμπνευσμένες, οι αποκαλύψεις αυτές είναι ανυπολόγιστης αξίας κατά το ότι, έστω και προσωρινά αποσαφηνίζουν τη γνώση δια:
(1109.7) 101:4.6 1. Της μείωσης της σύγχυσης με την εξουσιαστική εξάλειψη του φόβου.
(1109.8) 101:4.7 2. Του συντονισμού των γνωστών γεγονότων και παρατηρήσεων, ή εκείνων που πρόκειται να γίνουν γνωστά.
(1110.1) 101:4.8 3. Της αποκατάστασης σημαντικών τμημάτων γνώσεων που χάθηκαν και που αφορούν στις εποχικές διαδικασίες του μακρινού παρελθόντος
(1110.2) 101:4.9 4. Της παροχής πληροφοριών, οι οποίες θα συμπληρώσουν τα ζωτικής σημασίας κενά στις κατά τα λοιπά θεμιτές γνώσεις.
(1110.3) 101:4.10 5. Της παρουσίασης κοσμικών δεδομένων κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να διευκρινίζονται οι πνευματικές διδαχές οι οποίες εμπεριέχονται στην ακολουθούσα αποκάλυψη.
(1110.4) 101:5.1 Η αποκάλυψη είναι η τεχνική με την οποία ατέλειωτοι αιώνες εξοικονομούνται στο απαραίτητο έργο της κατάταξης και της λεπτομερούς εξέτασης των σφαλμάτων της εξέλιξης από τις αλήθειες των πνευματικών αποκτημάτων.
(1110.5) 101:5.2 Η επιστήμη ασχολείται με γεγονότα. Η θρησκεία ενδιαφέρεται μόνο για τις αξίες. Δια της πεφωτισμένης φιλοσοφίας η διάνοια επιχειρεί να συνενώσει τις έννοιες των γεγονότων αλλά και των αξιών, φθάνοντας έτσι στην αρχή της απόλυτης πραγματικότητας. Να θυμάστε ότι η επιστήμη είναι ο χώρος της γνώσης, η φιλοσοφία ο χώρος της σοφίας και η θρησκεία η σφαίρα της εμπειρίας της πίστης. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η θρησκεία παρουσιάζει δύο φάσεις εκδηλώσεων:
(1110.6) 101:5.3 1. Την εξελικτική θρησκεία. Την εμπειρία της πρωτόγονης λατρείας, την θρησκεία που αποτελεί διανοητικό παράγωγο.
(1110.7) 101:5.4 2. Την δι’ αποκαλύψεως θρησκεία. Τη συμπαντική στάση που αποτελεί πνευματικό παράγωγο. Την βεβαιότητα και την πίστη στην διατήρηση των αιώνιων πραγματικοτήτων, στη σωτηρία της προσωπικότητας, και την τελική κατάκτηση της κοσμικής Θεότητας, οι προθέσεις της οποίας κατέστησαν όλα αυτά δυνατά. Είναι μέρος του σχεδίου του σύμπαντος το ότι, αργά, ή γρήγορα, η εξελικτική θρησκεία προορίζεται να δεχθεί την πνευματική εξάπλωση της αποκάλυψης.
(1110.8) 101:5.5 Τόσον η επιστήμη όσο και η θρησκεία ξεκινούν λαμβάνοντας ως δεδομένες ορισμένες, γενικά αποδεκτές, βάσεις για λογικά συμπεράσματα. Επιπλέον, πρέπει με τον ίδιο τρόπο και η φιλοσοφία να αρχίσει την διαδρομή της λαμβάνοντας ως δεδομένη την ύπαρξη τριών καταστάσεων:
(1110.9) 101:5.6 1. Του υλικού σώματος
(1110.10) 101:5.7 2. Του υπερφυσικού επιπέδου της ανθρώπινης ύπαρξης, της ψυχής, ή, ακόμη του ενοικούντος πνεύματος.
(1110.11) 101:5.8 3. Της ανθρώπινης διάνοιας, του μηχανισμού για την εσωτερική επικοινωνία και την αλληλοσύνδεση μεταξύ του πνεύματος και της ύλης, μεταξύ του υλικού και του πνευματικού.
(1110.12) 101:5.9 Οι επιστήμονες συνδέουν γεγονότα, οι φιλόσοφοι συντονίζουν τις έννοιες, ενώ οι προφήτες ανυψώνουν τα ιδανικά. Τα συναισθήματα και οι ευαισθησίες ακολουθούν σταθερά τη θρησκεία, αλλά δεν είναι θρησκεία. Η θρησκεία μπορεί να είναι η αίσθηση της εμπειρίας, αλλά δεν είναι η εμπειρία του αισθήματος. Ούτε η λογική (η εκλογίκευση), ούτε ευαισθησίες (τα συναισθήματα) αποτελούν βασικά μέρη της θρησκευτικής εμπειρίας, παρά το ότι και τα δύο μπορούν με ποικίλους τρόπους να συνδέονται με την άσκηση της πίστης στην επέκταση της πνευματικής ενόρασης σε πραγματικότητα, πάντα σύμφωνα με το επίπεδο και τις εκ φύσεως τάσεις της συγκεκριμένης διάνοιας.
(1110.13) 101:5.10 Η εξελικτική θρησκεία είναι το αποτέλεσμα του δώρου του συνοδού πνεύματος του τοπικού σύμπαντος, του επιφορτισμένου με τη δημιουργία και την υπόθαλψη του χαρακτηριστικού της λατρείας στον εξελικτικό άνθρωπο. Παρόμοιες πρωτόγονες θρησκείες ασχολούνται άμεσα με τα ήθη και την ηθική, την αίσθηση του ανθρώπινου καθήκοντος. Οι θρησκείες αυτές στηρίζονται στη βεβαιότητα της συνείδησης και καταλήγουν στη σταθεροποίηση των σχετικά ηθικών πολιτισμών.
(1111.1) 101:5.11 Οι ατομικά αποκαλυφθείσες θρησκείες υποστηρίζονται από τα επιφοιτούντα πνεύματα, που αντιπροσωπεύουν τα τρία πρόσωπα της Παραδείσιας Τριάδας και ασχολούνται κυρίως με την εξάπλωση της αλήθειας. Η εξελικτική θρησκεία ξαναφέρνει στο άτομο την έννοια του ατομικού καθήκοντος. Η δι’ αποκαλύψεως θρησκεία δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην αγάπη, το χρυσό κανόνα.
(1111.2) 101:5.12 Η θρησκεία που εξελίχθηκε στηρίζεται αποκλειστικά στην πίστη. Η αποκάλυψη παρέχει την επιπλέον βεβαιότητα της διευρυμένης παρουσίασης των αληθειών του θείου και της πραγματικότητας και την ακόμη περισσότερο πολύτιμη κατάθεση της ουσιαστικής εμπειρίας που συσσωρεύεται ως συνέπεια της πρακτικής λειτουργικής ένωσης της πίστης της εξέλιξης και της αλήθειας της αποκάλυψης. Μία τέτοια λειτουργική ένωση της ανθρώπινης πίστης και της θείας αλήθειας συνιστά την κατάκτηση ενός χαρακτήρα που είναι ήδη καθ’ οδόν για την απόκτηση της μοροντιανής προσωπικότητας.
(1111.3) 101:5.13 Η εξελικτική θρησκεία παρέχει μόνο τη βεβαιότητα της πίστης και την επαλήθευση της συνείδησης. Η δι’ αποκαλύψεως θρησκεία παρέχει τη βεβαιότητα της πίστης μαζί με την αλήθεια της ζώσας εμπειρίας στις πραγματικότητες της αποκάλυψης. Το τρίτο βήμα στη θρησκεία, ή η τρίτη φάση της θρησκευτικής εμπειρίας, έχει να κάνει με το μοροντιανό επίπεδο, την καλύτερη κατανόηση της μοροντιανής σοφίας. Ολοένα σε μεγαλύτερο βαθμό, κατά την πρόοδο στο μοροντιανό επίπεδο, οι αλήθειες της δι’ αποκαλύψεως θρησκείας διευρύνονται. Όλο και περισσότερο θα κατανοείτε την αλήθεια των υπέρτατων αξιών, της θείας καλοσύνης, των συμπαντικών σχέσεων των αιώνιων πραγματικοτήτων και του απώτατου πεπρωμένου.
(1111.4) 101:5.14 Όλο και περισσότερο, καθ’ όλη τη διάρκεια της μοροντιανής προόδου, η βεβαιότητα της αλήθειας αντικαθιστά τη βεβαιότητα της πίστης. Όταν, τελικά, θα ενταχθείτε στον πραγματικό πνευματικό κόσμο, τότε η βεβαιότητα της καθαρής πνευματικής ενόρασης θα λειτουργήσει στη θέση της πίστης και της αλήθειας, ή σε συνδυασμό με, και υπερτιθέμενη των, παλαιότερων αυτών τεχνικών της προσωπικής βεβαιότητας.
(1111.5) 101:6.1 Η μοροντιανή φάση της αποκαλυφθείσας θρησκείας έχει να κάνει με την εμπειρία της σωτηρίας και η μεγάλη της ώθηση είναι η επίτευξη της πνευματικής τελειότητας. Υπάρχει, επίσης, παρούσα η υψηλή παρόρμηση της λατρείας, συνδυαζόμενη με μια επιτακτική ανάγκη για αυξημένες ηθικές υπηρεσίες. Η μοροντιανή ενόραση συνεπάγεται μια αεί διευρυνόμενη επίγνωση του Επτάπτυχου, του Υπέρτατου, ακόμη και του Ύπατου.
(1111.6) 101:6.2 Σε κάθε θρησκευτική εμπειρία, από την πρώιμη εκκίνησή της στο υλικό επίπεδο, ως τη στιγμή της επίτευξης της πλήρους πνευματικής υπόστασης7 [186] ο Προσαρμοστής είναι το μυστικό της ατομικής επίγνωσης της πραγματικότητας της ύπαρξης του Υπέρτατου. Και ο ίδιος αυτός Προσαρμοστής κρατά, επίσης, τα μυστικά της πίστης σας στην υπερβατική επίτευξη του Ύπατου. Η εμπειρική προσωπικότητα του εξελισσόμενου ανθρώπου, ενωμένη στην ουσία του Προσαρμοστή του υπαρκτού Θεού, συνιστά την εν δυνάμει ολοκλήρωση της υπέρτατης ύπαρξης και εγγενώς αποτελεί τη βάση για την πέραν του πεπερασμένου κατάληξη της υπερβατικής προσωπικότητας.
(1111.7) 101:6.3 Η ηθική θα περιλάβει τις αποφάσεις που βασίζονται σε λογικές γνώσεις, διευρυμένες από τη σοφία και καθαγιασμένες από τη θρησκευτική πίστη. Παρόμοιες επιλογές είναι πράξεις ηθικής φύσης και αποδείξεις της ύπαρξης της ηθικής προσωπικότητας, του προπομπού της μοροντιανής προσωπικότητας και εν τέλει, της αληθούς πνευματικής υπόστασης.
(1111.8) 101:6.4 Ο εξελικτικός τύπος γνώσης δεν είναι παρά η συσσώρευση πρωτοπλασματικού υλικού μνήμης. Είναι η πλέον πρωτόγονη μορφή της συνείδησης των πλασμάτων. Η σοφία περικλείει τις έννοιες οι οποίες σχηματοποιήθηκαν από την πρωτοπλασματική μνήμη κατά τη διαδικασία συσχετισμού και επανασυνδυασμού και παρόμοια φαινόμενα διαφοροποιούν την ανθρώπινη διάνοια από τον απλό, ζωώδη νου. Τα ζώα έχουν γνώσεις, αλλά μόνον ο άνθρωπος διαθέτει την ικανότητα της σοφίας. Η αλήθεια μπορεί να βρεθεί από τον άνθρωπο που έχει το χάρισμα της σοφίας, δια της επιφοίτησης, σε μια τέτοια διάνοια, των πνευμάτων του Πατέρα και των Υιών, του Προσαρμοστή της Σκέψης και του Πνεύματος της Αληθείας.
(1112.1) 101:6.5 Ο Χριστός Μιχαήλ, όταν επεφοίτησε στην Ουράντια, έζησε υπό το καθεστώς της εξελικτικής θρησκείας ως την εποχή της βάπτισής του. Από τη στιγμή εκείνη ως τη στιγμή της σταύρωσής του, περιλαμβανομένης και αυτής, επετέλεσε το έργο του δια της συνδυασμένης καθοδήγησης της εξελικτικής και της δι’ αποκαλύψεως θρησκείας. Από το πρωί της ανάστασής του ως την ανάληψή του, πέρασε από τις ποικίλες φάσεις της μοροντιανής ζωής από τις οποίες περνούν οι άνθρωποι,8 [187] από τον κόσμο της ύλης σ’ εκείνον του πνεύματος. Μετά την ανάληψή του, ο Μιχαήλ έγινε κύριος της εμπειρίας της Υπεροχής, της πραγμάτωσης του Υπέρτατου. Και όντας το μοναδικό άτομο στον Νέβαδον που διέθετε την απεριόριστη ικανότητα να βιώνει την πραγματικότητα του Υπέρτατου, έφθασε αμέσως στο επίπεδο της κυριαρχίας επί της υπεροχής μέσα στο δικό του τοπικό σύμπαν.
(1112.2) 101:6.6 Όσον αφορά στον άνθρωπο, η τελική συγχώνευση και η προκύπτουσα ενοποίηση με τον ενοικούντα Προσαρμοστή – τη σύνθεση του ανθρώπου και της ουσίας του Θεού στην προσωπικότητα – τον καθιστούν, δυνητικά, ζωντανό μέρος του Υπέρτατου και εξασφαλίζουν σ’ αυτήν την, κάποτε, θνητή ύπαρξη το αιώνιο φως της γέννησης της ατέλειωτης επιδίωξης της τελικότητας της υπηρεσίας στο σύμπαν για, και μαζί, με το Υπέρτατο.
(1112.3) 101:6.7 Η αποκάλυψη διδάσκει στο θνητό άνθρωπο ότι, για να αρχίσει μια τέτοια μεγαλειώδης και ενδιαφέρουσα πορεία μέσα στο διάστημα, μέσα στο χρόνο που περνά, πρέπει να ξεκινήσει από την οργάνωση της γνώσης σε έννοια-απόφαση. Έπειτα, να κάνει τη σοφία να εργασθεί αδιάλειπτα πάνω στο ανώτερο έργο της, του να μετασχηματίσει τις ψυχρές έννοιες σε ολοένα πρακτικότερες, αλλά παρά ταύτα ουράνιες έννοιες, ακόμα και στις αρχές εκείνες, οι οποίες είναι τόσο λογικές ως έννοιες και τόσο ορθολογιστικές ως ιδεώδη, που ο Προσαρμοστής τολμά να συνδυάσει και να εξαγνίσει, ώστε να είναι διαθέσιμες για μια τέτοια ένωση στην πεπερασμένη διάνοια, που θα τις κάνει πραγματικό ανθρώπινο συμπλήρωμα έτοιμο, με τον τρόπο αυτό, για τη δράση του Πνεύματος της Αληθείας των Υιών, των μέσα στο χρόνο και το διάστημα, εκδηλώσεων της αλήθειας του Παραδείσου – της συμπαντικής αλήθειας. Ο συντονισμός των εννοιών-αποφάσεων, των λογικών ιδεωδών και της θείας αλήθειας συνιστά την επίτευξη ενάρετου χαρακτήρα, την προϋπόθεση για να γίνει ο άνθρωπος δεκτός στις αιώνια εξαπλούμενες και διευρυνόμενες πνευματικές πραγματικότητες των μοροντιανών κόσμων.
(1112.4) 101:6.8 Οι διδαχές του Ιησού απετέλεσαν την πρώτη Ουραντιανή θρησκεία, η οποία τόσο άρτια αγκάλιασε τον αρμονικό συντονισμό της γνώσης, της σοφίας, της πίστης, της αλήθειας και της αγάπης, ώστε να διασφαλίσει ολοκληρωτικά και ταυτόχρονα την εγκόσμια ηρεμία, τη διανοητική βεβαιότητα, τον ηθικό διαφωτισμό, τη φιλοσοφική σταθερότητα, τη δεοντολογική ευαισθησία, την επίγνωση του Θεού, και τη θετική διασφάλιση της ατομικής σωτηρίας. Η πίστη του Ιησού έδειξε το δρόμο στην τελικότητα της ανθρώπινης σωτηρίας, στο ύπατο του ανθρώπινου, συμπαντικού επιτεύγματος, αφού φρόντισε για:
(1112.5) 101:6.9 1. Τη σωτηρία από τα υλικά δεσμά, στην ατομική συνειδητοποίηση της υϊκής σχέσης προς τον Θεό, ο οποίος είναι πνεύμα.
(1112.6) 101:6.10 2. Τη σωτηρία από την διανοητική δουλεία: ο άνθρωπος θα μάθει την αλήθεια και η αλήθεια θα τον απελευθερώσει.
(1112.7) 101:6.11 3. Τη σωτηρία από την πνευματική τυφλότητα, την συνειδητοποίηση από τον άνθρωπο της αδελφότητας των θνητών υπάρξεων και τη μοροντιανή επίγνωση της συναδέλφωσης όλων των πλασμάτων του σύμπαντος. Την υπηρεσία-ανακάλυψη της πνευματικής πραγματικότητας και την λειτουργία-αποκάλυψη της καλοσύνης των πνευματικών αξιών.
(1113.1) 101:6.12 4. Τη σωτηρία από τις ατέλειες του εγώ, δια της κατάκτησης των πνευματικών επιπέδων του σύμπαντος και δια της εν τέλει συνειδητοποίησης της αρμονίας της ΧαΒόνα και της τελειότητας του Παραδείσου.
(1113.2) 101:6.13 5. Τη σωτηρία από το εγώ, την απελευθέρωση από τους περιορισμούς της αυτοσυνείδησης, δια της κατάκτησης των κοσμικών επιπέδων της Υπέρτατης διάνοιας, αλλά και δια του συντονισμού με τα επιτεύγματα όλων των άλλων ενσυνείδητων υπάρξεων.
(1113.3) 101:6.14 6. Τη σωτηρία από τον χρόνο, την κατάκτηση μιας αιώνιας ζωής, ατέλειωτης πορείας προς την αναγνώριση του Θεού και την υπηρεσία προς τον Θεό.
(1113.4) 101:6.15 7. Τη σωτηρία από το πεπερασμένο, την τελειοποιημένη συνένωση με τη Θεότητα, εντός και δια του Υπέρτατου, δια της οποίας τα πλάσματα επιχειρούν την υπερβατική ανακάλυψη του Ύπατου στα μετά την τελικότητα επίπεδα του απολυτοειδούς.
(1113.5) 101:6.16 Μία τέτοια επτάπτυχη σωτηρία είναι αντίστοιχη με την ολοκλήρωση και την τελειότητα της πραγμάτωσης της ύπατης εμπειρίας του Πατέρα του Σύμπαντος. Και όλα αυτά εμπεριέχονται, δυνητικά, στην πραγματικότητα της πίστης της ανθρώπινης θρησκευτικής εμπειρίας. Και τούτο μπορεί να συμβαίνει9 [188] επειδή η πίστη του Ιησού καλλιεργήθηκε από τις, και υπήρξε αποκαλυπτική ακόμη και των, πραγματικοτήτων, που βρίσκονται πέραν του απώτατου. Η πίστη του Ιησού προσέγγισε το επίπεδο ενός συμπαντικού απόλυτου σε τέτοιο σημείο, όπου γίνεται δυνατόν να εκδηλωθεί στον εξελισσόμενο κόσμο του χρόνου και του διαστήματος.
(1113.6) 101:6.17 Δια της οικειοποίησης της πίστης του Ιησού, μπορεί ο θνητός άνθρωπος να προβλέψει έγκαιρα τις πραγματικότητες της αιωνιότητας. Ο Ιησούς έκανε την ανακάλυψη, μέσω της ανθρώπινης εμπειρίας, του Ανέκκλητου Πατέρα και οι αδελφοί του στη θνητή σάρκα μπορούν να τον ακολουθήσουν στην ίδια αυτή εμπειρία της ανακάλυψης του Πατέρα. Επιπλέον, μπορούν να επιτύχουν, έτσι όπως είναι, την ίδια ικανοποίηση στην εμπειρία αυτή με τον Πατέρα, όπως ο Ιησούς τον καιρό του. Καινούργιες δυναμικές ενεργοποιήθηκαν στο σύμπαν του Νέβαδον, ως συνέπεια της τελικής επιφοίτησης του Μιχαήλ και μία από αυτές ήταν το καινούργιο φως στο δρόμο της αιωνιότητας που οδηγεί στον Πατέρα των πάντων και που μπορούν να το διασχίσουν ακόμη και οι θνητοί από φθαρτή σάρκα και αίμα στην αρχική ζωή των πλανητών του διαστήματος. Ο Ιησούς ήταν και είναι ο νέος, ζωντανός δρόμος, δια του οποίου ο άνθρωπος μπορεί να φθάσει τη θεία κληρονομία που όρισε ο Πατέρας πως θα γίνει δική του, αρκεί μόνο να τη ζητήσει. Στον Ιησού εκδηλώνονται πλούσια η αρχή αλλά και το τέλος της εμπειρίας της πίστης της ανθρωπότητας, ακόμη και της θείας ανθρωπότητας.
(1113.7) 101:7.1 Η ιδέα είναι μόνο θεωρητικό σχέδιο δράσης, ενώ η θετική απόφαση είναι επικυρωμένο σχέδιο δράσης. Το στερεότυπο είναι σχέδιο δράσης που γίνεται αποδεκτό χωρίς επικύρωση. Το υλικό από το οποίο οικοδομείται η ατομική θρησκευτική φιλοσοφία προέρχεται από την εσώτερη αλλά και από την περιβαλλοντική εμπειρία του ατόμου. Το κοινωνικό επίπεδο, οι οικονομικές συνθήκες, οι ευκαιρίες για εκπαίδευση, οι ηθικές κατευθύνσεις, οι θεσμικές επιδράσεις, οι πολιτικές εξελίξεις, οι φυλετικές τάσεις και οι θρησκευτικές διδασκαλίες του χρόνου και του τόπου, όπου ζει το άτομο, όλα αποτελούν παράγοντες για το σχηματισμό της ατομικής θρησκευτικής φιλοσοφίας. Ακόμη και η έμφυτη ιδιοσυγκρασία και η διανοητική κλίση καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το θρησκευτικό φιλοσοφικό πρότυπο. Το επάγγελμα, ο γάμος και οι συγγενείς, όλα επηρεάζουν την εξέλιξη των ατομικών προτύπων ζωής ενός ατόμου.
(1113.8) 101:7.2 Η θρησκευτική φιλοσοφία εξελίσσεται μέσα από μία λογική ανάπτυξη ιδεών, σε συνάρτηση με τις εμπειρίες10 [189] της ζωής, όπως και οι δύο τροποποιούνται από την τάση να μιμηθεί κανείς τους συντρόφους του. Η σταθερότητα των φιλοσοφικών συμπερασμάτων εξαρτάται από την ενθουσιώδη, ειλικρινή και οξυδερκή σκέψη, σε συνάρτηση με την ευαισθησία προς τις έννοιες και την ακρίβεια της αξιολόγησης. Οι ηθικά δειλοί ουδέποτε φθάνουν στα ανώτερα επίπεδα της φιλοσοφικής σκέψης. Απαιτείται σθένος για να μπει κανείς σε καινούργια επίπεδα εμπειρίας και να επιχειρήσει να εξερευνήσει τους άγνωστους χώρους της διανοητικής ζωής.
(1114.1) 101:7.3 Τώρα, πλέον, υπάρχουν καινούργια συστήματα αξιών. Επιτυγχάνονται νέες διατυπώσεις αρχών και προτύπων. Οι συμπεριφορές και τα ιδεώδη ανασχηματίζονται. Επιτυγχάνεται κάποια γνώση για ένα προσωπικό Θεό, ακολουθούμενη από τις διευρυμένες απόψεις των σχέσεων μαζί του.
(1114.2) 101:7.4 Η μεγάλη διαφορά μεταξύ της θρησκευτικής και της μη θρησκευτικής φιλοσοφίας της ζωής συνίσταται στη φύση και το επίπεδο των αναγνωρισμένων αξιών, όπως επίσης και στο αντικείμενο της πίστης. Υπάρχουν τέσσερις φάσεις στην εξέλιξη της θρησκευτικής φιλοσοφίας: Μια παρόμοια εμπειρία μπορεί να αποτελεί, απλά, συμμόρφωση, παραδομένη στην υποταγή στις παραδόσεις και την εξουσία. Ή, μπορεί να ικανοποιείται με μικρά επιτεύγματα, ίσα-ίσα για να σταθεροποιήσει την καθημερινή διαβίωση και γι’ αυτό να παγιδεύεται από νωρίς11 [190] σ’ αυτό το τυχαίο επίπεδο. Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι είναι αρκετό να περνούν καλά. Μία τρίτη κατηγορία προχωρεί ως το επίπεδο της επαγωγικής διανοητικότητας, αλλά εκεί βαλτώνουν, συνεπεία της πολιτισμικής σκλαβιάς. Είναι, πραγματικά, λυπηρό, γιγάντιες διάνοιες να κρατούνται δέσμιες, τόσο γερά, στη σκληρή αρπάγη της πολιτισμικής δουλείας. Είναι εξ ίσου θλιβερό να παρατηρεί κανείς εκείνους που ανταλλάσσουν την πνευματική τους δουλεία με τα υλιστικά δεσμά της, εσφαλμένα αποκαλούμενης, επιστήμης. Το τέταρτο επίπεδο της φιλοσοφίας κατακτά την ελευθερία από όλα τα κατά συνθήκη και κατά παράδοση εμπόδια και τολμά να σκεφθεί, να πράξει και να ζήσει έντιμα, με πίστη, άφοβα και αληθινά.
(1114.3) 101:7.5 Η σκληρή δοκιμασία της θρησκευτικής φιλοσοφίας συνίσταται στο εάν, ή όχι, βλέπει τη διαφορά μεταξύ των πραγματικοτήτων του υλικού και του πνευματικού κόσμου, ενώ την ίδια στιγμή αναγνωρίζει την ενοποίησή τους στη διανοητική προσπάθεια και την κοινωνική υπηρεσία. Μία σοβαρή θρησκευτική φιλοσοφία δεν συγχέει τα του Θεού με τα του Καίσαρος. Ούτε θεωρεί την καλαίσθητη λατρεία του καθαρού θαύματος ως υποκατάστατο της θρησκείας.
(1114.4) 101:7.6 Η φιλοσοφία μετασχηματίζει την πρωτόγονη εκείνη θρησκεία, που υπήρξε εν πολλοίς ένα παραμύθι της συνείδησης, σε μια ζώσα εμπειρία προς τις ανελισσόμενες αξίες της κοσμικής πραγματικότητας.
(1114.5) 101:8.1 Η πεποίθηση φθάνει στο επίπεδο της πίστης όταν γίνεται κίνητρο ζωής και διαμορφώνει τον τρόπο διαβίωσης. Η αποδοχή μιας διδασκαλίας ως αληθούς δεν αποτελεί πίστη. Είναι απλή πεποίθηση. Ούτε η βεβαιότητα, ούτε η δοξασία είναι πίστη. Η κατάσταση μιας διάνοιας φθάνει στα επίπεδα της πίστης μόνον όταν ουσιαστικά κυριαρχεί στον τρόπο ζωής. Η πίστη αποτελεί ζώσα θέση γνήσιας, ατομικής, θρησκευτικής εμπειρίας. Ένας άνθρωπος πιστεύει στην αλήθεια, θαυμάζει την ομορφιά και σέβεται την καλοσύνη, αλλά δεν τις λατρεύει. Η ιδιότητα αυτή της σωτήριας πίστης επικεντρώνεται μόνο στο Θεό, που είναι όλα τα παραπάνω, προσωποποιημένα και άπειρα περισσότερα.
(1114.6) 101:8.2 Πάντα μια πεποίθηση περιορίζει και δεσμεύει. Η πίστη επεκτείνει και αποδεσμεύει. Η πεποίθηση σταθεροποιεί, η πίστη απελευθερώνει. Ωστόσο, η ζώσα θρησκευτική πίστη είναι κάτι πολύ περισσότερο από το συσχετισμό ανώτερων πεποιθήσεων. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ανώτερο φιλοσοφικό σύστημα. Είναι μία ζώσα εμπειρία, που αφορά στις πνευματικές έννοιες, τα θεία ιδεώδη και τις υπέρτατες αξίες. Γνωρίζει τον Θεό και υπηρετεί τον άνθρωπο. Οι πεποιθήσεις μπορούν να αποτελέσουν κτήμα μιας ομάδας, αλλά η πίστη πρέπει να είναι ατομική. Οι θεολογικές πεποιθήσεις μπορούν να προταθούν σε μία ομάδα, αλλά η πίστη μπορεί να αναδειχθεί μόνο στην καρδιά του θρησκευόμενου ατόμου.
(1114.7) 101:8.3 Η πίστη νοθεύει την εμπιστοσύνη της όταν τολμά να αρνηθεί τις πραγματικότητες και να αποδίδει στους πιστούς της υποτιθέμενες γνώσεις. Η πίστη γίνεται δοσίλογη όταν υποθάλπει την προδοσία της διανοητικής ακεραιότητας και υποτιμά την ευπείθεια προς τις υπέρτατες αξίες και τα θεία ιδεώδη. Η πίστη δεν αποφεύγει ποτέ ηθελημένα το καθήκον να επιλύσει τα προβλήματα της ζωής των θνητών. Η ζώσα πίστη δεν υποθάλπει τον φανατισμό, τις διώξεις, ή την μισαλλοδοξία.
(1115.1) 101:8.4 Η πίστη δεν περιορίζει τη δημιουργική φαντασία, ούτε συντηρεί αδικαιολόγητη προκατάληψη, έναντι των ανακαλύψεων της επιστημονικής έρευνας. Η πίστη ενεργοποιεί τη θρησκεία και υποχρεώνει τον θρησκευόμενο να ζήσει, ηρωικά, τον χρυσό κανόνα. Ο ζήλος της πίστης είναι σύμφωνος προς τη γνώση και οι αγώνες του είναι το πρελούδιο12 [191] προς την ύψιστη ειρήνη.
(1115.2) 101:9.1 Καμία επιβεβαιωμένη αποκάλυψη της θρησκείας δεν μπορεί να θεωρηθεί αυθεντική αν αδυνατεί να αναγνωρίσει τις απαιτήσεις του καθήκοντος της ηθικής υποχρέωσης, η οποία δημιουργήθηκε και υποστηρίχθηκε από την πρότερη εξελικτική θρησκεία. Η αποκάλυψη σταθερά διευρύνει τον ηθικό ορίζοντα της εξελισσόμενης θρησκείας, ενώ ταυτόχρονα και άσφαλτα επεκτείνει τις ηθικές υποχρεώσεις όλων των προηγούμενων αποκαλύψεων.
(1115.3) 101:9.2 Όταν τολμάτε να κρίνετε την πρωτόγονη θρησκεία του ανθρώπου (ή, τη θρησκεία του πρωτόγονου ανθρώπου), πρέπει να θυμάστε να κρίνετε τους άγριους αυτούς και να αξιολογείτε τις θρησκευτικές τους εμπειρίες σύμφωνα με την διαπαιδαγώγηση και την κατάσταση της συνείδησής τους. Μην κάνετε το λάθος να κρίνετε τη θρησκεία ενός άλλου ανθρώπου με τα δικά σας πρότυπα γνώσης και αλήθειας.
(1115.4) 101:9.3 Η αληθής θρησκεία είναι εκείνη η ανώτερη και βαθιά πεποίθηση μέσα στην ψυχή που αναγκαστικά υποδεικνύει στον άνθρωπο ότι θα ήταν λάθος το να μην πιστέψει στις μοροντιανές εκείνες πραγματικότητες, οι οποίες συνιστούν τις ύψιστες ηθικές και εθιμικές αρχές του, την ύψιστη ερμηνεία των μέγιστων αξιών της ζωής και των βαθύτερων πραγματικοτήτων του σύμπαντος. Και μία τέτοια θρησκεία, αποτελεί, απλά, την εμπειρία της υποχώρησης της διανοητικής ευπείθειας στις ύψιστες επιταγές της πνευματικής συνειδητοποίησης.
(1115.5) 101:9.4 Η αναζήτηση της ομορφιάς είναι μέρος της θρησκείας μόνον ως το σημείο που είναι ηθική και στο βαθμό που εμπλουτίζει την ιδέα της ηθικής. Η τέχνη είναι θρησκευτική μόνον όταν υπάρχει σ’ αυτήν ο στόχος,13 [192] που απορρέει από υψηλά πνευματικά κίνητρα.
(1115.6) 101:9.5 Η φωτισμένη πνευματική συνείδηση του πολιτισμένου ανθρώπου δεν ενδιαφέρεται πάρα πολύ για κάποια ιδιαίτερη διανοητική πεποίθηση, ή για ένα συγκεκριμένο τρόπο διαβίωσης, όσο για την ανακάλυψη της αλήθειας στη ζωή, για τον τρόπο της καλής και κακής αντιμετώπισης των διαρκώς επαναλαμβανόμενων καταστάσεων της θνητής ύπαρξης. Η ηθική συνείδηση δεν είναι παρά το όνομα που δίδεται στην αναγνώριση και την επίγνωση από τον άνθρωπο των ηθικών εκείνων και αναδυόμενων μοροντιανών αξιών, που το καθήκον απαιτεί να εφαρμόζονται από τον άνθρωπο στον καθημερινό έλεγχο και την διαφώτιση της συμπεριφοράς του.
(1115.7) 101:9.6 Παρά το ότι αναγνωρίζουμε ότι η θρησκεία είναι ατελής, υπάρχουν τουλάχιστον δύο πρακτικές εκδηλώσεις της φύσης και της λειτουργίας της:
(1115.8) 101:9.7 1. Η πνευματική ώθηση και η φιλοσοφική πίεση της θρησκείας τείνουν να κάνουν τον άνθρωπο να προεκτείνει την άποψή του14 [193] πάνω στις ηθικές αξίες, άμεσα, στα προβλήματα των συνανθρώπων του – η ηθική αντίδραση της θρησκείας
(1115.9) 101:9.8 2. Η θρησκεία δημιουργεί στην ανθρώπινη διάνοια μια πνευματική επίγνωση της θείας πραγματικότητας που βασίζεται στις, και μέσω της πίστης πηγάζει από, τις προϋπάρχουσες έννοιες των ηθικών αξιών, ενώ συντονίζεται με τις υπερτιθέμενες αρχές των πνευματικών αξιών. Έτσι η θρησκεία γίνεται ο ελεγκτής των ηθικών θεμάτων, ένα είδος ανώτερης ηθικής ελπίδας και εμπιστοσύνης προς την πραγματικότητα, τις εμπλουτισμένες πραγματικότητες του χρόνου και τις διαρκέστερες πραγματικότητες της αιωνιότητας.
(1116.1) 101:9.9 Η πίστη γίνεται ο σύνδεσμος μεταξύ της ηθικής συνείδησης και της πνευματικής άποψης της διαρκούσης πραγματικότητας. Η θρησκεία γίνεται ο δρόμος διαφυγής του ανθρώπου από τους υλικούς περιορισμούς του γήινου, φυσικού κόσμου προς τις ουράνιες πραγματικότητες και τον πνευματικό κόσμο δια, και μέσω της τεχνικής της σωτηρίας, του προοδευτικού μοροντιανού μετασχηματισμού.
(1116.2) 101:10.1 Ο ευφυής άνθρωπος γνωρίζει ότι είναι παιδί της φύσης, μέρος του υλικού σύμπαντος. Επιπλέον βλέπει ότι δεν υπάρχει σωτηρία για την προσωπικότητα του ατόμου στους μηχανισμούς και τις τάσεις του μαθηματικού επιπέδου της συμπαντικής ενέργειας. Ούτε μπορεί ο άνθρωπος να ξεχωρίσει, ποτέ, την πνευματική πραγματικότητα μέσω της εξέτασης των φυσικών αιτίων και αιτιατών.
(1116.3) 101:10.2 Μια ανθρώπινη ύπαρξη γνωρίζει, επίσης, ότι αποτελεί μέρος του ιδεατού κόσμου, ωστόσο, ενώ η ιδέα μπορεί να διαρκεί πέραν του χρόνου της ανθρώπινης ζωής, δεν υπάρχει τίποτε συμφυές, ως ιδέα, που να υποδηλώνει την ατομική σωτηρία της προσωπικότητας που συλλαμβάνει την ιδέα. Ούτε η εξάντληση των δυνατοτήτων της λογικής και της κρίσης θα αποκαλύψει, ποτέ, στον επιστήμονα της λογικής, ή στον κρίνοντα την αιώνια αλήθεια της σωτηρίας της προσωπικότητας.
(1116.4) 101:10.3 Το υλικό επίπεδο του νόμου προβλέπει για τη συνέχιση της αιτιότητας, την ατέρμονα ανταπόκριση του αποτελέσματος στην προηγηθείσα δράση. Το διανοητικό επίπεδο υποδηλώνει την διαιώνιση της ιδεατής συνέχισης, την ακατάπαυστη ροή της λανθάνουσας δυνατότητας της ιδέας από τις προϋπάρχουσες αρχές. Κανένα, όμως, από τα συμπαντικά αυτά επίπεδα δεν αποκαλύπτει στον ερευνώντα θνητό ένα δρόμο διαφυγής από την μονομέρεια της κατάστασης του και από την αφόρητη αγωνία του να είναι μία προσωρινή πραγματικότητα στο σύμπαν, μια γήινη προσωπικότητα, καταδικασμένη να εξοντωθεί, μόλις εξαντληθούν οι περιορισμένες ζωτικές ενέργειες.
(1116.5) 101:10.4 Είναι μόνο μέσω της μοροντιανής λεωφόρου, η οποία οδηγεί στην πνευματική ενόραση, που μπορεί ποτέ ο άνθρωπος να σπάσει τα ενυπάρχοντα στην θνητή του κατάσταση μέσα στο σύμπαν δεσμά. Η ενέργεια και η διάνοια οδηγούν, πράγματι, πίσω στον Παράδεισο και τη Θεότητα, αλλά ούτε το χάρισμα της ενέργειας, ούτε το χάρισμα της διάνοιας του ανθρώπου απορρέουν άμεσα από μια τέτοια Παραδείσια Θεότητα. Μόνο υπό την πνευματική έννοια είναι ο άνθρωπος παιδί του Θεού. Και τούτο είναι αληθές, διότι μόνο υπό την πνευματική έννοια ο άνθρωπος σήμερα προικίζεται και ενοικείται από τον Πατέρα του Παραδείσου. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί ποτέ να ανακαλύψει το θείο, ει μη μόνο μέσω του δρόμου της θρησκευτικής εμπειρίας και δια της άσκησης της αληθούς πίστης. Η δια της πίστης αποδοχή της αλήθειας του Θεού καθιστά τον άνθρωπο ικανό να δραπετεύσει από τα περιοριστικά δεσμά των υλικών εμποδίων και του παρέχει μια λογική ελπίδα ότι θα επιτύχει ασφαλή μετάβαση15 [194] από τον υλικό χώρο, όπου υπάρχει ο θάνατος, στον πνευματικό χώρο, όπου υπάρχει η αιώνια ζωή.
(1116.6) 101:10.5 Ο στόχος της θρησκείας δεν είναι να ικανοποιήσει την περιέργεια για τον Θεό, αλλά μάλλον να προσφέρει διανοητική σταθερότητα και φιλοσοφική ασφάλεια, να σταθεροποιήσει και να εμπλουτίσει την ανθρώπινη ζωή αναμιγνύοντας το ανθρώπινο με το θείο, το μερικό με το τέλειο, τον άνθρωπο με τον Θεό. Είναι δια της θρησκευτικής εμπειρίας που στις απόψεις του ανθρώπου για μια ιδεώδη κατάσταση χαρίζεται η πραγματικότητα.
(1116.7) 101:10.6 Ποτέ δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε επιστημονικές, ούτε λογικές αποδείξεις του θείου. Η λογική από μόνη της δεν μπορεί ποτέ να επικυρώσει τις αξίες και τα οφέλη της θρησκευτικής εμπειρίας. Θα είναι, όμως, για πάντα αλήθεια: Οποιοσδήποτε επιθυμήσει να πράξει το θέλημα του Θεού, θα κατανοήσει την εγκυρότητα των πνευματικών αξιών. Αυτή είναι η πλησιέστερη προσέγγιση που μπορεί να γίνει στο ανθρώπινο επίπεδο της παροχής αποδείξεων της πραγματικότητας της θρησκευτικής εμπειρίας. Μία τέτοια πίστη παρέχει τη μοναδική διαφυγή από τη μηχανιστική αρπάγη του υλικού κόσμου και από την λανθασμένη παραμόρφωση της ατέλειας του πνευματικού κόσμου. Αποτελεί τη μοναδική γνωστή λύση στο αδιέξοδο της ανθρώπινης σκέψης πάνω στη συνεχιζόμενη σωτηρία της προσωπικότητας του ατόμου. Είναι το μοναδικό διαβατήριο προς την ολοκλήρωση της πραγματικότητας και την αιωνιότητα της ζωής σε μια συμπαντική δημιουργία αγάπης, τάξης, ενότητας και προοδευτικής κατάκτησης της Θεότητας.
(1117.1) 101:10.7 Η θρησκεία θεραπεύει με επιτυχία την ανθρώπινη αίσθηση της ιδεαλιστικής απομόνωσης, ή της πνευματικής μοναξιάς. Απελευθερώνει τον πιστό, ως υιό του Θεού, ως πολίτη ενός καινούργιου και σπουδαίου σύμπαντος. Η θρησκεία διαβεβαιώνει τον άνθρωπο ότι, ακολουθώντας τη λάμψη της δικαιοσύνης που διακρίνεται στην ψυχή του, ταυτίζεται, έτσι, με το σχέδιο του Άπειρου και το στόχο του Αιώνιου. Μια παρόμοια απελευθερωμένη ψυχή αρχίζει αμέσως να αισθάνεται σαν στο σπίτι της σ’ αυτό το καινούργιο σύμπαν, το δικό της σύμπαν.
(1117.2) 101:10.8 Όταν βιώνετε έναν τέτοιο ανασχηματισμό εξ αιτίας της πίστης, δεν είστε πλέον ένα υπόδουλο μέρος του μαθηματικού κόσμου, αλλά μάλλον ένας απελευθερωμένος, αυτόβουλος υιός του Πατέρα του Σύμπαντος. Ένας τέτοιος απελευθερωμένος υιός δεν πολεμά πλέον μόνος ενάντια στην ανελέητη καταδίκη της εξολόθρευσης της επί της γης ύπαρξης. Δεν πολεμά, πλέον, κόντρα σ’ ολόκληρη τη φύση, με όλες τις πιθανότητες απελπιστικά εναντίον του. Δεν κλονίζεται, πλέον, από τον παραλυτικό φόβο ότι, ίσως, εμπιστεύθηκε ένα αδύναμο φάντασμα, ή ότι στήριξε την πίστη του σ’ ένα λάθος της φαντασίας του.
(1117.3) 101:10.9 Τώρα, μάλλον, οι υιοί του Θεού στρατεύονται για να δώσουν τη μάχη του θριάμβου της πραγματικότητας κατά των μεροληπτικών ίσκιων της ύπαρξης. Επιτέλους, όλα τα πλάσματα αποκτούν συνείδηση του γεγονότος ότι ο Θεός και όλες οι θείες στρατιές ενός σχεδόν χωρίς όρια σύμπαντος είναι στο πλευρό τους, στον ουράνιο αγώνα για την κατάκτηση της αιωνιότητας της ζωής και της θείας ουσίας. Τέτοιοι δια της πίστης απελευθερωμένοι υιοί έχουν σίγουρα στρατευθεί στον αγώνα του χρόνου στο πλευρό των υπέρτατων δυνάμεων και των θείων προσωπικοτήτων της αιωνιότητας. Ακόμη και τ’ αστέρια στην πορεία τους δίνουν, τώρα, μάχη γι’ αυτούς. Επιτέλους, αντικρίζουν το σύμπαν εκ των έσω, από την πλευρά του Θεού και όλα έχουν αλλάξει, από τις αβεβαιότητες της υλικής απομόνωσης, στις βεβαιότητες της αιώνιας πνευματικής προόδου. Ακόμη και ο ίδιος ο χρόνος δεν είναι παρά η σκιά της αιωνιότητας που απλώνουν οι Παραδείσιες πραγματικότητες πάνω στο, σε κίνηση ευρισκόμενο, θέαμα του διαστήματος.16 [195]
(1117.4) 101:10.10 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1118.1) 102:0.1 Για τον άπιστο υλιστή, ο άνθρωπος είναι, απλά, ένα εξελικτικό ατύχημα. Οι ελπίδες του για τη σωτηρία κρέμονται από ένα επινόημα της ανθρώπινης φαντασίας. Οι φόβοι του, οι λαχτάρες του, οι πόθοι και οι πεποιθήσεις του δεν είναι παρά η αντίδραση στην συμπτωματική παράθεση ορισμένων άψυχων ατόμων ύλης. Ούτε η εκδήλωση ενέργειας, ούτε η έκφραση εμπιστοσύνης μπορούν να τον πάνε μακρύτερα από τον τάφο. Τα πλέον ευλαβικά έργα και η εμπνευσμένη ιδιοφυΐα των καλύτερων εκ των ανθρώπων είναι καταδικασμένα να χαθούν με το θάνατο, την ατέλειωτη και μοναχική νύκτα της αιώνιας λησμονιάς και της εξόντωσης της ψυχής. Η χωρίς όνομα απελπισία, είναι η μοναδική ανταμοιβή του ανθρώπου που ζει και μοχθεί κάτω από τον εγκόσμιο ήλιο της θνητής ύπαρξης. Κάθε μέρα της ζωής, αργά και σταθερά σφίγγει την αρπάγη μιας ανελέητης καταδίκης, που ένα εχθρικό και αμείλικτο υλικό σύμπαν αποφάσισε ότι θα είναι η τελειωτική ύβρις προς οποιαδήποτε όμορφη, ευγενική, ανώτερη και αγαθή ανθρώπινη επιθυμία.
(1118.2) 102:0.2 Αυτό, όμως, δεν είναι το τέλος του ανθρώπου και το αιώνιο πεπρωμένο του. Ένα τέτοιο όραμα δεν είναι παρά η κραυγή της απελπισίας που βγαίνει από μία περιπλανώμενη ψυχή, που χάθηκε στο πνευματικό σκοτάδι και που θαρραλέα αγωνίζεται ενάντια στις μηχανιστικές σοφιστείες μιας υλιστικής φιλοσοφίας, τυφλωμένη από τη σύγχυση και την παραμόρφωση της σύνθετης γνώσης. Και όλη αυτή η καταδίκη του σκότους, όλο αυτό το πεπρωμένο της απελπισίας σκορπίζονται για πάντα με μια θαρραλέα υπέρβαση της πίστης εκ μέρους του ταπεινότερου και πιο άγνωστου από τα παιδιά του Θεού επί της γης.
(1118.3) 102:0.3 Η σωτήρια αυτή πίστη έχει την προέλευσή της στην ανθρώπινη καρδιά, όπου η ηθική συνείδηση του ανθρώπου αντιλαμβάνεται ότι οι ανθρώπινες αξίες μπορούν να μεταφερθούν στην θνητή εμπειρία, από το υλικό στο πνευματικό, από το ανθρώπινο στο θείο, από το χρόνο στην αιωνιότητα.
(1118.4) 102:1.1 Το έργο του Προσαρμοστή της Σκέψης συνιστά την ερμηνεία της μετάβασης της πρωτόγονης και εξελικτικής αίσθησης καθήκοντος του ανθρώπου, στην ανώτερη εκείνη και περισσότερο βέβαιη πίστη στις αιώνιες πραγματικότητες της αποκάλυψης. Πρέπει να υπάρχει στην καρδιά του ανθρώπου η δίψα για την τελειότητα2 [197] για να διασφαλισθεί η ικανότητα κατανόησης των δρόμων της πίστης προς το υπέρτατο επίτευγμα. Αν, οποιοσδήποτε άνθρωπος, επιλέξει να πράξει το θείο θέλημα, θα γνωρίσει το δρόμο της αλήθειας. Είναι κυριολεκτικά αληθές ότι, «Τα ανθρώπινα πρέπει να τα γνωρίσει κανείς για να τα αγαπήσει, αλλά τα θεία πρέπει να τα αγαπά κανείς για να τα γνωρίσει.» Οι καλοπροαίρετες, ωστόσο, αμφιβολίες και τα ειλικρινή ερωτήματα δεν είναι αμαρτία. Οι θέσεις αυτές, απλά σημαίνουν καθυστέρηση στο προοδευτικό ταξίδι προς την επίτευξη της τελειότητας. Η παιδιάστικη εμπιστοσύνη εξασφαλίζει την είσοδο του ανθρώπου στο βασίλειο της ουράνιας ανέλιξης, η πρόοδος, όμως, εξαρτάται απόλυτα από τη σθεναρή άσκηση της δυνατής και βέβαιης πίστης του ώριμου ανθρώπου.
(1119.1) 102:1.2 Η λογική της επιστήμης βασίζεται στα παρατηρούμενα δεδομένα του χρόνου. Η θρησκευτική πίστη βεβαιώνεται από το πνευματικό πρόγραμμα της αιωνιότητας. Αυτό που δεν μπορούν να κάνουν για μας η λογική και η γνώση, η αληθής σοφία μας παρακινεί να αφήσουμε την πίστη να ολοκληρώσει, δια της θρησκευτικής ενόρασης και της πνευματικής μεταμόρφωσης.
(1119.2) 102:1.3 Εξ αιτίας της απομόνωσης της εξέγερσης, η αποκάλυψη της αλήθειας στην Ουράντια συχνά μπερδεύτηκε με τις αναφορές των μονομερών και παροδικών κοσμολογιών. Η αλήθεια παραμένει αναλλοίωτη από γενεά σε γενεά, αλλά οι σχετικές διδασκαλίες περί του φυσικού κόσμου αλλάζουν από ημέρα σε ημέρα και από χρόνο σε χρόνο. Η αιώνια αλήθεια δεν πρέπει να παραμελείται, επειδή συμβαίνει να συνοδεύει απαρχαιωμένες απόψεις σχετικά με τον υλικό κόσμο. Όσο περισσότερα γνωρίζετε για την επιστήμη, τόσο λιγότερο βέβαιοι είστε. Όσο περισσότερο θρησκευόμενοι είστε, τόσο ασφαλέστεροι αισθάνεστε.
(1119.3) 102:1.4 Η σταθερότητα της επιστήμης προέρχεται καθ’ ολοκληρίαν από τη διάνοια. Η βεβαιότητα της θρησκείας πηγάζει από τα ίδια τα θεμέλια του συνόλου της προσωπικότητας. Η επιστήμη απευθύνεται στην κατανόηση της διάνοιας. Η θρησκεία απευθύνεται στην ευπείθεια και την αφοσίωση του σώματος, του νου και του πνεύματος, ακόμη και ολόκληρης της προσωπικότητας.
(1119.4) 102:1.5 Ο Θεός είναι τόσο πραγματικός και απόλυτος, ώστε κανένα ίχνος απόδειξης, ή, καμία επίδειξη ενός αποκαλούμενου θαύματος δεν μπορεί να προσφερθεί ως πειστήριο της ύπαρξής του. Πάντα θα τον γνωρίζουμε, επειδή τον αγαπάμε και η πίστη μας σ’ αυτόν βασίζεται απόλυτα στην προσωπική μας συμμετοχή στις θείες εκδηλώσεις της άπειρης ύπαρξής του.3 [198]
(1119.5) 102:1.6 Ο ενοικών Προσαρμοστής της Σκέψης πάντα ξυπνά στην ανθρώπινη ψυχή μια αληθινή και ερευνητική δίψα για τελειότητα, μαζί με μια εκτεταμένη περιέργεια, η οποία μπορεί να ικανοποιηθεί επαρκώς μόνο δια της επικοινωνίας με τον Θεό, τη θεία προέλευση αυτού του Προσαρμοστή. Η πεινασμένη ψυχή του ανθρώπου αρνείται να ικανοποιηθεί με οτιδήποτε λιγότερο από την προσωπική συνειδητοποίηση του ζώντος Θεού. Ο Θεός μπορεί να είναι οτιδήποτε περισσότερο από μια ανώτερη και τέλεια ηθική προσωπικότητα και δεν μπορεί, σύμφωνα με την έντονη επιθυμία μας και την πεπερασμένη μας αντίληψη, να είναι τίποτε λιγότερο.
(1119.6) 102:2.1 Οι παρατηρητικές διάνοιες και οι ψυχές που μπορούν να ξεχωρίσουν αναγνωρίζουν τη θρησκεία όταν τη βρουν τη ζωή των συνανθρώπων τους. Η θρησκεία δεν χρειάζεται προσδιορισμούς. Όλοι γνωρίζουμε τους κοινωνικούς, διανοητικούς, ηθικούς και πνευματικούς καρπούς της. Και όλα τούτα απορρέουν από το γεγονός ότι η θρησκεία αποτελεί περιουσία της ανθρώπινης φυλής. Δεν είναι προϊόν κουλτούρας. Πράγματι, η άποψη ενός ατόμου περί θρησκείας είναι ανθρώπινη και γι’ αυτό υποκείμενη στη δουλεία της άγνοιας, τη σκλαβιά των προλήψεων, την πλάνη των σοφιστειών και τις αυταπάτες της ψευδούς φιλοσοφίας.
(1119.7) 102:2.2 Μία από τις χαρακτηριστικές ιδιαιτερότητες της γνήσιας θρησκευτικής ασφάλειας είναι ότι, παρά το απόλυτο των διαβεβαιώσεων που παρέχει και τη σταθερότητα των θέσεών της, το πνεύμα δια του οποίου εκφράζεται είναι τόσο ισορροπημένο και συγκρατημένο, ώστε ουδέποτε δίνει την ελάχιστη εντύπωση υπεροψίας, ή εγωιστικής έξαρσης. Η σοφία της θρησκευτικής εμπειρίας είναι λίγο παράδοξη, επειδή είναι ανθρώπινα αυθεντική, αλλά και παράγωγο του Προσαρμοστή. Η θρησκευτική δύναμη δεν αποτελεί προϊόν ιδιαίτερων προνομίων του ατόμου, αλλά μάλλον το αποτέλεσμα της εξαίσιας εκείνης συνεργασίας του ανθρώπου και της αιώνιας πηγής όλης της σοφίας. Έτσι, ο λόγος και τα έργα της αληθούς και αμόλυντης θρησκείας γίνονται επιτακτικά για όλους τους φωτισμένους θνητούς.
(1119.8) 102:2.3 Είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε και να αναλύσουμε τους παράγοντες μιας θρησκευτικής εμπειρίας, αλλά δεν είναι δύσκολο να δούμε ότι οι ασκούντες έτσι τη θρησκεία, ζουν και προχωρούν σαν να έχουν ήδη φθάσει το Αιώνιο. Οι πιστοί αντιδρούν στην εγκόσμια αυτή ζωή σαν να έχουν ήδη κατακτήσει την αθανασία. Στη ζωή αυτών των θνητών υπάρχει μια βάσιμη πρωτοτυπία και ένας αυθορμητισμός στην έκφραση, που για πάντα τους ξεχωρίζουν από τους συνανθρώπους τους εκείνους που έχουν αποκτήσει μόνο τη σοφία του κόσμου. Οι θρησκευόμενοι φαίνεται ότι ζουν πραγματικά απελευθερωμένοι από την βασανιστική βιασύνη και την επώδυνη πίεση των εγγενών στα εγκόσμια ρεύματα του χρόνου μεταβολών. Επιδεικνύουν μία σταθερότητα ως προσωπικότητες και μία ηρεμία ως χαρακτήρες, που δεν εξηγούνται από τους νόμους της φυσιολογίας, της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας.
(1120.1) 102:2.4 Ο χρόνος αποτελεί αμετάβλητο στοιχείο στην επίτευξη της γνώσης. Η θρησκεία παρέχει τα δώρα της άμεσα, αν και υπάρχει ο σημαντικός παράγων ανάπτυξης στη θεία χάρη,4 [199] η βέβαιη πρόοδος σε όλες τις φάσεις της θρησκευτικής εμπειρίας. Η γνώση είναι μια ατέλειωτη αναζήτηση. Πάντα θα μαθαίνετε, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσετε να φθάσετε στην πλήρη γνώση της απόλυτης αλήθειας. Στη γνώση μόνο, δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει απόλυτη βεβαιότητα, μόνο αυξημένη πιθανότητα προσέγγισης. Η θρησκευτική, όμως, ψυχή του πνευματικού διαφωτισμού γνωρίζει και γνωρίζει τώρα. Επιπλέον, αυτή η βαθιά και θετική βεβαιότητα δεν κάνει τον σταθερό στις απόψεις θρησκευόμενο5 [199] να ενδιαφερθεί λιγότερο για τις μεταπτώσεις της προόδου της ανθρώπινης σοφίας, που δεσμεύεται στα υλικά της όρια από τις εξελίξεις της αργά προοδεύουσας επιστήμης.
(1120.2) 102:2.5 Ακόμη και οι επιστημονικές ανακαλύψεις δεν είναι πραγματικά αληθινές στη συνείδηση της ανθρώπινης εμπειρίας, ει μη μόνον όταν διευκρινισθούν και συσχετισθούν, όταν τα σχετικά δεδομένα αποκτήσουν νόημα, εντασσόμενα στο κύκλωμα της κατανόησης του νου.6 [200] Ο θνητός άνθρωπος αντιμετωπίζει ακόμη και το φυσικό του περιβάλλον από το διανοητικό επίπεδο, από την προοπτική της ψυχολογικής του καταγραφής. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο το ότι ο άνθρωπος θα έπρεπε να δώσει μια πολύ ενοποιημένη ερμηνεία στο σύμπαν και στη συνέχεια να προσπαθήσει να ταυτοποιήσει την ενεργειακή αυτή ενότητα της επιστήμης του με την πνευματική ενότητα της θρησκευτικής του εμπειρίας. Η διάνοια είναι ενότητα. Η ανθρώπινη συνείδηση ζει στο διανοητικό επίπεδο και αντιλαμβάνεται τις συμπαντικές πραγματικότητες μέσα από τα μάτια του διανοητικού χαρίσματος. Η διανοητική προοπτική δεν αποδίδει την υπαρξιακή ενότητα της πηγής της πραγματικότητας, της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, αλλά μπορεί και ορισμένες φορές, πράγματι, παρουσιάζει στον άνθρωπο την υπαρξιακή σύνθεση της ενέργειας, της διάνοιας και του πνεύματος, εντός του, και ως το, Υπέρτατο Ον. Η διάνοια, ωστόσο, δεν μπορεί ποτέ να επιτύχει αυτή την ενοποίηση του πολύμορφου της πραγματικότητας, εκτός και εάν μία τέτοια διάνοια γνωρίζει πολύ καλά τις υλικές καταστάσεις, τα διανοητικά νοήματα και τις πνευματικές αξίες. Μόνο στην αρμονία της τριαδικότητας της ενεργού πραγματικότητας υπάρχει ενότητα. Και μόνο στην ενότητα βρίσκεται η ικανοποίηση της προσωπικότητας, η σχετική με την επίγνωση της κοσμικής ενδελέχειας και συνέπειας.
(1120.3) 102:2.6 Η ενότητα γίνεται καλύτερα αντιληπτή από την ανθρώπινη εμπειρία δια της φιλοσοφίας. Και ενώ το σύνολο της φιλοσοφικής σκέψης δεν πρέπει ποτέ να στηρίζεται στα υλικά θέματα, η ψυχή και η ενέργεια της πραγματικής φιλοσοφικής δυναμικής είναι η ανθρώπινη πνευματική ενόραση.
(1120.4) 102:2.7 Ο εξελικτικός άνθρωπος δεν απολαμβάνει από τη φύση του τη σκληρή εργασία. Το να συμβαδίσει, κατά την εμπειρία του βίου του, με τις προτρεπτικές απαιτήσεις και τις επιτακτικές τάσεις μιας αναπτυσσόμενης θρησκευτικής εμπειρίας, σημαίνει αδιάκοπη κίνηση προς την πνευματική ανάπτυξη, τη διανοητική επέκταση, την ουσιαστική διεύρυνση και την κοινωνική υπηρεσία. Δεν υπάρχει αληθινή θρησκεία εκτός της εξαιρετικά δραστήριας προσωπικότητας. Γι’ αυτό, οι πιο νωθροί εκ των ανθρώπων, συχνά επιζητούν να ξεφύγουν από την αυστηρότητα των αληθώς θρησκευτικών δραστηριοτήτων, με ένα είδος εφευρετικής αυταπάτης, καταφεύγοντας σε υποχώρηση στο ψεύτικο καταφύγιο των στερεοτυπικών θρησκευτικών δογμάτων και δοξασιών. Όμως, η πραγματική θρησκεία είναι ζωντανή. Η διανοητική αποκρυστάλλωση των θρησκευτικών εννοιών είναι το αντίστοιχο του πνευματικού θανάτου. Δεν μπορείτε να κατανοήσετε τη θρησκεία χωρίς ιδανικά, από τη στιγμή, όμως, που η θρησκεία περιορίζεται μόνο στο επίπεδο του ιδανικού, δεν είναι, πλέον, θρησκεία. Γίνεται, απλά, ένα είδος ανθρώπινης φιλοσοφίας.
(1121.1) 102:2.8 Επιπλέον, υπάρχουν άλλοι τύποι ασταθών και απείθαρχων ψυχών, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το συναισθηματικό μέρος7 [201] της θρησκείας ως δρόμο διαφυγής από τις εκνευριστικές απαιτήσεις της ζωής. Όταν κάποιοι διστακτικοί και άτολμοι άνθρωποι προσπαθούν να διαφύγουν από την αδιάκοπη πίεση της εξελικτικής ζωής, η θρησκεία, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, φαίνεται να προσφέρει το πλησιέστερο καταφύγιο, τον καλύτερο τρόπο διαφυγής. Η αποστολή της θρησκείας, όμως, είναι να προετοιμάσει τον άνθρωπο για να αντιμετωπίσει γενναία, ακόμη και ηρωικά τις μεταστροφές της ζωής. Η θρησκεία είναι το υπέρτατο δώρο του εξελικτικού ανθρώπου, το μοναδικό πράγμα που τον κάνει ικανό να συνεχίσει και να «αντέξει να δει Εκείνον που είναι αόρατος.» Πάντως ο μυστικισμός, γίνεται συχνά ένα είδος υποχώρησης από τη ζωή και υιοθετείται από τους ανθρώπους εκείνους που δεν απολαμβάνουν τις υγιέστερες δραστηριότητες του να ζουν μια θρησκευόμενη ζωή στις ανοικτές αρένες της ανθρώπινης κοινωνίας και των συναλλαγών. Η πραγματική θρησκεία πρέπει να ενεργεί. Η σωστή συμπεριφορά θα είναι το αποτέλεσμα της θρησκείας όταν ο άνθρωπος την κατακτήσει, ή, μάλλον, όταν επιτρέψει ο άνθρωπος στη θρησκεία να τον κατακτήσει. Ποτέ η θρησκεία δεν θα ικανοποιηθεί με την απλή σκέψη, ή τα αδρανή αισθήματα.
(1121.2) 102:2.9 Δεν αγνοούμε το γεγονός ότι συχνά η θρησκεία ενεργεί ασύνετα, ακόμη και με τρόπο μη θρησκευτικό, αλλά ενεργεί. Οι αποκλίσεις των θρησκευτικών πεποιθήσεων έχουν οδηγήσει σε αιματηρές καταδιώξεις, αλλά πάντα και όποτε η θρησκεία κάνει κάτι, αυτό είναι δυναμικό!
(1121.3) 102:3.1 Η διανοητική ανεπάρκεια, ή η εκπαιδευτική πενία αναπόφευκτα εμποδίζουν την ανώτερη κατάκτηση της θρησκείας, επειδή ένα τέτοιο αποδυναμωμένο περιβάλλον πνευματικής φύσης, στερεί τη θρησκεία από τον κύριό της δίαυλο για την φιλοσοφική επαφή με τον κόσμο της επιστημονικής γνώσης. Οι διανοητικές συνιστώσες της θρησκείας είναι σημαντικές, αλλά η υπερανάπτυξή τους, με τον ίδιο τρόπο, ορισμένες φορές, προκαλεί σε μεγάλο βαθμό εμπόδια και σύγχυση. Η θρησκεία πρέπει συνεχώς να παλεύει κάτω από μία παράδοξη αναγκαιότητα: Την αναγκαιότητα του να γίνεται σωστή χρήση της σκέψης, ενώ ταυτόχρονα να προεξοφλεί την πνευματική χρησιμότητα του συνόλου των σκέψεων.
(1121.4) 102:3.2 Ο θρησκευτικός προβληματισμός είναι αναπόφευκτος, αλλά πάντα επιζήμιος. Ο προβληματισμός πάντα διαστρεβλώνει το αντικείμενό του. Ο προβληματισμός τείνει να μεταβάλει τη θρησκεία σε κάτι υλιστικό, ή ανθρωπιστικό και έτσι, ενώ παρεμβαίνει άμεσα στην καθαρότητα της λογικής σκέψης, κάνει έμμεσα τη θρησκεία να φαίνεται σαν μια διαδικασία του χώρου των εγκοσμίων, του ίδιου εκείνου χώρου με τον οποίο πάντα θα βρίσκεται σε αντίθεση. Γι’ αυτό η θρησκεία πάντα θα χαρακτηρίζεται από παράδοξα, τα παράδοξα που απορρέουν από την απουσία της εμπειρικής σχέσης μεταξύ του υλικού και του πνευματικού επιπέδου του σύμπαντος – της μοροντιανής σοφίας, της υπερ-φιλοσοφικής ευαισθησίας για την αντίληψη της αλήθειας και την κατανόηση της ενότητας.
(1121.5) 102:3.3 Τα εγκόσμια αισθήματα,8 [202] οι ανθρώπινες συγκινήσεις, οδηγούν άμεσα σε υλικές ενέργειες, εγωιστικές πράξεις. Η θρησκευτική ενόραση, τα πνευματικά κίνητρα, οδηγούν κατ’ ευθείαν σε θρησκευτικές πράξεις, ανιδιοτελείς πράξεις κοινωνικής προσφοράς9 [202] και αλτρουιστικής φιλανθρωπίας.
(1121.6) 102:3.4 Η θρησκευτική επιθυμία είναι η έντονη αναζήτηση της θείας πραγματικότητας. Η θρησκευτική εμπειρία είναι πραγμάτωση της συνειδητοποίησης του να έχει βρει κανείς τον Θεό. Και όταν μια ανθρώπινη ύπαρξη βρίσκει, πράγματι, το Θεό, μέσα στην ψυχή αυτής της ύπαρξης βιώνεται μια τέτοια απερίγραπτη ανυπομονησία θριάμβου στην ανακάλυψη ότι προτρέπεται να επιχειρήσει μια επαφή γεμάτη με στοργική προσφορά υπηρεσίας προς τους συνανθρώπους του, όχι για να αποκαλύψει ότι βρήκε το Θεό, αλλά, μάλλον, για να αφήσει το ξεχείλισμα της διογκούμενης θείας καλοσύνης εντός του να αναζωογονήσει και να εξυψώσει τους συνανθρώπους του. Η αληθής θρησκεία οδηγεί σε αυξημένες υπηρεσίες προς την κοινωνία.
(1122.1) 102:3.5 Η επιστήμη, η γνώση, οδηγούν στη συνειδητοποίηση των γεγονότων. Η θρησκεία, η εμπειρία, οδηγούν στη συνειδητοποίηση των αξιών. Η φιλοσοφία, η σοφία, οδηγούν στη συντονισμένη συνειδητοποίηση. Η αποκάλυψη (το υποκατάστατο της μοροντιανής σοφίας) οδηγεί στην επίγνωση της αληθούς πραγματικότητας, ενώ ο συντονισμός των γεγονότων, των αξιών και της αληθούς πραγματικότητας συνιστά την επίγνωση της ύπαρξης της προσωπικότητας, του μέγιστου της υπόστασης, μαζί με την πίστη στη δυνατότητα της σωτηρίας της ίδιας αυτής προσωπικότητας.
(1122.2) 102:3.6 MISSING PARAGRAPH
(1122.3) 102:3.7 Η επιστήμη προσπαθεί να αναγνωρίσει, να αναλύσει και να ταξινομήσει τα επί μέρους τμήματα της απέραντης δημιουργίας. Η θρησκεία κατανοεί την έννοια του συνόλου, ολόκληρη τη δημιουργία. Η φιλοσοφία επιχειρεί την αναγνώριση των υλικών τμημάτων της επιστήμης, μαζί με την πνευματική-ενορατική άποψη του συνόλου. Εκεί όπου η φιλοσοφία αποτυγχάνει σ’ αυτή την προσπάθεια, επιτυγχάνει η αποκάλυψη, επιβεβαιώνοντας ότι ο κοσμικός κύκλος είναι συμπαντικός, αιώνιος, απόλυτος, απέραντος και άπειρος. Ο κόσμος αυτός του Απείρου ΕΙΜΑΙ, είναι, λοιπόν, ατέλειωτος, απέραντος και περικλείει τα πάντα – πέρα από το χρόνο, πέρα από το διάστημα,10 [203] απεριόριστος. Και έχουμε τη βεβαιότητα ότι το Άπειρο ΕΙΜΑΙ είναι επίσης ο Πατέρας του Μιχαήλ του Νέβαδον και ο Θεός της ανθρώπινης σωτηρίας.
(1122.4) 102:3.8 MISSING PARAGRAPH
(1122.5) 102:3.9 Η επιστήμη παρουσιάζει τη Θεότητα ως γεγονός. Η φιλοσοφία παρουσιάζει την αρχή ενός Απολύτου. Η θρησκεία οραματίζεται τον Θεό ως στοργική, πνευματική προσωπικότητα. Η αποκάλυψη επιβεβαιώνει την ενότητα της ύπαρξης της Θεότητας, την έννοια του Απόλυτου και την πνευματική προσωπικότητα του Θεού, ενώ, επιπλέον, παρουσιάζει την έννοια αυτή ως τον Πατέρα μας – τη συμπαντική συνιστώσα της ύπαρξης, την αιώνια έννοια της διάνοιας και το αιώνιο πνεύμα της ζωής.
(1122.6) 102:3.10 MISSING PARAGRAPH
(1122.7) 102:3.11 Η επιδίωξη της γνώσης συνιστά την επιστήμη. Η αναζήτηση της σοφίας είναι η φιλοσοφία. Η αγάπη του Θεού είναι η θρησκεία. Η δίψα για την αλήθεια είναι μια αποκάλυψη. Ωστόσο, είναι ο ενοικών Προσαρμοστής της Σκέψης που προσδένει την αίσθηση της πραγματικότητας με την ανθρώπινη πνευματική διορατικότητα μέσα στον κόσμο.
(1122.8) 102:3.12 MISSING PARAGRAPH
(1122.9) 102:3.13 Στην επιστήμη, η έννοια προηγείται της έκφρασης της συνειδητοποίησής της. Στη θρησκεία, η εμπειρία της συνειδητοποίησης προηγείται της έκφρασης της εννοίας. Υπάρχει πελώρια διαφορά μεταξύ της εξελικτικής επιθυμίας του ατόμου να πιστέψει και του προϊόντος της φωτισμένης λογικής, της θρησκευτικής ενόρασης και της αποκάλυψης – της βούλησης που πιστεύει.
(1122.10) 102:3.14 Στην εξέλιξη, η θρησκεία συχνά οδηγεί στο να δημιουργήσει ο άνθρωπος τις απόψεις του πάνω στον Θεό. Η αποκάλυψη παρουσιάζει το φαινόμενο του Θεού που εξελίσσει ο ίδιος τον άνθρωπο, ενώ στην επί της γης ζωή του Χριστού Μιχαήλ βλέπουμε το φαινόμενο του Θεού που αποκαλύπτεται στον άνθρωπο. Η εξέλιξη τείνει να κάνει το Θεό καθ’ ομοίωση του ανθρώπου. Η αποκάλυψη τείνει να κάνει τον άνθρωπο καθ’ ομοίωση του Θεού.
(1122.11) 102:3.15 Η επιστήμη ικανοποιείται μόνο με τις γενεσιουργούς αιτίες, η θρησκεία με την υπέρτατη προσωπικότητα και η φιλοσοφία με την ενοποίηση. Η αποκάλυψη επιβεβαιώνει ότι αυτοί οι τρεις παράγοντες είναι ένας και ότι όλοι είναι καλοί. Η αιώνια πραγματικότητα είναι η καλοσύνη του σύμπαντος και όχι οι χρονικές ψευδαισθήσεις του κακού του διαστήματος. Στην πνευματική εμπειρία όλων των προσωπικοτήτων, θα είναι πάντα αλήθεια ότι το αληθές είναι καλό και ότι το καλό είναι αληθές.
(1123.1) 102:4.1 Εξ αιτίας της παρουσίας στη διάνοιά σας του Προσαρμοστή της Σκέψης, δεν αποτελεί, πλέον, μεγαλύτερο μυστήριο για σας το να γνωρίσετε τη διάνοια του Θεού, από όσο το να είστε βέβαιοι για την συνειδητοποίηση του ότι γνωρίζετε οποιαδήποτε άλλη διάνοια, ανθρώπινη, ή υπεράνω του ανθρώπινου. Η θρησκεία και η κοινωνική συνείδηση έχουν από κοινού τούτο: Βασίζονται στην επίγνωση του ότι οι άλλοι διαθέτουν διάνοια. Η τεχνική δια της οποίας μπορείτε να δεχθείτε την άποψη ενός άλλου ως δική σας είναι ίδια με εκείνη δια της οποίας μπορείτε «να αφήσετε τη διάνοια που βρισκόταν στο Χριστό να μπει εντός σας.»
(1123.2) 102:4.2 Τι είναι η ανθρώπινη εμπειρία; Είναι απλά η όποια αλληλεπίδραση μεταξύ ενός δραστήριου και ερευνητικού εγώ και οποιασδήποτε άλλης δραστήριας, εξωγενούς πραγματικότητας. Το σύνολο της εμπειρίας προσδιορίζεται από το βάθος των εννοιών, συν την ολικότητα της αναγνώρισης της ύπαρξης11 [204] του εξωγενούς. Η πρόοδος της εμπειρίας αντιστοιχεί στη δύναμη της αναμένουσας φαντασίας, συν την ταχύνοια της αισθητήριας ανακάλυψης των εξωτερικών χαρακτηριστικών της πραγματικότητας με την οποία γίνεται η επαφή. Το γεγονός της εμπειρίας βρίσκεται στην αυτεπίγνωση συν τις άλλες υπάρξεις – άλλες πραγματικότητες, άλλες διάνοιες και άλλες πνευματικότητες.
(1123.3) 102:4.3 Ο άνθρωπος από πολύ νωρίς συνειδητοποιεί ότι δεν είμαι μόνος στον κόσμο, ή στο σύμπαν. Δημιουργείται μια φυσική, εσωτερική αυτεπίγνωση της διάνοιας των άλλων στο περιβάλλον του εγώ. Η πίστη μεταβάλλει τη φυσιολογική αυτή εμπειρία σε θρησκεία, στην αναγνώριση του Θεού ως πραγματικότητα – απαρχή, φύση και πεπρωμένο – των άλλων διανοιών. Μία τέτοια, όμως, γνώση του Θεού είναι πάντα και για πάντα μια πραγματικότητα ατομικής εμπειρίας. Αν ο Θεός δεν ήταν προσωπικότητα, δεν θα αποτελούσε ζωντανό μέρος της πραγματικής θρησκευτικής εμπειρίας μιας ανθρώπινης προσωπικότητας.
(1123.4) 102:4.4 Το στοιχείο του σφάλματος που υπάρχει στην ανθρώπινη, θρησκευτική εμπειρία αντιστοιχεί άμεσα προς την ποσότητα των υλιστικών απόψεων που μολύνουν την πνευματική θεώρηση του Πατέρα του Σύμπαντος. Η προ-πνευματική πρόοδος του ανθρώπου στο σύμπαν συνίσταται στην εμπειρία του να αποβάλει τις εσφαλμένες απόψεις περί της φύσης του Θεού και περί της πραγματικότητας του καθαρού και αληθούς πνεύματος. Η Θεότητα είναι κάτι περισσότερο από πνεύμα, αλλά η πνευματική προσέγγιση είναι η μοναδική εφικτή προσέγγιση για τον ανελισσόμενο άνθρωπο.
(1123.5) 102:4.5 Η προσευχή αποτελεί, πράγματι, μέρος της θρησκευτικής εμπειρίας, αλλά της έχει δοθεί, εσφαλμένα, μεγάλη έμφαση από τις σύγχρονες θρησκείες, σε σημείο που να παραμελείται, σε μεγάλο βαθμό, η βασικότερη επικοινωνία της λατρείας. Οι ανακλαστικές δυνάμεις της διάνοιας βαθαίνουν και διευρύνονται με τη λατρεία. Η προσευχή μπορεί να εμπλουτίζει τη ζωή, αλλά η λατρεία φωτίζει το πεπρωμένο.
(1123.6) 102:4.6 Η δι’ αποκαλύψεως θρησκεία είναι το ενοποιητικό στοιχείο ης ανθρώπινης υπόστασης. Η αποκάλυψη ενοποιεί την ιστορία, συντονίζει τη γεωλογία, την αστρονομία, τη φυσική, τη χημεία, τη βιολογία, την κοινωνιολογία και την ψυχολογία. Η πνευματική εμπειρία είναι η πραγματική ψυχή του κόσμου των ανθρώπων.
(1123.7) 102:5.1 Παρά το ότι η παγίωση του γεγονότος της πίστης δεν αντιστοιχεί στην παγίωση της ύπαρξης του αντικειμένου της πίστης,12 [205] η εξελικτική πρόοδος, παρά ταύτα, μιας απλοϊκής ύπαρξης στο επίπεδο της προσωπικότητας καταδεικνύει, πράγματι, το γεγονός της ύπαρξης της δυναμικής της προσωπικότητας, αρχικά. Και στα σύμπαντα του χρόνου, το δυνητικό είναι πάντα ανώτερο του πραγματικού. Στον εξελισσόμενο κόσμο, το δυνητικό είναι αυτό που θα συμβεί και αυτό που θα συμβεί είναι η αποκάλυψη των τελεολογικών επιταγών της Θεότητας.
(1124.1) 102:5.2 Η ίδια αυτή τελεολογική ανωτερότητα καταδεικνύεται στην εξέλιξη της διανοητικής μορφοποίησης των ιδεών, όπου ο πρωτόγονος, ζωώδης φόβος μεταβάλλεται στην διαρκώς βαθύτερη ευλάβεια προς τον Θεό και το αυξανόμενο δέος προς το σύμπαν. Ο πρωτόγονος άνθρωπος ένοιωθε μεγαλύτερο φόβο για τη θρησκεία παρά πίστη και η ανωτερότητα της πνευματικής δυναμικής επί των διανοητικών πραγματικοτήτων φαίνεται όταν αυτός ο δειλός φόβος μεταβάλλεται σε ζώσα πίστη, στις πνευματικές πραγματικότητες.
(1124.2) 102:5.3 Μπορείτε να ψυχολογήσετε την εξελικτική θρησκεία, αλλά όχι την, πνευματικής προέλευσης, θρησκεία που αποκτάται δια της ατομικής εμπειρίας. Η ανθρώπινη ηθική μπορεί να αναγνωρίζει τις αξίες, αλλά μόνον η θρησκεία μπορεί να διατηρήσει, να εξάρει και να εξαγνίσει τις αξίες αυτές. Παρά ταύτα, όμως, η θρησκεία είναι κάτι περισσότερο από ευαισθητοποιημένη ηθική. Η θρησκεία είναι για την ηθική ό,τι είναι η αγάπη απέναντι στο καθήκον, ό,τι είναι η υϊκή ιδιότητα απέναντι στη δουλεία, ό,τι είναι η ουσία απέναντι στην υπόσταση. Η ηθική αποκαλύπτει έναν παντοδύναμο Ελεγκτή, μια Θεότητα που πρέπει ο άνθρωπος να υπηρετήσει. Η θρησκεία αποκαλύπτει έναν γεμάτο αγάπη Πατέρα, έναν θεό που του οφείλεται λατρεία και αγάπη. Και πάλι, τούτο συμβαίνει επειδή το πνευματικό δυναμικό της θρησκείας κυριαρχεί επί της ύπαρξης του καθήκοντος της εξελικτικής ηθικής.
(1124.3) 102:6.1 Η φιλοσοφική εξάλειψη του θρησκευτικού φόβου και η σταθερή πρόοδος της επιστήμης βοηθούν σημαντικά στο θάνατο των ψεύτικων θεών. Και παρά το ότι η απώλεια αυτή των φτιαγμένων από τον άνθρωπο θεοτήτων μπορεί προς στιγμήν να συσκοτίσει το πνευματικό όραμα, θα καταστρέψει, τελικά, την άγνοια εκείνη και την πρόληψη που για τόσους αιώνες έκρυβαν τον ζώντα Θεό της αιώνιας αγάπης. Η σχέση μεταξύ του δημιουργήματος και του Δημιουργού είναι ζώσα εμπειρία, δυναμική θρησκευτική πίστη, που δεν υπόκειται σε ακριβή προσδιορισμό. Το να απομονώσει κανείς ένα μέρος της ζωής και να το ονομάσει θρησκεία είναι σαν να αποσυνθέτει τη ζωή και να διαστρέφει τη θρησκεία. Και τούτος ακριβώς είναι ο λόγος που ο Θεός της λατρείας απαιτεί απόλυτη πίστη, ή καθόλου.
(1124.4) 102:6.2 Οι θεοί των πρωτόγονων ανθρώπων δεν υπήρξαν τίποτε περισσότερο από σκιές των ιδίων. Ο ζων Θεός είναι το θείο φως, οι διακοπές του οποίου δημιουργούν τις σκιές σ’ ολόκληρο το διάστημα.
(1124.5) 102:6.3 Ο κατασταλαγμένος φιλοσοφικά θρησκευόμενος13 [206] πιστεύει σ’ έναν ατομικό Θεό, ατομικής σωτηρίας, σε κάτι περισσότερο από μια πραγματικότητα, μία αξία, ένα επίπεδο επίτευξης, μια ανώτερη διαδικασία, μια μεταστοιχείωση, το ύπατο του χρόνου-διαστήματος, μια εξιδανίκευση, την εξατομίκευση της ενέργειας, την ύπαρξη της βαρύτητας, το ανθρώπινο όραμα, την εξιδανίκευση του εγώ, την εξέλιξη της φύσης, την τάση προς την καλοσύνη, την προς τα εμπρός ώθηση της εξέλιξης, ή σε μια ανώτερη υπόθεση. Ο θρησκευόμενος πιστεύει σ’ ένα Θεό αγάπης. Η αγάπη αποτελεί την ουσία της θρησκείας και την πηγή του ανώτερου πολιτισμού.
(1124.6) 102:6.4 Η πίστη μετασχηματίζει το φιλοσοφικό θεό των πιθανοτήτων σ’ ένα σωτήριο Θεό σταθερότητας, με την ατομική θρησκευτική εμπειρία. Ο σκεπτικισμός μπορεί να αμφισβητεί τις θεωρίες της θεολογίας, η εμπιστοσύνη, όμως, της αξιοπιστίας της προσωπικής εμπειρίας επιβεβαιώνει την αλήθεια της πεποίθησης εκείνης που εξελίχθηκε σε πίστη.
(1124.7) 102:6.5 Μπορούμε να φθάσουμε στην αντίληψη του Θεού μέσω συνετού συλλογισμού, το άτομο, ωστόσο, θα γνωρίσει τον θεό μόνο δια της πίστης, μέσω της προσωπικής του εμπειρίας. Για πολλά από όσα αφορούν στη ζωή, οι πιθανότητες πρέπει να λαμβάνονται υπ΄ όψιν, αλλά όταν ερχόμαστε σε επαφή με την κοσμική πραγματικότητα, πρέπει να βιώνεται η βεβαιότητα, όταν η ζώσα πίστη προσεγγίζει αυτές τις έννοιες και τις αξίες. Η ψυχή που γνωρίζει τον Θεό τολμά να πει, «γνωρίζω», έστω και όταν αυτή η γνώση περί του Θεού αμφισβητείται από τον άπιστο, ο οποίος αρνείται τη βεβαιότητα αυτή, επειδή δεν υποστηρίζεται απόλυτα από τη διανοητική λογική. Σε όλους αυτούς τους αμφισβητίες, ο πιστός μόνον απαντά, «Πώς γνωρίζεις ότι δ ν γνωρίζω;»
(1125.1) 102:6.6 Αν και η λογική μπορεί πάντα να αμφισβητήσει την πίστη, η φύση μπορεί πάντα να συμπληρώσει και την λογική και την γνώση.14 [207] Η λογική δημιουργεί την πιθανότητα την οποία η πίστη μπορεί να μεταμορφώσει σε ηθική βεβαιότητα, ακόμα και σε πνευματική εμπειρία. Ο θεός είναι η πρώτη αλήθεια και το έσχατο γεγονός. Γι’ αυτό το σύνολο της αληθείας προέρχεται από αυτόν, ενώ όλα τα γεγονότα υπάρχουν σε σχέση μ’ αυτόν. Ο Θεός είναι η απόλυτη αλήθεια. Ως αλήθεια, μπορεί το άτομο να γνωρίσει τον Θεό, αλλά για να κατανοήσει – να ερμηνεύσει – τον θεό, πρέπει το άτομο να εξερευνήσει την ύπαρξη15 [207] του σύμπαντος των συμπάντων. Το απέραντο χάσμα μεταξύ της εμπειρίας της αλήθειας του Θεού και της άγνοιας ως προς την ύπαρξη του Θεού μπορεί να γεφυρωθεί μόνο δια της ζώσας πίστης. Η λογική από μόνη της δεν μπορεί να επιτύχει την αρμονία μεταξύ της άπειρης αλήθειας και της ύπαρξης του σύμπαντος.
(1125.2) 102:6.7 Μία πεποίθηση μπορεί να μην είναι ικανή να αντισταθεί στην αμφιβολία και να ανθέξει το φόβο, αλλά η πίστη θριαμβεύει πάντα επί της αμφιβολίας, διότι η πίστη είναι θετική και ζωντανή συνάμα. Το θετικό πάντα πλεονεκτεί επί του αρνητικού, η αλήθεια επί της πλάνης, η εμπειρία επί της θεωρίας, οι πνευματικές πραγματικότητες επί των μεμονωμένων γεγονότων του χρόνου και του διαστήματος. Το πειστικό στοιχείο αυτής της πνευματικής βεβαιότητας συνίσταται στους κοινωνικούς καρπούς τους οποίους αυτοί οι θρησκευόμενοι, οι πιστοί αποκομίζουν ως απόρροια της γνήσιας αυτής πνευματικής εμπειρίας. Είπεν ο Ιησούς: «Αν αγαπάτε τους συνανθρώπους σας, όπως σας αγάπησα εγώ, τότε όλοι θα μάθουν ότι είστε μαθητές μου.»
(1125.3) 102:6.8 Για την επιστήμη ο Θεός είναι μια δυνατότητα, για τη φιλοσοφία μία πιθανότητα, για τη θρησκεία μία βεβαιότητα, μια πραγματικότητα της θρησκευτικής εμπειρίας. Η λογική απαιτεί από μία φιλοσοφία, που δεν μπορεί να βρει το Θεό της πιθανότητας, να επιδεικνύει μεγαλύτερο σεβασμό προς τη θρησκευτική, εκείνη, πίστη, η οποία μπορεί και πράγματι βρίσκει τον θεό της βεβαιότητας. Ούτε πρέπει η επιστήμη να υποβιβάζει τη θρησκευτική εμπειρία στο επίπεδο της ευπιστίας, τουλάχιστον όχι όσον η επιστήμη επιμένει στην υπόθεση ότι το διανοητικό και φιλοσοφικό χάρισμα του ανθρώπου δημιουργήθηκαν από διάνοιες διαρκώς κατώτερες, όσο γυρίζουμε προς τα πίσω, θεωρώντας τελικά ότι τα χαρίσματα αυτά προήλθαν από την πρωτόγονη ζωή, η οποία εστερείτο παντελώς σκέψης και αισθημάτων.
(1125.4) 102:6.9 Το γεγονός της εξέλιξης δεν πρέπει να αντιπαρατίθεται στο γεγονός της ύπαρξης της βεβαιότητας της πνευματική εμπειρίας της θρησκευόμενης ζωής του ανθρώπου που γνωρίζει το Θεό. Οι ευφυείς άνθρωποι πρέπει να πάψουν να φέρονται σαν παιδιά και να προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν τη συνεπή λογική των ενηλίκων, τη λογική που μπορεί να αντέξει την έννοια της αλήθειας παράλληλα με την παρατήρηση των γεγονότων. Ο επιστημονικός υλισμός καταρρέει όταν επιμένει, μπροστά σε κάθε επαναλαμβανόμενο συμπαντικό φαινόμενο, να ανακυκλώνει16 [208] τις τρέχουσες αντιρρήσεις του συσχετίζοντας αυτό που αποδεκτά είναι ανώτερο μ’ εκείνο που αποδεκτά είναι κατώτερο. Η συνέπεια απαιτεί την αναγνώριση της δράσης ενός αποφασισμένου Δημιουργού.
(1125.5) 102:6.10 Η οργανική εξέλιξη είναι δεδομένη. Η τελεολογική, ή προοδευτική εξέλιξη είναι μία αλήθεια που καθιστά συνεπή τα κατά τα λοιπά αντιφατικά φαινόμενα των διαρκώς ανελισσόμενων επιτευγμάτων της εξέλιξης. Όσο υψηλότερα προχωρεί ένας επιστήμονας στον τομέα που διάλεξε, τόσο περισσότερο θα εγκαταλείπει τις θεωρίες της υλιστικής αλήθειας, για χάρη της κοσμικής αλήθειας, όπου κυριαρχεί ο Υπέρτατος Νους. Ο υλισμός εξευτελίζει την ανθρώπινη ζωή. Το ευαγγέλιο του Ιησού επιτείνει καταπληκτικά και εξυψώνει ουράνια κάθε θνητό. Η ανθρώπινη ύπαρξη πρέπει να θεωρηθεί ότι συνίσταται στην ενδιαφέρουσα και συναρπαστική εμπειρία της συνειδητοποίησης της πραγματικότητας όπου συναντώνται η ανθρώπινη άνοδος και η θεία και σωτήρια κάθοδος.
(1126.1) 102:7.1 Ο πατέρας του Σύμπαντος, όντας αυθύπαρκτος, είναι, επίσης, αυτεξήγητος. Ουσιαστικά ζει εντός κάθε έλλογου θνητού. Δεν μπορείτε, όμως, να είστε βέβαιοι για τον θεό, εκτός εάν τον γνωρίσετε. Η υϊκή ιδιότητα είναι η μοναδική εμπειρία που καθιστά βέβαιη την πατρική ιδιότητα. Το σύμπαν υφίσταται, παντού, αλλαγές. Το μεταβαλλόμενο σύμπαν είναι εξαρτημένο σύμπαν. Μία τέτοια δημιουργία δεν μπορεί να είναι ούτε τελική, ούτε απόλυτη. Ένα πεπερασμένο σύμπαν εξαρτάται ολοκληρωτικά από το Απώτατο και το Απόλυτο. Το σύμπαν και ο θεός δεν είναι ταυτόσημες έννοιες. Η μία είναι η αιτία, ή άλλη είναι το αποτέλεσμα. Η αιτία είναι απόλυτη, άπειρη, αιώνια και αμετάβλητη. Το αποτέλεσμα, χωροχρονικό και υπερβατικό, αλλά πάντα μεταβαλλόμενο, πάντα εξελισσόμενο.
(1126.2) 102:7.2 Ο Θεός είναι το μοναδικό αυθύπαρκτο γεγονός στο σύμπαν. Είναι το μυστικό της τάξης, του σχεδιασμού και του στόχου ολόκληρης της δημιουργίας των πραγμάτων και των πλασμάτων. Το απανταχού μεταβαλλόμενο σύμπαν ρυθμίζεται και σταθεροποιείται από νόμους απολύτως αμετάβλητους, από τη συμπεριφορά ενός αμετάβλητου θεού. Η ύπαρξη του Θεού, ο θείος νόμος, είναι αμετάβλητος. Η αλήθεια του Θεού, η σχέση του προς το σύμπαν, είναι μία σχετική αποκάλυψη που προσαρμόζεται πάντα στο συνεχώς εξελισσόμενο σύμπαν.
(1126.3) 102:7.3 Εκείνοι που εφευρίσκουν μια θρησκεία χωρίς Θεό μοιάζουν μ’ εκείνους που μαζεύουν καρπούς χωρίς δέντρα, που έχουν παιδιά χωρίς γονείς. Δεν μπορείτε να έχετε αποτελέσματα χωρίς αιτίες. Μόνον το ΕΙΜΑΙ δεν έχει αιτία. Το γεγονός της θρησκευτικής εμπειρίας συνεπάγεται την ύπαρξη του Θεού και ένας τέτοιος Θεός ατομικής εμπειρίας πρέπει να είναι μια ατομική Θεότητα. Δεν μπορείτε να προσεύχεστε σε μια χημική ένωση, να ικετεύετε μία μαθηματική εξίσωση, να λατρεύετε μία υπόθεση, να εμπιστεύεστε ένα αξίωμα, να επικοινωνείτε με μία διαδικασία, να υπηρετείτε μία αφηρημένη έννοια, ή να διατηρείτε σχέσεις στοργής μ’ ένα νόμο.
(1126.4) 102:7.4 Πράγματι, πολλά φαινομενικά θρησκευτικά γνωρίσματα μπορούν να δημιουργηθούν από μη θρησκευτικές βάσεις. Ο άνθρωπος μπορεί, διανοητικά, να αρνηθεί το θεό και παρ’ όλα αυτά να είναι ηθικά καλός, ευπειθής, στοργικός, έντιμος, ακόμη και ιδεαλιστής. Ο άνθρωπος μπορεί να μπολιάσει πολλά, καθαρά ανθρωπιστικά, κλαδιά πάνω στην βασική, πνευματική του φύση και έτσι, φαινομενικά να δοκιμάσει να ανταγωνισθεί για μια χωρίς θεό θρησκεία, αλλά μία παρόμοια εμπειρία στερείται της αξίας της σωτηρίας, την κατανόηση του θεού και την ανέλιξη προς τον θεό. Σε μία τέτοια ανθρώπινη εμπειρία μόνο κοινωνικοί καρποί παράγονται, όχι πνευματικοί. Το μπόλιασμα καθορίζει τη φύση του καρπού, παρά το ότι η ζώσα τροφή προέρχεται από τις ρίζες του αρχικού, θείου δώρου του νου, αλλά και του πνεύματος.
(1126.5) 102:7.5 Το διανοητικό γνώρισμα της θρησκείας είναι η βεβαιότητα. Το φιλοσοφικό χαρακτηριστικό είναι η συνέπεια. Οι κοινωνικοί καρποί είναι η αγάπη και η προσφορά υπηρεσίας.
(1126.6) 102:7.6 Ο άνθρωπος που γνωρίζει το Θεό δεν είναι τυφλός απέναντι στις δυσκολίες, ή αδιάφορος απέναντι στα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο όπου θα βρει το Θεό, μέσα στον κυκεώνα των προλήψεων, των παραδόσεων και των υλιστικών τάσεων της σύγχρονης εποχής. Έχει αντιμετωπίσει όλα αυτά τα εμπόδια και έχει θριαμβεύσει επ’ αυτών, τα έχει αντιπαρέλθει δια της ζώσας πίστης και έχει, παρ’ όλα αυτά, φθάσει στα ανώτατα επίπεδα της πνευματικής εμπειρίας. Ωστόσο είναι αλήθεια ότι πολλοί, που εντός τους είναι βέβαιοι για το Θεό, φοβούνται να ισχυρισθούν αυτό το συναίσθημα βεβαιότητας εξ αιτίας της πολλαπλότητας και της ευφυΐας εκείνων που προβάλλουν αντιρρήσεις και μεγεθύνουν τις δυσκολίες πάνω στην πίστη προς το Θεό. Δεν χρειάζεται μεγάλη εξυπνάδα για να βρεθούν ψεγάδια, να τεθούν ερωτήματα, ή να προβληθούν αντιρρήσεις. Χρειάζεται, όμως, ευφυία για να δοθούν απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά και να ξεπερασθούν οι δυσκολίες. Η βεβαιότητα της πίστης είναι η καλύτερη τεχνική για να αντιμετωπίσει κανείς όλες αυτές τις επιπόλαιες διαφορές.
(1127.1) 102:7.7 Αν η επιστήμη, η φιλοσοφία, ή η κοινωνιολογία τολμήσει να γίνει δογματική στη διαμάχη της με τους προφήτες της αληθούς θρησκείας, τότε, οι άνθρωποι που γνωρίζουν το Θεό πρέπει να απαντήσουν σ’ αυτόν τον αδικαιολόγητο δογματισμό με τον σωστό στην κρίση, εκείνο, δογματισμό της βεβαιότητας της ατομικής πνευματικής εμπειρίας, ότι «γνωρίζω αυτό που έχω βιώσει, διότι είμαι υιός του ΕΙΜΑΙ.» Αν η προσωπική εμπειρία ενός πιστού είναι να αμφισβητηθεί από ένα δόγμα, τότε, αυτός ο δια της πίστης υιός του δυνάμενου να βιωθεί Πατέρα μπορεί να απαντήσει με το αδιαμφισβήτητο αυτό δόγμα, τη δήλωση της ουσιαστικής υικής του σχέσης προς τον πατέρα του Σύμπαντος.
(1127.2) 102:7.8 Μόνο μία απεριόριστη πραγματικότητα, ένα απόλυτο, θα τολμούσε να γίνει σταθερά δογματικό. Εκείνοι που τολμούν να γίνουν δογματικοί πρέπει, αν είναι συνεπείς, αργά, ή γρήγορα να οδηγηθούν στην αγκάλη του Απόλυτου της ενέργειας, του Συμπαντικού της αλήθειας και του Απείρου της αγάπης.
(1127.3) 102:7.9 Αν οι μη θρησκευτικές προσεγγίσεις στην κοσμική πραγματικότητα τολμήσουν να αμφισβητήσουν τη βεβαιότητα της πίστης βασιζόμενοι στο ότι δεν αποδεικνύεται, τότε εκείνος που βίωσε το πνεύμα μπορεί με τον ίδιο τρόπο να καταφύγει στη δογματική αμφισβήτηση των επιστημονικών δεδομένων και των φιλοσοφικών πεποιθήσεων βασιζόμενος στο ότι και εκείνες, επίσης, δεν αποδεικνύονται. Αποτελούν και αυτές εμπειρίες στη συνείδηση του επιστήμονα, ή του φιλόσοφου.
(1127.4) 102:7.10 Για τον Θεό, την πλέον αναπόφευκτη από όλες τις παρουσίες, την πλέον πραγματική από όλες τις υπάρξεις, την πλέον ζωντανή από όλες τις αλήθειες, τον πιο στοργικό από όλους τους φίλους και την περισσότερο θεία από όλες τις αξίες, έχουμε το δικαίωμα να είμαστε περισσότερο βέβαιοι από όσο για όλες τις συμπαντικές εμπειρίες.
(1127.5) 102:8.1 Η μεγαλύτερη απόδειξη της πραγματικότητας και της δύναμης της θρησκείας συνίσταται στο γεγονός της ανθρώπινης εμπειρίας. Δηλαδή ότι ο άνθρωπος, εκ φύσεως φοβισμένος και καχύποπτος, εγγενώς προικισμένος με ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης και έχοντας μεγάλη επιθυμία να σωθεί μετά θάνατον, είναι πρόθυμος να εμπιστευθεί απόλυτα τα βαθύτερα συμφέροντα του παρόντος και του μέλλοντός του στη φύλαξη και την καθοδήγηση της δύναμης εκείνης και του προσώπου που έχει με την πίστη του ονομάσει Θεό. Αυτή είναι η μοναδική κεντρική αλήθεια κάθε θρησκείας. Όσο για το τι απαιτεί από τον άνθρωπο αυτή ή δύναμη, ή το πρόσωπο, ως ανταπόδοση για τη φροντίδα του και την τελική του σωτηρία, ποτέ δεν συμφωνούν δύο θρησκείες. Στην πραγματικότητα, όλες, λίγο-πολύ διαφωνούν.
(1127.6) 102:8.2 Σχετικά με το σημείο όπου βρίσκεται μια θρησκεία στην εξελικτική κλίμακα, είναι καλύτερο να κριθεί με τις ηθικές της αποφάσεις και τα δεοντολογικά της πρότυπα. Όσο ανώτερο είναι το είδος μιας θρησκείας, τόσο περισσότερο ενθαρρύνει και ενθαρρύνεται με την διαρκώς βελτιούμενη κοινωνική ηθικότητα και την ηθική κουλτούρα. Δεν μπορούμε να κρίνουμε τη θρησκεία από το επίπεδο του πολιτισμού που τη συνοδεύει. Είναι καλύτερα να εκτιμήσουμε την αληθινή φύση ενός πολιτισμού από την καθαρότητα και την ανωτερότητα της θρησκείας του. Πολλοί από τους γνωστότερους θρησκευτικούς διδάσκαλους του κόσμου ήσαν κυριολεκτικά αγράμματοι. Η σοφία του κόσμου δεν είναι απαραίτητη για την άσκηση της σωτήριας πίστης προς τις αιώνιες πραγματικότητες.
(1127.7) 102:8.3 Η διαφορά στις θρησκείες των διαφόρων εποχών εξαρτάται απόλυτα από τη διαφορά στην ανθρώπινη αντίληψη της πραγματικότητας και τη διαφορετική αναγνώριση των ηθικών αξιών, των σωστών17 [209] σχέσεων και των πνευματικών πραγματικοτήτων.
(1127.8) 102:8.4 Η ηθική είναι ο αιώνιος κοινωνικός, ή φυλετικός καθρέφτης που πιστά αντανακλά την κατά τα λοιπά μη παρατηρήσιμη πρόοδο των εσωτερικών πνευματικών και θρησκευτικών εξελίξεων. Ο άνθρωπος πάντα αναλογίζετο το Θεό σύμφωνα με το καλύτερο που γνώριζε, με τις βαθύτερες έννοιες και τα ανώτερα ιδανικά του. Ακόμη και η ιστορική θρησκεία δημιουργούσε πάντα τις απόψεις της για τον Θεό από τις ανώτερες αναγνωρισμένες αξίες της. Κάθε έλλογο ον δίνει όνομα στο Θεό σύμφωνα με τα καλύτερα και ανώτερα πράγματα που γνωρίζει.
(1128.1) 102:8.5 Η θρησκεία, όταν υποβαθμίζετο αποκαλούμενη λογική και διανοητική έκφραση, πάντα τολμούσε να επικρίνει τον πολιτισμό και την εξελικτική πρόοδο, κρίνοντας από τα δικά της πρότυπα του σωστού πολιτισμού και της ηθικής προόδου.
(1128.2) 102:8.6 Ενώ η προσωπική θρησκεία προηγείται της εξέλιξης της ανθρώπινης ηθικής, έχει, ατυχώς, παρατηρηθεί ότι η θεσμοθετημένη θρησκεία πάντα επεβράδυνε τα με αργό ρυθμό μεταβαλλόμενα ήθη των ανθρώπινων φυλών. Η οργανωμένη θρησκεία απεδείχθη συντηρητικά βραδυκίνητη. Οι προφήτες οδηγούσαν συνήθως τους λαούς σε θρησκευτική εξέλιξη. Οι θεολόγοι τους περιόριζαν. Η θρησκεία, όντας θέμα εσωτερικής, ή ατομικής εμπειρίας δεν μπορεί ποτέ να εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό, πριν από την διανοητική εξέλιξη των φυλών.
(1128.3) 102:8.7 Ωστόσο η θρησκεία δεν μπορεί ποτέ να προαχθεί επικαλούμενη το αποκαλούμενο θαύμα. Η αναζήτηση των θαυμάτων αποτελεί επιστροφή στις πρωτόγονες θρησκείες της μαγείας. Η αληθής θρησκεία δεν έχει να κάνει τίποτα με τα ισχυριζόμενα θαύματα και ουδέποτε η δι’ αποκαλύψεως θρησκεία κατέφυγε στα θαύματα, ως απόδειξη του κύρους της. Η θρησκεία πάντα και για πάντα βασίζεται στην προσωπική εμπειρία. Και η ανώτερη θρησκεία σας, η Ζωή του Ιησού, υπήρξε μια τέτοια προσωπική εμπειρία: ο άνθρωπος, ο θνητός άνθρωπος που αναζητά το Θεό και τον βρίσκει ολοκληρωτικά, στη διάρκεια της σύντομης ζωής του στη σάρκα, ενώ μέσα από την ίδια ανθρώπινη εμπειρία φαίνεται ο Θεός να αναζητά τον άνθρωπο και να τον βρίσκει ως το σημείο της πλήρους ικανοποίησης της τέλειας και άπειρης υπεροχής του. Και αυτή είναι η θρησκεία, η ανώτερη που έχει ως τώρα αποκαλυφθεί στο σύμπαν του Νέβαδον – η επί της γης ζωή του Ιησού από τη Ναζαρέτ.
(1128.4) 102:8.8 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1129.1) 103:0.1 Όλες οι πραγματικά θρησκευτικές αντιδράσεις του ανθρώπου υποστηρίζονται από την πρώιμη λειτουργία του συνοδού της λατρείας και ελέγχονται από το συνοδό της σοφίας. Η πρώτη υπερδιανοητική ιδιότητα του ανθρώπου είναι αυτή η ένταξη1 [210] της προσωπικότητας στα κυκλώματα του Αγίου Πνεύματος του Συμπαντικού Δημιουργικού Πνεύματος. Και πολύ νωρίτερα από την επιφοίτηση των θείων Υιών, ή τη συμπαντική επιφοίτηση των Προσαρμοστών, η επενέργεια αυτή λειτουργεί για να διευρύνει την άποψη του ανθρώπου πάνω στην ηθική, τη θρησκεία και την πνευματικότητα. Μετά τις επιφοιτήσεις των Υιών του Παραδείσου, το απελευθερωμένο Πνεύμα της Αληθείας κάνει γενναίες συνεισφορές στη διεύρυνση της ανθρώπινης ικανότητας να συλλάβει τις θρησκευτικές αλήθειες. Όπως η εξέλιξη προοδεύει σ’ ένα κατοικημένο κόσμο, οι Προσαρμοστές ης Σκέψης συμμετέχουν όλο και περισσότερο στην εξέλιξη των ανώτερων τύπων της ανθρώπινης θρησκευτικής ενόρασης. Ο Προσαρμοστής της Σκέψης είναι το κοσμικό παράθυρο δια του οποίου το πεπερασμένο πλάσμα μπορεί να ρίξει μια, γεμάτη πίστη, βιαστική ματιά στις βεβαιότητες και τις θείες εκφάνσεις μιας απεριόριστης Θεότητας, του Πατέρα του Σύμπαντος.
(1129.2) 103:0.2 Οι θρησκευτικές τάσεις των ανθρώπινων φυλών είναι έμφυτες. Εκδηλώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο και έχουν μια εμφανώς θρησκευτική προέλευση. Οι πρωτόγονες θρησκείες είναι πάντα εξελικτικές στη γένεσή τους. Καθώς η φυσιολογική θρησκευτική εμπειρία εξακολουθεί να προοδεύει, οι περιοδικές αποκαλύψεις της αλήθειας διακόπτουν, κατά διαστήματα, την κατά τα λοιπά με αργό ρυθμό προϊούσα πορεία της εξέλιξης ενός πλανήτη.
(1129.3) 103:0.3 Στην Ουράντια σήμερα υπάρχουν τέσσερα είδη θρησκείας:
(1129.4) 103:0.4 1. Η φυσική, ή εξελικτική θρησκεία
(1129.5) 103:0.5 2. Η υπερφυσική, ή δι’ αποκαλύψεως θρησκεία
(1129.6) 103:0.6 3. Η πρακτική, ή τρέχουσα θρησκεία, οι ποικίλοι βαθμοί ανάμιξης των φυσικών και υπερφυσικών θρησκειών
(1129.7) 103:0.7 4. Οι φιλοσοφικές θρησκείες, φτιαγμένες από τον άνθρωπο, ή φιλοσοφικά επεξεργασμένα θεολογικά δόγματα και θρησκείες βασισμένες στη λογική.
(1129.8) 103:1.1 Η ενότητα της θρησκευτικής εμπειρίας σε μια κοινωνική, ή φυλετική ομάδα απορρέει από την ταυτόσημη φύση του τμήματος του Θεού που ενοικεί στο άτομο. Είναι αυτό το θείο εντός του ανθρώπου που δημιουργεί το ανιδιοτελές ενδιαφέρον του για την ευημερία των άλλων ανθρώπων. Εφ’ όσον, όμως, η προσωπικότητα είναι μοναδική – ποτέ δύο άνθρωποι δεν είναι ίδιοι – αναπόφευκτα συνάγεται το ότι δύο ανθρώπινες υπάρξεις δεν μπορούν να ερμηνεύσουν με τον ίδιο τρόπο τις οδηγίες και τις προτροπές του πνεύματος του θείου που ζει μέσα στο νου τους. Μια ομάδα ανθρώπων μπορεί να βιώσει την πνευματική ενότητα, αλλά δεν μπορεί ποτέ να κατακτήσει τη φιλοσοφική ομοιομορφία. Και η ποικιλία αυτή στην ερμηνεία της θρησκευτικής σκέψης και εμπειρίας φαίνεται στο γεγονός ότι οι θεολόγοι και οι φιλόσοφοι του εικοστού αιώνα έχουν διατυπώσει πεντακόσιους διαφορετικούς ορισμούς της θρησκείας. Στην πραγματικότητα, κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ορίζει τη θρησκεία σύμφωνα με την ατομική της εμπειρική ερμηνεία των θείων προτροπών, που εκπορεύονται από το πνεύμα του Θεού που κατοικεί εντός της και γι’ αυτό, μια τέτοια ερμηνεία, πρέπει να είναι μοναδική και εντελώς διαφορετική από τη θρησκευτική φιλοσοφία όλων των άλλων ανθρώπινων υπάρξεων.
(1130.1) 103:1.2 Ενώ ένας θνητός συμφωνεί απόλυτα με την θρησκευτική φιλοσοφία ενός συνανθρώπου του, το φαινόμενο αυτό υποδηλώνει ότι οι δύο αυτές υπάρξεις είχαν μια παρόμοια θρησκευτική εμπειρία που άπτεται των θεμάτων εκείνων τα οποία αφορούν στην ομοιότητα της φιλοσοφικής θρησκευτικής ερμηνείας τους.
(1130.2) 103:1.3 Ενώ η θρησκεία σας είναι θέμα προσωπικής εμπειρίας, είναι εξαιρετικά σημαντικό το να εκτεθείτε στη γνώση ενός άπειρου αριθμού άλλων θρησκευτικών εμπειριών (στις διαφορετικές ερμηνείες άλλων και διαφορετικών ανθρώπων) ως το σημείο όπου μπορείτε να προφυλάξετε τη θρησκευτική σας ζωή από το να γίνει εγωκεντρική – περιορισμένη, ιδιοτελής και αντικοινωνική.
(1130.3) 103:1.4 Ο ορθολογισμός αποτελεί σφάλμα όταν υποστηρίζει ότι η θρησκεία είναι, κατ’ αρχήν, μια πρωτόγονη πίστη σε κάτι που στη συνέχεια ακολουθείται από την αναζήτηση των αξιών. Η θρησκεία είναι αρχικά η αναζήτηση των αξιών και κατόπιν διατυπώνεται ένα σύστημα ερμηνευτικών πεποιθήσεων. Είναι πολύ ευκολότερο για τον άνθρωπο να συμφωνήσει στις θρησκευτικές αξίες – τους στόχους – απ’ ό,τι στις πεποιθήσεις – τις ερμηνείες. Και τούτο εξηγεί το πώς η θρησκεία μπορεί να συμφωνεί σε αξίες και στόχους ενώ επιδεικνύει το περίεργο φαινόμενο της διατήρησης μια πίστης μέσα σε εκατοντάδες αντικρουόμενες πεποιθήσεις – σύμβολα πίστης. Τούτο επίσης εξηγεί το γιατί ένα συγκεκριμένο άτομο μπορεί να διατηρεί τη θρησκευτική του εμπειρία, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο να αποποιηθεί, ή να αλλάξει πολλές από τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Η θρησκεία διατηρείται παρά τις εξελικτικές αλλαγές στις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Η θεολογία δεν δημιουργεί τη θρησκεία. Είναι η θρησκεία που δημιουργεί τη θεολογική φιλοσοφία.
(1130.4) 103:1.5 Το ότι οι ορθολογιστές πίστεψαν τόσο πολύ σε κάτι που ήταν λάθος δεν ακυρώνει τη θρησκεία, αφού η θρησκεία στηρίζεται στην αναγνώριση των αξιών και επικυρώνεται από την πίστη της ατομικής προσωπικής εμπειρίας. Η θρησκεία, λοιπόν, στηρίζεται στην εμπειρία και την θρησκευτική σκέψη. Η θεολογία, η φιλοσοφία της θρησκείας, είναι μία έντιμη προσπάθεια για να εξηγηθεί αυτή η εμπειρία. Αυτές οι ερμηνευτικές πεποιθήσεις μπορεί να είναι σωστές, ή εσφαλμένες, ή ένα μείγμα αλήθειας και λάθους.
(1130.5) 103:1.6 Η συνειδητοποίηση της αναγνώρισης των πνευματικών αξιών αποτελεί υπέρ-ιδεατή εμπειρία. Δεν υπάρχουν λέξεις, σε οποιαδήποτε γλώσσα του κόσμου που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να προσδιορίσουν αυτή την «αίσθηση», το «συναίσθημα», την «διαισθητικότητα», ή την «εμπειρία» που αποφασίσαμε να αποκαλούμε συνειδητοποίηση του Θεού. Το πνεύμα του Θεού που κατοικεί εντός του ανθρώπου δεν είναι ατομικό – ο Προσαρμοστής είναι προ-ατομικός – αλλά ο Ελεγκτής αυτός παρουσιάζει μία αξία, αποπνέει ένα άρωμα θείου, το οποίο είναι ατομικό, με την ύψιστη και άπειρη έννοια. Αν ο Θεός δεν ήταν κατ’ ελάχιστον προσωπικός, δεν θα μπορούσε να είναι συνειδητός και αν δεν ήταν συνειδητός, τότε θα ήταν κατώτερος του ανθρώπου.
(1130.6) 103:2.1 Η θρησκεία λειτουργεί στην ανθρώπινη διάνοια και πραγματώνεται στην εμπειρία πριν από την εμφάνισή της στην ανθρώπινη συνείδηση. Ένα παιδί υπάρχει εννέα, περίπου, μήνες, πριν βιώσει τη γέννηση. Αλλά η «γέννηση» της θρησκείας δεν είναι αιφνίδια. Είναι, μάλλον, μία βαθμιαία ανάδυση. Υπάρχει πάντως, αργά, ή γρήγορα, μια «ημερομηνία γέννησης.» Δεν εισέρχεσθε στο βασίλειο των ουρανών, εκτός και εάν έχετε «αναγεννηθεί» - έχετε αναγεννηθεί εκ του Πνεύματος. Πολλές πνευματικές γεννήσεις ακολουθούνται από μεγάλη πνευματική αγωνία και μεγάλους ψυχολογικούς κλυδωνισμούς, όπως πολλές φυσικές γεννήσεις χαρακτηρίζονται από «θυελλώδεις τοκετούς» και άλλες ανωμαλίες της «γέννας.» Άλλες πνευματικές γεννήσεις αποτελούν φυσική και φυσιολογική εξέλιξη της αναγνώρισης των υπέρτατων αξιών, μαζί με ένα τονισμό της πνευματικής εμπειρίας, αν και καμία πνευματική εξέλιξη δε γίνεται χωρίς συνειδητή προσπάθεια και θετική, ατομική αποφασιστικότητα. Η θρησκεία δεν αποτελεί ποτέ παθητική εμπειρία, αρνητική θέση. Αυτό που ορίζεται ως «γέννηση της θρησκείας» δεν συνδέεται άμεσα με τις αποκαλούμενες εμπειρίες προσηλυτισμού, οι οποίες συνήθως χαρακτηρίζουν θρησκευτικά επεισόδια που λαμβάνουν χώρα αργότερα στη ζωή, ως αποτέλεσμα διανοητικών συγκρούσεων, συγκινησιακών απωθήσεων και οφειλόμενων στο χαρακτήρα συγχύσεων.
(1131.1) 103:2.2 Ωστόσο, τα άτομα εκείνα που ανατράφησαν από τους γονείς τους έτσι ώστε να μεγαλώσουν έχοντας συνείδηση ότι είναι παιδιά ενός στοργικού ουράνιου Πατέρα, δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν περιφρονητικά τους συνανθρώπους τους, που μπόρεσαν να αποκτήσουν τέτοια συνείδηση της σχέσης τους με τον Θεό μέσω μιας ψυχολογικής κρίσης, μιας συναισθηματικής αναστάτωσης.
(1131.2) 103:2.3 Το εξελικτικό χώμα στην ανθρώπινη διάνοια, στο οποίο αναπτύσσεται ο σπόρος της δι’ αποκαλύψεως θρησκείας είναι η ηθική φύση, που από πολύ νωρίς δημιουργεί την κοινωνική συνείδηση. Οι αρχικές παροτρύνσεις της ηθικής φύσης ενός παιδιού δεν έχουν να κάνουν με το σεξ, την ενοχή, ή ατομική περηφάνια, αλλά μάλλον με την παρόρμηση της δικαιοσύνης, της αμεροληψίας και της καλοσύνης – της χρήσιμης υπηρεσίας προς τους συνανθρώπους. Και όταν το πρώιμο αυτό ηθικό ξύπνημα ωριμάσει, τότε λαμβάνει χώρα μία βαθμιαία εξέλιξη της θρησκευτικής ζωής, η οποία είναι σχετικά απελευθερωμένη από συγκρούσεις, αναταραχές και κρίσεις.
(1131.3) 103:2.4 Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη βιώνει από πολύ νωρίς ένα είδος σύγκρουσης μεταξύ της ιδιοτέλειας και των αλτρουιστικών της παρορμήσεων, ενώ πολλές φορές, η πρώτη εμπειρία της επίγνωσης του Θεού μπορεί να επιτευχθεί ως αποτέλεσμα της αναζήτησης της υπεράνω του ανθρώπινου βοήθειας στο έργο της επίλυσης παρόμοιων ηθικών συγκρούσεων.
(1131.4) 103:2.5 Η ψυχολογία ενός παιδιού είναι εκ φύσεως θετική, όχι αρνητική. Πάρα πολλοί άνθρωποι είναι αρνητικοί επειδή έτσι διδάχθηκαν. Όταν λέμε ότι το παιδί είναι θετικό, αναφερόμεθα στις ηθικές του παρορμήσεις, τις δυνάμεις εκείνες της διάνοιας η ανάδυση των οποίων σηματοδοτεί την έλευση του Προσαρμοστή της Σκέψης.
(1131.5) 103:2.6 Απουσία αρνητικών διδαχών, η διάνοια ενός φυσιολογικού παιδιού κινείται θετικά, με την ανάδυση της θρησκευτικής συνειδητοποίησης, προς την ηθική δικαιοσύνη και την κοινωνική λειτουργία, μάλλον, παρά αρνητικά, μακριά από την αμαρτία και την ενοχή. Μπορεί να υπάρξουν, ή να μην υπάρξουν συγκρούσεις στην εξέλιξη της θρησκευτικής εμπειρίας, αλλά είναι πάντα παρούσες οι αναπόφευκτες αποφάσεις, οι προσπάθειες και οι δράση της ανθρώπινης βούλησης.
(1131.6) 103:2.7 Η ηθική επιλογή συνοδεύεται συνήθως από μεγαλύτερες, ή μικρότερες ηθικές συγκρούσεις. Και η ίδια η πρώτη σύγκρουση στον παιδικό νου γίνεται μεταξύ της εγωιστικής τάσης και της αλτρουιστικής παρόρμησης. Ο Προσαρμοστής της Σκέψης δεν παραβλέπει τις, εγωιστικών κινήτρων, αξίες της προσωπικότητας, αλλά πράγματι δρα για να δώσει μια ελαφρά προτίμηση στην αλτρουιστική παρόρμηση, που οδηγεί στο στόχο της ανθρώπινης ευτυχίας και τις χαρές της βασιλείας των ουρανών.
(1131.7) 103:2.8 Όταν μία ηθική ύπαρξη επιλέγει να φανεί ανιδιοτελής, όταν αντιμετωπίζει την τάση να γίνει ιδιοτελής, πρόκειται για την πρωτόγονη θρησκευτική εμπειρία. Κανένα ζώο δεν κάνει τέτοιες επιλογές. Μία παρόμοια απόφαση είναι ανθρώπινη, αλλά και θρησκευτική. Ενστερνίζεται την επίγνωση του Θεού και επιδεικνύει την παρόρμηση για προσφορά κοινωνικής υπηρεσίας, τη βάση της συναδέλφωσης των ανθρώπων. Όταν η διάνοια επιλέγει μία ορθή ηθική κρίση με μία πράξη ελεύθερης βούλησης, η απόφαση αυτή συνιστά μια θρησκευτική εμπειρία.
(1131.8) 103:2.9 Προτού, όμως, ένα παιδί αναπτυχθεί αρκετά, ώστε να αποκτήσει ηθική ικανότητα και εξ αυτού να καταστεί ικανό να επιλέξει την αλτρουιστική προσφορά υπηρεσίας, έχει ήδη αναπτύξει μια ισχυρή και συγκροτημένη εγωιστική φύση. Και αυτή είναι η ουσιαστική κατάσταση που δημιουργεί τη θεωρία περί του αγώνα μεταξύ της «ανώτερης» και «κατώτερης» φύσης, μεταξύ του «παλιού, αμαρτωλού ανθρώπου και της «νέας φύσης» της θείας χάρης. Από πολύ νωρίς στη ζωή, το φυσιολογικό παιδί αρχίζει να μαθαίνει ότι είναι «μεγαλύτερη ευλογία το να δίνεις από το να παίρνεις.»
(1131.9) 103:2.10 Ο άνθρωπος τείνει να ταυτίζει την παρόρμηση του να είναι ιδιοτελής με το εγώ του – τον εαυτό του. Αντίθετα, τείνει να ταυτίζει την επιθυμία να γίνει αλτρουιστής με κάποια επίδραση πέραν του εαυτού του – με τον Θεό. Και πράγματι, η κρίση αυτή είναι σωστή, αφού όλες αυτές οι μη εγωιστικές επιθυμίες προέρχονται από την καθοδήγηση του ενοικούντος Προσαρμοστή της Σκέψης και ο Προσαρμοστής αυτός είναι κλάσμα του Θεού. Η υποκίνηση του πνευματικού Ελεγκτή γίνεται αντιληπτή από την ανθρώπινη συνείδηση ως παρόρμηση να γίνει ανιδιοτελής, να ενδιαφερθεί για τους συνανθρώπους του. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η αρχική και θεμελιακή εμπειρία της παιδικής διάνοιας. Όταν το παιδί που μεγαλώνει αδυνατεί να συγκροτήσει την προσωπικότητά του, η αλτρουιστική παρόρμηση υπερανασπτύσσεται σε σημείο που να προκαλεί σοβαρές ζημίες στην ευτυχία του ατόμου. Μία παραπλανημένη συνείδηση μπορεί να γίνει υπεύθυνη πολλών συγκρούσεων, ανησυχιών, θλίψεων και ατέλειωτης ανθρώπινης δυστυχίας.
(1132.1) 103:3.1 Ενώ η πίστη στα πνεύματα, τα όνειρα, καθώς και οι διάφορες άλλες προλήψεις έπαιξαν όλες σημαντικό ρόλο στην εξελικτική προέλευση των πρωτόγονων θρησκειών, δεν πρέπει να παραβλέψετε την επίδραση του ευρύτερα οικογενειακού, ή φυλετικού πνεύματος της αλληλεγγύης. Στις ομαδικές σχέσεις παρουσιάζετο η ακριβής κοινωνική κατάσταση η οποία παρείχε την πρόκληση για τη σύγκρουση μεταξύ εγωισμού-ανιδιοτέλειας στην ηθική φύση της πρώιμης ανθρώπινης διάνοιας. Παρά την πίστη τους στα πνεύματα, οι πρωτόγονοι Αυστραλιανοί εξακολουθούν να επικεντρώνουν τη θρησκεία τους στην ευρύτερη οικογένεια. Με τον καιρό, αυτές οι θρησκευτικές απόψεις έτειναν να προσωποποιηθούν αρχικά ως ζώα και αργότερα ως ένας υπεράνθρωπος, ή ένας Θεός. Ακόμη και κατώτερες φυλές, όπως οι Αφρικανοί Βουσμάνοι, που ούτε καν πιστεύουν σε τοτέμ, γνωρίζουν καλά τη διαφορά μεταξύ της ιδιοτέλειας και των συμφερόντων της ομάδας, μια πρωτόγονη διάκριση μεταξύ των αξιών του εγκοσμίου και του ιερού. Ωστόσο, η κοινωνική ομάδα δεν είναι πηγή θρησκευτικής εμπειρίας. Ανεξάρτητα από την επίδραση όλων αυτών των πρωτόγονων συνεισφορών στην πρώιμη ανθρώπινη θρησκεία, παραμένει γεγονός ότι η αληθής θρησκευτική παρόρμηση προέρχεται από τις γνήσιες πνευματικές παρουσίες που δραστηριοποιούν τη βούληση να γίνει ανιδιοτελής.
(1132.2) 103:3.2 Η μεταγενέστερη θρησκεία προαναγγέλλεται στην πρωτόγονη πίστη, μέσα από τα φυσικά θαύματα και τα μυστήρια, την απρόσωπη πνευματική δύναμη.2 [211] Όμως, αργά, ή γρήγορα, η εξελισσόμενη θρησκεία απαιτεί από το άτομο να κάνει κάποια ατομική θυσία για το καλό της κοινωνικής του ομάδας, κάτι που θα κάνει τους άλλους ανθρώπους ευτυχέστερους και καλύτερους. Τελικά, η θρησκεία έχει προορισμό να γίνει η προσφορά υπηρεσίας του Θεού και του ανθρώπου.
(1132.3) 103:3.3 Η θρησκεία έχει σκοπό να αλλάξει το ανθρώπινο περιβάλλον, ωστόσο, μεγάλο μέρος της θρησκείας που ακολουθείται από τους σύγχρονους ανθρώπους είναι ανίκανη να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Το περιβάλλον, πάρα πολύ συχνά, έχει επιβληθεί της θρησκείας.
(1132.4) 103:3.4 Να θυμάστε ότι στις θρησκείες όλων των εποχών η κυριαρχούσα εμπειρία είναι η αίσθηση των ηθικών αξιών και των προθέσεων έναντι της κοινωνίας, όχι οι απόψεις πάνω στα θεολογικά δόγματα, ή τις φιλοσοφικές θεωρίες. Η θρησκεία εξελίσσεται σωστά καθώς το στοιχείο της μαγείας αντικαθίσταται από την έννοια της ηθικής.
(1132.5) 103:3.5 Ο άνθρωπος εξελίχθηκε μέσω των προλήψεων της ανώτερης δύναμης, της μαγείας, της λατρείας της φύσης, του φόβου των πνευμάτων και της λατρείας των ζώων ως τις διάφορες τελετουργίες δια των οποίων η θρησκευτική άποψη του ατόμου επικεντρώθηκε και αποκρυσταλλώθηκε στις φυλετικές πεποιθήσεις, ενώ τελικά, οι φόβοι αυτοί και οι πεποιθήσεις προσωποποιήθηκαν σε θεούς. Σ΄ ολόκληρη, όμως, αυτή την θρησκευτική εξέλιξη, το στοιχείο της ηθικής ουδέποτε έλειψε εντελώς. Η παρότρυνση του Θεού εντός του ανθρώπου υπήρξε ανέκαθεν μεγάλη. Και οι ισχυρές αυτές επιδράσεις - η μία ανθρώπινη, η άλλη θεία – διασφάλισαν την διατήρηση της θρησκείας μέσα στις μεταβολές των εποχών και παρά το ότι τόσο συχνά απειλήθηκε με εξαφάνιση εξ αιτίας χιλιάδων ανατρεπτικών τάσεων και εχθρικών ανταγωνισμών.
(1133.1) 103:4.1 Η χαρακτηριστική διαφορά μεταξύ ενός κοινωνικού συμβάντος και μιας θρησκευτικής συνάθροισης είναι ότι, σε αντίθεση με την εγκόσμια, η θρησκευτική διαπνέεται από την ατμόσφαιρα της κοινωνίας. Με τον τρόπο αυτό, η ανθρώπινη συναναστροφή δημιουργεί ένα αίσθημα συναδέλφωσης με το θείο και τούτο αποτελεί την αρχή της ομαδικής λατρείας. Η συμμετοχή στο κοινό γεύμα υπήρξε ο πρωιμότερος τύπος κοινωνικής μετάληψης, έτσι λοιπόν, οι πρώιμες θρησκείες προέβλεψαν ώστε ένα κομμάτι της τελετουργικής θυσίας να δοθεί για φαγητό στους λατρεύοντες. Ακόμη και ο Χριστιανισμός, στον Μυστικό Δείπνο, διατηρεί τον τρόπο αυτό μετάληψης. Η ατμόσφαιρα της μετάληψης παρέχει μια αναζωογονητική και παρηγορητική εκεχειρία στη σύγκρουση του ιδιοτελούς εγώ με την αλτρουιστική παρότρυνση του ενοικούντος πνευματικού Ελεγκτή. Και τούτο είναι το πρελούδιο της αληθούς λατρείας – η πρακτική της παρουσίας του Θεού η οποία επισυμβαίνει με την ανάδυση της συναδέλφωσης των ανθρώπων.
(1133.2) 103:4.2 Όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος αισθάνετο ότι η επικοινωνία του με τον Θεό διεκόπτετο, κατέφευγε στη θυσία, κάποιου είδους, σε μια προσπάθεια να επανορθώσει, να αποκαταστήσει φιλική σχέση. Η πείνα και η δίψα για δικαιοσύνη οδηγεί στην ανακάλυψη της αλήθειας και η αλήθεια αυξάνει τα ιδεώδη και αυτό δημιουργεί καινούργια προβλήματα στα θρησκευόμενα άτομα, αφού τα ιδανικά μας τείνουν να αναπτύσσονται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ η ικανότητά μας να ζούμε σύμφωνα μ’ αυτά μεγαλώνει με αριθμητική πρόοδο, μόνο.
(1133.3) 103:4.3 Η αίσθηση της ενοχής (όχι η επίγνωση της αμαρτίας) δημιουργείται είτε από τη διακοπείσα πνευματική επικοινωνία, είτε από την εξασθένηση των ηθικών ιδεωδών ενός ατόμου. Η απαλλαγή από μία τέτοια δυσάρεστη κατάσταση μπορεί να επέλθει μόνο με την συνειδητοποίηση το ότι τα ύψιστα ηθικά ιδεώδη ενός ατόμου δεν είναι, απαραίτητα, συνώνυμα με το θέλημα του Θεού. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελπίσει ότι θα ζήσει σύμφωνα με τα ύψιστα ιδανικά του, αλλά μπορεί να είναι ειλικρινής στο στόχο του να βρει το Θεό και γίνει, όλο και περισσότερο, σαν κι’ αυτόν.
(1133.4) 103:4.4 Ο Ιησούς εξάλειψε εντελώς όλες τις θυσιαστήριες και εξιλαστήριες τελετουργίες. Κατέστρεψε τη βάση κάθε φανταστικής ενοχής και αίσθησης απομόνωσης στο σύμπαν, διακηρύσσοντας ότι ο άνθρωπος είναι παιδί του Θεού. Η σχέση δημιουργήματος-Δημιουργού τοποθετήθηκε στη βάση γονέα-παιδιού. Ο Θεός γίνεται ο στοργικός Πατέρας για τους θνητούς υιούς και τις θυγατέρες του. Σε όλες τις τελετουργίες, ούτε ένα γνήσιο μέρος αυτής της στενής οικογενειακής σχέσης δεν ακυρώνεται για πάντα.
(1133.5) 103:4.5 Ο Θεός ο Πατέρας συνδιαλέγεται με τον άνθρωπο, το παιδί του στη βάση, όχι μιας πραγματικής αρετής, ή αξίας, αλλά σε αναγνώριση των κινήτρων του παιδιού – των σκοπών και των προθέσεων του δημιουργήματος. Η σχέση είναι σχέση γονέα-παιδιού και ενεργοποιείται από τη θεία αγάπη.
(1133.6) 103:5.1 Η πρώιμη εξελικτική διάνοια δημιουργεί μια αίσθηση κοινωνικού καθήκοντος και ηθικής υποχρέωσης, που εκπορεύεται κυρίως από συναισθηματικό φόβο. Η θετικότερη παρόρμηση της προσφοράς κοινωνικής υπηρεσίας και ο ιδεαλισμός του αλτρουισμού πηγάζουν από την άμεση παρότρυνση του θείου πνεύματος που ενοικεί στην ανθρώπινη διάνοια.
(1133.7) 103:5.2 Αυτή η ιδέα-ιδανικό του να κάνει κανείς καλό στους άλλους – η παρόρμηση να απαρνηθεί το εγώ του, ως ένα σημείο, προς όφελος του γείτονά του – είναι πολύ περιορισμένη, αρχικά. Ο πρωτόγονος άνθρωπος θεωρεί ως γείτονες μόνον εκείνους που βρίσκονται πολύ κοντά του, εκείνους που τον μεταχειρίζονται ως γείτονα. Καθώς ο θρησκευτικός πολιτισμός προοδεύει, ή έννοια του γείτονα εκτείνεται ως έννοια για να συμπεριλάβει την ευρύτερη οικογένεια, τη φυλή, το έθνος. Και έπειτα, ο Ιησούς διεύρυνε την θεώρηση της γειτονίας, ώστε να συμπεριλάβει το σύνολο της ανθρωπότητας, ώστε να αγαπάμε ακόμη και τους εχθρούς μας. Επιπλέον, υπάρχει κάτι μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που της λέει ότι η διδαχή αυτή είναι ηθική – ορθή. Ακόμα κι’ εκείνοι που ελάχιστα πορεύονται4 [213] μ’ αυτό το ιδανικό, παραδέχονται ότι θεωρητικά είναι σωστό.
(1134.1) 103:5.3 Όλοι οι άνθρωποι αναγνωρίζουν την ηθικότητα της παγκόσμιας αυτής ανθρώπινης παρόρμησης να είναι ανιδιοτελείς και αλτρουιστές. Ο ανθρωπιστής αποδίδει την προέλευση αυτής της παρόρμησης στη φυσιολογική λειτουργία της υλικής διάνοιας. Ο θρησκευόμενος, σωστότερα, αναγνωρίζει ότι η πραγματικά ανιδιοτελής ώθηση της ανθρώπινης διάνοιας υφίσταται ως ανταπόκριση στην εσώτερη πνευματική καθοδήγηση του Προσαρμοστή της Σκέψης.
(1134.2) 103:5.4 Ωστόσο, η ανθρώπινη ερμηνεία πάνω σ’ αυτές τις πρώιμες συγκρούσεις μεταξύ της ιδιοτελούς επιθυμίας και της ανιδιοτελούς επιθυμίας5 [214] δεν είναι πάντα αξιόπιστη. Μόνο μια αρκετά καλά συγκροτημένη προσωπικότητα μπορεί να κρίνει τις πολύμορφες συγκρούσεις μεταξύ των ιδιοτελών επιθυμιών και της αναπτυσσόμενης κοινωνικής συνείδησης. Το εγώ έχει δικαιώματα, όπως ακριβώς και οι γείτονες ενός ατόμου. Ουδείς μπορεί να απαιτήσει αποκλειστικά την προσοχή και τις υπηρεσίες ενός ατόμου. Η αποτυχία του να επιλυθεί το πρόβλημα αυτό, δημιουργεί το αρχικό είδος των αισθημάτων ενοχής του ανθρώπου.
(1134.3) 103:5.5 Η ανθρώπινη ευτυχία επιτυγχάνεται μόνον όταν η ιδιοτελής επιθυμία του εγώ και η αλτρουιστική παρόρμηση του ανώτερου εαυτού (του θείου πνεύματος) συντονισθούν και συμφιλιωθούν δια της ενοποιημένης βούλησης της συγκροτημένης, ελέγχουσας προσωπικότητας. Η διάνοια του εξελικτικού ανθρώπου αντιμετωπίζει πάντα το πολύπλοκο πρόβλημα της διαιτησίας των διαφορών μεταξύ της φυσιολογικής επέκτασης των συγκινησιακών παρορμήσεων και της ηθικής ανάπτυξης των ανιδιοτελών τάσεων που στηρίζονται στην πνευματική ενόραση – την γνήσια, θρησκευτική ανταπόκριση.
(1134.4) 103:5.6 Η προσπάθεια να διασφαλισθεί το καλό εξ ίσου για το άτομο αλλά και για τα περισσότερα των άλλων ατόμων δημιουργεί ένα πρόβλημα, που δεν μπορεί κάθε φορά να επιλύεται ικανοποιητικά σ’ ένα χωροχρονικό πλαίσιο. Δεδομένης της αιώνιας ζωής, οι ανταγωνισμοί αυτοί μπορούν να επιλυθούν, αλλά στο σύντομο διάστημα της ανθρώπινης ζωής, δεν είναι δυνατόν να βρουν λύση. Ο Ιησούς ανεφέρετο σ’ ένα τέτοιο παράδοξο, όταν έλεγε: «Οιοσδήποτε προσπαθήσει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει, αλλά οιοσδήποτε θελήσει να δώσει τη ζωή του για το καλό της βασιλείας, θα την ξαναβρεί.»6 [215]
(1134.5) 103:5.7 Η επιδίωξη του ιδανικού – ο αγώνας του ατόμου να μοιάσει με τον Θεό – αποτελεί συνεχή προσπάθεια πριν το θάνατο, αλλά και μετά. Η μετά θάνατον ζωή δεν είναι, κατά βάσιν, διαφορετική από την θνητή υπόσταση. Οτιδήποτε καλό κάνουμε σ’ αυτή τη ζωή συμβάλλει άμεσα στον εμπλουτισμό της μέλλουσας ζωής. Η πραγματική θρησκεία δεν υιοθετεί την ηθική νωθρότητα και την πνευματική ραθυμία, ενθαρρύνοντας τη μάταιη ελπίδα του να υπάρχουν όλες οι αρετές ενός ανώτερου χαρακτήρα συγκεντρωμένες πάνω σ’ ένα άτομο, ως αποτέλεσμα του ότι περνά τις πύλες του φυσικού θανάτου. Η αληθής θρησκεία δεν μειώνει τις προσπάθειες του ανθρώπου να προοδεύσει κατά τη θνητή πορεία του στη ζωή. Κάθε ανθρώπινο κέρδος αποτελεί άμεση συνεισφορά στον εμπλουτισμό των πρώτων σταδίων της εμπειρίας της αθάνατης σωτηρίας.
(1134.6) 103:5.8 Είναι μοιραίο για τον ιδεαλισμό του ανθρώπου, όταν διδάσκεται ότι όλες οι αλτρουιστικές του τάσεις αποτελούν απλά την εξέλιξη των φυσιολογικών αγελαίων ενστίκτων του. Ο άνθρωπος, όμως, εξευγενίζεται και ενεργοποιείται τα μέγιστα όταν διδάσκεται ότι οι ανώτερες αυτές παρορμήσεις της ψυχής του εκπορεύονται από τις πνευματικές δυνάμεις που ενοικούν τη θνητή του διάνοια.
(1134.7) 103:5.9 Ο άνθρωπος ανυψώνεται έξω και πέρα από τον εαυτό του όταν για πρώτη φορά αντιλαμβάνεται απόλυτα ότι εντός του ζει και αγωνίζεται κάτι, που είναι αιώνιο και θείο. Και έτσι γίνεται, και μία ζωντανή πίστη στην υπερανθρώπινη προέλευση των ιδανικών μας επικυρώνει την πεποίθησή μας ότι είμαστε παιδιά του Θεού και επαληθεύει τις αλτρουιστικές μας απόψεις, τα αισθήματα της συναδέλφωσης των ανθρώπων.
(1134.8) 103:5.10 Ο άνθρωπος, στον πνευματικό του χώρο, πράγματι διαθέτει ελεύθερη βούληση. Ο θνητός άνθρωπος δεν είναι ούτε αδύναμος σκλάβος της άκαμπτης κυριαρχίας ενός παντοδύναμου Θεού, ούτε θύμα της χωρίς ελπίδα μοιρολατρίας, ενός μηχανιστικού, κοσμικού ντετερμινισμού. Ο άνθρωπος είναι σαφέστατα ο αρχιτέκτονας του αιώνιου πεπρωμένου του.
(1135.1) 103:5.11 Ο άνθρωπος, όμως, δεν σώζεται και δεν εξευγενίζεται δια της βίας. Η πνευματική ανάπτυξη βγαίνει μέσα από την εξελισσόμενη ψυχή. Η πίεση μπορεί να διαστρέψει την προσωπικότητα, αλλά ποτέ δεν διεγείρει την ανάπτυξη. Ακόμη και η δια της παιδείας πίεση μόνο αρνητικά μπορεί να βοηθήσει, με το να εμποδίσει τις καταστροφικές εμπειρίες. Η πνευματική ανάπτυξη φτάνει στο μέγιστο εκεί όπου όλες οι εξωτερικές πιέσεις βρίσκονται στο ελάχιστο. «Όπου υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου, εκεί υπάρχει ελευθερία.» Ο άνθρωπος αναπτύσσεται καλύτερα όταν οι ελαχιστοποιούνται οι οικογενειακές, κοινωνικές και θρησκευτικές πιέσεις. Σ’ αυτό, όμως, δεν πρέπει να δίδεται η ερμηνεία ότι δεν υπάρχει θέση σε μία προοδευτική κοινωνία για την οικογένεια, τους κοινωνικούς θεσμούς, την εκκλησία και το κράτος.
(1135.2) 103:5.12 Όταν ένα μέλος μιας κοινωνικής, θρησκευτικής ομάδας συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις της ομάδας αυτής, πρέπει να ενθαρρύνεται ώστε να απολαμβάνει θρησκευτική ελευθερία όσον αφορά στην πλήρη έκφραση της προσωπικής του ερμηνείας των αληθειών της θρησκευτικής του πίστης και των δεδομένων της θρησκευτικής του εμπειρίας. Η ασφάλεια μιας θρησκευτικής ομάδας εξαρτάται από την πνευματική ενότητα, όχι από τη θεολογική συμμόρφωση. Μία θρησκευτική ομάδα πρέπει να είναι σε θέση να απολαμβάνει την ελευθερία της σκέψης χωρίς να χρειάζεται να γίνουν τα μέλη της «ελευθερόφρονες.» Υπάρχει μεγάλη αισιοδοξία για οποιαδήποτε εκκλησία λατρεύει το ζώντα Θεό, ισχυροποιεί τη συναδέλφωση των ανθρώπων και τολμά να ξεριζώσει κάθε δογματική πίεση από τα μέλη της.
(1135.3) 103:6.1 Η θεολογία είναι η μελέτη των δράσεων και των αντιδράσεων του ανθρώπινου πνεύματος. Δεν μπορεί ποτέ να γίνει επιστήμη, εφ’ όσον πρέπει πάντα να συνδυάζεται, λίγο-πολύ, με την ψυχολογία όσον αφορά στην προσωπική της έκφραση, αλλά και με τη φιλοσοφία όσον αφορά στη συστηματική της παρουσίαση. Η θεολογία αποτελεί πάντα τη μελέτη της δικής σας θρησκείας. Η μελέτη της θρησκείας κάποιου άλλου είναι ψυχολογία.
(1135.4) 103:6.2 Όταν ο άνθρωπος προσεγγίζει τη μελέτη και την εξέταση του σύμπαντός του απ’ έξω, δημιουργεί τις διάφορες φυσικές επιστήμες. Όταν προσεγγίζει την έρευνα του εαυτού του και του σύμπαντος εκ των έσω, δημιουργεί τη θεολογία και τη μεταφυσική. Η μεταγενέστερη τέχνη της φιλοσοφίας αναπτύσσεται σε μία προσπάθεια να εναρμονισθούν οι πολλές ασυμφωνίες που πρόκειται, αρχικά, να παρουσιασθούν μεταξύ των διαπιστώσεων και των διδαχών αυτών των δύο διαμετρικά αντίθετων τρόπων προσέγγισης των συμπαντικών καταστάσεων και υπάρξεων.
(1135.5) 103:6.3 Η θρησκεία έχει να κάνει με την πνευματική άποψη, την επίγνωση της εσωτερικότητας της ανθρώπινης εμπειρίας. Η πνευματική φύση του ανθρώπου του παρέχει την ευκαιρία να δει το σύμπαν απ’ έξω προς τα μέσα. Είναι, λοιπόν, αλήθεια ότι, εξεταζόμενη αποκλειστικά από την εσωτερικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας, ολόκληρη η δημιουργία φαίνεται ότι είναι πνευματική στη φύση της.
(1135.6) 103:6.4 Όταν ο άνθρωπος εξετάζει αναλυτικά το σύμπαν μέσα από τις υλιστικές ιδιότητες των φυσικών του αισθήσεων και της σχετικής μ’ αυτές διανοητικής του αντίληψης, το σύμπαν φαίνεται να γίνεται μηχανιστικό και ενεργειακό-υλικό. Μια τέτοια τεχνική μελέτης της πραγματικότητας κάνει το σύμπαν να γυρίζει από μέσα προς τα έξω.
(1135.7) 103:6.5 Μία λογική και συνεπής φιλοσοφική θεώρηση του σύμπαντος δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στις υποθέσεις είτε του υλισμού, είτε του πνευματισμού, επειδή και τα δύο αυτά συστήματα σκέψης, όταν εφαρμοσθούν συμπαντικά, υποχρεώνονται να αντιμετωπίσουν τον κόσμο υπό παραμόρφωση, το πρώτο ερχόμενο σε επαφή με ένα σύμπαν που έχει γυρίσει από μέσα προς τα έξω, το δεύτερο αντιλαμβανόμενο τη φύση ενός σύμπαντος που έχει γυρίσει απ’ έξω προς τα μέσα. Έτσι, λοιπόν, ποτέ, ούτε η επιστήμη, ούτε η θρησκεία μπορούν, από μόνη τους η κάθε μία, να ελπίσουν ότι θα αποκτήσουν επαρκή κατανόηση των συμπαντικών αληθειών και σχέσεων, χωρίς την καθοδήγηση της ανθρώπινης φιλοσοφίας και της διαφώτισης της θείας αποκάλυψης.
(1136.1) 103:6.6 Το εσώτερο πνεύμα του ανθρώπου πρέπει πάντα να εξαρτάται για την έκφραση και την αυτοπραγμάτωσή του από τον μηχανισμό και την τεχνική της διάνοιας. Κατά τον ίδιο τρόπο, η εξωτερική ανθρώπινη εμπειρία για την υλική πραγματικότητα πρέπει να στηρίζεται στη διανοητική συνείδηση της προσωπικότητας που βιώνει την εμπειρία. Για το λόγο αυτό, η πνευματική και η υλική, η εσώτερη και η εξωτερική ανθρώπινη εμπειρία σχετίζονται, πάντα, με τη διανοητική λειτουργία και περιορίζονται, ως προς την ενσυνείδητη πραγμάτωσή τους, από τη διανοητική δραστηριότητα. Ο άνθρωπος βιώνει την ύλη στο νου του. Βιώνει την πνευματική πραγματικότητα στην ψυχή του, αλλά συνειδητοποιεί την εμπειρία αυτή στο νου του. Η διάνοια είναι εκείνη που εναρμονίζει και, πάντα παρούσα, συντηρεί και πιστοποιεί το σύνολο της ανθρώπινης εμπειρίας. Τόσο τα αφορώντα την ενέργεια, όσο και οι πνευματικές αξίες χαρακτηρίζονται από την ερμηνεία που τους δίδεται μέσω του διανοητικού μέσου της συνείδησης.
(1136.2) 103:6.7 Η δυσκολία σας στο να επιτύχετε έναν αρμονικότερο συντονισμό μεταξύ της επιστήμης και της θρησκείας οφείλεται στην απόλυτη άγνοιά σας πάνω στον μεσολαβούντα χώρο του μοροντιανού κόσμου πραγμάτων και υπάρξεων. Το τοπικό σύμπαν αποτελείται από τρία επίπεδα, ή στάδια εκδήλωσης της πραγματικότητας: την ύλη, τη μορόντια και το πνεύμα. Η μοροντιανή άποψη προσέγγισης απαλείφει όλες τις αποκλίσεις μεταξύ των διαπιστώσεων των φυσικών επιστημών και της λειτουργίας του πνεύματος της θρησκείας. Η λογική αποτελεί την τεχνική κατανόησης των επιστημών. Η πίστη είναι η διαισθητική τεχνική της θρησκείας. Η μοροντιανή σοφία είναι η τεχνική του μοροντιανού επιπέδου. Η μοροντιανή σοφία είναι μια υπεράνω της ύλης, πραγματική ευαισθησία, που αρχίζει να αντισταθμίζει την ατελή ανάπτυξη, έχοντας ως έννοια τη γνώση-λογική και ως ουσία την πίστη-ενόραση. Η μοροντιανή σοφία είναι μία υπερ-φιλοσοφική εναρμόνιση της αποκλίνουσας αντίληψης της πραγματικότητας, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί από τις υλικές προσωπικότητες. Βασίζεται, εν μέρει, στην εμπειρία του ατόμου που έχει επιζήσει μετά τη ζωή στη σάρκα. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι έχουν αναγνωρίσει την επιθυμία του να έχουν κάποια μέθοδο εναρμόνισης της αλληλεπίδρασης των εξαιρετικά διισταμένων χώρων της επιστήμης και της θρησκείας. Επιπλέον, η μεταφυσική είναι το αποτέλεσμα της μάταιης προσπάθειας του ανθρώπου να καλύψει το πασίγνωστο αυτό χάσμα. Η ανθρώπινη, όμως, μεταφυσική, απεδείχθη περισσότερο συγχυστική, από όσο διαφωτιστική. Η μεταφυσική συμβολίζει την καλοπροαίρετη, αλλά μάταιη προσπάθεια να αντισταθμίσει την έλλειψη της μοροντιανής σοφίας.
(1136.3) 103:6.8 Η μεταφυσική απεδείχθη αποτυχία. Τη μοροντιανή σοφία, ο άνθρωπος δεν μπορεί να την αντιληφθεί. Η αποκάλυψη είναι η μοναδική διαδικασία που μπορεί να αντισταθμίσει την έλλειψη ευαισθησίας πάνω στις αλήθειες της μοροντιανής σοφίας σ’ έναν υλικό κόσμο. Η αποκάλυψη απαρέγκλιτα διευκρινίζει την ασάφεια της μεταφυσικής που αναπτύσσεται λογικά σε μια εξελικτική σφαίρα.
(1136.4) 103:6.9 Η επιστήμη είναι η μελέτη που επιχειρείται από τον άνθρωπο πάνω στο φυσικό του περιβάλλον, τον κόσμο της ενέργειας-ύλης. Η θρησκεία είναι η ανθρώπινη εμπειρία με τον κόσμο των πνευματικών αξιών. Η φιλοσοφία αναπτύχθηκε από την προσπάθεια της ανθρώπινης διάνοιας να συγκροτήσει και να συσχετίσει τις διαπιστώσεις αυτών των εξαιρετικά διισταμένων απόψεων σε κάτι που να μοιάζει με λογική και ενοποιημένη στάση προς τον κόσμο. Η φιλοσοφία, αποσαφηνισμένη από την αποκάλυψη, λειτουργεί αποδεκτά, απουσία της μοροντιανής σοφίας και παρουσία της κατάρρευσης και της αποτυχίας του λογικού υποκατάστατου της μοροντιανής σοφίας που δημιουργεί ο άνθρωπος – της μεταφυσικής.
(1136.5) 103:6.10 Ο πρώιμος άνθρωπος δεν διέκρινε το ενεργειακό επίπεδο από το πνευματικό επίπεδο. Ήταν η ιώδης φυλή και οι Ανδίτες απόγονοί της που πρώτοι προσπάθησαν να διαχωρίσουν το μαθηματικό από το βουλητικό. Ο πολιτισμένος άνθρωπος ακολούθησε, σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό, τα βήματα των αρχαίων Ελλήνων και Σουμερίων, που έκαναν τη διάκριση μεταξύ του άψυχου και του έμψυχου. Και καθώς ο πολιτισμός προοδεύει, η φιλοσοφία θα χρειασθεί να γεφυρώσει το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ της έννοιας του πνεύματος και και της έννοιας της ενέργειας. Στο χρόνο, όμως, του διαστήματος, οι αποκλίσεις αυτές είναι ενοποιημένες στο Υπέρτατο.
(1137.1) 103:6.11 Η επιστήμη πρέπει πάντα να στηρίζεται στη λογική, αν και η φαντασία και η εικασία βοηθούν στην διεύρυνση των ορίων της. Η θρησκεία εξαρτάται πάντα από την πίστη, παρά το ότι η λογική ασκεί σταθεροποιητική επίδραση και προσφέρει χρήσιμη βοήθεια. Ανέκαθεν υπήρξαν και πάντα θα υπάρχουν εσφαλμένες ερμηνείες των φαινομένων του φυσικού αλλά και του πνευματικού κόσμου, που επιπόλαια ονομάζονται επιστήμες και θρησκείες.
(1137.2) 103:6.12 Μέσα από την ατελή αυτή αντίληψή του για την επιστήμη, την αδύναμη στήριξή του στη θρησκεία και τις άκαρπες προσπάθειές του στη μεταφυσική, ο άνθρωπος επεχείρησε να οικοδομήσει τη διατύπωση της φιλοσοφίας του. Και ο σύγχρονος άνθρωπος θα μπορούσε, πράγματι, να φτιάξει μια αξιόλογη και ελκυστική φιλοσοφία για τον ίδιο και το σύμπαν του, αν δεν επρόκειτο για την κατάρρευση της σημαντικότερης και απαραίτητης μεταφυσικής σχέσης μεταξύ του κόσμου της ύλης και του κόσμου του πνεύματος, την αποτυχία της μεταφυσικής να γεφυρώσει το μοροντιανό χάσμα μεταξύ του φυσικού και του πνευματικού. Ο θνητός άνθρωπος στερείται της αρχής της μοροντιανής σοφίας και της ύλης. Και η αποκάλυψη είναι ο μοναδικός τρόπος για την αποκατάσταση αυτού του ελλείμματος των εννοιολογικών δεδομένων, τα οποία ο άνθρωπος τόσο άμεσα χρειάζεται για να οικοδομήσει μία λογική φιλοσοφία πάνω στο σύμπαν και να φθάσει σε μια ικανοποιητική κατανόηση της ασφαλούς και μόνιμης θέσης του σ’ αυτό το σύμπαν.
(1137.3) 103:6.13 Η αποκάλυψη αποτελεί τη μοναδική ελπίδα του εξελικτικού ανθρώπου να γεφυρώσει το μοροντιανό χάσμα. Η πίστη και η λογική, χωρίς την αρωγή της μοροντιανής σοφίας,, δεν μπορούν να συλλάβουν και να οικοδομήσουν ένα λογικό σύμπαν. Χωρίς τη διαισθητικότητα της μοροντιανής σοφίας, ο θνητός άνθρωπος δεν μπορεί να διακρίνει την καλοσύνη, την αγάπη και την αλήθεια στα φαινόμενα του υλικού κόσμου.
(1137.4) 103:6.14 Όταν η ανθρώπινη φιλοσοφία στηρίζεται κυρίως στον κόσμο της ύλης, γίνεται ορθολογιστική, ή φυσιογνωστική. Όταν η φιλοσοφία τείνει προς το πνευματικό επίπεδο, γίνεται ιδεαλιστική, ή ακόμη και μυστικιστική. Όταν μία φιλοσοφία είναι τόσο ατυχής ώστε να βασισθεί στη μεταφυσική, αναπόφευκτα γίνεται σκεπτικιστική, σαστίζει. Σε παλαιότερες εποχές, το μεγαλύτερο μέρος των γνώσεων και των διανοητικών εκτιμήσεων του ανθρώπου είχαν περιέλθει σε μία από τις τρεις αυτές διαστρεβλώσεις της αντίληψης. Η φιλοσοφία δεν τολμά να παρουσιάσει τις ερμηνείες της πάνω στην πραγματικότητα με το μονοδιάστατο τρόπο της λογικής. Δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει να λαμβάνει υπ’ όψιν την ελλειπτική συμμετρία της πραγματικότητας και τη βασική καμπύλη όλων των σχετικών εννοιών.
(1137.5) 103:6.15 Η ανώτερη φιλοσοφία που μπορεί να επιτευχθεί πρέπει λογικά να βασίζεται στα επιχειρήματα της επιστήμης, στην πίστη προς τη θρησκεία και στην ενόραση της αλήθειας που δίδεται με την αποκάλυψη. Με την ενοποίηση αυτή, μπορεί ο άνθρωπος να εξισορροπήσει ως ένα σημείο την αδυναμία του να αναπτύξει μια επαρκή μεταφυσική και την ανικανότητά του να κατανοήσει τη σοφία της μορόντια.
(1137.6) 103:7.1 Η επιστήμη υποστηρίζεται από τη λογική, η θρησκεία από την πίστη. Η πίστη, αν και δεν βασίζεται στη λογική, έχει λογική. Αν και είναι ανεξάρτητη από τη λογική, ενθαρρύνεται, παρά ταύτα από την ορθή λογική. Η πίστη δεν μπορεί να τραφεί ούτε καν από μία ιδανική φιλοσοφία. Είναι, στην πραγματικότητα, μαζί με την επιστήμη, η ίδια η πηγή αυτής της φιλοσοφίας. Η πίστη, η ανθρώπινη θρησκευτική ενόραση, μπορεί να καθοδηγηθεί αλάθητα μόνον δια της αποκάλυψης, μπορεί πράγματι να εξαρθεί μόνο δια της ατομικής εμπειρίας του ανθρώπου με την πνευματική παρουσία του εκ Θεού Προσαρμοστή, ο οποίος είναι πνεύμα.
(1137.7) 103:7.2 Η αληθής σωτηρία αποτελεί την τεχνική της θείας εξέλιξης της θνητής διάνοιας από την ταυτοποίηση με την ύλη, μέσω των χώρων των μοροντιανών συνδέσμων, ως το ανώτερο συμπαντικό επίπεδο της σχέσης με το πνεύμα. Και καθώς το υλικό, διαισθητικό ένστικτο προηγείται της εμφάνισης της εκλογικευμένης γνώσης στην επί της γης εξέλιξη, έτσι και η εκδήλωση της πνευματικής, διαισθητικής ενόρασης προμηνύει την μετέπειτα εμφάνιση της μοροντιανής και πνευματικής λογικής, καθώς και της εμπειρίας στο ουράνιο πρόγραμμα της επουράνιας εξέλιξης, της διαδικασίας μετουσίωσης των δυναμικών του ανθρώπου του εγκόσμιου στην πραγματικότητα και τη θεία ουσία του ανθρώπου του αιώνιου, του παραδείσιου τελικιστή.
(1138.1) 103:7.3 Ωστόσο, καθώς ο ανερχόμενος άνθρωπος φθάνει προς τα έσω και τον Παράδεισο για την εμπειρία του με τον Θεό, με τον ίδιο τρόπο θα φθάσει προς τα έξω και προς το διάστημα για μια ενεργειακή κατανόηση του υλικού κόσμου. Η πρόοδος της επιστήμης δεν περιορίζεται στην επίγεια ζωή του ανθρώπου. Η εμπειρία της ανέλιξής του στο σύμπαν και το υπερσύμπαν θα αποτελέσει, σε μεγάλο βαθμό, τη σπουδή του πάνω στην ενεργειακή μετουσίωση και την υλική μεταμόρφωση. Ο θεός είναι πνεύμα, αλλά η Θεότητα είναι ενότητα και η ενότητα της Θεότητας δεν περιλαμβάνει μόνο τις πνευματικές αξίες του Πατέρα του Σύμπαντος και του Αιώνιου Υιού, αλλά έχει, επίσης, γνώση της ενεργειακής πραγματικότητας του Συμπαντικού Ελεγκτή και του Νησιού του Παραδείσου, ενώ οι δύο αυτές φάσεις της συμπαντικής πραγματικότητας συνδέονται τέλεια στους διανοητικούς συσχετισμούς του Συνδεδεμένου Δρώντος και ενοποιούνται στο πεπερασμένο επίπεδο μέσα στην αναδυόμενη Θεότητα του Υπέρτατου Όντος.
(1138.2) 103:7.4 Η ένωση των επιστημονικών θέσεων και της θρησκευτικής ενόρασης δια του διαλογισμού της εμπειρικής φιλοσοφίας αποτελεί μέρος της εμπειρίας της μακράς προς τον Παράδεισο ανέλιξης του ανθρώπου. Η μαθηματική προσέγγιση και η βεβαιότητα της ενόρασης πάντα θα απαιτούν την εναρμονισμένη λειτουργία της λογικής της διάνοιας σε κάθε επίπεδο εμπειρίας, στερούμενες της μέγιστης κατάκτησης του Υπέρτατου.
(1138.3) 103:7.5 Η λογική, όμως, δεν μπορεί ποτέ να επιτύχει την εναρμόνιση των επιστημονικών πορισμάτων και της θρησκευτικής ενόρασης, εκτός εάν τόσο η επιστημονική, όσο και η θρησκευτική θέση μιας προσωπικότητας κυριαρχούνται από την αλήθεια, επιθυμούν ειλικρινά να ακολουθήσουν την αλήθεια, οπουδήποτε κι’ αν οδηγεί, ανεξάρτητα από τα συμπεράσματα στα οποία μπορεί να φθάσει.
(1138.4) 103:7.6 Η λογική είναι η τεχνική της φιλοσοφίας, ο τρόπος έκφρασής της. Εντός του χώρου της πραγματικής επιστήμης, ο διαλογισμός είναι πάντα υποκείμενος στην γνήσια λογική. Στο χώρο της αληθούς θρησκείας η πίστη είναι πάντοτε λογική από τη βάση μιας εσώτερης άποψης, έστω κι’ αν μία τέτοια πίστη μπορεί να εμφανισθεί ως εντελώς αστήρικτη, αν την αντιμετωπίσει κανείς από την προς τα έσω άποψη της επιστημονικής προσέγγισης. Κοιτάζοντας απ’ έξω προς τα μέσα, το σύμπαν μπορεί να φαίνεται υλικό. Κοιτάζοντας από μέσα προς τα έξω, το ίδιο σύμπαν φαίνεται να είναι απόλυτα πνευματικό. Η λογική αναπτύσσεται από την υλική συνείδηση, η πίστη από την πνευματική συνείδηση, όμως, μέσω της μελέτης μιας φιλοσοφίας ενισχυμένης από την αποκάλυψη, η λογική μπορεί να επιβεβαιώσει τόσο την προς τα έσω, όσο και την προς τα έξω άποψη, επιτυγχάνοντας έτσι τη σταθεροποίηση της επιστήμης αλλά και της θρησκείας. Έτσι, μέσω της κοινής επαφής με τη λογική της φιλοσοφίας, μπορούν η επιστήμη και η θρησκεία να συνυπάρξουν σε ολοένα αυξανόμενο βαθμό η μία με την άλλη, με όλο και λιγότερο σκεπτικισμό.
(1138.5) 103:7.7 Αυτό που χρειάζονται η εξελισσόμενη επιστήμη, αλλά και η θρησκεία, είναι περισσότερη έρευνα και άφοβη αυτοκριτική, μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των ατελειών της εξελικτικής κατάστασης. Οι διδάσκαλοι της επιστήμης και της θρησκείας συχνά στηρίζονται μόνο στις δικές τους δυνάμεις και γίνονται δογματικοί. Η επιστήμη και η θρησκεία μπορούν να κάνουν αυτοκριτική μόνο σε ότι αφορά τις δικές τους πραγματικότητες. Η στιγμιαία εκτροπή γίνεται από το στάδιο της πραγματικότητας, η λογική εγκαταλείπεται, ή εκφυλίζεται γοργά σε μία συμφωνία ψευδούς λογικής.
(1138.6) 103:7.8 Η αλήθεια – η κατανόηση των κοσμικών σχέσεων, των συμπαντικών γεγονότων και των πνευματικών αξιών – μπορεί να γίνει καλύτερα αντιληπτή δια της λειτουργίας του Πνεύματος της Αληθείας και να της ασκηθεί καλύτερη κριτική δια της αποκάλυψης. Η αποκάλυψη όμως δεν πηγάζει ούτε από την επιστήμη, ούτε από τη θρησκεία. Η λειτουργία της είναι να συντονίζει τόσο την επιστήμη όσο και τη θρησκεία με την αλήθεια της πραγματικότητας. Πάντοτε, όταν λείπει η αποκάλυψη, ή στην αποτυχία της αποδοχής, ή της κατανόησής της, ο θνητός άνθρωπος καταφεύγει στη μάταιη λύση της μεταφυσικής, κάνοντάς την το μοναδικό ανθρώπινο υποκατάστατο της αποκάλυψης της αλήθειας, ή της σοφίας της μοροντιανής προσωπικότητας.
(1139.1) 103:7.9 Η επιστήμη του υλικού κόσμου καθιστά τον άνθρωπο ικανό να ελέγχει και, ως ένα σημείο να κυριαρχεί, στο φυσικό του περιβάλλον. Η θρησκεία της πνευματικής εμπειρίας αποτελεί τη γενεσιουργό δύναμη της παρόρμησης για συναδέλφωση, που κάνει τους ανθρώπους ικανούς να ζουν μαζί, μέσα στις πολυπλοκότητες του πολιτισμού μιας επιστημονικής εποχής. Η μεταφυσική, αλλά πιο σίγουρα η αποκάλυψη, παρέχει ένα κοινό έδαφος σύγκλησης των ανακαλύψεων τόσο της επιστήμης, όσο και της θρησκείας και καθιστά δυνατή την ανθρώπινη προσπάθεια του να συσχετισθούν λογικά αυτοί οι δύο ξεχωριστοί, αλλά αλληλεξαρτώμενοι χώροι της σκέψης, σε μία καλά ισορροπημένη φιλοσοφία επιστημονικής σταθερότητας και θρησκευτικής βεβαιότητας.
(1139.2) 103:7.10 Στο θνητό επίπεδο, τίποτε δεν μπορεί να αποδειχθεί απόλυτα. Τόσον η επιστήμη όσο και θρησκεία βασίζονται σε υποθέσεις. Στο μοροντιανό επίπεδο, οι υποθέσεις της επιστήμης αλλά και της θρησκείας μπορούν να αποδειχθούν εν μέρει δια της μοροντιανής λογικής. Στο πνευματικό επίπεδο της ύψιστης κατάστασης.7 [216] η ανάγκη για πεπερασμένες αποδείξεις χάνεται, σταδιακά, μπροστά στην ουσιαστική εμπειρία της, και με την, πραγματικότητα. Ωστόσο, ακόμη και τότε, υπάρχουν πολλά πέραν του πεπερασμένου που μένουν αναπόδεικτα.
(1139.3) 103:7.11 Όλες οι περιοχές της ανθρώπινης σκέψης βασίζονται σε συγκεκριμένες υποθέσεις οι οποίες είναι αποδεκτές, αν και αναπόδεικτες, από την εποικοδομητική πάνω στην πραγματικότητα ευαισθησία των διανοητικών ιδιοτήτων του ανθρώπου. Η επιστήμη αρχίζει την αλαζονική της διαδρομή της λογικής υποθέτοντας την ύπαρξη τριών πραγμάτων: της ύλης, της κίνησης και της ζωής. Η θρησκεία ξεκινά από την υπόθεση της εγκυρότητας τριών καταστάσεων: της διάνοιας, του πνεύματος και του σύμπαντος – του Υπέρτατου Όντος.
(1139.4) 103:7.12 Η επιστήμη καθίσταται ο χώρος συλλογισμού πάνω στα μαθηματικά, την ενέργεια και την ύλη του χρόνου στο διάστημα. Η θρησκεία υποτίθεται ότι διαχειρίζεται όχι μόνο το πεπερασμένο και εγκόσμιο πνεύμα, αλλά επίσης το πνεύμα της αιωνιότητας και του υπέρτατου. Μόνο μέσα από μία μακρά εμπειρία στη μοροντιανή σοφία μπορούν οι δύο ακραίες αυτές θεωρήσεις του σύμπαντος να δώσουν αναλογικές ερμηνείες της προέλευσης, της λειτουργίας, των συσχετισμών, των πραγματικοτήτων και του πεπρωμένου. Η μέγιστη εναρμόνιση της απόκλισης ενέργειας-πνεύματος βρίσκεται στο κύκλωμα των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων. Η πρώτη ενοποίηση εξ αυτού, στη Θεότητα του Υπέρτατου. Η ενοποίηση της τελικότητας, εξ αυτού, στο άπειρο της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, του ΕΙΜΑΙ.
(1139.5) 103:7.13 Ο διαλογισμός είναι η πράξη της αναγνώρισης των συμπερασμάτων της συνείδησης εν σχέσει προς την εμπειρία εντός, και μαζί με, τον φυσικό κόσμο της ενέργειας και της ύλης. Η πίστη είναι η πράξη της αναγνώρισης της εγκυρότητας της πνευματικής συνείδησης – κάτι που δεν μπορεί να αποδειχθεί σε ανθρώπινο επίπεδο.8 [217] Η λογική είναι η τεχνητή πρόοδος, που αναζητά την αλήθεια, της ενοποίησης της πίστης και του διαλογισμού και στηρίζεται στις εποικοδομητικές διανοητικές ικανότητες των θνητών υπάρξεων, στην έμφυτη αναγνώριση των καταστάσεων, των εννοιών και των αξιών.
(1139.6) 103:7.14 Υπάρχει μία πραγματική απόδειξη της πνευματικής πραγματικότητας στην παρουσία του Προσαρμοστή της Σκέψης, η εγκυρότητα, ωστόσο, της παρουσίας αυτής δεν μπορεί να επιδειχθεί στον εξωτερικό κόσμο, αλλά μόνο σ’ εκείνον που με τον τρόπο αυτό βιώνει την ενοίκηση του Θεού. Η επίγνωση του Προσαρμοστή βασίζεται στην δια της διανοίας αποδοχή της αλήθειας, στην δια της υπερδιάνοιας αντίληψη της καλοσύνης και στην παρόρμηση της προσωπικότητας να αγαπά.
(1139.7) 103:7.15 Η επιστήμη ανακαλύπτει τον υλικό κόσμο, η θρησκεία τον αξιολογεί και η φιλοσοφία επιχειρεί να ερμηνεύσει τα νοήματά του, ενώ συντονίζει την επιστημονική, υλική άποψη με τη θρησκευτική, πνευματική θεώρηση. Η ιστορία, όμως, είναι ένας χώρος στον οποίο η επιστήμη και η θρησκεία δεν μπορούν ποτέ να συμφωνήσουν απόλυτα.
(1140.1) 103:8.1 Παρά το όσο τόσον η επιστήμη, όσο και η θρησκεία μπορούν να υποθέσουν την πιθανότητα της ύπαρξης του Θεού με το διαλογισμό και τη λογική, μόνον η ατομική θρησκευτική εμπειρία ενός πνευματικά καθοδηγούμενου ανθρώπου μπορεί να βεβαιώσει τη βασιμότητα αυτής της υπέρτατης και προσωπικής Θεότητας. Δια της τεχνικής μιας παρόμοιας ενσάρκωσης της ζώσας αλήθειας, η φιλοσοφική υπόθεση της πιθανότητας της ύπαρξης του Θεού γίνεται θρησκευτική πραγματικότητα.
(1140.2) 103:8.2 Η σύγχυση πάνω στην εμπειρία της βεβαιότητας της ύπαρξης του Θεού δημιουργείται από τις ανόμοιες ερμηνείες και συσχετισμούς της εμπειρίας αυτής των διαφόρων ατόμων και των διαφορετικών ανθρώπινων φυλών. Το να βιώσει κανείς τον Θεό μπορεί να είναι απόλυτα έγκυρο, αλλά το να συζητά για τον Θεό, σαν να επρόκειτο για κάτι διανοητικό και φιλοσοφικό, είναι διαφορετικό και σε πολλές περιπτώσεις τόσο ψευδές, που συγχύζει.
(1140.3) 103:8.3 Ένας σωστός και έντιμος άνθρωπος μπορεί να είναι τρελά ερωτευμένος με τη γυναίκα του, αλλά εντελώς ανίκανος να περάσει μια αποδεκτή γραπτή εξέταση πάνω στην ψυχολογία της συζυγικής αγάπης. Κάποιος άλλος, που μπορεί να αγαπά ελάχιστα, ή καθόλου τη σύζυγό του, μπορεί να περάσει μια τέτοια εξέταση πολύ καλύτερα. Η αδυναμία ενός ανθρώπου που αγαπά να αισθανθεί την πραγματική φύση του αγαπημένου του ατόμου δεν ακυρώνει ούτε στο ελάχιστο την πραγματικότητα της ειλικρίνειας της αγάπης του.
(1140.4) 103:8.4 Αν αληθινά πιστεύετε στο Θεό – με πίστη να τον κατανοείτε και να τον αγαπάτε – μην αφήσετε την ύπαρξη μιας τέτοιας εμπειρίας να υποβιβασθεί, με οποιοδήποτε τρόπο, ή να μειωθεί εξ αιτίας των γεμάτων αμφιβολίες υπαινιγμών της επιστήμης, της μικρολογίας της λογικής, των υποθέσεων της φιλοσοφίας, ή των έξυπνων υποδείξεων των καλοπροαίρετων ψυχών, που θα μπορούσαν να φτιάξουν μια θρησκεία χωρίς Θεό.
(1140.5) 103:8.5 Η βεβαιότητα του θρησκευόμενου που γνωρίζει το Θεό δεν πρέπει να διαταράσσεται από την αβεβαιότητα των γεμάτων αμφιβολίες υλιστών. Μάλλον η αβεβαιότητα του άπιστου πρέπει να προκαλείται σε μεγάλο βαθμό από την βαθιά πίστη και την αμετακίνητη βεβαιότητα του πιστού που έχει βιώσει την εμπειρία.
(1140.6) 103:8.6 Η φιλοσοφία, για να είναι χρήσιμη στην επιστήμη αλλά και τη θρησκεία, πρέπει να αποφεύγει τις ακραίες θέσεις του υλισμού, αλλά και του πανθεϊσμού. Μόνο μία φιλοσοφία που αναγνωρίζει την πραγματικότητα της προσωπικότητας – τη μονιμότητα μέσα στις αλλαγές – μπορεί να έχει ηθική αξία για τον άνθρωπο, μπορεί να χρησιμεύσει ως σύνδεσμος μεταξύ των θεωριών της επιστήμης της ύλης και της θρησκείας του πνεύματος. Η αποκάλυψη είναι η εξισορρόπηση για τις αδυναμίες της εξελισσόμενης επιστήμης.
(1140.7) 103:9.1 Η θεολογία χειρίζεται το διανοητικό περιεχόμενο ης θρησκείας, η μεταφυσική (αποκάλυψη) τις φιλοσοφικές θέσεις. Η θρησκευτική εμπειρία αποτελεί το πνευματικό περιεχόμενο της θρησκείας. Παρά τις μυθολογικές πλάνες και τις ψυχολογικές ψευδαισθήσεις του διανοητικού περιεχομένου της θρησκείας, τις εσφαλμένες μεταφυσικές υποθέσεις και τις τεχνικές αυταπάτης, τις πολιτικές παραμορφώσεις και τις κοινωνικο-οικονομικές επιδράσεις9 [218] στο φιλοσοφικό περιεχόμενο της θρησκείας, η πνευματική εμπειρία της προσωπικής θρησκείας παραμένει γνήσια και έγκυρη.
(1140.8) 103:9.2 Η θρησκεία έχει να κάνει με το συναίσθημα, τη δράση και τη ζωή, όχι απλά με την κρίση. Η κρίση έχει μεγαλύτερη σχέση με το υλικό μέρος της ζωής και θα έπρεπε κατά κύριο λόγο, αλλά όχι καθ’ ολοκληρίαν, να διέπεται από τη λογική και τα δεδομένα της επιστήμης και, όσον αφορά στις μη υλικές της προσεγγίσεις προς τους πνευματικούς χώρους, από την αλήθεια. Ανεξάρτητα από το πόσο απατηλή και εσφαλμένη είναι η θεολογική θεώρηση ενός ατόμου, η θρησκεία του μπορεί να είναι απόλυτα γνήσια και αιώνια αληθινή.
(1141.1) 103:9.3 Ο Βουδισμός, στην αυθεντική του μορφή είναι μία από τις καλύτερες θρησκείες, χωρίς ένα Θεό ο οποίος προήλθε μέσα από την εξελικτική ιστορία της Ουράντια, αν και, καθώς η πίστη αυτή εξελίχθηκε, δεν έμεινε χωρίς θεό. Θρησκεία χωρίς πίστη αποτελεί αντίφαση. Χωρίς Θεό, φιλοσοφική ανακολουθία και διανοητικό ατόπημα.
(1141.2) 103:9.4 Η μαγική και μυθολογική προέλευση της φυσικής θρησκείας δεν ακυρώνει την πραγματικότητα και την αλήθεια της μετέπειτα αποκαλυφθείσας θρησκείας και του ολοκληρωμένου, σωτήριου ευαγγελίου της θρησκείας του Ιησού. Η ζωή και η διδασκαλία του Ιησού απήλλαξαν, τελικά, τη θρησκεία από τις δεισιδαιμονίες της μαγείας, τις πλάνες της μυθολογίας και τη δουλεία του παραδοσιακού δογματισμού. Ωστόσο, αυτή η πρώιμη μαγεία και μυθολογία, προετοίμασαν αποτελεσματικά το δρόμο για τη μεταγενέστερη, ανώτερη θρησκεία, υποθέτοντας την ύπαρξη και την πραγματικότητα των υπεράνω της ύλης αξιών και υπάρξεων.
(1141.3) 103:9.5 Παρά το ότι η θρησκευτική εμπειρία αποτελεί ένα καθαρά πνευματικό, υποκειμενικό φαινόμενο, ως εμπειρία περιλαμβάνει μια θέση θετικής και ζώσας πίστης προς τους ανώτερους χώρους της συμπαντικής, αντικειμενικής πραγματικότητας. Το ιδεώδες της θρησκευτικής φιλοσοφίας είναι μία πίστη-εμπιστοσύνη τέτοια, που να κάνει τον άνθρωπο να εξαρτάται, χωρίς όρους, από την απόλυτη αγάπη του άπειρου Πατέρα του σύμπαντος των συμπάντων. Μία τέτοια γνήσια θρησκευτική εμπειρία υπερβαίνει κατά πολύ τη φιλοσοφική αντικειμενοποίηση της ιδεαλιστικής επιθυμίας. Στην πραγματικότητα θεωρεί τη σωτηρία δεδομένη και ασχολείται μόνο με το να κατανοήσει και να πράξει το θέλημα του εν Παραδείσω Πατέρα. Τα γνωρίσματα μιας τέτοιας θρησκείας είναι: η πίστη σε μία υπέρτατη Θεότητα, η ελπίδα για την αιώνια σωτηρία και η αγάπη, κυρίως για τους συνανθρώπους του ατόμου.
(1141.4) 103:9.6 Ενώ η θεολογία κυριαρχεί επί της θρησκείας, η θρησκεία πεθαίνει. Γίνεται δόγμα, αντί να γίνεται ζωή. Η αποστολή της θεολογίας είναι απλά να διευκολύνει την αυτεπίγνωση της προσωπικής, πνευματικής εμπειρίας. Η θεολογία συνιστά τη θρησκευτική προσπάθεια για να ορισθούν, να διευκρινισθούν, να ερμηνευθούν και τα δικαιωθούν οι εμπειρικοί ισχυρισμοί της θρησκείας, η οποία, σε τελική ανάλυση, μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο δια της ζώσας πίστης. Στην ανώτερη φιλοσοφία του σύμπαντος η σοφία, όπως και η λογική, συμμαχεί με την πίστη. Η λογική, η σοφία και η πίστη είναι τα ανώτερα επιτεύγματα του ανθρώπου, ως ανθρώπου. Η λογική εισάγει τον άνθρωπο στον κόσμο των δεδομένων, των καταστάσεων, η σοφία τον εισάγει σ’ έναν κόσμο αλήθειας, συσχετισμών. Η πίστη τον εντάσσει σ’ έναν κόσμο θείας, πνευματικής εμπειρίας.
(1141.5) 103:9.7 Η πίστη πολύ πρόθυμα συμπαρασύρει τη λογική ως το σημείο όπου μπορεί η λογική να φθάσει και συνεχίζει με τη σοφία, ως το έσχατο φιλοσοφικό όριο. Και έπειτα, τολμά να ξεκινήσει για το απεριόριστο, χωρίς τέλος συμπαντικό ταξίδι, με μοναδική συντροφιά της την αληθεια.
(1141.6) 103:9.8 Η επιστήμη (η γνώση) στηρίζεται στην έμφυτη (εκ του συνοδού πνεύματος) υπόθεση ότι η λογική είναι έγκυρη, ότι το σύμπαν μπορεί να κατανοηθεί. Η φιλοσοφία (η συντονισμένη αντίληψη) βασίζεται στην έμφυτη (εκ του πνεύματος της σοφίας) υπόθεση ότι η σοφία είναι έγκυρη, ότι το υλικό σύμπαν μπορεί να συντονισθεί με το πνευματικό. Η θρησκεία, (η αλήθεια της προσωπικής, πνευματικής εμπειρίας) βασίζεται στην έμφυτη (εκ του Προσαρμοστή της Σκέψης) υπόθεση ότι η πίστη είναι έγκυρη, ότι μπορεί το άτομο να κατανοήσει και να κατακτήσει το Θεό.
(1141.7) 103:9.9 Η πλήρης συνειδητοποίηση της πραγματικότητας της θνητής ζωής συνίσταται στην προοδευτική προθυμία του ατόμου να πιστέψει τις υποθέσεις αυτές για τη λογική, τη σοφία και την πίστη. Η ζωή αυτή, είναι η ζωή που υποκινείται από την αλήθεια και κυριαρχείται από την αγάπη. Και τούτα είναι τα ιδεώδη της αντικειμενικής, κοσμικής πραγματικότητας, η ύπαρξη της οποίας δεν μπορεί να παρουσιασθεί με τρόπο υλικό.
(1142.1) 103:9.10 Από τη στιγμή που η λογική αναγνωρίζει το σωστό και το λάθος, δείχνει σοφία. Όταν η σοφία επιλέγει μεταξύ του σωστού και του λάθους, της αλήθειας και του σφάλματος, δείχνει πνευματική καθοδήγηση. Και έτσι, οι λειτουργίες του νου, της ψυχής και του πνεύματος ενώνονται για πάντα και λειτουργούν αλληλεξαρτώμενες. Η λογική διαχειρίζεται την ουσιαστική γνώση. Η σοφία, τη φιλοσοφία και την αποκάλυψη. Η πίστη, τη ζώσα πνευματική εμπειρία. Μέσω της αλήθειας ο άνθρωπος κατακτά την ομορφιά και μέσω της πνευματικής αγάπης ανελίσσεται ως την καλοσύνη.
(1142.2) 103:9.11 Η πίστη οδηγεί στην κατανόηση του Θεού, όχι απλά σε μία μυστικιστική αίσθηση της θείας παρουσίας. Η πίστη δεν πρέπει να επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τα συναισθηματικά της συμπεράσματα. Η αληθής θρησκεία αποτελεί εμπειρία πίστης και γνώσης, καθώς επίσης και ικανοποίησης του συναισθήματος.
(1142.3) 103:9.12 Υπάρχει μια πραγματικότητα στη θρησκευτική εμπειρία, η οποία είναι ευθέως ανάλογη με το πνευματικό περιεχόμενο και μία τέτοια πραγματικότητα υπερβαίνει τη λογική, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, τη σοφία, και κάθε άλλο ανθρώπινο επίτευγμα. Οι πεποιθήσεις μιας τέτοιας εμπειρίας είναι αδήριτες. Η λογική της θρησκευτικής ζωής είναι αναντίρρητη. Η βεβαιότητα μιας τέτοιας γνώσης βρίσκεται πέραν του ανθρώπινου. Οι ικανοποιήσεις είναι υπέροχα θείες, το σθένος αδάμαστο, η αφοσίωση αδίστακτη, η πίστη υπέρτατη και το πεπρωμένο ανέκκλητο – αιώνιο, ύπατο και συμπαντικό.
(1142.4) 103:9.13 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1143.1) 104:0.1 Η σκέψη γύρω από την Τριάδα της αποκαλυμμένης θρησκείας δεν πρέπει να μπερδεύεται με τα τριαδικά πιστεύω των εξελικτικών θρησκειών. Η έμπνευση για τις τριάδες αναφάνηκε από τις πολλές υποδηλούμενες σχέσεις αλλά κυρίως εξαιτίας των τριών κλειδώσεων των δακτύλων, επειδή τρία πόδια είναι το ελάχιστο για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί ένα σκαμνί, επειδή τρία σημεία στήριξης κρατούν ανοιχτή μια τέντα. Επιπροσθέτως ο πρωτόγονος άνθρωπος, για μεγάλο διάστημα, δεν μπορούσε να μετρήσει πέρα από το τρία.
(1143.2) 104:0.2 Εκτός από μερικά φυσικά ζεύγη, όπως παρελθόν και παρόν, ημέρα και νύχτα, ζεστό και κρύο και αρσενικό και θηλυκό, ο άνθρωπος γενικά τείνει να σκέφτεται τριαδικά: χθες, σήμερα και αύριο, ανατολή, μεσημέρι και δύση, πατέρας, μητέρα και παιδί. Τρεις φορές επευφημείται ο νικητής. Οι νεκροί θάβονται την τρίτη ημέρα και το στοιχειό (φάντασμα) εξευμενίζεται με τρεις αγιασμούς.
(1143.3) 104:0.3 Σαν συνέπεια αυτών των φυσικών συδέσμων στην ανθρώπινη εμπειρία, η τριάδα εμφανίστηκε στη θρησκεία, και αυτό, πολύ πριν η Παραδείσια Τριάδα των Θεοτήτων, ή και κάποιοι από τους αντιπροσώπους της αποκαλυφθούν στην ανθρωπότητα. Αργότερα, οι Πέρσες, οι Ινδουιστές, οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Ρωμαίοι και οι Σκανδιναβοί, όλοι είχαν τριαδικούς θεούς, αλλά αυτοί δεν ήταν ακόμα αληθινές τριάδες. Οι τριαδικές θεότητες είχαν όλες φυσική προέλευση και εμφανίστηκαν τη μια ή την άλλη εποχή ανάμεσα στους περισσότερους των διανοούμενων λαών της Ουράντια. Μερικές φορές η σκέψη μιας εξελικτικής τριάδας ανακατεύτηκε με εκείνη μιας εξ αποκαλύψεως Τριάδας. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι συχνά αδύνατο να γίνει διάκριση της μιας από την άλλη.
(1143.4) 104:1.1 Η πρώτη αποκάλυψη στην Ουράντια, που οδηγεί στην κατανόηση της Τριάδας του Παραδείσου έγινε από το επιτελείο του Πρίγκιπα Καλιγάστια περίπου πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν. Αυτή η πρώιμη σκέψη για την Τριάδα χάθηκε στον κόσμο, κατά τους ταραγμένους καιρούς που ακολούθησαν την πλανητική επανάσταση.
(1143.5) 104:1.2 Η δεύτερη παρουσίαση της Τριάδας έγινε από τον Αδάμ και την Εύα στον πρώτο και το δεύτερο κήπο. Αυτές οι διδαχές δεν είχαν εξαλειφθεί εντελώς, ακόμα και τον καιρό του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ, τριάντα πέντε χιλιάδες χρόνια αργότερα, γιατί η σκέψη των απογόνων του Σεθ περί της Τριάδας διατηρήθηκε στη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο αλλά πιο ιδιαίτερα στην Ινδία, όπου συνεχίστηκε με τον Άγνι, το Βεδικό τρικέφαλο θεό της φωτιάς.
(1143.6) 104:1.3 Η τρίτη παρουσίαση της Τριάδας έγινε από τον Μαχιβέντα Μελχισεδέκ, και αυτή η θεωρία συμβολίστηκε από τους τρεις ομόκεντρους κύκλους, τους οποίους ο σοφός του Σάλεμ φορούσε στη μεταλλική πλακέτα στο στήθος του. Αλλά ο Μαχιβέντα βρήκε πολλές δυσκολίες με το να διδάξει τους Παλαιστίνιους Βεδουίνους για το Συμπαντικό Πατέρα, τον Αιώνιο Υιό και το Άπειρο Πνεύμα. Οι περισσότεροι από τους μαθητές του πίστεψαν ότι η Τριάδα αποτελείτο από τους τρεις Ύψιστους του Νορλατιαντέκ. Λίγοι κατανόησαν ότι η Τριάδα ήταν: ο Κυβερνήτης του Συστήματος, ο Πατέρας του Αστερισμού και η Θεότητα-Δημιουργός του τοπικού συστήματος. Ακόμα λιγότεροι, ελάχιστοι, κατανόησαν την ιδέα του Παραδείσιου συνδέσμου του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος.
(1144.1) 104:1.4 Μέσα από τις δραστηριότητες των ιεραποστολών του Σάλεμ, οι διδαχές του Μελχισεδέκ για την Τριάδα διαδόθηκαν σταδιακά σε μεγάλο μέρος της Ευρασίας και της βόρειας Αφρικής. Είναι συχνά δύσκολο να γίνει διάκριση ανάμεσα στις τριάδες και τις τριαδικότητες της μεταγενέστερης Ανδιτικής και μετά-Μελχισεδέκ εποχής, όταν και οι δυο σκέψεις αναμείχτηκαν μέχρις ενός ορισμένου βαθμού και ενώθηκαν.
(1144.2) 104:1.5 Η τριαδική σκέψη ανάμεσα στους Ινδουιστές ρίζωσε σαν ο , η Διάνοια και η Χαρά. (Μια μεταγενέστερη Ινδική σκέψη έφτιαξε το Βράχμα, το Σίβα και το Βισνού). Ενώ οι πρώτες απεικονίσεις της Τριάδας μεταφέρθηκαν στην Ινδία από τους ιερείς της φυλής του Σεθ, οι μεταγενέστερες ιδέες για την Τριάδα εισήχθησαν από τους ιεραπόστολους του Σάλεμ και αναπτύχθηκαν από τις αυτόχθονες διάνοιες της Ινδίας δια μέσου μιας σύνθεσης των θεωριών αυτών με τις σκέψεις περί της εξελικτικής τριάδας.
(1144.3) 104:1.6 Η Βουδιστική πίστη ανέπτυξε δυο θεωρίες για μια τριαδική φύση. Η πιο πρώιμη ήταν Διδάσκαλος, Νόμος και Αδελφοσύνη. Αυτή ήταν η παρουσίαση που έκανε ο Γκαουτάμα Σιντάρτα. Η μεταγενέστερη ιδέα, που ανεπτύχθη ανάμεσα στο βορειότερο παρακλάδι των οπαδών του Βούδα, περιέκλειε τον Υπέρτατο Κύριο, το Άγιο Πνεύμα και τον Ενσαρκωμένο Σωτήρα.
(1144.4) 104:1.7 Και αυτές οι ιδέες των Ινδουιστών και των Βουδιστών ήταν πραγματικά τριαδικά αξιώματα, δηλαδή, η ιδέα μιας τριπλής εκδήλωσης ενός μονοθεϊστικού Θεού. Μια πραγματικά τριαδική σκέψη δεν είναι απλά η ομαδοποίηση τριών ξεχωριστών θεών.
(1144.5) 104:1.8 Οι Εβραίοι γνώριζαν για την τριάδα από τις παραδόσεις των Κενιτών επί των ημερών του Μελχισεδέκ, αλλά ο μονοθεϊστικός ζήλος τους για τον ένα Θεό, το Γιαχβέ, επισκίασε τόσο πολύ όλες τις άλλες διδαχές ώστε την εποχή της εμφάνισης του Ιησού, η θεωρία για τον Ελοχίμ είχε πρακτικά ξεριζωθεί από την Ιουδαϊκή θεολογία. Ο Εβραϊκός νους δεν μπορούσε να συμφιλιώσει την τριαδική σκέψη με τη μονοθεϊστική πίστη σε Έναν Κύριο, το Θεό του Ισραήλ.
(1144.6) 104:1.9 Οι οπαδοί της Ισλαμικής πίστης απέτυχαν παρόμοια να κατανοήσουν την ιδέα της Τριάδας. Είναι πάντα δύσκολο για έναν αναδυόμενο μονοθεϊσμό να ανεχθεί την τριαδικότητα όταν έχει να αντιμετωπίσει τον πολυθεϊσμό. Η ιδέα της τριαδικότητας κατακτά καλύτερα εκείνες τις θρησκείες που έχουν μια στέρεη μονοθεϊστική παράδοση σε συνδυασμό με ελαστικότητα προς τις θεωρίες. Οι μεγάλοι μονοθεϊστές, οι Εβραίοι και οι Μωαμεθανοί, βρήκαν δύσκολο να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα στη λατρεία τριών θεών, του πολυθεϊσμού, και της τριαδικότητας, δηλαδή της λατρείας μιας Θεότητας που υφίσταται σε τριαδική εκδήλωση θεϊκότητας και προσωπικότητας.
(1144.7) 104:1.10 Ο Ιησούς δίδαξε στους αποστόλους του την αλήθεια, σχετικά με τα πρόσωπα της Τριάδας του Παραδείσου, αλλά αυτοί νόμιζαν ότι μιλούσε μεταφορικά και συμβολικά. Επειδή είχαν ανατραφεί με τον Εβραϊκό μονοθεϊσμό, βρήκαν δύσκολο να δεχτούν οποιοδήποτε πιστεύω που έμοιαζε να αντιπαλεύει τη κυρίαρχη σκέψη τους για το Γιαχβέ. Και οι πρώτο-Χριστιανοί κληρονόμησαν την Εβραϊκή προκατάληψη εναντίον της Τριαδικής σκέψης.
(1144.8) 104:1.11 Η πρώτη Τριάδα του Χριστιανισμού ανακηρύχτηκε στην Αντιόχεια και αποτελείτο από το Θεό, το Λόγο του και τη Σοφία του. Ο Παύλος ήξερε για την Τριάδα του Παραδείσου του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος, αλλά σπάνια κήρυττε γι αυτή και αναφέρθηκε σε αυτή, μόνο σε λίγα γράμματά του προς τις νεοσχηματισμένες εκκλησίες. Ακόμα και τότε, όπως και οι σύντροφοί του απόστολοι, ο Παύλος μπέρδευε τον Ιησού, τον Υιό Δημιουργό του τοπικού σύμπαντος με το Δεύτερο Πρόσωπο της Θεότητας, τον Αιώνιο Υιό του Παραδείσου.
(1144.9) 104:1.12 Η Χριστιανική σκέψη για την Τριάδα, που άρχισε να κερδίζει την αναγνώριση κοντά στο τέλος του πρώτου μετά Χριστό αιώνα, περιελάμβανε το Συμπαντικό Πατέρα, το Δημιουργό Υιό του Νέβαδον και το Θεϊκό Υπουργό του Σάλβιγκτον – το Μητρικό Πνεύμα του τοπικού σύμπαντος και δημιουργικό συνεργάτη του Δημιουργού Υιού.
(1145.1) 104:1.13 Από την εποχή του Ιησού, η πραγματική ταυτότητα της Τριάδας του Παραδείσου δεν ήταν γνωστή στην Ουράντια (παρά σε λίγα ξεχωριστά άτομα στα οποία είχε αποκαλυφθεί ειδικά) μέχρι την παρουσίασή της σε αυτές τις αποκαλύψεις. Αλλά παρόλο που η Χριστιανική σκέψη για την Τριάδα ήταν στην πραγματικότητα εσφαλμένη, στην πράξη ήταν αληθινή όσον αφορούσε τις πνευματικές σχέσεις. Μόνο στο φιλοσοφικό αντίκτυπο και στις κοσμολογικές της συνέπειες, αυτή η σκέψη δημιούργησε σύγχυση: Είναι δύσκολο για πολλούς που έχουν κοσμική σκέψη να πιστέψουν ότι το Δεύτερο Πρόσωπο της Θεότητας, το δεύτερο μέλος μιας άπειρης Τριάδας, κατοίκησε κάποτε στην Ουράντια. Και παρόλο που αυτό θεωρητικά είναι αλήθεια, στην πραγματικότητα δεν αποτελεί γεγονός. Οι Δημιουργοί Μιχαήλ ενσωματώνουν πλήρως τη θεϊκότητα του Αιώνιου Υιού, αλλά αυτοί δεν αποτελούν την απόλυτη προσωπικότητα.
(1145.2) 104:2.1 Ο μονοθεϊσμός αναφάνηκε σαν φιλοσοφική διαμαρτυρία κατά της ανακολουθίας του πολυθεϊσμού. Πρώτα αναπτύχθηκε μέσα σε οργανισμούς πανθέου, με τμηματοποίηση των υπερφυσικών δραστηριοτήτων, κατόπιν μέσα στη λατρευτική εξύψωση ενός θεού πάνω από τους πολλούς και τελικά μέσα από την απαγόρευση όλων των άλλων θεών, παρέμεινε ο Ένας Θεός με την τελική αξία.
(1145.3) 104:2.2 Η τριαδικότητα γεννιέται από την εμπειρική διαμαρτυρία κατά της αδυναμίας να κατανοήσει ο άνθρωπος την ενότητα μιας μη ανθρωπομορφικής, μοναχικής Θεότητας με απρόσιτη συμπαντική σπουδαιότητα. Μετά από αρκετό καιρό, η φιλοσοφία τείνει να αφαιρεί τις ιδιότητες περί προσώπου, από τη θεϊκή σκέψη ενός καθαρόαιμου μονοθεϊσμού, και με τον τρόπο αυτό περιορίζει την ιδέα αυτή για έναν απρόσιτο Θεό, στην κατάσταση του πανθεϊστικού Απόλυτου. Ήταν πάντα δύσκολο να κατανοηθεί η προσωπική φύση ενός Θεού που δεν έχει προσωπικές σχέσεις ίσες με άλλα συντονιζόμενα προσωπικά όντα. Η προσωπικότητα στη Θεότητα απαιτεί μια τέτοια Θεότητα να υπάρχει σε σχέση με άλλη και ισοδύναμη προσωπική Θεότητα.
(1145.4) 104:2.3 Μέσα από την αναγνώριση της σκέψης για την Τριάδα, ο νους του ανθρώπου μπορεί να ελπίζει ότι θα κατανοήσει κάτι από τις σχέσεις αγάπης και δικαίου ανάμεσα στα πλάσματα του χρόνου και του χώρου. Μέσα από την πνευματική πίστη ο άνθρωπος κερδίζει την επίγνωση της αγάπης του Θεού αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι αυτή η πνευματική πίστη δεν έχει επίδραση στους θεσπισμένους νόμους του υλικού σύμπαντος. Άσχετα από τη σταθερότητα της πίστης του ανθρώπου στο Θεό, σαν τον Παραδεισένιο Πατέρα του, οι ευρείς κοσμικοί ορίζοντες απαιτούν από αυτόν να αναγνωρίζει και την πραγματικότητα της Θεότητας του Παραδείσου σαν συμπαντικό νόμο, να αναγνωρίζει ότι η κυριαρχία της Τριάδας εκτείνεται προς τα έξω, από τον Παράδεισο, και επισκιάζει ακόμα και τα εξελισσόμενα τοπικά σύμπαντα των Δημιουργών Υιών και Θυγατέρων των τριών αιωνίων προσώπων, των οποίων η ενότητα αποτελεί το γεγονός και την πραγματικότητα και την αιώνια αδιαιρετότητα της Τριάδας του Παραδείσου.
(1145.5) 104:2.4 Και αυτή η ίδια η Τριάδα του Παραδείσου είναι μια πραγματική οντότητα – όχι μια προσωπικότητα αλλά παρόλα αυτά μια αληθινή και απόλυτη πραγματικότητα, όχι μια προσωπικότητα αλλά παρόλα αυτά συμβατή με συνυπάρχουσες προσωπικότητες – τις προσωπικότητες του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος. Η Τριάδα είναι μια υπεραθροιστική θεϊκή πραγματικότητα που προκύπτει από την συνένωση των τριών Θεοτήτων του Παραδείσου. Οι ιδιότητες, τα χαρακτηριστικά και οι λειτουργίες της Τριάδας δεν είναι απλό άθροισμα των χαρακτηριστικών των τριών Θεοτήτων του Παραδείσου. Οι λειτουργίες της Τριάδας είναι κάτι μοναδικό, πρωτότυπο και όχι εξολοκλήρου προβλέψιμο από μια ανάλυση των χαρακτηριστικών του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος.
(1146.1) 104:2.5 Επί παραδείγματι: Ο Κύριος, όταν ήταν στη γη, υποδείκνυε στους οπαδούς του ότι η δικαιοσύνη δεν είναι ποτέ προσωπική πράξη. Είναι πάντα ομαδική λειτουργία. Ούτε οι Θεοί, σαν πρόσωπα, παρέχουν δικαιοσύνη. Αλλά εκτελούν αυτή τη λειτουργία σαν ένα συλλογικό σύνολο, σαν Τριάδα του Παραδείσου.
(1146.2) 104:2.6 Η θεμελιώδης κατανόηση του Τριαδικού συνδέσμου του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος προετοιμάζει τον ανθρώπινο νου για την περαιτέρω παρουσίαση ορισμένων άλλων τρίπτυχων σχέσεων. Η θεολογική λογική μπορεί να είναι εντελώς ικανοποιημένη από τη σκέψη της Τριάδας του Παραδείσου, αλλά η φιλοσοφική και η κοσμολογική λογική χρειάζονται την αναγνώριση των άλλων τριαδικών συνδέσμων της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, εκείνων των τριαδικοτήτων με τις οποίες το Άπειρο λειτουργεί με ποικίλες μη-Πατερικές ικανότητες συμπαντικής εκδήλωσης – οι σχέσεις του Θεού με τη δύναμη, την ενέργεια, την ισχύ, την αιτία, την αντίδραση, το δυναμικό, την πραγματικότητα, τη βαρύτητα, την τάση, τη σχεδίαση, την αρχή και την ενότητα.
(1146.3) 104:3.1 Αν και η ανθρωπότητα έχει κατά καιρούς κατανοήσει την Τριάδα των τριών προσώπων της Θεότητας, η συνέπεια απαιτεί να μπορεί να διακρίνει η ανθρώπινη διάνοια ότι υπάρχουν προκαθορισμένες σχέσεις μεταξύ όλων των επτά Απόλυτων. Αλλά αυτό που είναι πραγματικό για την Τριάδα του Παραδείσου δεν είναι απαραίτητα πραγματικό για μια τριαδικότητα, γιατί η τριαδικότητα είναι κάτι άλλο από μια τριάδα. Από κάποιες λειτουργικές απόψεις μια τριαδικότητα μπορεί να είναι ανάλογη με μια τριάδα, αλλά δεν έχει ποτέ ομόλογη φύση με μια τριάδα.
(1146.4) 104:3.2 Ο θνητός άνθρωπος διέρχεται από μια μεγάλη περίοδο διεύρυνσης των οριζόντων και μεγέθυνσης των σκέψεων στην Ουράντια, και αυτή η κοσμική φιλοσοφία πρέπει να επιταχύνει σε εξέλιξη για να συμβαδίσει με την επέκταση της διανοητικής αρένας της ανθρώπινης σκέψης. Καθώς επεκτείνεται η κοσμική συνείδηση του θνητού ανθρώπου, αυτός διακρίνει το συσχετισμό όλων όσων βρίσκει στην υλική επιστήμη, τη διανοητική φιλοσοφία και την πνευματική επίγνωσή του. Επί πλέον, με όλη αυτή την πίστη στην ενότητα του κόσμου, ο άνθρωπος διακρίνει την ποικιλία κάθε ύπαρξης. Εν αντιθέσει με όλες τις σκέψεις που έχουν σχέση με την αμεταβλητότητα της Θεότητας, ο άνθρωπος διακρίνει ότι ζει σ’ ένα σύμπαν σταθερής αλλαγής και εμπειρικής αύξησης. Άσχετα από την πραγματοποίηση της επιβίωσης των πνευματικών αξιών, ο άνθρωπος πρέπει πάντα να λογαριάζει με τα μαθηματικά και τα πριν από τα μαθηματικά, τη δύναμη, την ενέργεια και την ισχύ.
(1146.5) 104:3.3 Κατά κάποιο τρόπο, η αιώνια πληρότητα του απείρου πρέπει να εναρμονιστεί με τη χρονική αύξηση των εξελισσόμενων συμπάντων και με την ατέλεια των εμπειρικών κατοίκων τους. Κατά κάποιο τρόπο η κατανόηση της ολικής απεραντοσύνης πρέπει να κοπεί σε κομμάτια και να τροποποιηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η θνητή διάνοια και η μοροντιανή ψυχή να αντιληφθούν αυτή τη σκέψη τελικής σημασίας και πνευματικής σπουδαιότητας.
(1146.6) 104:3.4 Αν και η λογική χρειάζεται μια μονοθεϊστική ενότητα κοσμικής πραγματικότητας, η πεπερασμένη εμπειρία χρειάζεται το θεώρημα των πλουραλιστικών Απολύτων και το συντονισμό τους με τις κοσμικές σχέσεις. Χωρίς συντονισμένες υπάρξεις δεν υπάρχει δυνατότητα για την εμφάνιση ποικιλότητας στις απόλυτες σχέσεις, καμία περίπτωση για τη δράση διαφοροποιητών, μεταβλητών, μετατροπέων, υποβιβαστών, πιστοποιητών, ή σμικρυντών.
(1146.7) 104:3.5 Σ’ αυτά τα κείμενα η συνολική πραγματικότητα (το άπειρο) παρουσιάστηκε όπως αυτή υφίσταται στα επτά Απόλυτα:
(1146.8) 104:3.6 1. Ο Συμπαντικός Πατέρας.
(1146.9) 104:3.7 2. Ο Αιώνιος Υιός.
(1146.10) 104:3.8 3. Το Άπειρο Πνεύμα.
(1147.1) 104:3.9 4. Το Νησί του Παραδείσου.
(1147.2) 104:3.10 5. Το Θεϊκό Απόλυτο.
(1147.5) 104:3.13 Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο, που είναι Πατέρας ως προς τον Αιώνιο Υιό, είναι επίσης Σχέδιο προς το Νησί του Παραδείσου. Είναι προσωπικότητα απροσδιόριστη μέσα στον Υιό αλλά προσωπικότητα με δυναμικό μέσα στο Θεϊκό Απόλυτο. Ο Πατέρας είναι ενέργεια αποκαλυμμένη στον Παράδεισο της Χαβόνα και συγχρόνως ενέργεια κρυμμένη στο Απροσδιόριστο Απόλυτο. Το Άπειρο αποκαλύπτεται πάντα στις ατέρμονες ενέργειες του Συνενωμένου Δράστη ενώ αυτός λειτουργεί αιώνια στις αντισταθμιστικές αλλά καλυμμένες δραστηριότητες του Συμπαντικού Απόλυτου. Έτσι ο Πατέρας συνδέεται με τα έξι συντονισμένα Απόλυτα, και με τον τρόπο αυτό και οι επτά περικλείουν τον κύκλο του απείρου σε όλους τους χωρίς τέλος κύκλους της αιωνιότητας.
(1147.6) 104:3.14 Θα φαινόταν ότι η τριαδικότητα των απόλυτων σχέσεων είναι ανέφικτη. Η προσωπικότητα αναζητά άλλο σύνδεσμο προσωπικοτήτων στο απόλυτο καθώς και σε όλα τα άλλα επίπεδα. Και ο σύνδεσμος των τριών προσωπικοτήτων του Παραδείσου κάνει αιώνια την πρώτη τριαδικότητα, την ένωση των προσωπικοτήτων του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος. Γιατί όταν αυτά τα τρία πρόσωπα, σαν πρόσωπα, συνδέονται για συνενωμένη λειτουργία, αποτελούν έτσι μια τριαδικότητα λειτουργικής ενότητας, όχι μια τριάδα – μια οργανική οντότητα – αλλά παρόλα αυτά μια τριαδικότητα, μια τριπλή λειτουργική αθροιστική ομοφωνία.
(1147.7) 104:3.15 Η Τριάδα του Παραδείσου δεν είναι μια τριαδικότητα. Δεν είναι μια λειτουργική ομοφωνία, αλλά είναι αχώριστη και αδιαίρετη Θεότητα. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα (σαν πρόσωπα) μπορούν να διατηρήσουν μια σχέση με την Τριάδα του Παραδείσου, γιατί η Τριάδα είναι η αδιαίρετη Θεότητά τους. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα δεν διατηρούν μια παρόμοια προσωπική σχέση με την πρώτη τριαδικότητα, γιατί εκείνη είναι η λειτουργική τους ένωση σαν τρία πρόσωπα. Μόνο σαν Τριάδα – σαν αδιαίρετη Θεότητα – διατηρούν συλλογικά μια εξωτερική σχέση με την τριαδικότητα του προσωπικού συνόλου τους.
(1147.8) 104:3.16 Έτσι η Τριάδα του Παραδείσου στέκει μοναδική ανάμεσα σε απόλυτες σχέσεις. Υπάρχουν αρκετές υπαρξιακές τριαδικότητες αλλά μόνο μία υπαρξιακή Τριάδα. Μια τριαδικότητα δεν είναι μια οντότητα. Είναι λειτουργική παρά οργανική. Τα μέλη της είναι σύντροφοι παρά εταίροι. Τα συνθετικά των τριαδικοτήτων μπορεί να είναι οντότητες, αλλά η τριαδικότητα αυτή καθεαυτή είναι ένας σύνδεσμος.
(1147.9) 104:3.17 Υπάρχει, όμως, ένα σημείο σύγκρισης ανάμεσα στην τριάδα και την τριαδικότητα. Και οι δυο συμβαίνει να λειτουργούν με τρόπο διαφορετικό από το διακριτό σύνολο των χαρακτηριστικών των μελών που τις αποτελούν. Αλλά αν και είναι συγκρίσιμες με τον τρόπο αυτό από λειτουργική άποψη, δεν εκδηλώνουν αλλιώτικα μια κατηγορηματική σχέση. Συσχετίζονται πρόχειρα όπως η σχέση της λειτουργίας προς τη δομή. Αλλά η λειτουργία του τριαδικού συνδέσμου δεν είναι η λειτουργία της δομής ή της οντότητας της τριάδας.
(1147.10) 104:3.18 Οι τριαδικότητες είναι παρόλα αυτά αληθινές. Είναι πολύ αληθινές. Σ’ αυτές ή συνολική πραγματικότητα γίνεται λειτουργική, και μέσα από αυτές ασκεί άμεσο και προσωπικό έλεγχο ο Συμπαντικός Πατέρας πάνω στις κύριες λειτουργίες του απείρου.
(1147.11) 104:4.1 Στην προσπάθεια της περιγραφής των επτά τριαδικοτήτων, η προσοχή κατευθύνεται στο γεγονός ότι ο Συμπαντικός Πατέρας είναι το πρωταρχικό μέλος κάθε μιας. Είναι, ήταν και πάντα θα είναι: ο Πρώτος Συμπαντικός Πατέρας-Πηγή, Απόλυτο Κέντρο, Πρωταρχική Αιτία, Συμπαντικός Ελεγκτής, Απεριόριστος Ενεργοποιητής, Πρωτότυπη Ενότητα, Απροσδιόριστος Υποστηρικτής, Πρώτο Πρόσωπο της Θεότητας, Πρωταρχικό Κοσμικό Σχέδιο και Ουσία του Απείρου. Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι η προσωπική αιτία των Απολύτων, είναι ο απόλυτος των Απολύτων.
(1148.1) 104:4.2 Η φύση και η σημασία των επτά τριαδικοτήτων προτείνεται ως εξής:
(1148.2) 104:4.3 Η Πρώτη Τριαδικότητα – η προσωπική-σκόπιμη τριαδικότητα. Αυτή είναι το σύνολο των τριών προσωπικοτήτων της Θεότητας:
(1148.3) 104:4.4 1. Ο Συμπαντικός Πατέρας.
(1148.4) 104:4.5 2. Ο Αιώνιος Υιός.
(1148.5) 104:4.6 3. Το Άπειρο Πνεύμα.
(1148.6) 104:4.7 Αυτή είναι η τριπλή ένωση της αγάπης, του ελέους και της φροντίδας – ο σκόπιμος και προσωπικός σύνδεσμος των τριών αιώνιων προσωπικοτήτων του Παραδείσου. Είναι ο θεϊκά αδελφικός σύνδεσμος που αγαπάει τα πλάσματα, ενεργεί σαν πατέρας και προωθεί την άνοδο. Οι θεϊκές προσωπικότητες αυτής της πρώτης τριαδικότητας είναι Θεοί που κληροδοτούν την προσωπικότητα, ενσωματώνουν το πνεύμα και χαρίζουν το νου.
(1148.7) 104:4.8 Αυτή είναι η τριαδικότητα της άπειρης βούλησης. Δρα σε ολόκληρο το αιώνιο παρόν και σε όλη την παρελθούσα-παρούσα-μέλλουσα ροή του χρόνου. Αυτός ο σύνδεσμος αποδίδει το βουλητικό άπειρο και παρέχει τους μηχανισμούς με τους οποίους η προσωπική Θεότητα αυτό-αποκαλύπτεται στα πλάσματα του εξελισσόμενου κόσμου.
(1148.8) 104:4.9 Η Δεύτερη Τριαδικότητα – η τριαδικότητα του σχεδίου-δύναμης. Οπουδήποτε υπάρχει ένα μικροσκοπικό στοιχειώδες, ένας κομήτης ή ένα περιστρεφόμενο νεφέλωμα, ακόμα και το κεντρικό ή τα υπερσύμπαντα, από το μικρότερο στο μεγαλύτερο οργανισμό, είναι πάντα το φυσικό σχέδιο – ο κοσμικός σχηματισμός – που προκύπτει από τη λειτουργία αυτής της τριαδικότητας. Αυτός ο σύνδεσμος αποτελείται από:
(1148.9) 104:4.10 1. Τον Πατέρα-Υιό.
(1148.10) 104:4.11 2. Το Νησί του Παραδείσου.
(1148.11) 104:4.12 3. Τον Συνενωμένο Δράστη.
(1148.12) 104:4.13 Η ενέργεια διοργανώνεται από τους κοσμικούς εκπροσώπους της Τρίτης Πηγής και Κέντρου, η ενέργεια διαμορφώνεται σύμφωνα με το σχέδιο του Παραδείσου, (που είναι) η απόλυτη υλοποίηση. Αλλά πίσω από όλη αυτή την ασταμάτητη διαχείρηση βρίσκεται η παρουσία του Πατέρα-Υιού, των οποίων η ένωση ενεργοποίησε πρώτα το σχέδιο του Παραδείσου με τη μορφή της Χαβόνα και ακολούθησε η γέννηση του Αιώνιου Πνεύματος, του Συνενωμένου Δράστη.
(1148.13) 104:4.14 Στη θρησκευτική εμπειρία, τα πλάσματα συναντούν το Θεό που είναι αγάπη, αλλά μια τέτοια πνευματική επίγνωση δεν πρέπει ποτέ να επισκιάζει τη νοήμονα αναγνώριση του συμπαντικού γεγονότος του σχεδίου που είναι ο Παράδεισος. Οι προσωπικότητες του Παραδείσου στρατολογούν την με ελεύθερη βούληση λατρεία όλων των πλασμάτων με την υποχρεωτική δύναμη της θεϊκής αγάπης και οδηγούν όλες τις προσωπικότητες που γεννήθηκαν με τον τρόπο αυτό από το πνεύμα στις ουράνιες ηδονές της ατέρμονης υπηρεσίας των τελειωτών παιδιών του Θεού. Η δεύτερη τριαδικότητα είναι ο αρχιτέκτονας του επιπέδου του χώρου όπου ξεδιπλώνονται αυτές οι διαδικασίες. Προκαθορίζει τα σχέδια του κοσμικού σχηματισμού.
(1148.14) 104:4.15 Η αγάπη μπορεί να χαρακτηρίζει τη θεϊκότητα της πρώτης τριαδικότητας, αλλά το σχέδιο είναι η γαλαξιακή εκδήλωση της δεύτερης τριαδικότητας. Αυτό που είναι η πρώτη τριαδικότητα για τις εξελισσόμενες προσωπικότητες, είναι η δεύτερη τριαδικότητα για τα εξελισσόμενα σύμπαντα. Το σχέδιο και η προσωπικότητα είναι οι δυο μεγάλες εκδηλώσεις των πράξεων της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, και άσχετα με το πόσο δύσκολο είναι για να κατανοηθεί, είναι παρόλα αυτά αληθινό ότι το σχέδιο-δύναμη και το γεμάτο αγάπη πρόσωπο είναι η μία και η αυτή συμπαντική πραγματικότητα. Το Νησί του Παραδείσου και ο Αιώνιος Υιός είναι ισοδύναμες αλλά αντίθετες αποκαλύψεις της ανεξιχνίαστης φύσης του Συμπαντικού Πατέρα-Ισχύος.
(1149.1) 104:4.16 Η Τρίτη Τριαδικότητα – η πνευματικά εξελισσόμενη τριαδικότητα. Η πληρότητα της πνευματικής εκδήλωσης έχει την αρχή και το τέλος της σε αυτό το σύνδεσμο που αποτελείται από:
(1149.2) 104:4.17 1. Το Συμπαντικό Πατέρα.
(1149.3) 104:4.18 2. Τον Υιό-Πνεύμα.
(1149.4) 104:4.19 3. Την Απόλυτη Θεότητα.
(1149.5) 104:4.20 Από το εν δυνάμει πνεύμα μέχρι το πνεύμα του Παραδείσου, το πνεύμα βρίσκει πραγματικότητα έκφρασης σε αυτό τον τριαδικό σύνδεσμο από την καθαρά πνευματική ουσία του Πατέρα, τις ενεργητικές πνευματικές αξίες του Υιού-Πνεύματος και τα απεριόριστα πνευματικά δυναμικά της Απόλυτης Θεότητας. Οι υπαρξιακές αξίες του πνεύματος έχουν την αρχέγονη γένεσή τους, την ολοκληρωμένη εκδήλωση και το τελικό πεπρωμένο τους σε αυτή την τριαδικότητα.
(1149.6) 104:4.21 Ο Πατέρας προϋπήρχε του Πνεύματος. Ο Υιός-Πνεύμα λειτουργεί σαν ενεργό δημιουργικό πνεύμα. Η Απόλυτη Θεότητα υπάρχει σαν πνεύμα που περικλείει τα πάντα, ακόμα και πέρα από το πνεύμα.
(1149.7) 104:4.22 Η Τέταρτη Τριαδικότητα – η τριαδικότητα της άπειρης ενέργειας. Μέσα σε αυτή την τριαδικότητα αιωνιοποιούνται οι απαρχές και οι καταλήξεις όλης της ενεργειακής πραγματικότητας, από τον εν δυνάμει χώρο μέχρι τη μονότα. Αυτή η ομάδα περικλείει τα ακόλουθα:
(1149.8) 104:4.23 1. Τον Πατέρα-Πνεύμα.
(1149.9) 104:4.24 2. Το Νησί του Παραδείσου.
(1149.10) 104:4.25 3. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο.
(1149.11) 104:4.26 Ο Παράδεισος είναι το κέντρο της με δύναμη και ενέργεια δραστηριοποίησης του κόσμου – η συμπαντική τοποθεσία της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, το κοσμικό εστιακό σημείο του Απροσδιόριστου Απόλυτου και η πηγή κάθε ενέργειας. Υπαρξιακά παρούσα μέσα σε αυτή την τριαδικότητα βρίσκεται η εν δυνάμει ενέργεια του άπειρου κόσμου, του οποίου το μεγάλο σύμπαν και το κύριο σύμπαν είναι μόνο τμηματικές εκδηλώσεις.
(1149.12) 104:4.27 Η τέταρτη τριαδικότητα ελέγχει κατ’ απόλυτο τρόπο τις θεμελιώδεις μονάδες της κοσμικής ενέργειας και τις απελευθερώνει από την αγκάλη του Απροσδιόριστου Απόλυτου σε άμεση αναλογία προς την εμφάνιση, μέσα στις εμπειρικές Θεότητες, της υπό-απόλυτης ικανότητας να ελέγχουν και να σταθεροποιούν τον μεταμορφωνόμενο κόσμο.
(1149.13) 104:4.28 Αυτή η τριαδικότητα είναι δύναμη και ενέργεια. Οι χωρίς τέλος δυνατότητες του Απροσδιόριστου Απόλυτου επικεντρώνονται γύρω από την απολυτότητα του Νησιού του Παραδείσου, απ’ όπου πηγάζουν οι αφάνταστες αναταράξεις της, αλλιώς, στατικής απραξίας του Απροσδιόριστου. Και ο χωρίς τέλος παλμός της υλικής καρδιάς του Παραδείσου του άπειρου κόσμου κτυπάει σε αρμονία με το ανεξιχνίαστο σχέδιο και το ανεξερεύνητο πλάνο του Άπειρου Ενεργοποιητή, της Πρώτης Πηγής και Κέντρου.
(1149.14) 104:4.29 Η Πέμπτη Τριαδικότητα – η τριαδικότητα του αντιδρώντος απείρου. Αυτός ο σύνδεσμος αποτελείται από:
(1149.15) 104:4.30 1. Το Συμπαντικό Πατέρα.
(1149.16) 104:4.31 2. Το Συμπαντικό Απόλυτο.
(1149.17) 104:4.32 3. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο.
(1149.18) 104:4.33 Αυτή η ομάδα αποφέρει την αιωνιοποίηση της λειτουργικής άπειρης πραγματικότητας όλου εκείνου που δραστηριοποιείται εντός των πεδίων της μη θεϊκής πραγματικότητας. Αυτή η τριαδικότητα εκδηλώνει απεριόριστη αντιδρώσα ικανότητα στις βουλητικές, αιτιατές, εντατικές και υποδειγματικές πράξεις και παρουσίες των άλλων τριαδικοτήτων.
(1150.1) 104:4.34 Η Έκτη Τριαδικότητα – η τριαδικότητα της κοσμικά συνδεδεμένης Θεότητας. Αυτή η ομάδα συνίσταται από:
(1150.2) 104:4.35 1. Το Συμπαντικό Πατέρα.
(1150.3) 104:4.36 2. Την Απόλυτη Θεότητα.
(1150.4) 104:4.37 3. Το Συμπαντικό Απόλυτο.
(1150.5) 104:4.38 Αυτός είναι ο σύνδεσμος της Θεότητας-στον κόσμο, το έμφυτο της Θεότητας σε συνδυασμό με το υπερβατικό της Θεότητας. Αυτό είναι το τελευταίο φτάσιμο της θεότητας στα επίπεδα του απείρου προς εκείνες τις πραγματικότητες που βρίσκονται έξω από τα πεδία της θεοποιημένης πραγματικότητας.
(1150.6) 104:4.39 Η Έβδομη Τριαδικότητα – η τριαδικότητα της άπειρης ενότητας. Αυτή είναι η ενότητα του απείρου που εκδηλώνεται λειτουργικά στο χρόνο και την αιωνιότητα, η συντονισμένη ενοποίηση των ενεργοποιημένων και των εν δυνάμει. Αυτή η ομάδα συνίσταται από:
(1150.7) 104:4.40 1. Το Συμπαντικό Πατέρα.
(1150.8) 104:4.41 2. Το Συνενωμένο Δράστη.
(1150.9) 104:4.42 3. Το Συμπαντικό Απόλυτο.
(1150.10) 104:4.43 Ο Συνενωμένος Δράστης ενοποιεί συμπαντικά τις ποικίλες λειτουργικές όψεις όλης της ενεργοποιημένης πραγματικότητας σε όλα τα επίπεδα της εκδήλωσης, από τα πεπερασμένα, μέσα από τα υπερβατικά και μέχρι τα απόλυτα. Ο Συμπαντικός Απόλυτος αντισταθμίζει τέλεια τα διαφορικά που συνυπάρχουν στις ποικίλες όψεις κάθε ατελούς πραγματικότητας, από τα απεριόριστα δυναμικά της ενεργό-βουλητικής και αιτιατής Θεϊκής πραγματικότητας μέχρι τις απεριόριστες δυνατότητες της στατικής, αντιδρώσας, μη θεϊκής πραγματικότητας στα ακατανόητα πεδία του Απεριόριστου Απόλυτου.
(1150.11) 104:4.44 Καθώς λειτουργούν μέσα σε αυτή την τριαδικότητα, ο Συνενωμένος Δράστης και ο Συμπαντικός Απόλυτος ανταποκρίνονται παρόμοια στις παρουσίες της Θεότητας και της μη-θεότητας, όπως και η Πρώτη Πηγή και Κέντρο, που σε αυτή τη σχέση θεμελιακά δεν μπορεί να ξεχωρίσει με όλες τις προθέσεις και σκοπούς από το ΕΙΜΑΙ.
(1150.12) 104:4.45 Αυτές οι διαδικασίες προσέγγισης είναι επαρκείς για να διαφωτίσουν το σχέδιο των τριαδικοτήτων. Μη γνωρίζοντας το έσχατο επίπεδο των τριαδικοτήτων, δεν μπορείτε να κατανοήσετε στην εντέλεια τις πρώτες επτά. Ενώ δεν θεωρούμε ότι είναι γνωστικό να επιχειρήσουμε κάποια περαιτέρω επεξεργασία, μπορούμε να εκφράσουμε ότι υπάρχουν δεκαπέντε σύνδεσμοι τριαδικοτήτων της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, οκτώ από τις οποίες δεν αποκαλύπτονται σε αυτά τα κείμενα. Αυτοί οι μη αποκαλυμμένοι σύνδεσμοι έχουν σχέση με τις πραγματικότητες και τα δυναμικά που είναι πέραν των εμπειρικών επιπέδων του υπέρτατου.
(1150.13) 104:4.46 Οι τριαδικότητες είναι ο λειτουργικός εξισορροπιστικός τροχός του απείρου, η ενοποίηση της μοναδικότητας των Επτά Άπειρων Απόλυτων. Είναι η υπαρξιακή παρουσία των τριαδικοτήτων που επιτρέπει στον Πατέρα-ΕΙΜΑΙ να μάθει εκ πείρας τη λειτουργική άπειρη ενότητα παρόλη τη διαποίκιλση του απείρου μέσα στα επτά Απόλυτα. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο είναι το ενοποιητικό μέλος όλων των τριαδικοτήτων. Μέσα σε αυτόν όλα τα πράγματα έχουν τις απροσδιόριστες αρχές τους, τις αιώνιες υπάρξεις τους και τα άπειρα πεπρωμένα τους – «μέσα του υπάρχουν όλα τα πράγματα».
(1150.14) 104:4.47 Αν και αυτοί οι σύνδεσμοι δεν μπορούν να αυξήσουν το άπειρο του Πατέρα-ΕΙΜΑΙ, φαίνεται όμως ότι καθιστούν δυνατές τις υπό-πεπερασμένες και υπό-απόλυτες εκδηλώσεις της πραγματικότητάς του. Οι επτά τριαδικότητες πολλαπλασιάζουν τη μεταβλητότητα, κάνουν αιώνια νέα βάθη, θεοποιούν νέες αξίες, αποκαλύπτουν νέες δυνατότητες, νέες έννοιες. Και όλες αυτές οι διαφοροποιημένες εκδηλώσεις στο χωρόχρονο και στον αιώνιο κόσμο ενυπάρχουν στην υποθετική στασιμότητα του πρωταρχικού απείρου του ΕΙΜΑΙ.
(1151.1) 104:5.1 Υπάρχουν ορισμένες άλλες τριαδικές σχέσεις που είναι μη-Πατερικές σε σύσταση, αλλά δεν είναι πραγματικές τριαδικότητες και πάντα ξεχωρίζουν από τις τριαδικότητες του Πατέρα. Αποκαλούνται ποικιλοτρόπως, συνεργαζόμενες τριαδικότητες και τριοδίες. Συνεπάγονται της ύπαρξης των τριαδικοτήτων. Δυο από αυτούς τους συνδέσμους αποτελούνται από τα ακόλουθα:
(1151.2) 104:5.2 Η Τριοδία της Πραγματικότητας. Αυτή η τριοδία αποτελείται από τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στις τρεις απόλυτες πραγματικότητες:
(1151.3) 104:5.3 1. Του Αιώνιου Υιού.
(1151.6) 104:5.6 Ο Αιώνιος Υιός είναι το απόλυτο της πνευματικής πραγματικότητας, η απόλυτη προσωπικότητα. Το Νησί του Παραδείσου είναι το απόλυτο της κοσμικής πραγματικότητας, το απόλυτο σχέδιο. Ο Συνενωμένος Δράστης είναι το απόλυτο της νοητικής πραγματικότητας, η συντονισμένη σύνθεση προσωπικότητας και δύναμης της απόλυτης πνευματικής πραγματικότητας και της υπαρξιακής Θεότητας. Αυτός ο τριαδικός σύνδεσμος προκαλεί το συντονισμό του συνολικού αθροίσματος της ενεργοποιημένης πραγματικότητας – πνευματικής, κοσμικής ή νοητικής. Είναι απροσδιόριστος σε πραγμάτωση.
(1151.7) 104:5.7 Η Τριοδία της Δυναμικότητας. Αυτή η τριοδία αποτελείται από τη συνεργασία των τριών Απόλυτων δυναμικών:
(1151.8) 104:5.8 1. Της Απόλυτης Θεότητας.
(1151.11) 104:5.11 Με τον τρόπο αυτό συνεργάζονται μεταξύ τους τα άπειρα αποθέματα όλης της υπολανθάνουσας ενεργειακής πραγματικότητας – πνευματική, νοητική ή κοσμική. Αυτός ο σύνδεσμος αποφέρει την ολοκλήρωση όλης της υπολανθάνουσας ενεργειακής πραγματικότητας. Είναι άπειρος σε δυναμικότητα.
(1151.12) 104:5.12 Καθώς οι τριαδικότητες αφορούν τη λειτουργική ενοποίηση του απείρου, έτσι και οι τριοδίες εμπλέκονται στην κοσμική εμφάνιση των εμπειρικών Θεοτήτων. Οι τριαδικότητες αφορούν έμμεσα, αλλά οι τριοδίες αφορούν άμεσα τις εμπειρικές Θεότητες – τον Υπέρτατο, τον Έσχατο και τον Απόλυτο. Εμφανίζονται στη σύνθεση της αναδυόμενης δύναμης-προσωπικότητας του Υπέρτατου Όντος. Και για τα πλάσματα του χρόνου του διαστήματος το Υπέρτατο Ον είναι μια αποκάλυψη της ενότητας του ΕΙΜΑΙ.
(1151.13) 104:5.13 [Παρουσιάστηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1152.1) 105:0.1 Ακόμα και στις ανώτερες τάξεις των συμπαντικών οντοτήτων, το άπειρο είναι μόνο εν μέρει κατανοητό, και η τελικότητα της πραγματικότητας μόνο σχετικά είναι αντιληπτή. Ο ανθρώπινος νους, καθώς αναζητά να διαπεράσει το αιώνιο μυστήριο της καταγωγής και του πεπρωμένου όλου αυτού που ονομάζεται πραγματικότητα, μπορεί βοηθητικά να προσεγγίζει το πρόβλημα θεωρώντας την αιωνιότητα-άπειρο σαν μια σχεδόν χωρίς όρια έλλειψη, η οποία παράγεται από μια απόλυτη αιτία και η οποία λειτουργεί σε όλο αυτό το συμπαντικό κύκλο της ατέρμονης διαφορετικότητας, αναζητώντας πάντα κάποιο απόλυτο και άπειρο δυναμικό του πεπρωμένου.
(1152.2) 105:0.2 Όταν η θνητή διάνοια προσπαθεί να κατανοήσει τη σκέψη του συνόλου της πραγματικότητας, ένας τέτοιος πεπερασμένος νους έρχεται αντιμέτωπος με την άπειρη πραγματικότητα. Το σύνολο της πραγματικότητας είναι άπειρο και επομένως δεν μπορεί να γίνει ποτέ εντελώς κατανοητό από κανένα νου που είναι υπό-άπειρος σε ικανότητα σκέψης.
(1152.3) 105:0.3 Ο ανθρώπινος νους μετά δυσκολίας μπορεί να σχηματίσει μια ικανοποιητική σκέψη για τις υπάρξεις της αιωνιότητας και χωρίς μια τέτοια κατανόηση είναι αδύνατο να απεικονίσει ούτε ακόμα και τις δικές μας σκέψεις για το σύνολο της πραγματικότητας. Παρόλα αυτά, μπορούμε να επιχειρήσουμε μια τέτοια παρουσίαση, αν και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι σκέψεις μας πρέπει να εκτεθούν σε βαθιά διαστροφή κατά τη διαδικασία της μετάφρασης-μετατροπής μέχρι το επίπεδο κατανόησης του θνητού νου.
(1152.4) 105:1.1 Απόλυτα πρωταρχική αιτία στο άπειρο, οι φιλόσοφοι των συμπάντων αποδίδουν στο Συμπαντικό Πατέρα που λειτουργεί σαν άπειρος, αιώνιος και απόλυτος ΕΙΜΑΙ.
(1152.5) 105:1.2 Υπάρχουν πολλά στοιχεία κινδύνου, που συνοδεύουν την παρουσίαση, στη θνητή διάνοια, της ιδέας ενός απείρου ΕΙΜΑΙ, εφόσον αυτή η σκέψη είναι τόσο απόμακρη για την ανθρώπινη εμπειρική κατανόηση, ώστε να προκαλέσει σοβαρή διαστροφή των εννοιών και παρεξήγηση των σημασιών. Παρόλα αυτά, η φιλοσοφική σκέψη του ΕΙΜΑΙ παρέχει στα πεπερασμένα πλάσματα κάποια βάση για ένα εγχείρημα προσέγγισης σε μερική κατανόηση των απόλυτων προελεύσεων και των άπειρων πεπρωμένων. Αλλά σε όλες τις προσπάθειές μας για να διαφωτίσουμε τη γένεση και την καρποφορία της πραγματικότητας, ας γίνει σαφές ότι αυτή η σκέψη του ΕΙΜΑΙ είναι, με όλες τις έννοιες και σημασίες της προσωπικότητας, συνώνυμη με το Πρώτο Πρόσωπο της Θεότητας, το Συμπαντικό Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων. Αλλά αυτό το αξίωμα του ΕΙΜΑΙ δεν είναι τόσο ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο σε μη θεϊκά πεδία συμπαντικής πραγματικότητας.
(1152.6) 105:1.3 Το ΕΙΜΑΙ είναι το Άπειρο, το ΕΙΜΑΙ είναι επίσης άπειρο. Από την επακόλουθη χρονική άποψη, κάθε πραγματικότητα έλκει την καταγωγή της από το άπειρο ΕΙΜΑΙ, του οποίου η μοναχική ύπαρξη σε παρελθούσα άπειρη αιωνιότητα, οφείλει να είναι, μιας πεπερασμένης ύπαρξης, το πρώτο φιλοσοφικό αξίωμα Η σκέψη του ΕΙΜΑΙ συνεπάγεται απροσδιόριστο άπειρο, την αδιαφοροποίητη πραγματικότητα όλου εκείνου που μπορεί ποτέ να υπάρξει σε μια άπειρη αιωνιότητα.
(1153.1) 105:1.4 Σαν υπαρξιακή σκέψη το ΕΙΜΑΙ δεν είναι ούτε θεοποιημένο ούτε μη θεοποιημένο, ούτε ενεργητικό ούτε εν δυνάμει, ούτε προσωπικό ούτε απρόσωπο, ούτε στατικό ούτε δυναμικό. Κανένα χαρακτηριστικό δεν μπορεί να αποδοθεί στο Άπειρο εκτός από το να αναφέρουμε ότι το ΕΙΜΑΙ υπάρχει. Το φιλοσοφικό αξίωμα του ΕΙΜΑΙ είναι μια συμπαντική σκέψη που είναι κάτι πιο δύσκολο σε κατανόηση από εκείνο του Απροσδιόριστου Απόλυτου.
(1153.2) 105:1.5 Για τον πεπερασμένο νου πρέπει απλά να υπάρχει μια αρχή, και παρόλο που ποτέ δεν υπήρξε μια πραγματική αρχή στην πραγματικότητα, υπάρχουν όμως ορισμένες γενεσιουργές σχέσεις τις οποίες η πραγματικότητα εκδηλώνει στο άπειρο. Η προ-πραγματικότητα, η πρωτογενής, αιώνια κατάσταση μπορεί να θεωρηθεί κάτι σαν και αυτό: Σε κάποια άπειρη στιγμή, υποθετικά σε κάποιο παρελθούσας αιωνιότητας λεπτό, το ΕΙΜΑΙ μπορεί να γίνει αντιληπτό σαν πράγμα και μη-πράγμα, σαν αιτία και αποτέλεσμα, σαν βούληση και αντίδραση. Σε αυτό το υποθετικό λεπτό της αιωνιότητας δεν υπάρχει διαφοροποίηση σε ολόκληρο το άπειρο. Το άπειρο είναι γεμάτο από το Άπειρο. Το Άπειρο περικλείει το άπειρο. Αυτό είναι το υποθετικό στατικό λεπτό της αιωνιότητας. Οι ενέργειες συμπεριλαμβάνονται ακόμα μέσα στα δυναμικά τους, και τα δυναμικά δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί μέσα στο άπειρο του ΕΙΜΑΙ. Αλλά ακόμα και σε αυτή την γεμάτη εικασία κατάσταση πρέπει να υποθέσουμε την ύπαρξη της δυνατότητας της αυτό-βούλησης.
(1153.3) 105:1.6 Ακόμα να θυμάστε ότι η κατανόηση του ανθρώπου για το Συμπαντικό Πατέρα είναι προσωπική εμπειρία. Ο Θεός, σαν πνευματικός Πατέρας σας, γίνεται κατανοητός σε σας και στους άλλους θνητούς, αλλά η εμπειρική γεμάτη λατρεία σκέψη σας για το Συμπαντικό Πατέρα πρέπει πάντα να είναι μικρότερη από τη φιλοσοφική σας θεώρηση για το άπειρο της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, του ΕΙΜΑΙ. Όταν μιλάμε για τον Πατέρα, εννοούμε το Θεό όπως τον αντιλαμβάνονται τα πλάσματά του, τα ανώτερα και τα κατώτερα, αλλά υπάρχει πολύ περισσότερη Θεότητα που δεν είναι κατανοητή στα συμπαντικά πλάσματα. Ο Θεός, ο Πατέρας σας και Πατέρας μου, είναι εκείνη η φάση του Απείρου που διακρίνουμε στις προσωπικότητές μας σαν μια ενεργητική εμπειρική πραγματικότητα, αλλά το ΕΙΜΑΙ παραμένει πάντα, καθώς η υπόθεση που κάνουμε για όλα αυτά που αισθανόμαστε δεν μπορεί να γνωρίσει την Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Και ακόμα εκείνη η υπόθεση πιθανόν να είναι πολύ μικρή για το απροσμέτρητο άπειρο της πρωταρχικής πραγματικότητας.
(1153.4) 105:1.7 Το σύμπαν των συμπάντων, με τις αναρίθμητες στρατιές των προσωπικοτήτων που το κατοικούν, είναι ένας τεράστιος και σύνθετος οργανισμός, αλλά η Πρώτη Πηγή και Κέντρο είναι απείρως πιο σύνθετη από τα σύμπαντα και τις προσωπικότητες που έγιναν πραγματικές σε απάντηση των εκούσιων εντολών της. Όταν στέκεστε με δέος μπροστά στο μέγεθος του κυρίου σύμπαντος, σταθείτε και σκεφτείτε ότι ακόμα και αυτή η ακατάληπτη δημιουργία δεν είναι παρά μια μερική αποκάλυψη του Απείρου.
(1153.5) 105:1.8 Το άπειρο είναι όντως μακριά από το εμπειρικό επίπεδο της θνητής αντίληψης, αλλά ακόμα και σε αυτή την εποχή στην Ουράντια, οι σκέψεις σας για το άπειρο αυξάνουν, και θα συνεχίσουν να αυξάνουν απ’ άκρη σ’ άκρη στις ατέρμονες σταδιοδρομίες σας, που επεκτείνονται μπροστά προς τη μελλοντική αιωνιότητα. Το απροσδιόριστο άπειρο δεν έχει νόημα για το πεπερασμένο δημιούργημα, αλλά το άπειρο μπορεί να αυτοπεριοριστεί και μπορεί να εκφραστεί σε πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα των συμπαντικών υπάρξεων. Και το πρόσωπο που το Άπειρο στρέφει προς όλες τις συμπαντικές προσωπικότητες είναι το πρόσωπο ενός Πατέρα, του Συμπαντικού Πατέρα της Αγάπης.
(1153.6) 105:2.1 Μελετώντας τη γένεση της πραγματικότητας, να φέρνετε πάντα στο νου ότι όλη η απόλυτη πραγματικότητα προέρχεται από την αιωνιότητα και δεν έχει αρχή ύπαρξης. Με το να λέμε απόλυτη πραγματικότητα, αναφερόμαστε στα τρία υπαρξιακά πρόσωπα της Θεότητας, το Νησί του Παραδείσου και τους τρεις Απόλυτους. Αυτές οι επτά πραγματικότητες είναι ισοδύναμα αιώνιες, παρόλο που εμείς καταφεύγουμε στη γλώσσα του χωροχρόνου για να παρουσιάσουμε τις επακόλουθες καταγωγές τους στα ανθρώπινα όντα.
(1154.1) 105:2.2 Σαν ακολουθία της χρονολογικής απεικόνισης της προέλευσης της πραγματικότητας, πρέπει να υπάρχει σαν αξίωμα ένα θεωρητικό λεπτό της «πρώτης» βουλητικής έκφρασης και της «πρώτης» αντίδρασης σαν αντίκτυπο μέσα στο ΕΙΜΑΙ. Στις προσπάθειές μας να απεικονίσουμε τη γένεση και τη δημιουργία της πραγματικότητας, αυτό το στάδιο μπορεί να θεωρηθεί σαν η αυτό-διαφοροποίηση του Α πείρου Ενός από την Απεραντοσύνη, αλλά το αξίωμα αυτής της διπλής σχέσης πρέπει πάντα να επεκτείνεται σε μια τριαδική σκέψη με την αναγνώριση της αιώνιας συνέχισης του Απείρου, του ΕΙΜΑΙ.
(1154.2) 105:2.3 Αυτή η αυτό-μεταμόρφωση του ΕΙΜΑΙ μεσουρανεί στην πολυσχιδή διαφοροποίηση της θεοποιημένης πραγματικότητας και της μη θεοποιημένης πραγματικότητας, της δυναμικής και της ενεργοποιημένης πραγματικότητας και ορισμένων άλλων πραγματικοτήτων που σχεδόν δεν μπορούν να ταξινομηθούν. Αυτές οι διαφοροποιήσεις του θεωρητικού μονιστικού1 [219] ΕΙΜΑΙ συνενώνονται αιωνίως με ταυτόσημες σχέσεις που ανακύπτουν μέσα στο ίδιο ΕΙΜΑΙ – την προ-δυναμική, προ-αληθινή, προ-προσωπική, μονοθετική προ-πραγματικότητα η οποία αν και είναι άπειρη, αποκαλύπτεται σαν απόλυτη μπροστά στην Πρώτη Πηγή και Κέντρο και σαν προσωπικότητα στην απέραντη αγάπη του Συμπαντικού Πατέρα.
(1154.3) 105:2.4 Με αυτές τις εσωτερικές μεταμορφώσεις το ΕΙΜΑΙ εγκαθιδρύει τη βάση για μια επταπλή αυτό-σχέση. Η φιλοσοφική (χρονική) σκέψη του μοναχικού ΕΙΜΑΙ και η μεταβατική (χρονική) σκέψη του ΕΙΜΑΙ σαν τριαδικότητα μπορεί τώρα να διευρυνθεί για να περικλείσει το ΕΙΜΑΙ σαν επταπλό. Αυτή η επταπλή – ή επτά φάσεων – φύση μπορεί να υποδηλωθεί καλύτερα σε σχέση με τα Επτά Απόλυτα του Απείρου.
(1154.4) 105:2.5 1. Ο Συμπαντικός Πατέρας. ΕΙΜΑΙ πατέρας του Αιωνίου Υιού. Αυτή είναι η πρωταρχική προσωπική σχέση πραγματικοτήτων. Η απόλυτη προσωπικότητα του Υιού καθιστά απόλυτο το γεγονός της πατρότητας του Θεού και εγκαθιδρύει την εν δυνάμει συγγένεια όλων των προσωπικοτήτων. Αυτή η σχέση εγκαθιδρύει την προσωπικότητα του Απείρου και τελειοποιεί την πνευματική της αποκάλυψη στην προσωπικότητα του Αρχικού Υιού. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ μπορεί εν μέρει να γίνει καταληπτή από την εμπειρία στα πνευματικά επίπεδα, ακόμα και από τους θνητούς οι οποίοι, ενώ βρίσκονται ακόμα στη σάρκα, μπορούν να λατρέψουν τον Πατέρα μας.
(1154.5) 105:2.6 2. Ο Συμπαντικός Ελεγκτής. ΕΙΜΑΙ αιτία του αιώνιου Παραδείσου. Αυτή είναι η πρωταρχική απρόσωπη σχέση πραγματικοτήτων, ο αρχικός μη πνευματικός σύνδεσμος. Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι ο Θεός-αγάπη. Ο Συμπαντικός Ελεγκτής είναι ο Θεός-σχέδιο. Αυτή η σχέση εγκαθιδρύει τη δυνατότητα της μορφής-σύνθεσης – και καθορίζει το κύριο σχέδιο της απρόσωπης μη πνευματικής σχέσης – το κύριο σχέδιο από το οποίο γίνονται όλα τα αντίγραφα.
(1154.6) 105:2.7 3. Ο Συμπαντικός Δημιουργός. ΕΙΜΑΙ ένα με τον Αιώνιο Υιό. Αυτή η ένωση του Πατρός και του Υιού (στον Παράδεισο) εγκαινιάζει το δημιουργικό κύκλο, ο οποίος τελειοποιείται με τη μορφή της συνενωμένης προσωπικότητας και του αιώνιου σύμπαντος. Από την θνητή πεπερασμένη άποψη, η πραγματικότητα έχει τις αληθινές αρχές της στην αιώνια εμφάνιση της δημιουργίας της Χαβόνα. Αυτή η δημιουργική πράξη της Θεότητας έγινε από και μέσω του Θεού της Δράσης, που στην ουσία είναι η ενότητα του Πατέρα-Υιού εκδηλωμένη πάνω και σε όλα τα επίπεδα του πραγματικού. Επομένως η θεϊκή δημιουργικότητα χαρακτηρίζεται αλάνθαστα από ενότητα και αυτή η ενότητα είναι η εξωτερική αντανάκλαση της απόλυτης μοναδικότητας του δυαδισμού του Πατέρα-Υιού και της Τριάδας του Πατρός-Υιού-Πνεύματος.
(1155.1) 105:2.8 4. Ο Άπειρος Υποστηρικτής. ΕΙΜΑΙ αυτό-συνδετικός. Αυτός είναι ο πρωτογενής σύνδεσμος των στατικών και των δυναμικών της πραγματικότητας. Σε αυτή τη σχέση, όλοι οι προσδιορισμένοι και οι απροσδιόριστοι αντισταθμίζονται. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ γίνεται καλύτερα κατανοητή σαν ο Συμπαντικός Απόλυτος – ο ενοποιητής της Θεότητας και οι Απροσδιόριστοι Απόλυτοι.
(1155.2) 105:2.9 5. Ο Άπειρος Δυναμικός. ΕΙΜΑΙ αυτό-προσδιοριζόμενος. Αυτό είναι το σταθερό σημείο που μαρτυρεί αιώνια το θεληματικό αυτοπεριορισμό του ΕΙΜΑΙ σαν αποτέλεσμα του οποίου επιτεύχθηκε τριπλή αυτό-έκφραση και αυτό-αποκάλυψη. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ συνήθως γίνεται κατανοητή σαν η Απόλυτη Θεότητα.
(1155.3) 105:2.10 6. Η Άπειρη Ικανότητα. ΕΙΜΑΙ στατικά-αντιδρών. Αυτό είναι το ατελεύτητο καλούπι, η δυνατότητα για όλη τη μελλοντική κοσμική επέκταση. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ γίνεται ίσως καλύτερα αντιληπτή σαν η υπερβαρυτική παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου.
(1155.4) 105:2.11 7. Ο Συμπαντικός Ένας του Απείρου. ΕΙΜΑΙ όπως ΕΙΜΑΙ. Αυτό είναι το σταμάτημα ή η αυτό-σχέση του Απείρου, το αιώνιο γεγονός της άπειρης-πραγματικότητας και η συμπαντική αλήθεια του πραγματικού-απείρου. Για όσο διάστημα αυτή η σχέση είναι διακριτή σαν προσωπικότητα, αποκαλύπτεται στα σύμπαντα μέσα στο θεϊκό Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων – ακόμα και της απόλυτης προσωπικότητας. Για όσο διάστημα αυτή η σχέση εκφράζεται απρόσωπα, συναντιέται στο σύμπαν σαν απόλυτη συνάφεια καθαρής ενέργειας και καθαρού πνεύματος μπροστά στο Συμπαντικό Πατέρα. Για όσο διάστημα αυτή η σχέση γίνεται κατανοητή σαν απόλυτη, αποκαλύπτεται στην πρωτοκαθεδρία της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, μέσα σ’ αυτόν ζούμε όλοι και κινούμαστε και έχουμε την ύπαρξή μας, από πλάσματα του χώρου σε πολίτες του Παραδείσου. Και αυτό είναι αλήθεια τόσο για το κύριο σύμπαν όσο και για το πιο απειροελάχιστο τμήμα, είναι αλήθεια τόσο για αυτό που θα υπάρξει όσο και γι αυτό που υπάρχει και γι αυτό που υπήρξε.
(1155.5) 105:3.1 Οι επτά αρχικές σχέσεις εντός του ΕΙΜΑΙ γίνονται αιώνιες σαν τα Επτά Απόλυτα του Απείρου. Αλλά αν και μπορούμε να απεικονίσουμε τις προελεύσεις της πραγματικότητας και τις διαφοροποιήσεις του απείρου με μια επακόλουθη αφήγηση, στην πράξη όλα τα επτά Απόλυτα είναι κατ’ απροσδιόριστο και συντονισμένο τρόπο αιώνια. Είναι ίσως αναγκαίο για τους θνητούς νόες να καταλάβουν τις απαρχές τους, αλλά αυτή η σκέψη θα επισκιάζεται πάντα από την αντίληψη ότι τα επτά Απόλυτα δεν είχαν απαρχές. Είναι αιώνια και έτσι ήταν πάντα. Τα επτά Απόλυτα είναι η προϋπόθεση της πραγματικότητας. Περιγράφονται σε αυτά τα κείμενα ως ακολούθως:
(1155.6) 105:3.2 1. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Πρώτο Πρόσωπο της Θεότητας και πρωταρχικό μη θεϊκό σχέδιο, Θεός, ο Συμπαντικός Πατέρας, δημιουργός, ελεγκτής και υποστηρικτής, η συμπαντική αγάπη, το αιώνιο πνεύμα και η άπειρη ενέργεια. Το δυναμικό όλων των δυναμικών και πηγή όλων αυτών που υπάρχουν. Η σταθερότητα όλων των στατικών και ο δυναμισμός κάθε αλλαγής. Πηγή σχεδίου και Πατέρας προσώπων. Συλλογικά, όλα τα επτά Απόλυτα ισοδυναμούν με το άπειρο, αλλά ο Συμπαντικός Πατέρας ο ίδιος στην πράξη είναι το άπειρο.
(1155.7) 105:3.3 2. Η Δεύτερη Πηγή και Κέντρο. Δεύτερο Πρόσωπο της Θεότητας, ο Αιώνιος και Αρχικός Υιός. Οι απόλυτες προσωπικές πραγματικότητες του ΕΙΜΑΙ και η βάση για την πραγματοποίηση-αποκάλυψη του «ΕΙΜΑΙ προσωπικότητα». Καμία προσωπικότητα δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα φτάσει στο Συμπαντικό Πατέρα παρά μέσω του Αιώνιου Υιού. Ούτε μπορεί η προσωπικότητα να φτάσει σε πνευματικά επίπεδα ύπαρξης χωριστά από τη δράση και τη βοήθεια αυτού του απόλυτου σχεδίου για όλες τις προσωπικότητες. Στη Δεύτερη Πηγή και Κέντρο το πνεύμα είναι απροσδιόριστο ενώ η προσωπικότητα είναι απόλυτη.
(1156.1) 105:3.4 3. Η Παραδείσια Πηγή και Κέντρο. Δεύτερο μη θεϊκό σχέδιο, το αιώνιο Νησί του Παραδείσου. Η βάση για την πραγματοποίηση-αποκάλυψη του «ΕΙΜΑΙ ισχύς» και το θεμέλιο για την εγκαθίδρυση του βαρυτικού ελέγχου σε όλα τα σύμπαντα. Σχετικά με όλη την ενεργοποιημένη, μη πνευματική, απρόσωπη και μη βουλητική πραγματικότητα, ο Παράδεισος είναι το απόλυτο των σχεδίων. Σαν πνευματική ενέργεια συσχετίζεται με το Συμπαντικό Πατέρα μέσω της απόλυτης προσωπικότητας της Μητέρας-Υιού, έτσι όλη η κοσμική ενέργεια αγκαλιάζεται από τον έλεγχο βαρύτητας της Πρώτης Πηγής και Κέντρου μέσω του απόλυτου σχεδίου του Νησιού του Παραδείσου. Ο Παράδεισος δεν βρίσκεται στο διάστημα, το διάστημα υπάρχει σε σχέση προς τον Παράδεισο, και ο συγχρονισμός της κίνησης καθορίζεται μέσω της Παραδείσιας σχέσης. Το αιώνιο Νησί είναι απόλυτα ήρεμο. Όλη η άλλη ενέργεια που οργανώθηκε και οργανώνεται είναι σε αέναη κίνηση, σε όλο το διάστημα, μόνο η παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου είναι αδρανής και ο Απροσδιόριστος συντονίζεται με τον Παράδεισο. Ο Παράδεισος υπάρχει στην εστίαση του διαστήματος, ο Απροσδιόριστος τον διαποτίζει και κάθε σχετική ύπαρξη έχει την ουσία της μέσα σε αυτό το πεδίο.
(1156.2) 105:3.5 4. Η Τρίτη Πηγή και Κέντρο. Τρίτο Πρόσωπο της Θεότητας, ο Συνενωμένος Δράστης, ο άπειρος ενοποιητής των κοσμικών ενεργειών του Παραδείσου με τις πνευματικές ενέργειες του Αιώνιου Υιού, τέλειος συντονιστής των κινήτρων της θέλησης και των μηχανισμών δύναμης, ενοποιητής όλης της παρούσης και πραγματοποιημένης πραγματικότητας. Μέσα από τις υπηρεσίες των πολύπτυχων παιδιών του το Άπειρο Πνεύμα αποκαλύπτει το έλεος του Αιώνιου Υιού ενώ την ίδια στιγμή λειτουργεί σαν άπειρος διαχειριστής, υφαίνοντας παντοτινά το σχέδιο του Παραδείσου μέσα στις ενέργειες του διαστήματος. Αυτός ο ίδιος ο Συνενωμένος Δράστης, αυτός ο Θεός της Δράσης, είναι η τέλεια έκφραση των άνευ ορίων πλάνων και στόχων του Αιώνιου Υιού ενώ ο ίδιος λειτουργεί σαν πηγή του νου και εφαρμοστής της διάνοιας στα πλάσματα του ευρέως εκτεταμένου κόσμου.
(1156.3) 105:3.6 5. Η Απόλυτη Θεότητα. Οι αιτιολογημένες, δυνητικά προσωπικές δυνατότητες της συμπαντικής πραγματικότητας, το σύνολο του δυναμικού όλης της Θεότητας. Η Απόλυτη Θεότητα είναι ο σκόπιμος προσδιοριστής των απροσδιόριστων, απόλυτων και μη θεϊκών πραγματικοτήτων. Η Απόλυτη Θεότητα είναι ο προσδιοριστής του απόλυτου και αυτός που κάνει απόλυτο το προσδιορισμένο – ο παραλήπτης του πεπρωμένου.
(1156.4) 105:3.7 6. Ο Απροσδιόριστος Απόλυτος. Στατικός, αντιδρών και προσωρινά αδρανής. Η μη αποκαλυμμένη κοσμική απεραντοσύνη του ΕΙΜΑΙ. Το σύνολο της μη θεοποιημένης πραγματικότητας και τελικότητας όλων των μη προσωπικών δυναμικών. Ο χώρος περιορίζει τη λειτουργία του Απροσδιόριστου, αλλά η παρουσία του Απροσδιόριστου είναι χωρίς όρια, άπειρη. Υπάρχει μια νοητική περιφέρεια στο κύριο σύμπαν, αλλά η παρουσία του Απροσδιόριστου είναι απεριόριστη. Ακόμα και η αιωνιότητα δεν μπορεί να εξαντλήσει την απεριόριστη ηρεμία αυτού του μη θεϊκού Απόλυτου.
(1156.5) 105:3.8 7. Ο Συμπαντικός Απόλυτος. Ο ενοποιών το θεϊκό και το μη θεϊκό, ο συσχετίζων το απόλυτο και το σχετικό. Ο Συμπαντικός Απόλυτος (όντας στατικός, δυναμικός και συνδετικός) εξισορροπεί την τάση μεταξύ αυτού που υπάρχει πάντα και του μη ολοκληρωμένου.
(1156.6) 105:3.9 Τα Επτά Απόλυτα του Απείρου αποτελούν τις απαρχές της πραγματικότητας. Κατά την αντίληψη του θνητού νου, η Πρώτη Πηγή και Κέντρο φαίνεται ότι είναι η πρόγονος όλων των απόλυτων. Αλλά ένα τέτοιο αξίωμα, αν και χρήσιμο, ακυρώνεται από τη συνύπαρξη στην αιωνιότητα του Υιού, του Πνεύματος και των τριών Απόλυτων, και του Νησιού του Παραδείσου.
(1157.1) 105:3.10 Είναι αλήθεια ότι τα Απόλυτα είναι εκδηλώσεις του ΕΙΜΑΙ-Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Είναι γεγονός ότι αυτά τα Απόλυτα δεν είχαν ποτέ αρχή αλλά συντονίζονται στην αιωνιότητα με την Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Οι σχέσεις των απόλυτων στην αιωνιότητα δεν μπορούν να παρουσιάζονται πάντα χωρίς να εμπλέκονται παράδοξα στη γλώσσα του χρόνου και στα σχέδια σκέψης του χώρου. Αλλά άσχετα από κάθε σύγχυση σχετική με την προέλευση των Επτά Απόλυτων του Απείρου, είναι μαζί γεγονός και αλήθεια ότι όλη η πραγματικότητα στηρίζεται στην αιώνια ύπαρξή τους και στις σχέσεις τους μέσα στο άπειρο.
(1157.2) 105:4.1 Οι φιλόσοφοι του σύμπαντος υποθέτουν σαν αξίωμα ότι η αιώνια ύπαρξη του ΕΙΜΑΙ είναι η πρωταρχική πηγή όλης της πραγματικότητας. Και στη συνέχεια αυτού υποθέτουν σαν αξίωμα την αυτό-κατάτμηση του ΕΙΜΑΙ στις θεμελιώδεις σχέσεις – τις επτά φάσεις του απείρου. Και ταυτόχρονα με αυτή την υπόθεση υπάρχει το τρίτο αξίωμα – η αιώνια εμφάνιση των Επτά Απόλυτων του Απείρου και η αιωνιοποίηση του δυαδικού συνδέσμου των επτά φάσεων του ΕΙΜΑΙ και αυτών των επτά Απολύτων.
(1157.3) 105:4.2 Η αυτό-αποκάλυψη του ΕΙΜΑΙ μεταβαίνει έτσι από τον στατικό εαυτό μέσα από την αυτό-κατάτμηση και τις σχέσεις με τον εαυτό στις απόλυτες σχέσεις, τις σχέσεις με τα Απόλυτα που προκύπτουν από τον εαυτό του. Η δυαδικότητα γίνεται με τον τρόπο αυτό υπαρκτή στον αιώνιο σύνδεσμο με τα Επτά Απόλυτα του Απείρου με την επταπλή απεραντοσύνη των επτά κατατμημένων φάσεων του αυτό-αποκαλυμμένου ΕΙΜΑΙ. Αυτές οι δυαδικές σχέσεις, που αιωνιοποιούνται στα σύμπαντα σαν τα επτά Απόλυτα, κάνουν αιώνια τα βασικά θεμέλια όλης της συμπαντικής πραγματικότητας.
(1157.4) 105:4.3 Αναφέρθηκε κάποτε ότι η ενότητα γεννάει τη δυαδικότητα, ότι η δυαδικότητα γεννάει την τριαδικότητα και ότι η τριαδικότητα είναι ο αιώνιος πρόγονος όλων των πραγμάτων. Υπάρχουν όντως, τρεις μεγάλες τάξεις πρωτογενών σχέσεων και αυτές είναι:
(1157.5) 105:4.4 1. Σχέσεις ενότητας. Σχέσεις που ενυπάρχουν στο ΕΙΜΑΙ σαν η ενότητα από την οποία προκύπτει η αυτό-διαφοροποίηση σαν τριπλή και μετά σαν επταπλή.
(1157.6) 105:4.5 2. Σχέσεις δυαδικότητας. Σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στο ΕΙΜΑΙ σαν επταπλό και στα Επτά Απόλυτα του Απείρου.
(1157.7) 105:4.6 3. Σχέσεις τριαδικότητας. Αυτοί είναι οι λειτουργικοί σύνδεσμοι των Επτά Απόλυτων του Απείρου.
(1157.8) 105:4.7 Οι σχέσεις της τριαδικότητας αναφαίνονται από τις δυαδικές βάσεις εξαιτίας του αναπόφευκτου συνδέσμου μεταξύ των Απόλυτων. Τέτοιοι σύνδεσμοι τριαδικότητας καθιστούν αιώνια όλη την εν δυνάμει πραγματικότητα. Περικλείουν μαζί τη θεοποιημένη και τη μη θεοποιημένη πραγματικότητα.
(1157.9) 105:4.8 Το ΕΙΜΑΙ είναι το απροσδιόριστο άπειρο σαν ενότητα. Οι δυαδικότητες αιωνιοποιούν τις βάσεις της πραγματικότητας. Οι τριαδικότητες προκαλούν την πραγματοποίηση του απείρου σαν συμπαντική λειτουργία.
(1157.10) 105:4.9 Τα προ-υπαρξιακά γίνονται υπαρξιακά στα επτά Απόλυτα και τα υπαρξιακά γίνονται λειτουργικά στις τριαδικότητες, το βασικό σύνδεσμο των Απολύτων. Και συνεπακόλουθα με την αιωνιοποίηση των τριαδικοτήτων τίθεται το συμπαντικό στάδιο – τα δυναμικά υπάρχουν και τα πραγματικά είναι παρόντα – και όλη η αιωνιότητα γίνεται μάρτυρας της διαποίκιλσης της κοσμικής ενέργειας, της υπερεπέκτασης του πνεύματος του Παραδείσου και του χαρίσματος του νου μαζί με την απόδοση της προσωπικότητας, συνεπεία των οποίων όλες αυτές οι Θεότητες και τα παράγωγα του Παραδείσου ενοποιούνται σε εμπειρία, στο επίπεδο των δημιουργημάτων και σε άλλες τεχνικές στο επίπεδο των υπέρ-δημιουργημάτων.
(1158.1) 105:5.1 Ακριβώς όπως η αρχική διαποίκιλση του ΕΙΜΑΙ πρέπει να αποδοθεί στην έμφυτη και αυτό-περιεχόμενη βούληση, έτσι πρέπει και η προκήρυξη της πεπερασμένης πραγματικότητας να καταλογιστεί στις βουλητικές πράξεις της Θεότητας του Παραδείσου και στις, με αντίκτυπο, ρυθμίσεις των λειτουργικών τριαδικοτήτων.
(1158.2) 105:5.2 Πριν από τη θεοποίηση του πεπερασμένου, φαίνεται ότι όλη η διαποίκιλση της πραγματικότητας έλαβε χώρα σε απόλυτα επίπεδα. Αλλά η βουλητική πράξη που προκηρύσσει την πεπερασμένη πραγματικότητα συνδυάζει μια τροποποίηση της απολυτότητας και συνεπάγεται την εμφάνιση της σχετικότητας.
(1158.3) 105:5.3 Καθώς παρουσιάζουμε αυτή την αφήγηση σαν μια αλληλουχία και απεικονίζουμε την ιστορική εμφάνιση του πεπερασμένου σαν άμεσο παράγωγο του απόλυτου, θα γεννηθεί στο μυαλό ότι τα υπερβατικά προηγήθηκαν και επακολούθησαν όλου αυτού που είναι πεπερασμένο. Τα έσχατα υπερβατικά είναι, σε σχέση προς το πεπερασμένο, μαζί αιτίες και ολοκληρώσεις.
(1158.4) 105:5.4 Η δυνατότητα για το πεπερασμένο είναι έμφυτη στο Άπειρο, αλλά η μεταστοιχείωση της δυνατότητας σε πιθανότητα και στην αναπόφευκτη κατάσταση πρέπει να αποδοθεί στην αυθύπαρκτη ελεύθερη βούληση της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, που ενεργοποιεί όλους τους τριαδικούς συνδέσμους. Μόνο η απεραντοσύνη της βούλησης του Πατέρα μπορούσε ποτέ να προσδιορίσει με τον τρόπο αυτό το απόλυτο επίπεδο της ύπαρξης ώστε να φτιάξει ένα έσχατο ή να δημιουργήσει ένα πεπερασμένο.
(1158.5) 105:5.5 Με την εμφάνιση της σχετικής και προσδιορισμένης πραγματικότητας δημιουργείται ένας νέος κύκλος πραγματικότητας – ο κύκλος της ανάπτυξης – μια προς τα κάτω σαρωτική κίνηση από τα ύψη του απείρου στα πεδία του πεπερασμένου, που κινείται κυκλικά προς τα μέσα, προς τον Παράδεισο και τη Θεότητα, αναζητώντας παντοτινά εκείνα τα ανώτερα πεπρωμένα που συνυπάρχουν με μιαν άπειρη πηγή.
(1158.6) 105:5.6 Αυτές οι αδιανόητες πράξεις σηματοδοτούν το ξεκίνημα της συμπαντικής ιστορίας, σηματοδοτούν τον ερχομό του ίδιου του χρόνου. Για ένα πλάσμα, το ξεκίνημα του πεπερασμένου είναι η γέννηση της πραγματικότητας. Από την άποψη του νου του πλάσματος, δεν υπάρχει πραγματικότητα που να είναι αντιληπτή πριν από το πεπερασμένο. Αυτή η πρόσφατη εμφάνιση της πεπερασμένης πραγματικότητας υφίσταται σε δυο αρχικές φάσεις:
(1158.7) 105:5.7 1. Πρωτογενή ανώτατα μεγέθη, η υπέρτατη τέλεια πραγματικότητα, ο της Χαβόνα τύπος σύμπαντος και δημιουργήματος.
(1158.8) 105:5.8 2. Δευτερογενή ανώτατα μεγέθη, η υπέρτατη τελειοποιούμενη πραγματικότητα, ο των υπερσυμπάντων τύπος δημιουργήματος ή δημιουργίας.
(1158.9) 105:5.9 Αυτές, λοιπόν, είναι οι δυο αρχικές εκδηλώσεις: η ουσιωδώς τέλεια και η τελειοποιούμενη δια της εξέλιξης. Οι δυο συντονίζονται σε αιώνιες σχέσεις, αλλά εντός των ορίων του χρόνου είναι φαινομενικά διαφορετικές. Ο παράγων χρόνος σημαίνει ανάπτυξη εκείνου που αναπτύσσεται, τα δευτερεύοντα πεπερασμένα αναπτύσσονται. Επομένως εκείνα που αναπτύσσονται πρέπει να εμφανίζονται ατελή στο χρόνο. Αλλά αυτές οι διαφορές, που είναι τόσο σημαντικές σε αυτή την πλευρά του Παραδείσου, δεν υπάρχουν στην αιωνιότητα.
(1158.10) 105:5.10 Μιλάμε για το τέλειο και το τελειοποιούμενο σαν πρωτογενή και δευτερογενή ανώτατα μεγέθη, αλλά υπάρχει ακόμα ένας άλλος τύπος: Η τριαδικότητα και οι άλλες σχέσεις μεταξύ των πρωτογενών και των δευτερογενών έχουν σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση τριτογενών ανωτάτων μεγεθών – πράγματα, έννοιες και αξίες που δεν είναι ούτε τέλειες ούτε τελειοποιούμενες αλλά όμως συντονίζονται με τους δυο προηγούμενους παράγοντες.
(1159.1) 105:6.1 Ολόκληρη η προκήρυξη των πεπερασμένων υπάρξεων αντιπροσωπεύει μια μεταβίβαση από τα δυναμικά στα πραγματικά μέσα από τους απόλυτους συνδέσμους του λειτουργικού απείρου. Από τις πολλές επιπτώσεις στην δημιουργική ενεργοποίηση του πεπερασμένου, πρέπει να αναφερθούν:
(1159.2) 105:6.2 1. Η θεϊκή αντίδραση, η εμφάνιση των τριών επιπέδων εμπειρικής υπεροχής: η πραγματικότητα της προσωπικής-πνευματικής υπεροχής στη Χαβόνα, η δυνατότητα για προσωπική-ισχυρή υπεροχή στο μεγάλο σύμπαν που πρόκειται να υπάρξει, και η ικανότητα για κάποια άγνωστη λειτουργία του εμπειρικού νου να ενεργήσει σε κάποιο επίπεδο ανωτερότητας στο μελλοντικό κύριο σύμπαν.
(1159.3) 105:6.3 2. Η συμπαντική αντίδραση περιέλαβε μια ενεργοποίηση των αρχιτεκτονικών σχεδίων για το διαστημικό επίπεδο των υπερσυμπάντων και αυτή η εξέλιξη συνεχίζεται ακόμα σε όλο το φυσικό οργανισμό των επτά υπερσυμπάντων.
(1159.4) 105:6.4 3. Η επίπτωση του δημιουργήματος στη διακήρυξη της πεπερασμένης πραγματικότητας είχε σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση τέλειων πλασμάτων της τάξης των αιώνιων κατοίκων της Χαβόνα και των τελειοποιούμενων εξελικτικών ανερχόμενων από τα επτά υπερσύμπαντα. Αλλά για να φτάσει κανείς στην τελειότητα σαν εξελικτική (χρόνο-δημιουργική) εμπειρία χρειάζεται κάτι άλλο από την τελειότητα σαν σημείο εκκίνησης. Έτσι δημιουργείται η ατέλεια στα εξελικτικά πλάσματα. Και αυτή είναι η προέλευση του εν δυνάμει κακού. Κακή προσαρμογή, κακή εναρμόνιση και διαμάχη, όλα αυτά τα πράγματα είναι έμφυτα στην εξελικτική ανάπτυξη, από τα φυσικά σύμπαντα μέχρι τα προσωπικά πλάσματα.
(1159.5) 105:6.5 4. Η αντίδραση της θεϊκότητας προς την ατέλεια που είναι έμφυτη στην καθυστέρηση του χρόνου της εξέλιξης αποκαλύπτεται στην αντισταθμιστική παρουσία του Θεού του Επταπλού, δια των ενεργειών του οποίου εκείνο που τελειοποιείται συνενώνεται και με το τέλειο και με το τελειοποιούμενο. Αυτή η χρονική καθυστέρηση είναι αδιαχώριστη από την εξέλιξη, που είναι η έγκαιρη δημιουργικότητα. Εξαιτίας της, καθώς επίσης και εξαιτίας άλλων αιτιών, η παντοδύναμη ισχύς του Υπέρτατου στηρίζεται στις θεϊκές επιτυχίες του Θεού του Επταπλού. Αυτή η χρονική καθυστέρηση καθιστά ικανό το δημιούργημα να συμμετέχει στη θεϊκή δημιουργία με το να επιτρέπει στις προσωπικότητες των πλασμάτων να γίνονται συνεταίροι με την Θεότητα για την επίτευξη του μάξιμουμ της ανάπτυξης. Ακόμα και ο υλικός νους του θνητού πλάσματος γίνεται με τον τρόπο αυτό συνεταίρος με τον θεϊκό Προσαρμοστή και συντελεί στη δυαδικότητα της αθάνατης ψυχής. Ο Θεός ο Επταπλός παρέχει επίσης τις τεχνικές της εξισορρόπησης για τους εμπειρικούς περιορισμούς της έμυτης τελειότητας καθώς και για την εξισορρόπηση των προ της ανόδου περιορισμών της ατέλειας.
(1159.6) 105:7.1 Τα υπερβατικά είναι υπό-άπειρα και υπό-απόλυτα αλλά υπέρ-πεπερασμένα και υπέρ-δημιουργικά. Τα υπερβατικά υπάρχουν σαν ένα ενδιάμεσο επίπεδο που συσχετίζει τις υπεραξίες των απόλυτων και τις ανώτατες αξίες των πεπερασμένων. Από τη μεριά των πλασμάτων, εκείνο που είναι υπερβατικό εμφανίζεται να υπάρχει σαν συνέπεια του πεπερασμένου, από τη μεριά της αιωνιότητας, σε προσδοκία του πεπερασμένου. Και υπάρχουν εκείνοι που το θεωρούν σαν «προ-αντήχηση» του πεπερασμένου.
(1159.7) 105:7.2 Εκείνο που είναι υπερβατικό δεν είναι απαραίτητα μη αναπτυσσόμενο, αλλά είναι υπέρ-εξελίξιμο με την πεπερασμένη έννοια. Ούτε είναι μη εμπειρικό, αλλά είναι υπέρ-εμπειρία εφόσον σαν τέτοιο αποκτά σημασία για τα πλάσματα. Ίσως η καλύτερη εικόνα ενός τέτοιου παράδοξου να είναι το κεντρικό σύμπαν της τελειότητας: Είναι πολύ λίγο απόλυτο – μόνο το Νησί του Παραδείσου είναι αληθινά απόλυτο με την «υλιστική» έννοια. Ούτε είναι μια πεπερασμένη εξελικτική δημιουργία όπως τα επτά υπερσύμπαντα. Η Χαβόνα είναι αιώνια αλλά όχι αμετάβλητη με την έννοια ότι είναι ένα σύμπαν χωρίς ανάπτυξη. Κατοικείται από πλάσματα (αυτόχθονες της Χαβόνα) οι οποίοι δεν δημιουργήθηκαν ποτέ στην πραγματικότητα, επειδή υπάρχουν αιώνια. Η Χαβόνα έτσι απεικονίζει κάτι που δεν είναι ακριβώς πεπερασμένο αλλά ακόμα όχι απόλυτο. Η Χαβόνα επιπλέον ενεργεί σαν ενδιάμεσο μεταξύ του απόλυτου Παράδεισου και της πεπερασμένης δημιουργίας, απεικονίζοντας περαιτέρω τη λειτουργία των υπερβατικών. Αλλά η ίδια η Χαβόνα δεν είναι υπερβατική – είναι η Χαβόνα.
(1160.1) 105:7.3 Καθώς ο Υπέρτατος συνδέεται με τα πεπερασμένα, έτσι και ο Έσχατος ταυτίζεται με τα υπερβατικά. Αν και συγκρίνουμε τον Υπέρτατο με τον Έσχατο κατ’ αυτό τον τρόπο, αυτοί διαφέρουν σε κάτι περισσότερο από μια βαθμίδα. Η διαφορά είναι επίσης θέμα ποιότητας. Ο Έσχατος είναι κάτι περισσότερο από ένας υπέρ-Υπέρτατος που προβάλλεται στο υπερβατικό επίπεδο. Ο Έσχατος είναι όλα αυτά, αλλά και περισσότερο: Ο Έσχατος είναι η ύπαρξη μιας νέας Θεότητας πραγματικοτήτων, η πιστοποίηση μιας νέας φάσης των μέχρι τότε απροσδιόριστων.
(1160.2) 105:7.4 Ανάμεσα σε εκείνες τις πραγματικότητες που συνδέονται με το υπερβατικό επίπεδο είναι τα ακόλουθα:
(1160.3) 105:7.5 1. Η Θεϊκή παρουσία του Έσχατου.
(1160.4) 105:7.6 2. Η σκέψη του κυρίαρχου σύμπαντος.
(1160.5) 105:7.7 3. Οι Αρχιτέκτονες του Κυρίαρχου Σύμπαντος.
(1160.6) 105:7.8 4. Οι δυο τάξεις των οργανωτών της δύναμης του Παραδείσου.
(1160.7) 105:7.9 5. Ορισμένες μετατροπές στο διαστημικό δυναμικό.
(1160.8) 105:7.10 6. Ορισμένες αξίες του πνεύματος.
(1160.9) 105:7.11 7. Ορισμένες έννοιες του νου.
(1160.10) 105:7.12 8. Απολυτοειδείς ποιότητες και πραγματικότητες.
(1160.11) 105:7.13 9. Η παντοδυναμία, η πανσοφία και η πανταχού παρουσία.
(1160.13) 105:7.15 Το σύμπαν στο οποίο ζούμε τώρα μπορεί να θεωρηθεί ότι υπάρχει σε πεπερασμένα, υπερβατικά και απόλυτα επίπεδα. Αυτό είναι το κοσμικό στάδιο στο οποίο παίζεται το ατελεύτητο δράμα της παράστασης της προσωπικότητας και της μεταμόρφωσης της ενέργειας.
(1160.14) 105:7.16 Και όλες αυτές οι πολυσχιδείς πραγματικότητες είναι ενωμένες απόλυτα από τις διάφορες τριαδικότητες, λειτουργικά από τους Αρχιτέκτονες του Κυρίαρχου Σύμπαντος και σχετικά από τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα, τους υπό-υπέρτατους συντονιστές της θεϊκότητας του Θεού του Επταπλού.
(1160.15) 105:7.17 Ο Θεός ο Επταπλός αντιπροσωπεύει την αποκάλυψη της προσωπικότητας και της θεϊκότητας του Συμπαντικού Πατέρα στα πλάσματα της ανώτατης και υπό-ανώτατης κατάστασης, αλλά υπάρχουν άλλες επταπλές σχέσεις της Πρώτης Πηγής και Κέντρου οι οποίες δεν χαρακτηρίζουν την εκδήλωση της θεϊκής πνευματικής φροντίδας του Θεού που είναι πνεύμα.
(1160.16) 105:7.18 Στην παρελθούσα αιωνιότητα, οι δυνάμεις των Απόλυτων, τα πνεύματα των Θεοτήτων και οι προσωπικότητες των Θεών συνταράχθηκαν σε απάντηση της πρωταρχικής αυτό-βούλησης της αυθύπαρκτης αυτό-βούλησης. Σε αυτή τη συμπαντική εποχή είμαστε όλοι μάρτυρες των φοβερών επιπτώσεων του ευρέως εκτεταμένου κοσμικού πανοράματος των υπό-απόλυτων εκδηλώσεων των απεριόριστων δυναμικών όλων αυτών των πραγματικοτήτων. Και είναι εντελώς δυνατό ότι η συνεχιζόμενη διαποίκιλση της αρχικής πραγματικότητας της Πρώτης Πηγής και Κέντρου θα συνεχίσει προς τα εμπρός και προς τα έξω από εποχή σε εποχή, συνεχώς, στις απομακρυσμένες και ασύλληπτες εκτάσεις του απόλυτου απείρου.
(1161.1) 105:7.19 [Παρουσιάστηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1162.1) 106:0.1 Δεν είναι αρκετό, ο ανερχόμενος θνητός να γνωρίζει κάτι από τις σχέσεις της Θεότητας με τη γένεση και τις εκδηλώσεις της κοσμικής πραγματικότητας. Πρέπει επίσης να καταλάβει κάτι από τη σχέση που υπάρχει μεταξύ του ιδίου και των πολυπληθών επιπέδων υπαρξιακής και εμπειρικής πραγματικότητας, των εν δυνάμει και των ενεργοποιημένων πραγματικοτήτων. Ο γήινος προσανατολισμός του ανθρώπου, η κοσμική του επίγνωση και η πνευματική του κατεύθυνση εμπλουτίζονται όλα από μια καλύτερη κατανόηση των συμπαντικών πραγματικοτήτων και των τεχνικών τους για συνεργασία, ολοκλήρωση και ενοποίηση.
(1162.2) 106:0.2 Το παρόν μεγάλο σύμπαν και το αναδυόμενο κυρίαρχο σύμπαν αποτελούνται από πολλές μορφές και φάσεις πραγματικότητας οι οποίες, με τη σειρά τους, υπάρχουν σε διάφορα επίπεδα λειτουργικής δραστηριότητας. Αυτές οι πολυποίκιλες υπάρξεις και υπολανθάνουσες υπάρξεις έχουν αναφερθεί προηγουμένως σε αυτά τα κείμενα και τώρα ομαδοποιούνται για αντιληπτική ευκολία στις ακόλουθες κατηγορίες:
(1162.3) 106:0.3 1. Ατελή πεπερασμένα. Αυτή είναι η παρούσα κατάσταση των ανερχόμενων δημιουργημάτων του μεγάλου σύμπαντος, η παρούσα κατάσταση των θνητών της Ουράντια. Αυτό το επίπεδο περιέχει την ύπαρξη πλασμάτων από τον άνθρωπο μέχρι, χωρίς να περιλαμβάνει, αυτούς που κατόρθωσαν το πεπρωμένο. Αναφέρεται στα σύμπαντα από τις πρώιμες φυσικές αρχές μέχρι, χωρίς να περιλαμβάνει, την αποκατάσταση σε φως και ζωή. Αυτό το επίπεδο συνιστά την παρούσα περιφέρεια δημιουργικής δραστηριότητας στο χωροχρόνο. Φαίνεται να κινείται προς τα έξω από τον Παράδεισο, γιατί το κλείσιμο της παρούσης συμπαντικής εποχής, η οποία θα χαρακτηρίσει το φτάσιμο του μεγάλου σύμπαντος σε φως και ζωή, θα χαρακτηρίσει επίσης την εμφάνιση μιας νέας τάξης εξελικτικής ανάπτυξης στο πρώτο εξώτερο διαστημικό επίπεδο.
(1162.4) 106:0.4 2. Πεπερασμένα ανωτάτου βαθμού. Αυτή είναι η παρούσα κατάσταση όλων των εμπειρικών δημιουργημάτων που πέτυχαν το πεπρωμένο – το πεπρωμένο όπως αυτό αποκαλύφθηκε στο στάδιο της παρούσης συμπαντικής εποχής. Ακόμα και τα σύμπαντα μπορούν να πετύχουν την ανώτατη κατάσταση, πνευματικά και φυσικά. Αλλά ο όρος «ανώτατο» είναι ένας σχετικός όρος από μόνος του – ανώτατο προς τι; Και αυτό που είναι ανώτατο, φαινομενικά τελικό στην παρούσα συμπαντική εποχή, μπορεί να μην είναι παρά αληθινό ξεκίνημα με τους όρους της εποχής που θα έλθει.
(1162.5) 106:0.5 3. Υπερβατικά. Αυτό το υπέρ-πεπερασμένο επίπεδο (προηγητικώς) ακολουθεί την πεπερασμένη πρόοδο. Υποδηλώνει την προ-πεπερασμένη γένεση των πεπερασμένων αρχών και την μετά-πεπερασμένη σπουδαιότητα όλων των προφανώς πεπερασμένων καταλήξεων και πεπρωμένων. Μεγάλο μέρος από τον Παράδεισο-Χαβόνα φαίνεται να είναι υπερβατικής τάξης.
(1162.6) 106:0.6 4. Έσχατα. Αυτό το επίπεδο περιέχει εκείνο που έχει σπουδαιότητα κυρίαρχου σύμπαντος και προσκρούει στο επίπεδο του πεπρωμένου του ολοκληρωμένου κυρίαρχου σύμπαντος. Ο Παράδεισος-Χαβόνα (ιδιαίτερα το κύκλωμα των κόσμων του Πατέρα) είναι σε μεγάλη άποψη έσχατης σπουδαιότητας.
(1163.1) 106:0.7 5. Συναπόλυτα. Αυτό το επίπεδο φανερώνει την προβολή όσων είναι εμπειρικά σε ένα υπερκυρίαρχο συμπαντικό πεδίο δημιουργικής έκφρασης.
(1163.2) 106:0.8 6. Απόλυτα. Αυτό το επίπεδο συνεπάγεται την αιώνια παρουσία των επτά υπαρξιακών Απόλυτων. Μπορεί ακόμα να περιλαμβάνει κάποιο βαθμό συνεργαζόμενης εμπειρικής επίτευξης, αλλά εάν γίνεται αυτό, δεν κατανοούμε πώς, ίσως μέσω της δυναμικής επαφής της προσωπικότητας.
(1163.3) 106:0.9 7. Άπειρα. Αυτό το επίπεδο είναι προ-υπαρξιακό και μετά-εμπειρικό. Η απροσδιόριστη ενότητα του απείρου είναι μια υποθετική πραγματικότητα πριν από κάθε ξεκίνημα και μετά από όλα τα πεπρωμένα.
(1163.4) 106:0.10 Αυτά τα επίπεδα της πραγματικότητας είναι κατάλληλοι συμβιβαστικοί συμβολισμοί της παρούσης συμπαντικής εποχής και για τη θνητή προοπτική. Υπάρχει ένας αριθμός άλλων τρόπων θεώρησης της πραγματικότητας από άλλη εκτός της θνητής προοπτικής και από την άποψη άλλων συμπαντικών εποχών. Έτσι αναγνωρίζεται ότι οι σκέψεις που παρουσιάζονται εδώ είναι ολοκληρωτικά σχετικές, σχετικές με την έννοια ότι καθορίζονται και περιορίζονται από:
(1163.5) 106:0.11 1. Τους περιορισμούς της θνητής γλώσσας.
(1163.6) 106:0.12 2. Τους περιορισμούς του θνητού νου.
(1163.7) 106:0.13 3. Την περιορισμένη ανάπτυξη των επτά υπερσυμπάντων.
(1163.8) 106:0.14 4. Την άγνοιά σας για τους πρώτους έξι σκοπούς της ανάπτυξης των υπερσυμπάντων οι οποίοι δεν χαρακτηρίζουν την θνητή άνοδο προς τον Παράδεισο.
(1163.9) 106:0.15 5. Την ανικανότητά σας να αντιληφθείτε ακόμα και μερική θεώρηση της αιωνιότητας.
(1163.10) 106:0.16 6. Την αδυναμία να περιγραφεί η κοσμική εξέλιξη και το πεπρωμένο σε σχέση με όλες τις συμπαντικές εποχές, όχι μόνο της παρούσης εποχής του εξελικτικού ξεδιπλώματος των επτά υπερσυμπάντων.
(1163.11) 106:0.17 7. Την ανικανότητα κάθε δημιουργήματος να αντιληφθεί αυτό που πραγματικά σημαίνουν τα προ-υπαρξιακά ή τα μετά-εμπειρικά – εκείνα που κείνται πριν από τις απαρχές και μετά τα πεπρωμένα.
(1163.12) 106:0.18 Η ανάπτυξη της πραγματικότητας καθορίζεται από τις περιστάσεις των διαδοχικών συμπαντικών εποχών. Το κεντρικό σύμπαν δεν υπέστη καμία εξελικτική μεταβολή στην εποχή της Χαβόνα, αλλά στις παρούσες εποχές της υπερσυμπαντικής περιόδου υφίσταται ορισμένες προοδευτικές αλλαγές που προκαλούνται από το συντονισμό με τα εξελικτικά υπερσύμπαντα. Τα επτά υπερσύμπαντα, εξελισσόμενα τώρα, θα φτάσουν κάποτε την τακτοποιημένη κατάσταση του φωτός και της ζωής, θα φτάσουν το όριο ανάπτυξης για την παρούσα συμπαντική εποχή. Αλλά πέρα από κάθε αμφιβολία, η επόμενη εποχή, η εποχή του πρώτου επιπέδου του εξώτερου διαστήματος, θα αποδεσμεύσει τα υπερσύμπαντα από τους περιορισμούς του πεπρωμένου της παρούσας εποχής. Η υπερπλήρωση συνεχώς υπερεπιβάλλεται πάνω στην υπερπλήρωση.
(1163.13) 106:0.19 Αυτοί είναι μερικοί από τους περιορισμούς που συναντούμε στην προσπάθειά μας να παρουσιάσουμε μια ενοποιημένη σκέψη της κοσμικής ανάπτυξης των πραγμάτων, των εννοιών και των αξιών καθώς και της σύνθεσής τους στα για πάντα ανερχόμενα επίπεδα της πραγματικότητας.
(1163.14) 106:1.1 Οι πρωταρχικές ή πνευματικής προέλευσης φάσεις της πεπερασμένης πραγματικότητας βρίσκουν άμεση έκφραση στα επίπεδα των δημιουργημάτων σαν τέλειες προσωπικότητες και στα συμπαντικά επίπεδα σαν την τέλεια δημιουργία της Χαβόνα. Ακόμα και η εμπειρική Θεότητα εκφράζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο στο πνευματικό Πρόσωπο του Θεού του Υπέρτατου στη Χαβόνα. Αλλά οι δευτερεύουσες, εξελικτικές, οριζόμενες από το χρόνο και την ύλη φάσεις του πεπερασμένου ολοκληρώνονται κοσμικά μόνο σαν αποτέλεσμα ανάπτυξης και επίτευξης. Τελικά όλα τα δευτερεύοντα ή τελειοποιούμενα πεπερασμένα θα φτάσουν ένα επίπεδο ισοδύναμο με αυτό της πρωταρχικής τελειότητας, αλλά ένα τέτοιο πεπρωμένο υπόκειται σε χρονική καθυστέρηση, μια ουσιώδη υπερσυμπαντική ιδιότητα η οποία γενικά δεν βρίσκεται στην κεντρική δημιουργία. (Γνωρίζουμε για την ύπαρξη των τριτογενών πεπερασμένων, αλλά η τεχνική τελειοποίησής τους δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα).
(1164.1) 106:1.2 Αυτή η χρονική καθυστέρηση των υπερσυμπάντων, αυτό το εμπόδιο προς την επίτευξη της τελειότητας, παρέχει στο δημιούργημα τη συμμετοχή στην εξελικτική ανάπτυξη. Καθιστά ικανό, με τον τρόπο αυτό, το δημιούργημα να συνεργαστεί με τον Δημιουργό στην εξέλιξη εκείνου του ίδιου δημιουργήματος. Και κατά τη διάρκεια αυτού του καιρού της διευρυνόμενης ανάπτυξης το ατελές συσχετίζεται με το τέλειο μέσα από τη φροντίδα του Θεού του Επταπλού.
(1164.2) 106:1.3 Ο Θεός ο Επταπλός σημαίνει την αναγνώριση από μέρους της Θεότητας του Παραδείσου των εμποδίων του χρόνου στα εξελικτικά σύμπαντα του διαστήματος. Άσχετα από το πόσο απομακρυσμένη μπορεί είναι από τον Παράδεισο, πόσο βαθιά μπορεί να βρίσκεται μέσα στο διάστημα, μια προσωπικότητα υλικής επιβίωσης, ο Θεός ο Επταπλός θα βρίσκεται εκεί παρών και θα ασχολείται με τη γεμάτη αγάπη και έλεος φροντίδα της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης προς ένα τέτοιο ατελές, αγωνιζόμενο και εξελισσόμενο δημιούργημα. Η θεϊκή φροντίδα του Επταπλού εκτείνεται εσωτερικά από τον Αιώνιο Υιό μέχρι τον Αιώνιο Πατέρα και εξωτερικά από τους Αρχαίους των Ημερών μέχρι τους Πατέρες του σύμπαντος – τους Δημιουργούς Υιούς.
(1164.3) 106:1.4 Ο άνθρωπος, όντας προσωπικός και ανερχόμενος δια της πνευματικής προόδου, βρίσκει την προσωπική και πνευματική θεϊκότητα της Επταπλής Θεότητας. Αλλά υπάρχουν άλλες φάσεις του Επταπλού που δεν έχουν σχέση με την πρόοδο της προσωπικότητας. Οι θεϊκές όψεις αυτής της ομαδικής Θεότητας προς το παρόν παίρνουν μέρος στο σύνδεσμο που υπάρχει ανάμεσα στα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα και στο Συνενωμένο Δράστη, αλλά προορίζονται να ενοποιηθούν αιωνίως στην αναδυόμενη προσωπικότητα του Υπέρτατου Όντος. Οι άλλες φάσεις της Επταπλής Θεότητας παίρνουν μέρος ποικιλοτρόπως στην παρούσα συμπαντική εποχή, αλλά όλες προορίζονται να ενοποιηθούν με τον Υπέρτατο. Ο Επταπλός, σε όλες τις φάσεις, είναι η πηγή της σχετικής ενότητας της λειτουργικής πραγματικότητας του παρόντος μεγάλου σύμπαντος.
(1164.4) 106:2.1 Όπως ο Θεός ο Επταπλός συντονίζει λειτουργικά την πεπερασμένη εξέλιξη, έτσι και το Υπέρτατο Ον τελικά συνθέτει την επίτευξη του πεπρωμένου. Το Υπέρτατο Ον είναι το μεσουράνημα της θεότητας της εξέλιξης του μεγάλου σύμπαντος – της φυσικής εξέλιξης γύρω από ένα πνευματικό πυρήνα και της τελικής κυριαρχίας του πνευματικού πυρήνα επί των περικυκλωμένων και περιστρεφόμενων πεδίων της φυσικής εξέλιξης. Και όλο αυτό συμβαίνει σύμφωνα με τις εντολές της προσωπικότητας: του Παραδείσου προσωπικότητα με την υψηλότερη έννοια, του Δημιουργού προσωπικότητα με τη συμπαντική έννοια, θνητή προσωπικότητα με την ανθρώπινη έννοια, του Υπέρτατου προσωπικότητα στο μεσουράνημα ή με την εμπειρική συνολική έννοια.
(1164.5) 106:2.2 Η σκέψη για τον Υπέρτατο πρέπει να εξασφαλίζει την διαφοροποιημένη αναγνώριση του πνευματικού προσώπου, της εξελικτικής δύναμης και της σύνθεσης της δύναμης-προσωπικότητας – της ενοποίησης της εξελικτικής δύναμης και της κυριαρχίας της από την προσωπικότητα του πνεύματος.
(1164.6) 106:2.3 Το πνεύμα, σε τελική ανάλυση, έρχεται από τον Παράδεισο δια μέσου της Χαβόνα. Η ενέργεια-ύλη κατά τα φαινόμενα αναπτύσσεται στα βάθη του διαστήματος και οργανώνεται σαν δύναμη από τα παιδιά του Απείρου Πνεύματος σε συνδυασμό με τους Δημιουργούς Υιούς του Θεού. Και όλα αυτά είναι εμπειρικά. Είναι μια διαδικασία στο χρόνο και το χώρο που εμπλέκει μια ευρύτατη ποικιλία ζώντων υπάρξεων συμπεριλαμβανομένων ακόμα και δημιουργικών Θεοτήτων και εξελισσομένων δημιουργημάτων. Η δυναμική κυριαρχία των δημιουργικών Θεοτήτων στο μεγάλο σύμπαν εκτείνεται αργά για να περικλείσει τη διευθέτηση και σταθεροποίηση των υπάρξεων του χωροχρόνου, και αυτή είναι η ακμάζουσα δύναμη του Θεού του Επταπλού. Περιλαμβάνει όλη τη γκάμα της θεϊκής επίτευξης στο χρόνο και το χώρο, από τις ενσωματώσεις του Προσαρμοστή του Συμπαντικού Πατέρα μέχρι τις γήινες ενσωματώσεις των Υιών του Παραδείσου. Αυτή είναι κερδισμένη δύναμη, αποδεδειγμένη δύναμη, εμπειρική δύναμη. Διαφέρει από τη δύναμη της αιωνιότητας, την απροσμέτρητη δύναμη, την υπαρξιακή δύναμη των Θεοτήτων του Παραδείσου.
(1165.1) 106:2.4 Αυτή η εμπειρική δύναμη που προέρχεται από τα θεϊκά κατορθώματα του ίδιου του Επταπλού Θεού εκφράζει τις συνεκτικές ιδιότητες της θεότητας με τη σύνθεση – άθροιση – σε πανίσχυρη δύναμη την επιτευγμένη εμπειρική κυριαρχία των εξελισσομένων δημιουργιών. Και αυτή η πανίσχυρη δύναμη με τη σειρά της βρίσκει τη συνεκτικότητα του πνεύματος-προσωπικότητας στην καθοδηγητική σφαίρα της εξωτερικής ζώνης των κόσμων της Χαβόνα σε ένωση με την προσωπικότητα του πνεύματος της παρουσίας του Θεού του Υπέρτατου στη Χαβόνα. Με τον τρόπο αυτό η εμπειρική Θεότητα φέρνει σε μεσουράνημα τον μακρύ εξελικτικό αγώνα επενδύοντας το δυναμικό προϊόν του χωροχρόνου με την παρουσία του πνεύματος και τη θεϊκή προσωπικότητα που διαμένει στην κεντρική δημιουργία.
(1165.2) 106:2.5 Έτσι το Υπέρτατο Ον τελικά επιτυγχάνει να αγκαλιάσει όλα τα πάντα που εξελίσσονται στο χωρόχρονο ενώ συγχρόνως επενδύει αυτές τις ιδιότητες με την προσωπικότητα του πνεύματος. Από τη στιγμή που τα δημιουργήματα, ακόμα και οι θνητοί, συμμετέχουν με την προσωπικότητα στη μεγαλειώδη αυτή διεργασία, επιτυγχάνουν με βεβαιότητα την ικανότητα να γνωρίσουν τον Υπέρτατο και να παρατηρήσουν τον Υπέρτατο σαν αληθινά παιδιά μιας τέτοιας εξελικτικής Θεότητας.
(1165.3) 106:2.6 Ο Μιχαήλ του Νέβαδον είναι σαν τον Πατέρα του Παραδείσου επειδή μοιράζεται την Παραδείσια τελειότητά του. Έτσι οι εξελισσόμενοι θνητοί κάποτε θα πετύχουν τη συγγένεια με τον εμπειρικό Υπέρτατο, γιατί θα μοιραστούν αληθινά την εξελικτική τελειότητά του.
(1165.4) 106:2.7 Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι εμπειρικός. Επομένως έχει τη δυνατότητα να λάβει κάθε εμπειρία. Οι υπαρξιακές πραγματικότητες των επτά Απόλυτων δεν μπορούν να γίνουν αισθητοί με την τεχνική της εμπειρίας. Μόνο οι πραγματικότητες της προσωπικότητας του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος μπορούν να γίνουν κατανοητές από την προσωπικότητα του πεπερασμένου δημιουργήματος μέσα από τη στάση της προσευχής-λατρείας.
(1165.5) 106:2.8 Μέσα στην ολοκληρωμένη σύνθεση της δύναμης-προσωπικότητας του Υπέρτατου Όντος θα συνεργαστεί όλη η απολυτότητα των διαφόρων τριαδικοτήτων που μπορεί να συνεργαστεί με τον τρόπο αυτό και αυτή η μεγαλειώδης προσωπικότητα εξέλιξης θα μπορεί να γίνει εμπειρικά κατορθωτή και κατανοητή από όλες τις πεπερασμένες προσωπικότητες. Όταν οι ανερχόμενοι φτάσουν στο έβδομο στάδιο της πνευματικής ύπαρξης, από εκεί θα βιώσουν την πραγματοποίηση μιας νέας σημασίας της αξίας του απόλυτου και του απείρου των τριαδικοτήτων όπως αυτή αποκαλύπτεται στα υπό-απόλυτα επίπεδα μέσα στο Υπέρτατο Ον, που λαμβάνει εμπειρίες. Αλλά η επίτευξη αυτών των σταδίων της ανώτατης ανάπτυξης θα αναμένουν πιθανόν το συντονισμό της τακτοποίησης ολοκλήρου του μεγάλου σύμπαντος σε φως και ζωή.
(1165.6) 106:3.1 Οι απολυτοειδείς αρχιτέκτονες φτιάχνουν το σχέδιο. Οι Υπέρτατοι Δημιουργοί το φέρνουν σε ύπαρξη. Το Υπέρτατο Ον θα ολοκληρώσει την πληρότητά του όπως δημιουργήθηκε μέσα στο χρόνο από τους Υπέρτατους Δημιουργούς και όπως διαμορφώθηκε μέσα στο χώρο από τους Κυρίαρχους Αρχιτέκτονες.
(1165.7) 106:3.2 Κατά τη διάρκεια της παρούσης συμπαντικής εποχής ο διαχειριστικός συντονισμός του κυρίαρχου σύμπαντος είναι η λειτουργία των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Αλλά η εμφάνιση του Παντοδύναμου Υπέρτατου κατά τη λήξη της παρούσης συμπαντικής εποχής θα σημαίνει ότι το εξελισσόμενο πεπερασμένο έχει φτάσει το πρώτο στάδιο του εμπειρικού πεπρωμένου. Αυτό το συμβάν θα οδηγήσει οπωσδήποτε στην ολοκληρωμένη λειτουργία της πρώτης εμπειρικής Τριάδας – στην ένωση των Υπέρτατων Δημιουργών, του Υπέρτατου Όντος και των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Αυτή η Τριάδα προορίζεται να επιτελέσει την περαιτέρω εξελικτική ολοκλήρωση της κυρίαρχης δημιουργίας.
(1166.1) 106:3.3 Η Τριάδα του Παραδείσου είναι αληθινά μία του απείρου και καμία Τριάδα δεν μπορεί να είναι σίγουρα άπειρη και να μην περιέχει αυτή την αρχική Τριάδα. Αλλά η αρχική Τριάδα είναι μια πιθανότητα της αποκλειστικής συνεργασίας απόλυτων Θεοτήτων. Υπό-απόλυτα όντα δεν έχουν τίποτα να κάνουν με αυτό τον αρχικό σύνδεσμο. Οι διαδοχικά εμφανιζόμενες και εμπειρικές Τριάδες αγκαλιάζουν τη συνεισφορά ακόμα και των προσωπικοτήτων των δημιουργημάτων. Ασφαλώς αυτό αποτελεί αλήθεια για την Έσχατη Τριάδα, όπου και η παρουσία των Κυρίαρχων Δημιουργών Υιών ανάμεσα στα μέλη του Υπέρτατου Δημιουργού και απ’ όπου προαναγγέλλεται η ακόλουθη παρουσία της ενεργοποιημένης και με καλή πίστη εμπειρία του δημιουργήματος μέσα σε αυτό το σύνδεσμο της Τριάδας.
(1166.2) 106:3.4 Η πρώτη εμπειρική Τριάδα παρέχει τα απαραίτητα για την ομαδική επίτευξη των εσχάτων πιθανοτήτων. Οι ομαδικοί σύνδεσμοι μπόρεσαν να προεξοφλήσουν, ακόμα και να υπερβούν, τις ατομικές ικανότητες. Και αυτό είναι αλήθεια ακόμα και πέρα από το πεπερασμένο επίπεδο. Στις εποχές που θα έρθουν, μετά την τακτοποίηση των επτά υπερσυμπάντων σε φως και ζωή, το Σώμα της Τελικότητας χωρίς αμφιβολία θα διακηρύξει τους σκοπούς των Θεοτήτων του Παραδείσου όπως αυτές υπαγορεύονται από την Έσχατη Τριάδα και όπως ενοποιούνται με ισχύ-προσωπικότητα στο Υπέρτατο Ον.
(1166.3) 106:3.5 Σε όλη τη γιγαντιαία συμπαντική ανάπτυξη της παρελθούσης και μελλοντικής αιωνιότητας, παρακολουθούμε την επέκταση των στοιχείων κατανόησης του Συμπαντικού Πατέρα. Όπως το ΕΙΜΑΙ, αξιώνουμε φιλοσοφικά το διαποτισμό του από το συνολικό άπειρο, αλλά κανένα δημιούργημα δεν μπορεί να περικλείσει εμπειρικά ένα τέτοιο αξίωμα. Καθώς τα σύμπαντα επεκτείνονται, καθώς η βαρύτητα και η αγάπη απλώνεται στο οργανωμένο από το χρόνο διάστημα, γινόμαστε ικανοί να καταλάβουμε όλο και περισσότερο την Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Παρατηρούμε τη δράση της βαρύτητας να διεισδύει στη διαστημική παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου και παρακολουθούμε τις πνευματικές υπάρξεις να εξελίσσονται και να επεκτείνονται μέσα στη θεϊκή παρουσία της Απόλυτης Θεότητας, ενώ η κοσμική και η πνευματική εξέλιξη δια του νου και της εμπειρίας ενοποιούνται στα πεπερασμένα θεϊκά επίπεδα όπως το Υπέρτατο Ον και συντονίζονται στα υπερβατικά επίπεδα όπως η Έσχατη Τριάδα.
(1166.4) 106:4.1 Η Τριάδα του Παραδείσου με βεβαιότητα συντονίζει με την έσχατη έννοια, αλλά λειτουργεί με την άποψη αυτή σαν αυτό-προσδιοριζόμενο απόλυτο. Η εμπειρικά Έσχατη Τριάδα συντονίζει το υπερβατικό σαν υπερβατική. Στο αιώνιο μέλλον αυτή η εμπειρική Τριάδα θα ενεργοποιήσει περαιτέρω, μέσα από αυξανόμενη ενότητα, την παρουσία της Έσχατης Θεότητας.
(1166.5) 106:4.2 Ενώ η Έσχατη Τριάδα προορίζεται να συντονίζει την κυρίαρχη δημιουργία, ο Θεός ο Έσχατος είναι η υπερβατική δυναμική προσωποποίηση της κατεύθυνσης ολοκλήρου του κυρίαρχου σύμπαντος. Η ολοκληρωμένη ύπαρξη του Έσχατου υποδηλώνει την ολοκλήρωση της κυρίαρχης δημιουργίας και συνεπάγεται την πλήρη ανάδυση αυτής της υπερβατικής Θεότητας.
(1166.6) 106:4.3 Τι μεταβολές θα εγκαινιασθούν από την πλήρη ανάδυση του Έσχατου δεν γνωρίζουμε. Αλλά καθώς ο Υπέρτατος είναι τώρα πνευματικά και προσωπικά παρών στη Χαβόνα, έτσι και ο Έσχατος είναι παρών εκεί αλλά με την απολυτοειδή και υπέρ προσωπική έννοια. Και έχετε πληροφορηθεί για την ύπαρξη των Προσδιορισμένων Αντιβασιλέων του Έσχατου, αν και δεν έχετε πληροφορηθεί για τα πιθανά μέρη που βρίσκονται ή για τη λειτουργία τους.
(1167.1) 106:4.4 Αλλά άσχετα από τις διαχειριστικές επιπτώσεις που συνοδεύουν την ανάδυση της Έσχατης Θεότητας, οι προσωπικές αξίες της υπερβατικής του θεϊκότητας θα βιωθούν από όλες τις προσωπικότητες που συμμετέχουν στην ενεργοποίηση αυτού του επιπέδου της Θεότητας. Η υπερβατικότητα του πεπερασμένου μπορεί να οδηγήσει μόνο στην έσχατη επίτευξη. Ο Θεός ο Έσχατος υπάρχει στην υπερβατικότητα του χρόνου και του χώρου αλλά παρ’ όλα αυτά είναι υπό-απόλυτος, παρόλη την έμφυτη ικανότητα για λειτουργική συνεργασία με τα απόλυτα.
(1167.2) 106:5.1 Ο Έσχατος είναι το απόγειο της υπερβατικής πραγματικότητας όπως ο Υπέρτατος είναι ο κορυφαίος λίθος της εξελικτικής-εμπειρικής πραγματικότητας. Και η πραγματική ανάδυση των δυο αυτών εμπειρικών Θεοτήτων γεννά τις βάσεις για τη δεύτερη εμπειρική Τριάδα. Αυτή είναι η Απόλυτη Τριάδα, η ένωση του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Έσχατου και του μη αποκαλυμμένου Τελειοποιητή του Συμπαντικού Πεπρωμένου. Και αυτή η Τριάδα έχει τη θεωρητική ικανότητα να ενεργοποιήσει τα Απόλυτα των δυνατοτήτων – τη Θεότητα, τη Συμπαντική και την Απροσδιόριστη. Αλλά ο ολοκληρωμένος σχηματισμός αυτής της Απόλυτης Τριάδας μπορεί να μπορεί να λάβει χώρα μόνο μετά την ολοκληρωμένη εξέλιξη όλου του κυρίαρχου σύμπαντος, από τη Χαβόνα μέχρι το τέταρτο και πιο εξώτερο διαστημικό επίπεδο.
(1167.3) 106:5.2 Θα έπρεπε να γίνει ξεκάθαρο ότι αυτές οι εμπειρικές Τριάδες συσχετίζονται, όχι μόνο με τις ιδιότητες της προσωπικότητας της εμπειρικής Θεότητας, αλλά επίσης και με όλες τις άλλες μη προσωπικές ιδιότητες που χαρακτηρίζουν την επιτυχημένη Θεϊκή τους ενότητα. Αν και αυτή η παρουσίαση ασχολείται πρωταρχικά με τις προσωπικές φάσεις της ενοποίησης του κόσμου, είναι παρ’ όλα αυτά αλήθεια ότι οι απρόσωπες απόψεις του σύμπαντος των συμπάντων είναι παρόμοια προορισμένες να υποστούν ενοποίηση όπως αυτή εικονίζεται από τη σύνθεση ισχύος-προσωπικότητας που τώρα συνεχίζεται σε σχέση με την εξέλιξη του Υπέρτατου Όντος. Οι πνευματικές προσωπικές ιδιότητες του Υπέρτατου δεν διαχωρίζονται από τα προνόμια δύναμης του Παντοδύναμου, και αμφότεροι συμπληρώνονται από το άγνωστο δυναμικό του Υπέρτατου νου. Ούτε μπορεί ο Θεός ο Έσχατος σαν πρόσωπο να θεωρηθεί χώρια από τις άλλες μη προσωπικές όψεις της Έσχατης Θεότητας. Και στο απόλυτο επίπεδο η Θεότητα και τα Απροσδιόριστα Απόλυτα είναι αδιαχώριστοι και δυσδιάκριτοι στην παρουσία των Συμπαντικών Απόλυτων.
(1167.4) 106:5.3 Οι Τριάδες είναι μη προσωπικές αλλά δεν εναντιώνονται στην προσωπικότητα. Μάλλον την περικλείουν και την συσχετίζουν, σε συλλογική έννοια, με απρόσωπες λειτουργίες. Οι Τριάδες είναι, λοιπόν, παντοτινή θεϊκή πραγματικότητα αλλά ποτέ προσωπική πραγματικότητα. Οι προσωπικές όψεις μιας τριάδας είναι έμφυτες στα επί μέρους μέλη της και αυτά σαν ξεχωριστά πρόσωπα δεν είναι εκείνη η τριάδα. Μόνο συλλογικά είναι τριάδα. Αυτό είναι τριάδα. Αλλά πάντα η τριάδα εμπεριέχεται σε όλες τις περιγραφόμενες θεότητες. Η τριάδα είναι η ενότητα της θεότητας.
(1167.5) 106:5.4 Τα τρία Απόλυτα – η Θεότητα, ο Συμπαντικός και ο Απροσδιόριστος – δεν είναι τριάδα, γιατί δεν είναι όλοι θεότητες. Μόνο οι θεοποιημένοι μπορούν να αποτελέσουν τριάδα. Και οι άλλοι σύνδεσμοι είναι τριαδικότητες ή τριοδίες.
(1167.6) 106:6.1 Το παρόν δυναμικό του κυρίαρχου σύμπαντος μετά βίας είναι απόλυτο, αν και μπορεί να γίνει σχεδόν έσχατο, και υποθέτουμε ότι είναι αδύνατο να επιτύχει την πλήρη αποκάλυψη των απόλυτων εννοιών-αξιών μέσα στην εμβέλεια ενός υπό-απόλυτου κόσμου. Επομένως συναντούμε σημαντική δυσκολία στην προσπάθεια να αντιληφθείτε μια συνολική έκφραση των απεριόριστων δυνατοτήτων των τριών Απόλυτων ή ακόμα στην προσπάθεια να απεικονίσετε νοερά την εμπειρική προσωποποίηση του Θεού του Απόλυτου στο τωρινό απρόσωπο επίπεδο της Απόλυτης Θεότητας.
(1168.1) 106:6.2 Το διαστημικό στάδιο του κυρίαρχου σύμπαντος φαίνεται να είναι υπεραρκετό για την πραγματοποίηση του Υπέρτατου Όντος, για το σχηματισμό και την πλήρη λειτουργία της Έσχατης Τριάδας, για την εμφάνιση του Θεού του Έσχατου ακόμα και για την έναρξη της Απόλυτης Τριάδας. Αλλά οι σκέψεις μας σχετικά με την πλήρη λειτουργία αυτής της δεύτερης εμπειρικής Τριάδας φαίνονται να υποδηλώνουν κάτι πέρα και από το ευρέως επεκτεινόμενο κυρίαρχο σύμπαν.
(1168.2) 106:6.3 Αν υποθέσουμε έναν άπειρο κόσμο – κάποιο κόσμο χωρίς όρια πέρα μακριά από το κυρίαρχο σύμπαν – και αν θεωρήσουμε ότι η τελική ανάπτυξη της Απόλυτης Τριάδας θα λάβει χώρα έξω, σε ένα τέτοιο υπέρ-έσχατο στάδιο δράσης, τότε είναι δυνατό να συμπεράνουμε ότι η ολοκληρωμένη λειτουργία της Απόλυτης Τριάδας θα επιτύχει τελική έκφραση στις δημιουργίες του απείρου και θα τελειοποιήσει την απόλυτη πραγματοποίηση όλων των δυναμικών. Η ολοκλήρωση και ο σύνδεσμος των παντοτινά διευρυνόμενων τμημάτων της πραγματικότητας θα αγγίξει την απολυτότητα της κατάστασης ανάλογα με το συνυπολογισμό όλης της πραγματικότητας μέσα στα τμήματα που έχουν συνδεθεί με τον τρόπο αυτό.
(1168.3) 106:6.4 Ειπωμένο διαφορετικά: Η Απόλυτη Τριάδα, όπως φανερώνει το όνομά της, είναι πραγματικά απόλυτη στο σύνολο της λειτουργίας. Δεν γνωρίζουμε πώς μια απόλυτη λειτουργία μπορεί να κατορθώσει ολική έκφραση σε μια προσδιορισμένη, περιορισμένη ή άλλως πως καθορισμένη βάση. Έτσι πρέπει να υποθέσουμε ότι οποιαδήποτε τέτοια συνολική λειτουργία θα είναι ακαθόριστη (σε δυναμικό). Και επίσης φαίνεται ότι το ακαθόριστο θα είναι επίσης και απεριόριστο, τουλάχιστο από ποσοτική άποψη, αν και δεν είμαστε βέβαιοι αναφορικά με τις ποσοτικές σχέσεις.
(1168.4) 106:6.5 Περί τούτου, όμως, είμαστε σίγουροι: ενώ η υπαρξιακή Τριάδα του Παραδείσου είναι άπειρη, και ενώ η εμπειρική Έσχατη Τριάδα είναι υπό-απόλυτη, η Απόλυτη Τριάδα δεν είναι εύκολο να ταξινομηθεί. Αν και το εμπειρικό εκ γενετής και εκ δομής, προσκρούει οριστικά πάνω στα υπαρξιακά Απόλυτα του δυναμικού.
(1168.5) 106:6.6 Αν και δεν είναι σχεδόν καθόλου ευεργετικό για τον ανθρώπινο νου να αναζητήσει να κατανοήσει τόσο απόμακρες και υπερανθρώπινες σκέψεις, θα προτείναμε την αιώνια δράση της Απόλυτης Τριάδας να τη σκεφτείτε σαν κάποιο είδος μεσουρανήματος της εμπειρικότητας των Απόλυτων δυναμικών. Αυτό φαίνεται να είναι ένα λογικό συμπέρασμα σε σχέση με το Συμπαντικό Απόλυτο, αν όχι τον Απροσδιόριστο Απόλυτο. Γνωρίζουμε τουλάχιστον ότι ο Συμπαντικός Απόλυτος δεν είναι μόνο στατικός και δυναμικός αλλά επίσης συνεργάσιμος με την έννοια της συνολικής Θεότητας. Αλλά σχετικά με τις κατανοητές αξίες της θεότητας και της προσωπικότητας, αυτές οι εικασίες υποδηλώνουν την προσωποποίηση της Απόλυτης Θεότητας και την εμφάνιση εκείνων των υπέρ-προσωπικών αξιών και εκείνων των έξτρα προσωπικών εννοιών που είναι έμφυτες στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του Θεού του Απόλυτου – της τρίτης και τελευταίας από τις εμπειρικές Θεότητες.
(1168.6) 106:7.1 Μερικές από τις δυσκολίες στο σχηματισμό σκέψεων για την τελειοποίηση της άπειρης πραγματικότητας είναι έμφυτες με το γεγονός ότι όλες αυτές οι ιδέες περικλείουν κάτι από την τελικότητα της συμπαντικής ανάπτυξης, κάποιο είδος εμπειρικής πραγματοποίησης όλων αυτών που μπορούν ποτέ να υπάρξουν. Και είναι ακατάληπτο ότι το ποσοτικό άπειρο μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί ολοκληρωμένα στην τελικότητα. Πάντα πρέπει να παραμένουν ανεξερεύνητες δυνατότητες στα τρία δυναμικά Απόλυτα τα οποία καμία ποσοτική εμπειρική ανάπτυξη δεν μπορεί ποτέ να εξαντλήσει. Η αιωνιότητα από μόνη της, μολονότι απόλυτη δεν είναι κάτι παραπάνω από απόλυτη.
(1169.1) 106:7.2 Ακόμα και μια διστακτική σκέψη τελικής ολοκλήρωσης δεν διαχωρίζεται από τις καρποφορίες της απροσδιόριστης αιωνιότητας και επομένως, δεν είναι πρακτικά πραγματοποιήσιμη σε καμία θεωρητικά μελλοντική εποχή.
(1169.2) 106:7.3 Το πεπρωμένο εγκαθίσταται από τη βουλητική δράση των Θεοτήτων που συνιστούν την Τριάδα του Παραδείσου. Το πεπρωμένο εγκαθίσταται στην απεραντοσύνη των τριών μεγάλων δυναμικών των οποίων η απολυτότητα εμπεριέχει τις δυνατότητες όλης της μελλοντικής ανάπτυξης. Το πεπρωμένο πιθανότατα τελειοποιείται από τη δράση του Τελειοποιητή του Συμπαντικού Πεπρωμένου και αυτή η δράση πιθανότατα εμπλέκεται και με τον Υπέρτατο και τον Έσχατο στην Απόλυτη Τριάδα. Κάθε εμπειρικό πεπρωμένο μπορεί τουλάχιστον εν μέρει να γίνει αντιληπτό από τα δημιουργήματα που βιώνουν την εμπειρία. Αλλά ένα πεπρωμένο που προσκρούει στα άπειρα-υπαρξιακά δεν γίνεται κατανοητό. Το πεπρωμένο της τελικότητας είναι μια υπαρξιακή-εμπειρική επίτευξη η οποία φαίνεται να εμπλέκει την Απόλυτη Θεότητα. Αλλά η Απόλυτη Θεότητα βρίσκεται σε αιώνια σχέση με τον Απροσδιόριστο Απόλυτο δυνάμει του Συμπαντικού Απόλυτου. Και αυτοί οι τρεις Απόλυτοι, με την εμπειρική δυνατότητα, στην πράξη είναι παραπάνω από υπαρξιακοί όντας απεριόριστοι, άχρονοι, αδιάστατοι, και απροσμέτρητοι – αληθινά άπειροι.
(1169.3) 106:7.4 Το απίθανο της επίτευξης στόχου όμως, δεν εμποδίζει τη φιλοσοφική θεώρηση τέτοιων υποθετικών πεπρωμένων. Η ενεργοποίηση της Απόλυτης Θεότητας σαν κατορθωτός απόλυτος Θεός μπορεί να είναι πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Εν τούτοις, μια τέτοια παραγωγή τελικότητας παραμένει μια θεωρητική δυνατότητα. Η ανάμειξη του Απροσδιόριστου Απόλυτου σε κάποιο αδιανόητο άπειρο κόσμο μπορεί να μην γίνεται να προσμετρηθεί στην μελλοντική ατέλειωτη αιωνιότητα, αλλά μια τέτοια υπόθεση παρ’ όλα αυτά είναι βάσιμη. Θνητοί, μοροντιανοί, πνεύματα, τελειωτές, Υπερβατικοί και λοιποί, μαζί στα ίδια αυτά σύμπαντα και σε άλλες φάσεις της πραγματικότητας, ασφαλώς και έχουν ένα δυναμικά τελικό πεπρωμένο που είναι απόλυτο σε αξία, αλλά αμφιβάλουμε ότι κάποια ύπαρξη ή σύμπαν θα επιτύχει ποτέ ολοκληρωτικά όλες τις όψεις ενός τέτοιου πεπρωμένου.
(1169.4) 106:7.5 Άσχετα με το πόσο πολύ μπορείτε να κατανοήσετε τον Πατέρα, ο νους σας πάντα θα σαστίζει από το μη αποκαλυμμένο άπειρο του Πατέρα-ΕΙΜΑΙ, την ανεξερεύνητη απεραντοσύνη αυτού που παντοτινά θα παραμένει ανεξιχνίαστο και ακατανόητο σε όλους τους κύκλους της αιωνιότητας. Άσχετα με το πόσο πολύ μπορείτε να επιτύχετε να γνωρίσετε τον Πατέρα, πάντα θα παραμένει ακόμα περισσότερο από αυτό, την ύπαρξη του οποίου ούτε καν υποπτεύεστε. Και πιστεύουμε ότι αυτό είναι αλήθεια τόσο για τα υπερβατικά επίπεδα όπως και για τα πεδία της πεπερασμένης ύπαρξης. Η αναζήτηση για το Θεό είναι ατέρμονη!
(1169.5) 106:7.6 Μια τέτοια ανικανότητα να φτάσει κανείς στο Θεό με την τελική έννοια δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αποθαρρύνει τα συμπαντικά πλάσματα. Όντως μπορείτε και θα φτάσετε τα Θεϊκά επίπεδα του Επταπλού, του Υπέρτατου και του Έσχατου, που είναι για σας το ίδιο με αυτό που σημαίνει η άπειρη πραγματοποίηση του Θεού Πατέρα στον Αιώνιο Υιό και στον Συνενωμένο Δράστη για την άπειρη κατάσταση της αιώνιας ύπαρξής τους. Αντί να είναι ενόχληση για την ύπαρξη, η απεραντοσύνη του Θεού πρέπει να είναι η υπέρτατη επιβεβαίωση ότι σε όλο το αιώνιο μέλλον μια ανερχόμενη προσωπικότητα θα έχει πάντα μπροστά της τη δυνατότητα της ανάπτυξης της προσωπικότητας και το σύνδεσμο με τη Θεότητα την οποία ακόμα και η αιωνιότητα δεν θα μπορέσει ούτε να εξαντλήσει ούτε να τερματίσει.
(1169.6) 106:7.7 Για τις πεπερασμένες υπάρξεις του μεγάλου σύμπαντος η σκέψη του κυρίαρχου σύμπαντος φαίνεται να είναι σχεδόν άπειρη, αλλά αναμφίβολα οι απολυτοειδείς αρχιτέκτονες διακρίνουν σε αυτό τη συγγενική του σχέση με το μέλλον και την αφάνταστη ανάπτυξή του μέσα στο ατελεύτητο ΕΙΜΑΙ. Ακόμα και το ίδιο το διάστημα δεν είναι παρά μια έσχατη κατάσταση, μια κατάσταση συνθήκης μέσα στη σχετική απολυτότητα των ήρεμων ζωνών του μεσοδιαστήματος.
(1170.1) 106:7.8 Στην αδιανόητα μακρινή μελλοντική αιώνια στιγμή της τελικής ολοκλήρωσης όλου του κυρίαρχου σύμπαντος, χωρίς αμφιβολία θα κοιτάξουμε όλοι πίσω σε όλη την ιστορία του σαν να ήταν μόνο η αρχή, σαν να ήταν απλά η δημιουργία κάποιων πεπερασμένων και υπερβατικών υπάρξεων για να λάβουν ακόμα μεγαλύτερες και πιο συγκλονιστικές μεταμορφώσεις στην άγνωστη απεραντοσύνη. Σε αυτή τη μελλοντική στιγμή της αιωνιότητας το κυρίαρχο σύμπαν θα φαίνεται ακόμα νεαρό. Θα είναι πάντα νέο μπροστά στις απεριόριστες δυνατότητες της μηδέποτε λήγουσας αιωνιότητας.
(1170.2) 106:7.9 Το απίθανο της επίτευξης του απείρου πεπρωμένου δεν εμποδίζει ούτε στο ελάχιστο να διατηρούμε ιδέες για ένα τέτοιο πεπρωμένο, και δεν διστάζουμε να πούμε ότι, αν τα τρία απόλυτα δυναμικά μπορούσαν ποτέ να ενεργοποιηθούν ολοκληρωτικά, θα ήταν δυνατό να καταλάβουμε την τελική ολοκλήρωση του συνόλου της πραγματικότητας. Αυτή η αναπτυξιακή πραγματικότητα στηρίζεται πάνω στην ολοκληρωμένη ενεργοποίηση του Απροσδιόριστου, του Συμπαντικού και των Απόλυτων Θεοτήτων, των τριών δυναμικών των οποίων η ενότητα αποτελεί την υπολανθάνουσα κατάσταση του ΕΙΜΑΙ, τις αιωρούμενες πραγματικότητες της αιωνιότητας, τις προσωρινά εκκρεμείς δυνατότητες όλου του μέλλοντος και παραπάνω.
(1170.3) 106:7.10 Αυτά τα πράγματα είναι μάλλον απομακρυσμένα για να πούμε το ελάχιστο. Ωστόσο, στους μηχανισμούς, στις προσωπικότητες και στους συνδέσμους των τριών Τριάδων πιστεύουμε ότι παρακολουθούμε τη θεωρητική δυνατότητα της επανένωσης των επτά απόλυτων φάσεων του Πατέρα-ΕΙΜΑΙ. Και αυτό μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σκέψη της τριπλής Τριάδας που περικλείει την υπαρξιακή κατάσταση της Τριάδας του Παραδείσου και των δυο διαδοχικά εμφανιζόμενων Τριάδων εμπειρικής φύσης και προέλευσης.
(1170.4) 106:8.1 Η φύση της Τριάδας των Τριάδων είναι δύσκολο να απεικονιστεί στον ανθρώπινο νου. Είναι η στην πράξη συνολική άθροιση όλου του εμπειρικού απείρου όπως αυτό εκδηλώνεται στο θεωρητικό άπειρο της αιώνιας πραγματοποίησης. Στην Τριάδα των Τριάδων το εμπειρικό άπειρο κατορθώνει να ταυτιστεί με το υπαρξιακό άπειρο, και τα δυο μετά να είναι ένα στο προ-εμπειρικό, προ-υπαρξιακό ΕΙΜΑΙ. Η Τριάδα των Τριάδων είναι η τελική έκφραση όλων αυτών που περικλείονται στις δεκαπέντε τριαδικότητες και συνεργαζόμενες τριοδίες. Οι τελικότητες είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητές από τα όχι απόλυτα όντα, που είναι υπαρξιακά και εμπειρικά. Επομένως πρέπει πάντα να παρουσιάζονται σαν σχετικότητες.
(1170.5) 106:8.2 Η Τριάδα των Τριάδων υφίσταται σε αρκετές φάσεις. Περιλαμβάνει δυνατότητες, πιθανότητες και αναπόφευκτες καταστάσεις που σαστίζουν τις φαντασίες των όντων πολύ πάνω από το ανθρώπινο επίπεδο. Έχει συνέπειες που πιθανόν δεν τις υποψιάζονται οι ουράνιοι φιλόσοφοι, γιατί οι συνέπειές της βρίσκονται στις τριαδικότητες και οι τριαδικότητες είναι, σε τελική ανάλυση, ανεξιχνίαστες.
(1170.6) 106:8.3 Υπάρχει πληθώρα τρόπων με τις οποίες η Τριάδα των Τριάδων μπορεί να απεικονιστεί. Διαλέγουμε να παρουσιάσουμε τα τρία επίπεδα σκέψης, που είναι τα ακόλουθα:
(1170.7) 106:8.4 1. Το επίπεδο των τριών Τριάδων.
(1170.10) 106:8.7 Αυτά είναι επίπεδα αυξητικής ενοποίησης. Φυσικά η Τριάδα των Τριάδων είναι το πρώτο επίπεδο, ενώ το δεύτερο και το τρίτο επίπεδο είναι ενοποιήσεις που προκύπτουν από το πρώτο.
(1171.1) 106:8.8 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: Σ’ αυτό το αρχικό επίπεδο συνεργασίας πιστεύεται ότι οι τρεις Τριάδες λειτουργούν τέλεια συγχρονισμένες, αν και είναι χωριστές ομάδες θεϊκών προσωπικοτήτων.
(1171.2) 106:8.9 1. Η Τριάδα του Παραδείσου, ο σύνδεσμος των τριών Θεοτήτων του Παραδείσου – Πατήρ, Υιός και Πνεύμα. Πρέπει να ενθυμήστε ότι η Τριάδα του Παραδείσου υπαινίσσεται μια τριπλή λειτουργία – μιαν απόλυτη λειτουργία, μια υπερβατική λειτουργία (Τριάδα της Έσχατης Θεότητας) και μια πεπερασμένη λειτουργία (Τριάδα της Υπέρτατης Θεότητας). Η Τριάδα του Παραδείσου είναι κάθε μία και όλες αυτές μαζί, κάθε ώρα και κάθε στιγμή πάντοτε.
(1171.3) 106:8.10 2. Η Έσχατη Τριάδα. Αυτός είναι ο θεϊκός σύνδεσμος των Υπέρτατων Δημιουργών, του Θεού του Υπέρτατου και των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Αν και αυτή εδώ είναι μια επαρκής παρουσίαση των θεϊκών όψεων αυτής της Τριάδας, πρέπει να καταγραφεί ότι υπάρχουν άλλες φάσεις αυτής της Τριάδας, οι οποίες όμως φαίνονται να είναι τέλεια συντονιζόμενες με τις θεϊκές όψεις.
(1171.4) 106:8.11 3. Η Απόλυτη Τριάδα. Αυτή είναι μια ομάδα του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Έσχατου και του Τελειοποιητή του Συμπαντικού Πεπρωμένου αναφορικά με όλες τις θεϊκές αξίες. Ορισμένες άλλες φάσεις αυτής της τριαδικής ομάδας έχουν να κάνουν με άλλες μη θεϊκές αξίες στον επεκτεινόμενο κόσμο. Αυτές όμως ενοποιούνται με τις θεϊκές φάσεις όπως ακριβώς οι όψεις της δύναμης και της προσωπικότητας των εμπειρικών Θεοτήτων βρίσκονται τώρα σε διαδικασία εμπειρικής σύνθεσης.
(1171.5) 106:8.12 Ο σύνδεσμος των τριών αυτών Τριάδων στην Τριάδα των Τριάδων παρέχει τη δυνατότητα για απεριόριστη ολοκλήρωση της πραγματικότητας. Αυτή η ομάδα περιέχει αιτίες, ενδιάμεσες καταστάσεις και τελικές. Εκκινητές, πραγματοποιητές και ολοκληρωτές. Εκκινήσεις, υπάρξεις και πεπρωμένα. Η συνεργασία του Πατέρα-Υιού έγινε Υιού-Πνεύματος και μετά Πνεύματος-Υπέρτατου και στη συνέχεια Υπέρτατου-Έσχατου και Έσχατου-Απόλυτου, μέχρι και του Απόλυτου και Πατέρα-Απείρου – στην ολοκλήρωση των κύκλων της πραγματικότητας. Παρόμοια, σε άλλες φάσεις, που δεν έχουν τόση άμεση σχέση με τη θεϊκότητα και την προσωπικότητα, η Πρώτη Πηγή και Κέντρο αυτοπραγματώνεται στο απεριόριστο της πραγματικότητας γύρω από τον κύκλο της αιωνιότητας, από την απολυτότητα της αυθύπαρξης μέσω της ατέρμονης αυτό-αποκάλυψης στην τελικότητα της αυτοπραγμάτωσης – από το απόλυτο των υπαρξιακών στην τελικότητα των εμπειρικών.
(1171.6) 106:8.13 ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: Ο συντονισμός των τριών Τριάδων εμπλέκει αναπόφευκτα τη συνεργασιακή ένωση των εμπειρικών Θεοτήτων, που γενετικά συνεργάζονται με αυτές τις Τριάδες. Η φύση αυτού του δευτέρου επιπέδου μερικές φορές παρουσιάστηκε ως:
(1171.7) 106:8.14 1. Ο Υπέρτατος. Αυτή είναι η θεϊκή συνέπεια της ενότητας της Τριάδας του Παραδείσου σε εμπειρικό σύνδεσμο με τα Δημιουργικά παιδιά των Θεοτήτων του Παραδείσου. Ο Υπέρτατος είναι η ενσωμάτωση σε θεότητα της ολοκλήρωσης του πρώτου σταδίου της πεπερασμένης εξέλιξης.
(1171.8) 106:8.15 2. Ο Έσχατος. Αυτή είναι η θεϊκή συνέπεια της ενότητας της δεύτερης Τριάδας, της υπερβατικής και απολυτοειδούς προσωποποίησης της θεϊκότητας. Ο Έσχατος αποτελείται από μια ποικίλη ενότητα πολλών ιδιοτήτων και η ανθρώπινη σκέψη που προέρχεται από αυτό καλά θα έκανε να περιείχε τουλάχιστον εκείνες τις φάσεις του έσχατου που κατευθύνονται από τον έλεγχο, λαμβάνουν προσωπικές εμπειρίες και έχουν τάσεις ενοποίησης, αλλά υπάρχουν πολλές άλλες μη αποκαλυμμένες όψεις αυτής της Θεότητας. Ενώ ο Έσχατος και ο Υπέρτατος είναι ισοδύναμοι μεταξύ τους, δεν είναι ταυτόσημοι, ούτε είναι ο Έσχατος εν μέρει μια ενίσχυση του Υπέρτατου.
(1172.1) 106:8.16 3. Ο Απόλυτος. Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικές με το χαρακτήρα του τρίτου μέλους του δευτέρου επιπέδου της Τριάδας των Τριάδων. Ο Θεός ο Απόλυτος εμπλέκεται χωρίς αμφιβολία σε αυτό το σύνδεσμο σαν η προσωπική συνέπεια της τελικής λειτουργίας της Απόλυτης Τριάδας, ακόμα η Απόλυτη Θεότητα είναι μια υπαρξιακή πραγματικότητα αιωνίου κατάστασης.
(1172.2) 106:8.17 Η δυσκολία της σκέψης σχετικά με το τρίτο αυτό μέλος είναι έμφυτη με το γεγονός ότι η προϋπόθεση μιας τέτοιας κατάστασης πραγματικά υπαινίσσεται ακριβώς μόνο ένα Απόλυτο. Θεωρητικά, αν μπορούσε να συμβεί ένα τέτοιο συμβάν, θα γινόμασταν μάρτυρες της εμπειρικής ενοποίησης των τριών Απόλυτων σε ένα. Και έχουμε διδαχθεί ότι, στο άπειρο, υπαρξιακά, υπάρχει μόνο ένα Απόλυτο. Αν και είναι ελάχιστα ξεκάθαρο ποιος μπορεί να είναι το τρίτο μέλος, συχνά έχει τεθεί το αξίωμα ότι μπορεί να αποτελείται από τη Θεότητα, τον Συμπαντικό και τα Απροσδιόριστα Απόλυτα σε κάποια μορφή φανταστικού συνδέσμου και κοσμικής εκδήλωσης. Φυσικά, η Τριάδα των Τριάδων δεν μπορεί να κατορθώσει ολοκληρωμένη λειτουργία αν στερείται της πλήρους ενοποίησης των τριών Απόλυτων, και οι τρεις Απόλυτοι δεν μπορούν να ενοποιηθούν στερούμενοι την ολοκληρωμένη πραγματοποίηση όλων των απείρων δυναμικών.
(1172.3) 106:8.18 Πιθανόν να αντιπροσωπεύει ένα μίνιμουμ διαστροφής της αλήθειας, αν το τρίτο μέλος της Τριάδας των Τριάδων θεωρηθεί σαν ο Συμπαντικός Απόλυτος, δεδομένου ότι αυτή η σκέψη αντιλαμβάνεται τον Συμπαντικό όχι μόνο σαν στατικό και δυναμικό αλλά επίσης και συνδετικό. Αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνουμε τη σχέση προς τις δημιουργικές και εξελικτικές όψεις της λειτουργίας της συνολικής Θεότητας.
(1172.4) 106:8.19 Αν και είναι δύσκολο να σχηματισθεί μια ολοκληρωμένη σκέψη για την Τριάδα των Τριάδων, μια τροποποιημένη σκέψη δεν είναι τόσο δύσκολο. Αν το δεύτερο επίπεδο της Τριάδας των Τριάδων γίνεται αντιληπτό σαν ουσιαστικώς προσωπικό, είναι πολύ πιθανό να θεωρηθεί η ένωση του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Έσχατου και του Θεού του Απόλυτου σαν ο προσωπικός αντίκτυπος από την ένωση των προσωπικών Τριάδων που είναι προγονικές αυτών των εμπειρικών Θεοτήτων. Αποτολμούμε τη γνώμη ότι αυτές οι τρεις εμπειρικές Θεότητες θα ενωθούν στο δεύτερο επίπεδο σαν άμεση συνέπεια της αναπτυσσόμενης ενότητας των προγονικών και αιτιολογικών Τριάδων τους που αποτελούν το πρώτο επίπεδο.
(1172.5) 106:8.20 Το πρώτο επίπεδο αποτελείται από τρεις Τριάδες. Το δεύτερο επίπεδο υφίσταται σαν ο προσωπικός σύνδεσμος των εξελισσόμενων δια της εμπειρίας και των εμπειρικών-υπαρξιακών προσωπικοτήτων της Θεότητας. Και άσχετα από κάθε δυσνόητη σκέψη για την κατανόηση της πλήρους Τριάδας των Τριάδων, ο προσωπικός σύνδεσμος αυτών των τριών Θεοτήτων του δευτέρου επιπέδου έχει φανερωθεί στη δική μας συμπαντική εποχή με το φαινόμενο της θεοποίησης του Μεγαλοπρεπούς, που ενεργοποιήθηκε στο δεύτερο αυτό επίπεδο από την Απόλυτη Θεότητα, που ενεργεί δια μέσου του Έσχατου και σαν απάντηση στην αρχική δημιουργική εντολή του Υπέρτατου Όντος.
(1172.6) 106:8.21 ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: Σε μια απροσδιόριστη υπόθεση του δευτέρου επιπέδου της Τριάδας των Τριάδων, εμπεριέχεται η συσχέτιση κάθε φάσης κάθε είδους πραγματικότητας που υπάρχει, ή υπήρχε, ή μπορεί να υπάρχει στο σύνολο του απείρου. Το Υπέρτατο Ον δεν είναι μόνο πνεύμα αλλά επίσης νους και δύναμη και εμπειρία. Ο Έσχατος είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερο, ενώ, στη συνενωμένη σκέψη της μοναδικότητας της Θεότητας, του Συμπαντικού και των Απροσδιόριστων Απόλυτων, εμπεριέχεται η απόλυτη τελικότητα όλης της πραγματικότητας που έχει πραγματοποιηθεί.
(1172.7) 106:8.22 Στην ένωση του Υπέρτατου, του Έσχατου και του ολοκληρωμένου Απόλυτου, μπορεί να συμβεί η λειτουργική επανασυνάθροιση εκείνων των όψεων του απείρου που αρχικά είχαν τεμαχιστεί από το ΕΙΜΑΙ, και τα οποία προέκυψαν από την εμφάνιση των Επτά Απόλυτων του Απείρου. Αν και οι συμπαντικοί φιλόσοφοι πιστεύουν ότι αυτό είναι μια πολύ απόμακρη πιθανότητα, ακόμα, συχνά κάνουμε την ερώτηση: Αν το δεύτερο επίπεδο της Τριάδας των Τριάδων μπορούσε να κατορθώσει κάποτε την ενότητα των τριάδων, τι θα συνέβαινε σαν συνέπεια μιας τέτοιας θεϊκής ένωσης; Δεν γνωρίζουμε, αλλά είμαστε πεπεισμένοι ότι θα οδηγούσε κατ’ ευθείαν στην πραγματοποίηση του ΕΙΜΑΙ σαν εμπειρική επίτευξη. Από την άποψη των προσωπικών όντων, αυτό μπορούσε να σημαίνει ότι το άγνωστο ΕΙΜΑΙ έγινε δυνατόν να βιωθεί σαν Άπειρος-Πατέρας. Τι θα μπορούσαν να σημαίνουν αυτά τα απόλυτα πεπρωμένα από μια μη προσωπική άποψη είναι άλλο θέμα και κάτι που μπορεί να ξεκαθαρίσει μόνο η αιωνιότητα. Αλλά καθώς βλέπουμε αυτές τις απόμακρες πιθανότητες σαν προσωπικά όντα, συμπεραίνουμε αφαιρετικά ότι το τελικό πεπρωμένο όλων των προσωπικοτήτων είναι η τελική γνώση του Συμπαντικού Πατέρα αυτών των αυτούσιων προσωπικοτήτων.
(1173.1) 106:8.23 Καθώς αντιλαμβανόμαστε φιλοσοφικά το ΕΙΜΑΙ στην παρελθούσα αιωνιότητα, ήταν μόνο του, κανένας δεν υπήρχε πλάι του. Κοιτάζοντας μπροστά στη μελλοντική αιωνιότητα, δεν βλέπουμε ότι το ΕΙΜΑΙ θα μπορούσε να αλλάξει την ύπαρξή του, αλλά τείνουμε προς την πρόβλεψη μιας απέραντης εμπειρικής διαφοράς. Μια τέτοια σκέψη για το ΕΙΜΑΙ υποδηλώνει πλήρη αυτοπραγμάτωση – αγκαλιάζει εκείνο τον απεριόριστο γαλαξία προσωπικοτήτων που έχουν γίνει με τη βούλησή τους συμμέτοχοι στην αυτοπραγμάτωση του ΕΙΜΑΙ, και οι οποίοι θα παραμείνουν αιωνίως απόλυτα βουλητικά τμήματα του συνόλου του απείρου, τελικοί γιοι του απόλυτου Πατέρα.
(1173.2) 106:9.1 Στη σκέψη περί της Τριάδας των Τριάδων εμείς θεωρούμε σαν αξίωμα τη δυνατή εμπειρική ενοποίηση τής χωρίς όρια πραγματικότητας, και στοχαζόμαστε κάποιες φορές ότι όλο αυτό είναι δυνατό να συμβεί στην παντελώς απομακρυσμένη αιωνιότητα. Αλλά δεν υπάρχει παρ’ όλα αυτά μια πραγματική και παρούσα ενοποίηση του απείρου σε αυτή την εποχή όπως και στις περασμένες ή στις μελλοντικές συμπαντικές εποχές. Μια τέτοια ενοποίηση υπάρχει στην Τριάδα του Παραδείσου. Η ενοποίηση του απείρου σαν εμπειρική πραγματικότητα είναι αδιανόητα απομακρυσμένη, αλλά μια απροσδιόριστη ενότητα του απείρου κυριαρχεί τώρα την παρούσα στιγμή της ύπαρξης του σύμπαντος και ενώνει τις διαφορές όλης της πραγματικότητας με μια υπαρξιακή μεγαλοπρέπεια που είναι το απόλυτο.
(1173.3) 106:9.2 Όταν οι πεπερασμένες υπάρξεις προσπαθούν να αντιληφθούν την ενοποίηση του απείρου στα επίπεδα της τελικότητας της ολοκληρωμένης αιωνιότητας, έρχονται αντιμέτωπες με περιορισμούς της νόησης που είναι έμφυτοι εξαιτίας των πεπερασμένων τους υπάρξεων. Ο χρόνος, ο χώρος και η εμπειρία αποτελούν εμπόδια για τη σκέψη της ύπαρξης. Και πάλι, χωρίς χρόνο, μακριά από το διάστημα και χωρίς εμπειρία, καμία ύπαρξη δεν θα είχε ούτε καν περιορισμένη αντίληψη της συμπαντικής πραγματικότητας. Χωρίς την αίσθηση του χρόνου κανένα εξελικτικό δημιούργημα δεν θα μπορούσε να διακρίνει τη συνάφεια της αλληλουχίας. Χωρίς την αντίληψη του διαστήματος, κανένα εξελικτικό δημιούργημα δεν θα μπορούσε να υπολογίσει τις σχέσεις της ταυτοσημίας στο χρόνο. Χωρίς εμπειρία, κανένα εξελικτικό δημιούργημα δεν θα μπορούσε ακόμα και να υπάρχει. Μόνο τα Επτά Απόλυτα του Απείρου είναι πραγματικά πάνω από την εμπειρία, και ακόμα και αυτά μπορεί να λαμβάνουν εμπειρίες σε ορισμένες φάσεις.
(1173.4) 106:9.3 Ο χρόνος, το διάστημα και η εμπειρία είναι οι μεγαλύτερες βοήθειες στον άνθρωπο για να αντιληφθεί τη σχετική πραγματικότητα και ακόμα τα πιο φοβερά του εμπόδια για να ολοκληρώσει την αντίληψη της πραγματικότητας. Οι θνητοί και πολλές άλλες συμπαντικές υπάρξεις βρίσκουν αναγκαίο να σκέφτονται για τα δυναμικά ότι ενεργοποιούνται στο διάστημα και εξελίσσονται παραγωγικά στο χρόνο, αλλά αυτή η όλη διαδικασία είναι φαινόμενο του χρόνου-χώρου το οποίο στην ουσία δεν συμβαίνει στον Παράδεισο και στην αιωνιότητα. Στο απόλυτο επίπεδο δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος, όλα τα δυναμικά μπορούν να γίνονται εκεί αντιληπτά σαν ενεργοποιημένα στο τώρα.
(1173.5) 106:9.4 Η σκέψη για την ενοποίηση όλης της πραγματικότητας, είτε σε αυτή είτε σε κάποια άλλη συμπαντική εποχή είναι βασικά διπλή: υπαρξιακή και εμπειρική. Τέτοια ενότητα είναι σε διαδικασία εμπειρικής πραγματοποίησης εντός της Τριάδας των Τριάδων, αλλά ο βαθμός της φαινομενικής ενεργοποίησης αυτής της τριπλής τριάδας είναι άμεσα ανάλογος με την εξαφάνιση των προσόντων και των ατελειών της πραγματικότητας μέσα στον κόσμο. Αλλά η συνολική ολοκλήρωση της πραγματικότητας είναι απροσδιόριστα και αιώνια και υπαρξιακά παρούσα στην Τριάδα του Παραδείσου, εντός της οποίας, σε αυτή τη συμπαντική στιγμή, η άπειρη πραγματικότητα είναι απόλυτα ενοποιημένη.
(1174.1) 106:9.5 Το παράδοξο που δημιουργήθηκε από τις εμπειρικές και υπαρξιακές απόψεις είναι αναπόφευκτο και στηρίζεται εν μέρει στο γεγονός ότι η Τριάδα του Παραδείσου και η Τριάδα των Τριάδων είναι κάθε μια μία αιώνια σχέση την οποία οι θνητοί μπορούν να διακρίνουν μόνο σαν χρονοχωρική σχετικότητα. Η ανθρώπινη σκέψη της σταδιακής εμπειρικής ενεργοποίησης της Τριάδας των Τριάδων – η χρονική άποψη – πρέπει να συμπληρωθεί από το πρόσθετο αξίωμα ότι αυτή είναι ήδη μια πραγματοποίηση – η άποψη της αιωνιότητας. Αλλά πώς μπορούν να εναρμονιστούν αυτές οι δυο απόψεις; Στους πεπερασμένους θνητούς προτείνουμε την αποδοχή της αλήθειας ότι Τριάδα του Παραδείσου είναι η υπαρξιακή ενοποίηση του απείρου και η ανικανότητα να παρακολουθήσετε την παρουσία και την ολοκληρωμένη εκδήλωση της εμπειρικής Τριάδας των Τριάδων οφείλεται εν μέρει σε αμοιβαία διαστροφή εξαιτίας των:
(1174.2) 106:9.6 1. Της περιορισμένης ανθρώπινης θεώρησης, της ανικανότητας να αντιληφθεί τη σκέψη της απροσδιόριστης αιωνιότητας.
(1174.3) 106:9.7 2. Της ατελούς ανθρώπινης κατάστασης, της απόστασής της από το απόλυτο επίπεδο των εμπειρικών.
(1174.4) 106:9.8 3. Του σκοπού της ανθρώπινης ύπαρξης, του γεγονότος ότι η ανθρωπότητα είναι προορισμένη να εξελιχθεί με την τεχνική της εμπειρίας και, επομένως, πρέπει εμφύτως και ουσιωδώς να εξαρτάται από την εμπειρία.
(1174.5) 106:9.9 Ο Συμπαντικός Πατέρας στην Τριάδα του Παραδείσου είναι το ΕΙΜΑΙ της Τριάδας των Τριάδων και η αποτυχία να βιώσετε τον Πατέρα σαν άπειρο οφείλεται στους πεπερασμένους περιορισμούς. Η σκέψη του υπαρξιακού, μοναχικού, προ-Τριαδικού ανέφικτου ΕΙΜΑΙ και το αξίωμα του εμπειρικού μετά-Τριαδικού των Τριάδων και εφικτού ΕΙΜΑΙ είναι μια και η αυτή υπόθεση. Καμία πραγματική αλλαγή δεν συνέβη στο Άπειρο. Όλη η φαινομενική ανάπτυξη οφείλεται στις αυξημένες ικανότητες για αποδοχή της πραγματικότητας και για κοσμική εκτίμηση.
(1174.6) 106:9.10 Το ΕΙΜΑΙ, στην τελική ανάλυση, πρέπει να υπάρχει πριν από κάθε ύπαρξη και μετά από κάθε εμπειρία. Αν και αυτές οι ιδέες πιθανόν να μην διαφωτίζουν τα παράδοξα της αιωνιότητας και του απείρου στον ανθρώπινο νου, πρέπει τουλάχιστον να παρακινήσουν τέτοιες πεπερασμένες διάνοιες να αγωνιστούν εκ νέου με αυτά τα προβλήματα που δεν λήγουν ποτέ, προβλήματα που θα συνεχίσουν να σας διεγείρουν την περιέργεια για το Σάλβιγκτον και αργότερα σαν τελειωτές και παραπάνω, σε όλο το ατελεύτητο μέλλον της αιώνιας σταδιοδρομίας σας στα ευρέως εκτεταμένα σύμπαντα.
(1174.7) 106:9.11 Νωρίτερα ή αργότερα όλες οι συμπαντικές προσωπικότητες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η τελική αναζήτηση της αιωνιότητας είναι η ατελείωτη εξερεύνηση του απείρου, το χωρίς τέλος ταξίδι της ανακάλυψης μέσα στην απολυτότητα της Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Νωρίτερα ή αργότερα θα συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι η ανάπτυξη κάθε δημιουργήματος είναι ανάλογη της ταύτισής του με τον Πατέρα. Καταλήγουμε στην κατανόηση ότι το να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού είναι το αιώνιο διαβατήριο για την ατελείωτη δυνατότητα του ίδιου του απείρου. Οι θνητοί κάποτε θα αντιληφθούν ότι η επιτυχία στην αναζήτηση του Απείρου είναι άμεσα ανάλογη προς την επίτευξη της ομοιότητας προς τον Πατέρα, και ότι σε αυτή τη συμπαντική εποχή οι πραγματικότητες του Πατέρα αποκαλύπτονται μέσα από τις ιδιότητες του θείου. Και αυτές οι θεϊκές ιδιότητες προσαρτώνται προσωπικά στα συμπαντικά δημιουργήματα με το να βιώνουν την εμπειρία ζώντας με θεϊκό τρόπο, και ζώντας με θεϊκό τρόπο σημαίνει στην πράξη, να ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
(1175.1) 106:9.12 Για τις υλικές, εξελικτικές, πεπερασμένες υπάρξεις, μια ζωή που στηρίζεται στο να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα οδηγεί κατ’ ευθείαν στην επίτευξη πνευματικής ανωτερότητας στην προσωπική αρένα και φέρνει αυτές τις υπάρξεις ένα βήμα κοντύτερα στην κατανόηση του Απείρου-Πατέρα. Μια τέτοια ζωή με τον Πατέρα στηρίζεται στην αλήθεια, στην ευαισθησία για την ομορφιά και κυριαρχείται από την καλοσύνη. Ένα τέτοιο πρόσωπο που γνωρίζει το Θεό φωτίζεται εσωτερικά από τη λατρεία και εξωτερικά είναι αφιερωμένο στην ολόκαρδη υπηρέτηση της συμπαντικής αδελφότητας όλων των προσωπικοτήτων, μια εξυπηρετική φροντίδα η οποία είναι γεμάτη από έλεος και υποκινείται από την αγάπη, ενώ όλες αυτές οι ιδιότητες της ζωής ενοποιούνται στην εξελισσόμενη προσωπικότητα στα παντοτινά-ανερχόμενα επίπεδα της κοσμικής σοφίας, αυτοπραγμάτωσης, εύρεσης του Θεού και λατρείας του Πατέρα.
(1175.2) 106:9.13 [Παρουσιάστηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
(1176.1) 107:0.1 Παρά το γεγονός ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι προσωπικά κάτοικος του Παραδείσου, σ’ αυτό καθ’ εαυτό το κέντρο των συμπάντων, είναι, επίσης, ουσιαστικά παρών στους κόσμους του διαστήματος, στο νου των αμέτρητων παιδιών του, του χρόνου, αφού κατοικεί εντός τους ως οι Ελεγκτές των Μυστηρίων. Ο αιώνιος Πατέρας είναι την ίδια ακριβώς στιγμή εντελώς απομακρυσμένος από, αλλά και απόλυτα στενά συνδεδεμένος με, τους πλανητικούς, θνητούς υιούς του.
(1176.2) 107:0.2 Οι Προσαρμοστές είναι η υλοποίηση της αγάπης του Πατέρα που πραγματώνεται στις ψυχές των ανθρώπων. Είναι η γνήσια υπόσχεση της αιώνιας πορείας του ανθρώπου, κλεισμένη μέσα στο θνητό νου. Είναι η ουσία της τελειοποιημένης, τελικιστικής προσωπικότητας του ανθρώπου, της οποίας ο άνθρωπος μπορεί να πάρει μία πρόγευση μέσα στο χρόνο καθώς προοδευτικά κατακτά τη θεία τεχνική της επίτευξης της πραγματοποίησης της βούλησης του Πατέρα, βήμα με βήμα, δια της ανέλιξης από σύμπαν σε σύμπαν, μέχρις ότου πραγματικά φθάνει στη θεία παρουσία του εν Παραδείσω Πατέρα του.
(1176.3) 107:0.3 Ο Θεός, έχοντας δώσει στον άνθρωπο την εντολή να γίνει τέλειος, όπως ακριβώς Εκείνος είναι τέλειος, κατήλθε ως ο Προσαρμοστής για να γίνει ο εμπειρικός σύντροφος του ανθρώπου στην επίτευξη του αιώνιου πεπρωμένου, που με τον τρόπο αυτό έχει ορισθεί. Το κλάσμα του Θεού που ενοικεί το νου του ανθρώπου αποτελεί την απόλυτη και απεριόριστη διασφάλιση του ότι ο άνθρωπος μπορεί να βρει τον Πατέρα του Σύμπαντος συνδεόμενος με τον θείο αυτό Προσαρμοστή, ο οποίος ήλθε από τον Θεό για να βρει τον άνθρωπο και να τον καταστήσει υιό του Θεού, ακόμη και κατά την εποχή της σάρκας.
(1176.4) 107:0.4 Όποιος θνητός έχει δει ένα Δημιουργό Υιό, έχει δει τον Πατέρα του Σύμπαντος και εκείνος που ενοικήθηκε από ένα θείο Προσαρμοστή, ενοικήθηκε από τον Πατέρα του Σύμπαντος. Κάθε θνητός που συνειδητά, ή ασυνείδητα ακολουθεί την καθοδήγηση του κατοικούντος εντός του Προσαρμοστή του, ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η συνειδητοποίηση της παρουσίας του Προσαρμοστή αποτελεί συνειδητοποίηση της παρουσίας του Θεού. Η αιώνια συγχώνευση του Προσαρμοστή με την εξελικτική ψυχή του ανθρώπου είναι η ουσιαστική εμπειρία της αιώνιας ένωσης με τον Θεό, ως μία συμπαντική σχέση με το Θείο.
(1176.5) 107:0.5 Είναι ο Προσαρμοστής εκείνος ο οποίος δημιουργεί εντός του ανθρώπου τον ακόρεστο εκείνο πόθο και την άσβεστη λαχτάρα να γίνει σαν το Θεό, να κατακτήσει τον Παράδεισο και εκεί, εμπρός στο πραγματικό πρόσωπο της Θεότητας να λατρέψει την άπειρη πηγή του θείου δώρου. Ο Προσαρμοστής είναι η ζώσα παρουσία η οποία ουσιαστικά συνδέει τον θνητό υιό με τον Παραδείσιο Πατέρα και τον έλκει ολοένα πιο κοντά στον Πατέρα. Ο Προσαρμοστής είναι η αντισταθμιστική μας εξίσωση της πελώριας συμπαντικής τάσης, η οποία δημιουργείται από την απόσταση της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό και από το βαθμό της μεροληψίας του εν αντιθέσει προς τη συμπαντικότητα του αιώνιου Πατέρα.
(1176.6) 107:0.6 Ο Προσαρμοστής είναι η απόλυτη ουσία μιας άπειρης ύπαρξης, κλεισμένης στο νου ενός πεπερασμένου πλάσματος, η οποία, αναλόγως της επιλογής του συγκεκριμένου θνητού, μπορεί τελικά να ολοκληρώσει την προσωρινή αυτή ένωση του Θεού και του ανθρώπου και πραγματικά να δραστηριοποιήσει μία νέα τάξη υπάρξεων για την αιώνια συμπαντική υπηρεσία. Ο Προσαρμοστής είναι η θεία συμπαντική πραγματικότητα η οποία υλοποιεί το γεγονός ότι ο Θεός Είναι ο Πατέρας του ανθρώπου. Ο Προσαρμοστής είναι η αλάθητη κοσμική πυξίδα του ανθρώπου, πάντα και αλάνθαστα να δείχνει στην ψυχή το δρόμο για το Θεό.
(1177.1) 107:0.7 Στους Εξελικτικούς κόσμους, τα αυτόβουλα πλάσματα περνούν από τρία γενικά εξελικτικά στάδια ύπαρξης: Από την άφιξη του Προσαρμοστή στην σχετική πλήρη ανάπτυξη, στην ηλικία των είκοσι περίπου χρόνων της Ουράντια, οι Ελεγκτές προσδιορίζονται ορισμένες φορές ως Μεταβολείς της Σκέψης. Από την εποχή αυτή, ως την κατάκτηση της ηλικίας της σύνεσης, στα σαράντα περίπου, οι Ελεγκτές των Μυστηρίων ονομάζονται Προσαρμοστές της Σκέψης. Από την κατάκτηση της σύνεσης ως την απελευθέρωση από τη σάρκα, συχνά αναφέρονται ως Ελεγκτές της Σκέψης. Οι τρεις αυτές φάσεις της θνητής ζωής δεν έχουν καμία σχέση με τα τρία στάδια της προόδου του Προσαρμοστή στην αναπαραγωγή του νου και την εξέλιξη της ψυχής.
(1177.2) 107:1.1 Εφ’ όσον οι Προσαρμοστές της Σκέψης έχουν την ουσία της αρχέτυπης Θεότητας, ουδείς μπορεί να αναλάβει να μιλήσει έγκυρα για τη φύση και την προέλευσή τους. Μπορώ μόνο να σας μιλήσω για τις παραδόσεις του Σάλβινγκτον και τις πεποιθήσεις της Ουβέρσα. Μπορώ μόνο να εξηγήσω πώς εμείς θεωρούμε αυτούς τους Ελεγκτές των Μυστηρίων και τις σχετικές με αυτούς οντότητες στο μέγα σύμπαν.
(1177.3) 107:1.2 Αν και υπάρχουν διαφορετικές απόψεις όσον αφορά στον τρόπο της επιφοίτησης των Προσαρμοστών της Σκέψης, δεν υπάρχουν διαφορές τέτοιες πάνω στην προέλευσή τους., Όλοι συμφωνούν ότι προέρχονται κατ΄ ευθείαν από τον Πατέρα του Σύμπαντος, την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Δεν πρόκειται για πλάσματα που δημιουργήθηκαν. Είναι κλασματοποιημένες οντότητες οι οποίες συνιστούν την έμπρακτη παρουσία του άπειρου Θεού. Μαζί με τους πολλούς, μη αποκαλυφθέντες συνεργάτες τους, οι Προσαρμοστές είναι το αδιάλυτο και ασυγκέραστο θείο, τα απεριόριστα και μη αποδυναμωμένα μέρη της Θεότητας. Προέρχονται από το Θεό και απ’ όσο μπορούμε να διακρίνουμε, είναι ο Θεός.
(1177.4) 107:1.3 Όσον αφορά στο χρόνο κατά τον οποίο αρχίζουν να γίνονται ξεχωριστές υπάρξεις, μακράν του απολύτου της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, δεν τον γνωρίζουμε. Ούτε γνωρίζουμε τον αριθμό τους. Γνωρίζουμε ελάχιστα σχετικά με την πορεία τους μέχρις ότου φθάσουν στους πλανήτες του χρόνου για ενοικήσουν το νου των ανθρώπων, αλλά από τη την ώρα αυτή, είμαστε λίγο-πολύ εξοικειωμένοι με την κοσμική τους πρόοδο μέχρι, και περιλαμβάνοντας, την ολοκλήρωση του τρισυπόστατου προορισμού τους: κατάκτηση της προσωπικότητας δια της συγχώνευσης με έναν θνητό ανερχόμενο, κατάκτηση της προσωπικότητας με εντολή του Πατέρα του Σύμπαντος, ή αποδέσμευση από τα γνωστά καθήκοντα των Προσαρμοστών της Σκέψης.
(1177.5) 107:1.4 Αν και δεν το γνωρίζουμε, υποθέτουμε ότι οι Προσαρμοστές εξατομικεύονται διαρκώς καθώς διευρύνεται το σύμπαν και καθώς οι υποψήφιοι για συγχώνευση δια του Προσαρμοστή αυξάνουν σε αριθμούς. Μπορεί όμως να είναι εξ ίσου πιθανό να σφάλλουμε προσπαθώντας να ορίσουμε ένα αριθμητικό μέγεθος για τους Προσαρμοστές. Όπως ο ίδιος ο Θεός, οι κλασματοποιήσεις αυτές της απροσμέτρητης φύσης του μπορεί να είναι, υπαρξιακά, άπειρες.
(1177.6) 107:1.5 Η τεχνική προέλευσης των Προσαρμοστών της Σκέψης είναι μία από τις μη αποκαλυφθείσες λειτουργίες του Πατέρα του Σύμπαντος. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι κανείς από τους άλλους συνεργάτες της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου έχει οτιδήποτε να κάνει με την παραγωγή των κλασμάτων του Πατέρα. Οι Προσαρμοστές είναι απλά και αιώνια τα θεία δώρα. Είναι του Θεού και από τον Θεό και είναι όπως ο Θεός.
(1177.7) 107:1.6 Στη σχέση τους με τα συγχωνευόμενα πλάσματα αποκαλύπτουν μία ουράνια αγάπη και μία πνευματική λειτουργία που βαθιά επιβεβαιώνει τη δήλωση ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Υπάρχουν, όμως, πολλά τα οποία λαμβάνουν χώρα πέραν της υπερβατικής αυτής λειτουργίας που δεν έχει αποκαλυφθεί ποτέ στους θνητούς της Ουράντια. Ούτε κατανοούμε πλήρως τι ακριβώς συμβαίνει πραγματικά, όταν ο Πατέρας του Σύμπαντος δίνει τον εαυτό του ώστε να γίνει μέρος της προσωπικότητας ενός πλάσματος του χρόνου. Ούτε η ανελικτική πρόοδος των Παραδείσιων τελικιστών έχει ως τώρα αποκαλύψει τις πλήρεις δυνατότητες οι οποίες εγγενώς υπάρχουν σ’ αυτή την ουράνια συνάφεια του ανθρώπου και του Θεού. Σε τελική ανάλυση, τα κλάσματα του Πατέρα πρέπει να είναι το δώρο του απόλυτου Θεού στα πλάσματα εκείνα το πεπρωμένο των οποίων περικλείει την δυνατότητα της κατάκτηση Του Θεού ως απόλυτου.
(1178.1) 107:1.7 Όπως ο Πατέρας του Σύμπαντος κερματίζει την προ-ατομική Θεία του φύση, έτσι και το Άπειρο Πνεύμα εξατομικεύει τμήματα του προ-διανοητικού του πνεύματος για να ενοικήσουν και ουσιαστικά να συγχωνευθούν με τις εξελικτικές ψυχές των διασωθέντων θνητών της συγχωνευόμενης δια του πνεύματος σειράς. Η φύση, ωστόσο, του Αιώνιου Υιού δεν κλασματοποιείται με τον τρόπο αυτό. Το πνεύμα του Πρωταρχικού Υιού, είτε διαχέεται, είτε είναι ξεχωριστά προσωπικό. Τα δια του Υιού συγχωνευόμενα πλάσματα ενοποιούνται με τις εξατομικευμένες επιφοιτήσεις του Δημιουργού Υιού του Αιώνιου Υιού.
(1178.2) 107:2.1 Οι Προσαρμοστές ταξινομούνται ως παρθενικές οντότητες και όλοι προορίζονται να γίνουν είτε αποδεσμευμένοι, είτε συγχωνευμένοι, είτε Εξατομικευμένοι Ελεγκτές. Συμπεραίνουμε ότι υπάρχουν επτά τάξεις Προσαρμοστών της Σκέψης, αν και δεν κατανοούμε απολύτως τις υποδιαιρέσεις αυτές. Συχνά αναφερόμεθα στις διάφορες τάξεις, ως εξής:
(1178.3) 107:2.2 1. Παρθενικοί Προσαρμοστές, εκείνοι που υπηρετούν στην αρχική τους αποστολή στο νου των εξελικτικών υποψήφιων για την αιώνια σωτηρία. Οι Ελεγκτές των Μυστηρίων είναι αιώνια όμοιοι σε θεία φύση. Είναι, επίσης, όμοιοι σε εμπειρική φύση, καθώς φεύγουν πρώτοι από τον Ντιβίνινγκτον. Η μετέπειτα εμπειρική διαφοροποίηση είναι αποτέλεσμα ουσιαστικής εμπειρίας στη λειτουργία του σύμπαντος.
(1178.4) 107:2.3 2. Προηγμένοι Προσαρμοστές, εκείνοι οι οποίοι έχουν υπηρετήσει μία, ή περισσότερες περιόδους με αυτόβουλα πλάσματα σε κόσμους όπου η τελική συγχώνευση λαμβάνει χώρα μεταξύ της ταυτότητας ενός πλάσματος του χρόνου και ενός εξατομικευμένου τμήματος του πνεύματος της εκδήλωσης του τοπικού σύμπαντος της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.
(1178.5) 107:2.4 3. Υπέρτατοι Προσαρμοστές, οι Ελεγκτές εκείνοι οι οποίοι έχουν υπηρετήσει στο εγχείρημα του χρόνου στους εξελικτικούς κόσμους, αλλά που οι ανθρώπινοι σύντροφοι των οποίων, για κάποιο λόγο, αρνήθηκαν την αιώνια συγχώνευση, καθώς και εκείνοι οι οποίοι ακολούθως ανέλαβαν άλλα εγχειρήματα σε άλλους θνητούς, σε άλλους εξελισσόμενους κόσμους. Ένας υπέρτατος Προσαρμοστής, αν και όχι περισσότερο θείος από έναν παρθενικό Ελεγκτή, έχει μεγαλύτερη εμπειρία, μπορεί να κάνει πράγματα στον ανθρώπινο νου τα οποία ένας λιγότερο έμπειρος Προσαρμοστής δεν θα μπορούσε.
(1178.6) 107:2.5 4. Χαμένοι Προσαρμοστές. Εδώ γίνεται ένα ρήγμα στις προσπάθειές μας να παρακολουθήσουμε την πορεία των Ελεγκτών των Μυστηρίων. Υπάρχει ένα τέταρτο στάδιο υπηρεσίας για την οποία δεν είμαστε βέβαιοι. Οι Μελχισεδέκ διδάσκουν ότι οι Προσαρμοστές του τέταρτου σταδίου αναλαμβάνουν απομακρυσμένες αποστολές, περιπλανώμενοι στο σύμπαν των συμπάντων. Οι Μοναχικοί Αγγελιαφόροι τείνουν να πιστεύουν ότι είναι ενωμένοι με την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο, απολαμβάνοντας μία περίοδο αναζωογονητικής συνεργασίας με τον ίδιο τον Πατέρα. Και είναι απολύτως εφικτό το ότι ένας Προσαρμοστής μπορεί να περιπλανάται στο μέγα σύμπαν ταυτόχρονα με το να είναι ενωμένος με τον πανταχού παρόντα Πατέρα.
(1178.7) 107:2.6 5. Αποδεσμευμένοι Προσαρμοστές, οι Ελεγκτές εκείνοι των Μυστηρίων οι οποίοι έχουν για πάντα αποδεσμευθεί από την υπηρεσία του χρόνου για τους θνητούς των εξελισσόμενων σφαιρών. Ποιες μπορεί να είναι οι λειτουργίες τους, δεν το γνωρίζουμε.
(1179.1) 107:2.7 6. Συγχωνευμένοι Προσαρμοστές – τελικιστές – εκείνοι οι οποίοι έγιναν ένα με τα ανερχόμενα πλάσματα των υπερσυμπάντων, οι σύντροφοι στην αιωνιότητα των ανερχομένων του χρόνου, του Παραδείσιου Σώματος της Τελικότητας. Οι Προσαρμοστές της Σκέψης που αρχικά συγχωνεύθηκαν με ανερχόμενους θνητούς του χρόνου και που μαζί με τέτοιους διασωθέντες θνητούς έχουν καταχωρηθεί μέσα και έξω από τον Ασέντινγκτον. Ακολουθούν την πορεία των ανελισσομένων υπάρξεων. Μόλις γίνει η συγχώνευση με την ανερχόμενη, εξελικτική ψυχή, φαίνεται ότι ο Προσαρμοστής μεταφέρεται από το απόλυτο υπαρξιακό επίπεδο του σύμπαντος, στο πεπερασμένο εμπειρικό επίπεδο της λειτουργικής συνεργασίας με μία ανερχόμενη προσωπικότητα. Ενώ διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά της οντότητας της θείας φύσης, ο συγχωνευμένος Προσαρμοστής συνδέεται ακατάλυτα με την ανελικτική πορεία ενός διασωζόμενου θνητού.
(1179.2) 107:2.8 7. Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές, εκείνοι οι οποίοι υπηρέτησαν με τους; Ενσαρκωθέντες Παραδείσιους Υιούς, μαζί με πολλούς οι οποίοι έχουν επιτύχει ασυνήθιστες διακρίσεις κατά τη θνητή τους ενοίκηση, αλλά που τα άτομα με τα οποία επρόκειτο να συγχωνευθούν1 [220] αρνήθηκαν τη διάσωση. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι τέτοιοι Προσαρμοστές εξατομικεύονται καθ’ υπόδειξη των Αρχαίων των Ημερών του υπερσύμπαντος της αποστολής τους.
(1179.3) 107:2.9 Υπάρχουν πολλοί τρόποι σύμφωνα με τους οποίους τα μυστηριώδη αυτά κλάσματα του Θεού μπορούν να ταξινομηθούν: Σύμφωνα με τη συμπαντική αποστολή, αναλόγως της επιτυχίας τους στην ενοίκηση ενός συγκεκριμένου θνητού, ή ακόμη, αναλόγως της φυλετικής προέλευσης των υποψήφιων για συγχώνευση θνητών.
(1179.4) 107:3.1 Όλες οι συμπαντικές δραστηριότητες που σχετίζονται με τη μεταφορά, τη διαχείριση, την κατεύθυνση και την επιστροφή των Ελεγκτών των Μυστηρίων από υπηρεσία σε όλα τα επτά υπερσύμπαντα φαίνονται να επικεντρώνονται στην καθαγιασμένη σφαίρα του Ντιβίνινγκτον. Εξ όσων γνωρίζουμε, κανείς εκτός των Προσαρμοστών καθώς και των άλλων οντοτήτων του Πατέρα δεν έχει υπάρξει σ’ αυτή τη σφαίρα. Φαίνεται πιθανό ότι πολυάριθμες, μη αποκαλυφθείσες προ-ατομικές οντότητες μοιράζονται τον Ντιβίνινγκτον, σαν πλανήτη-πατρίδα με τους Προσαρμοστές. Εικάζουμε ότι οι συντροφικές αυτές οντότητες μπορεί κατά κάποιο τρόπο να συνδέονται με την παρούσα και τη μελλοντική λειτουργία των Ελεγκτών των Μυστηρίων. Αλλά στην πραγματικότητα δεν το γνωρίζουμε.
(1179.5) 107:3.2 Όταν οι Προσαρμοστές της Σκέψης επιστρέφουν στον Πατέρα, γυρίζουν πίσω στον κόσμο της υποτιθέμενης προέλευσής τους, τον Ντιβίνινγκτον. Και πιθανόν, ως μέρος της εμπειρίας αυτής, υπάρχει ουσιαστική επαφή με την εν Παραδείσω προσωπικότητα του Πατέρα, όπως επίσης και με την εξειδικευμένη εκδήλωση της θείας φύσης του Πατέρα η οποία αναφέρεται ότι βρίσκεται σ’ αυτή την μυστική σφαίρα.
(1179.6) 107:3.3 Αν και γνωρίζουμε κάτι για όλες τις επτά μυστικές σφαίρες του Παραδείσου, γνωρίζουμε λιγότερα για τον Ντιβίνινγκτον απ’ όσα για τις άλλες. Οι υπάρξεις ανώτερης πνευματικής κατηγορίας λαμβάνουν τρεις μόνο θείες προσταγές και αυτές είναι:
(1179.7) 107:3.4 1. Πάντα να δείχνουν τον προσήκοντα σεβασμό στις εμπειρίες και τις ιδιότητες των αρχαιοτέρων και ανωτέρων τους.
(1179.8) 107:3.5 2. Πάντα να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους περιορισμούς και την απειρία των νεωτέρων και υποδεεστέρων τους.
(1179.9) 107:3.6 3. Ποτέ να μην επιχειρούν προσεδάφιση στις ακτές του Ντιβίνινγκτον.
(1179.10) 107:3.7 Έχω συχνά σκεφθεί ότι θα ήταν εντελώς άχρηστο για μένα να πάω στον Ντιβίνινγκτον. Θα ήμουν, πιθανόν, ανίκανος να δω οποιαδήποτε από τις υπάρξεις που κατοικούν εκεί, εκτός τέτοιων, όπως οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές και τους έχω δει αλλού. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν υπάρχει τίποτα στον Ντιβίνινγκτον πραγματικής αξίας, ή ωφελιμότητας για μένα, τίποτα ουσιαστικό για την ανάπτυξη και την εξέλιξή μου, διαφορετικά δεν θα μου είχε απαγορευθεί να πάω εκεί.
(1180.1) 107:3.8 Εφ’ όσον λίγα, ή τίποτα δεν μπορούμε να μάθουμε για τη φύση και την προέλευση των Προσαρμοστών από τον Ντιβίνινγκτον, είμαστε υποχρεωμένοι να συγκεντρώσουμε πληροφορίες από χίλιες και μία διαφορετικές πηγές και είναι αναγκαίο να συναθροίσουμε, να συνδέσουμε και να συσχετίσουμε τα συσσωρευμένα δεδομένα ώστε μία τέτοια γνώση να μπορέσει να δώσει πληροφορίες.
(1180.2) 107:3.9 Η ανδρεία και η σύνεση που επιδεικνύεται από τους Προσαρμοστές της Σκέψης δηλοί ότι έχουν υποστεί μία εκπαίδευση τρομακτικής έκτασης και εμβέλειας. Εφ’ όσον δεν είναι προσωπικότητες, η εκπαίδευση αυτή πρέπει να έχει παρασχεθεί στα εκπαιδευτικά ιδρύματα του Ντιβίνινγκτον. Οι μοναδικοί Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές αποτελούν αναμφίβολα το προσωπικό των εκπαιδευτικών σχολών του Ντιβίνινγκτον. Και πραγματικά γνωρίζουμε ότι σ’ αυτό το κεντρικό, εποπτικό σώμα προΐσταται ο επί του παρόντος Εξατομικευμένος Προσαρμοστής του πρώτου Παραδείσιου Υιού της τάξης των Μιχαήλ, για να ολοκληρώσει την επτάπτυχη επιφοίτησή του στις φυλές και τους λαούς των κόσμων του σύμπαντός του.
(1180.3) 107:3.10 Γνωρίζουμε πράγματι ελάχιστα πάνω στους μη-εξατομικευμένους Προσαρμοστές. Ερχόμαστε σε επαφή και επικοινωνούμε μόνο με τις εξατομικευμένες τάξεις. Αυτοί βαπτίζονται στον Ντιβίνινγκτον και είναι πάντα γνωστοί με το όνομα και όχι με τον αριθμό τους. Οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές διαμένουν πάντα στον Ντιβίνινγκτον. Αυτή η ιερή σφαίρα είναι η πατρίδα τους. Φεύγουν από την κατοικία αυτή μόνο σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα του Σύμπαντος. Ελάχιστοι βρίσκονται στους χώρους των τοπικών συμπάντων, αλλά μεγαλύτεροι αριθμοί είναι παρόντες στο κεντρικό σύμπαν.
(1180.4) 107:4.1 Το να πούμε ότι ένας Προσαρμοστής της Σκέψης είναι θείος, σημαίνει απλά να αναγνωρίσουμε τη φύση της προέλευσής του. Είναι εξαιρετικά πιθανό ότι μία τέλεια καθαρότητα του θείου περιλαμβάνει την ουσία του δυναμικού όλων των χαρακτηριστικών της Θεότητας τα οποία μπορούν να χωρέσουν μέσα σ’ ένα τέτοιο κλάσμα της απόλυτης ουσίας της συμπαντικής παρουσίας του αιώνιου και άπειρου Πατέρα του Παραδείσου.
(1180.5) 107:4.2 Η πραγματική απαρχή του Προσαρμοστή πρέπει να είναι άπειρη και, πριν την συγχώνευση με την αθάνατη ψυχή ενός εξελισσόμενου θνητού, η ύπαρξη του Προσαρμοστή πρέπει να αγγίζει το απόλυτο. Οι Προσαρμοστές δεν είναι απόλυτοι με τη συμπαντική έννοια, με την έννοια της Θεότητας, αλλά είναι πιθανόν πραγματικά απόλυτοι μέσα στις δυνατότητες της κλασματικής τους φύσης. Είναι περιορισμένοι ως προς τη συμπαντικότητα, αλλά όχι ως προς τη φύση. Είναι περιορισμένοι ως προς την επέκταση, αλλά ως προς την ένταση των εννοιών, των αξιών και της πραγματικότητας είναι απόλυτοι. Για το λόγο αυτό, πολλές φορές ονομάζουμε τα θεία δώρα ως τα περιορισμένα απόλυτα κλάσματα του Πατέρα.
(1180.6) 107:4.3 Ουδείς Προσαρμοστής απίστησε ποτέ απέναντι στον Πατέρα του Παραδείσου. Οι κατώτερες τάξεις των εξατομικευμένων πλασμάτων μπορεί, ορισμένες φορές, να πρέπει να αντιμάχονται άπιστους συντρόφους, αλλά ποτέ οι Προσαρμοστές. Είναι υπέρτατοι και αλάθητοι στην ουράνια σφαίρα τους της υπηρεσίας επί των πλασμάτων και της συμπαντικής λειτουργίας.
(1180.7) 107:4.4 Οι Μη-εξατομικευμένοι Προσαρμοστές είναι ορατοί μόνο από τους Εξατομικευμένους Προσαρμοστές. Η τάξη μου, των Μοναχικών Αγγελιαφόρων, μαζί με τα Εμπνευσμένα Πνεύματα της Τριάδας, μπορούν να ανιχνεύσουν την παρουσία των Προσαρμοστών μέσω πνευματικών αντιδραστικών φαινομένων. Ακόμη και τα σεραφείμ μπορούν, ορισμένες φορές, να διακρίνουν την πνευματική φωτοβολία που υποτίθεται ότι συνδέεται με την παρουσία των Ελεγκτών στον υλικό νου των ανθρώπων. Ουδείς από εμάς, όμως, μπορεί στ’ αλήθεια να διακρίνει την πραγματική παρουσία των Προσαρμοστών, όχι πριν εξατομικευθούν, αν και η φύση τους μπορεί να γίνει αντιληπτή συνενούμενη με τις συγχωνευθείσες προσωπικότητες των ανερχομένων θνητών από τους εξελικτικούς κόσμους. Η συμπαντική αφάνεια των Προσαρμοστών δηλοί κατάφωρα την υψηλή και αποκλειστική θεία προέλευση και φύση τους.
(1181.1) 107:4.5 Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό φως, μία πνευματική φωτοβολία, η οποία συνοδεύει την θεία αυτή παρουσία και που έχει γενικά συνδεθεί με τους Προσαρμοστές της Σκέψης. Στο σύμπαν του Νέβαδον η Παραδείσια αυτή φωτοβολία είναι ευρύτατα γνωστή ως το «καθοδηγητικό φως». Στην Ουβέρσα αποκαλείται «το φως της ζωής.» Στην Ουράντια το φαινόμενο αυτό έχει αναφερθεί ορισμένες φορές ως «το αληθές φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο ο οποίος έρχεται στον κόσμο.»
(1181.2) 107:4.6 Σε όλα τα πλάσματα που έφθασαν στον Πατέρα του Σύμπαντος οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές της Σκέψης είναι ορατοί. Οι Προσαρμοστές όλων των σταδίων, μαζί με άλλες υπάρξεις, οντότητες, πνεύματα, προσωπικότητες και πνευματικές εκδηλώσεις, είναι πάντα ευδιάκριτοι στις Υπέρτατες αυτές Προσωπικότητες-Δημιουργούς, οι οποίες προέρχονται από τις Θεότητες του Παραδείσου και προεδρεύουν στις μείζονες κυβερνήσεις του μεγάλου σύμπαντος.
(1181.3) 107:4.7 Μπορείτε πραγματικά να αντιληφθείτε την αληθινή σημασία της ενοίκησης του Προσαρμοστή; Μπορείτε πραγματικά να εμβαθύνετε στο τι σημαίνει το να έχετε ένα απόλυτο κλάσμα της απόλυτης και άπειρης Θεότητας, του Πατέρα του Σύμπαντος, να κατοικεί εντός σας και να συγχωνεύεται με την πεπερασμένη, θνητή σας φύση; Όταν ένας θνητός άνθρωπος συγχωνεύεται με ένα πραγματικό κλάσμα της εμπειρικής Αιτίας ολόκληρου του κόσμου, δεν μπορεί ποτέ να τεθεί όριο στο πεπρωμένο μιας τέτοιας ανεπανάληπτης και πέραν της φαντασίας σύνδεσης.2 [221] Στην αιωνιότητα, ο άνθρωπος θα ανακαλύψει όχι μόνο το άπειρο της αντικειμενικής Θεότητας, αλλά επίσης την ατέλειωτη δυνατότητα του εξατομικευμένου κλάσματος αυτού του ίδιου του Θεού. Πάντα ο Προσαρμοστής θα αποκαλύπτει στη θνητή προσωπικότητα το θαύμα του Θεού και ποτέ δεν μπορεί η ουράνια αυτή αποκάλυψη να τερματισθεί, αφού ο Προσαρμοστής είναι από το Θεό και ως Θεός για τον θνητό άνθρωπο.
(1181.4) 107:5.1 Οι Εξελικτικοί θνητοί τείνουν να αντιμετωπίζουν το νου ως μία κοσμική μεσολάβηση μεταξύ του πνεύματος και της ύλης, διότι αυτή είναι πράγματι η κύρια λειτουργία του νου, όπως μπορείτε να την διακρίνετε. Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους θνητούς να κατανοήσουν ότι οι Προσαρμοστές της Σκέψης διαθέτουν νου, αφού οι Προσαρμοστές είναι κλάσματα του Θεού σ’ ένα απόλυτο επίπεδο πραγματικότητας, το οποίο δεν είναι μόνο προ-ατομικό, αλλά προϋπάρχει επίσης του συνόλου της ενεργειακής και πνευματικής διαίρεσης. Σε ένα μονιστικό3 [222] επίπεδο που προϋπήρχε της ενεργειακής και πνευματικής διαφοροποίησης, δεν θα μπορούσε να υπάρχει μεσολαβητική λειτουργία του νου, εφ’ όσον δεν υπήρχαν αποκλίσεις οι οποίες να απαιτούν μεσολάβηση.
(1181.5) 107:5.2 Αφού οι Προσαρμοστές μπορούν να σχεδιάζουν, να εργάζονται και να αγαπούν πρέπει να διαθέτουν δυνάμεις ατομικότητας, οι οποίες συνυπάρχουν με το νου. Διαθέτουν απεριόριστη ικανότητα να επικοινωνούν μεταξύ τους, δηλαδή, όλες οι μορφές των Ελεγκτών πάνω από τις αρχικές, ή παρθενικές ομάδες. Όσον αφορά στη φύση και τους σκοπούς της ενδοεπικοινωνίας τους, ελάχιστα μπορούμε να αποκαλύψουμε, διότι δεν γνωρίζουμε. Και γνωρίζουμε, επιπλέον, ότι πρέπει να διαθέτουν νου, διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να εξατομικευθούν.
(1181.6) 107:5.3 Η διανοητική ικανότητα των Προσαρμοστών της Σκέψης μοιάζει με τη διανοητική ικανότητα του Πατέρα του Σύμπαντος και του Αιώνιου Υιού – αυτή η οποία είναι προγονική στις διάνοιες του Συνδεδεμένου Δρώντος.
(1181.7) 107:5.4 Ο τύπος του νου ο οποίος αποδίδεται σ’ έναν Προσαρμοστή πρέπει να είναι παρόμοιος με το διανοητικό δώρο πολυάριθμων άλλων τάξεων προ-ατομικών οντοτήτων, οι οποίες με τον ίδιο πιθανόν τρόπο προέρχονται από την Πρώτη γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Παρά το ότι πολλές από τις τάξεις αυτές δεν έχουν αποκαλυφθεί στην Ουράντια, εμφανίζουν όλες διανοητικές ιδιότητες. Είναι επίσης δυνατόν γι’ αυτές τις εξατομικεύσεις της πρωταρχικής Θεότητας να ενοποιούνται με πολυάριθμους εξελισσόμενους τύπους μη-θνητών υπάρξεων, ακόμη και με ένα περιορισμένο αριθμό μη-εξελικτικών υπάρξεων, οι οποίες ανέπτυξαν την ικανότητα για συγχώνευση με τέτοια Θεία κλάσματα.
(1182.1) 107:5.5 Όταν ένας Προσαρμοστής της Σκέψης συγχωνεύεται με την εξελισσόμενη, αθάνατη μοροντιανή ψυχή του διασωζόμενου ανθρώπου, ο νους του Προσαρμοστή μπορεί μόνο να αναγνωρισθεί ως σταθερός πέραν του νου του πλάσματος, μέχρις ότου ο ανερχόμενος θνητός φθάσει στα πνευματικά επίπεδα της συμπαντικής προόδου.
(1182.2) 107:5.6 Μόλις φθάσουν τα επίπεδα των τελικιστών της ανελικτικής εμπειρίας, τα πνεύματα αυτά του έκτου σταδίου φαίνονται ότι μετουσιώνουν κάποιο διανοητικό παράγοντα, ο οποίος αντιπροσωπεύει μία ένωση σε ορισμένες φάσεις των διανοιών του θνητού και του Προσαρμοστή, που είχε προηγούμενα λειτουργήσει ως σύνδεσμος μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης φάσης τέτοιων ανερχομένων προσωπικοτήτων. Η εμπειρική αυτή διανοητική ιδιότητα πιθανόν «ρατσιστικοποιεί» και στη συνέχεια αυξάνει το εμπειρικό χάρισμα της εξελικτικής Θεότητας – του Υπέρτατου Όντος.
(1182.3) 107:6.1 Καθώς οι Προσαρμοστές της Σκέψης απαντώνται στην εμπειρία των πλασμάτων, αποκαλύπτουν την παρουσία και την καθοδήγηση μιας πνευματικής επίδρασης. Ο Προσαρμοστής είναι πράγματι πνεύμα, αληθινό πνεύμα, αλλά ένα πνεύμα «συν.» Δεν καταφέραμε ποτέ να ταξινομήσουμε ικανοποιητικά τους Ελεγκτές των Μυστηρίων. Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα γι’ αυτούς είναι ότι πράγματι μοιάζουν με τον Θεό.
(1182.4) 107:6.2 Ο Προσαρμοστής είναι η δυνατότητα του ανθρώπου για να κατακτήσει την αιωνιότητα. Ο άνθρωπος είναι η δυνατότητα του Προσαρμοστή για να αποκτήσει προσωπικότητα. Οι εξατομικευμένοι Προσαρμοστές σας εργάζονται για να σας πνευματοποιήσουν με την ελπίδα να κάνουν αιώνια την προσωρινή σας ταυτότητα. Οι Προσαρμοστές είναι διαποτισμένοι με την ωραία και δωρίζουσα εαυτήν αγάπη του Πατέρα των πνευμάτων. Αληθινά και θεία σας αγαπούν. Είναι οι έγκλειστοι της πνευματικής ελπίδας, φυλακισμένοι στο νου των ανθρώπων. Λαχταρούν την κατάκτηση του θείου από τις θνητές σας διάνοιες, ώστε να τερματισθεί η μοναξιά τους, ώστε να απελευθερωθούν μαζί σας από τους περιορισμούς της υλικής υπόστασης και τα δεσμά του χρόνου.
(1182.5) 107:6.3 Ο δρόμος σας προς τον Παράδεισο είναι ο δρόμος της πνευματικής κατάκτησης και η φύση του Προσαρμοστή πιστά θα ξεδιπλώσει την αποκάλυψη της πνευματικής φύσης του Πατέρα του Σύμπαντος. Πέραν της προς τον Παράδεισο ανέλιξης και στα μετά-τελικιστικά στάδια της αιώνιας πορείας, ο Προσαρμοστής ίσως μπορέσει να επικοινωνήσει με τον κάποτε ανθρώπινης υπόστασης σύντροφό του σε μία άλλη, εκτός της πνευματικής, λειτουργία. Η ανέλιξη προς τον Παράδεισο, όμως, και η πορεία των τελικιστών συνιστούν τη σχέση μεταξύ του γνωρίζοντος τον Θεό πνευματοποιημένου θνητού και της πνευματικής λειτουργίας του αποκαλύπτοντος τον θεό Προσαρμοστή.
(1182.6) 107:6.4 Γνωρίζουμε ότι οι Προσαρμοστές της Σκέψης είναι πνεύματα, αμιγή πνεύματα, πιθανόν απόλυτα πνεύματα. Ο Προσαρμοστής, ωστόσο, πρέπει επίσης να είναι κάτι περισσότερο από μία αποκλειστικά πνευματική πραγματικότητα. Πέραν της εικαζόμενης διανοητικής ικανότητας, στοιχεία αμιγούς ενέργειας είναι επίσης παρόντα. Αν θυμηθείτε ότι ο θεός είναι η απαρχή της αμιγούς ενέργειας και του αμιγούς πνεύματος, δεν θα είναι δύσκολο να αντιληφθείτε ότι τα κλάσματά του θα ήταν και τα δύο. Είναι γεγονός ότι οι Προσαρμοστές διασχίζουν το διάστημα πάνω στα ακαριαία και συμπαντικά βαρυτικά κυκλώματα του Νησιού του Παραδείσου.
(1182.7) 107:6.5 Το ότι οι Ελεγκτές των Μυστηρίων είναι με τον τρόπο αυτό συνδεδεμένοι με τα υλικά κυκλώματα του σύμπαντος των συμπάντων, είναι, πράγματι, αινιγματικό. Παραμένει, όμως, γεγονός ότι πετούν σαν αστραπή σ’ ολόκληρο το μέγα σύμπαν πάνω στα κυκλώματα υλικής βαρύτητας. Είναι απολύτως πιθανόν ότι μπορούν ακόμη και να διαπεράσουν τα επίπεδα του εξώτερου διαστήματος. Θα μπορούσαν, σίγουρα, να ακολουθήσουν την βαρυτική παρουσία του Παραδείσου μέσα στις περιοχές αυτές, και, παρά το ότι η τάξη της προσωπικότητάς μου μπορεί να διασχίσει τα διανοητικά κυκλώματα του Συνδεδεμένου Δρώντος, επίσης πέραν των ορίων του μεγάλου σύμπαντος, δεν βεβαιωθήκαμε ποτέ ότι ανιχνεύσαμε την παρουσία των Προσαρμοστών στις αχαρτογράφητες περιοχές του εξώτερου διαστήματος.
(1183.1) 107:6.6 Επιπλέον, ενώ οι Προσαρμοστές χρησιμοποιούν τα κυκλώματα υλικής βαρύτητας, δεν εξαρτώνται από αυτά, όπως η υλική δημιουργία. Οι Προσαρμοστές είναι κλάσματα του προπάτορα της βαρύτητας, όχι επακόλουθα της βαρύτητας. Έχουν τμηματοποιηθεί σ’ ένα συμπαντικό επίπεδο ύπαρξης, το οποίο υποθετικά προηγείται της εμφάνισης της βαρύτητας.
(1183.2) 107:6.7 Οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν έχουν περιόδους χαλάρωσης από τη στιγμή της επιφοίτησής τους μέχρι την ημέρα της αποδέσμευσής τους, όπου θα ξεκινήσουν για τον Ντιβίνινγκτον, τη στιγμή του φυσικού θανάτου των θνητών συντρόφων τους. Και εκείνοι οι σύντροφοι των οποίων δεν περνούν από τις πύλες του φυσικού θανάτου, δεν βιώνουν ούτε αυτή την προσωρινή ανάπαυλα. Οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν χρειάζονται πρόσληψη ενέργειας. Είναι οι ίδιοι ενέργεια της ανώτατης και πλέον θείας κατηγορίας.
(1183.3) 107:7.1 Οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν είναι προσωπικότητες, είναι, όμως, αληθινές οντότητες. Είναι πραγματικά και τέλεια εξατομικευμένοι, αν και ποτέ, όσο ενοικούν τους θνητούς, δεν προσωποποιούνται ουσιαστικά. Οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν είναι αληθείς προσωπικότητες, αλλά είναι γνήσιες πραγματικότητες, πραγματικότητες της πλέον αμιγούς τάξης που είναι γνωστή στο σύμπαν των συμπάντων – είναι η θεία παρουσία. Αν και όχι ατομικά, τα θαυμάσια αυτά τμήματα του Πατέρα αναφέρονται κοινώς ως υπάρξεις και ορισμένες φορές, εν όψει των πνευματικών φάσεων της παρούσης λειτουργίας τους επί των θνητών, ως πνευματικές οντότητες.
(1183.4) 107:7.2 Αν οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν είναι προσωπικότητες, οι οποίες διαθέτουν το προνόμιο της ελεύθερης βούλησης και τη δύναμη της επιλογής, πώς τότε μπορούν να επιλέγουν θνητά υποκείμενα και εθελοντικά να ενοικούν τα πλάσματα αυτά των εξελικτικών κόσμων; Αυτό είναι ένα ερώτημα που εύκολα γίνεται, αλλά πιθανότατα καμία ύπαρξη στο σύμπαν των συμπάντων δεν βρήκε ποτέ τη σωστή απάντηση. Ακόμα και η τάξη της προσωπικότητάς μου, οι Μοναχικοί Αγγελιαφόροι, δεν κατανοεί πλήρως το χάρισμα της βούλησης, της επιλογής και της αγάπης σε οντότητες οι οποίες δεν είναι προσωπικές.
(1183.5) 107:7.3 Έχουμε συχνά σκεφθεί ότι οι Προσαρμοστές της Σκέψης πρέπει να διαθέτουν βούληση σε όλα τα προ-ατομικά επίπεδα επιλογής. Προσφέρονται εθελοντικά να ενοικήσουν ανθρώπινες υπάρξεις, κάνουν σχέδια για την αιώνια πορεία του ανθρώπου, προσαρμόζουν, τροποποιούν και υποκαθιστούν ανάλογα με τις περιστάσεις και οι δραστηριότητες αυτές συνεπάγονται γνήσια βούληση. Νοιώθουν στοργή για τους θνητούς, λειτουργούν σε συμπαντικές κρίσεις, περιμένουν πάντα για να δράσουν αποφασιστικά σύμφωνα με την ανθρώπινη επιλογή και όλα τούτα αποτελούν εξαιρετικά εκούσιες αντιδράσεις. Σε όλες τις καταστάσεις που δεν αφορούν στο χώρο της ανθρώπινης βούλησης, αναντίρρητα επιδεικνύουν μία συμπεριφορά που δηλώνει την άσκηση δυνάμεων υπό κάθε έννοια αντίστοιχων της βούλησης, της μεγιστοποιημένης απόφασης.
(1183.6) 107:7.4 Τότε γιατί, αν οι Προσαρμοστές της σκέψης διαθέτουν βούληση, υπηρετούν το θέλημα του ανθρώπου; Πιστεύουμε ότι τούτο συμβαίνει επειδή η βούληση του Προσαρμοστή, αν και απόλυτη κατά φύση, είναι προ-ατομική σε εκδήλωση. Η ανθρώπινη βούληση λειτουργεί στο επίπεδο της προσωπικότητας της συμπαντικής πραγματικότητας και σ’ ολόκληρο τον κόσμο το απρόσωπο, το μη-ατομικό, το υπό-ατομικό και το προ-ατομικό είναι πάντα ευαίσθητο στη βούληση και τις πράξεις της υπάρχουσας προσωπικότητας.
(1183.7) 107:7.5 Σ’ ολόκληρη την έκταση ενός σύμπαντος δημιουργημένων υπάρξεων και μη-ατομικών ενεργειών δεν βλέπουμε την επιθυμία, τη βούληση, την επιλογή και την αγάπη να εκδηλώνονται εκτός της προσωπικότητας. Εκτός των Προσαρμοστών και άλλων παρόμοιων οντοτήτων δεν βλέπουμε να λειτουργούν οι ιδιότητες αυτές της προσωπικότητας σε σχέση με απρόσωπες πραγματικότητες. Δεν θα ήταν σωστό να χαρακτηρίσουμε έναν Προσαρμοστή ως υπό-ατομικό, ούτε θα ήταν ορθό να υπαινιχθούμε ότι μία τέτοια οντότητα είναι υπερ-ατομική, θα ήταν όμως απόλυτα θεμιτό να ονομάσουμε μία τέτοια ύπαρξη προ-ατομική.
(1184.1) 107:7.6 Στις τάξεις της ύπαρξής μας τα τμήματα αυτά της Θεότητας είναι γνωστά ως τα θεία δώρα. Αναγνωρίζουμε ότι οι Προσαρμοστές είναι θείοι στην προέλευση και ότι συνιστούν την πιθανή απόδειξη και εκδήλωση μιας διασφάλισης εκ μέρους του Πατέρα του Σύμπαντος της δυνατότητας μιας άμεσης και απεριόριστης επικοινωνίας με όποιο και με όλα τα υλικά πλάσματα, σ’ όλους τους κυριολεκτικά άπειρους, χώρους κυριαρχίας του και όλα τούτα, απολύτως μακράν της παρουσίας του στις προσωπικότητες των Παραδείσιων Υιών του, ή δια των έμμεσων λειτουργιών του στις προσωπικότητες του Απείρου Πνεύματος.
(1184.2) 107:7.7 Δεν υπάρχουν δημιουργημένες υπάρξεις που δεν θα ευχαριστούνταν να φιλοξενήσουν τους Ελεγκτές των Μυστηρίων, αλλά καμία τάξη πλασμάτων δεν ενοικείται με τον τρόπο αυτό, εκτός των εξελικτικών αυτόβουλων πλασμάτων του πεπρωμένου των τελικιστών.
(1184.3) 107:7.8 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.]
(1185.1) 108:0.1 Η αποστολή των Προσαρμοστών της Σκέψης στις ανθρώπινες φυλές είναι να αντιπροσωπεύσουν, να γίνουν, ο Πατέρας του Σύμπαντος στα θνητά πλάσματα του χρόνου και του διαστήματος. Τούτο είναι το βασικό έργο των θείων δώρων. Αποστολή τους είναι επίσης αυτή της εξύψωσης της ανθρώπινης διάνοιας και της μεταφοράς της αθάνατης ψυχής των ανθρώπων στα θεία ύψη και τα πνευματικά επίπεδα της Παραδείσιας τελειότητας. Και δια της εμπειρίας της, με τον τρόπο αυτό, μετουσίωσης της ανθρώπινης φύσης του προσωρινού πλάσματος στη θεία φύση του αιώνιου τελικιστή, οι Προσαρμοστές δημιουργούν ένα μοναδικό τύπο ύπαρξης, μία ύπαρξη η οποία συνίσταται στην αιώνια ενοποίηση του τέλειου Προσαρμοστή και του τελειοποιημένου πλάσματος, που θα ήταν αδύνατο να αντιγραφεί μέσω οποιασδήποτε άλλης συμπαντικής τεχνικής.
(1185.2) 108:0.2 Τίποτε σ’ ολόκληρο το σύμπαν δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματικότητα της εμπειρίας σε μη-υπαρξιακά επίπεδα. Ο άπειρος Θεός είναι, όπως πάντα, πλήρης και ολοκληρωμένος, άπειρα εμπεριέχων τα πάντα εκτός του κακού και της εμπειρίας των πλασμάτων. Ο Θεός δεν μπορεί να σφάλλει. Είναι αλάθητος. Ο Θεός δεν μπορεί δια της εμπειρίας να γνωρίσει αυτό που δεν βίωσε ο ίδιος προσωπικά. Η προϋπάρχουσα γνώση του Θεού είναι υπαρξιακή. Αυτός είναι ο λόγος που το πνεύμα του Πατέρα κατεβαίνει από τον Παράδεισο για να συμμετάσχει, μαζί με τους πεπερασμένους θνητούς, σε κάθε καλόπιστη εμπειρία της ανελικτικής πορείας. Είναι μόνο δια μιας τέτοιας μεθόδου που ο υπάρχων Θεός θα μπορούσε να γίνει αληθινά και ουσιαστικά ο εμπειρικός Πατέρας του ανθρώπου. Το άπειρο του αιώνιου Θεού περικλείει τη δυνατότητα για πεπερασμένη εμπειρία, η οποία πράγματι γίνεται ουσιαστική στη λειτουργία των τμημάτων του, των Προσαρμοστών, που πραγματικά μοιράζονται τις ποικίλες εμπειρίες της ζωής των ανθρώπινων πλασμάτων.
(1185.3) 108:1.1 Όταν οι Προσαρμοστές αποστέλλονται για θνητή υπηρεσία από τον Ντιβίνινγκτον, είναι ταυτόσημοι ως προς την ιδιότητα της υπάρχουσας θείας φύσης, αλλά ποικίλουν σε εμπειρικές ικανότητες, ανάλογα με τις προηγούμενες επαφές τους με εξελικτικά πλάσματα. Δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη βάση επί της οποίας γίνεται η ανάθεση έργου στους Προσαρμοστές, εικάζουμε όμως ότι τα θεία αυτά δώρα πληρούνται σύμφωνα με μία συνετή και δραστική πολιτική αιώνιας ικανότητας για προσαρμογή προς την ενοικούμενη προσωπικότητα. Παρατηρούμε, πάντως, ότι όσο περισσότερο έμπειρος είναι ένας Προσαρμοστής, τόσο συχνότερα ενοικεί σε ανώτερο τύπο ανθρώπινης διάνοιας. Η ανθρώπινη κληρονομικότητα πρέπει, εξ αυτού, να είναι σημαντικός παράγων για τον καθορισμό της λειτουργίας και της ανάθεσης έργου.
(1185.4) 108:1.2 Παρά το ότι δεν το γνωρίζουμε θετικά, πιστεύουμε σταθερά ότι όλοι οι Προσαρμοστές της Σκέψης είναι εθελοντές. Πριν όμως προσφερθούν εθελοντικά, διαθέτουν πλήρη στοιχεία σχετικά με τον υποψήφιο για ενοίκηση. Τα σεραφικά προσχέδια πάνω στην γενιά και τα προβαλλόμενα πρότυπα της συμπεριφοράς στη ζωή μεταδίδονται μέσω του Παραδείσου στο εφεδρικό σώμα των Προσαρμοστών στον Ντιβίνινγκτον, δια της τεχνικής της ανακλαστικότητας που εκτείνεται προς το εσωτερικό, από τις πρωτεύουσες των τοπικών συμπάντων προς τα αρχηγεία των υπερσυμπάντων. Η πρόβλεψη αυτή δεν καλύπτει μόνο τους κληρονομικούς προγόνους του θνητού υποψήφιου, αλλά επίσης και την εκτίμηση των πιθανών πνευματικών του ιδιοτήτων και των πνευματικών του ικανοτήτων. Έτσι οι Προσαρμοστές προσφέρονται εθελοντικά να ενοικήσουν τη διάνοια εκείνων, για την ενδόμυχη φύση των οποίων έχουν πλήρως ενημερωθεί.
(1186.1) 108:1.3 Οι εθελοντικά προσφερόμενοι Προσαρμοστές ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τρεις ιδιότητες των υποψήφιων ανθρώπων:
(1186.2) 108:1.4 1. Διανοητική ικανότητα. Είναι ο νους φυσιολογικός; Ποιο είναι το διανοητικό δυναμικό, η ικανότητα ευφυΐας; Μπορεί το άτομο να εξελιχθεί σ ένα σοβαρό αυτόβουλο πλάσμα; Θα βρει η σύνεση μία ευκαιρία να λειτουργήσει;
(1186.3) 108:1.5 2. Πνευματική αντίληψη. Οι πιθανότητες ανάπτυξης της ευλάβειας, η γέννηση και η καλλιέργεια της θρησκευτικής φύσης. Ποιο είναι το δυναμικό της ψυχής, η πιθανή πνευματική ικανότητα δεκτικότητας;
(1186.4) 108:1.6 3. Συνδυασμένες διανοητικές και πνευματικές δυνάμεις. Ο βαθμός στον οποίο αυτές οι δύο ιδιότητες μπορούν ενδεχομένως να συσχετισθούν, να συνδυασθούν έτσι ώστε να δώσουν δύναμη στον ανθρώπινο χαρακτήρα και να συνεισφέρουν στη σταθερή εξέλιξη μιας αθάνατης ψυχής που αξίζει να σωθεί.
(1186.5) 108:1.7 Με τα δεδομένα αυτά εμπρός τους, είναι πεποίθησή μας ότι οι Ελεγκτές προσφέρονται ελεύθερα για ανάθεση έργου. Πιθανόν περισσότεροι από έναν Προσαρμοστή προσφέρονται εθελοντικά. Ίσως οι εποπτεύουσες εξατομικευμένες τάξεις επιλέγουν από την ομάδα αυτή των εθελοντικά προσφερόμενων Προσαρμοστών τον καλύτερα προσαρμοσμένο για το έργο της πνευματοποίησης και της «αιωνιοποίησης» της προσωπικότητας του θνητού υποψήφιου. (Στο έργο και την υπηρεσία των Προσαρμοστών το φύλο του πλάσματος δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν.)
(1186.6) 108:1.8 Ο σύντομος χρόνος που παρεμβάλλεται μεταξύ της εκούσιας προσφοράς και της ουσιαστικής αποστολής του Προσαρμοστή αναλίσκεται πιθανόν στα σχολεία των Εξατομικευμένων Ελεγκτών του Ντιβίνινγκτον, όπου ένα λειτουργικό πρότυπο της εν αναμονή θνητής διάνοιας χρησιμοποιείται για την καθοδήγηση του επιφορτισμένου Προσαρμοστή ως προς τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο προσέγγισης της προσωπικότητας και πνευματοποίησης της διάνοιας. Το μοντέλο αυτό της διάνοιας σχηματοποιείται μέσω ενός συνδυασμού των δεδομένων που παρεσχέθησαν από την υπηρεσία ανάκλασης του υπερσύμπαντος. Τουλάχιστον αυτή είναι η αντίληψή μας, μία πεποίθηση την οποία διατηρούμε ως αποτέλεσμα του συνδυασμού πληροφοριών που εξασφαλίσθηκαν δια της επικοινωνίας μας με πολλούς Εξατομικευμένους Προσαρμοστές, σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας στο σύμπαν των Μοναχικών Αγγελιαφόρων.
(1186.7) 108:1.9 Όταν οι Προσαρμοστές αποσταλούν ουσιαστικά, μία φορά, από τον Ντιβίνινγκτον, δεν παρεμβαίνει πρακτικά χρόνος μεταξύ της στιγμής αυτής και της ώρας της εμφάνισής τους στο νου των επιλεγμένων υποκειμένων τους. Ο μέσος χρόνος διέλευσης ενός Προσαρμοστή από τον Ντιβίνινγκτον στην Ουράντια είναι 117 ώρες, 42 λεπτά και 7 δευτερόλεπτα. Σχεδόν όλος αυτός ο χρόνος αναλίσκεται για την εγγραφή στην Ουβέρσα.
(1186.8) 108:2.1 Αν και οι Προσαρμοστές προσφέρονται εκούσια για υπηρεσία μόλις οι προβλέψεις για την προσωπικότητα διαβιβασθούν στον Ντιβίνινγκτον, δεν αναλαμβάνουν ουσιαστικά έργο μέχρις ότου τα ανθρώπινα υποκείμενα λάβουν την πρώτη τους ηθική απόφαση ως προσωπικότητες. Η αρχική ηθική επιλογή ενός ανθρώπινου παιδιού δηλώνεται αυτόματα στον έβδομο διανοητικό συνοδό και καταχωρείται στιγμιαία, δια του Δημιουργικού Πνεύματος του τοπικού σύμπαντος, μέσω των συμπαντικών κυκλωμάτων διανοητικής βαρύτητας του Συνδεδεμένου Δρώντος, παρουσία του Κυρίαρχου Πνεύματος υπερσυμπαντικής δικαιοδοσίας, το οποίο αμέσως αποστέλλει την πληροφορία αυτή στον Ντιβίνινγκτον. Οι Προσαρμοστές φθάνουν στα ανθρώπινα υποκείμενά τους στην Ουράντια, κατά μέσο όρο, ακριβώς πριν από τα έκτα γενέθλια του υποκειμένου. Στην παρούσα γενεά, φθάνουν σε πέντε χρόνια, δέκα μήνες και τέσσερις ημέρες, δηλαδή την 2,134η ημέρα της γήινης ζωής.
(1187.1) 108:2.2 Οι Προσαρμοστές δεν μπορούν να εισέλθουν στο θνητό νου, μέχρις ότου αυτός προετοιμασθεί πλήρως από την εν αυτώ λειτουργία των συνοδών διανοητικών πνευμάτων και πλαισιωθεί από το Άγιο Πνεύμα. Και απαιτείται η συντονισμένη λειτουργία όλων των επτά συνοδών για να προετοιμάσει με τον τρόπο αυτό την ανθρώπινη διάνοια για την υποδοχή ενός Προσαρμοστή. Η διάνοια ενός πλάσματος πρέπει να επιδείξει υπέρβαση λατρείας και να εκδηλώσει τη λειτουργία της σύνεσης, παρουσιάζοντας την ικανότητα να επιλέγει μεταξύ των αναδυόμενων αξιών του καλού και του κακού – να κάνει μία ηθική επιλογή.
(1187.2) 108:2.3 Έτσι προετοιμάζεται το στάδιο ανάπτυξης της ανθρώπινης διάνοιας για την υποδοχή των Προσαρμοστών, αλλά κατά γενικό κανόνα, αυτοί δεν εμφανίζονται για να ενοικήσουν τέτοιες διάνοιες, εκτός από τους κόσμους εκείνους, όπου το Πνεύμα της Αλήθειας λειτουργεί ως πνευματικός συντονιστής των διαφορετικών αυτών πνευματικών λειτουργιών. Αν το πνεύμα τούτο, του επιφοιτούντος Υιού, είναι παρόν, οι Προσαρμοστές αδιάλειπτα έρχονται στη στιγμή κατά την οποία το έβδομο συνοδό διανοητικό πνεύμα αρχίζει να λειτουργεί και να επισημαίνει στο Συμπαντικό Πνεύμα-Μητέρα ότι έχει επιτύχει τον εν δυνάμει συντονισμό με τους συνδεδεμένους έξι συνοδούς της προτεραίας λειτουργίας πάνω σε μία τέτοια θνητή διάνοια. Συνεπώς οι θείοι Προσαρμοστές πάντοτε επιφοιτούν εφ’ όλων των φυσιολογικών διανοιών ηθικής υπόστασης στην Ουράντια, από την ημέρα της Πεντηκοστής.
(1187.3) 108:2.4 Ακόμη και προκειμένου για ένα, υπό του Πνεύματος της Αλήθειας πληρούμενο, νου, οι Προσαρμοστές δεν μπορούν αυθαίρετα να εισβάλλουν τη θνητή διάνοια, πριν από την εμφάνιση της ηθικής απόφασης. Όταν, όμως, ληφθεί μία τέτοια ηθική απόφαση, ο πνευματικός αυτός βοηθός αναλαμβάνει δικαιοδοσία κατ’ ευθείαν από τον Ντιβίνινγκτον. Δεν υπάρχουν μεσάζοντες, ή άλλες παρεμβαίνουσες αυθεντίες, ή δυνάμεις, που να λειτουργούν μεταξύ των θείων Προσαρμοστών και των ανθρώπινων υποκειμένων τους. Ο Θεός και ο άνθρωπος συνδέονται άμεσα.
(1187.4) 108:2.5 Πριν από την εποχή της αφειδούς παροχής του Πνεύματος της Αλήθειας επί των κατοίκων ενός εξελικτικού κόσμου, η επιφοίτηση των Προσαρμοστών φαίνεται ότι καθορίζεται από πολλές πνευματικές επιρροές και ιδιότητες της προσωπικότητας. Δεν αντιλαμβανόμεθα πλήρως τους νόμους που διέπουν τις επιφοιτήσεις αυτές, δεν κατανοούμε τι ακριβώς καθορίζει την αποδέσμευση των Προσαρμοστών που έχουν εθελοντικά προσφερθεί να ενοικήσουν τέτοιες εξελισσόμενες διάνοιες. Παρατηρούμε, πάντως, πολυάριθμες επιρροές και προϋποθέσεις που φαίνεται ότι συνδέονται με την άφιξη των Προσαρμοστών σε τέτοιες διάνοιες, πριν την επιφοίτηση του Πνεύματος της Αλήθειας και αυτές είναι:
(1187.5) 108:2.6 1. Η αποστολή των προσωπικών σεραφικών φρουρών. Αν ένας θνητός δεν έχει προηγούμενα ενοικηθεί από έναν Προσαρμοστή, η αποστολή ενός προσωπικού φρουρού φέρνει τον Προσαρμοστή αμέσως. Υπάρχει μία πολύ ξεκάθαρη, αλλά άγνωστη, σχέση μεταξύ της λειτουργίας των Προσαρμοστών και της λειτουργίας των προσωπικών σεραφικών φρουρών.
(1187.6) 108:2.7 2. Η κατάκτηση του τρίτου κυκλώματος διανοητικού επιτεύγματος και πνευματικής κατάκτησης. Έχω δει Προσαρμοστές να φθάνουν στις διάνοιες των θνητών τη στιγμή της κατάκτησης του τρίτου κυκλώματος, πριν ακόμη ένα τέτοιο επίτευγμα μπορέσει να γνωστοποιηθεί στις προσωπικότητες του τοπικού σύμπαντος οι οποίες ασχολούνται με τέτοια θέματα.
(1187.7) 108:2.8 3. Μόλις ληφθεί μία ανώτατη απόφαση πάνω σε μία ασυνήθιστη πνευματική ιδέα. Παρόμοια ανθρώπινη συμπεριφορά σε μία προσωπική κρίση επί του πλανήτη, ακολουθείται συνήθως από την άμεση άφιξη του αναμένοντος Προσαρμοστή.
(1187.8) 108:2.9 4. Το πνεύμα της συναδέλφωσης. Ανεξάρτητα από την κατάκτηση των ψυχικών κυκλωμάτων και την αποστολή των προσωπικών φρουρών – εν απουσία οποιουδήποτε γεγονότος που μπορεί να θεωρηθεί κρίσιμη απόφαση – όταν ένας εξελισσόμενος θνητός κυριαρχηθεί από την αγάπη προς τους συντρόφους του και συγκεντρωθεί στην ανιδιοτελή λειτουργία επί των εν σαρκί αδελφών του, ο αναμένων Προσαρμοστής με τον ίδιο πάντα τρόπο κατεβαίνει για να ενοικήσει το νου ενός τέτοιου θνητού λειτουργού.
(1188.1) 108:2.10 5. Η διακήρυξη της πρόθεσης να κάνει το άτομο το θέλημα του Θεού. Παρατηρούμε ότι πολλοί θνητοί στους κόσμους του διαστήματος μπορεί φαινομενικά να είναι έτοιμοι να δεχθούν τους Προσαρμοστές και παρά ταύτα οι Ελεγκτές δεν εμφανίζονται. Συνεχίζουμε να παρατηρούμε τέτοια πλάσματα να ζουν από μέρα σε μέρα και πριν περάσει καιρός,1 [223] ήσυχα, σχεδόν ασυνείδητα, να φθάνουν στην απόφαση να αρχίσουν την προσπάθεια του να πράξουν το θέλημα του Πατέρα εν ουρανοίς. Και τότε, βλέπουμε την άμεση αποστολή των Προσαρμοστών της Σκέψης.
(1188.2) 108:2.11 6. Η επίδραση του Υπέρτατου Όντος. Σε κόσμους όπου οι Προσαρμοστές δεν συγχωνεύονται με τις εξελισσόμενες ψυχές των θνητών κατοίκων, παρατηρούμε τους Προσαρμοστές, ορισμένες φορές να επιφοιτούν αντιδρώντας σε επιδράσεις οι οποίες είναι απολύτως πέραν της αντίληψής μας. Εικάζουμε ότι τέτοιες επιφοιτήσεις καθορίζονται από κάποια κοσμική ανακλαστική δράση εκπορευόμενη από το Υπέρτατο Ον. Όσον αφορά στο γιατί αυτοί οι Προσαρμοστές δεν μπορούν ή, απλά, δεν συγχωνεύονται με τους συγκεκριμένους αυτούς τύπους θνητών διανοιών, δεν το γνωρίζουμε. Οι διεργασίες αυτές δεν μας αποκαλύφθηκαν ποτέ.
(1188.3) 108:3.1 Εξ όσων γνωρίζουμε, οι Προσαρμοστές είναι οργανωμένοι ως μία ανεξάρτητη λειτουργούσα μονάδα στο σύμπαν των συμπάντων και φαινομενικά διοικούνται άμεσα από τον Ντιβίνινγκτον. Είναι ομοιόμορφοι σε όλα τα επτά υπερσύμπαντα, με όλα τα τοπικά σύμπαντα να υπηρετούνται από ταυτόσημους τύπους Ελεγκτών των Μυστηρίων. Σίγουρα γνωρίζουμε από παρατηρήσεις ότι υπάρχουν πολυάριθμες σειρές Προσαρμοστών, οι οποίες εμπλέκονται σε μία εν σειρά οργάνωση, που εκτείνεται μέσω των φυλών, πέραν των απονομών, καθώς και στους κόσμους, τα συστήματα και τα σύμπαντα. Είναι, ωστόσο, εξαιρετικά δύσκολο να ακολουθήσουμε την πορεία αυτών των θείων δώρων, εφ’ όσον λειτουργούν εναλλασσόμενα σ’ ολόκληρη την έκταση του μεγάλου σύμπαντος.
(1188.4) 108:3.2 Οι Προσαρμοστές διαθέτουν πλήρη αρχεία (εκτός του Ντιβίνινγκτον), μόνο στα αρχηγεία των επτά υπερσυμπάντων. Ο αριθμός και η τάξη κάθε Προσαρμοστή, ενοικούντα σε κάθε ανερχόμενο πλάσμα, αναφέρεται από τους αξιωματούχους του Παραδείσου στο αρχηγείο του υπερσύμπαντος και από εκεί κοινοποιείται στο αρχηγείο του οικείου τοπικού σύμπαντος και διαβιβάζεται στο συγκεκριμένο πλανήτη για τον οποίο πρόκειται. Τα αρχεία, όμως, του τοπικού σύμπαντος δεν αποκαλύπτουν τον συνολικό αριθμό των Προσαρμοστών της Σκέψης. Τα αρχεία του Νέβαδον περιέχουν μόνο τον αριθμό ο οποίος υπηρετεί στο τοπικό σύμπαν, όπως προσδιορίζεται από τους αντιπροσώπους των Αρχαίων των Ημερών. Η πραγματική σπουδαιότητα του πλήρους αριθμού των Προσαρμοστών είναι γνωστή μόνο στον Ντιβίνινγκτον.
(1188.5) 108:3.3 Τα ανθρώπινα υποκείμενα είναι συχνά γνωστά από τον αριθμό των Προσαρμοστών τους. Οι θνητοί δεν λαμβάνουν πραγματικά συμπαντικά ονόματα, ει μη μόνο μετά τη συγχώνευση με τον Προσαρμοστή, ένωση η οποία γνωστοποιείται δια της πλήρωσης του νέου ονόματος επί του νέου πλάσματος, μέσω του φρουρού του πεπρωμένου.
(1188.6) 108:3.4 Αν και έχουμε τα αρχεία των Προσαρμοστών της Σκέψης στον Όρβοντον και, παρά το ότι δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα σ’ αυτά, ή διοικητική σχέση με αυτά, σταθερά πιστεύουμε ότι υπάρχει μια πολύ στενή διοικητική σχέση μεταξύ των μεμονωμένων κόσμων των τοπικών συμπάντων και της κεντρικής διαμονής των θείων αυτών δώρων στον Ντιβίνινγκτον. Γνωρίζουμε ότι, μετά την εμφάνιση ενός Παραδείσιου, επιφοιτούντος Υιού, ένας εξελικτικός κόσμος διαθέτει έναν Εξατομικευμένο Προσαρμοστή, αποσπασμένο σ’ αυτόν, ως επόπτη των Προσαρμοστών επί του πλανήτη.
(1189.1) 108:3.5 Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι οι επιθεωρητές των τοπικών συμπάντων πάντα δίνουν αναφορά, όταν διεξάγουν αυτοψία σ’ ένα πλανήτη, στον Προϊστάμενο των Προσαρμοστών επί του πλανήτη, ακριβώς όπως οι ίδιοι αναθέτουν εντολές στους προϊσταμένους των σεραφείμ και τους αρχηγούς των άλλων τάξεων των υπάρξεων οι οποίες είναι προσαρτημένες στη διοίκηση του εξελισσόμενου κόσμου. Όχι πριν πολύ καιρό, η Ουράντια υπεβλήθη σ’ έναν τέτοιο περιοδικό έλεγχο από τον Τειμπαμέιντια, τον κύριο επόπτη όλων των πλανητών στο σύμπαν του Νέβαδον, στους οποίους γίνονται πειράματα ζωής. Και τα αρχεία αποκαλύπτουν ότι, πέραν των παραινέσεων και των εγκλήσεων που επεδόθησαν στους διάφορους προϊστάμενους των υπέρ-ανθρώπινων προσωπικοτήτων, επέδωσε, επίσης, την ακόλουθη ομολογία στον προϊστάμενο των Προσαρμοστών, είτε αυτός βρισκόταν στον πλανήτη, είτε στον Σάλβινγκτον, στην Ουβέρσα, ή στον Ντιβίνινγκτον, δεν γνωρίζουμε ακριβώς, πάντως έλεγε:
(1189.2) 108:3.6 «Τώρα σ’ εσάς, ανώτεροι, πολύ ψηλώτερα από εμένα, προσέρχομαι ως τοποθετημένος σε προσωρινή εξουσία επί της πειραματικής σειράς των πλανητών. Και προσέρχομαι για να εκφράσω θαυμασμό και βαθύ σεβασμό για την μεγαλειώδη αυτή ομάδα των ουράνιων λειτουργών, τους Ελεγκτές των Μυστηρίων, οι οποίοι εθελοντικά προσφέρθηκαν να υπηρετήσουν επί της έκρυθμης αυτής σφαίρας. Ανεξάρτητα από το μέγεθος των κρίσεων, ουδέποτε διστάσατε. Ούτε στα αρχεία του Νέβαδον, ούτε προ των επιτροπών του Όρβοντον έχει ποτέ κατατεθεί έγκληση θείου Προσαρμοστή. Υπήρξατε ειλικρινείς στις ευθύνες σας. Υπήρξατε με τρόπο θείο πιστοί. Βοηθήσατε να επανορθωθούν τα σφάλματα και να εξουδετερωθούν οι αδυναμίες όλων εκείνων οι οποίοι μοχθούν σ’ αυτόν τον, σε σύγχυση ευρισκόμενο, πλανήτη. Είστε υπάρξεις εξαίρετες, φύλακες του καλού στις ψυχές αυτού του υποανάπτυκτου κόσμου. Σας υποβάλλω τα σέβη μου, έστω και αν φαινομενικά βρίσκεστε υπό τη δικαιοδοσία μου, ως εθελοντές λειτουργοί. Υποκλίνομαι εμπρός σας, σε ταπεινή αναγνώριση της θεσπέσιας ανιδιοτέλειάς σας, της γεμάτης κατανόηση λειτουργίας σας και της αμερόληπτης αφοσίωσής σας. Αξίζετε το όνομα των Κατ’ Εικόνα του Θεού2 [224] υπηρετών των θνητών κατοίκων αυτού του κατακερματισμένου από τους αγώνες, κτυπημένου από τη δυστυχία και ταλαιπωρημένου από τις αρρώστιες κόσμου. Σας τιμώ! Μπορώ μόνο να σας λατρεύω!»
(1189.3) 108:3.7 Ως αποτέλεσμα των πολλών ενδεικτικών σειρών στοιχείων, πιστεύουμε ότι οι Προσαρμοστές είναι απόλυτα οργανωμένοι, ότι υπάρχει μία βαθιά ευφυής και αποδοτική κατευθυντήρια διακυβέρνηση των θείων αυτών δώρων από κάποια πολύ μακρινή και κεντρική πηγή, πιθανόν τον Ντιβίνινγκτον. Γνωρίζουμε ότι έρχονται από τον Ντιβίνινγκτον στους κόσμους και αναμφίβολα επιστρέφουν σ’ αυτόν, με τον θάνατο των υποκειμένων τους.
(1189.4) 108:3.8 Μεταξύ των ανώτερων πνευματικών τάξεων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανακαλύψει κανείς τους μηχανισμούς της διακυβέρνησης. Η τάξη των προσωπικοτήτων σαν εμένα, ενώ ασχολείται με την εκτέλεση των συγκεκριμένων καθηκόντων μας, αναμφίβολα μετέχει ασυναίσθητα σε πάμπολλες άλλες προσωπικές και απρόσωπες, αποτελούμενες από υπό-Θείες οντότητες, ομάδες, οι οποίες από κοινού λειτουργούν ως συσχετιστές του απέραντου σύμπαντος. Υποπτευόμαστε ότι υπηρετούμε με τον τρόπο αυτό, επειδή είμαστε η μοναδική ομάδα εξατομικευμένων πλασμάτων (εκτός των Εξατομικευμένων Προσαρμοστών), τα οποία έχουν στον ίδιο βαθμό3 [225] συνείδηση της παρουσίας των πολυάριθμων τάξεων των προ-ατομικών οντοτήτων.
(1189.5) 108:3.9 Είμαστε ενήμεροι για την παρουσία των Προσαρμοστών, οι οποίοι αποτελούν τμήματα της προ-ατομικής Θεότητας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου. Αισθανόμαστε την παρουσία των Εμπνευσμένων Πνευμάτων της Τριάδας, τα οποία είναι υπέρ-προσωπικές εκφράσεις της Τριάδας του Παραδείσου. Επιπλέον, αλάθητα εντοπίζουμε την πνευματική παρουσία ορισμένων, μη αποκαλυφθεισών, τάξεων, οι οποίες εκπορεύονται από τον Αιώνιο Υιό και το Άπειρο Πνεύμα. Και δεν είμαστε εντελώς απαθείς σε ακόμη περισσότερες οντότητες, μη αποκαλυφθείσες σ’ εσάς.
(1190.1) 108:3.10 Οι Μελχισεδέκ του Νέβαδον διδάσκουν ότι οι Μοναχικοί Αγγελιαφόροι είναι οι συντονιστές της ατομικότητας των ποικίλων αυτών επιδράσεων, όπως αυτές καταχωρούνται στη διευρυνόμενη Θεία Φύση4 [226] του εξελικτικού Υπέρτατου Όντος. Είναι πολύ πιθανόν ότι ίσως συμμετέχουμε στην δια της εμπειρίας ενοποίηση πολλών ανεξήγητων φαινομένων του χρόνου, αλλά δεν είμαστε συνειδητά βέβαιοι ότι λειτουργούμε με τον τρόπο αυτό.
(1190.2) 108:4.1 Πέραν του πιθανού συντονισμού με άλλα τμήματα του Θείου, οι Προσαρμοστές είναι εντελώς μόνοι στη σφαίρα των δραστηριοτήτων τους στο θνητό νου. Οι Ελεγκτές των Μυστηρίων εύγλωττα προλέγουν το γεγονός ότι, αν και ο Πατέρας μπορεί φαινομενικά να έχει παραιτηθεί από την άσκηση κάθε άμεσης και προσωπικής δύναμης και εξουσίας, σ’ ολόκληρο το μέγα σύμπαν, παρά την πράξη αυτή της αυταπάρνησης προς χάριν των παιδιών του Υπέρτατου Δημιουργού των Θεοτήτων του Παραδείσου, ο Πατέρας έχει με βεβαιότητα κρατήσει για τον εαυτό του το αναμφισβήτητο δικαίωμα να είναι παρών στο νου και την ψυχή των εξελισσόμενων πλασμάτων του ως τη στιγμή που θα μπορεί να δράσει έτσι ώστε να έλξει ολόκληρη την υλική δημιουργία κοντά του, σε συντονισμό με την πνευματική βαρύτητα των Παραδείσιων Υιών. Είπεν ο εκ Παραδείσου επιφοιτήσας σ’ εσάς Υιός, όταν ήταν ακόμη στην Ουράντια, «Εάν ανυψωθώ, θα πάρω κοντά μου όλους τους ανθρώπους.» Την πνευματική αυτή ελκτική δύναμη των Υιών του Παραδείσου και των δημιουργικών συνεργατών την αναγνωρίζουμε και την κατανοούμε, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε πλήρως τις μεθόδους της λειτουργίας του πάνσοφου Πατέρα εις, και μέσω αυτών των Ελεγκτών των Μυστηρίων, που ζουν και εργάζονται τόσο γενναία μέσα στον ανθρώπινο νου.
(1190.3) 108:4.2 Ενώ δεν είναι υποδεέστεροι ή ισότιμοι, ή φαινομενικά δεν σχετίζονται με το έργο του σύμπαντος των συμπάντων, έστω και εάν δρουν ανεξάρτητα στο νου των παιδιών των ανθρώπων, ακατάπαυστα οι μυστηριώδεις αυτές παρουσίες ωθούν τα πλάσματα τα οποία ενοικούν προς τα θεία ιδανικά, προσελκύοντάς τα προς τα πάνω, προς τους στόχους και τις επιδιώξεις μιας μέλλουσας και καλύτερης ζωής. Αυτοί οι Ελεγκτές των Μυστηρίων βοηθούν διαρκώς στην εγκαθίδρυση της πνευματικής κυριαρχίας του Μιχαήλ, σ’ ολόκληρη την έκταση του σύμπαντος του Νέβαδον, ενώ με τρόπο μυστηριώδη συνεισφέρουν στη σταθεροποίηση της κυριαρχίας των Αρχαίων των Ημερών στον Όρβοντον. Οι Προσαρμοστές είναι το θέλημα του Θεού και εφ’ όσον τα του Υπέρτατου Δημιουργού παιδιά του Θεού επίσης ενσωματώνουν προσωπικά το ίδιο εκείνο θέλημα, είναι αναπόφευκτο τα έργα των Προσαρμοστών και η κυριαρχία των κυβερνητών του σύμπαντος να έχουν αμοιβαία αλληλεξάρτηση. Αν και φαινομενικά ασύνδετες, η παρουσία του Πατέρα δια των Προσαρμοστών και η κυριαρχία του Πατέρα δια του Μιχαήλ του Νέβαδον πρέπει να είναι διαφορετικές εκδηλώσεις της ίδιας θεότητας.
(1190.4) 108:4.3 Οι Προσαρμοστές της Σκέψης φαίνονται ότι έρχονται και φεύγουν εντελώς ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη πνευματική παρουσία. Φαίνεται ότι λειτουργούν σύμφωνα με νόμους συμπαντικούς εντελώς πέραν εκείνων οι οποίοι διέπουν και ελέγχουν τις επιτεύξεις όλων των άλλων πνευματικών επιδράσεων. Ξέχωρα, όμως, από μία τέτοια φαινομενική ανεξαρτησία, η μακρόχρονη παρατήρηση αναντίρρητα αποκαλύπτει ότι λειτουργούν στον ανθρώπινο νου σε τέλειο συγχρονισμό και συντονισμό με όλες τις άλλες πνευματικές λειτουργίες, περιλαμβανομένων των συνοδών διανοητικών πνευμάτων, του Αγίου Πνεύματος, του Πνεύματος της Αλήθειας, καθώς και άλλων επιδράσεων.
(1190.5) 108:4.4 Όταν ένας κόσμος απομονώνεται εξ αιτίας μιας εξέγερσης, όταν ένας πλανήτης αποκόπτεται από το σύνολο της εξωτερικής πλαισιωμένης επικοινωνίας, όπως η Ουράντια μετά την αναταραχή του Καλιγκάστια, πέραν των προσωπικών αγγελιαφόρων, δεν παραμένει ει μη μόνο μία δυνατότητα άμεσης διαπλανητικής, ή συμπαντικής επικοινωνίας και αυτή γίνεται δια του συνδέσμου των Προσαρμοστών των σφαιρών. Ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει σ’ έναν κόσμο, ή σ’ ένα σύμπαν, οι Προσαρμοστές δεν ασχολούνται ποτέ άμεσα. Η απομόνωση ενός πλανήτη κατ’ ουδένα τρόπο επηρεάζει τους Προσαρμοστές και την ικανότητά τους να επικοινωνούν με οποιοδήποτε τμήμα του τοπικού σύμπαντος, του υπερσύμπαντος, ή του κεντρικού σύμπαντος. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι επαφές με τους ανώτατους και αυτενεργούς Προσαρμοστές του εφεδρικού σώματος του πεπρωμένου γίνονται τόσο συχνά σε κόσμους που βρίσκονται σε καραντίνα. Μία τέτοια τεχνική αποτελεί διέξοδο, ένα τρόπο να υπερκερασθούν οι δυσκολίες της πλανητικής απομόνωσης. Στους πρόσφατους χρόνους το κύκλωμα των αρχαγγέλων λειτούργησε στην Ουράντια, αλλά το μέσο αυτό της επικοινωνίας περιορίζεται, σε μεγάλο βαθμό, στις διεργασίες του ιδίου του σώματος των αρχαγγέλων.
(1191.1) 108:4.5 Γνωρίζουμε πολλά πνευματικά φαινόμενα στο απέραντο σύμπαν τα οποία δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως. Δεν έχουμε ακόμη γνωρίσει σε βάθος όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Και πιστεύω ότι μεγάλο μέρος αυτού του ανεξιχνίαστου έργου έγινε από τους Αγγελιαφόρους της Βαρύτητας και ορισμένους τύπους Ελεγκτών των Μυστηρίων. Δεν πιστεύω ότι οι Προσαρμοστές είναι αφοσιωμένοι αποκλειστικά στον μετασχηματισμό της ανθρώπινης διάνοιας. Είμαι πεπεισμένος ότι οι Εξατομικευμένοι Ελεγκτές καθώς και άλλες τάξεις μη αποκαλυφθέντων προ-ατομικών πνευμάτων αντιπροσωπεύουν την άμεση και ανεξήγητη επικοινωνία του Πατέρα του Σύμπαντος με τα πλάσματα των κόσμων.
(1191.2) 108:5.1 Οι Προσαρμοστές αποδέχονται μία δύσκολη αποστολή όταν εθελοντικά προσφέρονται να ενοικήσουν τέτοιες σύνθετες υπάρξεις, σαν αυτές που χουν στην Ουράντια. Έχουν, όμως, αναλάβει το έργο του να υπάρχουν στο νου σας, για να δέχονται εκεί τις παραινέσεις των πνευματικών διανοιών των κόσμων και εν συνεχεία να επιχειρήσουν να επανϋπαγορεύσουν, ή να μεταφράσουν τα πνευματικά αυτά μηνύματα στον υλικό νου. Είναι απαραίτητοι για την προς τον Παράδεισο ανέλιξη.
(1191.3) 108:5.2 Αυτό που ο Προσαρμοστής της Σκέψης δεν μπορεί αξιοποιήσει στην παρούσα ζωή σας, οι αλήθειες εκείνες τις οποίες δεν μπορεί με επιτυχία να μεταδώσει στον άνθρωπο στον οποίο επιφοιτά, με πίστη θα διαφυλάξει για να τις χρησιμοποιήσει στο επόμενο στάδιο ύπαρξης, όπως ακριβώς τώρα μεταφέρει από κύκλο σε κύκλο τα θέματα εκείνα τα οποία δεν κατορθώνει να καταχωρήσει στην εμπειρία του ανθρώπινου υποκειμένου του, εξ αιτίας της ανικανότητας του πλάσματος, ή της αποτυχίας, να προσφέρει ένα ικανοποιητικό βαθμό συνεργασίας.
(1191.4) 108:5.3 Σ’ ένα πράγμα μπορείτε να βασίζεσθε: Οι Προσαρμοστές δεν θα χάσουν ποτέ οτιδήποτε παραδίδεται στη φροντίδα τους. Ποτέ δεν μάθαμε ότι οι πνευματικοί αυτοί βοηθοί έκαναν κάποια παράλειψη. Οι άγγελοι, καθώς και άλλοι ανώτεροι τύποι πνευματικών υπάρξεων, μη εξαιρουμένου του τύπου των Υιών του τοπικού σύμπαντος, μπορούν περιστασιακά να εναγκαλισθούν το κακό, μπορεί, ορισμένες φορές, να βγουν από το θείο δρόμο, οι Προσαρμοστές, όμως, ποτέ δεν ταλαντεύονται. Είναι απολύτως αξιόπιστοι και τούτο είναι εξ ίσου αλήθεια και για τις επτά ομάδες.
(1191.5) 108:5.4 Ο Προσαρμοστής σας αποτελεί το δυναμικό της νέας και επόμενης κατηγορίας της υπόστασής σας, την προκαταβολική πλήρωση της αιώνιας υικής σχέσης σας με το Θεό. Με τη συναίνεση της θέλησής σας, ο Προσαρμοστής έχει τη δύναμη να υποβάλλει τις ταπεινές τάσεις του υλικού νου στις μεταμορφωτικές διεργασίες των κινήτρων και των στόχων της αναδυόμενης μοροντιανής ψυχής.
(1191.6) 108:5.5 Οι Ελεγκτές των Μυστηρίων δεν είναι βοηθοί της σκέψης. Είναι προσαρμοστές της σκέψης. Μοχθούν με τον υλικό νου με το σκοπό να δομήσουν, δια της προσαρμογής και της πνευματοποίησης, ένα καινούργιο νου για τους καινούργιους κόσμους και το καινούργιο όνομα της μέλλουσας πορείας σας. Η αποστολή τους αφορά κυρίως τη μέλλουσα ζωή, όχι την παρούσα ζωή. Αποκαλούνται ουράνιοι βοηθοί, όχι επί της γης βοηθοί. Δεν τους ενδιαφέρει να κάνουν εύκολη την θνητή διαδρομή. Μάλλον προσπαθούν να κάνουν τη ζωή σας σχετικά δύσκολη και σκληρή, έτσι ώστε οι αποφάσεις να είναι έντονες και πολλαπλές. Η παρουσία ενός σπουδαίου Προσαρμοστή της Σκέψης δεν προσφέρει ευκολία στη ζωή και απαλλαγή από την επίμοχθη σκέψη, ένα τέτοιο, όμως, θείο δώρο πρέπει να προσφέρει μία εξαίσια γαλήνη στο νου και μία υπέροχη ηρεμία στην ψυχή.
(1192.1) 108:5.6 Τα παροδικά και ευμετάβλητα συναισθήματά σας της χαράς και της λύπης είναι, κυρίως, καθαρά ανθρώπινες και υλικές αντιδράσεις προς την εσωτερική, ψυχική σας διάθεση και το εξωτερικό υλικό σας περιβάλλον. Γι’ αυτό, μην ζητάτε από τον Προσαρμοστή εγωιστική παρηγορία και ανθρώπινη υποστήριξη. Η δουλειά του Προσαρμοστή είναι να σας προετοιμάσει για την αιώνια περιπέτεια, να εξασφαλίσει τη σωτηρία σας. Δεν είναι αποστολή των Ελεγκτών των Μυστηρίων να απαλύνουν τα ταραγμένα σας συναισθήματα, ή να χαϊδέψουν την πληγωμένη σας περηφάνια. Είναι η προετοιμασία της ψυχής σας για τη μακρόχρονη ανελικτική πορεία αυτή που κρατά την προσοχή και καταλαμβάνει το χρόνο των Προσαρμοστών.
(1192.2) 108:5.7 Αμφιβάλλω ότι είμαι σε θέση να σας εξηγήσω τι ακριβώς κάνουν οι Προσαρμοστές στο νου σας και για την ψυχή σας. Δεν γνωρίζω αν είμαι απολύτως ενήμερος για το τι συμβαίνει, πραγματικά, στην κοσμική σχέση ενός θείου Ελεγκτή και μιας ανθρώπινης διάνοιας. Όλα αυτά είναι λίγο μυστηριώδη για μας, όχι όσον αφορά στο σχεδιασμό και το αντικείμενο, αλλά όσον αφορά στην πραγματική μέθοδο εκπλήρωσης. Και γι’ αυτό ακριβώς αντιμετωπίζουμε τόσο μεγάλη δυσκολία στο να βρούμε ένα κατάλληλο όνομα για τα ουράνια αυτά δώρα προς το θνητό άνθρωπο.
(1192.3) 108:5.8 Οι Προσαρμοστές της Σκέψης θα ήθελαν να αλλάξουν τα αισθήματά σας του φόβου με τη βεβαιότητα της αγάπης και της εμπιστοσύνης. Δεν μπορούν όμως μηχανικά και αυθαίρετα να πράξουν κάτι τέτοιο. Αυτό είναι δική σας δουλειά. Στην εκτέλεση των αποφάσεων εκείνων οι οποίες σας ελευθερώνουν από τα δεσμά του φόβου, εσείς, κυριολεκτικά, παρέχετε το ψυχικό υπομόχλιο, πάνω στο οποίο ο Προσαρμοστής μπορεί εν συνεχεία να εφαρμόσει ένα πνευματικό μοχλό εξευγενιστικής και προηγμένης διαφώτισης.
(1192.4) 108:5.9 Όταν φθάνετε στις οδυνηρές και σαφώς καθορισμένες συγκρούσεις μεταξύ των ανώτερων και των ταπεινότερων τάσεων των φυλών, μεταξύ του τι πράγματι είναι σωστό, ή λάθος (όχι απλά αυτό που μπορεί να αποκαλείτε σωστό και λάθος), μπορείτε να βασίζεσθε στο ότι ο Προσαρμοστής θα συμμετάσχει με κάποιο σαφή και δραστικό τρόπο σε τέτοιες εμπειρίες. Το γεγονός ότι αυτή η δραστηριότητα του Προσαρμοστή μπορεί να είναι ασυνείδητη στον ανθρώπινο σύντροφο, ουδόλως μειώνει την αξία και την πραγματικότητά της.
(1192.5) 108:5.10 Αν έχετε ένα προσωπικό φρουρό του πεπρωμένου και αποτύχετε να σωθείτε, ο φύλακας αυτός άγγελος πρέπει να παραπεμφθεί σε δίκη ώστε να μπορέσει να τύχει υπεράσπισης ως προς τη συνεπή εκτέλεση του καθήκοντος που του εμπιστεύθηκαν. Οι Προσαρμοστές της Σκέψης, όμως, δεν υπόκεινται με τον τρόπο αυτό σε εξέταση, όταν τα υποκείμενά τους δεν κατορθώνουν να σωθούν. Όλοι γνωρίζουμε ότι, ενώ ένας άγγελος είναι πιθανόν μα μην επιτελέσει τέλεια τη λειτουργία του, οι Προσαρμοστές της Σκέψης εργάζονται με τον τρόπο της Παραδείσιας τελειότητας. Η λειτουργία τους χαρακτηρίζεται από μία αψεγάδιαστη τεχνική, η οποία βρίσκεται πέραν της δυνατότητας κριτικής, από οποιαδήποτε οντότητα εκτός του Ντιβίνινγκτον. Έχετε τέλειους οδηγούς. Γι’ αυτό και ο στόχος της τελειότητας είναι, σίγουρα, εφικτός.
(1192.6) 108:6.1 Είναι, πράγματι, θαύμα της θείας συγκατάβασης το ότι οι ύψιστοι και τέλειοι Προσαρμοστές της Σκέψης προσφέρονται για να υπάρξουν ουσιαστικά στο νου υλικών πλασμάτων, τέτοιων όπως είναι οι θνητοί της Ουράντια, για να ολοκληρώσουν μία δοκιμαστική ένωση με τα ζωώδους προέλευσης πλάσματα της γης.
(1193.1) 108:6.2 Ανεξάρτητα από το ποια ήταν η προηγούμενη κατάσταση των κατοίκων ενός κόσμου, έπειτα από την επιφοίτηση ενός θείου Υιού και μετά την επιφοίτηση του Πνεύματος της Αλήθειας εφ’ όλων των θνητών, οι Προσαρμοστές συρρέουν σ’ έναν τέτοιο κόσμο για να ενοικήσουν το νου όλων των φυσιολογικών, αυτόβουλων πλασμάτων. Μετά την ολοκλήρωση της αποστολής ενός Παραδείσιου επιφοιτούντος Υιού, οι Ελεγκτές αυτοί γίνονται αληθινά το «βασίλειο του ουρανού εντός σας.» Δια της πλήρωσης των θείων δώρων, ο Πατέρας πραγματοποιεί τη στενότερη δυνατή προσέγγιση με την αμαρτία και το κακό, αφού είναι κυριολεκτικά αλήθεια ότι ο Προσαρμοστής πρέπει να συνυπάρξει στο θνητό νου ακόμα και μέσα στη μεγαλύτερη ανθρώπινη αδικία. Οι ενοικούντες Προσαρμοστές βασανίζονται ιδιαίτερα από τις σκέψεις εκείνες οι οποίες είναι εντελώς ιδιοτελείς και εγωιστικές. Θλίβονται από την ασέβεια για ό,τι είναι όμορφο και θείο, ενώ πραγματικά εμποδίζονται στο έργο τους εξ αιτίας πολλών από τους ζωώδεις φόβους του ανθρώπου και τις παιδαριώδεις αγωνίες του.
(1193.2) 108:6.3 Οι Ελεγκτές των Μυστηρίων είναι αναμφίβολα η επιφοίτηση του Πατέρα του Σύμπαντος, η αντανάκλαση της εικόνας του Θεού έξω στο σύμπαν. Ένας μεγάλος διδάσκαλος κάποτε προέτρεψε τους ανθρώπους να ξαναγεννηθούν στο πνεύμα της διανοίας τους. Να γίνουν καινούργιοι άνθρωποι, που, όπως ο Θεός, δημιουργούνται στη δικαιοσύνη και την ολοκλήρωση της αλήθειας. Ο Προσαρμοστής είναι το σημάδι του θείου, η παρουσία του Θεού. Η «εικόνα του Θεού» δεν αναφέρεται στη φυσική ομοιότητα, ούτε στα περιοριστικά εμπόδια των ιδιοτήτων του υλικού πλάσματος, αλλά μάλλον στο δώρο της πνευματικής παρουσίας του Πατέρα του Σύμπαντος στην ουράνια πλήρωση των Προσαρμοστών της Σκέψης επί των ταπεινών πλασμάτων των συμπάντων.
(1193.3) 108:6.4 Ο Προσαρμοστής είναι η αστείρευτη πηγή του πνευματικού επιτεύγματος και η προσδοκία της θείας ουσίας εντός σας. Αυτός είναι η δύναμη, το προνόμιο και η δυνατότητα της σωτηρίας, η οποία τόσο απόλυτα και αιώνια σας διακρίνει από τα απλά, ζωώδη πλάσματα. Είναι το ανώτερο και πραγματικά εσωτερικό πνευματικό ερέθισμα της σκέψης, σε αντίθεση με το εξωτερικό και φυσικό ερέθισμα, που φθάνει στο νου μέσω του νευρο-ενεργειακού μηχανισμού του υλικού σώματος.
(1193.4) 108:6.5 Οι πιστοί αυτοί συνοδοί της μέλλουσας πορείας αδιάλειπτα φτιάχνουν για κάθε διανοητική δημιουργία ένα πνευματικό αντίστοιχο. Με τον τρόπο αυτό, αργά και σταθερά σας επαναδημιουργούν όπως πραγματικά είσαστε (μόνο πνευματικά) για να αναστηθείτε στους κόσμους της σωτηρίας. Και όλες αυτές οι εξαίρετες πνευματικές επαναδημιουργίες διατηρούνται στην αναδυόμενη πραγματικότητα της εξελισσόμενης και αθάνατης ψυχής σας, του μοροντιανού εαυτού σας. Οι πραγματικότητες αυτές βρίσκονται στ’ αλήθεια εκεί, παρά το ότι ο Προσαρμοστής σπάνια μπορεί να εξάρει αυτές τις διπλές δημιουργίες αρκετά, ώστε να τις εκθέσει στο φως της συνείδησης.
(1193.5) 108:6.6 Όπως εσείς είσαστε ο ανθρώπινος γονέας, έτσι είναι ο Προσαρμοστής ο θείος γονέας του πραγματικού εαυτού σας, του ανώτερου και προοδεύοντος εαυτού σας, του καλύτερου μοροντιανού και μελλοντικά πνευματικού εαυτού σας. Και είναι αυτή η εξελισσόμενη μοροντιανή ψυχή που οι δικαστές και οι ελεγκτές διακρίνουν, όταν αποφασίζουν τη σωτηρία σας και σας αφήνουν να περάσετε προς τα πάνω, σε καινούργιους κόσμους και παντοτινή ύπαρξη, σε αιώνιο σύνδεσμο με τον πιστό σύντροφό σας – τον Θεό, τον Προσαρμοστή.
(1193.6) 108:6.7 Οι Προσαρμοστές είναι οι αιώνιοι πρόγονοι, τα θεία αρχέτυπα, της εξελισσόμενης αθάνατης ψυχής σας. Είναι η αμείωτη ώθηση που οδηγεί τον άνθρωπο στο να επιχειρήσει την κατάκτηση της υλικής και παρούσας ύπαρξής του, από την άποψη της πνευματικής και μέλλουσας πορείας. Οι Προσαρμοστές είναι οι δεσμώτες της άσβεστης ελπίδας, οι πηγές της αιώνιας προόδου. Και πόσο απολαμβάνουν να επικοινωνούν με τα υποκείμενά τους μέσω περισσότερο, ή λιγότερο άμεσων διαύλων! Πόσο χαίρονται όταν μπορούν να απαλλαγούν από τα σύμβολα και τις άλλες μεθόδους εξαπάτησης και αστραπιαία να στείλουν τα μηνύματά τους κατ’ ευθείαν στις διάνοιες των ανθρώπινων συντρόφων τους!
(1194.1) 108:6.8 Εσείς οι άνθρωποι έχετε αρχίσει το ατέρμονο ξεδίπλωμα ενός σχεδόν άπειρου πανοράματος, μία απεριόριστη επέκταση των αιώνιων και συνεχώς διευρυνόμενων σφαιρών των ευκαιριών για φαιδρύνουσα υπηρεσία, απαράμιλλη περιπέτεια, εξαίσια αβεβαιότητα και ατέλειωτο επίτευγμα. Όταν τα νέφη μαζεύονται πάνω από το κεφάλι σας, η πίστη σας θα αποδεχθεί το γεγονός της παρουσίας του ενοικούντος Προσαρμοστή, κι’ έτσι θα μπορέσετε να δείτε πίσω από τις ομίχλες της θνητής αβεβαιότητας, μέσα στην καθαρή λάμψη του ήλιου της αιώνιας δικαιοσύνης, στα ελκυστικά ύψη των κόσμων-δωμάτων της Σατάνια.
(1194.2) 108:6.9 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.]
(1195.1) 109:0.1 Οι Προσαρμοστές της Σκέψης είναι τα παιδιά της συμπαντικής διαδρομής και, πράγματι, οι παρθενικοί Προσαρμοστές πρέπει να αποκτήσουν εμπειρίες, καθώς τα θνητά πλάσματα αναπτύσσονται και εξελίσσονται. Όπως η προσωπικότητα του ανθρώπινου παιδιού διευρύνεται για τους αγώνες της εξελικτικής ύπαρξης, έτσι και ο Προσαρμοστής αυξάνεται πάρα πολύ κατά τις δοκιμές του επόμενου σταδίου της ανελισσόμενης ζωής. Όπως το παιδί αποκτά προσαρμόσιμη μεταβλητότητα για τις δραστηριότητές του, ως ενήλικος, μέσα από την κοινωνικότητα και το παιγνίδι των πρώτων χρόνων της παιδικής του ηλικίας, έτσι και ο ενοικών Προσαρμοστής αποκτά την εμπειρία για το επόμενο στάδιο της κοσμικής ζωής, ως αποτέλεσμα του προκαταρκτικού ανθρώπινου σχεδιασμού και των επανειλημμένων δοκιμών των δραστηριοτήτων εκείνων οι οποίες σχετίζονται με τη μοροντιανή πορεία. Η ανθρώπινη ύπαρξη συνιστά μία περίοδο πρακτικής, η οποία αξιοποιείται αποτελεσματικά από τον Προσαρμοστή κατά την προετοιμασία για τις αυξημένες ευθύνες και τις μεγαλύτερες ευκαιρίες μιας μέλλουσας ζωής. Οι προσπάθειες, όμως, του Προσαρμοστή, ενώ υπάρχει εντός σας, δεν αφορούν πολύ στα θέματα της προσωρινής ζωής και της ύπαρξης επί του πλανήτη. Σήμερα, οι Προσαρμοστές της Σκέψης κάνουν, όπως πάντα, δοκιμές των πραγματικοτήτων της συμπαντικής διαδρομής στις εξελισσόμενες διάνοιες των ανθρώπινων υπάρξεων.
(1195.2) 109:1.1 Πρέπει να υπάρχει ένα κατανοητό και πολύπλοκο σχέδιο για την εξάσκηση και την εξέλιξη των παρθενικών Προσαρμοστών πριν αποσταλούν από τον Ντιβίνινγκτον, αλλά, πραγματικά, δεν γνωρίζουμε πάρα πολλά σχετικά μ’ αυτό. Επίσης, αναμφίβολα υπάρχει ένα εκτεταμένο σύστημα για την επανεκπαίδευση των Προσαρμοστών που απέκτησαν την εμπειρία της ενοίκησης, πριν αναλάβουν καινούργιες αποστολές με θνητούς συντρόφους, αλλά και πάλι, δεν το γνωρίζουμε πραγματικά.
(1195.3) 109:1.2 Μου έχουν πει Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές ότι, κάθε φορά που ένας, από τον Ελεγκτή ενοικούμενος, θνητός δεν κατορθώνει να σωθεί, όταν ο Προσαρμοστής επιστρέψει στον Ντιβίνινγκτον, παρακολουθεί μία διευρυμένη σειρά μαθημάτων. Η επιπλέον αυτή εξάσκηση καθίσταται δυνατή βάσει της εμπειρίας που απέκτησε έχοντας ενοικήσει μία ανθρώπινη ύπαρξη και πάντα γίνεται προτού ο Προσαρμοστής ξανασταλεί στους εξελικτικούς κόσμους του χρόνου.
(1195.4) 109:1.3 Η πραγματική εμπειρία ζωής δεν έχει κοσμικό υποκατάστατο. Η τελειότητα της θείας υπόστασης ενός πρόσφατα μορφοποιημένου Προσαρμοστή της Σκέψης κατ’ ουδένα τρόπο χαρίζει στον Ελεγκτή αυτό των Μυστηρίων εμπειρική λειτουργική ικανότητα. Η εμπειρία είναι αδιαχώριστη από την ζώσα ύπαρξη. Είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο κανένα μέγεθος θείου χαρίσματος δεν μπορεί να σας απαλλάξει από την αναγκαιότητα να το διασφαλίσετε ζώντας πραγματικά. Γι’ αυτό, από κοινού με όλες τις υπάρξεις που ζουν και λειτουργούν εντός της παρούσας σφαίρας του Υπέρτατου, οι Προσαρμοστές πρέπει να αποκτήσουν εμπειρία. Πρέπει να εξελιχθούν από τις κατώτερες, άπειρες, προς τις ανώτερες, περισσότερο έμπειρες ομάδες.
(1196.1) 109:1.4 Οι Προσαρμοστές περνούν από μία συγκεκριμένη αναπτυξιακή διαδρομή στην ανθρώπινη διάνοια. Επιτυγχάνουν ένα ουσιαστικό επίτευγμα το οποίο είναι αιώνια δικό τους. Προοδευτικά αποκτούν τη επιδεξιότητα και την ικανότητα του Προσαρμοστή ως αποτέλεσμα της όποιας μεμονωμένης, αλλά και όλων των επαφών τους με τις υλικές φυλές, ανεξάρτητα από τη σωτηρία, ή την μη σωτηρία, των συγκεκριμένων θνητών υποκειμένων τους. Είναι επίσης ισότιμοι σύντροφοι της ανθρώπινης διάνοιας στην υπόθαλψη της εξέλιξης της αθάνατης ψυχής που έχει την δυνατότητα να σωθεί.
(1196.2) 109:1.5 Το πρώτο στάδιο της εξέλιξης του Προσαρμοστή επιτυγχάνεται δια της συγχώνευσης με τη διασωζόμενη ψυχή μιας θνητής ύπαρξης. Έτσι, ενώ φυσιολογικά εξελίσσεσθε προς το εσωτερικό και προς τα πάνω, από τον άνθρωπο στον Θεό, οι Προσαρμοστές φυσιολογικά εξελίσσονται προς τα έξω και προς τα κάτω, από το Θεό στον άνθρωπο. Και έτσι, το τελικό προϊόν της ένωσης αυτής του θείου και του ανθρώπινου θα είναι αιώνια ο υιός του ανθρώπου και ο υιός του Θεού.
(1196.3) 109:2.1 Έχετε κατατοπισθεί για την ταξινόμηση των Προσαρμοστών εν σχέσει προς την εμπειρία – παρθενικού, προηγμένοι και υπέρτατοι. Πρέπει, επίσης, να αναγνωρίσετε μία συγκεκριμένη λειτουργική ταξινόμηση – τους αυτενεργούντες Προσαρμοστές. Ένας αυτενεργών Προσαρμοστής είναι εκείνος ο οποίος:
(1196.4) 109:2.2 1. Έχει αποκτήσει ορισμένη απαραίτητη εμπειρία στην εξελισσόμενη ζωή ενός αυτόβουλου πλάσματος, είτε ως προσωρινός ενοικών σ’ έναν τύπο κόσμου, όπου οι Προσαρμοστές ασκούν μόνο προσωρινά καθήκοντα επί των θνητών υποκειμένων, είτε σ’ έναν πλανήτη ουσιαστικής συγχώνευσης, όπου ο άνθρωπος απέτυχε να διασωθεί. Ένας τέτοιος Ελεγκτής είναι είτε ένας προηγμένος, είτε ένας υπέρτατος Προσαρμοστής.
(1196.5) 109:2.3 2. Έχει αποκτήσει την σταθερότητα της πνευματικής δύναμης σ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος ολοκλήρωσε τον τρίτο ψυχικό κύκλο και στον οποίο εκχωρήθηκε ένας προσωπικός σεραφικός φρουρός.
(1196.6) 109:2.4 3. Έχει υποκείμενο το οποίο έχει φθάσει στην υπέρτατη αποφασιστικότητα, έχει περιέλθει σε μία ιερή και ειλικρινή μνηστεία με τον Προσαρμοστή. Ο Προσαρμοστής εξετάζει προκαταβολικά το χρόνο της ουσιαστικής συγχώνευσης και θεωρεί την ένωση ως πραγματικό γεγονός.
(1196.7) 109:2.5 4. Έχει υποκείμενο το οποίο έχει ενταχθεί σ’ ένα από τα εφεδρικά σώματα του πεπρωμένου σε έναν εξελικτικό κόσμο ανθρώπινης ανέλιξης.
(1196.8) 109:2.6 5. Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια του ύπνου του ανθρώπου, έχει προσωρινά αποσπασθεί από το νου της θνητής φυλακής για να επιτελέσει τον άθλο ενός συνδέσμου, μια επαφής, μιας επανακαταχώρησης, ή κάποιας άλλης, πέραν του ανθρώπινου, υπηρεσίας, σχετικής με την πνευματική διακυβέρνηση του κόσμου στον οποίο υπηρετεί.
(1196.9) 109:2.7 6. Έχει υπηρετήσει σε μία περίοδο κρίσης μέσα από την εμπειρία ενός ανθρώπινου πλάσματος, το οποίο υπήρξε το υλικό συμπλήρωμα μιας πνευματικής προσωπικότητας εμπιστευμένης με τη διάπραξη κάποιας κοσμικής επίτευξης, ουσιαστικής για την πνευματική οικονομία του πλανήτη.
(1196.10) 109:2.8 Οι αυτενεργούντες Προσαρμοστές φαίνονται ότι διαθέτουν αξιοσημείωτο βαθμό βούλησης σε όλα τα θέματα στα οποία δεν αναμειγνύονται οι ανθρώπινες προσωπικότητες τις οποίες άμεσα ενοικούν, όπως αποδεικνύεται από τα πολυάριθμα κατορθώματά τους τόσο μαζί, όσο και χωρίς τα θνητά υποκείμενα προσάρτησής τους. Τέτοιοι Προσαρμοστές συμμετέχουν σε πάρα πολλές δραστηριότητες του κόσμου, συχνότερα, όμως, λειτουργούν ως απαρατήρητοι ένοικοι των γήινων σκηνών της επιλογής τους.
(1196.11) 109:2.9 Αναμφίβολα, οι ανώτεροι αυτοί και περισσότερο έμπειροι τύποι των Προσαρμοστών μπορούν να επικοινωνήσουν με εκείνους που βρίσκονται σε άλλους κόσμους. Ενώ, όμως, οι αυτενεργούντες Προσαρμοστές επικοινωνούν μεταξύ τους με τον τρόπο αυτό, το πράττουν μόνο στα επίπεδα του αμοιβαίου έργου τους και με το σκοπό να διατηρήσουν τα εποπτικά δεδομένα που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία τους, ως Προσαρμοστές των κόσμων, όπου προσωρινά διαμένουν, αν και περιστασιακά είναι γνωστό ότι λειτουργούν σε διαπλανητικά θέματα κατά περιόδους κρίσεων.
(1197.1) 109:2.10 Οι Ανώτεροι και αυτενεργούντες Προσαρμοστές μπορούν να εγκαταλείψουν το ανθρώπινο σώμα με τη θέλησή τους. Οι ενοικούντες δεν αποτελούν οργανικό, ή βιολογικό μέρος της θνητής ζωής. Είναι θείες εναποθέσεις επ’ αυτής. Στα αυθεντικά σχέδια της ζωής είχαν προβλεφθεί, αλλά δεν είναι απολύτως απαραίτητοι για την υλική ύπαρξη. Πάντως, όμως, πρέπει να αναφερθεί ότι σπανιότατα, ακόμη και για μικρά χρονικά διαστήματα, εγκαταλείπουν τις θνητές σκηνές τους, αφού έχουν μία φορά εγκατασταθεί στους χώρους ενοίκησής τους.
(1197.2) 109:2.11 Οι υπερδραστήριοι Προσαρμοστές είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν επιτύχει την ολοκλήρωση των έργων που τους εμπιστεύθηκαν και περιμένουν μόνο τη διάλυση του οχήματος της υλικής ζωής, ή τη μετατροπή της αθάνατης ψυχής.
(1197.3) 109:3.1 Τα χαρακτηριστικά του λεπτομερούς έργου των Ελεγκτών των Μυστηρίων ποικίλουν ανάλογα με τη φύση των αποστολών τους, ως προς το εάν είναι, ή όχι Προσαρμοστές συνδέσμου, ή συγχώνευσης. Ορισμένοι Προσαρμοστές απλά εκχωρούνται για την εγκόσμια ζωή των υποκειμένων τους. Άλλοι επιφοιτούν, ως υποψήφιοι για προσωπικότητα έχοντας άδεια για την αιώνια συγχώνευση, αν τα υποκείμενά τους διασωθούν. Υπάρχει, επιπλέον, μία ελαφρά παραλλαγή στο έργο τους, μεταξύ των διαφόρων πλανητικών τύπων, όπως επίσης και στα διάφορα συστήματα και σύμπαντα. Συνολικά, ωστόσο, το έργο τους είναι αξιοσημείωτα ομοιογενές, περισσότερο απ’ όσο είναι τα καθήκοντα οποιασδήποτε από τις δημιουργηθείσες τάξεις των ουράνιων υπάρξεων.
(1197.4) 109:3.2 Σε ορισμένους πρωτόγονους κόσμους (την ομάδα της πρώτης σειράς), ο Προσαρμοστής ενοικεί τη διάνοια ενός πλάσματος για εμπειρική εξάσκηση, κυρίως για την αυτοκαλλιέργειά του και την προοδευτική του ανάπτυξη. Οι Παρθενικοί Προσαρμοστές αποστέλλονται συνήθως σε τέτοιους κόσμους κατά τους πρώιμους χρόνους, όταν οι πρωτόγονοι άνθρωποι φθάνουν στην κοιλάδα των αποφάσεων, αλλά λίγοι, συγκριτικά, θα επιλέξουν να ανέλθουν τα ηθικά ύψη, πέρα από τους λόφους του αυτοελέγχου και της απόκτησης χαρακτήρα, για να κατακτήσουν τα ανώτερα επίπεδα της αναδυόμενης πνευματικότητας. (Πολλοί, πάντως, οι οποίοι αποτυγχάνουν να συγχωνευθούν με τον Προσαρμοστή διασώζονται ως δια του Πνεύματος συγχωνευόμενοι ανερχόμενοι.) Οι Προσαρμοστές λαμβάνουν πολύτιμη εξάσκηση και αποκτούν θαυμάσια εμπειρία στη μεταβατική τους σχέση με τις πρωτόγονες διάνοιες ενώ στη συνέχεια είναι ικανοί να αξιοποιήσουν την εμπειρία αυτή για όφελος των ανώτερων υπάρξεων, σε άλλους κόσμους. Τίποτα που να αξίζει να διασωθεί δεν χάνεται, σ’ ολόκληρο το απέραντο σύμπαν.
(1197.5) 109:3.3 Σ’ έναν άλλο τύπο κόσμου (την ομάδα της δεύτερης σειράς) οι Προσαρμοστές απλά εκχωρούνται στις θνητές υπάρξεις. Εδώ οι Ελεγκτές δεν μπορούν ποτέ να επιτύχουν τη συγχώνευση με την προσωπικότητα, μέσω μιας τέτοιας ενοίκησης, αλλά προσφέρουν μεγάλη βοήθεια στα ανθρώπινα υποκείμενά τους κατά τη θνητή τους ζωή, πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορούν να προσφέρουν στους θνητούς της Ουράντια. Οι Προσαρμοστές εδώ εκχωρούνται στα θνητά πλάσματα μόνο για τη διάρκεια της ζωής τους, ως πρότυπα για το ανώτερο πνευματικό τους επίτευγμα, ως προσωρινοί αρωγοί στο ενδιαφέρον έργο της τελειοποίησης μιας προσωπικότητας που αξίζει να σωθεί. Οι Προσαρμοστές δεν επιστρέφουν μετά τον φυσικό θάνατο. Οι διασωζόμενοι αυτοί θνητοί επιτυγχάνουν την αιώνια ζωή δια της συγχώνευσης με το Πνεύμα.
(1197.6) 109:3.4 Σε κόσμους όπως η Ουράντια (την ομάδα της τρίτης σειράς) υπάρχει μία αληθινή μνηστεία με τα θεία δώρα, μία σχέση ζωής και θανάτου. Αν σωθείτε, θα υπάρξει μία αιώνια ένωση, μία παντοτινή συγχώνευση, το να γίνει ο άνθρωπος και ο Προσαρμοστής μία οντότητα.
(1197.7) 109:3.5 Στους τριπλού εγκεφάλου θνητούς των κόσμων αυτής της σειράς, οι Προσαρμοστές είναι σε θέση να επιτύχουν πολύ ουσιαστικότερη επαφή με τα υποκείμενά τους κατά τη διάρκεια της εγκόσμιας ζωής, απ’ όσο με απλού, ή διπλού εγκεφάλου τύπους. Στη μετά θάνατον, ωστόσο, πορεία, ο τριπλού εγκεφάλου τύπος συνεχίζει όπως ακριβώς ο απλού εγκεφάλου τύπος και ο διπλού εγκεφάλου τύπος – οι φυλές της Ουράντια.
(1198.1) 109:3.6 Στους κόσμους που κατοικούνται από πλάσματα διπλού εγκεφάλου, μετά την προσωρινή παραμονή ενός επιφοιτούντος Υιού του Παραδείσου, οι παρθενικοί Προσαρμοστές σπάνια προσαρτώνται σε άτομα που διαθέτουν αναμφισβήτητη ικανότητα σωτηρίας. Είναι πεποίθησή μας ότι παρόμοιους κόσμους, όλοι οι Προσαρμοστές που, πρακτικά, ενοικούν ευφυείς άνδρες και γυναίκες με ικανότητα σωτηρίας, ανήκουν στον προηγμένο, ή τον ανώτατο τύπο.
(1198.2) 109:3.7 Σε πολλές από τις αρχικές, εξελικτικές φυλές της Ουράντια, υπήρξαν τρεις ομάδες πλασμάτων. Υπήρξαν εκείνοι οι οποίοι ήσαν τόσο ζωώδεις, ώστε τελικά απώλεσαν την ικανότητα να δεχθούν τον Προσαρμοστή. Υπήρξαν εκείνοι οι οποίοι επέδειξαν αναμφίβολη ικανότητα για τους Προσαρμοστές και γρήγορα τους δέχθηκαν, όταν έφθασαν στην ηλικία της ηθικής υπευθυνότητας. Υπήρξε και μία τρίτη τάξη, που κατελάμβανε μία οριακή θέση. Είχαν την ικανότητα για να δεχθούν τον Προσαρμοστή, αλλά οι Ελεγκτές μπορούσαν να ενοικήσουν το νου τους μόνο μετά από προσωπική παράκληση του ατόμου.
(1198.3) 109:3.8 Αλλά με τις υπάρξεις εκείνες οι οποίες κρίνονται κατ’ ουσίαν ακατάλληλες για σωτηρία, δι’ αποκλήρωσης, εξ αιτίας της επίδρασης ανίκανων και κατώτερων προγόνων, πολλοί παρθενικοί Προσαρμοστές έχουν αποκτήσει πολύτιμη προκαταρκτική εμπειρία επικοινωνώντας με την εξελικτική διάνοια και έτσι απέκτησαν περισσότερα προσόντα για μία επόμενη ανάθεση έργου σε ένα ανώτερο τύπο διάνοιας, σε κάποιον άλλο κόσμο.
(1198.4) 109:4.1 Οι ανώτερες μορφές ευφυούς ενδοεπικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπινων υπάρξεων βοηθώνται σε μεγάλο βαθμό από τους ενοικούντες Προσαρμοστές. Τα ζώα ασφαλώς διαθέτουν συντροφικά αισθήματα, αλλά δεν μεταδίδουν έννοιες το ένα στο άλλο. Μπορούν να εκφράσουν συναισθήματα, αλλά όχι ιδέες και ιδανικά. Ούτε οι άνθρωποι ζωώδους προέλευσης μπορούν να βιώσουν έναν ανώτερο τύπο διανοητικής σχέσης, ή πνευματικής επικοινωνίας με τους συντρόφους τους, μέχρις ότου οι Προσαρμοστές της Σκέψης επιφοιτήσουν, αν και, όταν τέτοια εξελικτικά πλάσματα αναπτύξουν την ομιλία, είναι καθ’ οδόν για να δεχθούν τους Προσαρμοστές.
(1198.5) 109:4.2 Τα ζώα επικοινωνούν, με έναν άτεχνο τρόπο, το ένα με το άλλο, αλλά δεν υπάρχει παρά ελάχιστη, ή καθόλου προσωπικότητα σε μία τέτοια πρωτόγονη επαφή. Οι Προσαρμοστές δεν είναι προσωπικότητες. Είναι προ-ατομικές υπάρξεις. Εκπορεύονται όμως από την πηγή της προσωπικότητας και η παρουσία τους πραγματικά αυξάνει τις ποιοτικές εκδηλώσεις της ανθρώπινης προσωπικότητας. Τούτο είναι ιδιαίτερα αληθές αν ο Προσαρμοστής διαθέτει προηγούμενη εμπειρία.
(1198.6) 109:4.3 Ο τύπος του Προσαρμοστή έχει να κάνει πολύ με τη δυνατότητα έκφρασης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Καθώς περνούν οι αιώνες, πολλοί από τους μεγάλους διανοητικούς και πνευματικούς αρχηγούς της Ουράντια άσκησαν μεγάλη επίδραση κυρίως εξ αιτίας της ανωτερότητας και της προηγούμενης εμπειρίας των Προσαρμοστών οι οποίοι τους ενοικούσαν.
(1198.7) 109:4.4 Οι ενοικούντες Προσαρμοστές έχουν σε μεγάλο βαθμό συνεργασθεί με άλλες πνευματικές επιρροές στον μετασχηματισμό και τον εξανθρωπισμό των απογόνων των πρωτόγονων ανθρώπων των παλαιότερων εποχών. Αν οι Προσαρμοστές οι οποίοι ενοικούν τη διάνοια των κατοίκων της Ουράντια επρόκειτο να αποσυρθούν, ο κόσμος θα επέστρεφε σιγά-σιγά σε πολλές από τις δραστηριότητες και τις πρακτικές των ανθρώπων των πρωτόγονων καιρών. Οι θείοι Ελεγκτές αποτελούν μία από τις ουσιαστικές δυνατότητες του προοδευτικού πολιτισμού.
(1198.8) 109:4.5 Έχω προσέξει ένα Προσαρμοστή της Σκέψης που ενοικούσε μία διάνοια στην Ουράντια, ο οποίος έχει, σύμφωνα με τα αρχεία στην Ουβέρσα, ενοικήσει δεκαπέντε διάνοιες προηγούμενα στον Όρβοντον. Δεν γνωρίζουμε εάν αυτός ο Ελεγκτής είχες παρόμοιες εμπειρίες σε άλλα υπερσύμπαντα, το υποπτεύομαι, ωστόσο. Είναι ένας θαυμάσιος Προσαρμοστής και μία από τις πλέον χρήσιμες και ισχυρές δυνάμεις στην Ουράντια κατά τη διάρκεια της παρούσης εποχής. Αυτό που άλλοι έχουν χάσει, αυτό για το οποίο αρνούνται να σωθούν, αυτό το ανθρώπινο πλάσμα (και ολόκληρος ο κόσμος σας) τώρα το κερδίζει. Από αυτόν, ο οποίος δεν διαθέτει δυνατότητες σωτηρίας, θα απομακρυνθεί ακόμη και ο έμπειρος εκείνος Προσαρμοστής, τον οποίο τώρα έχει, ενώ σ’ αυτόν που έχει προοπτικές σωτηρίας θα δοθεί ο προ-της-εμπειρίας Προσαρμοστής ενός οκνηρού λιποτάκτη.
(1199.1) 109:4.6 Κατά μία έννοια οι Προσαρμοστές μπορούν να υποθάλψουν ένα ορισμένο βαθμό πλανητικής διασταυρωτικής γονιμοποίησης στους χώρους της αλήθειας, της ομορφιάς και της αγαθότητας. Σπάνια, όμως, τους δίδονται δύο εμπειρίες ενοίκησης στον ίδιο πλανήτη. Δεν υπάρχει Προσαρμοστής που να υπηρετεί τώρα στην Ουράντια, ο οποίος να έχει υπάρξει προηγούμενα σ’ αυτόν τον κόσμο. Ξέρω τι λέω, αφού έχουμε τους αριθμούς τους και τα αρχεία τους στο αρχειοφυλακείο της Ουβέρσα.
(1199.2) 109:5.1 Οι ανώτατοι και αυτενεργούντες Προσαρμοστές είναι συχνά ικανοί να συνεισφέρουν σταθερούς όρους πνευματικής σημασίας στην ανθρώπινη διάνοια, όταν αυτή ρέει ανεμπόδιστα στους ελεύθερους αλλά ελεγχόμενους διαύλους της δημιουργικής φαντασίας. Σε τέτοιους καιρούς και ορισμένες φορές κατά τη διάρκεια του ύπνου, ο Προσαρμοστής είναι ικανός να συλλάβει τα διανοητικά ρεύματα, να σταματήσει τη ροή και στη συνέχεια να αλλάξει την κατεύθυνση της ιδέας. Και όλο τούτο γίνεται για να επιτευχθούν βαθιές πνευματικές μεταμορφώσεις στις ανώτερες περιοχές της υπερσυνείδησης. Έτσι οι δυνάμεις και οι ενέργειες της διάνοιας ρυθμίζονται πληρέστερα στο κλειδί των επικοινωνιακών τόνων του πνευματικού επιπέδου του παρόντος και του μέλλοντος.
(1199.3) 109:5.2 Είναι μερικές φορές πιθανόν να έχετε φωτισμένη διάνοια, να ακούτε τη θεία φωνή που διαρκώς μιλά εντός σας, έτσι ώστε να μπορέσετε εν μέρει να αποκτήσετε συνείδηση της σοφίας, της αλήθειας της αγαθότητας και της ομορφιάς της εν δυνάμει προσωπικότητας που συνεχώς σας ενοικεί.
(1199.4) 109:5.3 Οι ασταθείς, όμως, και γοργά μετακινούμενες διανοητικές σας θέσεις συχνά έχουν ως αποτέλεσμα να αποθαρρύνονται τα σχέδια και να διακόπτεται το έργο των Προσαρμοστών. Το έργο τους δεν συγκρούεται μόνο με την ενδογενή φύση των θνητών φυλών, αλλά η λειτουργία αυτή καθυστερεί, επίσης, σε μεγάλο βαθμό από τις ίδιες τις προδεδικασμένες απόψεις σας, τις παγιωμένες ιδέες και τις μακρόχρονες προκαταλήψεις σας. Εξ αιτίας αυτών των μειονεκτημάτων, πολλές φορές μόνον οι ατελείς δημιουργίες τους αποκτούν συνείδηση ενώ η σύγχυση των ιδεών είναι αναπόφευκτη. Συνεπώς, κατά την λεπτομερή εξέταση των διανοητικών καταστάσεων, διασφάλιση υπάρχει μόνο στην άμεση αναγνώριση κάθε μιας, αλλά και όλων των εννοιών και των εμπειριών γι’ αυτό που ουσιαστικά και βασικά είναι, χωρίς να λαμβάνεται καθόλου υπ’ όψιν αυτό που θα μπορούσε να είναι.
(1199.5) 109:5.4 Το μέγα πρόβλημα της ζωής είναι η ρύθμιση των προγονικών τάσεων της ζωής στις απαιτήσεις των πνευματικών ερεθισμάτων τα οποία εκπορεύονται από τη θεία παρουσία του Ελεγκτή των Μυστηρίων. Ενώ στη συμπαντική και την υπερσυμπαντική πορεία ουδείς άνθρωπος μπορεί να υπηρετεί δύο κυρίους, στη ζωή που τώρα ζείτε στην Ουράντια κάθε άνθρωπος πρέπει αναγκαστικά να υπηρετεί δύο κυρίους. Πρέπει να γνωρίσει την τέχνη ενός συνεχούς, ανθρώπινου συμβιβασμού προς τα εγκόσμια, ενώ ενδίδει στην πνευματική υπακοή ενός μόνο κυρίου. Και τούτος είναι ο λόγος για τον οποίο τόσοι πολλοί παρεκκλίνουν και αποτυγχάνουν, αγανακτούν και υποκύπτουν στην πίεση του εξελικτικού αγώνα.
(1199.6) 109:5.5 Ενώ τα κληρονομούμενα στοιχεία των εγκεφαλικών ιδιοτήτων καθώς και εκείνα του ηλεκτροχημικού υπερελέγχου λειτουργούν μαζί για να οριοθετήσουν τη σφαίρα δραστηριότητας του δυναμικού Προσαρμοστή, δεν υπάρχει κληρονομικό μειονέκτημα (σε φυσιολογικές διάνοιες) που να μπορεί ποτέ να εμποδίσει το τελικό πνευματικό επίτευγμα. Η κληρονομικότητα μπορεί να παρέμβει στο βαθμό της κατάκτησης της προσωπικότητας, αλλά δεν εμποδίζει την τελική ολοκλήρωση της ανελικτικής περιπέτειας. Αν συνεργασθείτε με τον Προσαρμοστή σας, το θείο δώρο, αργά ή γρήγορα, θα εξελίξει την αθάνατη μοροντιανή ψυχή και, μετά την συγχώνευση μαζί του, θα παρουσιάσει το καινούργιο πλάσμα στον ανώτατο Κυρίαρχο Υιό του τοπικού σύμπαντος και τελικά στον πατέρα των Προσαρμοστών στον Παράδεισο.
(1200.1) 109:6.1 Οι Προσαρμοστές ποτέ δεν αποτυγχάνουν. Τίποτε που να αξίζει να σωθεί δεν χάνεται ποτέ. Κάθε σημαντική αξία, σε κάθε αυτόβουλο πλάσμα, είναι βέβαιο ότι θα σωθεί, ανεξάρτητα από τη σωτηρία, ή την μη σωτηρία της προσωπικότητας που ανεκάλυψε, ή αξιολόγησε την ιδέα. Ακόμη και έτσι, ένα θνητό πλάσμα μπορεί να αποποιηθεί τη σωτηρία. Επιπλέον, η εμπειρία της ζωής δεν πηγαίνει χαμένη. Ο αιώνιος Προσαρμοστής μεταφέρει τα χαρακτηριστικά μιας τέτοιας φαινομενικά αποτυχημένης ζωής, που αξίζουν τον κόπο, σε κάποιον άλλο κόσμο και εκεί, εναποθέτει τις έννοιες αυτές και τις αξίες που αξίζει να διασωθούν σ’ έναν ανώτερο τύπο θνητής διάνοιας, μιας διάνοιας που να έχει την ικανότητα να σωθεί. Καμία εμπειρία που αξίζει τον κόπο δεν λαμβάνει χώρα μάταια. Καμία αληθινή έννοια, ή πραγματική αξία δεν χάνεται ποτέ.
(1200.2) 109:6.2 Όσον αφορά στους υποψήφιους για συγχώνευση, εάν ένας Ελεγκτής των Μυστηρίων εγκαταλειφθεί από το θνητό σύντροφό του, αν ο ανθρώπινος συνεργάτης αρνηθεί να ακολουθήσει την ανελικτική πορεία, όταν ελευθερωθεί δια του φυσικού θανάτου (ή, πριν από αυτόν), ο Προσαρμοστής απομακρύνει οτιδήποτε αξίζει να σωθεί, το οποίο εξελίχθηκε στη διάνοια αυτού του πλάσματος που δεν πρόκειται να σωθεί. Εάν ένας Προσαρμοστής επανειλημμένα αποτύχει να αποκτήσει προσωπικότητα δια της συγχώνευσης, εξ αιτίας της μη σωτηρίας μίας σειράς ανθρώπινων υποκειμένων και, εάν ο Ελεγκτής αυτός εξατομικευθεί στη συνέχεια, όλη η εμπειρία που απέκτησε έχοντας ενοικήσει και γνωρίσει καλά όλες αυτές τις θνητές διάνοιες γίνεται το ουσιαστικό κτήμα ενός τέτοιου πρόσφατα Εξατομικευμένου Προσαρμοστή, ένα δώρο να χαρεί και να αξιοποιήσει στη διάρκεια όλων των μελλοντικών αιώνων. Ένας Εξατομικευμένος Προσαρμοστής της τάξης αυτής είναι μία σύνθετη συναρμολόγηση όλων των ιδιοτήτων που διασώθηκαν, όλων των προηγούμενων πλασμάτων που τον φιλοξένησαν.
(1200.3) 109:6.3 Όταν οι Προσαρμοστές μακράς συμπαντικής εμπειρίας προσφέρονται εθελοντικά να ενοικήσουν θείους Υιούς σε αποστολές επιφοίτησης, γνωρίζουν απόλυτα ότι η κατάκτηση της προσωπικότητας δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί μέσω αυτής της υπηρεσίας. Συχνά, όμως, ο Πατέρας των πνευμάτων δωρίζει προσωπικότητα στους εθελοντές αυτούς και τους εγκαθιστά ως διευθυντές του είδους τους. Αυτές είναι οι προσωπικότητες οι οποίες τιμώνται με κύρος στον Ντιβίνινγκτον. Και η μοναδική τους φύση ενσωματώνει το ανθρώπινο ψηφιδωτό των πολλαπλών τους εμπειριών της ενοίκησης στους θνητούς επιπλέον, δε, την πνευματική εγγραφή της ενυπάρχουσας στον άνθρωπο θείας φύσης του Παραδείσιου Υιού επιφοίτησης της τελικής εμπειρίας ενοίκησης.
(1200.4) 109:6.4 Οι δραστηριότητες των Προσαρμοστών στο τοπικό σας σύμπαν κατευθύνονται από τον Εξατομικευμένο Προσαρμοστή του Μιχαήλ του Νέβαδον, τον ίδιο αυτό Ελεγκτή που τον οδήγησε βήμα προς βήμα, όταν έζησε την ανθρώπινη ζωή του στο σώμα του Ιησού μπεν Τζοζέφ.1 [227] Συνεπής στο έργο που του εμπιστεύθηκαν υπήρξε ο εξαίρετος αυτός Προσαρμοστής, ενώ με σύνεση, ο γενναίος αυτός Ελεγκτής, κατηύθυνε την ανθρώπινη φύση, καθοδηγώντας πάντα τη θνητή διάνοια του Παραδείσιου Υιού στην επιλογή του δρόμου της τέλειας θέλησης του Πατέρα. Ο Προσαρμοστής αυτός είχε προηγούμενα υπηρετήσει με τον Μελχισεδέκ Ματσιβέντα την εποχή του Αβραάμ και είχε εμπλακεί σε τρομακτικά ανδραγαθήματα, τόσο πριν την ενοίκησή του, όσο και μεταξύ αυτών των εμπειριών επιφοίτησης.
(1200.5) 109:6.5 Ο Προσαρμοστής αυτός θριάμβευσε πραγματικά στην ανθρώπινη διάνοια του Ιησού – τη διάνοια αυτή η οποία σε κάθε επαναλαμβανόμενη κατάσταση της ζωής, διατήρησε μία ιερή αφοσίωση στο θέλημα του Πατέρα λέγοντας, «Ας γίνει όχι το θέλημά μου, αλλά το δικό σου.» Τέτοια κατηγορηματική αφοσίωση συνιστά το πραγματικό διαβατήριο από τους περιορισμούς της ανθρώπινης φύσης, στην τελικότητα του θείου επιτεύγματος.
(1200.6) 109:6.6 Ο ίδιος αυτός Προσαρμοστής τώρα αντανακλά στην ανεξιχνίαστη φύση της εξαιρετικής του προσωπικότητας την προ της βάπτισης ανθρώπινη φύση του Ιησού μπεν Τζοζέφ την αιώνια και ζώσα εγγραφή των αιώνιων, ζωντανών αξιών τις οποίες ο μέγιστος των Ουραντιανών δημιούργησε από τις ταπεινές συνθήκες μιας κοινότοπης ζωής, όπως βιώνονταν μέχρι την πλήρη κατάρρευση των πνευματικών αξιών που θα μπορούσαν να κατακτηθούν κατά τη θνητή εμπειρία.
(1201.1) 109:6.7 Κάθε τι με μόνιμη αξία, που εμπιστεύθηκε σ’ έναν Προσαρμοστή έχει εξασφαλίσει την αιώνια σωτηρία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο Ελεγκτής διατηρεί τα αποκτήματα αυτά για επιφοίτηση σε μία θνητή διάνοια μελλοντικής ενοίκησης. Σε άλλες, και μόλις εξατομικευθεί, αυτές οι διασωζόμενες και διατηρούμενες πραγματικότητες φυλάσσονται για μελλοντική αξιοποίηση στην υπηρεσία των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος.
(1201.2) 109:7.1 Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα εάν τα μη εκφραζόμενα δια του Προσαρμοστή κλάσματα του Πατέρα μπορούν να εξατομικευθούν, ή όχι, ωστόσο έχετε μάθει ότι η προσωπικότητα αποτελεί την κυριαρχούσα επιφοίτηση της θείας βούλησης του Πατέρα του Σύμπαντος. Εξ όσων γνωρίζουμε, το τύπου Προσαρμοστή κλάσμα του Πατέρα κατακτά την προσωπικότητα μόνο δια της απόκτησης ατομικών ιδιοτήτων, μέσω της υπηρεσίας-λειτουργίας του σε μία εξατομικευμένη ύπαρξη. Αυτοί οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές έχουν πατρίδα τον Ντιβίνινγκτον, όπου εκπαιδεύουν και κατευθύνουν τους προ-ατομικούς τους συνεργάτες.
(1201.3) 109:7.2 Οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές της Σκέψης είναι οι μη εμποδιζόμενοι, μη αφομοιονώμενοι κυρίαρχοι σταθεροποιητές και εξισορροπιστές του απέραντου σύμπαντος των συμπάντων. Συνδυάζουν την εμπειρία του Δημιουργού και του δημιουργήματος – την υπαρξιακή και την εμπειρική. Είναι υπάρξεις συνδεδεμένες με το χρόνο και την αιωνιότητα. Συνδέουν το προ-ατομικό και το ατομικό στοιχείο στην διακυβέρνηση του σύμπαντος.
(1201.4) 109:7.3 Οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές είναι οι πάνσοφοι και ισχυροί εκτελεστές των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Είναι οι εξατομικευμένοι αντιπρόσωποι της πλήρους λειτουργίας του Πατέρα του Σύμπαντος – ατομικοί, προ-ατομικοί και υπέρ-ατομικοί. Είναι οι εξατομικευμένοι λειτουργοί του εξαιρετικού, του ασυνήθιστου και του απρόσμενου σ’ ολόκληρη την έκταση, όλων των κόσμων των υπερβατικών απολυτοειδών σφαιρών της κυριαρχίας του Θεού του Ύπατου, ακόμη και στα επίπεδα του Θεού του Υπέρτατου.
(1201.5) 109:7.4 Είναι οι μοναδικές οντότητες των συμπάντων οι οποίες περιλαμβάνουν στην ύπαρξή τους όλες τις γνωστές σχέσεις της προσωπικότητας. Είναι παν-προσωπικοί – υπάρχουν πριν από την προσωπικότητα, είναι η προσωπικότητα και υπάρχουν μετά την προσωπικότητα. Λειτουργούν για την προσωπικότητα του Πατέρα του Σύμπαντος ως το αιώνιο παρελθόν, το αιώνιο παρόν και το αιώνιο μέλλον.
(1201.6) 109:7.5 Υπαρξιακή προσωπικότητα στην κατηγορία του πεπερασμένου και του απόλυτου, ο Πατέρας επεφοίτησε επί του Αιώνιου Υιού, αλλά επέλεξε να διατηρήσει για τη δική του λειτουργία την εμπειρική προσωπικότητα του τύπου του Εξατομικευμένου Προσαρμοστή, επιφοιτών επί του υπαρξιακού προ-ατομικού Προσαρμοστή. Και έτσι, είναι και οι δύο προορισμένοι να σχηματίσουν την μέλλουσα, αιώνια υπερ-προσωπικότητα της υπερβατικής λειτουργίας στους απολυτοειδείς χώρους του Απώτατου, του Υπέρτατου-Απώτατου, ακόμη και στα επίπεδα του Απώτατου-Απόλυτου.
(1201.7) 109:7.6 Σπάνια οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές φαίνονται, γενικά, στα σύμπαντα. Ενίοτε συσκέπτονται με τους Αρχαίους των Ημερών, ενώ ορισμένες φορές οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές των επτάπτυχων Δημιουργών Υιών έρχονται στους αρχηγικούς κόσμους των αστερισμών για να συσκεφθούν με τους κυβερνήτες Βοροντάντεκ.
(1201.8) 109:7.7 Όταν ο Βοροντάντεκ πλανητικός παρατηρητής της Ουράντια – ο Μέγιστος επόπτης, ο οποίος όχι πριν πολύ καιρό ανέλαβε μία επείγουσα αντιβασιλεία στον κόσμο σας – επιβεβαίωσε το κύρος του, παρουσία του διαμένοντος γενικού κυβερνήτη, άρχισε την επείγουσα διακυβέρνηση της Ουράντια έχοντας ένα πλήρες επιτελείο της επιλογής του. Ανέθεσε αμέσως σε όλους τους συνεργάτες και βοηθούς του τα καθήκοντά τους επί του πλανήτη. Ωστόσο, δεν επέλεξε τους τρεις Εξατομικευμένους Προσαρμοστές οι οποίοι παρουσιάσθηκαν εμπρός του τη στιγμή που ανέλαβε την αντιβασιλεία. Δεν εγνώριζε καν ότι θα εμφανίζονταν έτσι, διότι δεν είχαν ποτέ εκδηλώσει την θεία παρουσία τους την εποχή της προηγούμενης αντιβασιλείας. Και ο Μέγιστος αντιβασιλέας δεν ανέθεσε κάποια υπηρεσία, ή συγκεκριμένα καθήκοντα σ’ αυτούς τους εθελοντικά προσφερθέντες Εξατομικευμένους Προσαρμοστές. Παρά ταύτα, αυτές οι τρεις παν-προσωπικές υπάρξεις ήταν μεταξύ των πλέον δραστήριων από τις πολυάριθμες τάξεις των ουράνιων υπάρξεων που υπηρετούσαν, τότε, στην Ουράντια.
(1202.1) 109:7.8 Οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές προσφέρουν μία μεγάλη γκάμα υπηρεσιών σε πολυάριθμες τάξεις συμπαντικών προσωπικοτήτων, ωστόσο δεν μας επιτρέπεται να συζητήσουμε για τις λειτουργίες αυτές, με εξελικτικά πλάσματα ενοικούμενα από τους Προσαρμοστές. Οι ασυνήθιστες αυτές ανθρώπινες θεότητες συγκαταλέγονται μεταξύ των πλέον αξιοσημείωτων προσωπικοτήτων ολόκληρου του μεγάλου σύμπαντος και ουδείς τολμά να προείπει ποιες θα μπορούσαν να είναι οι μελλοντικές τους αποστολές.
(1202.2) 109:7.9 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.]
(1203.1) 110:0.1 Το δώρο της ελευθερίας των ατελών υπάρξεων συνεπάγεται αναπόφευκτη τραγικότητα και είναι η φύση της τέλειας, προγονικής Θεότητας, συμπαντικά και στοργικά να μοιράζεται τα βάσανα αυτά, με τρυφερή συντροφικότητα.
(1203.2) 110:0.2 Εξ όσων γνωρίζω πάνω στα θέματα ενός σύμπαντος, θεωρώ την αγάπη και την αφοσίωση ενός Προσαρμοστή της Σκέψης ως την ειλικρινέστερη θεία αγάπη σε ολόκληρη τη δημιουργία. Η αγάπη των Υιών στη λειτουργία τους επί των φυλών είναι μεγαλειώδης, η αφοσίωση, όμως, ενός Προσαρμοστή προς το άτομο είναι συγκινητικά υπέροχη, μοιάζει θεϊκά με την αγάπη του Πατέρα. Ο Πατέρας του Παραδείσου έχει φαινομενικά κρατήσει τη μορφή αυτή της προσωπικής επαφής με το καθένα πλάσμα του ξεχωριστά ως αποκλειστικό προνόμιο ως Δημιουργός. Και δεν υπάρχει τίποτε, σ’ ολόκληρο το σύμπαν των συμπάντων που να συγκρίνεται ακριβώς με τη θαυμάσια λειτουργία των απρόσωπων αυτών οντοτήτων, που τόσο συναρπαστικά ενοικούν τα πλάσματα των παιδιών των εξελικτικών πλανητών.
(1203.3) 110:1.1 Οι Προσαρμοστές δεν πρέπει να θεωρούνται ως ζώντες στον υλικό εγκέφαλο των ανθρώπινων υπάρξεων. Δεν αποτελούν οργανικά μέρη των υλικών πλασμάτων των κόσμων. Ο Προσαρμοστής της Σκέψης μπορεί σωστότερα να θεωρηθεί ως ενοικών τον θνητό του ανθρώπου, παρά ως υπάρχων μέσα στα όρια ενός και μοναδικού υλικού οργάνου. Και, έμμεσα και απαρατήρητα ο Προσαρμοστής επικοινωνεί συνεχώς με το ανθρώπινο υποκείμενο, ειδικά κατά τη διάρκεια των εξαίσιων εκείνων εμπειριών της λατρευτικής επικοινωνίας του νου με το πνεύμα στο χώρο της υπερσυνείδησης.
(1203.4) 110:1.2 Εύχομαι να μου ήταν δυνατόν να βοηθήσω τους εξελισσόμενους θνητούς να επιτύχουν μια μεγαλύτερη κατανόηση και να φθάσουν σε μία πληρέστερη εκτίμηση του ανιδιοτελούς και υπέροχου έργου των Προσαρμοστών που ζουν εντός τους, που είναι με τόση ευσέβεια πιστοί στην αποστολή της υπόθαλψης της πνευματικής ευημερίας του ανθρώπου. Οι Ελεγκτές αυτοί είναι ικανοί λειτουργοί στις ανώτερες φάσεις της ανθρώπινης διάνοιας. Είναι συνετοί και έμπειροι διαχειριστές του πνευματικού δυναμικού της ανθρώπινης νοημοσύνης. Οι ουράνιοι αυτοί αρωγοί είναι αφοσιωμένοι στο θαυμάσιο έργο του να σας καθοδηγούν με ασφάλεια προς τα μέσα και προς τα πάνω, στο ουράνιο λιμάνι της ευτυχίας. Οι δραστήριοι αυτοί εργάτες είναι επικεντρωμένοι στη μελλοντική προσωποποίηση του θριάμβου της θείας αλήθειας στην αιώνια ζωή σας. Είναι οι άγρυπνοι εργάτες που κατευθύνουν τον έχοντα συνείδηση του Θεού ανθρώπινο νου μακριά από τους υφάλους του κακού, ενώ επιδέξια καθοδηγούν την εξελισσόμενη ψυχή του ανθρώπου προς τους θείους λιμένες της τελειότητας σε μακρινές και αιώνιες ακτές. Οι Προσαρμοστές είναι οι γεμάτοι αγάπη ηγήτορες, οι αξιόπιστοι και σταθεροί οδηγοί σας μέσα στους σκοτεινούς και αβέβαιους λαβυρίνθους της σύντομης, γήινης διαδρομής σας. Είναι οι υπομονετικοί δάσκαλοι που με τόση συνέπεια παρακινούν τα υποκείμενά τους προς τους δρόμους της προοδευτικής τελειότητας. Είναι οι προσεκτικοί φρουροί των ανώτερων ιδιοτήτων του χαρακτήρα των πλασμάτων. Εύχομαι να μπορούσατε να τους αγαπήσετε περισσότερο, να συνεργασθείτε πληρέστερα μαζί τους και να τους περιβάλλετε με περισσότερη στοργή.
(1204.1) 110:1.3 Αν και οι θείοι ένοικοι ασχολούνται κυρίως με την πνευματική σας προετοιμασία για το επόμενο στάδιο της αιώνιας ύπαρξης, ενδιαφέρονται επίσης βαθιά για την εγκόσμια ευημερία σας και τα πραγματικά επιτεύγματά σας επί της γης. Ενθουσιάζονται να συνεισφέρουν στην υγεία, την ευτυχία και την αληθινή σας ευδοκίμηση. Δεν είναι αδιάφοροι στην επιτυχία σας, σε όλα τα θέματα που αφορούν στην πρόοδο του πλανήτη και τα οποία δεν είναι επιζήμια για τη μέλλουσα ζωή σας της αιώνιας προόδου.
(1204.2) 110:1.4 Οι Προσαρμοστές ενδιαφέρονται και ασχολούνται με τα καθημερινά σας έργα και τις πολύπλευρες λεπτομέρειες της ζωής σας, μέχρις ακριβώς του σημείου όπου αυτές επηρεάζουν τον καθορισμό των σημαντικών εγκόσμιων επιλογών και των ζωτικών πνευματικών αποφάσεών σας και, εξ αυτού, συνεισφέρουν στην επίλυση του προβλήματος της σωτηρίας της ψυχής σας και της αιώνιας προόδου σας. Ο Προσαρμοστής, ενώ είναι αδρανής όσον αφορά στην καθαρά εγκόσμια ευημερία σας, είναι με τρόπο θείο δραστήριος σχετικά με όλα τα θέματα του αιώνιου μέλλοντός σας.
(1204.3) 110:1.5 Ο Προσαρμοστής παραμένει μαζί σας σε όλες τις συμφορές και σε κάθε αρρώστια που δεν καταστρέφει ολοκληρωτικά τη διάνοια. Πόσο βάναυσοι είναι, όμως, να βεβηλώνεται εσκεμμένα, ή με οποιοδήποτε τρόπο σκόπιμα να μολύνεται το φυσικό σώμα, το οποίο πρέπει να χρησιμεύει ως το γήινο σκήνωμα του θαυμάσιου αυτού δώρου του Θεού. Όλα τα φυσικά δηλητήρια καθυστερούν σε μεγάλο βαθμό τις προσπάθειες του Προσαρμοστή να εξάρει τον υλικό νου, ενώ τα διανοητικά δηλητήρια του φόβου, της οργής, του φθόνου, της ζήλιας, της υποψίας και της μισαλλοδοξίας με τον ίδιο τρόπο παρεμβαίνουν τρομακτικά στην πνευματική πρόοδο της εξελισσόμενης ψυχής.
(1204.4) 110:1.6 Τώρα ζείτε την περίοδο της ερωτοτροπίας με τον Προσαρμοστή σας. Και αν μόνο αποδειχθείτε πιστοί στην εμπιστοσύνη με την οποία σας περιέβαλε το θείο πνεύμα, που αναζητά το νου και την ψυχή σας για την αιώνια ένωση, θα ακολουθήσει, τελικά, η μοροντιανή αυτή ολότητα, η ουράνια αρμονία, ο κοσμικός αυτός συντονισμός, ο θείος εκείνος εναρμονισμός, η ουράνια αυτή συγχώνευση, η αιώνια εκείνη ανάμιξη της ταυτότητας, η μοναδικότητα της ύπαρξης που είναι τόσο τέλεια και τελική, ώστε ακόμη και οι πλέον έμπειρες προσωπικότητες ποτέ δεν μπορούν να διαχωρίσουν, ή να αναγνωρίσουν ως ξεχωριστές οντότητες τους δια της συγχώνευσης συντρόφους – το θνητό άνθρωπο και τον θείο Προσαρμοστή.
(1204.5) 110:2.1 Όταν οι Προσαρμοστές της Σκέψης ενοικούν τις ανθρώπινες διάνοιες φέρουν μαζί τους τις πρότυπες διαδρομές και τις ιδανικές ζωές, όπως αυτές έχουν καθορισθεί και προαποφασισθεί από τους ίδιους και τους Εξατομικευμένους Προσαρμοστές του Ντιβίνινγκτον και οι οποίες έχουν πιστοποιηθεί από τον Εξατομικευμένο Προσαρμοστή της Ουράντια. Έτσι αρχίζουν το έργο τους, με ένα σαφές και προκαθορισμένο σχέδιο για τη διανοητική και πνευματική ανάπτυξη των ανθρώπινων υποκειμένων τους, δεν είναι, όμως, υποχρεωτικό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη να δεχθεί το σχέδιο αυτό. Είστε όλοι υποκείμενοι στο πεπρωμένο, αλλά δεν είναι προαποφασισμένο να αποδεχθείτε τον θείο αυτό προορισμό. Έχετε πλήρη ελευθερία να αρνηθείτε οποιοδήποτε μέρος, ή και ολόκληρο το πρόγραμμα των Προσαρμοστών της Σκέψης. Η αποστολή τους είναι να πραγματοποιήσουν τέτοιες αλλαγές στο νου και να κάνουν τέτοιες πνευματικές προσαρμογές, που μπορείτε εκούσια και έξυπνα να εγκρίνετε, ώστε εκείνοι, τελικά, να ασκήσουν μεγαλύτερη επίδραση πάνω στην κατευθυντήρια γραμμή της προσωπικότητας. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν σας εκμεταλλεύονται οι θείοι αυτοί Ελεγκτές, ούτε καθ’ οιονδήποτε τρόπο επηρεάζουν αυθαίρετα εσάς, ή τις επιλογές και τις αποφάσεις σας. Οι Προσαρμοστές σέβονται την ανεξαρτησία της προσωπικότητας. Υπηρετούν πάντα τη θέλησή σας.
(1204.6) 110:2.2 Είναι επίμονοι, εφευρετικοί και τέλειοι στις μεθόδους εργασίας τους, αλλά δεν ασκούν ποτέ βία στην οικειοθελή ατομικότητα των ξενιστών τους. Ουδεμία ανθρώπινη ύπαρξη θα εξαγνισθεί ποτέ από έναν θείο Ελεγκτή παρά τη θέλησή τους. Η σωτηρία είναι δώρο των Θεών, το οποίο πρέπει να γίνει επιθυμητό από τα πλάσματα του χρόνου. Σε τελική ανάλυση, οτιδήποτε επιτύχει ο Προσαρμοστής εργαζόμενος για σας, οι καταγραφές θα δείξουν ότι ο μετασχηματισμός επιτελέσθηκε με τη συνεργική σας συναίνεση. Θα έχετε υπάρξει ένας εκούσιος συνεργάτης με τον Προσαρμοστή στην κατάκτηση κάθε βήματος του τρομακτικού μετασχηματισμού της ανελικτικής πορείας.
(1205.1) 110:2.3 Ο Προσαρμοστής δεν προσπαθεί να ελέγξει τη σκέψη σας, αυτή καθ’ εαυτή, αλλά μάλλον να την εξαγνίσει, να την αιωνιοποιήσει. Ούτε οι άγγελοι, ούτε οι Προσαρμοστές είναι διατεθειμένοι να επηρεάσουν άμεσα την ανθρώπινη σκέψη. Αυτό αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο της προσωπικότητάς σας. Οι Προσαρμοστές αφιερώνονται στο να βελτιώσουν, να τροποποιήσουν, να προσαρμόσουν και να συντονίσουν τη διαδικασία της σκέψης σας. Ιδιαίτερα, όμως, και ειδικότερα είναι αφοσιωμένοι στο έργο της δημιουργίας πνευματικών ισοδύναμων της πορείας σας, μοροντιανές εγγραφές του αληθούς, προοδεύοντος εαυτού σας, με το σκοπό της σωτηρίας.
(1205.2) 110:2.4 Οι Προσαρμοστές εργάζονται στις σφαίρες των ανώτερων επιπέδων της ανθρώπινης διάνοιας, αδιάκοπα προσπαθώντας να δημιουργήσουν μοροντιανά αντίγραφα κάθε ιδέας της διάνοιας των θνητών. Ως εκ τούτου, υπάρχουν δύο πραγματικότητες οι οποίες προσκρούουν επί, και επικεντρώνονται στα κυκλώματα της ανθρώπινης διάνοιας: η μία, ένας θνητός εαυτός που εξελίχθηκε από τα αρχικά σχέδια των Φορέων της Ζωής, ή άλλη, μία αθάνατη οντότητα από τις υψηλές σφαίρες του Ντιβίνινγκτον, ένα ενοικούν δώρο από το Θεό. Ο θνητός εαυτός, ωστόσο, είναι επίσης και ένας ατομικός εαυτός. Διαθέτει προσωπικότητα.
(1205.3) 110:2.5 Εσείς, ως πλάσμα με προσωπικότητα, έχετε νου και βούληση. Ο Προσαρμοστής, ως προ-ατομικό πλάσμα διαθέτει προ-νου και προ-βούληση. Αν ομοφωνήσετε τόσο απόλυτα προς το νου του Προσαρμοστή, ώστε να κοιτάζεστε στα μάτια, τότε οι διάνοιές σας θα γίνουν μία και θα λάβετε την ενίσχυση της διάνοιας του Προσαρμοστή. Ακολούθως, αν η θέλησή σας επιτάξει και ενισχύσει την εκτέλεση των αποφάσεων αυτής της νέας, ή συνδυασμένης διάνοιας, η προ-ατομική βούληση του Προσαρμοστή κατακτά την έκφραση της προσωπικότητας δια της απόφασής σας και, όσον αφορά στο συγκεκριμένο αυτό σχέδιο, εσείς και ο Προσαρμοστής είσαστε ένα. Ο νους σας κατέκτησε τη θεία εναρμόνιση και η βούληση του Προσαρμοστή επέτυχε την έκφραση της προσωπικότητας.
(1205.4) 110:2.6 Στο βαθμό που αυτή η ταυτοποίηση επιτυγχάνεται, προσεγγίζετε διανοητικά τη μοροντιανή τάξη της ύπαρξης. Η μοροντιανή διάνοια είναι όρος ο οποίος σημαίνει την ουσία και το σύνολο των συνεργαζόμενων διανοιών των αποκλινουσών υλικών και πνευματικών φύσεων. Η μοροντιανή διάνοια, ως εκ τούτου επάγεται ένα διττό νου στο τοπικό σύμπαν, κυβερνώμενο από μία μόνο βούληση. Και προκειμένου για τους θνητούς, τούτο είναι ένα θέλημα, ανθρώπινο στην προέλευση, που γίνεται θείο δια της ταυτοποίησης της θνητής διάνοιας του ανθρώπου με τη διανοητική ροπή του Θεού.
(1205.5) 110:3.1 Οι Προσαρμοστές παίζουν το ιερό και μεγαλειώδες παιγνίδι των αιώνων. Λαμβάνουν μέρος σε ένα από τα υπέρτατα εγχειρήματα του χρόνου στο διάστημα. Και τόσο ευτυχείς είναι όταν η συνεργασία σας τους επιτρέπει να προσφέρουν βοήθεια στους σύντομους αγώνες σας στο χρόνο, καθώς συνεχίζουν να εκτελούν τα μεγαλύτερα έργα τους της αιωνιότητας. Συνήθως, όμως, όταν ο Προσαρμοστής σας προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί σας, το μήνυμα χάνεται στα υλικά ρεύματα των ενεργειακών χειμάρρων της ανθρώπινης διάνοιας. Μόνο περιστασιακά πιάνετε μία αντήχηση, μια αμυδρή και μακρινή ηχώ της θείας φωνής.
(1205.6) 110:3.2 Η επιτυχία του Προσαρμοστή σας στην προσπάθειά του να σας καθοδηγήσει στη διάρκεια της θνητής ζωής και να φέρει τη σωτηρία σας δεν εξαρτάται τόσο από τις θεωρητικές πεποιθήσεις σας, όσο από τις αποφάσεις σας, τη θεληματικότητά σας και τη σταθερή σας πίστη. Όλες αυτές οι κινήσεις της ανάπτυξης της προσωπικότητας γίνονται ισχυρές επιρροές που συνεπικουρούν στην πρόοδό σας, επειδή σας βοηθούν να συνεργασθείτε με τον Προσαρμοστή. Σας βοηθούν να σταματήσετε να αντιστέκεστε. Οι Προσαρμοστές της Σκέψης επιτυγχάνουν, ή φαινομενικά αποτυγχάνουν στις γήινες αποστολές τους μέχρι του σημείου, ακριβώς, όπου οι θνητοί επιτυγχάνουν, ή αποτυγχάνουν να συνεργασθούν με το σχέδιο δια του οποίου πρόκειται να προχωρήσουν στο ανελικτικό μονοπάτι της επίτευξης της τελειότητας. Το μυστικό της σωτηρίας είναι κλεισμένο στην υπέρτατη ανθρώπινη επιθυμία να μοιάσει ο άνθρωπος με το Θεό και στην σχετική μ’ αυτήν προθυμία να πράξει και να γίνει το κάθε ένα, αλλά και όλα τα πράγματα μαζί που είναι βασικά στην τελική επίτευξη της καταλυτικής αυτής επιθυμίας.
(1206.1) 110:3.3 Όταν μιλούμε για την επιτυχία, ή την αποτυχία ενός Προσαρμοστή, μιλούμε σε σχέση με την ανθρώπινη σωτηρία. Οι Προσαρμοστές ουδέποτε αποτυγχάνουν. Είναι από θεία ουσία και πάντα αναδύονται θριαμβευτές σε κάθε ένα από τα εγχειρήματά τους.
(1206.2) 110:3.4 Δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω ότι τόσοι πολλοί από σας σπαταλάτε τόσο πολύ χρόνο και σκέψη στις απλές ασημαντότητες της ζωής, ενώ παραβλέπετε, σχεδόν απόλυτα, τις πιο βασικές πραγματικότητες της αιώνιας σπουδαιότητας, τα ίδια αυτά επιτεύγματα που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη μιας περισσότερο αρμονικής λειτουργικής ασυμφωνίας ανάμεσα σ’ εσάς και τον Προσαρμοστή σας. Ο μέγας στόχος της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η εναρμόνιση προς τη θεία φύση του ενοικούντος Προσαρμοστή. Το μέγα επίτευγμα της θνητής ζωής είναι η κατάκτηση μιας αληθούς και πλήρους κατανόησης καθοσίωσης, σύμφωνα με τις αιώνιες επιδιώξεις του θείου πνεύματος που περιμένει και εργάζεται μέσα στο νου σας. Ωστόσο, μία πιστή και αποφασιστική προσπάθεια να πραγματοποιηθεί το αιώνιο πεπρωμένο είναι απόλυτα συμβατή με μια ευφρόσυνη και χαρούμενη ζωή καθώς και με μια επιτυχημένη και χρηστή διαδρομή επί της γης. Η συνεργασία με τον Προσαρμοστή της Σκέψης δεν συνεπάγεται αυτοβασανισμό, ψεύτικη ευλάβεια, ή υποκριτική και επιδεικτική αυτοταπείνωση. Η ιδανική ζωή είναι μια γεμάτη αγάπη υπηρεσία μάλλον, παρά μια ύπαρξη γεμάτη φόβο για το μέλλον.
(1206.3) 110:3.5 Η σύγχυση, το να νοιώθει κανείς μπερδεμένος, ακόμη και αποθαρρημένος, μερικές φορές, και παραζαλισμένος, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην αντίσταση στην καθοδήγηση του ενοικούντος Προσαρμοστή. Παρόμοιες διαθέσεις, μπορεί, ορισμένες φορές, να συνεπάγονται έλλειψη δραστήριας συνεργασίας με τον θείο Ελεγκτή και ίσως, εξ αυτού, κάπως καθυστερημένη πνευματική πρόοδο, ωστόσο, τέτοιες διανοητικές, συναισθηματικές δυσκολίες ουδόλως παρεμβαίνουν στην βέβαιη σωτηρία της ψυχής που γνωρίζει το Θεό. Η άγνοια από μόνη της δεν μπορεί να εμποδίσει τη σωτηρία. Ούτε οι οφειλόμενες στη σύγχυση αμφιβολίες μπορούν, ούτε η γεμάτη φόβο αβεβαιότητα. Μόνον η ενσυνείδητη αντίσταση στην καθοδήγηση του Προσαρμοστή μπορεί να εμποδίσει τη σωτηρία της εξελισσόμενης, αθάνατης ψυχής.
(1206.4) 110:3.6 Δεν πρέπει να θεωρείτε τη συνεργασία με τον Προσαρμοστή σας ως μία ιδιαίτερα ενσυνείδητη διαδικασία, διότι δεν είναι. Τα κίνητρα, όμως και οι αποφάσεις σας, η γεμάτη πίστη αποφασιστικότητα και οι ανώτερες επιθυμίες σας, αληθινά συνιστούν πραγματική και δυναμική συνεργασία. Μπορείτε ενσυνείδητα να αυξήσετε την εναρμόνιση με τον Προσαρμοστή ως εξής:
(1206.5) 110:3.7 1. Επιλέγοντας την ανταπόκριση στην θεία καθοδήγηση. Βασίζοντας ειλικρινά την ανθρώπινη ζωή στην ανώτατη συνείδηση της αλήθειας, της ομορφιάς και της αγαθότητας και στη συνέχεια συντονίζοντας τις ιδιότητες αυτές του θείου μέσω της σύνεσης, της λατρείας, της πίστης και της αγάπης.
(1206.6) 110:3.8 2. Αγαπώντας τον Θεό και επιθυμώντας να γίνετε σαν αυτόν – γνήσια αναγνώριση της θείας πατρικής του ιδιότητας και στοργική λατρεία του ουράνιου Πατέρα.
(1206.7) 110:3.9 3. Αγαπώντας τους ανθρώπους και ειλικρινά επιθυμώντας να τους υπηρετήσετε – ολόψυχη αναγνώριση της αδελφοσύνης των ανθρώπων συμπληρούμενη με μία ευφυή και συνετή αφοσίωση σε κάθε ένα από τους θνητούς συντρόφους σας.
(1206.8) 110:3.10 4. Ευφρόσυνη αποδοχή της ιδιότητας του κοσμικού πολίτη – έντιμη αναγνώριση των προοδευτικών σας υποχρεώσεων προς το Υπέρτατο Ον, επίγνωση της αλληλεξάρτησης του εξελικτικού ανθρώπου και της εξελισσόμενης Θεότητας. Τούτη είναι η γέννηση της κοσμικής ηθικής και η απαρχή της πραγμάτωσης του συμπαντικού καθήκοντος.
(1207.1) 110:4.1 Οι Προσαρμοστές είναι ικανοί να λαμβάνουν το συνεχές ρεύμα των κοσμικών πληροφοριών οι οποίες εισέρχονται δια των κυρίαρχων κυκλωμάτων του χρόνου και του διαστήματος. Είναι σε πλήρη επαφή με την πνευματική ευφυΐα και ενέργεια των συμπάντων. Οι ανώτατοι, όμως, αυτοί ενοικούντες είναι ανίκανοι να μεταδώσουν μεγάλο μέρος του πλούτου αυτού της σοφίας και της αλήθειας στο νου των θνητών υποκειμένων τους εξ αιτίας της έλλειψης ομοιότητας στη φύση και της απουσίας ευαίσθητης αναγνώρισης.
(1207.2) 110:4.2 Ο Προσαρμοστής της Σκέψης ασχολείται με μία διαρκή προσπάθεια να πνευματοποιήσει τη διάνοιά σας τόσο, ώστε να εξελιχθεί η μοροντιανή ψυχή σας. Εσείς οι ίδιοι ωστόσο δεν έχετε, κατά το πλείστον, επίγνωση της εσώτερης αυτής λειτουργίας. Είστε εντελώς ανίκανοι να διακρίνετε το προϊόν της δικής σας, υλικής ευφυΐας από εκείνο των από κοινού δραστηριοτήτων της ψυχής σας και του Προσαρμοστή.
(1207.3) 110:4.3 Ορισμένες αιφνίδιες εμφανίσεις σκέψεων, συμπερασμάτων, καθώς και άλλων διανοητικών καταστάσεων είναι, ορισμένες φορές, το άμεσο, ή έμμεσο έργο του Προσαρμοστή. Πολύ συχνότερα, όμως, είναι η προβολή στην συνείδηση ιδεών οι οποίες έχουν ομαδοποιηθεί στα εν τω βάθει διανοητικά επίπεδα, φυσικά και καθημερινά περιστατικά φυσιολογικής και συνήθους ψυχικής λειτουργίας, εγγενούς στα κυκλώματα της εξελισσόμενης ζωώδους διάνοιας. (Σε αντίθεση με τις ασυνείδητες αυτές εκφάνσεις, οι αποκαλύψεις του Προσαρμοστή εμφανίζονται μέσω των χώρων της υπερσυνείδησης.)
(1207.4) 110:4.4 Εμπιστευθείτε όλα τα διανοητικά θέματα που βρίσκονται πέρα από το στάσιμο επίπεδο της συνείδησης στην εποπτεία των Προσαρμοστών. Σε εύθετο χρόνο, αν όχι στον κόσμο αυτό, τότε στους κόσμους-δώματα, θα κάνουν καλό απολογισμό της διαχείρισής τους και τελικά θα παρουσιάσουν τις έννοιες εκείνες και τις αξίες που εμπιστεύθηκαν στη φροντίδα και τη φύλαξή τους. Θα ξεθάψουν κάθε αξιόλογο θησαυρό της θνητής διάνοιας, αν σωθείτε.
(1207.5) 110:4.5 Υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ του ανθρώπινου και του θείου, μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού. Οι φυλές της Ουράντια ελέγχονται ηλεκτρικά και χημικά σε τόσο μεγάλο βαθμό, μοιάζουν τόσο πολύ με τα ζώα στην καθημερινή συμπεριφορά τους, είναι τόσο συναισθηματικοί στις συνήθεις αντιδράσεις τους, ώστε καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο για τους Ελεγκτές να τους καθοδηγήσουν και να τους κατευθύνουν. Είστε τόσο στερημένοι από θαρραλέες αποφάσεις και καθοσιωμένη συνεργασία, ώστε οι ενοικούντες Προσαρμοστές σας θεωρούν σχεδόν αδύνατο να επικοινωνήσουν άμεσα με τον ανθρώπινο νου. Ακόμα και όταν γίνει γι’ αυτούς δυνατόν να στείλουν μία αναλαμπή καινούργιας αλήθειας στην εξελισσόμενη θνητή ψυχή, η πνευματική αυτή αποκάλυψη συχνά τυφλώνει τόσο πολύ το πλάσμα, ώστε να επισπεύδει ένα παροξυσμό φανατισμού, ή να γίνεται η απαρχή κάποιας άλλης διανοητικής διαταραχής της οποίας τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά. Πολλές καινούργιες θρησκείες και παράξενοι «ισμοί» έχουν γεννηθεί από τις ναυαγισμένες, ατελείς, παρανοημένες και διαστρεβλωμένες επικοινωνίες των Προσαρμοστών της Σκέψης.
(1207.6) 110:4.6 Για πολλές χιλιάδες χρόνια, έτσι δείχνουν τα αρχεία της Τζερουζέμ, σε κάθε γενεά, ζουν όλο και λιγότερες υπάρξεις που να μπορούν με ασφάλεια να λειτουργήσουν με τους αυτενεργούς Προσαρμοστές. Τούτη είναι μία εικόνα τρομακτική και οι εποπτεύουσες προσωπικότητες της Σατάνια διάκεινται ευμενώς έναντι των προτάσεων ορισμένων από τους πιο άμεσους επόπτες του πλανήτη σας, οι οποίοι συνηγορούν υπέρ της έναρξης της εφαρμογής μέτρων σχεδιασμένων να υποθάλψουν και να διατηρήσουν τους ανώτερους πνευματικούς τύπους των φυλών της Ουράντια.
(1207.7) 110:5.1 Μην συγχύζετε και συγχέετε την αποστολή και την επιρροή του Προσαρμοστή με αυτό που κοινώς αποκαλείται συνείδηση. Δεν συνδέονται άμεσα. Η συνείδηση είναι μια ανθρώπινη και καθαρά ψυχική αντίδραση. Δεν πρέπει να περιφρονείται, αλλά δεν είναι καθόλου η φωνή του Θεού στην ψυχή, ενώ θα μπορούσε πράγματι να είναι εκείνη του Προσαρμοστή, αν μία τέτοια φωνή μπορούσε να ακουστεί. Η συνείδηση, δίκαια, σας προτρέπει να πράττετε το σωστό. Αλλά ο Προσαρμοστής, επιπλέον, προσπαθεί να σας πει ποιο, πράγματι, είναι το σωστό. Δηλαδή όταν και όσο είστε ικανοί να αντιληφθείτε την καθοδήγηση του Ελεγκτή.
(1208.1) 110:5.2 Οι ονειρικές εμπειρίες του ανθρώπου, η ακατάστατη και ασύνδετη εκείνη άσκηση της ασυντόνιστης κοιμώμενης διάνοιας παρέχουν επαρκείς αποδείξεις της αποτυχίας των Προσαρμοστών να εναρμονίσουν και να συνδέσουν τις αποκλίνουσες συνιστώσες της διάνοιας του ανθρώπου. Οι Προσαρμοστές απλά δεν μπορούν, στη διάρκεια μιας και μόνο ζωής, να συντονίσουν αυθαίρετα και να συγχρονίσουν δύο τέτοιους ανόμοιους και διαφορετικούς τύπους σκέψης, όπως είναι ο ανθρώπινος και ο θείος. Όταν το κάνουν, όπως πρέπει, ορισμένες φορές, τέτοιες ψυχές μεταφέρονται αμέσως στους κόσμους-δώματα, χωρίς να είναι απαραίτητο να περάσουν από την εμπειρία του θανάτου.
(1208.2) 110:5.3 Κατά την περίοδοι του ύπνου ο Προσαρμοστής επιχειρεί να επιτύχει μόνον εκείνο το οποίο η βούληση της ενοικηθείσας προσωπικότητας έχει απολύτως εγκρίνει προηγούμενα με τις αποφάσεις και τις επιλογές που ελήφθησαν τις εποχές όπου η συνείδηση βρισκόταν σε πλήρη εγρήγορση και οι οποίες έχουν εξ αυτού τοποθετηθεί στους χώρους της υπερδιάνοιας, στον τόπο σύνδεσης της ανθρώπινης και της θείας συσχέτισης.
(1208.3) 110:5.4 Ενώ οι θνητοί οικοδεσπότες τους κοιμούνται, οι Προσαρμοστές προσπαθούν να καταχωρήσουν τις δημιουργίες τους στα ανώτερα επίπεδα της υλικής διάνοιας και ορισμένα από τα αλλόκοτα όνειρά σας δείχνουν την αποτυχία τους να επιτύχουν ικανοποιητική επαφή. Οι παραλογισμοί της ζωής των ονείρων όχι μόνο επιβεβαιώνουν την πίεση συναισθημάτων που δεν εκφράσθηκαν, αλλά μαρτυρούν επίσης την φοβερή διαστρέβλωση της έκφρασης των πνευματικών απόψεων οι οποίες παρουσιάζονται από τους Προσαρμοστές. Τα πάθη σας, οι παρορμήσεις σας, καθώς και άλλες εγγενείς τάσεις μεταφέρονται στην εικόνα και υποκαθιστούν τις ανεκδήλωτες επιθυμίες τους για τα θεία μηνύματα, τα οποία οι ενοικούντες προσπαθούν να βάλουν στα ψυχικά αρχεία, κατά τη διάρκεια του ασύνειδου ύπνου.
(1208.4) 110:5.5 Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να αποδίδετε στους Προσαρμοστές το περιεχόμενο της ονειρικής σας ζωής. Οι Προσαρμοστές βεβαίως εργάζονται κατά τη διάρκεια του ύπνου, αλλά οι συνήθεις ονειρικές σας εμπειρίες είναι καθαρά φυσιολογικά και ψυχολογικά φαινόμενα. Επιπλέον, είναι παράτολμο να επιχειρείται η διαφοροποίηση της καταχώρησης των απόψεων των Προσαρμοστών, από την περισσότερο, ή λιγότερο συνεχή και ενσυνείδητη υποδοχή των επιταγών της θνητής συνείδησης. Αυτά είναι προβλήματα τα οποία πρέπει να επιλυθούν δια της ατομικής περίσκεψης και της προσωπικής απόφασης. Μια ανθρώπινη ύπαρξη, όμως, είναι καλύτερα να σφάλλει απορρίπτοντας την έκφραση του Προσαρμοστή, πιστεύοντας ότι είναι καθαρά ανθρώπινη εμπειρία, από το να σφάλλει από άγνοια, εξαίροντας μια αντίδραση της θνητής διάνοιας στη σφαίρα της θείας υπόστασης. Να θυμάστε, η επίδραση ενός Προσαρμοστή της Σκέψης είναι κατά το πλείστον, αν και όχι ολοκληρωτικά, μία υπερσυνείδητη εμπειρία.
(1208.5) 110:5.6 Σε διάφορους βαθμούς, αλλά αυξανόμενα καθώς ανέρχεσθε τα κυκλώματα της ψυχής, κάποιες φορές άμεσα, αλλά συχνότερα έμμεσα, πραγματικά επικοινωνείτε με τους Προσαρμοστές σας. Είναι, όμως, επικίνδυνο να εμφορείσθε από την άποψη ότι κάθε καινούργια ιδέα, προερχόμενη από την ανθρώπινη διάνοια, είναι η επιταγή του Προσαρμοστή. Συχνότερα, σε υπάρξεις της κατηγορίας σας, εκείνο το οποίο αποδέχεστε ως τη φωνή του Προσαρμοστή είναι στην πραγματικότητα η εκδήλωση της ίδιας σας της διάνοιας. Αυτό είναι επικίνδυνο έδαφος και κάθε ανθρώπινη ύπαρξη πρέπει να επιλύει τα προβλήματα αυτά μόνη της σύμφωνα με τη φυσική, ανθρώπινη σύνεση και την υπεράνω του ανθρώπινου ενόραση.
(1208.6) 110:5.7 Ο Προσαρμοστής της ανθρώπινης ύπαρξης, δια της οποίας πραγματοποιείται η επικοινωνία του, απολαμβάνει μία τόσο ευρεία γκάμα δραστηριοτήτων κυρίως εξ αιτίας της σχεδόν απόλυτης αδιαφορίας του συγκεκριμένου ανθρώπου προς οποιεσδήποτε εξωτερικές εκδηλώσεις της εσωτερικής παρουσίας του Προσαρμοστή. Είναι πράγματι καλοτυχία το ότι παραμένει συνειδητά εντελώς αδιάφορος για ολόκληρη τη διαδικασία. Διατηρεί έναν από τους πολύ έμπειρους Προσαρμοστές της εποχής και της γενεάς του και παρ’ όλα αυτά, η παθητική του αντίδραση και η αδρανής του αντιμετώπιση προς τα φαινόμενα που σχετίζονται με την παρουσία στο νου του αυτού του πολύπλευρου Προσαρμοστή, λέγεται από τον φρουρό του πεπρωμένου, ότι είναι μία σπάνια και γενναία αντίδραση. Και όλα αυτά συνιστούν ένα ευνοϊκό συντονισμό επιδράσεων, ευνοϊκό και προς τον Προσαρμοστή, στην ανώτερη σφαίρα δράσης, αλλά και στον ανθρώπινο σύντροφο, από την πλευρά της ευημερίας, της αποτελεσματικότητας και της ηρεμίας.
(1209.1) 110:6.1 Το σύνολο της πραγμάτωσης της προσωπικότητας σ’ έναν υλικό κόσμο περικλείεται στη διαδοχική κατάκτηση των επτά ψυχικών κυκλωμάτων του ανθρώπινου δυναμικού. Η είσοδος στα επτά κυκλώματα σημειοδοτεί την απαρχή της λειτουργίας της ανθρώπινης προσωπικότητας. Η ολοκλήρωση του πρώτου κυκλώματος δηλοί τη σχετική ωριμότητα της θνητής ύπαρξης. Αν και η διάβαση από τα επτά κυκλώματα της κοσμικής ανάπτυξης δεν ισοδυναμεί με τη δια του Προσαρμοστή συγχώνευση, η κυριαρχία επί των κυκλωμάτων αυτών σημειοδοτεί την κατάκτηση των βαθμίδων εκείνων οι οποίες είναι προκαταρκτικές για την συγχώνευση με τον Προσαρμοστή.
(1209.2) 110:6.2 Ο Προσαρμοστής είναι ο ισότιμος σύντροφός σας στην κατάκτηση των επτά κυκλωμάτων – το επίτευγμα της σχετικής ανθρώπινης ωριμότητας. Ο Προσαρμοστής ανελίσσεται στα κυκλώματα μαζί σας, από το έβδομο προς το πρώτο, αλλά προωθείται στην κατάσταση της υπεροχής αυτενέργειας εντελώς ανεξάρτητα από την δυναμική συνεργασία της ανθρώπινης διάνοιας.
(1209.3) 110:6.3 Τα ψυχικά κυκλώματα δεν είναι αποκλειστικά διανοητικά, ούτε είναι εντελώς μοροντιανά. Έχουν σχέση με την κατάσταση της προσωπικότητας, τη διανοητική επίτευξη, την ψυχική ανάπτυξη και την εναρμόνιση με τον Προσαρμοστή. Η επιτυχής διάβαση από τα επίπεδα αυτά απαιτεί την αρμονική λειτουργία ολόκληρης της προσωπικότητας, όχι απλά μιας έκφανσής της. Η ανάπτυξη των μερών δεν ισούται με την πραγματική ωρίμανση του συνόλου. Τα μέρη πράγματι αναπτύσσονται ανάλογα με την επέκταση ολόκληρου του εαυτού – του συνόλου του εαυτού – υλικού, διανοητικού και πνευματικού.
(1209.4) 110:6.4 Όταν η εξέλιξη της διανοητικής φύσης προχωρεί ταχύτερα από εκείνη της πνευματικής, μία τέτοια κατάσταση καθιστά την επικοινωνία με τον Προσαρμοστή δύσκολη αλλά και επικίνδυνη. Επιπλέον, η υπερ-πνευματική εξέλιξη τείνει να δημιουργεί μία φανατική και διαστρεβλωμένη ερμηνεία των πνευματικών οδηγιών του θείου ενοικούντος. Η έλλειψη πνευματικής ικανότητας καθιστά πολύ δύσκολη τη μετάδοση, σε μία τέτοια υλική διάνοια, της πνευματικής αλήθειας που βρίσκεται στην ανώτερη υπερσυνείδηση. Είναι στη διάνοια με την τέλεια ισορροπία, η οποία κατοικεί σ’ ένα σώμα με αγνή συμπεριφορά, με σταθεροποιημένη νευρική ενέργεια και ισορροπημένη χημική λειτουργία – όταν οι φυσικές, οι διανοητικές και οι πνευματικές δυνάμεις βρίσκονται σε μία τρισυπόστατη αρμονία ανάπτυξης – που το μέγιστο της διαφώτισης και της αλήθειας μπορεί να μεταδοθεί με τον ελάχιστο εγκόσμιο κίνδυνο, ή διακινδύνευση για την πραγματική ευημερία μιας τέτοιας ύπαρξης. Με μία τέτοια ισορροπημένη εξέλιξη πραγματικά ο άνθρωπος ανέρχεται τα κυκλώματα της πλανητικής προόδου ένα προς ένα, από το έβδομο στο πρώτο.
(1209.5) 110:6.5 Οι Προσαρμοστές είναι πάντα κοντά σας και μέρος σας, αλλά σπάνια σας μιλούν άμεσα, όπως μία άλλη ύπαρξη. Από το ένα κύκλωμα στο άλλο, οι διανοητικές σας αποφάσεις, οι ηθικές σας επιλογές και η πνευματική σας ανάπτυξη προστίθενται στην ικανότητα του Προσαρμοστή να λειτουργήσει μέσα στο νου σας. Από το ένα κύκλωμα στο άλλο ανελίσσεσθε, με τον τρόπο αυτό, από τα ταπεινότερα στάδια της σχέσης με τον Προσαρμοστή και της διανοητικής εναρμόνισης, έτσι ώστε ο Προσαρμοστής γίνεται ολοένα περισσότερο ικανός να καταγράψει τις απεικονίσεις αυτές του πεπρωμένου με αυξημένη ζωηρότητα και βεβαιότητα στην εξελισσόμενη συνείδηση αυτής της διάνοιας-ψυχής που γνωρίζει το Θεό.
(1210.1) 110:6.6 Κάθε απόφαση που λαμβάνετε, είτε δυσκολεύει, είτε διευκολύνει τη λειτουργία του Προσαρμοστή. Επιπλέον, οι ίδιες αυτές αποφάσεις καθορίζουν την πρόοδό σας στα κυκλώματα του ανθρώπινου επιτεύγματος. Είναι αλήθεια ότι η ανωτερότητα μιας απόφασης, η κρισιμότητά της1 [228] έχουν πολύ μεγάλη σχέση με τη δραστικότητά της στην ολοκλήρωση2 [228] των κυκλωμάτων. Ωστόσο, ο αριθμός των αποφάσεων, οι συχνές επαναλήψεις, οι σταθερές επαναλήψεις, είναι επίσης βασικές για την εθιστική βεβαιότητα παρόμοιων αντιδράσεων.
(1210.2) 110:6.7 Είναι δύσκολο να καθορισθούν με ακρίβεια τα επτά επίπεδα της ανθρώπινης προόδου, για το όλο ότι τα επίπεδα αυτά είναι προσωπικά. Ποικίλουν για κάθε άτομο και προφανώς καθορίζονται από την ικανότητα ανάπτυξης κάθε ανθρώπινης ύπαρξης χωριστά. Η κατάκτηση των επιπέδων αυτών της κοσμικής εξέλιξης εκφράζεται με τρεις τρόπους:
(1210.3) 110:6.8 1. Με την εναρμόνιση με τον Προσαρμοστή. Η εξαγνισμένη διάνοια προσεγγίζει τον Προσαρμοστή ανάλογα με το κύκλωμα που κατακτάται.
(1210.4) 110:6.9 2. Με την εξέλιξη της ψυχής: Η εμφάνιση της μοροντιανής ψυχής καταδεικνύει την έκταση και το βάθος της κυριαρχίας επί του κυκλώματος
(1210.5) 110:6.10 3. Την πραγματικότητα της προσωπικότητας. Ο βαθμός της πραγματικότητας της προσωπικότητας καθορίζεται άμεσα από την κατάκτηση του κυκλώματος. Τα άτομα γίνονται πιο πραγματικά καθώς ανέρχονται από το έβδομο στο πρώτο επίπεδο της ανθρώπινης υπόστασης.
(1210.6) 110:6.11 Καθώς διασχίζονται τα κυκλώματα, το παιδί της υλικής εξέλιξης μεταβάλλεται αναπτυσσόμενο στον ώριμο άνθρωπο με το αθάνατο δυναμικό. Η ασαφής πραγματικότητα της εμβρυϊκής φύσης ενός ατόμου που διασχίζει το έβδομο κύκλωμα δίνει τη θέση της στην σαφέστερη εκδήλωση της αναδυόμενης μοροντιανής φύσης ενός πολίτη του τοπικού σύμπαντος.
(1210.7) 110:6.12 Ενώ είναι αδύνατο να προσδιοριστούν ακριβώς τα επτά επίπεδα, ή ψυχικά κυκλώματα, της ανθρώπινης ανάπτυξης, είναι θεμιτό να αναφέρουμε το ελάχιστο και το μέγιστο όριο των σταδίων αυτών της πραγμάτωσης της ωριμότητας:
(1210.8) 110:6.13 Το έβδομο κύκλωμα. Σο επίπεδο αυτό εισάγονται οι ανθρώπινες υπάρξεις όταν αναπτύξουν τη δύναμη της προσωπικής επιλογής, της ατομικής απόφασης, της ηθικής υπευθυνότητας, καθώς και την ικανότητα για την επίτευξη της πνευματικής ατομικότητας. Τούτο σημειοδοτεί την ενοποιημένη λειτουργία των επτά συνοδών διανοητικών πνευμάτων υπό την καθοδήγηση του πνεύματος της σοφίας, την πλαισίωση του θνητού πλάσματος από την επιρροή του Αγίου Πνεύματος και, στην Ουράντια, την πρώτη λειτουργία του Πνεύματος της Αλήθειας, μαζί με την αποδοχή ενός Προσαρμοστή της Σκέψης στην ανθρώπινη διάνοια. Η είσοδος στο έβδομο κύκλωμα καθιστά το θνητό πλάσμα έναν, πραγματικά, εν δυνάμει πολίτη του τοπικού σύμπαντος.
(1210.9) 110:6.14 Το τρίτο κύκλωμα. Το έργο του Προσαρμοστή είναι πολύ περισσότερο αποτελεσματικό αφού ο ανερχόμενος άνθρωπος κατακτήσει το τρίτο κύκλωμα και αποκτήσει έναν προσωπικό, σεραφικό φρουρό του πεπρωμένου. Ενώ δεν υπάρχει προφανής συνεννόηση μεταξύ του Προσαρμοστή και του σεραφικού φρουρού, πρέπει, παρά ταύτα, να παρατηρηθεί μία αλάνθαστη βελτίωση σε όλες τις φάσεις του κοσμικού επιτεύγματος και της πνευματικής ανάπτυξης, που ακολουθούν την ανάληψη υπηρεσίας από τον ατομικό σεραφικό συνοδό. Όταν το τρίτο κύκλωμα κατακτηθεί, ο Προσαρμοστής θα προσπαθήσει να «μοροντιοποιήσει»3 [229] την ανθρώπινη διάνοια κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου της θνητής ζωής, ώστε να διασχίσει τα υπόλοιπα κυκλώματα και να φθάσει στο τελικό στάδιο της σύνδεσης θείου-ανθρώπινου, πριν ο φυσικός θάνατος διαλύσει την απαράμιλλη σχέση.
(1210.10) 110:6.15 Το πρώτο κύκλωμα. Ο Προσαρμοστής δεν μπορεί, υπό κανονικές συνθήκες, να σας μιλήσει άμεσα και γρήγορα, μέχρις ότου φθάσετε στο πρώτο και τελικό κύκλωμα του προοδευτικού ανθρώπινου επιτεύγματος. Το επίπεδο αυτό αντιπροσωπεύει την ύψιστη δυνατή πραγμάτωση της σχέσης του διανοητικού Προσαρμοστή στην ανθρώπινη εμπειρία, πριν από την απελευθέρωση της εξελισσόμενης μοροντιανής ψυχής από την περιβολή του υλικού σώματος. Όσον αφορά στη διάνοια, τα συναισθήματα και την κοσμική ενόραση, η κατάκτηση αυτή του πρώτου ψυχικού κυκλώματος είναι η πλησιέστερη δυνατή προσέγγιση της υλικής διάνοιας και του πνευματικού Προσαρμοστή στην ανθρώπινη εμπειρία.
(1211.1) 110:6.16 Ίσως τα ψυχικά αυτά κυκλώματα της προόδου των θνητών ήταν καλύτερα να ονομασθούν κοσμικά επίπεδα – ουσιαστική κατανόηση των εννοιών και πραγμάτωση των αξιών της προοδευτικής προσέγγισης της μοροντιανής συνείδησης της αρχικής σχέσης της εξελισσόμενης ψυχής με το αναδυόμενο Υπέρτατο Ον. Και είναι αυτή ακριβώς η σχέση εκείνη η οποία καθιστά για πάντα αδύνατο το να εξηγήσει κανείς τη σπουδαιότητα των κοσμικών κυκλωμάτων στον υλικό νου. Η κατάκτηση των κυκλωμάτων αυτών μόνο εν μέρει σχετίζονται με τη συνειδητοποίηση του Θεού. Ένα άτομο που διανύει το έβδομο, ή το έκτο κύκλωμα μπορεί να γνωρίσει το Θεό, σχεδόν τόσο πραγματικά – να αποκτήσει συνείδηση του ότι είναι υιός του Θεού - όσο το άτομο εκείνο που διανύει το δεύτερο, ή το πρώτο κύκλωμα, τέτοιες όμως υπάρξεις, που διανύουν κατώτερα κυκλώματα έχουν πολύ μικρότερη συνείδηση της εμπειρικής σχέσης με το Υπέρτατο Ον, του να είναι κανείς πολίτης του σύμπαντος. Η κατάκτηση των κοσμικών αυτών κυκλωμάτων θα γίνει μέρος της εμπειρίας των ανερχομένων στους κόσμους-δώματα, αν αποτύχουν στην επίτευξη αυτή πριν το φυσικό θάνατο.
(1211.2) 110:6.17 Το κίνητρο της πίστης καθιστά εμπειρική την πλήρη συνειδητοποίηση της υϊκής σχέσης του ανθρώπου με το Θεό η δράση, όμως, η ολοκλήρωση των αποφάσεων, είναι βασική για την εξελικτική επίτευξη της συνειδητοποίησης της προοδευτικής συγγένειας με την κοσμική πραγματικότητα του Υπέρτατου Όντος. Η πίστη μετουσιώνει το δυνητικό σε ουσιαστικό στον πνευματικό κόσμο, το δυναμικό όμως καθίσταται ουσιαστικό στους πεπερασμένους χώρους του Υπέρτατου μόνο δια, και μέσω της πραγμάτωσης της εμπειρίας της επιλογής. Το να επιλέξει όμως κανείς να πράξει το θέλημα του Θεού ενώνει την πνευματική πίστη με τις υλικές αποφάσεις στη δράση της προσωπικότητας και έτσι παρέχει ένα πνευματικό υπομόχλιο για την περισσότερο αποτελεσματική λειτουργία της ανθρώπινης και υλικής ισχύος της έντονης επιθυμίας4 [230] για το Θεό. Ένας τέτοιος σοφός συντονισμός των υλικών και των πνευματικών δυνάμεων αυξάνει σε μεγάλο βαθμό τόσο την κοσμική συνειδητοποίηση του Υπέρτατου, όσο και την μοροντιανή κατανόηση των Θεοτήτων του Παραδείσου.
(1211.3) 110:6.18 Η κυριαρχία επί των κοσμικών κυκλωμάτων σχετίζεται με την ποσοτική ανάπτυξη της μοροντιανής ψυχής, την κατανόηση των ανώτερων εννοιών. Η ποιοτική κατάσταση, όμως, της αθάνατης ψυχής είναι απόλυτα εξαρτώμενη από την κατάκτηση της ζώσας πίστης επί της Παραδείσιας – εν δυνάμει πραγματικής – έννοιας ότι ο θνητός άνθρωπος είναι υιός του αιώνιου Θεού. Για το λόγο αυτό το άτομο που διανύει το έβδομο κύκλωμα πηγαίνει στους κόσμους-δώματα, ώστε να επιτύχει περαιτέρω ποσοτική συναίσθηση της κοσμικής ανάπτυξης, όπως ακριβώς πράττει το άτομο που διανύει το δεύτερο, ή ακόμη και το πρώτο κύκλωμα.
(1211.4) 110:6.19 Υπάρχει μία έμμεση, μόνο, σχέση μεταξύ της κατάκτησης των κοσμικών κυκλωμάτων και της ουσιαστικής, πνευματικής θρησκευτικής εμπειρίας. Τα επιτεύγματα αυτά είναι αντίστροφα και γι’ αυτό αμοιβαία ευεργετικά. Η αμιγώς πνευματική ανάπτυξη μπορεί να έχει μικρή σχέση με την υλική ευημερία επί του πλανήτη, η κατάκτηση όμως των κυκλωμάτων πάντα αυξάνει το δυναμικό της ανθρώπινης επιτυχίας και των επιτευγμάτων των θνητών.
(1211.5) 110:6.20 Από το έβδομο στο τρίτο κύκλωμα λαμβάνει χώρα μια αυξημένη και ενοποιημένη δραστηριοποίηση των επτά συνοδών διανοητικών πνευμάτων στο έργο του απογαλακτισμού της ανθρώπινης διάνοιας από την εξάρτησή της από τις πραγματικότητες των μηχανισμών της υλικής ζωής, πριν από την διευρυμένη εισαγωγή της στα μοροντιανά επίπεδα εμπειρίας. Από το τρίτο κύκλωμα και μετά η επιρροή των συνοδών ελαττώνεται προοδευτικά.
(1211.6) 110:6.21 Τα επτά κυκλώματα περιλαμβάνουν την ανθρώπινη εμπειρία η οποία εκτείνεται από το ανώτατο, καθαρά ζωώδες επίπεδο έως το κατώτερο σημείο ουσιαστικής επαφής με το μοροντιανό επίπεδο της αυτοσυνείδησης, ως εμπειρίας της προσωπικότητας. Η κυριαρχία του πρώτου κοσμικού επιπέδου καταδεικνύει την κατάκτηση της προ-μοροντιανής ωριμότητας των θνητών και σημειοδοτεί τον τερματισμό της από κοινού λειτουργίας των συνοδών διανοητικών πνευμάτων, ως αποκλειστικής επενέργειας επί της διανοητικής λειτουργίας στην ανθρώπινη προσωπικότητα. Πέραν του πρώτου κυκλώματος, η διάνοια αποκτά ολοένα μεγαλύτερη συγγένεια προς την ευφυΐα του μοροντιανού σταδίου εξέλιξης, της από κοινού λειτουργίας της κοσμικής διάνοιας και του υπερσυνοδευτικού χαρίσματος του Δημιουργικού Πνεύματος ενός τοπικού σύμπαντος.
(1212.1) 110:6.22 Οι σπουδαίες στιγμές στην ατομική πορεία των Προσαρμοστών είναι: Πρώτον, όταν το ανθρώπινο υποκείμενο εισβάλλει στο τρίτο ψυχικό κύκλωμα, διασφαλίζοντας, έτσι, την αυτενέργεια του Ελεγκτή, καθώς και τη διευρυμένη ακτίνα δράσης του (με την προϋπόθεση ότι ο ενοικών δεν ήταν ήδη αυτενεργός). Κατόπιν, όταν ο ανθρώπινος σύντροφος φθάσει στο πρώτο ψυχικό κύκλωμα – και μπορούν, ως εκ τούτου, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, τουλάχιστον ως ένα βαθμό. Και τέλος, όταν συγχωνευθούν τελικά και αιώνια.
(1212.2) 110:7.1 Η κατάκτηση των επτά κοσμικών κυκλωμάτων δεν ισούται με τη δια του Προσαρμοστή συγχώνευση. Υπάρχουν πολλοί θνητοί που ζουν στην Ουράντια, οι οποίοι έφθασαν στα κυκλώματα αυτά. Η συγχώνευση, όμως, εξαρτάται από άλλα, ακόμη μεγαλύτερα και ανώτερα επιτεύγματα, από την επίτευξη μιας τελικής και ολοκληρωμένης εναρμόνισης της βούλησης του θνητού με το θέλημα του Θεού, όπως αυτό ενοικεί στον Προσαρμοστή της Σκέψης.
(1212.3) 110:7.2 Όταν μία ανθρώπινη ύπαρξη ολοκληρώσει τα κυκλώματα της κοσμικής επίτευξης και, επιπλέον, όταν η τελική επιλογής της βούλησης του θνητού επιτρέψει στον Προσαρμοστή να ολοκληρώσει τη σύνδεση της ανθρώπινης ταυτότητας με την μοροντιανή ψυχή κατά τη διάρκεια της εξελικτικής και υλικής ζωής, τότε αυτός ο τελειοποιημένος σύνδεσμος της ψυχής και του Προσαρμοστή συνεχίζεται ανεξάρτητα στους κόσμους-δώματα και δημοσιοποιείται η οδηγία από την Ουβέρσα η οποία κατοχυρώνει την άμεση συγχώνευση του Προσαρμοστή και της μοροντιανής ψυχής. Η συγχώνευση αυτή κατά την διάρκεια της υλικής ζωής καταστρέφει ακαριαία το υλικό σώμα. Οι ανθρώπινες υπάρξεις που μπορεί να παρευρεθούν σε ένα τέτοιο θέαμα, θα έβλεπαν μόνο τον μεταφερόμενο θνητό να εξαφανίζεται «στα άρματα της φωτιάς.»
(1212.4) 110:7.3 Οι Περισσότεροι Προσαρμοστές οι οποίοι έχουν μεταφέρει τα υποκείμενά τους από την Ουράντια ήταν εξαιρετικά έμπειροι και καταγεγραμμένοι ως προηγούμενοι ενοικήσαντες σε πολυάριθμους θνητούς σε άλλες σφαίρες. Να θυμάστε, οι Προσαρμοστές αποκομίζουν πολύτιμη εμπειρία ως ενοικούντες σε πλανήτες της κατηγορίας των προσωρινών καθηκόντων. Δεν έπεται ότι οι Προσαρμοστές αποκομίζουν εμπειρίες για προηγμένο έργο μόνο στους θνητούς εκείνους που απέτυχαν να σωθούν.
(1212.5) 110:7.4 Μετά τη θνητή συγχώνευση οι Προσαρμοστές μοιράζονται το πεπρωμένο και την εμπειρία σας. Είναι εσείς. Μετά τη συγχώνευση της αθάνατης μοροντιανής ψυχής και του συνδεδεμένου Προσαρμοστή, το σύνολο της εμπειρίας και των αξιών του ενός γίνονται, τελικά, κτήμα του άλλου, έτσι ώστε και οι δύο να αποτελούν ουσιαστικά μία οντότητα. Υπό μία έννοια, η καινούργια αυτή ύπαρξη έχει αιώνιο παρελθόν, αλλά και αιώνιο μέλλον. Όλα όσα ήταν κάποτε ανθρώπινα στη σωζόμενη ψυχή, καθώς και όλα όσα ήταν εμπειρικά θεία στον Προσαρμοστή, τώρα γίνονται ουσιαστικό κτήμα της καινούργιας και αιώνια ανερχόμενης συμπαντικής προσωπικότητας. Σε κάθε συμπαντικό επίπεδο, όμως, ο Προσαρμοστής μπορεί να χαρίσει στο καινούργιο πλάσμα μόνο τις ιδιότητες εκείνες οι οποίες είναι σημαντικές και αξιόλογες στο συγκεκριμένο επίπεδο. Μία απόλυτη ενότητα με τον θείο Προσαρμοστή, μία ολοκληρωμένη εξάντληση των ιδιοτήτων ενός Προσαρμοστή μπορεί να επιτευχθεί μόνο στην αιωνιότητα, μετά την τελική κατάκτηση του Πατέρα του Σύμπαντος, του Πατέρα των πνευμάτων, την αιώνια απαρχή αυτών των θείων δώρων.
(1212.6) 110:7.5 Όταν η εξελισσόμενη ψυχή και ο θείος Προσαρμοστής τελικά και αιώνια συγχωνευθούν, ο καθένας αποκομίζει όλες τις εμπειρικές ιδιότητες του άλλου. Αυτή η συντονισμένη προσωπικότητα διαθέτει το σύνολο της εμπειρικής μνήμης της σωτηρίας που κάποτε διατηρούνταν στην προγονική θνητή διάνοια και που τώρα κατοικούν στη μοροντιανή ψυχή, ενώ επιπλέον αυτών, αυτός ο εν δυνάμει τελικιστής αγκαλιάζει το σύνολο της εμπειρικής μνήμης του Προσαρμοστή, σε όλες τις θνητές ενσωματώσεις, όλων των εποχών. Θα χρειασθεί, ωστόσο, μία αιωνιότητα στο μέλλον για να χαρίσει, κάποτε, ο Προσαρμοστής ολοκληρωτικά στην συντροφική προσωπικότητα τις έννοιες και τις αξίες τις οποίες ο θείος Ελεγκτής μεταφέρει από την αιωνιότητα του παρελθόντος.
(1213.1) 110:7.6 Για το μεγαλύτερο, όμως, μέρος των Ουραντιανών, ο Προσαρμοστής πρέπει υπομονετικά να περιμένει την άφιξη της δια του θανάτου απελευθέρωσης. Πρέπει να περιμένει την αποδέσμευση της αναδυόμενης ψυχής από την σχεδόν απόλυτη κυριαρχία των ενεργειακών προτύπων και των χημικών δυνάμεων, των εγγενών στην υλική κατηγορία της υπόστασής σας. Η κύρια δυσκολία που βιώνετε στην επικοινωνία με τους Προσαρμοστές σας συνίσταται σ’ αυτήν ακριβώς την εγγενή υλική φύση. Έτσι, λίγοι θνητοί μπορούν πραγματικά να σκεφθούν. Δεν αναπτύσσεστε πνευματικά και δεν πειθαρχείτε το νου σας στο σημείο του ευεργετικού συνδέσμου με τους θείους Προσαρμοστές. Το αυτί της ανθρώπινης διάνοιας είναι σχεδόν κωφό στις πνευματικές εκκλήσεις τις οποίες ο Προσαρμοστής μεταφέρει από τα πολυσήμαντα μηνύματα των συμπαντικών εκπομπών της αγάπης που εκπορεύονται από τον Πατέρα του ελέους. Ο Προσαρμοστής θεωρεί σχεδόν αδύνατο να καταγράψει τις εμπνευσμένες αυτές πνευματικές οδηγίες σε μία ζωώδη διάνοια, που τόσο απόλυτα κυβερνάται από τις χημικές και ηλεκτρικές δυνάμεις, τις εγγενείς στην υλική σας φύση.
(1213.2) 110:7.7 Οι Προσαρμοστές απολαμβάνουν να επικοινωνούν με την ανθρώπινη διάνοια. Πρέπει, όμως, να είναι υπομονετικοί σ’ όλη τη διάρκεια της σιωπηλής τους παραμονής, κατά την οποία είναι ανίκανοι να διαπεράσουν την ζωώδη αντίσταση και να επικοινωνήσουν άμεσα μαζί σας. Όσο υψηλότερα ανέρχονται οι Προσαρμοστές της Σκέψης στην κλίμακα της υπηρεσίας, τόσο περισσότερο αποτελεσματικοί γίνονται. Ποτέ, ωστόσο, δεν μπορούν να σας χαιρετήσουν, ως υλικά πλάσματα, με την ίδια πλήρη, φιλική και εκδηλωτική τρυφερότητα που θα το κάνουν, όταν τους ξεχωρίσετε διανοητικά στους κόσμους-δώματα.
(1213.3) 110:7.8 Κατά τη διάρκεια της θνητής ζωής το σώμα και ο νους σας χωρίζουν από τον Προσαρμοστή σας και εμποδίζουν την ελεύθερη επικοινωνία. Μετά θάνατον, μετά την αιώνια συγχώνευση, εσείς και ο Προσαρμοστής είστε ένα – δεν είστε ευδιάκριτοι ως ξεχωριστές υπάρξεις – και ως εκ τούτου δεν υπάρχει ανάγκη για επικοινωνία, όπως την εννοείτε.
(1213.4) 110:7.9 Ενώ η φωνή του Προσαρμοστή βρίσκεται πάντα εντός σας, οι περισσότεροι από εσάς σπάνια θα την ακούσετε στη διάρκεια της ζωής σας. Οι ανθρώπινες υπάρξεις κάτω από το τρίτο και δεύτερο κύκλωμα της επίτευξης σπάνια ακούν την άμεση φωνή του Προσαρμοστή, εκτός από τις στιγμές της υπέρτατης επιθυμίας, σε μία υπέρτατη κατάσταση και μετά από μία υπέρτατη απόφαση.
(1213.5) 110:7.10 Κατά τη δημιουργία και τη διακοπή μιας επαφής μεταξύ της θνητής διάνοιας ενός έφεδρου του πεπρωμένου και των πλανητικών εποπτών, ορισμένες φορές ο ενοικών Προσαρμοστής βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε καθίσταται δυνατόν το να μεταδώσει ένα μήνυμα στο θνητό σύντροφο. Όχι πριν πολύ καιρό, στην Ουράντια, ένα τέτοιο μήνυμα μεταδόθηκε από έναν αυτενεργούντα Προσαρμοστή στον ανθρώπινο σύντροφό του, ένα μέλος του εφεδρικού σώματος του πεπρωμένου. Το μήνυμα αυτό άρχιζες με αυτές τις λέξεις: «Και τώρα, χωρίς ζημία και κίνδυνο για το υποκείμενο της αγωνιώδους αφοσίωσής μου και χωρίς πρόθεση να τον επιτιμήσω πολύ, ή να τον αποθαρρύνω, για μένα, καταγράφω την έκκλησή μου αυτή προς αυτόν.» Μετά ακολούθησε μία πολύ συγκινητική και ικετευτική παραίνεση. Μεταξύ άλλων, ο Προσαρμοστής παρακαλούσε «να μου δώσει, με μεγαλύτερη πίστη, την ειλικρινή του συνεργασία, με περισσότερη χαρά να υπομείνει το έργο της θέσης μου, με περισσότερη πίστη να ολοκληρώσει το πρόγραμμα που του έφτιαξα, με περισσότερη υπομονή να περάσει τις δοκιμασίες που επέλεξα, με περισσότερη επιμονή και χαρά να βαδίσει το δρόμο που διάλεξα, περισσότερο ταπεινά να δεχθεί την αναγνώριση που μπορεί να προστεθεί, ως αποτέλεσμα των διαρκών προσπαθειών μου – έτσι μεταδίδω την παραίνεσή μου στον άνθρωπο τον οποίο ενοικώ. Σ’ αυτόν εναποθέτω την υπέρτατη αφοσίωση και στοργή ενός θείου πνεύματος. Και λέω ακόμα στο αγαπημένο μου υποκείμενο ότι θα λειτουργήσω με σύνεση και δύναμη μέχρι το τέλος, μέχρις ότου τελειώσει και ο τελευταίος αγώνας του επί της γης. Θα είμαι αντάξιος της ευθύνης μου ως προσωπικότητα. Και τον παροτρύνω να σωθεί, να μην με απογοητεύσει, να μην μου στερήσει το έπαθλο του υπομονετικού και έντονου αγώνα μου. Από την ανθρώπινη θέληση εξαρτάται η κατάκτηση της προσωπικότητάς μας. Από το ένα κύκλωμα στο άλλο με υπομονή ανέβασα την ανθρώπινη αυτή διάνοια και έχω τη μαρτυρία ότι επέτυχα την έγκριση του ανώτερου του είδους μου. Από το ένα κύκλωμα στο άλλο πηγαίνω προς την κρίση. Περιμένω με χαρά και δίχως φόβο για το μέλλον το προσκλητήριο του πεπρωμένου. Είμαι έτοιμος να υποταχθώ απόλυτα στην κρίση των Αρχαίων των Ημερών.»
(1214.1) 110:7.11 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.]
(1215.1) 111:0.1 Η παρουσία του θείου Προσαρμοστή στην ανθρώπινη διάνοια καθιστά παντοτινά αδύνατο για την επιστήμη, ή τη φιλοσοφία, να αποκτήσουν μία ικανοποιητική αντίληψη της εξελισσόμενης ψυχής της ανθρώπινης προσωπικότητας. Η μοροντιανή ψυχή είναι παιδί του σύμπαντος και μπορεί πραγματικά να γίνει γνωστή μόνο δια της κοσμικής ενόρασης και της πνευματικής ανακάλυψης.
(1215.2) 111:0.2 Η έννοια μιας ψυχής και ενός ενοικούντος πνεύματος δεν είναι καινούργια στην Ουράντια. Έχει συχνά παρουσιασθεί στα διάφορα συστήματα των θρησκειών του πλανήτη. Πολλές από τις Ανατολικές, καθώς επίσης και ορισμένες από τις Δυτικές θρησκείες έχουν διακρίνει ότι ο άνθρωπος έχει θεία κληρονομιά, αλλά και ανθρώπινη κληρονομιά. Η αίσθηση της εσωτερικής παρουσίας, πέραν της εξωτερικής απανταχού παρουσίας του Θείου, έχει από αιώνες αποτελέσει μέρος πολλών Ουραντιανών θρησκειών. Οι άνθρωποι από πολύ παλιά πίστευαν ότι υπάρχει κάτι που αναπτύσσεται στην ανθρώπινη φύση, κάτι ζωτικό, που προορίζεται να κρατήσει πέρα από τη σύντομη διάρκεια της εγκόσμιας ζωής.
(1215.3) 111:0.3 Πριν ο άνθρωπος αντιληφθεί ότι η εξελισσόμενη ψυχή του είχε πατέρα ένα θείο πνεύμα, πίστευε ότι αυτή βρισκόταν σε διάφορα φυσικά όργανα – στα μάτια, στο ήπαρ, στους νεφρούς, στην καρδιά και, αργότερα, στον εγκέφαλο. Ο απολίτιστος άνθρωπος συνέδεε την ψυχή με το αίμα, την αναπνοή, τις σκιές και με την αντανάκλασή του στο νερό.
(1215.4) 111:0.4 Στην αρχή του άτμαν1 [231] οι Ινδουιστές διδάσκαλοι πράγματι προσέγγισαν μία εκτίμηση της φύσης και της παρουσίας του Προσαρμοστή, απέτυχαν, ωστόσο, να διακρίνουν την ταυτόχρονη παρουσία της εξελισσόμενης και δυνητικά αθάνατης ψυχής. Οι Κινέζοι, πάντως, αναγνώρισαν δύο εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, το γιανγκ κα το γιν, την ψυχή και το πνεύμα. Οι Αιγύπτιοι, καθώς και πολλές Αφρικανικές φυλές, πίστευαν επίσης σε δύο στοιχεία, το κα και το μπα. Δεν πίστευαν ότι προϋπήρχε η ψυχή, μόνο το πνεύμα.
(1215.5) 111:0.5 Οι κάτοικοι της κοιλάδας του Νείλου πίστευαν ότι κάθε ευνοούμενο άτομο είχε εναποτεθειμένο πάνω του, από τη γέννησή του, ή αμέσως μετά από αυτήν, ένα πνεύμα προστασίας το οποίο ονόμαζαν κα. Δίδασκαν ότι αυτό το πνεύμα φρουρός παρέμενε με το συγκεκριμένο θνητό ισόβια και περνούσε πριν από αυτόν στην επόμενη2 [232] κατάσταση. Στους τοίχους ενός ναού στο Λούξορ όπου απεικονίζεται η γέννηση του Αμενχοτέπ του Τρίτου, ο μικρός πρίγκιπας εμφανίζεται στο χέρι του θεού Νείλου ενώ κοντά του είναι ένα άλλο παιδί, ίδιο σε εμφάνιση με τον πρίγκιπα, που αποτελεί σύμβολο της οντότητας εκείνης, την οποία οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν κα. Το ανάγλυφο αυτό ολοκληρώθηκε τον δέκατο πέμπτο αιώνα προ Χριστού.
(1215.6) 111:0.6 Το κα επιστεύετο ότι ήταν μία ανώτερη πνευματική διάνοια που επιθυμούσε να καθοδηγήσει την συνδεδεμένη μ’ αυτό θνητή ψυχή στα καλύτερα μονοπάτια της εγκόσμιας ζωής, αλλά ειδικότερα να επηρεάσει την τύχη του ανθρώπινου υποκειμένου εφεξής. Όταν ένας Αιγύπτιος της περιόδου αυτής πέθαινε, προσδοκούσαν ότι το κα του θα τον περίμενε στην άλλη πλευρά του Μεγάλου Ποταμού. Αρχικά, μόνον οι βασιλείς υποτίθεται ότι διέθεταν κα, αλλά αργότερα επιστεύετο ότι όλοι οι ενάρετοι άνθρωποι το είχαν. Ένας Αιγύπτιος κυβερνήτης, μιλώντας για το κα με την καρδιά του, είπε: «Δεν αγνοώ τα λόγια του. Φοβούμαι να παραβώ τις οδηγίες του. Ευδοκίμησα εξ αυτού πολύ. Επέτυχα τόσο, εξ αιτίας αυτών που (το κα) με έκανε να πράξω. Διακρίθηκα δια της καθοδήγησής του.» Πολλοί πίστευαν ότι το κα ήταν «ένα μαντείο από το Θεό μέσα στον καθένα.» Πολλοί πίστευαν ότι επρόκειτο να «ζήσουν στην αιωνιότητα με χαρούμενη καρδιά, χάριν του Θεού που βρίσκεται εντός σας.»
(1216.1) 111:0.7 Κάθε φυλή των εξελισσόμενων θνητών της Ουράντια έχει μία λέξη αντίστοιχη προς την έννοια της ψυχής. Πολλοί πρωτόγονοι λαοί πίστευαν ότι η ψυχή έβλεπε τον κόσμο μέσα από τα ανθρώπινα μάτια, Γι’ αυτό είχαν τόσο μεγάλο φόβο για την μοχθηρία του κακού ματιού. Από αιώνες πίστευαν ότι «το πνεύμα του ανθρώπου είναι ο αμνός του Κυρίου.» Η Ρινγκ-Βέδα λέει: «Ο νους μου μιλά στην καρδιά μου.»
(1216.2) 111:1.1 Αν και το έργο των Προσαρμοστών είναι από τη φύση του πνευματικό, πρέπει, κατ’ ανάγκην, να επιτελέσουν το σύνολο του έργου τους σε ένα διανοητικό υπόβαθρο. Η διάνοια αποτελεί το ανθρώπινο έδαφος από το οποίο ο πνευματικός Ελεγκτής πρέπει να εξελίξει τη μοροντιανή ψυχή με τη συνεργασία της ενοικούμενης προσωπικότητας.
(1216.3) 111:1.2 Υπάρχει μία κοσμική ενότητα στα διάφορα διανοητικά επίπεδα το σύμπαντος των συμπάντων. Ο διανοητικός εαυτός του ατόμου προέρχεται από την κοσμική διάνοια, όπως ακριβώς τα νεφελώματα προέρχονται από τις κοσμικές ενέργειες του συμπαντικού διαστήματος. Στο ανθρώπινο (και εξ αυτού ατομικό) επίπεδο του διανοητικού εαυτού, η δυναμική της πνευματικής εξέλιξης γίνεται κυριαρχική, με τη συγκατάθεση του θνητού νου, εξ αιτίας των πνευματικών ιδιοτήτων της ανθρώπινης προσωπικότητας, μαζί με τη δημιουργική παρουσία, μιας άποψης της οντότητας, απόλυτης αξίας, σε τέτοιες ανθρώπινες προσωπικότητες. Μία τέτοια, όμως, κυριαρχία του υλικού νου εξαρτάται από δύο εμπειρίες: Ο νους αυτός πρέπει να έχει εξελιχθεί ως το σημείο λειτουργίας των επτά συνοδών διανοητικών πνευμάτων και ο υλικός (ατομικός) εαυτός πρέπει να επιλέξει να συνεργασθεί με τον ενοικούντα Προσαρμοστή στη δημιουργία και υπόθαλψη του μοροντιανού εαυτού, της εξελικτικής και εν δυνάμει αθάνατης ψυχής.
(1216.4) 111:1.3 Ο υλικός νους είναι ο στίβος στον οποίον η ανθρώπινες προσωπικότητες ζουν, αποκτούν αυτοσυνείδηση, λαμβάνουν αποφάσεις, επιλέγουν τον Θεό, ή τον εγκαταλείπουν, αιωνιοποιούνται, ή καταστρέφονται.
(1216.5) 111:1.4 Η υλική εξέλιξη σας έχει εφοδιάσει με μία μηχανή ζωής, το σώμα σας. Ο ίδιος ο Πατέρας σας έχει προικίσει με την αγνότερη πνευματική πραγματικότητα που είναι γνωστή στο σύμπαν, τον Προσαρμοστή της Σκέψης σας. Στα χέρια σας, όμως, υποκείμενη στις δικές σας αποφάσεις, σας έχει δοθεί η διάνοια και είναι δια της διανοίας που ζείτε, ή πεθαίνετε. Είναι μέσα στη διάνοια αυτή και με τη διάνοια αυτή, που λαμβάνετε τις ηθικές εκείνες αποφάσεις, οι οποίες σας καθιστούν ικανούς να επιτύχετε την ομοιότητα με τον Προσαρμοστή και κατ’ επέκταση να μοιάσετε με τον Θεό.
(1216.6) 111:1.5 Η θνητή διάνοια είναι ένα προσωρινό σύστημα νόησης, που παραχωρήθηκε στις θνητές υπάρξεις για χρήση κατά τη διάρκειας της υλικής ζωής και ανάλογα με το πώς χρησιμοποιούν τη διάνοια αυτή, αποδέχονται, ή απορρίπτουν τη δυνατότητα της αιώνιας ύπαρξης. Η διάνοια είναι σχεδόν το σύνολο της συμπαντικής πραγματικότητας που σας παρέχεται και που υπόκειται στη θέλησή σας, ενώ η ψυχή – ο μοροντιανός εαυτός σας – πιστά θα παρουσιάσει τη σοδειά των εγκόσμιων αποφάσεων, τις οποίες ο θνητός εαυτός λαμβάνει. Η ανθρώπινη συνείδηση αναπαύεται στον ηλεκτροχημικό μηχανισμό που βρίσκεται από κάτω και απαλά αγγίζει το πνευματικό-μοροντιανό ενεργειακό σύστημα από πάνω. Για κανένα από τα δύο αυτά συστήματα δεν έχει απόλυτη συνείδηση η ανθρώπινη ύπαρξη κατά τη θνητή της ζωή. Γι’ αυτό, πρέπει να εργάζεται εν διανοία, για την οποία έχει συνείδηση. Και αυτό που διασφαλίζει τη σωτηρία δεν είναι τόσο, το ότι η διάνοια κατανοεί, αλλά το ότι η διάνοια επιθυμεί να κατανοήσει. Εκείνο που συνιστά την πνευματική αναγνώριση δεν είναι τόσο το πώς μοιάζει η διάνοια, όσο το τι προσπαθεί να γίνει η διάνοια. Εκείνο που έχει ως αποτέλεσμα τη συμπαντική ανέλιξη δεν είναι τόσο το ότι ο άνθρωπος έχει συνείδηση του Θεού, όσο το ότι ο άνθρωπος λαχταρά για το Θεό. Αυτό που είστε σήμερα δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο αυτό που γίνεστε μέρα με την ημέρα, στην αιωνιότητα.
(1217.1) 111:1.6 Η διάνοια είναι ένα κοσμικό όργανο, πάνω στο οποίο η ανθρώπινη βούληση μπορεί να παίξει τη παραφωνία της καταστροφής, ή που πάνω του, η ίδια ανθρώπινη βούληση, μπορεί να δημιουργήσει τις έξοχες μελωδίες της αναγνώρισης του Θεού και της κατοπινής αιώνιας σωτηρίας. Ο Προσαρμοστής που επεφοίτησε επί του ανθρώπου, σε τελική ανάλυση, αποτάσσεται το κακό και δεν μπορεί να αμαρτήσει, η θνητή διάνοια, ωστόσο, μπορεί πραγματικά να διαστραφεί, να διαστρεβλωθεί, να πράξει το κακό και το απεχθές, με τις αμαρτωλές δολοπλοκίες μιας διεστραμμένης και ιδιοτελούς ανθρώπινης βούλησης. Η διάνοια αυτή μπορεί, επίσης, να είναι ανώτερη, όμορφη, αληθινή και καλή – πραγματικά μεγάλη – σύμφωνα με την πνευματικά πεφωτισμένη θέληση μιας ανθρώπινης ύπαρξης που γνωρίζει το Θεό.
(1217.2) 111:1.7 Η εξελικτική διάνοια είναι σταθερή και αξιόπιστη μόνο όταν εκδηλώνεται στα δύο άκρα της κοσμικής διανόησης – το ολοκληρωτικά μηχανοποιημένο και το εντελώς πνευματοποιημένο. Μεταξύ των διανοητικών άκρων, του καθαρού μηχανιστικού ελέγχου και της αληθούς πνευματικής φύσης, υπεισέρχεται η πελώρια αυτή ομάδα των εξελισσόμενων και ανελισσόμενων διανοιών, η σταθερότητα και η γαλήνη των οποίων εξαρτώνται από την επιλογή της προσωπικότητας και την πνευματική ταυτοποίηση.
(1217.3) 111:1.8 Ο άνθρωπος όμως δεν εκχωρεί παθητικά, δουλικά τη βούλησή του στον Προσαρμοστή. Το πράττει μάλλον ενεργητικά, θετικά και, με πνεύμα συνεργασίας, επιλέγει να ακολουθήσει την καθοδήγηση του Προσαρμοστή, όταν και όπως μια τέτοια καθοδήγηση διαφέρει συνειδητά από τις επιθυμίες και τις παρορμήσεις της φυσικής, θνητής διάνοιας. Οι Προσαρμοστές χειρίζονται αλλά ποτέ δεν κυβερνούν την διάνοια ενός ανθρώπου παρά τη θέλησή του. Για τους Προσαρμοστές, η ανθρώπινη θέληση είναι υπέρτατη. Έτσι τη θεωρούν και τη σέβονται, ενώ αγωνίζονται να επιτύχουν τους πνευματικούς στόχους της προσαρμογής της σκέψης και του μετασχηματισμού της προσωπικότητας, στον σχεδόν απεριόριστο στίβο της εξελισσόμενης ανθρώπινης νόησης.
(1217.4) 111:1.9 Ο νους είναι το σκάφος σας, ο Προσαρμοστής είναι ο πιλότος σας, η ανθρώπινη θέληση είναι ο καπετάνιος. Ο κυβερνήτης του θνητού σκάφους πρέπει να έχει τη σύνεση να εμπιστευθεί στον θείο πιλότο την καθοδήγηση της ανερχόμενης ψυχής στα μοροντιανά λιμάνια της αιώνιας σωτηρίας. Μόνο από ιδιοτέλεια, οκνηρία και διάθεση αμαρτωλή μπορεί η θέληση του ανθρώπου να αποποιηθεί την καθοδήγηση ενός τέτοιου στοργικού πιλότου και τελικά να καταστρέψει την ανθρώπινη πορεία πάνω στις αμαρτωλές ξέρες του αποποιημένου ελέους, πάνω στους βράχους της αμαρτίας που αγκάλιασε. Με τη δική σας συναίνεση, ο πιστός αυτός πιλότος θα σας μεταφέρει με ασφάλεια πέρα από τα όρια του χρόνου και τα εμπόδια του διαστήματος στην ίδια την πηγή της θείας διάνοιας και πέρα απ’ αυτήν, μέχρι τον Παραδείσιο Πατέρα των Προσαρμοστών.
(1217.5) 111:2.1 Σε όλες τις νοητικές λειτουργίες της κοσμικής διάνοιας, το σύνολο του νου κυριαρχεί επί των επί μέρους διανοητικών λειτουργιών. Η διάνοια, στην ουσία της, αποτελεί λειτουργική ενότητα. Ως εκ τούτου, η διάνοια ουδέποτε αποτυγχάνει να εκδηλώσει την ουσιαστική αυτή ενότητα, ακόμη και όταν εμποδίζεται και δυσκολεύεται από τις ασύνετες πράξεις και επιλογές ενός παραπλανημένου ατόμου. Και η ενότητα αυτή της διάνοιας σταθερά αναζητά τον πνευματικό συντονισμό σε όλα τα επίπεδα της σχέσης της με άτομα με σωστή βούληση και προνόμια ανέλιξης.
(1217.6) 111:2.2 Ο υλικός νους του θνητού ανθρώπου είναι ο κοσμικός αργαλειός που φέρει τα μοροντιανά νήματα πάνω στα οποία ο ενοικών Προσαρμοστής υφαίνει τα πνευματικά πρότυπα μιας συμπαντικής προσωπικότητας με σταθερές αξίες και θείες ιδέες – μία διασωζόμενη ψυχή ύπατου πεπρωμένου και αιώνιας πορείας, έναν εν δυνάμει τελικιστή.
(1218.1) 111:2.3 Η ανθρώπινη προσωπικότητα προσδιορίζεται από το νου και το πνεύμα που βρίσκονται μαζί σε λειτουργική σχέση, ισόβια, σ’ ένα υλικό σώμα. Η λειτουργική αυτή σχέση ενός τέτοιου νου και πνεύματος δεν έχει ως αποτέλεσμα κάποιο συνδυασμό ιδιοτήτων, ή χαρακτηριστικών του νου και του πνεύματος, αλλά μάλλον μία εντελώς νέα, αυθεντική και μοναδική συμπαντική αξία, δυνητικά αιώνιας διάρκειας, την ψυχή.
(1218.2) 111:2.4 Υπάρχουν τρία και όχι δύο στοιχεία στην εξελικτική δημιουργία μιας τέτοιας αθάνατης ψυχής. Αυτοί οι τρεις πρόγονοι της μοροντιανής ανθρώπινης ψυχής είναι:
(1218.3) 111:2.5 1. Η ανθρώπινη διάνοια και όλες οι κοσμικές επιδράσεις που προηγούνται αυτής και συγκρούονται μ’ αυτήν.
(1218.4) 111:2.6 2. Το θείο πνεύμα, που ενοικεί την ανθρώπινη, αυτή, διάνοια, καθώς και όλες οι δυναμικές, οι εγγενείς σ’ ένα τέτοιο κομμάτι της απόλυτης πνευματικότητας, μαζί με όλες τις σχετικές πνευματικές επιδράσεις και τις συνιστώσες στην ανθρώπινη ζωή.
(1218.5) 111:2.7 3. Η σχέση μεταξύ της υλικής διάνοιας και του θείου πνεύματος, η οποία επάγεται μία αξία και έχει ένα νόημα που δεν βρίσκεται σε καμία από τις συνεισφέρουσες συνιστώσες σε μία τέτοια σχέση. Η πραγματικότητα αυτής της μοναδικής σχέσης δεν είναι ούτε υλική, ούτε πνευματική, αλλά μοροντιανή. Είναι η ψυχή.
(1218.6) 111:2.8 Τα μεσοδιάστατα πλάσματα έχουν από μακρού ονομάσει την εξελισσόμενη αυτή ψυχή του ανθρώπου μεσοδιάστατη διάνοια σε αντιδιαστολή προς την κατώτερη υλική διάνοια και την ανώτερη κοσμική διάνοια. Η μεσοδιάστατη αυτή διάνοια είναι, πράγματι, ένα μοροντιανό φαινόμενο εφ’ όσον υφίσταται στο χώρο μεταξύ του υλικού και του πνευματικού. Η δυναμική μιας τέτοιας μοροντιανής εξέλιξης είναι εγγενής στα δύο συμπαντικά ορμέμφυτα της διάνοιας: Την παρόρμηση της πεπερασμένης διάνοιας των πλασμάτων να γνωρίσουν τον Θεό και να κατακτήσουν τη θεία ουσία του Δημιουργού και την παρόρμηση της άπειρης διάνοιας του Δημιουργού να γνωρίσει τον άνθρωπο και να αποκτήσει την εμπειρία των πλασμάτων.
(1218.7) 111:2.9 Η εξαίσια διεργασία της εξέλιξης της αθάνατης ψυχής καθίσταται δυνατή επειδή η θνητή διάνοια πρώτον, είναι ατομική και δεύτερον, βρίσκεται σε επαφή με τις υπεράνω του ζωώδους πραγματικότητες. Διαθέτει μία υπεράνω της ύλης ικανότητα κοσμικής λειτουργίας η οποία διασφαλίζει την εξέλιξη μιας ηθικής φύσης ικανής να λαμβάνει ηθικές αποφάσεις και ως εκ τούτου να πραγματοποιεί μία σοβαρή, δημιουργική επαφή με τις σχετικές πνευματικές λειτουργίες καθώς και με τον ενοικούντα Προσαρμοστή της Σκέψης.
(1218.8) 111:2.10 Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας τέτοιας επικοινωνιακής πνευματοποίησης της ανθρώπινης διάνοιας είναι η σταδιακή δημιουργία μιας ψυχής, του από κοινού απογόνου μιας συνοδού διάνοιας κυριαρχούμενης από την ανθρώπινη βούληση, που λαχταρά να γνωρίσει το Θεό, η οποία λειτουργεί σε συνεργασία με τις πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος, που βρίσκονται υπό τον υπερέλεγχο ενός πραγματικού κλάσματος του ίδιου του Θεού άπασας της δημιουργίας – τον Ελεγκτή των Μυστηρίων. Και έτσι η υλική και ανθρώπινη πραγματικότητα του εαυτού υπερβαίνει τους εγκόσμιους περιορισμούς της μηχανής της υλικής ζωής και επιτυγχάνει μία καινούργια έκφραση και μία καινούργια αναγνώριση στο εξελισσόμενο όχημα της συνέχισης του εαυτού, την μοροντιανή και αθάνατη ψυχή.
(1218.9) 111:3.1 Τα λάθη της ανθρώπινης διάνοιας και τα σφάλματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς μπορούν να καθυστερήσουν αξιοσημείωτα την εξέλιξη της ψυχής, αν και δεν μπορούν να αναστείλουν ένα τέτοιο μοροντιανό φαινόμενο, εφ’ όσον αυτό αρχίσει από τον ενοικούντα Προσαρμοστή, με τη συναίνεση του αυτόβουλου πλάσματος. Οποιαδήποτε, όμως, στιγμή πριν από το φυσικό θάνατο, η ίδια αυτή υλική και ανθρώπινη βούληση έχει τη δυνατότητα να ακυρώσει μια τέτοια επιλογή και να αποποιηθεί τη σωτηρία. Ακόμη και μετά τη σωτηρία, ο ανερχόμενος θνητός εξακολουθεί να διατηρεί το προνόμιο αυτό της επιλογής του να αποποιηθεί την αιώνια ζωή. Οποιαδήποτε στιγμή πριν τη συγχώνευση με τον Προσαρμοστή, το εξελισσόμενο και ανερχόμενο πλάσμα μπορεί να επιλέξει να εγκαταλείψει το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα. Η συγχώνευση με τον Προσαρμοστή σημειοδοτεί το γεγονός ότι ο ανερχόμενος θνητός έχει αιώνια και ανεπιφύλακτα διαλέξει να πράξει το θέλημα του Πατέρα.
(1219.1) 111:3.2 Κατά τη διάρκεια της ζωής στη σάρκα, η εξελισσόμενη ψυχή είναι ικανή να ενισχύσει τις υπεράνω της ύλης αποφάσεις της θνητής διάνοιας. Η ψυχή, όντας υπεράνω της ύλης, δεν λειτουργεί η ίδια στο υλικό επίπεδο της ανθρώπινης εμπειρίας. Ούτε μπορεί, αυτή η υπο-πνευματική ψυχή, χωρίς τη συνεργασία ενός πνεύματος της Θεότητας, όπως είναι ο Προσαρμοστής, να λειτουργήσει πάνω από το μοροντιανό επίπεδο. Ούτε μπορεί η ψυχή να λάβει τελικές αποφάσεις, μέχρις ότου ο θάνατος, ή ο μετασχηματισμός, την χωρίσει από την υλική σχέση της με τη θνητή διάνοια, εκτός εάν η θνητή αυτή διάνοια μεταβιβάσει μία τέτοια εξουσία ελεύθερα και εκούσια σε μία τέτοια μοροντιανή ψυχή συνδυασμένης λειτουργίας. Κατά τη διάρκεια της ζωής η ανθρώπινη βούληση, η δύναμη της προσωπικότητας να αποφασίζει και να επιλέγει, κατοικεί στα κυκλώματα της υλικής διάνοιας. Καθώς η επί της γης ανάπτυξη του θνητού προχωρεί, το άτομο αυτό, με την ανεκτίμητη δύναμη της επιλογής, ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με την αναδυόμενη οντότητα της μοροντιανής ψυχής. Μετά το θάνατο, και αφού προηγηθεί η ανάσταση στους κόσμους-δώματα, η ανθρώπινη προσωπικότητα ταυτίζεται απόλυτα με τον μοροντιανό εαυτό. Η ψυχή είναι, συνεπώς, το έμβρυο του μελλοντικού μοροντιανού οχήματος της αναγνώρισης της προσωπικότητας.
(1219.2) 111:3.3 Αυτή η αθάνατη ψυχή είναι, αρχικά, εντελώς μοροντιανή στη φύση, αλλά διαθέτει μία τέτοια ικανότητα για ανάπτυξη, ώστε σταθερά ανέρχεται στα πραγματικά πνευματικά επίπεδα της έννοιας της συγχώνευσης με τα πνεύματα της Θεότητας, συνήθως με το ίδιο πνεύμα του Πατέρα του Σύμπαντος, το οποίο ξεκίνησε ένα τέτοιο δημιουργικό φαινόμενο στη διάνοια του πλάσματος.
(1219.3) 111:3.4 Τόσο η ανθρώπινη διάνοια όσο και ο θείος Προσαρμοστής έχουν συναίσθηση της παρουσίας και της διαφορετικής φύσης της εξελισσόμενης ψυχής – ο Προσαρμοστής απολύτως, η διάνοια εν μέρει. Η ψυχή αποκτά ολοένα μεγαλύτερη συναίσθηση τόσο της διάνοιας όσο και του Προσαρμοστή, ως συνδεδεμένων οντοτήτων, ανάλογα προς την δική της εξελικτική ανάπτυξη. Η ψυχή μετέχει στις ιδιότητες της ανθρώπινης διάνοιας, καθώς και του θείου πνεύματος, αλλά συνεχώς εξελίσσεται προς την αύξηση του πνευματικού ελέγχου και της θείας κυριαρχίας για της υπόθαλψης μιας διανοητικής λειτουργίας της οποίας οι ιδέες αναζητούν να συντονισθούν με την πραγματική πνευματική αξία.
(1219.4) 111:3.5 Η ανθρώπινη πορεία, η εξέλιξη της ψυχής, δεν είναι τόσο δοκιμασία, όσο εκπαίδευση. Η πίστη στη διάσωση των υπέρτατων αξιών είναι ο πυρήνας της θρησκείας. Η γνήσια θρησκευτική εμπειρία συνίσταται στην ένωση των υπέρτατων αξιών και των κοσμικών εννοιών, ως συνείδηση της συμπαντικής πραγματικότητας.
(1219.5) 111:3.6 Η διάνοια γνωρίζει την ποσότητα, την πραγματικότητα, τις ιδέες. Η ποιότητα, όμως – οι αξίες – είναι κάτι που αισθάνεται κανείς. Αυτό που αισθάνεται κανείς είναι η αμοιβαία δημιουργία της διάνοιας, που γνωρίζει και του συνδεδεμένου πνεύματος που πραγματώνει.
(1219.6) 111:3.7 Στο βαθμό που η εξελισσόμενη μοροντιανή ψυχή του ανθρώπου διαπερνάται από την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη, ως συναίσθηση των αξιών της συνειδητοποίησης του Θεού, μία τέτοια προκύπτουσα ύπαρξη είναι ακατάλυτη. Αν δεν διασωθούν οι αιώνιες αξίες στην εξελισσόμενη ψυχή του ανθρώπου, τότε η θνητή υπόσταση είναι χωρίς νόημα και η ίδια η ζωή γίνεται τραγική ψευδαίσθηση. Είναι, όμως, για πάντα αλήθεια: Αυτό που αρχίζετε στο χρόνο, είναι βέβαιο ότι θα το ολοκληρώσετε στην αιωνιότητα – αν αξίζει να ολοκληρωθεί.
(1219.7) 111:4.1 Η αναγνώριση αποτελεί τη διανοητική διαδικασία της προσαρμογής των δια των αισθήσεων εντυπώσεων από τον εξωτερικό κόσμο στα πρότυπα της μνήμης του ατόμου. Η κατανόηση σημαίνει ότι αυτές οι αναγνωρισμένες δια των αισθήσεων εντυπώσεις καθώς και τα σχετικά μ’ αυτές πρότυπα μνήμης έχουν ενοποιηθεί, ή οργανωθεί σε ένα δυναμικό δίκτυο αρχών.
(1220.1) 111:4.2 Οι ιδέες αντλούνται από ένα συνδυασμό αναγνώρισης και κατανόησης. Οι ιδέες είναι ανύπαρκτες σε έναν απόλυτα δια των αισθήσεων αντιληπτό, ή υλικό κόσμο. Οι ιδέες και οι αξίες γίνονται αντιληπτές μόνο στις εσώτερες, ή τις υπεράνω της ύλης σφαίρες της ανθρώπινης εμπειρίας.
(1220.2) 111:4.3 Οι πρόοδοι του πραγματικού πολιτισμού γεννήθηκαν όλες σ’ αυτόν τον εσωτερικό κόσμο της ανθρωπότητας. Μόνο η εσωτερική ζωή είναι πραγματικά δημιουργική. Ο πολιτισμός δεν μπορεί να προοδεύσει όταν η πλειονότητα των νέων, οποιασδήποτε γενεάς, αφιερώνει το ενδιαφέρον και την ενεργητικότητά της στην υλιστική αναζήτηση του δια των αισθήσεων αντιληπτού, ή εξωτερικού κόσμου.
(1220.3) 111:4.4 Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος έχουν διαφορετικές θέσεις αξιών. Οποιοσδήποτε πολιτισμός τίθεται εν κινδύνω, όταν τα τρία τέταρτα των νέων του απασχολούνται σε υλιστικά επαγγέλματα και αφοσιώνονται στο κυνήγι των αισθητηριακών δραστηριοτήτων του εξωτερικού κόσμου. Ο πολιτισμός βρίσκεται σε κίνδυνο όταν οι νέοι αμελούν να ενδιαφερθούν για την ηθική, την κοινωνιολογία, την ευγονική, τη φιλοσοφία, τις καλές τέχνες, τη θρησκεία και την κοσμολογία.
(1220.4) 111:4.5 Μόνο στα ανώτερα επίπεδα της, υπεράνω της συνείδησης, διάνοιας, καθώς αυτή εισβάλλει στον πνευματικό χώρο της ανθρώπινης εμπειρίας μπορείτε να βρείτε τις ανώτερες εκείνες ιδέες, σε συνδυασμό με τα δυναμικά, κυριαρχικά πρότυπα που θα συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός καινούργιου και περισσότερο ανθεκτικού πολιτισμού. Η προσωπικότητα είναι εγγενώς δημιουργική, αλλά λειτουργεί έτσι μόνο στην εσωτερική ζωή του ατόμου.
(1220.5) 111:4.6 Οι νιφάδες του χιονιού έχουν πάντα εξάγωνο σχήμα, αλλά ούτε δύο δεν είναι ποτέ ίδιες. Τα παιδιά ακολουθούν αρχέτυπα, αλλά ούτε δύο δεν είναι ίδια, ακόμη και στην περίπτωση διδύμων. Η προσωπικότητα ακολουθεί αρχέτυπα, αλλά είναι πάντα μοναδική.
(1220.6) 111:4.7 Η ευτυχία και η χαρά εκπορεύονται από την εσωτερική ζωή. Δεν μπορείτε να βιώσετε πραγματική χαρά από μόνοι σας. Μία μοναχική ζωή είναι μοιραία για την ευτυχία. Ακόμη και οι οικογένειες και τα έθνη θα απολαύσουν τη ζωή περισσότερο αν τη μοιρασθούν με άλλους.
(1220.7) 111:4.8 Δεν μπορείτε να ελέγξετε απόλυτα τον εξωτερικό κόσμο – το περιβάλλον. Είναι η δημιουργικότητα του εσωτερικού κόσμου εκείνη η οποία υπόκειται περισσότερο στη συμπεριφορά σας, επειδή εκεί η προσωπικότητά σας απελευθερώνεται σε μεγάλο βαθμό από τα δεσμά των νόμων της κληρονομικότητας. Εκεί συνδέεται με την προσωπικότητα μία περιορισμένη κυριαρχία της βούλησης.
(1220.8) 111:4.9 Εφ’ όσον αυτή η εσωτερική ζωή του ανθρώπου είναι πράγματι δημιουργική, εναποτίθεται σε κάθε άτομο η ευθύνη της επιλογής ως προς το εάν η δημιουργικότητα αυτή θα είναι αυθόρμητη και εντελώς ευκαιριακή, ή εάν θα είναι ελεγχόμενη, κατευθυνόμενη και εποικοδομητική. Πώς μπορεί μία δημιουργική φαντασία να γεννήσει άξια λόγου παιδιά, όταν το επίπεδο στο οποίο λειτουργεί είναι ήδη κατειλημμένο από προκατάληψη, μίσος, φόβους, δυσανασχέτηση, εκδίκηση και φανατισμό;
(1220.9) 111:4.10 Οι ιδέες μπορεί να προέρχονται από τα κίνητρα του εξωτερικού κόσμου, αλλά τα ιδανικά γεννώνται μόνο στους δημιουργικούς χώρους του εσωτερικού κόσμου. Σήμερα τα έθνη του κόσμου διευθύνονται από ανθρώπους που διαθέτουν υπέρ-πληθώρα ιδεών, αλλά είναι πάρα πολύ φτωχοί σε ιδανικά. Αυτή είναι η εξήγηση για την φτώχεια, τα διαζύγια, τον πόλεμο και τα φυλετικά μίση.
(1220.10) 111:4.11 Αυτό είναι το πρόβλημα: Αν ο αυτόβουλος άνθρωπος διαθέτει τη δύναμη της δημιουργικότητας ως εσωτερικός άνθρωπος, τότε πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η αυτόβουλη δημιουργικότητα ενέχει τη δυναμική της αυτόβουλης καταστροφικότητας. Και όταν η δημιουργικότητα μεταβληθεί σε καταστροφικότητα, βρίσκεστε αντιμέτωποι με τον όλεθρο του κακού και της αμαρτίας – την καταπίεση, τον πόλεμο και τον αφανισμό. Το κακό είναι μία μονομέρεια της δημιουργικότητας η οποία τείνει προς την αποσύνθεση και τον τελικό αφανισμό. Όλες οι συγκρούσεις είναι κακές, στο ότι εμποδίζουν την δημιουργική λειτουργία της εσώτερης ζωής – πρόκειται για ένα είδος εμφύλιου πολέμου της προσωπικότητας.
(1221.1) 111:4.12 Η εσωτερική δημιουργικότητα συνεισφέρει στον εξευγενισμό του χαρακτήρα δια της σύνθεσης της προσωπικότητας και της ενοποίησης της ατομικότητας. Αληθεύει πάντα: Το παρελθόν είναι αμετάβλητο. Μόνο το μέλλον μπορεί να αλλάξει δια της λειτουργίας της τωρινής δημιουργικότητας του εσώτερου εαυτού.
(1221.2) 111:5.1 Το να πράττει κανείς το θέλημα του Θεού δεν είναι τίποτε περισσότερο, ή λιγότερο από μία εκδήλώση της προθυμίας των πλασμάτων να μοιρασθούν την εσώτερη ζωή με τον Θεό – με τον ίδιο εκείνο Θεό, ο οποίος κατέστησε δυνατή τη ζωής ενός τέτοιου πλάσματος με εσώτερες ιδέες και αξίες. Το να μοιράζεται κανείς μοιάζει με το Θεό – είναι θείο. Ο θεός μοιράζεται τα πάντα με τον Αιώνιο Υιό και το Άπειρο Πνεύμα, ενώ εκείνοι, με τη σειρά τους, μοιράζονται τα πάντα με τους θείους Υιούς και τις πνευματικές Θυγατέρες των συμπάντων.
(1221.3) 111:5.2 Η μίμηση του Θεού είναι το κλειδί για την τελειότητα. Το να κάνει κανείς το θέλημα του Θεού είναι το μυστικό της σωτηρίας και της τελειότητας στη σωτηρία.
(1221.4) 111:5.3 Οι θνητοί ζουν μέσα στο Θεό έτσι και ο Θεός θέλησε να ζήσει μέσα στους θνητούς. Όπως οι θνητοί εμπιστεύονται τον εαυτό τους σ’ Εκείνον, έτσι και Εκείνος – πρώτος, μάλιστα – εμπιστεύθηκε ένα μέρος του εαυτού του στους ανθρώπους. Συναίνεσε να ζήσει μέσα στον άνθρωπο και να ενοικήσει τον άνθρωπο, υποκείμενος στην ανθρώπινη βούληση.
(1221.5) 111:5.4 Γαλήνη σ’ αυτή τη ζωή, σωτηρία στο θάνατο, τελειότητα στην επόμενη ζωή, υπηρεσία στην αιωνιότητα – όλα τούτα επιτυγχάνονται (εν πνεύματι) τώρα όταν η προσωπικότητα των πλασμάτων συναινεί – επιλέγει – να υποτάξει την θέληση του ανθρώπου στη θέληση του Πατέρα. Και ήδη ο Πατέρας έχει επιλέξει να καταστήσει ένα κλάσμα του εαυτού του υποκείμενο στη θέληση της προσωπικότητας των πλασμάτων.
(1221.6) 111:5.5 Μία τέτοια επιλογή των πλασμάτων δεν αποτελεί εκχώρηση της θέλησης. Αποτελεί καθοσίωση της θέλησης, διεύρυνση της θέλησης, αποθέωση της βούλησης, τελειοποίηση της βούλησης. Και μία τέτοια επιλογή εξαίρει τη βούληση των πλασμάτων από το επίπεδο της εγκόσμιας σπουδαιότητας στην ανώτερη εκείνη κατάσταση όπου η προσωπικότητα των πλασμάτων-υιών επικοινωνεί με την προσωπικότητα του πνευματικού Πατέρα.
(1221.7) 111:5.6 Η επιλογή αυτή της βούλησης του Πατέρα είναι η πνευματική ανεύρεση του πνευματικού Πατέρα από τον θνητό άνθρωπο, έστω και αν πρέπει να περάσουν αιώνες προτού το πλάσμα-υιός μπορέσει πραγματικά να σταθεί μπροστά στον θεό, στον Παράδεισο. Η επιλογή αυτή δεν συνίσταται τόσο πολύ στην άρνηση της βούλησης του πλάσματος – «Όχι το θέλημά μου, αλλά το δικό σου, ας γίνει» - όσο συνίσταται στην θετική αντιμετώπιση του πλάσματος: «Είναι το θέλημά μου να γίνει το θέλημά σου. » Και εφ’ όσον γίνει η επιλογή αυτή, αργά, ή γρήγορα, ο υιός που επιλέγει το Θεό θα βρει την εσώτερη ενοποίηση (συγχώνευση) με το ενοικούν κλάσμα του Θεού, ενώ ο ίδιος αυτός τελειοποιούμενος υιός θα βρει την υπέρτατη ικανοποίηση της προσωπικότητάς του στη λατρευτική επικοινωνία της προσωπικότητας του ανθρώπου και της προσωπικότητας του Δημιουργού του, δύο προσωπικοτήτων των οποίων οι δημιουργικές ιδιότητες έχουν αιώνια ενωθεί στην αυτόβουλη αμοιβαιότητα της έκφρασης – τη γέννηση μιας άλλης αιώνιας σχέσης της βούλησης του ανθρώπου και της βούλησης του Θεού.
(1221.8) 111:6.1 Πολλά από τα εγκόσμια προβλήματα του θνητού ανθρώπου μεγεθύνονται εξ αιτίας της δισυπόστατης σχέσης του με τον κόσμο. Ο άνθρωπος αποτελεί μέρος της φύσης – υπάρχει μέσα στη φύση – και παρ’ όλ’ αυτά, είναι ικανός να υπερβαίνει τη φύση. Ο άνθρωπος είναι πεπερασμένος, αλλά ενοικείται από μία σπίθα της αιωνιότητας. Μία τέτοια διττή κατάσταση δεν παρέχει μόνο τη δυνατότητα για το κακό, αλλά επίσης δημιουργεί δημιουργεί πολλές κοινωνικές και ηθικές καταστάσεις γεμάτες με περισσή αβεβαιότητα και όχι λίγη ανησυχία.
(1222.1) 111:6.2 Το θάρρος που απαιτείται για να πραγματοποιήσει κάποιος την κατάκτηση της φύσης και την υπέρβαση του εαυτού του είναι ένα θάρρος που μπορεί να υποκύψει στους πειρασμούς της φιλαυτίας. Ο θνητός που μπορεί υπερβεί τον εαυτό του ενδίδει στον πειρασμό να θεοποιήσει την ίδια του την αυτεπίγνωση. Το δίλημμα του ανθρώπου συνίσταται στη διττή πραγματικότητα ότι ο άνθρωπος είναι σκλάβος της φύσης, ενώ, ταυτόχρονα, διαθέτει μία μοναδική ελευθερία – την ελευθερία της πνευματικής επιλογής και δράσης. Στα υλικά επίπεδα, ο άνθρωπος βρίσκεται υποτελής της φύσης, ενώ σε πνευματικά επίπεδα θριαμβεύει πάνω στη φύση καθώς και σε όλα τα πράγματα τα προσωρινά και πεπερασμένα. Μία τέτοια αντίφαση δεν μπορεί να διαχωρισθεί από τον πειρασμό, το εν δυνάμει κακό, τις εσφαλμένες αποφάσεις και όταν ο άνθρωπος γίνει αλαζόνας και επαρμένος, μπορεί να αναπτυχθεί και η αμαρτία.
(1222.2) 111:6.3 Το πρόβλημα της αμαρτίας δεν είναι αυθύπαρκτο στον πεπερασμένο κόσμο. Η πραγματικότητα της πεπερασμένης φύσης δεν είναι κακή, ή αμαρτωλή. Ο πεπερασμένος κόσμος δημιουργήθηκε από έναν άπειρο Δημιουργό – είναι το έργο των χεριών των θείων Υιών του – και γι΄ αυτό πρέπει να είναι καλό. Είναι η λανθασμένη χρήση, η παραποίηση και η διαστρέβλωση του πεπερασμένου που δημιουργούν το κακό και την αμαρτία.
(1222.3) 111:6.4 Το πνεύμα μπορεί να κυριαρχήσει επί του νου. Έτσι και ο νους μπορεί να ελέγξει την ενέργεια. Ωστόσο ο νους μπορεί να ελέγξει την ενέργεια μόνο δια των δικών του, ευφυών χειρισμών των δυναμικών μεταμόρφωσης, εγγενών στο μαθηματικό επίπεδο των αιτίων και αιτιατών των φυσικών κόσμων. Ο νους των πλασμάτων δεν ελέγχει εγγενώς την ενέργεια. Τούτο αποτελεί προνόμιο του θείου. Ο νους των πλασμάτων, όμως, μπορεί και σίγουρα χειρίζεται την ενέργεια, αλλά μόνο ως το σημείο όπου γίνεται κύριος των ενεργειακών μυστικών του φυσικού σύμπαντος.
(1222.4) 111:6.5 Όταν ο άνθρωπος επιθυμεί να μεταβάλλει τη φυσική πραγματικότητα, είτε αυτό αφορά στον ίδιο, είτε στο περιβάλλον του, επιτυγχάνει μέχρι του σημείου όπου ανακαλύπτει τους τρόπους και τα μέσα για να ελέγξει την ύλη και να κατευθύνει την ενέργεια. Ο αβοήθητος νους είναι ανίκανος να επηρεάσει οτιδήποτε το υλικό, εκτός από το δικό του φυσικό μηχανισμό, με τον οποίο είναι αναπόδραστα συνδεδεμένος. Δια της ευφυούς, όμως, χρήσης του σωματικού μηχανισμού, ο νους μπορεί να δημιουργήσει άλλους μηχανισμούς, ακόμη και ενεργειακές σχέσεις και ζωτικές σχέσεις, με την αξιοποίηση των οποίων, ο νους αυτός, μπορεί όλο και περισσότερο να ελέγχει, ακόμη και να κυριαρχεί επί του φυσικού του επιπέδου στο σύμπαν.
(1222.5) 111:6.6 Η επιστήμη είναι η πηγή των γεγονότων και ο νους δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς γεγονότα. Είναι οι πέτρες στη δόμηση της σύνεσης, που συγκολλούνται η μία με την άλλη δια των εμπειριών της ζωής. Ο άνθρωπος μπορεί να βρει την αγάπη του θεού χωρίς γεγονότα, ενώ μπορεί να ανακαλύψει τους νόμους του θεού χωρίς αγάπη, ωστόσο ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να αρχίσει να εκτιμά την άπειρη συμμετρία, την ουράνια αρμονία, την εξαίσια πληρότητα της τα πάντα πληρούσας φύσης της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, μέχρις ότου βρει το θείο νόμο και τη θεία αγάπη και δια της εμπειρίας του τις ενοποιήσει στη δική του εξελισσόμενη, κοσμική φιλοσοφία.
(1222.6) 111:6.7 Η διεύρυνση της υλικής γνώσης επιτρέπει μία μεγαλύτερη διανοητική εκτίμηση των εννοιών των ιδεών και των αξιών των ιδανικών. Μία ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να βρει την αλήθεια στην εσωτερική εμπειρία της, αλλά χρειάζεται μία σαφή γνώση των γεγονότων για να εφαρμόσει την ατομική της ανακάλυψη της αλήθειας στις ανηλεώς πρακτικές απαιτήσεις της καθημερινής ζωής.
(1222.7) 111:6.8 Είναι απολύτως φυσικό, το ότι ο θνητός άνθρωπος μπορεί να εξαντληθεί από αισθήματα ανασφάλειας καθώς βλέπει τον εαυτό του καθηλωμένο στο λαβύρινθο της φύσης, ενώ διαθέτει πνευματικές δυνάμεις ολοκληρωτικά υπερβατικές, έναντι όλων των εγκόσμιων και πεπερασμένων καταστάσεων. Μόνο η θρησκευτική βεβαιότητα – η ζώσα πίστη – μπορεί να στηρίξει τον άνθρωπο μέσα σε τόσο δύσκολα και αβέβαια προβλήματα.
(1223.1) 111:6.9 Από όλους τους κινδύνους που περιστοιχίζουν τη θνητή φύση του ανθρώπου και απειλούν την πνευματική του ακεραιότητα, η έπαρση είναι ο μεγαλύτερος. Το θάρρος είναι γενναιότητα, ο εγωισμός, όμως, είναι ματαιόδοξος και αυτοκτονικός. Η εύλογη αυτοπεποίθηση δεν καταδικάζεται. Η ικανότητα του ανθρώπου να υπερβαίνει εαυτόν είναι το μοναδικό πράγμα που τον ξεχωρίζει από το ζωικό βασίλειο.
(1223.2) 111:6.10 Η έπαρση είναι παραπλανητική, μεθυστική και γεννά την αμαρτία, είτε βρίσκεται σ’ ένα άτομο, μία ομάδα, μία φυλή, ή σ’ ένα έθνος. Είναι, πράγματι, αλήθεια: «Η έπαρση προηγείται της πτώσης.»
(1223.3) 111:7.1 Η αμφιβολία μαζί με την βεβαιότητα είναι η ουσία του προς τον Παράδεισο εγχειρήματος – αμφιβολία στο χρόνο και το νου, αμφιβολία ως προς τα συμβαίνοντα κατά τη διαδικασία της ανέλιξης προς τον παράδεισο. Βεβαιότητα στο πνεύμα και την αιωνιότητα, βεβαιότητα στην απεριόριστη εμπιστοσύνη του πλάσματος-υιού για τη θεία ευσπλαχνία και την άπειρη αγάπη του Πατέρα του Σύμπαντος. Αμφιβολία ως άπειρος πολίτης του σύμπαντος. Βεβαιότητα, ως ανερχόμενος υιός στα δώματα του σύμπαντος ενός παντοδύναμου, πάνσοφου και παντελεήμονος Πατέρα.
(1223.4) 111:7.2 Μπορώ να σας προτρέψω ν’ ακούσετε προσεκτικά την πιστή ηχώ της έκκλησης του Προσαρμοστή προς την ψυχή σας; Ο ενοικών Προσαρμοστής δεν μπορεί να σταματήσει, ή έστω και υλικά να μεταβάλει τον αγώνα της πορείας σας στο χρόνο. Ο Προσαρμοστής δεν μπορεί να ελαττώσει τα εμπόδια της ζωής, καθώς ταξιδεύετε σ’ αυτόν τον κόσμο του μόχθου. Ο θείος ένοικος μπορεί μόνο υπομονετικά να υπομένει ενώ εσείς δίνετε τη μάχη της ζωής, έτσι όπως είναι στον πλανήτη σας. Θα μπορούσατε, όμως, αν το θέλατε μόνο - καθώς κοπιάζετε και ανησυχείτε, καθώς αγωνίζεστε και μοχθείτε – να επιτρέψετε στον γενναίο Προσαρμοστή ν’ αγωνισθεί μαζί σας και για λογαριασμό σας. Αν μπορούσατε να παρηγορηθείτε και να εγκαρδιωθείτε, να γοητευθείτε και να ενδιαφερθείτε, αν αφήνατε, μόνο, τον Προσαρμοστή να προβάλλει συνεχώς για σας τις εικόνες των πραγματικών κινήτρων, τον τελικό στόχο και τον αιώνιο σκοπό όλων αυτών των δυσκολιών, ανηφορικών προσπαθειών, πάνω στα κοινότοπα προβλήματα του τωρινού, υλικού σας κόσμου.
(1223.5) 111:7.3 Γιατί δεν βοηθάτε τον Προσαρμοστή στο έργο του να σας δείξει το πνευματικό ισοδύναμο όλων αυτών των κοπιαστικών υλικών προσπαθειών; Γιατί δεν αφήνετε τον Προσαρμοστή να σας ενδυναμώσει με τις πνευματικές αλήθειες της κοσμικής δύναμης, ενώ παλεύετε με τις εγκόσμιες δυσκολίες της θνητής υπόστασης; Γιατί δεν ενθαρρύνετε τον ουράνιο βοηθό να σας δώσει χαρά με την καθαρή εικόνα της αιώνιας άποψης της συμπαντικής ζωής, καθώς εσείς αντικρίζετε με αβεβαιότητα τα προβλήματα του χρόνου που περνά; Γιατί αρνείσθε να διαφωτισθείτε και να εγκαρδιωθείτε από την άποψη του σύμπαντος, ενώ μοχθείτε, μέσα στις δυσκολίες του χρόνου σπαρταράτε στον κυκεώνα των αβεβαιοτήτων, που περικυκλώνουν το ταξίδι της θνητής σας ζωής; Γιατί δεν αφήνετε στον Προσαρμοστή να εξαγνίσει τη σκέψη σας, έστω κι’ αν τα πόδια σας πρέπει να βαδίζουν τα υλικά μονοπάτια της γήινης προσπάθειας;
(1223.6) 111:7.4 Οι ανώτερες ανθρώπινες φυλές της Ουράντια είναι σύνθετα ανακατεμένες. Αποτελούν μια ανάμιξη πολλών φυλών και γενών διαφορετικής προέλευσης. Η σύνθετη αυτή φύση καθιστά εξαιρετικά δύσκολο για τους Ελεγκτές να εργασθούν αποτελεσματικά κατά τη διάρκεια της ζωής και σαφώς προσθέτει προβλήματα του Προσαρμοστή, αλλά και του φρουρού σεραφείμ, μετά το θάνατο. Όχι πριν πολύ καιρό, βρισκόμουν στον Σάλβινγκτον και άκουσα ένα φρουρό του πεπρωμένου να παρουσιάζει μία τυπική έκθεση ελάφρυνσης των δυσκολιών λειτουργίας προς το θνητό του υποκείμενο. Το σεραφείμ αυτό έλεγε:
(1223.7) 111:7.5 «Μεγάλο μέρος των δυσκολιών μου οφείλετο στην ατέρμονη σύγκρουση μεταξύ των δύο φύσεων του υποκειμένου μου: της ορμής της φιλοδοξίας που συγκρούεται με την ζωώδη νωθρότητα. Των ιδανικών ενός ανώτερου λαού, απέναντι στα ένστικτα μιας κατώτερης φυλής. Των ανώτερων στόχων μιας μεγάλης διάνοιας που την ανταγωνίζεται η παρόρμηση μιας πρωτόγονης κληρονομιάς. Της μεγάλη απόσταση καλύπτουσας άποψης ενός προβλεπτικού Ελεγκτή που εμποδίζεται από την μη προβλεπτικότητα των πλασμάτων του χρόνου. Των προοδευτικών σχεδίων μιας ανελισσόμενης ύπαρξης, που τροποποιούνται από τις επιθυμίες και τους πόθους της υλικής φύσης. Των λάμψεων της συμπαντικής διάνοιας, που ακυρώνονται από τις χημικές-ενεργειακές επιταγές μιας εξελικτικής φυλής. Της ώθησης των αγγέλων στην οποία αντιτίθενται τα συναισθήματα του ζώου. Της εξάσκησης της διάνοιας που ακυρώνεται από τις ροπές του ενστίκτου. Της εμπειρίας του ατόμου που συγκρούεται με τις συσσωρευμένες κλίσεις της φυλής. Των στόχων του κάλλιστου, που επισκιάζονται από την τάση του χείριστου. Της πάλης της διάνοιας που εξουδετερώνεται από το βάρος της μετριότητας. Της προόδου του καλού, που καθυστερείται από την αδράνεια του κακού. Της τέχνης του ωραίου που λερώνεται από την παρουσία του κακού. Της ελαφράδας της υγείας που εξουδετερώνεται από την αδυναμία της αρρώστιας. Της πηγής της πίστης που ρυπαίνεται από τα δηλητήρια του φόβου. Της κρήνης της χαράς που δηλητηριάζουν να νερά της θλίψης. Της χαράς της προσμονής που βγάζει από το όνειρο η εμπάθεια της συνειδητοποίησης. Των απολαύσεων της ζωής που πάντα απειλούνται από τις πίκρες του θανάτου. Τέτοια ζωή, σ’ ένα τέτοιο πλανήτη! Και παρ’ όλ’ αυτά, εξ αιτίας της πάντοτε παρούσας βοήθειας και ώθησης του Προσαρμοστή της Σκέψης, μία τέτοια ψυχή επέτυχε ένα καλό βαθμό ευτυχίας και επιτυχίας και έχει, πλέον, ανέλθει στις αίθουσες της κρίσης της μανσόνια.»
(1224.1) 111:7.6 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.]
(1225.1) 112:0.1 Οι εξελικτικοί πλανήτες είναι οι σφαίρες της ανθρώπινης καταγωγής, οι αρχικοί κόσμοι της ανελικτικής ανθρώπινης διαδρομής. Η Ουράντια είναι το σημείο εκκίνησής σας. Εδώ εσείς και ο θείος Προσαρμοστής της Σκέψης σας ενώνεστε σε μια προσωρινή ένωση. Σας έχει δοθεί το χάρισμα ενός τέλειου οδηγού. Γι’ αυτό, αν τρέξετε αληθινά την κούρσα του χρόνου και κερδίσετε τον τελικό στόχο της πίστης, το έπαθλο των αιώνων θα γίνει δικό σας. Θα ενωθείτε για πάντα με τον Προσαρμοστή που κατοικεί εντός σας. Τότε θα αρχίσει η πραγματική σας ζωή, η ανελισσόμενη ζωή, της οποίας η παρούσα, θνητή κατάστασή σας δεν είναι παρά ο προθάλαμος. Τότε θα αρχίσει η εξυψωμένη και προοδευτική αποστολή σας, ως τελικιστές, στην αιωνιότητα, που απλώνεται εμπρός σας. Και καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών διαδοχικών αιώνων και επιπέδων της εξελικτικής ανάπτυξης, υπάρχει ένα μέρος σας που παραμένει απόλυτα αμετάβλητο και τούτο είναι η προσωπικότητα – η μονιμότητα μέσα στην αλλαγή.
(1225.2) 112:0.2 Ενώ θα ήταν υπεροπτικό το να επιχειρήσουμε τον προσδιορισμό της προσωπικότητας, μπορεί να φανεί χρήσιμο το να αναφέρουμε και πάλι ορισμένα από τα πράγματα που είναι γνωστά για την προσωπικότητα:
(1225.3) 112:0.3 1. Η προσωπικότητα είναι το χαρακτηριστικό εκείνο μέσα στην πραγματικότητα, το οποίο πληρούται από τον ίδιο τον Πατέρα του Σύμπαντος, ή τον Συνδεδεμένο Δρώντα, που λειτουργεί εκ μέρους του Πατέρα.
(1225.4) 112:0.4 2. Μπορεί να πληρωθεί σε οποιοδήποτε ζωντανό, ενεργειακό σύστημα, το οποίο περικλείει διάνοια, ή πνεύμα.
(1225.5) 112:0.5 3. Δεν είναι εντελώς υποκείμενη στους περιορισμούς της κληρονομικότητας. Είναι, σχετικά, δημιουργική, ή συνδημιουργική.
(1225.6) 112:0.6 4. Όταν πληρούται σε εξελικτικά, υλικά πλάσματα, κάνει το πνεύμα να προσπαθεί να κατακτήσει την ενέργεια-ύλη με τη μεσολάβηση της διάνοιας.
(1225.7) 112:0.7 5. Η προσωπικότητα, όταν στερείται ταυτότητας, μπορεί να ενωθεί με την ταυτότητα οποιουδήποτε ζώντος ενεργειακού συστήματος.
(1225.8) 112:0.8 6. Παρουσιάζει μόνο ποιοτική ανταπόκριση στο κύκλωμα προσωπικότητας, σε αντιδιαστολή προς τις τρεις ενέργειες, οι οποίες εμφανίζουν τόσο ποιοτική, όσο και ποσοτική ανταπόκριση στη βαρύτητα.
(1225.9) 112:0.9 7. Η προσωπικότητα είναι αναλλοίωτη μέσα στις αλλαγές
(1225.10) 112:0.10 8. Μπορεί να γίνει δώρο προς το Θεό – η αφοσίωση της ελεύθερης βούλησης να πράττει το θέλημα του Θεού.
(1225.11) 112:0.11 9. Χαρακτηρίζεται από ηθικότητα – επίγνωση της σχετικότητας της συνάφειας με άλλα άτομα. Διακρίνει τα επίπεδα συμπεριφοράς και επιλεκτικά τα ξεχωρίζει.
(1225.12) 112:0.12 10. Η προσωπικότητα είναι μοναδική, απόλυτα μοναδική. Είναι μοναδική στο χρόνο και το διάστημα. Είναι μοναδική στην αιωνιότητα και στον Παράδεισο. Είναι μοναδική όταν χαρίζεται – δεν υπάρχουν αντίγραφα. Είναι μοναδική σε κάθε στιγμή της ύπαρξης. Είναι μοναδική σε σχέση με τον Θεό – εκείνος δεν τρέφει ιδιαίτερο σεβασμό προς τα άτομα, αλλά δεν τα συνενώνει, διότι δεν μπορούν να συνενωθούν - συνεργάζονται αλλά δεν συνενώνονται.
(1226.1) 112:0.13 11. Η προσωπικότητα αντιδρά άμεσα στην παρουσία άλλων προσωπικοτήτων
(1226.2) 112:0.14 12. Είναι μια ιδιότητα που μπορεί να προστεθεί στο πνεύμα, καταδεικνύοντας, έτσι, την πρωτοκαθεδρία του Πατέρα προς τον Υιό. (Η διάνοια δεν πρέπει να προστίθεται στο πνεύμα.)
(1226.3) 112:0.15 13. Η προσωπικότητα μπορεί να επιζήσει του υλικού θανάτου ταυτιζόμενη με την διασωζόμενη ψυχή. Ο Προσαρμοστής και η προσωπικότητα είναι αναλλοίωτοι. Η σχέση μεταξύ τους (στην ψυχή) δεν είναι άλλο παρά αλλαγή, συνεχής εξέλιξη. Και αν η αλλαγή αυτή (η εξέλιξη) παύσει να υπάρχει, τότε και η ψυχή θα παύσει να υπάρχει.
(1226.4) 112:0.16 14. Η προσωπικότητα έχει, με τρόπο μοναδικό, συναίσθηση του χρόνου και τούτο είναι κάτι διαφορετικό από την αντίληψη του χρόνου που διαθέτει η διάνοια, ή το πνεύμα.
(1226.5) 112:1.1 Η προσωπικότητα πληρούται από τον Πατέρα του Σύμπαντος επί των πλασμάτων του ως μία δυνητικά αιώνια ιδιότητα. Ένα τέτοιο θείο δώρο έχει προορισμό να λειτουργεί σε πολλά επίπεδα και σε διαδοχικές συμπαντικές καταστάσεις, που κυμαίνονται από το ταπεινό πεπερασμένο ως το ανώτατο απολυτοειδές, ακόμη και ως τα όρια του απόλυτου. Έτσι η προσωπικότητα εμφανίζεται σε τρία κοσμικά επίπεδα, ή τρεις συμπαντικές φάσεις:
(1226.6) 112:1.2 1. Την κατάσταση της θέσης της. Η προσωπικότητα λειτουργεί εξ ίσου αποτελεσματικά στο τοπικό σύμπαν, στα υπερσύμπαντα και στο αιώνιο σύμπαν
(1226.7) 112:1.3 2. Την κατάσταση των εννοιών. Η προσωπικότητα δρα αποτελεσματικά στα επίπεδα του πεπερασμένου, του απολυτοειδούς, αγγίζοντας, ακόμη και το απόλυτο.
(1226.8) 112:1.4 3. Την κατάσταση των αξιών. Η προσωπικότητα μπορεί να πραγματωθεί εμπειρικά στους διαδοχικούς χώρους του υλικού, του μοροντιανού και του πνευματικού.
(1226.9) 112:1.5 Η προσωπικότητα διαθέτει μια τελειοποιημένη κλίμακα κοσμικής διαστατικής παρουσίασης. Οι διαστάσεις της πεπερασμένης προσωπικότητας είναι τρεις και λειτουργούν, περίπου, ως εξής:
(1226.10) 112:1.6 1. Το μήκος αντιπροσωπεύει την κατεύθυνση και τη φύση της προόδου – την κίνηση μέσα στο διάστημα και σύμφωνα με το χρόνο – την εξέλιξη.
(1226.11) 112:1.7 2. Το κατακόρυφο βάθος περικλείει το δυναμικό και τις ιδιότητες του οργανισμού, τα ποικίλα επίπεδα αυτοπραγμάτωσης και το γενικό φαινόμενο της αντίδρασης στο περιβάλλον.
(1226.12) 112:1.8 3. Το εύρος περιλαμβάνει το χώρο συντονισμού, συνεργασίας και ατομικής οργάνωσης.
(1226.13) 112:1.9 Ο τύπος της προσωπικότητας ο οποίος πληρούται επί των θνητών της Ουράντια έχει τη δυνατότητα των επτά διαστάσεων της αυτοέκφρασης, ή της ατομικής συναίσθησης. Τα διαστατικά αυτά φαινόμενα γίνονται αντιληπτά ως τρία στο πεπερασμένο επίπεδο, τρία στο απολυτοειδές επίπεδο και ένα στο επίπεδο του απόλυτου. Σε υπό-απόλυτα επίπεδα, η έβδομη αυτή διάσταση, ή διάσταση της ολικότητας μπορεί να βιωθεί ως το γεγονός της ύπαρξης της προσωπικότητας. Η υπέρτατη αυτή διάσταση αποτελεί ένα συνεργικό απόλυτο και, ενώ δεν είναι άπειρη, έχει από πλευράς διαστάσεων τη δυνατότητα να διεισδύει με τρόπο υπο-άπειρο στο απόλυτο.
(1226.14) 112:1.10 Οι πεπερασμένες διαστάσεις της προσωπικότητας έχουν να κάνουν με το κοσμικό μήκος, βάθος και εύρος. Το μήκος δηλώνει την ιδέα. Το βάθος εκφράζει την αξία. Το εύρος περιλαμβάνει την ενόραση – την ικανότητα να βιώσει την αδιαφιλονίκητη συνείδηση της κοσμικής πραγματικότητας.
(1227.1) 112:1.11 Στο μοροντιανό επίπεδο και οι τρεις αυτές πεπερασμένες διαστάσεις του υλικού επιπέδου επιτείνονται σε μεγάλο βαθμό, ενώ ορισμένες καινούργιες διαστατικές αξίες συνειδητοποιούνται. Όλες αυτές οι μεγεθυσμένες διαστατικές εμπειρίες του μοροντιανού επιπέδου ενώνονται, με τρόπο θαυμαστό, με την υπέρτατη διάσταση, ή διάσταση της προσωπικότητας, μέσω της επίδρασης της μοροντιανής σοφίας, καθώς, επίσης, δια της συνεισφοράς των μοροντιανών μαθηματικών.
(1227.2) 112:1.12 Μεγάλο μέρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζονται από τους θνητούς κατά την μελέτη της ανθρώπινης προσωπικότητας θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν το πεπερασμένο πλάσμα θυμόταν ότι τα διαστατικά επίπεδα και τα πνευματικά επίπεδα δεν είναι ισοδύναμα στην εμπειρική πραγμάτωση της προσωπικότητας.
(1227.3) 112:1.13 Η ζωή είναι, πράγματι, μία διαδικασία η οποία λαμβάνει χώρα μεταξύ του οργανισμού (του εαυτού) και του περιβάλλοντός του. Η προσωπικότητα προσδίδει την αξία της ταυτότητας και της ιδέας της συνέχισης σ’ αυτή την οργανική-περιβαλλοντική σχέση. Είναι, λοιπόν, αποδεκτό ότι το φαινόμενο της αντίδρασης στο ερέθισμα δεν είναι μία απλή μηχανική διαδικασία, εφ’ όσον η προσωπικότητα λειτουργεί ως σταθερός όρος σ’ ολόκληρο το θέμα.1 [233] Αληθεύει πάντα ότι οι μηχανισμοί είναι από τη φύση τους παθητικοί. Οι οργανισμοί είναι εγγενώς ενεργητικοί.
(1227.4) 112:1.14 Η υλική ζωή είναι μία διαδικασία που λαμβάνει χώρα όχι τόσο πολύ εντός του οργανισμού, όσο μεταξύ του οργανισμού και του περιβάλλοντος. Και κάθε τέτοια διαδικασία τείνει να δημιουργεί και να σταθεροποιεί οργανικά πρότυπα αντίδρασης σ’ ένα σχετικό περιβάλλον. Και όλα αυτά τα κατευθυντήρια πρότυπα ασκούν πολύ μεγάλη επίδραση στην επιλογή των στόχων.
(1227.5) 112:1.15 Είναι δια της μεσολάβησης της διάνοιας που ο εαυτός και το περιβάλλον (η αντίδραση σ’ ένα ερέθισμα) εκφράζουν τη στάση ολόκληρης της προσωπικότητας.
(1227.6) 112:1.16 Η προσωπικότητα δεν μπορεί να λειτουργήσει πάρα πολύ καλά σε απομόνωση. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του πλάσμα κοινωνικό. Κυριαρχείται από την έντονη επιθυμία να ανήκει κάπου. Είναι απολύτως αληθές ότι «Ου δύναται άνθρωπος ζήσεται μόνος.»
(1227.7) 112:1.17 Η ιδέα, ωστόσο, της προσωπικότητας, ως της εννοίας του συνόλου των χαρακτηριστικών2 [234] του ζώντος και λειτουργούντος πλάσματος, σημαίνει πολλά περισσότερα από την συνένωση των σχέσεων. Δηλώνει την ενοποίηση όλων των συνιστωσών της πραγματικότητας, καθώς επίσης και το συντονισμό των σχέσεων. Οι σχέσεις υφίστανται μεταξύ δύο αντικειμένων, αλλά τρία, ή περισσότερα αντικείμενα σχηματίζουν ένα σύστημα και ένα τέτοιο σύστημα είναι πολύ περισσότερο από μια διευρυμένη, ή σύνθεση σχέση. Ο διαχωρισμός αυτός είναι ζωτικής σημασίας, διότι, σ’ ένα κοσμικό σύστημα, τα άτομα που το απαρτίζουν δεν συνδέονται μεταξύ τους ει μη μόνο δια της σχέσης τους προς το σύνολο, καθώς επίσης και δια της ατομικότητας του συνόλου.
(1227.8) 112:1.18 Στον ανθρώπινο οργανισμό το σύνολο των μερών του συνιστά τον εαυτό – την ατομικότητα – αλλά μία τέτοια διαδικασία δεν έχει τίποτε να κάνει με την προσωπικότητα, η οποία είναι ο ενοποιητής όλων αυτών των συνιστωσών, όπως συνδέονται με τις κοσμικές πραγματικότητες.
(1227.9) 112:1.19 Στις αθροίσεις τα μέρη προστίθενται. Στα συστήματα τα μέρη τακτοποιούνται. Τα συστήματα είναι σημαντικά εξ αιτίας της οργάνωσής τους – των αξιών που καθορίζονται από τη θέση των μερών.3 [235] Σ’ ένα σωστό σύστημα, όλες οι συνιστώσες βρίσκονται σε κοσμική θέση. Σ’ ένα λανθασμένο σύστημα είτε κάτι λείπει, είτε βρίσκεται σε λάθος θέση – είναι διαταραγμένο. Στο ανθρώπινο σύστημα είναι η προσωπικότητα εκείνη που ενοποιεί όλες τις δραστηριότητες και με τη σειρά της προσδίδει τις ιδιότητες της ταυτότητας και της δημιουργικότητας.
(1227.10) 112:2.1 Θα ήταν χρήσιμο, στη μελέτη του εαυτού, να θυμόμαστε:
(1227.11) 112:2.2 1. Ότι τα υλικά συστήματα είναι δευτερεύοντα.
(1227.12) 112:2.3 2. Ότι τα διανοητικά συστήματα είναι ισόβαθμα.
(1227.13) 112:2.4 3. Ότι η προσωπικότητα είναι ανώτερη.
(1227.14) 112:2.5 4. Ότι η ενοικούσα πνευματική δύναμη είναι δυνητικά κατευθυντήρια.
(1228.1) 112:2.6 Σε κάθε θεώρηση του εαυτού πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το γεγονός της ίδιας της ζωής έρχεται πρώτο, η αξιολόγηση, ή η ερμηνεία του, δεύτερες. Το ανθρώπινο βρέφος πρώτα ζει και έπειτα σκέπτεται πάνω στη ζωή του. Στην κοσμική οικονομία η διόραση προηγείται της πρόβλεψης.
(1228.2) 112:2.7 Το συμπαντικό γεγονός, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, μετέβαλλε για πάντα όλες τις έννοιες και άλλαξε όλες τις αξίες της ανθρώπινης προσωπικότητας. Με την πραγματική σημασία της λέξης, η αγάπη συνεπάγεται αμοιβαία θεώρηση του συνόλου των προσωπικοτήτων, είναι αυτές είναι ανθρώπινες, είτε θείες, είτε θείες και ανθρώπινες. Μέρη του εαυτού μπορεί να λειτουργούν με πολλούς τρόπους – να σκέπτονται, να αισθάνονται, να επιθυμούν – αλλά μόνο οι σύντονες ιδιότητες της προσωπικότητας εστιάζονται σε ευφυή δραστηριότητα. Και όλες αυτές οι δυνάμεις συνδέονται με το πνευματικό χάρισμα του ανθρώπινου νου, όταν μια ανθρώπινη ύπαρξη με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια αγαπά μιαν άλλη ύπαρξη, ανθρώπινη, ή θεία.
(1228.3) 112:2.8 Όλες οι απόψεις του ανθρώπου περί πραγματικότητας βασίζονται στην υπόθεση της ύπαρξης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Όλες οι απόψεις περί των υπεράνω του ανθρώπινου πραγματικοτήτων βασίζονται στην εμπειρία της ανθρώπινης προσωπικότητας με, και εντός των κοσμικών πραγματικοτήτων ορισμένων συνεργικών πνευματικών οντοτήτων και θείων προσωπικοτήτων. Οτιδήποτε μη πνευματικό στην ανθρώπινη εμπειρία, εκτός της προσωπικότητας, έχει ένα τέλος. Κάθε πραγματική σχέση του θνητού ανθρώπου με άλλα άτομα – ανθρώπινα, ή θεία – εμπεριέχει το ίδιο το τέλος της. Και μια παρόμοια συνάφεια με την προσωπικότητα του Θείου είναι ο αιώνιος στόχος της συμπαντικής ανέλιξης.
(1228.4) 112:2.9 Η κατοχή της προσωπικότητας προσδιορίζει τον άνθρωπο ως πνευματική ύπαρξη, αφού η ενοποίηση του εαυτού και της αυτεπίγνωσης της προσωπικότητας είναι ιδιότητες του υπεράνω της ύλης κόσμου. Το ίδιο το γεγονός ότι ένας άνθρωπος υλιστής μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη των υπεράνω του ανθρώπινου πραγματικοτήτων, αυτό καθ’ εαυτό αποδεικνύει την παρουσία και υποδηλώνει τη δράση της πνευματικής σύνθεσης και της κοσμικής συνείδησης στον συγκεκριμένο ανθρώπινο νου.
(1228.5) 112:2.10 Υπάρχει μια μεγάλη κοσμική απόσταση μεταξύ της ύλης και της σκέψης και η απόσταση αυτή είναι ανυπολόγιστα μεγαλύτερη μεταξύ της υλικής διάνοιας και της πνευματικής αγάπης. Η συνείδηση, πολύ λιγότερο η αυτοσυνείδηση, δεν μπορεί να ερμηνευθεί από οποιαδήποτε θεωρία μηχανιστικής, ηλεκτρονικής σχέσης, ή υλιστικών, ενεργειακών φαινομένων.
(1228.6) 112:2.11 Καθώς η διάνοια επιζητεί την πραγματικότητα στην μέγιστη ανάλυσή της, η ύλη χάνεται για τις ανθρώπινες αισθήσεις, αλλά μπορεί να συνεχίσει να μένει πραγματική στο νου. Όταν η πνευματική διόραση επιζητεί την πραγματικότητα εκείνη, που παραμένει μετά την εξαφάνιση της ύλης και την επιδιώκει στη μέγιστη ανάλυσή της, χάνεται για το νου, αλλά η πνευματική ενόραση μπορεί, παρ’ όλ’ αυτά, να συλλαμβάνει τις κοσμικές πραγματικότητες και τις υπέρτατες, πνευματικής φύσης, αξίες. Συνεπώς, η επιστήμη πραγματικά ανοίγει το δρόμο στη φιλοσοφία, ενώ η φιλοσοφία πρέπει να υποχωρήσει στα συμπεράσματα που ενυπάρχουν στη γνήσια πνευματική εμπειρία. Η σκέψη υποχωρεί στη σοφία και η σοφία χάνεται στη φωτισμένη και στοχαστική λατρεία.
(1228.7) 112:2.12 Στην επιστήμη ο εαυτός του ανθρώπου παρατηρεί τον υλικό κόσμο. Η φιλοσοφία είναι η παρατήρηση της παρατήρησης αυτής, του υλικού κόσμου. Η θρησκεία, η πραγματική πνευματική εμπειρία, είναι η εμπειρική συνειδητοποίηση της κοσμικής πραγματικότητας της παρατήρησης της παρατήρησης ολόκληρης αυτής της σχετικής σύνθεσης των υλικών ενεργειών του χρόνου και του διαστήματος. Το να κτιστεί μια συμπαντική φιλοσοφία αποκλειστικά πάνω στον υλισμό σημαίνει να αγνοήσει το γεγονός ότι όλα τα υλικά πράγματα συλλαμβάνονται, αρχικά, ως πραγματικά στην εμπειρία της ανθρώπινης συνείδησης. Ο παρατηρητής δεν μπορεί να γίνει το παρατηρούμενο. Η αξιολόγηση απαιτεί ένα βαθμό υπέρβασης εκείνου το οποίο αξιολογείται.
(1228.8) 112:2.13 Με τον καιρό, η σκέψη οδηγεί στη σοφία και η σοφία οδηγεί στη λατρεία. Στην αιωνιότητα, η λατρεία οδηγεί στη σοφία και η σοφία επισυμβαίνει στην τελικότητα της σκέψης.
(1229.1) 112:2.14 Η δυνατότητα της ενοποίησης του εξελισσόμενου εαυτού είναι συμφυής στις ιδιότητες των παραγόντων οι οποίοι τον συνιστούν: στις βασικές ενέργειες, στους κύριους ιστούς, στο θεμελιακό χημικό υπερέλεγχο, στις ανώτερες ιδέες, στα ανώτερα κίνητρα, στους ανώτερους στόχους και στο θείο πνεύμα της Παραδείσιας πλήρωσης – στο μυστικό της αυτεπίγνωσης της πνευματικής φύσης του ανθρώπου.
(1229.2) 112:2.15 Ο σκοπός της κοσμικής εξέλιξης είναι να επιτύχει την ενοποίηση της προσωπικότητας δια της αυξανόμενης πνευματικής κυριαρχίας, της εκούσιας απόκρισης προς τη διδασκαλία και την καθοδήγηση του Προσαρμοστή της Σκέψης. Η προσωπικότητα, τόσο η ανθρώπινη, όσο και η υπεράνω του ανθρώπινου, χαρακτηρίζεται από μια εγγενή κοσμική ιδιότητα η οποία μπορεί να ονομασθεί «η εξέλιξη της κυριαρχίας», την επέκταση του ελέγχου του εαυτού αλλά και του περιβάλλοντος.
(1229.3) 112:2.16 Μια, κάποτε ανερχόμενη, ανθρώπινη προσωπικότητα περνά από δύο μεγάλες φάσεις αυξανόμενης βουλητικής κυριαρχίας πάνω στο εγώ, αλλά και στο σύμπαν:
(1229.4) 112:2.17 1. Το στάδιο της προ-τελικιστικής, ή το Θεό επιζητούσας εμπειρίας, κατά την οποία αυξάνεται η αυτεκπλήρωση μέσω μιας τεχνικής επέκτασης και πραγμάτωσης της ταυτότητας, μαζί με την επίλυση των κοσμικών προβλημάτων και τη συνακόλουθη συμπαντική κυριαρχία.
(1229.5) 112:2.18 2. Το στάδιο της μετα-τελικιστικής, ή τον Θεό αποκαλύπτουσας εμπειρίας, της δημιουργικής επέκτασης της αυτεκπλήρωσης, δια της αποκάλυψης του εμπειρικού Υπέρτατου Όντος στις διάνοιες που αναζητούν τον Θεό και οι οποίες δεν έχουν ακόμη φθάσει στα θεία επίπεδα του να μοιάσουν με το Θεό.
(1229.6) 112:2.19 Οι κατερχόμενες προσωπικότητες αποκτούν ανάλογες εμπειρίες μέσω των διαφόρων συμπαντικών εγχειρημάτων τους, καθώς επιζητούν διευρυμένες ικανότητες για να διασφαλίσουν και να εκτελέσουν το θείο θέλημα του Υπέρτατου, του Απώτατου και του Απόλυτου Θείου.
(1229.7) 112:2.20 Ο υλικός εαυτός, η ουσία του εγώ της ανθρώπινης ταυτότητας, εξαρτάται, κατά την φυσική ζωή, από τη συνεχή λειτουργία του οχήματος της υλικής ζωής, από τη συνεχή ύπαρξη της ασύμμετρης ισορροπίας των ενεργειών και της διάνοιας, στην οποία, στην Ουράντια, έχει δοθεί το όνομα ζωή. Το εγώ, όμως, που αξίζει να σωθεί, το εγώ που μπορεί να υπερβεί την εμπειρία του θανάτου, εξελίσσεται μόνο δια της παγίωσης μιας εν δυνάμει μεταφοράς της θέσης της ταυτότητας της εξελισσόμενης προσωπικότητας από το όχημα της παροδικής ζωής – το υλικό σώμα – στο διαρκέστερο, αθάνατης φύσης όχημα της μοροντιανής ψυχής, αλλά και πέρα από αυτό, στα επίπεδα εκείνα όπου η ψυχή εμποτίζεται από, και τελικά φθάνει στην κατάσταση της, πνευματικής πραγματικότητας. Η πραγματική αυτή μεταφορά από τον σύνδεσμο με την ύλη στην μοροντιανή ταυτοποίηση επιτυγχάνεται δια της ειλικρίνειας, της επιμονής και της σταθερότητας των αποφάσεων των ανθρώπινων πλασμάτων που αναζητούν τον Θεό.
(1229.8) 112:3.1 Οι Ουραντιανοί, γενικά, αναγνωρίζουν μόνο ένα είδος θανάτου, την φυσική παύση των ζωτικών ενεργειών. Σχετικά, όμως, με την προσωπικότητα, υπάρχουν στην πραγματικότητα τρία είδη:
(1229.9) 112:3.2 1. Ο Πνευματικός θάνατος (ο θάνατος της ψυχής). Εάν και όταν ο θνητός άνθρωπος απορρίψει, τελικά, τη σωτηρία, όταν κηρυχθεί πνευματικά αφερέγγυος, όταν πτωχεύσει στο μοροντιανό επίπεδο, κατά την από κοινού άποψη του Προσαρμοστή και του σεραφείμ σωτηρίας, όταν μια τέτοια σύντονη εισήγηση καταγραφεί στην Ουβέρσα και αφού οι Ελεγκτές και οι ανακλαστικοί συνεργάτες τους πιστοποιήσουν τα στοιχεία αυτά, αμέσως μετά οι κυβερνήτες του Όρβοντον επιτάσσουν την άμεση απαλλαγή του ενοικούντος Προσαρμοστή. Αλλ’ αυτή η απαλλαγή του Προσαρμοστή κατ’ ουδένα τρόπο επηρεάζει τα καθήκοντα του ατομικού, ή ομαδικού σεραφείμ, που ασχολείται με το άτομο αυτό, το οποίο εγκαταλείφθηκε από τον Προσαρμοστή. Το είδος αυτό του θανάτου είναι τελεσίδικο στη σημασία του, ανεξάρτητα από την προσωρινή συνέχιση των ζωτικών ενεργειών του φυσικού και του διανοητικού μηχανισμού. Από την κοσμική άποψη, ο άνθρωπος είναι ήδη νεκρός. Η συνέχιση της ζωής δηλώνει, απλά, την διατήρηση της υλικής κεκτημένης ταχύτητας των κοσμικών ενεργειών.
(1230.1) 112:3.3 2. Ο διανοητικός θάνατος (ο θάνατος του νου.) Όταν τα ζωτικά κυκλώματα της ανώτερης συνοδού λειτουργίας διασπώνται, εξ αιτίας διανοητικών παρεκκλίσεων, ή εξ αιτίας μερικής καταστροφής των μηχανισμών του εγκεφάλου και, εάν αυτές οι συνθήκες περάσουν ένα κρίσιμο, μη αναστρέψιμο, σημείο, ο ενοικών Προσαρμοστής απαλλάσσεται άμεσα για να πάει στον Ντιβίνινγκτον. Στα αρχεία του σύμπαντος η θνητή προσωπικότητα θεωρείται ότι συναντήθηκε με το θάνατο οποτεδήποτε τα βασικά διανοητικά κυκλώματα της ανθρώπινης βούλησης-δράσης καταστραφούν. Και πάλι, αυτός είναι θάνατος, ανεξάρτητα από τη συνεχιζόμενη λειτουργία των ζωτικών μηχανισμών του υλικού σώματος. Το σώμα, χωρίς τον θεληματικό νου δεν είναι πλέον ανθρώπινο, ανάλογα, όμως, με τις πρότερες επιλογές της ανθρώπινης βούλησης, η ψυχή ενός τέτοιου ατόμου μπορεί να σωθεί.
(1230.2) 112:3.4 3. Ο φυσικός θάνατος (ο θάνατος του σώματος και του νου.) Όταν ο θάνατος συναντήσει μια ανθρώπινη ύπαρξη, ο Προσαρμοστής παραμένει στο κάστρο του νου, έως ότου αυτός πάψει να λειτουργεί ως ευφυής μηχανισμός, την ώρα, περίπου, που οι μετρήσιμες εγκεφαλικές ενέργειες σταματήσουν τις ρυθμικές, ζωτικές τους διακυμάνσεις. Μετά τη διάλυση αυτή, ο Προσαρμοστής αποχαιρετά τη χαμένη διάνοια, αθόρυβα, όπως είχε εισέλθει σ’ αυτήν χρόνια πριν και προχωρεί προς τον Ντιβίνινγκτον μέσω της Ουβέρσα.
(1230.3) 112:3.5 Μετά το θάνατο το υλικό σώμα επιστρέφει στον κόσμο των στοιχείων από τα οποία προήλθε, διατηρούνται, ωστόσο, δύο μη υλικοί παράγοντες της σωζόμενης προσωπικότητας: ο προϋπάρχων Προσαρμοστής της Σκέψης, με τις καταγεγραμμένες μνήμες της θνητής διαδρομής πηγαίνει στον Ντιβίνινγκτον. Παραμένει, επίσης, υπό την επιτήρηση του φρουρού του πεπρωμένου, η αθάνατη μοροντιανή ψυχή του νεκρού ανθρώπου. Οι φάσεις και οι μορφές αυτές της ψυχής, αυτοί οι κάποτε κινητικοί, αλλά τώρα πλέον στατικοί, τύποι ταυτότητας είναι βασικές για την επαναπροσωποποίηση στους μοροντιανούς κόσμους. Και είναι η επανένωση του Προσαρμοστή και της ψυχής που ανασυγκροτεί τη διασωθείσα προσωπικότητα, αυτό που σας ξαναδίνει τη συνείδηση, τη στιγμή της μοροντιανής αφύπνισης.
(1230.4) 112:3.6 Για εκείνους που δεν διαθέτουν προσωπικούς σεραφικούς φρουρούς, οι ομαδικοί συνοδοί πιστά και αποτελεσματικά επιτελούν την ίδια υπηρεσία της φύλαξης της ταυτότητας και της ανάστασης της προσωπικότητας. Τα σεραφείμ είναι απαραίτητα στην ανασυγκρότηση της προσωπικότητας.
(1230.5) 112:3.7 Τη στιγμή του θανάτου ο Προσαρμοστής της Σκέψης χάνει, προσωρινά την προσωπικότητα, αλλά όχι την ταυτότητα. Το ανθρώπινο υποκείμενο χάνει, προσωρινά, την ταυτότητα, αλλά όχι την προσωπικότητα. Στους κόσμους-δώματα και τα δύο επανενώνονται σε αιώνια παρουσία. Ποτέ ένας αναχωρήσας Προσαρμοστής της Σκέψης δεν επιστρέφει στη γη ως η ύπαρξη στην οποία ενοίκησε προηγούμενα. Ποτέ η προσωπικότητα δεν εκδηλώνεται χωρίς την ανθρώπινη βούληση. Και ποτέ ένας άνθρωπος που στερήθηκε τον Προσαρμοστή του δεν εκδηλώνει, μετά θάνατον, ενεργητική ταυτότητα και με κανένα τρόπο δεν εγκαθιστά επικοινωνία με τα ζωντανά πλάσματα της γης. Τέτοιες, στερημένες από τον Προσαρμοστή τους, ψυχές είναι ολοκληρωτικά και απόλυτα χωρίς συνείδηση, κατά τον μακρύ, ή σύντομο ύπνο του θανάτου. Δεν μπορεί να γίνει καμία εκδήλωση προσωπικότητας, ή ικανότητα επικοινωνίας με άλλες προσωπικότητες, μέχρις ότου ολοκληρωθεί η σωτηρία. Σ’ εκείνους που πηγαίνουν στους κόσμους-δώματα δεν επιτρέπεται να αποστέλλουν μηνύματα στους αγαπημένους τους. Αποτελεί τακτική σ’ όλα τα σύμπαντα να απαγορεύεται παρόμοια επικοινωνία κατά την περίοδο της τρέχουσας απονομής.
(1231.1) 112:4.1 Όταν επισυμβεί θάνατος υλικής, διανοητικής, ή πνευματικής φύσης, ο Προσαρμοστής αποχαιρετά το θνητό οικοδεσπότη του και φεύγει για τον Ντιβίνινγκτον. Από το αρχηγείο του τοπικού σύμπαντος και του υπερσύμπαντος, λαμβάνει χώρα μια ανακλαστική επικοινωνία με τους επόπτες και των δύο κυβερνήσεων και ο Ελεγκτής καταχωρείται με τον ίδιο αριθμό που κατεγράφη κατά την είσοδό του στο χώρο του χρόνου.
(1231.2) 112:4.2 Κατά κάποιο τρόπο, όχι απόλυτα κατανοητό, οι Συμπαντικοί Ελεγκτές μπορούν να αποκτήσουν μια επιτομή της ανθρώπινης ζωής, όπως αυτή ενσωματώνεται στο αντίγραφο των εγγραφών του Προσαρμοστή πάνω στις πνευματικές αξίες και τις μοροντιανές έννοιες του ενοικηθέντος νου. Οι Ελεγκτές μπορούν να κατανοήσουν την εκδοχή του Προσαρμοστή πάνω στον σωζόμενο χαρακτήρα και τις πνευματικές ιδιότητες του νεκρού ατόμου και όλα αυτά τα στοιχεία, μαζί με τα σεραφικά αρχεία είναι έτοιμα να παρουσιασθούν τη στιγμή της κρίσης του συγκεκριμένου ατόμου. Η πληροφορία αυτή χρησιμοποιείται, επίσης, για να επιβεβαιωθούν οι εντολές εκείνες του υπερσύμπαντος οι οποίες καθιστούν δυνατόν, για ορισμένους ανερχόμενους, το να αρχίσουν αμέσως τη μοροντιανή διαδρομή τους, να προχωρήσουν στους κόσμους-δώματα κατά τη στιγμή της θνητής διάλυσης, πριν από τον επίσημο τερματισμό μιας πλανητικής απονομής.
(1231.3) 112:4.3 Μετά το φυσικό θάνατο, εκτός από την περίπτωση ατόμων τα οποία μεταφέρονται ενόσω ζουν ακόμη, ο απαλλαγείς Προσαρμοστής πηγαίνει αμέσως στον πλανήτη-πατρίδα του, τον Ντιβίνινγκτον. Οι λεπτομέρειες του τι συμβαίνει σ’ αυτό τον κόσμο κατά την περίοδο αναμονής της ουσιαστικής επανεμφάνισης του σωζόμενου θνητού εξαρτάται, κυρίως, από το εάν η ανθρώπινη ύπαρξη ανέρχεται στους κόσμους-δώματα συνεπεία των ατομικών της ιδιοτήτων, ή περιμένει την απονεμητική κλήτευση των κοιμώμενων διασωθέντων μιας πλανητικής εποχής.
(1231.4) 112:4.4 Αν ο θνητός σύντροφος ανήκει σε ομάδα που θα επαναπροσωποποιηθεί με το πέρας της απονομής, ο Προσαρμοστής δεν θα επιστρέψει αμέσως στον κόσμο-δώμα του συστήματος όπου υπηρέτησε προηγούμενα, αλλά αναλόγως της επιλογής του, θα λάβει μέρος σε μία από τις ακόλουθες προσωρινές αποστολές:
(1231.5) 112:4.5 1. Θα ενταχθεί στις τάξεις των Χαμένων Ελεγκτών για μη αποκαλυφθείσες υπηρεσίες.
(1231.6) 112:4.6 2. Θα αναλάβει, για μία χρονική περίοδο, την επιτήρηση του καθεστώτος του Παραδείσου.
(1231.7) 112:4.7 3. Θα εγγραφεί σε ένα από τα πολλά σχολεία εξάσκησης του Ντιβίνινγκτον.
(1231.8) 112:4.8 4. Θα παραμείνει για ένα χρονικό διάστημα ως σπουδαστής-παρατηρητής σε μία από τις έξι ιερές σφαίρες οι οποίες συνιστούν το κύκλωμα των παραδείσιων κόσμων του Πατέρα.
(1231.9) 112:4.9 5. Θα ενταχθεί στην υπηρεσία αποστολής μηνυμάτων των Προσωποποιημένων Προσαρμοστών.
(1231.10) 112:4.10 6. Θα γίνει βοηθός καθοδηγητής στα σχολεία του Ντιβίνινγκτον, τα οποία είναι αφιερωμένα στην εκπαίδευση των Ελεγκτών που ανήκουν στην παρθενική ομάδα.
(1231.11) 112:4.11 7. Θα του ανατεθεί να επιλέξει μια ομάδα πιθανών κόσμων στους οποίους θα υπηρετήσει στην περίπτωση που υπάρχει εύλογη αιτία να πιστεύεται ότι ο θνητός του σύντροφος μπορεί να έχει απορρίψει τη σωτηρία.
(1231.12) 112:4.12 Αν, όταν σας προλάβει ο θάνατος, έχετε φθάσει στο τρίτο κύκλωμα, ή σ’ ένα χώρο ανώτερο και εξ αυτού σας έχει δοθεί ένας ατομικός φρουρός του πεπρωμένου, και αν η τελική καταγραφή της περίληψης πάνω στον σωζόμενο χαρακτήρα, που υποβάλλεται από τον Προσαρμοστή, πιστοποιηθεί ανεπιφύλακτα από τον φρουρό του πεπρωμένου – αν τόσο το σεραφείμ όσο και ο Προσαρμοστής συμφωνήσουν, βασικά, σε κάθε επί μέρους θέμα των αρχείων ζωής και των εισηγήσεων – αν οι Συμπαντικοί Ελεγκτές και οι ανακλαστικοί βοηθοί τους στην Ουβέρσα επιβεβαιώσουν αυτά τα στοιχεία και το πράξουν αυτό χωρίς αμφιλογία, ή επιφύλαξη, στην περίπτωση αυτή οι Αρχαίοι των Ημερών μεταδίδουν το μήνυμα της ανώτερης κατάστασης του ατόμου μέσω της κυκλωμάτων επικοινωνίας στον Σάλβινγκτον και, μόλις αυτό γνωστοποιηθεί, οι δικαστές του Κυριάρχου του Νέβαδον διατάσσουν την άμεση μετάβαση της σωθείσας ψυχής στις αίθουσες ανάστασης των κόσμων-δωμάτων.
(1232.1) 112:4.13 Αν το εξ ανθρώπων άτομο σωθεί χωρίς καθυστέρηση, ο Προσαρμοστής, έτσι μου εμπιστεύθηκαν, καταχωρείται στον Ντιβίνινγκτον, πηγαίνει στον Παράδεισο για να συναντήσει τον Πατέρα του Σύμπαντος, επιστρέφει αμέσως και γίνεται δεκτός από τους Προσωποποιημένους Προσαρμοστές που υπηρετούν στο υπερσύμπαν και στο τοπικό σύμπαν, λαμβάνει την αναγνώριση του ανώτερου Προσωποποιημένου Ελεγκτή του Ντιβίνινγκτον και τότε, δια μιας, περνά στην «πραγμάτωση της μετάστασης της ταυτότητας,» κλητευόμενος από εκεί κατά την τρίτη περίοδο και στον κόσμο-δώμα, με την πραγματική μορφή της προσωπικότητας που είναι έτοιμη για την υποδοχή της διασωθείσας ψυχής του θνητού της γης, αφού αυτή η μορφή έχει προβληθεί από τον φρουρό του πεπρωμένου.
(1232.2) 112:5.1 Το εγώ αποτελεί κοσμική πραγματικότητα, υλική, ή μοροντιανή, είτε πνευματική. Η ουσία του προσωπικού είναι η πλήρωση του Πατέρα του Σύμπαντος, που δρα εντός του και για λογαριασμό του, ή μέσω των πολύμορφων συμπαντικών του επιδράσεων. Το να πούμε ότι μια ύπαρξη είναι προσωπική, σημαίνει το να αναγνωρίσουμε τη σχετική εξατομίκευση μιας τέτοιας ύπαρξης μέσα στον κοσμικό οργανισμό. Η ζώσα δημιουργία δεν είναι παρά μία άπειρα ολοκληρωμένη συσσώρευση πραγματικών μονάδων, που όλες τους υπόκεινται, λίγο-πολύ, στο πεπρωμένο του συνόλου. Εκείνες, όμως, που είναι προσωπικές, έχουν δεχθεί το χάρισμα της ουσιαστικής επιλογής του να αποδεχθούν το πεπρωμένο, ή να το απορρίψουν.
(1232.3) 112:5.2 Εκείνο που προέρχεται από τον Πατέρα είναι αιώνιο, όπως ο Πατέρας και τούτο αληθεύει, σαφώς, για την προσωπικότητα την οποία ο Θεός δίνει με την ελεύθερη βούλησή του, όπως είναι επίσης και για τον Προσαρμοστή της Σκέψης, ένα πραγματικό κλάσμα του Θεού. Η προσωπικότητα του ανθρώπου είναι αιώνια, αλλά ως προς την ταυτότητα, μια περιορισμένη αιώνια πραγματικότητα. Έχοντας εμφανισθεί ως απόκριση στο θέλημα του Πατέρα, η προσωπικότητα θα φθάσει το πεπρωμένο του Θείου, αλλά ο άνθρωπος πρέπει να διαλέξει αν θα είναι, ή όχι, παρών κατά την επίτευξη ενός τέτοιου πεπρωμένου. Αν αποτύχει αυτή η επιλογή, η προσωπικότητα φθάνει στην εμπειρική Θεότητα άμεσα και γίνεται μέρος του Υπέρτατου Όντος. Ο κύκλος είναι προδιαδεγραμμένος, αλλά η συμμετοχή του ανθρώπου σ’ αυτόν είναι προαιρετική, ατομική και εμπειρική.
(1232.4) 112:5.3 Η θνητή ταυτότητα αποτελεί μια παροδική, ισόβια συνθήκη στο σύμπαν. Είναι πραγματική μόνο μέχρι του σημείου στο οποίο η προσωπικότητα επιλέγει να γίνει ένα συνεχές συμπαντικό φαινόμενο. Αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και ενός ενεργειακού συστήματος: Το ενεργειακό σύστημα πρέπει να συνεχίσει, δεν έχει επιλογή. Ο άνθρωπος, όμως, μπορεί να κάνει τα πάντα για τον καθορισμό του ίδιου του πεπρωμένου του. Ο Προσαρμοστής είναι, πράγματι, ο δρόμος για τον Παράδεισο, αλλά ο άνθρωπος οφείλει ο ίδιος να επιδιώξει το δρόμο αυτό, με τις ίδιες τις αποφάσεις του, την ίδια την ελεύθερη βούλησή του.
(1232.5) 112:5.4 Οι ανθρώπινες υπάρξεις διαθέτουν ταυτότητα μόνο κατά την υλική έννοια. Παρόμοιες ιδιότητες του εαυτού εκφράζονται μέσω του υλικού νου, όπως αυτός λειτουργεί στο ενεργειακό σύστημα της διάνοιας. Όταν λέμε ότι ο άνθρωπος έχει ταυτότητα, αναγνωρίζουμε ότι διαθέτει ένα διανοητικό κύκλωμα το οποίο έχει τεθεί σε δευτερεύουσα θέση έναντι των πράξεων και των επιλογών της βούλησης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Αλλά αυτή είναι μία υλική και εντελώς προσωρινή εκδήλωση, όπως ακριβώς το ανθρώπινο έμβρυο είναι ένα μεταβατικό, παρασιτικό στάδιο της ανθρώπινης ζωής. Οι ανθρώπινες υπάρξεις, από κοσμική προοπτική, γεννώνται, ζουν και πεθαίνουν σε μία σχετική χρονική στιγμή. Η θνητή προσωπικότητα, όμως, δια των ιδίων των επιλογών της, διαθέτει τη δύναμη να μεταφέρει το κέντρο της ταυτότητάς της από το παροδικό υλικό-διανοητικό σύστημα, στο ανώτερο ψυχικό-μοροντιανό σύστημα το οποίο, σε συνεργασία με τον Προσαρμοστή της Σκέψης, είναι φτιαγμένο ως νέο όχημα για την εκδήλωση της προσωπικότητας.
(1233.1) 112:5.5 Και τούτη είναι η ίδια η δύναμη της επιλογής, το συμπαντικό έμβλημα των πλασμάτων ελεύθερης βούλησης, που συνιστά τη μεγαλύτερη ευκαιρία του ανθρώπου και την υπέρτατη κοσμική του ευθύνη. Από την ακεραιότητα της ανθρώπινης βούλησης εξαρτάται το αιώνιο πεπρωμένο του μελλοντικού τελικιστή. Από την ειλικρίνεια της ανθρώπινης ελεύθερης βούλησης εξαρτάται ο θείος Προσαρμοστής για αιώνια προσωπικότητα. Από την πιστότητα της ανθρώπινης επιλογής εξαρτάται ο Πατέρας του Σύμπαντος για την πραγμάτωση ενός νέου, ανελισσόμενου υιού. Από τη σταθερότητα και τη σύνεση της απόφασης-δράσης εξαρτάται το Υπέρτατο Ον για την πραγμάτωση της δια της εμπειρίας εξέλιξης.
(1233.2) 112:5.6 Παρά το ότι οι κοσμικοί κύκλοι της ανάπτυξης της προσωπικότητας πρέπει, τελικά, να κατακτώνται, αν, χωρίς τούτο να οφείλεται σε λάθος σας, τα ατυχήματα του χρόνου και τα μειονεκτήματα της υλικής ύπαρξης, σας εμποδίζουν να κατακτήσετε αυτά τα επίπεδα στον πλανήτη όπου γεννηθήκατε, αν οι προθέσεις και οι επιθυμίες σας αξίζουν να σωθούν, υπάρχουν οι αποφάσεις της παράτασης της επιτήρησης. Θα σας παραχωρηθεί επιπλέον χρόνος, για να αποκαλύψετε, στο πλαίσιό του, τον εαυτό σας.
(1233.3) 112:5.7 Αν υπάρξει αμφιβολία ως προς την σκοπιμότητα της προώθησης μιας ανθρώπινης ταυτότητας στους κόσμους-δώματα, οι κυβερνήσεις του σύμπαντος πάντοτε κυριαρχούν στα ατομικά συμφέροντα του συγκεκριμένου ατόμου. Προωθούν, χωρίς δισταγμό, μια τέτοια ψυχή στο επίπεδο της μεταβατικής ύπαρξης, ενώ εξακολουθούν τις παρατηρήσεις τους πάνω στην αναδυόμενη μοροντιανή πρόθεση και τον πνευματικό στόχο. Έτσι, η θεία δικαιοσύνη επιτυγχάνει σίγουρα και το θείο έλεος έχει άλλη μία ευκαιρία να εφαρμόσει τη λειτουργία του.
(1233.4) 112:5.8 Οι κυβερνήσεις του Όρβοντον και του Νέβαδον δεν επικαλούνται απόλυτη τελειότητα για τη λεπτομερή διεξαγωγή του συμπαντικού σχεδίου της επαναπροσωποποίησης των θνητών, αλλά βεβαίως επικαλούνται και πράγματι επιδεικνύουν υπομονή, ανοχή, κατανόηση και ελεήμονα ευμένεια. Προτιμούμε να αναλάβουμε τον κίνδυνο μιας εξέγερσης ενός συστήματος από το να διακινδυνεύσουμε να αποστερηθεί ένας αγωνιζόμενος θνητός, οποιουδήποτε εξελικτικού κόσμου, την αιώνια ευδαιμονία της επιδίωξης της ανελικτικής πορείας.
(1233.5) 112:5.9 Τούτο δεν σημαίνει ότι οι ανθρώπινες υπάρξεις πρόκειται να απολαύσουν μία δεύτερη ευκαιρία εν όψει της απόρριψης μιας πρώτης, καθόλου μάλιστα. Σημαίνει, όμως, σίγουρα, ότι όλα τα αυτόβουλα πλάσματα πρόκειται να βιώσουν μία πραγματική ευκαιρία να κάνουν μία βέβαιη, συνειδητή και τελική επιλογή. Οι κυρίαρχοι Δικαστές των συμπάντων δεν θα απορρίψουν5 [237] οποιαδήποτε ύπαρξη που διαθέτει προσωπικότητα και που δεν έχει κάνει τελικά και ολοκληρωτικά την αιώνια επιλογή. Η ψυχή του ανθρώπου πρέπει να λάβει και θα της δοθεί πλήρης και επαρκής ευκαιρία για να αποκαλύψει τις αληθείς προθέσεις της και τους πραγματικούς στόχους της.
(1233.6) 112:5.10 Όταν πεθαίνουν οι πλέον προηγμένοι πνευματικά και κοσμικά θνητοί, πηγαίνουν αμέσως στους κόσμους-δώματα. Γενικά, η πρόβλεψη αυτή λειτουργεί για εκείνους που τους έχουν δοθεί ατομικοί σεραφικοί φρουροί. Άλλοι θνητοί μπορεί να κρατηθούν ως την εποχή κατά την οποία θα ολοκληρωθεί η κρίση των υποθέσεών τους, μετά την οποία μπορούν να προχωρήσουν στους κόσμους-δώματα, ή να ενταχθούν στις τάξεις των κοιμώμενων διασωθέντων, οι οποίοι θα επαναπροσωποποιηθούν μαζικά με το πέρας της παρούσας πλανητικής απονομής.
(1233.7) 112:5.11 Υπάρχουν δύο δυσκολίες που εμποδίζουν τις προσπάθειές μου να εξηγήσω τι ακριβώς συμβαίνει σ’ εσάς όταν πεθαίνετε, τον επιζώντα εαυτό σας που είναι ξεχωριστός από τον αναχωρούντα Προσαρμοστή. Η μία από τις δυσκολίες αυτές είναι η αδυναμία μου να μεταβιβάσω στο δικό σας επίπεδο αντίληψης μια επαρκή περιγραφή των διεργασιών στο όριο του φυσικού και του μοροντιανού χώρου. Η άλλη δημιουργείται από τους περιορισμούς που έχουν επιβληθεί στην αποστολή μου, ως αποκαλυπτή της αλήθειας από τις ουράνιες κυβερνώσες αρχές της Ουράντια. Υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να παρουσιασθούν, αλλά τις αποκρύπτω σύμφωνα με την εισήγηση των άμεσων επιτηρητών του πλανήτη σας. Εντός, όμως, των ορίων που μου επιτρέπονται, τόσα μόνο μπορώ να σας πω:
(1234.1) 112:5.12 Υπάρχει κάτι πραγματικό, κάτι που σχετίζεται με την ανθρώπινη εξέλιξη, κάτι πέραν του Ελεγκτή των μυστηρίων που ζει μετά το θάνατο. Αυτή η νεοεμφανιζόμενη οντότητα είναι η ψυχή και ζει μετά το θάνατο τόσο του φυσικού σας σώματος όσο και του υλικού νου σας. Η οντότητα αυτή είναι το από κοινού παιδί της συνδυασμένης ζωής και των προσπαθειών του ανθρώπινου εγώ σας, μαζί με το θείο εγώ σας, τον Προσαρμοστή. Το παιδί αυτό, με τον ανθρώπινο και με τον θείο γονέα, συνιστά το επιζών στοιχείο γήινης προέλευσης. Είναι ο μοροντιανός εαυτός, η αθάνατη ψυχή.
(1234.2) 112:5.13 Το παιδί αυτό, το διαρκώς σημαντικό, που αξίζει να σωθεί, είναι εντελώς αναίσθητο κατά την περίοδο από το θάνατο ως την επαναπροσωποποίηση και βρίσκεται στη φροντίδα του σεραφικού φρουρού του πεπρωμένου καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου αναμονής. Δεν θα λειτουργήσετε ως ενσυνείδητη ύπαρξη μετά θάνατον, έως ότου αποκτήσετε την καινούργια συνείδηση της μορόντια στους κόσμους-δώματα της Σατάνια.
(1234.3) 112:5.14 Κατά το θάνατο, η λειτουργική ταυτότητα που συνδέεται με την ανθρώπινη προσωπικότητα διασπάται δια του τερματισμού του ζωτικού μηχανισμού. Η ανθρώπινη προσωπικότητα, ενώ υπερβαίνει τα συνιστώντα μέρη της, εξαρτάται από αυτά για τη λειτουργική της ταυτότητα. Η παύση της ζωής καταστρέφει τα φυσικά εγκεφαλικά πρότυπα που δέχονται το χάρισμα της διάνοιας και η διάσπαση της διάνοιας τερματίζει τη συνείδηση του ανθρώπου. Η συνείδηση του πλάσματος αυτού δεν μπορεί να επανεμφανισθεί στη συνέχεια, μέχρις ότου διευθετηθεί μία κοσμική κατάσταση, η οποία θα επιτρέψει στην ίδια ανθρώπινη προσωπικότητα, πάλι, να λειτουργήσει συνδεδεμένη με τη ζώσα ενέργεια.
(1234.4) 112:5.15 Κατά τη μετάβαση των διασωθέντων θνητών από τον κόσμο προέλευσής τους στους κόσμους-δώματα, είτε αυτοί βιώνουν ανασυγκρότηση της προσωπικότητας στον τρίτο κύκλο,6 [238] είτε ανέρχονται κατά τη στιγμή μιας ομαδικής ανάστασης, το αρχείο της σύστασης της προσωπικότητας φυλάσσεται πιστά από τους αρχαγγέλους ειδικών δραστηριοτήτων των κόσμων τους. Οι υπάρξεις αυτές δεν είναι συνοδοί της προσωπικότητας (όπως είναι οι φύλακες-σεραφείμ για την ψυχή), αλλά είναι, παρ’ όλα ταύτα, αληθές ότι κάθε αναγνωρίσιμη συνιστώσα της προσωπικότητας φυλάσσεται επιτυχώς υπό την επιτήρηση αυτών των αξιόπιστων διαχειριστών της ανθρώπινης σωτηρίας. Ως προς το πού ακριβώς βρίσκεται η ανθρώπινη προσωπικότητα κατά την περίοδο που μεσολαβεί μεταξύ του θανάτου και της σωτηρίας, δεν το γνωρίζουμε.
(1234.5) 112:5.16 Η κατάσταση η οποία καθιστά την επαναπροσωποποίηση δυνατή, δημιουργείται στις αίθουσες ανάστασης των μοροντιανών πλανητών υποδοχής ενός τοπικού σύμπαντος. Εδώ, σ’ αυτές τις αίθουσες όπου συγκροτείται η ζωή, οι εποπτεύουσες αρχές παρέχουν τη σχέση εκείνη της συμπαντικής ενέργειας – μοροντιανής, διανοητικής και πνευματικής – η οποία καθιστά δυνατή την επανάκτηση της συνείδησης του κοιμώμενου διασωθέντος. Η ανασυγκρότηση των συνιστώντων μερών μιας, κάποτε, υλικής προσωπικότητας περιλαμβάνει:
(1234.6) 112:5.17 1. Τη δημιουργία μιας κατάλληλης μορφής, ενός μοροντιανού ενεργειακού προτύπου, στο οποίο ο νέος διασωθείς μπορεί να επικοινωνήσει με την μη-πνευματική πραγματικότητα και εντός του οποίου η μοροντιανή μεταβλητή της κοσμικής διάνοιας μπορεί να κυκλωματοποιηθεί.
(1234.7) 112:5.18 2. Την επιστροφή του Προσαρμοστή στο εν αναμονή μοροντιανό πλάσμα. Ο Προσαρμοστής είναι ο αιώνιος συνοδός της ανελισσόμενης ταυτότητάς σας. Ο Ελεγκτής σας αποτελεί την απόλυτη διασφάλιση ότι εσείς ο ίδιος και όχι κάποιος άλλος θα καταλάβει τη μοροντιανή μορφή που δημιουργήθηκε για την αφύπνιση της προσωπικότητάς σας. Και ο Προσαρμοστής θα είναι παρών κατά την ανασυγκρότηση της προσωπικότητάς σας, για να παίξει, άλλη μία φορά, το ρόλο του προς τον Παράδεισο οδηγού του διασωθέντος εαυτού σας.
(1235.1) 112:5.19 3. Όταν αυτές οι προϋποθέσεις για την επαναπροσωποποίηση εξασφαλισθούν,7 [239] ο σεραφικός φρουρός των λανθανουσών δυνατοτήτων της κοιμώμενης, αθάνατης ψυχής με τη βοήθεια πολυάριθμων κοσμικών προσωπικοτήτων, εναποθέτει αυτή τη μοροντιανή οντότητα επί και εντός της εν αναμονή ευρισκόμενης μορφής της διανοίας-σώματος, ενώ δεσμεύει το εξελικτικό αυτό παιδί του Υπέρτατου σε αιώνια συνεργασία με τον αναμένοντα Προσαρμοστή. Και τούτο ολοκληρώνει την επαναπροσωποποίηση, την ανασυγκρότηση της μνήμης, της ενόρασης και της συνείδησης – την ταυτότητα.
(1235.2) 112:5.20 Το γεγονός της επαναπροσωποποίησης συνίσταται στην οικειοποίηση της κυκλωματοποιημένης μοροντιανής φάσης της πρόσφατα διαχωρισμένης κοσμικής διάνοιας από το ανθρώπινο εγώ που αφυπνίζεται. Το φαινόμενο της προσωπικότητας εξαρτάται από τη διατήρηση της ταυτότητας των αντιδράσεων του εγώ προς το συμπαντικό περιβάλλον. Και τούτο μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της διανοίας. Το εγώ διατηρείται παρά τη συνεχή μεταβολή όλων των επί μέρους στοιχείων του εαυτού. Στη φυσική ζωή, η αλλαγή είναι σταδιακή. Στο θάνατο και κατά την επαναπροσωποποίηση η αλλαγή είναι αιφνίδια. Η αληθής υπόσταση κάθε εγώ (προσωπικότητας) είναι ικανή να λειτουργήσει ανταποκρινόμενη στις συμπαντικές συνθήκες εξ αιτίας της ακατάπαυστης αλλαγής των συνιστώντων μερών της. Η στασιμότητα τερματίζεται με τον αναπόφευκτο θάνατο. Η ανθρώπινη ζωή είναι μια ατέλειωτη αλλαγή των παραγόντων της ζωής, ενοποιημένων από τη σταθερότητα της αμετάβλητης προσωπικότητας.
(1235.3) 112:5.21 Και όταν, λοιπόν, ξυπνήσετε στους κόσμους-δώματα της Τζερουζέμ, θα είστε τόσο αλλαγμένοι, ο πνευματικός μετασχηματισμός θα είναι τόσο μεγάλος που, αν δεν υπήρχαν ο Προσαρμοστής σας της Σκέψης και ο φρουρός του πεπρωμένου, που τόσο καλά συνδέουν την καινούργια σας ζωή στους καινούργιους κόσμους με την παλιά σας ζωή στον πρώτο κόσμο, θα είχατε, αρχικά, δυσκολία στο να συνδέσετε τη νέα μοροντιανή σας συνείδηση με την αναγεννώμενη ανάμνηση της προηγούμενης ταυτότητάς σας. Παρά τη συνέχιση του ατομικού εγώ, μεγάλο μέρος της θνητής ζωής θα σας φανεί, αρχικά, σαν ένα ασαφές και θολό όνειρο. Ο χρόνος, όμως, θα αποσαφηνίσει πολλές ανθρώπινες σχέσεις.
(1235.4) 112:5.22 Ο Προσαρμοστής της Σκέψης θα ανακαλέσει και θα σας επαναλάβει μόνον εκείνες τις μνήμες και τις εμπειρίες που αποτελούν μέρος και είναι βασικές για την πορεία σας στο σύμπαν. Αν ο Προσαρμοστής υπήρξε σύντροφος κατά την εξέλιξη οποιασδήποτε κατάστασης στην ανθρώπινη διάνοια, τότε αυτές οι άξιες λόγου εμπειρίες σώζονται στην αιώνια συνείδηση του Προσαρμοστή. Μεγάλο, ωστόσο, μέρος της περασμένης σας ζωής και των αναμνήσεών της, μη έχοντας ούτε πνευματική σημασία, ούτε μοροντιανή αξία, θα σβήσει μαζί με τον υλικό εγκέφαλο. Μεγάλο μέρος της υλικής εμπειρίας θα χαθεί σαν παλιά σκαλωσιά που, αφού σας γεφύρωσε με το μοροντιανό επίπεδο, δεν εξυπηρετεί κανένα, πλέον, σκοπό στο σύμπαν. Η προσωπικότητα, όμως και οι σχέσεις μεταξύ των προσωπικοτήτων ποτέ δεν γίνονται σκαλωσιές. Η ανθρώπινη μνήμη των σχέσεων της προσωπικότητας έχει κοσμική αξία και θα διατηρηθεί. Στους κόσμους-δώματα θα γνωρίσετε και θα γνωρισθείτε, αλλά το κυριότερο, θα θυμηθείτε και θα σας θυμηθούν οι, κάποτε, σύντροφοί σας κατά τη σύντομη, αλλά συναρπαστική ζωή σας στην Ουράντια.
(1235.5) 112:6.1 Όπως ακριβώς μια πεταλούδα βγαίνει από την κατάσταση της προνύμφης, έτσι και οι πραγματικές προσωπικότητες των ανθρώπινων πλασμάτων αναδύονται στους κόσμους-δώματα, αποκαλυπτόμενες για πρώτη φορά, χωρίς το παλιό τους σάβανο από φθαρτή σάρκα. Η μοροντιανή πορεία στο τοπικό σύμπαν έχει να κάνει με τη συνεχιζόμενη ανέλιξη του μηχανισμού της προσωπικότητας από το αρχικό μοροντιανό επίπεδο της ύπαρξης της ψυχής, προς το τελικό μοροντιανό επίπεδο της προοδευτικής πνευματικότητας.
(1235.6) 112:6.2 Είναι δύσκολο να σας πληροφορήσω πάνω στις μορφές της μοροντιανής σας προσωπικότητας για την πορεία στο τοπικό σύμπαν. Θα σας δοθούν τα μοροντιανά πρότυπα πάνω στα οποία είναι δυνατόν να εκδηλωθεί η προσωπικότητα. Και πρόκειται για καταστάσεις που, σε τελευταία ανάλυση, βρίσκονται πέρα από την αντίληψή σας. Παρόμοιες μορφές, ενώ είναι απόλυτα πραγματικές, δεν είναι ενεργειακά πρότυπα της υλικής κατάστασης την οποία τώρα κατανοείτε. Εξυπηρετούν, πάντως, τον ίδιο σκοπό στους κόσμους του τοπικού σύμπαντος τον οποίο εξυπηρετούν τα υλικά σας σώματα στους πλανήτες που γεννώνται οι άνθρωποι.
(1236.1) 112:6.3 Ως ένα σημείο, η εμφάνιση της μορφής του υλικού σώματος ανταποκρίνεται στο χαρακτήρα της ταυτότητας της προσωπικότητας. Το φυσικό σώμα, πράγματι, ως ένα περιορισμένο βαθμό, αντανακλά κάτι από την εγγενή φύση της προσωπικότητας. Ακόμη μεγαλύτερο μέρος της αντανακλάται στην μοροντιανή μορφή. Στην υλική ζωή, οι άνθρωποι μπορεί εξωτερικά να είναι όμορφοι αν και εσωτερικά να είναι άσχημοι. Στη μοροντιανή ζωή και σε αυξανόμενο βαθμό στα ανώτερα επίπεδα, η μορφή της προσωπικότητας θα ποικίλει ευθέως ανάλογα προς τη φύση του εσώτερου ατόμου. Στο πνευματικό επίπεδο η εξωτερική μορφή και η εσωτερική φύση αρχίζουν να πλησιάζουν την απόλυτη ταυτοποίηση η οποία γίνεται ολοένα τελειότερη στα ανώτερα πνευματικά επίπεδα.
(1236.2) 112:6.4 Στη μοροντιανή κατάσταση ο ανερχόμενος θνητός προικίζεται με την τροποποίηση του Νέβαδον που αφορά στο δώρο της κοσμικής διάνοιας του Κυρίαρχου Πνεύματος του Όρβοντον. Η ανθρώπινη διάνοια, αυτή καθ’ εαυτή, έχει χαθεί, έχει πάψει να υπάρχει ως εστιασμένη συμπαντική οντότητα, εκτός των αδιαφοροποίητων διανοητικών κυκλωμάτων του Δημιουργικού πνεύματος. Οι έννοιες, όμως και οι αξίες της θνητής διάνοιας δεν έχουν χαθεί. Ορισμένες φάσεις της διάνοιας συνεχίζονται στη σωζόμενη ψυχή. Ορισμένες εμπειρικές αξίες της πρότερης ανθρώπινης διάνοιας φυλάσσονται από τον Προσαρμοστή. Και παραμένουν στο τοπικό σύμπαν τα αρχεία της ανθρώπινης ζωής, όπως αυτή βιώθηκε στη σάρκα, μαζί με ορισμένες ζώσες καταχωρήσεις στις πολυάριθμες υπάρξεις που ασχολούνται με την τελική αξιολόγηση του ανερχόμενου θνητού, υπάρξεις που εκτείνονται σε κλίμακα από τα σεραφείμ ως τους Συμπαντικούς Ελεγκτές και, πιθανόν, πέραν αυτών, ως το Υπέρτατο.
(1236.3) 112:6.5 Η βούληση ενός πλάσματος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη διάνοια, αλλά σίγουρα διατηρείται παρά την απώλεια του υλικού νου. Κατά το χρόνο αμέσως μετά τη σωτηρία, η ανελισσόμενη προσωπικότητα καθοδηγείται, σε μεγάλο βαθμό, από τα πρότυπα του χαρακτήρα που κληρονομήθηκαν από την ανθρώπινη ζωή, καθώς και από την νεοεμφανιζόμενη δραστηριότητα της μοροντιανής σοφίας. Και οι οδηγοί αυτοί προς την μανσονιανή8 [240] συμπεριφορά λειτουργεί αποδεκτά στα πρώιμα στάδια της μοροντιανής ζωής και πριν από την ανάδυση της μοροντιανής βούλησης, ως πλήρως ανεπτυγμένης έκφρασης της βούλησης της ανερχόμενης προσωπικότητας.
(1236.4) 112:6.6 Δεν υπάρχουν επενέργειες στην πορεία μέσα στο τοπικό σύμπαν που να συγκρίνονται με τα επτά συνοδά διανοητικά πνεύματα της ανθρώπινης υπόστασης. Η μοροντιανή διάνοια πρέπει να εξελιχθεί δια της άμεσης επαφής με την κοσμική διάνοια, όπως ακριβώς αυτή η κοσμική διάνοια έχει τροποποιηθεί και μεταβληθεί από τη δημιουργική πηγή της διάνοιας του τοπικού σύμπαντος – τον Θείο Λειτουργό.
(1236.5) 112:6.7 Η ανθρώπινη διάνοια, πριν το θάνατο είναι συνειδητά ανεξάρτητη από την παρουσία του Προσαρμοστή. Η συνοδός διάνοια χρειάζεται μόνο το σχετικό υλικό-διανοητικό πρότυπο για να μπορέσει να λειτουργήσει. Αλλά η μοροντιανή ψυχή, όντας υπεράνω της συνοδού, δεν διατηρεί αυτοσυνείδηση χωρίς τον Προσαρμοστή, όταν αποστερηθεί τον υλικό-διανοητικό μηχανισμό. Αυτή η εξελισσόμενη ψυχή διαθέτει, πάντως, ένα συνεχή χαρακτήρα, ο οποίος προέρχεται από τις αποφάσεις της προηγούμενα συνδεδεμένης μ’ αυτήν συνοδού διάνοιας και ο χαρακτήρας αυτός δραστηριοποιείται ως μνήμη όταν τα πρότυπα εξ αυτού ενεργοποιηθούν από τον Προσαρμοστή που επιστρέφει.
(1236.6) 112:6.8 Η διατήρηση της μνήμης αποτελεί απόδειξη της συνέχισης της ταυτότητας του αρχικού εγώ. Είναι βασική για να ολοκληρωθεί η αυτεπίγνωση της συνέχισης και της εξάπλωσης της προσωπικότητας. Οι θνητοί εκείνοι οι οποίοι ανελίσσονται χωρίς Προσαρμοστές εξαρτώνται από τις οδηγίες των σεραφικών βοηθών για την αναδόμηση της ανθρώπινης μνήμης. Κατά τα λοιπά, οι μοροντιανές ψυχές των δια του Πνεύματος συγχωνευθέντων θνητών δεν έχουν περιορισμό. Το πρότυπο της μνήμης διατηρείται στην ψυχή, αλλά το πρότυπο αυτό απαιτεί την παρουσία του πρότερου Προσαρμοστή για να αποκτήσει άμεσα αυτεπίγνωση ως συνεχής μνήμη. Χωρίς τον Προσαρμοστή, ο διασωθείς θνητός χρειάζεται πολύ χρόνο για να ξαναβρεί και να ξαναμάθει, να ξανακερδίσει τη συνειδητή μνήμη των εννοιών και των αξιών μιας πρότερης ύπαρξης.
(1237.1) 112:6.9 Η ψυχή που αξίζει να σωθεί αντανακλά πιστά τις ποιοτικές αλλά και τις ποσοτικές δραστηριότητες και τα κίνητρα της υλικής διάνοιας, το προηγούμενο όχημα της ταυτότητας του εγώ. Επιλέγοντας την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη, η ανθρώπινη διάνοια αρχίζει την προ-μοροντιανή της πορεία υπό την εποπτεία των επτά συνοδών διανοητικών πνευμάτων, ενωμένων υπό την καθοδήγηση του πνεύματος της σοφίας. Εν συνεχεία, με την ολοκλήρωση των επτά κύκλων του προ-μοροντιανού επιτεύγματος, η υπέρθεση του δώρου της μοροντιανής διάνοιας επί της συνοδού διάνοιας εγκαινιάζει την προ-πνευματική, ή μοροντιανή πορεία της προόδου μέσα στο τοπικό σύμπαν.
(1237.2) 112:6.10 Όταν ένα πλάσμα φεύγει από τον πλανήτη όπου γεννήθηκε, αφήνει πίσω τη συνοδό λειτουργία και εξαρτάται μόνο από τη μοροντιανή διάνοια. Όταν ένας ανερχόμενος αφήνει το τοπικό σύμπαν, έχει φθάσει στο πνευματικό επίπεδο ύπαρξης, έχοντας περάσει πέρα από το μοροντιανό επίπεδο. Αυτή η νεοεμφανιζόμενη πνευματική οντότητα εναρμονίζεται, τότε, προς την άμεση λειτουργία της κοσμικής διάνοιας του Όρβοντον.
(1237.3) 112:7.1 Η συγχώνευση με τον Προσαρμοστή της Σκέψης μεταδίδει αιώνιες αλήθειες στην προσωπικότητα, οι οποίες προηγουμένως ήσαν μόνο δυνητικές. Μεταξύ αυτών των νέων ιδιοτήτων μπορούν να αναφερθούν: η σταθεροποίηση της θείας ιδιότητας, η πέραν της αιωνιότητας εμπειρία και μνήμη, η αθανασία, καθώς και ένα είδος περιορισμένου, εν δυνάμει, απόλυτου.
(1237.4) 112:7.2 Όταν η γήινη πορεία σας στην προσωρινή σας μορφή τελειώσει, θα ξυπνήσετε στις ακτές ενός καλύτερου κόσμου και στο τέλος θα ενωθείτε με τον πιστό σας Προσαρμοστή σε έναν αιώνιο εναγκαλισμό. Και η ένωση αυτή συνιστά το μυστήριο όπου ο Θεός και ο άνθρωπος γίνονται ένα, το μυστήριο της εξέλιξης του πεπερασμένου πλάσματος, ωστόσο είναι αιώνια αληθινό. Η συγχώνευση αποτελεί το μυστικό της ιερής σφαίρας του Ασέντινγκτον και κανένα πλάσμα, εκτός εκείνων που βίωσαν τη συγχώνευση με το πνεύμα του θείου, δεν μπορεί να αντιληφθεί την αληθινή σημασία των πραγματικών αξιών που συνενώνονται, όταν η ταυτότητα ενός πλάσματος του χρόνου γίνεται αιώνια ένα με το πνεύμα της εν Παραδείσω Θεότητας.
(1237.5) 112:7.3 Η συγχώνευση με τον Προσαρμοστή πραγματοποιείται, συνήθως, ενόσω ο ανερχόμενος βρίσκεται μέσα στο τοπικό του σύστημα. Μπορεί να συμβεί στον πλανήτη όπου γεννήθηκε, ως υπέρβαση του φυσικού θανάτου. Μπορεί να λάβει χώρα σε οποιονδήποτε από τους κόσμους-δώματα, ή στο αρχηγείο του συστήματος. Μπορεί, ακόμη, να καθυστερήσει ως την ώρα της παραμονής στον αστερισμό. Ή, σε ειδικές περιπτώσεις, μπορεί να μην ολοκληρωθεί, μέχρις ότου ο ανερχόμενος βρεθεί στην πρωτεύουσα του τοπικού σύμπαντος.
(1237.6) 112:7.4 Όταν πραγματοποιηθεί η συγχώνευση με τον Προσαρμοστή, δεν υπάρχει πλέον μελλοντικός κίνδυνος για την αιώνια πορεία της συγκεκριμένης προσωπικότητας. Οι ουράνιες υπάρξεις δοκιμάζονται καθ’ όλη τη διάρκεια μιας μακρόχρονης εμπειρίας, οι θνητοί, ωστόσο περνούν από μία σχετικά σύντομη και εντατική δοκιμασία στους εξελικτικούς και μοροντιανούς κόσμους.
(1237.7) 112:7.5 Η συγχώνευση με τον Προσαρμοστή δεν πραγματοποιείται ποτέ, έως ότου οι εντολές του υπερσύμπαντος αναγγείλουν ότι η ανθρώπινη φύση έκανε την τελική και μη αναστρέψιμη επιλογή για την αιώνια πορεία. Πρόκειται για την άμεση εξουσιοδότηση, η οποία, μόλις εκδοθεί, συνιστά την επίσημη άδεια προς τη συγχωνευθείσα προσωπικότητα να αφήσει, τελικά, την περιοχή του τοπικού σύμπαντος, για να προχωρήσει, κάποια στιγμή, προς το αρχηγείο του υπερσύμπαντος, σημείο από το οποίο ο οδοιπόρος του χρόνου, στο μακρινό μέλλον, θα μεταβληθεί σε σεκοναφείμ για τη μακρά του πτήση προς το κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα και το Θείο εγχείρημα.
(1238.1) 112:7.6 Στους εξελικτικούς κόσμους, το εγώ είναι υλικό. Είναι μία οντότητα στο σύμπαν και ως τέτοια υπόκειται στους νόμους της υλικής υπόστασης. Αποτελεί γεγονός μέσα στο χρόνο και εξ αυτού αντιδρά στις μεταβολές του. Οι αποφάσεις σωτηρίας πρέπει να διατυπωθούν εδώ. Στη μοροντιανή κατάσταση, το εγώ έχει γίνει μια καινούργια και διαρκέστερη συμπαντική πραγματικότητα και η συνεχής ανάπτυξή της βασίζεται στην αυξανόμενη εναρμόνιση προς τα διανοητικά και πνευματικά κυκλώματα των συμπάντων. Οι αποφάσεις σωτηρίας, πλέον, επιβεβαιώνονται. Όταν το εγώ κατακτήσει το πνευματικό επίπεδο, έχει, πλέον, γίνει μια βέβαιη αξία στο σύμπαν και η νέα αυτή αξία βασίζεται στο γεγονός ότι οι αποφάσεις σωτηρίας έχουν ληφθεί, γεγονός το οποίο μαρτυρείται από την αιώνια συγχώνευση με τον Προσαρμοστή της Σκέψης. Και έχοντας φθάσει στην κατάσταση μιας αληθούς συμπαντικής αξίας, το δυναμικό του πλάσματος απελευθερώνεται για να αναζητήσει την ύψιστη συμπαντική αξία – τον Θεό.
(1238.2) 112:7.7 Τέτοιες συγχωνευθείσες υπάρξεις είναι διττές, ως προς τις συμπαντικές αντιδράσεις τους: Είναι ευκρινώς μοροντιανά άτομα, όχι εντελώς ανόμοια από τα σεραφείμ, ενώ είναι επίσης πλάσματα που ανήκουν, δυνητικά, στην τάξη των τελικιστών του Παραδείσου.
(1238.3) 112:7.8 Το συγχωνευθέν, ωστόσο, άτομο είναι, πράγματι, μία προσωπικότητα, μία ύπαρξη, η ενότητα της οποίας αψηφά κάθε προσπάθεια ανάλυσης, από οποιαδήποτε διάνοια των συμπάντων. Και έτσι, έχοντας περάσει τα δικαστήρια του τοπικού σύμπαντος, από το μικρότερο ως το ανώτερο, από τα οποία κανένα δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τον άνθρωπο, ή τον Προσαρμοστή, χωριστά τον ένα από τον άλλο, θα μεταφερθείτε, στο τέλος, μπροστά στον Κυρίαρχο του Νέβαδον, τον Πατέρα του τοπικού σας σύμπαντος. Και εκεί, από τα χέρια της ίδιας της ύπαρξης της οποίας η δημιουργική πατρική ιδιότητα σ’ αυτό το σύμπαν του χρόνου κατέστησε δυνατό το γεγονός της ζωής σας, θα λάβετε τα διαπιστευτήρια εκείνα που θα σας επιτρέψουν, τελικά, να προχωρήσετε στην πορεία σας στο υπερσύμπαν, σε αναζήτηση του Πατέρα του Σύμπαντος.
(1238.4) 112:7.9 Κέρδισε ο θριαμβευτής Προσαρμοστής προσωπικότητα δια της μεγαλειώδους υπηρεσίας του στην ανθρωπότητα, ή απέκτησε ο θαρραλέος άνθρωπος την αθανασία δια των ειλικρινών προσπαθειών του να μοιάζει προς τον Προσαρμοστή; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Μαζί επέτυχαν την εξέλιξη σ’ ένα μέλος μιας από τις μοναδικές τάξεις των ανελισσομένων προσωπικοτήτων του Υπέρτατου, ένα μέλος που για πάντα θα είναι χρήσιμο, πιστό και αποτελεσματικό, ένα υποψήφιο για περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξη, που πάντα θα προχωρεί ανοδικά και δεν θα σταματήσει ποτέ την ουράνια ανέλιξη, έως ότου διασχίσει τα επτά κυκλώματα της Χαβόνα και η πάλαι ποτέ ψυχή με την γήινη προέλευση σταθεί αναγνωρίζοντας με λατρεία την αληθινή προσωπικότητα του Πατέρα στον παράδεισο.
(1238.5) 112:7.10 Καθ’ όλη τη διάρκεια της μεγαλειώδους αυτής ανέλιξης, ο Προσαρμοστής της Σκέψης είναι η θεία εγγύηση για τη μελλοντική και πλήρη πνευματική σταθεροποίηση του ανερχομένου θνητού. Εν τω μεταξύ, η παρουσία της ανθρώπινης ελεύθερης βούλησης παρέχει στον Προσαρμοστή ένα αιώνιο δίαυλο για την απελευθέρωση της θείας και αιώνιας φύσης του. Τώρα, οι δύο αυτές ταυτότητες έχουν γίνει μία. Τίποτα στον χρόνο, ή την αιωνιότητα δεν μπορεί ποτέ να χωρίσει τον άνθρωπο από τον Προσαρμοστή. Είναι αχώριστοι, συγχωνευμένοι για πάντα.
(1238.6) 112:7.11 Στους κόσμους συγχώνευσης με τους Προσαρμοστές, το πεπρωμένο του Ελεγκτή των Μυστηρίων ταυτίζεται με εκείνο του ανερχόμενου θνητού – το εν Παραδείσω Σώμα της Τελικότητας. Και ούτε ο Προσαρμοστής, ούτε ο άνθρωπος μπορούν να πραγματοποιήσουν το μοναδικό αυτό στόχο χωρίς την πλήρη συνεργασία και την πιστή βοήθεια του άλλου. Η ασυνήθιστη αυτή συνεργασία είναι ένα από τα πλέον συναρπαστικά και εκπληκτικά κοσμικά φαινόμενα αυτής της συμπαντικής εποχής.
(1239.1) 112:7.12 Από τη στιγμή της συγχώνευσης με τον Προσαρμοστή, η κατάσταση του ανερχομένου είναι αυτή του εξελικτικού πλάσματος. Το εξ ανθρώπων μέλος είναι ανώτερο του Προσαρμοστή σε όλα τα θέματα που αφορούν στην αναγνώριση της προσωπικότητας. Το εν Παραδείσω αρχηγείο αυτού του συγχωνευθέντος πλάσματος βρίσκεται στον Ασέντινγκτον, όχι τον Ντιβίνινγκτον, και ο μοναδικός αυτός συνδυασμός Θεού και ανθρώπου κατατάσσεται ως ένας άνθρωπος ανερχόμενος όλη τη διαδρομή ως το Σώμα της Τελικότητας.
(1239.2) 112:7.13 Όταν, κάποια στιγμή, ένας Προσαρμοστής συγχωνευθεί με έναν ανερχόμενο θνητό, ο αριθμός του Προσαρμοστή αυτού διαγράφεται από τα αρχεία του υπερσύμπαντος. Τι συμβαίνει στα αρχεία του Ντιβίνινγκτον δεν το γνωρίζω, εικάζω, όμως, ότι το μητρώο αυτού του Προσαρμοστή μεταφέρεται στα μυστικά κυκλώματα των εσώτερων δικαστηρίων του Γκραντφάντα, του εν ενεργεία επικεφαλής του Σώματος της Τελικότητας.
(1239.3) 112:7.14 Με την δια του Προσαρμοστή συγχώνευση, ο Πατέρας του Σύμπαντος ολοκληρώνει την υπόσχεσή του να χαρίσει ένα μέρος του στα υλικά του πλάσματα. Έχει τηρήσει την υπόσχεση και έχει ολοκληρώσει το σχέδιο της αιώνιας πλήρωσης της θείας ουσίας επί της ανθρωπότητας. Τώρα αρχίζει η ανθρώπινη προσπάθεια της κατανόησης και της πραγμάτωσης των απεριόριστων δυνατοτήτων οι οποίες είναι εγγενείς στην ουράνια συνεργασία με το Θεό, που έτσι γίνεται πραγματικότητα.
(1239.4) 112:7.15 Το επί του παρόντος γνωστό πεπρωμένο των διασωθέντων θνητών είναι το εν Παραδείσω Σώμα της Τελικότητας. Αυτός είναι, επίσης, ο στόχος του πεπρωμένου όλων των Προσαρμοστών της Σκέψης, οι οποίοι ενώθηκαν αιώνια με τους θνητούς συντρόφους τους. Προς το παρόν, οι εν Παραδείσω τελικιστές δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την έκταση του μεγάλου σύμπαντος, σε πολλά έργα, αλλά όλοι υποθέτουμε ότι θα έχουν άλλα και ακόμη μεγαλύτερα ουράνια έργα να πραγματοποιήσουν στο απώτερο μέλλον, όταν και τα επτά υπερσύμπαντα εγκατασταθούν στο φως και στη ζωή και όταν ο πεπερασμένος Θεός αναδυθεί, τελικά, από το μυστήριο που τώρα περιβάλλει αυτή την Υπέρτατη Θεότητα.
(1239.5) 112:7.16 Μάθατε, ως ένα σημείο, για την οργάνωση και το προσωπικό του κεντρικού σύμπαντος, των υπερσυμπάντων και των τοπικών συμπάντων. Σας είπαμε κάτι για τη φύση και την προέλευση ορισμένων από τις διάφορες προσωπικότητες που τώρα κυβερνούν αυτές τις απέραντες δημιουργίες. Μάθατε, επίσης, ότι απέραντοι γαλαξίες συμπάντων, εκτός της περιφέρειας του μεγάλου σύμπαντος, στο πρώτο εξωτερικό διαστημικό επίπεδο, βρίσκονται στη διαδικασία της συγκρότησης. Σας έχει γνωστοποιηθεί, επίσης, στην πορεία αυτών των αφηγήσεων, ότι το Υπέρτατο Ον πρόκειται να αποκαλύψει την άγνωστη, τριτεύουσα λειτουργία του σ’ αυτές τις αχαρτογράφητες, ακόμη, περιοχές του εξώτερου διαστήματος. Επιπλέον ειπώθηκε σ’ εσάς ότι οι τελικιστές του εν Παραδείσω σώματος είναι τα εμπειρικά παιδιά του Υπέρτατου.
(1239.6) 112:7.17 Πιστεύουμε ότι οι θνητοί που συγχωνεύονται με τον Προσαρμοστή, μαζί με τους τελικιστές συντρόφους τους, προορίζονται για να λειτουργήσουν, με κάποιο τρόπο, στην διοίκηση των συμπάντων του πρώτου εξωτερικού, διαστημικού επιπέδου. Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι σε εύθετο χρόνο οι πελώριοι αυτοί γαλαξίες θα γίνουν κατοικημένα σύμπαντα. Και είμαστε εξ ίσου πεπεισμένοι ότι μεταξύ των διοικητών τους, θα βρεθούν οι Παραδείσιοι τελικιστές, η φύση των οποίων αποτελεί την κοσμική συνέπεια της ανάμιξης πλάσματος και Δημιουργού.
(1239.7) 112:7.18 Τι εγχείρημα! Τι εποποιία! Μια γιγάντια δημιουργία να διοικείται από τα παιδιά του Υπέρτατου, αυτούς τους προσωποποιημένους και εξανθρωπισμένους Προσαρμοστές, αυτούς τους μεταβληθέντες σε Προσαρμοστές και αιωνιοποιημένους θνητούς, αυτούς τους μυστηριώδεις συνδυασμούς και αιώνιες συσχετίσεις της ύψιστης γνωστής εκδήλωσης της ουσίας της Πρώτης γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου και της κατώτερης μορφής της ευφυούς ζωής, της ικανής να αντιληφθεί και να κατακτήσει τον Πατέρα του Σύμπαντος. Πιστεύουμε ότι αυτές οι μικτές υπάρξεις, αυτοί οι συνεταιρισμοί του Δημιουργού και του δημιουργήματος θα γίνουν υπέροχοι κυβερνήτες, μοναδικοί διοικητές, γεμάτοι κατανόηση και συμπάθεια διευθυντές κάθε μιας, αλλά και όλων των μορφών της ευφυούς ζωής, οι οποίες μπορεί να δημιουργηθούν σ’ όλη την έκταση αυτών των μελλοντικών συμπάντων του πρώτου εξώτερου διαστημικού επιπέδου.
(1240.1) 112:7.19 Αλήθεια είναι, ότι εσείς οι άνθρωποι έχετε γήινη, ζωώδη προέλευση. Το κορμί σας είναι πράγματι σκόνη. Αλλά αν, πραγματικά, το θέλετε, αν στ’ αλήθεια το επιθυμείτε, σίγουρα η κληρονομιά των αιώνων είναι δική σας και μια μέρα θα υπηρετήσετε παντού στα σύμπαντα με τον πραγματικό σας χαρακτήρα – παιδιά του Υπέρτατου Θεού της εμπειρίας και θείοι υιοί του εν Παραδείσω Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων.
(1240.2) 112:7.20 [Παρουσιάσθηκε από ένα Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.]
(1241.1) 113:0.1 Έχοντας παρουσιάσει την ιστορία των Λειτουργικών Πνευμάτων του Χρόνου και το Σώμα των Αγγελιαφόρων του Διαστήματος, φθάνουμε στην ανάλυση των αγγέλων-φυλάκων, των σεραφείμ των αφοσιωμένων στην υπηρεσία των θνητών ατόμων, για την εξύψωση και την τελειοποίηση των οποίων δημιουργήθηκε ολόκληρο το απέραντο σχέδιο σωτηρίας της πνευματικής προόδου. Τις περασμένες εποχές στην Ουράντια, αυτοί οι φρουροί του πεπρωμένου ήταν σχεδόν η μοναδική ομάδα των αγγέλων που αναγνωρίζετο. Τα σεραφείμ του πλανήτη είναι, πράγματι, λειτουργικά πνεύματα που απεστάλησαν για να παράσχουν τις υπηρεσίες τους σ’ εκείνους που θα σωθούν. Τα συνοδά αυτά σεραφείμ λειτούργησαν ως πνευματικοί αρωγοί του θνητού ανθρώπου σε όλες τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος και του παρόντος. Σε πολλές αποκαλύψεις «ο λόγος ελέχθη υπό των αγγέλων.» Πολλές από τις εντολές των ουρανών «ελήφθησαν δια της λειτουργίας των αγγέλων.»
(1241.2) 113:0.2 Τα σεραφείμ είναι οι παραδοσιακοί άγγελοι των ουρανών. Είναι τα λειτουργικά πνεύματα που ζουν πολύ κοντά σας και πολύ για χάρη σας. Υπηρετούν στην Ουράντια από τις πρώιμες εποχές της ανθρώπινης ευφυΐας.
(1241.3) 113:1.1 Το δίδαγμα περί των αγγέλων-φυλάκων δεν είναι μύθος. Ορισμένες κατηγορίες ανθρώπινων υπάρξεων πράγματι διαθέτουν φύλακες αγγέλους. Ήταν εις αναγνώριση αυτού που ο Ιησούς, μιλώντας για τα παιδιά της βασιλείας των ουρανών, είπε: «προσέξτε να μην περιφρονήσετε κανένα από τα παιδιά αυτά, διότι, σας λέγω, οι άγγελοί τους πάντα παρατηρούν την παρουσία του πνεύματος του Πατρός μου.»
(1241.4) 113:1.2 Αρχικά, τα σεραφείμ είχαν σαφώς εκχωρηθεί στις διάφορες φυλές της Ουράντια. Αλλά από την εποχή της επιφοίτησης του Μιχαήλ, εκχωρούνται σύμφωνα με την ανθρώπινη ευφυία, την πνευματικότητα και το πεπρωμένο. Διανοητικά, η ανθρωπότητα χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες:
(1241.5) 113:1.3 1. Εκείνους με την κατώτερη του φυσιολογικού διάνοια – εκείνους οι οποίοι δεν ασκούν φυσιολογική δύναμη βούλησης. Εκείνου; Οι οποίοι δεν λαμβάνουν συνήθεις αποφάσεις. Η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει εκείνους που δεν μπορούν να αντιληφθούν τον Θεό. Στερούνται της ικανότητας για την ευφυή λατρεία του Θείου. Οι κατώτερες του φυσιολογικού υπάρξεις της Ουράντια διαθέτουν ένα σώμα σεραφείμ, μια ομάδα με ένα τάγμα χερουβείμ, επιφορτισμένων να λειτουργούν επ΄ αυτών και να βεβαιώνουν ότι τους παρέχεται η δικαιοσύνη και το έλεος, στους αγώνες της ζωής τους πάνω στον πλανήτη.
(1241.6) 113:1.4 2. Τον μέσο, φυσιολογικό τύπο ανθρώπινης διάνοιας. Από την άποψη της σεραφικής λειτουργίας, οι περισσότεροι άνδρες και γυναίκες είναι ομαδοποιημένοι σε επτά κατηγορίες, σύμφωνα με τη δυνατότητά τους1 [241] να ολοκληρώνουν τους κύκλους της ανθρώπινης προόδου και του πνευματικού επιτεύγματος.
(1241.7) 113:1.5 3. Εκείνους με διάνοια ανώτερη του φυσιολογικού – εκείνους των μεγάλων αποφάσεων και του αδιαμφισβήτητου δυναμικού για πνευματικά επιτεύγματα. Άνδρες και γυναίκες οι οποίοι απολαμβάνουν, λίγο-πολύ, την την επικοινωνία με τους ενοικούντες Προσαρμοστές τους. Μέλη των διαφόρων εφεδρικών σωμάτων του πεπρωμένου. Ανεξάρτητα από τον κύκλο στον οποίο συμβαίνει να βρίσκεται ένας άνθρωπος, αν αυτό το άτομο καταταγεί σε οποιοδήποτε από τα διάφορα εφεδρικά σώματα του πεπρωμένου, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, και σ’ εκείνο το μέρος, προσαρτώνται σ’ αυτόν τα ατομικά σεραφείμ και από τη στιγμή εκείνη, έως ότου ολοκληρωθεί η επί της γης διαδρομή, ο συγκεκριμένος θνητός θα απολαύσει τη συνεχή λειτουργία και την αδιάλειπτη φροντίδα του φύλακα-αγγέλου. Επιπλέον, όταν οποιαδήποτε ανθρώπινη ύπαρξη λάβει την υπέρτατη απόφαση, όταν πραγματοποιηθεί μια πραγματική δέσμευση με τον Προσαρμοστή, ένας ατομικός φύλακας προσαρτάται αμέσως στην ψυχή αυτή.
(1242.1) 113:1.6 Στη λειτουργία των αποκαλούμενων φυσιολογικών υπάρξεων, οι σεραφικές προσαρτήσεις γίνονται σύμφωνα με την κατάκτηση από τον άνθρωπο των κυκλωμάτων της διανοητικότητας και της πνευματικότητας. Ξεκινάτε με την, υλικής υπόστασης,2 [242] διάνοιά σας από τον έβδομο κύκλο και ταξιδεύετε προς το εσωτερικό, με την αποστολή της αυτογνωσίας, της νίκης επί του εαυτού και της κυριαρχίας επί του εαυτού. Και από τον ένα κύκλο στον άλλο προχωρείτε μέχρις ότου (αν ο φυσικός θάνατος δεν τερματίσει την πορεία σας και δεν μεταφέρει τους αγώνες σας στους κόσμους-δώματα), φθάνετε στον πρώτο, ή εσώτερο κύκλο της σχετικής επαφής και επικοινωνίας με τον ενοικούντα Προσαρμοστή.
(1242.2) 113:1.7 Οι ανθρώπινες υπάρξεις, στον αρχικό, ή έβδομο κύκλο έχουν ένα φύλακα-άγγελο με ένα βοηθό χερουβείμ ως σύντροφο, επιφορτισμένους να φροντίζουν και να συνοδεύουν χίλιους θνητούς. Στον έκτο κύκλο, ένα σεραφικό ζευγάρι με σύντροφο ένα χερουβείμ επιφορτίζεται να καθοδηγήσει αυτούς τους ανερχόμενους θνητούς σε ομάδες των πεντακοσίων. Όταν κατακτηθεί ο πέμπτος κύκλος, οι ανθρώπινες υπάρξεις σχηματίζουν ομάδες των εκατό, περίπου, ατόμων και ένα ζευγάρι φυλάκων σεραφείμ μαζί με μία ομάδα χερουβείμ τίθενται επικεφαλής. Με την κατάκτηση του τέταρτου κύκλου, οι θνητές υπάρξεις συγκεντρώνονται σε ομάδες των δέκα και πάλι η ανάθεση γίνεται σ’ ένα ζευγάρι σεραφείμ βοηθούμενων από μία ομάδα χερουβείμ.
(1242.3) 113:1.8 Όταν μία θνητή διάνοια ξεφύγει από την αδράνεια της ζωώδους κληρονομίας και φθάσει στον τρίτο κύκλο της ανθρώπινης διανοητικότητας και της αποκτηθείσας πνευματικότητας, ένας ατομικός άγγελος (στην πραγματικότητα δύο) θα αφοσιωθούν, εφεξής, ολοκληρωτικά και αποκλειστικά σ’ αυτόν τον ανερχόμενο θνητό. Και με τον τρόπο αυτό, οι ανθρώπινες αυτές ψυχές, επιπλέον των αεί παρόντων και, διαρκώς περισσότερο δραστήριων, ενοικούντων Προσαρμοστών της Σκέψης, λαμβάνουν την αμέριστη βοήθεια αυτών των ατομικών φρουρών του πεπρωμένου σε όλες τους τις προσπάθειες να ολοκληρώσουν τον τρίτο κύκλο, να διασχίσουν το δεύτερο και να φθάσουν στον πρώτο.
(1242.4) 113:2.1 Τα σεραφείμ δεν είναι γνωστά ως φρουροί του πεπρωμένου ως τη στιγμή που τους ανατίθεται η συνεργασία με μία ανθρώπινη ψυχή, η οποία πραγματοποίησε ένα από τα τρία επιτεύγματα: έλαβε την υπέρτατη απόφαση να μοιάσει με τον Θεό, εισήλθε στον τρίτο κύκλο, ή εντάχθηκε σ’ ένα από τα εφεδρικά σώματα του πεπρωμένου.
(1242.5) 113:2.2 Στην εξέλιξη των φυλών, ένας φρουρός του πεπρωμένου προσαρτάται στην πρώτη ύπαρξη που φθάνει στον επιβεβλημένο κύκλο της κατάκτησης. Στην Ουράντια, ο πρώτος θνητός που εξασφάλισε έναν προσωπικό φρουρό ήταν ο Ράντοβοκ, ένας άνδρας σοφός από την κόκκινη φυλή, πολλούς αιώνες πριν.
(1242.6) 113:2.3 Όλες οι αγγελικές αποστολές γίνονται από μία ομάδα εθελοντών σεραφείμ και οι αναθέσεις αυτές γίνονται πάντα σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες και ανάλογα με την κατάσταση του αγγελικού ζεύγους – υπό το φως της σεραφικής εμπειρίας, των ικανοτήτων και της σοφίας. Μόνο τα σεραφείμ με μακρόχρονη υπηρεσία, οι πλέον έμπειροι και δοκιμασμένοι τύποι προσαρτώνται ως φρουροί του πεπρωμένου. Πολλοί φρουροί κέρδισαν μεγάλη και πολύτιμη εμπειρία στους κόσμους εκείνους οι οποίοι ανήκουν στη σειρά της μη συγχώνευσης με τους Προσαρμοστές. Όπως και οι Προσαρμοστές, τα σεραφείμ συνοδεύουν αυτές τις υπάρξεις ολόκληρη τη ζωή τους και κατόπιν απαλλάσσονται για να αναλάβουν καινούργια αποστολή. Πολλοί φύλακες στην Ουράντια είχαν αυτή την προγενέστερη, πρακτική εμπειρία σε άλλους κόσμους.
(1243.1) 113:2.4 Όταν οι ανθρώπινες υπάρξεις αποτυγχάνουν να σωθούν, οι ατομικοί και ομαδικοί τους φύλακες μπορούν πολλές φορές να υπηρετήσουν με το ίδιο κύρος3 [243] στον ίδιο πλανήτη. Τα σεραφείμ αναπτύσσουν ένα συναισθηματικό κίνητρο για ορισμένους κόσμους και εμφορούνται από ιδιαίτερη στοργή για ορισμένες φυλές και τύπους θνητών πλασμάτων, με τους οποίους συνδέθηκαν τόσο στενά και προσωπικά.
(1243.2) 113:2.5 Οι άγγελοι αναπτύσσουν μια σταθερή στοργή για τους εξ ανθρώπων συντρόφους τους. Και εσείς, αν μόνο μπορούσατε να δείτε τα σεραφείμ με τα μάτια της φαντασίας, θα νοιώθατε μια ζεστή τρυφερότητα γι’ αυτά. Χωρίς τα υλικά σας σώματα, έχοντας πάρει πνευματική μορφή, θα πλησιάζατε τους αγγέλους σε πολλές ιδιότητες της προσωπικότητας. Συμμερίζονται τα περισσότερα συναισθήματά σας και βιώνουν ακόμη περισσότερα. Το μοναδικό συναίσθημα που σας ενεργοποιεί και που είναι κάπως δύσκολο γι’ αυτούς να καταλάβουν είναι η κληρονομιά του ζωώδους προέλευσης φόβου, που σε τόσο μεγάλο βαθμό ενυπάρχει στη διανοητική ζωή του μέσου κατοίκου της Ουράντια. Οι άγγελοι δυσκολεύονται, πράγματι, να καταλάβουν γιατί, με τόση επιμονή, αφήνετε τις ανώτερες διανοητικές σας δυνάμεις, ακόμη και τη θρησκευτική σας πίστη, να κυριαρχούνται σε τέτοιο βαθμό από το φόβο, να αποθαρρύνονται τόσο βαθιά από τον απερίσκεπτο πανικό του τρόμου και της αγωνίας.
(1243.3) 113:2.6 Όλα τα σεραφείμ έχουν ατομικά ονόματα, αλλά στα αρχεία των αποστολών τους στην υπηρεσία του κόσμου συχνά προσδιορίζονται από τους πλανητικούς τους αριθμούς. Στο αρχηγείο του σύμπαντος καταχωρούνται με το όνομα και τον αριθμό. Ο φρουρός του πεπρωμένου ενός εξ ανθρώπων υποκειμένου, που χρησιμοποιείται σ’ αυτή την επικοινωνιακή επαφή είναι ο αριθμός 3, της ομάδας 17, του λόχου 126, του τάγματος 4, της μονάδας 384, της λεγεώνας 6, της στρατιάς 37, της υπ’ αριθμόν 182,314 σεραφικής δύναμης του Νέβαδον. Ο τρέχων αριθμός του σεραφείμ αυτού στην Ουράντια για το συγκεκριμένο εξ ανθρώπων υποκείμενο είναι 3,641,852.
(1243.4) 113:2.7 Στην λειτουργία της ατομικής φρουράς, την αποστολή των αγγέλων ως φρουρών του πεπρωμένου, τα σεραφείμ πάντα προσφέρουν εκούσια τις υπηρεσίες τους. Στην πόλη της συγκεκριμένης επιθεώρησης, ένας θνητός έγινε πρόσφατα δεκτός στο εφεδρικό σώμα του πεπρωμένου και, εφ’ όσον όλοι αυτοί οι άνθρωποι συνοδεύονται προσωπικά από φύλακες αγγέλους, περισσότερα από εκατό κατάλληλα σεραφείμ ζήτησαν να αναλάβουν υπηρεσία. Ο πλανητικός διοικητής επέλεξε δώδεκα από τα πλέον έμπειρα άτομα και στη συνέχεια διόρισε το σεραφείμ το οποίο επέλεξαν ως το καταλληλότερο για να οδηγήσει τη συγκεκριμένη ανθρώπινη ύπαρξη σ’ ολόκληρο το ταξίδι της ζωής. Δηλαδή, επέλεξαν ένα συγκεκριμένο ζευγάρι εξ ίσου ικανών σεραφείμ. Ένα από τα δύο μέλη αυτού του σεραφικού ζεύγους θα είναι πάντα σε ετοιμότητα.
(1243.5) 113:2.8 Το σεραφικό έργο μπορεί να είναι αδιάλειπτο, αλλά καθένα από τα δύο μέλη του αγγελικού ζεύγους μπορεί να απεκδυθεί όλες τις ευθύνες λειτουργίας. Όπως τα χερουβείμ, τα σεραφείμ συνήθως υπηρετούν ανά ζεύγη, αλλά ανόμοια προς τους λιγότερο προηγμένους συνεργάτες τους, τα σεραφείμ, μερικές φορές, εργάζονται μεμονωμένα. Πρακτικά, σε όλες τις επαφές τους με τις ανθρώπινες υπάρξεις μπορούν να λειτουργήσουν ατομικά. Και οι δύο άγγελοι χρειάζονται μόνο για την επικοινωνία και την υπηρεσία στα ανώτερα κυκλώματα των συμπάντων.
(1243.6) 113:2.9 Όταν ένα σεραφικό ζευγάρι αποδεχθεί την αποστολή του φρουρού, υπηρετεί για το υπόλοιπο της ζωής της συγκεκριμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Το συμπλήρωμα της ύπαρξης (ο ένας από τους δύο αγγέλους) γίνεται ο καταγραφέας της αποστολής. Αυτά τα συμπληρωματικά σεραφείμ είναι οι άγγελοι καταγραφείς των θνητών των εξελικτικών κόσμων. Τα αρχεία φυλάσσονται από το ζευγάρι των χερουβείμ (ένα χερουβείμ και ένα σανομπείμ), τα οποία πάντα συνεργάζονται με τους σεραφικούς φρουρούς, αλλά τα αρχεία αυτά υποστηρίζονται πάντα από ένα εκ των σεραφείμ. με σκοπό την ανάπαυση και την επαναφόρτιση με τη ζωτική ενέργεια των συμπαντικών κυκλωμάτων, ο φρουρός απαλλάσσεται, κατά διαστήματα, από το συμπλήρωμά του και κατά την απουσία του το συνεργαζόμενο χερουβείμ λειτουργεί ως καταγραφέας, όπως επίσης συμβαίνει και στην περίπτωση όπου το συμπληρωματικό σεραφείμ είναι παρόμοια απόν.
(1244.1) 113:2.10 MISSING PARAGRAPH
(1244.2) 113:3.1 Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που κάνει ένας φρουρός του πεπρωμένου για το θνητό του υποκείμενο, είναι το να επιτύχει ένα προσωπικό συντονισμό των πολυάριθμων απρόσωπων πνευματικών επενεργειών οι οποίες ενοικούν, περιβάλλουν και εισβάλλουν στο νου και την ψυχή του εξελισσόμενου, υλικού πλάσματος. Οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι προσωπικότητες και είναι υπερβολικά δύσκολο για τα μη-προσωπικά πνεύματα και τις προ-ατομικές οντότητες να δημιουργήσουν άμεση επαφή με τέτοιες, εξαιρετικά υλικές και ξεχωριστά ατομικές διάνοιες. Στη λειτουργία των αγγέλων φυλάκων, όλες αυτές οι επενέργειες λίγο-πολύ ενοποιούνται και εκτιμώνται καλύτερα από την διευρυνόμενη ηθική φύση της εξελισσόμενης, ανθρώπινης προσωπικότητας.
(1244.3) 113:3.2 Ειδικότερα, ο σεραφικός φρουρός μπορεί και, πράγματι, συσχετίζει τις πολλαπλές επενέργειες και επιδράσεις του Απείρου Πνεύματος, οι οποίες κλιμακώνονται από το χώρο των φυσικών ελεγκτών και των συνοδών διανοητικών πνευμάτων, ως το Άγιο Πνεύμα του θείου Λειτουργού και την Πανταχού παρούσα πνευματική παρουσία της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου του Παραδείσου. Έχοντας με τον τρόπο αυτό ενώσει και καταστήσει περισσότερο ατομικές τις απέραντες αυτές λειτουργίες του Απείρου Πνεύματος, το σεραφείμ, στη συνέχεια, αναλαμβάνει να συσχετίσει αυτή τη ολοκληρωμένη επίδραση του Συνδεδεμένου Δρώντος με τις πνευματικές παρουσίες του Πατέρα και του Υιού.
(1244.4) 113:3.3 Ο Προσαρμοστής αποτελεί την παρουσία του πατέρα. Το Πνεύμα της Αληθείας την παρουσία των Υιών. Τα θεία αυτά δώρα είναι ενωμένα και συντονισμένα στα κατώτερα επίπεδα της ανθρώπινης πνευματικής εμπειρίας, μέσω της λειτουργίας του φρουρού σεραφείμ. Οι αγγελικοί υπηρέτες έχουν το χάρισμα να συνδυάζουν την αγάπη του Πατέρα και το έλεος του Υιού στη λειτουργία τους επί των θνητών πλασμάτων.
(1244.5) 113:3.4 Και εδώ αποκαλύπτεται ο λόγος για τον οποίο ο σεραφικός φρουρός γίνεται, τελικά, ο ατομικός επόπτης των διανοητικών προτύπων, των τύπων της μνήμης και των πραγματικοτήτων της ψυχής του θνητού διασωθέντος, κατά το διάστημα μεταξύ του φυσικού θανάτου και της μοροντιανής ανάστασης. Κανείς, εκτός από τα λειτουργικά παιδιά του Απείρου Πνεύματος δεν θα μπορούσε να δράσει έτσι εκ μέρους του ανθρώπινου πλάσματος, κατά τη μεταβατική αυτή φάση από το ένα επίπεδο του σύμπαντος σ’ ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο. Ακόμη και όταν αρχίσετε τον ύπνο της τελικής μεταφοράς σας, όταν περάσετε από το χρόνο στην αιωνιότητα, ένα ανώτερο υπερναφείμ θα μοιραστεί, με τον ίδιο τρόπο, τη μετάβαση μαζί σας, ως επόπτης της ταυτότητας του πλάσματος και εγγυητής της ατομικής σας ακεραιότητας.
(1244.6) 113:3.5 MISSING PARAGRAPH
(1244.7) 113:3.6 MISSING PARAGRAPH
(1245.1) 113:4.1 Τα σεραφείμ φύλακες δεν είναι διάνοια, παρά το ότι προέρχονται από την ίδια πηγή η οποία δημιουργεί επίσης την ανθρώπινη διάνοια, το Δημιουργικό Πνεύμα. Τα σεραφείμ είναι διεγέρτες της διάνοιας. Διαρκώς προσπαθούν να προαγάγουν τις αποφάσεις της ανθρώπινης διάνοιας που ολοκληρώνουν τους κύκλους. Και τούτο το πραγματοποιούν, όχι όπως ο Προσαρμοστής, λειτουργώντας εκ των έσω και δια της ψυχής, αλλά μάλλον απ’ έξω προς τα μέσα, εργαζόμενα μέσω του κοινωνικού, εθιμοτυπικού και ηθικού περιβάλλοντος των ανθρώπινων υπάρξεων. Τα σεραφείμ δεν είναι η δια του θείου Προσαρμοστή έλξη του Πατέρα του Σύμπαντος, αλλά πράγματι λειτουργούν ως ατομικοί εκπρόσωποι της λειτουργίας του Απείρου Πνεύματος.
(1245.2) 113:4.2 Ο θνητός άνθρωπος, υποκείμενος στην καθοδήγηση του Προσαρμοστή, είναι, επίσης, πρόθυμος στη σεραφική καθοδήγηση. Ο Προσαρμοστής είναι η ουσία της αιώνιας φύσης του ανθρώπου. Το σεραφείμ είναι ο δάσκαλος της εξελισσόμενης φύσης του ανθρώπου – σ’ αυτή τη ζωή της θνητής διάνοιας, στην επόμενη της μοροντιανής ψυχής. Στους κόσμους-δώματα θα αποκτήσετε συνείδηση και θα γνωρίσετε τους σεραφικούς καθοδηγητές, αλλά στην πρώτη ζωή, οι άνθρωποι, συνήθως τους αγνοούν.
(1245.3) 113:4.3 Τα σεραφείμ λειτουργούν ως δάσκαλοι των ανθρώπων, οδηγώντας τα βήματα της ανθρώπινης προσωπικότητας σε μονοπάτια καινούργιων και προοδευτικών εμπειριών. Το να αποδεχθεί κανείς την καθοδήγηση ενός σεραφείμ, σπάνια σημαίνει ότι κάνει τη ζωή του εύκολη. Ακολουθώντας την καθοδήγηση αυτή, είναι βέβαιο ότι θα συναντήσετε και, αν έχετε το κουράγιο, θα διασχίσετε, τους απόκρημνους λόφους της ηθικής επιλογής και της πνευματικής προόδου.
(1245.4) 113:4.4 Το ορμέμφυτο της λατρείας προέρχεται εν πολλοίς από τις πνευματικές παροτρύνσεις των ανώτερων διανοητικών συνοδών, ενισχυμένων από τις οδηγίες του Προσαρμοστή. Η ανάγκη, όμως, για προσευχή, που τόσο συχνά βιώνεται από τους θνητούς που έχουν επίγνωση του Θεού, παρουσιάζεται, πάρα πολλές φορές, ως αποτέλεσμα της σεραφικής επίδρασης. Το σεραφείμ φύλακας διαρκώς παρεμβαίνει4 [244] στο ανθρώπινο περιβάλλον με σκοπό να αυξήσει την κοσμική ενόραση του εξ ανθρώπων ανερχόμενου ως το σημείο όπου ένας τέτοιος υποψήφιος για σωτηρία μπορεί να αποκτήσει καλύτερη αντίληψη της παρουσίας του ενοικούντος Προσαρμοστή και να καταστεί με τον τρόπο αυτό ικανός να προσφέρει μεγαλύτερη συνεργασία στην πνευματική αποστολή της θείας παρουσίας.
(1245.5) 113:4.5 Ενώ φαινομενικά δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των ενοικούντων Προσαρμοστών και του περιβάλλοντος σεραφείμ, φαίνονται πάντα ότι εργάζονται σε τέλεια αρμονία και εξαίρετη συμφωνία. Οι φύλακες είναι εξαιρετικά δραστήριοι τις εποχές εκείνες κατά τις οποίες οι Προσαρμοστές είναι ελάχιστα δραστήριοι, αλλά η λειτουργία τους είναι, κατά κάποιο τρόπο, παράξενα συνδεδεμένη. Τέτοια θαυμάσια συνεργασία δεν μπορεί να είναι τυχαία, ούτε συμπτωματική.
(1245.6) 113:4.6 Η λειτουργούσα προσωπικότητα του φύλακα σεραφείμ, της παρουσίας του Θεού δια του Προσαρμοστή της Σκέψης, η κυκλωματοποιητική δράση του Αγίου Πνεύματος και η αντίληψη του Υιού από το Πνεύμα της Αληθείας, όλα συνδέονται με τρόπο θείο σε μια βαρυσήμαντη ενοποίηση πνευματικής λειτουργίας, εντός της, και προς την, θνητή προσωπικότητα. Παρά το ότι προέρχονται από διαφορετικές πηγές και διαφορετικά επίπεδα, αυτές οι ουράνιες επιδράσεις ενοποιούνται όλες στην καλύπτουσα και εξελισσόμενη παρουσία του Υπέρτατου Όντος.
(1245.7) 113:5.1 Οι άγγελοι δεν εισβάλλουν στην ιερότητα της ανθρώπινης διάνοιας. Δεν παραποιούν τη βούληση των θνητών, ούτε επικοινωνούν άμεσα με τον ενοικούντα Προσαρμοστή. Ο φρουρός του πεπρωμένου σας επηρεάζει με κάθε δυνατό τρόπο σύμφωνο προς την αξία της προσωπικότητάς σας. Σε καμία περίπτωση αυτοί οι άγγελοι δεν παρεμβαίνουν στην ελεύθερη λειτουργία της ανθρώπινης βούλησης. Ούτε οι άγγελοι, ούτε οποιαδήποτε άλλη τάξη συμπαντικών προσωπικοτήτων δεν έχει τη δύναμη, ή την εξουσία να περιστείλει, ή να μειώσει τα προνόμια της ανθρώπινης επιλογής.
(1246.1) 113:5.2 Οι άγγελοι είναι τόσο κοντά σας και νοιάζονται τόσο τρυφερά για σας, ώστε μεταφορικά «θρηνούν, εξ αιτίας της εκούσιας μισαλλοδοξίας σας και του δογματισμού σας.» Τα σεραφείμ δεν χύνουν πραγματικά δάκρυα. Δεν έχουν φυσικά σώματα. Ούτε διαθέτουν φτερά. Έχουν όμως πνευματικά αισθήματα και αληθινά βιώνουν ευαισθησίες και αισθήματα πνευματικής φύσης που, από ορισμένες απόψεις, μπορούν να συγκριθούν με τα ανθρώπινα συναισθήματα.
(1246.2) 113:5.3 Τα σεραφείμ δρουν για λογαριασμό σας, εντελώς ανεξάρτητα από τις άμεσες εκκλήσεις σας. Εκτελούν τις εντολές των ανωτέρων τους και με τον τρόπο αυτό λειτουργούν ανεξάρτητα από τις παροδικές σας ιδιοτροπίες ή τις μεταβαλλόμενες διαθέσεις σας. Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να κάνετε το έργο τους ευκολότερο, ή δυσκολότερο, αλλά μάλλον ότι οι άγγελοι δεν ασχολούνται άμεσα με τις εκκλήσεις σας, ή τις προσευχές σας.
(1246.3) 113:5.4 Στη ζωή της σάρκας η ευφυία των αγγέλων δεν είναι άμεσα διαθέσιμη στους θνητούς ανθρώπους. Δεν είναι απόλυτοι ηγεμόνες, ούτε διευθυντές. Είναι, απλά, φύλακες. Τα σεραφείμ σας φυλάσσουν. Δεν προσπαθούν να σας επηρεάσουν άμεσα. Πρέπει να χαράξετε μόνοι την πορεία σας, αλλά οι άγγελοι αυτοί, θα δραστηριοποιηθούν κατόπιν για να κάνετε την καλύτερη δυνατή χρήση της πορείας που επιλέξατε. Δεν παρεμβαίνουν (συνήθως) αυθαίρετα στις συνήθεις υποθέσεις της ανθρώπινης ζωής. Όταν, όμως, λάβουν οδηγίες από τους ανωτέρους τους για να εκτελέσουν κάποιο ασυνήθιστο κατόρθωμα, μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι οι φύλακες αυτοί θα βρουν κάποιο τρόπο να φέρουν εις πέρας τις εντολές αυτές. Για το λόγο αυτό, δεν παρεισφρέουν ποτέ στην εικόνα του ανθρώπινου δράματος, εκτός των περιπτώσεων ανάγκης, αλλά και τότε συνήθως μετά από την άμεση εντολή των ανωτέρων τους. Πρόκειται για τις υπάρξεις οι οποίες θα σας ακολουθήσουν για πολλούς αιώνες και που με τον τρόπο αυτό κάνουν μια εισαγωγή στο μελλοντικό τους έργο και τη σχέση τους με την προσωπικότητα.
(1246.4) 113:5.5 Τα σεραφείμ είναι σε θέση να ενεργήσουν ως υλικοί λειτουργοί προς τις ανθρώπινες υπάρξεις, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά η δραστηριοποίησή τους με την ιδιότητα αυτή είναι πολύ σπάνια. Είναι ικανοί, με τη βοήθεια των μεσοδιάστατων πλασμάτων και των φυσικών ελεγκτών, να λειτουργήσουν σε μία ευρεία κλίμακα δραστηριοτήτων εκ μέρους των ανθρώπινων υπάρξεων, ακόμη και να πραγματοποιήσουν αληθινή επαφή με την ανθρωπότητα, αλλά τέτοια περιστατικά είναι πολύ ασυνήθιστα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι συνθήκες του υλικού χώρου εξακολουθούν να παραμένουν αμετάβλητες από τη σεραφική λειτουργία, παρά το ότι έχουν προκύψει περιπτώσεις, οι οποίες αφορούσαν σε απειλή5 [245] εναντίον ζωτικών κρίκων της αλυσίδας της ανθρώπινης εξέλιξης, όπου τα σεραφείμ φύλακες δραστηριοποιήθηκαν – και σωστά – με δική τους πρωτοβουλία.
(1246.5) 113:6.1 Αφού σας είπα λίγα πράγματα για τη λειτουργία των σεραφείμ κατά τη διάρκεια της φυσικής ζωής, θα προσπαθήσω να σας δώσω πληροφορίες για τη συμπεριφορά των φρουρών του πεπρωμένου τη στιγμή της θνητής διάλυσης των εξ ανθρώπων συντρόφων τους. Μόλις πεθάνετε, τα αρχεία σας, οι λεπτομερείς παρουσιάσεις που αφορούν στην ταυτότητά σας και η μοροντιανή οντότητα της ανθρώπινης ψυχής – που εξελίχθηκε με την από κοινού λειτουργία της θνητής διάνοιας και του θείου Προσαρμοστή – διατηρούνται πιστά από τον φρουρό του πεπρωμένου μαζί με όλες τις άλλες έννοιες που σχετίζονται με τη μελλοντική σας ύπαρξη, με κάθε τι που συνιστά εσάς, τον πραγματικό εαυτό σας, εκτός της ταυτότητας της συνεχούς ύπαρξης που αντιπροσωπεύεται από τον αναχωρούντα Προσαρμοστή και αυτή καθ’ εαυτή την ύπαρξη της προσωπικότητας.
(1246.6) 113:6.2 Τη στιγμή που χάνεται από την ανθρώπινη διάνοια το καθοδηγητικό φως, η πνευματική φωτοβολία την οποία το σεραφείμ συσχετίζει με την παρουσία του Προσαρμοστή, ο συνοδός άγγελος αναφέρει ο ίδιος το γεγονός, διαδοχικά, στους επόπτες αγγέλους της ομάδας, του λόχου, του τάγματος, της μονάδας, της λεγεώνας και της στρατιάς. Και αφού καταχωρηθεί δεόντως για την τελική περιπέτεια του χρόνου και του διαστήματος, ο άγγελος αυτός λαμβάνει την πιστοποίηση από τον υπεύθυνο των σεραφείμ επί του πλανήτη για να αναφερθεί στον Εσπερινό Αστέρα (ή έναν άλλο υπολοχαγό του Γαβριήλ), που βρίσκεται επικεφαλής του σεραφικού στρατού του συγκεκριμένου για ανέλιξη στο σύμπαν υποψήφιου. Και μόλις του δοθεί η άδεια από τον διοικητή αυτής της ανώτερης οργάνωσης μονάδας, ο φρουρός αυτός του πεπρωμένου προχωρεί προς τον πρώτο κόσμο-δώμα και εκεί περιμένει την ανάκτηση της συνείδησης του πρότερου, υλικού του προστατευόμενου.
(1247.1) 113:6.3 Σε περίπτωση που η ανθρώπινη ψυχή αποτύχει να σωθεί, αφού έχει δεχθεί την προσάρτηση ενός ατομικού αγγέλου, το συνοδό σεραφείμ πρέπει να πάει στο αρχηγείο του τοπικού σύμπαντος, για να καταθέσει στα πλήρη αρχεία του συμπληρωματικού του, όπως αναφέρθηκε προηγούμενα. Κατόπιν, παρουσιάζεται στο δικαστήριο των αρχαγγέλων για να απαλλαγεί από τη μομφή πάνω στο θέμα της αποτυχίας της σωτηρίας του υποκειμένου του. Και έπειτα, επιστρέφει στους κόσμους, για να επανπροσαρτηθεί σε έναν άλλο θνητό με δυνατότητα ανέλιξης, ή σε κάποιο άλλο τομέα σεραφικής λειτουργίας.
(1247.2) 113:6.4 Ωστόσο οι άγγελοι λειτουργούν στα εξελικτικά πλάσματα με πολλούς τρόπους, πέραν των υπηρεσιών τους ως ατομικοί και ομαδικοί φύλακες. Οι ατομικοί φύλακες, τα υποκείμενα των οποίων δεν πηγαίνουν αμέσως στους κόσμους-δώματα, δεν παραμένουν εκεί αδρανείς, περιμένοντας το απονεμητικό προσκλητήριο της κρίσης. Τους ανατίθενται πολυάριθμες αποστολές λειτουργίας σ’ ολόκληρη την έκταση του σύμπαντος.
(1247.3) 113:6.5 Το σεραφείμ φύλακας είναι ο συνοδός διαχειριστής των σωζόμενων ιδιοτήτων6 [246] της κοιμώμενης ψυχής του θνητού ανθρώπου, όπως ακριβώς ο απών Προσαρμοστής είναι η ταυτότητα αυτής της αθάνατης, συμπαντικής ύπαρξης. Όταν αυτοί οι δύο συνεργάζονται στις αίθουσες ανάστασης της μανσόνια, σε συνδυασμό με την νεοφτιαγμένη μοροντιανή μορφή, τότε γίνεται η ανασυγκρότηση των παραγόντων οι οποίοι συνιστούν την προσωπικότητα του θνητού ανερχόμενου.
(1247.4) 113:6.6 Ο Προσαρμοστής θα σας αναγνωρίσει. Το σεραφείμ φρουρός θα σας επαναπροσωποποιήσει και κατόπιν θα σας παρουσιάσει και πάλι στον πιστό Ελεγκτή των επί της γης ημερών σας.
(1247.5) 113:6.7 Και ακόμα, όταν μια πλανητική εποχή φθάσει στο τέλος της, όταν εκείνοι που βρίσκονται στα κατώτερα κυκλώματα του θνητού επιτεύγματος συναθροιστούν, είναι οι ομαδικοί τους φύλακες που τους συγκεντρώνουν και πάλι στις αίθουσες ανάστασης των σφαιρών-δωμάτων, όπως λένε και τα αρχεία σας: «Και Εκείνος θα στείλει τους αγγέλους του, με τη δυνατή φωνή και θα συγκεντρώσει τους εκλεκτούς του από το ένα μέρος του κόσμου στο άλλο.»
(1247.6) 113:6.8 Η τεχνική της δικαιοσύνης απαιτεί από τον ατομικό, ή τον ομαδικό φρουρό να παρουσιασθούν στο απονεμητικό προσκλητήριο εκ μέρους όλων των μη διασωζόμενων προσωπικοτήτων. Οι Προσαρμοστές αυτών των μη σωζόμενων δεν επιστρέφουν και, όταν γίνει το προσκλητήριο, απαντούν, μεν, τα σεραφείμ, αλλά οι Προσαρμοστές όχι. Τούτο συνιστά την «ανάσταση των αδίκων», την τυπική, στην πραγματικότητα, αναγνώριση της παύσης της ύπαρξης ενός πλάσματος. Το προσκλητήριο αυτό της δικαιοσύνης πάντοτε ακολουθεί αμέσως το προσκλητήριο του ελέους, την ανάσταση των κοιμώμενων διασωθέντων. Αυτά, όμως, είναι θέματα που δεν ενδιαφέρουν κανένα εκτός από τους ανώτατους και παντογνώστες Δικαστές των σωζόμενων αξιών. Παρόμοια προβλήματα κρίσης δεν μας αφορούν στην πραγματικότητα.
(1247.7) 113:6.9 Οι ομαδικοί φρουροί μπορούν να υπηρετήσουν σ’ έναν πλανήτη για πολλούς διαδοχικούς αιώνες και τελικά γίνονται συνοδοί των κοιμώμενων ψυχών αμέτρητων χιλιάδων κοιμώμενων διασωθέντων. Μπορούν, έτσι, να υπηρετήσουν σε πολλούς διαφορετικούς κόσμους σ’ ένα συγκεκριμένο σύστημα, αφ’ ότου υπάρξει αναστάσιμη ανταπόκριση στους κόσμους-δώματα.
(1247.8) 113:6.10 Όλοι οι ατομικοί και ομαδικοί φρουροί στο σύστημα της Σατάνια που περιέπεσαν σε σφάλμα κατά την εξέγερση του Εωσφόρου, παρά το ότι πολλοί μετανόησαν ειλικρινά για την αφροσύνη τους, θα κρατηθούν στην Τζερουζέμ, ως την τελική εκδίκαση της εξέγερσης. Ήδη οι Συμπαντικοί Ελεγκτές έχουν με δική τους πρωτοβουλία7 [247] αφαιρέσει από τους ανυπάκοους αυτούς και άπιστους φρουρούς όλες τις ευθύνες τους επί των ψυχών και έθεσαν τις μοροντιανές αυτές πραγματικότητες για φύλαξη στην κηδεμονία των εθελοντών σεκοναφείμ.
(1248.1) 113:7.1 Είναι, πράγματι, μια σημαντική στιγμή στην πορεία ενός ανερχόμενου θνητού, αυτή η πρώτη αφύπνιση στις ακτές του κόσμου-δώμα. Εκεί, για πρώτη φορά, θα δείτε πραγματικά τους από παλιά αγαπημένους και αεί παρόντες αγγελικούς συντρόφους των επί της γης ημερών σας. Εκεί, επίσης, θα αποκτήσετε πραγματικά συνείδηση της ταυτότητας και της παρουσίας των θείων Ελεγκτών, που για τόσο καιρό ενοίκησαν τη διάνοιά σας στη γη. Μία τέτοια εμπειρία συνιστά μια μεγαλειώδη αφύπνιση, μια αληθινή ανάσταση.
(1248.2) 113:7.2 Στις μοροντιανές σφαίρες, το συνοδό σεραφείμ (υπάρχουν δύο από αυτά) είναι οι ειλικρινείς σας σύντροφοι. Οι άγγελοι αυτοί, όχι μόνο σας συνοδεύουν, καθώς πορεύεστε στους μεταβατικούς κόσμους, βοηθώντας σας με κάθε τρόπο στην κατάκτηση του μοροντιανού και πνευματικού επιπέδου, αλλά επωφελούνται, επίσης, από την ευκαιρία για να βελτιωθούν μελετώντας στα εκτεταμένα σχολεία για τα εξελικτικά σεραφείμ, που υπάρχουν στους κόσμους-δώματα.
(1248.3) 113:7.3 Η ανθρώπινη φυλή δημιουργήθηκε λίγο πιο κάτω από τον απλούστερο τύπο της τάξης των αγγέλων. Γι’ αυτό, η πρώτη σας αποστολή στην μοροντιανή ζωή θα είναι να γίνετε βοηθοί των σεραφείμ στο άμεσο έργο που περιμένει, τη στιγμή που αποκτάτε συνείδηση της προσωπικότητας, μετά την απαλλαγή σας από τα δεσμά της σάρκας.
(1248.4) 113:7.4 Πριν φύγουν από τους κόσμους-δώματα, όλοι οι θνητοί θα έχουν μόνιμους σεραφικούς συνεργάτες, ή φύλακες. Και καθώς ανελίσσεστε στις μοροντιανές σφαίρες, είναι, τελικά, οι σεραφικοί φρουροί που βεβαιώνουν και πιστοποιούν την απόφαση της αιώνιας ένωσής σας με τους Προσαρμοστές της Σκέψης. Μαζί επαλήθευσαν την ταυτότητα της προσωπικότητάς σας, ως παιδιού της σάρκας από τους κόσμους του χρόνου. Κατόπιν, όταν αναπτυχθείτε πλήρως στο μοροντιανό επίπεδο, σας συνοδεύουν ως την Τζερουζέμ και τους συνδεδεμένους κόσμους προόδου και κουλτούρας του συστήματος. Μετά από αυτό, θα έλθουν μαζί σας στην Εντέντια και τους εβδομήντα πλανήτες της, της προηγμένης κοινωνικοποίησης, ενώ στη συνέχεια θα σας οδηγήσουν στους Μελχισεδέκ και θα σας ακολουθήσουν στη μεγαλειώδη πορεία σας στους κόσμους-αρχηγεία του σύμπαντος. Και όταν διδαχθείτε τη σοφία και την κουλτούρα των Μελχισεδέκ, θα σας πάνε στον Σάλβινγκτον, όπου θα βρεθείτε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Κυρίαρχο του Νέβαδον. Επιπλέον, οι σεραφικοί αυτοί οδηγοί θα σας ακολουθήσουν στους ελάσσονες και μείζονες τομείς του υπερσύμπαντος, ως τους κόσμους υποδοχής της Ουβέρσα, μένοντας κοντά σας έως ότου τελικά γίνετε σεκοναφείμ, για τη μεγάλη πτήση προς τη Χαβόνα.
(1248.5) 113:7.5 Ορισμένοι από τους φρουρούς του πεπρωμένου που προσαρτώνται στην πορεία των θνητών, ακολουθούν τη διαδρομή των ανερχόμενων οδοιπόρων ως τη Χαβόνα. Οι άλλοι αποχαιρετούν προσωρινά τους για χρόνια θνητούς συντρόφους τους και κατόπιν, ενώ οι θνητοί αυτοί διασχίζουν τα κυκλώματα του κεντρικού σύμπαντος, οι φρουροί αυτοί του πεπρωμένου φθάνουν στα κυκλώματα του Σεράφινγκτον. Και θα περιμένουν στις ακτές του Παραδείσου, όταν οι θνητοί τους σύντροφοι ξυπνήσουν από τον τελευταίο μεταβατικό τους ύπνο στο χρόνο, στις καινούργιες εμπειρίες της αιωνιότητας. Αυτά τα ανερχόμενα σεραφείμ αναλαμβάνουν στη συνέχεια διάφορες υπηρεσίες στο σώμα των τελικιστών και στο Σεραφικό Σώμα της Ολοκλήρωσης.
(1248.6) 113:7.6 Ο άνθρωπος και ο άγγελος μπορούν να επανενωθούν, ή να μην επανενωθούν στην αιώνια υπηρεσία, αλλά οπουδήποτε κι’ αν πάνε τα σεραφείμ, εξ αιτίας κάποιας αποστολής, θα επικοινωνούν πάντα με τους παλιότερους προστατευόμενούς τους από τους εξελικτικούς κόσμους, τους ανερχόμενους θνητούς του χρόνου. Οι στενές σχέσεις και οι τρυφεροί δεσμοί του χώρου της ανθρώπινης προέλευσης δεν λησμονούνται ποτέ, ούτε ποτέ διακόπτονται εντελώς. Στους ατέλειωτους αιώνες οι άνθρωποι και οι άγγελοι θα συνεργάζονται στη θεία υπηρεσία, όπως έκαναν και στην πορεία μέσα στο χρόνο.
(1249.1) 113:7.7 Για τα σεραφείμ, ο ασφαλέστερος τρόπος για να φθάσουν στις Θεότητες του Παραδείσου είναι το να οδηγήσουν με επιτυχία μία ψυχή εξελικτικής προέλευσης στις πύλες του Παραδείσου. Γι’ αυτό και η αποστολή του φρουρού του πεπρωμένου αποτελεί το πλέον περιζήτητο σεραφικό καθήκον.
(1249.2) 113:7.8 Μόνο οι φρουροί του πεπρωμένου εντάσσονται στο βασικό, ή θνητό Σώμα της Τελικότητας. Και παρόμοια ζευγάρια ασχολούνται με το υπέρτατο εγχείρημα της ενοποίησης της ταυτότητας.8 [248] Οι δύο υπάρξεις επέτυχαν την πνευματική αμφίπλευρη ενοποίηση στον Σεράφινγκτον, πριν γίνουν αποδεκτές στο σώμα των τελικιστών. Κατά την εμπειρία αυτή, οι δύο αγγελικές φύσεις, οι τόσο αλληλοσυμπληρούμενες σε όλες τις συμπαντικές λειτουργίες, επιτυγχάνουν την ύψιστη πνευματική ταυτοποίηση9 [248] παρουσιάζοντας μια καινούργια ιδιότητα για να γίνουν δεκτές από, και να συγχωνευθούν με, ένα εκτός του Προσαρμοστή κλάσμα του Παραδείσιου Πατέρα. Και με τον τρόπο αυτό, ορισμένοι από τους αγαπημένους σεραφικούς συντρόφους σας, γίνονται, επίσης, τελικιστές σύντροφοί σας στην αιωνιότητα, παιδιά του Υπέρτατου και τελειοποιημένοι υιοί του Πατέρα του Παραδείσου.
(1249.3) 113:7.9 [Παρουσιάσθηκε από τον Προϊστάμενο των Σεραφείμ που σταθμεύει στην Ουράντια.]
(1250.1) 114:0.1 Οι Μέγιστοι κυβερνούν τα βασίλεια των ανθρώπων μέσω πολλών ουράνιων δυνάμεων και επιδράσεων, αλλά κυρίως μέσω της λειτουργίας των σεραφείμ.
(1250.2) 114:0.2 Σήμερα το μεσημέρι, στο προσκλητήριο των αγγέλων, των φρουρών και των άλλων λειτουργών του πλανήτη στην Ουράντια, ήσαν 501,234,619 ζευγάρια σεραφείμ. Προσαρτήθηκαν στις διαταγές μου διακόσιες σεραφικές στρατιές – 597,196,800 ζευγάρια σεραφείμ, ή 1,194,393,600 μεμονωμένοι άγγελοι. Τα μητρώα, πάντως, δείχνουν 1,002,469,238 μεμονωμένους αγγέλους. Τούτο συνεπάγεται, επομένως, ότι 191,924,362 άγγελοι ήσαν απόντες από τον κόσμο αυτό σε υπηρεσίες μεταφοράς, αποστολής μηνυμάτων και θανάτου. (Στην Ουράντια ο ίδιος περίπου αριθμός σεραφείμ και χερουβείμ και είναι οργανωμένα με παρόμοιο τρόπο.)
(1250.3) 114:0.3 Τα σεραφείμ και τα συνεργαζόμενα μ’ αυτά χερουβείμ έχουν στενή σχέση1 [249] με τις λεπτομέρειες της υπερανθρώπινης κυβέρνησης ενός πλανήτη, ιδιαίτερα των κόσμων εκείνων οι οποίοι απομονώθηκαν λόγω εξέγερσης. Οι άγγελοι, έχοντας την αμέριστη βοήθεια των μεσοδιάστατων πλασμάτων, εργάζονται στην Ουράντια ως ουσιαστικοί, υπεράνω της ύλης, λειτουργοί, οι οποίοι εκτελούν τις εντολές του γενικού, κατοικούντος επί του πλανήτη, κυβερνήτη, καθώς και όλων των συνεργατών και των υφισταμένων του. Τα σεραφείμ, ως τάξη ασχολούνται με πολλά καθήκοντα, διαφορετικά από εκείνα της ατομικής και ομαδικής φύλαξης.
(1250.4) 114:0.4 Η Ουράντια δεν είναι χωρίς κατάλληλη και δραστική εποπτεία από τους κυβερνήτες του συστήματος, του αστερισμού και του σύμπαντος. Η πλανητική, ωστόσο, κυβέρνηση είναι δεν μοιάζει με καμία άλλη, οποιουδήποτε κόσμου στο σύστημα της Σατάνια, ακόμη και σ’ ολόκληρο τον Νέβαδον. Η μοναδικότητα αυτή στο σχέδιο εποπτείας ας οφείλεται σ’ ένα αριθμό ασυνήθιστων συνθηκών:
(1250.5) 114:0.5 1. Στο επίπεδο τροποποίησης της ζωής στην Ουράντια.
(1250.6) 114:0.6 2. Στην κρίσιμη κατάσταση εξ αιτίας της εξέγερσης του Εωσφόρου.
(1250.7) 114:0.7 3. Στις διασπάσεις λόγω της παράβασης του Αδάμ.
(1250.8) 114:0.8 4. Στις ανωμαλίες που δημιουργήθηκαν ένεκα του γεγονότος ότι η Ουράντια ήταν ένας από τους κόσμους επιφοίτησης του Κυρίαρχου του Σύμπαντος. Ο Μιχαήλ του Νέβαδον είναι ο Πλανητικός Πρίγκιπας της Ουράντια
(1250.9) 114:0.9 5. Στην ειδική λειτουργία των είκοσι τεσσάρων διευθυντών του πλανήτη.
(1250.10) 114:0.10 6. Στη θέση επί του πλανήτη ενός αρχαγγελικού κυκλώματος.
(1250.11) 114:0.11 7. Στον πλέον πρόσφατο χαρακτηρισμό του, κάποτε, ενσαρκωθέντος Μελχισεδέκ Ματσιβέντα ως αντίκλητου Πλανητικού Πρίγκιπα.
(1250.12) 114:1.1 Η αρχική κυριαρχία επί της Ουράντια διεξήγετο από τον κυρίαρχο του συστήματος της Σατάνια. Είχε, αρχικά, μεταβιβασθεί από αυτόν σε μία κοινή επιτροπή αποτελούμενη από Μελχιδεκέκ και Φορείς της Ζωής και η ομάδα αυτή έδρασε στην Ουράντια ως την άφιξη ενός κανονικού2 [250] Πλανητικού Πρίγκιπα. Μετά την έκπτωση του Πρίγκιπα Καλιγκάστια, κατά την εποχή της εξέγερσης του Εωσφόρου, η Ουράντια δεν είχε ασφαλή και μόνιμη σχέση με το τοπικό σύμπαν και τους διοικητικούς τομείς του, ως την ολοκλήρωση της ενσάρκωσης του Μιχαήλ, όταν απεκλήθη από τους Αρχαίους των Ημερών Πλανητικός Πρίγκιπας της Ουράντια. Μία τέτοια αναγγελία, κατ’ αρχήν, σταθεροποίησε την κατάσταση του κόσμου σας, στην πράξη, όμως, ο Κυρίαρχος Δημιουργός Υιός δεν έκανε καμία κίνηση για να διοικήσει ο ίδιος τον πλανήτη, πέραν της ίδρυσης της επιτροπής της Τζερουζέμ, αποτελούμενης από είκοσι τέσσερα μέλη, πρώην Ουραντιανούς, οι οποίοι είχαν την εξουσιοδότηση να τον αντιπροσωπεύσουν στην κυβέρνηση της Ουράντια καθώς και σε όλους τους άλλους, σε καραντίνα ευρισκόμενους, πλανήτες του συστήματος. Ένα μέλος του συμβουλίου αυτού κατοικεί πάντα στην Ουράντια, ως ο γενικός, διαμένων κυβερνήτης.
(1251.1) 114:1.2 Η εξουσία του αντίκλητου3 [251] Πλανητικού Πρίγκιπα, για να λειτουργεί εξ ονόματος του Μιχαήλ δόθηκε πρόσφατα στον Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, αλλ’ αυτός ο Υιός του τοπικού σύμπαντος δεν έχει κάνει την παραμικρή κίνηση για να αλλάξει το παρόν καθεστώς του πλανήτη, των διαδοχικών διοικήσεων των μόνιμων γενικών κυβερνητών.
(1251.2) 114:1.3 Ελάχιστες πιθανότητες υπάρχουν να γίνει κάποια αξιοσημείωτη αλλαγή στην κυβέρνηση της Ουράντια κατά την παρούσα απονομή, εκτός εάν ο αντίκλητος Πλανητικός Πρίγκιπας έλθει για να αναλάβει τις ευθύνες που απορρέουν από τον τίτλο του. Σε ορισμένους από τους συνεργάτες μας φαίνεται ότι κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον, το πλάνο του να σταλεί ένας από τους είκοσι τέσσερις συμβούλους στην Ουράντια για να λειτουργήσει ως γενικός κυβερνήτης, θα αντικατασταθεί από την επίσημη άφιξη του Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, με την εντολή του δεύτερου τη τάξει κυβερνήτη της Ουράντια. Ως εν ενεργεία Πλανητικός Πρίγκιπας, είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει να είναι υπεύθυνος για τον πλανήτη έως την τελική κρίση της εξέγερσης του Εωσφόρου και, πιθανόν, ως το μακρινό μέλλον της μονιμοποίησης του πλανήτη στο φως και στη ζωή.
(1251.3) 114:1.4 Ορισμένοι πιστεύουν ότι ο Ματσιβέντα δεν θα έλθει για να αναλάβει προσωπικά τη διεύθυνση των υποθέσεων της Ουράντια, παρά μόνο με το πέρας της τρέχουσας απονομής. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ο αντίκλητος Πρίγκιπας μπορεί να μην έλθει, με την ιδιότητα αυτή, μέχρις ότου ο Μιχαήλ επιστρέψει, κάποια στιγμή, στην Ουράντια, όπως το υποσχέθηκε όταν ήταν ακόμη ενσαρκωμένος. Άλλοι, επίσης, περιλαμβανομένου του αφηγητού της ιστορίας αυτής, προσμένουν την εμφάνιση του Μελχισεδέκ οποιαδήποτε μέρα, ή ώρα.
(1251.4) 114:2.1 Από την εποχή της επιφοίτησης του Μιχαήλ στον κόσμο σας, η γενική διεύθυνση της Ουράντια ανετέθη στην ευθύνη μιας ειδικής ομάδας στην Τζερουζέμ, αποτελούμενης από είκοσι τέσσερις πάλαι ποτέ Ουραντιανούς. Τα προσόντα για να αποκτήσει κάποιος την ιδιότητα του μέλους αυτής της επιτροπής μας είναι άγνωστα, αλλά έχουμε παρατηρήσει ότι εκείνοι στους οποίους έχουν ανατεθεί τα καθήκοντα αυτά, έχουν όλοι συνεισφέρει στην διεύρυνση της κυριαρχίας του Υπέρτατου στο σύστημα της Σατάνια. Υπήρξαν όλοι, εκ φύσεως, μεγάλοι ηγέτες όταν δραστηριοποιούνταν στην Ουράντια και (εκτός του Μελχισεδέκ Ματσιβέντα) οι ηγετικές αυτές ιδιότητες προσαυξήθηκαν περαιτέρω δια της εμπειρίας στους κόσμους-δώματα και ολοκληρώθηκαν δια της εκπαίδευσής τους ως πολίτες της Τζερουζέμ. Τα μέλη ορίζονται σε είκοσι τέσσερα από το συμβούλιο του Λέιναφορτζ, που υποστηρίζεται από τους Μέγιστους της Εντέντια, επικυρώνεται από τον Επιτετραμμένο Φρουρό της Τζερουζέμ και διορίζεται από τον Γαβριήλ του Σάλβινγκτον, σύμφωνα με την εντολή του Μιχαήλ. Οι προσωρινά διοριζόμενοι λειτουργούν το ίδιο απόλυτα, όπως και τα μόνιμα μέλη της επιτροπής αυτής, των ειδικών εποπτών.
(1251.5) 114:2.2 Το συμβούλιο αυτό των πλανητικών διευθυντών ασχολείται ιδιαίτερα με την εποπτεία των δραστηριοτήτων εκείνων του κόσμου αυτού, οι οποίες απορρέουν από το γεγονός ότι ο Μιχαήλ βίωσε εδώ την τελική του επιφοίτηση. Βρίσκονται σε στενή και άμεση επαφή με τον Μιχαήλ μέσω των συνδετικών δραστηριοτήτων ενός συγκεκριμένου Λαμπρού Εσπερινού Αστέρα, της ίδιας αυτής ύπαρξης που ακολούθησε τον Ιησού καθ’ όλη τη διάρκεια της επιφοίτησής του, ως θνητού.
(1252.1) 114:2.3 Κατά την παρούσα φάση, ένας Ιωάννης, γνωστός σ’ εσάς ως «ο Βαπτιστής,» είναι πρόεδρος του συμβουλίου αυτού, όταν συνεδριάζει στην Τζερουζέμ. Ωστόσο, ο λόγω βαθμού επικεφαλής του συμβουλίου είναι ο Επιτετραμμένος Φρουρός της Σατάνια, ο άμεσος και ατομικός εκπρόσωπος του Αντίκλητου Επιθεωρητού στον Σάλβινγκτον, καθώς επίσης και του Ανώτατου Διοικητικού Αξιωματούχου4 [252] του Όρβοντον.
(1252.2) 114:2.4 Τα μέλη της ίδιας αυτής της επιτροπής, της αποτελούμενης από πρώην Ουραντιανούς, δραστηριοποιούνται, επίσης, ως σύμβουλοι επόπτες των άλλων τριάντα έξι απομονωμένων, λόγω εξέγερσης κόσμων του συστήματος. Επιτελούν μια πολύτιμη υπηρεσία στο να κρατούν τον Λέιναφορτζ, τον Κυβερνήτη του συστήματος σε στενή και φιλική επαφή με τα θέματα των πλανητών αυτών, που ακόμη παραμένουν, λίγο-πολύ υπό τον υπερέλεγχο των Πατέρων του Αστερισμού του Νορλάτιαντεκ. Αυτοί οι είκοσι τέσσερις σύμβουλοι κάνουν συχνά ταξίδια ως ιδιώτες σε καθένα από τους σε καραντίνα ευρισκόμενους κόσμους, ειδικά στην Ουράντια.
(1252.3) 114:2.5 Κάθε ένας από τους άλλους απομονωμένους κόσμους δέχεται τις συμβουλές από παρόμοιες, ποικίλου μεγέθους επιτροπές, αποτελούμενες από πρώην κατοίκους του, αλλά οι άλλες αυτές επιτροπές είναι υποδεέστερες της εικοσιτετραμελούς ομάδας της Ουράντια. Ενώ τα μέλη της τελευταίας επιτροπής ενδιαφέρονται, με τον τρόπο αυτό, δραστήρια για κάθε φάση της ανθρώπινης προόδου σε κάθε υπό καραντίνα ευρισκόμενο πλανήτη της Σατάνια, ασχολούνται κύρια και ιδιαίτερα με την ευημερία και την πρόοδο των θνητών φυλών της Ουράντια, εφ’ όσον εποπτεύουν άμεσα και κατ’ ευθείαν τις υποθέσεις της Ουράντια και ουδενός άλλου πλανήτη, ενώ ακόμη κι’ εδώ η εξουσία τους δεν είναι πλήρης, εκτός ορισμένων χώρων που αφορούν στη σωτηρία των ανθρώπων.
(1252.4) 114:2.6 Ουδείς γνωρίζει για πόσο καιρό αυτοί οι είκοσι τέσσερις σύμβουλοι της Ουράντια θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται στην παρούσα τους κατάσταση, αποσπασμένοι από το σύνηθες πρόγραμμα των συμπαντικών δραστηριοτήτων. Αναμφίβολα θα εξακολουθήσουν να υπηρετούν με την παρούσα τους ιδιότητα έως ότου προκύψει κάποια μεταβολή στην κατάσταση του πλανήτη, όπως το πέρας της απονομής, η ανάληψη πλήρους εξουσίας από τον Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, η τελική εκδίκαση της εξέγερσης του Εωσφόρου, ή η επανεμφάνιση του Μιχαήλ στον κόσμο της τελικής του επιφοίτησης. Ο επί του παρόντος διαμένων γενικός κυβερνήτης της Ουράντια φαίνεται ότι είναι της άποψης ότι κανείς, σχεδόν, εκτός του Ματσιβέντα δεν θα αποδεσμευθεί για την προς τον Παράδεισο ανέλιξη, τη στιγμή που το σύστημα της Σατάνια θα αποκατασταθεί στα κυκλώματα του αστερισμού. Υπάρχουν, ωστόσο, και άλλες απόψεις.
(1252.5) 114:3.1 Κάθε εκατό χρόνια, σύμφωνα με τη μέτρηση των ετών στην Ουράντια, το σώμα των είκοσι τεσσάρων εποπτών του πλανήτη που βρίσκεται στη Τζερουζέμ ορίζει ένα από τα μέλη του να μείνει προσωρινά στον κόσμο σας, για να εργασθεί ως εκτελεστικός τους αντιπρόσωπος, ως διαμένων γενικός κυβερνήτης. Όταν ετοιμάζονταν αυτές οι αφηγήσεις, ο εκτελεστικός αυτός αξιωματούχος άλλαξε, έτσι, τον δέκατο ένατο που υπηρέτησε διαδέχθηκε ο εικοστός. Το όνομα του εν ενεργεία πλανητικού επόπτη δεν σας αποκαλύπτεται, μόνο και μόνο επειδή ο θνητός άνθρωπος είναι τόσο επιρρεπής στο να λατρέψει, ακόμη και να θεοποιήσει τους ασυνήθιστους συμπατριώτες του και τους υπεράνω του ανθρώπινου ανώτερούς του.
(1252.6) 114:3.2 Ο διαμένων γενικός κυβερνήτης δεν έχει ουσιαστική, προσωπική εξουσία στη διοίκηση των υποθέσεων του κόσμου, εκτός ως αντιπρόσωπος των είκοσι τεσσάρων συμβούλων της Τζερουζέμ. Λειτουργεί ως συντονιστής της υπεράνω του ανθρώπινου διοίκησης και είναι ο σεβαστός επικεφαλής και συμπαντικά αναγνωρισμένος ηγέτης των ουράνιων υπάρξεων που λειτουργούν στην Ουράντια. Όλες οι τάξεις των στρατιών των αγγέλων τον θεωρούν ως συντονιστικό διοικητή τους, ενώ οι ενωμένοι μεσοδιάστατοι, από την εποχή της αναχώρησης του 1-2-3, του πρώτου που έγινε ένας από τους είκοσι τέσσερις συμβούλους, πράγματι θεωρούν τους διαδοχικούς γενικούς κυβερνήτες ως τους πλανητικούς τους πατέρες.
(1253.1) 114:3.3 Παρά το ότι ο γενικός κυβερνήτης δεν διαθέτει ουσιαστική και προσωπική εξουσία στον πλανήτη, μεταβιβάζει πολυάριθμα θεσπίσματα και αποφάσεις κάθε μέρα, οι οποίες γίνονται αποδεκτές ως τελεσίδικες από όλες τις εμπλεκόμενες προσωπικότητες. Είναι πολύ περισσότερο ένας πατρικός συμβουλάτορας, παρά τεχνικός κυβερνήτης. Από ορισμένες απόψεις λειτουργεί όπως θα λειτουργούσε ο Πλανητικός Πρίγκιπας, η διοίκησή του, όμως, μοιάζει πολύ περισσότερο με εκείνη των Υλικών Υιών.
(1253.2) 114:3.4 Η κυβέρνηση της Ουράντια εκπροσωπείται στα συμβούλια της Τζερουζέμ σύμφωνα με μία διευθέτηση, κατά την οποία ο κυβερνήτης που επιστρέφει λαμβάνει μέρος ως προσωρινό μέλος του υπουργείου των Πλανητικών Πριγκίπων του Κυριάρχου του Συστήματος. Ανεμένετο, όταν ο Ματσιβέντα ορίσθηκε αντίκλητος Πρίγκιπας, ότι θα ανελάμβανε αμέσως τη θέση του στο συμβούλιο των Πλανητικών Πριγκίπων της Σατάνια, αλλά ως τώρα, δεν έχει κάνει καμία κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση.
(1253.3) 114:3.5 Η υπεράνω της ύλης κυβέρνηση της Ουράντια δεν διατηρεί πολύ στενή οργανική σχέση με τις ανώτερες μονάδες του τοπικού σύμπαντος. Κατά κάποιο τρόπο, ο διαμένων γενικός κυβερνήτης εκπροσωπεί τον Σάλβινγκτον αλλά και την Τζερουζέμ, εφ’ όσον δρα εκ μέρους των είκοσι τεσσάρων συμβούλων, οι οποίοι εκπροσωπούν άμεσα τον Μιχαήλ και τον Γαβριήλ. Και, όντας πολίτης της Τζερουζέμ, ο κυβερνήτης του πλανήτη μπορεί να λειτουργεί ως εκπρόσωπος του Κυβερνήτη του Συστήματος. Οι αρχές του αστερισμού εκπροσωπούνται άμεσα από έναν Υιό Βοροντάντεκ, τον παρατηρητή της Εντέντια.
(1253.4) 114:4.1 Η κυριαρχία της Ουράντια περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από την πρότερη, αυθαίρετη κατάληψη της εξουσίας του πλανήτη από την κυβέρνηση του Νορλάτιαντεκ, αμέσως μετά την πλανητική εξέγερση. Ακόμη διαμένει στην Ουράντια ένας Υιός Βοροντάντεκ, ένας παρατηρητής των Μέγιστων της Εντέντια και, λόγω της απουσίας άμεσης δράσης εκ μέρους του Μιχαήλ, διαχειριστής της πλανητικής κυριαρχίας. Ο τωρινός παρατηρητής των Μέγιστων (και ορισμένες φορέςαντίκλητος) είναι ο εικοστός τρίτος που υπηρετεί με τον τρόπο αυτό στην Ουράντια.
(1253.5) 114:4.2 Υπάρχουν μερικές σειρές πλανητικών προβλημάτων που βρίσκονται ακόμη υπό τον έλεγχο των Μέγιστων της Εντέντια, οι οποίοι ανέλαβαν τη δικαιοδοσία επ’ αυτών την εποχή της εξέγερσης του Εωσφόρου. Η εξουσία στα θέματα αυτά ασκείται από έναν Υιό Βοροντάντεκ, τον παρατηρητή του Νορλάτιαντεκ, ο οποίος διατηρεί πολύ στενές σχέσεις συμβούλου με τους πλανητικούς επόπτες. Οι επίτροποι των φυλών είναι πολύ δραστήριοι στην Ουράντια και οι αρχηγοί των διαφόρων ομάδων τους είναι ανεπίσημα αποσπασμένοι στον διαμένοντα παρατηρητή Βοροντάντεκ, ο οποίος λειτουργεί ως ο διευθύνων σύμβουλός τους.
(1253.6) 114:4.3 Σε μία κρίση, ο ουσιαστικός κυβερνών επικεφαλής της κυβέρνησης, εξαιρουμένων ορισμένων αμιγώς πνευματικών θεμάτων, είναι αυτός ο Υιός Βοροντάντεκ της Εντέντια, ο οποίος τώρα ασκεί καθήκοντα παρατηρητού. (Σ’ αυτά τα αποκλειστικά πνευματικά προβλήματα, καθώς και σε ορισμένα εντελώς προσωπικά θέματα, η ύπατη εξουσία φαίνεται ότι ασκείται από τον επικεφαλής αρχάγγελο, που είναι αποσπασμένος στο τοπικό αρχηγείο της τάξης του, το οποίο πρόσφατα εγκαταστάθηκε στην Ουράντια.)
(1253.7) 114:4.4 Ένας παρατηρητής των Μέγιστων έχει την εξουσία, να αναλάβει, κατά την κρίση του, την πλανητική κυβέρνηση σε εποχές σοβαρών πλανητικών κρίσεων και αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό έχει συμβεί τριάντα τρεις φορές στην ιστορία της Ουράντια. Τις περισσότερες φορές ο παρατηρητής των Μέγιστων λειτουργεί ως αντιπρόσωπος5 [253] των Μέγιστων, ασκώντας αδιαφιλονίκητη εξουσία εφ’ όλων των λειτουργών και διαχειριστών που διαμένουν στον πλανήτη, με μόνη εξαίρεση την τοπική οργάνωση των αρχαγγέλων.
(1253.8) 114:4.5 Οι αντιπροσωπείες των Βοροντάντεκ δεν είναι ασυνήθιστες σε πλανήτες απομονωμένους λόγω εξέγερσης, αφού οι Μέγιστοι μπορούν να παρέμβουν οποιαδήποτε στιγμή στα θέματα των κατοικημένων κόσμων, παρεμβάλλοντας την ανώτερη σοφία των κυβερνητών του αστερισμού στις υποθέσεις των βασιλείων των ανθρώπων.
(1254.1) 114:5.1 Η πραγματική διοίκηση της Ουράντια, είναι, πράγματι, δύσκολο να περιγραφεί. Δεν υπάρχει επίσημη κυβέρνηση σύμφωνα με την οργάνωση του σύμπαντος, όπως είναι ο ξεχωριστός νομοθετικός, εκτελεστικός και δικαστικός τομέας. Οι είκοσι τέσσερις σύμβουλοι είναι οι εγγύτεροι προς τον νομοθετικό τομέα της πλανητικής κυβέρνησης. Ο γενικός κυβερνήτης είναι ένας προσωρινός, συμβουλευτικός, ανώτατος αξιωματούχος, με τη δύναμη του βέτο να παραμένει στον παρατηρητή των Μέγιστων. Και δεν υφίστανται απόλυτες δυνάμεις δικαστικής εξουσίας στον πλανήτη – μόνο οι ειρηνευτικές επιτροπές.
(1254.2) 114:5.2 Η πλειονότητα των προβλημάτων που απασχολούν τα σεραφείμ και τους μεσοδιάστατους επιλύονται, με αμοιβαία συναίνεση, από το γενικό κυβερνήτη. Ωστόσο, εκτός των περιπτώσεων όπου εκφράζονται οι εντολές των είκοσι τεσσάρων συμβούλων, ο γενικός κυβερνήτης μπορεί να κάνει έφεση για όλες οι αποφάσεις του στις ειρηνευτικές επιτροπές, τις τοπικές αρχές που έχουν συσταθεί για την λειτουργία επί του πλανήτη, ή ακόμη και στον ίδιο τον Κυβερνήτη του Συστήματος της Σατάνια.
(1254.3) 114:5.3 Η απουσία του υλικού επιτελείου ενός Πλανητικού Πρίγκιπα και του υλικού καθεστώτος ενός Αδαμικού Υιού και μιας Θυγατέρας, αντισταθμίζονται, εν μέρει, από την ειδική λειτουργία των σεραφείμ και τις ασυνήθιστες υπηρεσίες των μεσοδιάστατων πλασμάτων. Η απουσία του Πλανητικού Πρίγκιπα αντισταθμίζεται αποτελεσματικά από την τριπλή παρουσία των αρχαγγέλων, του παρατηρητή των Μέγιστων και τον γενικό κυβερνήτη.
(1254.4) 114:5.4 Αυτή η, μάλλον χαλαρά οργανωμένη και κάπως προσωπικά λειτουργούσα, πλανητική κυβέρνηση είναι περισσότερο από το αναμενόμενο αποτελεσματική, εξ αιτίας της βοήθειας των αρχαγγέλων και του πάντα διαθέσιμου κυκλώματός των που εξοικονομεί χρόνο και η οποία πολύ συχνά χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις επείγουσας πλανητικής ανάγκης και διαχειριστικών δυσκολιών. Από τεχνικής πλευράς, ο πλανήτης εξακολουθεί να είναι πνευματικά απομονωμένος στα κυκλώματα του Νορλάτιαντεκ, αλλά σε μία επείγουσα ανάγκη, το μειονέκτημα αυτό μπορεί, πλέον, να υπερκερασθεί δια της αξιοποίησης του κυκλώματος των αρχαγγέλων. Η απομόνωση του πλανήτη είναι, φυσικά, ήσσονος σημασίας για τους ανθρώπους, από όταν όλοι κατακλύσθηκαν από το Πνεύμα της Αληθείας, εδώ και δέκα εννέα αιώνες.
(1254.5) 114:5.5 Κάθε μέρα διοίκησης στην Ουράντια αρχίζει με μια συμβουλευτική σύσκεψη, στην οποία παρευρίσκονται ο γενικός κυβερνήτης, ο αρχηγός των επί του πλανήτη αρχαγγέλων, ο παρατηρητής των Μέγιστων, το εποπτεύον υπερναφείμ, ο αρχηγός των Φορέων της Ζωής που διαμένουν στον πλανήτη, καθώς επίσης και προσκεκλημένοι επισκέπτες από τους ανώτερους Υιούς του σύμπαντος, ή ορισμένοι από τους σπουδαστές-επισκέπτες που συμβαίνει να διαμένουν προσωρινά στον πλανήτη.
(1254.6) 114:5.6 Το άμεσο διοικητικό συμβούλιο του γενικού κυβερνήτη συνίσταται σε δώδεκα σεραφείμ, τους εν ενεργεία προϊστάμενους των δώδεκα ομάδων των ειδικών αγγέλων, οι οποίοι λειτουργούν ως οι άμεσοι, υπερανθρώπινοι, διευθυντές της προόδου και της σταθερότητας του πλανήτη.
(1254.7) 114:6.1 Όταν έφθασε στην Ουράντια ο πρώτος γενικός κυβερνήτης, ταυτόχρονα με την διάχυση του Πνεύματος της Αληθείας, συνοδεύτηκε από δώδεκα σώματα ειδικών σεραφείμ, αποφοίτων του Σεράφινγκτον, τα οποία ανέλαβαν αμέσως ορισμένες υπηρεσίες επί του πλανήτη. Οι ανώτεροι αυτοί άγγελοι είναι γνωστοί ως τα κυρίαρχα σεραφείμ της πλανητικής εποπτείας και είναι, εκτός του υπερελέγχου του πλανητικού παρατηρητή των Μέγιστων, υποκείμενα στην άμεση διεύθυνση του διαμένοντος γενικού διευθυντού.
(1255.1) 114:6.2 Οι δώδεκα αυτές ομάδες των αγγέλων, ενώ λειτουργούν υπό τη γενική εποπτεία του διαμένοντος γενικού κυβερνήτη, διευθύνονται άμεσα από το δωδεκαμελές σεραφικό συμβούλιο, τους εν ενεργεία προϊστάμενους κάθε ομάδας. Το συμβούλιο αυτό υπηρετεί, επίσης, ως συμβούλιο εθελοντών του διαμένοντος γενικού κυβερνήτη.
(1255.2) 114:6.3 Ως προϊστάμενος των σεραφείμ επί του πλανήτη, προΐσταμαι του συμβουλίου αυτού των σεραφικών αρχηγών και είμαι εθελοντής υπερναφείμ κύριας τάξης, υπηρετώντας στην Ουράντια ως διάδοχος του πάλαι ποτέ αρχηγού των αγγελικών στρατιών του πλανήτη, ο οποίος περιέπεσε σε σφάλμα την εποχή της αποστασίας του Καλιγκάστια.
(1255.3) 114:6.4 Τα δώδεκα σώματα των κυρίαρχων σεραφείμ της εποπτείας του πλανήτη λειτουργούν στην Ουράντια, ως εξής:
(1255.4) 114:6.5 1. Ως Εποχικοί Άγγελοι. Αυτοί είναι οι άγγελοι της τωρινής εποχής, η απονεμητική ομάδα. Οι ουράνιοι αυτοί λειτουργοί είναι διαπιστευμένοι με την εποπτεία και τη διεύθυνση των υποθέσεων κάθε γενιάς, επειδή είναι φτιαγμένοι για να ταιριάζουν στο μωσαϊκό της εποχής στην οποία βρίσκονται. Το σημερινό σώμα των εποχικών αγγέλων που υπηρετούν στην Ουράντια είναι η τρίτη ομάδα που αναλαμβάνει υπηρεσία στον πλανήτη, κατά την παρούσα απονομή.
(1255.5) 114:6.6 2. Ως Άγγελοι Προόδου. Τα σεραφείμ αυτά είναι διαπιστευμένα με το έργο της εγκαινίασης της εξελικτικής προόδου των διαδοχικών κοινωνικών εποχών. Υποθάλπουν την ανάπτυξη των εγγενών προοδευτικών τάσεων των εξελικτικών πλασμάτων. Μοχθούν αδιάκοπα για να κάνουν τα πράγματα έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Η ομάδα που υπηρετεί τώρα είναι η δεύτερη που ανέλαβε υπηρεσία στον πλανήτη.
(1255.6) 114:6.7 3. Ως Θρησκευτικοί φύλακες. Αυτοί είναι οι «άγγελοι των εκκλησιών», οι ένθερμοι αγωνιστές αυτού το οποίο υπάρχει και υπήρξε. Αγωνίζονται για να διατηρήσουν τα ιδεώδη των πραγμάτων που διασώθηκαν, προς χάριν της ασφαλούς διάδοσης των ηθικών αξιών από τη μία εποχή στην άλλη. Είναι αυτοί που συγκρατούν τους αγγέλους της προόδου, προσπαθώντας πάντα να μεταφέρουν από τη μία γενιά στην άλλη τις άφθαρτες αξίες του παλιού καιρού, ενώ μεταφέρουν τις φόρμες αυτές6 [254] στα καινούργια και, γι’ αυτό, λιγότερο σταθεροποιημένα πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς. Οι άγγελοι αυτοί πράγματι αγωνίζονται για τις πνευματικές φόρμες, ωστόσο δεν είναι αυτοί η πηγή του υπερσχισματισμού και των χωρίς νόημα αντιφατικών διαιρέσεων των δεδηλωμένων πιστών. Το σώμα που λειτουργεί τώρα στην Ουράντια είναι το πέμπτο που υπηρετεί με τον τρόπο αυτό.
(1255.7) 114:6.8 4. Ως Άγγελοι των εθνών. Αυτοί είναι οι «άγγελοι των σαλπίγγων», εκείνοι που διευθύνουν τις πολιτικές προσπάθειες των εθνών της Ουράντια. Η ομάδα που τώρα ασχολείται με τον υπερέλεγχο των διεθνών σχέσεων είναι το τέταρτο σώμα που υπηρετεί στον πλανήτη. Είναι κυρίως δια της λειτουργίας αυτής της σεραφικής υποδιαίρεσης που «οι Μέγιστοι κυβερνούν τα βασίλεια των ανθρώπων.»
(1255.8) 114:6.9 5. Ως Άγγελοι των φυλών. Εκείνοι που εργάζονται για τη διατήρηση των εξελικτικών φυλών του χρόνου, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους περιπλοκές και τις θρησκευτικές τους κατευθύνσεις.7 [255] Στην Ουράντια υπάρχουν κατάλοιπα εννέα ανθρώπινων φυλών, οι οποίες έχουν αναμιχθεί και συνδυαστεί στους λαούς της σημερινής εποχής. Αυτά τα σεραφείμ συνδέονται στενά με τη λειτουργία των επιτρόπων των φυλών και η ομάδα που βρίσκεται τώρα στην Ουράντια είναι η αρχική ομάδα που ανέλαβε υπηρεσία στον πλανήτη, αμέσως μετά την ημέρα της Πεντηκοστής.
(1255.9) 114:6.10 6. Ως Άγγελοι του μέλλοντος. Αυτοί είναι οι άγγελοι των υλοποιημένων οραμάτων, που προβλέπουν μια μελλοντική εποχή και κάνουν σχέδια για την πραγμάτωση των καλύτερων καταστάσεων μιας νέας, προηγμένης απονομής. Είναι οι αρχιτέκτονες των διαδοχικών εποχών. Η ομάδα που βρίσκεται τώρα στον πλανήτη λειτουργεί με τον τρόπο αυτό από την απαρχή της παρούσας απονομής.
(1256.1) 114:6.11 7. Ως Άγγελοι διαφωτισμού. Η Ουράντια δέχεται, πλέον, τη βοήθεια της τρίτης ομάδας των σεραφείμ που είναι αφιερωμένα στην υποστήριξη της πλανητικής εκπαίδευσης. Αυτοί οι άγγελοι ασχολούνται με τη διανοητική και ηθική εκπαίδευση, όπως αυτή αφορά στα άτομα, τις οικογένειες, τις ομάδες, τα σχολεία, τις κοινότητες, τα έθνη και ολόκληρες τις φυλές.
(1256.2) 114:6.12 8. Ως Άγγελοι της υγείας. Αυτοί είναι οι σεραφικοί λειτουργοί, οι επιφορτισμένοι να βοηθούν τις ανθρώπινες εκείνες ενέργειες που είναι αφιερωμένες στην προώθηση της υγείας και την προφύλαξη από τις ασθένειες. Το σημερινό σώμα είναι η έκτη ομάδα που υπηρετεί κατά την παρούσα απονομή.
(1256.3) 114:6.13 9. Ως Άγγελοι της οικογένειας. Η Ουράντια πλέον απολαμβάνει τις υπηρεσίες της πέμπτης ομάδας των αγγελικών λειτουργών, των αφοσιωμένων στη διατήρηση και την πρόοδο της οικογένειας, του βασικού θεσμού του ανθρώπινου πολιτισμού.
(1256.4) 114:6.14 10. Ως Άγγελοι της παραγωγής. Αυτή η σεραφική ομάδα ασχολείται με την υποστήριξη της παραγωγικής ανάπτυξης και τη βελτίωση των οικονομικών συνθηκών μεταξύ των λαών της Ουράντια. Αυτό το σώμα έχει αλλάξει επτά φορές από την εποχή της επιφοίτησης του Μιχαήλ.
(1256.5) 114:6.15 11. Ως Άγγελοι της τέρψης. Πρόκειται για τα σεραφείμ που υποθάλπουν τις αξίες του παιγνιδιού, του χιούμορ και της ανάπαυσης. Προσπαθούν πάντα να ενθαρρύνουν τις ψυχαγωγικές απολαύσεις του ανθρώπου και εξ αυτού να προάγουν την περισσότερο ευεργετική χρήση της ανθρώπινης ανάπαυσης. Το παρόν σώμα είναι το τρίτο της τάξης του που λειτουργεί επί της Ουράντια.
(1256.6) 114:6.16 12. Ως Άγγελοι της υπεράνω του ανθρώπινου λειτουργίας. Αυτοί είναι οι άγγελοι των αγγέλων, τα σεραφείμ εκείνα που είναι επιφορτισμένα με τη λειτουργία όλων των άλλων υπεράνω του ανθρώπινου υπάρξεων επί του πλανήτη, προσωρινών, ή μόνιμων. Το σώμα αυτό υπηρετεί από την απαρχή της παρούσας απονομής.
(1256.7) 114:6.17 Όταν αυτές οι ομάδες των κυρίαρχων σεραφείμ διαφωνούν πάνω σε θέματα πλανητικής πολιτικής, ή διαδικασιών, οι διαφορές τους συνήθως επιλύονται από τον γενικό κυβερνήτη, οι αποφάσεις, όμως, του οποίου είναι υποκείμενες σε έφεση, σύμφωνα με τη φύση και τη βαρύτητα των θεμάτων για τα οποία υπάρχει η διαφωνία.
(1256.8) 114:6.18 Ουδεμία από τις αγγελικές αυτές ομάδες ασκεί άμεσο, ή αυθαίρετο έλεγχο στο χώρο που της έχει ανατεθεί. Δεν μπορούν να ελέγξουν πλήρως τα θέματα των αντίστοιχων τομέων της δραστηριότητάς των, αλλά μπορούν και σαφώς χειρίζονται τις πλανητικές συνθήκες και τις συνδεδεμένες μ’ αυτές περιστάσεις ώστε να επηρεάσουν ευνοϊκά τις σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητας, στις οποίες είναι αποσπασμένοι. Τα κυρίαρχα σεραφείμ πλανητικής εποπτείας χρησιμοποιούν πολλές επενέργειες για την εκτέλεση της αποστολής τους.
(1256.9) 114:6.19 Λειτουργούν ως ιδεατοί εκκαθαριστές, ως διανοητικοί εστιαστές και ως προωθητές σχεδίων. Ενώ είναι ανίκανοι να εμβάλουν καινούργιες και ανώτερες ιδέες στον ανθρώπινο νου, συχνά εργάζονται για να επιτείνουν ένα ανώτερο ιδανικό, που έχει ήδη εμφανισθεί σε μια ανθρώπινη διάνοια.
(1256.10) 114:6.20 Πέραν, όμως, των πολλών αυτών μέσων θετικής δράσης, τα κυρίαρχα σεραφείμ εξασφαλίζουν την πλανητική πρόοδο έναντι ζωτικών κινδύνων δια της κινητοποίησης, εκπαίδευσης και συντήρησης του εφεδρικού σώματος του πεπρωμένου. Η κύρια λειτουργία αυτών των συντηρητών είναι η εξασφάλιση έναντι του κινδύνου κατάρρευσης της εξελικτικής προόδου. Είναι η μέριμνα που έχουν λάβει οι ουράνιες δυνάμεις έναντι των εκπλήξεων. Είναι η εγγύηση έναντι της καταστροφής.
(1257.1) 114:7.1 Το εφεδρικό σώμα του πεπρωμένου αποτελείται από ζώντες άνδρες και γυναίκες οι οποίοι έγιναν δεκτοί στην ειδική υπηρεσία της υπεράνω του ανθρώπινου διοίκησης των θεμάτων του κόσμου. Το σώμα αυτό φτιάχτηκε από άνδρες και γυναίκες κάθε γενεάς, που επελέγησαν από τους πνευματικούς διευθυντές του χώρου, για να βοηθήσουν στη διεξαγωγή της λειτουργίας του ελέους και της σοφίας επί των παιδιών του χρόνου στους εξελικτικούς κόσμους. Αποτελεί γενική πρακτική στη διεύθυνση των υποθέσεων των σχεδίων ανέλιξης να αρχίζει η συνδυασμένη αυτή αξιοποίηση των θνητών, αυτόβουλων πλασμάτων, αμέσως μόλις γίνουν ικανά και αξιόπιστα να αναλάβουν τέτοιες ευθύνες. Έτσι, λοιπόν, μόλις οι άνδρες και οι γυναίκες εμφανισθούν στο προσκήνιο της εγκόσμιας δράσης, έχοντας ικανοποιητικές διανοητικές ικανότητες, επαρκές ηθικό επίπεδο και την απαραίτητη πνευματικότητα, προσαρτώνται γρήγορα στις κατάλληλες ουράνιες ομάδες των πλανητικών προσωπικοτήτων ως ανθρώπινοι σύνδεσμοι, ως θνητοί βοηθοί.
(1257.2) 114:7.2 Όταν οι ανθρώπινες υπάρξεις επιλεγούν ως προστάτες του πεπρωμένου του πλανήτη, όταν αποκτήσουν ζωτική σπουδαιότητα για τα σχέδια που εκτελούνται από τους διοικητές του κόσμου, εκείνη τη στιγμή, ο προϊστάμενος των σεραφείμ επιβεβαιώνει την προσωρινή τους απόσπαση στο σεραφικό σώμα και ορίζει ατομικούς φρουρούς του πεπρωμένου για να υπηρετήσουν με τους θνητούς αυτούς εφέδρους. Όλοι οι έφεδροι διαθέτουν ενσυνείδητους Προσαρμοστές και οι περισσότεροι από αυτούς λειτουργούν στους ανώτερους κοσμικούς κύκλους του διανοητικού επιτεύγματος και της πνευματικής κατάκτησης.
(1257.3) 114:7.3 Οι θνητοί του χώρου επιλέγονται για να υπηρετήσουν στο εφεδρικό σώμα του πεπρωμένου στους κατοικημένους κόσμους εξ αιτίας της:
(1257.4) 114:7.4 1. Ιδιαίτερης ικανότητάς τους να εκπαιδεύονται μυστικά για πάρα πολλές ενδεχόμενες επείγουσες περιστάσεις, στη διεύθυνση των διαφόρων δραστηριοτήτων των θεμάτων του κόσμου.
(1257.5) 114:7.5 2. Ολόψυχης αφοσίωσής τους σε κάποιο ιδιαίτερο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, πνευματικό, ή άλλο σκοπό, μαζί με την προθυμία τους να υπηρετήσουν χωρίς ανθρώπινη αναγνώριση και ανταμοιβές.
(1257.6) 114:7.6 3. Του ότι διαθέτουν έναν Προσαρμοστή της Σκέψης ασυνήθιστων ικανοτήτων και ενδεχόμενης προ-Ουραντιανής εμπειρίας στην αντιμετώπιση πλανητικών δυσκολιών και στους αγώνες με τις επικείμενες επείγουσες ανάγκες του κόσμου.
(1257.7) 114:7.7 Κάθε τομέας ουράνιας υπηρεσίας επί του πλανήτη δικαιούται να έχει ένα συνδετικό σώμα από αυτούς τους θνητούς στο επίπεδο του πεπρωμένου. Ένας μέσος κατοικημένος κόσμος απασχολεί εβδομήντα ξεχωριστά σώματα του πεπρωμένου, τα οποία συνδέονται στενά με την παρούσα διεύθυνση των υποθέσεων του κόσμου από τα υπερναφείμ. Στην Ουράντια βρίσκονται δώδεκα εφεδρικά σώματα του πεπρωμένου, ένα για κάθε μία από τις πλανητικές ομάδες της σεραφικής εποπτείας.
(1257.8) 114:7.8 Οι δώδεκα ομάδες της των εφέδρων του πεπρωμένου της Ουράντια αποτελούνται από θνητούς κατοίκους της σφαίρας, οι οποίοι εκπαιδεύθηκαν για πάρα πολλές κρίσιμες θέσεις στη γη και βρίσκονται σε ετοιμότητα για να δράσουν σε ενδεχόμενες πλανητικές ανάγκες. Το συνδυασμένο αυτό σώμα, τώρα, αποτελείται από 962 άτομα. Το μικρότερο σώμα αριθμεί 41 άτομα και το μεγαλύτερο 172. Με εξαίρεση λιγότερες από είκοσι προσωπικότητες επικοινωνίας, τα μέλη της μοναδικής αυτής ομάδας ουδεμία επίγνωση έχουν περί της προετοιμασίας τους για ενδεχόμενη λειτουργία σε ορισμένες πλανητικές κρίσεις. Οι θνητοί αυτοί έφεδροι επιλέγονται από το σώμα στο οποίο αντίστοιχα προσαρτώνται και με τον ίδιο τρόπο εξασκούνται και εκπαιδεύονται στη βαθιά διάνοια μέσω της συνδυασμένης τεχνικής του Προσαρμοστή της Σκέψης και της λειτουργίας των σεραφικών φρουρών. Πολλές φορές, πολυάριθμες άλλες ουράνιες προσωπικότητες συμμετέχουν σ’ αυτή την ασύνειδη εκπαίδευση και σ’ όλη αυτή την ειδική προετοιμασία, οι μεσοδιάστατοι προσφέρουν ανεκτίμητες και απολύτως απαραίτητες υπηρεσίες.
(1258.1) 114:7.9 Σε πολλούς κόσμους τα καλύτερα προσαρμοσμένα μεσοδιάστατα πλάσματα είναι σε θέση να φθάσουν σε διάφορους βαθμούς επαφής με τους Προσαρμοστές της Σκέψης ορισμένων, ευνοϊκά διαμορφωμένων8 [256] θνητών, δια της επιδέξιας διείσδυσης στις διάνοιες όπου ενοικούν οι τελευταίοι. (Και ήταν δι’ ενός τέτοιου, ευτυχούς συνδυασμού κοσμικών διευθετήσεων που οι αποκαλύψεις αυτές υλοποιήθηκαν στην Αγγλική γλώσσα στην Ουράντια.) Τέτοιοι, δυνητικής επαφής, θνητοί από τους εξελικτικούς κόσμους επιστρατεύονται στα πολυάριθμα εφεδρικά σώματα και είναι, ως ένα βαθμό, μέσω των μικρών αυτών ομάδων των φιλοπρόοδων προσωπικοτήτων, που ο πνευματικός πολιτισμός προωθείται και οι Μέγιστοι μπορούν να κυβερνήσουν στα βασίλεια των ανθρώπων. Οι άνδρες και οι γυναίκες των εφεδρικών σωμάτων του πεπρωμένου έχουν, με τον τρόπο αυτό, διαφόρων βαθμών επικοινωνία με τους Προσαρμοστές τους, μέσω της παρεμβαίνουσας λειτουργίας των μεσοδιάστατων πλασμάτων. Ωστόσο, οι ίδιοι αυτοί θνητοί είναι ελάχιστα γνωστοί στους συνανθρώπους τους, εκτός των σπάνιων εκείνων κοινωνικών επειγουσών καταστάσεων και πνευματικών αναγκών, όπου οι εφεδρικές αυτές προσωπικότητες λειτουργούν για την αποτροπή της κατάρρευσης του εξελικτικού πολιτισμού, ή της σβέσης του φωτός της ζώσας αλήθειας. Στην Ουράντια, οι έφεδροι αυτοί του πεπρωμένου σπάνια περιγράφηκαν με ζωντανά χρώματα9 [256] στις σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας.
(1258.2) 114:7.10 Οι έφεδροι ασυνείδητα δρουν ως διατηρητές των βασικών πλανητικών πληροφοριών. Πολλές φορές, με το θάνατο ενός εφέδρου, γίνεται μεταφορά ορισμένων κρίσιμων δεδομένων από το νου του θνήσκοντος εφέδρου σ’ έναν νεότερο διάδοχο, δια του συνδέσμου των δύο Προσαρμοστών της Σκέψης. Οι Προσαρμοστές αναμφίβολα λειτουργούν κατά πολλούς άλλους τρόπους, άγνωστους σ’ εμάς, σε σχέση προς τα εφεδρικά αυτά σώματα.
(1258.3) 114:7.11 Στην Ουράντια, το εφεδρικό σώμα του πεπρωμένου, παρά το ότι δεν έχει μόνιμο επικεφαλής, διαθέτει μόνιμα συμβούλια, τα οποία συνιστούν την διοικητική του οργάνωση. Αυτά περιλαμβάνουν το δικαστικό συμβούλιο, το ιστορικό συμβούλιο, το συμβούλιο επί της πολιτικής κυριαρχίας, καθώς και πολλά άλλα. Από καιρό σε καιρό, ανάλογα με την οργάνωση του σώματος, οι κατ’ όνομα (θνητοί) επικεφαλής ολόκληρου του εφεδρικού σώματος, έχουν επιφορτισθεί, από τα μόνιμα αυτά συμβούλια, με συγκεκριμένες λειτουργίες. Η διάρκεια της θητείας αυτών των αρχηγών των εφέδρων είναι συνήθως θέμα λίγων ωρών, περιοριζόμενη ως την επίτευξη του συγκεκριμένου έργου.
(1258.4) 114:7.12 Το εφεδρικό σώμα της Ουράντια είχε τα περισσότερα μέλη την εποχή των Αδαμιτών και των Ανδιτών, με σταθερή μείωση από την εποχή της διάλυσης του ιώδους αίματος φθάνοντας στο χαμηλότερο σημείο του την εποχή, περίπου, της Πεντηκοστής, εποχή από την οποία τα μέλη του εφεδρικού σώματος αυξάνονται σταθερά.
(1258.5) 114:7.13 (Το κοσμικό εφεδρικό σώμα των πολιτών που έχουν επίγνωση του σύμπαντος στην Ουράντια αριθμεί, τώρα, περισσότερους από χίλιους θνητούς, η ενόραση των οποίων πάνω στην κοσμική ιθαγένεια υπερβαίνει κατά πολύ τη σφαίρα της γήινης κατοικίας τους, αλλά μου απαγορεύεται να αποκαλύψω την πραγματική φύση της λειτουργίας της μοναδικής αυτής ομάδας των ζωντανών ανθρώπινων υπάρξεων.)
(1258.6) 114:7.14 Οι θνητοί της Ουράντια δεν πρέπει να αφήνουν τη σχετική, από ορισμένα κυκλώματα του τοπικού σύμπαντος, πνευματική απομόνωση του κόσμου τους να τους δημιουργεί αίσθημα κοσμικής εγκατάλειψης, ή πλανητικής ορφάνιας. Λειτουργεί στον πλανήτη μια απόλυτα σαφής και δραστική, υπεράνω του ανθρώπινου, εποπτεία επί των πλανητικών θεμάτων και του πεπρωμένου των ανθρώπων.
(1258.7) 114:7.15 Είναι, όμως, αλήθεια, ότι μπορείτε να έχετε, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο μια πενιχρή άποψη της ιδανικής πλανητικής διακυβέρνησης. Από την πρώιμη εποχή του Πλανητικού Πρίγκιπα, η Ουράντια υπέφερε λόγω της διακοπής του θείου σχεδίου της ανάπτυξης του κόσμου και της εξέλιξης των φυλών. Οι ευπειθείς κατοικημένοι κόσμοι της Σατάνια δεν κυβερνώνται όπως η Ουράντια. Παρά ταύτα, συγκρινόμενες με άλλους απομονωμένους κόσμους, οι κυβερνήσεις του πλανήτη σας δεν υπήρξαν τόσο κακές. Μόνον για ένα-δύο κόσμους μπορούμε να πούμε ότι είναι χειρότεροι και λίγοι ίσως είναι λίγο καλύτεροι, αλλά η πλειονότητα βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με εσάς.
(1259.1) 114:7.16 Ουδείς στο τοπικό σύμπαν φαίνεται να γνωρίζει πότε θα τερματισθεί η ασταθής κατάσταση της πλανητικής διακυβέρνησης. Οι Μελχισεδέκ του Νέβαδον είναι της άποψης ότι ελάχιστες αλλαγές πρόκειται να γίνουν στην πλανητική διακυβέρνηση και διοίκηση, ως τη δεύτερη προσωπική έλευση του Μιχαήλ στην Ουράντια. Αναμφίβολα, αυτή τη στιγμή, αν όχι νωρίτερα, θα λάβουν χώρα σαρωτικές αλλαγές στην πλανητική διακυβέρνηση. Όσον, όμως, αφορά στη φύση τέτοιων τροποποιήσεων στη διακυβέρνηση του κόσμου, ουδείς φαίνεται να μπορεί έστω να εικάσει. Δεν υπάρχει προηγούμενο για ένα τέτοιο επεισόδιο σ’ ολόκληρη την ιστορία των κατοικημένων κόσμων του σύμπαντος του Νέβαδον. Ανάμεσα στα πολλά θέματα που είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς σε σχέση με τη μελλοντική διακυβέρνηση της Ουράντια, σημαντική είναι η θέση, επί του πλανήτη, του κυκλώματος, αλλά και του τοπικού αρχηγείου των αρχαγγέλων.
(1259.2) 114:7.17 Ο απομονωμένος σας κόσμος δεν ξεχάσθηκε από τα συμβούλια του σύμπαντος. Η Ουράντια δεν είναι ορφανή στον κόσμο, στιγματισμένη από την αμαρτία και αποκλεισμένη από τη θεία φροντίδα, λόγω της εξέγερσης. Από την Ουβέρσα ως τον Σάλβινγκτον και ως την Τζερουζέμ, ακόμη και στη Χαβόνα και τον Παράδεισο, όλοι γνωρίζουν ότι είμαστε εδώ. Και σεις οι θνητοί, που κατοικείτε, τώρα, στην Ουράντια, έχετε την ίδια τρυφερή στοργή και την πιστή φροντίδα, που θα είχατε αν η σφαίρα δεν είχε ποτέ προδοθεί από έναν δόλιο Πλανητικό Πρίγκιπα, κι’ ακόμα περισσότερη. Είναι αιώνια αλήθεια, ότι, «ο ίδιος ο Πατέρας σας αγαπά.»
(1259.3) 114:7.18 [Παρουσιάσθηκε από τον Προϊστάμενο των Σεραφείμ που σταθμεύουν στην Ουράντια.]
(1260.1) 115:0.1 Έναντι του Θεού τού Πατέρα, η υϊκή σχέση είναι η σημαντική σχέση. Έναντι του Θεού του Υπέρτατου, η επίτευξη είναι η προϋπόθεση για την κατάσταση ενός ατόμου – το άτομο πρέπει να κάνει κάτι, αλλά και να γίνει κάτι.
(1260.2) 115:1.1 Μονομερείς, ατελείς και εξελισσόμενες, οι διάνοιες θα ήσαν αδύναμες στο κυρίαρχο σύμπαν, θα ήσαν ανίκανες να σχηματίσουν το αρχικό, λογικό πρότυπο σκέψης, αν δεν υπήρχε η εγγενής ικανότητα κάθε διάνοιας, ανώτερης, ή κατώτερης, να σχηματίζει ένα συμπαντικό πλαίσιο μέσα στο οποίο να λειτουργεί. Αν ο νους δεν μπορεί να εμβαθύνει σε συμπεράσματα, αν δεν μπορεί να εισχωρήσει στις πραγματικές αιτίες,1 [257] τότε ένας τέτοιος νους, πάντα υποθέτει τα συμπεράσματα και εφευρίσκει αιτίες, οι οποίες μπορεί να έχουν ένα τρόπο λογικής σκέψης μέσα στο πλαίσιο αυτών των διανοητικά δημιουργημένων υποθέσεων. Και ενώ τα συμπαντικά αυτά πλαίσια για την σκέψη των πλασμάτων είναι απαραίτητα για τις λογικές, διανοητικές λειτουργίες, είναι, χωρίς εξαίρεση, λανθασμένα σ’ ένα μεγαλύτερο, ή μικρότερο βαθμό.
(1260.3) 115:1.2 Τα διανοητικά πλαίσια του σύμπαντος είναι μόνο σχετικώς πραγματικά. Είναι οι εξυπηρετικές σκαλωσιές, που πρέπει, τελικά, να παραμερίσουν μπροστά στην επέκταση της διευρυνόμενης κοσμικής αντίληψης. Η κατανόηση της αλήθειας, της ομορφιάς, της καλοσύνης, της ηθικής, της δεοντολογίας, του καθήκοντος, της αγάπης, του θείου, της προέλευσης, της ύπαρξης, του προορισμού, του πεπρωμένου, του χρόνου, του διαστήματος, ακόμη και της Θεότητας, είναι μόνο σχετικά αληθής. Ο Θεός είναι πολύ, πάρα πολύ περισσότερο από Πατέρας, αλλά η πατρική ιδιότητα είναι η ανώτερη αντίληψη που μπορεί να έχει ο άνθρωπος σχετικά με τον Θεό. Παρά ταύτα, η παρουσίαση της σχέσης Δημιουργού-δημιουργήματος ως σχέση πατέρα-υιού, προσαυξάνεται από την υπεράνω του ανθρώπινου, εκείνη αντίληψη της Θεότητας, η οποία θα κατακτηθεί στον Όρβοντον, τη Χαβόνα και τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος πρέπει να σκέπτεται σ’ ένα θνητό, συμπαντικό πλαίσιο, τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να οραματισθεί ένα άλλο, ανώτερο πλαίσιο, μέσα στο οποίο μπορεί να δημιουργηθεί η σκέψη.
(1260.4) 115:1.3 Για να διευκολυνθεί η ανθρώπινη κατανόηση του σύμπαντος των συμπάντων, τα διαφορετικά επίπεδα της κοσμικής πραγματικότητας ορίσθηκαν ως πεπερασμένο, απολυτοειδές και απόλυτο. Από αυτά, μόνο το απόλυτο είναι απεριόριστα αιώνιο, αληθινά υπαρκτό. Το απολυτοειδές και το πεπερασμένο είναι παράγωγα, τροποποιήσεις, περιορισμοί και υποτονισμοί της αυθεντικής και πρωταρχικής, απόλυτης πραγματικότητας του απείρου.
(1260.5) 115:1.4 Οι χώροι του πεπερασμένου υφίστανται λόγω του αιώνιου σκοπού του Θεού. Τα πεπερασμένα πλάσματα, ανώτερα και κατώτερα, μπορεί να προτείνουν θεωρίες και να πράττουν σύμφωνα με τις αναγκαιότητες του πεπερασμένου στην κοσμική οικονομία, αλλά σε τελική ανάλυση υπάρχουν επειδή έτσι θέλει ο Θεός. Το σύμπαν δεν μπορεί να ερμηνευθεί, ούτε μπορεί ένα πεπερασμένο πλάσμα να προτείνει μια λογική αιτία για την ίδια του την ύπαρξη ως άτομο, χωρίς να επικαλεσθεί τα πρότερα έργα και την προϋπάρχουσα βούληση των προγονικών υπάρξεων, Δημιουργών, ή γεννητόρων.
(1261.1) 115:2.1 Από την πλευρά της ύπαρξης, τίποτα καινούργιο δεν μπορεί να συμβεί σ’ όλους τους γαλαξίες, αφού η ολοκλήρωση του απείρου, εγγενής στο ΕΙΜΑΙ, είναι πάντα παρούσα στα επτά Απόλυτα, είναι λειτουργικά συνδεδεμένη στις τριαδικότητες2 [258] και δι’ εκπομπής συνδεδεμένη με τις τριοδικότητες.3 [258] Το γεγονός, ωστόσο, ότι το άπειρο είναι με τον τρόπο αυτό υπαρξιακά παρόν σ’ αυτές τις απόλυτες σχέσεις, με κανένα τρόπο δεν κάνει αδύνατη τη συνειδητοποίηση νέων κοσμικών εμπειριών. Από την πλευρά ενός πεπερασμένου πλάσματος, το άπειρο εμπεριέχει μεγάλο μέρος των εν δυνάμει πραγμάτων, μεγάλο μέρος εκείνων που ανήκουν στις μελλοντικές πιθανότητες, μάλλον, παρά στις τωρινές πραγματικότητες.
(1261.2) 115:2.2 Η αξία αποτελεί ένα μοναδικό στοιχείο στη συμπαντική πραγματικότητα. Δεν κατανοούμε πώς η αξία οτιδήποτε απείρου και θείου θα μπορούσε να αυξηθεί. Ανακαλύπτουμε, όμως, ότι οι έννοιες μπορούν να τροποποιηθούν, αν όχι να αυξηθούν, έστω, στις σχέσεις της άπειρης Θεότητας. Για τα εμπειρικά σύμπαντα, ακόμη και οι άπειρες αξίες αυξάνονται, ως πραγματικότητες, δια της διευρυμένης αντίληψης των εννοιών της πραγματικότητας.
(1261.3) 115:2.3 Ολόκληρο το σχέδιο της συμπαντικής δημιουργίας και εξέλιξης σε όλα τα εμπειρικά επίπεδα αποτελεί, προφανώς, θέμα της μετατροπής των δυνατοτήτων σε πραγματικότητες. Και η μεταστοιχείωση αυτή έχει να κάνει εξ ίσου με τους χώρους του διαστημικού δυναμικού, του διανοητικού δυναμικού και του πνευματικού δυναμικού.
(1261.4) 115:2.4 Η προφανής μέθοδος δια της οποίας οι δυνατότητες του σύμπαντος αποκτούν πραγματική υπόσταση, ποικίλει από επίπεδο σε επίπεδο, όντας εμπειρική εξέλιξη στο πεπερασμένο και υπαρξιακή εξέλιξη στο απολυτοειδές. Το υπαρξιακό άπειρο είναι, πράγματι, απεριόριστο, στο ότι εμπεριέχει τα πάντα και η ίδια αυτή η περιεκτικότητα των πάντων πρέπει, κατ’ ανάγκην, να περιλαμβάνει ακόμη και τη δυνατότητα της εξελικτικής πεπερασμένης εμπειρίας. Και η πιθανότητα για μια τέτοια εμπειρική ανάπτυξη γίνεται συμπαντική πραγματικότητα δια των τριαδικών σχέσεων οι οποίες προσκρούουν επί, και εντός, του Υπέρτατου.
(1261.5) 115:3.1 Η απόλυτη δημιουργία είναι εννοιολογικά χωρίς όριο. Το να ορίσουμε την έκταση και τη φύση αυτής της αρχικής πραγματικότητας, είναι το να θέσουμε περιορισμούς στο άπειρο και να υποτονίσουμε την αμιγή έννοια της αιωνιότητας. Η έννοια του άπειρου-αιώνιου, του αιώνιου-άπειρου, είναι απεριόριστη σε έκταση και απόλυτη στην ουσία. Δεν υπάρχει γλώσσα στο παρελθόν, το παρόν, ή το μέλλον της Ουράντια επαρκής για να εκφράσει την πραγματικότητα του απείρου, ή το άπειρο της πραγματικότητας. Ο άνθρωπος, ένα πεπερασμένο πλάσμα σ’ έναν άπειρο κόσμο, πρέπει να ικανοποιηθεί με παραμορφωμένες αντανακλάσεις και υποτονισμένη αντίληψη αυτής της απεριόριστης, άπειρης, μηδέποτε αρχόμενης και μηδέποτε λήγουσας ύπαρξης, η κατανόηση της οποίας είναι, πράγματι, μακράν των ικανοτήτων του.
(1261.6) 115:3.2 Η διάνοια δεν μπορεί ποτέ να ελπίσει ότι θα κατανοήσει την ιδέα ενός Απόλυτου, χωρίς να επιχειρήσει, πρώτα, να διασπάσει την ενότητα μιας τέτοιας πραγματικότητας. Η διάνοια ενοποιεί όλες τις αποκλίσεις, αλλά ελλείψει αυτών των ιδίων των αποκλίσεων, η διάνοια δεν βρίσκει μία βάση πάνω στην οποία να προσπαθήσει να διατυπώσει κατανοητές απόψεις.
(1261.7) 115:3.3 Η πρωταρχική στασιμότητα του απείρου απαιτεί καταμερισμό, προτού ο άνθρωπος επιχειρήσει να την κατανοήσει. Υπάρχει μια ενότητα στο άπειρο, η οποία εκφράσθηκε στα φύλλα αυτά ως το ΕΙΜΑΙ – το πρώτιστο αξίωμα της διάνοιας των πλασμάτων. Ποτέ, όμως, ένα πλάσμα δεν μπορεί να κατανοήσει πώς συμβαίνει αυτή η ενότητα να γίνεται δυαδικότητα, τριαδικότητα και απόκλιση, ενώ συνεχίζει να παραμένει μια απόλυτη ενότητα. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο πρόβλημα, όταν παύει να θεωρεί τη αδιαίρετη Θεότητα της Τριάδας παράλληλα με την πλουραλιστική προσωποποίηση του Θεού.
(1262.1) 115:3.4 Είναι μόνο η απόσταση του ανθρώπου από το άπειρο που κάνει την έννοια αυτή να εκφράζεται με μια λέξη. Ενώ το άπειρο είναι από τη μία πλευρά ΕΝΟΤΗΤΑ, από την άλλη είναι ΑΠΟΚΛΙΣΗ, χωρίς τέλος, ή όριο. Το άπειρο, όπως αντιμετωπίζεται από τις πεπερασμένες διάνοιες, είναι το μέγιστο παράδοξο της φιλοσοφίας των πλασμάτων και της πεπερασμένης μεταφυσικής. Παρά το ότι η πνευματική φύση του ανθρώπου φθάνει ως την εμπειρία της λατρείας του Πατέρα, ο οποίος είναι άπειρος, η ικανότητα του ανθρώπου για διανοητική αντίληψη εξαντλείται από τη μέγιστη έννοια του Υπέρτατου Όντος. Πέραν του Υπέρτατου, οι έννοιες γίνονται, όλο και περισσότερο, ονόματα. Όλο και λιγότερο αποτελούν πραγματικό προσδιορισμό της πραγματικότητας. Όλο και περισσότερο γίνονται η έκφραση4 [259] της πεπερασμένης κατανόησης των πλασμάτων έναντι του υπερ-πεπερασμένου.
(1262.2) 115:3.5 Μία βασική αντίληψη του απόλυτου επιπέδου συνεπάγεται το αξίωμα των τριών φάσεων:
(1262.3) 115:3.6 1. Της Αρχικής. Της απεριόριστης έννοιας της Πρώτης γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, της πρωταρχικής εκείνης εκδήλωσης του ΕΙΜΑΙ, από την οποία προέρχεται το σύνολο της πραγματικότητας.
(1262.4) 115:3.7 2. Της ουσιαστικής. Της ένωσης των τριών Απολύτων της πραγματικότητας, της Δεύτερης, Τρίτης Και Παραδείσιας γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου. Η τριοδικότητα αυτή των Αιώνιων Υιών, του Απείρου Πνεύματος και του Νησιού του Παραδείσου συνιστούν την ουσιαστική αποκάλυψη της αυθεντικότητας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.
(1262.5) 115:3.8 3. Της δυνητικής. Της ένωσης των τριών Απολύτων της δυνατότητας, του Θείου, του Απεριόριστου και του Συμπαντικού Απόλυτου. Αυτή η τριοδικότητα του υπαρξιακού δυναμικού συνιστά την δυνητική αποκάλυψη της αυθεντικότητας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.
(1262.6) 115:3.9 Ο συσχετισμός αυτός του Αρχικού, του Ουσιαστικού και του Δυνητικού δημιουργεί τις τάσεις εντός του απείρου, οι οποίες καταλήγουν στη δυνατότητα κάθε εξέλιξης στο σύμπαν. Και η εξέλιξη είναι η φύση του Επτάπτυχου, του Υπέρτατου και του Ύπατου.
(1262.7) 115:3.10 Στη σχέση του Θείου, του Συμπαντικού και Απεριόριστου Απόλυτου, η δυνητικότητα είναι απόλυτη, ενώ η πραγματικότητα δημιουργείται. Στη σχέση της Δεύτερης, της Τρίτης και της Παραδείσιας Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, η πραγματικότητα είναι απόλυτη, ενώ η δυνητικότητα δημιουργείται. Όσον αφορά στην αυθεντικότητα της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, δεν μπορούμε να πούμε ότι η πραγματικότητα, ή, η δυνητικότητα υφίστανται, ή αναδύονται – ο Πατέρας υπάρχει.
(1262.8) 115:3.11 Από την άποψη του χρόνου, το Πραγματικό είναι εκείνο που υπήρχε και που υπάρχει. Το Δυνητικό είναι εκείνο που γίνεται και θα υπάρξει. Το Αυθεντικό είναι εκείνο το οποίο υφίσταται. Από την άποψη της αιωνιότητας, οι διαφορές μεταξύ του Αυθεντικού, του Πραγματικού και του Δυνητικού δεν είναι τόσον εμφανείς. Οι τριαδικές αυτές ποιότητες δεν είναι τόσο ευδιάκριτες στα επίπεδα Παραδείσου-αιωνιότητας. Η αιωνιότητα είναι τα πάντα – μόνο που δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί απόλυτα στο χρόνο και το διάστημα.
(1262.9) 115:3.12 Από την άποψη των πλασμάτων, η πραγματικότητα είναι η ουσία, η δυνητικότητα αποτελεί δυνατότητα. Η πραγματικότητα υπάρχει στο κέντρο και από εκεί προεκτείνεται ως την άπειρη περιφέρεια. Η δυνητικότητα έρχεται προς τα μέσα, από την άπειρη περιφέρεια και συγκλίνει στο κέντρο των πάντων. Η αυθεντικότητα είναι εκείνο το οποίο, αρχικά, προκαλεί και έπειτα εξισορροπεί τις διπλές κινήσεις του κύκλου της μεταμόρφωσης της πραγματικότητας από το δυνητικό στο πραγματικό και που δυνητικοποιεί τις υπάρχουσες πραγματικότητες.
(1262.10) 115:3.13 Τα τρία Απόλυτα του δυνητικού λειτουργούν στο αμιγώς αιώνιο επίπεδο της δημιουργίας και γι’ αυτό δεν δρουν ποτέ σε επίπεδα όπως το υπο-απόλυτο. Στα κατερχόμενα επίπεδα της πραγματικότητας, η τριοδικότητα του δυνητικού εκδηλώνεται με το Ύπατο, καθώς επίσης και επί του Υπέρτατου. Το δυνητικό μπορεί να αποτύχει στην χρονική ενεργοποίηση, όσον αφορά σε μέρος ενός υπο-απόλυτου επίπεδου, αλλά ποτέ στο σύνολο. Το θέλημα του Θεού τελικά επικρατεί, όχι πάντα σε σχέση με τα άτομα, αλλά πάντα σε σχέση με το σύνολο.
(1263.1) 115:3.14 Είναι εξ αιτίας της τριοδικότητας της πραγματικότητας που ό,τι υπάρχει στη δημιουργία έχει το κέντρο του. Είτε πρόκειται για πνεύμα, διάνοια, ή ενέργεια, όλα έχουν το κέντρο στους σ’ αυτή τη σχέση με τον Υιό, το Πνεύμα και τον Παράδεισο. Η προσωπικότητα του Υιού-πνεύματος είναι το κύριο πρότυπο για όλες τις προσωπικότητες, σ’ ολόκληρη την έκταση, όλων των συμπάντων. Η υπόσταση του Νησιού του Παραδείσου είναι το κύριο πρότυπο, του οποίου η Χαβόνα αποτελεί το τέλειο, ενώ τα υπερσύμπαντα είναι τελειοποιούμενες αποκαλύψεις. Ο Συνδεδεμένος Δρων είναι σε μία και μοναδική στιγμή η διανοητική ενεργοποίηση της κοσμικής ενέργειας, η αντίληψη του πνευματικού σκοπού, αλλά και η ενοποίηση των μαθηματικών αιτίων και αιτιατών των υλικών επιπέδων, μαζί με τους βουλητικούς σκοπούς και τα κίνητρα του πνευματικού επιπέδου. Εντός του, και προς το πεπερασμένο σύμπαν, ο Υιός, το Πνεύμα και ο Παράδεισος λειτουργούν εντός, και επί του Ύπατου, καθώς αυτός διέπεται από, και περιορίζεται στο Υπέρτατο.
(1263.2) 115:3.15 Η πραγματικότητα (του Θείου) είναι αυτό που αναζητά ο άνθρωπος στην προς τον Παράδεισο ανέλιξή του. Το δυνητικό (της ανθρώπινης θείας ουσίας) είναι αυτό που ο άνθρωπος εξελίσσει στην αναζήτηση αυτή. Το Αυθεντικό είναι αυτό που καθιστά δυνατή τη συνύπαρξη και ενοποίηση του ανθρώπου του πραγματικού, του ανθρώπου του δυνητικού και του ανθρώπου του αιώνιου.
(1263.3) 115:3.16 Οι τελικές δυναμικές της δημιουργίας έχουν να κάνουν με τη συνεχή μεταφορά της πραγματικότητας από το επίπεδο του δυνατού στο επίπεδο του ουσιαστικού. Θεωρητικά, μπορεί να υπάρξει τέλος σ’ αυτή τη μεταμόρφωση, στην πραγματικότητα, όμως, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, εφ’ όσον το Δυνητικό και το Πραγματικό είναι και τα δύο μέσα στα κυκλώματα του Αυθεντικού (του ΕΙΜΑΙ) και τούτη η ταυτοποίηση καθιστά για πάντα αδύνατο το να τεθεί ένα όριο στην εξελικτική πρόοδο του σύμπαντος. Οτιδήποτε ταυτίζεται με το ΕΙΜΑΙ, δεν μπορεί ποτέ να βρει τέλος στην πρόοδο, αφού η πραγματικότητα των δυνατοτήτων του ΕΙΜΑΙ είναι απόλυτη και το δυνητικό της πραγματικότητας του ΕΙΜΑΙ είναι επίσης απόλυτο. Η πραγματικότητα θα ανοίγει πάντα καινούργιους δρόμους αντίληψης των έως τώρα αδύνατων δυνατοτήτων – κάθε ανθρώπινη απόφαση όχι μόνον ενεργοποιεί μια καινούργια πραγματικότητα στην ανθρώπινη εμπειρία, αλλά δημιουργεί, επίσης, μια νέα δυνατότητα για την ανθρώπινη ανάπτυξη. Ο άνθρωπος ενυπάρχει σε κάθε παιδί και ο μοροντιανός παράγων εξέλιξης5 [260] ενοικεί στον ώριμο, γνώστη του Θεού άνθρωπο.
(1263.4) 115:3.17 Η στασιμότητα στην ανάπτυξη δεν μπορεί ποτέ να εμφανισθεί σ’ ολόκληρη τη δημιουργία, αφού η βάση για την ανάπτυξη – η απόλυτη πραγματικότητα – είναι απεριόριστη και εφ’ όσον οι δυνατότητες για ανάπτυξη – οι απόλυτες δυνατότητες – είναι ατέλειωτες. Από πρακτική άποψη, οι φιλόσοφοι του σύμπαντος έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τέλος.
(1263.5) 115:3.18 Από περιοριστική άποψη, υπάρχει, πράγματι, τέλος σε πολλά πράγματα, πολλοί τερματισμοί δραστηριοτήτων, αλλά από μια ευρύτερη άποψη, σε ανώτερο συμπαντικό επίπεδο, δεν υπάρχει τέλος, απλά μεταβάσεις από τη μία φάση εξέλιξης στην άλλη. Η μεγαλύτερη χρονιότητα6 [261] του κυρίαρχου σύμπαντος αφορά στις διάφορες συμπαντικές εποχές, τη Χαβόνα, το υπερσύμπαν και τις άλλες εποχές του εξώτερου σύμπαντος. Ωστόσο, ακόμη κι’ αυτές οι βασικές υποδιαιρέσεις των διαδοχικών σχέσεων δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μικρής σημασίας ορόσημα στον ατέλειωτο δρόμο της αιωνιότητας.
(1263.6) 115:3.19 Η τελική διείσδυση της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης του Υπέρτατου Όντος δεν μπορεί παρά να κάνει εμφανείς στα εξελικτικά πλάσματα τις απολυτοειδείς εκείνες ποιότητες της ύπατης θείας ουσίας, που βρίσκονται πέραν των επιπέδων αντίληψης της αλήθειας, της ομορφιάς, και της καλοσύνης.
(1263.7) 115:4.1 Οποιαδήποτε θεώρηση της προέλευσης του Θεού του Υπέρτατου πρέπει να αρχίζει από την Τριάδα του Παραδείσου, εφ’ όσον η Τριάδα είναι η αρχική Θεότητα, ενώ το Υπέρτατο προέρχεται από το Θείο. Οποιαδήποτε θεώρηση της ανάπτυξης του Υπέρτατου οφείλει να λάβει υπ’ όψιν τις υπάρχουσες τριοδικότητες, εφ’ όσον αυτές περικλείουν όλες τις απόλυτες πραγματικότητες και όλες τις άπειρες δυνατότητες (σε συνδυασμό με την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο). Και το εξελικτικό Υπέρτατο είναι η κορύφωση και το προσωπικά εκούσιο κέντρο της μεταστοιχείωσης – του μετασχηματισμού – των δυνατοτήτων σε πραγματικότητες, εντός και επί του πεπερασμένου επιπέδου ύπαρξης. Οι δύο τριοδικότητες, η πραγματική και η δυνητική, περικλείουν την ολικότητα της αλληλοσυνδεόμενης7 [262] ανάπτυξης στα σύμπαντα.
(1264.1) 115:4.2 Η προέλευση του Υπέρτατου βρίσκεται στην Παραδείσια Τριάδα – την αιώνια, πραγματική και αδιαίρετη Θεότητα. Το Υπέρτατο είναι, πριν απ’ όλα, ένα πνευματικό πρόσωπο και αυτό το πνευματικό πρόσωπο προέρχεται από την Τριάδα. Ωστόσο το Υπέρτατο είναι, επίσης, Θεότητα ανάπτυξης – εξελικτικής ανάπτυξης – και η ανάπτυξη αυτή πηγάζει από τις δύο τριοδικότητες, την πραγματική και την δυνητική.
(1264.2) 115:4.3 Αν είναι δύσκολο να κατανοήσετε το ότι οι άπειρες τριοδικότητες μπορούν να λειτουργήσουν σε πεπερασμένο επίπεδο, σταθείτε και σκεφθείτε ότι το ίδιο τους το άπειρο πρέπει να εμπεριέχει, εν αυτώ, τη δυνατότητα του πεπερασμένου. Το άπειρο περικλείει το κάθε τι, από την ταπεινότερη και πλέον περιορισμένη πεπερασμένη ύπαρξη, ως την ανώτερες και απεριόριστα απόλυτες πραγματικότητες.
(1264.3) 115:4.4 Δεν είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβετε ότι το άπειρο δεν εμπεριέχει το πεπερασμένο, όσο είναι το να κατανοήσετε πώς ακριβώς αυτό το άπειρο αποτελεί, στην πραγματικότητα, εκδήλωση του πεπερασμένου. Οι Προσαρμοστές, όμως, της Σκέψης που ενοικούν τον άνθρωπο είναι μία από τις αιώνιες αποδείξεις ότι ακόμη και ο απόλυτος Θεός (ως απόλυτος) μπορεί και, πράγματι, έρχεται σε άμεση επαφή ακόμη και με τα ταπεινότερα και ελαχιστότατα από όλα τα αυτόβουλα πλάσματα του σύμπαντος.
(1264.4) 115:4.5 Οι τριοδικότητες που συλλογικά περικλείουν το πραγματικό και το δυνητικό, εκδηλώνονται στο πεπερασμένο επίπεδο σε συνδυασμό με το Υπέρτατο Ον. Η τεχνική της εκδήλωσης αυτής είναι άμεση αλλά και έμμεση. Άμεση ως το σημείο όπου οι σχέσεις της τριοδικότητας επιδρούν άμεσα στο Υπέρτατο και έμμεσες ως το σημείο όπου εκπορεύονται μέσω του απορρέοντος επιπέδου του απολυτοειδούς.
(1264.5) 115:4.6 Η Υπέρτατη πραγματικότητα, η οποία είναι μια απόλυτα πεπερασμένη πραγματικότητα, βρίσκεται στη διαδικασία της δυναμικής ανάπτυξης μεταξύ των απεριόριστων δυνατοτήτων του εξώτερου διαστήματος και των απεριόριστων πραγματικοτήτων στο κέντρο πάντων των πραγμάτων. Έτσι, ο χώρος του πεπερασμένου πραγματώνεται μέσω της συνεργασίας των απολυτοειδών επιδράσεων του Παραδείσου και των προσωπικοτήτων του Υπέρτατου Δημιουργού του χρόνου. Το έργο της ωρίμανσης των περιορισμένων δυνατοτήτων των τριών μεγάλων εν δυνάμει Απολύτων είναι η απολυτοειδής δράση των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος και των υπερβατικών συνεργατών τους. Και όταν τα ενδεχόμενα αυτά φθάσουν σ’ ένα ορισμένο σημείο ωρίμανσης, οι Προσωπικότητες του Υπέρτατου Δημιουργού αναδύονται από τον Παράδεισο για να αναλάβουν το αιώνιο έργο του να κάνουν τα εξελισσόμενα σύμπαντα να υπάρξουν πραγματικά.
(1264.6) 115:4.7 Η ανάπτυξη του Υπέρτατου εκπορεύεται από τις τριοδικότητες. Το πνευματικό πρόσωπο του Υπέρτατου από την Τριάδα. Αλλά τα προνόμια στη δύναμη του Παντοδύναμου βασίζονται στην θεία ευόδωση του Θεού του Επτάπτυχου, ενώ η σύνδεση των προνομίων στη δύναμη του Παντοδύναμου Υπέρτατου μαζί με το πνευματικό πρόσωπο του Θεού του Υπέρτατου λαμβάνει χώρα ως αποτέλεσμα της λειτουργίας του Συνδεδεμένου Δρώντος, που επέδρασε8 [263] στη διάνοια του Υπέρτατου ως ο συνδετικός παράγων σ’ αυτή την εξελικτική Θεότητα.
(1264.7) 115:5.1 Το Υπέρτατο Ον εξαρτάται απόλυτα από την ύπαρξη και τη δράση της Τριάδας του Παραδείσου, για την πραγμάτωση της ατομικής και πνευματικής του φύσης. Ενώ η ανάπτυξη του Υπέρτατου είναι θέμα τριοδικών σχέσεων, η πνευματική προσωπικότητα του Θεού του Υπέρτατου εξαρτάται και εκπορεύεται από την Παραδείσια Τριάδα, η οποία παραμένει πάντα το απόλυτο κέντρο-απαρχή της τέλειας και άπειρης σταθερότητας, γύρω από την οποία εκτυλίσσεται προοδευτικά η εξελικτική ανάπτυξη του Υπέρτατου.
(1265.1) 115:5.2 Η λειτουργία της Τριάδας συνδέεται με τη λειτουργία του Υπέρτατου, εφ’ όσον η Τριάδα μπορεί να λειτουργήσει σε όλα (συνολικά) τα επίπεδα, περιλαμβανομένου του επιπέδου της λειτουργίας του Υπέρτατου. Ωστόσο, όπως η εποχή της Χαβόνα παραχωρεί τη θέση της στην εποχή ων υπερσυμπάντων, έτσι και η ευδιάκριτη λειτουργία της Τριάδας, ως άμεσος δημιουργός, υποχωρεί μπροστά στις δημιουργικές πράξεις των παιδιών των Θεοτήτων του Παραδείσου.
(1265.2) 115:6.1 Η τριοδικότητα της πραγματικότητας συνεχίζει να λειτουργεί άμεσα στις μετά τη Χαβόνα εποχές. Η βαρύτητα του Παραδείσου κρατά τις βασικές μονάδες υλικής υπόστασης, η πνευματική βαρύτητα του Αιώνιου Υιού λειτουργεί άμεσα επί των θεμελιωδών αξιών της πνευματικής υπόστασης και η διανοητική βαρύτητα του Συνδεδεμένου Δρώντος, με τρόπο αλάθητο, κρατά όλες τις ζωτικές έννοιες διανοητικής υπόστασης.
(1265.3) 115:6.2 Καθώς, όμως, κάθε στάδιο δημιουργικής δραστηριότητας προχωρεί μέσα στο αχαρτογράφητο διάστημα, λειτουργεί και υπάρχει ολοένα και πιο μακριά από την άμεση δράση των δημιουργικών δυνάμεων και των θείων προσωπικοτήτων του θείου χώρου – του απόλυτου Νησιού του Παραδείσου και των άπειρων Θεοτήτων που κατοικούν εκεί. Τα διαδοχικά αυτά επίπεδα κοσμικής υπόστασης, εξαρτώνται, έτσι, όλο και περισσότερο από την εξέλιξη των δυνατοτήτων του απείρου, εντός των τριών Απολύτων.
(1265.4) 115:6.3 Το Υπέρτατο Ον περικλείει δυνατότητες κοσμικής λειτουργίας που δεν εκδηλώνονται φανερά στον Αιώνιο Υιό, το Άπειρο Πνεύμα, ή τις μη προσωπικές πραγματικότητες του Νησιού του Παραδείσου. Η παρουσίαση αυτή γίνεται λαμβάνοντας υπ’ όψιν το απόλυτο αυτών των τριών βασικών πραγματικοτήτων, η ανάπτυξη, όμως, του Υπέρτατου δεν στηρίζεται μόνο σ’ αυτές τις πραγματικότητες της Θεότητας και του Παραδείσου, αλλά αφορά, επίσης, στις εξελίξεις εντός της Θεότητας, του Συμπαντικού και του Απεριόριστου Απόλυτου.
(1265.5) 115:6.4 Το Υπέρτατο όχι μόνο αναπτύσσεται καθώς οι Δημιουργοί και τα δημιουργήματα των εξελισσόμενων συμπάντων καταλήγουν να μοιάσουν με τον Θεό, αλλά η πεπερασμένη αυτή Θεότητα αναπτύσσεται, επίσης, ως αποτέλεσμα της κατάκτησης, από το δημιούργημα και τον Δημιουργό, των πεπερασμένων δυνατοτήτων του μεγάλου σύμπαντος. Η κίνηση του Υπέρτατου είναι διπλή: έντονα προς τον Παράδεισο και τη Θεότητα, αλλά και επεκτατικά προς το απεριόριστο των Απολύτων της δυνατότητας.
(1265.6) 115:6.5 Στην παρούσα συμπαντική εποχή η διπλή αυτή κίνηση αποκαλύπτεται στις κατερχόμενες και ανερχόμενες προσωπικότητες του μεγάλου σύμπαντος. Οι προσωπικότητες του Υπέρτατου Δημιουργού καθώς και όλοι οι θείοι συνεργάτες τους ανακλούν την προς τα έξω, αποκλίνουσα κίνηση του Υπέρτατου, ενώ οι ανερχόμενοι οδοιπόροι από τα επτά υπερσύμπαντα υποδηλώνουν την προς το εσωτερικό, συγκλίνουσα τάση του Υπέρτατου.
(1265.7) 115:6.6 Η πεπερασμένη Θεότητα πάντα αναζητά το διπλό συσχετισμό, προς το εσωτερικό, προς τον Παράδεισο και τις Θεότητές του, αλλά και προς το εξωτερικό, προς το άπειρο και τα Απόλυτα που βρίσκονται σ’ αυτό. Η ισχυρότατη έκρηξη της δημιουργούσας τον Παράδεισο θείας φύσης, η οποία εξατομικεύεται στους Δημιουργούς Υιούς και ενεργοποιείται δια των ελεγκτών της δύναμης, δηλώνει την άπειρη ανάδυση του Υπέρτατου στο χώρο του δυνητικού, ενώ η ατέλειωτη διαδοχή των ανελισσόμενων πλασμάτων του μεγάλου σύμπαντος γίνεται μάρτυρας της άπειρης έκρηξης του Υπέρτατου προς την κατεύθυνση της ενότητας με την εν Παραδείσω Τριάδα.
(1265.8) 115:6.7 Οι ανθρώπινες υπάρξεις έχουν μάθει ότι μπορούν, ορισμένες φορές, να διακρίνουν την κίνηση του αόρατου, παρατηρώντας την επίδρασή του επί του ορατού και εμείς, στο σύμπαν, έχουμε από καιρό μάθει να εντοπίζουμε τις κινήσεις και τις τάσεις του Υπέρτατου, παρατηρώντας τον αντίκτυπο των εξελίξεων αυτών στις προσωπικότητες και τα πρότυπα του μεγάλου σύμπαντος.
(1266.1) 115:6.8 Παρ’ ότι δεν είμαστε βέβαιοι, πιστεύουμε ότι, ως πεπερασμένη αντανάκλαση της Παραδείσιας Θεότητας, το Υπέρτατο εμπλέκεται στην αιώνια πρόοδο προς το εξώτερο διάστημα. Ωστόσο, ως περιορισμός του δυναμικού στο εξώτερο διάστημα των τριών Απολύτων, αυτό το Υπέρτατο Ον αναζητά πάντα τη συνάφεια προς τον Παράδεισο. Και οι διπλές αυτές κινήσεις φαίνεται ότι εξηγούν το μεγαλύτερο μέρος των βασικών δραστηριοτήτων στα τωρινά οργανωμένα σύμπαντα.
(1266.2) 115:7.1 Στη Θεότητα του Υπέρτατου ο Πατέρας-ΕΙΜΑΙ επέτυχε εν μέρει απόλυτη απαλλαγή από τους, εγγενείς στην κατάσταση του άπειρου, στην αιωνιότητα της ύπαρξης και στο απόλυτο της φύσης, περιορισμούς. Ωστόσο, ο Θεός ο Υπέρτατος απελευθερώθηκε από όλους τους υπαρξιακούς περιορισμούς μόνο με το γίνει υποκείμενος στους εμπειρικούς περιορισμούς της συμπαντικής λειτουργίας. Κατακτώντας την ικανότητα της εμπειρίας, ο πεπερασμένος Θεός γίνεται, επίσης, υποκείμενος στην αναγκαιότητα που πηγάζει από αυτήν. Επιτυγχάνοντας την απαλλαγή από την αιωνιότητα, ο Παντοκράτωρ έρχεται αντιμέτωπος με τα όρια του χρόνου. Και το Υπέρτατο μπορεί να γνωρίσει την ανάπτυξη και την εξέλιξη μόνο ως επακόλουθο της μερικότητας της ύπαρξης και της ατέλειας της φύσης, του μη απόλυτου της ύπαρξης.
(1266.3) 115:7.2 Όλα τούτα πρέπει να είναι σύμφωνα με το σχέδιο του Πατέρα, το οποίο στηρίζει την πεπερασμένη πρόοδο πάνω στην προσπάθεια, τα επιτεύγματα των πλασμάτων πάνω στην εγκαρτέρηση και την εξέλιξη της προσωπικότητας πάνω στην πίστη. Θεσπίζοντας, έτσι, την εμπειρία-εξέλιξη του Υπέρτατου, ο Πατέρας έδωσε τη δυνατότητα στα πεπερασμένα πλάσματα να υπάρξουν στα σύμπαντα και δια της εμπειρικής προόδου, να φθάσουν, κάποια στιγμή, στη θεία φύση του Υπέρτατου.
(1266.4) 115:7.3 Περιλαμβάνοντας το Υπέρτατο, ακόμη και το Ύπατο, ολόκληρη η πραγματικότητα, εκτός των απεριόριστων αξιών των επτά Απολύτων, είναι σχετική. Το γεγονός του Υπέρτατου στηρίζεται στη δύναμη του Παραδείσου, την προσωπικότητα του Υιού και τη δράση του Συνδεδεμένου Δρώντος, η ανάπτυξη, όμως, του Υπέρτατου εμπλέκεται στο Θείο Απόλυτο, το Απεριόριστο Απόλυτο και το Συμπαντικό Απόλυτο. Και αυτή η συνθέτουσα και ενοποιούσα Θεότητα – ο Θεός ο Υπέρτατος – είναι η προσωποποίηση της πεπερασμένης σκιάς που καλύπτει το μέγα σύμπαν δια της άπειρης ενότητας της ανεξερεύνητης φύσης του εν Παραδείσω Πατέρα, της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.
(1266.5) 115:7.4 Ως το σημείο όπου οι τριοδικότητες λειτουργούν άμεσα στο πεπερασμένο επίπεδο, άπτονται του Υπέρτατου, το οποίο αποτελεί τη Θεία εστίαση και κοσμική συνόψιση των πεπερασμένων ιδιοτήτων της φύσης του Πραγματικού Απόλυτου και του Δυνητικού Απόλυτου.
(1266.6) 115:7.5 Η Παραδείσια Τριάδα θεωρείται ότι είναι ότι είναι το απόλυτο αναπόφευκτο. Τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα είναι, προφανώς, οι αναπόφευκτες καταστάσεις της Τριάδας. Η πραγμάτωση της δυναμικής-διανοητικής-πνευματικής προσωπικότητας του Υπέρτατου πρέπει να είναι το εξελικτικό αναπόφευκτο.
(1266.7) 115:7.6 Ο Θεός ο Υπέρτατος φαίνεται να έχει υπάρξει αναπόφευκτος στο απεριόριστο άπειρο, αλλά μοιάζει να βρίσκεται σε όλα τα σχετικά επίπεδα. Είναι ο απαραίτητος επικεντρωτής, ο αθροιστής, εκείνος που περικλείει την εξελικτική εμπειρία, ενώνοντας δραστικά τα απορρέοντα εκ του τρόπου αυτού αντίληψης της πραγματικότητας στην θεία του φύση. Και όλα τούτα φαίνεται ότι τα πράττει με σκοπό να συνεισφέρει στην εμφάνιση της αναπόφευκτης πραγμάτωσης, της υπερ-εμπειρίας και υπερ-πεπερασμένης εκδήλωσης του Θεού του Ύπατου.
(1267.1) 115:7.7 Το Υπέρτατο Ον δεν μπορεί να εκτιμηθεί πλήρως, χωρίς θα ληφθεί υπ’ όψιν η απαρχή, η λειτουργία και ο προορισμός: η σχέση προς την δημιουργούμενη Τριάδα, το σύμπαν των δραστηριοτήτων και το Τριαδικό Απώτατο του άμεσου πεπρωμένου.
(1267.2) 115:7.8 Με τη διαδικασία του αθροίσματος της εξελικτικής εμπειρίας, το Υπέρτατο συνδέει το πεπερασμένο με το απολυτοειδές, όπως η διάνοια του Συνδεδεμένου Δρώντος συνενώνει τη θεία πνευματικότητα του ατομικού Υιού με τις αμετάβλητες ενέργειες του Παραδείσιου προτύπου, αλλά και όπως η παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου ενοποιεί τη θεία δραστηριότητα με την Απεριόριστη επανενεργοποίηση. Και η ενοποίηση αυτή πρέπει να είναι η αποκάλυψη του αδιερεύνητου έργου της αρχικής ενοποίησης της Πρώτης Αιτίας-Πατέρα και Γενεσιουργού-Προτύπου όλων των πραγμάτων και όλων των πλασμάτων.
(1267.3) 115:7.9 [Υποστηρίχθηκε από ένα Κραταιό Αγγελιαφόρο που προσωρινά διαμένει στην Ουράντια.]
(1268.1) 116:0.1 Αν ο άνθρωπος αναγνώριζε ότι οι Δημιουργοί του – οι άμεσοι προϊστάμενοί του – αν και θεϊκά όντα ήταν επίσης πεπερασμένα, και ότι ο Θεός του χρόνου και του χώρου ήταν μια εξελισσόμενη και μη απόλυτη Θεότητα, τότε οι ασυνέπειες των εγκόσμιων ανισοτήτων θα έπαυαν να είναι βαθιά θρησκευτικά παράδοξα. Δεν θα ξεφτιλιζόταν πλέον η θρησκευτική πίστη από την προώθηση της κοινωνικής αυταρέσκειας των τυχερών, ενώ θα ήταν χρήσιμη μόνο για να ενθαρρύνει τη στωική υποταγή των άτυχων θυμάτων της κοινωνικής απόρριψης.
(1268.2) 116:0.2 Όταν θωρεί κανείς τις εξαιρετικά τέλειες σφαίρες της Χαβόνα, είναι και δίκαιο και λογικό να πιστεύει ότι φτιάχτηκαν από έναν τέλειο, απεριόριστο και απόλυτο Δημιουργό. Αλλά εκείνη η ίδια αιτία και λογική θα ανάγκαζε κάθε ειλικρινές ον, όταν θα έβλεπε την αναταραχή, τις ατέλειες και τις αδικίες της Ουράντια, να συμπεράνει ότι ο κόσμος σας έγινε και διοικείται από Δημιουργούς που ήταν λιγότερο απόλυτοι, περιορισμένοι και κάθε άλλο παρά τέλειοι.
(1268.3) 116:0.3 Η εμπειρική ανάπτυξη συνεπάγεται συνεταιρισμό δημιουργήματος-Δημιουργού – Θεό και άνθρωπο σε συνεργασία. Η ανάπτυξη είναι το γνώρισμα της εμπειρικής Θεότητας. Η Χαβόνα δεν αναπτύσσεται, η Χαβόνα υπάρχει και πάντα υπήρχε, είναι υπαρκτή όπως οι αιώνιοι Θεοί που είναι η πηγή της. Η ανάπτυξη όμως χαρακτηρίζει το μεγάλο σύμπαν.
(1268.4) 116:0.4 Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος είναι μια ζωντανή και εξελισσόμενη Θεότητα δύναμης και προσωπικότητας. Το παρόν κράτος του, το μεγάλο σύμπαν, είναι επίσης μια εξελισσόμενη επικράτεια δύναμης και προσωπικότητας. Πεπρωμένο του είναι η τελειότητα αλλά η παρούσα εμπειρία του περικλείει τα στοιχεία της ανάπτυξης και της ημιτελούς κατάστασης.
(1268.5) 116:0.5 Το Υπέρτατο Ον λειτουργεί πρωταρχικά στο κεντρικό σύμπαν σαν πνευματική προσωπικότητα και δευτερευόντως στο μεγάλο σύμπαν σαν Θεός Παντοδύναμος, μια προσωπικότητα δύναμης. Η τριτογενής λειτουργία του Υπέρτατου στο κυρίαρχο σύμπαν είναι τώρα λανθάνουσα, και υφίσταται μόνο σαν άγνωστος δυνητικός νους. Κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς θα αποκαλύψει αυτή η τρίτη επέκταση του Υπέρτατου Όντος. Μερικοί πιστεύουν ότι όταν τα υπερσύμπαντα κατασταλάξουν σε φως και ζωή, ο Υπέρτατος θα αρχίσει να λειτουργεί από την Ουβέρσα σαν ο παντοδύναμος και εμπειρικός κυρίαρχος του μεγάλου σύμπαντος ενώ θα επεκτείνεται σε δύναμη όπως και η παντοδυναμία των εξωτερικών συμπάντων. Άλλοι υποθέτουν ότι το τρίτο στάδιο του Υπέρτατου θα περιλάβει το τρίτο επίπεδο εκδήλωσης της Θεότητας. Αλλά κανένας μας δεν γνωρίζει στ’ αλήθεια.
(1268.6) 116:1.1 Η εμπειρία κάθε εξελισσόμενης προσωπικότητας ενός δημιουργήματος, είναι μια φάση από την εμπειρία του Παντοδύναμου Υπέρτατου. Η νοητική υποταγή κάθε φυσικού τμήματος των υπερσυμπάντων είναι μέρος από τον αναπτυσσόμενο έλεγχο του Παντοδύναμου Υπέρτατου. Η δημιουργική σύνθεση δύναμης και προσωπικότητας είναι μέρος από την δημιουργική ώθηση του Υπέρτατου Νου και είναι η ίδια η ουσία της εξελισσόμενης ανάπτυξης της ενότητας του Υπέρτατου Όντος.
(1269.1) 116:1.2 Η ενότητα των χαρακτηριστικών της δύναμης και της προσωπικότητας του Υπέρτατου είναι η λειτουργία του Υπέρτατου Νου, και η ολοκληρωμένη εξέλιξη του Παντοδύναμου Υπέρτατου θα έχει σαν αποτέλεσμα μία ενοποιημένη και προσωπική Θεότητα – όχι ένα χαλαρά συντονισμένο σύνδεσμο θεϊκών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων. Με την ευρύτερη προοπτική, να μην υπάρχει Παντοδύναμος χώρια από τον Υπέρτατο, ούτε Υπέρτατος χώρια από τον Παντοδύναμο.
(1269.2) 116:1.3 Σε όλες τις εξελικτικές εποχές η φυσική εν δυνάμει ισχύς του Υπέρτατου περιβάλλεται από τους Επτά Διευθυντές Υπέρτατης Δύναμης, και ο εν δυνάμει νους αναπαύεται στα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα. Ο Άπειρος Νους είναι η λειτουργία του Άπειρου Πνεύματος, ο κοσμικός νους, η φροντίδα των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων, ο Υπέρτατος Νους είναι στη διαδικασία της ανάπλασης για το συντονισμό του μεγάλου σύμπαντος και σε λειτουργική συνεργασία με την αποκάλυψη και επίτευξη του Θεού του Επτάπτυχου.
(1269.3) 116:1.4 Ο νους στο χωρόχρονο, ο κοσμικός νους, λειτουργεί διαφορετικά στα επτά υπερσύμπαντα, αλλά είναι συντονισμένος, από κάποιες άγνωστες συσχετιζόμενες τεχνικές, με το Υπέρτατο Ον. Ο υπέρ-έλεγχος του μεγάλου σύμπαντος από τον Παντοδύναμο δεν είναι αποκλειστικά φυσικός και πνευματικός. Στα επτά υπερσύμπαντα είναι πρωταρχικά υλικός και πνευματικός, αλλά υπάρχουν επίσης σημερινά φαινόμενα του Υπέρτατου που είναι νοητικά και πνευματικά.
(1269.4) 116:1.5 Πραγματικά γνωρίζουμε λιγότερα για το νου του Υπέρτατου παρά για κάθε άλλη όψη αυτής της εξελισσόμενης Θεότητας. Είναι αναμφισβήτητα ενεργός απ’ άκρη σ’ άκρη στο μεγάλο σύμπαν και πιστεύεται ότι έχει δυνητικό πεπρωμένο στη λειτουργία του κυρίαρχου σύμπαντος που έχει απέραντη έκταση. Αυτό όμως πραγματικά το γνωρίζουμε: Εκεί όπου η φυσική μπορεί να επιτύχει την πλήρη ανάπτυξη, και εκεί όπου το πνεύμα μπορεί να κατορθώσει την τελειότητα της ανάπτυξης, ο νους δεν σταματά ποτέ να προοδεύει – αυτή είναι η εμπειρική τεχνική της προόδου χωρίς τέλος. Ο Υπέρτατος είναι μια εμπειρική Θεότητα και επομένως ποτέ δεν κατορθώνει να ολοκληρώσει την επιτυχία του νου.
(1269.5) 116:2.1 Η εμφάνιση της δυναμικής συμπαντικής παρουσίας του Παντοδύναμου είναι ακόλουθη, σε υποδεέστερο βαθμό, της εμφάνισης, σε επίπεδο κοσμικής δράσης, των υψηλών δημιουργών και των ελεγκτών των εξελικτικών υπερσυμπάντων.
(1269.6) 116:2.2 Ο Θεός ο Υπέρτατος αποκομίζει τα γνωρίσματα του πνεύματος και της προσωπικότητάς του από την Τριάδα του Παραδείσου, αλλά η δύναμή του αναπλάθεται μέσα από τις πράξεις των Δημιουργών Υιών, των Αρχαίων των Ημερών και των Κυρίαρχων Πνευμάτων, των οποίων οι συλλογικές ενέργειες είναι η πηγή της αναπτυσσόμενης δύναμής του σαν παντοδύναμου κυρίαρχου προς τα επτά και εντός των επτά υπερσυμπαντων.
(1269.7) 116:2.3 Η απροσδιόριστη Παραδείσια Θεότητα δεν είναι κατανοητή στις εξελισσόμενες δημιουργίες του χρόνου και του χώρου. Η αιωνιότητα και η απεραντοσύνη συνδυάζουν ένα επίπεδο θεϊκής πραγματικότητας το οποίο δεν μπορούν να κατανοήσουν τα δημιουργήματα του χρόνου και του χώρου. Η απεραντοσύνη της θεότητας και το απόλυτο της κυριαρχίας της είναι έμφυτα στην Τριάδα του Παραδείσου, και η Τριάδα είναι μια πραγματικότητα που βρίσκεται κάπου πέρα από την κατανόηση του θνητού ανθρώπου. Οι υπάρξεις του χρόνου και του χώρου πρέπει να έχουν προελεύσεις, συγγένειες και πεπρωμένα για να αντιληφθούν τις συμπαντικές σχέσεις και για να καταλάβουν τη σημασία των αξιών της θεότητας. Συνεπώς η Θεότητα του Παραδείσου λεπταίνει και μετριάζει διαφορετικά τις επιπλέον Παραδείσιες προσωποποιήσεις της θεότητας, και φέρνει έτσι σε ύπαρξη τους Υπέρτατους Δημιουργούς και τους συνεργάτες τους, οι οποίοι μεταφέρουν το φως της ζωής όλο και πιο μακριά από την πηγή του στον Παράδεισο, μέχρι να βρει τις πιο απομακρυσμένες και όμορφες εκφράσεις του στις γήινες ζωές των Υιών της ενσωμάτωσης, πάνω στους εξελικτικούς κόσμους.
(1270.1) 116:2.4 Και αυτή είναι η προέλευση του Θεού του Επτάπτυχου, του οποίου τα διαδοχικά επίπεδα συναντά ο θνητός άνθρωπος με την ακόλουθη σειρά:
(1270.2) 116:2.5 1. Οι Δημιουργοί Υιοί (και τα Δημιουργικά Πνεύματα).
(1270.3) 116:2.6 2. Οι Αρχαίοι των Ημερών.
(1270.4) 116:2.7 3. Τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα.
(1270.5) 116:2.8 4. Το Υπέρτατο Ον.
(1270.6) 116:2.9 5. Ο Συνενωμένος Δράστης.
(1270.9) 116:2.12 Τα τρία πρώτα επίπεδα είναι οι Υπέρτατοι Δημιουργοί, τα τρία τελευταία επίπεδα είναι οι Θεότητες του Παραδείσου. Το Υπέρτατο Ον πάντα παρεμβαίνει σαν η εμπειρική πνευματική προσωποποίηση της Τριάδας του Παραδείσου και σαν η εμπειρική εστίαση της παντοδύναμης εξελικτικής δύναμης των δημιουργικών παιδιών των Θεοτήτων του Παραδείσου. Το Υπέρτατο Ον είναι η μέγιστη αποκάλυψη της Θεότητας για τα επτά υπερσύμπαντα και για την παρούσα συμπαντική εποχή.
(1270.10) 116:2.13 Δια της τεχνικής της θνητής λογικής μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η εμπειρική επανένωση των συλλογικών ενεργειών των τριών πρώτων επιπέδων του Θεού του Επτάπτυχου είναι ισοδύναμη με το επίπεδο της Θεότητας του Παραδείσου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Η Θεότητα του Παραδείσου είναι υπαρξιακή Θεότητα. Οι Υπέρτατοι Δημιουργοί, μέσα στη θεϊκή ενότητα δύναμης και προσωπικότητάς τους, είναι ουσιώδεις και εκφραστές μιας νέας δυνητικής ισχύος της εμπειρικής Θεότητας. Και αυτή η δυνητική ισχύς εμπειρικής προέλευσης βρίσκει αναπόφευκτη και αναπότρεπτη την ένωση με την εμπειρική Θεότητα Τριαδικής προέλευσης – το Υπέρτατο Ον.
(1270.11) 116:2.14 Ο Θεός ο Υπέρτατος δεν είναι η Τριάδα του Παραδείσου, ούτε είναι κάποιος άλλος ή όλοι εκείνοι οι υπερσυμπαντικοί Δημιουργοί των οποίων οι λειτουργικές πράξεις συνθέτουν στην πράξη την εξελισσόμενη παντοδυναμία του. Ο Θεός ο Υπέρτατος, ενώ κατάγεται από την Τριάδα, εκδηλώνεται στα εξελικτικά δημιουργήματα σαν μια προσωπικότητα δύναμης μόνο μέσα από τις συντονισμένες λειτουργίες των τριών πρώτων επιπέδων του Θεού του Επτάπτυχου. Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος πραγματώνεται μέσα στο χρόνο και το χώρο μέσα από τις πράξεις των Υπέρτατων Δημιουργικών Προσωπικοτήτων, όπως μέσα στην αιωνιότητα ο Συνενωμένος Δράστης έγινε αστραπιαία ύπαρξη από το θέλημα του Συμπαντικού Πατέρα και του Αιώνιου Υιού. Αυτές οι υπάρξεις των τριών πρώτων επιπέδων του Θεού του Επτάπτυχου είναι η ίδια η φύση και η πηγή της δύναμης του Παντοδύναμου Υπέρτατου, συνεπώς συνοδεύουν πάντα και στηρίζουν τις διοικητικές πράξεις του.
(1270.12) 116:3.1 Οι Θεότητες του Παραδείσου όχι μόνο ενεργούν άμεσα στα κυκλώματα της βαρύτητάς τους μέσα σε ολόκληρο το μεγάλο σύμπαν, αλλά λειτουργούν επίσης μέσα από τους ποικίλους αντιπροσώπους τους και τις άλλες εκδηλώσεις τους, όπως:
(1270.13) 116:3.2 1. Οι επικεντρώσεις του νου της Τρίτης Πηγής και Κέντρου. Τα πεπερασμένα πεδία ενέργειας και πνεύματος κυριολεκτικά συγκρατούνται από τις παρουσίες του νου του Συνενωμένου Δράστη. Αυτό αληθεύει από το Δημιουργικό Πνεύμα σ’ ένα τοπικό σύμπαν, και δια μέσου των Ανακλαστικών Πνευμάτων ενός υπερσύμπαντος μέχρι τα Κυρίαρχα Πνεύματα στο μεγάλο σύμπαν. Τα κυκλώματα του νου που πηγάζουν από αυτές τις ποικίλες νοητικές εστίες αντιπροσωπεύουν την κοσμική αρένα των επιλογών των δημιουργημάτων. Ο νους είναι η εύκαμπτη πραγματικότητα την οποία μπορούν τόσο εύκολα να διαχειριστούν τα δημιουργήματα και οι Δημιουργοί. Αποτελεί το ζωτικό σύνδεσμο που ενώνει την ύλη και το πνεύμα. Η νοητική ενσωμάτωση της Τρίτης Πηγής και Κέντρου ενοποιεί το πνευματικό πρόσωπο του Θεού του Υπέρτατου με την εμπειρική δύναμη του εξελισσόμενου Παντοδύναμου.
(1271.1) 116:3.3 2. Οι αποκαλύψεις της προσωπικότητας της Δεύτερης Πηγής και Κέντρου. Οι νοητικές παρουσίες του Συνενωμένου Δράστη ενοποιούν το πνεύμα της θεότητας με τη μορφή ενέργειας. Οι ενσαρκώσεις του Αιώνιου Υιού και των Υιών του Παραδείσου ενοποιούν, στην πράξη, συγχωνεύουν τη θεϊκή φύση ενός Δημιουργού με την εξελισσόμενη φύση ενός δημιουργήματος. Ο Υπέρτατος είναι συγχρόνως δημιούργημα και δημιουργός, η δυνατότητα του να είναι τέτοιος, αποκαλύπτεται στις πράξεις ενσωμάτωσης του Αιώνιου Υιού και των συντονισμένων και υποδεέστερων Υιών του. Οι συγγενικές τάξεις ενσωμάτωσης, οι Μιχαήλ και οι Αβονάλ, αυξάνουν στην πράξη τις θεϊκές φύσεις τους με φύσεις δημιουργημάτων καλής πίστης οι οποίες έγιναν δικές τους με το να ζουν την αληθινή ζωή του δημιουργήματος πάνω στους εξελισσόμενους κόσμους. Όταν η θεϊκή φύση γίνει σαν την ανθρώπινη φύση, είναι έμφυτη μέσα στη σχέση αυτή η δυνατότητα ότι και η ανθρώπινη φύση μπορεί να γίνει θεϊκή.
(1271.2) 116:3.4 3. Οι ενσωματωμένες παρουσίες της Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Ο νους ενοποιεί τις αιτιάσεις του πνεύματος με ενεργητικές αντιδράσεις. Η λειτουργία της ενσωμάτωσης ενοποιεί τις καθόδους της θεότητας με τις ανόδους του δημιουργήματος. Και τα κομμάτια του Συμπαντικού Πατέρα στην πράξη ενοποιούν τα εξελισσόμενα δημιουργήματα με το Θεό του Παραδείσου. Υπάρχουν πολλές τέτοιες παρουσίες του Πατέρα που κατοικούν μέσα σε πολυάριθμες τάξεις οντοτήτων, και στο θνητό άνθρωπο αυτά τα θεϊκά κομμάτια του Θεού είναι οι Προσαρμοστές Σκέψης. Οι Μυστηριώδεις Μονωτές είναι για τα ανθρώπινα όντα ό,τι είναι η Τριάδα του Παραδείσου για το Υπέρτατο Ον. Οι Προσαρμοστές είναι απόλυτες φύσεις και πάνω σε απόλυτες φύσεις η επιλογή της ελεύθερης βούλησης μπορεί να προκαλέσει την εξέλιξη της θεϊκής πραγματικότητας μιας φύσης που τείνει προς την αιωνιότητα, στην περίπτωση του ανθρώπου τη φύση του τελειωτή, τη Θεϊκή φύση στην περίπτωση του Θεού του Υπέρτατου.
(1271.3) 116:3.5 Οι ενσωματώσεις των τάξεων που είναι συγγενικές με τον Παράδεισο σε δημιουργήματα, δίνουν τη δυνατότητα σε αυτούς του θεϊκούς Υιούς να εμπλουτίσουν τις προσωπικότητές τους με την απόκτηση της πραγματικής φύσης των δημιουργημάτων του σύμπαντος, ενώ τέτοιες ενσωματώσεις αποκαλύπτουν σταθερά στα ίδια τα δημιουργήματα το μονοπάτι προς τον Παράδεισο που οδηγεί στην επίτευξη της θεϊκότητας. Οι ενσωματώσεις του Συμπαντικού Πατέρα σαν Προσαρμοστή του δίνουν τη δυνατότητα να τραβήξει τις προσωπικότητες, των δημιουργημάτων με ελεύθερη βούληση, προς αυτόν. Και μέσα σε όλες αυτές τις σχέσεις των πεπερασμένων συμπάντων του Συνενωμένου Δράστη βρίσκεται η πάντοτε-παρούσα πηγή της λειτουργίας του νου, με την αποτελεσματικότητα της οποίας λαμβάνουν χώρα αυτές οι δραστηριότητες.
(1271.4) 116:3.6 Με αυτούς και πολλούς άλλους τρόπους συμμετέχουν οι Θεότητες του Παραδείσου στις εξελίξεις του χρόνου καθώς ξετυλίγονται στους περιστρεφόμενους πλανήτες του διαστήματος και καθώς μεσουρανούν μέσα στην εμφάνιση της προσωπικότητας του Υπέρτατου, την αιτία κάθε εξέλιξης.
(1271.5) 116:4.1 Η ενότητα του Υπέρτατου Όλου εξαρτάται από την προοδευτική ενοποίηση των πεπερασμένων μερών. Η πραγμάτωση του Υπέρτατου είναι αποτέλεσμα και παράγωγο αυτών των ενοποιήσεων των παραγόντων του Υπέρτατου – των δημιουργών, των δημιουργημάτων, των οντοτήτων και των ενεργειών των συμπάντων.
(1272.1) 116:4.2 Κατά τη διάρκεια εκείνων των εποχών, κατά τις οποίες η κυριαρχία του Υπέρτατου υπομένει τη χρονική της ανάπτυξη, η παντοδυναμία του Υπέρτατου εξαρτάται από τις πράξεις θεϊκότητας του Θεού του Επτάπτυχου, ενώ φαίνεται να υπάρχει μια ιδιαίτερα στενή σχέση μεταξύ του Υπέρτατου Όντος και του Συνενωμένου Δράστη μαζί με τις πρωταρχικές προσωπικότητές του, τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα. Το Άπειρο Πνεύμα, όπως και ο Συνενωμένος Δράστης, λειτουργεί κατά πολλούς τρόπους, οι οποίοι εξισορροπούν την ατέλεια της εξελισσόμενης Θεότητας και διατηρεί πολύ στενές σχέσεις με τον Υπέρτατο. Αυτή τη στενή σχέση τη μοιράζονται σε κανονικά μερίδια όλα τα Κυρίαρχα Πνεύματα αλλά ιδιαίτερα το Έβδομο Κυρίαρχο Πνεύμα, που μιλάει για τον Υπέρτατο. Αυτό το Κυρίαρχο Πνεύμα γνωρίζει – είναι σε προσωπική επαφή με – τον Υπέρτατο.
(1272.2) 116:4.3 Στην αρχή, κατά την προβολή του συμπαντικού σχεδίου της δημιουργίας, τα Κυρίαρχα Πνεύματα συμμετείχαν με την προγονική Τριάδα στη συνδημιουργία των σαράντα εννέα Αντανακλαστικών Πνευμάτων και ακολούθως το Υπέρτατο Όν δρούσε δημιουργικά σαν ο κύριος οργανωτής των συνενωμένων ενεργειών της Τριάδας του Παραδείσου και των παιδιών-δημιουργών της Θεότητας του Παραδείσου. Ο Μεγαλοπρεπής εμφανίστηκε και από τότε επικεντρώνει την κοσμική παρουσία του Υπέρτατου Νου, ενώ τα Κυρίαρχα Πνεύματα συνεχίζουν σαν πηγαία κέντρα την ευρύτατα διασκορπισμένη υπηρεσία του κοσμικού νου.
(1272.3) 116:4.4 Τα Κυρίαρχα Πνεύματα όμως συνεχίζουν να επιβλέπουν τα Αντανακλαστικά Πνεύματα. Το Έβδομο Κυρίαρχο Πνεύμα βρίσκεται (στη γενική επίβλεψή του από το Όρβοντον του κεντρικού σύμπαντος) σε προσωπική επαφή (έχοντας το γενικό έλεγχο) με τα επτά Αντανακλαστικά Πνεύματα που βρίσκονται στην Ουβέρσα. Στους ελέγχους του και στη διοίκηση μεταξύ και εντός των υπερσυμπάντων βρίσκεται σε αντανακλαστική επαφή με τα Αντανακλαστικά Πνεύματα του ιδίου τύπου που σταθμεύουν στην πρωτεύουσα κάθε υπερσύμπαντος.
(1272.4) 116:4.5 Αυτά τα Κυρίαρχα Πνεύματα δεν είναι μόνο οι υποστηρικτές και οι πολλαπλασιαστές της κυριαρχίας του Υπέρτατου αλλά με τη σειρά τους επηρεάζονται από τους δημιουργικούς σκοπούς του Υπέρτατου. Κανονικά, οι συλλογικές δημιουργίες των Κυρίαρχων Πνευμάτων είναι ημι-υλικού βαθμού (διευθυντές δύναμης, κ.λπ), ενώ οι εξατομικευμένες δημιουργίες τους είναι πνευματικού βαθμού (σουπερναφείμ, κ.λπ.). Όταν όμως τα Κυρίαρχα Πνεύματα παράγουν συλλογικά τα Επτά Περιφερειακά Πνεύματα σε απάντηση του θελήματος και της πρόθεσης του Υπέρτατου Όντος, να σημειωθεί ότι το προϊόν αυτής της δημιουργικής πράξης είναι πνευματικό, όχι υλικό ή ημι-υλικό.
(1272.5) 116:4.6 Και όπως συμβαίνει με τα Κυρίαρχα Πνεύματα των υπερσυμπάντων, έτσι και με τους τριαδικούς κυβερνήτες αυτών των υπερσυμπάντων – τους Αρχαίους των Ημερών. Αυτές οι προσωποποιήσεις της Τριαδικής δικαιοσύνης-κρίσης μέσα στο χρόνο και στο χώρο είναι οι μοχλοί για την επιστράτευση της παντοδυναμίας του Υπέρτατου, και λειτουργούν σαν τα επτάπτυχα εστιακά σημεία για την εξέλιξη της τριαδικής κυριαρχίας στις περιοχές του χρόνου και του χώρου. Από το πλεονεκτικό τους σημείο μεσοδρομίς, μεταξύ του Παραδείσου και των εξελικτικών κόσμων, αυτοί οι Τριαδικής προέλευσης κυρίαρχοι βλέπουν και τους δυο δρόμους, γνωρίζουν και τους δυο δρόμους, και συντονίζουν και τους δυο δρόμους.
(1272.6) 116:4.7 Όμως τα τοπικά σύμπαντα είναι τα πραγματικά εργαστήρια στα οποία εκπονούνται τα πειράματα του νου, οι γαλαξιακές περιπέτειες, οι θεϊκές αποκαλύψεις, και οι πρόοδοι της προσωπικότητας οι οποίες, όταν αθροιστούν κοσμικά, αποτελούν το πραγματικό κατασκεύασμα πάνω στο οποίο ο Υπέρτατος επιτελεί την εξέλιξη της θεότητας μέσα από την εμπειρία.
(1272.7) 116:4.8 Στα τοπικά σύμπαντα ακόμα και οι Δημιουργοί εξελίσσονται: Η Παρουσία του Συνενωμένου Δράστη εξελίσσεται από μια ζωντανή επικεντρωμένη δύναμη στην κατάσταση της θεϊκής προσωπικότητας ενός Μητρικού Συμπαντικού Πνεύματος, και ο Δημιουργός Υιός εξελίσσεται από τη φύση της υπαρκτής θεότητας του Παραδείσου στην εμπειρική φύση του υπέρτατου κυρίαρχου. Τα τοπικά σύμπαντα είναι τα σημεία εκκίνησης της αληθινής εξέλιξης, τα παραγωγικά εδάφη των ατελών προσωπικοτήτων καλής πίστης που είναι προικισμένες με επιλογή ελεύθερης βούλησης να γίνουν συνδημιουργοί των εαυτών τους, όπως πρόκειται να γίνουν.
(1273.1) 116:4.9 Οι Επιβλητικοί Υιοί στις ενσωματώσεις τους πάνω στους εξελικτικούς κόσμους αποκτούν τελικά φύσεις που εκφράζουν τη θεϊκότητα του Παραδείσου σε εμπειρική ενοποίηση με τις ύψιστες πνευματικές αξίες της υλικής ανθρώπινης φύσης. Και μέσα από αυτές και άλλες ενσωματώσεις οι Δημιουργοί τύπου Μιχαήλ αποκτούν παρόμοια τις φύσεις και τις κοσμικές απόψεις των παιδιών του παρόντος τοπικού σύμπαντός τους. Τέτοιοι Κυρίαρχοι Δημιουργοί Υιοί προσεγγίζουν την ολοκλήρωση της υπο-υπέρτατης εμπειρίας. Και όταν η κυριαρχία του τοπικού τους σύμπαντος διευρύνεται για να περιβάλει τα συνεργαζόμενα Δημιουργικά Πνεύματα, μπορεί να λεχθεί ότι προσεγγίζουν τα όρια της κυριαρχίας εντός του παρόντος δυναμικού του εξελισσόμενου μεγάλου σύμπαντος.
(1273.2) 116:4.10 Όταν οι Υιοί που ενσωματώνονται αποκαλύπτουν στον άνθρωπο νέους τρόπους για να βρει το Θεό, δεν δημιουργούν αυτά τα μονοπάτια της θεϊκής επίτευξης, αλλά αντίθετα φωτίζουν τις αιώνιες λεωφόρους της προόδου που οδηγούν μέσα από την παρουσία του Υπέρτατου στο πρόσωπο του Πατέρα του Παραδείσου.
(1273.3) 116:4.11 Το τοπικό σύμπαν είναι η αφετηρία για εκείνες τις προσωπικότητες που βρίσκονται πολύ μακριά από το Θεό, και που μπορούν συνεπώς να βιώσουν το μέγιστο βαθμό της πνευματικής ανόδου στο σύμπαν, μπορούν να επιτελέσουν το μέγιστο της εμπειρικής συμμετοχής στη συνδημιουργία του εαυτού τους. Αυτά τα ίδια τοπικά σύμπαντα παρέχουν παρόμοια το μέγιστο δυνατό βάθος εμπειρίας στις καθοδικές προσωπικότητες, που με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνουν κάτι που έχει γι αυτές την ίδια σημασία που έχει η άνοδος προς τον Παράδεισο ενός εξελισσόμενου δημιουργήματος.
(1273.4) 116:4.12 Ο θνητός άνθρωπος φαίνεται να είναι απαραίτητος για την πλήρη λειτουργία του Θεού του Επτάπτυχου καθώς αυτό το θεϊκό σύνολο μεσουρανεί στην πραγμάτωση του Υπέρτατου. Υπάρχουν πολλές άλλες τάξεις προσωπικοτήτων του σύμπαντος που είναι το ίδιο απαραίτητες για την εξέλιξη της πανίσχυρης δύναμης του Υπέρτατου, αλλά αυτή εδώ η απεικόνιση παρουσιάζεται για την εκπαίδευση των ανθρώπινων όντων, για το λόγο αυτό περιορίζεται κατά μέγα μέρος στους παράγοντες εκείνους που ενεργούν για την εξέλιξη του Θεού του Επτάπτυχου και οι οποίοι συνδέονται με τον θνητό άνθρωπο.
(1273.5) 116:5.1 Έχετε διδαχθεί για τη συνάφεια του Θεού του Επτάπτυχου με το Υπέρτατο Όν, και τώρα θα αναγνωρίζετε ότι ο Επτάπτυχος περικλείει τους ελεγκτές καθώς επίσης και τους δημιουργούς του μεγάλου σύμπαντος. Αυτοί οι επτάπτυχοι ελεγκτές του μεγάλου σύμπαντος περικλείουν τα ακόλουθα:
(1273.6) 116:5.2 1. Τους Κυρίαρχους Φυσικούς Ελεγκτές.
(1273.7) 116:5.3 2. Τα Υπέρτατα Κέντρα Δύναμης.
(1273.8) 116:5.4 3. Τους Υπέρτατους Διευθυντές Δύναμης.
(1273.9) 116:5.5 4. Τον Υπέρτατο Παντοδύναμο.
(1273.10) 116:5.6 5. Το Θεό της Δράσης – το Άπειρο Πνεύμα.
(1273.11) 116:5.7 6. Το Νησί του Παραδείσου.
(1273.12) 116:5.8 7. Την Πηγή του Παραδείσου – το Συμπαντικό Πατέρα.
(1273.13) 116:5.9 Αυτές οι επτά ομάδες είναι λειτουργικά αξεχώριστες από το Θεό τον Επτάπτυχο και αποτελούν το επίπεδο φυσικού ελέγχου αυτού του συνδέσμου Θεοτήτων.
(1273.14) 116:5.10 Η διακλάδωση της ενέργειας και του πνεύματος που συγκρατείται από τη συνδυασμένη παρουσία του Αιώνιου Υιού και του Νησιού του Παραδείσου) συμβολιζόταν με την υπερσυμπαντική έννοια, όταν τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα ενωμένα ασχολήθηκαν με την πρώτη τους πράξη συλλογικής δημιουργίας. Αυτό το επεισόδιο επιβεβαίωσε την εμφάνιση των Επτά Υπέρτατων Διευθυντών Δύναμης. Μετά από αυτό τα πνευματικά κυκλώματα των Κυρίαρχων Πνευμάτων διαφοροποιήθηκαν από τις φυσικές δραστηριότητες της επίβλεψης των Διευθυντών Δύναμης και αμέσως ο κοσμικός νους εμφανίστηκε σαν ένας καινούργιος παράγοντας που συντόνιζε την ύλη και το πνεύμα.
(1274.1) 116:5.11 Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος εξελίσσεται σαν γενικός ελεγκτής της φυσικής δύναμης του μεγάλου σύμπαντος. Στην παρούσα συμπαντική εποχή αυτή η δυναμική της φυσικής δύναμης φαίνεται να συγκεντρώνεται στους Επτά Υπέρτατους Διευθυντές Δύναμης, που ενεργούν μέσα από τις πάγιες θέσεις των κέντρων δύναμης και μέσα από τις ευκίνητες παρουσίες των φυσικών ελεγκτών.
(1274.2) 116:5.12 Τα σύμπαντα του χρόνου δεν είναι τέλεια. Αυτό είναι το πεπρωμένο τους. Ο αγώνας για την τελειότητα χαρακτηρίζει όχι μόνο τα διανοητικά και πνευματικά επίπεδα αλλά επίσης και το φυσικό επίπεδο της ενέργειας και της μάζας. Η διευθέτηση των επτά υπερσυμπάντων σε φως και ζωή προϋποθέτει την επίτευξη φυσικής σταθερότητας. Εικάζεται ότι η τελική επίτευξη υλικής ισορροπίας θα σημάνει την ολοκληρωμένη εξέλιξη του φυσικού ελέγχου του Παντοδύναμου.
(1274.3) 116:5.13 Κατά τις πρώτες εποχές της δημιουργίας του σύμπαντος ακόμα και οι Δημιουργοί του Παραδείσου ενδιαφέρονταν πρωταρχικά για την υλική ισορροπία. Το καλούπι ενός τοπικού σύμπαντος παίρνει σχήμα όχι μόνο σαν αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων των κέντρων δύναμης αλλά επίσης εξαιτίας της παρουσίας στο διάστημα του Δημιουργικού Πνεύματος. Και σε όλες αυτές τις πρώιμες εποχές του χτισίματος των τοπικών συμπάντων, ο Δημιουργός Γιος επιδεικνύει ένα λίγο-κατανοητό γνώρισμα υλικού ελέγχου και δεν αφήνει τον πλανήτη-έδρα του μέχρι να εδραιωθεί η καταφανής ισορροπία τού τοπικού συστήματος.
(1274.4) 116:5.14 Σε τελική ανάλυση, όλη η ενέργεια ανταποκρίνεται στο νου, και οι φυσικοί ελεγκτές είναι τα παιδιά του Θεού-νου, που είναι ο ενεργοποιητής του προτύπου του Παραδείσου. Η διάνοια των Διευθυντών Δύναμης είναι αφοσιωμένη ακατάπαυστα στην προσπάθεια να παράγει υλικό έλεγχο. Ο αγώνας τους για φυσική επικράτηση πάνω στις σχέσεις της ενέργειας με τις κινήσεις της μάζας δεν σταματά ποτέ μέχρι να πετύχουν την τελική νίκη πάνω στις ενέργειες και τις μάζες οι οποίες αποτελούν τα αέναα πεδία δράσης τους.
(1274.5) 116:5.15 Οι προσπάθειες του πνεύματος μέσα στο χωροχρόνο έχουν να κάνουν με την εξέλιξη της επικράτησης του πνεύματος επί της ύλης με τη μεσολάβηση του (προσωπικού) νου. Η φυσική (μη προσωπική) εξέλιξη των συμπάντων έχει να κάνει με το να φέρει την κοσμική ενέργεια σε αρμονία με τα σχέδια ισορροπίας του νου που υπόκειται στο γενικό έλεγχο του πνεύματος. Η συνολική εξέλιξη ολοκλήρου του μεγάλου σύμπαντος είναι ζήτημα της προσωπικής ενοποίησης του νου που ελέγχει την ενέργεια με τη διανόηση που συντονίζεται από το πνεύμα και θα αποκαλυφθεί στην πλήρη εμφάνιση της πανίσχυρης δύναμης του Υπέρτατου.
(1274.6) 116:5.16 Η δυσκολία να φτάσει στην κατάσταση δυναμικής ισορροπίας είναι έμφυτη στην πραγματικότητα του αναπτυσσόμενου κόσμου. Τα θεμελιωμένα κυκλώματα της φυσικής δημιουργίας συνεχώς διακινδυνεύουν από την εμφάνιση νέας ενέργειας και νέας μάζας. Ένα αναπτυσσόμενο σύμπαν είναι ένα μη τακτοποιημένο σύμπαν. Για το λόγο αυτό κανένα μέρος ολοκλήρου του σύμπαντος κόσμου δεν μπορεί να βρει πραγματική σταθερότητα έως ότου το πλήρωμα του χρόνου επιβεβαιώσει την υλική ολοκλήρωση των επτά υπερσυμπάντων.
(1274.7) 116:5.17 Στα τακτοποιημένα σύμπαντα του φωτός και της ζωής δεν υπάρχουν απροσδόκητα φυσικά γεγονότα μεγάλης σημασίας. Έχει επιτευχθεί σχετικά ολοκληρωτικός έλεγχος πάνω στην υλική δημιουργία. Εν τούτοις τα προβλήματα των σχέσεων των τακτοποιημένων συμπάντων προς τα εξελισσόμενα σύμπαντα συνεχίζουν να προκαλούν την επιδεξιότητα των Συμπαντικών Διευθυντών Δύναμης. Όμως αυτά τα προβλήματα θα εξαφανιστούν σταδιακά με την υποβάθμιση της νέας δημιουργικής δραστηριότητας καθώς το μεγάλο σύμπαν πλησιάζει στο μεσουράνημα της εξελικτικής έκφρασης.
(1275.1) 116:6.1 Στα εξελισσόμενα υπερσύμπαντα η ενέργεια-ύλη επικρατεί εκτός από την προσωπικότητα, όπου το πνεύμα με τη μεσολάβηση του νου αγωνίζεται για την κυριαρχία. Ο σκοπός των εξελισσόμενων συμπάντων είναι η καθυπόταξη της ενέργειας-ύλης στο νου, ο συντονισμός του νου με το πνεύμα και όλα αυτά σαν αποτέλεσμα της δημιουργικής και ενοποιητικής παρουσίας της προσωπικότητας. Έτσι, σε συνδυασμό με την προσωπικότητα, τα φυσικά συστήματα υποτάσσονται, τα νοητικά συστήματα συντονίζονται και τα πνευματικά συστήματα κατευθύνουν.
(1275.2) 116:6.2 Αυτή η ενότητα της δύναμης και της προσωπικότητας εκφράζεται σε θεϊκά επίπεδα μέσα στον και σαν τον Υπέρτατο. Αλλά η αληθινή εξέλιξη της πνευματικής επικράτησης είναι μια αύξηση που στηρίζεται στις πράξεις ελεύθερης βούλησης των Δημιουργών και των δημιουργημάτων του μεγάλου σύμπαντος.
(1275.3) 116:6.3 Στα απεριόριστα (ολοκληρωμένα) επίπεδα η ενέργεια και το πνεύμα είναι ένα. Αλλά από τη στιγμή της αναχώρησης από αυτά τα ολοκληρωμένα επίπεδα, εμφανίζεται η διαφορά και καθώς η ενέργεια και το πνεύμα απομακρύνονται από τον Παράδεισο προς το διάστημα, το χάσμα μεταξύ τους διευρύνεται έως ότου στα τοπικά σύμπαντα αποκλίνουν τελείως. Δεν είναι πια ταυτόσημα, ούτε μοιάζουν, και ο νους πρέπει να παρεμβαίνει για να τα συμπλέκει.
(1275.4) 116:6.4 Εκείνη η ενέργεια που μπορεί να κατευθυνθεί από τη δράση των προσωπικοτήτων ελέγχου, αποκαλύπτει την ανταπόκριση της ενέργειας στις λειτουργίες του νου. Εκείνη η μάζα που μπορεί να σταθεροποιηθεί με τη δράση αυτών των ίδιων ελεγκτικών οντοτήτων δεικνύει την ανταπόκριση της μάζας στην παρουσία του νου που δίνει τις εντολές. Και εκείνο το ίδιο το πνεύμα που διαθέτει βουλητική προσωπικότητα και που μπορεί να αγωνιστεί μέσα από το νου για την κυριότητα της ενέργειας-ύλης αποκαλύπτει την εν δυνάμει ενότητα όλης της πεπερασμένης δημιουργίας.
(1275.5) 116:6.5 Υπάρχει μια αλληλεξάρτηση όλων των δυνάμεων και των προσωπικοτήτων από τη μια άκρη έως την άλλη σε όλα τα σύμπαντα. Οι Δημιουργοί Υιοί και τα Δημιουργικά Πνεύματα εξαρτώνται από τη λειτουργία συνεργασίας των κέντρων δύναμης και των φυσικών ελεγκτών στην οργάνωση των συμπάντων. Οι Διευθυντές Υπέρτατης Δύναμης είναι ατελείς χωρίς το γενικό έλεγχο των Κυρίαρχων Πνευμάτων. Σε ένα ανθρώπινο ον ο μηχανισμός της φυσικής ζωής ανταποκρίνεται, εν μέρει, στις διαταγές του (προσωπικού) νου. Αυτός ο ίδιος νους, με τη σειρά, μπορεί να κυβερνηθεί από την καθοδήγηση σκόπιμου πνεύματος, και το αποτέλεσμα τέτοιας εξελικτικής ανάπτυξης είναι η δημιουργία ενός νέου παιδιού του Υπέρτατου, μια νέα προσωπική ενοποίηση αρκετών ειδών κοσμικής πραγματικότητας.
(1275.6) 116:6.6 Και όπως γίνεται με τα επί μέρους, έτσι συμβαίνει και με το όλον. Το πνευματικό πρόσωπο του Υπέρτατου απαιτεί, η εξελικτική δύναμη του Παντοδύναμου να επιτύχει την ολοκλήρωση της Θεότητας και να επιτελέσει το πεπρωμένο του συνδέσμου της Τριάδας. Η προσπάθεια γίνεται από τις προσωπικότητες του χωροχρόνου, αλλά το μεσουράνημα και η ολοκλήρωση αυτής της προσπάθειας είναι η ενέργεια του Παντοδύναμου Υπέρτατου. Και ενώ η ανάπτυξη του όλου συνοψίζεται από τη συλλογική ανάπτυξη των επί μέρους, συνεπάγεται ότι η εξέλιξη των επί μέρους είναι μια τμηματική αντανάκλαση της σκόπιμης ανάπτυξης του όλου.
(1275.7) 116:6.7 Στον Παράδεισο, η μονότα και το πνεύμα είναι ένα – δεν ξεχωρίζουν παρά από το όνομα. Στη Χαβόνα, η ύλη και το πνεύμα, ενώ είναι διαφορετικά με ευδιάκριτο τρόπο, συγχρόνως βρίσκονται σε έμφυτη αρμονία. Στα επτά υπερσύμπαντα, όμως, υπάρχει μεγάλη απόκλιση. Υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ της κοσμικής ενέργειας και του θεϊκού πνεύματος. Συνεπώς υπάρχει μια μεγαλύτερη δυναμική για εμπειρίες στη δράση του νου ώστε να εναρμονίσει και να ενοποιήσει τελικά το φυσικό σχέδιο με τους σκοπούς του πνεύματος. Στα σύμπαντα του διαστήματος που εξελίσσονται με το χρόνο υπάρχει μεγαλύτερη θεϊκή εξασθένηση, πιο δύσκολα προβλήματα να λυθούν, και περισσότερες ευκαιρίες να αποκτηθεί εμπειρία με τη λύση τους. Και αυτή όλη η συμπαντική κατάσταση γεννά μια μεγαλύτερη αρένα εξελικτικής ύπαρξης στην οποία η δυνατότητα της κοσμικής εμπειρίας γίνεται διαθέσιμη παρόμοια και στο δημιούργημα και στο Δημιουργό – ακόμα και στην Υπέρτατη Θεότητα.
(1276.1) 116:6.8 Η κυριαρχία του πνεύματος, η οποία είναι υπαρκτή στα απόλυτα επίπεδα, γίνεται μια εξελικτική εμπειρία στα πεπερασμένα επίπεδα και στα επτά υπερσύμπαντα. Και αυτή η εμπειρία μοιράζεται σε όλους εξίσου, από τον θνητό άνθρωπο μέχρι το Υπέρτατο Ον. Όλοι αγωνίζονται, προσωπικά αγωνίζονται, για την επίτευξη, όλοι συμμετέχουν, προσωπικά συμμετέχουν στο πεπρωμένο.
(1276.2) 116:7.1 Το μεγάλο σύμπαν δεν είναι μόνο υλική δημιουργία φυσικού μεγαλείου, πνευματικής ανωτερότητας και νοητικής σπουδαιότητας, είναι επίσης ένας υπέροχος και ανταποκρινόμενος ζωντανός οργανισμός. Υπάρχει πραγματική ζωή που πάλλεται απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το μηχανισμό της απέραντης δημιουργίας του σφύζοντος από ζωή κόσμου. Η φυσική πραγματικότητα των συμπάντων συμβολίζει την αντιληπτή πραγματικότητα του Παντοδύναμου Υπέρτατου και αυτός ο υλικός και ζων οργανισμός διαπερνάται από τα κυκλώματα νόησης, όπως το ανθρώπινο σώμα διασχίζεται από ένα δίκτυο διαδρομών νευρικών αισθητηρίων. Αυτό το φυσικό σύμπαν διαποτίζεται από ενεργειακές γραμμές οι οποίες δραστηριοποιούν αποτελεσματικά την υλική δημιουργία, όπως το ανθρώπινο σώμα τρέφεται και ενεργοποιείται από την κυκλοφοριακή διανομή των αφομοιώσιμων ενεργειακών προϊόντων της θρέψης. Το απέραντο σύμπαν δεν είναι χωρίς εκείνα τα συντονιστικά κέντρα ενός υπέροχου γενικού ελέγχου που θα μπορούσαν να συγκριθούν με τα εκλεπτυσμένα συστήματα χημικού ελέγχου του ανθρώπινου μηχανισμού. Αν όμως απλά γνωρίζατε κάτι γύρω από την κατασκευή ενός κέντρου δύναμης, εμείς, κατ’ αναλογία, θα μπορούσαμε να σας πούμε πολλά περισσότερα γύρω από το φυσικό σύμπαν.
(1276.3) 116:7.2 Όπως οι θνητοί υπολογίζουν πολύ στην ηλιακή ενέργεια για τη διατήρηση της ζωής, έτσι και το μεγάλο σύμπαν βασίζεται στις ανεξάντλητες ενέργειες που πηγάζουν από τον κατώτερο Παράδεισο για να διατηρήσουν τις υλικές δραστηριότητες και τις κοσμικές κινήσεις του διαστήματος.
(1276.4) 116:7.3 Ο νους δόθηκε στους θνητούς για να αποκτήσουν με αυτόν συνείδηση της ταυτότητας και της προσωπικότητας, και ο νους – ακόμα και ένας Υπέρτατος Νους – έχει δοθεί στην ολότητα της πεπερασμένης πλάσης δια του οποίου το πνεύμα αυτής της αναδυόμενης προσωπικότητας του σύμπαντος αγωνίζεται πάντοτε για την κυριαρχία της ενέργειας-ύλης.
(1276.5) 116:7.4 Ο θνητός άνθρωπος ανταποκρίνεται στην καθοδήγηση του πνεύματος, όπως το μεγάλο σύμπαν ανταποκρίνεται στο ευρύτατα διασκορπισμένο πνευματο-βαρυτικό αγκάλιασμα του Αιώνιου Υιού, της συμπαντικής υπερ-υλικής συνοχής των αιώνιων πνευματικών αξιών όλης της δημιουργίας του πεπερασμένου σύμπαντος μέσα στο χωρόχρονο.
(1276.6) 116:7.5 Τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να ταυτιστούν σε αιώνια διάρκεια με την συνολική και ακατάλυτη συμπαντική πραγματικότητα – να συγχωνευτούν με τον εντός τους Προσαρμοστή Σκέψης. Παρόμοια ο Υπέρτατος βασίζεται αιώνια στην απόλυτη σταθερότητα της Αρχικής Θεότητας, της Τριάδας του Παραδείσου.
(1276.7) 116:7.6 Η παρόρμηση του ανθρώπου για την τελειότητα του Παραδείσου, η προσπάθειά του για το επίτευγμα του Θεού, δημιουργεί μια γνήσια θεϊκή τάση στο ζωντανό κόσμο η οποία μπορεί να διαλυθεί μόνο με την εξέλιξη μιας αθάνατης ψυχής. Αυτό είναι που συμβαίνει στην εμπειρία ενός μόνου θνητού δημιουργήματος. Όταν όμως όλα τα δημιουργήματα στο μεγάλο σύμπαν αγωνίζονται παρόμοια για το επίτευγμα του Θεού και τη θεϊκή τελειότητα, χτίζεται μια βαθιά κοσμική τάση η οποία μπορεί να διαλυθεί μόνο μέσα στην ανυπέρβλητη σύνθεση μιας πανίσχυρης δύναμης μαζί με το πνευματικό πρόσωπο του εξελισσόμενου Θεού όλων των δημιουργημάτων, το Υπέρτατο Ον.
(1277.1) 116:7.7 [Υποστηρίχτηκε από έναν Ισχυρό Αγγελιαφόρο, που διαμένει προσωρινά στην Ουράντια.]
(1278.1) 117:0.1 Στο βαθμό που εμείς κάνουμε το θέλημα του Θεού σε οποιοδήποτε συμπαντικό σταθμό μπορεί να βρισκόμαστε, σε εκείνο το μέγεθος το πανίσχυρο δυναμικό του Υπέρτατου γίνεται ένα βήμα ακόμα πιο πραγματικό. Το θέλημα του Θεού είναι ο σκοπός της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, καθώς αυτό καθίσταται δυνατό μέσα στα τρία Απόλυτα, προσωποποιείται από τον Αιώνιο Υιό, συνενώνεται για συμπαντική δράση στο Άπειρο Πνεύμα και διαιωνίζεται στα αέναα σχέδια του Παραδείσου. Και ο Θεός ο Υπέρτατος γίνεται η ύψιστη πεπερασμένη εκδήλωση του συνολικού θελήματος του Θεού.
(1278.2) 117:0.2 Αν όλα τα μεγάλα σύμπαντα κατόρθωναν ποτέ σχετικά να ζήσουν πλήρως με το θέλημα του Θεού, τότε τα δημιουργήματα του χωροχρόνου θα αποκαθίσταντο σε φως και ζωή και τότε ο Παντοδύναμος, η δυνητική θεότητα του Υπέρτατου θα γινόταν πραγματική με την ανάδυση της θεϊκής προσωπικότητας του Θεού του Υπέρτατου.
(1278.3) 117:0.3 Όταν ένας εξελισσόμενος νους συντονίζεται με τα κυκλώματα του κοσμικού νου, όταν ένα εξελισσόμενο σύμπαν σταθεροποιείται σύμφωνα με το πλάνο του κεντρικού σύμπαντος, όταν ένα προοδευτικό πνεύμα συνδέεται με την ενωμένη λειτουργία των Κυρίαρχων Πνευμάτων, όταν μια ανιούσα θνητή προσωπικότητα συντονίζεται τελικά με τη θεϊκή καθοδήγηση του ενσωματωμένου Προσαρμοστή, τότε η πραγματικότητα του Υπέρτατου έχει γίνει αληθινή σε μια ακόμα βαθμίδα στα σύμπαντα. Τότε η θεϊκότητα του Υπέρτατου έχει προχωρήσει ένα ακόμα βήμα προς την κοσμική πραγματοποίηση.
(1278.4) 117:0.4 Τα επί μέρους και τα ξεχωριστά άτομα του μεγάλου σύμπαντος εξελίσσονται σαν μια αντανάκλαση της συνολικής εξέλιξης του Υπέρτατου, ενώ με τη σειρά του ο Υπέρτατος είναι η συνθετική, συσσωρευτική, συνολική, εξέλιξη όλου του μεγάλου σύμπαντος. Από θνητή άποψη και οι δυο εξελίσσονται και λαμβάνουν εμπειρίες αμοιβαία.
(1278.5) 117:1.1 Ο Υπέρτατος είναι η ομορφιά της φυσικής αρμονίας, η αλήθεια των διανοητικών εννοιών, και η καλοσύνη των πνευματικών αξιών. Αυτός αποτελεί τη γλυκύτητα της αληθινής επιτυχίας και τη χαρά του αιώνιου επιτεύγματος. Αυτός αποτελεί την υπερψυχή του μεγάλου σύμπαντος, τη συνείδηση του πεπερασμένου σύμπαντος, την ολοκλήρωση της πεπερασμένης πραγματικότητας και την προσωποποίηση των εμπειριών του Δημιουργού και των δημιουργημάτων. Σε ολόκληρη τη μελλοντική αιωνιότητα ο Θεός ο Υπέρτατος θα εκφράζει την πραγματικότητα της βουλητικής εμπειρίας στις τριαδικές σχέσεις της Θεότητας.
(1278.6) 117:1.2 Με τα πρόσωπα των Υπέρτατων Δημιουργών οι Θεοί κατέβηκαν από τον Παράδεισο στις περιοχές του χωροχρόνου, για να δημιουργήσουν εκεί και να εξελίξουν δημιουργήματα με ικανότητα να φτάσουν στον Παράδεισο τα οποία μπορούν να ανέλθουν σ’ αυτόν προς αναζήτηση του Πατέρα. Αυτή η συμπαντική διαδικασία, των Δημιουργών που κατεβαίνουν για να αποκαλύψουν το Θεό και των δημιουργημάτων που ανέρχονται για να αναζητήσουν το Θεό, είναι αποκαλυπτική της Θεϊκής εξέλιξης του Υπέρτατου, εντός του οποίου αμφότεροι οι κατερχόμενοι και οι ανεχόμενοι επιτυγχάνουν αμοιβαία να κατανοήσουν την ανακάλυψη της αιώνιας και συμπαντικής αδελφοσύνης. Το Υπέρτατο Ον γίνεται έτσι η πεπερασμένη σύνθεση της αιτίας του τέλειου Δημιουργού και η τελειοποιούμενη ανταπόκριση του δημιουργήματος.
(1279.1) 117:1.3 Το μεγάλο σύμπαν περιέχει τη δυνατότητα και πάντα αναζητάει την ολοκληρωμένη ενοποίηση και αυτό γίνεται από το γεγονός ότι η κοσμική ύπαρξη είναι συνέπεια των δημιουργικών πράξεων και των εντολών δύναμης της Τριάδας του Παραδείσου, η οποία είναι μια ανεπιφύλακτη ενότητα. Αυτή η ίδια η τριαδική ενότητα εκφράζεται στον πεπερασμένο κόσμο μέσα στον Υπέρτατο, του οποίου η πραγματικότητα γίνεται σταδιακά φανερή καθώς το σύμπαν φτάνει στο μέγιστο επίπεδο της Τριαδικής ταύτισης.
(1279.2) 117:1.4 Το θέλημα του Δημιουργού και το θέλημα του δημιουργήματος είναι ποιοτικά διαφορετικά, αλλά είναι συγγενικά ως προς την απόκτηση εμπειρίας, γιατί το δημιούργημα και ο Δημιουργός μπορούν να συνεργαστούν στην επίτευξη της συμπαντικής τελειότητας. Ο άνθρωπος μπορεί να εργαστεί σε σύνδεσμο με το Θεό και με τον τρόπο αυτό να συνδημιουργήσουν έναν αιώνιο τελειωτή. Ο Θεός μπορεί να εργαστεί ακόμα και σαν άνθρωπος με τις ενσαρκώσεις των Υιών του, οι οποίοι έτσι επιτυγχάνουν την υπεροχή της εμπειρίας του δημιουργήματος.
(1279.3) 117:1.5 Μέσα στο Υπέρτατο Ον, ο Δημιουργός και το δημιούργημα ενώνονται σε μια Θεότητα της οποίας το θέλημα εκφράζει μια θεϊκή προσωπικότητα. Και αυτό το θέλημα του Υπέρτατου είναι κάτι περισσότερο από το θέλημα είτε του δημιουργήματος είτε του Δημιουργού, όπως το θέλημα του κυβερνήτη του Κυρίαρχου Υιού του Νέβαδον είναι τώρα κάτι περισσότερο από το συνδυασμό του θελήματος της θεότητας και της ανθρωπότητας. Η ενότητα της τελειότητας του Παραδείσου και η εμπειρία του χωροχρόνου αποδίδει μια νέα σημαντική αξία στα θεϊκά επίπεδα της πραγματικότητας.
(1279.4) 117:1.6 Η εξελισσόμενη θεϊκή φύση του Υπέρτατου γίνεται πιστή απεικόνιση της ασυναγώνιστης εμπειρίας όλων των δημιουργημάτων και όλων των Δημιουργών στο μεγάλο διάστημα. Εντός του Υπέρτατου η ιδιότητα του δημιουργού και η ιδιότητα του δημιουργήματος είναι σε συμφωνία. Είναι ενωμένες για πάντα από την εμπειρία εκείνη που γεννήθηκε από τις αντιξοότητες που συνοδεύουν την επίλυση των πολυπληθών προβλημάτων που περιστοιχίζουν κάθε πεπερασμένο δημιούργημα καθώς διαβαίνει το αιώνιο μονοπάτι για την αναζήτηση της τελειότητας και τη λύτρωση από τους περιορισμούς της ατέλειας.
(1279.5) 117:1.7 Η αλήθεια, η ομορφιά και η καλοσύνη συσχετίζονται στη λειτουργία του Πνεύματος, το μεγαλείο του Παραδείσου, το έλεος του Υιού και την εμπειρία του Υπέρτατου. Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι αλήθεια, ομορφιά και καλοσύνη επειδή αυτά τα σχέδια της θεότητας αντιπροσωπεύουν τα ανώτατα όρια της πεπερασμένης ιδεατής εμπειρίας. Οι αιώνιες πηγές αυτών των τριαδικών ιδιοτήτων της θεότητας είναι υπερ-πεπερασμένων επιπέδων, αλλά ένα δημιούργημα μπορεί να κατανοήσει αυτές τις πηγές σαν υπερ-αλήθεια, υπερ-ομορφιά και υπερ-καλοσύνη.
(1279.6) 117:1.8 Ο Μιχαήλ, ένας δημιουργός, αποκάλυψε τη θεϊκή αγάπη του Δημιουργού Πατέρα για τα γήινα παιδιά του. Και έχοντας ανακαλύψει και λάβει τη θεϊκή αγάπη οι άνθρωποι μπορούν να φιλοδοξήσουν να αποκαλύψουν αυτή την αγάπη στους αδελφούς τους στη σάρκα. Μια τέτοια αγάπη του δημιουργήματος είναι η αληθινή αντανάκλαση της αγάπης του Υπέρτατου.
(1279.7) 117:1.9 Ο Υπέρτατος είναι συμμετρικά περιεκτικός. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο βρίσκεται εν δυνάμει στα τρία μεγάλα Απόλυτα, βρίσκεται στην πράξη στον Παράδεισο, μέσα στον Υιό και μέσα στο Πνεύμα. Αλλά ο Υπέρτατος είναι πραγματικός και εν δυνάμει, ένα ον προσωπικής υπεροχής και πανίσχυρης δύναμης, ανταποκρινόμενος στην προσπάθεια του δημιουργήματος και στον σκοπό του Δημιουργού. Αυτενεργεί στο σύμπαν και αυτό-αντιδρά στο συνολικό άθροισμα του σύμπαντος, και είναι στη μια και ίδια στιγμή ο υπέρτατος δημιουργός, το υπέρτατο δημιούργημα. Η Θεότητα του Υπέρτατου εκφράζει έτσι το συνολικό άθροισμα ολόκληρου του πεπερασμένου (κόσμου).
(1280.1) 117:2.1 Ο Υπέρτατος είναι ο Θεός μέσα στο χρόνο. Δικό του είναι το μυστικό της ανάπτυξης του δημιουργήματος μέσα στο χρόνο. Δική του είναι επίσης η κατάκτηση του ατελούς παρόντος και η ολοκλήρωση του τελειοποιούμενου μέλλοντος. Και οι τελικοί καρποί όλης της πεπερασμένης ανάπτυξης είναι: δύναμη που ελέγχεται δια μέσου του νου από το πνεύμα, συνεπεία της ενοποιούσης και δημιουργικής παρουσίας της προσωπικότητας. Το υπέρτατο συμπέρασμα όλης αυτής της ανάπτυξης είναι το Υπέρτατο Ον.
(1280.2) 117:2.2 Στο θνητό άνθρωπο, η ύπαρξη είναι ισοδύναμη με την ανάπτυξη. Και έτσι όντως θα φαινόταν ότι ακόμα και με την ευρύτερη συμπαντική έννοια, για μια ύπαρξη που καθοδηγείται από το πνεύμα το αποτέλεσμα θα είναι η ανάπτυξη της εμπειρίας – η αύξηση της κατάστασης. Όμως έχουμε υποστηρίξει από παλιά ότι η παρούσα ανάπτυξη που χαρακτηρίζει την ύπαρξη του δημιουργήματος στην παρούσα συμπαντική εποχή είναι μια λειτουργία του Υπέρτατου. Υποστηρίζουμε εξ ίσου ότι αυτό το είδος ανάπτυξης είναι παράξενο για την εποχή ανάπτυξης του Υπέρτατου, και ότι θα τερματιστεί με την ολοκλήρωση της ανάπτυξης του Υπέρτατου.
(1280.3) 117:2.3 Σκεφτείτε την κατάσταση των τριαδικών δημιουργημένων γιων: Γεννήθηκαν και ζούνε στην παρούσα συμπαντική εποχή, έχουν προσωπικότητες, μαζί με νοητικά και πνευματικά χαρίσματα. Έχουν εμπειρίες και αναμνήσεις γι αυτές, αλλά δεν μεγαλώνουν όπως κάνουν οι ανερχόμενοι. Πιστεύουμε και κατανοούμε ότι αυτοί οι δημιουργημένοι τριαδικοί γιοι, ενώ βρίσκονται στην παρούσα συμπαντική εποχή, ανήκουν στην πραγματικότητα στην επόμενη συμπαντική εποχή – την εποχή που θα ακολουθήσει την ολοκλήρωση της ανάπτυξης του Υπέρτατου. Για το λόγο αυτό δεν βρίσκονται μέσα στον Υπέρτατο εξαιτίας της παρούσας ατελούς κατάστασης και συνεπακόλουθης ανάπτυξης. Έτσι δεν μετέχουν στην εμπειρική ανάπτυξη της παρούσης συμπαντικής εποχής, επειδή κρατούνται διαθέσιμοι για την επόμενη συμπαντική εποχή.
(1280.4) 117:2.4 Η δική μου τάξη, των Ισχυρών Αγγελιαφόρων, επειδή εμπεριέχεται στην Τριάδα δεν συμμετέχουν στην ανάπτυξη της παρούσης συμπαντικής εποχής. Κατά μια έννοια, είμαστε στην ίδια κατάσταση όπως στην προηγούμενη συμπαντική εποχή, όπως είναι πραγματικά οι Σταθεροί Υιοί της Τριάδας. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Η κατάστασή μας είναι παγιωμένη από τον εναγκαλισμό της Τριάδας και δεν συμβαίνει πια εμπειρία στην ανάπτυξη.
(1280.5) 117:2.5 Αυτό δεν ισχύει για τους τελειωτές ούτε για καμία άλλη από τις εξελισσόμενες και εμπειρικές τάξεις οι οποίες συμμετέχουν στη διαδικασία ανάπτυξης του Υπέρτατου. Εσείς οι θνητοί που ζείτε τώρα στην Ουράντια που μπορείτε να φιλοδοξείτε για την επίτευξη του Παραδείσου και την κατάσταση των τελειωτών πρέπει να καταλάβετε ότι ένα τέτοιο πεπρωμένο είναι πραγματοποιήσιμο μόνο επειδή βρίσκεστε μέσα και προέρχεστε από τον Υπέρτατο, και ως εκ τούτου συμμετέχετε στον κύκλο της ανάπτυξης του Υπέρτατου.
(1280.6) 117:2.6 Κάποτε θα έρθει ένα τέλος στην ανάπτυξη του Υπέρτατου, η κατάστασή του θα πετύχει την ολοκλήρωση (με την ενεργό-πνευματική έννοια). Αυτός ο τερματισμός της εξέλιξης του Υπέρτατου θα επιβεβαιώσει επίσης το τέλος της εξέλιξης των δημιουργημάτων σαν μέρος του Υπέρτατου. Τι είδος ανάπτυξης μπορεί να χαρακτηρίζει τα σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος, δεν γνωρίζουμε. Αλλά είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από οτιδήποτε έχει δει κανείς στη σημερινή εποχή της εξέλιξης των επτά υπερσυμπάντων. Θα είναι χωρίς αμφιβολία η λειτουργία των εξελισσόμενων πολιτών του μεγάλου σύμπαντος για να εξισορροπήσουν τους έξω-διαστημικούς για αυτή την απώλεια της ανάπτυξης του Υπέρτατου.
(1280.7) 117:2.7 Επειδή θα υπάρχει μετά την ολοκλήρωση της παρούσης συμπαντικής εποχής, το Υπέρτατο Ον θα λειτουργεί σαν ένας εμπειρικός κυβερνήτης στο μεγάλο σύμπαν. Οι έξω-διαστημικοί – οι πολίτες της επόμενης συμπαντικής εποχής – θα έχουν μια εν δυνάμει μετά-υπερσυμπαντική ανάπτυξη, μια ικανότητα εξελικτικής επιτυχίας με την προϋπόθεση της κυριαρχίας του Παντοδύναμου Υπέρτατου, δηλαδή αποκλείοντας τη συμμετοχή δημιουργημάτων στη σύνθεση της δυναμικής προσωπικότητας της παρούσης συμπαντικής εποχής.
(1281.1) 117:2.8 Έτσι ίσως η ατέλεια του Υπέρτατου να θεωρηθεί σαν προσόν εφόσον καθιστά δυνατή την εξελικτική ανάπτυξη του δημιουργού-δημιουργήματος του παρόντος σύμπαντος. Το κενό πράγματι έχει την αξία του, επειδή μπορεί να γεμίσει με εμπειρίες.
(1281.2) 117:2.9 Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις στην φιλοσοφία του πεπερασμένου είναι αυτή: Άραγε το Υπέρτατο Ον πραγματοποιείται σε ανταπόκριση της εξέλιξης του μεγάλου σύμπαντος, ή ο πεπερασμένος αυτός κόσμος εξελίσσεται προοδευτικά σε ανταπόκριση της βαθμιαίας πραγματοποίησης του Υπέρτατου; ή είναι άραγε πιθανό να είναι αμοιβαία αλληλεξαρτημένοι για την ανάπτυξή τους; Να είναι εξελικτικά ανταποδοτικοί, έκαστος να εγκαινιάζει την ανάπτυξη του άλλου; Είμαστε σίγουροι για το εξής: Δημιουργήματα και σύμπαντα, υψηλά και χαμηλά, εξελίσσονται εντός του Υπέρτατου και καθώς αυτά εξελίσσονται εμφανίζεται η ενοποιημένη συνάθροιση ολοκλήρου της πεπερασμένης δραστηριότητας αυτής της συμπαντικής εποχής. Και αυτή είναι η εμφάνιση του Υπέρτατου Όντος, η εξέλιξη σε όλες τις προσωπικότητες της πανίσχυρης δύναμης του Θεού του Υπέρτατου.
(1281.3) 117:3.1 Η κοσμική πραγματικότητα ορισμένη ποικιλοτρόπως σαν το Υπέρτατο Ον, ο Θεός ο Υπέρτατος και ο Παντοδύναμος Υπέρτατος, είναι το σύμπλεγμα και η συμπαντική σύνθεση των αναδυόμενων φάσεων όλων των πεπερασμένων πραγματικοτήτων. Η ευρέως διασκορπισμένη διαποίκιλση της αιώνιας ενέργειας, του θεϊκού πνεύματος και του συμπαντικού νου φτάνει στο πεπερασμένο μεσουράνημα με την εξέλιξη του Υπέρτατου, ο οποίος είναι το συνολικό άθροισμα όλης της πεπερασμένης ανάπτυξης, αυτοπραγματοποιούμενος σε θεϊκά επίπεδα μέγιστης πεπερασμένης ολοκλήρωσης.
(1281.4) 117:3.2 Ο Υπέρτατος είναι το θεϊκό κανάλι μέσα στο οποίο κυλάει η δημιουργική απεραντοσύνη των τριαδικών που αποκρυσταλλώνεται στο γαλαξιακό πανόραμα του διαστήματος, εναντίον της οποίας λαμβάνει χώρα το υπέροχο δράμα της προσωπικότητας μέσα στο χρόνο: η κατάκτηση της ενέργειας-ύλης από το πνεύμα με τη μεσολάβηση του νου.
(1281.5) 117:3.3 Είπε ο Ιησούς: «Εγώ είμαι η ζωντανή οδός», και έτσι αυτός είναι η ζωντανή οδός από τα υλικά επίπεδα της αυτεπίγνωσης προς τα πνευματικά επίπεδα συνειδητότητας του Θεού. Και όπως είναι αυτή η ζωντανή οδός ανόδου από τον εαυτό στο Θεό, έτσι είναι και ο Υπέρτατος η ζωντανή οδός από την πεπερασμένη συνειδητότητα στην υπερβατική συνειδητότητα, μέχρι και την επίγνωση της απολυτοειδούς κατάστασης.
(1281.6) 117:3.4 Ο δικός σας Δημιουργικός Υιός μπορεί στην πράξη να είναι ένα τέτοιο ζωντανό κανάλι από την ανθρώπινη φύση στη θεϊκή αφού έχει προσωπικά βιώσει πλήρως τη διάβαση της συμπαντικής αυτής ατραπού της προόδου, από την αληθινή ανθρώπινη φύση του Τζόσουα μπεν Ιωσήφ, του Γιου του Ανθρώπου, στη θεϊκή του Παραδείσου του Μιχαήλ του Νέβαδον, του Υιού του απείρου Θεού. Παρομοίως το Υπέρτατο Ον μπορεί να λειτουργήσει σαν συμπαντική προσέγγιση στην υπερβατικότητα των πεπερασμένων περιορισμών, επειδή είναι η πραγματική ενσάρκωση και η προσωπική επιτομή της εξέλιξης, της προόδου και της αποπνευματοποίησης κάθε δημιουργήματος. Επί πλέον οι εμπειρίες του μεγάλου σύμπαντος για τις κατερχόμενες προσωπικότητες από τον Παράδεισο αποτελούν τμήμα της εμπειρίας του η οποία είναι συμπληρωματική στο άθροισμα των ανερχόμενων εμπειριών των προσκυνητών του χρόνου.
(1281.7) 117:3.5 Ο θνητός άνθρωπος είναι φτιαγμένος κατ’ εικόνα του Θεού με μια έννοια περισσότερο από μεταφορική. Από φυσική προσωπική άποψη αυτή η αναφορά είναι πολύ λίγο αληθινή, αλλά αναφορικά με ορισμένες συμπαντικές δυνατότητες είναι ένα πραγματικό γεγονός. Στην ανθρώπινη ράτσα, ένα παρόμοιο δράμα εξελικτικής επίτευξης ξετυλίγεται καθώς λαμβάνει χώρα, σε απέραντα ευρύτερη κλίμακα, σε όλα τα σύμπαντα. Ο άνθρωπος, μια βουλητική προσωπικότητα, γίνεται δημιουργικός σε σύνδεσμο με τον Προσαρμοστή, μια απρόσωπη οντότητα, μπροστά στις πεπερασμένες δυνατότητες του Υπέρτατου, και το αποτέλεσμα είναι η άνθηση μιας αθάνατης ψυχής. Στα σύμπαντα οι προσωπικότητες του Δημιουργού στο χρόνο και το χώρο λειτουργούν σε σύνδεση με το απρόσωπο πνεύμα της Τριάδας του Παραδείσου και δημιουργούν με αυτό τον τρόπο μια πραγματικότητα της Θεότητας με νέα δυναμική ισχύ.
(1282.1) 117:3.6 Ο θνητός άνθρωπος, όντας ένα δημιούργημα, δεν είναι ακριβώς σαν το Υπέρτατο Ον, που είναι θεότητα, αλλά η εξέλιξη του ανθρώπου μοιάζει κατά κάποιο τρόπο με την ανάπτυξη του Υπέρτατου. Ο άνθρωπος αναπτύσσεται ενσυνείδητα από τη φυσική στην πνευματική κατάσταση με την ακαταμάχητη αντίσταση, τη δύναμη και την επιμονή των δικών του αποφάσεων. Αναπτύσσεται επίσης καθώς ο Προσαρμοστής Σκέψης αξιοποιεί νέες τεχνικές για να φτάσει από τα πνευματικά κάτω στα μοροντιανά επίπεδα, και άπαξ και γεννηθεί η ψυχή, αρχίζει να μεγαλώνει μέσα και από μόνη της.
(1282.2) 117:3.7 Αυτό είναι κάπως σαν τον τρόπο με τον οποίο επεκτείνεται το Υπέρτατο Ον. Η κυριαρχία του μεγαλώνει εντός και από τις πράξεις και τα κατορθώματα των Προσωπικοτήτων του Υπέρτατου Δημιουργού. Αυτή είναι η εξέλιξη του μεγαλείου της δυνάμεώς του σαν κυβερνήτου του μεγάλου σύμπαντος. Η θεϊκή φύση του βασίζεται παρόμοια στην προϋπάρχουσα ενότητα της Τριάδας του Παραδείσου. Αλλά υπάρχει ακόμα μια άλλη άποψη στην εξέλιξη του Θεού του Υπέρτατου: Δεν είναι μόνο Δημιουργός εξελισσόμενος και προερχόμενος από την Τριάδα. Είναι επίσης αυτό-εξελισσόμενος και αυτό-προερχόμενος. Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι ο ίδιος βουλητικός, δημιουργικός συμμέτοχος στη δική του θεϊκή ανάπλαση. Η ανθρώπινη μοροντιανή ψυχή είναι παρομοίως ένας βουλητικός, συνδημιουργικός σύντροφος για τη δική της απαθανάτιση.
(1282.3) 117:3.8 Ο Πατέρας συνεργάζεται με το Συνενωμένο Δράστη για τη διαχείριση των ενεργειών του Παραδείσου και για τη μετάδοση αυτών των αντιδράσεων στον Υπέρτατο. Ο Πατέρας συνεργάζεται με τον Αιώνιο Υιό στην παραγωγή των προσωπικοτήτων του Δημιουργού του οποίου οι ενέργειες κάποτε θα μεσουρανήσουν στην κυριαρχία του Υπέρτατου. Ο Πατέρας συνεργάζεται και με τον Υιό και με το Πνεύμα για τη δημιουργία των προσωπικοτήτων της Τριάδας ώστε να λειτουργήσουν σαν κυβερνήτες του μεγάλου σύμπαντος μέχρι τη στιγμή που η ολοκληρωθείσα εξέλιξη του Υπέρτατου τον προετοιμάσει για να αναλάβει αυτή την κυριαρχία. Ο Πατέρας συνεργάζεται με τους Θεϊκούς και μη-Θεϊκούς ισόβαθμούς του με αυτούς και πολλούς άλλους τρόπους για την προαγωγή της εξέλιξης του Υπέρτατου, αλλά λειτουργεί επίσης μόνος σε αυτά τα θέματα. Και η μοναχική λειτουργία του αποκαλύπτεται πιθανόν κατά τον καλύτερο τρόπο στην υπηρεσία των Προσαρμοστών Σκέψης και των συνεργαζόμενων με αυτούς οντοτήτων.
(1282.4) 117:3.9 Η Θεότητα είναι μονάδα, ενυπάρχουσα στην Τριάδα, εμπειρική μέσα στον Υπέρτατο και στους θνητούς, που πραγματώνεται στο δημιούργημα με τη συγχώνευση του Προσαρμοστή. Η παρουσία των Προσαρμοστών Σκέψης στο θνητό άνθρωπο αποκαλύπτει τη θεμελιώδη ενότητα του σύμπαντος, επειδή ο άνθρωπος, ο χαμηλότερος δυνατός τύπος προσωπικότητας στο σύμπαν, περιέχει μέσα του ένα πραγματικό κομμάτι της ύψιστης και αιώνιας πραγματικότητας, όπως τον αρχικό Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων.
(1282.5) 117:3.10 Το Υπέρτατο Ον εξελίσσεται δυνάμει του συνδέσμου του με την Τριάδα του Παραδείσου και συνεπεία των θεϊκών επιτυχιών του δημιουργού και των διαχειριστών-παιδιών εκείνης της Τριάδας. Η αθάνατη ψυχή του ανθρώπου εξελίσσει το δικό της αιώνιο πεπρωμένο σε συνεργασία με τη θεϊκή παρουσία του Πατέρα του Παραδείσου και σύμφωνα με τις αποφάσεις της προσωπικότητας του ανθρώπινου νου. Ό,τι είναι η Τριάδα για το Θεό τον Υπέρτατο, είναι ο Προσαρμοστής για τον εξελισσόμενο άνθρωπο.
(1282.6) 117:3.11 Κατά τη διάρκεια της παρούσης συμπαντικής εποχής το Υπέρτατο Όν προφανώς δεν μπορεί να λειτουργήσει απευθείας σαν δημιουργός εξαιρουμένων εκείνων των στιγμών που οι πεπερασμένες δυνατότητες δράσης έχουν εξαντληθεί από τους δημιουργικούς αντιπροσώπους του χωροχρόνου. Έτσι μακριά μέσα στην ιστορία του σύμπαντος αυτό συνέβη μόνο μια φορά. Όταν οι δυνατότητες της πεπερασμένης δράσης στο θέμα της συμπαντικής αντανακλαστικότητας είχαν εξαντληθεί, τότε ο Υπέρτατος λειτούργησε σαν δημιουργικός μεσουρανών όλων των προηγούμενων δημιουργικών πράξεων. Και πιστεύουμε ότι θα λειτουργήσει πάλι σαν μεσουρανών σε μελλοντικές εποχές οπουδήποτε η προγενέστερη δημιουργική πράξη έχει ολοκληρώσει έναν κατάλληλο κύκλο δημιουργικής δραστηριότητας.
(1283.1) 117:3.12 Το Υπέρτατο Ον δεν δημιούργησε τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κυριολεκτικά, η ίδια του η ζωή προέκυψε, από τη δυνατότητα του Υπέρτατου. Ούτε εξέλιξε τον άνθρωπο. Ο ίδιος ο Υπέρτατος είναι η ίδια η ουσία της εξέλιξης. Από πεπερασμένη άποψη, εμείς ζούμε πραγματικά, κινούμαστε και υπάρχουμε μέσα στο έμφυτο του Υπέρτατου.
(1283.2) 117:3.13 Ο Υπέρτατος προφανώς δεν μπορεί να ξεκινήσει μια πρότυπη αιτίαση αλλά φαίνεται να είναι ο καταλύτης όλης της συμπαντικής ανάπτυξης και κατά τα φαινόμενα είναι προορισμένος να παρέχει συνολικό μεσουράνημα όσον αφορά το πεπρωμένο όλων των δια της εμπειρίας εξελισσομένων όντων. Ο Πατέρας δημιουργεί το σχέδιο ενός πεπερασμένου κόσμου. Οι Δημιουργοί Υιοί πραγματοποιούν αυτή την ιδέα μέσα στο χωροχρόνο με τη συναίνεση και τη συνεργασία των Δημιουργικών Πνευμάτων. Ο Υπέρτατος μεσουρανεί το συνολικό πεπερασμένο και θεμελιώνει τη σχέση του με το πεπρωμένο του απολυτοειδούς.
(1283.3) 117:4.1 Καθώς παρατηρούμε τους ακατάπαυστους αγώνες της δημιουργίας των δημιουργημένων όντων για να τελειοποιήσουν την κατάσταση και να θεοποιήσουν την ύπαρξή τους, δεν μπορούμε παρά να πιστέψουμε ότι αυτές οι ατελεύτητες προσπάθειες παρουσιάζουν τον ακατάπαυστο αγώνα του Υπέρτατου για θεϊκή αυτοπραγμάτωση. Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι η πεπερασμένη Θεότητα, και πρέπει να μάχεται με τα προβλήματα του πεπερασμένου με τη συνολική έννοια αυτής της λέξης. Οι αγώνες μας με τις αντιξοότητες του χρόνου στην εξέλιξη του χώρου είναι αντανακλάσεις των προσπαθειών του να πετύχει την πραγμάτωση του εαυτού και να ολοκληρώσει την κυριαρχία μέσα στη σφαίρα της δράσης την οποία η εξελικτική φύση του επεκτείνει στα απώτατα όρια της δυνατότητας.
(1283.4) 117:4.2 Μέσα σε όλο το μεγάλο σύμπαν ο Υπέρτατος αγωνίζεται για έκφραση. Η θεϊκή του εξέλιξη στηρίζεται με κριτήριο τις πράξεις σοφίας κάθε υπαρκτής προσωπικότητας. Όταν ένα ανθρώπινο ον επιλέγει την αιώνια επιβίωση, συνδημιουργεί το πεπρωμένο του, και μέσα στη ζωή αυτού του ανερχόμενου θνητού ο πεπερασμένος Θεός βρίσκει ένα αυξημένο κριτήριο αυτοπραγμάτωσης της προσωπικότητας και μια διεύρυνση της εμπειρικής κυριαρχίας. Αλλά εάν ένα δημιούργημα απορρίψει την αιώνια σταδιοδρομία, εκείνο το τμήμα του Υπέρτατου που βασιζόταν στις εμπειρικές επιλογές αυτού του δημιουργήματος καθυστερεί αναπόφευκτα, μια στέρηση που μπορεί να αντισταθμιστεί από την εναλλακτική ή βοηθητική εμπειρία. Όσο για την προσωπικότητα του μη επιβιώσαντος, αφομοιώνεται στην υπερψυχή της δημιουργίας, και γίνεται τμήμα της Θεότητας του Υπέρτατου.
(1283.5) 117:4.3 Ο Θεός έχει τόση εμπιστοσύνη, τόση αγάπη, που δίνει ένα τμήμα της θεϊκής του φύσης στα χέρια των ανθρώπινων όντων για να το φυλάξουν με ασφάλεια και να αυτοπραγματωθούν. Η φύση του Πατέρα, η παρουσία του Προσαρμοστή, είναι ακατάλυτα αδιάφορη ως προς την επιλογή της θνητής ύπαρξης. Το παιδί του Υπέρτατου, ο εξελισσόμενος εαυτός, μπορεί να καταστραφεί παρόλο που η ενδεχόμενη ενοποιητική προσωπικότητα αυτού του παραπλανημένου εαυτού θα παραμείνει σταθερά σαν ένας παράγων της Θεότητας του Υπέρτατου.
(1283.6) 117:4.4 Η ανθρώπινη προσωπικότητα μπορεί αληθινά να καταστρέψει την ατομικότητα της δημιουργίας, και παρόλο που αυτό που είχε αξία στη ζωή μιας τέτοιας κοσμικής αυτοκτονίας, θα παραμείνει, αυτές οι ιδιότητεςδεν θα παραμείνουν σαν ένα ξεχωριστό δημιούργημα. Ο Υπέρτατος θα βρει πάλι να εκφραστεί στα δημιουργήματα των συμπάντων αλλά ποτέ ξανά σαν εκείνο το ιδιαίτερο άτομο. Η μοναδική προσωπικότητα ενός μη ανερχόμενου, επιστρέφει στον Υπέρτατο σαν μια σταγόνα νερού που επιστρέφει στη θάλασσα.
(1284.1) 117:4.5 Κάθε μεμονωμένη πράξη των προσωπικών τμημάτων του πεπερασμένου είναι συγκριτικά άσχετη με την τελική εμφάνιση του Υπέρτατου Όλου, αλλά το όλον δεν είναι παρόλα αυτά εξαρτώμενο από το σύνολο των πράξεων των πολυποίκιλων τμημάτων. Η προσωπικότητα του κάθε ξεχωριστού θνητού είναι άνευ σημασίας μπροστά στο σύνολο του Υπέρτατου, αλλά η προσωπικότητα κάθε ανθρώπινου όντος αντιπροσωπεύει μια αναντικατάστατης σημασίας αξία στο πεπερασμένο. Η προσωπικότητα άπαξ και εκφραστεί, δεν βρίσκει ποτέ ξανά ιδανική έκφραση παρά στη συνέχιση της ύπαρξης αυτής της ζωντανής προσωπικότητας.
(1284.2) 117:4.6 Και έτσι, καθώς αγωνιζόμαστε για αυτό-έκφραση, ο Υπέρτατος αγωνίζεται μέσα μας, και μαζί μας, για την έκφραση της θεότητας. Καθώς βρίσκουμε τον Πατέρα, έτσι και ο Υπέρτατος βρήκε πάλι το Δημιουργό του Παραδείσου όλων των πραγμάτων. Καθώς κυριαρχούμε στα προβλήματα της αυτοπραγμάτωσης, έτσι και ο Θεός της εμπειρίας πετυχαίνει την πανίσχυρη κυριαρχία στα σύμπαντα του χωροχρόνου.
(1284.3) 117:4.7 Η ανθρωπότητα δεν ανέρχεται χωρίς προσπάθεια στο σύμπαν, ούτε ο Υπέρτατος εξελίσσεται χωρίς να έχει σκοπό και λογική η δράση του. Τα δημιουργήματα δεν πετυχαίνουν την τελειότητα με απλή παθητικότητα, ούτε μπορεί το πνεύμα του Υπέρτατου να πραγματοποιήσει τη δύναμη του Παντοδύναμου χωρίς να υπηρετεί ακατάπαυστα την πεπερασμένη δημιουργία.
(1284.4) 117:4.8 Η εγκόσμια σχέση του ανθρώπου με τον Υπέρτατο είναι το θεμέλιο για την κοσμική ηθική, τη συμπαντική ευαισθησία και την αποδοχή του καθήκοντος. Αυτή είναι μια ηθική που υπερβαίνει την εγκόσμια έννοια του σχετικού σωστού και λάθους, είναι μια ηθική που στηρίζεται άμεσα στην ενσυνείδητη εκτίμηση του δημιουργήματος για την εμπειρική υποχρέωση της εμπειρικής Θεότητας. Ο θνητός άνθρωπος και οι άλλες πεπερασμένες δημιουργίες φτιάχτηκαν από το ζωντανό δυναμικό της ενέργειας, του νου και του πνεύματος που υπάρχουν στον Υπέρτατο. Είναι προς τον Υπέρτατο, που ο θνητός ανερχόμενος με τον Προσαρμοστή έλκεται, για τη δημιουργία του αθάνατου και θεϊκού χαρακτήρα ενός τελειωτή. Είναι έξω από την πραγματικότητα του Υπέρτατου που ο Προσαρμοστής, με τη συγκατάθεση της ανθρώπινης βούλησης, υφαίνει τα σχέδια της αιώνιας φύσης ενός ανερχόμενου παιδιού του Θεού.
(1284.5) 117:4.9 Η εξέλιξη της προόδου του Προσαρμοστή για την αποπνευματοποίηση και αιωνιοποίηση της ανθρώπινης προσωπικότητας παράγει άμεσα μια διεύρυνση της κυριαρχίας του Υπέρτατου. Τέτοια κατορθώματα στην ανθρώπινη εξέλιξη είναι συγχρόνως κατορθώματα της εξελικτικής πραγμάτωσης του Υπέρτατου. Ενώ είναι αλήθεια ότι τα δημιουργήματα δεν θα μπορούσαν να εξελιχθούν χωρίς τον Υπέρτατο είναι πιθανότατα επίσης αλήθεια ότι η εξέλιξη του Υπέρτατου δεν μπορεί να επιτευχθεί ποτέ στην εντέλεια ανεξάρτητα από την ολοκληρωμένη εξέλιξη όλων των δημιουργημάτων. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η μεγάλη κοσμική ευθύνη των ενσυνείδητων προσωπικοτήτων: Στο ότι η Υπέρτατη Θεότητα εξαρτάται κατά κάποιο τρόπο από την επιλογή της θνητής βούλησης. Και η αμοιβαία πρόοδος της εξέλιξης του δημιουργήματος και της εξέλιξης του Υπέρτατου δηλώνεται με πιστότητα και πλήρως στους Αρχαίους των Ημερών, με τους ανεξιχνίαστους μηχανισμούς της συμπαντικής αντανακλαστικότητας.
(1284.6) 117:4.10 Η μεγάλη πρόκληση που δόθηκε στο θνητό άνθρωπο είναι το εξής: Θα αποφασίσετε να προσωποποιήσετε τις εμπειρικές έννοιες των αξιών του σύμπαντος μέσα στον εξελισσόμενο εαυτό σας; ή απορρίπτοντας την επιβίωση, θα επιτρέψετε στα μυστικά του Υπέρτατου να παραμείνουν εν υπνώσει, περιμένοντας τη δράση μιας άλλης ύπαρξης σε κάποια άλλη στιγμή, η οποία με το δικό της τρόπο θα επιχειρήσει μια δημιουργική συνεισφορά προς τον εξελισσόμενο και πεπερασμένο Θεό; Αλλά εκείνη θα είναι η δική της συνεισφορά προς τον Υπέρτατο, όχι η δική σας.
(1284.7) 117:4.11 Ο μεγάλος αγώνας αυτής της συμπαντικής εποχής είναι μεταξύ του δυνητικού και του πραγματικού – η αναζήτηση για την πραγματοποίηση όλων όσων είναι ακόμα ανεκδήλωτα. Αν ο θνητός άνθρωπος συνεχίσει την περιπέτεια προς τον Παράδεισο, ακολουθεί τις κινήσεις του χρόνου, που κυλούν σαν ρεύματα μέσα στα ρυάκια της αιωνιότητας. Αν ο θνητός άνθρωπος απορρίψει την αιώνια σταδιοδρομία, κινείται αντίθετα από το ρεύμα των γεγονότων στα πεπερασμένα σύμπαντα. Η μηχανική δημιουργία κινείται αμείλικτα σύμφωνα με τον αποκαλυπτόμενο σκοπό του Πατέρα του Παραδείσου, αλλά η βουλητική ύπαρξη έχει την επιλογή να αποδεχτεί ή να απορρίψει το ρόλο τής συμμετοχής τής προσωπικότητας στην αιώνια περιπέτεια. Ο θνητός άνθρωπος δεν μπορεί να καταστρέψει τις υπέρτατες αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά μπορεί πολύ οριστικά να εμποδίσει την εξέλιξη αυτών των αξιών στη δική του προσωπική εμπειρία. Στο βαθμό που ο ανθρώπινος εαυτός αρνηθεί με τον τρόπο αυτό να λάβει μέρος στην άνοδο προς τον Παράδεισο, ακριβώς στον ίδιο βαθμό ο Υπέρτατος καθυστερεί να επιτύχει την εκδήλωση της θεότητας στο μεγάλο σύμπαν.
(1285.1) 117:4.12 Στη φύλαξη (συντήρηση) του θνητού ανθρώπου έχει δοθεί όχι μόνο η δια του Προσαρμοστή παρουσία του Πατέρα του Παραδείσου αλλά επίσης και ο έλεγχος πάνω στο πεπρωμένο ενός απειροελάχιστου κλάσματος του μέλλοντος του Υπέρτατου. Γιατί όπως ο άνθρωπος κατορθώνει το ανθρώπινο πεπρωμένο, έτσι και ο Υπέρτατος κατορθώνει το πεπρωμένο στα θεϊκά επίπεδα.
(1285.2) 117:4.13 Και έτσι η απόφαση αναμένει τον καθένα από σας όπως κάποτε ανάμενε τον καθένα από εμάς: Θα απογοητεύσετε το Θεό του χρόνου, που εξαρτάται τόσο από τις αποφάσεις του πεπερασμένου νου; Θα απογοητεύσετε την Υπέρτατη προσωπικότητα των συμπάντων με την τεμπελιά της ζωώδους αντίστροφης πορείας; Θα απογοητεύσετε το μεγάλο αδελφό όλων των υπάρξεων, που εξαρτάται τόσο από κάθε ύπαρξη; Μπορείτε να επιτρέψετε στον εαυτό σας να περάσει μέσα από τα βασίλεια του μη πραγματοποιημένου όταν μπροστά σας στέκει ο θελκτικός ορίζοντας της συμπαντικής καριέρας – η θεϊκή ανακάλυψη του Πατέρα του Παραδείσου και η θεϊκή συμμετοχή στην αναζήτηση και στην εξέλιξη του Θεού του Υπέρτατου;
(1285.3) 117:4.14 Τα δώρα του Θεού – η πραγματικότητα της ενσωμάτωσής του – δεν αποτελούν χωριστά τμήματα του εαυτού του. Δεν αποξενώνει τη δημιουργία από τον εαυτό του, αλλά δημιουργεί δυναμικό στις υπάρξεις που γυρίζουν γύρω από τον Παράδεισο. Ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο και του απονέμει τη δυνατότητα της αθανασίας – την αιώνια πραγματικότητα. Και καθώς ο άνθρωπος αγαπά το Θεό, έτσι ο άνθρωπος γίνεται αιώνιος στην πραγματικότητα. Και εδώ βρίσκεται το μυστήριο. Όσο πιο κοντά πλησιάζει ο άνθρωπος το Θεό μέσα από την αγάπη, τόσο περισσότερη είναι η πραγματικότητα – επικαιρότητα – του ανθρώπου. Όσο πιο πολύ απομακρύνεται ο άνθρωπος από το Θεό, τόσο πιο κοντά έρχεται στη μη πραγματικότητα – στο σταμάτημα της ύπαρξης. Όταν ο άνθρωπος αφιερώνει τη βούλησή του στο να κάνει το θέλημα του Πατέρα, όταν ο άνθρωπος δίνει στο Θεό όλα όσα έχει, τότε ο Θεός σ’ εκείνο τον άνθρωπο προσθέτει περισσότερα από ό,τι είναι.
(1285.4) 117:5.1 Ο μεγάλος Υπέρτατος είναι η κοσμική υπερψυχή του μεγάλου σύμπαντος. Σ’ αυτόν οι ποιότητες και οι ποσότητες του Κόσμου βρίσκουν τις θεϊκές αντανακλάσεις τους. Η θεϊκή φύση του είναι μια μωσαϊκή σύνθεση της ολικής απεραντοσύνης κάθε φύσης δημιουργήματος και δημιουργού σε ολόκληρα τα εξελισσόμενα σύμπαντα. Και ο Υπέρτατος είναι επίσης μια πραγματοποιούμενη Θεότητα που ενσωματώνει μια δημιουργική βούληση που περικλείει ένα εξελισσόμενο συμπαντικό σκοπό.
(1285.5) 117:5.2 Οι νοητικοί, δυνητικά προσωπικοί εαυτοί του πεπερασμένου αναδύονται από την Τρίτη Πηγή και Κέντρο και επιτελούν πεπερασμένη χωροχρονική σύνθεση Θεότητας μέσα στον Υπέρτατο. Όταν η ύπαρξη υποτάσσεται στο θέλημα του Δημιουργού, δεν επικαλύπτει ή παραδίδει την προσωπικότητά της. Οι εξατομικευμένες προσωπικότητες που συμμετέχουν στην πραγμάτωση του πεπερασμένου Θεού δεν χάνουν το βουλητικό εαυτό τους κάνοντας το αυτό. Αντίθετα, τέτοιες προσωπικότητες αυξάνουν σταδιακά με τη συμμετοχή τους στην περιπέτεια της μεγάλης αυτής Θεότητας. Με αυτή την ένωση με τη θεότητα ο άνθρωπος εξυψώνεται, εμπλουτίζεται, αποπνευματοποιείται και ενοποιεί τον εξελισσόμενο εαυτό του με το κατώφλι του Υπέρτατου.
(1286.1) 117:5.3 Η εξελισσόμενη αθάνατη ψυχή του ανθρώπου, η ενωμένη δημιουργία του υλικού νου και του Προσαρμοστή, ανέρχεται σαν τέτοια στον Παράδεισο και ακολούθως, όταν καταταγεί επίσημα στο Σώμα της Τελειοποίησης, γίνεται σύμμαχος κατά ένα νέο τρόπο με το πνευματο-βαρυτικό κύκλωμα του Αιώνιου Υιού με μια τεχνική εμπειρίας γνωστή σαν η υπέρβαση του τελειωτή. Τέτοιοι τελειωτές γίνονται αποδεκτοί υποψήφιοι για εμπειρική αναγνώριση σαν προσωπικότητες του Θεού του Υπέρτατου. Και όταν αυτές οι θνητές διάνοιες, στα έργα του άγνωστου μέλλοντος του Σώματος της Τελειοποίησης, φτάσουν στο έβδομο στάδιο της πνευματικής ύπαρξης, αυτοί οι δυαδικοί νόες θα γίνουν τριαδικοί. Αυτοί οι δυο συντονισμένοι νόες, ο ανθρώπινος και ο θεϊκός, θα δοξαστούν με την ένωση με τον εμπειρικό νου τού τότε πραγματωμένου Υπέρτατου Όντος.
(1286.2) 117:5.4 Στο αιώνιο μέλλον, ο Θεός ο Υπέρτατος θα πραγματωθεί – δημιουργικά θα εκδηλωθεί και πνευματικά θα απεικονιστεί – στον αποπνευματοποιημένο νου, την αθάνατη ψυχή του ανερχόμενου ανθρώπου, όπως ο Συμπαντικός Πατέρας αποκαλύφθηκε έτσι στη γήινη ζωή του Ιησού.
(1286.3) 117:5.5 Ο άνθρωπος δεν ενώνεται με τον Υπέρτατο και δεν καλύπτει την ταυτότητά του, αλλά οι συμπαντικές επιπτώσεις των εμπειριών όλων των ανθρώπων σχηματίζουν έτσι ένα τμήμα των θεϊκών εμπειριών του Υπέρτατου. «Οι πράξεις είναι δικές μας, οι συνέπειες του Θεού».
(1286.4) 117:5.6 Η αναπτυσσόμενη προσωπικότητα αφήνει μια γραμμή από πραγματοποιημένη πραγματικότητα καθώς περνάει μέσα από τα ανερχόμενα επίπεδα των συμπάντων. Είτε αυτά είναι νους, πνεύμα ή ενέργεια, οι αναπτυσσόμενες υπάρξεις του χωροχρόνου τροποποιούνται από την πρόοδο της προσωπικότητας μέσα από τα πεδία τους. Όταν ο άνθρωπος δρα, ο Υπέρτατος αντιδρά και αυτή η συνδιαλλαγή συνιστά το γεγονός της προόδου.
(1286.5) 117:5.7 Τα μεγάλα κυκλώματα της ενέργειας, του νου και του πνεύματος δεν είναι ποτέ μόνιμες κατακτήσεις της ανερχόμενης προσωπικότητας. Αυτές οι λειτουργίες παραμένουν πάντοτε ένα μέρος του Υπέρτατου. Στη θνητή εμπειρία η ανθρώπινη διάνοια κατοικεί στους ρυθμικούς παλμούς των υποδεέστερων πνευμάτων του νου και επιτελεί τις αποφάσεις της μέσα στην αρένα που παράγεται από περικυκλώσεις αυτής της λειτουργίας. Με το θνητό θάνατο ο ανθρώπινος εαυτός διαχωρίζεται για πάντα από το υποδεέστερο κύκλωμα. Ενώ αυτά τα υποδεέστερα δεν φαίνονται να μεταδίδουν εμπειρία από τη μια προσωπικότητα στην άλλη, μπορούν και όντως μεταδίδουν τους απρόσωπους αντίκτυπους της απόφασης-δράσης μέσα από τον Θεό τον Επτάπτυχο στο Θεό τον Υπέρτατο. (Τουλάχιστον αυτό αληθεύει για τη λατρεία και γνώση των υποδεέστερων).
(1286.6) 117:5.8 Και έτσι γίνεται με τα πνευματικά κυκλώματα: Ο άνθρωπος τα χρησιμοποιεί στην άνοδό του δια μέσου των συμπάντων, αλλά ποτέ δεν τα κατακτά σαν μέρος της αιώνιας προσωπικότητάς του. Αυτά όμως τα κυκλώματα πνευματικής λειτουργίας, είναι δεκτικά και αντιδρούν στις αναδυόμενες αξίες της ανερχόμενης προσωπικότητας, και αυτές οι αξίες μεταδίδονται πιστά δια του Επτάπτυχου στον Υπέρτατο.
(1286.7) 117:5.9 Ενώ τέτοιες πνευματικές επιρροές σαν το Άγιο Πνεύμα και το Πνεύμα της Αληθείας είναι λειτουργίες του τοπικού σύμπαντος, η καθοδήγησή τους δεν περιορίζεται εξολοκλήρου από τους γεωγραφικούς περιορισμούς μιας δεδομένης τοπικής δημιουργίας. Καθώς ο ανερχόμενος θνητός περνάει πέρα από τα σύνορα του τοπικού σύμπαντος της προέλευσής του, δεν αποστερείται ολότελα των υπηρεσιών του Πνεύματος της Αληθείας, το οποίο τον δίδαξε και τον καθοδήγησε τόσο πιστά δια μέσου των φιλοσοφικών μαζών των υλικών και μοροντιανών κόσμων, σε κάθε σημαντική στιγμή της ανόδου και κατευθύνει αδιαλείπτως τον προσκυνητή του Παραδείσου, λέγοντας πάντοτε «Αυτή είναι η οδός». Όταν αφήνετε τα πεδία του τοπικού σύμπαντος, δια μέσου της φροντίδας του πνεύματος του αναδυόμενου Υπέρτατου Όντος και δια μέσου των παροχών της υπερσυμπαντικής αντανακλαστικότητας, θα οδηγείστε ακόμα στην άνοδό σας προς τον Παράδεισο, από το ενθαρρυντικό καθοδηγητικό πνεύμα των Υιών του Θεού της ενσωμάτωσης του Παραδείσου.
(1287.1) 117:5.10 Πώς αυτά τα πολυσύνθετα κυκλώματα κοσμικής λειτουργίας καταγράφουν τις έννοιες, τις αξίες και τα γεγονότα της εξελικτικής εμπειρίας μέσα στον Υπέρτατο; Δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι, αλλά πιστεύουμε ότι αυτή η καταγραφή γίνεται μέσα από τα πρόσωπα των Υπέρτατων Δημιουργών προέλευσης Παραδείσου που είναι οι άμεσοι εφαρμοστές αυτών των κυκλωμάτων του χωροχρόνου. Οι συσσωρεύσεις των εμπειριών του νου των επτά υποδεέστερων πνευμάτων, στην υπηρεσία τους στα φυσικά επίπεδα της διάνοιας, είναι τμήμα της εμπειρίας του Θεϊκού Λειτουργού του τοπικού σύμπαντος και δια μέσου αυτού του Δημιουργικού Πνεύματος, πιθανόν καταγράφονται στο νου του Υπέρτατου. Παρόμοια οι θνητές εμπειρίες με το Πνεύμα της Αλήθειας και το Άγιο Πνεύμα πιθανόν καταγράφονται με παρεμφερείς τεχνικές στο πρόσωπο του Υπέρτατου.
(1287.2) 117:5.11 Ακόμα και η εμπειρία του ανθρώπου και του Προσαρμοστή πρέπει να βρούνε απόηχο στη θεϊκότητα του Θεού του Υπέρτατου, γιατί, όπως η εμπειρία των Προσαρμοστών, μοιάζουν με τον Υπέρτατο, και η εξελισσόμενη ψυχή του θνητού ανθρώπου δημιουργείται από την προϋπάρχουσα δυνατότητα για μια τέτοια εμπειρία μέσα στον Υπέρτατο.
(1287.3) 117:5.12 Με τον τρόπο αυτό οι πολυπληθείς εμπειρίες όλης της δημιουργίας γίνονται τμήμα της εξέλιξης του Υπέρτατου. Οι υπάρξεις χρησιμοποιούν εν μέρει τις ιδιότητες και τις ποσότητες του πεπερασμένου καθώς ανεβαίνουν στον Πατέρα. Οι απρόσωπες συνέπειες μιας τέτοιας χρήσης παραμένουν για πάντα τμήμα του ζωντανού κόσμου, του Υπέρτατου προσώπου.
(1287.4) 117:5.13 Αυτό που ο άνθρωπος παίρνει μαζί του σαν κατάκτηση της προσωπικότητας είναι οι συνέπειες του χαρακτήρα από την εμπειρία του, καθώς θα έχει χρησιμοποιήσει το νου και τα κυκλώματα του πνεύματος του μεγάλου σύμπαντος, κατά την άνοδο προς τον Παράδεισο. Όταν ο άνθρωπος αποφασίζει, και όταν τελειοποιεί αυτή την απόφαση με πράξη, οι εμπειρίες του ανθρώπου, και τα νοήματα και οι αξίες από αυτή την εμπειρία αποτελούν για πάντα τμήμα του αιώνιου χαρακτήρα του σε όλα τα επίπεδα, από το πεπερασμένο μέχρι το τελικό. Ο χαρακτήρας, που είναι ηθικός με την κοσμική έννοια και θεϊκά πνευματικός, αντιπροσωπεύει την κεφαλαιώδη επισώρευση προσωπικών αποφάσεων οι οποίες έχουν φωτισθεί από ειλικρινή λατρεία, έχουν στεφθεί με δόξα από επιδέξια αγάπη και ολοκληρωθεί από την αδελφική υπηρέτηση.
(1287.5) 117:5.14 Ο εξελισσόμενος Υπέρτατος τελικά θα αποζημιώσει τις πεπερασμένες υπάρξεις για την αδυναμία τους να κατορθώσουν κάτι περισσότερο από την περιορισμένη εμπειρική επαφή με το σύμπαν των συμπάντων. Οι υπάρξεις μπορούν να φτάσουν τον Πατέρα του Παραδείσου, αλλά οι εξελικτικοί νόες τους, επειδή είναι πεπερασμένοι, είναι ανίκανοι να κατανοήσουν αληθινά τον άπειρο και απόλυτο Πατέρα. Εφόσον όμως όλες οι εμπειρίες των υπάρξεων καταγράφονται και αποτελούν τμήμα του Υπέρτατου, όταν όλες οι υπάρξεις φτάσουν στο τελικό επίπεδο της πεπερασμένης ύπαρξης, και αφού η συνολική συμπαντική ανάπτυξη καταστήσει δυνατή την επίτευξη του Θεού του Υπέρτατου σαν μια πραγματική θεϊκή παρουσία, τότε, έμφυτη μέσα στο γεγονός μιας τέτοιας επαφής, είναι η επαφή με τη συνολική εμπειρία. Το πεπερασμένο επίπεδο του χρόνου περιέχει μέσα του τους σπόρους της αιωνιότητας, και έχουμε διδαχθεί ότι, όταν η ολοκλήρωση της εξέλιξης επιβεβαιώσει την εξάντληση της δυναμικότητας για κοσμική ανάπτυξη, το συνολικό πεπερασμένο επίπεδο θα επιβιβαστεί για τις απολυτοειδείς φάσεις της αιώνιας καριέρας στην αναζήτηση του Πατέρα του Έσχατου.
(1287.6) 117:6.1 Αναζητούμε τον Υπέρτατο στα σύμπαντα, αλλά δεν τον βρίσκουμε. «Είναι το εσωτερικό και το εξωτερικό όλων των πραγμάτων και όντων, που κινούνται και αναπαύονται. Μη αναγνωριζόμενος μέσα στο μυστήριό του, αν και μακρινός, είναι όμως δίπλα». Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος είναι «η μορφή αυτού που ακόμα δεν έχει σχηματισθεί, το σχέδιο αυτού που ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί». Ο Υπέρτατος είναι το σπίτι σας στο σύμπαν, και όταν τον βρείτε, θα είναι σαν να γυρίζετε σπίτι. Είναι ο εμπειρικός πατέρας σας, και ανάλογα με την εμπειρία των ανθρώπινων όντων, αυξάνει κι αυτός στην εμπειρία της θεϊκής πατρότητας. Σας γνωρίζει επειδή μοιάζει με δημιούργημα και μοιάζει με δημιουργό.
(1288.1) 117:6.2 Αν επιθυμείτε αληθινά να βρείτε το Θεό, δεν μπορείτε να βοηθήσετε αν έχετε φτιάξει στο νου σας τη συνειδητότητα του Υπέρτατου. Καθώς ο Θεός είναι ο θεϊκός σας Πατέρας, έτσι και ο Υπέρτατος είναι η θεϊκή σας Μητέρα, μέσα στην οποία ανατρέφεστε καθ’ όλη τη διάρκεια των ζωών σας σαν συμπαντικές υπάρξεις. «Πόσο συμπαντικός είναι ο Υπέρτατος – είναι από όλες τις πλευρές! Τα απεριόριστα πράγματα της δημιουργίας εξαρτώνται από την παρουσία του για ζωή, και κανένα δεν απορρίπτεται».
(1288.2) 117:6.3 Αυτό που ο Μιχαήλ είναι για το Νέβαδον, ο Υπέρτατος είναι για τον πεπερασμένο Κόσμο. Η Θεότητά του είναι η φαρδιά λεωφόρος μέσα από την οποία κυλάει προς τα έξω η αγάπη του Πατέρα, προς κάθε δημιούργημα, και είναι η φαρδιά λεωφόρος μέσα από την οποία περνούν προς τα μέσα τα πεπερασμένα δημιουργήματα, προς αναζήτηση του Πατέρα, που είναι αγάπη. Ακόμα και οι Προσαρμοστές Σκέψης συνδέονται μαζί του. Στην αρχική φύση και θεϊκότητα μοιάζουν με τον Πατέρα, αλλά όταν βιώνουν τις διαδικασίες του χρόνου μέσα στα σύμπαντα του χώρου, μοιάζουν με τον Υπέρτατο.
(1288.3) 117:6.4 Η πράξη της επιλογής του δημιουργήματος να κάνει το θέλημα του Δημιουργού έχει κοσμική αξία και έχει συμπαντική σημασία η οποία αμέσως αντιδρά από κάποια άγνωστη αλλά πανταχού παρούσα δύναμη συντονισμού, πιθανόν τη πάντα-διευρυνόμενη δράση του Υπέρτατου Όντος.
(1288.4) 117:6.5 Η μοροντιανή ψυχή ενός εξελισσόμενου θνητού είναι πράγματι ο γιος της δράσης του Προσαρμοστή του Συμπαντικού Πατέρα και το παιδί της κοσμικής αντίδρασης του Υπέρτατου Όντος, της Συμπαντικής Μητέρας. Η επιρροή της μητέρας κυριαρχεί στην ανθρώπινη προσωπικότητα κατά τη διάρκεια όλης της παιδικής ηλικίας της αναπτυσσόμενης ψυχής του τοπικού σύμπαντος. Η επιρροή των Θεϊκών γονέων εξισώνεται περισσότερο μετά τη συγχώνευση με τον Προσαρμοστή και κατά τη διάρκεια της συμπαντικής σταδιοδρομίας, αλλά όταν τα δημιουργήματα του χρόνου αρχίζουν να διασχίζουν το κεντρικό σύμπαν της αιωνιότητας, η Πατρική φύση αρχίζει σταδιακά να εκδηλώνεται, φτάνοντας στα ύψη της πεπερασμένης εκδήλωσής της με την αναγνώριση του Συμπαντικού Πατέρα και την είσοδο στο Σώμα της Τελικότητας.
(1288.5) 117:6.6 Δια μέσου της εμπειρίας από την επίτευξη της τελείωσης, οι εμπειρικές μητρικές ιδιότητες του ανερχόμενου εαυτού επηρεάζονται τρομακτικά από την επαφή και από την ενστάλαξη της πνευματικής παρουσίας του Αιώνιου Υιού και από τη νοητική παρουσία του Άπειρου Πνεύματος. Τότε, σε ολόκληρα τα πεδία της δραστηριότητας της τελείωσης στο μεγάλο σύμπαν, εμφανίζεται μια νέα αφύπνιση της λανθάνουσας μητρικής δυναμικότητας του Υπέρτατου, μια νέα πραγματοποίηση των εμπειρικών εννοιών, και μια νέα σύνθεση εμπειρικών αξιών ολόκληρης της ανοδικής σταδιοδρομίας. Φαίνεται ότι αυτή η πραγματοποίηση του εαυτού θα συνεχιστεί στη συμπαντική σταδιοδρομία του έκτου επιπέδου των τελειωτών μέχρι ότου το μητρικό έμφυτο του Υπέρτατου φτάσει σε πεπερασμένο συγχρονισμό με το έμφυτο του Προσαρμοστή του Πατέρα. Αυτή η συναρπαστική περίοδος της λειτουργίας του μεγάλου σύμπαντος αντιπροσωπεύει τη συνεχιζόμενη εφηβική σταδιοδρομία του ανερχόμενου και τελειοποιημένου θνητού.
(1288.6) 117:6.7 Για την ολοκλήρωση του έκτου σταδίου ύπαρξης και την είσοδο στο έβδομο και τελικό στάδιο της πνευματικής κατάστασης, θα ακολουθήσουν πιθανότατα οι αναπτυσσόμενες εποχές της εμπλουτισμένης εμπειρίας, της ώριμης γνώσης και της θεϊκής πραγματοποίησης. Στη φύση του τελειωτή αυτό πιθανότατα να ισοδυναμεί με την ολοκληρωμένη επίτευξη της προσπάθειας του νου για πνευματική αυτοπραγμάτωση, την ολοκλήρωση του συντονισμού της φύσης του ανερχόμενου ανθρώπου με τη φύση του θεϊκού Προσαρμοστή εντός των ορίων των πεπερασμένων δυνατοτήτων. Ένας τόσο υπέροχος συμπαντικός εαυτός γίνεται ο αιώνιος τελειωτής-γιος του Πατέρα του Παραδείσου καθώς και το αιώνιο συμπαντικό παιδί της Υπέρτατης Μητέρας, ένας συμπαντικός εαυτός με ιδιότητα να εκπροσωπεί τον Πατέρα και τη Μητέρα των συμπάντων και των προσωπικοτήτων σε κάθε δραστηριότητα ή εγχείρημα που προσιδιάζει στην πεπερασμένη διαχείριση των δημιουργημένων, δημιουργούμενων ή εξελισσόμενων πραγμάτων και όντων.
(1289.1) 117:6.8 Όλοι οι άνθρωποι με εξελισσόμενη ψυχή είναι στην κυριολεξία τα εξελικτικά παιδιά του Θεού Πατέρα και του Θεού Μητέρας, δηλαδή του Υπέρτατου Όντος. Αλλά μέχρι τη στιγμή που ο θνητός άνθρωπος αποκτήσει συνείδηση της θεϊκής κληρονομιάς του, αυτή η εγγύηση της Θεϊκής συγγένειας πρέπει να πραγματοποιηθεί με την πίστη. Η εμπειρία της ανθρώπινης ζωής είναι το κοσμικό κουκούλι μέσα στο οποίο τα συμπαντικά χαρίσματα του Υπέρτατου Όντος και η συμπαντική παρουσία του Συμπαντικού Πατέρα (κανείς εκ των οποίων δεν είναι προσωπικότητες), εξελίσσουν τη μοροντιανή ψυχή του χρόνου και το χαρακτήρα του ανθρωπο-θεϊκού τελειωτή του συμπαντικού πεπρωμένου και της αιώνιας υπηρεσίας.
(1289.2) 117:6.9 Όλοι οι άνθρωποι πολύ συχνά ξεχνούν ότι ο Θεός είναι η μεγαλύτερη εμπειρία στην ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλες εμπειρίες είναι περιορισμένες στη φύση και στο περιεχόμενό τους, αλλά η εμπειρία του Θεού δεν έχει όρια εκτός από εκείνα που βάζει η ικανότητα της αντίληψης της ύπαρξης, και αυτή η ίδια η εμπειρία έχει μέσα της ικανότητα διεύρυνσης. Όταν οι άνθρωποι ψάχνουν το Θεό, ψάχνουν για τα πάντα. Όταν βρίσκουν το Θεό, έχουν βρει τα πάντα. Η αναζήτηση για το Θεό είναι η πλουσιοπάροχη εφαρμογή της αγάπης που συνοδεύεται από εκπληκτικές ανακαλύψεις νέας και μεγαλύτερης αγάπης για εφαρμογή.
(1289.3) 117:6.10 Όλη η αληθινή αγάπη προέρχεται από το Θεό, και ο άνθρωπος λαμβάνει τη θεϊκή αγάπη καθώς ο ίδιος εφαρμόζει την αγάπη αυτή στους συνανθρώπους του. Η αγάπη είναι δυναμική. Δεν μπορεί ποτέ να αιχμαλωτισθεί, είναι ζωντανή, ελεύθερη, συναρπαστική και συνεχώς κινούμενη. Ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να πάρει την αγάπη του Πατέρα και να τη φυλακίσει στην καρδιά του. Η αγάπη του Πατέρα μπορεί να γίνει πραγματική στο θνητό άνθρωπο μόνο περνώντας μέσα από την προσωπικότητα εκείνου του ανθρώπου, καθώς αυτός με τη σειρά του εφαρμόζει την αγάπη αυτή στους συνανθρώπους του. Το μεγάλο κύκλωμα της αγάπης προέρχεται από τον Πατέρα, μέσα από γιους και αδελφούς και από εκεί στον Υπέρτατο. Η αγάπη του Πατέρα εμφανίζεται στην προσωπικότητα του θνητού με τη φροντίδα του ενσωματωμένου Προσαρμοστή. Ένας Θεο-γνώστης γιος αποκαλύπτει αυτή την αγάπη στα συμπαντικά αδέλφια του και αυτή η αδελφική αγάπη είναι η ουσία της αγάπης του Υπέρτατου.
(1289.4) 117:6.11 Δεν υπάρχει άλλος τρόπος προσέγγισης του Υπέρτατου παρά μέσα από την εμπειρία, και στις τρέχουσες εποχές της δημιουργίας υπάρχουν μόνο τρεις λεωφόροι για να πλησιάσει το δημιούργημα τον Υπέρτατο:
(1289.5) 117:6.12 1. Οι Κάτοικοι του Παραδείσου κατέρχονται από το αιώνιο Νησί διασχίζοντας τη Χαβόνα, όπου αποκτούν ικανότητα για να κατανοούν τον Υπέρτατο μέσα από την παρατήρηση της διαφορετικής πραγματικότητας του Παραδείσου-Χαβόνας και με την εξερευνητική ανακάλυψη των πολυπληθών δραστηριοτήτων των Προσωπικοτήτων του Υπέρτατου Δημιουργού, που εκτείνονται από τα Κυρίαρχα Πνεύματα μέχρι τους Δημιουργούς Υιούς.
(1289.6) 117:6.13 2. Οι ανερχόμενοι του χωροχρόνου που έρχονται από τα εξελικτικά σύμπαντα των Υπέρτατων Δημιουργών πλησιάζουν πολύ κοντά στον Υπέρτατο καθώς διασχίζουν τη Χαβόνα, σαν προοίμιο της αυξημένης εκτίμησης της ενότητας της Τριάδας του Παραδείσου.
(1289.7) 117:6.14 3. Οι αυτόχθονες της Χαβόνα αποκτούν κατανόηση του Υπέρτατου μέσα από επαφές με τους προσκυνητές που κατεβαίνουν από τον Παράδεισο και τους προσκυνητές που ανεβαίνουν από τα επτά υπερσύμπαντα. Οι αυτόχθονες της Χαβόνα είναι σε έμφυτη θέση να εναρμονίσουν τις ουσιαστικά διαφορετικές απόψεις των κατοίκων του αιώνιου Νησιού και των κατοίκων των εξελικτικών συμπάντων.
(1290.1) 117:6.15 Για τις εξελικτικές υπάρξεις υπάρχουν επτά μεγάλες προσεγγίσεις του Συμπαντικού Πατέρα, και κάθε μια από αυτές τις αναβάσεις προς τον Παράδεισο περνάει μέσα από τη θεϊκότητα ενός εκ των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων, και κάθε μια τέτοια προσέγγιση γίνεται εφικτή από μια διεύρυνση της εμπειρικής δεκτικότητας που είναι επακόλουθη της υπηρεσίας του δημιουργήματος στην αντανακλαστική φύση του υπερσύμπαντος εκείνου του Κυρίαρχου Πνεύματος. Το συνολικό άθροισμα αυτών των επτά εμπειριών αποτελεί τα επί του παρόντος γνωστά όρια συνείδησης ενός δημιουργήματος για την πραγματικότητα και την ύπαρξη του Θεού του Υπέρτατου.
(1290.2) 117:6.16 Δεν είναι μόνο οι ίδιοι οι περιορισμοί του ανθρώπου που τον εμποδίζουν να βρει τον πεπερασμένο Θεό. Είναι επίσης η μη ολοκλήρωση του σύμπαντος. Ακόμα η μη ολοκλήρωση όλων των δημιουργημάτων – παρελθόντων, παρόντων και μελλοντικών – κάνει τον Υπέρτατο απρόσιτο. Ο Θεός ο Πατέρας μπορεί να βρεθεί από κάθε άτομο που έχει φτάσει στο θεϊκό επίπεδο της ομοιότητας με το Θεό, αλλά ο Θεός ο Υπέρτατος δεν θα ανακαλυφθεί ποτέ προσωπικά από κανένα δημιούργημα μέχρι εκείνη τη μακρινή στιγμή όταν μέσα από τη συμπαντική επίτευξη τελειότητας, όλα τα δημιουργήματα το βρουν συγχρόνως.
(1290.3) 117:6.17 Σε πείσμα του γεγονότος ότι εσείς δεν μπορείτε, σε αυτή τη συμπαντική εποχή, να τον βρείτε προσωπικά, όπως μπορείτε και θα βρείτε τον Πατέρα, το Γιο και το Πνεύμα, όμως, η ανάβαση προς τον Παράδεισο και η επακόλουθη συμπαντική σταδιοδρομία θα δημιουργήσει σταδιακά στη συνείδησή σας την αναγνώριση της συμπαντικής παρουσίας και την κοσμική δράση του Θεού όλων των εμπειριών. Οι καρποί του πνεύματος είναι η ουσία του Υπέρτατου καθώς αυτός πραγματώνεται στην ανθρώπινη εμπειρία.
(1290.4) 117:6.18 Το να φτάσει κάποτε ο άνθρωπος στον Υπέρτατο είναι επακόλουθο της συγχώνευσής του με το πνεύμα της Θεότητας του Παραδείσου. Στους Ουραντιανούς αυτό το πνεύμα είναι η παρουσία του Προσαρμοστή του Συμπαντικού Πατέρα, και παρόλο που ο Μυστηριώδης Επιμελητής είναι από τον Πατέρα και σαν τον Πατέρα, αμφιβάλουμε ότι ακόμα και ένα τέτοιο θεϊκό δώρο μπορεί να επιτύχει το αδύνατο έργο της αποκάλυψης της φύσης του άπειρου Θεού σε ένα πεπερασμένο δημιούργημα. Υποψιαζόμαστε ότι εκείνο που θα αποκαλύψει ο Προσαρμοστής στους μελλοντικούς τελειωτές του εβδόμου επιπέδου θα είναι η θεϊκότητα και η φύση του Θεού του Υπέρτατου. Και η αποκάλυψη αυτή θα είναι για το πεπερασμένο δημιούργημα αυτό που θα είναι η αποκάλυψη του Άπειρου για ένα ολοκληρωμένο ον.
(1290.5) 117:6.19 Ο Υπέρτατος δεν είναι άπειρος, αλλά πιθανότατα περιλαμβάνει από το άπειρο όλα όσα μπορεί πραγματικά να κατανοήσει ένα πεπερασμένο δημιούργημα. Για να κατανοήσει καλύτερα ότι ο Υπέρτατος είναι περισσότερο από πεπερασμένος!
(1290.6) 117:6.20 Όλες οι εμπειρικές δημιουργίες είναι αλληλεξαρτούμενες στο πεπρωμένο της πραγμάτωσής τους. Μόνο η υπαρξιακή πραγματικότητα αυτό-εμπεριέχεται και είναι αυθύπαρκτη. Η Χαβόνα και τα επτά υπερσύμπαντα χρειάζονται το ένα το άλλο για να φτάσουν στο μάξιμουμ της πεπερασμένης επίτευξης. Κατά τον ίδιο τρόπο κάποτε θα εξαρτώνται από τα μελλοντικά σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος για να υπερβούν το πεπερασμένο.
(1290.7) 117:6.21 Ένας ανερχόμενος άνθρωπος μπορεί να βρει τον Πατέρα. Ο Θεός υπάρχει και είναι επομένως πραγματικός, άσχετα με την κατάσταση της εμπειρίας του συνολικού σύμπαντος. Αλλά ούτε ένας ανερχόμενος δεν θα βρει ποτέ τον Υπέρτατο μέχρις ότου όλοι οι ανερχόμενοι φτάσουν σε αυτό το μέγιστο όριο συμπαντικής ωριμότητας η οποία τους προκρίνει ταυτόχρονα να συμμετάσχουν σε αυτή την ανακάλυψη.
(1290.8) 117:6.22 Ο Πατέρας δεν είναι λάτρης προσώπων, μεταχειρίζεται καθένα από τα ανερχόμενα παιδιά του σαν κοσμικά άτομα. Ο Υπέρτατος παρόμοια δεν είναι λάτρης προσώπων, μεταχειρίζεται τα εμπειρικά παιδιά του σαν μοναδικό κοσμικό σύνολο.
(1290.9) 117:6.23 Ο άνθρωπος μπορεί να ανακαλύψει τον Πατέρα στην καρδιά του, αλλά πρέπει να ψάξει για τον Υπέρτατο στις καρδιές όλων των άλλων ανθρώπων. Και όταν όλα τα δημιουργήματα αποκαλύψουν την αγάπη του Υπέρτατου με τέλειο τρόπο, τότε αυτός θα γίνει μια πραγματικότητα στο σύμπαν για όλα τα δημιουργήματα. Και αυτός είναι ακριβώς ένας άλλος τρόπος να πούμε ότι τα σύμπαντα θα αποκατασταθούν σε φως και ζωή.
(1291.1) 117:6.24 Το κατόρθωμα της τέλειας αυτοπραγμάτωσης από όλες τις προσωπικότητες συν το κατόρθωμα της τέλειας ισορροπίας σε όλα τα σύμπαντα εξισώνει το κατόρθωμα του Υπέρτατου και επιβεβαιώνει την απελευθέρωση όλης της πεπερασμένης πραγματικότητας από τους περιορισμούς της ανολοκλήρωτης ύπαρξης. Μια εξάντληση όλων των πεπερασμένων δυναμικών αποφέρει το ολοκληρωμένο κατόρθωμα του Υπέρτατου και μπορεί διαφορετικά να οριστεί σαν την ολοκληρωμένη εξελικτική πραγμάτωση του ίδιου του Υπέρτατου Όντος.
(1291.2) 117:6.25 Οι άνθρωποι δεν βρίσκουν τον Υπέρτατο ξαφνικά και θεαματικά όπως ένα χάσμα από σεισμό μέσα στους βράχους, αλλά τον βρίσκουν αργά και με υπομονή όπως ένα ποτάμι που διαβρώνει ήσυχα το έδαφος από κάτω.
(1291.3) 117:6.26 Όταν βρείτε τον Πατέρα, θα βρείτε τη σπουδαία αιτία της πνευματικής ανόδου σας στα σύμπαντα. Όταν βρείτε τον Υπέρτατο, θα ανακαλύψετε το σπουδαίο αποτέλεσμα της σταδιοδρομίας σας, της Παραδείσιας προόδου σας.
(1291.4) 117:6.27 Αλλά κανένας Θεο-γνώστης θνητός δεν μπορεί να είναι ποτέ μόνος στο ταξίδι του μέσα στο Κόσμο, επειδή γνωρίζει ότι ο Πατέρας βαδίζει δίπλα του σε κάθε βήμα της διαδρομής, ενώ η κύρια οδός την οποία διασχίζει είναι η παρουσία του Υπέρτατου.
(1291.5) 117:7.1 Η ολοκληρωμένη πραγματοποίηση κάθε πεπερασμένου δυναμικού ισούται με την ολοκλήρωση της πραγματοποίησης κάθε εξελικτικής εμπειρίας. Αυτό προκαλεί την τελική ανάδυση του Υπέρτατου σαν μια πανίσχυρη Θεϊκή παρουσία μέσα στα σύμπαντα. Πιστεύουμε ότι ο Υπέρτατος, σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης, θα προσωποποιηθεί τόσο διακριτικά όπως ο Αιώνιος Υιός, θα λάβει τόση χειροπιαστή δύναμη όση διαθέτει το Νησί του Παραδείσου, θα ενοποιηθεί τόσο ολοκληρωτικά όπως είναι ο Συνενωμένος Δράστης και όλα αυτά εντός των περιορισμών των πεπερασμένων δυνατοτήτων του Υπέρτατου κατά το μεσουράνημα της παρούσας συμπαντικής εποχής.
(1291.6) 117:7.2 Αν και αυτό είναι ένα εντελώς εξαιρετικό σχέδιο του μέλλοντος του Υπέρτατου, συνιστούμε προσοχή σε ορισμένα προβλήματα που ενυπάρχουν σε αυτό το σχέδιο:
(1291.7) 117:7.3 1. Οι Απόλυτοι Επόπτες του Υπέρτατου με δυσκολία θα θεοποιηθούν σε κάποιο στάδιο προηγούμενο της ολοκληρωμένης εξέλιξής του, και αυτοί οι ίδιοι οι επόπτες ακόμα και τώρα ασκούν αρμοδίως την κυριαρχία του Υπέρτατου σχετικά με τα σύμπαντα που έχουν διευθετηθεί σε φως και ζωή.
(1291.8) 117:7.4 2. Ο Υπέρτατος με δυσκολία θα λειτουργήσει στην Έσχατη Τριάδα έως ότου επιτύχει την ολοκληρωμένη πραγματικότητα της συμπαντικής κατάστασης, και ακόμα, η Έσχατη Τριάδα είναι ακόμα και τώρα μια ικανή πραγματικότητα και εσείς έχετε πληροφορηθεί για την ύπαρξη των Ικανών Αντιβασιλέων του Έσχατου.
(1291.9) 117:7.5 3. Ο Υπέρτατος δεν είναι ολοκληρωτικά πραγματικός για τα συμπαντικά δημιουργήματα, αλλά υπάρχουν πολλοί λόγοι για να συμπεράνουμε ότι είναι αρκετά πραγματικός για την Επτάπτυχη Θεότητα, που επεκτείνεται από τον Συμπαντικό Πατέρα του Παραδείσου μέχρι τους Δημιουργούς Υιούς και τα Δημιουργικά Πνεύματα των τοπικών συμπάντων.
(1291.10) 117:7.6 Ίσως, στα ανώτερα όρια του πεπερασμένου, όπου ο χρόνος συνδέεται με τον υπερβατικό χρόνο, να υπάρχει κάποιο είδος συσκοτισμένης και αναμεμειγμένης αλληλουχίας. Ίσως ο Υπέρτατος να είναι ικανός να προσχεδιάζει τη συμπαντική παρουσία του, σε αυτά τα επίπεδα πάνω από τον χρόνο, και μετά σε περιορισμένο βαθμό να προεξοφλεί μελλοντική εξέλιξη, αντανακλώντας αυτή τη μελλοντική προσχεδίαση πίσω στα δημιουργημένα επίπεδα με τη μορφή του Έμφυτου Προβαλλομένου Ανολοκλήρωτου. Τέτοια φαινόμενα μπορούν να παρατηρηθούν οπουδήποτε το πεπερασμένο συναντά το υπερ-πεπερασμένο, όπως στις εμπειρίες των ανθρώπινων όντων που έχουν ενσωματωμένους τους Προσαρμοστές Σκέψης, που αποτελούν πραγματικές προρρήσεις των μελλοντικών ανθρώπινων επιτευγμάτων μέσα στην αιωνιότητα.
(1292.1) 117:7.7 Όταν οι θνητοί ανερχόμενοι εισέλθουν στο σώμα των τελειωτών του Παραδείσου, ορκίζονται στην Τριάδα του Παραδείσου, και παίρνοντας τον όρκο αυτό της υποταγής, δεσμεύονται με τον τρόπο αυτό για αιώνια πίστη στο Θεό τον Υπέρτατο, που είναι η Τριάδα, όπως την κατανοούν όλες οι πεπερασμένες υπάρξεις. Συνεπώς, καθώς οι ομάδες των τελειωτών λειτουργούν σε όλα τα εξελισσόμενα σύμπαντα, υπάγονται μεμονωμένα στις διαταγές που προέρχονται από τον Παράδεισο, μέχρι τις σημαντικές εποχές που τα τοπικά σύμπαντα θα αποκατασταθούν σε φως και ζωή. Καθώς οι νέοι κυβερνητικοί οργανισμοί αυτών των τελειωμένων υπάρξεων αρχίζουν να αντανακλούν την αναδυόμενη κυριαρχία του Υπέρτατου, παρατηρούμε ότι οι απομακρυσμένες ομάδες των τελειωτών αναγνωρίζουν τότε τη δικαιοδοτική εξουσία αυτών των νέων κυβερνήσεων. Φαίνεται ότι ο Θεός ο Υπέρτατος αναπτύσσεται σαν συνενωτής του εξελισσόμενου Σώματος της Τελικότητας, αλλά είναι πολύ πιθανό το αιώνιο πεπρωμένο αυτών των επτά σωμάτων να διευθύνεται από τον Υπέρτατο σαν μέλος της Έσχατης Τριάδας.
(1292.2) 117:7.8 Το Υπέρτατο Ον περιέχει τρεις υπερ-πεπερασμένες δυνατότητες για συμπαντική εκδήλωση:
(1292.3) 117:7.9 1. Απολυτοειδή συνεργασία με την πρώτη εμπειρική Τριάδα.
(1292.4) 117:7.10 2. Συν-απόλυτη σχέση με τη δεύτερη εμπειρική Τριάδα.
(1292.5) 117:7.11 3. Συν-άπειρη συμμετοχή στην Τριάδα των Τριάδων, αλλά δεν έχουμε ικανοποιητική γνώμη για το τι σημαίνει αυτό πραγματικά.
(1292.6) 117:7.12 Αυτή είναι μια από τις γενικά αποδεκτές υποθέσεις του μέλλοντος του Υπέρτατου, αλλά υπάρχουν επίσης πολλές εικασίες που αφορούν τις σχέσεις του με το παρών μεγάλο σύμπαν που είναι επακόλουθες της επίτευξης της κατάστασης του φωτός και της ζωής.
(1292.7) 117:7.13 Ο παρών σκοπός των υπερσυμπάντων είναι να γίνουν, μέσα από τα δυναμικά τους, τέλεια, όπως είναι η Χαβόνα. Αυτή η τελειότητα χαρακτηρίζει τη φυσική και πνευματική επίτευξη, επί πλέον τη διοικητική, κυβερνητική και αδελφική ανάπτυξη. Πιστεύεται, ότι στις ερχόμενες εποχές, οι δυνατότητες για δυσαρμονία, κακή ρύθμιση και κακή προσαρμογή τελικά θα εξαλειφθούν στα υπερσύμπαντα. Τα κυκλώματα ενέργειας θα βρίσκονται σε τέλεια ισορροπία και σε πλήρη υποταγή στο νου, ενώ το πνεύμα, με την παρουσία της προσωπικότητας θα επιτύχει την κυριαρχία του νου.
(1292.8) 117:7.14 Εικάζεται ότι σε εκείνη την πολύ μακρινή εποχή το πνευματικό πρόσωπο του Υπέρτατου και η επιτευχθείσα δύναμη του Παντοδύναμου θα έχουν κατορθώσει συντονισμένη ανάπτυξη, και ότι και οι δυο, καθώς θα ενοποιούνται μέσα στον και από τον Υπέρτατο Νου, θα πραγματωθούν σαν Υπέρτατο Ον, μια ολοκληρωμένη πραγματικότητα στο σύμπαν – μια πραγματικότητα που θα είναι παρατηρήσιμη από όλες τις δημιουργημένες οντότητες, θα αντιδρά σε όλες τις δημιουργημένες ενέργειες, θα συντονίζεται με όλες τις πνευματικές οντότητες και θα βιώνεται από όλες τις συμπαντικές προσωπικότητες.
(1292.9) 117:7.15 Αυτό το σχέδιο συνεπάγεται την πραγματική κυριαρχία του Υπέρτατου στο μεγάλο σύμπαν. Είναι επίσης πολύ πιθανό ότι οι παρόντες Τριαδικοί διαχειριστές θα συνεχίσουν σαν αντιβασιλείς, αλλά πιστεύουμε ότι οι παρούσες οροθεσίες μεταξύ των επτά υπερσυμπάτων θα εξαφανιστούν σταδιακά, και ολόκληρο το μεγάλο σύμπαν θα λειτουργεί σαν ένα τελειωμένο σύνολο.
(1292.10) 117:7.16 Είναι πιθανό ο Υπέρτατος να διαμένει προσωπικά τότε στην Ουβέρσα, το αρχηγείο του Όρβοντον, από την οποία θα διευθύνει τη διοίκηση των υπάρξεων του χρόνου, αλλά αυτό είναι πραγματικά μια εικασία. Φυσικά, αν και θα μπορεί κανείς να έρθει σε επαφή με την προσωπικότητα του Υπέρτατου Όντος σε κάποια συγκεκριμένη τοποθεσία, όμως η πανταχού παρουσία της Θεότητάς του θα συνεχίσει προφανώς να διαπερνάει το σύμπαν των συμπάντων. Ποια θα είναι η σχέση των κατοίκων των υπερσυμπάντων εκείνης της εποχής με τον Υπέρτατο δεν γνωρίζουμε, αλλά θα είναι ίσως κάτι σαν την παρούσα σχέση ανάμεσα στους αυτόχθονες της Χαβόνα και της Τριάδας του Παραδείσου.
(1293.1) 117:7.17 Το τελειωμένο μεγάλο σύμπαν εκείνων των μελλοντικών ημερών θα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που είναι στο παρόν. Θα έχουν περάσει οι θρυλικές περιπέτειες της διοργάνωσης των γαλαξιών του διαστήματος, η εμφύτευση ζωής πάνω σε αβέβαιους κόσμους του χρόνου, και η εξέλιξη της αρμονίας από το χάος, της ομορφιάς από τις δυνατότητες, της αλήθειας από τις έννοιες και της καλοσύνης από τις αξίες. Τα σύμπαντα του χρόνου θα έχουν κατορθώσει την ολοκλήρωση του πεπερασμένου πεπρωμένου! Και ίσως για ένα διάστημα θα υπάρξει ανάπαυση, ξεκούραση από το μακρόχρονο αγώνα για την εξελικτική τελειοποίηση. Αλλά όχι για πολύ! Φυσικά, βέβαια και αμείλικτα το αίνιγμα της αναδυόμενης Θεότητας του Θεού του Έσχατου θα προκαλέσει αυτούς τους τελειοποιηθέντες κατοίκους των αποκατεστημένων συμπάντων, ακριβώς όπως οι αγωνιζόμενοι και εξελισσόμενοι πρόγονοί τους είχαν αντιμετωπίσει την πρόκληση της έρευνας για το Θεό τον Υπέρτατο. Το παραπέτασμα του κοσμικού πεπρωμένου θα σηκωθεί για να αποκαλύψει το υπερβατικό μεγαλείο της σαγηνευτικής απολυτοειδούς έρευνας για την επίτευξη του Συμπαντικού Πατέρα σε εκείνα τα νέα και υψηλότερα επίπεδα που αποκαλύπτονται στην έσχατη εμπειρία της ύπαρξης.
(1293.2) 117:7.18 [Υποστηρίχτηκε από ένα Ισχυρό Αγγελιαφόρο που διαμένει προσωρινά στην Ουράντια.]
(1294.1) 118:0.1 Σχετικά με τις διάφορες φύσεις της θεότητας, μπορεί να λεχθεί ότι:
(1294.2) 118:0.2 1. Ο Πατέρας είναι αυθύπαρκτος.
(1294.3) 118:0.3 2. Ο Γιος είναι συνυπάρχων.
(1294.4) 118:0.4 3. Το Πνεύμα είναι συνενωμένο-συνυπάρχον.
(1294.5) 118:0.5 4. Ο Υπέρτατος είναι εξελικτικά εμπειρικός.
(1294.6) 118:0.6 5. Ο Επτάπτυχος είναι αυτό-διανεμόμενη θεότητα.
(1294.9) 118:0.9 Ενώ ο Θεός ο Επτάπτυχος είναι απαραίτητος για την εξελικτική επίτευξη του Υπέρτατου, ο Υπέρτατος είναι επίσης απαραίτητος για την τελική εμφάνιση του Έσχατου. Και η διπλή παρουσία του Υπέρτατου και του Έσχατου αποτελεί τη βασική συνεργασία για να προκύψει η υπό-απόλυτη Θεότητα, γιατί αυτοί έχουν συμπληρωματική αλληλεξάρτηση για την επίτευξη του πεπρωμένου. Μαζί συνιστούν την εμπειρική γέφυρα που ενώνει την αρχή και την ολοκλήρωση όλης της δημιουργημένης ανάπτυξης στο κυρίαρχο σύμπαν.
(1294.10) 118:0.10 Η δημιουργική ανάπτυξη είναι ατελεύτητη αλλά πάντα ικανοποιητική, ατέρμονη σε έκταση αλλά πάντα διακοπτόμενη από εκείνες τις ικανοποιητικές στιγμές της προσωπικότητας που επιτυγχάνει εφήμερους στόχους που χρησιμοποιούνται τόσο αποτελεσματικά σαν τα προοίμια της κινητοποίησης προς νέες περιπέτειες στην κοσμική ανάπτυξη, την εξερεύνηση του σύμπαντος, και την επίτευξη της Θεότητας.
(1294.11) 118:0.11 Αν και το πεδίο των μαθηματικών περιστοιχίζεται από ποιοτικούς περιορισμούς, εφοδιάζει όμως τον πεπερασμένο νου με μια θεμελιώδη βάση για το θεωρητικό άπειρο. Δεν υπάρχουν ποσοτικοί περιορισμοί στους αριθμούς, ακόμα και στην αντίληψη του πεπερασμένου νου. Άσχετα με το πόσο μεγάλος είναι ένας αριθμός, μπορείτε πάντα να οραματιστείτε ότι προστίθεται ένα ακόμα νούμερο. Και επίσης, μπορείτε να κατανοήσετε ότι αυτό είναι μια μορφή απεραντοσύνης, γιατί άσχετα με το πόσες φορές θα επαναλάβετε αυτή την πρόσθεση του αριθμού, μπορεί πάντα να προστεθεί ένας ακόμη περισσότερο.
(1294.12) 118:0.12 Συγχρόνως, οι άπειρες σειρές (αριθμών), μπορούν να προστεθούν σε οποιοδήποτε δεδομένο σημείο και αυτό το σύνολο (πιο σωστα, υποσύνολο) παρέχει την ολοκλήρωση της γλυκιάς επίτευξης του στόχου, για ένα δεδομένο πρόσωπο σε μια δεδομένη στιγμή και θέση. Αλλά νωρίτερα ή αργότερα, αυτό το ίδιο πρόσωπο αρχίζει να πεινάει και να ποθεί νέους και μεγαλύτερους στόχους και τέτοιες περιπέτειες ανάπτυξης θα συμβαίνουν πάντοτε στο πλήρωμα του χρόνου και στους κύκλους της αιωνιότητας.
(1294.13) 118:0.13 Κάθε διαδοχική συμπαντική εποχή είναι ο προθάλαμος της επόμενης εποχής κοσμικής ανάπτυξης και κάθε συμπαντική εποχή αποτελεί το άμεσο πεπρωμένο για όλα τα προηγούμενα στάδια. Η Χαβόνα, από μόνη της είναι ένα τέλειο, αλλά περιορισμένης τελειότητας δημιούργημα. Η τελειότητα της Χαβόνα, καθώς επεκτείνεται προς τα έξω, στα εξελικτικά υπερσύμπαντα, βρίσκει όχι μόνο κοσμικό πεπρωμένο αλλά επίσης απελευθέρωση από τους περιορισμούς της προ-εξελικτικής ύπαρξης.
(1295.1) 118:1.1 Βοηθάει πολύ στην κοσμική προσαρμογή του ανθρώπου, το να φτάσει (ο άνθρωπος), σε κάθε δυνατή κατανόηση της σχέσης της Θεότητας με το σύμπαν. Ενώ η απόλυτη Θεότητα έχει αιώνια φύση, οι Θεοί συνδέονται με το χρόνο σαν μια εμπειρία στην αιωνιότητα. Στα εξελισσόμενα σύμπαντα η αιωνιότητα έχει χρονολογικά παντοτινή διάρκεια – το αιώνιο τώρα.
(1295.2) 118:1.2 Η προσωπικότητα της θνητής ύπαρξης μπορεί να γίνει αιώνια, αν ταυτιστεί με το ενσωματωμένο πνεύμα, μέσα από την τεχνική τού να επιλέγει να πράττει το θέλημα του Πατέρα. Μια τέτοια αφιέρωση βούλησης ισοδυναμεί με την πραγματοποίηση του σκοπού για την αιώνια πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι ο σκοπός της ύπαρξης έχει γίνει σταθερός σχετικά με τη διαδοχή των στιγμών. Να το πούμε διαφορετικά, η διαδοχή των στιγμών θα επιβεβαιώσει τη μη αλλαγή του σκοπού τής ύπαρξης. Ένα εκατομμύριο ή ένα δισεκατομμύρια στιγμές δεν έχουν καμία διαφορά. Οι αριθμοί έπαψαν να έχουν σημασία όσον αφορά το σκοπό της ύπαρξης. Έτσι η επιλογή της ύπαρξης και η επιλογή του Θεού συμβαίνουν στις αιώνιες πραγματικότητες της παντοτινής ένωσης του πνεύματος του Θεού και της φύσης του ανθρώπου με την παντοτινή υπηρεσία των παιδιών του Θεού και του Παραδεισένιου Πατέρα τους.
(1295.3) 118:1.3 Υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ ωριμότητας και μονάδας χρονικής συνείδησης σε οποιαδήποτε δεδομένη διάνοια. Η μονάδα του χρόνου μπορεί να είναι μια μέρα, ένας χρόνος, ή μεγαλύτερη περίοδος, αλλά αναπόφευκτα είναι το κριτήριο με το οποίο ο συνειδητός εαυτός αποτιμά τις περιστάσεις της ζωής, και με το οποίο η κατανοούσα διάνοια μετράει και αποτιμά τα γεγονότα της γήινης ύπαρξης.
(1295.4) 118:1.4 Η εμπειρία, η σοφία και η κρίση είναι υποδεέστεροι ακόλουθοι της επιμήκυνσης της μονάδας του χρόνου στη θνητή εμπειρία. Καθώς ο ανθρώπινος νους τακτοποιεί τους λογαριασμούς τού παρελθόντος, αποτιμά την περασμένη εμπειρία με σκοπό να τη φέρει και να την εφαρμόσει στην παρούσα κατάσταση. Καθώς ο νους προχωράει στο μέλλον, προσπαθεί να αποτιμήσει τη μελλοντική σημασία πιθανής δράσης. Και έχοντας έτσι κρίνει και με την εμπειρία και με τη σοφία, ο άνθρωπος θα ασκήσει την κρίση-απόφαση στο παρόν, και το σχέδιο δράσης, που με τον τρόπο αυτό γεννήθηκε από το παρελθόν και το μέλλον, γίνεται υπαρκτό.
(1295.5) 118:1.5 Στην ωρίμανση της ανάπτυξης του εαυτού, το παρελθόν και το μέλλον διασαφηνίζουν από κοινού την αληθινή σημασία του παρόντος. Καθώς ο εαυτός ωριμάζει, φτάνει όλο και μακρύτερα πίσω στο παρελθόν για εμπειρία, ενώ οι προβλέψεις τής σοφίας του αναζητούν να εισχωρήσουν όλο και βαθύτερα στο άγνωστο μέλλον. Και όσο ο κατανοών εαυτός επεκτείνει αυτή την αντίληψη ακόμα πιο βαθιά στο παρελθόν και στο μέλλον, τόσο η κρίση εξαρτάται όλο και λιγότερο από το στιγμιαίο παρόν. Με τον τρόπο αυτό η απόφαση-δράση αρχίζει να ξεφεύγει από τα εμπόδια του κινούμενου παρόντος, ενώ αρχίζει να αποδέχεται τις απόψεις της σπουδαιότητας του παρελθόντος-μέλλοντος.
(1295.6) 118:1.6 Η υπομονή ασκείται από εκείνους τους θνητούς, των οποίων οι μονάδες του χρόνου είναι σύντομες. Η αληθινή ωριμότητα ξεπερνά τα όρια της υπομονής με μια ανεκτικότητα που γεννιέται από την αληθινή κατανόηση.
(1295.7) 118:1.7 Το να γίνει κανείς ώριμος σημαίνει να ζει πιο έντονα στο παρόν, ξεφεύγοντας συγχρόνως από τους περιορισμούς του παρόντος. Τα σχέδια της ωριμότητας, θεμελιωμένα στην εμπειρία του παρελθόντος, αποκτούν ύπαρξη στο παρόν με τέτοιο τρόπο ώστε να προάγουν τις αξίες του μέλλοντος.
(1295.8) 118:1.8 Η χρονική μονάδα της ανωριμότητας εστιάζει τη σημασία-αξία στην παρούσα στιγμή με τέτοιο τρόπο ώστε να διαχωρίζει το παρόν από την αληθινή του σχέση με το μη-παρόν – παρελθόν-μέλλον. Η χρονική μονάδα της ωριμότητας είναι έτσι ρυθμισμένη να αποκαλύπτει τη συντονισμένη σχέση παρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος, ώστε ο εαυτός να αρχίσει να αποκτά επίγνωση για την ολότητα των γεγονότων, να αρχίζει να βλέπει το τοπίο του χρόνου από την πανοραμική προοπτική των διευρυμένων οριζόντων, να αρχίζει ίσως να υποπτεύεται τη χωρίς αρχή και τέλος αιώνια συνεχή σειρά, τα τμήματα της οποίας αποκαλούνται χρόνος.
(1296.1) 118:1.9 Στα επίπεδα του αιώνιου και του απόλυτου, η στιγμή του παρόντος περιλαμβάνει όλο το παρελθόν καθώς επίσης και όλο το μέλλον. ΥΠΑΡΧΩ σημαίνει επίσης ΥΠΗΡΧΑ και ΘΑ ΥΠΑΡΧΩ. Και αυτό αντιπροσωπεύει την καλύτερη γνώση μας για την αιωνιότητα και το αιώνιο.
(1296.2) 118:1.10 Στο απόλυτο και αιώνιο επίπεδο, η εν δυνάμει πραγματικότητα έχει την ίδια σημασία με την καθημερινή πραγματικότητα. Μόνο στο πεπερασμένο επίπεδο και στα περιορισμένα από το χρόνο δημιουργήματα φαίνεται να έχει τόσο μεγάλη διαφορά. Για τον Θεό, σαν απόλυτο, ένας ανερχόμενος θνητός που έχει πάρει την αιώνια απόφαση είναι ήδη ένας τελειωτής του Παραδείσου. Αλλά ο Συμπαντικός Πατέρας, δια του ενσωματωμένου Πρασαρμοστή Σκέψης, δεν περιορίζεται με τον τρόπο αυτό από άποψη ενημέρωσης, αλλά μπορεί επίσης να γνωρίζει και να συμμετέχει σε κάθε γήινο αγώνα με τα προβλήματα της ανόδου της ύπαρξης, από τα ζωώδη στα θεϊκά επίπεδα ύπαρξης.
(1296.3) 118:2.1 Η πανταχού παρουσία της Θεότητας δεν πρέπει να συγχέεται με την απολυτότητα της πανταχού παρουσίας. Για τον Συμπαντικό Πατέρα είναι βουλητικό το ότι ο Υπέρτατος, ο Έσχατος και ο Απόλυτος πρέπει να αντισταθμίσουν, να συντονίσουν και να ενοποιήσουν τη χωροχρονική πανταχού παρουσία του και τη χρονο-χωρο-υπερβατική πανταχού παρουσία του με την άχρονη και αδιάστατη συμπαντική απόλυτη παρουσία του.
(1296.4) 118:2.2 Σαν θνητοί και μοροντιανοί ανερχόμενοι διακρίνετε σταδιακά το Θεό μέσα από τη φροντίδα του Θεού του Επτάπτυχου. Μέσα από τη Χαβόνα ανακαλύπτετε το Θεό τον Υπέρτατο. Στον Παράδεισο τον βρίσκετε σαν πρόσωπο και μετά σαν τελειωτές θα προσπαθήσετε αμέσως να τον γνωρίσετε σαν Έσχατο. Όντας τελειωτές, θα φανεί ότι δεν υπάρχει παρά μια πορεία να ακολουθήσετε αφού πρώτα επιτύχετε τον Έσχατο, και αυτό θα ήταν το να αρχίσετε την αναζήτηση για τον Απόλυτο. Κανένας τελειωτής δεν θα εμποδιστεί από τις αβεβαιότητες της επίτευξης της Απόλυτης Θεότητας, εφόσον στο τέλος της υπέρτατης και έσχατης ανόδου συνάντησε το Θεό Πατέρα. Τέτοιοι τελειωτές θα πιστεύουν αναμφίβολα ότι, ακόμα και αν βρουν επιτυχώς το Θεό τον Απόλυτο, θα έχουν ανακαλύψει μόνο τον ίδιο Θεό, το Θεό του Παραδείσου, που θα εκδηλώνεται σε σχεδόν πιο άπειρα και συμπαντικά επίπεδα. Χωρίς αμφιβολία η επίτευξη του Θεού στην απόλυτη μορφή θα αποκαλύψει τον Πρωταρχικό Πρόγονο των συμπάντων καθώς και τον Τελικό Πατέρα των προσωπικοτήτων.
(1296.5) 118:2.3 Ο Θεός ο Υπέρτατος μπορεί να μην είναι μια επίδειξη χωροχρονικής πανταχού παρουσίας της Θεότητας, αλλά είναι κυριολεκτικά μια εκδήλωση θεϊκής πανταχού παρουσίας. Ανάμεσα στην πνευματική παρουσία του Δημιουργού και στις υλικές εκδηλώσεις της δημιουργίας υπάρχει ένα απέραντο πεδίο ευρέως διαδεδομένου γίγνεσθαι – η συμπαντική ανάδυση εξελισσόμενης Θεότητας.
(1296.6) 118:2.4 Αν ο Θεός ο Υπέρτατος αναλάβει ποτέ άμεσο έλεγχο των συμπάντων του χρόνου και του χώρου, είμαστε σίγουροι ότι μια τέτοια διαχείριση από τη Θεότητα θα λειτουργήσει κάτω από τον υπερέλεγχο του Έσχατου. Σε μια τέτοια περίπτωση ο Θεός ο Έσχατος θα αρχίσει να εκδηλώνεται στα σύμπαντα του χρόνου σαν ο υπερβατικός Παντοδύναμος (ο Πανταχού Παρών) ασκώντας τον υπερέλεγχο του υπερχρόνου και του υπερβατικού χώρου αναφορικά με τις διαχειριστικές λειτουργίες του Παντοδύναμου Υπέρτατου.
(1297.1) 118:2.5 Ο θνητός νους μπορεί να ρωτήσει, όπως κάνουμε κι εμείς: Αν η εξέλιξη του Θεού του Υπέρτατου στη διαχειριστική εξουσία τού μεγάλου σύμπαντος συνοδεύεται από αυξημένες εκδηλώσεις του Θεού του Έσχατου, μια αντίστοιχη ανάδυση του Θεού του Έσχατου στα υποτιθέμενα σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος θα συνοδεύεται από παρόμοια και προηγμένη αποκάλυψη του Θεού του Απόλυτου; Αλλά πραγματικά δεν γνωρίζουμε.
(1297.2) 118:3.1 Για την πεπερασμένη κατανόηση, μόνο με την πανταχού παρουσία, θα μπορούσε η Θεότητα να ενοποιήσει τις εκδηλώσεις του χωροχρόνου, επειδή ο χρόνος είναι μια συνέχεια στιγμών ενώ ο χώρος είναι ένα σύστημα συνδεομένων σημείων. Εσείς, τελικά, μπορείτε να διακρίνετε το χρόνο αναλυτικά και το χώρο συνθετικά. Συντονίζετε και συνδέετε τις δυο αυτές ανόμοιες αρχές με την ενοποιημένη επίγνωση της προσωπικότητας. Από όλο το ζωικό κόσμο μόνο ο άνθρωπος κατέχει αυτή την αντιληπτικότητα του χρόνου-χώρου. Για ένα ζώο, η κίνηση έχει νόημα, αλλά η κίνηση ενέχει αξία μόνο για μια ύπαρξη που έχει προσωπικότητα.
(1297.3) 118:3.2 Τα πράγματα διευθετούνται με το χρόνο, αλλά η αλήθεια είναι άχρονη. Όσο περισσότερη αλήθεια γνωρίζετε, τόσο περισσότερη αλήθεια είστε, τόσο περισσότερο μπορείτε να καταλάβετε το παρελθόν και να κατανοήσετε το μέλλον.
(1297.4) 118:3.3 Η αλήθεια είναι ακλόνητη – απαλλαγμένη για πάντα από κάθε παροδική αντιξοότητα, εν τούτοις ποτέ νεκρή και τυπική, πάντοτε παλλόμενη και ευπροσάρμοστη – αστραφτερά ζωντανή. Όταν όμως η αλήθεια συνδέεται με τα γεγονότα, τότε ο χρόνος και ο χώρος ρυθμίζουν και οι δυο τις έννοιές της και συσχετίζουν τις αξίες της. Αυτή η πραγματικότητα της αλήθειας συνδεδεμένη με τα γεγονότα γίνεται σκέψη και δεσμεύεται ανάλογα στο πεδίο των σχετικών κοσμικών πραγματικοτήτων.
(1297.5) 118:3.4 Η σύνδεση της απόλυτης και της αιώνιας αλήθειας του Δημιουργού με την πραγματική εμπειρία του πεπερασμένου και γήινου δημιουργήματος προκαλεί μια νέα και αναδυόμενη αξία στον Υπέρτατο. Η αρχή του Υπέρτατου είναι ουσιώδης για το συντονισμό του θεϊκού και αναλλοίωτου άνω-κόσμου με τον πεπερασμένο και πάντα μεταβαλλόμενο κάτω-κόσμο.
(1297.6) 118:3.5 Ο χώρος είναι το πιο κοντινό από όλα τα μη απόλυτα πράγματα που θα γίνει απόλυτο. Ο χώρος είναι προφανώς η απόλυτη εσχατιά. Η πραγματική δυσκολία που έχουμε στην κατανόηση του χώρου, στο υλικό επίπεδο, οφείλεται στο γεγονός ότι, ενώ τα υλικά σώματα υπάρχουν μέσα στο χώρο, ο χώρος υπάρχει επίσης μέσα σ’ αυτά τα ίδια υλικά σώματα. Αν και υπάρχει πολύ γύρω από το χώρο που είναι απόλυτο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο χώρος είναι απόλυτος.
(1297.7) 118:3.6 Μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση των σχέσεων του χώρου, αν υποθέσετε ότι, μιλώντας μεταφορικά, ο χώρος είναι τελικά ιδιότητα όλων των υλικών σωμάτων. Όθεν, όταν ένα σώμα κινείται μέσα στο χώρο, παίρνει επίσης και όλες τις ιδιότητές του μαζί του, ακόμα και το χώρο που βρίσκεται μέσα σ’ αυτό το κινούμενο σώμα.
(1297.8) 118:3.7 Όλα τα σχέδια της πραγματικότητας καταλαμβάνουν χώρο στα υλικά επίπεδα, αλλά τα πνευματικά σχέδια μόνο υπάρχουν, σε σχέση με το χώρο. Δεν καταλαμβάνουν ή δεν εκτοπίζουν το χώρο, ούτε τον περιέχουν. Αλλά για μας το κύριο αίνιγμα του χώρου είναι η μορφή μιας ιδέας. Όταν εισερχόμεθα στο πεδίο του νου, συναντούμε πολλά αινίγματα. Άραγε η μορφή – η πραγματικότητα – μιας ιδέας καταλαμβάνει χώρο; Πραγματικά δεν ξέρουμε, εν τούτοις είμαστε βέβαιοι ότι η μορφή μιας ιδέας δεν περιέχει χώρο. Αλλά δεν θα είναι ασφαλές να αξιώσουμε ότι το μη υλικό είναι πάντοτε άνευ χώρου.
(1298.1) 118:4.1 Πολλές από τις θεολογικές δυσκολίες και τα μεταφυσικά διλήμματα του θνητού ανθρώπου οφείλονται στη λανθασμένη αντίληψη του ανθρώπου για τον εντοπισμό της προσωπικότητας της Θεότητας και το συνεπαγόμενο έργο των άπειρων και απόλυτων χαρακτηριστικών, για την υποδεέστερη Θεότητα και την εξελικτική Θεότητα. Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι, αν και υπάρχει όντως μια αληθινή Πρώτη Αιτία, υπάρχουν επίσης στρατιές από ισοδύναμες και υποδεέστερες αιτίες, από κοινού συνεργαζόμενες και δευτερεύουσες αιτίες.
(1298.2) 118:4.2 Η ζωτική διαφορά μεταξύ πρώτων και δεύτερων αιτιών είναι ότι οι πρώτες αιτίες παράγουν πρωτότυπα έργα που είναι ελεύθερα κληρονομικότητας οποιουδήποτε παράγοντα που προκύπτει από κάποια προηγούμενη αιτία. Οι δευτερεύουσες αιτίες αποφέρουν έργα τα οποία δείχνουν σταθερά ότι προέρχονται από άλλη προηγούμενη αιτία.
(1298.3) 118:4.3 Τα καθαρώς στατικά δυναμικά, που είναι έμφυτα στον Απροσδιόριστο Απόλυτο, αντιδρούν σε εκείνες τις αιτίες της Απόλυτης Θεότητας που δημιουργούνται από τις πράξεις της Τριάδας του Παραδείσου. Στην παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου αυτά τα γεμάτα αιτιατό στατικά δυναμικά γίνονται αμέσως ενεργά και ανταποκρίνονται στην επίδραση ορισμένων υπερβατικών αντιπροσώπων, των οποίων οι πράξεις προκαλούν τη μεταστοιχείωση αυτών των ενεργοποιημένων δυναμικών στην κατάσταση των αληθινά συμπαντικών δυνατοτήτων για ανάπτυξη, πραγματικές ικανότητες για αύξηση. Είναι πάνω σε τέτοια πλήρως αναπτυγμένα δυναμικά που οι δημιουργοί και οι ελεγκτές του μεγάλου σύμπαντος ενεργοποιούν το χωρίς τέλος δράμα της κοσμικής εξέλιξης.
(1298.4) 118:4.4 Το αιτιατό, παραβλέποντας ό,τι έχει σχέση με ύπαρξη, είναι τρίπτυχες στη βασική τους δομή. Καθώς ενεργεί σ’ αυτή τη συμπαντική εποχή και αναφορικά με το πεπερασμένο επίπεδο των επτά υπερσυμπάντων, μπορεί να γίνει κατανοητό ως εξής:
(1298.5) 118:4.5 1. Ενεργοποίηση στατικών δυναμικών. Η εγκαθίδρυση του πεπρωμένου στο Συμπαντικό Απόλυτο με τις πράξεις της Απόλυτης Θεότητας, που ενεργεί μέσα και πάνω στο Απροσδιόριστο Απόλυτο και σαν συνέπεια των βουλητικών εντολών της Τριάδας του Παραδείσου.
(1298.6) 118:4.6 2. Τελική έκβαση των συμπαντικών δυνατοτήτων. Αυτό περιλαμβάνει τη μεταμόρφωση των αδιαφοροποίητων δυναμικών σε διαχωρισμένα και καθορισμένα σχέδια. Αυτή είναι η ενέργεια της Έσχατης Θεότητας και των πολυσχιδών αντιπροσώπων του υπερβατικού επιπέδου. Τέτοιες ενέργειες προβλέπουν τέλεια τις ανάγκες του μέλλοντος ολοκλήρου του κυρίαρχου σύμπαντος. Είναι σε σύνδεση με το διαχωρισμό των δυναμικών, που οι Αρχιτέκτονες του Κυρίαρχου Σύμπαντος υπάρχουν σαν αυθεντικές προσωποποιήσεις του σχεδίου της Θεότητας για τα σύμπαντα. Οι στόχοι τους φαίνονται να έχουν πλήρη περιορισμό χώρου σε έκταση, εξαιτίας της περιφέρειας του κυρίαρχου σύμπαντος, αλλά σαν στόχοι δεν οριοθετούνται κατ’ άλλο τρόπο από το χρόνο ή το χώρο.
(1298.7) 118:4.7 3. Δημιουργία και εξέλιξη των παρόντων συμπάντων. Είναι για έναν Κόσμο γεμάτο από την παραγωγική ικανότητα της παρουσίας της Έσχατης Θεότητας, που οι Υπέρτατοι Δημιουργοί εργάζονται για να επιτελέσουν τις χρονικές μεταστοιχειώσεις των πλήρως ανεπτυγμένων δυναμικών σε εμπειρικές πραγματικότητες. Μέσα στο κυρίαρχο σύμπαν κάθε ενεργοποίηση της εν δυνάμει πραγματικότητας περιορίζεται από τη μέγιστη ικανότητα για ανάπτυξη και ρυθμίζεται από το χρόνο-χώρο στα τελικά στάδια της ανάδυσης. Οι Δημιουργοί Υιοί βγαίνοντας από τον Παράδεισο είναι, στην πραγματικότητα, μεταμορφωτικοί δημιουργοί με την κοσμική σημασία. Αλλά αυτό κατ’ ουδένα τρόπο δεν ακυρώνει τη γνώση του ανθρώπου γι αυτούς, σαν δημιουργών. Από την πεπερασμένη άποψη βεβαίως μπορούν και όντως δημιουργούν.
(1299.1) 118:5.1 Η παντοδυναμία της Θεότητας δεν υπαινίσσεται τη δύναμη να κάνει αυτό που δεν γίνεται. Μέσα στο πλαίσιο του χρόνου και του χώρου, και από το νοητικό σημείο αναφοράς της θνητής κατανόησης, ακόμα και ο άπειρος Θεός δεν μπορεί να δημιουργήσει τετράγωνους κύκλους ή να παραγάγει κακό που να είναι έμφυτα καλό. Ο Θεός δεν μπορεί να κάνει πράγματα που δεν έχουν σχέση με το Θεό. Μια τέτοια αντίφαση θεολογικών όρων είναι ισοδύναμη με την ανυπαρξία και υποδηλώνει ότι τίποτε δεν μπορεί να δημιουργηθεί με τον τρόπο αυτό. Ένα γνώρισμα της προσωπικότητας δεν μπορεί την ίδια στιγμή να προσομοιάζει με το Θεό αλλά και να μη προσομοιάζει. Η σύνθετη δυνατότητα είναι ενδογενής στη θεϊκή δύναμη. Και όλο αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι η παντοδυναμία όχι μόνο δημιουργεί πράγματα με ουσία αλλά δίνει επίσης καταγωγή στην ουσία όλων των πραγμάτων και των όντων.
(1299.2) 118:5.2 Στην αρχή ο Πατέρας κάνει τα πάντα, αλλά καθώς το πανόραμα της αιωνιότητας ξετυλίγεται σαν απάντηση στην επιθυμία και στις εντολές του Αιώνιου, γίνεται όλο και περισσότερο προφανές ότι τα δημιουργήματα, ακόμα και οι άνθρωποι, θα γίνουν σύντροφοι-συνεργάτες του Θεού στην πραγματοποίηση της τελικότητας του πεπρωμένου. Και αυτό είναι αλήθεια και για τη ζωή της σάρκας. Όταν ο άνθρωπος και ο Θεός αρχίζουν τη συνεργασία τους, κανένας περιορισμός δεν μπορεί να μπει στις μελλοντικές δυνατότητες μιας τέτοιας συνεργασίας. Όταν ο άνθρωπος καταλάβει ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι συνεργάτης του στην αιώνια πρόοδο, όταν συγχωνευθεί με την ενσωματωμένη παρουσία του Πατέρα, τότε εν πνεύματι, έχει σπάσει τους περιορισμούς του χρόνου και έχει ήδη εισέλθει στην πρόοδο της αιωνιότητας για την αναζήτηση του Συμπαντικού Πατέρα.
(1299.3) 118:5.3 Η θνητή συνειδητότητα προχωράει από το γεγονός στο νόημα και μετά στην αξία. Η συνειδητότητα του Δημιουργού προχωράει από τη σκέψη-αξία, μέσα από το νόημα των λέξεων, στο γεγονός της πράξης. Ο Θεός πρέπει πάντα να δρα ώστε να σπάει το αδιέξοδο της απροσδιόριστης ενότητας που είναι έμφυτη στο υπαρξιακό άπειρο. Πρέπει πάντα η Θεότητα να παρέχει το συμπαντικό πλάνο, τις τέλειες προσωπικότητες, την αρχική αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη για τις οποίες αντιπαλεύουν όλες οι υπό-θεϊκές δημιουργίες. Πρέπει πάντα ο Θεός πρώτα να βρίσκει τον άνθρωπο ώστε αργότερα να μπορεί ο άνθρωπος να βρίσκει το Θεό. Πρέπει πάντα να υπάρχει ένας Συμπαντικός Πατέρας προτού μπορέσει να υπάρξει μια συμπαντική συγγένεια και η συνεπαγόμενη συμπαντική αδελφότητα.
(1299.4) 118:6.1 Ο Θεός είναι αληθινά παντοδύναμος, αλλά περιορίζεται δημιουργικά – δεν κάνει ο ίδιος προσωπικά, όλα όσα έγιναν. Η παντοδυναμία περικλείει τη δυναμική ισχύ του Παντοδύναμου Υπέρτατου και του Υπέρτατου Όντος, αλλά οι βουλητικές πράξεις του Θεού του Υπέρτατου δεν είναι τα προσωπικά έργα του Θεού του Άπειρου.
(1299.5) 118:6.2 Το να συνηγορήσουμε υπέρ της παντοδυναμίας της πρωταρχικής Θεότητας θα ισοδυναμούσε με το να στερήσουμε τα δικαιώματα σε σχεδόν ένα εκατομμύριο Δημιουργούς Υιούς του Παραδείσου, χωρίς να αναφέρουμε τις αναρίθμητες σειρές ποικίλων άλλων τάξεων συνεργαζόμενων δημιουργικών βοηθών. Δεν υπάρχει παρά μόνο μια χωρίς προηγούμενο Αιτία σε όλο το σύμπαν. Όλες οι άλλες αιτίες προκύπτουν από αυτή την Πρώτη Μεγάλη Πηγή και Κέντρο. Και τίποτα από αυτή τη φιλοσοφία δεν παραβιάζει την ελεύθερη βούληση των μυριάδων παιδιών της Θεότητας που βρίσκονται διασκορπισμένα σε ένα απέραντο σύμπαν.
(1299.6) 118:6.3 Εντός του τοπικού πλαισίου, η βούληση μπορεί να εμφανίζεται ότι λειτουργεί σαν μια αδικαιολόγητη αιτία, αλλά επιδεικνύει, αλάνθαστα, κληρονομικούς παράγοντες οι οποίοι θεμελιώνουν σχέση με τις μοναδικές, αρχικές και απόλυτες Πρώτες Αιτίες.
(1299.7) 118:6.4 Κάθε επιλογή είναι σχετική. Με την πρωταρχική έννοια, μόνο ο Πατέρας-ΥΠΑΡΧΩ κατέχει τελική επιλογή. Με την απόλυτη έννοια, μόνο ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα επιδεικνύουν προνόμια επιλογής μη ελεγχόμενα από το χρόνο και μη περιοριζόμενα από το χώρο. Ο θνητός άνθρωπος είναι προικισμένος με ελεύθερη βούληση, τη δύναμη της επιλογής, και παρόλο που μια τέτοια επιλογή δεν είναι απόλυτη, είναι όμως σχετικά τελική στο πεπερασμένο επίπεδο και σε σχέση με το πεπρωμένο της προσωπικότητας που κάνει την επιλογή.
(1300.1) 118:6.5 Η βούληση σε κάθε είδος επιπέδου του απόλυτου συναντά περιορισμούς, οι οποίοι είναι δομικοί της ίδιας της προσωπικότητας, που ασκεί τη δύναμη της επιλογής. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιλέξει πέραν της εμβέλειας εκείνου που μπορεί να επιλεγεί. Δεν μπορεί, επί παραδείγματι, να επιλέξει να είναι κάτι άλλο εκτός από ανθρώπινο ον, αλλά μπορεί να επιλέξει να γίνει περισσότερο από άνθρωπος. Μπορεί να επιλέξει να επιβιβαστεί για το ταξίδι της συμπαντικής ανόδου, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή η ανθρώπινη επιλογή και το θεϊκό θέλημα συμβαίνει να συμπίπτουν σε αυτό το σημείο. Και αυτό που ο γιος επιθυμεί και ο Πατέρας θέλει, θα συμβεί με βεβαιότητα.
(1300.2) 118:6.6 Στη θνητή ζωή, ατραποί διαφορετικής συμπεριφοράς συνεχώς ανοίγουν και κλείνουν, και κατά τη διάρκεια του χρόνου που η επιλογή είναι δυνατή, η ανθρώπινη προσωπικότητα αποφασίζει συνεχώς ανάμεσα σε αυτές τις πολλές πορείες δράσης. Η γήινη βούληση συνδέεται με το χρόνο και πρέπει να αναμένει το πέρασμα του χρόνου για να βρει την ευκαιρία για έκφραση. Η πνευματική βούληση άρχισε να γεύεται την απελευθέρωση από τα εμπόδια του χρόνου, έχοντας κατορθώσει να ξεφύγει εν μέρει από τη χρονική αλληλουχία, και αυτό γίνεται επειδή η πνευματική βούληση ταυτίζεται με το θέλημα του Θεού.
(1300.3) 118:6.7 Η βούληση, η ενέργεια της επιλογής, πρέπει να λειτουργεί εντός του συμπαντικού πλαισίου το οποίο δημιουργήθηκε σε απάντηση της ανώτερης και πρώτιστης επιλογής. Όλη η έκταση της ανθρώπινης επιλογής είναι αυστηρά πεπερασμένη-περιορισμένη εκτός από μια συγκεκριμένη. Όταν ο άνθρωπος επιλέγει να βρίσκει το Θεό και να του μοιάζει, μια τέτοια επιλογή είναι πάνω από το πεπερασμένο. Μόνο η αιωνιότητα μπορεί να αποκαλύψει εάν αυτή η επιλογή είναι επίσης και απολυτοειδής.
(1300.4) 118:6.8 Το να αναγνωρίζετε την παντοδυναμία της Θεότητας σημαίνει να απολαμβάνετε ασφάλεια από την εμπειρία σας σαν κοσμικοί πολίτες, να κατέχετε τη βεβαιότητα της ασφάλειας στο μακρύ ταξίδι προς τον Παράδεισο. Αλλά το να δέχεστε την απάτη της μη περιορισμένης δημιουργικότητας σημαίνει να παραδέχεστε το κολοσσιαίο λάθος του Πανθεϊσμού.
(1300.5) 118:7.1 Το γεγονός της θέλησης του Δημιουργού και της βούλησης του δημιουργήματος, στο μεγάλο σύμπαν, λειτουργεί εντός των ορίων και σύμφωνα με τις δυνατότητες, που θεμελιώθηκαν από τους Κύριους Αρχιτέκτονες. Αυτός ο εκ των προτέρων καθορισμός των ανώτατων ορίων, όμως, δεν περιορίζει ούτε στο ελάχιστο την κυριαρχία της βούλησης του δημιουργήματος μέσα σε αυτά τα όρια. Ούτε η εκ των προτέρων τελική γνώση – το να επιτραπεί πλήρως κάθε πεπερασμένη επιλογή – αποτελεί ακύρωση της πεπερασμένης βούλησης. Ένα ώριμο και με σωστή κρίση ανθρώπινο ον πρέπει να είναι σε θέση να προβλέπει την απόφαση κάποιου νεότερου συνεργάτη με περισσότερη ακρίβεια, αλλά αυτή η πρόγνωση δεν αφαιρεί τίποτε από την ελευθερία και την αυθεντικότητα της ίδιας της απόφασης. Οι Θεοί έχουν με σοφία περιορίσει το μέγεθος της δράσης της ανώριμης βούλησης, αλλά είναι πραγματική βούληση, παρόλο που βρίσκεται μέσα σ’ αυτά τα καθορισμένα όρια.
(1300.6) 118:7.2 Ακόμα και ο ανώτατος συσχετισμός όλης της παρελθούσας, παρούσας, και μέλλουσας επιλογής δεν ακυρώνει την αυθεντικότητα τέτοιων επιλογών. Αντίθετα δεικνύει την προκαθορισμένη τάση του Κόσμου και εισηγείται την εκ των προτέρων γνώση εκείνων των βουλητικών όντων τα οποία μπορούν, ή δεν μπορούν, να εκλέξουν να γίνουν συντελεστές της εμπειρικής ενεργοποίησης όλης της πραγματικότητας.
(1300.7) 118:7.3 Το σφάλμα, σε μια πεπερασμένη επιλογή, περιορίζεται και δεσμεύεται από το χρόνο. Μπορεί να υπάρχει μόνο μέσα στο χρόνο και εντός της εξελισσόμενης παρουσίας του Υπέρτατου Όντος. Μια τέτοια λανθασμένη επιλογή είναι δυνατή μέσα στο χρόνο και δεικνύει (εκτός από την μη ολοκλήρωση του Υπέρτατου) εκείνη την ορισμένης κλίμακας επιλογή, με την οποία τα ανώριμα δημιουργήματα πρέπει να προικιστούν, ώστε να απολαύσουν τη συμπαντική πρόοδο ζητώντας με ελεύθερη βούληση την επαφή με την πραγματικότητα.
(1301.1) 118:7.4 Η αμαρτία, στον ελεγχόμενο από το χρόνο χώρο, αποδεικνύει καθαρά τη γήινη ελευθερία – ακόμα και άδεια – της πεπερασμένης βούλησης. Η αμαρτία απεικονίζει την ανωριμότητα θαμπωμένη από την ελευθερία τής σχετικά ανεξάρτητης βούλησης της προσωπικότητας, ενώ δεν καταφέρνει να διακρίνει τις υπέρτατες υποχρεώσεις και τα καθήκοντα από το να είναι κανείς κοσμικός πολίτης.
(1301.2) 118:7.5 Η ανομία στα πεπερασμένα πεδία αποκαλύπτει την παροδική πραγματικότητα κάθε εγωκεντρικής ατομικότητας που δεν αναγνώρισε το Θεό. Μόνο όταν ένα δημιούργημα αναγνωρίσει το Θεό, γίνεται πραγματικά αληθινό στα σύμπαντα. Η πεπερασμένη προσωπικότητα δεν είναι αυτοδημιούργητη, αλλά στην υπεσυμπαντική αρένα επιλογής αυτοπροσδιορίζει το πεπρωμένο.
(1301.3) 118:7.6 Το χάρισμα της ζωής καθιστά τα συστήματα ύλης-ενέργειας ικανά να διαιωνίζονται, να διασπείρονται και να προσαρμόζονται. Το χάρισμα της προσωπικότητας μεταδίδει στους ζωντανούς οργανισμούς τα επιπλέον προνόμια του αυτό-προσδιορισμού, της αυτό-εξέλιξης και της ταυτοποίησης με ένα πνεύμα που συγχωνεύεται με τη Θεότητα.
(1301.4) 118:7.7 Τα υπό-προσωπικά ζωντανά πράγματα δείχνουν νου που δραστηριοποιεί την ενέργεια-ύλη, πρώτα σαν φυσικοί ελεγκτές και μετά σαν υποδεέστερα νοητικά πνεύματα. Το χάρισμα της προσωπικότητας προέρχεται από τον Πατέρα και μεταδίδει μοναδικά προνόμια επιλογής στο ζωντανό σύστημα. Εάν όμως η προσωπικότητα έχει το προνόμιο να ασκεί κατά βούληση επιλογή ταύτισης με την πραγματικότητα και εάν είναι μια αληθινή και ελεύθερη επιλογή, τότε οφείλει η εξελισσόμενη προσωπικότητα να έχει δυνατότητα επιλογής για αυτό-σύγχυση, αυτό-διάσπαση και αυτοκαταστροφή. Η δυνατότητα για κοσμική αυτοκαταστροφή δεν μπορεί να αποφευχθεί, εάν η εξελισσόμενη προσωπικότητα είναι τελείως ελεύθερη στην άσκηση της πεπερασμένης βούλησης.
(1301.5) 118:7.8 Επομένως υπάρχει αυξημένη ασφάλεια από τον περιορισμό των ορίων της επιλογής που έχει μια προσωπικότητα σε όλα τα κατώτερα επίπεδα της ύπαρξης. Η επιλογή σταδιακά απελευθερώνεται καθώς ανεβαίνει κανείς τα σύμπαντα. Η επιλογή τελικά προσεγγίζει τη θεϊκή ελευθερία όταν η ανερχόμενη προσωπικότητα επιτυγχάνει τη θεϊκή κατάσταση, την υπεροχή στην αφιέρωση των σκοπών του σύμπαντος, την ολοκλήρωση της επίτευξης της κοσμικής σοφίας και οριστική ταυτοποίηση του δημιουργήματος με το θέλημα και την άποψη του Θεού.
(1301.6) 118:8.1 Στις υπάρξεις του χωροχρόνου, η ελεύθερη βούληση προστατεύεται από περιορισμούς. Η εξέλιξη της υλικής ζωής είναι πρώτα μηχανιστική, μετά δραστηριοποιείται από το νου και (μετά το χάρισμα της προσωπικότητας) μπορεί να κατευθύνεται από το πνεύμα. Η οργανική εξέλιξη στους κατοικημένους κόσμους περιορίζεται φυσικά από τα δυναμικά των αρχικών εμφυτεύσεων φυσικής ζωής των Φορέων της Ζωής.
(1301.7) 118:8.2 Ο θνητός άνθρωπος είναι μια μηχανή, ένας ζωντανός μηχανισμός. Οι ρίζες του βρίσκονται αληθινά στο φυσικό κόσμο της ενέργειας. Πολλές ανθρώπινες αντιδράσεις είναι εκ φύσεως μηχανικές. Μεγάλο μέρος της ζωής μοιάζει με μηχανή. Αλλά ο άνθρωπος, ένας μηχανισμός, είναι πολύ περισσότερο από μια μηχανή. Είναι προικισμένος από το νου και κατοικείται από το πνεύμα. Και αν και δεν μπορεί να ξεφύγει ποτέ, μέσα στη ζωή του, από τους χημικούς και ηλεκτρικούς μηχανισμούς της ύπαρξής του, μπορεί να μάθει σταδιακά πώς να βάζει αυτή τη μηχανή φυσικής ζωής κάτω από τη κατευθυντήρια σοφία της εμπειρίας, μέσα από τη διαδικασία της αφιέρωσης του ανθρώπινου νου στην εφαρμογή των πνευματικών παρορμήσεων του ενσωματωμένου Προσαρμοστή Σκέψης.
(1301.8) 118:8.3 Το πνεύμα ελευθερώνει και ο μηχανισμός περιορίζει, τη λειτουργία της βούλησης. Η ατελής επιλογή, η μη ελεγχόμενη από το μηχανισμό, η μη αναγνωρίσιμη από το πνεύμα, είναι επικίνδυνη και ασταθής. Η επικράτηση του μηχανισμού εξασφαλίζει τη σταθερότητα με εξάντληση της προόδου. Η συμμαχία του πνεύματος ελευθερώνει την επιλογή από το φυσικό επίπεδο και συγχρόνως εξασφαλίζει τη θεϊκή σταθερότητα που παράγεται από την αυξημένη συμπαντική επίγνωση και την εμπλουτισμένη κοσμική κατανόηση.
(1302.1) 118:8.4 Ο μεγάλος κίνδυνος που περιστοιχίζει το δημιούργημα είναι ότι, επιτυγχάνοντας την απελευθέρωση από τους περιορισμούς της μηχανιστικής ζωής, δεν θα καταφέρει να αντισταθμίσει το χάσιμο της σταθερότητας επιτυγχάνοντας μιαν αρμονική σχέση που να δουλεύει με το πνεύμα. Η επιλογή του δημιουργήματος, όταν ελευθερωθεί σχετικά από τη μηχανιστική σταθερότητα, μπορεί να επιχειρήσει περαιτέρω ελευθερία ανεξάρτητη από μεγαλύτερη ταύτιση με το πνεύμα.
(1302.2) 118:8.5 Η όλη αρχή της βιολογικής εξέλιξης κάνει αδύνατο στον πρωτόγονο άνθρωπο να εμφανίζεται, στους κατοικημένους κόσμους, με οποιαδήποτε μεγάλη ικανότητα αυτό-περιορισμού. Συνεπώς το ίδιο δημιουργικό σχέδιο που είχε σκοπό την εξέλιξη, παρέχει με παρόμοιο τρόπο εκείνους τους εξωτερικούς περιορισμούς του χρόνου και του χώρου, της πείνας και του φόβου, οι οποίοι περιορίζουν αποτελεσματικά κάθε επιλογή υπό-πνευματικού μεγέθους, τέτοιου είδους απαίδευτων υπάρξεων. Καθώς το μυαλό του ανθρώπου υπερπηδά με επιτυχία τα διαρκώς και περισσότερο δύσκολα εμπόδια, το ίδιο αυτό δημιουργικό σχέδιο έχει επίσης προνοήσει για την αργή συσσώρευση της φυλετικής κληρονομιάς τής με πόνο και κόπο αποκτημένης εμπειρικής γνώσης – με άλλα λόγια, για τη διατήρηση μιας ισορροπίας ανάμεσα στους μειωμένους εξωτερικούς περιορισμούς και τους αυξημένους εσωτερικούς περιορισμούς.
(1302.3) 118:8.6 Η αργή εξέλιξη, της ανθρώπινης μορφωτικής προόδου, μαρτυρεί τη λειτουργικότητα εκείνου του φρένου – την υλική αδράνεια – το οποίο δρα τόσο αποτελεσματικά για να καθυστερεί επικίνδυνες ταχύτητες της προόδου. Έτσι ο ίδιος ο χρόνος μετριάζει και κατανέμει τα, αλλιώς, φονικά αποτελέσματα της πρόωρης απόδρασης από τα επόμενα εμπόδια που περικυκλώνουν την ανθρώπινη δράση. Γιατί όταν ο πολιτισμός προχωρά υπερβολικά γρήγορα, όταν τα υλικά κατορθώματα ξεπερνούν την εξέλιξη της λατρείας-γνώσης, τότε ο πολιτισμός εμπεριέχει τους σπόρους της οπισθοδρόμησης, και αν δεν στηριχτούν, από την άμεση αύξηση της εμπειρικής γνώσης, τέτοιου είδους ανθρώπινες κοινωνίες θα αποτραβηχτούν από τα ψηλά αλλά πρόωρα επίπεδα της επίτευξης, και ο «μεσαίωνας» της μεσολαβούσης γνώσης θα επιβεβαιώσει την αμείλικτη επιστροφή της ανισορροπίας μεταξύ της αυτό-ελευθερίας και του αυτοελέγχου.
(1302.4) 118:8.7 Η ανομία του Καλιγάστια ήταν το πέρασμα του κυβερνήτη χρόνου της προοδευτικής ανθρώπινης απελευθέρωσης – η δωρεάν παρεχόμενη καταστροφή των περιοριστικών εμποδίων, εμποδίων, που τα ανθρώπινα μυαλά εκείνων των χρόνων δεν είχαν καταφέρει να υπερνικήσουν με την πείρα.
(1302.5) 118:8.8 Το μυαλό εκείνο που μπορεί να επιφέρει μια μερική περικοπή του χρόνου και του χώρου, με αυτή την πράξη αποδεικνύει ότι κατέχει τους σπόρους της γνώσης που μπορούν να χρησιμεύσουν αποτελεσματικά ως αναπλήρωση των υπερβατικών περιοριστικών εμποδίων.
(1302.6) 118:8.9 Ο Λούσιφερ έδειξε παρόμοια να διαλύει τον κυβερνήτη χρόνο, που ενεργούσε περιοριστικά στην πρόωρη επίτευξη ορισμένων ελευθεριών στο τοπικό σύστημα. Ένα τοπικό σύστημα, τακτοποιημένο στο φως και τη ζωή, έχει επιτύχει δια της εμπειρίας εκείνες τις αντιλήψεις και επιγνώσεις οι οποίες κάνουν εφικτή τη λειτουργία πολλών τεχνικών που θα ήταν διασπαστικές και καταστροφικές στις προ της τακτοποίησης εποχές εκείνου του ίδιου συστήματος.
(1302.7) 118:8.10 Καθώς ο άνθρωπος αποτινάσσει τις αλυσίδες του φόβου, καθώς γεφυρώνει με τις μηχανές του ηπείρους και ωκεανούς, γενιές και αιώνες με τα αρχεία του, πρέπει να αντικαταστήσει κάθε υπερβατικό περιορισμό με ένα νέο και εκούσιο υποτιθέμενο περιορισμό που να είναι σύμφωνος με τις υπαγορεύσεις της διευρυνόμενης ανθρώπινης γνώσης. Αυτοί οι αυτό-επιβαλλόμενοι περιορισμοί είναι ταυτοχρόνως οι πιο δυνατοί και οι πιο ασήμαντοι από όλους τους παράγοντες του ανθρώπινου πολιτισμού – σχέδια για δικαιοσύνη και ιδανικά για αδελφοσύνη. Επί πλέον ο άνθρωπος προκρίνει τον εαυτό του για τα περιοριστικά ενδύματα του ελέους όταν τολμάει να αγαπήσει το συνάνθρωπό του, ενώ επιτυγχάνει τα πρώτα στάδια της πνευματικής αδελφότητας όταν εκλέγει να διανείμει σε αυτούς εκείνη τη μεταχείριση την οποία θα απένειμε και στον εαυτό του, εκείνη τη μεταχείριση την οποία φαντάζεται ότι θα του απένειμε ο Θεός.
(1303.1) 118:8.11 Μια αυτόματη συμπαντική αντίδραση είναι σταθερή και, σε κάποιο βαθμό, συνεχόμενη στο σύμπαν. Μια προσωπικότητα που γνωρίζει το Θεό και επιθυμεί να πράττει το θέλημά του, που έχει πνευματική επίγνωση, είναι θεϊκά σταθερή και υπάρχει αιώνια. Η μεγαλύτερη συμπαντική περιπέτεια του ανθρώπου συνίσταται στη διέλευση του θνητού νου του από τη σταθερότητα της μηχανικής στατικής στη θεϊκότητα της πνευματικής δυναμικής και επιτυγχάνει αυτή τη μεταμόρφωση με τη δύναμη και τη σταθερότητα των αποφάσεων της δικής του προσωπικότητας σε κάθε μια από τις καταστάσεις της ζωής δηλώνοντας, «Είναι θέλημά μου να γίνει το θέλημά σου».
(1303.2) 118:9.1 Ο χρόνος και ο χώρος είναι ένας συνενωμένος μηχανισμός του κυρίαρχου σύμπαντος. Είναι οι επινοήσεις δια των οποίων μπορούν να συνυπάρχουν τα πεπερασμένα δημιουργήματα στο σύμπαν μαζί με το Άπειρο. Τα πεπερασμένα δημιουργήματα είναι με αποτελεσματικότητα απομονωμένα από τα απόλυτα επίπεδα, μέσω του χρόνου και του χώρου. Αλλά αυτά τα απομονωτικά μέσα, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσε να υπάρχει κανένας θνητός, λειτουργούν άμεσα προς περιορισμό της έκτασης της πεπερασμένης δράσης. Άνευ αυτών κανένα δημιούργημα δεν θα μπορούσε να δράσει, αλλά με αυτά οι πράξεις κάθε δημιουργήματος είναι οριστικά περιορισμένες.
(1303.3) 118:9.2 Οι μηχανισμοί που παράγονται από ανώτερους νόες λειτουργούν ώστε να ελευθερώσουν τις δημιουργικές πηγές τους αλλά περιορίζουν απαράλλαχτα σε κάποιο βαθμό τη δράση όλων των υποδεέστερων διανοιών. Για τα δημιουργήματα των συμπάντων αυτός ο περιορισμός γίνεται φανερός σαν ο μηχανισμός των συμπάντων. Ο άνθρωπος δεν έχει αχαλίνωτη ελεύθερη βούληση. Υπάρχουν όρια στην έκταση της επιλογής του, αλλά μέσα στην ακτίνα αυτής της επιλογής η βούλησή του είναι αναλογικά κυρίαρχη.
(1303.4) 118:9.3 Ο μηχανισμός της ζωής της θνητής προσωπικότητας, το ανθρώπινο σώμα, είναι το προϊόν του υπέρ-θνητού δημιουργικού μοντέλου, επομένως δεν μπορεί να ελέγχεται απόλυτα από τον ίδιο τον άνθρωπο. Μόνο όταν ο ανερχόμενος άνθρωπος, σε συνδυασμό με τον Προσαρμοστή που έχει συγχωνευτεί, δημιουργήσει μόνος του το μηχανισμό για την έκφραση της προσωπικότητας, τότε θα επιτύχει να έχει πλήρη έλεγχο επ’ αυτής.
(1303.5) 118:9.4 Το μεγάλο σύμπαν είναι μηχανισμός καθώς επίσης και οργανισμός, μηχανικό και ζωντανό – ένας ζωντανός μηχανισμός ενεργοποιημένος από τον Υπέρτατο Νου, συντονιζόμενος με ένα Υπέρτατο Πνεύμα και εκφραζόμενος στα ανώτατα επίπεδα δύναμης και ενοποίησης της προσωπικότητας όπως το Υπέρτατο Ον. Αλλά το να αρνηθεί κανείς το μηχανισμό του πεπερασμένου δημιουργήματος σημαίνει να αρνηθεί το γεγονός και να παραβλέψει την πραγματικότητα.
(1303.6) 118:9.5 Οι μηχανισμοί είναι τα προϊόντα του νου, του δημιουργικού νου που ενεργεί πάνω και μέσα στα κοσμικά δυναμικά. Οι μηχανισμοί είναι οι καθορισμένες αποκρυσταλλώσεις της σκέψης του Δημιουργού και λειτουργούν πάντοτε σύμφωνα με το βουλητικό σχέδιο που τις έφτιαξε. Αλλά η σκοπιμότητα οποιουδήποτε μηχανισμού βρίσκεται στην προέλευσή του και όχι στη λειτουργία του.
(1303.7) 118:9.6 Αυτοί οι μηχανισμοί δεν πρέπει να θεωρηθούν ότι περιορίζουν τη δράση της Θεότητας, αντίθετα αληθεύει ότι με αυτούς τους ίδιους μηχανισμούς η Θεότητα πέτυχε μια φάση αιώνιας έκφρασης. Οι βασικοί συμπαντικοί μηχανισμοί δημιουργήθηκαν σε απάντηση του απόλυτου θελήματος της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, και θα λειτουργούν συνεπώς αιώνια σε τέλεια αρμονία με το μοντέλο του Απείρου. Είναι, όντως, τα μη βουλητικά δείγματα εκείνου του ίδιου μοντέλου.
(1303.8) 118:9.7 Κατανοούμε κάτι από το πώς συσχετίζεται ο μηχανισμός του Παραδείσου με την προσωπικότητα του Αιώνιου Υιού. Αυτό είναι έργο του Συνενωμένου Δράστη. Και έχουμε θεωρίες σχετικά με τις ενέργειες του Συμπαντικού Απόλυτου που ταιριάζουν με τους θεωρητικούς μηχανισμούς του Απροσδιόριστου και εν δυνάμει προσώπου της Απόλυτης Θεότητας. Αλλά στις εξελισσόμενες Θεότητες του Υπέρτατου και του Έσχατου παρατηρούμε ότι ορισμένες απρόσωπες φάσεις στην πράξη είναι ενωμένες με τις βουλητικές συμπληρωματικές τους, και έτσι τώρα εξελίσσεται μια σχέση ανάμεσα στο δείγμα και στο πρόσωπο.
(1304.1) 118:9.8 Στην αιωνιότητα του παρελθόντος ο Πατέρας και ο Υιός ενώθηκαν στη μονάδα έκφρασης του Απείρου Πνεύματος. Εάν, στην αιωνιότητα του μέλλοντος, οι Δημιουργοί Υιοί και τα Δημιουργά Πνεύματα των τοπικών συμπάντων του χρόνου και του χώρου επιτύχουν δημιουργική ένωση στα πεδία του εξώτερου διαστήματος, τι θα δημιουργούσε η ένωσή τους σαν συνενωμένη έκφραση των θεϊκών φύσεών τους; Ίσως να πρόκειται να παραστούμε μάρτυρες μιας μη αποκαλυφθείσης μέχρι τώρα εκδήλωσης της Έσχατης Θεότητας, ένα νέο τύπο υπερδιαχειριστή. Τέτοια όντα θα απολαύσουν μοναδικά προνόμια προσωπικότητας, αφού θα είναι η ένωση του προσωπικού Δημιουργού, του απρόσωπου Δημιουργού Πνεύματος, της εμπειρίας του θνητού δημιουργήματος και της προοδευτικής προσωποποίησης του Θεϊκού Λειτουργού. Τέτοια όντα θα μπορούσαν να είναι θεμελιώδη επειδή θα περιέκλειαν προσωπική και απρόσωπη πραγματικότητα, ενώ θα συνδύαζαν τις εμπειρίες του Δημιουργού και του Δημιουργήματος. Όποια και αν είναι τα γνωρίσματα τέτοιων τρίτων προσώπων αυτών των αξιωμένων τριάδων της δημιουργίας του εξώτερου διαστήματος, θα διατηρούν κάτι από την ίδια σχέση, προς τους Δημιουργούς Πατέρες τους και τις Δημιουργές Μητέρες τους, που διατηρεί το Άπειρο Πνεύμα προς το Συμπαντικό Πατέρα και τον Αιώνιο Υιό.
(1304.2) 118:9.9 Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι η προσωποποίηση όλης της συμπαντικής εμπειρίας, η εστίαση όλης της πεπερασμένης εξέλιξης, η πληρότητα όλης της πραγματικότητας του δημιουργήματος, η ολοκλήρωση της κοσμικής σοφίας, η ενσωμάτωση της αρμονικής ομορφιάς των γαλαξιών του χρόνου, η αλήθεια των εννοιών του κοσμικού νου, και η καλοσύνη του υπέρτατου πνεύματος των αξιών. Και ο Θεός ο Υπέρτατος, στο αιώνιο μέλλον, θα συνθέσει αυτές τις πολυσύνθετες πεπερασμένες διαφορετικότητες σε ένα εμπειρικό και σημαντικό όλον, όπως είναι τώρα υπαρξιακά ενωμένες στα απόλυτα επίπεδα της Τριάδας του Παραδείσου.
(1304.3) 118:10.1 Θεία πρόνοια δεν σημαίνει ότι ο Θεός έχει αποφασίσει τα πάντα για μας και εκ των προτέρων. Ο Θεός μας αγαπά πολύ για να το κάνει αυτό, γιατί αυτό θα ήταν ανάξιο είδος κοσμικής τυραννίας. Ο άνθρωπος έχει σχετικές δυνάμεις επιλογής. Ούτε είναι η θεϊκή αγάπη εκείνη η κοντόφθαλμη αγάπη που θα παραχαϊδέψει και θα καταστρέψει τα παιδιά των ανθρώπων.
(1304.4) 118:10.2 Ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα – σαν Τριάδα – δεν είναι ο Παντοδύναμος Υπέρτατος αλλά η υπεροχή του Παντοδύναμου δεν μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς αυτούς. Η ανάπτυξη του Παντοδύναμου επικεντρώνεται στο Αυθύπαρκτο της πραγματικότητας και στηρίζεται στο Αυθύπαρκτο της δυναμικότητας. Αλλά οι λειτουργίες του Παντοδύναμου Υπέρτατου συνδέονται με τις λειτουργίες της Τριάδας του Παραδείσου.
(1304.5) 118:10.3 Φαίνεται ότι, στο Υπέρτατο Ον, όλες οι φάσεις της συμπαντικής δραστηριότητας ξαναενώνονται εν μέρει, από την προσωπικότητα αυτής της εμπειρικής Θεότητας. Όταν, επομένως, επιθυμούμε να δούμε την Τριάδα σαν ένα Θεό, και εάν περιορίσουμε αυτό το σχέδιο στο παρόν γνωστό και οργανωμένο σύμπαν, ανακαλύπτουμε ότι το εξελισσόμενο Υπέρτατο Ον είναι η μερική απεικόνιση της Τριάδας του Παραδείσου. Και παρακάτω βρίσκουμε ότι αυτή η Υπέρτατη Θεότητα εξελίσσεται σαν σύνθεση προσωπικότητας από πεπερασμένη ύλη, νου και πνεύμα στο μεγάλο σύμπαν.
(1304.6) 118:10.4 Οι Θεοί έχουν γνωρίσματα αλλά η Τριάδα έχει λειτουργίες, και σαν Τριάδα, η θεϊκή πρόνοια είναι μια λειτουργία, σύνθεση του άλλου – παρά – προσωπικού υπέρ-ελέγχου του σύμπαντος των συμπάντων, που εκτείνεται από τα εξελισσόμενα επίπεδα του Επτάπτυχου και συνθέτεται μέσα στη δύναμη του Παντοδύναμου μέχρι μέσα στα υπερβατικά πεδία της Έσχατης Θεότητας.
(1304.7) 118:10.5 Ο Θεός αγαπάει κάθε ύπαρξη σαν παιδί του και αυτή η αγάπη σκεπάζει κάθε ύπαρξη μέσα στην αιωνιότητα. Η πρόνοια λειτουργεί αναφορικά με το όλον και συναλλάσσεται με τις λειτουργίες κάθε ύπαρξης εφόσον αυτές οι λειτουργίες συνδέονται με το όλον. Η μεσολάβηση της πρόνοιας, όσον αφορά κάθε πλάσμα, είναι ενδεικτική της σπουδαιότητας της λειτουργίας εκείνου του πλάσματος, σχετικά με την εξελικτική ανάπτυξη κάποιου συνόλου. Ένα τέτοιο σύνολο μπορεί να είναι όλη η ανθρώπινη ράτσα, όλο το κράτος, όλος ο πλανήτης ή ακόμα μεγαλύτερο όλον. Είναι η σπουδαιότητα της λειτουργίας της ύπαρξης που προκαλεί τη μεσολάβηση της πρόνοιας, όχι η σπουδαιότητα της ύπαρξης σαν ξεχωριστό άτομο.
(1305.1) 118:10.6 Παρόλα αυτά, ο Πατέρας σαν άτομο μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να παρέμβει με το πατρικό χέρι του στο χείμαρρο των κοσμικών γεγονότων, συμφωνώντας ολότελα με το θέλημα του Θεού και σε αρμονία με τη σοφία του Θεού και παρακινούμενος από την αγάπη του Θεού.
(1305.2) 118:10.7 Αυτό όμως που ο άνθρωπος αποκαλεί πρόνοια είναι πολύ συχνά προϊόν της δικής του φαντασίας, η τυχαία τοποθέτηση των περιστάσεων της τύχης. Υπάρχει, όμως, μια αληθινή και αναδυομένη πρόνοια στο πεπερασμένο πεδίο της συμπαντικής ύπαρξης, μια αληθινή και πραγματική συσχέτιση της ενέργειας του διαστήματος, της κίνησης του χρόνου, των σκέψεων της διανοίας, των ιδανικών του χαρακτήρα, των επιθυμιών πνευματικής φύσης και των σκόπιμων βουλητικών πράξεων των εξελισσόμενων προσωπικοτήτων. Οι περιστάσεις των υλικών πεδίων βρίσκουν οριστική πεπερασμένη ολοκλήρωση στις αλληλοσυνδεδεμένες παρουσίες του Υπέρτατου και του Έσχατου.
(1305.3) 118:10.8 Καθώς οι μηχανισμοί του μεγάλου σύμπαντος τελειοποιούνται σε ένα σημείο τελικής ακρίβειας μέσα από τον υπέρ-έλεγχο του νου, και καθώς ο νους μιας ύπαρξης ανυψώνεται προς την τελειοποίηση της θεϊκής επίτευξης μέσα από την πλήρη ενσωμάτωση με το πνεύμα, και καθώς ο Υπέρτατος αναδύεται συνεπώς σαν ένας πραγματικός συνενωτής όλων αυτών των συμπαντικών φαινομένων, η πρόνοια έτσι γίνεται όλο και περισσότερο ευδιάκριτη.
(1305.4) 118:10.9 Μερικές από τις εκπληκτικά τυχαίες συνθήκες που επικρατούν ενίοτε στους εξελικτικούς κόσμους μπορεί να οφείλονται στη σταδιακή αναδυόμενη παρουσία του Υπέρτατου, την πρόγευση των μελλοντικών του συμπαντικών δραστηριοτήτων. Το πλείστο από αυτό που ο θνητός θα αποκαλούσε πρόνοια, δεν είναι. Η κρίση του για τέτοια θέματα μειονεκτεί πολύ από την έλλειψη διόρασης για τις αληθινές σημασίες των περιστάσεων της ζωής. Πολλά από αυτά που ο θνητός θα αποκαλούσε καλοτυχία μπορεί στην πραγματικότητα να είναι κακοτυχία. Το χαμόγελο της τύχης, που φαίνεται σε μη δεδουλευμένες ανέσεις και σε άδικο πλουτισμό, μπορεί να είναι η μεγαλύτερη από τις ανθρώπινες θλίψεις. Η φαινομενική σκληρότητα μιας ανάποδης μοίρας, που συσσωρεύει βάσανα σε κάποιους υποφέροντες θνητούς, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι η φλόγα της αυτοσυγκράτησης που μετασχηματίζει το μαλακό σίδηρο μιας ανώριμης προσωπικότητας στο σκληρό ατσάλι του αληθινού χαρακτήρα.
(1305.5) 118:10.10 Υπάρχει πρόνοια στα εξελισσόμενα σύμπαντα, και μπορεί να ανακαλυφθεί από υπάρξεις μέχρις εκείνου του βαθμού ακριβώς, που αυτές έχουν πετύχει την ικανότητα να αντιληφθούν το σκοπό των εξελισσόμενων συμπάντων. Τέλεια ικανότητα να διακρίνει κανείς τους σκοπούς του σύμπαντος ισοδυναμεί με την εξελικτική ολοκλήρωση της ύπαρξης και μπορεί να εκφράζεται αλλιώς σαν την επίτευξη του Υπέρτατου εντός των ορίων της παρούσης κατάστασης των ατελών συμπάντων.
(1305.6) 118:10.11 Η αγάπη του Πατέρα λειτουργεί άμεσα στην καρδιά του ατόμου, ανεξάρτητα από τις δράσεις ή αντιδράσεις όλων των άλλων ατόμων. Η σχέση είναι προσωπική – άνθρωπος και Θεός. Η απρόσωπη παρουσία της Θεότητας (Παντοδύναμος Υπέρτατος και Τριάδα του Παραδείσου) δείχνει φροντίδα για το όλον, όχι για το τμήμα. Η πρόνοια του υπέρ-ελέγχου του Υπέρτατου γίνεται όλο και περισσότερο προφανής σαν τα διαδοχικά τμήματα της συμπαντικής προόδου στην επίτευξη των πεπερασμένων πεπρωμένων. Καθώς τα συστήματα, αστερισμοί, σύμπαντα και υπερσύμπαντα τακτοποιούνται σε φως και ζωή, ο Υπέρτατος αναδύεται όλο και περισσότερο σαν ο σημαντικός συσχετιστής όλου αυτού που αποκαλύπτεται, ενώ ο Έσχατος αναδύεται σταδιακά σαν ο υπερβατικός ενοποιητής όλων των πραγμάτων.
(1306.1) 118:10.12 Στις απαρχές ενός εξελικτικού κόσμου τα φυσικά περιστατικά της υλικής τάξης και των προσωπικών επιθυμιών των ανθρώπινων όντων φαίνονται να είναι ανταγωνιστικά. Πολλά από αυτά που λαμβάνουν χώρα σ’ έναν εξελισσόμενο κόσμο είναι δύσκολο να τα καταλάβει ένας θνητός – ο φυσικός νόμος είναι τόσο συχνά φαινομενικά σκληρός, άκαρδος και αδιάφορος προς όλα όσα είναι αληθινά, όμορφα και καλά στην ανθρώπινη κατανόηση. Αλλά καθώς η ανθρωπότητα προοδεύει σε πλανητική ανάπτυξη, παρατηρούμε ότι αυτή η άποψη τροποποιείται από τους ακόλουθους παράγοντες:
(1306.2) 118:10.13 1. Την αυξανόμενη διορατικότητα του ανθρώπου – την αυξανόμενη κατανόησή του για τον κόσμο στον οποίο ζει, τη διευρυμένη του ικανότητα να καταλαβαίνει τα υλικά γεγονότα του χρόνου, τις σημαντικές ιδέες σκέψης, και τα πολύτιμα ιδεώδη της πνευματικής επίγνωσης. Όσο οι άνθρωποι μετρούν μόνο με τη μετρική ράβδο, τα πράγματα μιας υλικής φύσης, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ελπίζουν ότι θα βρούνε ενότητα στο χρόνο και το χώρο.
(1306.3) 118:10.14 2. Τον αυξανόμενο έλεγχο του ανθρώπου – τη σταδιακή συσσώρευση της γνώσης των νόμων του υλικού κόσμου, τους σκοπούς της πνευματικής ύπαρξης, και τις δυνατότητες του φιλοσοφικού συντονισμού αυτών των δυο πραγματικοτήτων. Ο άνθρωπος, ο άγριος, ήταν αβοήθητος μπροστά στις σφοδρότατες επιθέσεις των φυσικών δυνάμεων, ήταν δούλος της σκληρής καταδυνάστευσης των δικών του εσωτερικών φόβων. Ο μισό-πολιτισμένος άνθρωπος αρχίζει να ξεκλειδώνει την αποθήκη των μυστικών του φυσικού βασιλείου, και η επιστήμη του αργά αλλά αποτελεσματικά διαλύει τις προκαταλήψεις του, ενώ συγχρόνως παρέχει μια νέα και διευρυμένη πραγματική βάση για την κατανόηση των εννοιών της φιλοσοφίας και των αξιών της αληθινής πνευματικής εμπειρίας. Ο άνθρωπος, ο πολιτισμένος, θα κατορθώσει μια μέρα να κυριαρχήσει σχετικά πάνω στις φυσικές δυνάμεις του πλανήτη του. Η αγάπη του Θεού στην καρδιά του θα εκχυθεί αποτελεσματικά σαν αγάπη για τους συνανθρώπους του, ενώ οι αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης θα περιορίζουν τα όρια της θνητής ικανότητας.
(1306.4) 118:10.15 3. Τη συμπαντική ολοκλήρωση του ανθρώπου – την αύξηση της ανθρώπινης επίγνωσης συν την αύξηση του ανθρώπινου εμπειρικού κατορθώματος που θα τον φέρει σε πιο στενή αρμονία με τις ενοποιητικές παρουσίες του Υπέρτατου – της Τριάδας του Παραδείσου και του Υπέρτατου Όντος. Και αυτό είναι που εδραιώνει την κυριαρχία του Υπέρτατου στους κόσμους που έχουν από καιρό αποκατασταθεί σε φως και ζωή. Τέτοιοι προχωρημένοι πλανήτες είναι όντως ποιήματα αρμονίας, εικόνες της ομορφιάς της επιτυχημένης καλοσύνης που έγινε κατορθωτή μέσα από την επιδίωξη της κοσμικής αλήθειας. Και αν τέτοια πράγματα μπορούν να συμβούν σ’ ένα πλανήτη, τότε ακόμα μεγαλύτερα πράγματα μπορούν να συμβούν σε ένα σύστημα και στις ευρύτερες μονάδες του μεγάλου σύμπαντος, καθώς αυτές επίσης επιτυγχάνουν την τακτοποίηση υποδηλώνοντας την εξάντληση του δυναμικού της πεπερασμένης ανάπτυξης.
(1306.5) 118:10.16 Σε ένα πλανήτη αυτής της προχωρημένης τάξης, η πρόνοια έχει γίνει πραγματικότητα, οι περιστάσεις της ζωής συσχετίζονται, αλλά αυτό δεν είναι μόνο επειδή ο άνθρωπος συνέβη να κυριαρχήσει των υλικών προβλημάτων του κόσμου του. Είναι επίσης επειδή άρχισε να ζει σύμφωνα με την τάση των συμπάντων, ακολουθεί δηλαδή την ατραπό του Υπέρτατου για την επίτευξη του Συμπαντικού Πατέρα.
(1306.6) 118:10.17 Η βασιλεία του Θεού είναι στις καρδιές των ανθρώπων, και όταν αυτό το βασίλειο γίνεται πραγματικό στην καρδιά κάθε ξεχωριστού ατόμου στον κόσμο, τότε ο κανόνας του Θεού έγινε πραγματικός σ’ εκείνο τον πλανήτη, και αυτή είναι η επιτυχημένη κυριαρχία του Υπέρτατου Όντος.
(1306.7) 118:10.18 Για να αντιληφθεί την πρόνοια μέσα στο χρόνο, πρέπει ο άνθρωπος να ολοκληρώσει το έργο της επίτευξης της τελειότητας. Αλλά ο άνθρωπος μπορεί ακόμα και τώρα να προγευθεί αυτή την πρόνοια με τις αιώνιες σημασίες της, καθώς ζυγίζει με το μυαλό του το συμπαντικό γεγονός ότι όλα τα πράγματα, καλά ή κακά, εργάζονται μαζί για την πρόοδο των θνητών, που έχουν γνώση του Θεού, στην αναζήτησή τους για τον Πατέρα όλων.
(1306.8) 118:10.19 Η πρόνοια γίνεται όλο και περισσότερο ευδιάκριτη καθώς οι άνθρωποι φτάνουν ανοδικά από το υλικό στο πνευματικό. Η επίτευξη της ολοκληρωμένης πνευματικής επίγνωσης καθιστά ικανή την ανερχόμενη προσωπικότητα να ανακαλύψει την αρμονία σε αυτό που ήταν μέχρι τότε χάος. Ακόμα και η μοροντιανή μότα αντιπροσωπεύει μια πραγματική πρόοδο προς αυτή την κατεύθυνση.
(1307.1) 118:10.20 Η πρόνοια είναι εν μέρει ο υπέρ-έλεγχος του μη ολοκληρωμένου Υπέρτατου, που εκφράζεται στα μη ολοκληρωμένα σύμπαντα, και πρέπει επομένως πάντα να είναι:
(1307.2) 118:10.21 1. Μερική– οφειλομένη στην μη ολοκλήρωση της πραγματοποίησης του Υπέρτατου Όντος, και
(1307.3) 118:10.22 2. Απρόβλεπτη – οφειλομένη στις διακυμάνσεις της νοοτροπίας της ύπαρξης, η οποία ποικίλει πάντοτε από επίπεδο σε επίπεδο, και προκαλεί με τον τρόπο αυτό διαφορετική ανταποδοτική απάντηση στον Υπέρτατο.
(1307.4) 118:10.23 Όταν οι άνθρωποι προσεύχονται για μεσολάβηση της θείας πρόνοιας στις περιστάσεις της ζωής, πολλές φορές η απάντηση στις προσευχές τους είναι η δική τους αλλαγμένη στάση απέναντι στη ζωή. Αλλά η πρόνοια δεν είναι εκκεντρική, ούτε είναι φανταστική ούτε μαγική. Είναι η αργή και ασφαλής ανάδυση του ισχυρού κυρίαρχου των πεπερασμένων συμπάντων, του οποίου τη μεγαλειώδη παρουσία, οι εξελισσόμενες υπάρξεις περιστασιακά ανακαλύπτουν στη συμπαντική πρόοδό τους. Η πρόνοια είναι η ασφαλής και σίγουρη παρέλαση των γαλαξιών του διαστήματος και των προσωπικοτήτων του χρόνου προς τους σκοπούς της αιωνιότητας, πρώτα μέσα στον Υπέρτατο, μετά στον Έσχατο και ίσως στον Απόλυτο. Και στο άπειρο πιστεύουμε ότι υπάρχει η ίδια πρόνοια, και αυτή είναι η βούληση, οι πράξεις, ο σκοπός της Τριάδας του Παραδείσου που με τον τρόπο αυτό υποκινεί το κοσμικό πανόραμα των συμπάντων επί των συμπάντων.
(1307.5) 118:10.24 [Υποστηρίχτηκε από έναν Ισχυρό Αγγελιαφόρο που διαμένει προσωρινά στην Ουράντια.]
(1308.1) 119:0.1 Σαν αρχηγός των Εσπερινών Άστρων του Νέβαδον, μου έχει ανατεθεί από τον Γαβριήλ, η αποστολή στην Ουράντια, να αποκαλύψω την ιστορία των επτά εμφανίσεων του Συμπαντικού Κυρίαρχου, του Μιχαήλ του Νέβαδον, και το όνομά μου είναι Γαβάλια. Κάνοντας αυτή την παρουσίαση, θα επιμείνω αυστηρά στους περιορισμούς που τέθηκαν από την επιτροπή μου.
(1308.2) 119:0.2 Το χαρακτηριστικό της ενσωμάτωσης είναι έμφυτο στους Παραδείσους Υιούς του Συμπαντικού Πατέρα. Στην επιθυμία τους να πλησιάσουν τις εμπειρίες της ζωής των κατώτερων ζωντανών δημιουργημάτων τους, οι ποικίλες τάξεις των Παραδείσιων Υιών αντανακλούν τη θεϊκή φύση των Παραδείσιων γονιών τους. Ο Αιώνιος Υιός της Τριάδας του Παραδείσου έδειξε το δρόμο για την πρακτική αυτή, έχοντας εμφανιστεί ο ίδιος επτά φορές στους επτά κύκλους της Χαβόνα κατά τη διάρκεια των καιρών της ανόδου του Γκρανφάντα και πρώτου από τους προσκυνητές του χωροχρόνου. Και ο Αιώνιος Υιός συνεχίζει να ενσωματώνεται στα τοπικά σύμπαντα του χώρου με τα πρόσωπα των εκπροσώπων του, του Μιχαήλ και των Υιών Αβονάλ.
(1308.3) 119:0.3 Όταν ο Αιώνιος Υιός ενσωματώνει ένα Δημιουργό Υιό σε ένα προβαλλόμενο τοπικό σύμπαν, αυτός ο Δημιουργός Υιός προσλαμβάνει πλήρη ευθύνη για την ολοκλήρωση, τον έλεγχο και την ηρεμία εκείνου του νέου σύμπαντος, περιλαμβανομένου και του σεβαστού όρκου προς την αιώνια Τριάδα, να μην προσλάβει πλήρη κυριαρχία επί της νέας δημιουργίας μέχρι ότου η έβδομη εμφάνισή του σαν ύπαρξη ολοκληρωθεί επιτυχώς και επικυρωθεί από τους Αρχαίους των Ημερών της υπερσυμπαντικής δικαιοδοσίας. Αυτή η υποχρέωση αναλαμβάνεται από κάθε Υιό Μιχαήλ ο οποίος εθελοντικά εξέρχεται από τον Παράδεισο για να ασχοληθεί με τη συμπαντική οργάνωση και δημιουργία.
(1308.4) 119:0.4 Ο σκοπός αυτών των ενσαρκώσεων σαν δημιουργήματα, είναι να δώσει τη δυνατότητα σε αυτού του είδους τους Δημιουργούς να γίνουν σοφοί, συμπονετικοί, δίκαιοι και με κατανόηση κυρίαρχοι. Αυτοί οι θεϊκοί Γιοι είναι ενδογενώς δίκαιοι, αλλά γίνονται ελεήμονες με κατανόηση σαν αποτέλεσμα αυτών των διαδοχικών εμπειρικών ενσωματώσεων. Είναι φυσικά ελεήμονες, αλλά αυτές οι εμπειρίες τούς κάνουν ελεήμονες με νέους και επιπρόσθετους τρόπους. Αυτές οι ενσωματώσεις είναι τα τελευταία σκαλοπάτια στην εκπαίδευσή τους για το ύψιστο έργο της διακυβέρνησης των τοπικών συμπάντων με θεϊκή δικαιοσύνη και με σωστή κρίση.
(1308.5) 119:0.5 Αν και προστίθενται πολυάριθμα δευτερογενή πλεονεκτήματα στα ποικίλα κοσμικά συστήματα και στους αστερισμούς, καθώς επίσης και στις διαφορετικές τάξεις των συμπαντικών οντοτήτων, που επηρεάζονται και επωφελούνται από αυτές τις ενσωματώσεις, παρ’ όλα αυτά αυτές είναι προορισμένες κυρίως να ολοκληρώνουν την προσωπική εκγύμναση και τη συμπαντική εκπαίδευση ενός Δημιουργού Γιου. Αυτές οι ενσωματώσεις δεν είναι ουσιώδεις για τη σοφή, δίκαιη και ικανοποιητική διαχείριση ενός τοπικού σύμπαντος, αλλά είναι απολύτως αναγκαίες για μια σωστή, ελεήμονα και κατανοητή διοίκηση μιας τέτοιας δημιουργίας, που βρίθει με τις ποικίλες μορφές ζωής της και τις μυριάδες νοημόνων αλλά ατελών δημιουργημάτων της.
(1308.6) 119:0.6 Οι Υιοί Μιχαήλ αρχίζουν το έργο τους της συμπαντικής οργάνωσης με πλήρη και δίκαιη συμπόνια για τις ποικίλες τάξεις όντων που δημιούργησαν. Έχουν μεγάλα αποθέματα ελέους για όλες αυτές τις διαφορετικές υπάρξεις, ακόμα και οίκτο για εκείνες που σφάλλουν και δρουν μέσα στον εγωιστικό βόρβορο της δικής τους παραγωγής. Τέτοιες όμως δωρεές νομιμότητας και δικαιοσύνης δεν είναι αρκετές στην αποτίμηση των Αρχαίων των Ημερών. Αυτοί οι τριαδικοί κυβερνήτες των υπερσυμπάντων δεν θα επικυρώσουν ποτέ ένα Δημιουργό Γιο σαν Συμπαντικό Κυρίαρχο μέχρις ότου αποκτήσει πραγματικά την αντίληψη των δικών του υπάρξεων με πραγματική εμπειρία στο περιβάλλον της ύπαρξής τους και σαν αυτές τις ίδιες υπάρξεις. Με τον τρόπο αυτό τέτοιου είδους Υιοί γίνονται επιδέξιοι και γεμάτοι με κατανόηση κυβερνήτες. Γνωρίζουν τις ποικίλες ομάδες πάνω στις οποίες κυβερνούν και ασκούν τη συμπαντική εξουσία. Με τη ζωντανή εμπειρία προσφέρουν στον εαυτό τους πρακτικό έλεος, δίκαιη κρίση και υπομονή που γεννιέται από την εμπειρική ύπαρξή τους σαν δημιούργημα.
(1309.1) 119:0.7 Το τοπικό σύμπαν του Νέβαδον κυβερνάται τώρα από ένα Δημιουργό Υιό που ολοκλήρωσε την υπηρεσία της ενσωμάτωσής του. Βασιλεύει με δίκαιη και ελεήμονα υπεροχή πάνω σε όλη την ευρύτατη έκταση του αναπτυσσόμενου και τελειοποιούμενου σύμπαντός του. Ο Μιχαήλ του Νέβαδον είναι η 611.121η εμφάνιση του Αιώνιου Υιού στα σύμπαντα του χωροχρόνου και άρχισε την οργάνωση του δικού σας σύμπαντος περίπου τετρακόσια δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Ο Μιχαήλ ετοιμάστηκε για την πρώτη του περιπετειώδη ενσωμάτωση την εποχή περίπου που η Ουράντια έπαιρνε την παρούσα της μορφή, ένα δισεκατομμύριο χρόνια πριν. Οι ενσωματώσεις του συνέβησαν μέσα σε εκατόν πενήντα εκατομμύρια χρόνια πριν από την τελευταία, που έλαβε χώρα στην Ουράντια χίλια εννιακόσια χρόνια πριν. Τώρα θα προχωρήσω στην αποκάλυψη της φύσης και του χαρακτήρα αυτών των ενσωματώσεων όσο πιο πλήρως το επιτρέπει η επιτροπή μου.
(1309.2) 119:1.1 Ήταν μια επίσημη ευκαιρία στο Σάλβιγκτον, σχεδόν ένα εκατομμύριο χρόνια πριν, όταν οι συγκεντρωμένοι διευθυντές και αρχηγοί του σύμπαντος του Νέβαδον άκουσαν τον Μιχαήλ να αναγγέλλει ότι ο μεγαλύτερος αδελφός του Εμμανουήλ, θα αναλάμβανε χωρίς καθυστέρηση εξουσία στο Νέβαδον, ενόσω αυτός (ο Μιχαήλ) θα απουσίαζε σε μια ανεξήγητη αποστολή. Δεν έγινε καμία άλλη αναγγελία γι αυτή τη διεκπεραίωση εκτός από την αποχαιρετιστήρια γνωστοποίηση στους Πατέρες του Αστερισμού, και μεταξύ άλλων εντολών, είπε: «Και γι αυτή την περίοδο σάς τοποθετώ κάτω από τη φροντίδα και την φύλαξη του Εμμανουήλ ενώ εγώ θα πάω να εκτελέσω την εντολή του Παραδείσιου Πατέρα μου».
(1309.3) 119:1.2 Αφού έκανε αυτή την αποχαιρετιστήρια ανακοίνωση, ο Μιχαήλ εμφανίστηκε στο πεδίο αποστολών του Σάλβιγκτον, όπως σε πολλές προηγούμενες ευκαιρίες, όταν ετοιμαζόταν να αναχωρήσει για την Ουβέρσα ή τον Παράδεισο, με την εξαίρεση ότι ήρθε μόνος. Συμπλήρωσε την αναφορά της αναχώρησής του με αυτές τις λέξεις: «Σας αφήνω αλλά για σύντομο διάστημα. Πολλοί από σας, γνωρίζω, θα ερχόσασταν μαζί μου, αλλά εκεί που πάω δεν μπορείτε να έρθετε. Αυτό που πρόκειται να κάνω, εσείς δεν μπορείτε να κάνετε. Πηγαίνω να κάνω το θέλημα των Παραδείσιων Θεοτήτων, και όταν τελειώσω την αποστολή μου και έχω αποκτήσει αυτή την εμπειρία, θα επιστρέψω στη θέση μου ανάμεσά σας». Και αφού μίλησε έτσι, ο Μιχαήλ του Νέβαδον εξαφανίστηκε από το βλέμμα όλων εκείνων των συγκεντρωμένων και δεν ξαναεμφανίστηκε για είκοσι χρόνια κανονικού χρόνου. Σε όλο το Σάλβιγκτον, μόνο ο Θεϊκός Υπουργός και ο Εμμανουήλ γνώριζαν τι συνέβαινε, και η Ένωση των Ημερών μοιραζόταν το μυστικό του μόνο με τον κύριο διοικητή του σύμπαντος, τον Γαβριήλ, το Λαμπρό και Πρωινό Άστρο.
(1309.4) 119:1.3 Όλοι οι κάτοικοι του Σάλβιγκτον, και εκείνοι που διέμεναν στο αρχηγείο του αστερισμού και του συστήματος των κόσμων, συγκεντρώθηκαν γύρω από τους αντίστοιχους δικούς τους σταθμούς λήψης συμπαντικών πληροφοριών, ελπίζοντας να λάβουν κάποια είδηση για την αποστολή και τα πιθανά μέρη που θα πήγαινε ο Δημιουργός Υιός. Μέχρι την τρίτη μέρα της αναχώρησης του Μιχαήλ δεν είχε ληφθεί κανένα μήνυμα πιθανής σπουδαιότητας. Την ημέρα αυτή καταχωρήθηκε μια επικοινωνία στο Σάλβιγκτον από τη σφαίρα των Μελχισεδέκ, το αρχηγείο εκείνης της τάξης στο Νέβαδον, το οποίο απλά ανέφερε αυτή την ασυνήθιστη και πρωτάκουστη διεκπεραίωση: «Σήμερα το μεσημέρι εμφανίστηκε στο πεδίο λήψης του κόσμου αυτού ένας παράξενος Υιός Μελχισεδέκ, όχι του δικού μας αριθμού αλλά ολοκληρωτικά σαν από τη δική μας τάξη. Συνοδευόταν από ένα μοναχικό ομνιαφείμ, που έφερε διαπιστευτήρια από την Ουβέρσα και παρουσίασε διαταγές που απευθύνονταν στον αρχηγό μας, προερχόμενες από τους Αρχαίους των Ημερών και εγκεκριμένες από τον Εμμανουήλ του Σάλβιγκτον, δίνοντας διαταγή αυτός ο νέος Υιός Μελχισεδέκ να γίνει δεκτός στην τάξη μας και να εκχωρηθεί στην επείγουσα υπηρεσία του Μελχισεδέκ του Νέβαδον. Έτσι είναι η διαταγή, έτσι να γίνει».
(1310.1) 119:1.4 Και αυτά είναι όλα όσα φαίνονται στις αναφορές του Σάλβιγκτον σχετικά με την πρώτη εμφάνιση τού Μιχαήλ. Τίποτε περισσότερο δεν εμφανίστηκε μέχρι μετά από εκατό Ουραντιανά χρόνια, όταν αναφέρθηκε το γεγονός της επιστροφής του Μιχαήλ και η απροειδοποίητη επανάληψη της διεύθυνσης των υποθέσεων του σύμπαντος. Μια περίεργη όμως αναφορά βρίσκεται στον κόσμο των Μελχισεδέκ, ένα ρεσιτάλ υπηρεσίας αυτού του μοναδικού Υιού Μελχισεδέκ, του σώματος επείγουσας ανάγκης εκείνης της εποχής. Αυτή η αναφορά φυλάσσεται σε έναν απλό ναό ο οποίος τώρα κατέχει το μπροστινό μέρος της οικίας του Πατέρα Μελχισεδέκ, και περιέχει την αφήγηση της υπηρεσίας αυτού του μεταβατικού Υιού Μελχισεδέκ σε συνδυασμό με το ανατεθέν έργο του σε είκοσι τέσσερις αποστολές συμπαντικής επείγουσας ανάγκης. Και αυτή η αναφορά, την οποία τόσο πρόσφατα ξαναείδα, καταλήγει ως εξής:
(1310.2) 119:1.5 «Και το μεσημέρι της σημερινής μέρας, χωρίς πρότερη αναγγελία και επιβεβαιωμένο μόνο από τρεις από την αδελφότητά μας, αυτός ο επισκέπτης Υιός της τάξης μας εξαφανίστηκε από τον κόσμο μας όπως ήρθε, συνοδευόμενος μόνο από ένα μοναχικό ομνιαφείμ. Και αυτή η αναφορά τώρα έκλεισε με τη βεβαίωση ότι αυτός ο επισκέπτης έζησε σαν Μελχισεδέκ, με την εμφάνιση ενός Μελχισεδέκ και εργάστηκε σαν Μελχισεδέκ και εκτέλεσε πιστά όλες τις αποστολές του σαν Υιός επείγουσας ανάγκης της τάξης μας. Με συμπαντική συναίνεση έγινε αρχηγός των Μελχισεδέκ, έχοντας κερδίσει την αγάπη και το θαυμασμό μας με την ασυναγώνιστη σοφία του, την υπέροχη αγάπη του και την έξοχη αφοσίωσή του στο καθήκον. Μας αγάπησε, μας κατάλαβε και υπηρέτησε μαζί μας και είμαστε για πάντα οι πιστοί και αφοσιωμένοι σύντροφοί του Μελχισεδέκ, γιατί αυτός ο άγνωστος στον κόσμο μας έγινε αιώνια ένας συμπαντικός λειτουργός φύσεως Μελχισεδέκ».
(1310.3) 119:1.6 Και αυτό είναι όλο που μου επιτρέπεται να σας πω για την πρώτη εμφάνιση του Μιχαήλ. Εμείς, φυσικά, καταλαβαίνουμε πλήρως ότι αυτός ο παράξενος Μελχισεδέκ που υπηρέτησε τόσο μυστήρια με τους Μελχισεδέκ ένα δισεκατομμύριο χρόνια πριν δεν ήταν άλλος παρά ο ενσαρκωμένος Μιχαήλ στην αποστολή της πρώτης του ενσωμάτωσης. Οι αναφορές δεν αναφέρουν ειδικά ότι αυτός ο μοναδικός και ικανός Μελχισεδέκ ήταν ο Μιχαήλ, αλλά πιστεύεται παγκοσμίως ότι ήταν. Πιθανόν η πραγματική αναφορά αυτού του γεγονότος να μην μπορεί να βρεθεί έξω από τις αναφορές του Σονάριγκτον και οι αναφορές εκείνου του μυστικού κόσμου δεν είναι ανοιχτές σε μας. Μόνο στον ιερό κόσμο των θεϊκών Υιών είναι πλήρως γνωστά τα μυστήρια της ενσάρκωσης και της ενσωμάτωσης. Όλοι γνωρίζουμε τα γεγονότα των εμφανίσεων του Μιχαήλ, αλλά δεν καταλαβαίνουμε πώς επιτελέστηκαν. Δεν γνωρίζουμε πώς ο κυβερνήτης ενός σύμπαντος, ο δημιουργός των Μελχισεδέκ, μπορεί τόσο ξαφνικά και μυστηριωδώς να γίνει ένας από τον αριθμό τους και, σαν ένας από αυτούς, να ζήσει ανάμεσά τους και να εργαστεί σαν Υιός Μελχισεδέκ για εκατό χρόνια. Αλλά έτσι συνέβη.
(1310.4) 119:2.1 Για εκατόν πενήντα εκατομμύρια χρόνια σχεδόν μετά την εμφάνιση του Μιχαήλ σαν Μελχισεδέκ, όλα πήγαιναν καλά στο σύμπαν του Νέβαδον, όταν φασαρίες άρχισαν να υποκινούνται στο ΙΙ σύστημα του 37ου αστερισμού. Η φασαρία αυτή δημιουργήθηκε από την παρεξήγηση ενός Υιού Λανοναντέκ, ενός Κυβερνήτη Συστήματος, που είχε κατακυρωθεί από τον Πατέρα του Αστερισμού και εγκριθεί από τον Πιστό των Ημερών, τον σύμβουλο του Παραδείσου εκείνου του αστερισμού, αλλά ο διαμαρτυρόμενος Κυβερνήτης Συστήματος δεν ήταν σύμφωνος με αυτή την ετυμηγορία. Μετά από εκατό χρόνια και πλέον δυσαρέσκειας οδήγησε τους συνεργάτες του σε μια από τις πιο εκτεταμένες και καταστροφικές εξεγέρσεις, κατά της κυριαρχίας του Δημιουργού Υιού, που προκλήθηκαν ποτέ στο σύμπαν του Νέβαδον, μια εξέγερση που κράτησε πολύ από τότε και έληξε με την ενέργεια των Αρχαίων των Ημερών στην Ουβέρσα.
(1311.1) 119:2.2 Αυτός ο επαναστάτης Κυβερνήτης Συστήματος, ο Λουτέντια, βασίλεψε σαν ανώτατος στον πλανήτη-βάση του περισσότερα από είκοσι χρόνια κανονικού χρόνου Νέβαδον, επί του οποίου οι Ύψιστοι, με έγκριση από την Ουβέρσα, διέταξαν την απομόνωσή του και ζήτησαν από τους κυβερνήτες του Σάλβιγκτον το διορισμό ενός νέου Κυβερνήτη Συστήματος να αναλάβει τη διεύθυνση εκείνου του διαλυμένου από τις συγκρούσεις και μπερδεμένου συστήματος κατοικημένων κόσμων.
(1311.2) 119:2.3 Συγχρόνως με την αποδοχή αυτής της αίτησης από το Σάλβιγκτον, ο Μιχαήλ ξεκίνησε τη δεύτερη από εκείνες τις καταπληκτικές αναγγελίες πρόθεσης να απουσιάσει από το αρχηγείο του σύμπαντος με σκοπό να «κάνω την εντολή του Παραδείσιου Πατέρα μου», υποσχόμενος να «επιστρέψει την κατάλληλη εποχή» και συγκεντρώνοντας κάθε εξουσία στα χέρια του Παραδείσιου αδελφού του, Εμμανουήλ, την Ένωση των Ημερών.
(1311.3) 119:2.4 Και μετά, με την ίδια τεχνική που παρατηρήθηκε τον καιρό της αναχώρησής του σε σχέση με την ενσωμάτωσή του σαν Μελχισεδέκ, ο Μιχαήλ αποχαιρέτησε πάλι τη σφαίρα του αρχηγείου του. Τρεις μέρες μετά από αυτή την ανεξήγητη αναχώρηση, εμφανίστηκε ανάμεσα στο διαθέσιμο σώμα των πρωταρχικών Υιών Λανοναντέκ του Νέβαδον, ένα καινούργιο και άγνωστο μέλος. Ο νέος αυτός Υιός εμφανίστηκε το μεσημέρι απροειδοποίητα και συνοδευόμενος από ένα μοναχικό τερτιαφείμ που έφερε τα διαπιστευτήρια από τους Αρχαίους των Ημερών της Ουβέρσα, πιστοποιημένα από τον Εμμανουήλ του Σάλβιγκτον, που έδιναν εντολή αυτός ο νέος Υιό να εκχωρηθεί στο σύστημα ΙΙ του αστερισμού 37 σαν διάδοχος του εκθρονισμένου Λουτέντια και με πλήρη εξουσία, ενεργώντας σαν Κυβερνήτης Συστήματος εν αναμονή του διορισμού ενός νέου κυβερνήτη.
(1311.4) 119:2.5 Περισσότερα από δεκαεπτά χρόνια συμπαντικού χρόνου αυτός ο παράξενος και άγνωστος προσωρινός κυβερνήτης διοίκησε τις υποθέσεις και εκδίκασε τις δυσκολίες αυτού του μπερδεμένου και διεφθαρμένου τοπικού συστήματος. Κανένας Κυβερνήτης Συστήματος δεν αγαπήθηκε ποτέ πιο φλογερά ή πιο διάπλατα τιμήθηκε και έγινε σεβαστός. Με δικαιοσύνη και έλεος αυτός ο νέος κυβερνήτης έβαλε σε τάξη το ανυπότακτο σύστημα ενώ φρόντισε επιμελώς όλους τους υπηκόους του, προσφέροντας ακόμα και το προνόμιο στον επαναστάτη προκάτοχό του να μοιραστεί μαζί του το θρόνο εξουσίας τού συστήματος αν ζητούσε συγνώμη από τον Εμμανουήλ για τις αδιακρισίες του. Αλλά ο Λουτέντια απέρριψε τις προτάσεις αυτές του ελέους, γνωρίζοντας καλά ότι εκείνος ο νέος και άγνωστος Κυβερνήτης Συστήματος δεν ήταν άλλος από τον Μιχαήλ, τον ίδιο τον κυβερνήτη του σύμπαντος τον οποίο είχε τόσο πρόσφατα αψηφήσει. Εκατομμύρια όμως από τους λαθεμένα οδηγημένους και παραπλανημένους οπαδούς του δέχτηκαν τη συγχώρεση του νέου κυβερνήτη, γνωστού εκείνη την εποχή σαν Σωτήρα Κυβερνήτη του συστήματος της Παλόνια.
(1311.5) 119:2.6 Και μετά ήρθε εκείνη η σημαντική ημέρα κατά την οποία αφίχθηκε ο πρόσφατα εκλεγμένος Κυβερνήτης Συστήματος, προορισμένος από τις αρχές του σύμπαντος να είναι ο μόνιμος διάδοχος του εκθρονισμένου Λουτέντια, και όλη η Παλόνια θρήνησε για την αναχώρηση του πιο ευγενικού και πιο ήπιου κυβερνήτη συστήματος που γνώρισε ποτέ το Νέβαδον. Αγαπήθηκε από όλο το σύστημα και λατρεύτηκε από τους συντρόφους του όλων των ομάδων των Υιών Λανοναντέκ. Η αναχώρησή του δεν έγινε χωρίς τελετές. Μια μεγάλη γιορτή κανονίστηκε όταν άφηνε το αρχηγείο του συστήματος. Ακόμα και ο πλανημένος προκάτοχός του έστειλε αυτό το μήνυμα: «Δίκαιος και σωστός είσαι απ’ όλες τις πλευρές σου. Αν και συνεχίζω να βρίσκομαι σε απόρριψη από τον κυβερνήτη του Παραδείσου, είμαι αναγκασμένος να ομολογήσω ότι είσαι δίκαιος και σπλαχνικός διοικητής».
(1312.1) 119:2.7 Και ύστερα ο παροδικός αυτός κυβερνήτης του επαναστατημένου συστήματος αποχαιρέτησε τον πλανήτη της σύντομης διοικητικής παραμονής του, ενώ την τρίτη μέρα μετά από αυτό ο Μιχαήλ εμφανίστηκε στο Σάλβιγκτον και ξανάρχισε τη διεύθυνση του σύμπαντος του Νέβαδον. Σύντομα ακολούθησε η τρίτη ανακοίνωση της Ουβέρσα για την προωθημένη δικαιοδοσία της κυριαρχίας και της εξουσίας του Μιχαήλ. Η πρώτη αναγγελία έγινε τον καιρό της άφιξής του στο Νέβαδον, η δεύτερη εκδόθηκε αμέσως μετά την ολοκλήρωση της εμφάνισης σαν Μελχισεδέκ, και τώρα η τρίτη ακολουθεί με τον τερματισμό της δεύτερης ή Λανοναντέκ αποστολής.
(1312.2) 119:3.1 Το ανώτατο συμβούλιο του Σάλβιγκτον είχε μόλις τελειώσει τη μελέτη της αίτησης των Φορέων Ζωής, του πλανήτη 217 του συστήματος 87 στον 61ο αστερισμό, για την αποστολή σε βοήθειά τους ενός Υλικού Υιού. Αυτός λοιπόν ο πλανήτης βρισκόταν σε ένα σύστημα κατοικημένων κόσμων όπου είχε χαθεί ένας άλλος Κυβερνήτης Συστήματος, η δεύτερη παρόμοια εξέγερση σε όλο το Νέβαδον μέχρι εκείνη την εποχή.
(1312.3) 119:3.2 Κατόπιν αιτήσεως του Μιχαήλ η ενέργεια, από την παράκληση των Φορέων Ζωής του πλανήτη αυτού, αναβλήθηκε εν αναμονή της μελέτης από τον Εμμανουήλ και της αναφοράς του επί τούτης. Αυτή ήταν μια μη κανονική διαδικασία, και θυμάμαι καλά πως όλοι μας προβλέψαμε κάτι ασυνήθιστο, και δεν μείναμε για πολύ σε εκκρεμότητα. Ο Μιχαήλ προχώρησε αναθέτοντας τη διεύθυνση του σύμπαντος στα χέρια του Εμμανουήλ, ενώ εμπιστεύθηκε τη διοίκηση των ουράνιων δυνάμεων στο Γαβριήλ, και έχοντας με αυτό τον τρόπο απαλλαγεί από τα διοικητικά του καθήκοντα, αποχαιρέτησε το Συμπαντικό Μητρικό Πνεύμα και χάθηκε από το πεδίο αποστολών του Σάλβιγκτον ακριβώς όπως είχε κάνει στις δυο προηγούμενες περιπτώσεις.
(1312.4) 119:3.3 Και όπως αναμενόταν, την τρίτη μέρα μετά από αυτό εμφανίστηκε, απροειδοποίητα, στο αρχηγείο του κόσμου του συστήματος 87 του αστερισμού 61, ένας άγνωστος Υλικός Υιός, συνοδευόμενος από ένα μοναχικό σεκοναφείμ, διαπιστευμένος από του Αρχαίους των Ημερών της Ουβέρσα, και εγκεκριμένος από τον Εμμανουήλ του Σάλβιγκτον. Πάραυτα, ο εν ενεργεία Κυβερνήτης Συστήματος διόρισε αυτόν τον καινούργιο και μυστηριώδη Υλικό Υιό να ενεργεί σαν Πλανητικός Πρίγκιπας του 217 κόσμου και αυτός ο διορισμός επικυρώθηκε αμέσως από τους Ύψιστους του αστερισμού 61.
(1312.5) 119:3.4 Έτσι αυτός ο μοναδικός Υλικός Υιός άρχισε τη δύσκολη σταδιοδρομία του σε ένα κόσμο σε καραντίνα εξ αιτίας αποστασίας και εξέγερσης, που βρισκόταν σ’ ένα καταπονημένο σύστημα χωρίς κάποια άμεση επικοινωνία με το εξωτερικό σύμπαν, εργαζόμενος μόνος του για πάνω από μια ολόκληρη γενιά πλανητικού χρόνου. Ο επείγουσας ανάγκης Υλικός Υιός πραγματοποίησε τη μετάνοια και την ανάκτηση του προκαθορισμένου Πλανητικού Πρίγκιπα και όλου του επιτελείου του και έγινε μάρτυρας της αποκατάστασης του πλανήτη στη νόμιμη υπηρεσία της Παραδείσιας αρχής όπως αυτή θεμελιώνεται στα τοπικά σύμπαντα. Την κατάλληλη εποχή έφτασαν ένας Υλικός Υιός και μια Κόρη στον ανανεωμένο και απολυτρωμένο κόσμο, και όταν εγκαταστάθηκαν δεόντως σαν ορατοί πλανητικοί κυβερνήτες, ο παροδικός ή επειγούσης φύσεως Πλανητικός Πρίγκιπας αποχαιρέτησε επίσημα, εξαφανιζόμενος μια μέρα μεσημέρι. Την τρίτη μέρα μετά από αυτό, ο Μιχαήλ εμφανίστηκε στη συνηθισμένη του θέση στο Σάλβιγκτον, και πολύ σύντομα η υπερσυμπαντική εκπομπή έδωσε την τέταρτη ανακοίνωση των Αρχαίων των Ημερών που ανάγγελλε την περαιτέρω πρόοδο της κυριαρχίας του Μιχαήλ στο Νέβαδον.
(1312.6) 119:3.5 Λυπάμαι που δεν έχω την έγκριση να αφηγηθώ την υπομονή, τη γενναιότητα και την ικανότητα με τις οποίες αυτός ο Υλικός Υιός αντιμετώπισε τις δύσκολες καταστάσεις πάνω σ’ αυτό τον ευρισκόμενο σε σύγχιση πλανήτη. Η επανόρθωση αυτού του απομονωμένου κόσμου είναι ένα από τα πιο όμορφα και συγκινητικά κεφάλαια των χρονικών σωτηρίας σε ολόκληρο το Νέβαδον. Με το τέλος αυτής της αποστολής έγινε προφανές στο Νέβαδον γιατί ο αγαπημένος τους κυβερνήτης διάλεξε να ασχοληθεί με αυτές τις επαναλαμβανόμενες ενσωματώσεις με τη μορφή κάποιας υποδεέστερης τάξης νοημόνων όντων.
(1313.1) 119:3.6 Οι εμφανίσεις του Μιχαήλ σαν Υιός Μελχισεδέκ, μετά σαν Υιός Λανοναντέκ και μετά σαν Υλικός Υιός είναι όλες το ίδιο μυστηριώδεις και πέραν εξηγήσεως. Σε κάθε περίπτωση εμφανίστηκε ξαφνικά και σαν ένα πλήρως αναπτυγμένο άτομο της ομάδας ενσωμάτωσης. Το μυστήριο τέτοιων ενσαρκώσεων δεν θα γίνει ποτέ γνωστό παρά σ’ εκείνους που έχουν πρόσβαση στον εσώτερο κύκλο των αναφορών στην ιερή σφαίρα του Σονάριγκτον.
(1313.2) 119:3.7 Ποτέ, μετά από αυτή τη θαυμάσια εμφάνιση σαν Πλανητικού Πρίγκιπα ενός κόσμου σε απομόνωση και εξέγερση, δεν προσπάθησε κανένας Υλικός Υιός ή Κόρη στο Νέβαδον να παραπονεθεί για το ανατεθειμένο έργο του ή να βρει σφάλμα στις δυσκολίες της πλανητικής του αποστολής. Για πάντα γνωρίζουν οι Υλικοί Υιοί ότι στο Δημιουργό Υιό του σύμπαντος βρίσκουν έναν γεμάτο κατανόηση κυβερνήτη και ένα συμπονετικό φίλο, έναν που «σε όλα τα σημεία ελέγχθηκε και δοκιμάστηκε», όπως και αυτοί πρέπει επίσης να ελεγχθούν και να δοκιμαστούν.
(1313.3) 119:3.8 Κάθε μια από αυτές τις αποστολές ακολουθήθηκε από μια εποχή αυξημένης υπηρεσίας και νομιμότητας ανάμεσα σε όλες τις ουράνιες οντότητες συμπαντικής προέλευσης, ενώ κάθε διαδοχική εποχή ενσωμάτωσης χαρακτηρίστηκε από πρόοδο και βελτίωση σε όλες τις μεθόδους συμπαντικής διοίκησης και σε όλες τις τεχνικές διακυβέρνησης. Μετά από αυτή την ενσωμάτωση κανένας Υλικός Υιός ή Κόρη δεν συμμετείχε εν γνώσει του σε εξέγερση κατά του Μιχαήλ. Τον αγαπούν και τον τιμούν πολύ αφοσιωμένα για να τον αρνηθούν συνειδητά. Μόνο μέσα από την κατεργαριά και τη σοφιστεία οι Αδάμ της πρόσφατης εποχής χάθηκαν από ανώτερες μορφές επαναστατικών προσωπικοτήτων.
(1313.4) 119:4.1 Ήταν κατά το τέλος ενός από τα περιοδικά χιλιετή προσκλητήρια της Ουβέρσα, που ο Μιχαήλ προχώρησε στην ανάθεση της διακυβέρνησης του Νέβαδον στα χέρια του Εμμανουήλ και του Γαβριήλ. Και φυσικά, ενθυμούμενοι τι είχε συμβεί σε περασμένους καιρούς που ακολούθησαν μια τέτοια πράξη, προετοιμαστήκαμε όλοι να παραστούμε μάρτυρες της εξαφάνισης του Μιχαήλ για την τέταρτη αποστολή ενσωμάτωσής του, και δεν περιμέναμε πολύ, γιατί σύντομα αναχώρησε για το πεδίο αποστολών του Σάλβιγκτον και χάθηκε από τα μάτια μας.
(1313.5) 119:4.2 Την τρίτη μέρα μετά από αυτή την εξαφάνιση για ενσωμάτωση, παρατηρήσαμε στις συμπαντικές γνωστοποιήσεις προς την Ουβέρσα, αυτές τις σημαντικές ξεχωριστές ειδήσεις από το σεραφικό αρχηγείο του Νέβαδον: «Ανακοινώνοντας την απροειδοποίητη άφιξη ενός αγνώστου σεραφείμ, συνοδευόμενου από ένα μοναχικό σουπερναφείφ και τον Γαβριήλ του Σάλβιγκτον, αυτό το μη καταχωρημένο σεραφείμ πιστοποιείται από την τάξη του Νέβαδον και φέρνει τα διαπιστευτήρια από τους Αρχαίους των Ημερών της Ουβέρσα, πιστοποιημένα από τον Εμμανουήλ του Σάλβιγκτον. Αυτό το σεραφείμ υπόκειται σε δοκιμασία σαν να ανήκει στην υπέρτατη τάξη των αγγέλων του τοπικού συστήματος και έχει ήδη εκχωρηθεί στο σώμα των συμβούλων-διδασκάλων».
(1313.6) 119:4.3 Ο Μιχαήλ ήταν απών από το Σάλβιγκτον κατά τη διάρκεια αυτής της σεραφικής ενσωμάτωσης, για μια περίοδο πάνω από σαράντα κανονικά συμπαντικά χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτού του καιρού ήταν διορισμένος σαν σεραφικός σύμβουλος-διδάσκαλος, αυτό που εσείς αποκαλείτε ιδιαίτερο γραμματέα, είκοσι έξι διαφορετικών ανωτέρων διδασκάλων, που εργαζόντουσαν σε είκοσι δύο διαφορετικούς κόσμους. Το τελευταίο ή τερματικό έργο του ήταν σαν διορισμένος σύμβουλος και βοηθός σε μια αποστολή ενσωμάτωσης ενός Τριαδικού Διδασκάλου Υιού στον κόσμο 462 του συστήματος 84 του 3ου αστερισμού στο σύμπαν του Νέβαδον.
(1314.1) 119:4.4 Ποτέ, σε όλη τη διάρκεια των επτά χρόνων αυτής της αποστολής, δεν πείστηκε πλήρως ο Τριαδικός Διδάσκαλος Υιός για την ταυτότητα του σεραφικού βοηθού του. Όντως, όλα τα σεραφείμ, όλη εκείνη την εποχή αντιμετωπίζονταν με περίεργο ενδιαφέρον και λεπτομερή έρευνα. Όλοι μας γνωρίζαμε πολύ καλά ότι ο αγαπημένος μας Κυβερνήτης βρισκόταν έξω στο σύμπαν, μεταμφιεσμένος σε σεραφείμ, αλλά ποτέ δεν μπορούσαμε να είμαστε τελείως σίγουροι για την ταυτότητά του. Ποτέ δεν αναγνωρίστηκε κατηγορηματικά μέχρι την ώρα του διορισμού του στην αποστολή ενσωμάτωσης αυτού του Τριαδικού Διδασκάλου Υιού. Όμως πάντοτε καθ’ όλη εκείνη την εποχή, τα ύψιστα σεραφείμ τα αντιμετώπιζαν με ειδική φροντίδα, από φόβο μήπως και κάποιος από εμάς βρισκόταν απροειδοποίητα φιλοξενούμενος του Κυβερνήτη του σύμπαντος, σε μια αποστολή ενσωμάτωσής του σε δημιούργημα. Και έτσι ήταν παντοτινή αλήθεια, σχετικά με τους αγγέλους, ότι ο Δημιουργός και Κυρίαρχός τους είχε «σε όλα τα σημεία δοκιμαστεί και ελεγχθεί με τη μορφή σεραφικής προσωπικότητας».
(1314.2) 119:4.5 Καθώς αυτές οι διαδοχικές ενσωματώσεις έπαιρναν μέρος σταδιακά στη φύση των κατώτερων μορφών συμπαντικής ζωής, ο Γαβριήλ γινόταν όλο και περισσότερο συνεργάτης αυτών των περιπετειών ενσάρκωσης, λειτουργώντας σαν συμπαντικός σύνδεσμος ανάμεσα στον ενσωματωμένο Μιχαήλ και στον εν ενεργεία συμπαντικό κυρίαρχο, τον Εμμανουήλ.
(1314.3) 119:4.6 Ο Μιχαήλ λοιπόν πέρασε μέσα από τις εμπειρίες ενσωμάτωσης τριών τάξεων Υιών του δημιουργημένου σύμπαντός του: τους Μελχισεδέκ, τους Λανοναντέκ και τους Υλικούς Γιους. Στη συνέχεια καταδέχτηκε να προσωποποιηθεί με τη μορφή της αγγελικής ζωής, σαν ύψιστο σεραφείμ, προτού στρέψει την προσοχή του στις ποικίλες φάσεις της ανοδικής καριέρας των κατωτέρων μορφών δημιουργημάτων, των εξελισσόμενων θνητών του χωροχρόνου.
(1314.4) 119:5.1 Λίγο πάνω από τριακόσια εκατομμύρια χρόνια πριν, όπως υπολογίζεται ο χρόνος στην Ουράντια, γινήκαμε μάρτυρες μιας άλλης από εκείνες τις μεταβιβάσεις συμπαντικής εξουσίας στον Εμμανουήλ και παρακολουθήσαμε τις προετοιμασίες του Μιχαήλ για αναχώρηση. Αυτή η ευκαιρία ήταν διαφορετική από τις προηγούμενες στο ότι αυτός ανακοίνωσε ότι προορισμός του ήταν το αρχηγείο της Ουβέρσας του υπερσύμπαντος του Όρβοντον. Την κατάλληλη ώρα ο Κυβερνήτης μας αναχώρησε, αλλά οι ανακοινώσεις του υπερσύμπαντος δεν έκαναν ποτέ αναφορά για την άφιξη του Μιχαήλ στην αυλή των Αρχαίων των Ημερών. Αμέσως μετά την αναχώρησή του από το Σάλβιγκτον εμφανίστηκε στις εκπομπές της Ουβέρσα αυτή η σημαντική ανακοίνωση: «Έφτασε σήμερα ένας μη αναγγελθείς και μη καταχωρημένος ανοδικός προσκυνητής θνητής προέλευσης από το σύμπαν του Νέβαδον, πιστοποιημένος από τον Εμμανουήλ του Σάλβιγκτον και συνοδευόμενος από τον Γαβριήλ του Νέβαδον. Αυτή η μη αναγνωρισμένη ύπαρξη εμφανίζει την ιδιότητα ενός αληθινού πνεύματος και το καλωσορίσαμε στη συντροφιά μας».
(1314.5) 119:5.2 Αν επισκεπτόσαστε την Ουβέρσα σήμερα, θα ακούγατε την αφήγηση των ημερών όταν ο Έβεντοδ διέμενε εκεί, αυτός ο ιδιαίτερος και άγνωστος προσκυνητής του χωροχρόνου, γνωστός στην Ουβέρσα με αυτό το όνομα. Και αυτός ο ανοδικός θνητός, μια τουλάχιστον υπέροχη προσωπικότητα με τη μορφή της πνευματικής κατάστασης των ανοδικών θνητών, έζησε και εργάστηκε στην Ουβέρσα για μια περίοδο έντεκα ετών, κανονικού χρόνου Όρβοντον. Η ύπαρξη αυτή έλαβε την αποστολή και εκπλήρωσε τα καθήκοντα ενός θνητού πνεύματος από κοινού με τους συντρόφους του από τα ποικίλα τοπικά σύμπαντα του Όρβοντον. Σε «όλα τα σημεία ελέγχθηκε και δοκιμάστηκε όπως οι σύντροφοί του», και σε όλες τις περιπτώσεις αποδείχτηκε άξιος της εμπιστοσύνης και της σιγουριάς των ανωτέρων του, ενώ αδιαλείπτως απολάμβανε το σεβασμό και τον πιστό θαυμασμό των πνευμάτων συντρόφων του.
(1315.1) 119:5.3 Στο Σάλβιγκτον παρακολουθούσαμε τη σταδιοδρομία αυτού του πνεύματος προσκυνητή με ενδιαφέρον μεγίστου βαθμού, γνωρίζοντας πολύ καλά, από την παρουσία του Γαβριήλ, ότι εκείνο το μετριόφρον και ακαταχώρητο πνεύμα-προσκυνητής δεν ήταν άλλος από τον ενσωματωμένο κυβερνήτη του τοπικού μας συστήματος. Αυτή η πρώτη εμφάνιση του Μιχαήλ, ενσαρκωμένου στο ρόλο της ιδιότητας της θνητής εξέλιξης ήταν ένα γεγονός που συγκίνησε και σκλάβωσε όλο το Νέβαδον. Είχαμε ακούσει για τέτοια πράγματα αλλά τώρα τα παρατηρούσαμε. Εμφανίστηκε στην Ουβέρσα σαν ένα τέλεια αναπτυγμένο και πλήρως εκπαιδευμένο θνητό πνεύμα και σαν τέτοιο, συνέχισε τη σταδιοδρομία του μέχρι την περίσταση της ανόδου ενός συνόλου ανοδικών πιστών στη Χαβόνα, επί της οποίας συνομίλησε με τους Αρχαίους των Ημερών και αμέσως, με τη συνοδεία του Γαβριήλ, χαιρέτησε ξαφνικά και χωρίς τελετές την Ουβέρσα, εμφανιζόμενος λίγο μετά στη συνηθισμένη θέση του στο Σάλβιγκτον.
(1315.2) 119:5.4 Μόνο μετά την ολοκλήρωση αυτής της ενσωμάτωσης καταλάβαμε επιτέλους ότι ο Μιχαήλ ήταν πιθανότατα αυτός που ενσαρκωνόταν με τη μορφή των ποικίλων τάξεων συμπαντικών οντοτήτων του, από τους ανώτατους Μελχισεδέκ μέχρι τους θνητούς από σάρκα και αίμα στους εξελισσόμενους κόσμους του χωροχρόνου. Την εποχή περίπου εκείνη οι σχολές των Μελχισεδέκ άρχισαν να διδάσκουν την πιθανότητα του Μιχαήλ να ενσαρκωθεί κάποτε σαν θνητός με σάρκα, και έγιναν πολλές υποθέσεις για τη δυνατή τεχνική μιας τόσο ανεξήγητης ενσωμάτωσης. Το ότι ο Μιχαήλ είχε εμφανιστεί προσωπικά στο ρόλο ενός ανερχόμενου θνητού προσέδωσε νέο και πρόσθετο ενδιαφέρον στο όλο σχέδιο της προόδου μιας ύπαρξης σε όλη τη διαδρομή μέσα από το τοπικό σύμπαν και το υπερσύμπαν.
(1315.3) 119:5.5 Ακόμα, η τεχνική αυτών των διαδοχικών ενσωματώσεων παρέμεινε ένα μυστήριο. Ακόμα και ο Γαβριήλ ομολογεί ότι δεν κατανοεί τη μέθοδο με την οποία μπορεί αυτός ο Παραδείσιος Υιός και συμπαντικός Δημιουργός να πάρει την προσωπικότητα και να ζήσει τη ζωή μιανής από τις δημιουργημένες υπάρξεις του.
(1315.4) 119:6.1 Τώρα που όλο το Σάλβιγκτον ήταν εξοικειωμένο με τα προκαταρκτικά μιας επικείμενης ενσωμάτωσης, ο Μιχαήλ συγκάλεσε τους διαμένοντες στον αρχηγικό πλανήτη και, για πρώτη φορά, ξεδίπλωσε το εναπομείναν σχέδιο ενσάρκωσης, αναγγέλλοντας ότι θα άφηνε σύντομα το Σάλβιγκτον με σκοπό να αναλάβει την καριέρα των μοροντιανών θνητών στις αυλές των Υψίστων Πατέρων στον αρχηγικό πλανήτη του πέμπτου αστερισμού. Και μετά ακούσαμε για πρώτη φορά την αναγγελία ότι η έβδομη και τελευταία ενσωμάτωση θα γινόταν σε κάποιο εξελικτικό κόσμο με τη μορφή της θνητής σάρκας.
(1315.5) 119:6.2 Πριν αφήσει το Σάλβιγκτον για την έκτη ενσωμάτωση, ο Μιχαήλ μίλησε στους συγκεντρωμένους κατοίκους της σφαίρας και αναχώρησε απόλυτα ορατός από τον καθένα, συνοδευόμενος από ένα μοναχικό σεραφείμ και το Λαμπρό Πρωινό Αστέρι του Νέβαδον. Ενώ η διεύθυνση του σύμπαντος εμπιστεύθηκε πάλι στον Εμμανουήλ, υπήρξε μια ευρύτερη κατανομή διοικητικών ευθυνών.
(1315.6) 119:6.3 Ο Μιχαήλ εμφανίστηκε στο αρχηγείο του πέμπτου αστερισμού έχοντας πλήρως αποκτήσει την ανερχόμενη ιδιότητα των μοροντιανών θνητών. Λυπάμαι που μου απαγορεύεται να αποκαλύψω τις λεπτομέρειες αυτής της ακαταχώρητης μοροντιανής θνητής σταδιοδρομίας, γιατί ήταν μια από τις πιο καταπληκτικές και θαυμαστές εποχές στην εμπειρία των ενσωματώσεων του Μιχαήλ, μη εξαιρουμένης και της δραματικής και τραγικής παραμονής του στην Ουράντια. Αλλά ανάμεσα στους πολλούς περιορισμούς που μου επεβλήθησαν στην ανάληψη αυτής της αποστολής, είναι ένας ο οποίος μου απαγορεύει να αναλάβω την αποκάλυψη των λεπτομερειών αυτής της υπέροχης σταδιοδρομίας του Μιχαήλ σαν μοροντιανού θνητού του Εντάντουμ.
(1316.1) 119:6.4 Όταν ο Μιχαήλ επέστρεψε από αυτή τη μοροντιανή ενσωμάτωση, έγινε φανερό σε όλους μας ότι ο Δημιουργός μας είχε γίνει μια συντροφική ύπαρξη, ότι ο Συμπαντικός Κυβερνήτης ήταν επίσης ο φίλος και συμπονετικός βοηθός ακόμα και της πιο χαμηλής μορφής δημιουργημένης διάνοιας της επικράτειάς του. Είχαμε προσέξει αυτή την προοδευτική απόκτηση των απόψεων των δημιουργημάτων στη διοίκηση του σύμπαντος πριν από αυτή, γιατί αυτό εμφανιζόταν σταδιακά, αλλά έγινε πιο εμφανές μετά τη συμπλήρωση της μοροντιανής ενσωμάτωσης, και ακόμα περισσότερο μετά την επιστροφή του από τη σταδιοδρομία τού γιου τού μαραγκού στην Ουράντια.
(1316.2) 119:6.5 Είχαμε πληροφορηθεί εκ των προτέρων από τον Γαβριήλ για την ώρα της αποδέσμευσης από την μοροντιανή ενσωμάτωση, και συνεπώς ορίσαμε μια αρμόζουσα υποδοχή στο Σάλβιγκτον. Εκατομμύρια επί εκατομμυρίων όντα συγκεντρώθηκαν από τους αρχηγικούς κόσμους των αστερισμών του Νέβαδον, και μια πλειοψηφία κατοίκων γειτονικών προς το Σάλβιγκτον κόσμων είχε μαζευτεί για να τον καλωσορίσει πίσω στην αρχηγία του σύμπαντός του. Σε απάντηση των πολλών λόγων υποδοχής και εκφράσεων εκτίμησης ενός Κυβερνήτη που τόσο ζωτικά ενδιαφερόταν για τα δημιουργήματά του, αυτός απάντησε μόνο: «Είχα πάει απλά για τις υποθέσεις του Πατέρα μου. Εκτελώ μόνο την επιθυμία των Παραδείσιων Υιών που αγαπούν και θέλουν πολύ να κατανοούν τα δημιουργήματά τους».
(1316.3) 119:6.6 Αλλά από εκείνη την ημέρα μέχρι την ώρα που ο Μιχαήλ επιβιβάστηκε για την περιπέτειά του στην Ουράντια σαν Γιος του Ανθρώπου, όλο το Νέβαδον συνέχισε να συζητάει τα πολλά ανδραγαθήματα του Κυβερνήτη Κυριάρχου τους, όπως αυτός εργάστηκε στο Εντάντουμ, ενσαρκωμένος σαν μοροντιανός θνητός εξελικτικής ανόδου, δοκιμαζόμενος σε όλα τα σημεία όπως οι σύντροφοί του, που συγκεντρώνονται από τους υλικούς κόσμους όλου του αστερισμού της διαμονής του.
(1316.4) 119:7.1 Για δεκάδες χιλιάδες χρόνια προσμέναμε όλοι την έβδομη και τελευταία ενσωμάτωση του Μιχαήλ. Ο Γαβριήλ μας είχε διδάξει ότι αυτή η τελική ενσωμάτωση θα γινόταν με τη μορφή της θνητής σάρκας, αλλά ήμασταν τελείως αδαείς για την ώρα, τον τόπο και τον τρόπο αυτής της καταπληκτικής περιπέτειας.
(1316.5) 119:7.2 Η δημόσια ανακοίνωση ότι ο Μιχαήλ είχε επιλέξει την Ουράντια σαν θέατρο της τελικής του ενσωμάτωσης έγινε αμέσως μετά που μάθαμε για την παράβαση του Αδάμ και της Εύας. Και έτσι, για πάνω από τριάντα πέντε χιλιάδες χρόνια, ο κόσμος σας κατείχε μια πολύ ελκυστική θέση στα συμβούλια όλου του σύμπαντος. Δεν υπήρχε μυστικότητα (εκτός από το μυστήριο της ενσάρκωσης) συνδυαζόμενη με οποιοδήποτε στάδιο της Ουραντιανής ενσωμάτωσης. Από την αρχή μέχρι το τέλος, μέχρι την τελική και θριαμβευτική επιστροφή του Μιχαήλ στο Σάλβικγτον σαν ύψιστος Συμπαντικός Κυβερνήτης, υπήρχε άπλετη συμπαντική δημοσιότητα όλων εκείνων που συνέβησαν στο μικρό αλλά πολύ τιμημένο κόσμο σας.
(1316.6) 119:7.3 Ενώ πιστεύαμε ότι αυτή θα ήταν η μέθοδος, ποτέ δεν μάθαμε, μέχρι την ώρα του ίδιου του γεγονότος, ότι ο Μιχαήλ θα εμφανιζόταν στη γη σαν ένα αβοήθητο βρέφος της πλάσης. Μέχρι τότε εμφανιζόταν πάντα σαν ένα πλήρως αναπτυγμένο άτομο της ομάδας προσωπικοτήτων της επιλογής ενσωμάτωσης, και ήταν μια συγκλονιστική ανακοίνωση η οποία έγινε γνωστή από το Σάλβιγκτον που έλεγε ότι το μωρό της Βηθλεέμ είχε γεννηθεί στην Ουράντια.
(1316.7) 119:7.4 Εμείς τότε δεν αντιληφθήκαμε μόνο, ότι ο Δημιουργός και φίλος μας έκανε το πιο επισφαλές βήμα σε όλη τη σταδιοδρομία του, προφανώς ρισκάροντας τη θέση του και την εξουσία του σε αυτή την ενσωμάτωση σαν αβοήθητο βρέφος, αλλά καταλάβαμε επίσης ότι η εμπειρία του σε αυτή την τελική και θνητή ενσωμάτωση θα τον ενθρόνιζε σαν αδιαφιλονίκητο και ύψιστο κυβερνήτη του σύμπαντος του Νέβαδον. Για ένα τρίτο του αιώνα γήινου χρόνου όλα τα μάτια σε όλα τα μέρη του τοπικού αυτού σύμπαντος ήταν εστιασμένα στην Ουράντια. Όλες οι οντότητες αντιλήφθησαν ότι η τελευταία ενσωμάτωση ήταν σε ανάπτυξη και επειδή γνωρίζαμε από παλιά για την επανάσταση του Λούσιφερ στη Σατάνια και για την πολιτική δυσαρέσκεια του Καλιγάστια στην Ουράντια, εννοήσαμε πολύ καλά τη σφοδρότητα του αγώνα ο οποίος θα ακολουθούσε, όταν ο κυβερνήτης μας θα καταδεχόταν να ενσαρκωθεί στην Ουράντια με την ταπεινή μορφή και μοιάζοντας με θνητό.
(1317.1) 119:7.5 Ο Τζόσουα μπεν Ιωσήφ, το Ιουδαίο μωρό, συνελήφθη και γεννήθηκε στον κόσμο ακριβώς όπως όλα τα άλλα μωρά πριν και μετά εκτός του ότι αυτό το μωρό ήταν η ενσάρκωση του Μιχαήλ του Νέβαδον, ενός θεϊκού Υιού του Παραδείσου και δημιουργού όλου του τοπικού αυτού σύμπαντος πραγμάτων και όντων. Και το μυστήριο αυτό της ενσάρκωσης της Θεότητας με την ανθρώπινη μορφή του Ιησού, με άλλα λόγια έχοντας σωματική προέλευση στον κόσμο, θα παραμείνει για πάντα άλυτο. Ακόμα και στην αιωνιότητα δεν θα μάθετε ποτέ την τεχνική και τη μέθοδο της ενσάρκωσης του Δημιουργού με τη μορφή και την ομοιότητα των δημιουργημάτων του. Αυτό είναι το μυστικό του Σονάριγκτον, και τέτοια μυστήρια είναι αποκλειστική κατοχή εκείνων των θεϊκών Υιών που πέρασαν μέσα από την εμπειρία της ενσωμάτωσης.
(1317.2) 119:7.6 Μερικοί σοφοί άνδρες της γης γνώριζαν την επικείμενη άφιξη του Μιχαήλ. Μέσα από τις επαφές τού ενός κόσμου με τον άλλο, αυτοί οι σοφοί άνδρες με πνευματική ενόραση έμαθαν για την προσεχή ενσωμάτωση του Μιχαήλ στην Ουράντια. Και τα σεραφείμ, μέσα από τις ενδιάμεσες υπάρξεις, το ανακοίνωσαν σε μια ομάδα Χαλδαίων ιερέων των οποίων αρχηγός ήταν ο Άρντνον. Αυτοί οι άνθρωποι του Θεού επισκέφθηκαν το νεογέννητο παιδί. Το μόνο υπερφυσικό γεγονός που συνδυάστηκε με τη γέννηση του Ιησού ήταν αυτή η αναγγελία στον Άρντνον και τους συνεργάτες του από το σεραφείμ του προηγούμενου εντάλματος στον Αδάμ και την Εύα στον πρώτο κήπο.
(1317.3) 119:7.7 Οι γήινοι γονείς του Ιησού ήταν μέσοι άνθρωποι των ημερών τους και της γενιά τους, και αυτός ο ενσαρκωμένος Γιος του Θεού γεννήθηκε με τον τρόπο αυτό από γυναίκα και ανατράφηκε με το συνηθισμένο τρόπο των παιδιών εκείνης της φυλής και εποχής.
(1317.4) 119:7.8 Η ιστορία της παραμονής του Μιχαήλ στην Ουράντια, η αφήγηση της θνητής ενσωμάτωσης του Δημιουργού Υιού στον κόσμο σας, είναι θέμα πέραν από την εμβέλεια και το σκοπό αυτής της διήγησης.
(1317.5) 119:8.1 Μετά την τελική και επιτυχή ενσωμάτωση του Μιχαήλ στην Ουράντια, αυτός έγινε όχι μόνο δεκτός από τους Αρχαίους των Ημερών σαν κυβερνήτης κυρίαρχος του Νέβαδον, αλλά αναγνωρίστηκε επίσης από το Συμπαντικό Πατέρα σαν ο εγκατεστημένος διευθυντής του τοπικού σύμπαντος της δικής του δημιουργίας. Με την επιστροφή του στο Σάλβιγκτον αυτός ο Μιχαήλ, ο Γιος του Ανθρώπου και ο Γιος του Θεού, ανακηρύχτηκε καθορισμένος κυρίαρχος του Νέβαδον. Από την Ουβέρσα ήρθε η όγδοη ανακοίνωση της κυριαρχίας του Μιχαήλ, ενώ από τον Παράδεισο έφτασε από κοινού η ανακήρυξη τού Συμπαντικού Πατέρα και του Αιώνιου Υιού που καθιστούσε αυτή την ένωση του Θεού και του ανθρώπου ανεξάρτητη αρχή του σύμπαντος και δίνοντας εντολή στην Ένωση των Ημερών που είχε έδρα το Σάλβιγκτον να δηλώσει την πρόθεσή του να αποσυρθεί στον Παράδεισο. Οι Πιστοί των Ημερών στο αρχηγείο του αστερισμού διετάχθησαν επίσης να αποσυρθούν από τα συμβούλια των Υψίστων. Αλλά ο Μιχαήλ δεν συγκατατέθηκε στην απόσυρση των Τριαδικών Υιών από το συμβούλιο και τη συνεργασία. Τους συγκέντρωσε στο Σάλβιγκτον και προσωπικά τους ζήτησε να παραμείνουν για πάντα εν καθήκοντι στο Νέβαδον. Αυτοί δήλωσαν την επιθυμία τους να συμμορφωθούν με το αίτημα των προϊσταμένων τους στον Παράδεισο και μετά από λίγο εκδόθηκαν εκείνες οι εντολές του διαζυγίου με τον Παράδεισο οι οποίες συνέδεσαν για πάντα αυτούς τους Γιους του κεντρικού σύμπαντος με την αυλή του Μιχαήλ του Νέβαδον.
(1318.1) 119:8.2 Χρειάστηκαν σχεδόν ένα δισεκατομμύριο Ουραντιανά χρόνια για να ολοκληρωθεί η σταδιοδρομία των ενσωματώσεων του Μιχαήλ και να επιτευχθεί η τελική εδραίωση της ύψιστης εξουσίας του στο σύμπαν της δικής του δημιουργίας. Ο Μιχαήλ γεννήθηκε δημιουργός, εκπαιδεύτηκε σαν διαχειριστής, εκγυμνάστηκε σαν διοικητής αλλά χρειάστηκε να κερδίσει την κυριαρχία του με την εμπειρία. Και έτσι έγινε γνωστός ο μικρός σας κόσμος σε όλο το Νέβαδον σαν η αρένα όπου ο Μιχαήλ ολοκλήρωσε την εμπειρία, που απαιτείται από κάθε Παραδείσιο Δημιουργό Υιό, πριν του δοθεί απεριόριστος έλεγχος και διεύθυνση στο σύμπαν της δικής του κατασκευής. Καθώς ανέρχεστε στο τοπικό σύμπαν, θα μάθετε ακόμα περισσότερα για τα ιδεώδη των προσωπικοτήτων που είχαν σχέση με τις προηγούμενες ενσωματώσεις του Μιχαήλ.
(1318.2) 119:8.3 Με την ολοκλήρωση των ενσωματώσεων με τη μορφή των δημιουργημάτων του, ο Μιχαήλ όχι μόνο εδραίωνε τη δική του κυριαρχία αλλά αύξανε επίσης την αναπτυσσόμενη κυριαρχία του Θεού του Υπέρτατου. Στην πορεία αυτών των ενσωματώσεων ο Δημιουργός Υιός δεν ενδιαφέρθηκε μόνο για την κατιούσα εξερεύνηση των διαφόρων φύσεων των δημιουργημένων προσωπικοτήτων, αλλά επέτυχε επίσης να αποκαλύψει τις ποικίλως διαφοροποιημένες θελήσεις των Παραδεισένιων Θεοτήτων, των οποίων η συνθετική ενότητα, όπως αυτή αποκαλύφθηκε από τους Υπέρτατους Δημιουργούς, είναι αποκαλυπτική του θελήματος του Υπέρτατου Όντος.
(1318.3) 119:8.4 Αυτές οι ποικίλες όψεις των Θεοτήτων προσωποποιούνται αιωνίως στις διαφοροποιημένες φύσεις των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων, και κάθε μία ενσωμάτωση του Μιχαήλ ήταν ιδιαζόντως αποκαλυπτική μιας εκάστης αυτών των θεϊκών εκδηλώσεων. Με την ενσωμάτωση σαν Μελχισεδέκ εκδήλωσε το ενωμένο θέλημα του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος, με την ενσωμάτωση σαν Λανοναντέκ το θέλημα του Πατέρα και του Υιού, με την Αδαμική ενσωμάτωση αποκάλυψε το θέλημα του Πατέρα και του Πνεύματος, με τη σεραφική ενσωμάτωση το θέλημα του Υιού και του Πνεύματος, με την ενσωμάτωση σαν θνητός στην Ουβέρσα απεικόνισε το θέλημα του Συνενωμένου Δράστη, με την ενσωμάτωση σαν θνητός της μορόντια το θέλημα του Αιώνιου Υιού, και με την ενσωμάτωση σαν θνητός της Ουράντια έζησε το θέλημα του Συμπαντικού Πατέρα, όπως ένας θνητός με σάρκα και αίμα.
(1318.4) 119:8.5 Η ολοκλήρωση αυτών των επτά ενσωματώσεων είχε σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωση της ανώτατης κυριαρχίας του Μιχαήλ και επίσης τη δημιουργία της δυνατότητας της κυριαρχίας του Υπέρτατου στο Νέβαδον. Σε καμία από τις ενσωματώσεις του ο Μιχαήλ δεν αποκάλυψε το Θεό τον Υπέρτατο, αλλά η συνολική αποτίμηση και των επτά ενσωματώσεων είναι μια νέα αποκάλυψη στο Νέβαδον, του Υπέρτατου Όντος.
(1318.5) 119:8.6 Στην εμπειρία της καθόδου από το Θεό στον άνθρωπο, ο Μιχαήλ βίωνε διαδοχικά το ανέβασμα από τη μερικότητα της εκδήλωσης στην ανωτερότητα της τελικής πράξης και της τελικότητας της απελευθέρωσης του δυναμικού του για την απολυτοειδή του λειτουργία. Ο Μιχαήλ, ένας Δημιουργός Υιός, είναι δημιουργός του χωροχρόνου, αλλά ο Μιχαήλ σαν επταπλός Κυρίαρχος Υιός, είναι το ένα μέλος από το θεϊκό σώμα που αποτελεί τη Θεμελιώδη Τριάδα.
(1318.6) 119:8.7 Περνώντας μέσα από την εμπειρία της αποκάλυψης του θελήματος των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων της Τριάδας, ο Δημιουργός Υιός πέρασε από την εμπειρία της αποκάλυψης του θελήματος του Υπέρτατου. Ενεργώντας σαν αποκαλυπτής του θελήματος του Υπέρτατου, ο Μιχαήλ μαζί με τους άλλους Κυρίαρχους Υιούς, προσδιόρισε την ταυτότητά του αιώνια με τον Υπέρτατο. Σ’ αυτή τη συμπαντική εποχή αποκαλύπτει τον Υπέρτατο και μετέχει στην ανάπλαση της κυριαρχίας του Υπέρτατου. Αλλά στην επόμενη συμπαντική εποχή πιστεύουμε ότι θα συνεργαστεί με το Υπέρτατο Ον στην πρώτη εμπειρική Τριάδα για τα σύμπαντα και μέσα στα σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος.
(1319.1) 119:8.8 Η Ουράντια είναι ο συναισθηματικός ιερός τόπος όλου του Νέβαδον, ο αρχηγός δέκα εκατομμυρίων κατοικημένων κόσμων, το θνητό σπίτι του Χριστού Μιχαήλ, κυρίαρχου όλου του Νέβαδον, λειτουργού Μελχισεδέκ στην πλάση, σωτήρα συστήματος, Αδαμικού λυτρωτή, σεραφικού ακολούθου, συνεργάτη των ανιόντων πνευμάτων, προοδευτικού μοροντιανού, Υιού του Ανθρώπου με τη μορφή θνητού και Πλανητικού Πρίγκιπα της Ουράντια. Και τα αρχεία σάς λένε την αλήθεια όταν αναφέρουν ότι αυτός ο ίδιος ο Ιησούς υποσχέθηκε να επιστρέψει κάποτε στον κόσμο της τελευταίας του ενσωμάτωσης, στον Κόσμο του Σταυρού.
(1319.2) 119:8.9 [Το έγγραφο αυτό, που περιγράφει τις επτά ενσωματώσεις του Χριστού Μιχαήλ, είναι το εξηκοστό τρίτο μιας σειράς παρουσιάσεων, που ανέλαβαν πολυάριθμες οντότητες, και αφηγείται την ιστορία της Ουράντια μέχρι την εποχή της εμφάνισης του Μιχαήλ στη γη με τη μορφή των θνητών. Αυτά τα έγγραφα έχουν την εξουσιοδότηση μιας δωδεκαμελούς επιτροπής του Νέβαδον που ενεργεί υπό τη διεύθυνση του Μαντούτια Μελχισεδέκ. Υπαγορεύσαμε αυτές τι αφηγήσεις και τις βάλαμε στην Αγγλική γλώσσα, με μια τεχνική εγκεκριμένη από τους ανωτέρους μας, το έτος 1935 μ.Χ. Ουραντιανής χρονολόγησης.]
Links:
[1] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U57_0_1
[2] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U57_3_3
[3] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U57_5_7
[4] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U57_5_8
[5] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U58_0_1
[6] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U58_2_2
[7] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U58_5_1
[8] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U59_6_9
[9] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U59_6_11
[10] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U60_3_3
[11] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U60_3_9
[12] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U61_1_11
[13] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U61_2_9
[14] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U61_2_11
[15] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U61_4_4
[16] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U61_7_1
[17] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U62_1_1
[18] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U62_2_1
[19] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U62_2_6
[20] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U63_3_3
[21] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U63_4_8
[22] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U64_5_3
[23] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U64_6_12
[24] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U65_2_5
[25] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U65_2_6
[26] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U65_2_14
[27] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U65_6_3
[28] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U65_6_4
[29] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U66_5_6
[30] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U66_5_25
[31] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U66_5_28
[32] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U67_4_2
[33] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U68_1_2
[34] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U68_2_4
[35] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U68_3_3
[36] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U68_4_5
[37] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U68_4_7
[38] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U68_5_0
[39] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U68_5_9
[40] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U69_1_3
[41] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U69_3_4
[42] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U69_3_5
[43] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U69_4_7
[44] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U69_6_6
[45] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U69_6_7
[46] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U69_8_3
[47] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U69_9_5
[48] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U69_9_12
[49] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U70_1_18
[50] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U70_1_21
[51] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U70_3_11
[52] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U70_4_0
[53] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U70_4_10
[54] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U70_5_6
[55] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U70_5_7
[56] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U70_6_4
[57] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U70_7_16
[58] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U71_1_22
[59] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U71_2_17
[60] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U71_3_1
[61] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U71_5_3
[62] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U71_8_1
[63] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U72_2_9
[64] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U72_4_2
[65] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U72_5_10
[66] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U72_5_12
[67] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U72_8_2
[68] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U72_12_3
[69] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U73_1_4
[70] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U73_5_3
[71] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U73_6_5
[72] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U73_7_4
[73] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U74_1_2
[74] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U74_3_4
[75] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U74_6_6
[76] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U74_8_1
[77] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U75_2_4
[78] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U75_4_4
[79] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U76_1_4
[80] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U77_1_6
[81] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U77_2_10
[82] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U77_4_8
[83] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U78_3_4
[84] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U78_4_4
[85] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U79_4_2
[86] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U79_5_8
[87] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U80_1_2
[88] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U80_1_6
[89] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U80_4_5
[90] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U80_6_4
[91] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U80_7_2
[92] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U80_7_5
[93] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U80_8_4
[94] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U81_2_12
[95] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U81_3_1
[96] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U81_4_11
[97] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U81_4_12
[98] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U81_6_32
[99] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U81_6_34
[100] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U81_6_36
[101] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U81_6_37
[102] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U82_2_3
[103] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U82_2_4
[104] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U82_6_4
[105] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U82_6_9
[106] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U83_2_2
[107] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U83_4_4
[108] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U83_5_2
[109] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U83_6_3
[110] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U83_7_3
[111] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U84_1_4
[112] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U84_7_6
[113] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U84_7_10
[114] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U84_8_4
[115] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U85_1_2
[116] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U85_1_3
[117] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U85_3_4
[118] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U86_0_2
[119] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U86_2_7
[120] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U86_3_1
[121] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U86_4_4
[122] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U86_4_6
[123] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U86_4_8
[124] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U86_5_9
[125] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U86_6_6
[126] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U87_2_2
[127] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U87_2_4
[128] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U87_2_10
[129] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U87_5_2
[130] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U88_0_0
[131] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U88_1_3
[132] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U88_1_4
[133] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U88_1_10
[134] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U89_3_2
[135] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U89_4_1
[136] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U89_6_3
[137] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U89_7_3
[138] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U89_7_5
[139] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U90_1_3
[140] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U90_1_4
[141] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U90_2_4
[142] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U90_3_7
[143] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U90_4_2
[144] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U90_4_8
[145] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U90_5_2
[146] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U90_5_3
[147] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U91_0_2
[148] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U91_0_3
[149] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U91_0_5
[150] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U91_1_2
[151] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U91_1_6
[152] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U91_3_1
[153] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U92_3_7
[154] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U92_5_6
[155] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U92_5_12
[156] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U92_5_15
[157] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U92_6_1
[158] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U92_7_12
[159] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U93_3_4
[160] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U93_4_3
[161] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U93_4_14
[162] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U93_5_8
[163] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U93_6_6
[164] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U93_7_2
[165] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U93_10_6
[166] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_1_3
[167] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_1_4
[168] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_1_5
[169] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_2_3
[170] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_2_5
[171] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_4_8
[172] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_5_2
[173] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_5_7
[174] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_6_3
[175] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_6_8
[176] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_6_12
[177] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_8_1
[178] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_8_17
[179] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_9_2
[180] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U94_9_5
[181] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_0_1
[182] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_1_5
[183] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_2_13
[184] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_3_14
[185] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_4_1
[186] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_6_2
[187] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_6_5
[188] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_6_16
[189] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_7_2
[190] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_7_4
[191] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_8_4
[192] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_9_4
[193] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_9_7
[194] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_10_4
[195] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U101_10_9
[196] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_1_0
[197] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_1_1
[198] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_1_5
[199] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_2_4
[200] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_2_5
[201] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_2_8
[202] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_3_3
[203] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_3_7
[204] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_4_2
[205] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_5_1
[206] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_6_3
[207] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_6_6
[208] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_6_9
[209] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U102_8_3
[210] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U103_0_1
[211] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U103_3_2
[212] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U103_4_0
[213] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U103_5_2
[214] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U103_5_4
[215] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U103_5_6
[216] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U103_7_10
[217] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U103_7_13
[218] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U103_9_1
[219] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U105_2_3
[220] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U107_2_8
[221] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U107_4_7
[222] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U107_5_1
[223] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U108_2_10
[224] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U108_3_6
[225] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U108_3_8
[226] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U108_3_10
[227] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U109_6_4
[228] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U110_6_6
[229] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U110_6_14
[230] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U110_6_17
[231] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U111_0_4
[232] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U111_0_5
[233] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U112_1_13
[234] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U112_1_17
[235] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U112_1_19
[236] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U112_5_0
[237] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U112_5_9
[238] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U112_5_15
[239] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U112_5_19
[240] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U112_6_5
[241] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U113_1_4
[242] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U113_1_6
[243] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U113_2_4
[244] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U113_4_4
[245] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U113_5_5
[246] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U113_6_5
[247] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U113_6_10
[248] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U113_7_8
[249] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U114_0_3
[250] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U114_1_1
[251] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U114_1_2
[252] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U114_2_3
[253] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U114_4_4
[254] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U114_6_7
[255] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U114_6_9
[256] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U114_7_9
[257] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U115_1_1
[258] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U115_2_1
[259] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U115_3_4
[260] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U115_3_16
[261] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U115_3_18
[262] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U115_4_1
[263] https://www.urantia.org/el/vivlio-tis-oyrantia/yposimeioseis#U115_4_7