^{(0.1) 0:0.1} ΣΤΟ ΝΟΥ των θνητών της Ουράντια – αυτό είναι το όνομα του κόσμου σας – επικρατεί μεγάλη σύγχυση σχετικά με τη σημασία όρων όπως Θεός, θειότητα και θεότητα. Τα ανθρώπινα όντα βρίσκονται σε ακόμα περισσότερη σύγχυση και αβεβαιότητα αναφορικά με τις σχέσεις των θείων προσωπικοτήτων που προσδιορίζονται με τις πολυάριθμες αυτές ονομασίες. Εξ αιτίας της εννοιολογικής αυτής πενίας της συνδεδεμένης με τόσο μεγάλη ιδεολογική σύγχυση, έχω καθοδηγηθεί στην διατύπωση της εισαγωγικής αυτής παρουσίασης σε επεξήγηση των σημασιών οι οποίες θα πρέπει να αποδοθούν σε ορισμένα λεκτικά σύμβολα, έτσι ώστε να μπορούν εφεξής να χρησιμοποιούνται στα έγγραφα εκείνα, τα οποία το σώμα των αποκαλυπτών της αλήθειας, του Όρβοντον, έχει εξουσιοδοτηθεί να μεταφράσει στην Αγγλική γλώσσα της Ουράντια.

^{(0.1) 0:0.2} Είναι εξαιρετικά δύσκολο να παρουσιάσουμε διευρυμένες απόψεις και προηγμένη αλήθεια, στην προσπάθειά μας να επεκτείνουμε την κοσμική συνείδηση και να εμπλουτίσουμε την πνευματική αντίληψη, όταν περιοριζόμαστε στη χρήση μιας οριοθετημένης γλώσσας του κόσμου. Οι εντολές μας, όμως, μας προτρέπουν να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια για να μεταδώσουμε τις έννοιές μας χρησιμοποιώντας τα λεκτικά σύμβολα της Αγγλικής γλώσσας. Έχουμε λάβει οδηγίες να εισάγουμε καινούργιους όρους μόνον όταν η έννοια που πρόκειται να αναπτυχθεί δεν βρίσκει ορολογία στην Αγγλική γλώσσα, η οποία να μπορεί να χρησιμοποιηθεί, ώστε να αποδοθεί μία τέτοια νέα έννοια εν μέρει, ή έστω ακόμα με λίγη ή πολλή διαστρέβλωση της σημασίας.

^{(0.1) 0:0.3} Με την ελπίδα να διευκολύνουμε την κατανόηση και να εμποδίσουμε την σύγχυση από την πλευρά κάθε θνητού που μπορεί να μελετήσει τα έγγραφα αυτά, θεωρούμε συνετό το να παραθέσουμε στην αρχική αυτή παρουσίαση μια περιγραφή των εννοιών οι οποίες θα αποδοθούν σε πολυάριθμες αγγλικές λέξεις, που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για να προσδιορίσουν την Θεότητα και ορισμένες σχετιζόμενες έννοιες των αντικειμένων, σημασιών και αξιών της συμπαντικής πραγματικότητας.

^{(0.1) 0:0.4} Για να διατυπώσουμε, ωστόσο, αυτόν τον Πρόλογο των προσδιορισμών και των περιορισμών της ορολογίας, είναι απαραίτητο να περιμένουμε τη χρήση αυτών των όρων στις επόμενες παρουσιάσεις. Ο Πρόλογος αυτός, επομένως, δεν αποτελεί μία ολοκληρωμένη παρουσίαση αφ’ εαυτού. Είναι μόνον ένας οδηγός των ορισμών, ο οποίος σχεδιάστηκε για να βοηθήσει όσους θα διαβάσουν τα έγγραφα που ακολουθούν, τα οποία είναι σχετικά με την Θεότητα και με το σύμπαν των συμπάντων και τα οποία έχουν διατυπωθεί από μία επιτροπή του Όρβοντον που στάλθηκε στην Ουράντια γι’ αυτόν τον σκοπό.

^{(0.1) 0:0.5} Ο κόσμος σας, η Ουράντια, είναι ένας από τους πολλούς, παρόμοιους, κατοικημένους πλανήτες οι οποίοι συνιστούν το τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Τούτο το σύμπαν, μαζί με παρόμοιες δημιουργίες, συνθέτει το υπερσύμπαν του Όρβοντον, από την πρωτεύουσα του οποίου, την Ουβέρσα, προέρχεται η επιτροπή μας. Το Όρβοντον είναι ένα από τα επτά εξελικτικά υπερσύμπαντα του χρόνου και του χώρου, τα οποία περιστρέφονται γύρω από την μηδέποτε αρξάμενη, μηδέποτε λήγουσα δημιουργία της θείας τελειότητας – το κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα. Στην καρδιά αυτού του αιώνιου και κεντρικού σύμπαντος βρίσκεται η ακίνητη Νήσος του Παραδείσου, το γεωγραφικό κέντρο του απείρου και τόπος κατοικίας του αιώνιου Θεού.

^{(0.1) 0:0.6} Τα επτά εξελισσόμενα υπερσύμπαντα, σε συνδυασμό με το κεντρικό και θείο σύμπαν, κοινώς τα αναφέρουμε ως το μέγα σύμπαν. Αυτές είναι οι επί του παρόντος οργανωμένες και κατοικημένες δημιουργίες. Αποτελούν όλα μέρος του κυρίου σύμπαντος, το οποίο επίσης αγκαλιάζει τα μη κατοικημένα, αλλά εν εξελίξει ευρισκόμενα, σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος.

^{(0.2) 0:1.1} Το σύμπαν των συμπάντων παρουσιάζει φαινόμενα δραστηριότητας της θεότητας σε διαφορετικά επίπεδα κοσμικών πραγματικοτήτων, νοητικών εννοιών και πνευματικών αξιών, αλλά όλες αυτές οι εκδηλώσεις – προσωπικές ή άλλες – είναι θεία συντονισμένες.

^{(0.2) 0:1.2} H ΘΕΟΤΗΤΑ είναι προσωποποιήσιμη ως Θεός, είναι προ-προσωπική και υπέρ-προσωπική, με τρόπους όχι απόλυτα κατανοητούς από τον άνθρωπο. Η Θεότητα χαρακτηρίζεται από την ποιότητα της ενότητας πραγματικής ή δυνητικής - σε όλα τα υπέρ-υλικά επίπεδα της πραγματικότητας. Και το ενοποιητικό αυτό χαρακτηριστικό γίνεται καλύτερα κατανοητό από τα πλάσματα ως θειότητα.

^{(0.2) 0:1.3} Η Θεότητα λειτουργεί σε προσωπικά, προ-προσωπικά και υπέρ-προσωπικά επίπεδο. Η Ολική Θεότητα λειτουργεί στα ακόλουθα επτά επίπεδα:

^{(0.2) 0:1.4} 1. Στατικό – αυτό-περιεχόμενη και αυθύπαρκτη Θεότητα.

^{(0.2) 0:1.5} 2. Δυνητικό – αυτό-βουλητική και αυτοσκοπούμενη Θεότητα.

^{(0.2) 0:1.6} 3. Συνεργικό – αυτό-προσωποποιημένη και θεϊκά αδελφική Θεότητα.

^{(0.2) 0:1.7} 4. Δημιουργικό – αυτό-διανεμόμενη και θεϊκά αποκαλυπτόμενη Θεότητα.

^{(0.2) 0:1.8} 5. Εξελικτικό – αυτο-επεκτεινόμενη και δια των πλασμάτων ταυτοποιούμενη Θεότητα.

^{(0.2) 0:1.9} 6. Υπέρτατο – αυτο-εμπειρική και ενοποιούσα το δημιούργημα με τον Δημιουργό Θεότητα. Θεότητα που λειτουργεί στο πρώτο αναγνωριστικό των πλασμάτων επίπεδο ως χωρο-χρονικοί υπερ-ελεγκτές του μεγάλου σύμπαντος, ορισμένες φορές αποκαλούμενη το Υπέρτατο της Θεότητας.

^{(0.2) 0:1.10} 7. Απώτατο – αυτό-προβαλλόμενη και το χωροχρόνο υπερβαίνουσα Θεότητα. Θεότητα παντοδύναμη, παντογνώστρια και πανταχού παρούσα. Θεότητα που λειτουργεί στο δεύτερο επίπεδο της ενοποιούσας θείας έκφρασης ως αποτελεσματικοί υπερ-ελεγκτές και απολυτοειδείς συντηρητές του κυρίου σύμπαντος. Συγκρινόμενη με τη δράση των Θεοτήτων στο μέγα σύμπαν, η απολυτοειδής αυτή λειτουργία στο κύριο σύμπαν είναι ισοδύναμη με τον συμπαντικό υπερέλεγχο και την υπερσυντήρηση, αποκαλούμενη ορισμένες φορές το Απώτατο της Θεότητας.

^{(0.2) 0:1.11} Το πεπερασμένο επίπεδο της πραγματικότητας χαρακτηρίζεται από την ζωή των πλασμάτων και τους χωροχρονικούς περιορισμούς. Οι πεπερασμένες πραγματικότητες μπορεί να μην έχουν τέλος, έχουν όμως πάντα αρχή – έχουν δημιουργηθεί. Το επίπεδο Υπέρτατου της Θεότητας μπορεί να γίνει αντιληπτό ως μια λειτουργία σχετική με τις πεπερασμένες υπάρξεις.

^{(0.2) 0:1.12} Το απολυτοειδές επίπεδο της πραγματικότητας χαρακτηρίζεται από πράγματα και υπάρξεις χωρίς αρχή και τέλος, καθώς και από την υπέρβαση του χωροχρόνου. Οι απολυτοειδείς δεν δημιουργήθηκαν. Προέκυψαν – απλά υπάρχουν. Το επίπεδο Θεότητας του Απώτατου υποδηλώνει λειτουργία σχετική με απολυτοειδείς πραγματικότητες. Ανεξάρτητα από το σημείο του κυρίου σύμπαντος όπου λαμβάνει χώρα, οποτεδήποτε γίνεται υπέρβαση του χρόνου και του χώρου, ένα τέτοιο απολυτοειδές φαινόμενο είναι μια πράξη του Απώτατου της Θεότητας.

^{(0.2) 0:1.13} Το απόλυτο επίπεδο είναι άναρχο, ατελεύτητο, άχρονο και άχωρο. Για παράδειγμα: Στον Παράδεισο ο χώρος και ο χρόνος είναι ανύπαρκτα. Το καθεστώς του χωροχρόνου στον Παράδεισο είναι απόλυτο. Το επίπεδο αυτό είναι η επίτευξη της Τριάδας, υπαρξιακά, από τις Θεότητες του Παραδείσου, αλλά το τρίτο αυτό επίπεδο έκφρασης της ενοποιούσας Θεότητας, δεν είναι πλήρως ενοποιημένο εμπειρικά. Οποτεδήποτε, οπουδήποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο λειτουργεί το απόλυτο επίπεδο της Θεότητας, εκδηλώνονται Παραδεισιακές απόλυτες αξίες και έννοιες.

^{(0.3) 0:1.14} Η θεότητα μπορεί να είναι υπαρξιακή, όπως στον Αιώνιο Υιό, εμπειρική, όπως στο Υπέρτατο Ον, συνεργική, όπως στον Θεό τον Επτάπτυχο, αδιαίρετη, όπως στην Τριάδα του Παραδείσου.

^{(0.3) 0:1.15} Η Θεότητα είναι η πηγή όλων όσα είναι θεία. Η Θεότητα είναι χαρακτηριστικά και αμετάβλητα θεία, αλλά ό,τι είναι θείο δεν είναι απαραίτητα Θεότητα, αν και θα συντονισθεί με τη Θεότητα και θα τείνει προς κάποια φάση ενότητας με τη Θεότητα – πνευματική, διανοητική, ή προσωπική.

^{(0.3) 0:1.16} Η ΘΕΙΟΤΗΤΑ είναι η χαρακτηριστική, ενοποιητική και συντονιστική ιδιότητα της Θεότητας.

^{(0.3) 0:1.17} Η θειότητα γίνεται κατανοητή από τα δημιουργήματα ως αλήθεια, ομορφιά και καλοσύνη, συσχετίζεται στην προσωπικότητα με την αγάπη, το έλεος και τη διακονία. Σε μη προσωπικά επίπεδα αποκαλύπτεται ως δικαιοσύνη, ισχύς, και κυριαρχία.

^{(0.3) 0:1.18} Η θειότητα μπορεί να είναι τέλεια – ολοκληρωμένη – όπως στο υπαρξιακό και δημιουργικό επίπεδο της Παραδείσιας τελειότητας. Μπορεί να είναι ατελής, όπως στο εμπειρικό και επίπεδο δημιουργήματος της εξέλιξης στο χωροχρόνο. Ή, μπορεί να είναι σχετική, ούτε τέλεια, ούτε ατελής, όπως σε ορισμένα επίπεδα υπαρξιακών-εμπειρικών σχέσεων της Χαβόνα.

^{(0.3) 0:1.19} Όταν επιχειρήσουμε να συλλάβουμε την τελειότητα σε όλες τις φάσεις και μορφές της σχετικότητας, συναντούμε επτά κατανοητούς τύπους:

^{(0.3) 0:1.20} 1. Απόλυτη τελειότητα, από κάθε άποψη.

^{(0.3) 0:1.21} 2. Απόλυτη τελειότητα σε ορισμένες φάσεις, και σχετική τελειότητα από όλες τις υπόλοιπες απόψεις.

^{(0.3) 0:1.22} 3. Απόλυτες, σχετικές και ατελείς απόψεις σε διάφορους συσχετισμούς.

^{(0.3) 0:1.23} 4. Απόλυτη τελειότητα από ορισμένες απόψεις, ατέλεια σε όλες τις άλλες.

^{(0.3) 0:1.24} 5. Απόλυτη τελειότητα, αλλά χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση, σχετική τελειότητα σε όλες τις εκδηλώσεις.

^{(0.3) 0:1.25} 6. Απόλυτη τελειότητα σε καμία φάση, σχετική τελειότητα σε μερικές, ατέλεια στις άλλες.

^{(0.3) 0:1.26} 7. Απόλυτη τελειότητα σε κανένα χαρακτηριστικό, ατέλεια σε όλα.

^{(0.3) 0:2.1} Τα εξελισσόμενα θνητά πλάσματα αισθάνονται την ακατανίκητη ανάγκη να αποδώσουν συμβολικά τις πεπερασμένες ιδέες τους για το Θεό. Η συνειδητοποίηση του ηθικού καθήκοντος και ο πνευματικός ιδεαλισμός του ανθρώπου αντιπροσωπεύουν ένα επίπεδο αξιών – μία εμπειρική πραγματικότητα – που είναι δύσκολο να συμβολοποιηθεί.

^{(0.3) 0:2.2} Η κοσμική συνείδηση υποδηλώνει την αναγνώριση μιας Πρωταρχικής Αιτίας, της μιας και μόνης χωρίς προηγούμενη αιτία πραγματικότητας. Ο Θεός, ο Συμπαντικός Πατέρας, λειτουργεί σε τρία επίπεδα προσωπικότητας-Θεότητας υπο-άπειρης αξίας και σχετικής έκφρασης θειότητας:

^{(0.3) 0:2.3} 1. Προ-προσωπικό – Όπως στην λειτουργία των κλασμάτων του Πατέρα, όπως είναι οι Προσαρμοστές της Σκέψης.

^{(0.3) 0:2.4} 2. Προσωπικό – όπως στην εξελικτική εμπειρία των δημιουργημένων και αναπαραγόμενων πλασμάτων.

^{(0.3) 0:2.5} 3. Υπερ-προσωπικό – όπως στις επισυμβαίνουσες υπάρξεις ορισμένων απολυτοειδών και σχετικών οντοτήτων.

^{(0.3) 0:2.6} Ο ΘΕΟΣ είναι ένα λεκτικό σύμβολο που δηλώνει όλες τις προσωποποιήσεις της Θεότητας. Ο όρος απαιτεί διαφορετική ερμηνεία για κάθε προσωπικό επίπεδο λειτουργίας της Θεότητας και πρέπει να επαναπροσδιοριστεί περαιτέρω μέσα στο κάθε ένα από αυτά τα επίπεδα, καθώς ο ίδιος αυτός όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προσδιορίσει τις ποικίλες συντεταγμένες και υποτεταγμένες προσωποποιήσεις της Θεότητας. Για παράδειγμα: Οι Δημιουργοί Υιοί του Παραδείσου – οι πατέρες των τοπικών συμπάντων.

^{(0.4) 0:2.7} Ο όρος Θεός, έτσι όπως τον χρησιμοποιούμε, μπορεί να γίνει κατανοητός:

^{(0.4) 0:2.8} Ως χαρακτηρισμός – όπως Θεός ο Πατέρας.

^{(0.4) 0:2.9} Ως πλαίσιο έκφρασης – όπως όταν χρησιμοποιείται στην συζήτηση, ένα επίπεδο ή συσχετισμός θεότητας. Όταν υπάρχει αμφιβολία για την ακριβή ερμηνεία της λέξης Θεός, θα ήταν προτιμότερο να αναφέρεται στο πρόσωπο του Συμπαντικού Πατέρα.

^{(0.4) 0:2.10} Ο όρος Θεός πάντα υποδηλώνει προσωπικότητα. Η Θεότητα μπορεί να αναφέρεται, μπορεί και όχι, σε προσωπικότητες θειότητας.

^{(0.4) 0:2.11} Η λέξη ΘΕΟΣ χρησιμοποιείται σε αυτά τα έγγραφα με τις ακόλουθες σημασίες:

^{(0.4) 0:2.12} 1. Θεός ο Πατέρας – Δημιουργός, Ελεγκτής, και Υποστηρικτής. Ο Συμπαντικός Πατέρας, το Πρώτο πρόσωπο της Θεότητας.

^{(0.4) 0:2.13} 2. Θεός ο Υιός –Συνδημιουργός, Ελεγκτής του Πνεύματος και Πνευματικός Διαχειριστής. Ο Αιώνιος Υιός, το Δεύτερο Πρόσωπο της Θεότητας.

^{(0.4) 0:2.14} 3. Θεός το Πνεύμα – Συνδεδεμένος Δρων, Συμπαντικός Ενοποιητής, και τη Διάνοια Χορηγών. Το Άπειρο Πνεύμα, το Τρίτο Πρόσωπο της Θεότητας.

^{(0.4) 0:2.15} 4. Θεός ο Υπέρτατος – ο ενεργών ή εξελισσόμενος Θεός του χρόνου και του χώρου. Προσωπική Θεότητα που συνεργικά πραγματοποιεί τη χωρο-χρονική εμπειρική επίτευξη της ταυτότητας δημιουργήματος-Δημιουργού. Το Υπέρτατο Ον βιώνει προσωπικά την επίτευξη της ενότητας της Θεότητας, ως ο εξελισσόμενος και εμπειρικός Θεός των εξελικτικών πλασμάτων του χρόνου και του χώρου.

^{(0.4) 0:2.16} 5. Θεός ο Επτάπτυχος –προσωπικότητα της Θεότητας πανταχού πραγματικά δρώσα στο χρόνο και στο χώρο. Οι προσωπικές Θεότητες του Παραδείσου και οι δημιουργικοί τους συνεργάτες, λειτουργώντας εντός και πέραν των ορίων του κεντρικού σύμπαντος, και προσωποποιώντας την ισχύ ως το Υπέρτατο Ον στο πρώτο επίπεδο δημιουργήματος όπου αποκαλύπτεται η ενοποιούσα Θεότητα μέσα στο χρόνο και τον χώρο. Το επίπεδο αυτό, το μέγα σύμπαν, είναι η σφαίρα της χωρο-χρονικής καθόδου των προσωπικοτήτων του Παραδείσου, σε ανταποδοτικό συσχετισμό με την χωροχρονική ανέλιξη των εξελικτικών δημιουργημάτων.

^{(0.4) 0:2.17} 6. Θεός ο Απώτατος – ο επισυμβαίνων Θεός του υπερχρόνου και του υπερβατικού χώρου. Το δεύτερο εμπειρικό επίπεδο της ενοποιούσας εκδήλωσης της Θεότητας. Ο Θεός ο Απώτατος υποδηλώνει την επιτευχθείσα πραγματοποίηση της σύνθεσης απολυτοειδούς-υπερπροσωπικού, υπέρβασης του χωροχρόνου και των επισυμβαινουσών-εμπειρικών αξιών, σε συντονισμό στα τελικά δημιουργικά επίπεδα πραγματικότητας της Θεότητας.

^{(0.4) 0:2.18} 7. Θεός ο Απόλυτος – ο εμπειριοβιούμενος Θεός των υπερβατικών υπερπροσωπικών αξιών και θείων νοημάτων, στο παρόν υπάρχων ως το Απόλυτο της Θεότητας. Πρόκειται για το τρίτο επίπεδο έκφρασης και επέκτασης της ενοποιούσας Θεότητας. Στο υπερ-δημιουργικό αυτό επίπεδο, η Θεότητα βιώνει εξάντληση του προσωποποιήσιμου δυναμικού, συναντά την ολοκλήρωση της θειότητας, και υφίσταται ελάττωση της ικανότητας για αυτο-αποκάλυψη σε διαδοχικά και προοδευτικά επίπεδα έτερο-προσωποποίησης. Η Θεότητα τώρα συναντά, προσκρούει και βιώνει ταύτιση με, το Απροσδιόριστο Απόλυτο.

^{(0.4) 0:3.1} Η ολική, άπειρη πραγματικότητα υφίσταται σε επτά φάσεις και ως επτά συντονισμένα Απόλυτα:

^{(0.5) 0:3.2} 1. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο.

^{(0.5) 0:3.3} 2. Η Δεύτερη Πηγή και Κέντρο.

^{(0.5) 0:3.4} 3. Η Τρίτη Πηγή και Κέντρο.

^{(0.5) 0:3.5} 4. Η Νήσος του Παραδείσου.

^{(0.5) 0:3.6} 5. Το Απόλυτο της Θεότητας.

^{(0.5) 0:3.7} 6. Το Συμπαντικό Απόλυτο.

^{(0.5) 0:3.8} 7. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο.

^{(0.5) 0:3.9} Ο Θεός, ως η Πρώτη Πηγή και Κέντρο, είναι πρωταρχικός σε σχέση με την ολική πραγματικότητα - ανεπιφύλακτα. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο είναι άπειρη όπως επίσης και αιώνια και για αυτό περιορίζεται ή διέπεται μόνο από την βούληση.

^{(0.5) 0:3.10} Ο Θεός - Ο Συμπαντικός Πατέρας - είναι η προσωπικότητα της Πρώτης Πηγής και Κέντρου και ως τέτοια διατηρεί προσωπικές σχέσεις άπειρου ελέγχου πάνω σε όλες τις συντεταγμένες και υποτεταγμένες πηγές και κέντρα. Τέτοιος έλεγχος είναι προσωπικός και άπειρος δυνητικά, ακόμη και αν δεν λειτουργήσει ποτέ στην πράξη, λόγω της τελειότητας της λειτουργίας τέτοιων συντεταγμένων και υποτεταγμένων πηγών και κέντρων και προσωπικοτήτων.

^{(0.5) 0:3.11} Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο είναι επομένως, πρωταρχική σε όλους τους χώρους: θεοποιημένους ή μη θεοποιημένους, προσωπικούς ή απρόσωπους, πραγματικούς ή δυνητικούς, πεπερασμένους ή άπειρους. Κανένα πράγμα ή ον, καμία σχετικότητα ή τελικότητα, δεν υφίσταται παρά μόνο σε άμεση ή έμμεση σχέση με, και εξάρτηση από, την πρωτοκαθεδρία της Πρώτης Πηγής και Κέντρου.

^{(0.5) 0:3.12} Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο σχετίζεται με το σύμπαν ως εξής:

^{(0.5) 0:3.13} 1. Οι δυνάμεις βαρύτητας των υλικών συμπάντων συγκλίνουν στο κέντρο βαρύτητας του κατώτερου Παραδείσου. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο η γεωγραφική θέση του προσώπου του είναι αιώνια σταθερή σε απόλυτη σχέση προς το δυναμικό-ενεργειακό κέντρο του κατώτερου ή υλικού επιπέδου του Παραδείσου. Η απόλυτη όμως προσωπικότητα της Θεότητας υπάρχει στο ανώτερο, ή πνευματικό επίπεδο του Παραδείσου.

^{(0.5) 0:3.14} 2. Οι νοητικές δυνάμεις συγκλίνουν στο Άπειρο Πνεύμα, ο διαφορικός και αποκλίνων κοσμικός νους στα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα και η πραγματοποιούσα διάνοια του Υπέρτατου ως μία χωρο-χρονική εμπειρία στο Ματζέστον.

^{(0.5) 0:3.15} 3. Οι πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος συγκλίνουν στον Αιώνιο Υιό.

^{(0.5) 0:3.16} 4. Η απεριόριστη ικανότητα για δράση της θεότητας εδρεύει στο Απόλυτο της Θεότητας.

^{(0.5) 0:3.17} 5. Η απεριόριστη ικανότητα για ανταπόκριση του απείρου ενυπάρχει στο Απροσδιόριστο Απόλυτο.

^{(0.5) 0:3.18} Τα δύο Απόλυτα – το Προσδιορισμένο και το Απροσδιόριστο – είναι συντονισμένα και ενοποιημένα εντός και δια του Συμπαντικού Απόλυτου.

^{(0.5) 0:3.19} 7. Η δυνητική προσωπικότητα ενός εξελικτικού ηθικού όντος ή οποιουδήποτε άλλου ηθικού όντος επικεντρώνεται στην προσωπικότητα του Συμπαντικού Πατέρα.

^{(0.5) 0:3.20} Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, όπως την αντιλαμβάνονται οι πεπερασμένες υπάρξεις είναι μερική, σχετική και σκιώδης. Η μέγιστη πραγματικότητα της Θεότητας πλήρως αντιληπτή από τα εξελικτικά πεπερασμένα πλάσματα περιλαμβάνεται εντός του Υπέρτατου Όντος. Υφίστανται ωστόσο προϋπάρχουσες και αιώνιες πραγματικότητες, υπέρ-πεπερασμένες πραγματικότητες, οι οποίες είναι προγονικές της Υπέρτατης αυτής Θεότητας των εξελικτικών πλασμάτων του χωροχρόνου. Προσπαθώντας να περιγράψουμε την προέλευση και τη φύση της συμπαντικής πραγματικότητας, είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουμε την τεχνική της χωροχρονικής λογικής ώστε να φτάσουμε στο επίπεδο του πεπερασμένου νου. Για αυτό το λόγο πρέπει πολλά από τα ταυτόχρονα συμβάντα της αιωνιότητας, να παρουσιαστούν ως διαδοχικές πράξεις.

^{(0.6) 0:3.21} Όπως θα έβλεπε ένα πλάσμα του χωροχρόνου την προέλευση και τη διαφοροποίηση της Πραγματικότητας, το αιώνιο και άπειρο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ κατόρθωσε την απελευθέρωση της Θεότητας από τα δεσμά του απροσδιόριστου απείρου μέσω της άσκησης της εγγενούς και αιώνιας ελεύθερης βούλησης και αυτή η διάζευξη από το απροσδιόριστο άπειρο παρήγαγε την πρώτη απόλυτη τάση θειότητας. Αυτή η τάση διαφορικότητας του απείρου εξομαλύνεται από το Συμπαντικό Απόλυτο, το οποίο λειτουργεί για να ενώσει και να συντονίσει το δυναμικό άπειρο της Ολικής Θεότητας και το στατικό άπειρο του Απροσδιόριστου Απόλυτου.

^{(0.6) 0:3.22} Σε αυτή την αρχική συνδιαλλαγή το θεωρητικό ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ επέτυχε την πραγματοποίηση της προσωπικότητας με το να γίνει ο Αιώνιος Πατέρας του Πρωταρχικού Υιού, ενώ ταυτόχρονα έγινε και η Αιώνια Πηγή της Νήσου του Παραδείσου. Συνυπάρχοντας με τη διαφοροποίηση του Υιού από τον Πατέρα και παρόντος του Παραδείσου, εκεί εμφανίστηκε το πρόσωπο του Απείρου Πνεύματος και το κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα. Με την εμφάνιση της συνυπάρχουσας προσωπικής Θεότητας, του Αιώνιου Υιού, και του Απείρου Πνεύματος, ο Πατέρας απέδρασε, ως προσωπικότητα, από την άλλως αναπόφευκτη διάχυση σε όλη την έκταση του δυναμικού της Ολικής Θεότητας. Εφεξής, είναι μόνο σε συσχετισμό Τριάδας με τις δυο ισότιμες του Θεότητες, που ο Πατέρας πληροί όλο το δυναμικό της Θεότητας, ενώ η αυξανόμενα εμπειρική Θεότητα γίνεται πραγματοποιήσιμη στα θεία επίπεδα της Υπερτατοσύνης, Απωτατοσύνης, και Απολυτοσύνης.

^{(0.6) 0:3.23} Η έννοια του ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ είναι μία φιλοσοφική παραχώρηση την οποία κάνουμε στον χρονικά-δεσμευμένο, τοπικά-περιορισμένο, πεπερασμένο νου του ανθρώπου, στην αδυναμία κατανόησης από τα δημιουργήματα υπάρξεων της αιωνιότητας – μηδέποτε αρχόμενων, μηδέποτε ληγουσών πραγματικοτήτων και σχέσεων. Για το πλάσμα του χωροχρόνου, όλα τα πράγματα πρέπει να έχουν μία αρχή, εκτός μόνο ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΟ – της πρωταρχικής αιτίας των αιτιών. Για το λόγο αυτό θεωρητικοποιούμε το φιλοσοφικό αυτό επίπεδο αξιών ως το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, διδάσκοντας ταυτόχρονα όλα τα πλάσματα ότι ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα συνυπάρχουν στην αιωνιότητα με το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. Με άλλα λόγια, ότι ουδέποτε υπήρξε εποχή όπου το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ δεν ήταν ο Πατέραςτου Υιού και, μαζί με αυτόν, του Πνεύματος.

^{(0.6) 0:3.24} Το Άπειρο χρησιμοποιείται για να δηλώσει την πληρότητα – την τελικότητα – η οποία συνάγεται από το πρωτοκαθεδρία της Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Το θεωρητικό ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ αποτελεί μία φιλοσοφική των πλασμάτων επέκταση του «απείρου της βούλησης», αλλά το Άπειρο είναι ένα πραγματικό αξιακό επίπεδο, που αντιπροσωπεύει την πρόθεση αιωνιότητας του πραγματικού απείρου της απόλυτης και απεριόριστης ελεύθερης βούλησης του Συμπαντικού Πατέρα. Η έννοια αυτή ενίοτε αποκαλείται ο Πατέρας-Άπειρο.

^{(0.6) 0:3.25} Μεγάλο μέρος της σύγχυσης των όντων όλων των τάξεων, υψηλών και χαμηλών, στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τον Πατέρα-Άπειρο, ενυπάρχει στην περιορισμένη τους κατανόηση. Η απόλυτη πρωτοκαθεδρία του Συμπαντικού Πατέρα δεν είναι προφανής στα επίπεδα τα υποδεέστερα του απείρου. Είναι λοιπόν πιθανό ότι μόνον ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα αληθινά γνωρίζουν τον Πατέρα σαν ένα άπειρο. Για όλες τις άλλες προσωπικότητες, μία τέτοια έννοια αντιπροσωπεύει την άσκηση της πίστης.

^{(0.6) 0:4.1} Η πραγματικότητα διαφορικά δραστηριοποιείται σε ποικίλα συμπαντικά επίπεδα. Η πραγματικότητα πηγάζει εντός και δια της άπειρης βούλησης του Συμπαντικού Πατέρα και είναι πραγματοποιήσιμη σε τρεις πρωτογενείς φάσεις, σε πολλά διαφορετικά επίπεδα συμπαντικής δραστηριοποίησης:

^{(0.6) 0:4.2} 1. Μη θεοποιημένη πραγματικότητα, η οποία εκτείνεται από τα ενεργειακά πεδία του μη προσωπικού μέχρι τα βασίλεια της πραγματικότητας των μη δυναμένων να προσωποποιηθούν αξιών συμπαντικής ύπαρξης, ακόμη και μέχρι την παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου.

^{(0.7) 0:4.3} 2. Θεοποιημένη πραγματικότητα,η οποία αγκαλιάζει όλα τα δυναμικά της άπειρης Θεότητας εκτεινόμενη άνωθεν, δια μέσου όλων των βασιλείων της προσωπικότητας, από το χαμηλότατο πεπερασμένο μέχρι το υψηλότατο άπειρο, περικλείοντας έτσι το πεδίο όλων όσων μπορούν να προσωποποιηθούν και ακόμα περισσότερο – μέχρι και την παρουσία του Απόλυτου της Θεότητας.

^{(0.7) 0:4.4} 3. Διασυνδεδεμένη πραγματικότητα. Η συμπαντική πραγματικότητα είναι υποθετικά είτε θεοποιημένη είτε μη θεοποιημένη, αλλά για τις υποθεοποιημένες υπάρξεις υπάρχει ένας απέραντος χώρος διασυνδεδεμένης πραγματικότητας, δυνητικής και υφιστάμενης η οποία είναι δύσκολο να προσδιορισθεί. Μεγάλο μέρος της συντονισμένης αυτής πραγματικότητας περικλείεται εντός των πεδίων του Συμπαντικού Απόλυτου.

^{(0.7) 0:4.5} Αυτή είναι η βασική σύλληψη της αρχικής πραγματικότητας: Ο Πατέρας εκκινεί και διατηρεί την Πραγματικότητα. Τα πρωτογενή διαφορικά της πραγματικότητας είναι η θεοποιημένη και η μη θεοποιημένη – το Απόλυτο της Θεότητας και το Απροσδιόριστο Απόλυτο. Η πρωταρχική σχέσηείναι η τάση μεταξύ τους. Αυτή η εκ του Πατρός αρξάμενη θεία-τάση εξομαλύνεται με τρόπο τέλειο από, και αιωνιοποιείται ως, το Συμπαντικό Απόλυτο.

^{(0.7) 0:4.6} Από χωροχρονική άποψη, η πραγματικότητα μπορεί να διαιρεθεί περαιτέρω ως:

^{(0.7) 0:4.7} 1. Υφιστάμενη και Δυνητική. Πραγματικότητες που υπάρχουν σε πληρότητα έκφρασης σε αντίθεση με εκείνες οι οποίες διαθέτουν μη αποκαλυφθείσα ικανότητα ανάπτυξης. Ο Αιώνιος Υιός είναι μία απόλυτη πνευματική πραγματικότητα. Ο θνητός άνθρωπος είναι σε μεγάλο βαθμό μια μη πραγματοποιηθείσα πνευματική δυνατότητα.

^{(0.7) 0:4.8} 2. Απόλυτη και Υπό-απόλυτη. Οι απόλυτες πραγματικότητες είναι υπάρξεις αιωνιότητας. Οι υπό-απόλυτες πραγματικότητες προβάλλονται σε δύο επίπεδα: Απολυτοειδείς - πραγματικότητες οι οποίες είναι σχετικές αναφορικά τόσο με το χρόνο όσο και με την αιωνιότητα. Πεπερασμένες- πραγματικότητες οι οποίες προβάλλονται στο χώρο και πραγματοποιούνται στον χρόνο.

^{(0.7) 0:4.9} 3. Υπαρξιακή και Εμπειρική. Η Παραδεισιακή Θεότητα είναι υπαρξιακή, ενώ το αναδυόμενο Υπέρτατο και Απώτατο είναι εμπειρικά.

^{(0.7) 0:4.10} 4. Προσωπική και Απρόσωπη. Η επέκταση της Θεότητας, η έκφραση της προσωπικότητας και η συμπαντική εξέλιξη διέπονται στο διηνεκές από την ελεύθερης βούλησης πράξη του Πατέρα, η οποία για πάντα διαχώρισε τις διανοητικές – πνευματικές – προσωπικές έννοιες και αξίες της πραγματικότητας και της δυνατότητας, που συγκλίνουν στον Αιώνιο Υιό, από εκείνα τα πράγματα που συγκλίνουν και ενυπάρχουν στην αιώνιο Νήσο του Παραδείσου.

^{(0.7) 0:4.11} Ο όρος ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ περιλαμβάνει τα προσωπικά και μη προσωπικά εστιακά Απόλυτα όλων των φάσεων της συμπαντικής πραγματικότητας. Ο Παράδεισος, κατάλληλα αναγνωρισμένος, μπορεί να υποδηλώνει οποιαδήποτε και όλες τις μορφές πραγματικότητας, Θεότητας, θειότητας, προσωπικότητας και ενέργειας – πνευματικής, διανοητικής, ή υλικής. Τα πάντα μοιράζονται τον Παράδεισο ως τόπο προέλευσης, λειτουργίας και πεπρωμένου, όσον αφορά τις αξίες, τις έννοιες και την πραγματική ύπαρξη.

^{(0.7) 0:4.12} Η Νήσος του Παραδείσου – ο Παράδεισος χωρίς άλλη αναγνώριση – είναι το Απόλυτο του ελέγχου της υλικής βαρύτητας της Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Ο Παράδεισος είναι ακίνητος, όντας το μοναδικό ακίνητο αντικείμενο στο σύμπαν των συμπάντων. Η Νήσος του Παραδείσου έχει τοποθεσία στο σύμπαν αλλά δεν έχει θέση στο χώρο. Η αιώνια αυτή Νήσος είναι η πραγματική πηγή των φυσικών συμπάντων – παρελθόντων, παρόντων και μελλοντικών. Η Νήσος-πυρήνας του Φωτός είναι παράγωγο της Θεότητας, αλλά δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί Θεότητα. Ούτε οι υλικές δημιουργίες αποτελούν μέρος της Θεότητας. Είναι ένα επακόλουθό της.

^{(0.7) 0:4.13} Ο Παράδεισος δεν είναι δημιουργός. Είναι ένας μοναδικός ελεγκτής πολλών συμπαντικών δραστηριοτήτων, πολύ περισσότερο ελέγχων απ’ όσο αντιδρών. Σε ολόκληρη την έκταση των υλικών συμπάντων ο Παράδεισος επηρεάζει τις αντιδράσεις και την συμπεριφορά όλων των οντοτήτων που έχουν να κάνουν με την δύναμη, την ενέργεια και την ισχύ, ο ίδιος ο Παράδεισος, ωστόσο, είναι μοναδικός, αποκλειστικός και απομονωμένος στα σύμπαντα. Ο Παράδεισος δεν αντιπροσωπεύει τίποτα και τίποτα δεν αντιπροσωπεύει τον Παράδεισο. Δεν είναι ούτε μια δύναμη, ούτε μια παρουσία. Είναι μόνο Παράδεισος.

^{(0.8) 0:5.1} Η προσωπικότητα είναι ένα επίπεδο θεοποιημένης πραγματικότητας και εκτείνεται από το θνητό και μεσοδιάστατο επίπεδο της ανώτερης διανοητικής δραστηριοποίησης της λατρείας και της σοφίας μέχρι πάνω, διαμέσου του μοροντιανού και πνευματικού επιπέδου, στην επίτευξη της τελικότητας της κατάστασης της προσωπικότητας. Αυτή είναι η εξελικτική ανέλιξη της προσωπικότητας των θνητών – και συναφών – πλασμάτων, αλλά υπάρχουν πολυάριθμες άλλες τάξεις συμπαντικών προσωπικοτήτων.

^{(0.8) 0:5.2} Η πραγματικότητα υπόκειται σε συμπαντική επέκταση, η προσωπικότητα σε άπειρη διαφοροποίηση, και οι δύο είναι ικανές για σχεδόν απεριόριστο συντονισμό με την Θεότητα και αιώνια σταθεροποίηση. Ενώ η μεταμορφική κλίμακα της μη προσωπικής πραγματικότητας είναι σαφώς περιορισμένη, δεν γνωρίζουμε να υπάρχουν όρια στην προοδευτική εξέλιξη των πραγματικοτήτων της προσωπικότητας.

^{(0.8) 0:5.3} Στα επιτευχθέντα εμπειρικά επίπεδα όλες οι τάξεις ή αξίες της προσωπικότητας είναι συνεργικές ή ακόμη και συν-δημιουργικές. Ακόμη και ο Θεός με τον άνθρωπο, μπορούν να συνυπάρξουν σε μία ενοποιημένη προσωπικότητα, όπως τόσο θαυμάσια επεδείχθη στην παρούσα κατάσταση του Χριστού Μιχαήλ – Υιού του Ανθρώπου και Υιού του Θεού.

^{(0.8) 0:5.4} Όλες οι υπό-άπειρες τάξεις και φάσεις της προσωπικότητας είναι συνεργικά εφικτές και είναι δυνητικά συν-δημιουργικές. Το προ-προσωπικό, το προσωπικό και το υπερ-προσωπικό συνδέονται όλα μεταξύ τους με αμοιβαίο δυναμικό συντονισμένης επίτευξης, προοδευτικής εκπλήρωσης και συν-δημιουργικής ικανότητας. Ποτέ όμως το απρόσωπο δεν μετατρέπεται απευθείας σε προσωπικό. Η προσωπικότητα ποτέ δεν είναι αυθύπαρκτη. Είναι το δώρο του Παραδείσιου Πατέρα. Η προσωπικότητα τίθεται επί της ενέργειας και συνδέεται μόνο με ζώντα ενεργειακά συστήματα. Η ταυτότητα μπορεί να συνδεθεί με μη ζώντα ενεργειακά πρότυπα.

^{(0.8) 0:5.5} Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι το μυστικό της πραγματικότητας της προσωπικότητας, της χορήγησης της προσωπικότητας και του προορισμού της προσωπικότητας. Ο Αιώνιος Υιός είναι η απόλυτη προσωπικότητα, το μυστικό της πνευματικής ενέργειας, των μοροντιανών πνευμάτων και των τελειοποιημένων πνευμάτων. Ο Συνδεδεμένος Δρων είναι η πνευματική-διανοητική προσωπικότητα, η πηγή της ευφυΐας, της λογικής και της συμπαντικής διάνοιας. Η Νήσος του Παραδείσου όμως είναι μη προσωπική και εξω-πνευματική, όντας η ουσία του συμπαντικού σώματος, η πηγή και το κέντρο της φυσικής ύλης, και το απόλυτο κυρίαρχο αρχέτυπο της συμπαντικής υλικής πραγματικότητας.

^{(0.8) 0:5.6} Οι ιδιότητες αυτές της συμπαντικής πραγματικότητας εκδηλώνονται στην Ουραντιανή ανθρώπινη εμπειρία στα ακόλουθα επίπεδα:

^{(0.8) 0:5.7} 1. Σώμα.Ο υλικός ή φυσικός οργανισμός του ανθρώπου. Ο ζων ηλεκτροχημικός μηχανισμός ζωικής φύσης και προέλευσης.

^{(0.8) 0:5.8} 2. Διάνοια. Ο σκεπτόμενος, αντιλαμβανόμενος και αισθανόμενος μηχανισμός του ανθρώπινου οργανισμού. Το σύνολο της συνειδητής και ασυνείδητης εμπειρίας. Η ευφυΐα συνδεδεμένη με την συναισθηματική ζωή εκτεινόμενη προς τα πάνω μέσω της λατρείας και της σοφίας μέχρι το πνευματικό επίπεδο.

^{(0.8) 0:5.9} 3. Πνεύμα. Το θείο πνεύμα που ενοικεί στην ανθρώπινη διάνοια - ο Προσαρμοστής της Σκέψης. Το αθάνατο αυτό πνεύμα είναι προ-προσωπικό – δεν είναι μια προσωπικότητα, αν και προορίζεται να γίνει μέρος της προσωπικότητας του διασωθέντος θνητού πλάσματος.

^{(0.8) 0:5.10} 4. Ψυχή. Η ψυχή του ανθρώπου αποτελεί εμπειρικό απόκτημα. Όπως ένα θνητό πλάσμα επιλέγει να «κάνει το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό», έτσι και το ενοικούν πνεύμα γίνεται ο πατέρας μιας νέας πραγματικότητας στην ανθρώπινη εμπειρία. Η θνητή και υλική διάνοια είναι η μητέρα της ίδιας αυτής αναδυόμενης πραγματικότητας. Η ουσία της νέας αυτής πραγματικότητας δεν είναι ούτε υλική, ούτε πνευματική – είναι μοροντιανή. Είναι η αναδυόμενη και αθάνατη ψυχή που προορίζεται να επιζήσει του θανάτου και να αρχίσει την προς τον Παράδεισο ανέλιξη.

^{(0.9) 0:5.11} Προσωπικότητα. Η προσωπικότητα του θνητού ανθρώπου δεν είναι ούτε σώμα, ούτε διάνοια, ούτε πνεύμα. ούτε είναι η ψυχή. Η προσωπικότητα είναι η μοναδική αναλλοίωτη πραγματικότητα σε μία κατά τα άλλα αεί μεταβαλλόμενη ανθρώπινη εμπειρία. Και ενώνει όλους τους άλλους σχετικούς παράγοντες της ατομικότητας. Η προσωπικότητα είναι η ανεπανάληπτη δωρεά την οποία πραγματοποιεί ο Συμπαντικός Πατέρας στις ζώσες και συνδεδεμένες ενέργειες της ύλης, της διάνοιας και του πνεύματος, και η οποία επιζεί με τη επιβίωση της μοροντιανής ψυχής.

^{(0.9) 0:5.12} Μορόντια είναι ένας όρος που προσδιορίζει ένα απέραντο επίπεδο το οποίο παρεμβάλλεται μεταξύ του υλικού και του πνευματικού. Μπορεί να δηλώνει προσωπικές, ή απρόσωπες πραγματικότητες, ζώσες, ή μη ζώσες, ενέργειες. Το στημόνι της μορόντια είναι πνευματικό. Το υφάδι της είναι φυσικό.

^{(0.9) 0:6.1} Οτιδήποτε και όλα τα πράγματα που ανταποκρίνονται στο κύκλωμα προσωπικότητας του Πατέρα, τα αποκαλούμε προσωπικά. Οτιδήποτε και όλα τα πράγματα που ανταποκρίνονται στο πνευματικό κύκλωμα του Υιού, τα αποκαλούμε πνεύμα. Οτιδήποτε και όλα που ανταποκρίνονται στο διανοητικό κύκλωμα του Συνδεδεμένου Δρώντος, το αποκαλούμε διάνοια, διάνοια ως ιδιότητα του Απείρου Πνεύματος – διάνοια σε όλες τις φάσεις της. Οτιδήποτε και όλα που ανταποκρίνονται στο κύκλωμα υλικής- βαρύτητας, το οποίο επικεντρώνεται στο κατώτερο επίπεδο του Παραδείσου, τα αποκαλούμε ύλη – ενεργoΰλη σε όλες τις μεταμορφικές της καταστάσεις.

^{(0.9) 0:6.2} Χρησιμοποιούμε την ΕΝΕΡΓΕΙΑ ως έναν τα πάντα περικλείοντα όρο ο οποίος ισχύει για τα πνευματικά, διανοητικά και υλικά βασίλεια. Η Δύναμη χρησιμοποιείται επίσης κατ’ αυτόν τον τρόπο ευρέως. Η Ισχύς συνήθως περιορίζεται στον προσδιορισμό του ηλεκτρονικού επιπέδου του υλικού ή της ανταποκρινόμενης στη γραμμική- βαρύτητα ύλης στο μέγα σύμπαν. Η Ισχύς χρησιμοποιείται επίσης για να προσδιορίσει την κυριαρχία. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τους γενικά αποδεκτούς από εσάς ορισμούς για την δύναμη, την ενέργεια και την ισχύ. Υπάρχει τέτοιο έλλειμμα στη γλώσσα, που πρέπει να προσδώσουμε πολλαπλές σημασίες στους όρους αυτούς.

^{(0.9) 0:6.3} Φυσική ενέργεια είναι ο όρος ο οποίος υποδηλώνει όλες τις φάσεις και μορφές της φαινομενικής κίνησης, δράσης, και δυναμικής.

^{(0.9) 0:6.4} Συζητώντας για τις εκδηλώσεις της φυσικής ενέργειας, χρησιμοποιούμε γενικά τους όρους κοσμική δύναμη, αναδυόμενη ενέργεια και συμπαντική ισχύς. Οι όροι αυτοί χρησιμοποιούνται συχνά ως εξής:

^{(0.9) 0:6.5} 1. Η Κοσμική δύναμη περιλαμβάνει όλες τις ενέργειες τις προερχόμενες από το Απροσδιόριστο Απόλυτο, οι οποίες όμως δεν ανταποκρίνονται ακόμα στην Παραδείσια βαρύτητα.

^{(0.9) 0:6.6} 2. Η Αναδυόμενη ενέργεια περιλαμβάνει τις ενέργειες εκείνες που ανταποκρίνονται μεν στην βαρύτητα του Παραδείσου, αλλά δεν ανταποκρίνεται ακόμα στην τοπική ή γραμμική βαρύτητα. Πρόκειται για το προ-ηλεκτρονικό επίπεδο ενεργοΰλης.

^{(0.9) 0:6.7} 3. Η Συμπαντική ισχύς περιλαμβάνει όλες τις μορφές της ενέργειας οι οποίες, ενώ ακόμα ανταποκρίνονται στη βαρύτητα του Παραδείσου, ανταποκρίνονται ευθέως στη γραμμική βαρύτητα. Πρόκειται για το ηλεκτρονικό επίπεδο της ενεργοΰλης και όλων των εξ αυτής συνακόλουθων εξελίξεων.

^{(0.9) 0:6.8} Η Διάνοια αποτελεί φαινόμενο το οποίο υποδηλώνει την παρουσία-δραστηριότητα ζώσας λειτουργίας επιπροσθέτως των ποικίλων ενεργειακών συστημάτων. Και τούτο είναι αληθές σε όλα τα επίπεδα νοημοσύνης. Στην προσωπικότητα, η διάνοια παρεμβαίνει πάντοτε μεταξύ του πνεύματος και της ύλης. Ως εκ τούτου, το σύμπαν φωτίζεται από τρία είδη φωτός: το υλικό φως, τη διανοητική ενόραση και την πνευματική φωτοβολία.

^{(0.10) 0:6.9} Το φως – πνευματική φωτοβολία – είναι ένα λεκτικό σύμβολο, ένα σχήμα λόγου, το οποίο υποδηλώνει την εκδήλωση προσωπικότητας, χαρακτηριστικής των πνευματικών υπάρξεων διαφόρων τάξεων. Η φωτοβόλος αυτή εκπόρευση από καμία άποψη δε σχετίζεται είτε με τη διανοητική ενόραση είτε με τις εκδηλώσεις του φυσικού φωτός.

^{(0.10) 0:6.10} ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ μπορεί να παρουσιασθεί ως υλικό, πνευματικό, ή διανοητικό, ή ως οποιοσδήποτε συνδυασμός των ενεργειών αυτών. Μπορεί να διαπεράσει τις προσωπικότητες, τις ταυτότητες, τις οντότητες, ή τη μη ζώσα ύλη. Το αρχέτυπο, όμως, είναι αρχέτυπο και παραμένει αρχέτυπο. Μόνο τα αντίγραφα πολλαπλασιάζονται.

^{(0.10) 0:6.11}Το αρχέτυπο μπορεί να διαμορφώσει την ενέργεια αλλά δεν την ελέγχει. Η βαρύτητα αποτελεί το μοναδικό έλεγχο της ενεργοΰλης. Ούτε ο χώρος, ούτε το αρχέτυπο ανταποκρίνονται στην βαρύτητα, αλλά δεν υπάρχει σχέση μεταξύ χώρου και αρχετύπου. Ο χώρος δεν αποτελεί αρχέτυπο, ούτε εν δυνάμει αρχέτυπο. Το αρχέτυπο είναι μια διαμόρφωση της πραγματικότητας που έχει ήδη αποπληρώσει όλη την οφειλή της στη βαρύτητα. Η πραγματικότητα οποιουδήποτε αρχετύπου αποτελείται από τις ενέργειές του, τη διάνοιά του, το πνεύμα, ή τα υλικά συστατικά του.

^{(0.10) 0:6.12} Εν αντιθέσει προς την άποψη του συνολικού, το αρχέτυπο αποκαλύπτει την επί μέρουςπλευρά της ενέργειας και της προσωπικότητας. Οι μορφές προσωπικότητας ή ταυτότητας, είναι αρχέτυπα που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της ενέργειας (φυσικής, πνευματικής, ή διανοητικής), ωστόσο δεν είναι εγγενή σε αυτήν. Η ιδιότητα αυτή της ενέργειας ή της προσωπικότητας, εξ αιτίας της οποίας προκαλείται η εμφάνιση του αρχετύπου, μπορεί να αποδοθεί στον Θεό – Θεότητα –στην προίκιση με Παραδείσια δύναμη, στη συνύπαρξη προσωπικότητας και ισχύος.

^{(0.10) 0:6.13} Το αρχέτυπο είναι ένας πρωταρχικός σχεδιασμός από τον οποίον φτιάχνονται αντίγραφα. Ο Αιώνιος Παράδεισος είναι το απόλυτο των αρχετύπων. Ο Αιώνιος Υιός είναι το αρχέτυπο της προσωπικότητας. Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι ο άμεσος πρόγονος-πηγή και των δύο. Ο Παράδεισος όμως δεν χορηγεί το αρχέτυπο και ο Υιός δεν μπορεί να χορηγήσει την προσωπικότητα.

^{(0.10) 0:7.1} Ο της Θεότητας μηχανισμός του κυρίου σύμπαντος είναι διττός, όσον αφορά τις σχέσεις αιωνιότητας. Ο Θεός ο Πατέρας, ο Θεός ο Υιός και ο Θεός το Πνεύμα είναι αιώνιοι – είναι υπαρξιακές οντότητες – ενώ ο θεός ο Υπέρτατος, ο Θεός ο Απώτατος και ο Θεός ο Απόλυτος είναι πραγματοποιούμενες προσωπικότητες της Θεότητας των μετά τη Χαβόνα εποχών μέσα στο χωροχρόνο και στις χωροχρονικά-υπερβατικές σφαίρες της εξελικτικής επέκτασης του κύριου σύμπαντος. Οι πραγματοποιούμενες αυτές προσωπικότητες της Θεότητας είναι μελλοντικά αιώνιες από την στιγμή που, και καθώς, προσωποποιούν την ισχύ στα αναπτυσσόμενα σύμπαντα με την τεχνική της εμπειρικής πραγμάτωσης των συνεργικών-δημιουργικών δυναμικών των αιώνιων Θεοτήτων του Παραδείσου.

^{(0.10) 0:7.2} Η Θεότητα είναι, ως εκ τούτου, διττή σε παρουσία:

^{(0.10) 0:7.3} 1. Υπαρξιακή – οντότητες με αιώνια ύπαρξη, παρελθόν, παρόν και μέλλον.

^{(0.10) 0:7.4} 2. Εμπειρική – οντότητες πραγματοποιούμενες στο μετά-Χαβόνα παρόν, ατελεύτητης όμως ύπαρξης σε ολόκληρη τη μελλοντική αιωνιότητα.

^{(0.10) 0:7.5} Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα είναι υπαρξιακοί – υπαρξιακοί σε πραγματικότητα (αν και όλα τα δυναμικά υποτίθεται ότι είναι εμπειρικά). Το Υπέρτατο και το Απώτατο είναι εξ ολοκλήρου εμπειρικά. Το Απόλυτο της Θεότητας είναι εμπειρικό σε πραγμάτωση, αλλά υπαρξιακό δυνητικά. Η ουσία της Θεότητας είναι αιώνια, αλλά μόνο τα τρία αρχικά πρόσωπα της Θεότητας είναι απεριόριστα αιώνια. Όλες οι άλλες προσωπικότητες της Θεότητας έχουν προέλευση, αλλά το πεπρωμένο τους είναι αιώνιο.

^{(0.10) 0:7.6} Έχοντας επιτύχει υπαρξιακή έκφραση Θεότητας του εαυτού του μέσα στον Υιό και το Πνεύμα, ο Πατέρας επιτυγχάνει τώρα την εμπειρική έκφραση στα μέχρι τώρα απρόσωπα και μη αποκαλυμμένα επίπεδα θεότητας ως Θεός ο Υπέρτατος, Θεός ο Απώτατος και Θεός ο Απόλυτος. Οι εμπειρικές αυτές Θεότητες, ωστόσο, δεν έχουν προς το παρόν ολοκληρώσει την ύπαρξή τους. Βρίσκονται στη διαδικασία της πραγμάτωσης.

^{(0.11) 0:7.7} Ο Θεός ο Υπέρτατος στη Χαβόνα είναι η προσωπική πνευματική αντανάκλαση της τριαδικής Παραδείσιας Θεότητας. Η συνεργική αυτή σχέση Θεότητας επεκτείνεται τώρα δημιουργικά προς τον Θεό τον Επτάπτυχο και συντίθεται στην εμπειρική ισχύ του Παντοδύναμου Υπέρτατου στο μέγα σύμπαν. Η Θεότητα του Παραδείσου, υπαρξιακή ως τρία πρόσωπα, εξελίσσεται έτσι, εμπειρικά σε δύο φάσεις Υπερτατοσύνης, ενώ αυτές οι διπλές φάσεις ενοποιούν την ισχύ-προσωπικότητα ως έναν Κύριο, το Υπέρτατο Ον.

^{(0.11) 0:7.8} Ο Συμπαντικός Πατέρας επιτυγχάνει την ελεύθερης βούλησης απελευθέρωση από τους περιορισμούς του απείρου και τα δεσμά της αιωνιότητας με την τεχνική της τριαδοποίησης, της τριπλής προσωποποίησης της Θεότητας. Το Υπέρτατο Ον εξελίσσεται ακόμη και τώρα ως μία ενοποίηση της υπό-αιώνιας προσωπικότητας της επτάπτυχης εκδήλωσης της Θεότητας στα χωροχρονικά τμήματα του μεγάλου σύμπαντος.

^{(0.11) 0:7.9} Το Υπέρτατο Ον δεν είναι ένας άμεσος δημιουργός, εκτός του ότι είναι ο πατέρας του Ματζέστον, είναι όμως ένας συνθετικός συντονιστής όλων των συμπαντικών δραστηριοτήτων δημιουργήματος-Δημιουργού. Το Υπέρτατο Ον, που τώρα δραστηριοποιείται στα εξελικτικά σύμπαντα, είναι ο συσχετιστής της Θεότητας και συνθέτης της θειότητας στον χωροχρόνο, της τρισυπόστατης Θεότητας του Παραδείσου σε εμπειρικό συσχετισμό με τους Υπέρτατους Δημιουργούς του χρόνου και του χώρου. Όταν τελικά πραγματωθεί, η εξελικτική αυτή Θεότητα θα αποτελέσει την αιώνια συγχώνευση του πεπερασμένου και του απείρου – την αέναη και ακατάλυτη ένωση της εμπειρικής ισχύος και της πνευματικής προσωπικότητας.

^{(0.11) 0:7.10} Το σύνολο της πεπερασμένης χωροχρονικής πραγματικότητας, υπό την καθοδηγητική παρόρμηση του εξελισσόμενου Υπέρτατου Όντος, διεκπεραιώνει μία αεί ανελισσόμενη κινητοποίηση και τελειοποιούμενη συνένωση (σύνθεση προσωπικότητας-ισχύος) όλων των φάσεων και αξιών της πεπερασμένης πραγματικότητας, σε συνδυασμό με τις ποικίλες φάσεις της Παραδείσιας πραγματικότητας, με σκοπό και με την πρόθεση στη συνέχεια να ξεκινήσει την προσπάθεια να φθάσει απολυτοειδή επίπεδα επίτευξης υπερ-δημιουργημάτων.

^{(0.11) 0:8.1} Προκειμένου να αποκαταστήσει το πεπερασμένο της κατάστασής τους και να αντισταθμίσει τους περιορισμούς της αντίληψης των δημιουργημάτων, ο Συμπαντικός Πατέρας έχει εγκαθιδρύσει την επτάπτυχη προσέγγιση του εξελικτικού πλάσματος προς την Θεότητα:

^{(0.11) 0:8.2} 1. Οι Δημιουργοί Υιοί του Παραδείσου.

^{(0.11) 0:8.3} 2. Οι Αρχαίοι των Ημερών.

^{(0.11) 0:8.4} 3. Τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα.

^{(0.11) 0:8.5} 4. Το Υπέρτατο Ον.

^{(0.11) 0:8.6} 5. Θεός το Πνεύμα.

^{(0.11) 0:8.7} 6. Θεός ο Υιός.

^{(0.11) 0:8.8} 7. Θεός ο Πατέρας.

^{(0.11) 0:8.9} Η επτάπτυχη αυτή προσωποποίηση της Θεότητας μέσα στο χρόνο, το χώρο και τα επτά υπερσύμπαντα επιτρέπει στον θνητό άνθρωπο να φθάσει την παρουσία του Θεού, ο οποίος είναι πνεύμα. Η επτάπτυχη αυτή Θεότητα, που στα πεπερασμένα πλάσματα του χωροχρόνου κάποτε προσωποποιεί την ισχύ ως το Υπέρτατο Ον, είναι η λειτουργική Θεότητα των θνητών εξελικτικών πλασμάτων στην ανελικτική πορεία προς τον Παράδεισο. Μία τέτοια εμπειρική, αποκαλυπτική πορεία της συνειδητοποίησης του Θεού, αρχίζει με την αναγνώριση της θείας υπόστασης του Δημιουργού Υιού του τοπικού σύμπαντος και ανέρχεται, μέσω των υπερ-συμπαντικών Αρχαίων των Ημερών και δια του προσώπου ενός εκ των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων, μέχρις ότου φθάσει στην ανακάλυψη και αναγνώριση της θείας προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα στον Παράδεισο.

^{(0.12) 0:8.10} Το μέγα σύμπαν είναι το πεδίο της τριπλής Θεότητας: της Τριάδας της Υπερτατοσύνης, του Θεού του Επτάπτυχου και του Υπέρτατου Όντος. Ο Θεός ο Υπέρτατος βρίσκεται εν δυνάμει στην Τριάδα του Παραδείσου, από την οποία αντλεί την προσωπικότητά του και τις πνευματικές του ιδιότητες. Τώρα όμως δραστηριοποιείται δια των Δημιουργών Υιών, των Αρχαίων των Ημερών και των Πρωταρχικών Πνευμάτων, εκ των οποίων αντλεί την ισχύ του ως Παντοδύναμος στα υπερσύμπαντα του χρόνου και του χώρου. Αυτή η εκδήλωση ισχύος του άμεσου Θεού των εξελικτικών πλασμάτων, στην πραγματικότητα εξελίσσεται στο χωροχρόνο ταυτόχρονα με αυτά. Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος, εξελισσόμενος στο επίπεδο αξιών των μη προσωπικών δραστηριοτήτων και το πνευματικό πρόσωπο του Θεού του Υπέρτατου, αποτελούν μία πραγματικότητα– το Υπέρτατο Ον.

^{(0.12) 0:8.11} Οι Δημιουργοί Υιοί στο συσχετισμό τους με την Θεότητα ως Θεός ο Επτάπτυχος παρέχουν το μηχανισμό δια του οποίου το θνητό γίνεται αθάνατο και το πεπερασμένο επιτυγχάνει τον εναγκαλισμό του απείρου. Το Υπέρτατο Ον παρέχει την τεχνική για την κινητοποίηση της προσωπικότητας-ισχύος, τη θεία σύνθεση, όλωναυτών των πολυειδών συναλλαγών, καθιστώντας έτσι το πεπερασμένο ικανό να επιτύχει το απολυτοειδές και, δια μέσου άλλων πιθανών μελλοντικών πραγματώσεων, να επιχειρήσει την επίτευξη του Απώτατου. Οι Δημιουργοί Υιοί και οι συνεργαζόμενοι Θείοι Λειτουργοί συμμετέχουν στην υπέρτατη αυτή κινητοποίηση, όμως οι Αρχαίοι των Ημερών και τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα είναι πιθανώς αιώνια σταθεροί ως μόνιμοι διαχειριστές στο μέγα σύμπαν.

^{(0.12) 0:8.12} Η λειτουργία του Θεού του Επτάπτυχου χρονολογείται από την οργάνωση των επτά υπερσυμπάντων και πιθανότατα θα επεκταθεί σε σύνδεση με τη μελλοντική εξέλιξη των δημιουργιών του εξώτερου διαστήματος. Ο οργανισμός των μελλοντικών αυτών συμπάντων πρώτου, δεύτερου, τρίτου και τέταρτου διαστημικού επιπέδου προοδευτικής εξέλιξης θα γίνει αναμφίβολα μάρτυρας της εκκίνησης της υπερβατικής και απολυτοειδούς προσέγγισης της Θεότητας.

^{(0.12) 0:9.1}Όπως ακριβώς το Υπέρτατο Ον προοδευτικά εξελίσσεται από το προηγούμενο θείο χάρισμα του περικλειόμενου δυναμικού ενέργειας και προσωπικότητας του μεγάλου σύμπαντος, έτσι και ο Θεός ο Απώτατος προκύπτει από τα δυναμικά της θειότητας που κατοικούν στα πεδία του υπερβατικού χωροχρόνου του κυρίου σύμπαντος. Η πραγμάτωση της Απώτατης Θεότητας σηματοδοτεί απολυτοειδή συνένωση της πρώτης εμπειρικής Τριάδας και δηλώνει την επέκταση της ενοποιούσας Θεότητας στο δεύτερο επίπεδο της δημιουργικής αυτό-πραγμάτωσης. Τούτο συνιστά το ισοδύναμο προσωπικότητας-ισχύος της εν τω σύμπαν πραγμάτωσης από την εμπειρική Θεότητα, απολυτοειδών πραγματικοτήτων του Παραδείσου στα προκύπτοντα επίπεδα των χωροχρονικά υπερβατικών αξιών. Η ολοκλήρωση μιας τέτοιας εμπειρικής επέκτασης έχει σχεδιαστεί για να παρέχει την ύπατη υπηρεσία-προορισμό σε όλα τα πλάσματα του χωροχρόνου τα οποία έχουν επιτύχει απολυτοειδή επίπεδα μέσω της ολοκληρωμένης συνειδητοποίησης του Υπέρτατου Όντος και δια της λειτουργίας του Θεού του Επτάπτυχου.

^{(0.12) 0:9.2} Ο Θεός ο Απώτατος αντιπροσωπεύει προσωπική Θεότητα που λειτουργεί στα επίπεδα θειότητας του απολυτοειδούς και στις συμπαντικές σφαίρες του υπερχρόνου και του υπερβατικού χώρου. Το Απώτατο είναι μία υπέρ-υπέρτατη εκδήλωση της Θεότητας. Το Υπέρτατο είναι η ενοποίηση της Τριάδας όπως γίνεται κατανοητή από τα πεπερασμένα όντα. Το Απώτατο είναι η ενοποίηση της Τριάδας του Παραδείσου όπως γίνεται αντιληπτή από τα απολυτοειδή όντα.

^{(0.13) 0:9.3} Ο Συμπαντικός Πατέρας , μέσω του μηχανισμού της εξελικτικής Θεότητας, ουσιαστικά ασχολείται με το τεράστιο και θαυμαστό έργο της εστίασης της προσωπικότητας και της κινητοποίησης της ισχύος, στα αντίστοιχα συμπαντικά εννοιακά τους επίπεδα, των αξιών της θείας πραγματικότητας του πεπερασμένου, του απολυτοειδούς, ακόμη και του απόλυτου.

^{(0.13) 0:9.4} Οι τρεις πρώτες και αιώνιου-παρελθόντος Θεότητες του Παραδείσου – ο Συμπαντικός Πατέρας, ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα – πρόκειται, στο αιώνιο μέλλον, να συμπληρωθούν, ως προσωπικότητες από την εμπειρική πραγμάτωση των συσχετιζόμενων εξελικτικών Θεοτήτων – του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Απώτατου, και πιθανόν του Θεού του Απόλυτου.

^{(0.13) 0:9.5} Ο Θεός ο Υπέρτατος και ο Θεός ο Απώτατος, που τώρα εξελίσσονται στα εμπειρικά σύμπαντα, δεν είναι υπαρξιακοί – ούτε παρελθοντικά αιώνιοι, μόνο μελλοντικά αιώνιοι, χωροχρονικά εξαρτώμενοι και υπερβατικά εξαρτώμενοι αιώνιοι. Είναι Θεότητες με υπέρτατα, απώτατα και πιθανόν υπέρτατο-απώτατα χαρίσματα, αλλά έχουν την εμπειρία των ιστορικών αρχών του σύμπαντος. Δεν θα έχουν ποτέ τέλος, έχουν όμως αρχή ως προσωπικότητες. Είναι όντως πραγματώσεις των αιώνιων και άπειρων δυναμικών της Θεότητας, αλλά οι ίδιες δεν είναι ούτε απεριόριστα αιώνιες, ούτε άπειρες.

^{(0.13) 0:10.1} Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά της αιώνιας πραγματικότητας του Απόλυτου της Θεότητας, τα οποία δεν μπορούν να εξηγηθούν πλήρως στον χωροχρονικά πεπερασμένο νου, η πραγμάτωση όμως του Θεού του Απόλυτου θα ήταν το επακόλουθο της ενοποίησης της δεύτερης εμπειρικής Τριάδας, της Απόλυτης Τριάδας. Τούτο θα αποτελούσε την εμπειρική συνειδητοποίηση της απόλυτης θειότητας, την ενοποίηση απολύτων εννοιών σε απόλυτα επίπεδα, δεν είμαστε όμως βέβαιοι σχετικά με το εάν περικλείονται όλες οι απόλυτες αξίες αφού ποτέ δεν πληροφορηθήκαμε ότι το Προσδιορισμένο Απόλυτο είναι το ισοδύναμο του Απείρου. Τα υπέρ-απώτατα πεπρωμένα συσχετίζονται με απόλυτες έννοιες και άπειρη πνευματικότητα, και χωρίς τις δύο αυτές ανεκπλήρωτες πραγματικότητες, δεν μπορούμε να καθιερώσουμε απόλυτες αξίες.

^{(0.13) 0:10.2} Ο Θεός ο Απόλυτος αποτελεί τον στόχο επίτευξης-συνειδητοποίησης όλων των υπέρ-απολυτοειδών υπάρξεων, όμως η δυναμική της ισχύος και της προσωπικότητας του Απόλυτου της Θεότητας υπερβαίνει την αντίληψή μας και διστάζουμε να συζητήσουμε για τις πραγματικότητες εκείνες οι οποίες απέχουν τόσο πολύ από την εμπειρική πραγμάτωση.

^{(0.13) 0:11.1} Όταν η συνδυασμένη σκέψη του Συμπαντικού Πατέρα και του Αιώνιου Υιού, λειτουργώντας εντός του Θεού της Δράσης συγκρότησε τη δημιουργία του θείου και κεντρικού σύμπαντος, ο Πατέρας ακολούθησε την έκφραση της σκέψης του μέσα στον λόγο του Υιού του και στην πράξη του Συνδεδεμένου τους Εκτελεστικού, διαφοροποιώντας την παρουσία του στην Χαβόνα από τις δυναμικές του απείρου. Και αυτές οι μη αποκαλυφθείσες άπειρες δυναμικές παραμένουν χωρικά συγκαλυμμένες μέσα στο Απροσδιόριστο Απόλυτο και θεϊκά περιτυλιγμένες μέσα στο Απόλυτο της Θεότητας, ενώ αυτά τα δυο γίνονται ένα στην λειτουργία του Συμπαντικού Απολύτου, της μη αποκαλυφθείσας άπειρης-ενότητας, του Παραδείσιου Πατέρα.

^{(0.13) 0:11.2} Αμφότερες η δραστικότητα της κοσμικής δύναμης και η δραστικότητα της πνευματικής δύναμης βρίσκονται σε διαδικασία προοδευτικής αποκάλυψης-συνειδητοποίησης καθώς ο εμπλουτισμός ολόκληρης της πραγματικότητας επιτυγχάνεται δια της εμπειρικής ανάπτυξης και μέσω του συσχετισμού του εμπειρικού με το υπαρξιακό από το Συμπαντικό Απόλυτο. Δυνάμει της αντισταθμιστικής παρουσίας του Συμπαντικού Απόλυτου, η Πρώτη Πηγή και Κέντρο πραγματοποιεί επέκταση της εμπειρικής ισχύος, απολαμβάνει την ταυτοποίηση με τα εξελικτικά δημιουργήματά της και επιτυγχάνει την διεύρυνση του εμπειρικής Θεότητας στα επίπεδα της Υπερτατοσύνης, Απωτατοσύνης και Απολυτοσύνης.

^{(0.14) 0:11.3} Όταν δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσουμε πλήρως το Απόλυτο της Θεότητας από το Απροσδιόριστο Απόλυτο, η υποθετικά συνδυασμένη λειτουργία τους ή συντονισμένη παρουσία τους, ορίζεται ως η δράση του Συμπαντικού Απόλυτου.

^{(0.14) 0:11.4} 1. Το Απόλυτο της Θεότητας φαίνεται ότι είναι ο παντοδύναμος ενεργοποιητής, ενώ το Απροσδιόριστο Απόλυτο φαίνεται ότι είναι ο απόλυτα αποδοτικός μηχανιστής του υπέρτατα ενοποιημένου και απώτατα συντονισμένου σύμπαντος των συμπάντων, και ακόμη και των συμπάντων επί συμπάντων που έχουν δημιουργηθεί, που δημιουργούνται και που πρόκειται να δημιουργηθούν.

^{(0.14) 0:11.5} Το Απόλυτο της Θεότητας δεν μπορεί να αντιδράσει, ή τουλάχιστον δεν αντιδρά, σε οποιαδήποτε συμπαντική κατάσταση με έναν υπό-απόλυτο τρόπο. Κάθε αντίδραση του Απόλυτου αυτού σε οποιαδήποτε δεδομένη κατάσταση φαίνεται ότι γίνεται από την άποψη της ευημερίας ολόκληρης της δημιουργίας πραγμάτων και οντοτήτων, όχι μόνο στο παρόν στάδιο της ύπαρξής της, αλλά επίσης εν όψει των άπειρων δυνατοτήτων όλης της μελλοντικής αιωνιότητας.

^{(0.14) 0:11.6} Το Απόλυτο της Θεότητας είναι εκείνη η δυναμική η οποία διαχωρίστηκε από την ολική, άπειρη πραγματικότητα με την ελεύθερης βούλησης επιλογή του Συμπαντικού Πατέρα, και που εντός της όλες οι δραστηριότητες της θειότητας – υπαρξιακές και εμπειρικές – λαμβάνουν χώρα. Τούτο είναι το Προσδιορισμένο Απόλυτο, σε αντιδιαστολή με το Απροσδιόριστο Απόλυτο. Το Συμπαντικό Απόλυτο όμως αποτελεί υπέρ-προσθήκη και των δύο στην περίπτυξη όλου του απόλυτου δυναμικού.

^{(0.14) 0:11.7} 2. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο είναι μη προσωπικό, εκτός του θείου και μη θεοποιημένο. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο επομένως στερείται προσωπικότητας, θειότητας, και όλων των δημιουργικών προνομίων. Κανένα γεγονός ή αλήθεια, ούτε εμπειρία ή αποκάλυψη, ούτε φιλοσοφία ή απολυτοειδές μπορούν να διαπεράσουν τη φύση και το χαρακτήρα αυτού του Απόλυτου χωρίς συμπαντική αναγνώριση.

^{(0.14) 0:11.8} Ας γίνει σαφές ότι το Απροσδιόριστο Απόλυτο αποτελεί μια θετική πραγματικότητα η οποία διαπερνά το μέγα σύμπαν και, προφανώς, επεκτείνεται με ισοδύναμη διαστημική παρουσία στις δραστηριότητες δύναμης και τις προ-υλικές εξελίξεις των εκπληκτικών εκτάσεων των περιοχών του χώρου πέραν των επτά υπερσυμπάντων. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο δεν είναι απλός αρνητισμός φιλοσοφικής θεώρησης που στηρίζεται πάνω σε υποθέσεις μεταφυσικών σοφιστειών σχετικά με τη συμπαντικότητα, την κυριαρχία και την πρωτοκαθεδρία του ανεπιφύλακτου και του απεριόριστου. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο είναι ένας θετικός συμπαντικός υπερέλεγχος στο άπειρο. Ο υπερέλεγχος αυτός είναι χωρο-δυναμικά απεριόριστος, σαφώς όμως επηρεάζεται από την παρουσία ζωής, διάνοιας, πνεύματος και προσωπικότητας, ενώ επηρεάζεται περαιτέρω από τις ηθελημένες αντιδράσεις και τις σκόπιμες εντολές της Τριάδας του Παραδείσου.

^{(0.14) 0:11.9} Είμαστε πεπεισμένοι ότι το Απροσδιόριστο Απόλυτο δεν είναι μια αδιαφοροποίητη και τα πάντα διαπερνώσα επίδραση που μπορεί να συγκριθεί είτε με τις πανθεϊστικές θεωρήσεις της μεταφυσικής, είτε με την υπόθεση της επιστήμης κάποτε, περί αιθέρα. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο είναι δυναμικά απεριόριστο και επηρεάζεται από τη Θεότητα, ωστόσο δεν κατανοούμε πλήρως τη σχέση του Απόλυτου αυτού με τις πνευματικές πραγματικότητες των συμπάντων.

^{(0.14) 0:11.10} 3. Το Συμπαντικό Απόλυτο, όπως λογικά συνάγουμε, ήταν αναπόφευκτο στην απόλυτα ελεύθερης βούλησης πράξη του Συμπαντικού Πατέρα να διαχωρίσει τις συμπαντικές πραγματικότητες σε θεοποιημένες και μη – προσωποποιήσιμες και μη προσωποποιήσιμες – αξίες. Το Συμπαντικό Απόλυτο είναι το φαινόμενο της Θεότητας ενδεικτικό της εξομάλυνσης της τάσης που δημιουργήθηκε από την ελεύθερης βούλησης πράξη της τοιουτοτρόπως διαφοροποίησης της συμπαντικής πραγματικότητας, και λειτουργεί ως ο συνεργικός συντονιστής αυτών των συνολικών αθροισμάτων υπαρξιακών δυνατοτήτων.

^{(0.15) 0:11.11} Η τάση-παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου σημαίνει τη ρύθμιση του διαφορικού μεταξύ πραγματικότητας της θεότητας και μη θεοποιημένης πραγματικότητας, εγγενούς στο διαχωρισμό των δυναμικών της ελεύθερης βούλησης θειότητας από τα στατικά του απροσδιόριστου απείρου.

^{(0.15) 0:11.12} Να θυμάστε πάντα: Το δυνητικό άπειρο είναι απόλυτο και αδιαχώριστο από την αιωνιότητα. Το πραγματικό άπειρο μέσα στο χρόνο δεν μπορεί ποτέ να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από μερικό και για το λόγο αυτό πρέπει να είναι μη-απόλυτο. Ούτε μπορεί το άπειρο της πραγματικής προσωπικότητας να είναι απόλυτο, παρά μόνο στην απροσδιόριστη Θεότητα. Και είναι το διαφορικό άπειρου δυναμικού στο Απροσδιόριστο Απόλυτο και το Απόλυτο της Θεότητας, εκείνο που αιωνιοποιεί το Συμπαντικό Απόλυτο, καθιστώντας έτσι κοσμικά δυνατόν το να έχουμε υλικά σύμπαντα στο χώρο και πνευματικά δυνατόν το να έχουμε πεπερασμένες προσωπικότητες στον χρόνο.

^{(0.15) 0:11.13} Το πεπερασμένο μπορεί να συνυπάρχει στον κόσμο μαζί με το Άπειρο, μόνον επειδή η συνεργική παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου ισοσταθμίζει τόσο τέλεια τις τάσεις μεταξύ χρόνου και αιωνιότητας, πεπερασμένου και απείρου, δυνητικής πραγματικότητας και υφιστάμενης πραγματικότητας, Παραδείσου και διαστήματος, ανθρώπου και Θεού. Συνεργικά το Συμπαντικό Απόλυτο αποτελεί την αναγνώριση της ζώνης προοδευτικής εξελικτικής πραγματικότητας που υπάρχει στα χώρο-χρονικά και στα χώρο-χρονικά υπερβατικά σύμπαντα υπό-άπειρης εκδήλωσης της Θεότητας.

^{(0.15) 0:11.14} Το Συμπαντικό Απόλυτο είναι το δυναμικό της στατικο-δυναμικής Θεότητας λειτουργικά πραγματούμενης σε επίπεδα χρονο-αιωνιότητας ως πεπερασμένες-απόλυτες αξίες και επίσης δυνατόν, εμπειρικής-υπαρξιακής προσέγγισης. Αυτή η ακατανόητη πλευρά της Θεότητας μπορεί να είναι στατική, δυνητική και συνεργική, αλλά δεν είναι εμπειρικά δημιουργική ή εξελικτική όσον αφορά στις ευφυείς προσωπικότητες που λειτουργούν τώρα στο κύριο σύμπαν.

^{(0.15) 0:11.15} Το Απόλυτο. Τα δύο Απόλυτα – προσδιορισμένο και απροσδιόριστο – ενώ φαινομενικά είναι τόσο διαφορετικά σε λειτουργία, όπως μπορούν να παρατηρηθούν από τα νοήμονα πλάσματα, είναι τέλεια και με θείο τρόπο ενωμένα στο, και από το, Συμπαντικό Απόλυτο. Σε τελευταία ανάλυση και στην τελική κατανόηση, και τα τρία αποτελούν ένα Απόλυτο. Στα υπο-άπειρα επίπεδα διαφοροποιούνται λειτουργικά, αλλά στο άπειρο είναι ΕΝΑ.

^{(0.15) 0:11.16} Δεν χρησιμοποιούμε ποτέ τον όρο το Απόλυτο ως διάψευση οποιουδήποτε, ή ως άρνηση του οτιδήποτε. Ούτε θεωρούμε το Συμπαντικό Απόλυτο ως αυτο-προσδιοριζόμενο, ένα είδος πανθεϊστικής και απρόσωπης Θεότητας. Το Απόλυτο, σε ό,τι αφορά στη συμπαντική προσωπικότητα, περιορίζεται αυστηρά από την Τριάδα και κυριαρχείται από την Θεότητα.

^{(0.15) 0:12.1} Η αρχική και αιώνια Τριάδα του Παραδείσου είναι υπαρξιακή και ήταν αναπόφευκτη. Η μηδέποτε αρξάμενη αυτή Τριάδα υπήρχε εγγενώς στο γεγονός της διαφοροποίησης του προσωπικού και του μη προσωπικού από την αδέσμευτη βούληση του Πατέρα και πραγματώθηκε όταν η προσωπική του βούληση συντόνισε τις διττές αυτές πραγματικότητες δια της διανοίας. Οι μετά τη Χαβόνα Τριάδες είναι εμπειρικές – εγγενείς στη δημιουργία δύο υπο-απολύτων και εξελικτικών επιπέδων εκδήλωσης προσωπικότητας ισχύος στο κύριο σύμπαν.

^{(0.15) 0:12.2} Η Τριάδα του Παραδείσου - η αιώνια της Θεότητας ένωση του Συμπαντικού Πατέρα, του Αιώνιου Υιού και του Απείρου Πνεύματος – είναι υπαρξιακή στην πραγματικότητα, αλλά όλα τα δυναμικά είναι εμπειρικά. Επομένως αυτή η Τριάδα συνιστά τη μόνη πραγματικότητα της Θεότητας που αγκαλιάζει το άπειρο και ως εκ τούτου λαμβάνουν χώρα στο σύμπαν τα φαινόμενα της πραγμάτωσης του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Απώτατου και του Θεού του Απόλυτου.

^{(0.15) 0:12.3} Οι πρώτη και δεύτερη εμπειρική Τριάδα, οι μετά τη Χαβόνα Τριάδες, δεν μπορούν να είναι άπειρες, επειδή περιλαμβάνουν απορρέουσες Θεότητες, Θεότητες που εξελίχθηκαν από την εμπειρική εκπλήρωση πραγματικοτήτων που δημιουργήθηκαν ή προέκυψαν από την υπαρξιακή Τριάδα του Παραδείσου. Το άπειρο της θειότητας εμπλουτίζεται διαρκώς, αν όχι διευρύνεται, από το πεπερασμένο και απολυτοειδές της εμπειρίας δημιουργήματος και Δημιουργού.

^{(0.16) 0:12.4} Οι Τριάδες αποτελούν αλήθειες συσχετισμού και γεγονότα συντονισμένης εκδήλωσης της Θεότητας. Οι λειτουργίες της Τριάδας περικλείουν πραγματικότητες της Θεότητας και οι πραγματικότητες της Θεότητας επιζητούν πάντα πραγμάτωση και εκδήλωση δια της προσωποποίησης. Ο Θεός ο Υπέρτατος, ο Θεός ο Απώτατος, ακόμα και ο Θεός ο Απόλυτος είναι επομένως θεία αναπόφευκτα. Οι τρεις αυτές εμπειρικές Θεότητες βρίσκονταν εν δυνάμει στην υπαρξιακή Τριάδα, την Τριάδα του Παραδείσου, αλλά η ανάδυσή τους στο σύμπαν ως προσωπικότητες ισχύος εξαρτάται εν μέρει από την ίδια τους την εμπειρική λειτουργία στα σύμπαντα της ισχύος και της προσωπικότητας και εν μέρει από τα εμπειρικά επιτεύγματα των μετά τη Χαβόνα Δημιουργών και Τριάδων.

^{(0.16) 0:12.5} Οι δύο μετά τη Χαβόνα Τριάδες, η Απώτατη και η Απόλυτη εμπειρική Τριάδα, δεν έχουν προς το παρόν πλήρως εκδηλωθεί. Βρίσκονται σε διαδικασία συμπαντικής συνειδητοποιήσεως. Οι συσχετισμοί αυτοί της Θεότητας μπορούν να περιγραφούν ως εξής:

^{(0.16) 0:12.6} 1. Η Απώτατη Τριάδα, η οποία τώρα εξελίσσεται, θα αποτελείται, τελικά από το Υπέρτατο Ον, τις Υπέρτατες Δημιουργικές Προσωπικότητες και τους απολυτοειδείς Αρχιτέκτονες του Κύριου Σύμπαντος, τους μοναδικούς αυτούς συμπαντικούς σχεδιαστές που δεν είναι ούτε δημιουργοί, ούτε δημιουργήματα. Ο Θεός ο Απώτατος τελικά και αναπόφευκτα θα ισχυροποιηθεί και θα προσωποποιηθεί ως Θεότητα συνέπεια της ενοποίησης αυτής της εμπειρικής Απώτατης Τριάδας, στην επεκτεινόμενη αρένα του σχεδόν απεριόριστου κύριου σύμπαντος.

^{(0.16) 0:12.7} 2. Η Απόλυτη Τριάδα – η δεύτερη εμπειρική Τριάδα – τώρα σε διαδικασία πραγμάτωσης, θα αποτελείται από το Θεό τον Υπέρτατο, το Θεό τον Απώτατο και τον μη αποκαλυφθέντα Τελειοποιητή του Πεπρωμένου του Σύμπαντος. Η Τριάδα αυτή λειτουργεί τόσο σε προσωπικό όσο και σε υπέρ-προσωπικό επίπεδο, ακόμη και μέχρι τα σύνορα του μη προσωπικού και η ενοποίησή της στη συμπαντικότητα θα εμπειρικοποιούσε την Απόλυτη Θεότητα.

^{(0.16) 0:12.8} Η Απώτατη Τριάδα εμπειρικά ενοποιείται στην ολοκλήρωση, αν και αληθινά αμφιβάλουμε για το ενδεχόμενο μιας τέτοιας πλήρους ενοποίησης της Απόλυτης Τριάδας. Η ιδέα μας, πάντως, της αιώνιας Τριάδας του Παραδείσου είναι μία παντοτινή υπενθύμιση του γεγονότος ότι η τριαδοποίηση της Θεότητας μπορεί να επιτύχει αυτό που με οποιοδήποτε άλλο τρόπο είναι ανέφικτο. Εξ αυτού συνάγουμε την εμφάνιση κάποια στιγμή του Υπέρτατου-Απώτατου και την πιθανή τριαδοποίηση-πραγμάτωση του Θεού του Απόλυτου.

^{(0.16) 0:12.9} Οι φιλόσοφοι των συμπάντων αξιώνουν την ύπαρξη μιας Τριάδας των Τριάδων, ένα υπαρξιακό-εμπειρικό Τριαδικό Άπειρο, αλλά δεν μπορούν να οραματισθούν την προσωποποίησή της. Πιθανόν να ισοδυναμούσε με το πρόσωπο του Συμπαντικού Πατέρα στο θεωρητικό επίπεδο του ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. Όμως ανεξάρτητα από όλα αυτά, η αρχική Τριάδα του Παραδείσου είναι δυνητικά άπειρη, αφού ο Συμπαντικός Πατέρας είναι στην πραγματικότητα άπειρος.

^{(0.16) 0:12.11} Στη διατύπωση των ακόλουθων παρουσιάσεων που έχουν να κάνουν με την απεικόνιση του χαρακτήρα του Συμπαντικού Πατέρα και τη φύση των Παραδείσιων συνεργατών του, μαζί με μία επιχειρούμενη περιγραφή του τέλειου κεντρικού σύμπαντος και των επτά υπερσυμπάντων που το περικυκλώνουν, θα καθοδηγούμαστε από την εντολή των υπερσυμπαντικών κυβερνητών, που επιτάσσει, σε όλες μας τις προσπάθειες να αποκαλύψουμε την αλήθεια και συντονισμένη ουσιώδη γνώση, να δίνουμε προτεραιότητα στις υψηλότερες υπάρχουσες ανθρώπινες ιδέες οι οποίες σχετίζονται με τα θέματα που θα παρουσιασθούν. Μπορούμε να καταφύγουμε σε καθαρή αποκάλυψη, μόνον όταν η έννοια που παρουσιάζεται δεν έχει επαρκή προηγούμενη έκφραση από την ανθρώπινη διάνοια.

^{(0.17) 0:12.12} Οι διαδοχικές πλανητικές αποκαλύψεις της θείας αλήθειας σταθερά αγκαλιάζουν τις ύψιστες υπάρχουσες έννοιες των πνευματικών αξιών, ως μέρος του νέου και ενισχυμένου συντονισμού της πλανητικής γνώσης. Συνεπώς, φτιάχνοντας αυτές τις παρουσιάσεις για το Θεό και τους συμπαντικούς του συνεργάτες, έχουμε επιλέξει ως βάση των εγγράφων αυτών περισσότερες από χίλιες ανθρώπινες έννοιες, που αντιπροσωπεύουν την ανώτατη και πλέον προηγμένη πλανητική γνώση των πνευματικών αξιών και των συμπαντικών ιδεών. Όπου οι ανθρώπινες αυτές έννοιες, που συγκεντρώθηκαν από τους γνωρίζοντες το Θεό θνητούς του παρελθόντος και του παρόντος, δεν επαρκούν για να απεικονίσουν την αλήθεια, όπως μας διέταξαν να την αποκαλύψουμε, θα τις συμπληρώσουμε χωρίς δισταγμό, αντλώντας για το σκοπό αυτό από τη δική μας ανώτερη γνώση για την πραγματικότητα και τη θειότητα των Θεοτήτων του Παραδείσου και του υπερβατικού κατοικημένου σύμπαντος τους.

^{(0.17) 0:12.13} Έχουμε πλήρη επίγνωση των δυσκολιών της αποστολής μας. Αναγνωρίζουμε το αδύνατο της πλήρους μετάφρασης της γλώσσας των εννοιών της θειότητας και της αιωνιότητας στα σύμβολα της γλώσσας των πεπερασμένων ιδεών του θνητού νου. Γνωρίζουμε όμως ότι ενοικεί στον ανθρώπινο νου ένα κομμάτι του Θεού και ότι εκεί διαμένει μαζί με την ανθρώπινη ψυχή το Πνεύμα της Αλήθειας. Ακόμα γνωρίζουμε ότι οι πνευματικές αυτές δυνάμεις συνωμοτούν για να καταστήσουν τον υλικό άνθρωπο ικανό να αδράξει την πραγματικότητα των πνευματικών αξιών και να κατανοήσει τη φιλοσοφία των συμπαντικών εννοιών. Όμως ακόμη πιο σίγουρα γνωρίζουμε ότι τα πνεύματα αυτά της Θείας Παρουσίας μπορούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο στην πνευματική οικειοποίηση όλης της αλήθειας που συνεισφέρει στη βελτίωση της αεί προοδεύουσας πραγματικότητας της προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας – της συνειδητοποίησης του Θεού.

^{(0.17) 0:12.14} [Συντάχθηκε από έναν Θείο Σύμβουλο του Όρβοντον, Επικεφαλή του Σώματος των Υπερσυμπαντικών Προσωπικοτήτων, στους οποίους ανατέθηκε να παρουσιάσουν στην Ουράντια την αλήθεια σχετικά με τις Θεότητες του Παραδείσου και του σύμπαντος των συμπάντων.]

Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι ο Θεός ολόκληρης της δημιουργίας, η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και το Κέντρο όλων των πραγμάτων και των υπάρξεων. Θεωρείστε πρώτα το Θεό ως δημιουργό, κατόπιν ως ελεγκτή και τελευταία ως άπειρο υποστηρικτή. Η αλήθεια για τον Πατέρα του Σύμπαντος άρχισε να ανατέλλει πάνω στο γένος των ανθρώπων όταν ο προφήτης είπε: «Συ, Θεέ, είσαι μόνος. Κανείς δεν υπάρχει εκτός από σένα . Δημιούργησες τον ουρανό και τον ουρανό των ουρανών, με όλα τους τα πλήθη. Τους φροντίζεις και τους ελέγχεις. Τα σύμπαντα δημιουργήθηκαν από τους Υιούς του Θεού. Ο Δημιουργός καλύπτει τον εαυτό του με φως σαν ένδυμα και εξαπλώνει τους ουρανούς, ως παραπέτασμα.» Μόνο η θεώρηση του Πατέρα του Σύμπαντος – ενός Θεού στη θέση πολλών θεών – κατέστησε το θνητό άνθρωπο ικανό να αντιληφθεί τον Πατέρα ως θείο δημιουργό και άπειρο ελεγκτή.

Όλες οι μυριάδες των πλανητικών συστημάτων δημιουργήθηκαν για να κατοικηθούν τελικά από πολλούς και διαφορετικούς τύπους ευφυών πλασμάτων, υπάρξεων που θα μπορούσαν να γνωρίσουν το Θεό, να λάβουν τη θεία στοργή του ,και να τον αγαπήσουν με τη σειρά τους. Το σύμπαν των συμπάντων είναι έργο του Θεού και τόπος κατοικίας των ποικίλων πλασμάτων του. «Ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και έδωσε μορφή στη γη. Παγίωσε το σύμπαν και δημιούργησε τον κόσμο αυτό όχι μάταια. Του έδωσε μορφή για να κατοικηθεί.»

Οι πεφωτισμένοι κόσμοι αναγνωρίζουν όλοι και λατρεύουν τον Πατέρα του Σύμπαντος, τον αιώνιο δημιουργό και άπειρο συντηρητή ολόκληρης της δημιουργίας. Τα βουλητικά πλάσματα των επάλληλων συμπάντων έχουν ξεκινήσει για την μακριά , με το μακρύ ταξίδι προς τον Παράδεισο, συναρπαστική προσπάθεια της αιώνιας περιπέτειας να φτάσουν τον Θεό τον Πατέρα. Ο υπερβατικός στόχος των παιδιών του χρόνου είναι να βρουν τον αιώνιο Θεό, να κατανοήσουν τη θεία του φύση, να αναγνωρίσουν τον Πατέρα του Σύμπαντος. Τα τον Θεό-γνωρίζοντα πλάσματα έχουν μία και μόνο υπέρτατη φιλοδοξία, μία μόνο διακαή επιθυμία και τούτη είναι να γίνουν, καθώς είναι στις σφαίρες τους, σαν εκείνον, όπως είναι στην εν Παραδείσω τελειότητα της προσωπικότητάς του, και στην συμπαντική του σφαίρα του ενάρετου μεγαλείου. Από τον Πατέρα του Σύμπαντος που κατοικεί την αιωνιότητα εκπορεύεται η υπέρτατη εντολή, «Γίνετε τέλειοι, καθώς εγώ είμαι τέλειος.» Με αγάπη και έλεος οι αγγελιαφόροι του Παραδείσου μετέφεραν τη θεία αυτή παραίνεση κάτω μέσα στους αιώνες και έξω μέσα στα σύμπαντα, ακόμη και σε πλάσματα τόσο ταπεινής, ζωικής προέλευσης, όπως οι φυλές των ανθρώπων της Ουράντια.

Η μεγαλειώδης και συμπαντική αυτή εντολή, του να αγωνισθεί κανείς για την κατάκτηση της τελειότητας του θείου είναι το πρώτιστο καθήκον και πρέπει να γίνει η υψηλότερη φιλοδοξία όλων των αγωνιζόμενων πλασμάτων της δημιουργίας του Θεού της τελειότητας. Η δυνατότητα αυτή της κατάκτησης της θείας τελειότητας είναι ο τελικός και βέβαιος προορισμός της αιώνιας πνευματικής προόδου όλων των ανθρώπων.

Οι θνητοί της Ουράντια μετά βίας μπορούν να ελπίσουν ότι θα γίνουν τέλειοι με την έννοια του απείρου, ωστόσο είναι απολύτως πιθανό για τις ανθρώπινες υπάρξεις, ξεκινώντας όπως ήδη κάνουν από αυτόν εδώ τον πλανήτη, να φθάσουν τον ουράνιο και θείο στόχο τον οποίο ο άπειρος Θεός έχει θέσει για το θνητό άνθρωπο. Και όταν επιτύχουν αυτό τον προορισμό, τότε θα γίνουν, σε ό,τι αφορά στην αυτοπραγμάτωση και το διανοητικό επίτευγμα, τόσο πλήρεις στον κόσμο τους της θείας τελειότητας, όσο είναι ο Θεός ο ίδιος στην δικιά του σφαίρα του απείρου και της αιωνιότητας. Τέτοια τελειότητα ίσως να μην είναι συμπαντική υπό την υλική έννοια, απεριόριστη, υπό τη διανοητική αντίληψη, ή τελική σε πνευματική εμπειρία, αλλά είναι τελική και ολοκληρωμένη από κάθε πεπερασμένη άποψη της θείας φύσης της βούλησης, της τελειότητας των ατομικών κινήτρων και της συνειδητοποίησης του Θεού.

Τούτη είναι η αληθής σημασία της θεϊκής εκείνης εντολής, «Γίνετε τέλειοι, καθώς εγώ είμαι τέλειος,» που πάντα ωθεί τον θνητό άνθρωπο προς τα εμπρός και τον ελκύει εσωτερικά, σ’ αυτό τον μακρόχρονο και συναρπαστικό αγώνα για την κατάκτηση υψηλότερων και υψηλότερων επιπέδων πνευματικών αξιών και αληθών συμπαντικών εννοιών. Η εξαίρετη αυτή αναζήτηση του Θεού των συμπάντων είναι το ύψιστο εγχείρημα των κατοίκων των κόσμων του χρόνου και του διαστήματος.

Απ’ όλα τα ονόματα με τα οποία ο Θεός ο Πατέρας είναι γνωστός στα σύμπαντα, εκείνα που τον χαρακτηρίζουν ως την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Συμπαντικό Κέντρο είναι τα πιο συχνά που συναντά κανείς . Ο Πρώτος Πατέρας είναι γνωστός με διάφορα ονόματα στα διάφορα σύμπαντα και στους διαφορετικούς τομείς του ίδιου σύμπαντος. Τα ονόματα που τα πλάσματα δίνουν στον Δημιουργό εξαρτώνται κατά πολύ από την άποψη των πλασμάτων για το Δημιουργό. Η Πρώτη γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο του Σύμπαντος ποτέ δεν απεκάλυψε τον εαυτό του με το όνομά του, μόνο τη φύση του. Αν πιστέψουμε ότι είμαστε παιδιά του Δημιουργού αυτού, το φυσικότερο είναι να τον αποκαλέσουμε, τελικά, Πατέρα. Τούτο, όμως, είναι ένα όνομα που εμείς επιλέγουμε και πηγάζει από την αναγνώριση της ατομικής μας σχέσης με την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο.

Ο Πατέρας του Σύμπαντος ουδέποτε επιβάλλει κάποια αυθαίρετη αναγνώριση, επίσημη λατρεία, ή δουλική υπηρεσία στα, ελεύθερης βούλησης, ευφυή πλάσματα των συμπάντων. Οι εξελικτικοί κάτοικοι των κόσμων του χρόνου και του διαστήματος πρέπει από μόνοι τους – στην ίδια καρδιά τους – να αναγνωρίσουν, να αγαπήσουν και εκούσια να τον λατρέψουν. Ο Δημιουργός αρνείται να υποχρεώσει, ή να απαιτήσει το σεβασμό της ελεύθερης βούλησης του πνεύματος των υλικών του πλασμάτων. Η τρυφερή αφοσίωση της ανθρώπινης βούλησης στο να πράττει την βούληση του Πατέρα είναι η κάλλιστη επιλογή δώρου από τον άνθρωπο στο Θεό. Στην πραγματικότητα, ο καθαγιασμός αυτός της βούλησης των πλασμάτων συνιστά το μόνο δωρο πραγματικής αξίας, που είναι δυνατών να κάνει ο άνθρωπος στον Πατέρα του Παραδείσου. Μέσα στο Θεό ο άνθρωπος ζει, κινείται και υπάρχει. Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να δώσει ο άνθρωπος στο Θεό πέραν της επιλογής του αυτής, να υπακούσει τη θέληση του Πατέρα ,και αποφάσεις τέτοιες, που λαμβάνονται από τα ευφυή, αυτόβουλα πλάσματα των συμπάντων, συνιστούν την πραγματικότητα της αληθούς εκείνης λατρείας της τόσο ικανοποιητικής για την κυριαρχούμενη από αγάπη φύση του Πατέρα Δημιουργού.

Όταν κάποτε συνειδητοποιήσετε πράγματι την παρουσία του Θεού, όταν αληθινά ανακαλύψετε το μεγαλειώδη Δημιουργό και αρχίσετε να βιώνετε την πραγματοποίηση της ενοικούσας παρουσίας του θείου ελεγκτή, τότε, ανάλογα με το διαφωτισμό σας και σύμφωνα με τον τρόπο και τη μέθοδο δια της οποίας οι θείοι Υιοί αποκαλύπτουν τον Θεό, θα βρείτε ένα όνομα για τον Πατέρα του Σύμπαντος, που θα επαρκώς εκφράζει την αντίληψη σας για την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Και έτσι, σε διαφορετικούς κόσμους και σε διάφορα σύμπαντα, ο Δημιουργός γίνεται γνωστός μέσα από αναρίθμητα ονόματα, τα οποία, στο πνεύμα της σχέσεως όλα έχουν την ίδια σημασία, αλλά σε λέξεις και σύμβολα, το κάθε όνομα συμβολίζει το βαθμό, το βάθος της ενθρόνισης του στην καρδιά των πλασμάτων του σε οποιοδήποτε δεδομένο κόσμο.

Κοντά στο κέντρο του σύμπαντος των συμπάντων, ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι γενικά γνωστός με ονόματα που μπορούν να θεωρηθούν ότι σημαίνουν την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία. Ακόμη μακρύτερα, στα πέρατα των συμπάντων του διαστήματος, οι όροι που χρησιμοποιούνται για να προσδιορίσουν τον Πατέρα του Σύμπαντος πιο συχνά σημαίνουν το Συμπαντικό Κέντρο. Ακόμη μακρύτερα, στην αστρική δημιουργία , είναι γνωστός, όπως και στο αρχηγείο του δικού σας τοπικού σύμπαντος, ως η Πρώτη Δημιουργική Αιτία και το Θείο Κέντρο. Σ’ έναν γειτονικό αστερισμό ο Θεός αποκαλείται Πατέρας των Συμπάντων. Σ’ ένα άλλο, ο Άπειρος Συντηρητής και προς ανατολάς, αποκαλείται ο Θείος Ελεγκτής. Έχει επίσης ονομασθεί ο Πατέρας των Φώτων, το Δώρο της Ζωής και ο Παντοδύναμος Ένας.

Στους κόσμους εκείνους όπου ένας Παραδείσιος Υιός έζησε μία ζωή επιφοίτησης, ο Θεός είναι γενικά γνωστός με κάποιο όνομα ενδεικτικό της προσωπικής σχέσης, της τρυφερής στοργής και της πατρικής αφοσίωσης. Στα αρχηγεία του αστερισμού σας ο Θεός αναφέρεται ως ο Πατέρας του Σύμπαντος και σε άλλους πλανήτες στο δικό σας σύστημα των κατοικημένων κόσμων είναι με διάφορους τρόπους γνωστός, ως Πατέρας των Πατέρων, Πατέρας του Παραδείσου, Πατέρας της Χαβόνα και Πατέρας του Πνεύματος. Εκείνοι οι οποίοι γνώρισαν το Θεό δια της αποκάλυψης των επιφοιτήσεων των Υιών του Παραδείσου, ενδίδουν, τελικά, στη συναισθηματική έκκληση της τρυφερής σχέσης μεταξύ δημιουργήματος και Δημιουργού και αναφέρονται στο Θεό ως «τον Πατέρα μας.»

Σ’ έναν πλανήτη όπου ζουν υπάρξεις φύλων, σ’ έναν κόσμο όπου τα ορμέμφυτα της γονικής αγάπης είναι εγγενή στην καρδιά των ευφυών τους υπάρξεων, ο όρος Πατέρας γίνεται ένα πολύ εκφραστικό και κατάλληλο όνομα για τον αιώνιο Θεό. Στον πλανήτη σας την Ουράντια είναι περισσότερο γνωστός, σχεδόν συμπαντικά αποδεκτός με το όνομα Θεός. Το όνομα που του δίδεται ελάχιστη έχει σημασία. Το σημαντικό είναι ότι τον γνωρίζετε και διακαώς επιθυμείτε να του μοιάσετε. Οι παλαιοί προφήτες σας σωστά τον απεκάλεσαν «ο αιώνιος Θεός,» και αναφέρθηκαν σ’ αυτόν ως εκείνον που «κατοικεί την αιωνιότητα.»

Ο θεός αποτελεί βασική πραγματικότητα στον πνευματικό κόσμο. Ο Θεός είναι η πηγή της αλήθειας στις σφαίρες του νου. Ο Θεός επισκιάζει τα πάντα κατά μήκος των υλικών κόσμων. Για όλες τις δημιουργημένες διάνοιες ο Θεός είναι προσωπικότητα και για το σύμπαν των συμπάντων είναι η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο της αιώνιας πραγματικότητας. Ο Θεός δεν μοιάζει με άνθρωπο, ούτε με μηχανή. Ο Πρώτος Πατέρας είναι συμπαντικό πνεύμα, αιώνια αλήθεια, άπειρη πραγματικότητα και πατρική προσωπικότητα.

Ο αιώνιος Θεός είναι άπειρα μεγαλύτερος από την εξιδανικευμένη πραγματικότητα, ή το εξατομικευμένο σύμπαν. Ο Θεός δεν είναι απλά η υπέρτατη επιθυμία του ανθρώπου, η αντικειμενοποιηση της θνητή αναζήτησης. Ούτε ο Θεός είναι απλά μία ιδέα, η κραταιά- δυναμική του ορθού. Ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν αποτελεί το συνώνυμο της φύσης, ούτε η προσωποποίηση των φυσικών νόμων. Ο Θεός είναι υπερβατική πραγματικότητα, όχι απλά η παραδοσιακή αντίληψη του ανθρώπου πάνω στις υπέρτατες αξίες. Δεν είναι η ψυχολογική εστίαση πνευματικών εννοιών, ούτε «το υψηλότερο έργο του ανθρώπου.» Ο Θεός μπορεί να είναι οποιαδήποτε η όλες από τις θεωρήσεις αυτές του ανθρώπινου νου, αλλά είναι περισσότερο απ’ αυτές. Είναι ο λυτρωτής και αγαπών Πατέρας όλων όσων απολαμβάνουν την πνευματική γαλήνη επί της γης και διακαώς επιθυμούν να βιώσουν τη σωτηρία της προσωπικότητας στο θάνατο.

Η πραγματικότητα της ύπαρξης του Θεού καταδεικνύεται στην ανθρώπινη εμπειρία δια της ενοίκησης σ’ αυτόν της θείας παρουσίας, του πνευματικού Ελεγκτή που εστάλη από τον Παράδεισο για να ζήσει στο θνητό νου του ανθρώπου και από εκεί να βοηθήσει στην εξέλιξη της αθάνατης ψυχής στην αιώνια επιβίωση. Η παρουσία του θείου αυτού Προσαρμοστή στον ανθρώπινο νου αποκαλύπτεται από τρία εμπειρικά φαινόμενα:

1. Τη διανοητική ικανότητα του ανθρώπου να γνωρίσει τον Θεό – τη συνειδητοποίηση του Θεού.

2. Την πνευματική παρόρμηση να βρει τον Θεό – την αναζήτηση του Θεού

3. Την διακαή επιθυμία της προσωπικότητας να μοιάσει με τον Θεό – την ολόκαρδη επιθυμία να κάνει το θέλημα του Θεού.

Η ύπαρξη του Θεού δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθεί με επιστημονικά πειράματα, ή με την αμιγή λογική της επαγωγικής αφαίρεσης. Ο Θεός μπορεί να γίνει αντιληπτός μόνο στους χώρους της ανθρώπινης εμπειρίας. Οπωσδήποτε όμως, η αληθινή σύλληψη της πραγματικότητας του Θεού είναι αποδεκτή από τη λογική, αληθοφανής για τη φιλοσοφία, βασική για τη θρησκεία και αδιαχώριστη από κάθε προσδοκία για τη επιβίωση της προσωπικότητάς .

Όσοι γνωρίζουν το Θεό έχουν βιώσει το γεγονός της παρουσίας του. Τέτοιοι, θνητοί γνώστες του Θεού, διατηρούν στην ατομική τους εμπειρία τη μοναδική θετική απόδειξη της ύπαρξης του ζώντος Θεού, την οποία μπορεί ένα ανθρώπινο πλάσμα να προσφέρει σε ένα άλλο. Η ύπαρξη του Θεού είναι απολύτως μακράν κάθε δυνατότητας απόδειξης, πέραν της επαφής μεταξύ της συνειδητοποίησης του Θεού από τον ανθρώπινο νου και την Θειική παρουσία του Προσαρμοστή της Σκέψης ο οποίος ενοικεί τη θνητή διάνοια και χορηγήθηκε στον άνθρωπο ως το ελεύθερο δώρο του Πατέρα του Σύμπαντος.

Θεωρητικά, μπορείτε να σκεφθείτε τον Θεό ως τον Δημιουργό και είναι προσωπικά, ο δημιουργός του Παραδείσου και του κεντρικού σύμπαντος της τελειότητας, τα σύμπαντα, όμως, του χρόνου και του διαστήματος έχουν όλα δημιουργηθεί και οργανωθεί από το Παραδείσιο σώμα των Δημιουργών Υιών. Ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν είναι ο ίδιος δημιουργός του τοπικού σύμπαντος του Νέβαδον. Το σύμπαν στο οποίο ζείτε αποτελεί δημιουργία του Υιού του Μιχαήλ. Αν και ο Πατέρας δεν δημιουργεί ο ίδιος τα εξελικτικά σύμπαντα, ελέγχει, ωστόσο πολλές από τις συμπαντικές τους σχέσεις καθώς και ορισμένες από τις εκδηλώσεις των φυσικών, διανοητικών και πνευματικών μορφών ενέργειας. Ο Θεός ο Πατέρας είναι ο ίδιος δημιουργός του σύμπαντος του Παραδείσου και, συνεργαζόμενος με τον Αιώνιο Υιό, ο δημιουργός όλων των άλλων ατομικών συμπαντικών Δημιουργών.

Ως φυσικός ελεγκτής στο υλικό σύμπαν των συμπάντων, η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο λειτουργεί πάνω στα πρότυπα του αιώνιου Νησιού του Παραδείσου και, μέσω του κέντρου αυτού της απόλυτης βαρύτητας, ο αιώνιος Θεός ασκεί κοσμικό υπερέλεγχο στο φυσικό επίπεδο εξ ίσου στο κεντρικό σύμπαν και σ’ ολόκληρο το σύμπαν των συμπάντων . Ως διάνοια, ο Θεός λειτουργεί στη Θεότητα του Απείρου Πνεύματος. Ως πνεύμα, ο Θεός εκδηλώνεται στο πρόσωπο του Αιώνιου Υιού καθώς και στα πρόσωπα των θείων παιδιών του Αιώνιου Υιού. Ο αλληλοσυσχετισμός αυτός της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου με τα ομόβαθμα Πρόσωπα και Απόλυτα του Παραδείσου ουδέ κατ’ ελάχιστον αποκλείει την άμεση προσωπική δράση του Πατέρα του Σύμπαντος σ’ ολόκληρη τη δημιουργία και σε όλα τα επίπεδα εφεξής. Δια της παρουσίας του κλασματοποιημένου πνεύματός του, ο Δημιουργός Πατήρ διατηρεί άμεση επαφή με τα πλάσματα παιδιά του και τα σύμπαντα που δημιούργησε.

«Ο Θεός είναι πνεύμα.» Είναι μια συμπαντική πνευματική παρουσία. Ο Πατέρας του Σύμπαντος αποτελεί άπειρη πνευματική πραγματικότητα. Είναι «ο κυρίαρχος, αιώνιος, αθάνατος, αόρατος και μόνος πραγματικός Θεός.» Έστω και αν είστε «απόγονοι του Θεού,» δεν πρέπει να θεωρήσετε ότι ο Πατέρας σας μοιάζει στη μορφή και τα φυσικά χαρακτηριστικά, επειδή ειπώθηκε ότι δημιουργηθήκατε «κατ’ εικόνα και ομοίωσή του» – ενοικούμενοι από τους Ελεγκτές των Μυστηρίων, που απεστάλησαν από την κεντρική κατοικία της αιώνιας παρουσίας του. Οι πνευματικές υπάρξεις είναι πραγματικές, παρά το ότι είναι αόρατες στα ανθρώπινα μάτια ,ακόμα επειδή δεν έχουν σάρκα και αίμα.

Είπε ο παλιός προφήτης: «Ιδού, περνάει δίπλα μου και δεν τον βλέπω. Προχωρεί επίσης και δεν τον καταλαβαίνω.» Μπορεί να βλέπουμε συνέχεια τα έργα του Θεού, μπορεί να έχουμε σαφή συνείδηση των υλικών στοιχείων της μεγαλειώδους συμπεριφοράς του, αλλά σπάνια μπορούμε να ατενίσουμε τις ορατές εκδηλώσεις της θείας του φύσης, ούτε ακόμα να δούμε την παρουσία του επιτετραμμένου πνεύματος του της ανθρώπινης ενοικισης.

Ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν είναι αόρατος επειδή αποκρύπτει τον εαυτό του μακριά από τα ταπεινά πλάσματα των υλιστικών αναπηριών και των περιορισμένων πνευματικών ικανοτήτων. Η κατάσταση μάλλον έχει: « Δεν μπορείτε να δείτε το πρόσωπό μου, διότι ουδείς θνητός μπορεί να με δει και να ζήση.» Ουδείς υλικός άνθρωπος θα μπορούσε να δει το πνεύμα Θεό και να διατηρήσει την θνητή του ύπαρξη. Η αίγλη και η πνευματική λαμπρότητα της παρουσίας της θείας προσωπικότητας είναι αδύνατο να προσεγγισθεί από τις ταπεινότερες κατηγορίες των πνευματικών υπάρξεων, ή από οποιαδήποτε τάξη υλικών πλασμάτων. Η πνευματική φωτοβολία της προσωπικής παρουσίας του Πατέρα είναι «φως που κανείς θνητός δεν μπορεί να πλησιάσει, που κανένα υλικό πλάσμα δεν είδε, ή που μπορεί να δη.» Δεν είναι όμως απαραίτητο να δει κανείς το Θεό με τα μάτια της σάρκας για να τον διακρίνει με τη ματιά της πίστης του εξαγνισμένου νου.

Ο Πατέρας του Σύμπαντος μοιράζεται απόλυτα την πνευματική του φύση με τον συνυπάρχοντα εαυτό του, τον Αιώνιο Υιό του Παραδείσου. Τόσο ο Πατέρας όσο και ο Υιός, με τον ίδιο τρόπο μοιράζονται το συμπαντικό και αιώνιο πνεύμα ολοκληρωτικά και ανεπιφύλακτα με τον συνδεδεμένης προσωπικότητας ομοβαθμό τους, το Άπειρο Πνεύμα. Το πνεύμα του Θεού βρίσκεται εντός και δι’ αυτού, απόλυτο. Στον Υιό υπάρχει ανεπιφύλακτο, στο Πνεύμα συμπαντικό ενώ σε όλες τις εκφάνσεις και δι’ όλων είναι άπειρο.

Ο Θεός είναι ένα συμπαντικό πνεύμα. Ο Θεός είναι το συμπαντικό πρόσωπο. Η υπέρτατη ατομική πραγματικότητα της πεπερασμένης δημιουργίας είναι πνεύμα. Η ύπατη πραγματικότητα του ατομικού κόσμου είναι απολυτοειδες πνεύμα. Μόνο τα επίπεδα του απείρου είναι απόλυτα και μόνο στα επίπεδα αυτά υπάρχει η τελικότητα της ενοποίησης μεταξύ της ύλης, της διάνοιας και του πνεύματος.

Στα σύμπαντα, ο Θεός ο Πατέρας είναι δυνητικά ο υπερελεγκτής της ύλης, της διάνοιας και του πνεύματος. Μόνο δια του φτάνοντας μακράν κυκλώματος της προσωπικότητάς του ο Θεός συνδιαλέγεται κατευθείαν με τις προσωπικότητες των βουλητικών πλασμάτων της αχανούς δημιουργίας του, αλλά δίνει την δυνατότητα επαφής (εκτός Παραδείσου) μόνο δια μέσω των παρουσιών των θραυσματοποιημένων οντοτήτων του, το θέλημα του Θεού μακριά στα σύμπαντα. Το πνεύμα αυτό του Παραδείσου που ενοικεί στο νου των θνητών του χρόνου και υποθάλπει την εξέλιξη της αθάνατης ψυχής του επιζώντος πλάσματος που έχει τη φύση και τη θεία υπόσταση του Πατέρα του Σύμπαντος. Οι διάνοιες όμως τέτοιων εξελικτικών πλασμάτων έχουν αρχή στα τοπικά σύμπαντα και πρέπει να κερδίσουν τη θεία τελειότητα με την επίτευξη των εμπειρικών αυτών μεταμορφώσεων πνευματικής κατάκτησης, που είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επιλογής των πλασμάτων να πράξουν σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα εν τοις ουρανοίς.

Στην εσωτερική εμπειρία του ανθρώπου, η διάνοια βρίσκεται ενωμένη με την ύλη. Τέτοιες με την ύλη συνδεδεμένες διάνοιες δεν μπορούν να επιζήσουν του θανάτου. Η τεχνική της επιβίωσης περικλείεται σε αυτές τις προσαρμογές της ανθρώπινης βούλησης και σε αυτούς τους μετασχηματισμούς στην θνητή διάνοια όπου ένας τέτοιος έχων συνείδηση του Θεού νους σταδιακά γίνεται διδασκόμενος από το πνεύμα και τελικά οδηγούμενος από το πνεύμα. Η εξέλιξη αυτή της ανθρώπινης διάνοιας, από το σύνδεσμό της με την ύλη μέχρι την ένωσή της με το πνεύμα έχει ως αποτέλεσμα τη μεταστοιχείωση των εν δυνάμει πνευματικών φάσεων του θνητού νου σε μοροντιανές πραγματικότητες της αθάνατης ψυχής. Ο υπόδουλος στη ύλη θνητός νους προορίζεται να γίνει αυξανόμενα υλικός και συνακόλουθα να υποστεί την τελική απάλειψη της προσωπικότητας. Ο προσχωρών στο πνεύμα νους προορίζεται να γίνει περισσότερο πνευματικός και να επιτύχει την ύπατη ένωση με το επιζώντα και καθοδηγούν θείο πνεύμα και έτσι να κατακτήσει τη επιβίωση και την αιωνιότητα της ατομικής ύπαρξης.

Προέρχομαι από το Αιώνιο και έχω επανειλημμένα επιστρέψει στην παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος. Γνωρίζω την πραγματικότητα και την προσωπικότητα της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, του Αιώνιου και Συμπαντικού Πατέρα. Γνωρίζω ότι, ενώ ο Θεός ο μέγας είναι απόλυτος, αιώνιος και άπειρος, είναι επίσης αγαθός, θείος και φιλεύσπλαχνος. Γνωρίζω την αλήθεια των θαυμαστών διαβεβαιώσεων: «Ο Θεός είναι πνεύμα» και «ο Θεός είναι αγάπη», ενώ και οι δύο αυτές ιδιότητες αποκαλύπτονται πληρέστατα στο σύμπαν μέσω του Αιώνιου Υιού.

Το άπειρο της τελειότητας του Θεού είναι τέτοιο, ώστε να τον κάνει να αποτελεί αιώνιο μυστήριο. Και το μεγαλύτερο από όλα τα άλυτα μυστήρια του Θεού είναι το φαινόμενο της από το θείο ενοίκησης των θνητών μυαλών. Ο τρόπος με τον οποίο ο Πατέρας του Σύμπαντος διαμένει με τα πλάσματα του χρόνου είναι το πλέον βαθύ μυστήριο απ΄ όλα τα μυστήρια του σύμπαντος. Η θεία παρουσία στον ανθρώπινο νου αποτελεί το μυστήριο των μυστηρίων.

Το φυσικό σώμα των θνητών είναι «ο ναός του Θεού.» Παρά το γεγονός ότι οι Κυρίαρχοι Δημιουργοί Υιοί έρχονται κοντά στα πλάσματα των κατοικημένων κόσμων τους και «τραβούν όλους τους ανθρώπους κοντά τους ", παρά το ότι «στέκονται στην πόρτα» της συνείδησης και «χτυπούν» και ευφραίνονται να μπαίνουν σε όλους όσους τους «ανοίγουν την πόρτα της καρδιάς τους,» παρά το γεγονός ότι σαφώς υπάρχει η στενή αυτή προσωπική επικοινωνία μεταξύ των Δημιουργών Υιών και των θνητών τους πλασμάτων, παρ’ όλ’ αυτά, οι θνητοί άνθρωποι διαθέτουν κάτι από τον ίδιο το Θεό, κάτι που πραγματικά κατοικεί εντός τους. Γι’ αυτό και τα σώματα τους είναι ναός.

Όταν ολοκληρώσετε τη ζωή σας εδώ κάτω, όταν η πορεία σας, στην προσωρινή σας μορφή, έχει διατρέξει επί της γης, όταν το δοκιμαστικό σας ταξίδι στη σάρκα τελειώσει, όταν η σκόνη που αποτελεί το θνητό σκήνωμα « επιστρέψει στη γη απ’ όπου προήλθε», τότε, όπως έχει αποκαλυφθεί, το ενοικούν «Πνεύμα θα επιστρέψει στον Θεό που το διέθεσε.» Μέσα σε κάθε θνητό πλάσμα του πλανήτη αυτού διαμένει ένα κλάσμα του Θεού, ένα κομμάτι του Θεού, ένα τμήμα και δώρο του θείου. Δεν σας ανήκει ακόμη, δικαιωματικά, αλλά έχει σχεδιαστεί με το σκοπό να γίνει ένα μαζί σας, αν επιζήσετε της θνητής ύπαρξης.

Ερχόμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με το μυστήριο αυτό του Θεού. Σαστίζουμε με το αυξανόμενο ξεδίπλωμα του ατέλειωτου πανοράματος της αλήθειας της άπειρης αγαθότητάς του, του ατέλειωτου ελέους, της απαράμιλλης σοφία και του υπέροχου χαρακτήρα του.

Το θείο μυστήριο συνίσταται στην εγγενή διαφορά η οποία υφίσταται μεταξύ του πεπερασμένου και του άπειρου, του εγκόσμιου και του αιώνιου, του περιορισμένου χωροχρονικου πλάσματος και του Συμπαντικού Δημιουργού, του υλικού και του πνευματικού, της ατέλειας του ανθρώπου και της τελειότητας της Παραδείσιας Θεότητας. Ο Θεός της συμπαντικής αγάπης αλάθητα εκδηλώνει τον εαυτό του σε κάθε ένα από τα πλάσματα του, μέχρι της πλήρωσης της ικανότητάς αυτού του πλάσματος να κατανοήσει πνευματικά, τις ποιότητες της θείας αλήθειας, του κάλλους και της αγαθότητας.

Σε κάθε πνευματική ύπαρξη και σε κάθε θνητό πλάσμα, σε κάθε σφαίρα και σε κάθε κόσμο του σύμπαντος των συμπάντων, ο Πατέρας του Σύμπαντος αποκαλύπτει ολόκληρο τον ελεήμονα και θείο του εαυτό, που μπορεί να διακριθεί, ή να κατανοηθεί από παρόμοιες πνευματικές υπάρξεις, ή θνητά πλάσματα. Ο Θεός δεν εξατομικεύεται, πνευματικά, ή υλικά. Η θεία παρουσία την οποία κάθε παιδί του σύμπαντος απολαμβάνει σε κάθε δεδομένη στιγμή περιορίζεται μόνο από την ικανότητα του συγκεκριμένου πλάσματος να αντιληφθεί και να διακρίνει τις πνευματικές πραγματικότητες του πέραν της ύλης κόσμου.

Ως μια πραγματικότητα στην ανθρώπινη πνευματική εμπειρία, ο Θεός δεν αποτελεί μυστήριο. Όταν όμως κάποια προσπάθεια γίνεται για να απλοποιηθούν οι πραγματικότητες του πνευματικού κόσμου στα φυσικά μυαλά του υλικού κόσμου ,το μυστήριο εμφανίζεται: μυστήρια τόσο λεπτά και βαθιά που μόνον η πίστης του Θεογνώστη θνητού μπορεί να επιτύχει το φιλοσοφικό θαύμα της αναγνώρισης του Απείρου από το πεπερασμένο, την διάκριση του αιώνιου Θεού από τους εξελισσόμενους θνητούς των υλικών κόσμων του χρόνου και χώρου.

Μην αφήσετε το μέγεθος του Θεού, το άπειρό του, είτε να σκοτεινιάσει, ή να εκλείψει την προσωπικότητά του. «Δεν θ’ ακούσει εκείνος που σχεδίασε το αυτί; Δεν θα δει εκείνος που σχημάτισε τον οφθαλμό;» Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι η ακμή της θείας προσωπικότητας. Είναι η απαρχή και ο προορισμός της προσωπικότητας σ’ ολόκληρη τη δημιουργία. Ο Θεός είναι και άπειρος και ατομικός. Είναι μία άπειρη προσωπικότητα. Ο Πατέρας αληθώς είναι μια προσωπικότητα, παρά το ότι το άπειρο του προσώπου του τον τοποθετεί για πάντα μακράν της απόλυτης κατανόησης των υλικών και πεπερασμένων υπάρξεων.

Ο Θεός είναι πολύ περισσότερο από μία προσωπικότητα, όπως η προσωπικότητα κατανοείται από τον ανθρώπινο νου. Είναι ακόμη πολύ περισσότερος από οποιαδήποτε δυνατή θεώρηση μιας υπερπροσωπικότητας. Είναι όμως εντελώς μάταιο να συζητούμε τέτοιες ακατανόητες θεωρήσεις της θείας προσωπικότητας με τη διάνοια των πλασμάτων της ύλης των οποίων το μέγιστο της αντίληψης για την πραγματικότητα του είναι συνίσταται στην ιδέα και το ιδανικό της προσωπικότητας. Η υψηλότερη δυνατή θεώρηση του Συμπαντικού Δημιουργού από τα πλάσματα της ύλης περικλείεται εντός των πνευματικών ιδεωδών της εξυψωμένης θεώρησης της θείας προσωπικότητας. Για το λόγο αυτό, αν και μπορεί να γνωρίζετε ότι ο Θεός πρέπει να είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από την ανθρώπινη θεώρηση της προσωπικότητας, το ίδιο καλά γνωρίζετε ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν μπορεί να είναι τίποτε λιγότερο από μία αιώνια, άπειρη, αληθινή, καλή και ωραία προσωπικότητα.

Ο Θεός δεν κρύβεται από κανένα από τα πλάσματά του. Είναι απλησίαστος σε τόσες πολλές τάξεις υπάρξεων μόνο διότι «κατοικεί σε ένα φως, το οποίο ουδέν υλικό πλάσμα δύναται να πλησιάσει.» Το άπειρο και το μεγαλείο της θείας προσωπικότητας βρίσκεται πέραν της αντίληψης της ατελούς διάνοιας των εξελικτικών θνητών. Εκείνος «μετρά τα νερά με τη χούφτα του χεριού του, μετρά το σύμπαν με το άνοιγμα της παλάμης του. Είναι εκείνος που κάθεται στον κύκλο της γης, που τεντώνει τους ουρανούς σαν παραπέτασμα και τους απλώνει σαν σύμπαν για να κατοικήσει εκεί.» «Σηκώσετε τα μάτια στα ύψη και κοιτάξτε ποιος δημιούργησε όλ’ αυτά τα πράγματα, ποιος απαριθμεί τους κόσμους τους και τους φωνάζει όλους με τα’ όνομά τους.» Και είναι επίσης αληθές ότι «τα αόρατα πράγματα του Θεού γίνονται εν μέρει κατανοητά από τα πράγματα που φτιάχτηκαν». Σήμερα, και όπως είσαστε, πρέπει να διακρίνετε τον αόρατο Κατασκευαστή μέσω της πολύμορφης και πολυποίκιλης δημιουργίας του, αλλά και δια της αποκάλυψης και της φροντίδας των Υιών του και των πολυάριθμων βοηθών τους.

Αν και ακόμα οι εκ της ύλης θνητοί δεν μπορούν να δουν το πρόσωπο του Θεού, θα έπρεπε να χαρούν με τη διαβεβαίωση ότι εκείνος είναι πρόσωπο. Δια της πίστης να αποδεκτούν την αλήθεια σύμφωνα με την οποία ο Πατέρας του Σύμπαντος τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο ώστε να φροντίσει για την αιώνια πνευματική πρόοδο των ταπεινών του κατοίκων, ότι «αγαλλιάζει με τα παιδιά του». Δεν λείπει από το θεό καμία από τις υπεράνθρωπες και θείες ιδιότητες οι οποίες συνιστούν την προσωπικότητα ενός τέλειου, αιώνιου, στοργικού και άπειρου Δημιουργού.

Στις τοπικές δημιουργίες (με εξαίρεση το προσωπικό των υπερσυμπάντων), Ο Θεός δεν έχει καμία προσωπική η διαμονής εκδήλωση εκτός από τους Παραδείσιους Δημιουργούς Υιούς, οι οποίοι είναι οι πατέρες των κατοικημένων κόσμων και οι κυρίαρχοι των τοπικών συμπάντων. Αν η πίστη του πλάσματος ήταν τέλεια, θα γνώριζε με βεβαιότητα ότι αν είχε δη έναν Δημιουργό Υιό θα είχε δη τον Πατέρα του Σύμπαντος. Ψάχνοντας για τον Πατέρα, δεν θα ζητούσε, ούτε θα ανέμενε να δη άλλον από τον Υιό. Ο θνητός άνθρωπος απλά δεν μπορεί να δει τον Θεό μέχρις ότου επιτύχει ολοκληρωμένη πνευματική μεταμόρφωση και εν πράξει φτάσει στον Παράδεισο.

Η φύση των Δημιουργών Υιών του Παραδείσου δεν περιβάλλει όλα τα ανεπιφύλακτα δυναμικά του συμπαντικού απόλυτου της άπειρης φύσης της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, ο Πατέρας του Σύμπαντος, όμως, είναι με κάθε τρόπο θεϊκά παρών στους Δημιουργούς Υιούς. Ο Πατέρας και οι Υιοί του είναι ένα. Οι Παραδείσιοι αυτοί Υιοί, της τάξης των Μιχαήλ είναι τέλειες προσωπικότητες, ακόμα και το πρότυπο για όλες τις προσωπικότητα των τοπικών συμπάντων από εκείνη του Λαμπερού και Πρωινού Αστέρα μέχρι κάτω εκείνης του ταπεινότερου ανθρώπινου πλάσματος της προοδευτικής ζωικής εξέλιξης.

Χωρίς το Θεό και εν εξαιρέσει του μεγαλειώδους κεντρικού προσώπου του, δεν θα υπήρχε προσωπικότητα, σ’ ολόκληρο το αχανές σύμπαν των συμπάντων. Ο Θεός είναι προσωπικότητα.

Παρά το γεγονός ότι ο Θεός είναι μια δύναμη αιώνια, μια παρουσία μεγαλειώδης, ένα ιδεώδες υπερβατικό κι’ ένα πνεύμα θαυμάσιο, παρά το ότι είναι όλα αυτά και άπειρα ακόμη περισσότερα, παρ’ όλα ταύτα, είναι αληθινά και αιώνια μία τέλεια Δημιουργική προσωπικότητα, ένα πρόσωπο που μπορεί «να γνωρίσει και να γνωριστεί», που μπορεί «να αγαπήσει και να αγαπηθεί,» κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας, ενώ κι’ εσείς μπορείτε να γίνετε γνωστοί, όπως έχουν γίνει και άλλες ανθρώπινες υπάρξεις, ως φίλοι του Θεού. Είναι ένα πνεύμα αληθινό και μία πραγματικότητα πνευματική.

Όπως βλέπουμε τον Πατέρα του Σύμπαντος να αποκαλύπτεται δια του σύμπαντός του, όπως τον διακρίνουμε να ενοικεί στις μυριάδες των πλασμάτων, όπως τον βλέπουμε στο πρόσωπο των Κυρίαρχων Υιών του, όπως εξακολουθούμε να νοιώθουμε τη θεία του παρουσία εδώ και εκεί, κοντά και μακριά, ας μην αμφιβάλλουμε, ας μην αναρωτιόμαστε για τα πρωτεία της προσωπικότητάς του. Παρά όλες αυτές τις εκτεταμένες διανομές , παραμένει ένα πραγματικό πρόσωπο και αιώνια διατηρεί προσωπική επαφή με τα αμέτρητα πλήθη των διασκορπισμένων στο σύμπαν των συμπάντων πλασμάτων του.

Η αντίληψη της προσωπικότητας του Πατέρα του Σύμπαντος αποτελεί μια διευρυμένη και αληθέστερη θεώρηση του Θεού, η οποία έφθασε στην ανθρωπότητα κυρίως δια της αποκάλυψης. Η λογική, η σοφία και η θρησκευτική εμπειρία όλες αναφέρονται και υπονοούν την προσωπικότητα του Θεού, αλλά συνολικά δεν την αποδεικνύουν. Ακόμη και ο ενοικών Προσαρμοστής της Σκέψης είναι προ-ατομικός. Η αλήθεια και η ωριμότητα κάθε θρησκείας είναι ευθέως ανάλογη με την αντίληψη της για την άπειρη προσωπικότητα του Θεού και με την σύλληψη της για την απόλυτη ενότητα της Θεότητας. Η ιδέα ενός προσωπικού Θεού γίνεται, τότε, το μέτρο της θρησκευτικής ωριμότητας, αφού προηγούμενα η θρησκεία έχει αρχικά διαμορφώσει την άποψη για την ενότητα του Θεού.

Η πρωτόγονη θρησκεία είχε πολλούς προσωπικούς θεούς, και ήταν φτιαγμένοι κατ’ εικόνα του ανθρώπου. Η αποκάλυψη επιβεβαιώνει την αξιοπιστία της θεώρησης της προσωπικότητας του Θεού η οποία είναι απλά δυνατή στο επιστημονικό αξίωμα μιας Αρχικής Αιτίας και είναι μονο προσωρινά υποδηλούμενη στη φιλοσοφική ιδέα της Συμπαντικής Ενότητας. Μόνο δια μέσο της προσεγγίσεως της προσωπικότητας μπορεί κάποιος να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την ενότητα του Θεού. Η άρνηση της προσωπικότητας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου δεν αφήνει σε κάποιον παρά την επιλογή δύο φιλοσοφικών διλημμάτων: του υλισμού η του πανθεϊσμού.

Στον στοχασμό της Θεότητας, η θεώρηση της προσωπικότητας πρέπει να διαχωριστεί από την άποψη της υλικής ύπαρξης. Το υλικό σώμα δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητας είτε του ανθρώπου είτε του Θεού. Το σφάλμα της υλικής ύπαρξης φαίνεται στα δύο άκρα της ανθρώπινης φιλοσοφίας. Στον υλισμό, εφ’ όσον ο άνθρωπος χάνει το σώμα του πεθαίνοντας,, παύει να υπάρχει ως προσωπικότητα. Στον πανθεϊσμό, εφ’ όσον ο Θεός δεν έχει σώμα, δεν είναι επομένως πρόσωπο. Ο υπερ-ανθρώπινος τύπος της ανελισσόμενης προσωπικότητας λειτουργεί σε μια ένωση διάνοιας και πνεύματος.

Η προσωπικότητα δεν είναι απλά μία ιδιότητα του Θεού. Ισχύει, μάλλον, για το σύνολο της συντονισμένης άπειρης φύσης και της ενοποιημένης θείας βούλησης η οποία εκθέτεται στην αιωνιότητα και τη συμπαντικότητα της τέλειας έκφρασης. Η προσωπικότητα, υπό την υπέρτατη έννοια, είναι η αποκάλυψη του Θεού στο σύμπαν των συμπάντων.

Ο Θεός, όντας αιώνιος, συμπαντικός, απόλυτος και άπειρος, δεν μεγαλώνει σε γνώση, ή αυξάνει σε σοφία . Ο Θεός δεν αποκτά εμπειρίες, όπως ο θνητός άνθρωπος μπορεί να εικάσει, ή να κατανοήσει, μπορεί ωστόσο, μέσα στην κυριαρχία της ίδιας του αιώνιας προσωπικότητας, να απολαύσει τις συνεχείς αυτές επεκτάσεις της αυτοπραγμάτωσης, οι οποίες είναι, κατά κάποιο τρόπο, συγκρίσιμες και ανάλογες με την κατάκτηση νέων εμπειριών από τα πεπερασμένα πλάσματα των εξελικτικών κόσμων.

Η απόλυτη τελειότητα του άπειρου θεού θα ήταν η αιτία στο να υποφέρει τους τρομερούς περιορισμούς στην ανεπιφύλακτη τελικότητα της τελειότητάς του, αν δεν ήταν γεγονός ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος συμμετέχει άμεσα στον αγώνα της προσωπικότητας κάθε ατελούς ψυχής μέσα στο απέραντο σύμπαν που αναζητά, με τη θεία βοήθεια, να ανέλθει στους πνευματικά τέλειους κόσμους πάνω ψηλά. Αυτή η προοδευτική εμπειρία κάθε πνευματικής ύπαρξης και κάθε θνητού πλάσματος σ’ ολόκληρο το σύμπαν των συμπάντων είναι μέρος της αεί- επεκτεινόμενης Θείας -συνειδητοποίησης του μηδέποτε -λήγοντος θείου κύκλου της ακατάπαυστης αυτοπραγμάτωσης.

Είναι κυριολεκτικά αληθές: «Σε όλες σας τις θλίψεις, θλίβεται.» «Σε όλους τους θριάμβους σας, θριαμβεύει εντός σας και μαζί σας.» Το προ-ατομικό του θείο πνεύμα είναι ένα αληθινό κομμάτι από εσάς. Το Νησί του Παραδείσου ανταποκρίνεται σε όλες τις φυσικές μεταμορφώσεις του σύμπαντος των συμπάντων. Ο Αιώνιος Υιός περιλαμβάνει όλα τα πνευματικά ορμέμφυτα ολόκληρης της δημιουργίας. Ο Συνδεδεμένος Δρων περιβάλλει κάθε διανοητική έκφραση του διευρυνόμενου κόσμου. Ο Πατέρας του Σύμπαντος πραγματώνεται στην πλήρωση της θείας συνειδητοποίησης κάθε ατομικής εμπειρίας των προοδευτικών αγώνων των διευρυνόμενων διανοιών και των ανελισσομένων πνευμάτων κάθε οντότητας, ύπαρξης και προσωπικότητας, ολόκληρης της εξελικτικής δημιουργίας του χρόνου και του διαστήματος. Και όλα τούτα είναι κυριολεκτικά αληθή, αφού «εν Αυτώ όλοι ζούμε και λειτουργούμε και υπάρχουμε.»

Η ανθρώπινη προσωπικότητα είναι η χωρο-χρονική σκιά της εικόνας που απλώνεται από τη θεία προσωπικότητα του Δημιουργού. Και καμία πραγματικότητα δεν μπορεί ποτέ να γίνει επαρκώς κατανοητή από την εξέταση της σκιάς της. Οι σκιές πρέπει να ερμηνεύονται σε σχέση με την πραγματική υπόσταση.

Ο Θεός για την επιστήμη είναι ένα αίτιο, για τη φιλοσοφία μια ιδέα, για τη θρησκεία ένα πρόσωπο, ακόμα και ο τρυφερός ουράνιος Πατέρας. Ο θεός για την επιστήμη είναι μια πρωταρχική δύναμη, για τον φιλόσοφο μια υπόθεση ενότητας, για το θρησκευόμενο μια ζώσα πνευματική εμπειρία. Η ανεπαρκής ανθρώπινη θεώρηση για την προσωπικότητα του Πατέρα του Σύμπαντος μπορεί να βελτιωθεί μόνο με την πνευματική πρόοδο του Ανθρώπου στο σύμπαν και θα γίνει πραγματικά ικανοποιητική τότε μόνον, όταν οι προσκυνητές του χρόνου και του διαστήματος φθάσουν, τελικά, στο θείο εναγκαλισμό του ζώντος, εν Παραδείσω, Θεού.

Ποτέ μην παραβλέψετε τις αντιποδικές απόψεις της προσωπικότητας, όπως αυτή εκλαμβάνεται από το Θεό και τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος θεωρεί και αντιλαμβάνεται την προσωπικότητα από τη σκοπιά του πεπερασμένου προς το άπειρο. Ο Θεός κοιτά από το άπειρο προς το πεπερασμένο. Ο άνθρωπος διαθέτει τον κατώτερο τύπο προσωπικότητας. Ο Θεός την ανώτατη, ακόμα και την υπέρτατη, την ύπατη και την απόλυτη. Γι’ αυτό, ακόμη και η πληρέστερη πάνω στη θεία προσωπικότητα άποψη έπρεπε υπομονετικά να περιμένει την εμφάνιση των βελτιωμένων αντιλήψεων της ανθρώπινης προσωπικότητας, ιδιαίτερα την ανώτατη αποκάλυψη της θνητής αλλά και θείας μαζί προσωπικότητας στην επί της Ουράντια επιφοιτώσης ζωής του Μιχαήλ, του Δημιουργού Υιού.

Το προ-ατομικό θείο πνεύμα που ενοικεί τη θνητή διάνοια φέρει, στην παρουσία του αυτή καθ’ εαυτή, την έγκυρη απόδειξη της πραγματικής του ύπαρξης, η κατανόηση όμως της θείας προσωπικότητας μπορεί να επιτευχθεί μόνο δια της πνευματικής επίγνωσης της γνήσιας, προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας. Κάθε άτομο, ανθρώπινο ή θείο, μπορεί να αναγνωρισθεί και να γίνει κατανοητό εντελώς ανεξάρτητα από τις εξωτερικές αντιδράσεις η της υλικής παρουσίας αυτού του ατόμου..

Κάποιος βαθμός ηθικής συνάφειας και πνευματικής αρμονίας είναι απαραίτητος για να αναπτυχθεί φιλία μεταξύ δύο ατόμων. Μία γεμάτη αγάπη προσωπικότητα δεν μπορεί να αποκαλύψει τον εαυτό της σε κάποιον που δεν αγαπά. Ακόμα για να πλησιάσει ο άνθρωπος την γνωριμία της θείας προσωπικότητας , όλες οι δυνάμεις της ανθρώπινης προσωπικότητας πρέπει να είναι εξολοκλήρου αφοσιωμένες στην προσπάθεια αυτή. Με κρύα καρδιά, μερική αφοσίωση θα είναι μη αποτελεσματική.

Όσο περισσότερο ολοκληρωμένα ο άνθρωπος κατανοεί τον εαυτό του και εκτιμά τις αξίες της προσωπικότητας των συντρόφων του, τόσο περισσότερο βαθιά θα επιθυμήσει να γνωρίσει την Αρχική Προσωπικότητα και τόσο με περισσότερο ειλικρίνεια ένας τέτοιος Θεο-γνώστης άνθρωπος θα αγωνιστεί να μοιάσει με την Αυθεντική Προσωπικότητα. Μπορεί να διαφωνείτε για τις απόψεις περί Θεού, αλλά η εμπειρία κοντά του και εντός του υπάρχει υπεράνω και πέραν κάθε ανθρώπινης αμφισβήτησης και απλής διανοητικού λογισμού. Ο Θεο-γνώστης άνθρωπος περιγράφει τις πνευματικές του εμπειρίες όχι για να πείσει τους άπιστους, αλλά για την διαφώτιση και αμοιβαία ικανοποίηση των πιστών.

Το να υποθέτουμε ότι το σύμπαν μπορεί να γνωρισθεί, ότι είναι δυνατόν να κατανοηθεί, είναι το να υποθέτουμε ότι το σύμπαν είναι διανοητικό κατασκεύασμα και διαχειριζόμενο από προσωπικότητα. Ο ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει μόνον τα διανοητικά φαινόμενα άλλων διανοιών, είτε είναι αυτές ανθρώπινες, ή υπεράνθρωπες. Αν η προσωπικότητα ενός ανθρώπου μπορεί να έχει την εμπειρία του σύμπαντος, υπάρχει μία θεία διάνοια και μια πραγματική προσωπικότητα κρυμμένη κάπου μέσα στο σύμπαν αυτό.

Ο θεός είναι πνεύμα – πνευματική προσωπικότητα. Ο άνθρωπος είναι επίσης πνεύμα – εν δυνάμει πνευματική προσωπικότητα. Ο Ιησούς της Ναζαρέτ έφθασε στην πλήρη πραγμάτωση αυτής της εν δυνάμει πνευματικής προσωπικότητας δια της ανθρώπινης εμπειρίας του. Για το λόγο αυτό, η ζωή του κατά την οποία έκαμε το θέλημα του Πατέρα, γίνεται για τον άνθρωπο η πιο πραγματική και ιδανική αποκάλυψη της προσωπικότητας του Θεού. Έστω και αν η προσωπικότητα του Πατέρα του Σύμπαντος γίνεται αντιληπτή μόνο δια της πραγματικής θρησκευτικής εμπειρίας, η επί της γης ζωή του Ιησού μας εμπνέει με την τέλεια εκδήλωση αυτής της πραγμάτωσης και της αποκάλυψης της προσωπικότητας του Θεού μέσα από μία αληθινά ανθρώπινη εμπειρία.

Όταν ο Ιησούς μιλούσε για τον «ζώντα Θεό,» αναφερόταν σε μία ατομική Θεότητα – τον Πατέρα εν τοις ουρανοίς. Η θεώρηση της Θείας προσωπικότητας διευκολύνει τη συντροφικότητα. Ευνοεί την νοήμονα λατρεία. Προωθεί την αναζωογονητική εμπιστοσύνη. Αλληλεπιδράσεις μπορεί να υπάρξουν μεταξύ μη ατομικών πραγμάτων, αλλά όχι συντροφικότητα. Η συντροφική σχέση πατέρα και παιδιού, όπως και μεταξύ Θεού και ανθρώπου, δεν μπορεί να απολαμβάνεται εκτός αν και οι δύο είναι άτομα. Μόνον οι προσωπικότητες μπορούν να επικοινωνήσουν η μία με την άλλη, αν και η προσωπική αυτή επικοινωνία μπορεί σε μεγάλο βαθμό να διευκολυνθεί δια της παρουσίας ακριβώς μιας τέτοιας απρόσωπης οντότητας, όπως είναι ο Προσαρμοστής της Σκέψης.

Ο άνθρωπος δεν κατορθώνει ένωση με το Θεό, όπως μια σταγόνα νερού θα μπορούσε να βρει την ένωση με τη θάλασσα. Ο άνθρωπος επιτυγχάνει θεια ένωση δια της προοδευτικής αμοιβαίας πνευματικής σχέσης, δια της προσωπικότητας επικοινωνίας με τον προσωπικό Θεό, με την αυξανόμενη επίτευξη της θείας φύσης μέσα από την ολόψυχη και νοήμονα συμμόρφωση του προς τη θεία βούληση. Μία τέτοια μεγαλειώδη σχέση μπορεί να υπάρξει μόνο μεταξύ προσωπικοτήτων.

Η ιδέα της αλήθειας μπορεί ίσως να βρεθεί πέραν της προσωπικότητας, η ιδέα του κάλλους μπορεί να υπάρξει χωρίς προσωπικότητα, η ιδέα όμως της θείας αγαθότητας, είναι δυνατόν να κατανοηθεί, μόνον σε σχέση με την προσωπικότητα. Μόνο ένα πρόσωπο μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ακόμα και η ομορφιά και η αλήθεια θα ήταν διαζευγμένες από την ελπίδα της επιβίωσης αν δεν αποτελούσαν ιδιότητες ενός ατομικού Θεού, ενός αγαπόντος Πατέρα.

Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε απόλυτα το πώς ο Θεός μπορεί να είναι πρωταρχικός, αναλλοίωτος, παντοδύναμος και τέλειος, ενώ ταυτόχρονα να περιβάλλεται από ένα αεί μεταβαλλόμενο και προφανώς από νόμους περιοριζόμενο σύμπαν, ένα σύμπαν εξελικτικό με σχετικές ατέλειες. Μπορούμε όμως να γνωρίσουμε μια τέτοια αλήθεια δια της ιδίας προσωπικής μας εμπειρίας αφού όλοι διατηρούμε την ταυτότητα της προσωπικότητάς μας και την ενότητα της θέλησης παρά τις συνεχείς αλλαγές τόσο του εαυτού μας όσο και του περιβάλλοντός μας.

Η ύπατη συμπαντική πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή με τα μαθηματικά, τη λογική, ή τη φιλοσοφία, μόνο με την προσωπική εμπειρία στην προοδευτική συμμόρφωση στο θείο θέλημα ενός προσωπικού Θεού. Ούτε η επιστήμη, ή η φιλοσοφία, ούτε η θεολογία μπορεί να επικυρώσει την προσωπικότητα του Θεού. Μόνο η προσωπική εμπειρία των υιών της πίστης του ουράνιου Πατέρα μπορεί να επηρεάσει την ουσιαστική πνευματική συνειδητοποίηση της προσωπικότητας του Θεού.

Η ανώτερη θεώρηση της συμπαντικής προσωπικότητας σημαίνει: ταυτότητα, αυτοσυνείδηση, αυτό- θέληση και δυνατότητα αυτό-αποκάλυψης.. Και τα χαρακτηριστικά αυτά περαιτέρω υποδηλούν συναδελφότητα με άλλες, ισότιμες προσωπικότητες, σαν αυτή που υφίσταται μεταξύ των προσωπικοτήτων των εν Παραδείσω Θεοτήτων. Και η απόλυτη ενότητα των σχέσεων αυτών είναι τόσο τέλεια, ώστε το θείο να γίνεται γνωστό από το αδιαίρετο, από την ενότητα. «Ο Κύριος είναι ένα. » Το αδιαίρετο της προσωπικότητας δεν παρεμβάλλεται στην του Θεού χορήγηση του πνεύματος του για να ζήση στις καρδιές των θνητών ανθρώπων. Το αδιαίρετο της προσωπικότητας του πατέρα ενός ανθρώπου δεν εμποδίζει την αναπαραγωγή θνητών υιών και θυγατέρων.

Η ιδέα αυτή του αδιαιρέτου σε συνδυασμό με την ιδέα της ενότητας υποδηλοί υπέρβαση αμφοτέρων του χρόνου και του χώρου από το Ύπατο του Θείου. Γι’ αυτό, ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος μπορούν να είναι απόλυτα, ή άπειρα. Η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι εκείνο το άπειρο που ανεπιφύλακτα υπερβαίνει το σύνολο της διάνοιας, το σύνολο της ύλης και το σύνολο του πνεύματος.

Το γεγονός της ύπαρξης της Αγίας Τριάδας του παραδείσου κατ’ ουδένα τρόπο παραβιάζει την αλήθεια της θείας ενότητας. Οι τρεις προσωπικότητες της Παραδείσιας Θεότητας είναι, σε όλες τις αντιδράσεις της συμπαντικής πραγματικότητας και σε όλες τις σχέσεις μεταξύ των πλασμάτων, ως μία. Ούτε η ύπαρξη των τριών αυτών αιώνιων προσώπων ακυρώνει την αλήθεια του αδιαιρετότητας του Θείου. Έχω πλήρη γνώση του γεγονότος ότι δεν έχω στην προσταγή μου καμία γλώσσα επαρκή για να κάνω σαφές στον ανθρώπινο νου το πώς παρουσιάζονται σε εμάς τα συμπαντικά αυτά προβλήματα. Δεν πρέπει ωστόσο να απογοητεύεστε: ακόμα και για τις ανώτερες προσωπικότητες, εκείνες που ανήκουν στη δική μου τάξη πλασμάτων του Παραδείσου, τα θέματα αυτά δεν είναι σαφή στο σύνολό τους. Να θυμάστε ακόμη ότι οι βαθυστόχαστες αυτές αλήθειες που αφορούν το Θείο θα αποσαφηνίζονται ολοένα και περισσότερο καθώς τα μυαλά σας θα γίνονται προοδευτικά πνευματοποιημενα κατά τις διαδοχικές εποχές της μακράς θνητής ανέλιξης προς τον Παράδεισο.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Θείο Σύμβουλο, μέλος της ομάδας των ουρανίων προσωπικοτήτων που επιφορτίσθηκαν από τους Αρχαίους των Ημερών της Ουβέρσα, του αρχηγείου του εβδόμου υπερσύμπαντος, να εποπτεύσουν τους τομείς εκείνους της επερχόμενης αποκάλυψης η οποία σχετίζεται με τα πέραν των ορίων του τοπικού σύμπαντος του Νέβαδον θέματα. Μου έχει ανατεθεί να υποστηρίξω τα έγγραφα αυτά που παρουσιάζουν τη φύση και τις ιδιότητες του Θεού επειδή εκπροσωπώ την ανώτατη πηγή των διαθέσιμων για ένα τέτοιο σκοπό πληροφοριών σε κάθε κατοικημένο κόσμο. Έχω υπηρετήσει ως Θείος Σύμβουλος και στα επτά υπερσύμπαντα και έχω για πάρα πολύ καιρό διαμείνει στον Παράδεισο, το κέντρο των πάντων. Έχω πολλές φορές απολαύσει την υπέρτατη ευχαρίστηση της προσωρινής διαμονής κοντά στην άμεση, προσωπική παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος. Παρουσιάζω την πραγματικότητα και την αλήθεια της φύσης και των χαρακτηριστικών του Πατέρα με αδιαφιλονίκητο κύρος. Γνωρίζω περί τίνος ομιλώ.)

ΔΟΘΕΝΤΟΣ ότι η υψηλότερη δυνατή αντίληψη για το Θεό περικλείεται στα ανθρώπινα πρότυπα και ιδεώδη για την πρωταρχική και άπειρη προσωπικότητα, είναι θεμιτό, και μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο, το να μελετήσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά της θείας φύσης που συνθέτουν την προσωπικότητα του Θεού. Η φύση του Θεού μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή με την αποκάλυψη του Πατέρα, την οποία ο Μιχαήλ του Νέβαδον εξέθεσε στις πολλαπλές του διδασκαλίες, αλλά και την υπέροχη θνητή ζωή του στην σάρκα. Η θεία φύση μπορεί, επίσης, να γίνει πληρέστερα κατανοητή από τον άνθρωπο αν αυτός θεωρήσει τον εαυτό του παιδί του Θεού και αντιμετωπίσει τον Δημιουργό του Παραδείσου σαν ένα αληθινό πνευματικό πατέρα.

Η φύση του Θεού μπορεί να μελετηθεί με την αποκάλυψη υπέρτατων ιδεών, ο θείος χαρακτήρας μπορεί να γίνει αντιληπτός από το νου ως απεικόνιση ουράνιων ιδανικών, η πλέον, ωστόσο, διαφωτιστική και πνευματικά εποικοδομητική από όλες τις αποκαλύψεις της θείας φύσης πρέπει να αναζητηθεί στην κατανόηση της θρησκευτικής ζωής του Ιησού της Ναζαρέτ, τόσο πριν όσο και μετά το επίτευγμά του της πλήρους συνειδητοποίησης του θείου. Αν η ενσάρκωση του Μιχαήλ θεωρηθεί ως υπόβαθρο της αποκάλυψης του Θεού στον άνθρωπο, μπορούμε να επιχειρήσουμε την έκφραση, με ανθρώπινα λεκτικά σύμβολα, ορισμένων ιδεών και ιδανικών που αφορούν την θεία φύση, τα οποία είναι δυνατόν να συνεισφέρουν στην περαιτέρω διαφώτιση και ενοποίηση της ανθρώπινης αντίληψης πάνω στη φύση και το χαρακτήρα της προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα.

Σε όλες τις προσπάθειές μας να διευρύνουμε και να πνευματικοποιήσουμε την ανθρώπινη αντίληψη για το Θεό, εμποδιζόμαστε τρομακτικά από την περιορισμένη ικανότητα του θνητού νου. Σοβαρά, επίσης, μας εμποδίζουν στην εκτέλεση της αποστολής μας οι περιορισμοί της γλώσσας καθώς και η πενία των μέσων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να απεικονίσουμε, ή να συγκρίνουμε, προσπαθώντας να περιγράψουμε θείες αξίες και να παρουσιάσουμε θρησκευτικές έννοιες στον πεπερασμένο, θνητό νου των ανθρώπων. Όλες οι προσπάθειές μας να διευρύνουμε την ανθρώπινη αντίληψη για το Θεό θα ήταν ανώφελες, αν δεν συνέβαινε ο θνητός νους να κατοικείται από τον πληρούντα Προσαρμοστή του Πατέρα του Σύμπαντος και να διαποτίζεται από το Πνεύμα της Αλήθειας του Δημιουργού Υιού. Εξαρτώμενος, λοιπόν, από την παρουσία των θείων αυτών πνευμάτων, μέσα στην ανθρώπινη καρδιά για βοήθεια, προκειμένου να διευρυνθεί η αντίληψη για τον Θεό, με χαρά αναλαμβάνω την εκτέλεση της εντολής που μου δόθηκε να προσπαθήσω την περαιτέρω απεικόνιση της φύσης του Θεού στον ανθρώπινο νου.

«Δεν μπορούμε να τον ανακαλύψουμε αγγίζοντας το Άπειρο. Τα θεία βήματα είναι άγνωστα.» «Η κατανόησή του είναι άπειρη και το μεγαλείο του ανεξερεύνητο.» Το εκτυφλωτικό φως της παρουσίας του Πατέρα είναι τέτοιο που στα ταπεινά του πλάσματα φαίνεται «να κατοικεί στο πυκνό σκοτάδι.» Δεν είναι μόνο οι σκέψεις και τα σχέδιά του ανεξερεύνητα, «αλλά κάνει αναρίθμητα μεγάλα και θαυμαστά πράγματα». «Ο Θεός είναι μέγας. Δεν τον κατανοούμε, ούτε μπορούμε να ερευνήσουμε την ηλικία του.» «Θα κατοικήσει, πραγματικά, ο Θεός στη γη; Προσοχή, ο ουρανός (το σύμπαν) και ο ουρανός των ουρανών (το σύμπαν των συμπάντων) δεν τον χωρούν.» «Πόσο ανεξερεύνητη είναι η κρίση του και πόσο απροσπέλαστοι οι τρόποι του!»

«Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Θεός, ο άπειρος Πατέρας, που επίσης είναι ένας πιστός Δημιουργός.» «Ο θείος Δημιουργός είναι μαζί και ο Συμπαντικός Διαθέτης, η απαρχή και η μοίρα των ψυχών. Είναι η Ύψιστη Ψυχή, ο Πρωταρχικός Νους και το Χωρίς Όρια Πνεύμα ολόκληρης της δημιουργίας.» «Ο μέγας Ελεγκτής είναι αλάθητος. Λάμπει στο μεγαλείο και τη δόξα.» «Ο Δημιουργός Θεός στερείται παντελώς φόβου και εχθρότητας. Είναι αθάνατος, αιώνιος, αυθύπαρκτος, θείος και γενναιόδωρος.» «Πόσο αγνός και ωραίος, πόσο βαθύς και απροσμέτρητος είναι ο ουράνιος Προπάτορας των πάντων!» «Το Άπειρο είναι κάτι παραπάνω από υπέροχο, επειδή μεταδίδει τον εαυτό του στον άνθρωπο. Είναι η αρχή και το τέλος, ο Πατέρας κάθε αγαθού και τέλειου σκοπού.» «Για τον Θεό όλα είναι δυνατά. Ο αιώνιος Δημιουργός είναι η αιτία των αιτιών.»

Παρά το άπειρο των καταπληκτικών εκδηλώσεων της αιώνιας και παγκόσμιας προσωπικότητας του Πατέρα, ο ίδιος έχει απόλυτη συνείδηση τόσο του απείρου, όσο και της αιωνιότητάς του. Κατά τον ίδιο τρόπο γνωρίζει πλήρως την τελειότητα και τη δύναμή του. Είναι η μοναδική ύπαρξη στο σύμπαν, πέρα από τους θείους ισόβαθμούς του, που βιώνει μία τέλεια, επιτυχή και απόλυτη αποτίμηση του εαυτού του.

Ο Πατέρας διαρκώς και χωρίς να σφάλει ικανοποιεί τις ανάγκες της διαφορικότητας των αιτημάτων από τον εαυτό του, καθώς από καιρό σε καιρό αλλάζουν στους διάφορους τομείς του κυρίαρχου σύμπαντος. Ο μέγας Θεός γνωρίζει και κατανοεί τον εαυτό του. Έχει άπειρη συνείδηση όλων των πρωταρχικών του χαρακτηριστικών της τελειότητας. Ο Θεός δεν είναι κάποιο κοσμικό ατύχημα. Ούτε πειραματιστής του σύμπαντος. Οι Ηγεμόνες του Σύμπαντος μπορούν να εμπλέκονται σε περιπέτειες. Οι Πατέρες των Αστερισμών μπορούν να πειραματίζονται. Οι επικεφαλείς των συστημάτων μπορούν να εξασκούνται. Ο Πατέρας, όμως, του Σύμπαντος βλέπει το τέλος από την αρχή, το θείο του σχέδιο και οι αιώνιοι στόχοι του αγκαλιάζουν και κατανοούν, στην πραγματικότητα, όλα τα πειράματα και όλα τα τολμήματα των υποτελών του, σε κάθε κόσμο, σύστημα και αστερισμό, σε κάθε σύμπαν της απέραντης κυριότητάς του.

Τίποτα δεν είναι καινούργιο για το Θεό και κανένα κοσμικό γεγονός δεν τον εκπλήσσει. Κατοικεί στον κύκλο της αιωνιότητας. Είναι χωρίς αρχή και χωρίς τέλος ημερών. Για τον Θεό δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν, ή μέλλον. Ο χρόνος είναι πάντα το παρόν, σε κάθε δεδομένη στιγμή. Είναι το μέγα και μοναδικό ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ.

Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι απόλυτα και απεριόριστα άπειρος σε όλα του τα χαρακτηριστικά. Και τούτο το γεγονός αφ’ εαυτού τον αποκλείει αυτόματα από κάθε άμεση, προσωπική επικοινωνία με τις πεπερασμένες, υλικές υπάρξεις, καθώς και τα άλλα, κατώτερα, ευφυή πλάσματα .

Και το γεγονός αυτό απαιτεί συγκεκριμένες διευθετήσεις για την επαφή και την επικοινωνία με τα ποικίλα πλάσματά του, όπως έχουν αρχικά ορισθεί στις προσωπικότητες των Παραδείσιων Υιών του Θεού, οι οποίοι, αν και τέλειοι όσον αφορά στη θεία υπόσταση, συχνά μοιράζονται την φύση της ίδιας σάρκας και αίματος των πλανητικών φυλών, γινόμενοι ένας από σας και ένα μ’ εσάς. Έτσι κατά κάποιο τρόπο ο Θεός γίνεται άνθρωπος, όπως συνέβη με την προσφορά του Μιχαήλ, ο οποίος κατονομάστηκε εναλλακτικά Υιός του Θεού αλλά και Υιός του Ανθρώπου. Δεύτερον, υπάρχουν οι προσωπικότητες του Απείρου Πνεύματος, οι ποικίλες ομάδες του σεραφικού πλήθους και των άλλων ουράνιων διανοιών, οι οποίες πλησιάζουν τις ταπεινής καταγωγής υλικές οντότητες και με πάρα πολλούς τρόπους τις φροντίζουν και τις υπηρετούν. Και τρίτον, υπάρχουν οι απρόσωποι Ελεγκτές του Μυστηρίου, οι Προσαρμοστές της Σκέψης, το πραγματικό δώρο του ίδιου του μεγάλου Θεού, που εστάλησαν να ενοικήσουν τα ανθρώπινα πλάσματα όπως εκείνα της Ουράντια, σταλμένοι χωρίς αναγγελία και χωρίς εξήγηση. Σε ατέλειωτη αφθονία κατεβαίνουν από τα ύψη της δόξας για να κοσμήσουν και να ενοικήσουν τον ταπεινό νου των θνητών εκείνων που κατέχουν την ικανότητα της συνειδητοποίησης του Θεού, ή τη δυναμική γι’ αυτό.

Με τους τρόπους αυτούς, αλλά και με πολλούς άλλους, με τρόπους άγνωστους σ’ εσάς και μακράν της πεπερασμένης αντίληψης, ο Πατέρας του Παραδείσου με αγάπη και αποφασιστικότητα κατεβαίνει και διαφοροποιεί, διαλύει και υποβαθμίζει το άπειρο της φύσης του για να μπορέσει να ελκύσει πλησιέστερα το θνητό νου των πλασμάτων παιδιών του. Κι’ έτσι, μέσα από μια σειρά μοιρασμάτων της προσωπικότητάς του, που είναι στην φθίνουσα απόλυτες, ο άπειρος Πατέρας δύναται να απολαμβάνει στενή επαφή με τις πολυποίκιλες ευφυείς υπάρξεις των πολλών βασιλείων του αχανούς σύμπαντός του.

Και όλα τούτα τα έχει πράξει, τα πράττει και πάντα θα συνεχίσει να πράττει χωρίς καθόλου να αποσπάται από το δεδομένο και την πραγματικότητα της άπειρης φύσης του, της αιωνιότητας και της πρωταρχικότητάς του. Κι’ όλα αυτά είναι απόλυτα αληθινά, παρά τη δυσκολία κατανόησης τους, παρά το μυστήριο με το οποίο καλύπτονται, ή την αδυναμία του να γίνουν απόλυτα κατανοητά από πλάσματα σαν αυτά που κατοικούν στην Ουράντια.

Επειδή ο Πρωταρχικός Πατέρας είναι άπειρος στα σχέδια του και αιώνιος στους σκοπούς του, είναι φυσιολογικά αδύνατο για οποιαδήποτε πεπερασμένη ύπαρξη να αντιληφθεί ποτέ, ή να κατανοήσει τα θεία αυτά σχέδια και τους σκοπούς σε όλο τους το μέγεθος. Ο θνητός άνθρωπος μπορεί μια ματιά να ρίξει στις προθέσεις του Πατέρα, μόνον από καιρό σε καιρό, εδώ και εκεί, καθώς αυτές αποκαλύπτονται σε σχέση με τη συμπλήρωση του σχεδίου της ανέλιξης των πλάσματά στα διαδοχικά επίπεδα της συμπαντικής προόδου. Αν και ο άνθρωπος δεν μπορεί να ενστερνισθεί τη σπουδαιότητα του απείρου, ο άπειρος Πατέρας σαφώς κατανοεί πλήρως και με αγάπη αγκαλιάζει την πεπερασμένη φύση όλων των παιδιών του σε όλα τα σύμπαντα.

Ο Πατέρας μοιράζεται τη θεία του φύση και την αιωνιότητα με μεγάλο αριθμό υψηλότερων υπάρξεων του Παραδείσου, αλλά αναρωτιόμαστε εάν το άπειρο και η συνακόλουθη συμπαντική πρωταρχικότητα μοιράζονται πλήρως με οποιονδήποτε εκτός από τους ομοβάθμιους συνεργάτες του της Παραδείσιας Τριάδας. Το άπειρο της προσωπικότητας πρέπει, εν δυνάμει, να αγκαλιάζει όλο το πεπερασμένο της προσωπικότητας. Εξ αυτού συνάγεται η αλήθεια – η κυριολεκτική αλήθεια – της διδασκαλίας που διακηρύσσει ότι «Μέσα απ’ Αυτόν ζούμε και κινούμεθα και υπάρχουμε.» Το κομμάτι αυτό της καθαρής Θεϊκής ουσίας του Πατέρα του Σύμπαντος που ενοικεί στον θνητό άνθρωπο είναι μέρος της άπειρης φύσης της Πρώτης, Μεγάλης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, του Πατέρα των Πατέρων.

Ακόμα και οι αρχαίοι σας προφήτες κατανόησαν την αιώνια κυκλική φύση του Πατέρα του Σύμπαντος, που δεν αρχίζει και δεν τελειώνει ποτέ. Ο Θεός είναι κυριολεκτικά και αιώνια παρών στο σύμπαν του των συμπάντων. Κατοικεί την παρούσα στιγμή, με όλη του την απόλυτη μεγαλοπρέπεια και το αιώνιο μεγαλείο του. «Ο Πατέρας έχει ζωή εν εαυτώ και η ζωή αυτή είναι η αιώνια ζωή.» Σ’ ολόκληρη την αιωνιότητα ήταν ο Πατέρας που «δίνει ζωή στα πάντα.» Υπάρχει άπειρη τελειότητα στη θεία ακεραιότητα. «Εγώ είμαι ο Κύριος. Δεν μεταβάλλομαι.» Η γνώση μας για το σύμπαν των συμπάντων δεν αποκαλύπτει μόνο ότι εκείνος είναι ο Πατέρας των φώτων, αλλά ότι και κατά τη διεξαγωγή των διαπλανητικών του υποθέσεων "δεν υπάρχει παρέκκλιση, ούτε σκιά αλλαγής.» Εκείνος «προσδιορίζει το τέλος από την αρχή.» Λέγει: «Οι παραινέσεις μου θα μείνουν σταθερές στο χρόνο. Θα κάνω όλα όσα επιθυμώ», «σύμφωνα με τον αιώνιο σκοπό που προτίθεμαι ν’ αφήσω στον Υιό μου.» Έτσι είναι τα σχέδια και οι προθέσεις της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, όπως είναι εκείνος: αιώνια, τέλεια και παντοτινά αμετάβλητα.

Υπάρχει τελικότητα στην αρτιότητα και τελειότητα στην πληρότητα των εντολών του Πατέρα. «Ό,τι κάνει ο Θεός είναι για πάντα. Τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί σ’ αυτό ούτε τίποτα να αφαιρεθεί.» Ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν μετανοεί για τις αρχικές του προθέσεις της σοφίας και της τελειότητας. Τα σχέδιά του είναι ακλόνητα, οι παραινέσεις του αμετάβλητες, ενώ οι πράξεις του θείες και αλάθητες. «Χίλια χρόνια στα μάτια του δεν είναι παρά το χθες που πέρασε, σαν νυχτερινή ξαγρύπνια.» Η τελειότητα της θείας φύσης και το μέγεθος της αιωνιότητας είναι για πάντα πέρα από την πλήρη αντίληψη του περιορισμένου νου του θνητού ανθρώπου.

Οι αντιδράσεις του αναλλοίωτου Θεού στην εκτέλεση των αιώνιων σκοπών του μπορεί να φαίνονται ότι μεταβάλλονται σύμφωνα με τις μεταβαλλόμενες απόψεις και το ευμετάβλητο του νου των ευφυών πλασμάτων που δημιούργησε. Δηλαδή, μπορεί φαινομενικά και επιφανειακά να αλλάζουν. Κάτω, όμως, από την επιφάνεια, κάτω από όλες τις εξωτερικές εκδηλώσεις, υπάρχει πάντα ο αναλλοίωτος σκοπός, το αιώνιο σχέδιο του αιώνιου Θεού.

Έξω, στα σύμπαντα, η τελειότητα είναι κατ’ ανάγκην όρος σχετικός, στο κεντρικό, όμως σύμπαν, και ιδιαίτερα στον Παράδεισο, η τελειότητα είναι συμπαγής. Σε ορισμένες φάσεις μάλιστα είναι απόλυτη. Οι εκφάνσεις της Τριάδας αλλάζουν τις εκδηλώσεις της θείας τελειότητας, αλλά δεν την εξασθενούν.

Η πρωταρχική τελειότητα του Θεού δεν αποτελείται μόνο από μια υποθετική ορθότητα, αλλά περισσότερο από τη συμφυή τελειότητα της καλοσύνης της θείας του φύσης. Είναι ανέκκλητος, πλήρης και τέλειος. Δεν υπάρχει τίποτα που να υστερεί σε ομορφιά και τελειότητα στον δίκαιο χαρακτήρα του. Και το όλο σχέδιο των ζώντων υπάρξεων στους κόσμους του διαστήματος επικεντρώνεται στο θείο σκοπό της εξύψωσης όλων των αυτόβουλων πλασμάτων στο υψηλό πεπρωμένο του να βιώσουν τη μέθεξη της τελειότητας του Πατέρα του Παραδείσου. Ο Θεός δεν είναι ούτε εγωκεντρικός, ούτε κλεισμένος στον εαυτό του. Δεν παύει ποτέ να εναποτίθεται πάνω σε όλα τα έχοντα συνείδηση δημιουργήματα του απέραντου σύμπαντος των συμπάντων.

Ο Θεός είναι αιώνια και άπειρα τέλειος, δεν μπορεί ο ίδιος να βιώσει την μη-τελειότητα σαν δική του εμπειρία, μοιράζεται όμως την συνείδηση όλης της εμπειρίας της μη-τελειότητας όλων των αγωνιζομένων πλασμάτων των εξελισσομένων συμπάντων όλων των Παραδείσιων Δημιουργών Υιών. Αυτό το προσωπικό και απελευθερωτικό άγγιγμα του Θεού της τελειότητας επισκιάζει τις καρδιές και περιτυλίγει τις φύσεις όλων εκείνων των θνητών πλασμάτων που έχουν ανελιχθεί στο συμπαντικό επίπεδο της ηθικής αντίληψης. Με τον τρόπο αυτό, καθώς επίσης μέσω των επαφών της θείας παρουσίας, Ο Πατέρας του Σύμπαντος ενεργά συμμετέχει στην εμπειρία με την ανωριμότητα και την μη-τελειότητα στην εξελισσόμενη σταδιοδρομία κάθε ηθικής ύπαρξης σε ολόκληρο το σύμπαν.

Οι ανθρώπινοι περιορισμοί, εν δυνάμει κακοί, δεν είναι μέρος της θείας φύσης, αλλά θνητή εμπειρία με το κακό και όλες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι, από το σημείο αυτό και πέρα, σίγουρα ένα μέρος της αιώνια επεκτεινόμενης ίδιας αντίληψης του Θεού στα παιδιά του χρόνου – πλασμάτων με ηθική ευθύνη που δημιουργήθηκαν, ή εξελίχθηκαν από τον κάθε Δημιουργό Υιό που εξήλθε από τον Παράδεισο.

Ο Θεός είναι σωστός. Γι’ αυτό είναι και δίκαιος. «Ο Κύριος είναι δίκαιος σε όλες τις εκφάνσεις του.» «Δεν έκανα χωρίς λόγο όσα έκανα» λέγει ο Κύριος. «Οι κρίσεις του Κυρίου είναι ακριβείς και ταυτόχρονα δίκαιες.» Η δικαιοσύνη του Πατέρα του Σύμπαντος δεν μπορεί να επηρεασθεί από τις πράξεις και τις ενέργειες των πλασμάτων του, «διότι δεν υπάρχει αδικία στον Κύριο το Θεό μας, ούτε σεβασμό σε πρόσωπα, ούτε δωροδοκία.»

Πόσο είναι μάταιο να κάνουμε παιδιάστικες εκκλήσεις σ’ έναν τέτοιο Θεό, για ν’ αλλάξει τις αμετάβλητες αποφάσεις του, έτσι ώστε να αποφύγουμε τις δίκαιες συνέπειες των σοφών φυσικών του νόμων και των ορθών πνευματικών του εντολών! «Μην απατάσθε. Ο Θεός δεν περιπαίζεται, γιατί ο άνθρωπος θα θερίσει αυτό που θα σπείρει.» Πραγματικά, ακόμα κι’ αν σωστά θερίσει κανείς τη σοδειά αδικιών, η θεία δικαιοσύνη πάντα μαλακώνει με ευσπλαχνία. Η απέραντη σοφία είναι ο αιώνιος διαιτητής που καθορίζει την αναλογία δικαιοσύνης και ευσπλαχνίας που θα αποδοθούν σε κάθε δεδομένη περίπτωση. Η μέγιστη τιμωρία (στην πραγματικότητα μια αναπόφευκτη συνέπεια) για την αμαρτία και την ηθελημένη επανάσταση ενάντια στην κυβέρνηση του Θεού είναι η απώλεια της ύπαρξης σαν έναν από τους υπηκόους με ατομικότητα μέσα αυτής της κυβέρνησης. Το τελικό αποτέλεσμα της συνειδητής αμαρτίας είναι η εξόντωση. Σε τελική ανάλυση, τέτοια άτομα ταυτισμένα με την αμαρτία έχουν καταστρέψει τους εαυτούς τους, με το να γίνουν απόλυτα ανύπαρκτα, μέσω του αγκαλιάσματος με την αδικία. Η ουσιαστική εξόντωση, πάντως, ενός τέτοιου πλάσματος πάντοτε καθυστερεί, μέχρις ότου η εντεταλμένη διαταγή της ροής της δικαιοσύνης στο συγκεκριμένο σύμπαν έχει απόλυτα ικανοποιηθεί.

Η παύση της ύπαρξης συνήθως εντέλλεται στην απελευθερωτική, ή την εποχιακή απονομή δικαιοσύνης του βασιλείου ή των βασιλειών. Σ’ έναν κόσμο σαν την Ουράντια έρχεται στο τέλος μιας πλανητικής άφεσης. Η παύση της ύπαρξης μπορεί να επιβληθεί σε τέτοιες περιόδους από τις συνδυασμένες ενέργειες όλων των αρμόδιων δικαστηρίων που εκτείνονται από το πλανητικό συμβούλιο, περνούν απάνω δια μέσω των δικαστηρίων του Δημιουργού Υιού στα δικαστήρια της κρίσης των Αρχαίων των Ημερών. Η εντολή της εξάλειψης εκπορεύεται από τα ανώτατα δικαστήρια του υπερσύμπαντος, μετά από συνεχή επιβεβαίωση της καταγγελίας που προέρχεται από τη σφαίρα διαμονής του αμαρτωλού. Και τότε, όταν η ποινή της εξάλειψης επιβεβαιωθεί από ψηλά, η εκτέλεση γίνεται με την άμεση πράξη των δικαστών εκείνων που διαμένουν και λειτουργούν στα αρχηγεία του υπερσύμπαντος.

Όταν η ποινή, τελικά, επιβεβαιωθεί, το ον που ταυτίστηκε με την αμαρτία ακαριαία καθίσταται σαν να μην είχε υπάρξει. Δεν υπάρχει ανάσταση από μια τέτοια μοίρα. Είναι παντοτινή κι’ αιώνια. Οι ζωντανοί, ενεργειακοί παράγοντες της ταυτότητας διαλύονται από τους μετασχηματισμούς του χρόνου και τις μεταμορφώσεις του διαστήματος, στο κοσμικό δυναμικό απ’ όπου κάποτε προήλθαν. Όσον αφορά στην προσωπικότητα του αμαρτωλού, της αφαιρείται το όχημα μιας συνεχούς ύπαρξης, εξ αιτίας της αποτυχίας του πλάσματος να κάνει τις επιλογές εκείνες και να πάρει τις τελικές αποφάσεις που θα του εξασφάλιζαν αιώνια ζωή. Όταν ο συνεχής εναγκαλισμός της αμαρτίας από τον συνδεδεμένο νου αποκορυφώνεται σε πλήρη ταύτιση με την αδικία, τότε, με την παύση της ζωής, με την κοσμική διάλυση, μια τέτοια απομονωμένη προσωπικότητα απορροφάται μέσα στην υπερ-ψυχή της δημιουργίας και γίνεται μέρος της εξελισσόμενης εμπειρίας του Υπέρτατου Όντος. Ποτέ ξανά δεν παρουσιάζεται σαν προσωπικότητα. Η ταυτότητά της είναι σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ. Στην περίπτωση που η προσωπικότητα ενοικείται από ένα Προσαρμοστή, οι εμπειρικές πνευματικές αξίες επιζούν στην πραγματικότητα του συνεχίζοντα Προσαρμοστή.

Σε κάθε συμπαντικό αγώνα μεταξύ των ουσιαστικών επιπέδων πραγματικότητας, η προσωπικότητα του ανώτερου επιπέδου θα θριαμβεύσει τελικά πάνω στην προσωπικότητα του κατώτερου επιπέδου. Αυτό το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της συμπαντικής αντιπαράθεσης ενυπάρχει στο γεγονός ότι η θεια ουσία της ποιότητας ισούται με το βαθμό της πραγματικότητας, ή της ουσιαστικής ύπαρξης οποιουδήποτε αυτόβουλου πλάσματος. Το συμπαγές κακό, το ολοκληρωμένο σφάλμα, η ηθελημένη αμαρτία και η άμετρη αδικία είναι αναπόφευκτα και αυτόματα αυτοκτονικές. Τέτοιες συμπεριφορές κοσμικής μη-πραγματικότητας μπορούν να επιζήσουν στο σύμπαν μόνο εξ αιτίας της παροδικής ευσπλαχνικής ανεκτικότητας, εν αναμονή της δράσης των μηχανισμών που καθορίζουν την ποινή και επιζητούν την δικαιοσύνη των συμπαντικών δικαστηρίων της σωστής εκδίκασης.

Ο κανόνας των Δημιουργών Υιών στα τοπικά σύμπαντα είναι εκείνος της δημιουργίας και της πνευματικοποίησης. Οι Υιοί αυτοί είναι αφοσιωμένοι στην αποτελεσματική εκτέλεση του σχεδίου του Παραδείσου που αφορά στην προοδευτική ανέλιξη των θνητών, στην αποκατάσταση των επαναστατών και των λάθος σκεπτόμενων, όταν όμως όλες αυτές οι προσπάθειες αγάπης αποκρουσθούν τελικά και για πάντα, η τελική απόφαση της εξάλειψης εκτελείται από τις δυνάμεις που ενεργούν κάτω από την δικαιοδοσία των Αρχαίων των Ημερών.

Η ευσπλαχνία είναι απλά η δικαιοσύνη που αμβλύνεται από τη σοφία εκείνη η οποία αναπτύσσεται από την τελειότητα της γνώσης και την πλήρη αναγνώριση των φυσικών αδυναμιών και των περιβαλλοντικών εμποδίων των πεπερασμένων πλασμάτων. «Ο Θεός μας είναι γεμάτος συμπόνια, ελεήμων, ανεκτικός και πλήρης ευσπλαχνίας.» Γι’ αυτό «όποιος επικαλεσθεί τον Κύριο θα σωθεί,» «γιατί εκείνος με περίσσεια θα συγχωρήσει.» «Το έλεος του Κυρίου είναι από πάντα για πάντα». Ναι, «το έλεός του είναι αιώνιο.» «Εγώ ειμί ο Κύριος που δίνει αγάπη και καλοσύνη, δικαιοσύνη και ορθότητα στη γη, γιατί αυτά με τέρπουν.» «Δεν βλάπτω με τη θέλησή μου, ούτε στεναχωρώ τα παιδιά του ανθρώπου,» γιατί είμαι «ο Πατέρας του ελέους και ο Θεός κάθε παρηγορίας.»

Ο Θεός είναι συμφυώς αγαθός, από τη φύση του ευσπλαχνικός και αιώνια ελεήμων. Και καμία επιρροή δεν χρειάζεται να ασκηθεί στον Πατέρα για να προκαλέσει την στοργική καλοσύνη του. Η ανάγκη των πλασμάτων του είναι απολύτως αρκετή για να εξασφαλίσει την πλήρη ροή της τρυφερής ευσπλαχνίας του Πατέρα και της λυτρωτικής του χάρης. Εφ’ όσον ο Θεός γνωρίζει τα πάντα για τα παιδιά του, είναι εύκολο γι’ αυτόν να συγχωρεί. Όσο καλύτερα ο άνθρωπος κατανοεί το γείτονά του, τόσο του είναι πιο εύκολο να τον συγχωρήσει, ακόμη και να τον αγαπήσει.

Μόνο η οξυδερκής αντίληψη της θείας σοφίας μπορεί να κάνει το δίκαιο Θεό να απονείμει δικαιοσύνη και ευσπλαχνία την ίδια στιγμή και σε κάθε δεδομένη κατάσταση του σύμπαντος. Ο ουράνιος Πατέρας δεν αποσπάται ποτέ από αντικρουόμενες προθέσεις απέναντι στα παιδιά του στο σύμπαν. Ο Θεός δεν γίνεται ποτέ θύμα ανταγωνιστικών συμπεριφορών. Η παντογνωσία του Θεού κατευθύνει με τρόπο αλάνθαστο την ελεύθερη βούλησή του στην επιλογή αυτής ακριβώς της παγκόσμιας συμπεριφοράς, η οποία τέλεια, ταυτόχρονα και ισότιμα ικανοποιεί τις απαιτήσεις όλων των θείων του χαρακτηριστικών και των άπειρων ποιοτήτων της αιώνιας φύσης του.

Η ευσπλαχνία είναι το φυσικό και αναπόφευκτο γέννημα της καλοσύνης και της αγάπης. Η αγαθή φύση ενός Πατέρα που αγαπά δεν θα μπορούσε να εμποδίσει τη συνετή απόδοση της ευσπλαχνίας σε κάθε μέλος κάθε ομάδας των συμπαντικών παιδιών του. Η αιώνια δικαιοσύνη και η θεία ευσπλαχνία μαζί αποτελούν αυτό που για την ανθρώπινη εμπειρία θα μπορούσε να αποκληθεί δικαιοσύνη.

Η θεία ευσπλαχνία αντιπροσωπεύει μια τεχνική δικαιοσύνης για την ρύθμιση ανάμεσα στα συμπαντικά επίπεδα της τελειότητας και της μη-τελειότητας. Η ευσπλαχνία είναι η δικαιοσύνη της Κυριαρχίας προσαρμοσμένη στις καταστάσεις του εξελισσόμενου πεπερασμένου, στην ορθότητα της αιωνιότητας προσαρμοσμένης έτσι ώστε να ικανοποιεί τα ύψιστα συμφέροντα και το καλώς είναι του σύμπαντος των παιδιών του χρόνου. Η ευσπλαχνία δεν είναι αντίθετη με τη δικαιοσύνη, αλλά μάλλον μια κατανοητή ερμηνεία των απαιτήσεων της ύψιστης δικαιοσύνης, όπως αυτή σωστά εφαρμόζεται στις υποδεέστερες πνευματικές οντότητες και στα υλικά πλάσματα των εξελισσομένων συμπάντων. Η ευσπλαχνία είναι η δικαιοσύνη της Τριάδας του Παραδείσου, που με σοφία και αγάπη επισκέφθηκε τις ποικίλες ευφυείς υπάρξεις της δημιουργίας στο χρόνο και στο χώρο έτσι όπως σχηματοποιήθηκε από τη θεία σοφία και καθορίστηκε από τον παντογνώστη νου και την κυριαρχούσα ελεύθερη βούληση του Πατέρα του Σύμπαντος και όλων των συνεργατών του Δημιουργών.

«Ο Θεός είναι αγάπη». Για το λόγο αυτό, η μόνη του προσωπική στάση σε σχέση με τα ζητήματα που αφορούν στο σύμπαν είναι πάντα μια αντίδραση θείας στοργής. Ο Πατέρας μας αγαπά αρκετά ώστε να εναποθέτει τη ζωή του σ’ εμάς. «Κάνει τον ήλιο του ν’ ανατέλλει πάνω στο κακό και στο καλό και στέλνει τη βροχή πάνω στο δίκαιο και στο άδικο.»

Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι μπορούμε να καλοπιάσουμε το Θεό για ν’ αγαπήσει τα παιδιά του λόγω των θυσιών των Υιών του ή επειδή μεσολάβησαν τα υποδεέστερα πλάσματά του, «διότι ο ίδιος ο Πατέρας σας αγαπά.» Είναι σε ανταπόκριση αυτής της πατρικής στοργής που ο Θεός στέλνει τους υπέροχους Προσαρμοστές να ενοικήσουν το νου των ανθρώπων. Η αγάπη του Θεού εκτείνεται σ’ ολόκληρο το σύμπαν. «Όποιος επιθυμεί, μπορεί να έλθει.» Εκείνος «θα μπορούσε να σώσει όλους τους ανθρώπους, με το να γνωρίσουν την αλήθεια.» Εκείνος «ουδενός την απώλεια επιθυμεί.»

Οι Δημιουργοί είναι οι πρώτοι που αποτολμούν να σώσουν τον άνθρωπο από τα καταστροφικά αποτελέσματα της ανόητης παράβασης των θεϊκών νόμων. Η αγάπη του Θεού είναι από τη φύση της στοργή πατρική. Γι’ αυτό και ορισμένες φορές «μας τιμωρεί, για δικό μας όφελος, έτσι ώστε να γίνουμε συμμέτοχοι της ιερότητάς του.» Ακόμα και μέσα στις πιο σκληρές σας δοκιμασίες να θυμάστε ότι «θλίβεται με τη θλίψη μας.»

Ο Θεός είναι άπειρα αγαθός για τους αμαρτωλούς. Όταν οι στασιαστές επιστρέψουν στον σωστό δρόμο, τους υποδέχεται ευσπλαχνικά «γιατί ο Θεός μας θα τους συγχωρήσει εν αφθονία.» «Είμαι εγώ εκείνος που διαγράφει τις παραβάσεις σας για χάρη μου, και δεν θα θυμηθώ τις αμαρτίες σας.» «Ιδού με ποιο τρόπο η αγάπη του Πατέρα εναποτέθηκε σ’ εμάς για να αποκληθούμε παιδιά του Θεού.»

Κατόπιν αυτών, η μεγαλύτερη απόδειξη της αγαθότητας του Θεού και η υπέρτατη αιτία για να τον αγαπούμε είναι το ενοικούν σ’ εμάς δώρο του Πατέρα – ο Προσαρμοστής, που τόσο υπομονετικά περιμένει την ώρα που εσείς οι δύο θα ενωθείτε στην αιωνιότητα. Έστω και αν δεν μπορείτε να βρείτε τον Θεό ψάχνοντας, αν θελήσετε να δεχθείτε την καθοδήγηση του ενοικούντος σ’ εσάς πνεύματος, θα οδηγηθείτε με τρόπο αλάθητο, βήμα προς βήμα, ζωή με τη ζωή, από σύμπαν σε σύμπαν και από αιώνα σε αιώνα, μέχρι που στο τέλος θα βρεθείτε μπροστά στην Παραδείσια προσωπικότητα του Πατέρα του Σύμπαντος.

Πόσο παράλογο είναι να μην λατρεύετε τον Θεό επειδή οι περιορισμοί της ανθρώπινης φύσης και τα μειονεκτήματα της υλικής σας υπόστασης καθιστούν αδύνατο για σας το να τον δείτε. Ανάμεσα σ’ εσάς και το Θεό υπάρχει τρομακτική απόσταση (το φυσικό διάστημα) που πρέπει να διασχίσετε. Κατά τον ίδιο τρόπο υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα πνευματικών διαφορών που πρέπει να γεφυρωθεί. Παρ’ όλ’ αυτά όμως, παρ’ όλα όσα υλικά και πνευματικά σας χωρίζουν από την Παραδείσια προσωπική παρουσία του Θεού, σταματήστε και σκεφθείτε το ιερό γεγονός ότι ο Θεός κατοικεί μέσα σας. Έχει, με τον δικό του τρόπο, ήδη γεφυρώσει το χάσμα. Έχει στείλει κομμάτι του εαυτού του, του πνεύματός του, να κατοικήσουν εντός σας και να μοχθήσει μαζί σας στην επιδίωξη της αιώνιας πορείας σας στο σύμπαν.

Θεωρώ ότι είναι εύκολο και ευχάριστο να λατρέψω κάποιον που είναι τόσο μεγάλος και ταυτόχρονα στοργικά αφοσιωμένος στην υπηρεσία ανέλιξης των ταπεινότερων πλασμάτων. Φυσικά αγαπώ εκείνον που είναι τόσο ισχυρός στη δημιουργία και τον μετέπειτα έλεγχό της και επιπλέον τόσο άψογος στην καλοσύνη και τόσο πιστός στην τρυφερή αγάπη με την οποία διαρκώς μας σκεπάζει. Πιστεύω ότι θ’ αγαπούσα το Θεό το ίδιο, έστω κι’ αν δεν ήταν τόσο μεγάλος και ισχυρός, εφ’ όσον εξακολουθεί να είναι τόσο αγαθός και ελεήμων. Όλοι αγαπούμε τον Πατέρα περισσότερο εξ αιτίας της φύσης του, παρά από αναγνώριση των θαυμαστών ιδιοτήτων του.

Όταν παρατηρώ τους Δημιουργούς Υιούς και τους κατώτερους διαχειριστές τους ν’ αγωνίζονται με τόση γενναιότητα ενάντια στις πολλαπλές δυσκολίες του χρόνου που ενυπάρχουν στην εξέλιξη των συμπάντων του διαστήματος, ανακαλύπτω ότι αισθάνομαι για τους κατώτερους αυτούς κυβερνήτες των συμπάντων μια μεγάλη και βαθιά αγάπη. Εξ' άλλου, πιστεύω ότι όλοι μας, περιλαμβανομένων των θνητών των κόσμων, αγαπούμε τον Πατέρα του Σύμπαντος αλλά και όλες τις άλλες οντότητες, θείες ή ανθρώπινες, επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι προσωπικότητες μας αγαπούν αληθινά. Η εμπειρία του ν’ αγαπάς είναι εν πολλοίς μια άμεση ανταπόκριση στην εμπειρία του να σε αγαπούν. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός με αγαπά, θα εξακολουθούσα να τον αγαπώ στον υπέρτατο βαθμό, έστω κι’ αν του αφαιρούνταν όλες οι ιδιότητες που έχει, της υπεροχής, της τελικότητας και του απόλυτου.

Η αγάπη του Πατέρα μας ακολουθεί στο παρόν, αλλά και μέσα στον ατέλειωτο κύκλο των αιώνων. Καθώς αναλογίζεστε την γεμάτη αγάπη φύση του Θεού, υπάρχει μόνο μία λογική και φυσική προσωπική ανταπόκριση σ’ αυτό: Θα αγαπάτε τον Δημιουργό σας όλο και περισσότερο. Θα αποδώσετε στο Θεό μια αγάπη ανάλογη μ’ εκείνη που δίνει ένα παιδί στο γήινο πατέρα του. Διότι, όπως ένας πατέρας, ένας αληθινός πατέρας, ένας πραγματικός πατέρας, αγαπά τα παιδιά του, έτσι και ο Πατέρας του Σύμπαντος αγαπά και πάντοτε μοχθεί για το καλό των γιων και θυγατέρων που δημιούργησε.

Η αγάπη όμως του Θεού είναι μια ευφυής και προβλεπτική γονική στοργή. Η θεία αγάπη λειτουργεί σε αγαστή συνεργασία με τη θεία σοφία και όλα τα άλλα άπειρα χαρακτηριστικά της τέλειας φύσης του Πατέρα του Σύμπαντος. Ο Θεός είναι αγάπη, η αγάπη, όμως, δεν είναι Θεός. Η μεγαλύτερη εκδήλωση της θείας αγάπης για τις θνητές υπάρξεις παρατηρείται με στην χορήγηση των Προσαρμοστών της Σκέψης, αλλά η μεγαλύτερη αποκάλυψη σε σας της αγάπης του Πατέρα γίνεται αντιληπτή από την ζωή αφιέρωμα του Υιού του Μιχαήλ, όπως έζησε στη γη την τέλεια πνευματική ζωή. Είναι ο ενοικών Προσαρμοστής που εξατομικεύει την αγάπη του Θεού σε κάθε ανθρώπινη ψυχή.

Κατά καιρούς μου προκαλεί σχεδόν πόνο το γεγονός ότι υποχρεώνομαι να απεικονίσω την θεία στοργή του ουράνιου Πατέρα για τα συμπαντικά παιδιά του χρησιμοποιώντας το ανθρώπινο λεκτικό σύμβολο αγάπη. Ο όρος αυτός, έστω κι’ αν εκφράζει την ύψιστη ανθρώπινη αντίληψη των θνητών σχέσεων του σεβασμού και της αφοσίωσης, χρησιμοποιείται τόσο συχνά για να προσδιορίσει τόσες πολλές από τις ανθρώπινες σχέσεις, που είναι εντελώς αγενές και απόλυτα αταίριαστο να γίνεται ταυτόσημος με οποιαδήποτε λέξη που επίσης χρησιμοποιείται για να εκφράσει την απαράμιλλη στοργή του ζώντος Θεού για τα πλάσματά του στο σύμπαν! Πόσο ατυχές είναι το γεγονός ότι δεν μπορώ να κάνω χρήση κάποιου ουράνιου και αποκλειστικού όρου που θα μπορούσε να μεταδώσει στον ανθρώπινο νου την πραγματική φύση και τη εξαιρετικά όμορφη σημασία της θείας αγάπης του Πατέρα του Παραδείσου.

Όταν ο άνθρωπος χάσει την επαφή του με την αγάπη ενός προσωπικού Θεού, η βασιλεία του Θεού γίνεται απλά η βασιλεία του καλού. Πέρα από τη άπειρη ενότητα της θεϊκής φύσης, η αγάπη είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των προσωπικών σχέσεων του Θεού με τα πλάσματά του.

Στο φυσικό σύμπαν μπορούμε να δούμε τη θεία ομορφιά, στον διανοητικό κόσμο μπορούμε να διακρίνουμε την αιώνια αλήθεια, η αγαθότητα όμως του Θεού βρίσκεται μόνο στον πνευματικό κόσμο της προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας. Στην πραγματική της ουσία, η θρησκεία είναι η πίστη μα και η εμπιστοσύνη μας στην καλοσύνη του Θεού. Ο Θεός μπορεί να είναι μέγας και απόλυτος,, ακόμη, κατά κάποιο τρόπο ευφυής και προσωπικός, από φιλοσοφική άποψη, στη θρησκεία όμως ο Θεός πρέπει, επίσης, να είναι ηθικός. Πρέπει να είναι αγαθός. Ο άνθρωπος μπορεί να φοβάται ένα μεγάλο Θεό, αλλά εμπιστεύεται και αγαπά μόνο ένα αγαθό Θεό. Η αγαθότητα αυτή του Θεού είναι μέρος της προσωπικότητάς του Θεού και η πλήρης της αποκάλυψη φαίνεται μόνο στην προσωπική θρησκευτική εμπειρία των πιστών γιων του Θεού.

Η θρησκεία υποδεικνύει ότι ο υπερβατικός κόσμος της πνευματικής φύσης γνωρίζει και ανταποκρίνεται στις θεμελιακές ανάγκες του υλικού κόσμου. Η εξελικτική θρησκεία μπορεί να είναι ηθική, αλλά μόνο η δια της αποκάλυψης θρησκεία γίνεται πραγματικά και πνευματικά ηθική. Η αρχαία αντίληψη ότι ο Θεός είναι μια Θεότητα που κυριαρχείται από βασιλική ηθική αναβαθμίστηκε από τον Ιησού σ’ αυτό το στοργικά συναισθηματικό επίπεδο της στενής οικογενειακή ηθικής της σχέσης πατέρα-παιδιού, από την οποία δεν υπάρχει καμιά πιο τρυφερή και όμορφη στη θνητή ζωή.

Ο «πλούτος της αγαθότητας του Θεού οδηγεί τον σφάλλοντα άνθρωπο στη μετάνοια.» «Κάθε καλό και κάθε τέλειο δώρο προέρχεται από τον Πατέρα των φώτων.» «Ο Θεός είναι αγαθός. Είναι το αιώνιο καταφύγιο των ανθρώπινων ψυχών.» «Ο Κύριος ο Θεός είναι ελεήμων και φιλεύσπλαχνος. Είναι πολύ υπομονετικός και πλούσιος σε αγαθότητα και αλήθεια.» «Δοκίμασε και δες ότι ο Κύριος είναι αγαθός! Ευλογημένος ο άνθρωπος που τον εμπιστεύεται.» «Ο Κύριος είναι φιλεύσπλαχνος και γεμάτος έλεος. Είναι ο Θεός της σωτηρίας.» «Θεραπεύει τους θρηνώντας και περιποιείται τα τραύματα της ψυχής. Είναι ο παντοδύναμος ευεργέτης του ανθρώπου.»

Η αντίληψη του Θεού σαν βασιλιά-κριτή, αν και υιοθέτησε ένα υψηλό ηθικό πρότυπο και δημιούργησε ομάδες ανθρώπων με σεβασμό στο νόμο, άφησε τον πιστό, σε προσωπικό επίπεδο, στη θλιβερή θέση της αβεβαιότητας, όσον αφορά την κατάστασή του στο χρόνο και στην αιωνιότητα. Οι τελευταίοι Εβραίοι προφήτες διακήρυξαν ότι ο Θεός είναι σαν Πατέρας για το Ισραήλ. Ο Ιησούς αποκάλυψε το Θεό σαν τον Πατέρα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Ολόκληρη η ηθική αντίληψη για το Θεό φωτίζεται υπερβατικά από τη ζωή του Ιησού. Η έλλειψη εγωισμού ενυπάρχει στη γονική αγάπη. Ο Θεός δεν αγαπά όπως ένας πατέρας, αλλά σαν πατέρας. Είναι ο Παραδείσιος Πατέρας κάθε συμπαντικής προσωπικότητας.

Δικαιοσύνη σημαίνει ότι ο Θεός είναι η απαρχή του ηθικού νόμου του σύμπαντος. Η αλήθεια παρουσιάζει τον Θεό σαν έναν αποκαλύπτοντα, σαν ένα διδάσκαλο. Όμως η αγάπη προσφέρει και διψά για στοργή, αναζητά τη γεμάτη κατανόηση φιλία, σαν αυτή που υπάρχει ανάμεσα στο γονιό και το παιδί. Δικαιοσύνη μπορεί να είναι η θεία σκέψη, αγάπη όμως είναι η συμπεριφορά ενός πατέρα. Η λανθασμένη υπόθεση ότι η δικαιοσύνη του Θεού είναι ασυμβίβαστη με τη χωρίς εγωισμό αγάπη του ουράνιου Πατέρα, προϋπέθετε την απουσία ενότητας στη φύση του Θείου και οδηγούσε κατ’ ευθείαν στην επεξεργασία του δόγματος της επανόρθωσης, το οποίο αποτελεί φιλοσοφική προσβολή κατά της ενότητας αλλά και της ελεύθερης βούλησης του Θεού.

Ο στοργικός ουράνιος Πατέρας, το πνεύμα του οποίου ενοικεί στα παιδιά του πάνω στη γη, δεν είναι μια διχασμένη προσωπικότητα – μία δικαιοσύνης και μία ελέους – ούτε απαιτείται ένας μεσολαβητής για να εξασφαλίσει την εύνοια του Πατέρα, ή τη συγγνώμη. Η θεία δικαιοσύνη δεν διέπεται από το πνεύμα της αυστηρής ανταποδοτικής δικαιοσύνης. Ο Θεός σαν Πατέρας υπερβαίνει τον Θεό σαν δικαστή.

Ο Θεός ποτέ δεν εξαγριώνεται, δεν εκδικείται και δεν θυμώνει. Είναι γεγονός ότι η σοφία συχνά περιορίζει την αγάπη του, ενώ η δικαιοσύνη μετριάζει την απορριφθείσα ευσπλαχνία του. Η αγάπη του για τη δικαιοσύνη δεν μπορεί παρά να εκδηλωθεί σαν ισόβαθμο μίσος προς την αμαρτία. Ο Πατέρας δεν είναι αντιφατική προσωπικότητα. Ξ θεία ενότητα είναι τέλεια. Στην Τριάδα του Παραδείσου υπάρχει απόλυτη ενότητα, παρά τις αιώνιες ταυτότητες των συνεργατών του Θεού.

Ο Θεός αγαπά τον αμαρτωλό και μισεί την αμαρτία: μια τέτοια τοποθέτηση είναι αληθής φιλοσοφικά, ο Θεός όμως είναι υπερβατική οντότητα και μόνο τα άτομα μπορούν να αγαπούν και να μισούν άλλα άτομα. Η αμαρτία δεν είναι άτομο. Ο Θεός αγαπά τον αμαρτωλό, επειδή ο αμαρτωλός, σαν οντότητα είναι μέρος της πραγματικότητας (δυνητικά αιώνιος), ενώ απέναντι στην αμαρτία, ο Θεός δεν εκφράζει καμία προσωπική θέση, επειδή η αμαρτία δεν αποτελεί πνευματική πραγματικότητα. Δεν είναι προσωπική, γι’ αυτό μόνο η δικαιοσύνη του Θεού γνωρίζει την ύπαρξή της. Η αγάπη του Θεού σώζει τον αμαρτωλό. Ο νόμος του Θεού καταστρέφει την αμαρτία. Είναι προφανές ότι η πρόθεση αυτή της θείας φύσης μπορεί ν’ αλλάξει αν τελικά ο αμαρτωλός ταυτιστεί απόλυτα με την αμαρτία, έτσι ακριβώς όπως ο ίδιος θνητός νους μπορεί επίσης να ταυτιστεί ολοκληρωτικά με το πνεύμα Προσαρμοστη που ενοικεί σ’ αυτόν. Ένας θνητός που έχει ταυτιστεί με την αμαρτία θα γινόταν τότε εξολοκλήρου μη πνευματική φύση (και με τον τρόπο αυτό να γίνει προσωπικά μη πραγματικός) και θα γευότανε τελικά την εξάλειψη της υπάρξεως. Η μη πραγματικότητα, ακόμα και η ατέλεια της φύσης των πλασμάτων, δεν μπορεί να υφίσταται για πάντα μέσα σ’ έναν εξελισσόμενο, πραγματικό και με αυξανόμενη πνευματικότητα σύμπαν.

Ατενίζοντας τον κόσμο της προσωπικότητας, ανακαλύπτουμε ότι ο Θεός είναι ένα πρόσωπο που αγαπά. Ατενίζοντας τον πνευματικό κόσμο, ο Θεός είναι μια προσωπική αγάπη. Στη θρησκευτική εμπειρία είναι και τα δύο. Η αγάπη αναγνωρίζει την ελεύθερη βούληση του Θεού. Η αγαθότητα του Θεού αναπαύεται στον πυθμένα της θείας ελεύθερης βούλησης – της παγκόσμιας τάσης ν’ αγαπά, να είναι ελεήμων, να δείχνει υπομονή και να χαρίζει τη συγγνώμη.

Όλες οι πεπερασμένες γνώσεις και η κατανόηση των πλασμάτων είναι σχετικές. Η πληροφόρηση και η ευφυία που σταχυολογούνται από ακόμη υψηλότερες πηγές, είναι μόνο σχετικά πλήρεις, τοπικά ακριβείς και ατομικά αληθείς.

Τα φυσικά δεδομένα είναι σχεδόν ομοιόμορφα, η αλήθεια, όμως, είναι ένας ζωντανός και ελαστικός παράγων στη φιλοσοφία του σύμπαντος. Οι εξελισσόμενες προσωπικότητες είναι εν μέρει μόνο σοφές και σχετικά αληθείς στην επικοινωνία τους. Μπορούν να έχουν βεβαιότητα μόνο μέχρι του σημείου που φθάνει η ατομική τους εμπειρία. Εκείνο το οποίο φαίνεται να είναι όλη η αλήθεια σ’ ένα τόπο μπορεί να είναι σχετικά μόνο αληθές σ’ ένα άλλο κομμάτι της δημιουργίας.

Η θεία αλήθεια, η οριστική αλήθεια, είναι ομοιόμορφη και παγκόσμια, η ιστορία όμως των πνευματικών πραγμάτων, όπως έχει ειπωθεί από πολυάριθμα άτομα προερχόμενα από διάφορους κόσμους, μπορεί ορισμένες φορές να διαφέρει στις λεπτομέρειες, λόγω αυτής της σχετικότητας όσον αφορά την ολοκληρωμένη γνώση και την συμπλήρωση της προσωπικής εμπειρίας καθώς και το μάκρος και την έκταση αυτής της εμπειρίας. Ενώ οι νόμοι και οι αποφάσεις, οι συλλογισμοί και οι θέσεις της Πρώτης Μεγάλης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου είναι αιώνιες, άπειρες και παγκόσμια αληθείς, ταυτόχρονα, η εφαρμογή και η ρύθμισή τους σε κάθε σύμπαν, κάθε σύστημα, κάθε κόσμο και κάθε δημιουργημένη ευφυή ύπαρξη , γίνονται σύμφωνα με τα σχέδια και την τεχνική των Δημιουργών Υιών, καθώς εκείνοι λειτουργούν στα δικά τους αντίστοιχα σύμπαντα, αλλά επίσης και εν αρμονία με τα τοπικά σχέδια και τις διαδικασίες του Απείρου Πνεύματος και όλων των άλλων συνδεδεμένων ουρανίων οντοτήτων.

Η απατηλή επιστήμη του υλισμού μπορεί να καταδικάσει το θνητό άνθρωπο να γίνει εξόριστος στο σύμπαν. Μια τέτοια μερική γνώση είναι δυνητικά κακή. Είναι γνώση αποτελούμενη από το καλό αλλά και το κακό. Η αλήθεια είναι όμορφη επειδή είναι πλήρης αλλά και συμμετρική. Όταν ο άνθρωπος αναζητά την αλήθεια, αναζητά και το θεϊκά πραγματικό.

Οι φιλόσοφοι διαπράττουν το μεγαλύτερο λάθος τους όταν παρασύρονται στην πλάνη της αφηρημένης έννοιας, στην πρακτική του να εστιάζουν την προσοχή τους σε μία θεώρηση μόνο της πραγματικότητας και μετά να δηλώνουν ότι μια τέτοια μεμονωμένη θεώρηση αποτελεί ολόκληρη την αλήθεια. Ο συνετός φιλόσοφος αναζητά πάντα το δημιουργικό σκοπό που βρίσκεται από πίσω και προϋπάρχει όλων των φαινομένων του σύμπαντος. Η σκέψη του δημιουργού προηγείται κατά κανόνα της δημιουργικής πράξης.

Η δια του νου αυτοσυνείδηση μπορεί ν’ ανακαλύψει την ομορφιά της αλήθειας, την πνευματική της ποιότητα, όχι μόνο από τη φιλοσοφική συνοχή των ιδεών της, αλλά πολύ πιο βέβαια και σίγουρα από την αλάθητη ανταπόκριση του αεί παρόντος Πνεύματος της Αλήθειας. Η ευτυχία προκύπτει από την αναγνώριση της αλήθειας, επειδή μπορεί να πραγματοποιηθεί. Μπορεί να βιωθεί. Η απογοήτευση και η θλίψη έπονται του σφάλματος, διότι, μη όντας αλήθεια, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό με την εμπειρία. Η Θεία αλήθεια είναι καλύτερα αναγνωρίσιμη από το πνευματικό της άρωμα.

Η αιώνια αναζήτηση είναι για την ένωση, για την θεία σύγκλιση. Το απέραντο φυσικό σύμπαν συγκλίνει στο Νησί του Παραδείσου. Το πνευματικό σύμπαν συγκλίνει στο Θεό του νου, τον Συνδεδεμένο Δρώντα. Το πνευματικό σύμπαν συγκλίνει στην προσωπικότητα του Αιώνιου Υιού. Ο απομονωμένος, όμως, θνητός του χρόνου και το χώρου συγκλίνει με τον Πατέρα Θεό μέσα από την άμεση σχέση που έχουν ο Προσαρμοστής της Σκέψης που κατοικεί εντός του και ο πατέρας του Σύμπαντος. Ο Προσαρμοστής του ανθρώπου είναι κομμάτι του Θεού και ακατάπαυστα αναζητά την ένωση με το θείο. Συγκλίνει προς και με την Θεότητα του Παραδείσου και Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο.

Η αντίληψη της υπέρτατης ομορφιάς είναι η ανακάλυψη και η ολοκλήρωση της πραγματικότητας: Η αντίληψη της θείας αγαθότητας είναι η αιώνια αλήθεια, με άλλα λόγια η υπέρτατη ομορφιά. Ακόμη και η γοητεία της ανθρώπινης τέχνης έγκειται στην αρμονία της ενότητάς της.

Το μέγα λάθος της Εβραϊκής θρησκείας ήταν η αποτυχία της να συνδυάσει την καλοσύνη του Θεού με τις πραγματικές αλήθειες της επιστήμης και τη γοητευτική ομορφιά της τέχνης. Καθώς ο πολιτισμός προόδευε και η θρησκεία συνέχιζε να βαδίζει στον ίδιο ασύνετο δρόμο δίνοντας υπερβολική έμφαση στην καλοσύνη του Θεού, αποκλείοντας εν μέρει την αλήθεια και παραμελώντας την ομορφιά, αναπτύχθηκε μια αυξανόμενη τάση, σε ορισμένους τύπους ανθρώπων να απομακρυνθούν από αυτήν την αποσπασματική και διαχωρισμένη θεώρηση της απομονωμένης καλοσύνης. Η υπερτονισμένη και απομονωμένη ηθική της σύγχρονης θρησκείας, που αποτυγχάνει στο να διατηρήσει την αφοσίωση και την πίστη πολλών ανθρώπων του εικοστού αιώνος, θα μπορούσε να αποκατασταθεί, αν, μαζί με τις ηθικές επιταγές της, δώσει ίση σημασία στην αλήθεια της επιστήμης, της φιλοσοφίας και της πνευματικής εμπειρίας, καθώς επίσης και στην ομορφιά της φυσικής δημιουργίας, τη χάρη της διανοητικής τέχνης και το μεγαλείο του γνήσιου επιτεύγματος του ανθρώπου.

Η θρησκευτική πρόκληση αυτής της εποχής είναι για εκείνους τους διορατικούς και στραμμένους στο μέλλον άνδρες και γυναίκες με πνευματική επίγνωση, που θα τολμήσουν να οικοδομήσουν μια νέα και ελκυστική φιλοσοφία ζωής μέσα από τις διευρυμένες και εξαίσια ολοκληρωμένες σύγχρονες έννοιες της κοσμικής αλήθειας, της ομορφιάς του σύμπαντος και της θείας καλοσύνης». Ένα τέτοιο καινούργιο και ορθό όραμα της ηθικής θα προσελκύσει οτιδήποτε είναι καλό στον ανθρώπινο νου και θα προκαλέσει αυτό που είναι το κάλλιστο για την ανθρώπινη ψυχή. Η αλήθεια, η ομορφιά και η καλοσύνη είναι θείες πραγματικότητες και καθώς ο άνθρωπος ανεβαίνει την κλίμακα της πνευματικότητας, αυτές οι υπέρτατες ιδιότητες του Αιώνιου γίνονται ολοένα και περισσότερο συντονισμένες και ενωμένες στον Θεό, ο οποίος είναι αγάπη.

Όλη η αλήθεια – υλική, φιλοσοφική, ή πνευματική – είναι όμορφη μαζί και αγαθή. Όλη η αληθινή ομορφιά – η υλική τέχνη, ή η πνευματική συμμετρία – είναι αληθινή μαζί και αγαθή. Όλη η γνήσια καλοσύνη – είτε είναι ατομική ηθική, είτε κοινωνική δικαιοσύνη, είτε θεία φροντίδα – είναι σε ίσο ποσοστό αληθινή και όμορφη. Η υγεία, η πνευματική ισορροπία και η ευτυχία είναι ολοκληρώσεις της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης, όπως αυτές ενώνονται στην ανθρώπινη εμπειρία. Τέτοια επίπεδα αποδοτικής ζωής επιτυγχάνονται μέσα από την ενοποίηση των ενεργειακών συστημάτων, ιδεολογικών συστημάτων και πνευματικών συστημάτων.

Η αλήθεια είναι συναφής η ομορφιά είναι γοητευτική, η καλοσύνη σταθεροποιητική. Και όταν οι αξίες αυτές που προσδιορίζουν το αληθινό συντονίζονται στην εμπειρία του ατόμου, το αποτέλεσμα είναι μία ανώτερη βαθμίδα αγάπης που διέπεται από τη σοφία και χαρακτηρίζεται από την πίστη. Ο πραγματικός σκοπός όλης της συμπαντικής παιδείας είναι να επιτύχει τον καλύτερο συντονισμό των απομονωμένων παιδιών των κόσμων με την ευρύτερη πραγματικότητα της ολοένα αυξανόμενης εμπειρίας του. Η πραγματικότητα είναι πεπερασμένη σε ανθρώπινο επίπεδο, άπειρη και αιώνια στα ανώτερα και θεία επίπεδα.

(Παρουσιάσθηκε από έναν Θείο Σύμβουλο που ενεργεί με την εξουσιοδότηση των Αρχαίων των Ημερών της Ουβέρσα.)

Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Ο Πατέρας του Σύμπαντος κυβερνά τον κύκλο της αιωνιότητας. Στα τοπικά, όμως σύμπαντα, κυβερνά στα πρόσωπα των Υιών του, των Υιών του Δημιουργού του Παραδείσου, ακόμη και με την πλήρωση της ζωής μέσω αυτών των Υιών. «Ο Θεός μας έδωσε την αιώνια ζωή και η ζωή αυτή βρίσκεται στους Υιούς του.» Αυτοί οι Υιοί του Δημιουργού είναι η προσωπική έκφραση του ίδιου μέσα στο χρόνο και προς τα παιδιά των στροβιλιζόμενων πλανητών των εξελισσόμενων συμπάντων του διαστήματος.

Οι πολύ προσωποποιημένοι Υιοί του Θεού διακρίνονται σαφώς από τις υποδεέστερες τάξεις των ευφυών δημιουργημάτων και με τον τρόπο αυτό αντισταθμίζουν την αδυναμία του να δούμε τον άπειρο και γι’ αυτό λιγότερο ευδιάκριτο Πατέρα. Οι Υιοί του Δημιουργού του Παραδείσου, του Πατέρα του Σύμπαντος είναι η αποκάλυψη μιας άλλως αόρατης οντότητας, αόρατης εξ αιτίας του απόλυτου και του απείρου που ενυπάρχουν στον κύκλο της αιωνιότητας και στην προσωπικότητα των Θεοτήτων του Παραδείσου.

Η δημιουργικότητα δεν είναι ακριβώς μια ιδιότητα του Θεού. Είναι μάλλον το συνολικό άθροισμα της ενεργητικής φύσης του. Και αυτή η συμπαντική λειτουργία της δημιουργικότητας εκδηλώνεται αιώνια καθώς διέπεται και ελέγχεται από όλες τις συμμετέχουσες ιδιότητες της άπειρης και θείας πραγματικότητας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου. Αμφιβάλλουμε ειλικρινά, αν οποιοδήποτε χαρακτηριστικό της θείας φύσης μπορεί να θεωρηθεί ότι προηγείται κάποιου άλλου, αλλά ακόμα κι’ αν ήταν έτσι, η δημιουργική φύση του Θεού θα είχε το προβάδισμα πάνω σε όλες τις άλλες φύσεις, δραστηριότητες και ιδιότητες. Και η δημιουργικότητα του θεού αποκορυφώνεται στην συμπαντική αλήθεια της Πατρικής ιδιότητας του θεού.

Η ΙΚΑΝΌΤΗΤΑ ΤΟΥ Πατέρα του Σύμπαντος να είναι πανταχού παρών, την ίδια ακριβώς στιγμή, αποτελεί την πανταχού παρουσία του. Ο Θεός μπορεί μόνος του να βρίσκεται σε δύο διαφορετικά σημεία, σε αμέτρητα σημεία, ταυτόχρονα. Ο Θεός είναι ταυτόχρονα παρών «πάνω στον ουρανό και κάτω στη γη.» Όπως δήλωσε ο Ψαλμωδός: «Από πού θα ξεφύγω από το πνεύμα σου; Ή, από πού θα δραπετεύσω από την παρουσία σου;»

«’Είμαι ένας Θεός κοντινός κι’ ένας Θεός μακρινός,’ λέει ο Κύριος. ‘Δεν πληρώ ουρανό και γη;’» Ο πατέρας του Σύμπαντος είναι πάντοτε παρών σε όλους τους τόπους και σ’ όλες τις καρδιές της απέραντης δημιουργίας του. Είναι «η πληρότητά του που κατακλύζει τα πάντα» και «ελέγχει τα πάντα», επιπλέον, δε, η αρχή της οντότητάς του είναι τέτοια που «ο ουρανός (το σύμπαν) και ο ουρανός των ουρανών (το σύμπαν των συμπάντων) δεν τον χωρούν.» Είναι απολύτως αληθές ότι ο Θεός είναι τα πάντα και βρίσκεται μέσα στο κάθε τι. Ακόμα κι’ όλ’ αυτά, όμως, δεν είναι όλος ο Θεός. Ο Άπειρος μπορεί τελικά να αποκαλυφθεί μόνο μέσα στο άπειρο. Το αίτιο δεν μπορεί ποτέ να γίνει πλήρως αντιληπτό από την ανάλυση του αποτελέσματος. Ο ζων Θεός είναι απροσμέτρητα μεγαλύτερος από το άθροισμα της δημιουργίας, που υπάρχει ως αποτέλεσμα της δημιουργικότητας της αναπόσπαστης, ελεύθερης βούλησής του. Ο θεός αποκαλύπτει τον κόσμο, ο κόσμος όμως δεν μπορεί ποτέ να χωρέσει, ή να περικλείσει την ολότητα της άπειρης φύσης του Θεού.

Η παρουσία του Πατέρα περιπολεί αδιάκοπα το κυρίαρχο σύμπαν. «η προέλασή του είναι από την άκρη του ουρανού και η τροχιά του προς την άκρη του ουρανού. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο από το φως.»

Δεν είναι μόνο που τα πλάσματα υπάρχουν μέσα στο Θεό, αλλά και ο Θεός, επίσης, ζει μέσα στα πλάσματα. «Γνωρίζουμε ότι ενοικούμε σ’ αυτόν επειδή εκείνος ζει μέσα μας. Μας έχει δώσει το πνεύμα του. Το δώρο αυτό από τον Ουράνιο Πατέρα είναι η αδιαχώριστη συντροφιά του ανθρώπου.» «Είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Θεός.» «Ζτο πνεύμα του αθάνατου Πατέρα βρίσκεται κρυμμένο στο νου κάθε νθτής ύπαρξης.» «Ο άνθρωπος προχωρεί αναζητώντας ένα φίλο, ενώ αυτός ο φίλος ο στενός ζει μέσα στην ίδια την καρδιά του.» «Ο αληθινός Θεός δεν είναι μακρινός. Είναι κομμάτι από μας. Το πνεύμα του μιλά από μέσα μας.» «Ο Πατέρας ζει μέσα στο παιδί του. Ο θεός είναι πάντα μαζί μας. Είναι το πνεύμα του αιώνιου πεπρωμένου, που μας οδηγεί.»

Πραγματικά έχει ειπωθεί για την ανθρώπινη φυλή, «Είσαστε μέρος του Θεού» επειδή «αυτός που ζει στην αγάπη ζει μέσα στο θεό και ο Θεός ζει μέσα του.» Ακόμη, όταν αμαρτάνετε, ταλανίζετε το δώρο του Θεού που υπάρχει μέσα σας, γιατί ο Ρυθμιστής της Σκέψης πρέπει να υποστεί τις συνέπειες του κακού, αντιμετωπίζοντάς τες με το μέτρο του ανθρώπινου νου, μέσα στον οποίο βρίσκεται φυλακισμένος.

Η πανταχού παρουσία του Θεού είναι στην πραγματικότητα μέρος της άπειρης φύσης του. Το διάστημα δεν αποτελεί φραγμό για το Θείο. Ο θεός είναι, με τρόπο τέλειο και χωρίς περιορισμούς, ορατά παρών μόνο στον Παράδεισο και το κεντρικό σύμπαν. Έτσι λοιπόν, δεν είναι εμφανώς παρών στις δημιουργίες που περιβάλλουν τη Χαβόνα, επειδή ο Θεός έχει περιορίσει την άμεση και ουσιαστική παρουσία του σε αναγνώριση της κυριαρχίας και των θείων προνομίων των συνεργατών του δημιουργών και ρυθμιστών των συμπάντων μέσα στο χώρο και το χρόνο. Κατόπιν αυτού, η άποψη περί θείας παρουσίας οφείλει να αφήσει ένα ευρύ πεδίο δράσης, όσον αφορά στον τρόπο και το μέσον της εκδήλωσης, που περιλαμβάνει την τροχιά της παρουσίας του Αιώνιου Υιού, του Άπειρου Πνεύματος και του Νησιού του Παραδείσου. Ούτε είναι πάντα εφικτό να κάνουμε το διαχωρισμό ανάμεσα στην παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος και τις ενέργειες των αιώνιων συνεργατών και αντιπροσώπων του, που τόσο τέλεια εκπληρώνουν όλες τις άπειρες απαιτήσεις των αναλλοίωτων επιδιώξεών του. Δεν είναι όμως το ίδιο με τον κύκλο της προσωπικότητας και τους Ρυθμιστές. Εδώ ο Θεός ενεργεί, απαράμιλλα, άμεσα και μοναδικά.

Ο Ελεγκτής του Σύμπαντος είναι εν δυνάμει παρών στις τροχιές βαρύτητας του Νησιού του Παραδείσου σε όλα τα μέρη του σύμπαντος, σε όλους τους χρόνους και στον ίδιο βαθμό, σύμφωνα με το πλήθος που υπάρχει, ανταποκρινόμενος στις φυσικές απαιτήσεις για την παρουσία του και εξ αιτίας της συμφυούς φύσης ολόκληρης της δημιουργίας, που κάνει τα πάντα να προσκολλώνται σ’ αυτόν και να υπάρχουν μέσα του. Κατά τον ίδιο τρόπο, η Πρώτη γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι εν δυνάμει παρούσα στο Απροσδιόριστο Απόλυτο, την αποθήκη των αδημιούργητων συμπάντων του αιώνιου μέλλοντος. Έτσι ο Θεός δυνητικά διαπερνά τα φυσικά σύμπαντα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Εκείνος είναι η πρωτογενής βάση για την κατανόηση της αποκαλούμενης υλικής δημιουργίας. Αυτή η μη-πνευματική Θεία δυναμική γίνεται από καιρό σε καιρό ουσιαστική, σε όλα τα επίπεδα των φυσικών υπάρξεων με την ανεξήγητη παρείσφρηση κάποιου από τους μοναδικούς αντιπροσώπους του στο στάδιο της λειτουργίας του σύμπαντος.

Η νοητική παρουσία του Θεού σχετίζεται με τον απόλυτο νου του Ενωμένου Δρώντα, του Άπειρου Πνεύματος, στις πεπερασμένες όμως δημιουργίες, γίνεται περισσότερο κατανοητή στην απανταχού λειτουργία του κοσμικού νου των Κυρίαρχων Πνευμάτων του Παραδείσου. Όπως ακριβώς η Πρώτη γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι δυνητικά παρούσα στην τροχιά του νου του Ενωμένου Δρώντα, έτσι κι’ αυτός είναι δυνητικά παρών στις τάσεις του Συμπαντικού Απόλυτου. Ο νους όμως της ανθρώπινης φυλής είναι το κατάλυμα των Θυγατέρων του Ενωμένου Δρώντα, των Θείων Λειτουργών των εξελισσομένων συμπάντων.

Το πανταχού παρόν πνεύμα του Πατέρα του Σύμπαντος συνεργάζεται με τη λειτουργία της συμπαντικής πνευματικής παρουσίας του Αιώνιου Υιού και την αθάνατη, θεία δυναμική του Θείου Απόλυτου. Ούτε όμως η πνευματική δραστηριότητα του Αιώνιου Υιού, και των Υιών του Παραδείσου, ούτε η πνευματική επίδραση του Άπειρου Πνεύματος φαίνεται να αποκλείουν την άμεση δράση των Ρυθμιστών της Σκέψης, των τμημάτων του Θεού που ενοικούν στις καρδιές των παιδιών που δημιούργησε.

Όσον αφορά στην παρουσία του θεού σ’ έναν πλανήτη, ένα σύστημα, έναν αστερισμό, ή ένα σύμπαν, ο βαθμός της παρουσίας αυτής σε κάθε κομμάτι της δημιουργίας είναι το μέτρο του βαθμού της εξελισσόμενης παρουσίας του Υπέρτατου Όντος: Καθορίζεται από τη μαζική αναγνώριση του Θεού και την πίστη σ’ αυτόν στο συγκεκριμένο κομμάτι του απέραντου οργανισμού του σύμπαντος, μέχρι τα ίδια τα συστήματα και τους πλανήτες. Για το λόγο αυτό, και με την ελπίδα ορισμένες φορές να διατηρήσουμε και να προφυλάξουμε τις εκφάνσεις αυτές της πολύτιμης παρουσίας του Θεού είναι που κάποιες φορές, όταν ένας πλανήτης (ή σύστημα) έχει βυθιστεί στο πνευματικό σκοτάδι, μπαίνει σε καραντίνα, κατά μία έννοια, ή εν μέρει απομονώνεται από την επαφή με μεγαλύτερα κομμάτια της δημιουργίας. Και όλο τούτο, καθώς λειτουργεί στην Ουράνσια, είναι μια πνευματική αμυντική αντίδραση των περισσότερων κόσμων για να σωθούν, όσο τούτο είναι δυνατόν, και να μην υποστούν τις απομονωτικές συνέπειες των αποξενωτικών πράξεων μιας ξεροκέφαλης, αμαρτωλής και επαναστατημένης μειοψηφίας.

Ενώ ο θεός περιβάλλει πατρικά όλα τα παιδιά του – όλες τις οντότητες – η επιρροή του πάνω τους περιορίζεται επειδή η προέλευσή τους βρίσκεται μακρυά από το Δεύτερο και Τρίτο Πρόσωπο του Θεού και αυξάνεται καθώς τα επιτεύγματα του πεπρωμένου τους πλησιάζουν τα επίπεδα αυτά. Το γεγονός της παρουσίας του Θεού στο νου των δημιουργημάτων του καθορίζεται από το αν αυτά κατοικούνται από κομμάτια του Πατέρα, όπως είναι οι Ελεγκτές των Μυστηρίων, η αποτελεσματική , όμως, παρουσία του καθορίζεται από το βαθμό της συνεργασίας που επιτυγχάνουν αυτοί οι ενοικούντες Ρυθμιστές με το νου στον οποίο προσωρινά κατοικούν.

Οι διακυμάνσεις της παρουσίας του πατέρα δεν οφείλονται στο ευμετάβλητο του Θεού. Ο Πατέρας δεν παραιτείται και δεν απομονώνεται από αδυναμία. Η αγάπη του δεν απομακρύνεται εξ αιτίας των αμαρτημάτων των παιδιών του. Οι διακυμάνσεις οφείλονται περισσότερο στο ότι έχοντας προικίσει τα παιδιά του (όσον αφορά τον ίδιο) με τη δύναμη της επιλογής, κατά την άσκηση της επιλογής αυτής, τα παιδιά του καθορίζουν ευθέως το βαθμό και τα όρια της θείας επίδρασης του Πατέρα στην καρδιά και την ψυχή τους. Ο Πατέρας μας έχει ελεύθερα δώσει τον εαυτό του, χωρίς όρια και χωρίς μεροληψία. Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τα άτομα, τους πλανήτες, τα συστήματα, ή τα σύμπαντα. Μέσα στο χρόνο απονέμει ανάλογα αναγνώριση μόνο στις Παραδείσιες οντότητες του Θεού του Επτάπτυχου, μόνο στους συνεργάτες δημιουργούς των πεπερασμένων συμπάντων.

Όλα τα σύμπαντα γνωρίζουν ότι «ο Κύριος ο Θεός παντοδύναμος κυβερνά.» Τα ζητήματα του κόσμου τούτου και των άλλων κόσμων εποπτεύονται θεϊκά. «Ενεργεί κατά τη βούλησή του στις στρατιές του ουρανού κι’ ανάμεσα στους κατοίκους της γης.» Είναι αιώνια αληθινό ότι, «Δεν υπάρχει παρά μόνο η δύναμη του θεού.»

Μέσα στα όρια του συνεπούς προς τη θεία φύση, είναι πραγματικά αληθές το ότι «για το Θεό όλα είναι δυνατά.» Οι επί μακρόν μετακινημένες εξελικτικές διαδικασίες των λαών, των πλανητών και των συμπάντων βρίσκονται κάτω από τον τέλειο έλεγχο των δημιουργών και των διαχειριστών του σύμπαντος και αναπτύσσονται σύμφωνα με τις αιώνιες προθέσεις του πατέρα του Σύμπαντος, συνεχίζοντας με αρμονία και τάξη σε συμφωνία με το πάνσοφο σχέδιο του Θεού. Ένας μόνο φτιάχνει το νόμο. Συγκρατεί τους κόσμους στο διάστημα και αιωρεί τα σύμπαντα στον αιώνιο κύκλο της αιώνιας τροχιάς.

Απ’ όλες τις θείες ιδιότητες, η παντοδυναμία του, ιδιαίτερα όπως επικρατεί στο υλικό σύμπαν είναι εκείνη που κατανοείται πληρέστερα. Αν τον δούμε σαν ένα μη-πνευματικό φαινόμενο, ο Θεός είναι ενέργεια. Η αποδοχή αυτή ενός φυσικού γεγονότος υποστηρίζεται από την ακατανόητη αλήθεια ότι η πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι η πρωταρχική αιτία των συμπαντικών φυσικών φαινομένων σε ολόκληρο το διάστημα. Από τη θεία αυτή δραστηριότητα εκπορεύονται όλη η φυσική ενέργεια καθώς και άλλες υλικές εκδηλώσεις. Το φως, δηλαδή, το φως χωρίς θερμότητα, είναι άλλη μία από τις μη-πνευματικές εκδηλώσεις των θεών. Και υπάρχει κι’ άλλη μια μορφή μη-πνευματικής ενέργειας άγνωστη ουσιαστικά στην Ουράνσια. Δεν έχει αναγνωρισθεί ακόμη.

Ο Θεός ελέγχει κάθε δύναμη. Έχει φτιάξει «ένα δρόμο για την αστραπή». Έχει ορίσει τα κυκλώματα κάθε μορφής ενέργειας. Έχει θεσπίσει το χρόνο και τον τρόπο της εκδήλωσης κάθε μορφής ενέργειας. Κι’ όλα τούτα τα κρατά για πάντα στο αιώνιο αγκάλιασμά του – στο βαρυτικό έλεγχο που επικεντρώνεται στον κάτω Παράδεισο. Έτσι, το φως και η ενέργεια του αιώνιου Πατέρα στροβιλίζονται για πάντα γύρω από τη μεγαλειώδη τροχιά του, την ατέλειωτη μα τακτική διαδοχή των αστρικών στρατευμάτων που συνθέτουν το σύμπαν των συμπάντων. Όλοι οι κύκλοι της δημιουργίας περιβάλλουν αιώνια την Παραδείσια Οντότητα που είναι το κέντρο όλων των πραγμάτων και των πλασμάτων.

Η παντοδυναμία του Πατέρα αναφέρεται στην απανταχού κυριαρχία του απόλυτου επιπέδου, όπου οι τρεις ενέργειες, η υλική, η διανοητική και η πνευματική γίνονται πλέον δυσδιάκριτες, όταν τον πλησιάσουν πολύ – αυτόν, τη Γενεσιουργό Αιτία όλων των πραγμάτων. Ο νους των πλασμάτων, που δεν είναι ούτε Παραδείσιο πλάσμα ούτε Παραδείσιο πνεύμα, δεν αποκρίνεται ευθέως στον Πατέρα του Σύμπαντος. Ο θεός προσαρμόζεται με το νου των ατελών – με τους θνητούς της Ουράνσια μέσω των Ρυθμιστών της Σκέψης.

Ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν είναι μια εφήμερη δύναμη, μια μετακινούμενη ισχύς, ή μια αυξομειούμενη ενέργεια. Η δύναμη και η σοφία του Πατέρα είναι απόλυτα επαρκείς να αντεπεξέλθουν με κάθε μια και όλες μαζί τις επείγουσες ανάγκες του σύμπαντος. Έχει προβλέψει όλες τις πιεστικές καταστάσεις που εμφανίζονται στην ανθρώπινη πορεία και γι’ αυτό δεν αντιδρά στα ζητήματα του σύμπαντος αφαιρετικά, αλλά μάλλον σύμφωνα με τις επιταγές της αιώνιας σοφίας και σε αρμονία με τις εντολές της άπειρης δικαιοσύνης. Ανεξάρτητα από την εμφάνισή της, η δύναμη του Θεού δεν λειτουργεί στο σύμπαν τυφλά.

Καταστάσεις όντως παρουσιάζονται στις οποίες φαίνεται ότι επείγοντες αποφάσεις έχουν παρθεί, όπου οι φυσικοί νόμοι έχουν ανασταλεί, ότι κακές προσαρμογές έχουν αναγνωρισθεί και ότι γίνεται μια προσπάθεια να διορθωθεί η κατάσταση αυτή, αλλά δεν είναι έτσι η περίπτωση. Τέτοιες θεωρήσεις του Θεού έχουν την πηγή τους στο περιορισμένη κλίμακα των απόψεων σας, στο πεπερασμένο της αντίληψής σας ,και το περιορισμένο πλαίσιο της επισκόπησης σας. Μια τέτοια παρανόηση του Θεού οφείλεται στην βαθιά άγνοια που απολαμβάνετε για την ύπαρξη των υψηλότερων νόμων του κόσμου, του μεγέθους του χαρακτηρα του Πατέρα, του απείρου των ιδιοτήτων του και του δεδομένου της ελεύθερης βούλησής του.

Τα πλανητικά δημιουργήματα του ενοικούντος πνεύματος του Θεού, διασκορπισμένα εδώ πέρα και εκεί πέρα, μέσα στα σύμπαντα του διαστήματος, είναι τόσο σχεδόν άπειρα σε αριθμό και τάξη, η νοημοσύνη τους τόσο διαφορετική, ο νους τους τόσο περιορισμένος και πολλές φορές τόσο χονδροειδής, η διορατικότητά τους τόσο κολοβή και περιορισμένη, που είναι σχεδόν αδύνατο να σχηματίσουν γενικεύσεις του νόμου ώστε να εκφράσουν επαρκώς τις άπειρες ιδιότητες του Πατέρα και, ταυτόχρονα, να είναι σε οποιοδήποτε βαθμό αντιληπτές απ’ αυτές τις ευφυείς δημιουργίες. Για το λόγο αυτό, σ’ εσάς τα δημιουργήματα, πολλές από τις πράξεις του παντοδύναμου Θεού μοιάζουν να είναι αυθαίρετες, αποσπασματικές και όχι σπάνια άπονες και σκληρές. Μα πάλι σας διαβεβαιώνω ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Τα έργα του Θεού είναι όλα σκόπιμα, ευφυή, σοφά, ευγενικά και πάντα επιδιώκουν το καλύτερο όχι πάντα για μια ατομική ύπαρξη, για μια μοναδική φυλή, μοναδικό πλανήτη, ή ακόμα για ένα συγκεκριμένο σύμπαν, αλλά είναι για την ευημερία και το κάλλιστο καλό όλων των ενδιαφερομένων, από τον ταπεινότερο στον υψηλότερο. Στις εποχές του χρόνου, η ευημερία του επιμέρους μπορεί πολλές φορές να φαίνεται ότι διαφέρει από την ευημερία του συνόλου. Στον κύκλο της αιωνιότητας, τέτοιες προφανείς διαφορές είναι ανύπαρκτες.

Είμαστε όλοι μέρος της οικογένειας του Θεού και γι’ αυτό πρέπει κάποιες φορές να μοιραζόμαστε την οικογενειακή πειθαρχεία. Πολλές από τις πράξεις του Θεού που τόσο μας αναστατώνουν και μας μπερδεύουν είναι το αποτέλεσμα των αποφάσεων και τελικών διαταγμάτων της πανσοφίας που εξουσιοδοτηθεί τον Συνδεδεμένο Πράττονταν να εκτελέσει τις επιλογές της αλάθητης βούλησης του άπειρου νου, να ενδυναμώσει τις αποφάσεις της τέλειας οντότητας, της οποίας η θεώρηση, η διορατικότητα και η φροντίδα αγκαλιάζουν την υψηλότερη και αιώνια ευτυχία ολόκληρης της απέραντης δημιουργίας του.

Συνεπώς, είναι η αποκομμένη, μερική, πεπερασμένη, αμαθής και εξαιρετικά υλιστική σας άποψη και οι περιορισμοί που ενυπάρχουν στη φύση της ύπαρξής σας που δημιουργούν ένα τέτοιο εμπόδιο, το οποίο σας καθιστά ανίκανους να δείτε, να κατανοήσετε, ή να γνωρίσετε τη σοφία και την καλοσύνη πολλών από τις θείες πράξεις που σ’ εσάς μοιάζουν γεμάτες με τόση ισοπεδωτική σκληρότητα και που φαίνονται να χαρακτηρίζονται από απόλυτη αδιαφορία για την ανακούφιση και την, ευημερία, για την πλανητική ευτυχία και την ατομική ευδοκίμηση των συνανθρώπων σας. Είναι εξ αιτίας των ορίων της ανθρώπινης διορατικότητας, εξ αιτίας της περιορισμένης σας κατανόησης και της πεπερασμένης σας αντίληψης που παρανοείται τα κίνητρα και διαστρεβλώνετε τις προθέσεις του Θεού. Πολλά πράγματα όμως συμβαίνουν στους εξελικτικούς κόσμους που δεν είναι τα προσωπικά έργα του Πατέρα του Σύμπαντος.

Η θεία παντοδυναμία είναι τέλεια συντονισμένη με τις άλλες ιδιότητες της προσωπικότητας του Θεού. Η δύναμη του Θεού, κανονικά, περιορίζεται μόνο στην παγκόσμια πνευματική της εκδήλωση από τρεις συνθήκες, ή καταστάσεις:

1. Από τη φύση του Θεού, ιδιαίτερα από την άπειρη αγάπη του, την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη.

2. Από τη βούληση του Θεού, από την φιλευσπλαχνία του και την πατρική του σχέση με τις οντότητες του σύμπαντος.

3. Από το νόμο του Θεού, την ορθότητα και τη δικαιοσύνη της αιώνιας Αγίας Τριάδας του Παραδείσου.

Ο Θεός έχει απεριόριστη δύναμη, θεία φύση, τελικότητα στη βούληση, άπειρες ιδιότητες, αιώνια σοφία και απόλυτη πραγματικότητα. Όλα όμως αυτά τα χαρακτηριστικά του Πατέρα του Σύμπαντος ενοποιούνται στη Θεότητα και εκφράζονται παγκόσμια στην Αγία Τριάδα του Παραδείσου και στους θείους Υιούς της Αγίας Τριάδας. Διαφορετικά, έξω από τον Παράδεισο και το κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα, οτιδήποτε αναφέρεται στο Θεό περιορίζεται από την εξελικτική παρουσία του Υπέρτατου, διέπεται από την ενεργό παρουσία του Απώτατου και συντονίζεται από τα τρία υπαρξιακά Απόλυτα – της Θεότητας, το Συμπαντικό και το Απροσδιόριστο. Και έτσι, η παρουσία του Θεού περιορίζεται επειδή αυτή είναι η βούληση του Θεού.

«Ο Θεός γνωρίζει τα πάντα.» Ο θείος νους έχει συνείδηση και γνώση του λογισμού ολόκληρης της δημιουργίας. Η γνώση του για τα δρώμενα είναι παγκόσμια και τέλεια. Οι θείες οντότητες που εκπορεύονται απ’ αυτόν αποτελούν μέρος του. Εκείνος που «ισορροπεί τα σύννεφα» είναι μαζί «τέλειος στη γνώση.» «Τα μάτια του Κυρίου βρίσκονται παντού.» Είπε ο μεγάλος σας δάσκαλος του ασήμαντου σπουργιτιού, «Ουδείς εξ αυτών θα πέσει στο έδαφος χωρίς τη γνώση του Πατέρα μου,» κι’ ακόμα, «Τα ίδια τα μαλλιά της κεφαλής σας είναι μετρημένα.» «Εκείνος μετρά τ’ αστέρια. Τα φωνάζει με τ’ όνομά τους.»

Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι η μοναδική οντότητα σ’ ολόκληρο το σύμπαν που πραγματικά γνωρίζει τον αριθμό των αστεριών και των πλανητών του διαστήματος. Όλοι οι κόσμοι, σε κάθε σύμπαν, βρίσκονται συνεχώς στα όρια της συνείδησης του θεού. Λέει επίσης: «Έχω σίγουρα δει την οδύνη του λαού μου, έχω ακούσει το κλάμα τους και γνωρίζω τις πίκρες τους.» Διότι «ο Κύριος κοιτάζει από τον ουρανό. Παρατηρεί όλους τους γιους του ανθρώπου. Από εκεί όπου κατοικεί παρατηρεί και σκέφτεται όλους τους κατοίκους της γης.» Κάθε πλάσμα μπορεί ειλικρινά να πει: «Εκείνος γνωρίζει το δρόμο που παίρνω και όταν με δοκιμάσει θα προβάλλω σαν χρυσός.» «Ο Θεός γνωρίζει τις απογοητεύσεις και τις ανατάσεις μας. Κατανοεί τις σκέψεις μας από μακριά και είναι ενήμερος για όλες τις απόψεις μας.» «Όλα τα πράγματα είναι γυμνά και ανοικτά στα μάτια εκείνου με τον οποίο έχουμε να κάνουμε.» Και θα ήταν πραγματική ανακούφιση σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη να καταλάβει ότι «γνωρίζει το σχήμα σας. Θυμάται ότι είσαστε σκόνη.» Ο Ιησούς μιλώντας για το ζώντα Θεό, είπε, «Ο Πατέρας σας γνωρίζει αυτό που χρειάζεστε, πριν καν του το ζητήσετε.»

Ο Θεός κατέχει απεριόριστη δύναμη για να γνωρίζει τα πάντα. Η συνείδησή του είναι παγκόσμια. Η ατομική τροχιά του περιλαμβάνει όλες τις οντότητες και η γνώση του, ακόμη και για να ταπεινότερα των πλασμάτων, συμπληρώνεται έμμεσα από τις στρατιές των θείων Υιών που κατεβαίνουν στους ανθρώπους και άμεσα δια των Ρυθμιστών της Σκέψης που ενοικούν στους ανθρώπους. Ακόμα περισσότερο, το Άπειρο Πνεύμα είναι πάντοτε πανταχού παρόν.

Δεν είμαστε απόλυτα βέβαιοι για το αν ή όχι ο Θεός επιλέγει να προβλέπει τις αμαρτωλές πράξεις. Ακόμη, όμως, κι’ αν ο Θεός επιθυμούσε να γνωρίζει από πριν τα οφειλόμενα στην ελεύθερή τους βούληση έργα των παιδιών του, η προκαταβολική αυτή γνώση δεν θα ακύρωνε στο ελάχιστο την ελευθερία τους. Ο Θεός δεν εκπλήσσεται ποτέ.

Παντοδυναμία δεν σημαίνει δύναμη να κάνεις αυτό που δεν γίνεται, να κάνεις πράξεις που δεν αρέσουν στο Θεό. Ούτε σημαίνει τη γνώση του άγνωστου. Οι έννοιες όμως αυτές δύσκολα μπορούν να γίνουν κατανοητές από τον πεπερασμένο νου. Ο άνθρωπος δύσκολα μπορεί να καταλάβει την έκταση και τους περιορισμούς της βούλησης του Δημιουργού.

Η διαδοχική πλήρωση του ίδιου του Θεού στα σύμπαντα καθώς αυτά δημιουργούνται, σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζει τη δυναμική της ισχύος, ή την εναπόθεση της σοφίας, που συνεχίζουν να ενοικούν και να μένουν στην κεντρική οντότητα του Θείου. Ο Πατέρας δεν έχει ποτέ χάσει τη δυναμική της ισχύος, της σοφίας και της αγάπης ούτε του αφαιρέθηκε κάποια από τις ιδιότητες της μεγαλειώδους οντότητάς του, σαν αποτέλεσμα της απεριόριστης πλήρωσης με τον εαυτό του των Υιών του Παραδείσου, των υποδεεστέρων αυτού δημιουργημάτων και των ποικίλων πλασμάτων, περαιτέρω.

Η δημιουργία κάθε νέου σύμπαντος απαιτεί νέα ρύθμιση της βαρύτητας, αλλά, έστω και αν η δημιουργία συνεχιζόταν ατέλειωτα, αιώνια, ακόμα και στο άπειρο, έτσι που στο τέλος η υλική δημιουργία να υπάρχει χωρίς περιορισμό, ακόμη και τότε η δύναμη του ελέγχου και της συνεργασίας που βρίσκεται στο Νησί του Παραδείσου θα βρισκόταν ότι είναι η ίδια και φυσικά επαρκής για την κυριαρχία, τον έλεγχο και το συντονισμό ενός τέτοιου απείρου σύμπαντος. Και συνακόλουθο σ’ αυτή την πλήρωση της απεριόριστης ισχύος και δύναμης πάνω σ’ ένα απεριόριστο σύμπαν, το Άπειρο θα αυξανόταν στον ίδιο βαθμό ισχύος και ενέργειας. Το Ανεπιφύλακτο Απόλυτο θα παρέμενε αμείωτο. Ο Θεός θα εξακολουθούσε να κατέχει την ίδια άπειρη δυναμική, ωσάν η ισχύς,, η ενέργεια και η δύναμη δεν είχαν ποτέ διανεμηθεί για τη δημιουργία του ενός σύμπαντος μετά το άλλο.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη σοφία: Το γεγονός ότι ο νους διανέμεται τόσο ελεύθερα απασχολούμενος με τους κόσμους, κατ’ ουδένα τρόπο δεν αποδυναμώνει την κεντρική πηγή της θείας σοφίας. Καθώς τα σύμπαντα πολλαπλασιάζονται και τα πλάσματα των κόσμων αυξάνονται σε αριθμό στα όρια της κατανόησης, κι’ αν ακόμα ο νους συνεχίσει να εναποτίθεται σ’ αυτές τις υψηλότερου και χαμηλότερου βαθμού υπάρξεις, και πάλι η κεντρική οντότητα του Θεού θα εξακολουθήσει να περιβάλλει τον ίδιο αιώνιο, άπειρο και πάνσοφο νου.

Το γεγονός ότι αποστέλλει από μέσα του πνευματικούς αγγελιαφόρους να ενοικήσουν στους άνδρες και τις γυναίκες του κόσμου σας αλλά και των άλλων κόσμων κατ’ ουδένα τρόπο δεν μειώνει την ικανότητά του να λειτουργεί σαν μία θεία και παντοδύναμη πνευματική οντότητα. Και κανένα απολύτως όριο δεν υπάρχει στο μέγεθος, ή τον αριθμό τέτοιων πνευματικών Ελεγκτών που αποστέλλονται. Το μοίρασμα του εαυτού του στα πλάσματά του δημιουργεί μια απροσμέτρητη, σχεδόν ασύλληπτη μελλοντική δυνατότητα των προοδευτικών και διαδοχικών υπάρξεων γι’ αυτούς τους θεϊκά προικισμένους θνητούς. Και το σπάταλο αυτό μοίρασμα του εαυτού του με τη μορφή αυτών των βοηθητικών πνευμάτων με κανένα τρόπο δεν μειώνει τη σοφία και την τελειότητα της αλήθειας και της γνώσης που βρίσκεται στο πρόσωπο του πάνσοφου, παντογνώστη και παντοδύναμου Πατέρα.

Για τους θνητούς του χρόνου υπάρχει το μέλλον, ο Θεός όμως κατοικεί στην αιωνιότητα. Έστω κι’ αν βρεθώ πολύ κοντά στον τόπο όπου κατοικεί ο Θεός, δεν μπορώ να θεωρήσω δεδομένο ότι θα μιλήσω με απόλυτη κατανόηση για το άπειρο πολλών από τις θείες ιδιότητες. Το άπειρο του νου μόνο μπορεί να κατανοήσει το άπειρο της ύπαρξης και το αιώνιο της δράσης.

Οι θνητοί άνθρωποι είναι αδύνατον να γνωρίσουν το άπειρο του ουράνιου Πατέρα. Ο πεπερασμένος νους δεν μπορεί να σκεφθεί δια μέσου τέτοιας απόλυτης αλήθειας, η δεδομένου. Η ίδια όμως αυτή πεπερασμένη ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί ουσιαστικά να αισθανθεί - κυριολεκτικά να βιώσει – την πλήρη και αμείωτη επίδραση αυτής της άπειρης ΑΓΑΠΗΣ του Πατέρα. Η αγάπη αυτή μπορεί αληθινά να βιωθεί, μολονότι ενώ η ποιότητα της εμπειρίας είναι απεριόριστη, το μέγεθος της εμπειρίας είναι αυστηρά περιορισμένο από την ανθρώπινη δυνατότητα για πνευματική αντίληψη και από τη συνυπάρχουσα δυνατότητα να ανταποδίδει την αγάπη στον Πατέρα.

Η πεπερασμένη εκτίμηση των άπειρων ιδιοτήτων υπερβαίνει κατά πολύ τις περιορισμένες, λογικές δυνατότητες των πλασμάτων εξ αιτίας του γεγονότος ότι ο θνητός άνθρωπος είναι φτιαγμένος κατ’ εικόνα του Θεού – μέσα του ζει ένα μικρό κομμάτι του απείρου. Γι’ αυτό, η εγγύτερη και ακριβότερη προσέγγιση του Θεού από τον άνθρωπο γίνεται με, και δια μέσου της αγάπης, διότι ο Θεός είναι αγάπη. Κι’ αυτή η μοναδική σχέση είναι μία ουσιαστική εμπειρία στην κοσμική κοινωνιολογία, είναι η σχέση Δημιουργού και δημιουργήματος – η αγάπη μεταξύ Πατέρα και παιδιού.

Στην επαφή του με τα μετά-Χαβόνα δημιουργήματα, ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν εφαρμόζει την άπειρη δύναμή του και το οριστικό του κύρος με άμεση μετάδοση, αλλά μάλλον δια μέσου των Υιών του και των υποδεεστέρων του οντοτήτων. Και όλα τούτα ο Θεός τα πράττει με την ελεύθερη βούλησή του. Κάθε μία αλλά και όλες οι δυνάμεις που μεταβιβάζονται, δοθείσης ευκαιρίας, αν αποτελέσουν επιλογή του θείου νου, βιώνονται άμεσα. Κατά κανόνα, όμως, παρόμοιες ενέργειες λαμβάνουν χώρα μόνο σαν αποτέλεσμα της αποτυχίας της απεσταλμένης οντότητας να ικανοποιήσει τη θεία εμπιστοσύνη. Σε παρόμοιους καιρούς, με τον κίνδυνο παράλειψης και μέσα στα όρια της εξασφάλισης της θείας ισχύος και δυναμικής, ο Πατέρας πράγματι ενεργεί ανεξάρτητα και σύμφωνα με αυτά που επιβάλλει η απόφασή του. Και η απόφαση αυτή είναι πάντα απόφαση αλάθητης τελειότητας και άπειρης σοφίας.

Ο Πατέρας κυριαρχεί μέσω των Υιών του. Σ’ όλη την έκταση της οργάνωσης του σύμπαντος υπάρχει μια αδιάσπαστη αλυσίδα εξουσιαστών που καταλήγουν στους Πλανητικούς Πρίγκιπες, οι οποίου κατευθύνουν το πεπρωμένο των εξελικτικών κόσμων της απέραντης κτίσης του Πατέρα. Δεν είναι απλά η ποιητική έκφραση που δηλώνει: «Η γη ανήκει στον Κύριο, και εξ αυτού η πληρότης.» «Καθαιρεί βασιλείς και εγκαθιστά βασιλείς.» «Οι Ύπατοι άρχουν στα βασίλεια των ανθρώπων.»

Ο Πατέρας του Σύμπαντος μπορεί να μην λαμβάνει θέση στα ζητήματα που απασχολούν την καρδιά των θνητών. Στη διεύθυνση όμως και το πεπρωμένο ενός πλανήτη, υπερισχύουν τα θεία σχέδια. Ο αιώνιος σκοπός της σοφίας και η αγάπη θριαμβεύουν.

Είπεν ο Ιησούς: «Ο Πατέρας μου, που μου τους παρέδωσε, είναι ο μεγαλύτερος όλων. Και κανείς δεν μπορεί να τους αποσπάσει από το χέρι του Πατέρα μου.» Καθώς βλέπετε τα ποικίλα έργα και αντικρίζετε τη συγκλονιστική απεραντοσύνη της σχεδόν απεριόριστης δημιουργίας του Θεού, ίσως να μην μπορέσετε να αντιληφθείτε το μεγαλείο του, αλλά δεν πρέπει να αποτύχετε να τον αποδεχθείτε ως τον ασφαλώς και αιωνίως ενθρονισμένο στο κέντρο όλων των πραγμάτων του Παραδείσου και ως τον ευεργέτη Πατέρα όλων των ευφυών πλασμάτων. Δεν υπάρχει «παρά μόνο ένας Θεός και Πατέρας των πάντων, που βρίσκεται πάνω απ’ όλα και μέσα σε όλα,» «και προϋπάρχει των πραγμάτων και τα πάντα εμπεριέχονται σ’ αυτόν.»

Οι αβεβαιότητες της ζωής και το ευμετάβλητο της ύπαρξης κατ’ ουδένα τρόπο αντιβαίνουν στην ιδέα της συμπαντικής κυριαρχίας του Θεού. Ολόκληρη η εξελικτική ζωή των πλασμάτων περιβάλλεται από ορισμένες αναπόφευκτες καταστάσεις . Σκεφθείτε το εξής:

1. Είναι το θάρρος – η δύναμη του χαρακτήρα – επιθυμητό; Στην περίπτωση αυτή, ο άνθρωπος πρέπει να ανατραφεί σ’ ένα περιβάλλον που επιβάλλει την αποδοχή των δυσκολιών και την αντιμετώπιση των απογοητεύσεων.

2. Είναι ο αλτρουισμός – η υπηρεσία προς τους συνανθρώπους – επιθυμητός; Τότε, η εμπειρία της ζωής πρέπει να προνοεί για την αντιμετώπιση καταστάσεων κοινωνικής ανισότητας.

3. Είναι η ελπίδα – το μεγαλείο της εμπιστοσύνης – επιθυμητή; Αν ναι, η ανθρώπινη ύπαρξη πρέπει συνεχώς να έρχεται αντιμέτωπη με τις ανασφάλειες και τις επαναλαμβανόμενες αβεβαιότητες.

4. Είναι η πίστη – η ύψιστη διαβεβαίωση του ανθρώπινου λογισμού – επιθυμητή; Τότε ο νους του ανθρώπου πρέπει να βρει τον εαυτό του στη βασανιστική κατάσταση του να γνωρίζει πάντα λιγότερα από όσα μπορεί να πιστέψει.

5. Είναι η αγάπη για την αλήθεια και η απόφαση να πάμε οπουδήποτε αυτή μας οδηγεί, επιθυμητή; Τότε πρέπει ο άνθρωπος να αναπτυχθεί σ’ έναν κόσμο όπου το σφάλμα είναι παρόν και το ψέμα πάντα δυνατόν.

6. Είναι ο ιδεαλισμός – ο τρόπος που προσεγγίζουμε το θείο – επιθυμητός; Αν ναι, ο άνθρωπος πρέπει ν’ αγωνισθεί σε περιβάλλον σχετικής καλοσύνης και ομορφιάς, σ’ ένα πλαίσιο που θα διεγείρει την ασυγκράτητη πορεία για καλύτερα πράγματα.

7. Είναι η νομιμοφροσύνη – η αφοσίωση στο ύψιστο καθήκον – επιθυμητή; Στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπος πρέπει να προχωρήσει μέσα από την πιθανότητα της προδοσίας και της εγκατάλειψης. Ο ηρωισμός της αφοσίωσης στο καθήκον αποτελεί μέρος του συνεπαγόμενου κινδύνου της παράλειψης.

8. Είναι η έλλειψη εγωισμού – το πνεύμα του να ξεχνά κανείς τον εαυτό του – επιθυμητή; Τότε πρέπει ο θνητός άνθρωπός να ζήσει αντιμετωπίζοντας την αδιάκοπη κατακραυγή του εαυτού του από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει για αναγνώριση και διάκριση. Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε δυναμικά να επιλέξει την θεία ζωή αν δεν υπήρχε η ατομική ζωή να εγκαταλείψει. Δεν θα μπορούσε ποτέ να κρατηθεί από τη δικαιοσύνη, αν δεν υπήρχε το εν δυνάμει κακό να εμψυχώσει και να διαφοροποιήσει το καλό από αντίθεση.

9. Είναι η απόλαυση –η ικανοποίηση της ευδαιμονίας – επιθυμητή; Τότε ο άνθρωπος πρέπει να ζήσει σ’ ένα κόσμο όπου η πιθανή παρουσία του πόνου και της δυστυχίας αποτελούν πάντα εμπειρικές δυνατότητες.

Μέσα στο σύμπαν, κάθε μονάδα θεωρείται μέρος του συνόλου. Η επιβίωση του μέρους εξαρτάται από τη συνεργασία του με το σχέδιο και το σκοπό του συνόλου, την ολόψυχη επιθυμία και απόλυτη θέληση να πράξει σύμφωνα με τη θεία βούληση του Πατέρα. Ο μόνος αλάθητος εξελικτικός κόσμος (ο χωρίς την πιθανότητα ασύνετης κρίσης) θα ήταν ένας κόσμος χωρίς ελεύθερη ευφυΐα. Στο σύμπαν της Χαβόνα υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο τέλειοι κόσμοι με τους τέλειους κατοίκους τους, ο εξελισσόμενος, όμως, άνθρωπος πρέπει να κάνει λάθη, αν πρόκειται να μείνει ελεύθερος. Η ελεύθερη και μη πεπειραμένη ευφυία δεν είναι δυνατόν ν’ αποκτήσει σοφία, κατ’ αρχήν. Η δυνατότητα λανθασμένης (κακής) κρίσης γίνεται αμαρτία μόνο όταν η ανθρώπινη θέληση συνειδητά επικυρώνει και εν γνώσει της εναγκαλίζεται μια ηθελημένη, ανήθικη κρίση.

Η πλήρης εκτίμηση της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης ενυπάρχουν στην τελειότητα του θείου σύμπαντος. Οι κάτοικοι των κόσμων της Χαβόνα δεν επιζητούν τη δυνατότητα των σχετικής αξίας θέσεων για να ενισχύσουν τις επιλογές τους. Τέτοιες τέλειες υπάρξεις είναι σε θέση να αναγνωρίζουν και να επιλέγουν το καλό στην απουσία κάθε αντιτιθέμενης και διανοητικά επιβαλλόμενης ηθικής κατάστασης. Όλες, όμως, αυτές οι τέλειες υπάρξεις είναι, όσον αφορά στην ηθική φύση και την πνευματική κατάσταση, αυτό που είναι σαν αποτέλεσμα της ίδιας τους της ύπαρξης. Έχουν δια της εμπειρίας κερδίσει πλεονεκτήματα μέσα από τις συμφυείς τους ιδιότητες και μόνο. Ο θνητός αποκτά τις ιδιότητές του ως υποψήφιος για ανέλιξη μέσα από την ίδια την πίστη και την ελπίδα του. Οτιδήποτε θείο συλλάβει ο ανθρώπινος νους και αποκτήσει η ανθρώπινη ψυχή αποτελεί ένα επίτευγμα της εμπειρίας. Είναι μια πραγματικότητα της ατομικής εμπειρίας και για το λόγο αυτό ένα μοναδικό απόκτημα, εν αντιθέσει προς τη συμφυή αγαθότητα και δικαιοσύνη των αλάθητων οντοτήτων της Χαβόνα.

Τα πλάσματα της Χαβόνα είναι από τη φύση τους γενναιόψυχα, δεν είναι όμως θαρραλέα με την ανθρώπινη έννοια. Είναι έμφυτα ευγενικά και πονετικά, δύσκολα όμως θα μπορούσαν να θεωρηθούν αλτρουιστές με τον ανθρώπινο τρόπο. Βρίσκονται σε αναμονή ενός θαυμάσιου μέλλοντος αλλά δεν ελπίζουν με τον μοναδικό τρόπο των πιστών θνητών των αβέβαιων, εξελικτικών κόσμων. Έχουν εμπιστοσύνη στη σταθερότητα του σύμπαντος, αλλά είναι απόλυτα αντίθετοι προς αυτή την πίστη που σώζει, ενώ ο θνητός ανέρχεται από την ζωώδη κατάσταση στις πύλες του Παραδείσου. Εκείνοι αγαπούν την αλήθεια, αλλά δεν γνωρίζουν τίποτα για την ιδιότητα της αλήθειας να σώζει την ψυχή. Είναι ιδεαλιστές, αλλά γεννήθηκαν έτσι. Αγνοούν απολύτως την έκσταση του να γίνεσαι ιδεαλιστής από απολαυστική επιλογή. Είναι ευπειθείς, αλλά ποτέ δεν έχουν βιώσει τη συγκίνηση της ολόψυχης και ευφυούς αφοσίωσης στο καθήκον, μπροστά στον κίνδυνο να υποπέσουν στον πειρασμό του σφάλματος. Δεν έχουν εγωισμό, αλλά δεν έφθασαν ποτέ στο επίπεδο αυτό βιώνοντας τη μεγαλειώδη νίκη πάνω στον εχθρικό εαυτό τους. Απολαμβάνουν την χαρά, αλλά δεν αντιλαμβάνονται τη γλυκύτητα της απόλαυσης του να ξεφεύγει κανείς από την πιθανότητα του πόνου.

Με θεϊκή έλλειψη εγωισμού και μέγιστη γενναιοδωρία, ο Πατέρας του Σύμπαντος παραιτείται από την εξουσία και παραδίδει τη δύναμη, αλλά παραμένει πρωταρχικός. Το χέρι του βρίσκεται στην πιο ισχυρή θέση στα δρώμενα των κόσμων του σύμπαντος. Έχει κρατήσει για τον εαυτό του όλες τις τελικές αποφάσεις και αλάθητα κρατά το παντοδύναμο σκήπτρο του αιώνιου σκοπού του με αναμφισβήτητη εξουσία πάνω στην ευζωία και το πεπρωμένο της διευρυνόμενης, στροβιλιζόμενης και ανακυκλούμενης δημιουργίας.

Η κυριαρχία του Θεού είναι απεριόριστη. Είναι η θεμελιακή αρχή ολόκληρης της δημιουργίας. Το σύμπαν δεν ήταν αναπόφευκτο. Δεν είναι αποτέλεσμα ατυχήματος, ούτε είναι αυθύπαρκτο. Το σύμπαν είναι αποτέλεσμα της δημιουργίας και γι’ αυτό υπόκειται ολοκληρωτικά στη βούληση του Δημιουργού. Η θέληση του Θεού είναι η θεία αλήθεια, η ζώσα αγάπη. Γι’ αυτό οι τελειοποιούμενες δημιουργίες των εξελικτικών συμπάντων χαρακτηρίζονται από καλοσύνη – την πλησιέστερη προς το θείο κατάσταση και από το εν δυνάμει κακό – τη μακρύτερα από το θείο ευρισκόμενη κατάσταση.

Κάθε θρησκευτική φιλοσοφία, αργά ή γρήγορα φθάνει στην ιδέα της ενοποιημένης συμπαντικής αρχής, αυτής του ενός Θεού. Οι συμπαντικές αιτίες δεν μπορεί να είναι κατώτερες από τα συμπαντικά αποτελέσματα. Η πηγή των ρευμάτων της ζωής του σύμπαντος και του κοσμικού νου πρέπει να βρίσκεται πάνω από τις εκδηλώσεις τους. Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί με συνέπεια να ερμηνευθεί σε σχέση με τις κατώτερες τάξεις της ύπαρξης. Ο ανθρώπινος νους μπορεί να γίνει πραγματικά κατανοητός μόνο με την αναγνώριση υψηλότερων τάξεων σκέψης και σκόπιμης διάθεσης. Ο άνθρωπος, σαν θνητή ύπαρξη είναι ανεξήγητος, εκτός αν αναγνωρισθεί η πραγματικότητα του Πατέρα του Σύμπαντος.

Ο μηχανιστικός φιλόσοφος δηλώνει ότι απορρίπτει την ιδέα μιας παγκόσμιας και κυρίαρχης θέλησης, της ίδιας αυτής κυρίαρχης θέλησης της οποίας τη δραστηριότητα για την επεξεργασία των νόμων του σύμπαντος τόσο βαθιά ο ίδιος σέβεται. Άθελά του ο μηχανιστής αποδίδει φόρο τιμής στον Δημιουργό του νόμου, όταν θεωρεί τέτοιους νόμους ως αυτενεργούς και αυτονόητους!

Είναι μέγα λάθος να ανθρωποποιούμε το Θεό, πέρα από τη θεώρηση της ύπαρξης εντός μας του Ρυθμιστή της Σκέψης, αλλά ακόμη κι’ αυτό δεν είναι τόσο ανόητο όσο το να μηχανοποιούμε την ιδέα της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.

Υποφέρει ο πατέρας του Παραδείσου; Δεν το ξέρω. Οι Υιοί του Δημιουργού σίγουρα μπορούν και μερικές φορές υποφέρουν, όπως και οι θνητοί. Ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα υποφέρουν υπό μία διαφορετική έννοια. Πιστεύω ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος υποφέρει, αλλά δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς. Πιθανόν μέσω του κυκλώματος της προσωπικότητας, ή μέσω της ατομικότητας των Ρυθμιστών της Σκέψης και των άλλων μορφών πλήρωσης της αιώνιας φύσης του. Είπε στις θνητές φυλές, «Σε όλες τις θλίψεις σας θλίβομαι.» Αναντίρρητα βιώνει πατρική και συμπονετική κατανόηση. Μπορεί πραγματικά να υποφέρει, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τη φύση του πόνου του.

Ο άπειρος και αιώνιος Κυβερνήτης του σύμπαντος των συμπάντων είναι δύναμη, μορφή, ενέργεια, διαδικασία, σχέδιο, αρχή, παρουσία και εξιδανικευμένη πραγματικότητα. Είναι όμως και περισσότερο απ’ αυτό. Είναι προσωπικός. Ασκεί κυριαρχική θέληση, βιώνει τη συνείδηση του θείου, πραγματοποιεί τις επιταγές ενός δημιουργικού νου, επιδιώκει την ικανοποίηση της πραγματοποίησης ενός αιώνιου σκοπού και εκδηλώνει την Πατρική αγάπη και στοργή προς τα παιδιά του στο σύμπαν. Και όλες αυτές, οι εν πολλοίς προσωπικές ιδιότητες του Πατέρα μπορούν να γίνουν καλύτερα κατανοητές αν τις δούμε με τον τρόπο που αποκαλύφθηκαν στη γεμάτη από το πνεύμα του Θεού ζωή του Μιχαήλ, του Υιού του Δημιουργού σας, την εποχή που είχε ενσαρκωθεί στην Ουράνσια.

Ο πατέρας Θεός αγαπά τον άνθρωπο. Ο Υιός Θεός υπηρετεί τον άνθρωπο. Το Πνεύμα Θεός εμπνέει τα παιδιά του σύμπαντος στο παντοτινό εγχείρημα της ανέλιξης για να βρουν τον Πατέρα Θεό μέσα από τις διαδρομές που ορίσθηκαν από τους Υιούς του Θεού και με τη βοήθεια της χάρης του Πνεύματος Θεού.

(Ως Θείος Σύμβουλος επιφορτισμένος με την παρουσίαση της αποκάλυψης του Πατέρα του Σύμπαντος, συνέχισα με την κατάθεση αυτή των ιδιοτήτων του Θεού.)

Ο Πατέρας του Σύμπαντος έχει έναν αιώνιο στόχο που αναφέρεται στα υλικά, διανοητικά και πνευματικά φαινόμενα του σύμπαντος των συμπάντων, τα οποία εκτελεί μέσα στο χρόνο. Ο Θεός δημιούργησε τα σύμπαντα με την ελεύθερη και κυρίαρχη βούλησή του και τα δημιούργησε σύμφωνα με τους πάνσοφους και αιώνιους σκοπούς του. Είναι αμφίβολο αν οποιοσδήποτε εκτός από τις Θεότητες του Παραδείσου και τους υψηλότερους συνεργάτες τους γνωρίζουν πραγματικά αρκετά πράγματα για τον αιώνιο σκοπό του Θεού. Ακόμη και οι πλέον υπερυψωμένοι κάτοικοι του Παραδείσου έχουν πολύ διαφορετικές απόψεις πάνω στη φύση του αιώνιου σκοπού των Θεοτήτων.

Είναι εύκολο να φθάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι ο σκοπός της δημιουργίας του τέλειου κεντρικού σύμπαντος της Χαβόνα ήταν μόνο η ικανοποίησης της θείας φύσης. Η Χαβόνα μπορεί να θεωρηθεί σαν υπόδειγμα δημιουργίας για όλα τα άλλα σύμπαντα και σαν το τέλος του σχολείου των οδοιπόρων του χρόνου καθώς πηγαίνουν προς τον Παράδεισο. Μια τέτοια υπερβατική δημιουργία, όμως, πρέπει να υφίσταται αρχικά για την χαρά και την ικανοποίηση των τέλειων και άπειρων Δημιουργών.

Το θαυμάσιο σχέδιο για την τελειοποίηση των εξελισσόμένων θνητών και, αφού φθάσουν στον παράδεισο και τα Τάγματα της Τελικότητας, παρέχοντας περαιτέρω παιδεία για κάποιο μελλοντικό έργο που ακόμη δεν αποκαλύφθηκε, φαίνεται ότι είναι επί του παρόντος ένα από τα κύρια ενδιαφέροντα των επτά υπερσυμπάντων και των πολλών υποδιαιρέσεών τους. Το σχέδιο, όμως, αυτό της προόδου για την πνευματικοποίηση και την εκπαίδευση των θνητών του χρόνου και του χώρου δεν αποτελεί, κατά κανένα τρόπο, την αποκλειστική απασχόληση των διανοιών του σύμπαντος. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πάρα πολλές άλλες, συναρπαστικές επιδιώξεις που απαιτούν το χρόνο και καταγράφονται στις ενέργειες των ουράνιων στρατιών.

Για αιώνες οι κάτοικοι της Ουράνσια είχαν παρερμηνεύσει την Θεία Πρόνοια. Υπάρχει πρόνοια θείας επενέργειας στον κόσμο σας, αλλά δεν πρόκειται για την παιδαριώδη, αυθαίρετη και υλιστική υπηρεσία η οποία, κατά πολλούς θνητούς, υφίσταται. Η Θεία πρόνοια αποτελείται από τις αλληλοσυνδεόμενες δραστηριότητες των ουράνιων υπάρξεων και των θείων πνευμάτων που σύμφωνα με τον κοσμικό νόμο αδιάλειπτα κοπιάζουν για τη δόξα του Θεού και την πνευματική πρόοδο των παιδιών του στο σύμπαν.

Είναι δυνατόν να μην προοδεύσετε, όσον αφορά τη θεώρηση του Θεού στη σχέση του με τον άνθρωπο, στο σημείο αυτό, απ’ όπου θα αναγνωρίσετε ότι η λέξη-κλειδί για το σύμπαν είναι η λέξη πρόοδος; Στη διάρκεια ατέλειωτων αιώνων η ανθρώπινη φυλή αγωνίσθηκε για να φτάσει στην παρούσα την κατάσταση. Στη διάρκεια όλων αυτών των χιλιετιών, η Θεία Πρόνοια επεξεργαζόταν το σχέδιο της προοδευτικής εξέλιξης. Οι δύο αυτοί συλλογισμοί δεν είναι αντίθετοι στην πράξη, παρά μόνο για τη λανθασμένη θεώρηση του ανθρώπου. Η Θεία πρόνοια ποτέ δεν αντιτίθεται στην πραγματική πρόοδο του ανθρώπου, είτε αυτή είναι κοσμική, είτε πνευματική. Η Θεία πρόνοια είναι πάντοτε συνεπής με την αναλλοίωτη και τέλεια φύση του υπέρτατου Νομοθέτη.

«Ο Θεός είναι δίκαιος» και «όλες του οι εντολές είναι σωστές.» «Η πίστη του βρίσκεται εγκαταστημένη μέσα στον ίδιο τον ουρανό.» «Για πάντα, Ώ, Κύριε, ο λόγος σου θα βρίσκεται τον ουρανό. Η πίστη σου είναι για όλες τις γενεές. Έφτιαξες τη γη και διαρκεί.» «Είναι ο πιστός Δημιουργός.»

Δεν υπάρχουν περιορισμοί στις δυνάμεις και τις ιδιότητες που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο Πατέρας προκειμένου να υποστηρίξει τους σκοπούς του και να συντηρήσει τα πλάσματά του. «Ο αιώνιος Θεός είναι το καταφύγιό μας κι’ από κάτω βρίσκονται τα παντοτινά μας όπλα.» «Εκείνος που κατοικεί στο μυστικό τόπο των Υψηλότερων θα κατοικήσει κάτω από τη σκιά του Παντοδύναμου.» «Προσέξτε, εκείνος που μας διαφυλάσσει δεν τεμπελιάζει, ούτε κοιμάται. «Γνωρίζουμε ότι όλα συνεργάζονται για το καλό εκείνων που αγαπούν το Θεό,» «γιατί τα μάτια του Κυρίου βρίσκονται πάνω στους δίκαιους και τ’ αυτιά του είναι ανοιχτά στις προσευχές τους.»

Ο θεός συγκρατεί όλα τα πράγματα με το λόγο της δύναμής του.» Και όταν γεννηθούν καινούργιοι κόσμοι, «στέλνει τους Υιούς του κι’ κείνοι δημιουργούνται.» Ο θεός όχι μόνο δημιουργεί, αλλά «συντηρεί όλους τους κόσμους.» Ο θεός συνεχώς συντηρεί όλη την ύλη και τις πνευματικές υπάρξεις. Τα σύμπαντα είναι αιώνια σταθερά. Υπάρχει σταθερότητα στο κέντρο της φαινομενικής αστάθειας. Υπάρχει υποκείμενη τάξη και ασφάλεια στο κέντρο των ενεργειακών αναταραχών και των φυσικών δραμάτων των αστρικών βασιλείων.

Ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν έχει αποτραβηχτεί από τη διεύθυνση των συμπάντων. Δεν είναι κάποια ανενεργή Θεότητα. Αν Ο Θεός παραιτούνταν από την ιδιότητά του, του παρόντος συντηρητή όλης της δημιουργίας, ολόκληρο το σύμπαν θα κατέρρεε. Εκτός από τον θεό, δεν υπάρχει καμία άλλη πραγματικότητα. Τούτη ακριβώς τη στιγμή, όπως και στη διάρκεια των μακρινών αιώνων του παρελθόντος και του αιώνιου μέλλοντος, Ο Θεός εξακολουθεί να στηρίζει. Ο θείος έλεγχος επεκτείνεται σ’ όλο τον κύκλο της αιωνιότητας. Το σύμπαν δεν είναι κουρδισμένο σα ρολόι, για να λειτουργεί μέχρις ενός σημείου και μετά να σταματά. Όλα τα πράγματα συνέχεια ανανεώνονται. Ο πατέρας ακατάπαυστα εκλύει ενέργεια, φως και ζωή. Το έργο του Θεού είναι αληθινό, αλλά και πνευματικό. «»Επεκτείνεται πέρα στο βορρά, μέσα από το άδειο διάστημα και κρατά τη γη πάνω στο τίποτα.»

Ένα πλάσμα της τάξης μου είναι σε θέση να ανακαλύπτει την ύψιστη αρμονία και να ανιχνεύει την μακρινή και βαθιά συνεργασία στα επαναλαμβανόμενα συμβάντα της διοίκησης του σύμπαντος. Πολλά από όσα φαίνονται ασύνδετα και τυχαία στο θνητό νου, σ’ εμένα φαίνονται τακτικά και εποικοδομητικά. Υπάρχουν, όμως, πάρα πολλά πράγματα που συμβαίνουν στο σύμπαν και που δεν κατανοώ απόλυτα. Έχω μαθητεύσει πολύ καιρό και λίγο-πολύ γνωρίζω τις παραδεδεγμένες δυνάμεις, τις ενέργειες, τις διάνοιες, τις ανοησίες, το πνεύμα και τις προσωπικότητες των τοπικών συμπάντων και των υπερσυμπάντων. Έχω μια γενική κατανόηση του πώς αυτές οι ενέργειες και οι προσωπικότητες λειτουργούν και είμαι βαθιά εξοικειωμένος με τα έργα των διαπιστευμένων πνευματικών οντοτήτων του μεγάλου σύμπαντος. Παρ’ όλη, όμως, τη γνώση μου πάνω στα φαινόμενα του σύμπαντος συνεχώς συγκρούομαι με τις κοσμικές αντιδράσεις τις οποίες δεν μπορώ απόλυτα να προσμετρήσω. Συνέχεια συναντώ φαινομενικά τυχαίες συνομωσίες της διαπλοκής των δυνάμεων, των ενεργειών, των διανοιών και των πνευμάτων που δεν μπορώ να ερμηνεύσω ικανοποιητικά.

Είμαι απόλυτα ικανός να ανιχνεύσω και να αναλύσω τα αποτελέσματα όλων των φαινομένων που προκύπτουν άμεσα από τη δράση του Πατέρα του Σύμπαντος, του Αιώνιου Υιού, του Απείρου Πνεύματος και, σ’ ένα πολύ μεγάλο βαθμό, του Νησιού του Παραδείσου. Η αμηχανία μου προκαλείται από την αντιμετώπιση αυτού που φαίνεται να είναι η δράση των μυστηριωδών ισοβάθμων τους, των τριών Απολύτων της δυνατότητας. Αυτά τα Απόλυτα φαίνονται να παραμερίζουν την ύλη, να διεισδύουν στο νου και να ακολουθούν το πνεύμα. Είμαι συνέχεια σαστισμένος και συχνά αμήχανος από την ανικανότητά μου να κατανοήσω αυτές τις περίπλοκες συναλλαγές, τις οποίες αποδίδω στις παρουσίες και τη δράση του Ανεπιφύλακτα Απόλυτου, του Θεϊκού Απόλυτου και του Συμπαντικού Απόλυτου.

Τα τρία αυτά Απόλυτα πρέπει να είναι οι μη πλήρως αποκαλυφθείσες παρουσίες μέσα στο σύμπαν, οι οποίες, μέσα από τα φαινόμενα της δυναμικής του διαστήματος και της λειτουργίας άλλων υπεραπολύτων, καθιστούν αδύνατο για τους φυσικούς, τους φιλοσόφους, ή ακόμα και τους θρησκευόμενους το να προείπουν με βεβαιότητα πώς τα αρχέτυπα της δύναμης, της αντίληψης, ή του πνεύματος θα ανταποκριθούν στις απαιτήσεις που δημιουργούνται σε μια κατάσταση περίπλοκης πραγματικότητας, η οποία περιλαμβάνει υπέρτατες ρυθμίσεις και ύψιστες ηθικές αξίες.

Υπάρχει, επίσης, μια οργανική ενότητα στα σύμπαντα του χώρου και του χρόνου, που φαίνεται να αποτελεί τη βάση ολόκληρης της δομής των κοσμικών γεγονότων. Η ζωντανή αυτή παρουσία της εξελισσόμενης Υπέρτατης Ύπαρξης, αυτό το Έμφυτο του Προβαλλόμενου Ατελούς, εκδηλώνεται ανεξήγητα και αιώνια μέσω αυτού που φαίνεται να είναι μια εκπληκτικά τυχαία συνεργασία μη σχετιζομένων, φαινομενικά, μεταξύ τους συμπαντικών γεγονότων. Αυτή πρέπει να είναι η λειτουργία της Θείας Πρόνοιας – η κτήση της Υπέρτατης Ύπαρξης και του Συνενωμένου Δημιουργού.

Τείνω να πιστεύω ότι είναι αυτός ακριβώς ο απέραντος και γενικά μη αναγνωρίσιμος έλεγχος της συνεργασίας και της διαπλοκής όλων των φάσεων και των προτύπων της συμπαντικής δραστηριότητας που προκαλεί τέτοιο πολυπ&omicro