Dziewczynka w różowej bluzce

Drukuj

Dziewczynka w różowej bluzce

Jennifer Siegel

Jennifer Siegel, Colorado, Stany Zjednoczone

(Adnotacja redakcyjna: Jennifer Siegel jest wieloletnią czytelniczką, szczęśliwą, że może służyć The Urantia Book. Jej nieustająca praca to prowadzenie młodzieżowej grupy studiującej, przygotowanie posiłków na spotkania i imprezy, odbywające się w biurze Fundacji Urantii i nadzorowanie renowacji budynku. W tym artykule dzieli się ona swymi doświadczeniami z udzielania pomocy w Afryce. Wraz z mężem, Mo Siegel, pojechała do Etiopii, aby wspomagać Himalayan Cataract Project ( www.cureblindness.org ), w którym leczą niepotrzebnie ślepych tego świata.

Trzeci dzień pracy na wolontariacie, w Klinice Okulistycznej przy Szpitalu Ogólnym w Arba Minch, w Etiopii, w ramach Himalayan Cataract Project, zaczął się jak wszystkie inne. Radosna wiadomość o odwijaniu bandaży u 175 oczekujących tego pacjentów oraz ich wielka radość były wyjątkowo wzruszające. Niektórzy padli na kolana, nie wierząc swoim pierwszym spostrzeżeniom, inni wznieśli ręce do góry, robiąc ten świergoczący dźwięk, który, jak myślałam, usłyszeć można tylko w reportażach z odległych miejsc tego świata. Wielu zachowywało się z rezerwą i nieśmiało, zawstydzeni z powodu pierwszego kontaktu wzrokowego po tak długim czasie.

Gdy dzień upływał, nowa grupa pacjentów była badana i oznaczana taśmą. Jeden kawałek ponad jednym okiem oznaczał ślepy na to oko, dwa kawałki taśmy oznaczały ślepotę obu oczu. Zobaczyłam ją ściśniętą w tłumie starszych osób, siedzących na ławkach, oczekujących swoich operacji. Nie można jej było nie zauważyć. Piękna, lat około dziesięciu, w swojej poplamionej różowej bluzce. Ktoś uplótł jej sterczące w górę warkoczyki, co lepiej uwidoczniło na jej pięknej twarzy dwa kawałki taśmy nad każdym okiem. Jej ślepoty nie spowodowała katarakta; potrzebowała wymiany rogówki w obu oczach.

Wiedziałam, że mamy tylko sześć rogówek przyniesionych w chłodziarce. Były trzymane w lodówce pomieszczenia socjalnego, obok wody. Drogocenny ładunek dla szczęśliwych. Potrzebowała dwóch, dostała jedną i była jedną ze szczęśliwych. Pacjenci do wymiany rogówki byli wyjątkowi, operacja była trudna i skomplikowana a rogówki bardzo cenne. Widzieliśmy jak Dr. Geoff przeprowadza jedną z takich operacji, tego wieczora, gdy przybyliśmy. Po skończeniu operacji, każdy delikatny szew na oku wyglądał jak minuty na zegarze. Zarówno przerażające, jak i piękne.

Po operacji, moja dziewczynka w różowej bluzce została umieszczona w małym pomieszczeniu wraz z innymi “szczęśliwymi” celem kontroli i zapobieżenia zakażeniu. Pozostała tam przez cztery dni i wieczory, obserwując mnie przez szparę w drzwiach. Czekając, gdy przychodziłam, machała do mnie, kiwała głową i podnosiła kciuki. Jej nowe życie dawało mi radość na każdą kolejną godzinę spędzoną na moich najlepszych staraniach.

Mogła widzieć mnie jednym okiem a ja czułam ją całym sercem. Nigdy nie widzieliśmy odwiedzających ją rodziców, więc pożegnanie jej było ciężkim przeżyciem. Musiałam zostawić w Etiopii moją dziewczynkę w różowej bluzce, ale ona nigdy mnie nie opuściła. Przekształciła moje serce i dlatego odmieniła moje życie. Dobrze jest pamiętać, że ma się serce.