Ik had het geluk dat ik op mijn negentiende jaar Het Urantia Boek ontdekte, hoewel het mij jarenlang behoorlijk van de wijs bracht. Toen ik opgroeide was ik een heel nieuwsgierig kind. Ik wilde altijd weten wat er echt aan de hand was...
door Andrea Barnes, Californië, Verenigde Staten
Ik had het geluk dat ik op mijn negentiende jaar Het Urantia Boek ontdekte, hoewel het mij jarenlang behoorlijk van de wijs bracht.
Toen ik opgroeide was ik een heel nieuwsgierig kind. Ik wilde altijd weten wat er echt aan de hand was. Godsdiensten lieten me achter met te veel vragen waarop ze geen antwoord leken te hebben. Ondanks dat raakte ik betrokken bij de kerk en besloot dat ik misschien geloof nodig had om dat belachelijke verhaal van het bloedoffer te accepteren. Toen ik ongeveer vijftien was, werd mijn dominee gearresteerd vanwege het verduisteren van kerkfondsen en dat brak mijn hart in stukken.
Ik veroordeelde de kerk en alle “gelovigen”. In mijn denkwereld waren het gewoon schapen die met mooie fabeltjes gunstig moesten worden gestemd. Ik had geen enkele interesse meer in kerken en godsdienst leek tijdverspilling. Ik vermoed dat er nog steeds een deel in mij was dat wilde geloven, maar als het geen logica bevatte, zou ik er niet bij betrokken raken. Nooit had ik kunnen dromen dat ik iets zou vinden met antwoorden die ik kon aanvaarden. Op een avond in een plaatselijke kroeg in Fort Collins, Colorado, zat ik met een nieuwe vriend te praten over religie en filosofie. Hij vertelde dat hij nog niet zo lang geleden was begonnen met het lezen van een dik boek met heel veel antwoorden. Dus begon ik de ene vraag na de andere te stellen, tot aan het ochtendgloren. Ik was sprakeloos van de antwoorden die hij gaf. Ze waren helder, zinvol en weerklonken in mijn hart. Hij had het boek niet bij zich, maar ik zag het de week daarop. Die hele week droomde ik van het zien en vasthouden van het boek en van het bezitten van een exemplaar. Het stelde me diep teleur dat het een blauw boek was met cirkeltjes. Ik had een groot leren boek verwacht met goud reliëf en cursief schrift - iets met genoeg uitstraling om dat wat in het boek stond te weerspiegelen.
Maar ik was meteen dolblij over wat ik las en ik begon wekelijks negentig minuten te rijden om een studiegroep in Denver bij te wonen. Ik had zulke hoge idealen over alles waarnaar ik probeerde te leven. Ik besef me nu dat ik een pad was, die kikker probeerde te zijn.
Ik trouwde met de vriend die me over het boek had verteld, verhuisde naar San Diego en kreeg drie zonen. Jaren heb ik gewijd aan de opvoeding van het gezin maar maakte wekelijks tijd voor de studiegroep. Maar nadat mijn kinderen het huis uit waren, was ik druk met van alles en woonde vijf jaar lang geen studiegroep bij. Maar de waarheden die ik uit Het Urantia Boek had opgedaan, waren altijd deel van mij. Ik vond dat ik veel fouten in mijn leven had gemaakt en voelde me daarom niet waardig om nog deel uit te maken van de beweging. Toen, op een dag, luisterde ik in de auto naar een dominee die juist over dat onderwerp sprak. Hij zei dat als je een wens hebt om te dienen, dát het bewijs is dat je waardevol bent. Hij zei dat er zo weinig werkers zijn en de velden rijp. Hij sprak tot mijn ziel en het raakte me. Ik ging aan de kant staan en huilde.
Ik besloot om deel te nemen aan het Urantia Family Festival in Montreal, Canada in 2010. Vanuit daar bezocht ik met een groep lezers, studiegroepen om met wie we tegenkwamen over het boek te praten en om nieuwe manieren van bereik te ontwikkelen. Het jaar daarop werd ik gekozen in de General Council of The Urantia Book Fellowship. Ik voelde me zo vereerd dat ik deel was van zoiets bijzonders. Hoewel ik begreep dat we alleen een menselijk instituut waren, waren we toch gelovigen die zich wijdden aan een hoger doel.
Ik werd in 2012 gekozen als voorzitter van de Outreach Committee van de Fellowship. Ik deed wat door vorige voorzitters gedaan was. Daarbij regelde ik dat we stands hadden op diverse boekenbeurzen om Het Urantia Boek te delen met het publiek. De afgelopen jaren hebben we de kans gehad om één-op-één duizenden mensen over het boek te vertellen. Voordat ik hun ook maar iets vertel is het eerste wat ik doe erachter komen waar een persoon op zijn spirituele reis is. We moeten ons beseffen dat wij hier niet zijn om iemands geloof te veranderen maar alleen om – op een zachte en wijze manier – iets toe te voegen aan hun geloof. Dat is toch de methode van Jezus? Het boek delen is een echte kunst en het kost tijd die kunst te ontwikkelen.
Vaak noem ik het boek niet eens maar stel de mensen vragen en dan verfraai ik dat wat ik als hun hogere gedachten beschouw.
Dat heet “het evangelie delen”. Gewoon van anderen houden is het evangelie delen. Niet iedereen is geïnteresseerd in het boek en dat moet ook niet zo zijn. We bevinden ons allemaal op een andere plek op onze reis. Voor iedereen respect en affectie hebben, dat is de sleutel.
In 2014 verloor mijn middelste zoon op de leeftijd van 28 jaar zijn strijd met de drugs. Hoewel ik me altijd zorgen maakte om hem, als zoiets gebeurt, ben je nooit voorbereid. Het voelde alsof mijn leven voorbij was. De hoeveelheid spijt die ik voelde was ondenkbaar en ik dacht dat ik misschien wel gek werd. Het lukt me niettemin door gebed en het koesteren van gevoelens van dankbaarheid, om ondanks de extreme pijn rustiger te worden en op koers te blijven.
Wanneer ik om hulp vraag, ontvang ik het. Ik voel dat de Universele Moeder Geest altijd bij me is, zoekend naar manieren om mij te troosten en vast te houden. Ik visualiseer letterlijk haar aanwezigheid, reken op haar en heb haar eveneens lief. Mijn schrale geloof moest naar de niveaus stijgen van waar vertrouwen dat me door de pijn heen zou slepen. De openbaarders vertellen ons dat er ”geen groei is zonder psychisch conflict en spirituele beroering”. Ik probeer te onthouden dankbaar te zijn en te weten dat er iets goeds uit dit alles voort zal komen. Ik weet dat ik mijn zoon zeker weer zal zien en dat ik met hem net zoveel tijd kan doorbrengen als ik wil.
Zonder Het Urantia Boek zou de dood van mijn zoon een last zijn die geloof ik ondragelijk voor mij zou zijn. Ik ben enorm geholpen door het Symmetry of Soul team (http://symmetryofsoul.org/ [2]). Uren heb ik geluisterd naar de delen over de overleving van de persoonlijkheid en ging dan over naar andere uitzendingen, en mijn kennis over de vijfde openbaring groeide zoals het nooit eerder had gedaan.
Ik ben zo dankbaar voor de Urantia Openbaring, voor persoonlijke openbaring, voor mijn familie, voor al mijn broeders en zusters, en voor de zegeningen van leven op deze aardbol.
Laat vrede met jullie zijn.